Σαπφὼ Υμνος στην Αφροδιτη 

Safo Oda a Afrodita

Ομορφόθρονη αθάνατη Αφροδίτη, κόρη του kία, σου δέομαι, δολοπλέχτρα, με πίκρες και καημούς μη, kέσποινα, παιδεύεις την ψυχή μου` μα έλα μου, αν και κάποτε, από πέρα μακριά, το κάλεσμά μου όμοι' αγροικώντας, ήρθες, το πατρικό παλάτι αφήνοντας και το χρυσό σου αμάξι ζεύοντας` κι όμορφα στρουθιά πετώντας γοργά στη γη σε φέρανε τη μαύρη παν' απ' τον ουρανό με φτεροκόπημα πυκνό μεσ' στον αιθέρα` κι ως έφτασαν ταχιά, χαμογελώντας με την αθάνατη όψη, ω μακαρία, με ρώτησες σαν τι και πάλι να `παθα, τι σε καλώ κοντά μου, τι λαχταρά η ψυχή μου η φρενιασμένη τόσο πολύ να γίνει: - "Ποια και πάλι θες η Πειθώ να φέρει στην αγάπη σου; Σαπφώ, ποια σ' αδικάει; Γιατί αν φεύγει, γοργά από πίσω θα `ρθει, κι αν δεν παίρνει σου δώρα, θα σου φέρει` τώρ' αν δε σ' αγαπάει, θα σ' αγαπήσει και δίχως να το θέλει". Ω, έλα μου και τώρα, κι' απ' τις μαύρες τις έγνοιες λύσε με, κι ό,τι ν' αληθέψει ποθεί η ψυχή μου τέλεσ' το κι ατή σου συ γίνε ο βοηθός μου.

¡Tu que te sientas en trono resplandeciente, inmortal Afrodita! ¡Hija de Zeus, sabia en las artes de amor, te suplico, augusta diosa, no consientas que, en el dolor, perezca mi alma! Desciende a mis plegarias, como viniste otra vez, dejando el palacio paterno, en tu carro de aureos atalajes. Tus lindos gorriones te bajaron desde el cielo, a traves de los aires agitados por el precipitado batir de sus alas. Una vez junto a mi, ¡oh diosa!, sonrientes tus labios inmortales, preguntaste por qué te llamaba, que pena tenia, qué nuevo deseo agitaba mi pecho, y a quien pretendia sujetar con los lazos de mi amor. Safo, me dijiste, ¿quien se atreve a injuriarte? Si te rehuye, pronto te ha de buscar; si rehusa tus obsequios, pronto te los ofrecera el mismo. Si ahora no te ama, te amara hasta cuando no lo desees. ¡Ven a mi ahora tambien, librame de mis crueles tormentos! ¡Cumple los deseos de mi corazon, no me rehuses tu ayuda todopoderosa!

(cc) Agamador MMXII