sacrificados no ceo
DESCRIPTION
Libro de poemasTRANSCRIPT
Sacrificados No Ceo
SACRIFICADOSNO CEO
RRR
Sacrificados No Ceo
Qué son las alas sin el pájaro
qué; las olas sin el mar
y las ideas sin el hombre?
Las olas son las alas
del pensamiento del hombre,
qué piensa el ave
y qué piensa el mar
el ser los reúne
el ser los conjuga...
Echa a volar el pensamiento
y a nadar el sentimiento
sólo se queda el hombre
sin pájaro y sin mar
sólo se queda volando
sólo (se) queda
naufragando.
Outono 1991 (Sal. Guntín)
RRR
Sacrificados No Ceo
I
Coñezo o peso do recordo
e dunha atmosfera invariable baixo o sol,
unha prontitude que vén compensar a nosa perda
e o soño que se eleva como un voo de pombas
nos ollos que agora se eternizan.
Sacrificados no ceo,
crucificados a un mesmo amor:
quen quere pregar polos que se foron?,
quen pode consolar o corazón dun Deus?
Conozco el peso del recuerdoy de una atmósfera invariable bajo el sol,
una prontitud que viene a compensarnuestra pérdida
y el sueño que se eleva como un vuelo depalomas
en los ojos que ahora se eternizan.Sacrificados en el cielo,
crucificados a un mismo amor:¿quién quiere rogar
por los que se fueron?,¿quién puede consolar el corazón
de un Dios?
RRR
Sacrificados No Ceo
II
De Mesopotamia a Nova York
construímos un muro,
erguemos unha historia,
co culto de un milleiro de deuses,
co sangue de guerras crueis.
Abro unha ferida no teu sexo
coa fondura dun océano
e unha noite sen estrelas.
Debo coidar-me dun animal
capaz de este dano?
Debo curar-me da fermosura do amor?
De Mesopotamia a Nueva Yorkconstruimos un muro,
levantamos una historia,con el culto de un millar de dioses,con la sangre de guerras crueles.
Abro una herida en tu sexocon la profundidad de un océano
y una noche sin estrellas.
¿Debo cuidarme de un animalcapaz de este daño?
¿Debo curarme de la hermosura del amor?
RRR
Sacrificados No Ceo
III
Hoxe tomarei a miña única verdade
dos mesmos labios de Eva,
dos seus rosados peitos
como unha pequena morte.
Podo amar e durmir no seu leito,
penetrar o seu pudor
de femia celosa
e dobregar o seu corpo de salvaxe animal.
Deus é ciencia,
a árbore do coñecemento
do ben e do mal.
Teño-o e foxe das miñas mans
como algo demasiado vivo.
Hoy tomaré mi única verdadde los mismos labios de Eva,
de sus rosados pechoscomo una pequeña muerte.
Puedo amar y dormir en su lecho,penetrar su pudorde hembra celosa
y doblegar su cuerpo de salvaje animal.
Dios es ciencia,el árbol del conocimiento
del bien y del mal.Lo tengo y huye de mis manos
como algo demasiado vivo.
RRR
Sacrificados No Ceo
IV
O mascarón de proa
en medio deste mar.
Morto a navegar
sen pretensión dunha dita ou harmonía.
Artificios do sol e das estrelas,
da nube e do albatros
que fai círculos
sobre o lene contorno da onda
que onte foi muralla, torre e ceo.
El mascarón de proaen medio de este mar.
Muerto a navegarsin pretensión de una dicha o armonía.
Artificios del sol y de las estrellas,de la nube y del albatros
que hace círculossobre el leve contorno de la ola
que ayer fue muralla, torre y cielo.
RRR
Sacrificados No Ceo
V
Só os amantes deben salvar-se
xuntando os seus corpos nun,
mexendo-se nos brazos tenramente.
Consultemos o oráculo de Delfos.
Falemos con Afrodita
da afinidade da carne
e do lazo da concepción,
con mulleres que amaron
despenando-se desde montañas,
con homes que amaron
caendo no regazo dunha nai.
Sólo los amantes deben salvarsejuntando sus cuerpos en uno,
meciéndose en los brazos tiernamente.Consultemos el oráculo de Delfos.
Hablemos con Afroditade la afinidad de la carne
y del lazo de la concepción,con mujeres que amaron
despeñándose desde montañas,con hombres que amaron
cayendo en el regazo de una madre.
RRR
Sacrificados No Ceo
VI
As veces enganaban-se
para mellor soportar os intres de ausencia.
Buscaban o amor dunha noite.
Tal era a distancia
que nunca semellaban tocar-se coas mans.
Tal era a distancia
que a loucura podería facer estragos
se non houbese unha noite
de requirimentos e caricias.
O home regresa ao seu fogar,
á súa esposa, aos seus fillos,
sen conseguir enganar as latitudes
agás por unha fenda do corazón.
A veces se engañabanpara mejor soportar los momentos de
ausencia.Buscaban el amor de una noche.
Tal era a distanciaque nunca parecían tocarse
con las manos.Tal era a distancia
que la locura podría hacer destrozossi no hubiera una noche
de requerimientos y caricias.
El hombre regresa a su hogar,a su esposa, a sus hijos,
sin conseguir engañar las latitudessalvo por un resquicio del corazón.
RRR
Sacrificados No Ceo
VII
Unha palabra pode romper
como unha pompa de xabón;
pero a verdade
unicamente pode deixar un rastro.
O mesmo que se eleva do cotián a perecer
só na alma deben escribir-se as palabras.
Una palabra puede rompercomo una pompa de jabón;
pero la verdad unicamente puede dejar un rastro.
Lo mismo que se eleva de lo cotidiano a perecer
sólo en el alma deben escribirse las palabras.
RRR
Sacrificados No Ceo
VIII
Hai unha eternidade
ao carón do cometa e da nube
tan terrible e escura
como a inclemencia e a nada.
Calquera sitio que poidas ollar,
sen dirección posible,
ninguén pode salvar-te.
Hay una eternidadal lado del cometa y de la nube
tan terrible y oscuracomo la inclemencia de la nada.
Cualquier sitio que puedas mirar,sin dirección posible,nadie puede salvarte.
RRR
Sacrificados No Ceo
IX
Queres escoitar da miña boca
esas palabras que se aprenden como unhablasfemia?
Queres tocar coa túa man no Val dos Reis?
Queres elevar-te á inmortalidade
para constatar que a vida
é unha emanación do espírito,
para comprobar que por lóxica
o home gusta da fermosura e da perfección?
¿Quieres escuchar de mi bocaesas palabras que se aprenden como una
blasfemia?¿Quieres tocar con tu mano en el Valle de
los Reyes?
¿Quieres elevarte a la inmortalidadpara constatar que la vida
es una emanación del espíritu,para comprobar que por lógica
el hombre gusta de la hermosura y de laperfección?
RRR
Sacrificados No Ceo
X
Sinto que estou tocando o po
e ti es a única que me pode salvar.
Sinto que o inferno está cerca
e os teus ollos me poden axudar a morrer.
Son un home a quen o tempo burlou
cando as súas mans tocaban o ceo,
pero agora están gastadas
por todos os crimes que cometín.
Siento que estoy tocando el Polvoy tú eres la única que me puede salvar.
Siento que el infierno está cercay tus ojos me pueden ayudar a morir.
Soy un hombre a quien el tiempo burlócuando sus manos tocaban el cielo,
pero ahora están gastadaspor todos los crímenes que cometí.
RRR
Sacrificados No Ceo
XI
Estaría así toda a eternidade
contemplando o que pasa
e o que regresa.
Estaría escribindo-te
toda a miña vida
porque aínda hai cousas que merecen
ser escoitadas:
esta quietude inmensa que nos precipita
e certos murmurios
que baixan das árbores
para bicar o noso esquezo.
Podo lanzar-me ao baleiro se me obrigas:
o tempo non existe
alén dos teus labios.
Estaría así toda la eternidadcontemplando lo que pasa
y lo que regresa.Estaría escribiéndote
toda mi vidaporque aún hay cosas que merecen
ser escuchadas:esta quietud inmensa que nos precipita
y cierto murmullosque bajan de los árboles
para besar nuestro olvido.Puedo lanzarme al vacío si me obligas:
el tiempo no existemás allá de tus labios.
RRR
Sacrificados No Ceo
XII
A miña musa soña con pórticos de Máteo
e pedras herrerianas.
Pensa no fin do mundo con certeza
que o señor mandará aos seus exércitos
para destruír a terra,
e os seus ollos reflicten
a vinganza divina.
Para o noso éxodo na cama
ela me distingue cunha pasaxe de David
ou algún proverbio:
estou a bendicir todas esas noites
nas que podo crer.
Mi musa sueña con pórticos de Mateoy piedras herrerianas.
Piensa en el fin del mundo con certeza
que el señor mandará a sus ejércitospara destruir la tierra,
y sus ojos reflejan la venganza divina.
Para nuestro éxodo en la camaella me distingue con un pasaje de David
o algún proverbio:estoy bendiciendo todas esas noches
en las que puedo creer.
RRR
Sacrificados No Ceo
XIII
Hai unha ausencia despois da ausencia,
como a un vaso ao que quitaron
a súa necesidade de encher-se,
como chuvia á que arrincaron
o seu desexo de caer.
Hai unha veracidade, mais é posible
que mova a mesma vontade.
O día non trae recordo algún
pero penso que aínda podo redimir-me,
e redimir-se é o mesmo que caer
ou encher-se.
Hay una ausencia después de la ausencia,como a un vaso al que quitaron
su necesidad de llenarse,como lluvia a la que arrancaron
su deseo de caer.
Hay una veracidad, mas es posibleque mueva la misma voluntad.
El día no trae recuerdo algunopero pienso que todavía puedo redimirme,
y redimirse es el mismo que caero llenarse.
RRR
Sacrificados No Ceo
XIV
Creo que nacín para ser monxe,
para fumar en papel de prata
e arrincar noites aos días,
para moldear-te de arxila
e ver-me reflectido neses ollos,
redimido, nun ventre precioso como a seda.
Creo que nacín e non sei o que son.
Fixeron-me de amor e de odio.
Eles querían o mellor
e eu nunca souben o que agardar;
agás neste intre no que ela,
aperta-me cos seus encantos para amar-me,
como se tal cousa puidera suceder de non pensar-se,
estende-se e prepara o seu amor
para a miña alma.
Creo que nací para ser monje,para fumar en papel de platay arrancar noches a los días,
para moldear te arcillay verme reflejado en esos ojos,
redimido, en un vientre precioso como la seda.
Creo que nací y no sé el que soy.Me hicieron de amor y de odio.
Ellos querían lo mejory yo nunca supe qué aguardar;
excepto en este momento en el que ella,me abraza con sus encantos
para amarme,como si tal cosa pudiese suceder
de no pensarse,se extiende y prepara su amor
para mi alma.
RRR
Sacrificados No Ceo
XV
Mira-me aos ollos e di-me que me amas:
Serei o teu fiel servidor, serei o teu verdugo.
Non quero nesta hora
mestres da fermosura:
quero máis ben, musa miña,
o teu corpo corruptor da vella moralidade.
Se só es capaz de recoñecer o eterno
eu amo máis o que remata
despois dunha noite de paixón.
Mira-me aos ollos e di-me que me amas!
Mírame a los ojos y dime que me amas:Seré tu fiel servidor, seré tu verdugo.
No quiero en esta horamaestros de la hermosura:quiero más bien, musa mía,
tu cuerpo corruptor de la vieja moralidad.
Si sólo eres capaz de reconocer lo eternoyo amo más lo que se acaba
después de una noche de pasión.
¡Mírame a los ojos y dime que me amas!
RRR
Sacrificados No Ceo
XVI
Soamente son feliz se me torturas.
Hoxe podo tremer
e a túa voz pode ofrendar-me.
Sinto a grave sensación
que a túa copa escancia
nos beizos da mentira.
Na miña alma arde o verdadeiro inferno
pero non te afastes demasiado,
preciso de ti.
A debilidade adoita a meirande sorpresa.
Que segredo agochas ao teu redor?
Será o amor ou, talvez,
o seu propio desdén?
Soamente son feliz se me torturas.
Estou enfermo de soidade,
realmente enfermo!
A miña frustración
é a miña propia cordura:
ninguén me dará un pouco do seu afecto
nin eu mesmo aceptarei.
Solamente soy feliz si me torturas.Hoy puedo temblar
y tu voz puede ofrendarme.
Siento la grave sensaciónque tu copa escancia
en los labios de la mentira.En mi alma arde el verdadero infierno
pero non te alejes demasiado,te necesito.
La debilidad adopta la mayor sorpresa.¿Qué secreto abrigas a tu alrededor?
¿Será el amor o, tal vez,su propio desdén?
Solamente son feliz si me torturas.Estoy enfermo de soledad,
¡realmente enfermo!
Mi frustración es mi propia cordura:nadie me dará un poco de su afecto
ni yo mismo aceptaré.
RRR
Sacrificados No Ceo
XVII
E se nada disto tivese sentido,
¿estariades a falar cun morto?
Mirade como se perde na palabra
e estende o seu pútrido desdén
ao seu anónimo epitafio!
Tenta ascender á vida!
Prestade atención!
É o home que ascende á vida
desde os seus vermes!
É o home sen senso que quere vivir!
É a vida sen senso
que quere continuar-se!
Escoitemos do cadáver
a súa última vontade.
Y si nada de esto tuviera sentido,¿estaríais hablando con un muerto?
¡Mirad cómo se pierde en la palabray extiende su pútrido desdén
a su anónimo epitafio!
¡Intenta ascender a la vida!¡Prestad atención!
¡Es el hombre que asciende a la vidadesde sus gusanos!
¡Es el hombre sin sentido que quiere vivir!¡Es la vida sin sentido
que quiere continuarse!
Escuchemos del cadáversu última voluntad.
RRR
Sacrificados No Ceo
XVIII
Hoxe a terra está sangrante
e o sol baña o mar Negro.
Unha doncela está-se a erguer
e os seus farrapos son vestidos preciosos
e o seu corpo maltratado
é o máis doce cáliz.
Mentres o home afana
en construír novos templos
eu observo desde a miña fiestra
o seu bulideiro tumulto,
nesa manifestación tan frugal
como o sorriso das rapazas
que venden o seu pudor
á beira do Volga.
Bebe comigo este grolo maldito!
Hoy la tierra está sangrantey el sol baña el mar Negro.
Una doncella se yergue y sus harapos son vestidos preciosos
y su cuerpo maltratadoes el más dulce cáliz.
Mientras el hombre se afanaen construir nuevos templosyo observo desde mi ventana
su bullicioso tumulto,en esa manifestación tan frugal
como la sonrisa de las muchachasque venden su pudora la orilla del Volga.
¡Bebe conmigo este trago maldito!
RRR
Sacrificados No Ceo
XIX
Pedía moedas na estación de Braga.
Era unha xitana moi espelida.
Din-lle unhas moedas
como quen paga a indiferenza.
Tiven remorsos en Viana
pero xa era tarde.
Pedía monedas en la estación de Braga.Era una gitana muy sagaz.
Le di unas monedascomo quien paga la indiferencia.Tuve remordimientos en Viana
pero ya era tarde.
RRR
Sacrificados No Ceo
XX
Pasará este tempo
e os días da virtude.
Pasará o esquezo
como un adoecer
no berce da terra.
Pasará a indulxencia
do amor primeiro.
Non foi feito este canto
para os oídos atormentados
nin para as mans inxenuas
que rozaron a cruel tempestade.
Mudará este tempo
pero os amantes deixarán paso
á nova fermosura.
Pasará este tiempoy los días de la virtud.
Pasará el olvidocomo un adolecer
en la cuna de la tierra.
Pasará la indulgenciadel amor primero.
No fue hecho este cantopara los oídos atormentadosni para las manos ingenuas
que rozaron la cruel tempestad.
Cambiará este tiempopero los amantes dejarán paso
a la nueva hermosura.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXI
A miña man recorre o teu sagrario
e o noso amor perturba os seus ollos.
Ollan a indecencia
pero non hai nada máis indecente
que as súas miradas.
Non te alporices,
vella serventa de ingratos inquilinos,
vella prostituta de antigos bordeis!
O amor brillará na túa alcoba
baixo as sabas que onte desfaleceron
polo ímpeto da paixón
Mi mano recorre tu sagrarioy nuestro amor perturba sus ojos.
Observan la indecenciapero no hay nada más indecente
que sus miradas.
¡No te desquicies,vieja sirvienta de ingratos inquilinos,vieja prostituta de antiguos burdeles!
El amor brillará en tu alcobabajo las sábanas que ayer desfallecieron
por el ímpetu de la pasión.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXII
Pasei por moitos corpos
-máis dos que compre desexar-
Con todos fixen o amor
pero con ningún soñei algo deste xeito;
agás contigo, que es o meu fin e o meu principio,
alfa e omega do meu existir.
Feriron-me os teus ollos.
Feriron-me os teus labios
e ese sorriso teu que non comprendo.
Todas esas cousas e, mesmo así,,
sigo animando a idea,
tal como pode suceder cando se ama
cunha forza que non é máis
que a propia negación.
Pasé por muchos cuerpos-más de los que se pueden desear-
Con todos hice el amorpero con ninguno soñé algo
como esto;excepto contigo, que eres mi fin y mi
principio,alfa y omega de mí existir.
Me hirieron tus ojos.Me hirieron tus labios
y esa sonrisa tuya que no comprendo.
Todas esas cosas e, incluso así,sigo animando la idea,
tal como puede suceder cuando se amacon una fuerza que no es más
que la propia negación.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXIII
O que pos nas túas cartas
é o que necesito oír de ti.
O que eu escribo non é máis que un reclamo
para facer-te partícipe do meu sentir.
Como un paxaro eu canto para seducir
e ti respondes á miña chamada
desposuída de artificio.
Lo que pones en tus cartases lo que necesito oír de ti.
Lo que yo escribo no es más que un reclamo
para hacerte partícipe de mi sentir.Como un pájaro yo canto para seducir
y tú respondes a mi llamadadesposeída de artificio.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXIV
(C menor, a 21:30)
Notas que voan... Lei da gravidade.
Quero escribir estes versos como un Rock'n'Roll.
Un pantalón axustado e unhas medias:
cando vas vestida como unha boneca
teño ganas de corromper a túa inocencia.
Cativas o meu cerebro,
sobes polas miñas veas até as portas do ceo
a recoller os restos dun posible amor.
(C menor, la 21:30)
Notas que vuelan... Ley de la gravedad.Quiero escribir estos versos
como un Rock'n'Roll.Un pantalón ajustado y unas medias:cuando vas vestida como una muñeca
tengo ganas de corromper tu inocencia.
Cautivas mi cerebro,subes por mis venas
hasta las puertas del cieloa recoger los restos de un imposible amor.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXV
(As tres hetairas)
Greza conquistounos coa súa filosofía
e certa procura do ideal,
pero os que realmente construíron Greza
foron os seus escravos.
Francia enxalzou a liberdade e a república.
Pero os que sostiveron a idea
non foron os grandes pensadores do liberalismo,
senón os verdugos da revolución.
Europa puxo os colonos
e unha historia chea de xenocidios.
América conquistou-nos co capitalismo,
pero o que realmente pervive do soño americano
é a voz dos indixentes
e a cultura da desesperación.
(Las tres hetairas)
Grecia nos conquistó con su filosofíay cierto búsqueda del ideal humano,
pero los que realmente construyeron Greciafueron sus esclavos.
Francia ensalzó la libertad y la república,pero los que sostuvieron la idea
no fueron los grandes pensadores del liberalismo,
sino los verdugos de la revolución.
Europa puso los colonosy una historia llena de genocidios.
América nos conquistó con el capitalismo,pero lo que realmente pervive
del sueño americanoes la voz de los indigentes,
la cultura de la desesperación.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXVII
Este é o meu único nacemento:
nunca máis volverei a nacer,
nunca máis serei, sinxelamente, o que son.
A miña alma non é perfecta e desexa
todo o ben que poidas ofrecer.
O meus afectos deixei-nos
onde hai mulleres que se entregan ao pracer;
pero esta noite é nosa
aínda que non teñamos limpo o corazón.
Este es mi único nacimiento:nunca más volveré a nacer,
nunca más seré, sencillamente, lo que soy.
Mi alma no es perfecta y deseatodo el bien que le puedas ofrecer.
Mis afectos los dejédonde hay mujeres
que se entregan al placer;pero esta noche es nuestra
aunque no tengamos limpio el corazón.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXVIII
(Nasciturus)
Estou seguro de que podes parir vástagos preciosos
que nacerán para contemplar
a luz do mundo
que vén bautizar todos os principios
e todas as mareas,
por todas as xeracións dos homes.
Descansará nun ventre fecundo?
Mamará o leite da consolación?
Un día será a destrución e a tenrura
pero terá a noso mesmo sangue,
a nosa mesma alma.
(Nasciturus)
Estoy seguro de que puedes parirvástagos preciosos
que nacerán para contemplar la luz del mundo
que viene a bautizar todos los principiosy todas las mareas,
por todas las generaciones de los hombres.
¿Descansará en un vientre fecundo?¿Mamará la leche de la consolación?
Un día será la destrucción y la ternura pero tendrá nuestra misma sangre,
nuestra misma alma.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXIX
Ensinaron-nos a comer
pero outros asasinaban pola nosa manutención.
Ensinaron-nos a amar desde a despreocupación
dos nosos espíritos;
e, sen embargo, mirar atrás e afundir-se
é demasiado sinxelo para nós.
Ningunha proxección social
unida a unha imperturbable decadencia:
é o que atopamos a modo de miseria
na indolencia.
Nos enseñaron a comerpero otros asesinaban por nuestra
manutención.Nos enseñaron a amar
desde la despreocupaciónde nuestros espíritus;
y, sin embargo, mirar atrás y hundirsees demasiado sencillo para nosotros.
Ninguna proyección socialunida a una imperturbable decadencia:
es lo que encontramos a modo de miseriaen la indolencia.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXX
(Rex Publica)
O natural inimigo do estado sempre foi o home:
dubido que algunha vez exista
o estado dos homes sen o seu fervente inimigo.
Pode que este fillo ilexítimo
saíra dalgún segredo idilio coa razón,
porque tamén hai razóns para pensa-lo.
O certo que este foi dexenerando no monstro que é
-na nosa pequena criatura descontrolada-.
(Rex Publica)
El natural enemigo del estado siempre fueel hombre:
dudo que alguna vez existael estado de los hombres sin su ferviente
enemigo.
Puede que este hijo ilegítimohaya salido de algún secreto idilio
con la razón,porque también hay razones
para pensarlo.
Lo cierto que este fue degenerando en elmonstruo que es
-en nuestra pequeña criaturadescontrolada-.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXI
Cando alguén chega á conmiseración do enxeño
non escapa a certa complicidade
animada pola creación.
Nese intre o home sinte-se no temor
de contemplar a súa obra
como quen observa un crime.
Cuando alguien llega a la conmiseracióndel ingenio
no escapa a cierta complicidad animadapor la creación.
En ese momento el hombre se siente en el temor de contemplar su obra
como quien observa un crimen.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXII
(A mutualidade)
A liberdade non é contraria ao determinismo
senón unha forma de determinación
consecuente coa realidade,
unha forma de asentir ao destino.
Hai dos que negan a liberdade
nun simple dilema de disposicións
porque nunca a estiveron dispostos a asumir.
Hai dos que aceptan a liberdade
como unha forma de culpabilidade ou de obriga:
aqueles que se xulgan a si mesmos como culpables
porque non están dispostos
a aceptar-se como libres.
(La mutualidad)
La libertad no es contraria aldeterminismo:
es una forma de determinaciónconsecuente con la realidad,
una forma de asentir al destino.
Hay de los que niegan la libertaden un simple dilema de disposición
porque nunca estuvieron dispuestos a asumirla.
Hay de los que aceptan la libertadcomo una forma de culpabilidad o de
obligación:aquellos que se juzgan a sí mismo como
culpablesporque no están dispuestos
a aceptarse como libres.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXIII
O amor é un xeito de infinidade
onde a alma ergue a súa presenza
para inspirar a nosa dita
como a dun día agardado.
El amor es una forma de infinituddonde el alma eleva su presencia
para inspirar nuestra dichacomo la de un día esperado.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXIV
(Para Tita)
Podemos desaparecer das nosas vidas
porque a necesidade non depende
do noso apetito de amizade.
Podemos traizoar-nos e esquecer,
pero nalgún intre deteremos-nos a congratular-nose lembrar.
Se hai a suficiente distancia entre nós
como para que a distancia sexa un problema,
tamén hai o suficiente amor
para regresar das feridas.
(Para Tita)
Podemos desaparecer de nuestras vidasporque la necesidad no depende de nuestro apetito de amistad.
Podemos traicionarnos y olvidar,pero en algún instante nos detendremos
a congratularnos y recordar.
Se hay la suficiente distancia entre nosotros
como para que la distancia sea un problema,
también hay el suficiente amor para regresar de las heridas.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXV
O día senil ergue-se entre os eivados cumios
con lasciva ambigüidade
e o tempo corre con grave presa
sobre os nosos membros.
Deben ser os anos:
a voz cansa,
o recto camiñar
á vista do profuso sensitivo.
Deben ser os anos que pasan estremecendo
que levan tras de si os días e as primaveras,
aquelas noites de vixilia.
Todo hoxe lembra un tempo
que a man promiscua tocaba con deleite:
aqueles anos que pasaron
manchando e construíndo.
El día senil se levanta entre las lisiadascumbres
con lasciva ambigüedady el tiempo corre con grave prisa
sobre nuestros miembros.
Deben ser los años:la voz cansada,el recto caminar
a la vista de lo profuso sensitivo.
Deben ser los años que pasanestremeciendo
que llevan tras de sí los días y lasprimaveras,
aquellas noches de vigilia.
Todo hoy recuerda un tiempoque la mano promiscua tocaba
con deleite:aquellos años que pasaron mancillando y construyendo.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXVI
Rúas baleiras
nas que o lene tránsito
percorre a pel.
Iso lembro de ti!
Días de chuvia.
Escuros camposantos
onde descansan os brancos ósos
dos namorados.
Iso lembro de ti!
O teu constante camiñar,
o teu paso sincero cara mín.
Sento na penumbra
e intento consolar-me:
non a deixes ir -di o desexo-.
Iso lembro de ti!
Calles vacías
en las que el leve tránsito recorre la piel.
¡Eso recuerdo de ti!
Días de lluvia.Oscuros cementerios
donde descansan los blancos huesos de los enamorados.¡Eso recuerdo de ti!
Tu constante caminar,tu paso sincero hacia mí.
Me siento en la penumbrae intento consolarme:
no la dejes ir -dice el deseo-.¡Eso recuerdo de ti!
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXVII
Que vida nos tocara vivir?
Que soños deixaremos no camiño?
Seguirá connosco o imprescindible ao partir?
Seguiran onda nós os vivos e os mortos
que deixamos atrás?
Todos os pasos baleiros na treboada
no tempo de regresar?
¿Qué vida nos tocara vivir?Qué sueños dejaremos en el camino?
¿Seguirá con nosotros lo imprescindible al partir?
¿Seguirán junto a nosotros los vivos y los muertos
que dejamos atrás?¿Todos los pasos vacíos en la tormenta
en el tiempo del regreso?
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXVIII
Amor de cadela sedenta
por lobos salvaxes.
Que a túa prole
se una á gran cacería
onde o teu corpo é despezado,
e que tome da súa nai
a mesma carne da terra,
e que siga eternamente viva para a terra.
Amor de perra sedientapor lobos salvajes.
Que tu prolese una a la gran cacería
donde tu cuerpo es despiezado,y que tome de su madre
la misma carne de la tierra,y que siga eternamente viva para la tierra.
RRR
Sacrificados No Ceo
XXXIX
O patriota cre que lle debe algo a alguén
e necesita pagar con sangre a súa débeda.
Eu entendo máis
aos que están por riba das bandeiras
e fan con elas uns calzóns
onde exaculan os parasitos.
Alí, onde se consolan os necios,
arduos de romanticismo patrio,
ama o covarde.
Amados covardes!
El patriota cree que le debe algo a alguieny necesita pagar con sangre su deuda.
Yo entiendo más a los que están por encima
de las banderasy hacen con ellas unos calzoncillos
donde eyaculan los parásitos.
Allí, donde se consuelan los necios,arduos de romanticismo patrio,
ama el cobarde.
¡Amados cobardes!
RRR
Sacrificados No Ceo
XL
Cheo de deus está este amor
que tanto dá ao xusto como ao piadoso.
Gardade as vosas contendas!
Gardade os vosos efectos!
Gardade a vosa ira por un intre
e escoitade a palabra do que foi temido,
cheo de Deus!
Observou o mundo
en decadencia,
e cando chegaron os seus enviados
intentastes profanar ao mensaxeiro.
Non miredes atrás!
-dixo-lle aos únicos que temeron o seu nome-:
seu é o intre da desolación!
Lleno de Dios está este amorque tanto da al justo como al piadoso.
¡Guardad vuestras contiendas!¡Guardad vuestros efectos!
¡Guardad vuestra ira por un momentoy escuchad la palabra del que fue temido,
lleno de Dios!
Observo el mundoen decadencia.
Y cuando llegaron sus enviadosque conservaba la pureza
intentasteis profanar al mensajero.¡No miréis atrás!
-dijo a los únicos que temieron sunombre-:
¡suyo es el instante de la desolación!
RRR
Sacrificados No Ceo
XLI
A caridade do cristianismo
esperta no idilio das virxes
e remata no leito das rameiras.
A conciencia caritativa
é profundamente cristiá.
Arrastran-se como vermes polos pés da terra
para cravar os seus incisivos nos ollos de Deus.
La caridad del cristianismodespierta en el idilio de las vírgenes
y termina en el lecho de las rameras.La conciencia caritativa
es profundamente cristiana.Se arrastran como gusanos
por los pies de la tierrapara clavar sus incisivos
en los ojos de Dios.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLII
Se morre un home nada pasará.
Moitos homes morreron
que ninguén chorou,
moitas vidas que non valen nada.
Se a túa vida non vale nada,
que pode valer a túa morte?
Si muere un hombre nada pasará.Muchos hombres murieron
que nadie lloró,muchas vidas que no valen nada.
Si tu vida no vale nada,¿qué puede valer tu muerte?
RRR
Sacrificados No Ceo
XLIII
Temes entregar-te e ocultas o teu rostro.
Ningunha expresión sae hoxe dos teus labios,
ningunha criatura turbará a túa face.
Temes entregar-te e agochas o teu corpo.
Ninguén pronunciará o teu nome,
ninguén poderá ferir-te.
Temes entregarte y ocultas tu rostro.Ninguna expresión sale hoy de tus labios,ninguna criatura turbará tu semblante.
Temes entregarte y escondes tu cuerpo.Nadie pronunciará tu nombre,
nadie podrá herirte.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLIV
(indiferenza)
Os veciños non me aman,
os paxaros non me aman.
Saio á rúa e me torturan
-non sinto nada polo meu verdugo-.
O meu desdén cava a miña tumba.
Despreocupado vou e non importa
que me insulten ou me amen.
(indiferencia)
Los vecinos no me aman,los pájaros no me aman.
Salgo a la calle y me torturan-no siento nada por mi verdugo-.
Mi desdén cava mi tumba.Despreocupado voy y no me importa
que me insulten o me amen.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLV
Nesta muller observei
SUB SPECIE AETERNI
máis que plenitude madura
por considerar,
o principio mesmo do idealismo absoluto.
En esta mujer observéSUB SPECIE AETERNI
más que plenitud madurapor considerar,
el principio mismo del idealismo absoluto.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLVI
Necesitamos respostas e a filosofía
necesita ser referendada ou refutada.
As preguntas seguen a ser as mesmas
e nunca cambiarán de dirección ou de sentido.
Pero eu sei que ao final nada disto importa
cando tan pronto mentimos
sobre as verdades que coñecemos,
as máis sinxelas
que non alentan sequera a dúbida.
Para que seguir enganando-nos.
Home, talvez ti mesmo
necesites ser referendado ou refutado.
Necesitamos respuestas y la filosofíanecesita ser refrendado o refutada.
Las preguntas siguen siendo las mismasy nunca cambiarán de dirección o de
sentido.Pero yo sé que al final nada de esto
importacuando tan pronto mentimos
sobre las verdades que conocemos,las más sencillas
que no alientan siquiera la duda.
Para que seguir engañándonos.Hombre, tal vez tú mismo
necesites ser refrendado o refutado.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLVII
Podo seducir-te até a morte
e un claro sorriso
xorde da alma.
Escuramente o rigor vén cubrir-nos
da feble chuvia das dársenas.
Este amor eterno non pode ser tocado,
fráxil como o sopro que leva o vento,
precisa de todo o noso empeño.
Baixa a escaleira o teu pé favorecido
e a neve arrinca un desexo:
os teus labios, doces e amargos,
como o froito e a semente.
Podo seducir-te até a morte
porque a morte non vale máis que unhamentira,
que calquera mentira.
Podo seducir-te até a morte.
Puedo seducirte hasta la muertey una clara sonrisa
surge deli alma.
Oscuramente el rigor viene a cubrirnosde la débil lluvia de las dársenas.
Este amor eterno no puede ser tocado,frágil como el soplo que lleva el viento,
precisa de todo nuestro empeño.
Baja la escalera tu pie favorecidoy la nieve arranca un deseo:tus labios, dulces y amargos,
como el fruto y la semilla.
Puedo seducirte hasta la muerteporque la muerte no vale más
que una mentira,que cualquier mentira.
Puedo seducirte hasta la muerte.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLVIII
Deixa-te amar!
Que o pardo figo caia sobre as túas tempas
e atope alí a hora propicia!
Que do froito aberto
xurda o novo celme,
néctar de tributo!
Deixa-te amar
cando o tempo prometa
un claro revelador,
baixo o solar que nada enturba,
ou baixo a aciaga tempestade
que acende o ánimo!
Caín dixo-lle a Abel -deixa-te amar,
porque eu ofrecerei ao Señor o maior dospresentes-.
¡Deja-te amar!¡Qué el pardo higo caiga sobre tus sienes
y encuentre allí la hora propicia!¡Qué del fruto abierto
surja la nueva sustancia,néctar de tributo!
¡Deja-te amarcuando el tiempo prometa
un claro revelador,bajo el solar que nada enturbia,
o bajo la aciaga tempestadque enardece el ánimo!
Caín le dijo a Abel-¡déjate amar!,porque yo ofreceré al Señor el mayor de
los presentes-.
RRR
Sacrificados No Ceo
XLIX
Nunca pensaches que todo acabaría,
que o fermoso nunca chega a durar o suficiente.
Había un amor na túa vida
tan profundo como o tempo,
xaceu no teu leito
e inspirou a túa palabra,
o sedento labio buscou a súa cadea.
Nunca pensaches que todo acabaría.
Que a dor e o pracer tamén rematan.
Debías deixar paso a todo o que nace
intentando a fermosura.
Este sangue novo merece ser tomado
e nunca pensaches que acontecería.
Virá a lucidez mendigando a tenrura.
Agardarás á porta do teu amado, sempre,
e en calquera intre chamará á túa porta
o desexo que acode a nubrar a cabeza.
Nunca pensaches que todo acabaría,
que o fermoso nunca chega a durar osuficiente.
Nunca pensaste que todo acabaría,que lo hermoso nunca llega a durar lo
suficiente.Había un amor en tu vida
tan profundo como el tiempo,yació en tu lecho
e inspiró tu palabra,el sediento labio buscó su cadena.
Nunca pensaste que todo acabaría,que el dolor y el placer también terminan.
Debías dejar paso a todo lo que naceintentando la hermosura.
Esta sangre joven merece ser tomaday nunca pensaste que ocurriría.
Vendrá la lucidez mendigando ternura.Aguardarás a la puerta de tu amado,
siempre,y en cualquier momento
llamará a tu puertael deseo que acude a nublar la cabeza.
Nunca pensaste que todo acabaría,que lo hermoso nunca llega a durar lo
suficiente.
RRR
Sacrificados No Ceo
L
O absoluto non se deixa coñecer
pero deixa-se amar
e existir é o único coñecemento necesario
que se nos permite.
Lo absoluto no se deja conocerpero se deja amar
y existir es el único conocimientonecesario
que se nos permite.
RRR
Sacrificados No Ceo
ICARO
RRR