sacrificados no ceo

52
Sacrificados No Ceo SACRIFICADOS NO CEO RRR

Upload: mailconraul

Post on 07-Apr-2016

220 views

Category:

Documents


4 download

DESCRIPTION

Libro de poemas

TRANSCRIPT

Page 1: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

SACRIFICADOSNO CEO

RRR

Page 2: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

Qué son las alas sin el pájaro

qué; las olas sin el mar

y las ideas sin el hombre?

Las olas son las alas

del pensamiento del hombre,

qué piensa el ave

y qué piensa el mar

el ser los reúne

el ser los conjuga...

Echa a volar el pensamiento

y a nadar el sentimiento

sólo se queda el hombre

sin pájaro y sin mar

sólo se queda volando

sólo (se) queda

naufragando.

Outono 1991 (Sal. Guntín)

RRR

Page 3: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

I

Coñezo o peso do recordo

e dunha atmosfera invariable baixo o sol,

unha prontitude que vén compensar a nosa perda

e o soño que se eleva como un voo de pombas

nos ollos que agora se eternizan.

Sacrificados no ceo,

crucificados a un mesmo amor:

quen quere pregar polos que se foron?,

quen pode consolar o corazón dun Deus?

Conozco el peso del recuerdoy de una atmósfera invariable bajo el sol,

una prontitud que viene a compensarnuestra pérdida

y el sueño que se eleva como un vuelo depalomas

en los ojos que ahora se eternizan.Sacrificados en el cielo,

crucificados a un mismo amor:¿quién quiere rogar

por los que se fueron?,¿quién puede consolar el corazón

de un Dios?

RRR

Page 4: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

II

De Mesopotamia a Nova York

construímos un muro,

erguemos unha historia,

co culto de un milleiro de deuses,

co sangue de guerras crueis.

Abro unha ferida no teu sexo

coa fondura dun océano

e unha noite sen estrelas.

Debo coidar-me dun animal

capaz de este dano?

Debo curar-me da fermosura do amor?

De Mesopotamia a Nueva Yorkconstruimos un muro,

levantamos una historia,con el culto de un millar de dioses,con la sangre de guerras crueles.

Abro una herida en tu sexocon la profundidad de un océano

y una noche sin estrellas.

¿Debo cuidarme de un animalcapaz de este daño?

¿Debo curarme de la hermosura del amor?

RRR

Page 5: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

III

Hoxe tomarei a miña única verdade

dos mesmos labios de Eva,

dos seus rosados peitos

como unha pequena morte.

Podo amar e durmir no seu leito,

penetrar o seu pudor

de femia celosa

e dobregar o seu corpo de salvaxe animal.

Deus é ciencia,

a árbore do coñecemento

do ben e do mal.

Teño-o e foxe das miñas mans

como algo demasiado vivo.

Hoy tomaré mi única verdadde los mismos labios de Eva,

de sus rosados pechoscomo una pequeña muerte.

Puedo amar y dormir en su lecho,penetrar su pudorde hembra celosa

y doblegar su cuerpo de salvaje animal.

Dios es ciencia,el árbol del conocimiento

del bien y del mal.Lo tengo y huye de mis manos

como algo demasiado vivo.

RRR

Page 6: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

IV

O mascarón de proa

en medio deste mar.

Morto a navegar

sen pretensión dunha dita ou harmonía.

Artificios do sol e das estrelas,

da nube e do albatros

que fai círculos

sobre o lene contorno da onda

que onte foi muralla, torre e ceo.

El mascarón de proaen medio de este mar.

Muerto a navegarsin pretensión de una dicha o armonía.

Artificios del sol y de las estrellas,de la nube y del albatros

que hace círculossobre el leve contorno de la ola

que ayer fue muralla, torre y cielo.

RRR

Page 7: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

V

Só os amantes deben salvar-se

xuntando os seus corpos nun,

mexendo-se nos brazos tenramente.

Consultemos o oráculo de Delfos.

Falemos con Afrodita

da afinidade da carne

e do lazo da concepción,

con mulleres que amaron

despenando-se desde montañas,

con homes que amaron

caendo no regazo dunha nai.

Sólo los amantes deben salvarsejuntando sus cuerpos en uno,

meciéndose en los brazos tiernamente.Consultemos el oráculo de Delfos.

Hablemos con Afroditade la afinidad de la carne

y del lazo de la concepción,con mujeres que amaron

despeñándose desde montañas,con hombres que amaron

cayendo en el regazo de una madre.

RRR

Page 8: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

VI

As veces enganaban-se

para mellor soportar os intres de ausencia.

Buscaban o amor dunha noite.

Tal era a distancia

que nunca semellaban tocar-se coas mans.

Tal era a distancia

que a loucura podería facer estragos

se non houbese unha noite

de requirimentos e caricias.

O home regresa ao seu fogar,

á súa esposa, aos seus fillos,

sen conseguir enganar as latitudes

agás por unha fenda do corazón.

A veces se engañabanpara mejor soportar los momentos de

ausencia.Buscaban el amor de una noche.

Tal era a distanciaque nunca parecían tocarse

con las manos.Tal era a distancia

que la locura podría hacer destrozossi no hubiera una noche

de requerimientos y caricias.

El hombre regresa a su hogar,a su esposa, a sus hijos,

sin conseguir engañar las latitudessalvo por un resquicio del corazón.

RRR

Page 9: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

VII

Unha palabra pode romper

como unha pompa de xabón;

pero a verdade

unicamente pode deixar un rastro.

O mesmo que se eleva do cotián a perecer

só na alma deben escribir-se as palabras.

Una palabra puede rompercomo una pompa de jabón;

pero la verdad unicamente puede dejar un rastro.

Lo mismo que se eleva de lo cotidiano a perecer

sólo en el alma deben escribirse las palabras.

RRR

Page 10: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

VIII

Hai unha eternidade

ao carón do cometa e da nube

tan terrible e escura

como a inclemencia e a nada.

Calquera sitio que poidas ollar,

sen dirección posible,

ninguén pode salvar-te.

Hay una eternidadal lado del cometa y de la nube

tan terrible y oscuracomo la inclemencia de la nada.

Cualquier sitio que puedas mirar,sin dirección posible,nadie puede salvarte.

RRR

Page 11: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

IX

Queres escoitar da miña boca

esas palabras que se aprenden como unhablasfemia?

Queres tocar coa túa man no Val dos Reis?

Queres elevar-te á inmortalidade

para constatar que a vida

é unha emanación do espírito,

para comprobar que por lóxica

o home gusta da fermosura e da perfección?

¿Quieres escuchar de mi bocaesas palabras que se aprenden como una

blasfemia?¿Quieres tocar con tu mano en el Valle de

los Reyes?

¿Quieres elevarte a la inmortalidadpara constatar que la vida

es una emanación del espíritu,para comprobar que por lógica

el hombre gusta de la hermosura y de laperfección?

RRR

Page 12: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

X

Sinto que estou tocando o po

e ti es a única que me pode salvar.

Sinto que o inferno está cerca

e os teus ollos me poden axudar a morrer.

Son un home a quen o tempo burlou

cando as súas mans tocaban o ceo,

pero agora están gastadas

por todos os crimes que cometín.

Siento que estoy tocando el Polvoy tú eres la única que me puede salvar.

Siento que el infierno está cercay tus ojos me pueden ayudar a morir.

Soy un hombre a quien el tiempo burlócuando sus manos tocaban el cielo,

pero ahora están gastadaspor todos los crímenes que cometí.

RRR

Page 13: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XI

Estaría así toda a eternidade

contemplando o que pasa

e o que regresa.

Estaría escribindo-te

toda a miña vida

porque aínda hai cousas que merecen

ser escoitadas:

esta quietude inmensa que nos precipita

e certos murmurios

que baixan das árbores

para bicar o noso esquezo.

Podo lanzar-me ao baleiro se me obrigas:

o tempo non existe

alén dos teus labios.

Estaría así toda la eternidadcontemplando lo que pasa

y lo que regresa.Estaría escribiéndote

toda mi vidaporque aún hay cosas que merecen

ser escuchadas:esta quietud inmensa que nos precipita

y cierto murmullosque bajan de los árboles

para besar nuestro olvido.Puedo lanzarme al vacío si me obligas:

el tiempo no existemás allá de tus labios.

RRR

Page 14: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XII

A miña musa soña con pórticos de Máteo

e pedras herrerianas.

Pensa no fin do mundo con certeza

que o señor mandará aos seus exércitos

para destruír a terra,

e os seus ollos reflicten

a vinganza divina.

Para o noso éxodo na cama

ela me distingue cunha pasaxe de David

ou algún proverbio:

estou a bendicir todas esas noites

nas que podo crer.

Mi musa sueña con pórticos de Mateoy piedras herrerianas.

Piensa en el fin del mundo con certeza

que el señor mandará a sus ejércitospara destruir la tierra,

y sus ojos reflejan la venganza divina.

Para nuestro éxodo en la camaella me distingue con un pasaje de David

o algún proverbio:estoy bendiciendo todas esas noches

en las que puedo creer.

RRR

Page 15: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XIII

Hai unha ausencia despois da ausencia,

como a un vaso ao que quitaron

a súa necesidade de encher-se,

como chuvia á que arrincaron

o seu desexo de caer.

Hai unha veracidade, mais é posible

que mova a mesma vontade.

O día non trae recordo algún

pero penso que aínda podo redimir-me,

e redimir-se é o mesmo que caer

ou encher-se.

Hay una ausencia después de la ausencia,como a un vaso al que quitaron

su necesidad de llenarse,como lluvia a la que arrancaron

su deseo de caer.

Hay una veracidad, mas es posibleque mueva la misma voluntad.

El día no trae recuerdo algunopero pienso que todavía puedo redimirme,

y redimirse es el mismo que caero llenarse.

RRR

Page 16: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XIV

Creo que nacín para ser monxe,

para fumar en papel de prata

e arrincar noites aos días,

para moldear-te de arxila

e ver-me reflectido neses ollos,

redimido, nun ventre precioso como a seda.

Creo que nacín e non sei o que son.

Fixeron-me de amor e de odio.

Eles querían o mellor

e eu nunca souben o que agardar;

agás neste intre no que ela,

aperta-me cos seus encantos para amar-me,

como se tal cousa puidera suceder de non pensar-se,

estende-se e prepara o seu amor

para a miña alma.

Creo que nací para ser monje,para fumar en papel de platay arrancar noches a los días,

para moldear te arcillay verme reflejado en esos ojos,

redimido, en un vientre precioso como la seda.

Creo que nací y no sé el que soy.Me hicieron de amor y de odio.

Ellos querían lo mejory yo nunca supe qué aguardar;

excepto en este momento en el que ella,me abraza con sus encantos

para amarme,como si tal cosa pudiese suceder

de no pensarse,se extiende y prepara su amor

para mi alma.

RRR

Page 17: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XV

Mira-me aos ollos e di-me que me amas:

Serei o teu fiel servidor, serei o teu verdugo.

Non quero nesta hora

mestres da fermosura:

quero máis ben, musa miña,

o teu corpo corruptor da vella moralidade.

Se só es capaz de recoñecer o eterno

eu amo máis o que remata

despois dunha noite de paixón.

Mira-me aos ollos e di-me que me amas!

Mírame a los ojos y dime que me amas:Seré tu fiel servidor, seré tu verdugo.

No quiero en esta horamaestros de la hermosura:quiero más bien, musa mía,

tu cuerpo corruptor de la vieja moralidad.

Si sólo eres capaz de reconocer lo eternoyo amo más lo que se acaba

después de una noche de pasión.

¡Mírame a los ojos y dime que me amas!

RRR

Page 18: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XVI

Soamente son feliz se me torturas.

Hoxe podo tremer

e a túa voz pode ofrendar-me.

Sinto a grave sensación

que a túa copa escancia

nos beizos da mentira.

Na miña alma arde o verdadeiro inferno

pero non te afastes demasiado,

preciso de ti.

A debilidade adoita a meirande sorpresa.

Que segredo agochas ao teu redor?

Será o amor ou, talvez,

o seu propio desdén?

Soamente son feliz se me torturas.

Estou enfermo de soidade,

realmente enfermo!

A miña frustración

é a miña propia cordura:

ninguén me dará un pouco do seu afecto

nin eu mesmo aceptarei.

Solamente soy feliz si me torturas.Hoy puedo temblar

y tu voz puede ofrendarme.

Siento la grave sensaciónque tu copa escancia

en los labios de la mentira.En mi alma arde el verdadero infierno

pero non te alejes demasiado,te necesito.

La debilidad adopta la mayor sorpresa.¿Qué secreto abrigas a tu alrededor?

¿Será el amor o, tal vez,su propio desdén?

Solamente son feliz si me torturas.Estoy enfermo de soledad,

¡realmente enfermo!

Mi frustración es mi propia cordura:nadie me dará un poco de su afecto

ni yo mismo aceptaré.

RRR

Page 19: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XVII

E se nada disto tivese sentido,

¿estariades a falar cun morto?

Mirade como se perde na palabra

e estende o seu pútrido desdén

ao seu anónimo epitafio!

Tenta ascender á vida!

Prestade atención!

É o home que ascende á vida

desde os seus vermes!

É o home sen senso que quere vivir!

É a vida sen senso

que quere continuar-se!

Escoitemos do cadáver

a súa última vontade.

Y si nada de esto tuviera sentido,¿estaríais hablando con un muerto?

¡Mirad cómo se pierde en la palabray extiende su pútrido desdén

a su anónimo epitafio!

¡Intenta ascender a la vida!¡Prestad atención!

¡Es el hombre que asciende a la vidadesde sus gusanos!

¡Es el hombre sin sentido que quiere vivir!¡Es la vida sin sentido

que quiere continuarse!

Escuchemos del cadáversu última voluntad.

RRR

Page 20: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XVIII

Hoxe a terra está sangrante

e o sol baña o mar Negro.

Unha doncela está-se a erguer

e os seus farrapos son vestidos preciosos

e o seu corpo maltratado

é o máis doce cáliz.

Mentres o home afana

en construír novos templos

eu observo desde a miña fiestra

o seu bulideiro tumulto,

nesa manifestación tan frugal

como o sorriso das rapazas

que venden o seu pudor

á beira do Volga.

Bebe comigo este grolo maldito!

Hoy la tierra está sangrantey el sol baña el mar Negro.

Una doncella se yergue y sus harapos son vestidos preciosos

y su cuerpo maltratadoes el más dulce cáliz.

Mientras el hombre se afanaen construir nuevos templosyo observo desde mi ventana

su bullicioso tumulto,en esa manifestación tan frugal

como la sonrisa de las muchachasque venden su pudora la orilla del Volga.

¡Bebe conmigo este trago maldito!

RRR

Page 21: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XIX

Pedía moedas na estación de Braga.

Era unha xitana moi espelida.

Din-lle unhas moedas

como quen paga a indiferenza.

Tiven remorsos en Viana

pero xa era tarde.

Pedía monedas en la estación de Braga.Era una gitana muy sagaz.

Le di unas monedascomo quien paga la indiferencia.Tuve remordimientos en Viana

pero ya era tarde.

RRR

Page 22: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XX

Pasará este tempo

e os días da virtude.

Pasará o esquezo

como un adoecer

no berce da terra.

Pasará a indulxencia

do amor primeiro.

Non foi feito este canto

para os oídos atormentados

nin para as mans inxenuas

que rozaron a cruel tempestade.

Mudará este tempo

pero os amantes deixarán paso

á nova fermosura.

Pasará este tiempoy los días de la virtud.

Pasará el olvidocomo un adolecer

en la cuna de la tierra.

Pasará la indulgenciadel amor primero.

No fue hecho este cantopara los oídos atormentadosni para las manos ingenuas

que rozaron la cruel tempestad.

Cambiará este tiempopero los amantes dejarán paso

a la nueva hermosura.

RRR

Page 23: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXI

A miña man recorre o teu sagrario

e o noso amor perturba os seus ollos.

Ollan a indecencia

pero non hai nada máis indecente

que as súas miradas.

Non te alporices,

vella serventa de ingratos inquilinos,

vella prostituta de antigos bordeis!

O amor brillará na túa alcoba

baixo as sabas que onte desfaleceron

polo ímpeto da paixón

Mi mano recorre tu sagrarioy nuestro amor perturba sus ojos.

Observan la indecenciapero no hay nada más indecente

que sus miradas.

¡No te desquicies,vieja sirvienta de ingratos inquilinos,vieja prostituta de antiguos burdeles!

El amor brillará en tu alcobabajo las sábanas que ayer desfallecieron

por el ímpetu de la pasión.

RRR

Page 24: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXII

Pasei por moitos corpos

-máis dos que compre desexar-

Con todos fixen o amor

pero con ningún soñei algo deste xeito;

agás contigo, que es o meu fin e o meu principio,

alfa e omega do meu existir.

Feriron-me os teus ollos.

Feriron-me os teus labios

e ese sorriso teu que non comprendo.

Todas esas cousas e, mesmo así,,

sigo animando a idea,

tal como pode suceder cando se ama

cunha forza que non é máis

que a propia negación.

Pasé por muchos cuerpos-más de los que se pueden desear-

Con todos hice el amorpero con ninguno soñé algo

como esto;excepto contigo, que eres mi fin y mi

principio,alfa y omega de mí existir.

Me hirieron tus ojos.Me hirieron tus labios

y esa sonrisa tuya que no comprendo.

Todas esas cosas e, incluso así,sigo animando la idea,

tal como puede suceder cuando se amacon una fuerza que no es más

que la propia negación.

RRR

Page 25: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXIII

O que pos nas túas cartas

é o que necesito oír de ti.

O que eu escribo non é máis que un reclamo

para facer-te partícipe do meu sentir.

Como un paxaro eu canto para seducir

e ti respondes á miña chamada

desposuída de artificio.

Lo que pones en tus cartases lo que necesito oír de ti.

Lo que yo escribo no es más que un reclamo

para hacerte partícipe de mi sentir.Como un pájaro yo canto para seducir

y tú respondes a mi llamadadesposeída de artificio.

RRR

Page 26: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXIV

(C menor, a 21:30)

Notas que voan... Lei da gravidade.

Quero escribir estes versos como un Rock'n'Roll.

Un pantalón axustado e unhas medias:

cando vas vestida como unha boneca

teño ganas de corromper a túa inocencia.

Cativas o meu cerebro,

sobes polas miñas veas até as portas do ceo

a recoller os restos dun posible amor.

(C menor, la 21:30)

Notas que vuelan... Ley de la gravedad.Quiero escribir estos versos

como un Rock'n'Roll.Un pantalón ajustado y unas medias:cuando vas vestida como una muñeca

tengo ganas de corromper tu inocencia.

Cautivas mi cerebro,subes por mis venas

hasta las puertas del cieloa recoger los restos de un imposible amor.

RRR

Page 27: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXV

(As tres hetairas)

Greza conquistounos coa súa filosofía

e certa procura do ideal,

pero os que realmente construíron Greza

foron os seus escravos.

Francia enxalzou a liberdade e a república.

Pero os que sostiveron a idea

non foron os grandes pensadores do liberalismo,

senón os verdugos da revolución.

Europa puxo os colonos

e unha historia chea de xenocidios.

América conquistou-nos co capitalismo,

pero o que realmente pervive do soño americano

é a voz dos indixentes

e a cultura da desesperación.

(Las tres hetairas)

Grecia nos conquistó con su filosofíay cierto búsqueda del ideal humano,

pero los que realmente construyeron Greciafueron sus esclavos.

Francia ensalzó la libertad y la república,pero los que sostuvieron la idea

no fueron los grandes pensadores del liberalismo,

sino los verdugos de la revolución.

Europa puso los colonosy una historia llena de genocidios.

América nos conquistó con el capitalismo,pero lo que realmente pervive

del sueño americanoes la voz de los indigentes,

la cultura de la desesperación.

RRR

Page 28: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXVII

Este é o meu único nacemento:

nunca máis volverei a nacer,

nunca máis serei, sinxelamente, o que son.

A miña alma non é perfecta e desexa

todo o ben que poidas ofrecer.

O meus afectos deixei-nos

onde hai mulleres que se entregan ao pracer;

pero esta noite é nosa

aínda que non teñamos limpo o corazón.

Este es mi único nacimiento:nunca más volveré a nacer,

nunca más seré, sencillamente, lo que soy.

Mi alma no es perfecta y deseatodo el bien que le puedas ofrecer.

Mis afectos los dejédonde hay mujeres

que se entregan al placer;pero esta noche es nuestra

aunque no tengamos limpio el corazón.

RRR

Page 29: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXVIII

(Nasciturus)

Estou seguro de que podes parir vástagos preciosos

que nacerán para contemplar

a luz do mundo

que vén bautizar todos os principios

e todas as mareas,

por todas as xeracións dos homes.

Descansará nun ventre fecundo?

Mamará o leite da consolación?

Un día será a destrución e a tenrura

pero terá a noso mesmo sangue,

a nosa mesma alma.

(Nasciturus)

Estoy seguro de que puedes parirvástagos preciosos

que nacerán para contemplar la luz del mundo

que viene a bautizar todos los principiosy todas las mareas,

por todas las generaciones de los hombres.

¿Descansará en un vientre fecundo?¿Mamará la leche de la consolación?

Un día será la destrucción y la ternura pero tendrá nuestra misma sangre,

nuestra misma alma.

RRR

Page 30: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXIX

Ensinaron-nos a comer

pero outros asasinaban pola nosa manutención.

Ensinaron-nos a amar desde a despreocupación

dos nosos espíritos;

e, sen embargo, mirar atrás e afundir-se

é demasiado sinxelo para nós.

Ningunha proxección social

unida a unha imperturbable decadencia:

é o que atopamos a modo de miseria

na indolencia.

Nos enseñaron a comerpero otros asesinaban por nuestra

manutención.Nos enseñaron a amar

desde la despreocupaciónde nuestros espíritus;

y, sin embargo, mirar atrás y hundirsees demasiado sencillo para nosotros.

Ninguna proyección socialunida a una imperturbable decadencia:

es lo que encontramos a modo de miseriaen la indolencia.

RRR

Page 31: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXX

(Rex Publica)

O natural inimigo do estado sempre foi o home:

dubido que algunha vez exista

o estado dos homes sen o seu fervente inimigo.

Pode que este fillo ilexítimo

saíra dalgún segredo idilio coa razón,

porque tamén hai razóns para pensa-lo.

O certo que este foi dexenerando no monstro que é

-na nosa pequena criatura descontrolada-.

(Rex Publica)

El natural enemigo del estado siempre fueel hombre:

dudo que alguna vez existael estado de los hombres sin su ferviente

enemigo.

Puede que este hijo ilegítimohaya salido de algún secreto idilio

con la razón,porque también hay razones

para pensarlo.

Lo cierto que este fue degenerando en elmonstruo que es

-en nuestra pequeña criaturadescontrolada-.

RRR

Page 32: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXI

Cando alguén chega á conmiseración do enxeño

non escapa a certa complicidade

animada pola creación.

Nese intre o home sinte-se no temor

de contemplar a súa obra

como quen observa un crime.

Cuando alguien llega a la conmiseracióndel ingenio

no escapa a cierta complicidad animadapor la creación.

En ese momento el hombre se siente en el temor de contemplar su obra

como quien observa un crimen.

RRR

Page 33: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXII

(A mutualidade)

A liberdade non é contraria ao determinismo

senón unha forma de determinación

consecuente coa realidade,

unha forma de asentir ao destino.

Hai dos que negan a liberdade

nun simple dilema de disposicións

porque nunca a estiveron dispostos a asumir.

Hai dos que aceptan a liberdade

como unha forma de culpabilidade ou de obriga:

aqueles que se xulgan a si mesmos como culpables

porque non están dispostos

a aceptar-se como libres.

(La mutualidad)

La libertad no es contraria aldeterminismo:

es una forma de determinaciónconsecuente con la realidad,

una forma de asentir al destino.

Hay de los que niegan la libertaden un simple dilema de disposición

porque nunca estuvieron dispuestos a asumirla.

Hay de los que aceptan la libertadcomo una forma de culpabilidad o de

obligación:aquellos que se juzgan a sí mismo como

culpablesporque no están dispuestos

a aceptarse como libres.

RRR

Page 34: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXIII

O amor é un xeito de infinidade

onde a alma ergue a súa presenza

para inspirar a nosa dita

como a dun día agardado.

El amor es una forma de infinituddonde el alma eleva su presencia

para inspirar nuestra dichacomo la de un día esperado.

RRR

Page 35: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXIV

(Para Tita)

Podemos desaparecer das nosas vidas

porque a necesidade non depende

do noso apetito de amizade.

Podemos traizoar-nos e esquecer,

pero nalgún intre deteremos-nos a congratular-nose lembrar.

Se hai a suficiente distancia entre nós

como para que a distancia sexa un problema,

tamén hai o suficiente amor

para regresar das feridas.

(Para Tita)

Podemos desaparecer de nuestras vidasporque la necesidad no depende de nuestro apetito de amistad.

Podemos traicionarnos y olvidar,pero en algún instante nos detendremos

a congratularnos y recordar.

Se hay la suficiente distancia entre nosotros

como para que la distancia sea un problema,

también hay el suficiente amor para regresar de las heridas.

RRR

Page 36: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXV

O día senil ergue-se entre os eivados cumios

con lasciva ambigüidade

e o tempo corre con grave presa

sobre os nosos membros.

Deben ser os anos:

a voz cansa,

o recto camiñar

á vista do profuso sensitivo.

Deben ser os anos que pasan estremecendo

que levan tras de si os días e as primaveras,

aquelas noites de vixilia.

Todo hoxe lembra un tempo

que a man promiscua tocaba con deleite:

aqueles anos que pasaron

manchando e construíndo.

El día senil se levanta entre las lisiadascumbres

con lasciva ambigüedady el tiempo corre con grave prisa

sobre nuestros miembros.

Deben ser los años:la voz cansada,el recto caminar

a la vista de lo profuso sensitivo.

Deben ser los años que pasanestremeciendo

que llevan tras de sí los días y lasprimaveras,

aquellas noches de vigilia.

Todo hoy recuerda un tiempoque la mano promiscua tocaba

con deleite:aquellos años que pasaron mancillando y construyendo.

RRR

Page 37: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXVI

Rúas baleiras

nas que o lene tránsito

percorre a pel.

Iso lembro de ti!

Días de chuvia.

Escuros camposantos

onde descansan os brancos ósos

dos namorados.

Iso lembro de ti!

O teu constante camiñar,

o teu paso sincero cara mín.

Sento na penumbra

e intento consolar-me:

non a deixes ir -di o desexo-.

Iso lembro de ti!

Calles vacías

en las que el leve tránsito recorre la piel.

¡Eso recuerdo de ti!

Días de lluvia.Oscuros cementerios

donde descansan los blancos huesos de los enamorados.¡Eso recuerdo de ti!

Tu constante caminar,tu paso sincero hacia mí.

Me siento en la penumbrae intento consolarme:

no la dejes ir -dice el deseo-.¡Eso recuerdo de ti!

RRR

Page 38: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXVII

Que vida nos tocara vivir?

Que soños deixaremos no camiño?

Seguirá connosco o imprescindible ao partir?

Seguiran onda nós os vivos e os mortos

que deixamos atrás?

Todos os pasos baleiros na treboada

no tempo de regresar?

¿Qué vida nos tocara vivir?Qué sueños dejaremos en el camino?

¿Seguirá con nosotros lo imprescindible al partir?

¿Seguirán junto a nosotros los vivos y los muertos

que dejamos atrás?¿Todos los pasos vacíos en la tormenta

en el tiempo del regreso?

RRR

Page 39: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXVIII

Amor de cadela sedenta

por lobos salvaxes.

Que a túa prole

se una á gran cacería

onde o teu corpo é despezado,

e que tome da súa nai

a mesma carne da terra,

e que siga eternamente viva para a terra.

Amor de perra sedientapor lobos salvajes.

Que tu prolese una a la gran cacería

donde tu cuerpo es despiezado,y que tome de su madre

la misma carne de la tierra,y que siga eternamente viva para la tierra.

RRR

Page 40: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XXXIX

O patriota cre que lle debe algo a alguén

e necesita pagar con sangre a súa débeda.

Eu entendo máis

aos que están por riba das bandeiras

e fan con elas uns calzóns

onde exaculan os parasitos.

Alí, onde se consolan os necios,

arduos de romanticismo patrio,

ama o covarde.

Amados covardes!

El patriota cree que le debe algo a alguieny necesita pagar con sangre su deuda.

Yo entiendo más a los que están por encima

de las banderasy hacen con ellas unos calzoncillos

donde eyaculan los parásitos.

Allí, donde se consuelan los necios,arduos de romanticismo patrio,

ama el cobarde.

¡Amados cobardes!

RRR

Page 41: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XL

Cheo de deus está este amor

que tanto dá ao xusto como ao piadoso.

Gardade as vosas contendas!

Gardade os vosos efectos!

Gardade a vosa ira por un intre

e escoitade a palabra do que foi temido,

cheo de Deus!

Observou o mundo

en decadencia,

e cando chegaron os seus enviados

intentastes profanar ao mensaxeiro.

Non miredes atrás!

-dixo-lle aos únicos que temeron o seu nome-:

seu é o intre da desolación!

Lleno de Dios está este amorque tanto da al justo como al piadoso.

¡Guardad vuestras contiendas!¡Guardad vuestros efectos!

¡Guardad vuestra ira por un momentoy escuchad la palabra del que fue temido,

lleno de Dios!

Observo el mundoen decadencia.

Y cuando llegaron sus enviadosque conservaba la pureza

intentasteis profanar al mensajero.¡No miréis atrás!

-dijo a los únicos que temieron sunombre-:

¡suyo es el instante de la desolación!

RRR

Page 42: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLI

A caridade do cristianismo

esperta no idilio das virxes

e remata no leito das rameiras.

A conciencia caritativa

é profundamente cristiá.

Arrastran-se como vermes polos pés da terra

para cravar os seus incisivos nos ollos de Deus.

La caridad del cristianismodespierta en el idilio de las vírgenes

y termina en el lecho de las rameras.La conciencia caritativa

es profundamente cristiana.Se arrastran como gusanos

por los pies de la tierrapara clavar sus incisivos

en los ojos de Dios.

RRR

Page 43: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLII

Se morre un home nada pasará.

Moitos homes morreron

que ninguén chorou,

moitas vidas que non valen nada.

Se a túa vida non vale nada,

que pode valer a túa morte?

Si muere un hombre nada pasará.Muchos hombres murieron

que nadie lloró,muchas vidas que no valen nada.

Si tu vida no vale nada,¿qué puede valer tu muerte?

RRR

Page 44: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLIII

Temes entregar-te e ocultas o teu rostro.

Ningunha expresión sae hoxe dos teus labios,

ningunha criatura turbará a túa face.

Temes entregar-te e agochas o teu corpo.

Ninguén pronunciará o teu nome,

ninguén poderá ferir-te.

Temes entregarte y ocultas tu rostro.Ninguna expresión sale hoy de tus labios,ninguna criatura turbará tu semblante.

Temes entregarte y escondes tu cuerpo.Nadie pronunciará tu nombre,

nadie podrá herirte.

RRR

Page 45: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLIV

(indiferenza)

Os veciños non me aman,

os paxaros non me aman.

Saio á rúa e me torturan

-non sinto nada polo meu verdugo-.

O meu desdén cava a miña tumba.

Despreocupado vou e non importa

que me insulten ou me amen.

(indiferencia)

Los vecinos no me aman,los pájaros no me aman.

Salgo a la calle y me torturan-no siento nada por mi verdugo-.

Mi desdén cava mi tumba.Despreocupado voy y no me importa

que me insulten o me amen.

RRR

Page 46: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLV

Nesta muller observei

SUB SPECIE AETERNI

máis que plenitude madura

por considerar,

o principio mesmo do idealismo absoluto.

En esta mujer observéSUB SPECIE AETERNI

más que plenitud madurapor considerar,

el principio mismo del idealismo absoluto.

RRR

Page 47: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLVI

Necesitamos respostas e a filosofía

necesita ser referendada ou refutada.

As preguntas seguen a ser as mesmas

e nunca cambiarán de dirección ou de sentido.

Pero eu sei que ao final nada disto importa

cando tan pronto mentimos

sobre as verdades que coñecemos,

as máis sinxelas

que non alentan sequera a dúbida.

Para que seguir enganando-nos.

Home, talvez ti mesmo

necesites ser referendado ou refutado.

Necesitamos respuestas y la filosofíanecesita ser refrendado o refutada.

Las preguntas siguen siendo las mismasy nunca cambiarán de dirección o de

sentido.Pero yo sé que al final nada de esto

importacuando tan pronto mentimos

sobre las verdades que conocemos,las más sencillas

que no alientan siquiera la duda.

Para que seguir engañándonos.Hombre, tal vez tú mismo

necesites ser refrendado o refutado.

RRR

Page 48: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLVII

Podo seducir-te até a morte

e un claro sorriso

xorde da alma.

Escuramente o rigor vén cubrir-nos

da feble chuvia das dársenas.

Este amor eterno non pode ser tocado,

fráxil como o sopro que leva o vento,

precisa de todo o noso empeño.

Baixa a escaleira o teu pé favorecido

e a neve arrinca un desexo:

os teus labios, doces e amargos,

como o froito e a semente.

Podo seducir-te até a morte

porque a morte non vale máis que unhamentira,

que calquera mentira.

Podo seducir-te até a morte.

Puedo seducirte hasta la muertey una clara sonrisa

surge deli alma.

Oscuramente el rigor viene a cubrirnosde la débil lluvia de las dársenas.

Este amor eterno no puede ser tocado,frágil como el soplo que lleva el viento,

precisa de todo nuestro empeño.

Baja la escalera tu pie favorecidoy la nieve arranca un deseo:tus labios, dulces y amargos,

como el fruto y la semilla.

Puedo seducirte hasta la muerteporque la muerte no vale más

que una mentira,que cualquier mentira.

Puedo seducirte hasta la muerte.

RRR

Page 49: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLVIII

Deixa-te amar!

Que o pardo figo caia sobre as túas tempas

e atope alí a hora propicia!

Que do froito aberto

xurda o novo celme,

néctar de tributo!

Deixa-te amar

cando o tempo prometa

un claro revelador,

baixo o solar que nada enturba,

ou baixo a aciaga tempestade

que acende o ánimo!

Caín dixo-lle a Abel -deixa-te amar,

porque eu ofrecerei ao Señor o maior dospresentes-.

¡Deja-te amar!¡Qué el pardo higo caiga sobre tus sienes

y encuentre allí la hora propicia!¡Qué del fruto abierto

surja la nueva sustancia,néctar de tributo!

¡Deja-te amarcuando el tiempo prometa

un claro revelador,bajo el solar que nada enturbia,

o bajo la aciaga tempestadque enardece el ánimo!

Caín le dijo a Abel-¡déjate amar!,porque yo ofreceré al Señor el mayor de

los presentes-.

RRR

Page 50: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

XLIX

Nunca pensaches que todo acabaría,

que o fermoso nunca chega a durar o suficiente.

Había un amor na túa vida

tan profundo como o tempo,

xaceu no teu leito

e inspirou a túa palabra,

o sedento labio buscou a súa cadea.

Nunca pensaches que todo acabaría.

Que a dor e o pracer tamén rematan.

Debías deixar paso a todo o que nace

intentando a fermosura.

Este sangue novo merece ser tomado

e nunca pensaches que acontecería.

Virá a lucidez mendigando a tenrura.

Agardarás á porta do teu amado, sempre,

e en calquera intre chamará á túa porta

o desexo que acode a nubrar a cabeza.

Nunca pensaches que todo acabaría,

que o fermoso nunca chega a durar osuficiente.

Nunca pensaste que todo acabaría,que lo hermoso nunca llega a durar lo

suficiente.Había un amor en tu vida

tan profundo como el tiempo,yació en tu lecho

e inspiró tu palabra,el sediento labio buscó su cadena.

Nunca pensaste que todo acabaría,que el dolor y el placer también terminan.

Debías dejar paso a todo lo que naceintentando la hermosura.

Esta sangre joven merece ser tomaday nunca pensaste que ocurriría.

Vendrá la lucidez mendigando ternura.Aguardarás a la puerta de tu amado,

siempre,y en cualquier momento

llamará a tu puertael deseo que acude a nublar la cabeza.

Nunca pensaste que todo acabaría,que lo hermoso nunca llega a durar lo

suficiente.

RRR

Page 51: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

L

O absoluto non se deixa coñecer

pero deixa-se amar

e existir é o único coñecemento necesario

que se nos permite.

Lo absoluto no se deja conocerpero se deja amar

y existir es el único conocimientonecesario

que se nos permite.

RRR

Page 52: Sacrificados no ceo

Sacrificados No Ceo

ICARO

RRR