Rian Julia van der Wal 27 JUNI 2010 *

ZICHTBAAR

Over het algemeen zijn mijn herinneringen niet zo scherp. De eerste keer dat ik me heel bewust

realiseerde dat ik kinderen wilde herinner ik me echter nog als de dag van gisteren. Ik liep met mijn

ex broodjeszaak de Tweeling in en terwijl ik plaats nam en hem zich zag settelen wist ik het ineens,

met deze man wil ik op de fiets naar het gemeentehuis en een gezin stichten. Dat paste totaal niet,

want voordat ik ooit een bewuste keuze voor kinderen zou durven maken, zou ik toch eerst aan een

hele checklist van randvoorwaarden moeten voldoen, van mezelf uiteraard. Mijn ex droomde zo nu

en dan lekker met me mee, maar heeft dit nooit als reële optie beschouwd. Na het overlijden van

mijn ex was mijn goede vriend, inmiddels mijn man, daar om mij uit mijn donkere dagen te trekken

en bleek een ware rots in de branding. In de fase dat de vriendschap naar een andere vorm relatie

leek uit te groeien herinner ik me wederom heel scherp dat ik heel stellig was dat ik alleen met hem

verder wilde als hij de optie open wilde houden om in een later stadium over kinderen na te denken

(hij had al twee kids). Op een zondagmiddag in de prinsentuin vertelde hij me dat hij in de rij bij

Bakker Bart (of all places haha) zijn opvatting over opnieuw en dus op latere leeftijd vader worden

had herzien en dit dus geen obstakel meer was om met elkaar verder te kunnen ontdekken wat er

voor ons in zat. Mijn stelligheid betrof echter enkel het openhouden van de optie. In die fase had ik

nl. nog het idee dat ik eerst aan een lange checklist randvoorwaarden zou moeten voldoen voordat ik

er van mezelf ook maar serieus over na zou mogen denken om zwanger proberen te raken. Of het

mijn onderbewustzijn of iets anders is geweest, het blijkt ook nog in deze eeuw mogelijk te zijn om

niet gepland zwanger te raken. Zo overkwam dit ons, naar onze smaak veel te snel. Want ondanks

dat we elkaar al 12 jaar als vrienden kenden, onze nieuwe vorm van relatie tot elkaar was nog heel

pril. Sterker nog, na de eerste schok van de positieve zwangerschapstest realiseerde ik me dat ik

eigenlijk nog niet eens afscheid had genomen van het idee dat ik een gezin zou vormen met mijn ex.

Ik wist dit onverwachte nieuws echter al snel om te buigen naar het mooiste wat me had kunnen

overkomen. We zijn getrouwd in diezelfde prinsentuin (wat ook de juwelier te snel ging, want

Richards ring was de juwelier niet naar wens, dus ondanks dat ons niets opviel, moest er een nieuwe

worden besteld), op huwelijksreis gegaan naar Indonesië en ik ben aan mijn afstudeeropdracht van

mijn deeltijdstudie naast het werk begonnen voordat ik aan de babykamer begon. En toen was daar

de dondermiddag afspraak met de verloskundige waar we samen naartoe zouden, maar Richard

vanwege het werk niet kon omdat hij moest afronden i.v.m. vrije dagen de week erna. We hadden nl.

een erg lelijk plafond en dachten dat we niet meer aan vervanging toe zouden komen als de baby er

eenmaal zou zijn, nesteldrang kent vele vormen zullen we maar zeggen. De afspraak om het

bevallingsplan door te spreken werd dus verplaatst naar maandagochtend 21 juni. En die datum is

sindsdien dus nooit meer hetzelfde, want dat was de dag dat we vernamen dat ons kindje niet ouder

zou worden dan 35 weken in mijn buik. Diezelfde avond nog realiseerde Richard zich dat zijn nieuwe

trouwring al een paar dagen op hem lag te wachten bij de juwelier. Zo ontstond het idee om de ring

die hij sinds onze trouwdag droeg aan een kettinkje te doen voor Rian. Een bizarre, emotionele, maar

ook liefdevolle week volgde. Overdag voorbereidingen treffend voor de uitvaart en ’s avonds

kamperend tussen onze meubels op het dakterras omdat het plafond nog dicht en gestukt moest

worden. We waren die week echt een dreamteam samen (gesteund door onze lieve familie en

vrienden) en eindigde na een marathon van een bevalling, niet van 42,1 km, maar van meer dan 60

uur in de operatiekamer. Zondagavond 27 juni laat op de avond terug op onze V.I.P.-kamer (zo

noemden wij het vanwege de ongekende goede en lieve zorgen van zowel artsen als verpleging

tijdens ons qua lengte enigszins uit de hand gelopen logeerpartijtje) kwamen de kids samen naar ons

kindje en hun zusje kijken. Voor mij de eerste keer dat ik mijn eerste kindje te zien kreeg aangezien ik

onder zeil was toen ze uiteindelijk toch met een keizersnede ter wereld kwam. Zonder in details te

treden kan ik rustig stellen dat dat best pittig was en dan druk ik me nog voorzichtig uit. En dan heb

ik het nog niet eens over hoe de ervaring van Richard moet zijn geweest toen ik onder narcose lag en

hij ‘alleen’ de geboorte van ons levenloze kindje mocht aanschouwen. De emoties, voor zover ik me

daar bewust van was bij die eerste aanblik, laten zich niet beschrijven en dat is maar beter ook

vermoedelijk. Wat ik me vooral herinner is hoe waardevol ik het vond om dit samen met de kids te

doen terwijl Richard (goed geïnstrueerd door de verpleging) onze Rian Julia van der Wal aan ons

voorstelde. Ik zeg heel bewust onze, omdat de kids hun veto uitspraken over het voortzetten van

mijn familienaam. Niet dat dat te modern was, maar het zou hun zusje worden en dus een Van der

Wal. Als tegenhanger in deze onderhandeling mocht ik tevoren wel het geslacht weten ;-). De naam

Rian vonden ze wel ok, die was tijdens een rondrit door Ubud, Bali door Tom bedacht door

simpelweg onze eerste twee voorletters te combineren. Maar ook de door mij gekozen tweede naam

Rens (naar mijn oma) werd verworpen, daarvoor werd Julia (naar mijn moeder) geopperd door

Richards dochter. Al met al een zeer democratisch naamgevingsproces en aldus besloten.

Van de week in onze V.I.P.-kamer in het MCL zijn flarden herinneringen vager of scherper dan

anderen. Wat ontzettend bepalend is geweest, was het bezoek van de fotograaf van Make a

Memory. Die heeft me echt fantastisch geholpen in mijn proces door me voor het eerst mijn meisje

echt vast te laten houden en ook aan te laten raken. Maar ook mijn leidinggevende destijds, die bij

me op bezoek kwam terwijl Rian van de kamer was i.v.m. de autopsie, die me vroeg of hij de

volgende dag nog terug mocht komen om haar te kunnen zien als ze weer bij ons terug was. En de

verpleegkundige van de eerste bevalling dag die na een paar vrije dagen bij ons op de kamer kwam

om ons te feliciteren met onze dochter. Die combinatie van factoren zorgden ervoor dat ik me toch

moeder voelde ondanks dat er geen huiltje of zuchtje te bekennen was. Grappig genoeg werden we

ondanks de gehavende aanblik van ons meisje alsnog compleet verliefd op ons kindje. En dat wilden

we dus ook heel graag delen met onze familie en vrienden. Geluk bij een ongeluk was dat de

verkleuring die intrad juist tot een egaler geheel leidde waardoor ze in onze ogen steeds mooier

werd. Met terugwerkende kracht heb ik echt respect en ben ik oprecht dankbaar voor onze

dierbaren die het aan hebben gedurfd om onze behoefte om haar met het hen te delen ook

tegemoet te kunnen komen. Het heeft ons ontzettend goed gedaan! En wat was ik blij dat we op

donderdag naar huis mochten en het inmiddels bij Rian horende zoemgeluid van het koelelement in

onze huiskamer bij ons konden houden. Op vrijdag hadden we ‘open huis’, kraambezoek en

condoleance in 1 grapten we samen. En op zaterdag hebben we haar met onze ouders, kids en

zussen, zwagers en neefje begraven. Die twee weken voelden voor mij als een heel bijzonder

mensenleven. De maandag erop ging Richard weer naar zijn werk en bleef ik achter met een dikke

buik, herstellend van de keizersnede met een lege babykamer en zonder zoemend geluid van het

koelelement. Gaf de halve finale voetbal tegen Uruguay nog afleiding, toen de finale zich aandiende

begon ik toch wel het moment te vrezen dat het hele land zou juichen terwijl ik midden in mijn

diepste dieptepunt zat. Daarmee kwam wel het besef dat alles doordraait ook terwijl je eigen wereld

stil lijkt te staan. En we hadden ook op die 21e juni al besloten hoe wij dit zouden gaan aanpakken,

maar de uitvoering bleek toch ietwat complexer. Eigenlijk al sinds die eerste verrassende

zwangerschapstest, die eerste echo en de eerste familiediscussie over haar naam hoorde ze er

helemaal bij en dat is altijd zo gebleven. De manier waarop varieerde met de fase waarin ik me

bevond. Ik zeg nadrukkelijk ik, omdat we overduidelijk van venus en mars komen en onze eigen

belevingen hierbij hebben en daarin ook onze eigen weg zijn gegaan, wat uiteraard niet altijd even

simpel is geweest. Maar nu, 9 jaar later, is zoals de samenvoeging van onze eerste letters tot haar

naam en onze drie trouwringen zo mooi symboliseren onze Rian ook echt onze verbindende schakel

gebleken. Nog steeds samen, inmiddels ook echt praktiserend papa en mama van Feline

(sterrenbeeld tweeling) met (bonus)kleinkinderen als kers op de taart. Rian heeft mijn checklist

weggevaagd en onze families verbonden en uitgebreid. En zoals Feline nu zo mooi zegt is het heel

jammer dat Rian dood is, maar zit ze voor altijd in ons hart. Rian hoorde altijd al bij ons, maar hoe

mooi is het dat ze sinds vandaag ook in de basisadministratie bij ons hoort. We hebben het eerder

niet gemist, maar het voelt wel heel speciaal dat juist in de fase waarin ik nu zelf zit, ons eerste

kindje, die mij zoveel gebracht en geleerd heeft zichtbaar wordt nu ik dat zelf ook durf te zijn.

Mijn worsteling met tijd

De laatste tijd benoem ik tijd wel regelmatig. We zijn het er thuis over eens dat we er te weinig van

hebben voor alle leuke dingen die we willen doen. De afgelopen maand zat tijd me echter op een

andere manier dwars. 2,5 maand geleden heb ik een sporthorloge gekregen waarmee ik weer fris

gestart ben met wat bewegen. Ik vind bewegen, vooral buiten heerlijk en heb dit ook nodig, maar de

ervaring leert dat ik snel afgeleid raak, andere zaken voor laat gaan en dan na een tijdje weer

opnieuw moet starten. Dus besloot ik 1 maart dat ik dit jaar de 10 km zou gaan lopen tijdens de Loop

Leeuwarden met als doel dat ik regelmatig zou blijven bewegen. Een paar weken geleden heb ik even

proefgedraaid met die 10 km en deed er toen 1:15:22 over. En dat was dus het moment dat ik niet

het plezier in het bewegen verloor, maar als een berg tegen de Loop Leeuwarden ging opzien. Ik heb

zelfs nog overwogen om hem niet te lopen, maar dat vond ik dan weer een te groot zwaktebod. Er

was een tijd dat ik met mijn vriendje de woonkamer ongeveer blauw gepaft had en het nog net wat

te vroeg was voor dat glas wijn erbij, dat we samen uit het raam keken en heel veel mensen voorbij

zagen hardlopen. Toen zei ik, daar ga ik ook eens aan mee doen! Inmiddels ben ik echter getrouwd

met een marathonloper. Dus als je die twee uitgangspunten naast elkaar houdt is het niet zo gek dat

ik me druk maak om een tijd van 1:15:22 en tegelijkertijd ook zwaar onder de indruk ben dat ik 10km

achter elkaar kan lopen zonder aan het zuurstof te moeten. Die worsteling heb ik de laatste tijd met

wat mensen gedeeld en die hebben me ontzettend gesteund in het resultaat van vandaag.

Vanochtend mocht ik Felines eerste kidsrun meelopen. Ik had met haar overlegd of ze bij haar

vriendinnetjes wilde blijven of zo hard mogelijk wilde rennen met mama. Feline koos voor het eerste.

Zo kwamen we dan ook bijna als laatste binnen, heb ik ook geen idee hoeveel tijd er in die km zat,

maar wat een plezier! Vervolgens Feline in goede handen achter gelaten en zelf snel op de fiets

gesprongen om Richard nog even te verrassen langs zijn route en als bijvangst nog een aantal leuke

bekenden aan kunnen moedigen. En hup op de fiets weer terug naar de finish van de halve marathon

om iedereen weer binnen te joelen en wat kiekjes te schieten. Nadat alle bekenden weer binnen

waren begon die akelige kriebel in mijn buik weer even terug te komen. Klein stukje banaan en een

bakje en op naar het start vak voor de 10km. Ik liet me ondanks alle waarschuwingen lekker

meesleuren in het tempo van de massa en realiseerde me al snel dat ik de rem erop moest doen om

me niet op te blazen. Bij 2,5 km kwam de conclusie dat dat stukje banaan toch niet zo’n goed idee

was en kwamen de steken in de zij. Bij 5 km was ik behoorlijk oververhit en zag daarna de kleurtjes

van mijn hartslagmeter ook wat verhit raken. Vanaf dat moment heb ik mijn horloge genegeerd en

alleen nog naar mijn lijf en ademhaling geluisterd. Het luisteren naar omgevingsgeluiden beperkte

zich daarna tot het registreren van het uitspreken van mijn naam en heeeeeel vaak mama. Want wat

werd ik toch gesteund door mijn schatjes, mijn familie, mijn vriendinnetjes en bekenden aan de

route! De bloemetjes die ik bij elke ontmoeting van Feline kreeg, maar ook de onbekende kindjes die

vol verwachting stonden af te wachten of hun handje wel aangetikt zou worden haalden me dan wel

wat uit mijn ritme, maar oh wat is dat leuk! En die lieve gezichten die overal opdoken terwijl ik me

afvroeg hoe mijn lijf het resterende deel mee zou blijven doen. Wat een feestje! En ondertussen nog

calorieën verbranden ook! Uiteindelijk was daar dan HET moment, de finish was in zicht en ik had me

voorgenomen een laatste sprint eruit te wringen, zoals ik Feline en haar vriendinnetje vanmorgen

ook vanuit het niets zag doen, want dat zou misschien nog net een ander cijfertje in de tijd kunnen

schelen…… Maar toen stond zij daar, door papa over het hek getild om ook nu dat laatste stukje naar

het podium met mama te lopen. En dat vond deze mama zo fijn dat het na mijn gezeur over wat mijn

tijd dan wel niet zou worden totaal niet opviel dat ik nog even door moest lopen naar de tweede

drempel voor de tijdregistratie. Ik vond het gewoon zo gaaf dat ik het had gehaald en mijn liefste met

me meeliep dat ik domweg voor de finish ben blijven staan en letterlijk niets meekreeg van wat de

omroeper me probeerde te duidelijk te maken;-).

Dat doet tijd dus met je als je je gelukkig voelt!

Al met al stond er 1:11:48 op de klok. Langzamer dan 1131 mensen, met nog 32 achter mij (en een

heleboel anderen die niet meedoen). Inmiddels 2,5 maand trouw aan het bewegen en sneller dan ik

was en met nog heeeeeel veel ruimte voor verbetering, zodat ik nog heeeeeel lang zo’n leuke zondag

in mei of juni kan beleven en me in plaats van gefrustreerd en gegeneerd, vooral heel erg rijk te

voelen met zoveel lieve mensen om me heen en daardoor de tijd gewoon vergeten.

Ik zeg meer dan mission accomplished, thanx lieverds!

Borobudur

In de ‘over’ sectie heb ik een foto geplaatst welke ik tijdens ons bezoek aan de Borobudur (mijn

uitspraak klinkt meer als brrrrrbrrrrr) te Java heb gemaakt. Dit bezoek was bijvangst tijdens de

familiereis met mijn schoonouders naar de roots van mijn schoonmoeder en dus ook mijn man en

mijn (bonus)kids. De reis die we eigenlijk gemaakt hebben naar aanleiding van het overlijden van

mijn eigen oma mei 2016. Al 7 jaar brachten we onze vakanties voornamelijk door in Indonesië en

elke keer weer namen we ons voor nog eens het gebied aan te doen waar mijn schoonmoeder is

opgegroeid en nog familie heeft wonen. Omdat dat idealiter dan een reis met schoonouders,

schoonzus en zwager zou worden en dus wat lastiger te plannen dan een reguliere vakantie bleef het

er al die tijd bij. Tot het moment dat mijn oma overleden was en er geen opa’s en oma’s van onszelf

meer over waren en daar dus ook het besef kwam dat de leeftijd van onze eigen ouders ook gestaag

begint op te lopen. En dat zijn die momenten dat je tot actie moet overgaan, anders blijft zo’n idee

altijd een idee. En in zo’n fase ben ik op mijn best, want dan kom ik ook echt in actie omdat het er

echt toe doet. Ofwel januari 2017 zijn wij met mijn schoonouders, schoonzus en zwager naar Java

gereisd voor een stuk familiegeschiedenis en hele speciale ontmoetingen, inclusief een bezoek met

familieleden, waaronder de halfbroer van mijn schoonmoeder die zelfs mijn man tot dat moment

nooit ontmoet had, aan het graf van Richards oma. Een reis om nooit te vergeten en wat mij betreft

zeker het hoogtepunt van alle keren Indonesië. Sindsdien ben ik er zelf ook niet meer geweest.

Over het bijvangst bezoek aan de Borobudur schreef ik destijds:

De locals vinden het kennelijk wat aan de frisse kant momenteel en zitten met de handschoenen op

de motor.

Gisteren een prachtige trip met opa en oma gemaakt. Voelde een beetje kaal op de familiefoto's zo

zonder Petra en George, maar met ons fotomodelletje bij ons zijn we weer door heel wat Aziaten

geadopteerd voor hun familiefoto's.

Begonnen met een bezoek aan de hindoeïstische tempel Prambanan waar ook het verhaal van Rama

en Sinta afgebeeld wordt. Grappig want de dochter van onze gastvrouw heet ook Sinta en we hadden

het net over de betekenis van haar naam gehad de avond tevoren. Het verhaal werd vergeleken met

Romeo & Julia. De overeenkomsten konden wij eerlijk gezegd niet zo goed ontdekken behalve dat het

hele bekende verhalen zijn, misschien thuis toch nog eens na gaan lezen......

Terwijl opa beneden achterbleef vanwege de trappen, zijn wij met oma een olifantenslurf gaan aaien

voor meer wijsheid en een prinses zou 10 jaar jonger per aai moeten opleveren, dus schrik niet als je

ons bij thuiskomst niet meer herkent. Ik als Stier moest natuurlijk de heilige Stier als rijdier van Shiva

ook even ontmoeten. Althans zo begreep ik het van onze super enthousiaste gids die absoluut een

extra sausje aan deze excursie wist te geven.

Voor Freek was het extra sausje vooral alle dames die zelfs zonder Feline met hem op de foto

wilden…. Daar hebben we natuurlijk geen bewijs van gekregen dus als troostprijs maar een selfie met

mij.

Van de hindoeïstische tempel op naar de boeddhistische Borobudur, door mij standaard uitgesproken

als brrrrrbrrrrr brrrrrr.

Ook hier weer een gids meegenomen die aan de gids van de Prambanan onderdeed qua expressie,

maar mij zelfs overtrof in het schieten van plaatjes, het wordt bijna een dagtaak te gaan selecteren,

maar vooral wissen op zowel iPhone als Nikon haha.

De brrrrrbrrrrr brrrrrr vond ik erg indrukwekkend, had dit bezoekje absoluut niet willen missen

ondanks dat enige meditatieve sfeer opsnuiven totaal niet tot de opties behoorde met Feline bij ons.

We werden letterlijk achtervolgd door een paar moslimmeisjes (in boeddhistische tempel ja) die tegen

het hysterische aan met Feline bezig waren. Feline heeft zo ongeveer een spoedcursus hoe word ik de

volgende Doutzen gehad daar. Ze werd wel zodanig geïnspireerd dat ze graag zelf foto's wilde maken

met de Nikon.

Alle gekheid op een stokje.... Ik had dit echt niet willen missen en ondanks dat Feline zich er later niets

van herinnert vind ik het wel mooi om hier met mijn dochter te zijn geweest.

Heb haar met de Nikon vastgelegd met een beeld dat volgens de locals staat voor een lang en

gelukkig leven, aldus de gids. Thuis maar eens kijken of die gelukt is (en of ik hem er nog uit kan

pikken met al die foto's) dan kan die in een mooie lijst...…

Bijgevoegde foto is uiteindelijk in een lijstje in onze keuken beland. En laat het toeval zijn of niet,

maar na die reis en dus ook na het bezoek aan de Borobudur is er heel veel veranderd in mijn

(gevoels)leven. Er zijn een aantal mensen van mijn pad uitgevoegd, maar vooral ook hele mooie

ingevoegd. Ik heb leren loslaten, waardoor er ruimte is ontstaan voor nieuwe inzichten en emoties.

Bovenal heb ik geleerd keuzes te maken voor mezelf welke mijn welbevinden bevorderen en

langzaam maar zeker dat de context niet de regie over mij voert, maar ik zelf kan kiezen hoe ik mij

opstel binnen die context. Uiteraard gaat dit alles in stappen en met vallen en opstaan, maar ik voel

me er goed bij en daar gaat het uiteindelijk om. Als ik terugkijk naar mijn pad tot nu toe moet ik

ontzettend glimlachen bij de boeddha’s die steeds op ploppen en zo waardeer ik het bijvangst

bezoekje aan de Borobudur met terugwerkende kracht steeds meer.

Wellicht keer ik er nog eens naar terug als Feline hier ook aan toe lijkt te zijn. Intussen blijf ik actief

onderzoeken wat op mijn pad goed blijkt te werken….

Casa Blanca nr. 13

Laat nr. 13 in bijgeloof veelal als ongeluksgetal worden gezien, ik heb er juist wel iets mee. Laat dat

nu ook nog eens ondersteund worden door de wiskunde waarin nr. 13 als gelukkig, positief geheel

getal worden aangemerkt. Met wiskunde heb ik weinig tot niets, maar deze formulering spreekt me

wel aan. Tijdens mijn soul-searching de afgelopen tijd heb ik ontdekt lang niet altijd zo flexibel te zijn

als ik zou willen zijn. Die onaangename verrassing (ik dacht nl. heel lang het tegenovergestelde) heeft

me de afgelopen maand ontzettend gediend. Ik wilde mezelf hier nl. in uitdagen, uiteraard wel op

een door mij bepaald moment en een door mij bedacht onderwerp. Dus toen een dierbare ineens

aanbood bij hun verhuurorganisatie te checken of wij in onze vakantieperiode gebruik konden maken

van hun vakantiehuis was mijn reactie niet meteen de spontane enthousiaste die velen die mij (van

vroeger?) kennen zouden verwachten. Het invullen van onze vakantie is bij ons thuis over het

algemeen nl. nogal een (luxe!) probleem. Mijn man gaat het liefst zo lang, zo ver en zo warm

mogelijk weg, waar ik het liefst thuis, dan wel zo dicht mogelijk bij huis blijf met temperaturen waar

ik nog in een actief standje kan blijven. Ik vind vakantie bij uitstek geschikt om die dingen te

ondernemen waar we normaliter geen tijd voor denken te kunnen maken of onvoldoende in een

bewuste modus aan deelnemen. Waar mijn man onwijs kan genieten van een hele dag op het strand

liggen bakken, word ik daar vooral erg passief van en moet ik me daarna echt weer in een ander

standje forceren, wat me gevoelsmatig dan eigenlijk te veel tijd heeft gekost waarin ik op een andere

manier had kunnen genieten die meer bij mij past. Maar mogelijk houd ik nog te veel vast aan

ervaringen vanuit mijn vorige fase en als ik die denkbeelden loslaat en me er opnieuw voor openstel

zou ook zo’n stranddag me nog wel eens in positieve zin kunnen verrassen, dat gebeurt me namelijk

wel meer de laatste tijd. Er waren al een aantal scenario’s de revue gepasseerd waaronder kamperen

in de Ardèche wat afviel omdat ik het te lang rijden vond voor zo’n korte periode. Een tenthuis op

Vlieland vonden wij toch wat te gek qua prijs. Je kunt je geld maar 1 keer uitgeven en dan blijken wij

toch wat krenterig vanuit het principe dat we het nogal uit de hand vinden lopen waar vraag en

aanbod elkaar in waarde ontmoeten (uiteraard pas echt te beoordelen na het te ervaren!) Dus

gingen we voor het compromis een lang weekend met zijn drietjes kamperen of in een hotelletje,

afhankelijk van het weer (vond ik al best een hele flexibele benadering haha) en dan zou Feline de

overige dagen als gebruikelijk naar de opvang en de opa’s en oma’s gaan. Dat zou ons de gelegenheid

bieden lekker samen te gaan winkelen, saunaatje doen, theaterbezoekje, uit eten, dat soort

activiteiten te ondernemen die we meestal met Feline of apart doen omdat we liever geen oppas

inschakelen tenzij……. Ik noem dit wel een compromis, maar eigenlijk was dit gewoon mijn ideale

invulling van onze vakantie, omdat ik iets meer behoefte aan ‘us-time’ zonder ons kind heb dan mijn

man. Dus toen mijn dierbare met haar aanbod kwam moest ik echt wel even schakelen. Ik voelde het

meteen en kon het gelukkig ook vrij vlot benoemen. Sinds hun aanschaf van Casa Blanca nr. 13 heb ik

een romantisch beeld gehad van onze beide gezinnen een keer samen onder 1 dak om hun droom

die nu al werkelijkheid is geworden te kunnen meebeleven. 3 dagen met zijn allen onder één dak

omvat echter wel genoeg prikkels en om voor een weekendje naar Barcelona te vliegen en een

huurauto te fiksen, valt eigenlijk wel een beetje in dezelfde categorie als het tenthuisje Vlieland. Het

aanbod van mijn dierbare om zonder de fysieke aanwezigheid van hen toch de Casa Blanca nr. 13

vibe te kunnen ervaren vond ik zo ontzettend lief en zo’n waardevol cadeau! Emo doos als ik ben had

ik daar geen ander antwoord meer op dan, vraag Bel Villa maar of het kan. Zo ja dan zouden we tot

een echt compromis komen, want krijgt Richard zijn warmte en vliegen we naar mijn zin kort genoeg

en voelt het toch nog een beetje als thuis vanwege het ademen van de sfeer van mijn dierbare en

haar gezin.

Zo niet, dan zouden we toch ons lange weekend weg met zijn drietjes en onze us-time zonder Feline

kunnen hebben vanuit ons eigen huis. Ik verwachte eigenlijk geen ja van Bel Villa, maar vond het een

leuke uitdaging om mijn flexibiliteit te trainen en de uiteindelijke invulling van onze vakantie aan een

ander over te laten.

Binnen een dag was het antwoord daar: 10 dagen Miami Playa, Casa Blanca nr. 13! Het schakelen

ging weliswaar sneller dan destijds na mijn eerste positieve zwangerschapstest, maar ik schrok toch

nog wel even van deze training die ik over mezelf had afgeroepen. Mijn man lijkt het woord flexibel

te hebben uitgevonden, dus die startte meteen met de voorpret door tickets en een auto te regelen.

Mijn voorpret begon vooral toen ik de vraag kreeg of ik nog wel wat foto’s van het huis en de

omgeving wilde maken als we er toch waren. Nu weet ik net zo weinig van fotografie als van

wijnproeven, toch kan ik van beide genieten. En aangezien ik de wijn heb afgezworen mag de camera

wel weer wat meer in gebruik genomen worden. Laten wij nu nog een ouderwetse Nikon hebben,

zonder bluetooth o.i.d. en zonder mogelijkheid tot overzetten van data op mijn IPhone of IPad. Zie

hier het perfecte excuus om toch eindelijk tot aanschaf van een laptopje over te gaan. Aangezien ik

meer wil schrijven, maar het toch ook fijn vind om ’s avonds samen te zijn is zo’n laptopje ideaal voor

thuis op de bank en vanzelfsprekend een ‘must’ om mee naar Spanje te nemen om foto’s te kunnen

doorsturen om te laten beoordelen door mijn ‘opdrachtgevers’. Dus na enig schakelen en

beginnende voorpret die nogal steeg nadat mijn dierbare me wat google Street view beelden had

getoond zijn we het vliegtuig in gestapt, op naar Barcelona!

Richards humeur is meestal vrij stabiel, maar sinds we de huurauto (knalrode Mercedes) rijden,

ontdek ik toch wel wat piekmomentjes die me enigszins verrassen aangezien hij auto’s nooit zo

belangrijk leek te vinden ‘een auto is er om je van A naar Z te brengen’. En toen we bij het Melrose

Place achtige vakantiehuizen park aan kwamen rijden met links van ons allemaal blauw, zowel van

een strakke hemel als de Middellandse Zee kon ook mijn humeur niet meer stuk. Dankzij de uitleg

van de mannelijke helft van mijn dierbare wist ik hun huis Casa Blanca nr. 13 meteen te vinden.

Blanca staat voor wit en eerlijk. Nou wit is het zeker en over eerlijk gesproken…. ik moet bekennen

dat ik de keuze van mijn dierbare nogal onderschat heb. Het uitzicht en de vibe van zowel het huis als

de omgeving hebben zich niet laten pakken in de foto’s die ik tot dan toe gezien had. Nu heb ik

fotografie ook wel wat onderschat, want het was nog een behoorlijke klus voor mij als amateurtje

om foto’s te maken die ik met goed fatsoen durfde over te zetten naar mijn nieuwe aanwinst en voor

verdere selectie door te mailen. De fotogalerij van de verhuursite omvat inmiddels een mix van foto’s

door de professionele fotograaf, een paar van mijn dierbaren en maar liefst 10 van mij.

Yeah, samen kom je echt verder!

Hoewel het huis ruim zat is met 3 x 2-persoons slaapkamer, vertoeven wij voornamelijk op het riante

dakterras. Het dak van de buren behoort nl. ook tot nr. 13, goede keuze geweest dus, hoewel sneu

voor de bewoners hiernaast. Of het nu mijn eigen vakantie mindset is of het huis zelf, het voelt hier

ontzettend sereen. Dat er af en toe een trein langs rijdt doet hier niets aan af en hoor je al snel niet

meer. Een ochtendwandeling of lekker joggen langs de baaitjes en het strand, ontbijtje op het

dakterras, middagje strand / natuurgebied / stedentripje Salou of Barcelona / speeltuin of pretpark

en bij thuiskomst nog lekker in het zonnetje eten op het dakterras (althans zo doen wij het aangezien

we liever in het Nederlandse ritme blijven met een kind van 4), voor ieder iets wils, samen of apart.

In plaats van een combi vakantie van ons drietjes tijd en us-time is het een combi vakantie geworden

van ons drietjes tijd en me-time. Die me-time bestaat uit lopen, mediteren, foto’s maken en

schrijven. Gelukkig is mijn man zo flexibel en heb ik mezelf hiertoe ook uitgedaagd, anders hadden

wij niet zo kunnen genieten van Casa Blanca nr. 13, een gelukkig, positief geheel, waarin ik veel

inspiratie heb opgedaan, welke ik morgen weer mee terug naar huis neem en nog lang van zal

nagenieten!

Voor wie deze vibe ook wil ervaren:

https://www.belvilla.nl/vakantiehuizen/miami-platja-6-personen-ES-43892-32 !

Mocht daarna blijken dat het niet aan het huis, maar aan mijn mindset ligt, dan mag je mij boeken

om deze met je te delen .

Moonflow

Dezelfde dierbare als in Casa Blanca nr. 13 gaf me zo’n 2 jaar terug de tip om het 13 (ja, daar is het

nummer 13 weer) manen jaarboek om je dromen waar te maken, jouw Moonbuddy op papier,

jaarboek, werkboek en dagboek in één aan te schaffen. Meestal heeft deze dierbare wel goede tips,

dus ik heb haar advies ter harte genomen. Mijn eerste 13 manen jaarboek heb ik echter eigenlijk

alleen maar gebruikt om mijn gewicht in bij te houden. Al dat gedoe over je dromen

waarmaken….. Ik had geen dromen, dus daar kon ik niet zoveel mee. En toch was er een stemmetje

in mij (of was het het marketingtalent van Caroline Groeneveld?) dat me tot de aanschaf van mijn

tweede 13 manen jaarboek deed overgaan.

Op de kaft van dit jaarboek schrijft Caroline Groeneveld het volgende:

Alsjeblieft,

13 manen om je dromen waar te maken!

Als ondernemende vrouw gun ik het je om met lef en vertrouwen je eigen leven te leiden. Bezield.

Puur. Anders.

Vrouwen met visie hebben we nodig in deze woelige tijden.

De moderne wereld is geweldig en dynamisch, maar creëert ook onrust en stress. 13 manen om je

dromen waar te maken laat zien hoe je het roer van je eigen leven kunt grijpen. Op het ritme van de

maan en de seizoenen vind je je natuurlijke en vrouwelijke evenwicht.

Je gaat:

• Goed zorgen voor jezelf en je lichaam

• Meer tijd maken voor mensen die je dierbaar zijn

• Doen wat je echt belangrijk vindt: stappen zetten om je dromen te realiseren

Leef jouw droomleven, op jouw manier. In moonflow!

Ik wens je een jaar vol verbinding, verrassing en nieuwe avonturen toe!

Lieve groet,

Caroline Groeneveld

Het 13 manen jaar bleek te starten in oktober en viel heel mooi samen met mijn laatste stoppoging

met roken (want ik heb ervoor gekozen die ene eerste nooit weer op te steken omdat ik eindelijk

goed voor mezelf zorg!) en mijn eerste detox kuur welke ik gestart ben tijdens de donkere maan,

want daarover had ik in het boek Tijdloze geheimen van gezondheid en verjonging - ontdek de

genezende kracht van de natuur in jezelf van Andrea Moritz gelezen dat dit een goed moment voor

zoiets is. Het jaarboek gebruikte ik echter vooral als agenda voor wederom het bijhouden van mijn

gewicht, maar inmiddels uitgebreid met mijn wekelijkse sport planning. Zo nu en dan vulde ik wel

eens een vraag in, maar ik werd pas echt getriggerd bij de vraag welke 10 uitdagingen ik in 2019 aan

zou gaan. Nadat ik dat lijstje had ingevuld en eind januari na 25 jaar ben gaan skiën ondanks mijn

hoogtevrees, bleek uit mijn comfort zone stappen behalve spannend toch ook wel erg veel plezier op

te leveren. Online groepen en al helemaal online vrouwen groepen hebben over het algemeen

eerder het tegenovergestelde van aantrekkingskracht op mij, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat ik

dat ook enkel baseer op een ervaring in een lotgenotengroep destijds na het overlijden van mijn

eerste kindje Rian. Ongetwijfeld hebben veel mensen daar iets aan, maar het hielp mij niet vooruit,

dus ben ik daar vlot mee opgehouden. Op de een of andere manier (ik ben toch geneigd de credits

aan het marketingtalent van Caroline toe te kennen) heb ik me toch opgegeven voor een moonquest.

Tijdens een moonquest bereid je je in een paar dagen voor op de vollemaan. Je ontvangt een digitaal

werkboek gebaseerd op het thema van die maan, een ingesproken meditatie, groep coaching en

verbinding met je moonsisters in een besloten facebook groep. Je bepaalt uiteraard zelf hoe actief je

je hierin opstelt en hoeveel je deelt in de ‘community’.

Ik was totaal niet voornemens actief deel te nemen binnen de FB-groep, totdat ik me tijdens het

allereerste rapport gesprek van mijn 4-jarige dochter Feline realiseerde dat zij zich net als mama over

het algemeen heel goed weet te redden en te uiten, maar zich in groepsverband minder laat zien en

horen. In dezelfde week zag ik een interessante vacature voorbijkomen, welke ik terzijde heb gelegd

omdat ik dan naar mijn smaak te veel op de voorgrond zou moeten treden. Ofwel, mijn thema

openbaarde zich aan me: zichtbaarheid! Dus ben ik me gaan zichtbaar gaan maken in de besloten

groep op facebook. Dit heb ik 3 edities gedaan, waarbij ik steeds actiever werd, steeds meer durfde,

steeds meer deelde, steeds meer feedback ontving en steeds dichter bij mezelf kwam. En toen was

de Blauwe Maan Challenge er. Die duurde niet 5 dagen, maar 5 weken en beloofde een

stroomversneller te worden van alle 13 stappen uit het jaarboek. Kijk het liveoptreden van Duncan

tijdens het songfestival maar eens terug om te zien hoe succesvol je die in kunt zetten;-). Nu ben ik

deze Challenge behoorlijk fanatiek aangegaan, ik heb er zelfs zo nu en dan verlofuren voor

ingeleverd, maar de belofte werd zeker waargemaakt! Bizar hoe verschillende processen die in de

afgelopen 2 jaar (of wellicht al lang ervoor) gestart zijn nu heel mooi bij elkaar zijn gekomen en ertoe

hebben geleid dat ik mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde (eindelijk, maar better let as

net) als positief beoordeel en daarmee over de basis beschik om ook echt aan het roer van mijn

leven te staan en koers vooruit te zetten. Dat doe ik met mijn woorden naar succes: Verbinding –

Schrijven – Focus & Just do it! Als trigger voor mijn onderbewustzijn hangt mijn ‘moonboard’

inmiddels afgedrukt op Canvas bij ons in de keuken op de plaats waar eerder het canvas van onze

handen met die van onze Rian hing. Uiteraard heeft die ook een nieuwe passende plek gekregen,

maar het zegt wel iets over de state of mind waarin ik me bevind. Ik ben overduidelijk een nieuwe

fase ingegaan met behulp van de Blue Moon Challenge (en voorafgegaan door meerdere andere

processen en hulplijnen, waarover later vermoedelijk meer) waar vanuit het cadeau van deze

website aan mezelf een creatie is. Ik ga verder met een moonbuddy, mocht die zich nog aan me

presenteren en/of met het daadwerkelijk gebruiken van het jaarwerkboek voordat het ‘questen’ mijn

volgende verslaving wordt. Inmiddels heb ik dromen in verschillende vormen en maten en tools om

hier naartoe te werken. De reis alleen al voelt als een feestje waar ik me zeer dankbaar voor voel. Het

woord moonsisters heeft voor mij echt een andere (positieve) lading gekregen, zo ook

golfbewegingen van emoties en de definitie van tevredenheid. De woorden van Caroline hebben

absoluut hun effect op mij niet gemist. Ik ben in moonflow en laat me graag verrassen wat dit me

verder nog op mijn pad brengt!

Ik heb zeker geen aandelen, maar mocht je interesse hebben, het jaarboek 2020 is inmiddels te

bestellen:

www.moonflow.eu !

Luminosity

Tijdens onze vakantie hebben wij drietjes het Picasso Museum te Barcelona bezocht. Met Feline

afgesproken dat we haar op de foto zouden zetten met de doeken die zij heeeeeel mooi vond. Nou,

dat waren er een stuk meer dan ik had verwacht en ook meer dan ik bereid zou zijn in onze woning

op te hangen (er voor het gemak van uitgaande dat dit binnen ons budget zou passen). Bij eentje was

het antwoord op mijn vraag wat ze er precies zo mooi aan vond toch vooral de mooie lijst er

omheen. Wat mijzelf vooral is bijgebleven is het woord luminosity. Dat woord viel ons beide op bij

het lezen van de Engelse toelichting op de periode die in betreffende zaal tentoongesteld werd en de

context schetste van de fase van ontwikkeling waar Picasso zich destijds in bevond. En ja hoor, daar

heb ik mijn bruggetje naar de fase waarin ik me momenteel bevind. Er zijn van die momenten van

helderheid in je leven (scharniermomenten heb ik deze week geleerd van Hedwig van Bureau

Artemis) die je tot bepaalde besluiten kunnen brengen. Een eigen voorbeeld hiervan is het besluit

van een jaar terug om de al geboekte vakantie met ons gezin en dat van mijn bonuszoon aan mijn

neus voorbij te laten gaan. Uiteraard zorgde dit wel voor de nodige opgetrokken wenkbrauwen in

onze omgeving, maar het gevoel was zo sterk en ik kon dit ook zodanig onderbouwen dat mijn man

er ook achter kon staan dat hij samen met Feline en zijn zoon, schoondochter en kleindochter, maar

zonder mij naar Indonesië is vertrokken. De enige voorwaarde die hij aan mijn thuisblijven (ofwel

vliegticket door de wc spoelen) verbond was voortaan bij elk besluit dat de nodige centjes, dan wel

verlofdagen kost, we minimaal 14 dagen nadenken voordat het licht op groen gaat en er geboekt

wordt. Fair enough! Zij vertrokken en ik was voor het eerst sinds mijn laatste vrijgezellenperiode

bijna een maand alleen met mezelf. Het was nodig, het was goed en het heeft me enorm veel

opgeleverd, tot op de dag van vandaag! Ik heb die (voor het gemak rond ik het af op een) maand echt

goed benut al zeg ik het zelf. Ik heb verschillende musea bezocht, iedere keer met fijn gezelschap!

Oude contacten nieuw leven ingeblazen, nieuwe contacten met quality time de aandacht

geschonken die ze verdienen, mijn verjaardag zonder mijn gezin gevierd en toch van genoten,

voetreflex ontdekt, een date voor bevrijdingsfestival afgezegd voor me-time en meegedaan aan het

online Gelukkig van binnenuit festival georganiseerd door Commit Happiness. Eén van de workshops

van dat festival was Zin: Lust in je leven door schrijven van Geertje Couwenbergh. Dit was mijn eerste

workshop die maand en meteen ook DE eye opener voor waar ik stond, waar ik tegenaan liep en

welke deur er geopend moest worden om verder te kunnen. Meerdere workshops volgden en van

alles stak ik wel iets op wat me verder bracht. Ruim een jaar verder openbaarde zich tijdens mijn

Blauwe Maan moonquest (zie ook mijn moonflow) HET thema waar mijn transformatie naar mijn

versie 2.0 zich uit zou gaan ontvouwen: Zichtbaarheid. Begon ik in een slakkentempo uit mijn

coconnetje te kruipen, tijdens de Blauwe Maan voelde het zo snel als een Ferrari. Het was me

helemaal duidelijk, ik moet schrijven! Tijdens het maken van mijn Moonboard (kom ik later op terug)

werd het me steeds helderder, vanuit verbinding schrijven geeft me focus, dus Just do It! Ere wie ere

toekomt, de aanmoediging vanuit een oud contact dat vorig jaar tijdens die bewuste maand alleen,

nieuw leven in geblazen was (welke eerder ook al een zeer actieve rol in één van mijn

scharniermomenten speelde), hielp daarbij ook erg goed. Het enige wat ik dus weet is dat ik blij word

van schrijven en dat ik daar tenminste positieve energie uit wil blijven genereren en doorgeven, maar

bij voorkeur ook mijn werk van zou maken. In welke vorm dat dan zou moeten zijn? Geen idee, maar

ik zit nu in zo’n flow, dat ik er op vertrouw dat dat zich wel gaat ontvouwen door gewoon op dat

schip te stappen en te gaan! Ik begin gewoon met een eigen website waarmee ik mezelf dwing tijd te

maken voor waar ik blij van word. Een eigen plek waar ik me zichtbaar maak en hopelijk ook

feedback op mag ontvangen waardoor ik beter kan worden en duidelijk kan krijgen welke vorm, dan

wel bijvangst goed bij me past. En daar is weer dat zekere, heldere gevoel wat me zo opgewekt

maakt dat ik verder in mezelf wil investeren! Deze keer niet door een ticket door de wc te spoelen,

maar door een ticket later te gaan boeken en eerst te investeren in mijn lange termijn plezier, ofwel

een schrijftraining, cursus, opleiding, wat maar lijkt te passen. Het gevoel was er nog niet of op

dezelfde avond dat ik mijn affirmatie boekje van vorig jaar tevoorschijn haalde kreeg ik een mail

doorgestuurd van mijn dierbare. Mijn affirmatie boekje was een schrijfschrift met Be You op de kaft,

een verjaardag eerder gekregen van mijn lieve vriendinnengroepje. Ik wilde mijn affirmaties

vernieuwen omdat ze me zo goed gediend hadden en ik een nieuwe fase in ga. Het was even zoeken,

maar gelukkig had ik het wel bewaard (veelal gooide ik, inmiddels tot mijn spijt vanwege mijn slechte

geheugen, dingen weg waar nogal persoonlijke aantekeningen in staan) en bij het openslaan bleek

op de eerste bladzijde ZIN: Lust in je leven door schrijven te staan. Ik lach weer helemaal in een deuk

(sommige spelfouten zijn gewoon te leuk om niet te maken) en dat werd alleen nog maar erger toen

dezelfde avond de mail van mijn dierbare binnenkwam met de aankondiging van een

Schrijfjaartraject van Geertje Couwenbergh. Serendipity, vind ik ook altijd zo’n prachtig woord! Mijn

man heeft hier ondanks de bijkomende kosten geen enkel bezwaar tegen, dan stellen we onze

geplande reis naar New York gewoon even uit, mits ik de 14 dagen regel toepas uiteraard. Van het

afgelopen jaar heb ik geleerd dat de Wet van de Aantrekking absoluut werkt, echter…. soms

interpreteer ik te snel en daardoor niet geheel correct. Dus hoe overduidelijk het schrijftraject van

Couwenbergh in 2020 ook voor mij bedoeld lijkt te zijn, ik voel me naar onze gezamenlijke

bankrekening verplicht om de markt te verkennen de komende periode en ben voornemens dat

onderdeel van mijn zomerplan te maken om in het najaar een gedegen besluit te kunnen nemen

over hoe verder qua investering in mijn schrijven. Door mijn ‘geoefen’ de laatste tijd met het thema

zichtbaarheid heb ik al aan een aantal lieve mensen in mijn omgeving verteld dat ik bezig ben met

een website met als doel om schrijven te integreren in mijn wekelijkse routine en schrijvende weg te

ontdekken waar ik me verder in wil bekwamen. En zelfs nog voordat mijn website online is waar ik

dus actief vraag naar feedback en suggesties heb ik al een berichtje ontvangen van een lief

vriendinnetje die me attendeerde op het Webinar ‘Op een pakkende manier je levensverhaal

schrijven’. Aangezien ik helemaal in mijn flow zit en overal voor open sta heb ik me dan ook direct

aangemeld. Ik kreeg er ook letterlijk meteen zin in om een boek te gaan schrijven! In mijn eerste

veertig jaar is zoveel gebeurd wat tot een ontzettend fijne doorstart heeft geleid dat het best fijn zou

zijn om die fase met het schrijven van een boek af te ronden. Tijdens het Webinar kon ik de

verleiding tot het direct boeken van een wegwijsgesprek nog parkeren, maar twee uur later had ik

me al bijna aangemeld voor een Masterclass begin juli. En toen herinnerde ik me onze 14 dagen regel

weer! Een boek schrijven is één ding, het (proberen te laten) uitgeven zou een logische vervolgstap

zijn en daarbij stel ik me dan meteen de vraag wat ‘mijn mensen met een actieve rol in dat

levensverhaal’ daar dan van zouden vinden, waardoor mijn enthousiasme toch wat temperde. En ik

vroeg me af of ik me niet eerst breder moet laten trainen en vormen kan gaan oefenen (wellicht mag

ik eerdergenoemd contact weleens interviewen voor mijn site als die van haar ook klaar is?) alvorens

meteen in een boek project te duiken zonder er over uit te zijn of ik dit wel gaan delen vanwege

mogelijke bezwaarlijke emoties bij betrokkenen, dan wel deuren die ik er wellicht mee openzet die ik

liever gesloten houd. En dat bracht me toch weer bij Geertje Couwenbergh terug op de website.

Dus lang leve de 14 dagen regel en het zomerplan vanuit mijn moonflow……

Ik vertrouw erop dat de juiste interpretatie in het juiste tempo wel tot me komt en dan weet ik 1 van

de 2 schrijfbegeleidsters met de bijpassende luminosity (of een derde partij mij wel vanuit

serendipity) te vinden!

Time is on my side

Photo by Alex Perez on Unsplash

Van de vakantie in Casa Blanca nr. 13 naar de start van de zomervakantie van Feline. Time flies, niet

alleen when you are having fun, ook wanneer je ineens overspoeld wordt door inspiratie waar je

hartstikke eager van wordt. Laat ik het vooral bij mezelf houden. Ik vertrouw er inmiddels op dat de

juiste interpretatie in het juiste tempo wel tot me komt. Maarrr, er zit nog een dingetje dwars qua

uitvoering en dat heet ongeduld. Jarenlang ben ik bewusteloos als slaapwandelaar op de

automatische piloot door het leven gegaan. Nu ik het gevoel heb weer ‘op aan te staan’ en in kleur te

voelen, ben ik vol vertrouwen, maar ook erg eager in het willen begrijpen en kunnen interpreteren

van datgene of diegenen die mijn pad kruisen. Vanuit een gevoel verloren tijd in te willen halen zit ik

meer in een ‘Just do it-mindset’. Daardoor benader ik tegenwoordig diegenen ‘gewoon’ rechtstreeks

waarbij ik het idee heb dat ze een antwoord voor me ‘hebben’. Dat leidt tot verrassende inzichten.

Van een bijzondere jongedame heb ik geleerd dat jeugdig enthousiasme tot hele snelle luminosity,

gevolgd door een erg lange stilte, maar nog steeds tot een antwoord kan leiden. Het antwoord op

mijn vraag aan haar lijkt beantwoord te worden met haar ‘zijn’ als antwoord op een andere vraag

(serendipity?). Die interpretatie maakte dat ik mijn stoute schoenen aantrok om de man te

benaderen die al maanden op de gekste momenten door mijn hoofd schoot en ik live ook wel tegen

het lijf liep. Ondanks dat hij niet de ruimte bleek te hebben voor de rol die ik hem in mijn hoofd had

toebedeeld heeft hij wel bijgedragen in het scherpstellen van mijn hoofdvragen en is er zelfs al 1

urgente vraag beantwoord. Desondanks blijft hij op ploppen, rete irritant natuurlijk want ik kan uit

respect voor hem niet anders dan geduld betrachten, maar ben wel eager naar het antwoord. Dus

zolang hij blijft op ploppen vertrouw ik er maar op dat ook hij een antwoord voor me in petto heeft,

maar mogelijk wederom op een andere vraag dan welke ik op hem af dacht te vuren. Ofwel ik ben

ongeduldig en eager en mag mijn tempo gaan vertragen om tot de juiste interpretaties bij de

bijpassende vragen te komen. Intussen leer ik wel veel van die onverwachte wendingen en draagt

ook dat weer bij aan de veerkracht die ik juist deze week echt even nodig bleek te hebben. Na een

behoorlijke tegenvaller met de nodige vermoeidheid vanuit de vrijkomende emotie bleek ik sneller

dan ooit tevoren in staat om weer tot de essentie te komen van datgene wat er echt toe doet. Zo

stond ik dus gisteren tijdens mijn mooiste werkpauze ooit met een prachtig, vrolijk en lief meisje op

mijn schouders op onze manier te swingen op het schoolplein bij een optreden van groep 8 waarvan

ik nu alleen het woord maandag nog de hele dag door om me heen hoor. Gelukkig kennen we de

tekst inmiddels wel van Felines Spanje liedje dat ook aan bod kwam: Duurt te lang! Het duurde

helaas niet te lang dat deze mama weer aan het werk mocht, waardoor de plannetjes rondom Feline

iets anders uitpakten dan gepland. Zoals ieder kind is zelfs ons geluk brengertje niet perfect. Tijdens

ons gesprekje eind van de dag over hoe ze met een vriendinnetje was omgegaan bleek dat ze vanuit

haar eigen enthousiasme het effect dat haar handelen bij de ander teweegbracht totaal niet bewust

was geweest, anders had ze het echt anders gedaan. Ik vraag me steeds vaker af wie nu eigenlijk wie

aan het opvoeden is.

De Stones ‘Time is on my side’ heeft me grappig genoeg altijd al aangesproken …….

Dubbele getallen, bijzondere cijfers

Van time is on my side naar bijzondere tijden, getallen, nummers en bedragen. Een dik half jaar

geleden begon het me op te vallen toen ik voor een dierbare en mezelf aankopen deed in de

boekenwinkel (waaronder het boek van vreugde) in onze achtertuin. Volgens mij was het de

sympathieke verkoopster die me op dit bedrag met dubbele cijfers wees, dat me weer deed denken

aan een site waar ik eerder opmerkzaam op was gemaakt rondom de betekenis van dubbele

getallen.

Tijdens mijn blauwe maan challenge begon het echt dubbele getallen te regenen. In Casa Blanca nr.

13 bleek mijn nummer echt nummer 13 te zijn en dat van Richard (althans, dat wat ik hem toedicht)

nummer 14. Op de momenten dat ik weer een beetje dreig in te dutten in de dagelijkse sleur zie ik

op de wekkerradio, mijn beeldscherm, sporthorloge o.i.d. steevast een dubbelnummer verschijnen.

Dat maakt me elke keer weer aan het lachen. Hetzelfde gebeurt momenteel ook met het vinden van

veertjes. Ik moedig Feline vooral aan om ze niet allemaal mee naar huis te nemen, anders hebben we

straks een gevleugeld dak.

Ik mag dan wel redelijk nuchter zijn, ik kom tenslotte uit Fryslân, ik loop steeds meer met mijn hoofd

in de wolken. Sinds de aankoop van dat boek van vreugde en het zien van al die dubbele getallen

word ik steeds weer bewust van de tijd, de context en de verbindingen in het moment waarin ik die

waarneem. Ik check dan ook regelmatig wat ‘de betekenis’ ook alweer is van bepaalde getallen en

blijf maar lachen. Dat mag je gek vinden, dat vond ik zelf in het begin nl. ook, maar zoals eigenlijk met

alles maakt het niet uit wat een ander ervan denkt, zolang het je maar dient, desnoods via een

omweg of met vertraging, is het goed! Ik begin inmiddels een (Bouw)meester te worden in het

vertalen van allerlei ‘tekens en symbolen’ waardoor mijn dagelijks leven vol levensvreugde is

geworden, nog voordat ik zelf het boek van vreugde heb gelezen. Uiteraard zoals met elk leerproces,

slaat deze Bouwmeester de plank van de interpretatie nog weleens mis, maar ook dat weer met de

nodige zelfspot, humor en dus ook positieve vibes.

Deze ervaar ik ook in relatie tot de Wet van Aantrekking. Ik voel me een ontzettend rijk mens en je

hoort mij dan ook zo weinig mogelijk klagen, want hé, ik blijf een Nederlander, maar er blijft

natuurlijk altijd wel iets te wensen over. Is het niet voor mezelf, dan wel voor mijn medemens. Dat ik

nog vele meters te maken heb qua training en toepassing moge ook duidelijk zijn, maar thuis hebben

we er al de nodige pret om. Zo lopen we tegenwoordig beide met een sleutelhanger met Mercedes

afbeelding erop omdat Richard nog steeds verliefd is op onze huurauto in Spanje. Het schip met geld

waar ik het uitzicht op had onze laatste avond in Miami Playa is nog onderweg naar Leeuwarden en

de winst in de loterij is ook al in bestelling. Ik zet in op 13 oktober met koffertje nummer 14, maar

Feline ging voor de 10e, de afgelopen staatsloterij, dus heb ik een staatslot met eindnummer 14

gekocht. Toch mooi weer 7,50 euro in de pocket met een hoop plezier en 10 euro lichter, maar dat

mag de pret niet drukken. Want zoals met alles, oefening baart kunst!

Hoewel de drive mogelijk nog niet groot genoeg is, want het enige waar ik meer geld voor wens is

voor die Mercedes voor Richard (ik kan me echter nog niet helemaal over het gevoel van overbodige

luxe heen zetten, wat de uitwerking vermoedelijk belemmert) en om meer tijd te ‘kopen’ om andere

energie gevende dingen te gaan doen dan naar mijn werk te gaan. Echter, zolang ik nog fluitend naar

mijn werk ga trilt de urgentie mogelijk net nog te weinig door om het gewenste resultaat te bereiken.

Dat fluitend naar mijn werk gaan heeft overigens wel een extra dimensie gekregen toen ik de dag na

onze thuiskomst uit Spanje een collegaatje trof. Ik kon me voorheen nog wel eens achter mijn oren

krabben vanwege het feit dat ik met mijn hbo-diploma op zak me nog steeds druk mag maken over

of een bos bloemen wel tijdig bezorgd wordt. Na een blokje joggen werd ik door twee collegaatjes

aangesproken en hebben we een tijd zitten kletsen. Tijdens dat gesprek kreeg ik eens terug wat de

timing en de keuze qua soort boeket bij de ontvangster teweeg hadden gebracht. Ontzettend leuk

om eens vanuit die invalshoek terug te krijgen.

Bij thuiskomst moest ik nog harder lachen toen ik erachter kwam dat ik mijn horloge niet gestopt had

en maar liefst 1:11:01 klokte, best knap .

Geduld in de wachtruimte

Samenwerken leidt tot betere resultaten. Dat geldt niet alleen met anderen, maar ook met jezelf.

Ik loop even vast omdat ik de samenwerking tussen lichaam en geest verwaarloosd heb. Dat

vastlopen uit zich in fysieke pijn, beter gezegd spanning in mijn schouderbladen waardoor er

uitstralingspijn is ontstaan naar nek, oksel, arm en vingers. Deze pijn leert mij onder andere dat ik los

mag laten en geduld ‘mag’ hebben. Mijn ratio rent mijn gevoel nl. vooruit en dat geldt eigenlijk ook

voor mijn vertrouwen in relatie tot mijn angst. De fysieke pijn sluimerde al even, maar heb ik

onderschat of verkeerd ingeschat. Ik sluit niet uit dat deze pijn symbool staat voor mijn te leren

lessen.

Onlangs heb ik vernomen dat mijn werksituatie gaat veranderen. Zwart wit gezegd niets aan het

handje, ik blijf gewoon in Leeuwarden, houd mijn vaste contract en bijbehorende salaris. Ook dit

sluimerde al een tijdje en toch kwam het net zo onverwacht als de acute pijn in mijn schouderblad.

Mijn gevoel zei auw, maar mijn ratio schakelde als een dolle. Met alle begrip voor de beslissing op

bedrijfsvoering technische gronden die er voor mij gemaakt is, kan ik aan mijzelf verplicht niets

anders dan dit als teken te beschouwen dat het tijd is voor actie. De gevoelsmatig door de strot

geduwde situatie toont me nl. heel scherp wat ik wel en wat ik niet wil. Fantastisch, want daar heb ik

al een tijd mee lopen worstelen. Inspiratie en mogelijkheden te over, mits ik ze durf aan te gaan.

Nou, ik ben er klaar voor!

Enige aandachtspuntje is echter dat bovenstaande over inhoud gaat. Hoewel ik trots ben op mijn

ontwikkelde veerkracht in rationele zin, heb ik emotioneel nog wel wat moeite met dat snelle

schakelen. En dat heeft er alles mee te maken dat ik het moeilijk vind om een mooie werkomgeving

maar vooral fijne collega’s los te laten. En dat leidt dus kennelijk tot acute beknelling.

De bestrijding hiervan zet ik vanuit verschillende hoeken in. De Thaise massage voldeed nog tijdens

de sluimerfase, maar na de eerste week bleek grover geschut nodig. Ik heb gekozen voor een

combinatie van energetische massage en mensendieck therapie. Terug naar mijn bijzondere vriendin

Sieta die mij vorig jaar ontzettend geholpen heeft tot een doorbraak uit een vicieuze cirkel te komen.

Als ‘tegenprestatie’ zou ik haar helpen met het maken van een website. Aan jou te oordelen of dit is

gelukt. Door Sieta’s Therapy leer ik weer door te ademen. Alles gaat weer stromen en de kunst is om

dat ook met mijn ademhaling vanuit mijn onderbuik op gang te houden.

Een nieuwe ontmoeting met een voor mij oude bekende Warber training & therapie bevestigde mijn

vermoeden van mijn verkeerde houding, maar bood me ook weer nieuwe inzichten. Alhoewel

nieuw?! Het is weinig verrassend dat ik in control wil zijn en de regie in eigen handen wil hebben. Dat

ik me meer mag overgeven en meer mag ontspannen blijkt moeizamer dan ik dacht. Dikke duim

omhoog voor beide! Op hun eigen professionele wijze, waarbij ik me compleet op mijn gemak voel,

helpen zowel Sieta als Geart me weer ruimte te creëren en mijn houding aan te passen. Ruimte om

alles te laten doorstromen, ruimte om mijn gevoel in de breedste zin van het woord te ervaren en

ruimte om dat af te schudden wat losgelaten mag worden.

Dat laatste triggert me dan weer op dat andere thema, angst. Vorige week moest ik voor onderzoek

naar het ziekenhuis. De aanloop hiertoe had ik wederom rationeel veerkrachtig ingezet vanuit mijn

mantra van angst naar vertrouwen. Onbevangen voel ik me al lang niet meer. De flits door mijn

hoofd voorafgaande aan het onderzoek kon ik daardoor snel loslaten. Het onderzoek was pijnlijker

dan gedacht, maar ja, mijn schouderblad leest me dan ook de les deze periode en daarmee kwam ik

aan bij het hoofdstuk ‘Geduld in de wachtkamer’.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik erg ongeduldig ben. Vooral in de zin van het krijgen van

antwoorden. Daarentegen kan ik me wel aardig neer geven in een wachtruimte, in de rij voor een

kassa en al helemaal in de gate wachtend om te kunnen boarden. Het vliegtuig vertrekt immers echt

niet sneller wanneer ik als eerste instap. Deze keer was er echter geen ontkomen aan het

zenuwachtig getik van het hakje van de vrouw naast me. Dezelfde dame begon een klaagzang van

gevoelsmatig wel een kwartier tegen de vriendelijke mevrouw die ons kwam melden dat ze uitliepen.

Het niet hebben van een richttijd was haar grootste struikelblok. Daarop grapte ik ‘Wat heb je aan

een richttijd daar waar alles standaard uitloopt’. De echtgenoot kon er wel om lachten, maar het

getik met het hakje ging door. Ik besloot afleidingsopties aan te reiken, want ik kon me er niet langer

voor afsluiten. Lezen was ze dol op, maar nu even niet. Koffie was ook wel lekker, maar daar moest

ze toch minstens het hele ziekenhuis voor door. Haar voornaamste zorg was wat ze nog allemaal in

moest pakken voor hun vakantie en nu had ze zelfs geen richttijd gekregen voor dat extra onderzoek.

Een laatste poging van mijn kant dat het toch heel fijn was dat ze meteen doorpakken en mevrouw

niet opnieuw hoefde terug te komen deed het hem ook niet.

Zuchtend stond ze op om wat door de wachtruimte te slenteren. Vijftien passen verder ontdekte ze

een thermoskan koffie. Lachend kwam ze haar echtgenoot een bakje brengen en bood mij er ook

eentje aan.

Na mijn laatste slok bleek mijn uitslag binnen te zijn. Ik mag weer vol vertrouwen vooruit! Het

echtpaar heb ik oprecht een hele fijne vakantie gewenst. Zelf ga ik nu ook mijn gezin achterna.

Loslaten, ademhalen, mentaal en fysiek ontspannen, geduld hebben en vertrouwen gaat toch het

beste omgeven door liefde.

Photo by Jan Genge on Unsplash

Huwelijken veranderen

Een levenswijsheid die ik tegen kwam toen ik nog een laatste vlakje te vullen had op het plafond van

onze slaapkamer. Jazeker, het plafond van onze slaapkamer was afgelopen vrijdag mijn

knutselondergrond. Deze mama weet inmiddels dat de enige echte verandering ontstaat vanuit

urgentie of verlangen. Enige vorm van zelfinzicht benadrukt de kracht van de herhaling in te zetten

om verandering ook echt de ruimte te bieden en focus te houden. En hoe houd je beter focus dan

ermee op bed te gaan en ermee op te staan?! Laten wij nu mooie schuine daken hebben en de stand

van ons bed precies zo dat ik daar dan op uitkijk zodra ik lig. Dus terwijl Feline met haar vriendinnetje

aan het spelen was en ik beide meisjes op het hart gedrukt had dat ze absoluut niet mogen doen wat

mama ging doen, ben ik losgegaan op ons plafond. Met één zwarte en drie mooie gekleurde stiften

was het resultaat een slechte poging tot handletteren en schoolschrift. Maar Feline vond het super

de puper gedaan van mama. Aangezien ik zelf al jaren zo ongeveer de enige ben die mijn handschrift

lezen kan, was ik zelf ook dik tevreden. Mijn doel is immers om focus te houden op die punten die

mijn leven hopelijk langer, lichter en nog leuker maken. En om Just do It! toe te kunnen passen helpt

het wel om op zijn minst de urgentie of het verlangen op mijn netvlies te houden te midden van de

dagelijkse routines en beslommeringen. Dus ga ik nu naar bed met mijn reminders en mijn doelen en

sta ik ook weer met ze op.

Zou deze methode helpen doel met prio één, mijn eeuwige strijd met mijn gewicht, te beslechten?

Eerdere pogingen zijn geslaagd, maar ook weer gestrand. Het grote verschil deze laatste keer dat ik

de strijd met de kilo’s aanga is echter het gevoel van urgentie. Eerdere keren deed ik het vooral voor

of vanwege een ander, omdat anderen meer naar mij kijken dan ik mezelf in de spiegel hoef te zien

of domweg omdat het nodig was om de kans te verbeteren onze kinderwens in vervulling te laten

gaan. Nu ga ik de strijd aan vanuit zelfliefde. Omdat ik de statistieken positief wil beïnvloeden om

een relatief fitte gezonde oude wijze vrouw te mogen worden. Deze motivatie heeft me al een aantal

giga positieve veranderingen opgeleverd, dus nu is het tijd voor mijn weg naar een gezond BMI. Door

dit op ons plafond en nu ook online op te schrijven ben ik al onderweg op mijn laatste afslag om

daarna on road te blijven.

Mijn lijf is dus veranderd, tot mijn grootste spijt en mijn grootste geluk. Wat niet veranderd is, is dat

mijn man nog steeds van me houdt, zegt hij althans als ik het vraag. Hij blijft maar thuiskomen, dus ik

neem het maar voor waarheid aan. Ook zijn lijf is veranderd, tot mijn grootste spijt en mijn grootste

geluk. Waar hij mij vermoedelijk best wat slanker zou willen zie, zou ik hem graag wat voller willen

zien. Zijn lijf is echter het gevolg van zijn vorm van zelfliefde. Hardlopen maakt hem gelukkig en dan

niet een beetje, maar een beetje boel. Als we onze vetpercentages toch eens zouden kunnen

uitwisselen zouden we in mijn ogen de ideale balans vormen.

Maar niet alleen onze lichamen zijn veranderd. Vanochtend liep ons meisje precies 4 jaar na haar

eerste stapjes (bedankt Facebook voor de reminder!) voor het eerst alleen van onze voordeur naar

die van het buurmeisje verderop. Dat gaf ons wat quality time samen. Vroeger zou dat een luie

zondagochtend in joggingbroek voor een of andere wijvenfilm zijn geworden met wat rookpauzes

tussendoor en sloten koffie. Bij voorkeur waren we ’s middags even een kroegje ingedoken om de

dag te eindigen met een etentje in de stad of terug in de joggingbroeken met ditmaal een ander

genrefilm. Een pizzabrommertje zou ons avondeten hebben gebracht en we zouden nog een paar

keer hebben geproost met wat we nu mama limonade noemen.

Vandaag echter startten we de dag met het uitzwaaien van ons meisje en zijn we gaan wandelen in

de motregen. Twee uurtjes samen op zondagochtend in de buitenlucht langs het water en door het

Leeuwarder bos zonder dat onze gesprekken continu verstoord werden. Weerspiegelingen op

interne worstelpartijtjes (van mij, vrouwmens) en uitwisselen van dromen die we los van elkaar

hebben, maar gecombineerd kunnen uitvoeren, zodra we bedacht hebben hoe en op welke wijze we

de middelen daarvoor gaan creëren. De middag hebben we op onze eigen manier ingevuld, maar de

zondagavond en ook laatste vakantiedag sluiten we af met een biologische pizza en 0.0 witbiertje

terwijl ons meisje tekenfilmpjes kijkt. Tijdens die wandeling bleek weer hoezeer we beide zijn

veranderd en dus ons huwelijk ook. Wat absoluut niet veranderd is, is mijn vertrouwen in hem. Dat

bleek wel weer toen ik schijterd eerste klas waar het dieren betreft me ineens gewaarwerd dat we in

een weiland met vier Friese paarden waren beland. Eén daarvan merkte ons ook op en kwam recht

op ons af. Waar alles in mij riep het op een rennen de weg terug in te zetten wist mijn man me gerust

te stellen en hielp me het weiland over te steken terwijl hij vriendjes maakte. Eenmaal aan de zijlijn

kon ik onwijs genieten van hoe hij daar met drie van de vier paarden stond te connecten.

Een levenswijsheid die ons plafond wel heeft gehaald is Passie maakt het leven mooier. Dat de passie

van het eerste uur verandert en intimiteit vele vormen kent wordt me steeds duidelijker. Dat

hetgeen waar je passie voor ervaart ook per levensfase anders kan zijn, maakt het inderdaad alleen

maar mooier. Het flexibel meebewegen hierin blijkt de kunst waardoor huwelijken veranderen en

daarmee de statistieken om stand houden vergroten.

De ultieme uiting van zelfliefde als basis van welke relatie dan ook naar mijn idee is jezelf vragen

blijven stellen:

• Ervaar ik binnen mijn relatie de ruimte om volledig mezelf te zijn?

• Laat ik de ander ook volledig zichzelf zijn?

• Versterken we elkaar nog in onze ontwikkeling?

• Verander ik nog steeds?

• Veranderen wij samen nog steeds?

Zolang tenminste drie van deze vijf vragen met ja beantwoord kunnen worden ben je mijns inziens

nog op koers. Zo niet, dan wordt het tijd om wat langer wakker te liggen om de reminders op het

plafond bij langs te gaan.

Een pot verf halen om na het schilderen nieuwe doelen te formuleren is natuurlijk een optie welke

ook wat nieuwe kleur aan je leven kan toevoegen.

Just do it!

Photo by George Pagan III on Unsplash

Er waren tijden dat ik opgelucht was wanneer mijn vakantie erop zat en ik weer de structuur van de

dagelijkse verplichtingen als houvast kon vastgrijpen. Daar kan ik me gelukkig weinig meer bij

voorstellen. Deze week mocht ik weer starten na vier weken afwezigheid vanwege blessureleed en

‘vakantie’. Ditmaal zag ik die eerste stap op de fiets richting mijn werk als de start naar alles weer wat

‘normaal’. Al tijdens het fietstochtje voelde ik dat ik ernaast zat. Mijn lijf voelde nog niet normaal. De

terugkeer naar het werk voelde nog minder normaal. Wetende dat dit de laatste keer na een

vakantie is dat ik in deze functie op deze plek terugkeer maakte me onrustig. Niet vanwege het werk

zelf, maar vanwege de collega’s waar ik me erg senang bij voel. En eerlijk is eerlijk, weten dat er

verandering op komst is welke ik niet zelf bedacht hebt, maar niet weten in welke mate, welke vorm

en welke periode is iets waar ik niet zo van houd. Hoort erbij als control freakje die zich steeds

flexibeler wil opstellen, maar nog steeds mag leren en oefenen. Ik ben meer het type van de pleister

ineens aftrekken. Zodra het besluit er is, inkleuren en uitvoeren graag;-).

Er zijn absoluut thema’s waarop ik het hartstikke leuk vind dat er tijd nodig is om inspiratie op te

doen en van de ene brainwave naar de andere te springen. Na een periode van voelen, beredeneren,

verwonderd zijn over tekens, weer eens te voelen, nog eens te beredeneren en wederom te voelen

om vervolgens knopen door te hakken. Rand voorwaardelijk voor dat leuk vinden is wel dat ik op zijn

minst de illusie van eigen regie hierop ervaar. Regie nemen heeft echter pas toegevoegde waarde

wanneer je weet wat je wilt. Daar was ik nooit zo goed in. Wellicht dat daarom de structuur van de

dagelijkse verplichtingen voorheen juist als fijne houvast voelde. Weten wat je wilt is eigenlijk altijd al

wel sluimerend in je aanwezig. De truc is echter hoe je dit aan de oppervlakte brengt zodat je je het

ook daadwerkelijk realiseert en hiernaar kunt luisteren en ernaar durft te handelen. Weten wat je

niet wilt kan hier enorm toe bijdragen, maar ook de rust in jezelf opzoeken en luisteren. Luisteren

naar je innerlijke stem en naar de tekens op je pad. En luisteren naar je jeugdherinneringen.

Als kind wilde ik secretaresse en schrijfster worden. Ik werk al jaren met plezier als secretaresse,

vooral vanwege de helicopterview en de afwisseling in de chemie met de diverse leidinggevenden die

ik heb mogen ondersteunen. Echter op het moment dat ik zonder gene durf uit te spreken dat ik

ergens goed in ben, is het tijd om mijn tanden in iets nieuws te zetten voordat mijn scherpte

verslapt. Schrijven vind ik heerlijk om te doen. Het brengt me verbinding met mezelf en (meer) focus.

Ik word er echt blij van. Ik realiseer me gelijke tijd dat ik net uit een ei ben gekropen en hierin nog

heel veel te leren heb eer ik mezelf schrijfster zou durven noemen. Gelukkig heb ik iemand gevonden

die me veel kan leren, terwijl ik wel mezelf kan blijven. Het enige dat ‘moet’ wat schrijven betreft, is

dat ik er plezier in blijf houden. Uiteraard vind ik het fantastisch als anderen mijn woorden tot zich

nemen en daar dan ook plezier aan beleven, of wat voor emotie dan ook. Als mijn woorden een

ander raken, bereik ik al meer dan waar ik het in eerste instantie voor deed.

Het schrijven heeft mij echt doen inzien wat voor mooie stappen ik de laatste jaren gezet heb en hoe

mijn belevingswereld compleet getransformeerd is. Uiteraard blijf ik ook maar mens en ben ik

(godzijdank!) verre van perfect. Hoe ik mij voel is echt een wereld van verschil ten opzichte van laten

we zeggen drie jaar geleden. En dat gun ik een ander ook! Juist daarom ga ik door met schrijven om

nog eens goed terug te kijken naar mijn afgelegde pad en dit te (her)definiëren. Maar ik ga ook een

nieuw pad in om een nog scherpere blik hierop te ontwikkelen. Mijn diepste wens is nl. om een

bijdrage te kunnen leveren aan de transformatie van anderen om ook zoveel lichter door het leven te

kunnen gaan als ik heb mogen leren en ervaren.

Terug speurend in mijn mailbox bleek ik al in januari dit jaar een brochure voor een post hbo-coach

practioner opleiding te hebben aangevraagd. Net als bij vermoedelijk elke vrouw ging die actie

gepaard met stemmetjes als ‘yeah sure’, ‘moet je dan niet eerst zelf het wiel perfect hebben

uitgevonden’ en ‘wie ziet er nu op mij te wachten?’ En ik liet me beïnvloeden door uitspraken als

‘iedereen wordt tegenwoordig maar coach’ en dat is dan nog de vriendelijke variant. Mijn basis is

hierdoor niet veranderd. Ik wens eenieder nog steeds hetzelfde fijne gevoel als ik zelf heb mogen

ervaren en zou het fantastisch vinden een bijdrage te mogen leveren in dat proces. Dus in antwoord

op mijn eigen stemmetjes, why not? En niemand is perfect! Bovendien zit er mogelijk wel degelijk

iemand te wachten op een luisterend oor zonder oordelen en met handvatten om stapjes te kunnen

zetten, in welke vorm dan ook?! De reden waarom er veel coaches opstaan in deze tijd, is

vermoedelijk omdat er nog zoveel (zichzelf ver-) oordelende mensen rondlopen die daarmee onnodig

veel negatieve energie creëren waarmee ze het eigen leven zwaar maken of een anders beleving

vertroebelen met zure uitspraken. En mensen die moeite hebben zichzelf uit een slachtofferpatroon

te onttrekken, waardoor ze voorbijgaan aan al het mooie wat er om hen heen gebeurt en er wel

degelijk WEL is. Zolang er nog zoveel mensen rondlopen zonder twinkeling in de ogen kunnen er niet

genoeg coaches opstaan, in welke vorm dan ook.

En dus heb ik de regie naar mezelf getrokken en me ingeschreven voor een coachopleiding. Ik heb

ervoor gekozen om deze in het weekend in Amsterdam te volgen, opdat de keuzes die er nog te

maken zijn in het werk mij niet kunnen weerhouden van dit plan. Ik ga dit doen omdat ik er zin in heb

en omdat het voelt als iets wat ik moet doen, is het niet voor een ander, dan wel voor mezelf.

Uiteraard kreeg ik meteen weer de vraag wat ik hier dan mee wil ga doen. Wat voelt het bevrijdend

om er helemaal ok mee te zijn dat ik daar het exacte antwoord nog niet op heb, maar er op vertrouw

dat de passende vorm zich gaandeweg wel zal ontvouwen. Voorheen had ik eerst een antwoord voor

mezelf nodig op dit soort vragen, maar dat bracht me enkel stilstand. Tegenwoordig voel ik gewoon

of het goed voelt zonder de antwoorden te kennen en doe ik het gewoon. Of het me vooruitbrengt,

wie zal het zeggen. Ik ben in ieder geval in beweging en dat voelt een stuk positiever dan me laten

weerhouden door wat een ander allemaal wel niet vindt.

Iets met tijd, Frozen en smelten

Een nieuw schooljaar voor Feline een nieuwe studie voor mama maken dat het weer tijd werd om

opnieuw naar mijn werkrooster en de opvang voor ons meisje te kijken. Dus ook even bij opa en oma

gepolst of die open stonden voor een andere dag om van hun kleindochter te genieten. En daar

kwam de geweldige uitspraak van mijn moeder dat woensdagmiddag eigenlijk haar enige vrije

middag was. Terwijl ze zichzelf hoorde praten kon ze er gelukkig meteen ook om lachen, anders was

ik me echt zorgen gaan maken. Maar het zegt natuurlijk wel veel over hoe je je tijd indeelt. Zelfs als je

al over de pensioengerechtigde leeftijd heen bent kun je je tijd nog zo indelen dat weekend ook echt

weekend is en sommige momenten in de week dus echt als ‘vrij’ voelen.

En zo werkt het andersom dus ook. Al heb je het hartstikke druk en is je week meer dan gevuld.

Slechts met een paar kleine aanpassingen kan het voelen alsof je ineens extra vrije tijd hebt. Zo lever

ik mijn twee wekelijkse vrije woensdag in voor de maandag- en donderdagmiddag zodat ik Feline

meteen uit het werk uit school kan ophalen. Kan ze ook spontaan een vriendje of vriendinnetje mee

te spelen nemen uit school. Bovendien ben ik dan eens eerder thuis en stijgt de kans dat ik eindelijk

eens een recept uit dat kookboek ga uitproberen dat we een half jaar geleden al cadeau kregen.

Feline naar school brengen voelt al als een uitje en de avonden dat ik alleen met haar eet kennen ook

een andere dimensie dan wanneer we als gezin compleet zijn. Door de zwemles van de

woensdagmiddag naar de zondagochtend te verplaatsen, plukken we niet alleen de dag, maar hoef ik

dat ook niet te missen en heeft ze de woensdagen lekker vrij in te vullen met papa of oma en opa.

Zo simpel kan het dus zijn. Met een paar kleine aanpassingen in de planning ineens het gevoel

hebben of win je zeeën van kwali-tijd. Dit weekend realiseerde ik me echter dat er nog een stem mee

bepaalt hoe we die kwali-tijd invullen. Na een te gezellige avond met mijn vriendinnetje, ofwel te

weinig slaap, werd ik wakker gemaakt door een heel lief stemmetje dat me vroeg of ze met haar

vriendje mocht spelen. Ik begon meteen uit te leggen dat dat beter morgen of zondag kon, maar

toen wist mijn meisje me weer in het nu te krijgen en liet me realiseren dat het alweer zaterdag was

en de werkweek er alweer op zat. Een date met haar vriendje zat er op zaterdag niet in, maar

zondagmiddag kon wel, bij hem deze keer……

Een dagdeel verder was ons meisje ons blijkbaar wel een beetje zat en wilde ze graag met ons

buurmeisje spelen. Wel heel graag bij haar thuis, want dan mocht ze weer alleen over straat

oversteken terwijl ik haar uitzwaai en de buurvrouw haar opwacht. De dames vonden het ook wel

gezellig om elkaars kleren aan te trekken en samen te eten. Zo zaten wij ineens een middagje samen

op het dakterras en aten we geïnspireerd door de buren ook maar een pannenkoekje, maar dan

zonder correcties dat er wel genoeg stroop of suiker op zat. Nog net niet in pyjama, maar al wel de

hoogste tijd om te gaan slapen keerde ze weer terug.

De eerste zwemles op zondagochtend was toch nog een race tegen de klok om op tijd te komen.

Vervolgens was het half uur sneller om dan ik na een eerste kop koffie echt ontwaakt was. Net als

het zelfstandig willen aankleden van Feline bleek ook de fietstocht van zwemles naar het

verjaardagsfeestje waar we verwacht werden iets langer dan ingeschat. Maar wat was het gezellig

met twee van die heerlijke armpjes om mijn middel geklemd met de beentjes in mijn fietstassen en

gezang en geklets erbij. En “Mag ik op het knopje drukken????? “Zomaar zo’n 35 jaar terug in de tijd

met diezelfde opwinding als toen dat bij het drukken op het knopje het licht meteen op groen ging.

Op het verjaardagsfeestje leek de tijd wel te kruipen toen mijn meisje bijna in mij terug kroop omdat

ze het zo spannend vond en ik dat zelf dus erg ingewikkeld en sneu vond voor de jarige en zijn

moeder en broer die altijd onwijs lief voor haar zijn. Vanaf het moment dat ze weer zichzelf terug

leek te hebben gevonden vloog de tijd zo snel om dat i op de tijd moest letten om haar vriendje niet

te lang te laten wachten. Dus weer 7 km gezellig geklets achter op de fiets, een bakje koffie met

Feline, haar vriendje en zijn ouders en toen mocht mama wel naar huis terwijl papa weer een snelste

persoonlijke tijd (01:04:39, topper!!!) aan het rennen was tijdens de 10 mijl in Tilburg.

De fietstocht naar huis voelde een stuk langer zonder dat gezellige gekwebbel. En de tijd in een leeg

huis, gevuld met mijn eigen spotify lijst in plaats van Frozen, K3 of kinderen voor kinderen voelde zo

niet zelf bedacht wel even wat onwennig, maar toch ook wel weer als een heel fijn cadeautje kwali-

mij-tijd. En zo snel als die voorbijvloog, ging dat ook met de date van mijn meisje en de autorit van

haar papa. Ruim over onze streeftijd is ze naar bed gebracht met een prachtig armbandje, dat haar

vriendje tijdens zijn vakantie voor haar heeft meegebracht (smelt) en weer een mooie medaille om

aan haar verzameling toe te voegen van haar andere held. Of de BSO-juffen morgen heel blij van

eventuele nawerking worden is afwachten, maar wij hebben alle drie weer vele vormen van

tijdbeleving meegepikt dit weekend.

Onwijs lieve foto’s ontvangen van de speeldate vanmiddag, een screenshot van het persoonlijke

record van Richard, en toch nog wat ontdooide fotootjes van het verjaardagsfeestje op mijn telefoon.

Maar geen selfie nodig voor mijn fijne middag, die trilt nog wel na in mijn trommelvliezen. Toch nog

een klein stukje playlist van Feline:

Laat het los, laat het gaan!

Laat ze los, laat ze gaan en we komen ongeacht de tijd allemaal weer blij bij elkaar terug,

soms een beetje moe, maar zeker voldaan!

Keuzes

De laatste tijd voelt het alsof ik meer (of bewuster?) keuzes maak dan eerder. Voorheen vond ik

keuzes lastig. Ik wist niet goed wat ik wilde. Ik was te veel met anderen bezig en liet mijn keuzes

daardoor beïnvloeden, maken of maakte helemaal geen keuzes, liet het gebeuren en voegde me

daar dan wel naar. Ook legde ik mezelf wel dingen op die goed voor me zouden zijn, waardoor ik niet

het gevoel had nog een keuze te hebben. Herkenbaar?

Tegenwoordig merk ik dat het maken van keuzes, niet per se leuke overigens, me rust geeft. Ook het

parkeren van een keuze draagt daartoe bij. Zo heb ik bijvoorbeeld twee keer per jaar een detox kuur

voor mezelf in mijn agenda gepland. Als de start daarvan dan ineens niet alleen met een bepaalde

maanstand, maar ook met maanstonden samenvalt gaat mijn lijf (dat momenteel niet helemaal

100% functioneert, oeps!) kennelijk protesteren. Voorheen zou ik waarschijnlijk mijn agendaplanning

doorgezet hebben omdat ik de signalen van mijn lijf niet oppikte. Dan zou ik totaal aan het doel van

de geplande detox voorbij zijn gegaan. Nu kon ik na drie dagen voorbereiding en één dag vasten de

conclusie trekken die mijn lichaam en geest wel dient: uitstellen! En ja, ik ken het gezegde ook, dus

mijn agenda is meteen weer geblokt voor de herkansing op een gunstiger moment.

Lastiger waren de keuzes om niet op uitnodigingen van afscheidnemende of jubilerende collega’s in

te gaan. Fijne mensen die ik een warm hart toedraag, met de belofte van een hoog reünie gehalte.

Een keuze voor een ja zou in deze fase een keuze ten koste van mijn lijf of mijn gezin zijn. Uiteraard

heb ik wel wat van me laten horen. Gelukkig ontbreekt me de arrogantie te denken dat een feestje

zonder mij niet leuk zou zijn en kan ik er wel mee dealen dat ik nu eenmaal niet alle krenten uit de

pap mee kan pikken.

Door het beter weten wat ik wil en dus ook wat we samen willen en door de volle agenda’s merk ik

dat we makkelijker knopen doorhakken, ook als daar lastige elementen in zitten. Als dat betekent dat

ik soms op een paar blaren moet zitten omdat ik iets te snel gehandeld heb, dan neem ik dat dan ook

voor lief. De onderwerpen lijken zich echter instinctief voor te sorteren. Snelle knopen doorhaken

leidt veelal tot een goede beslissing. Bij twijfel, het besluit even parkeren, eerst nog even voelen en

dan vervolgens toch tot de conclusie komen dat de twijfel terecht was.

Bij de keuze welke stok achter de deur in te regelen tijdens mijn pad op weg naar een gezond BMI

heb ik twee opties dan ook geparkeerd en vervolgens ‘af geserveerd’. Vanuit dat proces werd de

meest voor de hand liggende optie ook ineens zichtbaar en was het besluit weer snel genomen. Als

dat besluit goed uitpakt ben ik komend voorjaar actief in een kleinere maat skipak dan afgelopen

voorjaar op de (blauwe, tenzij ik nog een quick fix voor mijn hoogtevrees vind) piste in Oostenrijk. Of

er nog vrienden met ons mee zullen skiën of beter gezegd beschikbaar zijn voor de après ski, zal nog

blijken. Dat is dan weer het effect van snelle leuke keuzes maken voor je gezin. Het blijft de vraag of

er bonuspunten aan toegevoegd worden als je de tijd voor afstemming niet vrijmaakt. De basis staat

in ieder geval. En dat geeft rust en heel veel voorpret.

Het komende half jaar zal deze basis alleen nog maar belangrijker worden gelet op de combi gezin,

werk, studie, gezondheidsuitdaging, schrijven en dierbaren. Aangezien er nog steeds slechts 24 uur in

een dag zitten zal ik scherpere keuzes moeten maken om de balans te behouden. Daarvan weet ik nu

al dat daar lastige keuzes tussen gaan zitten, waarvoor hierbij een voorwaarschuwing aan mijn

dierbaren. Ik maak deze keuzes echter vanuit de verwachting te investeren in een nog gelukkigere

versie van mezelf en daar kunnen jullie dus ook van mee genieten;-).

Het blijft nog even zoeken en wennen, maar man oh man, wat voelt het fijn om te mogen en kunnen

kiezen!

Photo by Raquel Martínez on Unsplash

Start coachopleiding ICM en Schrijfdag 2019

En dan is het zondagavond.

Hoeveel inspiratie mag en kan je ontvangen in één weekend?

Vrijdagavond een fijne volle maan meditatie Meditation moments met het thema loslaten ervaren.

Zaterdagochtend op de minuut scherp getimed om mijn opleidingslokaal voor awesome people

(aldus Aristo te Amsterdam) in te stappen voor een eerste kennismaking met docent Peter

Henneveld en een mooie gemêleerde groep mensen om de komende maanden mee op te trekken

tijdens de coachopleiding van ICM. Dit belooft een mooie reis te worden!

Met een dikke smile en vol energie na deze start dag heerlijk met mezelf uit eten gegaan bij Semhar

in de Marnixstraat om letterlijk mijn handen bij af te likken na de laatste hap van de overheerlijk

gekruide vegetarische schotel. Het contrast kon niet groter zijn met het boek dat ik later op mijn

hotelkamer uit las, Emma wil leven. Ondanks dat ik de documentaire al had gezien en dus was

voorbereid op de tragische afloop werd ik vanochtend wakker met gezwollen ogen.

Diezelfde dikke ogen ontmoetten die van de jarige Geert Kimpen dankzij mijn nog scherpere timing

van binnenkomst dan gisteren tijdens de Schrijfdag 2019 in Diemen. De vaststelling tijdens de

coachopleiding dat wanneer alles in iemand stroomt het lijf ook in beweging komt werd door hem

belichaamt. Een genot om naar te kijken. De woorden die ik eerder al van hem gelezen had spatten

nu zo ongeveer uit hem op het podium. Fijne energie! Na afloop feedback van hem mogen

ontvangen waarvoor ik het open doel al als een presenteerblaadje aanreikte, maar me wel over een

streep trokken. Dit reikte bovendien de urgentie om de volgende spreker na afloop aan te durven

spreken, waar ik anders een grotere drempel bij had ervaren.

Een totaal andere energie kwam er vanuit Sander Knol (Xander). Echt leerzaam qua reality check.

Nog steeds onder de indruk dat hij zo’n kruispunt bleek te zijn waarvoor ik een verkeersdrempeltje

over moest toch weer verder te komen door toch het gesprek met hem aan te durven gaan. Tijdens

zijn lezing zat ik (nog voortbordurend op de vibe van Kimpen) te visualiseren dat een volgende editie

van deze dag mijn boekomslag op Sanders PowerPoint te zien is met zijn logo linksonder in de

hoek. Het zal me benieuwen of Xanders kruispunt nog eens de uitkomst voor me blijkt te zijn.

Dat boek gaat er sowieso komen. De timing van binnenkomst van mijn schrijfbegeleidster bevestigde

dat maar weer toen ik net bij Knol vandaan liep. Grappige gewaarwording dat iemand die je alleen

nog slechts online gesproken je niet alleen meer figuurlijk maar letterlijk aanraakt. Dat haar

workshop wederom een sluimerend thema naar de oppervlakte trok en verhelderde verraste me

geenszins meer. Werk aan de winkel!

Zoals gezegd, dat boek komt er sowieso. Alleen over de oplage heb ik nog geen duidelijkheid. Zelfs al

zou het bij dat ene exemplaar for my eyes only blijven, dan heb ik vandaag de man gevonden die

daar mijn bijzondere kaft om kan maken waar mijn verhaal op wacht. Het licht staat dus op groen en

dankzij de tips van Judith Visser kan ik er wel een redelijke groene golf van maken vermoed ik na

vandaag. Zeker in de wetenschap dat ik tussendoor bij Geertje Couwenbergh bij kan tanken.

De speeddate met Rob Steijger kreeg ik zomaar in mijn schoot geworpen door een buurvrouw die

haar energie al opgebruikt had. Terwijl ik op mijn date stond te wachten nog een erg leuke

ontmoeting gehad met de dame waar ik vanochtend als buurvrouw mee startte en herkende aan

haar fantastische flowerpower achtige broek. Dat gaat zeker een medereizigster worden. En gelukkig

liet ook Steijger me doorrijden. Toen was ik niet meer stoppen en kon niets anders dan Josha Zwaan

wel toe doen afremmen terwijl ze haar blaas wilde gaan legen. Ja als ik eenmaal enthousiast ben

word ik schaamteloos heb ik ontdekt. Het was wel een machtige dag afsluiter om de schrijfster te

kunnen spreken waar ik gisteren mijn fantastisch positieve energie gevende dag jankend mee

afsloot.

Tijdens mijn autorit terug naar Leeuwarden nog een aantal ontmoetingen de revue laten passeren

terwijl ik mijn longen uit mijn lijf blèrde en mijn moeder nog even gebeld voor een uitgebreid verslag

waar zelfs zij door geïnspireerd raakte ondanks dat ze er niet bij was.

Bij thuiskomst kon er tijdens studio sport wel de opmerking vanaf dat het wel zichtbaar was hoe mijn

weekend geweest is. Later ging de televisie zelfs op pauze voor mijn samenvatting van de dag in iets

meer dan drie zinnen.

Mijn eigen conclusie is dat ik dit soort weekenden niet te vaak achter elkaar moet hebben. Mijn

vakantiedagen zijn nl. niet toereikend om die inspiratie zijn tijd te schenken. Jammer genoeg

verkeren we ook nog niet in de luxepositie dat ik morgen mijn baan wel kan opzeggen om die tijd wel

te genereren. Gelukkig doen we wel mee met loterijen.

Frank Noë, bedankt voor het organiseren van deze dag, welke ik als kuiken wat schrijven betreft

helemaal opgeslorpt heb. Ik ben niet vaak nieuwsgierig naar wat ik gemist heb, maar vermoed dat er

zomaar nog meer te halen was in de andere zalen wat het de moeite maakt om volgend jaar weer

terug te keren, mits ik nog wat vakantiedagen over heb, dan wel de jackpot binnen heb gehaald.

Welkom Stan!

Sinds ik het Modron 13 manen jaarboek actief gebruik heb ik meer inzicht in de cycli van de natuur.

Dit helpt mij te duiden wat er in en om mij heen gebeurt. Het versnelt tot acceptatie te komen waar

ik weerstand op ervaar, maar ook om meer focus aan te brengen op de thema’s gezondheid, werk,

passie en mensen. De ene keer helpt die indeling me ontzettend goed om scherpere keuzes te

maken, een andere keer lopen de thema’s compleet door elkaar heen.

Zo realiseerde ik me gisteren wat voor emotionele rollercoaster de afgelopen week was. Dat er

tijdens mijn gestarte coachopleiding diepere lagen worden aangeboord bleek meteen het eerste uur

al. Dat er de week erop nog zoveel elementen op mijn pad zouden komen welke het na ijleffect een

helende werking zouden geven had ik in dat eerste uur niet kunnen bevroeden.

Nog stuiterend van de inspiratie en ook moe, want stuiteren en slaap is niet de meest voor de hand

liggende combi, zat ik maandagochtend op kantoor toen mijn telefoon ging. Slecht nieuws over een

bekende werd met me gedeeld. Dit maakte dat mijn eigen film van negen jaar geleden

onaangekondigd weer werd ingestart. Die film en vermoeidheid zijn ook geen goede combi, dus ik

heb me snel weer op het werk gericht.

Zoals eerder wel aangehaald is er in het werk een besluit over en daarmee voor mij genomen waar ik

op voorhand niet bijzonder enthousiast van raak. Daar kon ik tot dusver redelijk mee uit de voeten.

Tot ik mezelf pogingen hoorde ondernemen om dit met droge ogen uit te leggen aan een

geïnteresseerde voor ‘mijn’ functie. Na dat gesprek kwam er zo’n golf van emotie welke ik

tegenwoordig gewoon maar benoem in plaats van een worstelpartij met mezelf over te houden. Het

was me eerder al klip en klaar dat in deze situatie het thema mensen het thema werk overschaduwt.

De diepere laag eronder overviel me echter wel een beetje, nl. die van de besluitvorming buiten mijn

cirkel van invloed, maar met een enorme invloed, welke zich ineens aan de oppervlakte aandiende.

Na een korte worsteling rondom de irritatie dat ik deze mengvorm van werk en mensen niet

voldoende professioneel vond, kon ik dit moment van verheldering ook wel weer waarderen. Mijn

buikgevoel even lekker omhoog laten komen en een uitgang bieden. Vermoeiend, het maakt ook erg

lelijk overigens, maar heerlijk om te kunnen voelen en daar ok mee te zijn!

Intussen het nieuws ontvangen dat mijn ‘bonus schoondochter’ (vanaf nu mijn BS) werd ingeleid.

Hier kwam de vermenging van de start van mijn dag met het slechte nieuws over de bekende. De

‘play-knop’ van onze eigen film van negen jaar geleden en de start van de geboorte van hopelijk weer

een nieuw gezond familielid. Terwijl er de nodige bevallingsgrappen in de whatsapp familiegroep

over en weer vlogen kwam mijn buikpijn weer terug. Gelukkig realiseerde ik me tijdig dat goede

nachtrust de oplossing was voor zowel het doden van de tijd tot het verlossende bericht, als ook het

reguleren van die golven van emoties.

Alleen rust kan je redden is echt een waarheid als een koe. Dinsdagochtend stond ik weer op met het

gevoel ‘Kom maar op met wat deze dag me te bieden heeft!’ En dat was nogal wat bleek later. Vanuit

mijn werk snel naar het CJIB gefietst waar ik de SLiM! show van Wout Plevier mocht bijwonen, welke

me gegund werd door Werken in Friesland, waarvoor nogmaals dank! Waar een tegenvallende

uitkomst van een sollicitatie nog toe leiden kan;-).

Met enige twijfel tijdens mijn blik op de bordjes of ik nu toch mijn bril weer eens uit mijn koker zou

moeten halen ben ik meteen maar met Wout naar het toilet gegaan. Ja, de nood was hoog!

Boeide me op dat moment ook niet, want terwijl ik op het toilet zat las ik het verlossende whatsapp

bericht: HIJ IS ER!

En dat nog wel tijdens mijn hopelijk eerste gender neutrale toiletbezoek.

De show zelf bracht mij inhoudelijk niet veel nieuws omdat ik de laatste jaren al veel gelezen en

gegoogeld heb. De energie in zo’n ruimte voelen veranderen gedurende de bijeenkomst en ook de

interactie met totaal onbekende mensen en het delen van eerlijke feedback over en weer maakte

het zeker de moeite waard. Bovendien heb ik mijn comfort zone weer kunnen oprekken door zelf te

kiezen plaats te nemen op de eerste rij. Toch wel het minste wat je kunt doen nadat je samen naar

het toilet bent gegaan dacht ik. Dit leidde er vervolgens toe dat ik op een zeker moment een

microfoon onder mijn neus geduwd kreeg. In plaats van mijn grootste nachtmerrie waarheid te laten

worden door te verstarren en glazen te doen knappen koos ik ervoor vanuit mijn tenen het refrein

van Living on a Prayer van Bon Jovi mee te blèren. Dat de geweldige zangeres Britt er daarna voor

koos de microfoon bij zichzelf te houden in plaats van de rest van de eerste rij langs te laten gaan

begreep ik uiteraard volkomen.

Ik kan alleen maar wensen dat het mezelf ongegeneerd compleet belachelijk maken in zo’n zaal,

maar daar toch een bevrijdend gevoel aan overhouden Britt weer een stap verder helpt in haar

proces. Met een strot als die van haar kan ze mijns inziens echt niet anders dan in de spotlights

stappen. Ik hoop dat ze op korte termijn voor die laatste echte stap durft te kiezen!

En toen….

Van luider dan ooit mijn stem te laten klinken naar bijna (tsja, ik blijf mij) sprakeloos.

Mijn man, dochter Feline en schoonmoeder stonden me bij de ingang van het ziekenhuis op te

wachten. Toen we aankwamen op de tweede verdieping waar we negen jaar geleden een week

vertoefden om ons levenloze meisje geboren te laten worden, durfde ik bijna niet naar ‘onze kamer’

te kijken. Meteen rechts uit de lift vroeg ik me af of de bekende van het slechte nieuws van gisteren

daar nu soms ook zou liggen en liep snel door. Nadat we de hele gang door waren geweest maar de

naam van mijn BS niet vonden hebben we gevraagd waar baby Van der Wal te vinden was.

Doelgericht op kamer 20 afgelopen stapten we binnen waarna het me ineens aanvloog. De hele

ruimte was gevuld met familie.

Daar doorheen zag ik alleen nog maar de kamer van negen jaar geleden.

Juni 2010, nadat onze Rian was geboren heeft mijn ‘bonuszoon’ op een avond dat er verder geen

aanloop was daar in het hoekje de hele avond naast het kistje van zijn zusje gezeten. Hij was destijds

zeventien en maakte die hele week diepe indruk op me hoe hij zich liet zien. Niet eerder voelde ik me

zo sterk verbonden met die lieve knul die week op week af mijn huisgenootje was geworden. Nu was

hij ook echt mijn familie geworden, dankzij zijn zusje. Hoe hij in zijn drukke puber bestaan de tijd en

de rust nam om daar bij en met ons te zijn heeft mij destijds echt diep geraakt.

Nu september 2019 zit ik met zijn zoon, het neefje van mijn dochter, hij die mij vermoedelijk, net als

zijn zus, ook oma Nouk Nouk gaat noemen op mijn arm. De kamer druppelt langzaam leeg want het

is etenstijd. BS bezoekt het toilet en die lieve knul die nu voor de tweede keer papa is, haalt beneden

wat te eten. Zo zit ik ineens in dat hoekje met mijn ‘bonuskleinzoon’ Stan.

Een prachtig gezond jongetje waar een straal zonlicht op schijnt terwijl ik naar hem kijk. Nog voor zijn

moeder terug is komt zijn papa bij me zitten en staan we samen even stil bij hoe groot het contrast is

en hoe speciaal dit moment voelt waarbij de schaduw die ik op deze gang telkens weer ervoer

letterlijk en figuurlijk plaats maakt voor een bundel licht. Mijn BS voelt dit moment haarfijn aan en

legt het vast. Zoals ik het vervolgens niet kan laten het jongetje van destijds nu als trotse vader vol in

het licht vast te leggen.

Pas als ik mijn schoonzus tref terwijl ik naar huis fiets en haar vertel dat ze haar neefje met vriendin

en baby Stan op kamer 20 kan vinden realiseer ik me het feitelijke kamernummer. Onze kamer negen

jaar geleden was niet nr. 20, maar nr. 21!

Terwijl ik verder fiets geneer ik me in eerste instantie omdat ik zo stellig was dat de hele familie

verzameld was in ‘onze kamer’. Deze schaamte maakt echter heel snel plaats voor de dankbaarheid

voor dit helende moment op dit thema. Ik heb me vergist in het kamernummer, maar de ruimte

voelde voor mij identiek en de beleving was zoals die was en die klopte voor me.

Heel eerlijk, achteraf is het stiekem best fijn dat kamer 21 toch nog een beetje exclusief voor ons is

gebleven, aangezien er al zo weinig tastbare herinneringen over zijn.

Ook die avond heb ik weer op tijd ons bed opgezocht. Door wederom die rust in te bouwen,

ongeacht of het lukt om de slaap te vatten, ben ik de tsunami’s van mijn emoties weer de baas

geworden. Een collega gaf me terug dat ze al wel vond dat ik een erg zakelijke benadering had en zag

nu dus ook even het stukje mens dat ik tegenwoordig gelukkig niet meer kan, wil en hoef weg te

stoppen.

Rust kan je dus inderdaad redden om het moment dat je eigen horrorfilm opnieuw in de bios

uitgebracht lijkt te gaan worden. Soms helpt het om al dan niet te kiezen voor een 3d bril. Ook kan

het genre anders ervaren worden. Op het moment dat zich er feitelijk een ander genre voordoet, nl.

fysieke gezondheid blijkt het sleutelwoord ongewijzigd. In mijn startgesprek met mijn coach gisteren

was ik daardoor zowaar ook bereid direct van hem aan te nemen dat rustdagen in een sportplan van

wezenlijk belang zijn. En dat nadat ik tijdens de startersbijeenkomst van de KvK vrijdag aan mezelf

had toegegeven toch best eigenwijs te zijn.

In zo’n week waar de vier hoofdthema’s door elkaar lopen en verheldering bieden was ik dan ook

niet echt meer verrast toen ik tijdens het huiswerk maken (thema passie en/of toekomstig werk)

ineens weer zo’n mooi woord voorgeschoteld kreeg:

Eliciteren!

Volgens mijn studieboek betekent dit letterlijk verhelderen, in het licht brengen.

Google laat me uitkomen op ‘Het uitlokken van reactie of het onttrekken van moeilijk verkrijgbare

informatie’.

Met beide interpretaties kan ik meer dan uit de voeten.

Heerlijk! Dit soort woorden die in mijn hoofd al die thema’s bij elkaar brengen en tot een geheel

afronden.

We hebben de kids ook hun rust geprobeerd te geven, maar vanmiddag staat er weer een hereniging

en hopelijk knuffelmomentje met dit speciale jongetje op het programma!

Meestal

Ik werk meestal goed onder druk en als deadlines in zicht komen ervaar ik een bepaalde kriebel waar

ik meestal goed op ga. Ik herhaal nadrukkelijk meestal. Voordat ik moeder was zou ik altijd hebben

gezegd en sinds ik moeder ben, maar voordat ik nog een opleiding naast mijn werk deed, zou ik bijna

altijd hebben gezegd. Context verandert en daarmee mijn kriebel bij deadlines kennelijk ook.

Dit heeft alles te maken met verwachtingen. Verwachtingen van een ander, maar ook van mezelf.

Zodra ik verwachtingen heb, gaat het meestal anders dan verwacht. En meestal gaat dat dan nog

steeds dikke prima. Na een aantal meestals komt dan hier de te verwachten uitzondering: deze week

verliep niet dikke prima!

De klus waar ik al tijden tegen aanhikte omdat ik wist dat die best groot was, heb ik te lang uitgesteld

vanwege reguliere drukte en andere omstandigheden, waardoor de deadline ineens dichterbij dan

ooit was. Daar is die weer, meestal, zie ik van tevoren meer tegen een klus op dan nodig is en als ik

dan eenmaal bezig ben valt het reuze mee en vlieg ik er doorheen. Ik probeer dan ook niet te veel

acties meer te verzamelen, maar zaken direct op te pakken als dat tot de mogelijkheden behoort.

Soms is die mogelijkheid er ook domweg niet en dan moet ik het dus gaan plannen en doen in plaats

van voor me uitschuiven. De klus die ik voor 2 oktober klaar dacht te gaan hebben bleek veel groter

dan verwacht. Ik veronderstelde door mijn voorbereiding alle ingrediënten wel in huis te hebben,

maar bleek gaandeweg toch nog veel boodschappen te moeten halen bij verschillende winkels, die

ook niet altijd open zijn wanneer ik juist aan die boodschap toe ben. Steeds als ik denk dat ik het

finale recept te pakken heb, doen zich weer nieuwe smaaknuances voor. De kriebel waar ik meestal

goed op ga voelt nu helemaal niet zo fijn meer. Ik zag geen andere optie meer dan overwerken,

waarmee ik dus quality tijd met mijn gezin en voorbereidingstijd voor mijn studie inlever. Dat voelt

niet goed!

Gelukkig heb ik wel een tegenhanger weten te introduceren. In plaats van mijn to do list voor de

komende week achter elkaar aan op te dreunen tegen mijn man of in mijn hoofd, knip ik hem in

stukjes en tussen die stukjes adem ik rustig in en adem ik rustig uit. Ik zet een lekker muziekje aan en

zorg voor ontspanning op die momenten dat ik merk dat ik mijn scherpte verlies of dat mijn oogleden

het van de zwaartekracht dreigen te verliezen. De momenten die ik wel met mijn meisje doorbreng

geniet ik nog meer dan anders. Bovendien verkiest zij spelen met het buurmeisje boven meer tijd

met mama, dat relativeert enorm. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik een mega inschattingsfout

heb gemaakt, me te lang heb laten afleiden door de waan van de dag en daardoor heb lopen

uitstellen. Ik probeer nu overwerk met stukjes weekend af te wisselen opdat ik niet op alle fronten

teleur hoef te stellen en pik dit momentje even voor mezelf om stoom af te blazen. Zogezegd, zo

gedaan, nu kan ik weer verder. Morgen lever ik op, hoe dan ook! Ik kijk er nu al naar uit, hoewel ik

me afvraag wat de aanloop naar dat moment voor mijn nachtrust gaat betekenen. Dat dit slechts

fase 1 van de rotklus is negeer ik voor het gemak maar even. Fase 2 calculeer ik alvast in met de

ervaring van fase 1 met de wetenschap dat die dan echt alleen maar mee kan vallen. Ik heb in ieder

geval weer een voorraadje uurtjes om te kunnen compenseren voor huiswerk tijdens de schooltijden

van Feline, zodat ik me tijdens mijn vrije tijd weer kan laten inruilen voor quality tijd met het

buurmeisje.

Ik zoek mijn Excel sheet weer op, want meestal duurt het nog langer voor je klaar bent en creëer je je

eigen ellende als je niet gewoon meteen begint.

Photo by sydney Rae on Unsplash

Dood is hij pas als ik hem ben vergeten

Wat betekent groei voor mij?

Die vraag kreeg ik vanochtend van mijn moonsisters op de dag van de volle maan van de heuvel van

de barden. De maan die uitnodigt om je verhaal te vertellen.

Deze herfst is het drie jaar geleden dat ik na een ontwikkelassessment te horen kreeg dat het me zo

gegund werd dat ik rust en tijd zou voor mezelf zou nemen om op zoek te gaan naar wat ik nu

werkelijk zelf wil na jaren zo druk te zijn geweest mezelf staande te houden.

Vandaag is het 11 jaar geleden dat mijn grote liefde die jarig was op 11-11 besloot dat het zijn tijd

was om te gaan. Juist tijdens de pauze van dat ontwikkelassessment drie jaar geleden ontving ik de

gevraagde foto van mijn grote liefde op het strand met een hond die hij uit het water gehaald had

toen de stroming te sterk bleek. Voor mij een signaal dat ik beter mocht opletten welke tekens ik op

mijn pad aantref.

Die drie jaar zijn omgevlogen en ik kan oprecht zeggen dat ik die rust en ruimte ook echt genomen

heb. Soms geclaimd, soms in mijn schoot geworpen, maar ik weet nu werkelijk wat ik zelf wil, dankzij

het open staan voor die tekens op mijn pad.

Die elf jaar zijn niet omgevlogen, want time flies vooral wanneer je fun hebt. Rouwprocessen

doorlopen schaar ik niet echt onder de noemer funny. En wanneer is een rouwproces ooit echt

afgerond? De stadia van rouw hebben zich niet alleen kriskras door elkaar aangediend, maar

kwamen ook doodleuk meer dan eens voorbij. En elke keer dat ik zelf dacht wel klaar te zijn, diende

zich weer een nieuw stukje inzicht of een oud stukje emotie aan. Elk jaar verwonder ik me er weer

over dat zowel zijn verjaardag als zijn sterfdatum toch echt anders voelt dan al die andere dagen.

Rouwen was best ingewikkeld. We hadden voor zijn keuze al afscheid genomen van onze relatie en

toekomstplannen omdat zijn ziekte die onmogelijk maakte, dus mocht ik dan wel rouwen? We

hadden elkaar pijn gedaan in het proces van afscheid moeten, maar niet willen nemen, dus mocht ik

dan wel rouwen? Kon ik zijn keuze nog wel verdedigen tegenover eenieder die daar een oordeel over

uitsprak als ik mijn eigen boosheid en verdriet over de situatie naar de oppervlakte liet komen? En

mocht ik wel rouwen aangezien een barkeeper het nodig achtte met me te delen dat zijn gasten op

hun barkrukken met hun gevulde glazen, ineens zijn beste vrienden, geconcludeerd hadden dat ik

hem tot zijn daad gedreven zou hebben?! De oordelen die met me gedeeld werden, maar ook die je

zelf haarfijn aanvoelt door het uitblijven van reacties of door non-verbale communicatie hebben me

best lang in de weg gezeten om vooruit te komen in mijn proces.

Ik kende het echte verhaal, maar voelde me niet geroepen om mezelf hierin te verdedigen, want het

was ons verhaal en daar had een ander niets mee te maken! Wel voelde ik me geroepen om hem te

verdedigen, want ik had zijn strijd van zo dichtbij meegemaakt en gevoeld. En hij had mij op zijn

manier zo goed mogelijk voorbereid op dat wat er ging komen, waarvoor ik alleen maar dankbaar

kon zijn. Dat heeft mijn eigen proces behoorlijk vertraagd.

Pas vanaf het moment dat ik ben gestopt me druk te maken om al die oordelende mensen kwam ik

eraan toe mijn eigen emoties de ruimte te geven. Deze te herkennen en erkennen was een stevige

worstelpartij als je bedenkt dat ik intussen erg druk bezig was met mijn belofte aan hem om te laten

zien hoe je het leven ook/wel kunt genieten. De tegenstrijdigheden in al die fasen van rouw hebben

me heel lang belemmert in mijn groei. Uiteindelijk bleek de sleutel tot groei en daarmee ook mijn

levensvreugde de grootste les die hij me had geleerd: verantwoordelijkheid dragen en nemen voor je

eigen leven met respect voor een ander!

En dat die fasen van rouw nooit echt afgerond blijken zelfs als ik denk dat alles zijn plekje wel heeft?

Ik omarm ze tegenwoordig met de tekst van Bram Vermeulen op de achtergrond.

Gedoe om niets

Ongetwijfeld ieder mens en elke relatie kent het wel, gedoe om niets! Afgelopen week was daar bij

ons thuis een prachtig voorbeeld van. Mijn man Richard heeft zich sinds hij is gestart met hardlopen

voorgenomen elk jaar de Amsterdam marathon te gaan lopen, zodat hij zijn tiende te Amsterdam op

zijn zestigste kan lopen. Een andere doelstelling die hij heeft is om een marathon, waar dan ook,

onder de drie uren te finishen. Aangezien hij drie weken terug nog de marathon in Berlijn liep

calculeerde hij tevoren wel in dat zijn doelstelling niet behaald zou worden in de 2019 editie te

Amsterdam.

Tijdens één van onze relatie evaluatie momenten heeft Richard eens uitgesproken hoe fantastisch hij

het vindt als ik, dan wel we als gezin/familie aan de route en/of aan de finish staan. Aangehoord en

goed opgeslagen! Ik kan echter weleens wat gedoe om niets maken. Dus ik spreek soms hardop uit

dat ik het best een dingetje vind om Feline mee te nemen in de drukte rondom zo'n evenement en

vraag me dan af hoe leuk het voor haar zal zijn om meegesleurd te worden van start, naar toejuich

locaties en weer op tijd aan de finish te staan. Ik twijfel daarbij steevast aan mijn vermogen tot

overtuigen waarom dat leuk is voor een kind van 5 en mijn fysieke kracht om haar te dragen mocht

het opzwepen falen.

Tot het moment daar was dat Richard me alle openingen bood om af te haken. De wekker mocht nl.

al om 4:45 uur aangezien we 5:30 uur zouden vertrekken. Zo’n dag duurt al met al toch best lang

voor degene die niet loopt en de weersverwachtingen voorspelden regen in de loop van de ochtend.

Dit alles vertelde hij me op het moment dat ik na een tweedaagse van mijn werk met rammelende

maag op een treinstation stond te wachten. Hij wilde graag dat ik een knoop door zou hakken of we

meegingen, zodat hij kon afspreken met zijn loopmaat. Zijn timing irriteerde mij mateloos, want

zondag privé plannen was wel het laatste waar ik mee bezig was na zo’n tweedaagse sessie met het

werk. Terwijl ik dat uitsprak realiseerde ik me meteen waar ik de mist in ging, want waar draait het

uiteindelijk nu echt om?! Kennelijk was hij dat zelf ook even vergeten door me op een

presenteerblaadje een escape route aan te bieden. Mijn irritatie maakte plaats standvastigheid. Hij

gaf toch aan er zo van te genieten om dit soort dagen (na maanden trainen als een prof!) te kunnen

delen met zijn dierbaren?! Regen of geen regen, wekker of geen wekker, Just do it dus!

Dat er een loopmaat mee zou rijden maakte mij op voorhand niet echt enthousiast, want ik maakte

weer gedoe om niets. Stel je voor dat wij er nog een leuk dagje van zouden willen maken door mijn

studiemaatje aan te moedigen tijdens de halve marathon 's middags, Feline laten spelen in het

Vondelpark en de dag net als vorig jaar te eindigen waar ik het liefste met mijn handen eet (Semhar

in de Marnixstraat, absolute aanrader!). Bedenken dat zo'n loopmaat best leuk kan zijn en zou

kunnen aansluiten of dat je hem simpelweg bij het centraal station kunt afzetten kan ik overigens

prima bedenken, maar op sommige dagen lukt dat me erg slecht.

De dag voor de marathon maakten we samen ook enorm gedoe om niets. Feline en ik vonden dat we

prima in het park konden gaan picknicken ook al was het best fris (kleedje op een bankje in plaats

van op de grond is immers ook een picknick) in haar Elsa jurk. Wel met een warm vest en iets

eronder aan was onze onderhandelingsuitkomst. Richard zag echter vooral de vlekken in de Elsa jurk,

de veel te korte legging, gecompenseerd met de meest verschrikkelijke sokken en schoenen combi,

maar de kleur kwam wel overeen. Normaliter kan ik me zijn blik op iets best eigen maken nadat hij

die met me gedeeld heeft en zou ik het zomaar met hem eens kunnen zijn. Maar op sommige dagen

lukt me dat erg slecht. Deze keer plofte ik zo ongeveer uit elkaar vanuit de overtuiging dat Feline zich

een prinses voelde ondanks hetgeen Richard zag en ik op dat moment niet bereid was om te zien.

Het dakterras opgaan om alle bladeren weg te vegen en frisse lucht op te snuiven bleek echter nog

steeds onvoldoende om mijn irritatie uit mijn lijf te verjagen. Zo’n moment van helderheid over waar

het nu eigenlijk echt om gaat kwam toen ik plaatsnam op het rode fleece kleed in de woonkamer

voor onze alternatieve picknick. Het was toch best fris buiten voor de gewenste pannenkoek van

onze prinses, inmiddels een Spaanse schone zonder vlekken. Nog wel met strijd over de schoenen

keuze waar ik het ditmaal, overigens met tegenzin, wel eens was met Richard.

Elke maand is er nl. zo'n terugkerend ritueel dat ik Richard wel aan kan vliegen, ondanks de inhoud

van zijn uitspraken. En elke maand vliegt de tijd zo snel voorbij dat ik me te laat realiseer dat ik

onredelijk en onuitstaanbaar ben op het moment dat mijn hormonen de overhand hebben. Vanaf

het ogenblik dat ik dat besef benoem kunnen we er allebei weer om lachen (zij het als de bekende

boer) dat we toch best onnozel zijn dat we dat een paar clashes eerder niet hebben ingezien. Nu zou

ik een hormonen alert in kunnen stellen op mijn telefoon, toch denk ik dat de natuur deze functie

niet voor niets heeft geïnstalleerd.

Ondanks de hormonen overwon toch de liefde het en stapte ik zaterdagavond nog uit bed toen ik me

realiseerde dat we nog geen supporterfilmpje hadden gemaakt welke Richard bij 32 km op een groot

scherm zou zien om zich die laatste 10 km gedragen te voelen. Ook ging de wekker dus om 4:44 en

stapten we alle drie relatief goed gehumeurd ons bed uit. Tijdens de heenreis wat nader kennis

gemaakt met de loopmaat en wat muziek gedraaid om wakker te worden. Met de bestemming in

zicht nog even wat opzwepends voor de heren en Eigen tempo van Kinderen voor Kinderen voor ons

allemaal.

Na Feline te hebben uitgerust met mijn visitekaartje (je probeert eens iets als je coachees zoekt of

gelijkgestemden qua hobby ontmoet) en zekerheidshalve ook haar arm te hebben voorzien van mijn

telefoonnummer konden we op pad. De lopers richting de start, wij als supporters om te beginnen

naar de tribune. Eerst rustig mijn ontbijtje tevoorschijn getoverd, terwijl Feline op verkenning ging

waar het beste uitzicht was. Zij had papa's wens niet helemaal goed verstaan en ik had hem niet

helemaal goed begrepen. Gelukkig maar, want de plek welke Richard ons had toebedacht bleek

eerste rij op de tribune. Laat dat nu ook recht boven de dicties zijn. Geloof me, daar wil je geen

ontbijt nuttigen terwijl alle lopers zich maximaal inspannen om zo leeg mogelijk aan de start te

staan.

In afwachting van het startschot was ik erg onder de indruk van de hoeveelheid nationaliteiten

verenigd binnen dit evenement. Niet minder onder de indruk toen ik me realiseerde dat mijn eigen

vent gewoon een paar meter achter de profs in het wedstrijd vak klaar stond om zijn race te lopen als

'amateur'. En dat op zijn 53e! Knettertrots, nog voor hij op maar een stap gezet had. Dat gevoel in

combinatie met het ochtendlicht, This is the moment van Froger door de luidsprekers en een

stralend meisje naast me maakte dat ik even heel diep moest slikken. Nadat de profs en mijn Richard

uit het wedstrijd vak en het stadion weggeschoten waren hebben Feline en ik nog een tijd staan

swingen, inmiddels iets verder bij de dicties vandaan, op de beats in het stadion. Daarbij bleven we

beide verwonderd hoeveel mensen er wel niet voorbijkwamen en dus hoeveel mensen hier al

maanden naartoe geleefd hebben. Wij kwamen echter ook met een doel, nl. Richard aanmoedigen,

de rest was bijvangst, dus op naar de metro.

Daar werd me gedoe om niet in de schoot geworpen. Degene die ons toegang tot het station mocht

bieden was dik tevreden met mijn chipkaart en besloot dat Feline de hele dag vier jaar was in plaats

van vijf. Feline hoorde dit gelukkig niet want ik ga haar niet laten liegen omwille van gemak. In de

metro was het erg leuk haar te laten gokken wanneer we eruit mochten. Dit uiteraard net binnen

grijpafstand i.r.t. de deur. De afstanden van de metro naar de route en andersom bleken het beste af

te leggen door wedstrijdjes inhalen en aantikken. Onderweg leuke passanten getroffen voor een

praatje en grapje. Eenmaal aan de route toch nog een aantal bekenden aan kunnen moedigen naast

ons hoofddoel. Ook geapplaudisseerd tot onze handen pijn deden en veel gejoeld naar onbekenden.

Het geluid dat uit Feline kwam had leek soms meer op geblaf en wolvengehuil, maar ze was in ieder

geval enthousiast.

Onze uitdaging bleek door de menigte weer op tijd op de tribune plaats te kunnen nemen om

Richard te zien finishen. Net als vorig jaar weer zonder beeldmateriaal vast te leggen, maar het is

gelukt! We waren erbij en hebben er zonder schermpje tussen hem en ons netvlies van genoten!

Precies tussen zijn ultieme doel en zijn resultaat drie weken in Berlijn finishte hij in 3:03 en nog wat

seconden. Hij tevreden, wij meer dan trots! Er kwamen nog meer binnen dan Richard, dus vanaf het

moment dat de focus op hem losgelaten kon worden was er ruimte voor de omgeving. Het ene

moment zag ik mijn prachtige meid staan swingen achter mij op de trap van de tribune, het volgende

moment genoot ik van de trotse blikken van de supporters naast me als hun dierbaren het stadion in

kwamen lopen. Het droog houden lukte echt niet meer toen er een man zo’n veertig meter voor de

finish letterlijk door zijn benen zakte en dit nog twee keer deed nadat hij probeerde op te staan. In

eerste instantie voelde ik angst voor een definitief instorten, maar nog voor ik kon bedenken wat het

precies was dat ik zag gebeuren, waren daar een paar medelopers die hun eindsprint staakten om de

man te ondersteunen en de finish alsnog te halen. Terwijl ze hem naar de eindstreep droegen en

hem weer de kracht gaven zijn benen te kunnen bewegen, kon je mij wel wegdragen met een doos

Kleenex.

Ook zeer ontroerend was de blik van een dame waarbij de ongeloof en trots op haar gezicht

afwisselend zichtbaar werden van die bocht richting de finish. Ik werd echt knetterhard geraakt. Ook

bijna letterlijk trouwens door een bos bloemen dat langs mijn gezicht zoefde. Ik schrok ervan en keek

ineens recht in het gezicht van één van de atleten, welke ik op afstand niet herkende, maar ik nadat

hij gepasseerd was met een prijs in zijn handen zag, liep en prachtige ontblote witte tanden vanuit

een mega smile liet zien. Het voelde aan mij gericht en ik voelde me dankbaar. Ik heb overigens het

bos bloemen laten liggen vanuit de overtuiging dat het een naar het publiek als geheel gericht gebaar

was bedoeld. Bovendien is het veel leuker degene die na een lange dag de troep in zo'n stadion

opruimt zo'n bos mee naar huis te gunnen. Het gebaar an sich was al een cadeautje.

De dag voelde tijdens het moment van hereniging met Richard en zijn loopmaat als compleet. Ik

voelde bij de aanblik van met name Richards loopmaat en Feline dat het goed was zoals het was en

besloot dat we onze terugreis wel in konden zetten.

Op de terugreis maakte de wens aan slaap plaats voor wakkerte bij Richards loopmaat die naast me

was komen zitten, zodat Richard bij Feline op de achterbank kon liggen met de kramp in zijn benen.

De muziek maakte plaats voor een mooi open gesprek over herinneringen, overtuigingen en relaties,

samengevat in de termen Geloof, Hoop en Liefde.

En toen waren we weer thuis. Lekker op de bank gegeten met een tekenfilm, De vijf Legends. Helaas

bleek deze net nog te spannend voor Feline, dus later uitgekeken toen zij al op bed lag en Richard zijn

gelopen route vanuit een andere invalshoek terugkeek met onze foto's, filmpjes en de samenvatting

van NOS en AT5. De film sloot mooi aan op de huidige maanstand en mijn moonjourney.

Ik kon na de film op bed niet anders dan concluderen dat mijn maanstonden dan wel eens voor

gedoe om niks kunnen leiden. Die momenten vallen echter in het niets bij alles waar deze dag om

had gedraaid.

Geloof

Hoop

Liefde

Onze mensjes en innerlijk licht

Terwijl de bladeren aan de bomen weer de mooiste kleuren tonen, maar ook de donkere dagen

inleiden wordt het contrast tussen kleur en grijs weer letterlijk, maar ook figuurlijk zichtbaar. Om me

heen zie ik een aantal personen worstelen met deze tijd van het jaar. Dat herken ik wel van ‘vroeger’.

Ook ik heb tijden gehad dat ik hier extra gevoelig voor bleek en vooral tijden gekend waar mijn

nachtrust in deze tijd van het jaar compleet verstoord raakte vanwege oud zeer. Inmiddels zie ik deze

periode juist als de start van mijn nieuwe 13 manen jaar waarin ik mijn dromen waar ga maken! Dit

start met keuzes maken en richting bepalen. Deze natuurlijke jaarcyclus staat voor mij in het teken

van een gezond gewicht bereiken en mijn betaalde tijd op een andere wijze invullen. Dat eerste kan

wat mij betreft alleen maar langzaam op een natuurlijke wijze met duurzaam resultaat, waar de

uitdaging ligt om de focus op dit doel scherp te houden, uitdagend genoeg dus. Mijn tweede doel kan

gelet op mijn breed georiënteerde opleiding en interesse alle kanten op, zolang ik hier juist wel door

groei.

Bij het uitstippelen van mijn koers waar ik mijn betaalde tijd graag voor in wil zetten zijn vooral mijn

persoonlijke waarden leidend. Uiteraard zijn mijn (verder te ontwikkelen) competenties van belang

voor de feitelijke matching. Doorslaggevend is echter mijn mensje waar ik voor mag zorgen en die ik

mag begeleiden, samen met mijn man, dus ons mensje. Anderhalf jaar geleden liet ik mijn man met

ons mensje op vakantie gaan omdat ik zelf even weinig te bieden had na een spannend jaar met

ziekte binnen de familie en liever in onze eigen omgeving wilde opladen. Die tijd zonder mijn

dierbaren in mijn fysieke nabijheid heb ik zo optimaal mogelijk ingezet door die dingen te doen waar

ik anders niet aan toe kwam. Niet allerminst door vanuit onze eigen woonkamer deel te nemen aan

het ‘Gelukkig van binnenuit e-festival’. In amper twee weken tijd diverse workshops mogen ervaren

om de verbinding met jezelf te herstellen, dan wel verstevigen. Toegegeven, het draagt bij om hier

open-minded in te stappen en even door te bijten, maar dan kan het ook echt veel opleveren.

Mijn mooiste inzicht vanuit die periode was dat ik zelf op tijd ‘wakker’ was geworden om onze

prachtige dochter zo goed mogelijk te begeleiden. Mijn mooiste vondst in die periode bleek Geertje

Couwenbergh die mij ‘Lust in mijn leven door te schrijven’ aanreikte. Mijn persoonlijke ‘Gelukkig van

binnenuit reis’ is na dat e-festival niet meer gestopt. Ik bleef workshops volgen, schrijven en volg

inmiddels dus ook een coachopleiding. Nu is het de tijd voor ander werk en een (nog fitter) lijf. Dus

juist nu in de overgang naar de donkere dagen zou ik eenieder de huidige editie

www.vindjeinnerlijklicht.nl willen aanraden. Stap open minded in en pik die ingrediënten die je

verder kunnen brengen en laat hetgeen je minder aanspreekt, dan wel je wenkbrauwen doet fronzen

voor wat het is. Mij heeft het bijgedragen om oud zeer te herbeleven, maar vooral te herdefiniëren

om als kracht in plaats van als ballast mee te dragen op mijn verdere weg.

Zoals gezegd is mijn pad of scherper gezegd mijn bestemming nog een grote verrassing. Voorheen

liet ik me tegenhouden door het niet weten wat ik wil. Intussen heb ik goed geleerd te voelen wat ik

niet wil en me open te stellen voor alle mogelijkheden die er over blijven. Onderweg ga ik wel

ervaren waar de match gevonden wordt tussen wat ik wel wil en wat ook haalbaar is bij wat ik in me

(te ontwikkelen) heb. Daarbij toets ik mezelf niet enkel op de harde vacature eisen, maar zeker ook

de vacature aan mijn harde eisen. Ofwel, past de vacature bij mijn persoonlijke waarden, maar

belangrijker nog, past de invulling ervan en passen de randvoorwaarden bij hoe ik de begeleiding van

ons mensje voor ogen heb?!

Feline betekent letterlijk brenger van geluk! Mijn vrije vertaling is brenger van licht. Vanuit mijn

liefde voor haar heb ik mijn innerlijk licht opgezocht en gevonden. Dankzij haar is mijn leven

kleurrijker en lichter geworden. Geluk ervaar je echter pas (intens) als je ook weet wat verdriet is.

Vrijdagavond werd ik gewezen op de docu After Inez, donderdagavond uitgezonden op NPO 2. Een

docu over het verlies van een eerste kindje, de verschillende wijzen van verwerking daarvan en

daarna de komst van een tweede kindje. Bijzonder om de herkenning te ervaren ondanks de

verschillen in de situatie en de andere taal. De tranen van toen kwamen opnieuw naar boven, maar

wel met een andere beleving. Inmiddels weet ik immers dat Rian de eerste lichtbundel was, een

prachtige voorbode, maar de timing werkte niet mee. Dankzij haar in mijn hart is Feline er en dankzij

beide mensjes heb ik mijn intrinsieke motivatie hervonden om dit leven maximaal aan te gaan. Het

niet weten hoe maakt het juist zo boeiend en met onze beide mensjes als aanjagers en kompas gaat

het hoe dan ook tot mooie dingen leiden, in welke vorm dan ook.

Gisteren onderweg naar Amsterdam voor mijn coachopleiding werd dit prachtig zichtbaar. Links was

één en al bewolking, toen volgde er een bol met licht door een kleine opening van het wolkendek

waarna het zich weer eventjes sloot om vervolgens compleet open te gaan en licht te verspreiden.

Toen ik ‘s avonds de op de gok genomen foto terugkeek vond ik het jammer dat de bundel van licht

aan de rechterkant, ofwel de weg vooruit, nog niet zichtbaar was. Maar een nachtje later vind ik dat

ook wel weer passend.

Waarom niet en hoe dan wel ?

Sinds mijn laatste ‘blog’ zijn er zoveel momenten geweest die mijn dagelijkse routines overtreffen

dat het gewoon lastig is te kiezen waarover wel, maar vooral dus waarover niet te schrijven. Het zou

heel makkelijk zijn om niets te vermelden over de afwijzing die ik kreeg op een externe sollicitatie.

Niet mijn eerste afwijzing, maar wel de eerste keer dat er de moeite genomen werd me van

bruikbare feedback te voorzien nadat ik daarom vroeg. Fijn te vernemen om tussen de 55 andere

brieven nog een tijdje op de twijfellijst te hebben gelegen en de argumenten voor de afwijzing te

herkennen en daar ook in te kunnen berusten. Simpelweg omdat er betere kandidaten waren, maar

ook omdat mijn poging op te vallen binnen dat volume wel geslaagd was. Dat het dan aankomt op

een kwestie van smaak en ik daarmee het onderspit delf is wat het is. Blijkbaar passen we dan niet bij

elkaar of hebben ze een mooie kans een super collega binnen te halen laten lopen. De ‘waarom

niet?’ was me dus voldoende helder.

In de feedback kreeg ik nog een paar mooie handvatten aangereikt waar ik voor mijn volgende ‘hoe

dan wel? poging zeker winst uit kon behalen. Al met al fijn om lering uit te kunnen trekken en

stiekem toch ook wel een beetje opgelucht dat ik niet meer de hele dag Fries hoef te oefenen met

Feline. Want hoe lief het ‘gemem’ van Feline ook binnenkomt, zodra die prachtige taal uit mijn eigen

mond klinkt, ervaar ik toch een andere frequentie. Een leerpunt was dat ik de vacature vooral vanuit

mijn ratio had uitgezocht en nog voor de afwijzing door een interne vacature had ervaren dat het

hart voor een meer passende toon in een brief zorgt omdat er niets meer gecompenseerd hoeft te

worden qua intrinsieke motivatie. Immers niet alles wat logisch lijkt hoeft juist te voelen en dus zijn.

Met die insteek vervolg ik mijn pad. Intussen kan ik alleen maar glimlachen door de vondst van de zin

‘May the best of your todays be the worst of your tomorrows’. Ik ben een beetje een spuit elf en

hoorde deze tekst van Jason Mraz pas afgelopen zaterdag voor het eerst onderweg naar Amsterdam

terwijl ik zat te mijmeren over mijn status quo. Zonder andere mooie oud-collega’s tekort te willen

doen, zou ik vanwege de werksfeer geen sollicitatiebrief meer hoeven te schrijven. Freeze is echter

niet een term om mijn collega’s mee te beperken, dus ik blijf verkennen waar ik mijn talenten verder

mag gaan inzetten en door ontwikkelen, zowel qua werk als ontspanning.

Creativiteit en beweging brengen zowel ontspanning als positieve energie bij ons in huis, dus daar

proberen we Feline ook in te stimuleren. We zijn dan ook erg enthousiast over het initiatief Sjors

actief waarmee we haar aan verschillende opties kunnen laten snuffelen. Kleuterpodium, drum les,

schilderworkshops, streetdance en wellicht nog bootcamp en gitaarles hebben we voor haar

uitgezocht. Zo kan ze zelf gaan ontdekken waar haar hartje sneller van gaat kloppen. Overigens

wordt tijdens de evaluatie van deze ervaringen ook het na school met een vriendje of vriendinnetje

spelen als ‘activiteit’ gepromoot en is het zeker niet de intentie haar agendaatje al als een pro bij te

mogen gaan houden.

Tot nu toe is drum les nog de grootste favoriet, maar wat was ze trots en wij niet minder, op haar

kunstwerk gemaakt bij ‘buurvrouw’ Marien van schilderatelier Marineke. Ik kreeg zelf ook wel zin in

zo’n workshop, dus het wachten is nog op de ouder-kind variant. Wat een verademing hoe Marien

die kleintjes stimuleert (en sommige ouders ‘corrigeert’) te kijken en te doen zoals het voor hen goed

voelt. Het schilderij mocht nog even drogen en door alle bijzondere dingen die er spelen waren we

ietsjepietsje vergeten het schilderij af te halen. Maar goed dus dat we er dagelijks langs lopen en

Feline overduidelijk de scherpste is en me mee naar binnen trok. In een opwelling besloot ik vanuit

het atelier direct naar de winkel door te lopen om er een mooie lijst met passe partout omheen te

bestellen. Toen ik mezelf met mijn vijfjarige hoorde overleggen welke lijst en welke passe partout er

om haar kunstwerk moest, moest ik er verschrikkelijk om lachen maar dacht meteen ‘waarom niet?’

Twee weken later had ik een gesprek over het belang dat we aan geld hechten. Met het grootste

gemak zou ik reizen en andere luxe aan me voorbij laten gaan. Het niet hoeven nadenken over zo’n

spontane actie om de trots van en op je kind in te lijsten zou ik echter niet willen missen. Het

eindresultaat vervolgens ophalen met lieverds die het financieel een stuk minder breed hebben dan

wij voelde wel even wat ingewikkeld. Ons realiseren wat voor bofkonten we zijn en de vreugde van

het moment vol overgave met hen te delen is hoe ik er dan weer wel van kan genieten. Hoe

armoedig zou het immers zijn als het financiële onderscheid daar tot uiting in zou komen? Bovendien

zijn zij minstens zulke bofkonten als wij, want ze hebben elkaar en slagen mijns inziens meer dan

uitstekend in de creativiteit aanboren waartoe zij uitgedaagd worden!

Toen Richard thuiskwam hebben de meisjes hem verklapt dat er stiekem een schoen voor papa was

gezet. Samen pakten ze de lijst oh zo snel uit en kon onze kleine kunstenares toelichten dat er een

paard in verstopt zat. Deze lijst krijgt een plaats boven de bank. De resterende vraag is of er aan die

wand meer volgen of dat papa zijn creativiteit gaat aanboren voor een paar boekenplankjes voor

deze mama.

Onzekerheid inzetten of ombuigen,

game changer ?!

Photo by Jonathan Petersson on Unsplash

Jaren of eerlijker gezegd, decennialang heeft onzekerheid mij verschrikkelijk in de weg gezeten. Mijn

innerlijke criticus was zeg maar, een erg dominant type. Die is nog steeds kritisch, maar

tegenwoordig ook in staat om ruimte te bieden aan mijn andere ikken. Hij doet steeds makkelijker

een stap achteruit om stappen vooruit mogelijk te maken. Die zijn niet altijd even tastbaar of

concreet, maar ik ervaar ze wel degelijk. Zo ook in mijn zoektocht naar ander werk. Ik zit nog steeds

op dezelfde plek, dus ogenschijnlijk weinig beweging. Dat zou me logischerwijs enorm kunnen

frustreren. Zo ook de afwijzingen die ik al heb mogen incasseren. Niets is echter minder waar. Elke

verkenning van een vacature, elke brief die ik wel of juist niet heb geschreven, elke afwijzing, elke

teleurstelling en elke opluchting heeft me inzicht gebracht waarmee ik stappen zet. De onzekerheden

heb ik inmiddels omarmd vanuit vertrouwen dat het zich op het juiste moment wel aan me laat zien

en dat ik onderweg veel nuttige informatie op kan pikken.

Soms is het echter lastig inschatten of ik dat gevoel van onzekerheid als raadgever mag interpreteren

of mag voelen dat het er is om vervolgens te overwinnen door uit mijn comfortzone te stappen. Zo

werd me gisteren een suggestie voorgelegd qua loopbaanmogelijkheid waar mijn innerlijke criticus

me niet eens over zou laten denken. Mijn reactie hierop was dan ook dat ik begon te lachen.

Gelijktijdig voelde ik me lichter in mijn lijf. Dat laatste was opmerkelijk, want een half uur eerder

voelde ik juist zwaarte bij het sparren over een andere optie waar ik naarstig op zoek was naar

argumenten om het wel te doen. Mijn lichaam gaf dus tegenstrijdige signalen af ten aanzien van mijn

gedachten. Afgelopen week heb ik één van mijn coachees een oefening laten doen waarbij er zonder

belemmerende gedachten gedroomd mocht worden. Mijn coachee bleek heel duidelijk voor ogen te

hebben waarnaartoe te werken, maar kon zich niet aan de opdracht houden. Het concrete beeld ging

nl. toch gepaard met eenzelfde soort lach als ik gisteren bij mezelf gewaarwerd. De lach stond in

beide gevallen voor mij symbool voor onzekerheid. In het geval van mijn coachee beoordeel ik die

lach als zelf opgeworpen horde. In mijn eigen geval mag ik nog even verder verkennen wat voor

beoordeling hieraan verbonden mag worden. En daar kan ik dan weer nog harder om lachen.

Vorige week zaterdag kreeg ik feedback van mijn docente waar meerdere sporen uit ontsprongen. Ik

pakte spoor A op met een vleugje spoor C dankzij een medestudente. Op de terugweg van

Amsterdam naar Leeuwarden was mijn innerlijke criticus sinds tijden weer zeer dominant aanwezig

en sloeg de twijfel toe. Mijn docente pikte dit feilloos op en opende de deur op een kier. Deze heb ik

opengeslagen door mijn onzekerheid met haar te delen. Dit leidde tot een mooie uiteenzetting van

de door haar bedoelde sporen. Spoor A bleek een verkeerde afslag, echter leverden B en C duurzame

tips op waar ik op volle stoom mee vooruit kan.

Die stoom leidt me dan weer mooi naar Ketelonderhoud Jonker en Alpe d’HuZes 2020. Ik werk er zelf

dan wel niet, maar voel me wel lid van het ‘fundraising team’. De ‘lancering’ van de uitdaging van

manlief nam ons het laatste weekend van november zo in beslag dat we met zijn drietjes compleet

vergeten zijn dat ons schatje best nog een keer haar schoentje op had mogen zetten. Onwijs onder

de indruk van de eerste dag opbrengst van maar liefst 677 euro, besloot manlief meteen maar zijn

doelstelling van 2500 euro naar 5000 euro op te schroeven. Het duurt immers nog 175 dagen voor

het zover is en ambities zijn nooit groot genoeg als het om het goede doel gaat, was zijn stelling. Bij

mij rees onzekerheid of dit wel een haalbaar doel is, maar ik kon niet anders dan het met hem eens

te zijn.

Ter compensatie van een schoencadeautje zijn we uitgebreid gaan lunchen met ons drietjes. Terwijl

Feline lekker aan het spelen was hebben wij wat zitten sparren over de (Netflix) docu The Game

Changers en mijn eigen uitdaging in het kader van preventieve maatregelen. Sinds afgelopen zomer

weet ik dat ik een verhoogde kans op borstkanker heb. Gelukkig was ik al gestopt met roken en

alcohol, maar er resteert nog een stevige doelstelling om mijn statistieken positief te beïnvloeden en

dat is een gezond BMI bereiken. Tijdens dat gesprek heb ik een paar rekensommetjes gemaakt. Nog

14,5 kilo te verliezen, bijna een half jaar tot de Alpe d’HuZes, manlief die een plantaardig experiment

i.r.t. sportprestaties aangaat, een geplande detox periode in het vooruitzicht en een cheerleadende

collega die me graag in zijn sportschool verwelkomt. Of dat nu om mijn gezondheid of zijn uitzicht

gaat laat ik maar even in het midden. Als ik mijn doel ermee bereik, haal ik graag de hele dag koffie

voor hem.

Met enige twijfel of 14,5 kilo in een half jaar tijd haalbaar is als veertiger ga ik deze uitdaging aan.

Daarmee verban ik de onzekerheid rondom DNA-invloeden naar een achterkamertje in mijn hoofd

doordat ik me maximaal inspan om mijn eigen invloed te doen laten gelden. Focus verleggen en

gaan!

Als er een moment is dat de motivatie hiertoe nadrukkelijk op het netvlies staat binnen ons

huishouden, dan is het wel NU!

Dus de afgelopen 1,5 week heb ik een detox kuur gevolgd. Alle pepernoten die er niet in gingen,

hoeven er immers ook niet af. Vanochtend mijn proefabonnement van 10 dagen in de sportschool

gestart om te ondervinden of dat een goede match is voor mijn challenge. Na 9 dagen sappen was dit

best uitdagend, maar gaf wel voldoening. Ik hoop maar dat mijn lijf overmorgen nog in staat is dit

proefabonnement maximaal te testen.

In de opbouwfase qua eten begin ik dit weekend met genieten van al het plantaardig lekkers dat

onze natuur te bieden heeft. Dat zal even zoeken worden qua nieuwe routines, maar daar komen we

uit! Ik sta mezelf een incidentele uitzondering toe buiten de deur in groepsverband, maar wil dit

experiment met manlief aangaan tot ik een gezond BMI heb bereikt. Als we juni 2020 samen op die

berg staan hebben we ongetwijfeld een aantal antwoorden op de onzekerheden van vandaag.

Richard doet het officieel, maar mij mag je via zijn Alpe d'HuZes KWF pagina natuurlijk ook best per

hele of halve kilo eraf sponsoren .

Donaties blijven meer dan welkom!

Het staat als een huis!

Tinnen bruiloft

Eigen foto van www.miniaturepeopleleeuwarden.nl

Het schijnt bewezen te zijn dat de jaren tussen vijf en tien jaar huwelijk de zwaarste jaren zijn. Het

tienjarige jubileum mag dan ook zeker gevierd worden. Nu hebben wij die eerste tien jaar op onze

eigen manier doorlopen met het diepste dal in de eerste vijf jaar, maar toch inderdaad ook best een

aantal cruciale momentjes gekend tussen het vijfjarige en tienjarige jubileum in. We hebben dus op

geheel eigen wijze ons tinnen feestje gevierd. Gisteravond heerlijk in onze joggingbroekjes en slofjes

samen op de bank zonder spring in het veld ertussen. Geen aansporingen nodig om het bord leeg te

krijgen, geen extra decibellen en geen extra prikkels. ‘Gewoon’ wij saampjes, zoals het ooit was,

maar dan anders.

Wij saampjes zijn nogal scheef gestart, nog schever doorgegaan en daarna ook wel wat scheef

doorontwikkeld. Wel passend eigenlijk dat we zo dicht bij die scheve toren van Leeuwarden wonen.

Ondanks onze ‘scheve verhoudingen’, zoals ons leeftijdsverschil en de verschillende rugzakken die

we inbrachten bij de start van onze relatie, staat het als een huis op een stevige fundering. Echter

zoals bij elk huis, mag ook hier met een zekere regelmaat weer even geklust worden.

Dat klussen stellen we meestal best lang uit, maar als puntje bij paaltje komt, blijven we elkaars hand

vasthouden, al is het slechts met onze pinken. Dan volgt er weer een keuzemoment en het

voornemen om het onderhoud frequenter uit te voeren en niet meer te wachten tot het een

achterstallig staat kent. De kracht schuilt daarbij in de focus op de juiste elementen te leggen,

oordeel arm met elkaar om te gaan en de passie in onszelf, maar ook voor elkaar weer te

(her)ontdekken.

Onze start samen kende een vriendschap als fundament. Daar zijn vele elementen op en omheen

gebouwd en vele relaties aan verbonden gebleven, maar ook toegevoegd en uitgebreid. Waar onze

start als geliefden er eentje was in de nevelen van rouw is de nevel inmiddels echt opgetrokken.

Blauwe luchten en open ruimte in en om ons huis geven we elke keer weer opnieuw vorm. We

blijven klussen. Elke keer weer een nieuw project en soms meerdere tegelijk waarin we elkaar

faciliteren. Richards huidige challenge is Alpe d’HuZes 4 juni 2020, waarin hij minimaal drie keer de

berg wil beklimmen en minimaal 5000 euro wil inzamelen en ‘opgeven geen optie is’. Dit motto voert

hij stelselmatig door, vandaar ook ons tinnen momentje.

Zoals Richard probeert nevel te voorkomen met fundraising voor kankeronderzoek, zo probeer ik

mijn bijdrage te leveren aan het dealen met nevel. In 2020 start ik onder andere met me nuttig te

maken voor de stichting Make a Memory. Deze stichting fotografeert op verzoek van ouders en via

bemiddeling van zorgprofessionals ernstig zieke, terminale en overleden kinderen in de leeftijd van

23 weken (zwangerschap) tot en met zeventien jaar. En zo hebben we verschillende vormen

gevonden waarin we elkaar aanvullen en faciliteren om iets te kunnen betekenen waar we beide veel

positieve energie uit halen. In tegenstelling tot onze begin jaren lijkt alles te stromen. Daar genieten

we van, zowel als individu, maar ook als team.

Dus blijven we jullie oproepen om jullie geld te laten stromen .

Zodra jullie 13e maand binnen is nodigen we jullie dan ook uit aan Richards goede doel te denken.

https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/RichardWal/alpe-dhuzes-2020

Mij voor dit doel sponsoren voor elke halve kilo die ik voor 4 juni 2020 kwijtraak als preventieve

maatregel behoort ook nog tot de mogelijkheden.

Toch kom ik weer terug bij het ‘thema’ huis. Want 2020 wordt niet alleen het jaar voor Richards KWF

doelstelling. Afgelopen zaterdag mocht ik de kracht van coaching weer ervaren als proefkonijn voor

mijn mede studenten. Met de uitkomst van deze sessie tekende ik nog dezelfde middag een

visualisatie van waar ik eind 2020 wil staan. Ondanks gebrek aan tekentalent leek het op de voorzijde

van ons huis. Ik hoop een coachpraktijk aan huis te kunnen starten waarbij ik begeleiding bied bij

rouw en verlies vanuit de schaduw naar leven met het verdriet, maar in het licht.

Helaas, maar ook gelukkig, zelf ervaringsdeskundige. Zij en het gemis van hen, hebben me immers

gemaakt tot wie ik nu ben en wat ik nu mag brengen aan hen die daar behoefte aan hebben. Zodra

ook dit staat als een huis, wil ik per positief afgerond coachtraject een donatie doen voor ‘mijn goede

doel’: Make a Memory, omdat ik weet hoeveel toegevoegde waarde dit tastbare cadeau in donkere

tijden, maar ook lang daarna nog biedt. Dus reserveer daar alvast je vakantie-uitkering maar voor

.

De lenigheid van Richard gedurende de doorlopen processen, de robuustheid van ons fundament en

de verbinding die al die jaren in stand gebleven is dankzij het klussen en het kiezen en het motto

‘Opgeven is geen optie’ bieden vertrouwen. Vertrouwen dat zijn uitdaging zal slagen, vertrouwen dat

mijn ingezette reis genieten zal zijn en vertrouwen dat onze gebundelde krachten tot een hoog

slagingspercentage zal leiden, tekenen we weer bij. Stap voor stap zetten we dus eerst in op koper en

blijven we verder klussen en hand in hand lopen. Dat inzicht kwam vanochtend geïnspireerd door

buurman Hein, beter bekend als kunstenaar Hein de Graaf. Hij heeft in opdracht van onze gemeente

een prachtig project in de hal van ons stadskantoor opgeleverd waarin de organisatiewaarden

robuust, lenig en in verbinding vertaald zijn. Naast onze scheve toren, in een open huis op een stevig

fundament is er ruimte geboden aan verstilling, transparantie, robuustheid, kwetsbaarheid,

intrinsieke motivatie, positieve energie, verbinding en verwondering. Wat een cadeautje dat we juist

vandaag met onze buurman op pad mochten! Een absolute aanrader wat ons betreft.

Hoewel we ‘als Venus en Mars’ veel van elkaar verschillen, houden we beide van uitdagingen.

Richards uitdaging is het maximale naar boven krijgen wat er in zit. De mijne is datgene naar de

oppervlakte te brengen dat gehoord en gezien mag worden. Beide kenmerken zich door letterlijke,

maar ook figuurlijke beweging en dat de mooiste resultaten geboekt worden wanneer alles weer

stroomt. Soms is het enige dat je daartoe kan brengen om tijd te nemen, te verstillen, je blik te

verbreden, een ander zijn/haar ruimte gunnen, oor of oog voor detail te hebben en in te zien dat op

welk pad dan ook klussen altijd nodig blijft, vanuit welk perspectief je het ook bekijkt en welk

vergrootglas je daartoe ook nodig hebt .

Heb je nog een leven zonder alcohol?

Photo by Zach Vessels on Unsplash

Onlangs twitterde een bekende dat hij in de boekhandel de vraag had opgevangen of er ook

vegetarische glutenvrije kookboeken werden verkocht. Daarop volgde zijn stelling ‘Dan heb je toch

echt geen leven of ligt dan aan mij?’ Ik ben verre van een gluten specialist en durf mezelf hooguit

tijdelijk flex veganist te noemen, maar zijn stelling triggerde me wel. Ik voelde me in die zin

aangesproken omdat ik zijn denkwijze wel herkende, maar er niet (meer) in mee kon gaan. Het

appelleerde aan mijn nieuwe leefstijlkeuzes, althans de pogingen daartoe. Ik heb niet voor niets

tijdelijk en flex gebruikt. Zodra het een 100% moeten wordt, haak ik tegenwoordig namelijk 95% af.

Dus heb ik het maar omgedraaid. Zo ook mijn behoefte om te reageren. Die heb ik normaliter totaal

niet. Maar juist vanwege zijn toevoeging ‘of ligt dan aan mij?’, die ik dan weer erg waardeer heb ik

toch de moeite genomen te reageren, al was het maar om zelf even te oefenen mijn geluid te laten

klinken omdat ik weet dat het zo anders kan, mits je er maar voor open staat. In mijn hoofd ging het

bij het lezen van die tweet al meteen niet om vegetarisch en glutenvrij, maar om mijn eigen keuzes

van de laatste jaren.

Vandaag (29-12-2019) precies een jaar geleden had ik een speciale date met een vriendinnetje.

Binnen elke vriendschap heb je wel een aantal overeenkomsten die je tot elkaar brengt naast de

verschillen die je relatie juist weer zo interessant maken. Een zeer grote overeenkomst binnen deze

vriendschap is dat we beide erg van mooie grote glazen gevuld met wijn houden, bij voorkeur met

nog iets hartigs erbij. Tijdens een weekendje weg samen was de eerste vraag na installatie in het

huisje dan ook steevast: rood of wit? Proosten deden we bij elk bijgeschonken glas plechtig en

genieten des te meer. De pest was echter, dat ik dat ook heel goed met mezelf kon als ik gewoon in

mijn eigen huis zat, zonder gezelschap behalve op televisie dan wel vanuit de luidsprekers. Niet dat ik

daar hinder van ondervond. Ik dronk immers zo frequent en voldoende dat mijn lijf daar wel aan

gewend was. Bovendien voelde ik me er minder eenzaam door of minder verdrietig of minder

gejaagd of minder…….

Kortom ik voelde minder. Ik hoorde ook minder. Ongetwijfeld heb ik wel informatie over alcohol en

de uitwerking hiervan voorbij horen of zien komen, maar ik heb er al dan niet bewust, niet naar

geluisterd. Tot ik gestopt was met roken en mijn grootste bedreiging om dat vol te houden toch echt

de alcohol was. Die twee gingen nl. net zo goed samen als boerenkool met worst. Minderen met

wijntjes om de veronderstelde groei in kilo’s door het niet meer roken te compenseren was het plan.

Dat plan bleek echter knap ingewikkeld, want de vriendschap was een hechte. Na een aantal weken

worstelen met mijn eigen voornemens liep een kerstborrel uit de hand. In die zin dat er nog een

afterparty met biertjes na de wijn op volgde en daarmee ook een verslaapactie waar ik zeker niet

trots op was. Midden in een werkweek op stap als een twintiger terwijl ik toen de veertig naderde,

maakte dat mijn lijf alarm sloeg. Gelet op mijn zelfkennis en googlegedrag vermoedelijk niet geheel

toevallig dat mijn oog toen viel op het boek ‘Ontwijnen’ van Jacqueline van Lieshout. Dezelfde

zaterdag nog besteld en vrijdagmiddag al in huis. Vrijdagavond weer een heerlijk avondje met mezelf

en mijn favoriete chardonnay doorgebracht. Zaterdagochtend werd ik zodanig vroeg wakker dat ik

uit bed gestapt ben en het boek verslond. Daar vielen best veel kwartjes, maar de grootste trigger

was toch wel de relatie tussen alcohol en het risico op borstkanker. Destijds wist ik nog niet dat ik

zelf ook erfelijk belast ben, maar was het bij mijn zus en moeder al raak geweest, dus die kwam wel

even binnen. Nog voordat Richard & Feline uit bed kwamen had ik het boek uit. Toen Richard de

kamer in stapte vertelde ik hem dat ik een afspraak voor een high wine ging plannen met mijn

wijnbuddy als afscheid van mijn hechte vriendschap.

Zogezegd, zo gedaan. Een jaar geleden gingen we voor een high wine. Daarna bestelden we nog een

flesje. Nog een nr. 43 als toetje want die mocht toch zeker niet ontbreken op zo’n avond. Daarna de

kroeg in, dus toch maar weer een paar biertjes tussen het dansen door. Uiteindelijk met een erg

leuke man de avond geëindigd in de shoarma tent waar ik mijn afscheid beklonk met een spaatje

rood. Nog voor oudejaarsavond! Vrienden die de dag erna 2019 bij ons kwamen inluiden hadden een

mooie fles bruisende waterbubbels voor me meegenomen en een symbolisch frisdrank glas om mijn

mooie, grote op voet voor in te kunnen wisselen. Lang leve de 0.0 biertjes, want de hele avond water

is maakt wel erg gammelig.

2019 werd een bijzonder jaar! Ik ben dingen gaan doen die ik voorheen niet durfde, terwijl ik toch

echt dacht dat ik me zekerder voelde met een wijntje erbij. Van alles gaan voelen waar ik eerder niet

bij leek te komen. Ik hoor niet alleen meer, ik luister ook echt (tenzij ik enthousiast ben en de klok

tikt). ’s Morgens verwijs ik ons meisje niet eerst naar papa door als ze ons wakker komt maken. ’s

Avonds plof ik niet meer doodop op de bank, maar pak ik nog een studieboek, online training video

of ga sporten dan wel schrijven. En als ik dan toch eens lekker wil bank hangen met een ‘wijvenfilm’

zoals we de films die Richard uitkiest meestal noemen, geniet ik net zo hard van een kopje

gemberthee of een 0.0 witbiertje.

Afgelopen zomer viel de brief op mijn deurmat met de uitslag van mijn DNA-onderzoek. Die test was

bedoeld om een angstwolkje in mijn hoofd te kunnen verdrijven. De uitslag viel daardoor nogal

tegen. Heel eerlijk, daar heb ik best even last van gehad. Echter, omdat ik al niet meer rookte en

geen alcohol meer dronk raakte ik er niet van in de stress. Sterker nog, ik voelde me alleen nog meer

gesterkt in de keuzes qua leefstijl en zet het nu in als mantra als ik op de spinning fiets mag aanzetten

wanneer ik denk dat er niet zoveel meer uit te halen is. En wie wel eens meer van me gelezen heeft

zal het niet zijn ontgaan dat ik er nog een andere positieve zwengel aan probeer te geven.

Het jaar vloog om. Zo vierden we gisteren de verjaardag van mijn moeder bij ons thuis. Een vriend

van mijn ouders die ik erg lang niet meer gezien had wist niet wat hij hoorde toen ik hem bekende

waarom ik zo’n slechte gastvrouw was geworden. Het kwam nl. niet bij me op om een biertje aan te

bieden ergens tussen de lunch en borrel in, waar ik normaliter de wijn tijdens de lunch al serveerde

op zo’n dag. Het zit domweg al niet meer in mijn systeem. Wat wel in mijn systeem lijkt te zijn

gekomen is de wekker zetten om eerst nog een pan soep te maken alvorens naar de sportschool te

gaan voordat de koffievisite komt.

Zo ook de optimistische gedachte een vraag om drie kaartjes voor het uitverkochte concert van

Waylon op facebook te plaatsen. Tot aan zaterdagmiddag twee keer achter het net gevist. Dus ik had

me er al bij neergelegd dat het hem niet ging worden. Een beetje loom van de verjaardagsvisite en

het kacheltje werd ik verrast met een berichtje dat we toch twee kaarten konden krijgen. Dus

vertelde ik Richard dat hij ons meiske de avond van haar leven mocht bezorgen door naar haar idool

te gaan. Stiekem wel toe aan een avondje voor mezelf na zo’n dag werd ik gebeld dat we niet twee

maar toch drie kaartjes konden kopen! Zonder mezelf tekort te willen doen. Als me dit een jaar en

een paar dagen geleden was aangeboden had ik vermoedelijk alsnog vriendelijk bedankt omdat ik

dan niet loom van de kachel, maar sloom en kachel was geweest na een verjaardagsvisite.

Anyway, wij met onze vijfjarige naar de stadsschouwburg ’s avonds 20:15 uur. Omdat het

kerstvakantie is en mama oudejaarsnacht mag werken vonden we dit voor deze keer wel kunnen. De

kans om je kind haar idool te laten ontmoeten kan je toch niet laten schieten, ook al is ze nog maar

vijf en is het voorbij haar reguliere bedtijd?! Het eerste deel van de voorstelling waarin Waylon zijn

levensverhaal deelde was niet helemaal voor kindjes bedoeld. Gelukkig is vijf nog net zo’n leeftijd dat

we daar mee weg kwamen en vandaag niet allerlei lastige vragen te beantwoorden hadden. Na een

check bij de buren of ons ietwat beweeglijke meisje, want zit maar eens stil bij mooie muziek, na de

pauze weer welkom was, mochten we ook deel twee van de voorstelling mee maken. Daarbij was ik

iets losser en beweeglijker op mijn stoel terwijl Penny de Jager bouwjaar 2014 haar eigen voorstelling

naast mij gaf. Heerlijk om zo te kunnen genieten van een artiest die zich kwetsbaar opstelt, zijn

passie volgt en zijn verhaal met ons deelt terwijl ons meiske zich zit te vergapen op zijn speeltuin aan

instrumenten en de behendigheid van de geluids- en lichtmannen die pal voor ons zaten. En ik

voelde me als kind in een snoepwinkel met al dat moois naast me en voor me op het podium. De

herkenning in verhalen van een generatiegenoot en ook hier een paar triggers, maar dan in positieve

zin maakten dat ik vol inspiratie en bevestiging, maar vooral ook zwevend van geluk met mijn

schatjes weer naar huis terugkeerde.

Dankzij de passie van Waylon kwamen we pas 00:43 uur thuis met onze vijfjarige, terwijl we toch op

loopafstand wonen. Daar volgden de tranen bij Feline, want ze had gehoopt Waylon een handje te

kunnen geven. Haar voorgesteld daar dan maar van te gaan dromen. Vanochtend kwam Feline me

net voor de wekker uit bed halen. Ze had inderdaad gedroomd. Samen met Waylon op een unicorn

gevlogen . Ze wil nu op drumles en gitaarles. Ik vertelde dat ze papa wakker mocht maken want

mama ging naar de sportschool, waarop Feline reageerde met ‘Alweer?’ Ik kon niet anders dan

lachen, want ook dit was meer dan een jaar geleden op zondagochtend geen denkbare situatie

geweest. Zo ook de glijbaan af met haar vanmiddag in het zwembad, want dat soort dingen deed

mama liever niet toen ze zich nog liever thuis verstopte met een glaasje wijn dat haar filterde op vele

fronten, maar niet diegene die ze dacht.

Na het afscheid werd mijn leven energieker, bewuster, zingevender en daarmee rijker. En de

vriendschap met mijn wijnbuddy? We hebben het een paar keer geprobeerd, maar de alcoholvrije

variant vonden we geen goede invulling. Dus we zijn een andere richting ingeslagen. Geen wijn meer

samen dus, maar de vriendschap is nog net zo hecht als ervoor. Zij drinkt net zo makkelijk met mij

een biertje 0.0 als ik voor haar een wijntje inschenk. Bovendien dronken we al ‘slechts’ koffie op

vrijdagochtend nadat we onze kids naar school hadden gebracht. Tijdens ons laatste koffie momentje

kon ook zij niet anders dan concluderen dat ik mooie stappen heb gezet het laatste jaar.

Dus heb je nog een leven zonder alcohol?

Mijn antwoord is dat je meer leven hebt zonder alcohol,

je moet het alleen willen horen, inzien en ervaren om het te kunnen begrijpen.

PS Tamtypt.nl wenst je niet alleen veel moois, maar levert het ook daadwerkelijk!

Thanx voor het fiksen van de stoelen lieve Tamara!

Laat je zien, met je billen bloot !

Zondagavond 5 januari 2020 de vrije dagen nog wat oprekken met laptopje op schoot en dus nog niet

naar bed willen. Schoolgenootje gespot op social media via de website van een fotograaf. Maandag 6

januari, eerste werkdag na vier dagen ‘herstel’ (echt zwaar respect voor mijn collega’s voor wie dit

terugkerende kost is!) na een oudejaarsnachtdienst was weer even schakelen. Het went snel, dus als

gebruikelijk toch weer racen om op tijd bij het schoolplein te staan. Tussen het dumpen van mijn

werktas thuis in de hal en het sprintje naar school, kreeg ik van de buurman nog snel drie buisjes in

mijn handen gedrukt. Gisteravond net voor het slapen gaan nog een mailtje gelezen van een

moonsister met prachtig nieuws. Vanochtend heerlijk wakker geworden met dochterlief tussen ons

in. Tussen de middag een pauze wandeling met een collega langs het kanaal gemaakt. Vanmiddag

een collega (telefonisch) gesproken waar ik dik negen jaar terug nog mee op de afdeling werkte.

Vanavond na het instoppen van mijn schatje weer even met de laptop op schoot en zo kwam ik op de

noodkreet van een dame uit mijn training.

Leest weg als onsamenhangende aantekeningen toch?!

Niets is minder waar, althans niet in mijn beleving ervan. De noodkreet van de dame uit mijn training

ging over het keurig haar ‘huiswerk’ maken, daar ook plezier aan beleven, maar niet komen tot echte

actie vanwege het thema zichtbaarheid. Zichtbaarheid was mijn eerste onderwerp toen ik 27 juni

2019 mijn website ‘lanceerde’ met de foto van onze Rian al negen jaar ons sterrenkindje was, maar

pas deze dag mocht worden bijgeschreven in de basisadministratie. De collega aan de telefoon

vertelde hoe mooi die wijziging in wetgeving ervaren werd door iemand in haar nabije omgeving die

onlangs haar kindje verloor. Doordat Rian al voldragen was ging mijn collega ervan uit dat dit bij ons

destijds ook zo was. Helaas mocht ik beamen dat wij minimaal zo blij waren met deze wetgeving.

Tijdens de pauze wandeling vertelde ik mijn collega over mijn activiteiten van de laatste maanden en

in wat voor stroomversnelling ik beland ben. Door dat zo hardop uit te spreken naar iemand die mij

ook nog kent van twintig jaar geleden werd voor mij mijn progressie wel erg zichtbaar, maar

realiseerde ik me ook hoezeer ik ben gaan leven naar mijn kern. Of ik ernaar terug of toe gekomen

ben, wie zal het zeggen. Dat het fijn is, is een feit! En waar kan je dan beter intens van genieten als

dat je ‘core business’ is geworden, dan van een vijfjarige die je slaapkamer in gesneakt is en lekker

tegen je aan komt kroelen?!

Ik zeg snooze!

Een grote rol daarin was weggelegd voor de moonsister (zie ook blog moonflow) wiens mail ik

gisteravond voor het slapen gaan las. Haar veertig dagen plan in het jaar dat ik veertig werd eindigde

op 27 juni, de dag dat mijn eerste kindje zichtbaar werd in de basisadministratie en ik mezelf

zichtbaar durfde te maken dankzij de besloten groep moonsisters en dus ook op diezelfde dag mijn

website (eindproduct van dat veertig dagen plan) NuAnciVeer online zette.

Probeer dat dan maar weer eens aan de buisjes van de buurman te linken…. Laat de buurman in

2018 een project gestart zijn, nl. DNA Leeuwarden 2018. Het Community Art Project waar het verhaal

van Leeuwarden verteld werd door hen die hun sporen in de stad hebben achtergelaten. Al deze

creatieve DNA sporen bij elkaar vormen één kunstwerk dat vertelt over zowel onze verschillen, maar

vooral ook over wat ons verbindt. We waren uiteraard wel bekend met dat project, maar voelden

ons beide in 2018 niet geroepen om onszelf daarin zichtbaar te maken.

Met nog twee minuten op de klok voor ik bij het schoolplein verwacht werd, was de timing van de

buurman zodanig dat ik geen goed excuus kon verzinnen, dus de drie buisjes die hij me gunde nam ik

zonder gemorrel van hem aan. ’s Avonds was ik hem daar dankbaar voor, want ik realiseerde me dat

dit weer een kans was (ja, ik laat er geen onbenut, en geen sorry daarvoor haha) om onze Alpe

d’HuZes missie wellicht breder en langduriger te delen. Maar ook een kans om dit moment waarop

we als gezin zo gezond en gelukkig zijn met ons sterrenkindje/zusje in ons hart. Zeker ook in

dankbaarheid richting de dierbaren die niet meer onder ons zijn, maar hier wel toe hebben

bijgedragen. Een soort van regenboog momentje zeg maar, waarvan ik het fijn vond om dit vast te

kunnen leggen.

Toen ik nog even googelde op DNA Leeuwarden Kunstwerk kwam ik uit op het artikel DNA-

Kunstwerk krijgt vaste plek in Historisch Centrum Leeuwarden. Kunstenaar Hein de Graaf

overhandigt Ferd Crone het boek over dit project tijdens de afscheidsreceptie. Laat dat nu gedateerd

zijn op 27 juni 2019. Zonder opvolger geen vertrek en geen afscheidsreceptie. Laat ik nu

oudjaarsnacht met zijn opvolger op pad zijn geweest, met als gevolg zelfs zichtbaar (zij het redelijk

onopvallend, toch grappig genoeg om de familie te laten zien) in de media.

Zelfs toen ik dacht dat het cirkeltje wel rond was mocht ik mijn eerste regel aanpassen van

maandagochtend naar zondagavond. Het schoolgenootje van destijds is inmiddels mede-eigenaar

van een bedrijf waar ik tot zondag het bestaan niet van kende. Ik ben de eerste om toe te geven dat

mij heel veel ontgaat, totdat iets vanwege een bepaalde connectie mijn aandacht trekt. Als eenmaal

mijn interesse gewekt is, speur ik verder en zo kwam ik uit op PyraSied Xtreme Acrylics, zie link voor

de 'link'.

Was jij ook in 2018 nog niet toe aan het thema zichtbaarheid, maar ben jij wel van de verbinding?

Ga dan net als wij drie in 2020 dan toch nog, 'met je billen bloot' en laat je zien!

Krokodil verhaaltje

voor het

slapengaan

Onlangs deed ik mee aan een schrijfwedstrijd. Een verhaal van max. 500 woorden met als

onderwerp: De blokkade. De eerste versie vond ik zelf behoorlijk geslaagd. Mijn tweede versie nogal

omgebouwd na de ontvangen feedback. In technische zin beter geschreven en toch stond deze

verder van me af. Positief ontvangen door mijn schrijfcoach, kwam echter de eerste jury ronde niet

door. Nog vraag ik me af of de eerste versie toch pakkender was. Wie zich uitgenodigd voelt mag

beide bij me opvragen en een oordeel delen . Volgens Richard mag het allemaal wel wat

spannender gemaakt worden voor de lezer. Toen ik daarop begon te lachen vermoedde hij dat ik

naar vijftig tinten grijs afgedwaald was, terwijl ik juist in Sense & Sensibility verdwaald bleek.

Het thema heeft nogal wat in beweging gebracht. Mede dankzij mijn opleiding verzamelde ik in twee

weken tijd voldoende schrijfvoer voor twee jaar verlof. Een muzikale roller coaster, fysieke opslag

van emotionele herinneringen, de geur van kippensoep op de cover van een tijdschrift en het

grabbelen van een krokodil kwamen allemaal bij elkaar na een lezing over de Kinderziel. Dit alles

gedurende de nadagen van de volle maan van het loslaten. Helaas beschik ik noch over de tijd, noch

het talent dat Jane Austen toekwam. Over verwondering en de bereidheid me open te stellen voor

nieuwe inzichten beschik ik wel. Nieuwsgierig ben ik ook, daardoor weet ik inmiddels meer over het

paren van de nijlkrokodil dan me lief was.

Het werken met je schaduwen, wil niet per se zeggen dat je uit de schaduw kunt, wilt of hoeft te

stappen. Zonder schaduw immers ook geen licht en vice versa. Je bewust worden van je schaduwen

kan helend, dan wel verklarend en/of verlichtend werken. Het kan je ook in een achtbaanritje

brengen, waarbij je beelden voorbijflitsen, je het liefst je ogen sluit en het zou willen uitschreeuwen,

maar ervaart dat je stem stagneert. Terwijl je het ritje maakt is het spannend, onaangenaam,

duizelingwekkend en misselijkmakend. Niet van het minste belang is dan ook wie je ertoe uitnodigt in

te stappen, wie er zorg draagt voor je veiligheid onderweg en wie je opwacht als je uitstapt. Je

behoefte hierin kenbaar maken behoort alleen jou toe. Delen hiervan kan bijdragen aan de ervaring

van je rit.

Soms staat iemand op als die denkt dat hij jouw plaats bezet, omdat jij je behoefte kenbaar maakt.

Soms kan je uitgenodigd worden om jouw plek in te nemen. Soms zou je wensen dat er een plek

compleet voor jou bedoeld is, maar is die al bezet en kan je redelijkerwijs niet verwachten dat

diegene opstaat. Met mazzel vind je iemand die niet schrikt van je huilen, waardoor jouw kinderziel

de kans krijgt om te helen. Daarmee krijgt dissociatie mogelijk de kans plaats te maken voor ademen

vanuit liefde. Soms kan je een plek met iemand delen, waardoor je jezelf niet meer alleen

toeschouwer, maar ook deelnemer voelt. En als je geluk hebt kan een plek in iemands schaduw meer

licht vangen dan een ‘eigen plek’ je te bieden zou hebben.

Het vermogen te kunnen genieten als toeschouwer en jezelf gunnen (al dan niet delend) deel te

nemen, wens ik eenieder!

20 januari 2020, dag van nieuwe liefde, een nieuwe kinderziel en ander licht op krokodillenverhalen.

Hygge, dragger en ongelabeld

Photo by John Towner on Unsplash

Alweer een week voorbij, maar gevoelsmatig een mensenleven. Nieuwe woorden, onbekende

woorden en niet te verwoorden. Verloren, gevonden en hervonden liefde, maar ook herinneringen,

hoop, pijn, ongemak, ‘schuld’, herbeleving en afronding. De uitwerking van de maan van het loslaten

heeft zijn doel niet gemist. Mooie gesprekken met zowel dierbaren als volslagen onbekenden, een

opstelling mogen zien ontvouwen, een fragment uit een docu precies op het juiste moment, muziek

en nog zoveel meer in mijn nabijheid. Het was een dragger (ja, ik heb weer een nieuw woord

verzonnen) reis. Eentje waarvan ik wist dat die ging komen, niet te omzeilen was en daarom vol in

gestapt ben. Mijn reisgezelschap had niet beter gekozen, dan wel tot me gekomen kunnen zijn, zo

ook de timing van de inzichten.

Zonder op de details in te willen gaan. Ik heb de essentie van ‘Hygge’ mogen ervaren: “het delen van

gedachten en gevoelens en wederzijds steun bieden”. Hoewel niet alles wat geheeld mag worden,

ook gedeeld moet worden, is delen wel degelijk helen! Twee halven kunnen wel degelijk compleet

voelen, mits je de juiste frequentie weet te pakken. Zo kunnen antwoorden je niet bevallen en dus

als half beleefd worden en als het niet je maximale uitkomst tegemoetkomt, maar je het er mee te

doen hebt, een halve vorm van acceptatie brengen. Je accepteert wel met je hoofd, maar nog niet

met je hart. En daar komt dan de kracht van systemisch werken vanuit mijn persoonlijke visie: het

begrijpen vanuit je ratio en het voelen op zielsniveau worden maximaal met elkaar vermengd en

daarmee ontstaat de ruimte voor een nieuwe balans voor deze fase.

En laat deze persoonlijke dragger reis dan wel heel oncomfortabel hebben gevoeld, toch was er het

innerlijk weten en vertrouwen dat dit goed voor me was en dat het ook goed zou uitpakken,

ongeacht de antwoorden. De antwoorden kende ik eigenlijk al best een tijdje, maar mijn voelen was

nog geblokkeerd. En nu is er een heel sterk weten. Ik ben mijn eigen houvast en dankzij mijn

persoonlijke reis heb ik als coach ontzettend veel te geven, juist omdat ik mens ben en mag zijn.

En hoe mooi is het dan, over afronding gesproken, om aan het einde van mijn persoonlijke dragger

reis, mijn eerste review te mogen ontvangen van mijn 'eerste' coachee:

Vrouw, 45 jaar. Startende ondernemer en moeder die alle ballen hooghoudt, kwam ‘stuiterend’

binnen en ervaart nu een stuk rust:

“Anouk is een goede coach. Met haar rust straalt ze vertrouwen uit, waardoor je je al snel veilig

voelt. Dit komt de openheid van de gesprekken ten goede. Met haar expertise ontgaat haar niks en

pakt ze de kern van het probleem aan. Ik heb meerdere gesprekken gehad bij Anouk en tips

gekregen, die je thuis direct kunt toepassen en resultaat opleveren. Het gaat soms om de kleine

dingen die al zo’n verschil kunnen maken. Ik gun iedereen een ontmoeting met deze geweldige

coach!”

Prachtig om te mogen ontvangen, juist nu! Wat deze lieve dame hier niet in vermeld, maar mij live

wel heeft teruggegeven, is dat ze gedurende het coachtraject haar geloof weer meer omarmd heeft.

En laat dat nu precies zijn waar ook ik mijn antwoorden vond, zij het ‘ongelabeld’.

Delen is goud

Photo by Sharon McCutcheon on Unsplash

Opzoeken van grenzen is balanceren tussen groei en uitputting. Zelfinzicht en het volgen van je eigen

gebruiksaanwijzing is hierbij pure noodzaak. Zo ook het volgen van de tekens en het begrijpen

hiervan. En hoe fijn is het dan dat we er niet alleen voor staan?! Het herontdekken van een diepe

vriendschap in de zoekslag naar antwoorden en daarbij de wederkerigheid in geven ervaren. Zaadjes

die geplant zijn en tijden later tot bloei komen. Spiegels die bijdragen in compassie naar jezelf, dan

wel schijnen op je talenten. Liefde die je over je eigen grenzen heen trekt om vervolgens iets moois

te mogen ontvangen. Bovenstaande mocht ik via verschillende personen ontvangen afgelopen week.

De paradox van urgentie tot ontmoeting en ervaren ervan als cadeau was hierbij duidelijk voelbaar.

De intensiteit van dit alles vraagt uiteraard om een uitlaatklep. Ik vond er meerdere. In een poging

nieuwe energie op te doen om nog te kunnen geven vroeg ik man en kind om (voor hen de tweede

keer) mij te vergezellen naar Cie Carabosse – Installation de Feu. Letterlijk in het donker, al fluitend

op een zeer bijzondere uitvoering van Johnny’s Hurt, verlicht en verwarmd worden met zovelen

tegelijk. Ik vond het magisch!

Opgeladen door de verlichting, verwarming en magie van verbinding werd ik in een daaropvolgende

ontmoeting bevestigd in opgedane inzichten, zowel bewuste als onbewuste. Vanuit geven leer je te

ontvangen en hoewel ik in herhaling val kom ik wederom uit bij delen=helen. Delen in welke vorm

dan ook. Delen van gezelschap, delen van warmte, delen van liefde, delen van inzichten, waaronder

soms excuses, delen van geld en delen van tijd.

Sinds een paar manen deel ik mijn stem. Doordat een collega eens met mij deelde dat hij mijn stem

zo fijn vond durfde ik zowaar een ruimte in te vullen waar vraag naar bleek. Ik spreek de meditaties

uit het 13 manen boek van Caroline Groeneveld in voor een aantal moonsisters. Dat maakt dat ik zelf

de kracht van herhaling mag ondervinden. Die bracht mij deze ochtend in een mooie meditatie waar

verleden, heden (en toekomst?) samen kwamen in de les “Ik ben niet ontrouw als ik mijn liefde deel,

het is ok om mijn hart te delen”. Daar waar loslaten niet wenselijk of haalbaar is, mag ruimte

gecreëerd worden voor wat er wel kan en mag zijn.

Dat zal als een open deur klinken, de toepasbaarheid kan echter best moeizaam ervaren worden. Des

te mooier is het dat we mogen putten uit vele kunstvormen om troost of kracht uit te putten.

Fascinerend hoe eenzelfde liedje, film of schilderij per fase een andere boodschap lijkt op te lichten.

Zo heb ik mijn lievelingsfilm ‘Bridges of Madison County’ voor het eerst gezien toen ik nog bij mijn

ouders thuis in Dronrijp woonde. Op de momenten dat ik merk dat ik wel weer een uitlaatklepje kan

gebruiken kijk ik de film weer. En elke keer ontdek ik dus weer iets nieuws dat me aanspreekt. Deze

keer was het Meryl Streep die zei “Things change”, waarop Clint antwoorde: “They always do! One of

the laws of nature. Most people are afraid of change, but if you look like it at something you can

always count on, than it can be a comfort.”

Zo’n scene doet me dan weer extra realiseren hoe effectief leven in het nu is. Hoeveel energielekken

je kunt dichten met het ‘bij de tijd blijven’ maar vooral ook bij jezelf te blijven. De kunst is echter om

dat goed vast te houden. Daar helpen alle prachtige (muziek)teksten die ons dagelijks omringen niet

altijd even goed bij. Amper deze scene kunnen ontvangen, deed de volgende zich alweer voor: “Old

dreams were good dreams. They didn’t work out, but I’am glad I had them”. Prachtige vertaling van

alles dat omarmd mag worden. En niet op zijn minst een mooi bruggetje naar nieuwe dromen.

Al deze mijmeringen weer in ons dagelijks leven teruggebracht keer ik terug bij de uitdaging van mijn

echtgenoot. Die geniet in het nu van de voorbereidingen van zijn poging al hardlopend te gaan helen

door te delen. Door zijn tijd te investeren in zowel trainen als andere ingangen voor ‘fundraising’

voor zijn sponsorloop t.b.v. het KWF-kankerfonds. Jubelend kwam hij thuis na het ontvangen van

zijn kleinste en gelijke tijd grootse donatie tot nu toe. Dankzij het delen van zijn missie door zijn

schoondochter had hij van een wildvreemde jongedame 2 euro ontvangen. Als een kind zo blij!

Meteen hoor ik in mijn hoofd weer het liedje van meester Durk: “Want alle beetjes helpen, al is een

druppel klein, miljarden overstelpen de heetste zandwoestijn”.

Intussen blijf ik dromen over de grootsheid waar de kracht van delen kan gaan helen, mits we het

maar durven omarmen.

Afscheid nemen bestaat niet

Toeval ook niet, slechte timing wel.

Een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest. Wat ik het meeste vrees is afscheid moeten

nemen, met de nadruk op moeten. Ik begrijp waar dat vandaan komt. Het weten scheelt al enorm.

Daarover in gesprek gaan helpt ook. Het doorvoelen en mogen huilen omdat iets voelt als een

doodlopende weg kan juist verder op weg helpen, terwijl je er een extra rondje door moet rijden in

een stuk blik op vier wielen.

Zelfs aan dat stuk blik kan je je hechten of bepaalde emoties bij ervaren. Zo bleek ik vorig weekend

bereid tot een aanschaf waarvan ik veronderstelde dat mijn man daar dolgelukkig van zou worden.

Bleek mijn meisje ontdaan toen ze hoorde dat ‘Jonker’, zo noemt ze de auto van mijn man, stuk was.

Heb ik schaamteloze grappen lopen maken die mijn eigen temperatuur deden oplopen over auto’s,

mannen en compensatie. Maar ook ik moet bekennen het pijnlijk te vinden dat er een andere auto

komt. Afscheid te nemen van waarin je onderweg, genietend in het moment met mooie muziek,

weleens een afslag mistte om over te stappen naar een ander merk om nog onbekende avonturen

mee te gaan beleven. Het hoort er allemaal bij, maar het is niet zelf bedacht en het moment is niet

zelfgekozen. Ongeacht wat voor moois het alternatief te bieden heeft, de connectie met bepaalde

herinneringen eindigt qua tastbaarheid.

Tastbaarheid hoeft echter niets te zeggen over nabijheid. En nabijheid niets over verbondenheid.

Vorige week namen we afscheid van een collega die van zijn volgende levensfase mag gaan genieten.

Hij laat een familie achter, maar zal altijd familie blijven, aldus het beeldje dat als ‘erfenis’ op mijn

bureau staat en in andere tijden aan zo’n collega geschonken werd door mijn voormalig

leidinggevende, die destijds bij zijn afscheid het nummer van Marco en John als boodschap van zijn

ondernemingsraad meekreeg. De vertrekkende collega bleek zich een mooie benadering van mijn

heikele thema eigen te hebben gemaakt, hij zag het niet als een afscheid, maar als een ‘Tot ziens!’

Waar ik zelf verkennende stappen aan het maken was om mezelf ook tot zo’n uitspraak aan te

sporen, bleek de verbondenheid sterker. Wetende dat van uitstel geen afstel komt en verandering

onvermijdelijk is, maakte mijn hart toch een sprongetje toen ik hoorde nog een jaar te mogen blijven

werken waar ik nagenoeg elke dag nog fluitend rondloop. Natuurlijk gaat het niet om de locatie,

maar om de mensen in mijn nabijheid. Maar ook hier geldt weer dat nabijheid niet per se iets zegt

over verbondenheid.

Gisteren reed ik in een geleend stuk blik op vier wielen naar mijn laatste dag van de coachopleiding in

Amsterdam. Daar heb ik meteen maar uitgesproken moeite te hebben met afscheid nemen. Hoewel

rouw de achterkant van liefde is en afscheid nemen zeker een functie kan hebben in de zin van

ruimte bieden voor het nieuwe, dan wel hetgeen wel voorhanden is, voelt het nummer van Marco en

John als het ware tegengeluid voor hen die niet meer tastbaar, maar toch zo nabij voelen vanuit

verbondenheid.

Geïnspireerd door mijn collega heb ik uitgesproken er een ‘Tot ziens!’ van te willen maken. Los van

de bijzondere groep mensen die me vele zaterdagen fijne autoritten met heerlijke muziek en

prachtige (voor)uitzichten, maar ook heel wat traantjes bracht, ga ik absoluut ook de inhoud van

deze dagen missen. De opleiding heeft me onwijs veel gebracht, maar ook gretig naar meer

gemaakt.

En zoals ik regelmatig ervaar, zodra er een vraag rijst, dient het antwoord zich soms gisteren al aan.

Op mijn terugweg weer een fijne hereniging met mijn voormalig leidinggevende en zijn vrouw. Die zo

lief was de afsluiting van mijn opleiding nog voor afronding van mijn papierwerk met een bloemetje

te markeren. Op een gegeven ogenblik stonden we de inhoud van een kast in de woonkamer te

scannen op (o.a. afscheid cadeaus) wat mooi is en wat vooral emotionele waarde heeft. Conclusie

was toch wel dat het beeldje dat op mijn bureau en in zijn kast staat wel een hele bijzondere is en

nog tastbaar ook. Zo ook de stapel boeken die hij voor mij, dan wel de bestemming die ik kies, apart

gelegd had tijdens het opruimen. Want kennis mag gedeeld worden en zo blijft het toch nog in de

familie. Bovendien hoef ik niet cold turkey af te kicken na zo’n intensieve periode.

Met een bijna volle maan schijnsel op het water de Afsluitdijk weer over, met voorlopig voldoende

inspiratie op de achterbank,

I love it! Zoals tijdens elke rit over de dijk ook nu weer ruimte voor herinneringen, plannen en

emoties, waaronder dit keer de grootste lol met mezelf toen ik een bepaald nummer bij een

verkeerde afslag door de geleende luidsprekers hoorde. Soms is lenen van teksten, gelet op timing

van afslagen, ook als je weet welke weg je wilt inslaan, passender dan ze zelf formuleren. Toeval

bestaat net zomin als afscheid. Mijn laatste woord aan onze fantastische docent Peter was verrijkt!

Zie het laatste woord van het prachtige gedicht gedeeld door ‘mijn dokter Rossi’ .

Het was een prachtige reis met mooie begeleiders en zeer aangenaam gezelschap!

Ik reis door en zeg graag ‘Tot ziens!’

Grüß Gott vakantie

Vandaag is alweer de laatste dag van Felines schoolvakantie. Deze mama besloot vanochtend er een

‘pyjama dag’ van te maken! Dit liedje van Kinderen voor Kinderen stond met stip op nr. 1 van de

verzoekjes tijdens de autoritten naar en van ons wintersport adres te Oostenrijk. Bovendien biedt

een pyjama dag deze mama nog even tijd voor reflectie, aanpassen van doelen en maken van nieuwe

plannen.

Mijn man kan het hele jaar wel dromen van de eerstvolgende vakantie die op het programma staat.

Voor mij voelt het elke keer weer als een zoektocht naar het best haalbare compromis, zowel naar

mijn gezinsleden als naar mezelf. Waar ik me vroeger vooral naar de wensen van de ander richtte,

mag ik tegenwoordig vooral opletten niet alleen maar in mijn eigen bubbel te verblijven. Mijn meest

ideale vakantie tot nu toe was de zomer dat ik besloot mijn ticket naar Indonesië niet te gebruiken,

maar thuis te blijven om de verbinding met mezelf te optimaliseren.

Uitgedaagd door een lieve collega (mijn plan was te gaan skiën om het volgen van mijn onlinetraining

modules en afronden papierwerk van mijn opleiding heen) heb ik ‘echt’ vakantie genomen: een

meerdaagse periode waarin een persoon zijn gewoonlijke dagelijkse activiteiten staakt, ook wel vrij is

van verplichtingen. Genomen is overigens iets te veel eer aan mezelf. Een defecte dongel en slechts

de beschikbaarheid van openbare netwerken voor gebruik van laptops maakte dat ik de uitdaging na

enige weerstand aanging. Uiteraard wel in de geruststellende wetenschap dat ik een stapel boeken in

de kofferbak van onze nieuwe Benz had liggen waar we gerust een maand mee ingesneeuwd konden

raken.

Sinds zowel mijn man als ik mijn gebruiksaanwijzing kennen opper ik mijn stapel boeken in de auto te

laten liggen om hem tegemoet te komen en sleept hij de stapel alsnog mee van de parkeerplaats

naar ons nieuwe onderkomen. Dit geeft ons beide rust. Alleen daarom al geen vliegreizen meer voor

ons, wat mij betreft. Een e-reader kan dit ritueel om de vakantie goed in te luiden echt niet evenaren

namelijk.

Tijdens onze laatste vliegreis naar Spanje vorig voorjaar bleek ik genoeg te hebben aan mijn nieuwe

laptopje, beveiligde internetverbinding en muziek. Maximaal in verbinding met mezelf werd daar op

een voor mij magische plek (nog te boeken trouwens: Casa Blanca) nuanciveer.nl geboren, maar ook

de droom van Richard om Mercedes te gaan rijden. Na thuiskomst heb ik zijn droom ‘vastgepakt’.

Voor Vaderdag voor ons beide sleutelhangers met een Mercedes erop besteld. Mijn screensaver

ingesteld met de afbeelding van een grijze Benz en op ons slaapkamerplafond Mercedes voor Richard

geschreven. Bovenal het hem zodanig gegund dat ik mijn eigen zuinigheid op dit gebied bereid was

aan de kant te schuiven. Dit bleek uiteindelijk in iets mindere mate nodig dan ingecalculeerd toen zijn

werkgever de week voor onze wintersport besloot de gestrande VW in te wisselen voor een

Mercedes. Richard kan er erg om lachen dat ik nogal in mijn nopjes ben met ‘mijn resultaat’ in nog

geen jaar tijd. Eens kijken wie het hardste lacht als ik doorga met mijn affirmaties/visualisaties, want

ik geloof er inmiddels heilig in uiteraard.

Loslaten van werk bleek geen probleem, loskomen van collega’s bleek een ander verhaal. Zeker geen

vervelende ontmoetingen op de piste overigens. Ik hoefde me in ieder geval niet bloot te geven in de

sauna.

Wel met Feline, die vond het fantastisch in haar blote billen in de whirlpool. Turks stoombad in en uit

met een record van de duur van het uitspreken “Ik vind het zo lekker in de sauna, maar best wel een

beetje warm”. Het zal nog wel eens wennen en anders maar niet. Ik vond het fijn dat me na afloop de

relaxruimte gegund werd met een muziekje in de oren.

De vakantie bestond uit zonder wekker wakker worden. Meestal met een giga unicorn knuffel tegen

me aangekropen of in het riante bed van Feline omdat zij bedrevener is in het innemen van ‘haar

plek’ en ik mijn nachtrust ook waardeer. Samen ontbijten en dineren, soms als bonus gedrieën nog

een lunch waren de gezinsmomenten. Verder hebben we alle drie in verschillende samenstellingen

gedaan waar we blij van worden en alles gegeten en gedronken wat we thuis niet doen!

In mijn geval was dat mediteren op een bankje midden op de berg. Tijdig en dus in alle rust het terras

innemen met een (alcoholvrij) biertje in de zon. Met een kopje koffie en likeurtje genieten van de

pianomuziek in de hotellounge, nadat me de oren van mijn hoofd gekletst waren door zeer ‘nette’

nieuwe Duitse vrienden. Relevante informatie voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling opzoeken

(ik twijfel of ik hiertoe strafpunten krijg van mijn collega) en gelijktijdig mijn spotify lijsten uitgebreid

op mijn telefoon. Lezen, sauna bezoekjes, maar ook in mijn uppie genieten van heerlijke lunches met

droge witte wijn geserveerd afgewisseld met kindermenu lunch voor twee personen. Last but not

least, nieuwe dromen gevisualiseerd en een paar structuur kladjes uitgewerkt voor het boekproject

dat ik mezelf gun in mijn me-time momenten. Daaromheen heb ik overigens ook nog geskied.

Het vrij zijn van verplichtingen in een periode waarin ik mijn gewoonlijke dagelijkse activiteiten staak,

maakt dus dat ik afwijk van de mij inmiddels bekende en vertrouwde gebruiksaanwijzing. Mijn

gebruiksaanwijzing voldeed me erg goed, maar zodra ik ‘weet’ dat iets erg goed met me matcht, wil

het intense in mij nog wel eens de overhand nemen en mijn enthousiasme hoogtij vieren, wat niet

altijd voor alle betrokkenen even dienend is. Vakantie is voor mij een soort van herdefiniëren van

mijn comfortzone en uitvogelen waar deze de komende periode weer op te rekken. Dit kan heel

goed vallen en me dienen, of me zodanig bij mijn gebruiksaanwijzing vandaan brengen dat ik de

verbinding met mezelf even mag resetten bij thuiskomst. In het gunstigste geval kom ik uit op een

mooie balans tussen genieten van de magie van zo’n periode en een geleidelijke overgang naar de

‘gewoonlijke’ dagelijkse activiteiten, die me oh zo dierbaar zijn!

Deze vakantie heeft me geleerd dat sommige keuzes die ik vanuit mijn ratio heb gemaakt wel kunnen

voelen als een verplichting, maar intussen toch wel heel goed bij me passen. Het alles eten en

drinken dat we thuis niet doen is iets waar ik absoluut van genoten heb, bij elke slok en elke hap. De

effecten van dit korte termijn genot wegen echter bij lange na niet op tegen de lange termijneffecten

die ik in positieve zin ervaar als ik in mijn gewoonlijke dagelijkse activiteiten mijn gebruiksaanwijzing

toepas.

Het was een magische week in de decors van de sound of music en Frozen. De pyjama dag met de

liefste, die graag Kinderen voor Kinderen wil worden, doet me beseffen dat het updaten van mijn

gebruiksaanwijzing en het terugkeren naar mijn gewoonlijke dagelijkse activiteiten naadloos

aansluiten bij verzoeknummer 2 van deze vakantie: Hier word ik gelukkig van!

Grüß Gott vrije wil!

Het weten en het mysterie

Lang was mijn ratio mijn beste vriend. Mijn diepere laag leerde mij kennis maken met mijn beste

vriendin. Die twee kunnen zeer regelmatig goed samenwerken. Soms ook even helemaal niet. Mijn

beste vriend heeft me opgetild toen het nodig was. Mijn beste vriendin laat me stralen. Mijn beste

vriend laat me weten, mijn beste vriendin laat me voelen. Ik ben ambitieus, ik wil ze allebei en ik wil

ze allebei in één. Want dat maakt dat ik mij compleet voel. Als ik een keuze moet maken, kom ik

steeds op drie uit en vind dat dan ook compleet logisch. Onlangs mocht ik me voorstellen aan de

hand van een kaart. Het werden er ‘dus’ weer drie.

Een kaart van een breiende vrouw, die warme sokken om haar voeten aan het breien was in kleuren

die mij aanspreken. Ze was bijna klaar haar eigen voeten te verwarmen.

Twee regenbogen boven een open groene ruimte.

Een springende figuur in een wolkenpartij van licht en donker met een maan erbij.

Breien heb ik vroeger wel geleerd van mijn oma en moeders op school. Het had mijn interesse niet, ik

heb het niet onthouden. Het troostende getik van de lange naalden wel.

De regenbogen bieden mij ook troost. Daar waar de lach en de traan elkaar ontmoeten blijven je

herinneringen bewaard. Juist op die momenten dat de herinneringen vervagen verschijnen de

regenbogen om ze levend te houden en de levensenergie weer te laten stromen. Zeker een pot goud

waard.

De sprong in het diepe in het schijnsel van de maan staat voor mij voor het mysterie. Het kan een

sprong vanuit het donker naar het licht zijn. Het kan ook een sprong naar het donker zijn omdat dat

zo vertrouwd is vanuit je herkenning vanuit de diepere laag. En soms is het een noodzaak om te

springen en tref je zowel het donker als het licht en mag dat er allemaal zijn.

Ik ben gesprongen. Het donker in. Ik heb mijn monster in de ogen gekeken en zag daar licht.

Versmolten met mijn tranen omdat ik heb leren huilen, kon ik de herinneringen voorbij mijn

regenboog met een andere bril op aanschouwen. Terwijl mijn diepere laag weer nieuwe uitdagingen

openbaart hoor ik weer het getik van de breinaalden en voel mijn voeten opwarmen. Ik ben er bijna

en nog lang niet.

Me, myself and I bedanken het weten en omarmen het mysterie met alle emoties die daarbij horen.

Photo by Justice Dodson on Unsplash

Biertje, bubbels en bellenblaas

Ik ben al een tijdje klaar met Corona en toch bestelde ik er vorige week vrijdag eentje. Tijdens een

etentje bij de Mexicaan om te proosten op het leven! Niet om mijn oude hobby nieuw leven in te

blazen, maar vanuit een behoefte in dat moment omdat het passend voelde. Positieve associatie

linken aan dat onheilspellende woord en stilstaan bij hetgeen dat al even drukte. Met de ene

vriendin proostte ik op de vader van de andere vriendin van wie we deze week afscheid namen. Op

een prachtige informele wijze met veel mensen in elkaars nabijheid. Veel gekus, veel handjes, en een

paar fijne knuffels. Geen ellebogenwerk, wel ‘foute helpende humor’. Weer zo’n typisch moment

rondom de dood waarin een bepaald niveau van bewustzijn de tijd vertraagt en scherp toont wat er

echt toe doet, zoals de sporen die hij achterliet.

Twee dagen later mochten we al geen handjes meer geven. Daar hielden mijn date en ik ons bij de

begroeting keurig aan. Midden in het mooie gesprek dat we voerden realiseerde ik dat mijn hand

werd vastgepakt. Bij vertrek volgde er zonder enig nadenken een dikke knuffel. Het voelde goed.

Desondanks toch nog even een keer extra mijn handen gewassen, ik probeer me immers altijd keurig

aan de regeltjes te houden. De ontvangen warmte bleef ondanks het wassen van mijn handen bij me

tijdens de terugreis. Of de aanraking daar de doorslaggevende factor in was, de vibraties uit de klank

van het gesproken woord of hetgeen de prachtige ogen van mijn date reflecteerden? Het enige dat ik

durf te stellen is dat we elkaar echt mochten ontmoeten omdat we de bereidheid hadden elkaar aan

te raken in figuurlijke zin.

Die terugreis gunde ik mezelf me-time. Nagloeiend van de warmte en meegenomen inzichten vanuit

mijn date op een bankje met uitzicht over het water. In mijn oren een combi van geklots, een

klapperende deur en verkeersgeluiden. In stilstand wederom een moment van vertraging en

bewustwording waarin ik mijn laarzen in een ongewone houding registreer terwijl achterover hang.

De associatie die op dat moment op plopt is die van de rustende jager. Mijn laarzen hoeven niet

meer door te stampen, maar mogen ook neergelegd worden. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me

hoezeer dat moment op de Afsluitdijk al bracht wat ik vandaag op mijn to do list had staan, maar

door de actualiteit, niet zijnde het biertje, vergeten ben.

Op zielsniveau ervaar ik andere impulsen dan de rationele ‘voorschrijven’. Ik geloof in de kracht van

liefde en vertrouwen in plaats van angst. De ogen sluiten voor de geschreven en ongeschreven

regeltjes kan ook ik echter niet. Ik bevind me dus zoals zo vaak in grijs gebied. Mijn zelfbeheersing

wordt meer en meer uitgedaagd en mijn incasseringsvermogen van alles wat tot me komt laat zich

ook verder trainen. Mijn vermogen om te vertalen wat ik waarneem door me bewust te zijn van de

trilling waarmee die verzonden wordt helpt me tot nu toe enorm. Reacties vanuit angst en reacties

vanuit ratio resoneren niet meteen met mijn innerlijke wereld. Ik blaas mijn eigen bubbels vanuit

mijn hart en mijn vertrouwen. Die prik ik nog wel eens door als mijn ratio wordt getriggerd door de

sterke ratio van mijn gesprekspartner. Ik registreer dankzij het kennen van mijn gebruiksaanwijzing

relatief snel deze sabotage van uitgezonden liefde. Zodra ik bij mezelf terugkom blaas ik opnieuw en

adem ik extra uit om mijn wensen het universum in te sturen. Of en wanneer die beantwoord

worden, ik weet het niet. Dat is ook geen vereiste. De belofte van de hoop en de reis tussen het

uitzenden en het antwoord bieden mij op zijn minst een mooie les in geduld en (de illusie van?)

betekenis.

Mogelijk blijken mijn bubbels wat naïef of grijzer dan effectief. Konijnen zou mijn voorkeur genieten

boven hamsteren. Platonische uiting van genegenheid kan echter de ultieme vorm van liefde blijken

in het moment dat het verlangen de urgentie van het volgen van de regeltjes evenaart. Een week na

het proosten op het leven vraag ik me af hoeveel geduld we genoodzaakt zijn te trainen. Zou er een

bevredigend antwoord volgen wanneer ook alle Coronaatjes uit de schappen zijn opgekocht en

geconsumeerd? Accepteren van het niet weten in dit moment is de bel die ik zonder twijfel met een

extra ademteug het universum in kan blazen. Moge de achtergebleven lege flesjes liefdevolle

boodschappen vervoeren als flessenpost in plaats van als scherven te eindigen.

Intussen tap ik thuis in het grijs van ratio en liefde/vertrouwen weer een gemeentepilsje in een

wijnglas.

De herinnering aan bijzondere mensen die niet meer onder ons zijn voelt sterker een week na mijn

laatste Coronaatje. Ook rustiger. Er lijkt ruimte gemaakt voor de les van geduld.

Photo by Julie Laiymani on Unsplash

In de kop, niet in de kont

Misselijk en onder de indruk zit ik op de bank. Ik heb net mijn dochter naar bed gebracht. Het is me

bekend dat kinderen je spiegel zijn. Ik voel zelf al eventjes dat ik moe ben, maar wat me zojuist

getoond werd…… Hopelijk ben ik, zelfs die ene keer per maand, toch echt aardiger tegen haar papa,

dan zij vanavond tegen mij. Was ik maandagavond nog apetrots, enigszins verbaasd en gerustgesteld

hoe flexibel mijn mooiste mensje zich door alle veranderingen in haar wereldje heen slaat. Vanavond

bleek toch de rekening gepresenteerd te worden. Nog ben ik apetrots op hoe ze het allemaal doet!

De heftige scene van vanavond wijt haar papa aan het feit dat ons meisje een gewoontedier is en als

ze iets in haar kop heeft, dan heeft ze het niet in de kont. Tussen alle veranderingen van de laatste

twee weken bleek papa vanavond de uitverkorene om haar naar bed te mogen brengen, aldus

besloten door de kleine ‘directrice’. Onze uitkomst was echter anders en eenmaal ingezet voelde het

als zwaktebod en inconsequent om daar nog van af te wijken. Gelet op het gevoel waarmee ik op de

bank plofte, vraag ik me af of ik me niet flexibeler had mogen tonen.

Ik zal niet de enige zijn die zoekende is nu alle routines, structuren en omgangsvormen aangepast

mogen worden. Een paar dagen geleden was ik nog trots op mezelf hoe snel ik kon schakelen tussen

verschillende werelden, realiteiten en daaruit voortvloeiende invalshoeken. Nuanceren en

relativeren ging me nog beter af dan anders. En doorzetten waar een ander stopt is een tweede

natuur als stier. Vandaag echter moest ik aan mezelf toegeven dat ik echt bekaf ben. Met een paar

jokertjes in de hand is het streven nu de mailbox en telefoon van het werk met rust te laten tot

maandagochtend. Nu had ik al best een drukke tijd achter de rug voor Corona kwam, maar de laatste

twee weken voelden wel als topsport terwijl er geen sport aan te pas gekomen is.

Man, man, wat mis ik mijn spinninglesjes. Ik zit te veel binnen achter de computer, telefoon en

televisie. Slapen doe ik steeds later (want ik wil alles volgen) en korter en langzamerhand voel ik een

herinnering aan vroeger opborrelen. Het aanpassingsvermogen wordt flink getest en viel me prima in

de eerste hoos aan werkzaamheden en overuren. Nu er weer iets meer rust lijkt te ontstaan

dwarrelen de gedachten door mijn hoofd en realiseer ik me weer wat voor gewoontedier ook ik ben

en hoeveel lastiger ik veranderingen vind dan het aanleren van nieuwe (gezonde) gewoonten.

Wat is het toch heerlijk om na enig gesputter te kunnen accepteren dat ik daar moeite mee heb. Me

even terugtrekken in mijn bubbel, mijn gebruiksaanwijzing weer tevoorschijn halen om te

herschrijven naar de context van het nieuwe nu. Muziekje aan en weer gaan! Het ‘niet weten’ wordt

steeds aangenamer gezelschap en kan ik per dag sneller aanroepen. Bijkomend nadeel is wel dat alle

emoties in deze fase er niet alleen mogen zijn, maar ook sporen nalaten. De opluchting die een flinke

jank bui vanwege het gemis van fysiek contact en alle veranderingen die stom voelen, met zich

meebrengt wordt de volgende ochtend meteen tenietgedaan door een blik in de spiegel. Daarna

volgt ook nog eens het besef dat er voorlopig geen kappersbezoek of harsbeurtje mogelijk is. Een

pincet durf ik nog te hanteren, maar de kappersschaar vind ik een lastige. Hamsteren doen we niet

aan, maar ik heb Richard uit voorzorg wel een tondeuse laten aanschaffen. Ik houd wel van een

praktisch kapsel. Hij kijkt er niet naar uit, ik evenmin.

Er is gelukkig iets dat niet verandert. Zonder make up en met dikke rode ogen zijn de mensen op de

markt waar ik elke twee weken dezelfde bestelling afhaal even vriendelijk. De kaasboer en ik lijken

beide even opgelucht dat Loop Leeuwarden iets langere voorbereidingstijd biedt. De bakker is even

grappig en gezellig als altijd. Hij toont zich overigens ook een fantastische handhaver van de

maatregelen t.o.v. zijn collega’s en klanten, waarvoor een dikke duim! De knapperd die ik vorig jaar

bleef vragen (en hij bleef het vergeten) naar een ander kleurtje van hetzelfde jurkje dat ik al had, gaf

me vandaag een prachtige blauwe variant cadeau waar hij de zoenen of knuffel graag tegoed hield.

Mijn dag kon niet meer beter dacht ik om 08:45 uur. Tot ik op slag verliefd werd. Op een steen!

Mijn echtgenoot is de meest flexibele van ons en gunt mij meer dan ik soms vraag of verwacht. Tot ik

vandaag voorstelde om de nogal prijzige hoorn des overvloeds zoals de stenen mevrouw mijn nieuwe

liefde genoemd had te kopen als verjaardagscadeau. Hier botsten ratio en ‘niet weten’ compleet met

elkaar. Hoewel ik wel begrip voor zijn invalshoek kon opbrengen ging er een gevoel door mijn hele

wezen welke ik vanavond in mijn dochter meende terug te zien, realiseer ik me helaas nu pas.

Hoe dan ook, die steen is voor mij bedoeld. Hetzij om in mijn nabijheid te mogen ervaren en met

anderen delen, hetzij om er een aantal lessen door te mogen ervaren. De steen hielp me vandaag bij

de keuze voor mezelf en zwengelde de voorpret aan naar de online coachsessies die ik dit weekend

mag geven. Ik breng mezelf weer een beetje tot leven dus. In tegenstelling tot mijn man geloof ik wel

degelijk in de uitwerking die stenen kunnen hebben. Al zou het maar zijn vanwege de kracht van de

troost die ze juist nu kunnen bieden omdat ze wel vast te houden zijn.

Vasthouden aan je te hervatten koers, controle los te laten, je over te geven aan dat wat is en in flow

mee te bewegen naar wat mag zijn. Laat een steen daar symbool voor kunnen staan en muziek een

ondersteunende trilling in mee kunnen geven.

Mijn meisje ligt lekker te slapen, Danny Vera zingt me toe en mag zo mee naar boven waar ik richting

dromenland ga en vermoedelijk de hoorn des overvloeds terugzie. Me dit morgen niet meer

herinner, zoals elke ochtend mijn dromen vervlogen lijken tot ik de woorden op mijn plafond weer

lees.

Photo by Rishabh Agarwal on Unsplash

04-04-2020 (444)

Deze bijzondere datum startte vanochtend in bed met “Jammer hè mam, dat er nu Corona is”, wat

vooral gericht is op het niet kunnen ontmoeten van de familie en vriendjes en de onzekerheid over

de viering vorm van onze verjaardagen dit jaar. Was mijn famke vorige week bij aanvang van het

weekend bekaf en onhandelbaar, gisteren was deze mama moe en verdrietig. ‘Vroeger’ kon ik erg

goed slikken en doorgaan, tegenwoordig mag alles er zijn. Hoewel ik niet al mijn emoties en

gedachten met mijn vijfjarige deel kon ik haar wel uitleggen dat mama’s traantjes vanwege

vermoeidheid, onwennigheid en heimwee langzaam over de wangen rolden.

Na de ontmoeting met mijn nieuwe liefde vorige week, ‘mijn’ hoorn des overvloeds, volgde een week

van cadeautjes in diverse vormen om te geven, maar ook te mogen ontvangen. Vele lijntjes lopen

momenteel door elkaar heen, vanuit verschillende werelden en verschillende realiteiten. Dat vraagt

een flexibiliteit in schakelen en zelfzorg waar ik momenteel even op bij te plussen heb. Het tempo ligt

hoog op alle fronten. Met vallen en opstaan creëer ik mijn oplaad momentjes om dit bij te kunnen

houden.

Gelukkig zijn er altijd mensen om je heen die op je vooruitlopen, waar je je aan op kunt trekken. Ook

al ken je ze niet persoonlijk, slechts online. In deze tijd des te praktischer. Grapte mijn eigen coachee

zondagavond tijdens ons skype debuut nog dat ik een donatieknop op mijn site moest zetten om

mijn steen des overvloeds sneller naar me toe trekken, plopte er dinsdag een oproep tot doneren in

mijn tijdlijn op. Dus niet ik Anouk, maar Anniek met haar Lichtflits was degene die mocht ontvangen

nadat ze al zoveel gegeven heeft. Anniek schrijft nl. de mooiste teksten op de meest bizarre

momenten. Soms schrijft ze wat ik al heb doorvoeld, de andere keer is ze me net voor. Vaak heeft ze

de antwoorden al gepost, voordat ik mezelf de vraag heb gesteld en bijvoorbeeld een dag later op

haar pagina kom. Magisch vind ik het. En helend. Haar teksten en die ze met tijdwinst via haar pagina

aanbiedt, helpen me op de meest uitdagende momenten terug naar mezelf wanneer ik het

kantelpunt in mijn balans tussen geven en ontvangen ben genaderd.

Hoe rijk mag je je voelen als (ook) in je werkomgeving mensen je begrijpen en je net even dat stukje

aanmoediging aanreiken waarmee je ook in Corona tijden, zij het haperend, door je twijfels heen

toch koers weet te houden, ook al ken je de uitkomst niet. Dit soort momenten verdient een

bloemenduet, hetzij digitaal, hetzij thuisbezorgd.

Zeg het met bloemen of zeg het met getallen. Wederom vanuit mijn werkomgeving kreeg ik een

prachtig cadeau in de vorm van mijn numerologie aangereikt. Bizar hoe treffend en bevestigend.

Confronterend ook en hoopgevend. Machtig vooral hoe ook hier weer de timing een extra element

toevoegt in het mogen ontvangen.

Is het niet vanuit de werkomgeving, dan wel via een collega aangereikt, de prachtigste

uiteenzettingen uit ervaringen met systemisch werken. Woensdag mocht ik een tekst in plaats van

een lezing ontvangen over ‘Het geheim’. Elke inspiratiebron lijkt in dit geval haar vorm aan te passen

aan wat deze fase te leren heeft.

Dit soort cadeaus houden me koersvast, waar andere cadeaus vooral diegene zijn die je wel nodig

schijnt te hebben, maar absoluut niet op je verlanglijstje staan. Tegenwoordig benoem ik dat eerlijk

in plaats van met een masker op een sociaal wenselijke reactie te kunstelen. Dat kan ik inmiddels

vanuit het vertrouwen dat het zijn tijd nodig heeft voordat de feitelijke waarde van dat ‘geschenk’

zich zal ontvouwen. In the heat of the moment echter, toon ik mezelf kwetsbaar en hoor ik mezelf

hardop de vraag stellen welke les ik maar niet lijk te leren. Ik weet na al mijn innerlijk werk de

antwoorden wel. Corona leert me echter deze maximaal te voelen. Door het wegvagen van mijn

zelfzorg routines wordt het tempo van inzichten als een malle op me afgevuurd.

Steeds sneller sta ik op na een struikelpartij (lees jank bui) en boor ik mijn creativiteit aan om nieuwe

vormen aan mijn koers te verbinden. Ook stuur ik vragen het universum in vanuit een poging mijn

gevoel van heimwee beter te kunnen duiden omdat ik mezelf nog meer rust gun in deze bijzondere

tijd om ook die overvloed door te mogen blijven geven.

Mijn coachee van afgelopen zondag tref ik zondagavond weer online in plaats van gisteravond. Ik heb

als coach immers pas iets weg te geven na mijn eigen dosering zelfzorg tot me te hebben genomen.

Door te schrijven vanuit de verbinding met mezelf met de focus op mijn lessen kom ik weer helemaal

bij. Bij mezelf en mijn vermogen te nuanceren en relativeren. Dat maakt het gevoel van

onwennigheid en heimwee weer wat kleiner te midden van de orkaan die Corona genoemd wordt en

wiens invloed eerder in uur koersen dan dagkoersen geduid mag worden.

De onwennigheid zal in golven blijven komen en ga ik net zo leren ‘riden’ als ik me eerder de golven

in moonflow eigen heb gemaakt. De heimwee zal echter blijven tot irgendwann de nieuwe dag van

elkaar de hand reiken er mag zijn. Ik kan het dus (let wel: binnen het comfort van onze eigen bubbel

in Corona tijd) slechts deels eens zijn met mijn vijfjarige.

Het andere deel hoop ik haar later als we groot zijn nog eens uit te kunnen leggen.

Photo by 🇨🇭 Claudio Schwarz | @purzlbaum on Unsplash

Kan ik iets voor je zijn ?

Op 13 april 2017 is mijn oor geraakt. Mijn date met mijn zus en neefje ging niet door, want ik mocht

werken. The Passion uitgevoerd te Leeuwarden. Het enige dat ik me er bewust van herinner was de

uitvoering van ‘Heb het leven lief’ door Elske DeWall. De tussenliggende jaren ben ik op reis gegaan,

waaronder door thuis te blijven. Door het leren verstaan van tekens onderweg, veelal verscholen in

muziek ben ik de afgelopen week thuisgekomen, kan er geen ander woord voor vinden. De

richtingaanwijzers bleken veelal in weerstand en pijn te zitten, maar vooral in het luisteren naar het

kloppen van mijn hart.

Vorige week rondde ik een uur na middernacht de eindopdracht van mijn coachopleiding af. Drie uur

later overleed de oom van mijn echtgenoot. Bij het tandenpoetsen met 'Face in the mirror' dacht ik

onder anderen aan mijn zus. Even na het ontbijt las ik de verzochte review van mijn hand terug op de

hernieuwde website van LG-consult en voelde direct weerstand op het gebruik van de naam van mijn

echtgenoot. Een maand eerder was mijn meisjesnaam al weggevaagd ten faveure van de zijne. Ook

toen kwam ik direct in actie. Mijn schoonmoeder raadpleegde me ’s avonds over hoe zij in de

rouwadvertentie voor haar broer genoemd zou moeten worden. In haar geval ging het vooral om

haar roepnaam. Toen ik de advertentie bekeek en daar de bijzondere familielijn verbonden zag in

hun familienaam was er voor mij geen andere uitkomst meer mogelijk. Ik adviseerde haar de naam te

gebruiken waar ze zichzelf het meest in herkent.

Voor ik met Richard trouwde heb ik een verkeerd vakje aangekruist, of heeft er een ambtenaar met

een kater of slechte opticien het formulier ingevoerd. De eerste verkiezing na ons trouwen bleek ik

Anouk van der Wal-Bouwmeester te heten. Zo ontzettend niet de bedoeling, maar in dat moment

wel troostrijk. De zoon van Richard had de naam v/d Wal geclaimd voor mijn eerste kind, omdat het

hun zusje was. In eerste instantie teleurstellend, want ik was de laatste mogelijkheid om onze

familienaam door te geven. De bloedlijn behoorde voorrang te krijgen voelde ik. Lange tijd haalde ik

troost en de illusie van een Van der Wal kunnen worden uit die geleende naam. Tijdens mijn reis

ontdekte ik echter dat ik geen Van der Wal wil zijn, maar de laatste die onze familienaam kan

uitdragen. Neemt niet weg dat ik veel geleerd heb van het proberen te passen van de naam van mijn

echtgenoot, maar juist het zijn wie ik ben, mag de toegevoegde waarde zijn van de verbindingen die

ik aanga. Toen ik mijn besluit met de gemeente probeerde te regelen kwam ik van een koude kermis

thuis. “Je naam wijzigen kan pas na Corona”, kreeg ik te horen.

Vrijdagochtend tijdens een facetime gesprek met mijn ouders deelde ik echter mijn grootste

weerstand sinds Corona. Het via een livestream moeten bijwonen van een herdenkingsdienst om

daarna te haasten naar een erehaag bij de begraafplaats, waar ik nogal sceptisch over was qua regie

op de voorgeschreven maatregelen. Niet eerder was ik zo opstandig sinds Corona. Bij kiezen uit

kwaden, gaf ik me er maar aan over. Gelukkig maar, want wat was het bijzonder. Eerlijkheid gebiedt

te zeggen dat we het ook wel ‘troffen’ dat onze eerste uitvaart in Corona tijd die van een hele

bijzondere man was. Vanuit onze eigen woonkamer toch de speciale vibe van zijn gezin te mogen en

kunnen ervaren die bij dit afscheid paste om vervolgens de familie te ontmoeten in de frisse

buitenlucht, met fluitende vogels, prachtige bloemen (uitgelegd om de voorgeschreven afstand te

bewaren) en de zon op onze gezichten te voelen. De prachtige paarse bloem waar mijn oog op viel

werd ons gegund, opdat mijn man en kind de laatste eer konden bewijzen door deze op zijn kist te

mogen leggen toen dit mooie mens omringd door liefde naar zijn rustplaats gebracht werd. Ik mocht

dit als echte Bouwmeester aanschouwen en beleven te midden van al die andere familielijnen die in

dat moment bij elkaar kwamen.

We eindigden als gezin bij het grafje van Rian Julia van der Wal, onze verbindende schakel. Letterlijk

door haar naam Ri(chard) en an(ouk). Julia van mijn kant en Van der Wal vanuit haar bloedlijn. Niet

de naam, maar de liefde zegt iets over je verbonden voelen. Precies dat wat ik al had voorzien en een

argument was geweest om niet te gaan, gebeurde. Vanuit mijn diepste overtuiging dat liefde en

vertrouwen het wint van angst kon ik de weerstand op de maatregelen niet meer onder stoelen of

banken schuiven. Mijn schoonmoeder als Heslinga en ik als Bouwmeester daar op die begraafplaats

waar onze eerste kindjes rusten, konden niet anders meer in dat moment dan elkaar te knuffelen.

Haar broer en mijn echtgenoot begrepen dat wel en er ontstond een uitwisseling over de buiging

vanuit het Oosten welke zo goed binnen deze tijd past. Volgens Richard ontstaan n.a.v. vroegere

epidemieën daar, volgens mij vanuit eerbied richting het systeem van herkomst en de bron zonder

enige behoefte daar verder op te googelen. Alles overziend op een bankje daar op de begraafplaats

met de zon op mijn huid voelde ik een rust en een bepaalde energie om me heen die me de kracht

gaf om de rest van de dag te kunnen dragen, zij het met tranen, maar onderweg naar een zekere

berusting.

Na een klote middag op het werk, het contrast was te groot, keek ik ’s avonds naar het journaal en

nam de klanken van 'Erbarme dich' mee naar de slaapkamer waar ons meisje al met haar matrasje al

in dromenland lag met haar knuffel en onder haar dekbed van unicorns. Er volgde een whatsapp

biecht aan mijn vriendinnen dat ik me redelijk bejaard begin te voelen omdat ik op vrijdagavond

praat over het groeien van de blaadjes aan de bomen als mijn oma van moeders kant vroeger en het

luisteren naar de Mattheus Passion zoals oma van vaders kant van vroeger. Ik kreeg de wijze reactie

dat ik dankbaar mag zijn omdat ik bij mijn gevoel kan komen, lekker relaxt toch?! Vervolgens ook nog

te lezen dat de toppen van de Himalaya door de Lock down weer een onbelemmerd uitzicht bieden

aan de inwoners van Punjab omdat de luchtkwaliteit met 33 procent verbeterd is. Laat mij maar

bejaard zijn als dit de constateringen mogen blijven die ik uit de berichtgevingen filter.

Na een goede nacht deel ik een en ander met mijn vader die zowaar eens zelf videobelt in plaats van

dit zoals gebruikelijk aan oma over te laten. Mijn vader neemt rustig de tijd voor zijn kleinkind en ik

maak van de gelegenheid gebruik om hem deelgenoot te maken van mijn bejaarde geniet

momentjes. Ik draai Erbarme dich voor hem om te leren dat hij dit vroeger zelf zes keer gezongen

heeft in de kerk. ’s Middags tijdens de boodschapjes, waaronder een groen olivijn hangertje

waarmee ik weer op drie uitkom, tref ik mijn schoonzus met haar jongste in de stad. Mijn hart

maakte een sprongetje vanwege de timing toen ik ze aan zag komen lopen en de baby die ik vroeger

troostte door hem te wiegen grapte nu opgelucht te zijn dat hij eindelijk van mijn geknuffel verlost is.

Ik mag haar al lang niet meer zo noemen, maar het blijft voelen als de beste omschrijving van de

geleende familie waar ik altijd mee verbonden zal blijven.

Later die dag reikte ze me via een of ander naamspelletje op facebook het lied aan dat op basis van

mijn naam, Anouk Agnetha Bouwmeester, over mijn leven zou zijn geschreven: “Anouk is als een

zonnestraaltje op een bewolkte dag. Ze glimlacht, zelfs wanneer ze verdrietig is. Ze lacht en huilt ook

weleens, maar ze is sterker dan mensen zich realiseren en ze geeft nooit op. Anouk weet dat het

leven kort en kostbaar is en dat er altijd hoop zal zijn. Ze is net als de zee. Prachtig om naar te kijken,

maar gevaarlijk wanneer ze kwaad is. Ze zou alles doen om de mensen van wie ze houdt te

beschermen”. Of dat waar is mag een ander beoordelen. De tekst van het nummer dat hierbij

aangedragen werd, voelde wel als een schot in de roos: 'Let it be' van The Beatles. Papa was een

Beatles fan, mama meer van de Stones. Het brengt de nodige jeugdherinneringen omhoog. Zo ook de

rest van de dag met mijn famke, waar fantasietjes en magie geen grenzen kenden.

Weer een nachtje verder word ik verrast met een Paasontbijt met alles erop en eraan. Ik kan niet

anders meer dan toch eens de Passion 2017 (blijf nu eenmaal graag dichtbij huis) te kijken welke ik

vanwege het werk wel tot me kreeg, maar eigenlijk aan me voorbij heb laten gaan. Behalve dan dat

ene nummer van Liesbeth List, vertolkt door de dochter van een politieman. Ze mag uit naam van

moeder Maria zingen en ik grinnik even om een zin uit het nummer van de Beatles in combi met het

Mariabeeld van mijn oma die in haar blauwe jurk op ons magneetbord aangetrokken hangt naast de

Oosterse roots van mijn kind.

Je hoeft geen gelovig mens te zijn om dit verhaal binnen te laten komen zegt de presentator, die zelf

niet de minst aansprekende teksten heeft uitgebracht. Nou ik kan rustig stellen dat ik flabbergasted

ben als het ene nummer na het andere waar ik de nodige associaties bij heb, voorbij resoneert. Het

lijkt wel een Mindfuck van mijn onderbewuste. Net als in mijn eigen leven vliegen de verhaallijnen en

personages hier ook dwars door elkaar dwars door alle symboliek heen.

Of het nu wel of niet het einde is,

wij bepalen of de liefde het wint.

Vallen is pas echt een probleem als er niemand opstaat.

Kan ik iets voor je doen?

Kan ik iets voor je zijn?

Terwijl mijn man Paaszondag benut om een prachtig alternatief voor onze schutting te installeren,

danst en zingt onze dochter uitbundig (met koptelefoon op, hmmm) op ‘Dan rock ik toch alleen?!’ Ik

google verder op katholicisme, boeddhisme en sjamanisme en vraag me af wat voor inzichten ik na

drie jaar reizen komende Hemelvaartsdag tot me zal hebben gekregen en hoe de vorm van mijn reis

er daarna uit zal zien.

Zou zomaar eens AHHA-momentje, 1,2,3’tje of een A.B.C.’tje kunnen worden als deze trend zich

verder voortzet.

Tot die tijd bid ik, manifesteer ik, wens ik, hoe je het ook maar kiest te noemen voor maximale

oordeelvrije ongeremdheid vanuit het zuivere hart om deze periode tot de meest positieve,

liefdevolle, bewuste, saamhorige, duurzame en bestemde nieuwe tijd om te buigen, waar juist de

kracht van aanraking vanuit onvoorwaardelijke liefde hoogtijdagen zal vieren.

Imagine - If I could change the world …… - Dance with life - Be Happy (NOW!)

Intussen bereid ik me voor op mijn masterclass e-coaching die komende week start en geniet van het

nieuwe uitzicht waarvoor ik letterlijk niet op reis hoef. Fijne Pasen!