przygotowywanie roztworów do chemicznej obróbki materiałów fotograficznych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Maria Drachal Teresa Lange

Posługiwanie się terminologią zawodową 313[05].O1.03

Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2006


1

Recenzenci: mgr inż. Edward Habas dr hab. inż. Piotr Nowak Opracowanie redakcyjne: mgr Maria Drachal mgr inż.Teresa Lange Konsultacja: dr inż. Krzysztof Symela Korekta: Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 313[05].O1.03 „Posługiwanie się terminologią zawodową” zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu fotograf. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006


2

SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 4 2. Wymagania wstępne 7 3. Cele kształcenia 8 4. Materiał nauczania 9

4.1. Światło i jego właściwości 9 4.1.1. Materiał nauczania 9 4.1.2. Pytania sprawdzające 10 4.1.3. Ćwiczenia 11 4.1.4. Sprawdzian postępów 11

4.2. Elementy optyki fotograficznej 13 4.2.1. Materiał nauczania 13 4.2.2. Pytania sprawdzające 14 4.2.3. Ćwiczenia 15 4.2.4. Sprawdzian postępów 16

4.3 Obiektywy fotograficzne: właściwości użytkowe i rodzaje 17 4.3.1. Materiał nauczania 17 4.3.2. Pytania sprawdzające 18 4.3.3. Ćwiczenia 18 4.3.4. Sprawdzian postępów 20

4.4. Ostrość obrazu fotograficznego 21 4.4.1. Materiał nauczania 21 4.4.2. Pytania sprawdzające 21 4.4.3. Ćwiczenia 22 4.4.4. Sprawdzian postępów 23

4.5. Aparaty fotograficzne i urządzenia pomocnicze 24 4.5.1. Materiał nauczania 24 4.5.2. Pytania sprawdzające 27 4.5.3. Ćwiczenia 27 4.5.4. Sprawdzian postępów 29

4.6.Oświetlenie i źródła światła stosowane w fotografii 30 4.6.1. Materiał nauczania 30 4.6.2. Pytania sprawdzające 32 4.6.3. Ćwiczenia 32 4.6.4. Sprawdzian postępów 33

4.7. Ekspozycja materiałów fotograficznych 34 4.7.1. Materiał nauczania 34 4.7.2. Pytania sprawdzające 35 4.7.3. Ćwiczenia 35 4.74. Sprawdzian postępów 36

4.8. Podstawy techniki zdjęciowej 37 4.8.1. Materiał nauczania 37 4.8.2. Pytania sprawdzające 38 4.8.3. Ćwiczenia 38 4.8.4. Sprawdzian postępów 39


3

4.9. Teoria widzenia barw i metody otrzymywania barw 40 4.9.1. Materiał nauczania 40 4.9.2. Pytania sprawdzające 41 4.9.3. Ćwiczenia 41 4.9.4. Sprawdzian postępów 43

4.10. Obróbka chemiczna materiałów czarno-białych 44 4.10.1. Materiał nauczania 44 4.10.2. Pytania sprawdzające 45 4.10.3. Ćwiczenia 46 4.10.4. Sprawdzian postępów 47

4.11. Podstawy barwnego procesu fotograficznego i obróbka chemiczna materiałów barwnych 48

4.11.1. Materiał nauczania 48 4.11.2. Pytania sprawdzające 50 4.11.3. Ćwiczenia 51 4.11.4. Sprawdzian postępów 52

4.12. Podstawy fotografii cyfrowej 53 4.12.1. Materiał nauczania 53 4.12.2. Pytania sprawdzające 56 4.12.3. Ćwiczenia 56 4.12.4. Sprawdzian postępów 58

5. Sprawdzian osiągnięć 59 6. Literatura 63


4

1. WPROWADZENIE Jesteś w posiadaniu „Poradnika dla ucznia”, który będzie Ci pomocny w przyswajaniu

wiedzy i podstawowych umiejętności dotyczących posługiwania się terminologią zawodową. Posługiwania się terminologią zawodową jest punktem wyjścia w twoim kształceniu

w zawodzie fotograf. Będzie stanowić podstawę w zakresie komunikacji i działań na zajęciach teoretycznych, ćwiczeniach i zajęciach praktycznych, które składają się na program jednostek modułowych. Mam nadzieję, że niniejszy poradnik będzie Ci pomocny w uzyskaniu podstawowych umiejętności z zakresu posługiwania się terminologią zawodową, które w przyszłości dadzą ci szansę na osiągnięcia mistrzostwa w tej dziedzinie.

Zapoznaj się dokładnie z treścią rozdziału Wprowadzenie ponieważ umożliwi Ci to skuteczne korzystanie z poradnika i osiągnięcie sukcesu w nauce, w ramach jednostki modułowej „Posługiwanie się terminologią zawodową” dla zawodu Fotograf 313[05] (patrz pozycja 3 w załączonej tabeli).

Zawód: Fotograf 313[05] Lp. Kod Nazwa jednostki modułowej w programie nauczania dla zawodu 1. 313[05].O1.01 Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz

ochrony środowiska 2. 313[05].O1.02 Zastosowanie elementów wiedzy o sztuce w realizacji zadań zawodowych 3. 313[05].O1.03 Posługiwanie się terminologią zawodową 4. 313[05].O1.04 Rozróżnianie materiałów fotograficznych 5. 313[05].O1.05 Magazynowanie i przechowywanie materiałów fotograficznych 6. 313[05].O1.06 Wykonywanie podstawowych czynności fotograficznych 7. 313[05].Z1.01 Organizowanie stanowiska pracy 8. 313[05].Z1.02 Dobieranie sprzętu i materiałów do wykonania prac fotograficznych 9. 313[05].Z1.03 Przygotowywanie roztworów do chemicznej obróbki materiałów fotograficznych 10. 313[05].Z1.04 Wykonywanie prac fotograficznych metodami tradycyjnymi i technikami cyfrowymi 11. 313[05].Z1.05 Wykonywanie zdjęć portretowych 12. 313[05].Z1.06 Wykonywanie zdjęć plenerowych 13. 313[05].Z1.07 Wykonywanie zdjęć architektonicznych 14. 313[05].Z1.08 Wykonywanie zdjęć reportażowych 15. 313[05].Z1.09 Wykonywanie zdjęć reklamowych 16. 313[05].Z1.10 Wykonywanie zdjęć technicznych

Poradnik składa się z pięciu części: Wymagania wstępne, Cele kształcenia, Materiał

nauczania, Sprawdzian osiągnięć, Literatura. W części Wymagania wstępne, określono katalog podstawowych umiejętności, które

powinieneś posiadać przed przystąpieniem do realizacji niniejszej jednostki modułowej. Jeśli po analizie uznasz, że któreś z umiejętności nie są dostatecznie przez Ciebie opanowane, wówczas powinieneś ponownie przestudiować materiał nauczania zawarty w poradnikach z poprzednich jednostek modułowych. W dotarciu do właściwego poradnika pomoże Ci załączona powyżej lista jednostek modułowych, która obejmuje swym zakresem cały program nauczania dla zawodu. W przypadku trudności skonsultuj się z nauczycielem w celu trafnego wyboru poradnika.

W części Cele kształcenia znajduje się wykaz umiejętności jakie będziesz posiadał po zakończeniu realizacji materiału nauczania zawartego w poradniku. W ocenie, czy rzeczywiście takie umiejętności opanowałeś, pomogą Ci załączone w poradniku sprawdziany postępów oraz sprawdzian osiągnięć.

Materiał nauczania jest podstawowym składnikiem poradnika i zawiera kompendium informacji, które powinieneś starannie przyswoić, aby przystąpić do wykonania zaplanowanych


5

ćwiczeń oraz zaliczenia sprawdzianu osiągnięć. Przykład takiego sprawdzianu jest zawarty na końcu poradnika. Ponadto materiał nauczania zawiera Pytania sprawdzające stan Twojej wiedzy, która jest wymagana do realizacji danego ćwiczenia. Każde z Ćwiczeń zawartych w poradniku opisane jest w formie polecenia co należ wykonać. Natomiast uszczegółowieniem tego polecenia jest lista działań (czynności) określająca Sposób wykonania ćwiczenia. Ćwiczenia będziesz realizował indywidualnie lub pracując w zespole z innymi uczniami.

Składnikiem opisu każdego z ćwiczeń jest również Lista wyposażenia stanowiska pracy. Lista ta umożliwia sprawdzenie czy stanowisko ćwiczeniowe jest wyposażone w środki dydaktyczne niezbędne do prawidłowego wykonania ćwiczenia. W celu dokonania samooceny, (określenia jaki jest efekt nabycia wiedzy i umiejętności z danego zakresu materiału nauczania) możesz posłużyć się narzędziem, które nazywa się Sprawdzian postępów. Jest to lista kontrolna, którą powinieneś wypełnić odpowiadając na pytanie „tak” lub „nie”, co jest równoznaczne z oceną, że potrafisz wykonać daną czynność lub jeszcze jej nie potrafisz. W tym drugim przypadku powinieneś powtórzyć trening wykonując ponownie odpowiednie ćwiczenie. Zasadne jest również to, abyś wówczas jeszcze raz przestudiował zakres materiału nauczania potrzebny do realizacji tych ćwiczeń. Pomoże Ci w tym Twój nauczyciel, do którego powinieneś zwracać się z pytaniami i wątpliwościami. Kolejna część poradnika to Sprawdzian osiągnięć, który umożliwia sprawdzenie poziomu Twoich wiadomości i umiejętności po zakończeniu realizacji programu jednostki modułowej. Pozytywnie rozwiązany przez Ciebie sprawdzian osiągnięć oraz załączony do oceny w formie „portfolio” efekt realizacji ćwiczeń będzie stanowił dowód, że potrafisz zrealizować zdanie zawodowe polegające na prawidłowym posługiwaniu się terminologią zawodową. W przypadku sprawdzianu osiągnięć powinieneś również wiedzieć, że ma on formę testu podobnego do tych, jakie występują w części teoretycznej egzaminu zewnętrznego dla potwierdzenia kwalifikacji w zawodzie. Dlatego też istotne jest to, żebyś nabrał wprawy w rozwiązywaniu tego typu testów, co z pełnością będzie procentować w przypadku Twojego egzaminu zewnętrznego.

W celu poszerzenia i pogłębienia posiadanej wiedzy w zakresie tej jednostki modułowej możesz również skorzystać z listy materiałów źródłowych zamieszczonych w części poradnika nazwanej Literatura. Jednakże wymaga to od Ciebie inicjatywy aby dotrzeć do rekomendowanego zastawu literatury. Zestaw ten powinien być dostępny w zbiorach biblioteki szkolnej lub innych bibliotek publicznych. Wiele cennych i ciekawych informacji możesz również uzyskać korzystając z zasobów internetowych. Jeśli będziesz miał jakiekolwiek trudności ze zrozumieniem treści materiału nauczania lub ćwiczeń to poproś nauczyciela o dodatkowe wyjaśnienie i pomoc. Bezpieczeństwo i higiena pracy W trakcie realizacji ćwiczeń musisz przestrzegać regulaminów, przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych wynikających z prowadzonych prac. Przepisy te już wcześniej poznałeś lub poznasz w trakcie nauki. W czasie pracy poza terenem szkoły koniecznie musisz stosować się do przepisów ruchu drogowego oraz dbać o ochronę środowiska naturalnego.


6

Schemat układu jednostek modułowych

313[05].O1 Podstawy procesów

technologicznych

313[05].O1.01 Przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa

i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska

313[05].O1.02 Zastosowanie elementów wiedzy o sztuce

w realizacji zadań zawodowych

313[05].O1.03 Posługiwanie się terminologią zawodową

313[05].O1.05 Magazynowanie i przechowywanie

materiałów fotograficznych

313[05].O1.04 Rozróżnianie materiałów fotograficznych

313[05].O1.06 Wykonywanie podstawowych czynności

fotograficznych


7

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − stosować zasady bezpieczeństwa pracy, − dostrzegać zagrożenia związane z wykonywaną pracą, − stosować zasady bezpieczeństwa pracy podczas styczności z chemikaliami

fotograficznymi, − stosować zasady bezpieczeństwa pracy podczas pracy z urządzeniami elektrycznymi, − posługiwać się podstawową wiedzą w zakresu historii sztuki i fotografii, − określić elementy kompozycji obrazu, − określić rodzaje kompozycji obrazu, − korzystać z różnych źródeł informacji, − posługiwać się komputerem w podstawowym zakresie.


8

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji ćwiczeń podanych w poradniku uczeń powinien umieć: − scharakteryzować podstawowe właściwości światła, − wyjaśnić pojęcia: ognisko, odległość ogniskowa, przedmiotowa, obrazowa, − wymienić barwy podstawowe i otrzymać barwy dopełniające, − rozróżnić rodzaje soczewek, − rozróżnić źródła światła stosowane w fotografii, − wyjaśnić błędy optyczne obiektywów, − przedstawić schemat powstawania obrazu w aparacie fotograficznym, − określić pojęcia otwór względny i liczba przysłony, − określić podstawowe właściwości użytkowe obiektywów fotograficznych, − określić zależność pomiędzy odległością ogniskową a przekątną formatu klatki, − rozróżnić rodzaje obiektywów fotograficznych, − rozróżnić rodzaje oświetlenia, − rozróżnić kierunki oświetlenia, − rozróżnić funkcje oświetlenia, − określić elementy budowy aparatu fotograficznego, − sklasyfikować aparaty fotograficzne, − określić zastosowanie aparatów fotograficznych, − przedstawić otrzymywanie barw metodą addytywną, − przedstawić otrzymywanie barw metodą subtraktywną, − określić fizykochemiczne właściwości substancji chemicznych stosowanych w fotografii, − scharakteryzować etapy obróbki materiałów fotograficznych, − rozróżnić i scharakteryzować fototechniczne urządzenia laboratorium fototechnicznego, − wyjaśnić mechanizm cyfrowego zapisu obrazu, − sklasyfikować metody obrazowania według właściwości i przeznaczenia, − wyjaśnić znaczenie pojęć, definicji i terminologii stosowanej w dziedzinie cyfrowego

przetwarzania obrazów, − scharakteryzować cyfrowe metody rejestracji obrazów, − określić zasady cyfrowego zapisu obrazu, kompresji, przenoszenia i wizualizacji.


9

4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Światło i jego właściwości 4.1.1. Materiał nauczania

Źródłem światła nazywamy ciała które wysyłają energię świetlną. Źródła światła możemy podzielić na: - właściwe źródła światła czyli źródła samoświecące, jak np. gwiazdy, włókno żarówki,

płomień świecy itp., - wtórne źródła światła, czyli ciała które świecą gdy są oświetlone przez źródła

samoświecące: planety, oświetlona ściana lub kartka papieru, - źródła światła naturalne, takie które są wytworem samej przyrody, - źródła światła sztuczne wytworzone przez człowieka [Poz. 9, s.11].

Światło jako promieniowanie elektromagnetyczne Fale świetlne są falami elektromagnetycznymi, stanowią tylko fragment widma fal

elektromagnetycznych. Obszar światła widzialnego obejmuje od 380 nm do 770 nm obszaru długości fal:

- od 380 nm do 440 nm, co odpowiada barwie fioletowej, - od 440 nm do 495 nm co odpowiada barwie niebieskiej, - od 495 nm do 580 nm co odpowiada barwie zielonej, - od 580 nm do 640 nm co odpowiada barwie żółtej i pomarańczowej, - od 640 nm do 770 nm co odpowiada barwie czerwonej Amplituda drgań – maksymalne odchylenie fali do góry i do dołu. Długość fali – odległość między dwoma jednakowymi stanami. Częstotliwość – liczba drgań na sekundę. Temperatura barwowa (Tc) Temperatura barwowa określana jest przez porównanie barwy światła wysyłanego przez

dane źródło, z odpowiadającą mu barwą ciała czarnego o określonej temperaturze. 2 500 K – światło żarowe 3 000 K – światło halogenowe 6 500 K - światło dzienne

Oddziaływanie światła na materię . Reakcje chemiczne zachodzące pod wpływem fotonów nazywamy reakcjami

fotochemicznymi. Reakcja fotolizy halogenku srebra. 2AgX + 2hν →2Ag + 2X

Dyfrakcja światła – światło jako ruch falowy ulega dyfrakcji czyli zgięciu. Zachodzi na brzegach wszelkich przesłon.

Interferencja – zjawisko interferencji polega na nakładaniu się wzajemnym ruchu falowego w wyniku czego następuje wzmacnianie bądź wygaszanie tego ruchu.

Polaryzacja światła – uporządkowanie drgań fal świetlnych do jednej płaszczyzny. Dyspersja światła – jest to rozszczepienie światła przez jakąkolwiek przeźroczystą

substancje na promienie składowe. Geometryczne właściwości światła Optyka geometryczna opiera się na prawach:

− Prawo prostoliniowego rozchodzenia się światła – światło w ośrodkach jednorodnych rozchodzi się po liniach prostych.


10

− Prawo odbicia – „ kąt padania równa się kątowi odbicia”, promień padający, prosta prostopadła do powierzchni odbijającej w miejscu padania i promień odbity leżą w jednej płaszczyźnie.

− Prawo załamania (Kartezjusza) –„ stosunek sinusa kąta padania do sinusa kąta załamania jest zawsze wartością stałą, odpowiadającą odwrotności współczynników załamania światła odpowiednich ośrodków”. Promień padający, prostopadła do powierzchni załamującej w punkcie padania i promień załamany leżą w jednej płaszczyźnie.

sin α /sin ß = n'/ n gdzie: α - kąt padania, ß -kąt załamania,

n - współczynnik załamania pierwszego ośrodka, n' - współczynnik załamania drugiego ośrodka [Poz.

9,s.23] Ośrodki optyczne Światło przechodzi przez mniej lub bardziej przeźroczyste ciała stałe, ciecze, gazy. Ośrodki przeźroczyste to ciała przez które przechodzi światło tak że możemy przez nie

rozpoznawać inne przedmioty np. szkło, różne ciecze itp. Półprzeźroczyste – pozwalają przechodzić światłu częściowo tak, że nie można rozróżnić

szczegółów. Nieprzeźroczyste – takie które nie przepuszczają promieniowania świetlnego. Wiązki światła Zbiór promieni świetlnych wychodzących z jednego punktu lub zbiegających się

w jednym punkcie, lub zbiór promieni świetlnych równoległych względem siebie nazywamy wiązką światła skierowanego.

Wiązkę promieni wybiegających z jednego punktu nazywamy rozbieżną. Wiązkę promieni zbiegających się w jednym punkcie nazywamy zbieżną. Promienie równoległe tworzą wiązkę równoległą. [Poz.6,s. 32]

Rys. 1. Wiązka rozbieżna, zbieżna, równoległa.

Źródło: opracowanie autorskie Camera obscura – ciemnia optyczna, zamknięte pudło z małym otworem, przez który pada

promieniowanie na ściankę tylną tworząc odwrócony obraz.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie ciała nazywamy źródłami światła? 2. Jaki zakres długości fal elektromagnetycznych obejmuje światło? 3. Jak przebiega rekcja fotolizy? 4. Na czym polega interferencja światła? 5. Na czym polega dyfrakcja światła? 6. Jak brzmi prawo odbicia światła? 7. Podaj wzór na prawo załamania światła? 8. Jak brzmi prawo prostoliniowego rozchodzenia się światła? 9. Które z ośrodków optycznych nazwiesz ośrodkami półprzeźroczystymi?


11

4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Zaobserwuj zjawisko czernienia bezpośredniego materiału światłoczułego.

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) przygotować materiał światłoczuły- papier pozytywowy, 2) przygotować nieprzezroczysty przedmiot lub przedmioty, 3) umieścić przedmioty na materiale światłoczułym, 4) wystawić go na działanie światła, 5) obserwować zjawisko czernienia bezpośredniego, 6) określić rodzaj reakcji chemicznej, 7) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 8) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − materiał światłoczuły pozytywowy, − przedmioty nieprzezroczyste, − plansze z reakcjami fotochemicznymi. Ćwiczenie 2 Zaobserwuj kąt odbicia światła od wypolerowanej metalowej płytki.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) przygotować latarkę z punktowym źródłem światła, 2) przygotować wypolerowana metalową płytkę, 3) wyciemnić pomieszczenie w którym będziesz wykonywać ćwiczenie, 4) skierować strumień światła z latarki w kierunku metalowej płytki, 5) zaobserwować promień odbity i kąt pod jakim odbija się promień, 6) wnioski dołączyć do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− latarka z punktowym źródłem światła, − wypolerowana metalowa płytka, − schemat przedstawiający zjawisko odbicia promienia od powierzchni zwierciadlanej. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) dokonać podziału źródeł światła? 2) wymienić naturalne źródła światła? 3) wymienić sztuczne źródła światła?


12

4) określić temperatury barwowe różnych źródeł światła? 5) podać zakres długości fal dla promieniowania nieb., zielonego,

czerwonego?

6) wymienić właściwości światła? 7) wymienić podstawowe prawa optyki geometrycznej? 8) scharakteryzować wiązkę światła rozbieżną, zbieżną, równoległą? 9) rozróżnić ośrodki optyczne?


13

4.2. Elementy optyki fotograficznej 4.2.1. Materiał nauczania

Soczewki Soczewka jest to bryła szklana ograniczona dwiema powierzchniami. Soczewka może

przekształcić równoległą wiązkę promieni w wiązkę zbieżną lub rozbieżną stąd dzielimy soczewki na:

- soczewki skupiające (dodatnie), - soczewki rozpraszające (ujemne). Soczewki dodatnie dzielimy na: dwuwypukłe, płasko-wypukłe, wklęsło-wypukła. Soczewki ujemne dzielimy na: dwuwklęsłe, płasko-wklęsłe, wypukło-wklęsłe.

Rys. 2. Rodzaje soczewek: dwuwypukła, płasko-wypukła, wklęsło-wypukła

dwuwklęsła, płasko-wklęsła, wypukło-wklęsła Źródło: opracowanie autorskie.

Ognisko i ogniskowa soczewki

Rys. 3. Bieg promieni w soczewce a. skupiającej b. rozpraszającej,

Źródło: Skórzyński W, Astrofotografia, Prószyński i S-ka, Warszawa 1998,s.9 Oś optyczna soczewki – to prosta przechodząca przez środki krzywizn obu powierzchni. Ognisko obrazowe F’ – to punkt skupienia promieni przyosiowych padających równolegle

do osi. Ognisko przedmiotowe F – jest to taki punkt na osi optycznej soczewki, że promienie

wychodzące z niego zostają przez soczewkę przetworzone w wiązkę przyosiową równoległą do osi optycznej dla soczewki cienkiej.[Poz.11,s.8]

Ogniskowa obrazowa f’ – odległość od soczewki do ogniska obrazowego F’. Ogniskowa przedmiotowa – jest to odległość od soczewki do ogniska przedmiotowego F. Soczewka gruba i układ soczewek W praktyce fotograficznej obiektywy fotograficzne są zbudowane z soczewek grubych.

Każdy układ soczewek można porównać do jednej soczewki grubej. Odległość ogniskowa f soczewki grubej jest to odległość od punktu głównego do ogniska.

Błędy optyczne soczewek Aberacja sferyczna – polega na tym że promienie światła biegnące od punktu świecącego

przez skrajne części soczewki załamują się silniej niż promienie przechodzące przez środek soczewki.

Aberacja komatyczna – dotyczy promieni przechodzących przez obiektyw i nachylonych do osi optycznej. W wyniku czego otrzymuje się na płaszczyźnie obraz wyciągnięty w kształcie przecinka.


14

Astygmatyzm – błąd powstający w wyniku ukośnego w stosunku do osi optycznej soczewki, biegu promieni światła padającego na soczewkę. Charakteryzuje się odzwierciedleniem punktów przedmiotu w postaci liniowych odcinków.

Aberacja chromatyczna – jest wadą wynikającą ze zjawiska rozszczepienia światła białego na promieniowanie barwne i powoduje powstanie wielu różnobarwnych obrazów zamiast ostrego obrazu białego punktu świecącego.

Krzywizna pola obrazu - obrazy tworzone przez promienie nachylone i osiowe układają się w różnych płaszczyznach ogniskowych. W wyniku tego otrzymujemy ostrą tylko środkową część obrazu a brzegi nieostre lub odwrotnie. Obraz przedmiotu otrzymuje się nie na płaszczyźnie, lecz na powierzchni kulistej.

Dystorsja - wada soczewki polegająca na tym, że na obrazie linie proste przedmiotu wykrzywiają się. Przysłona umieszczona przed soczewką daje dystorsję beczkowatą, za soczewką poduszkowatą. [Poz.9,s.]

Powstawanie obrazu optycznego Obraz optyczny można otrzymać za pomocą soczewki skupiającej lub układu soczewek

jakim jest obiektyw fotograficzny.

Rys.4. Powstawanie obrazu optycznego

Źródło: opracowanie autorskie Cechy obrazów optycznych:

- rzeczywiste lub urojone, - powiększone, w skali 1:1 lub pomniejszone, - proste i odwrócone.

Powstawanie obrazu optycznego w zależności od odległości przedmiotowej. x = przedmiot w odległości b. dużej. Obraz powstaje w ognisku . Otrzymujemy obraz

rzeczywisty, odwrócony i pomniejszony. x >2f przedmiot leży w dużej odległości przed obiektywem, jest to typowy przypadek dla

obiektywów fotograficznych. Otrzymujemy obraz rzeczywisty, odwrócony i pomniejszony. x = 2f przedmiot leży w odległości podwójnej ogniskowej – Otrzymujemy obraz

rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości. 2f > x >f – otrzymujemy obraz rzeczywisty, odwrócony i powiększony. Przypadek jest

typowy dla wykonania powiększeń fotograficznych. x = f przedmiot umieszczony w ognisku przedmiotowym - obraz nie powstaje. x <f przedmiot znajduje się między ogniskiem przedmiotowym F a soczewką – obraz jest

urojony, prosty i powiększony. Przypadek ten występuje gdy obserwujemy za pomocą lupy. 4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 2. Jakiego podziału soczewek możemy dokonać ze względu na działanie? 3. Jak będzie przekształcona wiązka promieni przechodząc przez soczewkę rozpraszającą? 4. Jak będzie przekształcona wiązka promieni przechodząc przez soczewkę skupiającą? 5. Który z punktów na osi optycznej określisz jako ognisko obrazowe? 6. Który z punktów na osi optycznej określisz jako ognisko przedmiotowe?


15

7. Jakie cechy charakteryzują obraz optyczny? 8. Jaki obraz powstanie gdy będziemy fotografować przedmiot umieszczony w odległości

przedmiotowej równej dwóm ogniskowym? 4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Ze zbioru soczewek utwórz dwie grupy soczewek : soczewki skupiające i soczewki rozpraszające. Określ ich nazwy i działanie.


1) przygotować zestaw soczewek, 2) przygotować schematy soczewek skupiających i rozpraszajacych, 3) pogrupować na soczewki dodatnie i ujemne, 4) nazwać poszczególne soczewki, 5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 6) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy − zestaw soczewek, − schematy soczewek. Ćwiczenie 2

Przyporządkuj schematom przedstawiającym błędy odwzorowania optycznego soczewek nazwy aberracji: dystorsja, aberracja sferyczna, aberracja komatyczna.


1) zapoznać się ze schematami przedstawiającymi poszczególne błędy soczewek, 2) wybrać te schematy na których występują wymienione w poleceniu błędy, 3) przyporządkować nazwy błędów schematom aberracji, 4) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 5) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − plansze ze schematami błędów odwzorowania optycznego, − plansze z nazwami błędów optycznych, − literatura, poradniki zawodowe.


16

4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) określić ognisko przedmiotowe i obrazowe dla soczewki cienkiej? 2) podać definicje odległości ogniskowej? 3) zilustrować powstawanie obrazu optycznego w zależności od odległości

przedmiotowej?

4) wymienić błędy optyczne soczewek? 5) scharakteryzować błąd aberracji sferycznej? 6) scharakteryzować błąd aberracji chromatycznej? 7) scharakteryzować błąd aberracji komatycznej?


17

4.3. Obiektywy fotograficzne: właściwości użytkowe i rodzaje

4.3.1. Materiał nauczania

Obiektyw – układ optyczny składający się z jednej lub z większej liczby soczewek albo z kombinacji zwierciadeł i soczewek, który odwzorowuje w płaszczyźnie obrazowej obraz rzeczywisty przedmiotów.

Fot. 1. Obiektyw.

Źródło: Langford. M.Fotografia od A do Z, Muza, Warszawa 1992,s.13 Przesłona – jest to urządzenie przeznaczone do regulacji wielkości strumienia świetlnego

przechodzącego przez obiektyw. Ma także wpływ na korygowanie błędów optycznych i wielkość głębokości ostrości.

Otwór względny – jest to stosunek średnicy źrenicy wejściowej do odległości ogniskowej. Wielość otworu względnego wyraża się w formie ułamka odległości ogniskowej.

Liczba przesłony - jest to odwrotność otworu względnego. Właściwości użytkowe obiektywu : to odległość ogniskowa, kąt widzenia, jasność. Odległość ogniskowa - odległość między ogniskiem optycznym obrazowym i punktem

węzłowym soczewki lub układu soczewek. Zależą od niej wymiary obrazu. Przy tych samych odległościach przedmiotowych można uzyskać mniejszą lub większą skalę odwzorowania.

Kąt widzenia obiektywu – kąt utworzony przez dwie proste przechodzące przez granice pola przedmiotu odwzorowanego przez obiektyw ostro w płaszczyźnie obrazu optycznego.

Wielkość pola obrazu – jest uzależniona od obrazowego kąta widzenia obiektywu a materiał światłoczuły można ustawić tylko w użytecznym polu obrazu, znajdującym się w centralnej części całkowitego pola obrazu.

Jasność obiektywu – jest to zdolność tworzenia przez obiektyw na warstwie światłoczułej lub matówce obrazu o mniejszej lub większej jasności. Zależy od wielości średnicy źrenicy wejściowej i odległości ogniskowej.

Rodzaje obiektywów Obiektywy krótkoogniskowe lub szerokokątne – których odległość ogniskowa jest

mniejsza niż przekątna formatu zdjęcia, charakteryzują się dużymi kątami widzenia.

Rys. 5. Zależność między odległością ogniskową obiektywu i kątem widzenia obrazu.

Źródło: Skórzyński W, Astrofotografia, Prószyński i S-ka, Warszawa 1998, s 44


18

Obiektywy standardowe (normalne) to obiektywy, których długość ogniskowej jest zbliżona do przekątnej formatu zdjęciowego. Kąt widzenia tych obiektywów zawiera się w granicach 48 - 58°, jest zbliżony do kąta widzenia oka ludzkiego i wynosi około 50°. Większość współczesnych aparatów fotograficznych w swoim standardowym zestawie wyposażona jest w obiektywy, których odległość ogniskowa jest w przybliżeniu równa przekątnej kadru: - dla formatu 24x36mm jest to ogniskowa 50mm (przekątna kadru równa się 43,3mm), - dla formatów zdjęciowych 6 x 6 cm (wymiar przekątnej - 79,2 mm) za ogniskową

standardową przyjmuje się 80 mm, - dla formatu 6 x 12 cm jest to ogniskowa 132 mm.

Obiektywy długoogniskowe (wąskokątne) mają ogniskową dłuższą od przekątnej formatu zdjęcia. Charakteryzują się; one wąskim kątem widzenia i przy wykonywaniu zdjęcia z tego samego punktu umożliwiają przedstawianie fotografowanego przedmiotu w większej skali niż obiektyw standardowy. Szczególną postacią obiektywów długoogniskowych są teleobiektywy czyli obiektywy tak skonstruowane, że całkowita długość obudowy jest znacznie krótsza niż wynikałoby to z ich ogniskowej.

Obiektywy krótkoogniskowe (szerokokątne) mają ogniskową znacznie krótszą niż przekątna kadru, kąt widzenia większy niż 60°. Obiektyw „rybie oko" jest to obiektyw o kącie widzenia 180°, 220 °, krótką ogniskową (6 do 8mm).

Obiektywy lustrzane. Zmniejszenie wymiarów i masy obiektywów o długich ogniskowych udało się dzięki specjalnej konstrukcji obiektywów, wzorowanej na budowie teleskopów astronomicznych.

Obiektywy PC lub PCS znane są najczęściej jako obiektywy Shift czyli możliwością przesunięcia osi optycznej lub możliwością równoległego przesunięcia osi optycznej obiektywu i jej pochylenia. Są to obiektywy krótkoogniskowe.

Obiektyw zmiennoogniskowy (transfokator, zoom) – rodzaj obiektywu fotograficznego, w którym możliwa jest płynna regulacja długości ogniskowej, zwykle bez zmiany płaszczyzny ogniskowania. Jeden obiektyw pozwala zastąpić kilka o obiektywów o stałej ogniskowej. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Który z układów optycznych nazwiemy obiektywem? 2. Jaką rolę pełni przesłona w obiektywie? 3. Jakie znasz właściwości użytkowe obiektywów? 4. Co to jest jasność obiektywu? 5. Jaka zależność występuje pomiędzy odległością ogniskową a przekątną formatu zdjęcia? 6. Jaka zależność występuje pomiędzy odległością ogniskową a kątem widzenia? 7. Jaka jest różnica między obiektywem długoogniskowym a teleobiektywem? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Wskaż na obiektywie fotograficznym standardowym i długoogniskowym pierścienie: odległości przedmiotowej, liczby przysłony, głębokości ostrości.


19


1) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiednie obiektywy fotograficzne, 2) wskazać i nazwać pierścień odległość przedmiotowej, 3) wskazać pierścień którym ustawisz przesłonę i nazwać go, 4) wskazać pierścień na którym odczytasz zakres głębokości ostrości i nazwać go, 5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 6) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia.


− obiektywy fotograficzne: standardowy, długoogniskowy, krótkoogniskowy, − plansze ze schematami obiektywów, − plansze tematyczne: wpływ odległości przedmiotowej na głębokość ostrości, − plansze tematyczne: wpływ odległości ogniskowej na głębokość ostrości, − plansze tematyczne: wpływ liczby przysłony na głębokość ostrości. Ćwiczenie 2

Ustaw na obiektywie zmiennogniskowym odległość ogniskową tak, aby otrzymać jak najmniejszy kąt widzenia.

Sposób wykonania ćwiczenia. Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku ćwiczeniowym,

2) sprawdzić kompletność wyposażenia stanowiska pracy do realizacji ćwiczenia, zgodnie z listą wyposażenia dla tego stanowiska,

3) zapoznawać się z poszczególnymi elementami wyposażenia stanowiska ćwiczeniowego oraz udostępnionymi instrukcjami obsługi sprzętu fotograficznego,

4) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny: aparat z obiektywem zmiennogniskowym,

5) ustawić odległość ogniskowa na najmniejszy zakres, 6) zaobserwować jakie jest pole widzenia przy zadanej długości ogniskowej, 7) ustawić odległość ogniskowa na średni zakres, 8) zaobserwować jakie jest pole widzenia przy zadanej długości ogniskowej, 9) ustawić odległość ogniskową na największy zakres, 10) zaobserwować jakie jest pole widzenia przy zadanej długości ogniskowej, 11) porównać zaobserwowane obszary przy poszczególnym ogniskowych, 12) porównać kąty widzenia obiektywu na różnych zakresach ogniskowych, 13) wybrać ogniskową która daje najmniejszy kąt widzenia obiektywu, 14) zapisać jakiej ogniskowej odpowiada najmniejszy kąt widzenia obiektywu, 15) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 16) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 17) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − aparat fotograficzny,


20

− obiektyw zmiennoogniskowy, − tablice poglądowe przedstawiające zakresy kątów widzenia obiektywu przy różnych

odległościach ogniskowych, − zestawy zdjęć przedstawiających ten sam motyw wykonanych obiektywami o różnych

odległościach ogniskowych. 4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) określić różnicę pomiędzy otworem względnym a liczbą przesłony? 2) sklasyfikować obiektywy fotograficzne? 3) scharakteryzować obiektywy krótkoogniskowe? 4) scharakteryzować obiektywy standardowe? 5) scharakteryzować obiektywy długoogniskowe? 6) wymienić właściwości użytkowe obiektywów? 7) podać wielkość ogniskowej obiektywu standardowego dla aparatu

małoobrazkowego? ?

8) podać wielkości od których zależy jasność obiektywu?


21

4.4. Ostrość obrazu fotograficznego 4.4.1. Materiał nauczania

Ostrość obrazu Między odległością przedmiotową (x), odległością obrazową (x’) oraz odległością

ogniskową soczewki ( f ) zachodzi stała zależność, którą przedstawia wzór soczewkowy: 1/x +1/x’=1/f

tj. suma odwrotności odległości przedmiotowej i odwrotności odległości obrazowej równa się odwrotności odległości ogniskowej soczewki. Spełnienie wzoru soczewkowego ma wpływ na uzyskanie ostrego obrazu w fotografii.

Krążki rozproszenia – jest to plamka świetlna będąca rzeczywistym obrazem punktu przedmiotu. Obrazy punktów znajdujących się w płaszczyźnie przedmiotowej zostaną odwzorowane w płaszczyźnie obrazowej jako punkty. Jako krążki rozproszenia zostaną odwzorowane punkty znajdujące się poza płaszczyzną obrazową.

Głębokość ostrości – nazywa się zdolność obiektywu do oddawania na matówce lub materiale światłoczułym ostrych obrazów obiektów położonych w różnych odległościach przedmiotowych, a więc nie leżących w płaszczyźnie nastawienia ostrości.

Głębokość ostrości zależy od: − odległości przedmiotowej – im większa odległość przedmiotowa tym głębia ostrości

większa. − wielkości liczby przesłony – im większa liczba przysłony tym głębia ostrości większa. − wielkości odległości ogniskowej obiektywu – im większa odległość ogniskowa tym głębia

ostrości mniejsza. − wielkości dopuszczalnych krążków rozproszenia – im większe dopuszczalne krążki

rozproszenia tym głębia ostrości większa.

Rys. 6. Wpływ liczby przysłony na głębię ostrości

Źródło: Daye D, Praktyczny kurs fotografii, Wydawnictwo Ryszard Kluszczyński,s 17, Odległość hiperfokalna – jest to najmniejsza odległość przedmiotowa, przy której

głębokość ostrości sięga do nieskończoności. 4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak przedstawisz zależności pomiędzy odległością przedmiotową, obrazową i odległością

ogniskową soczewki? 2. Na czym polega zjawisko głębokości ostrości? 3. Od jakich parametrów zależy głębia ostrości?


22

4. Jaką odległość określimy jako odległość hiperfokalną? 5. Jak krążki rozproszenia wpływają na głębię ostrości? 4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Na obiektywie sprawdź jak liczba przesłony wpływa na głębokość ostrości.


1) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni obiektyw fotograficzny, 2) ustawić na obiektywie standardowym odległość przedmiotową np.3 m, 3) odczytać zakres głębokości ostrości dla liczby przesłony 4, 4) odczytać zakres głębokości ostrości dla liczby przesłony 22, 5) porównać zakresy głębokości ostrości, 6) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia oraz uzasadnić jak liczba

przesłony wpływa na głębokość ostrości, 7) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 8) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − obiektywy fotograficzne: standardowy, długoogniskowy, − plansze ze schematami obiektywów, − plansze tematyczne: wpływ odległości przedmiotowej na głębokość ostrości, − plansze tematyczne: wpływ odległości ogniskowej na głębokość ostrości, − plansze tematyczne: wpływ liczby przysłony na głębokość ostrości. Ćwiczenie 2

Określ skalę odwzorowania 1:1 na matówce aparatu fotograficznego. Sposób wykonania ćwiczenia. Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku ćwiczeniowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia, które może być realizowane indywidualnie lub w zespołach (2-4 osób),


3) omówić głębię ostrości przy odwzorowaniach bliskich skali 1:1, 4) zapoznawać się z poszczególnymi elementami wyposażenia stanowiska ćwiczeniowego

oraz udostępnionymi instrukcjami obsługi sprzętu fotograficznego, 5) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt fotograficzny: aparat wielkoformatowy

z matówką, 6) przygotować zdjęcie lub rysunek do fotografowania, 7) ustawić na matówce obraz, 8) porównać wymiary liniowe obrazu optycznego z wymiarami zdjęcia za pomocą linijki, 9) określić skalę uzyskanego obrazu,


23

10) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 11) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 12) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: – aparat wielkoformatowy, – obiektyw, – matówka, – zdjęcie, – linijka. 4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) podać wzór soczewkowy? 2) określić zjawisko głębokości ostrości? 3) scharakteryzować czynniki wpływające na wielkość głębokość ostrości? 4) określić odległość hiperfokalną? 5) wyjaśnić jak liczba przysłony wpływa głębokość ostrości? 6) wyjaśnić jak odległość ogniskowa wpływa głębokość ostrości? 7) wyjaśnić jak liczba odległość przedmiotowa wpływa na głębokość

ostrości?


24

4.5. Aparaty fotograficzne i urządzenia pomocnicze. 4.5.1. Materiał nauczania

Aparaty fotograficzne Podstawowe elementy budowy aparatu fotograficznego to: obiektyw, migawka, celownik,

korpus, urządzenia pomocnicze. Obiektyw rzutuje obraz na matówkę lub materiał światłoczuły. Migawka jest o urządzenie do odmierzania czasu naświetlenia materiału światłoczułego

w aparacie. Wyróżniamy migawki centralne i szczelinowe. - Migawka centralna powoduje naświetlenie od razu całej powierzchni. Umieszczona jest

w obiektywie lub między soczewkami lub bezpośrednio za obiektywem. - Migawka szczelinowa powoduje stopniowe naświetlanie materiału światłoczułego

(pasami) podczas przebiegu szczeliny przed materiałem światłoczułym. Umieszczona jest bezpośrednio przed powierzchnią materiału światłoczułego.

Rys.7 Migawka centralna: a. zamknięta, b.

otwarta Źródło: Herdgecoe, Fotografia,s.14

Rys.8 Migawka szczelinowa: a. zamknięta, b. otwarta Źródło: Herdgecoe, Fotografia,s.14

Celownik jest to urządzenie które służy nam do wyboru wycinka fotografowanej

przestrzeni. W aparatach możemy spotkać celowniki: − Celownik matówkowe – duży, precyzyjny celownik. Wadą tego celownika jest

odwrócenie obrazu stronami. − Celownik lunetowy – składający się z soczewki skupiającej i rozpraszającej. Daje obraz

jasny, pomniejszony , obarczony błędem paralaksy. − Celownik lustrzany z pryzmatem pentagonalnym celowanie odbywa się przez obiektyw

zdjęciowy na lustro ruchome znajdujące się w aparacie, następnie obraz rzutowany jest w kierunku pryzmatu pentagonalnego, który odwraca obraz stronami.

Błąd paralaksy polega na przesunięciu i różnicy między obrazem obserwowanym przez celownik a obrazem który uzyskuje się na materiale światłoczułym. Oś optyczna aparatu nie pokrywa się z osią optyczną celownika. [Poz.6,s.151]

Rys.9 Celowniki.: optyczny, lustrzanka jednoobiektywowa, lustrzanka dwuobiektywowa

Źródło: Herdgecoe, Fotografia,s14 Odległościomierze (dalmierze)- są tu urządzenia służące do ustalenia odległości

przedmiotowej. Mierząc odległość przedmiotową ustawia się jednocześnie obiektyw we właściwej odległości obrazowej w stosunku do materiału światłoczułego.


25

Uniwersalnym rozwiązaniem zawierającym układ ustawiający ostrość jest połączenie matówki, mikrorastra, dalmierza klinowego i soczewki Frenkla pokrywającej matówkę.

Podział aparatów fotograficznych Format oznacza w fotografii rozmiar błony fotograficznej zakładanej do danego aparatu:

Tabela 1 : Podział aparatów ze względu na format Rodzaj aparatu Rodzaj materiału światłoczułego Format

aparaty miniaturowe błony perforowane i nieperforowane

8x11mm, 12,9mmx 17mm

aparaty małoobrazkowe błona małoobrazkowa perforowana 35mm, typ 135,

24 mm x36mm

aparaty średnioformatowe błona zwojowa typ 120 ,

6 x 4,5; 6 x 6, 6 x7; 6 x 9cm

aparaty wielkoformatowe błona arkuszowa,

9x12cm, 10x15cm, ...

Źródło: opracowanie autorskie Najbardziej popularnym formatem jest format małoobrazkowy. Do tej grupy aparatów

zaliczamy: aparaty kompaktowe, aparaty celownikowe, lustrzanki jednoobiektywowe. Wśród aparatów średnioformatowych rozróżniamy: lustrzanki jednoobiektywowe,

lustrzanki dwuobiektywowe i aparaty dalmierzowe. Lustrzanki dwuobiektywowe posiadają dwa obiektywy: górny jest celownikiem dolny służy do naświetlania materiału światłoczułego.

Aparaty wielkoformatowe dzielimy na aparaty na ławie optycznej i aparaty o konstrukcji sztywnej.

Aparaty specjalnego typu to: aparaty Polaroid , czyli aparaty do zdjęć natychmiastowych, aparaty panoramiczne – możliwość wykonania zdjęć krajobrazowych obejmujących poziomo kąt widzenia 120°, 180°, 360 i aparaty do zdjęć podwodnych.

Aparaty cyfrowe. Konstrukcja mechaniczna i optyczna aparatu cyfrowego podobna jest do aparatów

analogowych. Różnica polega tylko na materiale światłoczułym. Podstawowe elementy budowy aparatu cyfrowego. – Matryca CCD – element światłoczuły – matryca (najpopularniejsza CCD, matryca Super

CCD, układ CMOS.) Jest to niewielka płytka z rozmieszczonymi regularnie elementami światłoczułymi – krzemowymi fotodiodami, rejestrująca obraz. Jest ona odpowiedzialna za przetworzenie na postać elektryczną wpadającego przez obiektyw obrazu.

– Obiektyw . Większość cyfrowych aparatów wyposażona jest we wbudowany obiektyw, jedynie cyfrowe lustrzanki pozwalają na wymianę obiektywów.

– Aparaty cyfrowe nie zawsze maja migawkę. Czas ekspozycji regulowany jest elektronicznie. Większość aparatów pracuje w sposób ciągły, tzn. przetwarza obraz na bieżąco. Przyciśnięcie spustu wyzwalającego aparat powoduje tylko zmianę pracy z jałowego na czynny. Zapis obrazu następuje w momencie przyciśnięcia spustu aparatu. Migawka występuje w aparatach profesjonalnych.

– Monitor LCD. Wyświetlacz ciekłokrystaliczny pozwalający na podgląd obrazu podczas kadrowania, odtwarzanie zarejestrowanych plików zdjęciowych, oraz korzystanie z wyświetlanego menu, umożliwiającego wybór opcji i nastawianie parametrów fotografowania.


26

– Celownik – służy do kadrowania obrazu. Większość cyfrowych kompaktów wyposażona jest w celownik lunetkowy. W niektórych aparatach do kadrowania służy monitor LCD.

– Bufor – pamięć typu RAM, używana do chwilowego przechowywania zarejestrowanych zdjęć cyfrowych.

Nośniki informacji. Aparaty cyfrowe przechowują zarejestrowane zdjęcia na kartach pamięci typu flash. Są to małe kostki pamięci RAM, które nie wymagają stałego zasilania.

Rodzaje aparatów cyfrowych: aparaty kompaktowe, lustrzanki jednoobiektywowe, przystawki skanujące do aparatów studyjnych – wielkoformatowych, średnioformatowych.

Urządzenia automatyzujące technikę zdjęciową. Współczesne aparaty wyposażone są w urządzenie i funkcje, służące do przyspieszenia

i zautomatyzowania procesu zdjęciowego. Autofocus (AF) system automatycznego ustawiania ostrości w aparatach fotograficznych.

Istnieją dwa rozwiązania umożliwiające automatyczne nastawienie ostrości w aparacie: system aktywny i pasywny. Aktywny - dalmierz mierzy odległość aparatu od obiektu przy pomocy wiązki promieni podczerwonych lub ultradźwięków, a następnie przekazuje tę informację do aparatu, który ustawia odpowiednio obiektyw. Pasywny - polega na mierzeniu kontrastu pomiędzy detalami w kadrze. Maksimum kontrastu oznacza prawidłowe ustawienie ostrości. Tryb pasywny jest najbardziej popularną metodą ustawiania ostrości w lustrzankach jednoobiektywowych. Stosuje się tutaj zespół kilku czujników AF, najczęściej ułożonych na planie krzyża. W danej chwili wykorzystuje się jeden z nich. Ze względu na sposób wyboru odpowiedniego czujnika system AF może pracować w różnych trybach.

Światłomierz wbudowany w aparat fotograficzny, dokonuje pomiaru światła przez obiektyw aparatu (system TTL dzięki czemu pomiar uwzględnia kąt widzenia obiektywu, przedłużenie wyciągu obiektywu oraz założone na obiektyw filtry).

Programy tematyczne - tryby pracy aparatu fotograficznego, w których automatyka dobiera tak parametry ekspozycji aby uzyskać optymalny efekt końcowy dla danego tematu. Przykładami programów tematycznych są:

Sport – Zautomatyzowana preselekcja czasu. W celu uniknięcia poruszenia zdjęcia, aparat ustala krótki czas naświetlania, dobierając do niego przysłonę.

Krajobraz – ostrość ustawiana jest na nieskończoność i maksymalnie zamykana jest przysłona. Powoduje to taki efekt, że uzyskujemy dużą głębię ostrości

Portret. Aparat przyjmuje ogniskową ok. 80 mm oraz czas naświetlania dobrany do przysłony mniej więcej f = 4-5,6. Powoduje to małą głębię ostrości i rozmycie tła.

Macro – tryb do zdjęć z bliska. Funkcja ta polega głównie na zmianie zakresu ostrości, w lepszych aparatach wpływa na nieznaczną korekcję pomiaru światła.

Bracketing – korekcja naświetlania w powiązaniu ze zdjęciami seryjnymi. Najczęściej naświetlane są trzy klatki: niedoświetlona, zgodna z pomiarem, a trzecia prześwietlona.

Różne rodzaje trybów do zdjęć w nocy. Najczęstszą sytuacją jest fotografowanie osób na tle rozświetlonych budynków, nastawiona na doświetlane.

Rys. 10. piktogramy Źródło:instrukcja obsługi aparatu cyfrowego Sony DSC-V1

Samowyzwalacz - bardzo przydatna funkcja, polegająca na opóźnieniu wyzwolenia migawki. Powala zrobić zdjęcie samemu sobie, np. dołączyć do fotografowanej grupy.

Większość aparatów ma wbudowaną lampę błyskową.


27

Sprzęt pomocniczy Do aparatów fotograficznych dostępna jest cała gama wyposażenia dodatkowego. Jeśli chcemy wykonać zdjęcie z dłuższym czasem otwarcia migawki lub używać

teleobiektywów, należy używać statywu. Tylko on zapewni nam ostre i nieporuszone zdjęcia.Statywy mogą być jednonożne lub trójnożne. Statywy o jednej nodze, zwane monopadami, używa się do wykonywania zdjęć w warunkach gdzie nie ma czasu, lub miejsca na rozstawienie normalnego statywu (zdjęcia reporterskie, przyrodnicze). Najczęściej spotykanym statywem jest statyw trójnożny z kolumną centralną, poręczną w korekcji ustawienia wysokości.

Wężyk spustowy spełnia trzy podstawowe zadania - umożliwia wyzwolenie migawki bez dotykania aparatu (przydatne przy wykonywaniu zdjęć przy długich czasach), wyzwolenie migawki z pewnej odległości od aparatu oraz wyzwolenie kilku elementów jednocześnie (dwa aparaty, aparat i kilka lamp, aparat i przysłona obiektywu itp.). Inne przydatne w technice zdjęciowej akcesoria to: filtry, osłony przeciwsłoneczne, mieszki i pierścienie pośrednie.

Podstawowym zabezpieczeniem sprzętu jest pokrowiec, torba fotograficzna. Powinna ona chronić sprzęt przed uszkodzeniami mechanicznymi oraz przed opadami atmosferycznymi. Przydatne są również przybory do czyszczenia sprzętu: ściereczka antystatyczna, pędzelek, sprężone powietrze lub gruszka. 4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaką funkcję w aparacie fotograficznym spełnia obiektyw? 2. Jaką funkcję w aparacie fotograficznym spełnia celownik? 3. Jaką funkcję w aparacie fotograficznym spełnia migawka? 4. Jaki można przeprowadzić podział aparatów pod względem formatu? 5. Jak można podzielić aparaty średnioformatowe? 6. Czym jest matryca CCD dla aparatu? 7. Jaka jest różnica między aparatem cyfrowym a tradycyjnym? 8. Jak działa aktywny system autofokus? 9. Jakie zadanie spełnia wężyk spustowy? 10. Co to jest system TTL? 11. Podaj przykład programów tematycznych wykorzystywanych w aparatach ? 12. Wymień sprzęt pomocniczy do aparatu fotograficznego. 4.5.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Przedstaw na dwóch oddzielnych tablicach wady i zalety aparatów: małoobrazkowych, średnioformatowych, wielkoformatowych.

Sposób wykonania ćwiczenia: Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z literaturą zawodowa, katalogami oraz stronami www. producentów aparatów fotograficznych,

2) przeanalizować treści pod względem wad i zalet aparatów małoobrazkowych, 3) przeanalizować treści pod względem wad i zalet aparatów średnioformatowych, 4) przeanalizować treści pod względem wad i zalet aparatów wielkoformatowych,


28

5) wypisać wady i zalety aparatów małoobrazkowych, 6) wypisać wady i zalety aparatów średnioformatowych, 7) wypisać wady i zalety aparatów wielkoformatowych, 8) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 9) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − literatura zawodowa, − katalogi sprzętu fotograficznego różnych producentów, − komputer z dostępem do Internetu. Ćwiczenie2

Wskaż i nazwij podstawowe elementy budowy aparatu małoobrazkowego. Sposób wykonania ćwiczenia. Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) dobrać z zestawu wyposażenia aparat fotograficzny małoobrazkowy, 2) wskazać poszczególne elementy budowy aparatu, 3) określić funkcję poszczególnych elementów, 4) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 5) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − tradycyjny aparat małoobrazkowy, − aparat cyfrowy, − aparat wielkoformatowy. Ćwiczenie 3

Wypisz z podanych katalogów urządzenie określone jako sprzęt pomocniczy wykorzystywany do wykonywania zdjęć plenerowych i studyjnych.

Sposób wykonania ćwiczenia . Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) wybrać katalogi ze sprzętem pomocniczym, 2) dokonać wyboru sprzętu pomocniczego, 3) sporządzić listę sprzętu pomocniczego do zdjęć plenerowych, 4) sporządzić listę sprzętu pomocniczego do zdjęć studyjnych, 5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 6) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − katalogi sprzętu fotograficznego różnych firm, − literatura zawodowa, − komputer z dostępem do Internetu.


29


Tak

Nie 1) wymienić podstawowe elementy aparatu analogowego? 2) wymienić podstawowe elementy aparatu cyfrowego? 3) podać format filmu fotograficznego dla aparatu małoobrazkowego? 4) podać format filmu fotograficznego dla aparatu średnioformatowego? 5) wymienić rodzaje celowników? 6) wymienić rodzaje migawek? 7) podzielić aparaty cyfrowe? 8) wyjaśnić pojęcie autofokus? 9) rozróżnić programy tematyczne? 10) omówić rodzaje statywów fotograficznych? 11) wskazać zastosowanie trybów tematycznych? 12) podać zastosowanie samowyzwalacza?


30

4.6 Oświetlenie i źródła światła stosowane w fotografii 4.6.1. Materiał nauczania

Rodzaje oświetlenia Dla fotografa oświetlenie jest istotne z trzech punktów widzenia: wielkości oświetlenia,

rodzaju i barwy. Oświetlenie i jego wielkości jest ważna z punktu widzenia ustalenia czasu naświetlenia i odpowiedniej liczby przesłony. W celu realistycznego odtworzenia fotografowanego przedmiotu, ważna jest geometria padania promieni, a więc rodzaj i kierunek światła.

Światło skierowane – promienie światła biegną do siebie równolegle i tak padają na przedmiot. Z takim przypadkiem mamy do czynienia, gdy korzystamy z bezpośredniego światła słonecznego, albo ze światła sztucznego z reflektora lub innego źródła wyposażonego w silny odbłyśnik.

Światło rozproszone – promienie przecinają się w różnych kierunkach w sposób nieuporządkowany. Światło rozproszone powstaje wtedy, gdy np. niebo jest zachmurzone, albo po przejściu przez szyby mleczne.

Światło bezpośrednie – rodzaj oświetlenia, zarówno skierowanego jak i rozproszonego, przy którym światło pada bezpośrednio na fotografowany przedmiot.

Światło odbite – światło które po drodze zostało odbite przez dowolną powierzchnię. Światło odbite, zwane pośrednim, jest więc zawsze światłem częściowo lub bardziej rozproszonym. Światło odbite przyjmuje zawsze barwę powierzchni odbijającej.

Kierunki oświetlenia Następnym ważnym czynnikiem, mającym wpływ na podwyższenie albo spłaszczanie

kontrastu obrazu i na oddziaływanie przestrzenne oraz charakterystykę reprodukcji kształtów jest kierunek, z którego światło pada na przedmiot, zwany kierunkiem oświetlenia.

Oświetlenie przednie – skierowanie światła na przedmiot od strony fotografa i aparatu fotograficznego. Światło pada wtedy w przybliżeniu zgodnie z kierunkiem osi optycznej obiektywu, na obrazie nie wystąpią żadne cienie, gdyż leżą z tyłu za przedmiotem. W oświetleniu przednim przedmioty wydają się płaskie, mało plastyczne.

Oświetlenie boczne – światło pada na przedmiot pod kątem zbliżonym do prostego (w stosunku do osi optycznej). W następstwie oświetlona będzie tylko połowa przedmiotu, podczas gdy druga połowa znajdzie się w głębokim cieniu.

Oświetlenie konturowe – źródło światła jest umieszczone za fotografowanym przedmiotem, wskutek czego powstają aureole.

Oświetlenie górne – światło pada na przedmiot mniej lub bardziej pionowo z góry. Odpowiada to naturalnemu oświetleniu słonecznemu.

Oświetlenie dolne – nie występuje praktycznie w naturze i z tej racji, jeśli je zastosujemy, oddziałuje w każdym przypadku niesamowicie, najczęściej jednak nienaturalnie.

Funkcje oświetlenia Z punktu widzenia funkcji

rozróżniamy następujące oświetlenia w fotografii: - oświetlenie zasadnicze , - oświetlenie pomocnicze, - oświetlenie efektowe, - oświetlenie tła.

Rys. 11. Funkcje oświetlenia Źródło: opracowanie autorskie


31

Do oświetlenia zasadniczego (głównego) używamy najsilniejszego źródła światła. Oświetlenie zasadnicze decyduje o wytwarzaniu wrażenia głębi przestrzeni na obrazie. Wprowadzanie dodatkowego oświetlenia musi być podporządkowane oświetleniu zasadniczemu. Oświetlenie zasadnicze powinno być światłem dominującym, które jest skierowane z określonego kierunku, wprowadzone jako pierwsze na planie zdjęciowym.

Wszystkie źródła światła, które służą do podkreślenia wytworzonego przez oświetlenie zasadnicze nastroju, dają oświetlenia pomocnicze. Mogą to być źródła o różnej mocy i rodzaju. Oświetlenie pomocnicze może być kierowane w dowolnych kierunkach i pod dowolnym kątem w stosunku do osi optycznej aparatu.

Oświetlenie efektowe to rodzaj oświetlenia pomocniczego, które nie tylko uzupełnia oświetlenie zasadnicze, ale wnosi do obrazu dodatkowy akcent. Najczęściej uzyskujemy je za pomocą słabszego reflektora lub strumienicy.

Oświetlenie tła – zadaniem jest nadanie właściwego odcienia i luminancji tłu znajdującemu się za fotografowanym przedmiotem. Oddzielenie tła od przedmiotu zdjęcia wpływa na plastyczność obrazu. [Poz.6,s.225-230]

Źródła światła stosowane w fotografii. Źródła światła możemy podzielić na naturalne i sztuczne. Najczęściej stosowane

w fotografii naturalne to słońce, natomiast sztuczne to światło żarowe i światło błyskowe. Światło żarowe, jest to sztuczne światło emitowane w wyniku rozgrzania wewnątrz

szklanej bańki (żarówki) drucika wolframowego. Temperatura barwowa (Tc) światła żarówek wolframowych wynosi od ok. 2600 K do 2850 K.

Żarówki fotograficzne, zwane żarówkami przewoltowanymi dają światło o temperaturze barwowej 3200-3400K, zawierające większy udział promieniowania krótkofalowego, które działa silniej na światłoczuły materiał.

Żarówki jodowo-kwarcowe, zwane halogenowymi dają strumień świetlny prawie na stałym poziomie w przeciwieństwie do żarówek przewoltowanych, w których w miarę zużycia następuje spadek mocy strumienia świetlnego. Żarówki halogenowe emitują światło o temperaturze barwowej 3000 - 3400 K.

Lampy błyskowe to sztuczne źródło światła białego o Tc ~ 5600 K. Ilość światła zależy od mocy lampy i czasu trwania błysku. W nowoczesnych lampach czas trwania błysku może wynosić od 1/400 do 1/20000 s. Wadą lamp błyskowych są: ograniczony zasięg błysku, daje cienie za obiektem fotografowanym, i może powodować wystąpienie efektu "czerwonych oczu". Wielkością charakteryzującą lampę błyskową jest liczba przewodnia - jest to liczba określająca „moc” lampy, określana przez producentów przeważnie dla czułości filmu ISO 100/210. Im większa liczba tym silniejszy błysk.

Przy fotografowaniu z lampą błyskową należy zwrócić uwagę na czas synchronizacji lampy błyskowej z migawką. Jest to czas, przy którym w momencie błysku lampy migawka odsłoni całą płaszczyznę błony. Dla aparatów z migawką szczelinową to 1/60 lub 1/250 s. Dla aparatów z migawką centralną mogą być równe najkrótszemu czasowi otwarcia migawki.

Rozróżnić możemy podstawowe typy lamp błyskowych: − lampy samodzielne, które mocuje się w specjalnej stopce u góry aparatu (najczęściej

spotykane w lustrzankach), − lampy wbudowane, stanowiące integralne cześć aparatu (głównie w aparatach

kompaktowych), − studyjne lampy błyskowe. [Poz.9,s.131-135]


32


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 2. Jak rozchodzi się światło skierowane? 3. Jak rozchodzi się światło rozproszone? 4. Jaką funkcje pełni oświetlenie zasadnicze? 5. Jaką funkcje pełni oświetlenie pomocnicze? 6. Jaką funkcje pełni oświetlenie efektowe? 7. Jaką funkcje pełni oświetlenie tła? 8. Jak można podzielić źródła światła? 9. Co to jest liczba przewodnia lampy błyskowej? 4.6.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Określ kierunki oświetlenia zmieniając położenie źródła światła. Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku

ćwiczeniowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia, które może być realizowane indywidualnie lub w zespołach (2-4 osób),

2) dobrać z zestawu wyposażenia reflektor fotograficzny, 3) ustawić model lub przedmiot trójwymiarowy, 4) ustawić źródło światła względem modela lub przedmiotu w położeniu dolnym, 5) przeanalizować efekty oświetleniowe, 6) ustawić źródło światła względem modela lub przedmiotu w położeniu górnym, 7) przeanalizować efekty oświetleniowe, 8) ustawić źródło światła względem modela lub przedmiotu w położeniu przednim, 9) przeanalizować efekty oświetleniowe, 10) ustawić źródło światła względem modela lub przedmiotu w położeniu bocznym, 11) przeanalizować efekty oświetleniowe, 12) nazwać poszczególne kierunki oświetlenia, 13) narysować schemat kierunków oświetlenia, 14) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 15) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, opisać osiągnięte efekty

przy zastosowaniu różnych kierunków oświetlenia, 16) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − źródła światła, np. reflektor studyjny, − model lub przedmiot trójwymiarowy, − plansze ze schematami oświetleniowymi, − poradniki zawodowe.

Ćwiczenie 2 Wskaż funkcje oświetlenia na planie zdjęciowym dysponując zestawem oświetlenia

studyjnego.


33


1) przygotować zestaw oświetleniowy studyjny, 2) ustawić model lub przedmiot trójwymiarowy, 3) ustawić źródło światła zgodnie z jego funkcją zasadniczego, 4) ustawić źródło światła zgodnie z jego funkcją pomocniczego, 5) ustawić źródło światła zgodnie z jego funkcją efektowego, 6) ustawić źródło światła zgodnie z jego funkcją tła, 7) przeanalizować efekty oświetleniowe, 8) nazwać poszczególne funkcje oświetlenia, 9) narysować schemat funkcji oświetlenia, 10) opisać osiągnięte efekty przy zastosowaniu różnych funkcji oświetlenia.

Wyposażenie stanowiska pracy: − zestaw lamp studyjnych, − model lub przedmiot trójwymiarowy, − plansze ze schematami oświetleniowymi, − tło, − poradniki zawodowe. 4.6.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) rozróżnić rodzaje oświetlenia? 2) rozróżnić funkcje oświetlenia? 3) nazwać kierunki oświetlenia? 4) przeanalizować efekty oświetleniowe? 5) podzielić lampy błyskowe? 6) wyjaśnić co to jest czas synchronizacji? 7) określić temperaturę barwową światła żarowego? 8) określić temperaturę barwową światła lampy błyskowej?


34

4.7. Ekspozycja materiałów fotograficznych 4.7.1. Materiał nauczania

Ekspozycja materiałów światłoczułych Ekspozycja (naświetlanie) materiału światłoczułego w aparacie fotograficznym jest to

czynność polegająca na otwarciu obiektywu celem wpuszczenia strumienia świetlnego do wnętrza aparatu. Na materiale światłoczułym powstaje obraz utajony.

Na wielkość naświetlenia materiału światłoczułego ma wpływ: liczba przesłony i czas naświetlenia. [Poz.6,s.276]

Aby na materiale światłoczułym otrzymać obraz utajony należy dobrać odpowiednią wielkość naświetlenia. Jest to wielkość fotometryczna, którą możemy wyrazić wzorem: H = E • t

H – naświetlenie (wyrażone w luksosekundach), E – oświetlenie (wyrażone w luksach), t – czas (wyrażony w sekundach). Naświetlenie powoduje powstanie obrazu utajonego w materiale światłoczułym. Składa

się on z atomów srebra, które wydzielają się w miejscach naświetlonych kryształów halogenku srebra. Obraz utajony przeprowadza się w obraz widzialny w procesie wywoływania. [Poz.6,s.276]

Ekspozycja (naświetlanie) Aby prawidłowo naświetlić zdjęcie należy określić poziom natężenia oświetlenia

w fotografowanej scenie. Na podstawie tych wyników ustawia się odpowiednie parametry: czas naświetlania i przesłonę, nazywamy je parametrami ekspozycji. Urządzenie do pomiaru natężenia oświetlenia to światłomierz.

Światłomierze mogą występować jako urządzenia oddzielnie i układy pomiarowe wbudowane w aparat. Światłomierz wbudowany w aparat fotograficzny, dokonuje pomiaru przez obiektyw aparatu (system TTL), dzięki czemu pomiar uwzględnia kąt widzenia obiektywu, przedłużenie wyciągu obiektywu oraz założone na obiektyw filtry.

Wyróżniamy światłomierze do światła ciągłego i błyskowego. Pomiar światła możemy prowadzić mierząc światło padające bezpośrednio ze źródła

światła lub mierząc światło odbite od fotografowanego obiektu.

Trzy podstawowe metody pomiaru światła: Pomiar matrycowy (wielosegmentowy) – Powierzchnia kadru podzielona jest na pola,

światłomierz (matryca światłoczuła) mierzy światło w każdym z tych pól oddzielnie. Po analizie światła i kontrastów w kadrze proponuje parametry ekspozycji.

Pomiar centralnie ważony – w tym pomiarze dokonuje się odczytu ze środka kadru (około 75%) a pozostałe 25% z reszty obrazu. takie rozwiązanie bazuje na założeniu, że najczęściej główny obiekt zdjęcia, a więc na którego ekspozycję powinniśmy zwracać największą uwagę, znajduje się w centrum kadru.

Pomiar punktowy – ten pomiar pobierany jest tylko z jednego niewielkiego obszaru w kadrze.


35


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaką czynność określisz jako naświetlenie (ekspozycję) materiału światłoczułego? 2. Jakie parametry mają wpływ na wielkość naświetlenia? 3. Co powstaje w materiale światłoczułym w wyniku naświetlenia? 4. Jakie urządzenia służą do pomiaru oświetlenia? 5. Jaka jest różnica w sposobie pomiaru światła odbitego i padającego? 6. Jakie znasz pomiary światła przez obiektyw? 7. Jak działa matrycowy pomiar światła?

4.7. 3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Porównaj pomiar światła padającego i odbitego od powierzchni szarej, białej i czarnej posługując się światłomierzem.




3) zapoznawać się z poszczególnymi elementami wyposażenia stanowiska ćwiczeniowego oraz udostępnionymi instrukcjami obsługi sprzętu fotograficznego,

4) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt, 5) przygotować trzy plansze o barwach: szarej, białej, czarnej, 6) oświetlić planszę szarą światłem ciągłym, 7) dokonać pomiaru światła padającego i odbitego, 8) oświetlić planszę białą światłem ciągłym, 9) dokonać pomiaru światła padającego i odbitego, 10) oświetlić planszę czarną światłem ciągłym, 11) dokonać pomiaru światła padającego i odbitego, 12) porównać wyniki i zrobić zestawienie w tabeli, 13) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 14) dołączyć do portfolio wraz z adekwatnym opisem ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy: − plansze o barwie: białej, szarej, czarnej, − zestaw oświetleniowy, − światłomierz. Ćwiczenie 2 Pomiar światłomierzem wskazał następujące parametry ekspozycji: czas naświetlania: t = 1/125 s., liczba przesłony 5,6. Jaki będzie czas naświetlania, jeśli liczbę przesłony zwiększymy do 16.


36


1) przypomnieć sobie wzór na naświetlanie, 2) wyjaśnić jak zmiana przysłony o jeden stopień wpływa na wielkość czasu naświetlania, 3) obliczyć czas naświetlania dla liczby przesłony 16, 4) przedstawić wyniki.

Wyposażenie stanowiska pracy: − kartki papieru, − poradniki zawodowe. 4.7.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz:

Tak

Nie 1) wyjaśnić wzór na naświetlenie? 2) określić czym jest obraz utajony? 3) wymienić rodzaje światłomierzy? 4) wymienić sposoby pomiary światła? 5) scharakteryzować punktowy pomiar światła? 6) scharakteryzować matrycowy pomiar światła? 7) scharakteryzować pomiar centralnie ważony?


37

4.8. Podstawy techniki zdjęciowej 4.8.1. Materiał nauczania

Rozpatrując różne rodzaje zdjęć, należy uwzględnić czynniki które wpłyną na zastosowanie odpowiedniej techniki ich wykonania są to:

− powtarzalność ustawienia przedmiotu zdjęcia, − czas istnienia przedmiotu zdjęcia, − wielkość i rodzaj przedmiotu, − ruch przedmiotu, − rodzaj oświetlenia, − odległość przedmiotu i jego umieszczenie, − wymagana ilość i rodzaj informacji jakie należy zanotować na obrazie, − barwy przedmiotu. [Poz.6, s.301] W zależności od wzajemnego stosunku tych czynników dobieramy odpowiednia

kompozycję zdjęcia, głębię ostrości, ustawienie ostrości, parametry naświetlenia. Uwzględniamy odpowiednie techniki sprzętowe: aparaty, obiektywy, filtry, oświetlenie

naturalne, lampy błyskowe, oświetlenie studyjne, sprzęt pomocniczy. Tematyka zdjęć jest ściśle powiązana z techniką wykonania. Zdjęcia pod względem tematu

możemy podzielić na rodzaje fotografii: krajobrazowe, portretowe, reportażowe, reklamowe, dokumentalne, katalogowe, przyrodnicze. Możemy wprowadzić również podział na zdjęcia amatorskie i zawodowe. Jeszcze inny podział to: techniczne, naukowe, dokumentalne artystyczne, eksperymentalne. Technikę wykonywania zdjęcia możemy podzielić na kilka etapów.

Mając ustalony temat zdjęcia dokonujemy wyboru obiektu, rodzaj aparatu, obiektywu o określonej odległości ogniskowej.

Następnie wybieramy wycinek przestrzeni przedmiotowej który będziemy fotografować. Ustalenie kadru dokonujemy w celowniku lub na ekranie LCD aparatu fotograficznego. Zwracamy uwagę na kompozycję, oświetlenie, perspektywę. Skróty perspektywiczne pojawiające się na zdjęciu zależą do odległości przedmiotowej, natomiast nie zależą od odległości ogniskowej.

Istotną rolę odgrywa kierunek ustawienia osi optycznej aparatu i wysokość z jakiej wykonuje się zdjęcie. − Perspektywa normalna - gdy obiektyw aparatu jest na wysokości twarzy lub piersi

fotografowanej osoby lub na wysokości ważnych elementów fotografowanych przedmiotów. Jest ona dla nas naturalna, gdyż na co dzień oglądamy świat z tej perspektywy.

− Perspektywa ptasia - obiektyw umieszczony wysoko, osoby lub przedmioty fotografowane z góry.

− Perspektywa żabia - obiektyw umieszczony nisko, osoby lub przedmioty fotografowane z dołu. Następny etap to nastawienie obrazu na ostrość w sposób manualny lub poprzez

autofocus. Ustalenie warunków naświetlenia poprzez dobór czasu naświetlenia i przesłony. Wyzwolenie spustu migawki dokonuje ekspozycji na nośniku.


38


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie czynniki wpływają na wybór techniki zdjęciowej? 2. Od czego zależy technika wykonania zdjęcia? 3. Jakiego podziału zdjęć możesz dokonać ze względy na temat? 4. Gdzie dokonujemy wyboru wycinka przestrzeni przedmiotowej? 5. Wymień etapy wykonania zdjęcia. 6. Kiedy uzyskujemy na zdjęciu perspektywę normalną? 7. Jakie są sposoby ustawiania ostrości? 4.8.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Ze zbioru zdjęć utwórz grupy zdjęć tematycznych: fotografii portretowej, fotografii krajobrazowej, architektury.


1) zapoznać się z tematyką zdjęć, 2) dokonać selekcji i podziału na grupy tematyczne, 3) określić temat zdjęć, 4) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia oraz uzasadnić wybór, 5) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − zbiór zdjęcie. Ćwiczenie 2

Ze zbioru zdjęć wybierz zdjęcia przedstawiające ruch przedmiotu.


1) zapoznać się z tematyką zdjęć, 2) dokonać selekcji, 3) omówić sposób wykonania zdjęcia, 4) opisać jak ruch przedmiotu wpływa na wybór techniki wykonania zdjęcia, 5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia oraz uzasadnić wybór, 6) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy − zbiór zdjęć o następującej tematyce: fotografia portretowa, fotografia krajobrazowa,

architektura.


39


Tak

Nie 1) omówić czynniki wpływające na wybór techniki zdjęciowej? 2) omówić jak ruch przedmiotu wpływa na dobór parametrów naświetlania? 3) omówić rodzaje fotografii ze względu na temat? 4) zaplanować etapy wykonania zdjęcia? 5) wymienić etapy wykonania zdjęcia? 6) rozróżnić perspektywy z jakiej możemy wykonać zdjęcia?


40

4.9. Teoria widzenia barw i metody otrzymywania barw 4.9.1. Materiał nauczania

Z punktu widzenia fotografii barwnej oraz odbioru wrażeń przez człowieka, widmo

światła białego dzielimy na trzy zakresy podstawowe: promieniowanie niebieskie, zielone i czerwone.

W siatkówce oka, na którą pada poprzez soczewki obraz znajdują się dwa rodzaje światłoczułych elementów zwanych pręcikami i czopkami. Pręciki cechuje duża światłoczułość dającą możliwość widzenia jednobarwnego przy słabych warunkach oświetleniowych, natomiast czopki są mniej światłoczułe, ale reagują na fale elektromagnetyczne o różnej długości. Każdy z trzech rodzajów czopków jest uczulony na 1/3 promieniowania widma (niebieskie, zielone, czerwone). Za pomocą czopków można rozróżnić barwy, natomiast za pomocą pręcików widzimy jednobarwnie.

Barwy chromatyczne to barwy kolorowe. Podczas ich odbioru czopki w oku ludzkim są drażnione nierównomiernie.

Barwy achromatyczne (barwy niekolorowe) są to wszystkie barwy nie posiadające dominanty barwnej, a więc kolory: biały, czarny oraz wszystkie stopnie szarości.

Każda barwa achromatyczna to zrównoważona mieszanina widzialnych fal elektromagnetycznych wywołująca u obserwatora, w bieżących warunkach obserwacji, wrażenie psychiczne braku odcienia któregokolwiek z kolorów.

Jeśli z widma światła białego odejmie się pewną część promieniowania to barwa która pozostanie jest barwa dopełniającą. Rozróżniamy trzy podstawowe pary barw wzajemnie dopełniających się:

Tabela : Pary barw wzajemnie dopełniających się Barwy podstawowe Barwy dopełniające Niebieska Żółta Zielona purpurowa Czerwona niebieskozielona

Źródło: Opracowanie autorskie Par barw wzajemnie dopełniających się jest bardzo dużo. Parametrami charakteryzującymi każdą barwę są: odcień, jasność, nasycenie. Jasność- jest

to odczucie, że powierzchnia odbija więcej lub mniej padającego na nią promieniowania. Odcień jest to odczucie optyczne koloru, określane wyrażeniami takimi jak: żółty, czerwony, niebieski, zielony, brązowy itd. Nasycenie - parametr określającym intensywność barwy, ilustrującym jednocześnie czystość barwy.

Metody otrzymywania barw Addytywna metoda otrzymywania barw - metoda w której za pomocą mieszania trzech

barw podstawowych: niebieskiej, zielonej i czerwonej można otrzymać wszystkie inne barwy w tym barwy achromatyczne. Jeśli na biały ekran skierujemy trzy rzutniki światła białego z nałożonymi trzema filtrami o barwach podstawowych: niebieskiej, czerwonej, zielonej to nakładające się na siebie wiązki światła dadzą następujące barwy:

niebieski +zielony = niebieskozielony niebieski + czerwony = purpurowy czerwony + zielony = żółty niebieski + zielony+ czerwony = biały


41

Zmniejszanie natężenia światła powoduje spadek nasycenia barw. Aby w tej metodzie otrzymać barwy achromatyczne należy użyć jednakowych wartości strumieni świetlnych wszystkich trzech barw podstawowych.

Subtraktywna metoda otrzymywania barw opiera się na odejmowaniu pewnej części promieniowania ze światła białego. Jeśli trzy filtry o barwach: żółty, purpurowy, niebieskozielony założymy do rzutnika tak, by na ekranie było widać ich obraz w postaci częściowo nakładających się na siebie filtrów, wtedy uzyskamy pola o barwach:

żółty + niebieskozielony = zielony purpurowy + niebieskozielony = niebieski

purpurowy +żółty = czerwony żółty+ niebieskozielony +purpurowy = czarny

Aby otrzymać w tej metodzie barwy achromatyczne należy w jednakowym stopniu zatrzymać barwę niebieską, zielona i czerwoną. Metoda subtraktywna znalazła zastosowanie w fotografii i kinematografii.

Rys 12. Addytywna metoda mieszania barw Rys.13 Subtraktywna metoda mieszania barw Źródło: Kotecki A, Fotografia barwna, s.261 Źródło: Kotecki A, Fotografia barwna, s.262 4.9.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Wymień podstawowe zakresy widma światła widzialnego. 2. Wymień barwy chromatyczne. 3. Wymień barwy achromatyczne. 4. Jakie parametry charakteryzują barwę? 5. Na czym polega mieszanie barw metoda addytywną? 6. Podaj barwę dopełniającą do barwy niebieskiej. 7. Jaką barwę otrzymamy poprzez zmieszanie trzech barw podstawowych? 8. Na czym polega mieszanie barw metodą subtraktywną? 9. Jak otrzymać barwę achromatyczną metodą subtraktywną? 10. Gdzie znalazła zastosowanie metoda subtraktywna? 4.9.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Zaprezentowanie otrzymywanie barw metodą addytywną.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś: 1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku

ćwiczeniowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia, które może być realizowane w zespołach (2-4 osób),


42


3) zapoznać się ze schematami metody mieszania barw metodą addytywną 4) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt: rzutnik, trzy filtry o barwach;

czerwony, niebieski, zielony, 5) wprowadzić filtry do rzutnika według schematu, 6) rzutować barwne obrazy na ekran, 7) określić barwy powstałe podczas mieszania, 8) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 9) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 10) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − 3 rzutniki do projekcji, − filtry o barwach podstawowych: niebieski, zielony, czerwony, − ekran, − schematy mieszania barw metoda addytywną. Ćwiczenie 2

Zaprezentowanie otrzymywania barw metodą subtraktywną.


1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku ćwiczeniowym oraz ze sposobem wykonania ćwiczenia, które może być realizowane w zespołach (2-4 osób),


3) zapoznać się ze schematami metody mieszania barw metodą subtraktywną, 4) dobrać z zestawu wyposażenia odpowiedni sprzęt: rzutnik, trzy filtry o barwach

;niebieskozielony, żółty, purpurowy, 5) wprowadzić filtry do rzutnika według schematu, 6) rzutować barwne obrazy na ekran, 7) określić barwy powstałe podczas mieszania, 8) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 9) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 10) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − rzutniki światła białego, − filtry o barwach: niebieskozielony, żółty, purpurowy, − ekran, − schematy mieszania barw metoda subtraktywną.


43


Tak

Nie 1) rozróżnić barwy podstawowe? 2) rozróżnić barwy dopełniajace? 3) wyjaśnić mieszanie barw metodą adytywna? 4) otrzymać barwy dopełniające metodą addytywną? 5) wyjaśnić mieszanie barw metodą subtraktywną? 6) otrzymać barwy achromatyczne metodą subtraktywną?


44

4.10. Obróbka chemiczna materiałów czarno-białych


Wywoływanie obrazu fotograficznego. Proces wywoływania przeprowadza się w roztworze wywoływacza. Wywoływanie fotograficzne jest chemicznym procesem redukcji kryształów halogenków

srebra do ziaren metalicznego srebra. Ag+ + ē = Ag˚ Centra wywoływalne, które powstały na kryształkach srebra wskutek naświetlania

w czasie wywoływania powiększają się. Wydziela się z nich duża ilość srebra metalicznego pochodzącego z kryształów halogenu srebra a częściowo z rozpuszczonych w wywoływaczu soli srebra zredukowanych przez wywoływacz. [Poz.6, s.332]

Właściwości i rola składników wywoływaczy Skład wywoływacza:

− substancje wywołujące (redukujące), − substancje konserwujące (antyutleniające), − substancje antyzadymiające (hamujące, klarujące), − dodatki zmiękczające wodę, − rozpuszczalnik.

Zadaniem substancji wywołującej jest redukcja naświetlonych kryształków halogenków srebra do srebra metalicznego. Jest to podstawowy składnik wywoływacza. Substancje redukujące to między innymi metol, hydrochinon, fenidon, amidol.

Jako substancje konserwującą w wywoływaczu stosuje się siarczyn sodu. Chroni on substancję wywołującą przed utleniającym działaniem tlenu z powietrza oraz tlenu zawartego w wodzie służącej do przygotowania roztworu. W niektórych wywoływaczach zastępuje substancje przyśpieszającą. W większych stężeniach zwiększa rozpuszczalność kryształów halogenków srebra oraz współdziała z niektórymi substancjami wywołującymi zwiększając ich wydajność. [Poz.6,s.343]

Działanie substancji przyśpieszającej. Większość substancji wywołujących działa w środowisku alkalicznym, środowisko alkaliczne wpływa na stopień dysocjacji substancji wywołującej tym samym i na szybkość wywoływania. Drugim zadaniem substancji przyspieszającej jest zobojętnienie bromowodoru powstającego w reakcji wywoływania. Najczęściej stosowane substancje przyśpieszające to: węglan sodu i węglan potasu, wodorotlenek sodu i potasu, boraks. [Poz.6,s.343]

Głównym zadaniem substancji przeciwzadymiającej jest zahamowanie procesu wywoływanie na tych ziarnach na których nie ma centrów wywoływalnych obrazu utajonego. Najczęściej stosowanym związkiem jest bromek potasu i benzotriazol.

Przerywanie procesu wywoływania w przerywaczu. Podczas przerywania proces wywoływania zostaje zahamowany poprzez obniżenie pH roztworu, przerywaczem może być roztwór o odczynie kwaśnym. Kąpiel w roztworze przerywacza zabezpiecza roztwór utrwalacza przed zanieczyszczeniem.

Utrwalacze. Celem utrwalania jest przeprowadzenie znajdujących się w warstwie fotograficznej nierozpuszczalnych soli srebra w łatwo rozpuszczalne sole które następnie usuwa się poprzez płukanie w wodzie. Reakcja utrwalania przebiega w kilku etapach. Podstawowy składnik utrwalacza to tiosiarczan sodu, potasu lub amonu.


45

Klasyfikacja wywoławczy Podział pod względem:

− przeznaczenia: wywoływacze negatywowe – przeznaczone do małokontrastowego wywołania materiałów negatywowych, wywoływacze pozytywowe – przeznaczone do kontrastowego wywołania materiałów pozytywowych.

− kontrastu obrazu: miękkie, normalne, kontrastowe, bardzo kontrastowe, − ziarnistości: normalne, drobnoziarniste, ultradrobnoziarniste [Poz.6,s.347]

Rodzaje utrwalaczy: − Zwykłe –tiosiarczan sodu i rozpuszczalnik (woda). − Kwaśne –tiosiarczan sodu z dodatkiem słabych kwasów lub kwaśnych soli,

rozpuszczalnik. − Szybkie –tiosiarczan soduy z dodatkiem soli amonowych , rozpuszczalnik. − Garbujące –tiosiarczan sodu lub amonu oraz kwaśne siarczyny, ałuny

i rozpuszczalnik. Substancje stosowane w roztworach do obróbki materiałów czarno-białych. Hydrochinon – substancja wywołująca, ma postać białego lub szarego proszku, łatwo

rozpuszczalnego w wodzie. Daje wywoływacz energiczny i kontrastowy. Używa się go z metolem i fenidolem.

Metol – substancja wywołująca, łatwo rozpuszcza się w wodzie, pracuje powoli bez dodatków alkalizujących, daje wywoływacz drobnoziarnisty.

Siarczyn sodu – substancja konserwująca – biały proszek odporny na działanie utleniające powietrza. Duża zawartość siarczynu sodu w wywoływaczu zwiększa rozpuszczalność soli srebra.

Węglan sodu bezwodny – substancja zasadowa, biały proszek, łatwo rozpuszczalny w wodzie.

Bromek potasu – substancja antyzadymiająca, bezbarwne kryształki łatwo rozpuszczalne w wodzie. Jego roztwory są trwałe, mają odczyn obojętny.

Tiosiarczan sodu krystaliczny – substancja bezbarwna, tworząca drobne kryształy, łatwo rozpuszcza się w wodzie obniżając jej temperaturę. Podstawowy składnik utrwalacza. 4.10.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Na czym polega proces wywoływania? 2. Jakie substancje wchodzą w skład wywoływacza czarno-białego? 3. Jaką rolę w wywoływaczu pełni substancja wywołująca? 4. Jaką rolę w wywoływaczu pełni substancja konserwująca? 5. Jaką rolę w wywoływaczu pełni substancja zasadowa? 6. Jaką rolę w wywoływaczu pełni substancja antyzadymiająca? 7. Jaki podział wywoływaczy można zastosować pod względem kontrastu obrazu? 8. Jaki podział wywoływaczy można zastosować pod względem ziarnistości obrazu? 9. Które z substancji chemicznych mają właściwości wywołujące? 10. Wymień rodzaje utrwalaczy?


46

4.10.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Po zapoznaniu się z recepturą wywoływacza czarno-białego, przygotuj zestaw substancji wchodzących w skład wywoływacza , określ rolę poszczególnych składników.

Sposób wykonania ćwiczenia. Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:


2) sprawdzić kompletność wyposażenia stanowiska pracy do realizacji ćwiczenia, 3) zapoznać się z recepturą wywoływacza czarno-białego, 4) wybrać pojemniki z substancjami wchodzącymi w skład wywoływacza, 5) określić rolę każdej substancji, 6) uporządkować stanowisko pracy po realizacji ćwiczenia, 7) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 8) dołączyć do teczki zawierającej portfolio z pracami realizowanymi w ramach tej jednostki.

Wyposażenie stanowiska pracy: – zestaw pojemników ze związkami chemicznymi: hydrochinonem, metolem, siarczynem

sodu, węglanem potasu, bromkiem potasu, boraksem, – literatura zawodowa, – receptury roztworów.

Ćwiczenie 2 Na podstawie przedstawionej receptury określ rodzaj roztworu przeznaczonego do obróbki materiałów światłoczułych czarno-białych: Receptura: Metol- 2g; Siarczyn sodu bezwodny - 100g; Hydrochinon - 5g; Boraks - 2g; Woda do objętości -1dm³.


1) zapoznać się ze składem roztworu wywoływacza, stosowanego w obróbce materiałów światłoczułych czarno-białych,

2) zapoznać się ze składem roztworu utrwalacza stosowanego w obróbce materiałów czarno-białych,

3) przeanalizować składniki receptury pod względem działania i zastosowania, 4) określić rodzaj roztworu i nazwać roztwór, 5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 6) dołączyć do teczki zawierającej portfolio z pracami realizowanymi w ramach tej jednostki.

Wyposażenie stanowiska pracy: – literatura zawodowa, – receptury roztworów.


47


Tak

Nie 1) scharakteryzować proces wywoływania materiałów czarno-białych? 2) podać skład wywoływacza obróbki materiałów czarno-białych? 3) sklasyfikować wywoływacze do obróbki materiałów czarno-białych? 4) określić rolę substancji wywołującej w wywoływaczu? 5) określić rolę substancji konserwującej w wywoływaczu? 6) określić rolę substancji przeciwzadymiającej w wywoływaczu? 7) określić rolę substancji przyspieszającej w wywoływaczu? 8) określić rolę substancji w wywoływaczu? 9) określić na czym polega proces utrwalania? 10) wymienić substancje wywołujące?


48

4.11. Podstawy barwnego procesu fotograficznego i obróbka chemiczna materiałów barwnych


Podstawy barwnego procesu fotograficznego Otrzymanie barwnego obrazu na materiale światłoczułym przebiega w dwóch fazach.

Pierwsza to otrzymanie obrazu utajonego w procesie naświetlania materiału światłoczułego. Druga to obróbka chemiczna tego materiału.

Materiał światłoczuły składa się z wielu warstw, te najważniejsze to warstwy światłoczułe i podłoże. W warstwach światłoczułych znajduje się wiele związków chemicznych które biorą udział w procesie powstawania obrazu utajonego i powstawaniu barwnego obrazu fotograficznego: − Kryształy halogenków srebra – są to związki światłoczułe odpowiedzialne za powstanie

obrazu utajonego który jest początkiem obrazu fotograficznego, który powstanie później w procesie wywoływania.

− Komponenty barwników – są to związki chemiczne których zadaniem jest wytworzenie razem z utlenioną substancją wywołującą barwnika. Komponenty barwników są różne w każdej z warstw: w warstwie czułej na promieniowanie niebieskie znajduje się komponent barwnika żółtego, w warstwie czułej na promieniowanie zielone znajduje się komponent barwnika purpurowego. W warstwie czułej na promieniowanie czerwone znajduje się komponent barwnika niebiesko-zielonego.

− Barwniki sensybilizujące – są to związki chemiczne których zadaniem jest rozszerzenie czułości spektralnej materiału.

− Barwniki ekranujące – związki chemiczne które pomagają wygasić odblaski dyfuzyjne. − Garbniki – garbują emulsję fotograficzną.

Zasada barwnego procesu negatywowo-pozytywowego Pierwszy etap to naświetlenie i obróbka chemiczna obrazu negatywowego. Naświetlenie

materiału światłoczułego – informacje w postaci promieniowania odbitego lub wysyłanego przez fotografowany przedmiot powodują naświetlenie odpowiednich miejsc w warstwach światłoczułych., promieniowaniem niebieskim, zielonym i czerwonym. Powstające obrazy cząstkowe w warstwach są w barwach dopełniających do barw fotografowanego przedmiotu:

promieniowanie niebieskie – spowoduje powstanie obrazu żółtego, promieniowanie zielone – spowoduje powstanie obrazu purpurowego, promieniowanie czerwone – spowoduje powstanie obrazu niebieskozielonego. Kopiowanie negatywu – podczas kopiowania negatywu następuje naświetlenie materiału

pozytywowego. W poszczególnych warstwach czułych na światło zielone, czerwone i niebieskie tworzą się barwnikowe obrazy cząstkowe w barwach dopełniających do negatywu. Pozytyw posiada takie barwy jakie miał fotografowany przedmiot.

Reakcja wywoływania barwnego Reakcje przebiegające w czasie wywoływania prowadzą do otrzymania barwników

w materiale światłoczułym. 1. Redukcja jonów srebrowych:

nAgBr + substancja wywołująca = nAg°+ utleniona substancja wywołująca + HBr 2. Synteza barwników lub jego leukozwiązku:

Utlenione substancje wywołujące + komponent barwnika = barwnik lub jego leukozwiązek 3. Utlenianie leukozwiązku barwnika:

Leukozwiązek barwnika + 02 = barwnik [Poz.5, s.28]


49

Obróbka barwnego materiału negatywowego, proces C - 41 Materiały negatywowe barwne poddawane są obróbce chemicznej w procesie

negatywowym barwnym C – 41. Główne etapy procesu C41 to: wywoływanie, wybielanie, utrwalanie.

Wywołanie w rozworze wywoływacza barwnego CD. Naświetlone kryształy halogenków srebra znajdujące się w warstwach światłoczułych są redukowane do srebra metalicznego, przy czym substancja wywołująca utlenia się. Utleniona substancja redukująca łączy się z odpowiednimi komponentami barwnikowymi znajdującymi się w warstwach światłoczułych błony tworząc barwniki. wskutek czego otrzymujemy obraz srebrowy i barwnikowy

Wybielanie w roztworze wybielacza BL. W wybielaczu metaliczne srebro które wytworzyło się w wywoływaczu zostaje z powrotem przeprowadzone w halogenek srebra. Srebro metaliczne zostaje utlenione i przeprowadzone w sole. Substancją wybielającą jest sól żelazowo-sodowa kwasu wersenowego.

Płukanie ma na celu dokładne wypłukanie roztworu wybielacza z materiału. Utrwalanie w roztworze utrwalacza FX. Halogenki srebra zawarte w warstwach materiału

przeprowadza się w rozpuszczalne w wodzie związki kompleksowe tiosiarczanosrebrzanowe które następnie wypłukuje się z materiału.

Płukanie po utrwalaczu ma na celu wypłukanie z materiału wszystkich chemikalii użytych do obróbki chemicznej.

Roztwór końcowy ST- stabilizator. Rolą roztworu końcowego jest stabilizowanie barwników powstałych w warstwach materiału oraz zapobieganie powstawaniu plam po wysuszeniu błon.

Obróbka barwnego papieru fotograficznego, proces RA-4 Materiały pozytywowe dostosowane do obróbki pozytywowej barwnej wywołuje się

w procesie pozytywowym RA – 4. Pierwszy etap to wywoływanie w wywoływaczu barwnym. Naświetlone kryształki

halogenków srebra w warstwach światłoczułych materiału barwnego są redukowane do srebra metalicznego, przy czym substancja wywołująca utlenia się. Utleniona substancja redukująca łączy się z odpowiednimi komponentami barwnikowymi znajdującymi się w warstwach światłoczułych błony tworząc barwniki.

Drugi etap to działanie roztworu wybielacza utrwalającego BX W wybielaczu utrwalającym przebiegają równolegle trzy reakcje. Pierwsza to utlenianie srebra metalicznego pod wpływem substancji wybielającej (utleniającej) wersenian sodowo-żelazowy. Druga to utlenianie leukozwiązku barwnika na barwnik niebieskozielony i trzecia reakcja to przeprowadzenie bromku srebra w sole tiosiarczanosrebrzanowe.

Ostatni etap to płukanie końcowe. Obróbka barwnego materiału odwracalnego- proces E-6 W procesie tym materiał odwracalny po naświetleniu poddawany jest następującym

etapom obróbki: − wywołanie pierwsze w wywoływaczu czarno-białym dającym obrazy srebrowe.

W wyniku wywoływania powstają trzy negatywowe obrazy srebrowe. − odwracanie (zadymianie). Pozostałe w warstwach materiału odwracalnego nienaświetlone

kryształki halogenów srebra zadymia się roztworem odwracjącym (zadymiającym) RE. W warstwach powstaje obraz utajony pozytywowy.

− wywoływanie barwne. Materiał z powstałym obrazem utajonym pozytywowym wywołuje się w wywoływaczu barwnym CD, w wyniku wywoływania barwnego powstają trzy pozytywowe obrazy cząstkowe srebrowe i trzy pozytywowe obrazy cząstkowe barwnikowe.


50

− Kondycjonowanie. W roztworze spłukuje się resztki wywoływacza z materiału, nie następują podczas kondycjonowania żadne zmiany fotograficzne.

− Wybielanie w roztworze wybielającym BL. Po wywołaniu powstałe obrazy srebrowe należy usunąć przez ich utlenianie za pomocą wersenianu żelaza lub żelazicyjanku potasowego w obecności bromku potasu. W warstwach powstaje z powrotem bromek srebra.

− Utrwalanie FX. Znajdujący się w warstwach materiału odwracalnego halogenek srebra należy usunąć. Usuwa się go w roztworze utrwalacza. Utrwalacze wykorzystywane do obróbki barwnej są sporządzone bez substancji zakwaszającej.

− Płukanie. Ma na celu usunięcie z warstw materiału sole tiosiarczanosrebrzanowe. − Kąpiel w roztworze końcowym FI. Jest to stabilizowanie materiału odwracalnego ma na

celu garbowanie żelatyny i jej utrwalenie. [Poz.5,s.105] Substancje wywołujące stosowane w wywoływaczu barwnym są to pochodne

p–fenyleno– diamin. Określa się je symbolami np. CD – 3, CD – 4. Substancja wybielająca stosowana w wybielaczu to sól żelazosodowa kwasu

wersenowego. Substancja utrwalająca – to tiosiarczan sodu . Obróbka chemiczna materiałów barwnych wymaga bardzo ścisłego przestrzegania

warunków jej przeprowadzenia. Najczęściej obróbkę tą na większą skalę przeprowadza się w sposób zautomatyzowany w procesorach i minialbach. Procesory- stabilizują obróbkę pod względem temperatury i czasu, minilaby są to urządzenia które wykonują odbitki na papierze fotograficznym z nośników tradycyjnych i cyfrowych.


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie podstawowe związki chemiczne biorą udział w powstaniu obrazu fotograficznego

w warstwach światłoczułych? 2. Co to jest komponent barwnika? 3. Jakie związki światłoczułe znajdują się w warstwach światłoczułych? 4. Co to są barwniki sensybilizujące? 5. Wymień komponenty barwnikowe w poszczególnych warstwach światłoczułych materiału

barwnego. 6. Jaki obraz barwnikowy powstanie pod wpływem promieniowania niebieskiego? 7. Jakie etapy obróbki chemicznej możesz wyróżnić w procesie C41? 8. Na czym polega proces wywoływania barwnego? 9. Na czym polega proces wybielania? 10. Na czym polega proces utrwalania? 11. Jakie reakcje przebiegają podczas kąpieli wybielająco – utrwalającej w procesie RA4? 12. Jakie etapy obróbki chemicznej występują w procesie RA4? 13. Jakie etapy obróbki chemicznej występują w procesie E6?


51

4.11.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Na schemacie przedstaw reprodukcje barw w procesie negatywowo-pozytywowym dla barwy czerwonej i żółtej.


1) narysować warstwy światłoczułe w materiale negatywowym, 2) zaznaczyć warstwy w których powstają obrazy barwne, 3) określić barwę obrazów cząstkowych w każdej warstwie, 4) określić barwę negatywu, 5) narysować warstwy światłoczułe w materiale pozytywowym, 6) zaznaczyć warstwy w których powstają obrazy barwne, 7) określić barwę obrazów cząstkowych w każdej warstwie, 8) określić barwę pozytywu, 9) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 10) dołączyć do portfolio z pracami realizowanymi w ramach tej jednostki modułowej.

Wyposażenie stanowiska pracy: − kolorowe kredki lub mazaki, − kartka papieru. Ćwiczenie 2 Na podstawie etapów obróbki chemicznej określ nazwę procesu.


1) zapoznać się etapami obróbki chemicznej poszczególnych procesów: C-41, RA-4, E-6, 2) zapoznać się z planszami na których wymienione będą etapy obróbki chemicznej

materiałów światłoczułych, 3) dopasować nazwę procesu do etapów obróbki, 4) scharakteryzować proces, 5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 6) dołączyć do portfolio z pracami realizowanymi w ramach tej jednostki modułowej.

Wyposażenie stanowiska pracy: − plansze z etapami obróbki chemicznej materiałów światłoczułych, − plansze z nazwami procesów: C-41, RA-4, E-6.


52

4.11.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić najważniejsze związki chemiczne wchodzące w skład warstw

światłoczułych

2) wyjaśnić na czym polega naświetlenie materiału światłoczułego 3) wyjaśnić na czym polega wywoływanie materiału barwnego 4) przedstawić przebieg reakcji wywoływania barwnego 5) wskazać różnicę między wywoływaniem czarno-białym a barwnym? 6) wskazać do jakich materiałów przeznaczony jest proces C41? 7) wskazać do jakich materiałów przeznaczony jest proces RA4? 8) wskazać do jakich materiałów przeznaczony jest proces E6? 9) scharakteryzować proces C41? 10) scharakteryzować proces RA4? 11) scharakteryzować proces E6?


53

4.12. Podstawy fotografii cyfrowej 4.12.1. Materiał nauczania

Fotografia cyfrowa jest to metoda rejestracji obrazu polegająca na tym, że jest on rzutowany nie na błonę fot., lecz na fotoelektryczny element światłoczuły (element CCD). CCD– przetwornik analogowo-cyfrowy wytwarza mapę bitową obrazu, która jest zapamiętywana w aparacie w postaci cyfrowej.

Fotografia pozwala na natychmiastowy podgląd zdjęcia bez czekania na wywołanie filmu, jeśli zdjęcie jest nieudane, od razu można je usunąć. Fotografia cyfrowa jest fotografią natychmiastową, bez ponoszenia kosztów związanych z zakupem i wywoływaniem filmu, realizacją odbitek. Wykonane zdjęcie można natychmiast wydrukować, poddać obróbce graficznej czy przesłać ją w Internecie bez potrzeby skanowania. Możliwość dołączania do zdjęć dodatkowych danych, takich jak data i czas wykonania zdjęcia, model aparatu, czas naświetlania, użycie lampy błyskowej itp. ułatwia przeglądanie i sortowanie zdjęć.

Obraz analogowy a obraz cyfrowy Oryginały tradycyjne są to materialne obiekty, które mogą występować pod różnymi

postaciami. Dla procesu skanowania oryginałami są najczęściej odbitki i negatywy fotograficzne, przezrocza, obrazy, rysunki. Dla fotografowania cyfrowego oryginałami są najczęściej trójwymiarowe przedmioty i osoby występujące w określonym otoczeniu.

Niektóre oryginały, charakterystyczne dla fotografowania cyfrowego, mogą być także oryginałami dla skanowania. Skaner pełni wtedy rolę fotograficznego aparatu cyfrowego.

Obraz cyfrowy może powstawać w wyniku skanowania lub fotografowania cyfrowego. Obrazki bitmapowe i grafiki wektorowe. Grafika komputerowa dzieli się na: obrazki bitmapowe i grafiki wektorowe. Obrazki bitmapowe zwane obrazkami rastrowymi - składają się z siatki, czyli rastra, który

stanowią małe kwadraciki zwane pikselami. Każdy piksel w obrazku bitmapowym ma swoje miejsce i kolor. Praca z obrazkami bitmapowymi polega na modyfikacji grup pikseli, a nie obiektów i kształtów. Obrazki bitmapowe są uzależnione od rozdzielczości i składają się z określonej liczby pikseli. Warunki te powodują, że zmiana rozmiaru lub rozdzielczości tych obrazków może spowodować rozmycie i utratę szczegółów. Zwiększenie wielkości mapy bitowej powoduje, że zwiększane są także te punkty, linie i krawędzie stają się postrzępione

Grafiki wektorowe (grafiki oparte na obiektach lub rysunki) zdefiniowane są matematycznie jako grupy punktów połączonych liniami. Elementy graficzne rysunku wektorowego noszą nazwę obiektów. Każdy obiekt stanowi niezależną część obrazu, zdefiniowaną za pomocą takich właściwości, jak kolor, kształt, kontur, wielkość i położenie na rysunku. Grafika wektorowa nie zależy od rozdzielczości, jest zawsze odtwarzana z maksymalną rozdzielczością dowolnego urządzenia wyjściowego ( monitor lub drukarka).

Istota obrazu cyfrowego -piksel Obrazy cyfrowe są to prostokątne obszary zbudowane z elementów identycznych pod

względem wielkości i kształtu. Kształt elementów stanowią, kwadraty. Kwadratowe elementy tworzące obraz cyfrowy noszą nazwę pikseli. Piksele stanowią więc jednostkę wielkości obrazu cyfrowego. Wielkość piksela ustala osoba wykonująca skanowanie lub wykonująca zdjęcie cyfrowym aparatem fotograficznym. Zbyt duże piksele uwidocznią w obrazie "schodkowe" brzegi pochylonych krawędzi lub łuków, a zbyt małe mogą niepotrzebnie zwiększać ilość pamięci wymaganą dla poprawnego odwzorowania (np. wydrukowania) obrazu.


54

Całkowita liczba pikseli w obrazie cyfrowym jest iloczynem liczby pikseli wzdłuż obu boków jego prostokątnego obrysu. [Poz.4,s.16-17]

Parametry obrazu cyfrowego: Podstawowe parametry obrazu cyfrowego to: głębia bitowa, rozdzielczość, format

zapisu, tryb koloru. Obraz cyfrowy jest liczbowym zapisem występujących w nim barw. Jednym

z parametrów tego zapisu jest tzw. Głębia bitowa (głębia kolorów), mówiąca o liczbie barw możliwych do odwzorowania w obrazie i oznacza, jak wiele bitów pamięci zostało przydzielonych do zapisania informacji o barwie każdego piksela obrazu.

Jednostką głębi bitowej są bpp (bity na piksel). Bit (b)jest elementarną jednostką w informatyce i umożliwia zapisanie dwóch cyfr: 0 lub1.

- Głębia 1 bitowa to obraz kreskowy. - Głębia 2 pozwala na odwzorowanie 4 barw lub poziomy szarości. - Głębia 4 bitowa pozwala na odwzorowanie max 16 barw lub poziomów szarości. - Głębia 8 bitów umożliwia odwzorowanie 256 poziomów szarości lub barw. - Głębia 24 bitów na piksel to 16,8 milionów barw. [Poz.4, s.19-21]

Rozdzielczość oryginału cyfrowego Ogólnie, rozdzielczość jest to stopień odwzorowania szczegółów . Rozdzielczość obrazu

cyfrowego – jest to liczba pikseli przypadająca na jednostkę długości obrazu cyfrowego. Ponieważ obrazy cyfrowe są najczęściej korygowane w programach graficznych, a programy te standardowo operują jednostką długości cal, przyjęto za jednostkę rozdzielczości obrazów cyfrowych – ppi (piksele na cal). [Poz.4, s.23]. Często w skanerach spotyka się jednostki rozdzielczości podawane jako dpi ( punkty na cal).

Formaty zapisu obrazu cyfrowego . Jeżeli zarejestrowany obraz cyfrowy chcemy zachować należy zapisać go w pliku na dysku

twardym komputera lub innym nośniku. Obrazy przechowywane są najczęściej poddawane kompresji. Rozróżniamy dwa rodzaje kompresji: kompresja stratna i bezstratna. Formaty wykorzystujące kompresje ze stratami podczas kompresji obrazu tracą część zapisanych w nim informacji. Kompresja bez strat LZW przechowuje obrazy bez jakichkolwiek strat informacji.

Format TIFF – format standardowy i podstawowy do zapisu mapy bitowej w pliku, może, w tzw. bezstratny sposób, zapisać informację o każdej barwie obrazu cyfrowego. Format stosowany do archiwizacji obrazów do obróbki cyfrowej oraz do druku.

Format JPEG , JPG – uniwersalny format obrazów rastrowych wykorzystywany przede wszystkim w aparatach cyfrowych i Internecie, umożliwia zachowanie wysokiej jakości przy niewielkich rozmiarach pliku. Jego kompresja jest stratna. [Poz.2, s.137]

Format GIF –standard zapisu obrazów rastrowych do Internetu. Pliki w tym formacie są małe, jakość obrazów nie najlepsza, a liczba kolorów ograniczona do 256.

Format RAW – nazywany jest cyfrowym odpowiednikiem filmowego negatywu. Plik RAW to nienaruszone żadną obróbką elektroniczną zdjęcie w postaci, w jakiej zostało naświetlone na matrycy aparatu cyfrowego.

Tryby koloru- jest to informacja o kolorze obrazu rasowego zapisana w pliku. Obrazy mogą być zapisane w następujących trybach: RGB, CMYK, Lab, skala szarości, bitmapy.

Tryb RGB – Tryb zbiorów cyfrowych RGB odpowiadający modelowi barw RGB, służy do zapisywaniu obrazów przeznaczonych do wyświetlania na monitorze komputera (np. do Internetu) lub naświetlania na papierze fotograficznym, a także archiwizacji zbiorów źródłowych. Obraz w trybie RGB ma trzy czarno-białe kanały o wartościach od 0 (czerń) do 255 (biel). Daje na ekranie ponad 16,7 mln odcieni kolorów.

Tryb CMYK – każdy piksel obrazu jest opisany przez procentową wartość poszczególnych barwników procesu drukarskiego. Daje możliwość uzyskania 16,mln


55

różnych kolorów (32-bitowa głębia koloru).Tryb ten służy przygotowywaniu prac do druku. Ponieważ monitor pracuje w systemie RGB, na ekranie wyświetlana jest tylko symulacja trybu CMYK

Tryb skali szarości o 8-bitowej głębi koloru, czyli 256 odcieniach szarości, jest wykorzystywany do edycji i tworzenia cz-b zdjęć o pełnej skali tonów. Przy zmianie trybu barwnego na skalę szarości program pozbawia piksele informacji o kolorze, zachowując wartość ich luminancji. Wartość szarości może być przedstawiana od 0 do 255 lub jako % wartość natężenia czarnego barwnika drukującego (0% - biel, 100% - czerń). [2, s.132]

Tryb bitmapy- obraz 1-bitowy , w każdy piksel ma przypisane tylko jedną z dwóch wartości koloru: czerń lub biel, odpowiada zgrafizowanym, tradycyjnym zdjęciom cz-b.

Podział cyfrowych sposobów pozyskiwania obrazu. Istnieją dwie cyfrowe metody pozyskania obrazów. Pierwsza metoda od początku do

końca korzysta z cyfrowych metod obrazowania. Zdjęcie wykonane aparatem cyfrowym zostaje przeniesione do komputera, i następnie wydrukowane na drukarce, lub bezpośrednio wydrukowane z aparatu cyfrowego.

Druga - fotografia hybrydowa: jest to połączenie techniki cyfrowej z tradycyjną. Obraz negatywowy, lub pozytywowy jest skanowany, postać cyfrowa przeniesiona do komputera . taki obraz może być oglądany na ekranie monitora lub wydrukowany na drukarce atramentowej lub termosublimacyjnej. Inny sposób fotografii hybrydowej to zdjęcie w postaci klasycznej lub cyfrowej zostaje przeniesie do minilabu cyfrowego ( skanowanie negatywu]. Tam może zostać poddane obróbce cyfrowej ( poprawa błędów- retusz, poprawa ostrości i wprowadzenie efektów specjalnych) następnie jest naświetlone na klasycznym papierze fotograficznym.

Charakterystyka cyfrowych sposobów pozyskiwania obrazu W procesie powstawania obrazu cyfrowego można wyróżnić następujące etapy:

- rejestracja obrazu na matrycy ccd, - dyskretyzacja i digitalizacja, - zapis na karcie pamięci.

Aparat Fotograficzny

światło

Czujnik obrazu

sygnał analogowy

Procesor obrazu

sygnał cyfrowy 01010101

Karta pamięci

Skanery Skanery działają podobnie jak aparat cyfrowy - czujniki zamieniają różnice wartości

światła na sygnały elektryczne. Główna różnica polega na tym, że skaner ma własne źródło światła oświetlające obiekt, którym najczęściej jest odbitka pozytywowa lub błona.

Mimo identycznej zasady działania, ze względu na budowę, istnieje podział na skanery: bębnowe, płaskie, do negatywów i przezroczy.

Skanery bębnowe, płaskie mogą skanować zarówno oryginały nieprzezroczyste, jak i przezroczyste, choć niektóre tańsze modele skanerów płaskich do skanowania slajdów wymagają przystawki.


56


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co to jest fotografia cyfrowa? 2. Jakie są zalety fotografii cyfrowej? 3. Co nazywamy obrazem tradycyjnym? 4. W wyniku jakich procesów powstaje obraz cyfrowy? 5. Jak dzieli się grafika komputerowa? 6. Jak inaczej nazywa się obrazy bitmapowe? 7. Jak zdefiniowane są grafiki wektorowe? 8. Co to jest piksel? 9. Wyjaśnij pojęcie głębi bitowej. 10. Wyjaśnij pojęcie rozdzielczości. 11. Wymień tryby koloru. 12. Jakie są metody cyfrowe otrzymywania obrazów? 13. Jakie są metody hybrydowe otrzymywania obrazów? 14. Wymień etapy powstawania obrazu cyfrowego. 4.12.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Porównaj różnice między fotografią tradycyjną a fotografią cyfrową.


1) sporządzić dwie tablice, na jednej wypisać: co to jest fotografia tradycyjna, jakie są jej wady i zalety,

2) na drugiej tablicy wypisać: co to jest fotografia cyfrowa, jakie są jej wady i zalety, 3) porównać obie metody, 4) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 5) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy: − duże kartki papieru, pisaki. Ćwiczenie 2 Z czego zbudowany jest obraz cyfrowy?- obserwowanie pikseli.


1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku komputerowym,


3) włączyć komputer i uruchomić wskazany przez nauczyciela program graficzny, otworzyć wskazany przez nauczyciela obraz cyfrowy,

4) powiększyć niewielki fragment obrazu do uzyskania wyraźnych pikseli,


57

5) zaprezentować w formie pisemnej rezultaty realizacji ćwiczenia, 6) dołączyć pracę do portfolio dokumentującego realizację ćwiczeń.


− komputer z oprogramowaniem, − program graficzny, − obraz zapisany w postaci pliku cyfrowego. Ćwiczenie 3

Wskazać zależność liczby barw i wielkości pliku od głębi bitowej.


1) zapoznać się z instrukcją bezpieczeństwa i regulaminem pracy na stanowisku komputerowym,


3) włączyć komputer i uruchomić wskazany przez nauczyciela program graficzny, 4) otworzyć wskazany przez nauczyciela plik zapisany z 24-bitową głębią, 5) zrobić 4 kopie obrazu i zapisać je z głębią: 1-bitową, 4-bitową, 8-bitową, 16-bitową, 6) zrobić zestawienie w postaci tabeli:

Tabela: zależność głębi bitowej od liczby barw i wielkości pliku Głębia bitowa Liczba barw Wielkość pliku(KB)

1 bit/ piksel 4 bity/ piksel 8 bitów/ piksel 16 bitów/ piksel 24 bity/ piksel

7) sformułować wnioski , w jaki sposób głębia bitowa wpływa na wielkość pliku, 8) dołączyć wnioski do teczki zawierającej portfolio z pracami realizowanymi w ramach tej

jednostki modułowej, 9) pozamykać programy, wyłączyć komputer, uporządkować stanowisko pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z oprogramowaniem, − program graficzny Adobe Photoshop, − karta pracy z tabelą , − obraz zapisany w postaci pliku cyfrowego.


58


Tak

Nie 1) wymienić zastosowanie fotografii cyfrowej? 2) wskazać różnice między fotografią cyfrową a tradycyjną? 3) wyjaśnić różnice między obrazem analogowym a obrazem cyfrowym? 4) wyjaśnić zależność: wielkość piksela a rozdzielczość obrazu? 5) wymienić formaty zapisu obrazu cyfrowego? 6) scharakteryzować parametry obrazu cyfrowego? 7) scharakteryzować metody otrzymywania obrazów cyfrowych? 8) wyjaśnić zasadę rejestrowania obrazu cyfrowego? 9) wyjaśnić pojęcie fotografii hybrydowej? 10) wyjaśnić różnice między skanerem a aparatem cyfrowym? 11) wymienić rodzaje skanerów?


59

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 pytania o różnym stopniu trudności. 5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi stawiając znak „X” lub wpisując

prawidłową odpowiedź. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Test składa się z dwóch części o różnym stopniu trudności: I część – poziom podstawowy, II część – poziom ponadpodstawowy.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 8. Kiedy udzielenie odpowiedzi na jakieś pytanie sprawi ci trudność, wtedy odłóż jego

rozwiązanie na później i wróć do niego gdy zostanie ci czas wolny. 9. Na rozwiązani testu masz 45 min.

Powodzenia. ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH Część I – Poziom podstawowy 1. Jaki rodzaj celownika znajduje się w aparatach kompaktowych

a) pentagonalny. b) matówkowy. c) lustrzany. d) lunetowy.

2. Migawka służy do

a) regulowania strumienia światła wchodzącego przez obiektyw. b) kadrowania obrazu. c) regulowania ostrością obrazu. d) regulowania przysłon.

3. Co oznacz skrót Tc

a) temperatura Celsjusza. b) temperatura cyfrowa. c) temperatura barwowa. d) temperatura Kelwina.

4. Lustrzanka dwuobiektywowa to aparat, który posiada

a) 2 obiektywy celownicze. b) 2 obiektywy zdjęciowe. c) obiektyw celowniczy i zdjęciowy. d) jeden obiektyw.

5. Jaka jest ogniskowa obiektywu standardowego dla formatu małoobrazkowego?

a) 28 mm. b) 50mm. c) 80mm. d) 135mm.


60

6. Podczas procesu wywoływania następuje a) redukcja nienaświetlonych halogenków srebra do srebra metalicznego. b) redukcja naświetlonych halogenków srebra do srebra metalicznego. c) utlenianie nienaświetlonego srebra do halogenków srebra. d) utlenianie naświetlonego srebra do halogenków srebra.

7. Która substancja chemiczna może spełnić rolę wywołującej w wywoływaczu cz-b.

a) bromek potasu. b) hydrochinon. c) tiosiarczan sodu. d) benzotriazol.

8. Rozdzielczość w fotografii cyfrowej określana jest przez:

a) liczbę linii na jednostkę długości. b) liczbę pikseli na jednostkę długości. c) liczbę linii na liczbę pikseli. d) liczbę pikseli na jednostkę objętości.

9. Fotografia cyfrowa to metoda rejestracji obrazu na:

a) elementach CCD. b) błonie fotograficznej. c) papierze fotograficznym. d) monitorze.

10. Reakcje fotochemiczne są to reakcje zachodzące pod wpływem

a) temperatury. b) światła. c) wody. d) powietrza.

11. Promieniowanie widzialne to fale elektromagnetyczne o zakresie

a) 200nm-400nm. b) 400nm-500nm. c) 600nm-700nm. d) 400nm-700nm.

12. Lampa błyskowa daje światło o temperaturze barwowej

a) 2800 K. b) 3200 K. c) 3800 K. d) 5600 K.

13. Pomiar w którym odczyt dokonywany jest w środkowej części kadru z niewielkiego

obszaru to a) pomiar centralnie ważony. b) pomiar punktowy. c) pomiar matrycowy. d) pomiar integralny.


61

Część II – Poziom ponadpodstawowy 14. Obiektyw typu „autofokus” charakteryzuje

a) automatyczna zmiana ogniskowej. b) automatyczna zmiana ostrości. c) automatyczny pomiar światła. d) automatyczna zmiana zdolności rozdzielczej.

15. Jaka zależność występuje między kątem widzenia obiektywu a jego odległością

ogniskową? a) im większy kąt widzenia obiektywu tym odległość ogniskowa mniejsza. b) im mniejszy kąt widzenia obiektywu tym odległość ogniskowa mniejsza c) im większy kąt widzenia obiektywu tym odległość ogniskowa większa. d) wielkość odległości ogniskowej nie wpływa na kąt widzenia obiektywu.

16. Obrazy składające się z linii prostych i krzywych zdefiniowanych przez równania

matematyczne to a) obrazy rastrowe. b) obrazy bitmapowe. c) obrazy wektorowe. d) obrazy fotograficzne.

17. Na schemacie zilustrowany jest błąd

a) dystorsji. b) aberracji sferycznej. c) aberracja komatyczna. d) aberracji chromatycznej.

18. Głębokość ostrości nie zależy od

a) odległości ogniskowej. b) odległości przedmiotowej. c) liczby przysłony. d) zdolności rozdzielczej obiektywu.

19. Narysuj schemat powstawania obrazu optycznego gdy fotografowany przedmiot

umieszczony jest w odległości 2-ch ogniskowych. 20. Przedstaw na schemacie reprodukcję barwy czerwonej w procesie negatywowo-

pozytywowym barwnym.


62

KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko.......................................................................................... Posługiwanie się terminologią zawodową Zakreśl poprawną odpowiedź, wpisz odpowiedzi lub wykonaj rysunek. Nr zadania Odpowiedź Punkty

1. a b c d 2. a b c d 3. a b c d 4. a b c d 5. a b c d 6. a b c d 7. a b c d 8. a b c d 9. a b c d 10. a b c d 11. a b c d 12. a b c d 13. a b c d 14. a b c d 15. a b c d 16. a b c d 17. a b c d 18. a b c d 19.

20. Przedmiot czerwony

Warstwy negatywu:

Warstwy pozytywu:

Razem:


63

7. LITERATURA 1. Ang Tom: Fotografia cyfrowa podręcznik. Arkady, Warszawa 2004 2. Fedak J.: Fotografia cyfrowa od A do Z. MUZA S.A., Warszawa 2004 3. Hedgecoe J.: Fotografia-jak lepiej fotografować. ARKADY, Warszawa 1995 4. Kamiński B.: Skanowanie i fotografia cyfrowa. Translator s.c., Warszawa 2001 5. Kotecki A.: Fotografia barwna. HWiU Libra, Warszawa 1982 6. Kotecki A.: Fotografia czarno-biała. HWiU Libra, Warszawa 1981 7. Langford. M.: Fotografia od A do Z. Muza, Warszawa 1992 8. McWhinne A.: Fotografia – podręcznik. Arkady, Warszawa 2004 9. Puśkow W. (red.): Poradnik fotograficzny. PWT, Warszawa 1966 10. Skórzyński W.: Astrofotografia. Prószyński i S-ka, Warszawa 1998 11. Sojecki A.: Optyka. WSiP, Warszawa 1997 12. Instrukcja obsługi aparatu cyfrowego Sony DSC-V1

przygotowywanie roztworów do chemicznej obróbki materiałów fotograficznych

Education