projekt z dnia 30 wrzeŚnia 2016 r. ustawa 30.09.2016.pdf · art. 2. użyte w kodeksie określenia...

PROJEKT Z DNIA 30 WRZEŚNIA 2016 R.

U S T AWA

z dnia ……………..

Kodeks urbanistyczno-budowlany

KSIĘGA I.

PRZEPISY OGÓLNE

Rozdział 1.

Zakres przedmiotowy

Art. 1. § 1. Kodeks urbanistyczno-budowlany, zwany dalej „Kodeksem” normuje

gospodarowanie przestrzenią, na które składa się:

1) kształtowanie i realizacja polityki przestrzennej;

2) przygotowanie terenu pod inwestycje oraz przygotowanie i realizację inwestycji, w tym

inwestycji celu publicznego;

3) nabywanie praw do nieruchomości przeznaczonych na cele publiczne;

4) utrzymanie obiektów budowlanych;

5) postępowanie w przypadku katastrofy budowlanej.

§ 2. Kodeks nie normuje kształtowania polityki przestrzennej na obszarach morskich

Rzeczpospolitej Polskiej.

Rozdział 2.

Objaśnienie stosowanych pojęć i skrótów

Art. 2. Użyte w Kodeksie określenia oznaczają:

1) „ład przestrzenny” − takie harmonijne ukształtowanie przestrzeni, które:

a) uwzględnia uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze,

środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne,

b) zapewnia funkcjonowanie gospodarki i społeczności w sposób racjonalny,

efektywny i zgodny z zasadą zrównoważonego rozwoju oraz

c) minimalizuje liczbę, skalę i zakres potencjalnych konfliktów przestrzennych;

2) „nieruchomość” - nieruchomość w rozumieniu art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia

1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 i 585);

– 2 –

3) „działka gruntu” - niepodzieloną, ciągłą część powierzchni ziemskiej stanowiącą część

lub całość nieruchomości;

4) „obszar urbanizacji” – obszar zurbanizowany określony zgodnie z art. 42 oraz obszar

nowej urbanizacji wyznaczony w sposób określony w art. 70;

5) „obszar wymagający przekształcenia urbanistycznego” - obszar poprzemysłowy,

powojskowy albo pokolejowy, na którym występująca koncentracja negatywnych

zjawisk przestrzennych i technicznych, w szczególności przejawiających się

niedostosowaniem struktury własnościowej, infrastruktury technicznej, społecznej i

systemu transportowego do planowanej funkcji obszaru, a także złym stanem

technicznym znacznej części obiektów i urządzeń budowlanych, wymaga podjęcia

zorganizowanych działań planistyczno-inwestycyjnych mających na celu

przeciwdziałanie tym zjawiskom; do obszarów wymagających przekształcenia

urbanistycznego zalicza się obszary zdegradowane w rozumieniu przepisów o

rewitalizacji, jeżeli zdiagnozowano na nich negatywne zjawiska funkcjonalno-

przestrzenne;

6) „monitorowanie istniejącego zagospodarowania przestrzennego” - proces

systematycznego gromadzenia i analizowania danych jakościowych i ilościowych w

zakresie obecnego stanu zagospodarowania przestrzennego oraz systematyczne pomiary

zjawisk zachodzących w przestrzeni, posiadających zdefiniowaną lokalizację

geograficzną, służący dostarczaniu informacji diagnostycznych na potrzeby planowania

przestrzennego na wszystkich poziomach jego organizacji, w tym opracowania

kartograficznego użytkowania gruntów;

7) „monitorowanie planowanego zagospodarowania przestrzennego” - proces

systematycznego gromadzenia i analizowania danych w zakresie zmian ilościowych

planowanego zagospodarowania przestrzennego, w tym w zakresie liczby

sporządzanych oraz uchwalanych aktów planowania przestrzennego i zawartych w nich

ustaleń, oraz opracowanie kartograficzne zasięgów przyszłego zagospodarowania

przestrzennego, a także prowadzenie ocen stanu i uwarunkowań prac planistycznych;

8) „akt planowania przestrzennego” - lokalny albo ponadlokalny akt planowania

przestrzennego;

9) „lokalny akt planowania przestrzennego” - studium rozwoju przestrzennego gminy,

miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo miejscowe przepisy

urbanistyczne;

– 3 –

10) „ponadlokalny akt planowania przestrzennego” – ramowe studium rozwoju

przestrzennego obszaru funkcjonalnego albo obszaru związku międzygminnego, plan

rozwoju przestrzennego województwa albo krajowy plan rozmieszczenia;

11) „system transportowy” - elementy zagospodarowania terenu służące indywidualnemu

oraz zbiorowemu przemieszczaniu się oraz przemieszczaniu towarów - wraz z ich

powiązaniami funkcjonalnymi i przestrzennymi;

12) „infrastruktura społeczna” - obiekty budowlane służące realizacji celów publicznych w

zakresie pomocy społecznej, edukacji i wychowania, kultury, zdrowia i sportu oraz

tereny zieleni publicznej- wraz z terenami, obiektami i urządzeniami niezbędnymi do ich

funkcjonowania;

13) „infrastruktura techniczna” - sieci dystrybucyjne: wodociągowe, elektroenergetyczne,

gazowe, ciepłownicze i telekomunikacyjne oraz sieci kanalizacyjne - wraz z

urządzeniami niezbędnymi do ich funkcjonowania;

14) „usługi infrastrukturalne” - usługi w zakresie wydobycia, oczyszczania i

magazynowania wody, oczyszczania ścieków oraz składowania i przetwarzania

odpadów;

15) „inwestycja” – zmianę zagospodarowania terenu polegającą na: wykonaniu robót

budowlanych, zmianie sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części albo

dokonaniu innych zmian w sposobie zagospodarowania terenu, w szczególności

zalesienia, utwardzenia, urządzenia parkingu lub składu;

16) „inwestycja celu publicznego” – inwestycję realizującą cel publiczny wraz z obiektami i

urządzeniami budowlanymi oraz urządzeniami niezbędnymi do jej uruchomienia i

prawidłowej eksploatacji;

17) „teren inwestycji” – działkę lub działki gruntu, na których realizowana jest inwestycja, a

także część działki gruntu, gdy przepis tak stanowi; terenem inwestycji może być także

budynek lub lokal o ile stanowią one odrębną nieruchomość;

18) „lokalizacja inwestycji” - ustalenie linii rozgraniczających teren inwestycji wraz z

określeniem strefy bezpieczeństwa;

19) „decyzja dokonująca lokalizacji inwestycji celu publicznego” - decyzję środowiskowo-

lokalizacyjną oraz decyzję zintegrowaną w przypadku, gdy zawiera ona rozstrzygnięcie

w zakresie lokalizacji;

20) „rozmieszczenie inwestycji” - ustalenie wstępnego przebiegu albo umiejscowienia

inwestycji, bez ustalenia linii rozgraniczających teren inwestycji oraz ograniczeń w

– 4 –

zagospodarowaniu, dokonywane przez wskazanie obszaru dopuszczalnej lokalizacji

inwestycji;

21) „publiczny zasób mieszkaniowy” - lokale wchodzące w skład mieszkaniowego zasobu

gminy albo lokale stanowiące własność innych jednostek samorządu terytorialnego,

samorządowych osób prawnych tych jednostek, Skarbu Państwa lub państwowych osób

prawnych;

22) „społeczne budownictwo czynszowe” - inwestycje mieszkaniowe realizowane przy

łącznym spełnieniu następujących warunków:

a) dostęp do lokali mieszkalnych obywa się na zasadach nierynkowych na podstawie

kryteriów określonych przez organy władzy publicznej,

b) na etapie realizacji lub użytkowania inwestycji podmioty realizujące inwestycję

korzystają ze wsparcia publicznego,

c) inwestycje są realizowane przez podmioty, których głównym celem działania nie

jest maksymalizacja zysku albo które osiągnięte zyski przeznaczają na statutowe

cele działalności niekomercyjnej;

23) „Narodowy Operator Mieszkaniowy” – Narodowy Operator Mieszkaniowy w

rozumieniu przepisów o Narodowym Funduszu Mieszkaniowym;

24) „zabudowa” - ogół budynków na terenie inwestycji;

25) „zabudowa siedliskowa” - wchodzące w skład gospodarstwa rolnego budynki

mieszkalne oraz budynki służące wyłącznie produkcji rolniczej lub przetwórstwu rolno-

spożywczemu;

26) „zabudowa letniskowa” – budynki przeznaczone na sezonowy pobyt związany z

rekreacją i wypoczynkiem indywidualnym;

27) „nieruchomość o nieuregulowanym stanie prawnym” - nieruchomość, dla której ze

względu na brak księgi wieczystej, zbioru dokumentów albo innych dokumentów nie

można ustalić osób, którym przysługują do niej prawa rzeczowe, a także nieruchomość,

której właściciel lub użytkownik wieczysty nie żyje i nie przeprowadzono lub nie

zostało zakończone postępowanie spadkowe;

28) „obszar przestrzeni publicznej” − powszechnie dostępny dla ruchu pieszego lub

kołowego obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców,

jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na

jego położenie oraz cechy funkcjonalno - przestrzenne, w szczególności park, las

stanowiący własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego położony

– 5 –

w granicach administracyjnych miasta, zieleniec, ogród jordanowski, plac, skwer,

promenada, bulwar, molo, pomost;

29) „powierzchnia sprzedaży” − tę część ogólnodostępnej powierzchni obiektu handlowego

stanowiącego całość techniczno-użytkową, przeznaczonego do sprzedaży detalicznej lub

hurtowej, w której odbywa się bezpośrednia sprzedaż towarów (bez wliczania do niej

powierzchni usług i gastronomii oraz powierzchni pomocniczej, do której zalicza się

powierzchnie magazynów, biur i komunikacji);

30) „powierzchnia zabudowy” - powierzchnię stanowiącą rzut zewnętrznego obrysu części

nadziemnej budynku na powierzchnię terenu inwestycji;

31) „powierzchnia całkowita zabudowy” – sumę powierzchni całkowitych wszystkich

budynków w obrębie terenu inwestycji, gdzie powierzchnię całkowitą budynku stanowi

suma powierzchni wszystkich kondygnacji nadziemnych liczonych po jego

zewnętrznym obrysie;

32) „wskaźnik powierzchni zabudowy” – stosunek powierzchni zabudowy wszystkich

budynków znajdujących się na terenie inwestycji do powierzchni terenu inwestycji;

33) „wskaźnik powierzchni obiektów budowlanych” – stosunek sumy powierzchni rzutów

zewnętrznych obrysów części nadziemnych obiektów budowlanych na powierzchnię

terenu inwestycji do powierzchni terenu inwestycji;

34) „wskaźnik intensywności zabudowy” – stosunek powierzchni całkowitej zabudowy do

powierzchni terenu inwestycji;

35) „powierzchnia biologicznie czynna”:

a) 100% terenu położonego poza zewnętrznym obrysem budynku i z gruntem

zapewniającym naturalną wegetację roślin,

b) 100% terenu pokrytego wodami powierzchniowymi,

c) 20% powierzchni ogrodów wertykalnych umieszczonych na elewacjach obiektu

budowlanego, o ile powierzchnia tego ogrodu jest nie mniejsza niż 10m2,

d) w przypadku tarasów i stropodachów, o ile ich zwarta powierzchnia pokryta

substratem jest nie mniejsza niż 10m2:

– 70% powierzchni zapewniającej wegetację drzew i krzewów, w przypadku

miąższości substratu nie mniejszej niż 80 cm,

– 50% powierzchni zapewniającej wegetację krzewów, w przypadku miąższości

substratu od 40 do 80 cm,

– 6 –

– 30% powierzchni zapewniającej naturalną wegetację, w przypadku miąższości

substratu od 20 do 40 cm,

– 20% powierzchni zapewniającej naturalną wegetację, w przypadku miąższości

substratu do 20 cm;

36) „wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej” - stosunek powierzchni biologicznie

czynnej do powierzchni terenu inwestycji;

37) „wysokość” - różnicę rzędnych:

a) w przypadku budynków - poziomu terenu przy najniżej położonym punkcie na

zewnętrznym obrysie części nadziemnej budynku oraz najwyżej położonego

punktu,

b) w przypadku pozostałych obiektów budowlanych - poziomu terenu przy najniżej

położonym naziemnym elemencie konstrukcyjnym oraz najwyżej położonego

punktu; w przypadku obiektu budowlanego z ruchomymi elementami technicznymi

wysokość mierzy się do najwyższego punktu położenia tych elementów

– obliczaną z pominięciem nasypów projektowanych albo wykonywanych w związku z

inwestycją;

38) „krajobraz” – postrzeganą przez ludzi przestrzeń, zawierającą elementy przyrodnicze lub

wytwory cywilizacji, ukształtowaną w wyniku działania czynników naturalnych lub

działalności człowieka;

39) „krajobraz priorytetowy” – krajobraz szczególnie cenny dla społeczeństwa ze względu

na swoje wartości przyrodnicze, kulturowe, historyczne, architektoniczne,

urbanistyczne, ruralistyczne lub estetyczno-widokowe, i jako taki wymagający

zachowania lub określenia zasad i warunków jego kształtowania;

40) „urządzenie reklamowe” – przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji

reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, inny niż tablica

reklamowa, z wyłączeniem pojazdów i lawet oraz drobnych przedmiotów codziennego

użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem;

41) „tablica reklamowa” – przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji

reklamy wraz z jego elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, o płaskiej

powierzchni służącej ekspozycji reklamy, w szczególności baner reklamowy, reklamę

naklejaną na okna budynków i reklamy umieszczane na rusztowaniu, ogrodzeniu lub

wyposażeniu placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku

wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem;

– 7 –

42) „reklama” – jakąkolwiek wizualną formę informacji promującej osoby,

przedsiębiorstwa, towary, usługi, przedsięwzięcia lub ruchy społeczne;

43) „szyld” – tablicę reklamową lub urządzenie reklamowe informującą o działalności

prowadzonej na nieruchomości, na której ta tablica reklamowa lub urządzenie

reklamowe się znajdują;

44) „wójt” - również burmistrza oraz prezydenta miasta;

45) „roboty budowlane” – budowę, przebudowę, remont lub rozbiórkę obiektu budowlanego

oraz montaż lub instalowanie urządzenia budowlanego;

46) „budowa” - wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także

odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego;

47) „przebudowa” - wykonywanie robót budowlanych w wyniku których następuje zmiana

parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego lub jego

części, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów obiektu, takich jak: kubatura,

powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość lub liczba kondygnacji; w

przypadku obiektów liniowych przebudową jest wykonywanie robót budowlanych

niepowodujących zwiększenia ich strefy bezpieczeństwa;

48) „remont” – wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych

polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej

konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż

użyto w stanie pierwotnym;

49) „obiekt budowlany” - budynek, budowlę albo obiekt małej architektury wraz z

urządzeniami budowlanymi;

50) „obiekt liniowy” - budowlę, której charakterystyczną cechą jest długość, w

szczególności droga, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg,

linia i trakcja elektroenergetyczna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa,

wraz z urządzeniami z nimi związanymi;

51) „budynek” - obiekt trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą

przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach;

52) „budynek mieszkalny jednorodzinny” - budynek wolno stojący albo budynek w

zabudowie bliźniaczej lub szeregowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych,

stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie

więcej niż dwóch lokali mieszkalnych, a w przypadku, gdy plan miejscowy nie zawiera

odmiennych ustaleń, także wydzielenie jednego lokalu mieszkalnego i lokalu

– 8 –

użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej

budynku;

53) „budowla” – obiekty niebędące budynkami ani obiektami małej architektury, w

szczególności techniczne obiekty przemysłowe, obiekty liniowe, wały ziemne, mosty,

tunele oraz obiekty hydrotechniczne;

54) „obiekt małej architektury” - niewielkie obiekty, w tym obiekty służące rekreacji

codziennej i utrzymaniu porządku, obiekty kultu religijnego oraz obiekty architektury

ogrodowej;

55) „urządzenie budowlane” - zespół elementów technicznych trwale związanych z

obiektem budowlanym i zapewniających możliwość jego użytkowania zgodnie z

przeznaczeniem, w szczególności instalacje;

56) „prawo do dysponowania terenem na cele inwestycyjne” - tytuł prawny, w tym

wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, trwałego zarządu albo innego

ograniczonego prawa rzeczowego, wynikający z przepisu prawa lub nabyty w drodze

rozstrzygnięcia sądu, organu administracji publicznej albo stosunku zobowiązaniowego,

przewidujący uprawnienie do realizacji inwestycji;

57) „wyrób budowlany” - każdy wyrób lub zestaw wyrobów wyprodukowany w celu

trwałego wbudowania w obiektach budowlanych lub ich częściach, którego właściwości

wpływają na właściwości użytkowe obiektów budowlanych w odniesieniu do ich

podstawowych wymagań;

58) „zarządca” – podmiot zobowiązany na podstawie przepisu prawa, rozstrzygnięcia sądu,

organu administracji publicznej albo stosunku zobowiązaniowego do zarządzania

nieruchomością, w tym do utrzymania jej w należytym stanie technicznym, w

szczególności użytkownik wieczysty.

Art. 3. Użyte w Kodeksie skróty oznaczają:

1) „ustawa ocenowa” - ustawę z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o

środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o

ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 353, 831, 961 i 1250);

2) „Kodeks cywilny” – ustawę z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;

3) „Kodeks postępowania administracyjnego” - ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks

postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, 868 i 996);

4) „plan miejscowy” - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego;

5) „studium” - studium rozwoju przestrzennego gminy;

– 9 –

6) „studium ramowe” - ramowe studium rozwoju przestrzennego obszaru

metropolitalnego;

7) „plan województwa” - plan rozwoju przestrzennego województwa.

Rozdział 3.

Zasady ogólne

Art. 4. Zasada zrównoważonego rozwoju jest podstawą gospodarowania przestrzenią

przez władze publiczne, dążące poprzez osiągnięcie ładu przestrzennego do zapewnienia

wysokiej jakości życia.

Art. 5. Kształtowanie polityki przestrzennej następuje w ramach prowadzenia polityki

rozwoju.

Art. 6. § 1. Ochronie prawnej podlega istniejący stan zagospodarowania nieruchomości.

§ 2. Zasady określonej w § 1 nie stosuje się do zrealizowanych inwestycji w zakresie, w

jakim te inwestycje naruszają przepisy prawa.

Art. 7. Gospodarując przestrzenią, organy władzy publicznej kierują się potrzebą

zabezpieczenia interesu publicznego.

Art. 8. Organy władzy publicznej gospodarując przestrzenią określają warunki

inwestowania, w szczególności zakazy i ograniczenia, w sposób proporcjonalny do

zamierzonych celów.

Art. 9. Gospodarowanie przestrzenią ma charakter ciągły, obejmując:

1) monitorowanie istniejącego oraz planowanego zagospodarowania przestrzennego oraz

prowadzenie innych działań analitycznych w zakresie polityki przestrzennej;

2) ocenę aktualności i stopnia realizacji aktów planowania przestrzennego;

3) określanie kierunków rozwoju przestrzennego w powiązaniu z kierunkami rozwoju

strategicznego;

4) sporządzanie oraz uchwalanie aktów planowania przestrzennego i ich realizację;

5) udzielanie zgód inwestycyjnych;

6) kontrolę i podejmowanie działań wobec naruszeń prawa.

Art. 10. W procesie gospodarowania przestrzenią uwzględnia się w szczególności

potrzeby w zakresie:

1) kształtowania i ochrony ładu przestrzennego;

– 10 –

2) ochrony środowiska, przyrody, krajobrazu oraz gruntów rolnych i leśnych;

3) ochrony zabytków, obiektów dziedzictwa kulturowego, dóbr kultury współczesnej oraz

Pomników Zagłady;

4) mitygacji i adaptacji do zmian klimatu oraz konieczności przeciwdziałania i

likwidowania skutków katastrof naturalnych, w szczególności powodzi, suszy oraz

naturalnych zagrożeń geologicznych;

5) zdrowia publicznego, w szczególności poprzez zapewnienie: odpowiedniej jakości

środowiska, dostępności terenów rekreacji, zieleni publicznej, usług zdrowia, a także

poprzez ograniczenie negatywnego oddziaływania środowiskowego wynikającego z

funkcjonowania inwestycji oraz zapewnienie odpowiedniej ilości i jakości wody do

celów zaopatrzenia ludności;

6) obronności i bezpieczeństwa wewnętrznego państwa oraz ochrony jego granic.

Art. 11. Organy władzy publicznej gospodarując przestrzenią:

1) w sposób racjonalny, efektywny i zrównoważony wykorzystują istniejące zasoby

obszarów zurbanizowanych;

2) podejmują szczególne działania w celu racjonalnego zagospodarowania obszarów

wymagających przekształcenia urbanistycznego;

3) wyznaczają obszary nowej urbanizacji wyłącznie w przypadku, gdy wynika to z potrzeb

rozwojowych.

Art. 12. Obszary urbanizacji kształtuje się w sposób minimalizujący ich

transportochłonność, zapewniając mieszkańcom możliwość optymalnego korzystania z

publicznej komunikacji zbiorowej, rowerów oraz przemieszczania się pieszo, jako struktury

wielofunkcyjne i zwarte.

Art. 13. Organy gminy zapewniają spójność dokumentów strategicznych, tworzących

ramy dla realizacji inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, społecznej, usług

infrastrukturalnych i systemu transportowego, oraz ich realizacji, z aktami planowania

przestrzennego.

Art. 14. Organy gminy kształtują rozwój infrastruktury technicznej, społecznej, usług

infrastrukturalnych i systemu transportowego w sposób zapewniający obsługę obszaru

zurbanizowanego. W przypadku niemożności zapewnienia obsługi obszaru zurbanizowanego,

nie wyznacza się obszarów nowej urbanizacji.

– 11 –

Art. 15. Gospodarowanie przestrzenią na obszarach innych niż obszary urbanizacji

służy ochronie tych obszarów, w szczególności ich wartości przyrodniczych, krajobrazowych

i kulturowych, a także znajdujących się na tych obszarach gruntów rolnych i leśnych,

umożliwiając wykorzystywanie tych obszarów zgodnie z ich charakterem, w szczególności

do prowadzenia gospodarki rolnej i leśnej.

Art. 16. Projektowanie przestrzeni oraz inwestycji następuje w sposób zapewniający

możliwie szeroki dostęp do nich osób o ograniczonej sprawności, w tym osób starszych,

zgodnie z zasadami projektowania uniwersalnego.

Art. 17. Proces gospodarowania przestrzenią jest partycypacyjny i jawny.

Rozstrzygnięcia organów władzy publicznej podlegają uzasadnieniu, chyba że Kodeks

stanowi inaczej.

Art. 18. Realizacja inwestycji wymaga, przed jej rozpoczęciem, uzyskania zgody

inwestycyjnej, udzielanej w formie decyzji administracyjnej albo innego rozstrzygnięcia.

Wyjątki w tym zakresie określa Kodeks.

Art. 19. Inwestor może współpracować z gminą w realizacji polityki przestrzennej,

jeżeli nie jest to sprzeczne z wymogami interesu publicznego. Warunki współpracy określa

umowa urbanistyczna albo umowa infrastrukturalna. Społeczność lokalna sprawuje kontrolę

nad współpracą, o której mowa w zdaniu pierwszym.

Art. 20. § 1. Celem publicznym są działania służące realizacji lub zapewnieniu

funkcjonowania:

1) publicznego zasobu mieszkaniowego;

2) dróg publicznych oraz ogólnodostępnych: dróg rowerowych, ciągów pieszych, placów,

promenad, bulwarów;

3) dróg wodnych;

4) państwowych lub samorządowych linii kolejowych;

5) lotnisk użytku publicznego oraz obiektów obsługi ruchu lotniczego;

6) innych obiektów budowlanych transportu publicznego, w tym metra, linii

tramwajowych i trolejbusowych;

7) obiektów budowlanych telekomunikacji i sygnalizacji;

8) terenów zieleni publicznej;

– 12 –

9) obiektów budowlanych służących do przesyłania lub dystrybucji cieczy, w tym wody,

gazów i energii elektrycznej oraz odprowadzania ścieków, a także obiektów i urządzeń

służących do zaopatrzenia ludności w wodę, oraz gromadzenia, i oczyszczania ścieków;

10) instalacji podziemnego składowania dwutlenku węgla;

11) obiektów energetyki jądrowej;

12) państwowych oraz samorządowych instalacji przetwarzania odpadów;

13) obiektów budowlanych służących ochronie środowiska, zbiorników i innych urządzeń

wodnych służących regulacji przepływów i ochronie przed powodzią, regulacji i

utrzymywaniu wód oraz urządzeń melioracji wodnych;

14) obiektów budowlanych dla urzędów organów władzy publicznej, administracji, sądów i

prokuratur, państwowych szkół wyższych, szkół publicznych, państwowych lub

samorządowych instytucji kultury, publicznych: obiektów ochrony zdrowia,

przedszkoli, domów opieki społecznej oraz placówek opiekuńczo-wychowawczych;

15) państwowych albo samorządowych obiektów sportowych;

16) obiektów budowlanych niezbędnych do realizacji obowiązków w zakresie świadczenia

pocztowych usług powszechnych przez operatora wyznaczonego, a także innych

obiektów i pomieszczeń związanych ze świadczeniem tych usług;

17) obiektów budowlanych na potrzeby obronności państwa i ochrony granicy państwowej,

a także do zapewnienia bezpieczeństwa publicznego, w tym aresztów śledczych,

zakładów karnych oraz zakładów dla nieletnich;

18) cmentarzy.

§ 2. Celem publicznym jest również podejmowanie działań niewymagających realizacji

inwestycji w zakresie:

1) poszukiwania i rozpoznawania złóż kopalin objętych własnością górniczą;

2) opieki nad nieruchomościami stanowiącymi zabytki;

3) ustanawiania i ochrony miejsc pamięci narodowej;

4) ochrony Pomników Zagłady oraz miejsc i pomników upamiętniających ofiary terroru

komunistycznego;

5) ochrony zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody;

6) ochrony krajobrazu i przyrody na terenach parków narodowych i rezerwatów przyrody.

Art. 21. § 1. Wywłaszczenie nieruchomości może być dokonane jedynie jeżeli cel

publiczny nie może być zrealizowany w sposób inny niż przez pozbawienie praw do

nieruchomości w niezbędnym zakresie.

– 13 –

§ 2. W przypadku, gdy cel publiczny nie wymaga wywłaszczenia, na nieruchomościach

ustanawia się, w niezbędnym zakresie, publiczne ograniczenia w korzystaniu z

nieruchomości.

Art. 22. W zakresie nieuregulowanym Kodeksem do postępowań administracyjnych

oraz kar administracyjnych stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

KSIĘGA II.

PLANOWANIE PRZESTRZENNE

DZIAŁ I.

Partycypacja społeczne w planowaniu przestrzennym

Art. 23. § 1. Każdy ma prawo uczestniczenia w procesie programowania i realizacji

polityki przestrzennej (partycypacja społeczna).

§ 2. W przypadkach przewidzianych w Kodeksie każdy ma prawo do składania uwag,

wniosków oraz uczestniczenia w dyskusji publicznej.

§ 3. W każdym czasie dopuszcza się składanie wniosków w przedmiocie uchwalenia

albo zmiany aktu planowania przestrzennego.

Art. 24. § 1. Dokumenty wytworzone w procesie programowania i realizacji polityki

przestrzennej, w szczególności analizy i prognozy, projekty aktów planowania

przestrzennego oraz stanowiska zajęte wobec tych projektów przez inne podmioty, a także

wnioski i uwagi są jawne i podlegają podaniu do publicznej wiadomości.

§ 2. Jawność w zakresie wniosków i uwag obejmuje ich treść oraz dane podmiotu

zgłaszającego z wyłączeniem adresu zamieszkania.

§ 3. Przepis § 1 nie wyłącza ochrony danych osobowych, tajemnicy przedsiębiorstwa

oraz tajemnicy państwowej wynikającej z przepisów odrębnych.

Art. 25. Organy władzy publicznej obowiązane są publikować dokumentację z

przebiegu prac w zakresie programowania i realizacji polityki przestrzennej na stronach

podmiotowych Biuletynu Informacji Publicznej.

Art. 26. Podanie do publicznej wiadomości następuje co najmniej poprzez:

1) zamieszczenie w Biuletynie Informacji Publicznej;

2) zamieszczenie na stronie internetowej organu władzy publicznej, jeżeli jest ona

prowadzona niezależnie od Biuletynu Informacji Publicznej;

– 14 –

3) zamieszczenie w Rejestrze urbanistyczno-budowlanym;

4) obwieszczenie o terminie i miejscu zapoznania się z treścią podlegającą podaniu do

publicznej wiadomości.

Art. 27. § 1. Prawo wnoszenia wniosków i uwag oraz uczestnictwa w dyskusjach

publicznych przysługuje każdej osobie posiadającej zdolność do czynności prawnych, w tym

zdolność ograniczoną.

§ 2. Organy władzy publicznej zapewniają możliwość wnoszenia wniosków i uwag co

najmniej:

1) ustnie do protokołu;

2) pisemnie w formie papierowej;

3) pisemnie w formie elektronicznej, przy czym nie wymaga się opatrywania dokumentu

elektronicznego bezpiecznym podpisem elektronicznym.

§ 3. Wnioski i uwagi wnosi się podając co najmniej imię i nazwisko albo nazwę

podmiotu oraz adres do korespondencji, którym może być adres poczty elektronicznej.

§ 4. Organy władzy publicznej mają prawo nie nadawać dalszego biegu wnioskom i

uwagom wniesionym po terminie lub zawierającym braki formalne.

§ 5. Organy władzy publicznej obowiązane są odnieść się do każdego wniosku i uwagi.

Organy władzy publicznej nie mają obowiązki podejmować działań prowadzących do

uwzględnienia każdego wniosku i uwagi.

§ 6. Termin składania wniosków albo uwag nie może być krótszy niż 21 dni od dnia

podania do publicznej wiadomości informacji o umożliwieniu składania tych wniosków albo

uwag.

Art. 28. Terminy, miejsca oraz sposoby przeprowadzenia dyskusji publicznych określa

się w sposób umożliwiający udział w nich możliwie szerokiego kręgu osób, w tym o

ograniczonej sprawności, w szczególności organizując dyskusje po powszechnie przyjętych

godzinach pracy oraz w miejscach położonych na obszarze, którego dotyczy dyskutowany

dokument.

Art. 29. Organy władzy publicznej, niezależnie od realizacji obowiązków określonych

w niniejszym dziale, mogą zapewniać udział społeczeństwa również w innych formach, w

szczególności przeprowadzając spotkania, debaty, warsztaty, spacery studyjne, ankiety,

wywiady lub wykorzystując grupy przedstawicielskie - odpowiednio uwzględniając wymogi

określone w art. 28.

– 15 –

Art. 30. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania

przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady

zapewnienia partycypacji społecznej w procedurze uchwalania albo zmiany aktu planowania

przestrzennego, wskazując:

1) szczegółowe wymogi dotyczące terminów i miejsc organizacji dyskusji publicznej;

2) szczegółową formę i sposób prezentacji projektu aktu planistycznego w postaci innej niż

elektroniczna, w szczególności skalę projektu

– kierując się w szczególności koniecznością zapewnienia szerokiej partycypacji społecznej,

jawności procesu sporządzania aktu i sprawności procedury oraz potrzebą uwzględnienia

zapewnienia udziału w procedurze planistycznej osób wykluczonych cyfrowo.

DZIAŁ II.

Kształtowanie polityki przestrzennej

Art. 31. § 1. Do działań prowadzonych na podstawie niniejszego działu wykorzystuje

się dane referencyjne w rozumieniu Krajowych Ram Interoperacyjności, w tym zbiory

danych przestrzennych, oraz wyniki badań naukowych i prac rozwojowych w sferze

gospodarowania przestrzenią, finansowanych ze środków publicznych - w zakresie

dostosowanym do złożoności i charakteru zjawisk przestrzennych.

§ 2. Zbiory danych przestrzennych, o których mowa w § 1, udostępniane są na zasadach

określonych w art. 14 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji

przestrzennej (Dz. U. z 2015 r. poz. 489 oraz z 2016 r. poz. 1250).

§ 3. Wyniki badań naukowych i prac rozwojowych, o których mowa w § 1,

finansowanych ze środków publicznych, podlegają nieodpłatnemu udostępnieniu organowi

władzy publicznej kształtującemu politykę przestrzenną.

Rozdział 1.

Monitorowanie zagospodarowania przestrzennego

Art. 32. § 1. Organy kształtujące politykę przestrzenną obowiązane są do

monitorowania istniejącego oraz planowanego zagospodarowania przestrzennego, na

zasadach określonych w niniejszym dziale.

§ 2. Monitorowanie prowadzi się w oparciu o dane referencyjne, w szczególności

udostępniane w ramach:

1) krajowej infrastruktury informacji przestrzennej;

– 16 –

2) zintegrowanego systemu informacji o nieruchomościach;

3) Rejestru urbanistyczno-budowlanego;

4) statystyki publicznej;

5) systemów satelitarnej obserwacji Ziemi.

§ 3. Na poziomie wojewódzkim monitorowanie prowadzi się w ramach regionalnych

węzłów informacji przestrzennej.

Art. 33. § 1. Monitorowanie na każdym poziomie obejmuje dane co najmniej w

zakresie:

1) stanu istniejącego zagospodarowania przestrzennego;

2) stopnia realizacji ustaleń aktów planowania przestrzennego;

3) stanu postępowań w sprawie uchwalenia albo zmiany aktów planowania przestrzennego;

4) zmian w zakresie stanu prawnego oraz wydanych rozstrzygnięć, mających wpływ na

akty planowania przestrzennego, w szczególności powodujących konieczność ich

dostosowania;

5) występowania, koncentracji i dynamiki negatywnych zjawisk przestrzenno-

funkcjonalnych i technicznych.

§ 2. Na poziomie gminy i obszaru funkcjonalnego monitorowanie obejmuje ponadto

dane w zakresie:

1) dostępności przestrzennej i efektywności usług publicznych, w tym infrastruktury

technicznej, społecznej, usług infrastrukturalnych oraz systemu transportowego - w

zakresie, w jakim usługi te stanowią zadania własne gminy;

2) zakresu i dynamiki inwestowania, w tym na obszarach nieobjętych ustaleniami planów

miejscowych.

§ 3. Na poziomie województwa monitorowanie obejmuje ponadto dane w zakresie:

1) realizacji rozmieszczonych inwestycji celu publicznego;

2) dostępności przestrzennej i efektywności usług publicznych, w tym infrastruktury

technicznej, społecznej, usług infrastrukturalnych oraz systemu transportowego - w

zakresie, w jakim usługi te stanowią zadania własne województwa;

3) stanu zachowania oraz fragmentacji krajobrazów, w szczególności krajobrazów

priorytetowych.

§ 4. Na poziomie kraju monitorowanie obejmuje ponadto dane w zakresie:

1) realizacji inwestycji celu publicznego rozmieszczonych w krajowym planie

rozmieszczenia;

– 17 –

2) obszarów szczególnych zjawisk w skali makroregionalnej, wymagających szczególnego

podejścia w ramach polityki przestrzennego zagospodarowania kraju;

3) obszarów kształtowania potencjału rozwojowego o znaczeniu makroregionalnym;

4) stopnia realizacji Strategii oraz innych dokumentów rządowych mających wpływ na

gospodarowanie przestrzenią;

5) funkcjonowania rozwiązań prawnych dotyczących gospodarowania przestrzenią, w tym

realizacji obowiązków określonych w Kodeksie.

Art. 34. § 1. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania

przestrzennego oraz mieszkalnictwa prowadzi i utrzymuję bazę danych o istniejącym

zagospodarowaniu przestrzennym, obejmującą dane pozyskane w wyniku monitorowania

przez organy władzy publicznej przy wykorzystaniu systemu teleinformatycznego, o którym

mowa w art. 603 § 2.

§ 2. Zadania, o których mowa w § 1, realizowane są na podstawie wieloletnich

programów przyjmowanych przez Radę Ministrów.

§ 3. Minister może powierzyć jednostce nadzorowanej lub podległej wykonywanie

zadań określonych w § 1.

Art. 35. § 1. Dane pozyskane w procesie monitorowania stanowią podstawę

prowadzenia analiz co najmniej w zakresie:

1) zgodności aktów planowania przestrzennego z przepisami prawa oraz wydanymi na ich

podstawie rozstrzygnięciami wiążącymi organy programujące politykę przestrzenną;

2) hierarchicznej zgodności aktów planowania przestrzennego;

3) zgodności aktów planowania przestrzennego z dokumentami strategicznymi;

4) aktualności oraz stopnia realizacji aktów planowania przestrzennego;

5) przyczyn oraz dynamiki zmian w zagospodarowaniu przestrzennym;

6) prognozowanych zmian demograficznych i gospodarczych oraz wynikających z nich

potrzeb rozwojowych;

7) wpływu pozostałych uwarunkowań, w szczególności środowiskowych, ekonomicznych,

zdrowotnych na kierunki polityki przestrzennej;

8) poziomu i dynamiki zasklepiania gleb oraz przekształcania gruntów rolnych i leśnych;

9) skutków inwestowania na obszarach nieobjętych ustaleniami planu miejscowego dla

ładu przestrzennego.

– 18 –

§ 2. Na poziomie gminy i obszaru funkcjonalnego analizuje się ponadto dostosowanie

usług infrastrukturalnych, infrastruktury technicznej i społecznej oraz systemu

transportowego do istniejącego i planowanego zagospodarowania przestrzennego.

§ 3. Na poziomie województwa analizuje się ponadto stopień realizacji ochrony

krajobrazów priorytetowych.

Art. 36. Monitorowanie służy kształtowaniu polityki przestrzennej, w tym:

1) dostarczaniu informacji o uwarunkowaniach i stanie zagospodarowania przestrzennego;

2) sporządzaniu prognoz przestrzennych potrzeb rozwojowych;

3) ocenie skutków przestrzennych polityk publicznych;

4) określaniu i ocenie dynamiki zmian w zagospodarowaniu przestrzennym, w powiązaniu

z aktami planowania przestrzennego.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia organizację, sposób,

tryb i standardy techniczne monitorowania istniejącego i planowanego zagospodarowania

przestrzennego na wszystkich poziomach organizacji planowania przestrzennego - mając na

uwadze jak najszersze i najbardziej efektywne wykorzystanie informacji dla potrzeb

racjonalnego kształtowania przestrzeni.

Rozdział 2.

Prognoza przestrzennych potrzeb rozwojowych

Art. 38. § 1. Prognoza przestrzennych potrzeb rozwojowych, zwana dalej „prognozą”

określa, w perspektywie nie dłuższej niż 20 lat, prognozowane zapotrzebowanie na nowe

tereny, których zagospodarowanie jest niezbędne do zapewnienia zrównoważonego rozwoju

obszaru objętego prognozą, w oparciu o dane demograficzne i gospodarcze.

§ 2. Prognoza na poziomie województwa stanowi część strategii rozwoju województwa

w rozumieniu przepisów o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.

§ 3. W przypadku wyznaczenia obszaru funkcjonalnego, prognoza dla tego obszaru

sporządzana jest odrębnie od prognozy dla województwa oraz zgodnie z tą prognozą.

Prognoza dla obszaru funkcjonalnego obejmującego więcej niż jedno województwo

sporządzana jest przez samorządy województw w porozumieniu. Do prognozy obszaru

funkcjonalnego przepis § 2 stosuje się.

– 19 –

Art. 39. § 1. Prognoza na poziomie gminy sporządzana jest w sposób niesprzeczny z

prognozą na poziomie województwa, a jeżeli gmina leży na obszarze funkcjonalnym - z

prognozą tego obszaru.

§ 2. Wójt gminy przedstawia projekt prognozy marszałkowi województwa w celu

zaopiniowania w terminie 30 dni. W przypadku negatywnej opinii marszałka województwa

gmina wprowadza zmiany w prognozie albo występuje o stanowisko ministra właściwego do

spraw rozwoju regionalnego, załączając projekt prognozy oraz opinię marszałka

województwa.

§ 3. Stanowisko ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego, o którym mowa

w § 2, jest dla gminy wiążące.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia szczegółowy sposób

określania przestrzennych potrzeb rozwojowych, mając na uwadze konieczność realistycznej

oceny potrzeb rozwojowych oraz niepewność procesów rozwojowych wyrażającą się

możliwością zwiększenia zapotrzebowania w stosunku do wyników analiz nie więcej niż o

30%.

Rozdział 3.

Określenie obszarów zurbanizowanych oraz wyznaczenie limitu obszarów nowej

urbanizacji

Art. 41. § 1. Wyznaczenie przez gminę obszarów nowej urbanizacji dopuszczalne jest

wyłącznie w przypadku, gdy wynik bilansu, o którym mowa w § 2, jest dodatni.

§ 2. Bilans określa różnicę:

1) potrzeb rozwojowych wynikających z prognozy, o której mowa w art. 38 § 1 oraz

2) chłonności terenów niezabudowanych na obszarach zurbanizowanych, z

uwzględnieniem istniejącej zabudowy na terenach położonych poza obszarami

zurbanizowanymi oraz terenów przeznaczonych pod zabudowę w planach miejscowych

na terenach położonych poza obszarami zurbanizowanymi.

§ 3. Wyznaczenie obszarów nowej urbanizacji następuje w zakresie nieprzekraczającym

prognozowanych potrzeb rozwojowych i niezbędnym do ich zaspokojenia.

Art. 42. § 1. Obszary zurbanizowane określa się na podstawie faktycznego stanu

zagospodarowania.

– 20 –

§ 2. Jako obszary zurbanizowane określa się zwarty układ przestrzenny, na który

składają się:

1) obszary o skupionej zabudowie, wyposażone w niezbędną infrastrukturę techniczną i

sieć drogową;

2) tereny infrastruktury społecznej, technicznej, systemu transportowego, usług

infrastrukturalnych i innych elementów zagospodarowania przestrzennego służących

obsłudze terenów zabudowanych;

3) zabudowane obszary chronionych zasobów dziedzictwa kulturowego i historycznego;

4) obszary wymagające przekształcenia urbanistycznego, o ile są powiązane przestrzennie

z obszarami o skupionej zabudowie.

§ 3. Obszary o skupionej zabudowie obejmuje tereny, na których występują

zgrupowania budynków, z wyłączeniem budynków o funkcji wyłącznie gospodarczej, o

wysokim stopniu zagęszczenia, o ile powierzchnia terenów na których są usytuowane wraz z

powierzchnią terenów obsługującej je sieci komunikacyjnej wynosi co najmniej 70%

całkowitej powierzchni obszaru wyznaczonego przez obrys prowadzony w odległości 50 m

od zewnętrznych krawędzi skrajnie położonych budynków lub granice zewnętrzne działek, na

których budynki są położone, jeżeli ich odległość od tych granic jest mniejsza niż 50 m.

Zmodyfikowane kryteria określania obszarów o skupionej zabudowie może określać plan

rozwoju przestrzennego województwa.

§ 4. Dopuszcza się włączenie do obszarów zurbanizowanych obszarów

niezabudowanych, jeżeli wchodzą w skład zwartego układu przestrzennego.

§ 5. Obszar zurbanizowany wyznaczony w sposób określony w § 1-4 ustala się jako

obszar zurbanizowany w studium.

Art. 43. Opracowanie projektu wyznaczenia obszarów zurbanizowanych oraz określenia

ich chłonności powierza się osobie spełniającej wymagania, o których mowa w art. 58.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa może określić, w drodze rozporządzenia szczegółowy

sposób obliczania chłonności terenów w podziale na ich funkcje, uwzględniając specyfikę

typów funkcjonalnych gmin, w szczególności uzdrowisk, gmin o charakterze rolniczym,

turystycznym i przemysłowym oraz mając na uwadze konieczność realistycznej oceny

chłonności tych terenów.

– 21 –

Rozdział 4.

Program rozwoju przestrzennego gminy

Art. 45. § 1. Program rozwoju przestrzennego gminy, zwany dalej „programem”, jest

podstawą sporządzania studium.

§ 2. W przypadku, gdy gmina posiada strategię rozwoju w rozumieniu przepisów o

zasadach prowadzenia polityki rozwoju, program rozwoju przestrzennego stanowi element tej

strategii.

§ 3. W przypadku, o którym mowa w § 2:

1) uchwalenie albo zmiana strategii rozwoju gminy obejmująca elementy programu

rozwoju przestrzennego następuje w trybie art. 47;

2) ilekroć w przepisach Kodeksu mowa jest o programie rozwoju przestrzennego - należy

przez to rozumieć strategię rozwoju gminy, której elementem jest ten program.

Art. 46. § 1. Program zawiera diagnozę uwarunkowań rozwoju przestrzennego,

wskazującą:

1) obszar zurbanizowany i jego chłonność, wyznaczone w sposób określony w art. 42 i 43;

2) limit obszarów nowej urbanizacji wynikający z bilansu, o którym mowa w art. 41;

3) stopień aktualności i stopień realizacji lokalnych aktów planowania przestrzennego;

4) uwarunkowania polityki finansowej gminy wynikające z realizacji aktów, o których

mowa w pkt 3.

§ 2. Program wyznacza kierunki rozwoju przestrzennego gminy w zakresie

wynikającym z diagnozy, o której mowa w § 1, określając w szczególności limit obszarów

nowej urbanizacji oraz skutki finansowe realizacji na nich polityki przestrzennej.

§ 3. Załącznikami do programu są:

1) mapa określająca obszar zurbanizowany;

2) prognoza przestrzennych potrzeb rozwojowych;

3) dokumentacja sporządzenia bilansu, o którym mowa w art. 41, w szczególności

obliczenia chłonności obszaru zurbanizowanego.

Art. 47. § 1. Program uchwala się w pierwszym roku kadencji rady gminy.

§ 2. Projekt programu sporządza wójt.

§ 3. Po sporządzeniu projektu programu wójt uzyskuje opinię komisji urbanistycznej

oraz podaje projekt do publicznej wiadomości na okres co najmniej 30 dni, umożliwiając

składanie uwag.

– 22 –

§ 4. Wójt przedstawia radzie gminy projekt programu wraz z opinią komisji

urbanistycznej oraz zestawieniem uwag wraz z odniesieniem się do każdej z uwag.

§ 5. Rada gminy uchwala program, wyznaczając wójtowi kierunki działań związanych z

jego realizacją. Program stanowi załącznik do uchwały.

§ 6. Wójt co 6 miesięcy przedstawia radzie gminy informację o stanie realizacji działań,

o których mowa w § 5.

§ 7. Zmiana programu następuje w trybie określonym w § 1-6.

Rozdział 5.

Ponadlokalne opracowania analityczne

Art. 48. § 1. Organy samorządu województwa oraz związku metropolitalnego mają

obowiązek dokonywania oceny aktualności i stopnia realizacji aktów planowania

przestrzennego przez nie uchwalanych.

§ 2. Do oceny, o której mowa w § 1, stosuje się odpowiednio przepis art. 47 § 1-7.

Art. 49. § 1. Samorząd województwa uchwala, nie rzadziej niż raz na 10 lat, raport

krajobrazowy.

§ 2. Raport krajobrazowy wyznacza krajobrazy występujące na obszarze województwa,

określa ich cechy charakterystyczne oraz dokonuje oceny ich wartości.

§ 3. Raport krajobrazowy, w szczególności:

1) określa:

a) krajobrazy występujące na obszarze danego województwa,

b) lokalizację krajobrazów priorytetowych;

2) wskazuje lokalizację i granice:

a) parków kulturowych,

b) parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych, obszarów

chronionego krajobrazu,

c) obiektów znajdujących się na listach Światowego Dziedzictwa UNESCO,

obszarów Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO (MaB) lub obszarów i obiektów

proponowanych do umieszczenia na tych listach;

3) wskazuje:

a) zagrożenia dla możliwości zachowania wartości krajobrazów, o których mowa w

pkt 1 lit. b, oraz wartości krajobrazów w obrębie obszarów lub obiektów, o których

mowa w pkt 2,

– 23 –

b) wiążące rekomendacje i wnioski do planu zagospodarowania przestrzennego

województwa - dotyczące kształtowania i ochrony krajobrazów, o których mowa w

pkt 1 lit. b, oraz krajobrazów w obrębie obszarów lub obiektów, o których mowa w

pkt 2, w szczególności poprzez wskazanie obszarów, które powinny zostać objęte

formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3, 4 i 9 ustawy z

dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2015 r. poz. 1651 i 1936

oraz z 2016 r. poz. 422),

c) lokalne formy architektoniczne zabudowy w obrębie krajobrazów, o których mowa

w pkt 1 lit. b.

§ 4. Rekomendacje i wnioski, o których mowa w § 3 pkt 3 lit. b, nie mogą być sprzeczne

z celami i sposobami ochrony obszarów i obiektów, o których mowa w § 3 pkt 2,

określonymi na podstawie przepisów o ochronie przyrody lub przepisów o ochronie

zabytków i opiece nad zabytkami.

§ 5. Raport krajobrazowy może wskazywać:

1) te obszary, objęte formami ochrony przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3, 4 i 9

ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, które ze względu na znaczący

spadek wartości krajobrazu wymagają pogłębionej analizy zasadności ich dalszej

ochrony;

2) te obszary, które ze względu na swoje walory, powinny zostać objęte formami ochrony

przyrody, o których mowa w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.

Art. 50. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

1) stosowaną przy sporządzaniu raportów krajobrazowych klasyfikację krajobrazów

opracowaną w oparciu w szczególności o takie kryteria jak charakter dominujących w

krajobrazie czynników, rzeźba terenu i pokrycie terenu,

2) sposób oceny zidentyfikowanych krajobrazów oraz wskazywania krajobrazów

priorytetowych,

3) sposób uwzględnienia w raporcie krajobrazowym obiektów, w tym krajobrazów,

wpisanych na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, obszarów Sieci Rezerwatów

Biosfery UNESCO (MaB), parków narodowych, rezerwatów i innych form ochrony

przyrody wskazanych w art. 6 ust. 1 pkt 1-9 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o

ochronie przyrody, obiektów wskazanych w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca

2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,

– 24 –

4) szczegółowy zakres i metodologię raportu krajobrazowego

– mając na względzie zapewnienie właściwej ochrony krajobrazów i możliwości ich

kształtowania oraz konieczność zachowania krajobrazów będących źródłem tożsamości

narodu polskiego, a także mając na uwadze, by krajobraz był oceniany w szczególności z

punktu widzenia przyrodniczego i kulturowego znaczenia danego krajobrazu, częstości

występowania na obszarze kraju oraz stanu zachowania.

Art. 51. § 1. Projekt raportu krajobrazowego sporządza zarząd województwa.

§ 2. Zarząd województwa przed przedłożeniem projektu raportu krajobrazowego do

uchwalenia przez sejmik województwa:

1) podaje do publicznej wiadomości informację o przystąpieniu do sporządzania projektu

raportu krajobrazowego;

2) sporządza projekt raportu krajobrazowego oraz występuje o opinię o projekcie do:

a) regionalnego dyrektora ochrony środowiska,

b) dyrektorów parków narodowych i krajobrazowych położonych w granicach

województwa,

c) wojewódzkiego konserwatora zabytków,

d) rad gmin położonych na terenie województwa;

3) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt raportu krajobrazowego po

rozpatrzeniu opinii - w zakresie wynikającym z tych opinii;

4) ogłasza o terminie wnoszenia uwag dotyczącym projektu i organizuje dyskusję

publiczną;

5) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt raportu krajobrazowego po

rozpatrzeniu uwag, w tym wniesionych w toku dyskusji publicznej - w zakresie

wynikającym z tych uwag.

§ 3. Do opinii, o których mowa w § 2 pkt 2 przepisy art. 140 stosuje się odpowiednio.

§ 4. Na zgłoszone przed uchwaleniem raportu krajobrazowego żądanie gminy, której

opinia nie została uwzględniona w projekcie raportu krajobrazowego, sejmik województwa

rozstrzyga w formie uchwały o zasadności nieuwzględnienia opinii przez zarząd

województwa; rozstrzygnięcie sejmiku województwa jest wiążące.

§ 5. Raport krajobrazowy uchwala sejmik województwa, rozstrzygając jednocześnie o

sposobie rozpatrzenia uwag nieuwzględnionych przez zarząd województwa.

§ 6. Zmiana raportu krajobrazowego następuje w trybie określonym w § 1-6.

– 25 –

DZIAŁ III.

Przepisy wspólne dla aktów planowania przestrzennego

Rozdział 1.

Uwarunkowania

Art. 52. W akcie planowania przestrzennego uwzględnia się uwarunkowania rozwoju

obszaru nim objętego, w tym uwarunkowania środowiskowe, społeczne, ekonomiczne,

gospodarcze i kulturowe wynikające w szczególności z:

1) ładu przestrzennego oraz wymogów jego ochrony i kształtowania;

2) potrzeb i możliwości rozwojowych, wynikających w szczególności z prognozy, o której

mowa w art. 38, a także innych analiz ekonomicznych, środowiskowych, społecznych,

zdrowotnych i demograficznych;

3) stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i

jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody, krajobrazu, w

tym krajobrazu kulturowego oraz gruntów rolnych i leśnych;

4) stanu i zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury

współczesnej;

5) inwestycji celu publicznego, w tym ich rozmieszczenia, lokalizacji oraz

funkcjonowania;

6) dotychczasowej funkcji i zagospodarowania terenów i stopnia ich wyposażenia w

infrastrukturę społeczną, infrastrukturę techniczną, system transportowy i usługi

infrastrukturalne, niezbędne do obsługi istniejącej i planowanej zabudowy;

7) stanu i stopnia uporządkowania elementów, o których mowa w pkt 6;

8) warunków i jakości życia mieszkańców, w tym ochrony ich zdrowia, dostępu do usług o

podstawowym charakterze oraz transportu publicznego;

9) występowania obszarów, terenów i obiektów, wyznaczanych na podstawie przepisów

odrębnych, w tym przez organy inne niż organy uchwalające akt planowania

przestrzennego, a których wyznaczenie skutkuje koniecznością uwzględnienia w akcie

planowania przestrzennego ustaleń dotyczących sposobu zagospodarowania tych

obszarów, terenów i obiektów.

– 26 –

Rozdział 2.

Przepisy o postępowaniu

Art. 53. Ustalenia aktu planowania przestrzennego o charakterze proceduralnym, w tym

uzależniającym możliwość zagospodarowania nieruchomości w sposób w nim określony od

uzyskania zwolnień z istniejących zakazów, uzyskania zgód, uzyskania odstępstw od

obowiązujących przepisów dotyczących warunków i norm, zawarte bez wyraźnej podstawy

ustawowej, są nieważne.

Rozdział 3.

Finansowanie

Art. 54. Koszty sporządzenia aktu planowania przestrzennego ponosi wyłącznie organ

władzy publicznej właściwy do jego sporządzenia, poza przypadkami określonymi w

Kodeksie.

Art. 55. Zabronione jest dokonywanie czynności prawnych, których bezpośrednim lub

pośrednim skutkiem jest sfinansowanie kosztów sporządzenia aktu planowania

przestrzennego przez podmiot inny niż organ władzy publicznej właściwy do jego

sporządzenia, poza przypadkami określonymi w Kodeksie.

Rozdział 4.

Wymagania techniczne

Art. 56. § 1. Akt planowania przestrzennego składa się z części graficznej i tekstowej.

§ 2. Przystępując do sporządzenia aktu lub jego zmiany zakłada się lub aktualizuje, a

następnie prowadzi i utrzymuje planistyczną bazę danych.

§ 3. Planistyczna baza danych zawiera:

1) granice obszaru obowiązywania aktu;

2) granice wydzieleń ze wskazanym planowanym zagospodarowaniem przestrzennym;

3) regulacje dodatkowe, w tym wynikające z uwarunkowań, wyrażone przez obiekty

przestrzenne zawierające informacje o ograniczeniach w zagospodarowaniu

przestrzennym wraz z ich odniesieniem przestrzennym;

4) dokumentację prac planistycznych;

5) metadane.

– 27 –

§ 4. Część graficzna aktu stanowi cyfrowe opracowanie kartograficzne, tworzone na

podstawie planistycznej bazy danych.

§ 5. Cześć graficzna aktu oraz baza danych sporządzane są w państwowym systemie

odniesień przestrzennych.

§ 6. Akt planowania przestrzennego jest uchwalany w formie dokumentu

elektronicznego.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wymagania w zakresie

planistycznej bazy danych, dotyczące:

1) zakresu informacji gromadzonych w bazie z uwzględnieniem atrybutów danych

przestrzennych oraz istniejących między nimi relacji;

2) stopnia szczegółowości obiektów przestrzennych;

3) danych źródłowych;

4) prowadzenia bazy;

5) opisywania bazy metadanymi;

6) udostępniania bazy

– mając na uwadze potrzebę umożliwienia włączenia treści planistycznej bazy danych aktu do

zbiorów infrastruktury informacji przestrzennej.

Art. 58. Planistyczna baza danych podlega włączeniu do infrastruktury informacji

przestrzennej w terminie nie później niż 30 dni od daty ogłoszenia aktu, a jeżeli akt nie

podlegał ogłoszeniu - w terminie 30 dni od jego uchwalenia, a jeżeli podlega kontroli

nadzorczej wojewody - od upływu terminu na wydanie rozstrzygnięcia nadzorczego.

– 28 –

Rozdział 5.

Osoby sporządzające

Art. 59. § 1. Głównym projektantem sporządzającym projekt aktu planowania

przestrzennego może być osoba, która posiadając co najmniej dwuletnie doświadczenie w

wykonywaniu czynności z zakresu projektowania aktów planowania przestrzennego spełnia

co najmniej jeden z warunków:

1) posiada uprawnienia do projektowania w planowaniu przestrzennym nabyte na

podstawie ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1989 r.

poz. 99, z późn. zm.1);

2) posiada uprawnienia urbanistyczne nabyte na podstawie art. 51 ustawy z dnia 7 lipca

1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. poz. 139, z późn. zm.2);

3) posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu urbanisty na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej nabyte na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach

zawodowych architektów oraz inżynierów budownictwa (Dz. U. z. 2014 r. poz. 1946

oraz z 2016 r. poz. 65 i 1250);

4) posiada tytuł zawodowy magistra, magistra inżyniera lub równorzędny i ukończyła:

a) ukończyła studia wyższe drugiego stopnia w obszarze związanym z planowaniem

przestrzennym, urbanistyką lub gospodarką przestrzenną,

b) studia podyplomowe z planowaniem przestrzennym, urbanistyką lub gospodarką

przestrzenną

– o ile program tych studiów i ich ukończenie gwarantują uzyskanie wiedzy,

umiejętności i kwalifikacji odpowiednich do sporządzania aktu planowania

przestrzennego;

5) jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji

Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym

Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, i nabyła

kwalifikacje zawodowe do projektowania zagospodarowania przestrzeni i

zagospodarowania przestrzennego w skali lokalnej i regionalnej odpowiadające

wymaganiom określonym w pkt 1-4.

1 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1989 r. poz. 178 i 192, z 1990

r. poz. 198 i 505 oraz z 1993 r. poz. 212) 2 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1999 r. poz. 412 i 1279, z 2000

r. poz. 136, 1157 i 1268, z 2001 r. poz. 42, 124, 1085, 1229 i 1804 oraz z 2002 r. poz. 253, 1112 i 1984.

– 29 –

§ 2. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania

przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, zakres wiedzy,

umiejętności i kwalifikacji oraz minimalną liczbę punktów ECTS z poszczególnych obszarów

kształcenia, która, gwarantując uzyskanie wiedzy, umiejętności i kwalifikacji odpowiednich

do sporządzania aktu planowania przestrzennego, uprawnia do objęcia funkcji głównego

projektanta sporządzającego projekt aktu planowania przestrzennego, mając na uwadze

konieczność dążenia do osiągnięcia możliwie najwyższej jakości tych aktów,

interdyscyplinarność gospodarowania przestrzenią, autonomię uczelni w zakresie

kształtowania kierunków studiów i konieczność zachowania spójności z systemem

Krajowych Ram Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego.

Art. 60. § 1. W skład zespołu sporządzającego projekt aktu planowania przestrzennego

wchodzi co najmniej jedna osoba, która ukończyła jednolite magisterskie studia na kierunku

prawo i spełnia jeden z poniższych warunków:

1) jest doktorem, doktorem habilitowanym lub profesorem nauk prawnych;

2) wykonuje zawód adwokata albo radcy prawnego;

3) ukończyła aplikację legislacyjną;

4) przez okres co najmniej 5 lat pracowała w wymiarze czasu pracy pełnego etatu w

urzędzie obsługującym organ władzy publicznej, sporządzając projekty aktów

normatywnych lub wykonując czynności z zakresu nadzoru nad zgodnością działania

jednostki samorządu terytorialnego z prawem;

5) zajmowała stanowisko radcy lub starszego radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu

Państwa.

§ 2. Osoba, o której mowa w § 1 potwierdza zgodność projektu aktu planowania

przestrzennego z prawem.

Rozdział 6.

Zmiana granic podziału administracyjnego

Art. 61. Zmiana granic podziału administracyjnego nie powoduje utraty ważności albo

mocy obowiązującej aktu planowania przestrzennego obejmującego obszar, którego dotyczy

zmiana granic. Zmiana tego aktu następuje - w zakresie zmienionej właściwości miejscowej -

przez organ, który stał się właściwy wskutek dokonanej zmiany.

– 30 –

DZIAŁ IV.

Realizacja polityki przestrzennej w gminie

Rozdział 1.

Studium rozwoju przestrzennego gminy

Art. 62. Studium sporządza się dla obszaru całej gminy.

Art. 63. § 1. Przed przystąpieniem do sporządzania studium dokonuje się analizy

zgodności celu, zakresu merytorycznego i planowanych ustaleń studium z ustaleniami

zawartymi w:

1) gminnym programie rewitalizacji;

2) gminnym programie ochrony środowiska;

3) strategii rozwiązywania problemów społecznych;

4) planie zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego, jeżeli jest

sporządzany przez gminę;

5) założeniach albo planie zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe;

6) wieloletnim planie rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i urządzeń

kanalizacyjnych;

7) gminnym programie opieki nad zabytkami;

8) wieloletnim programie gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy;

9) innych programach gospodarczych przyjmowanych na podstawie przepisów o

samorządzie gminnym.

§ 2. W przypadku stwierdzenia niezgodności dokumentów strategicznych, o których

mowa w § 1, z celem, zakresem merytorycznym lub planowanymi ustaleniami studium,

uchwalenie albo zmianę studium przeprowadza się łącznie ze zmianą tych dokumentów.

Art. 64. W studium uwzględnia się wiążące ponadlokalne treści planistyczne zawarte w:

1) studium ramowym;

2) planie województwa;

3) krajowym planie rozmieszczenia;

4) decyzji dokonującej lokalizacji inwestycji celu publicznego.

– 31 –

Art. 65. Na podstawie aktów wydawanych przez organy inne niż organy gminy w

studium wskazuje się:

1) obszary form ochrony przyrody:

a) parków narodowych,

b) rezerwatów przyrody,

c) parków krajobrazowych,

d) obszarów chronionego krajobrazu,

e) obszarów Natura 2000,

2) obszary ogrodów botanicznych i zoologicznych, o których mowa w przepisach o

ochronie przyrody,

3) obszary obrębów ochronnych obwodu rybackiego, o których mowa w przepisach o

rybactwie śródlądowym,

4) obszary ograniczonego użytkowania, o których mowa w przepisach o ochronie

środowiska,

5) obszary stref ochrony bezpośredniej i pośredniej ujęć wód powierzchniowych i

podziemnych oraz obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych, o których

mowa w przepisach regulujących gospodarowanie wodami,

6) obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi, o których mowa w przepisach

regulujących gospodarowanie wodami,

7) tereny zagrożone masowymi ruchami ziemi zawarte w rejestrze, o którym mowa w

przepisach o ochronie środowiska,

8) obszary uzdrowisk i obszary stref ochrony uzdrowiskowej, o których mowa w

przepisach o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony

uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych,

9) obszary pasa nadbrzeżnego, o których mowa w przepisach o obszarach morskich

Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej,

10) obszary i tereny górnicze, o których mowa w przepisach geologicznych i górniczych,

11) obszary udokumentowanych złóż kopalin, udokumentowanych wód podziemnych,

udokumentowanych kompleksów podziemnego składowania dwutlenku węgla oraz

podziemnych składowisk odpadów, wyznaczonych na podstawie przepisów

geologicznych i górniczych,

12) tereny lub obiekty, dla których wyznacza się w złożu kopaliny filar ochronny,

– 32 –

13) tereny zajmowane przez zakłady przemysłowe o zwiększonym i dużym ryzyku awarii, o

których mowa w przepisach o ochronie środowiska,

14) obszary zastrzeżone i ich strefy ochronne,

15) obszary i obiekty wpisane do rejestru zabytków oraz wojewódzkiej ewidencji zabytków,

o których mowa w przepisach o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,

16) obszary Pomników Zagłady i ich stref ochronnych wyznaczonych na podstawie

przepisów o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady,

17) obszary ograniczeń w zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu związanych z

funkcjonowaniem lotnisk

– wraz ze wskazaniem ustaleń w zakresie ich zagospodarowania, wynikających z aktów

ustanawiających te obszary albo tereny.

Art. 66. W studium oznacza się obszary użytków rolnych klas I-III objęte zgodą na

zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze, uzyskaną w toku postępowania w przedmiocie

uchwalenia albo zmiany studium, o której mowa w art. 137 § 1 pkt 3.

Art. 67. § 1. W studium oznacza się rozmieszczenie inwestycji celu publicznego,

zgodnie z krajowym oraz wojewódzkim planem rozmieszczenia.

§ 2. W studium oznacza się obszary zlokalizowanych i zrealizowanych inwestycji celu

publicznego, wraz z oznaczeniem ich stref bezpieczeństwa oraz innych obszarów ograniczeń

w zagospodarowaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Art. 68. Studium zawiera ustalenia w zakresie:

1) obszarów urbanizacji;

2) stref funkcjonalnych, w tym zasad ich zagospodarowania;

3) obszarów, na których mogą być uchwalane uproszczone plany miejscowe;

4) obszarów, o których mowa w art. 65;

5) obszarów wymagających remediacji;

6) standardów urbanistycznych;

7) zagospodarowania terenów inwestycji:

a) wskaźnik powierzchni zabudowy,

b) wskaźnik powierzchni obiektów budowlanych,

c) wskaźnik intensywności zabudowy,

d) wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej,

e) minimalną i maksymalną wysokość obiektów budowlanych,

– 33 –

f) miejsca postojowe,

g) kolorystykę obiektów budowlanych;

8) minimalnej powierzchni terenów inwestycji;

9) kierunków i obszarów rozwoju lokalnego systemu transportowego, infrastruktury

technicznej, infrastruktury społecznej i usług infrastrukturalnych;

10) kierunków i zasad kształtowania rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej;

11) obszarów oraz zasad ochrony środowiska, przyrody, krajobrazu, w tym krajobrazu

kulturowego i uzdrowisk;

12) mitygacji i adaptacji do zmian klimatu;

13) obszarów i zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury

współczesnej, w tym parków kulturowych;

14) wskazania chłonności obszarów urbanizacji, określonych zgodnie z art. 42.

Art. 69. § 1. Oznaczenie obszarów zurbanizowanych następuje zgodnie z programem

rozwoju przestrzennego gminy.

§ 2. Wyznaczenie obszarów nowej urbanizacji następuje w granicach określonych w

programie rozwoju przestrzennego gminy oraz zgodnie z wojewódzkim i krajowym planem

rozmieszczenia.

Art. 70. § 1. Obszary nowej urbanizacji wyznacza się na obszarach spełniających w

najwyższym stopniu kryteria określone dla obszarów zurbanizowanych oraz posiadających

najmniej ograniczeń, do których należą:

1) niekorzystne dla rozwoju obszaru urbanizacji naturalne cechy terenu, w szczególności

nośność gruntu, poziom wód gruntowych, rzeźba terenu, warunki klimatyczne, użytki

rolne klas I-III, udokumentowane złoża kopalin i innych zasobów naturalnych oraz

wynikające z nich zagrożenia;

2) ograniczenia związane z udokumentowanym oddziaływaniem istniejących,

rozmieszczonych lub realizowanych inwestycji, w tym wynikające z działalności

górniczej oraz uciążliwości akustyczne;

3) ograniczenia związane z wymogami środowiska, przyrody, krajobrazu, zabytkami i

dobrami kultury oraz koniecznością ochrony istniejących elementów zagospodarowania;

4) niemożność ukształtowania systemu transportowego odpowiadającego wymaganiom

funkcji obszaru, w szczególności niemożność zapewnienia dostępu do drogi publicznej

wszystkim terenom inwestycji.

– 34 –

§ 2. Jako obszary nowej urbanizacji wyznacza się tereny położone dotychczas poza

obszarem zurbanizowanym, przeznaczone w planach miejscowych na cele nierolnicze lub

nieleśne, z wyjątkiem sytuacji, gdy zmiana uwarunkowań w zakresie ograniczeń wskazanych

w § 1 uniemożliwia wykorzystanie tych obszarów zgodnie z dotychczasowym

przeznaczeniem.

§ 3. Po ustaleniu w pierwszej kolejności spełnienia przez obszary kryteriów, o których

mowa w § 2, obszary nowej urbanizacji wyznacza się na podstawie następujących kryteriów

dodatkowych:

1) grunty oznaczone w ewidencji gruntów jako nieużytki, a w razie ich braku - inne grunty

o najniższej przydatności dla produkcji rolniczej lub leśnej;

2) powiązanie funkcjonalno-przestrzenne z obszarami zurbanizowanymi;

3) uzasadniona ekonomicznie możliwość zapewnienia obsługi w zakresie infrastruktury

technicznej, społecznej i systemu transportowego.

Art. 71. § 1. W studium dokonuje się podziału obszaru gminy na strefy funkcjonalne.

§ 2. Obszar gminy dzieli się na następujące strefy funkcjonalne:

1) poza obszarami urbanizacji:

a) letniskowa,

b) rolnicza,

c) wody śródlądowe,

d) górnicza i przemysłu wydobywczego,

e) zieleń nieurządzona,

f) przemysłowa - uciążliwa;

2) na obszarach urbanizacji:

a) przemysłowa,

b) usługowa,

c) mieszkaniowa jednorodzinna,

d) mieszkaniowa wielorodzinna,

e) zieleni publicznej;

3) na obszarach, o których mowa w pkt 1 i 2:

a) leśna,

b) sportu i rekreacji,

c) systemu transportowego,

d) infrastruktury technicznej, usług infrastrukturalnych, cmentarzy i krematoriów,

– 35 –

e) obszarów specjalnych, w tym obszarów zastrzeżonych.

§ 3. Dopuszcza się wyznaczanie stref funkcjonalnych mieszanych, w zakresie funkcji

nie kolidujących ze sobą.

Art. 72. § 1. Elementem studium jest plan wykonania studium.

§ 2. Plan wykonania studium określa sposób realizacji polityki przestrzennej gminy

zawartej w studium, w zakresie kolejności uchwalania planów miejscowych dla

poszczególnych obszarów oraz ram finansowych realizacji tych planów w zakresie zadań

własnych gminy, w tym możliwości uwzględnienia wydatków spowodowanych wejściem w

życie i realizacją planu miejscowego w budżecie oraz wieloletniej prognozie finansowej.

§ 3. Dopuszcza się przystąpienie do sporządzania oraz uchwalenie planu miejscowego

wbrew ustaleniom planu wykonania studium:

1) w celu uwzględnienia decyzji dokonującej lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2) w celu dokonania lokalizacji ponadlokalnej inwestycji celu publicznego na podstawie

porozumienia, o którym mowa w art. 168;

3) w przypadku, gdy plan nie przewiduje wydatków gminy na realizację zadań własnych,

w szczególności gdy zawarto umowę urbanistyczną.

Art. 73. § 1. Standardy urbanistyczne obejmują regulacje dotyczące co najmniej:

1) zieleni publicznej;

2) innych przestrzeni publicznych;

3) systemu transportowego;

4) usług sportu i rekreacji;

5) żłobków i przedszkoli;

6) szkół podstawowych;

7) placówek pomocy społecznej;

8) publicznych placówek kultury;

9) handlu i usług o charakterze podstawowym.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa może określić, w drodze obwieszczenia publikowanego

w Dzienniku Urzędowym „Monitor Polski” wzorcowe standardy urbanistyczne oraz sposób

ich adaptacji do potrzeb gmin.

– 36 –

Art. 74. Studium zawiera uzasadnienie składające się w szczególności z:

1) charakterystyki uwarunkowań rozwoju przestrzennego oraz ich wpływu na przyjęte

kierunki rozwoju przestrzennego;

2) opisu zgodności z ustaleniami programu rozwoju przestrzennego;

3) opisu zgodności z zasadami, o których mowa w art. 10-16.

Art. 75. Charakterystykę uwarunkowań rozwoju przestrzennego gminy opracowuje się

wyodrębniając uwarunkowania wewnętrzne i zewnętrzne rozwoju gminy, w wyniku których

określenie kierunków rozwoju i zasad zagospodarowania następuje w granicach określonych

aktami wydanymi przez organy inne niż organy gminy.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy sposób wyznaczania stref funkcjonalnych;

2) szczegółowy sposób sporządzenia projektu studium, w tym:

a) zasady techniki legislacyjnej stosowane przy sporządzaniu projektu studium oraz

inne wymogi dotyczące sposobu zapisywania ustaleń studium,

b) wzory stosowanych oznaczeń, symboli i nazewnictwa,

c) szczegółowy sposób określania wskaźników zagospodarowania terenu inwestycji,

d) podstawowe rodzaje standardów w zakresie, o którym mowa w art. 73,

e) wymogi dotyczące materiałów planistycznych,

f) wymogi dotyczące sposobu dokumentowania prac planistycznych,

g) szczegółowy zakres oraz sposób sporządzania planu wykonania studium

– mając na uwadze realizację racjonalnej i efektywnej polityki przestrzennej zgodnie z

zasadami określonymi w art. 10-16 oraz wymogi w zakresie rzetelności i obiektywności

dokonywanych analiz, oparcia ich o dane i dowody, a także konieczność uwzględniania

lokalnych i ponadlokalnych czynników rozwojowych gmin oraz wymóg graficznego

przedstawiania uwarunkowań.

Rozdział 2.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

Art. 77. Sporządzając i uchwalając plan miejscowy, gmina związana jest ustaleniami

studium, z zastrzeżeniem art. 151.

– 37 –

Art. 78. § 1. Do obszarów, na których lokalizacja inwestycji innych niż inwestycje celu

publicznego może nastąpić wyłącznie na podstawie planu miejscowego należą obszary:

1) wymagające dostosowania struktury gruntowej;

2) przestrzeni publicznych;

3) koncentracji funkcji nierolniczych w gminach wiejskich i na obszarach wiejskich gmin

miejsko-wiejskich;

4) udokumentowanych złóż strategicznych;

5) szczególnego zagrożenia powodzią położone na obszarach urbanizacji;

6) wymagające przekształcenia urbanistycznego;

7) nowej urbanizacji;

8) strefy funkcjonalnej letniskowej;

9) strefy ochrony uzdrowiskowej „A”;

10) Pomników Zagłady wraz ze strefami ochronnymi;

11) objęte ochroną krajobrazową w parkach narodowych i rezerwatach przyrody;

12) inne wskazane w studium ze względu na przewidywane istotne trudności w ich

prawidłowym zagospodarowaniu bez planu miejscowego.

§ 2. Obszary, o których mowa w § 1, wskazuje się w studium.

Art. 79. § 1. Następujące inwestycje, nie będące inwestycjami celu publicznego, mogą

być zlokalizowane wyłącznie na podstawie planu miejscowego:

1) instalacje wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii, inne niż mikroinstalacje

i małe instalacje, a w przypadku elektrowni wiatrowych - inne niż mikroinstalacje;

2) wielkopowierzchniowe obiekty handlowe o powierzchni sprzedaży przekraczającej

2000 m2, a w gminach wiejskich i na obszarach wiejskich gmin miejsko-wiejskich –

1000 m2;

3) inwestycje uciążliwe zapachowo, w tym fermy;

4) zakłady stwarzające ryzyko wystąpienia poważnej awarii przemysłowej;

5) inne niż określone w pkt 1-4 inwestycje mogące zawsze znacząco oddziaływać na

środowisko.

§ 2. Zasady lokalizacji inwestycji celu publicznego regulują przepisy księgi III działu

VI.

Art. 80. § 1. Obszar objęty planem miejscowym wyznacza się w sposób pozwalający na

kompleksową regulację zagadnień funkcjonalno-przestrzennych, obejmując planem

– 38 –

miejscowym całość strefy funkcjonalnej albo całość obszaru wymagającego przekształcenia

urbanistycznego, przy czym:

1) planem miejscowym obejmuje się obszar, na którym w związku z realizacją inwestycji

w nim przewidzianej nastąpią ograniczenia w jego zagospodarowaniu lub użytkowaniu,

w szczególności wynikające z oddziaływania inwestycji na środowisko, w tym

przekroczenia norm środowiskowych;

2) plan miejscowy przewidujący lokalizację inwestycji wymagających dokonania zmian w

zagospodarowaniu innych terenów, w szczególności dostosowania systemu

transportowego i infrastruktury technicznej, sporządza się dla obszaru obejmującego te

tereny.

§ 2. W przypadku określonym w § 1 planem miejscowym obejmuje się całe sołectwo

lub sołectwa znajdujące się w obszarze objętym planem zgodnie z tym przepisem.

§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do planu miejscowego uchwalanego w celu

realizacji inwestycji celu publicznego oraz planu, o którym mowa w art. 122.

Art. 81. Plan miejscowy zawiera ustalenia w zakresie:

1) przeznaczenia terenów;

2) zagospodarowania terenów inwestycji:

a) wskaźnik powierzchni zabudowy,

b) wskaźnik powierzchni obiektów budowlanych,

c) wskaźnik intensywności zabudowy,

d) linie zabudowy

e) wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej, w tym w podziale na jej rodzaje,

f) minimalna i maksymalna wysokość obiektów budowlanych,

g) miejsc postojowych,

h) kolorystyki obiektów budowlanych;

i) geometrii dachów,

j) powierzchni i szerokości terenu inwestycji,

k) na terenach położonych w strefie funkcjonalnej mieszkaniowej wielorodzinnej –

procentowy udział powierzchni terenów przeznaczonych na cele zieleni urządzonej

i placów zabaw w odniesieniu do powierzchni terenu inwestycji;

3) usytuowania budynków w stosunku do dróg i innych terenów publicznie dostępnych;

4) w przypadku dostosowania struktury gruntowej – obszar objęty tym dostosowaniem

oraz ustalenia, o którym mowa w art. 100;

– 39 –

5) dopuszczalności oraz warunków podziału nieruchomości;

6) obszaru ulepszenia nieruchomości, o którym mowa w art. 256;

7) obsługi komunikacyjnej terenów inwestycji;

8) ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków, w tym krajobrazów kulturowych oraz

dóbr kultury współczesnej;

9) ochrony środowiska, przyrody i kształtowania krajobrazu;

10) lokalizacji inwestycji celu publicznego wraz z określeniem ograniczeń dla innych

terenów, w tym stref bezpieczeństwa;

11) obsługi terenów inwestycji przez infrastrukturę techniczną, w tym warunki, ograniczenia

i zakazy dotyczące korzystania z indywidualnych źródeł lub odbiorników zastępujących

infrastrukturę techniczną;

12) obszarów wymagających remediacji;

13) kształtowania i zagospodarowania terenów przestrzeni publicznych, w tym urządzanie i

sytuowanie zieleni;

14) zagospodarowania form ochrony przyrody wyznaczanych przez gminę;

15) zagospodarowania obszarów, terenów i obiektów, o których mowa w art. 65;

16) zagospodarowania innych obszarów podlegających ochronie, w szczególności korytarzy

ekologicznych;

17) o którym mowa w art. 113 § 1.

Art. 82. § 1. Ustalenia planu miejscowego mogą wskazywać odmienne przeznaczenie i

sposób zagospodarowania przestrzeni położonej pod i nad poziomem gruntu lub na różnych

poziomach względem poziomu gruntu. W takim przypadku w planie miejscowym

jednoznacznie określa się wysokość lub głębokość danego przeznaczenia.

§ 2. Plan miejscowy może przewidywać zakaz realizacji wszystkich albo wybranych

rodzajów inwestycji, w tym zakaz budowy obiektów budowlanych.

Art. 83. Plan miejscowy może zawierać ustalenia w zakresie:

1) zagospodarowania terenu inwestycji:

a) dopuszczalna liczba budynków,

b) liczba kondygnacji,

c) gabaryty obiektów budowlanych;

2) kompozycji przestrzennej nowej zabudowy i harmonizowania planowanej zabudowy z

zabudową istniejącą;

– 40 –

3) charakterystycznych cech elewacji budynków, w tym materiałów budowlanych dla

elewacji i dachów oraz stopnia przeszklenia;

4) ciągów komunikacji pieszej i rowerowej oraz powiązań komunikacyjnych terenu

inwestycji z otoczeniem;

5) usytuowania obiektów budowlanych na terenie inwestycji:

a) sposób usytuowania budynków w stosunku do granic działek sąsiednich lub innych

elementów zagospodarowania,

b) sposób usytuowania innych niż budynki obiektów budowlanych w stosunku do

dróg i innych terenów publicznie dostępnych, granic działek sąsiednich oraz innych

elementów zagospodarowania,

c) sposób usytuowania elewacji z otworami okiennymi i drzwiowymi lub bez nich;

6) zakazów i ograniczeń dotyczących działalności handlowej lub usługowej;

7) maksymalnej powierzchni sprzedaży obiektów handlowych, w tym obszary

rozmieszczenia obiektów handlowych o wskazanej w planie maksymalnej powierzchni

sprzedaży i ich dopuszczalną liczbę.

Art. 84. § 1. Plan miejscowy dla obszaru nowej urbanizacji wyznacza dla każdego

terenu inwestycji bezpośredni dostęp do drogi publicznej.

§ 2. Dla terenów inwestycji wieloobiektowych przeznaczonych na pobyt ludzi plan

miejscowy może zawierać ustalenia w zakresie obsługi komunikacyjnej za pomocą ciągów

pieszych, pieszo-jezdnych lub dróg rowerowych, w szczególności lokalizację tych ciągów lub

dróg.

Art. 85. § 1. Plan miejscowy dzieli obszar nim objęty na tereny inwestycji. Teren

inwestycji mieszkaniowej jednorodzinnej składa się z jednej działki gruntu lub jednej

nieruchomości gruntowej.

§ 2. Plan miejscowy, również w odniesieniu do obszaru objętego dostosowaniem

struktury gruntowej, może zezwalać na dokonanie dalszego podziału nieruchomości, w

wyniku którego powstaną nowe tereny inwestycji, określając warunki tego podziału, w

szczególności minimalną powierzchnię wydzielanych działek gruntu i odpowiadających im

nieruchomości, szerokość ich frontu oraz sposób zapewnienia dostępu do drogi publicznej.

Podziału, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dokonuje się w zgodzie inwestycyjnej.

§ 3. Podział, o którym mowa w § 2, nie jest dopuszczalny wobec terenów inwestycji

mieszkaniowej jednorodzinnej.

– 41 –

§ 4. Na obszarach strefy funkcjonalnej rolnej plan miejscowy może wyznaczać tereny

inwestycji przeznaczonych pod zabudowę siedliskową na fragmencie działki gruntu.

§ 5. Jeżeli wyznaczenie terenów inwestycji w sposób określony w § 1 i 4 lub określenie

warunków podziału nieruchomości w sposób określony w § 2 i 3 jest niemożliwe, w planie

miejscowym przeprowadza się dostosowanie struktury gruntowej.

Art. 86. Jeżeli plan miejscowy nie zawiera w tym zakresie zakazów lub ograniczeń, na

terenach o przeznaczeniu umożliwiającym zabudowę dopuszcza się realizację inwestycji w

zakresie indywidualnych źródeł lub odbiorników zastępujących sieci elektroenergetyczne lub

cieplne, za wyjątkiem elektrowni wiatrowych.

Art. 87. § 1. W przepisach przejściowych plan miejscowy zawiera rozstrzygnięcia co

najmniej w zakresie udzielonych zgód inwestycyjnych; plan może przewidywać wygaśnięcie

zgód inwestycyjnych w zakresie niezgodnym z ustaleniami tego planu, jeżeli do dnia jego

wejścia w życie nie rozpoczęto realizacji inwestycji.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do inwestycji celu publicznego.

Art. 88. Plan miejscowy może przewidywać zasady i warunki realizacji inwestycji w

zakresie tymczasowych, w tym sezonowych, obiektów budowlanych oraz innego

tymczasowego zagospodarowania terenu.

Art. 89. § 1. Do planu miejscowego sporządza się uzasadnienie wykazujące w

szczególności:

1) sposób realizacji wymogów wynikających z art. 10-16 i zgodność z tymi wymogami;

2) sposób i zakres realizacji standardów urbanistycznych;

3) sposób realizacji wniosków zawartych w prognozie oddziaływania na środowisko.

§ 2. Uzasadnienie planu miejscowego zawiera ponadto:

1) ocenę skutków regulacji, zawierającą analizę finansowych i społecznych skutków

uchwalenia i realizacji planu miejscowego;

2) wizualizację, prezentującą w formie graficznej ustalenia planu w sposób zrozumiały dla

osób nie posiadających wiedzy specjalistycznej.



sporządzania planu miejscowego, w tym:

1) zasady techniki legislacyjnej stosowane przy sporządzaniu projektu planu,

– 42 –

2) rodzaje i opis przeznaczeń terenu, jakie mogą być ustalone w planie miejscowym, w

zależności od rodzaju strefy funkcjonalnej określonej w studium,

3) wymogi dotyczące sposobu zapisywania ustaleń planu w części tekstowej i graficznej

oraz wzory stosowanych oznaczeń, symboli i nazewnictwa,

4) formy i zakresu wizualizacji,

5) zakres i formę oceny skutków regulacji,

6) wymogi dotyczące materiałów planistycznych,

7) wymogi dotyczące sposobu dokumentowania prac planistycznych

– mając na uwadze ujednolicenie sposobu redagowania planu miejscowego przy

jednoczesnym dopuszczeniu zamieszczania przeznaczeń odpowiadających charakterowi

strefy funkcjonalnej a nie mających charakteru typowego, a także uwzględniając wymogi

dotyczące materiałów planistycznych, standardów oraz sposobu dokumentowania prac

planistycznych, a także zapewnienie czytelnej i pełnej informacji o celach regulacji,

problemach, jakie są rozwiązywane w akcie planistycznym i ich oddziaływaniu na lokalną

społeczność, inwestorów oraz finanse gminy.

Oddział 1.

Dostosowanie struktury gruntowej

Art. 91. § 1. Plan miejscowy dokonuje dostosowania struktury gruntowej całości lub

części obszaru nim objętego, w zakresie umożliwiającym realizację ustaleń tego planu.

§ 2. Dopuszcza się odstąpienie od przeprowadzania dostosowania struktury gruntowej w

przypadkach, gdy plan miejscowy przyjmowany jest dla obszaru o strukturze gruntowej

adekwatnej dla realizacji jego ustaleń.

§ 3. Dostosowanie struktury gruntowej przeprowadza się w każdym przypadku, gdy co

najmniej 30% obszaru objętego planem stanowią użytki rolne, przeznaczone w planach pod

zabudowę inną niż siedliskowa – w zakresie tych użytków.

Art. 92. Dostosowanie struktury gruntowej polega na scaleniu i podziale lub podziale

działek gruntu stanowiących nieruchomości lub części nieruchomości, w wyniku którego

powstają nowe działki gruntu i odpowiadające im nieruchomości lub ich części.

Art. 93. Procedura dostosowania struktury gruntowej zapewnia:

1) wyznaczenie terenów inwestycji o parametrach umożliwiających zagospodarowanie

zgodnie z przeznaczeniem i wskaźnikami zagospodarowania terenu;

– 43 –

2) możliwość realizacji dróg publicznych, infrastruktury technicznej oraz infrastruktury

społecznej, zgodnie z ustaleniami planu miejscowego.

Art. 94. § 1. Dostosowaniem struktury gruntowej obejmuje się niezabudowane

nieruchomości lub ich części, a zabudowane nieruchomości lub ich części - za zgodą

właściciela oraz użytkownika wieczystego, wyrażoną przed przystąpieniem do sporządzania

albo zmiany planu miejscowego. Zgodę można cofnąć do dnia podjęcia uchwały o

przystąpieniu do sporządzania albo zmiany planu miejscowego. Zgodę oraz jej cofnięcie

wyraża się w formie pisemnej z podpisem urzędowo poświadczonym.

§ 2. Jeżeli objęcie dostosowaniem struktury gruntowej zabudowanej nieruchomości lub

jej części jest niezbędne do prawidłowego ukształtowania obszaru w celu umożliwienia

realizacji ustaleń planu miejscowego, nie sprzeciwia się temu interes publiczny, a właściciel

tej nieruchomości albo jej użytkownik wieczysty nie wyraża na to zgody, wójt może wystąpić

do sądu powszechnego z wnioskiem o wyrażenie zgody na objęcie dostosowaniem struktury

gruntowej tej nieruchomości.

§ 3. Orzeczenie sądu, o którym mowa w § 2, zastępuje zgodę właściciela nieruchomości

oraz użytkownika wieczystego na objęcie jej dostosowaniem struktury gruntowej.

Art. 95. § 1. Właściciele i użytkownicy wieczyści nieruchomości objętych

dostosowaniem struktury gruntowej oraz osoby posiadające ograniczone prawa rzeczowe na

tych nieruchomościach są uczestnikami postępowania w przedmiocie uchwalenia albo

zmiany planu miejscowego w zakresie dostosowania struktury gruntowej, zwanymi dalej

„uczestnikami”.

§ 2. Ustalenie kręgu uczestników postępowania oraz ich adresów dokonuje się według

ksiąg wieczystych, a w razie ich braku - ewidencji gruntów i budynków. Doręczenie na adres

wskazany w księdze wieczystej albo ewidencji gruntów i budynków jest skuteczne.

§ 3. W przypadku nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym lub braku danych

w księdze wieczystej oraz ewidencji gruntów i budynków pozwalających na ustalenie adresu

dla doręczeń, dokonuje się ich w drodze obwieszczenia.

§ 4. Do doręczeń w zakresie nieuregulowanym w § 2 i 3, stosuje się przepisy Kodeksu

postępowania administracyjnego.

Art. 96. § 1. Ustanowione na nieruchomościach ograniczone prawa rzeczowe podlegają

przeniesieniu na nowo wydzielone nieruchomości.

– 44 –

§ 2. Służebności gruntowe ustanowione na nieruchomościach podlegają zniesieniu z

mocy prawa, jeżeli stały się zbędne do korzystania z nowo wydzielonych nieruchomości.

Art. 97. § 1. Powierzchnię każdej nieruchomości objętej dostosowaniem struktury

gruntowej pomniejsza się o powierzchnię niezbędną do wydzielenia działek gruntu pod nowe

drogi lub pod poszerzenie dróg istniejących. Pomniejszenie to następuje proporcjonalnie do

powierzchni wszystkich nieruchomości objętych dostosowaniem struktury gruntowej oraz do

ogólnej powierzchni działek gruntu wydzielonych pod nowe drogi i pod poszerzenie dróg

istniejących.

§ 2. W zamian za nieruchomości objęte scaleniem i podziałem każdy z

dotychczasowych właścicieli lub użytkowników wieczystych otrzymuje odpowiednio na

własność lub w użytkowanie wieczyste, nieruchomości składające się z takiej liczby działek

gruntu wydzielonych w wyniku scalenia i podziału, których łączna powierzchnia jest równa

powierzchni dotychczasowej jego nieruchomości, pomniejszonej zgodnie z przepisem § 1.

Jeżeli nie ma możliwości przydzielenia nieruchomości o powierzchni w pełni równoważnej,

za różnicę powierzchni dokonuje się rozliczeń pieniężnych.

§ 3. Działki gruntu wydzielone pod nowe drogi gminne albo pod poszerzenie

istniejących dróg gminnych, przechodzą z mocy prawa na własność gminy, a ustanowione na

tych działkach prawo użytkowania wieczystego wygasa z dniem wejścia w życie planu

miejscowego.

Art. 98. W przypadku, gdy w wyniku dostosowania struktury gruntowej wydzielone

mają zostać drogi powiatowe, wojewódzkie lub krajowe, wójt przed skierowaniem projektu

planu miejscowego do rady gminy zawiera z odpowiednią jednostką samorządu

terytorialnego lub zarządcą dróg krajowych porozumienie określające warunki przekazania

wydzielonych w ten sposób dróg oraz warunki wypłaty odszkodowania, o którym mowa w

art. 99. Do takich dróg przepis art. 97 § 3 stosuje się odpowiednio.

Art. 99. § 1. Odszkodowanie przysługuje właścicielowi lub użytkownikowi

wieczystemu nieruchomości od gminy za:

1) znajdujące się na nieruchomości przed dostosowaniem struktury gruntowej:

a) obiekty budowlane;

b) urządzenia, których właściciele lub użytkownicy wieczyści nie mogli odłączyć od

gruntu;

c) drzewa i krzewy;

– 45 –

2) części nieruchomości wydzielone pod nowe drogi lub pod poszerzenie dróg istniejących.

§ 2. Wysokość odszkodowania, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się jako różnicę

pomiędzy wartością rynkową nieruchomości przed dostosowaniem struktury gruntowej a

wartością rynkową nieruchomości utworzonej w wyniku dostosowania struktury gruntowej.

W przypadku, gdy wynik obliczenia, o którym mowa w zdaniu pierwszym, jest ujemny,

odszkodowania nie ustala się.

§ 3. W przypadku niemożności uzgodnienia wysokości i terminu wypłaty

odszkodowania w drodze negocjacji, odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i

trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości, w drodze decyzji administracyjnej

wydawanej przez starostę. Organem wyższego stopnia w sprawach, o których mowa w zdaniu

pierwszym jest samorządowe kolegium odwoławcze.

Art. 100. § 1. Plan miejscowy dokonujący dostosowania struktury gruntowej zawiera:

1) opracowane geodezyjnie granice gruntów objętych dostosowaniem;

2) geodezyjny projekt scalenia i podziału nieruchomości lub podziału nieruchomości;

3) ustalenia co do rodzaju urządzeń infrastruktury technicznej planowanych do

wybudowania, terminy ich budowy oraz źródła finansowania;

§ 2. Załącznikiem do planu miejscowego, o którym mowa w § 1, jest:

1) rejestr nieruchomości, z wykazaniem ich stanu dotychczasowego oraz stanu nowego po

dostosowaniu, w tym nieruchomości przyznanych uczestnikom postępowania w zamian

za nieruchomości będące ich własnością lub pozostające w użytkowaniu wieczystym

przed scaleniem i podziałem;

2) rozstrzygnięcie o sposobie załatwienia wniosków złożonych przez uczestników

postępowania.

Art. 101. § 1. Plan miejscowy dokonujący dostosowania struktury gruntowej stanowi

podstawę do:

1) zamknięcia istniejących ksiąg wieczystych;

2) założenia nowych ksiąg wieczystych i ujawnienia w nich praw do nieruchomości

powstałych w wyniku dostosowania;

3) ujawnienia nowego stanu prawnego nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków;

4) wyznaczenia i utrwalenia na gruncie granic działek gruntu powstałych w wyniku

dostosowania;

5) faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie.

– 46 –

§ 2. Wnioski o dokonanie czynności, o których mowa w § 1 pkt 1-3, składa wójt.

§ 3. Ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomościach objętych dostosowaniem

przenosi się do nowo założonych ksiąg wieczystych, z zastrzeżeniem art. 96 § 2.

§ 4. Uczestników postępowania powiadamia się o uchwaleniu planu miejscowego.

Art. 102. Wójt doręcza uchwałę o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego

dokonującego dostosowania struktury gruntowej uczestnikom postępowania oraz składa

wniosek o ujawnienie w księgach wieczystych albo zbiorach dokumentów przystąpienia do

dostosowania struktury gruntowej.

Art. 103. § 1. Wójt, niezwłocznie po sporządzeniu, doręcza projekt planu miejscowego

uczestnikom postępowania, którzy w terminie 30 dni mają prawo do składania wniosków do

projektu w zakresie dostosowania struktury gruntowej. We wnioskach uczestnicy

postępowania mogą wskazywać działki gruntu, które chcieliby otrzymać w zamian za

dotychczas posiadane nieruchomości objęte scaleniem i podziałem.

§ 2. Wójt organizuje rozprawę administracyjną, której przedmiotem jest rozpatrzenie

wniosków uczestników. Po rozprawie wójt modyfikuje projekt planu miejscowego i doręcza

go uczestnikom wraz z informacją o sposobie załatwienia wniosków, w tym przyczynach ich

nieuwzględnienia.

§ 3. Zaskarżenie sposobu załatwienia wniosków następuje w ramach zaskarżenia planu

miejscowego.

§ 4. Postępowanie, o którym mowa w § 1 i 2 przeprowadza się przed przystąpieniem do

etapu procedury, o którym mowa w art. 137 § 1 pkt 4.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb

dostosowania struktury gruntowej, uwzględniając potrzebę zapewnienia czynnego udziału

uczestników oraz dokonania dostosowania struktury gruntowej w sposób umożliwiający

wykonanie planu miejscowego.

Oddział 2.

Plan miejscowy na wniosek inwestora

Art. 105. § 1. Wójt może zawrzeć z inwestorem umowę urbanistyczną, na mocy której

inwestor zobowiązuje się, w przypadku uchwalenia planu miejscowego umożliwiającego

– 47 –

realizację inwestycji głównej, do finansowania lub realizacji i nieodpłatnego przekazania na

rzecz gminy inwestycji powiązanych.

§ 2. Zawarcie umowy urbanistycznej nie powoduje powstania roszczenia inwestora o

uchwalenie planu miejscowego.

Art. 106. § 1. Inwestycjami powiązanymi mogą być budowa lub przebudowa:

1) systemu transportowego;

2) infrastruktury technicznej;

3) infrastruktury społecznej;

4) budynków lub lokali mieszkalnych na potrzeby mieszkaniowego zasobu gminy.

§ 2. Szczegółowy zakres i specyfikację techniczną inwestycji powiązanych, warunki i

terminy nieodpłatnego przekazania ich na rzecz gminy lub zakres i poziom finansowania ich

realizacji, określa umowa urbanistyczna.

§ 3. Umowa urbanistyczna może przewidywać etapowanie wykonywanych robót

budowlanych oraz spełniania innych warunków w niej określonych, w tym warunkując

ukończenie etapu od możliwości przystąpienia do użytkowania inwestycji głównej lub jej

części.

§ 4. Umowa urbanistyczna jest zawierana, pod rygorem nieważności, w formie aktu

notarialnego.

Art. 107. Przystąpienie do użytkowania obiektów budowlanych realizowanych w

ramach inwestycji głównej może nastąpić po realizacji i przekazaniu na rzecz gminy

inwestycji powiązanych. Czynności, o których mowa w zdaniu pierwszym mogą następować

etapowo.

Art. 108. § 1. Inwestor, posiadający prawo do dysponowania terenem na cele

inwestycyjne albo za zgodą podmiotu posiadającego to prawo, występuje do wójta z

wnioskiem o zawarcie umowy urbanistycznej.

§ 2. Wniosek zawiera w szczególności:

1) określenie granic terenu inwestycji, na którym planowana jest inwestycja główna;

2) opis inwestycji głównej i inwestycji powiązanych, w tym charakterystykę

oddziaływania inwestycji na środowisko;

3) warunki i terminy nieodpłatnego przekazania na rzecz gminy inwestycji powiązanych

lub zakres i poziom finansowania ich realizacji;

– 48 –

4) wizualizację inwestycji głównej, sporządzoną w formie umożliwiającej publiczną

prezentację;

5) oświadczenie o posiadaniu prawa do dysponowania terenem na cele inwestycyjne przez

inwestora albo osobę wyrażającą zgodę, o której mowa w § 1, wraz z tą zgodą.

Art. 109. § 1. Wójt, po uzyskaniu opinii komisji urbanistycznej, podaje do publicznej

wiadomości wniosek wraz z tą opinią oraz wskazuje proponowany obszar do objęcia planem

miejscowym.

§ 2. Wójt umożliwia składanie uwag do wniosku oraz organizuje w okresie

przeznaczonym na składanie uwag dyskusję publiczną z udziałem inwestora.

§ 3. Wniosek może być zmieniany przez inwestora w związku z treścią uwag bądź

przebiegiem dyskusji publicznej.

§ 4. Wójt sporządza raport z dyskusji publicznej oraz zgłaszanych wniosków.

Art. 110. § 1. Wójt przedstawia radzie gminy wniosek inwestora wraz z raportem,

opinią komisji urbanistycznej oraz opinią odnośnie zasadności uchwalenia planu

miejscowego, zawierającą w szczególności ocenę skutków regulacji tego planu, a także

elementami, o których mowa w art. 134.

§ 2. Rada gminy na podstawie wniosku, o którym mowa w § 1, może przystąpić do

sporządzania planu miejscowego, wyrażając zgodę na zawarcie umowy urbanistycznej oraz

upoważniając wójta do jej zawarcia.

§ 3. Jeżeli w toku sporządzania planu miejscowego, w wyniku uzgodnień lub

opiniowania, niemożliwa staje się realizacja inwestycji zgodnie z wnioskiem inwestora, wójt

przeprowadza z inwestorem negocjacje. W wyniku negocjacji inwestor może wyrazić zgodę

na dokonanie zmian w umowie urbanistycznej, w zakresie wynikającym z uzgodnień albo

odmówić dokonania zmian.

§ 4. W przypadku wyrażenia zgody, o której mowa w § 3, strony zawierają umowę

urbanistyczną w zmienionym brzmieniu. W przypadku odmowy inwestora, umowa wygasa.

Art. 111. Rada gminy określa, w drodze uchwały, szczegółowy zakres wniosku

inwestora.

– 49 –

Oddział 3.

Plan miejscowy ze zintegrowaną oceną oddziaływania na środowisko

Art. 112. § 1. W przypadku, gdy w planie miejscowym przewidywana jest lokalizacja

przedsięwzięcia podlegającego ocenie oddziaływania na środowisko, może być on

procedowany wraz ze zintegrowaną oceną oddziaływania na środowisko, zwaną dalej „oceną

zintegrowaną”.

§ 2. W przypadku, gdy istnieją wątpliwości odnośnie kwalifikacji planowanej do

lokalizacji w planie miejscowym inwestycji jako podlegającej ocenie oddziaływania na

środowisko, przepisy art. 63-65 ustawy ocenowej stosuje się odpowiednio.

§ 3. Ocena zintegrowana obejmuje strategiczną ocenę oddziaływania na środowisko dla

całego obszaru objętego planem oraz ocenę oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia, o

którym mowa w § 1.

Art. 113. § 1. Plan miejscowy dla przedsięwzięcia podlegającego ocenie zintegrowanej

zawiera ustalenia, o których mowa w art. 82 ustawy ocenowej, w odniesieniu do

przedsięwzięcia podlegającego ocenie. Ustalenia te wiążą inwestora oraz organ na etapie

udzielania zgody inwestycyjnej.

§ 2. Uzasadnienie planu miejscowego, o którym mowa w § 1, zawiera ustalenia, o

których mowa w art. 85 ust. 2 ustawy ocenowej.

§ 3. Złożenie wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej dla przedsięwzięcia, o którym

mowa w § 1, dopuszczalne jest w okresie 5 lat od dnia wejścia w życie planu miejscowego.

Po upływie terminu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, ustalenia planu miejscowego, o

których mowa w § 1 tracą moc, chyba że inwestor uzyska postanowienie, o którym mowa w

art. 72 ust. 4 ustawy ocenowej.

§ 4. Utratę mocy ustaleń planu miejscowego, o których mowa w § 1, w przypadku

określonym w § 3, potwierdza wojewoda w drodze zarządzenia publikowanego w dzienniku

urzędowym województwa.

Art. 114. § 1. Wszczęcie procedury uchwalenia albo zmiany planu miejscowego wraz z

oceną zintegrowaną następuje na wniosek inwestora, który przedkłada raport o oddziaływaniu

przedsięwzięcia na środowisko zawierający ponadto informacje pozwalające na sporządzenie

projektu planu miejscowego. Prognozy oddziaływania na środowisko nie sporządza się.

– 50 –

§ 2. Wójt uzupełnia raport o informacje, o których mowa w art. 51 ust. 2 ustawy

ocenowej, w odniesieniu do całego obszaru objętego planem miejscowym, opracowując

zintegrowany raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko.

Art. 115. § 1. W procedurze oceny zintegrowanej projekt planu miejscowego sporządza

się zgodnie ze zintegrowanym raportem o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, w

postaci wariantowej.

§ 2. Projekt planu miejscowego wraz ze zintegrowanym raportem o oddziaływaniu

przedsięwzięcia na środowisko, przed ogłoszeniem o terminie wnoszenia uwag, o którym

mowa w art. 137 § 1 pkt 4, regionalny dyrektor ochrony środowiska, po uzyskaniu opinii

państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uzgadnia w zakresie środowiskowych

uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, wskazując w postanowieniu wariant realizacji

przedsięwzięcia oraz warunki, o których mowa w art. 82 ustawy ocenowej. Uzgodnienie

następuje po przeprowadzeniu postępowania z udziałem społeczeństwa.

§ 3. Na postanowienie, o którym mowa w § 2, stronom służy zażalenie. Do określenia

katalogu stron postępowania stosuje się przepisy ustawy ocenowej dotyczące stron

postępowania w przedmiocie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia.

Art. 116. Zintegrowany raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko stanowi

załącznik do uzasadnienia planu miejscowego.

Art. 117. § 1. Projekt planu miejscowego podlegający zintegrowanej ocenie

oddziaływania na środowisko nie podlega strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko.

§ 2. W zakresie nieuregulowanym do zintegrowanej oceny oddziaływania na

środowisko stosuje się odpowiednio przepisy ustawy ocenowej dotyczące oceny

oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia.

Oddział 4.

Uproszczony plan miejscowy

Art. 118. § 1. Uproszczony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany

dalej „uproszczonym planem miejscowym” może być uchwalony dla obszarów

zurbanizowanych, o wykształconej strukturze funkcjonalno-przestrzennej , niewymagających

realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz infrastruktury technicznej.

§ 2. Uproszczonego planu miejscowego nie sporządza się dla obszarów, na których:

1) występują formy ochrony przyrody lub zabytków;

– 51 –

2) występuje potrzeba zawarcia w planie ustaleń, o których mowa w art. 81 pkt 8 lub 9;

3) realizacja inwestycji wymaga uchwalenia planu miejscowego;

4) nie można zapewnić każdemu terenowi inwestycji bezpośredniego dostępu do drogi

publicznej;

5) uchwalenie i realizacja tego planu zagraża osiągnięciu albo utrzymaniu ładu

przestrzennego.

§ 3. Uproszczonego planu miejscowego nie sporządza się ponadto dla obszarów, o

których mowa w art. 78 § 1.

Art. 119. Uproszczony plan miejscowy zawiera ustalenia, o których mowa w art. 81 pkt

1-3 oraz może zawierać pozostałe ustalenia planu miejscowego.

Oddział 5.

Plan miejscowy lokalizujący inwestycję Narodowego Operatora Mieszkaniowego

Art. 120. Narodowy Operator Mieszkaniowy, zwany dalej „Operatorem”, współpracuje

z gminą na etapie lokalizacji i realizacji inwestycji w zakresie społecznego budownictwa

czynszowego, na zasadach określonych w niniejszym oddziale.

Art. 121. Do lokalizacji i realizacji inwestycji realizowanych przez Operatora stosuje się

odpowiednio przepisy art. 557-559.

Art. 122. § 1. Operator uzgadnia z wójtem gminy wstępną lokalizację inwestycji. Po

uzgodnieniu strony mogą zawrzeć porozumienie w przedmiocie powierzenia Operatorowi

sporządzenia oraz procedowania projektu planu miejscowego pozwalającego na realizację

inwestycji w uzgodnionej lokalizacji - na koszt Operatora.

§ 2. W przypadku określonym w § 1 lokalizacja inwestycji może nastąpić w

uproszczonym planie miejscowym.

Art. 123. § 1. Operator sporządza koncepcję urbanistyczną inwestycji oraz przedstawia

ją ministrowi właściwemu do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania

przestrzennego oraz mieszkalnictwa, celem zatwierdzenia.

§ 2. Koncepcja urbanistyczna określa charakterystyczne elementy zagospodarowania

terenu oraz bryły budynków, a także uzasadnia spełnienie przez inwestycję warunków, o

których mowa w art. 557.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa, po stwierdzeniu zgodności koncepcji urbanistycznej z

– 52 –

wymogami określonymi w art. 557, w tym przepisach wykonawczych wydawanych na

podstawie art. 557 § 2, zatwierdza koncepcję urbanistyczną.

Art. 124. Wraz z podaniem do publicznej wiadomości informacji o przystąpieniu do

sporządzenia planu miejscowego podaje się do publicznej wiadomości zatwierdzoną

koncepcję urbanistyczną.

Oddział 6.

Uchylenie planu miejscowego

Art. 125. § 1. Uchylenie planu miejscowego w całości albo w części dopuszcza się

wyłącznie w przypadku, gdy:

1) mimo upływu 5 lat od dnia wejścia w życie nie wszczęto postępowania w przedmiocie

zgody inwestycyjnej dla inwestycji przewidzianych w tym planie lub;

2) plan miejscowy uchwalony został dla obszaru nowej urbanizacji, którego wyznaczenie

zostało następnie uchylone w studium wskutek zmian w programie rozwoju

przestrzennego gminy albo rozmieszczenia inwestycji celu publicznego.

§ 2. Uchwała w przedmiocie uchylenia planu miejscowego zawiera uzasadnienie,

wskazujące na spełnienie przesłanek określonych w § 1 oraz skutki finansowe.

Art. 126. § 1. W procedurze uchylenia planu miejscowego wójt kolejno:

1) podaje do publicznej wiadomości informację o przystąpieniu do sporządzania uchwały

w przedmiocie uchylenia planu miejscowego;

2) występuje o zaopiniowanie projektu przez komisję urbanistyczną oraz ogłasza o

terminie wnoszenia uwag dotyczących projektu oraz organizuje dyskusję publiczną;

3) modyfikuje projekt uchwały i przedstawia go radzie gminy.

§ 2. Przepisy o nadzorze nad działalnością planistyczną gminy w zakresie dotyczącym

planu miejscowego stosuje się odpowiednio do uchwały w przedmiocie uchylenia planu

miejscowego.

Rozdział 3.

Miejscowe przepisy urbanistyczne

Art. 127. § 1. Miejscowe przepisy urbanistyczne zawierają ustalenia w zakresie:

1) tablic reklamowych oraz urządzeń reklamowych;

2) obiektów małej architektury;

3) ogrodzeń.

– 53 –

§ 2. W miejscowych przepisach urbanistycznych można ustalić zakaz sytuowania

ogrodzeń oraz tablic reklamowych i urządzeń reklamowych, z wyłączeniem szyldów.

§ 3. W odniesieniu do szyldów w miejscowych przepisach urbanistycznych zawiera się

ustalenia w zakresie ich sytuowania, gabarytów oraz liczby szyldów, które mogą być

umieszczone na nieruchomości przez podmiot prowadzący na niej działalność.

§ 4. Miejscowe przepisy urbanistyczne nie mają zastosowania do ogrodzeń dróg

krajowych, linii kolejowych, lotnisk, ujęć wód oraz obiektów obronności i bezpieczeństwa

państwa.

Art. 128. § 1. Miejscowych przepisów urbanistycznych nie stosuje się do

upowszechniania informacji wyłącznie:

1) trwale upamiętniającej osoby, instytucje lub wydarzenia;

2) o charakterze religijnym, związanym z działalnością kościołów lub innych związków

wyznaniowych, jeżeli tablica reklamowa lub urządzenie reklamowe sytuowane są w

granicach terenów użytkowanych jako miejsca kultu i działalności religijnej oraz

cmentarzy.

§ 2. Rada gminy może rozszerzyć stosowanie miejscowych przepisów urbanistycznych

do pojazdów, w tym przyczep i naczep oraz lawet, na których została umieszczona reklama,

które są zaparkowane na danym obszarze gminy co najmniej przez 7 dni w taki sposób, iż

reklama jest widoczna z miejsca dostępnego publicznie.

Art. 129. Miejscowe przepisy urbanistyczne uchwala się dla całego obszaru gminy,

wskazując w formie graficznej obszary obowiązywania odmiennych ustaleń.

Art. 130. § 1. Miejscowe przepisy urbanistyczne określają warunki i termin

dostosowania istniejących w dniu ich wejścia w życie tablic reklamowych i urządzeń

reklamowych do zakazów, zasad i warunków w niej określonych, nie krótszy niż 12 miesięcy

i nie dłuższy niż 5 lat od dnia wejścia w życie uchwały.

§ 2. Miejscowe przepisy urbanistyczne mogą:

1) określać warunki i termin dostosowania, nie krótszy niż 12 miesięcy i nie dłuższy niż 5

lat od dnia wejścia w życie uchwały, istniejących w dniu ich wejścia w życie obiektów

budowlanych w zakresie innym niż określony w § 1;

2) wskazywać rodzaje obiektów małej architektury, które nie wymagają dostosowania do

zakazów, zasad lub warunków w nich określonych;

– 54 –

3) wskazywać obszary oraz rodzaje ogrodzeń dla których następuje zwolnienie z

obowiązku dostosowania ogrodzeń istniejących w dniu jej wejścia w życie do zakazów,

zasad lub warunków w nich określonych.

§ 3. Warunki i termin dostosowania, o których mowa w § 1 i 2, mogą być zróżnicowane,

w szczególności z uwagi na:

1) obszar;

2) zgodność inwestycji z pozwoleniem na budowę wydanym nie wcześniej niż w czasie 5

lat od dnia wejścia w życie miejscowych przepisów urbanistycznych;

3) zgodność inwestycji ze zgłoszeniem wniesionym nie wcześniej niż w czasie 5 lat od

dnia wejścia w życie miejscowych przepisów urbanistycznych, wobec którego organ

administracji architektoniczno-budowlanej nie wniósł sprzeciwu.



sporządzania miejscowych przepisów urbanistycznych, w tym:

1) zasady techniki legislacyjnej stosowane przy sporządzaniu projektu przepisów,

2) wymogi dotyczące sposobu zapisywania ustaleń przepisów w części tekstowej i

graficznej oraz wzory stosowanych oznaczeń, symboli i nazewnictwa,

3) wymogi dotyczące materiałów planistycznych,


– mając na uwadze ujednolicenie sposobu redagowania miejscowych przepisów

urbanistycznych, a także uwzględniając wymogi dotyczące materiałów planistycznych,

standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych.

Rozdział 4.

Postępowanie w przedmiocie lokalnego aktu planowania przestrzennego

Oddział 1.

Postępowanie zwyczajne

Art. 132. § 1. Projekt lokalnego aktu planowania przestrzennego innego niż miejscowe

przepisy urbanistyczne wymaga przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na

środowisko, o której mowa w dziale IV ustawy ocenowej.

– 55 –

§ 2. Odstąpienie od przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko

dopuszczalne jest w przypadku projektu zmiany aktu stanowiącego niewielką modyfikację

oraz projektu aktu spełniającego łącznie następujące warunki:

1) przyjmowanego dla obszaru mniejszego niż 0,5 hektara;

2) nie przewidującego lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na

środowisko;

3) dotyczącego w całości obszaru zurbanizowanego.

§ 3. Odstąpienie od przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko

następuje zgodnie z art. 48 i 49 ustawy ocenowej.

§ 4. W zakresie nieuregulowanym w Kodeksie, do strategicznej oceny oddziaływania na

środowisko stosuje się przepisy ustawy ocenowej.

Art. 133. § 1. Rada gminy, z urzędu albo na wniosek wójta, podejmuje uchwałę o

przystąpieniu do sporządzania lokalnego aktu planowania przestrzennego.

§ 2. Załącznik do uchwały, o której mowa w § 1 zawiera mapę wskazującą granice

obszaru nią objętego, zaś uzasadnienie do tej uchwały zawiera informacje, o których mowa w

art. 134 pkt 2 i 3.

§ 3. W uchwale o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego dla obszaru

wymagającego dostosowania struktury gruntowej określa się granice tego obszaru.

Art. 134. Wniosek wójta o przystąpienie do sporządzania lokalnego aktu planowania

przestrzennego zawiera:

1) mapę wskazującą granice obszaru objętego wnioskiem;

2) opis celu, zakresu merytorycznego i planowanych ustaleń aktu;

3) w przypadku planu miejscowego:

a) wstępną ocenę skutków regulacji oraz zgodności przewidywanych ustaleń planu ze

studium;

b) informację o zgodności przystąpienia z planem wykonania studium.

Art. 135. § 1. Przez okres 2 lat od dnia podjęcia uchwały w sprawie przystąpienia do

uchwalenia albo zmiany planu miejscowego, na obszarze objętym tą uchwałą:

1) nie udziela się zgody inwestycyjnej dla inwestycji zaliczanych do kategorii 3-6;

postępowania w przedmiocie udzielenia zgody inwestycyjnej dla inwestycji zaliczanych

do kategorii 3-6 ulegają zawieszeniu;

2) gminie przysługuje prawo pierwokupu nieruchomości

– 56 –

– chyba że rada gminy w uchwale o przystąpieniu postanowi inaczej.

§ 2. Rada gminy może, przed upływem terminu o którym mowa w § 1, przedłużyć

jednokrotnie okres obowiązywania ograniczeń, o których mowa w § 1, do 2 lat.

§ 3. Ograniczeń, o których mowa w § 1 i 2, nie stosuje się do nabywania praw do

nieruchomości oraz uzyskiwania zgód inwestycyjnych w związku z realizacją inwestycji celu

publicznego.

§ 4. Ograniczenia, o których mowa w § 1 i 2, wygasają z mocy prawa z dniem wejścia w

życie planu miejscowego.

Art. 136. Do wykonania uchwały w przedmiocie przystąpienia do sporządzania albo

zmiany lokalnego aktu planowania przestrzennego przystępuje się po upływie terminu na

stwierdzenie jej nieważności przez wojewodę.

Art. 137. § 1. Wójt po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do

sporządzania lokalnego aktu planowania przestrzennego kolejno:

1) podaje do publicznej wiadomości uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia aktu oraz

ogłasza o przyjmowaniu wniosków do projektu aktu, wyznaczając termin ich składania;

2) zawiadamia o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania aktu oraz

przyjmowaniu wniosków podmioty właściwe do uzgadniania i opiniowania projektu

aktu oraz uzgadnia zakres i stopień szczegółowości informacji wymaganych w

prognozie oddziaływania na środowisko, jeżeli jest sporządzana;

3) sporządza i podaje do publicznej wiadomości projekt aktu wraz z załącznikami oraz

przedstawia projekt do zaopiniowania komisji urbanistycznej, a w przypadku studium –

ponadto uzyskuje zgodę na zmianę przeznaczenia użytków rolnych lub gruntów leśnych

odpowiednio na cele nierolnicze lub nieleśne;

4) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt aktu wraz z załącznikami i opinią

komisji urbanistycznej, po rozpatrzeniu tej opinii, oraz ogłasza o terminie wnoszenia

uwag dotyczących projektu aktu wraz z załącznikami i organizuje dyskusję publiczną;

5) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt aktu wraz z załącznikami po


wynikającym z tych uwag oraz występuje o uzgodnienie i zaopiniowanie projektu aktu

wraz z załącznikami;

– 57 –

6) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt aktu wraz z załącznikami oraz

uzgodnieniami i opiniami, po rozpatrzeniu tych opinii i uwzględnieniu uzgodnień - w

zakresie wynikającym z tych opinii i uzgodnień;

7) ogłasza o terminie wnoszenia uwag dotyczących projektu aktu wraz z załącznikami

oraz organizuje dyskusję publiczną;




§ 2. Jeżeli na etapie, o którym mowa w § 1 pkt 8, projekt aktu podlegał modyfikacji w

zakresie objętym uzgodnieniami lub opiniowaniem, procedurę opisaną w § 1 pkt 5-8 ponawia

się w zakresie objętym modyfikacjami. W przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym,

nie rozpatruje się uwag dotyczących ustaleń projektu, które nie uległy modyfikacji, o której

mowa w § 1 pkt 8.

Art. 138. Opinia komisji urbanistycznej jest wiążąca w zakresie:

1) określenia w studium obszarów, na których dopuszcza się uchwalenie uproszczonego

planu miejscowego;

2) wskazania ustaleń fakultatywnych, a w przypadku uproszczonego planu miejscowego –

również ustaleń obowiązkowych, o których mowa odpowiednio w art. 82, 83, 87 i 88

oraz art. 81 niezbędnych do zawarcia w planie miejscowym.

Art. 139. § 1. Uzgodnienie projektu lokalnego aktu planowania przestrzennego wraz z

załącznikami następuje z:

1) organem ustanawiającym obszar zastrzeżony - w zakresie zagospodarowania stref

ochronnych tych obszarów;

2) Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego - w zakresie zagospodarowania terenów

lotniska, powierzchni ograniczających przeszkody wyznaczonych dla lotniska oraz

terenów bezpośrednio przyległych do terenów lokalizacji lotniczych urządzeń

naziemnych;

3) Prezesem Państwowej Agencji Atomistyki - w zakresie lokalizacji obiektów jądrowych;

4) ministrem właściwym do spraw zdrowia - w zakresie zagospodarowania obszarów,

którym został nadany status uzdrowiska albo status ochrony uzdrowiskowej;

5) organem nadzoru górniczego - w zakresie zagospodarowania terenów górniczych;

6) starostą - w zakresie zagospodarowania terenów zagrożonych masowymi ruchami ziemi;

– 58 –

7) organem administracji geologicznej - w zakresie zagospodarowania obszarów

udokumentowanych złóż kopalin, udokumentowanych wód podziemnych,


podziemnych składowisk odpadów;

8) organem administracji wodnej - w zakresie:

a) zagospodarowania obszarów szczególnego zagrożenia powodzią,

b) zagospodarowania stref ochronnych ujęć wód podziemnych i powierzchniowych;

c) zagospodarowania obszarów ochronnych zbiorników wód śródlądowych;

d) w granicach administracyjnych miast - ograniczania ryzyka powodzi miejskiej;

9) dyrektorem parku narodowego - w zakresie zagospodarowania obszaru parku

narodowego i jego otuliny;

10) regionalnym dyrektorem ochrony środowiska - w zakresie pozostałych form ochrony

przyrody oraz zagospodarowania obszarów ograniczonego użytkowania;

11) organem inspekcji ochrony środowiska - w zakresie lokalizacji zakładów o

zwiększonym lub dużym ryzyku występowania poważnej awarii oraz zagospodarowania

terenów z nimi sąsiadujących;

12) organem ochrony zabytków - w zakresie zagospodarowania obiektów i obszarów

objętych formą ochrony zabytków;

13) organem administracji morskiej - w zakresie zagospodarowania pasa nadbrzeżnego oraz

morskich portów i przystani;

14) wojewodą - w zakresie zagospodarowania obszarów Pomników Zagłady i ich obszarów

ochronnych;

15) organem państwowej inspekcji sanitarnej - w zakresie lokalizacji cmentarzy i ich stref

ochronnych;

16) zarządcą obszaru kolejowego - w zakresie zagospodarowania tego obszaru oraz strefy

bezpieczeństwa;

17) zarządcą drogi publicznej w zakresie zagospodarowania pasa drogowego oraz strefy

bezpieczeństwa, a w przypadku planu miejscowego - również w zakresie możliwości

zapewnienia terenom inwestycji dostępu do drogi publicznej poprzez zjazd;

18) wojewodą, marszałkiem województwa oraz organem wykonawczym związku

metropolitalnego - w zakresie wiążących treści ponadlokalnych aktów planowania

przestrzennego;

– 59 –

19) organem Państwowej Straży Pożarnej - w zakresie:

a) lokalizacji zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku występowania poważnej

awarii oraz zagospodarowania terenów z nimi sąsiadujących, wskazanych w

programie zapobiegania awariom,

b) lokalizacji zabudowy mieszkaniowej lub przeznaczenia terenu umożliwiającego

taką lokalizację, lokalizacji obiektów użyteczności publicznej, budynków

zamieszkania zbiorowego, dróg krajowych oraz linii kolejowych o znaczeniu

państwowym od zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku występowania

poważnej awarii w odległości mniejszej lub równej niż bezpieczna odległość, o

której mowa w przepisach o ochronie środowiska,

c) potrzeb ochrony przeciwpożarowej;

§ 2. Zaopiniowanie projektu aktu wraz z załącznikami następuje przez:

1) wójta gminy sąsiedniej oraz wójtów gmin znajdujących się na obszarze funkcjonalnym;

2) organu wykonawczego związku metropolitalnego;

3) regionalnego dyrektora ochrony środowiska w zakresie zasad ochrony środowiska i

przyrody;

4) dyrektora ogrodu zoologicznego lub botanicznego - w zakresie zagospodarowania

terenów tych ogrodów;

5) właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego - w zakresie nadzoru

sanitarnego;

6) komisję uzdrowiskową w zakresie zagospodarowania obszarów ochrony

uzdrowiskowej;

7) wojewódzkiego konserwatora zabytków - w zakresie zasad ochrony obiektów i

obszarów zabytkowych w gminie;

8) władzami kościelnymi lub zarządem wspólnoty religijnej w zakresie lokalizacji i

likwidacji cmentarzy parafialnych;

9) zarządcę Specjalnej Strefy Ekonomicznej - w zakresie zagospodarowania tej Strefy;

10) starostę działającego jako organ administracji inwestycyjnej;

11) radę sportu w gminie w zakresie zagospodarowania obiektów i obszarów sportu i

rekreacji.

§ 3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska oraz państwowy wojewódzki inspektor

sanitarny opiniują ponadto prognozę oddziaływania na środowisko w zakresie strategicznej

oceny oddziaływania na środowisko.

– 60 –

§ 4. W przypadku, gdy projekt planu miejscowego zawiera ustalenia w zakresie stref

bezpieczeństwa odmienne od określonych w art. 301-306, podlega on uzgodnieniu z

podmiotami wymienionymi w tych przepisach w zakresie odmiennego uregulowania stref

bezpieczeństwa. Uzgodnienie, o którym mowa w zdaniu pierwszym, nie podlega zaskarżeniu

w zakresie odmowy uzgodnienia szerokości stref bezpieczeństwa mniejszych niż określone w

przepisach, o których mowa w zdaniu pierwszym. Przepisu art. 140 § 4 nie stosuje się.

§ 5. Wójt może zwrócić się o uzyskanie opinii podmiotów innych niż wymienione w §

2, w szczególności operatorów sieci infrastruktury technicznej oraz organizacji rolniczych.

Art. 140. § 1. Podmioty, o których mowa w art. 139 w zakresie swojej właściwości,

opiniują i uzgadniają, na swój koszt, projekt lokalnego aktu planowania przestrzennego wraz

z załącznikami. Uzgodnienie następuje w drodze postanowienia, w którym organ albo

podmiot dokonuje uzgodnienia albo odmawia dokonania uzgodnienia wskazując warunki, na

których uzgodnienie może nastąpić wraz z ich podstawą prawną.

§ 2. Wójt ustala termin dokonania uzgodnień albo przedstawienia opinii, nie krótszy niż

14 dni od dnia udostępnienia projektu aktu wraz z załącznikami, a dla organów opiniujących

w ramach strategicznej oceny oddziaływania na środowisko - termin nie krótszy niż 30 dni.

§ 3. Organ albo podmiot uzgadniający albo opiniujący może w uzasadnionych

przypadkach wystąpić do wójta o zmianę terminu, wskazując termin nie dłuższy niż 30 dni od

dnia upływu terminu, o którym mowa w § 2, na przedstawienie opinii albo dokonanie

uzgodnienia.

§ 4. Nieprzedstawienie stanowiska lub warunków, o których mowa w § 1, w terminie, o

którym mowa w § 2 albo 3, uważa się za równoznaczne odpowiednio z uzgodnieniem lub

zaopiniowaniem projektu.

§ 5. Wójt może ponadto uznać za uzgodniony projekt aktu w przypadku, w którym

organy albo podmioty uzgadniające nie wskażą podstawy prawnej uzgodnienia lub

odmawiając uzgodnienia nie określą warunków, wraz z ich podstawą prawną, na jakich

uzgodnienie może nastąpić.

§ 6. Na postanowienie w sprawie uzgodnienia projektu aktu gminie służy zażalenie,

wnoszone do organu wyższego stopnia nad organem dokonującym uzgodnienia, za

pośrednictwem organu uzgadniającego, w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

§ 7. W przypadku podmiotu innego niż organ, na postanowienie w sprawie uzgodnienia

projektu aktu gminie służy zażalenie do wojewody.

– 61 –

§ 8. Organ wyższego stopnia wydaje postanowienie w terminie 30 dni od dnia

otrzymania zażalenia. Do postanowienia przepis art. 138 Kodeksu postępowania

administracyjnego stosuje się odpowiednio.

§ 9. W zakresie nieuregulowanym w § 1-8 do ustalenia organu wyższego stopnia oraz

do doręczeń stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 141. Przed przedstawieniem radzie gminy projektu planu miejscowego, wójt

sporządza projekt uchwały zmieniającej uchwałę w sprawie budżetu gminy i uchwałę w

sprawie wieloletniej prognozy finansowej, poprzez wprowadzenie do tych uchwał

finansowych skutków uchwalenia planu miejscowego w szczególności w zakresie:

1) odszkodowań związanych z wejściem w życie planu i przeprowadzeniem dostosowania

struktury gruntowej;

2) kosztów realizacji inwestycji stanowiących zadania własne gminy, przewidzianych w

planie.

Art. 142. § 1. Wójt przedstawia radzie gminy do uchwalenia projekt lokalnego aktu

planowania przestrzennego wraz z listą nieuwzględnionych uwag zgłoszonych na etapie, o

którym mowa w art. 137 § 1 pkt 7 oraz projektem uchwały, o którym mowa w art. 141.

§ 2. W przypadku, gdy czynności, o których mowa w art. 137 § 1 pkt 8 przeprowadzano

więcej niż raz, lista nieuwzględnionych uwag, o której mowa w § 1, zawiera uwagi składane

w toku każdej z czynności.

Art. 143. § 1. Niezależnie od przepisów o samorządzie gminnym, z procedury

uchwalania planu miejscowego wyłącza się radnego:

1) który jest właścicielem nieruchomości, na której w części lub w całości, plan miejscowy

przewiduje możliwość lokalizacji obiektu budowlanego;

2) którego małżonek, krewny lub powinowaty do drugiego stopnia, jest właścicielem

nieruchomości, na której w części lub w całości, plan miejscowy przewiduje możliwość

lokalizacji obiektu budowlanego;

3) gdy osoba związana z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli, jest

właścicielem nieruchomości, na której w części lub w całości, plan miejscowy


4) który jest członkiem organu zarządzającego lub nadzorczego, lub prokurentem osoby

prawnej, będącej właścicielem nieruchomości, na której w części lub w całości, plan

– 62 –

miejscowy przewiduje możliwość lokalizacji obiektu budowlanego, lub gdy choć jedna

z osób wymienionych w pkt 1 – 3 jest takim członkiem lub prokurentem;

5) który jest uprawnionym do jej reprezentowania wspólnikiem spółki lub prokurentem,

lub gdy choć jedna z osób wymienionych w pkt 1 – 3 jest uprawniona do

reprezentowania spółki lub jest prokurentem, w spółce osobowej, jeżeli ta spółka jest

właścicielem nieruchomości, na której w części lub w całości, plan miejscowy


6) który jest powiązany kapitałowo ze spółką, o której mowa w pkt 4 lub 5;

7) który jest powiązany kapitałowo ze spółką należącą do tej samej grupy kapitałowej, w

rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, co spółka, o której mowa

w pkt 4 lub 5.

§ 2. Powody wyłączenia radnego trwają także po ustaniu małżeństwa, przysposobienia,

opieki lub kurateli.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się w przypadku współwłasności oraz użytkowania

wieczystego nieruchomości.

Art. 144. Do procedury wyłączenia radnego stosuje się przepisy o samorządzie

gminnym.

Art. 145. § 1. Jeżeli wójt lub rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w

przedstawionym do uchwalenia projekcie lokalnego aktu planowania przestrzennego, w tym

w wyniku uwzględnienia uwag do projektu aktu, które na wcześniejszym etapie procedury

nie zostały uwzględnione, czynności, o których mowa w art. 137, ponawia się w zakresie

niezbędnym do dokonania tych zmian.

§ 2. Przedmiotem ponowionych czynności może być jedynie treść projektu aktu objęta

zmianą.

Art. 146. § 1. Lokalny akt planowania przestrzennego uchwala rada gminy, po

rozstrzygnięciu o sposobie rozpatrzenia każdej z uwag przekazanych przez wójta.

Zaskarżenie sposobu rozpatrzenia uwagi następuje łącznie z zaskarżeniem aktu.

§ 2. Lokalny akt planowania przestrzennego stanowi załącznik do uchwały, o której

mowa w § 1.

§ 3. Przepisy art. 143 stosuje się odpowiednio do uchwały, o której mowa w § 1,

dotyczącej planu miejscowego oraz studium w zakresie, w jakim rozpatrywana uwaga

dotyczy nieruchomości, o której mowa w tych przepisach.

– 63 –

Art. 147. Niezwłocznie po uchwaleniu lokalnego aktu planowania przestrzennego wójt

sporządza, podaje do publicznej wiadomości oraz przekazuje organom właściwym

podsumowanie, o którym mowa w art. 55 ust. 3 ustawy ocenowej, jeżeli przeprowadzona

była strategiczna ocena oddziaływania na środowisko.

Art. 148. Niezwłocznie po ogłoszeniu planu miejscowego rada gminy zmienia uchwałę

w sprawie budżetu oraz wieloletniej prognozy finansowej, uwzględniając w niej inwestycje

stanowiące zadania własne gminy, podlegające obowiązkowi realizacji na podstawie art. 255.

Art. 149. § 1. Zmiana lokalnego aktu planowania przestrzennego następuje w trybie

właściwym dla jego sporządzenia.

§ 2. Zmiana części lokalnego aktu planowania przestrzennego wymaga dokonania zmian

w odniesieniu do wszystkich jego elementów, które w wyniku wprowadzonej zmiany

przestają być aktualne.

Art. 150. W terminie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia lokalnego aktu planowania

przestrzennego uchwala się jego tekst jednolity wraz z jednolitą częścią graficzną.

Art. 151. § 1. Jeżeli w wyniku analizy zgodności przewidywanych ustaleń planu ze

studium, stwierdzono brak tej zgodności, dopuszcza się jednoczesne sporządzanie planu

miejscowego albo jego zmiany i zmiany studium. W takim przypadku:

1) projekt planu miejscowego albo jego zmiany może zawierać ustalenia niezgodne ze

studium;

2) projekt planu miejscowego albo jego zmianę sporządza się zgodnie z projektem zmiany

studium;

3) uchwała o przystąpieniu do sporządzania zmiany studium określa zakres merytoryczny i

cel planowanych zmian w sposób zapewniający zgodność sporządzanego planu

miejscowego albo jego zmiany ze studium.

§ 2. Etapy postępowania, o których mowa w art. 137 przeprowadza się łącznie dla

projektu planu miejscowego albo jego zmiany oraz projektu zmiany studium.

§ 3. Uchwalenie planu miejscowego albo jego zmiany może nastąpić najwcześniej po

dniu ogłoszenia studium.

– 64 –

Oddział 2.

Postępowanie uproszczone

Art. 152. § 1. Postępowanie uproszczone można zastosować w następujących

przypadkach:

1) zmiany lokalnego aktu planowania przestrzennego dokonywanej wyłącznie w celu

wprowadzenia zmian wynikających z przepisów prawa albo wiążących organy gminy

rozstrzygnięć wydanych na ich podstawie, w tym decyzji dokonującej lokalizacji

inwestycji celu publicznego;

2) uchwalenia albo zmiany miejscowych przepisów urbanistycznych lub uproszczonego

planu miejscowego;

3) zmiany lokalnego aktu planowania przestrzennego w zakresie wynikającym z programu

rozwoju przestrzennego gminy stwierdzającego brak jego aktualności;

4) zmiany planu wykonania studium;

5) o których mowa w art. 122;

6) uchwalenia albo zmiany planu miejscowego zawierającego wyłącznie ustalenia zgodne

z istniejącym stanem zagospodarowania terenu;

7) wydania lokalnego aktu planowania przestrzennego przez wojewodę.

§ 2. Postępowania uproszczonego nie stosuje się w przypadku przeprowadzania

zintegrowanej procedury oddziaływania na środowisko lub dostosowania struktury

gruntowej.

Art. 153. § 1. W procedurze uproszczonej wójt kolejno:

1) podaje do publicznej wiadomości informację o przystąpieniu do sporządzenia lokalnego

aktu planowania przestrzennego, zawiadamia o przystąpieniu podmioty właściwe do

uzgadniania i opiniowania projektu aktu oraz uzgadnia zakres i stopień szczegółowości

informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko, jeżeli jest

sporządzana;


występuje o uzgodnienie i zaopiniowanie projektu aktu wraz z załącznikami, w tym

przez komisję urbanistyczną;

3) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt aktu wraz z załącznikami, po

rozpatrzeniu opinii i uwzględnieniu uzgodnień - w zakresie wynikającym z tych opinii i

uzgodnień;

– 65 –

4) ogłasza o terminie wnoszenia uwag dotyczących projektu aktu wraz z załącznikami oraz

organizuje dyskusję publiczną;




§ 2. W przypadku, o którym mowa w art. 152 § 1 pkt 5, wójt kolejno:

1) podaje do publicznej wiadomości informację o przystąpieniu do sporządzenia lokalnego

aktu planowania przestrzennego, zawiadamia o przystąpieniu podmioty właściwe do

uzgadniania i opiniowania projektu aktu oraz uzgadnia zakres i stopień szczegółowości

informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko, jeżeli jest

sporządzana;


występuje o uzgodnienie i zaopiniowanie projektu aktu wraz z załącznikami, w tym

przez komisję urbanistyczną;

3) modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt aktu wraz z załącznikami, po

rozpatrzeniu opinii i uwzględnieniu uzgodnień - w zakresie wynikającym z tych opinii i

uzgodnień.

Art. 154. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym oddziale do postępowania

uproszczonego stosuje się przepisy dotyczące procedury zwyczajnej.

Rozdział 5.

Wejście w życie lokalnego aktu planowania przestrzennego

Art. 155. § 1. Lokalny akt planowania przestrzennego podlega ogłoszeniu w dzienniku

urzędowym województwa.

§ 2. Ogłoszenie lokalnego aktu planowania przestrzennego w dzienniku urzędowym

województwa następuje w postaci graficznej i tekstowej.

Art. 156. § 1.Wojewoda ogłasza lokalny akt planowania przestrzennego niezwłocznie

po upływie terminu, o którym mowa w art. 235 § 1. Ogłoszeniu nie podlega akt, wobec

którego wojewoda stwierdził nieważność.

§ 2. Jeżeli wojewoda oraz regionalna izba obrachunkowa uznają, że nie ma podstaw do

wydania rozstrzygnięcia nadzorczego, wojewoda może ogłosić lokalny akt planowania

przestrzennego przed upływem terminu na wydanie tego rozstrzygnięcia. Po ogłoszeniu aktu

rozstrzygnięcia nadzorczego nie wydaje się.

– 66 –

§ 3. Jeżeli w sprawie aktu przed jego wejściem w życie orzekał sąd administracyjny,

wojewoda ogłasza lokalny akt planowania przestrzennego niezwłocznie po uprawomocnieniu

orzeczenia.

Art. 157. Lokalny akt planowania przestrzennego wchodzi w życie w terminie 14 dni od

dnia ogłoszenia.

Art. 158. § 1. Wejście w życie planu miejscowego powoduje utratę mocy obowiązującej

planu miejscowego obowiązującego dotychczas, na obszarze objętym nowym planem.

§ 2. Wejście w życie studium albo miejscowych przepisów urbanistycznych powoduje

utratę mocy obowiązującej studium albo miejscowych przepisów urbanistycznych

obowiązujących dotychczas.

§ 3. Utratę mocy aktu albo jego części w przypadkach określonych w § 1 i 2 potwierdza

się w uchwale w sprawie przyjęcia aktu zastępującego.

Art. 159. Tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być

wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z

ustaleniami tego planu.

Art. 160. Wobec istniejącego w dniu wejścia w życie planu miejscowego obiektu

budowlanego, niezgodnego z ustaleniami tego planu, dopuszcza się realizację inwestycji nie

prowadzących do zwiększenia oddziaływań tego obiektu na tereny sąsiednie oraz do zmiany

jego bryły, sposobu użytkowania lub kolorystyki zewnętrznej, w postaci:

1) remontu;

2) przebudowy;

3) robót budowlanych na istniejącym obiekcie budowlanym, prowadzących wyłącznie do:

a) przystosowania do potrzeb osób niepełnosprawnych,

b) poprawy bezpieczeństwa pożarowego;

c) poprawy warunków sanitarnych;

d) zmniejszenia rocznego zapotrzebowania na energię lub kosztów pozyskania ciepła,

e) zamiany źródła energii na źródło odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej

kogeneracji.

Art. 161. § 1. Odszkodowanie w związku z wejściem w życie planu miejscowego dla

nieruchomości dotychczas nie objętej ustaleniami planu miejscowego przysługuje w

przypadku gdy w planie miejscowym przewidziano wygaśnięcie zgód inwestycyjnych dla tej

nieruchomości.

– 67 –

§ 2. Odszkodowanie w związku ze zmianą planu miejscowego przysługuje w

przypadku, gdy plan miejscowy ustala dla tej nieruchomości, położonej na obszarze

urbanizacji całkowity zakaz zabudowy oraz w przypadku, o którym mowa w § 1.

§ 3. Odszkodowanie, o którym mowa w § 1 i 2 przysługuje właścicielowi albo

użytkownikowi wieczystemu nieruchomości, a w przypadku wygaśnięcia zgody

inwestycyjnej – inwestorowi, za szkodę rzeczywiście poniesioną.

§ 4. Przepisów § 1-3 nie stosuje się, jeżeli treść planu miejscowego powodująca skutek,

o którym mowa w § 2, nie stanowi samodzielnego ustalenia przez gminę społeczno-

gospodarczego przeznaczenia terenu oraz sposobu korzystania z niego, ale wynika z:

1) uwarunkowań hydrologicznych, geologicznych, geomorfologicznych lub

przyrodniczych dotyczących występowania powodzi i związanych z tym ograniczeń,

określonych na podstawie przepisów odrębnych;

2) zakazów lub ograniczeń zabudowy i zagospodarowania terenu, określonych w

przepisach ustaw lub aktów, w tym aktów prawa miejscowego, wydanych na ich

podstawie.

Art. 162. § 1. Roszczenie o wypłatę odszkodowania zgłasza się wójtowi.

§ 2. Roszczenie o wypłatę odszkodowania przedawnia się po upływie jednego roku od

dnia wejścia w życie planu miejscowego.

§ 3. Roszczenia, o których mowa w art. 161 § 2, z wyłączeniem roszczenia z tytułu

wygaśnięcia zgód budowlanych, nie przysługują, jeżeli zmiana planu miejscowego

poprzedzona była co najmniej 5-letnim okresem obowiązywania planu miejscowego, w

czasie którego właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości nie zrealizował

zagospodarowania terenu określonego w tym planie.

Art. 163. Zaspokojenie roszczeń, o których mowa w art. 161, może w całości albo

części nastąpić w drodze zamiany nieruchomości, jeżeli taki sposób zaspokojenia roszczenia

oferuje gmina.

Art. 164. Zasady postępowania z nieruchomościami przeznaczonymi w planie

miejscowym na cel publiczny regulują przepisy art. 492.

– 68 –

Rozdział 6.

Wprowadzanie do lokalnych aktów planowania przestrzennego ponadlokalnych

inwestycji celu publicznego

Art. 165. § 1. Gmina obowiązana jest dostosować studium lub plan miejscowy do

decyzji dokonującej lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli lokalizacja nastąpiła w tej

decyzji niezgodnie z ustaleniami studium lub planu miejscowego.

§ 2. Dostosowanie następuje w zakresie:

1) linii rozgraniczających teren inwestycji wraz ze strefami bezpieczeństwa;

2) innych zmian w zagospodarowaniu przestrzennym, będących bezpośrednim skutkiem

lokalizacji inwestycji, w szczególności w zakresie sieci dróg publicznych i linii

kolejowych.

§ 3. Uchwalenie zmiany studium lub planu miejscowego następuje w terminie:

1) 12 miesięcy od dnia doręczenia decyzji - w przypadku inwestycji celu publicznego I

klasy;

2) 18 miesięcy od dnia doręczenia decyzji - w przypadku inwestycji celu publicznego II

klasy.

Art. 166. § 1. W przypadku, gdy w terminie określonym w art. 165 § 3, gmina nie

dostosowała studium oraz planów miejscowych, wojewoda sporządza albo - na podstawie

porozumienia - powierza marszałkowi województwa sporządzenie projektu planu

miejscowego:

1) obejmującego obszar lokalizacji inwestycji wraz ze strefami bezpieczeństwa;

2) uchylającego w całości lub w części plany miejscowe dotyczącego tego samego obszaru,

zawierające ustalenia sprzeczne z decyzją dokonującą lokalizacji inwestycji.

§ 2. Plan miejscowy, o którym mowa w § 1 zawiera ustalenia w zakresie przeznaczenia

terenu.

§ 3. Plan miejscowy, o którym mowa w § 1, wojewoda przyjmuje w drodze zarządzenia.

Art. 167. § 1. Koszty dostosowania studium lub planu miejscowego do ustaleń decyzji

dokonującej lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz skutki finansowe wejścia w życie

planu miejscowego ponosi inwestor, na rzecz którego wydano decyzję dokonującą lokalizacji

inwestycji.

§ 2. Warunki finansowania kosztów, o których mowa w § 1, określa porozumienie

zawarte między gminą i inwestorem. W przypadku, gdy inwestor pomimo wezwania gminy

– 69 –

nie zawarł z nią porozumienia w terminie 90 dni, warunki finansowania kosztów określa w

drodze decyzji wojewoda.

§ 3. Przepis § 1-2 stosuje się odpowiednio do finansowania kosztów uchwalenia lub

zmiany planu miejscowego dokonywanego przez wojewodę.

Art. 168. § 1. Wojewoda, marszałek województwa albo organ wykonawczy związku

metropolitalnego może wystąpić do wójta z wnioskiem o uchwalenie albo zmianę planu

miejscowego w celu lokalizacji rozmieszczonej ponadlokalnej inwestycji celu publicznego.

§ 2. Warunki lokalizacji inwestycji celu publicznego w planie miejscowym oraz warunki

pokrycia kosztów planu miejscowego oraz skutków finansowych jego wejścia w życie,

określa porozumienie.

§ 3. W przypadku, gdy pomimo upływu 90 dni od dnia wpływu wniosku, o którym

mowa w § 1, nie doszło do uzgodnienia warunków porozumienia, przeprowadza się mediację

planistyczną.

§ 4. W przypadku, gdy mediacja planistyczna nie doprowadziła do uzgodnienia

warunków porozumienia, wojewoda sporządza albo - na podstawie porozumienia - powierza

marszałkowi województwa sporządzenie projektu planu miejscowego dokonującego

lokalizacji inwestycji celu publicznego, na koszt organu wnioskującego o jej wprowadzenie.

§ 5. Przepisy § 3 i 4 stosuje się odpowiednio w przypadku niewykonywania

porozumienia przez gminę.

DZIAŁ V.

Realizacja polityki przestrzennej na poziomie krajowym

Rozdział 1.

Krajowa strategia rozwoju przestrzennego

Art. 169. § 1. Krajowa strategia rozwoju przestrzennego, zwana dalej „Strategią”,

określa cele i kierunki polityki zagospodarowania przestrzennego kraju.

§ 2. Strategia obejmuje okres obowiązywania długookresowej strategii rozwoju kraju.

§ 3. Załącznikiem do Strategii jest opis uwarunkowań polityki przestrzennej kraju.

Art. 170. § 1. Strategia jest zgodna z długookresową oraz średniookresową strategią

rozwoju kraju, o których mowa w przepisach o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.

– 70 –

§ 2. Na każdym etapie opracowywania projektu długookresowej, średniookresowej

strategii rozwoju kraju oraz Strategii bada się ich wzajemną zgodność. W przypadku ustalenia

zgodności, w projektach zamieszcza się oświadczenie w tym zakresie.

§ 3. W przypadku, gdy wskutek uchwalenia albo zmiany długookresowej,

średniookresowej strategii rozwoju kraju albo Strategii występuje konieczność uspójnienia

ich treści, uchwalenie albo zmianę strategii wymagających uspójnienia przeprowadza się

łącznie.

Art. 171. § 1. Projekt Strategii sporządza minister właściwy do spraw budownictwa,

planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa.

§ 2. Rada Ministrów przyjmuje Strategię w formie uchwały oraz przedstawia ją

Sejmowi do wiadomości.

Art. 172. Rada Ministrów określi, w drodze uchwały, tryb postępowania w sprawie

uchwalenia oraz zmiany Strategii, zapewniając możliwość zaopiniowania projektu Strategii

przez samorządy województw oraz przeprowadzenie konsultacji publicznych.

Rozdział 2.

Krajowy plan rozmieszczenia

Art. 173. Rozmieszczeniu w krajowym planie rozmieszczenia podlegają inwestycje celu

publicznego klasy I o znaczeniu krajowym.

Art. 174. Przy rozmieszczeniu inwestycji celu publicznego kieruje się potrzebą

zapewnienia zrównoważonego rozwoju kraju, przy uwzględnieniu:

1) dążenia do osiągnięcia ładu przestrzennego;

2) skutków realizacji i funkcjonowania inwestycji dla środowiska oraz lokalnego porządku

przestrzennego;

3) kosztów realizacji i funkcjonowania inwestycji;

4) wpływu inwestycji na zdolność do realizacji zadań z zakresu obronności i

bezpieczeństwa państwa;

5) dążenia do realizacji więcej niż jednej inwestycji liniowej we wspólnym przebiegu

(korytarz inwestycyjny).

Art. 175. § 1. W ramach rozmieszczenia inwestycji liniowych określa się zasady

lokalizacji więcej niż jednej inwestycji w ramach korytarza inwestycyjnego lub warunki

przecinania się tych inwestycji, zwanych dalej „inwestycjami powiązanymi”.

– 71 –

§ 2. Rozmieszczenia można dokonać wariantowo.

Art. 176. § 1. Krajowy plan rozmieszczenia składa się z części tekstowej i graficznej.

§ 2. Część tekstowa planu składa się z listy inwestycji objętych planem, wraz ze

wskazaniem w odniesieniu do każdej z inwestycji jej nazwy, rodzaju, podstawowych

parametrów technicznych, inwestora, orientacyjnego harmonogramu realizacji oraz ustaleń w

zakresie powiązania z innymi inwestycjami.

§ 3. Część graficzna planu składa się ze schematycznego przedstawienia rozmieszczenia

inwestycji, wraz z oznaczeniem powiązań między inwestycjami: wspólnych korytarzy

inwestycyjnych oraz punktów przecinania się inwestycji.

§ 4. W krajowym planie rozmieszczenia oznacza się elementy przestrzenne istotne dla

rozmieszczenia, w szczególności istniejące oraz zlokalizowane inwestycje celu publicznego,

formy ochrony przyrody, strategiczne złoża kopalin oraz tereny szczególnego zagrożenia

powodzią.

Art. 177. Rozmieszczenie wiąże organy gminy przy sporządzaniu oraz zmianie studium

w zakresie dostosowania przestrzennego wyznaczenia obszarów nowej urbanizacji do

przewidywanej lokalizacji inwestycji podlegających rozmieszczeniu.

Art. 178. § 1. Krajowy plan rozmieszczenia uchwala Rada Ministrów.

§ 2. Krajowy plan rozmieszczenia podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym

„Monitor Polski”.

Art. 179. § 1. Przed uchwaleniem przez Radę Ministrów dokumentu rządowego

zawierającego ustalenia przestrzenne realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu

krajowym, jest on kierowany do Komitetu celem uzgodnienia warunków wprowadzenia do

krajowego planu rozmieszczenia.

§ 2. Po uzgodnieniu, o którym mowa w § 1, uchwały Rady Ministrów w przedmiocie

przyjęcia dokumentu rządowego oraz zmiany krajowego planu rozmieszczenia podejmowane

są łącznie.

§ 3. Wprowadzenie do krajowego planu rozmieszczenia inwestycji innych niż

wynikającego z dokumentu rządowego, o którym mowa w § 1 następuje na wniosek członka

Rady Ministrów albo inwestora, skierowany do Komitetu Rady Ministrów do spraw Rozwoju

Przestrzennego.

Art. 180. Zmianę krajowego planu rozmieszczenia uchwala się w formie ujednoliconej

treści planu.

– 72 –


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres

ustaleń i formę krajowego planu rozmieszczenia, w tym wymogi dotyczące map, kierując się

potrzebą zapewnienia koordynacji planowania i realizacji inwestycji celu publicznego.

Rozdział 3.

Komitet Rady Ministrów do Spraw Rozwoju Przestrzennego

Art. 182. § 1. Komitet Rady Ministrów do Spraw Rozwoju Przestrzennego, zwany dalej

„Komitetem”, stanowi organ pomocniczy Rady Ministrów właściwy w sprawach

gospodarowania przestrzenią.

§ 2. Przewodniczącym Komitetu jest minister właściwy do spraw budownictwa,

planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa.

§ 3. Zastępcą przewodniczącego Komitetu jest minister właściwy do spraw rozwoju

regionalnego.

Art. 183. § 1. Obsługę Komitetu zapewnia Międzyresortowy Sekretariat do Spraw

Rozwoju Przestrzennego, zwany dalej „Sekretariatem”.

§ 2. Międzyresortowy Sekretariat stanowi jednostkę wchodzącą organizacyjnie w skład

urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i

zagospodarowania przestrzennego i mieszkalnictwa.

§ 3. Zadania Sekretariatu realizują członkowie korpusu służby cywilnej zatrudnieni w

urzędach obsługujących ministrów kierujących działami administracji rządowej oraz

urzędach obsługujących wojewodów, delegowani do pracy w Sekretariacie na okres i wymiar

czasu pracy zależny od potrzeb.

Art. 184. § 1. Rada Ministrów określa, w drodze uchwały, skład Komitetu, szczegółowy

zakres jego zadań oraz tryb postępowania przed Komitetem, w tym tryb postępowania w

przedmiocie rozmieszczenia inwestycji celu publicznego i zakres wniosku o rozmieszczenie

inwestycji.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określa, w drodze zarządzenia, szczegółową organizację

oraz tryb pracy Sekretariatu.

– 73 –

Rozdział 4.

Krajowa Rada Polityki Przestrzennej

Art. 185. § 1. Krajowa Rada Polityki Przestrzennej, zwana dalej „Radą” stanowi organ

doradczy oraz mediacyjny Rady Ministrów w sprawach gospodarowania przestrzenią.

§ 2. Prezes Rady Ministrów powołuje, na wniosek ministra właściwego do spraw

budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa,

członków i Przewodniczącego Rady.

§ 3. Obsługę Rady zapewnia Sekretariat.

§ 4. Posiedzenia Rady są jawne.

Art. 186. § 1. W skład Rady wchodzą:

1) przedstawiciele korporacji samorządowych, o których mowa w przepisach o Komisji

Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego;

2) przedstawiciele organizacji społecznych i zawodowych, których statutowa działalność

dotyczy polityki przestrzennej;

3) eksperci z dziedziny planowania przestrzennego, prawa administracyjnego, gospodarki

nieruchomościami, ochrony środowiska, polityki miejskiej zaproszeni do udziału przez

ministra właściwego do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania

przestrzennego i mieszkalnictwa.

§ 2. Przewodniczący Rady uczestniczy w posiedzeniach Komitetu.

Art. 187. § 1. Do zadań Rady należy w szczególności:

1) opiniowanie projektu Strategii wraz z prognozą oddziaływania na środowisko;

2) opiniowanie projektów aktów prawnych i dokumentów rządowych o istotnym znaczeniu

dla polityki przestrzennej kraju;

3) opiniowanie opracowań i dokumentów Unii Europejskiej, dotyczących spójności

przestrzennej;

4) wyłanianie Komisji Mediacyjnej oraz nadzorowanie jej pracy;

5) formułowanie wniosków i zaleceń w sprawach mających znaczenie dla polityki

przestrzennej kraju.

§ 2. Rada podejmuje działania na wniosek ministra właściwego do spraw budownictwa,

planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa, przewodniczącego

Komitetu lub z własnej inicjatywy.

– 74 –


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określa, w drodze zarządzenia, szczegółową organizację

oraz tryb pracy Rady.

DZIAŁ VI.

Realizacja polityki przestrzennej na poziomie wojewódzkim

Art. 189. Wojewódzkim aktem planowania przestrzennego jest plan województwa.

Art. 190. § 1. Plan województwa jest zgodny ze strategią rozwoju województwa oraz

raportem krajobrazowym.

§ 2. Na każdym etapie opracowywania projektu strategii rozwoju województwa oraz

planu województwa bada się ich wzajemną zgodność. W przypadku ustalenia zgodności, w

projektach zamieszcza się oświadczenie w tym zakresie.

§ 3. W przypadku, gdy wskutek uchwalenia albo zmiany strategii rozwoju województwa

albo planu województwa występuje konieczność uspójnienia ich treści, uchwalenie albo

zmianę strategii oraz planu województwa wymagających uspójnienia przeprowadza się

łącznie.

Art. 191. § 1. Przed przystąpieniem do sporządzania planu województwa dokonuje się

analizy zgodności celu, zakresu merytorycznego i planowanych ustaleń studium z ustaleniami

zawartymi w:

1) strategiach opracowanych na podstawie przepisów o samorządzie województwa, w

szczególności, strategii rozwoju transportu, regionalnej strategii innowacyjności,

programu odnowy wsi,

strategii rozwoju kultury, strategii rozwoju obszarów wiejskich, strategii rozwoju turystyki,

strategii rozwoju sportu, strategii ochrony przyrody,

2) strategii dotyczących polityki społecznej, o których mowa w przepisach o pomocy

społecznej,

3) planie gospodarki odpadami, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska,

4) programie ochrony powietrza, o którym mowa w przepisach o ochronie środowiska,

5) programie ochrony środowiska przed hałasem, o którym mowa w przepisach o ochronie

środowiska,

6) wojewódzkim programie ochrony środowiska, o którym mowa w przepisach o ochronie

środowiska,

– 75 –

7) regionalnym programie poprawy bezpieczeństwa drogowego, o którym mowa w

przepisach o ruchu drogowym.

§ 2. W przypadku stwierdzenia niezgodności dokumentów strategicznych, o których

mowa w § 1, z celem, zakresem merytorycznym lub planowanymi ustaleniami studium,

uchwalenie albo zmianę studium przeprowadza się łącznie ze zmianą tych dokumentów.

Art. 192. Plan województwa dzieli się na część zawierającą ustalenia kierunkowe oraz

część zawierającą ustalenia wiążące organy gmin i związków metropolitalnych (ustalenia

wiążące).

Art. 193. § 1. W planie województwa, jako ustalenia kierunkowe, zamieszcza się

niezbędne ustalenia w zakresie polityki przestrzennej województwa.

§ 2. Na podstawie aktów wydawanych przez organy inne niż organy samorządu

województwa w planie województwa wskazuje się:

1) granice miejskich obszarów funkcjonalnych ośrodka wojewódzkiego;

2) granice obszarów funkcjonalnych związków metropolitalnych;

3) strategiczne zasoby wodne;

4) obszary szczególnego zagrożenia powodzią;

5) system obszarów chronionych wraz z warunkami ochrony, w tym obszary ochrony

środowiska i korytarzy ekologicznych, przyrody i krajobrazu kulturowego, ochrony

uzdrowisk oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

6) obszary występowania udokumentowanych złóż kopalin;

7) obszary ochrony złóż ze wskazaniem ograniczeń w użytkowaniu terenu wynikających z

tej ochrony;

8) obiekty znajdujące się na listach Światowego Dziedzictwa UNESCO, obszarów Sieci

Rezerwatów Biosfery UNESCO (MaB) lub obszarów i obiektów proponowanych do

umieszczenia na tych listach.

Art. 194. W planie województwa, jako ustalenia wiążące, wyznacza się obszary

funkcjonalne inne niż obszary funkcjonalne miejskiego ośrodka wojewódzkiego oraz obszary

funkcjonalne związku metropolitalnego.

Art. 195. § 1. Następujące ustalenia zamieszcza się w planie województwa jako wiążące

organy gminy oraz związku metropolitalnego:

1) obszary dopuszczalnej lokalizacji instalacji odnawialnych źródeł energii większych niż

mała instalacja w rozumieniu przepisów o odnawialnych źródłach energii;

– 76 –

2) obszary dopuszczalnej lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży

przekraczającej 5 000 m2;

3) obszary zakazu zmiany przeznaczenia użytków rolnych klas I-III na cele nierolnicze;

4) lokalizacja krajobrazów priorytetowych oraz ustalenia dotyczące kształtowania i

ochrony tych krajobrazów, w tym lokalne formy architektoniczne zabudowy;

5) limity obszarów rewitalizacji dla gmin o szczególnej koncentracji negatywnych zjawisk

przestrzennych, wyższe o nie więcej niż 25% od określonych w przepisach o

rewitalizacji;

6) kryteria zawężające w zakresie stopnia zagęszczenia, pozwalające na uznanie terenu za

obszar o skupionej zabudowie.

§ 2. W odniesieniu do obszarów funkcjonalnych innych niż obszary związku

metropolitalnego, jako ustalenia wiążące organy gminy określa się obszary dopuszczalnej

lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2 000 m2.

§ 3. Jako rezultat uzgodnienia pomiędzy gminami i powiatami, których dotyczą te

ustalenia, w planie województwa ustala się jako ustalenia wiążące inne elementy

zagospodarowania przestrzennego o znaczeniu ponadlokalnym, w szczególności zasady

lokalizacji usług infrastrukturalnych i inwestycji mogących znacząco oddziaływać na

środowisko.

Art. 196. § 1. W planie województwa dokonuje się rozmieszczenia inwestycji celu

publicznego, w formie wyodrębnionego z ogólnej treści planu wojewódzkiego planu

rozmieszczenia.

§ 2. Wojewódzki plan rozmieszczenia stanowi ustalenie wiążące gminy oraz organy

związku metropolitalnego.

§ 3. Wojewódzki plan rozmieszczenia obejmuje inwestycje:

1) krajowe - zgodnie z krajowym planem rozmieszczenia;

2) wojewódzkie;

3) w odniesieniu do obszaru funkcjonalnego – inwestycje powiatowe oraz gminne o

znaczeniu dla tego obszaru;

4) inne, wprowadzone w wyniku procedury uzgodnienia, o której mowa w art. 195 § 3.

Art. 197. Do wojewódzkiego planu rozmieszczenia stosuje się odpowiednio przepisy

art. 174-177 i art. 180.

– 77 –


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wymagany zakres

projektu planu województwa w części tekstowej i graficznej oraz w formie elektronicznej, w

tym:

1) szczegółowy zakres ustaleń i formę wojewódzkiego planu rozmieszczenia;

2) wymogi dotyczące sposobu zapisywania ustaleń planu zagospodarowania

przestrzennego województwa w części tekstowej i graficznej oraz wzory stosowanych

oznaczeń, symboli i nazewnictwa;

3) standardową symbolikę i nazewnictwo obiektów i ich cech;

4) wymogi dotyczące materiałów planistycznych;


– mając na uwadze standaryzacje zapisów aktów planistycznych oraz realizację racjonalnej i

efektywnej polityki przestrzennej.

Art. 199. § 1. Komisja Planu stanowi organ koordynujący ustalenie treści planu

województwa z gminami i związkiem metropolitalnym.

§ 2. W skład Komisji Planu wchodzą przedstawiciele marszałka województwa oraz

przedstawiciele organów wykonawczych gmin, powiatów oraz związku metropolitalnego,

położonych na terenie województwa.

§ 3. W przypadku, gdy prace planistyczne obejmują wojewódzki plan rozmieszczenia, w

skład Komisji Planu wchodzą ponadto przedstawiciele inwestorów inwestycji celu

publicznego:

1) rozmieszczonych w krajowym planie rozmieszczenia;

2) przewidywanych do rozmieszczenia w wojewódzkim planie rozmieszczenia.

§ 4. Pracom Komisji przewodniczy przedstawiciel marszałka województwa.

§ 5. W pracach Komisji Planu mogą uczestniczyć inne osoby, bez prawa głosu, w tym

eksperci.

§ 6. Posiedzenia Komisji Planu są jawne.

Art. 200. Do zadań Komisji Planu należy:

1) współpraca z marszałkiem województwa w procedurze sporządzania planu

województwa;

2) uzgodnienie warunków rozmieszczenia inwestycji celu publicznego;

– 78 –

3) ustalenie jednogłośnego stanowiska jednostek samorządu terytorialnego w zakresie

ustaleń planu województwa, o których mowa w art. 195 § 3;

4) dążenie do wypracowania jednolitego stanowiska jednostek samorządu terytorialnego w

zakresie ustaleń planu województwa innych niż określone w pkt 2.

Art. 201. Jeżeli Komisja Planu nie wypracuje jednogłośnego stanowiska w zakresie

ustaleń planu województwa, o których mowa w art. 195 § 3, ustaleń tych nie zamieszcza się

w planie.

Art. 202. Po podjęciu przez sejmik województwa uchwały o przystąpieniu do

sporządzania planu województwa marszałek województwa kolejno:

1) podaje do publicznej wiadomości uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia planu

województwa oraz ogłasza o przyjmowaniu wniosków do projektu planu województwa;

2) zawiadamia o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu województwa

oraz przyjmowaniu wniosków podmioty właściwe do uzgadniania i opiniowania

projektu aktu oraz uzgadnia zakres i stopień szczegółowości informacji wymaganych w

prognozie oddziaływania na środowisko;

3) powołuje, w drodze zarządzenia, Komisję Planu oraz ustala jej szczegółowy tryb pracy,

w tym tryb współpracy w procedurze sporządzania planu województwa;

4) sporządza, z uwzględnieniem wyników pracy Komisji Planu, projekt planu

województwa wraz z załącznikami oraz przedstawia go do zaopiniowania komisji

urbanistycznej;

5) podaje do publicznej wiadomości projekt planu województwa wraz z załącznikami i

opinią komisji urbanistycznej oraz występuje o uzgodnienie i zaopiniowanie projektu

wraz z załącznikami;

6) w porozumieniu z Komisją Planu modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt

planu województwa wraz z załącznikami oraz uzgodnieniami i opiniami, po

rozpatrzeniu tych opinii i uwzględnieniu uzgodnień - w zakresie wynikającym z tych

opinii i uzgodnień;

7) ogłasza o terminie wnoszenia uwag dotyczących projektu planu województwa wraz z

załącznikami oraz organizuje dyskusję publiczną;

8) w porozumieniu z Komisją Planu modyfikuje i podaje do publicznej wiadomości projekt

planu województwa wraz z załącznikami po rozpatrzeniu uwag, w tym wniesionych w

toku dyskusji publicznej - w zakresie wynikającym z tych uwag;

– 79 –

9) przedstawia projekt planu województwa sejmikowi województwa do uchwalenia.

Art. 203. Plan województwa uchwala sejmik województwa.

Art. 204. Ustalenia wiążące planu województwa podlegają ogłoszeniu w dzienniku

urzędowym województwa. Ogłoszenie następuje w postaci graficznej i tekstowej.

Art. 205. § 1.Wojewoda ogłasza ustalenia wiążące planu województwa niezwłocznie po

upływie terminu, o którym mowa w art. 235 § 1.

§ 2. Jeżeli wojewoda uzna, że nie ma podstaw do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego,

może ogłosić ustalenia wiążące plan województwa przed upływem terminu na wydanie tego

rozstrzygnięcia. Po ogłoszeniu aktu rozstrzygnięcia nadzorczego nie wydaje się.

§ 3. Jeżeli w sprawie aktu przed jego wejściem w życie orzekał sąd administracyjny,

wojewoda plan województwa niezwłocznie po uprawomocnieniu orzeczenia.

Art. 206. Ustalenia wiążące planu województwa wchodzą w życie w terminie 14 dni od

dnia ogłoszenia.

Art. 207. W zakresie nieuregulowanym do procedury planu województwa stosuje się

odpowiednio przepisy o procedurze lokalnego aktu planowania przestrzennego, przy czym

projekt planu województwa opiniują również marszałkowie województw sąsiednich oraz

minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego.

DZIAŁ VII.

Realizacja polityki przestrzennej na obszarach funkcjonalnych

Art. 208. § 1. Obszar funkcjonalny wyznacza się, gdy jest to niezbędne do prowadzenia

polityki przestrzennej wobec obszaru szczególnego zjawiska lub przestrzennego,

stanowiącego zwarty układ przestrzenny składający się z funkcjonalnie powiązanych

terenów, charakteryzujących się wspólnymi uwarunkowaniami, jednorodnością układu

osadniczego i przestrzennego uwzględniającego więzi społeczne, gospodarcze i kulturowe

oraz przewidywanymi jednolitymi celami rozwoju, a obszar ten nie pokrywa się z podziałem

administracyjnym państwa.

§ 2. Obszar funkcjonalny wyznacza się dla ośrodka wojewódzkiego i związku

metropolitalnego oraz można wyznaczyć dla innych obszarów, istotnych dla polityki

przestrzennego województwa.

– 80 –

Art. 209. Miejski obszar funkcjonalny ośrodka wojewódzkiego to obszar obejmujący

miasto będące siedzibą władz samorządu województwa lub wojewody oraz spójną pod

względem przestrzennym strefę oddziaływania tego miasta, charakteryzującą się istnieniem

silnych powiązań funkcjonalnych oraz zaawansowaniem procesów urbanizacyjnych.

Art. 210. § 1. Obszar funkcjonalny wyznacza się z zapewnieniem ciągłości i zwartości,

poprzez wyznaczenie terenu zamkniętego wspólną granicą.

§ 2. Miejski obszar funkcjonalny ośrodka wojewódzkiego oraz obszar związku

metropolitalnego nie mogą się nakładać.

Art. 211. Rada Ministrów, po uzyskaniu opinii marszałków województw, wyznacza w

drodze rozporządzenia, miejskie obszary funkcjonalne ośrodków wojewódzkich,

uwzględniając konieczność integracji procesów planistycznych na obszarach o ścisłych

powiązaniach funkcjonalnych.

Art. 212. § 1. Samorząd województwa może w planie województwa wyznaczyć obszary

funkcjonalne.

§ 2. Obszary funkcjonalne położone na obszarze obejmującym więcej niż jedno

województwo są wyznaczane w porozumieniu z samorządami tych województw.

Rozdział 1.

Obszar funkcjonalny związku metropolitalnego

Art. 213. § 1. Na obszarze metropolitalnym zadania z zakresu programowania polityki

przestrzennej wykonują organy związku metropolitalnego, w zakresie nie zastrzeżonym dla

gmin.

§ 2. Zakres, zasady oraz tryb wykonywania i finansowania zadań, o których mowa w §

1, przez organy związku metropolitalnego, określają porozumienia zawarte przez organ

wykonawczy związku metropolitalnego z wójtami.

Art. 214. Narzędziem koordynacji polityki przestrzennej na obszarze funkcjonalnym

związku metropolitalnego jest uchwalane przez organ uchwałodawczy związku

metropolitalnego:

1) studium ramowe albo

2) studium rozwoju przestrzennego związku metropolitalnego - zastępujące studia gminne.

– 81 –

Art. 215. W studium ramowym uwzględnia się ponadlokalne uwarunkowania rozwoju

zawarte w ustaleniach wiążących planu województwa oraz decyzjach dokonujących

lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Art. 216. Studium ramowe może zawierać ustalenia w zakresie:

1) rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu dla związku metropolitalnego;

2) lokalizacji inwestycji mogących znacząco oddziaływać na środowisko;

3) wyznaczania w studium stref funkcjonalnych.

Art. 217. Studium ramowe wiąże przy sporządzaniu i uchwalaniu studium.

Art. 218. Do sporządzania studium ramowego oraz studium, o których mowa w art. 214

pkt 2, przez związek metropolitalny stosuje się odpowiednio przepisy o procedurze

sporządzania studium, przy czym:

1) ogłoszeń dokonuje się w urzędach gmin położonych w obszarze funkcjonalnym;

2) dyskusję publiczną organizuje się w każdej z gmin położonych w obszarze

funkcjonalnym.

Art. 219. Jeżeli uchwalenie albo zmiana studium ramowego powoduje konieczność

zmiany studium, przepis art. 151 § 1 i 3 stosuje się odpowiednio.

DZIAŁ VIII.

Współpraca samorządowa w planowaniu przestrzennym

Rozdział 1.

Związek międzygminny

Art. 220. § 1. Gminy nie wchodzące w skład związku metropolitalnego mogą powierzyć

wykonywanie zadań z zakresu programowania i kształtowania polityki przestrzennej

związkowi międzygminnemu.

§ 2. W przypadku określonym w § 1 organ uchwałodawczy związku międzygminnego

może uchwalić:

1) ramowe studium rozwoju przestrzennego obszaru związku międzygminnego albo

2) studium - zastępujące studia gminne.

§ 3. Do uchwalania przez organ uchwałodawczy związku międzygminnego studium

ramowego albo studium stosuje się przepisy dotyczące związku metropolitalnego.

– 82 –

Rozdział 2.

Porozumienie

Art. 221. Gminy nie wchodzące w skład związku metropolitalnego mogą na mocy

porozumienia powierzyć marszałkowi województwa albo wójtowi jednej z gmin zadania z

zakresu monitorowania i analizy danych o przestrzeni.

Rozdział 3.

Planowanie przestrzenne obszarów granicznych gmin

Art. 222. § 1. Gminy obowiązane są do współpracy w określaniu sposobu

zagospodarowania w zakresie przekraczającym ich granice.

§ 2. W przypadku, gdy gmina w studium przewiduje lokalizację inwestycji oddziałującej

na obszar sąsiedniej gminy, wójt, przed sporządzeniem projektu studium obowiązany jest

przeprowadzić z wójtem gminy, na którą oddziaływać będą inwestycje planowane w studium,

negocjacje.

§ 3. Z negocjacji sporządza się protokół zawierający stanowiska stron oraz konkluzje. W

przypadku, gdy negocjacji nie udało się przeprowadzić albo w ich wyniku nie doszło do

porozumienia, każdy z wójtów może skierować sprawę do:

1) mediacji planistycznej albo

2) rozstrzygnięcia organu.

§ 4. Każdy z wójtów może skierować sprawę do rozstrzygnięcia organu w przypadku,

gdy nie udało się przeprowadzić mediacji albo w jej wyniku nie udało się osiągnąć

porozumienia.

§ 5. Organami właściwymi do dokonania rozstrzygnięcia są:

1) marszałek województwa – w przypadku gmin leżących w tym samym województwie;

2) minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania

przestrzennego oraz mieszkalnictwa – w przypadku gmin leżących w różnych

województwach.

DZIAŁ IX.

Mediacja planistyczna

Art. 223. § 1. Mediacja planistyczna stanowi pozasądową metodę rozstrzygania sporów

pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego, organami administracji rządowej oraz

– 83 –

inwestorami inwestycji celu publicznego, dotyczących treści aktów planowania

przestrzennego.

§ 2. Mediacja kończy się orzeczeniem niewiążącym stron postępowania i nie

podlegającym zaskarżeniu.

Art. 224. § 1. Mediację prowadzi Komisja Mediacyjna powoływana przez Radę do

rozpoznania danej sprawy.

§ 2. Komisja Mediacyjna składa się z 3 do 5 członków Rady, w tym Przewodniczącego

powoływane przez Radę.

§ 3. W pracach Komisji uczestniczą przedstawiciele stron mediacji oraz - w razie

potrzeby - przedstawiciele innych organów, instytucji i organizacji.

Art. 225. § 1. Mediację prowadzi się na wniosek jednostki samorządu terytorialnego,

organu administracji rządowej albo inwestora inwestycji celu publicznego , przedstawiający

opis istoty sporu oraz stanowisko strony z propozycją lub propozycjami jego rozwiązania.

§ 2. Mediacja trwa 6 miesięcy. Może być przerwana albo przedłużona na zgodny

wniosek stron.

§ 3. Wniesienie wniosku o mediację dotyczącą projektu aktu planowania przestrzennego

powoduje zawieszenie procedury jest sporządzania.

Art. 226. § 1. Komisja Mediacyjna po otrzymaniu wniosku ustala krąg stron mediacji

oraz przekazuje im treść wniosku w celu zajęcia stanowiska.

§ 2. Strony mediacji zajmują stanowisko wobec wniosku w terminie 1 miesiąca.

Art. 227. Przewodniczący Komisji Mediacyjnej wyznacza czas i miejsce posiedzeń

Komisji, powiadamiając strony w terminie 14 dni przed wyznaczonym dniem posiedzenia.

Art. 228. Mediacja kończy się sporządzeniem protokołu, zawierającego opis przebiegu

mediacji i ustalone między uczestnikami rozstrzygnięcie.

Art. 229. § 1. Mediacja jest jawna. W posiedzeniach Komisji Mediacyjnej udział może

wziąć każdy.

§ 2. Dokumentacja z przeprowadzonej mediacji, w tym protokół mediacji, podlegają

publikacji na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej ministra właściwego do

spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb

– 84 –

postępowania mediacyjnego, mając na uwadze potrzebę zapewnienia sprawności

procedowania.

DZIAŁ X.

Nadzór nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego

Art. 231. Nieważność uchwały rady gminy w przedmiocie przystąpienia do

sporządzania lokalnego aktu planowania przestrzennego stwierdza się w terminie 30 dni od

dnia doręczenia uchwały, w przypadku:

1) istotnego naruszenia zasad jej sporządzania, w tym:

a) objęcia uchwałą obszaru niespełniającego wymogów, o których mowa w art. 80;

b) nieprzystąpienia do dostosowania struktury gruntowej mimo spełnienia przesłanek

z art. 85 § 5 lub art. 91 § 2;

c) sprzeczności uchwały z planem wykonania studium;

d) podjęcia uchwały z naruszeniem przepisów o wyłączeniu radnych.

2) istotnego naruszenia trybu jej sporządzania lub uchwalania, w tym nieprzedstawienia

przez wójta elementów wniosku, o których mowa w art. 134;

3) naruszenia właściwości organów.

Art. 232. Nieważność uchwały w sprawie aktu planowania przestrzennego w całości

albo w części stwierdza się w przypadku:

1) istotnego naruszenia zasad jego sporządzania, w tym braku albo niekompletności

uzasadnienia aktu;

2) istotnego naruszenia trybu jego sporządzania lub uchwalenia;

3) naruszenia zasad dotyczących jego finansowania;

4) naruszenia właściwości organów;

5) braku wyłączenia radnego podlegającego wyłączeniu.

Art. 233. Organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego, w terminie 7 dni od

dnia podjęcia, przedstawia wojewodzie:

1) uchwałę w przedmiocie przystąpienia do sporządzania aktu planowania przestrzennego,

2) uchwałę w przedmiocie aktu planowania przestrzennego wraz z załącznikami oraz

dokumentacją prac planistycznych

– w celu oceny ich zgodności z prawem.

– 85 –

Art. 234. Wójt, w terminie 7 dni od dnia ich podjęcia, przedstawia regionalnej izbie

obrachunkowej uchwałę w sprawie planu miejscowego.

Art. 235. § 1. Wojewoda lub regionalna izba obrachunkowa mogą stwierdzić

nieważność aktu w terminie 60 dni od dnia doręczenia.

§ 2. Jeżeli regionalna izba obrachunkowa przed upływem terminu, o którym mowa w §

1 stwierdzi, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności aktu, niezwłocznie informuje o

tym wojewodę.

Art. 236. Uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na akt

planowania przestrzennego jest prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, wojewoda, gmina

przez którą był opiniowany, organizacja społeczna oraz osoba, która w dniu uchwalenia planu

miejscowego była właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości objętej tym

aktem, albo nieobjętej tym aktem o ile zawiera on ustalenia oddziałujące na nieruchomość.

Art. 237. Po upływie dwóch lat od dnia wejścia w życie aktu planowania

przestrzennego sąd nie stwierdza jego nieważności, w to miejsce stwierdzając wydanie aktu z

naruszeniem prawa.

Art. 238. Jeżeli:

1) rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody albo regionalnej izby obrachunkowej,

stwierdzające nieważność uchwały w sprawie aktu planowania przestrzennego, stanie

się prawomocne z powodu niezłożenia przez jednostkę samorządu terytorialnego, w

przewidzianym terminie, skargi do sądu administracyjnego lub jeżeli skarga zostanie

przez sąd odrzucona albo oddalona albo

2) orzeczenie sądu administracyjnego o stwierdzeniu nieważności aktu planowania

przestrzennego stanie się prawomocne

– czynności dotyczące aktu planowania przestrzennego ponawia się w zakresie niezbędnym

do doprowadzenia do zgodności projektu aktu z prawem.

Art. 239. Jeżeli wskutek wyłączenia radnych rada gminy stała się niezdolna, z braku

wymaganej liczby radnych, do przystąpienia do sporządzenia lub do uchwalenia lokalnego

aktu planowania przestrzennego, akt ten może, na łączny wniosek wójta i rady gminy, przyjąć

wojewoda w drodze zarządzenia zastępczego ogłaszanego w dzienniku urzędowym

województwa.

– 86 –

Art. 240. § 1. Wojewoda stwierdza w drodze zarządzenia:

1) naruszenie obowiązku sporządzenia i przedstawienia radzie gminy raportu o stopniu

aktualności lokalnych aktów planowania przestrzennego;

2) naruszenie obowiązku realizacji inwestycji, o których mowa w art. 255 § 3 w terminach

określonych w art. 255 § 2.

§ 2. Zarządzenie, o którym mowa w § 1, podlega ogłoszeniu w dzienniku urzędowym

województwa.

DZIAŁ XI.

Komisje urbanistyczne

Art. 241. Komisje urbanistyczne są organami doradczymi jednostek samorządu

terytorialnego w sprawach dotyczących planowania przestrzennego.

Art. 242. § 1. Członkami komisji mogą być osoby legitymujące się wiedzą

specjalistyczną i doświadczeniem z zakresu planowania przestrzennego.

§ 2. Członkami komisji nie mogą być osoby pozostające z organem powołującym w

stosunku budzącym uzasadnione wątpliwości co do ich bezstronności. Do wyłączenia

członków komisji z głosowania nad rozstrzygnięciami stosuje się odpowiednio przepisy

dotyczące wyłączenia radnych gminnych z głosowania nad uchwałą w sprawie planu

miejscowego.

§ 3. Organy wykonawcze jednostek samorządu terytorialnego ustalają sposób wyboru

członków komisji oraz tryb ich działania, a także powołują członków komisji.

Art. 243. § 1. Wójt może powierzyć gminnej komisji urbanistycznej powołanej w innej

gminie albo komisji urbanistycznej związku metropolitalnego pełnienie funkcji organu

doradczego, na mocy porozumienia zawartego odpowiednio z wójtem tej gminy albo z

organem wykonawczym związku metropolitalnego.

§ 2. Członkom komisji urbanistycznej za wykonywane obowiązki przysługuje

wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej połowy przeciętnego miesięcznego

wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Organ uchwałodawczy jednostki samorządu

terytorialnego określa w drodze uchwały wynagrodzenie członków komisji urbanistycznej.

§ 3. Prace komisji urbanistycznych są jawne. Uchwały komisji zamieszcza się w

Biuletynie Informacji Publicznej organu, przy którym działają.

– 87 –

DZIAŁ XII.

Obszary szczególne

Rozdział 1.

Obszary zastrzeżone

Art. 244. § 1. Gmina nie wykonuje zadań z zakresu gospodarowania przestrzenią wobec

obszarów zastrzeżonych, z zastrzeżeniem § 3.

§ 2. W lokalnych aktach planowania przestrzennego oznacza się wyłącznie granice

obszarów zastrzeżonych, o których mowa w § 1.

§ 3. Gmina może zawrzeć porozumienie z organem ustanawiającym obszar zastrzeżony,

którego przedmiotem jest wykonywanie zadań, o których mowa w § 1, na tym obszarze.

Art. 245. § 1. Obszar zastrzeżony ustanawia na gruntach Skarbu Państwa, w drodze

rozporządzenia, Prezes Rady Ministrów, Minister Obrony Narodowej albo minister właściwy

do spraw wewnętrznych, biorąc pod uwagę wymogi obronności i bezpieczeństwa państwa, a

także inne podstawy do nadania klauzuli tajności informacjom o istniejącym albo

planowanym sposobie zagospodarowania obszaru. Projektu rozporządzenia nie uzasadnia się.

§ 2. W rozporządzeniu organ może ustanowić strefę ochronną obszaru zastrzeżonego,

biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia prawidłowego funkcjonowania tego obszaru.

§ 3. Rozporządzenie określa granicę strefy ochronnej obszaru zastrzeżonego oraz

ograniczenia w sposobie zagospodarowania terenu i faktycznego użytkowania terenu i gruntu.

§ 4. Rozporządzenie może wskazywać w odniesieniu do obszaru zastrzeżonego, że

zostaje na nim ustanowiony teren zamknięty w rozumieniu przepisów o geodezji i kartografii.

Art. 246. § 1. W strefie ochronnej obszaru zastrzeżonego można ustanowić

ograniczenia:

1) w sposobie zagospodarowania terenu, w tym lokalizowaniu i dopuszczalnych

parametrach obiektów budowlanych, w tym budynków przeznaczonych na stały pobyt

ludzi, zakładów stwarzających zagrożenie wystąpienia poważnych awarii, obiektów

użyteczności publicznej, dróg, linii kolejowych oraz terenu infrastruktury technicznej i

instalacji odnawialnych źródeł energii w rozumieniu przepisów o odnawialnych

źródłach energii, które powinny być lokalizowane w bezpiecznej odległości od granic

obszarów zastrzeżonych;

– 88 –

2) faktycznego użytkowania strefy ochronnej dotyczące przebywania osób lub swobody

poruszania się, używania rzeczy i wykonywania czynności, w tym:

a) pozyskiwania zasobów, tworów i składników przyrody,

b) wykonywania robót budowlanych, w tym budowy i przebudowy obiektów

budowlanych,

c) użytkowania i zmiany funkcji obiektów budowlanych,

d) budowy i przebudowy infrastruktury technicznej,

e) używania sprzętu, w szczególności elektrycznego, elektronicznego oraz

optycznego,

f) poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin,

g) składowania odpadów,

h) sadzenia i usuwania drzew i krzewów,

i) upraw rolnych, w tym upraw wieloletnich, oraz chowu i hodowli zwierząt,

j) rybactwa i rybołówstwa,

k) przewożenia, składowania i używania broni, amunicji i materiałów

niebezpiecznych.

§ 2. Ograniczenia, o których mowa w § 1, nie dotyczą wykonywania zadań na rzecz

bezpieczeństwa lub obronności państwa, prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań

związanych z bezpieczeństwem powszechnym.

§ 3. W rozporządzeniu wskazuje się termin na dostosowanie do zakazów i ograniczeń

określonych w § 1, wynoszący od 6 do 12 miesięcy.

Art. 247. § 1. Projektodawca po sporządzeniu projektu rozporządzenia:

1) przedstawia projekt do zaopiniowania wójtowi oraz marszałkowi województwa w

terminie 30 dni; przepis art. 140 stosuje się odpowiednio;

2) podaje do publicznej wiadomości, na okres co najmniej 30 dni, projekt rozporządzenia

w gminie, w której planuje się ustanowienie strefy ochronnej obszaru zastrzeżonego;

3) ogłasza o terminie wnoszenia uwag dotyczących projektu rozporządzenia wynoszącym

co najmniej 21 dni od dnia dokonania ogłoszenia.

§ 2. Do postępowania w przedmiocie projektu rozporządzenia stosuje się zasady

określone w art. 23-29 oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 30.

– 89 –

Art. 248. Do odpowiedzialności odszkodowawczej za ustanowienie w strefie ochronnej

ograniczeń, o których mowa w art. 246, stosuje się odpowiednio przepisy o realizacji

inwestycji celu publicznego.

Art. 249. § 1. Z dniem wejścia w życie rozporządzenia w sprawie ustanowienia obszaru

zastrzeżonego lokalne akty planowania przestrzennego w zakresie dotyczącym tego obszaru

tracą moc.

§ 2. Utratę mocy aktów, o których mowa w § 1, potwierdza wojewoda w drodze

zarządzenia ogłaszanego w dzienniku urzędowym województwa.

Art. 250. Do aktów ustanawiających obszary zastrzeżone i ich strefy ochronne stosuje

się wymagania, o których mowa w dziale III rozdziale 3.

Rozdział 2.

Obszary rewitalizacji

Art. 251. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do obszarów rewitalizacji, o których

mowa w przepisach o rewitalizacji.

Art. 252. § 1. W planie miejscowym można określić, w odniesieniu do nieruchomości

niezabudowanej, że warunkiem realizacji na niej inwestycji głównej jest zobowiązanie się

inwestora do budowy na swój koszt i do nieodpłatnego przekazania na rzecz gminy

inwestycji uzupełniających w postaci infrastruktury technicznej, społecznej lub lokali

mieszkalnych – w zakresie wskazanym w tym planie. Przepisu art. 49 § 2 Kodeksu

cywilnego w przypadku realizacji infrastruktury technicznej nie stosuje się.

§ 2. Do zobowiązania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 105-

107.

Art. 253. Komitet Rewitalizacji, o którym mowa w przepisach o rewitalizacji, jest

organem opiniującym projekt lokalnego aktu planowania przestrzennego w rozumieniu

przepisu art. 139 § 2.

Art. 254. § 1. Plan miejscowy dla obszaru rewitalizacji może zawierać ustalenia w

zakresie:

1) działalności handlowej lub usługowej, w tym maksymalną powierzchnię sprzedaży

obiektów handlowych, w tym obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o

wskazanej w planie maksymalnej powierzchni sprzedaży i ich dopuszczalną liczbę;

2) koncepcji organizacji ruchu na drogach publicznych

– 90 –

§ 2. Ustalenia, o których mowa w § 1 pkt 2 stają się obowiązujące dla uczestników

ruchu po wprowadzeniu przez organ zarządzający ruchem nowej organizacji ruchu, zgodnie z

przepisami o ruchu drogowym.

§ 3. Rada gminy uchwala plan miejscowy po stwierdzeniu, w odrębnej uchwale, że nie

narusza on ustaleń gminnego programu rewitalizacji, o którym mowa w przepisach o

rewitalizacji.

KSIĘGA III.

PROCES INWESTYCYJNY

DZIAŁ I.

Wykonanie planu miejscowego przez gminę

Art. 255. § 1. Gmina jest obowiązana do realizacji inwestycji przewidzianych w planie

miejscowym, stanowiących jej zadania własne.

§ 2. W terminie 3 lat od dnia wejścia w życie planu miejscowego uzyskuje się zgodę

inwestycyjną pozwalającą na realizację inwestycji, o których mowa w § 1, zaś w terminie 6

lat od dnia wejścia w życie planu miejscowego przystępuje się do ich użytkowania.

§ 3. W przypadku, gdy gmina w zakresie dróg publicznych kategorii gminnej oraz sieci

wodociągowej i kanalizacyjnej naruszyła jeden z terminów, o których mowa w § 2, , w

okresie naruszenia zabronione jest uchwalanie albo zmiana planów miejscowych, z

wyłączeniem:

1) planów nie nakładających na gminę żadnych obowiązków inwestycyjnych;

2) planów dokonujących lokalizacji inwestycji celu publicznego;

3) planów zmienianych w związku z lokalizacją inwestycji celu publicznego I albo II

klasy.

Art. 256. § 1. W planie miejscowym przewidującym realizację inwestycji, o których

mowa w art. 255 § 3, można ustalić:

1) obszar ulepszenia nieruchomości;

2) szacowane koszty realizacji tych inwestycji dla obszaru ulepszenia nieruchomości oraz

3) stawkę opłaty infrastrukturalnej dla obszaru ulepszenia nieruchomości.

§ 2. Obszar ulepszenia nieruchomości obejmuje nieruchomości:

1) w przypadku drogi publicznej – mające dostęp do tej drogi;

2) w przypadku pozostałych inwestycji – możliwe do przyłączenia do tej inwestycji.

– 91 –

§ 3. W przypadku dokonania planem miejscowym dostosowania struktury gruntowej,

ustalenia, o których mowa w § 1 dotyczą nieruchomości utworzonych w wyniku tego

dostosowania.

Art. 257. § 1. Właściciele nieruchomości innych niż przeznaczone na cele rolne i leśne

bez możliwości zabudowy, znajdujących się w obszarze ulepszenia nieruchomości, są

obowiązani do uczestnictwa w kosztach realizacji inwestycji zapewniających możliwość

wykonania planu miejscowego w odniesieniu do ich nieruchomości, jeżeli gmina wyznaczyła

obszar ulepszenia nieruchomości.

§ 2. W przypadku, o którym mowa w § 1, uczestnictwo w kosztach realizacji inwestycji

dotyczy również użytkowników wieczystych nieruchomości, w przypadku gdy nie mają oni

obowiązku wnoszenia opłat rocznych za cały okres użytkowania wieczystego lub jeżeli

wnieśli jednorazowe opłaty roczne za cały okres użytkowania wieczystego.

Art. 258. § 1. Gmina ustala i pobiera od właścicieli i użytkowników wieczystych

nieruchomości znajdujących się na obszarze ulepszenia nieruchomości opłatę

infrastrukturalną.

§ 2. Opłata infrastrukturalna stanowi przychód budżetu gminy, przeznaczony na

pokrycie kosztów wykonania planów miejscowych.

§ 3. Opłata infrastrukturalna jest wpłacana na odrębny rachunek bankowy urzędu gminy.

Art. 259. § 1. Inwestycjami podlegającymi opłacie infrastrukturalnej są, stanowiące

inwestycje gminne: drogi publiczne kategorii gminnej, sieci wodociągowe i kanalizacyjne.

§ 2. W miastach na prawach powiatu inwestycjami podlegającymi opłacie

infrastrukturalnej są również drogi publiczne kategorii powiatowej.

§ 3. W uchwale infrastrukturalnej, o której mowa w art. 270 rada gminy może

wyznaczyć dodatkowe inwestycje podlegające opłacie infrastrukturalnej, na zasadach

określonych w tym przepisie.

Art. 260. Opłaty infrastrukturalnej nie ustala się w przypadku, gdy inwestycje, o

których mowa w art. 259 zostały zrealizowane przez inwestora na mocy umowy

urbanistycznej.

Art. 261. Zwalnia się od opłaty infrastrukturalnej państwa obce, ich przedstawicielstwa

dyplomatyczne, urzędy konsularne i siły zbrojne, międzynarodowe organizacje i instytucje

oraz ich oddziały i przedstawicielstwa, korzystające na podstawie ustaw, umów lub

– 92 –

powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych z przywilejów i immunitetów - na

zasadzie wzajemności..

Art. 262. § 1. Opłata infrastrukturalna wynosi:

1) na obszarze innym niż obszar nowej urbanizacji - od 10 do 30%,

2) na obszarze nowej urbanizacji - od 20 do 50%

– kosztów realizacji inwestycji, o których mowa w art. 259 dla obszaru ulepszenia

nieruchomości.

§ 2. Szacunkowy koszt realizacji inwestycji określony w planie miejscowym jest

podstawą ustalenia i pobrania opłaty infrastrukturalnej.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi w drodze rozporządzenia sposób szacowania

kosztów realizacji inwestycji, biorąc pod uwagę konieczność uwzględnienia lokalnych

uwarunkowań oraz zapewniając możliwe zbliżenie kosztów szacunkowych do kosztów

rzeczywiście ponoszonych.

Art. 263. § 1. Opłatę infrastrukturalną dzieli się pomiędzy właścicieli oraz

użytkowników wieczystych nieruchomości znajdujących się w obszarze ulepszenia

nieruchomości.

§ 2. Podstawę podziału opłaty infrastrukturalnej może stanowić powierzchnia

nieruchomości albo dopuszczalna powierzchnia zabudowy nieruchomości.

§ 3. Wysokość opłaty infrastrukturalnej można zróżnicować w zależności od:

1) przeznaczenia nieruchomości;

2) położenia nieruchomości na obszarze ulepszenia nieruchomości względem realizowanej

inwestycji.

§ 4. Ustalenia, o których mowa w § 2 i 3, zawiera się w uchwale infrastrukturalnej, o

której mowa w art. 270.

Art. 264. Opłatę infrastrukturalną ustala się w terminie nieprzekraczającym 2 lat od dnia

wejścia w życie planu miejscowego.

Art. 265. § 1. Obowiązek zapłaty opłaty infrastrukturalnej powstaje po upływie 1 roku

od dnia, w którym możliwe stało się przyłączenie do inwestycji objętych opłatą.

§ 2. Po zakończeniu realizacji inwestycji wójt ustala skorygowaną wysokość opłaty

infrastrukturalnej. Wysokość skorygowanej opłaty infrastrukturalnej nie może przekroczyć

110% wysokości opłaty oszacowanej w planie miejscowym.

– 93 –

Art. 266. § 1. Opłatę infrastrukturalną dzieli się na 5 do 10 rat rocznych,

niepodlegających waloryzacji.

§ 2. Ustalenia w zakresie liczby rat oraz sposobu ustalania ich wysokości zawiera się w

uchwale infrastrukturalnej, o której mowa w art. 270.

Art. 267. Wójt ustala opłatę infrastrukturalną w drodze decyzji.

Art. 268. Do opłat infrastrukturalnych w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje

się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa

(Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.3), z tym że uprawnienia organów podatkowych

przysługują wójtowi.

Art. 269. § 1. Wójt może zawrzeć z inwestorem umowę infrastrukturalną, zwaną dalej

„umową”, na mocy której inwestor zobowiązuje się do finansowania lub realizacji i

przekazania na rzecz gminy inwestycji, o których mowa w art. 259.

§ 2. Umowa określa szczegółowy zakres i specyfikację techniczną inwestycji, warunki i

terminy przekazania ich na rzecz gminy lub zakres finansowania ich realizacji.

§ 3. Umowa może przewidywać etapowanie wykonywanych robót budowlanych oraz

spełniania innych warunków w niej określonych.

§ 4. Umowa jest zawierana, pod rygorem nieważności, w formie z podpisem urzędowo

poświadczonym.

§ 5. Inwestor jest zwolniony z opłaty infrastrukturalnej.

§ 6. W przypadku przekroczenia terminów, o których mowa w art. 255 § 2, gmina na

żądanie inwestora zawiera z nim umowę w zakresie pozwalającym na wykonanie planu

miejscowego dla nieruchomości, której jest właścicielem albo użytkownikiem wieczystym.

§ 7. Do zwolnienia, o którym mowa w § 5, udzielanego przedsiębiorcy, stosuje się

przepisy dotyczące postępowania w sprawie udzielania pomocy publicznej.

Art. 270. Rada gminy przyjmuje uchwałę infrastrukturalną zawierającą, jednolite dla

całej gminy, ustalenia w zakresie:

1) rozszerzenia katalogu inwestycji podlegających opłacie infrastrukturalnej o sieci

ciepłownicze, gazowe, elektroenergetyczne i telekomunikacyjne, jeżeli inwestorem jest

gmina, gminna jednostka organizacyjna albo spółka prawa handlowego, w której gmina

posiada całość akcji albo udziałów;

3 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 978, 1197, 1269,

1311, 1923 i 1932 oraz z 2016 r. poz. 195, 615, 846 i 1228.

– 94 –

2) szczegółowych zasad określenia wysokości opłaty infrastrukturalnej dla poszczególnych

nieruchomości, w tym wyboru podstawy podziału, o której mowa w art. 263 § 2;

3) liczbę rat opłaty infrastrukturalnej oraz sposób ustalania ich wysokości.

DZIAŁ II.

Inwestowanie na obszarach nieobjętych planem miejscowym

Art. 271. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się do inwestycji celu publicznego, z

zastrzeżeniem art. 452 § 4.

Art. 272. § 1. Realizacja inwestycji następuje zgodnie z określoną w studium strefą

funkcjonalną, w granicach wskaźników, o których mowa w art. 68 pkt 7 i 8 oraz zgodnie z

miejscowymi przepisami urbanistycznymi.

§ 2. W przypadku, gdy teren inwestycji, innej niż inwestycja celu publicznego, położony

jest w strefie funkcjonalnej przewidującej wyłącznie realizację inwestycji celu publicznego,

funkcję oraz wskaźniki zagospodarowania ustala się na podstawie funkcji i wskaźników

zagospodarowania dominujących w obszarze analizowanym.

Art. 273. § 1. Parametry inwestycji ustala się, w granicach wskaźników, o których

mowa w art. 68 pkt 7 i 8, w sposób zapewniający wkomponowanie tej inwestycji w najbliższe

sąsiedztwo w obszarze analizowanym, chyba że potrzeba taka w sposób oczywisty nie

wynika z charakteru inwestycji.

§ 2. Ustalając stan zagospodarowania najbliższego sąsiedztwa nie bierze się pod uwagę

inwestycji zrealizowanych z naruszeniem prawa.

Art. 274. Realizacja inwestycji nie może prowadzić do uniemożliwienia kontynuowania

dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości sąsiednich, ich zagospodarowania

zgodnie ze strefą funkcjonalną albo przeznaczeniem, ani w inny sposób rażąco zwiększać

uciążliwości dla tych nieruchomości.

Art. 275. § 1. Obszar analizowany określa się wyznaczając wokół terenu inwestycji

obszar o szerokości nie przekraczającej 200 metrów, pozwalający na ustalenie spełnienia

warunków, o których mowa w art. 273.

§ 2. W przypadku zabudowy pierzejowej na obszarze zurbanizowanym obszar

analizowany obejmuje kwartał zabudowy, w którym znajduje się teren inwestycji. Obszar

analizowany może obejmować również pierzeję naprzeciwległą do pierzei, przy której

znajduje się teren inwestycji.

– 95 –

Art. 276. Realizacja inwestycji jest niedopuszczalna w przypadkach określonych w art.

78 i 79.

Art. 277. Realizacja inwestycji polegającej na budowie nowego budynku służącego

zasadniczej funkcji terenu jest dopuszczalna w przypadku łącznego spełnienia następujących

warunków:

1) powierzchnia terenu inwestycji odpowiada wskaźnikowi, o którym mowa w art. 68 pkt

8;

2) teren inwestycji bezpośrednio graniczy z co najmniej jedną zabudowaną budynkiem

działką gruntu, która jest dostępna z tej samej drogi publicznej - bezpośrednio lub przez

drogę wewnętrzną;

3) teren inwestycji ma zapewniony dostęp do drogi publicznej;

4) teren inwestycji ma dostęp do istniejących sieci: wodociągowej, kanalizacyjnej oraz

elektroenergetycznej, o parametrach wystarczających do obsługi inwestycji;

5) teren inwestycji nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia użytków

rolnych i gruntów leśnych, odpowiednio na cele nierolnicze i nieleśne;

6) wniosek nie dotyczy terenu, co do którego została wydana decyzja dokonująca

lokalizacji inwestycji celu publicznego;

7) wniosek nie dotyczy terenu, co do którego wydana została uchwała o przystąpieniu do

sporządzania albo zmiany planu miejscowego - w okresie, o którym mowa w art. 135.

Art. 278. Realizacja inwestycji polegającej na budowie budynku pełniącego rolę

uzupełniającą wobec istniejącej na terenie inwestycji zabudowy, takiego jak garaż, budynek

gospodarczy, o powierzchni nieprzekraczającej 35 m2, jest dopuszczalna w przypadku

łącznego spełnienia warunków, o których mowa w art. 277 pkt 4-7.

Art. 279. Realizacja inwestycji polegającej na rozbudowie lub nadbudowie istniejących

budynków, w przypadku gdy nie został spełniony warunek o którym mowa w art. 277 pkt 1 i

2, jest dopuszczalna w przypadku łącznego spełnienia warunków, o których mowa w art. 277

pkt 3-7 oraz wykazania łącznego spełnienia następujących warunków:

1) rozbudowa lub nadbudowa nie prowadzi do zwiększenia pierwotnej powierzchni

użytkowej budynków, innych niż budynki mieszkalne jednorodzinne, o więcej niż 30%;

2) w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych rozbudowa lub nadbudowa nie

prowadzi do zwiększenia pierwotnej powierzchni użytkowej budynku o więcej niż 50%,

ale nie więcej niż o 100 m2;

– 96 –

3) w przypadku budynków mieszkalnych jednorodzinnych rozbudowa lub nadbudowa nie

prowadzi do wyodrębnienia liczby lokali większej niż dwa.

Art. 280. Zmiana sposobu użytkowania budynków jest dopuszczalna w przypadku

łącznego spełnienia warunków, o których mowa w art. 277 pkt 3-7.

Art. 281. § 1. Z wyłączeniem art. 276 i art. 277 pkt 1-7 dopuszcza się realizację wobec

istniejącego obiektu budowlanego inwestycji nie prowadzących do zwiększenia oddziaływań

tego obiektu na tereny sąsiednie, zmiany sposobu użytkowania lub kolorystyki zewnętrznej,

w postaci:

1) remontu;

2) przebudowy;

3) robót budowlanych na istniejącym obiekcie budowlanym, prowadzących wyłącznie do:

a) przystosowania do potrzeb osób niepełnosprawnych,

b) poprawy bezpieczeństwa pożarowego;

c) poprawy warunków sanitarnych;

d) zmniejszenia rocznego zapotrzebowania na energię lub kosztów pozyskania ciepła,

e) zamiany źródła energii na źródło odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej

kogeneracji.

§ 2. Uprawnienie określone w § 1 nie zwalnia z wymogu zgodności inwestycji z

ustaleniami, o których mowa w art. 68 pkt 7, miejscowymi przepisami urbanistycznymi oraz

przepisami działu III rozdziałów 1 i 2.

Art. 282. § 1. Realizacja inwestycji innych niż określone w art. 277-281 jest

dopuszczalna w przypadku łącznego spełnienia warunków, o których mowa w art. 277 pkt 3,

5-7.

§ 2. Przepisy niniejszego działu dotyczące budynków stosuje się odpowiednio do

budowli jeżeli są związane z gruntem, posiadają wysokość wyższą niż 2,20 m oraz posiadają

dach.

Art. 283. § 1. Warunek dostępu do istniejących sieci wodociągowych, kanalizacyjnych i

elektroenergetycznych uznaje się za spełniony również w przypadku, gdy uzyskano dla nich

zgodę inwestycyjną.

§ 2. Dostęp do sieci, o których mowa w § 1, może zostać zastąpiony przez indywidualne

źródła lub odbiorniki zastępujące te sieci, przy czym w zakresie odprowadzania ścieków nie

zapewnienie dostępu do sieci kanalizacyjnej jest dopuszczalne wyłącznie w przypadkach, o

– 97 –

których mowa w art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne, na terenach

leżących poza aglomeracją ściekową.

§ 3. Indywidualne źródła lub odbiorniki, o których mowa w § 1, obejmują w

szczególności urządzenia wytwarzające energię z odnawialnych źródeł energii w rozumieniu

przepisów o odnawialnych źródłach energii, o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie

większej niż 40 kW lub cieplnej nie większej niż 120 kW.

DZIAŁ III.

Wymogi dotyczące inwestycji

Rozdział 1.

Wymagania podstawowe obiektów budowlanych

Art. 284. Obiekt budowlany należy projektować i wykonywać biorąc pod uwagę

przewidywany okres jego użytkowania, zgodnie z przepisami, rozstrzygnięciami wydanymi

w toku procesu inwestycyjnego, zasadami wiedzy technicznej, oraz zapewniając spełnienie

podstawowych wymagań w zakresie:

1) nośności i stateczności konstrukcji,

2) bezpieczeństwa pożarowego,

3) higieny, zdrowia i środowiska,

4) bezpieczeństwa użytkowania i dostępności obiektów,

5) ochrony przed hałasem,

6) oszczędności energii i izolacyjności cieplnej,

7) zrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych

– o których mowa w załączniku nr I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady

(UE) Nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiającego zharmonizowane warunki

wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylającego dyrektywę Rady

89/106/EWG (Dz. Urz. UE L 88 z 04.04.2011, str. 5, z późn. zm.4).

Art. 285. Przy wykonywaniu robót budowlanych stosuje się wyroby budowlane o

właściwościach użytkowych umożliwiających prawidłowo zaprojektowanym i wykonanym

obiektom budowlanym spełnienie podstawowych wymagań oraz spełniające wymagania

określone w przepisach odrębnych.

4 Zmiany wymienionego rozporządzenia ogłoszono w Dz. Urz. UE L z 2013 r. Nr 103 poz. 10 oraz z 2014 r.

Nr 157 poz. 76 i Nr 159 poz. 41.

– 98 –

Art. 286. Obiekt budowlany powinien spełniać warunki użytkowe zgodne z

przeznaczeniem, w szczególności w zakresie zaopatrzenia w wodę i energię elektryczną oraz,

odpowiednio do potrzeb, w energię cieplną i paliwa, przy założeniu efektywnego

wykorzystania tych czynników oraz usuwania ścieków, wody opadowej i odpadów.

Art. 287. Obiekt budowlany powinien spełniać warunki użytkowe w zakresie

zapewnienia:

1) możliwości korzystania z obiektów użyteczności publicznej, handlu i usług oraz

mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego oraz zamieszkania zbiorowego przez

osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich;

2) bezpieczeństwa i higieny pracy;

3) ochrony ludności przed katastrofami naturalnymi oraz wewnętrznymi i zewnętrznymi

zagrożeniami bezpieczeństwa;

4) ochrony obiektów zabytkowych;

5) poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych

interesów osób trzecich.

Art. 288. § 1. Właściwi ministrowie i kierownicy urzędów centralnych mogą

opracowywać, rekomendować do stosowania oraz rozpowszechniać wzorce, standardy,

wytyczne i inne opracowania, dotyczące projektowania, budowy i utrzymania obiektów

budowlanych.

§ 2. Dokumenty, o których mowa w § 1, wchodzą w skład zasad wiedzy technicznej.

Rozdział 2.

Zasady sytuowania obiektów i urządzeń budowlanych

Oddział 1.

Zasady ogólne

Art. 289. § 1. Przy sytuowaniu obiektów i urządzeń budowlanych uwzględnia się

przepisy Kodeksu, lokalnych aktów planowania przestrzennego oraz przepisy odrębne.

§ 2. Przepisy odrębne, mogą określać zasady sytuowania poszczególnych rodzajów

obiektów i urządzeń budowlanych od granicy terenu inwestycji oraz od innych terenów lub

obiektów budowlanych.

Art. 290. Przepisy odrębne mogą wyznaczać wokół obiektów budowlanych strefy

bezpieczeństwa inne niż określone w Kodeksie. W granicach stref bezpieczeństwa przepisy te

– 99 –

mogą wprowadzać ograniczenia lub zakazy w zakresie realizacji inwestycji lub użytkowania

terenu.

Art. 291. § 1. W planie miejscowym można określić zasady sytuowania obiektów i

urządzeń budowlanych - odmiennie niż w sposób określony w niniejszym rozdziale albo w

przepisach odrębnych.

§ 2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, w szczególności w odniesieniu do

terenów już zagospodarowanych, odmienne zasady sytuowania obiektów i urządzeń

budowlanych, mogą być określone dla inwestycji realizowanej na obszarze bez planu

miejscowego w zgodzie inwestycyjnej wydanej w formie decyzji, jeżeli przyczyni się to do

zapewnienia zgodności z zasadą określoną w art. 273 § 1.

§ 3. Inwestor realizujący inwestycję w oparciu o odmienne zasady sytuowania

zobowiązany jest zastosować odpowiednie rozwiązania techniczne, w tym z zakresu ochrony

przeciwpożarowej, aby nie ograniczać możliwości zagospodarowania terenów sąsiednich.

Art. 292. § 1. Udzielenie zwolnienia od zakazów i ograniczeń wprowadzonych w

strefach bezpieczeństwa następuje poprzez:

1) uzgodnienie projektu planu miejscowego;

2) w przypadku braku planu miejscowego – uzgodnienie projektu zgody inwestycyjnej

– przez podmiot wskazany w przepisach szczególnych.

§ 2. W przypadku o którym mowa w § 1 udzielenie zgody inwestycyjnej może nastąpić

wyłącznie w formie decyzji.

Art. 293. § 1. Odległości obiektów budowlanych od innych obiektów budowlanych,

urządzeń budowlanych lub od granicy terenu inwestycji mierzy się w poziomie w miejscu ich

najmniejszego oddalenia, przy uwzględnieniu obrysu obiektu wyznaczonego przez rzut

całkowity poziomy zewnętrznych krawędzi obiektu na powierzchnię terenu.

§ 2. Dla budynków istniejących przyjmuje się odległości, o których mowa w § 1 bez

uwzględnienia grubości warstw izolacji termicznej, tynków lub okładzin zewnętrznych, przy

czym nie dotyczy to ściany budynku usytuowanej bezpośrednio przy granicy.

§ 3. Odległości, o których mowa w § 1, nie dotyczą sytuowania pochylni

przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych.

– 100 –

Oddział 2.

Sytuowanie budynków

Art. 294. § 1. Budynek o wysokości do 12 m włącznie sytuuje się od granicy terenu

inwestycji, w odległości nie mniejszej niż:

1) 3 m - w przypadku budynku bez okien lub drzwi od strony tej granicy;

2) 4 m - w przypadku budynku z oknami lub drzwiami od strony tej granicy.

§ 2. Budynek, o którym mowa w § 1, może być sytuowany w granicy terenu inwestycji,

jeżeli będzie przylegał całą powierzchnią ściany o wymiarach zbliżonych do ściany

istniejącego lub projektowanego budynku sąsiedniego dla którego został złożony wniosek o

udzielenie zgody inwestycyjnej.

§ 3. Budynek o wysokości powyżej 12 m i nie wyższy niż 35 m sytuuje się od granicy

terenu inwestycji w odległości nie mniejszej niż 1/3 jego wysokości.

§ 4. Budynek o wysokości powyżej 35 m sytuuje się od granicy terenu inwestycji w

odległości nie mniejszej niż 1/2 jego wysokości.

Art. 295. Budynek sytuuje się w odległości 12 m od granicy lasu lub od granicy

gruntów zadrzewionych i zakrzewionych, określonych w planie miejscowym, a w przypadku

jego braku jeżeli zasadność takiego usytuowania stwierdzono w wyniku postępowania, o

którym mowa w art. 396.

Art. 296. Budynek inwentarski sytuuje się ścianą z oknami lub drzwiami w odległości,

co najmniej 8 m od ściany budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego lub

budynku użyteczności publicznej - istniejącego, lub projektowanego, dla którego udzielona

została zgoda inwestycyjna.

Art. 297. Przepisy dotyczące sytuowania budynków stosuje się odpowiednio do

budowli jeżeli są one związane z gruntem, posiadają wysokość większą niż 2,20 m oraz

posiadają dach.

Oddział 3.

Sytuowanie innych obiektów

Art. 298. § 1. Odległość parkingów, rozumianych, jako wydzielone powierzchnie

gruntu przeznaczone do postoju samochodów, składające się z ze stanowisk postojowych, w

tym zadaszonych, oraz otwartych garaży wielopoziomowych dla samochodów od: placu

zabaw, boiska dla dzieci i młodzieży, okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi

– 101 –

w budynku opieki zdrowotnej, w budynku oświaty i wychowania, w budynku mieszkalnym,

w budynku zamieszkania zbiorowego, z wyjątkiem: hotelu, motelu, pensjonatu, domu

wypoczynkowego, domu wycieczkowego, schroniska młodzieżowego i schroniska, nie może

być mniejsza niż:

1) dla samochodów osobowych:

a) 7 m – w przypadku do 10 stanowisk postojowych włącznie,

b) 10 m – w przypadku od 11 do 60 stanowisk postojowych włącznie,

c) 20 m – powyżej 60 stanowisk postojowych;

2) dla samochodów innych niż samochody osobowe:


b) 20 m – powyżej 4 stanowisk postojowych.

§ 2. Odległość parkingów, w tym również zadaszonych oraz otwartych garaży

wielopoziomowych dla samochodów od granicy z sąsiednią działką budowlaną nie może być

mniejsza niż:

1) dla samochodów osobowych:


b) 6 m - w przypadku od 11 do 60 stanowisk postojowych włącznie,

c) 16 m – powyżej 60 stanowisk postojowych;

2) dla samochodów innych niż samochody osobowe:

a) 6 m - w przypadku do 4 stanowisk postojowych włącznie,

b) 16 m powyżej 4 stanowisk postojowych.

§ 3. Odległości, o których mowa w § 1 i 2, stosuje się do sytuowania wjazdów do

zamkniętego garażu w stosunku do okien budynku opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania,

a także placów zabaw i boisk dla dzieci i młodzieży.

§ 4. Odległości, o których mowa w § 1 pkt 1 lit. a, nie dotyczą sytuowania miejsc

postojowych składających się z jednego albo dwóch stanowisk postojowych dla samochodów

osobowych, przypadających na jeden lokal mieszkalny w budynku mieszkalnym

jednorodzinnym, zlokalizowanych przy tym budynku.

§ 5. Stanowiska postojowe dla samochodów osobowych, z których korzystają wyłącznie

osoby niepełnosprawne, mogą być zbliżone bez żadnych ograniczeń do okien pomieszczeń

przeznaczonych na stały pobyt ludzi.

– 102 –

§ 6. Przepisów § 1-5 nie stosuje się do sytuowania stanowisk postojowych w granicach

pasa drogowego dróg publicznych oraz w przypadku sytuowania stanowisk postojowych od

granicy działki na której znajduje się droga publiczna lub wewnętrzna.

Art. 299. § 1. Odległość miejsc na pojemniki i kontenery na odpady stałe powinna

wynosić, co najmniej:

1) od okien i drzwi do budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi - 10

m;

2) od granicy z sąsiednią działką gruntu - 3 m.

§ 2. Zachowanie odległości, o których mowa w § 1 pkt 2nie jest wymagane w stosunku

do działki na której zlokalizowana jest droga publiczna lub droga wewnętrzna, a w stosunku

do innych działek, jeżeli osłony lub pomieszczenia stykają się z podobnymi urządzeniami na

działce sąsiedniej.§ 3. Zbiorniki na nieczystości ciekłe mogą być sytuowane tylko w

przypadkach, o których mowa w art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne,

na terenach leżących poza aglomeracją ściekową oraz poza terenami narażonymi na

niebezpieczeństwo powodzi.

§ 4. Przepisu § 3 nie stosuje się do zbiorników dla których została wydana decyzja, o

której mowa w art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne.

§ 5. W zabudowie jednorodzinnej, siedliskowej i letniskowej odległości pokryw i

wylotów wentylacji ze zbiorników na nieczystości ciekłe wynoszą co najmniej:

1) od okien i drzwi zewnętrznych do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi – 5 m;

2) od granicy terenu sąsiedniego, drogi lub ciągu pieszego – 2 m.

Art. 300. Przepisy art. 298 § 1 i 3 oraz art. 299 § 5 pkt 1 stosuje się także do sytuowania

budynków w stosunku do istniejących parkingów lub zbiorników na nieczystości ciekłe.

Oddział 4.

Strefy bezpieczeństwa

Art. 301. § 1. Strefa bezpieczeństwa dla dróg publicznych wynosi:

1) na obszarze urbanizacji:

a) dla autostrad – 30 metrów,

b) dla dróg ekspresowych– 20 metrów,

c) dla dróg krajowych innych niż autostrady i drogi ekspresowe – 10 metrów,

d) dla dróg wojewódzkich i powiatowych – 8 metrów,

e) dla dróg gminnych – 6 metrów;

– 103 –

2) poza obszarem urbanizacji:

a) dla autostrad – 50 metrów,

b) dla dróg ekspresowych – 40 metrów,

c) dla dróg krajowych innych niż autostrady i drogi ekspresowe – 25 metrów,

d) dla dróg wojewódzkich i powiatowych – 20 metrów,

e) dla dróg gminnych – 15 metrów

– licząc od granicy pasa drogowego.

§ 2. W strefie bezpieczeństwa, o której mowa w § 1, zabrania się sytuowania obiektów

budowlanych i urządzeń budowlanych oraz niebędących obiektami budowlanymi reklam.

§ 3. Zwolnienie z zakazów i ograniczeń określonych w § 2, wymaga uzgodnienia z

zarządcą drogi publicznej.

Art. 302. § 1. Strefa bezpieczeństwa dla obszaru kolejowego wynosi: 10 m dla

odległości obiektów budowlanych od granicy obszaru kolejowego i 20 m dla odległości

obiektów budowlanych od osi skrajnego toru.


budowlanych i urządzeń budowlanych.

§ 3. Przepisu § 2 nie stosuje się do obiektów budowlanych przeznaczonych do

prowadzenia ruchu kolejowego i utrzymania linii kolejowej oraz do obsługi przewozu osób i

rzeczy.


zarządcą infrastruktury kolejowej.

Art. 303. § 1. Strefa bezpieczeństwa dla gazociągu wynosi , w zależności od ich

maksymalnego ciśnienia roboczego:

1) do 0,5 MPa włącznie - 1 m;

2) powyżej 0,5 MPa do 1,6 MPa włącznie - 2 m;

3) powyżej 1,6 MPa oraz o średnicy:

a) do DN 150 włącznie - 4m,

b) powyżej DN 150 do DN 300 włącznie - 6 m,

c) powyżej DN 300 do DN 500 włącznie - 8 m,

d) powyżej DN 500 - 12 m

– licząc od osi gazociągu określonej w zatwierdzonym projekcie budowlanym lub planie

sytuacyjnym.

– 104 –


budowlanych i urządzeń budowlanych, urządzania stałych składów oraz dokonywania

zalesień.


operatorem sieci.

Art. 304. § 1. Strefa bezpieczeństwa dla dalekosiężnych rurociągów przesyłowych

służących do transportu ropy naftowej i produktów naftowych wynosi:

1) dla rurociągu o średnicy do 400 mm - 12 m;

2) dla rurociągu o średnicy od 400 mm do 600 mm - 16 m;

3) dla rurociągu o średnicy powyżej 600 mm - 20 m

– licząc od osi rurociągu określonej w zatwierdzonym projekcie budowlanym lub planie

sytuacyjnym.


budowlanych i urządzeń budowlanych, urządzania stałych składów oraz nasadzeń drzew i

krzewów.


operatorem sieci.

Art. 305. § 1. Strefa bezpieczeństwa dla elektroenergetycznych linii napowietrznych

wynosi:

1) dla linii o mocy 110 kV – 20 m,

2) dla linii o mocy 220 kV – 50 m,

3) dla linii o mocy 400 kV - 70 m

– licząc od osi linii elektroenergetycznej określonej w zatwierdzonym projekcie budowlanym

lub planie sytuacyjnym.


budowlanych i urządzeń budowlanych, urządzania stałych składów oraz nasadzeń drzew i

krzewów.


operatorem sieci.

Art. 306. § 1. Strefa bezpieczeństwa dla cmentarzy wynosi 100 m.

§ 2. W strefie bezpieczeństwa, o której mowa w § 1, zabrania się sytuowania budynków,

dla których wymagane jest podłączenie do sieci wodociągowej.

– 105 –

§ 3. Zwolnienie z zakazów i ograniczeń określonej w § 2, wymaga uzgodnienia z

powiatowym inspektorem sanitarno-epidemiologicznym.

Oddział 5.

Elektrownie wiatrowe

Art. 307. Elektrownie wiatrowe nie będące mikroinstalacjami w rozumieniu przepisów

o odnawialnych źródłach energii oraz zabudowę mieszkaniową lub budynki o funkcji

mieszkaniowej, wchodzące w skład zabudowy siedliskowej, lokalizuje się we wzajemnej

odległości co najmniej 10-krotności wysokości elektrowni.

Rozdział 3.

Dostęp do drogi publicznej

Art. 308. Na etapie realizacji i użytkowania inwestycji, terenowi inwestycji, innej niż

obiekt liniowy, zapewnia się dostęp do drogi publicznej.

Art. 309. § 1. Dostęp do drogi publicznej terenowi inwestycji zapewnia się poprzez

zjazd (dostęp bezpośredni) albo drogę wewnętrzną połączoną zjazdem z drogą publiczną

(dostęp pośredni).

§ 2. Droga wewnętrzna stanowi budowlę przeznaczoną do prowadzenia ruchu

drogowego, niebędącą drogą publiczną, znajdującą się na wydzielonej na ten cel działce

gruntu.

§ 3. Minimalna szerokość działki gruntu, na której zlokalizowana jest droga wewnętrzna

wynosi 6 metrów. W szczególnie uzasadnionych przypadkach wynikających z uwarunkowań

fizjograficznych lub istniejącej zabudowy, dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej albo

siedliskowej, dopuszcza się zlokalizowanie drogi wewnętrznej na działce gruntu o szerokości

5 metrów.

§ 4. Dla inwestycji innych niż dotyczące budynków przeznaczonych na pobyt ludzi,

dostęp do drogi publicznej można zapewnić również poprzez ustanowienie służebności, jeżeli

jest to zgodne z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa pożarowego oraz pozwoli na

prawidłowe użytkowanie inwestycji.

Art. 310. Na terenach inwestycji wieloobiektowych zapewnia się dostęp do drogi

publicznej każdemu z budynków przeznaczonych na stały lub czasowy pobyt ludzi, poprzez

dojazd o szerokości co najmniej 4 metrów.

– 106 –

Rozdział 4.

Warunki techniczne obiektów budowlanych

Art. 311. § 1. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowania i

zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa w porozumieniu z ministrem

właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki

techniczne jakim powinny odpowiadać budynki.

§ 2. Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane inne niż

budynki mogą określić, w drodze rozporządzeń, ministrowie kierujący działami administracji

rządowej.

§ 3. Określając warunki techniczne, o których mowa w § 1 i 2, uwzględnia się wymogi,

o których mowa w art. 284-287 a także szczególne wymagania z zakresu bezpieczeństwa

użytkowania obiektów budowlanych, w tym w zakresie ochrony przeciwpożarowej,

wynikające z ich specyfiki.

Art. 312. § 1. Wymagania zawarte w warunkach technicznych mogą być spełnione

poprzez zastosowanie rozwiązań zamiennych, zapewniających równoważny poziom

użyteczności i bezpieczeństwa, o ile właściwi ministrowie określą taką możliwość w

przepisach wydanych na podstawie art. 311.

§ 2. W przepisach wydanych na podstawie art. 311 dopuszcza się uzależnienie

zastosowania rozwiązań zamiennych od spełnienia następujących warunków:

1) opracowania rozwiązania zamiennego przez projektanta,

2) opracowania rozwiązania zamiennego przez projektanta i potwierdzenia go ekspertyzą

właściwego rzeczoznawcy lub,

3) opracowania rozwiązania zamiennego przez projektanta i zatwierdzenia go przez

właściwy organ administracji publicznej.

§ 3. Informację o zastosowanych rozwiązaniach zamiennych zamieszcza się w projekcie

budowlanym o ile jego sporządzenie jest wymagane.

Art. 313. Rada Ministrów może określić, w drodze rozporządzenia szczegółowe tryb

wyrażania zgody na zastosowanie rozwiązań zamiennych przez rzeczoznawców lub organy

administracji publicznej, mając na uwadze konieczność rzetelnej i kompleksowej oceny

dopuszczalności rozwiązania zamiennego.

– 107 –

DZIAŁ IV.

Kategorie inwestycji

Art. 314. Inwestycje, w zależności od stopnia ich złożoności oraz wpływu na przestrzeń,

dzieli się na sześć kategorii.

Art. 315. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw budownictwa,

planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze

rozporządzenia:

1) rodzaje inwestycji zaliczanych do jednej z sześciu kategorii inwestycji,

2) rodzaje inwestycji zaliczanych do kategorii 3-6, dla których nie jest wymagane

sporządzenie projektu technicznego,

3) rodzaje inwestycji zaliczanych do kategorii 3-6, dla których projekt budowlany wymaga

sprawdzenia przez projektanta sprawdzającego,

4) rodzaje inwestycji dla których nie istnieje obowiązek ustanowienia kierownika budowy,

5) rodzaje inwestycji dla których nie istnieje obowiązek ustanowienia inspektora nadzoru

technicznego,

6) rodzaje inwestycji, zaliczanych do kategorii 3-6, dla których nie jest wymagane

prowadzenie dziennika budowy,

7) rodzaje inwestycji dla których istnieje obowiązek geodezyjnego wyznaczenia w terenie

lub sporządzenia geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej,

8) rodzaje opracowań kartograficznych wykorzystywanych do sporządzenia planu

sytuacyjnego na potrzeby poszczególnych rodzajów inwestycji

– mając na uwadze wymóg dostosowania trybu uzyskania zgody inwestycyjnej do stopnia

złożoności inwestycji i jej wpływu na przestrzeń, a także potrzebę zapewnienia

bezpieczeństwa wykonywanych robót budowlanych, dostosowania złożoności opracowań

projektowych do stopnia złożoności inwestycji, usprawnienie procesu inwestycyjnego oraz

potrzebę dokumentowania, dla celów dowodowych, informacji o przebiegu wykonywanych

robót budowlanych oraz sprawności realizacji inwestycji.

– 108 –

DZIAŁ V.

Przygotowanie inwestycji

Rozdział 1.

Projektowanie inwestycji

Art. 316. § 1. Realizacja inwestycji zaliczanych do kategorii 3 – 6, polegających na

budowie budynku lub budowli wymaga sporządzenia projektu budowlanego. Budowa innych

budynków lub budowli oraz zmiana zagospodarowania terenu niezwiązana z wykonywaniem

robót budowlanych wymaga sporządzenia planu sytuacyjnego, jeżeli wymaga ona uzyskania

zgody inwestycyjnej albo o udzielenie takiej zgody wystąpił inwestor.

§ 2. Organ administracji inwestycyjnej w przypadku wysokiego stopnia skomplikowania

zamierzonej inwestycji może nałożyć na inwestora, realizującego inwestycję niewymagającą

sporządzenia projektu budowlanego, obowiązek jego sporządzenia. Obowiązek nakładany

jest w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. W takim przypadku zgoda

inwestycyjna może zostać udzielona wyłącznie w formie decyzji.

Art. 317. § 1. Przed opracowaniem projektu budowlanego należy sporządzić opinię

geotechniczną określającą kategorię geotechniczną obiektu budowlanego.

§ 2. W przypadku zaliczenia obiektu budowlanego do kategorii geotechnicznej innej niż

najniższa spośród określonych w rozporządzeniu, o którym mowa w § 3, należy sporządzić

projekt geotechnicznych warunków posadowienia obiektu budowlanego.



1) kategorie geotechniczne obiektów budowlanych;

2) szczegółowy sposób sporządzania oraz zawartość opinii geotechnicznej, oraz

3) szczegółowy sposób sporządzania oraz zawartość geotechnicznych warunków

posadowienia obiektu budowlanego

– ustanawiając co najmniej trzy kategorie geotechniczne obiektów budowlanych oraz mając

na uwadze konieczność zapewnienia bezpieczeństwa wykonywania i użytkowania obiektu

budowlanego.

Art. 318. § 1. Projekt budowlany stanowi opracowanie składające się z:

1) projektu urbanistyczno-architektonicznego;

2) projektu technicznego;

– 109 –

3) opinii geotechnicznej, a w przypadku, o którym mowa w art. 317 § 2, projektu

geotechnicznych warunków posadowienia obiektu budowlanego;

4) charakterystyki energetycznej opracowanej zgodnie z przepisami o charakterystyce

energetycznej budynków - w przypadku budynków ¬-wyposażonych w instalacje

grzewcze, wentylacyjne, klimatyzacyjne, ciepłej wody użytkowej lub oświetlenia

wbudowanego;

§ 2. Projekt urbanistyczno-architektoniczny zawiera:

1) określenie granic terenu inwestycji;

2) układ zabudowy oraz formę architektoniczną istniejących i projektowanych obiektów

budowlanych oraz informację o istotnych zmianach w ukształtowaniu terenu inwestycji;

3) opis zamierzonego sposobu użytkowania obiektu budowlanego, w tym liczbę

wydzielanych lokali oraz opis zagospodarowania terenu inwestycji;

4) opis sposobu zapewnienia dostępu do drogi publicznej oraz infrastruktury technicznej, w

szczególności wskazanie drogi wewnętrznej lub lokalizację i parametry techniczne

zjazdu;

5) podstawowe parametry zagospodarowania i zabudowy terenu inwestycji, w

szczególności: o których mowa w art. 81 pkt 2, kubaturę, zewnętrzne wymiary poziome

i pionowe oraz rzędne wysokościowe określające powiązanie z terenem oraz wysokość

górnej krawędzi elewacji;

6) charakterystykę projektowanych rozwiązań materiałowych i technicznych, które mają

wpływ na krajobraz, otoczenie, środowisko, dobra kultury a także życie i zdrowie

użytkowników oraz osób trzecich.

§ 3. Projekt techniczny zawiera:

1) projekty inżynieryjne;

2) projekty rozwiązań technicznych:

a) dotyczących urządzeń budowlanych;

b) urządzeń zapewniających dostępność osobom niepełnosprawnym;

3) projekt konstrukcji, w tym obliczenia nośności i stateczności konstrukcji;

4) w zależności od potrzeb - inne opracowania projektowe.

§ 4. Zakres i treść projektu budowlanego projektant dostosowuje do specyfiki i

charakteru inwestycji oraz stopnia skomplikowania przewidywanych robót budowlanych.

Art. 319. § 1. Projekt urbanistyczno-architektoniczny sporządza się z wykorzystaniem

mapy do celów projektowych, sporządzonej w państwowym systemie odniesień

– 110 –

przestrzennych, opracowanej na podstawie materiałów i baz danych gromadzonych w

państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym obejmującej teren inwestycji oraz

obszar 5 m od jego granicy. W przypadku obiektów posiadających strefę bezpieczeństwa –

mapa do celów projektowych obejmuje także teren tej strefy.

§ 2. Mapa do celów projektowych zawiera informacje o obiektach określających co

najmniej:

1) elementy stanowiące treść mapy zasadniczej;

2) opracowane geodezyjnie linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu, linie

zabudowy oraz osie ulic, dróg itp., jeżeli zostały ustalone w planie miejscowym albo w

koncepcji urbanistyczno-architektonicznej, o której mowa w art. 399 pkt 4;

3) usytuowanie zieleni wysokiej ze wskazaniem pomników przyrody;

4) usytuowanie innych obiektów i szczegółów wskazanych przez projektanta, zgodnie z

celem wykonywanej pracy.

§ 3. Mapę do celów projektowych dostosowuje się do rodzaju i wielkości obiektu

budowlanego lub inwestycji oraz zagęszczenia obiektów sytuacyjnych, w tym sieci

uzbrojenia terenu, zapewniając jej czytelność w skali co najmniej:

1) 1: 2 000 - w przypadku rozległych terenów z obiektami budowlanymi o dużym

rozproszeniu oraz obiektami liniowymi;

2) 1:1 000 - w przypadku zespołu obiektów budowlanych oraz terenów budownictwa

przemysłowego;

3) 1:500 - w pozostałych przypadkach.

Art. 320. § 1. Projekt budowlany inwestycji wskazanych w rozporządzeniu wydanym

na podstawie art. 315 wymaga sprawdzenia przez projektanta sprawdzającego.

§ 2. Główny projektant oraz projektant sprawdzający składają i dołączają do projektu

budowlanego oświadczenie o kompletności projektu oraz jego sporządzeniu w sposób

określony w art. 284.

§ 3. Projektant współpracujący składa i dołącza do opracowania projektowego

oświadczenie o jego kompletności oraz jego sporządzeniu w sposób określony w art. 284.

Art. 321. § 1. Projekt budowlany obiektu budowlanego istotnego z punktu widzenia

ochrony przeciwpożarowej wymaga uzgodnienia z rzeczoznawcą do spraw ochrony

przeciwpożarowej w zakresie zgodności z przepisami o ochronie przeciwpożarowej.

– 111 –

§ 2. Projekt budowlany obiektu budowlanego istotnego z punktu widzenia wymagań

higienicznych i zdrowotnych wymaga uzgodnienia z rzeczoznawcą do spraw sanitarno-

higienicznych.

§ 3. Uzgodnienie następuje, w zależności od żądania projektanta, w formie adnotacji na

projekcie budowlanym lub planie sytuacyjnym albo w odrębnym dokumencie.

§ 4. Rzeczoznawca niezwłocznie przekazuje informację o uzgodnieniu wraz z

niezbędnymi dokumentami do wojewódzkiego komendanta straży pożarnej albo

wojewódzkiego inspektora sanitarnego, którzy w terminie 45 dni od dnia dokonania

uzgodnienia mogą w drodze decyzji stwierdzić nieważność uzgodnienia, jeżeli narusza ono w

sposób rażący przepisy prawa. W takim przypadku przepisy Kodeksu postępowania

administracyjnego stosuje się odpowiednio.

§ 5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem

właściwym do spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz

mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia rodzaje obiektów budowlanych istotnych z

punktu widzenia ochrony przeciwpożarowej, mając na uwadze przeznaczenie i parametry

techniczne obiektów budowlanych, w tym dotyczące warunków ochrony przeciwpożarowej

oraz efektywność procesu uzgadniania projektów budowlanych obiektów budowlanych.

§ 6. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do

spraw budownictwa, planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa

określi, w drodze rozporządzenia rodzaje obiektów budowlanych istotnych z punktu widzenia

wymagań higienicznych i zdrowotnych, mając na uwadze przeznaczenie i parametry

techniczne obiektów budowlanych, w tym dotyczące warunków ochrony sanitarno-

epidemiologicznej oraz efektywność procesu uzgadniania projektów budowlanych obiektów

budowlanych.

Art. 322. § 1. Projekt budowlany lub plan sytuacyjny zjazdu z drogi publicznej lub

obiektu znajdującego się w pasie drogowym wymaga uzgodnienia z zarządcą drogi pod

względem bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz wymogów wynikających z warunków

technicznych.

§ 2. Zarządca drogi rozstrzyga o uzgodnieniu w terminie 14 dni od dnia otrzymania

projektu budowlanego lub planu sytuacyjnego w drodze postanowienia, na które służy

zażalenie.

– 112 –

Art. 323. Przepisy dotyczące projektu budowlanego stosuje się odpowiednio do

projektu rozbiórki i przebudowy. Przepisu art. 317 nie stosuje się.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres i

formę projektu budowlanego, w tym wzór oświadczenia o kompletności projektu i

sporządzeniu projektu w sposób określony w art. 284 oraz sposób potwierdzania sprawdzenia

projektu przez projektanta sprawdzającego, mając na uwadze zapewnienie czytelności i

jednoznaczności danych zawartych w projekcie budowlanym, stopień skomplikowania

projektowanego obiektu budowlanego oraz specyfikę sporządzania projektu budowlanego, a

także umożliwiając opracowywanie i wnoszenie do organów administracji inwestycyjnej tych

dokumentów w postaci elektronicznej.

Art. 325. § 1. Plan sytuacyjny sporządza się na mapie do celów projektowych albo

mapie pochodzącej z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zawierającej co

najmniej elementy stanowiące treść mapy ewidencyjnej.

§ 2. Plan sytuacyjny zawiera:

1) granice terenu inwestycji;

2) usytuowanie i funkcję projektowanych obiektów budowlanych oraz obszar

projektowanej zmiany zagospodarowania terenu.

§ 3. Zakres i treść planu sytuacyjnego oraz rodzaj opracowań kartograficznych

wymaganych do jego sporządzenia określonych w przepisach wydanych na podstawie art.

315, dostosowuje się do specyfiki i charakteru inwestycji oraz stopnia skomplikowania

przewidywanych robót budowlanych.

Rozdział 2.

Podział nieruchomości

Art. 326. § 1. Podział nieruchomości przeprowadza się w celu utworzenia terenu

inwestycji odpowiadającego wymaganiom planu miejscowego, a na obszarach, na których nie

obowiązuje plan miejscowy - w celu utworzenia terenu inwestycji umożliwiającego realizację

inwestycji zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 272-282.

§ 2. W wyniku podziału wydziela się nowe nieruchomości, którym odpowiadają

wydzielone działki gruntu.

– 113 –

Art. 327. Podział nieruchomości na obszarach objętych ustaleniami planu miejscowego

może nastąpić, o ile jest dopuszczony w tym planie oraz na warunkach określonych w tym

planie.

Art. 328. § 1. Podział nieruchomości na obszarze nieobjętym ustaleniami planu

miejscowego może nastąpić, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

1) wydzielone nieruchomości stanowią tereny inwestycji dostosowane powierzchnią i

kształtem do możliwości realizacji inwestycji objętych wnioskiem o udzielenie zgody

inwestycyjnej;

2) wydzielone nieruchomości posiadają dostęp do drogi publicznej lub w wyniku

wydzielenia powstaje droga wewnętrzna zapewniająca ten dostęp;

3) interes publiczny nie sprzeciwia się dokonaniu podziału nieruchomości.

§ 2. W odniesieniu do nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków podziału dokonuje

się po uzyskaniu pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków.

Art. 329. Jeżeli przedmiotem podziału jest nieruchomość zabudowana budynkiem, a

proponowany jej podział powoduje także podział budynku, granice projektowanych do

wydzielenia nieruchomości powinny przebiegać wzdłuż pionowych płaszczyzn, które

tworzone są przez ściany oddzielenia przeciwpożarowego usytuowane na całej wysokości

budynku od fundamentu do przekrycia dachu. W budynkach, w których nie ma ścian

oddzielenia przeciwpożarowego, granice projektowanych do wydzielenia działek gruntu

powinny przebiegać wzdłuż pionowych płaszczyzn, które tworzone są przez ściany

usytuowane na całej wysokości budynku od fundamentu do przekrycia dachu, wyraźnie

dzielące budynek na dwie odrębnie wykorzystywane części.

Art. 330. Podział nieruchomości następuje na wniosek:

1) właściciela nieruchomości;

2) użytkownika wieczystego nieruchomości - za zgodą właściciela, dołączaną do wniosku.

Art. 331. § 1. Podział nieruchomości na obszarze nieobjętym ustaleniami planu

miejscowego, poza przypadkami określonymi w art. 334-336, następuje w zgodzie

inwestycyjnej, udzielanej w formie decyzji administracyjnej.

§ 2. Do wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej obejmującej podział dołącza się

projekt podziału nieruchomości, zawierający:

1) odpis księgi wieczystej albo oświadczenie przedstawiające aktualny stan wpisów w

księdze wieczystej założonej dla nieruchomości objętej wnioskiem wraz ze wskazaniem

– 114 –

numeru księgi wieczystej albo zaświadczenie o stanie prawnym, jaki wynika ze zbioru

dokumentów lub dawnej księgi hipotecznej;

2) wypis z ewidencji gruntów i budynków oraz kopię mapy ewidencyjnej obejmującej

działki gruntu stanowiące nieruchomości podlegające podziałowi;

3) protokół z przyjęcia granic nieruchomości;

4) wykaz zmian danych ewidencyjnych dotyczących działki;

5) wykaz synchronizacyjny, jeżeli oznaczenie działek gruntu w ewidencji gruntów i

budynków jest inne niż w księdze wieczystej, zbiorze dokumentów lub dawnej księdze

hipotecznej;

6) mapę z projektem podziału;

7) pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków w odniesieniu do nieruchomości

wpisanej do rejestru zabytków.

§ 3. Zgoda inwestycyjna dokonująca podziału nieruchomości stanowi podstawę do:

1) dokonania wpisów w księgach wieczystych;

2) założenia nowych ksiąg wieczystych i ujawnienia w nich praw do nieruchomości

powstałych w wyniku podziału;

3) ujawnienia nowego stanu prawnego nieruchomości w ewidencji gruntów i budynków;

4) wyznaczenia i utrwalenia na gruncie granic nieruchomości powstałych w wyniku

dostosowania.

§ 4. Wnioski o dokonanie czynności, o których mowa w § 1 pkt 1-3, składa organ

administracji inwestycyjnej.

§ 5. Ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości objętej podziałem przenosi się do

nowo założonych ksiąg wieczystych.

Art. 332. W przypadku, gdy postępowanie w przedmiocie zgody inwestycyjnej

obejmuje podział nieruchomości, nie prowadzi się postępowania uproszczonego.

Art. 333. Na obszarze objętym ustaleniami planu miejscowego, podziału nieruchomości

dokonuje, w drodze decyzji, organ administracji inwestycyjnej. Przepisy art. 331 § 2-5 stosuje

się odpowiednio.

Art. 334. § 1. Podział nieruchomości na potrzeby realizacji inwestycji celu publicznego

może nastąpić w decyzji zintegrowanej, zgodnie z ustaleniami planu miejscowego albo

decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej.

– 115 –

§ 2. W przypadku, gdy nabycie nieruchomości w trybie określonym w art. 491 albo 492

wymaga dokonania jej podziału, następuje on w decyzji, o której mowa w art. 333,

wydawanej na wniosek właściciela, użytkownika wieczystego nieruchomości albo inwestora,

zgodnie z ustaleniami planu miejscowego albo aktu dokonującego lokalizacji inwestycji.

Art. 335. Podział nieruchomości może nastąpić niezależnie od ustaleń planu

miejscowego oraz bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 328, jeżeli jest

dokonywany w celu realizacji przepisów dotyczących przekształceń własnościowych albo

likwidacji przedsiębiorstw państwowych lub samorządowych, a także w celu dokonania

zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Art. 336. § 1. W przypadku, gdy podział następuje w wyniku uwzględnienia roszczenia

o podział majątku, masy spadkowej, zasiedzenie albo w inny sposób przewidziany przepisami

prawa cywilnego, organ orzekający, przed wydaniem orzeczenia, występuje o opinię organu

administracji inwestycyjnej w przedmiocie możliwego sposobu dokonania podziału, w

wyniku którego powstaną tereny inwestycji pozwalające na realizację inwestycji zgodnej z

ustaleniami planu miejscowego albo studium.

§ 2. Sąd może orzec podział pomimo negatywnej opinii organu administracji

inwestycyjnej wyłącznie w przypadku, gdy przemawiają za tym istotne interesy uczestników

lub stron postępowania i nie sprzeciwiają się temu wymogi interesu publicznego.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb

dokonywania podziałów nieruchomości, z uwzględnieniem sposobu postępowania przy

sporządzaniu dokumentów wymaganych w tym postępowaniu oraz rodzaje i treść tych

dokumentów.

Art. 338. § 1. Na obszarze nieobjętym planem miejscowym, na zgodny wniosek

właścicieli wszystkich nieruchomości, można dokonać scalenia i podziału tych

nieruchomości, w celu utworzenia nieruchomości, na których możliwa będzie realizacja

inwestycji zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 272-282, w tym wydzielenia

nieruchomości w celu budowy drogi wewnętrznej.

§ 2. Podziału dokonuje organ administracji inwestycyjnej w drodze decyzji. Do decyzji

stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zgody inwestycyjnej dokonującej podziału

nieruchomości.

– 116 –

§ 3. Podziału nieruchomości, o którym mowa w § 1, dokonuje się pod warunkiem

dokonania przez właścicieli nieruchomości, w drodze zamiany, wzajemnego przeniesienia

praw do części ich nieruchomości, które weszły w skład nowo wydzielonych działek gruntu.

W razie nierównej wartości zamienianych części nieruchomości określa się wysokość

dopłaty.

§ 4. Warunkiem dokonania podziału jest przedstawienie organowi, złożonego w formie

aktu notarialnego, zobowiązania do dokonania zamiany nieruchomości.

Rozdział 3.

Ustalenie przebiegu infrastruktury

Art. 339. Sytuowanie projektowanych:

1) nadziemnych, naziemnych i podziemnych obiektów i urządzeń wodociągowych,

kanalizacyjnych, gazowych, cieplnych, telekomunikacyjnych, elektroenergetycznych, z

wyłączeniem przyłączy, instalacji i urządzeń melioracji szczegółowych,

2) budowli podziemnych

– na obszarach urbanizacji koordynuje się na naradach koordynacyjnych organizowanych

przez starostę.

Art. 340. § 1. Naradę koordynacyjną przeprowadza się na wniosek inwestora lub

projektanta.

§ 2. Do wniosku o przeprowadzenie narady koordynacyjnej należy dołączyć plan

sytuacyjny. W przypadku gdy plan sytuacyjny ma postać nieelektroniczną, doręcza się go

staroście w co najmniej dwóch egzemplarzach.

Art. 341. § 1. Niezwłocznie po otrzymaniu wniosku o przeprowadzenie narady, starosta

wyznacza sposób, termin i miejsce jej przeprowadzenia, o czym zawiadamia:

1) wnioskodawców;

2) podmioty władające obiektami, o których mowa w art. 339;

3) wójtów, na obszarze właściwości których mają być sytuowane projektowane sieci

uzbrojenia terenu;

4) inne podmioty, które mogą być zainteresowane rezultatami narady koordynacyjnej, w

szczególności zarządzające terenami zamkniętymi, w przypadku sytuowania części

projektowanych sieci na tych terenach.

– 117 –

§ 2. Wraz z zawiadomieniem o naradzie koordynacyjnej starosta przekazuje kopię planu

sytuacyjnego w formie elektronicznej lub analogowej, a w przypadku braku technicznych

możliwości sporządzenia tej kopii - informację o miejscu i terminie zapoznania się z nim.

Art. 342. Termin narady koordynacyjnej starosta wyznacza na dzień przypadający nie

później niż po upływie 14 dni od dnia otrzymania od inwestora lub projektanta planu

sytuacyjnego.

Art. 343. § 1. Naradzie koordynacyjnej przewodniczy starosta lub upoważniona przez

niego osoba.

§ 2. Rezultaty narady koordynacyjnej utrwala się w protokole zawierającym:

1) określenie sposobu przeprowadzenia narady, jej termin i miejsce oraz znak sprawy

zgodny z instrukcją kancelaryjną;

2) opis przedmiotu narady;

3) imię i nazwisko oraz inne dane identyfikujące wnioskodawcę;

4) imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe przewodniczącego;

5) imiona i nazwiska uczestników oraz oznaczenie podmiotów, które te osoby reprezentują,

lub informację o przyczynach uczestnictwa danej osoby w naradzie;

6) stanowiska uczestników narady;

7) wnioski o koordynację robót budowlanych, o których mowa w art. 36a ust. 3 pkt 5 lit. b

ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych –

o ile zostały złożone;

8) informacje o podmiotach zawiadomionych o naradzie, które w niej nie uczestniczyły;

9) podpisy uczestników narady.

§ 3. W przypadku gdy narada koordynacyjna została przeprowadzona za pomocą

środków komunikacji elektronicznej, protokół tej narady zawiera, zamiast podpisów

wszystkich uczestników tej narady, podpisy jej przewodniczącego, protokolanta oraz innych

osób, które osobiście stawiły się na naradzie, a także adnotację o uzgodnieniu treści protokołu

z osobami, które uczestniczyły w naradzie wyłącznie za pomocą środków komunikacji

elektronicznej.

§ 4. Odpisy protokołu narady koordynacyjnej wydaje się wnioskodawcy w dniu jej

zakończenia, a innym uczestnikom – w terminie 3 dni od dnia złożenia żądania w tej sprawie.

– 118 –

Art. 344. § 1. Na planie sytuacyjnym będącym przedmiotem narady koordynacyjnej

zamieszcza się adnotację zawierającą informację, iż był on przedmiotem narady

koordynacyjnej, oraz dane, o których mowa w art. 343 § 2 pkt 1.

§ 2. Adnotację sporządza przewodniczący narady, potwierdzając ją swoim podpisem.

§ 3. Adnotację sporządza się w dniu zakończenia narady. Jeżeli przewodniczący narady

nie sporządzi adnotacji w dniu jej zakończenia, adnotację na dokumentacji projektowej

zamieszcza projektant.

Art. 345. § 1. Nieobecność na naradzie koordynacyjnej podmiotu należycie

zawiadomionego o jej miejscu i terminie nie stanowi przeszkody do jej przeprowadzenia.

Przyjmuje się, że podmiot ten nie składa zastrzeżeń do usytuowania projektowanej sieci

uzbrojenia terenu przedstawionego w planie sytuacyjnym przedłożonym na naradę.

§ 2. W przypadku gdy na naradzie koordynacyjnej jej uczestnicy uzgodnią zmiany w

usytuowaniu projektowanej sieci uzbrojenia terenu w stosunku do usytuowania

przedstawionego na planie sytuacyjnym, starosta, w terminie 7 dni od dnia przeprowadzenia

narady, zawiadamia podmioty uczestniczące w naradzie o jej ustaleniach.

§ 3. Zmiany dokonane na naradzie uznaje się za uzgodnione, jeżeli zawiadomione o

nich podmioty nie zgłoszą zastrzeżeń w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia w

tej sprawie. Zastrzeżenia zgłoszone w tym terminie staroście i wnioskodawcy, mogą podlegać

rozpatrzeniu na dodatkowej naradzie koordynacyjnej, o ile wnioskodawca wystąpi o jej

przeprowadzenie.

§ 4. Termin dodatkowej narady koordynacyjnej wyznacza się na dzień przypadający nie

później niż po upływie 14 dni od dnia wystąpienia wnioskodawcy o jej przeprowadzenie.

§ 5. Do zawiadomienia o terminie dodatkowej narady koordynacyjnej starosta załącza

dokument określający treść zastrzeżeń, o których mowa w § 3.

Art. 346. § 1. Zawiadomienia, o których mowa w art. 341 § 2 oraz w art. 345 § 2 i 5,

doręcza się za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów o

świadczeniu usług drogą elektroniczną, jeżeli została wyrażona pisemna zgoda na doręczanie

pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej wraz ze wskazaniem adresu

elektronicznego.

§ 2. W przypadku wyrażenia zgody na doręczanie pism za pomocą środków

komunikacji elektronicznej dowodem doręczenia zawiadomień jest potwierdzenie transmisji

danych. Przepisu art. 46 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.

– 119 –

§ 3. Podmiot, który wyraził zgodę na doręczanie pism za pomocą środków komunikacji

elektronicznej może w każdym czasie zażądać doręczania zawiadomień na piśmie.

§ 4. Do doręczania zawiadomień w sposób inny niż określony w § 1 stosuje się

odpowiednio przepisy działu I rozdziału 8 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 347. § 1. Narada koordynacyjna może zostać, na wniosek inwestora, projektanta

lub innego podmiotu, przeprowadzona także w innych przypadkach niż wymienione w art.

339 (narada nieobowiązkowa).

§ 2. Przedmiotem narady nieobowiązkowej może być w szczególności sytuowanie

projektowanych obiektów lub urządzeń na obszarach innych niż wymienione w art. 339 lub

sytuowanie obiektów lub urządzeń innych niż wymienione w art. 339.

§ 3. Do narady nieobowiązkowej stosuje się odpowiednio przepisy o naradzie

koordynacyjnej.

Art. 348. § 1. Przepisów dotyczących narady koordynacyjnej nie stosuje się do

obiektów, o których mowa w art. 339 projektowanych w całości lub w przeważającej części

w granicach obszaru zastrzeżonego. O usytuowaniu takich obiektów decyduje projektant w

uzgodnieniu z podmiotem, który zarządza tym obszarem.

§ 2. Uzgodnienie odbywa się na wniosek projektanta lub inwestora, kierowany do

podmiotu, który zarządza obszarem zastrzeżonym.

§ 3. Podmiot, który zarządza obszarem zastrzeżonym, jest obowiązany wyznaczyć, w

terminie 7 dni od dnia otrzymania wniosku, swojego przedstawiciela i termin spotkania

uzgodnieniowego.

§ 4. Uzgodnienie powinno nastąpić w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Rozdział 4.

Przyłączanie nieruchomości do sieci oraz drogi publicznej

Art. 349. § 1. Przez przyłączenie do sieci oraz drogi publicznej rozumie się wykonanie

odpowiednio przyłączy oraz zjazdu z drogi publicznej, zwanego dalej „zjazdem”.

§ 2. Przyłączem jest budowla łącząca punkt rozdzielczy zlokalizowany na sieci z:

1) instalacją obiektu budowlanego;

2) miejscem odprowadzania wód opadowych;

3) instalacją odnawialnego źródła energii.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, elementy techniczne

– 120 –

składające się na poszczególne rodzaje przyłączy i instalacji obiektu budowlanego, biorąc pod

uwagę konieczność jednoznacznego rozgraniczenia przyłącza od sieci i instalacji obiektu

budowlanego.

§ 4. Zjazdem jest znajdujące się w pasie drogowym połączenie jezdni z bezpośrednio

przyległą działką gruntu.

Art. 350. § 1. Budowa oraz przebudowa przyłącza jest obowiązkiem operatora sieci.

§ 2. Z dniem uruchomienia, przyłącze wchodzi w skład przedsiębiorstwa operatora sieci.

Art. 351. § 1. Inwestor wnoszący o przyłączenie nieruchomości gruntowej do sieci,

występuje do operatora sieci o ustalenie technicznych warunków przyłączenia.

§ 2. Operator sieci zobowiązany jest ustalić techniczne warunki przyłączenia w

terminach określonych w przepisach odrębnych.

§ 3. Jeżeli operator sieci nie ustalił technicznych warunków przyłączenia w terminie,

uznaje się, że wyraził zgodę na przyłączenie.

Art. 352. Przyłączenie innych obiektów budowlanych do istniejącego odcinka przyłącza

wymaga zgody właściciela terenu inwestycji, na którym znajduje się przyłącze. Odcinek

przyłącza służący do obsługi więcej niż jednego terenu inwestycji staje się odcinkiem sieci.

Art. 353. Potwierdzenie dopuszczalności zlokalizowania zjazdu dla terenu inwestycji, w

tym dla drogi wewnętrznej, następuje w planie miejscowym. W takim przypadku lokalizacja

zjazdu następuje w zgodzie inwestycyjnej.

Art. 354. § 1. W przypadkach uzasadnionych względami bezpieczeństwa ruchu

drogowego lub wymogami wynikającymi z warunków technicznych, na obszarze bez planu

miejscowego, zarządca drogi może odmówić lokalizacji zjazdu albo zezwolić na lokalizację

zjazdu na czas określony, nie krótszy niż 3 lata.

§ 2. Zezwolenie, o którym mowa w § 1, wydane na czas określony wygasa, jeżeli w

terminie w nim wskazanym nie wybudowano zjazdu.

Art. 355. § 1. W przypadku inwestycji realizowanych na obszarze bez planu

miejscowego, lokalizacja zjazdu następuje w postanowieniu, o którym mowa w art. 404 § 1.

W przypadku, gdy warunki urbanistyczne inwestycji nie są ustalane w trybie określonym w

tym przepisie, lokalizacja zjazdu następuje w drodze zezwolenia zarządcy drogi.

§ 2. W postanowieniu oraz zezwoleniu, o których mowa w § 1, określa się parametry

techniczne zjazdu.

– 121 –

Art. 356. Budowa albo przebudowa zjazdu należy do inwestora drogowego, jeżeli

następuje w ramach inwestycji drogowej. W pozostałych przypadkach budowa albo

przebudowa zjazdu należy do inwestora.

DZIAŁ VI.

Realizacja inwestycji

Rozdział 1.

Uczestnicy procesu inwestycyjnego

Art. 357. § 1. Uczestnikami procesu inwestycyjnego są inwestor oraz, w przypadku

inwestycji wymagającej sporządzenia projektu budowlanego, o ile przepisy wydane na

podstawie art. 315 nie stanowią inaczej:

1) główny projektant, projektant współpracujący lub projektant sprawdzający;

2) kierownik budowy lub kierownik robót;

3) inspektor nadzoru technicznego;

§ 2. Uczestnikiem procesu inwestycyjnego, o którym mowa w § 1 pkt 1-3, może być

jedynie osoba posiadająca uprawnienia budowlane w specjalności odpowiadającej pełnionej

przez nią funkcji oraz rodzajowi zamierzenia inwestycyjnego.

§ 3. Zasady nadawania uprawnień budowlanych w poszczególnych specjalnościach oraz

możliwości sprawowania przez osoby posiadające te uprawnienia poszczególnych funkcji w

procesie inwestycyjnym regulują przepisy o architektach i inżynierach budownictwa.

Art. 358. § 1. Inwestor ma obowiązek zorganizować proces inwestycyjny zgodnie z

przepisami prawa, z uwzględnieniem zasad bezpieczeństwa, ochrony zdrowia oraz ochrony

środowiska.

§ 2. Do obowiązków inwestora należy, w zależności od rodzaju inwestycji i stopnia jej

skomplikowania, zapewnienie w szczególności:

1) opracowania projektu budowlanego lub planu sytuacyjnego;

2) sprawowania nadzoru projektowego;

3) objęcia kierownictwa budowy przez kierownika budowy;

4) objęcia kierownictwa robót przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w

odpowiedniej specjalności i zakresie – w przypadku, kiedy wykonywane będą roboty,

do kierowania którymi wymagane są uprawnienia w specjalności innej, niż posiadana

przez kierownika budowy;

– 122 –

5) opracowania planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia;

6) odbioru wykonanych robót budowlanych;

7) nadzoru nad wykonywaniem robót lub prac przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach

zawodowych;

8) zagospodarowania terenu inwestycji w sposób zgodny z udzieloną zgodą inwestycyjną;

9) przy wykonywaniu robót budowlanych stosowania wyrobów budowlanych

spełniających wymagania określone w przepisach odrębnych;

10) wykonania czynności geodezyjnych w toku budowy geodezyjnej inwentaryzacji

powykonawczej.

§ 3. Inwestor może powierzyć, a w przypadkach określonych w Kodeksie powierza

wykonywanie obowiązków o których mowa w § 2 pkt 1-9 innymi uczestnikom procesu

inwestycyjnego posiadającym odpowiednie uprawnienia budowlane, a obowiązków, o

których mowa w § 2 pkt 10 – osobie posiadającej uprawnienia zawodowe w dziedzinie

geodezji i kartografii w tym zakresie.

Art. 359. Do obowiązków głównego projektanta, w zależności od inwestycji i stopnia

jej skomplikowania, należy w szczególności:

1) opracowanie projektu budowlanego;

2) zapewnienie udziału w opracowaniu projektu budowlanego innych projektantów ;

3) zapewnienie sprawdzenia projektu budowlanego przez projektanta sprawdzającego;

4) dokonania analizy uwarunkowań lokalizacyjnych, które mają wpływ na przyjęte

rozwiązania projektowe;

5) sporządzenie opinii geotechnicznej oraz projektu geotechnicznych warunków


6) uzyskanie uzgodnień projektu budowlanego;

7) sporządzenie informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia;

8) sporządzanie lub uzgadnianie indywidualnej dokumentacji technicznej, o której mowa w

art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (Dz. U. z 2014

r. poz. 883, z 2015 r. poz. 1165 oraz z 2016 r. poz. 542 i 1250);

9) zapewnienie sporządzenia instrukcji użytkowania i eksploatacji obiektu budowlanego;

10) sprawowania nadzoru projektowego w zakresie:

a) uzgadniania możliwości wprowadzania zmian w projekcie budowlanym, w tym

rozwiązań zamiennych,

– 123 –

b) wyjaśniania wątpliwości dotyczących projektu budowlanego oraz zawartych w nim

rozwiązań,

c) stwierdzania w trakcie wykonywania robót budowlanych zgodności ich realizacji z

projektem budowlanym;

11) żądanie – wpisem do dziennika budowy – wstrzymania robót budowlanych, w

przypadku:

a) stwierdzenia możliwości powstania zagrożenia,

b) wykonywania robót budowlanych niezgodnie z przepisami, zgodą inwestycyjną lub

projektem budowlanym.

Art. 360. Projektant główny może powierzyć, a w przypadku gdy nie posiada

odpowiednich uprawnień budowlanych powierza, sporządzenie opracowań projektowych

wchodzących w skład projektu budowlanego projektantom współpracującym, którzy

posiadają niezbędną wiedzę, doświadczenie i uprawnienia budowlane.

Art. 361. Do obowiązków projektanta współpracującego, w zależności od

projektowanego elementu, należy w szczególności:

1) sporządzenie opracowania projektowego;

2) dokonania analizy uwarunkowań lokalizacyjnych, które mogą mieć wpływ na przyjęte

rozwiązania projektowe,

3) opracowanie opinii geotechnicznej oraz projektu geotechnicznych warunków


4) sporządzanie lub uzgadnianie indywidualnej dokumentacji technicznej, o której mowa w

art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych;

5) współpraca z głównym projektantem w ramach prowadzonego przez niego nadzoru

projektowego;

6) żądanie – wpisem do dziennika budowy – wstrzymania robót budowlanych, w

przypadku:

a) stwierdzenia możliwości powstania zagrożenia,

b) wykonywania robót budowlanych niezgodnie z prawem lub projektem

budowlanym.

Art. 362. § 1. Główny projektant oraz projektant sprawdzający ponoszą

odpowiedzialność za zgodność projektu budowlanego z przepisami prawa, rozstrzygnięciami

wydanymi w toku procesu inwestycyjnego oraz zasadami wiedzy technicznej.

– 124 –

§ 2. W przypadku, gdy projekt budowlany zawiera opracowania projektowe

sporządzone przez projektantów współpracujących, odpowiedzialność za projekt budowlany

oraz wzajemne skoordynowanie techniczne i organizacyjne poszczególnych opracowań

projektowych ponosi główny projektant. Za rozwiązania przyjęte w danym opracowaniu

projektowym odpowiedzialność ponosi projektant współpracujący, który je sporządził.

Art. 363. § 1. O ile umowa pomiędzy inwestorem a głównym projektantem nie stanowi

inaczej, inwestor może powierzyć pełnienie funkcji głównego projektanta innej osobie

posiadającej odpowiednie uprawnienia budowlane.

§ 2. Od chwili potwierdzenia wpisem w dzienniku budowy, rozpoczęcia sprawowania

nadzoru projektowego przez nowego głównego projektanta, projektant ten ponosi

odpowiedzialność za zgodność projektu budowlanego z przepisami prawa, zgodą

inwestycyjną i zasadami wiedzy technicznej.

Art. 364. Do obowiązków kierownika budowy, w zależności od przedmiotu zamierzenia

inwestycyjnego, należy w szczególności:

1) potwierdzenie, wpisem w dzienniku budowy, przyjęcia obowiązków;

2) ustosunkowywania się w dzienniku budowy do zaleceń w nim zawartych;

3) protokolarne przejęcie od inwestora terenu budowy oraz jego odpowiedniego

zabezpieczenia wraz ze znajdującymi się na nim obiektami budowlanymi i stałymi

punktami osnowy geodezyjnej oraz podlegającymi ochronie elementami środowiska

przyrodniczego i kulturowego;

4) prowadzenie dokumentacji budowy oraz zapewnienie przygotowania dokumentacji

powykonawczej obiektu budowlanego;

5) zorganizowanie budowy i kierowania robotami budowlanymi zgodnie z zasadami

wiedzy technicznej, projektem budowlanym, zgodą inwestycyjną oraz przepisami

prawa;

6) umieszczenie na terenie budowy, w widocznym miejscu, tablicy informacyjnej oraz

ogłoszenia zawierającego dane dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia;

7) sporządzenia lub zapewnienia sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia

oraz wprowadzania w nim niezbędnych zmian, wynikających z postępu wykonywanych

robót budowlanych;

– 125 –

8) koordynowanie działań zapewniających przestrzeganie podczas wykonywania robót

budowlanych zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia zawartych w przepisach

odrębnych oraz w planie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia;

9) podejmowanie niezbędnych działań uniemożliwiających wstęp na budowę osobom

nieupoważnionym;

10) zapewnienie przy wykonywaniu robót budowlanych stosowania wyrobów budowlanych


11) wstrzymanie robót budowlanych w przypadku stwierdzenia możliwości powstania

zagrożenia oraz bezzwłoczne zawiadomienie o tym właściwego organu;

12) zawiadomienie inwestora lub inspektora nadzoru inwestorskiego o wpisie do dziennika

budowy dotyczącym wstrzymania robót budowlanych z powodu wykonywania ich

niezgodnie z prawem lub projektem;

13) zgłaszanie inwestorowi albo inspektorowi nadzoru inwestorskiego do sprawdzenia lub

odbioru wykonanych robót ulegających zakryciu lub zanikających oraz zapewnienie

dokonania wymaganych przepisami lub ustalonych w umowie prób i sprawdzeń

instalacji, urządzeń technicznych i przewodów kominowych przed uzyskaniem zgody

na użytkowanie;

14) zgłoszenie obiektu budowlanego do odbioru końcowego odpowiednim wpisem do

dziennika budowy oraz uczestniczenie w czynnościach odbioru końcowego i

zapewnienie usunięcia stwierdzonych wad, a także przekazanie inwestorowi

oświadczenia o którym mowa w art. 427 § 2 pkt 1 lit a;

15) przechowywania, przez okres wykonywania robót budowlanych, dokumentacji budowy

oraz udostępnianie jej inwestorowi, głównemu projektantowi, inspektorowi nadzoru

technicznego i przedstawicielom właściwych organów.

16) występowanie do inwestora o zmiany w rozwiązaniach projektowych, jeżeli są one

uzasadnione koniecznością zwiększenia bezpieczeństwa osób, mienia, środowiska, a

także bezpieczeństwa realizacji robót budowlanych lub usprawnienia procesu budowy.

Art. 365. Do obowiązków kierownika robót, w zależności od zakresu powierzonych do

wykonania robót, należy w szczególności:


2) ustosunkowywania się w dzienniku budowy do zaleceń w nim zawartych

3) prowadzenie dokumentacji prowadzonych robót;

– 126 –

4) zorganizowanie i kierowanie robotami zgodnie z zasadami wiedzy technicznej,

projektem budowlanym, zgodą inwestycyjną oraz przepisami prawa;

5) koordynowanie działań zapewniających przestrzeganie podczas wykonywania robót

zasad bezpieczeństwa i ochrony zdrowia zawartych w przepisach odrębnych oraz w

planie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia;

6) zapewnienie przy wykonywaniu robót budowlanych stosowania wyrobów budowlanych


7) dokonywanie wpisów do dziennika budowy;

8) zgłaszanie kierownikowi budowy do sprawdzenia lub odbioru wykonanych robót

ulegających zakryciu lub zanikających oraz zapewnienie dokonania wymaganych

przepisami lub ustalonych w umowie prób i sprawdzeń;

9) uczestniczenie w czynnościach odbioru i zapewnienie usunięcia stwierdzonych wad.

Art. 366. § 1. Kierownik budowy ponosi odpowiedzialność za zgodność wykonania

robót budowlanych z projektem budowlanym, zgodą inwestycyjną, przepisami prawa oraz

zasadami wiedzy technicznej.

§ 2. Kierownik robót ponosi odpowiedzialność za zgodność powierzonych mu do

wykonania robót z projektem budowlanym, zgodą inwestycyjną, przepisami prawa oraz

zasadami wiedzy technicznej.

Art. 367. § 1. Do podstawowych obowiązków inspektora nadzoru technicznego należy:


2) reprezentowanie inwestora na budowie, w szczególności przez sprawowanie kontroli

zgodności jej realizacji z projektem budowlanym, zgodą inwestycyjną, przepisami

prawa oraz zasadami wiedzy technicznej;

3) sprawdzanie jakości wykonywanych robót budowlanych i stosowania przy

wykonywaniu tych robót wyrobów budowlanych spełniających wymagania określone w

przepisach odrębnych;

4) sprawdzanie i odbiór robót ulegających zakryciu lub zanikających, uczestniczenie w

próbach i odbiorach technicznych urządzeń budowlanych i przewodów kominowych

oraz przygotowanie i udział w czynnościach odbioru końcowego i przekazywania

zrealizowanego obiektu do użytkowania;

5) potwierdzanie w dzienniku budowy faktycznie wykonanych robót budowlanych oraz

usunięcia wad.

– 127 –

§ 2. Inspektor nadzoru technicznego ma w szczególności prawo:

1) żądania, wpisem do dziennika budowy, usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości lub

zagrożeń, wykonania poprawek, prób lub badań, w tym wymagających odkrycia

elementów zakrytych albo ponownego wykonania robót;

2) żądania, wpisem do dziennika budowy, przedstawienia ekspertyz dotyczących

prawidłowości wykonanych robót oraz informacji i dokumentów potwierdzających

zastosowanie przy wykonywaniu robót wyrobów budowlanych spełniających

wymagania określone w przepisach odrębnych;

3) wstrzymania, wpisem do dziennika budowy, wykonywanych robót budowlanych.

Art. 368. § 1. W przypadku ustanowienia inspektorów nadzoru technicznego w zakresie

różnych specjalności, inwestor wyznacza koordynatora inspektorów nadzoru technicznego.

Koordynator inspektorów nadzoru technicznego potwierdza przyjęcie obowiązków wpisem

do dziennika budowy.

§ 2. W przypadku wyznaczenia koordynatora inspektorów nadzoru technicznego,

odpowiedzialność za wzajemne skoordynowanie organizacyjne czynności podejmowanych

przez inspektorów nadzoru technicznego, ponosi główny inspektor nadzoru technicznego,

przy czym za poszczególne czynności odpowiedzialność ponosi inspektor nadzoru

technicznego, który ich dokonuje.

Art. 369. Nie można łączyć funkcji kierownika budowy i robót z funkcją koordynatora

inspektorów nadzoru technicznego oraz inspektora nadzoru technicznego.

Rozdział 2.

Opracowania i czynności geodezyjne

Art. 370. Opracowania i czynności geodezyjne wykonywane podczas projektowania,

budowy, przebudowy i utrzymywania obiektów budowlanych wykonuje osoba posiadająca

odpowiednie uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii.

– 128 –

Art. 371. Czynnościami geodezyjnymi w toku budowy lub po jej zakończeniu, jeżeli są

one przewidziane w projekcie budowlanym lub podejmowanymi na wniosek inwestora,

kierownika budowy lub kierownika robót albo właściciela lub użytkownika obiektu

budowlanego, są:

1) geodezyjna obsługa budowy obiektu budowlanego obejmująca wytyczenie i pomiary

kontrolne tych elementów obiektu, których dokładność usytuowania bez pomiarów

geodezyjnych nie zapewni prawidłowego wykonania obiektu;

2) pomiary obejmujące geodezyjne wyznaczenie przemieszczeń obiektu i jego podłoża

oraz pomiary odkształceń obiektu;

3) geodezyjna inwentaryzacja powykonawcza, obejmująca zebranie aktualnych danych o

przestrzennym rozmieszczeniu elementów zagospodarowania terenu inwestycji.

Art. 372. § 1. W przypadku zgłoszenia prac geodezyjnych lub prac kartograficznych

polegających na:

1) sporządzeniu mapy do celów projektowych,

2) sporządzeniu mapy z projektem podziału nieruchomości,

3) geodezyjnym wytyczeniu obiektów budowlanych w terenie,

4) geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej

– organ służby geodezyjnej i kartograficznej udostępnia kopie materiałów państwowego

zasobu geodezyjnego i kartograficznego wskazanych w tym zgłoszeniu niezwłocznie, nie

później niż w terminie 5 dni roboczych od dnia uiszczenia opłaty należnej za te materiały

ustalonej na podstawie przepisów o geodezji i kartografii.

§ 2. Na wniosek wykonawcy prac geodezyjnych, organ, o którym mowa w § 1, uzgadnia

z nim, w terminie 5 dni roboczych, listę materiałów niezbędnych lub przydatnych do

wykonania zgłoszonych prac, a następnie udostępnia ich kopie niezwłocznie, nie później niż

w terminie 5 dni roboczych od dnia uiszczenia opłaty należnej za te materiały. Organ, który

otrzymał zgłoszenie, może uzgodnić z wykonawcą inny termin udostępniania materiałów

zasobu.

§ 3. Weryfikacja zbiorów danych lub innych materiałów stanowiących wyniki prac

geodezyjnych lub kartograficznych, o których mowa w § 1, dokonywana jest zgodnie z

przepisami o geodezji i kartografii - niezwłocznie, jednak nie później niż w terminie 7 dni

roboczych od dnia ich przekazania.

§ 4. Mapę do celów projektowych, mapę z projektem podziału nieruchomości, oraz

mapę będąca wynikiem geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej, sporządzoną w oparciu

– 129 –

o zbiory danych lub inne materiały wpisane do ewidencji państwowego zasobu geodezyjnego

i kartograficznego, organ opatruje klauzulą określoną w przepisach o geodezji i kartografii,

która stanowi potwierdzenie przyjęcia tych materiałów lub zbiorów danych do państwowego

zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Art. 373. § 1. Właściwi ministrowie i kierownicy urzędów centralnych mogą

opracowywać, rekomendować do stosowania oraz rozpowszechniać wzorce, standardy,

wytyczne i inne opracowania, dotyczące sposobów wykonywania opracowań i czynności

geodezyjnych w procesie inwestycyjnym,

§ 2. Dokumenty, o których mowa w § 1, wchodzą w skład zasad wiedzy technicznej.

Rozdział 3.

Zgoda inwestycyjna

Art. 374. § 1. Realizacja inwestycji zaliczanej do kategorii od 2 do 6 wymaga, przed jej

rozpoczęciem, uzyskania zgody inwestycyjnej.

§ 2. Zgodę inwestycyjną udziela organ administracji inwestycyjnej w formie decyzji

administracyjnej. W przypadkach określonych w Kodeksie zgoda inwestycyjna może zostać

udzielona w formie milczącej zgody.

§ 3. Inwestor może złożyć wniosek o udzielenie zgody inwestycyjnej, w formie decyzji,

także dla inwestycji zaliczanej do kategorii 1.

Art. 375. Przed złożeniem wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej inwestor

powinien, w zależności od rodzaju lub lokalizacji inwestycji oraz gdy wymagają tego

przepisy szczególne:

1) uzyskać decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach - wydawaną na podstawie ustawy

ocenowej;

2) dokonać zgłoszenia o którym mowa w art. 152 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo

ochrony środowiska (Dz. U. z 2016 r. poz. 672, 831, 903 i 1250);

3) uzyskać pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków na prowadzenie robót

budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru, w otoczeniu zabytku lub na obszarze

wpisanym do rejestru zabytków, oraz decyzję określającą zakres i rodzaj niezbędnych

badań archeologicznych - wydawane na podstawie przepisów o ochronie zabytków i

opiece nad zabytkami;

4) uzyskać decyzję o wyłączeniu terenu inwestycji z produkcji rolnej albo leśnej

wydawaną na podstawie przepisów o ochronie gruntów rolnych i leśnych;

– 130 –

5) uzyskać zgodę zarządcy drogi na przebudowę lub remont obiektów budowlanych lub

urządzeń istniejących w pasie drogowym wydaną na podstawie przepisów o drogach

publicznych;

6) uzyskać pozwolenie wodnoprawne lub dokonać zgłoszenia o którym mowa w art. 123a

ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2015 r. poz. 469, z późn. zm.5);

7) uzyskać decyzję o zatwierdzeniu projektu technologicznego zakładu wydaną na

podstawie przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego.

Art. 376. W przypadku, gdy wniosek o udzielenie zgody inwestycyjnej obejmuje

realizację inwestycji różnych kategorii, wydanie rozstrzygnięcia następuje po

przeprowadzeniu postępowania przewidzianego dla inwestycji zaliczanej do najwyższej

kategorii.

Art. 377. § 1. Nie udziela się zgody inwestycyjnej, jeżeli pozostawałaby ona w kolizji z

inną zgodą inwestycyjną udzieloną dla tego samego terenu inwestycji.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do inwestycji celu publicznego.

Art. 378. § 1. Zgoda inwestycyjna obejmuje wszystkie inwestycje przewidziane przez

inwestora do realizacji na terenie inwestycji.

§ 2. W przypadku inwestycji wieloetapowej, inwestor może nie zamieszczać w

projekcie budowlanym projektów technicznych dla wszystkich obiektów budowlanych lub

ich samodzielnych części, dla których sporządzenie projektu technicznego jest wymagane. W

takim przypadku w zgodzie inwestycyjnej wskazuje się obiekty budowlane lub ich

samodzielne części, których budowa będzie mogła być rozpoczęta po przedłożeniu projektów

technicznych w organie administracji inwestycyjnej w celu ich zatwierdzenia.

§ 3. W przypadku obiektów liniowych zgoda inwestycyjna może obejmować odcinek

obiektu liniowego mogący samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem.

Art. 379. § 1. Stroną w postępowaniach dotyczących zgody inwestycyjnej jest

wyłącznie inwestor.

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w postępowaniu:

1) wymagającym udziału społeczeństwa zgodnie z przepisami o udostępnianiu informacji o

środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o

ocenach oddziaływania na środowisko;

5 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2015 r. poz. 1590, 1642 i 2295

oraz z 2016 r. poz. 352 i 1250.

– 131 –

2) obejmującym podział nieruchomości;

3) o którym mowa w art. 396.

§ 3. W przypadkach, o których mowa w § 2, zgody inwestycyjnej udziela się w formie

decyzji.

Art. 380. § 1. We wniosku o wydanie zgody inwestycyjnej określa się kategorię i rodzaj

inwestycji oraz wskazuje teren inwestycji.

§ 2. Do wniosku o wydanie zgody inwestycyjnej dołącza się:

1) projekt budowlany lub plan sytuacyjny albo, o ile ich sporządzenie nie jest wymagane

na podstawie art. 315, opis planowanej inwestycji,

2) oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania terenem na cele inwestycyjne,

3) oświadczenie o wykonaniu inwestycji uzupełniających - w przypadku zawarcia umowy

urbanistycznej;

4) informację o wydaniu rozstrzygnięć o których mowa w art. 375 § 1;

5) elementy, o których mowa w art. 331 § 2 – w przypadku objęcia wnioskiem podziału

nieruchomości.

§ 3. Informację o złożeniu wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej organ

niezwłocznie doręcza zarządcy terenu inwestycji, jeżeli nie jest on inwestorem. W przypadku

braku zarządcy informację doręcza się właścicielom nieruchomości wchodzących w skład

terenu inwestycji.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia szczegółowy zakres i

formę wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej w tym ilość egzemplarzy projektu

budowlanego lub planu sytuacyjnego dołączanych do wniosku o udzielenie zgody

inwestycyjnej, w przypadku ich sporządzenia w formie analogowej, a także szczegółowy

zakres i formę oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania terenem na cele

inwestycyjne, mając na uwadze konieczność zapewnienia czytelności tych dokumentów oraz

sprawnego prowadzenia postępowania. W rozporządzeniu, o którym mowa w zdaniu

pierwszym, minister może określić również wzory tych dokumentów.

Art. 382. Domniemywa się, że inwestor złożył prawdziwe oświadczenie o posiadanym

prawie do dysponowania terenem na cele inwestycyjne. Powyższe nie wyłącza możliwości

przeprowadzenia dowodu przeciwko treści oświadczenia.

– 132 –

Art. 383. § 1. Organ administracji inwestycyjnej przed wydaniem rozstrzygnięcia

dokonuje weryfikacji materialnej i formalnej wniosku oraz załączonych do niego

dokumentów.

§ 2. Weryfikacja materialna obejmuje sprawdzenie zgodności rozwiązań przyjętych w

projekcie urbanistyczno-architektonicznym, planie sytuacyjnym albo opisie planowanej

inwestycji z przepisami prawa i rozstrzygnięciami dotyczącymi inwestycji oraz sprawdzenie

prawidłowości określenia rodzaju i kategorii inwestycji.

§ 3. Weryfikacja formalna obejmuje sprawdzenie innych, niż wymienione w § 2

elementów wniosku i załączonych do niego dokumentów.

Art. 384. § 1. W przypadku stwierdzenia, że weryfikowane dokumenty zawierają braki

materialne organ w drodze postanowienia jednokrotnie wzywa inwestora do usunięcia

wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, nie dłuższy niż 6 miesięcy.

§ 2. W przypadku stwierdzenia, że weryfikowane dokumenty zawierają braki formalne

przepis art. 64 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

Weryfikacja formalna następuje w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku.

Art. 385. Organ administracji inwestycyjnej wydaje rozstrzygnięcie w sprawie zgody

inwestycyjnej w terminie:

1) 30 dni od dnia wpływu kompletnego wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej – dla

inwestycji zaliczanych do kategorii od 1 do 3;

2) 60 dni od dnia wpływu kompletnego wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej – dla

inwestycji zaliczanych do kategorii od 4 do 6.

Art. 386. § 1. Organ w decyzji o udzieleniu zgody inwestycyjnej wskazuje wymagania

dotyczące sposobu realizacji inwestycji wynikające z rozstrzygnięć, o których mowa w art.

375.

§ 2. Organ w decyzji o udzieleniu zgody inwestycyjnej może określić:

1) szczegółowe warunki zabezpieczenia terenu inwestycji i prowadzenia robót

budowlanych,

2) czas użytkowania obiektów budowlanych wznoszonych na czas oznaczony,

3) terminy rozbiórki istniejących obiektów budowlanych nieprzewidzianych do dalszego

użytkowania,

4) szczegółowe wymagania dotyczące nadzoru na budowie.

– 133 –

§ 3. W przypadku dokonania decyzją, o której mowa w § 1, podziału nieruchomości,

załącznikiem do decyzji jest geodezyjny projekt podziału nieruchomości.

Art. 387. Organ administracji inwestycyjnej odmawia udzielania zgody inwestycyjnej,

w przypadku, gdy:

1) inwestor nie usunął albo odmówił usunięcia w terminie nieprawidłowości o których

mowa w art. 384 § 1;

2) z zebranych dowodów wynika, że inwestor nie posiada prawa do dysponowania terenem

na cele inwestycyjne;

3) inwestycja została rozpoczęta bez wymaganej zgody inwestycyjnej.

– a także w przypadku, o którym mowa w art. 377.

Art. 388. § 1. Inwestor, który nie posiada prawa do dysponowania terenem na cele

inwestycyjne może wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji w sprawie zatwierdzenia

projektu budowlanego dla planowanej inwestycji.

§ 2. Do postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego stosuje się

odpowiednio przepisy dotyczące decyzji o udzieleniu zgody inwestycyjnej.

§ 3. Decyzja w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego wygasa po upływie roku

od dnia wydania.

§ 4. W terminie, o którym mowa w § 3 inwestor może uzyskać zgodę inwestycyjną dla

zatwierdzonego projektu budowlanego. W takim przypadku do wniosku o udzielenie zgody

inwestycyjnej należy dołączyć oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania terenem

na cele inwestycyjne.

Art. 389. § 1. Niezwłocznie po udzieleniu zgody inwestycyjnej albo decyzji o

zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji inwestycyjnej przekazuje

inwestorowi oraz organowi nadzoru budowlanego zatwierdzony projekt budowlany albo plan

sytuacyjny.

§ 2. Inwestor oraz organy administracji inwestycyjnej i nadzoru budowlanego

przechowują zatwierdzony projekt budowlany lub plan sytuacyjny co najmniej przez okres

użytkowania inwestycji.

– 134 –


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi w drodze rozporządzenia:

1) sposób przekazywania projektu budowlanego lub planu sytuacyjnego sporządzonego w

formie elektronicznej pomiędzy inwestorem, a organami administracji publicznej oraz

pomiędzy organami administracji publicznej,

2) sposób zatwierdzania projektu budowlanego lub planu sytuacyjnego sporządzonego w

formie elektronicznej i analogowej

– mając na uwadze konieczność zapewnienia sprawności realizacji procesu inwestycyjnego

oraz dysponowanie przez organy danymi na temat zrealizowanych inwestycji.

Art. 390. § 1. Zgoda inwestycyjna wygasa w przypadku gdy realizacja inwestycji:

1) nie została rozpoczęta przed upływem 3 lat od dnia, w którym stała się wykonalna,

2) została przerwana na czas dłuższy niż 3 lata.

§ 2. W przypadku:

1) określonym w § 1;

2) stwierdzenia nieważności zgody inwestycyjnej;

3) uchylenia zgody inwestycyjnej

– rozpoczęcie albo wznowienie realizacji inwestycji może nastąpić po udzieleniu nowej

zgody inwestycyjnej.

Oddział 1.

Milcząca zgoda

Art. 391. § 1. Zgoda inwestycyjna dla inwestycji zaliczanej do kategorii 2 może być

udzielona w formie milczącej zgody, jeżeli wystąpi o to inwestor.

§ 2. Milcząca zgoda może być udzielona również dla inwestycji zaliczanej do kategorii

3 i 4 jeżeli wystąpi o to inwestor oraz:

1) wniosek dotyczy terenu, na którym obowiązuje plan miejscowy;

2) inwestycja nie jest zaliczana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na

środowisko lub obszar Natura 2000, oraz

3) inwestycja nie dotyczy obiektu wpisanego do rejestru zabytków oraz nie jest

zlokalizowana na obszarze wpisanym do rejestru zabytków.

Art. 392. § 1. Udzielenie milczącej zgody następuje po upływie terminu:

1) 14 dni – dla inwestycji zaliczanej do kategorii 2 i 3,

– 135 –

2) 28 dni - dla inwestycji zaliczanej do kategorii 4

– licząc od dnia wpływu kompletnego wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej do

właściwego organu, o ile organ nie wydał w tym terminie rozstrzygnięcia w formie decyzji.

§ 2. Milcząca zgoda stanowi rozstrzygnięcie w rozumieniu przepisów Kodeksu

postępowania administracyjnego.

§ 3. Do rozstrzygnięcia udzielonego w formie milczącej zgody stosuje się odpowiednio

przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące decyzji. Przepisu art. 10, 97 i

98 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.

§ 4. Do postępowania zainicjowanego wnioskiem o udzielenie zgody inwestycyjnej w

formie milczącej stosuje się odpowiednio, w zakresie nieuregulowanym odmiennie w

niniejszym oddziale, przepisy dotyczące zgody inwestycyjnej wydawanej w formie decyzji.

Art. 393. § 1. Adnotację o przesłankach udzielenia milczącej zgody oraz podstawę

prawną rozstrzygnięcia zamieszcza się w aktach sprawy.

§ 2. Informację o udzieleniu milczącej zgody albo wydaniu decyzji kończącej

postępowanie organ niezwłocznie zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej. Decyzję

kończącą postępowanie doręcza się inwestorowi.

Art. 394. § 1. Wezwanie inwestora do uzupełnienia braków materialnych zawiesza bieg

terminu do wydania decyzji kończącej postępowanie. Termin wznawia bieg od dnia

następnego po dniu usunięcia braków.

§ 2. Wezwanie inwestora do uzupełnienia braków formalnych przerywa bieg terminu do

wydania decyzji kończącej postępowanie. Termin rozpoczyna bieg od dnia następnego po

dniu usunięcia braków.

Art. 395. W przypadku, gdy przepisy przewidują możliwość wydania rozstrzygnięcia

wyłącznie w formie decyzji, właściwy organ administracji inwestycyjnej wydaje

postanowienie o niedopuszczalności wydania rozstrzygnięcia w formie milczącej zgody, a

następnie kontynuuje postępowanie w trybie zwykłym. Czynności dokonane przed dniem

wydania postanowienia pozostają w mocy. Przepisy art. 393 § 2 stosuje się odpowiednio.

– 136 –

Oddział 2.

Postępowanie w przypadku braku planu miejscowego

Art. 396. § 1. Udzielenie zgody inwestycyjnej dla inwestycji kategorii od 3 do 6

realizowanej na obszarze, na którym nie obowiązuje plan miejscowy, poprzedzone jest

ustaleniem dopuszczalności jej realizacji na zasadach określonych w art. 397-405.

§ 2.Określenie dopuszczalności realizacji inwestycji w przypadku, o którym mowa w §

1, następuje w toku postępowania w sprawie zgody inwestycyjnej, w drodze postanowienia.

Art. 397. § 1. Stronami w postępowaniu w sprawie zgody inwestycyjnej, w przypadku

o którym mowa w art. 396, są oprócz inwestora, również gmina oraz właściciele i zarządcy

nieruchomości położonych w obszarze analizowanym.

§ 2. W postępowaniu, o którym mowa w § 1 mają prawo uczestniczyć na prawach

strony organizacje społeczne, jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tych organizacji.

Organizacje te mają prawo wnoszenia odwołań, skarg i zażaleń od rozstrzygnięć

wydawanych w toku postępowania, także w przypadku, gdy nie zgłosiły one chęci

uczestnictwa w postępowaniu.

Art. 398. Przed złożeniem wniosku o udzielnie zgody inwestycyjnej dla inwestycji

mogącej potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko inwestor powinien uzyskać

decyzję środowiskową. Przepisu art. 375 nie stosuje się.

Art. 399. Wniosek o udzielenie zgody inwestycyjnej w przypadku, o którym mowa w

art. 396 zawiera:

1) określenie przedmiotu inwestycji;

2) określenie granic terenu inwestycji, przedstawionych na mapie do celów projektowych

albo mapie pochodzącej z państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego

zawierającej co najmniej elementy stanowiące treść mapy zasadniczej;

3) charakterystykę inwestycji obejmującą:

a) funkcję inwestycji,

b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu inwestycji oraz

charakterystyki istniejącej i planowanej zabudowy i zagospodarowania terenu, w

tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych oraz

powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej

i graficznej,

– 137 –

c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane

charakteryzujące jej wpływ na środowisko;

4) koncepcję urbanistyczno-architektoniczną inwestycji, w tym wstępny projekt

zagospodarowania terenu inwestycji, która powinna przedstawiać w szczególności:

a) w odniesieniu do zagospodarowania terenu inwestycji:

– wskaźnik powierzchni zabudowy,

– wskaźnik powierzchni obiektów budowlanych,

– wskaźnik intensywności zabudowy,

– wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej,

– wysokość obiektów budowlanych,

b) parametry, cechy i wskaźniki obiektów budowlanych, w tym:

– gabaryty i forma architektoniczna,

– wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki, wysokość

kalenicy oraz maksymalną wysokość obiektów budowlanych,

c) usytuowanie parkingu,

d) kolorystykę obiektów budowlanych;

5) w przypadku obiektów handlowych – powierzchnię sprzedaży.

Art. 400. § 1. Sporządzenie projektu postanowienia w przedmiocie dopuszczalności

realizacji inwestycji w przypadku, o którym mowa w art. 396, poprzedza się wyznaczeniem

obszaru analizowanego, a następnie przeprowadzeniem dla tego obszaru analizy

urbanistycznej - przez osobę wykonującą zawód architekta albo osobę, o której mowa w art.

58.

§ 2. Analiza urbanistyczna obejmuje ustalenie zgodności inwestycji z przepisami art.

272-282 oraz art. 289-310.

§ 3. Niezwłocznie po wyznaczeniu obszaru analizowanego organ zawiadamia strony o

wszczęciu postępowania.

Art. 401. § 1. W przypadku stwierdzenia, w tym w wyniku przeprowadzenia analizy

urbanistycznej, że wniosek o udzielenie zgody inwestycyjnej lub dokumenty do niego

załączone zawierają rozwiązania niezgodne z przepisami prawa lub decyzją środowiskową,

albo zakres informacji wskazanych we wniosku uniemożliwia ocenę zgodności inwestycji z

tymi przepisami lub decyzją, organ jednokrotnie wzywa inwestora w drodze postanowienia

do przedłożenia zmodyfikowanego albo uzupełnionego wniosku, wskazując zakres

– 138 –

niezbędnych zmian albo uzupełnień oraz termin na ich przedłożenie, nie dłuższy niż 6

miesięcy.

§ 2. W przypadku nieusunięcia w terminie wskazanych nieprawidłowości lub braków,

albo w przypadku gdy inwestor odmawia ich usunięcia, organ w drodze decyzji odmawia

udzielenia zgody inwestycyjnej.

Art. 402. § 1. Określenia dopuszczalności realizacji inwestycji dokonuje się po

uzgodnieniu projektu postanowienia z:

1) organem ustanawiającym obszar zastrzeżony - w zakresie inwestycji w strefie ochronnej

obszaru zastrzeżonego, o którym mowa w art. 244 § 1;

2) Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego - w zakresie zagospodarowania terenów

lotniska, powierzchni ograniczających przeszkody wyznaczonych dla lotniska oraz

terenów bezpośrednio przyległych do terenów lokalizacji lotniczych urządzeń

naziemnych;

3) ministrem właściwym do spraw zdrowia - w odniesieniu do inwestycji na obszarach,


4) organem nadzoru górniczego - w zakresie inwestycji na terenach górniczych,

5) starostą - w zakresie inwestycji na terenach zagrożonych masowymi ruchami ziemi,

6) organem administracji geologicznej - w zakresie inwestycji na obszarach




7) organem administracji wodnej - w zakresie inwestycji na obszarach szczególnego

zagrożenia powodzią, w strefach ochronnych ujęć wód podziemnych i

powierzchniowych oraz obszarach ochronnych zbiorników wód śródlądowych;

8) dyrektorem parku narodowego - w odniesieniu do inwestycji na obszarach w granicach

parku narodowego i jego otuliny;

9) regionalnym dyrektorem ochrony środowiska – w odniesieniu do form ochrony

przyrody innych niż parki narodowe oraz w odniesieniu do obszaru Natura 2000;

10) organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych − w zakresie

inwestycji na gruntach wykorzystywanych na cele rolne i leśne;

11) organem administracji morskiej - w zakresie inwestycji w pasie nadbrzeżnym;

12) wojewodą - w zakresie inwestycji na obszarze Pomników Zagłady i ich obszarów

ochronnych;

– 139 –

13) zarządcą drogi − w zakresie planowanej lokalizacji zjazdu;

14) zarządcą obiektu liniowego – w zakresie lokalizacji inwestycji w strefie bezpieczeństwa,

w tym w odległościach innych niż określone w przepisach Kodeksu;

15) organem Państwowej Straży Pożarnej i wojewódzkim inspektorem ochrony środowiska

w odniesieniu do:

a) nowych inwestycji w sąsiedztwie zakładów o zwiększonym ryzyku lub zakładów o

dużym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej w przypadku, gdy te

inwestycje zwiększają ryzyko lub skutki poważnych awarii,

b) nowych budynków mieszkalnych lub budynków o funkcji mieszanej, w skład

której wchodzi funkcja mieszkaniowa, obiektów użyteczności publicznej,

budynków zamieszkania zbiorowego, dróg krajowych oraz linii kolejowych o

znaczeniu państwowym, w przypadku gdy inwestycje te są planowane w odległości

mniejszej lub równej niż bezpieczna odległość, o której mowa w przepisach o

ochronie środowiska, od zakładów o zwiększonym lub dużym ryzyku

występowania poważnej awarii;

16) organem ochrony zabytków – w zakresie inwestycji na obszarach lub wobec obiektów

objętych formą ochrony zabytków.

§ 2. Uzgodnienie następuje w terminie 45 dni.

§ 3. Do projektu postanowienia przekazywanego do uzgodnienia dołącza się wniosek

wraz z analizą urbanistyczną.

§ 4. Uzgodnienia, o którym mowa w § 1, nie dokonuje się, jeżeli przedmiot uzgodnienia

pozostaje w wyłącznej kompetencji organu właściwego do wydania zgody inwestycyjnej.

Art. 403. § 1. W przypadku, gdy wniosek o udzielenie zgody inwestycyjnej dotyczy

terenu inwestycji nieobjętego ustaleniami planu miejscowego, dla którego strefa funkcjonalna

określona w studium przewiduje wyłącznie realizację inwestycji celu publicznego, organ

zawiesza postępowanie na okres trzech miesięcy, informując inwestora inwestycji celu

publicznego o treści wniosku.

§ 2. Jeżeli inwestora, o którym mowa w § 1 nie można ustalić, organ o wniosku

informuje gminę.

§ 3. W terminie, o którym mowa w § 1:

1) inwestor inwestycji celu publicznego może wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji

dokonującej lokalizacji inwestycji;

2) rada gminy może przystąpić do uchwalania planu miejscowego;

– 140 –

3) inwestor albo wójt mogą przeprowadzić negocjacje w przedmiocie wykupu

nieruchomości składającej się na całość lub część terenu inwestycji.

§ 4. W przypadkach innych niż określone w § 3 organ podejmuje zawieszone

postępowanie i określa funkcję terenu inwestycji w sposób określony w art. 272 § 2.

Art. 404. § 1. W przypadku uznania, w wyniku przeprowadzenia analizy urbanistycznej

oraz uzgodnień, że wniosek inwestora spełnia warunki realizacji inwestycji na obszarze bez

planu miejscowego, organ w drodze postanowienia stwierdza dopuszczalność realizacji

inwestycji. Załącznikiem do postanowienia jest wniosek inwestora.

§ 2. Organ równocześnie z doręczeniem postanowienia, o którym mowa w § 1, zawiesza

postępowanie oraz wzywa inwestora do przedłożenia dokumentów o których mowa w art.

380 § 2, oraz uzyskania rozstrzygnięć o których mowa w art. 375 w terminie do 1 roku od

dnia doręczenia postanowienia.

§ 3. W przypadku inwestycji innych niż polegające na wykonywaniu robót

budowlanych, rozstrzygnięcie, o którym mowa w § 1 zawiera się w zgodzie inwestycyjnej.

Przepisu § 2 nie stosuje się.

Art. 405. § 1. Wydanie postanowienia, o którym mowa w art. 404 § 1 albo decyzji, o

której mowa w art. 401 § 2 lub 404 § 3 następuje w terminie 60 dni od dnia wpływu wniosku

do właściwego organu administracji inwestycyjnej.

§ 2. W przypadku przedstawienia przez inwestora w wymaganym terminie

dokumentów, o których mowa w art. 404 § 2 organ podejmuje postępowanie i dokonuje

weryfikacji materialnej i formalnej tych dokumentów. Przepisy art. 374-390 stosuje się.

Wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie zgody inwestycyjnej następuje w terminie 60 dni od

dnia podjęcia postępowania.

§ 3. W przypadku nie przedstawienia przez inwestora w wymaganym terminie

dokumentów, o których mowa w art. 404 § 2 postępowanie umarza się.

Oddział 3.

Zmiana zgody inwestycyjnej

Art. 406. § 1. Zamiar istotnego odstąpienia od warunków zawartych w zgodzie

inwestycyjnej, od zatwierdzonego projektu budowlanego albo zatwierdzonego planu

sytuacyjnego wymaga zgłoszenia organowi administracji inwestycyjnej. Do zgłoszenia

dołącza się szczegółowy opis planowanego odstąpienia sporządzony przez głównego

projektanta, a jeżeli nie został on ustanowiony, przez inwestora.

– 141 –

§ 2. Za istotne odstąpienie uznaje się:

1) zmianę wysokości, długości lub szerokości obiektu budowlanego o więcej niż 2%, albo

zmianę usytuowania obiektu budowlanego lub liczby kondygnacji - w przypadku

obiektu budowlanego innego niż obiekt liniowy;

2) zmianę usytuowania obiektu budowlanego o więcej niż 0,3 m - w przypadku obiektów

liniowych;

3) zmianę innych niż wymienione w pkt 1 i 2 parametrów obiektu budowlanego

określonych w planie miejscowym lub w postanowieniu, o którym mowa w art. 404 § 1;

4) zmianę mającą wpływ na dostępność obiektu budowlanego dla osób

niepełnosprawnych;

5) zmiana zamierzonego sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części;

6) odstąpienie wymagające uzyskania nowych lub zmianę dotychczasowych uzgodnień,

lub rozstrzygnięć wydawanych w toku procesu inwestycyjnego.

Art. 407. § 1. W terminie 7 dni od dnia dokonania zgłoszenia organ administracji

inwestycyjnej może wydać postanowienie o wszczęciu postępowania w sprawie zmiany

zgody inwestycyjnej, jeżeli uzna, że zakres projektowanego odstąpienia może naruszać

przepisy prawa lub zwiększyć oddziaływanie inwestycji na tereny sąsiednie. W takim

przypadku organ wzywa inwestora do przedstawienia projektu budowlanego lub planu

sytuacyjnego zamiennego.

§ 2. Istotne odstąpienie o którym mowa w art. 406 § 2 pkt 2 w każdym przypadku

wymaga zmiany zgody inwestycyjnej.

§ 3. W toku postępowania w sprawie zmiany zgody inwestycyjnej przepisy dotyczące

udzielania zgody inwestycyjnej w formie decyzji stosuje się odpowiednio do zakresu

odstąpienia.

Art. 408. W przypadku braku wszczęcia przez organ postępowania w sprawie zmiany

zgody inwestycyjnej oraz w przypadku dokonania nieistotnego odstąpienia od warunków

zawartych w zgodzie inwestycyjnej, od zatwierdzonego projektu budowlanego albo

zatwierdzonego planu sytuacyjnego:

1) główny projektant jest obowiązany uzupełnić zatwierdzony projekt budowlany o

odpowiednie informacje (rysunek i opis) dotyczące projektowanego odstąpienia oraz

zamieścić informację o odstąpieniu w dzienniku budowy;

2) inwestor jest obowiązany uzupełnić plan sytuacyjny o odpowiednie informacje.

– 142 –

Rozdział 4.

Wykonywanie robót budowlanych

Art. 409. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do inwestycji wymagających

sporządzenia projektu budowlanego, a w zakresie geodezyjnej inwentaryzacji

powykonawczej – także do inwestycji wymagających sporządzenia planu sytuacyjnego.

Art. 410. Przed rozpoczęciem wykonywania robót budowlanych inwestor zawiadamia

właściwy organ nadzoru inwestycyjnego, a także w zależności od rodzaju wykonywanych

robót budowlanych:

1) ustanawia kierownika budowy lub robót oraz inspektora nadzoru technicznego;

2) wprowadza do dziennika budowy dane głównego projektanta oraz – jeżeli zostali

ustanowieni – kierownika budowy i inspektora nadzoru technicznego.

Art. 411. Dokumentację budowy stanowią w szczególności:

1) zgoda inwestycyjna wraz z zatwierdzonym projektem budowlanym albo planem

sytuacyjnym;

2) dziennik budowy;

3) rysunki i opisy służące wykonywaniu robót budowlanych;

4) dokumentacja geodezyjna;

5) dokumentacja związana z urządzeniami budowlanymi i zastosowanymi wyrobami

budowlanymi.

Art. 412. § 1. Dokumentacja geodezyjna sporządzana w trakcie wykonywania robót

budowlanych na poszczególnych etapach budowy wskazanych w projekcie budowlanym

zawiera w szczególności szkice tyczenia i kontroli położenia poszczególnych elementów

obiektu budowlanego.

§ 2. W wypadku pomiaru przemieszczeń i odkształceń obiektu lub jego podłoża, do

dokumentacji geodezyjnej należy dołączyć operat z tych pomiarów.

Art. 413. § 1. Wykonywanie robót budowlanych w trakcie których:

1) będą wykonywane czynności powodujące istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi

lub mienia;

2) będzie zatrudnionych co najmniej 20 pracowników i jednocześnie przewidywane będą

roboty budowlane:

a) które mają trwać dłużej niż 30 dni roboczych, lub

– 143 –

b) których pracochłonność przewidywanych robót będzie przekraczać 500 osobodni

– wymaga sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz informacji dotyczącej

bezpieczeństwa i ochrony zdrowia.

§ 2. Wymagania dotyczące bezpieczeństwa i ochrony zdrowia przy wykonywaniu robót

budowlanych określają odrębne przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.



1) rodzaje robót budowlanych powodujące istotne zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi lub

mienia, mając na uwadze potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa wykonywania tych

robót;

2) szczegółowy zakres i formę:

a) planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,

b) informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia

– mając na uwadze specyfikę rodzajów robót budowlanych oraz obiektu budowlanego.

Art. 414. § 1. Niezwłocznie po udzieleniu zgody inwestycyjnej albo decyzji o

zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji inwestycyjnej przekazuje

inwestorowi dziennik budowy.

§ 2. Dziennik budowy dokumentuje przebieg budowy oraz zdarzeń i okoliczności

zachodzących w jej toku.

§ 3. Wpisów w dzienniku budowy mogą dokonywać:

1) uczestnicy procesu inwestycyjnego;

2) osoby wykonujące czynności geodezyjne na terenie budowy;

3) pracownicy organów nadzoru budowlanego i innych organów uprawnionych do kontroli

przestrzegania przepisów na budowie - w ramach dokonywanych czynności

kontrolnych.

§ 4. Dziennik budowy może być prowadzony w formie elektronicznej.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia wzór i sposób

zakładania, przekazywania i prowadzenia dziennika budowy formie elektronicznej lub

analogowej, mając na względzie konieczność dokumentowania, dla celów dowodowych,

informacji o przebiegu wykonywanych robót budowlanych oraz zapewnienia czytelności i

dostępności informacji dotyczących inwestycji.

– 144 –

Art. 415. § 1. Realizacja inwestycji wymaga umieszczenia na terenie inwestycji, w

widocznym miejscu, tablicy informacyjnej oraz ogłoszenia zawierającego dane dotyczące

bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia. Powyższy obowiązek nie dotyczy budowy

obiektów służących obronności i bezpieczeństwu państwa oraz obiektów liniowych.



1) wzór tablicy informacyjnej oraz miejsce jej umieszczenia,

2) zakres ogłoszenia dotyczącego bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz miejsce jego

umieszczenia

– mając na uwadze konieczność zapewnienia czytelnej i dostępnej informacji o wykonywaniu

robót budowlanych oraz bezpieczeństwie i ochronie zdrowia na terenie budowy.

Art. 416. § 1. Rozpoczęcie wykonywania robót budowlanych następuje z chwilą

rozpoczęcia prac przygotowawczych na terenie inwestycji.

§ 2. Pracami przygotowawczymi są: wytyczenie geodezyjne obiektu, zabezpieczenie

terenu inwestycji, urządzenie zaplecza budowy, niwelacja terenu oraz wykonanie przyłączy

na potrzeby budowy.

Art. 417. § 1. Budowa obiektów budowlanych wskazanych w przepisach

wykonawczych wydanych na podstawie art. 315 wymaga geodezyjnego wytyczenia w

terenie, a po ich wykonaniu sporządzenia geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej,

obejmującej położenie obiektów na terenie inwestycji oraz informację o zgodności

usytuowania obiektu budowlanego z zatwierdzonym projektem budowlanym lub

odstępstwach od tego projektu.

§ 2. Geodezyjne wytyczenie obiektów budowlanych w terenie polega na przestrzennym

usytuowaniu tych obiektów zgodnie z projektem budowlanym, a w szczególności zachowaniu

przewidzianego w projekcie położenia wyznaczanych obiektów względem obiektów

istniejących i wznoszonych oraz względem granic nieruchomości .

§ 3. Wytyczeniu w terenie i utrwaleniu na gruncie, zgodnie z wymaganiami projektu

budowlanego, podlegają geodezyjne elementy określające usytuowanie w poziomie oraz

posadowienie wysokościowe budowanych obiektów, a w szczególności:

1) główne osie obiektów budowlanych naziemnych i podziemnych;

2) charakterystyczne punkty projektowanego obiektu;

3) stałe punkty wysokościowe (repery).

– 145 –

§ 4. Obiekty lub elementy obiektów budowlanych, ulegające zakryciu, wymagające

inwentaryzacji, o której mowa w § 1, podlegają inwentaryzacji przed ich zakryciem.

Art. 418. § 1. Wykonanie czynności geodezyjnych oraz wytyczenie obiektów

budowlanych w terenie osoba posiadająca odpowiednie uprawnienia w dziedzinie geodezji i

kartografii potwierdza wpisem do dziennika budowy.

§ 2. Osoba posiadająca odpowiednie uprawnienia w dziedzinie geodezji i kartografii

przekazuje kierownikowi budowy lub robót szkice tyczenia i kontroli położenia

poszczególnych elementów obiektu budowlanego, zawierające dane geodezyjne

umożliwiające wznowienie lub kontrolę wytyczenia obiektu w terenie.

§ 3. W razie stwierdzenia rozbieżności między wynikami pomiarów a ustaleniami

projektu budowlanego, fakt ten osoba posiadająca odpowiednie uprawnienia w dziedzinie

geodezji i kartografii odnotowuje w dzienniku budowy oraz dokumentuje szkicami.

Art. 419. § 1. Jeżeli do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych jest

niezbędne wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości,

inwestor jest obowiązany przed ich rozpoczęciem uzyskać pisemną zgodę właściciela lub

zarządcy na wejście oraz uzgodnić z nim przewidywany sposób, zakres i terminy korzystania

z nieruchomości, a także ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu.

§ 2. W razie nieuzgodnienia warunków wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na

teren sąsiedniej nieruchomości, w sprawie rozstrzyga starosta, w drodze decyzji. W

przypadku zasadności wniosku inwestora, organ administracji inwestycyjnej określa granice

niezbędnej potrzeby oraz warunki korzystania z sąsiedniego budynku, lokalu lub

nieruchomości, w tym wynagrodzenie za korzystanie z nieruchomości.

§ 3. Inwestor, po zakończeniu prac lub robót, jest obowiązany naprawić szkody

powstałe w wyniku korzystania z sąsiedniego budynku, lokalu lub nieruchomości. W

sprawach spornych rozstrzygają sądy powszechne.

§ 4. Warunki i tryb zajęcia pasa drogowego regulują przepisy o drogach publicznych.

Art. 420. Po zakończeniu wykonywania robót budowlanych sporządza się

dokumentację powykonawczą, obejmującą w szczególności:

1) dokumentację budowy z naniesionymi w kolorze czerwonym zmianami dokonanymi w

toku wykonywania robót;

2) geodezyjną inwentaryzację powykonawczą;

– 146 –

3) pomiar stanu wyjściowego obiektów wymagających w trakcie użytkowania okresowego

badania przemieszczeń i odkształceń.

Rozdział 5.

Przystąpienie do użytkowania

Art. 421. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do inwestycji polegających na

budowie obiektu budowlanego, wymagających sporządzenia projektu budowlanego.

Art. 422. § 1. Przystąpienie do użytkowania inwestycji wymaga zakończenia

wykonywania robót budowlanych oraz uzyskania zgody na użytkowanie.

§ 3. Zgoda na użytkowanie dla inwestycji zaliczanej do kategorii 3 udzielana jest w

formie milczącej zgody, jeżeli wystąpi o to inwestor, a dla zrealizowanej inwestycji nie toczy

się lub nie toczyło się postępowanie legalizacyjne.

§ 4. Wydanie decyzji kończącej postępowanie następuje w terminie 14 dni licząc od

dnia wpływu wniosku do właściwego organu. Do milczącej zgody stosuje się przepisy

rozdziału 3 oddziału 1.

Art 423. Przed złożeniem wniosku o udzielenie zgody na użytkowanie inwestor

powinien, w zależności od rodzaju inwestycji oraz gdy wymagają tego przepisy Kodeksu lub

przepisy szczególne:

1) uzyskać decyzję o pozwoleniu na eksploatację instalacji - wydawaną na podstawie

ustawy - Prawo ochrony środowiska;

2) uzyskać pozwolenie na użytkowanie urządzeń technicznych - wydawaną na podstawie

ustawy o dozorze technicznym;

3) uzyskać zgodę organu Państwowej Straży Pożarnej oraz Państwowej Inspekcji

Sanitarnej o której mowa w art. 424.

Art. 424. § 1. Udzielenie zgody na użytkowanie inwestycji zaliczanych do kategorii od

4 do 6 wymaga uprzedniego uzyskania zgód właściwych organów Państwowej Straży

Pożarnej oraz Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w formie milczącej zgody. Do milczącej

zgody przepisy rozdziału 3 oddziału 1 stosuje się odpowiednio.

§ 2. We wniosku o udzielenie zgody organu Państwowej Straży Pożarnej lub

Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy wskazać rodzaj inwestycji oraz teren na którym

została ona zrealizowana. Do wniosku należy dołączyć projekt budowlany.

– 147 –

§ 3. W toku postępowania właściwe organy Państwowej Straży Pożarnej oraz

Państwowej Inspekcji Sanitarnej badają zgodność zrealizowanej inwestycji z projektem

budowlanym, a w zakresie w jakim dokonano odstąpienia od projektu budowlanego również

zgodność z przepisami prawa.

§ 4. Termin na wydanie rozstrzygnięcia w formie decyzji wynosi:

1) 14 dni – dla inwestycji zaliczanych do kategorii 4 i 5;

2) 21 dni - dla inwestycji zaliczanych do kategorii 6.

Art. 425. § 1. Zakończenie wykonywania robót budowlanych oznacza wykonanie

wszystkich robót objętych zgodą inwestycyjną skutkujące zdatnością obiektu do użytkowania

oraz zagospodarowanie terenu inwestycji zgodnie z projektem budowlanym.

§ 2. W przypadku inwestycji wieloobiektowej dopuszczalne jest przystąpienia do

użytkowania poszczególnych obiektów budowlanych objętych zgodą inwestycyjną pod

warunkiem wykonania wszystkich robót budowlanych dotyczących tych obiektów oraz

zagospodarowania wydzielonej części terenu inwestycji zgodnie z projektem budowlanym.

§ 3. W przypadku inwestycji liniowej dopuszczalne jest przystąpienia do użytkowania

odcinka lub elementu tej inwestycji, mogącego samodzielnie funkcjonować. W przypadku

dróg dotyczy to jezdni lub odcinka drogi posiadającej co najmniej dwie jezdnie, przy czym

każdą z nich przeznaczoną dla jednego kierunku ruchu, zaś w przypadku linii kolejowej -

odcinka linii lub toru.

Art. 426. Stroną w postępowaniach dotyczących zgody na użytkowanie jest wyłącznie

inwestor.

Art. 427. § 1. We wniosku o udzielenie zgody na użytkowanie należy wskazać zgodę

inwestycyjną, która była podstawą do realizacji inwestycji.

§ 2. Do wniosku należy dołączyć:

1) oświadczenia:

a) kierownika budowy - o zakończeniu realizacji inwestycji i jej zgodności z

przepisami prawa, udzieloną zgodą inwestycyjną oraz projektem budowlanym– w

przypadku inwestycji wymagającej ustanowienia kierownika budowy,

b) inwestora - o zakończeniu realizacji inwestycji i jej zgodności z przepisami prawa

oraz udzieloną zgodą inwestycyjną – w przypadku inwestycji niewymagającej

ustanowienia kierownika budowy,

– 148 –

c) inwestora – o uporządkowaniu terenu inwestycji, a także – w razie korzystania –

sąsiedniej nieruchomości;

2) dokumentację powykonawczą;

3) świadectwo charakterystyki energetycznej – jeżeli jest ono wymagane na podstawie

przepisów o charakterystyce energetycznej budynków.

§ 3. W przypadku, o którym mowa w art. 408, do wniosku o udzielenie zgody na

użytkowanie należy dołączyć uzupełniony zatwierdzony projekt budowlany. W takim

przypadku oświadczenie, o którym mowa w § 2 pkt 1 lit a, powinno być potwierdzone przez

głównego projektanta i inspektora nadzoru technicznego, jeżeli został ustanowiony.

Art. 428. Organ nadzoru budowlanego sprawdza kompletność wniosku oraz

załączonych do niego dokumentów. Przepis art. 384 § 2 stosuje się odpowiednio. W

przypadku nieuzupełnienia w terminie braków nie przeprowadza się kontroli, o której mowa

w art. 429.

Art. 429. Przed udzieleniem zgody na użytkowanie organ nadzoru budowlanego

przeprowadza kontrolę, obejmującą sprawdzenie:

1) zakończenia wykonywania robót budowlanych;

2) zgodności wykonanych robót budowlanych z warunkami zawartymi w zgodzie

inwestycyjnej;

3) zgodności wykonanych robót budowlanych z projektem urbanistyczno–

architektonicznym;

4) zgodności z przepisami prawa dokonanych odstąpień od warunków zawartych w

zgodzie inwestycyjnej albo, zatwierdzonego projektu budowlanego, zgodności

wykonanych robót budowlanych z projektem technicznym w zakresie:

a) charakterystycznych parametrów technicznych: powierzchni zabudowy, wysokości,

długości, szerokości i liczby kondygnacji,

b) wykonania widocznych elementów nośnych układu konstrukcyjnego obiektu

budowlanego,

c) geometrii dachu (kąt nachylenia, wysokość kalenicy i układ połaci dachowych),

d) wykonania urządzeń budowlanych,

e) zasadniczych elementów wyposażenia w instalacje i urządzenia budowlane,

zapewniających użytkowanie obiektu zgodnie z przeznaczeniem,

– 149 –

f) zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez osoby

niepełnosprawne – w odniesieniu do obiektu użyteczności publicznej,

mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego budynków zamieszkania

zbiorowego;

5) uporządkowaniu terenu inwestycji, a także – w razie korzystania –sąsiedniej

nieruchomości.

Art. 430. § 1. Przeprowadzenie kontroli w odniesieniu do inwestycji zaliczanych do

kategorii 3 jest fakultatywne. Kontrola następuje w terminie 10 dni od dnia złożenia

kompletnego wniosku.

§ 2. Przeprowadzenie kontroli w odniesieniu do inwestycji zaliczanych do kategorii od 4

do 6 jest obowiązkowe i następuje w terminie:

1) 14 dni od dnia złożenia wniosku - w odniesieniu do inwestycji zaliczanych do kategorii

4 i 5,

2) 21 dni od dnia złożenia wniosku - w odniesieniu do inwestycji zaliczanych do kategorii

6.

§ 3. O terminie kontroli organ nadzoru budowlanego powiadamia inwestora z co

najmniej 3 dniowym wyprzedzeniem. Do zawiadomienia o terminie kontroli przepisów

Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczących doręczeń nie stosuje się.

§ 4. Obowiązkową kontrolę może przeprowadzać wyłącznie pracownik organu nadzoru

budowlanego posiadający odpowiednie uprawnienia budowlane.

Art. 431. § 1. Z przebiegu kontroli organ nadzoru budowlanego sporządza protokół i

przekazuje go inwestorowi.

§ 2. Minister właściwy do spraw budownictwa, planowana i zagospodarowania

przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia, wzór protokołu

kontroli oraz sposób jego przekazywania mając na uwadze konieczność zapewnienia

jednolitości dokumentacji dotyczącej procesu kontroli, możliwość sporządzania i

przekazywania protokołu w formie elektronicznej oraz sprawność prowadzenia

postępowania.

Art. 432. W przypadku stwierdzenia, w wyniku przeprowadzonej kontroli,

nieprawidłowości w zakresie wskazanym w art. 429, organ nadzoru budowlanego odmawia

udzielenia zgody na użytkowanie.

– 150 –

Art. 433. § 1. W przypadku stwierdzenia w wyniku przeprowadzonej kontroli

niewykonania części robót wykończeniowych, lub braku zagospodarowania całości terenu

inwestycji lub jego wydzielonej części zgodnie z projektem urbanistyczno-

architektonicznym, organ nadzoru budowlanego może udzielić warunkowej zgody na

użytkowanie.

§ 2. W decyzji o udzieleniu warunkowej zgody na użytkowanie organ nadzoru

budowlanego określa tymczasowe warunki użytkowania inwestycji oraz zakres robót lub

czynności wymaganych do uzyskania zgody na użytkowanie.

§ 3. Warunkowa zgoda na użytkowanie wydawana jest jednokrotnie na czas w niej

określony, nie dłuższy niż 1 rok.

§ 4. Jeżeli przed upływem terminu ważności warunkowej zgody inwestor wykona

wskazane w niej obowiązki i złoży wniosek o udzielenie zgody na użytkowanie, zgoda

warunkowa zachowuje ważność do dnia wydania ostatecznej decyzji w sprawie zgody na

użytkowanie.

Art. 434. Po zakończeniu postępowania organ nadzoru budowlanego niezwłocznie

przekazuje inwestorowi dokumentację powykonawczą

Rozdział 6.

Postępowanie w procesie inwestycyjnym

Art. 435. § 1. Korespondencja pomiędzy organem a inwestorem może odbywać się z

wykorzystaniem elektronicznych środków komunikacji, w szczególności z wykorzystaniem

elektronicznej skrzynki podawczej lub systemu teleinformatycznego używanego przez organ

do realizacji zadań publicznych.

§ 2. Wymiana korespondencji z wykorzystaniem elektronicznych środków komunikacji

odbywa się w przypadku, gdy inwestor złożył wniosek za pomocą elektronicznych środków

komunikacji albo wyraził zgodę na takie prowadzenie korespondencji.

§ 3. Inwestor, który wyraził zgodę na doręczanie pism za pomocą środków komunikacji

elektronicznej może w każdym czasie ją cofnąć.

§ 4. Potwierdzeniem dostarczenia korespondencji w formie dokumentu elektronicznego

jest:

1) przesłanie przez organ urzędowego poświadczenia odbioru w rozumieniu przepisów o

informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, na wskazany

przez wnoszącego adres elektroniczny;

– 151 –

2) odnotowanie zdarzenia w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym do realizacji

zadania publicznego;

3) potwierdzenie transmisji danych.

§ 5. Terminy liczy się od daty potwierdzenia dostarczenia korespondencji.

Art. 436. § 1. Pismo wnoszone w formie dokumentu elektronicznego zostaje opatrzone

przez inwestora albo jego przedstawiciela lub pełnomocnika bezpiecznym podpisem

elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu,

podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP lub przez zastosowanie innych

mechanizmów, o których mowa w przepisach o informatyzacji działalności podmiotów

realizujących zadania publiczne, jeżeli takie mechanizmy zostały wprowadzone przez organ

realizujący zadania publiczne lub z wykorzystaniem mechanizmów weryfikacji

przewidzianych w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym do realizacji zadania

publicznego. Powyższe dotyczy również załączników do pism.

§ 2. Pisma organu realizującego zadanie publiczne, odpisy pism i załączników w

postępowaniu oraz orzeczenia, doręczane w formie dokumentu elektronicznego opatrzone są

bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego

kwalifikowanego certyfikatu.

Art. 437. Organ jest obowiązany, za zgodą inwestora, na rzecz którego wydane zostało

rozstrzygnięcie, do jego przeniesienia na rzecz innego inwestora, jeżeli przyjmuje on warunki

zawarte w tym rozstrzygnięciu. Stronami w postępowaniu o przeniesienie są inwestorzy,

między którymi ma być dokonane przeniesienie decyzji.

Art. 438. W zakresie nieuregulowanym niniejszym działem do postępowań

administracyjnych stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 439. § 1. Organami administracji inwestycyjnej są:

1) starosta – w odniesieniu do inwestycji kategorii od 1 do 5;

2) wojewoda – w odniesieniu do inwestycji kategorii 6.

§ 2. Organami wyższego stopnia są:

1) wojewoda - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt 1;


przestrzennego oraz mieszkalnictwa - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt 2.

– 152 –

Art. 440. § 1. Organami nadzoru budowlanego są:

1) okręgowy inspektor nadzoru budowlanego – w odniesieniu do inwestycji kategorii od 1

do 5;

2) wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego – w odniesieniu do inwestycji kategorii 6.

§ 2. Organami wyższego stopnia są:

1) wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt

1;

2) Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt 2.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa może określić, w drodze rozporządzenia rodzaje

inwestycji zaliczanych do kategorii 4 i 5 dla których właściwym organami są wojewoda lub

wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego, mając na uwadze stopień złożoności inwestycji.

Art. 442. § 1. Funkcje organów administracji inwestycyjnej i nadzoru budowlanego w

sprawach dotyczących zakładów górniczych pełnią organy administracji górniczej.

§ 2. Funkcje organów nadzoru budowlanego w sprawach dotyczących zabytków pełnią

organy ochrony zabytków.

Art. 443. § 1. Przy wydawaniu decyzji określonych w niniejszym dziale, w przypadku

braku księgi wieczystej lub zbioru dokumentów, dla określenia stanu prawnego

nieruchomości przyjmuje się inne dokumenty stwierdzające prawa do nieruchomości oraz

służące do jej oznaczenia dane z ewidencji gruntów i budynków.

§ 2. Ustalenia danych dotyczących osób, którym przysługują prawa rzeczowe do

nieruchomości, w tym ich adresów, dokonuje się według ewidencji gruntów i budynków.

Doręczenie na adres wskazany w ewidencji gruntów i budynków jest skuteczne. Powyższe

nie wyklucza możliwości przyjęcia danych dotyczących nieruchomości na podstawie innych

okoliczności.


w ewidencji gruntów i budynków pozwalających na ustalenie danych osobowych, w

szczególności adresu zamieszkania, właściciela lub zarządcy nieruchomości, zawiadomienia

dokonuje się w drodze obwieszczenia.

Art. 444. Nie wzywa się do uzupełnienia wniosków o dokumenty lub dane, jeżeli są one

powszechnie znane lub są w posiadaniu organu przed którym toczy się postępowanie albo ich

– 153 –

treść jest możliwa do ustalenia na podstawie danych lub dokumentów, które są w posiadaniu

organu w związku z innym postępowaniem toczącym się przed tym organem.

Art. 445. § 1. W przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego na

rozstrzygnięcie wydane w toku procesu inwestycyjnego sąd może uzależnić wstrzymanie

wykonania tego rozstrzygnięcia od złożenia przez skarżącego kaucji na zabezpieczenie

roszczeń inwestora z powodu wstrzymania wykonania rozstrzygnięcia.

§ 2. W przypadku uwzględnienia skargi w całości lub części kaucja podlega zwrotowi, a

w przypadku oddalenia skargi kaucję przeznacza się na zaspokojenie roszczeń inwestora. W

sprawach kaucji stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o

zabezpieczeniu roszczeń.

Art. 446. § 1. Nie stwierdza się nieważności zgody inwestycyjnej, jeżeli na jej

podstawie została zrealizowana inwestycja, a od uzyskania zgody na użytkowanie, a jeżeli nie

była ona wymagana - od dnia rozpoczęcia użytkowania, upłynęło 5 lat albo zgoda

inwestycyjna wywołała nieodwracalne skutki prawne.

§ 3. Przesłanką stwierdzenia nieważności zgody inwestycyjnej z powodu niezgodności z

lokalnym aktem planowania przestrzennego nie jest stwierdzenie nieważności tego aktu,

które nastąpiło po dniu jej udzielenia.

DZIAŁ VII.

Inwestycje celu publicznego

Rozdział 1.

Przepisy ogólne

Art. 447. Przepisy niniejszego działu stosuje się do lokalizacji, ustalenia

środowiskowych uwarunkowań, nabycia praw do nieruchomości oraz realizacji inwestycji

celu publicznego, a także do nabycia praw do nieruchomości niezbędnych do realizacji celów

publicznych, o których mowa w art. 20 § 2.

Art. 448. § 1. Inwestycje celu publicznego dzieli się na klasy.

§ 2. Inwestycjami celu publicznego klasy I (inwestycjami strategicznymi) są:

1) obiekt służący zapewnieniu obronności państwa, ochrony granicy państwowej lub

bezpieczeństwa publicznego,

2) droga publiczna kategorii krajowej i wojewódzkiej,

3) linia kolejowa,

– 154 –

4) metro

5) lotnisko użytku publicznego podlegające certyfikacji, o której mowa w przepisach

rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 z dnia 20 lutego

2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia

Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylającego dyrektywę Rady

91/670/EWG, rozporządzenie (WE) nr 1592/2002 i dyrektywę 2004/36/WE (Dz. U. UE

L 79 z 19.3.2008 r., str. 1-49 z późn. zm.6),

6) budowla przeciwpowodziowa,

7) port morski,

8) gazociąg wysokiego ciśnienia,

9) magazyn gazu,

10) sieć przesyłowa lub dystrybucyjna energii elektrycznej o napięciu 110 kV lub wyższym,

11) rurociąg przesyłowy dalekosiężny służący do przesyłania lub dystrybucji ropy naftowej

lub produktów naftowych;

12) elektrownia jądrowa;

13) inne niż wymienione w pkt 1-12 inwestycje stanowiące Projekty Wspólnego

Zainteresowania w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)

nr 247/2013 z dnia 17 kwietnia 2013 r. w sprawie wytycznych dotyczących

transeuropejskiej infrastruktury energetycznej, uchylającego decyzję nr 1364/2006/WE

oraz zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 713/2009, (WE) nr 714/2009 i (WE) nr

715/2009 (Dz. Urz. UE L 115 z 25.4.2013, str. 39-75).

§ 3. Inwestycjami celu publicznego klasy II są:

1) droga publiczna kategorii gminnej i powiatowej,

2) linia tramwajowa,

3) ciąg pieszy,

4) droga rowerowa,

5) gazociąg inny niż gazociąg wysokiego ciśnienia,

6) sieć dystrybucyjna energii elektrycznej o napięciu niższym niż 110 kV,

7) sieć wodociągowa,

8) sieć kanalizacyjna,

6 Zmiany wymienionego rozporządzenia ogłoszono w Dz. Urz. UE L z 2009 r. Nr 199 poz. 6 i Nr 309 poz. 51,

z 2011 r. Nr 49 poz. 54, z 2013 r. Nr 4 poz. 34 oraz z 2016 r. Nr 3 poz. 1.

– 155 –

9) sieć telekomunikacyjna,

10) inna liniowa inwestycja celu publicznego.

§ 4. Inwestycjami celu publicznego klasy III są inwestycje o nieliniowym charakterze,

inne niż wymienione w § 2.

Art. 449. Ocenę oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia stanowiącego inwestycję

celu publicznego przeprowadza się w ramach postępowania o wydanie decyzji

środowiskowo-lokalizacyjnej albo decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Art. 450. Lokalizacja inwestycji celu publicznego następuje zgodnie z planem

rozmieszczenia. Dla inwestycji celu publicznego I klasy rozmieszczenie jest obowiązkowe.

Art. 451. § 1. Lokalizacja inwestycji celu publicznego klasy I i II następuje w:

1) planie miejscowym albo

2) decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej, a jeżeli inwestycja ta nie wymaga ustalenia

środowiskowych uwarunkowań – w decyzji zintegrowanej.

§ 2. Lokalizacja inwestycji celu publicznego klasy III następuje w planie miejscowym.

Art. 452. § 1. Lokalizacji inwestycji celu publicznego na obszarach nieobjętych planem

miejscowym nie wymaga przekształcenie istniejącej inwestycji, w szczególności:

1) remont lub przebudowa tej inwestycji;

2) rozbudowa budynków służących inwestycji celu publicznego III klasy, nie będących

inwestycjami mogącymi znacząco oddziaływać na środowisko;

3) budowa obiektów budowlanych, takich jak wiata, garaż, budynek gospodarczy, obiekty

małej architektury

– chyba, że wymaga uzyskania decyzji środowiskowej, wywłaszczenia albo ustanowienia

publicznych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości.

§ 2. Lokalizacji nie wymagają inwestycje celu publicznego na obszarach zastrzeżonych.

§ 3. W przypadkach określonych w § 1 i 2 inwestor występuje o decyzję zintegrowaną

obejmującą zgodę inwestycyjną.

§ 4. W przypadku określonych w § 1, warunki realizacji inwestycji określa się zgodnie z

art. 272-282.

Art. 453. Udzielenie zgody inwestycyjnej dla inwestycji celu publicznego następuje w

decyzji zintegrowanej.

– 156 –

Art. 454. Nieuregulowany stan prawny nieruchomości nie stanowi przeszkody do

lokalizacji i realizacji inwestycji celu publicznego.

Rozdział 2.

Decyzja środowiskowo-lokalizacyjna

Art. 455. Do kwalifikacji inwestycji celu publicznego jako wymagającej

przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko stosuje się przepisy

art. 59 i 60 ustawy ocenowej.

Art. 456. Wniosek o wydanie decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej zawiera:

1) mapę przedstawiającą proponowany wariant lokalizacji inwestycji oraz wskazującą

przewidywany obszar, na który będzie oddziaływać inwestycja;

2) w przypadku inwestycji liniowych - analizę powiązania z innymi inwestycjami, w

szczególności z infrastrukturą techniczną i innymi inwestycjami liniowymi;

3) w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko -

raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a w przypadku gdy

wnioskodawca wystąpił o ustalenie zakresu raportu w trybie art. 69 ustawy ocenowej -

kartę informacyjną przedsięwzięcia;

4) w przypadku przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na

środowisko - kartę informacyjną przedsięwzięcia;

5) opinię urbanistyczną;

6) w odniesieniu do działek objętych wnioskiem - wskazanie ich według ewidencji

gruntów i budynków oraz księgi wieczystej, jeżeli jest prowadzona dla nieruchomości;

7) wykaz działek przewidzianych do prowadzenia prac przygotowawczych;

8) opinie, o których mowa w art. 457;

9) w przypadku dróg publicznych stanowiących część transeuropejskiej sieci drogowej -

wynik audytu bezpieczeństwa ruchu drogowego, o którym mowa w art. 24l ust. 1

ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych wraz z uzasadnieniem zarządcy

drogi, stanowiącym załącznik do wyniku tego audytu, w przypadku nieuwzględnienia

go przez zarządcę drogi.

Art. 457. § 1. Do wniosku o wydanie decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej załącza się

opinie:

1) organu ustanawiającego obszar zastrzeżony - w zakresie inwestycji przebiegających

przez ten obszar lub jego strefę ochronną;

– 157 –

2) Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego - w zakresie lotniska użytku publicznego, a w

przypadku innych inwestycji - także w zakresie zagospodarowania terenów lotniska,

powierzchni ograniczających przeszkody wyznaczonych dla lotniska oraz terenów

bezpośrednio przyległych do terenów lokalizacji lotniczych urządzeń naziemnych;3)

Prezesa Państwowej Agencji Atomistyki - w zakresie obiektów jądrowych;

4) ministra właściwego do spraw zdrowia - w odniesieniu do inwestycji na obszarach,


5) organu nadzoru górniczego - w zakresie inwestycji na terenach górniczych,

6) starosty - w zakresie inwestycji na terenach zagrożonych masowymi ruchami ziemi,

7) organu administracji geologicznej - w zakresie inwestycji na obszarach




8) organu administracji wodnej - w zakresie inwestycji na obszarach szczególnego

zagrożenia powodzią;

9) dyrektora parku narodowego - w odniesieniu do inwestycji na obszarach w granicach

parku narodowego i jego otuliny;

10) organu inspekcji ochrony środowiska - w zakresie zakładów o zwiększonym lub dużym

ryzyku występowania poważnej awarii oraz zagospodarowania terenów z nimi

sąsiadujących;

11) organu ochrony zabytków – w zakresie inwestycji na obszarach lub wobec obiektów


12) organu administracji morskiej - w zakresie inwestycji w pasie nadbrzeżnym oraz


13) wojewody - w zakresie inwestycji na obszarze Pomników Zagłady i ich obszarów

ochronnych;

14) wójtów, starostów oraz marszałków województw, na obszarze których zlokalizowana

ma być inwestycja;

15) inwestorów lub zarządców istniejących oraz planowanych inwestycji powiązanych z

planowaną inwestycją na etapie rozmieszczenia.

§ 2. Właściwy organ lub podmiot wydaje opinię na wniosek inwestora, w terminie nie

dłuższym niż 60 dni od dnia otrzymania wniosku, a w przypadku inwestycji celu publicznego

I klasy - w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku. Niewydanie opinii w tym terminie

– 158 –

traktuje się jako brak zastrzeżeń do wniosku. Przepisu art. 106 § 5 i 6 Kodeksu postępowania

administracyjnego nie stosuje się.

Art. 458. § 1. Opinię urbanistyczną sporządza osoba spełniającą wymagania, o których

mowa w art. 59.

§ 2. Opinia urbanistyczna ocenia wpływ inwestycji na lokalny porządek przestrzenny, w

szczególności omawiając zgodność inwestycji z lokalnymi aktami planowania

przestrzennego, wpływ realizacji inwestycji na istniejące oraz planowane zagospodarowanie

przestrzenne, w tym zakres niezbędnych zmian w lokalnych aktach planowania

przestrzennego w wyniku lokalizacji inwestycji w trybie określonym w art. 165.

Art. 459. § 1. Organ wydaje decyzję środowiskowo-lokalizacyjną po przeprowadzeniu

postępowania w przedmiocie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, biorąc

pod uwagę:

1) wyniki opiniowania, w tym o którym mowa w art. 77 ust. 1 ustawy ocenowej;

2) ustalenia zawarte w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko;

3) ustalenia opinii urbanistycznej;

4) wyniki postępowania z udziałem społeczeństwa;

5) wyniki postępowania w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko, jeżeli

zostało przeprowadzone;

6) zgodność z planem rozmieszczenia oraz planem miejscowym, z zastrzeżeniem art. 464.

§ 2. Organ wydaje decyzję środowiskowo-lokalizacyjną bez przeprowadzania

postępowania, o którym mowa w § 1, biorąc pod uwagę elementy określone w § 1 pkt 1, 3 i

6.

Art. 460. § 1. Decyzja środowiskowo-lokalizacyjna może, w zależności od wniosku

inwestora, obejmować całą inwestycję lub jej część, w szczególności odcinek obiektu

liniowego, obiekt budowlany lub zespół obiektów, mogące samodzielnie funkcjonować

zgodnie z funkcją.

§ 2. Decyzję środowiskowo-lokalizacyjną dołącza się do wniosku o wydanie decyzji

zintegrowanej. Złożenie wniosku następuje w terminie 6 lat od dnia, w którym decyzja

środowiskowo-lokalizacyjna stała się ostateczna, z zastrzeżeniem § 3.

§ 3. Złożenie wniosku może nastąpić w terminie 10 lat od dnia, w którym decyzja

środowiskowo-lokalizacyjna stała się ostateczna, o ile strona, która złożyła wniosek o

wydanie decyzji, lub podmiot, na który została przeniesiona ta decyzja, otrzymali, przed

– 159 –

upływem terminu, o którym mowa w § 2, od organu, który wydał decyzję, stanowisko, że

realizacja planowanego przedsięwzięcia przebiega etapowo oraz że aktualne są warunki

realizacji przedsięwzięcia określone w decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej lub

postanowieniu, o którym mowa w art. 90 ust. 1 ustawy ocenowej, jeżeli było wydane.

§ 4. Zajęcie stanowiska, o którym mowa w § 3, następuje w drodze postanowienia

uwzględniającego informacje na temat stanu środowiska i możliwości realizacji warunków

wynikających z decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej. Na postanowienie przysługuje

zażalenie.

Art. 461. § 1. W decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej wydanej po przeprowadzeniu

postępowania w przedmiocie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko organ w

szczególności:

1) dokonuje lokalizacji inwestycji;

2) określa:

a) warunki wykorzystywania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania

inwestycji, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych

wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia

uciążliwości dla terenów sąsiednich,

b) wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w

dokumentacji wymaganej do wydania decyzji zintegrowanej, w szczególności w

projekcie budowlanym,

c) wymogi w zakresie przeciwdziałania skutkom awarii przemysłowych, w

odniesieniu do przedsięwzięć zaliczanych do zakładów stwarzających zagrożenie

wystąpienia poważnych awarii w rozumieniu ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. -

Prawo ochrony środowiska,

d) wymogi w zakresie ograniczania transgranicznego oddziaływania na środowisko w

odniesieniu do przedsięwzięć, dla których przeprowadzono postępowanie w

sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko,

3) w przypadku gdy z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika

potrzeba:

a) wykonania kompensacji przyrodniczej - stwierdza konieczność wykonania tej

kompensacji,

b) zapobiegania, ograniczania oraz monitorowania oddziaływania przedsięwzięcia na

środowisko - nakłada obowiązek tych działań;

– 160 –

4) w przypadku, o którym mowa w art. 135 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. -

Prawo ochrony środowiska, stwierdza konieczność utworzenia obszaru ograniczonego

użytkowania;

5) przedstawia stanowisko w sprawie konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania

przedsięwzięcia na środowisko oraz postępowania w sprawie transgranicznego

oddziaływania na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji

zintegrowanej;

6) może wskazać działki konieczne do przeprowadzenia prac przygotowawczych,

polegających na wycince drzew i krzewów, przeprowadzenia badań i pomiarów oraz

kompensacji przyrodniczej na nieruchomościach stanowiących własność Skarbu

Państwa, zarządzanych przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe;

7) może nałożyć na wnioskodawcę obowiązek przedstawienia analizy porealizacyjnej,

określając jej zakres i termin przedstawienia;

8) określa niezbędny zakres dostosowania studium oraz planów miejscowych.

§ 2. Do stanowiska, o którym mowa w § 1 pkt 5, stosuje się odpowiednio przepis art. 77

ust. 5 ustawy ocenowej.

§ 3. W decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej wydanej bez przeprowadzenia

postępowania w przedmiocie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko organ w

szczególności zawiera ustalenia, o których mowa w § 1 pkt 1 i 6-8.

§ 4. Charakterystyka przedsięwzięcia stanowi załącznik do decyzji.

Art. 462. § 1. Decyzja środowiskowo-lokalizacyjna, w której wskazano działki

konieczne do przeprowadzenia prac przygotowawczych, stanowi podstawę do wykonania

prac polegających na wycince drzew i krzewów, przeprowadzenia badań archeologicznych

lub geologicznych, a także przeprowadzenia kompensacji przyrodniczej na nieruchomościach

stanowiących własność Skarbu Państwa, zarządzanych przez Państwowe Gospodarstwo

Leśne Lasy Państwowe.

§ 2. W przypadku określonym w § 1, decyzja środowiskowo-lokalizacyjna uprawnia do

nieodpłatnego wejścia na teren, na którym zlokalizowana jest inwestycja, celem wykonania

tych prac.

§ 3. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe jest obowiązane do dokonania,

wycinki drzew i krzewów oraz ich uprzątnięcia w terminie ustalonym w odrębnym

porozumieniu między Państwowym Gospodarstwem Leśnym Lasy Państwowe a inwestorem.

– 161 –

Inwestor może rozpocząć negocjacje warunków porozumienia przed wydaniem decyzji

środowiskowo-lokalizacyjnej.

§ 4. Porozumienie, o którym mowa w § 3, Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy

Państwowe obowiązane jest zawrzeć w terminie 60 dni od dnia przedstawienia przez

inwestora proponowanych warunków porozumienia. Zawarcie porozumienia dopuszczalne

jest przed wydaniem decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej.

§ 5. W przypadku inwestycji celu publicznego I klasy dokonanie wycinki drzew i

krzewów oraz ich uprzątnięcia wraz z karpiną przez Lasy Państwowe następuje nieodpłatnie,

przy czym drewno pozyskane z wycinki drzew i krzewów staje się nieodpłatnie własnością

Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe.

Art. 463. § 1. Z dniem, w którym decyzja środowiskowo-lokalizacyjna stała się

ostateczna, w odniesieniu do nieruchomości znajdujących się w liniach rozgraniczających

teren inwestycji:

1) w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki

samorządu terytorialnego - nie mogą być one przedmiotem obrotu w rozumieniu

przepisów o gospodarce nieruchomościami, pod rygorem nieważności czynności

prawnej;

2) nie wydaje się decyzji środowiskowo-lokalizacyjnych oraz decyzji zintegrowanych dla

innych inwestycji, za wyjątkiem inwestycji powiązanych, dla których warunki

powiązania ustalono na etapie rozmieszczenia;

3) nie realizuje się inwestycji, za wyjątkiem:

a) inwestycji powiązanych, dla których warunki powiązania ustalono na etapie

rozmieszczenia;

b) liniowych inwestycji celu publicznego;

c) inwestycji, o których mowa w art. 160;

4) w przypadku obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej – nie wydaje się pozwoleń

na wznoszenie i wykorzystywanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich

obszarach morskich, a także układanie podmorskich kabli i rurociągów na morskich

wodach wewnętrznych i morzu terytorialnym, za wyjątkiem inwestycji powiązanych,

dla których warunki powiązania ustalono na etapie rozmieszczenia.

§ 2. Ograniczenia, o których mowa w § 1, obowiązują w okresie ważności decyzji

środowiskowo-lokalizacyjnej, przy czym zakaz realizacji inwestycji, o którym mowa w § 1

pkt 3 - w okresie 5 lat w przypadku inwestycji celu publicznego I klasy albo w okresie 3 lat w

– 162 –

przypadku pozostałych inwestycji, chyba że decyzja środowiskowo-lokalizacyjna zostanie

wcześniej wyeliminowana z obrotu prawnego.

§ 3. Organ niezwłocznie składa wniosek do właściwego sądu o ujawnienie w księdze

wieczystej uostatecznienia decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej, a jeżeli nieruchomość nie

ma założonej księgi wieczystej - o złożenie do istniejącego zbioru dokumentów

zawiadomienia o uostatecznieniu decyzji.

§ 4. W przypadku zbycia własności lub prawa użytkowania wieczystego nieruchomości

co do której złożono wniosek o wydanie decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej albo wydano tę

decyzję , notariusz jest obowiązany do zgłoszenia właściwemu organowi imienia i nazwiska

oraz adresu zamieszkania lub nazwy i siedziby nowego właściciela lub użytkownika

wieczystego. Brak dokonania powyższego zgłoszenia i prowadzenie postępowania bez

udziału nowego właściciela lub użytkownika wieczystego nie stanowi podstawy do

wznowienia postępowania w przedmiocie decyzji zintegrowanej.

§ 5. W przypadku ustanowienia użytkowania wieczystego na nieruchomości § 4 stosuje

się odpowiednio.

Art. 464. § 1. Na wniosek inwestora lokalizacja inwestycji celu publicznego klasy I i II

w decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej następuje wbrew ustaleniom planu miejscowego, z

wyłączeniem inwestycji realizowanych przez gminę lub jej jednostkę organizacyjną. W takim

przypadku po uostatecznieniu się decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej przeprowadza się

postępowanie, o którym mowa w art. 165.

§ 2. Decyzja środowiskowo-lokalizacyjna wiąże organy gminy przy sporządzaniu albo

zmianie studium oraz planów miejscowych.

§ 3. Ostateczną decyzję środowiskowo-lokalizacyjną doręcza się wójtowi.

Art. 465. § 1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio w przypadku

zmiany decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej. Przepis art. 155 Kodeksu postępowania

administracyjnego stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem, że zgodę wyraża wyłącznie

strona, która złożyła wniosek o wydanie decyzji, lub podmiot, na którego została przeniesiona

decyzja.

§ 2. Nie wymaga zmiany decyzji zintegrowanej zmiana decyzji środowiskowo-

lokalizacyjnej:

1) polegająca na zmianie inwestora;

2) nie zmieniająca uwarunkowań środowiskowych określonych w decyzji.

– 163 –

Art. 466. W zakresie nieuregulowanym przepisami niniejszego oddziału, do spraw

dotyczących przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz

wydania decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej stosuje się przepisy art. 62-70, art. 77-79, art.

81 i art. 83-85 ustawy ocenowej.

Rozdział 3.

Decyzja zintegrowana

Art. 467. Decyzja zintegrowana:

1) dokonuje podziału nieruchomości;

2) dokonuje wywłaszczenia polegającego na pozbawieniu praw do nieruchomości lub

ograniczeniu korzystania z nieruchomości;

3) nakłada obowiązek wypłaty odszkodowania za nabycie praw rzeczowych do

nieruchomości i określa jego wysokość, chyba że ustalenia te zawierać będzie odrębna

decyzja;

4) stanowi tytuł prawny do dysponowania terenem na cele inwestycyjne;

5) udziela zgody inwestycyjnej.

Art. 468. Organ wydający decyzję zintegrowaną jest związany ustaleniami:

1) planu miejscowego - poza przypadkiem określonym w art. 464;

2) decyzji środowiskowo-lokalizacyjnej;

3) decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Art. 469. Do wniosku o wydanie decyzji zintegrowanej załącza się:

1) decyzję określającą środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia;

2) mapę przedstawiającą linie rozgraniczające inwestycji, z zaznaczeniem terenu

niezbędnego dla obiektów budowlanych, oraz istniejące uzbrojenie terenu - opracowaną

z wykorzystaniem mapy do celów projektowych;

3) projekt podziału nieruchomości;

4) oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania terenem na cele inwestycyjne, w

zakresie w jakim decyzja nie przenosi lub nie ustanawia praw do nieruchomości;

5) wykaz nieruchomości pokrytych wodami płynącymi, stanowiących tereny linii

kolejowych lub dróg publicznych, na których ma zostać zrealizowana inwestycja;

6) w odniesieniu do nieruchomości, które podlegają wywłaszczeniu, wskazanie:

a) nieruchomości lub ich części, według ewidencji gruntów i budynków oraz księgi

wieczystej, jeżeli jest prowadzona dla nieruchomości;

– 164 –

b) sposobu ograniczenia w przypadku nieruchomości lub ich części wobec których

ustanawia się ograniczenia w sposobie korzystania z nieruchomości;

c) dotychczasowego sposób korzystania z nieruchomości i stanu jej

zagospodarowania;

d) informację o przebiegu negocjacji.

7) projekt budowlany;

8) wypisy z rejestru gruntów dla terenu objętego wnioskiem;

9) w przypadku dróg publicznych stanowiących część transeuropejskiej sieci drogowej -

wynik audytu bezpieczeństwa ruchu drogowego, o którym mowa w art. 24l ust. 1

ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych wraz z uzasadnieniem zarządcy

drogi, stanowiącym załącznik do wyniku tego audytu, w przypadku nieuwzględnienia

go przez zarządcę drogi.

Art. 470. § 1. Organ uzgadnia projekt decyzji zintegrowanej z:

1) organem administracji morskiej - w zakresie inwestycji w pasie nadbrzeżnym oraz


2) zarządcą drogi – w zakresie inwestycji realizowanej w pasie drogowym, wymagającej

zajęcia pasa drogowego, powodującej ograniczenia w sposobie zagospodarowania pasa

drogowego lub oddziałującej na funkcjonowanie drogi publicznej;

3) zarządcą obszaru kolejowego - w zakresie inwestycji wymagających wywłaszczenia lub

ustanowienia publicznych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości wchodzących w

skład obszaru kolejowego;

4) zarządcą infrastruktury kolejowej - w zakresie inwestycji, których realizacja lub

użytkowanie oddziałuje na funkcjonowanie linii kolejowej;

5) organem administracji wodnej – w zakresie inwestycji wymagającej pozwolenia wodno-

prawnego;

6) dyrektorem parku narodowego - inwestycji realizowanych na obszarze parku

narodowego i jego otuliny;

7) regionalnym dyrektorem ochrony środowiska - w zakresie inwestycji realizowanych na

obszarze pozostałych form ochrony przyrody;

8) organem inspekcji ochrony środowiska - w zakresie zakładów o zwiększonym lub

dużym ryzyku występowania poważnej awarii oraz zagospodarowania terenów z nimi

sąsiadujących;

– 165 –

9) organem ochrony zabytków – w zakresie inwestycji na obszarach lub wobec obiektów


10) wojewodą - w zakresie inwestycji na obszarze Pomników Zagłady i ich obszarów

ochronnych.

§ 2. Uzgodnienia, o których mowa w § 1, zastępują rozstrzygnięcia organów:

1) pozwolenie wodnoprawne;

2) uzgodnienie zarządcy drogi, o którym mowa w art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca

1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1440);

3) zgodę zarządcy drogi, o której mowa w art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o

drogach publicznych;

4) zezwolenie zarządcy drogi, o którym mowa w art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca

1985 r. o drogach publicznych;

5) zgodę zarządcy drogi, o której mowa w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o

drogach publicznych;

6) zezwolenia ministra właściwego do spraw środowiska oraz Regionalnego Dyrektora

Ochrony Przyrody, o których mowa w art. 15 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004

r. o ochronie przyrody;

7) zezwolenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, o którym mowa w art. 34

ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;

8) uzgodnienie, o którym mowa w art. 45 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o

ochronie przyrody;

9) zezwolenie na usunięcie drzewa lub krzewu, o którym mowa w art. 83 ustawy z dnia 16

kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;

10) brak sprzeciwu wobec zgłoszenia, o którym mowa w art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 16

kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody;

11) pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków albo dyrektora urzędu morskiego, o

którym mowa w art. 36 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad

zabytkami (Dz. U. z 2014 r. poz. 1446, z 2015 r. poz. 397, 774 i 1505 oraz z 2016 r. poz.

1330);

12) zgodę wojewody, o której mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie

terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady (Dz. U. z 2015 r. poz. 2120);

13) opinię, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów

byłych hitlerowskich obozów zagłady.

– 166 –

§ 3. Uzgodnień, o których mowa w § 2, dokonuje się w terminie nie dłuższym niż 14 dni

od dnia otrzymania wniosku, w przypadku inwestycji celu publicznego I klasy albo 30 dni - w

przypadku pozostałych inwestycji. Niedokonanie uzgodnienia lub niezajęcie stanowiska o

braku uzgodnienia w tym terminie traktuje się jako brak zastrzeżeń do wniosku.

Art. 471. § 1. Z dniem zawiadomienia o wszczęciu postępowania w przedmiocie

wydania decyzji zintegrowanej, do dnia w którym decyzja ta stała się ostateczna, w

odniesieniu do nieruchomości znajdujących się w liniach rozgraniczających teren inwestycji

stosuje się ograniczenia określone w art. 463.

§ 2. W przypadku, gdy postępowanie w przedmiocie decyzji zintegrowanej zakończyło

się w sposób inny niż wydanie tej decyzji wobec nieruchomości objętej wnioskiem, organ jest

obowiązany wystąpić niezwłocznie o wykreślenie z księgi wieczystej wpisu o wszczęciu

postępowania w przedmiocie wydania decyzji zintegrowanej albo złożyć odpowiednie

zawiadomienie do zbioru dokumentów.

Art. 472. Decyzja zintegrowana może, w zależności od wniosku inwestora, obejmować

całą inwestycję lub jej część, w szczególności odcinek obiektu liniowego, obiekt budowlany

lub zespół obiektów.

Art. 473. Decyzja zintegrowana, w odniesieniu do terenu inwestycji położonego w

liniach rozgraniczających, zawiera w szczególności:

1) zatwierdzenie podziału nieruchomości;

2) w odniesieniu do nieruchomości podlegających wywłaszczeniu oraz podlegających

ustanowieniu publicznych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości:

a) oznaczenie tych nieruchomości lub ich części, według ewidencji gruntów i

budynków,

b) określenie praw podlegających wywłaszczeniu lub ograniczeń podlegających

ustanowieniu,

c) określenie terminu wydania tych nieruchomości lub opróżnienia lokali oraz innych

pomieszczeń,

d) ustanowienie niezbędnych służebności oraz ustalenie obowiązku budowy i

utrzymania odpowiednich urządzeń,

e) ustalenie wysokości odszkodowania, jeżeli nie jest przyznawane odrębną decyzją;

3) zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie zgody inwestycyjnej;

4) warunki techniczne realizacji inwestycji;

– 167 –

5) wykaz nieruchomości pokrytych wodami płynącymi, stanowiących tereny linii

kolejowych lub dróg publicznych, na których ma zostać zrealizowana inwestycja;

6) ustalenia dotyczące:

a) lokalizacji sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń w polskich obszarach morskich

oraz podmorskich kabli i rurociągów za pomocą współrzędnych geograficznych,

b) określenia szczególnych warunków zabezpieczenia terenu budowy i prowadzenia

robót budowlanych,

c) określenia obowiązku budowy i czasu użytkowania tymczasowych obiektów

budowlanych, w tym dróg i obiektów inżynieryjnych, niezbędnych na czas

wykonywania robót budowlanych,

d) określenia obowiązku i terminów rozbiórki istniejących obiektów budowlanych

nieprzewidzianych do dalszego użytkowania oraz tymczasowych obiektów

budowlanych,

e) określenia szczegółowych wymagań dotyczących nadzoru na budowie,

f) obowiązku budowy lub przebudowy sieci komunikacyjnych, infrastruktury

technicznej, przyłączy, urządzeń wodnych, urządzeń melioracji wodnych

szczegółowych lub zjazdów,

g) określenia ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości dla realizacji obowiązków, o

których mowa w lit. a, c, d, f,

h) zezwolenia na wykonanie obowiązków, o których mowa w lit. a, c, d f,

i) potwierdzenia, że projekt budowlany jest zgodny z warunkami określonymi w

decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania przedsięwzięcia oraz w

postanowieniu właściwego organu ochrony środowiska w sprawie uzgodnienia

warunków realizacji przedsięwzięcia na etapie ponownej oceny oddziaływania na

środowisko,

j) wskazania, że przeprowadzone zostało postępowanie z udziałem społeczeństwa na

etapie ponownej oceny oddziaływania na środowisko.

Art. 474. § 1. Linie rozgraniczające teren inwestycji stanowią linie podziału

nieruchomości. Podziału nieruchomości nie przeprowadza dla publicznych ograniczeń w

korzystaniu z nieruchomości.

§ 2. W przypadku budowy lub przebudowy dróg w ramach realizacji inwestycji,

wniosek o wydanie decyzji zintegrowanej zawiera projekt zmiany kategorii dróg publicznych

zapewniający spójność sieci dróg poszczególnych kategorii.

– 168 –

§ 3. Mapy zawierające projekty podziału nieruchomości, dołączane do wniosku o

wydanie decyzji zintegrowanej, w przypadku budowy lub przebudowy dróg publicznych

różnej kategorii i klasy uwzględniają granice pasów drogowych tych dróg, z oznaczeniem ich

kategorii i klas.

§ 4. Przepis § 3 stosuje się również do budowy lub przebudowy dróg realizowanych w

ramach inwestycji innej niż inwestycja drogowa.

Art. 475. Termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali oraz innych

pomieszczeń określony w decyzji zintegrowanej, nie może być krótszy niż:

1) 90 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna - dla inwestycji celu publicznego

klasy I;

2) 120 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna - dla pozostałych inwestycji celu

publicznego.

Art. 476. W przypadku, gdy w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji

zintegrowanej przeprowadzana jest ponowna ocena oddziaływania na środowisko, przepisy

art. 67, 88-95 ustawy ocenowej stosuje się odpowiednio.

Art. 477. Do postępowania w sprawie decyzji zintegrowanej w zakresie zatwierdzenia

projektu urbanistyczno-architektonicznego oraz udzielenia zgody inwestycyjnej stosuje się

odpowiednio przepisy dotyczące zgody inwestycyjnej.

Art. 478. § 1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio w przypadku

zmiany decyzji zintegrowanej. Przepis art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego

stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem, że zgodę wyraża wyłącznie strona, która złożyła

wniosek o wydanie decyzji, lub podmiot, na którego została przeniesiona decyzja.

§ 2. Nieistotne odstąpienie, o którym mowa w art. 408, nie wymaga zmiany decyzji

zintegrowanej.

Oddział 1.

Decyzja zintegrowana dokonująca lokalizacji inwestycji

Art. 479. W przypadku, gdy lokalizacja inwestycji nie nastąpiła w decyzji

środowiskowo-lokalizacyjnej albo w planie miejscowym, decyzja zintegrowana może, poza

rozstrzygnięciami określonymi w art. 473, dokonywać lokalizacji inwestycji.

– 169 –

Art. 480. W przypadku, gdy decyzja zintegrowana dokonuje lokalizacji inwestycji:

1) wniosek o wydanie tej decyzji zawiera ponadto elementy, o których mowa w art. 456 §

1 pkt 1, 2, 5-8;

2) przepisy art. 457-459, art. 462 i 464 stosuje się odpowiednio.

Oddział 2.

Decyzja zintegrowana dla celów publicznych nie stanowiących inwestycji

Art. 481. Dla realizacji celów publicznych, o których mowa w art. 20 § 2 decyzja

zintegrowana dokonuje podziału nieruchomości oraz zawiera rozstrzygnięcia w przedmiocie

nabycia praw do nieruchomości.

Oddział 3.

Wykonanie decyzji zintegrowanej

Art. 482. Organ nadaje decyzji zintegrowanej rygor natychmiastowej wykonalności na

wniosek inwestora uzasadniony istotnym interesem społeczno-gospodarczym.

Art. 483. Nadanie decyzji zintegrowanej rygoru natychmiastowej wykonalności:

1) zobowiązuje do wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali oraz innych

pomieszczeń;

2) uprawnia inwestora do objęcia nieruchomości w faktyczne posiadanie oraz do

wykonania prac przygotowawczych i robót budowlanych.

Art. 484. Nieruchomości objęte w decyzji zintegrowanej obowiązkiem wydania lub

opróżnienia lokali oraz innych pomieszczeń mogą być użytkowane nieodpłatnie przez

dotychczasowych właścicieli lub użytkowników wieczystych do upływu terminu ich wydania

lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń.

Art. 485. § 1. W przypadku, gdy wobec nieruchomości zabudowanej budynkiem

mieszkalnym lub budynkiem, w którym został wyodrębniony przynajmniej jeden lokal

mieszkalny, decyzja zintegrowana, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności,

zobowiązuje do wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali oraz innych pomieszczeń,

inwestor zobowiązany jest w terminie faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie do

wskazania lokalu zamiennego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o

ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

– 170 –

§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli wydanie nieruchomości lub opróżnienie lokali

oraz innych pomieszczeń następuje po upływie terminu, o którym mowa w art. 456.

§ 3. Osoba, której wskazano lokal zamienny, jest obowiązana do opróżnienia lokalu

najpóźniej w dniu upływu terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali oraz innych

pomieszczeń.

Art. 486. § 1. Decyzja zintegrowana uprawnia do zajęcia na czas realizacji i

użytkowania inwestycji:

1) pasa drogowego;

2) obszaru kolejowego;

3) terenów wód płynących.

§ 2. Zajęcie pasa drogowego oraz terenów wód płynących jest nieodpłatne dla

inwestycji celu publicznego I klasy.

§ 3. Inwestor, niezwłocznie przed planowanym zajęciem obszarów, o którym mowa w §

1, uzgadnia w drodze porozumienia z zarządcą drogi, zarządcą infrastruktury kolejowej lub z

organem zarządzającym terenami wód płynących, zakres, termin i warunki zajęcia tego

terenu.

Rozdział 4.

Nabywanie praw do nieruchomości

Art. 487. Przeznaczenie nieruchomości na cel publiczny w planie miejscowym lub

decyzji dokonującej lokalizacji inwestycji uprawnia inwestora do nabycia prawa własności

lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości albo ustanowienia na nieruchomości

ograniczonego prawa rzeczowego w drodze umowy lub do umownej zamiany nieruchomości,

po przeprowadzeniu negocjacji.

Art. 488. Jeżeli inwestor nie nabył praw do nieruchomości w drodze umowy, nabycie

praw do nieruchomości w celu realizacji i użytkowania inwestycji celu publicznego następuje

w decyzji zintegrowanej.

Art. 489. § 1. Wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu za

odszkodowaniem, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub

innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

§ 2. W odniesieniu do nieruchomości nie wymagających wywłaszczenia ustanawia się

publiczne ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości.

– 171 –

§ 3. Wywłaszczeniu oraz ustanowieniu ograniczeń, o których mowa w § 2, podlegają

nieruchomości przeznaczone na cel publiczny w planie miejscowym lub decyzji dokonującej

lokalizacji inwestycji.

Art. 490. Ilekroć w niniejszym rozdziale mowa jest o właścicielu nieruchomości, należy

przez to rozumieć również osoby dysponujące innymi niż własność prawami rzeczowymi do

nieruchomości.

Oddział 1.

Umowne nabycie praw. Negocjacje

Art. 491. § 1. W przypadku inwestycji celu publicznego III klasy oraz celów

publicznych nie związanych z realizacją inwestycji, przed złożeniem wniosku o wydanie

decyzji zintegrowanej podmiot realizujący cel publiczny przeprowadza z właścicielem

nieruchomości negocjacje dotyczące nabycia nieruchomości albo jej części na rzecz Skarbu

Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego.

§ 2. W toku negocjacji zaproponowana może zostać nieruchomość zamienna.

§ 3. W przypadku nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym o zamiarze

przeprowadzenia negocjacji ogłasza się, na wniosek podmiotu realizującego cel publiczny, w

Rejestrze urbanistyczno-budowlanym oraz w Biuletynie Informacji Publicznej gminy oraz

wojewody. Niezgłoszenie się w terminie 2 miesięcy od dnia publikacji ogłoszenia osób

uprawnionych do prowadzenia negocjacji, uprawnia do pominięcia negocjacji.

§ 4. Jeżeli w terminie 2 miesięcy od dnia rozpoczęcia negocjacji nie udało się zawrzeć

umowy dotyczącej nieruchomości, negocjacje podlegają zakończeniu.

§ 5. W przypadku, gdy podmiot realizujący cel publiczny nie jest uprawniony do

nabycia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego,

negocjacje przeprowadza organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego albo

wojewoda, właściwi ze względu na charakter inwestycji.

Art. 492. § 1. Nieruchomości przeznaczone w planie miejscowym na cel publiczny

wymagający nabycia prawa własności podlegają podziałowi oraz wykupowi na wniosek

właściciela, użytkownika wieczystego nieruchomości albo inwestora, na rzecz Skarbu

Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego.

§ 2. Obowiązanym do wykupu jest inwestor, a jeżeli nie jest możliwe jego określenie

albo nie jest on uprawniony do nabycia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa albo

– 172 –

jednostki samorządu terytorialnego - organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego

albo wojewoda, właściwi ze względu na charakter inwestycji.

§ 3. Podmiot obowiązany do wykupu nieruchomości, w terminie 60 dni od dnia

doręczenia żądania wykupu, przedstawia warunki, na których wykup może nastąpić.

§ 4. Spory w sprawach, o których mowa w § 1-3, rozstrzyga sąd cywilny.

Oddział 2.

Wywłaszczenie

Art. 493. § 1. Nieruchomość może być wywłaszczona tylko na rzecz Skarbu Państwa

albo na rzecz jednostki samorządu terytorialnego.

§ 2. Nieruchomość stanowiąca własność Skarbu Państwa nie może być wywłaszczona.

Nie dotyczy to wywłaszczenia prawa użytkowania wieczystego oraz ograniczonych praw

rzeczowych obciążających nieruchomość.

Art. 494. § 1.Wywłaszczeniem może być objęta cała nieruchomość albo jej część.

§ 2. Jeżeli wywłaszczeniem jest objęta część nieruchomości, a pozostała część nie

nadaje się do prawidłowego wykorzystywania na dotychczasowe cele, na żądanie właściciela

lub użytkownika wieczystego nieruchomości nabywa się tę część w drodze umowy na rzecz

Skarbu Państwa lub na rzecz jednostki samorządu terytorialnego, w zależności od tego, na

czyją rzecz następuje wywłaszczenie.

Art. 495. Jeżeli w wyniku realizacji inwestycji, w odniesieniu do nieruchomości

sąsiednich inwestycja powoduje niemożność lub istotnie utrudnia możliwość faktycznego

korzystania z nich w sposób dotychczasowy lub zgodny z przeznaczeniem, w decyzji

zintegrowanej ustanawia się niezbędne służebności oraz ustala obowiązek budowy i

utrzymania odpowiednich urządzeń zapobiegających tym zdarzeniom lub okolicznościom.

Obowiązek budowy i utrzymania odpowiednich urządzeń ciąży na inwestorze.

Art. 496. § 1. Prawo własności nieruchomości przechodzi na rzecz Skarbu Państwa lub

jednostki samorządu terytorialnego z dniem, w którym decyzja zintegrowana stała się

ostateczna.

§ 2. Prawo użytkowania wieczystego nieruchomości wygasa z dniem, w którym decyzja

zintegrowana stała się ostateczna.

– 173 –

§ 3. Ograniczone prawa rzeczowe ustanowione na nieruchomości przechodzącej na

własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego wygasają z dniem, w

którym decyzja zintegrowana stała się ostateczna.

Art. 497. Trwały zarząd nieruchomości oraz zarząd gruntów sprawowany przez

Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe wygasają z dniem, w którym decyzja

zintegrowana stała się ostateczna.

Art. 498. § 1. Umowy dzierżawy, najmu oraz użyczenia dotyczące nieruchomości

przechodzącej na własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, mogą

być przez inwestora wypowiedziane:

1) ze skutkiem natychmiastowym - w przypadku inwestycji celu publicznego I klasy;

2) z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącego 3 miesiące - w przypadku

pozostałych inwestycji.

§ 2. Za straty poniesione na skutek wypowiedzenia umowy przysługuje od inwestora

odszkodowanie.

Art. 499. § 1. Państwowa albo samorządowa jednostka organizacyjna realizująca

inwestycję celu publicznego otrzymuje z mocy prawa, nieodpłatnie, w trwały zarząd

nieruchomości przeznaczone pod inwestycję, nabyte albo stanowiące własność Skarbu

Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego - z dniem, w którym decyzja zintegrowana

stała się ostateczna, z zastrzeżeniem § 2.

§ 2. Jeżeli na nieruchomościach, o których mowa w § 1, ustanowiony był trwały zarząd

lub były one przedmiotem umowy dzierżawy, najmu albo użyczenia, ustanowienie trwałego

zarządu na rzecz podmiotów określonych w § 1 następuje z mocy prawa z dniem wygaśnięcia

trwałego zarządu lub umowy dzierżawy, najmu albo użyczenia.

§ 3. Przepis § 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w ramach inwestycji, w

tym inwestycji nie drogowej, następuje budowa lub przebudowa dróg publicznych. W takim

przypadku z dniem, w którym decyzja zintegrowana stała się ostateczna własność

nieruchomości położonych w pasach drogowych tych dróg przechodzi z mocy prawa na

Skarb Państwa albo jednostkę samorządu terytorialnego - właściwych z uwagi na kategorię

drogi.

§ 4. Zarządcy drogi są zwolnieni z opłat rocznych z tytułu trwałego zarządu za

nieruchomości, także w przypadku odpłatnego udostępnienia tych nieruchomości

– 174 –

koncesjonariuszom lub innym podmiotom realizującym zadania w zakresie inwestycji

drogowych, w tym prac budowlanych i utrzymaniowych.

§ 5. Przepisy § 1-4, w przypadku gdy inwestorem jest organ, stosuje się do urzędu

obsługującego ten organ.

Art. 500. § 1. Inwestorzy nie będący organami albo państwowymi lub samorządowymi

jednostkami organizacyjnymi nabywają z mocy prawa, nieodpłatnie, z dniem w którym

decyzja zintegrowana stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości

gruntowych przeznaczonych pod inwestycję oraz prawo własności budynków, innych

urządzeń trwale związanych z gruntem oraz lokali znajdujących się na tych

nieruchomościach.

§ 2. Nie pobiera się pierwszej opłaty i opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego.

§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do nieruchomości będących w dniu wydania

decyzji zintegrowanej przedmiotem własności albo użytkowania wieczystego Polskich Kolei

Państwowych S.A. albo PKP Polskich Linii Kolejowych S.A.

§ 4. Przepisy § 1 i 2 stosuje się do Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej w przypadku,

gdy jest ona inwestorem inwestycji w zakresie urządzeń i obiektów do obsługi ruchu

lotniczego.

Art. 501. § 1. W przypadku lotnisk użytku publicznego Skarb Państwa zawiera z

zakładającym lotnisko albo zarządzającym lotniskiem, niebędącym jednostką sektora

finansów publicznych, umowę dzierżawy na okres nie krótszy niż 30 lat, której przedmiotem

są nieruchomości objęte decyzją zintegrowaną, podlegające wywłaszczeniu.

§ 2. Czynsz dzierżawny ustala się w wysokości nie odbiegającej od stawek typowych

dla danego rodzaju działalności na obszarze danego województwa.

§ 3. Wykorzystywanie przez dzierżawcę nieruchomości objętej umową na cele inne niż

lotnisko użytku publicznego stanowi podstawę jej niezwłocznego wypowiedzenia.

Art. 502. § 1. Jeżeli cel publiczny został zrealizowany, a postępowanie

wywłaszczeniowe nie zostało zakończone wydaniem ostatecznej decyzji zintegrowanej,

orzeka się o nabyciu praw do nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa albo właściwej

jednostki samorządu terytorialnego za odszkodowaniem.

§ 2. Do decyzji orzekającej o nabyciu praw do nieruchomości, o której mowa w § 1,

stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące decyzji zintegrowanej.

– 175 –

§ 3. Przed wszczęciem postępowania wyznacza się dwumiesięczny termin do zawarcia

umowy w przedmiocie nabycia praw, o których mowa w § 1.

Art. 503. Ostateczna decyzja zintegrowana stanowi podstawę dokonania wpisu w

księdze wieczystej i ewidencji gruntów i budynków, ujawniającego zmiany w zakresie praw

rzeczowych. Z wnioskiem o wpis występuje inwestor.

Oddział 3.

Ustanowienie publicznych ograniczeń sposobu korzystania z nieruchomości

Art. 504. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do ustanawiania ograniczeń na

nieruchomościach położonych w pasie drogowym drogi publicznej, dla których podstawą jest

zezwolenie na zajęcie pasa drogowego udzielane na podstawie przepisów ustawy z dnia 21

marca 1985 r. o drogach publicznych.

Art. 505. § 1. Publiczne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości następuje w

zakresie pozwalającym na:

1) zakładanie i przeprowadzenie na nieruchomości: obiektów i urządzeń służących do

przesyłania lub dystrybucji cieczy, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń

telekomunikacji i sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub

nadziemnych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i

urządzeń;

2) wykonanie czynności związanych z konserwacją, remontami oraz usuwaniem awarii

ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji

płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz urządzeń łączności publicznej i

sygnalizacji, a także innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych obiektów i

urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń a także usuwaniem z

gruntu tych obiektów;

3) poszukiwanie, rozpoznawanie, wydobywanie kopalin objętych własnością górniczą;

4) zakładanie na obiektach budowlanych elementów trakcji, znaków i sygnałów

drogowych lub innych urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego, urządzeń służących

do zapewnienia bezpieczeństwa publicznego, a także urządzeń niezbędnych do

korzystania z nich;

5) urządzanie i utrzymywanie ogólnodostępnego ciągu pieszego, przebiegającego przez

prześwity lub podcienia, w obrysie obiektu budowlanego;

6) realizację inwestycji znajdujących się pod powierzchnią gruntu.

– 176 –

§ 2. Właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości jest obowiązany udostępnić

nieruchomość w celu wykonania czynności związanych z konserwacją oraz usuwaniem

awarii ciągów, przewodów i urządzeń, o których mowa w § 1 pkt 1, 4 i 6. Obowiązek

udostępnienia nieruchomości podlega egzekucji administracyjnej.

Art. 506. Publiczne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, o którym mowa

w art. 505 § 1 pkt 5 możliwe jest wyłącznie na podstawie lokalizacji inwestycji dokonanej w

planie miejscowym.

Art. 507. Publiczne ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, o którym mowa

w art. 505 § 1:

1) pkt 2 - ustanawia się na okres nie przekraczający sześciu miesięcy od dnia, w którym

decyzja ustanawiająca ograniczenie stała się wykonalna;

2) pkt 3 - ustanawia się na okres nie dłuższy niż okres obowiązywania koncesji.

Art. 508. § 1. Na inwestorze, na rzecz którego ograniczono sposób korzystania z

nieruchomości w związku z realizacją inwestycji ciąży obowiązek przywrócenia

nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po jej realizacji albo rozbiórce. Przepis

stosuje się odpowiednio w przypadku określonym w art. 505 § 2.

§ 2. Jeżeli w wyniku realizacji inwestycji właściciel albo użytkownik wieczysty nie

może dalej faktycznie korzystać z nieruchomości w sposób dotychczasowy albo zgodny z

przeznaczeniem, właściciel lub użytkownik wieczysty może żądać, aby inwestor nabył od

niego własność albo użytkowanie wieczyste nieruchomości.

Art. 509. § 1. W przypadku siły wyższej lub nagłej potrzeby zapobieżenia powstaniu

znacznej szkody, z zastrzeżeniem § 6, udziela się zezwolenia na czasowe zajęcie

nieruchomości na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, licząc od dnia zajęcia nieruchomości.

§ 2.W przypadku postępowania prowadzonego na wniosek, wydanie decyzji następuje

niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni, licząc od dnia złożenia wniosku.

Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

§ 3. Po upływie okresu, na który nastąpiło zajęcie nieruchomości, podmiot, który zajął

nieruchomość, jest obowiązany doprowadzić nieruchomość do stanu poprzedniego.

§ 4.Za udostępnienie nieruchomości oraz szkody powstałe w wyniku zajęcia

nieruchomości przysługuje odszkodowanie.

§ 5. Jeżeli na skutek czasowego zajęcia nieruchomości właściciel lub użytkownik

wieczysty nie będzie mógł korzystać z nieruchomości w sposób dotychczasowy lub zgodny z

– 177 –

dotychczasowym przeznaczeniem, może żądać, aby podmiot, który zajął nieruchomość, nabył

od niego własność lub użytkowanie wieczyste nieruchomości.

§ 6. W przypadku, gdy nagła potrzeba zapobieżenia okolicznościom, o których mowa w

§ 1, uniemożliwia złożenie wniosku o wydanie decyzji na czasowe zajęcie nieruchomości,

właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości ma obowiązek udostępnienia jej w celu

zapobieżenia tym okolicznościom. Obowiązek udostępnienia nieruchomości podlega

egzekucji administracyjnej. Podmiot, który zajął nieruchomość składa wniosek o wydanie tej

decyzji w terminie 3 dni od dnia zajęcia nieruchomości. Decyzję potwierdzającą zaistnienie

przesłanek zajęcia nieruchomości wydaje się w terminie 7 dni. Decyzja może być wydana nie

później niż po upływie 6 miesięcy licząc od dnia zajęcia nieruchomości.

§ 7. W przypadku niezłożenia wniosku, o którym mowa w § 6, w terminie 3 dni,

nakłada się administracyjną karę pieniężną w wysokości od 1 000 do 5 000 zł za każdy dzień

zwłoki, licząc od dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin do złożenia wniosku.

Wpływy z kar stanowią dochód budżetu państwa.

§ 8. Karę, o której mowa w § 7, nakłada się również w sytuacji, jeżeli nastąpiło zajęcie

nieruchomości, a nie zaistniały przesłanki, o których mowa w § 1 i § 6, uzasadniające zajęcie

nieruchomości.

§ 9. Karę uiszcza się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji.

§ 10. Przepisy § 1-9 stosuje się również w przypadku nagłej potrzeby zapobieżenia

wystąpieniu znacznej szkody wynikającej z awarii, o której mowa w art. 505 § 2.

§ 11. W zakresie nieuregulowanym w § 1-10, do kary stosuje się przepisy Kodeksu

postępowania administracyjnego dotyczące administracyjnych kar pieniężnych.

Rozdział 5.

Odszkodowanie

Art. 510. § 1. Odszkodowanie ustala się w:

1) decyzji zintegrowanej - w przypadku inwestycji celu publicznego klasy II i III oraz

wywłaszczenia na cele, o których mowa w art. 20 § 2;

2) decyzji odszkodowawczej - w przypadku inwestycji celu publicznego klasy I, a także

gdy nastąpiło pozbawienie praw do nieruchomości bez ustalenia odszkodowania, a

obowiązujące przepisy przewidują jego ustalenie.

– 178 –

§ 2. Decyzję odszkodowawczą wydaje się w terminie 60 dni od dnia, w którym decyzja

zintegrowana stała się ostateczna, a w przypadku nieruchomości zabudowanych budynkiem

mieszkalnym lub w przypadku lokali mieszkalnych - w terminie 30 dni.

§ 3. W przypadku gdy decyzja zintegrowana, której nadano rygor natychmiastowej

wykonalności obejmuje nieruchomości zabudowane budynkami mieszkalnymi, decyzję

odszkodowawczą za te nieruchomości wydaje się w terminie 60 dni od dnia nadania tego

rygoru.

Art. 511. § 1. Inwestor może we wniosku o wydanie decyzji zintegrowanej wskazać

nieruchomości, za które ustalenie odszkodowania nastąpi w drodze negocjacji, prowadzonych

między inwestorem, a osobami uprawnionymi do jego otrzymania.

§ 2. W przypadku określonym w § 1 inwestor obowiązany jest do przeprowadzenia

negocjacji w terminie 60 dni od dnia, w którym decyzja zintegrowana stała się ostateczna.

§ 3. W przypadku gdy decyzja zintegrowana, której nadano rygor natychmiastowej

wykonalności, obejmuje nieruchomości zabudowane budynkami mieszkalnym, negocjacje

przeprowadza się w terminie 30 dni od dnia nadania tego rygoru.

§ 4. Uzgodnienia dokonuje się w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Inwestor

przekazuje organowi kopię protokołu uzgodnienia w terminie 14 dni od jego podpisania.

§ 5. W przypadku, gdy w terminie wskazanym w § 2 albo § 3 nie doszło do

porozumienia, organ, na wniosek inwestora, ustala wysokość odszkodowania decyzją

odszkodowawczą.

§ 6. Z wnioskiem o ustalenie wysokości odszkodowania decyzją odszkodowawczą może

wystąpić również osoba uprawniona do jego otrzymania.

Art. 512. Inwestor pokrywa koszty ustalenia odszkodowania. Przepis art. 264 Kodeksu

postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.

Art. 513. § 1. Do zapłaty odszkodowania obowiązany jest inwestor.

§ 2. Zapłata odszkodowania następuje jednorazowo, w terminie 14 dni od dnia, w

którym decyzja ustalająca odszkodowanie stała się ostateczna albo od dnia podpisania

protokołu uzgodnienia, o którym mowa w art. 511 § 4.

Art. 514. § 1. Wysokość odszkodowania podlega waloryzacji na dzień jego zapłaty.

Waloryzacji dokonuje obowiązany do zapłaty odszkodowania.

§ 2. Do skutków zwłoki lub opóźnienia w zapłacie odszkodowania stosuje się

odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego.

– 179 –

§ 3. Za zgodą osoby uprawnionej do odszkodowania można ustalić inny sposób zapłaty

przyznanego odszkodowania.

Art. 515. § 1. Jeżeli decyzja, na podstawie której wypłacono odszkodowanie, została

następnie uchylona lub stwierdzono jej nieważność, osoba, której wypłacono odszkodowanie,

lub jej spadkobierca są zobowiązani do zwrotu tego odszkodowania po jego waloryzacji na

dzień zwrotu.

§ 2. Jeżeli uchylono decyzję zintegrowaną osoba, której wypłacono zaliczkę, lub jej

spadkobierca są zobowiązani do zwrotu tej zaliczki po jej waloryzacji na dzień zwrotu.

Art. 516. Odszkodowanie wpłaca się do depozytu sądowego, jeżeli:

1) osoba uprawniona odmawia jego przyjęcia albo wypłata odszkodowania jest

niemożliwa z przyczyn niezależnych od organu lub

2) odszkodowanie za wywłaszczenie dotyczy nieruchomości o nieuregulowanym stanie

prawnym.

Art. 517. Jeżeli przemawia za tym istotny interes społeczno-gospodarczy, Skarb

Państwa albo jednostka samorządu terytorialnego mogą zrzec się w całości lub w części

odszkodowania za nieruchomości podlegające wywłaszczeniu, w formie pisemnej pod

rygorem nieważności. Zrzeczenie się odszkodowania przez jednostkę samorządu

terytorialnego następuje w drodze uchwały organu uchwałodawczego.

Oddział 1.

Odszkodowanie za wywłaszczenie

Art. 518. § 1. Podstawę ustalenia odszkodowania stanowi wartość wywłaszczanych

praw do nieruchomości.

§ 2. Przy określaniu wartości rynkowej nieruchomości uwzględnia się w szczególności

jej rodzaj, położenie, sposób użytkowania, przeznaczenie, stan nieruchomości oraz aktualnie

kształtujące się ceny w obrocie nieruchomościami.

§ 3. Wartość nieruchomości dla celów odszkodowania określa się według aktualnego

sposobu jej użytkowania, jeżeli przeznaczenie nieruchomości, zgodne z celem

wywłaszczenia, nie powoduje zwiększenia jej wartości.

§ 4. Jeżeli na wywłaszczanej nieruchomości są ustanowione inne prawa rzeczowe,

odszkodowanie zmniejsza się o kwotę równą wartości tych praw.

– 180 –

§ 5. Jeżeli na wywłaszczanej nieruchomości, stanowiącej własność jednostki samorządu

terytorialnego, jest ustanowione prawo użytkowania wieczystego, odszkodowanie zmniejsza

się o kwotę równą wartości tego prawa.

Art. 519. § 1. Jeżeli na nieruchomościach lub na prawie użytkowania wieczystego tej

nieruchomości jest ustanowiona hipoteka, wysokość odszkodowania z tytułu wygaśnięcia

hipoteki ustala się w wysokości świadczenia głównego wierzytelności zabezpieczonej

hipoteką, wraz z odsetkami zabezpieczonymi tą hipoteką. Odszkodowanie to podlega

zaliczeniu na spłatę hipoteki.

§ 2. Podmiot, na rzecz którego ustanowiona została hipoteka, na żądanie organu ma

obowiązek udzielenia informacji o wysokości wierzytelności zabezpieczonej hipoteką

ustanowioną na nieruchomości wraz z odsetkami.

Art. 520. W przypadku, gdy decyzja zintegrowana dotyczy nieruchomości zabudowanej

budynkiem mieszkalnym lub budynkiem, w którym został wyodrębniony przynajmniej jeden

lokal mieszkalny, wysokość odszkodowania przysługującego dotychczasowemu

właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu zamieszkałemu w tym budynku albo lokalu,

powiększa się o kwotę 10 000 zł w odniesieniu do każdego lokalu mieszkalnego znajdującego

się na tej nieruchomości.

Art. 521. § 1. W przypadku, gdy dotychczasowy właściciel lub użytkownik wieczysty

nieruchomości objętej decyzją zintegrowaną wyda tę nieruchomość lub wyda nieruchomość i

opróżni lokal oraz inne pomieszczenia niezwłocznie, lecz nie później niż w terminie 30 dni

od dnia:

1) doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji zintegrowanej, której nadany został rygor

natychmiastowej wykonalności albo

2) doręczenia zawiadomienia o wydaniu postanowienia nadającego decyzji zintegrowanej

rygor natychmiastowej wykonalności, albo

3) w którym decyzja zintegrowana stała się ostateczna

– wysokość odszkodowania powiększa się o kwotę równą 5% wartości nieruchomości lub

wartości prawa użytkowania wieczystego.

§ 2. O treści § 1 poucza się w zawiadomieniach, o których mowa w tym przepisie.

Art. 522. § 1. Suma wysokości odszkodowania i wysokości odszkodowania z tytułu

wygaśnięcia ograniczonych praw rzeczowych ustanowionych na tej nieruchomości lub na

– 181 –

prawie użytkowania wieczystego, nie może przekroczyć wartości nieruchomości lub wartości

prawa użytkowania wieczystego.

§ 2. Z obliczenia, o którym mowa w § 1, wyłącza się kwoty, o których mowa w art. 520

i 521.

Art. 523. § 1. Wysokość odszkodowania ustala się według stanu, przeznaczenia i

wartości, wywłaszczonej nieruchomości w dniu wydania decyzji zintegrowanej.

§ 2. Stan nieruchomości to stan zagospodarowania, stan prawny, stan techniczno-

użytkowy, stopień wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, a także stan

otoczenia nieruchomości, w tym wielkość, charakter i stopień zurbanizowania miejscowości,

w której nieruchomość jest położona.

Art. 524. § 1. Podstawę ustalenia wysokości odszkodowania stanowi wartość rynkowa

nieruchomości.

§ 2. W przypadku gdy na cel publiczny wywłaszczona jest część nieruchomości, wartość

rynkową tej części określa się jako różnicę pomiędzy wartością rynkową całej nieruchomości

a wartością rynkową części nieruchomości nie objętej ustaleniami decyzji zintegrowanej.

Przepis § 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 525. § 1. Jeżeli ze względu na rodzaj nieruchomości nie można określić jej wartości

rynkowej, gdyż tego rodzaju nieruchomości nie występują w obrocie, określa się jej wartość

odtworzeniową.

§ 2. Przy określaniu wartości odtworzeniowej nieruchomości, oddzielnie określa się

wartość gruntu i oddzielnie wartość jego części składowych.

§ 3. Przy określaniu wartości gruntu stosuje się przepisy art. 523.

§ 4. Przy określaniu wartości budynków lub ich części, budowli, urządzeń infrastruktury

technicznej i innych urządzeń szacuje się koszt ich odtworzenia, z uwzględnieniem stopnia

zużycia.

§ 5. Przy określaniu wartości drzewostanu leśnego albo zadrzewień, jeżeli w

drzewostanie znajdują się materiały użytkowe, szacuje się wartość drewna znajdującego się w

tym drzewostanie. Jeżeli w drzewostanie nie występuje materiał użytkowy lub wartość

drewna, które może być pozyskane, jest niższa od kosztów zalesienia i pielęgnacji

drzewostanu, szacuje się koszty zalesienia oraz koszty pielęgnacji drzewostanu do dnia

wywłaszczenia.

– 182 –

§ 6. Przy określaniu wartości plantacji kultur wieloletnich szacuje się koszty założenia

plantacji i jej pielęgnacji do czasu pierwszych zbiorów oraz wartość utraconych pożytków w

okresie od dnia wywłaszczenia do dnia zakończenia pełnego plonowania. Sumę kosztów i

wartość utraconych pożytków zmniejsza się o sumę rocznych odpisów amortyzacyjnych,

wynikającą z okresu wykorzystania plantacji od pierwszego roku plonowania do dnia

wywłaszczenia.

§ 7. Przy określaniu wartości zasiewów, upraw i innych zbiorów jednorocznych szacuje

się wartość przewidywanych plonów według cen kształtujących się w obrocie rynkowym,

zmniejszając ją o wartość nakładów koniecznych w związku ze zbiorem tych plonów.

Art. 526. § 1. W ramach odszkodowania właścicielowi nieruchomości może być

przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna.

§ 2. Nieruchomość zamienną przyznaje się z zasobu nieruchomości Skarbu Państwa,

jeżeli wywłaszczenie następuje na rzecz Skarbu Państwa, lub z zasobu nieruchomości

odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli wywłaszczenie następuje na rzecz tej

jednostki.

§ 3. Nieruchomość zamienna może być przyznana w porozumieniu z Prezesem Agencji

Nieruchomości Rolnych, z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, jeżeli wywłaszczenie

następuje na rzecz Skarbu Państwa.

§ 4. Różnicę między wysokością odszkodowania ustalonego w decyzji a wartością

nieruchomości zamiennej wyrównuje się przez dopłatę pieniężną.

§ 5. Przeniesienie praw do nieruchomości zamiennej na rzecz osoby, której zostało

przyznane odszkodowanie, następuje z dniem, w którym decyzja ustalająca odszkodowanie

stała się ostateczna. Decyzja ta stanowi podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej.

§ 6. Jeżeli w ramach odszkodowania została przyznana nieruchomość zamienna, w

decyzji ustalającej odszkodowanie podaje się dodatkowo oznaczenie nieruchomości

zamiennej według treści księgi wieczystej oraz według ewidencji gruntów i budynków, jej

wartość oraz wysokość dopłaty.

Art. 527. Wartość nieruchomości określają rzeczoznawcy majątkowi, zgodnie z

przepisami o gospodarce nieruchomościami.

Art. 528. § 1. Na wniosek osoby uprawnionej do otrzymania odszkodowania, w

przypadku gdy decyzji zintegrowanej nadano rygor natychmiastowej wykonalności, wypłaca

– 183 –

się zaliczkę w wysokości 70% odszkodowania ustalonego przez organ pierwszej instancji w

decyzji odszkodowania zintegrowanej albo decyzji odszkodowawczej.

§ 2. Wypłata zaliczki następuje jednorazowo w terminie 30 dni od dnia złożenia

wniosku.

§ 3. Wysokość odszkodowania za wywłaszczone nieruchomości pomniejsza się o kwotę

wypłaconej zaliczki.

Oddział 2.

Odszkodowanie za ustanowienie publicznych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości

Art. 529. Odszkodowanie odpowiada wysokości wynagrodzenia za oddanie

nieruchomości do korzystania.

Art. 530. Wysokość odszkodowania ustala się według stanu, przeznaczenia i wartości

nieruchomości w dniu wydania decyzji zintegrowanej. Stan nieruchomości określa się

zgodnie z art. 523 § 2.

Art. 531. § 1. Odszkodowanie przysługuje również za szkody powstałe wskutek zdarzeń

związanych z udostępnieniem nieruchomości. Odszkodowanie powinno odpowiadać wartości

poniesionych szkód.

§ 2. Wysokość odszkodowania ustala się na wniosek właściciela nieruchomości w

odrębnej decyzji po wystąpieniu szkody.

Rozdział 6.

Postępowanie administracyjne w sprawach inwestycji celu publicznego

Art. 532. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się w postępowaniach dotyczących

inwestycji celu publicznego, określonych w niniejszym dziale.

Art. 533. Przepisy niniejszego działu stosuje się do postępowań w przedmiocie zmiany

rozstrzygnięcia oraz w postępowaniach odwoławczych, a także wszczętych na podstawie art.

145, art. 155, art. 156 i art. 161-163 Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że

przepis szczególny stanowi inaczej.

Art. 534. § 1. W przypadku inwestycji lokalizowanej lub realizowanej na obszarze

właściwości dwóch lub więcej organów, organem właściwym jest ten, na którego obszarze

właściwości znajduje się największa część terenu przeznaczonego na realizację inwestycji.

– 184 –

§ 2. W przypadku realizacji zamierzenia inwestycyjnego złożonego z inwestycji

należących do różnych klas, organem właściwym dla całego zamierzenia inwestycyjnego jest

organ właściwy dla inwestycji najwyższej klasy, wchodzącej w skład tego zamierzenia.

Art. 535. Organ jest obowiązany, za zgodą inwestora, na rzecz którego wydane zostało

rozstrzygnięcie, do jego przeniesienia na rzecz innego inwestora, jeżeli przyjmuje on warunki

zawarte w tym rozstrzygnięciu. Stronami w postępowaniu o przeniesienie są inwestorzy,

między którymi ma być dokonane przeniesienie decyzji.

Art. 536. Postępowanie w sprawie inwestycji celu publicznego wszczyna się na wniosek

inwestora.

Art. 537. § 1. Organami właściwymi w sprawach inwestycji celu publicznego są:

1) regionalny dyrektor ochrony środowiska - w odniesieniu do decyzji środowiskowo-

lokalizacyjnej;

2) wojewoda - w odniesieniu do inwestycji celu publicznego klasy I;

3) starosta - w odniesieniu do inwestycji celu publicznego klasy II i III oraz celów

publicznych, o których mowa w art. 20 § 2.

§ 2. Organami wyższego stopnia w sprawach inwestycji celu publicznego są:

1) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt 1;


przestrzennego oraz mieszkalnictwa - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt 2;

3) wojewoda - - wobec organu, o którym mowa w § 1 pkt 3.

Art. 538. § 1. Przy wydawaniu decyzji określonych w niniejszych dziale, w przypadku

braku księgi wieczystej lub zbioru dokumentów, dla określenia stanu prawnego

nieruchomości przyjmuje się inne dokumenty stwierdzające prawa do nieruchomości oraz

służące do jej oznaczenia dane z ewidencji gruntów i budynków.

§ 2. Ustalenia danych dotyczących osób, którym przysługują prawa rzeczowe do

nieruchomości, w tym ich adresów, dokonuje się według ewidencji gruntów i budynków.

Doręczenie na adres wskazany w ewidencji gruntów i budynków jest skuteczne. Powyższe

nie wyklucza możliwości przyjęcia danych dotyczących osób, którym przysługują prawa

rzeczowe do nieruchomości, na podstawie innych okoliczności.


w ewidencji gruntów i budynków pozwalających na ustalenie danych osobowych, w

– 185 –

szczególności adresu zamieszkania, właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości,

zawiadomienia dokonuje się w drodze obwieszczenia.

§ 4. Obwieszczenia dokonuje się w urzędzie obsługujący organ prowadzący

postępowanie, w urzędach gmin właściwych ze względu na lokalizację inwestycji, w

Biuletynie Informacji Publicznej tych gmin oraz w prasie lokalnej.

Art. 539. § 1. W przypadku inwestycji celu publicznego klasy I i II organ doręcza

zawiadomienie o wszczęciu postępowania:

1) inwestorowi, właścicielom oraz użytkownikom wieczystym nieruchomości objętych

wnioskiem o wydanie tej decyzji;

2) pozostałym stronom - w drodze obwieszczenia.

§ 2. Zawiadomienie, o którym mowa w § 1, zawiera oznaczenie nieruchomości lub ich

części, objętych wnioskiem o wydanie decyzji, według ewidencji gruntów i budynków, oraz

informację o miejscu, w którym strony postępowania mogą zapoznać się z aktami sprawy.

§ 3. Ponadto organ zawiadamia o wszczęciu postępowania marszałków województw,

starostów oraz wójtów właściwych z uwagi na lokalizację inwestycji.

Art. 540. § 1.W przypadku inwestycji celu publicznego klasy I i II organ:

1) doręcza decyzję wnioskodawcy;

2) zawiadamia o wydaniu decyzji właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości

objętych decyzją;

3) zawiadamia o wydaniu decyzji w drodze obwieszczenia pozostałe strony postępowania;

4) doręcza decyzję wójtom właściwym z uwagi na lokalizację inwestycji;

5) zawiadamia o wydaniu decyzji marszałków województw i starostów właściwych z

uwagi na lokalizację inwestycji.

§ 2. Zawiadomienia, o których mowa w § 1 pkt 2 i 3, zawierają oznaczenie

nieruchomości lub ich części, objętych decyzją, według ewidencji gruntów i budynków, oraz

informację o miejscu, w którym strony postępowania mogą zapoznać się z treścią decyzji.

Art. 541. § 1. W przypadkach określonych w art. 97 § 1 pkt 1–3 Kodeksu postępowania

administracyjnego nie zawiesza się postępowania.

§ 2. Przepisów art. 30 § 5 i art. 34 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje

się. W przypadkach określonych w tych przepisach organ prowadzący postępowanie

wyznacza z urzędu przedstawiciela uprawnionego do działania w postępowaniu, jeżeli jest to

konieczne dla przeprowadzenia postępowania.

– 186 –

Art. 542. Decyzja zintegrowana dla inwestycji celu publicznego klasy I wydawana jest

w terminie 60 dni od dnia złożenia wniosku, zaś dla inwestycji celu publicznego klasy II - w

terminie 90 dni od dnia złożenia wniosku.

Art. 543. § 1. Odwołanie od decyzji wnosi się w terminie 14 dni od dnia:

1) doręczenia decyzji – w przypadku inwestora;

2) doręczenia zawiadomienia o wydaniu decyzji – w przypadku właścicieli lub

użytkowników wieczystych nieruchomości objętych decyzją;

3) obwieszczenia - w przypadku pozostałych stron.

§ 2. Odwołanie rozpatruje się w terminie 30 dni.

§ 3. W postępowaniu przed organem wyższego stopnia oraz przed sądem

administracyjnym nie można uchylić decyzji w całości ani stwierdzić jej nieważności, gdy

wadą dotknięta jest tylko część decyzji.

Art. 544. § 1. Do skargi na decyzję stosuje się przepisy o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi, z tym że skargę rozpatruje się w terminie 60 dni od dnia otrzymania akt

wraz z odpowiedzią na skargę w przypadku inwestycji celu publicznego I klasy, a 180 dni w

przypadku inwestycji celu publicznego II klasy.

§ 2. Termin rozpatrzenia skargi kasacyjnej wynosi dla inwestycji celu publicznego I i II

klasy odpowiednio 3 i 6 miesięcy od dnia jej wniesienia.

Art. 545. § 1. Nie stwierdza się nieważności decyzji zintegrowanej, jeżeli wniosek o

stwierdzenie nieważności decyzji został złożony po upływie:

1) 30 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna - w przypadku inwestycji celu

publicznego I klasy;

2) 90 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna - w przypadku inwestycji celu

publicznego II klasy;

3) jeżeli inwestor rozpoczął budowę - w przypadku inwestycji celu publicznego I klasy,

chyba że rozpoczęcie budowy nastąpiło mimo wstrzymania wykonania decyzji.

§ 2. Przepis art. 158 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się

odpowiednio.

Art. 546. W przypadku uwzględnienia skargi na decyzję, sąd administracyjny:

1) w przypadku inwestycji celu publicznego I klasy - po upływie 120 dni od dnia

rozpoczęcia budowy może stwierdzić jedynie, że decyzja narusza prawo z przyczyn

wymienionych w art. 145 lub art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego;

– 187 –

2) w przypadku inwestycji celu publicznego II klasy - po upływie roku od dnia rozpoczęcia

budowy może stwierdzić jedynie, że decyzja narusza prawo z przyczyn wymienionych

w art. 145 lub art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Art. 547. Postępowanie, o którym mowa w art. 161 Kodeksu postępowania

administracyjnego, wszczyna się wyłącznie z urzędu albo na wniosek inwestora.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa określi, w drodze rozporządzenia szczegółowy zakres i

postać wniosków o wydanie decyzji ustanowionych w niniejszym dziale, uwzględniając

wymóg interoperacyjności Rejestru urbanistyczno-budowlanego w zakresie co najmniej

zasięgów przestrzennych lokalizacji inwestycji.

Rozdział 7.

Zwrot wywłaszczonych nieruchomości

Art. 549. § 1. Nieruchomość wywłaszczona nie może być użyta na cel inny niż

określony w decyzji dokonującej wywłaszczenia, z uwzględnieniem art. 550, chyba że

poprzedni właściciel lub jego spadkobierca nie złożą wniosku o zwrot tej nieruchomości.

§ 2. W razie powzięcia zamiaru użycia wywłaszczonej nieruchomości lub jej części na

inny cel niż określony w decyzji dokonującej wywłaszczenia, zawiadamia się poprzedniego

właściciela lub jego spadkobiercę o tym zamiarze, informując równocześnie o możliwości

zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

§ 3. Poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej

nieruchomości lub jej części, jeżeli, stosownie do przepisu art. 550, stała się ona zbędna na

cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Warunkiem zwrotu nieruchomości jest zwrot przez

poprzedniego właściciela lub jego spadkobiercę odszkodowania lub nieruchomości

zamiennej.

§ 4. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio do części nieruchomości nabytej w drodze

umowy w przypadku określonym w art. 492 § 2.

§ 5. W przypadku niezłożenia wniosku o zwrot wywłaszczonej nieruchomości lub jej

części, w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia o możliwości zwrotu,

uprawnienie do zwrotu nieruchomości lub jej części wygasa.

– 188 –

Art. 550. § 1. Nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji

dokonującej wywłaszczenia, jeżeli:

1) pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja dokonująca wywłaszczenia stała się

ostateczna, nie rozpoczęto robót budowlanych związanych z realizacją celu publicznego

albo

2) pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja dokonująca wywłaszczenia stała się

ostateczna, nie przystąpiono do użytkowania inwestycji albo cel publiczny nie został

zrealizowany.

§ 2. Jeżeli w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, cel wywłaszczenia został

zrealizowany tylko na części wywłaszczonej nieruchomości, zwrotowi podlega pozostała

część.

Art. 551. § 1. Jeżeli nieruchomość lub jej część podlegająca zwrotowi została oddana w

trwały zarząd lub została obciążona prawem użytkowania, prawa te wygasają z dniem, w

którym decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości stała się ostateczna. Przepisy o

rozliczeniu nakładów w związku z wygaśnięciem trwałego zarządu stosuje się odpowiednio.

§ 2. Najem, dzierżawa lub użyczenie zwracanej nieruchomości wygasa z upływem 3

miesięcy od dnia, w którym decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości stała się

ostateczna.

Art. 552. Nieruchomość wywłaszczona podlega zwrotowi w stanie, w jakim znajduje

się w dniu jej zwrotu.

Art. 553. § 1. W razie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości poprzedni właściciel lub

jego spadkobierca zwraca Skarbowi Państwa lub właściwej jednostce samorządu

terytorialnego, w zależności od tego, kto jest właścicielem nieruchomości w dniu zwrotu,

ustalone w decyzji odszkodowanie, a także nieruchomość zamienną, jeżeli była przyznana w

ramach odszkodowania.

§ 2. Odszkodowanie pieniężne podlega waloryzacji, z tym że jego wysokość po

waloryzacji nie może być wyższa niż wartość rynkowa nieruchomości w dniu zwrotu, a jeżeli

ze względu na rodzaj nieruchomości nie można określić jej wartości rynkowej, nie może być

wyższa niż jej wartość odtworzeniowa.

§ 3. Jeżeli zwrotowi podlega część wywłaszczonej nieruchomości, zwracaną kwotę

odszkodowania ustala się proporcjonalnie do powierzchni tej części nieruchomości.

– 189 –

§ 4. W razie zmniejszenia się albo zwiększenia wartości nieruchomości wskutek działań

podjętych bezpośrednio na nieruchomości po jej wywłaszczeniu, odszkodowanie, ustalone

stosownie do § 2, pomniejsza się albo powiększa o kwotę równą różnicy wartości określonej

na dzień zwrotu. Przy określaniu wartości nieruchomości przyjmuje się stan nieruchomości z

dnia wywłaszczenia oraz stan nieruchomości z dnia zwrotu. Nie uwzględnia się skutków

wynikających ze zmiany przeznaczenia w planie miejscowym i zmian w otoczeniu

nieruchomości. Przepis § 3 stosuje się odpowiednio.

§ 5. Jeżeli w ramach odszkodowania została przyznana nieruchomość zamienna oraz

dopłata pieniężna, oprócz nieruchomości zamiennej zwraca się także tę dopłatę w wysokości

ustalonej według zasad, o których mowa w § 2, z tym że wysokość zwaloryzowanej kwoty

nie może być wyższa niż różnica między wartością nieruchomości zwracanej a wartością

nieruchomości zamiennej określonej na dzień zwrotu. Przy określaniu wartości

nieruchomości nie uwzględnia się skutków wynikających ze zmiany przeznaczenia w planie

miejscowym i zmian w otoczeniu nieruchomości. W razie zmniejszenia się albo zwiększenia

wartości nieruchomości zamiennej stosuje się dopłaty pieniężne równe różnicy wartości tej

nieruchomości określonej na dzień zwrotu.

§ 6. Koszty postępowania o zwrot nieruchomości ponosi odpowiednio Skarb Państwa

albo jednostka samorządu terytorialnego.

Art. 554. § 1. Należności, o których mowa w art. 553, mogą być, na wniosek

poprzedniego właściciela albo jego spadkobiercy, rozłożone na raty, nie dłużej niż na 10 lat.

Warunki rozłożenia na raty określa się w decyzji o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości.

§ 2. Wierzytelności Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego z

tytułu, o którym mowa w art. 553, podlegają stosownemu zabezpieczeniu. Jeżeli

zabezpieczenie polega na ustanowieniu hipoteki na nieruchomości, decyzja o zwrocie stanowi

podstawę wpisu hipoteki do księgi wieczystej.

§ 3. Raty, o których mowa w § 1, podlegają oprocentowaniu przy zastosowaniu stopy

procentowej równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski.

§ 4. Do skutków zwłoki lub opóźnienia w zapłacie należności stosuje się odpowiednio

przepisy Kodeksu cywilnego.

Art. 555. § 1. O zwrocie wywłaszczonych nieruchomości, zwrocie odszkodowania, w

tym także nieruchomości zamiennej, oraz o rozliczeniach z tytułu zwrotu i terminach zwrotu

orzeka starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, w drodze decyzji.

– 190 –

§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1:

1) w których stroną postępowania jest gmina lub powiat - prezydent miasta na prawach

powiatu podlega wyłączeniu;

2) w których stroną postępowania jest powiat - starosta powiatu podlega wyłączeniu.

Art. 556. § 1. Przepisy art. 549-555 stosuje się odpowiednio do:

1) współwłaścicieli wywłaszczonej nieruchomości;

2) spadkobierców właściciela albo współwłaściciela wywłaszczonej nieruchomości, na

których przeszła część praw i obowiązków majątkowych spadkodawcy.

§ 2. W przypadku określonym w § 1:

1) jeżeli wywłaszczona nieruchomość objęta była współwłasnością - z wnioskiem o zwrot

wystąpić może każdy ze współwłaścicieli lub ich spadkobierców, w tym spadkobierców

na których przeszła część praw i obowiązków majątkowych spadkodawcy będącego

współwłaścicielem nieruchomości;

2) jeżeli na spadkobiercę przeszła część praw i obowiązków majątkowych spadkodawcy

będącego właścicielem albo współwłaścicielem nieruchomości - z wnioskiem o zwrot

wystąpić może każdy ze spadkobierców.

§ 3. W przypadku określonym w § 2 organ wzywa pozostałych współwłaścicieli lub

spadkobierców do udziału w postępowaniu, wyznaczając termin na zajęcie w tym zakresie

stanowiska, nie krótszy niż dwa miesiące. W przypadku, gdy w postępowaniu nie biorą

udziału wszyscy współwłaściciele lub spadkobiercy, organ orzeka o zwrocie udziału w

nieruchomości.

§ 4. Osobie, która uzyskała udział w nieruchomości w przypadku określonym w § 3,

przysługuje:

1) prawo pierwokupu udziału Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego w

tej nieruchomości;

2) prawo żądania od Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego sprzedaży

udziału w nieruchomości.

Rozdział 8.

Przepisy szczególne dla inwestycji w zakresie publicznego zasobu mieszkaniowego

Art. 557. § 1. Lokalizacja i realizacja inwestycji w zakresie publicznego zasobu

mieszkaniowego uwzględnia:

1) możliwie szeroki dostęp do infrastruktury technicznej i społecznej;

– 191 –

2) możliwość obsługi mieszkańców przez system transportowy, w szczególności zbiorowy

transport publiczny;

3) zapewnienie spójności społecznej, w szczególności poprzez harmonijne osadzenie

inwestycji w otoczenie oraz zapewnienie dostępności dla osób o ograniczonej

sprawności, w szczególności osób starszych.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe

kryteria lokalizacji i wymogi techniczne inwestycji w zakresie publicznego zasobu

mieszkaniowego, uwzględniając wymogi, o których mowa w § 1.

Art. 558. W ramach inwestycji w zakresie publicznego zasobu mieszkaniowego

dopuszcza się budowę, przebudowę lub remont budynków, w wyniku których powstaną

również lokale użytkowe, pełniące funkcję uzupełniającą wobec funkcji mieszkaniowej

budynku, służące zaspokojeniu potrzeb mieszkańców w zakresie usług podstawowych.

Art. 559. § 1. Inwestycje w zakresie publicznego zasobu mieszkaniowego lokalizuje się

na obszarze zurbanizowanym. W gminach, w których wyznaczono obszar zdegradowany,

dąży się do zlokalizowania tych inwestycji na obszarze zdegradowanym, a lokalizacja poza

tym obszarze następuje wyłącznie w przypadku udowodnienia, że lokalizacja na obszarze

zdegradowanym nie była możliwa albo była istotnie utrudniona.

§ 2. Wymogi określone w § 1 nie dotyczą przekształcenia inwestycji istniejących, w

szczególności obejmującego rozbudowę, przebudowę lub remont.

KSIĘGA IV.

UTRZYMANIE OBIEKTÓW BUDOWLANYCH I KATASTROFA BUDOWLANA

Art. 560. Ilekroć w przepisach niniejszego działu mowa o właścicielu, należy przez to

rozumieć zarządcę, w przypadku gdy jest nim podmiot inny niż właściciel.

Rozdział 1.

Utrzymanie obiektów budowlanych

Art. 561. § 1. Właściciel obiektu budowlanego jest obowiązany użytkować obiekt wraz

ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i

wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać go w należytym stanie technicznym i

estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i

sprawności technicznej.

– 192 –

§ 2. Obowiązek, o którym mowa w § 1, obejmuje zapewnienie niepogorszenia:

1) właściwości wynikających z wymagań podstawowych, jakie stawia się obiektom

budowlanym;

2) warunków użytkowych zgodnych z przeznaczeniem obiektu, w szczególności w

zakresie zaopatrzenia w wodę i energię elektryczną oraz, odpowiednio do potrzeb, w

energię cieplną i paliwa, przy założeniu efektywnego wykorzystania tych czynników, a

także usuwania ścieków, wody opadowej i odpadów;

3) niezbędnych warunków do korzystania z ogólnodostępnych obiektów budowlanych i

obiektów budowlanych przeznaczonych na pobyt ludzi, z wyjątkiem budynków

mieszkalnych jednorodzinnych i gospodarczych, przez osoby niepełnosprawne;

4) stanu bezpiecznego użytkowania obiektu w razie wystąpienia czynników zewnętrznych

oddziaływujących na obiekt, związanych z działaniem człowieka lub sił natury, takich

jak: wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, wichury, intensywne opady

atmosferyczne, osuwiska ziemi, zjawiska lodowe na rzekach i morzu oraz jeziorach i

zbiornikach wodnych, pożary lub powodzie, w wyniku których występuje uszkodzenie

obiektu budowlanego lub bezpośrednie zagrożenie takim uszkodzeniem, mogące

spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia lub

środowiska.

Art. 562. Utrzymywanie zjazdów, łącznie ze znajdującymi się pod nimi przepustami,

należy do właścicieli nieruchomości obsługiwanych za pomocą zjazdu.

Art. 563. Właściciel obiektu zapewnia, na zasadach określonych w niniejszym dziale,

kontrolę obiektu budowlanego w czasie jego użytkowania.

Art. 564. § 1. W ramach kontroli okresowej, wykonywanej co najmniej raz w roku,

sprawdzeniu podlega stan techniczny elementów budynku, budowli oraz instalacji

narażonych na szkodliwe wpływy atmosferyczne i niszczące działania czynników

występujących podczas użytkowania obiektu, instalacji i urządzeń służących ochronie

środowiska oraz instalacji gazowych oraz przewodów kominowych.

§ 2. W przypadku budynków o powierzchni zabudowy przekraczającej 2 000 m2 oraz

innych obiektów budowlanych o powierzchni dachu przekraczającej 1 000 m2 kontrola

okresowa w zakresie, o którym mowa w § 1, wykonywana jest co najmniej dwa razy w roku,

w terminie do 31 maja oraz do 30 listopada. Osoba dokonująca kontroli jest obowiązana

bezzwłocznie pisemnie powiadomić organ nadzoru budowlanego o przeprowadzonej kontroli.

– 193 –

§ 3. Kontrola okresowa, polegająca na sprawdzeniu stanu technicznego i przydatności

do użytkowania obiektu budowlanego oraz jego otoczenia wykonywana jest co najmniej raz

na 5 lat. Kontrolą tą powinno być objęte również badanie instalacji elektrycznej i

piorunochronnej w zakresie stanu sprawności połączeń, osprzętu, zabezpieczeń i środków

ochrony od porażeń, oporności izolacji przewodów oraz uziemień instalacji i aparatów.

Art. 565. § 1. Obowiązek kontroli okresowej, o której mowa w art. 564 § 1, nie

obejmuje właścicieli: obiektów budowlanych zaliczanych do kategorii 1-3


przestrzennego oraz mieszkalnictwa może określić, w drodze rozporządzenia rodzaje

obiektów budowlanych zaliczanych do kategorii 3, objętych obowiązkiem, o którym mowa w

art. 564 § 1, mając na względzie konieczność zapewnienia bezpieczeństwa użytkowania tych

obiektów.

Art. 566. § 1. Kontrola w zakresie bezpiecznego użytkowania obiektu budowlanego

wykonywana jest każdorazowo w razie wystąpienia czynników zewnętrznych mogących

spowodować zagrożenie przez obiekt budowlany życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa

mienia lub środowiska.

§ 2. Kontrola przeprowadzana jest ponadto, kiedy wymaga tego instrukcja obsługi i

eksploatacji obiektu.

§ 3. W przypadku zgłoszenia przez osoby zamieszkujące lokal mieszkalny znajdujący

się w obiekcie budowlanym o dokonaniu nieuzasadnionych względami technicznymi lub

użytkowymi ingerencji lub naruszeń, powodujących, że nie są spełnione warunki określone w

art. 561, właściciel obiektu budowlanego jest obowiązany zapewnić przeprowadzenie kontroli

w terminie 3 dni od dnia otrzymania zgłoszenia.

Art. 567. W użytkowanym obiekcie budowlanym przeprowadza się okresowe pomiary

geodezyjne przemieszczeń i odkształceń obiektu budowlanego jeżeli wymóg taki przewiduje

instrukcja obsługi i eksploatacji obiektu.

Art. 568. § 1. Kontrolę przeprowadza osoba posiadająca uprawnienia określone w

przepisach odrębnych.

§ 2. W trakcie kontroli obiektu budowlanego dokonuje się sprawdzenia wykonania

zaleceń z poprzedniej kontroli, o ile zostały wydane.

Art. 569. § 1. Właściciel lub użytkownik obiektu budowlanego, na którym spoczywają

obowiązki w zakresie napraw, określone w przepisach lub umowach, jest obowiązany, w

– 194 –

czasie lub bezpośrednio po przeprowadzonej kontroli stanu technicznego obiektu

budowlanego lub jego części, usunąć stwierdzone uszkodzenia oraz uzupełnić braki, które

mogłyby spowodować zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia lub

środowiska, a w szczególności katastrofę budowlaną, pożar, wybuch, porażenie prądem

elektrycznym albo zatrucie gazem.

§ 2. Informację o nałożeniu obowiązku, o którym mowa w § 1, zamieszcza się w

protokole z kontroli obiektu budowlanego. Osoba dokonująca kontroli jest obowiązana

niezwłocznie przesłać kopię tego protokołu do organu nadzoru budowlanego.

§ 3. Organ nadzoru budowlanego, po otrzymaniu kopii protokołu, przeprowadza

bezzwłocznie kontrolę obiektu budowlanego w celu potwierdzenia usunięcia stwierdzonych

uszkodzeń oraz uzupełnienia braków, o których mowa w § 1.

§ 4. Jeżeli obowiązki, o których mowa w § 1, dotyczą obiektu liniowego, dopuszczalne

jest, do czasu usunięcia uszkodzeń, wykonanie i użytkowanie części obiektu liniowego,

umożliwiającej korzystanie z tego obiektu. Właściciel obiektu jest wówczas obowiązany

ustanowić kierownika robót oraz bezzwłocznie powiadomić o wykonywanych robotach organ

nadzoru inwestycyjnego, określając termin, nie dłuższy niż 30 dni użytkowania i rozbiórki

wykonanej w ten sposób części obiektu liniowego. W takim przypadku zgoda inwestycyjna

oraz zgoda na użytkowanie nie jest wymagana.

Art. 570. § 1. Właściciel obiektu budowlanego jest obowiązany przechowywać przez

okres istnienia obiektu: projekt budowlany, dziennik budowy, geodezyjną inwentaryzację

powykonawczą, a także opracowania projektowe i dokumenty techniczne robót budowlanych

wykonywanych w obiekcie w trakcie jego użytkowania.

§ 2. Właściciel jest ponadto obowiązany prowadzić dla obiektów budowlanych

zaliczanych do kategorii 4-6 książkę obiektu budowlanego, o której mowa w § 3. Obowiązek

ten dotyczy również dróg i obiektów mostowych, jeżeli dla obiektów tych nie są na podstawie

przepisów odrębnych prowadzone książki obiektu.

§ 3. Książka obiektu budowlanego stanowi dokument przeznaczony do wpisów

dotyczących przeprowadzanych badań i kontroli stanu technicznego, remontów i przebudowy

w okresie użytkowania obiektu budowlanego.

§ 4. Osobami uprawnionymi do dokonywania wpisów w książce obiektu budowlanego

są:

1) właściciel, lub osoba przez niego upoważniona;

– 195 –

2) pracownicy organów nadzoru budowlanego i innych organów uprawnionych do

kontroli;

3) osoby uprawnione do dokonywania kontroli stanu technicznego.

§ 5. Protokoły z kontroli obiektu budowlanego, oceny i ekspertyzy dotyczące jego stanu

technicznego oraz dokumenty, o których mowa w § 1, powinny być dołączone do książki


§ 6. Właściciel obiektu budowlanego jest obowiązany udostępniać dokumenty, o

których mowa w § 1, 2 i 5 organowi nadzoru budowlanego oraz innym organom

upoważnionym do kontroli utrzymania obiektów budowlanych.


przestrzennego oraz mieszkalnictwa może określić, w drodze rozporządzenia:

1) rodzaje obiektów budowlanych zaliczanych do kategorii 3, dla których istnieje

obowiązek prowadzenia książki obiektu budowlanego,

2) rodzaje obiektów budowlanych zaliczanych do kategorii 4, dla których nie istnieje

obowiązek prowadzenia książki obiektu budowlanego

– mając na względzie potrzebę odpowiedniego dokumentowania stanu obiektu budowlanego

w toku jego użytkowania.

Art. 572. Organ nadzoru budowlanego, w razie powzięcia wiadomości o

nieodpowiednim stanie technicznym obiektu budowlanego lub jego części, mogącym

spowodować zagrożenie: życia lub zdrowia ludzi, bezpieczeństwa mienia lub środowiska,

nakazuje właścicielowi obiektu budowlanego, w drodze postanowienia, przeprowadzenie

kontroli w odpowiednim zakresie, a także może żądać od niego przedstawienia ocen

technicznych lub ekspertyz dotyczących stanu technicznego obiektu lub jego części.

Art. 573. § 1. W przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany: może zagrażać życiu

lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowiska, jest użytkowany w sposób

zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku albo jest w

nieodpowiednim stanie technicznym, organ nadzoru budowlanego nakazuje właścicielowi

obiektu budowlanego w drodze decyzji usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.

§ 2. Organ nadzoru budowlanego może zakazać użytkowania obiektu budowlanego lub

jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Decyzja o zakazie

użytkowania obiektu zagrażającego życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub

środowiska, podlega natychmiastowemu wykonaniu i może być ogłoszona ustnie.

– 196 –

§ 3. Właściciel obiektu budowlanego niezwłocznie zawiadamia organ nadzoru

budowlanego o wykonaniu obowiązków nałożonych w decyzji.

§ 4. W przypadku użytkowania obiektu budowlanego pomimo wydania decyzji o

zakazie użytkowania, organ podatkowy wymierza, w drodze decyzji, administracyjną karę

pieniężną w wysokości do 5 000 zł.

§ 5. W przypadku użytkowania obiektu budowlanego pomimo wydania decyzji o

zakazie użytkowania i nałożenia kary, o której mowa w § 4, organ może wymierzać, w

drodze decyzji, kolejne kary za użytkowanie obiektu budowlanego pomimo wydania decyzji

o zakazie użytkowania.

Art. 574. § 1. Jeżeli nieużytkowany lub niewykończony obiekt budowlany nie nadaje

się do remontu, odbudowy lub wykończenia, organ nadzoru budowlanego wydaje decyzję

nakazującą właścicielowi rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu oraz określającą

terminy przystąpienia do tych robót i ich zakończenia.

§ 2. W stosunku do obiektów niewpisanych do rejestru zabytków a objętych ochroną

konserwatorską na podstawie planu miejscowego, organ nadzoru budowlanego wydaje

decyzję po uzgodnieniu z organem ochrony zabytków. Organ ochrony zabytków jest

obowiązany zająć stanowisko w terminie 30 dni. Niezajęcie stanowiska w tym terminie

uznaje się za uzgodnienie decyzji.

Art. 575. W razie stwierdzenia potrzeby opróżnienia w całości lub w części budynku

przeznaczonego na pobyt ludzi, bezpośrednio grożącego zawaleniem, organ nadzoru

budowlanego jest obowiązany:

1) nakazać w drodze decyzji, na podstawie protokołu oględzin, właścicielowi obiektu

budowlanego opróżnienie bądź wyłączenie w określonym terminie całości lub części

budynku z użytkowania;

2) przesłać decyzję organowi obowiązanemu do zapewnienia lokali zamiennych na

podstawie przepisów odrębnych;

3) zarządzić umieszczenie na budynku zawiadomienia o stanie zagrożenia bezpieczeństwa

ludzi lub mienia i o zakazie jego użytkowania oraz wykonanie doraźnych zabezpieczeń i

usunięcie zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia, z określeniem terminów ich

wykonania.

Art. 576. § 1. W razie konieczności niezwłocznego podjęcia działań mających na celu

usunięcie niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia, organ nadzoru budowlanego zapewni, na

– 197 –

koszt właściciela obiektu budowlanego, zastosowanie niezbędnych środków

zabezpieczających.

§ 2. Do zastosowania, na koszt właściciela, działań przewidzianych w § 1, upoważnione

są również organy Policji i Państwowej Straży Pożarnej. O podjętych działaniach organy te

powinny niezwłocznie zawiadomić organ nadzoru budowlanego.

Art. 577. § 1. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w art. 572-576, nie jest możliwe

wykonanie przez właściciela nałożonego obowiązku, obowiązanym do wykonania tego

obowiązku, na koszt właściciela, jest gmina.

§ 2. W przypadku wykonania zastępczego, o którym mowa w § 1, wójt jest obowiązany

do posiadania dokumentacji poniesionych przez gminę wydatków.

§ 3. W przypadku niemożliwości ustalenia właściciela obiektu budowlanego gmina

wykonuje obowiązek na koszt właściwego wojewody. Wójt jest obowiązany do posiadania

dokumentacji poniesionych przez gminę wydatków.

§ 4. Zadania, o których mowa w § 1 i 3, są wykonywane przez gminę jako zadania

zlecone z zakresu administracji rządowej.



1) wzór książki obiektu budowlanego i sposób jej prowadzenia - uwzględniając

podstawowe dane identyfikujące obiekt budowlany i jego właściciela oraz informacje

mogące stanowić przedmiot wpisu;

2) warunki i tryb postępowania w sprawach rozbiórek obiektów budowlanych, określonych

w art. 574 § 1 – uwzględniając konieczność zapewnienia skuteczności i sprawności

postępowania;

3) sposób i warunki przeprowadzania rozbiórek obiektów budowlanych wykonywanych

metodą wybuchową oraz tryb postępowania w tych sprawach - uwzględniając wymogi

bezpieczeństwa przy stosowaniu tej metody rozbiórki, w tym robót strzałowych, oraz

treść dokumentacji strzałowej i metryki strzałowej, a także wzór tablicy ostrzegawczej.

Rozdział 2.

Katastrofa budowlana

Art. 579. § 1. Katastrofą budowlaną jest gwałtowne zniszczenie obiektu budowlanego

lub jego części, a także zniszczenie konstrukcyjnych elementów rusztowań, elementów

– 198 –

urządzeń formujących, ścianek szczelnych i obudowy wykopów. Katastrofa budowlana może

nastąpić również w obiekcie budowanym albo rozbieranym.

§ 2. Katastrofą budowlaną nie jest: uszkodzenie elementu wbudowanego w obiekt

budowlany, nadającego się do naprawy lub wymiany, uszkodzenie lub zniszczenie urządzeń

budowlanych związanych z budynkami lub awaria instalacji.

Art. 580. W razie katastrofy budowlanej kierownik budowy, właściciel lub użytkownik

obiektu budowlanego jest obowiązany:

1) zorganizować doraźną pomoc poszkodowanym i przeciwdziałać rozszerzaniu się

skutków katastrofy;

2) zabezpieczyć miejsce katastrofy;

3) niezwłocznie zawiadomić o katastrofie właściwe organy, w tym: organ nadzoru

inwestycyjnego, Policję, prokuraturę oraz - w przypadku, kiedy katastrofa nastąpiła w

trakcie prowadzenia robót budowlanych - inwestora, inspektora nadzoru budowlanego i

głównego projektanta.

Art. 581. § 1. W przypadku wystąpienia katastrofy budowlanej, organ nadzoru

budowlanego obowiązany jest do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przyczyny

katastrofy.

§ 2. W przypadku, kiedy okoliczności wskazują na duże prawdopodobieństwo wspólnej

przyczyny katastrofy budowlanej obejmującej kilka obiektów budowlanych, organ nadzoru

budowlanego może prowadzić jedno postępowanie wyjaśniające dla wszystkich obiektów

uszkodzonych w wyniku katastrofy.

§ 3. Organ nadzoru inwestycyjnego niezwłocznie zawiadamia o katastrofie budowlanej

organ nadzoru budowlanego wyższego stopnia oraz Głównego Inspektora Nadzoru

Budowlanego.

§ 4. Postępowanie wyjaśniające przyczyny katastrofy budowlanej może być przejęte

przez organ nadzoru budowlanego wyższego stopnia lub Głównego Inspektora Nadzoru

Budowlanego.

Art. 582. § 1. Organ nadzoru budowlanego po otrzymaniu zawiadomienia o katastrofie

budowlanej jest obowiązany do niezwłocznego powołania komisji w celu ustalenia przyczyn i

okoliczności katastrofy oraz zakresu czynności niezbędnych do usunięcia stanu zagrożenia

bezpieczeństwa ludzi lub mienia.

– 199 –

§ 2. W skład komisji, o której mowa w § 1, wchodzą: przedstawiciel organu nadzoru

budowlanego jako przewodniczący, przedstawiciele innych zainteresowanych lub właściwych

rzeczowo organów administracji rządowej, przedstawiciele samorządu terytorialnego, a także,

w miarę potrzeby, przedstawiciel samorządu zawodowego lub inne osoby posiadające

wymagane kwalifikacje zawodowe.

§ 3. Do udziału w czynnościach komisji mogą być wezwani:

1) inwestor, właściciel oraz użytkownik obiektu budowlanego;

2) główny projektant, przedstawiciel wykonawcy i producenta lub importera wyrobów

budowlanych;

3) osoby odpowiedzialne za nadzór nad wykonywanymi robotami budowlanymi.

§ 4. Komisja sporządza protokół z przeprowadzonych czynności i niezwłocznie

przekazuje go organowi nadzoru budowlanego.

Art. 583. § 1. Organ nadzoru budowlanego może nakazać właścicielowi, w drodze

decyzji, zabezpieczenie miejsca katastrofy oraz obiektu budowlanego, który uległ katastrofie,

uporządkowanie terenu lub wykonanie innych niezbędnych czynności i robót budowlanych.

W decyzji organ wskazuje termin wykonania nałożonych w niej obowiązków. Decyzja

podlega natychmiastowemu wykonaniu i może być ogłoszona ustnie.

§ 2. W razie niewykonania lub zwłoki w wykonaniu decyzji przez właściciela obiektu

budowlanego, organ nadzoru budowlanego zapewni jej wykonanie na koszt i ryzyko

zobowiązanego.

Art. 584. § 1. Po zakończeniu postępowania wyjaśniającego przyczyny katastrofy organ

nadzoru budowlanego niezwłocznie wydaje decyzję określającą zakres i termin wykonania

niezbędnych robót w celu uporządkowania terenu katastrofy i zabezpieczenia obiektu

budowlanego do czasu wykonania robót doprowadzających obiekt do stanu właściwego.

§ 2. Organ nadzoru budowlanego może zlecić, na koszt inwestora lub właściciela

obiektu budowlanego, sporządzenie ekspertyzy, jeżeli do wydania decyzji jest niezbędne

zasięgnięcie specjalistycznej wiedzy technicznej.

Art. 585. Inwestor lub właściciel obiektu budowlanego po zakończeniu postępowania,

jest obowiązany podjąć niezwłocznie działania niezbędne do usunięcia skutków katastrofy

budowlanej.

– 200 –

KSIĘGA V.

NARUSZENIE PRZEPISÓW KODEKSU

Art. 586. Oświadczenia, o których mowa w art. 380 § 2 pkt 2 i 3 składa się pod rygorem

odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Składający oświadczenie jest

obowiązany do zawarcia w nim klauzuli następującej treści: „Jestem świadomy

odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.”. Klauzula ta zastępuje

pouczenie organu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.

Art. 587. Nie wszczyna się postępowania w sprawie naruszenia przepisów Kodeksu

jeżeli od dnia zakończenia wykonywania inwestycji upłynęło 10 lat.

Rozdział 1.

Postępowanie legalizacyjne

Art. 588. § 1. W przypadku stwierdzenia realizacji inwestycji wymagającej

sporządzenia projektu budowlanego lub planu sytuacyjnego bez wymaganej zgody

inwestycyjnej, organ nadzoru budowlanego, w drodze postanowienia, na które przysługuje

zażalenie, wszczyna postępowanie legalizacyjnej i wstrzymuje realizację inwestycji.

§ 2. W postanowieniu organ nadzoru budowlanego może określić wymagania dotyczące

niezbędnych zabezpieczeń terenu inwestycji oraz termin ich wykonania.

§ 3. W przypadku realizacji bez wymaganej zgody inwestycyjnej inwestycji

wymagającej sporządzenia projektu budowlanego, w postanowieniu organ nadzoru

budowlanego nakłada na inwestora obowiązek sporządzenia i przedstawienia właściwemu

staroście, w terminie nie dłuższym niż miesiąc, inwentaryzacji geodezyjnej wykonanych

robót.

Art. 589. § 1. Po wydaniu postanowienia w sprawie wstrzymania realizacji inwestycji

organ nadzoru budowlanego dokonuje sprawdzenia zgodności realizowanej inwestycji z

przepisami prawa.

§ 2. W przypadku stwierdzenia braku naruszenia przepisów, w zakresie

uniemożliwiającym doprowadzenia inwestycji do stanu zgodnego z prawem organ nadzoru

budowlanego w drodze postanowienia wzywa inwestora do przedłożenia, w terminie

określonym w postanowieniu, nie dłuższym niż 6 miesięcy, dokumentów wymaganych we

wniosku o udzielenie zgody inwestycyjnej.

– 201 –

§ 3. W przypadku przedłożenia w terminie dokumentów, o których mowa w § 2, organ

nadzoru budowlanego wydaje decyzję o legalizacji inwestycji. Przepisy art. 397-402 i art. 404

stosuje się odpowiednio.

§ 4. Wydanie decyzji legalizacyjnej upoważnia do wznowienia realizacji inwestycji.

Art. 590. § 1. W przypadku stwierdzenia:

1) niezgodności realizowanej inwestycji z przepisami prawa w stopniu uniemożliwiającym

doprowadzenie inwestycji do stanu zgodnego z prawem,

2) braku przedstawienia w terminie dokumentów o których mowa w art. 589 § 2 lub

3) kontynuowania realizacji inwestycji pomimo wstrzymania jej realizacji

– organ nadzoru budowlanego nakazuje przywrócenie, w drodze decyzji, poprzedniego

sposobu zagospodarowania terenu inwestycji, w szczególności rozbiórkę wykonanych

obiektów budowlanych lub ich części albo przywrócenie poprzedniego sposobu użytkowania


§ 2. Nie wydaje się decyzji, o której mowa w § 1 jeżeli od dnia zakończenia realizacji

inwestycji upłynęło 15 lat.

Art. 591. § 1. W przypadku stwierdzenia niewykonania w terminie niezbędnych

zabezpieczeń wykonywanych obiektów robót budowlanych organ nadzoru budowlanego

wymierza inwestorowi w drodze postanowienia administracyjną karę pieniężną w wysokości

5 000 zł oraz wyznacza kolejny termin ich wykonania. Kara może być nakładana

wielokrotnie.

§ 2. W przypadku stwierdzenia niewykonania w terminie obowiązku przedstawienia

inwentaryzacji geodezyjnej wykonanych robót, organ nadzoru budowlanego zleca

przeprowadzenie inwentaryzacji na koszt inwestora.

Art. 592. Przepisy art. 588-591 stosuje się odpowiednio w przypadku zakończenia

realizacji inwestycji, przy czym zamiast postanowienia o wstrzymaniu realizacji inwestycji

organ nadzoru budowlanego wydaje postanowienie o zakazie użytkowania inwestycji.

Wydanie decyzji legalizacyjnej nie zwalnia z obowiązku uzyskania zgody na użytkowanie.

Art. 593. § 1. W przypadku kontynuowania inwestycji, pomimo wydania postanowienia

o wstrzymaniu realizacji inwestycji albo w przypadku użytkowania inwestycji pomimo

zakazu użytkowania inwestycji, organ nadzoru budowlanego może, w drodze decyzji,

nałożyć na inwestora administracyjną karę pieniężną w wysokości do 5 000 zł za każdy dzień

utrzymywania stanu niezgodnego z prawem.

– 202 –

§ 2. Do ustalenia wysokości kary stosuje się przepisy Kodeksu postępowania

administracyjnego dotyczące zasad nakładania kar administracyjnych i udzielania ulg w jej

wykonaniu, przy czym jedną z przesłanek nałożenia kary jest stopień negatywnego

oddziaływania inwestycji na otoczenie.

Art. 594. § 1.W przypadku realizacji na obszarze, na którym nie obowiązuje plan

miejscowy inwestycji zaliczanej do kategorii od 3 do 6 niezwłocznie po wydaniu

postanowienia w sprawie wstrzymania realizacji inwestycji organ nadzoru budowlanego, w

drodze postanowienia, występuje do organu administracji inwestycyjnej o określenie

warunków urbanistycznych realizacji inwestycji.

§ 2. Określenie warunków urbanistycznych realizacji inwestycji polega na określeniu w

formie postanowienia dopuszczalnej funkcji oraz gabarytów i wskaźników dla realizowanej

inwestycji. Przepisy art. 397 - 402 stosuje się odpowiednio.

§ 3. Po określeniu przez organ administracji inwestycyjnej warunków urbanistycznych

realizacji inwestycji organ nadzoru budowlanego, dokonuje sprawdzenia zgodności

wykonywanej inwestycji z tymi warunkami oraz przepisami. Przepisy art. 590 § 2–4 oraz art.

590-593 stosuje się odpowiednio.

Art. 595. W przypadku realizowanej na obszarze, na którym nie obowiązuje plan

miejscowy inwestycji zaliczanej do kategorii 1 i 2 przepisy art. 588-593 stosuje się

odpowiednio.

Rozdział 2.

Naruszenia mniejszej wagi

Art. 596. § 1. W przypadku stwierdzenia realizacji inwestycji innych niż wymienione w

art. 588 § 1 w sposób istotnie naruszający warunki zgody inwestycyjnej lub przepisy prawa

organ nadzoru budowlanego w drodze postanowienia wstrzymuje realizację inwestycji oraz

nakłada obowiązek przywrócenia stanu zgodnego z prawem.

§ 2. W postanowieniu, o którym mowa w § 1 organ nadzoru budowlanego może nałożyć

na inwestora administracyjną karę pieniężną w wysokości do 5 000 zł. Przepis art. 593 § 2

stosuje się odpowiednio.

– 203 –

Rozdział 3.

Postępowanie naprawcze

Art. 597. § 1. W przypadku stwierdzenia realizacji inwestycji na podstawie zgody

inwestycyjnej w sposób istotnie naruszający warunki zgody inwestycyjnej, zatwierdzonego

projektu budowlanego lub planu sytuacyjnego albo przepisu prawa, organ nadzoru

budowlanego, w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, wszczyna

postępowanie naprawcze i wstrzymuje realizację inwestycji.

§ 2. W postanowieniu, o którym mowa w § 1 wzywa inwestora do przedłożenia, w

terminie określonym w postanowieniu, nie dłuższym niż 6 miesięcy, projektu budowlanego

lub planu sytuacyjnego zamiennego, uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas

zrealizowanej inwestycji oraz, w razie potrzeby, wskazującego zakres czynności

wymaganych do doprowadzenia inwestycji do stanu zgodnego z prawem. Przepis art. 588 § 2

stosuje się.

§ 3. W postanowieniu, o którym mowa w § 1 organ może określić wymagania

dotyczące niezbędnych zabezpieczeń terenu inwestycji oraz termin ich wykonania.

Art. 598. § 1. W przypadku przedłożenia w terminie dokumentów, o których mowa w

art. 598 § 2, organ dokonuje weryfikacji materialnej projektu budowlanego lub planu

sytuacyjnego. Przepis art. 384 § 1 stosuje się odpowiednio.

§ 2. W przypadku niestwierdzenia braków materialnych organ wydaje decyzję o

zatwierdzeniu projektu budowlanego zamiennego lub planu sytuacyjnego zamiennego.

§ 3. Decyzja, o której mowa w § 2 upoważnia do wznowienia realizacji inwestycji, a

także stanowi podstawę do uchylenia z urzędu zgody inwestycyjnej przez organ administracji

inwestycyjnej.

Art. 599. W przypadku stwierdzenia:

1) niezgodności realizowanej inwestycji z przepisami lub postanowieniem o którym mowa

w art. 404 § 1 w stopniu uniemożliwiającym doprowadzenie inwestycji do stanu

zgodnego z prawem,

2) braku przedstawienia w terminie dokumentów o których mowa w art. 597 § 2,

3) kontynuowania realizacji inwestycji pomimo wstrzymania jej realizacji

– organ nadzoru budowlanego nakazuje przywrócenie, w drodze decyzji, poprzedniego

sposobu zagospodarowania terenu inwestycji, w szczególności rozbiórkę wykonanych

– 204 –

obiektów budowlanych lub ich części albo przywrócenie poprzedniego sposobu użytkowania


Art. 600. Przepis art. 592, 593 i 594 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Rozdział 4.

Naruszenie zasad bezpieczeństwa przy realizacji inwestycji

Art. 601. W przypadku realizacji inwestycji w sposób mogący spowodować zagrożenie

bezpieczeństwa ludzi lub mienia bądź zagrożenie środowiska, organ nadzoru budowlanego

wstrzymuje realizację inwestycji, określa niezbędne zabezpieczenia terenu inwestycji oraz

termin ich wykonania. Przepis art. 592 stosuje się odpowiednio.

Rozdział 5.

Naruszenie miejscowych przepisów urbanistycznych

Art. 602. § 1. Przepisy niniejszej księgi stosuje się odpowiednio w przypadku

umieszczenia tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego niezgodnie z miejscowymi

przepisami urbanistycznymi. W takim przypadku podmiot umieszczający tablicę lub

urządzenie podlega administracyjnej karze pieniężnej.

§ 2. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie podmiotu, o którym mowa w § 1, karę wymierza

się odpowiednio właścicielowi, użytkownikowi wieczystemu lub posiadaczowi samoistnemu

nieruchomości lub obiektu budowlanego, na których umieszczono tablicę reklamową lub

urządzenie reklamowe.

§ 3. Karę wymierza się w drodze decyzji od dnia, w którym organ wszczął postępowanie

w sprawie, do dnia dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do

miejscowych przepisów urbanistycznych albo usunięcia tablicy lub urządzenia.

§ 4. W przypadku, gdy w dniu wydania decyzji, o której mowa w § 3, tablica reklamowa

lub urządzenie reklamowe nie są zgodne z miejscowymi przepisami urbanistycznymi w

decyzji tej określa się:

1) wysokość kary za okres od dnia wszczęcia postępowania w sprawie do dnia wydania

decyzji oraz

2) obowiązek dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do

przepisów, o których mowa w § 1, albo usunięcia tablicy lub urządzenia.

§ 5. Decyzja, o której mowa w § 4, podlega natychmiastowemu wykonaniu w części

dotyczącej obowiązku, o którym mowa w § 4 pkt 2.

– 205 –

§ 6. Po wykonaniu obowiązku, o którym mowa w § 4 pkt 2, organ określa, w drodze

decyzji, wysokość kary za okres od dnia wydania decyzji, o której mowa w § 4, odpowiednio

do dnia dostosowania tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego do przepisów, o

których mowa w § 1, albo usunięcia tablicy lub urządzenia.

§ 7. Wysokość kary ustala się jako iloczyn pola powierzchni tablicy reklamowej lub

urządzenia reklamowego służącej ekspozycji reklamy, wyrażonej w metrach kwadratowych

oraz 40 krotności uchwalonej przez radę gminy stawki części zmiennej opłaty reklamowej, o

której mowa w art. 17a ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych

(Dz. U. z 2016 r. poz. 716), powiększony o 40 krotność uchwalonej przez radę gminy stawki

części stałej tej opłaty, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej lub urządzenia

reklamowego z przepisami, o których mowa w § 1.

§ 8. Jeżeli rada gminy nie określiła wysokości stawek opłaty reklamowej, o których

mowa w § 7, wysokość kary pieniężnej ustala się jako iloczyn pola powierzchni tablicy

reklamowej lub urządzenia reklamowego służącej ekspozycji reklamy, wyrażonej w metrach

kwadratowych oraz 40 krotności maksymalnej stawki części zmiennej opłaty reklamowej, o

której mowa w art. 19 pkt 1 lit. h ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach

lokalnych, powiększony o 40 krotność maksymalnej stawki części stałej opłaty reklamowej, o

której mowa w art. 19 pkt 1 lit. g tej ustawy, za każdy dzień niezgodności tablicy reklamowej

lub urządzenia reklamowego z przepisami, o których mowa w § 1.

§ 9. Jeśli kształt urządzenia reklamowego uniemożliwia wyznaczenie pola powierzchni

służącej ekspozycji reklamy, o którym mowa w § 7 lub 8, wysokość kary zależy od pola

powierzchni bocznej prostopadłościanu opisanego na urządzeniu reklamowym.

KSIĘGA VI.

REJESTR URBANISTYCZNO-BUDOWLANY

Art. 603. § 1. Rejestr urbanistyczno-budowlany, zwany dalej „Rejestrem” jest

urzędowym zbiorem danych i informacji dotyczących kształtowania i realizacji polityki

przestrzennej.

§ 2. Rejestr jest prowadzony w systemie teleinformatycznym.

§ 3. Dane i informacje gromadzone w Rejestrze są jawne, z wyłączeniem danych

osobowych.

– 206 –

Art. 604. W Rejestrze zamieszcza się dane i informacje pochodzące z:

1) aktów planowania przestrzennego i postępowań w przedmiocie ich uchwalenia, zmiany

albo uchylenia;

2) rozstrzygnięć, o których mowa w art. 375;

3) zgód inwestycyjnych;

4) zezwoleń na użytkowanie obiektów budowlanych;

5) decyzji dokonujących lokalizacji inwestycji celu publicznego;

6) rozporządzeń ustanawiających obszary zastrzeżone;

7) aktów nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego;

8) rozstrzygnięć wydanych w postępowaniach w przedmiocie naruszenia przepisów

Kodeksu.

Art. 605. Zapewnia się powszechny i nieodpłatny dostęp do danych i informacji

gromadzonych w Rejestrze za pomocą środków komunikacji elektronicznej w tym z

wykorzystaniem usług, o których mowa w art. 9 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o

infrastrukturze informacji przestrzennej.



1) zakres informacji gromadzonych w Rejestrze,

2) organizację, tryb i standardy techniczne tworzenia Rejestru, w tym organ prowadzący,

3) sposób dokonywania zgłoszeń, aktualizacji Rejestru oraz udostępniania danych i

informacji zawartych w Rejestrze

– mając na względzie zapewnienie jednolitości, przejrzystości i kompletności danych i

informacji gromadzonych w Rejestrze, a także zapewnienie interoperacyjności danych

przestrzennych gromadzonych w Rejestrze ze zbiorami infrastruktury informacji

przestrzennej.

KSIĘGA VII.

PRZEPIS KOŃCOWY

Art. 607. Kodeks wchodzi w życie w terminie i na zasadach określonych w ustawie z

dnia … - Przepisy wprowadzające Kodeks urbanistyczno-budowlany.

projekt z dnia 30 wrzeŚnia 2016 r. ustawa 30.09.2016.pdf · art. 2. użyte w kodeksie określenia...

Documents