Prescan: preventief medisch onderzoek Op een frisse lentedag komen televisiepresentator Henny Huisman, baritonzanger Ernst Daniel Smid en VVD-icoon Ed Nijpels samen op het Scheveningse strand. Om daar – onder het genot van een appelsap en een broodje vette vis en in het gezelschap van Prescan-oprichter Eddy van Heel – hun persoonlijke ervaringen én aanvaringen met de gezondheidszorg uit te wisselen. TEKST BART-JAN BROUWER | FOTOGRAFIE KAROLY EFFENBERGER

LXRY HEALTH LXRY HEALTH

2 3

niet in het “Steek je kop

zand”

4 5

LXRY HEALTHLXRY HEALTH

Toen ik vroeger drummer was van de bandjes Lucifer en Match, werd ik ‘Appelsapje’ genoemd. Ik was wel een beetje de saaie lul, en nog steeds. Er gingen joints rond, die liet ik aan me voorbij gaan. In mijn vak wordt veel gedronken om de spanning kwijt te raken. Ik was ook een verschrikke-lijke zenuwenlijer: ik ging half dood voordat ik op moest. Maar dat heb ik nooit weggehaald met iets van een borreltje of een dingetje. Okay, ik heb wel eens een hijsie hasjiesj genomen, maar daarvan ging ik naast mijn trommel drummen. Het paste niet bij me. Omdat ik me al elk jaar liet keuren, was het voor mij een kleine stap naar Prescan. Op een gegeven moment werd ik door een journalist gebeld voor een vaste rubriek in een krant. De vraag was: ‘Waar zou jij nooit op bezuinigen?’ Ik antwoordde: ‘Op mijn jaarlijkse bodyscan bij Prescan.’ Mensen brengen wel hun auto naar de garage voor een grote beurt, dat kost ook snel zo’n zeven- à acht-honderd euro, maar voor de keuring van hun eigen lichaam vinden ze dat een hoop geld.”Eddy van Heel: “Toen dat artikel in de krant kwam, belde ik Henny met-een op. Ik vond die free publicity ontzettend leuk, maar – zo waarschuwde ik hem – hij was al een paar jaar niet geweest.”Huisman: “Eddy zei: ‘Je moet weer eens komen. Ik laat mijn secretaresse jou wel bellen, anders wordt het niks – druk, druk, druk.’ En dus stapte ik eind 2013 het pand van Prescan in Rheine binnen, net over de grens bij Enschede. Ik voelde me prima. Met mij is niets aan de hand, dacht ik.

Toen ontdekten ze een kwaadaardige tumor in mijn nier. Ik was er geluk-kig op tijd bij. Echt: Prescan heeft mijn leven gered. Dat wil ik wel van de daken schreeuwen. Je hoort zo veel dingen om je heen. In veel gevallen is narigheid te voorkomen. Het stomme is dat veel mensen zeggen: ‘Ik hoef het niet te weten.’ Maar als je een rammeltje onder je auto hoort, ga je toch ook even langs de garage? Het is gewoon je kop in het zand steken. Je eigen gezondheid is het allerbelangrijkste.”Ed Nijpels: “Henny, je rookt niet, je drinkt niet, je eet geen vlees... En uit-eindelijk krijg je toch een tumor in je nier. Levenswijze helpt wel om dingen te vookomen, maar het geeft dus geen enkele garantie.”Huisman: “Totaal niet. En wat kreeg ik te horen: ‘Dat krijg je van die vegetarische gehaktballetjes. Je had beter kunnen roken en drinken.’ Heb je te dealen met die uitslag, krijg je dat er ook nog achteraan.” Ernst Daniël Smid: “De eerste keer dat ik Eddy ontmoette, was tijdens een potje klootschieten. Wij speelden tegen elkaar en we vielen op omdat we allebei zo’n luide stem hadden. Sindsdien liep ik hem wel eens tegen het lijf op een gala. We komen allebei uit het oosten – dat schept een band. Hij

zei: ‘Kom eens een keer checken.’ Dat vond ik een goed plan. Ik heb vroe-ger de opleiding tot verpleger gevolgd, dus ik had wel enig idee. Toen bleek er, behalve het enorme vetgehalte, niets fout te zijn. Dat was maz-zel. Maar zo’n bodyscan is niets voor mij: zo claustro als de kolere! Ik word helemaal gek in zo’n ding. Ze kregen me er niet in. Toen gaven ze me een spuitje, zodat ik begon te dromen van mooie dingen.”Van Heel: “Haha, fluitend en zingend ging je erin.” Smid: “En een heel lief zustertje hield mijn hand vast. Na afloop werd mij in normale taal – dat vond ik wel heel prettig – uitgelegd hoe het er met mijn fysiek voorstond: ‘Je moet een beetje oppassen met dit en dat en een beetje gezond leven.’ Nou, als je goed naar mijn lijf kijkt, zie je dat ik niet echt gezond geleefd heb. En daar ben ik ook niet rouwig om. Ik heb gelééfd. Ik heb een fantastisch leven gehad. Ik ben nu eenenzestig, ik heb ik dat opzicht nergens spijt van. En ik ben bang dat ik zo nog wel even doorga. Ik ben een loose cannon, een onverbeterlijke idioot op dat gebied.

Henny Huisman: “Ver voor Prescan liet ik mijn gezondheid al checken. Dat begon toen ik ooit werd ge-vraagd voor een reclamecampag-ne voor Knorr-soepen. Voordat ze de productie van die commercial gingen opstarten, wilden ze wel de zekerheid dat ik gezond was. Een productiemaatschappij ver-

langt dat ook als ze een serie uitzendingen met mij in de hoofdrol gaan maken, met tachtig mensen op de vloer en decors en alles wat daarbij komt kijken. Dan moeten ze zich wel verzekeren. Stel dat ik er plotseling niet meer ben. Daar zijn tonnen mee gemoeid. In het begin ging ik langs bij Meditel, dat preventief medisch onderzoek deed voor verzekeraars. Daar werd naar je hart en longen en zo gekeken. Ik snapte het wel. In die tijd, eind jaren tachtig, had je die affaire met Nico Haak. Hij maakte reclame voor de bioregulator, een armband die een rustgevende invloed zou hebben en nieuwe energie zou geven. Maar op 51-jarige leeftijd over-leed hij onverwacht aan een hartaanval, met die armband om. Dat was natuurlijk een blamage voor het bedrijf dat die bioregulator op de markt bracht. Mensen zeiden: ‘Je gaat dood aan zo’n bandje.’ Ik lette altijd al op mijn gezondheid: ik ben vegetariër en heb nooit gedronken of gerookt.

Henny Huisman: “Het stomme is dat veel mensen zeggen: ‘Ik hoef het niet te weten.’

Maar als je een rammeltje onder je auto hoort, ga je toch ook even langs de

garage? Het is gewoon je kop in het zand steken. Je eigen gezondheid is het

allerbelangrijkste”

Eddy van Heel: “Als er situaties zijn waarbij iemand direct geholpen moet worden, dan regel ik – meestal persoonlijk – dat

diegene de volgende dag of de dag erop al bij ons terecht kan”

6 7

LXRY HEALTH

Ik ben bang dat ik veel te veel ga missen als ik zo ongelooflijk op mezelf moet gaan letten. Ik kan heel graag lekker eten. Ik kan uren sport... kij-ken, haha. Ik wil geníéten gewoon. Ik zou het ook hypocriet vinden om nu, terwijl ik mezelf voor een deel heb opgeleefd, plotseling te stoppen met alles wat ik verkeerd gedaan heb omdat ik zo bang ben voor die laat-ste jaren. Maar sinds ik een nieuwe liefde heb ontdekt, wil ik nog wel een paar jaar door. Het wordt tijd dat ik weer eens bij Eddy langsga. En ik heb natuurlijk van dichtbij mee mogen, nee, móéten maken wat het betekent om iemand aan kanker te zien verrekken. Het is een krachtdadige term, maar zo is het wel. We hadden het al in een enorm vroeg stadium ont-dekt. Het was zo groot als een speldenknop, maar het had zich al ver-spreid door het hele lijf. Er was geen houden aan. Mijn vrouw is ellendig gecrepeerd. Dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Om iemand zo dood te zien gaan. Ik roep iedereen op die ook maar enigszins met een raar gevoel in zijn hoofd rondloopt over zijn gezondheid, zich te laten checken.”Van Heel: “Twee jaar voordat bij Roos alvleesklierkanker werd geconsta-teerd, was ze bij ons voor onderzoek. De kanker was toen nog niet aan-wezig. De volgende keer dat Ernst kwam, was zij er niet bij. Ze had ook zoiets van: ik ben pas vroeg in de veertig, laat hem maar alleen gaan.” Nijpels: “Ik zag die reclames van Prescan voorbijkomen – je moet wel een ontzettende analfabeet zijn wil je daar niet mee worden geconfronteerd! – en het leek me gewoon verstandig om het een keer te laten doen. Mijn schoonvader, een huisarts, die is inmiddels tachtig, is er finaal op tegen. Hij zegt: ‘Je ontdekt altijd wel iets.’ Maar ik ga ook niet naar Prescan om een verzekeringsbewijs te halen. Ik wil gewoon de stand van zaken we-ten op dat moment. Dat vind ik op mijn leeftijd prettig. Het gaat niet al-leen om tumoren, je krijg ook inzicht in slijtages, aderverkalking, je Body Mass Index… Ik weet ook wel dat de dag erna iets kan gebeuren. Mijn levensdevies is dan ook: nooit wachten op later. Ik kan me ergeren aan mensen die zeggen: ‘Als ik straks vijfenzestig ben, dan ga ik dit en dat doen.’ Als ik iets leuk vind, ga ik dat doen, beleven of kopen. Ondanks dat ik het in de politiek altijd razend druk had, heb ik nooit dingen uitgesteld. Over gezondheid ben ik voor het eerst heel stevig gaan nadenken één of twee jaar nadat ik op mijn 32e fractievoorzitter van de VVD was gewor-den. Ik had een beetje last van mijn maag. De vader van een vriendje on-derzocht mij in het ziekenhuis van Bergen op Zoom. Die belde mij een paar dagen later op en zei: ‘Je moet nu komen.’ Ik naar hem toe. Hij zei: ‘Ik heb een heel vervelende mededeling voor je: je hebt in ernstige mate de ziekte van Crohn. Het leven dat je nu leidt, daar kun je mee stoppen.’ Een paar weken heb ik met het idee geleefd dat ik terug moest treden. In die periode heb ik het politieke leven van Van Ardenne gered. Er was een politiek incident en ik was zo boos op het CDA dat ik zei: ‘Als je één vinger uitsteekt naar Van Ardenne, dan breken we met het kabinet.’ Ik dacht: maakt mij wat uit, ik kan het nu hard spelen, haha. Voor alle zekerheid maakte ik een afspraak met professor Guido Tytgat, een van de Europese experts op het terrein van darmen. Die heeft mij onderzocht en kwam tot de conclusie dat het niet de ziekte van Crohn was, maar een ernstige vorm van diversticulose – uitstulpingen aan je darm. Daar valt prima

mee te leven. Wel was het de eerste waarschuwing die ik kreeg. De vol-gende kwam toen ik commissaris van de Koningin werd: mijn gewicht liep op. Ik ben mijn eetgewoonte gaan aanpassen, waardoor ik zo’n vijf-tien kilo afviel. Heel simpel: geen aardappels en bijna geen vlees meer, en doordeweeks rond borreltijd eet ik twee harinkjes en een rauw zalmhaas-je. De gemiddelde levensduur van de Japanner is dertien jaar hoger dan die van ons en dat komt omdat ze ontzettend veel rauwe vis eten. Door-deweeks volg ik dus een vrij strak regime. Maar ik ga niet zo ver dat ik niet meer drink. Ik vind het heel vervelend als ik bij mijn eten geen glaas-je wijn kan hebben.”Van Heel: “Wat jij zegt over die Japanners, dat is ook aangetoond bij Eski-mo’s. Dat zijn de zwaarste mensen op aarde, maar ze hebben bijna geen hart- en vaatziekten. Daar is onderzoek naar gedaan. Alle omega’s waren in verhouding. Dat komt omdat ze heel veel vis eten. Daarom adviseren wij preventief Omega 3 Visolie-capsules.”Huisman: “Wat ik trouwens fijn vind aan Prescan – dat moet wel even ge-zegd worden, vind ik: het is geen verdienmodel dat is opgezet door snelle jongens. Eddy is dit mede begonnen door zijn eigen ziekte. Hij heeft een

niertransplantatie ondergaan en alle narigheid die daarmee samengaat. Vanuit dat gevoel en zijn medische achtergrond is hij Prescan gestart. De insteek was niet om snel geld te verdienen. Dat vind ik mooi aan Eddy. En de gastvrouwen bij Prescan zijn zó opmerkelijk lief! Nadat mijn vriendin daar was geweest, heeft ze een mailtje gestuurd om ze te bedanken. Het is heel erg dienstverlenend. Alleen jammer dat de overheid er zo moeilijk over doet en het niet in Nederland mag. Waarom eigenlijk niet, Eddy?”Van Heel: “De Kamer heeft ooit besloten dat een individuele check-up on-der de Wet op het bevolkingsonderzoek valt. Dat betekent dat je een ver-gunning nodig hebt wanneer je je wilt laten onderzoeken op bijvoorbeeld kanker, zoals het geval is bij maag-darmonderzoek en borstonderzoek. En zo’n vergunning wordt alleen afgegeven voor gericht bevolkings- onderzoek dat wordt aangeboden middels een overheidsprogramma aan (een deel) van de bevolking. Daarmee valt een individuele health check tussen het wal en het schip. Een vergunning wordt simpelweg niet ver-leend en zonder vergunning mag je geen onderzoek aanbieden. In Baarn – langs de A1 – voeren we beperkt, niet vergunningsplichtig, onderzoek uit, waardoor de meeste mensen nog steeds naar onze klinieken net over de grens in Duitsland moeten. Het is heel scheef, want in ieder ander land van de EU mag preventief medisch onderzoek worden uitgevoerd. Al-leen hier is het verboden.”Nijpels: “Het moet toch niet zo gek worden dat men mij dingen verbiedt. Als ik mij wil laten checken en daar geld voor overheb, dan moet dat kun-nen. Bovendien heb ik een verzekering, ONVZ, die preventief medisch onderzoek tot 750 euro op jaarbasis vergoedt. Het enige criterium dat ik heb, is dat het op een verantwoorde manier gebeurt – en dat is het geval bij Prescan. Verder heeft de overheid daar niets mee te maken.”

Van Heel: “Toch is er de laatste jaren veel gebeurd. Ab Klink, voormalig minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, heeft destijd advies in-gewonnen bij de Raad voor Volksgezondheid & Zorg en de Gezondheids-raad. Hij was voor invoering, maar wilde dat er eerst richtlijnen werden opgesteld. Die liggen nu bij de artsenfederatie KNMG. Er zit echter veel weerstand bij specialisten. Ik denk ook omdat de aanbieders van preven-tief medisch onderzoek vooral commerciële partijen zijn. Maar er zit wel beweging in. Ook minister Schippers, onze huidige minister van Volks-gezondheid, wil preventief medisch onderzoek doorvoeren. Zij vindt dat het een individuele keuze moet zijn.”Nijpels: “Zij is de eerste minister die het gelukt is om de stijging van de kosten van Volksgezondheid tot stilstand te brengen. Ik heb vertrouwen in haar. Bovendien: de markt moet ook een kans krijgen. Het ontbreekt daar momenteel aan service en marktdenken.”Huisman: “Service! Man, een vriendin van ons, een moeder van jonge kinderen, werd afgelopen december in het ziekenhuis onderzocht op kanker. Pas half januari zou ze de uitslag horen. Ze was helemaal in de stress: ‘Het gaat gebeuren.’ Ik vond het onmenselijk om haar de feestda-gen zo in de rats te laten zitten. Ik Eddy bellen. Heeft hij geregeld dat ze nog voor de kerst bij hem in Duitsland kon komen. Daar kreeg ze te ho-ren dat het geen kanker was, maar niergruis. Drie weken later werd dat bevestigd door haar eigen ziekenhuis. Moet je je voorstellen, anders was ze die weken door een hel gegaan.”Van Heel: “Wij hebben zeventien deskundigen die telefonisch de intakes doen. Op basis van die gesprekken weten ze bij welke artsen ze een af-spraak moeten inplannen. Weten zij niet precies wat ze met de klachten aan moeten, dan gaan de symptomen in een e-mail – de ‘symptomenbank’

Ed Nijpels: “Ik ga niet naar Prescan om een verzekeringsbewijs te halen. Ik wil gewoon de stand van zaken weten op dat moment. Dat vind ik op mijn leeftijd prettig. Ik weet ook wel dat de dag erna iets kan gebeuren. Mijn levensdevies is dan ook: nooit wachten op later”

8 9

LXRY HEALTHLXRY HEALTH

noemen wij dat. Die mails zie ik altijd. Bijvoorbeeld: ‘Deze dame heeft al tig onderzoeken gehad, dit zijn de symptomen, wat kunnen we hiermee doen?’ Dan ga ik kijken: waar moet zij terecht? Als er situaties zijn waarbij iemand direct geholpen moet worden, dan regel ik – meestal persoonlijk – dat diegene de volgende dag of de dag erop al bij ons terecht kan.”Nijpels: “Laatst liet ik mijn ontlasting controleren in het ziekenhuis. Eerst moest ik in de rij om een pasje te laten maken, vervolgens moest ik twee uur wachten voor ik in het laboratorium aan de beurt was. Ik dacht: weet je wat, ik bel even naar Prescan in Baarn of ze daar nog een buisje hebben. Volgende dag was het er. Ik stuurde ook een monster naar Duitsland: bin-nen vier dagen had ik de uitslag. Op de uitslag van het ziekenhuis heb ik drieënhalve week moeten wachen. Dat je zo lang moet wachten en dat er zo veel tijd overheen gaat! Het is gewoon een kwestie van: hoe richt je je systeem in? Inmiddels zijn er ook ziekenhuizen waar dat voortreffelijk is geregeld.”Smid: “Dat is gekomen door de privatisering. In een privékliniek word je waardig behandeld. In een ziekenhuis niet. Pijn en de bestrijding daarvan is een ondergeschoven kindje. Daarom heb ik met een aantal specialisten Stichting Pijn bij Kanker opgericht. Ik heb me mateloos geërgerd. Als ik nu niet oppas word ik straks heel boos... Máteloos heb ik me geërgerd aan

de arrogantie van de witte jassen op hun apenrots. Deze laatste anderhalf jaar ben ik alleen maar in verzet tegen ziekenhuizen. Ik heb nu weer bij de dood van mijn schoonmoeder gezien hoe hemeltergend er wordt om-gegaan met de gezondheidszorg. Waarvan ik niet wil zeggen dat de men-sen die erin werken niet van goede wil zijn. Regulering, business… Het maakt zo veel kapot. De toekomst ligt wat mij betreft bij de privéklinie-ken. In ieder geval niet bij de ziekenhuizen. Mensen worden als gevallen behandeld, als alvleesklier, als nier, als wat dan ook. De arrogantie is niet meer te dulden. Ben ik echt woest over. Wij hebben mazzel hè, met onze bekende koppen, vergis je niet. Toen ik met mijn vrouw in de wachtka-mer van het OLVG zat, mochten wij als eersten naar binnen omdat ieder-een ons zat aan te staren. ‘Oh, die vrouw van Smid ziet er wel erg mager uit. Zou ze soms kanker hebben?’ Ze is in totaal een jaar ziek geweest. In september 2011 kreeg ze te horen dat ze alvleesklierkanker had, in okto-ber is ze geopereerd, eind november ging ze het chemotraject in, eind april was de laatste kuur. Daarna begonnen onstilbare pijnen. De kanker had zich vastgevreten op een zenuwbaan. Het was niet meer te harden. Met de oncologisch chirurg was afgesproken om blokkades te zetten te-gen de pijn. En dan komt er een hoofd anesthesie en die begint over het bed van mijn vrouw een gevecht met mij. ‘Hoezo zou ik een blokkade

zetten? Wie heeft dat verordonneerd dan? Daar begin ik dus niet aan.’ Ik zei: ‘Dokter, nu moet u oppassen, of u hebt zelf straks pijnmedicatie no-dig. U gaat boven het bed van mijn stervende vrouw dit soort schijndis-cussies met mij niet aan, hè.’ Binnen een uur had ze een blokkade. Zo werkt het dus in ziekenhuizen. Er wordt zo slecht gecommuniceerd. De een weet niet wat de ander doet. Daarom kom ik bij Eddy, die je wel als mens...” [barst in snikken uit]Nijpels: “Je bent er bitter van geworden.”Smid: “Ik ben woest.”Nijpels: “Wat mooi dan voor jou dat je nu weer gelukkig bent. Had je het gevoel dat dat weer kon toen je vrouw overleed?”Smid: “Nooit. Nooit. Mijn hele wereld stortte in. We waren alleen maar aan het groeien nog in onze relatie. En dan gebeurt zoiets. Roos was een super krachtige ballerina. Sterk wijf, klein wijf, mooi wijf. Kon heerlijk vrijen, heerlijk met je koken, heerlijk met je lachen, met je zuipen, kon alles met je. En dat valt in één keer weg. Dan scheurt je hart in tweeën. Zo voelt dat echt. Toen ik te horen kreeg dat Roos niet meer beter zou wor-den, ben ik van nul naar vier pakjes sigaretten per dag gegaan. In de hoop dat ik ook kanker zou krijgen, dat ik ook snel zou gaan. Zo zwart was het. Ik heb er met Hans Wiegel over gesproken, die dat drie keer heeft meege-

maakt. En met George van Houts, die zijn vrouw Leonoor Pauw in 2013 verloor – die film over de laatste periode van haar leven, Brozer, moet je echt zien. Uit die gesprekken haalde ik zo veel kracht. Ik ben nu al een jaar samen met Aly, zij was de beste vriendin van Roos. En zij heeft het niet makkelijk. Je vecht tegen schimmen.”Nijpels: “Je wentelt je om in verdriet en voelt iets voor een ander: hoe voelt dat?”Smid: “Verraad. Verraad. Het kan niet. Wie zou nu liever met mij willen vrijen dan mijn meissie, dan Roosje? En die kan niet meer. Die ging dood met de gedachte: ik ga slapen, sta morgen vroeg op en ga er weer voor. Maar ze werd niet meer wakker. Ze heeft er helemaal niet voor gekozen. Als zij met mij een gesprek had gehad van: ‘Schat, ik trek het niet meer. Zullen we naar het einde gaan?’ Maar het is als een kind dat overreden is. Ik had nooit het gevoel dat zij er zelf klaar mee was. Haar telefoontje lag naast haar bed. Ik heb dat twee jaar niet durven opladen. Pas toen heb ik het opgeladen en de laatste berichten bekeken.”Nijpels: “Zij zal blij zijn als ze je nu ziet. Toch heb je het gevoel ‘het mag niet’.”Smid: “Je zoent voor het eerst weer iemand. Voor het eerst doe je een blouse open, je haalt een borst eruit, die voel je en je denkt: het is anders. Ik ben niet ’s werelds trouwste man geweest, ik ben best wel een paar keer vreemdgegaan in mijn leven. Dan is dat opwindend en lekker. Dit was vreemd en niet lekker. Er ligt een zo andere lading achter. Vrijen en zo... dat duurt wel even, hoor. Natuurlijk ben je geil, je bent een kerel. Maar er

is geen oplossing voor. Klaarkomen is geen oplossing. Op het moment dat je klaarkomt, heb je al spijt. Zoiets raars. Het begint nu heel langzaam te groeien. Met Aly begin ik dezelfde band te voelen die ik met Roos had. Maar altijd op de achtergrond is mijn meissie, van wie je de bevestiging wilt – die je nooit zult krijgen: ‘Het is goed schat, ik wil dat je gelukkig wordt.’ Daar hebben we het zo vaak over gehad. De morbide grap is dat ik zelf tegen Roos gezegd heb: ‘Ik heb het gevoel dat ik niet lang leef, dat ik hooguit vijfenzestig word’ – dat heb ik nog steeds, hoor. “Nou, dan moeten we heel snel zaken gaan regelen’, zei ze. Dus wij een testament opgesteld. Dat hebben we nooit ondertekend, toen was ze al dood. Zesen-veertig jaar. Bloedmooi wijf!”Huisman: “Wat ik zo mooi aan jou vind, is dat je er zo over kunt praten. Daarom denk ik dat je veel ouder wordt dan vijfenzestig. Jij kunt echt kwaad worden, je kropt de emoties niet op.”Smid: “Ik kan ook kwaad worden op mensen die de kop in het zand ste-ken. Mensen zijn bang: ‘Oeh, potverdomme, ik wil het niet weten, straks ontdekken ze wat.’ Nou wat? Dan weet je waar je aan toe bent. Dan kun je zaken regelen. Dan kun je vechten of niet vechten. Oblivious doodgaan is geen optie. Mijn huidige vriendin is drie maanden geleden bij Prescan geweest voor een totale check-up. Alles prima gelukkig. Ik ben godsblij dat Prescan er is.” w

PR ESC A N.N L

Ernst Daniël Smid: “Roos kon heerlijk vrijen, heerlijk met je koken, heerlijk met je lachen, met je zuipen, kon alles met je. Toen ik te horen kreeg dat ze niet meer

beter zou worden, ben ik van nul naar vier pakjes sigaretten per dag gegaan. In de

hoop dat ik ook kanker zou krijgen”