Onderzoeksverslag | Tom l’Istelle | 2012Begeleiding | Rob Leijdekkers

Inleiding:

Geen woorden maar beelden.

Wat is een onderzoeksverslag waard, in de vorm van een weblog op het internet?

Taal is niet mijn sterkste kant. Naar mijn idee ben ik scherper met beelden dan met woorden. Mijn onderzoek is dan ook een onderzoek naar beelden die mij iets vertellen, inspireren, tot werken of discussie leiden. Het verslag daarvan is een resultaat van wat de enorme verzameling van beelden mij heeft verteld.

Vaak kan een ander prefect verwoorden wat ik wil zeggen met mijn werk. Soms vraag ik een toeschouwer te omschrijven wat een werk voor hem of haar communiceert en dat raakt vaak de kern van wat ik bedoelde. Maar het zelf omschrijven, nee, dat laat ik liever aan een ander over. Ik realiseerde me aan het begin van dit onderzoek dat ik het anders moest gaan aanpakken, niet langer moest afdwalen in teksten en gedachten maar de kern moest proberen te raken van wat ik wil zeggen. Door een weblog te starten werd ik gedwongen om scherper te kijken naar de manier waarop ik beelden verzamel. Alle beelden die voor mij relevant zijn waar ik ze ook tegen kom kan ik nu samenbrengen onder één dak. Zo wordt hetgeen ik wil communiceren een stuk helderder, zonder dat ik meteen iemand nodig heb om me de juiste woorden in de mond te leggen. Woorden die ik vervolgens zou moeten onthouden om ze later weer te kunnen navertellen.

Ik zal iets op papier moeten zetten… Een conclusie over mijn onderzoek drukt me met mijn neus op de feiten. Mijn concentratie vervliegt al na enkele minuten typen. Nadat ik mijn twijfels uitsprak besloten we het anders aan te pakken: ik sprak met verschillende mensen die mijn blog bekeken en het werk hadden leren kennen. Aan de hand van een aantal vooropgestelde punten ontstond een gesprek en soms een discussie, die ik opgenomen heb. Zo kon ik mijn mening later terugluisteren en die van anderen aanhoren zonder daar meteen mijn conclusies aan te verbinden.

Mijn onderzoek draagt de naam Tom's universum, omdat je een kijkje krijgt in mijn wereld, zo simpel is. Ik laat je zien hoe ik naar de dingen kijk en welke voor mij relevant zijn. Universum, omdat ik mijn eigen regels bepaal. Terwijl ik daardoor rondzwerf, kan ik de dingen telkens opnieuw ontdekken.

1. Onderzoek

Mijn 'universum' blog is een kijkje in mijn hoofd geworden. Mijn inspiratie bronnen zijn erin terug te vinden. De blog draagt de naam alsof het mijn universum is, alsof ik die wereld gecreëerd heb. "Of ik mijzelf als schepper zie? : Ja, zo zie ik mijzelf wel. Ik ben degene die mijn beeldende wereld maakt. De boodschap die ik wil overbrengen is dat je best mag genieten van de mooie dingen die om je heen te zien zijn en gebeuren. Want als je goed kijkt is de wereld om je heen werkelijk waar geweldig."

Een Blog wordt vaak gebruikt als uitlaatklep, als een soort dagboek. En andere blogs zijn om mensen te vermaken, of kennis te delen. Mijn blog heeft beide functies: Het is een dagboek, omdat ik alles er op post wat ik interessant vind en wat ik tegenkom. Maar het wordt ook een database van werken die mij inspireren. En waar andere mensen klaarblijkelijk ook iets mee kunnen: het blog word veelvuldig bezocht.

Als mediagevoelige kunstenaar en ontwerper speelt mijn Iphone een belangrijke rol in mijn onderzoeksverslag: ik heb hem altijd bij de hand. Zo kan ik meteen foto’s maken als ik spontaan iets tegen kom en uploaden op mijn blog. Ook kan ik gesprekken opnemen of een vluchtige gedachte uittypen en aantekeningen noteren die meteen online kunnen om ze later met een kritisch oog rustig na te kijken op mijn laptop. Daarmee zou je kunnen zeggen dat de informatie die ik op het blog zet vaak ongecensureerd is, het is een directe handeling vanuit een moment. De snelheid van het internet, de techniek van de Iphone en de snelheid van mijn universum moeten aan elkaar gewaagd zijn.

Zo is mijn blog een groeiende database geworden vol inspiratie en adocumentatie. Door alle bestanden die ik upload heel veel verschillende tags te geven kan ik makkelijk verbanden leggen tussen inspiratie, werk en toevalligheden op straat. Daarom is het blog bij uitstek het meest ideale medium omdat het blijft groeien en heel organisch is. Ik zal het uitleggen aan de hand van een voorbeeld. Een van de tags op mijn Blog is Boom als je hier op klikt zijn dit een aantal van de resultaten die je krijgt:

Kunstenaar:

Myeongbeom Kim Myeongbeom Kim(Jaartal onbekend) Untitled (Jaartal onbekend) Chair

Design: Eigen werk:

Van stoel naar boom Ode aan de gevallene(Maker onbekend) Tom l’Istelle(Jaartal onbekend)(Titel onbekend) 2011, Ode aan de gevallene

Toevalligheden op straat:

Attack of the 50ft. Tom!Tom l’Istelle, 2012

Toevalligheden op straat:

Boomhut zoals boomhutten zouden moeten zijn Tom l’Istelle, 2012

Er op los taggen.

Zo draagt bijvoorbeeld de laatste foto niet alleen de tag “Boom”, maar ook “Hutten”. Aan de linkerkant van mijn blog bevind zich een wolk aan woorden. De meest voorkomende woorden zijn groter en staan boven aan. Onderaan staan de tags die het minste voorkomen. Per post ontstaan er telkens meer tags. Het blijft dus een dynamisch en groeiend geheel.

Inspiratie

Hoe werkt inspiratie voor mij

Internet is een oneindige beeldengolf. Hoe gaan wij hier mee om? Als mens en als kunstenaar. Waar je vroeger moeite voor moest doen om het werk van een kunstenaar te bewonderen of zelfs moest reizen of naar een bibliotheek moest om een werk te zien kun je tegenwoordig alles op het internet vinden. Er zijn zelfs virtuele tours door musea over heel de wereld. Sterker nog; het google art project geeft je de mogelijkheid zo ver op een kunstwerk in te zoomen, dat je de kwaststreken kan zien zitten.

2.2 Discussie in de kunst.

Damien hirst - David Hockney(Novum/AP) - LONDEN - Twee invloedrijke Britse kunstenaars, David Hockney en Damien Hirst, kissebissen over assistenten. Ze zijn het oneens over de vraag of het aanvaardbaar is om assistenten kunstwerken te laten uitvoeren. (Metro 2012)

Hockney aan de ene kant pleit ervoor dat kunstenaars hun ideeën zelf uitvoeren. De conceptuele kunstenaar Hirst, onder meer bekend van zijn met achtduizend diamanten ingelegde schedel, denkt hier heel anders over. Hij gebruikt assistenten om zijn werken uit te kunnen voeren. Hirst is hierin de bedenker. Tussen deze twee kunstenaars ligt een groot gat en een verschil van mening over het vak an sich. Niet voor niets opende Hockney dan ook de aanval op Hirst in zijn nieuwe tentoonstelling. In hoeverre is Hirst een kunstenaar? Moeten we hem zien als marketeer? Onlangs had Hockney een tentoonstelling in de Royal Academy, op de affiches voor zijn tentoonstelling (A bigger picture 2012) heeft hij laten zetten: 'Alle werken hier zijn gemaakt door de kunstenaar zelf, persoonlijk'.

Voorheen vond ik dat ik alles zelf moest kunnen.

De afgelopen jaren heb ik geworsteld met het idee van het 'uitbesteden' van je werk als kunstenaar. Voorheen was ik van mening dat je als kunstenaar alles zelf moest doen. Wanneer docenten mij adviseerden om iets door een ander te laten uitvoeren, uitbesteden, dan werd ik woedend. Het afgelopen schooljaar ben ik hierop teruggekomen. Wanneer ik mijn doel wil bereiken, zoveel mogelijk mensen gelukkig te maken, dan kan ik dat niet alleen. Belangrijk is dat wanneer ik mijn boodschap wil overbrengen deze helder moet zijn, er mag geen afleiding zijn in het beeld. Dit betekent voor mij dat wanneer er een vakman is die het werk vele malen beter kan uitvoeren, ik het dan aan hem over moet laten. Uiteindelijk overwint voor mij het ambacht. Zelf heb ik de afgelopen jaren op de academie alle werkplekken afgelopen om een zo breed mogelijk arsenaal aan technieken en materialen te beheersen zodat ik er de basis wel van af weet. Zodat als ik het aan een vakman uitbesteed ik wel weet wat die moet gaat doen. Ik wil het proces van mijn product nauwlettend in de gaten houden zodat ik kan blijven leren en de nieuwe technieken op een ander moment weer kan toepassen. Met alle nieuwe ontwikkelingen kan straks iedereen iets 3D printen. Dan wordt het simpel om sculpturen te maken. Natuurlijk zal ik deze technieken omarmen, vanwege de snelheid waarmee ik wil werken. Maa door deze ontwikkeling zal ik me ook gaan verdiepen in de klassieke technieken van het beeldhouwen. Juist omdat deze dan langzaam zullen verdwijnen. Ik wil zeker zijn dat er in de snelheid van het 3D printen niets verloren gaat aan de kwaliteit van mijn beeld.

Een ander discussie punt waar ik binnen mijn werk soms tegen aan liep is de grens tussen de kunstenaar en de vormgever. Als vormgever werk je toegepast of in opdracht. Ik zie die mate van toegepast werken als een handig hulpmiddel bij het maken van mijn autonome werk: het is als het ware een wapen van me wat ik weet in te zetten om zo tot nieuwe dingen te komen. De

toegepaste wereld is een wereld waarmee ik geld kan verdienen, geld dat ik daarna weer in andere projecten of materialen kan steken. Misschien projecten die je anders niet zou kunnen financieren. Door als vormgever te werken kan ik binnen die opdrachten dingen uitproberen. Experimenteren met materialen of ideeën die ik later weer kan toepassen op een vrij werk. Zo werkt het ook met illustratie opdrachten: soms kan een illustratie op eens een kant op gaan die helemaal niet bij de opdracht past. Maar waar je wel verder mee kan gaan als vrij werk. Feitelijk houd het kunstenaarschap niet op voor mij op het moment dat ik als vormgever aan de slag ga.

De opdrachten die ik recentelijk veel uitvoer zijn workshops die ik naar eigen idee mag vormgeven. Vaak doe ik dat in de vorm van interventies . Op die manier zet ik een groep mensen aan het werk die mijn idee uitvoeren. Natuurlijk brengen deze mensen ook hun eigen visie hierin mee. Dat is op dat moment dan ook weer een belangrijk onderdeel van mijn werk. Een goed voorbeeld van zo'n werk is 'de knikkerbaan'. Door Electron (motor voor kunst en vormgeving) werd ik gevraagd een werk te verzinnen dat plaats zou moeten vinden in het Valkenbergpark. Ik besloot om mijn idee van een reuze knikkerbaan uit te voeren. De doelgroep waar het op gericht moest worden waren kinderen. Mijn idee daarentegen was om iedereen aan het spelen te krijgen. Jong en oud en uiteindelijk werkte dat nog ook. De kinderen zetten de aanzet tot spelen maar de baan stagneerde vaak op plekken waardoor de ouders toekeken en wilden ingrijpen. Hierdoor hoefde ik ze alleen het laatste duwtje te geven door te zeggen: “Het is niet alleen voor kinderen ga je gang”. Op deze manier werden steeds meer volwassenen enthousiast en gingen mee bouwen. Helaas bleef het voornamelijk bij volwassenen die daar met een kind waren. Wat me nog beter lijkt is hoe ik zonder de hulp van kinderen ook de doelgroep volwassenen zonder kinderen aan de slag kan krijgen. Een bijzonder moment was dat ik een vader al twee uur bezig zag met de baan en dat er een klein meisje aan zijn jas trok en zei: “Papa ik zou nu eigenlijk willen gaan.. “ Waarop de man antwoordde: “Ja we gaan zo ik moet dit nog even af maken.” Doel bereikt!Wanneer ik terugkijk op dit werk zowel als ondernemer als kunstenaar zie ik dit als een geslaagd experiment. Het is weliswaar niet mijn knikkerbaan geworden of hoe ik het zou willen doe, maar het was een experiment. Een betaald experimen, waarmee ik veel mensen heb geactiveerd. De materialen die zijn aangeschaft heb ik na het project gekregen, zo kan ik nu dus alsnog een knikkerbaan bouwen die de doelgroep volwassenen zonder kinderen wel kan aanspreken. Zonder dat het me veel geld zou kosten. Win win situatie.

Alterego's van vroeger, kinderlijke figuren, comics, inspireren mij. Dat zie je ook in mijn werk. Maar hoe zorg ik er voor dat het volwassenen aanspreekt? In 2D werken en sculpturen of installaties is het makkelijker voor de toeschouwer om mee te gaan in mijn wereld. Dit omdat hier geen fysieke handeling bij komt kijken, maar ik je alleen in gedachten hoef mee te nemen. Maar soms plaats ik ook interventies, waarbij ik een handeling van mijn publiek verwacht. Creativiteit en kinderlijke fantasie liggen in mijn werk dicht bij elkaar. Omdat je als kind niet terughoudend bent handelden de meeste kinderen puur intuïtief: een kartonnen doos kon eerst een kasteel zijn, later weer een ruimteschip en nog later een duikboot. Ik ben er van overtuigd dat iedereen deze creativiteit nog bezit alleen niet meer gebruikt of gewoon niet meer weet hoe deze te gebruiken. Zoals Pablo Picasso al zei: 'Every child is an artist. The problem is how to remain an artist once he grows up'.

Uiteindelijk kwam ik door vele vragen die anderen mij, en ik mezelf stelde tot de conclusie dat ik me opstel als multidisciplinair kunstenaar. Maar wat houdt die term voor mij in? Voor mij betekent dit dat ik niet beperkt ben tot één medium. Voor ieder idee ga ik op zoek naar de juiste vorm en het medium is daarbij nog vrij. Hierdoor beperk ik mezelf niet, zodat het verhaal dat ik wil

vertellen ook verteld wordt zoals dat het beste kan gebeuren. Uiteindelijk is in mijn ogen de beeldtaal van de verschillende media het zelfde, mijn handtekening herken je erin.

2.3 Ambitie

“The People who are crazy enough to think they can change te world, are the ones who do.”(Think Different, campagne van Apple)

Beperkingen zie ik als uitdagingen het betekent dat er grenzen zijn. Als er grenzen zijn, wil ik die verleggen. Kijken wat ik met die beperking kan en zo iets naar een volgend niveau brengen. Dat is een geweldige uitdaging. Jezelf testen...

Wat is de kwaliteit van mijn werk? Is dat alleen die glimlach die ik op iemands gezicht kan toveren? Mensen gelukkig maken? Ik weet dat dit een “over de top gevoel” kan geven, Maar hier kan ik juist mijn voordeel mee doen, door het in te zetten. En zo de mensen verder kan laten kijken naar de tweede laag, dat ze beter moeten kijken en creatiever met het werk om moeten gaan. En wat ik nu wel eens bereik met die cynische ondertoon, een kind naar mijn kleurrijk werk toelokken die het helemaal geweldig vind terwijl de ouder een naar onderbuik gevoel krijgt omdat het wel degelijk maatschappijkritisch is. Zo zou een ouder een verband kunnen leggen tussen mijn knikkerbaan en kinderarbeid. Deze dubbele bodem wil ik verder onderzoeken en kijken hoe ik dit kan inzetten. Eigenlijk zijn volwassenen al gevormd naar deze wereld, en kunnen niet meer zo vrij kijken als een kind.

Mijn droom is om over de hele wereld werkplekken te hebben en winkels waar mijn werk verkocht wordt. Zoals ik al eerder zei is mijn doel mensen gelukkig maken. Hiervoor wil ik ook werk in productie laten nemen zodat ik meer mensen kan bereiken. Want simpel gezien als ik met 1 werk 50 mensen gelukkig kan maken kan ik met 10 werken 500 mensen gelukkig maken. Maar er is ook het kunstwerk waar maar één exemplaar van is. Zo wil ik een brug slaan tussen de kunst- en ontwerp wereld.

3.Conclusie:Snelheid van de iphoneEen Iphone is een grote hulp in mijn drukke, overboekte leven als kunstenaar en vormgever geworden, Ik gebruik hem als agenda, telefoon en ik kan mijn emails lezen op het moment dat ze binnenkomen, zoals iedere andere Iphone gebruiker. Maar naast het gebruik van mijn iphone

zoals iedereen het doet help hij me ook mijn gedachte vast te leggen. Hij is een hippe vertaling voor alle schetsboeken en krabbelvelletjes uit mijn jeugd. Alles wat ik op straat tegenkom wat ik vind dat gezien moet worden kan ik razendsnel vastleggen met een hoge kwaliteit. Zo hoog, dat het bij wijze van spreken geprint zou kunnen worden op het formaat van een billboard en zo een werk zou kunnen zijn. Maar in het klein, op de Iphone is het even waardevol, om mij te helpen gedachten te formuleren over mijn werk.

ProductdenkenWanneer ik een idee krijg, Wat door iets op straat komt , of een beeld wat me boeit wat ik tegen ben gekomen op internet (van een kunstenaar of ontwerper) dan begin ik met tekenen. Dat kan zijn met een zwarte fineliner op een schets blok, of in illustrator. Illustrator geeft me de mogelijkheid om makkelijk te kopiëren en plakken. Zo kan ik snel een idee uitwerken met meerder resultaten. Hier ontstaan vaak de product gerichte werken. Omdat ik hier snel kan schakelen en iets kan ontleden en het bewerken tot een product. Toch begin ik nooit te denken vanuit een product. Het vormt zich meestal langzaam naar een product toe. Een idee wat ik uit aan het werken ben kan opeens een functie krijgen waardoor het toegepast kan worden en het een product wordt.

SchetsenZoals gezegd, schetsen kan op allerlei manieren. Nadat iets als idee op papier staat kan het vervolgens een nieuwe variatie worden wanneer deze omgezet wordt in illustrator. Hier kan het idee meerder vormen aan nemen. Beiden kunnen uitgewerkt worden. Maar dit zijn wederom schetsen. Op het moment dat een of beide schetsen uitgewerkt wordt houd ik dit proces nauwlettend in de gaten, zodat er alsnog ingrepen en aanpassingen gedaan kunnen worden. Als het 3D beeld af is kan dit vervolgens ook een schets zijn voor een nieuw 2d beeld of een ander uit te werken 3D beeld. Ieder beeld fungeert als een schets voor een nieuw beeld.

Database/archiefIk ben al jaren bezig met een archief opbouwen van beelden die mij inspireren. Dat begon met een oude schoenendoos. Waar ik advertenties in verzamel van tijdschriften en flyers en posters die ik overal en nergens tegen kwam. Deze schoenendoos staat nog steeds langs mijn bed, en wordt nog steeds gevuld met gedrukt materiaal wat ik tegen kom. Een keer per jaar draai ik die schoenendoos om en kijk ik wat er nog relevant is: wat ik interessant vind aan beeld, techniek of waar ik mezelf nog meer in wil verdiepen maar wat ik nog niet gedaan heb. Een beeld waar ik dat niet meer bij heb gaat regelrecht de prullenbak in.Nu heb ik sinds 4 jaar internet. Wat de vloedgolf aan beelden aanzienlijk groter maakt. Om dit te kunnen overzien heb ik een digitale map aangemaakt en worden alle beelden daar in opgeslagen. Dit begon gewoon als opslaan. Maar na een tijdje kwam ik er achter dat dit niet echt goed werkte omdat ik achteraf vaak niet meer wist waar ik het vandaan haalde of hoe de kunstenaar heet. Zo kun je niet veel met het beeld. Dus vanaf toen heb ik de beelden zo goed mogelijk met naam van de kunstenaar en titel van het werk opgeslagen. En zo kan ik er meer over zoeken wanneer dat nodig is. Maar het bleef (net zoals de schoenendoos) een onoverzichtelijke map met heel veel beeld. De enige ordening die ik kon aanbrengen was op naam of op datum. Maar sinds ik mijn blog heb is dit alles driedimensionaal geworden voor me. Want door ieder beeld wat ik online zet te voorzien van tags, wordt het totaal organisch.Ik gebruik als het ware de structuur van blogger, om het surfen op een blog makkelijker en overzichtelijker te maken. De functies van het programma heb ik uitgebuit om mijn blog te optimaliseren. De verbanden tussen kunstenaars zijn veel beter te zien. Door ook mijn eigen werken daar te uploaden worden de verbanden tussen mijn werk en ander kunstenaars ook veel zichtbaarder. En zo kan ik zien waar ik wellicht verder over na kan denken. Dus eigenlijk in een zin: mijn blog geeft me inzicht in mijn denk en beeldenwereld.InternetInternet is een oneindige storm aan beelden waar voornamelijk rotzooi (in mijn ogen) op wordt geplaatst. Maar er zwerven ook juweeltjes rond. Het mooie aan internet is dat je alles kan zien, alles wat iedereen maakt over de hele wereld. Maar juist doordat je alles kan zien is het heel moeilijk om er niet door beïnvloed te raken. Beter is dan om je juist wel te laten beïnvloeden. Leg

verbanden tussen dingen die anderen nog niet gezien hebben en laat je hersens overuren maken. Nog meer dan ooit te voren wordt duidelijk dat alles al gedaan is . en niet 1 keer maar wel tientallen keren. Als je denkt dat je een goed idee hebt kun je het beter eerst Googelen om te kijken of het al niet beter is uitgevoerd door een ander. En mocht dat het geval zijn kun je er voor kiezen om het niet meer te doen. Of juist die informatie in te winnen en het nog beter dan dat maken.

Werk van anderen Door te kijken naar werk van anderen is het makkelijker maar ook moeilijker om keuzes te maken in over je eigen werk. Omdat je door het internet zo vaak in aanraking komt met ander werk. Eerst heel makkelijk om te zeggen: hier ga ik me niet meer aan wagen omdat er personen zijn die zich er eerder aan gewaagd hebben en tot een beter resultaat kwamen. Maar het is juist de uitdaging om het wel aan te gaan om te kijken of je op de zelfde problemen stuit en hoe je daar als kunstenaar mee om kunt gaan. Het mag dan wel hetzelfde onderwerp zijn maar ieder individu heeft toch een andere aanpak en een andere beeldtaal zodat het uiteindelijk letterlijk een wereld van verschil zal zijn.

Kritisch kijkenHet kritisch kijken naar beelden van een ander. Daar heb ik twee punten. Eerst de boodschap, wat wil de kunstenaar mij vertellen, dit hoeft niet iets te zijn wat meteen hapklaar is, het mag juist ook later pas komen omdat je maar terug blijft denken aan het beeld. Maar wat daar wel belangrijk is dat het duidelijk wordt, ik vind dat een werk aantrekkelijk moet zijn om naar te kijken, en als het niet aantrekkelijk is dan wel afstotelijk. Maar dat het door zijn voorkomen iets doet met de emotie van de kijker. Wanneer je zo iets niet bereikt haak ik als persoon af omdat ik te snel ben afgeleid . Ik heb er zelf een hekel aan wanneer ik een museum binnenkom en ik na drie werken nog niet overdonderd ben van het werk qua schoonheid of boodschap. Dan vind ik het vervelend worden.Kortzichtig? Het is de realiteit. Nog erger vind ik het als een werk pas betekenis krijgt na het lezen van de lap tekst die bij de ingang hangt. Ik vind dat een goed werk ook zonder die tekst moet kunnen communiceren. Ik vind het wel interessant dat het werk al iets met mij gedaan heeft en dat ik dan de tekst lees kan ik het er mee eens zijn. of kan het nog een laag geven. Of wat ook nog wel eens voor komt dat ik het dan totaal oneens met die tekst ben wat ook weer nieuwe mogelijkheden biedt om er naar te kijken.Want op het moment dat je als kunstenaar een werk naar buiten brengt, kan en mag iedereen er een mening over hebben.

Maar het tweede wat ik ook heel belangrijk vind is hoe het gemaakt is. Met welk materiaal en welke techniek, maar ook de afwerking. Of er in het maak proces bewuste keuzes zijn gemaakt. Zo kijk ik naar andere werken. Maar zo behandel ik ook mijn eigen werken. Dit doe ik meestal door het even aan de kant te leggen en even geen aandacht te schenken. En dan op een fris moment opnieuw naar te kijken. En wat er dan gebeurt voor waar aan te nemen, als mijn eigen beeld me meteen weer pakt. Is het goed. Maar vaak gebeurd er ook het omgekeerde en denk ik: hoe heb ik dit kunnen maken? Dan begin ik meestal ook gewoon weer opnieuw. Zo probeer ik de kwaliteit in mijn werk te houden. Ook hecht ik me aan de mening van een aantal omstanders om mij heen. Door naar hun kritisch commentaar te luisteren kunnen er dingen veranderen aan het beeld. Maar natuurlijk alleen als ik het er mee eens ben. Dit komt omdat ik het dan van een andere invalshoek bekijk waardoor er nieuwe spannende dingen in het werk kunnen gebeuren.

Kritisch kijken naar mijn eigen werkEen autonoom beeld heeft ander eisen dan een product. En werk wat ik in een opdracht heb gemaakt heeft weer anderen eisen erbij van de opdrachtgever. Maar als eerst moet een werk van mij zijn en binnen mijn beeldtaal passen. Je moet kunnen zien dat al mijn werken of ze nu 2D 3D of met welke techniek dan ook, uit dezelfde wereld komen. Verder wil ik dat een werk mij iedere keer opnieuw verrast, dat als ik me omdraai en er naar kijk dat het doet wat het moet doen. Ook

als ik het al een tijdje niet meer gezien heb. Als dat het niet meer doet heeft het zijn kracht verloren en moet er een nieuwe vorm aan worden gegeven.

LaagdrempeligheidMijn werk is makkelijk te benaderen. Het ziet er lekker uit en is behoorlijk van nu. Ik ben al eens fashion-victim genoemd. Wat zou willen zeggen dat ik me bezig houd met wat nu hip is. Maar wat nou als je datgene wat nu in is weet om te zetten om je boodschap te vertellen. En dat je mensen te pakken weet te krijgen met iets zoets maar als ik ze te pakken heb ze met de neus op de feiten kan duwen. Vergelijk het met een vleesetende plant, die de vlieg lokt met zijn zoete geuren en smaak. Maar als hij eenmaal binnen is, is er geen ontsnappen meer aan. De dood is dan onvermijdelijk. Somberheid krijgt de overhandHet vreemde wat er de afgelopen jaren gebeurt is dat mijn werk niet alleen mensen vrolijk maakt. Dat is wel het hoofddoel van mijn werk. Maar naar mate de jaren voorbij gingen op de academie kreeg mijn werk ook een andere kant. Een cynische kant. Ik probeer de wereld gelukkig te maken. Met een van de redenen om mijzelf gelukkiger te maken. Op het moment dat iedereen gelukkig is en er geen problemen zijn ben ik ook gelukkig. Dus eigenlijk is mijn nobele doel een egoïstische onderneming. Het is niet erg. Want ieder mens wil gelukkig zijn, ten koste van wie en wat dan ook. Een mens heeft nooit genoeg, dus waarom een doel stellen wat toch niet te halen is. In mijn geval is het leuk dat mensen er geld voor over hebben om gelukkig te zijn.

Ik denk dat dit langzaam door mijn werk aan het doorschemeren is. Eerst die verheerlijkende laag. Lekker makkelijk in te stappen, esthetisch. Maar daarna laat ik tot nu toe behoorlijk onbewust, de echte wereld aan je zien. Het vervelende is dat dit helemaal niet mijn intentie is. En ik denk dat dit fenomeen vooral voorkomt uit mijn autonome werk. Op het moment dat die splitsing in mijn werk plaats vind dat het toepasbaar wordt dat het dan die donkere kant verliest omdat dan gebruikers voorwaarden voorop komen te staan. Het is een proces dat in volle gang is, waardoor het lastig is om hier al conclusies aan te verbinden. Maar een ding weet ik wel, ik moet dit aangrijpen en naar mijn hand zetten. En dus accepteren dat die donkere kant in mijn werk aanwezig is en hem bewust toepassen.

VormgevenIk heb voor de academie, aan de Eindhovense school gestudeerd. Grafisch vormgeven en web designer. Hier wordt je klaargestoomd voor het bedrijfsleven en leer je te denken in wat er nu bezig is en om dit zo goed mogelijk na te doen. Eigenlijk leer je daar over te nemen wat er op de academie wordt gedaan en wat aanslaat bij het grote publiek. Het gaat om geld verdienen en naar je klanten of je baas te luisteren en dat zo goed mogelijk uit te voeren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mezelf meerdere malen betrapt heb op het kopiëren of het inzetten van materialen van anderen. Niet bewust, zeer zeker niet. Maar dat je een beeld gemaakt hebt waar je heel trots op bent en dat ik mijn bureau opruimde en dan een foto tegen kom, waar ik duidelijk aan zie dat mijn idee of zelfs beeld daar vandaan kwam. En dat is zeer pijnlijk, maar onoverkomelijk. Dan kun je 3 dingen doen, 1. Het accepteren en alles zo laten als het is. 2. Je inspiratie verwijderen en doen alsof je het beeld nooit eerder gezien hebt. 3. Besluiten het werk niet naar buiten te brengen. Een aantal jaar terug deed ik vooral keuze 2, dus doen of je neus bloed en je je van geen kwaad bewust bent. Tegenwoordig is het voornamelijk 1, het accepteren zoals het is. Maar als het toch te veel van het zelfde is wordt keuze 3 nu ook wel eens gemaakt.

Nu is het altijd al niet mijn sterkste kant geweest om precies uit te voeren wat de opdracht is. Sterker nog ik ga op zoek naar de grenzen van de opdrachten en probeer alles flink op te rekken, me wel aan de beperkingen houdend die ik krijg. Ik wil aan de mensen laten zien dat er nog meer mogelijkheden zijn. Nog een mooi voorbeeld is: ik doe nu beeldende kunst en neig heel erg naar het toegepast product gericht werk. Dus misschien zou ik beter design academie kunnen doen. Maar op het moment dat ik design academie zou gaan doen weet ik bijna zeker dat ik ga

schilderen en animaties ga maken, en zouden ze daar zeggen ga naar een kunst academie. Dus ook hier in zoek ik de grenzen op en probeer deze te verleggen.

Een kunst werk kan best een product zijn naar mijn mening, of misschien andersom. Dat een product best een kunstwerk kan zijn. Zoals ik al eerder zei, als ik met een werk 100 mensen kan bereiken dan kan ik met 10 wel 1.000 halen sterker nog met 100 wel 10.000. het hangt er maar vanaf hoe belangrijk het beeld is en hoe veel bereik het moet hebben. Want misschien is het bij een ander werk juist weer heel belangrijk dat er maar een exemplaar van is.

Dus ik schakel van zakenman naar kunstenaar en weer terug. Net zoals mijn werken dat kunnen doen van autonoom beeld naar product.

OpdrachtsituatiesIk heb 2 jaar geleden officieel mijn bedrijf paprikachips op gestart. Dit was simpel weg om geld te verdienen omdat ik nergens aan de bak kon omdat ik te oud was. Ik wilde mijn eigen onderneming niet starten voordat ik klaar was met mijn opleiding, dit heb ik door mijn financiële situatie toch moeten doen. Wat tot mijn verbazing toch goed ging, en niet allen financieel maar ook om andere redenen. Ik merk dat er in de grafische wereld geld te verdienen valt. ook al hoor ik om mij heen dat dat lastig is heb ik hier nog geen last van gehad. Wellicht komt het doordat ik de grenzen weet te verleggen en omdat ik meer in huis heb dan grafisch, want dat rolt vloeiend over naar illustratie wat weer overgaat naar andere vormen. Verder wordt ik vaak ingezet door mijn interventies, vaak simpele creatieve oplossingen of het aanpakken van situaties. Tussen deze dingen zit eigenlijk geen scheidingslijn behalve dat een huisstijl beter verdient dan een interventie. Maar door de huisstijlen kan ik wel weer dingen ondernemen in mijn autonome werk. Bijvoorbeeld om bronzen beelden te gieten die dan in verhouding met huisstijlen zwaar moeilijk te verkopen zijn omdat ze te duur zijn, dit komt omdat het waarschijnlijk geen functie heeft. Maar het wordt pas echt interessant als dit te combineren wordt. En dat is bij de workshop of interventies, daar krijg ik een budget voor, om materialen te kopen en krijg ik een publiek, de ideale situatie om dingen uit te proberen. Een voorbeeld is de reuze knikkerbaan, de reuze knikkerbaan is een project wat ik al enige tijd wilde uitvoeren. Alleen zit er een heel kluif aan organisatie en kosten aan. Iets wat ik nu niet zomaar kan doen. Maar op het moment dat een initiatief naar je toe komt met de vraag of je een idee hebt kun je dus een idee aanpakken.

Welke deuren het blog voor mij geopend heeft voor mijn werk.Door mijn blog, heb ik geleerd mijn werk te analyseren. De mogelijkheden die kunst en design bieden heb ik kunnen bekijken. En hoe deze groepen elkaar beïnvloeden. Maar vooral inspireren. Dat wij ons als beeldmakers in deze tijd er niet voor moeten schamen dat we beïnvloed worden door de beeldenvloed, maar het moeten omarmen en we daardoor sneller kunnen evolueren tot

een nieuw soort kunstenaar, namelijk een die zijn eigen geld verdient en weet hoe hij zijn specialiteiten moet inzetten, om zo je werk toch te kunnen delen met je publiek.

Door opdrachten aan te gaan kun je je standpunt laten zien en dat kan weer leiden tot een nieuwe opdracht waar je nieuwe eisen aan kan stellen en zo weer nieuwe dingen kan proberen. Door je zo flexibel op te stellen kun je geld verdienen en jezelf als kunstenaar profileren. Een ander manier om geld te verdienen is door werken ook commercieel in te laten zetten wat in mijn geval inhoud mijn werken toepasbaar maken. Dat wil zeggen dat het een functie kan krijgen. Of dat het aangepast kan worden op de omgeving waar het beeld geplaatst wordt en zo een product kan worden.

Door lekker werk te maken en goed te fotograferen kan je werk een leven gaan leiden op het internet. Waardoor het heel veel gezien wordt en de vraag naar het werk vergroot wat je meer naamsbekendheid geeft. Dan wordt je naam vaker gezocht. Als kunstenaar wil ik niet bang zijn dat mijn werken gebruikt worden; ik zie het als een compliment.

Dit onderzoek is tot stand gekomen met hulp en daarvoor dank aan:Yonne, Brenda, Mandy, Karina, Peter, Tobias, Rob, Hans en Elise.

STATESTIEKEN EN BRONNEN

Mijn blog is zeer goed bekeken. In een half jaar tijd heb ik op dit moment 2.978 mensen page views gehad. (dit is exclusief mijn eigen views),

een ander opvallend feitje is dat het meer door Amerikanen beken is dan Nederlanders. Wat waarschijnlijk komt doordat mijn inspiratie bronnen in Amerika ook populair zijn.

Mijn Internet inspiratie komt vooral van deze site’s

www.ffffound.com

http://inspire.2ia.pl/

http://www.booooooom.com/