C A T H E R I N E F I S H E R

Μετάφραση: Φωτειν ή Μοσ χή

PLATYPUS

Η Μ ΑΓΙΚΗ Τ ΕΧΝΗ

1

5

Το δρομάκι ήταν τόσο στενό, που η Άτια μπορούσε να ακου-μπήσει τον έναν τοίχο και να κλοτσήσει τον άλλον.

Περίμενε στο σκοτάδι και αφουγκραζόταν. Η ανάσα της ύγραι-νε τα γυαλιστερά τούβλα. Το τρεμούλιασμα μιας φωτιάς πίσω απ’ τη γωνία έστελνε κόκκινους κυματισμούς στους τοίχους.

Οι φωνές ήταν πιο δυνατές τώρα∙ ο χαρακτηριστικός βρυχηθ-μός ενός αναστατωμένου πλήθους. Άκουσε κραυγές ενθουσια-σμού, ξαφνικά ξεσπάσματα γέλιου. Σφυρίγματα, και πόδια που χτυπούσαν το πάτωμα. Χειροκροτήματα.

Έγλειψε μια σταγόνα ιδρώτα από τα χείλη της και γεύτηκε την αλμύρα του. Ήξερε ότι έπρεπε να τους αντιμετωπίσει. Είχε δια-νύσει πάρα πολύ δρόμο, είχε χάσει πάρα πολύ καιρό, για να κάνει πίσω τώρα. Δεν είχε νόημα να νιώθει μικρή και φοβισμένη. Όχι αν ήθελε να Δραπετεύσει ποτέ. Ίσιωσε την πλάτη της, πήγε μέχρι την άκρη του δρόμου, και κοίταξε προσεκτικά.

Στη μικρή πλατεία, που φωτιζόταν από πυρσούς, είχαν συνω-στιστεί εκατοντάδες άνθρωποι. Ήταν στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον, με την πλάτη τους γυρισμένη σ’ εκείνη, και η μυρω-διά του ιδρώτα και των σωμάτων ήταν αποπνικτική. Πίσω από το πλήθος στέκονταν μερικές ηλικιωμένες γυναίκες που τέντω-

Λένε ότι ο Σαφφίκ δεν ήταν ο ίδιος μετά την Πτώση του. Το μυαλό του ήταν ματωμένο. Βυθίστηκε στην απόγνωση, στα βάθη του Ινκάρσερον. Σερνόταν στις Σήραγγες της Τρέλας. Έψαχνε μέρη σκοτεινά, και επικίνδυνους ανθρώπους.

—Θρύλοι του Σαφφίκ

6

Catherine Fisher

7

ναν το λαιμό τους για να δουν. Οι Μισοί ήταν κουλουριασμένοι στις σκιές. Αγόρια σκαρφάλωναν στον ώμο το ένα του άλλου και ανέβαιναν στις σκεπές των άθλιων σπιτιών. Πάγκοι με φανταχτε-ρές τέντες πουλούσαν ζεστό φαγητό, και η πικάντικη γεύση των κρεμμυδιών και του λίπους που τσιτσίριζε την έκαναν να ξεροκα-ταπιεί πεινασμένη.

Ακόμα και η Φυλακή ενδιαφερόταν για το θέαμα. Ακριβώς από πάνω της, κάτω από τις σκεπές από βρόμικο άχυρο, ένα από τα μικροσκοπικά κόκκινα Μάτια της κατασκόπευε με περιέργεια τη σκηνή.

Μια κραυγή ενθουσιασμού από το πλήθος έκανε την Άτια να ισιώσει τους ώμους της. Βγήκε μπροστά αποφασιστικά. Κάτι σκύλοι τσακώνονταν για μερικά αποφάγια∙ τους προσπέρασε, και πέρασε μπροστά από μια σκοτεινή πόρτα. Κάποιος πετάχτη-κε πίσω της. Γύρισε προς το μέρος του με το μαχαίρι κιόλας στο χέρι της.

«Ούτε να το σκέφτεσαι».Ο πορτοφολάς έκανε πίσω, με ανοιχτά τα δάχτυλα των χεριών

του, και χαμογέλασε. Ήταν αδύνατος και βρομερός και είχε ελά-χιστα δόντια.

«Κανένα πρόβλημα, γλυκιά μου. Λάθος μου».Τον είδε να γλιστράει μες στο πλήθος.«Μεγάλο», μουρμούρισε. Έπειτα έβαλε το μαχαίρι της στη

θήκη του και έτρεξε ξοπίσω του.Ήταν δύσκολο να διασχίσει το πλήθος. Οι άνθρωποι ήταν

πολύ στριμωγμένοι και προσπαθούσαν όλοι να δουν τι συνέβαινε μπροστά∙ μούγκριζαν, γελούσαν, αναφωνούσαν όλοι μαζί. Κου-ρελιάρικα παιδιά σέρνονταν κάτω απ’ τα πόδια του κόσμου, που τα πατούσε ή τα κλοτσούσε κατά λάθος. Η Άτια έσπρωχνε και έβριζε, γλιστρούσε στα μικρά κενά, έσκυβε κάτω από αγκώνες. Το ότι ήταν τόσο μικρόσωμη είχε και τα πλεονεκτήματά του. Και

6 7

Σαφφίκ

έπρεπε να φτάσει μπροστά. Έπρεπε να τον δει.Λαχανιασμένη και μελανιασμένη, σύρθηκε ανάμεσα σε δύο

μεγαλόσωμους άνδρες, και επιτέλους βρήκε λίγο αέρα.Ήταν πικρός από τον καπνό. Παντού γύρω της άκουγε δαυ-

λούς να σπινθηρίζουν∙ μπροστά της, μια περιοχή γεμάτη λάσπη είχε μείνει άδεια.

Μέσα εκεί, ολομόναχη, ήταν σκυμμένη μια αρκούδα.Η Άτια έμεινε να την κοιτάζει αποσβολωμένη.Η μαύρη γούνα της αρκούδας ήταν ψωραλέα, και τα μάτια της

μικρά και αγριεμένα. Γύρω απ’ το λαιμό της κροτάλιζε μια αλυσί-δα, και πίσω, βαθιά κρυμμένος στις σκιές, ο αρκουδιάρης −ένας φαλακρός άνδρας με μακρύ μουστάκι, και δέρμα που γυάλιζε απ’ τον ιδρώτα− κρατούσε την άλλη άκρη. Στο πλάι του ήταν κρεμα-σμένο ένα τύμπανο. Το χτύπησε ρυθμικά και τράβηξε απότομα την αλυσίδα.

Η αρκούδα σηκώθηκε αργά-αργά στα πίσω της πόδια και άρ-χισε να χορεύει.

Ψηλότερη από έναν άνδρα, παραπατούσε αδέξια και έκανε κύ-κλους γύρω απ’ τον εαυτό της. Από τη μουσούδα της έσταζαν σά-λια, και οι αλυσίδες άφηναν ματωμένα σημάδια στη γούνα της.

Η Άτια σκυθρώπιασε. Ήξερε ακριβώς πώς ένιωθε το ζώο.Έβαλε το χέρι της στο λαιμό της, όπου υπήρχαν τα αχνά ση-

μάδια από το ξύλο και οι μελανιές από τις αλυσίδες που φορούσε κάποτε.

Όπως κι αυτή η αρκούδα, ήταν κι ίδια ένα αιχμάλωτο πλάσμα. Αν δεν ήταν ο Φιν, μπορεί και να ήταν ακόμη. Ή, το πιο πιθανό, θα είχε ήδη πεθάνει.

Φιν.Το όνομά του ήταν από μόνο του μια πληγή. Την πλήγωνε το

να θυμάται την προδοσία του.Το τύμπανο δυνάμωσε. Η αρκούδα χοροπηδούσε, και τα αδέ-

8

Catherine Fisher

9

ξια τραβήγματα της αλυσίδας της έκαναν το πλήθος να ουρλιά-ζει. Η Άτια παρακολουθούσε κατσουφιασμένη. Τότε, πίσω από την αρκούδα, είδε την αφίσα. Ήταν κολλημένη στον υγρό τοίχο, ίδια με αυτές που υπήρχαν κολλημένες σε όλο το χωριό, όπου κι αν είχε κοιτάξει.

Μισοσκισμένη και υγρή, ξεκολλημένη στις γωνίες, προσκα-λούσε με φανταχτερά μεγάλα γράμματα:

Η Άτια κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη. Μετά από δύο ολόκληρους μήνες που έψαχνε μέσα σε διαδρόμους και άδειες πτέρυγες, χωριά και πόλεις, λασπωμένες πεδιάδες, και δίκτυα ολόκληρα από λευκά κελιά για ένα Σοφολογιότατο, έναν γεννη-μένο σε κελί, οποιονδήποτε που θα μπορούσε να ξέρει κάτι για τον Σαφφίκ, το μόνο που είχε βρει ήταν μια παρακμιακή παρά-σταση σε μια βρόμικη πλατεία.

Το πλήθος χειροκροτούσε και χτυπούσε τα πόδια του στο έδα-φος. Κάποιος την έσπρωξε. Όταν ξανατρύπωσε μπροστά, είδε ότι η αρκούδα είχε γυρίσει και κοιτούσε τον αρκουδιάρη∙ εκείνος

ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ!

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΘΑΥΜΑΤΑ!!ΧΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ!!!

ΝΕΚΡΟΙ ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ!!!!ΑΠΟΨΕ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΓΟ ΤΟΥ ΙΝΚΑΡΣΕΡΟΝ

Να φοράει το ΜΑΓΙΚΟ ΓΑΝΤΙ του ΣΑΦΦΙΚΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΜΑΓΟΣ

8 9

Σαφφίκ

προσπαθούσε να την κάνει να καθίσει κάτω, φοβισμένος, σπρώ-χνοντάς τη με ένα μακρύ ραβδί προς το σκοτάδι. Οι άνδρες γύρω της μούγκρισαν περιφρονητικά.

«Προσπάθησε να χορέψεις κι εσύ μαζί της την επόμενη φορά», φώναξε ένας από αυτούς.

Μια γυναίκα χαχάνισε.Απ’ το βάθος σηκώθηκαν φωνές, που ζητούσαν κι άλλο, κάτι

καινούριο, κάτι διαφορετικό, ανυπόμονες φωνές, και επικίνδυνες. Άρχισαν να ακούγονται αργά παλαμάκια. Έπειτα όμως, έσβησαν, και έπεσε σιωπή.

Μέσα στο κενό, ανάμεσα στους πυρσούς, στεκόταν μια μορφή.Είχε εμφανιστεί απ’ το πουθενά, και είχε πάρει σάρκα και οστά

από το σκοτάδι και το φως των πυρσών. Ήταν ψηλός, και φορούσε ένα μακρύ μανδύα που έλαμπε παράξενα με εκατοντάδες μικρές σπίθες∙ καθώς σήκωσε τα χέρια του, τα μανίκια άνοιξαν στα δύο. Ο γιακάς του μανδύα ήταν σηκωμένος γύρω απ’ το λαιμό του∙ μέσα στο σκοτάδι, φαινόταν νέος, με μακριά σκούρα μαλλιά.

Δεν μιλούσε κανείς. Η Άτια ένιωσε το πλήθος να μένει ακίνητο από έκπληξη.

Ήταν ίδιος ο Σαφφίκ.Όλοι ήξεραν πώς ήταν ο Σαφφίκ στην όψη∙ υπήρχαν χιλιάδες

εικόνες, χαρακτικά, περιγραφές του. Ήταν ο Φτερωτός, ο Εννια-δάκτυλος, ο Ένας που είχε δραπετεύσει απ’ τη Φυλακή. Όπως και ο Φιν, είχε υποσχεθεί να γυρίσει. Η Άτια ξεροκατάπιε, νευρικά. Τα χέρια της έτρεμαν. Τα έσφιξε μεταξύ τους.

«Φίλοι». Η φωνή του μάγου ήταν χαμηλή. Το πλήθος δυσκο-λευόταν να τον ακούσει. «Καλώς ήρθατε στον κύκλο των θαυμά-των μου. Πιθανότατα να νομίζετε ότι θα δείτε ψευδαισθήσεις. Ότι θα σας κοροϊδέψω με καθρέφτες και ψεύτικα χαρτιά, με κρυμμέ-νες συσκευές. Όμως, εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους μάγους. Εγώ είμαι ο Σκοτεινός Μάγος, και θα σας δείξω την αληθινή μαγεία.

10

Catherine Fisher

11

Τη μαγεία των αστεριών».Το πλήθος αναφώνησε σαν να ήταν ένα σώμα.Γιατί, εκείνη τη στιγμή, ο μάγος σήκωσε το δεξί του χέρι, όπου

φορούσε ένα γάντι, φτιαγμένο από σκούρο ύφασμα, και από μέσα του έβγαιναν λάμποντας μικροσκοπικές αστραπές φωτός. Οι πυρσοί γύρω στους τοίχους τρεμούλιασαν και χαμήλωσαν. Μια γυναίκα πίσω από την Άτια φώναξε τρομαγμένη.

Η Άτια σταύρωσε τα χέρια της. Παρακολουθούσε αποφασι-σμένη να μη γοητευθεί απ’ το θέαμα. Πώς το έκανε; Να ήταν, άραγε, στ’ αλήθεια το γάντι του Σαφφίκ; Ήταν δυνατόν να έχει διασωθεί; Υπήρχε ακόμη μέσα του κάποια παράξενη δύναμη; Παρ’ όλα αυτά, καθώς το κοιτούσε, οι αμφιβολίες της άρχισαν να εξανεμίζονται μία-μία.

Η παράσταση ήταν εκπληκτική.Ο Μάγος είχε καθηλώσει το πλήθος. Έπιανε αντικείμενα, τα

εξαφάνιζε, τα έφερνε πίσω, έβγαζε περιστέρια και Σκαθάρια από τον αέρα, υπνώτισε μια γυναίκα και την έκανε να ανασηκωθεί αργά, χωρίς να τη στηρίζει τίποτα, μέσα στο πυκνό όξινο σκοτάδι. Έβγαλε πεταλούδες απ’ το στόμα ενός τρομοκρατημένου παιδιού, εμφάνισε χρυσά νομίσματα και τα πέταξε στα απεγνωσμένα, αρ-πακτικά χέρια του πλήθους, άνοιξε στον αέρα μια πόρτα και πέρα-σε από μέσα. Το πλήθος ούρλιαζε και τον ικέτευε να επιστρέψει, και όταν το έκανε, εμφανίστηκε από πίσω τους περπατώντας ήρε-μος ανάμεσα στις κραυγές τους, κι εκείνοι άνοιξαν χώρο για να περάσει, έκθαμβοι, σαν να φοβούνταν να τον αγγίξουν.

Όταν πέρασε δίπλα από την Άτια, ένιωσε το άγγιγμα του πα-νωφοριού του στο μπράτσο της∙ το δέρμα της αναρίγησε και όλες οι τρίχες στο χέρι της σηκώθηκαν σαν ηλεκτρισμένες. Εκείνος της έριξε μια λοξή ματιά, και τα λαμπερά του μάτια συνάντησαν τα δικά της.

Από κάπου ακούστηκε μια γυναίκα να ουρλιάζει. «Κάνε καλά

10 11

Σαφφίκ

το γιο μου, Σοφέ! Θεράπευσέ τον!»Κάποιος σήκωσε ψηλά ένα μωρό και άρχισε να το περνάει

μπροστά χέρι με χέρι μες στο πλήθος.Ο Μάγος γύρισε και σήκωσε ψηλά το χέρι του.«Αυτό θα γίνει αργότερα. Όχι τώρα». Η φωνή του ήταν γεμά-

τη αυστηρότητα. «Τώρα θα προετοιμαστώ για την επίδειξη όλων των δυνάμεών μου. Για το διάβασμα της σκέψης σας. Για την εί-σοδο στο θάνατο και την επιστροφή στη ζωή.

Έκλεισε τα μάτια του.Οι πυρσοί τρεμόσβησαν.Μόνος μέσα στο σκοτάδι, ο Μάγος άρχισε να ψιθυρίζει. «Εδώ

πέρα υπάρχει πολλή θλίψη. Πολύς φόβος». Όταν τους ξανακοί-ταξε, φάνηκε να συγκλονίζεται απ’ το μέγεθος του πλήθους, σαν να φοβόταν να ολοκληρώσει το έργο του. Είπε χαμηλόφωνα: «Θέλω να έρθουν μπροστά τρεις άνθρωποι. Αλλά μόνο εκείνοι που είναι πρόθυμοι να δουν τους βαθύτερούς τους φόβους να αποκαλύπτονται. Μόνο εκείνοι που είναι πρόθυμοι να γυμνώ-σουν την ψυχή τους μπροστά στο βλέμμα μου.

Σηκώθηκαν μερικά χέρια. Μερικές γυναίκες φώναξαν. Μετά από ένα λεπτό δισταγμού, η Άτια σήκωσε το χέρι της.

Ο Μάγος πήγε προς το πλήθος. «Εσύ εκεί», φώναξε, και μια γυναίκα βγήκε μπροστά, αναψοκοκκινισμένη και παραπατώντας. «Εσύ». Ένας άνδρας που δεν είχε καν σηκώσει το χέρι του σύρθη-κε από τους διπλανούς του μπροστά με το ζόρι. Τους έβρισε, και έμεινε να στέκεται αμήχανος, σαν να είχε παραλύσει από τρόμο.

Ο Μάγος γύρισε το κεφάλι του. Το βλέμμα του πλανήθηκε ασυγκίνητο στα συγκεντρωμένα πρόσωπα. Η Άτια κράτησε την ανάσα της. Ένιωσε το συλλογισμένο βλέμμα του άνδρα να καρ-φώνει το πρόσωπό της σαν μια φλόγα. Σταμάτησε, και την κοί-ταξε ξανά. Τα μάτια τους συναντήθηκαν για μια σκοτεινή στιγμή. Αργά-αργά, σήκωσε το χέρι του και κάρφωσε ένα μακρύ δάχτυλο

12

Catherine Fisher

13

προς την κατεύθυνσή της, και το πλήθος ούρλιαξε, γιατί είδε πως, όπως και του Σαφφίκ, ο δείκτης του δεξιού του χεριού έλειπε.

«Εσύ», ψιθύρισε ο μάγος.Πήρε μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει. Η καρδιά της βρο-

ντοχτυπούσε από τρόμο. Έπρεπε να αναγκάσει τον εαυτό της να σπρώξει τον κόσμο για να φτάσει στο θολό, γεμάτο καπνό κέ-ντρο. Αλλά ήταν πολύ σημαντικό να μείνει ήρεμη, να μη δείξει φόβο. Να μη δείξει ότι δεν ήταν ίδια με όλους τους άλλους που βρίσκονταν εκεί πέρα.

Οι τρεις τους στάθηκαν σε μια σειρά, και η Άτια ένιωσε τη γυ-ναίκα δίπλα της να τρέμει από συγκίνηση. Ο Μάγος προχώρη-σε, εξετάζοντας τα πρόσωπά τους με το βλέμμα του. Η Άτια τού ανταπέδωσε το βλέμμα όσο πιο αποφασιστικά μπορούσε. Δεν θα διάβαζε ποτέ τη σκέψη της, γι’ αυτό ήταν σίγουρη. Είχε δει και ακούσει πράγματα που αυτός δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Είχε δει το Έξω.

Ο μάγος έπιασε το χέρι της γυναίκας. Μετά από μια στιγμή, πολύ απαλά, της είπε: «Σου λείπει εκείνος».

Η γυναίκα τον κοίταξε έκπληκτη. Μια τούφα απ’ τα μαλλιά της κόλλησε στο ρυτιδιασμένο της μέτωπο. «Ω, ναι, αφέντη. Μου λείπει».

Ο μάγος χαμογέλασε. «Μη φοβάσαι. Είναι ασφαλής στη γα-λήνη του Ινκάρσερον. Η Φυλακή τον κρατάει στη μνήμη της. Το σώμα του βρίσκεται άθικτο στα λευκά της κελιά».

Η γυναίκα έτρεμε από λυγμούς χαράς, φιλούσε τα χέρια του. «Ευχαριστώ, Αφέντη. Ευχαριστώ που μου το είπες».

Το πλήθος κραύγασε επιδοκιμαστικά. Η Άτια επέτρεψε στον εαυτό της να χαμογελάσει σαρδόνια. Πόσο ανόητοι ήταν! Δεν εί-χαν προσέξει ότι αυτός ο υποτιθέμενος μάγος δεν είχε πει τίποτα το ουσιαστικό στη γυναίκα; Μια τυχερή εικασία και μερικές αόρι-στες λέξεις, και δεν είχε χρειαστεί τίποτε άλλο για να πειστούν.