ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

ΕΡΓΑΣΙΑ ΖΙΩΓΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ (ΑΜ:13402003001 30 )ΠΡΟΣ κ.ΑΝΤΡΕΑ Γ.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ κ.ΣΠΥΡΟ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ:

ΑΤΟΜΙΚΑΚΑΙ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

1

Πίνακας ΠεριεχομένωνΕισαγωγή--------------------------------------------------------------------------------------------3

I.Εγγύηση θεσμού-------------------------------------------------------------------------------4II.Νομική φύση του γάμου---------------------------------------------------------------------6

Συμβατική διάσταση-------------------------------------------------------------------------6Θεσμική διάσταση---------------------------------------------------------------------------7

III.Δομικά στοιχεία του γάμου και συνταγματική λύση μεταξύ της συμβατικής και της θεσμικής θέσης.-----------------------------------------------------------------------------8

1.Απόρριψη ακραίας συμβατικής θέσης -υποχρεωτική τυπικότητα------------------82.Απόρριψη ακραίας <<θεσμικής>> θέσης – αποσύνδεση γάμου από σκοπούς και μάλιστα απ΄τον σκοπό δημιουργίας οικογένειας.----------------------------------------93. Η έγγαμη συμβίωση---------------------------------------------------------------------104.Ο συνδυασμός των δομικών στοιχείων – Συνταγματική λύση---------------------10

IV.Το κοινωνικό δικαίωμα για την προστασία του γάμου-------------------------------11V.Το ατομικό δικαίωμα για σύναψη γάμου------------------------------------------------13VI.Φορείς – Αποδέκτες και Πεδίο ισχύoς του δικαιώματος-----------------------------15VII.Θετικές προϋποθέσεις - Κωλύματα γάμου και η συμφωνία τους με το Σύνταγμα---------------------------------------------------------------------------------------------------17

VIII.Η Λύση του γάμου ως εξασφάλιση της ελευθερίας σύναψης.---------------------------24IX.Αντισυνταγματικότητα αίρεσης γάμου ή αγαμίας-------------------------------------27

Χ.Συντομογραφίες--------------------------------------------------------------------------------28ΙΧ.Βασικά Συμπεράσματα----------------------------------------------------------------------29Χ.Περίληψη εργασίας----------------------------------------------------------------------------30Summary of the project--------------------------------------------------------------------------30Λήμματα-------------------------------------------------------------------------------------------30ΧΙ.Βιβλιογραφία----------------------------------------------------------------------------------31ΧΙΙ. Κατάλογος Νομολογίας--------------------------------------------------------------------33Προστασία Γάμου: Επιτρεπτή η από το νομοθέτη θέσπιση νέων λόγων διαζυγίου, ΑΠ628/82------------------------------------------------------------------------------------------34

2

Εισαγωγή

-Συνταγματική προστασία του γάμου Ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα είναι ο θεσμός του γάμου (άρθρο 21 παρ.1 ). Στην εργασία αυτή θα επιχειρήσουμε να μελετήσουμε τη συνταγματική αυτή κατοχύρωση από όλες τις παραμέτρους και σε όλες της τις διαστάσεις. Αρχικά, θα εξετάσουμε την εγγύηση θεσμού που προκύπτει από το άρθρο 21 παρ. 1 και θα μελετήσουμε τόσο το θετικό όσο και το αρνητικό της περιεχόμενο . Στη συνέχεια θα ερευνήσουμε τη νομική φύση του γάμου και, αφού περιπλανηθούμε ανάμεσα στις «συμβατικές» και στις «θεσμικές» αντιλήψεις , θα προσπαθήσουμε - με την παράλληλη εξέταση των δομικών στοιχείων του γάμου- να καταλήξουμε σε ένα βέβαιο συμπέρασμα. Ακολούθως, θα παρουσίασουμε το κοινωνικό δικαίωμα για την προστασία του γάμου παραθέτοντας τα μέτρα και τις παροχές στις οποίες υποχρεούται το κράτος, καθώς και το ατομικό δικαίωμα για τη σύναψη γάμου αναγνωρίζοντας στα άτομα τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που τους ανήκουν. Στα πλαίσια της εξέτασης του δικαιώματος ,θα μελετήσουμε τους φορείς, τους αποδέκτες και το πεδίο ισχύος του. Επιπλέον, απαραίτητο στοιχείο της έρευνας είναι η θεώρηση των θετικών προϋποθέσεων και των κωλυμάτων του γάμου και η συμφωνία τους ή μη με το Σύνταγμα.Τέλος, θα εξετάσουμε την επέκταση της συνταγματικής προστασίας του γάμου και στη λύση του αλλά και την αντίθεση της αίρεσης αγαμίας ή γάμου με τις συνταγματικές επιταγές.

3

Συνταγματική Κατοχύρωση του Γάμου

Το άρθρο 25παρ.1 Συντ. θέτει υπό την προστασία του κράτους την οικογένεια καθώς και τον γάμο,τη μητρότητα και την παιδική ηλικία.Στη διάταξη αυτή συντρέχουν και συνυπάρχουν ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα καθώς και θεσμικές εγγυήσεις1.

I.Εγγύηση θεσμού:Το άρθρο 21παρ.1 Συντ εγγυάται καταρχήν το γάμο ως κοινωνικό θεσμό.Η θεσμική αυτή εγγύηση έχει διπλό περιεχόμενο,αρνητικό και θετικό.Το αρνητικό περιεχόμενο μπορεί να συνοψιστεί σε 2 κυρίως αρχές. Πρώτον, ότι δεν είναι ανεκτό συνταγματικά να επιφέρει η σύναψη γάμου δυσμενείς έννομες συνέπειες στα άτομα.Και δεύτερο ότι είναι ανεπίτρεπτη η παρεμπόδιση των συζύγων από το να ανγνωρισθούν νομικά και να αναπτύξουν μεταξύ τους την οικειότητα που είναι συμφυής με την ίδια έννοια του γάμου. Η απαγόρευση των δυσμενών έννομων συνεπειών μπορεί να έχει εφαρμογή π.χ. στο φορολογικό δίκαιο, όπου δεν επιτρέπεται η δυσμενέστερη μεταχείριση των εγγάμων έναντι των αγάμων είτε ως προς την υπαγωγή στο φόρο είτε ως προς το ύψος του2. Εξάλλου η μη παρεμπόδιση της ενδοοικογενειακής σχέσης εκφράζεται πρώτιστα μέσα από το σεβασμό του δικαιώματος προσωπικής επικοινωνίας.Το δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας μπορεί να αποκλεισθεί μόνο στις περιπτώσεις όπου τούτο καθίσταται απαραίτητο για την υλοποίηση άλλης συνταγματικής επιταγής και ειδικότερα της κατά το άρθρο 21παρ.1 Συντ. προστασίας της παιδικής ηλικίας. Από την άλλη πλευρά η εγγύηση του γάμου δε συνεπάγεται καμιά υποχρέωση του νομοθέτη να συντηρεί νομικά διαλυμένους στην πραγματικότητα γάμους. Κατά συνέπεια δεν τίθεται θέμα αντισυνταγματικότητας των διατάξεων με τις οποίες θεσπίστηκε, ως μεταβατική ρύθμιση αρχικά και αργότερα κατά πάγιο τρόπο(άρθρο 1439 παρ.3Α}μετά τη μεταρρύθμιση του οικογενειακού δικαίου με τον νόμο 1329/1983)πάροδος ικανού

1 Πρβλ και το άρθρο 8παρ.1 ΕΣΔΑ2 ΣτΕ 910/1994,ΔιΔικ 1994,1214,ΣτΕ 1154/1983,217

4

Χρόνου στον οποίο οι σύζυγοι βρίσκονται σε διάσταση ως αυτοτελής λόγος διαζυγίου. Απαγορεύεται επίσης η παρεμπόδιση της συμβιώσεως ,εκτός της περιπτώσεως της νόμιμης προσωρινής κρατήσεως η του νόμιμου ποινικού κολασμού. Τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να αποτελούν η απαγόρευση εισόδου στη χώρα του συζύγου του μόνιμα διαμένοντος στην Ελλάδα ή η απέλαση αλλοδαπού συζύγου Έλληνα πολίτη που κατοικεί στην Ελλάδα3. Η αρμόδια αρχή οφείλει να σταθμίσει τους λόγους της απαγορεύσεως ή απελάσεως με τον σεβασμό της οικογενειακής ζωής. Αθέμιτη παρεμπόδιση της συμβιώσεως μπορεί να αποτελεί και η τοποθέτηση ή μετάθεση υπαλλήλων συζύγων σε διάφορους τόπους εργασίας που απέχουν πολύ μεταξύ τους. Το κράτος όμως ούτε υποχρεούται ούτε δικαιούται να επιβάλλει δια βίας την συμβίωση σε μέλος της οικογένειας. Πέρα από αυτά, η θεσμική εγγύηση του άρθρου 21 παρ.1 Συντ. έχει και θετικό περιεχόμενο: Σημαίνει ότι ο κοινός νομοθέτης οφείλει να θεσπίζει τις ρυθμίσεις εκείνες που είναι κατάλληλες και αναγκαίες για τη διαφύλαξη και ενίσχυση του γάμου. Εφόσον βέβαια ο νομοθέτης παραλείπει να ανταποκριθεί προς την υποχρέωση του αυτή δεν υπάρχει τρόπος να εξαναγκασθεί προς τούτο, μέσω της δικαστικής ή άλλης οδού. Εάν πάντως, και σε όσο βαθμό, ανταποκριθεί δημιουργείται ένα θεσμικό κεκτημένο ,με συνέπεια να μην επιτρέπεται η ολοσχερής κατάργηση των σχετικών διατάξεων, χωρίς ταυτόχρονη αντικατάσταση του με άλλες, οι οποίες μπορούν να επιφέρουν, αν όχι ισοδύναμο, πάντως συγκρίσιμο αποτέλεσμα. Δεν μπορεί όμως να θεωρηθεί ότι αποτελεί υλοποίηση συνταγματικής επιταγής η ποινική τιμώρηση των εγκλημάτων σχετικά με τον γάμο και την οικογένεια που προβλέπεται στο κεφάλαιο Κ΄ (άρθρα 354-360) του ποινικού κώδικα.

3 Για την ΕΣΔΑ βλ.Frowein/Peukert άρθρο 8 αρ.23,24

5

II.Νομική φύση του γάμου

Η εξέταση της νομικής φύσης του γάμου έχει οδηγήσει στην αποκρυστάλλωση 2 γενικών και διαφορετικών θέσεων4: της θέσης που θεωρεί το γάμο ως <<σύμβαση >> και αυτής που τον θεωρεί ως <<θεσμό >>του ιδιωτικού δικαίου. Ενδιάμεσες απόψεις επιχειρούν να συνδυάσουν στοιχεία των 2 θέσεων.

Συμβατική διάσταση

Οι υποστηριχτές της τείνουν σε μια προσέγγιση του γάμου ως νομικής οντότητας, απαλλαγμένης κατά βάση,από ιδεολογικά χαρακτηριστικά5 καλλιεργούμενα στις αντιλήψεις των ηθών, που παραδοσιακά έχουν συνδεθεί με την έννοια του επηρεάζοντας την νομική ερμηνεία. Η προσέγγιση αυτή επιμένει στην αποδέσμευση του γάμου από οποιονδήποτε <<σκοπό>> και μάλιστα από την τεκνοποιία, δηλαδή την δημιουργία οικογένειας. Θεωρεί ως μεταφυσικές, αντιλήψεις αναφερόμενες σε κάποιον <<προορισμό>> του γάμου, ο οποίος θα ενδιέφερε το κοινωνικό σύνολο6. Αντιμετωπίζοντας τον γάμο ως ιδιωτική υπόθεση άσχετη προς το ευρύτερο συμφέρον του κοινωνικού συνόλου και ανταποκρινόμενη μόνο στο συμφέρον των συζύγων, η θέση αυτή αρνείται οριστικά την ανάγκη ρύθμισης των συζυγικών σχέσεων με κανόνες αναγκαστικού δικαίου. Διότι εφόσον ο γάμος δε θεωρείται ότι εξυπηρετεί κάποιον γενικότερο σκοπό, δεν υπάρχει σε τελική ανάλυση λόγος απομάκρυνσης από την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων με βάση την επικρατούσα στο ιδιωτικό δίκαιο αυτονομία της βούλησης.

4 Ζήτημα απόλυτα συναφές με την ιστορική εξέλιξη του γάμου,ιδίως στις δυτικές κοινωνίες Βλ.σχετ. Gaudemet passim,όπου προσεγγίζεται αναλυτικά αυτή η εξέλιξη.5 Βλ. Βιδάλη:Η συνταγματική διάσταση της εξουσίας στο γάμο και την οικογένεια6 Πρβλ ενδεικτικά Thue σ.235-239,όπου και αναφορά σε μια <<υπαρξιστική>> προσέγγιση, στραμμένη στο πρόβλημα της ελευθερίας των συζύγων. Για την αποσύνδεση του γάμου από το σκοπό της τεκνοποιίας ,βλ. Μάνεση Ανήλικη νεότητα σ.229

6

Θεσμική διάσταση

Οι υποστηριχτές της θέσης αυτής,εμπνεόμενοι ιδίως από τη γαλλική θεωρία του <<θεσμού>>7, συνδέουν αντίθετα τον γάμο με την εξυπηρέτηση <<σκοπών>>, είτε κοινωνικών είτε μεταφυσικών . Δέχονται επομένως ,κατά λογική αναγκαιότητα, τη ρύθμιση της συζυγικής σχέσης κυρίως με βάση κανόνες αναγκαστικού δικαίου. Το υποχρεωτικό αυτό κανονιστικό πλαίσιο , στο οποίο πάντως έχουν ελεύθερα προσχωρήσει οι σύζυγοι, εξασφαλίζει τους σκοπούς ενός γάμου/εργαλείου, ακριβώς επειδή περιορίζει στο ελάχιστο την ευχέρεια πρωτοβουλιών του προσώπου. Σε στενή σχέση με τους μεταφυσικούς σκοπούς –που αναφέρονται στην ικανοποίηση ιδίως θρησκευτικών επιταγών- η επιδίωξη του κοινωνικού ελέγχου της σεξουαλικότητας με την αποκλειστική ρύθμιση των σεξουαλικών σχέσεων των συζύγων στο πλαίσιο της μόνιμης συζυγικής κοινότητας,και ο σκοπός της τεκνοποιίας8 και της δημιουργίας οικογένειας συγκεντρώνουν εδώ το ενδιαφέρον. Το καθεστώς των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συζύγων διαφέρει από αυτό της αυτονομίας της βούλησης που υποστηρίζει η <<συμβατική>> αντίληψη , εξ ου και στις ακραίες εκδοχές της η <<θεσμική>> εκδοχή αποκλείει την εκούσια λύση του γάμου.

Οι περισσότερες απόψεις στη θεωρία του ιδιωτικού δικαίου υποστηρίζουν μία διττή φύση του γάμου, ως σύμβασης και ως θεσμού ταυτόχρονα. Προσπαθούν να περιορίσουν τις ακρότητες των 2 αντίθετων θέσεων, απομονώνοντας και εξαίροντας όσα στοιχεία της εκάστοτε ρύθμισης των συζυγικών σχέσεων από το θετικό δίκαιο δικαιώνουν μια μικτή θέση.

III.Δομικά στοιχεία του γάμου και συνταγματική λύση μεταξύ της συμβατικής και της θεσμικής θέσης.

1.Απόρριψη ακραίας συμβατικής θέσης9 -υποχρεωτική τυπικότητα

Η συμβατική αντίληψη στην ακραία της συνέπεια δε δέχεται τη διάκριση από οποιαδήποτε κοινή σύμβαση του ιδιωτικού δικαίου,που 7 Βλ.για τη θεωρία του θεσμού,που εκπροσωπήθηκε ιδίως από τους Hauriou και Renard, J.T Delos, La theorie de l’institution8 Αξιοσημείωτο ότι στον κλασικό ορισμό του Μοδεστίνου,σύμφωνο από άλλες απόψεις με τις <<θεσμικές>> αντιλήψεις ,ο σκοπός της αναπαραγωγής δεν αποτελεί στοιχείο του γάμου. Ήδη κατά τον Αριστοτέλη,η τεκνοποιία δε θεωρήθηκε,όπως στα ζώα, αποκλειστικός σκοπός της συμβίωσης, αλλά μόνο στοιχείο που ευνοεί την τελευταία.9 Βλ. Βιδάλη:Η συνταγματική διάσταση της εξουσίας στο γάμο και την οικογένεια

7

στηρίζεται στην αυτονομία της βούλησης των συμβαλλομένων, διαμορφώνεται κατά βάση ελεύθερα και άτυπα, εξυπηρετεί δε το ιδιωτικό συμφέρον των τελευταίων. Έτσι όμως, ανακύπτει το πρόβλημα της εννοιολογικής διάκρισης του γάμου από την ελεύθερη ένωση. Οι ελεύθερες ενώσεις πράγματι παρουσιάζουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά:άτυπες, διαμορφώνονται κατά την ελεύθερη κρίση και τα ιδιαίτερα συμφέροντα των προσώπων και έχουν αναμφίβολα συμβατικό χαρακτήρα, εφόσον ιδρύονται με τη σύμπτωση δικαιοπρακτικών βουλήσεων. Άρα, διαπιστώνεται ότι η ακραία κατάληξη της συμβατικής θέσης δε μπορεί να διακρίνει το γάμο από τέτοιες ενώσεις.10

Το Σύνταγμα,ωστόσο, προστατεύει ρητά μόνο τον πρώτο, ανεξάρτητα αν θεωρείται ότι και οι ελεύθερες ενώσεις καλύπτονται από το γενικό δικαίωμα ανάπτυξης της προσωπικότητας της διάταξης 5 παρ.1. Πρέπει λοιπόν να απορριφθεί η ακραία λογική συνέπεια της <<συμβατικής θέσης>> και να γίνει δεκτό ένα δεδομένο υποχρεωτικής τυπικότητας, καταρχήν ως προς την ίδρυση της έννομης σχέσης. Το δεδομένο αυτό είναι και το πρώτο δομικό στοιχείο της έννοιας <<γάμος>>.11

Η υποχρεωτική τυπικότητα όμως εξασφαλίζεται κατ’εξοχήν με την πρόβλεψη κανόνων αναγκαστικού δικαίου από τον νομοθέτη. Υπονοείται λοιπόν η εξυπηρέτηση ενός γενικώτερου κοινωνικού συμφέροντος;

10 Στην κατεύθυνση αυτή κινείται η λεγόμενη ουδετερότητα του σουηδικού οικογενειακού δικαίου απέναντι στο γάμο και την ελεύθερη ένωση 11 Έτσι πχ η ελεύθερη ένωση μπορεί να θεωρείται- όπως στην σκανδιναβική αντίληψη- ένας <<γάμος χωρίς πιστοποιητικό>>. Κατά τη διάταξη 21 παρ.1 η τυπικότητα είναι η μόνη υποχρεωτική για τον κοινό νομοθέτη ειδοποιός διαφορά των δύο μορφωμάτων.

8

2.Απόρριψη ακραίας <<θεσμικής>> θέσης – αποσύνδεση γάμου από σκοπούς και μάλιστα απ΄τον σκοπό δημιουργίας οικογένειας.

Εδώ παρουσιάζεται το πρόγραμμα της ακραίας παραδοχής της<<θεσμικής>> θέσης,που συνδέει το γάμο με την εξυπηρέτηση σκοπών,ιδίως με την τεκνοποιία και τη δημιουργία οικογένειας.Ήδη,η γραμματική ερμηνεία της διάταξης 21 παρ.1 απορρίπτει την αναγκαία σύνδεση του γάμου με την οικογένεια12. Το Σύνταγμα προστατεύει αυτοτελώς την τελευταία ως << θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους>>, όπως αυτοτελώς προστατεύει –παράλληλα προς το γάμο- τη μητρότητα και την παιδική ηλικία. Για τον συντακτικό νομοθέτη ,άρα, η έννοια του γάμου δεν ταυτίζεται με αυτήν της οικογένειας και,αφετέρου,ο γάμος προστατεύεται από μόνο το γεγονός της ίδρυσης του, ανεξάρτητα από την ενδεχόμενη δημιουργία οικογένειας. Η διατύπωση του Συντάγματος αποκλείει κατά συνέπεια την ακραία θεσμική εκδοχή που θέλει να συνδέσει το γάμο με σκοπούς. Και αυτό ανεξάρτητα από την τυπικότητα της ίδρυσής του που επιβάλλει το πρώτο δομικό στοιχείο, αφού η τυπικότητα δε δεσμεύει οπωσδήποτε τους συζύγους στην επιδίωξη ενός σκοπού πέρα από το ιδιωτικό τους συμφέρον. Εξυπηρετεί απλώς την ανάγκη διάκρισης του γάμου από τα παρεμφερή φαινόμενα των ελεύθερων ενώσεων, ώστε να διευκολύνεται η προνομιακή – κατά τη διάταξη 21 παρ. 1 Σ. – μεταχείρισή του από το κράτος.

Η αποσύνδεση του γάμου από σκοπούς και μάλιστα από τον σκοπό δημιουργίας οικογένειας, είναι το δεύτερο δομικό στοιχείο της συνταγματικής του έννοιας. Το στοιχείο τούτο επιβάλλει η γραμματική ερμηνεία του Συντάγματος, ανεξάρτητα αν στην κοινωνική συνείδηση, δηλαδή στις αντιλήψεις των ηθών, τα δύο φαινόμενα θεωρούνται συνήθως στη συνάφειά τους.

12 Το προϊσχύσαν Σύνταγμα του 1927 ήταν το πρώτο ελληνικό συνταγματικό κείμενο που προστάτευε το γάμο και την οικογένεια(αρθ. 24),κατά το παράδειγμα του γερμανικού Συντάγματος της Βαϊμάρης (1919), το οποίο προέβλεπε Ανάλογη προστασία. Στο Σύνταγμα του 1927,ο γάμος συνδεόταν με τον <<οικογενειακό βίο>>. Με την εμπειρία αυτήν της ελληνικής συνταγματικής ιστορίας ενισχύεται το το επιχείρημα της συνειδητής αποσύνδεσης του γάμου από την οικογένεια κατά την ιστορική βούληση του νομοθέτη του 1975.

9

3. Η έγγαμη συμβίωση

Ως κοινωνικό φαινόμενο, ο γάμος διακρίνεται κυρίως επειδή ιδρύει έναν ιδιαίτερο δεσμό συμβίωσης μεταξύ των συζύγων. Αν το δεδομένο αυτό συνδυαστεί με τα άλλα δύο δομικά στοιχεία, τότε η κοινότητα προσδιορίζεται πλήρως και ως φαινόμενο δικαίου. Πράγματι η συμβίωση συνιστά το ιδιαίτερο αντικείμενο της συζυγικής έννομης σχέσης.Αποτελεί βέβαια κοινό χαρακτηριστικό του γάμου και της ελεύθερης ένωσης, επομένως δεν αρκεί για να διακρίνονται τα δύο μορφώματα.Αλλά, από μία άλλη άποψη,η έννοια του γάμου δε μπορεί να εξειδικευθεί με μόνα τα στοιχεία της αναγκαίας τυπικότητας της σύναψης και της αποδέσμευσης από την εξυπηρέτηση κοινωνικών ή μεταφυσικών σκοπών. Εξειδικεύονται με τον συνδυασμό ενός ακόμη χαρακτηριστικού της, ως τρίτου δομικού στοιχείου, αυτού της συμβίωσης. Η συμβίωση πάντως,με την υλική και ψυχολογική της διάστασης,13 δεν αποτελεί πάντως κάποιον σκοπό που θα υπερέβαινε το ιδιωτικό συμφέρον των συζύγων και θα ικανοποιούσε ένα γενικότερο κοινωνικό συμφέρον ή,ακόμη, μια μεταφυσική αναγκαιότητα. Ο γάμος δε μπορεί να νοηθεί ως μέσον που αποσκοπεί στην συμβίωση των συζύγων, αφού η σημασία της τελευταίας ανήκει στην ίδια την έννοιά του. Μόνον ως aliud θα ήταν λογικά δυνατόν να αποτελέσει <<σκοπό>> και, κατά τούτο ακριβώς, δεν πρέπει να θεωρηθεί ασύμβατη με το δομικό στοιχείο της αποδέσμευσης από σκοπούς. Αντίθετα, ολοκληρώνει την εικόνα των αμετάβλητων δεδομένων της συνταγματικής έννοιας που οριοθετούν το εύρος του ετεροκαθορισμού της κοινότητας από την εξουσία.

4.Ο συνδυασμός των δομικών στοιχείων – Συνταγματική λύση Το Σύνταγμα δεν υιοθετεί ένα μονομερή προσανατολισμό σε ό,τι αφορά την νομική φύση του γάμου , αλλά επιβάλλει μόνον ακραία όρια στη διαμόρφωση των διαφόρων εναλλακτικών πολιτικών της κρατικής εξουσίας. Δύο συμπεράσματα μπορούν να συναχθούν από τον συνδυασμό των δομικών στοιχείων: α) η εγγύηση θεσμού του γάμου είναι αυτοτελής. Ο νομοθέτης δεσμεύεται, πρώτον, να μεριμνήσει για την πρακτική σημασία της, εξασφαλίζοντας τη διακριτή ύπαρξη του γάμου ως βιοτικής μορφής.

13 Για τις 2 αυτές διαστάσεις της συμβίωσης,βλ., π.χ. Κουμάντο (οικογενειακό δίκαιο I, σελ. 123 επ. )

10

Εκεί αποσκοπεί η πρόβλεψη ενός minimum κανόνων αναγκαστικού δικαίου που διαχωρίζει τον γάμο από την ελεύθερη ένωση. Δεύτερον, να σεβασθεί την ιδιαιτερότητα αυτής της εγγύησης αποφεύγοντας κατά κύριο λόγο τις ταυτίσεις με την ανάλογη εγγύηση της οικογένειας. β)η συνύπαρξη και των τριών δομικών στοιχείων είναι προϋπόθεση για την ενεργοποίηση των κανονιστικών συνεπειών της διάταξης 21 παρ. 1 Σ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις: εάν τα στοιχεία αυτά δε συνυπάρχουν, αποδομείται και η έννοα του γάμου, γεγονός που αποδεσμεύει από την συνταγματική εγγύηση τις επιλογές του νομοθέτη.

IV.Το κοινωνικό δικαίωμα για την προστασία του γάμου

Το άρθρο 21 παρ. 1 Σ. θεμελιώνει και ένα κοινωνικό δικαίωμα14, αφού υποχρεώνει το κράτος στη λήψη θετικών μέτρων προστασίας του γάμου, όχι μόνο με θεσμικές παρεμβάσεις αλλά και με υλικές παροχές. Το κανονιστικό περιεχόμενο του δικαιώματος αυτού εκδηλώνεται, όπως άλλωστε γενικά των κοινωνικών δικαιωμάτων, πρώτα πρώτα με τη μορφή του λεγόμενου <<κοινωνικού κεκτημένου>>. Το κεκτημένο πάντως αυτό δεν είναι απόλυτο. Έτσι δεν αποκλείεται, στο πλαίσιο γενικότερων θεσμικών αλλαγών (π.χ εισαγωγή νέου συστήματος επιλογής εκπαιδευτικών με διαγωνισμό αντί επετηρίδας), η κατάργηση συγκεκριμένων ρυθμίσεων προστατευτικών του γάμου, οι οποίες περιέχονταν στο προηγούμενο νομοθετικό καθεστώς. Το κανονιστικό περιεχόμενο του κοινωνικού δικαιώματος που κατοχυρώνεται στο άρθρο 21 παρ. 1 Σ. εκδηλώνεται, δεύτερον, με τη μορφή της υποχρέωσης της διοίκησης, όταν ο νόμος της χορηγεί τη διακριτική ευχέρεια,να χρησιμοποιεί την ευχέρεια αυτή κατά τρόπο προστατευτικό του γάμου. Ένα παράδειγμα είναι η χορήγηση ή παράταση ισχύος άδειας παραμονής αλλοδαπού. Στην περίπτωση αυτή η Διοίκηση οφείλει να εκτιμήσει πρωτίστως, κατά την άσκηση της σχετικής διακριτικής της ευχέρειας, το ότι ο αλλοδαπός έχει σύζυγο στην Ελλάδα και ότι ο σύνδεσμός του δεν πρέπει να διασπαστεί15.

14 Βλ. Χρυσόγονο:Ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα σελ. 501 επ.15 Πρβλ. ΕΔΔΑ 21.6.1988,Α 138 , Berrehab κατά Ολλανδίας

11

Γενικότερα μάλιστα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας δέχεται ότι από τον συνδυασμό των άρθρων 5 παρ. 1,9 παρ. 1 και 21. παρ.1 Σ. συνάγεται ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν όχι μόνο το δικαίωμα να επιλέξουν αλλοδαπό(-ή) σύζυγο, αλλά και το δικαίωμα κοινής διαμονής στην Ελλάδα. Έτσι, η απόρριψη σχετικού αιτήματος άδειας παραμονής είναι θεμιτή μόνο αν αυτό επιβάλλουν συγκεκριμένοι και επιτακτικοί λόγοι δημοσίου συμφέροντος, όπως ιδίως οι συνδεόμενοι με την προστασία της κρατικής ασφάλειας16.Ως λόγοι προστασίας της δημόσιας ασφάλειας στην περίπτωση αυτή πρέπει να νοηθούν όσοι έχουν σχέση με τη διάπραξη σοβαρών ποινικών αδικημάτων(πχ διακίνηση ναρκωτικών)17. Δεν απολαμβάνει πάντως συνταγματικής προστασίας γάμος Έλληνα πολίτη με αλλοδαπή χωρίς πραγματική συμβίωση των συζύγων και άρα μόνιμα ανακαλείται η άδεια παραμονής της αλλοδαπής, εάν διαπιστωθεί αιτιολογημένα από την αρμόδια διοικητική αρχή η μη συμβίωση18. Η Τρίτη μορφή έκφρασης του κανονιστικού περιεχομένου του είναι ότι το άρθρο 21 παρ.1 Συντ. μπορεί να παράσχει έρεισμα για τον νομοθετικό περιορισμό άλλων συνταγματικών δικαιωμάτων. Εδώ μπορεί να υπαχθεί η δικαστική παραχώρηση της χρήσης της οικογενειακής στέγης στον μη κύριο σύζυγο αντί του κυρίου, κατ’άρθρο 1393 ΑΚ.Επίσης η μέριμνα υπέρ της οικογενειακής στέγη19ς δικαιολογεί μια επιπλέον επιβάρυνση του περιβάλλοντος,με την προσαύξηση της δομούμενης επιφάνειας των κατοικιών. Tέλος, μια τέταρτη διάσταση της κανονιστικότητας του απορρέοντος από το άρθρο 21 παρ. 1 Σ. κοινωνικού δικαιώματος είναι η δυνατότητα της διάταξης αυτής να αποτελέσει τη βάση,το κριτήριο μιας σύμφωνης με το Σύνταγμα ερμηνείας κοινών νόμων.

16 ΣτΕ 485/1999, ΤοΣ 1999, 63817 ΕΔΔΑ 30.11.1999, Baghli κατά Γαλλίας, ΕΕΕυτΔ 2000, 96318 Επίσης, ο φαινομενικός γάμος δεν απολαμβάνει συνταγματικής προστασίας, όπώς δεν προστατεύεται ούτε από την ΕΣΔΑ19 ΣτΕ 550/1999, ΕλλΔνη 2000, 1081

12

V.Το ατομικό δικαίωμα για σύναψη γάμου Η σύναψη γάμου αποτελεί ατομικό δικαίωμα, θεμελιώνοντας ένα status negativus υπέρ του ατόμου και κατά της κρατικής εξουσίας (ή και κατά ιδιωτών) η οποία υποχρεούται να απέχει από κάθε σχετική παρενόχληση ή παρεμπόδιση. Σύμφωνα με την άποψη του Χρυσόγονου, Το δικαίωμα αυτό θα έπρεπε μάλλον να θεωρηθεί ότι απορρέει από την ειδικότερη διάταξη του άρθρου 21 παρ.1 και όχι από τη γενική του άρθρου 5 παρ. 1. Ήδη το δικαίωμα ανδρών και γυναικών σε ηλικία γάμου να παντρεύονται και να δημιουργούν οικογένεια κατοχυρώνεται ρητά και με αυξημένη τυπική ισχύ ( άρθρο 28 παρ.1 Σ.) Αντίθετα, κατά τον Δαγτόγλου, προκύπτει από τη γενική προσωπική ελευθερία, την οποία κατοχυρώνει επικουρικά το άρθρο 5 παρ. 1 Σ. Προσβολές του δικαιώματος αυτού συνιστούσαν οι διατάξεις των άρθρων 34 παρ. 3ν. 1481/1984, 65 ν.δ. 1400/1973 και 90 ν. 419/1976 ,που καταργήθηκαν. Αυτές απαιτούσαν προηγούμενη διοικητική άδεια για τον γάμο των αστυνομικών, αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων και υπαλλήλων του Υπουργείου Εξωτερικών αντίστοιχα. Τέτοιου είδους ρυθμίσεις, αν και δεν δημιουργούν κώλυμα συνεπαγόμενο ακυρότητα του γάμου παρά μόνο πειθαρχική ευθύνη του υπαλλήλου είναι πρόδηλα αντισυνταγματικές, διότι η υποχρέωση λήψης άδειας συνιστά προσβολή και αναίρεση του πυρήνα του δικαιώματος, αφού θεσπίζεται έτσι γενική απαγόρευση που αίρεται μόνο σε περίπτωση χορήγησης άδειας. Εύστοχα λοιπόν κρίθηκε ότι για τα πρόσωπα αυτά ο <<κοινός νομοθέτης μπορεί να προβλέψει ως υποχρεωτική την προηγούμενη γνωστοποίηση του μέλλοντος να τελεστεί γάμος ή την υποβολή σχετικής δήλωσης προς την προιστάμενη αρχή , περιοριζόμενη στην διαπίστωση της συνδρομής των γενικών τυπικών όρων τελέσεως του γάμου κατά τον αστικό κώδικα, δεν είναι όμως συνταγματικά επιτρεπτό να προβλέψει πρόσθετες ουσιαστικές και τυπικές προϋποθέσεις και δη να θεσπίσει κριτήρια συνδεόμενα προς το πρόσωπο ενός των μελλονύμφων και δη αναγόμενα σε διαφορετικό όριο ηλικίας , στην ιθαγένεια ή το γένος του, στο θρήσκευμα, την ηθική ή πνευματική υπόσταση,την κοινωνική του θέση ή

την οικονομική κατάσταση>> Έτσι, θεωρήθηκαν ανεφάρμοστες οι διατάξεις του άρθρου 65 νδ 1400/197320

Γενικότερα, η ελευθερία σύναψης γάμου , η οποία συγκαταλέγεται άλλωστε στα πάγια εννοιολογικά του στοιχεία , αναλύεται σε δικαίωμα του ατόμου να αποφασίζει ελεύθερα αν, πότε και με ποιόν(ποια) θα νυμφευθεί. Αντίθετα, δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα του προσώπου να ρυθμίζει με βάση την ιδιωτική του βούληση το περιεχόμενο, το είδος ή τη διάρκεια των υποχρεώσεων του που απορρέουν από τη νομική σχέση του γάμου, καθώς ο τελευταίος δεν είναι μια απλή σύμβαση του αστικού δικαίου , αλλά και θεσμός

20 ΣτΕ 867/1988, Ολ., ΔιΔικ 1989,303

13

διεπόμενος, σε μεγάλο βαθμό, από διατάξεις αναγκαστικού δικαίου21 . Άμεση και αναγκαία συνέπεια της ελευθερίας σύναψης γάμου είναι η αρχή ότι η μνηστεία δεν γεννά αγωγή για εξαναγκασμό του (άρθρο 1346 ΑΚ). Περιορισμό της ελευθερίας σύναψης γάμου συνιστούν οι θετικές προϋποθέσεις και τα κωλύματα γάμου του Αστικού Κώδικα και συνεπώς ισχύουν εδώ οι γενικοί περιορισμοί των ατομικών δικαιωμάτων. Εξάλλου στην ελευθερία τέλεσης γάμου περιλαμβάνεται καταρχήν και η ελευθερία λύσης του, εφόσον συντρέχουν σοβαροί λόγοι υποκείμενοι σε δικαστική εκτίμηση ή πάντως συναινούν οι σύζυγοι, ώστε να ανακτάται η ελευθερία τέλεσης γάμου.

21 Πρβλ. Ι Δεληγιάννη, Οικογενειακό δίκαιο,Ι, 1986,56 επ.

14

VI.Φορείς – Αποδέκτες και Πεδίο ισχύoς του δικαιώματος Φορείς των δικαιωμάτων που απορρέουν από τη συνταγματική προστασία του γάμου μπορούν προδήλως να είναι όχι τα νομικά αλλά τα φυσικά πρόσωπα. Σε ότι αφορά τα τελευταία πάντως και παρά την αναφορά του συντακτικού νομοθέτη στη << συντήρηση και προαγωγή του έθνους>>, δεν είναι καταρχήν επιτρεπτές διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών. Το αντίθετο θα ισοδυναμούσε με ερμηνεία του Συντάγματος με βάση ρατσιστικά κριτήρια φυλετικής καθαρότητας, πράγμα εντελώς απαράδεκτο. Υποστηρίζεται η άποψη ότι η συμπλήρωση ορισμένης ηλικίας αποτελεί προϋπόθεση της άσκησης δικαιώματος σύναψης γάμου, διότι αυτό απαιτεί σωματική και πνευματική ωριμότητα. Και ακόμη ότι τι παραπάνω όριο ηλικίας συναρτάται τελικά και με την ίδια ικανότητα του ατόμου να είναι φορέας του δικαιώματος, δεδομένου ότι το τελευταίο μόνο αυτοπροσώπως μπορεί να ασκηθεί22. Η άποψη αυτή θα οδηγούσε στο να στερηθούν συνταγματικής προστασίας γάμοι στους οποίους οι σύζυγοι έχουν ηλικία μικρότερη του ορίου αυτού. Από την άλλη πλευρά , η θέσπιση κατώτατου ορίου ηλικίας για τη σύναψη γάμου αποτελεί νομοθετική εξειδίκευση της συνταγματικής επιταγής για την προστασία της παιδικής ηλικίας. Αποδέκτες της ισχύος του δικαιώματος μπορούν να είναι καταρχήν, πέρα από το κράτος και τα δημόσια νομικά πρόσωπα, και ιδιώτες. Σαφή ένδειξη προς την κατεύθυνση αυτή παρέχει η ίδια η διατύπωση του άρθρου 21 παρ. 1 Σ., εφόσον εκεί γίνεται λόγος όχι απλά για ελευθερία από παρεμβάσεις της κρατικής εξουσίας, αλλά για (θετική ) προστασία την οποία οφείλει να παρέχει η τελευταία. Προβληματική εμφανίζεται η συνταγματικότητα ρητρών σε συμβάσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου, με τις οποίες ο τυχόν μελλοντικός γάμος του εργαζόμενου αναγορεύεται σε σπουδαίο λόγο λύσης της εργασιακής σχέσης. Στις περιπτώσεις αυτές ορθότερο είναι να γίνει δεκτό ότι κατά κανόνα η ελευθερία συμβάσεων οφείλει να υποχωρήσει μπροστά στο δικαίωμα σύναψης γάμου Και τούτο διότι ούτως ή άλλως η σύναψη γάμου δυσχεραίνεται υπέρμετρα υπό τις σημερινές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες λόγω της προτεραιότητας που είναι αναγκασμένοι να δώσουν

22 Βλ. Μπεσίλα – Βήκα, Η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων σύναψης γάμου και ίδρυσης οικογένειας, 1989, 74-75

15

οι νέοι άνθρωποι στις σπουδές και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία23. Η προσθήκη νομικών σ’αυτά τα πραγματικά εμπόδια θα συνεπαγόταν ασφυκτικό περιορισμό του δικαιώματος που δε μπορεί να γίνει συνταγματικά ανεκτός. Συνεπώς τέτοιες ρήτρες πρέπει να θεωρηθούν ως μη γραμμένες λόγω αντίθεσής τους προς το άρθρο 21. παρ. 1 Σ. , σύμφωνα με το άρθρο 174 ΑΚ , χωρίς τούτο να συνεπάγεται ακυρότητα της σύμβασης εργασίας και χωρίς να είναι δυνατή ,την περίπτωση αυτή, η επίκληση εκ μέρους του εργοδότη του άρθρου 181 ΑΚ, διότι έτσι θα καταστρατηγούνταν η συνταγματική προστασία του εργαζομένου. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση απόλυσης αεροσυνοδού της Transair24. Σύμφωνα με τα καταστατικό της εταιρίας αεροσυνοδός ερχόμενη σε γάμο θεωρούνταν ότι υποβάλλει την παραίτησή της από την εταιρία. Στις διαμαρτυρίες της αεροσυνοδού για την αντισυνταγματικότητα του όρου αυτού (αντίθεση στο άρθρο 21 παρ. 1). Η αεροπορική εταιρεία αντέτεινε ότι καθώς αποτελούσε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου δεν ετίθετο θέμα αντισυνταγματικότητας. Οι ισχυρισμοί αυτοί όμως δεν έστεκαν αφού το σύνταγμα αποτελεί τον καθολικό ρυθμιστή της συνολικής έννομης τάξης, του οποίου οι διατάξεις εφαρμόζονται σε όλες τις έννομες σχέσεις. Η εφαρμογή των διατάξεων του Συντάγματος και στην περιοχή του ιδιωτικού δικαίου προκύπτει ρητά μετά την αναθεώρηση του 2001 από τη διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1 εδ.γ. Δε θα ήταν άλλωστε συνεπές προς την έννομη τάξη, να εξαρτάται η εφαρμογή συνταγματικών διατάξεων σε συγκεκριμένες σχέσεις από τη βούληση του συντακτικού νομοθέτη, αν ο κοινός νομοθέτης με τη μετατροπή του νπδδ σε νπιδ, μπορούσε να ματαιώσει την εφαρμογή των συνταγματικών διατάξεων. Επομένως, η απόλυση της αεροσυνοδού για τον λόγο ότι τέλεσε γάμο δεν ευσταθεί. Σύμφωνα με την άποψη του Π.Δ. Δαγτόγλου, η διάταξη αυτή προστατεύει τον ιδιώτη έναντι προσβολών εκ μέρους φορέων κρατικής εξουσίας. Προσβολές εκ μέρους άλλων ιδιωτών απαγορεύονται από ποινικές και αστικές διατάξεις που προβλέπουν και κυρώσεις στην περίπτωση παραβίασής τους. Οι διατάξεις αυτές και εν γένει το ιδιωτικό και το ποινικό δίκαιο πρέπει να ερμηνεύονται όμως υπό το φως του συνταγματικά

κατοχυρωμένου απαραβίαστου της ατομικής και οικογενειακής ζωής. (έμμεση τριτενέργεια). Από τις διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου επιτρέπονται καταρχήν ειδικές συμβατικές παρεκκλίσεις . Σύμβαση όμως με την οποία ένα πρόσωπο παραιτείται γενικά του απαραβίαστου της ιδιωτικής και οικογενειακής του ζωής εις όφελος άλλου προσώπου θα αντέβαινε στα χρηστά ήθη και ήταν άκυρη.

23 Βλ. Μουσούρου, Κοινωνιολογία της σύγχρονης οικογένειας24 Βλ. Δημητρόπουλο, πρακτικά θέματα συνταγματικού δικαίου, σελ 15-16

16

VII.Θετικές προϋποθέσεις - Κωλύματα γάμου και η συμφωνία τους με το Σύνταγμα

Η ελευθερία σύναψης γάμου ασκείται με την εκούσια υπαγωγή του υποκειμένου της στις ρυθμίσεις του νόμου, όπως απαιτεί το δομικό στοιχείο της αναγκαίας τυπικότητας. Οι ρυθμίσεις αυτές ορίζουν θετικές προϋποθέσεις και κωλύματα για την έγκυρη ίδρυση της έννομης σχέσης. Το παράδειγμα του γάμου προσφέρεται για να ελεγχθεί η πραγμάτωση του αυτοπεριορισμού της κρατικής εξουσίας στο πλαίσιο συνταγματικών κανόνων θεσπισμένων από την ίδια. Α) Μία συνέπεια της αποδέσμευσης του γάμου από σκοπούς αφορά τον καθορισμό της ηλικίας , με τη συμπλήρωση της οποίας είναι επιτρεπτή η άσκηση της συγκεκριμένης ελευθερίας. Η ρύθμιση του νομοθέτη δε μπορεί να εξαρτά την ηλικία αυτή από τη βιολογική ικανότητα της τεκνοποίησης, αφού ο γάμος δεν έχει ως σκοπό την τελευταία , ώστε να απαιτείται η σχετική βιολογική ωριμότητα. Άρα, δεν προκύπτει από το Σύνταγμα κάποιος λόγος διάκρισης από άλλες ιδιωτικές συμβατικές σχέσεις, για να προβλεφθούν διαφορετικά όρια ηλικίας σύναψης και μάλιστα με κριτήριο το φύλλο των μελλονύμφων25. Αντίθετα, η αυτοτέλεια της εγγύησης του γάμου δεσμεύει τουλάχιστον προς 2 κατευθύνσεις:α) της καθιέρωσης κοινής ηλικίας σύναψης ανεξάρτητα από το κριτήριο του φύλου και β) της καθιέρωσης όμοιας ή πάντως παραπλήσιας ηλικίας με εκείνην της γενικής δικαιοπρακτικής ικανότητας που αναγνωρίζει ο νομοθέτης26.

25 Πρβλ έτσι αρθ. 1350 προϊσχ. ΑΚ , που όριζε το 18ο έτος, συμπληρωμένο, για τον άνδρα και το 14ο συμπληρωμένο, για τη γυναίκα.26 Το Σύνταγμα δεν αποκλεέι την καθιέρωση παραπλήσιας μικρότερης ηλικίας από την ηλικία γενικής δικαοπρακτικής ικανότητας, αρκεί η ηλικία να είναι ίδια, ανεξάρτητα από το φύλο των συζύγων

17

Σύμφωνα λοιπόν με τον ΑΚ, για να συναφθεί γάμος πρέπει τα πρόσωπα να έχουν συμπληρώσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους(ΑΚ 1350 παρ.2 εδ.α) .Ωστόσο, το δικαστήριο μπορεί να επιτρέψει το γάμο και σε πρόσωπο που δεν έχει συμπληρώσει την ηλικία αυτή, εφόσον τούτο επιβάλλεται από κάποιο <<σπουδαίο>> λόγο. Το δικαστήριο αποφασίζει, αφού ακούσει τους μελλόνυμφους και τα πρόσωπα που ασκούν την επιμέλεια του ανηλίκου. Η σχετική αίτηση υποβάλλεται από εκείνον που ασκεί την επιμέλεια του ανηλίκου, αλλά και από τον ίδιο τον ανήλικο εφόσον έχει συμπληρώσει το δέκατο έκτο έτος της ηλικίας του(ΚΠολΔ742). Αλλά και ο ανήλικος που δεν έχει συμπληρώσει το δέκατο έκτο έτος, μπορεί, κατά την ορθότερη άποψη27, να ζητήσει μόνος του την άδεια του δικαστηρίου, αφού σε αντίθετη περίπτωση, η αδράνεια των προσώπων που ασκούν την επιμέλεια θα καθιστούσε αδύνατη τη δικαστική κρίση, με συνέπεια ο ανήλικος να στερείται δικαστικής προστασίας. Θεωρητικά, από τη στιγμή που ο ανήλικος έχει περιορισμένη δικαιοπρακτική ικανότητα(είναι δηλαδή δέκα ετών) θα μπορούσε με άδεια του δικαστηρίου να συνάψει γάμο αν αυτό εξυπηρετούσε το συμφέρον του. Επειδή όμως η ηλικία αυτή είναι ιδιαίτερα μικρή, υποστηρίζεται σωστά28 ότι η άδεια του δικαστηρίου δεν πρέπει να δίνεται, αν ο ανήλικος δεν έχει συμπληρώσει τουλάχιστον το 14ο έτος της ηλικίας του29. Β) τα αποτελέσματα του στοιχείου της αναγκαίας τυπικότητας διερευνώνται ιδίως στο θέμα του τύπου τέλεσης του γάμου. Το θέμα απέκτησε επικαιρότητα για την ελληνική έννομη τάξη με τη θέσπιση του τύπου του πολιτικού γάμου-παράλληλα προς αυτόν του θρησκευτικού- και από την ελληνική νομοθεσία30 κατά το παράδειγμα άλλων νομοθεσιών. Η τέλεση της σύναψης, η μορφή δηλαδή της αναγκαίας τυπικότητας που απαιτεί η εγγύηση της διάταξης 21 παρ. 1 Σ. συνιστά οριακό πεδίο έντασης μεταξύ κανόνων του δικαίου και κανόνων των ηθών. Τούτο οφείλεται βασικά στη σημασία του γάμου για τη θρησκευτική κυρίως παράδοση των κοινωνιών. Αναρωτιέται κανείς αν ήταν σύμφωνη με το Σύνταγμα η προϊσχύσασα

νομοθετική πρόβλεψη του θρησκευτικού τύπου ως αποκλειστικής μορφής τέλεσης του γάμου. Το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση επικεντρώνεται στην δυνατότητα άσκησης της ελευθερίας ιδίως εκ μέρους των αθρήσκων ή των αθέων. Ο θρησκευτικός τύπος τέλεσης εξ ορισμού προϋποθέτει την υιοθέτηση κάποιας θρησκείας η δόγματος ή αίρεσης εκ μέρους του υποκειμένου της ελευθερίας σύναψης. Αποκλείει δε όποιο είδος συνείδησης απορρίπτει κάθε θρησκεία, δόγμα ή αίρεση. Η καθιέρωση του θρησκευτικού τύπου , ως μοναδικού τρόπου τέλεσης, αποκλείει κατά συνέπεια κάποιους από την απόλαυση της ελευθερίας. Αλλά εκείνο που απαιτεί η συνταγματική έννοια του γάμου είναι μόνο η εξασφάλιση κάποιας τυπικότητας και όχι μιας συγκεκριμένης τυπικότητας,

27 Κουμάντος Ι σ. 48, Τσεβάς ,<< η ικανότητα του ανηλίκου προς το παρίστασθαι επί δικαστηρίου στην περίπτωση της αιτήσεως χορηγήσεως άδειας για σύναψη γάμου>>28 Βλ. Παπαχρίστου ,Εγχειρίδιο οικογενειακού δικίου29 Κουμάντος Ι,σ.4730 Με τον ν. 1250/1982

18

αφού σκοπός του δομικού αυτού στοιχείου είναι απλώς η διάκριση από την ελεύθερη ένωση. Αν η τυπικότητα είχε και θρησκευτικά χαρακτηριστικά, θα ήταν ασύμβατη με την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης όχι μόνο των αθρήσκων και αθέων, αλλά ενδεχομένως και θρησκευόμενων που αρνούνται τη συγκεκριμένη τελετουργία. Έτσι όμως η ελευθερία σύναψης γάμου θα είχε εξαρτηθεί από ορισμένη τοποθέτηση απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο ή αντίστροφα, η θρησκευτική ελευθερία θα ήταν εξαρτημένη από ορισμένη τοποθέτηση απέναντι στο γάμο. Και υπό τις 2 εκδοχές η ταυτόχρονη απόλαυση 2 διαφορετικών ατομικών ελευθεριών είναι αδύνατη: η άσκηση οποιασδήποτε από τις δυο προϋποθέτει την μετατροπή της άλλης σε υποχρέωση, κάτι που αποτελεί συνταγματικό άτοπο. Η προϊσχύσασα νομοθεσία αντέβαινε έτσι, ιδίως, στον σεβασμό της ανθρώπινης αξίας εν όψει της διάταξης 2 παρ.1Σ. Η προσβολή του πυρήνα μιας ελευθερίας31 και η μετατροπή της από τον νομοθέτη σε υποχρέωση, θίγει, στην ουσία, την ίδια την ιδιότητα του υποκειμένου δικαίου.32

Διακρίνεται λοιπόν εδώ μία συνταγματική δέσμευση του κοινού νομοθέτη να καθιερώσει τον << πολιτικό>> τύπο τέλεσης παράλληλα με τον <<θρησκευτικό>>. Ο νομοθέτης έχει βέβαια την ευχέρεια να επιλέξει είτε την παράλληλη καθιέρωση πολιτικού και θρησκευτικού τύπου τέλεσης με βάση την ισοτιμία – το <<ισόκυρο>>- των δύο τύπων, είτε την θέσπιση ως μόνου

31 Βλ.για την προστασία του πυρήνα των ατομικών ελευθεριών , Τσάτσου, θεμελιώδη Δικαιώματα Ι , σ.248 επ. – όπου και η σχετική προβληματική στην γερμανική επιστήμη32 Για την προστασία αυτής της ιδιότητας από τη διάταξη 2 παρ.1 ,βλ. ιδίως Α. Μανιτάκη, Το υποκείμενο των συνταγματικών δικαιωμάτων.

19

έγκυρου, άρα υποχρεωτικού, του πολιτικού τύπου, αφήνοντας τον θρησκευτικό στην προαίρεση των ενδιαφερομένων. Η δεύτερη περίπτωση είναι επίσης σύμφωνη με το Σύνταγμα, αφού εξασφαλίζει την αναγκαία τυπικότητα κατά την τέλεση του γάμου χωρίς να θίγει την θρησκευτική ελευθερία των θρησκευόμενων. Διότι, καταρχήν, δεν υποχρεώνονται οι τελευταίοι στην τήρηση μιας ορισμένης στάσης απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο προκειμένου να ασκήσουν την ελευθερία σύναψης. Είναι άλλο ζήτημα αν η θρησκευτική συνείδηση κάποιου αποκλείει τον πολιτικό τύπο, διότι για την έννομη τάξη ισχύει ο περιορισμός της συνταγματικής διάταξης 13 παρ. 4 που κατοχυρώνει την υπεροχή των κανόνων του δικαίου έναντι των κανόνων των θρησκευτικών ηθών, ορίζοντας ότι: << κανένας δε μπορεί εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς το κράτος ή να αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τους νόμους>>. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ: Η συμφωνία για το γάμο δηλώνεται σε θρησκευτικό λειτουργό οιουδήποτε θρησκεύματος ή δόγματος <<γνωστού>> στην Ελλάδα, ο οποίος και τον ιερολογεί (ΑΚ 1367 παρ. 1 και 3) . Γνωστό είναι κάθε θρήσκευμα ή δόγμα που η διδασκαλία και η λατρεία τους είναι φανερές33. Δεν απαιτείται, επομένως, να πρόκειται για αναγνωρισμένο θρήσκευμα ή δόγμα- παρόμοια προϋπόθεση θα ήταν αντίθετη προς τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ : Κατά το άρθρο 1367 παρ. 2 ΑΚ η δήλωση της συμφωνίας γίνεται προς το δήμαρχο ή τον πρόεδρο της κοινότητας του τόπου, όπου τελείται ο γάμος, ή στο νόμιμο αναπληρωτή του. Η δήλωση αυτή γίνεται «δημόσια» και «πανυγηρικα». Έτσι, αντίκειται στη συνταγματικά κατοχυρωμένη θρησκευτική ελευθερία η με το προηγούμενο κοινό δίκαιο απαγόρευση γάμου χριστιανού με αλλόθρησκο. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις δεν αποτελούν συστατικό αντικειμενικό στοιχείο της συζυγικής σχέσης και δεν είναι επομένως επιτρεπτός από το Σύνταγμα ο περιορισμός του ατομικού δικαιώματος στο πλαίσιο της συγκεκριμένης σχέσης. Υποχρεωτικός πολιτικός τύπος καθιερώνεται στο Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ελβετία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία. Διαζευκτικό σύστημα ισχύει στην Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, στις Σκανδιναβικές χώρες καθώς και στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ. Με απλή άτυπη συναίνεση συνάπτεται ο γάμος σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ34. Αποκλειστικός θρησκευτικός τύπος ισχύει στο Ισραήλ.

Γ) Η αναγκαιότητα της διαφοράς φύλου των συζύγων κατά τον Δαγτόγλου είναι δεδομένη. Το Σύνταγμα εννοεί υπό τον όρο «γάμος» μόνο την ένωση άνδρα και γυναίκας. Δεν αποκλείει όμως την παρόμοια νομική μεταχείριση βάσει ρητής διατάξεως νόμου συμφωνιών συμβιώσεως ατόμων του ίδιου φύλου παρόλο ότι οι συμφωνίες αυτές δεν είναι ούτε μπορούν να θεωρηθούν γάμος. Αντίθετη είναι η άποψη που υποστηρίζει ο Βιδάλης : Η

33 Τρωϊανός << το δίκαιο του θρησκευτικού γάμου μετά το ν.1250/1982>>34 Βλ. Δελληγιάννη Ι, σελ 136

20

αναγκαιότητα της διαφοράς φύλου θα μπορούσε να υποστηριχθεί κυρίως μεδύο επιχειρήματα: είτε την υποχρεωτική σύνδεση του γάμου με την οικογένεια, οπότε θα διασφαλιζόταν ο σκοπός της τεκνοποιίας, είτε την βεβαιωμένη διαφοροποίηση των ρόλων στην λειτουργία της συζυγικής κοινότητας, δηλαδή την αναγνώριση από το Σύνταγμα διαφορετικών καθεστώτων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συζύγων με κριτήριο το φύλο τους. Έχοντας τονίσει ότι καμία από τις δύο αυτές θεωρίες δεν ευσταθεί οδηγείται στο εξής συμπέρασμα:μετά από τη μεταρρύθμιση και της κοινής νομοθεσίας δε φαίνεται εύκολη η νομική θεμελίωση μιας άποψης που είτε θα απέκλειε τη δυνατότητα σύναψης γάμου μεταξύ ομοφύλων35 είτε θα εξαρτούσε τη δυνατότητα της σύναψης από μεταβολές στο φύλο του ενός συζύγων. Άλλωστε, παρά τη σχετική πρόβλεψη της διαφοράς του φύλου από την ΕΣΔΑ, άρθρο 12, η ερμηνεία του νόμου θα πρέπει να βασίζεται στην αυτοτέλεια της συνταγματικής εγγύησης του γάμου. Διότι, με το άρθρο 60 της ΕΣΔΑ, θεσπίζεται μία επιφύλαξη υπέρ της ευρύτερης δυνατής προστασίας των δικαιωμάτων, εφόσον υπάρξει περίπτωση αντίφασης μεταξύ των ρυθμίσεων της Σύμβασης και των κανόνων της εσωτερικής έννομης τάξης, των σχετικών με τις ατομικές ελευθερίες. Η κρατούσα πάντως άποψη εξακολουθεί να απορρίπτει τη θεμελίωση στο Σύνταγμα του γάμου ομοφύλων. Επιπλέον, Η γαλλική νομολογία αρνήθηκε να επεκτείνει ορισμένες ρυθμίσεις για την «ελεύθερη ένωση» σε ζεύγη ομοφύλων προσώπων, με το αιτιολογικό ότι στοιχείο της ελεύθερης ένωσης είναι, όπως και στο γάμο, η διαφορά φύλου.

Δ) Υπό το πρίσμα της αυτοτελούς εγγύησης του γάμου μπορεί επίσης να εξετασθεί και η συγγένεια ως στοιχείο περιορισμού της σύναψης. Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα:1) Όταν ο νομοθέτης θεωρεί την συγγένεια -εξ αίματος ή εξ αγχιστείας- κώλυμα της σύναψης ενεργεί δεσμευόμενος από τη συνταγματική έννοια του γάμου ή ενεργεί απλώς στο πλαίσιο διακριτικής ευχέρειας που του παρέχει το Σύνταγμα; 2) Μπορεί να ελέγχεται συνταγματικά το όριο του βαθμού συγγένειας που επιλέγει ο νομοθέτης για να περιορίσει την ελευθερία σύναψης; Η συγγένεια, ως δεσμός μεταξύ προσώπων διαφορετικών γενεών, καλύπτεται από τη συνταγματική εγγύηση της οικογένειας χωρίς να συνδέεται καταρχήν με το γάμο36 . Αυτό σημαίνει ότι το Σύνταγμα δεν την επιβάλλει ως κώλυμα της σύναψης αφού διαφορετικά δε θα ίσχυε η αυτοτέλεια της εγγύησης του γάμου. Έτσι, το συνταγματικό πλαίσιο παρέχει απλώς στο νομοθέτη την ευχέρεια να συμπεριλάβει την συγγένεια στους όρους της έγκυρης σύναψης γάμου. Η διαπίστωση αυτή βέβαια, στις δυτικές κοινωνίες έχει μόνο θεωρητική σημασία-αφού τα ήθη επιβάλλουν την εξωγαμία ως αποτέλεσμα της κοινωνικής

35 Η ελευθερία σύναψης γάμου συνδέεται με την αναγνώριση της σεξουαλικής ελευθερίας μεταξύ ομοφύλων. Στις ΗΠΑ συζητήθηκε ιδιαίτερα η απόφαση του Supreme Court στην υπόθεση Bowers v. Harwick η οποία δέχτηκε ως θεμιτή την προσβολή της σεξουαλικής αυτονομίας ομοφύλων με την αιτιολογία ότι η σχέση δεν αφορά οικογένεια, γάμο ή αναπαραγωγή. Η Ανδρουλάκη – Δημητριάδου θεωρεί ωστόσο αντισυνταγματική τη «νομιμοποίηση» ένωσης ομοφύλων. Η προβληματική στο θέμα άνοιξε στη Μ. Βρεταννία με την υπόθεση Corbett v. Corbett , η οποία εκτιμώντας ως σημαντικά τα βιολογικά και όχι τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά για τον προσδιορισμό του φύλου, ακύρωσε το γάμο ενός εγχειρισμένου τρανσέξουαλ. 36 Εκφράζοντας τον βιολογικό δεσμό της ίδρυσης οικογένειας. Η προστασία αυτή όμως δεν εκτείνεται σε έναν απεριόριστο κύκλο συγγενών.

21

απαγόρευσης της αιμομιξίας37,όμως είναι χρήσιμη για να απαντηθεί το δεύτερο από τα πιο πάνω ερωτήματα. Υποθετικά θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο νομοθέτης, κάνοντας χρήση της συνταγματικής ευχέρειας, θεσπίζει ανεξέλεγκτα τον βαθμό συγγένειας που θα οριοθετήσει τη δυνατότητα σύναψης γάμου. Αφού, μάλιστα, η διάταξη 21 παρ. 1 αποσυνδέει τον γάμο από την οικογένεια, κάτι τέτοιο δε θα έθιγε οπωσδήποτε την τελευταία, η οποία δεν είναι αναγκαίο να στηρίζεται στο γάμο για να ιδρυθεί και να προστατευθεί συνταγματικά. Αλλά μια τέτοια αντίληψη θα παραγνώριζε τελικά την ίδια την εγγύηση του γάμου. Για να αναπτύξει κανονιστικά αποτελέσματα η εγγύηση, προαπαιτείται πάντως η πραγματική δυνατότητα της σύναψης εγκύρων γάμων και, επομένως, ο νομοθέτης δεσμεύεται να θεσπίσει ένα όριο βαθμών συγγένειας που να μην αναιρεί αυτή την πραγματική δυνατότητα. Ακολουθώντας την τελευταία κατεύθυνση, ο νομοθέτης παραμένει αρμόδιος να προσδιορίσει μόνον εύλογα σχετικά όρια έγκυρης σύναψης.38

Στο ελληνικό δίκαιο η βιολογική συγγένεια εμποδίζει τον γάμο σε ευθεία γραμμή απεριορίστως και σε πλάγια μέχρι τον τέταρτο βαθμό39 . Η αγχιστεία αποκλείει το γάμο σε ευθεία γραμμή απεριορίστως και σε πλάγια μέχρι τον τρίτο βαθμό. Στην Γαλλία, την Ελβετία και την Ιταλία η πλάγια βιολογική συγγένεια αποτελεί κώλυμα μέχρι τον τρίτο βαθμό. Στην Αυστρία και τη Γερμανία ο γάμος κωλύεται μέχρι το δεύτερο βαθμό εκ πλαγίου. Η πλάγια συγγένεια από αγχιστεία εμποδίζει το γάμο ως το δεύτερο βαθμό(βελγΑΚ αρ.160-161) ή και καθόλου (γαλλΑΚ αρ. 161, γερμανικός νόμος περί γάμου παρ.4εδ.1, ελβΑΚ αρ.100) . Στη Γαλλία, Γερμανία και Ελβετία δηλαδή, η αγχιστεία αποτελεί κώλυμα γάμου μόνο όταν είναι ευθύγραμμη.

Ε) Ανάλογη είναι η αντιμετώπιση του θέματος της υγείας των μελλονύμφων. Εφόσον ο γάμος δεν αποβλέπει κατά το Σύνταγμα στον σκοπό της τεκνοποιίας, ο νομοθέτης δε μπορεί να περιορίζει την ελευθερία σύναψης θεσπίζοντας κωλύματα υγείας ιδίως των ανικάνων να τεκνοποιήσουν για λόγους ασθενείας40, γήρατος κτλ. Επομένως, το πιστοποιητικό υγείας των συζύγων, που ενδεχομένως απαιτεί η νομολογία για λόγους «οικογενειακού προγραμματισμού», δε μπορεί παρά να έχει αποκλειστικά συμβουλευτικό χαρακτήρα και όχι να αποτελεί προϋπόθεση της εγκυρότητας της σύναψης41. Εναπόκειται στους μελλόνυμφους να αποφασίσουν, γνωρίζοντας την κατάσταση της υγείας τους, για το αν θα παντρευτούν ή όχι, καθώς και για το

37 Ο αντίθετος κανόνας της ενδογαμίας περιορίζει τον γάμο μόνο μεταξύ προσώπων που συνδέονται με ορισμένο κοινό πολιτιστικό χαρακτηριστικό. Αυτό το χαρακτηριστικό ε μπορεί να είναι ο συγγενικός δεσμός, ειδικά σε παραδοσιακά κοινωνικά συστήματα που δομούνται με βάση την καταγωγή.38 Ιδίως για τους συγγενείς σε πλάγια γραμμή, όπου μπορεί να ανακύψει πρακτικό ζήτημα έγκυρης σύναψης γάμου.39 Βλ. Παπαχρίστου , Οικογενειακό Δίκαιο, σελ 35επ.40 Η εν λόγω συνέπεια αποκτά επίκαιρη σημασία , αφού αφορά και την ελευθερία σύναψης γάμου ασθενών που πάσχουν από ΑIDS . Είναι σαφές ότι δεν είναι συνταγματικά ανεκτός ένας περιορισμός για λόγους υγείας της ελευθερίας σύναψης γάμου αυτών των προσώπων, αφού ο γάμος προστατεύεται ανεξάρτητα από την οικογένεια.41 Βλ. και Σταθόπουλο, σε Γεωργιάδη- Σταθόπουλου, Αντιθ. ο Μιχαηλίδης Νουάρος . Και πέρα από το ζήτημα της ικανότητας τεκνοποιίας, ο περιορισμός της ελευθερίας της σύναψης γάμου για άλλους λόγους διαταραχής της υγείας δε μπορεί να δικαιολογηθεί ακριβώς επειδή ο γάμος δεν εξυπηρετεί σκοπούς.

22

πώς θα αποφύγουν, αν τελικά γίνει ο γάμος , τη μετάδοση της ασθένειας μεταξύ τους. Αυτοί επίσης θα πρέπει να αποφασίσουν για τη μη απόκτηση τέκνων.

VIII.Η Λύση του γάμου ως εξασφάλιση της ελευθερίας σύναψης.

Ο νομοθέτης μπορεί να θεσπίζει όρους όχι μόνο για τη σύναψη του γάμου αλλά και για τη λύση του, δεσμευόμενος από μια σχετική ατομική ελευθερία κατοχυρωμένη στο Σύνταγμα. Πραγματικά, αν αποκλεισθεί το ενδεχόμενο της οριστικής παραίτησης του υποκειμένου από την απόλαυση αυτής της ελευθερίας- αφού κάτι τέτοιο θα αναιρούσε την ίδια τη φύση της ως συνταγματικού δικαιώματος- η άσκηση της στο μέλλον θα ήταν υποθετικά δυνατή είτε ανεξάρτητα από την ύπαρξη έγκυρου γάμου είτε μόνο μετά τη λύση ενός υπάρχοντος γάμου . Η πρώτη εκδοχή έχει αποκλειστεί από τον σύγχρονο νομοθέτη στο πλαίσιο της σχετικής του συνταγματικής ευχέρειας. Δεσμεύεται όμως πάντοτε να εξασφαλίζει αποτελεσματικά την ελευθερία σύναψης . Από την εν λόγω δέσμευση ακριβώς , διαπιστώνεται η συνταγματική κατοχύρωση της ελευθερίας λύσης του γάμου. Διότι διαφορετικά η εφάπαξ άσκηση της ελευθερίας σύναψης θα οδηγούσε ταυτόχρονα στην , συνταγματικά αδιανόητη, οριστική παραίτηση του υποκειμένου της από πιθανή νέα άσκηση στο μέλλον της ίδιας ελευθερίας. Εξάλλου, αφού η έννοια του γάμου δεν συνδέεται με την επιδίωξη σκοπών και ειδικά με τον σκοπό ίδρυσης οικογένειας, η αναγνώριση ελευθερίας λύσης εναρμονίζεται με τη συνταγματική εγγύηση της διάταξης 21 παρ.1 . Η τελευταία φαίνεται , αντίθετα, να μην συμβιβάζεται με ακραίες «θεσμικές» αντιλήψεις που απορρίπτουν τη δυνατότητα λύσης του γάμου. Έτσι, η ελευθερία της λύσης προκύπτει βασικά από τη διάταξη 21 παρ. 1 Σ., ως αναγκαία λογική προϋπόθεση για να ενεργοποιείται πρακτικά η δυνατότητα της άσκησης της ελευθερίας σύναψης42. Τούτο σημαίνει κυρίως ότι το Σύνταγμα δεν αποδέχεται την παραδοσιακή αντίληψη μιας υποχρεωτικής «δια βίου», διάρκειας του γάμου43 και οδηγεί στην υποχρέωση του νομοθέτη να προβλέψει λόγους λύσης ανεξάρτητους από τον θάνατο κάποιου από τους συζύγους. Με αφετηρία το δεδομένο αυτό, είναι πχ δυνατή η θέσπιση μορφών γάμου με «περιορισμένα αποτελέσματα», ειδικότερα δε μιας μορφής γάμου περιορισμένης χρονικής διάρκειας με την ευχέρεια πρόβλεψης διαλυτικής προθεσμίας44 . Στον ελληνικό αστικό κώδικα προβλέπονται δύο τρόποι διαζυγίου: το συναινετικό και το διαζύγιο με αντιδικία. Η άσκηση του δικαιώματος του

42 Το δικαίωμα λύσης του γάμου προβλέπεται ρητά στο ισπΣ, στο πορτΣ και στο ιαπΣ, ενώ αποκλείεται ρητά από το ιρλΣ. Στην Ιρλανδία εξάλλου απορρίφθηκε σε δημοψήφισμα πρόταση για αντικατάσταση αυτών των συνταγματικών προβλέψεων. Τα όργανα της ΕΣΔΑ στην υπόθεση Johnston αρνήθηκαν να καταδικάσουν το κράτος αυτό επειδή δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα, αποφεύγοντας να αντιπαρατεθούν στη συνταγματική του τάξη. Πρόσφατα πάντως, με νέο δημοψήφισμα, το δικαίωμα αναγνωρίσθηκε στην Ιρλανδία Στην Ιταλία αντίθετα, η αμφισβήτηση της εισαγωγής του θεσμού του διαζυγίου έγινε επίσης αντικείμενο δημοψηφίσματος το αποτέλεσμα του οποίου απέρριψε τελικά την κατάργηση του σχετικού νόμου.43 Αυτή η αντίληψη υιοθετήθηκε ιδίως από την Καθολική Εκκλησία, επηρεάζοντας τις έννομες τάξεις των χωρών όπου επικρατεί το δόγμα της.44 Βλ. για το γάμο με περιορισμένα αποτελέσματα σε Calais- Αuloy σελ. 255-266

23

τελευταίου γίνεται για τους εξής περιοριστικούς λόγους: την αφάνεια (ΑΚ 1440), τον ισχυρό κλονισμό της έγγαμης σχέσης για λόγο που δεν αφορά αποκλειστικά τον ενάγοντα(ΑΚ 1439 παρ. 1 και 2) και τον ισχυρό κλονισμό της έγγαμης σχέσης ύστερα από τετραετή διάσταση. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις κατάχρησης του δικαιώματος προς διάζευξη. Δε συνιστά λοιπόν ισχυρό κλονισμό της συζυγικής σχέσης το γεγονός ότι ένας των συζύγων άλλαξε δόγμα και κατέστη μάρτυρας του Ιεχωβά (χιλιαστής)45. Η θρησκευτική πίστη δεν αποτελεί αντικειμενικό στοιχείο του γάμου. Μεταξύ δικαιώματος και θεσμού δεν υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, είναι επομένως αναιτιολόγητος και κατά συνέπεια αντισυνταγματικός οποιοσδήποτε περιορισμός.46

Στο αγγλικό δίκαιο λόγο διαζυγίου αποτελεί ο ανεπανόρθωτος κλονισμός του γάμου, στο γαλλικό το διαζύγιο ζητείται για ρήξη της συμβίωσης και για υπαίτιο παράπτωμα. Στο γερμανικό υπάρχει ένας μόνο λόγος διαζυγίου, η αποτυχία του γάμου. Στο ιταλικό δίκαιο, όπου δεν συναντάται ο όρος διαζύγιο, αγωγή μπορεί να ασκηθεί, όταν συντρέχουν αξιόποινες πράξεις, καθώς και όταν υπάρχει τριετής χωρισμός από τραπέζης και κοίτης.

Ενδεικτικά παραθέτουμε τον παρακάτω πίνακα προς επίρρωση της αναγκαιότητας του διαζυγίου, μιας ρύθμισης με έντονο κοινωνικό περιεχόμενο, αφού καταργεί τους «νεκρούς» γάμους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η φιλελευθεροποίηση του διαζυγίου δε συνδέεται με την κρίση του γάμου. Η κρίση αυτή έχει πολλές αιτίες και το «εύκολο» διαζύγιο απλώς καταργεί τους ήδη αποτυχημένους γάμους.

Στατιστική των διαζυγίων:

Έτος Σύνολο Διαζυγίων

Συναινετικά διαζύγια

ΠοσοστόΣυναιν. Διαζυγ.

1984 8672 5104 58,8%1985 7568 4596 60,7%1986 8939 6195 69,3%1987 8830 5737 64,9%1988 8335 6813 81,7%1989 6360 4313 67%1990 6037 4125 68,3%1991 6351 4578 72%1992 6156 4768 77,4%1993 7725 6283 81,3%1994 7675 6230 81,1%1995 10995 8077 73,4%

Πηγή:ΕΣΥΕ (στατιστική της πολιτικής δικαιοσύνης)

45 Βλ. απόφαση 174/1972 Πρωτ. Βέροιας, ΝοΒ τ. 20, σελ.12346 Βλ. Δημητρόπουλο Συνταγματικά δικαιώματα ειδικό μέρος , σελ.160

24

Δύο παρατηρήσεις επιβάλλονται: α) ύστερα από μια αύξηση του αριθμού διαζυγίων (μετά το νόμο 1329/1983, που διευκόλυνε το διαζύγιο) διαπιστώνεται μείωση του αριθμού τους, αλλά, στη συνέχεια, ο αριθμός τους αυξάνει για να φτάσει, το 1995, σε επίπεδα μεγαλύτερα του 1984. Δεύτερο, η συντριπτική υπεροχή των συναινετικών διαζυγίων, σε σύγκριση με το διαζύγιο με αντιδικία, αποδεικνύει την κοινωνική αναγκαιότητα του «ειρηνικού» αυτού τρόπου λύσης των αποτυχημένων γάμων.

25

IX.Αντισυνταγματικότητα αίρεσης γάμου ή αγαμίας

Αντισυνταγματική είναι η περιεχόμενη σε διαθήκη αίρεση διαζυγίου. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει το απαραβίαστο της οικογενειακής ζωής (Σ. αρ. 9 παρ. 1 εδ.α) προστατεύει τον γάμο και την οικογένεια από ενέργειες άλλων προσώπων(Σ. αρ.21 παρ. 1). Η συνταγματική αυτή προστασία αποκρούει, όχι μόνο τις προερχόμενες από την κρατική εξουσία προσβολές, αλλά οποιαδήποτε προσβολή από όπου κι αν προέρχεται. Με τις διατάξεις αυτές κατοχυρώνεται η αρχή της αυτονομίας των συζύγων για τη ρύθμιση των προσωπικών μεταξύ τους σχέσεων και απαγορεύεται η επέμβαση οποιουδήποτε άλλου προσώπου. Η φυσική λειτουργία της κληρονομικής σχέσης, συνίσταται βασικά στη μεταβίβαση της περιουσίας του νεκρού διαθέτη στους ζώντες κληρονόμους. Η προσθήκη της αίρεσης διαζυγίου μετατρέπει τη διαθήκη από νομικό μέσο για τη μεταβίβαση της περιουσίας του διαθέτη, σε μέσο καθορισμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του κληρονόμου. Το περιοριζόμενο δικαίωμα στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι το συνταγματικό δικαίωμα της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του κληρονόμου, το οποίο δε συνδέεται με δεσμό αντικειμενικής αιτιώδους συνάφειας, με το περιεχόμενο της κληρονομικής σχέσης. Πρόκειται επομένως για ανομοιογενή αντίθεση και προσβολή του αμυντικού δικαιώματος του κληρονόμου (επιτιθέμενος διαθέτης, αμυνόμενος κληρονόμος). Ο περιορισμός της εξουσίας του διαθέτη είναι ανεξάρτητος και δεν επηρεάζεται από την ύπαρξη λόγων ηθικής, που πράγματι μπορούν να υπάρχει, όπως πχ στην περίπτωση, κατά την οποία η σύζυγος του κληρονόμου είχε πράγματι παραβιάσει τη συζυγική πίστη. Όπως προκύπτει και από την κοινή νομοθεσία47

που εξειδικεύει τις συνταγματικές διατάξεις, η κίνηση τη διαδικασίας διαζυγίου για μοιχεία, αποτελεί δικαίωμα του αναίτιου συζύγου, στου οποίου επίσης την κρίση ανήκει η παροχή συγγνώμης προς τον άλλο σύζυγο. Πάντως η σύμφωνη με το Σύνταγμα αντιμετώπιση αυτών των περιπτώσεων, απαιτεί οπωσδήποτε την άμεση χρησιμοποίηση των συνταγματικών διατάξεων και δεν είναι δυνατή με την απλή προσφυγή στα χρηστά ήθη48.

47 ΑΚ άρθρο 1439 και 144748 Βλ. Δημητρόπουλο, συνταγματικά δικαιώματα, Ειδικό μέρος, σελ.159-160

26

Χ.Συντομογραφίες Συμβούλιο της επικρατείας-> ΣτΕΆρειος Πάγος -> ΑΠΕλεγκτικό Συνέδριο->ΕΣΕφετείο Αθηνών-> ΕφΑΘΤο Σύνταγμα (περιοδικό)->ΤοΣΔικαιώματα του Ανθρώπου(περιοδικό)->ΔτΑΕπιθεώρηση Δημοσίου Δικαίου και Διοικητικού Δικαίου(περιοδικό)->ΕΔΔΔΔιοικητική Δίκη(περιοδικό)-> ΔιΔικΠοινικά Χρονικά(περιοδικό)->ΠοινΧρονΝομικό Βήμα(περιοδικό)->ΝοΒΕλληνική Δικαιοσύνη(περιοδικό)->ΕλλΔνηΒλέπε-> βλ.Σελίδα(ες)->σελ.Όπου παραπάνω->όπ. παρ.

27

ΙΧ.Βασικά Συμπεράσματα Μέσω της μελέτης της συνταγματικής κατοχύρωσης του γάμου καταλήγουμε σε μια σειρά συμπερασμάτων που μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τη λειτουργία του 21 παρ. 1 του Συντάγματος στην έννομη τάξη.

Αρχικά, διαπιστώνουμε ότι το άρθρο 21παρ.1 Συντ εγγυάται καταρχήν το γάμο ως κοινωνικό θεσμό. Η θεσμική αυτή εγγύηση έχει διπλό περιεχόμενο, αρνητικό και θετικό. Επιπλέον, όσον αφορά τη νομική φύση του γάμου, μέσα από την αντιπαράθεση της «συμβατικής» θεωρίας με τη «θεσμική» και μέσα από την επισκόπηση των τριών δομικών στοιχείων του γάμου –υποχρεωτική τυπικότητα, αποσύνδεση γάμου από σκοπούς και έγγαμη συμβίωση-δεχόμαστε ότι το Σύνταγμα δεν υιοθετεί ένα μονομερή προσανατολισμό σε ό,τι αφορά την νομική φύση του γάμου.Το άρθρο 21 παρ. 1 Σ. θεμελιώνει και ένα κοινωνικό δικαίωμα, αφού υποχρεώνει το κράτος στη λήψη θετικών μέτρων προστασίας του γάμου.Η σύναψη γάμου αποτελεί και ατομικό δικαίωμα, θεμελιώνοντας ένα status negativus υπέρ του ατόμου και κατά της κρατικής εξουσίας (ή και κατά ιδιωτών) η οποία υποχρεούται να απέχει από κάθε σχετική παρενόχληση ή παρεμπόδιση. Φορείς των δικαιωμάτων που απορρέουν από τη συνταγματική προστασία του γάμου μπορούν να είναι όχι τα νομικά αλλά τα φυσικά πρόσωπα. Αποδέκτες της ισχύος του δικαιώματος μπορούν να είναι καταρχήν, πέρα από το κράτος και τα δημόσια νομικά πρόσωπα, και ιδιώτες. Ως προς τα κωλύματα,η αυτοτέλεια της εγγύησης του γάμου δεσμεύει προς την καθιέρωσης κοινής ηλικίας σύναψης ανεξάρτητα από το φύλο.Επίσης,διακρίνεται μία συνταγματική δέσμευση του κοινού νομοθέτη να καθιερώσει τον «πολιτικό»τύπο τέλεσης παράλληλα με τον «θρησκευτικό».Επιπλέον,η αναγκαιότητα της διαφοράς φύλου των συζύγων κατά τον Δαγτόγλου είναι δεδομένη. Αντίθετη είναι η άποψη που υποστηρίζει ο Βιδάλης. Η κρατούσα πάντως άποψη εξακολουθεί να απορρίπτει τη θεμελίωση στο Σύνταγμα του γάμου ομοφύλων. Ακόμα, ως προς τη συγγένεια, το συνταγματικό πλαίσιο παρέχει απλώς στο νομοθέτη την ευχέρεια να συμπεριλάβει τη συγγένεια στους όρους της έγκυρης σύναψης γάμου.Επίσης,ο νομοθέτης δε μπορεί να περιορίζει την ελευθερία σύναψης θεσπίζοντας κωλύματα υγείας.Τέλος,η ελευθερία της λύσης του γάμου ενεργοποιεί πρακτικά τη δυνατότητα της άσκησης της ελευθερίας σύναψης.

28

Χ.Περίληψη εργασίας

Η εργασία αυτή μελετά τη συνταγματική κατοχύρωση του γάμου . Το άρθρο 21 παρ. 1 του Συντάγματος αναγνωρίζει το γάμο ως θεσμό. Από την ίδια διάταξη επίσης προκύπτει ένα κοινωνικό δικαίωμα (αυτό της προστασίας του γάμου ) και ένα ατομικό για τη σύναψή του. Μελετώντας τα δομικά συστατικά του -τυπικότητα, αποδέσμευση από σκοπούς και έγγαμη συμβίωση- διαπιστώνεται η μικτή φύση του γάμου (ισορροπία ανάμεσα στη «συμβατική» και στη «θεσμική» θεωρία). Επίσης, εξετάζεται η συνταγματικότητα των θετικών προϋποθέσεων και των κωλυμάτων του γάμου καθώς και η επέκταση της συνταγματικής προστασίας του γάμου και στη λύση του. Τέλος, παρουσιάζεται η αντισυνταγματικότητα αίρεσης αγαμίας ή γάμου.

Summary of the project This project studies the constitutional securing of marriage. The article 21.1 of the Constitution recognizes marriage as an institution. From the same provision results a social right (of marriage) as well the individual right of its contract. Studying its fundamental elements – formality, marriage’s independence from intentions and marrying living together- we understand its mixed nature ( balance between the “conventional” and the “institutional” theory) . Also, we examine the constitutional agreement of the positive presuppositions and the obstacles as well the expansion of marriage’s protection in its termination. At last, we present the opposition to the Constitution of the term of contacting (or not ) marriage.

Λήμματα : γάμος, θεσμός, λύση, διαζύγιο Marriage, institution , termination, divorce

29

ΧΙ.Βιβλιογραφία

1.Βιδάλης Τ., Η συνταγματική διάσταση της εξουσίας στο γάμο και στην οικογένεια:ατομικές ελευθερίες και θεσμικοί μετασχηματισμοί, Αθήνα – Κομοτηνή, 1986.2.Γεωργόπουλος Κ., Επίτομο Συνταγματικό Δίκαιο3.Δαγτόγλου Π. Δ., Ατομικά Δικαιώματα τ.Α΄- Β΄, 1991.4.Δαγτόγλου Π. Δ, Μαυριάς Κ., Ερμηνεία κατ’ άρθρον του συντάγματος.5.Δημητρόπουλου Α. Γ., Η Συνταγματική προστασία του ανθρώπου από την ιδιωτική εξουσία( συμβολή στο πρόβλημα της «τριτενέργειας»), 1981-82. 6.Δημητρόπουλο Α.Γ., Συνταγματικά Δικαιώματα, ειδικό μέρος, Αθήνα 20057. Δημητρόπουλο Α.Γ.,πρακτικά θέματα συνταγματικού δικαιόυ Ι, εκδ.Σάκκουλα, Αθήνα-Θεσσαλονίκη 20048.Καράση Μ., Γάμος και οικογένεια ως δικαιϊκοί θεσμοί, 1994.9.Κοντιάδης Ξ.Ι., ο νέος συνταγματισμός και τα θεμελιώδη δικαιώματα μετά την αναθεώρηση του 2001, σελ. 223-23310.Κουνουγέρη – Μανωλεδάκη Ε., Οικογενειακό δίκαιο στην πράξη( ασκήσεις- νομολογία), 1991.11.Μάνεσης Αρ., Ατομικές ελευθερίες ,198212.Μαυριάς Κ., Το συνταγματικό δικαίωμα ιδιωτικού βίου, 1982.Μπεσίλα-Βήκα Ε., η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων σύναψης γάμου και ίδρυσης οικογένειας, 198913.. Παπαχρίστου Θ., Εγχειρίδιο Οικογενειακού Δικαίου, Εκδόσεις Αντώνη Σάκκουλα, Αθήνα-Κομοτηνή 199814. Ράϊκος Συνταγματικό Δίκαιο-θεμελιώδη Δικαιώματα, 2ος τόμος, σελ. 342-34315.Σπυριδάκη Ι.Σ., Εγχειρίδιο Αστικού Δικαίου. 4 . Οικογενειακό Δίκαιο, Αθήνα-Κομοτηνή 1983 16.Τρωϊανός, Παραδόσεις εκκλησιαστικού Δικαίου, σελ. 352-35717.Χρυσόγονος, Ατομικά και Κοινωνικά δικαιώματα, σελ. 501-512

Περιοδικά: ΝοΒ 1972,σελ.720 1979 σελ. 959

ΤοΣ 1975 , σελ.894 1984, σελ. 97 1983 σελ. 661 1987 σελ. 124

ΕλλΔικ 1984 σελ.1464 1986 σελ.119

30

ΧΙΙ. Κατάλογος Νομολογίας

Η χιλιάστρια σύζυγος-1174/1974 ΑΠ (Ολομ), ΝοΒ 1975,σελ. 720 Η χιλιάστρια σύζυγος-2106/1975 ΣτΕ(Ολομ), ΤοΣ 1975 σελ.894 Γάμος μεταξύ χιλιαστών-1294/1977 Εφ.ιθες/κης, Αρμεν. 1978,σελ.41 Ο εγκαταλελειμένος σύζυγος-389/1979 ΣτΕ(Ολομ) Νέοι λόγοι διαζυγίου-628/1982 ΑΠ(ΤμΓ΄), ΤοΣ 1984, σελ.97 Ο σκληρός σύζυγος-22/1983 Μον.Πρωτ.Φλωρίνης,ΕλλΔικ. 1984, σ.1464 Διαζύγιο στην Αυστραλία-1154/1983 ΣτΕ (Ολομ) Ο φορολογούμενος παντρεμένος-1200/1983 ΑΠ(Τμ.Γ΄), ΕλλΔικ 1984, σελ. 488 Αγωγή κατά απόφασης διαζυγίου-1027/1986 ΑΠ(Τμ.Γ΄),Αρχείο νομολογίας, σελ.494 Εναντίωση στο διαζυγίο-2148/1986, ΤοΣ 1987 σελ,124 Η διατροφή και η επικοινωνία μετά το διαζύγιο- 4069/1990 ΣτΕ (Τμ.Γ΄) Η έγγαμη καθαρίστρια-435/1992 Μον. Πρωτ. Θεσ/κης, Αρμεν. 1993 σελ.133 Υπόθεση Rees, Council of Europe, Series A no 10, 1986 Υπόθεση ανεπιθύμητων αλλοδαπών, ΣτΕ 856/2002. Υπόθεση αλλοδαπού συζύγου, ΣτΕ 485/1999. Γάμος αξιωματικών, ΣΕ 867/1988, ΣτΕ 4950/1976 Υπόθεση Rees, Council of Europe, Series A no 10, 1986

31

Προστασία Γάμου: Επιτρεπτή η από το νομοθέτη θέσπιση νέων λόγων διαζυγίου, ΑΠ628/82

Εκ του ότι κατά το Σύνταγμα προστατεύεται ο γάμος δεν έπεται ότι εμποδίζεται ο νομοθέτης να ορίσει νέους λόγους διαζυγίου . Ο ν.868/79 που καθιερώνει ως λόγο διαζυγίου την εξαετή διάσταση δεν αντίκειται στην αρχή της ισότητας

Επειδή από τη διάταξη της πα.1 του άρθρου 21 του Σ, ο νομοθέτης δεν κωλύεται -κρίνοντας το επιβαλλόμενο κοινωνικό συμφέρον και ως προς την οικογένεια και ως προς το γάμο,παραλλήλως προς τους ήδη θεσπισμένους(με τα άρθρα 1439-1446) λόγους διαζυγίου ,τόσο για την υπαίτια συμπεριφορά των συζύγων όσο και για άσχετους με αυτήν λόγους= να και άλλον, όπως αυτός τη διάταξης της παρ.1 του άρθρου 1 του ν .868/79 «περί διαζυγίου λόγω μακρόχρονης διακοπής της έγγαμης συμβίωσης»,με την οποία διάταξη παρέχεται να λυθούν, ανεξαρτήτως υπαιτιότητας, και τυπικά οι ήδη ουσιαστικά διαλυμένοι γάμοι. Επομένως, η διάταξη αυτή δεν αντίκειται προς τον ορισμό του άρθρου 21 του Σ.,έτσι το Εφετείο, κρίνοντας δια της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασής του, δεν παραβίασε την παραπάνω ουσιαστικού δικαίου συνταγματική διάταξη και ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως περί του αντιθέτου είναι απορριπτέος ως αβάσιμος. Επειδή κατά την παρ. 2 του ν.868/73 καθένας από τους συζύγους μπορεί να ζητήσει το διαζύγιο εάν επήλθε διακοπή της έγγαμης συμβιώσεως, διήρκησε δε αυτή για έξι τουλάχιστον συναπτά έτη μέχρι την κατάθεση της αγωγής. Κατά δε το εδάφιο α παρ.2 του παραπάνω άρθρου 2 η αγωγή πρέπει να κατατεθεί εντός αποκλειστικής προθεσμίας 6 μηνών από την έναρξη της ισχύος του παρόντος. Η πρώτη διάταξη,που καθιερώνει λόγο διαζυγίου δεν αντίκειται στην διάταξη της παρ.1 του άρθρου 4 Σ. για την ισότητα των Ελλήνων ενώπιον του νόμου,αφού δεν εξαιρείται καμιά κατηγορία πολιτών. Συνεπώς, αφού δέχτηκε το Εφετείο, όπως δείχνει η προσβαλλόμενη απόφαση,την συνταγματικότητα της παραπάνω διάταξης, δεν παραβίασε την αμέσως αναφερόμενη παραπάνω ουσιαστικού δικαίου διάταξη του Συντάγματος και ο πρώτος λόγος ανεραίσεως, μέρος του οποίου προβάλλει αιτιολογία περί του αντιθέτου, απορρίπτεται ως αβάσιμος.

32