o adro nº3

10
o adro crecendo número 3 decembro 09

Upload: acbustavallezorelle-bustavalle

Post on 31-Mar-2016

245 views

Category:

Documents


1 download

DESCRIPTION

revista da asociación Bustavalle novo número

TRANSCRIPT

Page 1: O adro nº3

o adro

crecendo

número 3 decembro 09

Page 2: O adro nº3

Editorial “Crecendo”, esa é a palabra que encabeza o novo número da nosa revista, e esa é a idea que domina na nosa Asociación, “crecendo” e así o din os números: dous anos de existencia da Asociación, cincuenta socios, e case cento cincuenta participantes na cea-troula do catorce deste ano. Pero non só é cuestión de números, porque tamén en ideas crecemos como asociación: proposta de comprar un casa para a Asociación, intentar en pouco tempo organizar un auténtico concerto de rock ou a simple petición dun pequeño parque para que xoguen os nosos cativos no vran lévanos a pensar que a idea da asociación foi positiva e que pretende ir a máis ano a ano… E claro, ise desexo de medrar contaxia tamén a nosa revista: máis páxinas, máis fotos, novos contidos como música e alpinismo, colaboracións internacionais...Para celebrar todo isto decidimos ir dar unha volta por Europa adiante, por iso neste número recollemos unha entrevista feita en Suiza a un cantante de hip-hop nacido en Pardeconde e que xa se codea cos mellores raperos europeos, ademais dunha entrañable colaboración de Gustavo dende Londres para recordar vellas aventuras nas montañas da comarca. Por suposto que non falta un amplo reportaxe da troula deste ano e finalmente unha lembranza de Manuel Rodríguez, que era a persoa natural de Bustavalle máis lonxeva.

Troula 09

Un ano máis, e xa perdemos a conta, o 14 de agosto tomamos as palleiras de Bustavalle, enchendoas de comida, música, baile e sobre todo moita alegría... Pero este non foi un ano máis, xa que houbo novidades importantes. En primeiro lugar o cambio de ubicación de cea, este ano na eira da Barreira, e o que foi máis importante o aumento considerable de comensales, xa que dende a Asociación este agosto pasado decidiuse facer unha invitación a todos os veciños, e alí se xuntaron desde os máis novos ate os máis vellos, xuntándonos case cento cincuenta persoas, e iso que a moitos os colleu desprevenidos e a última hora non puideron asistir. Xa sabedes, o próximo ano non podedes fallar. Outra das novidades foi que este ano non fixo falta que as mozas do pobo fixeran a súa xa tradicional ensaladilla xa que se decidiu contratar un cattering que nos aforrou aos mozos o traballo de montar as mesas e recoller as sobras. Un éxito rotundo, que dende logo terá continuidade en vindeiras edicións. E despois da cea a continuar a troula... coa novidade de que este ano houbo dous puntos de marcha, por un lado a tradicional disco-palleira (se algún día falaran esas paredes) coa música máis moderna chegada ao pobo, e por outro a enxebre alternativa que se montou na mesma Aira da Barreira, con licor-café, augardente e gaitas...

Baile despois da misa

A cea vai chegando ao seu remate

Page 3: O adro nº3

Un ano máis non se sabe quen pechou a palleira, o que si se sabe é quen ganou a edición deste ano de carreira en calzoncillos, pero un ano máis iso forma parte do secretismo que envolve esta curiosa carreira nocturna, non apta para pudorosos bebedores. Non debemos esquecer nesta crónica que foi o catorce máis caluroso que recordamos, nada que ver coas xeadas que nos acompañan normalmente de regreso a casa. E chegada a maña do día 15 foi momento de homenaxear a nosa Santa, polos que todos os veciños puxeron as súas mellores galas e recorreron as distintas rúas do pobo detrás da imaxe da Asunción, acompañados en todo momento, e por segundo ano consecutivo gracias a xestión da Asociación e a colaboración do Concello de Maceda, dunha banda de gaiteiros tradicionais. Despois da misa, que este ano retrasouse unha hora, o que axudou a que asistirá máis xente nova, especialmente os máis trasnoitadores, celebrouse unha sesión baile ás aforas da capilla, onde os máis experimentados na vida disfrutaron dos bailes tradicionais que se prolongaron hasta a hora do xantar, momento no que o vacío das rúas do pobo foi total, deixándolle paso ás máis sabrosas viandas das que disfrutaron todos aqueles veciños que tiveron a ben achegarse ao seu pobo.

Procesión polo pobo

Dj Vilajarsía

Número de lotería de Nadal que xoga aAsociación

ASOCIACIÓN CULTURAL

BUSTAVALLE-ZORELLE

“loitando polo noso pasado”

FAITE SOCIO

Correo web: Photoblog:

Photoalbum Picasa:

Facebook: “AsociaciónCultural Bustavalle-Zorelle”

[email protected]

www.flickr.com/photos/acbustavallezorelle

http://picasaweb.google.es/acbustavallezorelle

Page 4: O adro nº3

Entrevista a

Gran PurismoCantante de Hip-hop de Pardeconde

Hai tempo que nun programa de música alternativa na Radio Galega, chamado”Aberto por Reformas”, coñecemos a Gran Purismo, nome artístico de Carlos Abad Garrido, que con posterioridade tamén actuou na televisión galega. A nosa sorpresa foi saber que aínda que vivindo en Suiza os seus orixes estaban en Pardeconde, pobo ao que lle dedicou un rap que recolle as súas vivencias da infancia no pobo dos seus pais. Identificamonos plenamente con eses versos de poesía profunda que recolle as vivencias da nosa infancia, no seu caso foi en Pardeconde, no noso en Bustavalle e Zorelle, pero producíronse tan cerca, e compartimos tantos espacios (Agarimo, festas de Esgos e Maceda, o cura) que decidimos pornos en contacto con Carlos en Suiza para cambiar vivencias:

-Fillo de emigrantes galegos en Suiza entras en contacto co mundo do hip-hop, acabas facéndote amigo dos míticos “Violadores del Verso” e colaborando con eles, e de repente daste a conocer en Galicia cunha canción de hip-hop en galego dedicada ao teu pobo, explícanos como che sucede todo isto.

Bueno, ya que hacía rap en español, decidí empezar a moverlo por la Península, porque aquí en Suiza esto tenía poca salida. El contacto con la escena hip-hop de Zaragoza surgió sobre el 2000, recién editado mi primer disco por un sello suizo. Comparto muy buenos recuerdos con gente como Violadores del Verso, Rapsus'klei, etc. Lo del tema de Pardeconde era en un principio un regalo de cumpleaños para mi padre. Decidí meterlo en una maqueta mía llamada SPITFIRE, pero no tenía ningunas expectativas acerca de su aceptación. El tema empezó a circular por los móviles de la gente, de ahí pasó a la radio, luego a la tele... en fin: toda una aventura.

- Supoño que estás ao día da escena hiphopera galega (Dios ke te Krew, Puto Coke…), cal é a túa opinión e a túa relación con ela? Sorpréndenos, que pinta Paulinha (Paula Vázquez) en todo isto?

El rap de Galicia me parece muy genuino. Es una región que nunca estuvo en el centro de la atención y que quizás gracias a ello pudo evolucionar de una manera muy autónoma. El Puto Coke ha hecho mucho por la movida, se nota que ha dejado huella en todo esto. A parte de su rol como pionero es un excelente productor que ha reunido a mucha gente a través de su labor. Lo de Paula Vázquez surgió así sin más. Una vez hablando de gallegos famosos en el mundo de la música y de la TV, llegamos a hablar de ella. Por cierto, me hizo gracia que ella me diera personalmente las gracias por el tema.

- A túa relación con Galicia límitase a túa infancia en Pardeconde ou mantés máis lazos con ela? Deches algún concerto en Galicia?

Si, sigo yendo muy a menudo. La amistad con Coke y el tema de Pardeconde me han ofrecido a lgunos conc ier tos y una ser ie de colaboraciones con artistas locales. Siempre cuando puedo, me acerco unos días y de paso veo a mi familia.

- Fálanos dos teus últimos traballlos, ou dos teus proxectos inmediatos.

Lo último que saqué editado fue un álbum llamado AVENTURAS EN EL PARAÍSO que lo produjo el zaragozano HAZHE. A parte de esto, estoy trabajando en nuevos temas con mi socio malagueño COOL REMEMBER, pero aun no puedo decir cuándo y cómo saldrá.

Page 5: O adro nº3

En tenéis una serie de cosillas mías, videos, temas sueltos, etc. Quiero empezar a experimentar con músicos, es decir que me gustaría instrumentalizar mis bases para darle más ímpetu a los directos, pero como siempre todo es cuestión de tiempo y de dinero. Ya veremos...

- Sabemos da creación de Mafia Galega (unha páxina de internet de referencia para o traballo artístico de galegos que viven no estranxeiro), como ves agora a presencia galega en Suiza no que se refire a todos os ámbitos, no só ao artístico.

Hombre, ahí estamos. Yo siempre ostenté mucho lo de ser gallego, porque hace parte de mi identidad y sé que muchos más se identifican con ello. Por ello resulta interesante coincidir con gente gallega, que a lo mejor no suele mencionarlo, por ya no tener un vínculo tan estrecho con su tierra de origen. Entre otros están el futbolista RICARDO CABANAS, el actor CARLOS LEAL o el rapero SEMANTIK que es serbo-coruñés...

- Antes de centrarnos na canción “Pardeconde”, cal é a túa opinión e a túa visión do tema da lingua galega, supoño que estás ao día de que por aquí hai bastante polémica política sobre o uso e a importancia do galego

Sí, soy consciente de este fenómeno y me parece una tontería que cuestiones lingüísticas y con ello nuestra habla cotidiana sean utilizadas para politizar asuntos que poco tienen que ver con ello. Una persona tiene que hablar como más cómoda se sienta y tiene que respetar al mismo tiempo que debe haber un denominador común lingüístico para dialogar con otras personas. El gallego es una riqueza cultural que tenemos, el gallego más genuino es el que se habla en la calle, en las tiendas, en el día a día. Y es éste el que aplico yo y el que más me representa. Lo que jode es que siempre haya algún listillo por ahí que tenga la poca vergüenza de venir a politizarme mi canción y el por qué la he hecho en gallego. No hay un porqué: falo así desde que me pariron e xa está. Otra cosa es que me interese el gallego “culto”, normado, tal y como lo percibo en la prensa, porque me fascina y alguna cosilla dejo influir en mi forma de expresarme.

- Imos coa túa exitosa canción, cal é a túa relación con Pardeconde? Hai tempo que non visitas aos teus veciños?

Llevaba unos cuantos años sin ir, pero últimamente he retomado la costumbre de pasar unos días allí.

www.granpurismo.com

Me sigue encantando la aldea, aunque ha perdido mucho de aquel brillo que tenía para mí de niño. El tiempo pasa para todos y las preocupaciones en la vida de uno son otras. Me encanta ir allá para centrar mis ideas y para descansar. El hecho de estar algo desconectado del mundo es perfecto para escribir letras, por ejemplo.

- Como nace a canción?

Como dicho, fue un regalo para mi padre. Tengo una muy buena memoria fotográfica y solo fue encadenar una serie de sucesos que me marcaron de aquellas. Quería hacer algo simple que guardase aquel toque coloquial que nuestra habla tiene y me emocionaba yo mismo al escribirlo todo.

- Que queda hoxe dese mundo que retratas?

Si te digo la verdad, la misma canción. Poco más...

- Cal cres que é o futuro destes pobos do interior ourensá, como o dos teu avós?

Van a desaparecer. El formato “aldea” tendrá que ceder su plaza a la urbe por motivos económicos, industriales, laborales etc. Esto no quiere decir que no los mantengamos como retiros personales y que no debamos cuidar lo que queda de el los. Yo personalmente no puedo imaginarme una vida cotidiana en uno de estos pueblos, pero sí un que otro fin de semana para recargarme las pilas.

- Falemos un pouco dos teus versos e dese mundo: “tiña un abuelo que sempre me quixo tanto a min, solo cunha bicicleta era feliz”. Eu recordo chegar a Pardeconde en bici e subir ata a iglesia que está alá no alto, solitaria.

Citas un pasaje muy importante que por ello puse al principio de la canción. Los que nos criamos en la emigración no pudimos compartir nuestra vida con los abuelos, los tíos etc. De algún modo falta esa intimidad al no tenerlos constantemente a tu lado. Por ello el verano era muy importante, porque esta falta se recuperaba como se podía. He recibido mucha ternura y mucha atención por parte de mi familia y creo que eso ha marcado mi persona, mi forma de pensar y en consecuencia el valor personal que atribuyo a la institución familiar. Lo de la bici muestra que un niño tiene unas exigencias muy simples y muy modestas para sentirse satisfecho. Esto por desgracia se complica al h a c e r s e u n o m a y o r .

Page 6: O adro nº3

- “Nada inventado, todo verdadeiro a nosa nave era un castiñeiro, xúroche rapaz que a súa madeira aínda cheiro”. Cres que o paraíso da infancia vólvese recuperar nalgún lado ao longo da vida.

Siempre podrás volver a aquellos sitios para ponerte nostálgico, siempre podrás intentar recrear tu vida a través del recuerdo, pero en ese intento debe quedarse porque lo sucedido pertenece a tiempos pasados. Lo que uno sí puede hacer es intentar realizar algún sueño de infancia que no le fue posible cumplir de aquellas.

- “Sei que houbo un tempo en que non había teléfono… esquí a xente limpa o cu cos toxos…” Os rapaces de agora entenderán que no vran cagábamos de campo e os nosos móbiles eran silbandonos uns os outros...

Lo de “limpar o cu con toxos” era más bien una metáfora que quería indicar la dureza de mucha gente de allí. Las circunstancias de la vida los han hecho duros. Supongo que éste es uno de los motivos por los que tantos emigrantes gallegos triunfaron en el extranjero sin apenas saber leer y escribir. Sabían lo que era luchar y lo que significaba consumirse en sus quehaceres cotidianos.

- Pero desde logo que os versos cos que máis nos identificamos son :“o meu primeiro cego serio pilleino en Maceda e sei que moitos pensan que esto xa está olvidado”, eu aínda o recordo perfectamente, e iso que centos de cubatas viñeron despois, pero daquel momento, como ti dis, xamais me esquecerei. Que lembras da Zepelin, do Albanta, do Differ, do Mismo? Mellor as chavalas de Maceda ou as de Suiza?De aquellas había una dinámica muy chula entre los jóvenes de la aldea. Los mayores que ya tenían coche llevaban a los más críos de fiesta, y claro, los que aún no teníamos derecho de salir lo pasábamos bomba cada vez que podíamos ir de fiesta con los “grandes”. Está claro que bajo estas circunstancias la primera borrachera monumental tenía que caer tarde o temprano... Recuerdo muy buenos momentos en el Symbol, en el Golfo y en todos esos garitos a los que íbamos. No sé cómo será ahora, pero de aquellas Maceda estaba muy de moda y se juntaba gente de todas partes para liarla. En lo que se refiere a las chicas: las hay buenas y malas, en todas partes...

“E xa fai tempo que non paso por alí, e cada vez que fun nunca me arrepentín,

esté en donde esté, eu sei ben de donde, ¡que carallo! po, po, son...”

- Moita gracias, Carlos.

Gran Purismo, imaxe tomada de internet

Enlaces de internet sobre Gran Purismo:

-www.granpurismo.com (páxina oficial)-http://www.granpurismo.com/musica.php (para escoitar algúns temas seus, incluído o de Pardeconde)-http://es.wikipedia.org/wiki/Gran_Purismo (información na Wikipedia)-http://www.myspace.com/granpurismo (páxina de myspace)-http://www.youtube.com/watch?v=N0j7xegSmtE&feature=player_embedded(video en youtube da canción de Pardeconde na Televisión de Galicia, xunto co Putocoke)-http://www.mafiagallega.com/(sobre o traballo de artístias galegos no estranxeiro)

Page 7: O adro nº3

Experimento Alpinista

Hace ya 20 años que tuvo lugar el primer intento, y único que nosotros sepamos, de crear un equipo alpinista en el pueblo. Lamentablemente aquella experiencia no tuvo continuidad, limitándose la hazaña de aquellos atrevidos a única expedición: la siempre difícil, y en ocasiones arriesgada ascensión al San Mamede, cumbre mítica de las tierras ourensanas. Aquellos héroes fueron los hermanos Vences, Jordi y Javi, auténticos escaladores de las cimas más inaccesibles, Gustavo Saa, experimentado alpinista de las cumbres madrileñas, y Fernando Telle, de reconocida trayectoria entre los montes gallegos. Dos décadas después, Gustavo, desde Londres, recuerda aquella complicada ascensión, que marcó su vida, y la de sus compañeros.

Nublada mañana de Agosto en Bustavalle, verano de 1989. Junto con mis primos Javi y Jordi y nuestro amigo, y también primo lejano, Fernando nos disponemos a tomar el Mangana hacia Arnuide, donde comenzaríamos la ascensión a la cima de la Sierra de San Mamede (sin oxígeno, ni sherpas, ni barritas energéticas). Creo recordar que Fernando fue el auténtico promotor de esta corta pero intensa aventura. En el caso de Fer, es su naturaleza inspirar y sugerir las actividades más locas, así que para el resto seguirle es, casi siempre, aspirar a algo nuevo y excitante. Después de parar en una pequeña tienda en Arnuide a comprar los alimentos necesarios para pasar los próximos dos días en la soledad de la montaña (básicamente whisky, latas de conservas y coca-colas), nos dispusimos a iniciar el ascenso. Nos aseguramos que el plan de ruta inicial que teníamos era viable hablando con una anciana del pueblo. Ella nos confirmó que eran unos 25Km de ascenso, pero cuando se enteró de nuestras intenciones de hacer noche acampando en la cima, nos previno de la presencia de lobos y nos pidió que reconsiderásemos el plan. Ninguno estábamos dispuestos a echarnos atrás, volver de vacío a Bustavalle seria una deshonra y nos expondría a una vergüenza insoportable, así que iniciamos la caminata. Tras una hora de marcha, nuestros cuerpos comenzaron a dar muestras de cansancio. Todos sufrimos en silencio, todos…salvo Jordi!. Si era esa una más de sus famosas quejas, o surgía como consecuencia de los mayores excesos cometidos en días anteriores durante las fiestas de Maceda, solo él lo sabe. Las primeras tensiones surgieron cuando Javi propuso un nuevo reparto del material común, tienda de campaña incluida. ¿Se debería proceder a una división del peso según edades? o debería ser la forma física el factor a considerar. Como tantas otras veces la discusión fue motivo de risas, piques y bromas. Ya no recuerdo la decisión final, como casi siempre, eso era lo de menos. Tras seis horas de duro ascenso llegamos a una explanada que parecía ser el punto más alto de la montaña. En aquel momento, comenzaron las decepciones. Primero descubrimos una placa conmemorativa de la subida al monte por parte del Presidente de la Xunta de Galicia. Sin duda, nuestra gran proeza estaba en entredicho si un político de avanzada edad y precaria forma física pudo haber hecho ese mismo trayecto unos años antes. Nos consolamos pensando que podría haber subido por la más accesible y menos romántica cara sur de la montaña.

Page 8: O adro nº3

Cuando ya nos dábamos por satisfechos con la explicación y nos disponíamos a disfrutar de unos momentos de soledad, el ruido de un potente motor de coche nos acabo de bajar de la nube. Sin casi tiempo de reaccionar nos vimos sorprendidos por un Land Rover al volante del cual se encontraba un elegante tipo de media edad. Nuestra decepción fue enorme, nuestro pequeño retiro de tranquilidad era ahora lugar de barbacoa para un dominguero y su ligue de verano. Después de esta desilusión, y sin suficientes horas de luz para bajar la montaña ese mismo día, nos dispusimos a montar la tienda de campaña y prepararnos la cena. Creo que como reacción a nuestro desagrado inicial, y para evitar males mayores, el dominguero decidió regalarnos una botella de vino. Lo que no sabía esta persona es que la envidia de una autentica parrillada no se cura con unos tragos de albariño. El olor de la carne en la parrilla se nos hacia casi insoportable cuando nos decidimos a saborear la lata de mejillones y las dos latas de atún que teníamos asignadas por persona. Nos consolamos comentando lo bien que va el vino blanco con el pescado que comíamos. Afortunadamente, tras el caer de la noche, nuestros vecinos no tardaron demasiado en irse y nosotros pudimos recobrar nuestro sentimiento de aislamiento. El vino consumido durante las siguientes horas, la poca luz y la memoria de las palabras de la abuela de Arnuiz, agudizaron nuestro sentido del oído y pronto comenzamos a escuchar aullidos aterradores. No eran aullidos como los de los perros de Bustavalle, eran auténticos sonidos del ultra-mundo, lobos! y lobos con mucha hambre, o ganas de asustar. Ninguno de los presentes éramos conocidos por nuestra valentía pero lo que ocurrió a continuación fue una sorpresa incluso para nosotros. Tras correr en espantada a la tienda de campaña luchamos durante un buen rato por la seguridad que ofrecían los puestos centrales de la tienda. La lógica era que si un lobo venía, se llevaría a los de los lados primero. La lucha fue intensa, hasta que uno de nosotros decidió contravenir la Convención de Ginebra de Armas Bacteriológicas y dejo salir una olorosísima flatulencia. En ese momento nos dimos cuenta que el verdadero peligro estaba entre nosotros, y no fuera de la tienda. Así pues, decidimos salir y continuar una tradición muy de Bustavalle, que todos hemos refinado a lo largo de los años…hablar hasta altas horas de la noche de tonterías y asuntos intrascendentes entre risas, piques y bromas. A la mañana siguiente, y después de unas horas en contacto con la naturaleza nos dispusimos a bajar de la montaña y regresar con todos los honores al pueblo que nos vio partir, donde con gran orgullo nos sacamos la foto adjunta. Gustavo

Verano de 1989, cumbre alcanzada

Page 9: O adro nº3

HOMENAXE PÓSTUMA En agosto de 2008, na Xunta Ordinaria, decidiuse facer socio de Honor a Don Manuel Rodríguez Diéguez (6 de xuño de 1904, Bustavalle) por ser a persona de maior idade naquel momento que nacera en Bustavalle. Cando ao longo do 2009 iamos proceder ao seu nombramento, antes de entrar en contacto con él sorprendeunos a nova do seu falecemento aos 104 anos de idade. Dende aquí a nosa homenaxe..

Nota necrolóxica publicada no Boletín Salesiano do mes de maio

Ha muerto don Manuel, se ha muertoY nos dejó postrados en la dudaDe si estará con nosotros todavíaO habrá volado con ángeles al cielo.

Y nosotros estamos huérfanos del hombreQue nos decía riendo sus promesas; Quedamos cual gorrión sin nido en el alero, como el búho en derruido entramado,como el pelícano perdido en el desierto.

Le dio Dios la edad de los robustos, fue más fuerte que nadie;Su edad de viejo profeta se eternizaSu edad es del patriarca cabeza de familia.No muere Don Manuel:Es una generación la que termina.

León Luis Lozano Merino 24 de febrero de 2009

Fotografiando o pasado

En vindeiros números dedicaremos un monográfico especial a recuperar fotos antigas, tanto de persoas como de lugares, de momento aí vai este adianto. Destacamos a foto da esquerda na que se poden recoñecer a Rosita, Pilar, Finamor, Generosa, Socorro y Adolfo.Esperamos a colaboración dos nosos lectores para que rastrexen nos seus arquivos familiares e nos fagan chegar todas as fotos que consideren interesantes.

Page 10: O adro nº3

FOTOGRÁFICA

GALERÍA