Hannah Goetelen

Kdanse vzwinfo@kdansevzw.behttp://www.kdansevzw.be53, Le Cheneau 5563 Hour/HouyetLouis Segersstraat 99 2880 Hingene/Bornemtel.: 03 899.02.63 / GSM: 0497 46.65.11

Postgraduaat Klankendaal kinderen 4-8

Les 2

Ik hou van drie koningen. Ik had ze vandaag op bezoek.Werkend aan mijn pc zag ik hen door het raam aan de overkant van de straat. Ik voelde me eenzaam en niet lekker in mijn vel. Ze waren een welkome afleiding. De ene wilde naar de buren aan de overkant , de andere wilde aan mijn deur komen bellen, de derde bemiddelde met grote gebaren. Het werd mijn deur.

Er wordt gebeld. Flavie blaft vrolijk en ik doe de deur open. Ze hebben wel wat moeite gedaan om zich te verkleden; een ster, kronen en gekleurde dekentjes en ze zingen enthousiast. Daar zeg ik wat van. Er zijn immers ook wel eens kinderen die zonder te zingen of te verkleden hun handje komen open houden.

“Hebt u een vuilbak?”, vraagt de grootste koning en geeft me een leeg snoeppapiertje. De andere handjes komen ook met een snoeppapiertje. Ik zie dat de kleinste staat te wiebelen op zijn benen. “Ik moet pipi doe”, zegt hij met wringende bewegingen.” En Mattias heeft dorst”, zegt de grootste. “Allez, mannen”, zeg ik, “ kom binnen. Dat vind ik leuk ! Drie koningen op bezoek!”

Het zijn welopgevoede koningen. De grootste vraagt of ze hun schoenen moeten uit doen. Ik wijs de kleinste de weg naar het toilet. En ik vertel hen dat Flavie drie koningen wel spannend vind en dat ze haar daarom niet mogen aaien. Ik hoor dat ze Mattias, Robbe en Ferre heten. Maar hun koningsnamen zijn Balthazar, Boma en Bomaworst.

Ze nemen plaats op mijn antieke stoeltjes, wat ze ‘cool’ vinden en ze krijgen een mooi borrelglaasje. “Toverdrank, jongens ?”, zeg ik ? “ Wadisda ?”, mevrouw. Ik laat het flesje appeldiksap zien en laat hen ruiken aan een bodempje in het borrelglas. “ Bomaworst vraagt of ik een heks ben.” Neen”, zeg ik,” ik ben een toverfee.”, een beetje oplettend om hen niet bang te maken. Maar zij vinden een heks super. Er is ook een heks die op tv komt, vertellen ze. Die vliegt op een stofzuiger, heeft een usb-stick en zoekt haar recepten op het internet. Ze doen de heks na terwijl ze van het appeldiksap slurpen.

“Ja”, zegt Balthazar “ik verveelde me. En toen dacht ik: mijn broer verveelt zich ook. We kunnen toch samen driekoningen gaan zingen ! En dan zijn we Ferre ook gaan halen”. We babbelen wat over de driekoningentaart met een boon erin. En waar je toverdrank kan kopen. Ik plak de gescheurde kroon van Boma.Ik hoef niets meer in het washandje te steken. Ik heb hen al te drinken gegeven.

Ik zeg dat ze me echt blij hebben gemaakt met hun bezoek want dat ik van driekoningendag hou. Ik meen wat ik zeg.

Balthazar kijkt me gevoelig oplettend aan.” Heb jij kinderen ?” vraagt hij lief ? “En jouw man is zeker gaan werken ? Je mag nog naar ons kijken. Als we bij de buren zijn en onze mond beweegt, zijn ze thuis. Dan zijn we aan het zingen.” “Jij bent een slimme”, zeg ik.

Ze steken de straat over en Balthazar blijft voelend met me in het contact. Op het tuinpad van de buren zwaait hij nog eens. Blij en ontroerd loop ik de trap op.

In verbinding zijn 15’

uit : de achterflap van zijn hieronder genoemde boekje:

Vanuit een diepe bewogenheid toont Luc Versteylen in zijn boekje ‘Uw tijd gaat nu in’ (met oude waarden naar een nieuwe tijd ) al in 1988 aan hoe de crisis slechts overleefd kan worden door haar als een teken en als een oproep te zien om binnen de kortste keren anders te gaan leven. Het is van het grootste belang dat mensen inzicht krijgen in de echte, diepe oorzaken van de crisis. Een crisis die niet alleen economisch, maar ook en vooral menselijk is. Deze menselijke crisis is ontstaan doordat de mens waarden is gaan hoogschatten die zijn menselijkheid omlaaghalen.

Frans Veldman sr., de grondlegger van de haptonomie zou dezelfde woorden gebruikt hebben. Hij heeft hierover meer dan eens een dringende oproep geschreven …

Dat heet dan een relax !

Ik kom iets halen bij een gezin met 4 kindjes.Ik heb de kindjes weten geboren worden, dus het is altijd leuk om ze weer te zien.

De drie oudsten zitten in de zetel gericht naar het grote plasmascherm, luidruchtig spelend met een computerspel. Wie het meeste lawaai maakt, weet ik niet: de kinderen of de televisie ?

In een kleurrijke relax ligt de jongste van 4 maanden. Met z’n snoet gericht naar de tv. Ik vraag me stillekes af met welke beelden dit kindje nu al gebrainwashed wordt.

Ik krijg een kopje thee maar geen stoel. De kinderen zitten immers in de zetels. Ze worden niet attent gemaakt op mijn aanwezigheid. Ze leren dus niet om een bezoeker te groeten en te verwelkomen.

De kinderen benemen de hele ruimte. Dus wij blijven staan en ik drink zo m’n kopje thee op. Ik vraag me intussen af in hoeverre kinderen op die manier ooit respect leren opbrengen voor een bezoeker, laat staan een bezoeker zelf ooit goed zullen weten te ontvangen.

Waar mogelijk beantwoord ik in het volgende halfuur de korte blikken of vragen van de kinderen. Het is immers mijn tweede natuur geworden om in zulk een situatie elke kleine poging tot contact te bevestigen. Maar de muur die door het plasmascherm wordt opgetrokken, kan ik niet doorbreken.

Ik wil de jongste toch even echt dag zeggen, dus ik loop naar hem toe.

Ter hoogte van zijn voetjes, neem ik de relax in beide handen om me geschrokken meteen tot de papa te wenden. “Wat is dit ? Simon davert !” Lachend toont de papa de knopjes op de relax: eentje om te schudden, eentje om muziek te maken ... Hij zet het daverknopje af.

IkIk ben geschokt !Het zenuwstelsel van Simon ontwikkelt zich volop. Mijn gevoel vertelt me - ook zonder veel meer kennis hierover- dit is niet goed voor Simon!

Het digitale ritme is een dood ritme. Het leeft niet zoals het analoge ritme van een menselijke hand die een kind schommelt. Als je een kind onder zijn kontje draagt om het te ondersteunen om zich op te richten, dan geef je sensorische feedback. Dit wil dus zeggen: je stuurt de zenuwimpulsen die vanuit zijn hoofdje naar zijn kontje gaan weer terug omhoog. Zo kan Simon zich krachtiger oprichten en voelt hij zich gesteund. Zo ontwikkelt zijn zelfvertrouwen zich.

Elke natuurlijke beweging is een analoge beweging. Dàt is wat een kind nodig heeft om te groeien. Ik ben bang dat het digitale geschommel meer kwaad doet dan goed. Dat het zenuwstelsel van Simon op die manier niet goed gevoed wordt, mogelijks zelfs beschadigd wordt. Zelfs al lijkt het nu alsof Simon het geen probleem vindt.

Op zich lijken kinderen het onder deze omstandigheden in eerste instantie vrij goed te doen, maar een combinatie van soortgelijke factoren leidt bijna zeker tot latere problemen zoals adhd, faalangst, onzekerheid, gebrek aan zelfvertrouwen, leerproblemen, concentratieproblemen enz.

De mallemolen van onze cultuur zuigt de mens mee in dit soort “nepcultuur” van overaanbod aan tv en digitale producten, van gebrek aan fundamentele waarden zoals welkom heten en goede dag zeggen, van oppervlakkigheid, verschraling en affectieve armoede.

Zoals zovele mensen, verliezen deze jonge en goedbedoelende ouders helaas meer en meer de verbinding met de natuurlijke en haptonomische aard van de mens.

Hoe kunnen we nu (en op kleine schaal) die verloren verbinding terug tot stand brengen ?

Doorvoelen / ontwikkelen van de voelbare affectiviteit. Doorvoelen / ontwikkelen van de voelbare affectiviteit.

A. Kussentjesoefening: 15’

Neem voor jezelf waar hoe je spontaan aanraakt: a. Het accent op de vingertoppen ?b. Het accent op de handpalm ?c. Met je duim los van de stof of niet ? d. Met je volledige hand ?e. Met of zonder beweging ?f. Traag of snel ?g. Aandachtig of achteloos ?h. ….. (andere) ……………i. (Zoals de prinses op de erwt )

Waarom mocht de prinses trouwen met de prins. Waarom was ze pas een echte prinses als ze de erwt door de zeven matrassen heen gevoeld had? Omdat een echte prins een doortastende prinses apprecieert.

Als je de kussentjes doorgeeft nadat je het aangeraakt hebt alsof het een konijntje is – dus nadat jij je in min of meerdere mate affectief met het kussentje verbonden weet – merk je dat aandachtig affectief aanraken niet vrijblijvend is. Een band schept. Je geraakt gehecht aan ‘jouw’ kussentje.

Fluitje van een cent

Videoclip van twee mannen die samen op één dwarsfluit spelen,bespreken vanuit de genoemde invalshoeken. (zie voorafgaand gestuurde mail)

Wat is je op gevallen? Welke vermogens gebruiken ze om zo samen te kunnen spelen?

vb. samen en toch andersmet 2 samen spelen, terwijl ieder op zichzelf staat + samen met het orkest.

cfr. polyfonie:Ieder zingt zijn eigen liedje maar het klinkt wel goed samen

Deze muzikanten combineren volle aandacht met een schijnbare achteloosheid en humor. Om zo te kunnen afstemmen, moet je de techniek ook zeer goed geoefend hebben. Ze stemmen op zovele niveaus af: fysiek, ademhaling, muzikaal, in lichaamsbewegingen, in interpretatie, ze staan ook qua beweging zeer goed op zichzelf terwijl ze toch perfect samen spelen. Op dit afstemmen via voelen en bewegen komen we verder nog op terug. Dat moet een enorme voldoening geven.

Samenvatting: 10’

* Hoe de verloren verbinding terug tot stand brengen ?

- afstemmen via voelen en bewegen- doorvoelen, se prolonger, doortastend zijn én daarbij je affectiviteit inbrengen

Haptonomisch dragen en aanraken. Het kind aanspreken op de eigen vermogens.

Rol en positie van de vader

Metafoor van vaderschap

Jaren geleden toen de wal in Hingene ‘s winters nog dicht vroor, stond ik op het brugje aan de Oude Poort te kijken naar de schaatsers. Naast me stond een jong gezin met een dreumes van rond de 3 jaar en een baby in de koets. Op een gegeven ogenblik zag ik de papa met twinkelinkskes in zijn ogen naar zijn zoon kijken. En hij zei: “Kom Jef, ik ga u iets laten zien.” En hij daalde de gracht af en toonde zijn zoon hoe het is om op glad ijs te lopen.

Op het brugje stond de mama gespannen op haar nagels te bijten ... “Kijk, Vera, wat onze Jef al kan !, riep pa “ , daarbij ook zijn vrouw gerust stellend.

Aanspreken van de eigen mogelijkheden van het kind.

Innerlijk houvast wordt neurologisch, energetisch en fysiologisch verankerd in het gebied van het sacrum door basisondersteunend dragen op jonge leeftijd !

Eigen beweegreden van het kind als vertrekpunt (motivatie van binnenuit).

Aansluiten op de innerlijke motivatie.

vb. in het zwembad niet met de beentjes bewegen, maar het kind het zelf laten doen /