Surging into DiSaSter: obama’S DoomeD troop Surge by Navid Lal

U.S. President Barak Obama promised the world change and hope; however as with most of his promises, he has disappointed a world that was hopeful for an American president not hell-bent on imperialist expansion. This especially applies to his policy decisions on Afghanistan. Obama approved a surge of 30,000 troops, totaling the U.S. military presence there to 100,000 and the total coalition military presence (including Canada’s) to 140,000.

Although the troop surge is already in motion due to widespread bipartisan support among both Democrats and Republicans, there are more and more voices coming out in opposition. Not only is the troop surge poised to fail militarily, the political strategy is also equally flawed. After having been engaged in Afghanistan for almost a decade, the imperialist powers must surely be aware that the foreign occupation of their country will never be welcomed or accepted by Afghans.

This war of conquest is justified through the demonization of a people, who are described as a people that can’t help themselves. Because of this, the Afghan people will have to endure increasing imperialist presence, along with increasing civilian causalities that are ignored by a corrupt Afghan government that is under direct American influence. With a U.S. led troop surge, civilian casualties will no doubt further increase (they’ve doubled the past year) and in

response this will give an excuse for Islamic Terrorists to recruit and increase their ranks. In reality, the occupation by their erstwhile masters is the best gift to Taliban and co.

With such a disastrous and predictable outcome, what is then the purpose of this troop surge? To answer this question, one has to look at what an imperialist would have their eyes on these days: oil rich Iran. Once this troop surge

...continued on pg 3

The Afghan-Iranian Youth Network believes that one of the central means of improving the conditions of working people, whether they be Afghan, Iranian or any other nationality, is through building of labour unions in our workplaces. Having a union is a first step to providing a means for workers to fight, as a collective, against their employers.

It is self-evident to workers in all sectors of Canadian society that they are powerless in relation to their employers, that is, the terms of their employment are dictated by the bosses. The result is that workers are paid pennies in relation to the huge profits their employers take home. Harassment, underpayment, favoritism, workplace unsafety and intimidation are often the result of such a worker-owner relationship – as many of our readers can personally attest to.

Building a union, that is, an organization of workers for the purpose of fighting for the interest

of workers is the central means through which you can improve your living standards. Unions allow workers to bargain with their employers as a collective and to engage in forms of labour action, such as strikes, to force their employers to offer better terms of employment. It is a known fact that unionized workers are paid significantly higher than their non-unionized counterparts. On top of that, unionized workers often enjoy benefits, more secure working hours as well as a means to fight workplace abuses by managers and the bosses.

In today’s economy crisis, it is even more important for us workers to fight for better living standards. The upper class (or capitalists) have been making billions of dollars over the past decades while tossing us working people crumbs from the table. As the world economy collapses, at the fault of bankers and big business, workers are being expected to

WorkerS, get organizeD! by Farshad Azadian

The Afghan-Iranian Youth Network Will HelpWorkers Organize Unions

the movement in iran : reform or revolution? by Rashin Alizadeh

What many perceived as short-term turmoil in Iran is still moving forward; the people have now united as a force against the Islamic regime, rather than a force against the disputed election results cheering for Mousavi. The Iranian people have continued their demonstrations eight months after the first spark, but the demands of the masses who are truly risking their lives are being disregarded by political figures and by a lot of the Iranian diaspora.

The political portfolio of Mousavi, the person whose name has been recognized as the future of the Green Movement, is not a very promising one. The gross exaggeration by some leading political analysts calling the contrast between Mousavi and Ahmadinejad like “day and night” is deluding. Mousavi was one of the pioneers of the Islamic regime and just like Ahmadinejad, he has dedicated himself to “Islam, the revolution and Imam Khameini’s line”. The current series of incarcerations and killings happening during Ahmadinejad’s presidency are a déjà vu of the occurrences which happened while Mousavi was prime minister. Although he is speaking against certain government actions and calling for the release of political prisoners, freedom of press and

permission for peaceful protests, he is not fully dismissing the system. In contrast, the people’s outspoken resent against the regime is quite clear. Iranians are now demanding a secular government and the establishment of a true democracy. Reform, as the people have realized, is not the solution. Mousavi’s presidency would not change the undemocratic position of the Supreme Leader or the discriminatory laws which are based on a single religion.

Many people’s solution to the current problems is support for foreign diplomatic interventions in Iran. This naive request is an open invitation for intervention, ignoring the fact that the international community, including the United Nations, are the sum of states that look to secure their own political and capital interests.

The occupations of Afghanistan and Iraq are clear examples of the aims of the western capitalists. The United States’ intervention in the Middle East gave them access for the building of the Trans-Afghanistan pipeline, carrying natural gas from Turkmenistan through Afghanistan, into Pakistan and India. The Iraqi and Afghani people are being cheated out of their natural resources, and interference in Iran would have

Non-Unionized UnionizedAverage Part-Time Wages $10.60 $17.31

Women’s Wages as Compared to Mens 71% 89%Pension Plans 33% 83%

Dental Coverage 45% 77%Source: Statistics Canada...continued on pg 3

...continued on pg 2

WWW.AIYN.CA FEBRUARY 2010, ISSUE #3

NEDAYEH MARDOM

THE AFGHAN-IRANIAN YOUTH PRESS

PG. 2 ISSUE #3 FEBRUARY 2010

founDing Statement of the afghan-iranian Youth netWorkThe Afghan-Iranian Youth Network has come together around the following basic points, uniting our work as we move forward:• We are united in our opposition to the Islamic dictatorship ruling over Iran. Furthermore, we are firmly opposed to any type of foreign

imperialism in Iran, particularly in the form of military aggression and economic destabilization.• We also express a fierce opposition to the imperialist occupation of Afghanistan by UN-mandated NATO forces, and as an organization based

in Canada, we hope to play a particular role in exposing and challenging Canadian imperialism. While we support the resistance of Afghans, we make our opposition to the reactionary forces of political Islam clear.

• We refuse to decide between foreign imperialism and reactionary Islamic forces back home, rather, we actively support the progressive movements in our countries.

• We are determined to take up the issues that affect our Diasporic communities, as well as those of the broader working class people of Canada.We call on all youth to get active and organized within the network, and to become active in their communities, workplaces and schools. The

Afghan-Iranian Youth Network and our publication, “Nedayeh Mardom”, are grassroots initiatives. We need your involvement to continue to grow and to build a movement that can fight for a better society. Afghan-Iranian Youth Network

layout editor PEDRAM MOSSALLANEJAD

editorial committee SHAFIQULLAH AZIZ FARSHAD AZADIAN REZA ESHTERAKI BAHAR JAVID

againSt a tiDe of oppreSSion, iranian Women StanD up! by: Rashin Alizadeh

After the alleged June 12th election rigging in Iran that brought Ahmadinejad back to power, the world witnessed an uprising of the Iranian people against the oppressive regime. The series of demonstrations in major cities, soon turned into mass protests against the government’s oppressive policies and corruption. The people showed their objection to the regime’s undemocratic institutions and actions, especially in regard to women and minorities.

For example, In Iran it is illegal for a woman to sing solo. Her crime is all the more serious if she is expressing opposition to the regime’s

treatment of women. So in the eyes of the government, the Persian female rapper “Gogha” (translated into “uproar”), is committing a serious crime by speaking against the regime’s oppressive treatment of women. For instance, in her song ‘A wind-up doll’ she speaks as “the voice for thousands of suppressed women” who want both social and legal equality.

Iran’s statutes reflect Sharia law which promotes inequality between men and women. The government undermines a woman’s independence when it prohibits her from engaging in certain professions

and legally binds a woman to require a man’s approval for many of her decisions. Women are inferior to men under Iranian law, however this does not stop them from putting their lives in danger to struggle for change.

In an oppressive system such as this one, Iranian working class women are especially vulnerable. They suffer the double exploitation of being workers and women. They hold jobs with little security and are victims of discrimination in the workforce because many employers are unwilling to abide by laws created to appease the

demands of women. So the female employees have a choice between no income, or giving up their rights. Therefore, the group with the strongest motivation to rebel, due to their lack of material interests within the current system, has to struggle to speak up. The oppressive institutions compel women to be obedient to those above them “before and under the law” according to the rule of (Islamic) law.

We cannot change the past, but we have the ability to change the future. Ghogha and other women and men like her have the potential to change this oppressive system which thrives on suppressing society’s most vulnerable—most of whom are women.

After eight years of occupation in Afghanistan, the International Security Assistance Force (ISAF) has not been able to meet any of the mandates they had set out to accomplish in late 2001. These goals included the permanent defeat and dismantling of the Taliban, eradication of opium production, and establishing a democratic national government. Critically examining all of these aspects of the development of Afghanistan, it is easy to see that the ISAF, namely the US, UK and Canada, have not even begun to accomplish any of these goals.

In fact, in many ways, NATO forces have often been the cause of the problems that Afghan people face every day. The growth and

production of opium in the country has dramatically increased during the years after invasion. The international trade of the drug now yields a four billion dollar a year business, accounting for half of the country’s GDP.

Eradication efforts by the foreign occupiers have been largely unsuccessful. The US has admitted that their policies against opium production have failed because eradication efforts have only cut production by 3% and national opium production has increased by forty times its previous amount during Taliban rule.

Helmand province, which is currently under occupation by the British military, has by far the highest production rate of opium in the

country. Not only have eradication efforts been a complete failure here, but the cultivation of opium has more than tripled in recent years.

It seems that the British are not only complacent, but somewhat, or perhaps even wholly involved in the export and trade of opium in the region. With strict border control in Iran, and a heavy military presence in the province itself, how else could so many smugglers be successful in their illicit business? It is very hard for any logical person to believe that the opium is smuggled out of the country without the help of military and government officials.

The UN issued a report in 2009 detailing the worldwide effects of opium exported from Afghanistan. The report found that Afghan opium caters to fifteen million drug addicts worldwide, leading to the death of 100,000 people every year. These shocking statistics clearly exhibit the extent of the Afghan drug trade as virtually the sole source of the world’s opium supply. The simple steps that could be taken by the ISAF forces to stem the growth and distribution of this drug would have far-reaching positive effects against drug abuse throughout the world. Unfortunately, the international coalition has exhibited no genuine interest in decreasing the supply of opium. The narcotics industry in Afghanistan is not only allowed to exist, but is actively supported by the military and government forces of the ISAF and the Afghan government.

ShorteneD & reprinteD

writers RASHIN ALIZADEH NAVID LAL NILA ZAMENI ARMAN NOORY

The Afghan-Iranian Youth Network is a grassroots youth initiative. The only way we can continue to grow is with your involvement. The paper is completely funded by members and supporters.

To get involved with the paper, or to become a donor, please contact us by email at AfghanIranianYouth@Gmail.com

give up their hard-won wages, working hours or to even accepts layoffs. At the same time, the pro-business politicians of the Liberal and Conservative party have taken over 100 billion dollars of our tax money, out of our pockets, to bail out these fat cats. What is clear is that unless we begin to organize ourselves, and begin to fight for our interests, we are going to see our living standards as a whole greatly reduced.

Building a union, here in Ontario, is quite straightforward but not necessarily easy. A union vote occurs once 40% of workers in a given workplace have signed union cards. This union vote, if a majority of workers vote in favor of a union, results in union certification. The Afghan-Iranian Youth Network is committed to helping workers unionize their workplaces, but the effort to win a union and to make it effective lies with workers themselves.

If you are interested in setting up a union, begin talking to trusted workmates and get in touch with us at afghaniranianyouth@gmail.com or, by phone, at 647-204-5312. We will assist workers, of any nationality, by helping get union cards signed and by bringing our experiences from other union drives to the table.

Continued from pg 1... WORKER’S ORGANIZE

part one of a SerieS: opium in afghaniStanOpium Production & International Trade by: Shafiqullah Aziz

PG. 3FEBUARY 2010 ISSUE #3

Violence is one of the most ugly features of the world we live in. It exists in different forms but the most vicious and wicked part of it is engaged in by governments and states of the world who use their police, army and “legal system” to uphold the status quo. We have seen time and time again that whenever workers and people move to change the society, they are met with the harshest violence from their governments.

This is by no means restricted to dictatorial and openly tyrannical governments, but also from a lot of “democratic” states too. Few weeks ago we saw that in Denmark, in what is supposed to be a “peaceful” democratic country, an intense crackdown by the police forces of the Danish government onto thousands of demonstrators who were asking the world leaders in Copenhagen to take measures towards ending the destruction of the planet.

Historically in Canada policing bodies like the RCMP and the army have been used, among other things, to suppress workers who attempted to organize themselves through unions as to fight for decent living conditions. As this article goes to print, the “democratic” government of Stephen Harper is accused of torturing Afghan prisoners and is killing our brothers and sisters in Afghanistan every day.

In Iran, violence has been part of a harsh reality for millions of Iranians in much of their contemporary history, under the monarchic and then Islamic government. Killing, torture, rape, and execution have been the weapons that this regime has used to uphold its illegitimate reign.

How can one end this violence? How can we put an end to the use of force for the suppression and harming of human beings?

To answer this question, we must

“non-violence” or the perpetuation of organizeD violence?Revolution is the most anti-violent form of struggle by: Reza Eshteraki

in Afghanistan is complete and if in the meantime the status quo is maintained in Iraq, then Iran would be flanked by almost 300,000 foreign soldiers.

Clearly, the purpose of the war in Afghanistan and this troop surge is an expansion of the imperialist conquest of the greater Middle East. That is in fact what 133 of Canada’s soldiers have died for,

along with thousands of innocent Afghan civilians whose deaths are rarely reported in major Western media.

We should demand a quick withdrawal of all Canadian and other forces, be they combat battalions or “peace guards”. That will be the first step for progressive forces inside Afghanistan to be able to win the political battles and untie people against the internal reaction for a better Afghanistan in future.

Continued from pg 1... OBAMA’S SURGE

the same outcome. Iran, with its rich resources and oil is a trophy prize; its geographical location, in between occupied Afghanistan and Iraq, makes it even more priceless. It is time that we realize that only the masses can bring about positive change because other states will only intervene when there are profits to be gained or interests to be preserved.

Those who are aware of the need for revolutionizing the current government are jeopardizing their lives to advocate change in the country. As the movement’s main driving force, students are protesting both on the streets as well as through boycotts of lectures and exams. The people now take every opportunity, including the commemoration of the death of political figures such as Montazeri and the Student Movement Day, to protest. The people no longer want

a regime that suppresses democratic rights, that uses armoured vehicles purchased from China to shoot liquids at demonstrators to scatter protests, while their police forces protect pro-regime, government orchestrated demonstrations.

Many Iranians are beginning to dismiss Mousavi because he is not the solution, but rather, a part of the problem. Furthermore, there have been workers’ strikes, reports of police refusing to shoot at demonstrators, police stations being taken over by the people, as well as reports of plots for the take-over of the government-controlled media.

This is the beginning of the end for the Islamic regime. It is time that the Iranian diaspora realizes, like the Iranian citizens have, that the power is in the hands of the people and not those of an international body or reformists such as Mousavi. The real agents of change are the masses in the country.

Continued from pg 1... REFORM/REVOLUTION

Iranian protesters attack police station in Tehran in June 2009

first realize that if the state machine is being used to initiate violence, and that it is being perfected in this task every day, the only way to end it is to take this state away, by force, from those who intend to use it for violence. This is the only way to build a society in which violence is no longer needed to uphold the privileges of a few over the deprivation of millions.

This is the essence of every revolution and it is exactly what can be witnessed in Iran right now. The Iranian revolution has targeted the most heinous source of violence, Khameini and his regime of Islamic tyranny. People are shouting “Death to Dictator” and “Death to the principle of Supreme Leadership” because they understand the source of the violence that has been inflicted upon them during the last three decades.

What is particularly surprising, however, is that the people who

say that they oppose violence, are the same people demanding that the Iranian people refrain from fighting the regime. When the movement initially began, some of these people used all their power to ask that the protest movement remain “contained” and ask people not to be “radicalized”. When the people started shouting “Death to the Dictator”, these “non-violence” advocates asked them not repeat it, and when in December 26th and 27th the heroic people started fighting back the regime thugs and goons, and occupying the sources of state violence (police and Basij stations, etc.), these same people trembled and criticized the movement for “going too far”.

If we want to put an end to a most violent regime like the Islamic Republic, we are compelled to bring it down with force. It is quite simple. Mullahs and regime officials with

their monstrous state machine aren’t just going to back off and hand us the power themselves. We, the people of Iran, have to stand up and bring them down by force. This is fundamental point in understanding why revolution is necessary, and how non-violence actually perpetuates a system of organized violence. We must then understand revolution to be the most anti-violent form of struggle because it represents the will of the majority for the purpose of ending the violent rule of a minority.

The revolution will march forward, will defend itself, will arm itself and will put an end to the violent rule of Islamic Republic. The Iranian masses and toilers will then have a chance to go toward a free and equal society when violence is no longer needed to uphold an unjust status quo and the rule of a minority. I hope that we can all understand the reasoning of our brave brothers and sisters who fight in the streets of Iran, and provide them with the genuine support they need.

PG. 4 ISSUE #3 FEBRUARY 2010

Students have always been on the forefront of social change. Schools and post-secondary institutions are places that have traditionally fostered social and academic exchange and dialogue.

The late sixties and seventies were important years for the student movement globally. All across the United States, students were protesting the Vietnam War and other U.S. policies such as on women’s rights and civil rights. In France, the student riots provoked what could be known as the largest worker’s general strike in the world, that pushed France to the brink of revolution and had a profound effect on the country’s current social structures. The fall of South-African Apartheid was also aided through the involvement of students who pressured their own universities and governments to divest.

Today, the political terrain has changed, yet the voices at the forefront of various important progressive struggles are often largely students. In the last decade we have seen neo-Liberal policies catch up with schools in Europe, igniting a worldwide campaign against tuition fees. Similar to the international solidarity movement against apartheid South Africa, students today are connected to a similar movement providing solidarity with the Palestinian people’s struggle against occupation. In Iran, it has been students who have been the loudest and most critical voice against the Islamic Regime, and sadly, often the martyrs of the current uprising.

Here in Toronto, student activity has been alive and growing in the face of mounting societal inequalities. The Canadian Federation of Students, the largest Canadian student

advocacy group in Canada representing over half a million students, has worked primarily on issues of access to education, but has not hesitated to advocate campaigns on women’s rights, First Nations rights, homophobia, ableism, racism, and connecting these issues to access to education. They have been successful in winning a national student grants program, securing discounted transit fares in the GTA, and negotiating off campus work permits for international students.

Across Canadian universities there is another organizational model that has also played a significant role in the student movement. Public Interest Research Groups (PIRGs) are student directed, levy funded organizations that appear on campuses across Canada. The activities of PIRGS include research and action

taken on a diversity of issues including anti-war work, the environment, anti-racist activism and many other progressive issues taken on by students themselves.

Grassroots initiatives have also been growing in the GTA to cater to the needs of marginalized communities, such as No One Is Illegal, which fights for people without status in Canada, The Toronto Women’s Bookstore, a not-for-profit bookstore which hosts various community events and activities, and the Remix Project which offers youth interested in urban arts an opportunity to learn multimedia skills and build a portfolio.

The Afghan Iranian Youth Network is just another example of an initiative taken on by student activists across the GTA to produce a news publication and raise political awareness on both local and global issues related to Iran, Afghanistan, and Canada.

StuDentS anD Social change by: Nila Zameni

the miStake of hugo chavez anD variouS leftiStS by: Arman Noory

Following the much controversial Iranian summer elections, Venezuelan president Hugo Chavez was among the first in the international community to publically express support in what he viewed as the legitimate victory of Mahmoud Ahmadinejad.

Chavez owes his democratically elected victories in Venezuela as a champion of progressive and pro-working class legislation and on the promise of extending those gains in a country where more than 80% live under the poverty line. On the other hand, the Islamic Republic is a theocratic state where electoral candidates must pass the judgment of unelected mullahs and where anti-worker legislation is fierce. In this resource wealthy country, 90% live in poverty – a huge regression from the Iranian people’s aims during the 1979 revolution.

The overthrow of the Shah in Iran saw a huge

rise of labour involvement in the political process of the nation. The oil workers general strike brought the needed potential which weakened the dictatorship and readied the country for revolution to free itself from the yoke of American imperialism. Before the Islamic Republic consolidated power, millions of workers had joined established councils (shoras) to occupy factories and rid them of capitalist administration, and the mass peasantry had occupied land to farm and live off of. The Iranian revolution was betrayed when these gains were reversed by the further repressive Islamic Republic.

The aims of Chavez’ Bolivarian revolution and the actions of the Islamic Republic stand on two ideological opposites. Where Chavez has encouraged workers of his nation to occupy factories and establish councils, the Islamic Republic has replaced all worker councils with Islamic councils banning worker strikes and organisation. Where Chavez has encouraged the peasantry to take the land, the Islamic Republic has taken land won by the peasantry in the revolution and has given it back to the landowner.

With so much ideological contradiction, the unity of these two nation states must be observed in how they both interact and react knowing full well their position in the global economy. As both are top oil-producers, and as both have had foreign overthrow of their respective democratically-elected governments (1953 Iran and 2002 Venezuela), there exists a legitimate resounding anti-American imperialist sentiment.

With the two nations’ prominent positions in OPEC (Organization of Petroleum-Exporting Countries) and their outspoken anti-American imperialism, the pair’s dependence on one another has only come naturally. With the outcasting of the two in the international capitalist community, Chavez and Ahmadinejad’s alliance has been tied on dependence of industry among themselves as a means to strengthen one another as well

as the necessity of policy to undercut American imperialism.

In the last year alone, Iran has started two cement factories in Bolivia, is producing 16,000 cars for Venezuelan roads and the two countries have started a joint bank of $200 million (USD) starting capital. As of 2006, the Iran-Venezuela trade volume hit $11 billion (USD)

The alliance of Venezuela and the Islamic Republic therefore are not rooted on ideological grounds but rather one of a very unfortunate necessity for Venezuela. The words of Hugo Chavez in his unconditional support of Ahmadinejad will likely go down in history as a move that betrayed not only the Iranian working class but also the aims of Chavez’ own much supported Bolivarian Revolution.

The legislation of Chavez in Venezuela is something that the Iranian people could benefit greatly off of. From his redistribution of oil wealth from the greedy claws of a wealthy minority to the needy hands of the impoverished majority, the occupation of factories by workers into co-operatives, and the return of land to the peasantry, he has proven to be an honest friend and ally of the working and the poor. Those in his country who support Chavez come from the same walks of life as those who have taken to Iranian streets to overthrow Ahmadinejad and the Islamic Republic.

In judging the character of his mistake, we should not put Chavez in the same light that we would reserve for those which have directly interfered in Iranian politics such as the imperialists of America. Chavez has proven to be a friend of the working class and friends can make mistakes. American imperialism, on the other hand, has proven to still be the greatest enemy to the international working class and must be attacked for every mistake it makes.

Had it not been for American intervention and imperialism, the Iranian people would not have had to meddle in decades of coups, dictatorships, revolution(s), theocracies and revolution(s) betrayed.

شماره ۳ فوریه ۲۰۱۰ ۴

قسمت اول مجموعه "تریاک در افغانستان" شفیق الله عزیز

تولید و جتارت بنی املللی تریاک

اشغال از سال هشت گذشت از بعد افغانستان، ایساف )نیروی همکاری امنیتی بینالمللی( هنوز موفق به عملی کردن هیچ یک از تعهداتی که در سال ۲۰۰۱ به عهده شامل اهداف این است. نشده گرفت شکست کامل و خلع سالح طالبان، ریشه یک برقراری و تریاک، تولید کردن کن دولت دموکراتیک ملی می شوند. بررسی افغانستان در کنونی های پیشرفت دقیق آمریکا، یعنی ایساف، که دهد می نشان کانادا، و انگلیس، هنوز حتی شروع به عملی

کردن این اهداف نکرده اند. طور به افغان مردم که مشکالتی اتفاقا، روزانه با آن ها مواجه هستند اغلب اوقات توسط نیروهای ناتو ایجاد شده است. رشد نحو به کشور این در تریاک تولید و اشغال از بعد های سال در چشمگیری افزایش یافته است. تجارت بین المللی این ماده مخدر ساالنه حاصل ۴ میلیارد دالر می شود که برابر با نیمی از تولید ناخالص

داخلی کشور افغانستان است. ریشه برای خارجی نیروهای های تالش

کنی تولید و تجارت تریاک بیشتر بی ثمر که است کرده اقرار آمریکا است. بوده دلیل بی ثمری سیاست های ایشان برای مقابله با تولید تریاک این است که تالش های آنها برای ریشه کنی تولید تریاک فقط تولید و داده کاهش را تریاک تولید ٪۳در تولید مقدار برابر ۴۰ به تریاک ملی

دوره ی طالبان افزایش یافته است.تحت حاضر حال در که هلمند، استان اشغال ارتش بریتانیا است، با اختالف بسیار در تریاک ی کننده تولید ترین بزرگ کشور است. نه تنها تالش برای ریشه کنی تولید تریاک در این استان با شکست کامل بلکه کشت تریاک در مواجه شده است،

سال های اخیر ۳ برابر شده است. به نظر می آید که بریتانیاییها نه تنها از این یا حدی، تا بلکه هستند، خشنود مسئله حتی کامال، در صدور و تجارت تریاک در منطقه دست دارند. وقتی که مرزهای ایران به شدت کنترل می شوند و نیروهای نظامی وسیعا در این استان حضور دارند، چگونه کار انجام به قادر قاچاقچی همه این

غیرقانونی خود می شوند؟ هر آدم منطقی به سختی می تواند باور کند که تریاک می تواند بدون کمک مسئوالن دولتی و نظامی قاچاقی خارج به طور افغانستان از کشور

شود. سازمان ملل در سال ۲۰۰۹ گزارشی انتشار کرد که تأثیرات جهانی تریاک صادر شده از افغانستان را بررسی می کند. این گزارش نشان می دهد که تریاک افغانستان مورد سراسر در معتاد میلیون ۵۱ ی استفاده جهان قرار می گیرد و ساالنه سبب مرگ تکان آمار این شود. می نفر ۱۰۰۰۰۰دهنده به وضوح نشان می دهد که تریاک

تجاری افغانستان در واقع تنها منبع تریاک برداشت با تواند ایساف می است. جهان قدم هایی ساده برای متوقف کردن رشد و تولید این ماده مخدر سبب تغیرات مثبت مواد استعمال با مقابله در ای گسترده مخدر در سراسر دنیا شود. متأسفانه، این کاهش برای ای عالقه هیچ سازمان موجودی تریاک نشان نداده است. صنعت مواد مخدر در افغانستان نه تنها اجازه ی مورد فعاالنه طور به بلکه دارد، حیات پشتیبانی نیروهای دولتی و نظامی در ایساف

و خود دولت افغانستان است.

"عدم خشونت" یا دوام خشونت سازمان یافته؟ رضا اشتراکی

انقالب ضدخشونت ترین شکل مبارزه است

خشونت یکی از زشت ترین ویژگی های دنیایی است که در آن زندگی می کنیم. خشونت به اشکال مختلف موجود است اما شرورانه ترین نوع آن را دولت های جهان به پا می کنند که با پلیس، ارتش و "نظام حقوقی" سعی در حفظ وضع موجود دارند. ما بارها و بارها در طول تاریخ دیده ایم که هر وقت کارگران و مردم دست به تغییر جامعه می زنند با سخت ترین خشونت از

سوی دولت هایشان روبرو می شوند.این به هیچ وجه محدود به دولت های دیکتاتوری و علنا مستبد نیز نیست و از سوی بسیاری از دولت های "دموکراتیک" هم می آید. چند هفته پیش در دانمارک، که قرار است کشور دموکراتیک و اسکاندیناویایی و "صلح آمیز" باشد، شاهد حمله از نفر هزاران به دانمارک دولت پلیس نیروهای شدید تظاهرکنندگان بودیم که از رهبران جهان در کپنهاگ می خواستند به اعمالی برای پایان تخریب کره ی زمین دست بزنند. اگر به تاریخ این کشور، کانادا، نگاه کنیم نیز می بینیم که چگونه نیروهایی همچون پلیس فدرال )آر سی ام پی( و ارتش در کنار سایر نهادها مورد استفاده قرار گرفته اند تا کارگرانی را که در اتحادیه ها برای مبارزه برای شرایط شایسته زندگی سازمان می یابند سرکوب کنند. در حالی که این مقاله منتشر می شود، دولت "دموکراتیک" استفن هارپر متهم به شکنجه ی زندانیان افغان و کشتن هر روزه برادران و خواهران ما در افغانستان است.

در ایران، این خشونت بسیار شدیدتر بوده و واقعیت زندگی روزمره میلیون ها ایرانی در بخش اعظم تاریخ معاصرشان تحت دولت های سلطنتی و سپس اسالمی بوده است. نگاهی مختصر به تاریخ ایران نشان می دهد که قتل، شکنجه، تجاوز, اعدام و ... سالح های این رژیم برای حفظ حکومت نامشروعش بوده

است.چگونه می توانیم به این خشونت پایان دهیم؟ چگونه می توانیم به استفاده از نیرو برای سرکوب و آسیب زدن به انسان ها

خاتمه دهیم؟این مسئله وقتی پاسخی ساده می یابد که متوجه شویم اگر از ماشین دولتی برای آغاز خشونت استفاده می شود و اگر این ماشین هر روز برای این کار بیشتر تجهیز می شود، تنها راه پایان آن کنار زدن این دولت به نیروی زور از دست کسانی است که می خواهند از آن برای خشونت استفاده کنند. این تنها راه ساختن جامعه ای است که در آن دیگر نیازی به خشونت برای

حفظ مزایای چند نفر و محرومیت میلیون ها نفر نباشد.

این جوهر هر انقالب است و در حال حاضر دقیقا همین را در ایران می بینیم. انقالب ایران به سخیف ترین منشا خشونت دست برده یعنی خامنه ای و استبداد اسالمی. مردم فریاد می زنند "مرگ بر دیکتاتور" و "مرگ بر اصل والیت فقیه" چون منشا خشونتی را که از در سه دهه اخیر به آنها تحمیل شده

است درک می کنند.اما آنچه غافلگیرکننده است این است که همان کسانی که می گویند مخال خشونت هستند از مردم ایران می خواهند از مبارزه با رژیم دست بکشند. وقتی جنبش شروع شد این ها از تمام توان خود استفاده کردند تا از جنبش بخواهند "محدود" بماند و از مردم خواستند "رادیکالیزه" نشوند. وقتی مردم شروع به فریاد "مرگ بر دیکتاتور" کردند این طرفداران "عدم خشونت" از آنها خواستند دست از این شعار بکشند و وقتی در ۲۶ و ۲۷ دسامبر مردم قهرمان شروع به مبارزه با اراذل و اوباش رژیم کردند و منابع خشونت دولتی )ایستگاه های پلیس و بسیج و ...( را اشغال کردند همین ها هم به خود لرزیدند و انتقاد کردند که

جنبش "زیادی جلو رفته است".

اگر بخواهیم به رژیم خشونت باری مثل جمهوری اسالمی پایان دهیم باید آن را به زور پایین بکشیم. قضیه ساده است. آخوندها و مقامات رژیم با ماشین دولتی هیوالوارشان حاضر به عقب کشیدن و تحویل دادن قدرت به ما نیستند. ما مردم ایران باید مقابل آنها بایستیم و با زور پایینشان بکشیم. این نکته بنیادین در درک لزوم انقالب است و درک اینکه چرا "عدم خشونت" در واقع نظامی از خشونت سازمان یافته را دوام می بخشد و ابدی می کند. ما باید متوجه باشیم که انقالب ضدخشونت ترین نوع مبارزه است چرا که نماینده اراده اکثریت برای پایان حکومت

خشونت بار یک اقلیت است.کسی که از مردم ایران می خواهد عقب بکشد و دست از دفاع از خود بکشد عین دارد خواهان شکست برای مردم ایران و پیروزی برای رژیم می شود. معلوم است که چنین کاری "عدم

خشونت بار" نیست.انقالب پیشروی می کند، خود را تعریف می کند، خود را تسلیح می کند و به حکومت خشونت آمیز جمهوری اسالمی پایان می نهد. توده ها و زحمتکشان ایران آنگاه موقعیتی دارند تا جامعه ای آزاد و برابر بسازند که در آن نیازی به خشونت برای حفظ وضعیتی ناعادالنه و حکومت اقلیتی نیست. امیدوارم همه متوجه منطق برادران و خواهران شجاعمان در خیابان ها باشیم و به آنها

حمایت حقیقی که نیازمند آن هستند اعطا کنیم.

۳ شماره ۳ فوریه ۲۰۱۰

دانشجویان همیشه در خط اول تغیرات

اجتماعی بوده اند نیال ضامنی

اواخر دهه شصت و هفتاد ساله ای مهمی برای جنبش دانشجویی در سطح جهان بود. دانشجویان در سراسر آمریکا به جنگ ویتنام و سایر سیاستهای آمریکا در مواردی مثل حقوق زنان و حقوق مدنی اعتراض می کردند. به دانشجویی های شورش فرانسه در بزرگترین اعتصاب عمومی کارگری در جهان انجامید و فرانسه را به پای انقالب کشاند و تاثیری بنیادین بر ساختارهای اجتماعی کنونی

کشور داشت. سقوط آپارتاید آفریقای جنوبی صورت دانشجویان دخالت طریق از نیز گرفت که دانشگاه ها و دولت های خود را

برای تحریم تحت فشار گذاشتند.امروز صحنه سیاسی تغییر یافته اما صداهای از اغلب مهم پیشروی مبارزات پیشقراول دانشجویان است. در دهه گذشته دیده ایم اروپا مدارس به نولیبرالی های سیاست کشیده و کارزاری جهانی علیه شهریه ها به

راه انداخته است. دانشجویان مشابه با جنبش بینالمللی علیه آپارتاید آفریقای همبستگی جنوبی امروز با جنبش مشابه ی مرتبطند که با مبارزه مردم فلسطین علیه اشغال همبستگی و بلندترین دانشجویان ایران در کند. می نقادانه ترین صدا علیه رژیم اسالمی بوده اند و متاسفانه اغلب شهدای خیزش کنونی نیز

بوده اند.اینجا در تورنتو فعالیت دانشجویی در مقابل نابرابری های روزافزون اجتماعی زنده و رو به کانادا، دانشجویان فدراسیون است. رشد که کانادا در دانشجویی گروه بزرگترین است دانشجو میلیون نیم از بیش نماینده به دسترسی همچون مسائلی در بیشتر در ضمن در اما کرده کار تحصیالت کارزارهایی همچون حقوق زنان، حقوق بومیان، مرتبط و نژادپرستی همجنسگراستیزی، ساختن این مسائل با دسترسی به تحصیالت فعال بوده است. آنها موفق به کسب برنامه سراسری کمک های دانشجویی، نرخ های در نقل و حمل برای دانشجویی تخفیفی سراسر تورنتوی بزرگ و مذاکره جوازهای کار بیرون دانشگاه برای دانشجویان بینالمللی

بوده اند.در سراسر دانشگاه های کانادا الگوی سازمانی دیگری هم هست که نقش مهمی در جنبش

تحقیق های گروه است. داشته دانشجویی برای منافع عمومی )PIRG ها( سازمان های کانادا های دانشگاه سراسر در دانشجویی می اداره دانشجویی بودجه با که هستند شامل ها سازمان این های فعالیت شوند. تحقیق و عمل بر سر مجموعه ای از مسائل از جمله فعالیت های ضدجنگ، محیط زیست، فعالیت ضدنژادپرستی و بسیاری سایر مسائل مترقی می شود که خود دانشجویان به آن می

پردازند.تورنتوی سراسر در نیز پایین از ابتکارات بزرگ رو به رشد است تا به نیازهای جوامع حاشیه ای بپردازد مثل گروه "هیچ کس غیر قانونی نیست" که برای مردم بدون وضعیت کتابفروشی نبرد می کند، کانادا قانونی در زنان تورنتو که غیرانتفاعی است و میزبان رویدادها و فعالیت های مختلف محلی است و پروژه ی ریمیکس )Remix Project( که به جوانان عالقمند به هنرهای شهری فرصتی برای آموختن مهارت های چندرسانه ای و

یافتن سابقه کار می دهد.شبکه جوانان افغان و ایرانی نمونه دیگری از سراسر در دانشجویی فعالین ابتکارهای تورنتوی بزرگ برای ایجاد خبرنامه و افزایش آگاهی سیاسی در مورد مسائل محلی و جهانی

مربوط به ایران، افغانستان و کانادا است.

خطای صادقانه هوگو چاوز و بعضی چپها آرمان نوری

در ایران جنجالی بسیار انتخابات از پس تابستان، هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئال، از اولین افراد در جامعه بینالمللی بود که علنا از چیزی که پیروزی مشروع محمود

احمدی نژاد می دانست حمایت کرد.چاوز پیروزی های دموکراتیک و انتخاباتی خود در ونزوئال را مدیون قوانین پیشرو و این دستاوردها و وعده گسترش کارگری در کشوری است که بیش از ۸۰ درصد آن مقابل در کنند. می زندگی فقر خط زیر است تئوکراتیک دولتی اسالمی جمهوری که در آن نامزدهای انتخاباتی باید توسط تایید صالحیت نشده انتخاب آخوندهایی شوند و قوانین ضدکارگری شدیدی سرکار است. در این کشور غنی، ۹۰ درصد در فقر از بزرگ عقبگردی – کنند می زندگی

اهداف مردم ایران در انقالب ۷۹.عظیم عروج به ایران در شاه سرنگونی کشور سیاسی روند در کارگران شرکت نفت کارگران عمومی اعتصاب انجامید. را دیکتاتوری که کرد بالفعل را نیرویی انقالب آماده را و کشور تضعیف ساخت برای رهایی از یوغ امپریالیسم آمریکا کرد. پیش از اینکه جمهوری اسالمی قدرت خود را تحکیم کند میلیون ها کارگر به شوراهایی که تشکیل شده بود پیوستند تا کارخانه ها را اشغال کنند و مدیریت سرمایه دارها را از آن خلع کنند و توده های دهقان زمین را تصرف کردند تا در آن کشاورزی کنند و ایران انقالب کنند. زندگی محصولش با این که گرفت قرار خیانت مورد وقتی دستاوردها توسط جمهوری اسالمی که از رژیم قبل هم سرکوبگرتر بود پس گرفته

شد.اعمال و چاوز بولیواری انقالب اهداف مقابل نقطه دو در اسالمی جمهوری ایدئولوژیک قرار گرفتهاند. چاوز از کارگران کشور خواسته کارخانه ها را اشغال و شوراها اسالمی در عوض کنند؛ جمهوری برپا را

با شوراهای اسالمی را شوراهای کارگری سازمان و اعتصابات و کرده جایگزین کارگری را ممنوع کرده. چاوز دهقانان را کنند، تصاحب را ها زمین کرده تشویق جمهوری اسالمی زمین هایی که دهقانان در انقالب تصاحب کردهاند به زمینداران

پس داده.با این همه تناقض ایدئولوژیک وحدت این دو کشور را باید در شیوه تعامل و واکنش آنها با توجه به احاطه کامل بر موقعیتشان دو هر کرد. جستجو جهانی اقتصاد در کشورهای ارشد تولید کننده نفت هستند و از آنجا که هر دو شاهد سرنگونی خارجی دولت های دموکراتیک مربوط خود بوده اند )ایران در ۱۹۵۳ و ونزوئال در ۲۰۰۲( آمریکا امپریالیسم ضد احساسات وجود

مشروع است.با توجه به موقعیت برجسته دو کشور در اوپک، سازمان کشورهای صادرکننده نفت، و سخنانشان علیه امپریالیسم آمریکا، اتکای آن دو به همدیگر طبیعی است. با بیرون

داری سرمایه جامعه از دو هر راندن بینالمللی، ائتالف چاوز و احمد ینژاد وابسته به عنوان و بوده بین خودشان به صنعت وسیله ای برای تقویت همدیگر و همچنین امپریالیسم به حمله سیاست ضرورت

آمریکا.کارخانه دو گذشته سال همین در ایران سیمان در بولیوی ساخته و ۱۶ هزار ماشین دو و کرده تولید ونزوئال های راه برای کشور بانک مشترکی با ۲۰۰ میلیون دالر سرمایه ی مشترک به راه انداخته اند. در سال ۲۰۰۶ میزان تجارت ایران و ونزوئال

به ۱۱ میلیارد دالر رسید.اتحاد ونزوئال و جمهوری اسالمی بدینسان نه بر پایه ایدئولوژیک که بر پایه ضرورتی کلمات است. ونزوئال برای بداقبال بسیار از شرط و بیقید حمایت در چاوز هوگو عنوان به تاریخ در احتماال نژاد احمدی به خیانتی هم که شود می ثبت حرکتی به خیانتی هم و بود ایران کارگر طبقه

اهداف انقالب بولیواری خود چاوز.قوانینی که چاوز در ونزوئال تصویب کرده چیزی است که مردم ایران به شدت به آن از نفت ثروت توزیع مجدد از نیازمندند.

پنجه های حریص اقلیتی ثروتمند به دستان نیازمند اکثریتی فقیر تا اشغال کارخانه ها توسط کارگران و تبدیل آنها به تعاونی و داده نشان او دهقانان، به زمین بازگشت فقرا و کارگران صادق متحد و دوست است. کسانی که در ونزوئال از چاوز حمایت می کنند همان نوع کسانی هستند که به خیابان های ایران ریخته اند تا احمدی نژاد

و جمهوری اسالمی را سرنگون کنند.در تشخیص نوع خطاهای چاوز ما نباید او مثل که دهیم قرار کسانی ردیف در را در مستقیما آمریکا های امپریالیست سیاست ایران دخالت کرده اند. چاوز نشان داده دوست کارگران است و دوستان هم در آمریکا امپریالیسم کنند. می اشتباه دشمن بزرگترین هنوز داده نشان عوض طبقه کارگر بینالمللی است و باید برای هر

اشتباهش مورد حمله قرار بگیرد.اگر دخالت و امپریالیسم آمریکا نبود مردم ایران در میان این همه کودتا و دیکتاتوری و انقالب و حکومت مذهبی و خیانت دست

و پا نمی زدند.

بیانیه ی اعالم موجودیت شبکه ی جوانان افغان و ایرانی

شبکه جوانان افغان و ایرانی حول نکات بنیادین زیر گرد هم آمده است و این نکات تالش های ما را وحدت می بخشند:

ما از همه جوانان افغان و ایرانی می خواهیم درون شبکه ی جوانان فعال شوند و سازمان یابند و درون جوامع، محل کار و مدارس خود فعالیت کنند. شبکه ی جوانان افغان و ایرانی و نشریه ی ما “ندای مردم” ابتکارهای توده ای و از پایین هستند. ما برای رشد و ساختن جنبشی که بتواند برای جامعه ای بهتر مبارزه کند به شرکت شما نیازمندیم.

شبکه جوانان افغان و ایرانی

مخالفت همه جانبه با جمهوری اسالمی به عنوان دیکتاتوری حاکم بر ایران. ما در ضمن به شدت مخالفت هرگونه امپریالیسم خارجی در ایران هستیم چه به صورتتجاوز نظامی و چه به صورت تحریم اقتصادی.

ما در ضمن مخالفتی شدید با اشغال امپریالیستی افغانستان به دست نیروهای ناتو و سازمان ملل اعالم می کنیم و به عنوان سازمانی در کانادا امیدواریم نقشی مشخصدر به چالش کشیدن امپریالیسم کانادا ایفا کنیم. ما در عین حمایت از مقاومت افغان ها به روشنی مخالف نیروهای ارتجاعی اسالم سیاسی هستیم.

ما حاضر به انتخاب بین امپریالیسم خارجی و نیروهای اسالمی ارتجاعی نیستیم و در عوض فعاالنه از جنبش های پیشرو در کشورهایمان دفاع می کنیم.ما مصممیم به مسائلی که به جوامع مان در دیاسپورا و به طبقه ی کارگر وسیع تر در کانادا تاثیر می گذارد بپردازیم.

دبیر طراح

کمیته ی دبیران

راشین علیزادهنوید لعل

نیال ضامنی

آرمان نوری

شبکه جوانان افغان و ایرانی ابتکاری از سوی جوانان و از پایین است. تنها راه ادامه ی رشدما فعالیت شما است. تمام خرج نشریه ی ما از اعضا و حامیان می آید.

جهت فعالیت با این نشریه یا برای اهدا به آن لطفا با ایمیل ما تماس بگیرید:AfghanIranianYouth@Gmail.com

شماره ۳ فوریه ۲۲۰۱۰

••• •

نویسندگانپدرام مصلی نژاد

شفیق الله عزیزفرشاد آزادیانرضا اشتراکی

بهار جاوید

طبیعی مردم عراق و افغانستان از آنها گرفته می شود و دخالت در ایران هم همین نتیجه را خواهد داشت. ایران با منابع غنی و نفت، جایزه بزرگی است؛ موقعیت جغرافیایی اش،اشغالی آن را حتی افغانستان و عراق بین گران بهاتر می سازد. وقتش رسیده بدانیم تنها توده ها می توانند تغییرات مثبت بیاورند چرا که سایر دولتها تنها وقتی دخالت می

کنند که سودی برای کسب باشد یا منافعیبرای حفظ کردن.

آنان که به نیاِز تغییر انقالبی دولت کنونی آگاه هستند دارند زندگی خود را برای تغییراندازند. دانشجویان در کشور به خطر می آنها هستند؛ جنبش اصلی محرکه نیرو و کالسها و کنند می اعتراض خیابان در مردم اند. کرده تحریم هم را امتحانات اکنون از هر فرصتی، از جمله تشیع جنازه شخصیت های سیاسی همچون منتظری و

زنان ایران علیه موج سرکوب برمیخیزند! راشین علیزاده

پس از انتخابات تقلبی در تابستان ۱۳۸۸ که جهان بازگرداند قدرت به را احمدینژاد رژیم علیه ایران مردم خیزش شاهد سرکوبگر بود. تظاهرات در شهرهای مهم به زودی به اعتراضات تودهای علیه سیاستهای مردم انجامید. فساد و دولت سرکوبگر مخالفت خود با نهادها و اعمال غیردموکراتیک و زنان با برخورد در بخصوص را، رژیم

اقلیتها، نشان دادند.برای مثال در ایران آواز خواندن تکی برای تر است. جرم زن جدی زنان غیرقانونی میشود وقتی که او در مخالفت با برخورد رژیم با زنان آواز بخواند. از اینجاست که از نظر دولت، غوغا، خواننده رپ ایرانی، با ابراز خود علیه سرکوب زنان به دست رژیم دارد مرتکب جرم میشود. برای مثال او در آهنگ "عروسک کوکی" میگوید که "صدای هزاران زن زجردیده" است که برابری اجتماعی و

حقوقی میخواهند.قوانین ایران از قانون شریعه نشات گرفتهاند که نابرابری بین مرد و زن را تبلیغ میکند. دولت استقالل زن را زیر سوال میبرد و او را از اشتغال در بعضی حرفهها منع میکند و زن را از نظر حقوقی وابسته به تایید مرد برای زنان در میکند. تصمیمات زن از بسیاری

قانون ایران پایینتر از مردان هستند اما این نتوانسته جلوی آنها را بگیرد تا جان خود را مبارزه تغییر برای و بگذارند دست کف

کنند.طبقه زنان این، مثل نظام سرکوبگری در هستند. آسیبپذیر بخصوص ایران کارگر آنها باید استثمار مضاعف کارگر بودن و زن بودن را بکشند. آنها شغلهایی دارند با میزان پایین امنیت و قربانی تبعیض در محل کار هستند چرا که بسیاری از کارفرمایان حاضر به عمل به قوانینی که برای سازش با بعضی خواستههای زنان ایجاد شده نیستند. اینگونه است که کارفرمایان زن انتخابی دارند بین عدم دریافت درآمد یا بیخیال حقوق خود شدن. در نتیجه گروهی که قویترین انگیزه را برای شورش دارد چرا که در نظام کنونی منفعت مادی ندارد به میدان مبارزه آمده مجبور را زنان سرکوبگر نهادهای است. میکنند از باالتر از خود اطاعت کنند چنانکه

قانون اسالمی میخواهد.ما نمیتوانیم گذشته را عوض کنیم اما قابلیت تغییر آینده را داریم. غوغا و زنان و مردان دیگر مثل او قابلیت تغییر این نظام سرکوبگر را که با سرکوب آسیبپذیرترینها )که بیشتر

زن هستند( بقا مییابد، دارند.

نمی کارگران است، فروریختن حال در توانند حقوق و ساعات کاری خود را که به سختی به دست آوردهاند پس بدهنددر کنند. شدن اخراج به قبول حتی یا همین حال، سیاستمداران طرفدار شرکتها در دو حزب لیبرال و محافظه کار بیشتر از ۱۰۰ میلیاد دالر از پول مالیات ما را از جیب هایمان درآورده اند که به خوردواضح که چیزی بدهند. مفتخوران این است این است: مگراین که ما شروع بهمنافعمان برای مبارزه و شدن متشکل کنیم، شرایط زندگی ما به شدت پسرفت

پیدا خواهد کرد.انتاریو ساختن اتحادیه کارگری اینجا در نیست. آسان لزوما اما است راست سر کار محل در کارگران درصد ۴۰ وقتی رای کنند، امضا را عضویت های کارت گیری می شود. اگر اکثریت کارگران رای به تشکیل اتحادیه بدهند، اتحادیه رسمیایرانی و افغان جوانان شبکه شود. می متعهد به کمک به کارگران برای ساختن اتحادیه در محل کارشان است اما تالشاتحادیه و موثر ساختن آن به برای فتح

خود کارگران بستگی دارد.با دارید عالقه اتحادیه تشکیل به اگر به شروع خود اعتماد قابل همکارهای ایمیل طریق از ما با و کنید صحبت یا afghaniranianyouth@gmail.com تلفن 5312-204-)647( تماس بگیرید.باشند، که ملیتی هر از کارگران، به ما امضا های کارت گرفتن در کمک با شده اتحادیه و با در دسترس قرار دادنخواهیم یاری دیگر اتحادیههای تجارب

کرد.

حضور افزون امپریالیسم و همچنین افزایشفاسد دولت توسط که نظامی غیر تلفات افغانستان که تحت نفوذ مستقیم آمریکا استافزایش با هستند. شود می گرفته نادیده نظامی غیر تلفات آمریکا، نظامی نیروهای بدون شک بیش از این افزایش پیدا می کند )در سال گذشته دو برابر شده( و در نتیجه این بهانه ای برای استخدام نیروهای تازه به دست گروه های تروریست اسالمی می دهد.ارباب توسط افغانستان اشغال حقیقت، در های قدیمیشان، بهترین هدیه برای طالبان و

همدستانشان است. با عاقبتی چنین فاجعه آمیز و قابل پیش بینی، هدف این افزایش نیروهای نظامی چیست؟ برای جواب دادن به این سوال، باید به چیزی که امپریالیست ها این روزها دنبالش هستند نگاه کرد: ایران غنی از نفت. وقتی که افزایش نیروها در افغانستان تکمیل شود و اگر در طول این مدت عراق تحت کنترل باقی بماند، ایران توسط تقریبا ۳۰۰۰۰۰ سرباز خارجی از دو

جناح مورد تهدید قرار می گیرد. واضحا، هدف جنگ افغانستان و این افزایش نیروهای نظامی گسترش تسخیر امپریالیستی خاور میانه بزرگ است. این دلیل واقعی مرگ ۱۳۳ سرباز کانادایی و هزاران نفر از مردم غیر نظامی افغانستان است که مرگشان به ندرت در مطبوعات اصلی غربی گزارش داده می

شود است. ما باید خواستار خروج سریع تمامی نیروهای کانادایی و دیگر نیروها شویم، چه نیروهای ارتشی میدان جنگ باشند و چه "پاسداراننبردهای فتح برای قدم اولین این صلح". سیاسی و متحد کردن مردم توسط نیروهای مترقی داخل افغانستان برای افغانستانی بهتر

در آینده خواهد بود.

ادامه در صفحه ...۱کارگران، سازمان یابید

ادامه در صفحه ...۱اوباما در افغانستان

ادامه در صفحه ...۱ روز دانشجو برای اعتراض استفاده می کنند.اصالحات یا انقالب

مردم دیگر رژیمی نمی خواهند که حقوق دموکراتیک را سرکوب می کند، از ماشین های زرهی خریده شده از چین برای شلیک به تظاهرکنندگان استفاده میکند و نیروهای پلیسش از تظاهرات های پرورژیم سازمان

داده شده توسط دولت حمایت می کند. بسیاری ایرانیان موسوی را کنار می زنند چرا که او راه حل نیست بلکه بخشی از مشکلکارگری، اعتصابات اخبار باضافه است.

به شلیک از پلیس خودداری گزارش تظاهرکنندگان، تصاحب ایستگاه های پلیس به دست مردم و طرح هایی برای تصرف

ساختمان صدا و سیما داشته ایم. این آغاز پایان رژیم اسالمی است. وقت آن رسیده که دیاسپورای ایرانی مثل شهروندان ایران بفهمد که قدرت در دست مردم است و نه نهادی بینالمللی یا اصالح طلبانی همچون موسوی. عامالن واقعی تغییر توده های درون

کشورند.

WWW.AIYN.CA

جنبش در ایران: اصالحات یا انقالب؟ راشین علیزاده

کارگران، سازمان یابید! فرشاد آزادیانشبکه جوانان افغان و ایرانی به کارگران کمک

میکند احتادیه تشکیل دهند

آنچه بسیاری در ایران تالطمی کوتاه مدت می پنداشتند هنوز به پیش می رود. مردم اکنون به عنوان نیرویی علیه رژیم اسالمی متحد شدند و نه نیرویی علیه نتایج انتخابات تقلبی که برای موسوی هلهله بکشد. مردمبه ماه هشت اولیه جرقه از پس ایران های خواسته اما اند داده ادامه تظاهرات به را خود زندگی راستی به که ها توده خطر انداخته اند توسط چهره های سیاسی و بسیاری در دیاسپورای ایرانی نادیده گرفته

می شود.

کارنامه سیاسی موسوی، شخصی که نام او با آینده جنبش سبز شناخته شده، خیلی جالب نیست. اغراق بسیار بعضی تحلیلگران ارشدو موسوی بین تفاوت توصیف در سیاسی احمدی نژاد مثل "روز و شب" فریب دهنده است. موسوی یکی از پیشگامان رژیم اسالمی بود و درست مثل احمدی نژاد خود را وقف "اسالم، انقالب و خط امام" کرده است. زندان ها و کشتارهایی که امروز در زمان ریاست جمهوری احمدی نژاد اتفاق می افتاد یادآورموسوی وزیری نخست زمان رویدادهای

است. گرچه او علیه بعضی اقدامات دولت صحبت می کند و خواهان آزادی زندانیان سیاسی، آزادی مطبوعات و اجازه اعتراضات صلح آمیز است اما خواهان زیر پا گذاشتن کلی نظام نیست. در مقابل، نفرت علنی مردم از رژیم روشن است. ایرانیان اکنون خواهانواقعی دموکراسی برپایی و سکوالر دولت اصالحات که اند فهمیده مردم هستند. موسوی جمهوری ریاست نیست. حل راه موقعیت غیردموکراتیک ولی فقیه یا قوانین تبعیض آمیزی را که بر اساس مذهبی واحد

بنا شده اند عوض نمی کند. راه حل خیلی ها برای مشکل کنونی حمایتاین است. ایران در دیپلماتیک تداخل از

درخواست ساده لوحانه دعوت علنی برای تداخل است و توجهی به این واقعیت نمیسازمان جمله از بینالملل، جامعه که کند ملل، مجموعه دولت هایی هستند که می خواهند منافع سیاسی و سرمایه ی خود را

حفظ کنند. اشغال افغانستان و عراق نمونه ی روشنی ازدخالت است. غربی داران سرمایه اهداف آمریکا در خاورمیانه به آنها دسترسی برای ساختن خط لوله گاز سراسری افغانستان بوداز طریق ترکمنستان از را طبیعی گاز که افغانستان به پاکستان و هند می رساند. منابع

شبکه ی جوانان افغان و ایرانی باور داردبهبود های راه ترین مهم از یکی که چه افغان، چه کارگر، ی طبقه شرایط تشکیل دیگری، ملیت هر چه و ایرانی، کار کارگری در محل اتحادیههای دادن است. داشتن یک اتحادیه قدم اول ممکنمقابل مبارزه جمعی کارگران در ساختن

کارفرما است. کارگران در تمامی بخش های جامعه یمقابل در ها آن که هستند آگاه کانادا کارفرمایشان قدرتی ندارند، یعنی شرایط کاری آن ها توسط کارفرمایشان تصمیم گیری می شود. نتیجه این می شود که در مقابل سودهای عظیمی که کارفرما به خانهبیش پشیزی کارگران دستمزد برد، می نیست. همانطور که خیلی از خوانندگان ما تصدیق خواهند کرد، چنین رابطه ای بین کارگر و کارفرما اغلب منجر به اذیت و آزار، حقوق ناکافی، استثنا قائل شدن بینارعاب می و ناایمن، کار کارگران، محل یعنی اتحادیه، یک دادن تشکیل شود. با مقصود مبارزه سازمانی برای کارگران بهبود شرایط اصلی راه کارگران، نفع به

اجازه کارگران به اتحادیه است. زندگی با کارفرما چانه بزنند می دهد که جمعا اعتصاب، مانند کارگری، اقدامات در و را کارفرمایشان تا باشند داشته شرکت کاری شرایط بخشیدن بهبود به وادار اتحادیه عضو کارگران که این کنند. غیر کارگران از باالتری بسیار حقوق که است حقیقتی گیرند می ای اتحادیه کارگران این، بر عالوه دانند. می همه بیشتر، منافع صاحب اغلب ای اتحادیه قادر همچنین و تر، امن کاری ساعات و کارفرمایان سواستفاده ی با مبارزه به

مدیران هستند.ی مبارزه امروز، اقتصادی بحران در زندگی شرایط بهبود برای کارگران ما اهمیت حتی بیشتری دارد. طبقهی باالیی )یا سرمایه داران( در دهه ی گذشته، درمردم برای نان خرده کردن پرت حال از روی میز، خود میلیارد ها دالر درآمدجهان اقتصاد حالیکه در است. داشته و شرکت های عظیم بانکدارها به خاطر

ادامه در صفحه ...۲

ندای مردم

نشریه جوانان افغان و ایرانی

شماره ۳ فوریه ۲۰۱۰

بدون احتادیه عضو احتادیه

$۱۷.۳۱ $۱۰.۶۰ متوسط دستمزد کارگران پاره وقت

۸۹٪ ۷۱٪ دستمزد زنان در مقایسه با مردان

۸۳٪ ۳۳٪ حقوق بازنشستگی

۷۷٪ ۴۵٪ بیمه دندانپزشکی

سازمان آمار کانادا منبع:

افزایش نیرو توسط اوباما

محکوم به شکست است نوید لعل

باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا، به دنیا وعده ی تغییر و امید داده بود. دنیا منتظردنبال به که بود آمریکایی جمهور رئیس گسترش امپریالیستی نباشد، ولی او این دنیا را مأیوس کرد. این به خصوص به سیاست های او در افغانستان مرتبط است. اوباما با افزودن ۳۰۰۰۰ نیروی نظامی به افغانستان موافقت کرد. این حضور نظامی آمریکا در افغانستان را به ۱۰۰۰۰۰ نفر و تعداد کل نیروهای نظامی ائتالف )از جمله کانادا( را جمعا به ۱۴۰۰۰۰

نفر رساند. هرچند که افزایش نیروهای نظامی به خاطر پشتیبانی هر دو حزب دموکرات و محافظه

است، اجرا حال در حاضر حال در کار صداهای بیشتر و بیشتری اعتراض خود را ابراز می کنند. افزایش نیروها نه تنها از لحاظ نظامی محکوم به شکست است، بلکه از نظراندازه ناکام استراتژی سیاسی هم به همان است. پس از یک دهه حضور در افغانستان، قدرت های امپریالیستی مطمئنا اطالع دارندتوسط هرگز افغانستان خارجی اشغال که

مردم افغان خوشامد یا پذیرفته نمی شود این جنگ تسخیر از راه پلید جلوه دادن یک ملت که مثال نمی تواند از خود دفاع کند توجیه می شود. مردم افغان وادار به تحمل

ادامه در صفحه ...۲

ادامه در صفحه ...۲