Na osnovu člana 10 Zakona o teritorijalnoj organizaciji Crne Gore (″Službeni list Crne Gore″, br. 54/11, 26/12, 27/13, 62/13, 12/14 i 03/16), člana 16 stav 1 Zakona o spomen-obilježjima (″Službeni list Crne Gore″, br. 40/08, 40/11 i 02/17) i člana 48 Statuta Glavnog grada (″Službeni list RCG-opštinski propisi″, broj 28/06 i ″Službeni list CG-opštinski propisi″, br. 39/10 i 18/12), u skladu sa Dopunom Programa podizanja spomen-obilježja za 2016. godinu (″Službeni list Crne Gore-opštinski propisi″, broj 51/16), uz prethodnu saglasnost Ministarstva kulture Crne Gore, broj __________ od _________ 2017. godine, Skupština Glavnog grada - Podgorice, na sjednici održanoj __________ 2017. godine, donijela je -

O D L U K U

o određivanju naziva trga i ulica u Podgorici

Član 1

Ovom odlukom određuju se nazivi trga i ulica u Podgorici, i to:

1) NA PODRUČJU MJESNE ZAJEDNICE ″1. MAJ″:

- Univerzitetski trg - trg oko spomenika Svetog Petra Cetinjskog oko kružnog toka, kod Poslovnog centra ″Kruševac″ prema Univerzitetu Crne Gore, južno od tzv. "profesorskih zgrada" sa spomenikom u centralnom dijelu trga.

2) NA PODRUČJU MJESNE ZAJEDNICE ″ZAGORIČ″:

- Ulica Stevana Mokranjca, prostire se od Ulice Nikole Tesle na sjeveroistok i sjever i planirana je do Ulice Draga Đurovića u dužini od 250 m.

- Ulica Stoje Marković, prostire se od Ulice Nikole Tesle na zapad i planirana je do Ulice Trifuna Đukića u dužini od 500 m.

- Ulica Borislava Pekića, prostire se od Ulice piperske kod opštinskih stambenih zgrada na sjever, lijevom obalom Morače u planskoj dužini 900 m.

- Ulica kralja Bodina, prostire se od Ulice piperske na zapad do Ulice Borislava Pekića, dužine 270 m.

- Ulica Tina Ujevića, prostire se od Ulice brskutske, sjeverno od groblja Zagorič na sjever i sjeverozapad pored Park šume Zagorič i ide do Ulice starozlatičke na obali rijeke Morače, u dužini od 700 m.

- Ulica Tešana Podrugovića, prostire se od Ulice brskutske, na zapad, u dužini od 250 m.

2

- Ulica Ivana Antuna Nenadića, prostire se od ulice Brskutske, na sjever u dužini od 220 m i slijepo završava u sredini naselja, kod kuće Vujoševića.

- Ulica Stefana Zanovića, prostire se od Primorske ulice, na sjeverozapad do obale Morače u dužini od 330 m.

3) NA PODRUČJU MJESNE ZAJEDNICE ″ZLATICA″:

- Ulica vojvode Peja Stanojeva, prostire se kao Ulica Anastasa Bocarića, sjeverno od nje, planirana dužina je 250 m.

- Ulica Aleksandra Leksa Saičića, prostire se isto kao Ulica vojvode Peja Stanojeva, sjeverno od nje, planirana dužina je 270 m.

- Ulica dr Jovana Kujačića, prostire se isto kao Ulica Vuka Bezarevića, sjeverno od nje, u dužini od 220 m.

- Ulica Ilije Zlatičanina, prostire se isto kao Ulica dr Jovana Kujačića, sjeverno od nje, u dužini od 180 m i slijepo završava.

- Ulica Dobrile Ojdanić, prostire se isto kao Ulica Ilije Zlatičanina, sjeverno od nje, u dužini od 180 m.

- Ulica Stefana Nešova Belojevića, prostire se od Ulice mosorske na sjever i sjeverozapad do rodne kuće Stefana Nešova Belojevića, u dužini od cca 400 m.

4) NA PODRUČJU MJESNE ZAJEDNICE ″MASLINE″:

- Ulica vojvode Drekala, prostire se od Ulice ratnih veterana na istok brdom Kakaricka gora i pored Javne ustanove za smještaj, rehabilitaciju i resocijalizaciju korisnika psihoaktivnih supstanci - Podgorica, izlazi na regionalni put Podgorica - Kuči. Dužina u zahvatu DUP-a "Kakaricka gora" iznosi cca 500 m.

Član 2

O realizaciji ove odluke staraće se organ lokalne uprave nadležan za komunalne poslove i saobraćaj.

Član 3

Obilježavanje i postavljanje tabli sa nazivima trga i ulica i tablica sa brojevima izvršiće se u roku od 90 dana od dana stupanja na snagu ove odluke.

3

Član 4

Ova odluka stupa na snagu osmog dana od dana objavljivanja u ″Službenom listu Crne Gore - opštinski propisi″.

Broj: 02-030/17- Podgorica, _______ 2017. godine

SKUPŠTINA GLAVNOG GRADA - PODGORICE

PREDSJEDNIK SKUPŠTINE, dr Đorđe Suhih

4

O b r a z l o ž e nj e

Pravni osnov za donošenje Odluke

Pravni osnov za donošenje Odluke sadržan je u članu 10 Zakona o teritorijalnoj organizaciji Crne Gore (″Službeni list Crne Gore″, br. 54/11, 26/12, 27/13, 62/13, 12/14 i 03/16), kojim je propisano da naziv naselja, ulice i trga određuje skupština jedinice lokalne samouprave, uz prethodno pribavljeno mišljenje mjesnih zajednica na čijem području se nalazi naselje, ulica, odnosno trg i u članu 16 stav 1 Zakona o spomen-obilježjima (″Službeni list Crne Gore″, br. 40/08, 40/11 i 02/17), kojim je propisano da Skupština opštine, u skladu sa Programom podizanja spomen-obilježja, uz prethodnu saglasnost nadležnog organa, donosi odluku o podizanju spomen obilježja.

Odredbama člana 48 Statuta Glavnog grada (″Službeni list RCG - opštinski propisi″, broj 28/06 i ″Službeni list CG - opštinski propisi″, br. 39/10 i 18/12), propisano je da Skupština Glavnog grada utvrđuje nazive naselja, ulica i trgova.

Odlukom o obrazovanju radnih tijela Skupštine Glavnog grada -Podgorice (″Službeni list RCG - opštinski propisi″, broj 41/06) obrazovan je Savjet za davanje predloga naziva naselja, trgova i ulica, koji shodno članu 14 navedene odluke, predlaže Skupštini davanje ili promjenu naziva naselja, ulica i trgova na osnovu podataka o neimenovanim naseljima, ulicama i trgovima i njihovih urbanističkih karakteristika koje dobija od organa lokalne uprave nadležnog za poslove planiranja i uređenja prostora i na osnovu inicijativa građana, mjesnih zajednica i drugih zainteresovanih subjekata.

Članom 2 stav 2 Zakona o spomen - obilježjima (″Službeni list Crne Gore″, br. 40/08 i 40/11) je propisano da se nazivi javne ustanove, javnog preduzeća, naselja i javnog objekta (ulica, trg, put, park, česma i dr.) smatraju spomen - obilježjima, ako simbolizuju vrijednosti kojima se trajno obilježavaju značajni događaji, čuvaju uspomene na istaknute ličnosti, njeguju ljudski ideali i kulturno-istorijske tradicije i odaje počast borcima za slobodu, civilnim žrtvama rata i masovnim stradanjima ljudi.

Razlozi za donošenje Odluke

Razlozi za donošenje Odluke sadržani su u potrebi da realizaciju prostorno-planske dokumentacije na području Glavnog grada, prati i blagovremeno određivanje naziva planski definisanih ulica i trga.

5

U postupku utvrđivanja Predloga ove odluke, Savjet je, saglasno obavezi

utvrđenoj članom 14 Odluke o obrazovanju radnih tijela Skupštine Glavnog grada-Podgorice, od Sekretarijata za planiranje i uređenje prostora i zaštitu životne sredine, pribavio urbanističke karakteristike o trgu i neimenovanim ulicama, koji po postojećoj planskoj dokumentaciji ispunjavaju uslove za određivanje naziva, a nakon toga i mišljenja mjesnih zajednica na čijem se području nalaze trg i ulice kojima se određuju nazivi.

Skupština Glavnog grada - Podgorice je, na sjednici održanoj 23. decembra 2016. godine, donijela Dopunu Programa podizanja spomen -obilježja za 2016. godinu ("Službeni list CG - opštinski propisi", broj 51/16), koja sadrži nazive trga i ulica sadržane u Predlogu ove odluke.

Shodno tome, Savjet za davanje predloga naziva naselja, ulica i trgova je, na sjednici održanoj 07. februara 2017. godine, utvrdio Predlog ove odluke, konstatujući da su pribavljena mišljenja mjesnih zajednica kojima je iskazana saglasnost sa predloženim nazivima trga i ulica, koje se nalaze na njihovom području, i to:

- Mjesna zajednica ″1. maj″ je dopisom broj 02-030/15-703 od 28. maja 2015. godine, dala saglasnost da se trgu na području ove mjesne zajednice odredi naziv Univerzitetski trg.

- Mjesna zajednica ″Zagorič″ je dopisima br. 02-030/16-229 od 19. februara 2016. godine i 02-030/15-903 od 17. juna 2015. godine, dala saglasnost da se ulicama na području ove mjesne zajednice odrede nazivi: Stevana Mokranjca, Stoje Marković, Borislava Pekića, kralja Bodina, Tina Ujevića, Tešana Podrugovića, Ivana Antuna Nenadića i Stefana Zanovića.

- Mjesna zajednica ″Zlatica″ je dopisom broj 02-030/16-240 od 22. februara 2016. godine, dala saglasnost da se ulicama na području ove mjesne zajednice odrede nazivi: vojvode Peja Stanojeva, Aleksandra Leksa Saičića, dr Jovana Kujačića, Ilije Zlatičanina, Dobrile Ojdanić i Stefana Nešova Belojevića.

- Mjesna zajednica ″Masline″ je dopisom broj 02-030/16-441 od 18. marta 2016. godine, dala saglasnost da se ulici na području ove mjesne zajednice odredi naziv vojvode Drekala.

* * *

6

Ulice za koje se ovom odlukom predlažu nazivi, urađene su prema planskoj dokumentaciji, a bliže karakteristike su:

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Stevana Mokranjca, trenutno je na terenu izgrađeno 150 m. Asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. (1)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Stoje Marković, trenutno je na terenu izgrađeno 200 m. Asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. (2)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Borislava Pekića, trenutno je izvedeno 600 m. Asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. (1)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica kralja Bodina je asfaltirana, ali bez prateće infrastrukture. (2)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Tina Ujevića je asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. (2)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Tešana Podrugovića, trenutno je izveden dio od 150 m, a planirana je do Ulice Tina Ujevića. Asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. (3)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Ivana Antuna Nenadića, asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. (5)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Stefana Zanovića, dijelom je asfaltirana, a dijelom makadam i nema prateće infrastrukture. (6)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica vojvode Peja Stanojeva, trenutno je izvedeno 120 m. Asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture (10)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Aleksandra Leksa Saičića, trenutno je izvedeno 180 m. Asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture (11)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica dr Jovana Kujačića, asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture (14)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Ilije Zlatičanina, asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture (15)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Dobrile Ojdanić, asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture (16)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica Stefana Nešova Belojevića, asfaltirana je, ali bez prateće infrastrukture. Planirana širina ulice je 5,50 m. (1)

- ulica za koju se predlaže naziv - Ulica vojvode Drekala, asfaltirana je ali bez prateće infrastrukture. (3)

7

Članom 9 stav 3 Zakona o spomen - obilježjima propisano je da se spomen - obilježje za značajan događaj izuzetno, uz prethodnu saglasnost Vlade Crne Gore, može podići prije isteka roka od 50 godina, od dana kada se događaj zbio. Shodno navedenom, Glavni grad je od Vlade Crne Gore zatražio saglasnost na predlog za davanje naziva Univerzitetskom trgu. S tim u vezi, Vlada Crne Gore je donijela Zaključak, broj 08 - 2300 od 1. septembra 2016. godine, kojim je dala saglasnost na navedeni predlog.

* * *

Obrazloženje konkretnih rješenja

Odredbom člana 1 tačka 1 alineja 1 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "1. maj", trgu oko spomenika Svetog Petra Cetinjskog oko kružnog toka, kod Poslovnog centra ″Kruševac″ prema Univerzitetu Crne Gore, južno od tzv. "profesorskih zgrada" sa spomenikom u centralnom dijelu trga, odredi naziv Univerzitetski trg.

Univerzitet Crne Gore

Univerzitet Crne Gore osnovan je 1974. godine i predstavlja najstariju ustanovu visokog obrazovanja u Crnoj Gori. Najveća je i jedina sveobuhvatna visokoobrazovna institucija u državi, koju čine devetnaest fakulteta i dva naučna instituta. Dan Univerziteta obilježava se 29. aprila, jer je tog dana 1974. godine formirana Skupština koja će upravljati Univerzitetom u Titogradu, sastavljenom od Ekonomskog, Tehničkog i Pravnog fakulteta, Pedagoške akademije, Više pomorske škole i Istorijskog, Poljoprivrednog i Instituta za biološka i medicinska istraživanja. Godinu kasnije, Univerzitet je promijenio ime u Univerzitet "Veljko Vlahović", a od 1992. godine nosi naziv Univerzitet Crne Gore. Iz Pedagoške akademije, a kasnije Nastavničkog fakulteta, formiran je Filozofski fakultet, a 1978. godine iz odsjeka Tehničkog fakulteta nastali su Elektrotehnički, Mašinski i Metalurški fakultet. U narednim godinama Univerzitet je prolazio kroz različite periode reorganizacije. Formirane su nove univerzitetske jedinice, pa je 1999. godine, 25 godina od osnivanja, Univerzitet bio sastavljen od 13 fakulteta, četiri samostalna naučna instituta i jedne više škole. Od 2004. godine organizacija nastave i ispita odvija se u skladu sa principima Bolonjske deklaracije. Univerzitet je organizovan po uzoru na moderne evropske univerzitete. Ima sjedište u Podgorici, a jedinice i studijski programi locirani su i u Nikšiću, Cetinju, Kotoru, Herceg Novom, Baru, Budvi, Bijelom Polju i Beranama. Na Univerzitetu studira više od 20.000 studenata. Prvi međunarodni sporazum o saradnji potpisan je 1975. godine sa Univerzitetom u Floridi. Univerzitet Crne Gore danas ima 97 potpisanih sporazuma sa univerzitetima iz 33 zemlje i član je Evropske asocijacije univerziteta (EUA).

8

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 1 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice Nikole Tesle na sjeveroistok i sjever i planirana je do Ulice Draga Đurovića, u dužini od 250 m, odredi naziv Ulica Stevana Mokranjca.

Stevan Mokranjac (1856-1914), srpski kompozitor i muzički pedagog.

Rođen je 1856. godine u Negotinu. Završio je gimnaziju u Zaječaru. Upisao se na prirodno-matematički odsijek Velike škole. Kao gimnazijalac bio je član "Srpskog pevačkog društva". Uz pomoć Društva, 1879. godine otišao je na muzičke studije u Minhen, kod J. Rajnberga. Privremeno je prekinuo studije 1883. ali ih je nastavio 1884. u Rimu, kod Parizotija, a od 1885. do 1887. na Konzervatorijumu u Lajpcigu. Godine 1884. postaje horovođa pjevačkog društva "Kornelije Stanković", a 1887. godine dirigent "Beogradskog pevačkog društva". S ovim horom gostovao je u mnogim gradovima Srbije, a šireći muzičku kulturu pośetio je i Dubrovnik, Kotor, Cetinje, Skoplje, Solun, Budimpeštu. Koncerte je održavao i u Sofiji, Plovdivu i Carigradu, mnogim velikim ruskim gradovima, kao i u Berlinu, Drezdenu i Lajpcigu. Od 1887. do 1900. radio je i kao nastavnik muzike u Prvoj beogradskoj gimnaziji i Prvoj niškoj gimnaziji "Stevan Sremac", a od 1901. godine kao predavač pojanja u Bogosloviji. Osnovao je Gudački kvartet u kome je i sam svirao, 1889. godine. Zajedno sa Stanislavom Biničkim i Cvetkom Manojlovićem, osnivač je prve stalne muzičke škole (1899) - Srpske muzičke škole u Beogradu (današnje ime "Mokranjac"), u kojoj je predavao teoretske predmete i sve do 1913. godine bio direktor. Godine 1906. izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije. Najpoznatija njegova djela su Rukoveti (komponovao ih je od 1883-1909) - petnaest spletova pjesama zasnovanih na narodnom melosu Srbije, Kosova, Crne Gore, Bosne i Makedonije. Među rukovetima najljepša je Deseta, sa temom "Biljana platno beleše" i ona predstavlja sam vrhunac Mokranjčevog stvaralaštva. Rukoveti sa Kosova, iz Crne Gore i iz Bosne, zajedno sa Primorskim napjevima i originalnom horskom kompozicijom (minijaturom) "Kozar" čine osnovu njegovog svetovnog horskog stvaralaštva. Od duhovnih djela pisanih u pravoslavnoj tradiciji i danas se izvode Opelo u fis molu, Liturgija i druge kompozicije. Vrijedno je radio i kao melograf: poznati su njegovi zapisi narodnih pjesama i igara sa melodijama iz Levča, kao i dvije značajne zbirke zapisa sa srpskim crkvenim napjevima: Osmoglasnik i Strano pjenije. Zabilježio je preko 300 narodnih melodija iz raznih krajeva i postavio temelje etnomuzikologije u Srbiji. Umro je 1914. godine u Skoplju.

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 2 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice Nikole Tesle na zapad i planirana je do Ulice Trifuna Đukića u dužini od 500 m, odredi naziv Ulica Stoje Marković.

9

Stoja Marković (1896-1947), revolucionarka, politički radnik.

Rođena je u Piperima. U rodnom mjestu je završila tri razreda osnovne škole. Od 1921. godine se posvetila revolucionarnom radu i stala u red istaknutijih žena revolucionarki, komunista, ne samo u Crnoj Gori, već i u Jugoslaviji. Po povratku njenog strica, dr Vukašina Markovića iz Rusije koji je bio aktivan učesnik Oktobarske revolucije, pristupila je njegovom pokretu, sa ciljem podizanja ustanka u Crnoj Gori. Odmetnula se u piperska brdišta, zajedno sa stricem. U selu Živa, u Piperima, pred kraj 1923. godine u jednom vojnom-policijskom okršaju Stoja i njen mlađi brat Jole su opkoljeni i uhapšeni. Odvedeni su u podgorički zatvor "Jusovača". Nakon dvije godine istrage, organizovano je suđenje na Cetinju. Osuđena je na 15 godina robije. Stoja uspijeva da pobjegne iz cetinjskog zatvora, ali poslije petnaest dana biva uhvaćena i osuđena na 20 godina robije. Poslije suđenja upućena je u zenički zatvor, zajedno sa bratom Jolem. Ubrzo su je otpremili u ženski kazneni zavod u Petrinjskoj ulici u Zagrebu, koji su držale časne sestre. Od osnivanja zatvora 1854. do 1926. godine bila je prva žena komunista dovedena na Savsku cestu. U ljeto 1927. godine uspjela je da pobjegne, nakon čega je pošla u Beč, pa u Sovjetski Savez. U Moskvi je upisala Komunistički univerzitet manjina Zapada, koji je 1931. godine završila uspješno. Postala je član Boljševičke partije. Po završetku univerziteta radila je u Moskvi i drugim mjestima kao politički radnik. Sovjet narodnih komesara RSFSR 25.10.1934. godine, Moskovski sovjet, izdao je Stoji Marković uvjerenje kojim joj priznaje status borca Crvene garde i crvenog partizana. Ovo visoko priznanje dato joj je za dosljednu klasnu borbu koju je vodila u svojoj zemlji, Jugoslaviji, a takvim su priznanjem u Sovjetskom Savezu bili udostojeni samo oni koji su učestvovali u oružanim bitkama za Veliki oktobar. Stoja je jedina Jugoslovenka nosilac ovog visokog priznanja. U Jugoslaviju se vratila 1944. godine. Umrla je u Beogradu 1947. godine, od tuberkoloze. O životu i radu Stoje Marković postoji istorijografska dokumentacija. O njoj je pisala predratna štampa, a samo neki od njih su bečki list: "Die Welt am Morgen", podgorički "Radni narod", zagrebački "Radnička borba". Zastupljena je u enciklopedijama različitih izdavača.

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 3 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice piperske kod Opštinskih stambenih zgrada na sjever, lijevom obalom Morače u planskoj dužini 900 m, odredi naziv Ulica Borislava Pekića.

Borislav Pekić (1930-1992), jedan od najznačajnijih pisaca južnoslovenske književnosti XX vijeka, romansijer, dramski pisac i filmski scenarist.

10

Rođen je u Podgorici. Djetinjstvo je proveo u Podgorici, Novom Bečeju, Mrkonjić Gradu, Kninu, Cetinju i Bavaništu u Banatu. Od 1945. godine je u Beogradu, gdje je pohađao Treću mušku gimnaziju i maturirao 1948. godine. Te iste godine osuđen je na petnaest godina strogog zatvora sa prinudnim radom i gubitkom građanskih prava od deset godina kao pripadnik, tada ilegalnog, Saveza demokratske omladine Jugoslavije. Pomilovan je 1953. godine, pošto je proveo pet godina u zatvoru. Studirao je eksperimentalnu psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Godine 1958. dobio je prvu nagradu na anonimnom konkursu za originalni scenario, koji je raspisao "Lovćen film". Godine 1959. počinje da radi kao dramaturg i scenarist za ovu filmsku kuću. Na početku svog književnog stvaralaštva pisao je scenarija za različita filmska preduzeća. Prema njegovom tekstu "Dan četrnaesti" snimljen je film, koji je 1961. godine predstavljao Jugoslaviju na filmskom festivalu u Kanu. Godine 1965. objavljuje svoj prvi roman "Vreme čuda". Od tada se posvećuje isključivo pisanju. Piše prozu, pozorišne, radio i televizijske drame. Član je uredništva "Književnih novina" od 1968. do 1969. godine i saradnik u časopisima: "Stvaranje", "Književnost", "Savremenik" i "Književna reč", kao i u brojnim novinama i dnevnim listovima. Za drugi roman, "Hodočašće Arsenija Njegovana" (1970), dobija prestižnu Ninovu nagradu za roman godine. Nakon odluke da se sa porodicom privremeno preseli u London 1970. vlasti mu bez obrazloženja oduzimaju pasoš. Poslije godinu dana uspio je da se pridruži porodici u Londonu, ali za jugoslovenske vlasti postaje persona non grata. Rukopis sotije "Kako upokojiti vampira" izabran je na anonimnom književnom konkursu Udruženih izdavača i štampan 1977. godine. Slijedi kratak roman "Odbrana i poslednji dani" (1977). Njegovo kapitalno delo, sagafantazmagorija "Zlatno runo", objavljuje se u sedam tomova (1978- 1986), za koje Pekić 1987. godine dobija "Njegoševu nagradu". Žanr- roman "Besnilo" (1983) zahvaljujući svojoj tematskoj provokativnosti, postao je bestseler i doživio veliki broj izdanja. Djela su mu prevođena na engleski, njemački, francuski, italijanski, španski, holandski, poljski, češki, slovački, mađarski, rumunski, retoromanski, makedonski, slovenački, albanski, grčki, švedski i ukrajinski. Borislav Pekić je autor i oko trideset dramskih djela za pozorište, radio i televiziju, emitovanih i igranih na našim i stranim radio i televizijskim stanicama i pozorišnim scenama. Pekić je bio dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti od 1985. godine, član Krunskog saveta, potpredsjednik Srpskog PEN-centra, član Engleskog PEN-centra, honorarni komentator srpskohrvatske sekcije BBC-ja. Bio je član Udruženja književnika Srbije, član Udruženja filmskih umetnika i član Udruženja dramskih umetnika Srbije. Prestolonasljednik Aleksandar Karađorđević posthumno ga je odlikovao Kraljevskim ordenom dvoglavog belog orla prvog stepena. Septembra 1997. dodijeljena mu je Počasna plaketa "Jugoslovenskog festivala Mojkovačke filmske jeseni", povodom 50. godišnjice jugoslovenskog igranog filma. Borislav Pekić je preminuo 2. jula 1992. godine u Londonu. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana u Beogradu.

11

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 4 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice piperske na zapad do Ulice Borislava Pekića, odredi naziv Ulica kralja Bodina.

Bodin, dukljanski kralj (oko l082 - oko 1108).

Imao je zapaženu ulogu u državnim poslovima tokom vladavine njegovog oca, kralja Mihaila. Bodin je sa bratom Vladimirom osvojio Rašku, a 1072. godine, po naređenju svog oca, pomagao je sa dukljanskom vojskom makedonske ustanike protiv Vizantije. Ustanici su ga u Prizrenu krunisali za cara, sa imenom Petar, nakon čega je postao vođa ustanka. Predvodio je ustaničku vojsku u Podunavlju i osvojio je Vidin, ali je ubrzo doživio poraz od vizantijske vojske u Skoplju, i potom zarobljen kod Pauna jugu Kosova. U Vizantiji je kao zarobljenik proveo nekoliko godina. Prvo je zatvoren u Carigradu, u Manastiru Sv. Srđa i Vlaha, a zatim je kao sužanj bio odveden u Antiohiju (Sirija). Uspio je da pobjegne 1078. godine i po povratku u Duklju dobio je na upravu župu Grbalj sa Budvom. Bodin se, 1081. godine, oženio Jakvintom, ćerkom normanskog vladara iz Barija, Arhiriza. Kada je umro kralj Mihailo, 1082. godine, Bodin je postao kralj, ali tek nakon sukoba sa svojim stricem Radoslavom. Pošto je sredio unutrašnje prilike u zemlji, Bodin je 1083. i 1084. godine preduzeo pohode na Rašku i Bosnu. Oba pohoda su bila uspješna. Bodin je proširio svoju državu na Bosnu i Rašku, gdje je postavio svoje namjesnike. U borbi protiv Franaka osvojio je čitavu dračku oblast i Drač 1085. godine i potom je grad predao Vizantiji. Uspio je da barsku biskupiju podigne na rang nadbiskupije. Na Bodinov zahtjev barskom biskupu Petru, u Rimu je 8. januara 1089. godine izdata papska bula, kojom je Petar postao barski nadbiskup. Dukljansko-barska nadbiskupija dobila je sufraganstvo nad episkopijama: dukljanskom (barskom), kotorskom, ulcinjskom, svačkom, skadarskom, drivaskom, polatskom, srpskom, bosanskom i travunskom. Kralj Bodin je umro oko 1108. godine i sahranjen je u Manastiru Sv. Srđa i Vlaha na Bojani. Za vrijeme Bodinove vladavine Duklja je dostigla svoj državni zenit i teritorijalni opseg. Njene granice na zapadu i sjeverozapadu dosezale su do Neretve, Imotskog, planine Raduše i Travnika. Od Travnika je granica dukljanske države išla prema planini Javor, a od Javora Zapadnom Moravom do Jastrepca. Od Jastrepca granica je išla prema Zvečanu, a od Zvečana prema Drimu do Jadranskog mora. Nakon Bodinove smrti, moć Duklje je naglo opadala zbog čestih sukoba između Bodinovih nasljednika.

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 5 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice brskutske, sjeverno od groblja Zagorič na sjever i sjeverozapad pored Park šume Zagorič i ide do Ulice starozlatičke na obali rijeke Morače, u dužini od 700 m, odredi naziv Ulica Tina Ujevića.

12

Augustin Tin Ujević (1891-1955)

je jedan od najvećih pjesnika na prostorima bivše Jugoslavije. Ovaj, u međuratnom književnom periodu, istaknuti i osobeni pjesnik, rođen je u Vrgorcu, nedaleko od Makarske, Hrvatska. Filozofiju je studirao u Zagrebu, Beogradu i Parizu. U književnosti se javio originalnim i nadahnutim stihovima pred Prvi svjetski rat, ali najplodniji period njegovog književnog rada pada u razdoblje između dva svjetska rata. Originalan talenat, snažan i plodan stvaralac, on je svojim prisustvom u međuratnoj književnosti živo uticao na njen tok i razvoj. Nadovezujući se na Matoša, koji mu je u mnogo čemu bio uzor i učitelj, Ujević se brzo razvio u potpuno originalnog književnoga stvaraoca - pjesnika, kritičara, esejistu i feljtonistu. Dobar znalac više stranih jezika, pjesnik snažnog senzibiliteta i prefinjenog ukusa, on je sa strogošću i savjesnošću vršio izbor iz stranih književnosti i iz njih prevodio (M. Prust, Rembo, Po, Meredit, Konrad i dr). Za života su mu izašla djela: Lelek sebra (1920), Kolajna (1926), Dva glavna bogumila (1931), Nedjelja maloljetnih (1931), Auto na korzu (1931), Ojađeno zvono (1936), Ljudi za vratima gostionice (1938), Skalpel kaosa (1938) i Žedan kamen na studencu (1954).

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 6 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice brskutske, na zapad, u dužini od 250 m, odredi naziv Ulica Tešana Podrugovića.

Tešan Podrugović (1783-1815), narodni pjevač i pripovjedač.

Rođen je 1783. godine u selu Kazanci, Opština Gacko. Nadimak Podrug ili Podrugović dobio je zato "što je bio vrlo veliki, tj. po drugoga čovjeka". U početku se bavio trgovinom. Kao hajduk, pobjegao je, 1807. godine, u Srbiju. Nakon sloma ustanka živio je u Sremskim Karlovcima. Vuk Stefanović Karadžić je od njega zapisao veliki broj narodnih pjesama i to: "Ženidba Dušanova", "Marko Kraljević i Ljutica Bogdan", "Marko Kraljević i Vuča dženeral", "Ženidba Marka Kraljevića", "Marko Kraljević poznaje očinu sablju", "Marko Kraljević i Arapin", "Marko Kraljević i Musa Kesedžija", "Marko Kraljević i Đemo Brđanin", "Car Lazar i carica Milica", "Novak i Radivoje prodaju Grujicu", "Ženidba Stojana Jankovića", "Pop Crnogorac i Vuk Koprivica", "Senjanin Tadija" i druge. Osim pjesama, Vuk je od Tešana, koji je bio i izvrstan pripovjedač, zapisao i dvije pripovijetke: šaljivu priču "Međed, svinja i lisica" i narodnu bajku "Međedović". Najčešće je pjevao o Marku Kraljeviću. Glavne odlike Tešanovog pjevačkog stila su jasnost i preglednost izlaganja i humor. Vuk je kao njegovu glavnu vrlinu istakao da je "pjesme razumijevao i osjećao" i da ih je znao lijepo "po redu" kazivati. Tešan je za Vuka bio ideal narodnog pjevača. Njegovi junaci su se odlikovali ne samo hrabrošću, nego i ljepotom stasa i sjajem izgleda i odijela. Tešan je najizrazitiji humorista među Vukovim narodnim pjevačima i pripovjedačima. Umro je 1815. godine.

13

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 7 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Ulice brskutske, na sjever, u dužini od 220 m i slijepo završava u sredini naselja, kod kuće Vujoševića, odredi naziv Ulica Ivana Antuna Nenadića.

Ivan Antun Nenadić (1723-1784), književnik, teolog i prosvjetitelj.

Rođen je 1723. godine u Perastu. Teologiju je studirao na univerzitetu u Padovi, gdje je doktorirao iz oblasti - crkveno pravo. Nakon završetka studija, postavljen je za paroha Crkve Sv. Eustahija u Dobroti, što je bio sve do svoje smrti. Jedno vrijeme je bio generalni vikar Kotorske biskupije. Rano se zainteresovao za književnost. Svoja djela je štampao u Veneciji. Književni opus Nenadića obuhvata nekoliko epskih spjevova, poezije, dramskih djela, teoloških rasprava i prevoda pjesama. Pisao je na latinskom i narodnom (slovinskom) jeziku. Najznačajnija njegova djela su: Šambek satarisan, epski spjev; Nauk Kristjanski, tumačenje hrišćanske nauke sa predgovorom o pravopisu i jeziku; Put križa, prerada istoimenog djela Sv. Leonarda; Pjesma o oslobođenju udovice Kirila Jovovića Peraštanina iz dvora paše Skadarskog; Bogoljudno prikazanje muke Jezusove, drama u pet činova; Izak prilika našeg odkupitelja, drama u dva dijela. Pored poezije i drama, pisao je i djela teološkog karaktera. Zastupljen je u antologiji crnogorske književnosti Luča (1975) i ediciji Književnost Crne Gore od XII do XIX vijeka, knj. 13 (1996). Umro je 1784. godine u Dobroti.

Odredbom člana 1 tačka 2 alineja 8 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zagorič", ulici koja se prostire od Primorske ulice, na sjeverozapad do obale Morače u dužini od 330 m, odredi naziv Ulica Stefana Zanovića.

Stefan Zanović (1751-1786), pjesnik, dramski pisac, filozof.

Rođen je 1751. godine u Budvi. Osnovnu i srednju školu završio je u Veneciji. Studirao je na univerzitetu u Padovi. Njegovo književno djelo čine pjesme, drame i istorijsko-politički spisi. Objavljivao je na francuskom, njemačkom, italijanskom, ruskom jeziku, širom Evrope: u Parizu, Berlinu, Torinu, Petrogradu, Bolonji, Hagu, Hamburgu itd. Napisao je djela istoriografskog karaktera Veliki Kastriot Albanije i Šćepan Mali (1784); drame: Dinona, Atrej, Turska svadba; knjigu epistolarne proze Tursko pisma; nekoliko knjiga pjesama i filozofskih fragmenata. Poznat je i kao avanturista. Zastupljen je u ediciji Književnost Crne Gore od XII do XIX vijeka, knj. 14 (1996). Najveći dio života proveo je u Zapadnoj Evropi. Umro je 1786. godine u Amsterdamu.

14

Odredbom člana 1 tačka 3 alineja 1 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zlatica", ulici koja se prostire kao Ulica Anastasa Bocarića, sjeverno od nje, planirane dužine 250 m, odredi naziv Ulica vojvode Peja Stanojeva.

Vojvoda Pejo Stanojev

Vojvodstvo Peja Stanojeva Balevića činilo je prostor od Skadarskog jezera do Čakora. U tom vremenu Pejo je svoje vojvodstvo držao preko 30 godina i to od 1658. do 1689. godine. Po istorijskim činjenicama, Pejo je održao mir u svom vojvodstvu, uveo red i manirom vještog političara i diplomate uspostavio dobre odnose sa Carigradom i Mlečićima, što je za ta vremena bila rijetkost živjeti bez stalnih ratova i sukoba na ovim prostorima. Vojvoda Pejo je stolovao na Pelevom brijegu i bio je sveštenik, vojvoda, diplomata i političar, državnik i hrabar ratnik. O djelovanju ovog bratonoškog vojvode postojali su mnogi podaci u istorijskim arhivima Dubrovnika, Zadra i Carigrada. Pejo je bio akter burnih istorijskih događaja u periodu druge polovine XVII vijeka i često uticao na pomirenje crnogorskih i brdskih plemena.

Odredbom člana 1 tačka 3 alineja 2 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zlatica", ulici koja se prostire isto kao Ulica vojvode Peja Stanojeva, sjeverno od nje, planirana dužina je 270 m, odredi naziv Ulica Aleksandra Leksa Saičića.

Aleksandar Lekso Saičić (1873-1911), ratnik, junak i kapetan crnogorske vojske. Rođen je 1873. godine u selu Vinicka, kod Berana. Nakon osnovne škole, upisao je gimnaziju na Cetinju, kao pitomac knjaza Nikole, ali je završio u Dubrovniku. Kasnije odlazi za Beograd, gdje završava Pješadijsku podoficirsku školu. Vraća se u Crnu Goru i provodi tri godine kao ađutant vasojevićke brigade. Mjesto ga nije držalo, pa odlazi u Istanbul i tri godine službuje u turskoj vojsci kao poručnik carske garde, a proslaviće se kao vojnik ruske carske armije kojoj se priključio u Mandžuriji kao pripadnik crnogorskog odreda. U borbama je tri puta ranjavan, ali ga nijedna od tih rana nije odvojila od bojnog polja. Za junaštvo u Mandžuriji unaprijeđen je u čin kapetana i odlikovan najvećim odličjima ruske carevine, a određena mu je i doživotna apanaža od 40 napoleona u zlatu godišnje. Nosilac je i Ordena italijanske krune IV reda, kao i crnogorskog odlikovanja: Oreden Danila Prvog IV stepena, Srebrne medalje za hrabrost i Spomenice povodom 50 godina vladavine kralja Nikole. Poslije završetka rusko-japanskog rata, Lekso se, ovjenčan slavom, vratio u Crnu Goru na Cetinje, gdje je bio cijenjen i poštovan. Neviđenu hrabrost je pokazao 1910. godine kada je izbio požar u Kraljevom dvoru, a Lekso se kroz vatru i dim uputio na gornji sprat u namjeri da spašava dragocjenosti. Kad je shvatio da se zbog plamena više ne može vratiti niz stepenice, skočio je kroz prozor na beton i teško se povrijedio. Od posljedica tog pada će bolovati i umrijeti u cetinjskoj bolnici, 1911. godine.

15

Odredbom člana 1 tačka 3 alineja 3 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zlatica", ulici koja se prostire isto kao Ulica Vuka Bezarevića, sjeverno od nje, u dužini od 220 m, odredi naziv Ulica dr Jovana Kujačića.

Dr Jovan Kujačić (1869-1958), ljekar i prevodilac.

Rođen je 1869. godine u Nudolu. Nakon završetka grahovske osnovne škole odlazi u Sremske Karlovce, gdje završava gimnaziju. Medicinski fakultet završava u Moskvi, 1899. godine, a specijalizaciju u Parizu i Ženevi, u sanatorijumu za liječenje tuberkoloze. Radnu karijeru je započeo 1900. godine u bolnici "Danilo I" na Cetinju. Ediciju "Biblioteka za čuvanje narodnog zdravlja", u kojoj je objavljeno više njegovih naučnih radova, pokrenuo je 1904. godine, kada je objavio i prvu monografiju "Jektika i savremeni način borbe s njom". Radio je u Kolašinu, Nikšiću, Baru i Danilovgradu. Službovanje nastavlja 1912. godine u Beogradu. Rat je proveo na Cetinju, gdje su ga italijanske vlasti više puta hapsile i zatvarale. Po oslobođenju je bio upravnik cetinjske bolnice, a od 1948. godine je radio kao profesor anatomije u Umjetničkoj školi u Herceg Novom. Doktor Kujačić je bio izuzetno obrazovana ličnost. Bio je aktivan i u kulturnom životu. Bavio se prevođenjem medicinske literature i književnih djela. Prevodio je sa ruskog jezika: "Društveni položaj u Rusiji", "Šta je umjetnost", "U čemu je moja vjera" Lava Tolstoja, sa latinskog je preveo Aristotelovu Politiku i starogrčkog Homerovu Ilijadu. Ostavio je i bogatu građu o svom zavičaju od etnografske studije "Nudo" do istoriografskih zapisa. Umro je 1958. godine.

Odredbom člana 1 tačka 3 alineja 4 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zlatica", ulici koja se prostire isto kao Ulica dr Jovana Kujačića, sjeverno od nje, u dužini od 180 m i slijepo završava, odredi naziv Ulica Ilije Zlatičanina.

Ilija Zlatičanin (1860-1941), hroničar i književnik.

Rođen je 1860. godine u Podgorici. Jedan je od najboljih hroničara Podgorice. Živio je i radio u periodu najznačajnijih istorijskih zbivanja, društveno-ekonomskih i kulturno-prosvjetnih promjena u Crnoj Gori i o tome ostavio veliki broj autentičnih zapisa. U svojih 13 drama i u velikom broju anegdota i putopisa, čiča Ilija, kako su ga iz poštovanja i poodmaklih godina zvali njegovi sugrađani, uspio je da od zaborava sačuva prohujalo vrijeme i da tako zaduži Podgoricu. O tome najbolje svjedoče njegove knjige: "Šareni svijet", "Živko Jabraš", "Omerpašina godina", "Pod Skadrom", "Biseri crnogorskih anegdota", "Za Badnje veče" i mnoge druge. Čiča Ilija je, iako samouk, bio istinski umjetnik. Ljetopisi iz tog vremena bilježe da je ostao zapažen kao novinar i saradnik mnogih listova i časopisa kakvi su tada bili:

16

"Zeta", "Prosvjeta", "Luča", "Onogošt", "Cetinjski list" i drugi. Rano je naučio da pjeva i svira. Njegovo ime je neraskidivo vezano za pjevačko društvo "Branko", a zatim i za nikšićko "Zahumlje", čiji je bio i osnivač i utemeljivač. Bio je uspješan dirigent i horovođa. Bio je prvi dirigent muškog hora u Prvom podgoričkom muzičkom društvu "Branko", a potom u Kulturnom društvu "Čitaonica" u Podgorici. Umro je 1941. godine.

Odredbom člana 1 tačka 3 alineja 5 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zlatica", ulici koja se prostire isto kao Ulica Ilije Zlatičanina, sjeverno od nje, u dužini od 180 m, odredi naziv Ulica Dobrile Ojdanić.

Dobrila Ojdanić (1920-1995), narodni heroj, učesnica NOB-a, društveno-politički radnik.

Rođena je 1920. godine u Lubnicama, opština Berane, gdje je završila osnovnu školu. Vrlo rano je pristupila naprednom revolucionarnom pokretu. Član KPJ od 1939. godine. Od 1940. godine, bila je sekretar partijske ćelije u Lubnicama. U Trinaestojulskom ustanku 1941. godine, učestvovala je u borbama za oslobođenje Berana i odbrani slobodne teritorije Gornjeg Polimlja. U jesen 1941. godine, kada je formiran Beranski partizanski bataljon postala je njegov borac i učestvovala je u borbama u Sandžaku i Potarju, u bici za oslobođenje Pljevalja, u kojoj je i ranjena. Kada je formirana Četvrta proleterska crnogorska brigada, postala je borac Petog bataljona. Poslije bitke na Sutjesci, postavljena je za političkog komesara čete. Na toj dužnosti ostala je do jeseni 1943. godine, kada dolazi u Berane na političko-partijski rad. Isticala se u borbama za oslobođenje Bugojna, Kupresa, Imotskog i drugih mjesta u Bosni. Istakla se hrabrošću i u bitkama na Neretvi i Sutjesci. Prilikom borbi za oslobođenje Kolašina 1943. godine, dva puta je ranjena. Iz NOR- a je izašla s činom kapetana I klase. Poslije oslobođenja, zauzimala je istaknute funkcije kao politički radnik. Bila je vijećnik Prvog zasijedanja ZAVNO-a Crne Gore i Boke, član Glavnog odbora Narodnog fronta, Glavnog odbora AFŽ i Glavnog odbora Saveza boraca. Na izborima za Ustavotvornu Skupštinu, 3. novembra 1946. godine, izabrana je za narodnog poslanika. Kao profesionalni politički radnik obavljala je dužnost sekretara Glavnog odbora AFŽ Crne Gore do 1948. godine, kada je postavljena za pomoćnika ministra za zdravlje i socijalnu politiku, a od 1953. godine, bila je predsjednik Komisije za brigu o borcima i djeci palih boraca Glavnog odbora Saveza boraca. Nastavila je političku aktivnost u SUBNOR-u Crne Gore, kao član Komisije za organizaciona i politička pitanja. Nosilac je partizanske spomenice 1941. godine i više odlikovanja. Za narodnog heroja proglašena je jula 1953. godine. Umrla je 1995. godine u Podgorici.

17

Odredbom člana 1 tačka 3 alineja 6 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Zlatica", ulici koja se prostire od Ulice mosorske na sjever i sjeverozapad do rodne kuće Stefana Nešova Belojevića, u dužini od cca 400 m, odredi naziv Ulica Stefana Nešova Belojevića.

Stefan Nešov Belojević (1894-1941), revolucionar.

Rođen je 1894. godine u Doljanima. Potiče iz seljačke porodice. Po zanimanju zemljoradnik. Završio je osnovnu školu. Aktivni je učesnik predratnog revolucionarnog pokreta. Član KPJ od osnivanja organizacije u Kučima 1920. godine. Jedan od najaktivnijih komunista u Kučima. Bio je sekretar partijske ćelije. Učestvovao je u svim demonstracijama i akcijama vođenim pod rukovodstvom KPJ. Zbog revolucionarnog rada stalno je motren, a više puta hapšen, maltretiran i progonjen od policijskih vlasti. Aktivno je radio na izgradnji partijske organizacije i partijskih kadrova. Uživao je veliki ugled i autoritet. Njegova kuća je bila stjecište komunista i ilegalaca. Bio je dobrovoljac za Španski građanski rat 1937. godine, ali je uhapšen u Čanju i proveo je četiri mjeseca zatvora i mučenja u Dubrovniku, Sarajevu i Beogradu. Godine 1940. interniran je u koncentracioni logor u Smederevsku Palanku. I tamo se potvrdio kao revolucionar i borac za socijalizam. Jedan je od organizatora i rukovodilaca ustanka u Kučima. U Doljanskoj četi bio je komesar. U bataljonu "Marko Miljanov" bio je zamjenik komesara bataljona. Bio je primjer komuniste, uvijek u prvoj borbenoj liniji, tamo gdje je najteže i najodgovornije. Poginuo je 20. oktobra 1941. godine u borbama protiv kaznene italijanske ekspedicije u Kučima na Zagredi, s Raškom Pavićevićem i Milom Prelevićem. Porodica mu je aktivno i organizovano učestvovala u NOB-u.

Odredbom člana 1 tačka 4 alineja 1 Predloga odluke, predlaže se da se na području Mjesne zajednice "Masline", ulici koja se prostire od Ulice ratnih veterana na istok brdom Kakaricka gora i pored Javne ustanove za smještaj, rehabilitaciju i resocijalizaciju korisnika psihoaktivnih supstanci - Podgorica, izlazi na regionalni put Podgorica - Kuči, dužina u zahvatu DUP-a "Kakaricka gora" iznosi cca 500 m, odredi naziv Ulica vojvode Drekala.

Vojvoda Drekale

O porijeklu i životu Vojvode Drekala postoje mnoga predanja, mišljenja i stavovi istoričara, ali ne postoji dovoljno pisane dokumentacije. Pretpostavlja se da je živio sredinom i u drugoj polovini XVI vijeka. O njegovom porijeklu postoje različite pretpostavke, da porijeklo vodi od Kastriota, odnosno da je potomak vojvode Đerđa Kastriota, dok drugi istoričari smatraju da vodi porijeklo od Mrnjavčevića. Predanja se podudaraju da je njegova majka arbanaškog porijekla. Izabran je za vojvodu na prijedlog tadašnjih vojvoda kučkih Dreca Dedina i Žija Peralova, na opštem zboru

18

održanom na mjestu Gorica, u selu Ubli. Svojim radom i djelima je bio posebno zaslužan za tu titulu. Jedan od posebnih događaja je njegov odlazak u Skadar kod ondašnjega vezira, koji je planirao krvavi pohod na Kuče, zbog njihove neposlušnosti i plaćanja harača. Drekale je uspio odvratiti vezira i on je odustao od planiranog pohoda na Kuče. Drekale je poginuo na katunu Rikavac, gdje su ga napali Klimenti (ljudi iz tog plemena) i tom prilikom poginuo je i njegov sin Nikola i prijatelj Lisičić iz Podgorice. Tamo su i sahranjeni, a kasnije je Drekalu podignut spomenik. Nakon njegove smrti za vojvodu je izabran njegov sin Lale. Preko trista godina kučke vojvode bili su potomci vojvode Drekala.

* * *

Odredbama člana 2 je propisano da će se o realizaciji ove odluke starati organ lokalne uprave nadležan za komunalne poslove i saobraćaj, a članom 3 da će se obilježavanje i postavljanje tabli sa nazivima trga i ulica i tablica sa brojevima izvršiti u roku od 90 dana od dana stupanja na snagu ove odluke.

* * *

Prilog Predlogu odluke čini i grafički prikaz trga i ulica, kojima se određuju nazivi.

Shodno izloženom, Savjet predlaže Skupštini Glavnog grada da navedenom trgu i ulicama odredi predložene nazive.

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30