LITERATURA HISZPAŃSKA

w bardzo dużym skrócie…

JAK BYŁO NA POCZĄTKU?

Hiszpańskim zabytkiem literatury średniowiecznej jest

Poemat o Cydzie (Poema del mio Cid, ok. 1140) nazywany

także Pieśnią o Cydzie (Cantar del mio Cid) to hiszpański epos

rycerski napisany przez anonimowego autora w kastylijskim

dialekcie, opisujący dzieje rzeczywistej postaci historycznej -

Cyda. Jest to literackie opracowanie tradycyjnego wątku

obecnego również w kronikach i balladach.

A TAK WYGLĄDA RĘKOPIS

CO WIEMY O POEMACIE?

Autor poematu jest nieznany, przypuszcza się, że mógł nim być Per Abbad (opat

Piotr), który podpisał jedyną istniejąca kopię manuskryptu znajdującą się w

Hiszpańskim Muzeum Narodowym w Madrycie.

Utwór przedstawia wiele szczegółów z życia średniowiecznej Kastylii. Opisuje nie

tylko walki i dokonania rycerskie, ale także uroczystości rodzinne, życie na

królewskim dworze, sposoby rozstrzygania sporów i karania winnych. Tytułowy

bohater jest przedstawiony w sposób realistyczny z zachowaniem ludzkich przywar

takich jak podstępność, zabobonność czy uleganie nastrojom. Jednak zgodnie z

duchem epoki jest także idealizowany jako wierny obrońca króla i chrześcijaństwa.

KO L E J N E WA Ż N E U T W O RY I P I S A R Z E W H I S T O R I I H I S Z PA Ń S K I E J L I T E RAT U RY

P O J AW I A J Ą S I Ę N A P R Z E Ł O M I E X V I I X V I I W.

Miguel de Cervantes y Saavedra (ur. 29 września 1547 w

Alcalá de Henares, zm. 22 kwietnia 1616 w Madrycie) –

barokowy pisarz hiszpański, najlepiej znany jako autor

powieści El ingenioso hidalgo Don Quijote de la Mancha

(Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manczy).

MIGUEL DE CERVANTES

K I L K A S Ł Ó W O Ż Y C I U T E G O N A J B A R D Z I E J Z N A N E G O H I S Z P A Ń S K I E G O T W Ó R C Y L I T E R AT U R Y

Cervantes ma niezwykle urozmaiconą i pełną białych plam biografię. Dzieciństwo

spędził głównie w Madrycie. W młodości za udział w pojedynku skazany został na

banicję i…obcięcie prawej dłoni. Do wykonania wyroku na szczęście nie doszło.

Jako żołnierz floty hiszpańskiej brał udział w bitwie morskiej – został ranny i

stracił władzę w lewej ręce. Służył we Włoszech, był jeńcem korsarzy w Algierze.

Po powrocie pracował jako urzędnik podatkowy.

Kilkakrotnie siedział w więzieniu – podczas jednego z pobytów zaczął pisać Don

Kichota. Powodzenie powieści nie przyniosło pisarzowi fortuny – umarł sławny, ale

bardzo biedny i nękany kłopotami rodzinnymi.

O C Z Y M O P O W I A D A D Z I E Ł O C E R V A N T E S A ?

Wszyscy wiedzą, bo…

Don Kichote należy do najwspanialszych i najbardziej

kontrowersyjnych postaci literackich, o którego kłócą się

literaturoznawcy, filozofowie i pisarze już od 4 stuleci. Ich

zdaniem bohater powieści Cervantesa to:

Marzyciel – człowiek, który nie potrafi pogodzić się z

rzeczywistością, w jakiej przyszło mu żyć.

Nierozumny fantasta – pozbawiony zdrowego rozsądku – tak

widzieli go ludzie Oświecenia i polscy pozytywiści.

Bohater heroiczny – indywidualista i buntownik, podejmujący

nierówną walkę – to spojrzenie romantyków.

Wzór chrześcijańskiego rycerza

Symbol „ hiszpańskiego ducha”

a także…

Bohater anachroniczny

D O N K I C H O T N A O B R A Z I E H O N O R É D A U M I E R A

P O M N I K D O N K I C H O TA I S A N C H O PA N S Y W B R U K S E L I

W TYM SAMYM CZAS IE CO CERVANTES TWORZYŁ TAKŻE

FÉL IX LOPE DE VEGA Y CARP IO

CO O NIM WIEMY?

Lope de Vega; właściwie Félix Lope de Vega y Carpio (ur. 25 listopada 1562 w Madrycie, zm. 27 sierpnia 1635 tamże) – dramatopisarz hiszpańskiego baroku, twórca lirycznego dramatu hiszpańskiego, w którym tragizm splatał się z komizmem, a realizm z fantastyką. W sposób mistrzowski budował intrygę swoich utworów i portrety bohaterów. Napisał około 2200 sztuk, z których zachowało się 500, w większości opartych na historii i legendach ludowych.

C O O N I M W I E M Y ?

Nazywany „feniksem geniuszów” i „wybrykiem natury” (przez Miguela

de Cervantesa) odnowił zasady teatru hiszpańskiego w momencie,

kiedy teatr stawał się powszechnym zjawiskiem kulturowym. Jeden z

najważniejszych przedstawicieli barokowego teatru hiszpańskiego,

obok takich autorów jak Tirso de Molina i Calderón de la Barca. Jego

dzieła są wystawiane do dziś i znajdują się na szczycie osiągnięć

hiszpańskiej literatury i sztuki. Lope de Vega był także jednym z

wielkich liryków języka kastylijskiego i autorem kilku powieści.

A O T O J E G O D Z I E Ł A :

Młyn: Komedia w trzech aktach (El molino; 1645, wyd. pol. 1954),

Nowa sztuka pisania komedii (Arte nuevo de hacer comedias en este tiempo;

1609, wyd. pol. 2008),

Nowele dla Marcii Leonardy (Novelas a Marcia Leonarda; wyd. pol. 1981),

Dziewczyna z dzbankiem: Dramat w trzech aktach (Moza de cántaro; 1627,

wyd. pol. 1954),

Komedye wybrane: Kara - nie zemsta; Najlepszym sędzią król; Gwiazda

Sewilska (Castigo sin venganza; El mejor alcade, el rey; La estrella de Sevilla;

kolejno:1631, 1620, 1623, wyd. pol. 1881),

D Z I E Ł C I Ą G D A L S Z Y:

Owcze źródło (Fuente Ovejuna; 1611),

Peribáñez i Komandor (Peribáñez y el Comendador de Ocaña; 1610,

wyd. pol. 1976 ),

Pies ogrodnika (El perro del hortelano; 1613),

Rycerz z Olmedo. Na niby - naprawdę (El caballero de Olmedo;

1620, wyd. pol. 2007),

Wędka Feniksany: Komedia w trzech aktach (El anzuelo de Fenisa;

1619, wyd. pol. 1955).

N A J W Y B I T N I E J S Z Y P I S A R Z H I S Z PA Ń S K I E G O B A R O K U

Pedro Calderón de la Barca (ur. 17 stycznia 1600 w Madrycie, zm. 25 maja 1681

tamże) – barokowy poeta i dramaturg hiszpański działający w hiszpańskim Złotym

Wieku, uważany za następcę Lope de Vegi.

Autor licznych sztuk dramatycznych, z których najsłynniejsze to – La vida es sueño

(Życie jest snem) oraz El gran teatro del mundo (Wielki teatr świata); z nich obu

pochodzą dwa porównania, istniejące w kanonie sztuki dramatycznej (toposy): życie

jako sen oraz świat jako wielki teatr. Tworzył również liczne dzieła poruszające

tematykę miłości, namiętności i zazdrości – należą do nich np. "Lekarz swojego

honoru" (el medico de su honra) czy "Malarz swojego dyshonoru" (el pintador de su

dishonra).

A T O

Portret Calderona

NAJWAŻNIEJSZE DZIEŁA

dramaty (zwane comedias): La vida es sueňo (Życie snem lub Życie jest snem; 1635), którego akcja

dzieje się w Polsce, a jedną z postaci jest królewicz Zygmunt i z którego pochodzi też znany cytat:

Czym jest życie? Szaleństwem?

Czym życie? Iluzji tłem,

Snem cieniów, nicości dnem.

Cóż szczęście dać może nietrwałe,

Skoro snem życie jest całe

I nawet sny tylko snem!

El Alcalde de Zalamea (Alcad z Zalamei)

El Príncipe constante (1629) – Książę niezłomny, tłum. Juliusz Słowacki, a także Leszek Biały (1994);

liczne autos sacramentales, z najsłynniejszym El gran teatro del mundo

KO L E J N Y WA Ż N Y O K R E S W L I T E RAT U R Z E H I S Z PA Ń S K I E J T O D O P I E R O W I E K X X

Federico García Lorca (ur. 5 czerwca 1898, zm. 19 sierpnia 1936) – hiszpański poeta i dramaturg; był także malarzem, pianistą i kompozytorem. Sztandarowy przedstawiciel Pokolenia 27.

Federico García Lorca w 1914.

Urodził się w Fuente Vaqueros w prowincji Grenada. W roku 1909 jego rodzina przeprowadziła się do Grenady, a on sam w roku 1919 wyjechał do Madrytu, gdzie studiował literaturę i filozofię, i gdzie zaprzyjaźnił się m.in. z Salvadorem Dalí i Luisem Buñuelem.

Swój pierwszy tom opowiadań, Impresiones y paisajes, opublikował jeszcze w Grenadzie, w roku 1918. Swoją pierwszą sztukę, El maleficio de la mariposa, wystawił już w Madrycie, w roku 1920. Nie spotkała się ona z życzliwym przyjęciem (odbyły się tylko cztery przedstawienia), co sprawiło, że Lorca twierdził później, iż wystawiona w roku 1927 Mariana Pineda była jego pierwszym utworem dramatycznym.

W latach 1929-1930 przebywał w USA, przede wszystkim w Nowym Jorku. Z tego czasu pochodzi tomik wierszy Poeta en Nueva York oraz sztuki Así que pasen cinco años i El público.

Jego powrót do Hiszpanii zbiegł się z proklamowaniem drugiej republiki hiszpańskiej. W latach 1931-1936, do wybuchu wojny domowej, zajmował się reżyserią teatralną, aktorstwem i napisał swoje najgłośniejsze sztuki.

Został zamordowany przez skrajnie prawicową bojówkę na początku hiszpańskiej wojny domowej. Okoliczności zabójstwa nie zostały do końca wyjaśnione. Lorca ukrywał się w domu znajomego nacjonalisty. Został on wywleczony z miejsca gdzie się ukrywał, a następnie zamordowany. Zwykle zabójcom przypisuje się motyw polityczny, równie prawdopodobny jest jednak motyw obyczajowy. Poeta nie tylko miał lewicowe poglądy, ale był zdeklarowanym homoseksualistą i utrzymywał kontakty z bratem przywódcy tej bojówki. Pochowany został w nieoznakowanym grobie w pobliżu Grenady.

TWÓRCZOŚĆ :

Zbiory liryki:

• Zbiór wierszy (Libro de poemas, 1921)

• Liryka pieśni głębokiej (Poema del cante jondo, 1921-1922, wyd. 1931)

• Oda do Salvadora Dalí (Oda a Salvador Dalí, wyd. 1926)

• Romancero cygańskie (Romancero gitano, wyd. 1928)

• Poeta w Nowym Jorku (Poeta en Nueva York, 1930, wyd. pośm. 1940)

• Żale nad Ignaciem Sánchezem Mejías (Llanto por Ignacio Sánchez Mejías)

• Sześć poematów galicyjskich (Seis poemas gallegos, 1935)

• Dywan z Tamarit (Diván del Tamarit, 1936, wyd. pośm. 1941)

TWÓRCZOŚĆ :

• Sonety ciemnej miłości (Sonetos del amor oscuro, wyd. 1936)

• Pierwsze pieśni (Primeras canciones, wyd. 1936)

• Stare pieśni hiszpańskie (Canciones españolas antiguas; zbiór pieśni na głos i gitarę)

Proza:

• Impresje i pejzaże (Impresiones y paisajes, wyd. 1918)

Utwory dramatyczne (sztuki teatralne):

• Mariana Pineda (Mariana Pineda, 1927)

• Krwawe gody (Bodas de sangre, prem. teatr. 1933, wyd. 1936)

• Yerma (Yerma, 1934)

• Dom Bernardy Alba (La casa de Bernarda Alba, 1936)

TWÓRCZOŚĆ :

• Czarująca szewcowa (La zapatera prodigiosa, 1930)

• Panna Rosita, czyli Język kwiatów (Doña Rosita la soltera o el lenguaje de las flores, 1935)

Polskie wydania:

• Czeka cię serce moje (antologia; wyd. pol. 1994)

• Dywan Tamarit wyd. pol. 1982

• Dramaty wyd. pol. 1968

• Mariana Pineda wyd. pol. 1950

• Mowa wiązana (antologia) wyd. pol. 1986

• Nastolatki nie lubią wierszy (antologia) wyd. pol. 1967

TWÓRCZOŚĆ :

• Od pierwszych pieśni do słów ostatnich (Wiersze, proza, listy, wypowiedzi)

• Poezje wyd. pol. 2003

• Publiczność: Sztuka bez tytułu wyd. pol. 1982

• Romancero cygańskie wyd. pol. 1992

• Sonety ciemnej miłości wyd. pol. 1994

• Suity i sonety wyd. pol. 1989

• Teatro breve: Groteski teatralne wyd. pol. 1966

• Wiersze i dramaty wyd. pol. 1951

• Wybór wierszy wyd. pol. 1950

Lamentacja śmierci (tytuł oryginału - hiszp. "Lamentación de la muerte") Żółte żmije. Nad nimi czarne niebo. Mając oczy na ten świat przyszedłem, ale odchodzę bez nich. O, Panie, boleści największej! A potem, tylko całun i kaganek na ziemi. Dojść chciałem w miejsce, gdzie dobrzy ludzie dotarli niegdyś.I doszedłem, mój Boże! Lecz potem, tylko całun i kaganek na ziemi.Żółte cytrynki. Lecz drzewko na wiatr rzuci swe owoce. Już wszystko wiecie! Że potem, potem, tylko całun i kaganek na ziemi.Żółte żmije. Nad nimi czarne niebo.

XX W I E K P R Z Y N O S I H I S Z PA N O M 5 N A G R Ó D N O B L A W D Z I E D Z I N I E L I T E R AT U RY

1.

José Echegaray y Eizaguirre

José Echegaray y Eizaguirre (ur. 19 kwietnia 1832 w Madrycie, zm. 4 września 1916 tamże) – hiszpański matematyk, inżynier, dramatopisarz i polityk. Syn profesora filologii klasycznej, pochodził z rodziny o korzeniach baskijskich. W wieku lat 14 uzyskał tytuł bakałarza nauk filozoficznych i podjął studia matematyczne na uniwersytecie w Madrycie. Po ich ukończeniu pracował jako wykładowca matematyki na tamtejszej politechnice, jednocześnie studiując ekonomię, filozofię i geologię, by w końcu zająć się polityką. Był posłem, prezesem Banku Hiszpanii oraz szefem resortu pracy, a później ministrem finansów.

 

Twórczość literacka

Debiutował późno, w wieku lat 42, sztuką Książeczka czekowa, mimo to okazał się bardzo płodnym autorem, pozostawiając po sobie dorobek ponad 60 komedii i dramatów. Jego twórczość cechuje wierność tradycji klasycznego teatru hiszpańskiego - pojawiają się w niej liczne nawiązania do dzieł Calderona de la Barca, wątki religijne i moralistyczne, widać także skłonność do sentymentalizmu, tematyka oscyluje wokół konfliktów moralnych związanych z wiernością małżeńską, honorem i rycerskością. W późniejszych utworach zauważalne są wpływy twórczości Henryka Ibsena, a do głosu dochodzi poetyka naturalistyczna. W 1894 roku został członkiem Hiszpańskiej Akademii Królewskiej, dziesięć lat później, w 1904 roku, wspólnie z Frederikiem Mistralem, otrzymał literacką Nagrodę Nobla - w uznaniu zasług "dla odrodzenia tradycji hiszpańskiego dramatu".

Najważniejsze dzieła

En el puno de la espada [W rękojeści szpady], 1875O locura o santidad [Głupota czy świętość], 1877Galeoto, 1881, wyd. pol.1894.

2. JACINTO BENAVENTE

Jacinto Benavente y Martínez (ur. 12 sierpnia 1866 w Madrycie, zm. 14 lipca 1954 ) – hiszpański dramaturg, poeta, eseista, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1922.

Był autorem ponad 150 dramatów. M.in. Uczta drapieżników (La comida de las fieras, 1898), Snobizm (Lo cursi, 1901), Pani dziedziczka (Señora Ama, 1908), Krąg interesów (Los intereses creados, 1909), Źle kochana (La malquerida, 1913), Miasto niefrasobliwe (La ciudad alegre y confiada, 1916). Jego twórczość dramatyczna zawierała pierwiastki satyryczne, krytykę burżuazji i arystokracji, pojawiały się w niej też aluzje polityczne oraz elementy fantastyczne. Zajmował się także twórczością dla dzieci (m.in. widowiska Zdarzyło się pewnego razu z 1919 i Kopciuszek). Tworzył też eseistykę, poezję oraz zajmował się twórczością translatorską.

3.JUAN RAMÓN J IMÉNEZ

Juan Ramón Jiménez (ur. 23 grudnia 1881 w Moguer, zm. 29 maja 1958 w San Juan na Portoryko) – poeta hiszpański, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1956. W czasie wojny domowej w Hiszpanii wyemigrował do Portoryko, gdzie mieszkał, tworzył i gdzie zmarł. Był poszukującym, awangardowym twórcą, który wywierał znaczny wpływ na młodsze pokolenia poetów. W domu rodzinnym poety znajduje się obecnie muzeum.

Dzieła

1900 Nenufary 1902 Rytmy 1903 Smutne śpiewy 1904 Dalekie sady (Jardines lejanos) 1905 Pastorały 1910 Ballady wiosenne 1911 Głośna samotność (Soledad sonora) 1913 Labirynt 1914-17 Srebrzynek i ja (Platero y yo) 1915 Lato 1917 Dziennik świeżo ożenionego poety (Diario de un poeta recién casado) 1918 Wieczność (Eternidades) 1919 Kamień i niebo 1923 Piękność 1946 Okrągły rok pieśni nowego świata 1949 Zwierz z głębi duszy 1957 Trzecia antologia poetycka

4. VICENTE ALEIXANDRE

Vicente Pío Marcelino Cirilo Aleixandre y Merlo (ur. 26 kwietnia 1898 w Sewilli, zm. 14 grudnia 1984 w Madrycie) – poeta hiszpański, przedstawiciel Pokolenia 27. Vicente Aleixandre został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1977. Otrzymał ją za "wybijającą się twórczość poetycką, która odzwierciedla sytuację człowieka w kosmosie i we współczesnym społeczeństwie i stanowi świadectwo odrodzenia hiszpańskiej poezji w okresie międzywojennym". Skończył prawo i ekonomię na uniwersytecie w Maladze, oraz uczęszczał na seminarium literatury hiszpańskiej. Po ukończeniu studiów pracował dwa lata w szkole handlowej, a potem w dyrekcji Kolei Andaluzyjskiej - publikując w prasie artykuły na temat kolejnictwa. W 1922 r. zachorował na artretyzm, a trzy lata później z powodu choroby nerek zrezygnował z pracy zawodowej. W 1926 r. zadebiutował na łamach gazety "Revista de Occidente". Rok później wraz z, m.in Federico'iem Garcia Lorca, Rafaelem Alberti, Jorgem Guillen , Damaso'em Alonso założył grupę literacką zwaną "Pokoleniem 27". Pierwszy zbiór poezji Aleixandre'a pt. "Obszar" ukazał się w 1928 r.

Dzieła

Obszar (1928) Namiętności ziemskie (1935) Miecze jak wargi (1932) Zniszczenie albo śmierć Świat sam ze sobą (1950) Cień raju (1944) Historia serca (1954) W rozległej krainie (1962) Poematy spełnienia (1968) Dialogi o poznaniu (1974)

5. CAMILO JOSÉ CELA

Pomnik pisarza

Don Camilo José Cela, markiz Ira Flavia (es: Don Camilo José Cela Trulock, marqués de Iria Flavia, ur. 11 maja 1916 w Iria Flavia, zm. 17 stycznia 2002 w Madrycie) – prozaik i arystokrata hiszpański, członek tzw. Pokolenia 1950. Twórca kierunku literackiego zwanego tremendyzmem. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1989. Z uzasadnienia komisji noblowskiej, dostał ją za bogatą i mocną prozę, która z powściągliwym współczuciem ukazuje bezbronne istnienie człowieka.

Twórczość Celi w oryginalny sposób łączyła tendencje do eksperymentów stylistycznych typowych dla wielkich innowatorów prozy XX wieku z tradycją literatury przełomu XVI i XVII wieku oraz hiszpańską makabreską.

Dzieła

Rodzina Pascala Duarte (1946) Nowe przypadki Łazika z Tormesu Podróż po Alkarii (1948) Żydzi, muzułmanie i chrześcijanie (1956) Pierwsza podróż andaluzyjska (1959) Nowa podróż do " (1985) Ul (1951) Święty Kamil 1936 (1969) Mazurek dla dwóch nieboszczyków (1982)

N A Z A KO Ń C Z E N I E T W Ó RCY Z W I Ą Z A N I Z R E G I O N E M M U RC J I

José Selgas

Pomnik Selgasa w Murcji

José Selgas (ur. 27 listopada 1822 w Lorce, zm. 5 lutego 1882 w Madrycie) - hiszpański poeta, pisarz i dziennikarz.

Życie

Pochodził z niezamożnej rodziny i w dzieciństwie wychowywał się w biedzie. Musiał w związku z tym porzucić studia w seminarium San Fulgencio w Murcji. Udał się do Madrytu, gdzie zaciągnął się do armii. Był konserwatystą i dał się poznać jako obrońca tradycyjnych wartości rodzinnych oraz osoba wspierająca rolników. Jako pisarz reprezentował nurt eklektycznego romantyzmu. Wychwalał potęgę uczuć, piękno przyrody, głębię religijności i niewinność, jako podstawę szczęścia.

Jego tomy poetyckie: Wiosna (1850) i Latem (1853) składają się w całość, w której autor wywodzi nakazy moralne z prostych źródeł, takich jak uwielbienie przyrody i podziw dla piękna natury. W artykułach prasowych posługiwał się błyskotliwym humorem, paradoksami oraz kalamburami.

Wybrane dzieła

Liryczne

Wiosna - La primavera (1850) Latem - El estío (1853) Kwiaty i ciernie - Flores y espinas (1879) Wiersze pośmiertnie - Versos póstumos (1883)

Powieści

Dług serca - Deuda del corazón (1872) Złote jabłko - La manzana de oro (1873) Matka - Una madre (1883)

GABRIEL BERMÚDEZ

„Był najbardziej wpływowym głosem, gdy powstawała

hiszpańska SF. (...)

To prawdopodobnie pisarz,

który w tym kraju [= w Hiszpanii]

opublikował najwięcej fantastyki

naukowej serio i dobrej jakości.”

(Julián Díez)

Gabriel Bermúdez Castillo (ur. 1934 w Walencji) – hiszpański pisarz science fiction.

Urodził się w Walencji, ale w jego młodych latach rodzina przeniosła się do Saragossy, gdzie ukształtował się intelektualnie i artystycznie. Mieszkał w różnych miejscach w Hiszpanii, był np. notariuszem w Almerii. Obecnie mieszka w Kartagenie niedaleko Murcji.

Jest pisarzem o długiej historii, która rozpoczęła się w roku 1971. Opublikował 11 pozycji książkowych, wiele opowiadań, otrzymał liczne nagrody, a wśród nich Nagrodę Ignotus 2002 za powieść fantastycznonaukową. Obecnie Gabriel Bermudez jest jednym z niewielu autorów swojego pokolenia, którzy wciąż są aktywni i jednym z najbardziej znanych hiszpańskich pisarzy fantastyki naukowej, wywołującym zainteresowanie czasopism poświęconych temu gatunkowi, które jego twórczości poświęcały już numery monograficzne.

Niektóre z jego opowiadań są uważane za klasyki hiszpańskiej fantastyki naukowej. Na przykład La última lección sobre Cisneros (1978), przedstawiające Hiszpanię w epoce zmierzchu cywilizacji, która wyczerpała swoje zasoby naturalne, czy też Cuestión de oportunidades (1982) - krytyka naszych najniższych instynktów. Także klasykami są powieści Viaje a un planeta Wu-Wei (1976), mówiąca o zesłaniu głównego bohatera z "cywilizacji" na odległą planetę, do "dzikiego świata" oraz El señor de la rueda (1986), napisana z wielkim poczuciem humoru, a opowiadająca o dziwnym pseudośredniowiecznym społeczeństwie.

Autor praktycznie w całej swojej twórczości prowokuje czytelnika i nawet do najbardziej klasycznej space opera (powieści o przygodach międzyplanetarnych) włącza elementy refleksji sprawiające, że ten włącza się aktywnie do narracji. Ma swoje własne cele i dzieli się z czytelnikiem tym, co go niepokoi: brak wolności, brak porozumienia i otchłań niepohamowanego konsumizmu. W swych dziełach Bermudez nie dyskredytuje technologii, lecz piętnuje jej złe wykorzystanie.

A C O O B E C N I E WA RT O P O C Z Y TA Ć ?

Jaume Cabré – „ Wyznaję”Ildefonso Falcones – „Katedra w

Barcelonie”

Jaume Cabré urodził się w Barcelonie. Tak jak

jego bohater uczył się gry na skrzypcach i tak jak

on porzucił je dla bardziej wyrafinowanego

instrumentu – języka. Od lat uznany za

najwybitniejszego pisarza katalońskiego, po

wydaniu w 2011 roku powieści Wyznaję stał się

jednym z najważniejszych pisarzy europejskich.

Jego obsypane nagrodami książki zostały

przetłumaczone na kilkanaście języków i wydane

w setkach tysięcy egzemplarzy

Ildefonso Falcones (ur. w 1958 w Barcelonie) −

hiszpański pisarz.

Autor jednej z najgłośniejszych powieści

hiszpańskich ostatnich lat zatytułowanej Katedra w

Barcelonie, która jest jednocześnie debiutancką

książką tego autora. Jej napisanie zajęło autorowi 5

lat i wymagało obszernych studiów nad historią

średniowiecza w Katalonii. W ojczyźnie pisarza

książka znajdowała się na pierwszym miejscu

bestsellerów nieprzerwanie przez 13 miesięcy,

osiągając prawie 1,5 mln sprzedanych egzemplarzy.

Obecnie Falcones wraz z żoną i czwórką dzieci

mieszka i pracuje w Barcelonie. Z zawodu jest

adwokatem specjalizującym się w prawie cywilnym.

N A T Y M Z A K O Ń C Z Ę , G D Y Ż „ G A D U Ł A J E S T S A M O G R A J Ą C Y M D Ę T Y M

I N S T R U M E N T E M ” J A K N A P I S A Ł R A M Ó N G Ó M E Z D E L A S E R N A ( 1 8 8 8 –

1 9 6 3 ) – H I S Z PA Ń S K I P I S A R Z