La Solitude Barbara (Wende Snijders)

Ze was er zomaar toen ik thuis kwam, Op een avond, het was laatNu zal ze altijd naast me lopen ze woont voor altijd in mijn straatZe kent de geur van rotte liefdesZe ruikt verdriet, ze is een gierZe heeft me blijkbaar opgewachtZe kwam terug, nu is ze hier

Met haar uitgestreken trekkenEn haar ogen zwart omrandBrengt ze elk hart tot tranenMaakt ze elke pijn tot brandEn zo bleekt ze elke blijheidZo verweekt ze elke krachtEn ze mengt haar koude winterDoor mijn warme zomernacht

Die trieste zwarte mantelEn dat ongekamde haarOnaanzienlijk en wanhopigGa toch weg naar ergens andersGa toch weg naar weet ik waarMet die blikken van vervelingBrengt ze niets dan averijGa toch weg naar ergens andersEn zoek daar dan maar naar mij

Ik wil nog draaien in mijn heupenAls de lente me verwardIk wil mijn wakker hart nog voelenKloppend, op een kloppend hartIk wil nog nachten lang niet slapenEn ten slotte als het kanWil ik dood willen van liefdeMet een kop vol houden van

Maar ze zei: open je voordeurWant je raakt me nooit meer kwijtJe liefdes zijn allang vergaanIk ben terug, ik heb de tijd, jaZe schreven mooie verzenDie mooie mannen op een rijNieuwe lentes, nieuwe woordenDat is nu allemaal voorbij

En zo houdt ze me nu wakkerEn zo klimt ze op mijn rugEn zo kruipt ze op mijn schootWant ze is hier, ze is terugNu zal ze altijd naast me lopenZe heeft me blijkbaar opgewachtZe zal er zijn wanneer ik thuiskomZe is hier, en het is nachtLa solitude, la solitude