1

R O S S I N I L U I of O V E R S P A N N E N ?

Luk de Bruyker beheerste als Rossini de voorstelling ‚Rossini.nu‘ die Zangstudio Haarlem gaf op 23 november in Lijm&Cutuur Delft

Zangstudio Haarlem bestaat nog geen 10 jaar maar presenteerde nu al een

derde grote muziektheaterproductie. Dit keer werd in het kader van het

Rossinijaar (de componist stierf 150 jaargeleden) een heel bijzondere

voorstelling gemaakt rondom deze beroemde componist. Omdat Michel Poels

als voormalig zangdocent aan de VAK in Delft zijn sporen nagelaten heeft, kon

na Haarlem en Amsterdam ook Delft van deze voorstelling genieten.

Eigenzinnige blik op Rossini

Naast zijn roem als Italiaanse

belcantocomponist.was Rossini ook

berucht als zijnde de luiste componist

ooit. Vele anecdotes doen daar over

de ronde. Als kind werd mij verteld dat

hij in bed gecomponeerd zou hebben

en nog te lui zou zijn geweest om dan

door hem beschreven en op de grond

gevallen muziekpapier op te rapen. Hij

begon dan maar liever

opnieuw......Deze geruchten

2

intrigeerden Studio Haarlem en

vormden de aanleiding tot een heel

interessante voorstelling waaarbij men

tot een heel andere kijk kwam op die

vermeende luiheid, die misschien wel

ontzenuwde.

Burn-out?

Het was een originele gedachte van

Studio Haarlem’s Michel Poels zich te

focussen op Rossini’s zogenaamde

luiheid. Het moet hem geprikkeld

hebben wat de oorzaak daarvan

geweest zou kunnen zijn.

Luk de Bruyker en rechts de bariton Michel Poels, gangmaker van ‚Rossini.nu‘

Toneelschrijver Don Duyns hielp hem

daarbij door de tekst te schrijven. Na

onenigheid met de intendant van de

Parijse opera na tegenvallend succes

van zijn laatste opera ’Willem

Tell’(1829) stopte Rossini inderdaad

met het schrijven van opera’s. Dit

greep Duyns aan bij het schrijven van

zijn scenario. Rossini zou in zijn visie

niet meer tegen kritiek kunnen en

daarom niet meer gekomen zijn tot het

schrijven van nieuwe stukken. Hij laat

vier kwelgeesten Rossini uitdagen om,

voor hij heen gaa, toch nog één

muziekstuk te schrijven. Hij gaat tegen

hen in, het bezorgt hem een burn-out

en ondertussen hoort men als laatste

muziekstuk, ‘La petite Messe

solennelle’(1863). Een moderne visie

op Rossini’s vrijwillige pensioen, dat

zeker! De titel Rossin.nu is wat dat

betreft ook veelzeggend. Er werd zelfs

een debat over het omgaan met

tegenslagen en kritiek in dit kader

door Studio Haarlem georganiseerd.

Profs samen met amateurs

Om haar doelstelling –bevordering van

de zangkunst- te verwezenlijken in de

omgeving van Haarlem, brengt Studio

Haarlem amateurs in contact met

professionals. Aan Rossini.nu werkten

bijna 20 professionals mee. De 50

leden van het projectkoor waren

amateurs.

Hoe inspirerend moet voor hen die

samenwerking tijdens repetities en

voorstellingen geweest zijn. Intussen

lijkt men na voorgaande muziek-

theateroducties de smaak van

muziektheater te pakken te hebben.

Rossini.nu maakte een volwassen

indruk en was volwaardig en compleet

muziektheater. Verdienste van Michel

Poels is dus zeker amateurs en

professionals dichter bij elkaar te

brengen. Dat kan amateurs boven

zichzelf uit doen stijgen, wat vanavond

inderdaad het geval bleek.

Grootse titelrol

De componist stond centraal, zowel

zijn muziek als zijn persoon. De keuze

van beroepsacteur Luk de Bruyker

3

voor deze belangrijke rol was daarom

heel belangrijk, maar gelukkig een

schot in de roos.Sowieso qua casting,

de gelijkenis op de oudere Rossini was

best treffend, wat goed uitkwam op de

flyer. Maar ook was de man zo

geloofwaardig

in de manier

waarop hij

geagiteerd,

sarcastisch, maar ook verontwaardigd

op zijn plaaggeesten reageerde. Hier

stond een acteur die zich zo ingeleefd

had in Rossini, dat hij Rossini zelf wás.

Het publiek leefde daardoor met hem

mee, koos zijn kant en leed met hem

mee, terwijl het genoot van zijn

muziek. De Bruyker droeg daarmee

de voorstelling en speelde daarbij met

een allure die mij deed denken aan Ko

van Dijk.

Muzikaal

Toch zou het op de eerste plaats om

de muziek moeten gaan. Welnu, daar

viel gelukkig ook genoeg te beleven.

Rossini werd uitgedaagd, terwijl zijn

eigen muziek werd uitgevoerd. Het

projectkoor hiervoor werd het niet

gemakkelijk gemaakt. Het moest

zingen én acteren. En allemaal

natuurlijk uit het hoofd. En dat was niet

weinig. Knap hoe ze het daar van af

brachten. Vooral de a capella stukken

(Christe Eleison en Sanctus)

ontroerden.

Jos Vermunt had de muzikale leiding

De solisten van ‘Quatres Bouches’,

waaronder onze eigen FDZ-dirigent

Michel Poels, die we nu eens als

zanger hoorden (bariton), leverden

vakwerk, zowel in zang- als

acteerwerk. Dat gold ook voor de

piano- en harmoniumbegeleiding. Wat

wil je ook, als dat allemaal geleid wordt

door niemand minder dan Jos

Vermunt, die de boel allemaal strak in

de hand hield en zelfs de rusten

dirigeerde.

Operatesk

Het scenario en de utgekiende en

vindingrijke regie van Vincent van den

Elshout hadden deze ‘Petite Messe

Solennelle’ min of meer gebracht als

een opera. Dat was leuk en deze

opera-achtige mis van Rossini leende

zich daar ook goed voor. Er was ook

geen moment tijdens de voorstelling

dat ik moeite had met de manier

waarop deze toch sacrale en eigenlijk

liturgische teksten gebruikt werden.

Nee, dat besef kwam pas later. Het

was al met al

een

interessante

en echt

boeiende

voorstelling. Ik

zal met andere

oren naar ‘La petite Messe solennelle’

gaan luisteren, maar dan toch wel

liever zonder afgeleid te worden door

een toneelgebeuren. Michel Poels en

team van Rossini.nu bedankt voor

deze geweldige promotie van deze

grote componist!

Agnus deï....

4

OORSTRELENDE ZANG VAN ‘ARS VOCALIS’

Kamerkoor 'Ars Vocalis' tijdens het najaarsconcert op 25 november in de Schuilkerk in Delft

Het najaarsconcert van ‚Ars Vocalis‘ had als thema ‚nacht‘. En omdat men dit

niet wide associëren met nachtmerries en bij Ars Vocalis ook niet bang is voor

het donker, gaf men dit concert als titel ‚Oh schöne Nacht‘ mee, waarbij men

dan tevens koos voor het liefelijke en romantische. Ruim baan dus voor

Brahms, maar ook voor de Amerikaanse componist Morten Lauridsen.

Afwisselend

Van ‚Ars Vocalis‘weten we inmiddels

dat het hecht aan afwisseling in het

programma en

dat het altijd

probeert ver-

schillende

disciplines bij

zijn concerten

te betrekken.

Het was van-

middag niet anders. Naast de zang

was er instrumentale muziek en er

werden ook drie gedichten door

koorleden voogedragen. Bovendien

exposeerden drie schilders, die op een

of andere manier nauw bij het koor

betrokken waren, tijdens het concert.

En natuurlijk beperkte ‚Ars Vocalis‘

zich niet tot één muziekstijl, maar zong

het liederen van Haydn, uit de

Romantiek en van Amerikaanse

componisten.

Eine kleine Nachtmusik

Een eerste associatie met nacht en

muziek zou natuurlijk heel goed die

overbekende serenade van Mozart

hebben kunnen zijn:,Eiine kleine

Nachtmusik‘. Zo moet het de

Blue Moon van koorlid Ed de Bruijne

5

samenstellers van het het programma

‚O, schöne Nacht‘, vergaan zijn, stel ik

me voor. Dat ze vervolgens op een

bewerking voor piano quatre mains

uitkwamen, is wat minder logisch.

Maar misschien ook weer niet als de

uitgesproken talentvolle Wakana

Shimizu tot je muzikale kennissen-

kring behoort en als de eigen

dirigent,Takashi Mizumoto, een

uitstekend pianist is. En zo kwam het

dat het programma voor de pauze drie

maal onderbroken werd door die

aanstekelijke klanken van Mozart en

dat met het vrolijke Rondo hieruit het

programma na de pauze geopend

werd. Best leuk hoor, al geef ik wel de

voorkeur aan het origineel. Een ander

effect was dat deze Nachtmusik zo een

soort rode draad door het programma

werd.

Verzorgde en verfijnde zang

Dat is wat wij al jaren van ‚Ars Vocalis‘

gewend zijn. En gestaag gaat het koor

op deze weg verder. Het was al

meteen raak bij de inzet van

‚Abendlied‘ van Rheinberger. Zo zuiver

en mooi!. Geholpen door de prachtige

akoestiek van de Schuilkerk zong ‚Ars

Vocalis‘ voortdurend fraai met veel

aandacht voor dictie, klankvorming en

nuance. Het meest a capella. Bij de

inzet van ‚Die Nachtigall‘ van

Mendelssohn demonstreerden de

vrouwen van ‚Ars Vocalis‘ over wat

voor goede stemmen zij beschikken.

De drie liederen van Brahms

behoorden voor mij tot het hoogtepunt

van dit concert. Deze romantische

muziek ligt het koor uitstekend.

Dirigent Takashi Mizumoto weet zijn

koor hier met veel andacht voor

dynamiek dromerig te laten zingen. Dat

gold ook voor de 4, veel modernere

gezangen, uit ‚Nocturne‘ van Morten

Lauridsen. Vooral ‚Sure on this shining

night‘ werd heel mooi gezongen. Het

koor had hier een andere opstelling,

mannen naast vrouwen. Dat gaf een

andere, vollere koorklank. Nummers

als ‚Blue Moon‘ kan men echter beter

aan andere koren overlaten, dit ligt ‚Ars

Vocalis‘ echt niet zo, het vingerknippen

van de dirigent ten spijt.

Verzorgde zang, verzorgde

presentatie

Men denkt bij ‚Ars Vocalis‘ goed na

over te geven concerten en gaat

daarbij zorgvuldig te werk. De

weerslag hiervan is goed te zien in het

mooie programmaboekje. Een vleugje

theater proefden we in de zingende

nachtegaal na het gedicht van Bloem,

het zingen in het duister tijdens ‚O

6

schöne Nacht‘ en in de geëxposeerde

schilderijen.

'Oh, schöne Nacht‘ in het donker

Verrassend was ook dat er een gedicht

van Stalpaert van der Wiele

voorgedragen werd, de man die in de

gouden eeuw stiekem gepreekt had in

deze Schuilkerk.

Ars Vocalis laat weer van zich horen bij

ons Stedelijk Kerstconcert.

De geheel bezette Schuilkerk beschikt over een voortreffellijke akoestiek.

Ere wie ere toekomt, dirigent Takashi Mizumoto

Ook Tourdion gaf concert‚Van hemel naar aarde‘

(11/17nov)

Enkele reacties van het

publiek:

“Een mooi en afwisselend programma”

“Het koor verdient een tien met een

griffel!”

“Aanstekelijk met hoeveel enthousiasme

het koor zingt!”

“Toen het koor enkele stukken uit het

hoofd zong werd de klank nog voller”

“Ik werd tot tranen bewogen door jullie

zang”

“Ik heb mooie dingen gezien die ook voor

mijn koor goed zouden werken”

7

EN SINTERKLAAS KWAM MAAR NIET......... Tja, dan zit je op 1 december in een klein zaaltje met mengte opeengepakte dreumesjes en peutertjes vol van Sinterklaas en dan komt ie helemaal niet! Je zou denken nou dat wordt me een partij gehuil en gezeur van al die ongeduldige kindertjes.Niets van dit al, zo waren ze in de ban van Sinterklaasfee Félice, die de kinderen betoverde met haar oude en nieuwe en zelfgemaakte Sinterklaasliedjes.

Samen met zoon Arthur (trompet) en Ruben (viool) zorgde ze voor een ouderwets intieme Sinterklaassfeer. Toen geen kind meer wilde zingen, omdat ze snoepgoed hadden gekregen, vulde zij dit slim op met een instrumentaal intermezzo (zie foto). Een muzikaal hoogtepunt werd het a capella gezongen ‚Oh, kom er eens kijken‘ met een

bijzondere solistische bijdrage van juf Félice zelf. Sint kwam echter niet kijken, hij heeft wat gemist.....en zijn Pieten verdienen een roetveeg uit de pan!.

DELFT WORDT RIJP GEMAAKT VOOR OPERA

Het koor van Stichting 'Delcanto' gaf op 2 december in 'Delfshove' een try-out van de voorstelling 'Ra, ra, opera‘ die volgend jaar in premiere gaat.

Zoals bekend werkt stichting ‚Delcanto‘ aan de promotie van operamuziek in Delft. In

de vorige ‚Korenbrief‘ schreef ik daar al over. Voor de nieuwe productie, ‚Ra, ra,

opeRA‘ gaven het operaprojectkoor en 7 solisten een tweede try-out. Het koor heeft

8

met zo’n 20 leden de omvang van een kamerkoor. Dat is nog wel te weinig. Toch

gaat dirigente Tamara Obreskova dapper door op de ingeslagen weg. Volgend jaar

is de premiere. Na de soep van de dag in ‚Delfshove‘ - uiensoep zag ik- moet het

optreden van ‚Delcanto‘ een verrassing zijn geweest voor de bewoners.

FDZ- voorzitter, Has Geers, zingt ook mee bij ‚Delcanto‘, als koorlid en als solistt.

KORENAVOND WAS WEER MEEZINGAVOND

De 'Korenavond' van 6 december in het Rietveldtheater in Delft eindigde zelfs met een polonaise.....!

9

De ‚Korenavonden‘ in het Rietveldtheater lopen als een trein. De avonden voor

het lopende seizoen zijn nagenoeg volgeboekt en deze avond was het

theatertje weer uitverkocht. Terecht roemde presentator Ton Milani deze

avonden als de ‚gezelligste‘ in het gezelligste theater van Delft. De leiding van

het theater haakt hier ook op in door op 28 decemer een extra-korenavond te

plannen en op 30 december is er ‚s middags een Meezingmiddag in het theater

Wel veel van hetzelfde

Opzet van deze avonden is, als

bekend, twee verschillende koren

tegenover elkaar te zetten, liefst heel

extreem verschillende, bv een klassiek

kamerkoor tegenover een popkoor. Dat

is niet altijd haalbaar. En dit keer

waren er tussen het ‚Eerste Delftse

Smartlappen Koor‘ en de

‚Sanseveria’s‘ eigenlijk meer

overeenkomsten dan verschillen.

Vooraf hadden beide dirigenten al

nummers uit hun pogramma’s

geschrapt, omdat er anders

dubbelingen waren, maar toch zongen

beide koren ‚Het Dorp‘. Volgens

dirigente Rian van Randwijk, omdat

beide koren dit heel verschillend uit

zouden voeren. Dat is me helaas niet

gebleken.

Beide koren bestonden uit oudere

vrouwen. Dat gaf een min of meer

zelfde sound. Daarbij komt dan nog dat

het repertoire niet wezenlijk verschilde.

De afwisseling was daardoor niet erg

groot.

Zoek de verschillen

Die waren er gelukkig toch nog wel.

Een in het oog springend verschil was

de begeleiding. Maakten de

Sansveria’s gebruik van ingeblikte

muziek in de vorm van orkestbanden,

het Eerste Delftse Smartkappen Koor

liet zich live begeleidendoor 2

accordeons, wat natuurlijk veel leuker

is. Wat de Smartlappers van de

Sanseveria’s misschien zouden

kunnen overnemen is het gebruik van

muziekstandaards.

De accordeonisten Wilma Kalkman en Neillie Bremer

Men is dan beter in staat op de dirigent

te letten en ook voor het publiek is het

leuker naar een koor te kijken dat niet

constant met zijn

neus in de partituur

zit.

De Sanseveria's gebruiken muziekstandaards, handig.

Eerste Delftse

Smartlappen Koor

Ongeveer de helft van het koor (30)

was aanwezig. Wat opviel was dat

dirigente Jacqueline Edeling haar

koor heel duidelijk verstaanbaar liet

zingen. Belangrijk, als je kiest voor

Nederlands. Ze had ook veel aandacht

voor dynamiek en het koor volgde haar

daar in. De ‚Indische Medley‘ en ‚La

Mamma‘ klonken het best. Vast omdat

die tot het ijzeren repertoire van het

koor horen en men dit vrijwel uit het

10

hoofd zingt. De ‚Korenavond‘ kan door

koren ook gebruikt worden als try-out.

Welnu, dat was duidelijk het geval in

‚White Christmas‘. Een hele goede

zaak van dit koor is ook dat men zijn

binding met de eigen stad graag

uitdraagt. Men opende met ‚Mooie stad

aan de Schie‘ en besloot met ‚Delft

Calypso‘, een vertaling van ‚O Isand in

the sun‘ van H. Belafanto.

vlnr fotograaf Joop Bommelé en verttaler Jan Holierhoek met echtgenote

De Sanseveria’s

Elk jaar doet dit koor aan de

‚Korenavonden‘ mee. Maar dit keer

had het koor het heel erg moeilijk.

Slechts 21 van de 52 dames kwamen

opdraven. De anderen waren geveld

door griep of moesten bekomen van

Sinterklaas. Er was maar één sopraan

en dat was Corry. Zij sloeg zich kranig

door het programma heen, af en toe

met hulp van de dirgente.

Rechts de enige sopraan Corrie (82)

Die dirigente, Rian van Randwijk,

heeft een sterke band met haar koor

en daar ook een natuurlijk overwicht.

Ze verstaat echter ook de kunst als

een rasentertainer de liedjes aan

elkaar te praten en schept daarmee

een informele sfeer en ook een band

met het publiek. Vooral door haar

toedoen werd er stevig meegezongen

en geklapt door het publiek en door de

Smartlappers. Bij het slotnummer ‚Laat

maar waaien‘ bestond ze het zelf haar

koor de polonaise te laten lopen

samen met een enthousiasteling uit het

publiek.

Overduidelijk droeg dit koor, maar ook

het Delftse koor, het motto ‚zing en

geniet van het leven, het duurt nog

maar even‘ uit. In ‚The Rose‘ liet het

koor horen dat het ook a capella erg

mooi kan zingen.

Meezingconcert

Het overbekende repertoire en het

vrolijke en losse verbindende praatje

van de dirigenten zorgden ervoor dat

het publiek regelmatig meezong. Niets

mis mee. Integendeel. Maar maak dan

gebruik van de beamer die het theater

heeft, zodat de zaal zich niet hoeft te

beperken tot een geneurie of gelalala.

Een aanrader voor alle koren die willen

dat hun publiek meezingt: Zorg voor

geprojecteerde of gedrukte teksten.

Dan wordt het nóg gezelliger. Op 30

december gaat het Rietveldtheater een

meezingconcert organiseren. Rian van

Randwijk zal dit (met beamer) leiden.

Succes verzekerd dunkt me.

11

OVERROMPELENDE ‚MESSIAH‘

WEERGALOZE TROMPETSOLI

Koor en orkest van 'Krashna Musika' gaven een fantastische uitvoering van de 'Messiah' in de Maria van Jessekerk in Delft op 8 december

Dat er in Delft in dezelfde kerk binnen twee weken een uitvoering is van

Händel’s ‚Messiah’ zegt veel over de populariteit van dit werk, maar ook over

het gebrek aan coördinatie van muzikale evenementen in Delft. Enfin,

chauvenist als ik ben, koos ik natuurlijk voor de uitvooering door ons eigen

‚Krashna Musika‘, waar ik absoluut geen spijt van gekregen heb.

Loftrompet

Wat er gebeurde toen trompettist

Bram van Diemen inzette bij ‚The

trumpet shall sound‘ laat zich moeilijk

beschrijven. Er ging een siddering door

de kerk. Was dit mogelijk? Wie

speelde daar zo goddelijk? Hier werd

muziek gemaakt zoals Händel het

bedoeld moet hebben.

Niet voor niets haal ik deze muzikant

als eerste naar voren. Na toch al heel

veel moois gehoord te hebben ging de

hemel open in de Maria van Jessekerk.

Deze juichende, loepzuivere en

heldere trompetklank deed iedereen de

harde kerkbanken vergeten en bracht

publiek en de andere musici in

opperste vervoering. Bas Michiel

Meijer werd er ook door meegesleept

en zong nu zijn mooiste aria. En wat

heerlijk dat die een da capo had!

Terecht voldeed dirigent Ruben de

12

Grauw na afloop aan de roep van het

publiek om na de solisten ook Bram

van Diemen naar voren te halen. In

het programmaboekje las ik dat Bram

gewoon student werktuigbouwkunde

aan de TU is. Hij zou ernstig moeten

overwegen na voltooiing van die studie

verder te gaan in de muziek. Krashna

mag trots zijn op zo’n muzikant!

Nog een aanstormend talent

Ook vocaal viel er veel te genieten,

bijvoorbeeld van onze eigen Delftse

sopraan, Elise van Es. Zij is nog maar

27, maar zong met een stem die de

hele kerkruimte in beslag nam. Vol,

jeugdig en rijp tegelijk. Zonder vibrato,

oergeschikt voor dit repertoire. Daarbij

zong ze met een gemak alsof het haar

geen enkele moeite kostte. Een

zuivere, heldere, grote stem! Haar

aria’s waren even zovele hoogte-

punten.

‚Rejoice‘ klonk al verrassend, maar

toen moesten haar schitterene

vertolkingen van ‚How beautifull are‘

en ‚I know that my Redeemer liveth‘

nog komen! Wie haar weer wil horen

in deze muziek, moet meedoen aan de

scratch van de Messiah in het voorjaar

o.l.v. Danny Nootenboom in Leiden.

Huzarenstukje door Krashna

De ‚Messiah‘ mag dan tot een van de

geliefdste stukken behoren bij koren,

tot de gemakkelijkse behoort ze zeker

niet. Onder de 18 koorstukken zijn een

aantal hele pittige, zoals bv ‚Sure,He

hath borne our griefs‘. Maar ach, bij de

inzet van het eerste koor‘, ’And the

glory of the Lord‘, wist ik al dat het

goed zou komen met het koor van

Krashna. De 63 studenen moeten zich

naast hun studie ook serieus op deze

muziek gestort hebben. ZIj beheersten

hun partjen en konden daardoor onder

de rusttige hand van hun dirigent

Ruben de Grauw ook langs de

lastigste passages geleid worden zoals

bij ‚His joke is easy‘, bepaald geen

easy job.

Krashna Musika beschikt over

uitstekend stemmenmateriaal. Het koor

klinkt stteeds krachtig, jeugdig en

energiek. De sopranen zingen

moeiteloos, zuiver en hebben geen

problemen met de hoge A.

Op het mannenkoor van Kashna zal

menig koor jaloers zijn. Hoe krachtig

en sterk klonk het bij de inzet van ‚The

Lord gave the word‘.

Dirigent Ruben de Grauw

13

Dirigent Ruben de Grauw had met zijn

strakke maatslag zowel het koor als

orkest goed inde hand en had daarbij

veel aandacht voor dynamische

schakeringen.‘Glory to God‘ in een

utbundig fortissimo gevolgd door een

ingehouden pianissimo ‚and peace on

earth‘. En steeds was de zang

tranparant en waren de verschillende

partijenged te volgen. En dan was het

wel leuk dat voor dat overbekende

koor (Hallelujah) een spontaan

sympathiek applaus opklonk. Dat deed

echter geen recht aan de échte

hoogtepunten waarvoor niet

geapplaudiseed werd. Dat werd echter

allemaal goed gemaakt na afloop, toen

werkelijk minutenlang voor de

uitvoerenden geapplaudiseerrd werd.

‚Krashna Musika‘ kan ook deze

‚Messiah‘ bijschrijven in zijn reeks van

gedenkwaardige, grootse en

bijzondere concerrten.

Enthousiaste reacties na een zeer succesvol concert

DELFT BLUE

ZWEERT BIJ

PURE ZANG

Kamerrkoor 'Delft Blue' gaf als najaarsconcert een Kerstconcert op 9 december in de Lutherse kerk te Delft

In de hausse aan Kerstconcerten in

de stad deze dagen sprong dat van

kamerkooor ‚Delft Blue‘ er uit. De

titel, ‚O magnum Mysterium‘ deed al

vermoeden dat het hier niet zou

gaan om een concert met Kersthits,

ook niet om een tegenwoordig zo

populaire kerstsing-in met carols.

De Rembrandt op de poster (de

oude Simon in de tempel) wees daar

ook al niet op. Toch trok dit concert

een volle kerk met 130 bezoekers.

En dat bleken fijnproevers!

14

ZORGVULDIG

Het Programma

Zorgvudigheid, dat lijkt het handels-

merk van ‚Delft Blue‘. Er wordt daar

altijd zorgvuldig nagedacht over het

thema van een concert. In dit geval

was men gekomen op 3 Kerst-

symbolen: engelen, de geboorte van

Jesus en de roos. Het hart van het

programma werd gevormd door ‚O

magnum mysterium‘ (o groot

geheim). Dit van oorsprong gregori-

aanse gezang kreeg vervolgens een

uitvoering in zettingen van 3

verschillende componisten. Zo

ontstond een driedeling in het

programma, die afgescheiden werd

door harpspel. Wat een verbluffende

symetrie in het programma, wat

zorgvuldig! Wiskundigen bij ‚Delft

Blue‘?

Het repertoire

Ook hier weeer de grootste

zorgvuldigheid. Verwacht geen

bekende kerstliederen van ‚Delft Blue‘

Daar is het het koor niet naar. Het

zoekt liever het onbekende en koos

daarom dit keer componisten uit

verschillende taalgebieden en tijden.

Het Russisch moet daarbiij voor het

koor een uitdaging zijn geweest

evenals de muziek van onbekende

componisten als Leontovic,

Bortnijanski, Howells en Gjeilo. Dat is

de weg van ‚Delft Blue‘, het begaat

geen vaste paden, maar gaat

op avontuur.

De zang

Als er iets zorgvuldig is bij ‚Delft Blue‘

dan is het wel de manier waarop er

gezongen wordt. Dat was al meteen

duidelijk bij het openingsnummer ‚Ring

Christmas Bells‘ De vrouwen van het

koor zetten hier zo zuiver en mooi in

waarmeede toon was gezet voor een

bijzonder concert. Alle nummers

daarna werden zorgvuldig gezongen.

Te horen was hoe veel aandacht

geschonken wordt aan zaken als

stemvorming en intonatie. Ook de

goede dictie viel erg op. Soms legde ik

mijn tekstboekje wel eens weg, maar

kon het koor dan toch nog goed

verstaan. En wat waren de stemmen

goed op elkaar ingesteld. De zang was

steeds heel transparant, al denk ik wel

dat de tenoren best wat versterking

zouden willen gebruiken.En dan,

vrijwel alles werd a-capella gezongen.

Een geweldige prestatie. Dirigent

Peter van der Leeuw dirigeert ‚Delft

Blue‘ nu een jaar. Ik heb de indruk dat

hij het koor met vaste hand leidt. Hij

weet waar hij met ‚Delft Blue‘ naar toe

wil en de koorleden volgen zijn

aanwijzingen stipt op. Dat hij op het

conservatorium in Den Haag klassieke

zang studeerde, zal het koor ook goed

van pas komen.

Ook het harpspel van Reinilde Zevenbergen-Buy paste uitstekend in het programma

15

De presentatie

Als je zo mooi zingt als koor, zoals ‚Delft Blue‘vanmiddag deed, hoef je je niet druk te

maken om modieuze zaken als koorregie en choreografie. Er ging juist grote rust uit

van die statische opstelling van ‚Delft Blue‘. Ook de eenvoudige zwarte kleding met

wat voorzichtig blauw maakte een verzorgde indruk en getuigde ook al weer van

zorgvuldigheid.

Verdiend succes

Het is ondoenlijk hier alle nummers te bespreken, laat ik zeggen dat alles met grote

overtuiging, expessief en zeer welluidend gezongen werd. Alleen zou ik ‚There is no

rose‘ (Britten) liever zonder mannen gehoord hebben. Na afloop kwam het publiek

meteen overeind om een staande, lange ovatie te geven. Aan het geroep om een

toegift werd gehoor gegeven. Dat werd natuurlijk de hit ‚Riu riu chiu‘.

‚Delft Blue‘ zong vanmiddag o.l.v. Peter van der Leeuw op een bijna professioneel

niveau, waarvoor hulde.

EEN KORIGE LICHTJESAVOND

16

De 20e editie van de Lichtjeavond in Delft werd weer bezocht door duizenden

bezoekers. Voor het eerst werd het evenement georganiseerd door

evenementenbureau ‚de Burgemeesters‘. Zij hadden gezorgd voor veel

kerstmuziek met veel inbreng van koren, waaronder 7 FDZ-koren: koor van

‚Prins Hendrik‘, ‚New Sound‘ , Olofskoor‘, kamerkoor ‚Messa di Voce‘,

kamerkoor ‚Ars Vocalis‘, koor van ‚Krashna Musika‘ en ‚Musical en Popkoor

Delft.‘