issn 1426-661x informacyjny

ISSN 1426-661X

Listopad 2008

Nr 154

OPOLSKIEJ IZBY LEKARSKIEJ

BIULETYNINFORMACYJNY

Październik 2010

Nr 170

fot.

Jace

k Po

lew

iak

I nadchodzi Złota Pani...

fot. Jacek Polewiak

1Biuletyn Informacyjny

4

Piszę ten tekst w pierwszym, pięknym dniu jesieni. Za oknem jeszcze słonecznie i ciepło, ale noce zaczynają już być dużo chłodniejsze. Ciekaw jestem – Szanowni Czytelni-cy – czy gdy będziecie czytać te słowa pogoda będzie rów-nie łaskawa? Starzy górale twierdzą podobno, że zima tego roku przyjdzie szybko i będzie równie kapryśna, jak minio-ne lato – zobaczymy. No, ale ja tu popadłem w melancholię wczesnojesienną i o dyrdymałach wypisuję, a tu trzeba Wam przedstawić bieżący numer Biuletynu.

Mam nadzieję, że w najbliższym czasie nie będzie już perturbacji z ukazywaniem się Biuletynu. Miały one związek z decyzją NRL o wstrzymaniu druku 2 numerów GL. Na pew-no czytaliście we wrześniowym numerze „Gazety Lekarskiej”, że dokonana została zmiana podmiotu drukującego i kolpor-tującego GL (a z nią także i nasz Biuletyn). Jest nim teraz Axel Springer Polska. Ma to przynieść oszczędności samej Gaze-cie, ale i naszej Izbie, bo troszeczkę zaoszczędzimy na opła-tach za kolportaż. To tyle wiadomości ogólnych.

A teraz bliżej o tym, co znajdziecie w tym numerze Biule-tynu. Po pierwsze dalszy ciąg serialu o ubezpieczeniach OC. Jak w prawdziwym thrillerze dawkowałem Wam napięcie i te-raz przyszła pora na rozstrzygnięcie, kto zabił?

Poza tym, z rodzimych materiałów – sprawozdanie ze spotkania Komisji Stomatologicznej, informacja o szkole-niach organizowanych przez Komisję Kształcenia OIL, za-proszenie dla lekarzy seniorów, następny tekst o sposobie wykorzystania funduszy europejskich w sektorze ochrony zdrowia, przygotowany przez Urząd Wojewódzki, kolejna odsłona historii Polski autorstwa prof. Kubickiego i ciekawy materiał nadesłany do redakcji z Kędzierzyna-Koźla z pro-pozycją przygody.

W części przedrukowej znajdziecie Państwo dywagacje nad modelami ochrony zdrowia i obecnej kondycji NFZ, wy-wiad z dyrektorem Danielewiczem z Ministerstwa Zdrowia na temat umiejętności medycznych oraz bardzo ciekawy ma-teriał z „Menedżera Zdrowia” o agresji wobec pracowników ochrony zdrowia. Natomiast na stronach poświęconych pra-wu – druga część zestawienia obowiązków lekarza jako pra-codawcy. Materiał ten „zapodział” mi się pośród innych i do-piero teraz go drukuję.

Na koniec, zwyczajowo – ogłoszenia i zapowiedzi wy-dawnicze. Życząc przyjemnej lektury, żegnam się z Wami do listopada. Pozdrawiam

Jerzy B. LACH

OD REDAKCJI

Koleżanki i Koledzy, zgodnie z obietnicą z poprzednie-go numeru drukujemy listę lekarzy i lekarzy dentystów, w imieniu których dokonaliśmy dopłaty składki, związa-nej ze zmianami w ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej. Przy każdym nazwisku podana jest kwota tej dopłaty. Bardzo proszę, aby zwrot tych pieniędzy nastąpił do końca bieżącego roku. Ze względu na nadzwyczajność tej sytuacji, dla ułatwienia księgowej rozliczania tych pie-niędzy, apeluję, aby wpłat nie dokonywać poprzez konto izbowe, a jedynie przez bezpośrednie wpłaty – czy to oso-biście czy za pośrednictwem szefów delegatur.

Jeżeli ktoś z Was będzie miał (mimo mojego „zeszło-numerowego” wyjaśnienia) wątpliwości co do podanej kwoty dopłaty – proszę o kontakt z biurem Izby.

W ostatnich tygodniach pojawiło się kilka komunika-tów, sygnowanych przez Opolski Oddział NFZ, a związa-nych z wypisywaniem recept na kuponach RUM. Bierze się to stąd, że Prezes NFZ dąży do całkowitego ujednoli-cenia sposobu wystawiania recept w całym kraju, a kupo-ny RUM obowiązują tylko w kilku województwach. Spra-wie tej poświęcone też było spotkanie z udziałem nowego Dyrektora OOW NFZ, temat ten „wywołałem” również na ostatnim posiedzeniu Rady Oddziału Funduszu. W obu przypadkach stwierdziłem jednoznacznie, że dopóki za-pisy rozporządzenia Ministra Zdrowia pozwalają na wy-

pisywanie recept na białych kuponach RUM (a pozwalają i taka jest też niedawna interpretacja Wiceministra Twar-dowskiego) nie będę namawiał lekarzy (a byłem o to pro-szony przez nowego Dyrektora Oddziału) do zaniechania wypisywania takich recept i posługiwania się jedynie re-ceptami zakupywanymi przez lekarzy, wykazując że re-cepty RUM-owskie pozwalają na znaczne skrócenie cza-su wypisywania recepty. Mam nadzieję – sam przecież też wypisuję recepty – że ten stan uda się utrzymać jak naj-dłużej. Ale jak długo? Biorąc pod uwagę różne „ciekawe” pomysły Prezesa NFZ, wszystko może się zdarzyć. A mó-wiąc o ciekawych pomysłach mam na myśli między inny-mi ten, aby w postępowaniu konkursowym na rok 2011, w sytuacji w której pierwszy konkurs nie pozwoli na za-kontraktowanie wszystkich świadczeń w jakiejś kategorii, w tak zwanych dogrywkach najwięcej zyskiwał ten ofe-rent, który obniży cenę o połowę!!!!???? Na szczęście z te-go rozwiązania Prezes Paszkiewicz się wycofał.

W przyszłym numerze postaram się coś więcej na-pisać o kasach fiskalnych, którymi nas uszczęśliwiono wbrew protestom władz samorządu wszelkich szczebli oraz wbrew opiniom, że kasa fiskalna, której zadaniem jest kontrola rozliczenia podatku VAT nie jest do nicze-go potrzebna w sytuacji, w której usługi medyczne są z tego podatku zwolnione. Jerzy JAKUBISZYN

SZPALTA PREZESA

2 Biuletyn Informacyjny

Dopłata w wysokości 32 zł

Adamczyk AndrzejAdamczyk AnetaAkielaszek IwonaAleksandrowicz TomaszAl-Qadi MałgorzataAndruszkiewicz ZinaidaAntoszek EmilApoloni BernadetaArtiuchow-Merchut JoannaBaran BogusławaBąk AdamBek TomaszBerger BeataBernardt GerardBernaś-Ude JadwigaBiałowąs AndrzejBieniasiewicz AnnaBihun MałgorzataBłudzin WiesławaBobińska EwaBobiński AntoniBodzioch PiotrBogdanowicz GrażynaBorowik-Bzdzion GrażynaBreś MariaBryk-Żakowicz KatarzynaBrzeska AgnieszkaBugajski JarosławBujak WojciechBuks MonikaBunio AndrzejCena GrzegorzCetnarowski JerzyChamerska-Gądek EwaChciuk-Rasiuk LucynaCholewa WojciechCholewiński JanuszChyła RenataCichoń KrystynaCichoń KrzysztofCieślak ZbigniewCywińska AleksandraCywiński MariuszCzaplok-Kielc Małgorzata

Czelakowski MarcinCzernecka-Mikołajczyk DagmaraDąbrowski PiotrDerkowski WojciechDługosz MirosławDłuszyńska-Janik WandaDmeńska BożenaDobosz EdwardDrabot AnnaDroś LidiaDuda PiotrDwojak ArturDylla KarinaDymek LucynaDymek TomaszDziubacki SławomirFijałkowska IwonaFilarska-Michalik KatarzynaFilipczyk-Ziobrowska EwaFlak JolantaFlorczak AndrzejFlorek-Mielniczuk IrenaFornalik-Cymbalista RenataFranke RenataFujak TeresaGadecki WiesławGajda AgnieszkaGajda IwonaGarczyńska AgnieszkaGawda IwonaGawlik WłodzimierzGawryś-Ptak MarzenaGełej MarekGiet BarbaraGliniak GrażynaGliwińska-Nawrat JustynaGlonek MichałGołda WojciechGórniak BohdanGórska KarolinaGrabowski AndrzejGraczyk-Duda AnnaGrandek MariaGrek HenrykGumińska AnnaGuzowska Bożena

Hadzik KrzysztofHarc-Dyl EwaHładki MarekHoller MałgorzataHorodecki MaciejHrabańska-Zachwieja JolantaIdasiak JolantaInglot-Różańska IrenaJabłonka ElżbietaJabłońska SylwiaJakubiszyn IrenaJankowska-Dyba JaninaJanuszkiewicz AleksanderJasińska AleksandraJasiński RyszardJasonek-Zaryczańska RenataJaworska-Górna GrażynaJeznach AndrzejJeżewska HalinaJędrusik IzabelaJędruś JanJuda CezaryJung AndrzejJunosza-Szaniawska EwaJunosza-Szaniawski AntoniJurewicz-Troniewska LeokadiaJuszczyk ZdzisławKaczmar WiolettaKaczmarek AnnaKaczmarek MałgorzataKaczor WojciechKalinowska DanutaKałwelis-Zaleska ZofiaKania MarekKania StanisławKanik-Wręczycka MałgorzataKapeluszna KatarzynaKarcz-Butmankiewicz JoannaKarkosz MałgorzataKarniewska BożenaKaszkowiak AndrzejKawa AnnaKazek-Pastwa DanutaKazik MariaKazik RomanKleist Jacek

CO SŁYc AĆ W IZBIE

UBEZPIECZENIA OC DLA LEKARZY – CIĄG DALSZY

A oto lista Koleżanek i Kolegów, o której wcześniej pisał Prezes. Jerzy B. LACH


4

Kluczyński JanuszKluszczyńska ElżbietaKnicz KrystianKnosala BernardKoegler-Zielińska KrystynaKolenda JaninaKollek EwaKołaczyńska-Palka HalinaKonarski AntoniKonieczny ZygmuntKonik WiesławKonopka-Błaszczyk MałgorzataKonrad JaninaKopczacki AdamKordowska-Wileńska MartaKoronczok PawełKorykora ElżbietaKosowska KrystynaKosowski AleksanderKośna-Knopp SylwiaKotlińska-Stolarz MariaKowalczuk JuliaKowalska BeataKowalska-Cholewa JolantaKowarzyk StanisławKoziej JacekKraszewska JolantaKraszewski WiesławKroczak AndreaKrólicka KarolinaKryczka GabrielKrzymowska ElżbietaKrzyżowska-Będzińska AnnaKsiężarek WaldemarKubś-Domańska MariolaKucharczyk AdrianKucharski RomanKupis-Koziej KingaKurdej-Biniek MagdalenaKusber BeataKusińska AleksandraKuśnierkiewicz MarzenaKutkiewicz-Moroz KatarzynaKuzyszyn ZbigniewKwiatek-Gniazdowska EwaLabusga LidiaLangner JaninaLatusek-Michalska AnnaLejkowska KrystynaLeszczyna-Mensah HalinaLewicka-Szymków KrystynaLewicki RafałLisiakiewicz JanLotko KrzysztofLotko Marcjanna

Lubczańska KrystynaLucińska ElżbietaLuciński BolesławŁaba JoannaŁopuszańska JoannaŁuczak IrminaŁuszczyńska-Kicińska MariaŁuszczyńska-Ostrowska MałgorzataMachowska EwaMaciejewska AnnaMackiewicz-Zabochnicka GrażynaMadej JerzyMadej WitoldMaj-Twardy ZofiaMakieła SławomirMalinowska JolantaMałaczyńska AgnieszkaMałycha-Bartczak EwaMandyna BernadetaMarguła ElenaMarko AndrzejMarkowska-Kuźniak MariaMaryniak BernardMaszkowska MartaMateja BogusławMatusiak -Brzęczek LilaMedwid AlinaMiarka JacekMielczarek MarcinMijal-Piątek RenataMijas JarosławMiler JolantaMiozga KorneliaMiszczyk ZenonMokrzycka-Idzik KrystynaMołotkiewicz-Kłyś BarbaraMorisson RyszardMynte HenrykNadbrzeżny PiotrNawrocka AgnieszkaNegacz JoachimNiesłony-Szecówka AnnaNiwińska BeataNogieć MarzenaNosińska MałgorzataNowakowska IrenaNowakowski JerzyNowosielska EmiliaNykiel-Raj IwonaOchoński JerzyOkrągły JaninaOkrzesa BeataOlichwer-Mościchowska AlicjaOrczewski EugeniuszOrłowska Krystyna

Orłowska-Kałuża RenataOrman-Bełch JaninaOsadca-Zych MonikaOsiński WojciechOssowska-Szymkowicz IwonaOstafin-Wydro BeataOstrowska MałgorzataOwczarek IzabelaOwczarek MaciejPajor IreneuszPałuchowska KatarzynaPałuchowski PiotrParol EwaPasieka MarianPasternak-Zimoch GrażynaPawełczak JacekPawlak PiotrPawłowska KrystynaPawłowska-Cetnarowska GrażynaPiaścińska ElżbietaPiątek RafałPiech JoannaPiskorowska-Pliś AnnaPiskorowski JanPloch MichałPluta JoannaPłonka JacekPodolska-Bartodziej UrszulaPogrzeba JoannaPojda JoannaPolewiak LiliannaPolikowski MariuszPolko KrzysztofPopowska BożenaPorczyński JacekPoredo ElżbietaPotyrała-Wierzchowiec JolantaPrzybyłowicz-Womperska DorotaPtak DariuszPuz-Smaruń LucynaPuziewicz JerzyPytel RobertPyziak AndrzejRaczkowska WładysławaRaczyńska EwaRadzio-Sadowska MałgorzataRak SławomirRams ArkadiuszReguła DariuszRekucka BeataRembak-Popiół EwelinaRękawek MarcinRomaniuk JanuszRosa KrystynaRoszak-Krużel Alicja


Rudnik-Sanocka MariaRutkowska-Rychlicka BożennaRzeszotarska-Sordoń AgnieszkaSacha CezarySachanbińska TeresaSadowska ElżbietaSadowski RyszardSaganiewicz-Szkałuba BarbaraSchindzielorz DariuszScholz-Mazurkiewicz ErykaSekyra BeataSikora AnnaSikorska-Żurawel IwonaSładeczek MałgorzataSłowikowski AndrzejSobótka WitoldSoczyńska HalinaSosnowska AleksandraSowa AgnieszkaSpychała SebastianSroka ReginaStachera JanuszStachera MagdalenaStanclik UrszulaStanek GrzegorzStarczewska-Dymek LiwiaStochmiałek TeresaStolarczyk MałgorzataStrzelec TeresaSzandała MarcinSzczepanik BarbaraSzczepańska-Łubiarz ZdzisławaSzczypiór-Palutkiewicz JolantaSzejna AnnaSznajder KatarzynaSzyller MałgorzataSzyller RobertSzymańska AntoninaSzymański DariuszSzymoniak AnnaŚliwiński MariuszŚniatowska MałgorzataŚwistuń MarianTabora ArkadiuszTabora-Ciszewska JoannaTomanek LidiaTopa-Dobrowolska IrenaTruch AnnaTrumpus-Tas MagdalenaTrybuła JerzyTutka TomaszTybel-Brodowska LonginaWagner MałgorzataWartenberg PawełWasiljew Maria

Weiner-Szokalska KatarzynaWężykowska-Więcek BarbaraWieczorek-Ladra EwaWielgosz PiotrWiercimok UrszulaWierzbicki MariuszWilczek MałgorzataWilisowska-Machelska AlicjaWiosna-Polewka BarbaraWirzeska MałgorzataWisła AgataWittek AndrzejWładyga StefanWojciechowska-Wróblewska AnnaWojdyła-Kiełb BarbaraWojtala-Machura MałgorzataWolińska JadwigaWomperski KrzysztofWójcik GrzegorzWójtowicz MarcinWróbel MirosławWyrąbek JacekWyrwa LeszekWywioł AdamZagórska-Mąka MariaZagwojska-Szczepańska EwaZahuta JanZalasińska IwonaZaryczańska MałgorzataZaryczański JanuszZasańska MarzenaZasański GrzegorzZaszkodna-Gross KrystynaZawadzka-Tabora IrmaZawiła-Pluta DanutaZdziechowska KatarzynaZiemińska-Łuć MałgorzataZinkowska BarbaraZłotoś AleksandraZwolińska JustynaZwoliński DariuszZygmunt AnnaŻelazny TadeuszŻelazny TomaszŻelowski AndrzejŻorniak Tomasz

Dopłata w wysokości 39 złBanaś-Cebula AnnaBeker WojciechBiniek MichałBinkowski MarcinBobiński AndrzejCebula TomaszDawidziak Adrian

Dorocki MarcinDyl PiotrFalba AndrzejFelbel-Tyszkowska MonikaFlorczak AgnieszkaGac GrzegorzGacek KatarzynaGacek TomaszGacki PawełGadek WojciechGamrot JarosławGaweł DominikaGórecka-Hałoń JózefaGrot DariuszGrzybek TomaszHorowska-Półtorak EwaJakimów JoannaJaworska-Wieczorek JarosławaJednak HenrykJeżewska JoannaJęda AgnieszkaJurkiewicz FryderykKaroń PrzemysławKlimkiewicz RyszardKmita-Żukrowska KrystynaKnopińska-Rostkowska EwaKozicki MichałKrach RenataKrawczyk JakubKrok SławomirKustra JanuszKwiecień JarosławLeyko PawełŁabiak TomaszMaciołek JózefMakieła JarosławMałowski MirosławMaurer GrzegorzMehlich HelenaMielczarek DanutaMisiak EdytaMisztal MałgorzataMiziniak TeresaOlczak PiotrOlejnik AlinaOsmólski JanuszOśko AndrzejPasternok MarcinPawlik TomaszPiątek AldonaPiskoń KatarzynaPodgórski DariuszPojda-Fuławka AleksandraPychyńska-Jasińska KrystynaRespekta Edward


4

Roszczypała DariuszSapała EdytaSeweryn-Serkis KatarzynaSienkiewicz WiesławSikora TomaszSikorska ElżbietaSkrzypulec MichałSkubis StanisławSmolska-Ciszewska BeataSobkowicz KrzysztofStrąk AnnaSuchińska KrystynaSzczeniowska-Krok AleksandraSzewczyk JolantaTarara KatarzynaTarara MariuszUrbańska-Kmieciak ElżbietaWajda RobertWaloch DorotaWartenberg KrystianWidz-Tomala BożenaWierzbicka KrystynaWierzchowiec JanWięcek JacekWilgorska-Dorau IwonaWojciechowska EdytaWojciechowska-Pawlik UrszulaWojtala-Łabędzka EwaWyszkowski JerzyZiemba Anna

Dopłata w wysokości 57 złAdamska AnnaBabiak JustynaBabiak MarekBac GrażynaBajer AnnaBazgier AdamBąk BeataBednarczyk BarbaraBendzera AnetaBernacki LeszekBezrąk MałgorzataBiedka MałgorzataBilińska DanutaBoguniewicz RyszardBorkowska MonikaBudzińska BeataBugajska AnnaCebulski MirosławChabałowska WiesławaChłopik KatarzynaChorostecki TadeuszCichocki MichałCichoń-Fedyk Magdalena

Daszkiewicz EdytaDembicka MałgorzataDuma-Komorowska MagdalenaDyrka ElżbietaEkert MonikaFedyk ArturFelbel BarbaraFijałkowska-Kowalińska AleksandraFijałkowski WłodzimierzFilipek MartaFrycowska JoannaGala KlaudiaGalas KatarzynaGalwas-Pichurska HalinaGliwa-Zając JadwigaGowarzewski MarcinGóra-Skuła AnnaGórna EdytaGrabowski AndrzejGrala-Klockowska BeataGronek-Ludynia JoannaJagodzińska BeataJakimowicz-Skowronek EwaJakubowska-Juraszczyk ZofiaJakutajć MirosławaJanicka AlicjaJankowska KrystynaJarka JolantaJednaki JolantaJędrzejas AlicjaJędrzejas GrażynaJuda BeataJurasz TeresaKaczyński WojciechKalemba AleksandraKałętkiewicz MartaKampa TeresaKampa-Gryboś KorneliaKandora EwelinaKaroń AgnieszkaKeller PiotrKeller-Szymczyk LilianaKelm HalinaKinasz KatarzynaKiryłowicz AleksandraKlimczewska-Iwanusa JoannaKnuth MaciejKobylińska EwaKokowski CyprianKosela-Gatkowska DorotaKosturek BeataKośniewska DanutaKowalczyk MariaKowalski AndrzejKowaluk-Knuth Katarzyna

Koziołek-Zgolik ŁucjaKozłowska MartaKozok-Suchodolski RositaKras TeresaKuczera-Michalska BeataKuzyszyn BeataKwiecień-Drab KatarzynaKwolik-Ziemniarska AnnaLaufernicka-Romańczyk AleksandraLechniak MałgorzataLechniak TomaszLewicka ZdzisławaŁabiak AdamŁobodziński MarekŁuszczyńska JolantaMachowska KamilaMajtyka-Jama MariaMalanowicz-Nowosielska EwaMalinowska AleksandraMalinowski AntoniMarcjasz DanutaMarczak-Kaczmarek HannaMatloch-Bereza AgataMatuszak EwaMazurek AnnaMichalik KrystynaMichniewicz AgnieszkaMigała NataliaMiszczyk MagdalenaMokijewski ArturMolinkiewicz EwaMrowiec-Aleksandrowicz BożenaMrozek JoannaMuszyńska EwaMynte-Kowalczyk KrystynaMyśliwiec EwaNocek-Dugiełło LucynaNoparlik AnidaNowacka-Piechota EmiliaNowak JolantaNowak RadosławOgórek MariaOrska ElżbietaOśko KarolinaPałac UrszulaPałac- Kądziołka KatarzynaPaprocka BożenaParkitny DariuszPawelec KrzysztofPawelec MonikaPędich WitoldPiechura MariaPlaczek RenataPodgórska KatarzynaPokuszyńska-Baran Małgorzata


Powolny GrażynaProchera EdytaProszewski JanuszPrzyślak-Kustra BeataPytlik JustynaRacławska-Sypko BożenaRaducka MagdalenaRadzioch JoannaRajtar EwaRapa PrzemysławRataj JustynaRejman-Poręba KatarzynaRodziewicz-Kabarowska MartaRomańczyk JarosławRowba HelenaRowba KonstantyRysińska-Pragłowska StanisławaSchindzielorz BożenaSierakowski JanuszSkowron JacekSoja EwaSordoń-Gowarzewska TeresaSosnowska-Wieczorek MariannaStelmachowicz KrystynaStrąk DorotaStruzik PawełSulka BarbaraSwaton AnnaSzarota ZofiaSzczombrowska AnnaSzenajch-Przywieczerska JadwigaSzindler BernardaSzmidt JakubSzner AgnieszkaŚpikowska DanutaŚwiderska MałgorzataTańczak EwaTomys JerzyTomys LilianaTrinczek CamillaTrojan-Kochet KatarzynaTrzciańska MałgorzataTulik-Niedziewicz AlicjaTustanowska AlicjaTustanowska MariaTylska-Latusek IrenaWalaszek IrenaWarenicka GrażynaWarenicki JuliuszWąsiel JarosławWątorska AleksandraWicher AldonaWicher NataliaWięcek RyszardWilk Halina

Wilk UrszulaWinnicka MałgorzataWiśniewska BeataWiśniewska KatarzynaWiśniewski WojciechWocko MonikaWojdyła-Latacz TeresaWolańska ZdzisławaWrona EwaWrzecionek-Zdrzalik BeataWywiórska LucynaZiobrowska Barbara

Dopłata w wysokości 92 złBandurowska HalinaBrunagiel AndrzejBukowski JarosławDymek AndrzejErbert KazimierzGoździuk JanGrodzki JerzyHrehorów AlinaHrehorów JanuszKalisz CelestynKordel DanutaKostek GrażynaKrupnik EdytaLewicki JanLubczyński JanuszŁuszpaj RyszardMielczarek BogdanNawara BogdanPawełczak IreneuszRychlicki GrzegorzSiewińska JolantaStachowiak-Adamowicz UrszulaStrzelec AdamSygulla JerzyWalorski AndrzejZawiejski Czesław

Dopłata w wysokości 99 złAbolfadel NidalAdamów KrystynaAdolf TomaszAugustyn KrystynaBanach AndrzejBandurowska HalinaBarabach RomanBartczyszyn WiesławBartnik ZygmuntBednarek JarosławBek MarekBen Rhaiem TaharBereza Waldemar

Bereźnicki RafałBernacka KorneliaBęgowska AleksandraBielaczyc GrzegorzBielec-Michałowska AnnaBijałd-Mikołajewicz KatarzynaBilski RafałBłaszczyk AndrzejBłaszczyszyn CzesławBłoński KazimierzBłudzin WładysławBober-Paluch MariaBogdani-Hause EwaBogdanowicz EligiuszBorcuch RafałBrachaczek ZbigniewBrowarski AndrzejBrunagiel AndrzejBruzi-Bużowicz RóżaBrzeziński ZbigniewBrzęczek WłodzimierzBudyłowska BeataBukowski JarosławBurczak StefanBury BogdanChorążka EdwardChowaniec MarekChromicz DanutaChrzczonowicz AdamChwiłowicz AndrzejChwiłowicz KrystynaCichocka HelenaCichoń JerzyCielniaszek TadeuszCierpicka BognaCiszewski MariuszCiszewski SebastianCymbalista MarcinCzaja ZbigniewCzerski AdamCzerski MarekDalach MonikaDarmetko MariuszDawiskiba-Kwiatkowska MałgorzataDerkowska JagodaDomagała DariuszDomaradzki BolesławDrozdowicz AndrzejDuber BarbaraDubiel EligiuszDuszel GrzegorzDutkowiak RyszardDymek AndrzejDzik IzabelaDziurkowski Stanisław


4

Erbert KazimierzFalkowski KrzysztofFelbel WaldemarFeliks-Kubilas KrystynaFelsz MarcinFlejsierowicz-Moniakowska JolantaFlorczak ZbigniewGajewski SławomirGalańska-Grzeszek JoannaGawroński RadosławGębka PawełGierek MichałGleńsk WalentyGlinka MarekGłąb JanGłąb MarekGłowacki JarosławGoj-Birecka JuliaGolla-Marasek MariaGordała HannaGoździuk JanGóralewicz JolantaGórecka JadwigaGórecki JerzyGórecki ZbigniewGórka MarekGrodzki JerzyGulewicz IreneuszGutowski KrzysztofGuzek JanGuzikowski WojciechHamuda MariaHercun BronisławHernik AndrzejHobot JacekHrehorów AlinaHrehorów JanuszIwan-Sławek BarbaraIżykowski JanJabłońska MarylaJacek MarekJakimów DariuszJakobi-Róż HalinaJakubicki ArturJakubiszyn JerzyJanków-Roszczypała MarzenaJastrzębska MarzannaJastrzębski PiotrJędryka MarcinJędrzejczyk TadeuszKabarowski RomanKaczmarek AnnaKaczmarek JacekKala DorotaKalemba Jarosław

Kalisz CelestynKalisz IwonaKalisz MarekKalus MarcinKamiński KrzysztofKapeluszny MarcinKardynał-Klimkiewicz HannaKarniewski JacekKarolakowska-Lach BożenaKaroń JarosławKasalik GrzegorzKaźmierczak AnnaKaźmierczak KrzysztofKaźmierzewski JacekKelm RyszardKędzierski AndrzejKisała AleksanderKleczewski WojciechKlimczak PiotrKłosowski WitoldKłóś JacekKobyłka JolantaKoc JanKocielski LeszekKołecki ArturKołodziej GabrielaKorczak WitoldKordel DanutaKordel RomanKornacka-Saczek DominikaKorzekwa IreneuszKorzekwa ZdzisławKorzonek-Laufernicka BarbaraKostecki JanuszKostek GrażynaKowalczyk DariuszKowalczykiewicz-Kuta AlinaKowalik ZbigniewKowalski StanisławKowalski WojciechKrach PawełKrasoń AndrzejKrasowski GrzegorzKraszewska-Godoś IwonaKrawiec BernardKrólak-Paluch BeataKrólik MałgorzataKrupnik EdytaKrzycki MarekKubicki JanuszKucharski AndrzejKucharz ErnestKudrisz-Radoń BeataKudyba-Jaszczak EwaKurzawa Andrzej

Kurzeja ArturKuśnierkiewicz MaciejLach JerzyLejkowski WojciechLenart MarekLeszczyńska MariaLeszczyński ZbigniewLetachowicz AndrzejLewicki JanLewkowicz ŁukaszLipka PawełLorenc BogusławLubczyński JanuszLudewicz ZbigniewLundberg IzabelaLupa EdmundŁabiak BronisławŁotecki IreneuszŁucka JolantaŁucki AndrzejŁuczyńska-Sopel AnnaŁuszpaj RyszardMachura MarekMajcher AnatolMałecki MarcinMałecki ZygmuntMałycha DariuszMamicki JanuszMargol RyszardMarguła KrzysztofMassouh EmileMassouh WiesławaMaślak IwonaMaślak MarekMazik AndrzejMazur JacekMazurczak-Fedorowicz AnielaMazurek-Gmierek BeataMączka MarekMichali KorneliuszMichoń StanisławMielczarek BogdanMielczarek PawełMijas GabrielaMilczarek AnnaMilejski CzesławMisiak AndrzejMisiak MirosławMocek ZbigniewMolinkiewicz JanuszMoniakowski WojciechMoroz BogdanMróz AndrzejMróz BogusławMruk Janusz


Muszalska-Gawrońska KatarzynaMuszyńska-Chowaniec JolantaMyszka-Kulesza JoannaMyśliwy DariuszNamyślak RafałNanowski ZbigniewNaumik WiktorNawara BogdanNawara DariuszNawrat PawełNawrocki PiotrNawrot ZbigniewNeudek LucjanNiedbałka TeresaNiemiec JarosławNiesłony PiotrNiewiadomski BogdanNiwiński JanuszNocek-Mazur AnnaNoparlik RyszardNoparlik ViolettaNowakowska DanutaNowakowski MarekNowicki RafałOgórek PawełOlszewski TadeuszOperacz RadosławOtocka-Wołyniec JolantaOwerkowicz RobertOzimek GrzegorzPakuło RyszardPaluch-Paks BożenaPaluch KazimierzPaluch MichałPałęga-Petryszyn AlinaPanek SławomirParulska JoannaParulski MieczysławPawełczak IreneuszPełka RobertPetrolewicz AdamPiątkowska-Pawlica AlicjaPietrzyk WiesławPiwowarczyk ElżbietaPlaczek RadosławPliś JerzyPławszewski RafałPodoska MirosławaPolakowski JerzyPolewka StanisławPollok GizelaPopiołek RenataPośpiech PiotrPowolny KrystianPrzeniczna Halina

Pułka KatarzynaPuziewicz-Krzemienowska Małgo-rzataPycia JerzyRachwalski MaciejRadziukiewicz MariaRajca MarekReiter AndrzejRekucki TomaszRepecka MariaRębisz WojciechRogala BarbaraRogala ElżbietaRostkowski JoachimRowiński SławomirRóżański JanuszRupniewski DariuszRusek-Skóra MajaRutkiewicz ElżbietaRybczak JerzyRychlicki GrzegorzRzymkiewicz JanSachanbiński TomaszSadowski RomanSamborska BożenaSawicka-Kampa GrażynaSemianów JuliannaSergiel WojciechSiewińska JolantaSiewiński MarekSkawiński MaciejSkowron ŁucjaSkowronek AnnaSkrzeszowski JacekSkuła MarcinSkuza ZygmuntSpałek JerzyStachowiak-Adamowicz UrszulaStanek AleksandraStępień ElżbietaStępień KatarzynaStępień RobertStępień TadeuszStochmiałek JacekStrzelec AdamStrzelecki BogumiłSuskiewicz-Świerc LigiaSuzanowicz BarbaraSuzanowicz JanuszSwaton RafałSygulla JerzySzajda GrażynaSzeja MarekSzejner-Maj MarzenaSzelka Waldemar

Szeptycka EwaSzewciów AndrzejSzlachta AleksanderSzlęzak BogusławaSzubelak DorotaSzwedowski MaciejSzwedowski RomanSzymczyk MałgorzataSzymkowicz MarekSzymków RyszardSzyszka JarosławTarnowski PiotrTomanek JerzyTomczak BożenaTrondowski AndrzejTruś ŁucjaUrbaniak-Żelazna AnnaWalorski AndrzejWarot JoannaWawrzkiewicz PawełWawrzyniak AlicjaWerner-Osyra GabrielaWeronowska-Pachota EwaWieczorek LucjanWieczorek MarekWierzyńska ElżbietaWiśniewska JolantaWiśniewska-Krupa JaninaWiśniewski KrzysztofWitkowska-Kosiorek IwonaWołyniec AlinaWołyniec AndrzejWołyniec WitoldWoroniecka DanutaWręczycki KrzysztofWrona-Bąk BeataWyrąbek BożenaWyszkowska MarzenaZajdel MirosławaZalasiński JakubZapiór JanuszZawadzka-Duliniec MagdalenaZawiejski CzesławZięba TadeuszZygmunt JerzyŻabczyńska-Pejas MariannaŻak MarekŻelechowski DariuszŻorniak EwaŻółtaszek AndrzejŻurek JacekŻwirska-Lembrych HannaŻyłka-Hill Łucja


PRZYJAZNE I NOWOCZESNE OŚRODKI ZDROWIA DZIĘKI UNII EUROPEJSKIEJ

Zapewnienie mieszkańcom Opolszczyzny właściwej ochrony zdrowia jest bardzo ważnym aspektem dla roz-woju regionu. Ułatwienie dostępu do świadczeń zdrowot-nych oraz polepszenie jakości badań wykonywanych za pomocą specjalistycznego sprzętu medycznego, stano-wią ważne czynniki zachęcające ludzi do zamieszkania w województwie opolskim.

Ze względu na dekapitalizację obecnej infrastruktu-ry i ograniczony dostęp do kosztownych i nowoczesnych technologii medycznych zaistniał spory deficyt środków na ochronę zdrowia, zarówno w całym kraju, jak i na te-renie województwa opolskiego. Zjawisko to powodowało ograniczony dostęp do świadczeń zdrowotnych, zwłasz-cza na terenach wiejskich, między innymi ze względu na niezadowalający stan infrastruktury technicznej lo-kalnych ośrodków zdrowia oraz brak sprzętu medycz-nego na odpowiednim poziomie.

Jednym z istotnych instrumentów przeciwdziałania tym zjawiskom jest zagospodarowanie funduszy struk-turalnych Unii Europejskiej. W województwie opolskim jednym ze źródeł dofinansowania służby zdrowia jest Re-gionalny Program Operacyjny Województwa Opolskiego na lata 2007–2013 (RPO WO 2007–2013). Głównym zada-niem RPO WO 2007–2013 jest rozwój województwa opol-skiego, jako miejsca atrakcyjnego do inwestowania, pracy i zamieszkania. Jednym z istotnych warunków zapewnia-jących wysoki poziom życia jest łatwość dostępu do usług medycznych, ich dobra jakość oraz nowoczesny sprzęt, za pomocą którego wykonywane są badania. W związku z powyższym w ramach RPO WO 2007–2013 wskaza-ne zostały cele oraz służące ich realizacji działania, któ-re mają za zadanie poprawę poziomu usług świadczonych w zakresie ochrony zdrowia na Opolszczyźnie.

Jednym z nich jest poddziałanie 5.2.2 – Ambulato-ryjna opieka medyczna RPO WO 2007–2013, którego celem jest zapewnienie wysokiej jakości i efektywno-ści usług medycznych, świadczonych przez podmio-ty z branży ambulatoryjnej opieki medycznej, w szcze-gólności poprzez ułatwienie mieszkańcom dostępu do świadczeń medycznych, poprawę jakości sprzętu w lo-kalnych ośrodkach zdrowia oraz ograniczenie koniecz-ności hospitalizacji, stanowiącej najdroższy rodzaj usłu-gi medycznej.

Pierwszy nabór projektów w ramach w/w poddziała-nia miał miejsce w terminie 27.04. – 11.05.2009 r. Kwo-ta przeznaczona na realizację konkursu wynosiła po-nad 12 mln PLN.

Konkurs dotyczył projektów w zakresie rozbudowy, nadbudowy, przebudowy lub remontu placówek świad-czących usługi medyczne, wyposażenia istniejącej infra-struktury ambulatoryjnej bazy medycznej w celu dosto-

sowania jej do obowiązujących standardów i przepisów prawa oraz dostosowanie jej do potrzeb osób niepełno-sprawnych. O dofinansowanie mogły się również ubiegać projekty w zakresie zakupu nowej aparatury medycznej na potrzeby ambulatoryjnej opieki medycznej.

Do udziału w konkursie zaproszone zostały: jednost-ki organizacyjne jednostek samorządu terytorialnego posiadające osobowość prawną, organizacje pozarzą-dowe, stowarzyszenia, fundacje, kościoły, związki wy-znaniowe, osoby prawne kościołów i związków wyzna-niowych, związki i porozumienia w/w beneficjentów, ośrodki zdrowia (w tym przychodnie i poradnie sprawu-jące wyłącznie opiekę ambulatoryjną), Niepubliczne Za-kłady Opieki Zdrowotnej (świadczące usługi medyczne na rzecz społeczności lokalnej w publicznym systemie ochrony zdrowia) oraz grupowe i indywidualne prakty-ki lekarskie i pielęgniarskie (świadczące usługi medycz-ne) w publicznym systemie ochrony zdrowia.

W odpowiedzi na ogłoszenie o konkursie do Punktu Przyjmowania Wniosków w Departamencie Koordyna-cji Programów Operacyjnych Urzędu Marszałkowskie-go Województwa Opolskiego wpłynęło 18 wniosków na łączną kwotę 13,1 mln PLN.

11 sierpnia 2009 r. Zarząd Województwa Opolskiego podjął decyzję o dofinansowaniu 16 projektów. Łączna wartość przyznanego wsparcia unijnego rozdysponowa-nego wśród beneficjentów wyniosła 8,8 mln PLN, co sta-nowi 73% środków przeznaczonych na to działanie.

Dofinansowane projekty obejmowały w przeważa-jącej części zakup sprzętu medycznego oraz rozbudowę istniejących placówek medycznych, prowadzonych za-równo przez instytucje publiczne, jak i podmioty pry-watne.

Jednym z beneficjentów, który otrzymał dofinanso-wanie z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionu jest Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „SPECJALI-STYKA” s. c. Spolmed Andrzej Olszanowski i Katarzy-na Spólnicka. Środki zostały przeznaczone na realizację projektu pt: Przywróćmy uśmiech dziecka. Nowocze-sne USG w pediatrycznym NZOZ „SPECJALISTYKA” w Opolu. Cel projektu zakładał poprawę jakości i do-stępności usług medycznych, udzielanych w trybie am-bulatoryjnym w powyższej placówce. Inwestycja zapew-ni pacjentom bezpieczne warunki diagnostyki, leczenia i szybki powrót do zdrowia. Zakup nowoczesnego apa-ratu USG z możliwością wykonywania badań metodą Dopplera, ma także na celu poprawę warunków pracy personelu przychodni. Realizacja projektu ma w dłuższej perspektywie zapewnić wzrost dynamiki poprawy wa-runków życia w regionie poprzez zapewnienie dostępu do wysokospecjalistycznych usług medycznych, skutku-jących poprawą zdrowia mieszkańców już od najwcze-śniejszych lat życia. Zarząd Województwa Opolskiego podjął decyzje o dofinansowaniu projektu kwotą w wy-sokości 220 280,90 PLN.


Tab. 1. Lista beneficjentów działania 5.2.2 Ambulatoryjna opieka medyczna RPO WO 2007–2013

Lp. Nazwa beneficjenta Tytuł projektuWartość

dofinansowania (PLN)

Całkowita wartość pro-jektu (PLN)

1.

Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „SPECJALISTYKA” s. c. Spolmed Andrzej Olszanowski, Ka-tarzyna Spólnicka

Przywróćmy uśmiech dziecka. Nowoczesne USG w pediatrycznym NZOZ „Specjalisty-ka” w Opolu

220 280,90 259 154,00

2.Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „MEDIKA” Grażyna Mru-gała – Marcyniuk

Zakup nowej aparatury medycznej na potrzeby ambulatoryjnej opieki medycznej Niepublicz-nego Zakładu Opieki Zdrowotnej „MEDIKA” Grażyna Mrugała – Marcyniuk

210 800,00 248 000,00

3.Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w Opolu z siedzibą w Kę-dzierzynie – Koźlu

Unia na zdrowie – Modernizacja ambulatoryj-nej bazy medycznej Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Kędzierzynie – Koźlu

799 697,36. 1 012 870,23

4. Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „SANITAS” s. c.

Zakup specjalistycznej aparatury medycznej dla NZOZ „SANITAS” s. c. w Brzegu 267 410,00 317 700,00

5. Gminny Ośrodek Zdrowia w Go-golinie.

Zakup sprzętu medycznego dla Gminnego Ośrodka Zdrowia w Gogolinie 260 202,00 310 000,00

6.Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „MEDZAK” s. c. Gabriela Adamowska, Mariusz Ogłódek

Poprawa bezpieczeństwa zdrowotnego miesz-kańców powiatu kędzierzyńsko–kozielskiego poprzez adaptację i przebudowę części budyn-ku usługowego na potrzeby NZOZ „ME-DZAK” s. c.

230 742,13 384 561,31

7. Izabela Bednarek – Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „DO-MED”.

Rozbudowa NZOZ „DOMED” w Zimnicach Wielkich 799 863,23 2 411 526,76

8. Brzeskie Stowarzyszenie Promocji Zdrowia

Zakup urządzeń oraz specjalistycznej aparatu-ry medycznej w celu poprawy świadczonych usług medycznych ambulatoryjnej opieki me-dycznej w Województwie Opolskim

799 989,90 1 043 552,12

9. Optima Medycyna S. ARozbudowa Przychodni w Prudniku w celu poprawy jakości świadczonych usług zdrowot-nych, ambulatoryjnej opieki medycznej

689 741,21 1 515 316,86

10. Samodzielny Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „B – MED”.

Poprawa jakości i dostępności ambulatoryjnej opieki medycznej na terenie powiatu kędzie-rzyńsko – kozielskiego poprzez modernizację i doposażenie SNZOZ „B – MED”

370 489,06 460 757,49

11. Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej Caritas Diecezji Opolskiej.

Wyposażenie 28 gabinetów rehabilitacyjnych NZOZ Caritas Diecezji Opolskiej w sprzęt me-dyczny

780 461,50 939 200,00

12.Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „VITA” w Nysie „VITA” Sp. z o. o.

Zakup specjalistycznych urządzeń medycznych i przebudowa pomieszczeń w NZOZ „VITA” w Nysie

472 158,85 607 849,10

13. Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „OLMED”.

Zakup sprzętu i aparatury medycznej w celu podniesienia jakości usług medycznych NZOZ „OLMED” w Kędzierzynie–Koźlu

226 956,05 291 670,96

14.Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej Przychodnia Rodzinna Ma-riacka Sp. z o. o

Zakup nowoczesnych aparatów diagnostycz-nych i przebudowa pomieszczeń w NZOZ Przychodnia Rodzinna Mariacka w Nysie

797 640,48 942 060,57

15.Niepubliczny Zakład Opieki Zdro-wotnej „ADMET” Centrum Utrzy-mania Zdrowia

Podniesienie jakości i dostępności do świad-czeń medycznych w NZOZ „ADMET” w Opo-lu poprzez zakup sprzętu medycznego

488 750,00 575 000,01

16.Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Gminny Zespół Lecznictwa Otwartego w Kietrzu

Bezpieczna Przychodnia – modernizacja po-mieszczeń i termomodernizacja budynku Przychodni Rejonowej Gminnego Zespołu Lecznictwa Otwartego w Kietrzu

799 790,22 1 240 583,03

Źródło: Urząd Marszałkowski Województwa Opolskiego (www.rpo.opolskie.pl)


Kolejnym projektem, który otrzymał dofinansowa-nie w ramach poddziałania 5.2.2 – Ambulatoryjna opie-ka medyczna RPO WO 2007–2013 jest projekt pn. Zakup nowej aparatury medycznej na potrzeby ambulatoryj-nej opieki medycznej Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej „MEDIKA” Grażyna Mrugała – Marcyniuk. W/w podmiot świadczy usługi medyczne dla lokalnej społeczności z gminy Zdzieszowice i przylegających do niej miejscowości. Celem projektu „MEDIKI” jest po-prawa jakości życia społeczności lokalnej poprzez pod-wyższenie jakości i poszerzenie zakresu świadczeń am-bulatoryjnej opieki medycznej, w szczególności badań diagnostycznych. Zwiększenie dostępności do tego ty-pu badań ma również na celu przełamanie u ludzi oporu do profilaktyki leczniczej. Beneficjent zakupił w ramach projektu aparat USG, aparat EKG, spirometr oraz anali-zator moczu. Projekt otrzymał dofinansowanie w wyso-kości 210 800,00 PLN z Europejskiego Funduszu Roz-woju Regionalnego.

Unijne wsparcie w ramach RPO WO 2007–2013 otrzy-mał również projekt pn. Zakup urządzeń oraz specjali-stycznej aparatury medycznej w celu poprawy świadczo-nych usług medycznych ambulatoryjnej opieki medycznej w Województwie Opolskim, którego wnioskodawcą było Brzeskie Stowarzyszenie Promocji Zdrowia. Głównym elementem projektu był zakup specjalistycznej aparatu-ry medycznej wraz z mammobusem, w którym świad-czone będą usługi medyczne w postaci badań mammo-graficznych. Działanie to przyczyni się do zwiększenia dostępności i poprawy jakości świadczonych usług me-

dycznych w powiecie brzeskim oraz regionie opolskim. Projekt pozwoli również na stworzenie 5 nowych miejsc pracy, a jego efektem będzie możliwość wykonywania nawet 11 tysięcy badań przesiewowych rocznie, w ra-mach profilaktyki wczesnego wykrywania raka piersi. Dzięki dofinansowaniu beneficjent zakupił 5 nowych urządzeń, tj. mammograf z zestawem montażowym, ze-staw do kontroli, wywoływarkę, negatoskop żaluzjowy oraz samochód z zabudową. Na wykonanie projektu be-neficjent otrzymał wsparcie finansowe z EFRR w wyso-kości 799 989,90 PLN.

Zdjęcia projektu NZOZ „Specjalistyka” w Opolu

Zdjęcia projektu NZOZ „Medika” w Krępnej


Zgodnie z harmonogramem naborów wniosków w ra-mach RPO WO 2007–2013, zaplanowano jeszcze jeden konkurs w zakresie projektów dotyczących ambulatoryj-nej opieki medycznej. Nabór zostanie przeprowadzony 16.08 – 30.08.2010r.

Więcej informacji dotyczących projektów unijnych oraz konkursu mogą Państwo otrzymać w:

Głównym Punkcie Informacyjnym o Fundu-• szach Europejskich Urząd Marszałkowski Województwa Opolskie-• goDepartament Koordynacji Programów Opera-• cyjnychReferat Informacji i Promocji Funduszy Struk-• turalnych, ul. Piastowska 14 – Ostrówek, 45-082 Opole, tel.: 77 54 16 200, 201, 243, [email protected], w godzinach: poniedziałek – piątek 8°°–18°°, so-bota 8°°–16°° lub na stronach internetowych: www.opolskie.pl; www.rpo.opolskie.pl

Opracował: Piotr POSPISZELReferat Informacji i Promocji Funduszy Strukturalnych DPO UMWO

KOLEJNE SPOTKANIE KOMISJI STOMATOLOGICZNEJ OIL

W dniu 9 września 2010 r., w siedzibie OIL, odby-ło się pierwsze powakacyjne posiedzenie Komisji Sto-matologicznej.

Posiedzenie zostało zdominowane przez dyskusję na temat zbliżającego się „Konkursu ofert” na świad-czenia finansowane przez NFZ. Aktualnie oferty ma-ją być oceniane również na podstawie sprzętu używa-nego przez Świadczeniodawcę. Po proteście złożonym przez KS Naczelnej Rady Lekarskiej, NFZ wycofał się z pomysłu punktowania ofert za obniżenie ceny świad-czeń do 0,5 wartości proponowanej. Kwota finansowa-nia opieki stomatologicznej na rok 2011 stanowi 3,13 % wszystkich wydatków NFZ na leczenie, co stanowi wzrost o 0,2% w stosunku do roku 2010. NFZ nadal nie-stety milczy na temat rzeczywistej wyceny świadczeń stomatologicznych. Nie uwzględniono, proponowanych przez Komisję Stomatologiczną NRL, współczynników korygujących na świadczenia dla dzieci. Fundusz nie za-kłada również realizacji zapisów ustawy podwyżkowej. KS NRL na swoim ostatnim posiedzeniu sformułowa-ła wnioski, iż postulaty zgłaszane przez środowisko le-karskie – w szczególności dotyczące wyceny świadczeń i organizacji ich udzielania – w większości nie zostały uwzględnione,.

W dalszej części zebrania kol. Barbara Hamryszak poinformowała o zbliżających się szkoleniach i konfe-rencjach:

„Błąd medyczny” – Warszawa, 27.IX.10 r., organi-zator – Instytut Problemów Ochrony Zdrowia (www.ipoz.pl)

Warsztaty interdyscyplinarne „Między nami lekarza-mi” – Wrocław, 9.X.10 r., organizator Dolnośląska Izba Lekarska (www.miedzynamilekarzami.pl)

„Lekarz w obliczu prawa – pozycja lekarza w procesie karnym” – Warszawa, 21–22.X.10 r., organizator – Insty-tut Problemów Ochrony Zdrowia (www.ipoz.pl)

XVI Ogólnopolska Konferencja Stomatologiczna, po-łączona z targami Expodent 2010 – Toruń, 22–23.X.10 r. (nformacje dodatkowe – www.expo-andre.pl).

SekretarzJerzy DRZYZGA

PrzewodniczącaBarbara HAMRYSZAK

IZBOWA KOMISJA KSZTAŁCENIA INFORMUJE

Program szkoleń prowadzonych w ramach Komisji Kształcenia Podyplomowego OIL w Opolu

TERMIN KIEROWNIK NAUKOWY

TEMAT

23.X.2010 r. godz.10.00 (so-

bota)

Dr n. med. Aleksan-der Sachanbiński

Rak odbytnicy i jelita grubego

27.XI.2010 r. (sobota)

Dr Katarzyna Suchoń

Reumatoidalne zapalenie stawów – diagnostyka, le-czenie i rehabili-tacja

4.XII.2010 r. (sobota)

Prof. dr hab. n. med. Wojciech Apoznański

Problemy urolo-gii dziecięcej

Wszystkie szkolenia odbywają się w siedzibie Opol-skiej Izby Lekarskiej w Opolu, ul. Grunwaldzka 23. Prosimy o zgłaszanie chęci uczestnictwa w w/w szko-leniach telefonicznie – 77 454 59 39 do siedziby OIL w Opolu. Za uczestnictwo w szkoleniu przysługują 3 pkt. edukacyjne.

* * *Komisja Kształcenia Podyplomowego informuje, że

w dniu 15 stycznia 2011 r. o godzinie 10oo w siedzibie Izby Lekarskiej w Opolu odbędzie się szkolenie na te-mat: „Obsługa kas fiskalnych. Uregulowania prawne w zakresie stosowania kas rejestrujących”.

Osoby zainteresowane proszę o telefoniczne zapisy w sekretariacie Izby Lekarskiej w Opolu (tel. 77 454 59 39). Liczba miejsc ograniczona.

Małgorzata ŁUSZCZYŃSKA-OSTROWSKA


4

ZAPROSZENIE NA SPOTKANIE OPŁATKOWE LEKARZY SENIORÓW

Komisja ds. Lekarzy Emerytów i Rencistów Opol-skiej Izby Lekarskiej informuje, że tegoroczne Spotka-nie Opłatkowe odbędzie się w dniu 18 grudnia 2010 r. (sobota) o godz. 15oo w Klubie Lekarza w siedzibie Izby przy ul. Grunwaldzkiej 23 w Opolu.

Prosimy o zgłaszanie uczestnictwa do dnia 13 grud-nia br. w Biurze Izby. Przewodniczący Komisji

Dr n. med. Tadeusz CHOWANIEC

CHOROBY I PRZYCZYNY ZGONÓW WŁADCÓW I KRÓLÓW POLSKI

Przedstawienie chorób i przyczyn zgonów polskich Władców i Królów napotyka na duże problemy historio-logiczne zwłaszcza jeżeli chodzi o pierwszych Piastów.

Otóż dwóch z nich zostało zamordowanych:Leszek Biały• (1186–1227) przez Pomorzan w Gą-sawie, król • Przemysław II (1257–1296) przez Branden-burczyków w Rogowie.

Wg Kronikarzy istnieją podejrzenia, że zmarli z po-wodu otrucia:

Bolesław Śmiały• (1041–1081) w Osiaku w Karyntii,Kazimierz Sprawiedliwy• (1138–1194) wg Win-centego Kadłubka,

Władysław Łokietek (1260–1333) zmarł z przyczyn naturalnych w sędziwym, jak na ówczesne czasy, wie-ku 73 lat.

Kazimierz Wielki (1310–1370), podczas polowania na jelenie w miejscowości Przedbórz spadł z konia do-znając złamania „golenia lewego”. W drodze do Kra-kowa leczony był przez swoich medyków piciem miodu pitnego oraz lewatywami. Rana podudzia lewego uległa zakażeniu i król o wschodzie słońca 5 listopada 1370 ro-ku zmarł w Krakowie w obecności licznych przedstawi-cieli dworu i duchowieństwa (prawdopodobnie z powodu sepsy, jak wynika z opisu jego sekretarza Jana z Czarn-kowa). Na nim wygasła dynastia Piastów. Rzeczywiście kiedy w XIX wieku otwarto jego trumnę stwierdzono złamania obu kości królewskiego podudzia.

Jadwiga Andegaweńska (1372–1399) – vide po-przednie moje publikacje – zmarła w dniu 17 lipca 1399 r., w 3 tygodnie po porodzie córki Elżbiety Bonifacji – prawdopodobnie z powodu zakażenia połogowego (wg kronikarzy z powodu wąskiej miednicy, co nie może tłu-maczyć przyczyny jej zgonu).

Władysław Jagiełło (1351–1434) w wieku 83 lat miał niezwykły zwyczaj (bez względu na pogodę) słuchania w nocy śpiewu słowików (jego ulubionym ubiorem na stare lata była skóra barania). Niestety w dniu św. Wojcie-cha (patrona Polski) przeziębił się w miejscowości Gró-

dek (nazwanego później Jagiellońskim, w okolicy Lwo-wa) i zmarł w nocy 1 czerwca 1434 r. – prawdopodobnie z powodu zapalenia płuc – właśnie w owym Gródku.

Władysław Warneńczyk (1424–1444) zginął w bi-twie z Turkami pod Warną. Jego ciała nie znaleziono na polu bitwy. W Europie przez kilka lat pokazywali się jego samozwańcy, szybko karani, ponieważ Władysław War-neńczyk posiadał po 6 palców u stóp. Niestety jego pięk-ny sarkofag w Katedrze Wawelskiej stoi pusty.

Kazimierz Jagiellończyk (1427–1492) zmarł po 46 latach panowania, w wieku 65 lat wśród uogólnionych obrzęków (niewydolność nerek lub serca).

Jan Olbracht (1459–1581) zmarł w wieku 41 lat (za jego czasów wyginęła szlachta po nieudanej wyprawie na Mołdawian). Wg badań profesora medycyny z Uni-wersytetu Jagiellońskiego Leona Wachholza zmarł z po-wodu syfilisu noszącego wówczas piękną nazwę „Cho-roby dworskiej”.

Aleksander Jagiellończyk (1461–1506) zmarł praw-dopodobnie również z powodu zakażenia syfilisem.

Zygmunt I Stary (1467–1548) zmarł z przyczyn na-turalnych w sędziwym wieku 81 lat.

Zygmunt II August (1520–1572) – ostatni z Jagiello-nów – zmarł w dniu 7 lipca 1572 r. w swoim ulubionym Knyszynie na Litwie w wieku zaledwie 52 lat, wśród burzliwych objawów wydalania dużych kamieni mo-czowych (prawdopodobnie przyczyną jego śmierci była niewydolność nerek i mocznica). Pod koniec życia cier-piał również na podagrę i noszony był przez dworzan po komnatach królewskich. Niewykluczona jest rów-nież hipoteza zakażenia syfilisem, na który zmarli je-go starsi bracia Jan Olbracht i Aleksander. Świadczyć o tym mogą jego stosunki z drugą żoną Barbarą Radzi-wiłłówną, która zmarła z powodu zaawansowanej in-fekcji kiłowej (bądź raka szyjki macicy – vide moje po-przednie publikacje).

Henryk Walezy (1551–1589) – pierwszy król elek-cyjny, wkrótce po ucieczce z Polski do Francji (gdzie w roku 1574 został koronowany jako król Francji) zo-stał zamordowany przez fanatycznego mnicha Jakuba Clementa w roku 1589.

Stefan Batory (1533–1586) zmarł w dniu 12 grud-nia 1586 r. prawdopodobnie w przebiegu padaczki, która była bardzo rozpowszechniona w jego rodzinie w Sied-miogrodzie. Druga hipoteza jego śmierci to zawansowa-na postać mocznicy (uremia), ponieważ wykonana przez jego lekarza Buccella sekcja wykazała olbrzymią pato-logię nerek. Nerki królewskie były bowiem wielkie „jak u wołu”. Przyczynę tego zgonu w stosunkowo młodym wieku należy wiązać z trudami wojennymi, nieustan-nymi wojnami z carem Iwanem IV Groźnym o Inflanty, spaniem w namiotach i okopach.

Jan III Sobieski (1641–1696) cierpiał już w chwili elekcji na króla Polski na infekcję kiłową, o czym świad-czą kilkakrotnie przebyte przez niego kuracje rtęciowe.


Źródłem zakażenia była jego ukochana „Marysieńka” de domo Maria Kazimiera (1641–1716), z pochodzenia fran-cuska, która przybyła do Polski jako pięcioletnia dziew-czynka z dworem Ludwiki Marii Gonzagi – żony króla Jana Kazimierza. Marysieńka zaraziła się kiłą od swo-jego pierwszego męża, rozpustnego wojewody Jana „So-biepana” Zamoyskiego. Pod koniec życia znaczną oty-łość Sobieskiego powikłały objawy mocznicy, olbrzymie obrzęki kończyn dolnych i podbrzusza (dlatego też był noszony na specjalnie wykonanym krześle). Wśród ob-jawów uremii (mocznicy) zmarł w dniu 17 czerwca 1696 roku w swoim ulubionym Wilanowie, którego budowę rozpoczął w roku 1679 (w tym samym czasie Ludwik XIV – Król Słońce rozpoczął budowę Wersalu). Bada-nia sekcyjne wykazały, że przyczyną mocznicy króla by-ła kamica nerek, zaś w pęcherzu moczowym znaleziono kamień wielkości jaja gołębiego.

Zygmunt III Waza (1566–1632) zmarł w dniu 30 kwietnia 1632 r. w Warszawie wśród objawów wylewu mózgowego. Podczas 7-dniowej agonii, wystąpiło pora-żenie lewej połowy ciała i pozbawienie mowy.

Stanisław Leszczyński (1677–1766), po wyjeździe z Polski w roku 1736, otrzymał od francuskiego króla Ludwika XV Lotaryngię ze stolicą w Nancy (jego córka została matką ostatniego króla Ludwika XVI). Mający 89 lat niepełnosprawny, zmarł na skutek rozległych oparzeń od kominka, przy którym się lubił ogrzewać.

August II Mocny (1670–1705) słynął z niezwykłego temperamentu seksualnego. Przez jego łoże przewijały się nie tylko księżne, hrabianki, mieszczanki, ale nawet plebejki. Niektórzy złośliwi pisali, że dzięki niemu na-stąpił wzrost ludności w Warszawie i Dreźnie. August II cierpiał na zawansowaną cukrzycę. Według niepotwier-dzonych relacji współczesnych, po uderzonej przez nie-go podkowy (które potrafił łamać, ale zawartość żelaza w nich odbiegała od współczesności) doznał poważnego urazu stopy, w związku z czym dokonano u niego am-putacji tzw. „stopy cukrzycowej”. Postępujący progres cukrzycy doprowadził do jego zgonu.

August III Sas (otyły) (1696–1763) – ojciec 14 dzie-ci, zmarł w przebiegu patologicznej otyłości. Już w ro-ku 1763 ambasador francuski pisał o nim jako „bryle mięsa” – prawdopodobnie z powodu niepohamowane-go obżarstwa (słynne powiedzenia: „Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa”), do którego dołączyła się niedo-czynność tarczycy w ekstremalnej postaci tzw. „obrzę-ku śluzakowatego”. Bezpośrednią natomiast przyczyną śmierci Augusta III Sasa, wg kronikarzy, była apoplek-sja, tj. wylew krwi do mózgu.

Stanisław August Poniatowski (1732–1798) – ostat-ni król Polski, po abdykacji w roku 1794 zmarł w Peters-burgu w dniu 12 lutego 1798 r. Pochowany został w ko-ściele św. Katarzyny w Petersburgu. Orszak żałobny otwierał car Paweł I (nie żyła już kochanka Stanisława Poniatowskiego, caryca Katarzyna, animatorka ostat-

niego rozbioru Polski). Zmarł prawdopodobnie z przy-czyn naturalnych, ale podejrzewano otrucie, ponieważ zmarł natychmiast po wypiciu filiżanki bulionu. Nie da-ne mu było spocząć w przygotowanym dla niego sarko-fagu w katedrze Św. Jana w Warszawie. O peregryna-cjach szczątków ostatniego króla Polskiego w kolejnej publikacji.

Dr hab. n. med. Janusz KUBICKIPaństwowa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa w Opolu

GLOBTROTER POSZUKIWANY

Życie jest smutne i ciężkie. Powodzie, hepatitis C, mobbing, kariera, wtryskiwacze, ubezpieczenia obo-wiązkowe, pożegnanie ostatniego włosa... Szkoda ga-dać! Szkoda czasu na marazm. Ile potrzeba, by sięgnąć gwiazd? Znam odpowiedź. To ekwadorski szczyt Chim-borazo, wznosi się najwyżej.

„Gdzie ten Jerzy? Zawsze w ostatniej chwili zabiera rzeczy ze szpitalnej pralni, jeszcze korki, ochraniacze. A, nareszcie jest!”. Z łezką w oku wspominam wczesne lata 90., kiedy w stroju reprezentacyjnym kozielskich le-karzy, w towarzystwie chłopaków: Darka, Jarka, Jerze-go i Marka Raka, gromiliśmy lokalnych i międzynaro-dowych rywali. Nasze batalie z reprezentacjami policji, księży, zaprzyjaźnionego holenderskiego miasta Söest, gromadziły na trybunach tłumy widzów i wielbicieli.

Świat się zmienił, zabrakło siły i fantazji. Przyszło rozpalić domowe ognisko, dać początek nowemu życiu. Czas pożerała nauka, godzona z kilkunastoma dyżura-mi. Co chwila z mass mediów kłuły w uszy wściekłe ata-ki na dorobkiewiczów i łapówkarzy, postępująca paupe-ryzacja zatruła zbiorową świadomość.

Refleksja przyszła w porę. Szybko odnowiliśmy wy-chłodzone uczelniane i licealne przyjaźnie, a licznie poja-wiające się dzieci pociągnęliśmy za sobą, w nosidełkach, na barana, na górskie szlaki. Myślę, że poniosą w niezna-ną przyszłość odę do radości, wędrówki, wspólnoty.

A sport? Kiedy trudno się spotkać w gromadzie, staje się indywidualny. Mam szczęście mieć oparcie w przy-jaciołach, pasjonatach. Oni są rozsądni, ja lekkomyślny. I ta lekkomyślność, zakotwiczona w ich pragmatyzmie, pozwala na bezpieczną eksplorację terrae incognitae.

W każdym z nas tkwi czteroletni chłopiec, z chle-bakiem wyruszający na wyprawę za rogatki – na kraj świata. Zmieniają się cele, lecz ciekawość świata pozo-stała. Żyjesz, póki marzysz. Spełnienie jest szczęściem ostatecznym.

Co mnie zagnało z Piotrem w pewien grudniowy wie-czór na trawers południowego zbocza Świnicy z jednym czekanem, w wojskowych butach, jedną parą raków na dwóch? Flanela, wymarzona kangurka, dżinsy i getry, bez GPS, GPRS, EBM, CPR, ABS, PC! Tylko marze-nie i ciekawość. Hola, hola, mówi rozum, jednak nie na


4

Absurdalna noc pod Dome de Gouter, godz. 2.30 – odwrót (Tomasz i autor)

Schron Vallot – 4362 m n.p.m. Palce uratowane dzięki pachwinom Adama (po lewej autor)

Szczyt Groβ Venediger – 3676 m n.p.m., niepozorny


darmo koło wymyślono. Trzeba zaczerpnąć z przebo-gatej skarbnicy ludzkich doświadczeń! I tak powoli po-stępowało usprzętowienie. Zawsze jednak postawienie namiotu powyżej trzech tysięcy metrów budzi dresz-czyk emocji.

Licencjonowany przewodnik górski, głuchy na wszel-kie zaklęcia, w drodze na Gerlach spętał czwórkę le-galistów krótkim postronkiem. Nic zabawnego na nie-miłosiernie zatłoczonej grani Zadniego. Był jedynym zawodowcem w moim górskim życiu! Wiedza przez do-świadczenie? Teoria z książek? Z każdym zdobywanym tysiącem metrów, po przejściu każdej ze ścian Dolomi-tów rośnie we mnie pokora wobec potęgi gór, jednocze-śnie z ciekawością, co jest dalej.

Góry to nie azyl dla outsiderów, rezerwat dla dziwa-ków – tu szuka się refleksji, w chwili samotności wyglą-da szerszej perspektywy, wewnętrznej siły i spójności, by zejść i oddać innym wszystko, co się otrzymało. Jed-nocześnie bez własnej siły, nieustępliwości i uporu ni-gdy nie zobaczysz drugiej strony lustra.

Powaga naszej korporacji zawodowej nie ucierpi, a jej autorytet wzrośnie po przejściu patronatu nad Prawdzi-wą Wyprawą. Znalazłem cel. Cóż, zawsze musi być naj! Nie proszę kolegów, na Szczyt Szczytów – On na razie jest poza zasięgiem. Niepozorny Chimborazo wznosi swoją wulkaniczną, posiwiałą od śniegu i lodu, czupry-nę na zaledwie 6230 m n.p.m., ale robi to tak dostojnie, że najbliżej stąd do gwiazd.

Teraz fakty, Chimborazo, leżąc na 1,6° szerokości pół-nocnej eliptycznej Matki Ziemi, oddalony jest o 6384,39 km od jej centrum, a Szczyt Szczytów tylko o 6382,24 km. The winner is Equador!

Wyprawa: 26 listopada – 6 grudnia.1. Przelot z Madrytu, Monachium lub Amsterdamu 2. do Quito. Stamtąd już niedaleko; bilet rezerwowa-ny wkrótce do 4000 zł.Samochodem na 4000 m n.p.m., schronisko Whym-3. per na 5000 m n.p.m.Aklimatyzacja będzie.4. Nosić trzeba, ale nie za dużo, info pogodowe 5. w sieci.Zdobywcy muszą mieć doświadczenie, fanatycz-6. nym nowicjuszom zaproponuję próbę lodowcową na Gross Venedigerze – ok. 3600 m n.p.m.

Zachęcam i zapraszam. Wyjazd organizuję z dwój-ką przyjaciół, licząc dwa zespoły trzyosobowe, to jesz-cze nie tłum. Organizator – Marek Jacek, lekarz, 45 lat ([email protected], tel. 602 773 283). Do-świadczenie górskie:

większość dolomitowych ferrat – 2002–2009• Triglav – maj 2001• Dachstein – południowa ściana – ferrata, Skywalk • – 2007Dachstein klasycznie – maj 2008• Civetta – październik 2008• Gro• β Glockner, Groβ Venediger – 21 lipca 2008Monte Rossa (–100 m) – 2008• Marmolada – 2009• Mont Blanc – 2009 i 2010• Grań Paradiso – 2010• Piramida Vincent – 2010•

Marek JACEK


4

MODELE OCHRONY ZDROWIA

Znaczenie określenia zabezpieczenie społeczne jest trudne samo w sobie do zinterpretowania. W idei zabez-pieczenia społecznego ukryte jest zobowiązanie społe-czeństwa poprzez państwo zaspokajania podstawowych potrzeb tych obywateli, którzy swoją pracą, bez swej wi-ny nie są w stanie zapewnić sobie środków utrzy mania. Modele zabezpieczenia społecznego miały wpływ na kształtowanie się systemu i modeli ochrony zdrowia, które przewidują ochronę przed skutkami choroby i ka-lectwa, w postaci zapewnienia świadczeń medycznych i są w ramach idei zabezpieczenia społecznego realizo-wane przede wszystkim w modelu za opatrzenia i ubez-pieczenia społecznego. Model ubezpieczeniowy ochrony i opieki zdrowotnej Bismarcka zapoczątkowany został przez insty tucję ubezpieczeń wzajemnych pracowników (najemnych) i rozwijał się w krajach Europy kontynen-talnej (Niemcy, Austria). Model za opatrzeniowy Beve-ridg’a obejmował ogół oby wateli państwa, z gwarancją podstawowych świadczeń, występował przede wszyst-kim w Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Ponadto w kra-jach socjalistycznych rozwinął się w latach trzy dziestych XX w. zaopatrzeniowy model Siemaszki, który zakładał upaństwowienie opieki i ochrony zdrowia, bezpłatny do-stęp do niej ogółu obywateli, bo źródłem finansowania stał się budżet państwa. Model rezydualny wyodrębnia zdrowie publiczne i indywidualne. Oba modele różnią się odpowiedzialnością państwa, która występuje tylko w sferze modelu zdrowia publicznego i charakteryzuje się dostępnością do świadczeń zapobiegawczych. Finan-sowanie ze środków publicznych ograniczone jest tyl ko do najbiedniejszej grupy społecznej, w tym starszych, matek i dzieci. W takim systemie dominuje prywatny sektor ubezpieczeń zdrowotnych wraz z szeroko rozwi-niętą prywatną służbą zdrowia.

Najwcześniej rozwój instytucji społecznych, mają-cych na celu niesienie pomocy społecz nej, działających na zasadach przymusowych, nastąpił w Anglii – Parla-ment w 1601 r. ustano wił i określił zasady działania Pra-wa Ubogich (Poor Law), na podstawie którego organizo-wano przymusowe prace socjalne i wydawano zapomogi w celu zniwelowania ubóstwa. Przy musowe podatki były źródłem finansowania systemu pomocy. Zwolnieni z po-datku na ubogich byli członkowie towarzystw wzajem-nej pomocy. Państwo zezwoliło na żebractwo chorym lub z innych przyczyn niezdolnym do pracy. Pod koniec XVII w. główny projekto dawca założeń modelu zabez-pieczenia społecz nego, Daniel Defoe, połączył idee so-lidarności grupowej i opieki społecznej, jako przejawu

solidarności ogólno-społecznej. Projekt zakła dał przy-musowy udział obywateli w kasach, dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowa nia tej formy pomocy. Każ-dy, bez względu na zamożność, miał wpłacać rocznie określoną kwotę do kasy (początkowo było to 4 szy-lingi), z której miano wypłacać świadczenia potrzebu-jącym, a część tej kwoty kasy przeznaczałyby na dzia-łalność szpitali i przytułków. Oparto się na założeniu, że nie każdy będzie zmuszony do korzystania z tego ro-dzaju pomocy. Począt kowo model angielski ukierunko-wany był na politykę socjalną i interwencjonizm, a przy tym poszukiwał bardziej ekonomicznych rozwią zań, ko-rzystniejszych dla państwa. Odzwier ciedleniem tych za-łożeń była ustawa z 1911 r. wprowadzająca ubezpieczenie na wypadek utraty zdrowia, wypadków, bezrobocia oraz za pobieganie chorobom i leczenie. Ubezpieczenie doty-czyło pracowników najemnych płacących składki, bez uwzględnienia ich rodzin. W skład systemu wchodziła opieka lekarska obejmu jąca porady lekarskie i opiekę am-bulatoryjną oraz leczenie szpitalne, z wykluczeniem osób poważnie chorych i chorób zakaźnych. Świad czenia tego modelu opierały się na gwarancjach państwowych.

Dopiero po II wojnie światowej nastąpił zwrot w po-dejściu do tego modelu i ukierunkowa nie na zapobieganie bezrobociu. W Raporcie Beveridg’a z 1942 r., przygoto-wanym na zlece nie angielskiego parlamentu, zwróco-no się do idei zaopatrzenia społecznego i wprowadzono rozszerzony katalog przedmiotowy i podmio towy ubez-pieczenia społecznego. Model ochro ny zdrowia obejmo-wał ubezpieczeniem ogół społeczeństwa. Świadczenia miały zapewnić minimum egzystencji ludzkiej, a skład-ka miała być uiszczana przez wszystkich w jednakowej wysokości, ale część składki pokrywanej przez praco-dawcę uzależniono od dochodu ubez pieczonego. W celu zapewnienia należytego funkcjonowania systemu, pro-jekt Beveridge’a zakładał wprowadzenie uproszczonej struktury organizacyjnej, opartej na lokalnych i regio-nalnych placówkach, ale zarządzanych przez państwową jednostkę organizacyjną. Obok ubezpieczeń przymuso-wych nastąpił rozwój dobrowolnych ubezpieczeń wza-jemnych, któ rych uczestnicy uzyskiwali wyższe świad-czenia. Działające w Anglii organizacje ubezpieczeń społecznych miały wsparcie w rozbudowa nych związ-kach zawodowych i interwencji państwa w sferze ochro-ny pracy, co skłaniało je do poszukiwania nowych dróg w celu lepsze go zabezpieczenia na przyszłość. Pracow-nicy, współuczestnicząc w ubezpieczeniu, stawali się równorzędnym partnerem i dzięki temu mogli uczest-niczyć w organach samorządowych. Opisywany mo-del zaopatrzeniowy, odnoszący się do ochrony zdrowia, charakteryzował się finansowaniem z budżetu centralne-

cO PISZĄ INNI


go lub lo kalnego, środkami pochodzącymi z podatków. Powszechna i wolna dostępność do świadczeń zdrowot-nych wszystkich obywateli obwarowa na była gwarancja-mi państwa, udział pacjenta w kosztach leczenia był zni-komy, a płace lekar skie były stałe lub oparte na metodzie kapitacyjnej. Zmiany nastąpiły w czasie rządu Margaret Thacher powodując rozwój ubezpieczeń pry watnych i in-stytucji prywatnych świadczących usługi medyczne. Kra-je kontynentalne począt kowo pozostały w tyle za Anglią w przedmio cie postępowych rozwiązań pomocy ubogim i starszym dostosowując się do panujących warunków społeczno-gospodarczych. W zain teresowaniu przedsta-wicieli idei zabezpiecze nia znaleźli się pracownicy i po-trzeby ich za bezpieczenia przed niezdolnością do pracy lub utratą żywiciela poprzez ubezpieczenie, które do-piero później ewaluowało do formy ochrony na wypa-dek zajścia ryzyka ubezpieczeniowe go. Krajem, w któ-rym najwcześniej ustawowo wprowadzono obowiązek przynależności do kas wzajemnej pomocy były Niemcy. Tam już w XVII w. górnicy musieli wpłacać składki do obowiązkowych kas wzajemnej pomocy. Ro dzaje grup zawodowych objętych obowiązko wym ubezpieczeniem rozszerzały się. Ustawa z 1864 r. wprowadziła dodatkowo możliwość wyboru kasy, choć obowiązek ich rejestracji wprowadzono ustawą w 1876 r. Doktryna federalistyczna C. Marloa propagowała przymu sowy charakter pracow-niczych ubezpieczeń społecznych, choć pojawiły się pro-pozycje udostępnienia dodatkowego ubezpieczenia.

Modele ubezpieczenia miały łagodzić skutki zajścia ryzyka poprzez kompensację szkody, w przeciwieństwie do Prawa Ubogich, gdzie upokarzający test ubóstwa roz-patrywał in dywidualne potrzeby. Z prawnego punktu widzenia konstytutywność i uznaniowość cechuje Pra-wa Ubogich, a deklaratoryjność i roszczeniowy charak-ter świadczeń ma miej sce w tradycji prawa ubezpiecze-niowego. W nawiązaniu do idei angielskich projekt Otto Arendta przewidywał objęcie zabezpieczeniem społecz-nym wszystkich obywateli, a środki na jego finansowa-nie miały pochodzić z nałożonego na dochód podatku. Wszelkie zdarzenia losowe, powodujące utratę zarob-ku poprzez niezdolność do pracy, czy śmierć żywiciela podlegały ochronie. Postulował on dopuszczenie współ-istnienia dobrowolnych ubezpieczeń, gdyż świadczenia wypłacane z przymusowego ubezpieczenia zapewnia-ły jedynie podstawową egzystencję i podobnie jak opie-kuńcza idea Prawa Ubogich nie likwi dowały ubóstwa, a jedynie łagodziły jego na tężenie. Pierwotnym celem ustawy Bismarcka z 1883 r. dotyczącej robotników by-ło pokrycie kosztów ryzyka utraty dochodów z powodu choroby, gwarancja pomocy lekarskiej oraz przyznanie pieniędzy na pochówek. Akt ten wprowadził przymus ubezpieczenia i płacenia składki i stał się początkiem systemu ustawo wych ubezpieczeń chorobowych w Niem-czech. Początkowo realizatorem ubezpieczeń były gminy, które te zadania przed I wojną światową przekazały miej-

scowym kasom chorych. Bismarckowski model ochrony zdro wia wyróżniał się finansowaniem systemu ubezpie-czeń ze składki, obecnością kas cho rych dysponujących funduszem składkowym, wolnym wyborem lekarza, ma-jącego kontrakt z kasą chorych, przez ubezpieczone-go w ra mach ubezpieczeń chorobowych, porozumie-nie między kasami a związkami lekarskimi w zakresie wynagrodzenia, rodzaju świadczeń i odpowiedzialności lekarskiej. System cechuje solidaryzm, polegający na roz-dzielaniu środków w zależności od potrzeb chorujących i zdrowych. Charakterystycznym modelem ubezpieczeń społecznych, opartym na oddzie leniu ubezpieczeń od ingerencji państwa, jest system niemiecki powstały po I wojnie świato wej, w którym autonomiczne i samorzą-dowe organizacje ubezpieczeń społecznych zrze szały na zasadach przymusowych robotników i pracodawców, ko-rzystających z wytworów pracy pracowników, by reali-zować określone cele socjalne. Miały one być osiągnię-te przez współpracę finansową i organizacyjną obu grup społecznych. Rola państwa w ubezpie czeniach społecz-nych została zredukowa na do funkcji kontrolnej zgod-ności działań z ustawami. Cały system ubezpieczeń i je-go funkcjonowanie wspomagało istnienia samo dzielnych kas ubezpieczeniowych, działają cych niemalże jak banki ubezpieczeniowe, co gwarantowało niezależność w sto-sunku do sytuacji finansowej państwa. Wysokość skład ki uwzględniała wypłaty bieżących świadczeń, jak i kapi-tał przeznaczony na okoliczność nie przewidzianych sy-tuacji i uzależniona była od wysokości zarobków, a tak-że wpływała na wy sokość poszczególnych świadczeń. Wysokość niektórych z nich dodatkowo była uzależnio-na od długości podlegania ubezpieczeniu.

Dla porównania, we Francji stowarzyszenia zawodo-we wzajemnej pomocy rozwinęły się dopiero w XIX w. i w krótkim czasie naka zano rejestrację tych instytucji (w 1834), a od 1852 r., zaczęły powstawać państwowe insty tucje ubezpieczeniowe, jak „państwowa kasa eme-rytalna” i (od 1868) „państwowa kasa ubezpieczeń spad-kowych” oraz wprowa dzono przymusową przynależność do tych instytucji. Dopiero koniec XIX wieku przy niósł nakaz udzielania bezpłatnej pomocy leczniczej (medycz-nej) i położniczej osobom, których nie było na nią stać. Nawet obecne rozwiązania nie posuwają się tak daleko, jak jedne z pierwszych. W Rosji projekt rządowy ustalo-ny na II Zjeździe Rosyjskiej Socjal demokratycznej Par-tii Robotniczej w 1903 r., zakładał ochronę pracy oraz zdrowia ro botników, w tym bezpłatną pomoc lekarską ro-botnikom na koszt pracodawców oraz za gwarantowanie utrzymania ich podczas nie zdolności do pracy z powodu choroby. Nato miast projekt Lenina z 1912 r. przewidy-wał objęcie ubezpieczeniem wszystkich pracow ników, a ryzyko ubezpieczeniowe rozszerzał na wszystkie przy-padki utraty zdolności do pracy przez chorobę, kalectwo, inwalidz two, starość i bezrobocie. W założeniu koszty ubezpieczenia miały być w pełni pokrywane przez pań-


4

stwo i pracodawców. Wysokość otrzymywanych świad-czeń z ubezpieczenia miała być równa pełnej wysoko-ści utracone go zarobku. Model ubezpieczeń społecznych wprowadzony w ZSRR w 1919 r. (model Siemaszki) za-kładał zwolnienie pracowników od obowiązku płacenia składki, przerzucając jego ciężar na państwo. Zlikwi-dowano rów nież organizacje ubezpieczeń społecznych, a fundusze przejął budżet państwa, wydziela jąc środki na świadczenia. W zakresie opieki zdrowotnej projekt przewidywał bezpłatny dostęp do wykwalifikowanej po-mocy lekar skiej i farmaceutycznej. Do ochrony zdrowia powołano scentralizowaną, państwową służbę zdrowia, gwarantującą świadczenia rzeczo we. Finansowanie służ-by zdrowia odbywało się w myśl centralnego planowania z budżetu państwa. Organizacyjnie system ubezpieczeń radzieckich przypominał rozwiązania mode lu angiel-skiego. Różnice polegają na tym, że w ZSRR uczestni-czyli w nim jedynie przed stawiciele organów państwa, stąd nazwa: ubezpieczenia państwowe, a związki zawo-dowe występowały w ubezpieczeniach dzięki zleceniu im przez państwo administrowania ubezpieczeniami. W Anglii udział przedsta wicieli państwa był większy niż w innych systemach kontynentalnych, ale miały w nim udział także związki zawodowe, a obie strony stosun-ku ubezpieczenia tworzyły korporację. Podobieństwa radzieckiego systemu ubez pieczeń z systemem konty-nentalnym wiązały się ze składką, gdyż obliczając wy-sokość jej wymiaru brano pod uwagę stosunek do wy-sokości zarobków. Z kolei wysokość świad czenia miała rekompensować utracony zaro bek.

Polska także może się poszczycić długą historią za-bezpieczenia społecznego, gdyż już w XVII w. były przy-musowe kasy pomocy w górnictwie. Potem tradycje te odrodziły się w XIX w. i przede wszystkim objęły górni-ctwo, ale pojawiły się kasy zrzeszające rze mieślników i pracowników fabryk. Ubezpie czenia chorobowe i in-walidzkie były regułą, jednakże w fabrycznych kasach pojawiało się tzw. ubezpieczenie przezorności. W Pol-sce, a właściwie w Księstwie Warszawskim, odnotowano w 1808 r. pierwszy projekt Ronsfelda z Torunia, mający na celu obciążenie kosztami zabezpieczenia społecznego praco dawców. Katalog zdarzeń losowych objętych ubez-pieczeniem zaczynał się od choroby, poprzez inwalidz-two i śmierć pracownika, a także nowatorską ideę ubez-pieczenia przedsiębiorstwa przed stratami losowymi. Projekt Baumana z 1843 r. rozszerzał znacznie ka talog ryzyk objętych przymusowym zabez pieczeniem oraz podmiotów, przewidywał bowiem zabezpieczenie wdów, sierot i pra cowników znajdujących się w trudnym po-łożeniu, poprzez wypłaty zasiłków. Ponadto wprowadzał tak zwane ubezpieczenie eme rytalne pracowników, na-rzucał opodatko wanie wszystkich, w celu przeznaczenia tej kwoty na zakładanie i utrzymywanie szpitali i przy-tułków. Model ubezpieczeń społecz nych w państwach socjalistycznych wprowa dzany po II wojnie światowej

wzorowany był na modelu Siemaszki. Początkowo w Pol-sce ubezpieczenia społeczne przyjęły model przedwo-jennej organizacji ujednolicony dla całego kraju. Rozwój organizacyjny zaowo cował sądownictwem ubezpiecze-niowym, ubezpieczenia rozszerzono na wszystkich pra-cowników i zlikwidowano uzależnienie świadczeń od przynależności do grupy spo łecznej (pracowników umy-słowych, urzędni ków, robotników). Ustrój socjalistycz-ny, jako przedstawiciel idei sprawiedliwego rozdziału dóbr, wprowadził różnego rodzaju zasiłki, a także roz-budował medyczne zabezpiecze nie. Zapoczątkował ko-lejne zmiany, w tym obejmowanie coraz większej gru-py ludności ubezpieczeniami; między innymi rolników. Stąd z ubezpieczeń pracowniczych stały się one ubez-pieczeniami powszechnymi.

Przedstawione modele zabezpieczeń spo łecznych miały wpływ na kształtowanie się późniejszych sys-temów ochrony zdro wia. Niektóre z rozwiązań orga-nizacyjnych wzorowane na systemie angielskim, bądź niemieckim przetrwały do dnia dzi siejszego we współ-czesnych modelach ubezpieczeń zdrowotnych, między innymi w polskim systemie.

Katarzyna KITAJdoktorant na UW WPiA

Piśmiennictwo (10 pozycji) u autorki

(przedruk z „Eskulapa Świętokrzyskiego” nr 9/09)

SKROMNIE W FUNDUSZU

W atmosferze liczenia różnych wariantów podzia-łu środków finansowych, wynikających z konieczno-ści podziału dodatkowych pieniędzy, jakie w tym roku wpłynęły do NFZ, trwają w województwach negocja cje zapłaty nadwykonań. Emocje budzi konstrukcja planu finansowego na 2011 r, który nie został zaakceptowany przez Sejmową Komisję Zdrowia. Plan ten był tworzony w oparciu o finanse z I półrocza br., czyli nie uwzględ-niał zwyżki na świadczenia zdro wotne w II półroczu. Skutek: mniej ok. 300 mln zł w budżecie NFZ na przy-szły rok, czyli średnio o poło wę środków, jakie od wie-lu lat Fundusz co roku prze znacza dodatkowo na świad-czenia ponadlimitowe.

Na wątpliwą przyszłość finansową szpitali w 2011 r. nakłada się fatalna atmosfera spowodowana populistycz-nym straszeniem narodu prywatyzacją w kampanii pre-zydenckiej. Jeszcze do niedawna dyrektorzy poszczegól-nych oddziałów NFZ szczycili się liczbą przekształceń, nowymi NZOZ-ami na terenie danego województwa. Dzisiaj liczą współczynnik niepublicznych jed nostek szpitalnych w stosunku do publicznych, a ci, którzy są w skali kraju w czołówce tego wskaźnika, jak ognia uni-kają tematów dotyczących nowych otwarć niepublicz-nych szpitali. Jakby nagle wszyscy zapomnieli, że tak


naprawdę, jaki będzie poziom medycyny w Polsce, de-cydują środki finansowe, jakie uda się zgromadzić z róż-nych źródeł na ich wykonanie.

W miarę bogacenia się naszego społeczeństwa co-raz więcej osób chce szybkiej, sprawnej opieki medycz-nej i wyraża wolę zapłaty za te usługi z własnych środ-ków.

Mitem jest nadprodukcja liczby świadczeń medycz-nych w za kresie lecznictwa zabiegowego. Ich wzrost jest wynikiem po jawienia się nowych technologii medycz-nych oraz epidemio logii. W fachowej literaturze od wielu lat pojawiają się artyku ły mówiące, jak sztucznie tworzy się nadwykonania. Jeżeli w zakresie niektórych proce-dur zabiegowych, w przeliczeniu na 10 tyś. ubezpieczo-nych, w porównaniu z Hiszpanią czy Francją, wykonu-jemy dwukrotnie mniej zabiegów, to jak moż na zrzucać wzrost liczby wykonywanych usług na karb sposo bu kon-traktowania usług medycznych. Rośnie świadomość me-dyczna w społeczeństwie, co np. najlepiej widać w zakre-sie onkologii. W związku z wieloletnimi zaszłościami, brakiem tworzenia rzeczywistych – epidemiologicznych planów kon traktowania usług medycznych, istnieje jesz-cze ogromna liczba pacjentów wymagających zapew-nienia świadczeń w biednych powiatach. Od wielu lat kontraktowanie usług medycznych ma charakter histo-ryczny w odniesieniu do publicznych, pobudo wanych często w przypadkowych miejscach, szpitali. Pacjent stary, np. z zaćmą, nie pojedzie 100 km do większego ośrodka, aby tam wykonać zabieg. Dlatego takie powia-ty powinny być zabezpieczane przez NZOZ-y. W naszej rzeczywistości dzieje się dokładnie odwrotnie. Wpro-wadzone w 2005 r. kontrakto wanie usług medycznych w odniesieniu do poziomu po wiatów, a nie całych woje-wództw jest ze wszech miar wła ściwym sposobem za-kupu usług medycznych.

W 1999 r. startowaliśmy z budżetem 21 mld zł, w 2011 r. przeznaczymy na świad czenia medyczne 56,6 mld. Proces kon traktowania od 1999 r. można podzielić na kil-ka okresów. Pierwszy – to lata 1999–2003. Wówczas każ-de województwo sto sowało różne sposoby kontraktowa-nia usług medycznych. Był to okres pionier ski, w którym wszyscy tego się uczyli. Po wszechnie postulowana by-ła wtedy po trzeba ujednolicenie nazewnictwa i wy ceny tożsamych świadczeń. W odpowiedzi na te oczekiwania w latach 2003–2004, po prawie dwuletnich przygotowa-niach, z wielkimi oporami wdrożono we wszystkich wo-jewództwach jednolity system kontraktowania. Jego za-letą był fakt unifika cji rozwiązań w skali całego kraju. Po raz pierwszy można było analizować dane o realizacji usług medycznych. Trzeci okres przypada na lata 2004–2006, w którym wdrażano jednolity system kontraktowa-nia, korygowano go oraz, co najistotniej sze, budowano bazy danych. W tak złożonym procesie jest konieczność przejścia do kolejnego etapu, jakim powinna być walida-cja danych, ich weryfikacja oraz systematyzowanie baz

danych, a co się z tym wiąże, planowanie zakupu usług me dycznych. Kolejny, czwarty okres, to wprowadzenie systemu kontraktowania opartego na Jednorodnych Gru-pach Pacjentów. JGP w Polsce nie jest kontraktowaniem opartym na jed norodnych, pod względem kosztów, grup usług medycznych, bo w przeciwieństwie do innych kra-jów, które go wdrażały, nie jest oparty na rzeczywistych kosztach. Problemy, które mia ły być rozwiązane przez wdrożenie tego systemu, jedynie na rastają w czasie np. brak walidacji danych.

Obecny system informacyjny w ochronie zdrowia w Polsce nie gwarantuje kompletności danych i moż-liwości ich po równywania z potrzebami zdrowotnymi. Dlatego na pochwa łę zasługują działania podejmowa-ne przez Centrum Syste mów Informacyjnych w Ochro-nie Zdrowia.

Obszarem kontraktowo zaniedbanym, a usytuowa-nym po między walczącym o środki finansowe lecznic-twem szpital nym a politycznie wypromowaną podsta-wową opieką zdro wotną, jest ambulatoryjne lecznictwo specjalistyczne. Dzi siaj, gdy każdy już widzi, iż refor-ma oparta na POZ nie dała efektu, warto pomyśleć, np. w aspekcie koordynowanej opie ki medycznej, o rozwo-ju poradnictwa specjalistycznego. Może tym sposobem uda się odciążyć szpitale i SOR-y.

Dyskusja dotycząca zmian na obszarze ochrony zdro-wia w zakresie PIT, CIT, VAT (zerowego podatku VAT), ulg po datkowych – przeradza się w konkretne rozwiąza-nia. Po szukiwania rozwiązań podatkowych (niekoniecz-nie w sty lu wprowadzenia kas fiskalnych), połączone ze zmianą spo sobu prowadzenia gospodarki finansowej NFZ (możliwość obrotu środkami finansowymi, jak to miało miejsce w nie których kasach chorych) mogą być źródłem pozyskania do datkowych funduszy.

W polskim szpitalu 80–90% ceny świadczenia me-dycznego to wydatki związane z kosztami osobowymi, które z odlicze niem podatku zawartego w zakupach to-warów i usług nie mają wiele wspólnego (z uwagi na wy-łączenie z opodatko wania kosztów pracy). Gdyby więc efekt finalny opodatko wać, miałoby to niewątpliwie wpływ na cenę świadczenia medycznego, gdyż podatek naliczony nie byłby takiej samej wartości, jak podatek należny. Jedynym korzystnym rozwią zaniem byłoby na-łożenie zerowej stawki podatkowej, co nie jest możliwe, bo byłoby naruszeniem zobowiązań międzyna rodowych wynikających z członkostwa w Unii Europejskiej.

Michał KAMIŃSKI

Autor jest dr n. med., ekspertem ochrony zdrowia, wi-ceprezesem Europejskiego Stowarzyszenia Dyrektorów Medycznych.

(przedruk z biuletynu „Puls” nr 8-9/10)


UMIEJĘTNOŚCI MEDYCZNE

Z dr hab. n. med. Romanem Danielewiczem, dyrektorem Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego MZ rozmawia Małgorzata Skarbek

Jednym z elementów doskonalenia podyplomowego lekarzy jest zdobywanie „umiejętności z zakresu węż-szych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych”. Są one przewidziane w ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty z 1996 r. Kształ-cenie tego typu od dawna prowadzą np. na ukowe towa-rzystwa medyczne, wydając kończącym je cer tyfikaty. Jednak system szkoleń jest nieuporządkowany, m.in. dla-tego, że nie ma obowiązujących przepisów wykonaw-czych określających warunki szkoleń prowadzących do uzyskania certyfikatu.

– Pytanie zasadnicze: po co lekarzowi nabywanie umiejęt ności, jeśli już jest specjalistą?

– Aby poszerzyć wachlarz świadczeń zdrowotnych, których może udzielać mając certyfikat umiejętności, honorowany przez NFZ. Lekarz specjalista, jeśli posze-rzy swoją wiedzę o umiejętności pokrewne, będzie mógł leczyć innych pacjentów. Tym samym zwiększy się do-stępność do niektórych świadczeń.

– Dlaczego konieczne jest przygotowanie nowego rozpo rządzenia o umiejętnościach?

– Rozporządzenie w tej sprawie ukazało się w 2007 r., po kil ku latach prac i dyskusji ze środowiskiem. Szyb-ko okazało się jednak, że konieczna jest poprawka po-szerzająca rodzaj szkoleń: obok odbytych zagranicą, na-leżało wprowadzić do dokumentu szkolenia odbywane w kraju, które mogłyby być uznane za równoznaczne ze szkoleniami ukończonymi w systemie. W końcu 2009 r. było przygotowane rozporzą dzenie, ale nowe zasady le-gislacji, wprowadzone przez Radę Ministrów, wymagają znaczącego rozszerzenia delegacji usta wowej oraz prze-niesienia dużej części uregulowań dotyczą cych umiejęt-ności z rozporządzenia do ustawy (w zakresie regulowa-nia praw i obowiązków osób odbywających szko lenia – takie regulacje mogą być określane jedynie w usta-wie). Zatem najpierw konieczna jest nowelizacja usta-wy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, a potem wy-danie roz porządzenia.

Zgodnie z decyzją min. Ewy Kopacz, przygotowano założe nia do nowelizacji ustawy w tym zakresie. Po no-welizacji usta wy zostanie wydane nowe rozporządzenie regulujące zasa dy zdobywania umiejętności.

– Jak przebiegają prace nad tym dokumentem?– 27 lipca br. Rada Ministrów zaakceptowała założe-

nia do nowelizacji ustawy w części dotyczącej uzyski-

wania umie jętności z zakresu węższych dziedzin medy-cyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych oraz doskonalenia zawodowego.

Następne etapy to: przygotowanie przez Rządowe Centrum Legislacji projektu ustawy, uchwalenie jej przez parlament i wydanie rozporządzenia przez mi-nistra zdrowia. Jest to pro cedura dość skomplikowa-na i długotrwała.

Opracowane założenia wskazują, jakie zapisy powin-ny zna leźć się w ustawie, określają ramy organizacyjne, prawne i finansowe trybu uzyskiwania umiejętności, re-gulują także uprawnienia podmiotów do prowadzenia szkoleń, kwestię akredytowania tych jednostek, sposób przygotowania pro gramów kształcenia i czasu trwania szkoleń, zasady uzna wania poprzednio odbytych szkoleń w kraju i za granicą, sposób weryfikacji, czyli egzami-nów. Będą to egzaminy pań stwowe, zewnętrzne, przepro-wadzane przez Centrum Egza minów Medycznych (Pań-stwowy Egzamin Umiejętności). Przygotowane zasady zdobywania umiejętności nie różnią się w sposób istot-ny od zawartych w rozporządzeniu z 2007 r.

– Czy przygotowany jest już wykaz umiejętno-ści?

– Jeszcze nie zdecydowano, czy lista umiejętności z rozporzą dzenia z 2007 r. zostanie rozszerzona. Prace nad przygoto waniem systemu zdobywania umiejętno-ści trwają od kilku lat. W miarę upływu czasu zainte-resowane środowiska, w tym przede wszystkim towa-rzystwa naukowe, zgłaszają coraz więcej propozycji. Niekiedy nawet dość egzotycznych. Część umiejętności już wprowadzonych na listę jest kwestionowana przez niektóre środowiska jako składowe specjali zacji, inne nie budzą wątpliwości. Doliczyliśmy się propozy cji 56 umiejętności.

Uważam, że taka lista jest zbyt szeroka. Do tej opinii przy chyla się samorząd lekarski. Wydaje się, że zasadne byłoby ustalenie krótszej listy umiejętności (we wspo-mnianym roz porządzeniu z 2007 r. było ich 48), wpro-wadzenie systemu w życie, a następnie monitorowanie i ocena jego funkcjono wania i wprowadzenie ewentual-nych korekt. Należy spraw dzić, jakie będzie zaintereso-wanie zarówno ośrodków, które chcą kształcić lekarzy, jak i ich samych zdobywaniem umie jętności.

Na liście znajdą się z pewnością umiejętności, które w do tychczasowym systemie kształcenia specjalizacyj-nego nie były uwzględniane albo były, ale w niedosta-tecznym stopniu, np. innowacyjne metody diagnostycz-ne czy terapeutyczne.

– Tego typu kształcenie już się odbywało. Co no-wego wnie sie rozporządzenie?

– Kursy doskonalące, organizowane przez różne pod-mioty, przede wszystkim towarzystwa naukowe, są pro-wadzone w różnym zakresie i różnych dziedzinach, np.


ultrasonografii, endoskopii. Część z certyfikatów przy-znawanych przez towa rzystwa jest wykorzystywana przy kontraktowaniu świadczeń przez NFZ. Trwa dyskusja, które powinny być uznawane i czy są konieczne. Wpro-wadzenie regulacji będzie stanowiło punkt odniesienia. Jeśli uznamy, że posiadanie certyfikatu w jakiejś umie-jętności uprawnia do kontraktowania świadczeń, to jed-nocześnie uznamy, że jest ona zdobyta według okre-ślonego programu, w akredytowanej jednostce mającej warunki do kształcenia, kadrę, dostęp do zaplecza kli-nicznego, a osoba kończąca szkolenie poddała się ze-wnętrznej weryfikacji w postaci Państwowego Egzaminu Umiejętności. Wówczas certyfikat będzie dokumentem wiarygodnym.

Osoby, które już dziś legitymują się certyfikatami wydanymi wcześniej (np. przez towarzystwa naukowe), także będą mogły poddać się weryfikacji, tzn. podejść do egzaminu bez konieczności powtarzania szkolenia. Po-dobnie z certyfikata mi otrzymanymi za granicą.

– Jaka jest relacja między specjalizacją a umie-jętnościami?

– W obecnych założeniach pojawił się nowy element – odnie sienie poszczególnych umiejętności do specjali-zacji. Niektóre umiejętności, np. endoskopia przewodu pokarmowego, są przecież nabywane przez lekarzy od-bywających specjali zację w zakresie gastroenterologii. Po wprowadzeniu tych przepisów specjalista gastroen-terolog nie będzie musiał za tem starać się o certyfikat. System szkolenia specjalizacyjne go jest wszak dużo bar-dziej wymagający i dojrzały.

– Kto może szkolić w zakresie umiejętności?– Moim zdaniem, jednostka mająca uprawnienia do

kształce nia specjalizacyjnego w jakiejś dziedzinie bez trudu uzyska podobne do szkolenia w zakresie pokrewnej umiejętności. Jeśli chodzi o nowe jednostki – nie okre-ślamy w przepisach, jaki ma być status placówki prowa-dzącej tego typu kształce nie. Może to być zakład opieki zdrowotnej, uczelnia, insty tut czy towarzystwo naukowe. Każdy podmiot będzie mu siał udowodnić, że ma odpo-wiednią kadrę, możliwość reali zacji programu (zatwier-dzanego przez MZ) i zaplecze kliniczne w takich dzie-dzinach, w których będzie to koniecz ne. Jeśli placówka nie będzie miała własnego zaplecza, bę dzie zobligowana do wykazania, że zawarła umowę z innym podmiotem zapewniającym praktyczną część szkolenia lub udostęp-niającym taką bazę szkoleniową. Dotyczy to m.in. towa-rzystw naukowych, które są dziś najaktywniejsze w pro-wadzeniu kształcenia z zakresu umiejętności.

Przewidujemy ramy czasowe szkolenia od 6 do 24 miesięcy, zależnie od programów i rodzaju umiejętności – czy są zwią zane tylko z wiedzą teoretyczną, czy też wymagają części praktycznej. O merytorycznym kształ-cie programów zdecy dują komisje złożone z lekarzy spe-

cjalistów, podobnie jak ma to obecnie miejsce w kwe-stiach specjalizacji.

– Kto będzie finansował szkolenia?– Założenia systemu nie przewidują finansowania

szkoleń ze środków publicznych. Lekarze podejmujący szkolenie będą pokrywali jego koszty, jak również kosz-ty egzaminu PEU. Organizatorzy szkoleń będą mogli zwalniać z części lub ca łości opłat za szkolenia w przy-padku swoich pracowników czy członków (towarzystwa naukowe), jeśli taka działalność będzie wpisana w statut danego podmiotu. Tylko Centrum Egzaminów Medycz-nych otrzyma środki z budżetu państwa, które pokryją organizację egzaminów (CEM jest jednostką budżetową i tylko w ten sposób może finansować swoje działania). Udział środków publicznych będzie tu dużo mniej szy niż w przypadku kształcenia specjalizacyjnego.

* * *

W SKRÓCIE

Dotychczas istniały różne inicjatywy, realizowane mniej lub bardziej udanie przez różne naukowe towarzy-stwa medyczne i grupy lekarzy wydające „zaświadcze-nia” potwierdzające odbyte szkolenia i uzyskanie przez lekarza jakiś umiejętności. Akty prawne w tym zakre-sie mają na celu delegację ustawy o zawodzie lekarza, ujednolicenie systemu i nadanie mu wysokiej rangi (cer-tyfikat państwowy).

Obec ne rozporządzenie w sprawie umiejętności jest już drugim rozporządzeniem w tej sprawie. Żywot po-przedniego o po dobnej konstrukcji był krótki i wygasło ono w ub. roku z przyczyn formalnoprawnych. Obecne rozporządzenie jest podobne do poprzedniego i z nie-wielkimi zmianami powta rza przyjęte uprzednio roz-wiązania. Przy okazji konieczności wydania tego rozpo-rządzenia samorząd lekarski po raz ko lejny postulował chęć przejęcia od administracji organizacji tego syste-mu (logistyki), do czego nie doszło. W rozporzą dzeniu poprawiono definicję umiejętności, podkreślając, czym różnią się one od specjalizacji. Ogólnie biorąc, zasady uzyskiwania umiejętności są analogiczne jak specjali-zacji (kwalifikacja, program, szkolenie, egzamin, za-świadczenie-certyfikat), jednak czas szkolenia – zdecy-dowanie krótszy.

Nie znalazł akceptacji postulat samorządu o opisa-nie w roz porządzeniu zasad tworzenia nowych umiejęt-ności (kto wnio skuje, kto opiniuje zasadność wniosku i w jaki sposób nowa umiejętność jest wpisywana na li-stę), a należy się spodzie wać wielu inicjatyw w tym za-kresie. Można sądzić, że nie które obecnie istniejące spe-cjalizacje, w przyszłości mogą stać się umiejętnościami. Nie znalazł też akceptacji inny postulat wynikający z ob-serwacji działań NFZ w zakresie wymogów kontrakto-wania, aby nowy system nie mógł być wykorzysty wany


4

w ograniczaniu chorym dostępu do świadczeń. Jest to prawdopodobne, jeśli płatnik zechce zastosować ten sys-tem w wymogach, zwłaszcza we wstępnym okresie, kie-dy leka rzy z certyfikatem umiejętności będzie mało.

Jerzy KRUSZEWSKIPrzewodniczący Komisji Kształcenia NRL

(przedruk z biuletynu „Puls” nr 8-9/10)

Agresja wobec lekarzy i pielęgniarek

PRZEPRASZAM, CZY TU BIJĄ?

Ponad połowa polskich lekarzy doświadczyła agresji słownej albo fizycznej ze strony

pacjentów lub ich rodzin. Jeszcze gorsza jest sytuacja pielęgniarek i rejestratorek

Wyzwiska, przekleństwa, naruszenie nietykalno ści osobistej, podważanie kompetencji i groźby – to najczęst-sze formy przemocy spotykane w szpitalach i przychod-niach. Powodem ataków jest najczęściej niezadowolenie z funkcjonowania systemu – zbyt długie kolejki czy brak dostępności do jakiegoś świadczenia. To nie jest wy-łącznie polska specyfika. Badania przeprowadzone tyl-ko w jednym szpitalu w Kanadzie pokazały, że w cią-gu roku doszło tam do ponad 990 napaści na personel – czyli dziennie średnio miały miejsce trzy takie zdarze-nia. Podobnie jest w Niemczech – tylko w ciągu ostat-niego roku aż 89 proc. personelu medycznego doświad-czyło słownej agresji, fizyczne ataki musiało odeprzeć 71 proc., z czego w 11 proc. przypadków konieczne było leczenie. Najczęściej do ataków na lekarzy i pielęgniarki dochodziło na szpitalnym oddziale ratunkowym (SOR) i w psychiatrycznej izbie przy jęć. Tę tendencję potwier-dzają najnowsze polskie badania prof. Jacka Klawe, kie-rownika Zakładu Higieny i Epidemiologii Collegium Me-dicum w Bydgoszczy UMK w Toruniu. Wynika z nich, że prawie 97 proc. pracowników SOR-ów bezpośrednio doświadczyło agresji werbalnej, 87 proc. badanych przy-znało, że było świadkami przemocy, a 64 proc. doświad-czyło jej osobiście (ankiety przeprowadzono wśród 222 pracowników SOR-ów województwa kujawsko-pomor-skiego). – Co ciekawe, napastliwi są nie tylko pacjenci pod wpływem narkotyków czy pijani, bo 40 proc. agre-sorów stanowią ludzie trzeźwi. Zaczyna się od napaści słownej, wyzwisk i obelg, a kończy na rękoczynach – mówi prof. Klawe.

Jak na ulicyZ kolei z sondażu CBOS z 2007 r. przeprowadzone-

go wśród 350 lekarzy różnych specjalności wynika, że

ponad połowa (51 proc.) była ofiarą przemocy ze stro ny pacjenta lub jego rodziny. W 10 proc. przypadków agre-sja wiązała się z atakiem fizycznym, ale tylko o 18 proc. zdarzeń została zawiadomiona policja, co oznacza, że tylko średnio co piąte zdarzenie jest zgłaszane. – Chcie-libyśmy, żeby tej przemocy nie było, ale nie łudźmy się, ona będzie, choć może przybierać bardziej wyrafinowane formy. Wiedza pracowników, jak sobie z tym radzić, jest tylko intuicyjna. Tego się nie uczy – podkreślał Romuald Krajewski, wiceprezes Naczelnej Rady Lekarskiej.

- Na SOR-ach pracuje się tak, jakby się było na środ-ku ulicy – mówi wprost Ładysław Nekanda-Trepka, nie-dawno powołany rzecznik praw lekarzy przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, „w cywilu” chirurg ze Szpitala Praskie-go w Warszawie. – Zostałem parę razy pobity, bo wobec pijanych czy naćpanych pacjentów jestem sam. Szpital niby ma ochronę, ale składa się ona z emerytów, którzy w razie zagro żenia nie są w stanie pomóc.

Podobnie jest i w innych krajach. W USA w latach 1996–2000 aż 69 pracowników straciło życie w star-ciach z pacjentami, nic więc dziwnego, że szpitale zna-lazły się w pierwszej trójce najbardziej niebezpiecznych miejsc pracy.

Medycyna ratunkowa zagrożonaAgresja pacjentów nasila się i trzeba szybko znaleźć

jakieś rozwiązanie, bo – jak pokazują badania prof. Kla-we – 40 proc. ankietowanych przyznało, że rozważa zmianę pracy. – Już teraz połowa specjalistów w naszym województwie, mających specjalizację z ratownic twa medycznego, nie pracuje w swoim zawodzie – potwier-dza Przemysław Paciorek, szef Kliniki Medycyny Ra-tunkowej w Szpitalu Uniwersyteckim nr l im. dr Jura-sza w Bydgoszczy.

- Młodzi lekarze nie chcą robić specjalizacji z me-dycyny ratunkowej, bo wolą bezpieczniejsze specjaliza-cje – alarmu je Igor Chęciński, anestezjolog i specjalista medycyny ratunkowej ze Szpitala Klinicznego nr 1 we Wrocławiu. – Większość z nas czuje się wobec agresji po prostu bezradna.

W programie nauczania medycyny nie ma zajęć przy-gotowujących do radzenia sobie z trudnymi pacjenta-mi. Dopiero od niedawna organizowane są, m.in. przez samorząd lekarski, odpowiednie kursy. To wciąż kro-pla w morzu potrzeb. Zdaniem Krajewskiego potrzebne są: standaryzacja postępowania w przypadkach agresji, szkolenia dla personelu i lep sza współpraca z policją, trzeba też wymagać od pra codawców wprowadzenia za-bezpieczeń przed agresją w miejscu pracy, szczególnie na SOR-ach. Jak się bowiem okazuje, nawet atrapa mo-nitoringu znacząco wpływa na utemperowanie agresji pacjentów. Innym pomysłem jest zatrudnienie większej liczby personelu, chociaż to w naszych warunkach – bra-ków kadry – wydaje się mało prawdopodobne.


Brak wiedzy i reakcjiO bezradności lekarzy wobec agresywnych pacjentów

najlepiej świadczy fakt, że do Instytutu Ekspertyz Sądo-wych w Krakowie w ostatnich latach trafił tylko jeden młody lekarz z prośbą o obdukcję. Został kop nięty w łyd-kę przez chorego. – Lekarze po prostu przy zwyczaili się do agresji, a na wyzwiska już nie reagujemy – przyzna-je Zyta Kazimierczak, otolaryngolog pracujący w Szpi-talu Wojewódzkim w Bielsku-Białej.

- Gdybyśmy mieli procesować się o każde złe sło-wo skierowane w naszą stronę, to nie wychodzilibyśmy z sądów – dodaje Janina Lankosz-Lauterbach, ordynator SOR-u Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Kra-kowie-Prokocimiu.

Nic dziwnego, że tylko do 10 proc. przypadków wzy-wana jest policja. Ta zresztą bardzo niechętnie reaguje na takie zgłoszenia i często przyjeżdża do szpitala wie-le godzin po zdarzeniu. Z powodu niskiej szkodliwo-ści społecznej sprawy się rozmywają. Ba, bywa też tak jak w przypadku Piotra Dzierżgowskiego, lekarza POZ praktykującego w Surażu (woj. podlaskie), który od-mówił leczenia agresywnemu pacjentowi, że to lekarz musi się tłumaczyć policji. – Miałem dosyć, bo każda wizyta w przychodni kończyła się wywołaniem przez nie-go awantury. Poinformowałem więc pacjenta pisemnie o tym, że nie możemy dalej sprawo wać opieki medycznej i wskazałem mu lokalizację najbliżej położonych ośrod-ków, gdzie mógłby kontynuować leczenie. Wtedy dopie-ro rozpętała się prawdziwa burza wokół mnie – opowia-da Dzierżgowski. – Pacjent złożył doniesienie na policję, skargę do izby lekarskiej i NFZ. Musiałem zło żyć wyja-śnienia na policji i rzecznikowi odpowiedzialności zawo-dowej. Wszystko trwało kilka miesięcy, ale się nie podda-łem. Dziś ten człowiek leczy się w innej przychodni.

Jednak większość lekarzy nie ma aż takiej determi-nacji. Dlatego kilku dyrektorów postanowiło bronić swo-jego personelu. – Zorganizowaliśmy kursy dla perso-nelu, przymierzamy się także to wprowadzenia „zera tole rancji”, czyli – wzorem Wielkiej Brytanii – będzie-my odmawiać leczenia agresywnych pacjentów – mówi Woj ciech Sienkiewicz, dyrektor Centralnego Szpitala Kli nicznego w Łodzi. Jednak jego pomysł budzi wiele kontrowersji w środowisku. – A co w przypadku gdy pa-

cjentowi nie zostanie udzielona pomoc, a pacjent umrze? – pytają lekarze. Nie mówiąc o tym, że – jak nieoficjal-nie przyznają – pijany to najlepszy „klient” oddziału, bo za odtrucie NFZ daje aż 60 punktów, czyli 3 tyś. zł. – To czysty zysk dla oddziału – mówi ordynator oddziału we-wnętrznego jednego ze śląskich szpitali.

Prawo czy bezprawieZ kolei prawnicy przekonują, że lekarze mają pod-

stawy, by bronić się przed agresją. – Jeżeli to są inwek-tywy, to doszło do zniewagi. Jeśli są to insynuacje, że lekarz żąda korzyści majątkowej, mamy do czynienia ze zniesła wieniem. Jeśli atak idzie dalej, to z naruszeniem nietykal ności cielesnej. Zdarza się wszystko: posztur-chiwania, popy chanie, opluwanie lekarzy – tłumaczy dr Jan Kulesza z Katedry Prawa Karnego Uniwersyte-tu Łódzkiego.

Jednym ze sposobów obrony może być wpisanie za-wodu lekarza do ustawy o funkcjonariuszach publicz-nych, co zresztą postuluje samorząd lekarski. – Tylko w sytuacji znieważenia funkcjonariusza publiczne go jest to przestępstwo ścigane z urzędu. Taką ochroną zosta-li niedawno objęci pracownicy SOR-ów. W pozostałych przypadkach lekarz może wnieść sprawę, występując z pry watnym aktem oskarżenia do sądu karnego – wy-jaśnia Kulesza.

Jednak dla wielu lekarzy to wciąż za mało. – Wpraw-dzie jako funkcjonariusz publiczny mam zapewnioną nie-tykalność cielesną, jednak w praktyce co mogę zro bić? Postawić policjanta na oddziale, żeby pilnował nasze go bezpieczeństwa? – pyta Paciorek.

Z inicjatywy NIL powstaje system zgłaszania agre-sji, który ma działać on-line. – Ten system pozwoli nam m.in. stworzyć mapę miejsc najbardziej dla personelu niebezpiecznych – tłumaczy Romuald Krajeński, jeden z pomysłodawców powstania rejestru. Samorząd pie-lęgniarek został zaproszony do współpracy przy jego tworzeniu. Mają się również odbyć wspólne szkolenia lekarsko-pielęgniarskie, jak zapobiegać przemocy i jak reagować w starciu z trudnym pacjentem. Tylko czy to wystarczy?

Agnieszka KATRYNICZ(przedruk za zgodą z „Menedżera Zdrowia” nr 5/2010)


4

OBOWIĄZKI LEKARZA I LEKARZA DENTYSTY JAKO PRACODAWCY CZ. II

Dokumentacja pracownicza

Kwestionariusz osobowy i doku menty potwierdzają-1) ce kwalifikacje pra cownikaPracodawca może żądać od osoby ubiegającej się

o zatrudnienie złożenia następujących dokumentów:wypełnionego kwestionariusza osobowego dla oso-1. by ubiegającej się o zatrudnienie,świadectw pracy z poprzednich miejsc pracy lub 2. innych dokumentów potwierdzających okresy za-trudnienia, obejmujących okresy pracy przypadają-ce w roku kalendarzowym, w którym pra cownik ubiega się o zatrudnienie,dokumentów potwierdzających kwalifikacje za-3. wodowe, wymagane do wykonywania oferowa-nej pracy,świadectwa ukończenia gimna zjum – w przypadku 4. osoby ubiegającej się o zatrudnienie w celu przy-gotowania za wodowego,orzeczenia lekarskiego stwierdza jącego brak prze-5. ciwwskazań do pracy na określonym stanowisku,innych dokumentów, jeżeli obowią zek ich przed-6. łożenia wynika z odrębnych przepisów.

Osoba ubiegająca się o zatrudnie nie może dodatko-2) wo przedłożyć doku menty potwierdzające jej umie-jętności i osiągnięcia zawodowe, świadectwa pra-cy z poprzednich miejsc pracy lub inne dokumenty potwierdzające okresy zatrud nienia, obejmujące okresy pracy przypa dające w innym roku kalen-darzowym niż rok, w którym pracownik ubiega się o za trudnienie oraz dokumenty stanowiące podsta-wę do korzystania ze szczególnych uprawnień w za-kresie stosunku pracy.

Pracodawca przechowuje w aktach osobowych pra-cownika odpisy lub kopie składanych dokumentów. Pracodawca może żądać od pracownika przedłożenia oryginałów tych dokumentów tylko do wglądu lub spo-rządzenia ich odpisów albo kopii.

Umowa o pracęPracodawca sporządza umowę o pra cę co najmniej

w dwóch jednobrzmią cych egzemplarzach, z których je-den do ręcza się pracownikowi, a drugi włącza do jego akt osobowych.

Umowa o pracę określa strony umo wy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szcze-gólności:

rodzaj pracy,1. miejsce wykonywania pracy,2. wynagrodzenie za pracę odpowia dające rodzajo-3. wi pracy, ze wskazaniem składników wynagro-dzenia,wymiar czasu pracy,4. termin rozpoczęcia pracy.5.

Umowę o pracę zawiera się na pi śmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisem-nej, pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczę-cia pracy przez pracownika, po twierdzić pracownikowi na piśmie usta lenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków.

Oprócz zawarcia umowy o pracę, pra codawca obo-wiązany jest poinformować pracownika na piśmie, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia zawarcia umowy o pra-cę, o:

obowiązującej pracownika dobo wej i tygodniowej 1. normie czasu pracy,częstotliwości wypłat wynagrodze nia za pracę,2. wymiarze przysługującego pracow nikowi urlopu 3. wypoczynkowego,obowiązującej pracownika długo ści okresu wy-4. powiedzenia umowy o pra cę, a jeżeli pracodaw-ca nie ma obowiąz ku ustalenia regulaminu pra-cy – dodatko wo o porze nocnej, miejscu, terminie i czasie wypłaty wynagrodzenia oraz przy jętym sposobie potwierdzania przez pra cowników przy-bycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy.

Poinformowanie pracownika o jego warunkach za-trudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4, może nastąpić przez pi semne wskazanie odpowiednich przepi sów pra-wa pracy. Pracodawca przed do puszczeniem pracowni-ka do pracy uzy skuje jego pisemne potwierdzenie zapo-znania się z informacją, o której mowa powyżej oraz z przepisami i zasadami dotyczącymi bezpieczeństwa i higieny pracy, z zakresem informacji objętych tajem-nicą określoną w obowiązujących ustawach dla umówio-nego z pracowni kiem rodzaju pracy, a także z obwiesz-czeniem dotyczącym systemów i rozkładów czasu pracy oraz przyjętych okresów rozliczeniowych czasu pracy.

Jeżeli świadectwo pracy przedłożone przez pracowni-ka zawiera wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę, praco dawca zawiadamia o zatrudnieniu takie go pracow-nika komornika prowadzące go postępowanie egzekucyj-

PrAWO NA cOdZIEń


ne oraz pra codawcę, który wydał świadectwo (art. 884 § 3 Kodeksu postępowania cywil nego).

Prowadzenie akt osobowych i dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy

Pracodawca zakłada i prowadzi od dzielne dla każ-dego pracownika akta osobowe. Akta te składają się z 3 części i obej mują:

w części A – dokumenty zgromadzo ne w związ-1. ku z ubieganiem się o zatrud nienie,w części B – dokumenty dotyczące nawiązania 2. stosunku pracy oraz przebie gu zatrudnienia pra-cownika, w tym:

umowę o pracę, a jeżeli umowa nie została za-a. warta na piśmie, potwier dzenie ustaleń co do ro-dzaju umowy oraz jej warunków, a także zakres czynności (zakres obowiązków), jeżeli pracodaw-ca dodatkowo w tej formie określił za dania pra-cownika wynikające z umo wy o pracę,pisemne potwierdzenie zapozna nia się przez pra-b. cownika z przepisami i informacjami określony-mi w § 3 oraz za świadczenia o ukończeniu wy-maganego szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy,oświadczenie pracownika będące go rodzicem c. lub opiekunem dziecka, o którym mowa w art. 148 pkt 3, art. 178 § 2 i art. 188 Kodeksu pra-cy, o zamiarze lub o braku zamiaru korzystania z uprawnień określonych w tych przepisach,doku menty dotyczące powierzenia pracowni-d. kowi mienia z obowiązkiem zwrotu albo do roz-liczenia się,dokumenty związane z podnosze niem przez pra-e. cownika kwalifikacji zawo dowych,oświadczenia dotyczące wypowie dzenia pracow-f. nikowi warunków umowy o pracę lub zmiany tych warunków w in nym trybie,dokumenty związane z przyznaniem pracowni-g. kowi nagrody lub wyróżnienia oraz wymierze-niem kary porządkowej,pisma dotyczące udzielenia pra cownikowi urlopu h. wychowawczego oraz urlopu bezpłatnego,dokumenty związane z obniżeniem wymiaru i. czasu pracy, w przypadku okre ślonym w art. 1867 Kodeksu pracy,orzeczenia lekarskie wydane w związku z prze-j. prowadzonymi badaniami okresowymi i kon-trolnymi,umowę o zakazie konkurencji, je żeli strony za-k. warły taką umowę w okre sie pozostawania w sto-sunku pracy,wnioski pracownika dotyczące usta lenia indywi-l. dualnego rozkładu jego cza su pracy (art. 142 Ko-deksu pracy), sto sowania do niego systemu skró-conego tygodnia pracy (art. 143 Kodeksu pracy),

a także stosowania do niego systemu czasu pra-cy, w którym praca jest świad czona wyłącznie w piątki, soboty, niedzie le i święta (art. 144 Ko-deksu pracy),

wniosek pracownika o poinformo wanie wła-m. ściwego inspektora pracy o zatrudnianiu pra-cowników pracujących w nocy oraz kopię infor-macji w tej sprawie skierowanej do właściwego inspektora pracy,korespondencję z reprezentującą pracownika n. zakładową organizacją związkową we wszyst-kich sprawach ze stosun ku pracy wymagających współdziałania pracodawcy z tą organizacją lub innymi podmiotami konsultującymi sprawy ze stosunku pracy,kopię zawiadomienia powiatowe go urzędu pra-o. cy o zatrudnieniu pracow nika, uprzednio zare-jestrowanego jako osoba bezrobotna,informacje dotyczące wykonywania przez pra-p. cownika powszechnego obo wiązku obrony;

w części C – dokumenty związane z ustaniem za-3. trudnienia, w tym:

oświadczenie o wypowiedzeniu lub rozwiąza-a. niu umowy o pracę, dotyczące żądania wydania świadectwa pracy (art. 97 § 11 Kodeksu pracy) oraz związane z niewypłaceniem pracownikowi ekwiwa lentu pieniężnego za urlop wypoczynko-wy (art. 171 § 3 Kodeksu pracy),kopię wydanego pracownikowi świadectwa pra-b. cy,potwierdzenie dokonania czynno ści związanych c. z zajęciem wynagrodze nia za pracę w związ-ku z prowadzonym postępowaniem egzekucyj-nym (art. 884 § 2 Kodeksu postępowania cy-wilnego),umowę o zakazie konkurencji po rozwiązaniu d. stosunku pracy, jeżeli strony zawarły taką umo-wę,orzeczenia lekarskie wydane w związku z prze-e. prowadzonymi badaniami okresowymi po roz-wiązaniu stosunku pracy.

Dokumenty znajdujące się w po szczególnych czę-ściach akt osobowych powinny być ułożone w porząd-ku chro nologicznym oraz ponumerowane. Każ da z tych części powinna zawierać pełny wykaz znajdujących się w nich dokumen tów.

Pracodawca prowadzi dokumentację dotyczącą po-dejrzeń o choroby zawodo we, chorób zawodowych, wy-padków przy pracy oraz wypadków w drodze do pracy i z pracy, a także świadczeń związanych z tymi choro-bami i wypadkami.

Pracodawca zakłada i prowadzi od rębnie dla każde-go pracownika:

kartę ewidencji czasu pracy w za kresie obejmują-1. cym: pracę w poszcze gólnych dobach, w tym pracę


4

w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynika-jące z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięcio-dniowym tygodniu pracy, a także dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwio-ne i nieuspra wiedliwione nieobecności w pracy; w sto sunku do pracowników młodocianych praco-dawca uwzględnia w ewidencji tak że czas ich pra-cy przy pracach wzbronio nych młodocianym, któ-rych wykonywanie jest dozwolone w celu odbycia przez nich przygotowania zawodowego,imienną kartę (listę) wypłacanego wynagrodzenia 2. za pracę i innych świad czeń związanych z pracą,kartę ewidencyjną przydziału odzie ży i obuwia 3. roboczego oraz środków ochrony indywidualnej, a także wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za uży-wanie własnej odzieży i obuwia oraz ich pranie i konserwację.

Do karty ewidencji czasu pracy pra cownika dołą-cza się jego wnioski o udzie lenie czasu wolnego od pra-cy w zamian za czas przepracowany w godzinach nad-liczbowych.

Obowiązki pracodawcy wobec ZUS

Obowiązującym w tej kwestii aktem prawnym jest ustawa o systemie ubez pieczeń społecznych.

Ustawa ta z dnia 13 października 1998 r. reguluje obo-wiązki płatników skła dek w zakresie:

zgłaszania pracowników do ubez pieczeń,• wyrejestrowania pracowników z ubezpieczenia po • ustaniu stosunku pracy,przekazywania raportów miesięcz nych.•

W myśl art. 47 tejże ustawy pracodaw ca zobowiązany jest przesłać do ZUS w terminie opłacania składek de-klarację rozliczeniową (ZUS DRĄ) oraz imienne rapor-ty miesięczne. W rozporządzeniu ministra pracy i poli-

tyki socjalnej z dnia 4 grudnia 1998 r. zawarte są m.in. wzory następujących raportów:

ZUS RCA – „Raport imienny dla płat ników upraw-• nionych do wypłaty świad czeń z ubezpieczenia cho-robowego” – załącznik nr 7,ZUS RNA – „Raport imienny dla płat ników nie • uprawnionych do wypłaty świadczeń z ubezpie-czenia chorobowe go” – załącznik nr 8,ZUS RZA – „Raport imienny o należ nych skład-• kach na ubezpieczenie zdro wotne” – załącznik nr 9,ZUS RSA – „Raport imienny o wypła conych świad-• czeniach i przerwach w opłacaniu składek” – za-łącznik nr 10.

Zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pienięż nych z ubezpieczenia społecz-nego w ra zie choroby i macierzyństwa, do wypłaty tych świadczeń uprawnieni są pracodaw cy zgłaszający do ubezpieczenia choro bowego powyżej 20 osób.

Liczba ubezpieczonych osób jest ustalana według sta-nu na 30 listopada poprzedniego roku kalendarzowego, a w przypadku płatników, którzy na ten dzień nie zgła-

szali nikogo do wspomnianego ubezpieczenia – według stanu na pierw szy miesiąc, w którym dokonali takiego zgłoszenia.

W przypadku rozliczeń małych firm z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych są one zobowiązane do wy-pełniania rapor tu ZUS RNA.

Jak i w przypadku rozliczeń z urzędem skarbowym, tak i w przypadku dokumen tów składanych w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, należy kopie tychże złożo-nych w ZUS druków przechowywać przez okres 5 lat od dnia ich przesłania do or ganu rentowego (tu: ZUS).

W formie dokumentu pisemnego lub elektroniczne-go należy przechowywać:

Jak długo przechowywać?Rodzaj dokumentu Czas przechowywania

dokumenty zgłoszeniowe ZUS ZDA i ZUS ZZA 5 lat(na nośnikach elektronicznych i w formie papierowej)

dokumenty rozliczeniowe-deklaracja rozliczeniowa,imienne raporty miesięczne i raporty korygujące 10 latprzelewy potwierdzające opłacenie składek zatrudnionych 5 latlisty płac, karty wynagrodzeń i inne dokumenty,na podstawie których ZUS ustala podstawę wymiaruemerytury lub renty 50 latprzelewy potwierdzające opłacenie składek za siebie 50 lat


B I U L E T Y N I N F O R M A C Y J N Y O P O L S K I E J I Z B Y L E K A R S K I E J

WYDAWCA: Opolska Izba Lekarska, 45–054 Opole, ul. Grunwaldzka 23, tel. 0 77 454 59 39, www.izbalekarska.opole.plREDAKCJA: Jerzy Lach; ZDJęCIA: I–II str. okładki – Jacek Polewiak. OPRACOWANIE: Wydawnictwo i Drukarnia Świętego Krzyża

ŁAMANIE I DRUK: Wydawnictwo i Drukarnia Świętego Krzyża w Opolu, ul. Katedralna 6 NAKŁAD: 2.500 egz. ISSN 1426–661X

zgłoszenia płatnika,• deklaracje rozliczeniowe,• imienne raporty miesięczne,• dokumenty korygujące imienne ra porty • miesięczne.

Natomiast zgłoszenia do ubezpie czeń muszą być prze-chowywane jedynie w formie dokumentu pisemnego.

Każdy pracownik ma prawo do poin formowania go o wysokości odciąganych składek na ubezpieczenie spo-łeczne, jak także ma prawo do informacji o niezalega-niu z płatnościami.

W myśl art. 41 ust. 8 ustawy o syste mie ubezpieczeń społecznych informa cje zawarte w:

imiennym raporcie miesięcznym,• w raporcie korygującym pracodawca jest zobowią-• zany prze kazać ubezpieczonemu w celu ich wery-fikacji.

Można tego dokonać za pomocą for mularza ZUS RMUA. Formularz ten sta nowi załącznik nr 12 do wy-mienionego już rozporządzenia ministra pracy i polity-ki socjalnej z dnia 4 grudnia 1998 r.

Dane te mogą być również przekazy wane w innej formie, jednak z zastrzeże niem faktu, iż muszą być na piśmie.

Materiał w opracowaniu radcy prawnego Kata rzyny GODLEWSKIEJ i wiceprezes NRL

Anny LELLI otrzymaliśmy od KS NRL

OGŁOSZENIA

Lekarskie otwarcie sezonu narciarskiego

Termin: 11-18 grudnia 2010 r.7 noclegów w hotelu (przyjazd w sobotę po • południu)6 dni jeżdżenia na nartach (wyjazd w sobotę • po śniadaniu)

Miejsce: Włochy, rejon Trentino, miejscowość Andalo

Zakwaterowanie: trzygwiazdkowe, sprawdzo-ne hotele „Nornic” i „Franco”, w pokojach 2-oso-bowych (oba hotele zlokalizowane są w centrum Andalo, w odległości 300-400 m od dolnych sta-cji wyciągów)Wyżywienie: HB, czyli śniadania (szwedzki

stół) + obiadokolacjeDojazd z Polski: dojazd własnyKoszt wyjazdu: 490 euro (płatne w złotówkach

według kursu zakupu DZ Banku z dnia dokony-wania przelewu) w cenie:

zakwaterowanie i wyżywienie,• 6-dniowy skipass narciarski obejmujący ubez-• pieczenie narciarskie,bogaty program socjalny, który będzie obej-• mował spotkania integracyjne oraz apres-ski na stoku,popołudniowo-wieczorną imprezę w schroni-• sku górskim, która będzie połączona ze zjaz-dem z pochodniami,profesjonalne zawody narciarskie.•

Dla zainteresowanych istnieje możliwość dosko-nalenia jazdy na nartach (z polskimi instruktorami). W miejscowości Andalo funkcjonuje nowoczesny kompleks basenów i spa, dający możliwość kom-pleksowej odnowy biologicznej (koszt 3 godzin po-bytu wynosi około 12 euro).

Od strony organizacyjnej wyjazd jest zabezpie-czany przez firmę Businessman Fun Club (www.bfc.com.pl), która od ponad 10 lat zajmuje się pro-fesjonalnym organizowaniem imprez i wyjazdów.

Kontakt: www.aktywnywypoczynek.pl

* * *

NZOZ „ZAWADA” w Elblągu poszukuje leka-rza rodzinnego lub internisty do stałej współpracy. Oferujemy korzystne warunki finansowe. Forma zatrudnienia do negocjacji. Wiadomość - tel.601-767-689 lub 601-667-607

* * *

Dr n. med. w trakcie specjalizacji z chorób wewnętrznych, duży dorobek naukowy (aktyw-ny udział w konferencjach naukowych i artykuły w czasopismach), doświadczenie w pracy nauko-wej, mgr filologii germańskiej i słowiańskiej (bie-gły angielski, niemiecki, rosyjski, norweski) po-szukuje pracy w dziedzinie badań naukowych lub jako redaktor/tłumacz tekstów.

Wiadomości: [email protected]

* * *

Mam do wynajęcia lokal mieszkalny na gabi-net lekarski w Kędzierzynie-Koźlu o powierzchni 48 m2 znajdujący się przy ul. Damrota na parterze (od strony Starostwa Powiatowego), w bardzo do-brym komunikacyjnym miejscu. Lokal posiada 2 pomieszczenia, kuchnie oraz łazienkę.

Tel. 501-360-007.

www.ultrasonografy.pl

NOWOŚCI WYDAWNICZE

Wydawnictwo Lekarskie PZWL sp. z o. o. ul. Domaniewska 41 (bud. Saturn), 02-672 Warszawa [email protected]

AstmA u młodZieży i dorosłych

Wacław Droszcz, Alicja GrzankaISBN 978-83-200-4284-9, wydanie I, format: 14,5 x 20,5 cm, 392 strony, 73 ilustra-

cje, 15 tabel, oprawa twarda, cena katalogowa 79 zł W książce opisano czynniki wywołujące astmę u młodzieży i dorosłych, jej obraz

kliniczny, różnicowanie i badania dodatkowe. Szczegółowo przedstawiono najnowsze osiągnięcia i najskuteczniejsze metody leczenia astmy. Uwzględniono również najczę-ściej popełniane błędy lekarskie. Dużo miejsca poświęcono genetycznym uwarunko-waniom tej choroby, a także zagadnieniom występowania jej u sportowców. Omówio-no też działania podejmowane w celu szkolenia chorych na astmę.

Publikacja jest przeznaczona dla internistów zajmujących się diagnostyką i leczeniem astmy, a także dla pneumologów, alergologów i lekarzy sportowych.

NAjcZęstsZe choroby górNego odciNkA PrZewodu PokArmowego

Małgorzata Palka, Grzegorz Margas, Mirosław Jarosz (red.)ISBN 978-83-200-3761-6, wydanie I, format 20,5 x 29,5 cm, 180 stron, 70 ilustracji, 66

tabel, oprawa miękka, cena katalogowa 83 złW książce omówiono zagadnienia chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego

w zakresie niezbędnym w codziennej praktyce lekarza rodzinnego. Omówiono epide-miologię występowania dyspepsji, choroby refluksowej, choroby wrzodowej oraz nowo-tworów górnego odcinka pokarmowego oraz patofizjologię, diagnostykę i leczenie. Du-żo miejsca poświęcono na omówienie roli lekarza rodzinnego w wykrywaniu i leczeniu chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego oraz współpracy ze specjalistami.

techNiki oPerAcyjNe stosowANe w lecZeNiu NeuroPAtii uciskowych końcZyNy górNej

Przemysław NawrotISBN 978-83-200-4204-7, wydanie I, format: 16,5 x 23,5 cm, 104 strony, 158 ilustra-

cji, płyta DVD, oprawa miękka, cena katalogowa kompletu (książka + DVD) 57 złTo kolejna publikacja Autora poświęcona neuropatiom kończyny górnej. Tym razem

skupił się On na leczeniu operacyjnym. Przedstawił i szczegółowo omówił metody le-czenia operacyjnego neuropatii uciskowych łokcia, nadgarstka i przedramienia. W książ-ce obok wiadomości teoretycznych jest wiele uwag praktycznych niezwykle przyda-nych w czasie wykonywania operacji. Liczne, precyzyjnie wykonane ryciny ułatwiają zrozumienie omawianych zagadnień. Cennym uzupełnieniem publikacji, podnoszącym jej wartość merytoryczną i dydaktyczną, jest płyta DVD zawierająca fotografie i filmy przedstawiające techniki operacyjne stosowane w chirurgii nerwów.

Książka będzie szczególnie przydatna dla ortopedów i chirurgów, mogą z niej także korzystać studenci wydziałów lekarskich uczelni medycznych.

issn 1426-661x informacyjny

Documents