FADAK

Książka jest wynikiem pracy Wydziału Badań Meczetu Dżamkaran (m. Kum) - Sejid Muhammad Wahidi

Przekład z języka rosyjskiego: Omm Hussein

Z podziękowaniami dla Husseina Almukhtar

WstępKsiążka, którą macie Państwo przed sobą, omawia jeden z najważniejszych momentów historii po śmierci Wysłannika Allaha.

Fadak jest to ziemia w pobliżu świętego miasta Medina, darowana z woli Allaha Fatimie przez Proroka.

Po śmierci Proroka Islamu, Abu Bakr odebrał ziemię właścicielce. Fatima próbowała dochodzić swych praw, jednak jej argumenty nie zostały przyjęte.

W okresie rządów Umara ibn abd al-Aziza ziemie zwrócono rodzinie i potomkom Fatimy…

Na Fadak można patrzeć z dwóch perspektyw.

Pierwsza, to rozpatrzenie tematu niezależnie od historycznych wydarzeń ów czasów. Fadak był ziemią należącą do Fatimy. Ziemią, która została włączona do użytku publicznego, w celu rozwiązania pewnych problemów ekonomicznych. Fatima żądała zwrotu należących do niej ziem. Być może z tego punktu widzenia, wydarzenia nie mogły wyglądać tak drastycznie. Fatima, bowiem, o której został zesłany ajat: „Które karmią, pomimo miłości do niej…” (sura „Człowiek”), wydawałoby się powinna obojętnie pochodzić do bogactw materialnych – do których bez wątpienia należał Fadak.

Z drugiej jednak strony, wydarzenia wkoło Fadaku przybierają dramatyczny i jaskrawy charakter. Pierwszy moment odnosi się do ostatnich miesięcy życia Wysłannika Allaha, kiedy po powrocie z pożegnalnej pielgrzymki, w miejscowości Gadir Hum zebrał ludzi i ogłosił:

مواله فعلى مواله كنت من„Dla kogo ja jestem panem, dla tego Ali jest panem”1

Po jakimś czasie, Wysłannik Allaha wzywa muzułmanów, by stanęli pod sztandarem młodego Usamy i udali się na wojnę.2 Pewne osoby dowiedziawszy się jednak o chorobie Proroka, odmówili wzięcia udziału w wojennym pochodzie, wiedząc, że mogą stracić drogocenny czas w walce o władzę. Wysłannik Allaha przeklął tych, którzy odmówili wstąpienia do armii Usamy.3

Przed śmiercią, jego światłość Wysłannik Allaha rozkazuje przynieść pióro i papier, aby mógł zapisać to, dzięki czemu nie zbłądzą po jego śmierci. Niektórzy zgodzili się z rozkazem, inni znów stwierdzili, że wystarczy im Księga Allaha! Widzieli w tym wielkie zagrożenie dla swoich planów. Dlatego właśnie przeszkadzają w wypełnieniu prośby Proroka.4 Wysłannik Allaha rozkazuje wszystkim wyjść. Z

1 Jego Światłość Wysłannik Allaha, w miejscowości Gadir Hum, zwrócił się do muzułmanów ze słowami: „Czy wierzycie w to, że jestem bliżej pobożnych niż oni sami sobie?” Oni odpowiedzieli: „Tak!” Wtedy zwrócił się do ludzi biorąc Alego za rękę: „Dla kogo ja jestem panem, dla tego Ali jest panem! O Allah, kochaj każdego, kto go kocha i bądź wrogiem każdego, kto jest jego wrogiem! Pomagaj temu, kto pomaga Alemu i poniż każdego, kto stara się go poniżyć!” Po tym Umar podszedł do Alego i powiedział: „Gratuluję ci o Abu Hassan, że już teraz stałeś się opiekunem wierzących!” ( Musnad Ahmada ibn Hanbala, tom IV, str. 270, 271, 281; „Mustadrak ala Sahihajn”, tom III, str. 110; „Madzmu az-Zawaid”, tom 9, str. 104; „Hadis”, str. 150. Oprócz tego wszystkiego istnieje ogromna ilość innych książek dotyczących hadisów, odnoszących się do sunnickiego nurtu i wskazująca na ten ważny moment. Allame Amini „Al. Gadir”, tom 1).2 Bliski śmierci Wysłannik Allaha rozkazuje Usmamie stanąć na czele armii, w której szeregach byli Abu Bakr i Umar. Wysłannik Allaha niejednokrotnie podkreślał ważność tego wojennego pochodu i prosił żołnierzy o podporządkowanie się Usamie. („Sira” Ibn Hiszam, tom IV, str. 299; „Szarch Nahdż al-Balaga” Ibn Abul Hadid, tom 6, str. 52; „Sakifa”, str. 75. 3 „Tarih” Ibn Asir, tom II, str. 5. 4 „Tabakat” Ibn Sa’d, tom II, str. 242; „Kamil”, tom II, str. 5; «Bihar al Anwar», tom XXX, str. 531

powodu choroby jego stan pogarsza się i po kilku dniach opuszcza ten świat.5 Nie chcąc widzieć prawnego spadkobiercy u władzy, niektórzy ludzie zaprzeczają śmierci Proroka. Grają na zwłokę (skoro Prorok żyje, nie potrzeba nikomu składać przysięgi). Korzystając z okazji, że Ali zajęty jest obmywaniem ciała Proroka, zbierają się w Sakifie pod nieobecność wielu znanych towarzyszy i podejmują decyzję o wyborze Abu Bakra na kalifa.6 Dochodzi do tego, że ludzie ci żądają od haszymitów, a także podążających za rodziną Proroka (jak Abuzar, czy Abbas), nie mieszać się w sprawy polityczne. Następnie prawo (przewodnictwo i władza) na czele z pierwszym kalifem dostają się wrogom rodziny Wysłannika Allaha, takim jak Halid i Muawija.7

Dokładnie w tamtym okresie odebrane zostały prawa Wysłannika Allaha, takie jak hums. Również Fadak został odebrany Alemu.

Z tego punktu widzenia, Fadak posiada bezpośredni związek z Islamem, Wysłannikiem Allaha, politycznym przewodnictwem Imama Alego. Jednym z ważniejszych momentów Fadaku jest odezwa Fatimy i nieustający protest Imamów rodziny Proroka na przestrzeni całej historii.

Celem tej książki jest zbadanie historycznych wydarzeń oraz przedstawienie prawdy tak, by jednocześnie zachowany został szacunek do religijno-prawnych szkół Islamu. Właśnie, dlatego powoływać będziemy się na wypowiedzi wielkich ludzi i działaczy politycznych ów czasów, nie odstępując ani na krok od ich wypowiedzi zapisanych w historycznych dokumentach.

W książce tej postaraliśmy się rozpatrzeć historię Fadak od czasu jego wejścia w jurysdykcję Islamu. Opierając się w pierwszej kolejności na wiarygodnych sunnickich źródłach, dopiero później oprzemy się na szyickich, aby potwierdzić i w miarę dokładnie skomentować dane wydarzenie. Staraliśmy się, aby praca była ciekawa zarówno dla badaczy jak i szerokiego kręgu czytelników.

Sejid Muhammad Wahidi

5 „Sahih” Buhari, tom I, str. 38; „Kamil”, tom 2, str. 7; «Fath al-Bari fi szarh al-Buhari», tom VIII, str. 132; «Tabakt» Ibn Sada, tom II, str. 242.6 „Kamil”, tom II, str. 9; „Fath al-Bari”, tom VIII, str. 145; “Sira” Ibn Hiszam, tom IV, str. 306; Tabari, tom III, str. 200. Ibn Abdul Hadid mówi: „Umar nie mógł pomyśleć, że Prorok nie zmarł, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że problem przejęcia władzy może wzbudzić wiele problemów i nieporozumień w społeczeństwie, dlatego niepokoił się, że sytuacja może wymknąć z się pod kontroli jego i jego zwolenników”. Szarh „Nahdż al-Balaga”, tom II, str. 42. Później przyszedł Abu Bakr i przeczytał ajat: „Jeśli umrze lub zostanie zabity”. Po czym Umar wyparł się swoich poprzednich poglądów. („Sira” HalAbu, tom IV, str. 307).7 Zapytano Umara: „Dlaczego pozwolił wzmocnić swoją polityczną pozycję takim ludziom jak Jazid ibn Abu Sufjan, Said ibn Ass, Muawija ibn Abu Sufjan, a takich jak Ali, Abbas, Zubejr i Talha odsunął od władzy?” Umar odpowiedział: „Co się tyczy Alego, to stoi on wyżej niż te przywileje, inni natomiast pochodzą z kurajszytów i obawiam się, aby nie stali się przyczyną rozpusty w społeczeństwie”. (Jaką rozpustę mógł mieć na myśli, skoro mowa była o najlepszych z towarzyszy Wysłannika Allaha?) „Szarh Nahdż al-Balaga” Ibn Abul Hadid, tom 9, str. 30.

Nadchodził siódmy wiek księżycowej hidżry. Młode islamskie państwo powoli nabierało mocy i siły. Muzułmanie byli jednak bardzo zmartwieni tym, że nie mieli możliwości odbyć pielgrzymki do Mekki. Wkrótce nastąpiła bitwa Hajbar. Niedostępne twierdze terenu Hajbar, jedne po drugim przechodziły w ręce muzułmanów. Twierdze Watih i Salalam zostały przez nich otoczone. Żydzi tych dwóch twierdz poprosili o ugodę,8 i oddali swój majątek muzułmanom. Łatwe przejęcie przez islamskie wojsko twierdzy, zasiało strach w sercach żydów Fadaku.9 Poprosili Wysłannika Allaha, by bez przyjmowania Islamu mogli pozostać na swoich ziemiach jednocześnie oddając Prorokowi połowę z nich (bogatą w daktylowe gaje i inne drzewa). Wysłannik Allaha przyjmuje ich prośbę.10 W ten sposób Fadak przeszedł pod władze muzułmanów.

Położenie geograficzneFadak – miejscowość w Hidżazie, położona 149 km od Mediny.11 Fadak ciasno graniczył z ziemiami Hajbaru. Bogaty był w gaje daktylowe i źródła.12

Wartość FadakuFadak posiada wielką wartość i cenę z dwóch punktów widzenia. Pierwszy to polityka, a drugi to – ekonomiczna strona sprawy. Co się tyczy drugiego, należy podkreślić, że na podstawie danych historycznych Fadak, będąc bogatym w obszerne gaje i płodne ziemie, zajmował ważną i kluczową rolę w ekonomicznym rozkwicie okolicy.

Świadectwo historii1. W książce „Mu’dżam al-Buldan”, Fadak opisywany jest, jako teren bogaty w gaje daktylowe.13

2. Po przejściu politycznej władzy w ręce Abu Bakra i Umara, zażądali oni od Alego zwrócenia Fadaku, co samo w sobie świadczyło o wielkiej roli i wartości tych ziem.

3. Umar, widząc, że Abu Bakr nie zamierza naciskać na przejście Fadaku w jego władanie, zapytał go, w jaki sposób zamierza w przyszłości zapełniać skarbiec.14 Jest to również świadectwem, iż Fadak, jak minimum, mógł napełniać i umacniać państwowy skarbiec.

4. Na protesty Fatimy, Abu Bakr odpowiedział, że Prorok wykorzystywał dochody z tych ziem, na wojenne działania (dżihad).15 Jak wiadomo, koszty wojennych działań są nie małe, co również świadczy o wartości Fadaku.

5. Muawija, po dojściu do władzy, podzielił Fadak pomiędzy swojego syna Jazida, Marwana i Omara ibn Osmana.16 Wskazuje to na to, że ziemie te zajmowały olbrzymie tereny – skoro podzielone zostały pomiędzy trzema bliskimi Muawiji ludźmi.

8 Ibn Asir „Kamil”, tom I, str. 596; Tabari «Tarih», tom III, str. 15.9 Właśnie, dlatego zwrócili się z prośbą do Proroka o przyjęcie połowy ich majątku, na co jego światłość wyraził zgodę.10 „Futuh al-Bildan” – „Fadak”, 38; „Tarih” Tabari, tom III, str. 15.11 „Mudżam al-Bildan”, tom IV, str. 238; «Tarih Kamil», tom I, str. 298.12 „Mudżam al-Bildan”, tom IV, rozdz. „Fadak”.13 „Mudżam al-Bildan”, tom III, rozdz. 238.14 „Sira” HalAbu, tom 3, str. 488.15 „Szarh Nahdż al-Balaga” ibn Abul Hadid, tom XVI, str. 214; “Sakifa i Fadak”, str. 10216 „Sakifa i Fadak”, str. 103; Szarh Ibn Abul Hadid, str. 16”.

6. Za rządów Mansura, potomkowie Imama Hassana Mudżtaba wszczęli powstanie przeciwko rządzącym. Manzur, chcąc stworzyć ekonomiczne problemy powstańcom, rozkazuje, aby odebrać im Fadak. Po raz kolejny dowodzi to, iż ziemie te były bogate i płodne. Ich brak kończył zasilanie powstania przeciwko kalifatowi.17

Oprócz tego wszystkiego, Fadak posiadał strategiczne położenie geograficzne, co miało olbrzymie znaczenie dla opozycji w ideologicznym powstaniu.

Fadak z punktu widzenia prawodawstwa islamskiegoJak już wspominaliśmy, zgodnie z umową pomiędzy żydami i muzułmanami, ziemie Fadaku przeszły pod kontrolę muzułmanów. Teraz rozpatrzymy z perspektywy prawa koranicznego (szariatu), do kogo powinny należeć te ziemie?

Ziemie, które zostały przejęte w wyniku działań wojennych i przelewu krwi, na podstawie ajatu: السبيل ابن و المساكين و اليتامي و سول للر و خمسه لله فان شىء من غنمتم واعلمواانما

„I wiedzcie, iż cokolwiek weźmiecie w postaci łupów, to piąta część należy do Boga i Jego Posłańca, do jego krewnych i sierot, do ubogich i do podróżnego…”.18

Jedna piąta część tych ziem przechodziła w ręce Proroka, i na podstawie tego ajatu dokładnie tak zarządzał trofeami.

Tabari pisze w tafsirze Koranu: „Za każdym razem, zdobyte w wyniku działań wojennych trofea, Prorok dzielił na pięć części. Cztery części oddawał muzułmańskim wojownikom, część wydawał na potrzeby Kaaby, a resztę wykorzystywał na potrzeby własne, bliskich, sierot i pielgrzymów”.19

Majątek zdobyty bez działań wojennych, na podstawie ajatu: „To, co dał Bóg Swojemu Posłańcowi, jako zdobycz od mieszkańców miast, to należy do Boga i do Jego Posłańca, do bliskich krewnych i do sierot, do biedaków i do podróżnego; tak żeby to nie przechodziło kolejno do bogatych spośród was. A to, co wam daje Posłaniec, to bierzcie; a czego wam zakazał, od tego się powstrzymajcie! I bójcie się Boga! Zaprawdę, Bóg jest straszny w karaniu! To jest dla biednych muhadżirów, którzy zostali wypędzeni ze swoich domostw i którzy zostali pozbawieni swoich majątków, gdy poszukiwali łaski i zadowolenia Boga i starali się pomóc Bogu i Jego Posłańcowi. Oni są naprawdę szczerzy.” (Sura Haszr, ajaty 6, 7).

W związku z tym, taki majątek nie był dzielony pomiędzy muzułmanów, a należał do samego Proroka Islamu. Prorok postępował w ten sposób, jak długo żył.

Na początku, wiele osób nie rozumiało takiego podziału majątku i zadawali Prorokowi pytania. Wahidi pisze: „Umar zapytał Proroka o majątek żydów Bani Nazir, czy nie ma zamiaru podzielić go pomiędzy muzułmanami?” Wysłannik Allaha odpowiedział: „To, co Allah przeznaczył dla mnie, nie podlega podziałowi między wami”.20

17 „Wafa al-Wafa”, tom III, str. 999.18 Koran 8:4119 Tafsir „Dżami al-Bajan”, tom X, str. 4, 5.20 „Magazi” Wahidi, tom 1, str. 377.

Fahr Razi, znany sunnicki mufassir (tłumacz) Koranu, pisze: „Towarzysze Proroka chcieli, aby podzielił między nimi majątek zdobyty w wyniku wojennych działań. Właśnie dlatego Allah zesłał objawienie w którym wskazuje na różnice pomiędzy tymi dwoma majątkami”.21

Bilazari, komentując ten ajat, pisze: „Allah wskazuje ludziom, że majątek, jaki muzułmanie zdobywają drogą pokojową, należy do Proroka i nikt nie ma do niego prawa”.22

Fadak należy do ProrokaPonieważ ziemie Fadaku przeszły w ręce muzułmanów bez użycia siły zbrojnej, to na podstawie słów Wszechmogącego stają się własnością Wysłannika Allaha. Wszyscy muzułmanie mają na ten temat jedno zdanie. Chcielibyśmy też przedstawić kilka hadisów z sunnickich książek.

Jakut Hamawi pisze:

الله لرسول خالصة فكانت ركاب وال بخيل عليه يوجف لم مما فهيTłumaczenie: „Fadak to ziemia, która przeszła w ręce muzułmanów, bez siodłania, (czyli nie przejęli ziemi w walce zbrojnej), co za tym idzie, należy ona do Proroka Islamu”.23

Balazari również pisze:

الله لرسول خالصا ك فد نصف فكان„Połowa ziem Fadaku przeszła na własność Allaha”.24

Ibn Hiszam:

ركاب ال و بخيل عليها يوجف لم النه خالصة الله لرسول ك فد فكانت„Fadak był własnością Proroka Islamu, ponieważ muzułmanie nie prowadzili działań wojennych o tą ziemię”.25

Ibn Kasir pisze na ten temat: „Fadak przeszedł na własność Wysłannika Allaha”.26

W „Sira” Halabiego czytamy:

خاصة للنبي كان كله ذلك فانTłumaczenie: „Cały Fadak przeszedł na własność Wysłannika Allaha”.27

Fadak był własnością Proroka Islamu i nie ma, co do tego żadnych wątpliwości. Oczywiste jest, więc że Prorok miał pełne prawo decydować o swojej własności: darować, sprzedać, wynająć itd.

21 „Tafsir” Kabur, tom 29, str. 284.22 „Asbab al-Aszraf”, tom 1, str. 518.23 „Mudżam al-Bildan”, str. 46.24 „Futuh al-„Bildan”, str. 46.

25 „Sira” Ibn Hiszam, tom 3, str. 301.26 „Bidaja wa nahaja”, tom 3, str. 231.27 „Sira” Halabu, tom 3, str. 487.

Fadak – prezent dla FatimyIstnieje duża ilość hadisów wskazujących na to, że Wysłannik podarował ziemie Fadaku swojej ukochanej córce Fatimie. Jedną z takich książek jest „Szawahid at-Tanzil”28. Bada się w niej wydarzenia związane z ajatami zesłanymi o cnotach i szlachetnych cechach rodziny Proroka Islamu. Jako komentarz:

حقه لقربي ذاا ات و„I dawaj krewnemu, co mu się należy…”. (Koran, 17:26)

Haskani, podając siedem łańcuchów przekazicieli hadisu, mówi, że po otrzymaniu danego ajatu Wysłannik podarował Fadak Fatimie.

Przekaziciele tego hadisu sięgają Abu Saida Hudri, oprócz jednego hadisu, przekazicielem, którego był Ali ibn Abu Talib (a.s).29

Sam hadis był następującej treści:

فدكا ها عطا فا فاطمه الله رسول دعا حقه ذاالقربي ات و„Kiedy został zesłany ajat: „I dawaj krewnemu, co mu się należy…”, Wysłannik Allaha wezwał do siebie Fatimę i podarował jej ziemie Fadaku”.30

Sujuti w książce „Durr al-Mansur” przytacza dwa hadisy – przekazicielem pierwszego był Ibn Abbas, drugiego – Abu Said Hudri.31 W hadisie przytoczonym od Ibn Abbada mówi się:, „Kiedy ajat ten został zesłany Wysłannikowi Allaha, wezwał do siebie Fatimę i podarował jej Fadak”.32

Szyiccy komentatorzy są takiego samego zdania.33 Poniżej przedstawimy jeden tylko hadis przedstawiający to wydarzenie.

„Kiedy zesłany został ajat „I dawaj krewnemu, co mu się należy…”, Wysłannik Allaha zapytał Dżabraila kim są ci „krewni”. W odpowiedzi anioł wygłosił objawienie Allaha: „Podaruj Fadak Fatimie”. Wysłannik Allaha wezwał do siebie swoją ukochaną córkę i powiedział: „Allah kazał mi podarować ci ziemie Fadaku. Święta Fatima przyjęła dar ojca”.34 Do śmierci Proroka, ziemie te należały do Fatimy. Niektórzy z szyickich uczonych podają taki hadis:, „Kiedy Wysłannik Allaha podarował Fadak córce, ona powiedziała: „Za twego życia nie będę ruszać tych ziem”. On odpowiedział: „Nie chcę by po mojej śmierci sprawili ci ból i odebrali ci te ziemie”. Fatima powiedziała: „Zgadzam się na wszystko, co powiecie”. Potem Wysłannik Allaha zebrał w swoim domu towarzyszy i ogłosił, że Fadak podarował Fatimie.

28 Autorem tej książki jest Hakim Haskani, jeden z autorytatywnych sunnickich uczonych, żyjący w piątym roku po hidżra.29 „Szawahid at-Tanzil”, tom 1, str. 339.30 Jw.31 „Durr al-Mansur”, tom 4, str. 177.32 „Kanz al-Ummal, tom 3, str. 767; tafsir «Furat al-Kufi», tom 1, str. 239.33 Tafsir „At-Tabujjan”, tom 8, str. 256; tafsir „Madżma al-Bajan”, tom 8, str. 306; tafsir “Al-Burhan”, tom 3, str. 264; tafsir “Szubbar”, str. 388, tafsir «Al Mizan», tom 16, str. 189.34 „Kafi”, tom 1, str. 622; „Tahzib”, tom 4, str. 129; „Wasail asz-Szia”, tom 6, str. 366.

Fadak po Wysłanniku AllahaBadania wydarzeń związanych z ziemiami Fadak, po śmierci Wysłannika Allaha ukazują pewien nie mało ważny fakt, który przytacza się w historycznych książkach oraz hadisach. Umar mówi:, „Kiedy Wysłannik Allaha opuścił ten świat, poszedłem do Alego (tj. po wyborze na kalifa Abu Bakra) i zapytałem go o majątek Proroka. On odpowiedział: „My jesteśmy spadkobiercami majątku Proroka”.

- A Hajbar?

- Również Hajbar.

- A Fadak?

- Fadak też.

- Nigdy do tego nie dojdzie chyba, że zetniesz nam głowy!”35

Hadis ten nie jest podawany w szyickich książkach, innymi słowy narracja ta przytaczana jest tylko w sunnickich źródłach.

Każdy sprytny polityk dąży do osiągnięcia swojego celu tak, aby obyło się bez poważnych problemów. Być może do tego dialogu doszło tylko po to, by Ali wypowiedział swoje zdanie. Ponieważ jednak cel nie został osiągnięty, padło pytanie o Fadak.

Wysiedlenie mieszkańców FadakuWiele sunnickich książek nie wskazuje bezpośrednio, że to Abu Bakr wydał rozkaz wysiedlenia mieszkańców Fadaku, jednak bez żadnych komentarzy podaje się fakt, że Fadak został odebrany Fatimie, a mieszkańcy wysiedleni. W książce „Sawaik”, autor, w rozdziale wychwalającym Abu Bakra i Umara, podkreśla: „Powiedziano Zejdowi: „Odebrali świętej Zachrze Fadak”, odpowiedział: „Abu Bakr jest miłosiernym człowiekiem, gdybym był na jego miejscu, wydałabym taki sam rozkaz”.36

Dżuhari przytacza dialog pomiędzy Sejdem Humajrem i Kumejtem, w którym to Sejd powiedział: „Ty byłeś tym, kto ułożył te wiersze:

„Kocham przywódcę wiernych,37 ale nie zgadzam się z przeklinaniem Abu Bakra i Umara. Nie mówię, że ci, którzy odebrali spadek córce Proroka stali się niewiernymi. Allah wie, jakie dowody w Sądny Dzień przedstawią ci, którzy obrazili córkę Proroka”.

Kumejt powiedział: „Tak, to mój wiersz, ale ułożyłem go ze strachu przed Umejjadami.38 Wskazałem jednak, że to, co się należało Fatimie, zostało jej zabrane”. Ibn Abu Hadid (sunnita mutazilita),

35 „Madżma az-Zawaid”, tom 9, str. 40.36 Zejd był synem Imama Sadżada (a.s) i bratem Imama Bakira (a.s). Rozpoczął powstanie przeciwko despotycznej dynastii Omejdaów, a w 121 r.h zginął męczeńską śmiercią. Jednak do tego czy Zejd mógł powiedzieć coś takiego, istnieje wiele wątpliwości. Sunnicy uczeni przypisują daną wypowiedź Zejdowi, ponieważ był on jednym z nonkonformistów swych czasów, posiadającym wielki talent i mądrość.37 Tytuł Imama Alego (a.s)38 Takija – szyickie (koraniczna doktryna) ukrywanie swoich religijnych przekonań ze strachu przed śmiercią lub utratą majątku z rąk swoich ideologicznych przeciwników.

komentując powyższy dialog, przytacza narrację Ibn as-Sabaha, że Abu Hassan zapytał mnie: „Powiedz, czy Kumejt w swoim wierszu udowodnił niewiarę tych dwojga?” Odpowiedziałem: „Tak”.39

W hadisie tym użyto słowo „odebrano”, jasno wskazujące na to, że Fadak został Fatimie odebrany.

W szyickich książkach otwarcie, a nie powierzchownie mówi się, że ziemie Fadaku zostały odebrane przez Abu Bakra. Z narracji Imama Sadyka dowiadujemy się:, „Kiedy Abu Bakr został kalifem, wysłał swoje sługi, aby wyrzucili ludzi pracujących na Fadaku”.40

Reakcje świętej FatimyPo tym jak Abu Bakr odebrał Fatimie Fadak, jej światłość, aby zachować swoje prawa do spadku, podjęła następujące kroki:

1. Wysłała do Abu Bakra list, w którym żądała zwrotu zagarniętych ziem.2. W obecności grupy ludzi wyraziła swój protest przeciwko Abu Bakrowi.3. Jej światłość Fatima przeprowadziła w meczecie zabranie, krytykując tam działania Abu Bakra

i jego zwolenników.

W niektórych narracjach spotyka się słowo „arsalat”, tj. Fatima wysyłała kogoś z podobnym żądaniem w swoim imieniu. W niektórych innych przekazach, użyto słowa „dżaat”, co oznaczałoby, że jeszcze przed swoim oficjalnym protestem Fatima przyszła do meczetu, aby tam przedstawić jak złamano jej prawa.

Z przekazów tych jasno wynika, że już wcześniej Fatima przychodziła do meczetu z mowami, by ludzie się ocknęli. Istnieją narracje przedstawiające wypowiedzi Fatimy w Meczecie Proroka.

Poniżej przedstawimy metody, jakie stosowała Fatima w dążeniu do utwierdzenia prawdy i zniszczenia kłamstwa.

NarracjePrzekaz pierwszy

Aisza mówi: „Zaprawdę, Fatima – córka Proroka, wysłała do Abu Bakra człowieka z żądaniem zwrócenia jakiś praw do jakiegoś majątku. Wśród nich ziemie Fadaku i pozostałości humsu z ziem Hajbaru. Abu Bakr odpowiedział: „Nikt z nas nie ma praw do przyjęcia majątku, jaki pozostał po Proroku. Rodzina Proroka korzysta z tych ziem. Przysięgam na Allaha, że nie będę wprowadzać zmian w religii Muhammada, a będę odnosić się do majątku Proroka dokładnie tak jak to robił on sam”. A w sumie Abu Bakr nie dał Fatimie nic z tego, co żądała”41

Przekaz ten ukazuje na pewne momenty, które wydają nam się ważne do rozpatrzenia.

39 „Sakifa wa Fadak”, str. 116; „Szarh Nahdż ul-Balaga”, Ibn Abu Hadid, tom 16, str. 232.40 Tafsir Kumi, tom 2, str. 155; „Ihtias”, str. 182; „Bihar”, tom 29, str. 127, 128.41 „Sahih” Muslim, tom 5, str. 158, rozdział „Al-Dżihad”; „Sahih” Buhari, tom 5, str. 82, rozdział „Fath al-Hejbar”; „Dżamija al-Usul”, tom 10, str. 386; „Sunan Kabur”, tom 6, str. 300; „Sawaik”, str. 14; „Bihar al-Anwar”, tom 29, str. 11

1. Jej światłość Fatima wysyła poufne pismo do Abu Bakra z żądaniem zwrócenia Fadaku, w nadziei, że sama nie będzie musiała opuszczać domu, by walczyć o prawa do ziem Fadak. Jej światłość Fatima mówi: „Doskonałość kobiety polega na tym, by nie patrzyła na obcych mężczyzn, a oni nie patrzyli na nią”.42

Wyszła jednak z domu z żądaniem, aby zwrócić jej Fadak, gdyż tak chciał Bóg.

Mahmud Abbas Ukkad mówi: „Dwie rzeczy stały się przyczyną tego, że jej światłość Fatima wystąpiła z politycznymi żądaniami. Pierwsze, to uzurpacja politycznego prawa Alego na dowodzenie społeczeństwem, a drugie – zagarnięcie Fadaku”. Gdyby nie te dwa wydarzenia, to jej światłość spędzałaby czas na modlitwach w swym domu”.43

Przekaz drugi

Jej światłość Fatima skierowała się do Abu Bakra z żądaniem zwrotu spadku po ojcu – Wysłanniku Allaha. Spadek składał się z: ziem, które ansarzy podarowali Prorokowi, ziem Fadaku i…

Abu Bakr powiedział: „Nie mam prawa dzielić tego spadku, pozostawiam wszystko tak, jak było to za życia Proroka”. Inna narracja podaje słowa Abu Bakra: „To był dar Wszechmogącego, ale kiedy Wysłannik Allaha odszedł z tego świata, to majątek ten powinien być zwrócony do wspólnego skarbca (bejt al-mal)”.44

Przekaz trzeci

Fatima powiedziała do Abu Bakra: „Umm Ajman jest świadkiem tego, że Wysłannik Allaha podarował mi Fadak”. Abu Bakr powiedział: „O córko Wysłannika Allaha! Allah nie stworzył żadnej istoty, którą kochałbym bardziej niż Proroka Islamu! Lepiej byłoby dla mnie, by niebo zawaliło mi się na głowę i przełknęło mnie, niż być świadkiem śmierci Wysłannika Allaha. Przysięgam ci, że wolałbym, aby moja córka Aisza była zubożałą, niż widzieć ciebie pozostawioną bez spadku. Czyżbyś myślała, że ja, wydając prawa czarne na białym, mogę cię uciskać – ciebie – córkę drogiego Proroka Islamu? Ten majątek nie był własnością Proroka Islamu – on należy do wszystkich muzułmanów. Wysłannik Allaha wzmacniał dzięki niemu swoją armię. Po śmierci Proroka ja rządzę tym majątkiem, tak jak to robił on”.45

Przekaz czwarty

42 „Bihar al-Anwar”, tom 101, str. 36, hadis nr. 24.43 „Fatima i fatymidzi”, str. 46.

44 „Mu’dżam al-Bildan”, „Dżama al-usul”, tom 10, str. 386; „Sira” Halabi, tom 3, str. 486; „Wafa al-wafa», tom 2, str. 157; «Sunan Kubra», tom 6, str. 301.45 „Sakifa Dżuhari”, tom 3, str. 102; „Szarh Nahdż al-Balaga” ibn Abu Hadid, tom 16, str. 214; «Bihar al-Anwar», tom 29, str. 228.

Abu Bakr napisał list, w którym jasno ukazywał, że Fadak jest własnością Fatimy. Podczas, gdy Abu Bakr pisał, przyszedł do niego Umar i zapytał:, „Co piszesz?” Abu Bakr odpowiedział: „O prawie Fatimy na posiadanie ziem Fadaku. Umar powiedział: „A co masz zamiar dać muzułmanom? Arabowie przecież stanęli przeciwko tobie!” Następnie Umar podarł to, co Abu Bakr napisał”.46

Przekaz piąty

„Fatima zażądała od Abu Bakra zwrotu ziem Fadaku, jednak Abu Bakr odmówił i wykorzystał je, jako finansową pomoc armii”.47

Na koniec chcielibyśmy przytoczyć narrację, zapisaną przez szejcha Mufida ze słów Imama Sadika: „Kiedy Wysłannik Allaha odszedł z tego świata, Abu Bakr zaczął dowodzić muzułmanami oraz wygnał robotników z ziem Fadaku. Fatima przyszła do Abu Bakra z żądaniem, aby zwrócić jej Fadak: „Hej Abu Bakr, czy uważasz, że stałeś się zastępcą mego ojca? Wiesz przecież, że ojciec – Wysłannik Allaha - podarował mi Fadak. Mam na to dowód”. Fatima wróciła do domu i opowiedziała wszystko Alemu. Przywódca wiernych powiedział: „Wróć i powiedz: „Czy myślisz, że po proroku nie można dziedziczyć? I mimo, że Sulejman od Dawida, Zakaria od Jahji, dlaczegóż ja nie mogę dziedziczyć po swoim ojcu?”

Umar słysząc te słowa odpowiedział: „Ktoś cię tego nauczył, tak?”

Fatima powiedziała:, „Jeśli można to nazwać nauką, to nauczył mnie mój mąż Ali!”

Abu Bakr powiedział: „Aisza i Umar świadczą, że po Wysłanniku Allaha nie wolno dziedziczyć”.

Fatima powiedziała: „To pierwsze fałszywe zeznanie w historii Islamu. Mój ojciec podarował mi Fadak i mam na to świadków!”.

Abu Bakr powiedział: „Przyprowadź nam swoich świadków!”

Jej światłość przyprowadziła swoich świadków (Alego i Umm Ajman).

Abu Bakr zapytał: „O Umm Ajman! Czy słyszałaś to, o czym mówi Fatima?”

Ali i Umm Ajman powiedzieli: „My świadczymy, że wysłannik Allaha powiedział: „Fatima jest panią kobiet w raju”. Następnie Umm Ajman kontynuowała: „Czyż ta, o której Prorok powiedział, że jest panią kobiet w raju, może żądać czegoś, co jej się zgodnie z prawem nie należy? Sam Wysłannik Allaha powiedział, że ja też będę jedną z mieszkanek raju nigdy, więc nie będę składać fałszywych świadectw!”

Umar wtrącił się ze słowami: „Pomiń podobne historie. Lepiej powiedz, o czym chcesz świadczyć?”

Umm Ajman odpowiedziała: „Byłam w domu Zahry,48 kiedy był tam też Wysłannik Allaha i kiedy zesłane zostało mu objawienie. Anioł Dżabrail powiedział: „O Proroku! Wstań, Bóg dał mi wytyczne, 46 „Sira” Halabi, tom 3, str. 488; „Szarh Nahdż al-Balaga” ibn Abu Hadid, tom 16, str. 274; „Bihar al-Anwar”, tom 29, str. 128, 134, 135, 157, 192; Tafsir „al-Buhar”, tom 3, str. 128.

47 „Szarh Nahdż al-Balaga” ibn Abu Hadid, tom 16, str. 23148 Jedno z określeń świętej Fatimy.

żebyś zdecydował o ziemi Fadak”. Następnie Prorok podarował je swojej córce Fatimie mówiąc: „Czy przyjmiesz ten dar?” Fatima odpowiedziała: „O tak!” Wtedy Wysłannik Allaha zwrócił się do mnie i Alego mówiąc: Bądźcie świadkami!”

Umar powiedział: „Jesteś jedyną kobietą, która świadczy, a świadectwo jednej kobiety nie jest dla nas wystarczające! A co do Alego, to świadczy on dla własnych korzyści!”

Wtedy Fatima wstała ze swego miejsca silnie wzburzona i powiedziała: „O Allah!” Tych dwoje sprawiło mi – córce Twojego Proroka – wielki ból i niesprawiedliwość! Daj im odczuć męki!”49

Badanie narracjiChcielibyśmy zwrócić uwagę na kilka ważnych punktów zawartych w wyżej przytoczonych narracjach.

Z jakiego powodu został odebrany Fadak?

Czy rzeczywiście nie rozumieli i nie wiedzieli, że zgodnie z prawem należy on do świętej Fatimy? Bardzo to podejrzane. Istnieją hadisy otwarcie mówiące, że Wysłannik Allaha podarował Fadak swojej ukochanej córce i wszyscy muzułmanie doskonale o tym wiedzieli.

Wielu uczonych podkreśla, że Prorok, co roku przypominał muzułmanom, że Fadak jest darem dla Fatimy.

Dowody świadczące o uzurpacji Fadaku1. Dla wzmocnienia władzy.

Po tym, jak ostatecznie umocniła się władza pierwszego kalifa, on i jego zwolennicy, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że do kontynuacji rządów niezbędne jest materialne wsparcie, podjęli określone działania. Wiedzieli, że ansarzy nie są z nich zadowoleni, muhadżerowie również wyrażali niezadowolenie. Jednak za realnego, politycznego opozycjonistę uważali Ahl ul Bejt (ludzi domu Proroka Islamu). Kierowało nimi dążenie do władzy. Rozumieli również, że w większości ludzie przywiązani są do doczesnego świata, a teraz nadarzała im się okazja złapania władzy i bogactwa. I właśnie Fadak mógł ekonomicznie wzmocnić tą władzę. Dowodem tegoż stwierdzenia może służyć następujący fakt: Po przejęciu kalifatu, ludzie ci kierują się do domu Alego i pierwsze pytanie, jakie zadają dotyczy ziem Fadaku.

Narracja, w której mówi się o tym, że Abu Bakr napisał list, w którym przyznaje, że Fadak jest własnością Fatimy, również wskazuje na to, że ziemie te miały nie tylko polityczny, ale i ważny ekonomiczny aspekt.

49 Mufid „Ihtisas”, str. 183.

Osłabienie rodziny ProrokaPierwszy i drugi kalif zmuszeni byli bronić się przed grupami muzułmanów. Doskonale rozumieli, że spośród nich, tylko Ali ma bezapelacyjne prawo do kierowania społeczeństwem. Ten sam Ali, którego Wysłannik Allaha wyznaczył przewodnikiem muzułmanów, jedyny człowiek, co, do którego wszyscy muzułmanie są zgodni, że jest niezastąpionym duchowym liderem. Jeśli kochany przez ludzi będzie mieć oprócz wszystkich swoich zalet bogactwo, wtedy ci, którzy uzurpowali sobie władzę będą mieli mieć jeszcze więcej problemów. Właśnie dlatego zagarnęli majątek Proroka, a jednym z ich celi było oddzielenie ludzi od rodziny Wysłannika. Zwolennicy Alego, widząc, że większość ludzi odsunęła się od następcy Wysłannika Allaha, zmuszona będzie zachować milczenie.

Ibn Abu Hadid pisze: „Zapytałem kiedyś jednego z szyickich uczonych, o imieniu Ali ibn Taki: „Czyżby Fadak był czymś więcej niż kilkoma daktylowymi drzewami?” Odpowiedział: „To nie tak jak myślisz – te ziemie były bardzo cenne i bogate w daktylowe gaje. Smakowo nie ustępowały najlepszym kufijskim daktylom. Celem przejęcia gai było odebranie Alemu możliwości umocnienia sił w walce o kalifat. W ten sposób nie tylko odebrali Alemu, Faimie i rodowi Proroka ziemie, ale i hums, który zgodnie z koranicznymi ajatami należał im się od muzułmanów.

Złość i zawiśćAjatollah Muhammad Bkir as-Sadr50, mówił:, „Jeśli rzeczywiście chcemy przeprowadzić poważne dochodzenie, to przede wszystkim musimy zbadać psychologię ludzi na przestrzeni historii ludzkości. Ludzi, którzy żyli na tej ziemi i którymi miotały różne, sprzeczne uczucia. Właśnie te uczucia stawały się przyczyną niezgody między nimi”.51

Jeśli na problemy Fadaku spojrzymy z tej strony, to znajdziemy niemało faktorów będących przyczyną tej bezprawnej grabieży. Przywódca wiernych, jako pierwszy po Proroku przyjął Islam.52 Jego światłość Imam Ali, to ten, którego wiedza przewyższa wiedzę wszystkich towarzyszy,53 który w dżihadzie był najlepszym z najlepszych.54 To Alego Wysłannik Allaha wybrał do przeczytania sury „Baraat” w Mekce.55

Jej światłość Fatima żąda zwrotu FadakuTemu wydarzeniu nie może zaprzeczyć żaden z historyków. O żądaniu zwrotu Fadaku przez Fatimę wspomniały najbardziej autorytatywne sunnickie i szyickie źródła. Oprócz tego, źródła te wskazują na

50 Męczennik ajatollah Muhammad Bakir as-Sadr, w świętym mieście Nadżaf (Irak), został bestialsko zamordowany na rozkaz Saddama.51 „Fadak w historii”, str. 4252 „Mustadrak” Hakim, tom 3, str. 136; „Musnad” Ahmad, tom 4, str. 368; „Szawahid at-Tanzil”, tom 2, str. 125; „Usad al-Gaba”, tom 7, str. 121 w książce „Ihkak al-Hak możecie zapoznać się z adresami hadisów na temat tego wydarzenia – tom 7, str. 493.53 „Mustadrak” Hakim, tom 3, str. 126; „Manakab” al-Harazmi, str. 82; „Madżma az-Zawaid”, tom 9, str. 101; „Tarih” ibn Asakir, tom 2, str. 459-480.54 Imama Sadżda zapytano, dlaczego kurajszyci było wrogo nastawienie do Imama Alego? Imam odpowiedział: „Dlatego że zabił wielu z kurajszytów, którzy nie chcieli przyjąć Islamu i wojowali przeciwko Islamowi. Wysłał ich do piekła, a pozostałych zmusił do cierpienia w tym świecie” („Tarih” ibn Asakir, tom 2, str. 229).55 „Musnad” Ahmad, tom 1, str. 3; tom 3, str. 283; „Mustadrak” Hakim, tom 3, str. 51; „Dur al-Mansur”, tom 3, str. 209; „Zahair al-Ukba”, str. 69; „Al-Gadir”, tom 6, str. 33.

to, że Fatima była rozgniewana na dwóch pierwszych kalifów i z takim uczuciem opuściła ten świat. W narracji przytoczonej przez Buhari mówi się: „Dżabir mówi: „Jego światłość Wysłannik Allaha, zwracając się do mnie, powiedział:, „Gdy z Bajranu dojdzie majątek, otrzymasz z niego określoną część. Majątek nie dotarł jednak do Hidżazu jak Wysłannik Allaha opuścił ten świat. Kiedy przybyło, Abu Bakr oświadczył: „Niech przyjdzie do mnie ten, kto ma w tym udział”. Poszedłem wtedy do Abu Bakra i powiedziałem, że Wysłannik Allaha obiecał mi z tego majątku określoną sumę. Abu Bakr dał mi to, co było obiecane, po czym powiedział: „Weź dwa razy więcej!”56

Przyjrzyjcie się tej narracji!

Po pierwsze: Dżabir jest szanowanym towarzyszem Wysłannika Allaha. Zauważcie, co mówi: „Wysłannik Allaha obiecał mi określoną sumę z tego majątku”. Nikt nie żąda od niego świadków! Nie pada nawet pytanie, gdzie i kiedy Prorok obiecał mu tą sumę. Na odwrót, proponuje mu się wziąć dwa razy więcej. Ajat „Tathir” nie został zesłany, by potwierdzać bezgrzeszność i ochronę przed błędami Dżabira, lecz o świętej Fatimie (a.s)!.

Po za tym, Wysłannik Allaha nie o Dżabirze powiedział: „Ty jesteś częścią mnie” – powiedział to o Fatimie. Wysłannik nie powiedział też Dżabirowi: „Allah zadowolony jest z twojego zadowolenia i gniewa się twoim gniewem” – powiedział to jednak o Fatimie!

Interesujące jest również, że Ibn Hadżar Askalani, przytaczając tą narrację w swojej książce, pisze: „Przekaz ten wskazuje na to, że słowa towarzyszy są dowodem i należy je przyjmować nawet, jeśli będą mówić coś na swoją korzyść. W danym przekazie, Abu Bakr nie zażądał od Dżabira świadków. Oprócz tego, przekaz ten wykorzystuje się do wydawania fatw”.

Tak czy inaczej, działanie to wskazuje na to, że kalif powinien był bez namysłu oddać Fatimie to, co się jej prawnie należało – chociażby na tej podstawie, że jeden z towarzyszy Proroka otrzymuje obiecane bez konieczności przedstawiania jakichkolwiek świadectw.

Nic nie mówimy Buhari i ibn Hadżarowi, (który wykonał obszerny komentarz do Sahih Buhari). Zwracamy jednak swoją uwagę na Abbasa Mahmuda Akkada57. Dlaczego doskonale znając ten przekaz, nie uzna prawa Fatimy o cnotach, której zesłano wiele ajatów świętego Koranu, a także hadisy, potwierdzone zarówno przez szyickich jak i sunnickich tłumaczy Koranu i znawców hadisów?

W swojej książce Akkad pisze, że Abu Bakr mógł zyskać zadowolenie niektórych towarzyszy Wysłannika Allaha, w tym i jej światłości Fatimy. Nie zrobił jednak nic podobnego i wybrał idżtihad.58

Czy Akkad zadawał sobie pytanie, dlaczego idżtihad?

Czy Akkad zadawał sobie pytanie gdzie sięgają korzenie tego idżtihadu?

Czy zadawał sobie pytanie, dlaczego Dżabir Abu Bakr uznaje czyjeś prawo bez dowodów, ale odmawia córce Proroka?

56 „Fath al-Barii fi Szarh al-Buhari”, tom 4, str. 474; „Sunan Kubra”, tom 6, str. 302.57 Egipski uczony, książka przez niego napisana nosi tytuł „Al-Mumdżar fil a’lam”.58 Jw.

Wymagane są trzy rzeczyIbn Abu Hadid pisze: „Ludzie myślą, że nieporozumienia pomiędzy Fatimą, a Abu Bakrem dotyczyły tylko i wyłącznie spadku po Wysłanniku Allaha i jego prezentu dla Fatimy. Wiemy jednak, że była i trzecia rzecz, której żądała Fatima – prawo bliskich القربى Temu również Abu Bakr zaprzeczył.59 . .ذى

Po tym jak Ahl ul Bejt odsunięci zostali od kalifatu, „Bajt al-Mal” (majątek narodowy), który powinien znajdować się pod pieczą Alego Ibn Abu Taliba, również przeszedł w ręce innych.

Alemu pozostał majątek składający się z:

1. Niewielkiego sadu w pobliżu Mediny (spadek po Wysłanniku Allaha). Sad ten był darem wdzięczności dla Proroka, od żydów, którzy przyjęli Islam. Majątek od żydów plemienia bani Kurajz, ich hums, oraz hums mieszkańców Hajbaru.

2. Prawo bliskich. Na podstawie świętego Koranu:

السبيل ابن و المساكين و اليتامي و سول للر و خمسه لله فان شىء من غنمتم اعلمواانما ؤ„I wiedzcie, iż cokolwiek weźmiecie w postaci łupów, to piąta część należy do Boga i Jego Posłańca, do jego krewnych i sierot, do ubogich i do podróżnego”.60

Część od humsu powinna należeć do bliskich Wysłannika Allaha.61

3. Ziemie Fadak, które Prorok podarował Fatimie. Po jego śmierci, ziemie te przeszły pod kontrolę pierwszego kalifa.

Święta Fatima zażądała wszystkich trzech, należących się jej praw. Właśnie dlatego, czasem mówi się o prawie na spadek, czasem o prawie na gaje, a innym razem o prawie bliskich.

W kwestii Fadaku, jako prezentu lub spadku, istnieją dwa zdania:

1) Święta Fatima traktowała Fadak raz, jako spadek po Wysłanniku Allaha, innym razem, jako prezent od ojca. Jeśli przeciwna strona nie uznałaby tych ziem, jako spadek, to nie mogła zaprzeczyć, że był to prezent. Uczeni nie mają jednego zdania, co do prawa, które wymagane było, jako pierwsze.

2) Czasem prezent uważany jest za spadek, ponieważ to, co otrzymuje się od ojca w każdym przypadku uważane będzie za spadek.

59 „Szarh Nahdż al-Balaga”, Ibn Abu Hadid, tom 16, str. 230.60 Sura „Anfal”, ajat 41.

61 W kwestii humsu jako prawa bliskich Wysłannika Allaha, Hajsami pisze: „Abu Bakr dzielił hums podobnie jak Wysłannik Allaha, jednak co do części prawa rodziny Wysłannika to postępował przeciwnie niż to robił Prorok. Abu Bakr dał rozkaz, aby nie dawać hums rodzinie Wysłannika Allaha” („Madżma az Zawaid wa Manabya al-Fawaid”, tom 5, str. 341). Za czasów Wysłannika Allaha, część humsu, prawo Ahl ul Bejt dzielone było pomiędzy Bani Haszim i bani Abd al-Mutallib. Ibn Muta’am mówi: „Kiedy Wysłannik Allaha podzielił część humsu pomiędzy bani Haszim i bani Abd al-Mutallib, ja i Osman przyszliśmy do Wysłannika i powiedzieliśmy: „O Wysłanniku Allaha! Nie zaprzeczamy wysokiej pozycji dzieci Abd al-Mutalliba, jednakże tak jak i on należymy do kurajszytów i w jakimś stopniu jesteśmy wam bliscy. Dlaczego więc część humsu dotyczy tylko ich?” Wysłannik Allaha powiedział: „Bani Haszim i Bani al-Mutallib są jednym klanem”. (Magazi Wakidi, tom 2, str. 696; „Asbab al-Aszraf”, str. 517). Zwrócie uwagę, że„prawo bliskich” odnoszące się do bani Haszim przyjmowali i uznawali wszyscy, dlatego pytanie dotyczyło tylko bani Abd al-Mutalliba. Przytacza się narracje od ibn Abbasa: „Pewnego razu Omar postanowił rozwiązać problem „humsu bliskich”, ale my powiedzieliśmy: „albo uznajcie wszystkie nasze prawa, albo my odmawiamy”.

Abu Bakr żąda świadkówZarówno szyici jak i sunnici przytaczają w swoich książkach:, „Kiedy Fatima zażądała praw do Fadaku, Abu Bakr zażądał od niej świadków”. Pojawia się tu pytanie, czy Fatima rzeczywiście potrzebowała świadków?

Chcielibyśmy rozpatrzeć dwa hadisy uznawane przez szyitów i sunnitów.

Hadis „Kisa” i ajat „Tathir” Oba hadisy przytaczane są zarówno przez szyitów jak i sunnitów, oraz uznawany jest za hadis wyższego stopnia wiarygodności.

Hadis od Umm Salama, matki wierzących. Mówi ona: „Ajat Koranu:

تطهبرا ويطهركم البيت اهل الرجس عنكم ليذهب يريدالله انما„O ludzie domu! Bóg chce tylko odsunąć od was brud i oczyścić was całkowicie.”62, został zesłany w moim domu, a oprócz proroka nas było nas siedmioro: Dżabrail, Mikail, Ali, Fatima, Hassan, Hussein i ja. Zwróciłam się do Proroka ze słowami: „O Wysłanniku Allaha, czyż nie należę do rodziny?” Wysłannik Allaha odpowiedział: „Jesteś dobra i jesteś jedną z żon proroka”.63

Pozdrowienie Wysłannika Allaha dla Ahl ul BejtOd Imamów Hassana i Zajn al-Abidina przytacza się hadis, w którym mówi się, że po zesłaniu danego ajatu świętego Koranu (ajat „Tathir”), Wysłannik Allaha przez kilka miesięcy przychodził do domu Alego i Fatimy, pozdrawiał mieszkańców domu, a następnie czytał ten ajat.64

Ibn Abbas mówi: „Drogi Wysłannik Allaha, przez dziewięć miesięcy, przed każdą modlitwą przychodził do domu Alego i Fatimy i mówił:

البيت اهل الرجس عنكم ليذهب يريدالله انما البيت اهل بركاته و الله رحمة و عليكم م السالتطهبرا ويطهركم

„Pokój wam i łaska Allaha i Jego błogosławieństwo dla ludzi domu Proroka! Bóg chce tylko odsunąć od was brud i oczyścić was całkowicie.”!65 Przez dziewięć miesięcy, pięć razy dziennie, Wysłannik Allaha przychodził do ich domu, czytał powyższe powitanie i ajat „Tathir”.

Hadis ten, w różnych wariantach, przytoczyli sunniccy uczeni w swoich książkach.

62 Koran 33:3363 „Durr al-Mansur”, tom 5, str. 199; „Mustadrak ala Sahihajn”, tom 2, str. 416; „Musnad” Ahmad Hanbal, tom 6, str. 292. Hadis ten przekazywało wielu znanych towarzyszy Wysłannika Allaha, np: Abdulla ibn Dżafar, Umar ibn Abu Salma, Abu Said Hudri, Sad ibn Abu Bakkas, Anas ibn Malik i wielu innych. Oprócz tego, każdy z przekazicieli posiada wiele innych łańcuchów przekazicieli tego hadisu. Chcący zbadać ten hadis mogą znaleźć informacje w książach: „Ihkak al-Hak”, „Mu’alim Madrasatajn”.64 „Mustadrak ala Sahihajn”, tom 3, str. 172; „Madżma az-Zawaid”, tom 9, str. 146; „Tarih” al-Jakubi, tom 2, str. 303.65 Tafsir „Durr al-Mansur”.

Na tej właśnie podstawie, nie tylko szyickie, ale w większości sunnickie źródła przyznają, że dany ajat zesłany był w odniesieniu Proroka Muhammada (s.a.s), Alego, Fatimy i Husseina (a.s). Nie ma co do tego żadnych wątpliwości.66

Znaczenie tego ajatuTen ajat świetego Koranu jasno wskazuje na nieskazitelność i ochronę przed popełnianiem wszelakich błędów przez rodzinę Wysłannika Allaha.

Skoro Wszechmogący Allah oczyścił Ahl ul Bejt (w tym Fatimę) z wszelkich grzechów i błędów, to i świadectwo Fatimy jest wystarczające. Żądanie sprowadzenia świadków mogących potwierdzić jej słowa jest niewłaściwe.

W jakim celu składa się świadectwa? Czyż nie po to, aby potwierdzić prawdziwość słów? Jakiego jeszcze świadectwa potrzebują, gdy sam Wszechmogący Allah poprzez ajat „Tathir” świadczy o bezgrzeszności Fatimy?

Czy jeśli żyłby Wysłannik Allaha i potwierdziłby, że Fadak jest jego własnością, zażądaliby od niego świadków? Jeśli nie, to my mówimy, że jej światłość Fatima Zahra podobnie jak Wysłannik Allaha, na podstawie ajatu „Tathir” chroniona jest przed grzechem. Jeśli natomiast, ktoś powie, że od Wysłannika Allaha zażądano by świadków, gdyż sam powiedział: „Wśród was sądzę poprzez świadectwo i przysięgę”, to w odpowiedzi przytoczymy ajat, w którym Allah mówi: „…wypaczają znaczenie słów…” (Koran, 5:41). Jego światłość Ali, powiedział o haridżitach: „Słowo prawdy, z którego wyciągają kłamstwo”. Słowa Alego dotyczą nie tylko haridżitów…

Kiedy Wysłannik Allaha ogłosił ludziom swoje prawa do Fadaku, nikt nie protestował. Nikt nie zażądał od niego świadków potwierdzających, że ziemia ta powinna należeć do niego. Skoro za życia Proroka ludzie uznali jego prawo własności to, dlaczego po jego śmierci odebrano je jego rodzinie? Skoro prawo Wysłannika Allaha zostało uznane to, dlaczego zlekceważono prawa córki? Przecież na podstawie koranicznych ajatów, święta Zahra oczyszczona została z wszelkich grzechów. Dlaczego potrzebni są świadkowie na jej słowa, gdy jednocześnie sam Bóg świadczy o jej czystości, a co za tym idzie i uczciwości.

Gniew Fatimy, to gniew Allaha i Jego WysłannikaChcielibyśmy zwrócić waszą uwagę na kilka hadisów, które uznawane są zarówno przez szyitów jak i sunnitów, a które osiągnęły do tego status tawatur.67

Jego światłość Wysłannik Allaha Muhammad (s.a.s) powiedział: „Fatima jest częścią mnie. Sprawia mi ból wszystko to, co sprawia ból jej. Gniewa mnie wszystko to, co gniewa ją”.

Hadis ten, w różnych wariantach przytaczany jest w wielu znanych książkach.

66 To, że Prorok przez dziewięć miesięcy (pięć razy dziennie, przed każdą modlitwą przychodził do domu Fatimy i Alego (a.s) i czytał ajat „Tathir” (oczyszczenie) ), jest świadectwem, że chciał on donieść do ludzi, że tylko oni należą do Ahl ul Bejt i tylko oni – mieszkańcy tego domu, oczyszczeni zostali od wszelakiego grzechu. Oprócz tego, Wysłannik Allaha chciał przez to pokazać ludziom, że nikt więcej nie ma prawa pretendować do miana Ahl ul Bejt, nawet żony Wysłannika Allaha.67 Hadis „tawatur” – hadis uznawany za wiarygodny i posiadający dużą ilość przekazicieli, tak, że badanie sanadu (prawdziwość i wiarygodność przekazicieli hadisu) nie odgrywa większej roli w jego wiarygodności.

Allama Amini, w książce „Al-Gadir” podaje ten hadis z ponad 59 przekazicielami. Wysłannik Allaha powiedział: „Allah gniewa się gniewem Fatimy i zadowolony jest z zadowolenia Fatimy”. Wysłannik Allaha powiedział, zwracając się do Fatimy: „Allah gniewa się twoim gniewem i cieszy twoim zadowoleniem”.

Fatima przyprowadza dwóch świadkówŚwiadkami słów Fatimy i jej praw do Fadaku byli nie prości towarzysze Wysłannika Allaha. Jednym z nich był przywódca wiernych Ali (a.s), a drugim świadkiem była Umm Ajman. Oboje cieszyli się wysoką pozycją wśród towarzyszy. Jeśli oni świadczą o czymkolwiek, to ich świadectwa przyjmowane są bez żadnych wątpliwości. Być może właśnie tym kierowała się Fatima powołując ich na świadków. Wielu towarzyszy słyszało od Proroka, że Fadak należy do Fatimy i nikt nie ma prawa go jej odbierać.

Charakterystyczne cechy świadkówUmm Ajman jest tą, którą Wysłannik Allaha ucieszył wiadomością o raju.68 Wskazuje to na jej wysoki stopień i sami towarzysze Proroka bardzo szanowali tą odważną kobietę.

Jeśli chodzi o Alego, to uważamy, że nie ma potrzeby wymieniać tu jego zalet, gdyż jest ich bardzo dużo. Zatrzymamy się jednak na wybranych hadisach Wysłannika Allaha dotyczące Alego i w pewnym stopniu odnoszące się do wartości jego świadectwa.

1. Wysłannik Allaha powiedział: „Ali jest z prawdą, a prawda jest z Alim – i oni się nie rozdzielą”.

Hadis ten oznacza, że tam gdzie będzie prawda, tam zawsze będzie Ali, a tam gdzie będzie Ali, tam będzie prawda.69

Czyż świadectwo Alego podobne jest świadectwu zwykłego towarzysza? I mimo wszystko nie przyjmuje się jego słów.

2. Wysłannik Allaha powiedział: „Najlepszym sędzią w mojej ummie jest Ali ibn Abu Talib”.70

Wysłannik Allaha tłumaczy w tym hadisie, że najlepszym sędzią jest tylko Ali, co za tym idzie – on jest tym, którego świadectwo odpowiada prawdzie. Czyż ten, którego sam Wysłannik Allaha nazywa najlepszym sędzią, nie jest najlepszym świadkiem?

Świadectwo Umm AjmanUmm Ajman przed zaświadczeniem na korzyść Fatimy, przytoczyła następujący hadis Wysłannika Allaha: „Fatima jest panią kobiet raju”. Następnie powiedziała: „Czyż ta, która jest panią kobiet raju będzie żądać czegoś, co jej się zgodnie z prawem nie należy?”

68 „Tabakat al – Kubra”, tom 8, str. 224; „Ihtidżadż”, tom 1, str. 91.69 Tafsir „Nur as-Sakalajn”, tom 5, str. 605; “Szarh Nahdż ul-Balaga” ibn Abu Hadid, tom 2, str. 297; “Manakab” Harazmi, str. 10470 Al-Mu’dżam as-Sagir”, str 241.

Wielu towarzyszy Proroka również nie rozumiało, dlaczego nie spełnia się żądań córki Proroka? Dlaczego wymagają przedstawienia świadków mogących potwierdzić jej słowa?

Dalej Umm Ajman mówi: „Sam Wysłannik Allaha powiedział, że ja również jestem jedną z kobiet raju i nigdy nie będę składać fałszywych świadectw!” Tym samym chciała powiedzieć, że jej świadectwo różni się od świadectwa innych towarzyszy. Słysząc te słowa Umar stara się przerwać jej mowę, mówiąc: „Ej, Umm Ajman, daruj sobie te mowy, lepiej powiedz, o czym chcesz świadczyć?”

Umm Ujman chciała się wypowiedzieć przed złożeniem świadectwa. Dlaczego nie pozwolono jej dokończyć? Istniało wielkie prawdopodobieństwo, że ludzie ci bali się, iż w tym momencie prawda wyjdzie na jaw. Być może bali się, że po mowach Umm Ajman ludzie ockną się i jak jeden mąż staną przeciwko tym, którzy zdeptali prawa Ahl ul Bejt.

Umm Ajman świadczy: „…Wtedy Wysłannik Allaha, zwracając się do mnie i Alego, powiedział: Bądźcie świadkami!”

Umar powiedział: „Jesteś jedną kobietą świadkiem, a nam nie wystarczy świadectwo jednej kobiety! Co się tyczy świadectwa Alego, to robi to dla własnej korzyści!”

Po tym jak Umm Ajman przedstawiła swoją wysoką pozycję, mówią jej, że jest tylko kobietą, a jej świadectwo nie ma żadnej wartości. A przecież jej świadectwo różni się chociażby tym, że należy ona do mieszkańców raju. Naturalnie nie może, więc kłamać.

Uważamy, że żądanie przedstawienia świadków od osoby, którą Allah oczyścił od wszelakich grzechów, którą Wysłannik Allaha przedstawił, jako wzorzec prawdy, jest absolutnie nie do przyjęcia i przeczy Księdze Allaha oraz sunnie drogiego Wysłannika.

Kolejnym naszym badaniem jest zagadnienie, od kogo należy żądać świadków zgodnie z Islamskim prawem.

Wysłannik Allaha powiedział: „Ten, kto stawia żądania powinien przedstawić świadków potwierdzających jego słowa. Powinien również złożyć przysięgę”.71

W danym przypadku ziemia należała do Fatimy i odebrano ją twierdząc, że jest ona własnością społeczną. Następnie wysunięto żądanie przedstawienia świadków potwierdzających jej słowa. A przecież w tym momencie ten, kto odebrał ziemię powinien był przedstawić świadków, gdyż to oni byli na pozycji stawiających żądania, (gdy odbierali te ziemie). Na tej, więc podstawie, żądanie świadków było niewłaściwe nawet, jeśli na miejscu Fatimy byłby zwykły człowiek.

Dlaczego drugi kalif?Badając hadisy mówiące o Fadaku, widzimy, że jej światłość Fatima adresuje swoje żądania do Abu Bakra. Natomiast w pewnych bardzo napiętych i ważnych momentach obwinia Umara. A to, dlatego, że aby osiągnąć cel, nie powstrzymywał się przed niczym. Umar nie patrzy, kto przed nim stoi, jakie dowody ma jego oponent, nie zwraca uwagi na to, czy w ogóle można występować przeciwko podobnym dowodom. Widzi tylko swój cel.

71 „Wasail asz-Szia”, tom 18, str. 170, 171.

Bezczelność Umara nie jest tu czymś nowym. Do niego należą pełne niewiary słowa, które wypowiedział w czasie choroby drogiego Wysłannika Allaha: ليهجر الرجل Zaprawdę, mężczyzna) ان(Wysłannik Allaha) bredzi).72

Gdy Wysłannik Allaha był ciężko chory i wokół niego zebrali się ludzie, Prorok poprosił o przyniesienia pióra i papieru. Chciał napisać to, dzięki czemu islamska umma nigdy nie zbłądzi. Podniósł się szum. Jedni mówili, że nie trzeba wypełniać prośby Proroka, inni mówili – spełnić. Wtedy Umar powiedział: „Ten mężczyzna bredzi, wystarczy nam księga Allaha!”

Czy można coś takiego mówić Wysłannikowi Allaha? Allah mówi w świętym Koranie: „On nie mówi pod wpływem namiętności. To jest tylko objawienie, które mu zostało zesłane.”73 Który z muzułmanów ma prawo występować przeciwko świętemu Koranowi? Kto ma prawo winić Wysłannika Allaha? Zrobił to Umar ibn Hattab, drugi kalif. Tym samym stworzył podwaliny przyszłej smuty wśród muzułmanów i zmienił kierunek ustanowiony dla muzułmańskiego społeczeństwa przez drogiego Wysłannika Allaha.

Świadectwo AlegoHistoria nie mówi nic na temat treści świadectwa Alego (a.s).74

Po słowach Umm Ajman, doskonale zdawali sobie sprawę, że świadectwo jego światłości Alego postawi wszystko na swoje miejsce i nie będą mieli wyjścia. Dlatego zaczęli mówić, że świadectwo Alego nie ma wartości, gdyż będzie świadczyć na korzyść swej żony Fatimy Zahry (a.s).

Właśnie, dlatego przeszkodzili Imamowi i zakończyli zebranie.

Abu Bakr pisze listJeden z momentów tego konfliktu nie posiada wystarczających przekazów ze strony sunnickich źródeł. Znajduje się jednak w szyickich książkach. Chodzi o pismo Abu Bakra, w którym rozkazuje, aby Fadak zwrócić Fatimie. Umar niszczy jednak ten list.

W sunnickich książkach wspomniał o tym tylko Halabi w „Sira” cytując hadis od Ibn Dżuzi. Ibn Abu Hadid wspominał również przekaz od Saida Murtaza: „Jej światłość Fatima przyszła do Abu Bakra i powiedziała: „Wysłannik Allaha podarował mi te ziemie. Ali i Umm Ajman byli tego świadkami”. Abu Bakr powiedział: „Nigdy nie powiesz o swoim ojcu nic innego jak tylko prawdę, dlatego zwracam ci Fadak”. Następnie rozkazał, aby przyniesiono mu pióro i papier i napisał rozkaz o zwrocie Fadaku. Fatima wyszła od Abu Bakra i spotkała Umara, który zapytał ją: „Skąd idziesz?” Jej światłość

72 Umar zastosował w stosunku do Proroka słowo „mężczyzna”. Zwrot ten dozwolony jest w przypadku zwracania się do innych, prostych ludzi i jest absolutnie niedozwolony w przypadku drogiego Wysłannika Allaha. Święty Koran mówi: „Nie nazywajcie Posłańca między sobą tak, jak nazywacie się między sobą nawzajem.” – Sura 24, ajat 63. Oprócz tego, samo słowo „bredzić” jest obraźliwe i nie do przyjęcia. (patrz: „Tabakat” ibn Saad, tom 2, str. 242; „Kamil”, tom 2, str. 5; „Bihar al-Anwar”, tom 30, str. 531).73 Koran, 53:3,474 Choć sam Ali wiele razy wskazywał, że po złożeniu przez niego świadectwa, pierwszy i drugi kalif postanowili zabić Alego. Przedstawimy ten temat później.

powiedziała: „Od Abu Bakra”. Umar zrozumiał, o co chodzi, zabrał Fatimie list, poszedł do Abu Bakra i powiedział: „Zwracasz Fatimie Fadak? Dajesz pisemne potwierdzenie?” „Tak” – odpowiedział.

Umar powiedział: „Ali świadczy na swoją korzyść, a Umm Ajman to tylko kobieta!” Następnie podarł pismo…” Po narracji, Ibn Abu Hadidi przytacza zdanie Alego ibn Al-Faraki, wskazujące na to, że uznaję tą narrację, jako wiarygodną.

Zrozumiałe jest, że większość sunnickich źródeł milczy na temat tego wydarzenia – jest to, bowiem dowód przeciwko pierwszemu i drugiemu kalifowi. Zakaz kolekcjonowania hadisów, który obowiązywał długi czas, a także polityczna kontrola wszystkich hadisów, wpłynęły na to, że przekazów tych nie da się znaleźć w sunnickich książkach.

Dowodem przeciwko Abu Bakrowi, służyć może fakt, iż napisał list, w którym rozkazał zwrócić Fadak, a później, pod wpływem Umara zmienił swoją decyzję. Jeśli Fadak nie jest własnością Fatimy to, po co pisał ten list? Jeśli ziemie należały do Fatimy to, dlaczego cofa swoje słowo? Dlaczego decydując zwrócić ziemie Fatimie, to znów odbierając, mówi: „Wysłannik Allaha powiedział: „My Prorocy nie pozostawiamy spadku”.

Dowody Abu BakraIstniejące narracje wskazują, iż Abu Bakr powoływał się na 4 przyczyny odmawiając wydania ziem Fatimie.

1. Fadak nie był własnością Proroka

Niektóre narracje przytoczone przez sunnickich uczonych mówią, że Abu Bakr powiedział: „Fadak nie był własnością Proroka, ale był narodowym dziedzictwem. Wysłannik Allaha wykorzystywał te ziemie w celu wzmacniania wojskowej potęgi Islamu”.75

Przyjrzyjcie się temu dowodowi. Czyż to nie przeczy „idżma” (ogólnemu zdaniu muzułmanów)? Czyż te słowa nie przeczą słowom drogiego Wysłannika Allaha?

Jeszcze za życia Proroka, Umar pytał o majątek żydowskiego plemienia Bani Nazri: „O Wysłanniku Allaha, dlaczego nie dzielicie tego majątku pomiędzy muzułmanów?” Wysłannik Allaha odpowiedział: „To, co Allah uczynił moją własnością nie podlega podziałowi pomiędzy wami”.76

Czy te słowa odnoszą się do narodowego dziedzictwa (bajt al-mail)?

Przytaczaliśmy wcześniej wypowiedzi sunnickich uczonych wskazujących na to, że Fadak był własnością Wysłannika Allaha. Oprócz tego wszystkiego, sam Abu Bakr podkreślał, że ziemie Fadaku należą do Wysłannika Allaha.77 Co więcej, również to, że Fadak był prezentem od żydów dla Proroka, a na tej podstawie własnością Wysłannika Allaha – nie ma to wśród muzułmanów rozbieżności.

75 „Madżma al-Bildan” (termin „Fadak”), „Futuh al-Bildan”, str. 238; «Dżamia Usul», tom 10, str. 386; „Sira” Halabi, tom 3, str. 486; „Sunan Kubra”, tom 6, str. 301.76 „Magazi” Wakidi, tom 1, str. 377.77 „Futuh al-Bildan”, str. 38; „Szarh Nahdż ul-Balaga”, tom 16, str. 218; „Kanz al-Umal”, tom 3, str. 130; Tarih „Madinat al-Munaura”, tom 1, str. 198.

2. Fadak – moje źródło utrzymania w tym świecie

Drugim dowodem pierwszego kalifa było: „Słyszałem od Proroka, jak powiedział: „Fadak jest moim źródłem utrzymania w tym świecie, a kiedy umrę, będzie on do dyspozycji muzułmanów”.

W narracji tej Abu Bakr przyznaje, że Fadak był własnością Wysłannika Allaha. Jedyne, co to, że po śmierci Proroka, ziemie powinny (na podstawie słów Abu Bakra) przejść na własność muzułmanów.

Sprzeczność w słowach

W pierwszym przykładzie, Aby Bakr mówi: „Fadak nie był własnością Proroka…”. W tej narracji mówi coś przeciwnego. Obie te wypowiedzi Abu Bakr przypisuje Wysłannikowi Allaha. Która z tych wypowiedzi jest prawdziwa? Sprzeczność w słowach wskazuje na słabość obu hadisów, czyli żadna z tych narracji nie należy do Wysłannika.

3. Prorok nie pozostawia spadku

Kolejnym dowodem Abu Bakra był hadis: „Słyszałem od Wysłannika Allaha, że powiedział: „Prorocy nie pozostawiają spadku. Wszystko, co pozostawiają to jałmużna”. Również w tej narracji Abu Bakr przyznaje, że Fadak był własnością Proroka Islamu. Zaprzecza tylko, że Fatima może go dziedziczyć, gdyż prorocy nie pozostawiają spadku…

Zwróćcie uwagę, że na podstawie tego przekazu wszystko, co należało do Wysłannika Allaha powinno stać się jałmużną dla ubogich.

4. Robię tylko to, co robił Prorok

Kiedy święta Zahra (a.s) przyszła, do Aby Bakra i zażądała zwrotu zgodnie z prawem należących do niej ziem Fadaku, on powiedział: „Robię tylko to, co robił Wysłannik Allaha. On, dzięki tym ziemiom wzmacniał islamską armię i ja będę postępować jak on. Obawiam się odstąpić od prawdy, jeśli postąpię inaczej”.78 W narracji tej, pierwszy kalif nie opierał się na wypowiedziach Wysłannika Allaha, ale jako dowody przedstawia własne przemyślenia.

Badanie tych dowodówDokładnie rozpatrzywszy dowody Abu Bakra, widzimy, że jego wypowiedzi nie cechuje ani systematyka ani stanowczość. Czasem opiera się na własnej opinii, czasem twierdzi, że Fadak nie był własnością Wysłannika Allaha, to znów mówi coś przeciwnego. Czasem mówi, że Fadak po śmierci Proroka przejdzie w gestię muzułmanów, a czasem, że to, co pozostało po Proroku stanowi jałmużnę…

78 „Sahih” Muslim, tom 5, str. 153, rozdział „Dżihad”; „Sahih” Buhari, tom 5, str. 82, rozdzial „Fath al-Hejbar”; „Dżamia Usul”, tom 10, str. 386; „Sunan Kubra”, tom 6, str. 300; „Sawaik”, str. 14; „Bihar al-Anwar”, tom 29, str.11.

W tych sprzecznych wypowiedziach pierwszego kalifa zauważyć można jeden cel – nie dopuścić, aby ziemie te przeszły we władanie rodziny Wysłannika Allaha.

Kalif – jedyny przekazicielCiekawy jest fakt, że jedynym przekazicielem wszystkich tych narracji był tylko Abu Bakr. Wygląda na to, że nikt oprócz niego nie słyszał od Wysłannika tych hadisów.79

Jeśli porównamy te narracje do hadisu Szahra Aszuby, o tym, że Wysłannik Allaha codziennie oświadczał pracownikom Fadaku, że ziemie te należą do Fatimy to, do jakiego wniosku dojdziemy?!

Czy nie pomyślimy o tym, że Prorok, ogłaszając Fadak własnością Fatimy, pragnął zapobiec wiarołomstwa praw swojej rodziny? W nadziei, że ludzie, którzy słyszeli słowa Wysłannika Allaha o Fadaku i jego prawdziwym właścicielu nie dopuszczą do tego, czego się mimo wszystko z taką lekkością dopuścili…

Jak to możliwe, by Wysłannik Allaha, co roku informował ludzi o prawie Fatimy do Fadaku i nic nie powiedział o tym, że po jego śmierci ziemie przejdą na użytek ludzi. Powinna istnieć, choć jedna taka narracja. Czy to możliwe, aby odnośnie tego (przejścia ziem na użytek narodowego skarbca) Wysłannik Allaha nic nie powiedział swojej córce? Jeśli Wysłannik ukrywał to od swojej córki, to nasuwa się myśl, że swoim postępowaniem chciał jej sprawić ból?! A ta myśl jest absolutnie niedopuszczalna. Prorok bardzo kochał swoją córkę i nie można go o coś podobnego podejrzewać.

Rozpatrując historię Fadaku, opierając się na szyickich i sunnickich źródłach jasno widać, że za życia Proroka był on jego własnością, a później podarował go Fatimie. Nie mamy innego wyjścia jak tylko uznać prawa Fatimy do Fadaku.

W przeciwnym razie, jeśli uznamy prawidłowość działań pierwszego kalifa, opartych wg niego na „wypowiedziach” Wysłannika Allaha, to powinniśmy też przyznać, że wszystkie cierpienia jej światłości Fatimy spowodowane zostały przez samego Proroka Islamu!

„Prorocy nie pozostawiają spadku. Wszystko, co po nich pozostaje to jałmużna”.

Pierwszy kalif jest samotny również i w tym przekazie (tzn. jest jednym przekazicielem tego hadisu). Co prawda na drugim zebraniu bierze na świadków potwierdzających jego słowa Aiszę i Umara. Każdy, kto później przytaczał dany hadis powoływał się tylko na Abu Bakra.

Ten hadis przeczy KoranowiAllah mówi w świętym Koranie:

قربون اال و ن لدا الوا ترك مما نصيب ل للرجامفروضايب نصا كثر او منه قل مما قربون اال و ن لدا الوا ترك مما نصيب والنساء

„Mężczyznom przypada część tego, co pozostawili rodzice i krewni; i kobietom przypada część tego, co pozostawili rodzice i krewni. Czy to będzie mało, czy dużo, to jest udział obowiązujący prawnie.” (Koran, sura Nisa, ajat 7).

79 Patrz: „Szarh Nahdż ul Balaga”, tom 16, str. 221, 227.

نثيين اال حط مثل للذكر اوالدك ف الله يوصيكم„I daje wam Bóg przykazanie, co do waszych dzieci: synowi przypada udział podobny do udziału dwóch córek.” (Koran, sura Nisa, ajat 11).

Ajaty te jasno wskazują na to, że spadkobiercy każdego człowieka dziedziczą po nim określone prawo. Następnie Allah mówi: „A kto się zbuntuje przeciw Bogu i przeciw Jego Posłańcowi i przekroczy Jego granice, to Bóg wprowadzi go do ognia, gdzie będzie przebywał na wieki. I ta kara będzie dla niego poniżająca!”. (Koran, 4:14).

W świętych ajatach zesłanych przez Wszechmogącego Allaha mówi się o dziedziczeniu i karze dla tych, kto przekracza w tym granice. Jeśli uważnie się im przyjrzymy, to zobaczymy, że Wysłannik Allaha nie był w tej kwestii wyjątkiem. Hadisy również nie wspominają, aby drogi Prorok był tu wyjątkiem. I tak, Wysłannik Allaha, podobnie jak inni ludzie, pozostawia spadek, a jego dzieci, podobnie jak inne – dziedziczą.

Inne ajaty Koranu داود سليمان ورث

„Salomon był dziedzicem Dawida”80

يرث و يرثنى وليا لدنك من لى فهب عاقرا امراتى كانت و وراءي من الموالي خفت اني ويعقوب ال من

„Oto obawiam się moich bliskich po mojej śmierci. A moja żona jest bezpłodna. Daj mi więc od Ciebie następcę!”81

Ten ajat świętego Koranu jasno wskazuje, że po Prorokach również dziedziczy się majątek, proroctwo czy wiedzę.

Czy po przedstawieniu oczywistych wskazówek Koranu można uznać prawidłowość wypowiedzi pierwszego kalifa? Jego słowa, że prorocy nie pozostawiają spadku przeczą ajatom Koranu. Jeśli istniałyby jakiekolwiek wyjątki, to bez wątpienia Prorok pozostawiłby konkretne wskazówki na te temat.

Nawet, jeśli założyć, że Prorok powiedział coś takiego, to właściwością jego towarzyszy było to, że przekazywali sobie nawzajem jego słowa. Dlaczego za życia Proroka, Abu Bakr nikomu nie przekazał tego hadisu, a przytacza się go po śmierci Proroka, w momencie sprzeczności odnośnie prawa na ziemie?

Jeśli ktoś zapyta, dlaczego nie akceptujemy wyłączenia Proroka z prawa darowania majątku na podstawie danego hadisu Abu Bakra, to odpowiemy:

1. Hadis przekazany został przez jednego przekaziciela – Abu Bakra. Oprócz tego, „Habar Wahid”,82 kieruje się określonymi warunkami potraktowania go jako wiarygodny, jednak w tym przypadku nie zostały one spełnione.

80 Sura „Naml”, ajat 16.81 Sura „Mariam”, ajat 5.82 „Habar Wahid” – mówią o hadisie przekazicielem, którego był tylko jeden z towarzyszy Wysłannika Allaha.

2. Ważne jest to, co sam kalif mówi, przecząc hadisowi, który sam podał. Na słowa jej światłości Fatimy: „Ty dziedziczysz po Proroku, czy jego ród?”, kalif odpowiedział: „Jego ród powinien po nim dziedziczyć”.83 Ibn Abu Hadid mówi: „Zaskakujące są słowa pierwszego kalifa!”

3. Działania pierwszego kalifa przeczą jego słowom. Dlaczego nie zażądał w takim razie zwrotu pozostałego majątku, jaki pozostawił Wysłannik Allaha? Dlaczego wzięli tylko Fadak? Czy nie twierdzili, że Prorok nic nie pozostawił w spadku? Dlaczego majątek znajdujący się w domach żon nie podległ konfiskacie?

4. Oprócz tego wszystkiego, narracja Abu Bakra przeczy wypowiedziom Alego i Fatimy.

Ali był tym, któremu Wysłannik Allaha tworzył tysiące bram wiedzy. A dla każdej z bram tysiąc innych drzwi. Jak to możliwe, by nic ze spadku po Proorku nie należało się jego rodzinie?

Zgodnie z wierzeniem szyitów, Fatima chroniona była przed grzechem. Z punktu widzenia sunnitów, jak minimum, nie wolno rzucać w jej stronę oskarżeń, gdyż należała do grona towarzyszy Proroka. Jak to możliwe, by Ali i Fatima przecząc słowom Abu Bakra, nie mieli racji?

Powinno być oczywiste, iż w tej konfrontacji (pomiędzy Alim i Fatimą z jednej strony, a Abu Bakrem z drugiej) słowa jednej ze stron odpowiadają prawdzie, a drugiej nie. Jak myślicie, gdyby podobna sytuacja miała miejsce za życia Proroka, kogo uznałby on za uczciwego?

5. Drugi kalif wypłacił określoną sumę Alemu i Abbasowi. Innymi słowy, Umar wiedział o nieprawdziwości słów Abu Bakra na temat spadku i mimo to, swego czasu sam świadczył na korzyść Abu Bakra.

6. Rozkaz wydany przez Abu Bakra, dotyczący spadku po Wysłanniku Allaha, posiada ogólne znaczenie.

Narracja przekazana przez Abu Bakra, posiadająca ogólne znaczenie (dotyczy wszystkich proroków), powinna opierać się na jakiś historycznych faktach. Nie istnieje jednak żaden przekaz, że prorocy nie pozostawiają żadnego spadku, a to z kolei świadczy, że prorocy nie byli wyjątkami i podobnie jak inni pozostawiali materialne dziedzictwo.

7. Hadis Abu Bakra przeczy Koranowi (a to stanowi dowód na nieprawdziwość przekazu). Za pomocą tego hadisu nie można, więc wykluczyć wskazówek świętego Koranu.

Oprócz tego, słowa kalifa zawierają i inne przesłanki, wskazujące na niewiarygodność przekazu.

Kazanie pierwszego kalifaPo przedstawieniu dowodów na niewiarygodność omawianego hadisu, chcielibyśmy zwrócić uwagę na niemało ważny moment. Niektórzy ludzie, z całych sił starają się udowodnić prawidłowość działań pierwszego kalifa, gdy sam on mówi: „O ludzie! Zostałem waszym przywódcą, ale nie jestem najlepszym z was. Jeśli postępuję dobrze – pomagajcie mi. Jeśli się mylę – poprawcie mnie.84 Gdy

83 „Szarh Nahdż ul Balaga” Ibn Hadid, tom 16, str. 21984 W książce „Sirat al-Mustakim” czytamy, że Abu Bakr powiedział: „ Nie jestem najlepszym z was, gdy jest wśród was Ali” (tom 2, str. 294). Niektórzy uważają tą wypowiedź za politycznie poprawną, staraniem aby pokazać ludziom swoją obojętność do władzy.

wykonuje rozkazy Allaha i Jego Proroka, podążajcie za mną i bądźcie mi posłuszni. Jeśli dopuszczę się nieposłuszeństwa – wy nie musicie być mi poddani”.85

Żądanie sąduGdy tylko Fatima dowiedziała się o tym, że Abu Bakr podjął ostateczną decyzję w sprawie Fadaku, okryła się narzutą i w otoczeniu kobiet bani Haszim udała się do meczetu. Jej chód był dokładnie taki sam jak chód drogiego Wysłannika Allaha.

W meczecie był Abu Bakr i wiele z muhadżirów i ansarów.86 Pomiędzy świętą Zahrą, a ludźmi w meczecie zawieszono biały materiał, aby mężczyźni jej nie widzieli. Fatima stęknęła tak ciężko, że wszyscy zebrani zapłakali. Po dłuższej chwili milczenia, kiedy w meczecie zapadła już absolutna cisza, zaczęła swą mowę.

Jasno widać, że Wysłannik Allaha podarował Fatimie ziemie Fadaku, a po jego śmierci odebrał je Abu Bakr. Fatima wysyła zaufaną osobę z żądaniem zwrotu ziem. Żądanie zostaje pozostawione bez uwagi. Udaje się, więc osobiście do meczetu, ale znów spotyka się z odmową.

Idzie do meczetu nie po to, aby wziąć udział w zwykłym zebraniu, ale po to, by wygłosić kazanie, otworzyć ludziom oczy, wyrwać wczorajszych towarzyszy Proroka z apatii, by pomogli przywrócić rodzinie Proroka ich prawa.

Treść tego kazania opublikowana została w wielu książkach i posiada wiarygodny sanad (łańcuch przekazicieli). Każdy, kto przeczyta to kazanie, zrozumie samotność i ucisk rodziny Wysłannika Allaha oraz duchową słabość ówczesnych ludzi.

Wszystkie te historyczne fakty wskazują na ucisk Zahry i proroczego rodu (a.s).

Jej światłość Fatima, starała się wpłynąć na ludzi, aby jej słowa na długo zapadły w serca ludzi. Z drugiej strony, jej mowy odnoszą się do całej muzułmańskiej ummy niezależnie od czasu i miejsca.

Jej światłość udała się do meczetu w otoczeniu kobiet bani Haszim, gdyż z jednej strony, wpływ grupy ludzi silniejszy jest niż jednego człowieka.

Jak wiadomo, drzwi domu Fatimy otwierały się wprost do meczetu. Wybrała jednak inną drogę. Poruszała się dokładnie tak samo jak Prorok. Wielu z przekazicieli tego hadisu odnotowało ten szczegół. Wszystko to, przypominało ludziom o Wysłanniku Allaha, co również miało duże znaczenie. Oprócz tego, jej światłość wybrała taki moment, kiedy meczet pełen był muhadżerów i ansarów. Chcielibyśmy jeszcze zwrócić uwagę na to, że przed rozpoczęciem kazania Fatima zapłakała. Nigdzie nie wspomina się o przyczynie jej łez. Czy pamięć o ojcu wzruszyła jej serce? A może chciała pokazać, jaka jest jej sytuacja po śmierci Wysłannika Allaha? Jakby nie było, jej łzy wywołały u obecnych lawinę płaczu…

Przedstawimy kilka fragmentów tego kazania.85 „Sira” Halabu, str. 483; „Sira” Ibn Hiszam, tom 4, str. 312; „Tarih” Tabari, tom 2, str. 450; „Tarih Kamil” ibn Asir, tom 2, str. 15; „Madżma az-Zawaid”, tom 5, str. 183; „Szarh Nahdż ul-Balaga” ibn Abu Hadid, tom 2, str. 218; „Al Imamatu wa as-Sijasa”, str. 16.86 Muhadżerowie (przesiedleńcy), towarzysze Wysłannika, którzy przesiedlili się razem z nim z Mekki do Mediny. Ansarzy (towarzysze Wysłannika) – ci, którzy okazali pomoc przesiedleńcom w Medinie.

Kazanie Fatimy„Chwała Bogu, za zesłanie dóbr i Bożego Objawienia. Chwała mu za różnorodne dobra, jakie nam darował zanim zdążyliśmy o nie poprosić. Dzięki niech będą Bogu za Jego niekończącą się dobroć. Niezliczone są jego łaski – nie jesteśmy w stanie odwdzięczyć się za najmniejsze z nich, a wielkich nie jesteśmy w stanie zrozumieć. Allah wzywa nas do wdzięczności za nie, tak by mógł je pomnożyć.

Oświadczam, że nie ma boga oprócz Allaha, Jedynego i nie ma On współtowarzyszy! Rezultatem takiego monoteizmu mogą być czyny, przepełnione szczerością, dalekie od hipokryzji. Allah pozwolił ludziom zrozumieć sens znaczenia takiej wiary. On oświetlił znaczenie tych słów w myślach ludzi.

Chwała Panu, którego nie można zobaczyć oczami i nie można opisać słowami. Ludzka wyobraźnia nie jest w stanie Go sobie wyobrazić. Nie ma obrazu ani podobieństwa. Swoją potęgą z niczego stworzył wszystko. Ze Swej woli dał im byt. On stworzył wszystko bez żadnej potrzeby. Nie myślał o swojej wygodzie, gdy nadawał formę i wygląd Swoim stworzeniom. Chciał tylko udowodnić Swą mądrość i przekonać do służenia Bogu. Chciał, aby odnosili się z szacunkiem do tego, że dostali wezwanie do wiary. Następnie wyznaczył nagrodę za oddawanie czci i karę za nieposłuszeństwo, aby oddalić swych ludzi od gehenny i skierować do rajskiego dobra.

Oświadczam, że mój ojciec Muhammad to sługa i Wysłannik Boga. Zanim Allah powierzył mu proroctwo uczynił go Swoim wybrańcem. Zanim go stworzył, podał jego imię wcześniejszym Prorokom. Zanim tchnął w niego ducha proroctwa, wybrał go, kiedy wszystkie stworzenia tkwiły za zasłoną niebytu, okryte strachem, a sam wszechświat był podobny absolutnej nicości.

Wybrał go znając o rezultacie wszystkich jego działań. Wiedział o wszystkich wydarzeniach, wszystkich epok. Wiedział, kiedy wypełnią się wszystkie zapowiedzi. Z woli Pana, Prorok miał stać się imamem i przywódcą ludzi, aby wypełnić Jego rozkazy i spełnić wszystkie przykazania. Zobaczył, że narody podzieliły się na grupy, a każda z grup odseparowała się przy płonącym ogniu (byli to czciciele ognia, albo szli w stronę gorącej gehenny), oddają cześć swoim idolom i wiedząc o Bogu – zaprzeczają Jego istnieniu.

On, światłem Muhammada oświetlił mrok ludzkich serc, rozwiązał pęta ich niewiedzy i rozproszył mroczną mgłę sprzed ich oczu. Z woli Boga, Muhammad wywyższony wśród ludzi, ukazał im właściwą drogę, uratował od zbłądzenia, nauczył widzieć po odzyskaniu wzroku, skierował ku twardej wierze i zaprosił do wstąpienia na prostą drogę.

Tak było dopóki Wszechmogący Allah, ze Swej woli i chęci, miłości i współczucia, wezwał do Siebie jego ducha i zawładną jego duszą. Muhammad zaznał teraz spokoju od wszelkiego, doczesnego trudu. Wokół niego krążą święte anioły i stróże Wszechmiłosiernego Allaha. Niech będzie pozdrowiony ojciec mój, któremu powierzone zostało Boże Objawienie, wybrańcowi Allaha spośród ludzi, godnego Jego akceptacji. Niech Allah go błogosławi!

Następnie zwróciła się do uczestników zebrania.

Zwracam się do was sług bożych, sztandarowym, wskazującym ludziom drogę dozwolonego i zabronionego. Wy jesteście posłańcami religii i bożego objawienia. Wy jesteście zaufanymi Boga w stosunku do samych siebie. Wy jesteście głosicielami religii dla innych narodów. Nie zdradzajcie ludzi,

jeśli uważacie się za godnych tych cech. Pomiędzy wami znajduje się prawdziwy przywódca wyznaczony przez Allaha. Już wcześniej Allah zawarł z wami umowę i porozumienie. Zgodnie z powyższym wyznaczył waszym przywódcą tego, kto jest kontynuatorem i członkiem proroczej linii. Oto Boża Księga, przemawiająca księga, prawdziwy Koran, rozjaśniający i naświetlający. Rozumienie Koranu zgłębia światopogląd, tajemnice księgi, nie zawiera niejasności, jego zewnętrzna forma jest jasna i zrozumiała. Podążający za Koranem wzbudzają zawiść wszystkich ludzi świata. Swoim zwolennikom, Koran wskazuje drogę do raju i ratuje wszystkich czerpiących z jego źródła. Za pomocą Koranu można zrozumieć boskie dogmaty, zalecenia i tajemnice, można osiągnąć konieczne korzyści, uprawnienia i zrozumieć prawa Księgi Allaha.

Allah dał wam wiarę, dla oczyszczenia od politeizmu. Dał wam modlitwę, aby uwolnić was od pychy i arogancji.

Rozkazał wam rozdawać jałmużnę, byście mogli oczyścić swe dusze i pomnożyli chleb doczesny.

Przestrzeganie postu – w celu osiągnięcia szczerości działań.

Pielgrzymkę – dla wzmocnienia religii.

Zobowiązał was do bycia sprawiedliwymi, aby zbliżyć serca.

Rozkazał wam być posłusznymi (Ahl ul Bejt) w celu wzmocnienia szeregów i porządku w islamskiej ummie.

Imamat i nasze przywództwo naznaczył, aby uchronić ummę od bied, nieszczęść i podziału.

Allah zatwierdził Dżihad dla wspaniałości Islamu i poniżenia niewiernych i odstępców od wiary.

Cierpliwość – jako środek osiągnięcia bożej nagrody.

Ustanowił wezwanie do dobra i powstrzymanie się od zła dla ogólnego dobra.

Wszechmogący wzywa, aby do rodziców odnosić się z dobrem, by nie wywoływać bożego gniewu. Wzywa też, aby być dobrym dla rodziny i bliskich, aby przedłużyć życie.

Utwierdził karę za przelaną krew z szacunku do życia.

Wzywa do dotrzymywania słowa, aby zasłużyć na wybaczenie Pana.

Rozkazuje, aby rozliczać się w całości, by zapobiec oszustwu.

Nie zezwala na zażywanie zamraczających napoi dla oczyszczenia z brudu.

Powstrzymuje przed oszczerstwem, aby nie ściągnąć na siebie przekleństwa.

Zabrania kradzieży, aby zachować czystość.

Do szczerego uznania boskości Allaha i uznania prawdziwego monoteizmu zabronił politeizmu”.

Wzywając ludzi do bogobojności, powiedziała:

O ludzie! Wzmacniajcie swoje stopy na drodze Allaha, ponieważ bogobojność na to zasługuje. Żyjcie tak, abyście pozostawiali muzułmanami opuszczając ten świat. Bądźcie posłuszni Bogu we wszystkim, co wam przykazał i wystrzegajcie się tego, czego zabronił.

„Przecież obawiają się Boga jedynie ludzie mądrzy spośród Jego sług”.87

O ludzie! Wiedzcie – ja jestem Fatima, a mój ojciec to Muhammad (s.a.s). Mówiłam wam i jeszcze raz powtarzam – moje słowa i czyny chronione są przed wszelkimi błędami i pomyłkami.

„Przyszedł do was Posłaniec spośród was. Ciąży mu to, co wy czynicie złego. On jest o was zatroskany, dla wiernych jest dobrotliwy, litościwy”.88

On jest moim ojcem, a nie ojcem waszych kobiet. (Tymi słowami chciała podkreślić swoją pozycję w stosunku do innych kobiet). On jest bratem Alego89, a nie kogokolwiek z was. Jak cudowne i cenne jest posiadanie takich więzów. Niech pokój i błogosławieństwo będzie jemu i jego rodowi!”

Jej światłość Fatima, widząc, że ludzie zapomnieli o religii i jej przykazaniach, mówi:

„On (Wysłannik Allaha) przyszedł do was wypełniając swą misję. Nie szedł na kompromis z politeistami. On zdobywał ich serca, wzywając do wiary mądrze i dowodami. Zniszczył idoli zwyciężając liderów politeizmu”.

Widząc odejście ludzi od prawdy, powiedziała:

„On (Wysłannik Allaha) przyszedł i przemawiając do was ustami mądrości i dobrej wieści, zaprosił do wstąpienia na drogę Prawdy. Niszczył wszystkich idoli i rozgromił przywódców bałwochwalstwa. Rozłączył (wrogów) i rozbiegli się w różne strony. Z mroku nocy wynurzało się prawdziwe jutro, a lśniące oblicze prawdy zerwało swe okrycie. Absolutna i boska prawda okazała się w całej krasie. Przemówił przywódca religii i zamilkły wzburzone diabły. On zniszczył ciernie hipokryzji.

Wtedy i wy, znajdując się w otoczeniu promienistych i szczerych ludzi (Ahl ul Bejt), wypowiedzieliście słowa monoteizmu. Przyjęliście wiarę w momencie, gdy staliście na skraju przepaści (w gehennę). Każdy mógł was wykorzystać do swych celi. Piliście brudną wodę z kałuży, waszym pożywieniem była padlina, waszym cieniem były degeneracja i pogarda. Baliście się, że w mgnieniu oka zostaniecie uprowadzeni. Od tego wszystkiego, rękoma mojego ojca Muhammada, uratował was Allah.

Na własnej skórze odczuł znęcanie się drapieżników w ludzkiej postaci, arabskich wilków i odstępców od świętych ksiąg. „Za każdym razem, kiedy rozpalał się ogień wojny – Allah go gasił”. Za każdym razem, gdy diabeł wystawiał rogi ze swego ukrycia, lub pogańskie smoki otwierały gardziele, Prorok rzucał przed ich paszcze swego brata (Alego). On odważnie z nimi walczył i ciął ich swym ostrym mieczem tak długo, dopóki ich nie zdławił i zniszczył podobnie jak woda gasi ogień i zamienia go w popiół. Męczył się i cierpiał biedy na drodze do Pana. Z oddaniem spełniał wszystkie rozkazy. On jest bliskim krewnym Wysłannika Boga i przywódcą świętych i wszystkich tych, którzy kochają Allaha. On był cenionym doradcą i sumiennym mentorem, a wy w tych niebezpiecznych czasach odpoczywaliście i cieszyli w odosobnionym miejscu. Cały czas żartowaliście i dowcipkowali w oczekiwaniu na biedy i

87 Sura Fatir, ajat 28.88 Sura Tauba, ajat 128.89 Ali był synem Abu Taliba, wuja Wysłannika Allaha (był kuzynem Proroka). Wysłannik, na rozkaz Boga, nazwał Alego swoim bratem.

nieszczęścia, które spadną wam na głowy. Nastawiliście uszu, by usłyszeć o nas coś złego. Odwróciliście się od wojny i uciekliście z pola bitwy.

Jak tylko Allah wezwał swojego Proroka i Wybrańca na wieczny spoczynek w gronie proroków, wyszła na jaw wasza skryta wrogość i hipokryzja. Zaczęła się znosić odzież religii. Obudził się powstrzymywany gniew błądzących, nikomu nieznana powierzchowność zaczęła pretendować na swoją genialność. Szatan wysunął głowę ze swej nory i pociągnął was do siebie. Wiedział, że dacie się oszukać i dacie się nabrać. Zażądał abyście stanęli na nogi i zobaczył, z jaką lekkością to zrobiliście. Wystarczyło, że rozkazał wam złość i zobaczył wasze rozgorączkowanie. (W ślad za tym pokuszeniem) uzurpowaliście sobie to, co wam się zgodnie z prawem nie należy (władzę). Nie minęło dużo czasu od momentu, kiedy Prorok zawarł z wami umowę i zgodę, nie zdążyła zagoić się otwarta rana, nie oddano jeszcze ziemi najczystszego ciała Proroka, a wy już wysunęliście się na przód. Wytłumaczyliście to obawą przed buntem.

„Wiedzcie, że tkwicie w błędzie, a piekło otacza ze wszystkich stron niewiernych”.

Co się stało? Dlaczego tak postąpiliście? Dlaczego podążacie złą drogą, przecież mieliście przed sobą Koran – Boską Księgę. Wszystkie jego przesłania są jasne i oczywiste. Koran otwarcie i jasno wskazuje na to, co zabronione i to, co dozwolone, a mimo to odstawiliście go na bok. Chcecie się od niego odwrócić, czy znaleźliście mu zamianę i podążacie zgodnie z tym pismem?!

(Wiedzcie, że żadna księga przecząca Koranowi), nie zastąpi tyranom Koranu. „Każdy, kto szuka innej wiary niż Islam nie zostanie przyjęty przez Boga i okaże się w gronie tych, którzy stracili”.

Odczekawszy, póki nie zacichną spory i nieporozumienia wkoło zdobytego przez was tronu, wznieciliście i rozdmuchaliście ogień jeszcze mocniej. Odpowiedzieliście na wezwanie szatana, zgasiliście iskry religii i zdeptaliście tradycje Proroka.

Pod hasłem „dla dobra Islamu” i „w imię kalifa” wykorzeniliście religię i domagacie się doczesnych dóbr. Przygotowaliście się, aby zniszczyć rodzinę Wysłannika Boga. Cierpimy podobnie jak cierpi człowiek, któremu w pierś wbito nóż i przeszyto serce strzałą.

Uważacie, że nie dziedziczymy po Proroku. „Czy podążacie za fałszywymi przykazaniami? Czyje przykazania są ważniejsze od praw Bożych dla tych, kto uwierzył?

A może nic nie wiecie?! To niemożliwe! To jasne jak słońce, że jestem córką Proroka! Czy wy muzułmanie, od serca zgodzicie się naruszyć moje prawa w kwestii dziedziczenia po ojcu?!

O synu Abu Kahafy! (Abu Bakr) Czy w Bożej Księdze było napisane, że możesz dziedziczyć po swoim ojcu, a ja po swoim nie mogę?! Dziwne, albo oczerniacie Boga, albo macie zamiar odwrócić się od Bożej Księgi. Czyż Allah w Koranie nie powiedział, że „Salomon był dziedzicem Dawida”?

W miejscu, gdzie rzecz dotyczy Jahji, syna Zakarii, Koran mówi, że Zakaria prosił Boga: „Daj mi, więc od Ciebie następcę! On będzie po mnie dziedziczył; on będzie dziedzicem rodu Jakuba”. Koran mówi także: „lecz ci, którzy są związani pokrewieństwem, są jeszcze bliżsi jedni drugich w Księdze Boga.” Również: „I daje wam Bóg przykazanie, co do waszych dzieci: synowi przypada udział podobny do udziału dwóch córek”. Mówi też: „Zostało wam przepisane, kiedy którego z was nawiedzi śmierć, a zostawia on jakieś dobra, sporządzenie testamentu dla rodziców i bliskich krewnych, według

uznanego zwyczaju. To jest obowiązek bogobojnych!” Myślicie, że nic mi się nie należy z majątku ojca. Czyżby Allah specjalnie dla was zesłał ajat w Koranie, a mój ojciec był wyjątkiem? Albo mówi, że wyznawcy dwóch religii nie otrzymują po sobie spadku, a czy ja i mój ojciec nie wyznajemy tej samej religii? Czy może znacie Koran lepiej od mego ojca i syna mojego wujka?

A teraz, jeśli to prawda, to weź sobie Fadak. Ale nadejdzie Dzień Sądu i staniesz przed strasznym Sądem. Bóg jest najsprawiedliwszym z sędziów, a Muhammad najlepszym z egzekwujących prawo, a to – najlepsze miejsce na spotkanie. „Nadejdzie czas, gdy grzesznicy będą żałować swych czynów, ale korzyści mieć z tego nie będą. Każda rzecz ma określony czas”.

RezultatWygłoszone kazanie było krzykiem biednych i uciśnionych, powstaniem przeciwko niesprawiedliwości i tyranii. Fatima poruszyła w nim wiele spraw, które do tej pory ukryte były pod polityczną „działalnością” kalifów. Jedną z tych spraw był Fadak. Sunnickie źródła wspominają o kazaniu Fatimy w meczecie Proroka, jednak w większości nie podają celu i przyczyny jej odezwy do ludzi. Jedną z przyczyn jest mowa Fatimy o przejęciu Fadaku.

Nie zostały również rozpatrzone przyczyny wrogości i sytuacja Alego po śmierci Wysłannika Allaha. Fatima w swej wypowiedzi wskazała na przywództwo Alego i jego miejsce w społeczeństwie. W gruncie rzeczy, protest Fatimy był podstawą protestu przeciwko niesprawiedliwości i przygotowywał do niepokorności w obliczu skażenia bożego postanowienia po śmierci Wysłannika Allaha.

Fadaku Fatimie nie zwrócono, a ona opuściła ten świat w niezadowoleniu i gniewie na grabieżców. Od tamtej pory, do samej śmierci nie zamieniła z nimi ani słowa.90

Fadak wykorzystywany był przez Abu Bakra w celach wzmocnienia wojennej potęgi armii.

Główny cel protestuAby właściwie rozpatrzeć protest Fatimy i jej walkę o zwrot ziem konieczne jest zatrzymanie się na dwóch momentach:

1. Strona ekonomiczna2. Strona społeczno-polityczna

Strona ekonomicznaNa przestrzeni całego swego życia, jej światłość Fatima i Imam Ali, okazywali pomoc i wsparcie biednym, ubogim i sierotom. Spora ilość ajatów Koranu zesłana została właśnie o ich zaletach i szlachetnych cechach. Dlatego też nikt nie może twierdzić, iż Fatima prowadziła walkę o Fadak z zamiłowania do majątku. Z drugiej strony, na każdym muzułmaninie leży obowiązek ochrony swego majątku. W hadisie Wysłannika Allaha mówi się: Jeśli ktoś zostanie na tej drodze zabity (w obronie

90 „Tabakt al-Kubra”, tom 2, str. 315; „Dżamia Usul”, tom 10, str. 386; „Szarh Nahdż ul Balaga” ibn Abu Hadid, tom 16, str. 214; „Kaszf al-Gumma”, tom 2, str. 100.

swego majątku), zostanie męczennikiem za wiarę”.91 Mimo wszystko jednak uważamy, że w wystąpieniu Fatimy ważniejsza była polityczna strona sprawy.

Strona politycznaNiektórzy z badaczy uważają, że protest świętej Fatimy miał wyłącznie polityczny aspekt i nie miał nic wspólnego z ekonomicznymi i innymi stronami sprawy. Jedną z głównych pobudek walki o Fadak, była bez wątpienia chęć wyjawienia i pokazania prawdziwej twarzy rządzących, gdyż większość ludzi niewiele wiedziało o przywódcach.

Dowody historyczne1. Kazanie jej światłości Fatimy wygłoszone w meczecie Wysłannika Allaha jest olbrzymim

dowodem i świadectwem danego twierdzenia (politycznej walki przeciwko władzy).

Oczywiście w mowie poruszone zostały i inne sprawy, ale były one tylko wstępem do konkretnego celu. Wyjaśnienie filozofii boskiego prawa, sens proroczej misji, następstwo Alego, a z drugiej strony dążenie do pokazania prawdziwego oblicza pierwszego kalifa oraz dowody na to, że rozkaz kalifa nie posiada żadnej zasadności – wszystko to stanowi dowód na polityczną walkę. Oprócz tego, Fatima zwraca się do ludzi z wezwaniem, aby nie powracali do okresu ignorancji (odsunięcie się ludzi od Alego jest właśnie ignorancją). Czy protestowi Fatimy mogły przyświecać materialne cele? Oczywiście nie! Jej walce przyświecał jeden cel – zachowanie czystego Islamu Muhammada (s.a.s).

2. Jej światłość Fatima mogła przyprowadzić jeszcze więcej świadków, a jednak nie zrobiła tego.

To również stanowi dowód na to, że Fadak był tylko środkiem politycznej walki, a nie samym celem. Bez wątpienia byli ludzie gotowi poświadczyć, że Fadak należy do jej światłości. Ci sami ludzie, którzy konfliktowali z Umarem, żądając zwrotu Fadaku Imamowi Alemu.

3. W okresie swych rządów, Imam Ali nie podjął żadnych działań w kierunku przywrócenia Fadaku i to też jest dowodem, że nie sam Fadak był celem, a tylko stanowił środek politycznej walki przeciwko władzy.

4. Historia Imamów również jest tego dowodem. Za każdym razem, gdy Fadak zwracano rodzinie Proroka, to nie przechodził w ręce Imamów.

5. Jego światłość Musa ibn Dżafar (Imam Kazim) odwiedził kalifa Mahdi z dynastii Abbasydów i powiedział:, „Dlaczego nie zwracają nam naszych praw, które przejęli i uzurpowali?” Mahdi zapytał: „Co wam zabrano?” – „Fadak” – odpowiedział Imam i dokładnie opowiedział jego historię. Mahdi uważnie wysłuchał Imama i powiedział: „Zaznaczcie na mapie jego granice, abym mógł go zwrócić”. Imam zaznaczył całe terytorium islamskiego kalifatu. Kalif ze zdziwieniem zapytał: „Jak to wszystko należy do was?” Imam odpowiedział: „Tak, to wszystko należy do nas”. – Ziemie są zbyt rozległe, muszę pomyśleć – odpowiedział zdezorientowany kalif”.92

91 „Man la jahdaruhu al-fakih”, tom 4, str. 380, hadis nr 5807.92 „Kafi”, tom 1, str. 622, „Tahzib”, tom 4, str. 129; „Bihar”, tom 48, str. 156.

Wskazane ziemie, w rzeczywistości nie były ziemiami Fadaku, były jednak hasłem walki za przywrócenie władzy rodzinie Wysłannika Allaha.

Fatima wybrała drogę walki, a jej środkiem stał się właśnie Fadak. Nawet, jeśli oddano by jej Fadak, tym samym Abu Bakr założyłby podwaliny opozycji swojej władzy i doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Z drugiej strony, odmowa pokazywała prawdziwe oblicze przejętej przez Abu Bakra władzy.93

W tej walce, jej światłość Fatima dokonała kilku czynność mających polityczny charakter. Omówimy je poniżej.

Podstawowe działania w walce, publiczne kazanieJednym z działań Fatimy było publiczne wygłoszenie kazania.

Abu Bakr z początku uznaje prawa Fatimy do ziem, jednak po upływie czasu, w jednej ze swych przemów grozi muzułmanom.

Powiedział: „Dlaczego wysłuchujecie różnych dyskusji? On stara się zasiać niezgodę. Zwracacie się o pomoc do słabych kobiet?”

Następnie Abu Bakr odwrócił się do ansarów i powiedział: „O ansarzy! Słyszałem od was niewłaściwe słowa. Zaprawdę, kiedy Prorok do was przyszedł, byliście pierwszymi, którzy oddali mu swój dom i okazali pomoc”.94

Z tych słów wynika, że Abu Bakr bardzo bał się o swoją władzę. Dlatego w pierwszej kolejności wini Alego i Fatimę, a następnie grozi ansarom. Ibn Abul Hadid, sunnicki uczony, zdziwiony słowami Abu Bakra pisze: „Pewnego razu zapytałem swojego nauczyciela (Abu Jahję Basri), kogo miał na myśli Abu Bakr, kiedy mówił: „On stara się zasiać niezgodę. Zwracacie się o pomoc do słabych kobiet?”

- Przecież to jasne jak słońce.

- Nie pytałbym was, gdyby dla mnie było to jasne.

Nauczyciel zaśmiał się i powiedział: „To zarzut przeciwko Alemu”.

- Czyżby wszystkie te mowy były przeciwko Alemu?

- Tak, to wpływ władzy.

Zapytałem znów: „A o czym mówili ansarzy?”

- Mówili o Alim, a Abu Bakr wystraszył się, że mogą przejść na jego stronę.

93 Ibn Hadid pisze: „Zapytałem Alego al-Farika, nauczyciela z Bagdadu, czy Fatima miała rację żądając zwrotu Fdaku. Ten uśmiechnął się i powiedział: „Bez wątpienia miała rację”. Zapytałem więc znów: „Dlaczego więc Abu Bakr nie oddał jej tej ziemi?” Odpowiedział: „Jeśli dziś oddałby Fadak, jutro zażądałaby przywrócenia władzy Alemu”. W komenatrzy ibn Abu Hadid pisze: „Mowy te odpowiadają prawdzie”. „Szarh Nahdż ul Balaga”, tom 16, str.284.94 „Szarh Nahdż ul Balaga”, Ibn Abu Hadid”, tom 16, str. 214.

Ostrzeżenie dla kobietKolejnym ważnym działaniem Fatimy, było przebudzenie muzułmańskich kobiet. Zaprawdę, kobiety stanowią olbrzymią siłę w przekazie dowodów. Każda z nich mogła, bowiem przekazać każdą informację braciom, mężowi, dzieciom, rodzinie. Oprócz tego mogą wykorzystywać swoją siłę wpływu, psychologicznie przygotować grunt na rozprzestrzenienie idei imamatu rodziny Wysłannika Allaha.

Kiedy grupa kobiet przychodziła odwiedzić jej światłość i jak to przyjęto, pytały o jej zdrowie, ona przekazywała im bardzo ważną i cenną informację. Kobiety te przekazywały później słowa Fatimy innym ludziom i w ten sposób była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Opowiadały jak przyszły do Fatimy w ostatnim dniu jej życia, kiedy jedyna pamiątka po Wysłanniku Allaha – jej światłość nie mogła w sobie znaleźć sił, aby usiąść. Skarżyła się na ucisk tyranów. Cierpiała i obawiała się, gdyż ludzie pozostawili religię i oddawali się uciechom doczesnego świata.

Wskazówki jej światłości„Przysięgam na Boga, przywitałam kolejny dzień odczuwając wrogość do waszego świata. Moim sercu kryje się nieprzyjaźń do waszych mężczyzn. Odsunęłam się od nich po tym, jak doświadczyłam ich słabej wiary i oddania (rodzinie Wysłannika Allaha). Zaprawdę, jak obrzydliwe są złamane miecze i czyny pełne apatii po powadze i pragnienia w religii. Jak wstrętnie jest bić mocno w kamień i łamać kopie. Jak wielki ból sprawia patrzenie na fałszywe przekonania i odejście od prawdy. (Ten fragment wygłoszonej przez Fatimę mowy wskazuje na tych towarzyszy Wysłannika Allaha, którzy za życia Proroka byli twardo przekonani w swojej wierze, a po jego śmierci, zostali pokonani przez wroga. Ich przegrana była wynikiem ich własnych słabości.)

Jakżeż źle postępowali, że Allah rozgniewał się na nich i będą przebywać na zawsze w mękach. Z przymusu zarzuciłam na nich uzdy władzy i obarczyłam ich odpowiedzialnością za kalifat. Nieadekwatność, zatracenie i oddalenie od bożej łaski – oto efekt, jaki osiągnęli tyrani.

Biada wam! My należymy do rodu Proroka, my jesteśmy fundamentem bożego objawienia i przewodnictwa, my jesteśmy miejscem, do którego został zesłany anioł Dżabrail, a komu przekazali władzę odebrawszy ją od nas? Bądźcie ostrożni! To wielka szkoda i błąd!

Powiedzcie prawdę, dlaczego walczą z Abu Hassanem i chcą się na nim zemścić? Przysięgam na Boga, oni boją się jego miecza i jego odwagi! Czyż to nie jego pewność w walce i gniew na wrogów wiary wzbudziły w nich chęć zemsty?

Przysięgam na Allaha! (Gdybyż wasi mężczyźni przejawili śmiałość w okazaniu pomocy prawdzie i nie pozwolili kalifowi na utratę jego głównego wzorca – Wysłannik Allaha zlecił, bowiem przyjęcie przewodnictwa Alego). Za każdym razem, gdy ludzie odchodzili od prawdy, odmawiali przyjmować jasnych wskazówek, Ali z miłością kierował ich ku czystemu, orzeźwiającemu źródłu Prawdy.

Ali nigdy nie korzystał z bogactwa innych, by osiągnąć własną wygodę, wolność i niezależność materialną. Korzystał ze środków tego świata tylko w celu zaspokojenia niezbędnych potrzeb. Właśnie tu przebiega granica pomiędzy zwolennikami świata doczesnego i ludźmi bogobojnymi. Jakże pięknie mówi Koran: „A jeśliby mieszkańcy tych miast uwierzyli i byli bogobojni, to otwarlibyśmy dla

nich z pewnością błogosławieństwa nieba i ziemi. Lecz oni uważali za kłamstwo, więc pochwyciliśmy ich za to, co oni zarobili”.

Odnośnie tego, że islamskie społeczeństwo posiada wielkie znaczenie, jej światłość Fatima mówi: „Słuchajcie! Będziecie świadkami dziwnych rzeczy. Jeśli jesteście zaskoczeni, to wiedzcie, że ich słowa i czyny są naprawdę zadziwiające. Gdybym tylko wiedziała, na czym opierają swoje argumenty i co stanowi ich oporę?! Przeciwko jakiemu rodowi walczą? Na jakich uzurpatorów i tyranów zamienili czyste źródło sprawiedliwości?

Zamieniliście godnych i bogobojnych ludzi na bezwartościowych. Ludzi znających religię zastąpiliście ignorantami. Niech będzie poniżony ten naród, który uważa, że ma w takiej sprawie rację. Wiedzcie, że taki naród należy do występnych, ale oni nie rozumieją. Biada tym, którzy nie rozumieją: „Czyż, więc ten, kto prowadzi drogą prostą ku prawdzie, nie zasługuje bardziej na to, by postępować za nim, niż ten, który nie prowadzi drogą prostą, ale sam jest prowadzony? Cóż, więc z wami? Jak sądzicie?”

O ludzie! Przysięgam na Pana, wasza niezgoda w sprawie władzy już wzeszła i bliski jest czas, gdy zobaczycie jej plony. Wypijcie, więc rezultat swych czynów, pełną czaszę krwi, nasączoną jadem. Zwolennicy kłamstwa przegrają. Przyszłe pokolenia zbiorą owoce tego, co przygotowali im poprzednicy. Cieszcie się, więc ozdobą tego tymczasowego świata, ale wiedzcie, że dopadną was waśnie. Czeka was miecz tnący i rządy tyranów, niepokoje i masowa eksterminacja. Uprzedzam was o rządach autarchów, którzy niesprawiedliwie będą traktować dziedzictwo ludzi, nie pozostawią wam żadnego prawa. Biada wam i smutek, dokąd was prowadzą? Czyż mamy was błagać byście podążali za prawdą, kiedy wy sami ją zaniedbujecie?”

Jej światłość zakończyła przemowę. Kobiety rozeszły się do domów odczuwając żal (za odejście od przewodnictwa Ahl ul Bejt) i obawiając się mających nadejść wydarzeń. Przekazały słowa jej światłości swoim mężom i bliskim. Mowy Fatimy odniosły skutek – ludzie się ocknęli. Jednak na jak długo? Stać ich było tylko na to, aby przyjść do Fatimy i poprosić ją o wybaczenie. Mówili tłumacząc się: „O pani kobiet! Gdyby Ali zwrócił się do nas zanim złożyliśmy przysięgę Abu Bakrowi, to z pewnością nie poszlibyśmy złożyć przysięgo na wierność nikomu innemu oprócz niego”. Ona odpowiedziała: „Zostawcie mnie! Wasze tłumaczenia są nie do przyjęcia. Po tym jak dopuściliście się takiego błędu, wasze wymówki są śmieszne. Nie ma żadnych wskazówek po tym jak porzuciliście przykazania religii”. Nic więcej do nich nie powiedziała. Towarzysze Wysłannika Allaha (muhadżerowie i ansarzy) zaczęli się rozchodzić, odczuwając wielki żal za to, co się wydarzyło.

W ten sposób, Fatimie udało się przygotować kobiety do szerzenia idei i poglądów uciśnionych ludzi domu Proroka (Ahl ul Bejt). Przyjście do jej domu żałujących o przekazie władzy Abu Bakrowi ansarów i muhadżerów, było najprawdopodobniej pierwszym efektem działania Fatimy.

Oficjalna nieobecnośćKolejnym działaniem jej światłości Fatimy była oficjalne odsunięcie się i ogłoszenie swojego gniewu i obrazy na Abu Bakra i Umara. Jej światłości towarzyszyły słowa, które niejednokrotnie muzułmanie słyszeli od Proroka: „Zadowolenie Fatimy jest zadowoleniem Wszechmogącego i Jego Wysłannika. Jej gniew jest gniewem Allaha i Jego Wysłannika. Każdy, kto ją obrazi – obrazi Wysłannika Allaha”.

Kiedy muzułmanie słyszeli, że Fatima jest niezadowolona z Abu Bakra, co więcej – jest na niego zagniewana, od razu wspominali słowa Proroka. Tym samym, rozumieli niewłaściwość istniejącego reżimu. To chyba miało największe znaczenie w założeniu przyszłego fundamentu ideologicznego przeciwstawienia się kalifatowi ze strony zwolenników Alego. W celu zmiękczenia napiętej sytuacji w społeczeństwie, dążenia załagodzić narastający w protest, Abu Bakr i Umar udają się do domu Zahry. Miało to pokazać ludziom, że się na nich nie gniewa. Fatima ich jednak nie przyjmuje. Udało im się później spotkać Fatimę, ona jednak odwróciła się od nich.

Abu Bakr zaczął rozmowę: „Ukochana córko Wysłannika Allaha! Przysięgam na Stworzyciela! Ahl ul Bejt Wysłannika Allaha kocham bardziej niż swoją rodzinę. Ciebie kocham bardziej niż swoją córkę Aiszę. Absolutnie uznaję waszą wysoką pozycję. Co się tyczy spadku, to powiem, że sam słyszałem od Proroka, że nie pozostawia on spadku”.

W meczecie Fatima powiedziała, że jest to kłamstwo przypisywane Prorokowi. Tutaj, jej światłość wykorzystuje inny sposób odpowiadając im tym samym, podnosząc wielkie i ważne zagadnienie w historii Islamu.

Zwracając się do Abu Bakra powiedziała: „Przytoczę wam pewien hadis. Jeśli słyszeliście go od Wysłannika Allaha to uznacie jego wiarygodność?” Oni powiedzieli: „Tak córko Wysłannika Allaha!”. Wtedy ona powiedziała: „Wzywam was imieniem Allaha, bądźcie szczerzy! Czy nie słyszeliście od Proroka, jak niejednokrotnie powtarzał: „Zadowolenie Fatimy jest moim zadowoleniem, a jej gniew – moim gniewem. Każdy, kto kocha Fatimę – kocha mnie, kto stara się ją ucieszyć – cieszy mnie. Każdy, kto wzbudzi jej gniew – rozgniewa mnie”. Oni powiedzieli: „Tak, słyszeliśmy te słowa od niego”. Wtedy ona powiedziała: „Wiedzcie! Biorę na świadków Allaha i Jego anioły, że sprawiliście mi ból i obrazili, a tym samym wzbudziliście mój gniew. Wiedzcie, że będę się na was skarżyć swojemu ojcu, Wysłannikowi Allaha”. Wtedy Abu Bakr powiedział: „Uciekam się do Allaha od Jego gniewu i gniewu Fatimy”. Jej światłość Fatima powiedziała: „Przysięgam na Allaha! Będę was przeklinać w każdej swojej modlitwie!”.95 Spotkanie to nie mogło w żaden sposób wpłynąć na Fatimę. Przeciwnie – wzmocniło tylko jej gniew i wrogość do Abu Bakra i Umara. W takim stanie ducha opuściła ten świat. W ostatniej woli poprosiła, aby pochować ją nocą, w tajemnicy przed ludźmi tak, aby ci dwoje nie mogli nad nią przeczytać pogrzebowej modlitwy.96 Poprosiła również, aby miejsce jej pochówku zostało nieznanym, aby nie mogli przyjść na jej grób. W ten sposób chciała donieść do muzułmanów swoje niezadowolenie z władzy. Jak wiadomo, niezadowolenie i gniew Fatimy stanowi najlepszy sposób na oddzielenie prawdy i kłamstwa po Wysłanniku Allaha.

Nieuznawane dowodyJak powiedzieliśmy wyżej, jej światłość Fatima wyraziła swoje niezadowolenie z władzy. Przyznaje to wielu sunnickich uczonych. Wielu z nich wskazało na fakt, że niezadowolenie to trwało do jej śmierci.

Halabi pisze: „Ona (Fatima) odczuwała wrogość do Abu Bakra, trwającą do jej śmierci”.97

95 „Al Imama wa Sijasa”, tom 1, str. 14; „A’alamu Nisa”, tom 4, str. 124; „Bihar”, tom 29, str. 157.96 „Sawaik al-Muhrika”, str. 15; „Sunan Kubra”, tom 4, str. 29; „Mustadrak ala Sahihajn”, rozdział „Marifat as-Sahaba”; „Tarih Dameszk”, tom 2, str. 270.97 „Sira” Halabu, tom 3, str. 487.

Bajhaki pisze: „Obraza (Fatimy na pierwszego kalifa) i odosobnienie Fatimy trwały, dopóki nie opuściła doczesnego świata”.98

Ibn Kasir pisze: „Rozgniewała się na Abu Bakra tak bardzo, że wybrała odosobnienie i w końcu opuściła ten świat”. Gniew jej światłości Fatimy był olbrzymim dowodem na to, że ich władza nie miała właściwie uzasadnionej formy – na podstawie słów Proroka: Allah gniewa się gniewem Fatimy. Co za tym idzie, gniew i wrogość w stosunku do władzy bez wątpienia powoduje podobny gniew i wrogość ze strony Allaha.

Sunniccy uczeni nie są w tej sprawie zgodni. Ibn Kasir pisze: „Nie wiem, co było przyczyną gniewu Fatimy, jednak starałem się udowodnić ważność i konieczność posłuszeństwa Abu Bakrowi”.99 Dalej pisze: „Jest jedną z kobiet. Wszystkim kobietom towarzyszą w zasadzie takie cechy (gniew i wrogość), a ona przecież nie była bezgrzeszną i chronioną od grzechu”.

Tym samym Ibn Kasir chce powiedzieć, że gniew i niezadowolenie Fatimy nie mają większego znaczenia. Porównuje Fatimę do kobiet, które szybko tracą nerwy, wysnuwając wniosek, że cecha ta towarzyszy wszystkim kobietom – niby, że taka już ich uroda i nigdzie się od tego nie ucieknie. A w związku z tym, gniew kobiety na władcę – kalifa nie może wskazywać na słabość tego przywódcy. Ibn Kasir próbuje ratować opinię kalifa. Inni sunniccy uczeni uważali jednak, że pierwszy kalif wzbudził gniew Fatimy, z kolei Allah gniewa się gniewem Fatimy. Dlatego Abu Bakr spowodował gniew Allaha. Bóg mówi w świętym Koranie: „Zaprawdę, tych, którzy obrażają Boga i Jego Posłańca, przeklnie Bóg w tym życiu i w życiu ostatecznym; On przygotował dla nich karę poniżającą!”100 W innym miejscu Allah mówi: „A tych, którzy obrażają Posłańca Boga, czeka kara bolesna!”101

Ci sunniccy uczeni byli zgodni, co do tego, że niesłuszne jest uważać za nieistotny gniew Fatimy. To przecież córka Wysłannika Allaha. Nie wolno twierdzić, że jest jak inne kobiety, ponieważ jej gniewu i zadowoleniu z kogoś towarzyszy kara lub nagroda. Z drugiej strony uczeni nie mogli nie uznać wiarygodnych hadisów i faktów historycznych wskazujących, że Abu Bakr wzbudził gniew i wrogość Fatimy w stosunku do siebie. Właśnie, dlatego zmuszeni byli skomentować te wydarzenia.

Halabi pisze: „Znaczenie odosobnienia i gniew Fatimy tłumaczy się tym, że o nic Abu Bakra nie prosiła i dlatego się z nim nie widziała. Nikt nie przytacza hadisu o tym, że się z nim spotkała i pozdrowiła go”.102

Należy jednak podkreślić, że większość badaczy i historyków opisuje konflikt pomiędzy Abu Bakrem i Fatimą. Wielu ludzi o nic nie prosiło kalifów, nie wchodzili z nimi w konflikt, jednakże nikt nie mówi, że należy to udowodnić. Poza tym, po co Abu Bakr stara się o zadowolenie jej światłości Fatimy? Czy do wydarzeń związanych z Fadakiem, Fatima prosiła o cokolwiek Abu Bakra, lub potrzebowała jego pomocy?

Halabi pisze: „Nigdzie nie wspomina się, że Fatima Zahra spotykała się i pozdrawiała Abu Bakra.

98 „Sunan Kubra”, tom 6, str. 301.99 „Al Bidajja wa nahaja”, tom 5, str. 285.100 Koran, 33:57101 Koran, 9:61102 „Sira” Halabu.

Wystarczy nam, że Ibn Kutajba przytacza: „Gdy przyszli prosić ją o wybaczenie, odwróciła się od nich mówiąc: „Będę się na was skarżyć Wysłannikowi Allaha i przeklinać was w każdej swojej modlitwie”.103

Umar Riza Kahala pisze: „Kiedy Fatima zachorowała, Abu Bakr odwiedził ją i prosił ją o wybaczenie. Ona mu wybaczyła”.104 Sam tego nie wiedząc, Kahala przyznaje fakt, że Fatima była rozgniewana na Abu Bakra. Kahala przeoczył, że po kazaniu, Fatima więcej nie widziała się z Abu Bakrem, poza tym jedynym razem, kiedy powiedziała, że będzie przeklinać Abu Bakra w każdej modlitwie.

Jej światłość Fatima stosowała też inne metody walki przeciwko reżimowi.

Atmosfera ów czasów.Zanim omówimy wyniki protestu jej światłości Fatimy, chcielibyśmy zatrzymać się na duchowo-politycznej atmosferze panującej w masach tamtych czasów.

Ibn Asir pisze: „Umar siedział ze swoimi ludźmi, gdy zaczęła się rozmowa na temat wierszy i poetów. Każdy przedstawiał swojego ulubionego twórcę. Podszedłem do nich, a Umar widząc mnie powiedział: „Oto ten, który najlepiej odpowie na to pytanie”. Następnie zwrócił się do mnie: „Powiedz nam, kto jest najlepszym poetą?”

- Zuhejr Ibn Abu Salami.

- Wyrecytuj nam jeden z jego wierszy.

Wtedy powiedziałem: „Wychwalając ród Gatfana, on (Abu Salami) ułożył następujące wiersze:

Jeśli przez zasługi w stosunku do słońca dać komuś miejsce, na czele staną plemiona bani Gatfan! Jeśli korzenie chcecie ich poznać, to sławy nie zliczycie! Oni wyróżniają się sprawiedliwym potomstwem, a ludzie zazdroszczą im dlatego, że Pan obdarował ich swą hojnością!”

Potem Umar powiedział: „Piękny wiersz, wiedz jednak, że nie pasuje do niego nikt jak tylko ród bani Haszim, gdyż od nich wywodzi się Wysłannik Allaha”.

Powiedziałem: „Dokładnie…” Umar zapytał: „Ibn Abbas, czy znasz przyczynę wrogości kurajszytów i bani Haszim105 po Wysłanniku Allaha?”

Nie chciałem o tym mówić, ale zmuszony byłem powiedzieć: „Nie wiem, ale jeśli wy wiecie, to z pewnością mi powiecie”. Umar powiedział: „Nie chcieli, żebyście łączyli proroctwo i przewodnictwo w jednym rodzie, a tym samym osiągnęli przewagę nad innymi. Dlatego kurajszyci wybrali sobie władcę i udało im się”.

- O Umar! Jeśli nie rozgniewasz się na mnie, to pozwól mi powiedzieć.

- Mów!

103 „Al Imamatu wa Sijjasat”, tom 1, str. 14; „Ilamu Nisa”, tom 4, str. 114; „Bihar al-Anwar”, tom 29, str. 175.104 „Ilamu Nisa”, tom 4, str. 130.105 Bani Haszim – arabski ród, potomkowie, którego pochodzą od proroka Ismaila, syna Ibrahima (Abrahama).

- Twierdzisz, że kurajszyci wybrali sobie przywódcę i udało im się. Jednakże, gdyby się pogodzili z tym, co wcześniej wybrał już dla nich Allah (Dzień Gadir), wtedy bez wątpienia skorzystaliby o wiele bardziej. Nikt by ich wtedy nie nienawidził. Ludzie nie chcieli, aby proroctwo i władza należały do jednego rodu, więc Allah wskazał na tych, którym nie podobało się, do co On zsyła, mówiąc, że przepadły ich czyny”. (Zwróćcie uwagę, że sprzeciw bożemu objawieniu stał się przyczyną tego, że utonęły wszystkie ich dobre uczynki).

Umar powiedział: „Ej, Ibn Abbas! Aż dziw bierze, że dochodzą do mnie takie nowiny na twój temat. Nie chciałbym w to wierzyć. Uważaj żeby nie spadła twoja pozycja w naszych oczach, albo w ogóle, aby nie zniknęła ta, która jest dzisiaj”.

- Jakież to wieści dochodzą na mój temat? Jeśli wszystko, co mówię to prawda, to dlaczego miałbym stracić w waszych oczach?”

- Doszły mnie wieści, że rozpowiadasz, jakoby przejęliśmy od was (bani Haszim) władzę gwałtem…”

(Zwróćcie uwagę, że kalif nie mógł zaprzeczyć słowom Ibn Abbasa, gdyż rozmowa toczyła się w obecności ludzi).

Dalej Ibn Abbas mówi: „Co się tyczy przejęcia władzy, to wszyscy o tym wiedzą, a ludzka zawiść…” Umar przerwał mu mówiąc: „O bani Haszim! Jak bardzo przepełnione są serca wasze zawiścią i nienawiścią!”

- O przywódco! Czyż serca, które oczyścił Allah mogą być przepełnione zawiścią, czyż serce Wysłannika Allaha nie pochodzi z bani Haszim?”

- Wstań Ibn Abbas!

- Już sobie idę.

(Umar poczuł, że popełnił gdzieś błąd. Nie trzeba było zaczynać rozmowy z Ibn Abbasem).

- Usiądź! Przysięgam na Allaha, że wypełnię swój dług wobec ciebie. Gotowy jestem zrobić to, co sprawi wam przyjemność”.

- O przywódco! Obowiązuje mnie prawo wobec was i muzułmanów! Każdy, kto spełni swoje obowiązki wobec mnie, zrobi to tylko z korzyścią dla siebie, a każdy, kto popiera wasze prawo – szkodzi sobie”. Potem wstał i wyszedł”.106

To wydarzenie ma duże i ważne znaczenie. Rozpatrzymy to z dwóch stron. Pierwsza – wydarzenia po Wysłanniku Allaha. Druga – to, że główną postacią w tej biesiadzie był drugi kalif, jedna z potężniejszych postaci ów czasów. Przystąpimy teraz do uważnego rozpatrzenia danego spotkania.

1. Pytanie Umara, czy Ibn Abbas zna przyczynę wrogości kurajszytów do bani Haszim i nie dopuszczenia proroczego rodu do władzy, wskazują na to, że drugi kalif doskonale zdawał sobie sprawę, że prawo do politycznej władzy w islamskiej ummie należy do rodu Proroka. Uważał jednak, że uzurpacja jest w pełni prawna. Kalif i Ibn Abbas poróżnili się, co do argumentów, na jakiej podstawie polityczna władza ma należeć do rodu Proroka. Drugi kalif

106 „Kamil” ibn Asir, tom 2, str. 217; „Tarih” Tabari, tom 4, str. 223.

mówi: „… wiedz jednak, że nikt tak dokładnie nie pasuje do tego wiersza jak ród bani Haszim, gdyż z nich pochodził Wysłannik Allaha”. Innymi słowy godność Ahl ul Bejt, drugi kalif odnajduje w bliskości z Prorokiem. Ze słów Ibn Abbasa wynika jednak, że godność i przewaga proroczego rodu wynika nie z pokrewieństwa, a jest wyborem Wszechmogącego. Świadczą o tym słowa: „Jednakże, gdyby (ludzie), pogodzili się z tym, że Allah wybrał dla nich wcześniej (Dzień Gadir), wtedy bez wątpienia skorzystaliby po wielokroć”.

W kwestii jedności proroctwa i politycznego przywództwa w jego rodzie po śmierci Wysłannika, Ibn Abbas powołuje się na ajat Koranu, gdzie mówi się, że przepadną dobre uczynki tych, którzy sprzeciwili się woli i przykazaniom Allaha. Kalif nie sprzeciwia się wszelako Ibn Abbasowi w tej kwestii, ale grozi, że rzucanie podobnych słów godzi w jego autorytet, jako kalifa.

2. Drugim ważnym momentem jest to, że wiara ludzi w wysoką pozycję proroczego rodu mogła być poddawana dyskusji tylko w określonych kręgach. Kalif mówił na ten temat: „Doszły mnie wieści, że rozpowiadasz, jakoby przejęliśmy od was (bani Haszim) władzę gwałtem…”. Ludzie mimo wszystko rozprawiali na ten temat, co widać po słowach Ibn Abbasa: „Co się tyczy przejęcia władzy, to wszyscy o tym wiedzą”.

W zasadzie wygłosić podobne zdanie w obecności kalifa i sporego zgromadzenia ludzi nie należy łatwych zadań. Kalif nie zostawiłby tego bez wymierzenia kary. Wszyscy jednak przywykli do rozmów o tym, więc Ibn Abbas nie wystraszył się przedstawienia swojego punktu widzenia.

Znajdujemy na to dowód w historii.

Jak wiadomo ansarzy mówili: „Nie złożymy przysięgi nikomu oprócz Alego”. Niektórzy z muhadżerów, na znak protestu wyboru Abu Bakra, zebrali się w domu Alego.107 Oprócz tego, wszyscy przedstawiciele bani Haszim występowali przeciwko kalifatowi Abu Bakra.108

3. Kolejny moment w tym dialogu, zasługujący na uwagę, to niezadowolenie kalifa z osób starających się połączyć władzę z proroczym rodem. Według niego było to „dążenie (pewnych osób z bani Haszim) do osiągnięcia przewagi nad innymi”.109

Jednej z podstawowych przyczyn sprzeciwu rodowi Proroka należy doszukiwać się w duchowo-psychologicznych nastrojach ludzi tamtych czasów. Każde działanie społeczeństwa jest bezpośrednio związane z duchową kulturą ludzi. Możemy wymienić dwie ważne rzeczy:

1) Duma i ludzka próżność (dumni byli nawet ze swoich zmarłych).

Arabowie przed nastąpieniem Islamu dzielili między rodami i plemionami określone obowiązki. Jedną z przyczyn była chęć ograniczenia różnić i starć z byle powodu. Taki podział obowiązków sprawiał, że każde z plemion dumne było z wykonanej przez siebie pracy.

W omawianym dialogu padają słowa kalifa: „Nie chcieli, żebyście łączyli proroctwo i przewodnictwo w jednym rodzie, a tym samym osiągnęli przewagę nad innymi. Dlatego kurajszyci wybrali sobie władcę i udało im się”. Pojawia się pytanie: czy podejście w oparciu o to, co było przed nadejściem

107 „Kamil” ibn Asir, tom 2, str. 10; „Szarh Nahdż ul Balaga” ibn Abu Hadid, tom 2, str. 22.108 „Kamil” ibn Asir, tom 2, str. 10; „Sunan Kabur”, tom 6, str. 300; „Szarh Nahdż ul Balaga” ibn Abu Hadid, tom 2, str. 21.109 „Tarih” Tabari, tom 2, str. 222. (Podobne słowa Umar wygłosił i na inny temat).

Islamu może być sposobem podejmowania decyzji w tak ważnej kwestii jak polityczna władza w islamskim społeczeństwie?

2) Drugą cechą ów czasów była zazdrość kurajszytów w stosunku do bani Haszim z powodu proroctwa i imamatu, jakie Allah ustanowił w tym rodzie. Wiadomo, że kurajszyci przez długi okres nie przyjmowali Islamu. Dopiero, kiedy religia ta stała się potężna i silna, zmuszeni byli zwrócić się w jej stronę. Na podstawie koranicznych ajatów i wypowiedzi Wysłannika Allaha, Imamat również powinien pozostać w rodzie Proroka. Kurajszyci oczywiście nie mogli znieść, że po śmierci Proroka nie do nich należeć będzie władza. Zawiść stała się jeszcze jednym faktorem w wystąpieniu kurajszytów przeciwko bani Haszim. Ibn Abu Hadid w „Szarh Nahdż ul Balaga”, pisze, że zawiść kurajszytów do Alego była powszechnie znana.110 Jego światłość, przywódca wiernych Ali, mówi: „Przysięgam na Allaha! Zemsta kurajszytów spowodowana jest tym, że Allah wywyższył nas nad innymi”.111

Pozwólcie, że wrócimy teraz do mów drugiego kalifa. Jak wiadomo, ludzie byli świadomi zasług i szlachetnych cech jego światłości Alego. Słyszeli słowa Wysłannika Allaha, jakie powiedział w Gadir Humie. I mimo to, kalif mówi: „Nie chcieli, żebyście łączyli proroctwo i przewodnictwo w jednym rodzie, a tym samym osiągnęli przewagę nad innymi. Dlatego kurajszyci wybrali sobie władcę i udało im się”. Jego światłość mówi: „Kurajszyci połączyli się w walce przeciwko mnie, podobnie jak kiedyś zrobili to przeciwko Wysłannika Allaha”.112

Dochodzi do tego, że Ali mówi: „Widziałem, że oprócz rodziny nie ma przy mnie nikogo, kto gotów był mi pomóc. Ustrzegłem ich przed śmiercią. Zamknąłem oczy mimo bólu od pyłu, wypiłem wodę mimo bólu od kości, która stanęła w gardle. Cierpiałem mimo goryczy wydarzeń mających miejsce po Wysłanniku Allaha. Goryczy gorszej od smaku Hanzal113”.114

Znajdując się w tak trudnej sytuacji, Ali nie znajduje innego wyjścia jak wykazać się cierpliwością. Poświęcając niektóre zasady Islamu dla innych ważnych pozycji, Imam mówi: „Wiedziałem, że cierpliwość stoi ponad wszelką goryczą i lepsza jest od niezgody, która mogłaby wstrząsnąć religią. Ludzie, bowiem dopiero, co przyjęli Islam i ich religia jest jeszcze bardzo słaba - wolę cierpieć niż patrzeć jak zawahają się z powodu najmniejszej niezgody i wywiedzie ich ona z religii”.115

W drugim miejscu Imam Ali mówi: „Odmówiłem złożenia przysięgi (Abu Bakrowi), ale kiedy zobaczyłem, że wielu ludzi porzuca religię i wzywają innych do zniszczenia dziedzictwa Muhammada (s.a.s), wystraszyłem się, że jeśli nie okażę pomocy Islamowi, to na religii będzie wielka rysa niszcząca jej podstawy – a to jest dla mnie największą tragedią i bólem…”.116 Również: „Gdybym się nie bał niezgody i tego, że ignorancja omota masy, bez wątpienia wybrałbym drogę inną niż cierpienie”.117 Te wypowiedzi Imama Alego (a.s) wskazują na to, że lepszym było cierpienie aniżeli powstanie przeciwko władzy niosące szkodę dla Islamu. Lepszym dżihadem była cierpliwość, cierpienie uciśnionego, które Ali wybrał, aby zachować Islam. Jeśli zacznie coś mówić, jego wrogowie mogą

110 „Szarch Nahdż ul Balaga”, tom 1, str. 140-158.111 „Nahdż ul Balaga”, kazanie 33.112 „Nahdż ul Balaga”, kazanie 37.113 Hanzal – bardzo gorzka trawa.114 „Nahdż ul Balaga” – kazanie 26.115 „Szarh Nahdż ul Balaga”, Ibn Abu Hadid, tom 1, str. 308.116 „Nahdż ul Balaga”, księga 62.117 „Szarh Nahdż ul Balaga” ibn Abu Hadid, tom 1, str. 307.

obnażyć miecze i przelać krew. Imam Ali wybiera, więc milczenie i zajmuje się zebraniem Quranu… Kto w takich warunkach gotów był przyjść z pomocą Alemu? Któż był gotów, aby zachować i przekazać prawdę kolejnym pokoleniom? Kto gotów był poświęcić się dla zachowania prawdy i wiedzy dla następnych pokoleń? Jedynym pomocnikiem Alego okazała się tylko święta Zahra, pamiątka po Wysłanniku Allaha.

Wpływ przeciwdziałania ZahryW tym strasznym momencie tylko Fatima Zahra mogła wystąpić z krytyką pod adresem rządu. Wszyscy inni, bojąc się o swoje życie, wybrali milczenie i konformistyczną zgodę. To ona rozpoczęła ruch, który w efekcie przybrał charakter absolutnej niezgody z reżimem tyranów. Jej krzyk podobny był płonącej świecy, prowadzącej do prawdy w ciemną noc. Ruch ten nie zanikł również po jej śmierci. Umar, w czasie swoich rządów, obawiając się fali protestów, zmuszony był oddać jakąś część ziem Fadaka dla rodu Proroka. Uniwersalna osobowość Fatimy nie pozwoliła wziąć od Alego i jego zwolenników przysięgi na wierność pierwszemu kalifowi, dopóki córka Proroka żyła.118

Ruch jej światłości (a.s) sprzyjał temu, że Ali, pod pretekstem walki za prawo własności nad Fadakiem, doniósł do ludzi niektóre z islamskich zasad, dzięki czemu udowodnił swoje prawo na władzę. Fatimie udało się skrócić ręce ciemiężców i zmusić do ugryzienia się w język. Kalif, który kaźnił każdego, kto nie zapłacił podatku, nazywa Halida ibn Walida mieczem Allaha, gdy ten morduje muzułmanów świadczących o jedności Boga i wierze w Jego Wysłannika. Zabójstwo Malika ibn Nuwajra, przywódcy dużego plemienia, a także gwałt na jego żonie (gdzie w obu przypadkach sprawcą był Halid ibn Walid), pozostają niezauważone przez „sprawiedliwego” kalifa. Przeciwnie, Abu Bakr chwali Halida, co budzi niezadowolenie wielu towarzyszy Wysłannika Allaha. Wobec politycznych działań Fatimy, kalif zmuszony jest milczeć bojąc się narodowego niezadowolenia. Raz, próbując uspokoić niepokoje w społeczeństwie, kalif idzie do domu Fatimy wybłagać jej zadowolenie. Spotkał się z jeszcze większą niechęcią Fatimy. Opuszczając jej dom, Abu Bakr płacząc, zwrócił się do ludzi mówiąc: „Odejdźcie, weźcie sobie swoją przysięgę, zostawcie mnie w spokoju”.119

Ważniejszym politycznym posunięciem Fatimy, było to, że rozpoczęła swój protest, jako ruch w imię religii i imamatu (duchowo-politycznej władzy) inspirując ludzi do bycia zwolennikami prawdy i uciśnionych. W rzeczywistości największy ucisk skierowany był przeciwko proroczemu rodu, któremu należy się prawo do imamatu.

Ali i FadakZwiązek przywódcy wiernych z Fadakiem posiadał dwa główne obszary.

1. Okres wystąpienia Fatimy Zahry przeciwko władzy.2. Okres rządów Alego (a.s).

118 „Ali, ród bani Haszim, a także Zubejr nie składali przysięgi Abu Bakrowi przez sześć miesięcy, do czasu kiedy Fatima zmarła”. („Tarih Kamil” Ibn Asir, tom 2, str. 14); „Ali nie składał przysięgi Abu Bakrowi przez sześć miesięcy, dopóki Fatima nie opuściła tego świata. Nikt z plemienia bani Haszim również nie przysięgał Abu Bakrowi”. („Sunan Kubra ma’a ad-Dżawahir an-Nuka”, tom 6, str. 300; „Sira” Halabu, tom 3, str. 485. Należy też podkreślić, iż wielu uczonych uważa, że Ali nigdy nie składał przysięgi Abu Bakrowi.119 „Al imamatu wa sijjasa”, tom 1, str. 124; „Fatima wa fatimijun”, str. 43.

Pierwszy okres120 można umownie określić, jako okres po kazaniu Zahry w meczecie Proroka Muhammada (s.a.s) i odrzucenia jej dowodów i działań przez panujący reżim. Ali udaje się wtedy do meczetu i zwracając się do Abu Bakra mówi: „Abu Bakr, dlaczego odebrałeś spadek Wysłannika Allaha przeznaczony dla Zahry? Przecież wiesz doskonale, że te ziemie należały do niej jeszcze za życia Proroka!”

Abu Bakr odpowiedział: „Fadak jest dobrem narodowym i Fatima musi przyprowadzić świadków, abym mógł zwrócić jej ziemie. W przeciwnym razie nie ma ona żadnych praw do tych ziem!”

Ali odpowiedział: „Czyż przeciwko nam będziesz sądzić wbrew Księdze Allaha?”

-Nie! Będę sądził zgodnie z księgą Allaha!

- Jeśli będę twierdzić, że rzecz należąca do kogoś innego należy do mnie, jakich dowodów zażądasz?

- Oczywiście świadków!

- Powiedz mi, więc jak to się stało, że żądacie od Fatimy świadków na jej prawo do tych ziem, gdy jeszcze za życia Proroka wszyscy wiedzieli, że Fadak należy tylko do niej.

Abu Bakr nie wiedział, co odpowiedzieć.121 Wtedy do rozmowy wtrącił się Umar. Powiedział: „O Ali! Nie sprzeczaj się z nami, nie ma sensu nam coś udowadniać! I tak nie jesteśmy w stanie odrzucić twoich dowodów. Mówimy tylko abyś przyprowadził świadków na to, że macie rację. W przeciwnym razie, Fadak pozostanie częścią narodowego majątku. Ty i Fatima nie będziecie mieć prawa do tych ziem”.

Tutaj Ali (a.s) ukazał na prawdę, zaprzeczanie, której jest niesprawiedliwością. Drugi kalif jasno mówił: „I tak nie jesteśmy w stanie odrzucić twoich dowodów. Mówimy tylko abyś przyprowadził świadków na to, że macie rację.” Żądają świadków nawet, gdy przeczy to Księdze Allaha. Po tym jego światłość Ali przytacza drugi dowód, po którym jego wrogowie stają się bezsilni. To przeczysta istota i ochrona przed grzechem jej światłości Fatimy Zahry (a.s).

Ali mówi: „Czytasz Koran, Abu Bakr?”

- Tak.

Ajat:

تطهبرا ويطهركم البيت اهل الرجس عنكم ليذهب يريدالله انما„Zaprawdę, Allah chce tylko oddalić nieczystość od was ludzie domu i oczyścić was pełnym oczyszczeniem”122, został zesłany o nas, czy o kimś innym?

- O was oczywiście.

- Abu Bakr, jaką podejmiesz decyzję, jeśli ktokolwiek oświadczy, że Fatima – córka Proroka dopuściła się grzechu?

120 Należy podkreślić fakt, że w sunickich książkach nie znaleźliśmy nic na temat walki Alego o prawo do Fadaku. Dlatego też w danym rozdziale będziemy się opierać tylko na źródłach szyickich.121 W islamskim prawodawstwie strona posiadająca określony majątek lub środki nie potrzebuje świadków. Świadków przyprowadza strona roszcząca sobie prawa do tego majątku.122 Koran 33:33

- Ukarzę ją tak jak każdego innego.

- Jeśli zrobisz coś podobnego, wtedy przed Allahem będziesz jednym z niewiernych.

- A to dlaczego?

- Jeśli odważysz się ukarać Fatimę, to odrzucisz świadectwo Allaha na jej temat. Zalecenia Allaha i Jego Wysłannika w kwestii Fadaku zostały przez ciebie odrzucone! A przecież Prorok podarował Fatimie Fadak jeszcze za swego życia. Mówisz, że Fadak jest własnością muzułmanów, jednak pamiętaj, że Wysłannik Allaha powiedział: „Strona roszcząca prawa, powinna przedstawić świadków na to, że przeciwna strona na majątek praw nie ma.” Odrzuciłeś słowa i rozkaz Wysłannika Allaha!

Wtedy, wśród zebranych podniósł się szum. Wielu oburzało się na decyzję Abu Bakra, mówiąc: „Na Allaha, Ali mówi prawdę!”123 Po tym Ali opuścił meczet”.124 Podstawowym jego celem było doniesienie prawdy, aby ludzie wybudzili się ze snu, w jaki zapadli po śmierci Wysłannika Allaha.

Tym krótkim dialogiem, Ali wskazał ludziom prawdę, wyjawił zamysły kalifa, pozostawiając przyszłym pokoleniom historyczny fakt.

Kolejnym, ważnym działaniem Alego był list do Abu Bakra. W liście tym, jego światłość pisze: „Fala fitny może zostać skruszona tylko dzięki arce zbawienia, jaką jest Ahl ul Bejt, a w grupie kłamców zniweczono wyjątkowe ich szlachectwo. Prosiliście o światło ze światła Wysłannika Allaha, po czym zaczęliście dzielić spadek sprawiedliwych. Przywłaszczając sobie prezent, jaki otrzymała Fatima od Wysłannika Allaha, wzięliście na siebie ogromną ilość grzechów. Widzę jak taplacie się w oceanie zbłądzenia. Podobni jesteście do wielbłąda, którego najęli do młócki zawiązując mu oczy, a on chodząc w kółko myśli, że wyruszył w długą drogę. Przysięgam na Stwórcę! Gdyby było dozwolone to, o czym nie macie wiedzy, z całą pewnością oddzieliłbym wasze głowy od tułowi. Odkąd mnie znacie, zawsze byłem zwycięzcą waszych armii, waszej liczebności. Byłem tym, który zagłusza wasze głosy; tym, który swoim mieczem zmusił drżeć pogan, gdy wy siedzieliście w swoich domach. Jestem tym samym Alim. Przysięgam na Allaha! Nie chcieliście, aby w naszym rodzie, oprócz proroctwa było i przywództwo nad społeczeństwem, – bo byliście obrażeni za Badr i Uhud.125 Wiedzcie! Jeśli powiem wam o mękach, jakie was czekają, to stracicie mowę ze strachu! Kiedy przemawiam, wy szepczecie: „Alego przepełnia zawiść, (że władza nie dostała się jemu), a kiedy milczę, mówicie do siebie: „Ali boi się śmierci i nic nie mówi”, (tj. nie broni swojego prawa do władzy). Wasze słowa dalekie są od tego, co w rzeczywistości posiadam. Jak możecie mówić o mnie coś podobnego?! A przecież śmierć na drodze Allaha słodsza jest dla mnie od miodu!”

Działania Alego miały wielkie znaczenie. Po odczytaniu tego listu najbardziej wystraszony był Abu Bakr i nosił się z zamiarem oddania Alemu władzy.126

Po tym jak wśród ludzi rozeszły się słuchy o liście, zaczęły się niepokoje, a wielu zaczęło występować przeciwko Abu Bakrowi.

123 Protestujący i świadczący o racji Alego byli towarzyszami Wysłannika Allaha.124 „Ihtidżadż”, tom 1, str. 92; „Bihar al Anwar”, tom 29, str. 128.125 W obu bitwach Imam Ali zabił najwięcej znanych i wpływowych pogan. Wg najbardziej autorytatywnych badaczy, ponad 100 bałwochwalców padło w tych walkach z rąk Alego. Krewni tych ludzi nie mogli wybaczyć, że ten kto zabił ich przodków, będzie teraz nimi dowodzić i kierować.126 „Ihtidżadż”, tom 1, str. 95; „Bihar al-Anwar”, tom 29, str. 142

Gdy Imam Ali został kalifem, nie podjął działań, aby przywrócić ziemie Fadaku. Zapytano Imama Sadyka (a.s), dlaczego Imam Ali tego nie zrobił. Ten odpowiedział: „Stało się tak, dlatego, że Ali był szczerze podążającym za Wysłannikiem Allaha... Po przejęciu przez muzułmanów Mekki, na pytanie, dlaczego nie żąda zwrotu domu, który został sprzedany przez Akila podczas jego nieobecności, Wysłannik Allaha odpowiedział: „A czy Akil zachował nasze prawa na ten dom? My jesteśmy rodem, który nie żąda zwrotu tego, co gwałtem u nas odebrano. Właśnie dlatego Ali dochodząc do władzy nie domaga się swoich praw do Fadaku”. 127

Podobne pytanie zadano Imamowi Ryzie (a.s), na co powiedział: „Tylko Allah zwraca nam nasze prawa, które odebrane zostały siłą. My jesteśmy przywódcami muzułmanów, my sądzimy wśród ludzi na podstawie bożych decyzji. Przywracamy prawa uciśnionych, naszych jednak praw, odebranych niesprawiedliwie my nie bierzemy”.128

Muhammad ibn Ishak mówi: „Zapytałem Imama Bakira (a.s): „Gdy Imam Ali doszedł do władzy, w jaki sposób zarządził humsem, część którego powinna należeć do proroczego rodu?” Imam powiedział: „Postąpił podobnie jak Abu Bakr i Omar, czyli pozostawił hums we wspólnym skarbcu”. Zapytałem: „Dlaczego tak postąpił? Czyż wy, ród Proroka nie twierdzicie, że część hums należy do proroczego rodu!” Imam powiedział: „Przysięgam na Allaha, proroczy ród robi i mówi tylko to, co robił i mówił Wysłannik Allaha”. Znów zapytałem: „Co przeszkodziło Alemu?” Powiedział: „Ali nie chciał żeby ludzie mówili (o tym, że pozwala zarabiać proroczemu rodowi), postąpił inaczej niż Abu Bakr i Omar”.129

Innym razem jego światłość Ali (a.s) mówi: „Władcy przede mną wprowadzili zmiany w postanowieniach religii. Wprowadzili rzeczy, których nie było za czasów Wysłannika Allaha, a tym samym naruszyli przykazania i zmienili sunnę. Jeśli rozkażę swoim ludziom wyrzec się tego, co przeczy sunnie Wysłannika Allaha, ustanowię to, co było za czasów samego Proroka, moja armia pozostawi mnie samego i tylko niewielka część moich zwolenników znających moją sytuację, moje rządy uznane przez Koran i sunnę Wysłannika Allaha pozostaną przy mnie”. Wiedzcie, że jeśli zwrócę makom Ibrahima, 130 tam gdzie był za czasów Wysłannika Allaha i przywrócę Fałdka jego prawdziwym właścicielom, ludzie opuszczą mnie”.131

Niezwykłe zwycięstwoJak wynika z wyżej podanych faktów, żądanie zwrócenia Fadaku nie kryło za sobą chęci osiągnięcia materialnej wygody. Było ono hasłem do walki przeciwko niesprawiedliwości i uciskowi. Chcielibyśmy się tu zatrzymać na pewnych momentach z szyickich źródeł. W niektórych źródłach na temat przejęcia przez muzułmanów Fadaku mówi się: „Anioł Dżabrail przyniósł Wysłannika Allaha na ziemie Fadaku. Miejscowi słysząc szum, pomyśleli, że rozpoczyna się szturm na ich posiadłości i uciekli w góry porzucając swój majątek. Dżabrail pokazał Prorokowi ziemie i powiedział: „O Wysłanniku Allaha! Fadak jest twoją własnością”. Potem Wysłannik Allaha wrócił do domu świętej Zahry i opowiedział o tym, co się wydarzyło. Daruję te ziemie tobie o twoim potomkom, jako wiano, jakie powinienem był

127 „Illal asz-Szarai’”, tom 1, str. 155128 Jw.129 „Szarh Nahdż ul Balaga”130 Miejsce w pobliżu Kaaby, w czasie hadż w miejscu tym czyta się po tawafa specjalną modlitwę.131 „Rudah al-Kafi”, str. 56.

dać twojej matce”.132 W hadisie tym mówi się o nadprzyrodzonej sile zwycięstwa i przekazie tych ziem. Przyczyna takiego zwycięstwa i przejście tych ziem w ręce Proroka i podarowanie jej Fatimie świadczą o tym, że ziemie te powinny były stać się politycznym hasłem w walce za prawa proroczego rodu.

Fadak za rządów UmaraUmar wysłał swojego przedstawiciela, aby ten określił cenę ziem należących do żydów i wysłał zysk do Szamu.133

Dochód z Fadaku Umar tracił na ogólne potrzeby. Choć i istnieją przekazy wskazujące, że Umar oddał Fadak Alemu i Abbasowi. Prawda jednakże jest taka, że Umar oddal tylko należące do Fadaku sady i krzewy, a sam Fadak pozostawał w dyspozycji Umara.

Historyczne świadectwaW narracji mówi się:

فامسكهم فدك و خيبر اما و عباس و على الى عمر فدفعها لمدينة با صدقته فاما1. „To, co należało do Wysłannika Allaha, Umar dawał proroczemu rodowi, jednakże ziemie

Fadaku i Hejbar pozostały do dyspozycji kalifa”.134

2. Umar ibn Abd al-Aziz uważany jest za pierwszego, który zwrócił ziemie Fadaku potomkom ej światłości Fatimy (a.s).135

3. Jeśli ziemie te zostałyby oddane Fatimie za czasów Umara ibn Hattaba, powinno o tym wspomnieć, choć jedno z najbardziej autorytatywnych historycznych źródeł. Jednakże nic podobnego nie widzimy. W konsekwencji nie mają racji ci, którzy twierdzą, że Fadak został zwrócony prawnym właścicielom za czasów Umara.

4. Allame Muzaffar po dokładnym i uważnym badaniu zakwalifikował podobne przekazy (o tym, że Umar zwrócił ziemie Fadaku Fatimie) za niewiarygodne.136 Z całą pewnością niektórych historyków wprowadziło w błąd zwrócenie sadu w okolicach Fadaku – przez to uznali, że Umar zwrócił ziemie Fadaku.My uważamy, że zwrócone zostały tylko okolice, ale nie same ziemie. Wskazują na to przekazy tak szyickie jak i sunnickie.

132 „Ihtidżadż”, tom 1, str. 95; „Bihar al-Anawar”, tom 29, str. 142. 133 „Mudżam al-Bildan”, rozdział dotyczący Fadaku; „Tarih” Tabari, tom 4, str. 112; „Magazi” Wakidi, tom 2, str. 707; „Tarih Madina Munawwara”, tom 1, str. 195; „Szarh Nahdż ul-Balaga” ibn Abu Hadid, tom 16, str. 212; „Sakifa wa Fałdka”, str. 97; „Sira” Halabu, rozdział „Gazwa Hejbar”.134 Tarih Madinatu al-Mnawwara”, tom 1, str. 207; „Dżamia al-Usul”, tom 10, str. 386; „Wafau al-wafa”, tom 3, str. 995; „Sunan Kubra”, tom 6, str. 301.135 „Kaszszaf al-Guma”, tom 2, str. 120.136 „Dalail Sadyk”, tom 3, str. 55, 148.

Dlaczego zostały zwrócone sady położone w pobliżu Fadaku?Jedną z głównych przyczyn szybkiego zwrotu tych sadów polega na tym, że ustanowiona władza nie była dość mocna i znajdowała się pod politycznym naciskiem towarzyszy Wysłannika Allaha. Ibn Kasir pisze: „W okresie rządów Umara wielu cieszących się autorytetem towarzyszy Wysłannika Allaha żądało zwrotu sadów Alemu i Abbasowi”.137

Hamawi pisze: „Kiedy Umar odniósł rząd wielkich zwycięstw i zdobył nowe, bogate i płodne ziemie, jego zdanie zmieniło się. Część zdobyczy dał Alemu i Abbasowi”.138

Jeśli uważnie prześledzimy te dwa przekazy dojdziemy do wniosku, że nacisk ze strony zasłużonych towarzyszy Wysłannika i poprawa materialnej sytuacji kalifatu wpłynęły na to, że Umar zmienił swoją decyzję i osłabił polityczno-ekonomiczną presję na ludzi domu Proroka.

Fadak za rządów UsmanaKarty historii mówią, że Usman podarował Fałdka kuzynowi Mrawanowi ibn Hakamowi.

Ibn Hadżar pisze: „Kiedy ziemie Fadaku nie były już Usmanowi potrzebne, podarował je Marwanowi”.139

Arbili w swojej książce pisze o wydarzeniach za rządów Usmana, które nie dotyczyły bezpośrednio Fadaku. Jednak w celu rozjaśnienia sprawy wiele z tego, co napisał Arbili zasługuje na uwagę. Pisze:

„Kiedy Usman stanął na czele kalifatu, Aisza powiedziała: „Daj mi tą część ze skarbca, jaką wypłacał mi mój ojciec i Umar!”140 Usman odpowiedział: „Nie widziałem nic podobnego w Księdze Allaha! Twój ojciec i Umar dawali ci te pieniądze na podstawie swoich własnych zachcianek, a ode mnie niczego nie oczekuj!” Aisza powiedziała: „Daj mi w takim razie tą część, jaka należy mi się w spadku po Proroku!” Usman odpowiedział: „A czy ty sama nie świadczyłaś, że Prorocy nie pozostawiają spadku? Czyż z powodu tych świadectw, Fatima – córka Proroka nie pozostała bez spadku? A teraz przychodzisz do mnie i żądasz spuścizny Wysłannika Allaha? Nigdy nie dostaniesz tego, o co prosisz!” Dalej Arbili pisze, że z powodu niezgody pomiędzy Usmanem i Aiszą, ta rozgniewana wezwała swoich zwolenników i powiedziała: „Zabijcie Usmana!”.141

Ciekawy pozostaje fakt, że w wielu sunnickich książkach wskazuje się na to, że Aisza zabraniała nawet żonom Proroka prosić o spadek. Podaje się słowa samej Aiszy: „Gdy żony Wysłannika Allaha chciały wysłać Usmana do Abu Bakra, aby prosił w ich imieniu o spadek, ja powiedziałam: „Czyż Wysłannik Allaha nie powiedział: „Prorocy nie pozostawiają spadku. To, co po nich pozostaje jest datkiem”, po czym zmieniły decyzję”.142

137 „Al Bidajja wa Nihajja”, tom 4, str. 231.138 „Mudżam al-Bildan” – rozdział Fadak. 139 „Wafa al Wafa”, tom 3, str. 1000; „Sunan” Bajhaki, tom 5, str. 301; „Akd al-Fardi”, tom 4, str. 283; „Al Gadir”, tom 7, str. 195.140 Allame Halili: „Co roku, z narodowego skarbca, Aiszy i Hafsie (pierwsza córka Abu Bakra, druga Umara) wypłacano dziesięć tysięcy dirhamów”. „Dalail as-Sydk”, tom 3, str. 145.141 „Kaszf al-Gumma”, tom 2, str. 105.142 „Szarh Nahdż ul Balaga”, ibn Abu Hadid, tom 16, str. 220

Abu Bakr przytaczając hadis: „Prorocy nie pozostawiają spadku…” brał Aiszę i Umara na świadków wiarygodności jego słów. Jednakże, gdy otrzymywane za czasów ojca i Umara środki zostają wstrzymane, sama udaje się do kalifa z żądaniem wydania jej spadku po Wysłanniku Allaha. Drugi świadek wiarygodności słów Abu Bakra – Umar za swoich rządów z wielkim trudem zwraca Alemu i Abbasowi część ziemi w okolicach Fadaku…

Dziwne są przekazy Abu Bakra (hadis o spadku) i dziwni są ci, którzy potwierdzają coś podobnego!

Fadak za czasów MuawiiMuawia za swych rządów podzielił Fadak pomiędzy trzech swoich zwolenników. Kiedy do władzy doszedł Marwan143 zabrał Fadak, jako swoją własność.144 Następnie podarował te ziemie swojemu synowi Abd al-Azizowi, a ten z kolei swojemu synowi Umarowi.145

Fadak za rządów Umara ibn Abd Al AzizaUmar ibn Abd al-Aziz obejmując władzę, oficjalnie oświadczył: „Wszystko, co zostało uzurpowane za poprzednich rządów, zostanie zwrócone ich właścicielom”.146 Na tej właśnie podstawie Fadak zwrócono potomkom Alego i Fatimy.147

Protest bliskich Abd Al AzizaWielu z bliskich kalifa zaczęło się oburzać z powodu jego nieoczekiwanych postępków – na to, że podobnym działaniem postawił pod dużym znakiem zapytania sprawiedliwość dwóch pierwszych kalifów. Innymi słowy, zwracając Fadak, kalif uznał niewłaściwość i uzurpatorską istotę kalifatu Abu Bakra i Umara.148 W odpowiedzi Umar ibn Abd al-Aziz powiedział: „Wiemy doskonale, że Fadak należał do Fatimy, córki Wysłannika Allaha. Odebrano jej te ziemie, a ona zwróciła się o ich zwrot. Fatima nie należała do tych, którzy kłamią. Oprócz tego przyprowadziła świadków potwierdzających jej rację – Alego i Umm Ajman. Ja uważam Fatimę za szczerą i jej modlitwy przyjęte są przez Allaha. Nawet jeśli nie przedstawiłaby świadków, jej słowa powinny zostać przyjęte, ponieważ ona jest panią mieszkańców raju. Dziś zwracam Fadak ich potomkom, a tym samym zbliżam się do Wysłannika Allaha w nadziei na wstawiennictwo Fatimy, Hassana i Husseina w Sądny Dzień. Gdybym był na miejscu Abu Bakra, uznałbym jej prawo do tych ziem”.149

Uważnie analizując daną wypowiedź dojrzymy wiele ciekawego. Chociażby to, że w danej kwestii Umar ibn Abd al-Aziz był całkowicie po stronie proroczego rodu.

143 Szarh Nahdż ul Balaga” ibn Abu Hadid, tom 16, str. 216; „Al. Gadir”, Allame Amini, tom 7, str. 195.144 Niektórzy badacze uważają, że Muawia podarował Fadak Marwanowi i Abd al. Malikowi („Mudżam al-Bildan”, rozdział Fadak). 145 Ibn Wazich pisze, że Muawia specjalnie podarował Fadak Marwanowi, aby wzbudzić niezadowolenie Bani Haszim i sprowokować ich tak, aby umożliwić sobie nowe działania przeciwko proroczemu rodowi. („Tarih” Jakubi, tom 2, str. 223).146 „Tarih”, Tabari, tom 6, str. 427.147 „Kaszf al-Gumma”, tom 2, str. 120; „Tarih” Jakubi. Tom 2, str. 305; „Wafa al Wafa”, tom 3, str. 999.148 „Szarh Nahdż ul Balaga”, tom 16, str. 278.149 „Kaszf al-Gumma”, tom 2, str. 121.

Wielu protestuje wobec takiej decyzji kalifa, bowiem tym samym rzucił cień podejrzeń na pierwszego i drugiego kalifa.

Drugim ciekawym momentem są słowa kalifa: „Ja uważam Fatimę za szczerą i jej modlitwy przyjęte są przez Allaha. Nawet, jeśli nie przedstawiłaby świadków, jej słowa powinny zostać przyjęte, ponieważ ona jest panią mieszkańców raju”.

Wielu badaczy widząc, że działania Abd al-Aziza mogą ostatecznie poderwać fundamenty kalifatu, jako wzoru prawdziwego Islamu, starają się uzasadnić jego sprawy, jako odpowiadające sprawom pierwszych dwóch kalifów. I tak przytacza się historię, w której kalif wygłaszając kazanie, w następujący sposób uzasadnia zwrot Fadaku jego prawnym właścicielom: „Fatima poprosiła Wysłannika Allaha o Fadak, a ten odpowiedział: „Nie mogę spełnić twojej prośby”. Dochodem z tych ziem Prorok zaspokajał potrzeby muzułmanów. Kalifowie Abu Bakr, Umar i Ali postępowali w ten sam sposób. Muawia przekazał te ziemie Marwanowi, a następnie przeszły one do mnie. Bądźcie świadkami – ja zwracam je prawdziwym właścicielom”.150 Jasno widać, że słowa te całkowicie przeczą temu, co zapisane zostało w wielu sunnickich źródłach. Nie wiemy, przez kogo i w jakim celu słowa te zostały włożone w usta kalifa, ale oczywisty jest fakt, że opowieść ta przeczy olbrzymiej ilości przekazów i historycznym faktom.

Po raz pierwszy, Fadak został zwrócony potomkom Fatimy i Alego dopiero za rządów Umara ibn Abd al-Aziza. Ziemie znajdowały się w dyspozycji potomków Fatimy do nadejścia Jazida ibn Abd al-Malika, który to znów ziemie te odebrał”.151 Potem, przez długi czas, Fadak znajdował się w rękach bani Umeja (klanu Umejjadów).

Fadak za rządów Ma’munaW 210 k.h, Mamun zasiada na tronie kalifa. Niektórzy z potomków Fatimy chcąc przywrócić Fadak zwracają się do kalifa. Mamun rozkazuje wezwać najświetniejszych uczonych i wypytuje ich o Fadak. Uczeni twierdzą, że Fatima uważała Fadak za prezent od Wysłannika Allaha, a na potwierdzenie swych słów przyprowadziła świadków. Abu Bakr odrzuca jednak świadectwa. Wtedy Mamun zapytał: „O uczeni mężowie, jakie jest wasze zdanie o Umm Ajman?” Wszyscy odpowiedzieli, że Wysłannik Allaha obradował ją wieścią o raju. Mamun zadawał im pytania dopóki nie przyznali, że Ahl ul Bejt proroka to najszczersi i najsprawiedliwsi z pośród muzułmanów. Następnie, kiedy wszyscy uczeni jednogłośnie uznali Fadak za własność Fatimy, kalif wydaje rozkaz, aby zwrócić go Ahl ul Bejt.152 Mamun pisze do swojego przedstawiciela w Medinie: „Zaprawdę, Wysłannik Allaha podarował Fadak jej światłości Fatimie i nie ma, co do tego żadnych wątpliwości. Fakt ten jest znany i potwierdzony. Sama Fatima na poświadczenie swoich słów przedstawiła świadków prawdomówność, których również została przez wszystkich potwierdzona. Na tej podstawie rozkazuję zwrócić Fadak jego prawdziwym właścicielom”.153

Ziemie Fadaku przeszły na własność potomków Imama Husseina, a dokładnie Muhammada ibn Abduli i Muhammada ibn Jahiji.

150 „Fatuh al-Bildan”, str. 46; „Mudżam al-Bildan” rozdział „Fadak”.151 „Tarih” Jakubi, tom 2, str. 306.152 „Tarih” Jakubi, tom 2, str. 469.153 „Futuh al-Bildan”, str. 46; „Mudżam al-Bildan”, rozdział Fadak.

Ciekawe jest to, że sunniccy uczeni III i IV wieku księżycowej hidżry, jednogłośnie uznawali ten fakt, a później zaczęto go przemilczać.

Za rządów Mamuna Fadak przeszedł na własność potomków Husseina, ale znów nie potomków w linii prostej, czyli Imamowi Zajn al-Abidinowi, Bakirowi, Sadykowi, Kazimowi i Ridowi (a.s).

Mutawakkil dochodząc do władzy znów odbiera te ziemie.

Fadak – kryteria prawdyPodsumowując powyższy materiał widzimy, że słuszność jej światłości Fatimy jest bardzo jasna. Żaden z wiernych Proroka i uczeni pierwszych pokoleń nie mieli tu żadnych wątpliwości. Nie mniej jednak ludzie za rządów Abu Bakra nie mieli odwagi protestować. Nawet po dowodach Alego w meczecie, ludzie mówili między sobą: „Fatima ma pełne prawo do Fadaku! Należy to uznać”. Dalej jednak ludzie się nie posunęli.

Umar za swych rządów oddaje Alemu i Abbasowi okolice Fadaku. Kalif podjął taką decyzję, gdyż kalifat do tego czasu się umocnił i nie potrzebował ekonomicznego wsparcia. Uciśniony ród Wysłannika Allaha nie ma z kolei politycznego wpływu na większość ludzi.

Sytuacja Fadaku była do tego stopnia jasna, że Umar ib Abd al-Aziz mówi: „Doskonale wiemy, że Fadak należał do Fatimy i został jej odebrany”.

Nawet Mamun i większość uczonych jego dworu uznali fakt uzurpacji ziem uciśnionego rodu Proroka.

My jesteśmy wiernymi drogiego Proroka (s.a.s), on nic nie mówił od siebie. Wszystkie jego mowy pochodziły od Allaha.

Fadak stanowi wielki egzamin dla Islamskiej ummy po śmierci Wysłannika Allaha.