Impresionismo Postimpresionismo e primeiras vangardas

Impresionismo Último cuarto do século XIX Captación da luz a través de toques cromáticos soltos Constable e Turner son os antecesores directos Manet e o precursor a medio camiño entre o realismo e

o impresionismo Expoñen no Salón dos Rexeitados Monet, Renoir e Sisley son os seus elementos máis

representativos. As formas e volúmenes son suxeridas máis pola

pincelada que polo debuxo

Principais achegas A teoría das cores:

-Cores primarias (amarela, vermella e azul) e cores secundarias (verde, violeta e laranxa).

-O ollo será o que capte as cores que eles non mesturaban na paleta

A plasmación da luz:

-Plasman as cores tal e como as ven sin importar o color obxetivo das cousas.

-Tratan tamen de captar a atmosfera que envolve o cadro.

Principais achegas As apariencias: - Unha mesma imaxe cambia en función da incidencia da

luz, dependendo da hora ou da estación. A coloración das sombras: -Abandono das tonalidades escuras, colorean con

tonalidades complementarias. Pincelada solta: -Pequenas pinceladas de cores puros que se funden na

retina do espectador. Pintura ao aire libre: -Pintan directamente e non no estudio.

Resumo dos trazos característicos do impresionismo :Teoría das cores: Teñen en conta os estudos de Chevreul. Existen tres cores primarios (amarelo, vermello e azul) e tres complementarios (violeta, verde e laranxa). No canto de fundir as cores no pincel é o ollo do espectador o que os funde. Ao mesturar as cores pérdese luminosidad, por iso faise a mestura aditiva - yuxtaposición de cores puras, sen mestura, seguindo a lei de contrastes simultáneos de Chevreul. Os complementarios exáltanse xunto ao primario que non forma parte da súa composición. Gustan das cores claras, luminosos. Eliminan os negros, grises, pardos.Plasmación da luz: Os obxectos só se ven na medida que a luz incide sobre eles e cambian minuto a minuto coa luz. Un modelo non é nada, varia cada vez que é representado. Intentan captar as aparencias sucesivas, a impresión fugaz das cousas, por iso traballan rápido, en directo.Coloración das sombras: as sombras deixan de ser negras e redúcense a espazos coloreados con tonalidades complementarias -luces amarelas, sombras violetas- O claroscuro queda eliminado.Pintura ao aire libre: foxen dos talleres ao campo, interesados polas paisaxes coa choiva, o fume, a néboa, o crepúsculo, os raios do sol...Os temas son banais, sen importancia, inspirados na actualidade e con movemento: escenas urbanas, bailes, regatas, bulevares de Paris, carreiras de cabalos, bailarinas.A técnica que empregan é a pincelada solta e rápida, de mancha pastosa e grosa, con toques yuxtapuestos de cores claras, pero aplicados con pinceles finos. Exemplo: toques en vírgulas, vigorosos e entrelazados de MonetAs composicións son espontáneas, con puntos de vista fotográficos, en ángulos de visión orixinais, que cortan os corpos de forma parcial. Prescinden da perspectiva geométrica.Non teñen carga política nin social, son artistas bohemios que viven en barrios como Montmartre.Os principais pintores impresionistas son Claude Monet, Edgar Degas, Auguste Renoir, Alfred Sisley, Camille Pissarro e Berthe Morisot.

Desayuno en la hierba (1863) Autor: Manet Oleo En referencia aos tons empregados, resulta

sorprendente o contraste entre os negros (traxes masculinos) e a clara desnudez da modelo, que elimina as tonalidades intermedias para marcar aínda máis ese contraste

Ao fondo recorre ao abocetado que caracteriza as súas primeiras escenas, quizá para marcar a sensación de profundidade e de aire, como fixo Velázquez.

O forte foco de luz incide directamente sobre o grupo, sen apenas crear sombras, apreciándose aquí a influencia da estampa xaponesa.

Resulta interesante mencionar o excelente debuxo do que sempre fará gala o artista

Desayuno en la hierba (Manet)Trátase dunha mestura de paisaxe con figuras e bodegón.

Nun bosque aparecen catro personaxes parisinos que han ir a xantar a beiras do Sena. Dous homes novos, vestidos de forma elegante á moda da época, tombados na herba, charlan xunto a unha muller espida que mira descaradamente ao espectador. Ao fondo unha bañista inclinada, con camisa, sae do rio. En primeiro plano vemos unha natureza morta espléndida, de gran virtuosismo: cesta con froitas, chapeu e roupas.

O cadro chocou tanto polo seu tema, como polo xeito de estar pintado. Manet rompe coa perspectiva tradicional ao suprimir o fundido dos planos. Os personaxes aparecen recortados, case sen relevo, planos, aínda que aparecen en escorzo, colocados ante a paisaxe que está utilizado como un simple decorado. Quizá sexa por influencia da arte xaponesa. Só na natureza morta o pintor atense á perspectiva tradicional, xa que hai profundidade, lixeiro modelado.

Os corpos parecen faltos de volume porque xa non están modelados tridimensionalmente, desapareceu o claroscuro tradicional. Hai contrastes fortes de luces e sombras, nas que desapareceu o negro substituído por diversos matices de verde.

O foco lumínico,procede do fondo, e existen diversos puntos de fuga transparentes (a herba, a auga).

Cor: Está aplicado con grandes manchas de cores planas, yuxtapuestas as zonas claras (espido, camisa branca, pantalóns grises) coas escuras (zapatos, gorro, chaquetas) de forma violenta, sen gradaciones. É a cor quen suxire os volumes.A zules, amarelos e vermellos na natureza morta do primeiro planoGran variedade de verdes na paisaxe.

Desayuno en la hierba

Debuxo: Non ten apenas importancia. Os corpos presentan formas recortadas. Os fondos da follaje e os reflexos no auga están só esbozados, insinuados con pinceladas soltas.

Manet creou un estilo moi orixinal nesta tea, ao subvertir algúns principios fundamentais da pintura tradicional. Vemos grandes superficies de cor, bruscas transicións de luz a sombra, figuras recortadas violentamente sobre o fondo, etc. Trazos inconfundibles da pintura de Manet, nova polo seu tratamento da cor, modelado, perspectiva e tema.

Impresionismo: Monet Fondo nebuloso, matiza o fondo, sol e

barcos. Non detalla nin perfila os obxectos,

soio son pinceladas soltas que insinuan non plasman a realidade.

Pinceladas soltas e vigorosas, teñen o obxectivo de conseguir sutís efectos de luz.

Cores azuis cincentos, contrastando co laranxa do reflexo do sol.

Cores complementarios gañan os dous en intensidade.

Influenciado pola vaporosa sensación de atmosfera que recolle de Turner

Impresión dun estado da atmosfera, fugaz e cambiante.

Técnica utilizada para reflexar a inmediateza da pintura ao aire libre, captar unha impresión fugaz da natureza.Impresión, sol nacente 1872.

Impresionismo: Monet Obsesión pola incidencia

da luz en distintas horas do día.

Como a influencia da luz fai cambiar a percepción dun obxeto

Pincelada solta Pintura ao aire libre. Cores complementarios Etc.

Catedral de Rouen

Postimpresionismo: Cezanne, Gauguin, Van Gogh.De 1886, desde a última exposición

impresionista, ata a chegada do Cubismo.Recuperan o valor da forma, a diferencia dos

impresionistas. Interés polo exótico (Gauguin)

Postimpresionismo: Cezanne• Pintor do espacio e do volume.• Empezou no impresionismo pero

pronto se fue, hasta ser precursor del cubismo.

• Arte como creación mental non lle interesan as formas fuxitivas da natureza

• Reduce a natureza a volumes xeométricos, cilindros conos esferas.

• Modela as formas npon con clarouscuros senon a través dos contrastes de cor frío cálido.

• Contornos moi marcados en base a trazos negros.

• Abandona a perspectiva renacentista• Masas e volumes a través da cor• Utiliza gran cantidade de pasta,

grumosa.

Postimpresionismo: Cezanne Concepción do cadro a base de corpos

rigurosamente xeométricos. Emprego de cores contrastantes para

definir os planos e as formas. Distorsiona voluntariamente os obxetos

sin ter en conta, os preceptos académicos, nin as las leis físicas.

Ao basearse na cor reivindica a compoñente bidimensional, da pintura.

A imaxen articulase a través do plano coloreado. Así logra la autonomía do cadro

Precursor do Cubismo pola súa capacidadede descompoñer a realidade mediante figuras xeométricas.

Pinceladas breves finas e superpostas vana modelar o volume dos obxectos.

Cores calidas pero contrastadas nos axudan a intensifica-la confrontación entre as dúas persoaxesNaturaleza morta 1860

Postimpresionismo: Gauguin• Gauguin, especie de ácrata.• Rexeita a sociedade industrial por corrupta,

marcha á Martinica na percura da autenticidade e inxenuidade das xentes primitivas.

• O primitivismo e un movemento artístico surxido en Rusia que privilexia as formas inxenuas e primitivas da arte

• O primitivismo e un movemento da arte occidental de finais do século XIX que toma prestadas as formas visuais dos pobos prehistóricos non occidentais, tales como a inclusión dos motivos pictóricos de Tahití por Gaughin

• Debuxos de sólido trazo• Cores violentos e intensos• Falta de modelaxe e relevo as figuras son

planas.• Non existe nin profundidade nin perspectiva.• A luz cede protagonismo á cor• Gauguin será o precedente do Fauvismo.

Postimpresionismo: Gauguin Valoración da cor e da forma. Superficies ben delimitadas por trazos

oscuros Desaparece a preocupación pola luz. Uso da cor de xeito arbitrario. Paisaxe

autónomo sen relación coa realidade. Contraste de cores frías con cores

cálidas. Cores planos sen matices nin tonos. Composicions estáticas. Escala desproporcionada, vaca e

rostros. Non existen sombras, non se trata de

representacións da realidade senon do mundo interior do pintor

O cadro no e unha representación senon unha creación, a expresión do mundo íntimo do pintor, das suas vivencias e sentimentos

Ausencia de sombras Visión despois do sermón 1888

Postimpresionismo: Van Gogh Cores puros planos (azuis vermellos e

amarelos). cores estridentes, sen apenas tonalidade. E sin sombras.

Na habitación utiliza unha extrana perspectiva (esaxerada), inexacta pero con capacidade real para suxerir a profundidade.

Os obxetos adquiren valor simbólico, sillas valeiras, habitacións desocupadas son sintoma sua soedade. Pero tamén de descanso.

Sin embargo transmiten sensación de malestar de desequilibrio, en parte pola inestabilidade dos obxetos e a eleción das cores.

Simbolismo nas cores amarelo e a luz solar calor, felicidade pero no e así.

Obxetos rodeados de contorno escuros e angulosos.

Pincelada grosa e vibrante sin chegar as pinceladas chameantes e arremuiñadas da sua última etapa.

Paleta rápida moi rápida, máis rápida canto máis se acerca ao seu finHabitación de Arles (1888). Oleo

Primeiras Vangardas: Munch 1893, oleo e témpera. Berro de angustia (sentimento interior)

que se transmite salvo a os dous persoaxes do extremo da ponte

Unión de simbolismo, expresionismo e modernismo.

Infacia marcada pola dor e pola enfermidade.

Interesado e Van Gohg e Gauguin. Liñas alargadas e curvas. Dous planos ben diferenciados un

rectilineo e outro tortuoso. Soidade do ser humano na civilización

moderna. Curvas representan a angustai vital do

protagonista, tonalidades irreais de vermello azul e negro acrecentan a angustia.

Cores planos e fortes, utilizaos como valor expresivo

Fauvismo Non comparten nin grupo nin ideario nin nada. O Fauvismo cuestiona a Arte como representación da realidade, arte

subxetivo que expresa sentimientos por medio da cor. Exaltación da cor. Termo acuñado polo crítico de arte Louis Vauxcelles de la palabra

Fauves(fieras) cando expoñen no salón de outubro, denominando así este movemento pola súa violencia cromática, polos seus agresivos contrastes, tintas planas, simplicidade no dibuxo y su ausencia de claroscuro.

A veces a cor invade todo o cadro (cuarto vermello) Enerxía transmitidapola exaltación de cores Non imitan, crean. Reteñen o esencial da realidade a forza, o vigor para pasalo cada artista

polo seu particular filtro Cada obra e unha escea duradeira, mási alá das súas capacidades

materiais. Un canto á ledicia de vivir. Reacción ao Impresionismo. Si éste trataba de enfrentarse á realidade por

medio da visión, o Fauvismo intenta pintar coa mente. Os seus autores principales son Matisse, Derain, Vlaminck.

Obras FauvistasA ponte de Waterloo (Derain) Beiras do Sena (Vlaminck)

Primeiras Vangardas: Matisse

Fauvismo primeiro movemento de vangarda

Aplicación violenta das cores sobre a tea Rompe coa asociación cor obxecto

representado. Autonomía da cor. Visión subxectiva do artista Simplificación das formas i elementos

recheo con cores planos.Rexeita o volume o cadro e plano, non importa nin a perspectiva nin a profundidade.

Pincelada grosa e basta. Interpretación lírica i emocionada da

realidade ( temas agradables, retratos, paisaxes ).

A profundidade desaparece ( aportación de Gauguin )e os volumes perfilanse con pinceladas fortes

Ruptura co claroscuro e coa perspectiva .A raia verde 1905

Expresionismo: Kandinski Trata de dar ao espectador unha visión dos

sentimentos do artista. Forma, cor (expresividade da cor) e textura

están ao servicio da transmisión dos estados de ánimo do autor.

Rexeitamento da arte establecida basada na cor e na líña.

Cree que a pintira son formas coloreadas e debuxadas, independizandose cada vez máis dos contidos descriptivos, desaparecen os obxetos.

Inicio da pintura abstracta en estricto senso xa que se desvincula por fin do referente

Emplea planos pictóricos, con cores sen debuxo e creando determinados puntos de interés

Pintura subxetiva que deforma i esaxera. Mási tarde vai a evolucionar cara á

abstracción xeométrica: liñas, circulos, cadrados, triángulos cad un deles ten especial significado para o autor, igual que as diferentes cores.

Picasso: Epoca Azul 1901-1904 Época azul, influencia do

postimpresionismo Situación de

desesperación plasmada en tonalidades frias.

Acusada linealidade Figuras angulosas e

alongadas Non existe movemento Mirada perdida.

A vida

Picasso

Suaviza os contornos Recuperación del

cromatismo pero con preponderancia de tonos rosas

Cambia de temas introduce arlequins, xograres, actores, etc. Simbloizan o mundo da arte e a humildade do artista.

Picasso vestido de arlequin

Picasso

Suaviza os contornos Recuperación del cromatismo

pero con preponderancia de tonos rosas

Cambia de temas introduce arlequins, xograres, actores, etc. Simbolizan o mundo da arte e a humildade do artista.

Aparecen primeiros rasgos de cubismo nas facianas das mulleres

Volúmes desproporcionados copiados da escultura exipcia ou ibérica.

Tres mulleres nunha fonte

Picasso Influencias da escultura

africana. Imaxes representadas dende

dous puntos de vista, de cotas e de fronte.Rostro de fronte e nariz de perfil.

Rompe coa representación tradicional do espido femenino, utilizando agresivas formas xeométricas.

As caras das mulleres recordan as figuras da arte ibérica, ollos amendoados, (esquerda) e máscaras africanas (dereita).

Non exite relación entre elas senón co espectador.

Miradas tristes e hostisAs señoritas de Aviñón 1907

Picasso: Cubismo analítico (1907-1910) O importante son as formas, e non soio como as

vemos, senon como sabemos que son dende tolos ángulos.(intelectualmente)

Os obxetos reducense as súas formas xeométricas esenciais

Representación absoluta dos obxetos, e decir a súa visión plasmada dende todolos puntos de vista

Descomposición da figura en múltiples elementos prismáticos que nos permitan contemplar á vez todolos ángulos posibles dunha misma figura.Así como infinidade de liñas que se cruzan .

Cuarta dimensión, e decir, o tempo, expresando a súa continuidade

Plasmar na pintura a sucesión múltiple de visions que un obxeto experimenta en distintos momentos.

Reducción da cor a unha serie de tonalidades, dentro dunha mesma gama de ocres o grises. (citica a superfialidade da cor no Impresionismo e no Fauvismo)

Composición meramente plástica desprendida de todo tipo de ataduras, se apartan do que ven os ollos para “ver” coa mente. O que temos que ver son os elementos figurativos, muller, mandolina senon a beleza de formas e cores.Moza con mandolina

Picasso: Cubismo sintético (1912) Idea do cadro como collage. Traspoñen

ao óleo a técnica do papel pegado. Evolución cara a un cubismo menos

intelectual, de maior simpleza que o analítico.

Fixanse máis nos elementos planos que limitan os volumes.

Os dibujos coreados dos vestidos das figuras, forman superficies que parecen feitas con papel pegado sucedendose unha á outra, dando vivacidade, incluso una especie de movimiento interno

A única nota de realismo que aparece na obra son as notaciones musicais.

As cores non se circunscriben exactamente aos límites do dibuxo, tendendo a perderse a diferencia entre figuras e fondo.

Tres músicos

Picasso: Guernica Fondo arquitectónico, ventás, tellado, chan de baldosas e unha mesa. Seis persoas e tres animais. Pirámide compensada por eixos verticais. Vertice da pirámide coincide co quinqué, e con brazo e pe do home que

está no chan. Esquerda, maternidade, touro e paxaro. Dereita muller con brazos en alto atrapada polo lume. Utilización do cubismo e do expresionismo Multiplicidade fraccionado do espacio real, cabalo, touro, facianas. Desgarradoras bocas abertas con linguas puntiagudas, cenit da

expresividade. A luz ben determinada pola xeometrización cubista e non polos

elementos que deberían aportar esa luminosidade. A cor e branca negra e gris, influencia dos gravados nos que está a

traballar, así como das fotografias do acontecemento.

Picasso: Guernica

Picasso: Guernica

Masacre no pob de guernica Muller con brazos en alto alegoría da dor física. Muller que corre metáfora dos perseguidos Figura que sosten neno morto dor psicolóxica da perda dos

seres queridos. Soldado despedazado alegoría do cisma das dúas Españas. Quinque pola ventana tenta dar a coñecer a crueldade dos

acontecementos acaecidos. O cabalo relacionado coa poboación española sería vencido

pola forza bruta e a inxusticia representada no touro. Paxaro como pomba da paz deixada de lado. Alegato contra a guerra en todos os seus sentidos.

Picasso: As meninas (1957) Reinterpretación do

cadro de Velázquez Resumen de tódalas

inovacións da súa carreira

Diferentes estilo de cubismo, expresionismo,etc.

Mondrian Neoplasticismo 1923 Composición i equilibrio Geometrización de liñas verticais

e horizontais Simplificación das formas, liñas,

cadrados e cores primarios. Vermello, azul e amarelo,

combinanse cos neutros negro e branco.

Eliminación do superfluo –figuras- prevalece o elemental:

a estructura. Rigor compositivo e sentido do

equilibrio, sensación espiritual que trascende a realidade obxetiva.

Gran influencia na arquitectura e no deseño

Duchamp: Dadaismo Rebelión contra as normas e a lóxica Talante provocador destinado a

desprestixiar a arte tradicional. Propostas nihilistas iloxicas absurdas. Os artistas rompen coa realidade,

disconformidade coa sociedade xurdida despois da guerra.

Busqueda da beleza dos elementos cotiáns ao colocarlos en espacios non ususais.

Ready-mades (obras feitas) se trata de utilizar un obxeto de uso común que despois dunha mínima intervención do artista, convírtese en obra de arte.

Firma do artista da paso á obra de arte Trátase de un urinario invertido, que

presentou en New Yrok sendo rexeitada, ao pouco tempo converteuse na peza máis emblemática do Dada neoiorkino.

A fonte 1917

Dalí Corrente onírica do surrealismo. Asociación de imaxes arbitrarias para

recrear o mundo dos sonos. Dibuxo de liñas puras Formas reais perfectamente

reproducidas pero sin ter o carácter que normalmente se lles adxudica.

Formas exactas e detalladas pero son irreais e deformadas.

Colores frios que contrastan con tonos calidos.

Linea de costa divide ao cadro en dous, a luz e as sombras.

O dinamismo no cadro virá determinado polas diagonales e polas curvas.

Tonos cálidos mais cercanos tonos frios alonxan as formas

Reloxos brandos significan o esquecemento a perda da memoria co paso do tempo.

Persistencia de la memoria

Frank Lloyd Wright: Organicismo A arquitectura debe

relacionarse directamente co entorno que a rodea.

Planos verticais en pedra, horizontais en formigón.

Predominio da idea de horizontalidade.

Gusto polos espazos abertos.

Integración do edificio dentro do entorno natural.

Asimentría dos bloques e o desprazamento dos volumes reflicte a unha certa desorde propia da natureza.

A casa da cascada

Le Corbusier: funcionalismo Pilotes sobre os que se eleva o

edificio, dando lugar a espacios de recreo, aparcadoiros, etc.

Blacon como elemento externo á fachada

Grandes cristaleiras O formigón será o material básico. Volúmenes nítidos elemento

copiado do cubismo. As columnas son elementos

libres, separadas do muro. Independencia funcional do muro. Terraza a modo de xardín. Busca o confort, introduce

elementos innovadores como a insonorización, calefacción, luz natural, etc.

Casa saboia

Le corbusier Material predominante

formigón. O formigón facilita a idea de

Le Corbusier de facer un edificio escultórico.

Edificio presidido pola idea da curva, facilitada polos materiais utilizados.

Teito curvo suxeito por columnas, ahora si, insertadas nos muros. Non apoia sobre os muros, elevándose 10 cm.

Ventanas completamente distintas o que da paso a unha iluminación desigual e irregular.

Igrexa Ronchamp

Fernández Albalat

Grandes cristaleiras presiden o edificio.

Importancia da iluminación directa.

Combina elementos metálicos con cristal.

Trátase de un enorme cubo.

Fábrica da Coca Cola (Coruña)

Pollock Abstracción como nova fonte

de expresión. Action Painting, gotea,

arrastra, enfouza coas mans, esculpe na tea.

Buscánse texturas, combinanse materiais.

Fios cromáticos, lanzados directamente dende o tubo que contén a pintura.

Predominio das cores escuras dentro da maraña de fios.

Técnica do “Dripping” aplicación da pintura dende o mesmo tubo.Número 1

Tapies

Partindo da abstracción o que pretende traballar son as texturas.

Mezcla fios, cordas, vendaxes, calcetins, etc.

Materialidade pictórica Utiliza a técnica do

Grattage, rascar sobre a pintura seca para dar lugar ao relevo.

Warhol

Pop-Art aprox 1960 Carácter figurativo deixase

a un lado a abstracción. Apoiase na imaxenería

propia do mundo do consumo, anuncios, revistas, etc.

Contraponse ao expresionismo

Utilización do cotidiá no mundo da arte.

Te´cnicas como a serigrafía.

Sopas Campbell’s

Roy Lichtenstein

Repaso obras e autores

Autor: Tendecia

artística: Cronoloxía: Caractérísticas:

Repaso obras e autores

Repaso obras e autores

Repaso obras e autores

Autor: Tendecia

artística: Cronoloxía: Caractérísticas:

Repaso obras e autores

Autor: Tendecia

artística: Cronoloxía: Caractérísticas:

Repaso obras e autores

Autor: Tendecia

artística: Cronoloxía: Caractérísticas:

Repaso obras y autores Autor: Tendecia

artística: Cronoloxía: Caractérísticas:

Repaso obras y autores Autor: Tendecia

artística: Cronoloxía: Caractérísticas:

Repaso obras y autores

Autor. Cronoloxía: Caractérísticas:

Exame 2º Bach. 3ª Avaliación

Capitel, Voluta, Basílica, Impresionismo

Mondrian: Táboa número 1 A fonte e L.H.O.O.Q. de Marcel Duchamp A persistencia da memoria de Dalí A casa da fervenza de Wright A casa Saboya de Le Corbusier A igrexa de Ronchamp de Le Corbusier. Fernández Albalat: Fábrica de Coca-Cola da Coruña Pollok: Número 1 Tapies: Marrón e Ocre Warhol: Sopa Campbell’s. Marilyn Monroe Roy Lichtenstein: Nu con pirámide.