HoedjAkkoord, 6lle marna's hebbensuperkrachten, maar deze moederszijn toch nog een tikje straffer. Ondankshun fysieke beperkingen of de tegenslagendie ze moesten incasseren, vechten ze

als leeuwinnen voor hun kroost.Tekst Sylvie van Nieuwerburgh

Tanja Kiewitz (36) heeft 66n armen is mamavan Mayline (7).

Ze is g rafisch ontwerpster<Ikben geboren met een onafge-werkte linkerarm. Tijdens mijnkinderjaren ging ik daar primamee om. Mijn klasgenoten en ikgaven het een naam: Bulie.We te-kendenergezichtjes op. Het hielphet te dedramatiseren. Dat doe ikook met Mayline. Ze houdt vanBr.ilie. Het is haar beste knuffel, zegeeft het kusjes en streelt het. Aanwiendjes legde ze uit dat er eendeel van mijn arm in de buik vanmijn mama is gebleven. Dat von-derr ze geweldig, het nam deschrik weg. Sindsdien willen ze

allemaal naast Bulie lopen. Ikmoestwel geduldhebben om an-dere kindjes aan mijn arm te latenwennen, en ik moet zelfuertrou-wenuitstralen. Ikzou ooknietwil-Ien dat Mayline om mijn stompjeuitgelachenwordt.>

CONFRONTATIE<Tot ik mamawerd, kende ik geenbeperkingen. Ik kon alles zonderenige moeite. Maar na de geboor-tevan Mayline werd ik geconfron-teerd met mijn handicap. Eenkind verzorgen, betekent hande-lingen waar ik methodes voormoest uiMnden. Het ergste wasals ikmet de kinderwagen aan dekassa in de supermarkt stond. Ikzag mensen staren en denken:'}Jloe gaatze dat doen?'Moedersmet twee armenkomen alhandentekort om alles intepakken, te be-talen en de Maxi-Cosi mee te ne-men. Dus ie kunt je voorstellen

dat dat bij mij al helemaal zo was.Ikging niet meer graagwinkelen.Ik twijfelde aan miin kunnen. Hetheeft vier jaar geduurd voor ik datoverwon. Ook al weet ik dat ik hetkan, ik zou niet meer aan eent'weede kind beginnen. De con-frontatie is te pijnlijk.><Ik vond wel trucjes. Toen ze eenbabywas, duwde ik haar in mijnlinkerheup zodat ikmijn rechter-arm wij had. Na twee dagen hieldze zich al als een aapje aan Bulievast. En ze helptme nog steeds. Inhet circus applaudisseren we sa-men, metieder d6nhand tegen el-kaar. In de supermarkt laadt zemee het karretje in. AJles gaat ge-

makkelijker met twee. Ze doet meook na. Zo waste ze haar handen

met 66n hand - haar vader, vanwie ik drie jaar geleden scheidde,heeft haar moeten uitleggen dathet met twee handen moet.)ilacht)<Die blikken zijn ernog. Ikv66l meheus hiet anders, maar door dieblikken soms wel. Ik merk aanMayline dat ze opener tegenovergehandicapten staat dan leeftijd-genootjes. Dat vind ik fantastischen bevestigt dat ik het als mamagoeddoe.>

e af voor

22',ina ilaltott

deze mam ds* REP'RTAGE

Rosaria Puccio (32) leeftin armoede en is mamavan Sofia (1 0), Lorenzo (T),Matteo (5) en Rune (1 , nietop foto). Ze is huisvrouw<De relatie met mijn vader is vanjongs af aan bitter slecht geweest. Hijwou me volgens de strenge Italiaansenormen opvoeden, maar ikwilde nietnaarhemluisteren. Toen ikals negen-tienjarige een keer 's avonds te laatthuiskwam, zette hij me zonder par-don op straat. Dat was het begin vande ellende. De middelbare schoolkonikniet afmaken. Ikwoonde op straaten had geen inkomen. Even mocht ikbij mijn oom en tante wonen, maarook daar werd ik na een tijdje weerbuitengezer. Uiteindelijk vond ik eenappartementje en leerde ik de papavan mijn drie oudste kinderen ken-nen. Zeven jaar lang hadden we eenknipperlichtrelatie. We hebben nooitsamengewoond. Hij was nog ge-trouwd en was als een vaderfiguurvoor me. Daarom wou ik hem niet tedicht bij me. Sofia (I0) was nog maareen maand oud toenmijn vaderhaarvan me afoakte. Hij vond dat ze beterbij hen af was. Het jeugdcomitd gafhem gelijk. Zo raakte ik in een depres -sie. Toch vond ik voor het eerst werk,in een fabriek, maar lang heeft datniet geduurd, omdat ik het verwaar-loosde door mijn depressie. Ditherhaalde zich een paar keer. Onder-tussen verhuisde ik naar een socialewoningin Kortrijk en beviel ikvan Lo-renzo {7) enMatteo (5) . Maarhet gingnog altijd niet goed. Ikbelandde in depsychiatrie. De papa van mijn tweezonenzagzijnkans omze bij hem tehalen, en dat lukte. Nadat ik uit depsychiatrische instelling ontslagenwerd, zette ik eenpunt achter mijn re-latie methem. Nu wonenalleenRune( l) en zijn vader, mijnhuidigewiend,bij me. We wonen sinds begin vorigjaar samen. We zljn in verwachtingvan ons tweede kindje, mijn vijfdekind al. Het wordt een meisje. Ik benuitgerekend voor eind mei."

"Het OCMW beheert mijn geld engeeft me 100 euro leefgeli pe'r week.

Daarmee moet ik Rune, mijn wiend- hij heeft geen werk - en mezelf teeten geven en ook nog eens onvoor-ziene ziektekosren betalen. Elk week-end en Lijdens de schoolvakanties ko-men mijn andere kinderen naar mij,en dan moetikhen ookzien te onder-houden. Ikkijkalop tegen dezomelvakantie. Datwordt zwaar. Ik ganaarde supermarkt met een rekenmachi-ne. Elke cenrrelr. Of ik er elke week gakomen, is het enige waar ik aan kandenken. Dat is niet leuk, maar ik hebgeen andere keuze. AIs er wat geldoverblijfl, neem ik ijs of koekjes meevoor de kinderen. Zij hebben altijdvoorrang. Ik wil niet dat zij het slach r-offer worden van mijn armoede. Vanhet kindergeld van Rune - 85 euro -koop ik I uiers voor de hele maand. Derestmaakik op aan klerenvoorhem.Ik hoel geen kleren voor mezelf, datkan ik me niet permitteren. Sinds

maart zet ik geld opzij om in juli metz'n allen een week naar zee te gaan.Dankzij h et partici patiefonds van hetOCMWkunnen we goedkoper gaan.,

NIET OPGEVEN<Mijnkinderen wagen soms waaromikhennietmeerkan geven. Als ikhetu itleg, begri jpen ze het wel. Toch bliiflwinkelen met hen geen pretje, omdatze altijd iets willenwatiknietkan be-talen. Ik ben soms jaloers op mensendie wel de mogelijkheden hebben. lkgeef aileswatik kan. Zekrijgen re etenen kunnen naar school gaan. Sofiawordt goed onderhouden door mijnmoeder. Die scheidde twee jaar gele-den van mijn vader. Bij Lorenzo enMatteo ligr het moeiJijker, omdathunpapa nauwelijks voorhen betaalt. Natussenkomstvan de rechtbankdoe ikdat dan. Ik hoop dar de toekomst erbeter uitziet. Waarschijnlijk zal herbeter gaan ajs mijn r,,riend en ikwerkhebben. Daar trek ik me aan op. Ikblijfpositief ingesteld en ben geluk-kig een sterke wouw die niet zo snelopgeeft.,

r$flirra23

mama van Kenny (1 5) en Tatian a(7).Zeis huisvrouw

<Een gewone bevalling was nietmogelijk voor mij. Twee keer hebik een keizersnede moeten krij-gen, omdat mijn bekken gewoonte smal is om een kind op de we-reld te zetten. Ik ben ook telkenshelemaal buiten westen ge-

weest. De dokterspoot de ePidu-rale op de verkeerde plek en nietin de juiste hoeveelheid. Ze had-den me beter volledigverdoofd.Gelukkig heb ik een hoge piin-grens en liep ik de dag nadiengewoon weer rechtop. Ookhoogzwanger zijn, ging prima.Ikwas gezond enwel.,uWelke beperkingen ik ben te-gengekomen bij de opvoedingvan mijn kinderen? Geen enke-le! Het is een kwestie van inge-nieus en kritischer te zijn bij je

aankopen. Zo zette ikhetbad-

ie op de salontafel om ze tewassen en kocht ik een kin-derwagen en een bedje dat ikvoldoende kon verlagen ommijn kind er voorzichtig in teleggen. Daarnaastkwamikeral snel achter dat ikmijn tweearmen nodighad om debabygoed vast te houden.Tot de kinderen driewaren, kon ik ze

meenemenopdefiets, maar daar-na werd het tezwaar. Ik heb ge-

lukkig altijd veelhulp gehad vanmijn man Marc,

ff.REPORTAGE HOEDJ E AF VOOR DEZEMAMAS

NancyVan Den Meersch (40) is dwerg enlnge Ledoux (29)is weduwe en mamavan Nina (3) enJennifer (1). Werkt alszieken h u iscoord i nator

<Elfjaar geleden leerdenTom en ikelkaar kennen via het jqugdhuis.

Het klikte meteen. In 2004 zqnwegetrouwd en drie jaar later werdNina geboren. lk was zwanger vanonze tweede dochter toen Tom vo-rig jaar plots een hartinfarcl kreeg.

Na een leuke dag te hebben gehad,

was hij woeg gaan slapen. Toen ikme even later in de badkamerklaar-maakte om ook te gaan slapen,hoorde ik ineens een abnormaalgeluid. lkholde naar de slaapkameren vond Tom op bed terug. Ik was

me onmiddellijk bewust van de

ernst van de sil.uatie en belde deambulance. Ook mijn vader, diebrandweermanis, belde ik op. Hijwas meteen bij ons en reanimeer-deTom totdat de dokters er waren,maar alle hulp was tevergeefs. Tom

was waarschijnlijk al meteen over-leden.>

NOOIT MEERTERUG<Nina, die in de kamer naast onsligt, was wakker geworden van hetgeluid van de ziekenwagen.Zebe-sefte dat er iets niet klopte, dat eriets heel ergs was gebeurd metpapa. Hetheeft even geduurd, maarnu weet ze dat hij dood is en dat datbetekent dat hij nooit meer terug-komt. Dagelijks praatze overhem.Ze stelt retorische wagen zoals'Papa is in de hemel, h6?' De dag datTom overleden was, was Nina bijons, maar na het avondeten legdenwe haar samen in haar bedie. Zesliep dus toen papa stierf en ze heefthem niet meer gezien. In een boek-je schreefik, inheel simpeletaal, opwat er zich die avond had afge-speeld. Op een ochtend nam ikhetboekje bij me en vertelde ik hethaar. Nadien zei ze 'dank je, mama'.

Dat vond ik zo ontroerend, Dat ze

precies weel" wat er toen gebeurde,

was niel onbelangrijk."<\4ak na Toms Jverlijden domi-neerden wanhoop en ongeloof' Ikkwamthuis van de begrafenis en ikdacht:'Nu begint de restvan mijnleverf, maarhet is eenillusie dat je jegewone leven kunt verder zetten.

die groot en sterk is. (lacht) Hl) kan ook ko-ken, en steekt eenhandje toe bij de was en de

plas.>

LEKKERVEELTIJD"Toen mijn mama zlvangerwas van mij' was

ze ziek.Wat zeprecies had, weet ik niet, maardaardoor ben ik een dwerg geworden. Datgen geef ik alleen door aan jongens. Vandaardat Kenny ook klein is. Hij heeft daar net zo

weinig problemen mee als ik. We staan er nietbij stil, we gaan door hetlevenzoals iedereen.

Ik heb nooit medelijden met mezelf gehad.

Het huis is bijvoorbeeld niet aangepast aan

miin gestalte. Ik neem wel een krukje als ikwatuit de kastwil pakken en als het echt nietlukt, dan zal ik het wel wagen. Kenny zal het

ook altijd eerst zelfproberen. En die blikken?

24npa

Ach, laat ze maar kijken, iktrek me daar niets van aan.Onze zoon trouwens ookniet.Dat heb ikhem geleerd. Mijn

kinderen mo genzich nietlatenkleineren door kritiek. Ik wil dat ze vooruitgaan in het leven, en dat ze alles op alles zet-

ten omhun doel te bereiken.><Doorchronischepijn aande rug, indeheupen nek- waar Kennywaarschijnlijk ook laterIastvan zalhebben-kaniknietwerken. Daar-

om heb ikveel tijd om leuke dingen te doenmet mijn gezin. We gaan regelmatig fietsen,

zwemmen of wandelen, zoals alle anderemoeders dat zouden doen. Elkweekend trek-ken we r,aat onze caravan op een recreatie-domein. Ik ben een ondernemende mama.Tatianaisnunogevengrootalsik. Ikdenkdatik het best raar zal vinden als ze straks groter

zalzljn.Zezeg!.er nu nog niets over.Wellichtdat de iollen ooitzullen keren, dat zij voormijzalzorgen,maar nu is dat niet aan de orde. Ikvoelmezo groot als alle andere mensen.)

Bevallen was zwaar. Ik keek erontzettend tegen op alles zelfte regelen. Ik ben alleen beval-len. AIs er iemand anders danTom was bij geweest, had hetniet geklopt. Ikheb mezelf ver-plicht blij te zijn. Dat ging ge-lukkig vanzelf met zo'n pracht-baby, al had ikde babyblues se-rieus te pakken. (lacht) Jenni-fer- die naam kozenwe samen

- haar eerste woordje was'papa'. Ik brak. Weten dat zehaar papanooit gezien zalheb-ben, doetpijn.><Het is elke dag een strijd. Ikmis Tom ontzettend. Als ikmetde kinderen op pad ga, aan deontbijttafel, naast mij's avonds

op de zetel, altijd! Ik vind hetverschrikkelijk dat hij bijvoor-beeldhun eerste dansjes op hetschoolfeestzal missen, maar ikmoet enwil erdoor. Mijn enigezekerheid op dit moment ismamazijn, dat is het enige watme overeind houdt. Nina enJennifer geven me energie. Opalle andere vlakken in mijn le-ven voelthet soms a-lsof ik geenvaste grond meer onder mijnvoeten heb. Zelfs op werkge-bied is er veel voor mij veran-derd sinds iknogmaarhalftijdswerk. Mijn doel is heel gelukkigworden, en dat ook voor mijnkinderen kunnen waarmaken.Ikwil dat ze allebei blije, geluk-kige meisjes worden, wij vanangsten en vooroordelen enmet genoegveerkracht om eentegenslag aan te kunnen. Debeste manier om dat te berei-ken, ishet goedevoorbeeld ge-ven. Ik ben heel fier op onzedochters. Ze zijn het levendebewijs van Tom. Zonder henzou ik er veel erger aan toezin.,

rlirra25

{*iREPORTAGE HOEDJE AF VOOR DEZEMAMAS

Rebecca Biesot (29) is blinden mama van Heavenlie (5)

en lleano (2),

Ze is d ierenartsassistente

<Voordat Heavenlie geboren werd, volgde ikeen opleidingvoor het verzorgen van kinderenvia de Brailleliga. Ikmoest de dagelijkse dingenzoals een luier verversen en een baby in baddoen, oefenen met een levensechte pop diekon bewegen als een pasgeborene. Na tlveesessies had ik het al onder de knie. De cursusheeft geholpen, want ook in het echt ging hetgoed. Ikheb nooit aan mezelf getwijfeld.><Voor alles vond ik een methode. Mijn kinde-ren hieldikniet dwarsvast, want dan steken ze

een beetje voor mijn lichaam uit waardoor ikmet hen ergens tegenkon stoten. Ikleerde ookvoelen: uitslag, wanneer een luier goed zit ende temperaruuren hetwaterniveauin bad. AIs

dierenartsassistente heb ik ook de beestjes enhun aandoeningen leren voelen en dat gaat,na elfjaar, nu heel goed. Daarnaast heb ik en-kele handige hulpmiddeltjes inhuis zoals eensprekende weegschaal, een sprekende label-penwaarmee ikvoorverpakte etenswaren inde keuken kan benoemen en een kleuren-detector die me vertelt of een T-shirt rood ofblauwis, zodat ik mijn kinderen en mezelf inklerenhijs die bij elkaarpass en. (lacht) lkleesvoor uit voelboekjes, met daarin bijvoor-beeld het pluche van een beertje verwerkt.Daarverzinikdan eenheelverhaalrond, datvinden ze fantastisch. Of iklaat de computereen digitaal boekvoorlezen, waarna we hetsamen bespreken. Later helpenmet huiswerk maken, zal ook geenprobleem zijn. Ikheb eenloep meteen speciale software die delettersvoor.mij vergroot 6n voorleest.>

KIJK, MAMAoHeavenlieweet dat ikblind ben enwat dat beteke rrt. Ze zegt niet me er'Kijk, mama terwijl ze naar iets wijst. Nu be-schrijft ze wat ze ziet. Ze maaktvoelbare teke-ningen, metwolenrijst. Zebegintookkleurente herkennen. Daarvoor woeg ze ernaar, ter-wijl we aan het wandelen waren bijvoorbeeld.Dat ik niet kan antwoorden, vond ik erg. Ikzie licht en donker, en bij het juiste licht ookcontouren, maarkleurenherkennen, is onmo-gelijk.,<<,Alswe op school met de geleidehond aanko-men, wordt Heavenlie boos als er kindjes aande hond komen. Dat mag niet zolang hij zijn

26nirra

harnas om heeft en hij aan het werk is, omdataanraking afl eidt. Ikvind het lief dat ze zo vo ormij opkomt. Toen ze kleinerwas, nam ikhaarmee in een rugzak. Als ik haar nu naar dekleuterHas breng, hebbenwe allebei een cein-tuur om en hangen we aan elkaarvastvia eenelastiek. Zn kan ik haar niet verliezen. Deschool is op loopafstand, dus kunnen we er tevoet naartoe. Naarvreemde plekken ga iknietzonder hun papa Marco, met wie ik in oktobergatrouwen. Met dekinderenvind ikhet risicote groot. Ze zijn het kostbaarste wat ikheb.>

<Tijdens mijnpuberteit heb ik even met mijnbeperking geworsteld, maarnuvoel ikme goedin mijn vel. Ik wil mijn kinderen tot evenwich-tige, zelfstandige wezens opvoeden. Mensendie ons kennen, hebben nooit getwijfeld ofwekinderenzoudenkunnen grootbrengen, maarmensendie onsnietkennen, diezijnzwart-wit:ze vindenhet fantastisch of grofiueg schanda-lig. Iemand vond me zelfs niet waard ommoeder te zljn.Dat maakte me nijdig, maarmeestalkanhetmeweinigschelen.> [i!

sts

ao