het begin & het einde

Het Begin

Het Einde&

Wij hebben voor onze expositie een web-

site opgezet waar mensen hun bijna dood

ervaringen naar ons konden sturen. De

mensen die het opgestuurd hebben gaven

zelf aan of ze het met naam of anomien

wilde vertonen. De interpertatie van de bi-

jna dood ervaringen zijn geheel persoonlijk

geschreven waar wij niets aan veranderd

hebben. Wel hebben wij het beeld verst-

erkt aan de hand van tekeningen.

Matthew Wattimena Koen Jansen

Studenten aan het Koning Willem 1 College

Het Begin

Het Einde&Ik heb mijn bijna-dood eerlijk gezegd niet geheel bewust ervaren. Ik werd wakker in een ruimte waar ik daarvoor nog nooit was geweest.

De lichtinval was anders dan die van mijn slaapkamer, de geluiden waren niet die van thuis. Er stonden meerdere bedden met onbekende

mensen erin. Een man snurkte voldaan en rustig. Zelf begon ik in paniek te raken; waar was ik? Hoe was ik hier beland ? En ik moest

ontzettend nodig plassen. Toen ik opstond om mijn volle blaas te legen voelde ik een stekende pijn in mijn pols, ik zat vastgebonden aan

het bed en iets stak me van binnen uit. Verdwaasd zocht ik mijn arm en ik kwam erachter dat ik aangesloten was op een infuus. De paniek

sloeg in, ik moest plassen. Het werd erger en erger. Ik riep om hulp maar niemand kwam dus plaste ik in mijn bed en viel in slaap.

Ik werd wakker gemaakt door een dikke zuster die mijn bed ging verschonen, ze hielp me met uit bed stappen en leidde me naar een toi-

let, het infuus reed mee. Ik ging zitten en een gedeelte van de vorige nacht kwam terug. Ik zat sinds een paar maanden in de tweede klas

van de middelbare school en een van de belangrijkste dagen van het jaar kondigde zich aan; het schoolfeest. De gelegenheid bij uitstek

om vrienden te maken, te verliezen, meisjes te leren kennen en in al haar facetten een sociale graadmeter die je leert op welke plaats je

staat in de sociale hiërarchie. Met zorg had ik een outfit geselecteerd en ging ik voor aanvang van het feest naar vrienden. We gingen in-

drinken -wat zoals u al raadt- verkeerd is gegaan. We kochten enkele flessen met mierzoete inhoud die ik niet kende. De alcohol was vlug-

ger in mijn bloed en hersenen dan het besef dat ik de controle over mijn lichaam verloor. Vanaf dat moment weet ik niets meer.

De zuster vertelde me dat ik met de ambulance hier binnen was gebracht. Dat ik op drie manieren het leven had kunnen laten; Onderkoe-

ling (was ik buiten geweest dan ?), ik had kunnen stikken in mijn eigen braaksel (ware het niet dat een van mijn vrienden me op mijn zij had

getild) of een hartfalen. Toen drong het tot me door dat ik de fysieke dood op een haar na was ontsnapt. Het enige wat er toen stierf was

mijn kinderlijke onschuld.



TITEL: ALCOHOLERVARING VAN: ANONIEM

Het Begin

Het Einde&Februari 2008 beleefde ik een bijna dood ervaring. Ik ging met 13 vrienden snowboarden in Mayrhofen (Oostenrijk). De eerste 6

dagen waren top. ’s-ochtends vroeg op, de hele dag op de piste en ’s-avonds lekker op stap. De 7e (op 1 na laatste dag) gingen

we naar het funpark van Mayrhofen. Er stonden 2 schansen die we met zn allen sprongen. Ik landde een nieuwe trick en weer

boven aan de piste van het funpark vertelde ik vol trots aan Dario, een vriend van me welke trick ik geland had en dat ik het nog

wel even een keer zou doen. Ik ging dit keer nog wat harder op de schans af maar meteen toen ik afzette voelde ik al dat het mis

was. Ik leunde te ver naar voren en landde met de neus van mijn snowboard loodrecht in de sneeuw waarna ik door klapte en

met mijn eigen elleboog in mijn zij kwam. Ik werd meteen misselijk en voelde een hevige pijn in mijn buik. Ik raakte een beetje in

paniek en begon om hulp te roepen. In eerste instantie schoten 2 Duitse jongens me te hulp en later arriveerde mijn vrienden die

meteen hulp hadden opgeroepen. Ik werd in een banaan getild en achter een sneeuwscooter weg gebracht. Toen begonnen mijn

armen en benen hevig te tintelen. Dit was het moment dat ik wist dat het goed mis was. De sneeuwscooter durfde het niet aan mij

verder te vervoeren en de hulpverlener besloot de traumaheli te bellen. Deze arriveerde snel. Ondertussen was het tintelen en de

pijn in mijn buik alleen maar toegenomen en begon ik steeds meer in paniek te raken. Dit duurde echter niet lang want de arts uit

de heli gaf me een spuit morfine waardoor de pijn en het tintelen onmiddellijk stopte en ik me behoorlijk prettig begon te voelen.

Ik ben toen met de heli naar het ziekenhuis gebracht (10 min vliegen). Daar werd ik onderzocht en kreeg ik de bevestiging dat ik

toch echt net een bijna dood ervaring had meegemaakt. De arts zei letterlijk: als je met de sneeuwscooter was afgevoerd was je

inwendig dood gebloed. Ik had een inwendige bloeding van mijn milt. Ik heb uiteindelijk 1,5 week in het ziekenhuis gelegen en

ben daarna volledig hersteld en besef tot op de dag van vandaag dat het toen ook wel eens heel anders had af kunnen lopen...



TITEL: OP DE PISTEERVARING VAN: LUUK HEIJMAN

Het Begin

Het Einde&

07.00 uur.Veel te vroeg, maar de wekker gaat toch. Nog een half uurtje blijven snoozen en dan kom ik er wel uit.

07.30 uur.

Ik moet er nu toch echt uit. Sjok sjok naar de badkamer. Douche aan en een handoek pakken. Nog half in slaap sukke-lend onder de douche staan. Mijn moeder komt binnen... lekker dan, alsof je daar op zit te wachten. Plots steekt er een duize-ligheid op, ga maar eventjes zitten. Het lijkt wel weer te gaan. Ik zeg het maar voor de zekerheid maar even tegen mijn moeder.

”pff ik voel me niet zo goed, ben echt heel duizelig, maar het gaat wel weer”.

Uit het niets is alles zwart, ik weet niet wat er is gebeurt of waar ik ben, ik heb mijn ogen wijd open maar alles is zwart, ik kan niets meer be-wegen, mijn armen en mijn benen niet. Zelfs mijn hoofd kan ik niet meer draaien. Ik roep mijn moeder om hulp maar ik hoor maar niets terug.Uit het niets hoor ik het geluid van een paard wat langzaam dichter bij komt, en ja een flits van een wit paard wat voorbij schiet. Ik blijf mijn moeder roepen maar zonder enig reactie. Dan plots voel ik mijn tenen tintelen, het tintelende gevoel gaat door naar mijn voeten en dan naar

mijn benen. De paniek breekt uit, ik voel wel iets maar kan nog steeds niets bewegen. Het tintelen wordt heftiger en dan plots...

Ik kan mijn ogen een beetje open doen, ik hoor mezelf mompelen. Na een tijdje merk ik dat ik in de badkamer op de grond lig met een han-doekje over me heen. Mijn moeder zit over me gebogen... Ik ben gewoon thuis, er is niets aan de hand. Mijn moeder is er.

08.10 uur.Ik lig nog steeds op de grond in de badkamer, ik ben weer helemaal bij bewust zijn en de tinteling in mijn lichaam is weg. M’n moeder legt uit wat er was gebeurt. ”Na dat je had gezegd dat alles goed ging zag ik je uit het niets vallen, ik kon nog net op tijd de deur van de douche open doen en je opvangen anders was je er zo door heen gevallen. Daarna heb ik je op de venster bank gezet waar het leek alsof je weer bij bewustzijn was maar zodra ik je los liet je weer met je hoofd de grond probeerde te raken. Daarna heb ik je op de grond gelegd.” ”Hoe lang ben ik weg geweest?” toch zeker wel een minut of 15. Stil staar ik voor me uit naar het plafond. Wat een naar gevoel was dat, wat

een angst. Ik dacht bijna dat ik dood zou gaan.....



TITEL: FREEZEERVARING VAN: ANOUK BERKVENS

Het Begin

Het Einde&

Op 16 jarige leeftijd reed ik met een beetje haast terug naar huis van een drukke schooldag. En toen gebeurde het. Bijna thuis schoot

ik een kruispunt over en zag de auto niet aankomen. Ik kon mijn stuur nog draaien maar helaas! De auto raakt mijn fiets en vervolgens

klap ik met mijn hoofd tegen de vooruit van de auto. Ik word door de klap van de auto afgesmeten en beland ik 3 meter voor de auto

op de grond. Ik sta op, mijn fiets ligt helemaal in de kreukels en mijn hoofd bevat een bult ten grote van een golfbal. Ik voelde me goed,

maarja toch maar even naar een doctor toe! Deze verteld mij vervolgens dat er helemaal niks mis was met me. Dit kwam doordat mijn

hoofd met het dikste stuk van mijn schedel de voorruit raakte. Millimeters naar links of recht en ik had nooit meer op kunnen staan!

Thank god for luck!



TITEL: AUTO ONGELUKERVARING VAN: MATTHIJS VAN DER WIELEN

Het Begin

Het Einde&

Ik was 35 jaar toen mij dit overkwam, gelukkig getrouwd en moeder van 2 kleine kinderen, 4 en 7 jaar.

Ik heb een aparte vorm van reuma en door deze ziekte kreeg ik een ontsteking van het hartzakje, hiervoor werd ik in het ziekenhuis opgenomen, en na een week medicatie ging het gelukkig goed vooruit en zou ik na het weekend weer naar huis mogen. Die vrijdag avond lag ik in mijn ziekenhuis bed, het bezoek was al een tijdje weg, plotseling kreeg ik het benauwd, ik kon steeds moeilijker adem halen, het werd meer kort hijgen, ik belde de verpleging en ze dacht dat ik hyperventileerde, ik wist zeker dat dit niet het geval was, maar goed, ik blies in een plastic zakje en zij ging mijn voeten masseren om mij te kalmeren. Ik voelde geen enkele verbetering. Langzaamaan werd alles groen in de kamer, inclusief de verpleegkundige, mooi groen en stil en rustig, Ik zei tegen haar: alles wordt groen, mooi mooi.. ..Zij

belde acuut een arts, die was er heel snel en ik merkte nog dat hij in mijn hals naar mijn hartslag zocht. Het volgende moment reden ze mij super hard naar de intensive care, ik was volkomen rustig en merkte wel wat er gebeurde en ook weer niet.

Toen we op de IC kwamen veranderde alles, ik zag mijzelf liggen op het bed , en zag dat ze een slangetje richting mijn hart staken, een

punctie dus deden en er vocht uit lieten lopen. (Het hartzakje, het vlies dus dat om het hart zit, bleek zo ontstoken dat er 800 cc ontstekings vocht in zat, waardoor het hart niet meer kon pompen, mijn bloeddruk was ineens enorm laag, paniek. Ook zag ik dat er iemand kwam met

een röntgenapparaat om foto’s te maken , en zij viel flauw, ze schoven haar onder het bed en gingen door met mij.

Ik was niet bang, ik zag het wel allemaal gebeuren en gaf me over, ik zag nog steeds die mooie kleur groen en een hele lange tunnel waar ik in ging, aan het einde was het licht, prachtig licht, ik ging verder en verder, het groen was diffuus, alsof het voorjaarsgroen was,

zo mooi en fris, ik wilde verder gaan en voelde dat ik werd tegen gehouden, alsof er een hand aan mijn schouder trok, met tegenzin draaide ik om.

Toen was ik weer op het bed, ik hoorde ze zeggen dat ik erg veel geluk had gehad, het was midden in de nacht, ze gingen familie roepen. Ik lag nog dagen alleen op de IC aan monitoren, ik voelde me erg anders, ook schuldig naar mijn gezin toe, want ik besefte dat ik

wilde gaan, maar ook blij dat ik er nog was. Verward en moe. Deze ervaring heeft mij veranderd, ik ben anders in het leven gaan staan, de dagen zijn belangrijk en mijn omgeving koester ik. Ik geniet elke dag en oordeel niet meer.

Het leven is te mooi…..



TITEL: BENAUWDERVARING VAN: ANONIEM

het begin & het einde

Documents