ekspertyza mykologiczna - szrm.plszrm.pl/wp-content/uploads/2017/03/załącznik-nr-10-do-siwz... ·...

EKSPERTYZA MYKOLOGICZNA

BUDYNKU PRZY UL. HALNEJ 32 W WARSZAWIE

DO PROJEKTU PRZEBUDOWY

NA POTRZEBY ZESPOŁU SZKÓŁ SPECJALNYCH NR 102

INWESTOR: Miasto Stołeczne Warszawa - Stołeczny Zarząd

Rozbudowy Miasta,

00-099 Warszawa, ul. Senatorska 29/31

ADRES INWESTYCJI: Warszawa – Dzielnica Wawer, ul. Halna 32, działka

ew. Nr 57, Nr 58, Nr 559 w obrębie 3-12-79

ZAMAWIAJĄCY: SAWA – TECH PROJEKTOWANIE I WYKONAWSTWO

SP Z.O.O. - PEŁNE PRZYGOTOWANIE

I PROWADZENIE PROCESÓW INWESTYCYJNYCH.

02-761 Warszawa, ul. Mesyńska 20

OPRACOWAŁA: Rzeczoznawca Mykologiczny PSMB

mgr inż. Krystyna Styrczula

nr upr. budowlanych 970/82/UW

nr upr. mykologicznych SMB/25/Sp/10/98, 50/2004

Grudzień 2015 roku

EKSPERTYZA MYKOLOGICZNA – grudzień 2015

mgr inż. Krystyna Styrczula 2

SPIS TREŚCI

Strona

1. WSTĘP .. ................................................................................................. 3

2. OPIS STANU ISTNIEJĄCEGO……………………………………………… 3

3. OCENA STANU TECHNICZNEGO I MYKOLOGICZNEGO…..…………. 5

4. IDENTYFIKACJA WYKRYTYCH SZKODNIKÓW BIOLOGICZNYCH

METODĄ MAKROSKOPOWĄ………………………………………………. 21

5. BADANIE WILGOTNOŚCI ŚCIAN I ICH ZASOLENIA……….…………. 22

6. WNIOSKI...…………………………………………………………………….. 27

7. ZALECENIA .............................................................................................. 28

8. CHARAKTERYSTYKA ZALECANYCH ŚRODKÓW CHEMICZNYCH -

IMPREGNACJA I ODGRZYBIANIE …….…………………………………… 29

9. ŚRODKI OSTROŻNOŚCI PRZY ROBOTACH IMPREGNACYJNYCH,

ODGRZYBIENIOWYCH……………………………………………………….. 31

10. ZABEZPIECZENIA PRZECIWWILGOCIOWE...……………………………. 32

11. ZALECENIA OGÓLNE DOTYCZĄCE ZABEZPIECZEŃ

PRZECIWWILGOCIOWYCH.…………………………………………………… 43

12. ZALECENIA I KLAUZULE……………………………………………………… 44

13. LITERATURA…........................................................................................... 44



1. WSTĘP

1.1 DANE EWIDENCYJNE

INWESTOR: Miasto Stołeczne Warszawa - Stołeczny Zarząd Rozbudowy

Miasta, 00-099 Warszawa, ulica Senatorska 29/31

ADRES INWESTYCJI: Warszawa – Dzielnica Wawer, ulica Halna 32,

działka ew. Nr 57, Nr 58, Nr 559 w obrębie 3-12-79

1.2. PRZEDMIOT OPRACOWANIA

Przedmiotem ekspertyzy jest budynek mieszkalny wielorodzinny zlokalizowany w

Warszawie przy ul. Halnej 32 w związku ze zmianą przeznaczenia na budynek

szkoły specjalnej, jego zawilgocone piwnice i ściany oraz więźba dachowa wraz z

podaniem technologii prac zabezpieczających i remontowych.

1.3. CEL OPRACOWANIA

Celem opracowania jest określenie stanu technicznego zawilgoconych

elementów budynku z uwzględnieniem zagadnień mykologicznych. Opracowanie

obejmuje wnioski, zalecenia oraz rozwiązania sposobu renowacji obiektu w celu

przywrócenia wartości użytkowej budynku.

1.4. PODSTAWA WYKONANIA EKSPERTYZY MYKOLOGICZNEJ

Umowa z SAWA -TECH PROJEKTOWANIE I WYKONAWSTWO Sp. z o.o.

PEŁNE PRZYGOTOWANIE I PROWADZENIE PROCESÓW

INWESTYCYJNYCH

02-761 WARSZAWA UL. MESYŃSKA 20 z dnia 14.12.2015.

Opracowania, literatura oraz obowiązujące przepisy i normy

Wizja lokalna i dokumentacja fotograficzna

2. OPIS STANU ISTNIEJĄCEGO

Teren podlegający inwestycji zlokalizowany jest w dzielnicy Wawer przy ul. Halnej

32, na działce Nr Ewid. 57, 58, 59 w obrębie 3-12-79 w Warszawie.

Nieruchomość zabudowana jest dwoma budynkami wolnostojącymi: czterokondygnacyjnym, podpiwniczonym o pow. użytkowej 420m2

Budynek czterokondygnacyjny, z poddaszem nie użytkowym, w całości

podpiwniczony, przekryty dachem kopertowym, czterospadowym, krytym papą.

Część budynku, w której znajduje się klatka schodowa jest wyższa, ma na

poddaszu wydzielone pomieszczenie, przekryta dachem płaskim. Budynek został

wybudowany przed wojną, w drugiej połowie lat 30-tych, przejawia cechy

modernizmu architektonicznego. Charakteryzuje go brak elementów dekoracyjnych



na elewacjach. Balkony i balustrady są proste w formie a na dachu, nad klatką

schodową umieszczono taras.

Budynek jest jednym z elementów zabudowy letniskowo- mieszkaniowej. Wysokość

budynku, jak również ilość kondygnacji jest nietypowa w stosunku do zabudowy

powstałej w tej części Warszawy przed wojną, którą budowano w typie willowym i

dworkowym o jednej lub dwóch kondygnacjach, zarówno w konstrukcji murowanej

jak i drewniane j- tzw. „świdermajer”,.

Budynek nie jest wpisany do rejestru oraz nie widnieje w ewidencji zabytków.

jednokondygnacyjnym, nie podpiwniczonym o pow. 32m2.

Budynek jest konstrukcją powojenną. Nie posiada żadnych elementów, którymi

charakteryzuje się zabudowa willowa czy dworkowa występująca na tym obszarze

Warszawy.

Budynek jest częściowo spalony i jest obiektem pozbawionym wszelkich walorów

estetycznych.

Budynek nie jest wpisany do rejestru oraz nie widnieje w ewidencji zabytków.

Obiekty dotychczas były przeznaczone na potrzeby mieszkaniowe dzielnicy Wawer.

Budynek czterokondygnacyjny w ostatnim okresie, w całości pełnił funkcje

mieszkaniową, wielorodzinną.

Od strony elewacji zachodniej budynku czterokondygnacyjnego, zlokalizowano

wybetonowane miejsce – pozostałość po wyburzonej dobudowie.



Za budynkiem jednokondygnacyjnym, od strony elewacji południowej,

zlokalizowano wybetonowany fragment terenu - pozostałość po wyburzonym

garażu.

Pozostały teren jest nieutwardzony. Na terenie działki nie występują utwardzone

drogi i miejsca parkingowe.

Budynki mają istniejące przyłącza sieci wodociągowej, energetycznej, teletech-

nicznej, gazowej, jak również trzykomorowy osadnik ścieków.

3. OCENA STANU TECHNICZNEGO I MYKOLOGICZNEGO- wg. wizji lokalnej.

W wyniku przeprowadzonych wizji lokalnych i poczynionych obserwacji, szczegóło-

wych oględzin, badań makroskopowych dokonano oceny aktualnego stanu

technicznego budynku ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień mykologicz-

nych i wilgotnościowych.

Budynek czterokondygnacyjny.

Budynek wykonany jest w konstrukcji tradycyjnej, murowanej, w całości

podpiwniczony.

W chwili obecnej budynek jest pusty. W ostatnim okresie pełnił funkcję

mieszkaniową, wielorodzinną ( 5 lokali mieszkalnych).

Konstrukcja:

- Fundamenty zostały wymurowane z cegły pełnej.

- Stropy stalowo- cementowe typu Kleina oraz drewniane.

- Ściany zewnętrzne murowane z cegły pełnej, ściany wewnętrzne murowane lub

lekkiej konstrukcji, ściany klatek schodowych murowane.



- Schody wewnętrzne żelbetowe, wylewane, wykończone lastryko. Schody

zewnętrzne, prowadzące do budynku, betonowe – skorodowane, porośnięte

porostami i mchem.

- Balkony żelbetowe ze stalową balustradą – porośnięte mchami i porostami

Wykończenie budynku:

- Stolarka okienna drewniana i PCV.

- Stolarka drzwiowa drewniana, PCV i metalowa.

- Posadzki lastryko, drewniane, betonowe i fragmentami z tworzyw sztucznych.

- Tynki wewnętrzne cementowo wapienne.

- balustrady z elementów stalowych.



ELEWACJA

Elewacje otynkowane tynkiem cementowo –wapiennym.

Korozja tynku elewacyjnego

Zawilgocone ściany piwnicy powyżej poziomu terenu

Budynek parterowy

Budynek, murowany, parterowy, z dachem płaskim, pokrytym papą. Budynek

obecnie jest wyłączony z eksploatacji z zamurowanymi otworami okiennymi i

drzwiami. Budynek uległ pożarowi w wyniku którego została naruszona konstrukcja

dachu. Budynek z uwagi na zły stan techniczny jak i brak wartości

architektonicznych, estetycznych i historycznych kwalifikuje się do rozbiórki.



PIWNICE

Ściany piwnic zawilgocone, tynk i wymalowania zdegradowane

Złuszczenia powłok malarskich, wykwity soli budowlanych



Tynki i wymalowania całkowicie zniszczone na skutek pożaru

Zniszczenia tynków i farb na ścianach na skutek oddziaływania wilgoci w murach

piwnicznych, wykwity soli na ścianach i na posadzce



Degradacja wilgotnościowa piwnicznych murów ceglanych

Najważniejszymi przyczynami występowania uszkodzeń w piwnicach są:

pożar

brak izolacji pionowej i poziomej w ścianach zewnętrznych

brak izolacji poziomej w ścianach wewnętrznych

brak izolacji podposadzkowej

brak sprawnie działającej wentylacji pomieszczeń piwnicznych



PARTER

Skutki pożaru w mieszkaniu na parterze

Zniszczenia spowodowane ogniem i wodą w mieszkaniu na parterze



Uszkodzenia spowodowane działaniem ognia

Pomieszczenia mieszkania na parterze po pożarze



PIETRO

Nieliczne kolonie grzybów pleśniowych na ścianach w pokoju na piętrze

Porażenie grzybami pleśniowymi ścian pomieszczeń mieszkalnych - na tapecie

– rozwój grzybów aktywny



Liczne kolonie grzybów pleśniowych w miejscu występowania mostków termicznych

na ościerzach

Korozja biologiczna na tapetach w pomieszczeniach mieszkalnych



Pod tapetami grzyby pleśniowe – doskonała pożywka w postaci kleju

i starych farb np. klejowych

Pod tapetą korozja biologiczna na całej powierzchni ściany



DACH I PODDASZE

Dach czterospadowy, pokryty papą termozgrzewalną, więźba drewniana,

pierwotnie wieszarowa a następnie podwyższona słupami i opartymi na nich

belkami i krokwiami z pełnym deskowaniem, nad klatką schodową stropodach.

W wyniku przeprowadzonych wizji lokalnych i poczynionych obserwacji,

szczegółowych oględzin, odkrywek, pomiarów i badań makroskopowych dokonano

również oceny aktualnego stanu technicznego elementów drewnianej więźby

dachowej i poddasza ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień zawilgocenia i

mykologicznych.

Rezultaty przeprowadzonych wizji lokalnych zawarto poniżej, dokumentując je

fotografiami.

Stan techniczny elementów drewnianej konstrukcji więźby dachowej budynku przy

ul. Halnej 32 w Warszawie oceniano zgodnie z klasyfikacją przedstawioną

poniżej. Wg tej klasyfikacji wyróżnia się pięć następujących stanów zachowania

elementów :

stan dobry – stopień zużycia elementu 0-15 %

stan zadowalający – stopień zużycia elementu 16-30 %

stan średni – stopień zużycia elementu 31-50 %

stan nieodpowiedni – stopień zużycia elementu 51-70 %

stan zły – stopień zużycia elementu 71-100 %

Elementy konstrukcji więźby dachowej znajdują się w średnim stanie technicznym.

Zaobserwowano, iż pewne fragmenty więźby uległy dużej destrukcji i są w stanie

nieodpowiednim i złym. Destrukcję tę wywołały:

nieszczelności w pokryciu dachu - czego skutkiem jest zawilgocenie

elementów drewnianych konstrukcji dachu oraz drewnianej podłogi na strychu

wystąpienie czasowo sprzyjających warunków do rozwoju korozji biologicznej

brak właściwej konserwacji w czasie długoletniej eksploatacji obiektu

brak wiatroizolacji i paraizolacji

wbudowanie drewna nie impregnowanego lub niewłaściwie impregnowanego

stwierdzono:

sprzyjające warunki do rozwoju grzybów

specyficzną woń – przykry nieprzyjemny zapach stęchlizny

głuchy dźwięk przy ostukiwaniu drewna młotkiem

na krokwiach, słupach, podwalinach i deskowaniu widać daleko posuniętą

korozję biologiczną, są zainfekowane przez Grzyba domowego właściwego

dużą wilgotność drewna do 32% (punkt nasycenia włókien), szczególnie w

deskowaniu połaci dachu oraz na fragmencie drewnianej podłogi

występowanie na elementach konstrukcji dachu grzybów domowych

właściwych w różnych stadiach rozwoju

miejscowe, powierzchniowe porażenie drewna, do 10% przekroju drewna, ze

zmianą naturalnego koloru drewna

miejscowe porażenie drewna przez grzyby, z wyraźną zmianą koloru drewna

na ciemnobrązowy,

na powierzchni drewna występują podłużne i poprzeczne pryzmatyczne

spękania, a włókna drewna ulegają rozwarstwieniu – poszczególne elementy

konstrukcji więźby nie spełniają dotychczasowej funkcji wytrzymałościowej.



Zagrzybiona nowo wbudowana deska – drewno nie zabezpieczone

przed korozją biologiczną i przed ogniem – brak impregnacji

Zawilgocona i zagrzybiona konstrukcja dachu



Deskowanie zawilgocone i zainfekowane przez

Grzyba domowego właściwego – Serpula lacrymans



Młoda grzybnia Grzyba domowego właściwego na deskowaniu dachu

Elementy konstrukcji więźby dachowej porośnięte przez

Grzyba domowego właściwego



Zawilgocone deski poddasza na skutek zalewania wodami opadowymi przez

nieszczelności w dachu

Ślady po zalaniu przez wody opadowe przez nieszczelności w pokryciu dachowym

na stropie i ścianach pod poddaszem



Odpadający tynk na stropie klatki schodowej

4. IDENTYFIKACJA WYKRYTYCH SZKODNIKÓW BIOLOGICZNYCH METODĄ

MAKROSKOPOWĄ

GRZYB DOMOWY WŁAŚCIWY (Serpula lacrymans)

Grzyb ten należy do pierwszej grupy szkodliwości wśród grzybów budowlanych

powodując szybki i intensywny rozkład drewna o charakterze zgnilizny brunatnej. W

czasie wykonywanych oględzin stwierdzono obecność grzyba domowego

właściwego (Serpula lacrymans). Grzyby domowe właściwe pobierają pokarm z

rozkładanego drewna powodując zmianę jego barwy, zapachu i gęstości. Porażone

drewno staje się lekkie i kruche, barwa zmienia się na brunatną. Grzyb ten

występuje w stropach drewnianych, w elementach podłogowych i więźbie dachowej.

W początkowym stadium drewno przebarwia się na kolor żółty, a następnie

ciemnieje do koloru brunatnego, pęka na duże pryzmatyczne klocki (3-5 cm), a w

ostatniej fazie rozkładu rozpada się na brunatny proszek. Spowodowane ubytki

masy należą do największych spośród szkód wywoływanych przez grzyby domowe.

W ciągu 6-9 miesięcy rozwoju grzyba w optymalnych warunkach ubytek suchej

masy drewna może nawet sięgnąć do 50%. Jest to szczególnie niebezpieczne,

ponieważ obniżenie masy drewna o 20% powoduje zmniejszenie jego wytrzymałości

na rozciąganie aż o 50% ! Grzyby domowe podczas przemiany materii wydzielają

m.in. kwasy organiczne, które w kontakcie z mineralnym podłożem (cegła, spoiny,

beton) reagują z zawartym w nim wapnem i powodują jego degradację. Poza

szkodami technicznymi grzyby te niekorzystnie działają na mikroklimat w

pomieszczeniach, w których się rozwijają. Podczas przemiany materii grzyby te

wydzielają wodę, cuchnące gazy, szczególnie podczas gnicia starych owocników,

które mogą wpływać na samopoczucie użytkowników. Unoszące się w powietrzu

zarodniki po wniknięciu do płuc mogą powodować ich schorzenia (alergia, astma).

Woda wydzielana przez grzyby domowe służy do nawilgacania drewna. Pozwala to

grzybowi na uniezależnienie się od zewnętrznego źródła wilgoci, a jednocześnie

uniemożliwia zwalczanie tego grzyba przez przesuszanie podłoża. Fakt ten utrudnia

walkę z grzybem domowym właściwym w chwili jego wystąpienia. Jedyną skuteczną

metodą walki jest usunięcie istniejących zagrzybionych drewnianych elementów i



wymiana ich na nowe, zaimpregnowane oraz usunięcie źródła pierwotnego

zawilgocenia. Grzybnia – na deskowaniu dachu, na krokwiach i podwalinach -

obecne są młode grzybnie w postaci białej, puszystej, przypominającej watę narośli,

grzybnia tworzy wzorzyste utwory.

GRZYBY PLEŚNIOWE

W wyniku oględzin budynku stwierdzono występowanie kolonii grzybów rozkładu

pleśniowego. Niepokojąca jest obecność grzybów pleśniowych. Zabarwienie

powierzchni ścian spowodowane jest zazwyczaj przez liczne zarodniki konidialne,

tworzące się na trzonkach konidialnych. Źródłem pożywienia dla tych grzybów są

wszelkiego rodzaju materiały organiczne, nieorganiczne, itp. Rozwój pleśni

ograniczony jest na ścianach ściśle do miejsc zawilgoconych. Przy długotrwałym

rozwoju mogą przyczyniać się również do stopniowej korozji muru. Grzyby pleśnie

pod względem systematycznym zaliczane są do klasy workowców i grzybów

niedoskonałych. Są to najczęściej grzyby z rodzaju Penicilinum, Aspergillus,

Trichderma, Torula, Chaetomium i Aspergilius Niger. Niebezpieczeństwo

występowania grzybów pleśni związane jest z faktem wytwarzania przez nie

ogromnych ilości zarodników, których znaczenie jako czynnika zagrażającego

zdrowiu osób przebywających w pomieszczeniach przez nie zaatakowanych jest

bardzo duże. Grzyby te wywołują schorzenia, ogólnie objęte nazwą aspergilozy. Jak

stwierdzono choroby wywołane trującym działaniem mykotoksyn, czyli metabolitów

pleśni (grzyby zwane rakotwórczymi) mają ścisły związek z powstawaniem chorób

nowotworowych. Mykotoksyny mogą być wchłaniane przez ludzi wraz z wdychanym

powietrzem lub pobierane z pokarmem wcześniej przerośniętym przez grzyby

mające zdolności syntezy toksyn. Im liczniejsze jest pojawienie się grzybów

pleśniowych w budynkach mieszkalnych i im dłużej przebywają tam ludzie tym

większe jest ryzyko wystąpienia chorób powodowanych przez te mikroorganizmy.

Dlatego pomieszczenia, w których stwierdzono intensywnie rosnące kolonie

grzybów pleśniowych powinny być bezwzględnie odgrzybiane i osuszane.

5. BADANIE WILGOTNOŚCI ŚCIAN I ICH ZASOLENIA – OPRACOWANIE

WYNIKÓW

5.1 Badanie wilgotności ścian i opracowanie wyników

Badania wilgotności murów przeprowadzono metodą nieniszczącą, opartą na

pomiarach energią wysokiej częstotliwości. Do badań nieniszczących zastosowano

miernik Protimeter Surveymaster - SM, pozwalający na określenie średniej

wilgotności materiału w strefie przypowierzchniowej oraz w głębi materiału do 4 cm.

W literaturze polskiej podaje się następujące przedziały ze względu na zawilgocenie

masowe murów z cegły:

Wm= 0 – 3% - ściany o dopuszczalnej wilgotności

Wm= 3 – 5% - ściany o podwyższonej wilgotności

Wm= 5 – 8% - ściany średnio zawilgocone

Wm= 8 – 12% - ściany mocno zawilgocone

Wm= > 12% - ściany mokre



W odniesieniu do powyżej podanych podziałów stanu zawilgocenia i wynikach

otrzymanych na podstawie pomiarów wilgotności stwierdzono, że ściany piwniczne,

stropy i posadzki piwnic budynku kwalifikują się jako średnio i mocno zawilgocone

oraz mokre - poziom do 20% wilgotności masowej. Jest to maksymalny stan

zawilgocenia ścian ceglanych przy podciąganiu kapilarnym wilgoci z gruntu.

Wysokość zawilgocenia ścian w wielu miejscach sięga do poziomu 2m nad

posadzką. Wilgotność ich znacznie przekracza wartość dopuszczalną. Na ścianach

piwnicznych widoczne są ślady wilgoci, wykwity solne oraz ubytki powłok

malarskich i tynku spowodowane działaniem wilgoci.

Obecny poziom zawilgocenia świadczy o braku izolacji pionowej i poziomej ścian

lub o całkowitej korozji istniejącej izolacji, jeżeli taka była wykonana w przeszłości.

Przyczyną destrukcji ścian piwnic jest wilgoć podciągana kapilarnie z gruntu.

Wobec powyższego konieczne jest wykonanie nowego zabezpieczenia

przeciwwilgociowego w postaci poziomej i pionowej izolacji ścian, a następnie

tynków renowacyjnych.

4.2 Badanie rodzaju i stężenia soli w murach

Celem przeprowadzonych badań było stwierdzenie rodzaju soli występujących w

murach i określenie ich stężenia.

Oznaczenie miejsc pobrania próbek ze ścian w piwnicy do analizy soli.



Pobranie próbki nr 1




Wyniki analizy zawartości soli w murach wewnętrznych badanego obiektu

zestawiono w tabeli poniżej :

Analiza zasolenia

Zleceniodawca Witkowski Michał

Obiekt Budynek, Halna 32 – Warszawa

Badania wykonał Rafał Walenciak

Data badania 07.12.2015.

Nr próbki

Analiza zasolenia na podstawie dostarczonych próbek

Sucha masa, %

Wilgotność masowa, %

Azotany Siarczany Chlorki

mg/l % Mg/l % mg/l %

1 96,63 3,37 8,850 0,009 123,0 0,369 43,4 0,130

2 98,04 1,96 2,810 0,003 501,0 1,505 17,0 0,051

3 93,89 6,11 2,640 0,003 336,0 1,009 26,1 0,078

4 95,31 4,69 38,600 0,039 75,0 0,225 150,0 0,450

Klasyfikacja szkodliwych soli budowlanych

Stopień zasolenia Siarczany, % Azotany, % Chlorki, %

Wysoki > 1,50 > 0,30 > 0,50

Średni 0,50 – 1,50 0,10 – 0,30 0,20 – 0,50

Niski < 0,50 < 0,10 < 0,20

Na podstawie wyników badań wilgotności i poziomu zasolenia w ścianach budynku

należy stwierdzić wysoki poziom zawilgocenia i zasolenia.

Analizując wilgotność i zasolenie dochodzimy do wniosku, że najbardziej

prawdopodobną przyczyną zawilgocenia jest nieskuteczność lub brak izolacji

poziomej pomiędzy ławą (o ile taka istnieje) a ścianą fundamentową oraz brak

izolacji lub całkowita nieskuteczność izolacji pionowych ścian fundamentowych.

W związku z powyższym czyli wysokim zawilgoceniem i zasoleniem zaleca się

wykonanie przepony poziomej metodą niskociśnieniową oraz wymianę tynków

wewnętrznych na renowacyjne na całej wysokości ścian piwnicznych.

Niezbędne będzie tez wykonanie izolacji zewnętrznej, pionowej ścian

fundamentowych ze szczególną uwagą na zabezpieczenie strefy cokołowej.

Zaleca się także wykonanie drenażu opaskowego.



6. WNIOSKI

W wyniku przeprowadzanych remontów w budynku doraźnie usuwano najbardziej

widoczne skutki wieloletnich degradacji. Nie usunięto jednak przyczyn złego stanu

technicznego piwnic i ścian zewnętrznych. Między innymi nie odnowiono izolacji

poziomych i pionowych budynku, które zabezpieczyłyby go przed penetracją wilgoci

oraz nie ograniczono higroskopijności materiału elewacyjnego.

Stan techniczny budynku przy ul. Halnej 32 w Warszawie oceniano zgodnie z

klasyfikacją przedstawioną poniżej. Wg tej klasyfikacji wyróżnia się pięć

następujących stanów zachowania elementów :

stan dobry – stopień zużycia elementu 0-15 %

stan zadowalający – stopień zużycia elementu 16-30 %

stan średni – stopień zużycia elementu 31-50 %

stan nieodpowiedni – stopień zużycia elementu 51-70 %

stan zły – stopień zużycia elementu 71-100 %

Głównymi uszkodzeniami występującymi w budynku są uszkodzenia związane z

nadmiernym zawilgoceniem ścian piwnic, degradacją pomieszczeń piwnic i parteru

wywołaną pożarem, korozją biologiczną ścian oraz więźby dachowej.

Na podstawie szczegółowych oględzin, przeprowadzonych badań, sformułowano

następujące wnioski dotyczące stanu mykologiczno-technicznego budynku przy ul.

Halnej 32 w Warszawie ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień

mykologicznych:

ogólny stan techniczny obiektu z punktu widzenia mykologii budowlanej jest

średni

drewniana więźba dachowa wraz z pokryciem z punktu widzenia mykologii

budowlanej jest w stanie złym i wymaga pilnego remontu kapitalnego – wymiany

drewniane podłogi na strychu wymagają częściowej wymiany

ogólny stan techniczny obiektu ze względu na zabezpieczenie przed szkodliwym

oddziaływaniem wilgoci jest nieodpowiedni

warunki panujące wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych uznaje się za szkodliwe

dla ludzi i elementów wyposażenia pomieszczeń z uwagi na szkodliwe

oddziaływanie wilgoci, rozwój grzybów pleśniowych uznanych jako toksyczne i

alergizujące oraz techniczne oddziaływanie grzybów na elementy organiczne

szkodliwe technicznie oddziaływanie soli wielokrotnie krystalizujących w murach

nieodpowiedni stan techniczny tynków wewnętrznych i wymalowań

nieodpowiedni stan techniczny tynków zewnętrznych

Przeprowadzone badania ścian wykazały, że ich wilgotność jest obecnie wysoka i

znacznie przekracza wartość dopuszczalną wynoszącą 3 % dla pomieszczeń

przeznaczonych na pobyt ludzi i przechowywanie materiałów archiwalnych oraz 5 %

dla pomieszczeń pomocniczych. Przyczyną destrukcji ścian jest wilgoć wnikająca z

gruntu i z powietrza w ściany. Wobec powyższego konieczne jest wykonanie

remontu budynku tj. nowego zabezpieczenia przeciwwilgociowego w postaci

pionowej i poziomej izolacji ścian, naprawienie i hydroizolacja ścian od zewnątrz a

następnie odnowa biologiczna i wykonanie nowych tynków wewnętrznych i

zewnętrznych.



Istniejący budynek czterokondygnacyjny jest w stanie technicznym i mykologicznym

kwalifikującym go do remontu i przebudowy zgodnie z obecnymi normami i

warunkami technicznymi dla obiektów przeznaczonych na szkołę specjalną.

7. ZALECENIA

odkopać ściany piwnic z zewnątrz budynku do poziomu ław fundamentowych

oczyścić ściany fundamentowe budynku i uzupełnić ewentualne miejsca

skorodowane na powierzchni ścian

wykonać nawierty pod iniekcję poziomą w ścianach zewnętrznych od zewnątrz i

ścianach wewnętrznych

wykonać wstępne uszczelnienie wewnętrznych pustek i rys w pasie izolacji

poziomej - wstępna iniekcja niskociśnieniowa niskoskurczowymi zaprawami

trasowymi (25% długości ścian)

wykonać izolację poziomą ścian fundamentowych od zewnątrz nad poziomem

istniejącej posadzki oraz w ścianach wewnętrznych, metodą niskociśnieniową

wykonać - odtworzyć izolację pionową przeciwwilgociową ścian zewnętrznych

budynku z elastycznej masy uszczelniającej

zamontować nowe okna w piwnicach

obsypać ściany gruntem wymienionym

wykonać opaskę zabezpieczającą z kostki brukowej wokół budynku z

odpowiednim spadkiem od ścian

uporządkować odpływ wody powierzchniowej z terenu przyległego

odgrzybić ściany i sufity w miejscu porażenia biologicznego środkiem Boramon

usunąć powłoki malarskie oraz tynki i wszystkie inne okładziny ze ścian i sufitów

w strefie min. 0,6 m od widocznych objawów porażenia mikrobiologicznego -

elementy zagrzybione usuwać ze ścian i stropów w rękawicach i maskach

ochronnych, zapakować w worki foliowe, aby nie rozsiewać zarodników grzybów

pleśniowych po całym budynku

wykonać ponownie odgrzybienie posadzek, ścian i sufitów środkiem Boramon

skuć ze ścian tynki, które uległy degradacji na skutek pożaru

przygotować podłoże pod nowe tynki

nałożyć nowe tynk renowacyjne w piwnicach - ustalić optymalną budowę tynków

renowacyjnych wewnętrznych – zaleca się wykonanie tynku renowacyjnego

podkładowego o grubości 1cm, a następnie wykonanie zasadniczego tynku

renowacyjnego o grub. 1,5cm

pomalować ściany farbą dyfuzyjną z dodatkiem fungicydów – środków

grzybobójczych

wykonać izolację podposadzkową

zapewnić skuteczną wentylację

wietrzyć intensywnie wszystkie pomieszczenia

po demontażu pokrycia dachowego można będzie jednoznacznie określić, które

elementy konstrukcji utraciły właściwości wytrzymałościowe i muszą być

wymienione na nowe



przewiduje się wymianę krokwi, słupów, zastrzałów, płatwi, murłat i deskowania

połaci dachu i stropu na nowe, ponieważ uległy nadmiernemu zużyciu wskutek

upływu czasu i zalewania przez wody opadowe z nieszczelnego pokrycia dachu

– szczególną uwagę należy zwrócić na zalecenia konstruktora,

wykonać nowe deskowanie połaci dachu

wszystkie elementy nowo wprowadzone do więźby dachowej należy

zaimpregnować środkiem ogniochronnym, zwalczającym i zabezpieczającym

przed ogniem, przed grzybami domowymi i technicznymi szkodnikami drewna

(FOBOS M-4)

wymienić pokrycie dachu

wykonać nowe obróbki blacharskie, rynny i rury spustowe

przemurować kominy nad połacią dachową i naprawić i otynkować w przestrzeni

poddasza

rozebrać starą podłogę z desek

wykonać podłogę z desek impregnowanych preparatem bio- i ogniochronnym

wykonać nowe tynki regulujące wilgoć - na elewacji w strefie cokołowej do

wysokości 1,0-1,2m nad poziom terenu

wykonać nowe tynki wapienne na elewacji

W przypadku niejasności lub wątpliwości co do powyższych wniosków i

zaleceń oraz sformułowań o dodatkowe wyjaśnienia należy zwrócić się do

wykonawcy ekspertyzy mykologicznej.

8. CHARAKTERYSTYKA ZALECANYCH ŚRODKÓW CHEMICZNYCH DO

IMPREGNACJI I ODGRZYBIANIA

Środki biobójcze muszą posiadać zezwolenie Urzędu Rejestru Produktów

Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.

1. Dla drewnianej więźby dachowej i stropów drewnianych nad ostatnią kondygnacją

w budynku Prokuratury Rejonowej w Piekarach Śląskich przy ul. Bytomskiej 343

przyjmuje się stopień korozji biologicznej jako średni II. W tym przypadku zaleca się

wymianę oznaczonych elementów drewnianej więźby i stropu, oczyszczenie i

ociosanie oznaczonych elementów drewnianych więźby oraz impregnację całego

drewna – starego i nowo wbudowanego w celu zabezpieczenia przed korozją

biologiczną i przed ogniem poprzez wielokrotne smarowanie środkami chroniącymi

drewno. Proponuje się zastosowanie preparatu FOBOS M-4.

FOBOS-M4 jest przeznaczony do impregnacji drewnianych elementów budowlanych

znajdujących się wewnątrz budynków. FOBOS M-4 chroni drewno przed działaniem

ognia, owadów – technicznych szkodników drewna, grzybów pleśniowych i grzybów

domowych. FOBOS M-4 ma postać granulatu proszkowego barwy białożółtej,

będącego mieszaniną soli nieorganicznych, z niewielkim dodatkiem soli

organicznych – potęgującym działanie biochronne. Nadaje drewnu cechę

niezapalności. Jednocześnie nie obniża wytrzymałości drewna, nie powoduje korozji



stali. Deskowanie oraz elementy konstrukcyjne należy oczyścić z fragmentów

skorodowanych i nie nośnych poprzez ociosanie, skrobanie, zdzieranie i

szczotkowanie. Następnie nanosimy za pomocą pędzla, wałka lub dyszy rozpyłowej

30-procentowy roztwór FOBOSU-M4. Roztwór taki otrzymujemy rozpuszczając 3

części wagowe preparatu FOBOS-M4 w 7 częściach wagowych wody. Preparat

należy stopniowo wsypywać do wody o temperaturze ok. 50C mieszając, aż do

jego całkowitego rozpuszczenia. Zabieg należy powtarzać kilkakrotnie, aż do

naniesienia wymaganej ilości preparatu. Między kolejnymi nanoszeniami należy

zachować kilkugodzinne przerwy, aby nastąpiło dobre wchłonięcie impregnatu.

Konstrukcję stropów należy po impregnacji osłonić folią zabezpieczającą przed zbyt

szybkim odparowaniem impregnatu.

Norma zużycia preparatu:

Impregnacja powierzchniowa - 0,2 kg preparatu na 1m2 drewna – ok. 0,6 dm3 30%

roztworu

Impregnacja wgłębna – 40 kg na 1m3 drewna

Producent: Zakłady Chemiczne LUBOŃ Sp. z o.o.

ul. Romana Maya 1 , 62-030 Luboń

6. W celu odgrzybienia i zabezpieczenia murów piwnicznych należy zastosować

środek o nazwie BORAMON.

BORAMON (Pozwolenie 0778/04 z 5.IV.2004) Wielofunkcyjny impregnat oraz

środek grzybobójczy do murów, tynków i powłok malarskich. BORAMON zawiera

biocyd nowej generacji pozwalający uzyskać najwyższą skuteczność biologiczną -

czwartorzędowe sole amoniowe, związki boru, woda, środki modyfikujące . Nie

zawiera metali ciężkich oraz chloru. Nie wykazuje żadnej emisji do atmosfery.

Przeznaczenie:

Na murach - służy do zwalczania grzybów domowych i pleśniowych występujących

powierzchniowo na ścianach, murach, tynkach, powłokach malarskich.

Na drewnie – zwalcza grzyby pleśniowe oraz domowe; drewno, na którym

prowadzono zabiegi odgrzybieniowe z użyciem BORAMONU, uzyskuje odporność

na działanie grzybów pleśniowych, domowych oraz larw owadów – szkodników

technicznych.

Zastosowanie: wewnątrz i na zewnątrz budynków, na mury, tynki, powłoki malarskie

w tzw. pomieszczeniach mokrych (sanitariaty, pralnie, kuchnie, łazienki, myjnie

samochodowe, pływalnie), w halach przemysłu spożywczego, budynkach

mieszkalnych.

Sposób działania: mechanizm grzybobójczego działania BORAMONU związany jest

z adsorpcją substancji aktywnych na ujemnie naładowanej błonie komórkowej

mikroorganizmów, powodując denaturację i rozpad jej struktur.Preparat przenika do

wnętrza komórek i niszczy wewnętrzne organy komórkowe zwalczanych

organizmów. Preparat nie niszczy i nie odbarwia powierzchni na których jest

stosowany.



Sposób zastosowania:

Żywych grzybów pleśniowych nie usuwać przed zabiegiem odgrzybiania, gdyż

może to być szkodliwe dla zdrowia ! Zainfekowaną powierzchnię zmyć czystą

wodą - koniecznie bez dodatku detergentów ! Detergenty mogą osłabić lub

wręcz uniemożliwić działanie preparatu. BORAMON nanieść poprzez dwu-,

trzykrotne smarowanie pędzlem lub dwu-, trzykrotny natrysk w odstępach kilku

godzin i zawsze po przeschnięciu powierzchni, na której zabieg jest

prowadzony. Po zabiegu usunąć obumarłe szczątki grzybów, a miejsce

poddawane zabiegom ponownie spryskać BORAMONEM w celu podwyższenia

odporności powierzchni na infekcję mikroorganizmów. Po wyschnięciu w razie

potrzeby, nałożyć nowy tynk lub wykończyć dowolną farbą nawierzchniową,

okna i powłoki olejne zmyć wodą.

Uwagi: Preparat wiąże się z drewnem (zjawisko wymiany jonowej) po upływie 2, 3

dni od momentu naniesienia i staje się praktyczne niewymywalny, dzięki czemu

drewno może być użytkowane na zewnątrz.

Przechowywanie: preparat przechowywać w oryginalnych, zamkniętych

opakowaniach w temperaturze od +5°C do 35°C chronić przed mrozem.

Zużycie:

Na tynkach i murach - 0,8 litra preparatu na 1 m2 powierzchni.

Na drewnie - 0,4 litra preparatu na 1 m2 powierzchni.

Dopuszczenia do stosowania w budownictwie:

Atest Higieniczny PZH B - 674/95

Certyfikat IPTiF 1/E/98

Producent: Przedsiębiorstwo „ALTAX" Sp. z o.o. , ul. Jasielska 10,

60-476 POZNAŃ

9. ŚRODKI OSTROŻNOŚCI PRZY ROBOTACH IMPREGNACYJNYCH

Podczas prac impregnacyjno - odgrzybieniowych należy przestrzegać przepisów

BHP i p.poż. zawartych w Rozporządzeniu RM z 4.02.1994 ( Dz. U. Nr 156

poz. 25 ) oraz Ustawy z 7.01.1994 r. - Prawo budowlane ( Dz. U. Nr 89 poz.

414 ) i Rozp. Nr 46 MGPiB Z 14.12.1994 r. dział I §1, 2, 3, 4, 5 i dział V, VI, i

VII a w szczególności:

prace powinny być wykonywane w warunkach przewiewu, z dala od

ognia

w czasie pracy stosować odzież ochronną i sprzęt ochrony osobistej

(okulary ochronne, fartuchy, rękawice itp.)

zachować higienę osobistą : przerywając lub kończąc pracę umyć ręce

i twarz mydłem w ciepłej wodzie.

w czasie pracy nie spożywać posiłków, nie palić tytoniu.

stanowisko pracy zabezpieczyć podsypką z trocin a nasycone trociny

ostrożnie spalić porcjami w wydzielonym miejscu.

opróżnionych opakowań nie używać do przechowywania materiałów

spożywczych lub wody.

nie dopuszczać do skażenia gruntu, studni i wód gruntowych

otwartych.



U w a g a : osoby mające uszkodzony naskórek lub alergiczną chorobę skóry

nie powinny wykonywać prac impregnacyjno - odgrzybieniowych.

ODBIÓR ROBÓT

Wykonawca robót odgrzybieniowych i impregnacyjnych potwierdza wpisem do

dziennika budowy zgodność wykonanych przez siebie robót z zaleceniami

ekspertyzy i karty charakterystyki materiału . Zgodność tego oświadczenia ze

stanem faktycznym potwierdza inspektor nadzoru.

10. ZABEZPIECZENIA PRZECIWWILGOCIOWE – TECHNOLOGIA WYKONANIA

10.1. Wykonanie przepony poziomej.

Przeponę poziomą należy wykonać na wszystkich ścianach fundamentowych

budynku.

Nawierty wykonać od wewnątrz na wysokości 15 - 20 cm od posadzki lub w

przypadku wykonywania prac związanych z podbiciem fundamentów, 20-30 cm nad

podbiciem.

A. Materiały:

a) zaprawa hydroizolacyjna do wypełniania większych ubytków – Oxal SPM

b) zaprawa hydroizolacyjna do uszczelnienia w pasie iniekcyjnym – Oxal DS-HS

c) płyn iniekcyjny – Oxal HSL

d) zaprawa iniekcyjna do wypełniania spękań i pustek oraz do zamykania otworów

po iniekcji – Oxal VP I T

B. Sprzęt i akcesoria:

a) pompa iniekcyjna membranowa

b) kompresor

c) iniektory – MC Packer 12/14

C. Opis technologii:

Odtwarzanie izolacji poziomej jest jednym z etapów szeroko pojętych prac

renowacyjnych, w skład których, poza w.w. pracami wchodzi wykonanie wtórnej

izolacji pionowej elementów zagłębionych w gruncie, odtworzenie izolacji posadzki

oraz wykonanie tynków renowacyjnych. Prace iniekcyjne muszą być

skoordynowane z pozostałymi pracami, oznacza to, że sposób wykonywania iniekcji

(grawitacyjna, ciśnieniowa, jednostronna, dwustronna, jednorzędowa, dwurzędowa)

jest ustalany indywidualnie, dla każdego przypadku, dlatego należy ją wykonywać

na podstawie dokumentacji projektowej robót renowacyjnych opracowanej dla

konkretnego budynku. Podstawowym działaniem jest pobranie próbek muru celem

ustalenia poziomu zawilgocenia i stopnia zasolenia. Należy także określić stan

techniczny muru, ze szczególnym zwróceniem uwagi na obecność pustek i rys.



Rzeczywiste zużycie preparatów do iniekcji najlepiej określać na podstawie iniekcji

wstępnych. Zabieg ten pozwala także na oszacowanie czasu trwania nasycenia

muru.

Podstawowym sposobem wykonywania iniekcji jest iniekcja ciśnieniowa. Wysokość

ciśnienia wynosi zazwyczaj 5-10 bar, jednakże powinna być dopasowana do

parametrów wytrzymałościowych konkretnego muru. Iniekcję grawitacyjną można

wykonywać tylko wtedy, gdy wyraźnie zezwala na to dokumentacja techniczna lub

zalecenia technologiczne firmy MC-Bauchemie.

W murach grubych (powyżej 100 cm) zaleca się wykonywać iniekcję dwustronną.

Nie jest to wymóg bezwzględny, iniekcję ciśnieniową jednostronną wykonuje się w

murach o grubości przekraczającej 100 cm, jednak w takich sytuacjach

bezwzględnym wymogiem jest uzyskanie równoległych do siebie nawiertów. Nie

należy także wykonywać nawiertów w maksymalnym dopuszczalnym rozstawie.

Iniekcję dwurzędową wykonuje się w murach mieszanych, z wtrąceniami z kamieni

nienasiąkliwych, gdy istnieje obawa, że przy jednorzędowym wykonaniu nawiertów

odległości między nawiertami będą zbyt duże.

Nawierty wykonuje się w miejscach wskazanych przez dokumentację techniczną (w

budynkach nie podpiwniczonych jest to zazwyczaj 10 - 25 cm nad powierzchnią

terenu, wewnątrz lub od zewnątrz budynku, w zależności od obiektu.

W przypadku piwnic uszczelnionych od zewnątrz otwory wierci się 10 - 25 cm

ponad płytą posadzki).Rząd otworów musi przecinać przynajmniej jedną spoinę

wsporczą (poziomą), optymalne są dwie.

Rozstaw otworów przy iniekcji jednorzędowej jednostronnej wynosi 10-12,5 cm, kąt

nachylenia 30° - 45°. Każdy otwór powinien kończyć się ok. 5 - 10 cm przed licem

muru. Średnica otworów przy iniekcji ciśnieniowej zależy od zastosowanych

pakerów (zazwyczaj jest to 12 - 18mm), przy iniekcji grawitacyjnej średnica otworów

wynosi 2 - 3 cm.

Przy iniekcji dwurzędowej odległość między rzędami otworów nie może przekraczać

8 cm. Odległość między nawiertami w jednym rzędzie nie może przekraczać 20 cm.

Muszą one być przesunięte o połowę rozstawu w stosunku do sąsiedniego rzędu.

Dla iniekcji dwustronnej głębokość nawiertu wynosi 2/3 grubości muru.

Po wywierceniu otwory należy odpylić przez odessanie lub przedmuchanie czystym

sprężonym powietrzem. Jeżeli podczas wiercenia zostaną wykryte pustki, należy

wykonać wstępną iniekcję z zaprawy Oxal VP I T.

Możliwe jest wykonanie iniekcji ciśnieniowej przy poziomych nawiertach, należy je

wówczas wykonać w spoinach poziomych muru.



W oczyszczonych odwiertach obsadzić pakery. Iniekt wprowadzać pod ciśnienie.

Należy trzymać się zasady: niskie ciśnienie – dłuższy czas iniekcji. Iniekcje należy

prowadzić do pełnego wysycenia muru wokół otworu. Jeżeli podczas iniekcji dojdzie

do spadku ciśnienia na konkretnym pakerze lub niekontrolowanego wypływu

iniektu, proces na tym konkretnym pakerze przerwać i wykonać wstępną iniekcję z

zaprawy Oxal VP I T.

Uwaga: jeżeli w czasie iniekcji dochodzi do wycieku preparatu iniekcyjnego przez

spoiny przyległe do otworu należy je naprawić z zastosowaniem zaprawy Oxal SPM

lub wykonać uszczelnienie pasa iniekcji stosując szlamy, np. Oxal DS-HS lub Oxal

DS Flex.



Wymagania stawiane podłożu

Miejsce (pas) wykonywania iniekcji określa dokumentacja techniczna lub zalecenia

techniczne firmy MC-Bauchemie. Pas muru w którym będzie wykonywania iniekcja

należy odsłonić (usunąć wyprawy tynkarskie, wymalowania), oczyścić, luźne i/lub

zniszczone fragmenty muru usunąć, ubytki i puste spoiny naprawić (wypełnić

zaprawą naprawczą). Ocenić stan techniczny muru. Jednorodność muru najlepiej

ocenić wykonując wiercenia próbne (pozwala to także na uzyskanie informacji o

właściwościach muru). Niewielkie ubytki i nierówności o głębokości do 5 mm mogą

być egalizowane szlamem Oxal DS-HS. Do napraw większych ubytków , stosować

zaprawę Oxal SPM,

Dodatkowo, pas iniekcyjny można uszczelniać zaprawą uszczelniającą Oxal DS-HS

Przygotowanie materiałów

Oxal SPM zarobić czystą wodą w ilości 3 litry wody na worek 25 kg suchego

proszku i mieszać za pomocą wiertarki lub mieszarki niskoobrotowej z nałożonym

mieszadłem, aż do powstania jednorodnej, homogenicznej masy. Czas mieszania

nie powinien być krótszy niż 3 minuty. Należy przygotować taką ilość materiału,

który może być zużyty w ciągu czasu obróbki.

Oxal DS-HS zarobić czystą wodą w ilości 4,5 litra wody na worek 25 kg suchego





Oxal HSL – iniekt dostarczany jest w formie koncentratu. Należy go zmieszać z

czystą wodą w proporcji podanej w dokumentacji technicznej 1:6 do 1:20.

Przygotować tylko taką ilość materiału, która może być wprowadzona w dany

odcinek muru.

10.2. Wykonanie hydroizolacji zewnętrznych oraz izolacji wewnętrznych

podposadzkowych.

Izolacje na zewnątrz budynku oraz izolacje wewnętrzne podposadzkowe należy

wykonać przy użyciu hydroizolacyjnych mas elastomerowych na wszystkich

ścianach fundamentowych zewnętrznych. Warstwa izolacji powinna być ułożona na

całej wysokości ściany fundamentowej łącznie ze strefą cokołową.

Materiały:

a) zaprawa trasowo-wapienna do wyrównania podłoża – Oxal TKM

b) powłoka hydroizolacyjna – Expert Proof Eco

d) taśma uszczelniająca – Nafuflex DBS 120


a) agregat do natrysku – pompa ślimakowa




Przed przystąpieniem do właściwej naprawy podłoża należy usunąć stare powłoki

oraz luźne i skorodowane części podłoża.

Prace z zastosowaniem tynków trasowych oraz powłoki hydroizolacyjnej Expert

Proof Eco, należy wykonywać w temperaturze nie niższej niż+5°C. Jednocześnie

temperatury otoczenia i podłoża powinny być co najmniej o 3°C wyższe od

panującej temperatury punktu rosy. Prace wykonywać z zachowaniem ogólnych

zasad sztuki budowlanej, zwracając szczególną uwagę na opady atmosferyczne

(mżawka, deszcz – nie wykonywać prac podczas opadów lub stosować namioty

ochronne) oraz bezpośrednie, silne nasłonecznienie (stosować wtedy maty/siatki

ochronne lub wykonywać prace wczesnym rankiem lub późnym wieczorem).


Uszczelniane podłoże musi być nośne, równe i lekko porowate, wolne od gniazd

żwirowych, spękań i nadlewek, kurzu oraz wszelkich materiałów, środków i warstw

mogących zmniejszyć przyczepność (np. pozostałości po środkach

antyadhezyjnych, mleczko cementowe w przypadku betonu, stare wymalowania,

niestabilne wyprawy tynkarskie, stare uszczelnienia bitumiczne, skorodowana i

łuszcząca się cegła, itp).

W momencie wykonywania powłoki wodochronnej podłoże może być matowo-

wilgotne, tzn. beton lub zaprawa tynkarska lub cegła musi mieć jednorodną, i

matową powierzchnię, zdolną w krótkim czasie do wchłaniania naniesionej wody

(nie może występować na powierzchni błyszcząca warstewka wody). Gruntowanie i

warstwy sczepne nie są wymagane.

Przygotowanie podłoża może być wykonane ręcznie (skucie, szlifowanie, mycie,

odkurzanie) jak i mechanicznie (piaskowanie, hydropiaskowanie, zmywanie wodą

pod ciśnieniem, itp.). Wystające fragmenty usunąć, wypukłe, ostre naroża

sfazować, wyłomy i pustki uzupełnić materiałami naprawczymi, - podłoże musi być

równe, bez ostrych krawędzi i nierówności, wystających wtrąceń itp.

W przypadku betonu: niewielkie ubytki i nierówności o głębokości do 5 mm mogą

być egalizowane szlamem Oxal DS-HS. Do napraw większych ubytków , stosować

zaprawę Oxal SPM,

Wewnętrzne naroża wyoblić (wykonać fasetę), zalecanym materiałem jest Oxal

SPM, można także stosować Emcefix Spachtel G lub inne materiały typu zaprawa

PCC.

Przed nakładaniem podłoże zwilżyć do stanu matowo-wilgotnego.

W przypadku cegły: podłoże wyrównać nakładając warstwę tynki trasowo-

wapiennego Oxal TKM

W przypadku chudego betonu: można nakładać bezpośrednio po dokładnym

oczyszczeniu podłoża.


Oxal TKM zarobić czystą wodą w ilości 6 litry wody na worek 40 kg suchego







Expert Proof Eco jest dostarczany są w proporcjach gotowych do mieszania.

Komponenty płynny i proszkowy należy mieszać za pomocą wiertarki lub mieszarki

niskoobrotowej z nałożonym mieszadłem, aż do powstania jednorodnej,

homogenicznej masy. Czas mieszania nie powinien być krótszy niż 3 minuty.

Następnie masę odstawić na ok. 3 minut i ponownie przemieszać. Należy

przygotować taką ilość materiału, który może być zużyty w ciągu czasu obróbki.

Technologia prac

Pierwszym etapem jest wyrównanie podłoża zaprawą tynkarską Oxal TKM.

Przygotowaną zaprawę należy ułożyć na zwilżonym podłożu przy pomocy szpachli,

kielni lub pacy stalowej. Prace wykonywać w temperaturze nie niższej niż +5ºC

(temperatura powietrza i podłoża). Należy przestrzegać wszystkich reguł sztuki

budowlanej takich jak przy wykonywaniu tradycyjnych tynków z zapraw na spoiwie

cementowym i wapiennym.

Kolejnym etapem jest uszczelnienie szczelin dylatacyjnych, jeśli takie występują.

Szczeliny dylatacyjne uszczelniać taśmą Nafuflex DB S, wtopioną na krawędziach

w elastyczną powłokę izolacyjną Expert Proof Eco. Na obrzeża szczelin należy

nałożyć warstwę izolacji, po czym w świeżą masę wtopić krawędź taśmy

uszczelniającej. Przed nałożeniem drugiej warstwy izolacji pierwsza musi być

związana. Taśmy powinny być ułożone w literę Ω. Łączenie taśm Nafuflex DB S za

pomocą masy hydroizolacyjnej. Po związaniu izolacji, która służyła do wklejenia

taśm układamy wypełnienie poprzez wprowadzenie sznura polipropylenowego.

Następnie ponownie układamy taśmę zakrywając sznur, wykonując te same

czynności.

Po całkowitym związaniu izolacji służącej do wklejenia taśm możemy wykonać

ostateczną powłokę hydroizolacyjną przy użyciu masy izolacyjnej Expert Proof Eco.

Pierwszą warstwę Expert Proof nanosić pędzlem ławkowcem lub twardą szczotką

tak, aby powierzchnia została szczelnie pokryta. Szczególnie starannie uszczelniać

naroża. W jednym przejściu nie nakładać warstwy grubszej niż 2 mm. Drugą i

ewentualnie następne warstwy można nanosić pacą, pędzlem (szczotką) lub

natryskowo (agregaty typu Airless lub pompa ślimakowa). Przy nanoszeniu

wielowarstwowym należy uważać, aby poprzednia warstwa uszczelniająca Expert

Proof była odpowiednio wytrzymała, zanim naniesie się następną.

Zalecana grubość powłoki w tym przypadku – 3 mm.

Ochrona izolacji

Na warstwy termoizolacyjne można stosować poliestyren ekstrudowany, który

będzie pełnił także funkcję ochronną. Warstwy rozdzielające mogą być

wykonywane z folii z PCV.

Wykop można zasypywać dopiero po pełnym związaniu i wyschnięciu izolacji.

Należy zwrócić uwagę na to, aby gruz o ostrych krawędziach oraz żwir nie wchodził

w kontakt z izolacją. Właściwy jest np. piasek. Warstwą ochronną mogą być też

maty (płyty) drenażowe.



10.3. Wykonanie tynków renowacyjnych

Tynki renowacyjne należy wykonać na wszystkich wewnętrznych ścianach piwnic.

A. Materiały:

a) zaprawa tynkarska podkładowa, renowacyjna – Oxal PGP

b) zaprawa tynkarska, renowacyjna – Oxal WPw

c) warstwa sczepna – Oxal VSM

d) szpachla wapienna – Oxal Kalkputz


a) agregat tynkarski


Wykonywanie tynków renowacyjnych jest jednym z etapów szeroko pojętych prac

renowacyjnych, w skład których, poza ww. pracami wchodzi odtworzenie izolacji

poziomej, wykonanie wtórnej izolacji pionowej elementów zagłębionych w gruncie

oraz odtworzenie izolacji posadzki. Prace te muszą być ze sobą skoordynowane.

Podstawowym działaniem jest ustalenie przyczyny zawilgocenia budynku oraz

pobranie próbek muru celem ustalenia poziomu zawilgocenia i stopnia zasolenia.

Zakres prac renowacyjnych jest ustalany indywidualnie dla każdego przypadku.

Zgodnie z zaleceniami WTA oznacza się trzy rodzaje szkodliwych soli

budowlanych, a na podstawie ich ilości podłoże klasyfikuje się ze względu na tzw.

stopień zasolenia.

Tynków renowacyjnych nie należy stosować miejscowo tylko w miejscu wysoleń,

lecz na wydzielonej, najlepiej architektonicznie strefie, w której znajdują się

uszkodzenia ścian (np. na cokołach lub ścianach na wysokość pierwszej

kondygnacji), lub na wysokość min 0,5 m nad widoczne zawilgocenie

Tynk renowacyjny nie zastępuje hydroizolacji i nie może być obsypany gruntem. W

pomieszczeniach, w których zastosowano tynk renowacyjny należy zapewnić

skuteczną wentylację.

W naszym przypadku, zalecamy zastosowanie tynku Oxal PGP o grubości 1 cm

oraz Oxal WPw o grubości min 1,5 cm na całej wysokości ścian wewnętrznych

piwnic.


Stare, zniszczone i zasolone tynki skuć do wysokości około 50cm powyżej

najwyższej widocznej linii zasolenia i/lub zawilgocenia. Usunąć luźne i niezwiązane

cząstki, zmurszałą zaprawę i fragmenty muru. Znajdujące się na murze farby,

bitumy, objawy korozji biologicznej (mchy, porosty), wykwity solne, itp. należy

usunąć całkowicie. Wykuć lub wydrapać skorodowaną zaprawę ze spoin na

głębokość około 2 cm. Powierzchnię oczyścić mechanicznie (np. przy pomocy

szczotki drucianej lub sprężonym powietrzem, spłukanie wodą, itp). Niektóre

rodzaje zanieczyszczeń (np. stare powłoki bitumiczne) mogą być usunięte przez

piaskowanie, zanieczyszczenia olejowe przez zmycie za pomocą detergentu lub

usunięte przez szlifowanie. Gruz usunąć z terenu budowy. Objawy korozji



biologicznej (mchy, grzyby pleśniowe, domowe, itp.) usunąć mechanicznie oraz

zastosować odpowiednie preparaty biobójcze.

Uwaga: jeżeli podłoże pod pierwszy składnik systemu (obrzutkę Oxal VSM) jest

suche lub mocno nasiąkliwe, należy je wcześniej zwilżyć.


Oxal VSM. Zawartość worka wsypać do ok. 6,5 litra czystej wody i mieszać

mieszadłem wolnoobrotowym, aż do powstania jednolitej, homogenicznej masy bez

grudek i zbryleń. Oxal VSM można też przygotowywać w betoniarkach o

wymuszonym mieszaniu. Czas mieszania nie powinien być krótszy niż 5 min.

Podana ilość wody potrzebna do zarobienia masy tynkarskiej jest wartością

szacunkową, którą można odpowiednio zmieniać, zależnie od żądanej konsystencji

masy tynkarskiej. Należy przygotować taka ilość materiału, którą można zużyć w

ciągu czasu obróbki.

Oxal PGP. Zawartość worka wsypać do ok. 4,5 litra czystej wody i mieszać


grudek i zbryleń. Oxal PGP można też przygotowywać w betoniarkach o

wymuszonym mieszaniu. Czas mieszania powinien wynosić ok. 5 min. Podana ilość

wody potrzebna do zarobienia masy tynkarskiej jest wartością szacunkową, którą

można odpowiednio zmieniać, zależnie od żądanej konsystencji masy tynkarskiej.

Zaprawę można przygotowywać także w mieszalnikach przystosowanych do pracy

z agregatami natryskowymi (przy nakładaniu mechanicznym). Należy przygotować

taka ilość materiału, którą można zużyć w ciągu czasu obróbki.

Oxal WPw. Zawartość worka wsypać do ok. 5 litrów czystej wody i mieszać


grudek i zbryleń. Oxal WPw można też przygotowywać w betoniarkach o

wymuszonym mieszaniu. Czas mieszania powinien wynosić ok. 5 min. Podana ilość

wody potrzebna do zarobienia masy tynkarskiej jest wartością szacunkową, którą

można odpowiednio zmieniać, zależnie od żądanej konsystencji masy tynkarskiej.

Zaprawę można przygotowywać także w mieszalnikach przystosowanych do pracy

z agregatami natryskowymi (przy nakładaniu mechanicznym). Należy przygotować

taką ilość materiału, którą można zużyć w ciągu czasu obróbki.

Oxal Kalkputz. Zawartość worka wsypać do ok. 7 litrów czystej wody i mieszać za

pomocą mieszadła śrubowego lub mieszalnika przeciwbieżnego (betoniarki) do

uzyskania jednolitej, homogenicznej masy bez grudek i zbryleń. Konsystencja

otrzymanej zaprawy powinna umożliwiać jej nakładanie przez szpachlowanie. Do

przygotowywania szpachli należy wykorzystywać całą zawartość worka. Minimalny

czas mieszania: 1 minuta, maksymalny 2 minuty. Należy przygotować taka ilość

materiału, którą można zużyć w ciągu czasu obróbki.

Technologia prac

Prace wykonywać w temperaturze nie niższej niż +5ºC (temperatura powietrza i

podłoża). Należy przestrzegać wszystkich reguł sztuki budowlanej takich jak przy

wykonywaniu tradycyjnych tynków z zapraw na spoiwie cementowym i wapiennym.



Tynk renowacyjny nie powinien stykać się z gruntem. Należy pozostawić tam

szczelinę.

Obsadzenie elementów instalacji elektrycznych (przewody, gniazdka, przełączniki,

itp.) na powierzchniach otynkowanych tynkiem renowacyjnym jest możliwe tylko za

pomocą cementowych zapraw. Zabrania się stosowania jakichkolwiek materiałów

na bazie gipsu na powierzchniach otynkowanych lub stykających się z tynkiem

renowacyjnym.

Puste spoiny naprawić za pomocą tynku Oxal WPw. Zaprawę Oxal VSM należy

nakładać na podłoże w postaci obrzutki (szprycu) w ten sposób, aby pokryć 50 -

70% naprawianej powierzchni. Grubość warstwy może wynosić max. 5 mm. Przed

nakładaniem dalszych warstw systemu tynków (Oxal PGP, Oxal WP lub Oxal WPw

odczekać, aż obrzutka stwardnienie (co najmniej 24 godziny w warunkach

normalnych). Na stwardniałą obrzutkę nanieść kolejną warstwę systemu.

Tynk renowacyjny Oxal WPw należy nakładać tak, aby łączna grubość warstwy

(warstw) nie była mniejsza niż 2 cm. Grubość tę można zmniejszyć do 1,5 cm tylko

w przypadku, gdy wcześniej został naniesiony już co najmniej 1 cm tynku Oxal

PGP. Przy grubości tynku > 2 cm należy nakładać go w dwóch warstwach, przy

czym przy czym odstęp technologiczny pomiędzy warstwami powinien wynosić

przynajmniej 1 dzień na 1mm grubości już nałożonej warstwy. Przy

wielowarstwowym nakładaniu Oxal WP świeżo nałożony tynk należy delikatnie

wygładzić, a następnie nadać mu szorstkość przez poziome przeciągnięcie np.

miotłą lub pacą o drobnych, trójkątnych zębach. Jeżeli podłoże pod warstwę tynku

stanowi Oxal PGP lub wcześniej nałożony Oxal WP lub Oxal WPw to należy

zwrócić uwagę na to, aby ten tynk był wystarczająco twardy i szorstki. Przed

naniesieniem drugiej warstwy tynku należy też usunąć mechanicznie, np. miotłą,

ewentualne zanieczyszczenia. Ostatnią, świeżą jeszcze warstwę tynku ściąga się

zmoczoną listwą aluminiową. Jak tylko powierzchnia zmatowieje, należy wygładzić

tynk miękką gąbką. Po związaniu ostatniej warstwy, powierzchnię delikatnie

przeciera się jeszcze raz gąbką.

Tynki Oxal PGP, Oxal WP lub Oxal WPw nakłada się w tradycyjny sposób, za

pomocą kielni i pacy. W celu uzyskania równej powierzchni ściany można stosować

drewniane listwy profilowe.

Przy nakładaniu natryskowym końcówkę tynkarską należy prowadzić ruchem

ciągłym wahadłowo-posuwistym, zachowując optymalną odległość końcówki od

powierzchni tynkowanej, wynoszącą 18-20 cm (o ile specyfikacja konkretnego

agregatu nie mówi inaczej).

Pielęgnacja tynków

Świeżo naniesiony tynk renowacyjny należy chronić przed zbyt szybką utratą wody

(słońce, wiatr, wysokie temperatury) np. przez osłonięcie siatkami. W przypadku

zbyt szybkiego wysychania należy powierzchnię tynku ponownie zwilżyć. W

pomieszczeniach piwnicznych należy zapewnić odpowiednie warunki wiązania i

twardnienia tynku, tzn. temperaturę nie niższą niż +50C i wilgotność względną

powietrza nie wyższą niż 60%.



Warstwy wykończeniowe.

Do wygładzenia powierzchni stosować wyłącznie systemową szpachlę renowacyjną

Oxal Kalkputz. Szpachlę należy użyć na całej powierzchni ścian fundamentowych,

także na starych tynkach cementowo-wapiennych.

Wymieszaną zaprawę rozprowadzić równomiernie przy pomocy pacy stalowej na

wysezonowanym i związanym tynku renowacyjnym Oxal WP lub Oxal WPw (odstęp

technologiczny powinien wynosić przynajmniej 1 dzień na 1mm grubości już

nałożonej warstwy) i poddać obróbce zacieraczką lub pacą obłożoną filcem.

Temperatura podłoża i materiału podczas obróbki, a także w ciągu następnych 24

godzin nie powinna być niższa niż +5°C a wilgotność względną powietrza nie

wyższą niż 60%.Grubość nanoszenia nie powinna przekraczać 3mm.

Wg zaleceń WTA do wymalowań można stosować dyfuzyjne powłoki malarskie

(SD≤0,2m) takie jak:

farby silikonowe

farby silikatowe (krzemianowe)

farby wapienne

Powłoki malarskie nie powinny utrudniać dyfuzji pary wodnej. Muszą one

posiadać odpowiedni współczynnik sorbcji wody (w<0,2kg/(m2Vh)) nie przewyż-

szający sorbcji tynku renowacyjnego, aby zapewnić, że strefa odparowania cieczy

znajdującej się w kapilarach muru i zawierającej sole, znajdować się będzie w

warstwie tynku renowacyjnego.

10.4. TYNKI ZEWNĘTRZNE NA ELEWACJI BUDYNKU W STREFIE

COKOŁOWEJ DO WYSOKOŚCI 1,0m-1,2m NAD TERENEM -

WYKONANIE TYNKÓW REGULUJĄCYCH WILGOĆ

A. Materiały:

a)zaprawa trasowa do przygotowania podłoża-OXAL TKM-HS

b) warstwa szczepna – EXZELLENT 520

c)tynk regulujący wilgoć, dyfuzyjny –EXZELLENT 540

d) tynk regulujący wilgoć, wysoko-dyfuzyjny – EXZELLENT 610

B. Opis technologii:

Przygotowanie podłoża


Stare, tynki skuć na całych powierzchniach . Usunąć luźne i niezwiązane cząstki,

zmurszałą zaprawę i fragmenty muru. Znajdujące się na murze , objawy korozji

biologicznej (mchy, porosty), wykwity solne, itp. należy usunąć całkowicie.

Wykuć lub wydrapać skorodowaną zaprawę ze spoin na głębokość około 2cm.

Powierzchnię oczyścić mechanicznie (np. przy pomocy szczotki drucianej lub

sprężonym powietrzem)

Usunąć należy cegły skorodowane , o znacznych ubytkach

Znaczne ubytki należy wypełnić używając zapraw trasowych



Reprofilowanie należy wykonywać modyfikowaną zaprawą mineralną OXAL TKM-

HS (na bazie spoiw trasowych). Masy uzupełniające posiadają parametry zbliżone

do żądanego materiału ceramicznego i co bardzo ważne, nie powodują

powstawania zabieleń, wykwitów czy przebarwień .

Wykonanie tynków regulujących wilgoć EXZELLENT


1. Obrzutka

Nie wolno nakładać tynku na suche podłoża.

Exzellent 520. Zawartość worka wsypać do ok. 6,5 litra czystej wody i mieszać


grudek i zbryleń. Tynk można też przygotowywać w betoniarkach o wymuszonym

mieszaniu. Czas mieszania nie powinien być krótszy niż 5 min. Podana ilość wody

potrzebna do zarobienia masy tynkarskiej jest wartością szacunkową, którą można

odpowiednio zmieniać, zależnie od żądanej konsystencji masy tynkarskiej. Należy

przygotować taka ilość materiału, którą można zużyć w ciągu czasu obróbki.

2. Tynk regulujący wilgoć podkładowy –EXZELLENT 540- grubość 1 cm


Tynk Exzellent 540 należy wymieszać z ok. 5 l wody.

Tynk można nakładać maszynowo lub ręcznie. W pierwszym przypadku można

użyć do tego celu wszelkich dostępnych agregatów do tynków drobnoziarnistych.

Czas mieszania: ok. 2-3 min.

Grubość warstw: każda warstwa max 30 mm

Czas schnięcia: ok. 8-10 h, w zależności od warunków cieplno – wilgotnościowych.

Mieszać należy wyłącznie zawartość całych worków (nie dzielić na porcje).

Dodawanie do mieszanki tynkarskiej innych dodatków, obcego pochodzenia jest

zabronione!

3. Tynk regulujący wilgoć nawierzchniowy –EXZELLENT 610- grubość 2 cm


Exzellent 610. Zawartość worka wsypać do ok. 5 litrów czystej wody i mieszać


grudek i zbryleń. Tynk można też przygotowywać w betoniarkach o wymuszonym

mieszaniu. Czas mieszania powinien wynosić ok. 5 min. Podana ilość wody

potrzebna do zarobienia masy tynkarskiej jest wartością szacunkową, którą można

odpowiednio zmieniać, zależnie od żądanej konsystencji masy tynkarskiej. Zaprawę

można przygotowywać także w mieszalnikach przystosowanych do pracy z

agregatami natryskowymi (przy nakładaniu mechanicznym). Należy przygotować

taka ilość materiału, którą można zużyć w ciągu czasu obróbki.

Technologia prac

Prace wykonywać w temperaturze nie niższej niż +5ºC (temperatura powietrza i

podłoża). Należy przestrzegać wszystkich reguł sztuki budowlanej takich jak przy

wykonywaniu tradycyjnych tynków z zapraw na spoiwie cementowym i wapiennym.



Tynk nie powinien stykać się z gruntem. Należy pozostawić tam szczelinę.

Obsadzenie elementów instalacji elektrycznych (przewody, gniazdka, przełączniki,

itp.) na powierzchniach otynkowanych tynkiem renowacyjnym jest możliwe tylko za

pomocą cementowych zapraw. Zabrania się stosowania jakichkolwiek materiałów

na bazie gipsu na powierzchniach otynkowanych lub stykających się z tynkiem

renowacyjnym.

Zaprawę Exzellent 520 należy nakładać na podłoże w postaci obrzutki (szprycu) w

ten sposób, aby pokryć 50 - 70% naprawianej powierzchni. Grubość warstwy może

wynosić max. 5 mm. Przed nakładaniem dalszych warstw systemu tynków

odczekać, aż obrzutka stwardnienie (co najmniej 24 godziny w warunkach

normalnych). Na stwardniałą obrzutkę nanieść kolejną warstwę systemu.

Tynk Exzellent 610 należy nakładać tak, aby łączna grubość warstwy (warstw) nie

była mniejsza niż 2 cm. Grubość tę można zmniejszyć do 1,5 cm tylko w przypadku,

gdy wcześniej został naniesiony już co najmniej 1 cm tynku Exzellent 540 . Przy

grubości tynku > 2 cm należy nakładać go w dwóch warstwach, przy czym przy

czym odstęp technologiczny pomiędzy warstwami powinien wynosić przynajmniej 1

dzień na 1mm grubości już nałożonej warstwy. Jeżeli podłoże pod warstwę tynku

stanowi Exzellent 540 to należy zwrócić uwagę, aby ten tynk był wystarczająco

twardy i szorstki. Przed naniesieniem drugiej warstwy tynku należy też usunąć

mechanicznie, np. miotłą, ewentualne zanieczyszczenia. Ostatnią, świeżą jeszcze

warstwę tynku ściąga się zmoczoną listwą aluminiową. Jak tylko powierzchnia

zmatowieje, należy wygładzić tynk miękką gąbką. Po związaniu ostatniej warstwy,

powierzchnię delikatnie przeciera się jeszcze raz gąbką.

Pielęgnacja tynków

Świeżo naniesiony tynk renowacyjny należy chronić przed zbyt szybką utratą wody

(słońce, wiatr, wysokie temperatury) np. przez osłonięcie siatkami. W przypadku

zbyt szybkiego wysychania należy powierzchnię tynku ponownie zwilżyć.

Powłoki malarskie:

Aby zagwarantować działanie osuszające produktów Exzellent FRP należy

stosować wyłącznie dyfuzyjne powłoki malarskie na bazie krzemianów.

Wewnątrz: opór dyfuzyjny SD≤0,01m

Absorpcja wody, spowodowana podciąganiem kapilarnym

< 0,1 kg/m²h½

10.5. Wykonanie tynków na elewacji

Tynki wapienne Oxal Kalkputz należy wykonać na wszystkich ścianach

elewacyjnych powyżej strefy cokołowej (patrz p. 10.3.)

11. ZALECENIA OGÓLNE DOTYCZĄCE WYKONYWANIA ZABEZPIECZEŃ

PRZECIWWILGOCIOWYCH

Wszystkie prace przy wykonywaniu danego rodzaju zabezpieczenia

przeciwwilgociowego należy wykonać przy zastosowaniu materiałów

należących do jednego systemu technologiczno - materiałowego



Wszystkie materiały budowlane wchodzące w skład proponowanego

systemu technologiczno - materiałowego do wykonania zabezpieczeń

przeciwwilgociowych muszą posiadać aktualne dopuszczenia do stosowania

w budownictwie na terenie Polski.

Wszystkie prace w zakresie izolacji przeciwwilgociowych powinny

wykonywać firmy posiadające doświadczenie przy wykonywaniu tego

rodzaju robót i stosowaniu technologii i materiałów danej firmy. Wskazane

jest, aby wykonawca robót był przeszkolony przez firmę dostarczającą

materiały.

Wszystkie materiały wchodzące w skład systemu technologiczno -

materiałowego należy stosować zgodnie ze szczegółowymi wskazówkami,

podanymi w instrukcjach technicznych stosowania odpowiednich produktów

- instrukcje powinny być dostarczane razem z materiałami.

12. ZASTRZEŻENIA I KLAUZULE

1. Niniejsze opracowanie nie może być opublikowane w całości lub części bez

zgody autora i bez uzgodnienia z nim formy i treści takiej publikacji

2. W przypadku powstania wątpliwości lub jakichkolwiek niejasności na etapie

przygotowywania lub wykonywania robót remontowych, należy zwrócić się

do autora niniejszego opracowania o dodatkowe informacje i wyjaśnienia.

3. Wykonujący ekspertyzę nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich.

4. Ekspertyza ważna jest przez okres 6 miesięcy.

13. LITERATURA

1. Stramski Z. „ Korozja biologiczna w budownictwie” CUTOB - PZITB

i SMB Wrocław 1986

2. Stramski Z. „Uwagi i wytyczne dotyczące ekspertyz mykologiczno-budowlanych”

PSMB Wrocław 1997

3. Bronisław Zyska – Zagrożenie biologiczne w budynku – Arkady 1999

4. Jerzy Ważny, Jerzy Karyś „Ochrona budynków przed korozją biologiczną”

Arkady 2001

5. PN-83/B-03430 – Wentylacja w budynkach mieszkalnych, zamieszkania

zbiorowego i użyteczności publicznej

6. Rokiel M. „Hydroizolacje w budownictwie” – Medium - Dom Wydaw. Warszawa

2009

7. Frank Froessel – Osuszanie murów i renowacja piwnic” – POLCEN Sp. z o.o.

Warszawa 2007

ekspertyza mykologiczna - szrm.plszrm.pl/wp-content/uploads/2017/03/załącznik-nr-10-do-siwz... ·...

Documents