In dit nummer:Imca Marina maakt

feestje van optreden in Mauritsstaete

---------------------------Spontane actie kinderen

basisschool

bij De Riethorst Stromenland

B E W O N E R S M A G A Z I N Emei20181|

Levensgrote portretten in hal

Slotjesveste

In dit nummer:Kussende herten

---- Keerzijde geeft inzicht

---- Bijzondere

snoezelkatten

COLOFONSamen fijner levenZorgorganisatie De Riethorst Stromenland werkt vanuit de overtuiging dat we alleen sámen en met elkaar het leven fijner kunnen maken. Dat merkt u aan alles.

Onze klanten bepalen zelf wat ze graag willen en wij volgen. Hun leven met zorg krijgt vorm door een intensief samenspel tus-sen klant, medewerker, vrijwil-liger, behandelaar en naasten. Wat ons bindt is het bijdragen aan een bestaan dat rijk is aan warmte, welzijn en goede zorg.

De Riethorst Stromenland biedt wijkverpleging, maaltijden aan huis, restaurants, dagbesteding, revalidatiezorg, langdurig wo-nen met zorg en specialistische diensten. We zijn expert op de gebieden dementie, de ziekte van Parkinson, de ziekte van Hun-tington, wondzorg en zorg in de laatste levensfase.

Met 1.300 bevlogen medewerkers, 800 vrijwilligers en mantelzorgers werken we samen voor ongeveer 1.000 klanten. We zijn werkzaam in de regio West-Brabant, in en rondom Het land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied.

Elke dag een glimlach

Het is lente. Alles staat weer in bloei en overal zien we jong leven. Het maakt ons blij en zorgt voor fijne momenten op de dag.

LichtpuntjesAls professionals in de zorg doen we ons uiter-ste best om het leven van de klant elke dag te vullen met lichtpuntjes. Allereerst natuurlijk door betrokken en persoonlijke zorg. Maar zeker ook door leuke activiteiten. Vaak zijn het kleine, haast vanzelfsprekende gebaren van vriende-lijkheid waarmee we moeilijke momenten wat lichter willen maken. Denk aan een medewerker die u geduldig en liefdevol helpt als er even iets tegenzit. Of een knuffel van een verzorgende op een dag dat er geen visite kwam. Zo proberen we er samen toch een mooie dag van te maken.

Fijne momentenIn ons bewonersmagazine Thuis proberen we fijne momenten zichtbaar te maken, delen we hartverwarmende verhalen met u en uw naas-ten. Met liefde en plezier hebben we deze ver-halen de afgelopen tijd weer voor u verzameld. We hopen dat u de verhalen met een glimlach zult lezen en de foto’s zult bewonderen. En wilt

u zelf een keer een leuk verhaal vertellen of schrijven of een wens in vervulling laten gaan, laat het ons dan vooral weten. Dan maken we daar samen een fijn moment van.

Extra medewerkersDe verhuizing naar een zorglocatie of het inrich-ten van hulp thuis is vaak een ongewenste keuze. Het moeten achterlaten van de ver-trouwde omgeving of het verliezen van functies gaat meestal gepaard met verdriet. Graag zoe-ken wij met u naar de dingen die nog wel moge-lijk zijn en waar u plezier aan beleeft. Binnen De Riethorst Stromenland werken we hard aan het aantrekken van meer medewerkers. Iets wat de overheid mogelijk maakt door extra gelden ter beschikking te stellen. Wij hopen dat u in de loop van de tijd gaat merken dat we echt “meer handen aan het bed” hebben en er nog meer voor u kunnen zijn.

Ik wens u veel leesplezier en een fijne dag. Mireille de WeeBestuurder De Riethorst Stromenland

Thuis is een uitgave van De Riethorst Stromenland en verschijnt drie keer per

jaar in een oplage van 3.000 exemplaren.

Samen fijner levenDe Riethorst Stromenland

RedactieadresDe Riethorst Stromenlandafdeling CommunicatieCentraal Bureau DomboschZalmweg 1c4941 VX Raamsdonksveer0162 582050communicatie@drsn.nl

Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen zonder vooraf overleg met de afdeling communicatie van De Riethorst Stromenland.__________________________________

Rollatorrace Oosterhout

70 jaar koorlid

Kookclub Goezate

12

2825

Dansen voor opa en oma

22

5

Z

De Riethorst Stromenland opent haar deuren

De StromingBij De Stroming in Waspik zijn de bewoners aan het koersballen, een soort jeu de boules. Mevrouw Vermeer gooit ook een balletje mee. Ze woont in de Bartelomeushof en zit naar eigen zeggen meer in De Stroming dan thuis. “Hier is altijd wat te doen. Even oversteken en ik heb gezelschap.”

De Riethorst Stromenland is volgens haar een heel open organisatie. “Als we willen eten kunnen we zo aanschuiven.” Ze is hier met een vriendin en kleindochter Maaike. Maaike komt even mee-kijken. Ze zit in de vierde klas van het atheneum en haar hart ligt bij de zorg. Ze wil misschien hbo verpleegkunde gaan doen en wellicht komt ze zo ooit bij De Riethorst Stromenland terecht.

_______________________________________________________Zaterdag 17 maart in de week van Zorg en Welzijn hielden vier locaties van De Riethorst Stromenland een open dag. Er waren verschillende leuke activiteiten voor klanten, maar de nadruk lag op het enthousiast maken van mensen voor een opleiding of baan in de zorg. Er waren informatiebalies, en medewerkers die op alle vragen antwoord konden geven.

AltenahoveIn de Almzaal van zorglocatie Altenahove is een balspel geregeld. In een grote kring gooien mensen met ballen en ballonnen over. Meneer Van der Stelt heeft het er maar druk mee. Hij maakt even tijd voor een praatje met Cisca Havelaar. Zij is naar Altena-hove gekomen omdat ze graag terug wil in de zorg en dan speciaal bij De Riethorst Stromenland. Cisca Havelaar heeft 13,5 jaar in de zorg gewerkt. Ze is er drie jaar uit geweest, maar wil nu weer graag terug. “En het liefst hier in Altenahove, waar mijn oom heeft gelegen. Daardoor weet ik dat er in Altena-hove een goede sfeer is, waar ze nog met persoon-lijke aandacht werken.”

SlotjesvesteBij Slotjesveste in Oosterhout krijgen bezoekers koffie en gebak, waarna ze een kijkje kunnen nemen in de oefenruimte, bij de schilderclub of bij de standjes met informatie. De 9-jarige Harley let extra goed op, als voorbereiding op zijn spreekbeurt op school. Die houdt hij over De Riethorst Stromenland. “Mijn moeder werkt hier en ik weet dat ze mensen tekort komen. Daar wil ik met mijn spreekbeurt aandacht voor vragen”, vertelt hij. Hij wil zelf later ook in de zorg werken, maar als wat, dat weet hij nog niet. Bezoekers kijken mee over de schouders van de leden van de schilder-club, die bestaat uit bewoners en mensen van uit de buurt, zoals Corry Timmermans. “We hebben hier iedere vrijdag een schil-derbijeenkomst”, vertelt ze. “En ik kom hier heel graag. We maken grapjes, hebben aanspraak en het is leuk om mensen met dezelfde hobby te ontmoeten.”

GoezateBij Goezate in Werkendam staat rond het mid-daguur de kippensoep klaar voor bezoekers. Er werd geknutseld, geschilderd, een beweegles gegeven en de belevingstafel werd gedemon-streerd. Vrijwilligster Pia de Bruin helpt eens in de drie weken bij de schildersgroep. “Meestal maken wij de tekeningen en schilderen of kleu-ren de klanten die in”, vertelt ze. “Het is heel leuk om zo gezellig met de mensen bezig te zijn.” Medewerkster Marian de Heer liet zien hoe de belevingstafel werkt. Ze toverde op het beeld-scherm foto’s van baby’tjes, poezen en honden tevoorschijn. “Klanten reageren hier heel erg leuk op”, vertelt ze. “Je merkt dat de gesprekjes

echt op gang komen.” Ook demonstreert ze een paar interactieve spelletjes. Want de belevingstafel is niet alleen om naar te kij-ken, maar vooral ook om zelf dingen mee te doen. Wat populair is? “Het muziekspel, daar luisteren mensen graag naar. Dat zijn oude kinderliedjes, zoals De Mosselman.”

7

Onderzoek onder ouderen Susan vraagt u om hulp!

Susan van Hees van de Tilburg University onderzoekt samen met andere onderzoekers en medewerkers van zorgorganisaties wat er in het dagelijks leven en in de zorg voor ouderen gebeurt en hoe dit kan worden verbeterd. Dat kan natuurlijk niet zonder uw mening te kennen.

Susan legt uit waarom ze uw hulp vraagt. “Als onderzoekers zijn wij op zoek naar bewoners van zorglocaties. Zij zijn bij uitstek expert op het gebied van ouder worden. Graag luisteren wij naar de ideeën van ervaringsdeskundigen en vragen we hen hun mening met ons te delen. Samen hopen we een manier te kunnen vinden, waarbij ouderen worden gezien en er goed naar hen wordt geluisterd om zo samen te kunnen bepalen wat voor onderzoek er nodig is binnen de Academische Werkplaats Ouderen van de Tilburg University.”

Wat vindt u belangrijk?De onderzoeker vertelt dat in veel discussies en onderzoeken ouderen centraal staan. “Maar wat vinden zij belangrijk? Wat houdt hen bezig? Waarover zouden onderzoekers volgens hen mogen nadenken? Wat valt u op in uw omge-ving? Wat vindt u fijn? Zijn er dingen die beter kunnen of waar u zich aan ergert? Wat wilt u? Wat moet vooral zo blijven en wat kan er beter?”

Helpen is eenvoudigSusan van Hees vertelt dat helpen kan op verschillende manieren. “Bijvoorbeeld door uw ervaringen te delen in een 1-op-1 gesprek of door mee te doen aan een groepssessie. Misschien heeft u een goed idee of zijn er punten die mee genomen kunnen worden in het onderzoek.” Wilt u deelnemen en uw mening en erva-ringen delen, stuur dan een mail met uw suggesties of vragen naar: awouderentranzo@tilburguniversity.edu.

Susan neemt dan zo snel mogelijk contact met u op. Bellen kan ook, op nummer: 013 4664867.

WeeTjeSEr valt gemiddeld gedurende 7% van de tijd in Nederland

neerslag in de vorm van regen, sneeuw, ijzel of hagel en dat

staat gelijk aan ongeveer één uur en veertig minuten aan

neerslag per dag.

1 op de 10 personen in ons land is bang

voor spinnen ofwel ze hebben

ARACHNOFOBIE.

Een Nederlander fietst gemiddeld zo’n 2,5 km per

dag en zo’n 900 km per jaar.

Er zijn zo’n 15.000 km fietspaden in

Nederland.

9

“

‘Alles voor het welzijn van de klant’

“Voetjes van de vloer, alstublieft”, zegt Clasien van Seters als ze haar dweil onder de stoel van de heer Vollebregt haalt. Vanuit zijn fauteuil ziet de bewoner hoe de medewerker met een microvezel-doek zijn appartement op zorglo-catie Slotjesveste in Oosterhout schoonmaakt. Clasien vertelt dat veel klanten zich afvragen waar haar emmertje sop is gebleven. Ze legt uit dat sop eigenlijk helemaal niet zo hygiënisch is. “Te nat schoonmaken zorgt voor bacteriegroei. Je smeert bovendien micro-organismen uit met je natte doek of dweil.” Clasien heeft net de SVS -cur-sus professioneel schoonmaken achter de rug. “De microvezel-doek is speciaal ontwikkeld om professioneel schoon te maken. De doek bestaat uit heel veel kleine synthetische vezels die 99% van alle micro-organismen wegneemt. Voor elk appartement gebruiken we een nieuw doekje. De schoonmaakmethode levert meer hygiëne op.”

Professionaliseren“Het is een mooie klus om ach-ter de schermen alles in goede banen te leiden zodat mensen hier fijn kunnen verblijven en kunnen werken”, zegt Irmgard Pols, teammanager facilitair. Van inkoop, logistiek, catering, groenvoorziening, beveiliging en schoonmaak. Het is maar een greep uit de vele zaken die op het bordje liggen van het facili-tair team. “We zijn continu ons werk verder aan het professiona-liseren. Scholing hoort daar zeker bij. Alles wat we doen, doen we voor de klant. Hun welzijn staat voorop. Ook de invoering van de nieuwe lijn schoonmaakproduc-ten is hier een voorbeeld van. De nieuwe producten zijn milieu-vriendelijk en dus ook beter voor de gezondheid.”

ScholingIrmgard vertelt dat alle huis-houdelijk medewerkers een SVS-scholing krijgen. Daarnaast geven we regelmatig opfriscur-

sussen. “Het is belangrijk dat iedereen weet waarom-ie doet wat-ie doet. Kennis vergroot de kwaliteit van dienstverlening. Hoe ga je bijvoorbeeld om met een besmette omgeving en voorkom je kruisbesmetting? Daar moeten we ons aldoor bewust van zijn.”

SamenspelVolgens Irmgard is het samen-spel met de zorg onmisbaar. “Vanuit zorgmedewerkers krijgen wij continu informatie aangereikt. Daarnaast is het goed om samen met de klant af te stemmen wat voor hem of haar belangrijk is. Hoewel we strikte voorschriften en beperkte schoonmaaktijd per appartement hebben, hebben we ook oog voor de klant. Een vaas met verwelkte bloemen weg-gooien, een praatje maken onder het werk. Het draagt allemaal bij aan een prettiger leven.”

Scholing van medewerkers is belangrijk om het welzijn van de klant zo goed mogelijk te ondersteunen. Naast zorgmedewerkers volgen ook andere medewerkers van De Riethorst Stromenland opleidingen en trainingen, zo ook de medewerkers van de afdeling facilitaire zaken. Hun werk draagt immers eveneens bij aan een aangenamer leven van de bewoners.

11

M Twee geitjes van acht dagen oud brachten letterlijk de lente binnen op zorglocatie De Stroming in Waspik. Ze werden begroet met beschuit met muisjes. Roze én blauwe, want Sjefke is een bokje en Nolda een sik.

Met een handdoekje op schoot geeft ze haar naamgenoot de fles. “Ze is wel wild, mijn eigen kinderen dronken makkelijker.” De bewoonster van De Stroming schrikt als ze van Mieke hoort dat de geitjes zes keer per dag de fles krijgen. Ook ’s nachts.

Dropjes in het grasAls Nolda haar buikje vol heeft, kan het grote knuffelen begin-nen. De handwerkclub in De Stroming ligt even helemaal stil. De sik en het bokje gaan van hand tot hand. Meneer Verschu-ren wil Sjefke wel mee naar zijn appartement nemen. “Vroeger hadden wij thuis ook geitjes. Het zijn mooie beestjes.” Mevrouw Verschuren vult haar man aan: “Een keer kwamen er kinderen onze geitjes aaien. Ze vertelden na afloop dat ze dropjes van het

grasveld hadden gegeten”, grin-nikt ze. Het echtpaar zou het fijn vinden als bij De Stroming een dierenweide zou komen. “Wat kippen, konijnen en geitjes in de tuin. Ik zou er iedere dag naar toe gaan.” Mieke belooft het idee te bespreken.

KnuffelenDe medewerkers van Samen Top die binnen De Stroming helpen, zijn ook betoverd door de jonge dieren in huis. “Oh schattig, mag ik hem ook vasthouden”, vraagt Tess. Maar haar collega Timo is nog niet klaar met de zachte oortjes aaien van Nolda. De jonge medewerkers lijken hun taken in de bediening even helemaal vergeten. Maar niemand vindt het erg. Iedereen lijkt geitjes knuffelen belangrijker te vinden dan koffie.

Mevrouw Nolda Bakx vertelt het trots; Geitje Nolda is naar haar genoemd. “Op voorwaarde dat ze als peettante er af en toe voor zorgt”, knipoogt activiteiten-coördinator Mieke Kuijsters die eigenares is van de geitjes. Mieke knikt: “Klopt helemaal. En Sjefke is vernoemd naar mijn schoonva-der.” De geitjes zijn acht dagen oud. Mieke brengt ze zelf met de fles groot. “Na hun geboorte zijn ze door hun moeder verstoten. Nu ben ik de moeder. Samen met alle bewoners hier vandaag in De Stroming”, knipoogt ze. De moederrol past mevrouw Bakx prima. “Ik moeder graag.”

Beschuit met muisjes in

De Stroming

13

Zon, versierde rollators en polonaise

Eerste rollatorrace in Oosterhout één groot feest!

In het stralende zonnetje liepen tientallen deelnemers

op 17 april de eerste rollatorrace van Oosterhout op de atletiekbaan van vereniging Scorpio. Willemijn van Hees, burgemeester van Geertuidenberg, mocht het startschot geven.

Er waren drie prijzen te verdelen: twee hoofd-prijzen en een pechprijs. Piet Konsilius ging er met zijn 95 jaar met de winst vandoor, net als de kwieke Netty Sanchez.

In bewegingSamen met fysiotherapeut Maarten Kok orga-niseerde De Riethorst Stromenland deze race. De organisatie kijkt terug op een geslaagde dag: “We vinden het belangrijk om oudere mensen in beweging te krijgen. Ook als ze met een rollator lopen. En dat is zeker gelukt!”Ook de dames Godschalk en Van der Wielen hebben genoten. Zij liepen de race uit en ontvingen daarvoor een medaille. “Nu kun-nen jullie wel lopend naar huis!”, grapte hun chauffeur, waarop mevrouw Godschalk lachte dat het na die 400 meter racen wel een eitje moest zijn.

15

D De dag doornemen

met…

zoek naar een compromis. JP stelt voor om mee te komen helpen met de voorbereiding. Hij wil de komkommer en de tomaten snijden. Daarna eet hij de kapsalon in zijn eigen appartement.

Juiste benaderingAls alle klanten hebben gegeten, komen Ine haar collega’s Marieke Schuurmans en Lida Aarts op de afdeling pauzeren. “Dit proberen we altijd samen te doen. Tussen onze boterhammen bespreken we eventuele bijzonderheden. Zo zien we elkaar ook nog even tussen de avondtaken door. Of er eigenlijk wel voldoende tijd is om naast alle taken de dienst zo klantgericht in te vullen? “Je moet

tijd creëren voor wat je belangrijk vindt. Dat geldt voor alles in het leven”, zegt Ine beslist. Marieke prijst Ine om haar klantgerichte werkwijze. “Ze ziet het en heeft de vaardigheden om het ook uit te voeren. De juiste benadering en communicatie draagt ze gelukkig met cursussen aan collega’s over. Zodat we er allemaal van kunnen leren. Ze is een echte ambassadeur voor ons vak.”

Natuurlijke bejegeningIne kreeg ‘het zorgen voor anderen’ van huis uit mee. Ze groeide op in een gezin van acht kinderen. “Met een ziekelijke moeder en een broer met een beperking. Ik heb altijd voor anderen gezorgd. Ik weet niet beter.” Haar loopbaan in de zorg startte ze als kraamhulp. 25 jaar vervulde ze het vak met veel plezier. Na een reorganisatie koos ze voor de verpleeghuiszorg. Via een tweezorgafdeling kwam ze op De Kloosterhoeve terecht, waar ze de opleiding voor verzorgende én verpleeg-kundige afrondde. “Een mens leert zijn hele leven. Ik wil niet stilstaan. Daarom ben ik onlangs gestart als Trifier-in-structeur en geef dus cursussen aan collega’s. Trifier is de methode die De Riethorst Stromenland heeft omarmd. Het draait om een natuurlijke bejege-ning en de-escalerend werken. Deze inzichten brengen me verder in mijn vak. Maar ook in mijn privéleven. Mijn moe-der is intussen 91. Ze wil zelfstandig zijn.

Ik vervul hierdoor vooral een coachende rol in haar leven. Ik draag niet steeds zelf de oplossing aan, maar laat haar het zelf invullen. Daar leer ik ook nog elke dag van.”

Het leven van buitenAls de pauze voorbij is, spreekt bewoner Anthony Schaap Ine aan over een item op televisie. Het ging over campers. Ine heeft op de groep over haar camper vertelt. Ze zegt dat het belangrijk is om met de bewoners over zaken van buiten De Kloosterhoeve te praten. “Er is meer in het leven dan die ziekte of het verblijf hier.” Anthony kan dat erg waarderen: “Ine houdt goed rekening met

ons. We doen bijna alles samen, zonder dat ze het oplegt. Ze krijgt dat voor elkaar zonder conflic-ten. Haar geheim is compromissen zoeken”, zegt Anthony die voor zijn verhuizing naar De Klooster-hoeve zelf als psycholoog heeft gewerkt en er oog voor heeft.

Ine vertelt dat ze inderdaad continu op zoek is naar compromissen met klanten. “Huntington zorgt voor veel gedragsveranderingen. Een com-promis geeft rust en verkleint agressie bij de klanten. Links, rechts of recht door het midden. Je kunt met mij alle kanten op. Ik hoef geen gelijk te hebben. Duidelijkheid hebben onze klanten wel nodig. Ik vraag dus wat hij wil en stem daar op af wat ik graag zou willen. Daar rolt dan een compro-mis uit. De wijze van bejegening bepaalt overigens of mensen met me meewerken of niet. Bijna altijd bereik ik zo een goed resultaat.”

Echte ambassadeur “Mag ik even je mond afdoen?”

---

“Hebben jullie voldoende gegeten?”

---“Zullen we een moment van stilte houden om dank uit te spreken?”

“Voor elke actie die Ine Horrevoets wil onderne-men, stelt ze een vraag. Het antwoord op die vraag bepaalt of ze haar actie uitvoert of niet. Ze legt uit hoe dit zit. “De klant is in regie. Ze mogen dus zelf beslissen wat ze doen. Ik leg niks op. Ik wil dat ze hier zo zelfstandig moge-lijk wonen. Net als thuis. Mijn werk draait om begeleiden en uitleggen. Ik kijk hierbij vooral naar de mens achter de ziekte. Dat is het belangrijkste in ons werk.”Dat neemt niet weg dat Ine ook duidelijke stu-ring geeft aan klanten die dat nodig hebben,

omdat ze door de ziekte van Huntington dit zelf niet meer kunnen. Met bewoner JP de Kort heeft ze bijvoorbeeld aparte afspraken over hoe de dagindeling eruitziet. Ine heeft gere-geld dat hij zondag een kapsalon krijgt (friet met shoarma). Ze vertelt hem net het goede nieuws. Hij is dolgelukkig. “Maar”, zegt Ine, “er staat wel iets tegenover. Je komt gezellig bij ons aan tafel eten. Ik heb het namelijk voor iedereen geregeld. We gaan er dus samen van eten.” JP stemt niet in. Hij wil op zijn apparte-ment eten. Ine gaat hierop samen met hem op

_____________________________________________________________________‘Haar geheim is

compromissen zoeken’_____________________________________________________________________

17

__________________________________

Gerrit is mijn allesie__________________________________“ZJij bepaalt, niet wij!

VertrouwenspersoonOm verdere invaliditeit te voorkomen, gebruikt Rita medicijnen en krijgt ze injec-ties. Hiervoor staat een wijkverpleegkundige

van de wijkverpleging haar bij. Drie keer per week is dat

Astrid van der Hoeven. Ze geeft de benodigde injecties en staat tijdens haar huisbezoeken stil bij hoe het gaat met Rita. “Ik ben haar ver-trouwenspersoon. We

praten veel. Ik beant-woord haar vragen en kijk

hoe zaken zich ontwikkelen. Als er iets speelt of als ik zie dat ze extra ondersteuning nodig heeft, dan over-leg ik met haar en de andere zorgverleners uit het zorgteam.” Rita vult haar aan: “Soms geeft ze me ook het duwtje in de rug dat ik nodig heb om bijvoorbeeld een hulpmiddel te accepteren. We zijn beiden recht door zee en zeggen waar het op staat. Daarom kan ik met haar ook zaken goed bespreken.”

Alleen naar buitenErgotherapeut Ine de Ruijter pakt alle prak-tische zaken waarbij Rita hulp wenst. Zoals aanpassingen in huis, maar ook hulpmid-delen als een looprek of trippelstoel. “Soms geef ik een bepaalde oplossing in overwe-ging, maar dan is Rita er nog niet aan toe. Dat respecteer ik. Dan wacht ik tot ze er klaar voor is. Ook al staat er een team zorg-verleners om haar heen, zij bepaalt wat er gebeurt én wat niet.” Rita is Ine dankbaar voor de ruimte die ze krijgt om zaken zelf in te vullen. “Ik heb veel aan Ine te danken. Ze begrijpt dat ik graag zelf wil bepalen. Soms duurt het gewoon even voordat ik me ergens aan over kan geven.” Als voorbeeld noemt ze de elektrische rolstoel die sinds kort in huis staat. “Die wilde ik eerst ook niet.” Samen met Ine is Rita ermee aan het oefenen. “Draaien, manoeuvreren. Als het straks zonder hulp lukt, kan ik voor het eerst in 5 jaar weer alleen naar buiten. Maar zover ben ik nog niet. Ook deze stap moet nog even bezinken.”

Wie geconfronteerd wordt met een ongeneeslijke ziekte krijgt te maken met een team van zorgverleners. De Riethorst

Stromenland werkt hiervoor samen met externe specialisten, zodat aan huis de best beschikbare zorg gegeven kan worden. Rita uit Nieuwendijk

vertelt hoe dat werkt in de praktijk.

Zes jaar geleden kreeg Rita de diagnose multiple sclerose. Ze vertelt dat haar lichaamsfuncties sindsdien steeds minder zijn

geworden. En dat ze elke dag leeft met vreselijke pijnen. “Gelukkig heb ik veel mensen om me heen.” Haar partner Gerrit voorop. Hij helpt haar bij de dagelijkse zaken. “Ik haal haar uit bed, help in de douche met wassen en daarna met aankleden. Elke morgen

om half 5, want ik moet zelf al vroeg naar mijn werk. Na werktijd help ik overal waar mogelijk. Ook ‘s nachts”, vertelt hij. Rita doet

overdag zelf het huishouden. Vanuit haar trippelstoel weet ze haar weg nog prima te vinden. “Zolang als het kan, wil ik zelfstandig

blijven”, zegt ze. “Mijn ziekte kan ik niet accepteren, maar ik moet hem uiteindelijk wel aanvaarden. Ik lever steeds wat in.”

bevlogensamenspel oprechte

aandacht

Juiste bewegingenMet oefentherapie wordt Rita voorbereid op het gebruik van de nieuwe hulpmiddelen, maar ook bij het goed bewegen tijdens alledaagse zaken als de vaatwasser uitruimen of de was doen. Tweemaal per week staat fysiotherapeut Yvette Oosterling hiervoor aan haar zijde. “Ik help haar om op de juiste manier te blijven bewegen, ondanks functieverlies of eventuele klachten. Het verlies van spierfuncties gaat hierdoor minder snel achteruit”, vertelt Yvette. De fysiotherapie vindt bij Rita thuis plaats. Wie goed kijkt, ontdekt overal in de huiskamer oefenma-terialen. Van een elastiek aan de trap tot een looprek en zelfs het aanrecht wordt gebruikt. Bij lekker weer oefenen we samen in de tuin.” Rita hoopt dat ze straks met haar elektrische rolstoel ook weer in haar mooie tuin kan werken. Ook dit vraagt om nieuwe bewegingen die ze samen met Yvette zal gaan oefenen.

GelijkwaardigheidVanuit de neuroloog in het ziekenhuis houdt Jos Sterk vinger aan de pols bij Rita en alle zorg die verleend wordt. Zij is gespecialiseerd MS-verpleegkundige en stuurt vanuit het netwerk MS Zorg Nederland alle zorgverleners rondom Rita aan. Elke drie maanden bezoekt ze Rita. “MS kun je niet alleen dragen. Maar de zorg die nodig is, kun je wel zo goed mogelijk op iemands situatie afstemmen. Zodra Rita dus iets wil of nodig heeft, kijk ik welke specialist het beste zorg

kan geven. Goed overleg en vooral gelijkwaardigheid zijn de kracht van goede zorg. Dus vooral goed luis-teren naar je klant. Daar leer je meer van dan uit de boeken.” Jos functioneert als een soort poortwachter. Voor Rita, maar ook voor Gerrit. “Ik houd dus ook goed in de gaten of hij als mantelzorger niet overbelast raakt”, vertelt ze. Rita vindt het belangrijk dat het zorgteam ook oog heeft voor haar partner. “Gerrit is mijn allesie. Hij heeft zijn eigen leven compleet opzij gezet voor mij. Zonder hem stort alles in elkaar.” Jos belooft samen met Gerrit te kijken of hij mantelzor-gondersteuning wenst. “Ja, dan komt er nog iemand bij aan de keukentafel. Maar denk eerst maar eens rustig over na wat jij wilt. Want net als bij Rita geldt: jij bepaalt, niet wij.”

19

Wat als je de regie over je leven verliest?

In de Almzaal wordt een speciale training gehouden voor de zorgmedewerkers van Altenahove. Zij worden

door het team van de organisa-tie De Keerzijde letterlijk op de stoel van de klant gezet en als zodanig verzorgd. Dat betekent: in een rolstoel, met oordoppen in (slechthorend), met een bordje om ‘ik kan niet praten’ en met een dichte bril op (slechtziend). Om de situatie zo realistisch mogelijk te maken, hebben de zorgmedewerkers hun mobiel-tjes, horloges en tassen ingele-verd. De afspraken zijn simpel: als groep blijven ze de hele tijd samen en wie naar het toilet moet, moet het vooraf vragen. De training duurt 3 uur.

Goede bedoelingenWaar de eerste vijf minuten lacherig wordt gedaan over de afwijkingen en afspraken waar-mee rekening gehouden dient te worden, is al snel duidelijk dat het leven opeens écht anders is. Zeker als de verzorgenden om je heen haast op de automatische piloot ‘doen wat ze doen’. Zo gaat een slab ongevraagd om, ‘want dat is zo met familie afge-sproken om de kleding netjes te houden’. En moet ‘iedereen

meedoen met bewegen en spel-letjes. Want dat is ook goed voor iedereen.’

Lieke du Bois, oprichter van De Keerzijde en bedenker van de bijzondere training, legt uit wat het idee achter deze zaken is: “Met alle goede bedoelingen zijn de zorgmedewerkers voor hun klanten aan het zorgen. Niks geks, geen toneelspel. Zo doen wij het dagelijks met zijn allen. Maar feitelijk zijn we enorm aan het betuttelen en zorgen we dat iemand binnen vijf minuten gehospitaliseerd is en de regie kwijt is. Terwijl we dat juist niet willen!”

Vechten, vluchten of verstarrenLieke legt uit dat een mens drie emotionele manieren van reageren heeft als hij de regie kwijtraakt. “Allereerst vechten. Je wordt opstandig en laat zo blijken dat je zaken zelf wilt bepalen. Ten tweede vluchten. Je loopt letterlijk weg voor de situatie, omdat je er niet mee om kunt gaan. Ten derde ver-starren. Je raakt van het padje of reageert nauwelijks nog. Het gaat hierbij niet om goed of fout gedrag. Dit is gewoon wat de psyche van de mens doet bij betutteling.”

Alle opties komen ook voorbij tijdens de simulatie in de Alm-zaal. Als ‘klant’ Daan naar het toilet moet, steekt hij zijn hand op. Een verzorgende staat op en loopt prompt even mee, ‘want de klant moet geholpen worden’. De verzorgende blijft weliswaar bui-ten het toilet wachten, maar van achter de toiletdeur klinkt “Lukt het?’ Met een blos op de wangen keert Daan terug in de zaal. “Het plassen was nog nooit zo naar. Ik was het liefst weggerend”, klinkt het achteraf bij de evaluatie.

‘Om gek van te worden’Tijdens het zittende spel met een bal in een kring van stoelen is een medewerkster er helemaal klaar mee dat de verzorgenden haar programma bepalen, ze wil weg. Roken. “Veel meer dan normaal”, zegt ze achteraf, want ze was de situatie helemaal beu. Waarom moet ik heel de tijd in de groep blijven? Het slaat nergens op. En alles wat je doet, wordt gezien én besproken. Om gek van te worden. Let niet zo op mij”, klinkt het bozig. Ook mede-werker Rian zegt dat ze zich heeft ingehouden. “Ik was al heel snel geïrriteerd. Ik wil de regie houden.

De zorg persoonlijker maken, betekent ook écht oog hebben voor de klant. Je kunnen verplaatsen in iemand anders. De beste manier om dat te doen, is door jezelf letterlijk te verplaatsen in de persoonlijke situatie van de klant. Dat is precies wat er onlangs gebeurde op zorglocatie Altenahove in Almkerk.

21

!

Informatiegids voor iedere nieuwe klant____________________________________

De Wegwijs biedt houvastDe stap naar een zorglocatie is groot. De grip is weg. Er komt veel op u af nadat het besluit is genomen. Uitkiezen van huisraad die mee mag, afscheid nemen van het vertrouwde eigen huis, de verhuizing. En dan de nieuwe woonplek. Zoveel nieuwe gezichten, vragen en een berg aan informatie. De Riethorst Stromenland heeft iets bedacht om de overgang te verzachten: een overzichtelijk magazine waarin alles staat wat u over uw nieuwe woonomgeving moet weten: de Wegwijs.

Je voelt je zo nutteloos als iemand zijn zorgsysteem afdraait en niet echt naar je kijkt als mens. Naar wat jij wilt. Binnen een paar uur beheersten ze mijn leven compleet. Bizar hoe nie-mand een keer vraagt wat ik wil. Je zit maar te wachten tot de zuster een keer tijd heeft voor jou binnen háár programma. Je wordt er doodmoe van.”

Pure vervelingWaar Daan aanvankelijk als lolbroek begon, zie je hem tijdens de training steeds verder inkak-ken. Hij gaapt zelfs regelmatig. “Dit was geen toneelspel, maar pure verveling. Dit gebeurt er dus met je als iemand de regie over-neemt.” Marjolein had beperkt zicht en zegt hoe vervelend het was dat een stoel met veel her-rie werd verschoven zonder het even te zeggen. “Ik weet in elk geval precies waar ik voortaan op ga letten.”

Cheryl had oordopjes in en vertelt dat ze zich een toeschou-wer voelde van het geheel. “Je valt buiten de groep, dat is een eenzaam gevoel.” Ook Kim voelde

zich eenzaam. Ze kon tijdens de training zogenaamd niet praten. “Ik ben me nu veel bewuster van wat mensen met afasie door-maken. Je maakt nergens deel vanuit en je kunt nergens op reageren. Alles overkomt je. En ik kon weliswaar niet praten, maar kan mezelf nog prima wassen. Maar dat werd me niet gevraagd. We doen als verzorgenden veel meer dan nodig is. En het is lief bedoeld, maar moet echt anders.”

Nieuwe inzichtenLieke is tevreden over de inzich-ten van de groep. “We hebben het er al jaren over: klanten moeten hun eigen regie kunnen behouden. Alles ook in samen-spraak met familie en zorgver-leners. In de praktijk blijkt dat een lastige opgave. Social media stromen over van tips, richtlij-nen en goedbedoelde adviezen om iedereen mee te krijgen en vooral bewust te maken van de noodzaak van eigen regie. Van de klanten. Maar door het zelf te ervaren. Als je het hebt gevoeld, raak je het nooit meer kwijt.”

In mens verdiepenDe trainster besluit met rake woorden. “Met terugwerkende kracht krijg ik soms last van schaamte van hoe ik zelf 25 jaar in de zorg heb gewerkt. Zeker niet vanwege mijn foute bedoe-lingen, maar júist vanwege al mijn goede. Ik wilde maar helpen en ontzorgen. Ik had me veel meer in de mens moet verdie-pen. Klanten willen niet betutteld worden. Ze willen leven net als toen ze nog zelfstandig woonden en lekker zichzelf kunnen zijn. Daarom wil ik jullie zo graag deze klantervaring meegeven. Hoe vaak vragen we écht: hoe is het met je? En niet omdat het moet, maar om echt eens te luisteren? En als iemand eens heel opstan-dig is, beseffen we dan ook dat wij dat mogelijk zelf hebben veroorzaakt met onze betutte-ling? Laten we het alsjeblieft niet meer doen! Hoe goed we het ook bedoelen. Vraag gewoon wat de klant wil wat je doet. Zo simpel is het.”

De Riethorst Stromenland wil bewoners en revalidanten zoveel mogelijk ondersteunen bij de overgang van het eigen huis naar één van onze zorglocaties. De Wegwijs helpt daar een beetje bij. De nieuwe bewoner en zijn of haar familie vindt in de Wegwijs alle basisinformatie over de loca-tie. Bijvoorbeeld hoe een zorgap-partement eruitziet, welke voor-zieningen er zijn in het gebouw, welke activiteiten er georgani-seerd worden en hoe het zit met kleding wassen. Elke locatie van De Riethorst Stromenland heeft dus een eigen Wegwijs.

VerbeteringDe medewerkers van Bureau Zorgadvies zijn blij met de magazines: “Voorheen gaven we nieuwe klanten bij de intake een dikke map met wel 25 folders mee. We hoorden de mensen

dan zuchten. We hebben nu de belangrijkste informatie uit alle folders in één gids gebundeld, die er heel aantrekkelijk uitziet. Een enorme verbetering.”

Alles staat erinMauritsstaete in Geertruidenberg is de eerste locatie die de Weg-wijs in gebruik heeft genomen. Het echtpaar Zopfi-Van Hoey-donck is onlangs in Mauritsstaete komen wonen. Dochter Simone nam de Wegwijs samen met haar ouders door. Meneer Zopfi: “Het is een leuk, informatief magazine. De letters zijn goed leesbaar.” Mevrouw Zopfi-Van Hoeydonck is eveneens enthou-siast: “Alles wat je moet weten staat erin. Voor mensen die van buiten Geertruidenberg komen, staan er ook goede tips in. Ik bewaar het goed, dan kan ik nog eens wat opzoeken.”

De belangrijkste informatie uit alle folders gebundeld in één gids

Prettig verblijfMarjolein Twilt, één van de zorg-managers van het Oosterhoutse verpleeghuis Slotjesveste, is ook voorzien van de Wegwijs. “Het magazine geeft de klant een hel-der beeld van wat de locatie te bieden heeft voor bewoners en, in ons geval, ook voor revalidan-ten. Door onze klanten vanaf het begin goed te informeren over de mogelijkheden en wat ze kunnen verwachten, bieden we ze wat houvast. Dat draagt hopelijk bij aan een prettig verblijf.”

23

g

Dansen voor opa en oma in Slotjesveste

Zo’n 40 kinderen van dansacademie Eigenwijzer kwamen eind maart naar zorglocatie Slotjesveste in

Oosterhout om op te treden voor de bewoners.________________________________________

nog even mijn geduld moeten bewaren, want voor-lopig dans ik niet door die complexe beenbreuk.” Als de allerjongste dansers aan de beurt zijn, klapt Toos vertederd in haar handen. “Kijk, dat kleintje nou. Ze is steeds een tel te laat. Ik zou haar willen zeggen dat ze het goed heeft gedaan.” Het kleintje is de 3-jarige Yara Pas. Haar zus Yentl (5) danst ook mee in de groep. De zusjes vertellen dat ze het leuk vinden om voor de opa’s en oma’s te dansen. “Ze klapten ook voor ons.” Van mevrouw Schrau-wen mogen ze vaker terugkomen. “Kinderen en dansen maken me vrolijk.”

Gouden kettingen, leren jasjes en glanzende broeken. Het is een bont gezelschap dat het restaurant van Slotjesveste binnenwandelt. Op de vrolijke klanken van het nummer ‘Krantenwijk’ van Lil Kleine geeft de groep tieners het eerste optreden. Meneer Tromp geniet met zijn dochter van het dansspektakel. “Mooi allemaal. Het maakt je weer even jong”, zegt hij wijzend op de dansgroep met gestreepte shirts en lederen jasjes. “Dat droegen wij vroeger ook.”

Fijne afleidingMevrouw Schenkels zit tijdens de optreden vanuit haar rolstoel te kirren van plezier. Met haar hoofd deint ze wild op en neer. “Wat een energie in huis. Zoveel heb ik in jaren niet meer bewogen”, verklapt de bewoonster tegen acti-viteitencoördinator Katinka van der Schans met een glimlach op haar gezicht. “Wat muziek en dans al niet kunnen doen. Dat is bijna niet te beschrijven. De bewoners leven helemaal op”, zegt Katinka tevreden. Ze vertelt dat dit precies de reden is waarom De Riethorst Stromenland graag mensen van buiten de zorglocatie in huis uitnodigt. “De bewoners houden graag het contact met de buitenwereld. Voor hen is het niet vanzelf-sprekend meer om dagelijks naar buiten te gaan. Met activiteiten als deze geven we hen afleiding in hun dagelijkse ritme en daardoor een fijne dag.”

Liefde voor dansenToos Schrauwen revalideert na een val van haar zoldertrap op Slotjesveste. Ze vindt de dansende kinderen prachtig. “Vroeger deed ik aan volksdan-sen. De liefde voor dans heb ik op mijn dochter overgebracht. Zij geeft nu salsalessen. Zelf zal ik

25

Ze mag dan 94 jaar zijn. Truus van de Water houdt je niet voor de gek. “Al mijn kinderen zijn op visite. Waarom is dat”, vroeg ze zich hardop af voordat het gemengde koor Zang & Vriend-schap aan het optreden begon. Het antwoord op die vraag volgde in de pauze. Voordat het zover was, werd ze door acti-viteitencoördinator Rita Vink naast de pianist gezet, om als vanouds met haar koor mee te zingen. Even later zingt ze uit volle borst de lofliederen tot God mee. Het liederenboek op schoot lijkt zelfs overbodig. Ze deint mee op de muziek en glimlacht van oor tot oor.

Dé verrassingIn de pauze heeft de voorzitter een verrassing voor Truus van de Water. “We zijn allemaal spe-ciaal naar hier gekomen om jou te huldigen. Want je bent al 70

jaar lid van ons koor. Dan weet je meteen waarom oma’s bende ook compleet aanwezig is.” De voorzitter staat stil bij de historie van het koor en Truus’ trouwe bijdrage in de afgelopen 70 jaar. “Ze miste geen repetitie. Dins-dagavond was haar avond. Dan moesten de kinderen bij vader blijven, zodat ze kon gaan zingen. In totaal 200 liederen leerde ze bij ons en tot haar 80e zong ze mee. Daarna wilde ze stoppen als actief lid, omdat ze niemand tot last wilde zijn. Als rustend lid bleef ze aan. Intussen niet meer woonachtig in Hank, maar in Woudrichem. Je mag dan in De Lemmenskamp wonen, we zijn je zeker niet vergeten”, zegt de koorvoorzitter, terwijl hij haar de bloemen uitreikt. Na de pauze bekijkt Truus de rest van het optreden vanuit de zaal samen met haar familieleden. Ze geniet met volle teugen.

Truus van de Water is al 70 jaar lid van

zangvereniging Zang & Vriendschap.

Tijdens een optreden in De Lemmenskamp werd de bewoonster

van de Woudrichemse zorglocatie gehuldigd.

____________________________________________________Rianne Hazenberg werkt als verpleegkundige in opleiding bij De Riethorst Stromenland. Vorig jaar verzorgde zij op het Vitalis College in Breda een aantal gastcolleges over de ziekte van Huntington, waarbij de aandacht vooral op de mantelzorger gericht was. Rianne deed dit als ervaringsdeskundige. Haar voormalig partner lijdt aan de ziekte van Huntington. Als gastspreker was destijds ook Kees Donkers aanwezig. Zijn vrouw Ankie overleed in februari 2017 aan de ziekte van Huntington. De voordracht van beide mantelzorgers werd zo goed ontvangen, dat zij besloten de presentatie opnieuw te geven. Nu voor collega’s en geïnteresseerden.

“Het komt allemaal op de mantelzorgers neer”

Ervaringen delen Rianne en Kees vinden het beiden belangrijk om hun erva-ringen met anderen te delen. “De ziekte van Huntington is zoveel meer dan alleen het ziektebeeld van de patiënt. De omgeving raakt intensief betrokken. Als partner krijg je te maken met keuzes die ook ingrijpen in jouw leven. Je kunt hierbij denken aan het wel/niet krijgen van kinderen, werkgerelateerde of relationele zaken. ‘’Mijn ex-man en ik hadden bijvoorbeeld samen een goedlopend bedrijf. Door zijn ziekte moesten we met de

zaak stoppen. Hij kon het niet meer en ik kon het niet alleen. Die beëindiging gaf problemen. Inkomsten vielen weg. Ik moest ander werk gaan zoeken en voor mijn man en kinderen zorgen.” Kees: “Je groeit langzaam in je rol. Je partner wordt zorgvrager, jij wordt mantelzorger. De liefde blijft, maar de relatie verandert naar een zorgrelatie.”

Voor iedereen moeilijkIn de gezamenlijke presentatie werden collega’s, behandelaren en mantelzorgers meegenomen in de wereld van de ziekte van

Huntington. Zo liet Kees Donkers gedeelten uit de documentaire “Uit Balans” over zijn vrouw Ankie zien. Kees: “Bij de ziekte van Huntington gaat het niet alleen om de zieke persoon. Het is in principe de mantelzorger waar het allemaal op neerkomt, als die omvalt, houdt het op. De erva-ring van de mantelzorger is ook belangrijk voor mensen die in de zorg werken. Het verhaal achter de patiënt hoor je bijna nooit en er heeft zich al zoveel afgespeeld voordat iemand op een zorgloca-tie gaat wonen.” Rianne: “Ik wil zoveel mogelijk mensen, ook col-lega’s, bekend maken met deze ziekte en met alles wat daar-omheen hangt. Je bent met het hele gezin slachtoffer, niet alleen de patiënt. Het is zo fijn als je als mantelzorger in beeld bent bij de zorgorganisatie. Het samenspel is zó belangrijk. Vooral met deze ziekte heb je met de hele familie te maken. Zij hebben geworsteld met een leven dat niet zo liep als gehoopt. Ze hebben keuzes moeten maken, verlies geleden en daarop steeds weer moeten anticiperen. In al die keuzes is geen goed of slecht. Het is voor iedereen moeilijk. Dát is onze boodschap. Oordeel niet over elkaar, maar praat met elkaar en luister.”

Zingend door het

leven

27

“De bijzondere band tussen verzorger en

klant

“Het was even schrikken toen ie voor mijn deur stond. Een man voor mijn thuiszorg. En dat op mijn hoge leeftijd. Maar we zijn er toch doorgekomen”, knipoogt ze. De 95-jarige vertelt dat ze graag zolang mogelijk zelfstandig wil blijven wonen. “Naar omstandigheden gaat het best goed met me. Ik krijg hulp met wassen, aankleden, medicij-nen en naar bed gaan. Wat ik zelf kan, doe ik nog zelf. De verzorging is prima. Ik hoef maar te bellen en ze zijn er.”

De zoon van mevrouw Middelkoop komt elke dag een kijkje nemen bij zijn moeder. “Samen doen we de boodschappen. Ik kook voor ons en Rien wast af. Elke week brengt ie me naar de kapper. Ik heb het getrof-fen met mijn zoon. Maar ook met Theo. Als ik iets heb, dan belt ie meteen mijn zoon. Toen Rien eens ziek was, nam Theo boodschappen voor me mee.” Theo glimlacht: “Ze heeft graag aardappels van boer Dank uit Raamsdonksveer. Ik woon in de buurt en besloot ze mee te nemen. Ze was er blij mee.” Mevrouw Middelkoop reageert: “Ja, dat zijn de lekkerste, die vieze grondaardappelen van de supermarkt hoef ik niet.”

VipbehandelingAls ze Theo beter leert kennen, ontdekt ze dat hij zingt in een koor. “Ik hou van zingen en wilde graag een keer komen luisteren bij een optreden. Krijg ik meteen een vipbehandeling van hem. En we hebben een keer verschrikkelijk gelachen toen ik een week te vroeg op de stoep bij zijn optreden stond. Maar ja, Theo had dat dit jaar ook op mijn verjaardag. Komt ie speciaal nog even langs om me te feliciteren, lag ik al vroeg op bed. Stond-ie voor niks op de stoep.”

Gelukkig blijvenTheo prijst de zelfstandigheid en mondigheid van mevrouw Middelkoop. “U waakt over uw eigen leven. Als het niet naar uw zin is, durft u het te zeggen. Dat vind ik knap. Veel mensen durven dat niet.” Mevrouw Middelkoop reageert: “Ja, ik heb een eigen wil en draai niet om zaken heen. Ik wil de regie over mijn leven houden. Ook al ben ik oud.” Theo zegt dat hij na ruim 45 jaar in de zorg weet dat die autonomie het allerbelangrijkste is voor een mens om gelukkig te blijven. “Maar ook

Vanaf zijn 16e werkt Theo Kuijpers in de zorg. Binnenkort gaat hij met pensioen. Mevrouw Middelkoop was afgelopen jaren klant van hem in de wijkverpleging. Zij vindt het heel

jammer dat hij stopt. “Ze zijn allemaal goed voor me, maar met Theo heb ik een

bijzondere band.”

positiviteit en doorzettingsvermogen. Wat dat betreft vind ik het van mevrouw Middelkoop zo knap dat ze nog zoveel zin heeft om eropuit te gaan, ondanks haar hoge leeftijd en loopklachten. Vorig jaar ging ze nog met mij mee op vakantie met de boot van de Zonnebloem.” Ze zucht en vindt dat mensen niet zo moeten zeuren. “Je moet verder kijken dan je gebreken. De dag is veel te lang als je alleen maar moppert.”

Wijze lessenTheo zegt dat hij de wijze woorden van zijn klant allemaal meeneemt nu hij met pensioen gaat. Al leerde hij zelf ook de nodige lessen tijdens zijn

loopbaan. Voor jonge collega’s geeft hij dan ook een wijze raad. “We hebben veel protocollen waarin staat hoe we het moe-ten doen, maar blijf naar de klant kijken, want een ieder is anders en pas het protocol daar op aan. Zeker in de wijkverple-ging. Je komt bij mensen thuis. Je gebruikt persoonlijke spullen.

De klant kan zelf het beste vertellen hoe hij het wil. Bepaal niet voor iemand hoe het moet. Ga er naast zitten, luister en stel de vraag: wat kan ik voor u doen? Dan vertelt de klant het je wel.

Een leven lang in de zorgTheo Kuijpers startte zijn carrière in de psychiatrie. Volgde daarna de opleiding voor algemeen ver-pleegkunde en was vervolgens in leidinggevende functies werkzaam in het ziekenhuis in Waalwijk, verpleeghuis de Volckaert en vervulde 15 jaar de rol van teammanager zorg op zorglocatie De Stroming in Waspik. Twee jaar geleden kwam hij bij de wijkverpleging terecht. “De cirkel is rond. Mijn affiniteit heeft het altijd gehad om dicht bij de mensen te staan. Het is fijn om aan hun zijde mijn werkzame leven af te sluiten.”Mevrouw Middelkoop vraagt of er niet gestemd kan worden of Theo zal blijven. Theo moet er hartelijk om lachen. Hij vertelt dat hij écht met pensioen gaat en uitkijkt naar ‘de vrijheid’. “Ik ga de contacten met klanten zeker missen. Al weet ik dat ik bij menigeen nog zal langsfietsen voor een kopje koffie.” Dat vooruitzicht bevalt mevrouw Middelkoop wel. “Gezellig als je af en toe je stem laat horen.”

____________________

Ik wil de regie over mijn leven houden, ook al ben ik oud

_____________________

29

4Iedereen wil koken in Goezate

‘Gastvrijheid is oog hebben voor de klant’

Vier sterren. Die waardering heeft Altenahove in Almkerk gekregen van de organisatie Gastvrijheidszorg met Sterren. Een organisatie die zorgorganisaties in Nederland beoordeelt op de mate van gastvrijheid en zo de kwaliteit van het leven en het welzijn van klanten centraal zet.

De populariteit van de kookgroep Goezate is ongekend. Maar liefst 18 dames van de

Werkendamse zorglocatie komen elke vrijdag samen om een heerlijk driegangenmenu voor te bereiden.

Vaardige handenTomatensoep met groentjes. Macaroni met tomatensaus en gehaktballetjes. Een frisse salade en lekkere vla. Dat staat er deze vrijdag op het menu bij de kookgroep in Goezate. Waar twee vrijwilligers alvast begin-nen met alle spullen klaar zetten en de ingrediënten verdelen onder de aanwezigen, zorgen twee anderen dat alle bewo-ners gehaald worden voor hun wekelijkse kookactiviteit. Sperzie-boontjes, peterselie, paprika en prei. Als vanouds werken de vele handjes de ingrediënten voor in

de soep tot kleine stukjes. Ook de ijsbergsla en tomaten voor de salade liggen korte tijd later gesneden op de snijplank. “Heer-lijk om weer lekker zelf te koken. Ik deed vroeger niet anders”, zegt Nel Konings. “Mijn beentjes zijn niet meer zo snel, maar met mijn handjes is niets mis.”

Ik wil nog meer snijdenTwee laatkomers krijgen de uitjes te snijden voor in de saus van de macaroni. “Kijk uit voor uw vingers met dat scherpe mesje, anders hebben we dadelijk nog een vinger in de macaroni”, zegt

vrijwilliger Annie Kamsteeg. “Is alles al op? Ik wil nog meer snijden”, klinkt het even later vanuit verschillende hoeken. Tja, vele handen maken licht werk. In een rap tempo is alles klaar om bereid te worden. Achter het for-nuis staan de vrijwilligers. Door de grootte van de groep hebben ze aan de 4 pitten niet genoeg. Met een extra kookstel hebben ze dat probleem zo opgelost. “Als we nog verder groeien, hebben we meer vrijwilligers nodig. En een professioneel kookeiland”, knipoogt Bertha Visser.

Geoliede machineTerwijl heerlijke geuren de ruimte vullen, worden de leden van de kookgroep opnieuw aan het werk gezet. Nu de afwas. In een teiltje op tafel wast mevrouw Versteeg alle snijplanken, messen en vergieten af. Haar tafelgenoten halen intussen een schoteldoek over de tafel, zodat de tafel gedekt kan worden. Vrijwilligers vegen de vloer. Als een geoliede machine werken de dames naar hun maaltijd toe. Een kwartier later geeft vrijwilliger Bertha Visser het signaal dat de maaltijd klaar is voor opdienen. Na een dankgebed kunnen de dames gaan genieten van hun zelfbe-reide maaltijd. “En dat smaakt altijd goed”, klinkt het beslist.

Het is maar een klein bordje naast de entree. Maar voor Michiel Steen-hagen, teammanager facilitair, is de plaquette met 4 sterren van Gast-vrijheidszorg met Sterren van grote betekenis. “Vorig jaar is in mei het nieuwe restaurant van Altenahove geopend. Dat we in het eerste jaar al zo’n mooie score krijgen, is fan-tastisch.” Door Gastvrijheidszorg met Sterren is gekeken naar het zorgbe-leid, de ambiance, de beweging, het eten en drinken, de faciliteiten en klantvriendelijkheid. Op een schaal van 5 kreeg Altenahove 4 sterren.

Klant voorop“De waardering met 4 sterren is een bevestiging van wat het personeel al voelde, Altenahove is een fijne plek om te komen. We zetten de klant voorop.” Gastvrijheid zit vol-gens zorgmanager Nicole Koopmans in alle dagelijkse zaken. “Je moet oog hebben voor je gasten. Wij wer-ken waar de klant woont. Het is dus belangrijk dat iemand zich hier echt thuis en welkom voelt. Dat betekent iemand groeten bij binnenkomst en in alles wat we doen kijken hoe we iemand zo goed mogelijk kunnen ondersteunen.”

Gewaardeerde plek Volgens Nicole heeft Altenahove door de nieuwe, klantgerichte bena-

dering een gewaardeerde plek in de locale samenleving gekregen. “Mensen uit de buurt komen hier graag. Eenzame ouderen vinden hier aanspraak, maar ook andere dorpsgenoten komen in Altena-hove een hapje eten of meedoen met activiteiten.” Adri Nederhof komt al bijna 7 jaar elke dag naar Altenahove waar zijn vrouw woont: “Het ontbreekt de bewo-ners aan bijna niets. Natuurlijk zijn er altijd wensen. Maar er is hier meer in huis dan je denkt. En na de verbouwing heeft Altena-hove nóg meer uitstraling gekre-gen. Ik merk dat ik zelf ook langer blijf dan voorheen en sneller een hapje blijf eten in het restaurant.”

Meer sterrenNaast Altenahove zijn ook andere zorglocaties van

De Riethorst Stromenland beoordeeld. Mauritsstaete

in Geertruidenberg, Slotjesveste in Oosterhout en De Stroming in Waspik hebben elk vier sterren. De Lemmenskamp in

Woudrichem ontving drie sterren.

31

BMix van jong

én oud in De Dotter

Uitstapje naar Heusden-vesting

Als zorgorganisatie wil De Riethorst Stromenland zoveel mogelijk mensen ondersteunen. In de praktijk is er voor sommige locaties een wachtlijst. Tegelijkertijd staan er in De Dotter in Hank enkele appartementen leeg. Dit vinden wij zonde voor de mensen die dringend zorg nodig hebben. Daarom hebben wij besloten om twee woningen in De Dotter toe te wijzen aan mensen die klaar zijn met hun revalidatie en wachten op een vervolgplek.

Na revalidatieDit betekent dat er nieuwe men-sen kunnen komen wonen naast de Huntington-doelgroep die in De Dotter gehuisvest is. Het zal voornamelijk gaan om ouderen die klaar zijn met de revalidatie en wachten op een vaste plek binnen een zorglocatie. Dat kan bij De Riethorst Stromenland zijn of elders. We hopen dat jong en oud het goed met elkaar kunnen vinden. In De Dotter is al eerder gebleken dat de mix van doel-groepen juist voor extra gezellig-heid zorgt.

Verdeling appartementenOp dit moment staan er vier appartementen leeg in De Dot-

ter. Twee appartementen zijn voor wachtende overbruggings-klanten en twee appartementen blijven beschikbaar voor mensen met Huntington. We hebben voor mensen met Huntington dus altijd een logeerappartement en een regulier appartement vrij. De Dotter is en blijft een zorglocatie voor mensen met Huntington.

Vaste gezichtenHet zorgteam met medewerkers blijft ongewijzigd, wij zijn trots op dit fijne team en behouden dit graag. Wel komen er daar waar nodig extra medewerkers bij, zodat ook de tijdelijke klanten optimaal ondersteund kunnen worden.

Begin maart hebben 8 klanten en 8 bege-leiders vanuit zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout een uitstapje gemaakt naar het vestingstadje Heusden. Mevrouw Van Kam-pen woont in Slotjesveste en schreef er een kort artikel over voor in THUIS. De redactie vindt het erg leuk dat mevrouw Van Kampen deze moeite wil nemen en plaatst haar inge-zonden stuk met veel plezier.

Activiteitencoördinator Katinka van der Schans: “Het uit-stapje begon bij het Heusdens Buro voor Toerisme. Hier stond een stadsgids op ons te wachten en hij heeft een rondleiding gegeven door het stadje. Tijdens etenstijd konden we bij de pannenkoekenbakker terecht. Daar heeft iedereen genoten van een heerlijke lunch. Daarna hebben we een boottocht gemaakt met bedrijf Wiljo over de Maas. En tenslotte hebben we afgesloten bij het Heusdens ijshuijs met koffie en gebak.” Mevrouw Van Kampen maakte het uitstapje met enkele leden uit haar kookgroep. “De kookgoep vind ik de leukste activiteit van de week. Ik kijk er altijd erg naar uit. We maken samen eten klaar en mogen dit dan ook nog met elkaar nuttigen. Het eten is erg lekker, goed gezelschap en begelei-ding, wat wil je nog meer!”

Schrijft u ook graag en wilt u uw ervaringen delen met de lezers van Thuis? Wij zien uw verhalen met belangstelling tegemoet. Ook als u hulp nodig heeft met het schrijven van uw mooie verhaal, komen we graag met u in contact. Stuur uw reactie naar De Riethorst Stromenland, afdeling Communicatie, Antwoordnummer 27509, 4930 WK Geertruidenberg. Afgeven bij de receptie van uw zorglocatie mag ook.

M De kookgroep van Slotjesveste trof het met het weer toen wij op reis gingen naar vestingstadje Heusden. Stralende zon. Wat een prachtig stadje is Heusden maar voor een rolstoelzitter is het niet zo geschikt vanwege de bestrating. De stemming groeide met het uur en we hebben op alle fronten genoten!

Op de foto ziet u van links naar rechts:

Daphne van Stiphout, direc-teur Health & Care BidfoodWalter van Hallem, Managing Director Ons KeukenJohn Moolenschot, Raad van Bestuur Schakelring

Mireille de Wee, Raad van Bestuur De Riethorst Stromenland ontbreekt

33

Opnieuw meer te kiezen bij de warme maaltijd

Zoveel mogelijk inspelen op de wensen van de klant, van u dus! Dat staat voorop als het gaat over de dagelijkse warme maaltijd. Wat vindt u lekker? Hoe denkt u over de variatie van het eten? Zijn er gerechten die u mist? Accountmanager Jolanda Vink van Ons Keuken is hier dagelijks mee bezig en vertelt over de laatste ontwikkelingen.

Al onze locaties ontvangen de warme maaltijd via Ons Keuken, de gezamenlijke productiekeuken van De Riethorst Stromenland en Schakelring. De medewerkers van Ons Keuken zijn voortdurend bezig om u dagelijks een smakelijke en gezonde maaltijd aan te bieden. In maart is de keuken overgestapt op een nieuwe leverancier van voedingsproducten. “Deze leve-rancier heeft vooral op het gebied van vlees en vis een ruimer assor-timent. Hierdoor kunnen we meer variatie in de menu’s aanbrengen”, licht Jolanda Vink toe.

Persoonlijk contactOm goed contact te houden met klanten, bezoekt Jolanda regel-matig de locaties. Soms schuift ze tijdens etenstijd aan voor een gesprekje. “Dan hoor je hoe men-sen de maaltijd ervaren. Regelma-

tig kwam naar voren dat de groen-ten wat langer gekookt mochten worden. Dat doen we nu. Verder was er soms onduidelijkheid over de namen van gerechten. Veel mensen weten bijvoorbeeld niet wat ‘Kip teriyaki’ betekent. Nu gebruiken we omschrijvingen als ‘kip in zoetzure saus’.”

Heel belangrijk voor Ons Keuken is de klankbordgroep, gaat Jolanda verder. Hierin zitten medewerkers van verschillende disciplines en locaties, van Ons Keuken én leden van de klantenraad. “De klank-bordgroep heeft ervoor gezorgd dat we nu vier keer per jaar van menu’s wisselen, in plaats van twee keer. Ook is het aantal menu’s per seizoen uitgebreid, van twee naar drie. Zo werken we con-tinu aan verbetering van kwaliteit en keuzemogelijkheden.”

Hoe kunt u wensen én complimenten kenbaar

maken?

• Door het invullen van het Ons Keuken-formulier dat regelmatig verspreid wordt bij het opdienen van de warme maaltijd.

• Door een medewerker te vragen om namens u het digitale reactieformulier op de website van Ons Keuken in te vullen.

• Door contact op te nemen met de klank-bordgroep via jvink@onskeuken.info.

Sparen voor een gratis hoofdgerecht

De restaurants van De Riethorst Stromenland bieden u ook dit jaar de Hap & Trap Kaart. Daarmee kunnen fietsers die de restaurants

aandoen als tussenstop sparen voor een gratis hoofdgerecht.

De restaurants van De Riethorst Stromenland zijn ideale pleisterplaatsen voor fietsers die genieten van een tocht door het Land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied. Zij kunnen daar terecht voor een kopje koffie met iets lekkers, een lunch of een uitgebreide maal-tijd. Bij iedere besteding vanaf 5 euro krijgen zij een spaarzegel voor de Hap & Trap Kaart. Met in totaal vijf zegels van minstens twee verschillende locaties is de kaart vol en kan deze inge-ruild worden voor een heerlijk gratis hoofdgerecht.

Buiten naar binnenVeel mensen in het Land van Heusden en Altena en het Dongemondgebied zijn bekend met De Riethorst Stromenland als organisatie voor ouderenzorg. Wat veel mensen niet weten, is dat een aantal locaties sinds enkele jaren een restaurant hebben dat ook geopend is voor mensen van buitenaf. “We koken niet alleen graag voor onze bewoners, maar ook voor anderen. We wil-len hiermee ‘buiten’ naar ‘binnen’ halen, zodat onze bewoners onderdeel blijven uitmaken van de maatschappij. En mensen kennis kunnen maken met onze locaties. We vervullen graag een bredere functie’’ zegt teammanager facilitaire zaken Michiel Steenhagen.

Ophalen en inleverenWie deze zomer op de fiets door de regio gaat, kan de Hap & Trap Kaart ophalen en inleveren op alle locaties van De Riethorst Stromenland met een restaurant. Dit zijn Slotjesveste in Oos-terhout, De Stroming in Waspik, Mauritsstaete in Geertruidenberg, De Lemmenskamp in Woud-richem en Altenahove in Almkerk. In deze restaurants worden ook de spaarzegels uitgegeven.

__________

Bij iedere besteding

vanaf 5 euro ontvangt u een

gratis spaarzegel__________

35

eSNOEZELGELUK

De bewoners van vijf zorglocaties van De Riethorst Stromenland zijn verrast met

twintig robotkatten om mee te snoezelen. De bijzondere katten zijn speciaal ontwikkeld voor mensen met dementie en zijn een cadeau van

basisschool d’Uylenborch uit Almkerk én de stichting Vrienden Stromenland.

“___________________________Ik ben gek op schapen,

kippen, pony’s en poezen___________________________

Een legging vol poesjes, een shirtje met een kat erop en zelfs een haarband met kattenoortjes. Voor kleuter Poppy Kortlever zijn katten de allerliefste dieren op de hele wereld. Dat ze met haar klasgenoten de opa’s en oma’s op zorglocatie Antonia en Altena-hove mag verrassen met een bijzondere poes vindt ze dan ook ‘heel erg leuk’. “Want poesjes zijn zacht om te knuffelen. En dat is fijn”, zegt het poezenmeisje uit de kleuterklas.

Donatie basisschool Precies € 550,-- haalden de leer-lingen van de Almkerkse school op met hun collecte tijdens de gezinsdienst van de kerkschool. Het bedrag schonk d’Uylenborch aan de Vrienden Stromenland. Deze stichting zamelt geld in om extraatjes te kunnen kopen voor de bewoners van Altena-hove en Antonia in Almkerk, De Lemmenskamp in Woudrichem, Aernswaert in Hank en Goezate in Werkendam.

Ongelooflijke giftDe stichting had de robotkatten al langer op het verlanglijstje staan. “We weten dat de snoe-zeldieren in de praktijk heel goed werken. Helaas zijn ze ook erg kostbaar. Dankzij de hulp van de school en andere sponsoren heb-ben we bijna € 5.000,-- bij elkaar kunnen sparen voor 20 snoe-zelkatten. Voor elke zorglocatie een paar knuffeldieren dus. Een ongelooflijke gift”, zegt Harriët Verhoeven, lid van de stichting

Vrienden Stromenland. Ze vertelt hoe de katten ingezet gaan wor-den. “Binnen onze zorglocaties zijn we dagelijks bezig om het leven van de klant zo aangenaam mogelijk te maken. De robotkat kan hier een bijdrage aan leve-ren. De kat reageert namelijk op aanraking. Op die manier geeft de poes de mensen rust, zorgt voor interactie, gaat eenzaam-heid tegen en geeft mensen het gevoel opnieuw ergens voor te kunnen zorgen.”

Onthulling Tijdens de jaarlijkse paasgroet in Altenahove en Antonia mogen de leerlingen de knuffelkatten onthullen. Van onder paars satijn toveren ze de bijzondere katten naar boven. Mevrouw Van Breu-gel is blij met de bijzondere poes voor Antonia. Sinds september 2017 woont ze hier. Vroeger thuis had ze altijd dieren om haar heen, doordat haar man hobby-boer was. “Ik ben gek op dieren. Schapen, kippen, een pony en

poezen. Heel veel poesjes hadden wij ook”, vertelt ze. De bewoon-ster vraagt aan kleuter Poppy of ze een naam

weet voor de poes op haar schoot. Het poezenmeisje weet dat wel: “Mickey, net als mijn huisdier.” Samen met mevrouw Van Breugel aait ze Mickey, die direct reageert op hun aanrakin-gen. Na een gezamenlijk liedje ‘Poessie mauw’ geeft Mickey de kleuter spinnend een kopje. Dat het geen echte kat is, lijken de bewoonster en het kattenmeisje totaal niet te merken. Ze glimla-chen begrijpend naar elkaar om zoveel snoezelgeluk.

dankzij bijzondere kat

37

jMKussende

bewoners door betoverende foto

Twee kussende herten. Met hun pootjes in een plas water en naaldbomen als stille getuigen. De natuurfoto van fotograaf

Marian Schutte maakt heel wat los bij de bewoners van zorglocatie De Riethorst in Oosterhout.

COLUMN MARIEKE SCHOENMAKERS

HuidhongerMijn vader had vroeger koeien. Als kinderen zaten we altijd op de eerste rij zodra er eentje moest kalven. Prachtig vonden we dat. Eenmaal geboren werd het kalfje van top tot teen afgelikt. Ik dacht altijd dat de moeder haar jong waste, maar later leerde ik dat door het likken de bloedsomloop en de organen gestimuleerd worden. Ook is het goed voor de band tussen de moeder en haar kalf.

“Je ziet echte liefde tussen deze dieren. Die aanblik biedt troost. Warmte. Genegenheid”, ver-telt fotograaf Marian Schutte over de foto die ze 2 jaar geleden maakte in safaripark De Beekse Bergen. Ze schenkt de foto aan De Riethorst op een levensgroot canvasdoek. De bewoners vin-den het prachtig. Mevrouw Van Avoird lijkt zelfs betoverd. “Ik kan ernaar blijven kijken.” Zelfs als de 8-jarige Lisa haar haren borstelt, blijft ze sta-ren. “Wat een foto!” De fotografe vindt dat fijn om te horen. “Waar het om gaat, is dat je op de meest onverwachtse momenten iets moois kunt zien. Een vogeltje, een kale boom of een mooie wolk. Er is zoveel moois om ons heen.”

Warme herinneringen Gerard de Herder denkt bij het zien van de bijzondere foto terug aan zijn vroegere huis in Dorst. “We woonden in de Seterse bossen en zagen ook altijd veel dieren”, vertelt de bewo-ner van een aanleunwoning. Hij koestert warme

herinneringen aan die tijd. Trots vertelt hij over zijn huwelijk dat al 66 jaar stand houdt en hoe-veel vreugde hij en zijn vrouw Annie nog dage-lijks beleven. “Het is ons veel waard dat we als buurtbewoners hier in De Riethorst mogen zijn bij activiteiten. Het samenzijn, het praatje met de bewoners. Het is een echt uitje voor ons.”

‘Zien kussen, doet kussen’Terwijl meneer De Herder met zijn vrouw nog eens de foto met kussende herten bekijkt, noemt hij haar plots bij haar koosnaampje ‘Anneke’ en geeft haar een dikke zoen. Elders in de zaal krijgt ook mevrouw Avoird een kus van haar echtgenoot. “Zien kussen, doet kus-sen”, lacht activiteitencoördinator Ilse Heijne. Marian Schutte glimlacht tevreden. “Dat mijn foto zoveel losmaakt, had ik alleen maar durven hopen.”

Kinderen knuffelenHet likken door de koe is vergelijkbaar met het knuffelen van kinderen. Dat de allerklein-sten aanrakingen nodig hebben weten we van nature. Er is haast geen andere manier om contact met ze te maken. Ze kunnen immers nog niet praten. Ze hebben veel ‘huidhonger’. Door ze te knuffelen stimuleren we ze en laten we ze voelen dat ze er mogen zijn. Dit is heel goed voor hun ontwikkeling. Zo groeien ze op tot evenwichtige volwassenen.Wanneer kinderen groter worden, worden aanrakingen meer en meer vervangen door woorden. En dit is jammer omdat hiermee veel verloren gaat. Er is geen directere manier om iemand te laten weten dat je blij bent met hem of haar. Daarnaast zorgen aanrakingen voor rust, ontspanning en troost.

Hand schuddenEnkele jaren terug oordeelde de Inspectie van de Gezondheidszorg dat geen enkele vorm van lichamelijk contact is toegestaan in de zorg; slechts het schudden van de handen zou geoorloofd zijn. Hierop kwam terecht veel commentaar; een aanraking kan namelijk erg

helend zijn. Oudere mensen worden dikwijls niet meer zo vaak geknuffeld of gestreeld. Dit komt omdat ze steeds meer dierbaren verlie-zen. De partner valt weg, evenals vrienden en familieleden. Of men kan elkaar niet meer zo vaak bezoeken. Het niet meer aangeraakt wor-den kan een groot gemis zijn. Wanneer men-sen in een zorgcentrum of verpleeghuis wor-den opgenomen is er wel contact tijdens het verzorgen maar dit heeft een duidelijk doel. Iemand moet gewassen of aangekleed wor-den. Juist die aanrakingen die ‘zomaar’ wor-den gegeven, dus zonder dat het een functie heeft, die zijn erg helend. Een schouderklopje of een arm om je heen zijn daar voorbeelden van. We hebben het allemaal op zijn tijd nodig.

Gesteld zijn opOoit hoorde ik een fysiotherapeut zeggen: “wie niet wordt aangeraakt, die verkommert.” Geluk-kig zijn er veel zorgmedewerkers die dit besef-fen en die ‘hun’ bewoner letterlijk laten voelen dat ze op hem of haar gesteld zijn. Door deze persoon aan te raken als ze merken dat die behoefte er is. Huidhonger hebben is van alle leeftijden, en verdwijnt niet in de ouderdom.

39

HGoede zorg begint met goed opgeleide mensen. Nelly Kokx uit Chaam is gediplomeerd LOTUS-slachtoffer. Ze speelt ongevalslachtoffers na zodat EHBO’ers tijdens hun opleiding kunnen oefenen op praktijksituaties. “Ik draag graag mijn steentje bij aan betere zorg.”

Het is 1989 als verzorgende Nelly Kokx besluit een EHBO-opleiding te gaan volgen. “Ik werkte in de nacht-dienst, maar kon eigenlijk nog geen verband fatsoenlijk aanleggen. Dat moest anders, vond ik.” Tijdens de EHBO-les maken twee LOTUS-slachtoffers diepe indruk op haar. “Iemand kwam zogenaamd in shock binnen en er was iemand met een slagaderlijke bloeding. We schrokken ons te pletter. We durfden niet te helpen. We dachten dat het echt was. Het bleken LOTUS-slachtoffers. Vanaf dat moment was ik verkocht; dat wilde ik ook doen.”

Niet shockerenNelly vertelt honderduit over haar LOTUS-werk. “Ik vind het heerlijk om te acteren. Het is altijd drama, je hebt pijn en bent hulpeloos. Paniek speel ik graag. Ik wil mensen niet shockeren, maar wel laten zien dat paniek heftig kan zijn. Er wordt veel gelachen, maar soms is het werk ook gevaarlijk. Ikzelf ben ooit bij een EHBO-oefening in de Bies-bosch echt onderkoeld geraakt. We zaten zo in ons spel dat nie-mand het door had. Ik speelde een bewusteloos slachtoffer en lag maar in de buitenlucht. Feit was dat ik het door de wind steeds kouder kreeg. Uiteraard kreeg ik daarna écht eerste hulp.”

No playDe meest indrukwekkende oefe-ning was er een met een ver-ongelukte bus op zijn kant. “We moesten erin klimmen. Ik werd echt draaierig van die bus op zijn kant. Ik was niet de enige die er last van had. Een andere LOTUS ging hyperventileren en al snel klonk no play, ons codewoord om duidelijk te maken dat het geen

toneelspel meer is. Alles werd direct stil gelegd. Ze werd opge-vangen door de ambulance. Na een half uur mochten we terug de bus in. Terug op mijn plek, bleek ik mijn buikwond kwijt. Die lag ergens in de bus. Heel gauw heb ik het plakkaat met de wond weer op mijn buik geplakt en de gewonde buspassagier gespeeld. Dat snelle improviseren, was zo leuk.”

KlimervaringHaar werkervaring als LOTUS-slachtoffer redde ooit haar eigen leven. Na een nacht-dienst werd ze overdag wakker van een raar geluid. De droger op zolder bleek in brand te zijn gevlogen. “De overloop stond in brand. Ik kon mijn slaapkamer niet meer uit, alleen via het raam. Dankzij mijn klimerva-ring als LOTUS durfde ik via de dakgoot op het dak te klimmen. Daar heb ik de aandacht van voorbijgangers getrokken, zodat ik gered kon worden. Achteraf ben je dan natuurlijk heel blij dat je al ooit zo’n gekke klim hebt moeten maken om een noodsi-tuatie op een dak na te spelen.”

Wond van ketchup en koffieWas het grimeren in de begintijd nog wat lastig, intussen tovert Nelly moeiteloos de meest rea-listische wonden tevoorschijn. Voor haar grime gebruikt ze pro-fessionele spullen zoals: karan-dash, soft putte en dermo wax, maar ook alledaagse middelen als ketchup, koffie en nagellak.Trots toont ze haar fotoboek met foto’s van vele oefeningen. “Schaafwonden met zand, vind ik leuk. Of een afgerukte hand. Van klein wondje tot een open wond of stoma. Ik heb het allemaal ooit gehad. Kijk, hier speel ik een hallucinerende patiënt. Met vaseline en glycerine heb ik het zweet nagebootst. Dat bijten in de deken hoort bij het acteren. Super om te doen. Maar achter al dat acteren schuilt natuurlijk de harde realiteit voor hulpver-leners. Zij treffen slachtoffers echt zo aan in noodsituaties. Het is goed dat ze dan al een keer hebben kunnen oefenen. Ik heb dankbaar werk.”

‘GRAAG ANDEREN HELPEN’

41

Mt

Begin de lente met een

vogeltaartjeIn de vorige uitgave van

THUIS kon u een vogeltaart winnen. Een mooie

versiering voor op balkon of in de tuin en een lekkernij

voor de vogels. Die kans lieten zich Martin Scheffers en Truus van de Water niet

ontgaan. De redactie kon beide bewoners blij maken

met een kleurrijke taart.

Truus van de WaterTruus van de Water zit in haar appartement in De Lemmens-kamp in Woudrichem als ze de vogeltaart in ontvangst neemt. Haar rolstoel is richting haar balkon gezet, zodat ze de vogeltaart en vogel-tjes goed kan zien. Vroeger had haar man een grote volière met van alles wat floot erin. Ze houdt heel veel van vogels. Vooral de kleintjes, want die blijven het langst zitten. Een van haar dochters heeft daarom gereageerd op de prijsvraag. De telefoon gaat. Het is haar dochter. “Of alles goed gaat?” Truus vertelt dat de vogeltaart al op het balkon staat. De dochter zegt dat zo het balkon en de ramen onder de vogelpoep komen. “Nee hoor, dat regent er wel weer af hoor”, roept ze lachend.

Martin ScheffersDe dochter van Martin Scheffers, die woont op zorglocatie De Riethorst in Oosterhout schreef dat haar vader op schrikkeldag is geboren en hierdoor maar eens in de 5 jaar écht jarig is. Meneer Scheffers zat samen met zijn vrouw Elly vol spanning op de verrassing te wachten. Een extra attentie in de week waarop zijn verjaardag op meerdere momen-

ten wordt gevierd. Bij mooi weer neemt Elly haar man mee naar huis en gaan ze lekker in hun eigen tuin zit-

ten. “Je moet niet den-

ken in wat niet meer kan, maar in wat nog wel kan”, zegt ze. Ze gaan in juni samen op vakantie met stichting de Zonnebloem. Zo bouw je nog steeds mooie herinneringen samen. “We gaan er wat van maken” zegt ze tegen haar man. “En de taart krijgt een plek in de tuin, daar zullen de vogels blij mee zijn.”

43

P uzzel mee & win!

MeedoenDe antwoorden op de vragen vindt u in de verhalen in dit magazine. De letters in de oranje vakjes vormen van boven naar beneden de oplossing van de puzzel. Onder de juiste inzendin-gen verloten we vijf cadeaubon-nen ter waarde van € 25,--.

OplossingU kunt uw oplossingen tot 1 augustus 2018 afgeven bij de receptie van uw zorglocatie of opsturen naar:De Riethorst Stromenland afdeling CommunicatieAntwoordnummer 275094930 WK Geertruidenberg

Alleen bewoners en klanten van De Riethorst Stromenland komen in aanmerking voor een prijs. Medewerkers, vrijwilligers en relaties zijn uitgesloten als prijswinnaar.

1

2

3

4

5

6

7

8

9

PUZZEL1. Op welke locatie dansten zo’n 40 kinderen van

dansacademie Eigenwijze voor opa en oma? 2. Wat is het koosnaampje van mevrouw Van de

Avoird?3. Hoe heet het huisdier van kleuter Poppy?4. Hoe heet de gezamenlijke productiekeuken

van De Riethorst Stromenland en Schakelring?

5. In welke locatie ligt de Almzaal?6. Hoe heet iemand die ongevalslachtoffers

naspeelt zodat EHBO’ers tijdens hun opleiding kunnen oefenen op praktijksituaties?

7. Hoe heet de winnaar van de rollatorrace op 17 april?

8. Hoeveel sterren heeft zorglocatie Altenahove gekregen van de organisatie Gastvrijheidszorg met sterren?

9. Hoe heet het geitje dat is geboren op De Stroming?

Wist u dat ...Uw voet even groot is als de binnenkant van

uw onderarm? Nederlands niet de enige officiële taal is

in Nederland? Ook het Fries, gesproken in de provincie Friesland, is erkend.

Amsterdam de vijfde drukste bestemming in Europa is, met zo’n 4,2 miljoen internationale

bezoekers per jaar.Zo’n 17% van het Nederlandse land is gewonnen op

de zee en meren. Het Nederlandse volkslied, het Wilhelmus, het oudste nationale volkslied is dat nog als dusdanig gezongen wordt. Het werd in 1568 geschreven, maar werd pas officieel ons volkslied in 1932.

Rotterdam de grootste zeehaven van Europa heeft.Als u alle dijken die in Nederland het

water onder controle houden achter elkaar zou plaatsen, zou die rij zo’n

80.000 km lang zijn.De Riethorst Stromenland ruim 1.200

medewerkers in dienst heeft en 800 vrijwilligers ons helpen.

De Riethorst Stromenland 11 verschillende zorglocaties telt, verspreid in West-Brabant.

45

eLevensgrote

portretten in de hal Slotjesveste

In de hal van zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout is een tijdelijke foto-expositie ingericht. De portretten komen uit het boek Het verpleeghuis is het Einde! Twee bewoners van Slotjesveste werkten mee aan het boek. Hun levensgrote portretten werden tijdens de expositie onthuld.

Prachtige herinneringMeneer De Jongh is onlangs overleden. Zijn weduwe is desondanks aanwezig bij de opening. Ook voor haar zijn er bloemen en taart. Ze bekent dat ze met lood in de schoenen is binnengewan-deld. “Het is voor het eerst sinds Leo zijn overlijden. Het is allemaal nog zo kort geleden. Alles hier doet me aan hem denken.” Als ze even later in de hal kort na de onthulling langs zijn foto loopt, slikt ze een traan weg. “Wat een prachtige foto. Ja, zo was ie. En wat had hij het goed hier. Ik ben blij dat ik met die herinnering verder kan.”

Het leven in een verpleeghuisDe foto-expositie is voortgekomen uit het boek Het Verpleeghuis is het Einde! dat is samengesteld door twee artsen in opleiding. Zij willen als aankomende specialisten oude-rengeneeskunde aan de wereld tonen hoe het leven in een verpleeghuis is. In totaal zestig personen deelden hun persoonlijke beleving in het boek. Waaronder Anneke van Kampen en Leo de Jongh.

Er is taart voor de kookgroep. Speciaal voor de ope-ning van de expositie van Het Verpleeghuis is het Einde, waar bewoonster Anneke van Kampen aan heeft meegewerkt. Ze zit met een grote glimlach aan tafel. Naast taart krijgt ze bloemen. Ook is een korte toespraak waaruit blijkt dat het weliswaar een feestelijke dag is, maar dat mevrouw Van Kampen toch nog even moet wachten op haar portret. Dat is per ongeluk niet geleverd en komt over een paar dagen pas. “Ach, als ik dan nog een keertje bloemen en taart krijg, vind ik dat helemaal niet erg”, lacht ze.

Een hand op de schouderEen glimlach, pleister,

een bemoedigend woordVerpleging zet de wereld

in bewegingIeder hart wordt er gehoord

Wat zijn wij jullie daar dankbaar voor

lief leven

Bijzondere mijlpaalWoensdag 25 april kwam het afasiekoor op zorglocatie Slotjesveste voor de honderdste keer bijeen. Dat was uiteraard een klein feestje waard. Muziektherapeut Arthur van Meurs en logopedist Irene Gouman begeleiden het steeds groter wordende afasiekoor dat iedere woensdagmiddag samen liedjes zingt. Met veel enthousiasme van de deelnemers zijn de nieuwe liedjesmappen tijdens de honderdste middag in gebruik genomen.

U ziet de foto van mevrouw Van Kampen op de voorkant van dit

magazine.

47

H‘We kijken weer

voorzichtig vooruit’WondgenezingJoyce belandt na haar amputa-ties in zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout om te revalideren. Ze zal er voorbereid worden om met een prothese verder te leven. Voordat het zover is, blijkt dat haar wonden niet goed genezen. Er is zelfs acuut gespecialiseerde wondzorg nodig. Het Expertise Centrum Wondzorg wordt erbij gehaald. Een team specialisten gaat Joyce bijstaan bij haar wondgenezing. Dat kan thuis in Hank.

Betrokkenheid Joyce vindt het fijn om weer thuis te zijn. Ze prijst de betrokkenheid van de wondexperts. “Het is een klein team dat zich voor me inzet. Ze weten steeds van elkaar wat ze doen. De onderlinge communi-catie is goed en ze hebben zicht-baar plezier in hun werk. Dat alles geeft vertrouwen in een goede afloop. Ze hebben ervoor gezorgd dat we nu na 9,5 maand kunnen zeggen dat mijn wonden eindelijk dicht zijn. Het is een jaar over-leven geweest. We hebben veel gehuild, maar ook gelachen met elkaar. Ilse en haar collega’s zijn zo goed en lief voor ons geweest. Samen kijken we daardoor weer voorzichtig vooruit. Kan ik dan eindelijk gaan revalideren met een prothese? En wellicht nog voldoende aansterken om ook een nieuwe donornier te ontvan-gen. Ik blijf erop hopen.”___________________________________

Hoe belangrijk professionele wondzorg kan zijn als je gezondheid broos is, bewijst het verhaal van Joyce van Boxel uit Hank. Het leven van de diabetespatiënt staat sinds een jaar compleet op zijn kop. Desondanks houdt ze de moed erin.

Het medisch dossier van Joyce is vuistdik. Een greep uit haar dos-sier leert dat ze 20 jaar geleden een donornier en -alvleesklier kreeg. Dat haar ogen zijn aan-getast door haar suikerziekte en dat ze drie keer per week moet dialyseren, omdat haar donornier niet meer goed werkt. Sinds een jaar is er een waslijst nieuwe zorgen bij gekomen. Vandaag kijkt ze met haar echtgenoot Wim en wondspecialiste Ilse van der Elst terug op dat roerige jaar. Wim heeft het er erg moeilijk mee. “Klap op klap hebben we gekregen. We hebben amper tijd gehad om iets te kunnen verwerken. Maar het Expertise Centrumwondzorg (ECW) heeft erger voorkomen. Dankzij hun

deskundige hulp is mijn vrouw haar linkerbeen niet verloren”, klinkt het beslist. “Ik ben ze erg dankbaar.” Ook wondspecialist Ilse denkt dat door professionele wondzorg ‘erger is voorkomen’. Maar ze beseft dat het met de broze gezondheid van Joyce alle kanten op had kunnen gaan.

5 operaties in 8 wekenDe ex-diabetespatiënte uit Hank heeft last van ernstig vaatfalen. De problemen beginnen in febru-ari 2017 als Joyce met afster-vende tenen aan haar linkervoet in het ziekenhuis beland. In 8 weken volgen in totaal 5 opera-ties, waarbij de chirurg helaas haar rechteronderbeen en linker-voorvoet niet meer kan redden.

SSamen met zijn gezin een rondrit maken door de omgeving waar ze vroeger altijd fiets-ten: dat was de wens van meneer Knaapen. Meneer Knaapen woont in onze zorglocatie Slotjesveste in Oosterhout. Tijdens een prach-tige zonnige dag ging die wens in vervulling. In een busje van De Riethorst Stromenland werd meneer Knaapen, zijn vrouw, dochter en schoonzoon rondgereden van Slotjesveste naar Hank, Dussen, Wijk en Aalburg en Drunen.

In Drunen kreeg het gezelschap van horeca-gelegenheid Arcade een kop koffie met gebak aangeboden. Hij genoot van het lekkers.

“Fijn dat we dit nog kunnen doen”, zei mevrouw Knaapen, terwijl haar man haar hand vastpakte. De wens van mijnheer Knaapen is een van de vele wensen die klanten/bewoners van Slotjesveste in hun ‘wensboom’ hebben gehangen.

Wens in vervulling!

Tineke van Straten is 90 jaar. Ze komt met regelmaat naar de dagbesteding in de Citadel in Woud-richem en houdt erg van gedichten maken. ‘’Ze komen zo vanzelf in mijn hoofd’’. Graag delen we zo’n mooi gedicht met u.

Morgen is een nieuwe dagMorgen begint het ochtendglorenMorgen is een dag om bij te leren

Morgen is een dag om in de rozentuin te zijn

Dan ruiken wij de parfumgeurenMorgen lief,

koffie drinken op het terrasMensen kijken en een praatje

makenDan is de morgen af

Bezoek onze site voor meer informatie

www.drsn.nl

Ook als je

VAKANTIEWERKzoekt!

Wij zijn regelmatigop zoek naarbevlogen

medewerkers &

vrijwilligers