34 : February 2012

Special Talk

“ä¡ÃÊà ¨Ñ¹ÈÔÃÔ” ¡ÑºàÊŒ¹·Ò§ÊÙ‹....ÃÒªÒ·Ù¹‹ÒâÅ¡ “ÊÒà˵ؔ ·Õè·ÓãËŒ¤¹¸ÃÃÁ´Ò¡ÅÒÂ໚¹àÈÃÉ°Õ...

¤Ø³ä¡ÃÊà ¨Ñ¹ÈÔÃÔ »Ãиҹ¡ÃÃÁ¡ÒúÃÔËÒà ºÃÔÉÑ· ä·ÂÂÙà¹Õè¹ â¿Ãà«‹¹ â»Ã´Ñ¡Ê� ¨Ó¡Ñ´ (ÁËÒª¹) ºØ¤¤ÅÊÑÁÁÒªÕ¾áË‹§»‚ 2554 ä´Œ¡Å‹ÒǻҰ¡¶Ò¾ÔàÈÉ “àÊŒ¹·Ò§ÊÙ‹....ÃÒªÒ·Ù¹‹ÒâÅ¡” «Ö觺ØÃØɼٌ¹Õéä´ŒãËŒà¡ÕÂõÔÁÒàÅ‹ÒàÃ×èͧÃÒÇ áÅСÒÃÊÌҧà¹×éÍÊÌҧµÑǨҡÊÒÁÑÞª¹¤¹¸ÃÃÁ´Ò ·Õ赌¹·Ø¹ªÕÇԵ᷺¨ÐäÁ‹ÁÕÍÐäÃàÅ ᤋ¡ÒÃÈÖ¡ÉÒ¢Ñé¹¾×é¹°Ò¹ ´.ª.ä¡ÃÊà ¨Ñ¹ÈÔÃÔ àÁ×èÍ 70 ¡Ç‹Ò»‚·ÕèáÅŒÇÂѧäÁ‹ÁÕâÍ¡ÒÊä´ŒÊÑÁ¼ÑÊ áµ‹ ³ Çѹ¹Õé ¹ÒÂä¡ÃÊà ¨Ñ¹ÈÔÃÔ ¤×Í à¨ŒÒ¢Í§¸ØáԨ Ê‹§ÍÍ¡ÍÒËÒ÷ÐàÅâ¿Ãà«‹¹ ¾ÃŒÍÁºÃÔÉÑ·ã¹à¤Ã×ÍÍÕ¡¹ÑºÊÔººÃÔÉÑ· ÁÕÁÙŤ‹ÒÁËÒÈÒŹѺŌҹŌҹºÒ·....à¾ÃÒÐÍÐäÃà¢Ò¨Ö§ÁÕÇѹ¹Õéä´Œ ËÃ×Íà¢ÒÁÕÍÐä÷Õ褹·ÑèÇä»äÁ‹ÁÕ...

Ëา¡ÂŒÍนä»ãนÍ´Õµ คณุไกรสร àÅา่วา่ à¢าàรÔèมÊรŒางàน×éÍÊรŒางµÑว มาจากเลขศูนย์จริงๆ ศูนย์ตัวแรก คือ ศูนย์ด้านความรู้ เพราะเรียนมาน้อย ไม่มีโอกาสเข้าโรงเรียนเรียนหนังสือเหมือนอย่างคนอื่น ศูนย์ตัวต่อมา คือศูนย์ด้านเครดิต ไม่ใช่เพราะคุณไกรสรมีพฤติกรรมไม่น่าไว้วางใจแต่เขาบอกอย่างองอาจว่าที่เขาต้องเป็นคนไร้เครดิตก็เนื่องมาจาก“ผมจน...ยากจนถึงขนาดผมขอกู้เงินพร้อมจ่ายดอกเบี้ย 2 บาท/เดือน ผมยังกู้เงินใครไม่ได้เลยครับ” “ก่อนที่ผมจะมาเป็นเจ้าของธุรกิจส่วนตัวผมก็เคยเป็นเด็กออฟฟิศ ทำความสะอาด หุงข้าว ชงน้ำชา ส่งจดหมาย ต่อมาก็เป็นเสมียนเป็นเซลแมนเย็นๆผมต้องไปส่งหนังสือพิมพ์จีนตามบ้านเพื่อจะหารายได้มาช่วยครอบครัว... ปี 1965 ผมเปียแชร์ได้ 10,000 บาท จึงร่วมกับเพื่อนผมอีก2คนตั้งบริษัทเพื่อจำหน่ายวัสดุก่อสร้างและสีพ่นรถปี1968เพื่อนชวนผมไปเปิดอู่ซ่อมรถที่สะพานควายปี1973เพื่อนชวนผมไปตั้งบริษัทค้าผ้าไทยรวมศิลปŠค้าผ้าที่สำเพ็ง จนถึงปี 1976 โดยบังเอิญครับเพื่อนผมที่อยู่ที่Î่องกงเขียนจดหมายมาบอกผมว่าบริษัทของเค้าจะนำเข้ากุ้งสดแช่แข็ง จากเมืองไทย ถามผมว่าผมพอจะหากุ้งส่งให้เขาไดไ้หมพออา่นจดหมายจบผมงงไปพกัหนึง่เลย รูว้า่เมอืงไทยเรามกีุง้สดแช่แข็งส่งออกแต่ไม่รู้ว่าจะหากุ้งสดได้จากที่ไหนและในวันเดียวกันผมก็นึกถึงลูกค้าชาวอังกฤษคนหนึ่ง เค้าเคยบอกผมว่าต่อไปนี้ต้องให้ความ

สำคัญกับธุรกิจที่เกี่ยวกับอาหารผมก็คิด กุ้ง นี่ก็อาหารผมก็ชักจะสงสัยมากขึ้นก็เลยไปอ่านจดหมายฉบับนี้อีกให้พนักงานที่บริษัทค้าผ้าฟัง และถือเป็นความโชคดีของผม เพราะมีพนักงานค้าผ้าคนหนึ่งเค้าบอกผมว่า ‘เÎียผมมีญาติทำห้องเย็น กับทำกุ้งสดแช่แข็งส่งออกที่มหาชัย’ หลังจากนั้นเพื่อนที่Î่องกงก็เขียนจดหมายมาขอซื้อกุ้งอีก และเผอิญว่าห้องเย็นที่เคยออเดอร์ให้ผมบอกว่าออเดอร์เค้าเต็มขายกุ้งให้ไม่ได้แล้ว...ผมก็เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาหารือกับน้องชาย พอดีน้องชายผมเค้าก็มีเพื่อนซื้อ-ขายปลาอยู่ที่สะพานปลายานนาวา พอผมกับเขาคุยกันก็ได้ข้อตกลงกันว่าเราจะเริ่มทำกุ้งสดแช่แข็งส่งออก สมัยนั้นประเทศไทยยังไม่มีกุ้งเลี้ยง มีแต่กุ้งทะเล ดังนั้น ทุกวันๆ ผมต้องไปซื้อกุ้งจากสะพานปลายานนาวา นั่นก็ทำให้ผมได้ไปรู้จักกับหลงจู� 2 คน (เป็นผู้จัดการบริษัทแพปลาในสมัยนั้น)มีอยู่วันหนึ่งหลงจู�เค้ามาหาผมที่บ้าน มาบอกว่า เค้าอยากเป็นเถ้าแก่แพปลาเอง ทำแพปลากินค่านายหน้ามันกำไรแน่ๆ จึงมาชวนผมร่วมทุนกับเค้า ซึ่งจริงๆ แล้วผมก็ไม่มีเงินนะ ผมก็เลยถามกลับไปว่า ‘เอ้าเÎียถ้าดีจริงๆ แล้วทำไมเÎียไม่ทำเองล่ะ’ เค้าก็ตอบกลับมาว่า เรื่องระดมทุนเนี่ยยังไม่ใช่เรื่องน่าหนักใจ แต่หนักใจที่สุดคือบริษัทที่แพปลาต้องได้รับใบอนุญาตจากกรมการประมงถึงจะดำเนินกิจการแพปลาได้ และที่ผ่านมา21ปีบรรดาแพปลาที่สะพานปลาแห่งนั้นยังไม่มีใครสามารถขอใบอนุญาตประกอบกิจการแพปลาผ่านองค์การสะพานปลาได้แม้แต่รายเดียวสรุปคือเค้าจะให้ผมช่วย.... ...ผมก็เอ�ะ...มันพูดอะไรวะคนอยู่ในวงการมาตั้งหลายสิบปี ยังหาใบอนุญาตไม่ได้แล้วจะมาให้ผมหาให้ แล้วผมจะไปหาได้จากที่ไหน...พูดไปทั้งที่ในใจผมกลับไม่ลืมเรื่องนี้เลยนะ เพราะผมเองตอนนั้นก็ทำธุรกิจกุ้งแช่แข็งอยู่ ผมคิดว่าต่อไปถ้ากิจการผมดี ผมก็คงต้องขยายกิจการของผม การมีแพปลาเป็นของผมเองมันก็สะดวกดี คิดไปคิดมาผมเลยไปหาพรรคพวกที่เป็นผู้ใหญ่ให้ช่วยติดต่อไปยังกรมประมงเพื่อให้เค้าช่วยขอใบอนุญาตสุดท้ายแล้วอธิบดีกรมประมง ซึ่งเป็นเพื่อนของผมก็รับปากว่าจะอนุมัติให้ ปี 1977 ต้นปี ผมก็ไปจดทะเบียน บริษัท รวมไทยอาหารทะเลจำกดั ....การไดร้บัใบอนญุาตครัง้นัน้ ถอืเปน็การแจง้เกดิทีท่ำเอาสัน่-สะเทือนกันไปทั้งแพปลา ก็คิดดูคนอื่นเขาทำมา 21 ปียังไม่มีใบอนุญาตเหมือนที่ผมมีเลยครับ” จุดเริ่มต้นของเส้นทางธุรกิจปลาทูน่า อาจจะเกิดจากความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายของคุณไกรสรเองที่เขาบอกว่า “ทุกวัน ผมต้องไปตรวจเช็คบัญชีที่สะพานปลา ก็พบว่ามีลูกค้าเป็นบริษัท ปลาทูน่ากระป๋องรายหนึ่งเขามาซื้อปลาทูน่าจากบริษัทผมไปแต่ปัญหาคือ เช็คทุกฉบับต้องนำไปขึ้นเงินถึง 3-4 ครั้งจึงจะได้เงินมา และนั่นก็ทำให้ผมไม่สบายใจ ในขณะที่หลงจู�เค้าก็ปลอบใจผมว่า เÎียไม่เป็นไรจะ 3-4 ครั้งสุดท้ายเราก็ได้เงินแต่ถึงยังไงผมก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดีผมจึงบอกหลงจู�ช่วยนัดให้ผมไปชมโรงงานนั้นได้ไหม ทางผู้จัดการที่นั่นเค้าก็ยินดีต้อนรับผมกับหลงจู�และก็เพื่อนอีกคนหนึ่งไปชมโรงงานเค้าผู้จัดการโรงงานคนนี้จบป.โท จากอเมริกา ผมไปถึงโรงงานผู้จัดการก็บ่นให้ผมฟังว่า เค้าเงินเดือนแค่เจ็ดพันบาท ต้องดูแลฝ่ายผลิต ฝ่ายตลาด และต้องช่วยเจ้าของโรงงานหาเงินมาหมุนด้วยบอกว่าเหนื่อยกายเหนื่อยใจและก็บอกผมว่าเจ้าของเค้ากำลังจะขายจึงถามผมว่าผมสนใจไหม (ในใจผมตอบว่าผมจะสนใจได้ยังไงผมทำกุ้งทำแพปลายุ่งจนหน้าซีดหน้าเขียวอยู่แล้ว ผมจะไปเพิ่มภาระมาอีกทำไม ผมก็บอกปฏิเสธเค้าไป) หลังจากนั้นผู้จัดการคนนี้ก็โทรมาอีก บอกผมว่าถ้าผมมีเงินหมุนเวียนนะซื้อโรงงานนี้ไปเถอะเพราะปลาทูน่าอนาคตดี กำไรแน่ๆ ผมก็ปฏิเสธเค้าไปอีกเช่นเคย ....แต่สุดท้ายผมนึกไม่ถึงเลยว่าในที่สุดผมก็ต้องมาทำโรงงานทูน่ากระป๋องจนได้ปี1994บรษิทัไทยยเูนีย่นโฟรเซน่ของเรากจ็ดทะเบยีนเขา้ตลาดหลกัทรพัย์เปน็มหาชนครับ” แม้ว่าÀา¾รวมคุณไกรสรจะยอมรับว่า กิจการของเขานัéนเติบâตอย่างก้าวกระâดด สินค้ามีËลากËลายยิ่งขึéนทัéงอาËารกระป‰อง อาËารทะเลแªแ่ขçง จำนวนลกูคา้กçมมีากขึéนæ แตส่ิง่Ëนึง่ทีย่งัคงตดิคา้งคาãจ

กุมภาพันธ์2555: 35

คุณไกรสรเสมอมา นั่นคือ สินค้าที่เขาผลิตล้วนติดฉลาก ติดแบรนด์ของคนอื่น แล้วต้องทำยังไงผู้ผลิตอย่างเขาถึงจะมีแบรนด์เป็นของตัวเองบ้าง เปรียบเสมือนกับว่า ‘เราออกแบบตัดเย็บเสื้อสวย แต่เราใส่เองไม่ได้ต้องให้คนอื่นใส่...มันน่าเจ็บใจนะครับ!’ “ทำอย่างไรถึงจะมีแบรนด์เป็นของเราเอง เราจึงเริ่มศึกษาและโชคดีครับในปี1997เกิดวิกฤติการเงินแต่ผลประกอบการผมกลับดีขึ้นมาเท่าตัวและในปลายปีนี้เองที่บริษัททำปลาทูน่ากระป๋องของอเมริกายักษ์ใหญ่อันดับ 3 ของโลกมีแบรนด์ Chicken of theSea Frozenเกิดล้มละลาย ถูกสั่งยึดทรัพย์ และก็ถูกประมูลขายทอดตลาดผมก็คิดว่านี่คือโอกาสของเราที่จะมีแบรนด์ของเราเองแล้ว ผมชนะประมูลจึงตั้งบริษัทไทยยูเนี่ยนอินเตอร์เนชั่นแนลขึ้นมาในปี1997” “...ผมอยู่ในวงการอาหารทะเลมาเกือบจะ 35ปี เริ่มจากทำปลาทูน่ากระป๋อง มีคนงาน 150คน จนปัจจุบันนี้มีคนงานกว่า 30,000คนนับตั้งแต่วันแรกปีแรกบริษัทผมมีรายได้1ล้านยูเอสดอลล่าจนถึงปีที่แล้วบริษัทผมมีรายได้มากกว่า 3,000 ล้านยูเอสดอลล่า เป็นบริษัทที่ผลิตและจัดจำหน่ายปลาทูน่ากระป๋องใหญ่ที่สุดในโลกนี้ครับ” คุณไกรสรกล่าวต่ออีกว่า “เรียกได้ว่าผมประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง แต่ความสำเร็จนี้ผมได้มาจากคณะผู้บริหาร และพนักงานเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ร่วมมือร่วมใจกัดฟันสู้อย่างสุดความสามารถมีเลือด มีน้ำตามีปาฏิหาริย์ที่ผมไม่คาดฝันและอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน”เคล็บลับ “สำเร็จได้” เพราะหลักปรัชยุทธ์ 6 ประการ ประการแรก สร้างธุรกิจด้วยความขยัน และประหยัด เรียนน้อยอาศัยความขยัน ความขยันจะชดเชยให้กับความไม่ฉลาด แต่ขยันก็ต้องขยันให้ถูกทาง ต้องขยันให้มีประสิทธิผล เราต้องพยายามให้เหนื่อยน้อยใช้แรงน้อยแต่ได้ผลมากรู้จักประหยัดให้ถูกประหยัดให้เกิดประสิทธิผล ยังไงก็แล้วแต่ผมคิดว่าการหากำไรเป็นการคิดที่เชิงบวกความขยันเป็นการคิดเชิงลบ คุณไกรสรย้ำว่า ‘ผมเน้นว่าการทำกำไรนั้นสำคัญกว่าครับ’ ประการที่สอง ธรรมรงค์รักษาไว้ความน่าเชื่อถือ พูดแบบชาวบ้านๆ คือ การรักษาเครดิต ความน่าเชื่อถือไม่ใช่ในเรื่องของการมีเครดิตอย่างเดียวเราต้องรักษาทั้งเวลา ต้องรักษาคุณธรรม จริยธรรมต้องรักษาความรู้ ความสามารถ ต้องรักษาความกตัญญูต่อพ่อแม่ ต้องรักษาความเคารพนับถือผู้ใหญ่ ความรักกับลูกหลานของเราทั้งหมดเป็นความน่าเชื่อถือที่เราควรจะรักษาไว้ ประการที่สาม ความร่วมมือ ได้ประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่ กับลูกค้าหรือคู่แข่ง ผมคิดว่าทุกคนคือเพื่อนที่เราสามารถจะช่วยเหลือเอื้อ

ประโยชน์ซึ่งกันและกัน แล้วกิจการค้าเราจะยั่งยืน กับผู้ที่อยู่ในอาชีพเดียวกันปกติเราเรียกว่าคู่แข่งและมองว่าคู่แข่งคือศัตรู แต่ผมว่าไม่ใช่เพราะในเชิงการค้าการแข่งขันถือเป็นเรื่องธรรมดา แต่เราต้องใช้ภูมิปัญญาใช้ความรู้ความสามารถจับมือมาแข่งแบบเพื่อนฝูงไม่ใช่การแข่งขันแบบเอาเป็นเอาตาย มิฉะนั้นเราจะเปิดช่องว่างให้ลูกค้าต่างชาติเข้ามามีอิทธิพลบีบเราซื้อ บีบเราขาย แล้วเราเองจะเสียทั้งคู่เลยครับหรือกับผู้ร่วมทุนของเรา ผมจะเลือกเสนอเงื่อนไขที่รับได้ทั้งสองฝ่ายเพราะเราไม่คิดที่จะเอาเปรียบใคร เราแบ่งปันผลประโยชน์ให้แบบแฟร์ๆแล้วเราจะอยู่ด้วยกันได้นานกับพนักงานเจ้าหน้าที่ของเรานอกจากจะให้เงินเดือนเขาอย่างสมเหตุสมผลเราต้องให้เกียรติวิชาความรู้เขาให้เขาอยู่กับเราแล้วมีความสุข ให้เขามั่นใจว่าอยู่กับเราแล้วเขามีอนาคตดี ดีที่สุดก็ให้เขาถือหุ้น มีผลประโยชน์ร่วมกันกับเรา กับลูกหลานเรา เราก็ต้องให้เกียรติเค้า วิชาความรู้ การบริหารงานของเขาแต่ผมจะต้องฝึกเขาตั้งแต่ขั้นเบสิก คือทุกคนต้องเข้าโรงงานแกะกุ้งแกะปลา ให้เขามีความรู้ประสบการณ์การทำงาน อยู่บ้านเป็นพ่อกับลูก อยู่ที่ทำงานเราเป็นเพื่อนร่วมงาน ประการที่สี่ เข้มงวดกับตัวเองทั้งความรู้และกิจกรรม ในโลกนี้ความรู้ก็เหมือนกับมหาสมุทร ความรู้ที่เรามีอยู่อาจเป็นเพียงแค่น้ำทะเลหยดเดียว การดำเนินธุรกิจก็เช่นเดียวกัน ถ้าเราคิดว่าเราหยุดอยู่กับที่นั่นหมายความว่าเรากำลังถอยหลังแล้วล่ะครับ ประการที่ห้า สำนึกบุญคุณ คนที่มีบุญคุณกับเราแม้เป็นเพียงแค่น้ำหยดเดียว ผมจดจำไปจนตลอดชีวิต มีโอกาสผมต้องตอบแทนให้เขาเหมือนกับน้ำพุ ประการสุดท้าย คืนประโยชน์ให้กับสังคม สังคมช่วยเราทำมาหากิน ดังนั้น เราก็ควรจะคืนประโยชน์ส่วนหนึ่งให้กับสังคม ไม่ว่าจะด้านการศึกษา การกีฬา หรือผู้ประสบกับภัยธรรมชาติ หรือว่าคนที่มีความเดือดร้อนด้วยเหตุต่างๆ สร้างประโยชน์ให้กับสังคม แล้วเราเองนั่นแหละที่จะมีความสุข จิตใจเราผ่องใสและเซ้นส์บางอย่างที่ผมอธิบายไม่ถูกว่าการให้ มันจะนำพาเราไปสู่สิ่งที่ดี ขอให้ทุกท่านมาคืนประโยชน์ให้กับสังคมกันเถอะครับ “เราอย่ากลัวที่จะเริ่มต้นสร้างธุรกิจของตัวเอง เพราะถ้าเราไม่ขยับเข้าไป เลือกที่จะยืนดูอยู่ข้างนอก ยิ่งมองยิ่งงงครับ ผมพูดเสมอว่าการตั้งกิจการเนี่ย เราไม่กลัวเล็ก แต่กลัวไม่เกิดมากกว่า ผมเริ่มจากเล็กๆ ด้วยเงินหมื่นบาท แค่มีวันเริ่มแม้จะเล็กแต่เราก็มีโอกาสที่จะทำให้ใหญ่ได้” คุณไกรสรกล่าวทิ้งท้าย.

¢‹ÒÇ´Õ! ÊÓËÃѺ¤¹ÍÂÒ¡ÁÕÍÒªÕ¾ ¤‹ÒàÃÕ¹à¾Õ§ 899 ºÒ·à·‹Ò¹Ñé¹

¿ÃÕ! ÍØ»¡Ã³¡ÒÃàÃÕ¹ ÊÓËÃѺ·‹Ò¹·ÕèÍÂÙ‹ ‹Ò§¨Ñ§ËÇÑ´ ÊÑ觫×éًͤÁ×ͪش½ƒ¡¡Ò÷Ӵ͡äÁŒ¨Ñ¹·¹

ã¹ÃÒ¤Ò¾ÔàÈÉ 1,399 ºÒ·à·‹Ò¹Ñé¹

ÍÒªÕ¾·Ó´Í¡äÁŒ¨Ñ¹·¹ ŧ·Ø¹¹ŒÍ ·Ó´ÕÁÕÃÒÂä´Œ

ʹ㨠Դ ‹Í ÍÒ¨ÒÃÂÃØ‹§¹ÀÒ â·Ã. 082-288-5018 ŒÍ§¡Òà ÑÇá·¹¨Ó˹‹Ò·ÑèÇ»ÃÐà·È! ¨Ó˹‹ÒÂÃÒ¤Ò»ÅÕ¡-Ê‹§

ÃÔººÔ鹾ǧÁÒÅÑÂ

ÃѺÊ͹¡Ò÷ÓÃÔººÔ鹾ǧÁÒÅÑ à¾Õ§ 399 ºÒ· ¿ÃÕ! ÍØ»¡Ã³

¤Ù‹Á×ͪش½ƒ¡¡Ò÷ӾǧÁÒÅÑÂÃÔººÔé¹ã¹ÃÒ¤Ò¾ÔàÈÉ 1,399 ºÒ· ÊÔ觷Õè¨Ðä´ŒÃѺ - ÍØ»¡Ã³¡Ò÷ÓÃÔººÔ鹾ǧÁÒÅÑ - ÍØ»¡Ã³ªØ´½ƒ¡ - ÊÔ¹¤ŒÒ ÑÇÍ‹ҧʋ§ãËŒÅÙ¡¤ŒÒ (¾Ç§ÁÒÅÑÂÃÔººÔé¹ 100 ¾Ç§) ¨Ó˹‹ÒÂÍØ»¡Ã³¡Ò÷Ӵ͡äÁŒ¨Ñ¹·¹, ÍØ»¡Ã³¡Ò÷ÓÃÔººÔ鹾ǧÁÒÅÑÂ

·Ñ駢ÒÂÊ‹§-»ÅÕ¡ ã¹ÃÒ¤Òâç§Ò¹

à»´Ê͹ËÅÑ¡Ê٠÷Ӵ͡äÁŒ¨Ñ¹·¹ ·Ñ駴͡à´ÕèÂÇáÅЪ‹Í»Ãиҹ àÃÕ¹ÃÙŒÇÔ¸Õ¡Ò÷ӨÃÔ§ ¾ÃŒÍÁ»¯ÔºÑ Ô¨ÃÔ§ Ê͹¨¹·Óä´Œ ÁÕ ÅÒ´ÃͧÃѺ ¾ÃŒÍÁÃѺ«×éÍÊ‹§ä´ŒÃÒ¤Ò´Õ àËÁÒÐÊÓËÃѺ ¼ÙŒ·Õè Œ ͧ¡ÒÃËÒÃÒÂä Œ́ àÊÃÔÁ ¼ÙŒ·ÕèÇ‹Ò§§Ò¹ ÏÅÏ

ÊÔ觷Õè·‹Ò¹¨Ðä´ŒÃѺ... ¤Ù‹Á×Í¡Ò÷Ӵ͡äÁŒ¨Ñ¹·¹ ÍØ»¡Ã³ªØ´½ƒ¡ ÊÔ¹¤ŒÒ ÑÇÍ‹ҧàʹÍÅÙ¡¤ŒÒ ÊÔ¹¤ŒÒ ÑÇÍ‹ҧʋ§ãËŒÅÙ¡¤ŒÒ

(´Í¡äÁŒ¨Ñ¹·¹ 100 ´Í¡)

ãËÁ‹!

ÃѺÊ͹¡ÒÃ·Ó ÃÔººÔ鹾ǧÁÒÅÑ à¾Õ§ 499 ºÒ· ¿ÃÕ! ÍØ»¡Ã³