teo torriate …(let us cling together)

BELEVENISSEN

Teo Torriate …(let us cling together)

Isay

Op mijn afdeling overlijden elk jaar helaas 30 tot 40

kinderen. Dit moet wel in perspectief worden gezien,

want gelukkig overleven er meer dan 500 kinderen.

Maar toch…Het heeft een flinke impact. Elke keer weer.

Gelukkig kunnen we er onder elkaar goed over praten.

Wel heeft iedereen zijn eigen mening en zijn eigen gren-

zen. Want hoe ver ga je bijvoorbeeld met stervensbege-

leiding? En hoe intensief bouw je een band op met je

patient? Sommige collega’s gaan na het overlijden van

een kind naar de begrafenis. Sommigen juist niet van-

wege de impact die zo’n gebeurtenis heeft. Het blijven

moeilijke dilemma’s.

Queen

Op de high care verzorgde ik regelmatig Bryan van 12

jaar met cardiomyopathie. Zijn toestand verslechterde zo

snel, dat hij op een gegeven moment een forse dosering

cardiotonica kreeg. Hij was angstig en gesloten maar

soms lukte het mij om zijn angst te verminderen. Vooral

door te praten over van alles en nog wat en soms over wat

hem bezig hield en wat er ging komen.

Wat ik altijd boeiend vind aan kinderen, is dat ze heel

serieus met je in gesprek zijn en toch van het een op het

anderemoment over iets heel anders beginnen. Vooral bij

pubers ervaar ik dat. Zo was Bryan erg bezig met het feit

dat hij wilde dat er iemand snel dood zou gaan, zodat hij

meer kans op een harttransplantatie had. Hij vond deze

gedachtegang heel naar. Wij praatten daarover en ineens

vroeg hij: “Wat voor muziek vind jij eigenlijk leuk?”

Voor mij een signaal om vooral niet door te gaan over

het eigenlijke onderwerp. Mijn antwoord was dan ook:

Queen. Laat dat nou net zijn favoriete groep zijn! Hij

vertelde alles te hebben van Queen. Ik vroeg welk num-

mer hij het allerbeste vond en natuurlijk moest ik daarna

mijn favoriete nummer verklappen: Teo Torriate. Wat

bleek? Bryan kende het nummer niet, daar baalde hij van.

Ik had deze lp nog niet op cd kunnen vinden en aan een lp

had hij niets. Ik zei hem: “Weet je, van de week ga ik op

speurtocht.” Ik was een paar dagen vrij en of het zo

moest zijn, was het bij de eerste cd-winkel meteen raak.

Toen ik weer ging werken, bleek dat Bryan acuut naar

Duitsland overgeplaatst was voor een intra-aortale

pomp. Moest ik die cd opsturen? Zou het te laat zijn?

Ging ik te ver? Ik heb mijn hart maar gevolgd en die cd

naar Duitsland gestuurd. Na een week belde zijn vader.

Het ging redelijk met Bryan en hij genoot ontzettend van

de muziek van Queen. Hij vond alleen ‘mijn’ favoriete

nummer helemaal niet goed. Geweldig! Lekker eerlijk

zijn kinderen toch. Een paar weken later kreeg hij een

donorhart en zodra hij kon, kwam hij bij ons langs op de

afdeling. Hij bedankte mij, met zijn bolle toet van de

prednison, voor de cd en verdween naar huis, ver van

ons vandaan. Ik was blij dat ik mijn hart gevolgd had.

Critical care (2007) 04:48

DOI 10.1007/BF03063190

13