sen etiqueta

A nota é internacional e di, máis ou menos así:

Aquela podería ser unha mañá máis,

como outra calquera.

Velaquí que o personaxe baixa na estación do metro de Nova York,

vestindo jeans, camiseta e sombreiro.

Encóstase próximo a entrada.

Tira o violín da caixa e comeza a tocar con entusiasmo para a multitude que pasa por alí, na hora de maior afluencia matinal.

Mesmo así, durante os 45 minutos en que tocou, foi praticamente ignorado por todos os transeúntes.

Ninguém sabía, mais o músico era

JOSHUA BELL,

un dos mellores violinistas do mundo,

executando pezas musicais consagradas,

nun instrumento magnífico,

un Stradivarius de 1713, estimado en máis

de 3 millóns de dólares.

Ninguém sabía, mais o músico era

JOSHUA BELL,

un dos mellores violinistas do mundo,

executando pezas musicais consagradas,

nun instrumento magnífico,

un Stradivarius de 1713, estimado en máis

de 3 millóns de dólares.

Alguns días antes, Bell tocara no Symphony Hall de Boston, onde os mellores lugares custaron a insignificancia de mil dólares.

Alguns días antes, Bell tocara no Symphony Hall de Boston, onde os mellores lugares custaron a insignificancia de mil dólares.

A experiencia no metro, gravada en vídeo, amosa homes e mulleres de andar lixeiro, vaso de café na man e

móbil no oído,

INDIFERENTES AO SON DO VIOLÍN.

A experiencia no metro, gravada en vídeo, amosa homes e mulleres de andar lixeiro, vaso de café na man e

móbil no oído,

INDIFERENTES AO SON DO VIOLÍN.

A iniciativa, realizada polo xornal

The Washington Post,

era para lanzar un debate sobre

valor, contexto e arte.

A iniciativa, realizada polo xornal

The Washington Post,

era para lanzar un debate sobre

valor, contexto e arte.

A conclusión é que estamos acostumados a dar valor ás cousas, cando están nun contexto.

Bell, no metro, era unha obra de arte sen moldura. Un artefacto de luxo sen etiqueta de ouro.

Ese é un exemplo máisdaquelas tantas situacións que acontecen nas nosas vidas,

que son únicas, singulares e quenon lles damos importancia, porque non veñen coa etiqueta de prezo.

Ese é un exemplo máisdaquelas tantas situacións que acontecen nas nosas vidas,

que son únicas, singulares e quenon lles damos importancia, porque non veñen coa etiqueta de prezo.

Ao final, o que ten valor real para nós,

independentemente de marcas, prezos e etiquetas?

É o que o mercado di que podemoster, sentir, vestir ou ser?

Ao final, o que ten valor real para nós,

independentemente de marcas, prezos e etiquetas?

É o que o mercado di que podemoster, sentir, vestir ou ser?

Será que os nosos sentimentos e a nosa apreciación de beleza

son manipulados polo mercado, polos medios e polas institucións que deteñen o poder financeiro?

Será que estamos valorizando soamente aquilo que está

con etiqueta de prezo?

Será que os nosos sentimentos e a nosa apreciación de beleza

son manipulados polo mercado, polos medios e polas institucións que deteñen o poder financeiro?

Será que estamos valorizando soamente aquilo que está

con etiqueta de prezo?

Unha empresa de tarxetas de crédito vén investindo, desde hai algún tempo, en propaganda onde, despois de amosar varias mostras, cos seus respectivos prezos,

presenta unha escena de afecto, de alegría e informa: NON TEN PREZO.

Unha empresa de tarxetas de crédito vén investindo, desde hai algún tempo, en propaganda onde, despois de amosar varias mostras, cos seus respectivos prezos,

presenta unha escena de afecto, de alegría e informa: NON TEN PREZO.

E é iso o que precisamos aprender a valorizar.

Aquilo que non ten prezo, porque non se merca.

E é iso o que precisamos aprender a valorizar.

Aquilo que non ten prezo, porque non se merca.

Non se merca a amizade, o amor, o afecto.

Non se merca o cariño, a dedicación, os abrazos e os bicos.

Non se merca a amizade, o amor, o afecto.

Non se merca o cariño, a dedicación, os abrazos e os bicos.

Non se merca un raio de sol,

nin unha pinga de chuvia.

A canción do vento que pasa asubiando polo tronco oco dunha árbore é gratis.

Non se merca un raio de sol,

nin unha pinga de chuvia.

A canción do vento que pasa asubiando polo tronco oco dunha árbore é gratis.

A neniña que corre,

espontánea,

ao noso encontro

e se pendura no noso pescozo, non ten prezo.

A neniña que corre,

espontánea,

ao noso encontro

e se pendura no noso pescozo, non ten prezo.

O colar que ela fai, rodeándonos o pescozo cos brazos non está á venda en ningunha xoiaría.

E a calor que transmite dura canto durar a nosa lembranza.

* * *

O aire que respiramos, a brisa que remove os nosos cabelos,

o verde das árbores e o colorido das flores dánolo Deus gratuitamente.

O aire que respiramos, a brisa que remove os nosos cabelos,

o verde das árbores e o colorido das flores dánolo Deus gratuitamente.

Pensemos niso e aproveitemos máis todo canto está ao noso alcance,

sen prezo, sen patente rexistrada, sen etiqueta dourada.

Pensemos niso e aproveitemos máis todo canto está ao noso alcance,

sen prezo, sen patente rexistrada, sen etiqueta dourada.

Gocemos dos momentos

de tenrura que os amores nos ofertan,

intensamente,

entendendo que sempre a

manifestación do afecto

é única, extraordinaria,

especial.

Gocemos dos momentos

de tenrura que os amores nos ofertan,

intensamente,

entendendo que sempre a

manifestación do afecto

é única, extraordinaria,

especial.

Fiquemos máis atentos ao que nos rodea, sexamos agradecidos polo que nos é ofrecido

e sexamos felices, desde hoxe,

en canto o día nos sorrí e o sol irradia luz no noso corazón apaixonado pola vida.

Fiquemos máis atentos ao que nos rodea, sexamos agradecidos polo que nos é ofrecido

e sexamos felices, desde hoxe,

en canto o día nos sorrí e o sol irradia luz no noso corazón apaixonado pola vida.

Imaxes: Photo.net, Amanda’s Photography, Fotocommunity

e outras encontradas na internet

Música: Serenade – Schubert

interpretación de: JOSHUA BELL

amg.oliveira@ig.com.br

(13/04/23 11:00)