ainigmata tou sympantos 14

7/23/2019 Ainigmata Tou Sympantos 14

http://slidepdf.com/reader/full/ainigmata-tou-sympantos-14 1/132



ΜΑΡΙΑ ΡΑΪΧΕ

Μ Ι Α Μ Υ Σ Τ Η Ρ Ι Ω Δ Η Σ Π Ε Δ Ι Α Δ Α

ΕΡΙΧ ΦΟΝ ΝΤΑΙΝΙΚΕΝ - ΡΟΜΠΕΡ ΣΑΡΡΟΥ

ΓΚ ΕΟ ΡΓ Κ ΓΚ ΕΡ ΣΤ ΕΡ - ΡΟΜ ΠΕΡ Τ ΕΡΛ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ -ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ-

Τό βιβλίο "ΝΑΖΚΑ" κυκλοφορεί και πωλείται σ' όλα τά βιβλιοπωλεία.ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Πανεπιστημίου 56, Αθήνα, τηλ. 3600Ρ59.Γ' όροφος 19 γραφείο.ΘΕΣΣΑΛΟ ΝΙΚΗ: Εκδοτικός Οίκος ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΗΣ, Αριστοτέλους 4, τηλ. 228682-264609 καί Εγνατίας 150, τηλ. 235916.Πώληση: Χονδρική-Λιανική.

ΠΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΚΠΤΩΣΗ 20%



ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1 — Φιλική Επιστολή2 — Η Παγκόσμια αναγνώριση των "Αινιγμάτων"4— Η Επικαιρότητα του μύθου του Οσιρι,

του Solas Boncompagni9— Απόκρυφα Μυστήρια τής Κινεζικής Αλχη

μείας, του Dino Orlandi15 —Α ΦΙ ΕΡΩ ΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ16 —Το φανταστικό ταξίδι μιας πραγματικότητας,

του Μάκη Πανώριου25 — ΕΝΑ ΠΟΣΤΕΡ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ42 — Ή γυναικεία συμβολή στην Επιστημονική

Φαντασία, του Μάικλ Ασλεϋ47—Κατάλογος βιβλίων έπιστ. φαντ. που έχουν

εκδοθεί στα Ελληνικά, του Χρήστου Λάζου48 — Δισκογραφία Επιστημονικής Φαντασίας του

Στέφανου Παναγιωτάκη

49 — ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

50 — Το Κρυσταλλένιο Αυγό, Τ. Χ. Ουέλς58 — Ο άνθρωπος που έζησε την εξέλιξη του

είδους, Εντμοντ Χάμιλτον66 — Ή άλλη λύση, Α. Ε. Βάν Βόγκ74— Ραντεβού με την Μέδουσα, Άρθουρ Κλάρκ90 — Πατέ ντέ φουά γκρα, Ισαάκ Ασίμωφ97 — Στο ίδρυμα με τους διπλούς εγκεφάλους,

Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ106 — Κι έκτισε ένα λοξό σπίτι, Ρόμπερτ Α. Χέν-

λαϊν.

Α γαπη τοί αναγνώ στες κρατάτε στα χέρια σας ένα τε ύ χο ς - σταθμό για το είδος έπιστ. φαντασία. (Περισσό τερε ς λεπτομέρειες στην σελ. 15), τεύχ ος που υπήρ

ξε κόπος για τους συνεργάτες μας πολύμηνος.Για όλους όσους κοπίασαν για το τεύχος αυτό παραμέ

νε ι ικανοποιητικό το γε γο νό ς ότ ι προσφέρουν μία πολύσημαντική έκδοση για το αναγνωστικό κοινό τής χώρας μαςσ' ένα είδος γραφής που έχει συνηθιστεί να ονομάζεται"Επιστημονική Φαντασία". Αναφέρουμε μόνο το γεγονόςότ ι παρά τις τόσες εκδόσεις βιβλίων Επιστ. Φαντασίας γιαπρώτη φορά από τις στήλες του περιοδικού δίνεται ανάγλυ

φη ή ιστορική του παρουσία. Από τα άρθρα που είχαμεπροαναγγείλει στο προηγούμ ενο τεύχος δεν υπάρχει το"Θ εός - Διάστημα και Επ. Φαντ." και αυτό γιατί θεωρήθηκεαπό την σύνταξη σαν λίγο εκτός θέματος από το αφιέρωμα.Θα παρουσιαστεί όμως στο επόμενο τεύχος μας.

Η τελευταία άνοδος των οικονομικών, επιβαρύνσεων τό σο στο χαρτί όσο και στα εργατικά ημερομίσθια καιμισθούς, ανάγκασε, όλα τα έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες, να αυξήσουν την τιμή τής κυκλοφορίας τους κατά 30 -35%. Τα ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ θα παραμείνουνστην ίδια τιμή των 40 δρχ. για όσο διάστημα το επιτρέψουνοι πιέσε ις των οικονομικών επιβαρύνσεων. "Ισως αργότερα να αυξηθούν σταδιακά. Επίσης δεν πρόκειται να μειώσουν τις σελίδ ες τους . Αυτό άλλωστε δεν έγι νε ποτέ, όπωςεπίσης δεν θα αλλάξουν την ποιότητα του χαρτιού. Τονίζουμε όλα αυτά γιατί άλλα περιοδικά χρησιμοποίησαν όλες

αυτές τις μικρο-απάτες, όλες σε βάρος των αναγνωστών τους , για να επιβιώσουν.

Το περιοδικό "ΑΙΝ. ΣΥΜΠ." έχει τέτοια κυκλοφορία που του επιτρέπει συνεχή άνοδο, γιατί στηρίζεται στην ποιοτικήδουλιά που προσφέρει, στον θετικό ρόλο του σαν έντυπουκαι στην μεγάλη αγάπη των αναγνωστών του που τουςευχαριστεί γι' αυτό.

Φίλοι αναγνώστες, το τεύχος που κρατάτε σας προσφέρει πολλά. Τα άρθρα του, όλα πρωτότυπα, τα διηγήματα, τοίδιο, τις τετράχρωμες σελίδες που κόστισαν πολλά χρήματακαι ένα ΔΩΡΟ το εξώφυλλο του περιοδικού σε ολοσέλιδοΠΟΣΤΕΡ για ΚΟΡΝΙΖΩΜΑ. Σάς στερήσαμε λίγες σελίδες γιαδιαφημήσεις και τα χρήματα αυτά σας τα δωρίζουμε. Είναιένα τεύχος πραγματικό απόκτημα. Πρέπει να το διαδόσετεσε όσους περισσότερους μπορείτε. Και όλα αυτά με τηνπρόσκαιρη τιμή μόνο των εκατό (100) δραχμών

οι εκδότες

Φανταστικός πίνακας του συνεργάτη μας ΜάκηΠανώρ ιου, για το τεύχος το αφιερωμένο στηνεπιστημονική φαντασία. Ο πίνακας αυτός προσ

φέρεται και σαν πόστερ στους αναγνώστες μας.



παγκόσμια

αναγνώριση

Μ έ ιδιαίτερη ικανοποίηση παρουσιάζουμε στις σελίδες αυτές μιαποικιλία επιστολών και περιοδι

κών που έχουν στείλει στα ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ γν ωσ το ί συγγραφεί ς Έλληνε ς και ξέ νο ι, ζητώντας συνεργασία, ζητώ νταςυλικό φωτογραφικό ή δείχνοντας μας

την εκτίμ ηση που τρέφουν προς τηνπροσπάθεια μας. Ιδιαίτερη αξία έχει

για μας το γε γο νό ς ότ ι αρκετοί απόαυτούς μας ήταν άγνωστοι. Αυτό σημαί νε ι ότ ι το περ ιοδικό έχει καταξιωθεί σανμια έκδοση μοναδική στο είδος της τόσο στον ελληνικό χώρο, όπου ή επιστο

λή του γν ωστού κριτικού κα ι συγγραφέα Άγγ ελο υ Φουριώτη μας συγκίνησειδιαίτερα, όσο και στο διεθνή χώρο. Από σχετική έρευνα που κάναμε διαπιστώσαμε ότι πράγματι πολύ λίγα περιοδικά υπάρχουν στο διεθνή χώρο, στηνπραγματικότητα μετριούνται στα δάκτυλα του χεριού σας, που να ασχο

λο ύν τα ι με το πλήθος των θεμάτων πουασχολούνται τα "ΑΙΝΙΓ.". Και τα περιοδικά αυτά είναι περιοδικά μεγάλης πολύμεγάλης κυκλοφορίας. Δυστυχώς στην

χώρα μας τα "Α ΙΝ ΙΓ ΜΑ ΤΑ " δεν απόκτησαν την πλατιά κυκλοφορία που επιθυμούμε σαν εκδότες. Σαν πνευματικοίόμως άνθρωποι, που μοχθούμε για τηνπνευματική άνοδο αυτού του λαού, τουάξιου για κάθε προσπάθεια, είμαστεπερήφανοι, περήφανοι που ή προσπάθεια μας αναγνωρίζεται και εμπεδώνε

ται.

Και για το τελευταίο οφείλουμε πολλάστις χιλιάδες των αναγνωστών μας στην

Ελλάδα και στο εξωτερικό, που κάθεμέρα και πληθαίνουν.

Επάνω επιστολή του γνωστού συγγραφέα και κριτικού

Άγγελου Φουριώτη προς την διεύθυνση του περιοδικού. Εί-ναι ιδιαίτερη ή ικανοποίηση μας από την έκφραση αυτή τηςάξιας τής κυκλοφορίας των αινιγμάτων του σύμπαντος. Στοπλάι Εξώφυλλο του περιοδικού "Κλειπέας" του EdoardoRusso και υπογραφή του. Μας ζητά να συνεργαστούμε πάνωσε θέματα κοινού ενδιαφέροντος.



Το περιοδικό, στο πρόσωπο του κ. Χρή-στου Δ. Λάζου, έγινε μέλος της Εται-

ρίας Αρχαίων Αστροναυτών και αντι-πρόσωπος της στην Ελλάδα (πλάι). Συ-νεργασία με το διεθνούς φήμης περιο-

δικό National Geographic Society και πιοκάτω ό Michael Harvey, Πρόεδρος τηςΈνωσης Αυστραλιανών συγγραφέων

και καλλιτεχνών με επιστολή του μαςεκφράζει την ευχαρίστηση του για συ-νεργασία σε θέματα Ιπταμένων Δίσκωνκαι μας ζητά φωτογραφικό υλικό για τοαρχείο του.

Αλλες συνεργασίες και συγχαρητήρια:του Εριχ Φόν Νταίνικεν, του ΠήτερΚολοζίμο, του Μαρσέλ Μορώ.



ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

TOY MYΘOY

TOY ΟΣΙΡΙ

M I A Ε Κ Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Η Σ ΥΜ Β Ο Λ Ι Κ Η Α Π Ε Ι Κ Ο Ν Ι Σ Η — Τ Ρ Ε Ι Σ Ι Π Τ Α Μ Ε -

Ν Ο Ι Κ Λ Ε Ι Π Ε Ι Σ Η Ε Ν Α Ε Ν Τ Υ Π Ω Σ Ι Α Κ Ο Π Α Ρ Η Λ Ι Ο Σ Τ Ο Ν Α Ρ Χ Α Ι Ο

Α Ι Γ Υ Π Τ Ι Α Κ Ο Ο Υ Ρ Α Ν Ό ; — Ε Ν Α Σ Π Ρ Ο Α Ι Ω Ν Ι Ο Σ Σ Υ Μ Β Ο Λ Ι Σ Μ Ο Σ : Η

Σ Β Α Σ Τ Ι Κ Α Κ Α Ι Η Σ Ω Β Α Σ Τ Ι Κ Α — Η Τ Ρ Ι Α Δ Α : Ο Σ Ι Ρ Ι Σ , Ι Σ Ι Σ , Ω Ρ Ο Σ — Ο

Α Π Ο Μ Η Χ Α Ν Η Σ Θ Ε Ο Σ Κ Α Ι Ο Ι Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Κ Ε Σ Ε Π Ε Μ Β Α Σ Ε Ι Σ — Η

Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Τ Η Τ Α Ε Χ Ε Ι Α Ν Α Γ Κ Η Α Π Ο Μ Ι Α Κ Ο Σ Μ Ι Κ Η Φ Ι Λ Ο Σ Ο Φ Ι Α

S O L A S B O N C O M P A G N IΜετάφραση: Ντ. Γαρουφαλιάς

Δ εν μπορούμε να συμπληρώσουμε μια μελέτη πάνω στο αιγυπτιακό "Βιβλί

ο των Νεκρών" χωρίς να γράψουμε για το πιο συγκλονιστικόκλειπεολογικό ντοκουμέντο

που διασώθηκε μέσα σ' αυτό τοκείμενο και που αξίζει ν' αναλύσουμε με κάθε λεπτομέρεια.Πρόκειται για μια σημαντικήσυμβολική απεικόνιση.

Πριν απ' όλα, πρέπει να ξεχωρί

σουμε τη διαφορά ανάμεσα σ' έναιδεογραφικό κι ένα συμβολικόντοκουμέντο. Στο πρώτο, το αντικείμενο περιγράφεται με μια γραφή όπου τα στοιχεία αντιπροσωπεύουν εικόνες, ενώ στο δεύτερο,το αντικε ίμενο αναπαριστάνεταιάμεσα μ' ένα σχέδιο τυποποιημένοαπό σύμβολα (1).

Μετά από μια συστηματική εξέταση αρχαιολογικών ευρημάτωνπου βρίσκοντα ι σε ιταλικά μουσεία ή αναπαραστάσεων άλλων

που βρίσκον ται σε ξ ένα μουσεία,καταφέραμε να διευκρινίσουμε τοπώς ορ ισμ ένα σύμβ ολα όπως το" Χ " , ή σπείρα, ή σβάστικα (θρ ησκευτικό ινδικό σήμα με τους

Σκηνές από την καθημερινή ζωή τωναρχαίων Αιγυπτίων, όπως αναπαριστάνονται στον Πάπυρο του Τουρίνου. Νασημειωθεί το τριπλό σύμβολο που πετάει στον ουρανό πάνω από μία βάρκαστην πρώτη σκηνή.



βραχίονες του σταυρού λυγισμένους προς τα δεξιά ακολουθώνταςτη φαινομενική κίνηση του ήλιου)

η σωβάστικα (παρόμ οι ο με τοπροηγούμενο αλλά προς τ' αριστερά), το ίδιο το ηλιακό σύμβολο και οισοκέραιος σταυρός έχουν κοινάσημεία μεταξύ τους και ίσως καιμια κοι νή π ροέλ ευση, αρχικά όχι

εσωτερική αλλά εξωτερική (εσωτερισμός είναι η αντίληψη ορισμένων θρησκευτικών αιρέσεωνσύμφωνα με την οποία η αλήθειααποκαλύπτεται μόνο σε λίγουςμυημένους χωρίς ν' αποτελεί αποτέλεσμα έρευνας, ενώ ο έξωτε-ρισμός είναι το αντίθετο και προ-ρίζεται για την εκλαΐκε υση). Η

γν ώμ η αυ τή φαίνεται να εν ισ χύ εται όχι μόνο από ένα συνεχή καιεμφανή συμβολικό παραλληλισμόσε χιλιά δες ευρήματα που διατη-ρούνται σε ιταλικά και ξένα μου

σεία (στην Ιταλία τα ευρήματααυτά ανέρχονται σε μια εποχή οπου φαίνεται καθαρά, σε ορισμένααγγεία, η τέλεια χρήση των γεωμετρικών σχημάτων του "Χ", τηςσβάστικας και της σωβάστικας),αλλ ά και από την εξά πλωσ η πουείχαν αυτά τα σύμβολα ανάμεσαστους πρώτους βιοτ έχνες που τα

χρησ ιμοπο ιούσα ν όχ ι γι α να μεταδώσουν κάποιο μυστικό αλλά γιανα διακοσμήσουν το έργο τους μ'ένα απ λό γε ωμετρι κό σχήμ α που

ήτ αν γν ωστό από ακ όμα πιο παλιά. Ιερατεία, θρησκευτικές αίρέ-

σεις αλλά και ολόκληρες θρησκείες ακόμα τους απέδωσαν εσωτερικές έννοιες, ενώ ο αρχαίος καλλιτέχνης, με την απλοϊκή χάραξη η

γλ υπ τι κή τέτοιων συ μβ όλ ων , ίσωςνα σκόπευε να σχεδιάσει κάτι πουπετούσε και περιστρεφόταν γύρω απ'τον ευατό του: μια απλή σύλληψητης περιστροφικής κίνησ ης που

αντιλήφθηκε ο άνθρωπος αφότουανακαλύφτηκε και χρησιμοποιήθηκε ο τροχός.

Το ντοκουμ έντο π ου ανα δημοσιεύεται εδώ (2) είναι ένα οπό ταπολλά που αφορούν το συμβολισμό που αναφέραμε πιο πάνω.Μπ ορ ού με να σκεφτούμε πώς οι

γρ αφείς του παπύ ρου του Το υρ ίνου αναπαρισ τάνουν αυτήν τησκηνή μ' ένα τριπλό σύμβολο, πουείναι ολοφάνερο πώς δανείστηκαναπό ένα ιδεόγραμμα της Ιερογλυφικής γραφής τους, που κι αυτό θα

δημιουργήθηκε αντιγράφοντας άλλα σχήματα που γνώριζαν άλλοι,αρχαιότεροι λαοί. Στην πραγματικότητα, ο αιγυπτιακός συμβολισμός, όπως θα ξέρουν οι περισσότεροι αναγνώστες που κατά κά·ποιον τρόπο ασχολούνται με τηνκλειοπεολογία, αν εξαιρέσουμε τιςπολυάριθμες γαιόμορφες απεικονίσεις, βασίζεται ιδιαίτερα στην αναπαράσταση ενός ηλιακού δίσκου, κόκκινου η χρυσού, πότεστρογγυλού και πότε ωοειδούς,

συχν ά φτερωτού, αλλά και στο γν ωσ τό στ αυ ρό του Αμ μω να , η

άνκχ, (ένα " Τ " με μια στρογγυλήλαβή από πάνω), σημείο που συμβολίζει το χάρισμα της θείας ζωήςστον άνθρωπο, υπόσχεση ανάστασης της ζωής μετά το θάνατο, καιπου αποτελο ύσε το θεμέλ ιο τωνθρησκευτικών μυητικών τελετώνστη χώρα του Νείλου

Το τριπλό σύμβολο που αναπαριστάνεται πάνω από μία βάρκα(πρώτη σκηνή πάνω πάνω) εμφανίζεται περίεργα μεγεθυμένο.Μπορούμε να συγκρίνουμε τη διαφορά μεγέθους με τη διπλανή ιερογλυφική γραφή. Αυτή είναι καιμία από τις αιτίες που μας κάνεινα σκεφτούμε πώς οι γραφείς θέλησαν ν' αναμεταδώσουν μιαν έννοια πολύ διαφορετική απ' αυτήνπου έχει το αντίστοιχο ιδεόγραμμα και που, σύμφωνα με τους αίγυ-πτιολόγους, σημαίνει "συνοικι

σμός" η "πόλη σαν έδρα ειρηνικής ζωής" (3). Είναι ακόμα φανερό πώς αποτελεί μέρος της σκηνής και όχι του ιδεογραφικού κειμένου που είναι κοντά στα ίδια τασύμβολα αφού μάλιστα υπάρχειμια φανερή διαφορά στο μέγεθοςτων συμβόλων και των ιδεογραμμάτων (για τα όποια εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε πώς αναφέρονται στους ανθρώπους που αναπαριστάνονται στην όλη σκηνή). Σημασία έχει ακόμα η αναπαράσταση των τριών συμβόλων, απόλυτα ίδιων μεταξύ τους, σε μια οριζόντια ευθεία που, σε σχέση με την όλησκηνή, αντιστοιχεί στον ουρανό. Εί-

Αγγείο με γεωμετρικά σχήματα και ειδικά με σβάστικα που προέρχεται απότο γράμμα "Χ" και τον ίσοκέραιο σταυρό. (Αρχα ιολογ ικό Μουσείο του Α-ρέτζο).



Σ' αυτά τα αρχαία αγγεία απεικονίζονται ηλιακάσύμβολα, ανακατεμένα με ζώα και ιπτάμενες σβάστικες. (Εθνικό Μουσείο Λούβρου, Παρίσι. Αγ

γεία από τη Ρόδο).

ναι αλήθεια πώς αυτό θα μπορούσε να μας κάνει να σκεφτούμε μιαπανάρχαιη θεοσοφική αντίληψη τρια-δικότητας, που έξαλλου βρίσκεταισε πολλ ές άλλε ς θρησκεί ες τηςμέσ ης και της άπω ανατολή ς καιπου αποτελεί μια τριαδική έννοιατης θεϊκής δημιουργικής δύναμης:"δημιουργία, γονιμοποίηση, ανα

παραγωγή". Αυτή φαίνεται πώςστους πρώτους χρόνους της αιγυπτιακής ιστορίας είχε στενή σχέση με τον αρχέγονο μονοθεϊσμό.Φαίνετ αι λοι πόν , έτ σι, πώς απότον "αρ χικ ό θεό " κατέληξαν σεμια τριάδα που αποτελούσαν "έ νας πατέρας, μια μητέρα και ένας

γι ός" : Όσ ιρις, Ίσις, Ώ ρ ο ς . Α υ τοί όμως θα έδωσαν αμέσως λαβή

γι α να δη μι ου ργ ηθ ού ν πο λυ άρ ιθ μοι άλλοι θεοί και η τριαδική αντίληψη θα πρέπει να χάθηκε ότανοι θεοί θα διπλασιάστηκαν και θατριπλασιάστηκαν μέχρι που ν' αποτελέσουν έναν αληθινό πολυθεϊ-σμό (4).

Μας φαίνεται όμως παρά λογοτο ότι μόνο σ' αυτή τη σκηνή τουΠαπύρου του Τουρίνου οι γραφείςθέλησαν ν' αναπαραστήσουν συμβολικά τους θεούς με εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι, λόγου

χ ά ρ η , με κε ίνο το ν ηλιακό δίσ κοπου σχ εδ όν πάντα τ αυτιζόταν μεκάποιο θεό και που, στο κάτω κάτω, αναπαριστάνεται σε πολλέςάλλες σκηνές του ίδιου του παπύρο υ. Ίσως το τριπλό σύμβολο ναμην είναι άλλο από ένα παράγωγοΤης πρωτόγονης σβάστικας πουαρχικά μπορεί να έδειχνε την οριζόντια μετατόπιση ενός αντικειμένουπου είχε παρατηρηθεί να κινείταιστον ουρανό περιστρεφόμενο γύρωαπ' τον εαυτό του και ακολουθούμενο από άλλα δύο "αντικείμενα", πανομοιότυπα, το ένα πίσω απ' τ' άλλο.

Θα μπορούσαμε ν' αποδείξουμεπώς το χαρακτηριστικό αυτό η

λιακό σύμβολο προέρχεται από τησβάστικα χάρη σε μια πολύτιμηφωτογραφική συλλογή αττικώνκαι ετρουσκικών αγγείων, όπου ηαργή μεταμόρφωση πραγματοποιείται με τις χιλιάδες τα διακοσμητικά μοτίβα που χαρακτηρίζουναυτή την αγγειοπλαστική τεχνοτροπία. Σε κείνες τις αναπαραστάσεις, όπως και σ' αυτήν εδώ έξαλλου, η θέση της σβάστικας, με μορφή ισοκέραιου σταυρού μέσα σ' έναστρογγυλό σώμα, δεν είναι στατική

(δηλαδή, οι βραχίονες του σταυ-ρού δεν είναι οριζόντιοι και κάθε-



τοι μεταξύ τους αλλά παρουσιάζουν γωνίες που θυμίζουν το γράμμα " Χ " ) . Αυτό φανερώνει ακόμαπερισσότερο την περιστροφικήκίνηση των τριών ιπτάμενων αντικειμένων. Αργότερα , η στατική,δηλαδή ακίνητη, αναπαράστασητους στα διάφορα αγγεία φαίνεταινα υπερισχύει, όπως μπορούμε νατο εξακριβώσουμε στα αττικά αγ

γε ία του 5ου κα ι 4ου αιώ να π .Χ .Το ίδιο η λια κό σ ύμβολο μοιάζεινα χάνει, αργότερα, τον κύκλο μεσα στον όποιο χαραζόταν ο σταυρός, για να μείνει σαν απλός σταυρός περισσότερο η λιγότερο τυποποιημένος αλλά πάντα ισοκέραιος.

Αρα, αν σ' αυτή την περίπτωση φαίνεται παράδοξο να σκεφτούμε ένα τριπλό ήλιο η κατ' επέκταση ένα θεαματικό παρήλιο (φάσμα του ήλιου που αντανακλάται

στα σύνεφα) π ου να χρει άστη κεν' αναπαρασταθ εί σ' αυτές τιςσκηνές και αφού οι Αιγύπτιοι οπωσδήποτε θα απεικόνιζαν και τοσυνηθισμένο τους ηλιακό δίσκο,και αν πρέπει ν' αποκλείσουμε τηντριπλή επανάληψη ενός ιδεογράμ

ματος με την έννοια που είπαμεπιο πάνω, τότε, τι άλλο μπορεί ν'αναπαριστάνουν αυτά τα τρία σύμβολα; Μήπως μπορούμε να υποθέσουμε πώς εκείνη την εποχή παρατηρήθηκαν τρία στρογγυλάαντικείμενα να πετάνε στον παρθένο αιγυπτιακό ουρανό;

Ε κ ε ίν ο , όμως, που μπορεί ναμας προκα λέσει κατά πληξη είναιμια παράξενη σύμπτωση που φαίνεται να ενισχύει όλα όσα υποθέσαμε ως τώρα για τα τρία ιπτάμενασύμβολα. Μετά από μια προσεκτική μελέτη του Παπύρου του Τουρίνου, η σκηνή του συμβολικούντοκουμέντου φαίνεται στενά συνδεδεμένη με το κεφάλαιο 110 τουΒιβλίου των Νεκρών, αφού βρίσκεται ανάμεσα σε δύο στήλες ιε

ρογλυφικών που ανήκουν σ' αυτότο κεφ άλα ιο που αν έχει κάπο ιασχέση —και λογικά πρέπει να έ

χε ι— δε ν μπ ορ ού με ν' απ οκ λε ίσουμε την πιθανότητα πώς η σκηνή αυτή αποτελεί μέρος του κεφαλαίου αυτού. Λοιπόν, προς το τέλος του κεφαλαίου 110 διαβάζονται καθ αρά μερι κοί στίχ οι πουαντιπροσωπεύουν ένα από τα σημαντικότερα αποσπάσματα του Βιβλίου των Νεκρών:"Στη στιγμή αποβιβάζομαι στη Γη,

στην καθορισμένη εποχή, σύμφωνα

Τυποποιημένες σβάστικες σε σχήμα χιαστό καισυνδυασμένες με σπείρες σαν διακοσμητικά στοι

χεία αττικών και ετρουσκικών αγγείων. Το σύμβολο απεικονίζεται σε κίνηση. (Ε θν ικ ό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νεκρόπολης της Σπίνα στη Φερ-ράρα).

μ' όλα τα γραφτά της Γης, αφότου

υπάρχει η Γη, και σύμφωνα μ' όσα

διάταζε ο σεβάσμιος (κενό)..." (5).

Το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιείται σ' αυτήν όπως και σ'άλλες μαγικές φράσεις μπορεί ν'αναφέρεται στον Όσιρι των Αιγυπτίων αφού αυτός που τις πρόφερ-νε προσωποποιούσε τον Όσιρι.Αλλά, ποιος ήταν ο Όσ ιρ ις ;

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (6),το όνομ ά του προέρχ εται από τοΌ σ = π ο λ ύ κ α ι ί ρ ι ς = μ ά τ ι , κ α ι η ταν ένας ημίθεος, του οποίου ημητέρα σίγουρα άνηκε στους ουράνιους (μητέρα—ουρανός Μούτ)και ο πατέρας ήταν επίγειος θεός(πατέρας—Γη Γκέμπ). Κι αφο ύ ηταν αδελφός και σύζυγος της Τσι-

δας, δεν μπορεί να μείνει μυστικήμια μυθολογική συσχέτιση ανάμεσα στον 'Ό σι ρι - Τσιδα και τοΔία - "Η ρα , που δεν αποκλείεται

να δείχνει μια κοινή προέλευση

της κλασικής μυθολογίας και τωναρχαιότερων μυθολογιών. Στησυσχέτιση όμως του Όσιρι με τοΔία αντίκειται η πιο αληθοφανής

γν ώμ η ορι σμ έν ων με λετητών (7)που θεωρούν τον Ό σ ι ρ ι θεό τουφωτός, δηλαδή ισότιμο του Φοίβου η του Απόλλωνα των Ελλήνων , πολύ διαφορ ετικό από τοΔία.

Υ π ά ρ χ ε ι λο ιπ όν μια φανερήσχέση ανάμεσα στους δύο όρους"ημίθεος" και "ήρωας" αφού καιοι δύο θα μπορούσαν ν' αναφέρονταν σε "επίγειους θεούς" των δύοδιαφορετικών λογοτεχνιών (ελληνικής και αιγυπτιακής). Για τουςΑιγύπτι ους, ο Όσιρ ις ήταν καικυρίαρχος του άλλου κόσμου,πράγμα που δικαιολογεί τους τύπους του Βιβλίου των Νεκρών πουαναφέρονται σ' αυτόν.

Ένας θρύλος λέει πώς αυτός ήταν

ο πρώτος θεός, γιός του ουρανού και



Ο " Α π ό Μηχανής Θεό ς". Από την Εκυκλοπαί-δεια του Θεάματος, έκδοση LE MASCHERE, Ρώμη

της γης, που εμφανίστηκε σ αυτήνμετά τη Δημιουργία και βασίλεψεπάνω στους ανθρώπους". Σημειώνουμε πώς ο θρύλος (8) επιβεβαιώνει γενεαλογικά όλα όσα είπαμεπιο πάνω. Ο όρος "εμφανίσ τηκε"δεν διε υκρι νίζε ι τον τρόπ ο εμφάνισης του. Γεννήθηκε η απλώςεμφανί στηκε; Ο ίδιος ο θρύλοςσυνεχίζοντας λέει πώς ο Όσιρις"γλύκανε τη βαρβαρότητα των Αι

γυ πτ ίω ν με καλοσύνη κα ι υπ ήρ ξεο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου

που δίδαξε την καλλιέργ εια τουσιταριού και του αμπελιού (πράγμα που ενισχύεται από την άποψη πώς ο Οσ ιρ ις ταυτιζόταν μετο Δι όν υσ ο η Βάκ χο) και ίδρυσεπόλεις σαν τις Θήβες".

Σ' αυτόν ανήκει η πρώτη θέσηστο αιγυπτιακό πάνθεο αφού, μετάπου έχα σε βίαια τη ζω ή του απότον κακό Σέτ, κέρδισε την αιώνιαζωή στο ουράνιο βασίλειο. Α π όκει κι έπειτα, όλοι είχαν την ίδιατύχη μ' αυτόν: η απώλεια της γήι

νης ζωής σήμαινε το κέρδος μιαςαιώνιας ζωής στον ουρανό. Γι' αυτό και οι τύποι του Βιβλίου τωνΝεκρών αναφέρονται σε πρώτοπρόσωπο, όπως αναφέραμε πιο πάνω, αφού κάθε νεκρός ταυτιζότανμε τον ίδιο τον Οσι ρι . Αλλά ο

Οσ ιρ ις ήταν πατέρας του Ωρο υκαι σε τέτοια ειδωλολατρική θεο γονί α, πατέρας κα ι γι ός έχ ου ν κάτ ιτο κο ιν ό μεταξύ τους, κάτι πουτους συνενώνε ι σ' ένα μονα δικόπρόσωπο. Κι ας μην ξεχνάμε πώς

ο Οσ ιρ ις η Ισιδα και ο Ωρος(πατέρας, μητέρα και γιός) ήταν

ιδιότητες μιας και μόνης δημιουρ γικής δύν αμ ης , πρά γμα πο υ θαμπορούσε να εξηγηθεί διαφορετικά σαν ένα είδος αφηρημένηςφαλλικής λατρείας (9). Εξάλλου,εδώ βρίσκεται ολόκληρο το μυστήριο της ζωής, που δεν αλλοιώνεται με το πέρασμα των αιώνωνκαι που ενοποιείται και ταυτίζεταιμε τη δημιουργική δύναμη. Όταν,δηλαδή, μιλάμε για τον Όσιριμπορούμε να έχουμε υπόψη μαςτον Ω ρ ο . Α λλά αυτός είναι "εκεί

νος που πετάει ψηλά" (10), που κατοικεί στο μάτι του (η στο Ο η στοούγκ 'ατ) , και ίσως είναι ο ίδι ος οαιγυπτιακός και ασσυριακός φτερωτός δίσκος, ο φωτεινός δίσκος,μέσα στον οποίο υποτίθεται πώςκατέβαινε απ' τον ουρανό ο Α χ ο ύρα - Μά ζδ α και με τον οποίο διέτρεχε τις "κοσμ ικές ερ ημιές " καιαποκαταστούσε την "κοσμικήαρμονία" αποδίδοντας στον κόσμο δικαιοσύνη για τις κακίες τουΣέτ.

"Αν αυτό είναι αλήθεια, δεν έ χου με παρά να ξα να κο ιτ άξ ου με τοστίχο που αναφέραμε πιο πάνω:" Στ η στιγμή αποβιβάζομαι στηΓη..."

Οχ ι πάντα, λοιπ όν, αλλ ά, σαννα επρόκειτο για έναν από μηχανή ς θε ό, "ένα θεό που μιλάει από τημηχανή του, ένα άτομο δηλαδή που,επεμβαίνοντας με τρόπο θαυμαστό ηαπροσδόκητο, αλλοιώνει η λύνει κατευθείαν τα ανθρώπινα προβλήματα(11) όταν οι κατά καιρούς ιστορικές

εποχές απαιτούν κάτι τέτοιο, για ναμην αλλοιωθεί η κοσμική αρμονία".

Όλα τα κείμενα, ιερά, προφητικά,εμπνευσμένα, αναλλοίωτα με τααιώνια περιεχόμενα τους, θα πρέπει να το δηλώνουν στους ανθρώπους όλων των εποχών ("σύμφωναμ' όλα τα γραφτά της Γής, αφότουυπάρχει η Γη...").

Σεβάσμιος είναι κείνος ο υπέρτατος Θεός (τίποτε δεν τον χαρα

κτηρίζει καλύτερα από ένα "κενό") που πάντα χαρίζει την κοσμική του βοήθεια στα ευφυή όνταπου κατοικούν το σύμπαν του, αλλά με τρ όπο που η εξ έλ ιξ η τωνμεν να μην βλάπτει την εξ έλ ιξ ητων δε ("σύμφωνα μ' όσα διάταξεο σεβάσμιος (κενό).. .").

Τίπο τα τ ο πιο επίκα ιρο δεν θαμπορ ούσε να είχ ε γραφτεί στηναρχαιότητα. Βέβαια, αυτά τα πνεύματα με τα καλυμμένα πρόσωπα",που διέτρεχαν τις κοσμικές ε ρη

μιέ ς, με τα όποια ο Ωρο ς - Οσ ι-ρις είχε κάτι κοινό αφού ήταν απόρροια του Ήλιου, ήταν οπωσδήποτε άξια προσοχής.

Αυτά τα αρχαία κείμενα αποκαλύπτουν μια βαθιά φιλοσο φία σεμας που ζούμε σε μια εποχή γεμάτη από σημαντικά γεγονότα. Αυτή

η φι λο σο φί α αν αβ λύζε ι από μιαναν άγ κη : "Χρειάζεται μια ώριμηανθρωπότητα για το διάστημα".Είναι τα λόγια του Γερμανού επιστήμονα Ευγενίου Σαίνγκερ. Ε

μείς είμαστε πραγματικά ώριμοι;

Βιβλιογραφικές σημειώσεις

1. Άν ρί —Ί ρε νέ Μαρρώ: "Ή ιστορική

γν ώσ η" , έκδ . IL MULINO, Μπολώνια. 2.

Μπόρις ντέ Ράκεθιτς: "Το Βιθλίο των Νεκρών των Αρχαίων Αιγυπτίων", έκδ.SCHEIWILLER, Μιλάνο. 3. Μάριο Μπα-

κιέγκα: "Αξιολόγηση και επικαιρότητατου ήλιακοϋ μύθου", έκδ. VANZAN, Φλωρεντία. 4. Τζιοβάννι Μιτσέλλι: "Ή αρχαία Αίγυπτος", έκδοση SONZOGNO, Μι λάνο. 5. Μπόρις ντέ Ράκεθιτς: ένθ' άνωτ. 6.Μεγάλη Λαϊκή Εγκυκλοπαίδεια", λήμμα:"Οσιρις. "Εκδ. SONZOGNO, Μιλάνο. 7."Λεξικό Έργων και Προσώπων", λήμμα:"Οσιρις, Έκδ. ΒΟΜΡΙΑΝΙ, Μιλάνο.8."Μεγάλη Λαϊκή Εγκυκλοπαίδεια", ένθ.άνωτ. 9.Τζιοθάννι Μιτσέλλι, ένθ' άνωτ.10 ."Μεγάλο Έγκλυκλοπαιδικό Λεξικό",λήμμα: Ώρος. Έκδ. UTET, Τουρίνο.

11.Γκρέκο Σπαντάτσι: "Λούκιος" Β; έκδ.D' ΑΝΝΑ, Φλωρεντία.



ΟΤΑΝ ΓΕΝΙΟΤΑΝ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ ΑΛΧΗΜΕΙΑΣ

ΤΟ "ΘΕΙΟ ΚΙΝΝΑΒΑΡΙ" ΘΕΩΡΗΘΗΚΕ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙΤΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ.

DINO ORLANDΙΜετάφραση: Ντ. Γαρουφαλιάς

Ε χουμε τονίσει ότι ο Κινέζος αλχημιστής ενδιαφερόταν περισσότερο για

το ελιξήριο της μακροζωίας καιτο θείο κιννάβαρι, σαν μέσο γιατην κατάκτηση της αθανασίας,

παρά για το ίδιο το χρυσάφι.

Πιστευόταν τότε πώς το κιννάβαρι βρισ κότα ν και μέσα στοανθρ ώπι νο σώμα και πώς στα"τάν-τ' ιέν", τα πεδία του κινναβα-ριού, βρίσκονταν οι μυστικοί χώροι του εγκεφάλου και του εσωτερικού της κοιλιάς. Εδώ ετοιμαζόταν το έμβρυο της αθανασίας.

Η συνωνυμία των πεδίων τουκινναβαριού, όταν ονομάζονται Κ'ούέν -λου έν, και του νησιού τωνΑθανάτων, περιέχει μια ιδιαίτερησυμβολική σημασία που μπορείνα συνδυαστεί με την ά λλ η περίπτωση ταυτότητας ονομασιών,που χρησιμ οποιεί ται για να υπο

δείξει είτε τη νυφική παστάδα είτετο μυστικότερο τμήμα του εγκεφάλο υ που θ υμίζει σπη λιά (τόνγκ -φάνγκ). Σημαντικό είναι ακόμα το

γε γο νό ς πώς για να μπει κα νε ίςστα μυστικά αυτά τμήματα του εγκεφάλου και να στοχαστεί, ο αλ χημ ι στής έπρεπε να φτάσει σε μι ασυγκεχυμένη κατάσταση χάουςκαι κώματος.

Η ταύτιση των πεδίων του κινναβαριού με το νησί των Αθανάτων έρ χεται να επιβεβαιώσ ει το γε γο νό ς πώς ο τα οϊ στ ής αλχ ημι στής (1) τείνει να ιδιοποιηθεί μιααρχαϊκή παράδοση όπου συγχέονται οι συνταγές της μακροζωίαςκαι ο ψυχο λογι κός μυστικι σμός.

Στην πραγματικότητα, το νησίτων Αθ αν άτ ων είναι μια παλιάεικόνα του σύμπαντος. Χωρίζεταισε δύο τμήματα: έναν κώνο όρθιοκι έναν κώνο αναποδογυρισμένοαπό πάνω του. Θυμίζει λίγ ο το

σχήμα του αλχημικού φούρνουΑλλά και οι μακριές νεροκολο-

κύθες αποτελούνται από δύο σφαίρες, τη μια πάνω στην άλλη. Στηνταοϊστική παράδοση, η μακριά νε-ροκολ οκύθα αντιπροσωπεύει τονκόσμο σε μινιατούρα και αυτή ηερμηνεία ανάγεται στα πανάρχαια χρόνια.

Είναι πολύ σημαντικό ένααρχαίο αλχημικό κείμενο όπουδιαβάζουμε: "Όποιος καλλιεργείτο κιννάβαρι παίρνει για πρότυποτον Ουρανό και αναπαριστάνει τηΓη. Εκεί ψάχνει αυτός, διει σδύο ντας στον ίδιο τον εαυτό του, καιεκεί βρίσκε ι ο,τι ουράνιο έχει τοσώμα του σε σχήμα νεροκολοκύ-θας"

Μπρούντζινο εκδοχείο με μορφή τίγρη.Εποχή Τσού, 10ος αιώνας μ.Χ. Ο τι

γρης αντιπροσωπεύει τη δύναμη. Στηναλχημεία είναι η δύναμη του πνεύματος

που διατηρείται στους πνεύμονες καιαντιπροσωπεύει το μολύβι.



Σ' άλλα κείμενα διαβάζουμε πώςόταν ο αλχημιστής καταφέρνει ναφτάσει στη χαοτική κατάσταση αφασίας, μπαίνει στη μυστική σπηλιά του εγκεφάλου που έχει σχήμανεροκολοκύθας και που έχει "το

μέγεθος ενός αντίχειρα, τετράγωνου και στρόγγυλου"

Η "χαοτική κατάσταση" αφασίας

Ή συγκεχυμένη κατάσταση,που θεωρείται απαραίτητη για τοαλχημικό έργο, θα 'πρεπε ίσως ναερμηνευτεί σαν κατάσταση έμπνευσης. Τα έργα πρέπει να πραγ-ματοποιούνται σε κατάσταση η-μια φασ ίας. Ίσως μ' αυτό να θέ

λη σα ν να π ουν πώς το χέρι τουαλχημιστή πρέπει να φτάσει να οδηγείται απ' το ένστικτο και τηνέμπνευση και ν' απαρνιέται τον έλεγχο της λογικής και της τεχνικής.

Υ π ά ρ χ ε ι όμως κι άλλη μι α πιθανή ερμ ηνεί α. Η χαοτικ ή κατάσταση αφασίας, σαν κι αυτήνστην οποία βρίσκεται το έμβρυο ητο αυγό αλλά που περιέχει όλα τααπαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία , παραλ ληλίζ εται με την

πρώτη ύλη, την άμορφη μάζα, πουθα συναντήσουμε στις αντιλήψεις10

των αλχ ημισ τών της Δύσ ης. Ηπρώτη ύλη δεν είναι μόνο έναςτρόπος ύπαρξης της ουσίας σε ακατέργαστη μορφή, όπου χρειάζεται κανείς να επέμβει με την τε χνική του για να τη ν τε λε ιοπ οι ή

σει. Υπάρχει ακόμα και μια σαφής αναφορά σε μια εσώτερη εμπειρία του αλχημιστή.

Η επαναφορά της ύλη ς στη χαοτική τη ς πρ οέλ ευ ση για ν' απομυζήσουν αργότερα από κει τηντελειότητα του χρυσού, βρίσκειέναν παραλληλισμό στην επιστροφή στην κατάσταση του εμβρύουτου άνθρωπου πριν να γεν νηθεί.Ίσως να πρόκειται για την αναζήτηση μιας κατάστασης αθωότηταςμιας πρωταρχικής αγνότητας, που

να ελευθερώνει τα χέρια του αλχημι στή —είτε πραγματικά είτεπνευματικά— από την τεχνική πουέχει απορροφήσει πάρα πολλέςπροκα ταλήψε ις. Πρέπει ακόμα ναλάβουμε υπόψη μας το κεντρικόκίνητρο του ταοϊσμού, που είναι ηαναζωογόνηση και η απελευθέρωση από τη φθορά του χρόνου χάρησ ' έ ν α R E G R E S S U S A D U T E -RU M (επιστροφή στ η μήτρα ), σεμια επαναφορά σ την αρχ ική εμβρυακή κατάσταση.

Ο αλχ ημι στή ς αναζητάει αυτήτην επιστροφή στην εμβρυακή κα-

Εποχή Σάνγκ. Δίσκος από ιαδεΐτη τύ που "πί". Σύμβολο του κόσμου και της

αυτοκρατορικής ισχύος. Είναι η τελειότητα και το σύμπαν που ενώνονται στηναιωνιότητα, της οποίας αλχημικό σύμβολο είναι ο ιαδεΐτης μαζί με το χρυσάφι. Τόσο ο ιαδεΐτης τύπου ΠΙ όσο και οτύπου ΤΣ' ΟΥΝΓΚ έχουν αλχημική σημασία. Οι κύλινδροι "Τσ' ούνγκ" σχετίζονται με τους μύθους της Μητέρας γης.



Εποχή των πέντε δυναστειών, 10ος αιώνας μ.Χ. Αντίγ ρα φο του 13ου αιώνααπό ένα πρωτότυπο του Τσε Κ' ο. Ανα

παριστάνει έναν τίγρη να κυριαρχείταιαπό έναν άνθρωπο. Φανερή αναφοράστην Πραγματεία του Δράκου και τουΤίγρη, του 10ου περίπου αιώνα. Ο συμβολισμός του έχει άμεση σχέση με τηνεσωτερική αλχημεία.

τάσταση με την τήξη των διαφόρων υλικών στο φούρνο του. Προσωπικά ο ίδιος, προσπαθεί να ταυτιστεί με την ίδια του την πηγή, χάρη στην "ε μβ ρυα κή αναπνοή".

Σ' αυτό το φαινόμενο της επιστροφής στίς πηγές βρίσκουμε ταίχνη μιας αρχαιότερης μαγικήςτελετουργίας, με την οποία, στίςπρογενέστερες εποχές, υποτίθεταιπώς πραγματοποιόταν μια συμβολι κή επιστροφή στίς πηγές τουκόσμου, που επέτρεπε στουςάρρωστους να ξαναρ χίσο υν τηζωή τους με καινούρια αποθέμα

τα ζωτικότητας. Ή κοσμογονικήαυτή θεραπεία κληρονομήθηκε άπό τον ταοϊσμό και τους Κινέζουςαλχημιστές που τη χρησιμοποίησαν για να πολεμήσουν το χρόνοκαι να ελευθερώσουν τον άνθρωποαπ' το αρχαιότερο και το πιο ολο

κληρωτικό κακό: το θάνατο.

Αλχημεία εσωτερική και Αλχημεία εξωτερική

Μεταξύ 900 και 1000 μ.Χ. έζησε

στην Κίν α ο Πένγκ Χσ ιά ο, συγ γραφέας αλχημιστής, ο όπ οι ος ,σχολιάζοντας το Τ' σα Τ' ούνγκΤσ' ί (2), προσδιόρισε ξεκάθαραμια διαφορά ανάμεσα στην εξωτερική αλχημεία (βάι-τάν) και στηνεσωτερική αλχημεία (νέι-τάν). ΉΒάι-τάν ασχολείται αποκλειστικάμε συγκεκ ριμέν ες ουσίες, ένώ ηΝέι-τάν χρησιμ οποιεί μόνο τις"ψυχές" των ουσιών. Τή διαφοράαυτή είχε κιόλας αναφέρει οΧούνσου (3).

Η πραγματεία του δράκου καιτου τίγρη

Το 1110 ο Σου Τού νγκ Π' οέγραψε μια πραγματεία, που ονομάστ ηκε "του δράκου και του τι

γ ρ η " και όπ ου κω δι κοπο ιε ίται οριστικά η εσωτερική αλχημεία.Σύμ φωνα μ' αυτές τις θεω ρίες , τααγνά μέτα λλα ταυτίζονται με ταδιάφορα τμήματα του σώματος καιτα πειρά ματα πραγματοποιούν ται

μέσα στον αλχημιστή, στη συνείδηση του, καθώς και στο εργαστή

ριο. "Ο δράκος είναι ο υδράργυρος. Είναι και σπέρμα και αίμα.Προέρχεται απ' τα νεφρά και διατηρε ίται μέ σα στο αίμα.. . Ο τι γρ ης εί να ι το μο λύ βι . Εί να ι κα ιπνοή και σωματική δύναμη. Προέρχεται απ' το πνεύμα και διατηρείται από τους πνεύμονες... "Οταντο πνεύμα μεταμορφώνεται, ηπνοή και η δύναμη ενεργούν ταυ

τόχρονα. "Οταν τα νεφρά πρήζονται, και το σπέρμα και το αίματρέχουν..." (4).

Πρέπει να φτάσουμε στο 13οαίώνα μ.Χ. για να βρούμε την ανώ

τατη έκφραση της εσωτερικής αλ χημείας.

Σ' αυτή την εποχή αναπτύσσονται στην Κίνα οι σχολές βουδιστι-κού στοχασμού, που ονομάστηκαν"ζ έ ν" . Ή αλχημ εία τις απορροφάκαι τις χρη σιμ οπο ιεί για την τελειοποίηση της τεχνικής της. Ο

άλχημικός-ζενδικός ταοϊσμός βρίσκει την καλύτερη έκφραση τουστο έργο του Κό Τσ' άνγκ-Κένγκ(5) στον όποιο οφείλουμε τον ορι

σμό των μεθόδων της εσωτερικήςαλχημείας.

Ε ν ώ η πραγματεία του δράκουκαι του τίγρη προσδιορίζει πώς ουδράργυρος βρίσκεται στο σώμακαι τον τοποθετεί στα όργανα ανταλλαγής (σηκώτι και νεφρά),στην αλχημεία ζέν, όλο το ανθρώπινο σώμα περιέχει τα βασικά με

ταλλα, δηλαδή το μολύβι και τονυδράργυρο. Το ένα ταυτίζεται μ'όλο το σώμα γενικά ένώ το άλλοτοποθετείται στην καρδιά.

Αξίζει να σημειώσουμε πώς τομολύβι που, για τον Σου Τούνγκ-Π' ο, είναι ύλη που προέρχεταιαπ' το πνεύμα και αντιπροσωπεύειτη ζωτικότητα, γ ια τ ον Κ ό Τσ 'άνγ κ-Κ ένγ κ είναι ύλη απλή πουαντιπροσωπεύεται από όλο το σώμα γενικά. Υπάρχει μια μειώσητου στο ιχε ίου, που μας κάνει να

σκεφτούμε μια μεγαλύτερη γνώσητης αληθινής φύσης της ύλης, όχιπιά ρομαντικοποιημένης, αλλάπου παίρνε ται όπως είναι, σ υγκεκριμένα, και μέσα στο συμβολισμό της τοποθέτησης του.

Οι σχο λέ ς ζέν συνεχίζ ουν τουςορ ισ μο ύς τους, τοποθετώντας τοστοχασμό (δυάνα) στη θέση τουπρομηθευτή του υγρού που χρειάζεται για το αλχημικό έργο, και τηζωτικότητα της ευφυίας στη θέσητης απαραίτητης φωτιάς: " Μ ' αυ

τη τη μέθοδο, λέει το κείμενο τουΚό Τσ'άνγκ-Κένγκ, μια κύηση

Εποχή Σάνγκ. Αιχμή τελετουργικήςλόγχης από ιαδεΐτη και ψηφιδωτά απότουρκεσίτη. Τα τελετουργικά αυτά ο

πλα αναφέρονται σε μια μαγική αντίληψη των ικανοτήτων των λίθων που ανά

γονται στους πρώτους θρύλους τηςΜητέρας γης.

που συνήθως χρειάζεται δέκα μήνες, μπορεί να συμπληρωθεί σεμια στιγμή".

Μιλάνε για κύηση και η αναλο γί α δε γίνε τα ι πι ο φα νε ρή . Γι ατον Κινέζο αλχημιστή, κάτω από

ορισμένες συνθήκες, η δημιουργική πράξη είναι ήδη αρκετή για να



Β) Καπάκι μπρούντζινου εκδοχείου.D) Μπρούντζινο αγγείο τύπου "κουάνγκ".Ε) Μπρούντζινο αγγείο τύπου "Γιού".Οι αλχημικές αναφορές εντοπίζονται εύκολα όχιμόνο στο τελετουργικό σχήμα αλλά και στη συμβολική διακόσμηση που περιέχει κοσμολογικά καικοσμογονικά στοιχεία.

παραγάγει τη Φιλοσοφική Λίθο.Καταφεύγουμε σε μύθους, σε αντι

λήψεις αρχαϊκές, όπου τα πάντα, η Μ η τ έρ α Γη , τα με τα λλ ικ άέμβρυα, ο αλχημικός και ο ανθρώπινος τοκετός , συγχέονται με ταίδια τους τα χαρακ τηριστ ικά, μετα ίδια τους τα κί νητ ρα, που ηαπαρίθμηση τους, φυσικά, δεν μαςβοηθάει να αποσαφηνίσουμε ταπεριεχόμενα των αρχαίων κειμένων.

Με τη μετατόπιση των αντιλήψεων αυτών στη δυτική αλχημείαπου τις αποδέχεται ομαδικά, σχεδόν χωρίς να τις αναλύσει, υπάρ

χε ι κά πο ιο ς ει δικ ός λό γο ς πο υ βεβαιώνεται πώς η φωτιά πρέπει ναμείνει αναμμένη στο "χυτήριο"σαράντα βδομάδες. Είναι ακριβώςο χρόνος που χρειάζεται για τηνωρίμανση και τη γέννηση τουανθρώπ ινου εμβ ρύου. Σ' αυτή τημέθοδο, εμείς βρίσκουμε τον παραλ ληλ ισμ ό των μετάλλων που"θρ έφον ται" στα σπλάχνα της

γης , με το μωρό που θρέφεταιστην κοιλιά της μητέρας του.

Ή Φιλοσοφική Λίθος, το Έλι

ξήριο, είναι μαζί και μέταλλο καιέμβρυο. Υπάρχει, τέλος, η ιδέα

της επιτάχυν σης της ωρίμανσ ης,είτε στη φάση του μεταλλεύματος,

η πα ρα γω γή του χρ υσο ύ, είτ ε στηναπόκ τηση της αθανασίας με τηνοριστική τελειοποίηση των ιδιοτήτων του τεχνίτη. Βρισκόμαστεμπροστά στο μικρ όκοσμ ο και τομακρόκοσμο σε άμεση ταύτιση μεταξύ τους: μετουσίωση του μετάλλου και μετουσίωση της άνθρώπι-.νης ύπαρξης σε κοσμική φάση,ταυτίζονται συνεχώς και σχεδόνμονότονα.

Και εδώ είναι που βρί σκετ αι ημεγαλύτερη μυστηριακή ίστορικο-φιλοσοφική αξία της κινέζικηςαλχημείας. Μια αξία που θα κοιτάξουμε να συναντήσουμε και ναεμβαθύνουμε στις διαφορετικές,αλλά ισότιμες, παραλλαγές της ινδικής αλχημείας και των διαφόρων δυτικών θεωριών. Οι αρχικέςφιλοσοφι κές αντιλήψεις για τηντελειοποίηση του ατόμου, ξεπερνιούνται, και φτάνουμε στην κατάκτηση της παγκόσμιας τελειότητας, που μας αφήνει να καταλάβουμε τα βασικά κίνητρα για τηναπόκτηση απόλυτης κυριαρχίας

πάνω στην ύλη και στο χρόνο. Υπάρχουν τα ίδι α συσ τατικά πο υ,

σήμερα, μας κάνουν να υποθέτουμε την ύπαρξη μιας προηγούμενηςεπιστημονικής γνώσης, η οποία,πριν από την καταστρεπτική κατάρρευση ενός κύκλου ανθρώπινης ύπαρξης, προγενέστερου μας,θα πρέπει να είχε φτάσει σε επίπεδα δύναμης και διαθεσιμότηταςτου άνθρωπου και του σύμπαντος,

σε μια προβολή κυριολεκτικά συμπαν τικ ή. Αυτ ό θα μπορούσε ναενισχύσει και τις κλειπεολογικέςθεωρίες που προτείνονται τελευταία και που θα πρέπει ν' αποτελέσουν ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στηνερευνά μας.

Στο μεταξύ, όμως, μπορούμε νασυνεχίσουμε την εξέταση των μεθόδων της ταοϊστο-ζενδικής αλχημείας. Είδαμε ως τώρα το πώς,δουλεύοντας στο επίπεδο "Ανθρωπος—Σύμπαν, είναι δυνατό να κα

ταλήξει κανείς σ' ένα ορισμένοαποτέλεσμα, που προεκτείνει όλατα άλλα αντίστοι χα επίπεδα, δη λαδή σε μια ολοκληρωτική κοσμική διάσταση. Οι υπόλοιπες μέθοδοι που προτείνει η αλχημεία ζέν,βασικά, δεν είναι παρά μια αλλοί

ωση της οπτικής γωνίας της πρώτης μεθόδου που εκθέσαμε πιο πάνω.

Με την εργασία σε φυσικό καιανατομικό επίπεδο, το έργο μετατοπίζεται σε φυσιολογικό και ψυ

χ ι κ ό επ ίπ εδ ο. Τώ ρα το μο λύ βι εί ναι η αναπνοή και ο υδράργυροςτο πνεύμα. Ή εργα σία γίνεται μετον έλεγχο της αναπνοής και ορισμένες ψυχικές καταστάσεις.Πρόκειται για μια διαδικασία πουθυμίζει την πειθαρχία της Γιόγκα(κράτημα της αναπνοής και έλεγ

χος κα ι ακινη τοποί ηση του ψυ χο -νοητικού συστήματος).

Τα κοινά σημεί α τ ης εσωτερικής αλχημείας και της ταντρικήςτεχνικής της Γιόγκα αυξάνονταιστην τρίτη μέθοδο της εσωτερικήςαλχημείας. Μ' αυτό θα μπορούσαμε να σκεφτούμε μια ανταλλαγήθεωριών ανάμεσα στις μεθόδουτης αλχη μεία ς και στ ις τεχνικέςτης ινδικής Γιόγκα—Τάντρα. Βασικά, η τρίτη μέθοδος της εσωτερικής αλχημείας αντιμετωπίζει τοπρόβλημα από ψυχοσεξουαλική άποψ η: τ ο σπέρμα αντιστοιχεί στομολύβι και το αίμα στον υδράργυρο, ενώ τα νεφρά προμηθεύουν τοστ οι χε ίο ν ερό κα ι το πνεύμα τη

φωτιά. Εδώ αξί ζει να υπενθυμίσουμε πώς τόσο η Γιόγκα—Τάν-



τρα όσο και εσωτερικός αλχημικός συμβολισμός ταυτίζουν τη γυναίκα με το χυτήριο, δηλαδή με τημέθοδο κατασκευής του εμβρύου(6).

Η τεχνική της αναπνοής και τοελιξήριο της μακροζωίας

Η πειθα ρχία του αναπνευστι

κού συστήματος ανήκει στην αρ χαι ότερ η ισ το ρί α τη ς κι νέ ζι κη ςαλχημ είας. Ή δ η ο Πάο Πού 'τζούέγραφε πώς το ξανάνιωμα μπορείν' αποκτηθεί με το σταμάτημα τηςαναπνοής κάθε χίλιους χτύπουςτης καρδίας. Υπάρχουν ακόμα ομοιότητες με τους Ινδούς ταντρι-κούς (ιδιαίτερα με κείνους που λέ

γο νται "τ ου αρ ισ τε ρο ύ χεριού"),όπως με κείνες τις νεοταοίστικέςαιρέσεις που, με το σταμάτημα τηςαναπνοής, προσπαθούσαν να κυριαρχήσουν πάνω στο σπέρμα καιστο ψυχονοητικό σύστημα.

Οι Κινέζοι αλχημιστές θεωρού-

σαν βασικές αυτές τις πράξειςστην ανα ζήτ ηση τη ς μακροζωίας.

Παράλληλα με τη μεθοδικήαναπνοή υπάρχει και η εμβρυακήαναπνοή. Και οι δύο ανάγονταιστην πρωτοϊσ τορική περίοδο καισυνεχίζουν μια παράδοση κατ' εξοχήν πνευματική που χάνεταιστα βάθη των αιώνων της κινέζι

κης σοφίας. Ο σκοπός της εμβρυακής αναπνοής, που αποτελεί μίμηση της αναπνοής του εμβρύουμέσα στα σπλάχνα της μητέρας,είναι η επιστροφή στην πηγή,στην προ έλε υση , για "να διω- χτ ού ν τα γε ρατ ιά". Κα ι η μακ ρο ζωία είναι ένα από τα θεία κιννα-βάρια που πάντα ακολούθησε ηκινέ ζικη αλχημεία μέσα από μιαμεγάλη σειρά πειραμάτων (7).

Γι' αυτό το λόγο είναι που ηαναζήτηση του χρυσού παίρνει

μορφές π ου βρίσ κονται π ολύ πιοπάνω από τη δίψα του πλούτου καιτον εγωισμό της κατο χής. "Ισως

σ' αυτό το σημείο της θείας επιστήμης να βρίσκεται κρυμμένο τοπιο συναρπαστικό μυστήριο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ρόλφ Στάιν: JARDIN ΕΝ MINIATURE D'EXTREME ORIENT (Κήπος Μινιατούρατης "Απω Α να τολ ής) . 2. Τσ'αν ΤΌύνγκ

Τσ'ί, γράφτηκε το 142 μ.Χ. από το ΒέιΠό-γιάνγκ. 3. Χούι-σού, 515—517 μ.Χ. 4.Αναφέρεται από τον Ούαίηλεϋ στο "NO

TES ΟΝ CHINESE ALCHEMY" (Σημειώσεις Κινέζ ικης Αλχημείας) . 5. Γνωστόςκαι σαν Πό-Γιού-τ σουάν. 6. Σχετικά , μ'αυτό, πρέπει να θυμηθούμε πώς η αλχημείααναζητάει το έμβρυο της ύλης, αναδημιουργώντας το αρχικό χάος, με την τήξη ολων των ουσιών στο χυτήριο. 7. Ισως εδώμπορούμε να πούμε πώς η μακροζωία καικαι η αθανασία αντιπροσωπεύουν την απο-κλειστική έρευνα που κάνει ο Κινέζος αλ χημ ιστής, για τον όποιο, το χρυσάφι, τοθειο κιννάβαρι, το έλιξήριο, η φιλοσοφικήλίθος, είναι μέσα απόκτησης αθανασίαςκαι όχι σκοπός της ερευνάς του.

ΕΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

Μήπως η ύπαρξη πολιτισμού στον

πλανήτη μας είναι αποτέλεσμα επαφής

με κατοίκους κάποιου πλανήτη του συ

στήματος του Σείριου;

Ένα εκπληκτικό ντοκουμέντο του

Ρόμπερτ Τέμπλ που θα προκαλέσει

παγκόσμιο σάλο.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ

ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ Ν Ρ Α Π ΤΗ

Μαυρομιχάλη 11 Αθήναι τηλ. 3601395



Τ Α ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΣ με το αφιέρωμα αυτό προ

σφέρουν την πρώ τη ουσιαστική επαφή του είδους Έπιστ.

Φαντασία με το Ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Παρά τις από

τόσα χρόνια πριν εκδόσεις βιβλίων Έπ. Φ αν. δεν υπάρχει στον

τόπο μας ούτε μία ιστορική αν ασ κό πι ση του λογοτεχνικού αυτού

είδους που αποτελεί το σημαντικότερο είδος λογοτεχνίας σήμερα

στο εξωτερικό.

Η συγγραφή του υλικού, η συγκέντρωση στοιχείων, η επιλογή

και η μετάφραση των ά ρθρων ήταν κοπιαστική αλλά το εγχείρημα

πολύ συναρπαστικό για όλους όσους συνέβαλλαν. Για παράδειγμα,

το μικρό άρ θρο του κ. Στεφ. Παναγιωτάκη χρειάστηκε προπαρα

σκευή ενός μηνός

Η διάταξη των δοκιμίων και διηγημάτων του αφιερώματος χω

ρίστηκε σε δύο μέρη. Α— Την ιστορική τοποθέτηση του θέματος,

την συμμετοχή των γυναικών σ' αυτό, και την π αρουσίαση του

είδους στην Ελλάδα τόσο σε βιβλία όσο και σε δίσκους και Β—

Μία ά ποψη του θέματος μέσα από μια ανθολογία —επιλογή αυστη

ρή— διηγημάτων π ου να καλύπτουν όλο το χρονικό φάσμα της

νεώτερης επιστημονικής φαντασίας. Ετσι αρ χίζουμε από τον

Ουέλς και φτάνουμε στους εντελώς σύγχρονους (Χενλάϊν, Σίλβερ-

μπεργ). Μ ε τον τρόπο αυτό παρέχεται στον ανα γνώστη η δυνατό

τητα να κατανοήσει και να γνωρίσει ουσιαστικά την Επιστ. Φαντ.,

τόσο ιστορικά όσο και λογοτεχνικά. Δεν υποστηρίζουμε ότι έχουμε

παρουσιάσει μια τέλεια άποψη του θέματος. Πιστεύουμε όμως ότι

η π αρουσίαση που προσφέρουμε μ' αυτό το τεύχος είναι η πιο

σωστή για ένα μεγάλο πλήθος αναγνωστών κυρίως όσων δεν γνω

ρίζουν αγγλικά ώστε να διαβάζουν Επιστ. Φαντασία στο πρωτότυ

πο.

Για το αφιέρωμα αυτό συνεργάστηκαν οι Μάκης Πανώριος (δο

κίμιο, εικονογράφηση διηγημάτων, εξώφυλλο περιοδικού) η Δανάη

Αρνέλλου-Λάζου (κασέ - επιλογή τετραχρωμιών - τίτλοι κλπ.), η

λογοτέχνιδα Εφη Παπαθεοδώρ ου (επιλογή και μετάφραση διηγη

μάτων), Στέφανος Παναγιωτάκης (παρουσίαση δισκογραφίας), Α

λέξης Καραμπέτσος (μετάφρ. του άρθρου "Η γυναικεία συμβο

λή") . Στοιχεία μας παραχώρησαν οι λογοτέχνες Άγ γε λο ς Φουριώ-

της, Μαν. Γιαλουράκης.

Η αναπαραγω γή των ασπρόμαυρων καλλιτεχνικών φωτογρα

φιών έγινε από τον Μιχάλη Σπανό και οι τετράχρωμες φωτογρα

φίες και το πόστερ από το προσωπικό της "ILMAK" ΕΠΕ. Η εκτύ

πωση των τετραχρωμιών έγιναν με την επίβλεψη του Μιχάλη

Μακέδου.

Γενική επίβλεψη του αφιερώματος έγινε από τον Χρήστο Δ.

Λάζο.

σ τ η νε π ι σ τ η μ ο ν ι κ ήφ α ν τ α σ ί α



ΜΑΚΗΣ ΠΑΝΩΡΙΟΣ

τοφανταστικόταξίδι μιαςπραγματικότηταςΜ Ι Κ Ρ Ο Χ Ρ Ο Ν Ι Κ Ο Τ Η Σ Ε .Φ .

ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΛΟΥΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΝΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΣΤΟΠΡΩΤΟ ΠΛΗΣΙΑΣΜΑ ΤΟΥ Μ' ΕΝΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΕΙΔΟΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΑΥΡΙΑΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. ΓΙΑΤΙ ΗΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΙΧΩΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΤΕΙΡΑΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗΜΙΑ ΟΥΤΟΠΙΑ. Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

Γελοιο γραφ ία αστρ οναύ τη. O i γελοιογρά φοι του δέκατου ένατου α ιώνα βρήκαν στα

σχέδια αποστολής πυραύλων στο δ ιάστημα πολλά πράγματα άξ ια να προκαλέσουν το

γέλ ιο . Στη γελοιογρα φία αυτή το υ 1849, ο κάου μπόυ, καβάλα στο ατ ίθασο ατμοκίνητο

άλο γο το υ λέε ι : Θα ή θελα να μπορούσε η Τζέμ ινα να με δε ι τώρα που διασχίζω το

στερέωμ α σαν λάμψη αστραπής πάνω σε τηλεγραφικό σύρμα: στοιχηματίζω ότ ι θα

έσκασε από το κακό τη ς πο υ δεν ετοίμασε τ ις βαλ ίτσες της γ ια νάρθει μαζί μο υ

Ηλογοτεχνία χωρίζεται σε δυόμεγάλες κατηγορίες. Τη ρεα

λιστικ ή και τη φαντα στική. Η ρεαλιστική καταγράφει τις ανθρώπινεςδιαδικασίες και διακινήσεις όπωςδιαμορφώνονται στη γύρω μαςπραγματ ικότητα. Η πιστή απεικόνιση αυτής της πραγματικότηταςκαι η ικανότητα της ρεαλιστικήςλογοτεχνίας να στήσει τον κόσμο

όπως είναι, και η ακριβής φωτο- γρ άφ ισ η αυτού του κό σμ ου , είναικαι το κύριο χαρακτηριστικό της.Έτσι η ρεαλιστική λογοτ εχνία , ακόμα και στις κορυφαίες στιγμέςτης, φτάνει μόνο μέχρι τα όρια τουπιθανού, του δυνατού. Και δεν ταξεπερνάει ποτέ, παρ' όλους τουςσυμβολισμούς και τις προεκτάσειςτης.

Ή φανταστική λογοτεχνία δεν"φωτο γραφ ίζει". Ερεθίζεται απότην πραγματικότητ α, ξεκινάει απ'αυτήν, στιγμές-στιγμές την ανα

βιώνει, την αναπαριστά, στο τέλοςόμως την ξεπερνάει. Πηδάει πέρ'απ' αυτήν. "Ετσι ο'ι καταστάσειςπου δημιουργεί είναι πέρα από τοπιθανό και το δυνατό. Βρίσκονταιστην περιοχή όπου όλα είναι πιθανα, όλα δυνατ ά. "Ολ α εκεί μπορούν να γίνουν έτσι όπως περιγράφονται. Γιατί η φαντασία έχει τηνασύλληπτη μεγαλειώδη ικανότητανα υλοποιεί στο δικό της χώρο και χρόνο, τη δική τη ς αλήθεια. Πούείναι εξίσου "αληθινή" με την "αλήθεια" της "πραγματικότητας".

Γιατί η "αλήθεια" της φαντασίαςείναι ο άλλος εαυτός του άνθρωπου. Ίσως ο αληθινότερος.

Γιατί μέ σα στην "αλ ήθε ια" τηςφαντασίας του ο άνθρωπος αναζητάει εκείνη την ελευθερία που θατου επιτρέψει ν' αποδεσμευτεί απότα γήινα όρια του. Συνειδητοποιείμέσ' απ' αυτήν τον εαυτό του. Καιτον κόσμο. Και το Σύμπαν. Και μεσα από τα όνειρα της φαντασίαςτου αποκρυπτογραφεί αυτόν ακριβώς τον κόσμο και ιχνηλατεί το Σύμπαν. Κι ακόμα βυθίζεται μέσαστον εαυτό του, τον ψάχνει, τονβρίσκει και πιστοποιεί την υπόσταση του σαν υπαρξιακό ον μέσα στοσύμπαν του κόσμου. Την απεριόριστη δυναμ ικότητα του , και τιςπροοπτικές της πορείας του πάνωστη γη και μέσα στο άπειρο.

Δημιουργεί λοιπόν στο πέρασματου στο αύριο πάντα, καινούριεςμορφές, καινούρια πλάσματα, καινούρια όντα. Και ταξιδεύει σε ά

γν ωστ ου ς μυστ ηριώδε ις κό σμ ου ς,και "εισχωρεί" συνέχεια μέσα στοθαυμαστό ψάχνοντας το πρόσωποτου και τη μοίρα του.

Αυτό το βύθισμα του στην απεραντοσύνη του θαυμαστού είναικαι η πραγματική ελευθερία του



ανθρώ που. Η ουσιαστική της υπόσταση. Γιατί μόνο εκεί μέσα στουςατέλειωτους απέραντους ορίζοντες της φαντασίας ο άνθρωπος δικαιώνεται και γίνεται ο πραγματικός ελεύθερος εαυτός του.

Οραματίζεται, μιμείται και εξισώνει την ανεξιχνίαστη "θεϊκή" δη

μιουργία, κατασκευάζει, πραγματοποιεί, αναδημιουργεί, υπάρχει καιυλοποιεί το "απίθανο". Δίνει αληθοφάνεια στο παράλογο, κάνει πιστευτό το απίστευτο, συλλαμβάνεινέους ήχους και χρώματα, αγγίζειτο άγνωστο, το μυστ ήριο , το φωςκαι το σκοτάδι, και κρούει την Πύλη της Μεγάλης Παγκόσμιας "Υπαρξης. Αναζητάει τη Δικαιολο γία, την Αιτία, και τη ν Αναγκα ιό τητα. Το πρόβ λημα και τη λύ ση . Υψώνει τη φωνή του με ανατριχιαστικό αγωνιώδες ερωτηματικό πά

θος και στήνει το τρομαγμένο αυτίτου περιμένοντας την απάντηση από τη Μεγάλη Πανάρχαιη Σιωπήτης Αρχ έγον ης Νύχτας. Προσπαθεί έτσι να καταγράψει συλλαβίζοντας τα σήματα και τα συμβολικάμηνύματα του χτες και του αύριο.

Στη μεγά λη του αιώνια πορεί α γε ννάε ι συ νέ χε ια . Μο ρφέ ς, τοπία , χώ ρο υς , ουρανούς, διαστήματα,ταξίδια, πλάσματα, μηχανές, και ξεκινώντας από τις γήινες εμπειρίεςτου βρίσκει μέσα στους κύκλουςτης αναζήτησης του άλλες διαστάσεις, νέες παρθενικές ομορφιές ηάγριες ασκήμιες.

Μέσα από τα πολύχρωμα βάθητου λαμ περ ού φανταστικού, μιαάγνωστη μουσική, ένα μεγαλόπρεπο τραγούδι του αποκαλύπτει καινούρια φαντάσματα, τρόμους, λα

χτά ρε ς, συ γκ ιν ήσ ει ς, συ νε ιδ ητ οποιήσεις, κραυγές, ψίθυρους καιδάση βαθιά, γιομάτα δύσκολα περάσματα κι αδιάβατα μονοπάτια,με ανείπω τες εκπλ ήξει ς και ξαφνιάσματα σε κάθε γύρισμα τους.Και πάντα στην καρδιά του φανταστικού υπάρχει σκοτεινή και άγρια,

απροσδιόριστη, απροσπέλαστη, αξεπέραστη κι ανεξιχνίαστη η ουσίατης ύπα ρξη ς. Εκεί μπροστά της,τρομαγμένος κι αφάνταστα ελάχιστος και μικρός, μέσα στην παντοδυναμία της αδυναμίας του, ο άνθρωπος στέκεται περίτρομοςμπροστά στο αιώνιο δέος. Συνειδητοποιεί την αδυναμία του, τις ψευδαισθήσεις του, το "πεπερασμένο"του και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα μικρό άνοιγμα, που θα τουεπιτρέψει να "διέλθει", να κατορθώσει μιαν επαφή και να διερευνή

σει τη Μεγάλη Αρχή.Ετσι, λογικά, θα ρωτήσει απελ

πισμένος —ίσως επειδή βαθιά τουτο γνωρίζει ότι είναι καταδικασμένος να μην πάρει ποτέ την άπά-

Το περίφημο έργο του Ουέλς: "Ο πόλεμος των Κόσμων" που δημιούργησε τηνμεγαλύτερη αίσθηση στο κοινό όταν έγινε τηλεοπτική του προβολή. Εδώ κοσμείεξώφυλλο του περιοδικού Amazing Stories



ντη ση— Ποιος είμαι; Από που έρ χο μα ι; Γιατί έρ χο μα ι; Ποιος μ' έφερε; Ποιος είναι ο προορισμός μου;Ποιά η αναγκαιότητα του ερχομούμου; Πού πάω; Γιατί πρέπει να πάω; Τελικά: Ποιό είναι το νόημα ολου αυτού του τραγικού παιχνιδιού; Της ζωής και του θανάτου;

Γεννάει λοιπόν θεούς ο άνθρωπος για να δικαιολογήσει το αδικαιολόγητο του, τους ορθώνει,τους αναιρεί, τους γκρεμίζει στοτέλος και συνεχίζει πάντα μέσαστις πλατιές σκοτεινές λεωφόρουςτου σκοταδιού, του ατέρμονου σύμπαντος να ψάχνει, ν' αναζητάειτην ταυτότητα του, και μέσα απότην αέναη πάλη του παραλογισμούτης ύπαρ ξης να ψηλαφίζει τη νύ

χτ α.

Τρομάζει από τις μυστικές τουδυνάμεις που του επιτρέπουν την

αναζήτηση, χαίρεται που διαπιστώνει την ύπαρξη του, γονατίζει απότη ματαιότητα του αγώνα που τουαφήνει πάντα την ανικανοποίητη

γεύση μιας αναπάν τητης ήτ τα ς, καιπάλι ορθώνεται και πάλι ρωτάει τοτραγικό του "γιατί" και η κραυγήτου σκίζει τη νύχτα και βαραίνεισυνέ χει α στην άλλη νύχτα, που

γε νν ιέ τα ι μέσα το υ. Αυ τό το αδιέξοδο και η συνεχής πάλη του ναυπερνικήσει το ανίκητο, είναι πουκαταξιώνει τον αγώνα του, δίνονταςτου μιαν "Ιερότητα", και που υψώνει τον άνθρωπο μέχρι τα όρια της

θεϊκότητας. Μιας θεϊκότητας όμως γή ιν ης και κα θόλο υ μεταφυσικ ής.

Η φαντασία λοιπόν είναι, πιστεύω, η μυστική ζωή του ανθρώπου, αφού του δημιουργεί τέτοιεςσυνειδητοποιήσεις. Είναι το αδιέξοδο του και η λύτρωσή του. Τοτέρμα του και η αρχή ενός άλλουδρόμου. Ώσπου να φτάσει, αν είναι προορισμένος να φτάσει, στομεγάλ ο τέλος. Όμ ως σε κείνο τοτέλος που δε θάχει πια άλλη αρχή.Γιατί θάναι το τέλος της ολοκλήρωσής του.

Απ' αυτήν την άποψη, πιστεύουμε ακράδαντα, ότι το όνειρο και ηπραγματικότητα ταυτίζονται σε κάποιο σημείο και αποτελούν μια έν-νιαία πραγματικότητα για τον άνθρωπο. Και ποιος ξέρει αν είμαστετο όνειρο μιας πραγματικότηταςάλλης η η πραγματικότητα ενόςάλλου ονείρου;

Έτσι η φανταστική λογο τεχ νία, η τό σο πα ρε ξηγ ημ έν η από την ελίτκοινωνία των διανοουμένων καιτων λογοτεχνών, δικαιώνει τη "φαντασία" του ανθρώπου, δικαιώνει

γε νι κά τον άνθρ ωπο, σαν υπαρξιακό συνειδησιακό ον και δίνει τοπραγματικό μέτρο της ελευθερίαςτου πνεύματος του.

Δυναμικός κλάδος της φανταστικής λογοτεχνίας η Ε.Φ.,

που όμως ο όρος δεν την καλύπτειούτε και την περιέχει απόλυτα, μιακαι η Ε.Φ. είναι ένας απέραντοςορίζοντας, που μέσα του συνυπάρ

χο υν _ πολυποίκιλα στοιχεία, είναιβασικά η έκφραση του 20ου αι.,

παρόλο που η καταγωγή της χάνεται στα βάθ η των χρό νων. Ωστόσ ομόνο στον 20ο αιώνα γνώρισε τηνάνθιση και την έξαρση της σ' όλοτης το μεγαλείο.

Νέες ιδέες, νέες κατακτήσειςστο χώρο της επιστήμης και τηςτεχνολογίας έδωσαν άφθονο υλικόπου πάνω του στηρίχτ ηκε και ανδρώθηκε μια από τις ωραιότερεςστιγμές του ανθρώπινου πνεύματος.

Ωστόσο, αν δεχτούμε ότι με τονόρο Ε.Φ. η λογοτεχνία ξεκινάει

πάντα από την παραδεγμένη πραγματική επιστ ήμη, θα πέφταμε σεμεγάλο λάθος. Γιατί μπορεί πολλάκείμενα της να "λογοτεχνικο-ποιούν" αυτήν την επιστήμη, έναπλήθος όμως άλλα, όχι μόνο δενέχουν καμιά σχέση με την επιστήμη, αλλά, κι όταν έχουν, δημιουρ

γούν μια φανταστική από τηνπραγματική που την προεκτείνουνστο μέλλον, και που αυτή η επιστήμη δεν έχει καμιά σχέ ση με τηνπραγματικότητα. Η μελλοντολογία, που είναι βασικό χαρακτηριστικόστοιχείο της Ε.Φ., είναι τις πιο πολ

λές φορές φανταστική. Ξεκινάει άπό ένα συμβολικά φανταστικό παρόν για να "προβλέψει" ένα φανταστικό αύριο . Ακόμα και οι προφητείες της είναι φανταστικές κιόταν πραγματοποιούνται, αυτόσυμβαίνει πάλι σ' ένα φανταστικόμέλλον. Υπάρχουν, φυσικά, και εκείνες οι προβλέψεις της που, κατα κάποιο τρόπο, πραγματοποιήθηκαν. "Ισως όχι όπως τις οραματίστηκαν οι συγγραφεί ς τους , αλλάπερίπου. "Η έδωσαν ερεθίσματα

για τη δη μιουργ ία μια ς πραγματικότητας.

Τί ακριβώς είναι λοιπόν η Ε.Φ.,αυτό το είδος που καλύπτει παλαιοντολογία, αρχαιολογία, ιατρική,βιολογία, οικολογία, τεχνολογία,που διερευνά άγνωστους κόσμους,που ασχολεί ται παθιασμ ένα με τοδιάστημα, με τα ταξίδια στο χώροκαι στο χρόνο, με την πολιτική, τηφιλοσοφική ενόραση κλπ.;

Ο Σάμ Μόσκοβιτς πιστεύει πώςΕ.Φ. είναι μια απροσδιόριστη φαντασία, αλλά με την έννοια ότιδιευκ ολύνει το συναίσθημα ναπραγματώνει το απίστευτο μέσα

στον αναγνώστη, δημιουργώνταςτου μιαν ατμόσφαιρα επιστημονικής αληθοφάνειας.

Ο Εντμουν Κρόισμιν υποστηρί

ζει ότι Ε.Φ. είναι κάτι που προϋποθέτει μια τεχνολογία η ένα αποτέλεσμα τεχνολογίας η μια διατάραξη των φυσικών νόμων.

Ο Κίνγκ σλεϋ Έιμς γράφει ότιΕ.Φ. είναι η διήγηση μιας κατάστασης που δεν είναι δυνατό ν ναπραγματ οποιηθε ί σήμερα , αλλά

που υποτίθεται ότι μπορεί να συμβεί αύριο, βασιζόμενη σε κάποιανέα επιστήμη η τεχνολογία η ψευ-τοτεχνολογία, όποια κι αν είναι αυτη, είτε ανθρώπινης είτε εξωγήινηςπροέλευσης.

Ο Τζέιμς Μπλίς σημειώνει ότιΕ.Φ. είναι μια ιστορία γύρω από ταανθρώπινα πλάσματα με ανθρώπινα προβλήματα και ανθρώπινη λύση, που, όμως, δεν θα μπορούσενα έχει συμβεί αν δεν είχε επιστημονικό περιεχόμενο.

Ο Ρόμπερτ Χένλαϊν λέει: Νομί

ζω ότι η Ε.Φ. βασίζεται στον αρχέ γονο στοιχείο τη ς συ νε χο ύς αλλα γής του κό σμ ου .

Ο Ούγκο Γκέρνσμπακ, που καθιέρωσε τον όρο , χαρακτηρίζει τηνΕ.Φ. σαν κάτι πέρα από την πραγματικότητα, κάτι διαφορετικό απ'αυτήν και που καθήκον της είναινα εκλαϊκεύσει την επιστήμη και ναπροσφέρει ακριβείς τεχνολογικέςπροφητείες.

Συνοψίζοντας τις παραπάνω απόψεις θα μπορούσαμε να πούμε ότιΕ.Φ. είναι η τάση του ανθρώπου ναξεπεράσει τον εαυτό του, μια και οι

δυνατότητες του του προσφέρουναυτήν την προοπτική, και να πραγματώσει μέσα στα όρια του δυνατου, το παράξενο, το θαυμαστό καιτο απίθα νο κάπου στο μέλ λο ν. Κιακόμα η επιθυμία του φυγής απότα "τε τρι μμέ να" και η συγκομιδήνέων εμπειριών. Πού θα τον βοηθήσουν τελικά να ολοκληρώσει τονεαυτ ό του και να καλυτερέψει τημοίρα του μέσα στο σύμπαν.

Ε χου με ξαναγράψει (1) ότι οιρίζες της Ε.Φ. χάνονται στα

βάθη του παρελθόντ ος. Και θα

πρέπει ν' ανατρέξουμε στις μυθολογίες του κόσμου για να βρούμετα πρώτα το υς δείγματα. Αυτέ ςκαθ' εαυτές εξάλλου οι μυθολογίεςείναι ένα θαυμαστό γέννημα τηςανθρώπινης φαντασίας. Κι αν παραμερίσουμε αυτή τη στιγμή τηδικαιολογία της γέννησης τους,μια και δεν είναι της ώρας τούτηςο λόγος της ε ρμηνείας το υς, καισταχυολογήσουμε καθαρά στοι

χε ία Ε.Φ. που πε ρι έχ ου ν, θα μείνουμε κατάπληκτοι από το πλήθοςτους. Και θα διαπιστώσουμε ότι τα

ευρήματα που θα συλλέξουμε δενέχουν να ζηλέψουν τίποτα από ταανάλογα σύγχρονα. Πού πολλέςφορές απλώς και μόνον έπαναλαμ-



βάνουν τα προϋπάρχοντα, ντύνοντας τα μοντέρνα και με μια επίφαση επιστημονικότητας.

Η δημιουργία του άνθρωπου είναι ένα πρώτο αρχ έγο νο στοιχείο.Ανώτερες ευφυίες (θεοί) κατασκευάζουν ανθρώπους, κατ' εικόνακαι ομοίωση, και τους θέτουν (ενεργοποιούν) σε λειτουργία. Από

πηλό, από άμμο, από ξύλο, απόπέτρα , η δημιο υργία ποικίλλει σεκάθε μυθολογία.

Η Ελλην ική Μυθολογία είναι γι ομ άτ η απ ό εντυπω σιακά στο ιχείαΕ.Φ. Ο Δία ς έχει του ς κερα υνού ςτου , πο υ το υς κατασκευάζε ι στοεργαστήριο του ο θεϊκός εκπρόσωπος της τεχνολ ογίας "Ηφαιστος".Ο Ήφαιστος θα κατασκευάσει ακόμα το αόρατο ατσαλένιο δίχτυπου μέσα του θα παγιδέψει τονΆ ρ η και την Αφρ οδί τη. Ο Ερμής, ο ταχυδρόμος των θεών, δια

θέτει μια από τις πρώτες μηχανέςπτήσης για να φέρνει σε πέρας τιςδουλ ιές πο υ του αναθέτουν . Μιαπιο "επιστημονική" πτητική μηχανή κατασκευά ζει ο Δαί δαλ ος. Μεφτερά και κερί. Κι ο γιος του ο "Ικαρος είναι ένας από τους πρώτους αστροναύτες. Με το πέταγματου συνδέεται και το πρώτο αεροπορικό δυστύχημα. Κι ο Οιδίποδαςσυναντάει στο μοιραίο του δρόμοτη Σφίγγα. "Εν α τέλε ιο τέ ρας , τοπρώτο ίσως από μια σειρά ανάλογατέτοια που αργότερα θα χρησιμοποιήσει κατά κόρο η "Οπερα του

Δια στήμ ατο ς. Η Κίρκη πετυχαίνειτις πρώτες μεταμοσχεύσεις. Να κάνει τους ανθ ρώπο υς ζώα. Ο Αν-τερσον στην ταινία του "Ο τυχερός άνθρ ωπος " παρουσιάζει μιατέτοια μεταμόσχευση. Μυθικούςκόσμους με πουλιά που μιλάνε και

χορεύουν θα ζωγραφίσει ο Α ρ ι στοφ άνης . Ενώ οι Στυμφαλ ίδεςΌρνιθες, τα σιδερένια πουλιά, εί

ναι δείγματα αυτοδημιουργούμε-νων πτητικών ρομπότ. Το πρώτο ομως ρομπότ στην ιστορία του κόσμου είναι ο Τάλως. Ότ αν ο Ο

δυσσέας του βγάζει τη σφήνα απότο πόδι (βαλβίδα) χάνει όλη του τηδύναμη (αποενεργοποιείται). Καιδεν πρέπ ει να ξε χνά με τη Σκύλακαι τη Χάρυβδη, τη Λερναία Ύδρα,τη Μέδουσα, τον Κέρβερο.

Ο Ιεχωβά των Εβραίων διαθ έτει φονικά όπλα "επιστημονικά" ανάλογα με του Δία. Προμηθεύειμάλιστα στους προφήτες του τέλεια πλανητόπλοια.

Στη σκ ανδιναυι κή μυθο λογία θασυναντήσουμε ηλεκτρικά τσεκούρια και ιπτάμενα άλογα.

Οι Βαλκυρίες δεν είναι τάχα οιπρώτες γυναίκες αστροναύτισσες;

Στη σανσκριτική μυθολογία συ-

Ο Μέγας Αλέ ξανδρος μεταφέρεται στο διάστημα από δύο Γκρίφινς σε μια ξυλο

γραφία από τον Hans Leonhard Schauffelein (16ος αιώνας) πάνω.Κάτω: Μια ιπτάμενη μηχανή με το πλήρωμα και τους επιβάτες της, από τουςοποίους ο ένας φανερά έχει επηρεαστεί από την ναυτία.



Μια από τις παλαιότερες φανταστικές περιγραφέςδιαστημικού ταξιδιού γράφτηκε από τον Λουκιανότον 2ο αιώνα μ.Χ. Στο βιβλίο του "Α λη θή ς Ιστορία" ο Λουκιανός περιγράφει ένα ιστιοφόρο πουτο αποσπά από τα κύματα ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος και το ανυψώνει ως τη Σελήνη.

Στην κινέζικη και ιαπωνική μυθολογία συναντάμε ακτίνες λέιζερ,

δηλητηριώδη αέρια, κάψουλες μικροβίων, και μηχανές που μπορούννα επισημάνουν τον εχθρό όσο μακριά κι αν βρίσκεται.

Στους αμερικάνικους θρύλουςτων Ινδιάνων συναντ ιόνται Ιπτάμενα κανώ και ακτινοπίστολα.

Οι περουβιαν οί θρύλοι μιλάνε για φωτεινούς δα κτυλίους και γιακυκλικές μηχανές που τις οδηγούσαν ιπτάμενοι δαίμονες.

Στη μυθολογία των Μάγιας βρίσκονται περιγραφές όντων που έφτασαν στη γη με ιπτάμενα πλοίακαι που ταξίδευαν στ' αστέρια.

Το έπος του Γιλγαμές συγκεντρώνει ίσως τα περισσότερα στοι

χε ία Ε.Φ. Έν ας εξ ελ ιγ μέ νος πίθηκος μιλάει με ανθρώπινη φωνή.

Στους ουρανούς της ινδικής μυθολογίας ταξιδεύουν τα "βιμά-νας", πτητικές μηχανές, ενώ οι ηρωες του ινδικού πάνθεου έχουντο φοβ ερό όπλο "μοχανάστρα"που αναισθητοποιεί η κατακεραυνώνει τους εχθ ρού ς τους . Οι αρα-

Οι αραβικές "Χίλιες και μια νύ χτ ε ς" δι αθ έτ ου ν βρ άχ ου ς πο υ κινούνται αν τους ενεργοποιήσεις,

Ιπτάμενα χαλιά ταξιδεύουν στουςουρανούς, λαμπερά κρύσταλλαπροάγγελοι της τηλεόρασης παρουσιάζουν στους κατόχους τουςεικόνες που γίνονται στην πραγματικότητα κάπου άλλου, μηχανικά άλογα πετούν αν τα κουρδίσεις καιο Σεβάχ ο Θαλασσινός στις περιπέτειες του συναντάει οικολογικά τέρατα και αλλόκοτες μηχανές και...

Αρκετά όλ' αυτά για την ώρα. "Ομως και πάλι θα ξεφ εύγ αμε απότον σκοπό μας αν επιμέναμε στηνάπαρίθμισή τους. Μιάν άλλη φορά.

Ολοι οι μελετητές της Ε.Φ. υποστηρίζουν ότι ο πρώτος

συγ γρ αφέας του είδους Ε.Φ. στο υςιστορικούς χρόνους είναι ο Λουκιανό ς. Δε ν είναι. Η τιμή ανήκει στον

Αντώνιο το Διογένη (1ος μ.Χ. αιώνας) που στο μυθιστόρημα του

ναντάμε αυτόματα σκάφη που ταξιδεύουν στον αέρα, στη θάλασσακαι στη γ η . Αλλά και από πλανήτ ησε πλανήτη. Αυτά τα σκάφη έχουντην ικανότητα να στέκουν ακίνηταστον αέρα η να γίνονται αόρατα.

Στη μυθολογία των Βαβυλωνίωναναφέρονται επίσης ιπτάμενες μη

χανές .Στην αιγυπτιακή μυθολογία πα

ράξενα πλοία οδηγούν τους επιβάτες τους σε άλλους κόσμους. Στο"Βιβλίο των Νεκρών" συναντάμεφτερωτούς δίσκους, ταξίδια μέσωτου χρόνου και του διαστήματος,πνεύματα του φωτός κλπ.

Στην ασσυριοβαβυλωνική μυθολογία βρισκόμαστε μπροστά σε ιπτάμενα σκάφη και σε ουράνιουςεπισκέπτες.

Ο Μέγας Αλέ ξανδ ρος κατεβαίνει στο βυθό τουωκεανού ( Α π ό Γαλλικό χειρόγραφο του 13ου αιώνα, βιβλιοθήκη Βουργουνδίας, Βρυξέλλες). Μπο

ρούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι είναι η πρώτηφορά που άνθρωπος κατεβαίνει στο βυθό. Δηλ.έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο δύτη της ιστορίας.

20



"Τών υπέρ Θούλην άπιστων" επι χε ιρ εί κατέβασμα στον Αδη , ταξίδια σε φανταστικούς τόπους και τοπρώτο ταξίδι στη Σε λήν η, πουαργότερα απλώς θα επαναλάβει ομεγάλος Βέρν.

Αργότερα και στα μέσα του 2ουμ.Χ. αιώνα, περίπου γύρω στα 150μ.Χ. ο Λούκιος ο Πατρέας στο μυθιστόρημα του "Μεταμορφώσεων

λόγοι διάφοροι" θα μας περιγράψει τις περιπέτειες του ήρωα του,που, στην προγενέστερη ζωή του,είχε χρηματίσει γάιδαρ ος. Ο Λουκιανός (125 μ.Χ.) στα μυθιστορήματα του "Αληθινή ιστορία", "Λούκιος η Ό ν ο ς " και "Ικαρο μένιπ-πος", γραμμένα γύρω στα 175-180μ.Χ. μιμήθηκε απλώς τον Αντώνιοτο Διογένη και το Λούκιο Πατρέασατυρίζο ντάς το υς. Με βάση την"Αληθινή ιστορία" του Λουκιανούαργότερα ο Τζόναθαν Σουίφτ (1667-1745) θα γράψει την πικρή τουσάτιρα "Τα ταξίδια του Γκιούλι-βερ".

Στην "Α λη θι νή ιστορία" έναςδυνατός άνεμος στέλνει το καράβιτου Λουκιανού στο φεγγάρι. Παράξενα πλάσματα θα συναντήσει έκεί. Τούς Ανεμ οδρόμ ους, τους

Ιππόγυπες, τους Κεγχροβόλους,τους Σκορδ ομάχο υς, τους Ψυλλο-τοξότες, κι ακόμα αράχνες μηχανικούς κι άλλα αλλόκοτα όντα. Στόν"Λούκιο η Γαϊδούρι" ο ήρωας μεταμορφώνεται σε όνο αφού αλειφτεί με κάποια αλοιφή. Και ξαναγίνεται άνθρωπος αφού φάει τριαντάφυλλα. Στόν "Ικαρομένιππο" οΛουκιανός ταξιδεύει για δεύτερηφορά στο φεγγάρι. Αυτή τη φοράόμως "επιστ ημονι κά". Δένει στοσώμα του φτερούγες γύπα, προσ

γε ιώ νε τα ι στον Ό λυ μ πο κι απόκεί παίρνει φόρα και φτάνει κατ'ευθείαν στη Σελήνη.

Ο Πέρσης ποιητής Φιρντουσίστο επικό του ποίημα "Σάχ-Ναμέ"(Το βιβλίο των Ρόδων) 1010 μ.Χ.στέλνει τον ήρωα του Ζαμόντ στονουρανό καθισμένο πάνω σ' έναθρόνο που τον κινούν και τον ο

δηγούν δαίμονες.Κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα ο Ψευ-

το-Καλλισθένης στο "Μυθιστόρημα του Αλέ ξαν τρ ου " αφού ταξιδέψει το θρυλικό στρατηλάτη σε μα

γι κού ς φα ντασ τι κο ύς κό σμ ου ς,που κατοικούνται από Αμαζόν εςκι όπου συμβαίνουν υπερφυσικάφαινόμενα, ύστερα τον κατεβάζειστους βυθούς των ωκεανών για νατου ς εξε ρε υνή σει (έτσι ο Αλέξαν-τρος γίνεται ο πρόδρομος του Πι-κάρ και του Κουστώ) και κατόπιντον εκ το ξεύ ει στο δι άστημα. Κι ο

Αλέξαντρος αφού συναντήσει μα γικά δέ ντρ α, πε ρί εργ α ζώα, κρ υσταλλένια γή και πολλά άλλα μυ-

Ο Βικτορέν, ήρωας του Γάλλου συγγραφέα Ρεατίφ ντε λα Μπρετον, στο βιβλίο της "Νότιας Ανακάλυψης" απάγει την Κριστίν

φτερουγίζοντας όπως οι πεταλούδες. Πέτσινα λουριά συγκρατούντους δύο ερωτε υμέν ους. Ο Ρεατίφ ντε λά Μπρετόν και ο Λουΐ-Σε-μπαστιέν Μερσιέ είναι δύο από τους πιο γνωστούς συγγραφείςεπιστημονικής φαντασίας της Γαλλίας του 18ου αιώνα. (βλ. άρθρο"Μελλοντολογία στο 18ο αιώνα" Αινιγμ. του Σύμπαντος τευχ. 21).

στήρια στους άγνωστους κόσμουςτου διαστήματος, στο τέλος κατακτά ολόκληρο το σύμπαν.

Το μυθιστόρημα του Ψευτο-Καλ-λισθένη είχε μεγάλη επιτυχία, πουοφείλεται στη μυστική ροπή τουανθρώπου στ' όνειρο, στο παράδοξο, στον πόθο για την κατάκτησητου άγνωστου και την κυριαρχία

του πάνω στις εκτάσεις, είτε γήινε ς είτε ουρά νιες είναι. Επι δρ άσεις του "Μυθιστ ορήματο ς του Α

λεξ άντ ρου " θα συναντηθούν στοΤαλμούδ, στο Κοράνι και σ' όλοντον ευρωπαϊκό και ανατολικό χώρο, σ' αμέτρητες παραλλαγές τουμύθου, σε στίχο και πεζό. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις ανατολίτικεςπαραλλαγές: Την αρμένικη, συριακή, περσική, αραβοτουρκική, αιθιο-πική.

"Ή ριμάδα περί του ΜεγάλουΑλεξάνδρου" γραμμένη τον 11οαιώνα από άγνωστο ποιητή φαίνε-



ται πώς βασίστηκε στο έργο τουΨευτο- Καλλ ισθέ νη. Ακολουθεί τοίδιο περίγραμμα, δεν παραλείπει τουπερφυσικό στοιχείο, αλλά είναιπιο ιστορικό. Ωσ τό σο παρ' όλητην "ιστ ορι κότη τα" του κι εδώ ο

Αλέξαντρος θα κατέβει στους βυθούς και θ' ανέβει στους ουρανούς (2).

Ηαρχαία αιγυπτιακή λογοτε

χνία είναι στ ην ουσία πρωτοπόρο του σύγχρονου μυθιστορήματος αφού στα υπολείμματα τουπεζού της λόγου θα συναντηθούνκαι τα προδρομικά στοιχεία του λε

γόμενου γο τθ ικ ού μυ θι στορ ήμ ατος(Gothic Roman) πο υ πάνω του θαστηριχτεί όλη η μετέπειτα φανταστική λο γοτε χνία . Ιστορίες μεφαντάσματα και βρυκόλακες καισκην ές φρίκης και τρόμ ου. Αργότερα, ο'ι συγγραφείς του είδους θαεμπνευστούν απ' αυτές τις ιστο

ρίες με πρώτη τη Μαίρη Σέλλεϋ,που μπορεί να θεωρηθεί η αρχη γ ό ς .

Ένα από τα αρχαι ότερα πρώταμυθιστορήματα της αιγυπτιακήςλογοτεχνίας που μιλάει για φανταστικούς τόπους, μαγεμένα νησιά,δράκοντες κλπ. είναι "Ο Ναύτηςπου ναυάγησε". Ο πάπυρος πουτο περ ιλαμ βάνε ι βρίσκεται στηνΠετρούπολη. "Ετσι διαπιστώνεταιότι η Ανα τολ ή ουσιαστικά δάνεισ εστον ευρωπαϊκό χώρο το φανταστικό και υπερφ υσικό στοιχείο , πουτόσο εκμεταλλεύτηκε η παγκόσμιαφανταστική λογοτεχνία. ΣτοιχείαΕ.Φ., όπου το φανταστικό μπλέκεται με το ρεαλιστικό θα συναντηθούν επίσης στο χριστιανικό βυζαντινό "Συν αξάρ ι", που είναι μιασυγκέντρωση βίων άγιων. Στουςβόρειους ευρωπαϊκούς μύθους,θρύλους και παραδόσεις της αγγλι-κής (κέλτικης) και γερμανικής λο

γο τε χνί ας θα βρ εθούν πάμπολλαστοιχεία Ε.Φ., που κι αυτά θα περάσουν αργότερα μέσα στην επί-σημη λογοτεχνία του είδους ντυμένα με επισημότητα και αριστο

κρατική καλλιέπεια. Τα περισσότερα απ' αυτά θα συναντηθούν σταιπποτικά μυθιστορήματα του κύκλο υ του βασιλιά Αρθ ούρ ου καιτων Ιπποτών της Στρο γγυλή ς Τραπέζης, που κύριος ύμνητής τουςστάθηκε ο Chrestien de Troyes. Καιστον κύκλο του Γκράαλ. Νεράιδες,πνεύματα των ουρανών, των δασώνκαι των νερ ών, χώρ ες νεκρών καιταξίδια σ' αυτές, συναδελφώσειςάνθρώπων-ζώων, αγώνες με μαγεμένα δέντρα, άλογα που πετούνστο διάστημα, πλοία που ταξιδεύουν χωρίς κουπιά και πανιά αλλάμόνο με τη διαταγή του καπετάνιου το υς , αυτόματα όπλα που

Σκηνή από το φιλμ του 1920 Δρ Τζέκυλκαι Μτ. Χάιντ. (Paramount Pictures Corp).

σκοτώνουν αμέσως, σφυριά και ζώνες μαγικές που καθιστούν τον κάτοχο τους αόρατο και, φυσικά,πάντα ταξίδια σε άγνωστους μυστηριώδεις τόπους και οπωσδήποτε και στο διάστημα.

Παρόμοια στοιχεία θα βρεθούνστα ιπποτικά μυθιστορήματα Γερμανί ας, Ολλ ανδί ας, Ιταλίας, Δανία ς, Ρωσίας, Κίνας, Ιαπωνίας, πουοι συγγραφείς τους έμνεύστηκαναπό τον αγγλικό κύκλο του Α ρ θο ύρ ου , του Γκράαλ κλπ. Τα πιοεντυπωσιακά στο γερμανικό κύκλο

του "Δαχτυλιδι ού των Νιμπελοϋ- γκ εν" .

Ηδημιουργία ανθρώπου απόάνθρωπο είναι η πιο πανάρ

χα ιη τάση του ανθρώπου να μι μη θεί το έργο του δημιουργού θεού,όπως είδαμε και στην αρχή του σημειώματος μας, και παράλληλα ηεξομοίωση του μ' αυτόν και η βαθιά του επιθυμία να τον ξεπεράσεικαι να τον νικήσε ι. Γι' αυτό καιστις μυθ ολο γίες των λαών η δημιουργία του άνθρωπου από την α-

νώτερη ευφυία περιέχει μια "λογική ικανότητα" πραγματοποίησηςτου εγχειρήματος, παρ' όλη τη με

ταφυσική ενδυμασία που του έδωσε ο θρύλος. Είναι η φυσικήανθρώπινη προσπάθεια να εξηγή-σει το ανεξήγητο της αρχής του.Πρέπει κάπως να έγινε. Πιθανόνλοιπόν να έγινε έτσι. "Η κάπωςέτσι. Σήμερα είναι γνωστό ότι ζωήμ π ο ρ ε ί να κατασκευαστεί.

Στην Ε.Φ. το πρώτο μυθιστόρ η

μα που πραγματώνει "επιστη

μονικά" αυτή την πανάρχαιη αγωνία είναι ο "Φράνκεστάϊν η ο ΝέοςΠρομηθέας" της Μαίρης Γούλ-στονκράφτ Σέλλευ (1797-1851) (3).Ο επιστήμονας Φράνκεστάϊν κατασκευάζει στο εργαστήριο του ένα ανθρώπινο πλάσμα. Τρομαγμένος όμως από την πραγματοποίησητου απραγματοποίητου, που τοθεωρε ί σ αν ύψιστη ύ βρη προς τοδημιουργό Πατέρα Θεό, το εγκαταλείπει. Το Πλάσμα θ' αρχίσει μόνοτου ν' αναζητάει τον εαυτό του.Πιστεύει πώς έχει όλα τα καλά

στοιχεία μιας "αγαθής" δημιουρ γί ας , αλ λά στ ον "Γ ια τρ ό Τζ έκυλ καικύριο Χάιντ" του Ρόμπερτ Στήβεν-σον (1850-1894) (4) διαπιστώνειτρομαγμένο ότι είναι μια σύνθεσηάγνωστων ιδιοτήτων και στοιχείων,όπου το καλό και το κακό βρίσκονται σε αέν αη πάλ η. Ο γιατρός Τζέκυλ παρασκευάζει ένα ύγρό που πίνοντας το μεταμορφώνεται σε κύριο Χάιντ. Ο κύριος Χάιντ όμωςδεν έχει καμιά από τις "καλοσύνες" του Τζέκυλ. Ο κύριος Χάιντείναι απλώς το "κακό". "Αρα έτσιείναι και ο δημιουργός; Πρέπει να

μάθει. Έτσι στο "Νησί του Γιατρού Μορώ" του Χέρμπερτ ΤζωρτζΟύέλλς (1866-1946), το Πλάσμα συνειδητοποιεί την παραμορφωμένητου δημιουργία, που είναι μόνο μιακαρικατούρα του πρωτότυπου, κιόχι η κατ' εικόνα και ομοίωση τηςκαλοσύνης, της αγαθότητας και ολων αυτών των κενών εννοιών, πουο άνθρωπος θέλει να ντύσει μ' αυτές μια άνύπαρχτη μεταφυσική οντότητα , ε παναστατε ί, σκοτώνει τοδημιουργό και ξαναβρίσκει τις σωστές διαστάσεις της υπόστασης

του. Δεν θέλει νάναι ένα πειραματόζωο. Θέλει νάναι μόνο η ζωικήτου ανθρωπιν ότητα. Η Ε.Φ. στο"Νησί του Γιατρού Μορώ" υψώνει,τολμούμε να το πούμε, το θέματης μέχρι την αρχαία ελληνική τρα

γωδία. Είναι ο θά να τος του θε ού ,που, αργ ότε ρα, το ίδιο θέμα θαεπεξεργαστεί όλη η μοντέρναυπαρξιακή φιλοσοφική λογοτεχνίαμε κύριο εκπρόσω πο τη ς τον ΖάνΠώλ Σαρτρ.

Τ

ο πέταγμα στο διάστημα και

oι κόσμοι του ήταν πάντα ένα από τα πιο αγαπημένα θέματατης Ε.Φ. κι ένα από τα αρχαιότερα



όνειρα του ανθρώπου. Συμβολίζειτην επιθυμία του, αφού συνειδητοποίησε τον εαυτό του, να πετάξεικαι να φύγει μακριά από τη γήινηφυλακή του.

Ο Μπίσοπ Τζών Γουίλκινς οτή"Μαγεία των Μαθηματικών" (1968)αναφέρει τέσσερις διαφορετικούς τ ρόπ ους πετάγματος: 1) Μεπνεύματα η αγγέλους. 2) Με πουλιά. 3) Με φτερούγες δεμένες στοσώμα . 4) Με ιπτάμεν ες συσκε υές.Στίς μυθολογίες του κόσμου πετούν άγγελοι, πνεύματα και θεοί.Κι ο πρώτος αστροναύτης, όπωςεί δαμ ε, ήτα ν ο Ίκαρος . Και τοπρώτο ταξίδι στο φεγγάρι σχεδιάστηκε από τον Αντώνιο τον Διογένη τον 1ο μ.Χ. αιώνα. Ο Φιλόλαος,μαθητής του Σωκράτη, πίστευεπώς το φεγγάρι ήταν κατοικημένοαπό φυτά και μεγάλα ζώα, μεγαλύτερα και ομορφότερα από τα γήινα. Ο Πλού ταρχ ος αναρωτιέται ανκατοικείται. Πρέπει, λέει. "Ισως.Διαφορετικά γιατί να δημιουργη

θεί;Ο Λουκιανός, όπως κιόλας γνω

ρίσαμε, το 125 μ.Χ. με τον "Ικαρο-μένιππο" και την "Αληθινή ιστορία" του, εκεί γύρω στα 175-180μ.Χ. πάει στο φεγγάρι με δυό τρόπους. Με φτερούγες γύπα που δενει στο σώμα του και με δυνατό άνεμο που σπρώχνει το καράβι του.

Ο Λουντοβίκο Άρι όστ ο, τον16ο αιώνα, στο "Μαινόμενο Ρολάν-δο" του (Orlando Furioso) (1516),στέλνει τον ήρωα του Ιππότη 'Α-στόλφο στο φεγγάρι με το ίδιο άρ

μα που ο Προφήτης Ηλίας πήγεστους ο υρα νού ς. "Ενα αμάξι πουτο σέρνουν τέσσερα άλογα. Κι ο ηρωας του θα συναντήσει έκεΐ χωριά, πολιτείες, πύργους και πολλάαξιοπερί εργα. Ο Γιοχάνες Κέπλερ,ο περίφημος αστρονόμος, γύρωστα 1608, είναι ο πρώτος που εξή

γη σε τους φυ σι κο ύς νόμ ους της κίνησης των πλανητών. Στο μυθιστόρημα του "Ονειρο" (Somnium) περιγράφει επιστημονικά τη σελήνη.

Αλλά το ταξίδι του σ' αυτήν γίνεται με τη βοήθεια πνευμάτων η σεληνιακών δαιμόν ων. Ο σεληνια κόςκόσμος του Κέπλερ είναι ένας εφιαλτικός κόσμος που καίγεται την ήμερα και παγώνει τη νύχτα. Οικάτοικοι του φεγγαριού του Κέπλε ρ έχο υν σκληρό δέρμα για ναπροστατεύονται από αυτές τις τρομερές συνθήκες. Την ήμερα κρύβονται σε υπόγε ιες σπηλιές καιβγαίνουν μόνο τη νύχτα. Αυτές τιςυπόγειες πολιτείες θα τις συναντήσουμ ε αργότερ α στους Πρώτουςανθρώπους στο φεγγάρι" (1901)του Ού έλ λς (5). Ο ΝτομίνγκοΓκονσάλες (ψευδώνυμο του "Αγ

γλ ου κληρικ ού Φράνσις Γκόντουιν,

1562-1635, επίσκοπου στο Χέρφορ-ντ) στο μυθιστό ρημα του "Ο αν θρωπος στη Σε λή νη " στέλνει τον

ήρωα το υ στη Σελ ήν η με μι α πτητική μηχανή, φτιαγμένη από τα απομεινάρια ενός ναυαγισμένου καραβιού. Αυτή η μηχανή είναι κάτισαν κάθισμα που το σέρνουν γυμνα σμέ νες αγριόχη νες. Αντίθεταμε τον Κ έπλερ , ο φεγγαρόκοσμοςτου Γκόντουιν είναι ήσυχος και γαλήνι ος, χωρίς κρύο η ζέστη. Τομίσος και ο φόνος του είναι άγνωστα, κι οι κάτοικοι του επικοινωνούν μεταξύ τους με μουσική. Είναι δυό φορές ψηλότεροι από τους

γήι νους , όπως και τα φυτά , τα ζώα,τα δέν τρα , που είναι πολύ διαφορετικά από τα γήινα.

Ο Τζών Ούίλλιονς, στα 1638, δημοσιεύει την "Ανακάλυψη ενόςνέου κόσμου" που βασίζεται σε γε

γο νό τα , όπως τα δε χό τα ν η πριν

από το Ναπολέοντα εποχή. Το πρόβλημα του Ουίλλιονς είναι να κατορθώσει ο άνθρωπος να φτάσειέξω από την έλξη της γης. Τότεαπό κει και πέρα όλα θα είναι πολύπιο εύκολα. Το ταξίδι θα γίνει χωρίς καμιά προσπάθεια και, το σπουδαιότερο, δεν θα υπάρχει ανάγκητροφής.Ο Συρ ανό ντέ Μπερζερ άκ(1619-1655), γνωστός για την εξυπνάδα του, τη μύτη του, το χιούμορ του, την ποιητική του φλέβακαι τη μεγάλη του Ικανότητα στηνξιφομαχία, με τα δυό του κοσμικάταξίδια "Τα κράτη και οι αυτοκρατορί ες του φεγγαρι ού" (γύρω στα1642) και "Τα έθνη και ο'ι αυτοκρατορίες του ήλιου" (που εκδόθηκετο 1656) διακωμωδεί όλα τα προη

γο ύμ ενα ταξίδια και γίνεται ένα ςθαυμάσιος σατιρικός του καιρούμας. Εμπνέεται από το Λουκιανό,

Ο τρόμος έν όψει. Ο Μπόρις Καρλώφ στον ρόλο του Φρανγκεστάϊν μ' ένα τρομακτικό μακιγιάζ του Jack Pierce που όμως δεν χρησιμοποιήθηκε γιατί θεωρήθηκε

πολύ τρομακτικό.



Η πιο πλήρης ανθολογία Επιστημονικής Φαντασίας πουέχει κυκλοφορήσειστην Ελλάδα.

ΕΞΑΝΤΑΣΕκδοτική Ε.Π.Ε

ΑΘΗΝΑ: Δελφών 4

Τ.Τ. 144τηλ.: 3612191Θεσσαλονίκη:

Τσιμισκή 78τηλ.: 279720



Φίλοι αναγνώστες η σελίδα αυτή έχει μείνεικενή για να μπορέσετε να την κόψετε και νακορνιζάρετε το πόστερ. Το Πόστερ είναι έναδώρο του περιοδικού για σας.



τον Κέπλερ και τον Γκόντουιν. Έφτιαξε πολλές πτητικές μηχανές

για να πάε ι στο φεγγάρι . Ή πιοπρωτότυπη ήταν να δέσει μπουκάλια με νε ρό πάνω στο σώμα του . Ηεξάτμιση του νερού από τον ήλιο,συνεπάγεται και την ανύψωση τουμέχρι τη σελήνη. Σάν γνήσιος σατιρικός της εποχής του, ο Συρανόπαρου σιάζε ι το φεγγάρι όμοιο μετη γή . "Ετσι ο καημέν ος ο ήρωαςτου καταδικάζεται γιατί υποστηρίζει ότι η γή κατοικείται. Ο "Αρθουρ Κλάρκ λέει ότι ο Συρανό ντέΜπερζεράκ είναι ο εφευρέτης τωντζετ . Ο Νταβίντ Ρου σσέν στο "Ταξίδι στο φεγγάρι", που εκδόθηκεστα 1703, εκτοξεύει τον ήρωα τουσ' αυτό μ' έναν καταπέλτη.

Ο Ντανιέλ Ντεφοέ ο περίφημοςδημιουργός του Ροβινσώνα Κρούσου, στο "Κονσολιντέτορ" (1705)περιέγραψε πολλές φανταστικέςπτήσεις στη σελήνη κι αμέτρητους

τύπους οχημάτων, που σήμερα θατους λέγαμε διαστημόπλοια. Το πιοπολύπλοκο από τα μηχανήματατου αυτά είναι το "Κονσόλ". Είναιμια μηχανή κάτι σαν κάθισμα η σαναμάξι τοποθετημένο πάνω στις ρά

χ ε ς δυό πελώριων σωμάτων με ανοιχτές φτερούγες. Στά σώματααυτά υπήρχαν κοιλότητες γεμάτεςΦωτιά που με την ενέργεια τηςρυθμίζονταν ελατήρια και τροχοί κιάλλα εξαρτήματα του οχήματος,και που εξα σφάλ ιζαν έτσι την κίνηση των φτερών.

Ο Σάμουελ Μπρέντ στο "Ταξίδι

στην Καγκλογκαλ'ινια" (1727) περι γρ άφ ει μια πα ρά ξεν η χώρα που κατοικείται από άνθρώπους-πουλιά.'Απ' την Καγκλογκαλ'ινια ο ήρωαςτου Μπρέντ ταξιδεύει στη σελήνημ' ένα φορείο η ιπτάμενο αμάξιπου το οδηγούν πουλιά, φορώνταςδιαστημική φόρμα. Το φεγγάρι τουΜπρέντ κατοικείται από πλάσματα-σκιές που ζοϋνε ήσυχα και ειρηνικά χωρίς επιθυμίες, πάθη και υλικές ανάγκες.

Ο Έβερχαρτ Κρίστιαν Κίντερ-μαν στα 1744 κυκλοφορεί "Τα τα

χύ τα τα ταξίδια στο Διάστημα —Διαστημόπλοια του επάνω κόσμου".

Ο Μάρντακ Μάκ Ντέρμοτ κυκλοφορεί στα 1728 το "Ένα ταξίδιστο φεγγάρι" στέλνοντας εκεί τον

ήρωα το υ με ρο υκ έτ α και ξα ναγυ ρίζοντας τον πίσω με κανονιά.Ο Ράφλ Μόρρις στην "Ισ το ρί ατης ζωής και των καταπληκτικώνπεριπετειών του Τζών Ντανιέλ",που εκδόθηκε το 1751, φτιάχνει μευλικά από το ναυαγισμένο πλοίοτου ήρωα του μια πτητική μηχανήπου κινείται με πάνινα φτερά. Καιφυσικά τον πάει στη Σελήνη.

Η φαντασία του Συρανό ντέ Μπερζεράκ είχε πάντοτε στερεές βάσεις. Αφού οι ηλιακές ακτίνες εξατμίζουν τηδροσιά, που σχηματίζει σύννεφα, ψηλάστον ουρανό, γιατί να μην γεμίσει μποτίλιες με δροσιά που καθώς θα έλκονται από τον Ήλιο, θα τον τραβούσαν κιαυτόν στο Διάστημα; Αυτή η έλξη όμως που τον έκανε να ανέβει πολύ γρήγορα

και σε κατεύθυνση που τον απομάκρυνε από τη Σελήνη, έσπασε πολλές μποτίλιες ωσότου η δύναμη της βαρύτηταςέγινε ισχυρότερη από τη δύναμη τηςανό δου. Ετσι ο ήρωας μας θα προσγειωθεί και μάλιστα ευχαριστημένος πουθα ξανακούσει να μιλούν Γαλλικά. Αλλά στον Καναδά όμως!

Ο μεγάλος Βολταϊρος (1694-1778) στον "Μικρομέγα" του (1752)αντίθετα μ' όλους τους προηγούμενους συγγραφείς μέχρις αυτόν,που άρχιζαν την Ιστορία τους και

το ταξίδι τους στο διάστημα απότη γή, την αρχίζει στο Σείριο. Ο ηρωας του, που τ' όνομά του είναιΜικρομέγας, έχει ανάστημα 40.000...μέτρα. Εξερευνά το σύμπαν χρησιμοποιώντας σαν μέσο μεταφοράς του τις ηλιαχτίδες, τους κομήτες και τις απεριόριστες γνώσειςτου. Έπισκέφτεται το ηλιακό μαςσύστημα και με έκπληκτη δυσφορία διαπιστώνει ότι ένας μικρούληςπλανήτης, τόσο ασήμαντος σε με

γεθος , κατοικείται από λογικά όν τα.

Ο Μάιλς Ούίλλ σον, Αγγλ οςκληρικός στα μέσα του 18ου αιώνα,

ανεβάζει τον "Ανθρωπο στη Σελήν η " με άνεμόσκαλα. Αργότερα,στην "Ιστορία του Ισραήλ Τζόμπ -σον , του Περιπλ ανώμενο υ Ιουδαίου" θα ξανακάνει το ίδιο ταξίδιαλλά με μια μικρή διαφ ορά. Τώραανεβαίνει στο φεγγάρι με αμάξι.

Ο Έμά ννο υέλ Σβέντενμποργκτο 1758 έγραψε τους "Γήινους κόσμους στους έναστρους ουρανούς". Πληροφορίες γι' αυτούς

τους κόσμους παίρνει η ψυχή-Σβέ-ντερμποργκ από αγγέλους καιπνεύματα που ήρθαν από τους διάφορους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Είναι από τα πιο ενδεικτικά έργα περιγραφής υπερφυσικών ταξιδιών στο σύμπαν.

Ο Λουί Γκυγιώμ ντέ λά Φολίστον "Φιλόσοφο χωρίς αξιώσ εις"(1775) περιγράφει τον ερχομό στη γή ενός κατοί κου το υ ' Ερμή , πο υφτάνει μ' ένα θαυματουργό όχημαπου κινείται με ηλεκτρική δύναμη.

Ο Λουί-Σεμπαστιέν Μερσιέ

(1740-1814) κυκλοφόρησε στα 1770το "Ετ ος 2440 μ.Χ." με υπότιτλοΌνειρο αν είναι δυνατόν" (6). Ο

ήρ ωα ς το υ Με ρσιέ κοιμήθηκε το1768 και ξύπνησε γέρος το 2440.Δηλαδή κοιμήθηκε συνολικά 672

χρ όν ια . Έτσι ο Με ρσιέ έχ ει όλ ητην ευχ έρε ια να περιγράψει τομελλοντικό κόσμο που βρέθηκε ο

ήρ ωα ς του . Το έρ γο το υ Μερσιέείναι από τις πρώτες σπουδαίεςμελλοντολογίες που έμφανιστήκα-νε στα μέσα του δέκατου όγδοουαιώνα.

Ο Ρεστίφ ντέ λά Μπρετόν, που

το πραγματικό του όνομα είναι Νικολό Ρεστίφ (1734-1860), στο μυθιστόρημα του "Ή νότια ανακάλυψηαπό έναν Ιπτάμενο "Ανθρωπο η οΓάλλος Δαίδαλος, μυθιστόρημα πολύ φιλοσοφικό" (7) (1781), περιγράφει πτητικές μηχανές με φτερά πεταλούδας, που συγκρατούνται στοκορμί με πέτσινα λουριά . Ο ήρωαςτου Μπρετόν, μπορεί να μην πηγαίνει στο φεγγάρι, όμως πετώντας

γύ ρω απ ό τη γή με τη ν άν ετ η μηχ ανή του, ανακαλύπτει πολλούς άλλους μυστηριώδεις τόπους όπουκατοικούνται από άνθρώπους-έλέ-φαντες, άνθρώπους-λιοντάρια, γί

γαντ ες, νά νο υς κλπ. Ο Μπ ρε τό νείναι ο πρόδρομος του ρομαντισμού και ο δημιουργός μιας Ιδανικής κοινωνίας. Κι ένα από τα ωραιότερα πνεύματα του όγδοου αιώνα.

Ο Τζόζεφ Ά π ε ρ λ ε ϋ (το αληθινό του όνομα ήταν Τζωρτζ Τάκερ)κάνει το "Ταξίδι στ ο φεγγά ρι" το1827 με μια Ιπτάμενη μηχανή, πουθυμίζει χάλκινο σκάφος με στρογ

γυλεμέν ες γω νι ές .

Ο "Εντ γκαρ "Αλλα ν Πόε (1809-1849), ένας από τους μεγαλύτε-



ρους συγγραφείς και ποιητές τουκόσμου, γράφει μια από τις εντυπωσιακές ιστορίες Ε.Φ. Τον "ΧάνςΠφάαλ" (1835) (αργότερα θα ξα-νατυπωθεί με τον τίτλο "Σεληνιακές ανακαλύψεις ένα καταπληκτικόεναέριο ταξίδι από τον βαρώνοΧάνς Πφάαλ"). Ο Πόε μεταφέρει

τον Χάνς στο φεγγάρι, που κατοικείται από πλήθος κακοφτιαγμέναανθρωπάκια, με αερόστατο.

Ο Ρίτσαρντ Ανταμς Λόκε τονΣεπτέμβρη του 1835 παρουσίασεμιαν εβδομαδιαία επιφυλλίδα στον" Ή λι ο τη ς Νέας Υόρ κ η ς" την"Φεγγαριάτικη φάρσα" του με τονυπότιτλο "Μεγάλες αστρονομικέςανακαλύψεις που έγιναν τελευταίααπό τον σέρ Τζών Χέρσελ στο Ακρωτήρι, της Καλής Ελπί δας". Ήτρελή ιστορία του Λόκε μιλάει γιασεληνιακά όντα που, όπως ισχυρι

ζόταν, είχανε φανεί στο τηλεσκόπιο του Τζών Χέρσελ.

Ο Ασίλ Εϋρώ στο "Ταξίδι στηνΑφροδίτη" (1863) περιγράφει ένα

διαστημόπλοιο που κινείται σύμφωνα με την αρχή της αντίδρασης.

Η επιστημονική σκέψη αρχίζει σι γά σιγά να μπαίνει στο χώρο τηςΕ.Φ.

Ο Ιού λιο ς Βε ρν (1828-1905)

στα 1865 βγάζει το "Από τη γήστο φεγ γάρ ι". Είναι η πρώτη επιστημονική προσπάθεια διαστημικού ταξιδιού και πετυχημένης πρόβλ εψ ης . Γιατί ο Απόλλω ν 8 το1968 πήγε στη σελήνη ακριβώς οπως πήγε και το όχημα του Βέρν.Ξεκίνησε από το ίδιο μέρος και γύρισε ε πίσης στο ίδιο μέ ρος που

γύ ρι σε και ο Α πόλ λων 8.Ο Χέρμπερτ Τζωρτζ Ούέλλς

(1866-1946) στέλνει τους "Πρώτους ανθρώπους στο φεγγάρι"(1901-1904) (8) μ' έναν μάλλον ποι

ητικό τρ όπ ο, που θυμ ίζει Λο υκιανό η Κέ πλ ερ .

Εξώφυλλο από έργο του Η. Ρ. Λόβ-κραφτ, "Ή σκιά έξω από το Χρόνο" που κοσμεί το περιοδικό του Γκέρν-σμπαχ "Αστούντιγκ".

Ο Εντουαρντ Εβερετ Χέιλστο μυθιστ όρημα του "Η ΠλίθινηΣελήνη", που στην άρχή δημοσιεύτηκε στ ο μηνιαίο περιοδικό " Α -τλάντικ Μάνθλυ" το 1869-1870, κα

τασκευάζει τον πρώτο διαστημικόσταθμό. Είναι φτιαγμένος από τουβλα για να αντ έχει στη φωτιά. Ε

χε ι δι άμ ετ ρο 60 μέτρ α γι α να μπο-ρεί να φαίνεται από 6.000 χιλιάδεςμέτρα απόσταση και τινάζεται στοδιάστημα από λάθο ς. Αργότερα"Η Πλίθινη Σε λή νη" ανακαλύπτεται για να διαπιστωθεί ότι πάνω τηςζούνε άνετα άνθρωποι.

Ο Π έρ ρυ Γκρέγ κ στα 1880 στομυθιστόρημα του "Μέσα στο Ζωδιακό" βρίσκει μια μυστηριώδη ουσία, την "apergy" (απεργία) που ε

ξουδετερώνει τη βαρύτητα, επιτρέ πον τας έτσι το ταξίδι στον Αρη. Το διαστημόπλοιο του Γκρέγκείναι μια πελώρια μηχανή, που τατοιχώματα της έχουν πάχος έναμέτρο. Το μυθιστόρημα γράφτηκετην επ οχ ή που αν ακαλύ φτηκα ν ο'ιδιώρυγες του "Αρη και οι δυό τουδορυφόροι Φόβος και Δείμος. Οι ά-ρειανές θάλασσες του Γκρέγκ έ

χου ν γκ ρί ζο χρώμα, πορτοκαλί έδ αφος και ουρανούς θολού πράσινου

χρώ μα τος .

Ο Κούρτ Λάσσβιτς στους "Δυό

Πλ αν ήτ ες " του 1897 βασίζει τηνυπό θεση ότι ο Αρη ς είναι κοιτίδαανώτ ερου πο λιτισμ ού. Ετσι τοπρώτο ταξίδι του στο διάστημα γίνεται από τον Αρ η στη γη μ' έναάρειανό πλανητόπλοιο που κινείταιμε εξου δετέ ρωση της βαρύτ ητας.Οι Αρεια νοί του Λάσσβιτς φτάνου ν στη γή κι εγκα θιστούν μιαβάση στ ο Β. Πόλ ο. Ο Ούέλ λς στον"Πόλεμο των δύο κόσμων" 1897περιγράφει μιαν ανάλογη επιδρομή

Αρειανών και παρουσιάζει τα πρώτα εφιαλτικά αποτελέσματα ενόςδιαστημικού πολέμου.

Ο Γκάρετ Π. Σέρβις στην "Κατάκτηση του Αρη από τον "Εν τι σον "που εμφανίστηκε μετά τον Ούέλλςδημιουργεί μιαν εκστρατεία αντιποίνων στον κόκκινο πλανήτη.

Αυτό το θάμα της εισβολής απότο άγνωστο, συμβολίζει τον τρόμομπροστά στο ανεξερεύνητο του

χάους, που μπορεί και να κρύβε ικαταστροφικές δυνάμεις για τονάνθρωπο. Κι ακόμα τον τρόμο τουσκοταδιού και το μυστήριο που ίσως κρύβεται πέρα από τη γη στιςαπέραντες εκτάσεις του άπειρου.Πρώτη η μεγαλειώδης φαντασίατου Ουέλλς έδω σε σάρκα και οστά



Εξώφυλλο από το έργο του Μέριττ:"Η Φιδομάνα" ένα από τα ωραιότεραέργα του, που κοσμεί το εξώφυλλο του

περιοδικο ύ "Φανταστικό Διηγήματα".

σ' αυτό το τόσο αγαπημένο θέματης Ε.Φ. Πολλοί τον μιμήθηκαν, κανένας όμως δεν τον ξεπέρασε. Και

μόνο το "The Puppet Masters" (Οικούκλες- Αφέντες) (1951) του Ρόμπερτ Χένλαϊν μπόρεσε κάπως ναπλησι άσει τον Ού έλ λς . Ετσι η Ε.Φ.με την εκτό ξευ ση του πρώτουΣπούτν ικ στα 1957 και του Απόλλωνα 8 στα 1968 αποδείχνει ότι ηΕ.Φ. προπορεύτηκε της επιστήμηςώσπου έφτασε η στιγμή να ταυτιστεί μαζί τη ς. Από τότε τα διαστ ημικά ταξίδια και το πλανητόπλοιοπαραμένουν τα ουσιαστικά σύμβολα της Ε.Φ.

ΟΧέρμπερτ Τζωρτζ Ούέλλς

(1866-1946) βάζει τα πρώτασοβαρά θεμέλια της επίσημης Ε.Φ.Είναι το τέλος μιας εποχής και ηαρχ ή μιας ά λλης . Περιέχει όλο τοπαρελθόν της Ε.Φ. και το μέλλοντης. Γι' αυτό και θεωρείται πρωτοπόρος. Στέκεται στο κατώφλι του20ου αιώνα και η προφητική τουματιά ατενίζει το ανθρώπινο μέλλον. Σε μια σειρά από εκπληκτικάαξεπέραστα μυθιστορήματα όπωςείναι "Ή μηχανή που ταξιδεύειστο χρόνο" (9) (1895), "Το νησί του

γι ατ ρο ύ Μορ ώ" (1896), " Ο αόρατος άνθρωπος" (10) (1897), "Ο πόλεμος των κόσμων" (11) (1897-1898), "Οι πρώτοι άνθρωποι στοφεγγάρι" (12) (1901-1904), χρησιμοποίησε δημιουργικά όλα τα θέματαπου αργότ ερα θα επαναλάβ ουν,άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε όχι,όλοι οι συγγραφείς Ε.Φ. Και μόνοο'ι συγγραφείς των τελευταίων χρόνων έχουν απομακρυνθεί πιά οριστικά από τον Ού έλ λς . Ωστόσο ταμυθιστορήματα του Ούέ λλς , πέρααπό του να είναι γοητευτικές φανταστικές ιστορίες Ε.Φ. στα πρότυπα της "Α λη θι νή ς Ιστορίας" του

Λουκιανού και του "Φράνκεστάϊν"της Μαίρης Σέλλεϋ, όπως ήθελε οίδιος να πιστεύει, δίνουν το έπαρ-κο της μεγαλοσύνης του ανθρώπου . Η πικρή ματιά του Ούέλ λςαποκαλύπτει την πραγματική υπό-σταση του ανθρώπου, που απαλ-λαγμένη από ψευδαισθήσεις γιατην ανωτερότητα της ανθρώπινηςφύσης, τοποθετεί τον άνθρωπο μεσα στο σύμπαν στις σωστές τουδιαστάσεις. Είναι απλούστατα έναακόμη πολυσύνθετο άγνωστο μέσαστο άγνωστο που τον περιβάλλει.

ΟΙο ύλ ιο ς Βε ρν (1828-1905) είναι ο δεύτερος μεγάλος

πρωτοπόρος της Ε.Φ. που κλείνειμέσα του όλον τον τεχνολογικόπαλμό του 20ου αι. Πίστεψε στηνεπι στή μη και στην τεχν ολογ ία σεμια εποχή που αυτές οι δύο άνοι

γα ν δε ιλ ά τα φτερά το υς . Απέδειξε ότι η επιστήμη μπορεί να 'ναι

ένα θαυμάσιο υλικό για τη φαντασία. Οι περισσότερες από τις προβλέψεις του Βερν έχουν πραγματοποιηθεί και ξεπεραστεί με θαυμαστή ακρίβεια. Το πρώτο τουέργο Ε.Φ. "Πέντε βδομάδες σ' ένααερόστατο" (1863) θεωρείται ένααπό τα θεμελιακά έργα του είδους.Ε ν ώ το "2.000 λεύγ ες κάτωαπό τη θάλασσα" (1896) αποτελεί σταθ μό. Εξίσου θεμελιακά τουέργα θεωρούνται τα "Από τη γηστο φεγγάρι" (13) (1864), "Ροβύ-ρος, ο Κατακτητής" (14) (1886),"Το μυστηριώδες νησί" (1875) "Ταξίδι στο κέντρο της γης". Ο πλοίαρχος Νέμο του Βερν είναι μια από

τις ωραι ότερ ες μορφ ές της Ε.Φ.και της παγκόσμιας λογο τεχνί ας.

ΟΈντγκαρ Άλλαν Πόε (1809-1849) θεωρείται ο λυρικός

πατέρας της Ε.Φ. και ο πρίγκιπαςτου μεταφυσικού τρόμου. Τα έργα

του χαρακτηρίζονται από ποιητικήμουσική λυρικότητα, και η ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα του έχει όλητη θαυμαστή αληθοφάνεια τηςπραγματικότητας. Μια μουσική ανεξήγ ητου τρόμο υ, κυριαρχεί στιςσελίδες του Πόε. "Το κοράκι" (15),

η " 'Άνν αμπελ- Λή" (16), η "Ο ϋλ α-λούμ" (17) είναι διαμάντια ποιητικής Ε.Φ. Έ ν ώ τα πεζά του "Χά νςΠφάαλ", "Ή διήγηση του ΆθουρΓκόρντον Πύμ" (18), "Ο οίκος τωνΏσερ" (19), "Το βαρέλι του Άμο-

ντιλάδο" (20), "Το εκκρεμές της α γω νί ας ", " Ή ρουφήχτρα τ ο υΜάελστρομ" (21), "Μάζεγκερστάιν'(22), "Μορέλλα" (23), "Λιγεία" (24),



"Έλεονώρα" (25), για ν' αναφέρουμε μόνο μερικά, θεωρούνταιμοναδικά και αμίμητα έργα φαντασίας, χωρίς να καταφέρει κανέναςνα τα πλησιάσει, ούτε καν στην εξωτερική τους διαγραφή. Είναι ίσως από τις ωραιότερες φανταστικές ιστορίες που γράφτηκαν ποτέ.Σε πολλά έργα του Πόε, ο φαντα

στικός ιδιόμορφος λυρικός ψίθυρος ακούγεται τρεμάμενος δίπλαστην "έπιστημονικότητα" μερικώνάλλων του έργων. Ο Πόε είναιαπό τις αιώνιες μεγάλες στιγμέςτης φαντασίας και της Ε.Φ. ειδικότερα.

ΟΑβραάμ Μέριττ (1884-1943)είναι ο άρχοντας της Ε.Φ.

φρίκης και θεωρείται ο καλύτεροςσυγγραφέας αυτού του είδους. Ταξίδια σε φανταστικούς τόπους, σταβάθη της γης, σε άλλες διαστάσεις, παράξενες διαβολικές ιέρειες, άνθρωποι-βάτραχοι, νεκροζών-τανοι, βρυκόλακες, φιδάνθρωποι,είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που συνθέτουν το έρ

γο το υ Μέ ριττ . Στ ο πρώτο μυθιστόρημα του "Ή λιμνούλα του φεγ

γαριού" (1919), έν ας πα ρά ξε νο ςμηχανισμός μεταφέρει τους ήρωεςσε μιαν εξωγήινη χώρα που βασιλεύει ένα τυφλό φως, μια αγέρωχηαμαζόνα κι ένα κακό σκοτεινό

πνεύμα. Στο "Μεταλλικό τέρας"(1920), κυριαρχεί ένα διαβολικό ρομπότ. Στο "Πρόσωπο της Αβύσσου" (1923) περιγράφεται η περίερ γη ιστορία ενό ς γίγαντα πουκλαίει με χρυσά δάκρυα. Στο"Πλοίο της Ίστάρ" (1923), ο ήρωας μεταφέρεται σ' έναν φανταστικό κόσμο που τον κατοικούν θεές

εκπληκτικής ομορφιάς. Στο "Κάψεμάγισσα, κάψε" (1923), μια διαβολική γριά διατάζει τις κούκλες της νασκοτώνουν τα θύματα της. Στα"'Εφτά βήματα για τον διάβολο"(1927), περιγράφει ένα ονειρικό ά

γρ ιο κό σμ ο, γιομάτο ακτίνες ραδιενέργειας και διαβολικές γυναίκες.Θεωρείται και το καλύτερο του.

ΟΧάουαρντ Φίλλιπς Λόβκραφτ(1890-1937) θεωρείται ο

πραγματικός διάδοχος του Πόεστο εί δο ς Ε.Φ. που καθιέρωσε ομεγάλος Αμε ρικ ανό ς ποιητής. Τοσύμπαν του Λόβκραφτ είναι μακάβρι ο. Μεγάλοι Αρχαίοι Θεοί καιΠανάρχαιες Φυλές του Χάους βρίσκονται πάντοτε μεταξύ τους σεαιώνιο πόλεμο. Το κλίμα του έχειαυτό που ένας μελετητής τουσημείωσε: Κάτι το "μηχανιστι-κό-ϋπερφυσι κό". "Οι γάτες τουΟϋλθους" (1920) είναι ένα ενδεικτικό στιγμιότυπο του μακάβριουπου χαρακτηρίζ ει τον Λόβκραφτ.

" Ο μύθος του Χθούλχθ ου" μ ι ασειρά από δώδεκα ιστορίες μεέντονο ονειρικό και φρικιαστικόστοιχείο περιγράφουν μια φυλή υπερφυσικών όντων, τους Μεγάλους Θεούς, που, ίσως, ήρθαν απότο διάστημα, και κάποτε κυβερνούσαν τη γή . "Ενα τέρ ας από μια ζελατινώδη ουσία με φτερά και κεφά

λι χταποδιού κυριαρχεί με την έ-φιαλτικότητά του στις σελίδες του"Χθούλχθου". "Το χρώμα έξω απότο διάσ τημα" θεωρείται και η καλύτερη του ιστορία τρόμου καιφρίκης (26).

Πολύ πριν παρουσι αστούν τασοβαρά περιοδικά Ε.Φ. του

Οϋγκο Γκέρνσμπακ, κι αργότερατου Τζών Κάμπελλ, κυκλοφορούσα-νε αμέτρητες λαϊκές φυλλάδες τηςδεκάρας με απλοϊκούς ήρωες του

γλ υκ ού νερού. Τό σο στ ην Ευρώπηόσο και στην Α μερι κή. Από πο-λύ-πολύ παλιά. Α ς πούμε οπό το1890 και ίσως και από πιο παλιά ακόμη. "Ολα αυτά τα περιοδικά ηταν αδέξια, πρωτόγονα και αφελή.Ο Σάμ Μόσκοβιτς σε δύο του βιβλία "Ε.Φ. στο φώς του γκαζιού"(S.F. by Gaslight), που είναι μια ανθολόγηση και "ιστορία των λαϊκώναυτών περιοδικών της περιόδου1891-1911, και στο "Κάτω οπ ό ταφεγγάρια του Ά ρ η " (Under the

Ο Ιούλιος Βερν περιέγραψε για πρώτη φορά μελεπτομέρειες την κατάσταση έλλειψης βαρύτητας στο έργο του "Από τη Γη στη Σελήνη". Κάτωμια εικόνα από το φημισμένο αυτό βιβλίο.

Έν α από τα πρώτα λαϊκά περιοδικά επιστημονικής φαντασίας που θέμα τους είχαν τις περιπέτειες του Σούπερμαν δηλ. του υπεράνθρωπου.Μια σελίδα από το περιοδικό αυτό.



Moons of Mars), που κι αυτό είναι ιστορία και ανθολόγηση των λαϊκώνπεριοδικών Mansey της περιόδου1912-1929, διαπιστώνει, ωστόσο, οτι κάτω από τον πρωτογονισμότους έκρυβαν μια παρθένα παιδικήομορφιά. Ο Λούις Σίναρενς (1865-1939) είναι ίσως ο καλύτερος συγ

γραφέας τέτο ιων λαϊκών ιστοριών.Στά κείμενα του συναντάει κανείςαπίθανα ελικόπτερα, ηλεκτρικά υποβρύχια κλπ.

0 "Εντουαρντ Έλμερ Σμίθ(1890-1965) με τον "Κορυδαλλότου Δι αστ ήμα τος " 1915-1916, πουκυκλοφόρησε, όπως βλέπουμεστην περίοδο που κυκλοφορούσανοι παραπάνω φυλλάδες που αναφέραμε, ταξιδεύει για πρώτη φοράτον άνθρωπο στους πλανήτες του

ηλ ια κο ύ συ στ ήμ ατ ος .Ο Γκάρετ Σέρβις κι ο Πέρσυ

Γκρέγκ, που έχουμε κιόλας αναφέρει, είναι άλλοι δύο συγγραφείς

χαρα κτηρ ιστι κοί αυ τή ς τη ς περι όδου. Στα έργα τους υπάρχουνεάγνωστοι πλανήτες, παράξεναόντ α, τέρα τα κλπ. Ο Σμίθ θεωρείται κλασικός, και στο πιο δημοφιλές του έργο "Οι άνθρωποι-άκτί-νες" περιγράφει τη μάχη δυό γα-λαξιακών πολιτισμών.

Ο "Εντμουντ Χάμιλτον και οΤζάκ Γουίλλιαμσον ξεχωρίζουν επίσης από όλον αυτόν τον κύκλο της

φτήνειας και της ρηχής φαντασίας, χω ρί ς.. . φαν τασία . Ο Χάμιλτον ,που άκμασε στις δ εκαετ ίες 1930-1940 μας δίνει στον "Πό λεμ ο των

ήλ ιω ν" (27) (1928) τα πιο καλογραμμένα χαρακτηριστικά αυτής τηςπαραμυθένιας περιόδου. Δηλαδήτους άγνωστους κόσμους, τα ονει

ρικά τέρατα, τα παράξενα διαστημικά πλάσματα και τα εξωτικά διαστρικά ταξίδια. Ο διάκοσμος τουείναι πολύχρωμος και τα ντεκόραπέραντα, περίεργα και λαμπερά.Τα ίδια στοιχεία θα σ υναντηθ ούνκαι στη "Λεγ εώνα του Διαστήματος" (1934) του Γουίλλιαμσον, οπου άνθρωποι και εξωγήινοι δημιουργούν μιαν ανεπανάληπτη με

γα λο πρ έπ ει α υπ ερ βο λή ς.Οι "ιστορίες των παραπάνω συγ

γρ αφ έω ν κι έν α πλ ήθ ος άλλ ων εκπροσώπων της περιόδου 1930-1940, που κύριο χαρακτηριστικότης στάθηκε αυτή η μεγαλοπρέπεια υπερβολής, η διαστημική μελοδραματικότατα, πήρε τη γενικήονομασία Όπ ερ α του Διαστήματος.

Λαϊκές φυλλάδες με ανάλογους

χά ρτ ιν ου ς ήρ ωε ς και υπολείμματα κακής "Οπερας του Διαστήματος κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα, αν και έχουν ξεπεραστείκαι δεν αντιπροσωπεύουν ούτε

εκφράζουν το πνεύμα της επο χής , όπως το ν καιρό πο υ τα γέννη σε. Κύριο πρόσωπο, με διάφορεςπαραλλαγές, των εικονογραφημένων αυτών ιστοριών, που δημοσιεύουν αυτά τα λαϊκά περιοδικά,είναι ο υπεράνθρωπος, που είναι,όπως πιστεύουν, το συμβολικό

πρόσωπο του 20ου αιώνα. Η συνειδητο ποίη ση των δυνάμ εων πουκρύβει μέσα του. Και που τις ανακαλύπτει για πρώτη φορά.

Τα καινούρια αυτά περιοδικά ονομάστηκαν κόμικς και το πρώτοαπ' αυτά με ήρωα τον Μπακ Ρό-τζερς παρουσιάστηκε το 1928-1929από το συγγ ραφ έα Φίλλιπ Φράν-σις Νόουλαν, με σκίτσα του ΝτίκΚάλκινς. Είναι το πρώτο κόμικ στηνιστορία της Ε.Φ. 'Ο Μπακ Ρότζερςπάει στο φεγγάρι, στη χαμ ένη Ατλαντίδα, αντιμετωπίζει εισβολείς ά

πό το διάστημα. Σ' αυτό το κόμικσυνα ντού με όλα τα στοιχεία πουθα χαρακτηρίσουν την "Οπερα τουΔιαστήματος, αλλά πολύ χοντροκομμένα και τις πιο πολλές φορέςκακόγουστα.

Ο Φλάς Γκόρντον είναι ο δεύτερος δημοφιλής ήρωας των κόμικς. Δημιούργημα του "Αλεξ Ραίη-μοντ (1909-1956), που είναι, 'ίσως, οκαλύτερος συγγραφέας κόμικς,

γιατί έχ ει μια πλού σια φαντασία καιπολύ ταλέντο. Ο ήρωας του άγω-

Ενα άλλο εξίσου δημοφιλές λαϊκό κόμικ υπήρξε

και ο Μπάτμαν δηλ. ο άνθρωπος Νυχτερίδα, κυνη γός του εγκλήματος. Ο μύθος τον θέλει πολλέςφορές να συνεργάζεται με τον Σούπερμαν.

Εξώφυλλο του περιοδικού του Εντγκαρ ΡάιςΜπάρροους (E.R.B.) που περιείχε το διήγημα: ΉΣελήνη τρελάθηκε.



Τέσερα διαφορετικά εξώφυλλα από τέσσερα διαφορετικά περιοδικά του ΟύγκοΓκέρνσμπαχ. Η σημαντική του προσφορά στην κυκλοφορία των τεσσάρων αυτών

περιοδικών που δημιούργησαν τις βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη καιεξέλι ξη του εί δους Επιστ. Φαντασία εκτιμήθηκαν με την καθιέρωση ενός ετήσιουβραβείου Χιούγκο.



νίζεται εναντίον του τρομερούΜίνγκ, τύραννου του πλανήτηΜόνγκο.

Ο Σούπερμαν είναι δημιούργημα του συγγραφέα Τζέρρυ Σέγκελκαι του ζωγράφου Τζό Σάστερ καιπαρουσιάστηκε για πρώτη φορά σεκόμικ το 1938. Ο Σούπερμαν είναιο τ ελευ ταίο ς επιζών κάτοικος τουπλανήτη Κρύπτον. Έρχεται στη γη

διαθέτοντας θαυμαστές ικανότητες. Να πετάει στον αέρα, να βλέπει με ακτ ίνες Χ , κλπ.

Ο Μπάτμαν —ο άνθρωπος Νυ χτ ερ ίδ α, δε ν είναι υπ ερ άν θρ ωπ ος .Προέρχεται όμως από έναν κόσμομακάβρ ιο, γιομάτ ο σκοτεινιά καιμυστήριο. Είναι φυσικό λοιπόν ναναι μια μυστηριώδης μορφή. Πολεμάει, όπως και όλοι οι προηγούμενοι συνάδελφοι του, για δικαιοσύνη. Παρουσιάστηκε στα κόμικςτο 1939, σχεδ ιασμ ένος από τονΜπομπ Κέιν.

Υ π ά ρ χ ο υ ν ε κα ι χι λι άδ ες άλλοι,

έκτος από τις παραπάνω φίρμες, οΜίστερ Άμερικα, ο ΜάστερΚούνγκ-Φού, ο Πέρρυ Ρόνταν, άλλά οι ιστορίες που πρωταγωνιστούν είναι κακές. Φτηνές χωρίςκαμιά ομορφιά. Τελικά αφόρητες.

Ενδεικτικά δείγματα, ωστόσο,μιας εποχής που αναζητάει το πρόσωπο της στην εξωτερική υπερβολή και στη μεγαλόστομη και κραυ

γαλ έα δυ να μι κότη τα .Σ' όλα αυτά τα κόμικς οι γυναί

κες παίζουνε το ρόλο του αδύνατου αντικείμενου διάσωσης. Πολύφυσικό, λοιπόν, να δημιουργηθούν

σαν αντίδ ραση στ ην αρσενική πομπώδη υπερηρωικότητα όλων αυτων των ηρώων από αφρολέξ και οιύπεργυν αίκες. Η Μπαρμπαρέλλα,του Ζάν Κλώντ Φόρεστ, η Πράβδατου Γκύ Πελέρτ και Πασκάλ Τομά, η Ζω ντ έλ του Γκύ Πε λέ ρτ και ΠιέρΜπαρτιέ, η Μόντεστυ Μπλέζ καιπολλές άλλες, που δεν υστερούν,σας βεβ αιώ, σε τίποτα από τονΜπακ Ρότζερς, το Φλάς Γκόρντονκαι όλη την άλλη συντροφιά. Για ναμην πώ ότι πολλές φορές τους ξεπερνάνε. Παρόλο το "ασθενές"του φύλου.

Όλη αυτή η στρατιά των υπερ η-ρώων χτυπ ήθηκε άγρια από τουςψυχολόγους για τις καταστροφικέςτης επιπτώσεις πάνω στη νεολαία.Πιό ψύχραιμοι, όμως, μελετητέςτου φαινόμενου λένε ότι δεν είναιτίποτ' άλλο παρά το νέο πρόσωποτης Αμ ερ ικ ής και Ευρώπης καιτου σημερινού κόσμου γενικότερα.

Η5η Απριλ ίου 1926 είναι μιααπό τις μεγαλύτερες και ση

μαντικότερες ημερομηνίες για την

Ε.Φ. Κυκλοφορεί για πρώτη φοράστην Αμερική και στον κόσμο, αφιερωμένο στην Ε.Φ. το περιοδικόAmazing Stories. (Τρομερές ιστορίες) . Εκδότ ης του ο ΟύγκοΓκέρνσμπακ. Ο όρ ος Ε.Φ. ήταν ά

γν ωσ το ς μέχρι τό τε . Επινο ήθη κεαπό τον Γκέρνσμπακ το 1929, τελειωτικά πια, κι αποτέλεσε, έτσιτην αρχή για μια νέα λογοτεχνία.

Ο Ούγκο Γκέρνσμπακ (1884-1967)θεωρείται ο επίσημος πατέρας καιο αυθεντικός γενάρχης της σοβαρής Ε.Φ. κι ο άνθρωπος που πάνωτου στηρίχτηκε και ανδρώθηκε τοδέντρο της. Το 1908 κυκλοφορείτο πρώτο του βιβλίο για ραδιοφωνικές εκπομπές. Το 1911 δημοσιεύει σε συνέχειες το πρώτο του μυθιστ όρημ α Ε.Φ. "Ρά λφ 124 C 41 + ".Ο Γκέρνσμπακ είχε προβλέψειτον έλεγχο του καιροϋ, τα πλαστικά, το μαγνητόφωνο, την τηλεόραση, το μικροφίλμ, τη συσκευή ϋ-πνοπαιδείας, την ηλιακή ενέργεια,

το διαστημικό ταξίδι και πάρα πολλά άλλα. Πίστευε στον Ούέλλς, τονΒερν και τον Πόε. Τα εξωτερικά,όμως, χαρακτηριστικά της λογοτε

χν ικ ής το υ δο υλ ει άς θυμίζουν Οπερα του Διαστήματος. Το AmazingStories του, του 1926, ήταν η αρχήμιας σειράς περιοδικών γύρω απότη φανταστική λογοτεχνία, με επιστημονικά θέματα. Το 1929 βγάζειτο περιοδικ ό Sciences Wonder Stories (Θαυμασ τές Επιστημονικές Ιστορί ες), στη συνέ χεια το Air Wonder Stories (Θαυμαστές Αερο πορικ ές ιστορίες) , Scie nces WonderQuarterly (Τετράμηνες Θαυμαστές

Επιστημονικές ιστορίες), Scientific Detective Manthey (Μηνιαία Επιστημονική Ερευν α). Το 1953 απονέμεται στον Γκέρνσμπακ η μικρή ασημένια ρουκέτα, επειδή ηταν εμπνευστής του όρου Ε.Φ., οουσιαστικός δημιουργός της μορφικά και θεματικά και ο άνθρωποςπου στάθηκε αιτία να γεν νηθο ύνμια πλειάδα συγγραφέων που ταέργα τους λαμπρύνουν τον ουρανότης Ε.Φ. Αυτ ή η διάκριση ο νομά στηκε βραβείο Ούγκο και απονέμεται από τότε κάθε χρόνο στο καλύ

τερο μυθιστόρημα Ε.Φ.

Ο Τζών Κάμπελλ (1910- ) είναι ο δάσκαλος της λογοτεχνικά επιστημονικής σκέψης και ο άνθρωπος που κατεύθυνε κι επηρέασεμια γεν ιά συγ γραφέ ων. Τα πρώτατου διηγήματα δημοσιευτήκανεστα περιοδικά της εποχής. "Η με

γα λε ιώ δη ς μηχ αν ή" του (1934-1936) τον κάνει διά σημο . Αργό τερα γράφει παράξενες ιστορίες τοποθετημένες στο μακρινό μέλλονμε το ψευδώνυμο Ντόν Στούρτ. Από τα σπουδαιότερα έργα του αυ

της της περιό δου "Το λυκόφω ς"(1934), "Ο μανδύας του "Εσιρ"(1939), "Ποιος πάει εκεί;" (1938),που θεωρείται μια από τις τρομα

χτ ικ ότ ερ ες ισ τορίες Ε.Φ. Για πρώτηφορά εισάγεται η ιδέα του Πρωτεϊ-κού Τέρατος. Και που χρησιμοποιήθηκε από ένα πλήθος συγγραφέων." Ο Μαύρος εξολοθρε υτής" τ ο υΒάν Βόγκ είναι ένα θαυμάσιο δείγ

μα αυτού του επηρεασμού του Κά-μπελλ.

Με τον ερχομό του Γκέρνσμπακκαι του Κάμπελλ στο προσκήνιατης Ε.Φ. αρχίζει κι εκείνη η εποχήτης που ονομάστ ηκε Χρυ σή. Η έναρξη της θεωρητικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αρχίζει με τηνέκδοση του περιοδικού Amazing St,pries το υ Ού γκο Γκέρνσμπακ στα1926. Αυτή η περιοδική έκδοσηστάθηκε η αφορμή για μια σειρά ανάλογων περιοδικών εκδόσεων,που, όμω ς δ εν κατάφερα ν να επι

βιώσουν, έκτος από το περιοδικόAstounding (Καταπληκτι κές Ιστορίες της Υπερεπιστήμης ) πουπρωτοβγήκε τον Φλεβάρη του 1930σαν περιοδικό Όπ ερ ας του Διαστήματος. Το 1931 ο τίτλος του

γί νετα ι Astounding Stories (Καταπλη κτι κές ιστ ορίες). Το 1938 γίνε ται Astounding Science Fiction (Καταπλη κτική Επιστημονικ ή Φαντασία) Το 1960 γίνεται Analog Fact andScience Fiction (Ανάλογα γεγονότακαι Ε.Φ.).

Στα τέ λη του 1937 ο Τζών Κάμπελλ αναλαμβάνει την έκδοσητου Astounding κι από δώ και πέραουσιαστ ικά πια αρχίζε ι η Χρυ σή Εποχή της Ε.Φ. Πού θα κρατήσει ωςτο 1940. Η έ ναρξ η του Δεύ τερ ουΠαγκόσμιου Πόλεμου σημαίνει καιτο τέλος της μια και οι περισσότεροι από τους λαμπρούς της έκπρό-σωπους πάνε στον πόλ εμο . Ο Κάμπελλ ανάδειξε ένα πλήθος συγ

γρ αφ εί ς που στάθηκαν κο ρυ φέ ςστο είδος και δώσανε στην Ε.Φ. σοβαρότητα, βάθος και πραγματικήλογοτεχνική υπόσταση. Ο Κλί-

φορντ Σίμακ, ο Τζάκ Γουίλλιαμσον,ο Χάρρυ Μπέιτς, ο Χάλ Κλέμμεντ,ο Χέ νρ υ Κά τνερ , ο Α.Ε . Βαν Βογκ,είναι μόν ο μερικοί απ' αυτο ύς. Ενώ μέσα στην περίοδο 1937-1943το Astounding του Κάμπελ λ δημ ο-σίεψε μερικές από τις ώραιότερεςιστορίες Ε.Φ. Το "Slan" του ΒανΒογκ, το "Μικροσκοπικό Θεό" τουΘίοντορ Στάρτζεον, τα "Παιδιά τουΜαθουσάλα" του Ρόμπερτ Χέν-λαϊν, "Το πέσιμο της Νύχτας" (28)του Ισαάκ Ασίμοφ. Στα 1949-1950δύο νέα περιοδικά, το Magazine ofFantasy and Science Fiction (Περιο-



δικό Φαντασίας και Επιστημονικής Φαντασίας) του Αντονυ Μπά-σσερ και το Galaxy (Γαλαξίας) τουΧό ρα ς Λ. Κόλντ εμφανίζονται. Ανταγωνίζονται το Astounding κι επιβάλλουν ένα νέο ύφος στην Ε.Φ.

Ομως το Astounding-Analog συνε χίζε ι να πο υλ άε ι πάντα τα περισσότερα φύλλα, παρό λο που πια δενείχε να παρουσιάσει τίποτα το α

ξιόλογο.

Μια χαρακτηριστι κή ειδική περίπτωση για την ιδιομορφία της,

στα χρόνια της Όπ ερ ας του Διαστήμ ατο ς είναι ο Εντγκαρ ΡάιςΜπάρροους (1875-1950) ο δημιουρ

γ ό ς το υ θρ υλ ικ ού Ταρζ άν . Είναι,ίσως το το πιο φανταιζίστικο δείγμα της Οπερ ας του Διαστήματος.Στα κείμενα του κυκλοφορούν τέρατα με τέσσερα χέρια που ξερνούν φωτιά από το στόμα τους, κεραίες με μάτια, πράσινα περίεργαανθρωπάκια, κανόνια που λειτουρ

γο ύ ν με μυ στηρ ιώ δεις ακτίνες κα ιοι Αρειανοί του έχουν όλα τα χρώματα της ίριδας. Πράσινοι, κίτρινοι,μαϋρο ι, κόκκινοι. Ο " Αρη ς τουΜπάρροους είναι ένας κατάξεροςκόσμος που πεθαίνει. Ο Μπάρροους ήταν ένας γοητευτικός παραμυθάς, κι ωστόσο το μυθιστόρηματου "Ταξίδι στ ο κέντρ ο της γης",που δεν συγκρίνεται βέβαια με τοανάλογο του Βερν, έδωσε την ιδέατου γεωτρύπανου ορυχείων στουςΡώσσους μηχανικούς. Τα "Μιαπριγκίπισσα του "Αρη" (1912), "Η

χώ ρα πο υ τη ν ξέ χα σε ο χρόνος"(1924) και "Η κόρη του φεγγαριού" (1926) θεωρούνται τα καλύτερα του.

Ο Οϋίλλ ιαμ Ολαφ Στάπλεντο ν(1886- ) καθ ηγη τής και φιλόσ οφος, στα 1930 δημοσίεψε το περίφημο έργο του "Οι τελευταίοι καιοι πρώτοι άνθρωποι", που θεωρείται σταθμός στην Ε.Φ. Περιγράφειδεκαοχτώ γενι ές αρχίζοντας απότο 1930 και φτάνο ντας μέχρ ι το2.000.000.000 μ.Χ. Στιγμή που ο ανθρωπος έχει φτάσει στο ανώτατο

όριο της τελειότητας του. Ύπερ-τέλειοι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι,ταξίδια στο διάστημα και στο χρόνο, είναι τα κύρια χαρακτηριστικάτου. Στο "Δημιουργοί των άστρων"(1937) περιγράφει τα γεγονότα τουσύμπαντος, ενώ το ανθρώπινο είδος εξελισσόταν στη γη, και τουςκατοίκους του σύμπαντος που είναι εχινόδερμα, άραχνοειδή, ιχθυ-οε ιδ ή. Αλλα έργα του Στάπλεντον"Σ εί ρι ος " (1934), " Ο "ΑχρηστοςΤζών" (1935). Τη μυθική ομορφιάτοο Στάπλεντον, την τραγική τουθεϊκότητα και τη φιλοσοφική του

μεγαλοσύνη, δεν μπόρεσε κανέναςαπό τους μιμ ητέ ς το υ να φτάσει.

Ο Κλάϊ β Λ ιούϊς (1898-1963) μετο "Εξ ω από το Ζω δια κό" 1938δίνει το πιο ωραίο και το πιο πρωτότυπο ταξίδι στον Α ρη . Ενώ με"Το ταξίδι στον Αρκτούρο" 1920ανακαλύπτει πρώτος την ομορφιάτων άλλων πλανητών. Οι Αρειανοίκαι Αφροδ ιτια νοί του είναι όντα αθάνατα .

•ανώτερος άνθρωπος, αυτόςπου θα δια δεχτ εί τον Homo

Sapiens θα διαθέτει άγνωστες μυστικέ ς δυνάμ εις . Η καταγωγή τηςιδέας είναι πανάρχαιη. Ο Α.Ε. ΒάνΒόγκ την ξαναφέρνει στον κόσμοτης Ε.Φ. με το μυθιστόρ ημα του"Slan" (1940). Η λέξη slan σημαίνειαυτό ν ακριβώς τον ανώτερο ανθρωπο. "Ετσι ο ήρωας του "Slan"διαθέτει τηλεπαθητικές ικανότητεςκαι φυσική ανωτερότητα, και είναιο πρόδρομος των υπεράνθρωπων.Το πρώτο διήγη μα του Βά ν Βόγκ"Ο μαύρος εξολοθρευτής" (1939)

(29) περιγράφει ένα ανώτερο ον,κατάλοιπο μιας αρχαίας παρακμασμένης φυλής σε κάποιον μακρινόπλαν ήτη. Υπερφυσικές ικανότητες έχει και ο ήρωας του "Κόσμου

Null-A", ενός άλλου διάσημου έρ γο υ το υ Βά ν Βόγκ. Αν άλ ογ ες ιδιότητες έχουν και οι ήρωες των έρ

γων του "Τ ο τέρας" (1948), "Ομακρινός κένταυρος" (1944), "Οιανακατωμένοι άνθρωποι" (1952),"Το ταξίδι του Διαστημικού Σκύλου" (1955), "Η άλλη λύση" (30).Οι ήρωες του Βάν Βόγκ έχουν κάτιτο υπεράνθρωπο και ο ι δυν άμεις

τους είναι ανεξήγητες. Βάθος, ακαθόριστη σαγήνη, λυρικότητα, κοσμικό συναίσθημα και το πρόβληματης ανθρώπινης μοίρας είναι τα χαρακτηριστικά του Βάν Βόγκ. Κείμενα άλλων συγγραφέων που κινήθηκαν στο κλίμα του Βάν Βόγκ είναι"Το θαύμα του Χάμπντεσάιρ"(1911) του Τζωρτζ Μπέρεσφοντ,"Ο μονομάχος" (1930) του ΦίλλιπΓουάλυ, "Ο άχρηστος Τζών"(1935) του "Ολαφ Στάπλεντον.

Πώς θάναι οι κάτοικοι του διαστήματος; Η μορφή τους; Η

ιδιοσυστασία τους; Καλοί; Κακοί;"Εξυπν οι; Πονηροί; Υπουλοι; Θαμοιάζουν με τον άνθρωπο η θάναικάτι άλλο; Θάναι εχθροί η φίλοι;από τον Λουκ ιανό υέχρι σήμερ α



oι συγγραφείς Ε.Φ. προσπάθησαννα περιγράψ ουν τους εξωγήινουςκαι την επαφή τους με τον άνθρωπο.

Οι εξωγήινοι του Ούέλλς είναιτέρατα, εχθρικά διακείμενα προςτον άνθρωπο.

Ο Μάρρα ιη Λάινσ τερ στην"Πρώτη επαφή" (1945) περιγράφειτο συναγωνισμό δυσπιστίας εξωγήινων και γήινων.

Ο Σ τάνλε ϋ Γουέινμπάουμ στην"Όδύσεια ενός Άρειανοϋ" (1934)περιγράφει τα δεινοπαθήματα ενό ς κατοίκου του "Αρ η στη γη.

Ο Ρόμπερτ Χένλαϊν στο "Κτήνος των "Αστρων" (1945) περιγράφει τις εχθρικές διαθέσεις ενός κατοίκου του διαστήματος προς τους

γή ινους.Ο Ιβάν 'Εφραίμοφ στην "Καρ

διά του 'Ε ρπ ετ οϋ " πιστεύει στηνουτοπιστική συναδέλφοση ανθρώπων και εξωγήινων.

Ο Τόμας Ντίς στους "Γεννοκτό-

νους" και ο "Εντουρντ ντέ ΚαπαλέΖινιάκ στην "Παλλάδα η η Συμφορά" πιστεύει ότι η συναδέλφοσηκαι η κατανό ηση είναι αδύνα τες

γιατί οι εξωγήινοι θε ωρ ού ν τουςανθ ρώπ ους κατώτερα όντα πουπροκαλούν μόνο αδιαφορία.

-Η Κάθριν Μάκ Λήν στις "Είκό-

Πλάι και κάτω δύο μορφές εξωγήινηςζωής; Υπήρξ ε ένα μεγάλο πρόβλημα

για όλο υς τους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Απέν αντι σκηνή απότο "Η επίθεση του τέρατος" του Α. Ε.Van Vogt και κάτω από το "Αποστολήβαρύτητας" του Clement.

νες που δεν λένε ψέματα" περι γρ άφ ει το αδ ύν ατ ο τη ς επαφής γιατί οι εξωγήι νοι τη ς είναι ορατο ίμόνο με το μικροσκόπιο,

Ο Στάνισλαβ Λέμ στο "Σολάρις"(31) μοιάζει να πιστεύει ότι η κατασκε υή των εξωγήινων μπορεί ναείναι τέτοια, ώστε οι γήινοι να μηνμπορούν να διακρίνουν αν έχουννα κάνουν με μια τεράστια διάνοια,

η με κάτι που είναι αδ ύν ατο νασυλλάβει και να κατανοήσει η δικήτους αντίληψη. Έτσ ι ο ωκεανό ςΣολάρις είναι ένας ϋπερνοϋς, έναϋπερπλάσμα, τελείως διάφορο απότον άνθρ ωπο. Η επαφή μεταξύΣολάρις και ανθρώπων είναι μόνοπροσπάθειες, που δεν φτάνουν σεκατανοη τό αποτέ λεσμα γιατί δενέχουν κανένα κοινό σημείο απ' οπου θ' αρχίσουν το πλησίασμα οένας του άλλου.

Τελικά οι εξωγήινοι στην Ε.Φ. παρουσιάζονται καλοί, κακοί, άδιάλα-κτοι, αδιάφοροι, ανώτεροι φρουροίτης ανθρωπότητας (όπως στο "Τέλος της Παιδικής Ηλικίας" (32)του Αρθουρ Κλάρκ), τέρατα, όνταάνθρωπόμορφα, άλλοτε φιλικοίπρος τον άνθρωπο, άλλοτε εχθροί,ύπουλοι, καταστροφικοί, άλλοτε ηεπαφή πετυχαίνει, άλλοτε όχι, κιάλλοτε κάτω από τον αστερισμόενός μελλοδραματικού συναισθηματισμού κι ενός πομπώδουςανθρωπισμού άνύπαρχτης μεγαλοψυχίας και αλτρουισμού, ενώνουντα πεπρ ωμένα τ ους σ ε μια κοινήσυνο δοιπ ορία στο διάστημα. Η

ουσία είναι ότι οι εξωγήινοι ντύνονται πάντα όλα τα προτερήματακι όλα τα αρνητικά ανθρώπινα στοι

χε ία . Κι αυ τό είναι που έχ ει σημασία.

ΟΚονσταντίν Τσιολκόφσκι(1857-1935) είναι ο πατέρας

των ρώσικων πυραύλων. Μελέτησετην εξουδετέρωση της βαρύτηταςκαι το διασ τημι κό ταξίδι. Είναι οπρώτος σχεδιαστής φανταστικώνδιαστημικών οχημάτων. Στο διήγημα του Ε.Φ. "Στο φεγγάρι" (1892)μιλάει για πρώτη φορά με επιστημονική ακρίβεια για το φεγγάρι και

χρ ησ ιμ οπ οι εί τη ν όν ειρ οσ υσ κε υή .

Στο μυθιστόρημα του "Ονειρα από τη γη στον ουρανό και τ' αποτελέσματα της συμπαντικής βαρύτη-τ)ας" (1895) παρουσιάζει την πρώτηεπιστημονική κατασκευή τεχνητούδορυφόρου. Ο Τσιολκόφσκι προφήτεψε τους αντιδραστ ήρες, τιςδιαστημικές κάψουλες και την επικοινωνία μεταξύ πλανητών με φωτεινές ακτίνες.

Ο Ούγγρος Μόρ Τζοκάύ (1825-1904) στην "Ιστορία του ερχόμενου αιώνα" (1874) που θεωρείται ηπιο αξιοσημείωτη φανταστική ιστορία του 19ου αιώνα, μιλά για φανταστικές συσκευές, ένα παράξενουαλώδες, ευλύγιστο, άθραυστο υλικό, τον πρόγονο του σημερινούπλεξιγκλάς, και την πρώτη πριν άπό τον Βερν, κατασκευή πτητικήςμηχανής που κινείται με ηλεκτρισμό. Στην "Ωκεανία" του ο Τζοκάύ περιγράφει την καταστροφήτης Ατλαντίδος από σεισιιό.

Ο Φρίτζαϊς Κάρινθυ (1887-1938)ο δεύτερος Ούγγρος συγγραφέαςΕ.Φ., μιλάει πρώτος για αύτοκατα-σκευαζόμενες μηχανές και για πλάσματα που επικοινωνούν μεταξύ

τους με οράματα και μουσική. Στο"Ταξίδι στο Φαρεμίντο" (1917), πουείναι ένα είδος συνέχειας των "Ταξιδιών του Γκιο ύλι βερ " (33) τουΤζό ναθ αν Σουίφτ, συγκρίνει τηνανθρώπινη ατέλεια έναντι της μη

χανής.

Ο Πολωνός Γιέρσι Ζουλάφσκι(1874-;), ποιη τής και κριτικός ,εΐναι

γν ωσ τό ς απ ό τη σελη νιακ ή τουτριλογία "Η ασημένια σφαίρα"(1903), όπ ου μια απο στο λή στοφεγγάρι ανακαλύπτει κόσμο, "Ο

νικητής" (1910), όπου ένας απλόςάνθρωπος πάει στο φεγγάρι ύστερα από 150 χρόνια χωρίς να ξέρειτίποτα για την προηγούμενη αποστολή που πήγε εκεί, και στη "Γριά

γη" (1911) περι γράφει την κατάσταση στον πλανήτη μας ύστερααπό πολλά χρόνια.

Ο Αντονυ Σλονίμσκι ο δεύτε ρος σπουδαίος Πολωνός στην"Τορπίλα του Χρόνου" (1923) περι

γρ άφ ει για πρώτη φορά τα πα ρά δο ξα του ταξιδιού στο χρόνο. Οι ηρωες του επιστρέφουν στην εποχή

των ναπολεόντιων πολέμων, αλλάβρίσκουν τραγικό θάνατο.



ΟΠρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος σκότωσε στον άνθρωπο

τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο . Από δω και μπρο ς αρχίζει ηαμφισβήτηση. Στον ίδιο τον άνθρωπο σαν ανώτερο ον και κορωνίδατης δημιουργί ας, στις άξιες του,στα μέσα που χρησιμοποιεί για τηδήθ εν βελτίωση του. Η τεχνολο

γία π.χ. δεν σημαίνει αναγκαστικάκαι πρόοδο. Ούτε και οι κατακτή-

σεις της επιστήμης κάτι το θετικό για τη βελτίωση των συνθηκώντης καλυ τέρε ψης του ανθρωπισμο ύ. Ο μελλοντικός κόσμος πουοραματίζονται τώρα πια οι συγγραφείς Ε.Φ. είναι ένα αρνητικό αντί

γρ αφ ο του κό σμ ου όπως τον είχεζωγραφίσει η Χρυ σή Εποχ ή. Καιπαράλληλα ένας αποχαιρετισμός σ'αυτήν. Μια σειρά έργων πιστοποιούν με το συγκλονιστικότερο τρόπο αυτή τη διάψευση των ελπίδωνπου χαρακτηρίστηκε σαν η μεταπολεμική περί οδος που γέννησε τηναντιουτ οπία. Ο Χέρ μπε ρτ ΤζωρτζΟυέλλς στη "Μηχανή που ταξιδεύει στο χρόνο" συναντάει στο ταξίδιτου μια καταστραμμένη γη καιτους παλιούς της δούλους, σημε-

ρινούς αφέντες να τρώνε στην κυριολεξία τους εκφυλισμένουςαστούς. Στον "Πόλεμο των δύο κόσμω ν" η απειλή έρχεται από τοδιάστημα, η ουσία όμως είναι η α

γρ ιό τη τα το υ γή ιν ου πό λε μου .

Ο Ε.Μ. Φόρστερ στη "Μηχανήσταμάτησε" (34) (1909) βρίσκει τονάνθρωπο να έχει χάσει εντελώςτον "ανθρωπισμό" του. Ζει ολομό

ναχος σε μεταλλικές υπόγειες κα-τοικίες-τάφους που στο τέλος τονθάβουν μέσα τους τα ίδια του ατελή μηχα νήμα τα. Ο Εύγκένι Ζαμιά-τιν στο " Εμ εί ς" (1922) περιγρά φειτον ολοκλ ηρωτι σμό π ου έκφρ ασητου είναι ο Ευεργέτης. Πού αποφασίζει ποιος, πότε, ποιόν θ' αγαπήσει.

Ο Τζωρτζ Ό ργου ελ στο "1984"(35) (1949) παρουσιάζει έναν κόσμο

γι ομ άτ ο μικρόφω να και αόρατα μάτια, κι ένα ζευγάρι που τολμάει ν'αγαπηθεί δεν καταφέρνει να ξεφύ

γε ι το άγ ρυ πν ο μάτι του Με γάλο υΑδελφού. Συλλαμβάνεται και υφίσταται τέτοια εξουθενωτική και ολοκληρωτική πλύση που στο τέλοςμεταβάλλονται και οι δυό τους σε"φυτά".

Ο "Αλντους Χάξλεϋ στο "Θαυμαστό καινούριο κόσμο" (36)(1932) περιγράφει αριστουργηματικά το θρίαμβο της άντιουτοπίας. Οιάνθρωποι του κατασκευάζονται ερ

γα στ ηρ ια κά σε πα νο μο ιό τυ πε ς κόπιες. Τόσοι εργάτες διανοητικά καθυστερημένοι, τόσοι διανοούμενοι.Τα πάντα υπό έλεγχο. Είναι ο μό

νος τρόπος για να πετύχει η κοι

νωνική σταθερότητα."Κουρδιστό Πορτοκάλι" (1962) περιγράφει τη μελλοντ ική Αγγλία νατρομοκρατείται από ορδές άγριωννέων παιδιών.

Για την ιδέα κατασκευής αν

θρωπου έχουμε κιόλας μιλήσει. Ο κατασκ ευασμ ένος τεχνικάάνθρωπος είναι μια ιδέα πανάρχαι η. Τα γκ όλ εμ είναι τα πρώτα τεχ νι

κά πρωτόγονα ανθρωποειδή χωρίςθέλ ηση και π ρωτοβουλία. Είναι οιπροά γγελ οι των ρομπότ. Ο τόποςκαταγωγής των γκόλεμ είναι ηΠράγα. Το γκόλεμ ζωντανεύει μόνον όταν μπει στο σώμα του ένα

χαρτί που έχ ει πάνω του γρ αμ μέ νοτο μυστικό όνομ α του Θεού, πουαποτελείτα ι απ ό 27 γράμματα. Οταν το χαρτί αφαιρεθεί το γκόλεμπαύει να ενεργεί.

Ο Εβραί ος Ραμπί Ιούδας Λό-ου (1525-1609), όπως αναφέρει ηπαράδοση κατασκεύασε πρώτος ένα γκόλεμ για να φυλάει το γκέτο."Οταν όμως ο Ραμπί τόδιατάζει νακάνει κάτι έκτος προγραμματισμούτο γκό λεμ παθαίνει παρ άκρου ση.Τότε ο Ραμπί το άποενεργοποιεΐβγάζ οντα ς από το στόμα του το

χα ρτί που του 'δινε ζω ή. Ο Γκού-σταβ Μέιρινγκ στα 1916 γράφει μιαμοντέρνα παραλλαγή του μύθου.Το γκόλεμ του συμβολίζει το πνεύμα του γκέτο. Δεν είναι υλικό αντι

κεί μεν ο. Ο Κάρ ελ Τσάπεκ στον"Πόλεμο με τα Νιούτς" (1936) βάζει τα γκόλεμ να επαναστατούν νααγριεύουν και να βυθίζουν τις ηπείρους. Τελικά τα γκόλεμ, αυτά τατεχνικά πλάσματα συμβολίζουν τηνανθρώπ ινη αδυναμία γι' αυτό καιέχουν μια κάποια κατανόηση κι έναν βαθύ ανθρωπισμό. Ότ ι δηλαδή λείπει από τον άνθρωπο.

"Ετσι τα ρομπότ που θ' ακολου-

θήσουν τα γκόλεμ είναι οι φυσικοίτους διάδοχοι βελτιωμένοι και πιοσυγγενικοί με την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Δεν είναι φυσικά όνταόπως οι προγονοί τους, αλλά καθαρά μηχανικά κατασκευάσματα.Το πρώτο πρωτόγ ονο ρομπότ, οπως κιόλας είδαμε, είναι ο Τάλως.Το επίσημο "επιστημονικά" θεωρείται ο "Φράνκεστάϊν" (1817) τηςΜαίρης Σέλλεϋ.

Ο Αμ βρ όσ ιο ς Μπίρς στον"Αρχοντα του Μόξον" (1872) περιγράφει ένα ατελές ρομπότ.

Ο Σάμουελ Μπάτλερ στο "Erew-hon" (1872) χρησιμοποιεί για πρώτηφορά τη λέξη ρομπότ, που προέρ

χε τα ι από τη ν τσέχ ικη λέξη "ρο-μπότα", και που σημαίνει εργάτης.Το ρομπ ότ του Μπάτλερ είναι ηπρώτη σκεπτόμενη μηχανή που επαναστατεί εναντίον του δημιουρ

γο ύ το υ κα ι το ν υποδ ουλώ νει.Ο "Εντουαρντ Μπούλγουερ Λί-

τον στη "Γενιά που έρχεται" (1873)

Μια περίεργη εμφάνιση ρομπότ από τοφίλμ "Την ημέρα

που η Γη υπήρχε ακόμα".



παρουσιάζει τα ρομπότ πιστούς υπηρέτες των ανθρώπων.

Ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν στον "Ανθρωπο από άμμο" (1817) βάζει τον ηρωα του να ερωτεύεται ένα ρομπότ. Η "επιστημονική" αντιμετώπιση του μύθου του Πυγμαλίωνα.

Ο Βιλιέρ ντέ λίσλ 'Αντάμ επηρεασμένος από τον Χόφμαν γρά

φει την "Εύα του μέλλοντος"(1886).

Ο Εντισον, ο διάσημος εφευρέτης φτιάνει ένα ρομπότ θηλυκό,που είναι ιόσο όμορφο όσο και ηλίθιο . Ωστ όσο η ήρωας του το ερωτεύε ται και το προτιμάει από μιααληθινή γυναίκα.

Ο Λέστερ ντέλ Ρέυ στην "'Έλ-λεν Όλοι" (1938) πραγματεύεταιένα ανάλογο θέμα.

Ο Κλίφορντ Σίμακ στην "Πόλη"(1952) παρουσιάζει τα ρομπότ ευ

γενι κο ύς υπ ηρ έτ ες τω ν λίγων αν

θρώπων που έχουν μείνει στη γη,ύστε ρα από τ η μεγανά στεψη τωνανθρ ώπων στο Δία . Η γη του Σίμακ κυριαρχείται τώρα από Σκύλους - Διάνοιες.

Ο Χέ νρ υ Κάτνε ρ, από τουςσπουδαιότερους συγγραφείς Ε.Φ.,όπως έξαλλου και ο Σίμακ που αναφέραμε πιο πάνω, έγραψε μια σειρά ιστορίες με ρομπότ με το γενικό τίτλο "Τα ρομπότ δεν έχουν ουρά" (1952).

Ο Ισαάκ Ασίμοφ , ένα ς απότους διασημότερους και μεγαλύτερους συγγραφείς Ε.Φ. του κόσμουέγραψε το "'Εγώ το ρομπότ" (37)(1952) που είναι ίσως, οι ωραιότερες ιστορίες μηχανικών ανθρώπων.

Ο Στάνισλαβ Λέμ στα "Διηγήματα για ρομπότ" (1964) και στο "TheGyberiad" (1965) βάζει τα ρομπότνα θεωρούν τον άνθρωπο τυραννι

κό τέρας και ενσάρκωση του τρόμο υ, κ αι πλάσμ α πο υ μπορεί ναπροκ αλέ σει κάθε κακό . "Ετσι ταρομπό τ τ ου Λ έμ διδ άσκουν στονάνθρωπο το δίκιο, την ελευθερίακαι την ανεξαρτησία.

Οι χαμένοι κόσμοι και οι μυ

στηριώδεις χαμένες φυλές

υπήρξαν από τα πανάρχαια χρόνιαένα αγαπημένο θέμα των συγγραφέων φανταστικής λογοτεχνίας.Ο πολυμήχανος Οδυσσ έας σεπόσους απ' αυτούς τους κόσμουςπήγε και πόσες παράξενες φυλέςσυνάντησε είναι γνωστό.

Στα νεότε ρα χρόνια ο "Αρθο υρΚόνα ν Ντόυλ , ο δημι ουργό ς τουΣέρλοκ Χόλμς στον "Χαμένο κόσμο" (38) (1912) περιγράφει ένα οροπέδιο κάπου στη Ν. Αμερικήπου κατοικείται από προϊστορι κάτέρατα και πρωτόγονα πλάσματα.Στη "Δηλητηριώδη ζώνη" (1913) ηατμόσφαιρα της γης μολύνεται άπό κάτι που ήρθε από το διάστημα.Στο "Ο κόσμος ούρλιαξε" (1929) η

γη είναι έν ας ζωντ ανός οργα νισμ όςπου κραυγάζει καθώς γυρίζει μέσατης ο άξονας της. Στην "Ολοκληρωτική μη χα νή " (1929) και στη"Χώρ α της Ομ ίχ λης " (1927) οι ηρωες μεταφέρονται στον κόσμοτων πνευμ άτων . Ενώ στον "Τρό μοπου ήρ θε από ψηλ ά" (1913) και.στον "Κ ίν δυ νο " (1914), που είναικαι η καθαρή Ε.Φ. του Ντόυλ, περι

γρ άφ εται ο κί νδ υν ος της Αγγλίας

από υποβρύχιο πόλεμο."Αλλοι συγγραφείς που ασχολή

θηκαν με το θέμα των χαμένωνκόσμων είναι: Ο Ράϊντερ Χόγκαρθπου στην "Εκείνη" του (39) περι

γρ άφ ει μια φανταστι κή φυλή στηνΑφρική που βασίλισσα της είναι η

Το τέρας Γκόλεμ

μια άλλη μορφήρομπότ που υπήρξεόντως συγκλονιστική.

Αθά νατη Αϊσά. Η Αϊσά ανανεώνει την ομορφιά της και την αθανασία της όταν βαφτίζεται στη μυστηριώδη Φωτιά της Ζωής.

Ο Τζέιμς Χίλτον στον "ΧαμένοΟρίζοντα" (40) περιγράφει μια πό

λη ψηλά στα Ιμαλάια που οι κάτοικοι της ζούνε σε αιώνια άνοιξη.Όποιος όμως δραπετεύει απ' αυ

τον τον ονειρεμένο κόσμο πρέπεινάναι κι έτοιμος να υποστεί τ' αποτελέσματα του εγχειρήματος του.Πού είναι το απότομο γέρασμα.Ο Πιέρ Μπενουά στην "Ατλαντίδα" (41) ξαναβρίσκει τη χαμένη ηπειρο κάπου στη Σαχάρα. Οι σημερινοί απόγονοι των Ατλάντων είναι οι μυστηριώδεις Τουαρέγκ και

η θε ϊκ ής ομ ορ φι άς βασίλισσα το υς η Αν τί νεα εξ ασ κε ί μια πα ράξ εν ηκαταστροφική σα γήνη . Κανείς δενμπορεί να της ξεφύγει.

Ο "Εντγκαρ Ράις Μπάρροουςστη "Χώρα που την ξέχασε ο χρόνος" ανακαλύπτει κι αυτός κάπουστο Ν. Πόλο μια προϊστορική φυλήκαι προϊστορικά τέρατα.

Αλλά αν η επιφά νεια της γηςείναι γιομάτη προϊστορικά τέρατα,σε ανεξερεύνητα μέρη, από χαμένους κόσμους και παράξενες φυλέ ς, κάτι ανάλ ογο συμβαίνει καιστο εσωτερι κό της. Η ιδέα ότι η

γη λο ιπ όν είν αι κούφια έθ ρε ψεπολ λού ς συγγρ αφεί ς Ε.Φ. από ταπολύ παλιά χρόνια. Ο Ά δ η ς της

Ο Ά δ η ς της Αρ χαί ας Ελληνικής Μυθολογίας είχε το βασίλειο

του στο εσωτερικό της γης.Ο Πλάτωνας μιλάει για υπόγειες

σπηλιές και σίραγγες.Ο Αθανάσιος Κίρχερ στον " Υ

πόγειο κόσμο" (1678) περιγράφειτην κούφια γη να κατοικείται απόδράκοντες.

Ο Ρόμπερτ Πάλτοκ στη "Ζωήκαι περιπέτε ιες του Πήτε ρ Γουίλ-κινς" (1721) περιγράφει για πρώτηφορά στο εσωτερικό της γης άλλου ς κόσμους. Αλλά η φυλή πουθα συναντήσει εκεί ο Πήτερ είναιφτερωτή. Θα παντρευτεί αλλά στο

τέλος θα ξαναγυρίσει στην επιφάνεια της γης.

Ο Λούντβιχ Μπάρον Βόν Χόλ-μπεργκ στο "Ο Νίλς Κλίμ πέφτειστο κέ ντ ρο της γης" (1741) περι

γρ άφ ει αυ τό το θεαματικό πέ σι μοτου ήρωα του από μια τρύπα. Εκείθα βρεθεί σ' ένα ηλιακό σύστημασε μικρογραφία. Γίνεται και ο ίδιοςδορυφόρος του μικρού πλανήτηΝαζάρ, εγκαθιστά και μιαν αυτοκρατορία, αλλά στο τέλο ς τηνεγκαταλείπει για να γυρίσει στη γη.

Ο Τζιάκομο Καζανόβα στο "Εικοσαήμερο η Εδουάρδος και Ε

λισάβετ" (1788) κατεβάζει το ζευ γά ρι του στ ο εσ ωτερ ικ ό τη ς γη ςμέσα σ' ένα μολυβένιο μπαούλο.



Εκεί θα ζήσ ουν 324 χρό νια, πουαντιστοιχούν με 81 γήινα, θα κάνουν 40 δίδυμα, που οι απόγονοιτους φτάνουν τις 600.000 χιλιάδες,αλλά τελικά... πίσω η μάλλον πάνωπάλι στη γη.

Ο Ιούλιος Βερν στο "Ταξίδιστο κέντρο της γης" (1864) στέλνειτους ήρωες του σ' αυτό μ' ένα επι

στημονικό τρόπο.Κι ο Εντγκα ρ Ράις Μπάρ ροο υςστο "Ταξίδι στο κέντρο της γης" μ'ένα γεωτρύπανο.

Η θεωρία του Τζών Κλάιβ Σάιμςότι η γη αποτελείται από μια σειράομόκεντρων σφαιρών με τρύπεςατούς πόλους στάθηκε η αφορμήνα γραφτούν πολλά έργα Ε.Φ. πάνω σ' αυτό το θέμα. Τα πιο ενδιαφέροντα είναι των:Οϋίλλιαμ Μπράντσοου "Η θεά τουΑτβαταμπάρ" (1829),Τζών Γιούρι Λόϋντ "Ετιδόρφα"

(1895), Χένρυ Κλέϋ Φέρμαν "Οτρίτος κόσμος",Γουίλλ ις Τζωρτζ Εμερσ ον "Ο καπνι στό ς θε ός η ένα ταξίδι στονεσωτερικό κόσμο" (1908),Βίκτορ Ρουσσώ "Το μάτι του Μπά-λαμοκ" (1920),Έντγκαρ Ράις Μπάροους "Ο Ταρ-ζάν στο κέντρο της γης" (1930)..

Αλλά είτε κούφια είτε όχι, η γηκινδυνεύει κάποτε να καταστραφείαπό τον ίδιο τον άνθρωπο που τηνκατοικεί η από άλλους λόγους. Οιτρομ αχτι κές καταστροφές του20ου αιώνα ξανάφεραν στην επικαιρότητα το θέμα της καταστραμμένης γης από αυτές τις διάφορεςαιτίες και λόγους. Ένα θέμα πολύπαλιό που πάντοτε γέννησε ενδιαφέροντα μυθιστορήματα στη φανταστική λογοτεχνία. Και ήταν πάντοτε η αφορμή για τους συγγραφείς Ε.Φ. να χτυπήσουν το κουδούνι του κινδύνου.

Η Μαίρη Σέλλευ πάντοτε πρω-τοπόρα, στον "Τελευταίο άνθρωπο" (1826) περιγράφει με ανατρι χι ασ τι κέ ς λεπτο μέρειες το τέ λο ςτης γης από λιμό. Το βιβλίο χτυπή

θηκε σαν προϊόν αρρωστημένηςφαντασίας.

Ο Τζάκ Λόντον (1876-1916) στο"Λιμό του Σκάρλετ" (1915) περι

γρ άφ ει έν αν κατακλυσμό αν άλ ογ ομε το βιβλικό.

Ο Γκάρετ Σέρβις (1851-1929)στο "Δεύτερο κατακλυσμό" (1911)μπάζει ένα σύγχρονο Νώε σε μιαμεταλλική κιβωτό με λίγους ανθρώπους και φυσικά και ζώα.

Ο Σίδνεϋ Φούλερ Ράιτ (1874)στον "Κατακλυσμό" του (1928) καιστην "Α υγ ή" (1929) περιγράφει

μιαν εικόνα καταστροφής, που ομως, είναι η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα.

Ο Τζωρτζ Στιούρτ στην "Κατοι

κήσ ιμη γη" (1949) περιγράφ ει μιααπό τις μεγα λύτερ ες καταστροφές.

Ο Εντο υιν Μπάλμερ και ο Φίλ-λιπ Γουίλλυ (1902-1971) με τα " Ο ταν συγκρούονται οι κόσμοι"(1932) και "Μετά τη σύγκρουσητων κόσ μω ν" (1933) περιγρ άφουντη σύγκρουση της γης μ' έναν κο

μήτη και τη διάσωση λίγων ανθρώπων με διαστημόπλοιο.

Ο Χέρμπερτ Τζωρτζ Ούέλλςστις "Μ έρ ες του Π λαν ήτη " (1906)και στο "Αστρο" (1897) περιγράφει θαυμάσια αστρονομικούς κατακλυσμούς.

Ο Μάθιου Φίπς Σίλ (1866-1947)στο "Βυσι νί Σ ύν εφ ο" (1901) καταστρέφει τη γη με θανατηφόρο αέριο.

Ο Ρόμπερτ Σέριφ στο "Χειρό γρ αφο του Χό πκ ιν ς" (1939) ρίχνε ιτο φεγγάρι στην... Ευρώπη.

Ο Τζών Κρίστοφερ στο "Θάνατοτης Χ λ ό η ς " (1956) κι ο Τζών Γου-Ίντχαμ στην "Ημέρα του Τρίφινς"(1951) καταστρέφουν τη γη με δηλητηριώδη φυτά.

Ο Τζών Γουίντχαμ στο "Ξύπνημα του Κράκεν" (1933) βγάζει απότα βάθη των ωκεανών τα διαστημικά τέρατα που κρύβονται έκεϊκαι τα στέλνει να καταστρέψουν τη

γη.

Έτσι η γη μα ς, λοι πόν , καίγεται,ξεραίνεται, παγώνει, κρυσταλλο-ποιείται, ξεροψήνεται, στεγνώνει,

τρώγεται από τέρατα. Πώς θα τελειώσει στην πραγματικότητα; Στίς8 Αύ γο ύσ το υ 1945 η Χιροσίμα καιολό κλη ρος ο κ όσμος γνώρισε τηφρίκη της ατομικής βόμβας. Το αποτέλ εσμα αυτής της φρίκης δενμπόρεσε κανένας από τους προη

γούμενο υς συ γγρα φε ίς να το πρ οβλέψει. Και δεν ήταν και υποχρεωμένοι. Γιατί η φρίκη της πραγματικότητας είναι πέρα από τη φαντασία. "Ας είναι. Πάντως η Χιροσίμαστάθηκε για τους συγγραφείς Ε.Φ.μια ακόμ α αιτία για να υψώσ ουνξανά τη φωνή τους και να προειδοποιήσουν.

Ο Νέβιλ Σάτ "Στην παραλία"(1959) γράφει μια τρυφερή ιστορίαΕ.Φ. με θέμα τη βόμβα.

Η Μάργκεριτ Ντυρά στη "Χιροσίμα αγάπη μου" (42) δημιουργείμια συγκλονιστικά σπαραχτική ιστορία.

Κι ο Πήτερ Τζωρτζ στο "Κόκινοσήμα" (43), που στο φίλμ του Κιού-μπρικ έγινε "Πώς έμαθα ν' αγαπώκαι να μή φοβάμαι τη βόμβα", περι γρ άφ ει τ' απ οτ ελ έσ μα τα της ανθρώπινης παραφρο σύνης .μ' ένα

χιούμορ σαρκαστικό κα ι σχ εδ όνσαρδώνιο. "Ενας παρανοϊκός αξιωματικός στέλνει ένα σμήνος θανάτου πάνω στη Μόσχα.

άντως ώσπου να φτάσει αυτό η το άλ λο τέλος τη ς μη τέ ρας

γη ς οι κάτοικοι τη ς θα συ νε χί ζο υνν' άλλησπαράζονται, ν' άλληλοτρώ-

γο ντ αι , κα ι όπ οτ ε το θυ μο ύντα ι νακάνουν έρωτα. Το ερωτικό στοιχείοκαι το σέ ξ γενικά ήταν κάτι πουπάντα έλειπε από την Ε.Φ. Γιατί οιάντρες-ήρωες ήταν πάντα απασχο

λημένοι με "πολύ πιο σοβαράπράγματα από την αγάπη". Οι ωραίες γυναίκες πάλι είχαν προβλήματα με τέρατα, με περίεργα όντα,με παράξενες μηχανές, και με τρελούς επιστήμονες. "Αντρες και γυναίκες είχαν να κάνουν με εξωγήινα η γήινα γεγονότα τόσο σπουδαία που τους απορροφούσαν σκέψηκαι ενεργητικ ότητα. Πού καιρός,λοιπόν, για έρωτα;

Ο Θίοντορ Στάρτζεον είναι οπρώτος συγγραφέας που "εισήγα

γ ε " στ ην Ε.Φ. τα ερωτικά δά κρ υα .Κι ένα πλήθος συγγραφείς, της νέας γενιάς κυρίως, ακολούθησαν τοπαράδε ιγμα του. Ο Ρόμπερτ Σίλ-βερμπεργκ, ο Χάρλαντ "Ελλισον, οΝόρμαν Σπίνραντ κ.ά. Αυτό δείχνειτο νέο πνεύ μα ανθρωπισμού που"ύπεισεϊλθε" στο είδος.

Ο Χοσέ Φιλλίπ Φάρμερ (1918-)είναι η μοναδική εξαίρεση στο είδος που τοποθετεί τα σεξουαλικάπροβλήματα σε πρώτο πλάνο.Στους "Εραστές" του (1952) έναςάνθρωπος ερωτεύεται με τρομερήαληθοφάνεια, ένα άλλο είδος, διαφορετικό από τον άνθρωπο. Στίς

"Παράξενες σχέσεις" του (1960)και στη "Σάρκα" (1962) υπάρχει ένας άγριος σεξουαλικός σαδισμός.Στο "Α γν ωσ το Συμπόσιο" του(1916) το πέος παρουσιάζεται σανμυστικό όπλο.

Ο Ντίν Ρ. Κούντζ στο "Σπέρματου Δαίμονα" (44) βάζει έναν ηλεκτρονικό εγκέφαλο να κάνει έρωταμε μια γυναίκα με απρόοπτα εφιαλτικά αποτελέσματα.

Τα τελευταία χρόνια σημειώθηκε

μια μεγάλη στροφή στην Ε.Φ., πουκύριο χαρακτηριστικό της είναι ηαπομυθοποίηση της χρυσής επο

χ ής . Αυ τή η νέα πν οή πο υ φύ ση ξεστους κόλπους του είδους ονομάστηκε νέο κύμα. Ο Συμβολισμός,

η αί χμ ηρ ότ ητ α, η ερ ημ ιά του ανθρωπου μέσα σε μια τρομαχτικήσιωπή από κραυγές και θορύβουςκαι ο πανικός του μπροστά στα ίδιατου τα επιτεύγματα, που του έχειξεφύγει ο έλεγχος τους είναι ότισυνιστά το νέο κύμα.

Ο Ζ. Γκ. Μπάλλαρντ είναι ο πιοεκπληκτικός εκπρόσωπος αυτής

της τάσης. Απ έρ αν τε ς φανταστικές έρημοι, μυστηριώδεις θάλασσε ς, κρυστα λλένι ες ε κτάσεις καισκοτεινές συμβολικότητες χαρα-



κτηρίζουν τη δουλειά του Μπάλ-λαρντ. Στα έργα του "Ο κατάξε-ρος κόσμος" (1962), "Ο καμένοςκόσμος" (1964), "Ο κρυσταλλένιος κόσμος" (1969) θα συναντήσουμε όλη αυτή την παραπάνωεφιαλτική ατμόσφαιρα τρομαχτικής φαντασμαγορίας. Ε ν ώ στη"Χρυσούπολη" του, στις "Φωνέςτου Χρόνου" και στο "Κλουβί απόάμμο" περιγράφει μοναδικά τα παράδοξα του χρόνου και της ανθρώπινης ύπαρξης.

"Αλλοι συγγραφείς που ακολούθησαν το δρόμο του Μπάλλαρντ είναι: ο ΜΊκαελ Μούρκοκ, ο ΜπράιανΆλντις με το "Ξυπόλητος στην κορυ φή " (1969), ο Τό μας Ντίς στο"Στρατόπεδο συγκέντρωσης"(1968). Οι σπουδαιότεροι Αμερικάνοι συγγραφείς Ε.Φ. του νέου κύματος είναι ο Χάρλαντ Έλλισον, οΝόρμαν Σπίνραντ με τους "Πράκτορες του Χάους" (45), ο ΡότζερΖελάζνυ με τη ν "Επ ιστ ροφ ή στη

Γη" (46), ο Σά μου ελ Ντ ελάν υ, κ.ά.

Σκληρή Ε.Φ. ονομάστηκε εκείνο το παρακλάδι του είδους

που κέντρο βάρους του είναι η έ-πιστη μονικ ότητα . Ο Τζών Τέιν(1883-1960), κορυφαίος συγγραφέας Ε.Φ. της δεκαετίας 1920-1930 κιένας από τους καλύτερους μαθηματικούς του κόσμου, σημαντικόςεκπρόσωπος της σκληρής Ε.Φ., στο"Ρεύμα του Χρόνου" (1931-1932)εκθέτει τη θεωρία των κυκλικώνσυμπάντων παρουσιάζοντα ς το

χρ ό νο σα ν ποτάμι πο υ κυλάει συ νέχεια. Στο "Πριν από την αυγή"(1934) περ ιγράφ ει την εποχ ή τωνερπετών. Στη "Μεγαλύτερη περιπέτεια" (1929) μια αποστολή στηνΑρκτική ανακαλύπτει προϊστορικάθηρία. Στο "Σιδερένιο "Αστρο"(1930) μυστηριώδεις ακτίνες μεταμορφ ώνουν τους ανθρώπους σεθηρία.

Ο Φρέντ Χόιλ στο "Μαύρο Σύ-νεφο" (1957) απειλεί με καταστροφή το ηλιακό σύστημα μ' ένα κοσμικό σύνεφο.

Ο "Αρθουρ Κλάρκ στο "Πρελού-διο στο Διάστημα" (1951), στο "Γηινο φώς" (1951), στους "Σπόρουςτου "Αρη" (1951), στο "Πτώση φεγ-

γαρόσκονης" (1961) κα ι στ ην "Αυτοκρατορική Γη" (47), περιγράφειτις πρώτες πτήσεις στο διάστημα,στη Σελήνη, στον "Αρη, σ' άλλουςπλανήτες και γενικά στο κοντινό ημακρινό μέλλον.

Ο Τζέιμς Μπλίς στη μεγαλειώδητου τετραλογία "Πόλεις σε πτήση"("Θα πρέπει νάχουν άστρα" 1957,"Μια ζωή για τ' άστρα" 1962, "Γη

ινε γύρνα πίσω" 1955, "Ο Θρίαμβος του Χρόνου" (1958), περιγράφει τα επ όμε να 2.000 χρόνι α του

Γαλαξία και τη θεαματική σύγκρουση του σύμπαντος μ' ένα σύνεφοαντιύλης.

Στο ύφος του Μπλίς ο Λάρρν Νί-βεν έγραψε τον "Δαχτυλιδένιο Κόσμο" (1970).

Ο Χάλ Κλέμεντ στην "Αποστολή της Βαρύτητας" (1953) ασχολήθηκε με το πρόβλημα της αμετάβλητης βαρύτητας σ' έναν παράξε

νο πλανήτη.

"Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στηνΕ.Φ. των άλλων χωρών. Στη Ρωσίατο όραμα της Ε.Φ. βασίζεται πάνωστα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Στοπνεύμα κατανόησης, φιλίας, αγάπης και συναδέρφοσης των λαώντης γης και κατ' επέκταση φυσικάκαι των κόσμων του διαστήματος.

Ο Ιβάν Έφραίμοφ (1907) θεωρείται από τους σπουδαιότερουςσυγγ ραφε ίς Ε.Φ. της Ρωσίας. Τοέργο του "Στον Αστε ρισ μό της

Αν δρ ομ έδ ας " (1958) είναι το πιοαντιπροσωπευτικό έργο της ρώσικης Ε.Φ. Στο 5.000 μ.Χ. ένα επικοινωνιακό δίκτυο συνδέει τα λογικάπλάσματα του σύμπαντος. Μια παθητική ιστορία αγάπης, ένα ταξίδι280 ετών φωτός στον αστερισμό Ετου Κύκ νου , κι ένα π είραμα, πουπλουτίζει, όμως αρκετές ζωές, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτούτου έργου. Το πικρό τέλος του ξα-ναθέτει το πανάρχαιο ερώτημα τουκατά πόσο το αποτέλεσμα δικαιώνει την αιτία. Θεωρείται το καλύτε

ρο ουτοπιστικό έργο της εποχήςμας. Το ίδιο ενδιαφέρον έχει και τοτελευταίο έργο του Έφραίμοφ"Η ώρα του Ταύρου" (1970), πουπροσπαθεί να βελτιώσει τις θέσειςτ η ς " Α ν δ ρ ο μ έ δ α ς " .

Οι αδε λφο ί Μπόρ ις (1933-) αστρονόμος και μαθηματικός, και

Αρκάντι (1925-) γλωσσολόγος καιιαπωνολόγος, Στρουγκάτσκι, γράφουν μαζί και θεωρούνται οι καλύτεροι συγγραφείς Ε.Φ. της Ρωσίαςμετά τον Έφραίμοφ. "Εργα τους"Η χώρα με τα βυσινιά σύνεφα","Οι βοηθοί", "Το μακρινό ουράνιοτόξο". Το έργο της ζωής τους είναιτο "Δύσκολο νάσαι θεός" (1964). Σ'έναν μακρινό φεουδαρχικό κόσμοοι εμφύλιοι πόλεμοι καταστρέφουντη φυσική ανάπ τυξη . Ο ήρωαςπου φτάνει σ' αυτόν τον κόσμο γιανα βοη θήσε ι, διαπιστώνει το αδύνατο του εγχειρήματος του. Οι ανθρωποι είναι καταδικασμένοι ν'ακολουθήσουν το δρόμο που χάραξαν. Το "Δύσκολο νάσαι θεός"είναι μια αιχμηρή επίθεση εναντίοντης τυραννίας, της καταπίεσης και

της ανθρώπινης βλακείας. Λιγότερο πετυχημένο έργο τους το "Κατοικημένο Νησί" (1969). Στη "Δεύ-

Για να ξεφύγει από τους πιστωτές του οΧάνς Πφάαλ, ο ήρωας της ιστορίας του

Έντγκαρ Ά λ λ α ν Πόε δραπετεύει απότη Γη μέσα σ' ένα αερόστατο δικής τουκατασκευής. Εφοδιασμένος μ' ένα"συμπυκνωτή αέρος", μπορούσε να αναπνέει στην αραιή ατμόσφαιρα του εξωγήινου χώρου.

τερη εισβολή των Άρειανών"(1967) οι Αρειανοί υποδουλώνουντη γη, όχι πια με ακτίνες αλλά μεδιαδόσεις, δωροδοκίες και ραδιουργίες. "Ο Σαλίγκαρος στ ονκατήφορο" (1966-1968) παρουσία*ζει το σύμπαν σαν έλώδες δάσοςπου βάλλει ε ναντίον του τέρατο ς

της γραφειο κρατείας που λέγεται"Δάσος μελέτης" και "Εκμετάλλευση αρχής". "Το παραμύθι τηςΤρόικας" (1968) περιγράφει την καρικατούρα της γραφειοκοατείαςμιας ανύπ αρχ της χώρα ς. Η Ε.Φ.των αδελφ ών Στρουγκάτσκι είναιένα αιχμηρό όργανο κοινωνικήςκριτικής. Περήφανη, μεγαλειώδης,όπως και όλη η παλιά ρώσικη λογοτεχνία. Άλ λο ι διάσημοι Ρώσοι συγ

γρ αφε ίς Ε.Φ. είν αι ο Σε βί ρ Γκαν-ζόφσκι, ο Άνατόλι Ντνεπρόφ, οΓκενάντι Γκόρ, ο Γκένρικ Άλτόφκαι ο Ίλυα Βαρζάφσκι.

Μετά τη Ρωσία, η Γαλλία έχεισήμερα τα πιο σπουδαία ταλένταΕ.Φ. Τα κύρια χαρακτηριστικά της

γα λλ ικ ής Ε.Φ. είναι ρο μα ντ ισ μό ς,μυστικισμός και ψευτοεπιοτήαη.Κλασικοί Γάλλοι συγγραφείς είναιο Τ.Η. Ροσνύ (48), ο Αντρέ Μω-ρουά, ο Βιλλιέρ ντέ Λίσλ Άντάμ.Η νεότερη γενιά εκπροσωπείταιαπό τον Ρενέ Μπαρζαβέλ, τον Τ.Π.Άντερσον, τον Ντανιέλ Βαλτέρ,

τον Ζερ άρ Κλαιν, τον Ζάκ Στέρυ-μπεκ, τη Ναταλί Σάρλ "Αννε-

μπεργ κ. Ο Ρενέ Μπαρζα βέλ στον"Παγωμένο κόσμο" (1968) περιγράφει τη ρομαντική ιστορία δύο έρα-



στων, που είναι οι μόνοι επιζήσαντες της καταστραμμένης από ατομικό πόλεμο Ατλαντίδος. Το έργοτου Μπαρζαβέλ είναι μια προειδοποίηση για την κακή χρήση της ατομικής ενέργειας.

Στην Ιαπωνία η Ε.Φ. αντιπροσωπεύεται από τον Γκονζίλα (1955),τον Ρό ντα ν (1957), τον Μαρτζί ν,Γκαμέρα, Μπάραγκον, Γκεντόρα,

τέρατα που δρουν βασικά μόνοστην Ιαπωνία και που συμβολίζουντη διαμαρτυρία εναντίον της πυρηνικής ενέργειας. Η κλασική ιαπωνική Ε.Φ. αντιπροσωπεύεται απότον Ραϊνοσού κι Ακουταβάγκα(1892-1927) και τον 'ΕντοβάγκαΡά μπ ο (1894-1965). Ο Κάμπο Αμέ(1924-) από τους πιο ενδιαφέροντες Ιάπωνες συγγραφείς Ε.Φ. σήμερα στο "Διεθνές έτος πάγου 4"(1959) περιγράφει το λυώσιμο τωνπάγων. "Ετσι οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζήσουν κάτω από τη θα

λασ σα. Ο Σά κο Κομπάτσ ου (1931-)θεωρείτα ι επίσης σπουδα ίος Ιάπωνας συγγραφέας Ε.Φ. και το καλύτερο έργο του είναι "01 ληστέςτου μέ λλο ντο ς". Στην Ιταλία δύο

Στην Ιταλία δύο είναι οι καλύτεροι συγγραφείς Ε.Φ. ο ΝτίνοΜπουτζάτι (1906-1972), έργο του"Η "Ερημος των Τατάρων" (49),και ο "Ιταλό Καλβίνο, έργα του"Τ,Ο" (1967 και "Κοσμικόμικς', ένώ ο Ούγκο Μαλλαγκούτι είνι ο πιο

γν ωσ τό ς. Τα πε ρι οδικά "Ν έα Ε.Φ."και "Gramma" θεωρούνται από τακαλύτερα περιοδικά Ε.Φ.

Στη Ρουμα νία μια ΐαικρή ομάδασυγγραφέων, ο Βλαδιμίρ Κόλιν, οΆντριαν Ρογκόζ, ο Σέργκιου Φαρ-κάσου έχουν δώσει μερικά ενδιαφέρ οντα δείγματα . Στην Ισπανίατίποτε το αξιό λογο έκτος από τοενδιαφέρον περιοδικό "Νέα διάσταση". Η Γερμανία είναι η δεύτε ρη μετά την Αμερ ική χώρα σεόγκ ο εκ δόσ εων έρ γων Ε.Φ. Αλλάθεωρείται φτηνή και χωρίς προβληματισμό. Ο Βάλτερ "Ερνοτιγκ καιο Σίιρ Κ. είναι συγγραφείς ύπεργα-λαξιακής διαστημικής "Οπερας.

Και μόνο ο Βιεννέζος φυσικός Χέρ-μπερτ Φράνκ έχει γράψει καλή Ε.Φ."Ο Πράσινος Κομήτης" του (1960)θεωρείται το καλύτερο έργο του.Γενικά αυτές οι ευρωπαϊκές χώρεςδη λα δή Ιταλία, Ρουμανία, Ισπανία, Γερμανία, έκτος από μερικάμεμονωμένα καλογραμμένα δείγματα δεν έχουν να παρουσιάσουναξιόλογη Ε.Φ.

Θα θέλαμε τώρα να σας παρουσιάσουμε όλες τις κορυ

φαίες μορφές της Ε.Φ. Όμως αυτό

είναι αδύνατο. Γιατί θα ξεφεύγαμεαπό την απλή πληροφόρησ η καιτο μικρό περίπατο, που είναι μόνο

ο σκοπός αυτού του σημειώματος."Ετσι θ' αρκεστούμε σε μερικούς.Η σειρά της παρουσίασης τουςδεν σημαίνε ι αξιο λόγη ση. Είναιμάλλον ειδολογική.

ΟΙσαάκ Ασίμοφ (1920-) θεω

ρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς Ε.Φ. αυτή τη

στιγ μή. Έχει γράψει πάνω από 100βιβλία, μυθιστορήματα και μελέτες, που όλα βασίζονται σε σημερινα επιστημονικά δεδομ ένα. Ο Άσίμοφ, παιδί γνήσιο του αίώνα του,προφητεύει τη βασιλεία των μηχανών. Βαθιά ανθρωπιστής, στιγματίζει την ανθρώπινη κενότητα με κατανόηση, χιούμορ και απέραντησυμπάθεια. Το πρώτο του βιβλίο"Βότσαλο στον Ουρανό" κυκλοφόρησε το 1949. Στην μνημειώδη τουτριλογία "Foundation" (Αποικία)(1951), "Foundation and Empire" ( Α ποικία και Αυτοκρατορία) (1952)

"Second Foundation" (Δεύτερη αποικία) (1953) συλλαμβάνει πρώτοςτην ιδέα των τεράστιων γαλαξια-κών διαστημικών αυτοκρατοριώνστο ρωμαϊκό πρό τυπο, που κατοικούνται από ανθρώπινης υφής όντα. "Οι σπηλιές" του και "Ο γυμνός ήλιος" θεωρούνται οι πιο μυστηριώδεις ιστορίες Ε.Φ. "Το πέσιμο της Νύχτας" είναι ένα από ταωραιότερα διηγήματα Ε.Φ. για τηντέλεια ατμόσφαιρα του και το διαστημικό "ανθρωπισμό" του. Βρίσκεται σ' όλες τις ανθολογίες Ε.Φ.

του κόσμο υ. Όμ ως η μεγάλη τουεπιτυχία, και που τον καθιέρωσεσαν συγγραφέα ολκής και του δώσε την παγκόσμια αναγνώριση καιφήμη είναι το "Ε γ ώ το ρομπότ",που κυκλοφόρησε το 1952. Βασίζεται στούς περίφημους τρεις νόμους των ρομπότ. Το 1964 κυκλοφορεί τα "Υπόλοιπα Ρομπότ", κιαπό τότε δεν σταματάει να πλουτίζει το είδος μ' έργα πρωτότυπα καισυναρπαστικά,

Ο "Αρθουρ Κλάρκ (1917-) είναιο άλλος μεγάλος της Ε.Φ. που έχειβραβευτε ί πολλ ές φορές για τηνυπηρεσία που έχει προσφέρει στηνεπιστήμη. Η Ούνέσκο στα 1962του απονέμει ίσως το σπουδαιότερο απ' όλα για την εκλαΐκευση τηςεπιστήμης. Τα έργα του χωρίζονταισε δυό μεγ άλε ς κατηγο ρίες. Επιστημονικά, για την τεχνολογικήπρόοδο, και λογοτεχνικά με φιλοσοφικό υπόβαθρο. Τα σπουδαιότερα του είναι "Αντίθετα στην Πτώση της Νύχτας" (1937-1946), "Πρε-λούδιο στο Διάστημα" (1951), "Οι

Επικυρίαρχοι η το Τέλος της Παι

δική ς Ηλ ικ ί ας " (1952), "2.001 Οδύσσεια στο Διάστημα" (51) (1968),που θεωρείται και το αριστούργη

μα του. Είναι μια μεγαλειώδηςποιητική διαστημική εποποιία, γιομάτη συμβολισμό και λαμπερή,σχεδόν θρησκευτική ενόραση,διανθισμένη από μια αδιόρατη με-λαγχολικότητα για την ερημιά τηςμονα χικ ότητ ας του ανθρώπου μεσα στο σύμπαν, που η μουσική τωνπολύχρωμω ν αστεριών το υ. δενμπορε ί να τον ζεστάνε ι. Στο"2.001" ένα υπερτέλειο διαστημόπλοιο ξεκινάει ν' αναζητήσει ζωήστο διάστημα. "Ενας μυστηριώδηςανεξήγητος μονόλιθος εμφανίζεταιπάντα μπροστά στα μάτια του ηρωα. Σάν οδηγός και σαν φρουρός.Το τέλος του "2.001" είναι κι αυτόσυμβολικό. Πρέπει ο άνθρωπος ναυποστεί κοσμική ανα γένν ηση γιανα "πε ράσ ει " στο φώς και στην"άλλη" γνώση.

Ο Ραίυ Μπράντμπερυ (1920- )είναι ο μεγάλος λυρικός ποιητήςτης Ε.Φ. Μ' ένα πικρό μελαγχολικό

χιούμορ ψάχνει με αφάνταστη νοσταλγία τον χαμένο κόσμο της σωστής παιδικής ηλικίας και τις παλιές ανθρώπινες αξίες. Αναζητάεικάτω από τα ερείπια του παρόντοςεκείνη την τρυφερή αθωότητα πόύσκοτώθηκε από τη σύγχρονη απάνθρωπη αποστειρωμένη κοινωνία. Ο Μπράντμπερυ πρωτοδημο-σίεψε στις λαϊκές φυλάδες της εποχής του. Από τις πρώτες τουαυτές ιστορίες διαλέχτηκαν οι καλύτερες κι αποτέλεσαν "Το μαύροκαρναβάλι" (1948). Είναι από τις ω

ραιό τερε ς ιστορίες τρόμ ου. Τοπρώτο του έργο Ε.Φ. "Τα χρονικάτου "Αρη" (52) (1950) είναι μια λυρική διαμαρτυρία εναντίον του υλικού πολιτισμού. Ευγενικό, ανθρώπινο και γιομά το ποίησ η για τηνκαθημερινότητα, μιλάει για το χαμένο ανθρωπισμό σε μια εποχήπου το υλικό αντικείμενο τείνει ν'αντικαταστή σει τον ίδιο τονάνθρωπο. "Ο Εικονογραφημένος"Ανθρωπος" (53) είναι μια μεγαλειώδης διαμαρτυρία εναντίον της κακής χρ ήση ς της τεχνολο γίας. Το"Φαρενάϊτ 451" (54) είναι από τιςωραιότερες ιστορίες αντιουτοπίας.Το κάψιμο των βιβλίων σ' έναν μελλοντικό κόσμο, παρ' όλη τη συμβο-λικότητά του, είναι και μια ζωντανήπροειδοποίηση και μια πιθανότηταότι μπορεί να ξανασυμβεί (55)

Ο Ρόμπερτ Χένλαϊν (1907-) μαζίμε τους προηγούμενους θεωρείταιαπό τους μεγαλ ύτερο υς συγγραφείς Ε.Φ. σήμερα. Χαρακτηριστικότου η καθημερινή ρεαλιστικότητα.Οι ήρ ωε ς του είναι κοινοί άνθρωποι, που μεταφέρουν την καθημερινότητα τους σ' έναν άλλο κόσμο

θαυμάτων. Ο Χάνλαϊν πιστεύειστον άνθρ ωπο, δεν παύει ωστόσονα τον θεωρεί ένα επικίνδυνο ζώο.



Το πρώτο του διήγημα "Η γραμμήτης ζω ής " (1939) δημοσ ιεύτη κεστο Astunding. Στ ο " Α ν αυτό συνεχιστεί" περιγράφει μιαν επανάσταση εναντίον ενός θεοκρατικούμέλλοντος. Στο "Σύμπαν" περιγράφει ένα ταξίδι στ' αστέρια που οικάτοικοι του διαστημόπλοιου, έναμικρό κλειστό σύμπαν, έχουν ξεχά

σει και την προέλευση τους και τονπροορισμό τους. Στο "By Hiw Bootstraps" ασχολείται με το χρόνο καιτα ταξίδια, στο μ έλλ ον η στο παρελθόν "Ολο το διήγημα μοιάζει μεμια σπαζοκεφαλιά. Στο "Ο λο ι εσείς οι νεκραναστημένοι" (1959)περιγράφει ένα πείραμα αύτοδη-μιουργίας. Μεταπολεμικά έργα τουΧένλαϊν "Ο Κόκινος Πλανήτης"(1949), " Ε ν α ς αγρότης στον Ουρανό" (1950), "Στάρμαν Τζόουνς"(1955), που πήρε βραβείο Ούγκοσαν η καλ ύτε ρη Ιστορία Ε.Φ. του

χρόν ου. Το "Ξένος σε ξέν η χώ ρα "(1961) έγινε μπέστ-σέλλερ.

Ο Κούρτ Βόνεγκατ θεωρείταιαυτήν τη στιγμή από τους σπουδαιό τερο υς Αμερικάνους συγγραφείς Ε.Φ. Έζησε τον βομβαρδισμότης Δρ έσ τη ς και της Χιροσίμα κιαυτέ ς οι εμπ ειρίες σημάδεψαν τοέργο του, δημιουργώντας του δυσπιστία γ ια την οφελ ιμότη τα τηςεπιστήμης. "Πάνω στη Χιροσίμα ρίξαμε λίγη επιστημονική αλήθεια"

γρ άφ ει πικρά. "Ε να αίσ θημ α μοναξιάς και φυγής, πάνω σε στέρεεςβάσεις, πέρα από την ανθρώπινη

αγριότητα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του Βόνε γκατ . Είναι απότους σημαντικότερους νέους συγ

γρα φεί ς αν τι ου το πίας . Το πρώτοτου έργο είναι "Ο Πιανίστας"(1952). "Αλλα του έργα "Οι σειρήνες του Τιτάνα" (1959), "Ο Θεόςνα σ' ευλο γεί κ. Ροζγ ουώτ ερ"(1965) και το "Σφαγείο No 5", πουθεωρείται το αριστούργημα του.

Ο Στάνισλαβ Λέμ (1921- ) είναιαυτή την στιγμή ο μεγαλύτεροςσυγγραφέας Ε.Φ. του κόσμου. Κύ

ριο χαρακτηριστικό του η φιλοσοφική ισορροπία αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, το αγωνιώδες υπαρξιακό ερώτη μα για τη μοίρα τουανθρώπου στο σύμπ αν. Ο Λέμστέλνει την κραυγή του στο μαύροβουβό χάος και περιμένει μιαν απάντηση. "Αλλοτε πάλι προσπαθείν' αποκρυπτογραφήσει τα μηνύματα που, ίσως, στέλνει η νύχτα τουδια στή ματ ος. Ο Λέμ είναι το φανταστικό μεγαλειώδες φιλοσοφικότραγούδι μιας πραγματικότητας.Τα έργα του, πάνω από 30, έχουνμεταφραστεί σε 28 γλώσσες περί

που. "Εργα του "Οι αστροναύτες"(1951), " Ο "Ανί κητο ς" (1963), " Α ναμνή σεις που βρέθηκαν σε μια

μπανιέρα" (1961), "Οι ιστορίες τουΠιλότου Πίρκς" και το "Σολάρις"(1961), που θεωρείται το αριστούρ

γη μα το υ κι έν α από τα αριστο υρ γή μα τα της Ε.Φ. και της λο γο τε χνίας γενικότερα. Ο πλανήτης Σολάρις μοιάζει νάναι σκεπασμένοςμ' έναν απέραντο ωκεανό. Όμωςαυτό είναι; "Η μήπως ένας τερά

στιος εγκέφαλος-νους; "Η ένα ϋ-περπλάσμα; Ή μια φοβερή μυστη-ριώδης ανεξιχνίαστη διάνοια; "Η μήπως είναι η υλοποίηση ενός συμβόλου που ο άνθρωπος φέρνει μεσα του από τότε που εμφανίστηκεστη γη; Ό μ ω ς ότι κ αι νάναι, οι"πεπερασμένοι" γήινοι θα μπορέσουν να επικοινωνήσουν μ' αυτόντον "άλλο αδε λφό ", που μάταιαπροσπαθεί να δημιουργήσει μιαν επαφή κι αυτός μαζί τους; Θα βρεθεί τ ελικ ά η κοινή γλώσσα η θαμάθει ποτέ ο "ένας" τη γλώσσατου "άλλου" για συνεννόηση κι ε

παφ ή; Σε κανένα άλλο έργ ο τηςφανταστικής η της ρεαλιστικής λο

γοτ εχν ία ς ο άν θρ ωπος δεν πα ρο υσιάστηκε μπροστά στο άγνωστο μετέτοια συγκλονιστική τραγικήομορφιά απ' ότι στο "Σόλαρις" τουΛέμ.

Με μια ποικιλία θεμάτων μορφής και ουσίας περιεχόμε

νου ασχο λήθηκ αν μερικοί απότους πιο ενδιαφ έροντε ς σήμερασυγγραφείς Ε.Φ. που διακρίνονται

για την ξε χω ρι στή και πρω τότυπη

ιδιομορφί α του ς. Ο Πώλ ΜάιρονΆντο νυ Λαινμ πάργκ ερ, που είναι

γν ωσ τό ς με το ψευδ ών υμ ο Κοεντ- γαί νε ρ Σμ ίθ (1913-1966) έγ ραψε μερικές από τις πιο παράξενες "ιστορίες Ε.Φ. Το "Μεθυσμένο Καράβι"του (56), είναι μια απ' α υτέ ς. Το15.000 μ.Χ. σύμπαν του Σμίθ είναι

γι ομ άτ ο απ ό παρα δο σι ακ ές αξ ίε ς,πνευματική αριστοκρατία, παράξενες σχέσεις ανθρώπων και ζώων,υπεράνθρωπους και φανταστικάταξίδια ονειρικά πολύ έξω από τασύνο ρα του διαστήματ ος και του

χρόνου . Η Ού ρσ ου λα λέ Γκίν στο"Αριστερό χέρι του Σκοταδιού"(1969) περιγράφει έναν άλλο κόσμο, που οι κάτοικοι του έχουν ιδιομο ρφία στο σ εξ. Η τριλογία της" Ε ν α ς μάγος της γήινης θάλασσας" (1968), "Τα μνημεία του 'Αν-τουάν" (1971) και "Η μακρινή ακτή" (1972) περιγράφουν με θαυμαστή ικανότητα ολόκληρους μυθικούς κόσμους . Ο Ρόμπερτ Σέκλεϋανήκει στη γενιά του 1950 και τιςιστορίες του χαρακτηρίζει η έκπληξη και το παράδοξο. "Εργα του"Α θα να σί α Α. Ε." (1959), "Διάστα

ση των Θαυμάτων" (1968). ΟΦίλλιπ Κ. Ντίκ θεωρείται ισάξιοςτου Βόνεγ κατ . Χαρακτηριστικό του

οι σοβ αρές μεταφυσικές ερωτήσεις, ο χ ρόν ος, η πολιτική. Τοσπουδαιότερο έργο του Γίναι "Οάνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο". "Αλλα του "Τα τρία στίγματα του Πάλ-μερ Έλντρις" (1964) "UBIK" (1969),"Το ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο" (57).

Τελειώσαμε; Όχ ι! Σταματήσαμε μόνο να πάρουμε μιαν

ανάσα, κι εσε ίς κι εμε ίς . Η φαντασία είναι ένα λαμπερό ποτάμι πουκυλάει πάντα. Οι όχθες του είναισμαραγδένιες και τα νερά του ποταμού μαργαριταρένια. Τώρα λοιπόν π ου στ αματήσα με, μόν ο γιαμια στιγμή, ας πιούμε λίγο από τονερό του, κι ας ακούσουμε αυτό τοφανταστικό τραγούδι της πραγματικότητας του. "Εχει να μας πείπολλά. Κι ύστερα... Καλό ταξίδι!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΤούς κ.κ."Αγγελο Φουριώτη και Στέφανο Πα-ναγιωτάκη για την πολύτιμη βοήθεια τους στο γράψιμο αυτού τουσημειώματος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1) ΑΓΓΕΛΟΣ ΦΟΥΡΙΩΤΗΣ: "ΤΟ ΜΥ

ΘΙΣΤΟΡΗΜΑ" — ΔΙΦΡΟΣ 1959

ΑΘΗΝΑ

2) ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΤΣΟΥΚΗ: "ΕΜΕΙΣΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ" — ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ 1976 ΑΘΗΝΑ

3) LIFE ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗ

ΚΗ: "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑ

ΣΤΗΜΑ" του "Αρθουρ Κ. Κλάρκ.

"ΤΑΙΜ-ΛΑΙΦ ΙΝΤΕΡΝΑΣΙΟΝΑΛ"

— "ΛΥΚΕΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ" — ΧΡΥ

ΣΟΣ ΤΥΠΟΣ".

4) ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΙΚΗΣ — ΒΕΡΝΕΡ

ΦΟΝ ΜΠΡΑΟΥΝ — ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ I.

ΟΡΝΤΓΟΥΑΙΗ III — ΠΑΠΥΡΟΣ

1969 ΑΘΗΝΑ.

5) FRANZ ROTTENSTEINER: "THESCIENCE FICTION BOOK" THAMES AND HUDSON: 1975 ΛΟΝ-ΔΟΝ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ - ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 — Βλέπε άρθρο με γενικό τίτλο Επιστημονική Φαντασία" στο περιοδικό "ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ1

Ν. 16, σελ. 46-472 —Βλέπε γενικά "Η Φυλλάδα το υ

Μεγαλέξαντρου" του Α.Α. Πάλλη,έκδ. ΠΥΡΣΟΣ Α.Ε., 1935.

3— Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-1971. Επίσης βλέπε άρθρο Μάκη Πανώριουμε τίτλο "Η ύβρις τη ς Δημιουρ-

συν. στη σελ. 128



Με το άρθρο αυτό το περιοδικό δίνει την ευκαιρία στοάςαναγνώστες του να σχηματίσουν μία πιο ολοκληρωμένη άποψη γιατο είδος. Το δοκίμιο αυτό του Μάϊκλ Άσλεϋ αναφέρεται στις

γυναίκες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και αποτελεί μοναδικό δείγμα τόσο για την ποιότητα του ύφους του συγγραφέαόσο και για τα στοιχεία που παρέχει. Μπορούμε να πούμε ότι είναιένα από τα λίγα δοκίμια που υπάρχουν στο λογοτεχνικό χώρο ταοποία μιλούν για την συμμετοχή των γυναικών στην έπιστ. φαντασία (όταν μάλιστα αναφέρει ότι ο εκδότης και ο συνεκδότης του

περιοδικού αυτού είναι γυναίκες αναφέρεται βέβαια στο περιοδι

κό Sience Fiction Monthly όπου πρωτοδημοσιεύθηκε το άρθρο του).

Δύσκολα θα έχει διαφύγει μέχριτώρα την προσοχή σας το γεγονός ότι ο έκδοτης αυτού του πε

ριοδικού είναι γυναίκα. Αποτελεί φαινόμενο μοναδικό σχεδόν, στον τομέατης επιστημονικής φαντασίας. Για νατρίψουμε λοιπόν τα μούτρα των αντρώναναφέρουμε ότι και ο συνεκδότης είναικι αυτός γυναίκα. Αυτό ως τα τώρα είναιανήκουστο. Για την έκδοση ενός οποιουδήποτε άλλου περιοδικού θα το δε

χόμαστε με φυσικότητα, αλλά για έναπεριοδικό επιστημονικής φαντασίας, σανα μας φαίνεται, σ' εμάς τους οπαδούς

της, πώς τελικά η γυναικεία χειραφέτηση σα να το χει λιγάκι παρακάνει.Η επιστημονική φαντασία είναι κάτι

που —πώς να το κάνουμε— κι από τονορισμό της ακόμα αποτελεί ένα πεδίοστεγανό, μόνο για άντρες. Διάσημοισυγγραφείς όπως ο Ασίμωφ, ο Κλάρκ,ο Χέινλεϊν, διάσημοι έκδοτες όπως οΚάμπελλ και ο Πόχλ... —που είναι οι

γυναίκες; Θα προξενήσει έκπληξη σεπολλούς αν μάθουν πώς ολοένα καιπερισσότερο, οι γυναίκες συμμετέχουνστο χώρο της επιστημονικής φαντασίαςκι ακόμα ότι η έντονη συμβολή τουςέχει βοηθήσει στην ωρίμανση και διάδοση αυτού του κλάδου.

Σ' αυτό το σημείο θα νομίζετε ίσωςπώς αυτά τα τελευταία είναι μάλλονκουταμάρες που τις έγραψα για να εξευμενίσω τις κυρίες που εκδίδουν τοπεριοδικό, έχοντας κάνει μια μάλλον υπεροπτική αρχή, στις πρώτες γραμμές, όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα.Θα πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικάτο ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες, σ'αυτόν τον μάλλον παράξενο χώρο τηςεπιστημονικής φαντασίας, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ταυτόχρονακαι πόσο σημαντική υπήρξε η συνδρομήτους.

Ο Μπράϊαν Άλντι ς είπε κάποτε: "Οιιστορίες επιστημονικής φαντασίας είναι

γραμμένες για επιστήμονες, όσο οι ι

στορίες με φαντάσματα είναι γραμμένες για φαντάσματα". Δεν είναι όμωςλάθος να αντικαταστήσουμε στην προη

γούμενη πρόταση του Αλντις, το "για"με "από", και να πούμε: "Οι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας είναι γραμμένες από επιστήμονες, όσο οι ιστορίες

για φαντάσματα είναι γραμμένες απόφαντάσματα". Οι άνθρωποι όμως τείνουν να θεωρούν την επιστημονική φαντασία δίνοντας έμφαση στο "επιστημονική" αντί να δώσουν έμφαση στο"φαντασία". Αυτός ήταν ο δρόμος πουμας έδειξε το 1926 ο Ούγκο Γκέρνσμπακ με την ιδανική του αντίληψη ότι ηεπιστήμη θα έπρεπε να διδάσκεται με

σα από τη φαντασία. Σάν αποτέλεσμαεπιχείρησε να μας δώσει ιστορίες με επιστήμονες που κουβαλούσαν ένα πλή

θος φανταστικές υποθέσεις και εκπληκτικούς κανόνες σε βάρος της όληςπλοκής. Ταυτόχρονα με τόσες λίγεςσυγγραφείς που ευδοκιμούσαν εκείνητην εποχή (αν και παραδέχομαι ότι ηΜαρία Κιουρί ήταν πασίγνωστη) δύσκολα θα μπορούσε κανείς να βρεί πολλέςπου να γράφουν επιστημονική φαντασία. Υπήρχαν βέβαια κι εξαιρέσεις, οπως πάντα. Η Έμελιν Πάνκουρσις, ηΈλίζαμπεθ Φράυ και η Φλόρενς Νάι-τινγεϊλ που έγραφαν επιστημονική φαντασία και οφείλουμε σεβασμό, σ' αυτές τις πρωτοπόρες, όχι μόνον γιατί υπήρξαν πρωτοπόρες αλλά γιατί συνέβαινε να γράφουν πάρα πολύ ωραίες Ιστορίες.

Η πρώτη γυναίκα συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας δεν ήταν άλλη απότην Μαίρη Σέλλεϋ (1798-1851), που έ

γραψε τον αξέχαστο "Φράνκεστάϊν". Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μπράιαν "Αλντιςστη μελέτη του "Ένα δισεκατομμύριο

χρόνια γλέντι" για την επιστημονικήφαντασία, αναφέρεται στον "φράνκεστάϊν" σαν το πρώτο πραγματικό έργοαυτού του κλάδου. Επιπρόσθετα, αισθάνομαι πώς ο "Φράνκεστάϊν" είναι ηπρώτη σοβαρή δουλειά επιστημονικήςφαντασίας που δίνει βάρος στα αισθήματα του ανθρώπου. Μετά από αυτό τα

ανθρώπινα αισθήματα είχαν εξοστρακιστεί από τις πολλές περιπλανήσεις καιτη σατιρική προπαγάνδα με τα όποιαείχε μεταμφιεστεί η επιστημονική φαντασία στην εμβρυϊκή της ηλικία. Το ότιόμως τα ανθρώπινα αισθήματα εισχώρησαν σ' αυτόν τον κλάδο μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι ο συγγραφέας του"φράνκεστάϊν" ήταν γυναίκα; Δεν ήτανόμως μια "μεταβατική περίοδος". ΗΜαίρη Σέλλεϋ είχε για κεντρικό άξονατα ανθρώπινα αισθήματα γράφοντας τημικρότερη ιστορία της "Ο θνητός αθάνατος" όπου εκφράζει την απόγνωσηενός άντρα που έχει πάρει ένα έλιξήριονεότητας και παραμένει νέος ενώ η γυ

ναίκα του γερνάει και πεθαίνει.Η Μαίρη Σέλλεϋ υπήρξε ένας μεγά

λος και φωτεινός πρωτοπόρος. Αργότερα, οι περισσότερες γυναίκες-συγ-

γραφείς προσκολλήθηκαν υπερβολικάστον τρομερό θόρυβο της βικτωριανήςεποχής στην οποία βέβαια είχαν ευδοκιμήσει. Μπαίνοντας στον εικοστό αίώνα συναντάμε την Αμερικανίδα συγ

γραφέα Γερτρούδη Μπέννετ που έγραφε ιστορίες επιστημονικής φαντασίαςμε το ψευδώνυμο Φράνσις Στήβενς. Ηταν σημάδι των καιρών πώς έπρεπε να

κρυφτεί πίσω από ένα όνομά αντρικό.Η Μπέννετ έγραψε κυρίως ρομάντζαεπιστημονικής φαντασίας της σχολής

του Μέρριτ, και θυμόμαστε ακόμα τιςπεριπέτειες της χαμένης φυλής, "Τοφρούριο του τρόμου" (1918) και το επί

σης θαυμάσιο "Πυρκαγιά στον ήλιο"(1923). Η γυναικεία έλξη για το αλλόκοτο, μεταφερόταν, μ' αυτόν τον τρόποστις ιστορίες επιστημονικής φαντασίαςπάρα πολύ εντυπωσιακά.

Με την εμφάνιση των περιοδικών τουΓκέρνσμπακ, αναδύθηκαν δύο κυρίωςνέες συγγραφείς, η Κλάρα ΓουίνγκερΧάρρις και η Λίλιθ Λόρρεν. Η ΚλάραΓουίνγκερ Χάρρις έκανε το ντεμπούτοτης, ουσιαστικά στον "Εξ ωτικέ ς Ιστορίες" με τον "Κυνηγημένο κόσμο" τονΙούλιο του 1926, αλλά σύντομα εμφανίστηκε στο "Τρομερές ιστορίες" με

την "Τύχη της Ποσειδωνίας" (Ιούνης1927) ανταποκρινόμενη έτσι στον συνα γωνισμό. Πριν περάσει πολύς καιρόςμας έδωσε ένα δείγμα της γυναικείαςτης ευαισθησίας, με το "Μωρό του Ποσειδώνα" "Τρομερές ιστορίες" (Δεκέμβρης 1929) που το 'γραψε σε συνερ

γασία με τον Δρα Μάιλς Μπέγκρ. Ημικρή Λίλιθ Λόρραιν υπήρξε πάνω απ'όλα μια ποιήτρια, γιατί η κυριαρχία τηςπάνω στη γλώσσα, φαίνεται έντονα σταέργα της, όπως το "Νησί της παραφροσύν ης" "Καταπληκτικές ιστορίες"(Νοέμβρης 1935).

Η Χάρρις και η Λόρραιν δεν ήσαν οιμόνες γυναΐκες-συγγραφεΐς επιστημο

νικής φαντασίας, μολονότι πιθανώς ησαν οι πιο μορφωμένες. Στη συνέχειαθα πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί η

Αμέλια Ρέυνολτς Λόνγκ ιδιαίτερα γιατη μικρή αλλά δυνατή και προκλητικήτης ιστορία "Ωμέγα" ("Τα καταπληκτικά" Ιούλιος 1932). Η Λέσλυ Φ. Στόουνσύνθεσε μια συγκινητική ιστορία "Γυναίκες με φτερά" ("Εναέρια περιπλάνηση", Μάιος 1930) και πράγματι κατα

γοήτεψε τους αναγνώστες επιστημονικής φαντασίας, όπως επίσης με την"Απαγωγή του ηλιακού Συστήματος".

("Τα καταπληκτικά", Δεκέμβριος 1934),που είναι γεμάτο από πλατιά νοήματα.

Η Λοκίζ Τέυλορ Χάνσεν (που έκρυψετη θηλυκότητα της πίσω από μια απλήυπογραφή "Λ. Τέυλορ Χάνσεν") εισήγα

γε αρκετό χιούμορ μέσα στις ιστορίεςεπιστημονικής φαντασίας, όπως στον"Πρίγκηπα των Ψευτάδων" ("Τα καταπληκτικά" Οκτώβρης 1930).

Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι όλο τοσύνολο των έκδοτων και συμβούλωντου Γκέρνσμπακ καυχιότανε ότι σε κάθε έκδοση του περιοδικού δεν θα είχεάλλη παρά μια, την Μάρτζόρυ Μπάντ-κοκ, που ήταν διδάκτωρ της Ψυχολογίας.

Τα αισθήματα, το μυαλό, τα κίνητρατου ανθρώπου, όλα αυτά είχαν παραληφθεί από τις προηγούμενες ιστορίεςεπιστημονικής φαντασίας. Υπήρχε μο

νάχα η πείνα για επιστημονική γνώση Κιακολούθησε η επαναστατική δίψα γιαδύναμη που θα υπέτασσε τον κόσμο.



" Ετσι κυλούσε η πλοκή ανάμεσα στους ήρωες της επιστημονικής φαντασίας.Σε πολλές ιστορίες που ήσαν γραμμένες από άντρες, ο καθηγητής είχε μιαόμορφη κόρη που αναπόφευκτα την ερωτευότανε μέχρι τρέλας ο βοηθόςτου. Στη συνέχεια, για να αποδείξει ότι

ήταν άντρας διακόρευε την κοπέλλακαι την έκανε δική του για πάντα.

Ήταν πολύ εύκολο για τους άντρεςνα λιβανίζουν τέτοιες ιστορίες, αλλά οι

γυναίκες απομακρύνθηκαν ξεκάθαρα άπό αυτές, στις πιο πολλές περιπτώσεις.Ο μεγάλος σάλος έγινε με την Κ.Λ.Μούουρ. Οι αναγνώστες του περιοδικού "Σαμπλώ", το Νοέμβρη του 1933δεν είχαν αντιληφθεί ότι το Κ.Λ. έκρυβετην ταυτότητα μιας συγγραφέως 22

χρονών, της Κάθριν Λούσιλ Μούουρ.Αυτό το περιοδικό εισήγαγε τον ψυχολογικό τρόμο στην επιστημονική φαντασία. Ο ήρωας απελευθερώνει μια κοπέλλα από έναν όχλο, στον "Αρη, μόνοκαι μόνο για να ανακαλύψει πώς κι ηίδια είναι ένα μισητό κτήνος. Η Κ.Λ.Μούουρ ήταν επίσης η πρώτη συγγρα-φέας που έγραψε περιπέτειες με σπαθιά και μαγείες, στη σειρά της JIREL OFJOIR Y στο περιοδικό Εξωτικές Ιστορίες" που άρχισε το 1934. Η ΚάθρινΜούουρ παντρέφτηκε τον Χένρυ Κάτ-νερ το 1940 κι από τότε όλες τους οι Ιστορίες γραφόντουσαν με συνεργασίακαι των δυό κάτω από ψευδώνυμα, οπως Λούις Πάτζετ και Λόρενς 0' Ντόν-

Συγγραφικά ζευγάρια στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας δεν είναι έναφαινόμενο σπάνιο, και στην πραγματικότητα τον καιρό που οι Κάτνερ γράψανε μνημειώδη έργα όπως "Η εποχήτου τρύγου", δυό άλλα ζευγάρια γράψανε Ιστορία. Στα 1939 ο Α.Ε. Βάν Βόγκπαντρεύτηκε την Ετνα Μέινε Χάλ. Ταπρώτα χρόνια μετά το 40, περίπου δώδεκα ιστορίες εμφανίστηκαν στα περιοδικά του Κάμπελλ με τ' όνομά της, Ιδιαίτερα ένα σε συνέχειες "Ο φτερωτός άνθρωπος". Αναμφισβήτητα, οι ιστορίες γραφόντουσαν συνεργατικά,αλλά εάν κάποιος τις συγκρίνει με τις Ιστορίες του άντρα της, θ' ανακαλύψειότι υπάρχει οπωσδήποτε μέσα σ' αυτέςτο γυναικείο ένστιχτο. Οι ιστορίες τουΒάν Βόγκ ασχολούνται πολύ λίγο με τη

γυναίκα, στις ιστορίες όμως της Χάλ, η γυναικεία παρουσία είναι έντονη, όπωςστην "Παραίτηση"

Στα 1946 ο "Εντμοντ Χάμιλτον και ηΛή Μπράκετ παντρεύτηκαν. Η ΛήΜπράκετ είχε ντεμπουντάρει στο πε

ριοδικό "Τα Τρομερά" με την "Ερευναστον "Α ρη " (Φλεβάρης 1940) και δενείναι σωστό να παραλείψουμε ότι ηπλειονότητα των πρώτων ιστοριών τηςαναφερότανε σε περιπέτειες του διαστήματος, όπως το "Κόσμημα—κτήνοςαπό τον "Αρη" και η "Βασίλισσα—δράκος από τον Δία", που τυπώθηκαν απότις "Πλανητικές ιστορίες". Μολαταύταέγραφε τις ιστορίες της πάρα πολύ σοβαρά. Δεν υπήρχε καθόλου φλυαρία,οϋτε η περιπέτεια για την περιπέτεια.Χάρηκα πολύ όταν πρόσφατα είδα το" Ε ά ν " να παρουσιάζει της Λή Μπράκεττο νέο Μυθιστόρημα "Το πιπεράτοάστρο", αφού η ίδια είχε ουσιαστικά ε

ξαφανιστεί από το χώρο της επιστημονικής φαντασίας, για να λάμψει με κινηματογραφικά σενάρια στα 1950.44

Ηταν κυρίως αυτή η ομάδα γυναικώνπου τάραξε το χώρο της επιστημονικήςφαντασίας γύρω στα 1940, που αποτελούσε ακόμα έναν κόσμο σχεδόν μονά

χα για άντρες. Αλλά αλλάζοντας μορφή, η επιστημονική φαντασία, με τηνεμφάνιση έκδοτων όπως οι Γκόλντ καιΜπούχερ, βλέπουμε ότι οι γυναίκες άρ

χισαν να συμμετέχουν πιο πολύ. Δύοαπό τα μεγαλύτερα ονόματα που άνοιξαν αυτόν τον δρόμο είναι η Μάργκα

ρετ Κλέρ και η Κάθριν Μακλίν.Η Μάργκαρετ Κλέρ είναι μια ιδιαίτε

ρα γόνιμη συγγραφεύς. Τίμησε το χώρο για πρώτη φορά με την ιστορία "Πύραυλος στο Λίμπο" τον Νοέμβρη του 1946στις "φανταστικές περιπέτειες" κι έκανε αμέσως το μεγάλο πήδημα, κάνοντας εμφάνιση με πολλές ιστορίες τατρία χρόνια που ακολούθησαν κι απότότε έγραφε συνέχεια. Ήταν τόσο γόνιμη ώστε ένας μικρός αριθμός ιστοριών της εμφανιζόταν με το ψευδώνυμο"Ιντρις Σίμπράίτ. Αυτές προοριζόντου-σαν κυρίως για "Το περιοδικό της Φαντασμαγορίας και επιστημονικής φαντασίας" και οι ιστορίες αυτές "της Σίμπράίτ" είναι οι πιο πειραματικές: "Ενααυγό ένα μήνα πριν το τέλος" (Οκτώβριος 1952) και " Ο άνθρωπος που πουλούσε σκοινί..." ("Οκτώβριος 1951), αλλά και οι πιο ενδεικτικές για το πώς ηεπιστημονική φαντασία προσαρμόζεταιαπό το γυναικείο γράψιμο. Το Φ και ΕΦπεριοδικό ήταν σε πολύ επιτήδεια χέρια. Ο Μπόυσερ έψαχνε μια ώριμη επιστημονική φαντασία γραμμένη με μοντέρνο τρόπο. Σε αντίθεση με τα περιοδικά "Γαλαξίας" και "Τα τρομερά", το Φκαι ΕΦ ήταν το πιο πειραματικό και νεο-τεριστικό περιοδικό επιστημονικής φαντασίας της εποχής εκείνης. Ως εκ τουτου είναι παράξενο το ότι αυτό το περιοδικό παρουσίαζε γυναίκες συγγρα

φείς πολύ περισσότερο απ' ότι τ' άλλα;Εκτός από την Μάργκαρετ Κλαίρ (ως

Σίμπράίτ), βρίσκουμε εδώ την Μίλντρε-ντ Κλίνγκερμαν, την "Εβελιν Σμίθ, καιτην Κίτ Ρίιντ, την Κάρολ Εμσγουλιερ,και την Τζοάνα Ράς. "Ολες αυτές οισυγγραφείς έχουν ένα κοινό στύλ. Πολλές φορές, αυτά που γράψανε μετάβίας μοιάζανε με ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Ησαν μάλλον ιστορίες,με αστραφτερή φαντασία που είχαν πάντοτε υπογραμμισμένη μιαν υπόμνηση,

για να σου υπενθυμίζουν πλάγια: "Πρόσεξε, αυτά τα πράγματα δεν είναι τόσοευχάριστα όσο φαίνονται". Η ΕβελυνΣμίθ είναι άριστοτέχνις αυτού του κλά

δου και αξιομνημόνευτη είναι μια μικρήτης ιστορία. "Οι τελευταίοι άνθρωποιστη γη", όπου σού μισολέει βολιδισκο-πώντας ότι αυτοί οι τρεις άνθρωποι πουσυζητάνε είναι οι τελευταίοι πάνω στη

γη. Κι ο ένας απ' αυτούς στεναχωριέταιμήπως δεν τους φτάσει το τσάι. "Εκπρώτης όψεως φαίνεται χαζό, αλλά τοτελικό μήνυμα που κρύβεται μέσα στηνιστορία, σε χτυπάει κατακούτελα μόνοναφού την έχεις διαβάσει. Είναι βαθύτερη ματαιότητα της ζωής και του πολέμου. Τί θάκανες έσύ αν ήσουνα έναςαπό τους επιζώντες; Η Σμίθ κατάφερενα δώσει την δική της απάντηση μέσασε χίλιες πεντακόσιες λέξεις.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περιοδικό Φ & ΕΦ ανάθρεψε μερικές δαιμόνιες γυναίκες συγγραφείς. Εκτός από

αυτές που αναφέραμε η Ζέννα Χέντερ-σον τοποθετείται ανάμεσα στις αντιπροσωπευτικές και χαρακτηριστικέςτου κλάδου, Ιδιαίτερα με τη σειρά της"Ανθρωποι". Βέβαια το Φ & ΕΦ φαίνεται ότι είχε το μονοπώλιο των θηλυκών συγγραφέων αλλά όχι εντελώς. ΗΚάθριν Μακλίνν ντεμπουντάρησε στα"Τρομερά" το 1949 με τον "Μηχανισμό"Αμυνας". Για κάμποσο καιρό, σύζυγοςτου Χάρυ Χάρισσον, έγραψε μιαν ωραία

"ιστορία με ένα τέλος—έκπληξη. "Οι εικόνες δεν λένε ψέματα" τον "Ιούνιοτου 1951 στον "Γαλαξία" κι έδωσε όλοτης τον εαυτό στο "Απάνθρωπη Θυσία" ("Τα Τρομερά", Νοέμβρης του1958). Ο κριτικός και έκδοτης ΝτάμονΝάιτ είπε για τη συγγραφέα: "Η δουλειά της δεν είναι μονάχα άρτια καισπινθιροβόλα τεχνικά, αλλά αναδίνεικιόλας μια σπάνια ανθρώπινη ζεστασιάκι αποκαλύπτει ένα ψυχικό πλούτο" (2).

Αλλά η Τζούντιθ Μέρριλ ξεπέρασε τηνΚάθριν Μακλίν στα "Τρομερά" με τηνΙδιαίτερα γυναικεία ιστορία της. "...Πούμόνο μια μητέρα". Το πιο αγαπημένομου έργο της είναι το "Κάλεσμα στην

Πατρίδα" από το περιοδικό "Επιστημονική Φαντασία", τον Νοέμβρη του 1956,μια περίεργη "ιστορία της μάννας—έντομο.

Η Τζούντιθ Μέρριλ έγινε πασίγνωστη, ως η αμερικάνικη φωνή του αγγλικού "νέου κύματος" στα μέσα του 1960και είναι επίσης γνωστή από τις ανθολο

γίες επιστημονικής φαντασίας που σύνταξε. Είχε Ομως ήδη συντρίψει τα πάνταμε το βιβλίο της "Πυροβολισμός στοσκοτάδι" που είχε εκδοθεί από τα"Μπάνταμ Μπούκς" στα 1950. Μέχριτότε μόνο ο Ντόναλντ Γόλεϊμ, ο ΓκρόφΚόνκλιν και ο "Ογκαστ Ντέρλεθ είχανανοίξει τον εκδοτικό δρόμο, ενώ ταυτό

χρονα η Μέρριλ κρατούσε τη σημαία

της πρωτοπορείας. Γυναίκες συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας ήσανμάλλον σπάνιο φαινόμενο. Η ΜαίρηΓκνέντιγκερ είχε μπεί στο χορό με το"Θαυμάσια φανταστικά μυστήρια", στοπρώτο τεύχος του Σεπτέμβρη του 1939και διήρκεσε μέχρι τον Ιούνιο του 1953όπου έκλεισε μαζί με δύο άλλα παρόμοια περιοδικά. "Εξέδιδε με ευχέρειακι εξυπνάδα και μολονότι ήταν ύπόλογηστον "Αλντεν Νόρτον και τον "ΕτζλερΤζάκομπσεν, αυτή κυρίως διεύθυνε τοπεριοδικό. Κάπως έτσι έγινε και με τηνΝτόροθυ Μάκ "Ιραϊτ που ξεκίνησε απότο "Μικρές ιστορίες", για να αναλάβειτο "Εξω τι κές ιστορίες", όταν το αγόρασε το 1940 καινούρια εταιρία, αφούπαραιτήθηκε ο Φράνσγουερθ Ράιτ. "Ολόκληρο το περιοδικό άλλαξε ριζικά,εξέδιδε όμως ακόμη μερικές αξιόλογες"ιστορίες όπως του Ρέυ Μπράντμπερρυ

χωρίς να ξεχνάμε της ΜάργκαρετΚλαίρ, της Μαίρη Έλίζαμπεθ Κούν-σελμαν και της Αλις Μαίρη Σνίρρινγκ.

Στα 1947 η Μάργκαρετ, σύζυγος τουΓουίλλιαμ Κράουφορντ, ήταν συνεργάτης στην παραγωγή του "ΦανταστικούΒιβλίου" κι αργότερα του "Διαπλανητικού" και το 1950 η Βεατρίκη Μακχάφεϋ

ήταν διευθυντής εκδόσεων του "Α λλ οιΚόσμοι" που έβγαινε με τη διορατικότητα του Ρέυ Πάλμερ. Αλλά η έκδοσηανθολογιών απασχόλησε μονάχα τηνΤζούντιθ Μέρριλ. Συνέχισε το 1956 ναεκδίδει τις κανονικές ετήσιες συλλογές



της "Οι Επιτυχίες ΕπιστημονικήςΦαντασίας του Έτους" που διάρκεσανπερίπου μια δεκαετία και που μέσα απ'αυτές ανασχημάτισε ολοκληρωτικά τονορισμό επιστημονικής φαντασίας. Μια

γρήγορη ματιά μονάχα μέσα σ' αυτέςτις ανθολογίες είναι αρκετή για να ανακαλύψουμε την ποικιλία των κειμένωνπου διάλεγε. "Οταν το "νέο κύμα"εμφανίστηκε στον ορίζοντα, αυτή ήταν

ήδη πανέτοιμη να ριχτεί για τα καλά.Γύρω στο πενήντα εμφανίστηκαν

συγγραφείς πάρα πολύ αξιόλογες, όπως η Μάριον Ζίμερ Μπράντλεϋ και η ΚέιτΒίλχελμ. Η Μπράντλεϋ, φανατική απότα πρώτα χρόνια, είχε κάνει μερικέςαπίθανες πωλήσεις από ποίηση και μικρά κείμενα, μέχρι το 1951, αλλά στ'αλήθεια έκανε την τύχη της με τον"Αντικατεστημένο Κένταυρο", σε ποιόάλλο βέβαια από το Φ & ΕΦ. Πρόσφατατα κείμενα της άρχισαν να σπανίζουνκαι σήμερα αποτελούν πραγματικά ευρήματα.

Σήμερα η Κέιτ Βίλχελμ είναι σύζυγοςτου Ντάμον Νάιτ και λογίζεται ως η πιοξεχωριστή συγγραφεύς κατά τον Χάρ-λαν Έλλισον. Η πρώτη της ιστορία"Το διαστημόπλοιο που είχε μήκος έναμίλι" εμφανίστηκε στα "Τρομερά" του1957, ενώ η 'ίδια μέσα στα επόμενα τρία

χρόνια δημιούργησε αρκετά μνημειώδη

βιβλία όπως "Το τελευταίο κατώφλι"και το "Δώρο από τ' αστέρια". Αυτό τονκαιρό φυσικά οι ιστορίες της εμφανιζόντουσαν στη σειρά του Ντάμοντ Νάιτ"Τροχιές", όπως το "Μωρό μου ήσουναθαύμα" στην "Τροχιά 2". Η Κέιτ Βίλ

χελμ έχει την επιδεξιότητα να σε κατατροπώνει με τις ιστορίες της. Η πρώτηαναγνώριση των ικανοτήτων της ήρθετο 1962 με την ιστορία της "Οι τελευταίες μέρες του Καπετάνιου", που αναφέρεται στην εκκένωση ενός πλανήτηπου είχε υποστεί εισβολή από ξένα όντα.

Αυτή η ιστορία εμφανίστηκε το Νοέμβρη του 1962 στο περιοδικό "Καταπληκτικές ιστορίες". Η Μάριον Ζίμμερ

Μπράντλεϋ εμφανίστηκε με την πρώτηέκδοση, συνέβει δε, το περιοδικό ναεκδίδεται επίσης από γυναίκα την ΓκελΓκόλντσμιθ. "Αν ζητάτε τη γνώμη μου,

η Γκελ Γκόλντσμιθ έπρεπε να πάρει τοβραβείο ΟΥΓΚΩ ως η καλύτερη εκδότρια επιστημονικής φαντασίας για όσαέκανε ν' ανανεώσει το περιοδικό "Καταπληκτικές ιστορίες" και το παρόμοιοτου "Φανταστικά", μετά την κάθετηπτώση στην οποία είχαν βυθιστεί απότον Πώλ Φέρμαν στα μέσα του 1950.

Στα 1962 τα δύο περιοδικά εκδίδανε τακαλύτερα κομμάτια επιστημονικής φαντασίας που μπορούσαν να βρεθούν.Εκτός του ότι ανακάλυψε τον ΡότζερςΖέλαζνυ τον Τόμας Ντίς και τον Πιέρ

Αντονυ έκανε μερικές ειδικές εκδόσεις έκτος σειράς με έργα των ΝτέιθιντΜπάντς του Χάρλαν Ελλισον του Χέν-ρυ Σλέσαρ και του Ρόμπερτ Γιούγκ.

Ετσι αναμόρφωσε το περιοδικό, κάνο-ντάς το κάτι για το όποιο δίκαια θαπρεπε να αισθάνεται περήφανη. Κατά

καμιά έννοια δεν αγνόησε το φύλο της. Εκτός από την Μπράντλεϋ και τη Βίλ χελ μ που έξέδιδαν τακτικά, ανακάλυψετη Φιλίς Γκότλιμπ ("Ενας κόκκος ανθρωπιάς" στα "Φανταστικά", Σεπτέμβρης 1959) κι επίσης την Ούρσουλα ΛέΓκίν, ("Απ ρίλης στο Παρίσι", στα"Φανταστικά" Σεπτέμβρης 1962). Τότε

ανάτειλε η Ούρσουλα Λέ Γκίν για να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματαστο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Κέρδισε το βραβείο ΟΥΓΚΩ καιNEBULA για τη νουβέλα της "Το αριστερό χέρι του σκοταδιού", όπως επίσης το βραβείο ΧΟΡΝΜΠΡΟΥΚ για το"Μάγος της γης και της θάλασσας"(1968). Κατάφερε επίσης να προταθεί

για το ΟΥΓΚΩ για νουβέλλα και μικρήιστορία ταυτόχρονα με τα "Ο ταύροςαπ' τα Ουράνια" και το "Πιό αχανέςαπό τις αυτοκρατορίες και πιο σιγανό".

Εχει ένα πολύ εντυπωσιακό παρελθόναλλά δεν σταματάει εκεί. Κάθε χρόνο

γράφει ένα σημαντικό αριθμό από ιστο

ρίες φανταστικές και επιστημονικήςφαντασίας, τις όποιες, κατά τη γνώμημου σκαρώνει πάρα πολύ γρήγορα. Δενείναι τόσο εύκολο να πλησιάσεις έστωτα μυστικά της. Εχει την ικανότητα νακάνει τον αναγνώστη να ταυτίζεται μετους ήρωες της. Οι άνθρωποι που κατοικούν τους φανταστικούς της κόσμους είναι αληθινοί άνθρωποι γιατί έ

χουν βάθος. Αυτό δε, Ισχύει για πολλές γυναίκες συγγραφείς. Εχουν το χάρισμα να πλάθουν τους χαραχτηρες

πραγματικά ανθρώπινους με μιαν ευχέρεια που δεν παρατηρείται ακόμα καιστους πιο έμπειρους άντρες συγγραφείς. Πάντως η Ούρσουλα Λε Γκιν έχειαυτό το χάρισμα σε πάρα πολύ ψηλόβαθμό.

Και ξαφνικά φτάνουμε ως τα σήμερα.Η εποχή του 1970 έχει να παρουσιάσει μιαν ολόκληρη στρατιά γυναικώνσυγγραφέων επιστημονικής φαντασίας,από τις όποιες ούτε τις μισές δεν έχωαναφέρει. Είπα πριν ότι η Ούρσουλα ΛέΓκίν πήρε το βραβείο ΟΥΓΚΩ αλλά γιατην ακρίβεια δεν ήταν η πρώτη γυναίκαπου τιμήθηκε μ' αυτό το βραβείο. ΗΑνν Μάκ Κάφρεϋ είχε αυτή την τιμή.

Η Κάφρεϋ είχε όλα τα χρόνια μια σχέση τσιγγάνου με την επιστημονική φαντασία. Βρίσκεται στην κορωνίδα στα1953 στο "Περισσότερη ΕπιστημονικήΦαντασία", αλλά εμφανίστηκε και στο Φ& Ε Φ (πάλι) με τη σειρά για το "Εύθραυστο πλοίο" της. "Το πλοίο που βυθίστηκε" ακολούθησε συμπτωματικά το1966 "Το πλοίο που πενθούσε" στο"Αναλόγιο" και το "Πλοίο που σκότωνε" στο "Γαλαξία". Το 1967 εμφανίστηκε η νέα της σειρά "Η αναζήτηση τουWEYR" και μετά "Ο καβαλάρης τουδιαβόλου". Ήταν αυτό το τελευταίο βι-



βλίο της που της χάρισε τα βραβείο ΟΥΓΚΩ. Διαβάστε αυτό το βιβλίο και μετάαναλογιστείτε πώς ο άνθρωπος μπορείνα συλλάβει μια συμβιοτική σχέση ανάμεσα σ' ένα δράκο και σ' αυτόν.

Ήδη ο κατάλογος των γυναικών συγ- γραφέων-έκδοτριών είναι εντυπωσιακός. Αλλά πιο εκπληκτικό είναι το γε

γον ός ότι κάθε ν έο περιοδικό η ανθολο γία οπωσδήποτε περιέχει μια δυνατή Ιστορία γραμμένη από γυναίκα. " Ενα αξιοσημείωτο όνομα είναι η Παμέλα Σάρ-

τζεντ, ακόμα γύρω στα είκοσι, κι έχειπουλήσει σε διάφορους έκδοτες ένασωρό ιστορίες. Ξανά στα πρώτα της βήματα εμφανίστηκε στο Φ & Ε.Φ. αλλά οιπερισσότερες πωλήσεις της έγιναν απόανθολογίες.

Ευτυχώς δεν ξεχάσαμε τη Βρεττανία."Εχουμε και μείς τις γυναίκες συγγραφείς μας. Η Χίλαρυ Μπέλεϋ για παράδειγμα, η γυναίκα του Μάικλ Μούρκοκ.Εμφανίστηκε με μια μικρή Ιστορία "ΗΚατάρρευση" τον "Οκτώβρη του 1963στο "Νέοι Κόσμοι", κι ακολούθησε "Ηπτώση του Φρένου Στάϊνερ", μια "ιστορία της κατάληψης της Βρετανίας απότους Ναζί σε μια υποθετική εποχή όπου

οι Γερμανοί είχαν κερδίσει τον Πόλεμο.Εφ' όσον είχε τη διορατικότητα ναεμφανιστεί στο Φ & Ε.Φ., φυσικό ήταννα συνεργάζεται τακτικότατα. "Ενα, οπως "Τα μικρά θύματα" που είναι ένα "ιδιαίτερα δυνατό έργο για τα παιδιά.Αυτή η "ιστορία εμφανίστηκε το Νοέμβρη του 1967 στο Φ & Ε.Φ. και στην ίδιαέκδοση περιεχόταν το "Τίποτα πολύσχετικό" της Τζότζεφιν Σάξτον. Το σημείωμα του έκδοτη ανάφερε ότι το ονομα της Σάξτον ήταν καινούριο στονκλάδο αυτό. Στην πραγματικότητα είχεεμφανιστεί προηγούμενα σ' ένα άλλοαγγλικό περιοδικό "Φανταστική Επιστήμη" με τον "Τοίχο", μια φανταστικήμικρή "ιστορία που μ' έβαλε καιρό σε

σκέψεις μετά το διάβασμα της. Απότότε η Σάξτον έχει πουλήσει πολλές ιστορίες της στο Φ & Ε.Φ. και μάλλον ηκαλύτερη της είναι "Η ασυνείδητη μη

χα νή" (Ιού νιος 68).

Η Δάφνη Κάστελλ έγινε γνωστή επίσης, από το "Φανταστική Επιστήμη",και το "Νέοι Κόσμοι". Μετά το "Αγαπητή θείτσα", που δεν ήταν και τόσο αξιόλογο, (1964), βγήκε στην επιφάνειαμ' ένα πολύ ώράίο "Η Χειραφέτηση".Πολλές άλλες αξιόλογες "ιστορίες εμφανίστηκαν αλλά η χρεωκοπία των περιοδικών τις εξαφάνισε από το προσκήνιο.

Ως έκ τούτου χάρηκα πάρα πολύ όταντην είδα πάλι στις "Καταπληκτικές Ι

στορίες" τον Όκτώβρη του 73 μ' έναεμπνευσμένο έργο "Οι κυνηγοί του ηλιου"

Η απώλεια των αγγλικών περιοδικώνεπιστημονικής φαντασίας κι ιδιαίτερατου "Φανταστική Επιστήμη" είχε σαναποτέλεσμα την εξαφάνιση σπουδαίωνθηλυκών συγγραφέων. "Ονόματα όπωςΠατρίτσια Χόκνελ και Παμέλα "Ανταμςκαι πιο πρόσφατα Τζόυς Τσώρτσιλ, όλεςαυτές είχαν τιμήσει τα περιοδικά μεαξιόλογα κομμάτια.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς όταν ηεπιστημονική φαντασία άρχισε να ωριμάζει, έγινε ταυτόχρονα ένα ταιριαστόπεδίο για γυναίκες. "Οταν η έμφαση

βρισκότανε στα αποτελέσματα της επι

στήμης και της κοινωνίας πάνω στο λαο, οι γυναίκες γύρισαν πίσω στον εαυτότους. Η ικανότητα τους να συλλαμβάνουν τα συναισθήματα, πλάτυνε το χώρο της επιστημονικής φαντασίας, βοήθησε στην εξέλιξη του και στον πειραματισμό. Αυτή η χιονοστιβάδα επιτάχυνε την εξελικτική πορεία και χωρίς αμφιβολία έφερε σπουδαίες βελτιώσεις.

Σε περίπτωση τώρα, που θέλετε να μεσταμπάρετε για υποστηρικτή της γυναικείας χειραφέτησης, αφήστε με τουλά

χιστο να σας αποδείξω πώς δεν είμαι ομόνος.

"Οταν γίνεται συζήτηση για γυναίκες που γράφουν για άντρες, συνήθωςυποδεικνύω τα λαμπρά ταλέντα όπως ηΟύρσουλα Λέ Γκίν, η Λή Μπράκεττ και ηΛή Χόφμανν. "Εχουν γράψει για ανδρες, για γυναίκες, για τη σεξουαλικήπραγματικότητα, χωρίς γυναικεία υπερβολή η αδυναμία".

TENT ΧΟΥΑΙΤ (3)"Συμφωνώ με τον Χάρλαν "Ελισσον. Τακαλύτερα γραπτά επιστημονικής φαντασίας σήμερα ανήκουν σε γυναίκες".

ΜΠΡΑΪΑΝ ΑΛΝΤΙΣ (4)Ιδιαίτερα για τη Σόνια Ντόρμαν."Είναι ένα είδος γραφής που μόνο γυναίκα θα μπορούσε να το επιτύχει. Αναφέρεται στην πραγματικότητα με έναν τρόπο που δεν πληγώνει, και πουμόνο οι γυναίκες τον κατέχουν"

ΧΑΡΛΑΝ ΕΛΙΣΣΟΝ (5)Για το "Πρώτο μάθημα" της ΜίλντερντΚλίνγκερμαν.

"Το Φ & Ε.Φ. εξέδωσε έναν σημαντικόαριθμό από ιστορίες από μέλη του ασθενούς φύλου, και πολλές απ' αυτέςκάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν γραφεί από άντρες. Αλλά αυτή η ιστορίααναφέρεται στη φύση της αγάπης καιτης πίστης μόνο από γυναίκα μπορούσενάχει γραφεί." (6).

Το τελευταίο αναφέρεται με ιδιαίτερηέμφαση στη γυναικεία ευστροφία τωνσυγγραφέων. "Οχι μόνο έχουν δικότους στυλ, αλλά και την ικανότητα ναμπλέξουν τους άντρες στα παιχνίδιατους".

"Ω, και για να μην ξεχάσουμε ότι δεείναι μόνο κοπέλες που γράφουν επιστημονική φαντασία (Η Μαίρη Ούρχά-ουζεν ήταν 20 όταν το "Σε άλλη γη"πουλήθηκε στο "Εάν"), τον Μάϊο του1973 το Φ & Ε.Φ. παρουσίασε το "Δολοφονία στο Διηπειρωτικό τούνελ" τηςΜίριαμ Αλλεν ντέ Φορντ. Γεννήθηκε

την 21η Αυγούστου του 1888 και κανένας ζωντανός άνδρας συγγραφέας δενμπορεί να την ξεπεράσει!

Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τις γυναίκες, η επιστημονική φαντασία τις

χρειάζεται.

Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ

1. Από την PENQUIN ΕπιστημονικήΦαντασία που εξεδόθη από τον Μπράι-αν "Αλντις (PENQUIN BOOKS, Εκδοση

1963) Από την Εισαγωγή, σελ. 9.

2. Από το "ένας αιώνας επιστημονικής φαντασίας" που εκδόθηκε από τονΝτάμον Νάιτ (PAN BOOKS, Εκδοση1966) Σελίς 189.

3. Από το περιοδικό "Καταπληκτικές

ιστορίες", Μάιος 1972 (ULTIMATE PUBLISHING Co NY) Από το "Μέλλον σταβιβλία" στήλη του Τέντ Χουάιτ σελίς110.

4. Από το "Δισεκατομμύρια χρόνια γλέντι" του Μπράιαν "Αλντις, από τοκεφάλαιο "Χθες και σήμερα", σελίς 306.

5. Από τα "Επικίνδυνα "Οράματα",που εκδόθηκε από τον ΧΑΡΛΑΝ ΕΛΛΙ-ΣΟΝ (BERKLEY MEDALLION, Έκδοσηι1969), σελ. 72.

6. Από το "Δέκα χρόνια Φαντασία" &"Επιστημονική Φαντασία", που εκδό

θηκαν από τον Ρόμπερτ Μίλλς (CORGIBOOKS),



ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΞΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Χ. Τζ. ΟΥΕΛΣ —"Οι πειράται της θάλασσας", σελ. 64, έκδ.Δ. και Π. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ

» —Ο Αόρατος "Ανθρωπος, Μεταγρ. Γ. Τσουκαλά,σελ. 168, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1969.

» — Ο αόρατος άνθρωπος, μεγ. Μαν. Κορνηλίου, σελ.178, έκδ. ΒΙΠΕΡ, 1973.

» —Οι πρώτοι άνθρωποι στη Σελήνη, μετ. Δ. Γ. Τσουκαλά, σελ. 208 έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1969.

» —Η μηχανή που ταξιδεύει στο χρόνο, μετ. Ε. Γραμμένος, σελ. 112, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1969.

» —Ο πόλεμος των Κόσμων, μετ. Άννίκας Φερτάκη.σελ. 160, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1973.

Α. Κ. ΝΤΟΫΛ —Ο κόσμος που χάθηκε, μετ. Ντίνας Κο-ρατζάνη, σελ. 166, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1973.

Μ. ΣΕΛΛΕΫ —Φράνκεστάϊν, η ο σύγχρονος Προμηθέας, μετ.Ροζίτας Σώκου, σελ. 278, έκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1971.

ΑΛ. ΧΑΞΛΕΫ —Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος, μετ. Βασίλη Λ. Καζαντζή σελ. 214, έκδ. ΒΙΠΕΡ, 1971.

>» —Γενναίος, νέος κόσμος, μετ. Μανώλη Χαιρετάκη,σελ. 208, έκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ 1971, (πρόκειται για το ίδιοέργο).

» —Ο πίθηκος και η Αλήθεια, μετ. Μαν. Κορνηλίου,σελ. 194, έκδ. ΒΙΠΕΡ 1974.

ΖΑΚ ΣΠΙΖ —Κραυγή από το μέλλον, μετ. Λιλίκας Τσουκαλά,σελ. 116, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1971.

» —Οι δραπέτες του 4.000 μ.Χ., μετ. Δ. Γ. Τσουκαλά,σελ. 162, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1971

ΑΡ. ΚΛΑΡΚ —2001, η Οδύσσεια του διαστήματος, μετ.Τζένη Τσόχα, σελ. 120, έκδ. ΣΚΙΟΥΡΟΣ, 1969.

» —2001, η Οδύσσεια του διαστήματος, μετ. Γ. Αγγέλου, σελ. 124, έκδ. ΟΛΚΟΣ, 1973.

» —Η Αυτοκρατορία της γης, μετ. Φώντα Κονδύλη,σελ. 315, έκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1976.

» —Οι 'Επικυρίαρχοι, μετ. Δ. Αποστόλου, σελ. 234,έκδ. ΒΙΠΕΡ, 1971.

» —Η Πόλη και τ' άστρα, μετ. Τ. Ρούσσου, σελ. 279,έκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1977.

ΙΣΑΑΚ ΑΣΙΜΩΦ—'Εγώ ...το Ρομπότ, μετ. Νίκου Πανταλέον-τος, σελ. 192, έκδ. ΕΨΙΛΟΝ.

» — Εγώ ...το Ρομπότ, μετ. Δ. Αποστόλου, σελ. 218,έκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1976.

» —"Ερχονται τα Ρομπόρ, μετ. Δ. Ρικάκη, σελ. 214,έκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1977

ΡΑΙΗ ΜΠΡΑΝΤΜΠΕΡΥ —Το Δ του Διαστήματος, μετ. Φ.Κονδύλη, σελ. 298 έκδ. ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ, 1975.

» —Τα Δίδυμα Φεγγάρια του "Αρη, μετ. Φ. Κονδύλη,σελ. 306, έκδ. ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ, 1975.

» —Φαρενάϊτ 451, μετ. Τζένη Βαγιάνου, σελ. 184, έκδ.ΓΡΗΓΟΡΗ, 1968.

» —Ο εικονογραφημένος άνθρωπος, τομ. Α'σελ. 194,τόμ. Β'σελ. 192, μετ. Χάρη Βελαχουτάκου, έκδ.ΒΙΠΕΡ, 1972.

ΡΟΤΖΕΡ ΖΕΛΑΖΝΥ —Επιστροφή στη γη, μετ. Πάνου Κου-τρουμπούση, σελ. 136, έκδ. ΕΨΙΛΟΝ, 1970.

» —"Ιδιο βιβλίο, 'ίδια μετάφραση, έκδ. ΕΟ, 1976.

ΦΡΕΝΤ. ΜΠΡΑΟΥΝ —"Εξω οι "Αρειανοί, μετ. Μ. Διονυσίου,σελ. 160, έκδ. ΕΨΙΛΟΝ, 1970.

MAP. ΛΑΪΝΣΤΕΡ —Η άλλη πλευρά του απείρου, μετ. Δ.Πουλικάκου, σελ. 160, έκδ. ΕΨΙΛΟΝ, 1970.

ΑΛΤΖΕΣ ΜΠΑΝΤΡΙΣ —Ποιος; μετ. Θαλάση Κούλη, σελ. 160,έκδ. ΕΨΙΛΟΝ, 1970.

Ε. ΧΑΜΙΛΤΟΝ —Ο πόλεμος των "Ηλιων, μετ. Ν. Χοχλάκη,σελ. 112, έκδ. ΣΚΙΟΥΡΟΣ, 1968.

ΡΕΞ ΜΕΡΡΙΜΑΝ —' Η άρρώστεια των κραυγών, έκδ. ΣΚΙΟΥΡΟΣ μετ.

ΤΖΩΝ ΟΡΓΟΥΕΛ —1984, μετ. Φιλιώ Κομήτη, σελ. 344, έκδ.ΔΙΕΘΝΗ ΒΙΒΛΙΑ, 1970.

ΣΤΑΝΙΣΛΑΒ ΛΕΜ —Σολάρις, μετ. Ροζίτα Σώκου, σελ. 234,έκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1961.

Ρ. ΧΕΝΛΑΙΝ —Το διπλό αστέρι, μετ. Ροζίτα Σώκου, σελ. 194,έκδ. ΒΙΠΕΡ, 1972.

ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΛΙΣ —Ταξίδι στ' αστέρια, μετ. Δ. Π. Κωστελένου,σελ. 192, ΦΛΙΠΠΕΡ, 1973.

ΡΑΙΗ ΡΑΣΣΕΛ —Ο άνθρωπος με τα μάτια ακτίνες Χ, μετ.Ζωή Σπανού, σελ. 178, έκδ. ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ, 1975.

ΝΤΗΝ P. ΚΟΥΝΤΖ —Το σπέρμα του δαίμονα, μετ. Δ. Πανα- γιωτάκου σελ. 178, έκδ. ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ.

NT. ΛΕΒΥ —Οι θεοί του Φόξκροφτ, μετ. Τάκη Καλφόπουλουσελ. 346, έκδ. ΒΙΠΕΡ, 1975.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ —"Από τη Γη στη Σελήνη, μετ. "ΕριέτταςΓερμανού, σελ. 225, έκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1971.

» —Ροβύρος ο κατακτητής, μετ. "Εριέττας Γερμανοϋ,σελ. 228, έκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1968

Ρ. Λ. ΣΤΗΒΕΝΣΟΝ —Δρ. Τζέκυλ και Κος Χάϋντ, μετ. ΛιλίκαςΓ. Τσουκαλά, σελ. 176, έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1968, 1979

Τ. Η. ΡΟΣΝΥ —Ο πόλεμος της φωτιάς, μετ. Γ. Τσουκαλά,σελ. 224 έκδ. ΑΓΚΥΡΑ, 1970

» —Ο γιός της γης, μετ. Γ. Τσουκαλά σελ. 192 έκδ.ΑΓΚΥΡΑ, 1970.

ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ —Ο χρυσός Σκαραβαίος, ελεύθερηελληνική διασκευή Στέλιος Α. Μαράτος, σελ. 881960.

» —Αλ λόκοτες ιστορίες, μετ. Κοσμά Πολίτη, σελ. 192,έκδ. οίκος ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, 1973.

» —Η "Αφήγηση του "Αρθουρ Γκρόρντον Πύμ, μετ.Δ. Π. Βακατάτσης, σελ. 184, έκδ. Μ. ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣκαι ΣΙΑ.

ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΣΟΥΪΦΤ — Τα ταξίδια του Γιούλιβερ τομ Α+Β,

μετ. Αθηνά Κακούρη, σελ. 194 έκαστο, έκδ. ΒΙΠΕΡ1972.ΡΑΪΝΤΕΡ ΧΟΓΚΑΡΘ —Η "Αγνωστος Θεά ("Εκείνη που

πρέπει να ύπακούεται), σελ. 288, έκδ. ΜΗΝΙΑΙΟΣΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, 1934.

ΤΖΕΙΜΣ ΧΙΛΤΟΝ —Χαμένος Ορίζοντας, μετ. Μάγδας Καϊ-ναδά, σελ. 176, έκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1961.

ΠΙΕΡ ΜΠΕΝΟΥΑ — Ατλαντίδα, μετ. Νικολ. Παπαρρόδου,σελ. 216 έκδ. ΔΕΛΤΑ, 1961.

ΜΠΑΡΓΚΕΡΙΤ ΝΤΥΡΑ —Χιροσίμα Αγάπη μου, μετ. ΛουκάςΘεοδωρακόπουλος, Δημητρ. Παναγιωτάκος, Μαρι-έττα Σγουρδαίου, σελ. 144, έκδ. ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΥΛΟ,1974.

Γ. ΜΠΑΡΝΤΙΚ - Χ. ΧΟΥΗΛΕΡ —S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα ("Κόκκινο Σήμα"), μετ. Δ. Μαλανδράκη, σελ.306, έκδ. ΒΙΠΕΡ 1971.

ΝΤΙΝΟ ΜΟΥΤΖΑΤΙ —Η "Ερημος των Τατάρων, μετ. Μανόλης Φουρτούνης, σελ. 266, έκδ. ΔΙΟΓΕΝΗΣ, 1971.

ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

1. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ: σελ. 176, έκδ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ, 1961,Περι έχει : Ισα άκ Ασίμωφ: οι κυνηγοί του Διαστήμα

τος, Φρίτς Λάιμπερ: τό φεγγάρι είναι πράσινο, ΕριχΦράνκ Ράσσελ: δέν είμαι τίποτα, Τζών Γουΐνοταμ:

Επιβίωση, Ε. Μ. Φόρστερ: ή μηχανή σταμάτησε,Φρεντ. Μπράουν: Ό Φρουρός, Όλ ιβ ερ Σάν: Ταξίδι

χωρίς τέλος, Ρόν Γκουλάρ: Ο Κονρουά και οι κόπιες το υ.

2. ΠΑΡ ΑΘΥΡ Α ΣΤ Ο ΜΕΛΛΟ Ν: Επιλογή 9 διηγημάτων άπόΡ. Σίλβεμπεργκ, μετ. Κύρας Σίνου, σελ. 207, έκδ.

ΑΓΚΥΡΑ, 1976, Περιέχει: Τζ. Τζ. Μπάλλαρντ: Η δεύ τε ρη χιλ ιετηρίδα, Φρίτσ Λάιμ περ: Ενας κουβάς αέρα,Φίλιπ Ντίκ: Τό ηλεκτρικό ανθρωπάριο, Νόρμαν Σπίν-ραντ: Ο τ ελευταίος των τσιγγάνων , Χάρλαν Ελλ ι-σον: Πεδίο μάχης, Τζωρτζ Αλεκ Εφφινγκερ: Όλ ο ιοι τελευταίοι πόλεμοι μαζί, Ρόμπερτ Σίλβεμπεργκ: Οιέμποροι του πόν ου, Τζάκ Βάνς: Η δουλειά του Ντότ -κιν, Ρόμπερτ Χάϊνλαϊν: Η χρονιά του μεγάλου λα

χε ίου.

3. ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, έκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ το μ. Α' σελ. 444 Μεταφράζουν διάφοροι. Περ ιέχ ει I.ASIMOV: Νύχτα, Η. BATES: Αποχαιρετισμός στον Αφέντ η, Α. CLARKE: Αποστολή σωτηρίας, Η. KUT-TNER: Ή εκλεκτή εποχή, HEINLEIN, BY HIS BOD-ST RAP S, R. MC KENNA: Ό γυρισμ ός του κυνη γού,R. SHEC KLE Y: Ειδικός, C. D. SIMAC: Οριακός παρά

γων. D. A. ST UA RT : Λησμο νιά, A. E. VA N VO GT : Μαύρος εξολοθρευτής.



4. ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, τομ. Β έκδ.ΕΞΑΝΤΑΣ σελ. 471, μετάφρ. διάφοροι. Περιέχει: ALFRED BESTER: Ο άνθρωπος - Πί, ΑΝΤΗ. BOUCHER:αναζητώντας τον "Αγιο 'Ακίνο, PHILIP Κ. DICK: Δεύτερη ποικιλία, W.YMAN GUIN: Πέρα από την τρέλλα,CHARLES L. HARNESS: Το ρόδο, DANIEL KEYES:Λουλούδια για τον "Αλγκερνον, FRED ERICK POHL:

Η συμφορά του Μίδα, CORD WAINER SMITH: Το μεθυσμένο καράβι, THEODORE STURGEON: Ο τέλειοςοικοδεσπότης.

5. ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, τομ. Γ!, έκδ.ΕΞΑΝΤΑΣ, σελ. 471, μετάφρ. διάφοροι. Περιέχει: J. G.Ballard: Οι φωνές του χρόνου, James Blish: "Η διαθήκη του "Ανδρου, Frederic Brown: Κουκλοθέατρο, IsaacDeutsch: " Ενα τραίνο που λεγόταν Mobius, Philip JoseFarmer: Μητέρα, Daniel F. Galouye: "Απόψε πέφτει οουρανός, Ron Goulart: Στο συνεργείο, James Ε. Gunn:Σημείο θραύσης, Frank Herbert: Η μηχανή του Είναι,Damon Knight: Ποιό άγριο κτήνος; C. Μ. Kornbluth: Τομικρό μαύρο τσαντάκι, Keith Laumer: Δοκιμή Καταστροφής, Fritz Leiber: Τα μυστικά τραγούδια, RichardMatheson: "Αδέρφια με τη μηχανή, Larry Niven: Νετρο-νικό αστέρι, Thomas Ν. Scortia: Μεταμόρφωση, WilliamTenn: Το υπηρετικό πρόβλημα, Jack Vance: Οι άνθρωποι επιστρέφουν.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Διαμαντής Φλωράκης: Τα πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του

Απόλυτου, σελ. 126, έκδ. ΑΠΕΙΡΟΝ, 1975.» —Επιστροφή στο Μέλλον, σελ. 144, έκδ. ΣΤΘΔΙΟ,

100, "Αθ. 1973."Ανδρέας Ντούπας: Κραυγές από το υπερπέραν, σελ. 112,

έκδ. ΠΑΝΘΗΡ 1974.

» —2018, ταξίδι στο "Απειρο, σελ. 96, έκδ. ΠΑΝΘΗΡ1974.

» —Ο "Αρχοντας του Χάους, σελ. 96, έκδ. ΠΑΝΘΗΡ,1974.

Μάκης Πανώριος —Η Καταδίκη, σελ. 60, έκδ. ΔΩΔΩΝΗ,1975.

Βασίλης Πάσχος —Πρωτοπόροι στο Διάστημα, σελ. 196,έκδ. ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ, 1966.

Κ. Λότρης (ψευδ.) —Ο κλέφτης των Μουσείων, σελ. 156,έκδ. του ίδιου.

Γιάννης Μουτάφης —Διηγήματα, σελ. 152 έκδ. ΚΑΣΤΑΛΙΑΣ,1975.

Γιάννης Βατζιάς —Η Πολιτεία των 4 Ανέμων, Νουβέλα

επιστημονικής φαντασίας και 5 διηγήματα, σελ.136, έκδ. ΔΩΔΩΝΗ, 1973.' Αντώνης Μπέσκος —Γαλαξίας Αο, σελ. 48, έκδ. του ίδιου,

1973.

Είχαμε αναφέρει ότι θα πληροφορούσαμε τους αναγνώστες μας για όσα έχουν εξαντληθεί η όχι. Τα βιβλία τωνέκδόσεων_ΚΑΚΤΟΣ, ΑΓΚΥΡΑ, ΒΙΠΕΡ, ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ, καισωςτου ΓΑΛΑΖΙΑ. Λέμε ίσως γιατί ο εκδοτικός οίκος ΓΑΛΑΞΙΑΣέκλεισε αλλά τα βιβλία του υπάρχουν στα διάφορα βιβλιοπωλεία. Επίσης υπάρχουν τα βιβλία των Δ. Φλωράκη, ΜάκηΠανώριου, "Αντρέα Ντούπα, Βασίλη Πάσχου. Τα βιβλία εκδόσεως πριν του 1970 σπανίζουν και ακόμα σπανιώτεραείναι τα πριν του 1960. "Επίσης νομίζουμε ότι υπάρχουνπολύ λίγα αντίτυπα του "Σολάρις" - Στάνισλαθ Λέμ. Επίσηςυπάρχουν οι τόμοι ανθολογίας των έκδ. ΕΞΑΝΤΑΣ.

Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι μπορούν να

προμηθευτούν ότι βιβλία θέλουν η να τα παραγγείλουν στα γραφεία του περιοδικού όπου λειτουργεί βιβλιοπωλείο μεέκπτωση για τους αναγνώστες μας.

Χρήστος Δ. Λάζος

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Παράλληλα με την λογοτεχνία, την εικονογράφηση καιτον Κινηματογράφο, η επιστημονική φαντασία εκφράζεταικαι με μουσική. Πολλοί αξιόλογοι μουσικοί της εποχής μαςασχολήθηκαν η υπηρετούν πιστά το είδος. Υπάρχει έναςμεγάλος αριθμός δίσκων μακράς διαρκείας με καταπληκτικά θέματα από το χώρο του φανταστικού. Για τους φίλους

του είδους αναγνώστες μας προσφέρουμε ένα πίνακα μετους πιο αξιόλογους αυτούς δίσκους, που συνιστούμε υπεύθυνα. Η μουσική ποικίλει από κλασσική μέχρι ρόκ καιαπό μπαλλάντα μέχρι μπλουζ η τζαζ. Οι περισσότεροι δίσκοιείναι ελληνικής κοπής αλλά και οι ακυκλοφόρητοι —πουσημειώνουμε με αστερίσκο— υπάρχουν στα τμήματα εισα

γωγής των καλών καταστημάτων δίσκων της "Αθήνας καιτης Θεσ/νίκης.1.— THE PIPER AT THE GATES OF DAWN (Ο ΑΥΛΗΤΗΣ ΣΤΙΣ

ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ) PINK FLOYD, Ταξίδια στο διάστημα-Φαντασία (1967)

2.— A SAUCER FUL OF SECRETS (ΕΝΑΣ ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΜΥΣΤΙΚΑ) PINK FLOYD, UFO (1968)

3.— MORE (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ) PINK FLOYD, Φαντασία / Ονειρικοί κόσμοι (1969)

MMAGUMMA PINK FLOYD, UFO / Διαστημικά Ταξίδια /

ήινοι Πολιτισμοί (1969)5 — ATOM HEART MOTHER (ΜΑΝΑ ME ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ)

PINK FLOYD, Γήινος άνθρωπος / Παραψυχολογία (1970)6.— MEDDLE (ΜΙΓΜΑ) PINK FLOYD. Αστρικός άνθρωπος /

Ύπερόν/ Προϊστορία / Φαντασία (1972)7 — BLACK SABBATH (ΜΑΥΡΟ ΣΑΒΒΑΤΟ) BLACK SABBATH.

Φαντασία/ Δαίμονες / Βαμπίρ / Μαγεία (1969)8 — PARANOID (ΠΑΡΑΝΟΪΚΟΣ) BLACK SABBATH Ατομικοί

Πόλεμοι / Ρομπότ / Φαντασία (1970)9.— MASTER OF REALITY (ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗ

ΤΑΣ) BLACK SABBATH. Πόλη του Καλού και του Κακβϋστη, γη και το Διάστημα (1971)

10 — SABBATH BLOODY SABBATH (ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ) BLACK SABBATH Μεγάλος Αδελφός / Ε.Φ. / Μαγεία(1973)

11.— YELLOW SUBMARINE (ΚΙΤΡΙΝΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ) BEAT

LES. Φανταστικά ταξίδια (Τ968)12.— METAMORPHOSIS* IRON BUTTERFLY. Αλλες διαστά

σεις / Φαντασία (1970)13— TALES FROM TOPOGRAPHIC OCEANS* (ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΑΠΟ ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ) YE S, ΑνατολικήΚοσμοθεωρία / Χαμένοι Πολιτισμοί / Γίγαντες / Ατλαντίδα (1973)

14.— JOURNEY TO THE CENTER OF THE EARTH (ΤΑΞΙΔΙΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ) RICK WAKEMAN (Το γνωστόδιήγημα του Βερν) (1974)

15 — NO EARTHLY CONNECTION (ΜΗ ΓΗΙΝΗ ΕΠΑΦΗ) RICKWAKEMAN. Μουσική / Ψυχή-Διάστημα / Θεωρίες Νταί-νικεν (1976)

16 — Γ (ΕΓΩ) PATRICK MORAZ (Ε.Φ.) (1976)17.— SPACE HYMNS* (ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ) RAMASES.

Φαντασία (1973)18.— GLASS TOP COFFIN (ΦΕΡΕΤΡΟ ΜΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΑΠΑΚΙ)

RAMASES (1974)19 — 666. APHRODITES' CHILD Προφητείες20.— CARAVANSERAI. SANTANA, Μεταφυσικά θέματα

(1972)21.— TALES OF MYSTERY AND IMAGINATION. EDGAR AL

LAN POE (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ) ALANPARSONS PROJECT (1976)

22.— THEIR SATANIC MAJESTIES REQUEST* (Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΣΑΤΑΝΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΩΝ) ROLLING STONES, Διαστημικά ταξίδια / Φαντασία / Μαγεία (1967)

23.— HAWKWIND — HAWKWIND ("ιστορίες Ε.Φ.) (1970)24 — IN SEARCH OF SPACE (ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ TO ΔΙΑ

ΣΤΗΜΑ). HAWKWIND Ε.Φ. (1971)25.— DOREMIFASOLASIDO*, HAWKWIND Ε.Φ. (1972)23.— SPACE RITUAL* (ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ).

HAWKWIND, Ε.Φ. (1973)27.— HALL OF THE MOUNTAIN GRILL* (ΑΙΘΟΥΣΑ TOY ΟΡΟΥΣ ΓΚΡΙΛ). HAWKWIND, Ε.Φ. (1974)28 — WARRIOR ON THE EDGE OF TIME (Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ

ΑΚΡΗ TOY ΧΡΟΝΟΥ). HAWKWIND, Ε.Φ. (1975)29— ASTOUNDING! (ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ). HAWKWIND, Ε.Φ.

(1976)

Οι δίσκοι αριθμ. 1 και 2 δεν κυκλοφορούν σήμερα ξεχωριστά, αλλά αποτελούν ένα άλμπουμ με τίτλο: "A NICEPAIR..." PINK FLOYD.

Στέφανος Παναγιωτάκης 11-3-77



Π Ρ Ο Α Γ Γ Ε Λ Ι Α Γ Ι Α Τ Η Ν Ε Κ Δ Ο Σ Η

Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ι Κ Ο Υ

Ε Π Ι Σ Τ Η Μ Ο Ν Ι Κ Η Σ Φ Α Ν Τ Α Σ Ι Α Σ

Μετά από 27 μήνες κυκλοφορίαςπεριοδικού "ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥΣΥΜΠ ΑΝΤΟΣ" κ αι την αξιολόγηση

των προτιμήσεων του αναγνωστικού κοινού, η διεύθυνση του εκδοτικού μαςοίκο υ ΧΡ ΥΣΗ ΤΟΜ Η προαναγγέλει τηνέκ δο ση εν ός νέο υ περιοδ ικού πο υ θακινείται στον χώρο της επιστημονικήςφαντασίας και φαντασίας.

Η προετοιμασία του κοινού από τιςδιάφορες μελέτες και άρθρα που κατάκαιρούς παρουσιάστηκαν στις σελίδεςτων " ΑΙ ΝΙΓ ΜΑΤ ΩΝ" κ αλλιέργησαν τοσχετικό κλίμα και έδοσαν την δυνατότητα σε πολλούς αναγνώστες να εκδηλώσο υν τ ις προ τιμήσει ς τους όσο και τιςδυνα τότ ητε ς τους στον χώρ ο αυτό. Ηδε πρ οκύ ρηξ η μ ας ε νό ς διαγωνισμούδιηγήματος επιστημονικής φαντασίας έ-δο σε αρκετ ά θετικά αποτε λέσματ α, ταόποια δυστυχώς δεν έγινε κατορθωτόνα αξι οποι ηθού ν από τις στήλες τουπεριοδικού. Τώρα όμως μετά από 27μ ήν ε ς από τ ην πρώτη κυκλοφορία του

περιοδικού ΑΙΝ. ΣΥΜΠ. διαπιστώνουμεότι ο χώρος του είδους επιστημονικήφαντασία είναι τρομερά μεγάλος για ναπαρουσιαστεί από τις λίγες σελίδες πουαφιερώνουν αναγκαστικά τα ΑΙΝΙΓΜΑΤΑενώ παράλ ληλα είναι χρ έο ς μας σανπρωτοπόρων στο χώρο που κινούμαστενα μην αφί σουμ ε ακαλ λιέρ γητο τον θαυμάσιο άγρό που λέγεται ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Τα ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥΣΥΜΠ ΑΝΤΟΣ θα διαθέσου ν όλη του ςτην ικαν ότητ α και την πείρα στην πα

ρουσίαση και εδραίωση του νέου αυτούπεριοδικού που θα είναι ανεξάρτητο καιΘα κινείται σε χώ ρο υς ιδιαίτερα συναρ παστικούς. Το πλήθος και η ποιότητατων συνεργατών μας αποτελεί μια πρωταρχική εγγύηση για την ποιοτική παρουσία του νέου έντυπου. Μια άλληεγγύηση είναι η αγάπη μας για το θέμακαι μια τρίτη η μέχρι σήμερα ανάπτυξητου, που ολοφάνερη απόδειξη αποτελείτο τε ύχ ος π ου κρατάτε στα χέρ ια σας.

Μπο ρο ύμε να διαβ εβαιώσου με τουςαναγνώστες μας ότι θα είναι ικανοποιημένοι από την εμφάνιση του νέου περιοδικού του αφιερωμένου στην επιστημονική φαντασία, που καλούνται να υποστηρίξουν τόσο οικονομικά, αγοράζοντας το, όσο και πνευματικά, διαδίδοντάςτο, και τούτο γιατί αποτελεί χρέος όλωνμας το πλάτεμα των γνώσεων σε όλουςτους τομείς . Και δεν εν νοο ύμ ε εμεί ς οι"Ε λλ ην ες που δώ σαμε τόση λάμψη σεπολλού ς άλλου ς ν α υ στερού με σε θέματα πάν ω απ' όλα πνευ ματ ικά. Γιατί πρέπε ι

πάντοτε να θυμόμαστε ποιοι υπήρξαμεκαι να μας γίνει βίωμα ότι μπορούμε να

γ ί ν ο υ μ ε πά λι . Για τον λ ό γ ο αυ τό κάθεέκδοση μας δεν σκοπεύει άπλά και μόνο στο ν α μα ζε ύο υμ ε τα χρήματα τωνάλλων πάνω απόλα την αισθανόμαστεσαν προσφορά προς το σύνολο.

Λεπτομέρειες για την κυκλοφορία(την σύντομη) του νέου περιοδικού καθώς και για την ύλη του στο επόμενοτ ε ύ χ ο ς .



Ακόμα και τον περασμένο

χρόν ο υπ ήρ χε , όχι μακριά άπό τα "Εφτά Ρολόγια", ένα

μικρό κατάστημα, που πάνω του ηταν γραμμένη με κίτρινα γράμματαμισοσβησμένα η επιγραφή: Κ. Κάμπφυσιολ όγος και έμπ ορο ς αρχαιοτήτων.

Στη βιτρίνα του βρίσκονταν ταπιο παράδ οξα ετερόκλητα αντικείμενα. Χαυλιόδοντες ελεφάντων, έ

να λειψό σκάκι, γυάλινα κομψοτε χν ήμ ατ α, όπλα, έν ας φακός, δυ όκρανία τίγρης, ένα ανθρώπινο κρανίο, πολλές μαϊμούδες —μια απ'αυτές κρατούσε μια λάμπα— γεμισμένες με άχερο και σκουληκοφα-

γωμ ένες, παλιά έπιπλα περα σμένης μόδας, ένα αυγό στροθοκάμη-

λου γιομάτο μυγοχέσματα, δίχτυαψαρέματος, κι ένα άδειο γυάλινοβά ζο για ψάρια, πολύ βρώμικο. Υπήρχε ακόμα, τούτη τη στιγμή πουαρχίζει αυτή η ιστορία, ένα κομμάτικρύσταλλο κατεργασμένο σε σχήμα αυγού, πολύ ωραία γυαλισμένο.

Δυό πρόσωπα είχαν σταματήσειμπροστά στη βιτρίνα και παρατηρούσαν τούτο το αυγό: Το ένα ήτανένα ς ψηλός αδύνατος παπάς, το

άλλο ήταν ένας νέος με πολύ μαύρη γενιάδα σε ηλιοκαμένο πρόσωπο, και ντυμέ νος σοβαρά. Ο ηλιοκαμένος νέος μιλούσε χειρονομόν-τας ζωηρά και φαινόταν ότι προσπαθούσε να καταφέρει τον σύντροφ ο τ ου ν' αγο ράσει αυτό τοπράμα.

Εκείνη τη στιγμή ο κ. Κάμπ βγήκε από το πίσω δωμάτιο του κατα-ρτήματός του, μασουλώντας ακόμηένα κομματάκι βουτυρωμένου ψωμι ού από το τσάι του. Οταν είδ ετους δύο άντρες να κοιτάζουν τοκρυσταλλένιο αυγό, ταράχτηκε. "Εριξε μια κρυφή ματιά πάνω από τονώμο του και πήγε να κλείσει σιγανάτην πόρτα . Ο κ. Κάμπ ήταν ένακοντό γεροντάκι με χλωμό πρόσω

πο, με παράδοξα νερουλιασμένα γα λα νά μάτια- τα μαλλιά του εί χαν γκ ρί ζο θαμπό χρ ώμ α, και φορούσεμια ρεντικότα γαλάζια τριμμένη, ένα παλιοκα πέλλο μεταξωτό καιπαντούφλες κεντημένες και πολύστραβοπατημένες. "Αρχισε να κατασκοπεύει τους δύο ανθρώπους.



Ο παπά ς σκάλισε το βάθο ς τηςτσέπης του παντελονιού του, έβγαλε μια φούχτα νομίσματα, κι ένα χαμόγελο ευ χα ρί στ ησ ης φανέρ ωσετα δόντι α του . Ο κ. Κάμπ ταράχτηκε ακόμα περισσό τερο όταν τουςείδε να μπαίνουν στο κατάστημα.

Ο παπάς, χωρίς άλλη διατύπωση, ρώτησε πόσο κάνει το κρυσταλλέ νιο α υγό . Ο κ. Κάμπ έριξ ε μιαανήσυχη ματιά στο πίσω δωμάτιο

του καταστήμ ατος κι απάντ ησε:"Πέντ ε γκι νέε ς!" Ο παπάς γυρίζοντας στον σύντροφο του καθώςκαι στον κ. Κάμπ διαμαρτυρήθηκε,ότι η τιμή ήταν πολύ μεγάλη και δοκίμα σε να την κατεβάσει. Η τιμή,πραγματικά, ήταν πολύ μεγαλύτερη, απ' όσο είχε σκοπό να ζητήσει

ο κ. Κάμπ γι' αυτό, όταν το είχεπρωτοβάλ λει στην βιτρίνα. Ο κ.Κάμπ προχώρησε μέχρι την πόρτατου καταστήματος και την άνοιξε:

"Πέντε γκινέες, αυτή είναι η τελευταία τιμή!" είπε, σα νάθελε ν'αποφύγει τη δυσκολία μιας ανώφελης διαπραγμάτευσης.

Εκ εί νη τ η στιγμή, το πάνω μερος μιας γυναικείας μορφής πα

ρουσιάστηκε πάνω από την κουρτίνα που σκέπαζε το κάτω μέρος τηςτζαμόπορτας του εσωτερικού δωματίου του καταστήματος, και μικρά μάτια παρατηρήσανε με περιέργεια τους δύο πελάτες.

"Πέντε γκινέες, αυτή είναι η τελευταία μου τιμή!" Ξανάπε ο κ.

Κάμπ μ' ένα τρεμούλιασμα στη φωνή.

Ο μελαχρινός νέος είχε μείνειως τώρα απλό ς θεατ ής- το διαπεραστικό του βλέμμα εξέταζε τον κ.Κάμπ. Ξαφνικά μίλησε:

"Δώστε του πέντε γκινέες!"Ο παπάς γύρισε σ' αυτόν για να

δει αν μ ιλούσ ε σο βαρά, όταν τοβλέμμα του ξαναγύρισε στον κ.Κάμπ, παρατήρησε, ότι το πρόσωπο

του τελευταίου ήταν κατάχλωμο."Είναι ένα πολύ μεγάλο ποσό!"

Είπε, και σκαλίζοντας την τσέπητου άρχισε να, μετράει τα λεφτάτου. Δεν είχε περισσότερα απότριανταπέντε σελλίνια και υποχρεώθηκε να ζητήσει τα υπόλοιπα απότον σύντ ροφ ο του, που, φαίνεται,



μαζί του είχε μεγάλη οικειότητα.Αυτό έδωσε στον κ. Κάμπ τον καιρόνα συγκεντ ρώσει τις Ι δέ ες του κιάρχισε να εξηγεί μ' έναν πολύ ταραγμένο τρόπο, δτι, πραγματικά, τοκρυσταλένιο αυγό δεν ήταν ακριβώς για πούλημα. Οι δύο πελάτεςτου δείξανε φυσικά κάποια έκπληξη και τον ρωτήσανε για ποια λόγοδεν τους το είπε απ' την αρχή. Οκ. Κάμπ ντράπηκε και μπλέχτηκε σε

μια απίθανη ιστορία, ισχυριζόμενοςότι δεν μ πορ ού σε να πουλήσει τοκρυσταλλένιο αυγό, γιατί το ίδιοκιόλας εκείνο απόγευμα, ένας πιθανός πελάτης το είχε καπαρώσει.Οι δυ ό π ελά τες πιστεύοντ ας ότιπροσπαθούσε να μεγαλώσει ακόμηπερισσότερο την τιμή, προσποιήθηκαν ε ότι φεύγουν. Αλλά τη στιγμήαυτή η πόρτα του εσωτερικού δωματ ίου άνο ιξ ε και η κυρία με ταδυό μικρά μάτια μπήκε.

Ήταν μια μεγαλόσωμη γυναίκαμε χυδ αία χαρακτηριστικά, πολύνεό τε ρη κα ι πολύ πι ο παχιά από

το» κ. Κάμπ. Περπατούσε βαριά καιτο μού τρο της ήταν κατακόκινο."Το κρύσταλλο είναι για πούλημα".Βεβαίωσε αυτή- "Και πέντε γκινέεςείναι μια πολύ καλή τιμή. Και βάνωμε το μυαλό μου τι σας πιάνει, κύριε Κάμπ, για να μή δ έχεστ ε τιςπροσφορές αυτών των κυρίων!"

Ο κ. Κάμπ ταράχτηκε πολύ απότούτη την ξαφνι κή εισ βο λή. "Εριξεστη γυναίκα του, πάνω από τα γυαλιά του ένα βλέμμα οργισμένο, και χω ρί ς υπ ερ βο λι κή πεπο ίθ ηση, υποστήριξε το δικαίωμα του να διευθύνει τις υποθέσεις του όπως αυτός

ήξ ερε . "Αρχ ισ αν να καυγαδίζ ουν.Οι δυό πελάτες παρακολουθούσαντη σκηνή μ' ε νδι αφέρ ον, διασκεδάζοντας και βοηθώντας την κ.Κάμπ με ερωτήσεις και υποδείξεις.

Ο κ. Κάμπ που τόσο τον κακομεταχειρίστηκαν, επέμενε στην απίθανη και μπερδεμένη ιστορία μια-νού πελάτη που είχε έρθει το πρωίκαι η ταραχή του κατάντησε θλιβερ ή . Αλ λ ά παρ' όλ' αυτά αντιστάθηκε με μια ασυνήθιστη ισχυρογνω-μο σύ νη . Ο νέο ς Ανατολίτης ήτανπου έδωσε τέλος σ' αυτήν την πε

ρίφημη λογομαχία. Πρότεινε να ξανάρθο υν ύστερ' από δυό μέρ ες — γι α να δώ σο υν ε στ ον υποτιθέμεν οπελάτη την ευκαιρία κάποιας προθεσμίας για ν' αποφασίσει.

"Και τότε", είπε ο παπάς, "θαεπιμένουμε.. . Πέντε γκινέες!"

Η κ. Κάμπ δικαιολόγησε τον αντρα της εξηγώντας, ότι καμιά φορά

ήταν λιγάκι ιδ ιό τρ οπος , και οι δύ οπελά τες αφήσανε το ζευγάρι νασυνε χίζ ει τον καυγά. Ο φτωχόςανθρωπάκος, τρέμοντας από συγκίνηση, ξανάρχισε πάλι τις ιστορίεςτου, υποστηρίζοντας από τη μια με

ριά, ότι είχε κάποιον άλλον αγορα

στη υπόψη του, κι από την άλλη βεβαιώνοντας ότι το κρυσταλλένιοαυγό άξιζε βέβαια δεκαπέντε γκινέες.

"Τότε γιατί ζήτησες μόνο πέντε;"" Α ! Θα μ' αφήσετε επί τέλους

να κάμω τις δουλειές μου όπως θέλω!" Είπε ο κ. Κάμπ.

Ο κ. Κάμπ είχε έναν προγονόκαι μια προγονή, που ζούσανε μαζίτου, και το βράδυ στο φαγητό, η

αποτυχημένη εμπορική συναλλα γη ξα νακουβεν τι άστηκε . Κανείςτους δεν είχε μεγάλη ιδέα για τιςεμπορικές"μεθόδους του κ. Κάμπ κιαυτό το πράμα τους φάνηκε εντελώς παράλογο.

"Είμαι βέβαιος ότι πολλές φορέςδε θα θέλη σε να το πουλήσει ".Είπε ο προγονός, ένας βλάκας, δεκαοχτώ χρονώ, με περπάτημα απο

χαυ νωμ ένο .Οι απαντήσεις του κ. Κάμπ υπήρ

ξαν ελεεινές- δεν έκανε τίποτ' άλλο παρά να μουρμουρίζει δειλέςδιαβεβαιώσεις, ότι ήξερε τι έπρεπε

να κάνει. Μόλις τέλειωσε το φαγητο του τον τ ραβο λόγη σαν, κι ενώτα αυτιά το υ καίγ ανε και τα δάκρυα, για τα βάσανα που υπόφερε,τρέχανε πίσω από τα γυαλιά του,να κλείσει το μαγαζί γιατί είχε νυχτώσει.

"Γιατί, διάολε" σκεφτόταν "άφησα το κρυσταλλένιο αυγό τόσο καιρό στη βιτρίνα; Τί τρέλα!..."

Τούτο δώ ήταν που τον στεναχώρησε πιότερο. Για πολύ έψαξε, χωρίς να μπορέσει να τον βρει, έναντρόπο για ν' αποφύγει το πούλημα.

Μετά το δείπνο, η προγονή τουκαι ο προγονός του, στολιστήκανεκαι βγήκανε μόνοι- η γυναίκα τουανέβηκε, στο πάνω πάτωμα να σκεφτεί για τις εμπορικές ιδιότητεςτου κρυστ άλλου, ενώ ταυτόχροναεκτιμούσε ενωμένες μέσα σ' έναποτήρι χλιαρό νερό, τις διάφορεςιδιότητες της ζάχαρης, λίγου λεμονιού και... ενός άλλου υγρού. Ο κ.Κάμπ έμεινε πολύ άργά στο κατάστημα, με τη δικαιολογία ότι είχενα κάμει μικρ ούς διακοσμητικούςβράχους σε παλιά βάζα για ψάρια,αλλά στην πραγματικότητα μ' έναν

κρυφό σκοπό, που φανερώθηκεαργότερα απ' αυτόν τον Ίδιο. Πράγματι, την άλλη μέρα η κ. Κάμπ παρατήρησε ότι το κρυσταλλένιο αυ

γό εί χε φύγει από τη βιτρίνα, καιβρισκότανε τώρα πίσω από ένα σωρό παλιών βιβλίων που πραγματεύονταν το ψάρεμα με καθετή. Το ξανάβ αλε στη θέσ η · του, με τέτοιοτρό πο, ώστε να φαίνεται καλά. Αλλά δεν καυγαδίσανε γι' αυτό, γιατίτην εμπόδ ισε μια δ υνατή νευραλ

γία. Η μέ ρα πέρα σε άσ χημα . Ο κ.Κάμπ έχοντας το μυαλό του συνέ

χει α σ' αυ τό , ήταν πιο αφ ηρ ημ έν ος

από ότι ήταν συνήθως, κι από πάνω

υπερβολικά νευρικός. Τ' απόγιομαενώ η γυναίκα του έπαιρνε τον καθημ ερι νό της ύπνο, ξανάβγ αλε τοκρυσταλλένιο αυγό από τη βιτρίνα.

Την άλλη μέρα, ο κ. Κάμπ έπρεπενα παραδώσει στο ανατομείο μιαςκλινικής νοσοκομείου, μια παραγ

γε λί α από σκυλόψαρα. Ενώ έλ ει πετο μυαλά της κ. Κάμπ ξαναγύρισεστο κρυσταλλένιο αυγό και ατούςκαλύτερους τρόπους που θα μπο

ρούσε να ξοδέψει ένα τέτοιο ανέλπιστο κέρδος. Και είχε κιόλας φανταστεί πολύ ευχάριστα πράγματα,όπως ένα φόρεμα από πράσινο μετάξι για τον εαυτό της, και για τουςάλλους, μια εκδρομή στο Ρίσμον,όταν το παράφωνο χτύπημα τουκουδουνιού της ξώπορτας την προσκάλ εσε στο κατάστημα. Ο πελάτης ήταν ένας επιμελητής σχολείου, πούρθε να παραπονεθεί γιατι δεν τού χαν παραδώσει ακόματους βατράχους που παραγγείλανε

χτές . Η κ. Κάμ π αποδοκ ίμ αζε έν τονα τον ιδιαίτερο αυτόν κλάδο του

εμ πορ ίο υ του κ. Κάμπ. "Ετσι ο καϋ-μένος ο άνθρωπος που είχε κάμειτο παράπονο του με κάπως επιθετικό τόνο, έφυγε, αφού άνταλλάξανελίγα λόγια, μ' έναν τρόπο υπερβολικά ευγ ενι κό, για κείνο που τονενδιέφερε προσωπικά. Τότε τα βήματα της κ. Κάμπ πήγανε φυσικάστη βιτρίνα- γιατί η θέα του κρ υσταλλένιου αυγού ήταν γι' αυτήν ηεξασφάλιση του χρήματος και ηπραγματοποίηση των ονείρων της.

Αλλά ποιά ήταν η έκπληξη της,όταν δεν τόδε πια στη θέση του!Πήγε να κοιτάξει πίσω από τα χωρίσματα του γραφείου που τόχε βρειτην προηγ ούμε νη μέρα. Δεν ήτανεκεί άρχισε αμέσως να το ψάχνειαφρισμένη σ' όλο το κατάστημα.Όταν ο κ. Κάμπ ξαν αγύ ρισ ε, αφούπαράδωσε τα σκυλόψαρα του, κατάτις δύ ο παρά τέταρτο, βρήκ ε τοκατάστημα κάπως αναστατωμένο,και τη γυναίκα του άνακαθισμένηπίσω από το λογιστήριο, ν' ανακατώνει τα υλικά του για την ταρίχευση των ζώων και σε μια κατάστασηυστερίας. Το πρόσωπο της παρουσιάστηκε άναψοκοκινιαμένο και θυ

μωμένο όταν ο ήχος του κουδουνιού ανάγγειλε τον γυρισμό του αντρα της. Αμέσω ς τον κατηγόρησεότι τόχε κρυμμένο.

"Κρυμμένο, ποιό;" Ρώτησε ο κ.Κάμπ

"Το κρυσταλλένιο αυγό!"Πάνω σ' αυτό, ο κ. Κάμπ κατά τα

φαινόμενα έπληκτος όσο δεν παίρνει άλλο, όρμησε στην βιτρίνα.

"Δεν είναι πια εκεί; Μεγάλοιθεοί! Τί έγινε;"

Την ίδια στιγμή ο πρόγονος τουκ. Κάμπ, πο ύχ ε γυρίσε ι πριν απόλίγο, βγήκε από το πίσω δωμάτιο

του καταστ ήματος , βλαστημώντας



γε νν αί α. Σπ ού δαζ ε σ' έν αν έβ ε-νουργό, λίγο πιο κάτω στον ίδιοδρόμο, κι επειδή έτρωγε στο σπίτι,

ήτ αν φυσικά έξαλ λος , γιατί δε βρή κε το φαγητό έτοιμο . Αλλά όταν έμαθε την εξαφάνιση του κρυσταλλένιου αυγού, ξέχασε το φαΐ τουκι ο θυμ ός του ξέσπασε στονπατριό του . Η πρώτη τους ιδέα

ήτ αν , αναγκαστ ικά , ότι τό χε κρύψει

ο κ. Κάμπ, αλλά αυτός βεβαίωσε μ'έμ φα ση , ότι δεν ή ξε ρε τίποτα γιατην τύχη του, λέγοντας και ξαναλέ

γο ντ ας χω ρί ς λόγο την μπ ερ δεμ ένη του διαβεβαίωση, και ύποκρίθη-κε τόσο πολύ, μέχρι που έφτασεστο σημείο να κατηγορήσει πρώτατη γυναίκα του, κι έπειτα τον προ

γονό το υ, ότι τό χανε πάρει για νατο πουλήσο υν για όφελος δικότου ς. Έτσι άρχισε ένας καυγάςυπερβολικά άγριος και σαματατζί-δικος, που κατάληξε για την κ.Κάμπ σ' ένα παράδοξο νευρικό παροξυσμό, κάτι ανάμεσα σε επιλη

ψία και μανιασμένη παραφροσύνη,πούκαμε το γιό της να καθυστερήσει μισή ώρα από το εργαστήρι του.Ο κ. Κάμπ πήγε στο κατάστημα

του, μακριά από τις συζυγικές ταραχές .

Τ' απόγιομα το θέμα ξανακουβε-ντιάστηκε με λιγότ ερο π άθος καιαπό πρακτική άποψη, με την προεδρία της προγονής. Το φαΐ ήταν άτυχο κι επί τέλους ο καυγάς κατάλη ξε σε θλιβ ερή σκην ή. Ο κ. Κάμπυποχώρησε μπροστά στην παράφορα της σκηνής και βγήκε χτυπών

τας ορμητικ ά την πόρτα. Η υπόλοιπη οικογένεια αφού τον κατη γόρ ησε κα ι το ν κακολόγησε με μι αελευθερία που τους την εξασφάλιζε η απουσία του, άρχισε να ψά

χν ει απ ό το υπόγ ει ο μέ χρ ι τη σοφίτα, με την ελπίδα ν' ανακαλύψειτην κρυψώνα του κρυστάλλου.

Την άλλη μ έρα οι δυ ό πελάτεςξανάρθανε. Τους υποδέχτηκε η κ.Κάμπ σχ εδ όν με δάκρυα. Ανάφερε ότι κανέ νας δεν μπ ορούσ ε ναφανταστεί όλα όσα είχε τραβήξειαπό τον κ. Κάμπ τις διάφορες στιγμές του γαμήλιου ταξιδιού της... Έ

πλασε ακόμα μια φανταστική ιστορία της εξαφάνισης του κρυσταλλένιου αυγ ού. Ο παπάς κι ο Ανατολίτης άλληλοκοιταχτήκανε και δήλωσαν ότι στ' αλήθεια αυτό ήτανπαράδοξο, αλλά επειδή η κ. Κάμπφαινότανε διατ εθειμ ένη να τουςδιηγηθεί με λεπτομέρειες την ιστορία της ζωής της, προσποιηθήκανεότι θα φύγουν. Πάνω σ' αυτό, πιστεύοντας ακόμα σε κάποια ελπίδα, η κ. Κάμπ ζήτησε τη διεύθυνσηση του παπά, ώστε, αν μπορούσενα βγάλει τίποτα από τον κ. Κάμπνα τους είδοπ οιήσει. Η διεύθυνσηδόθηκε πραγματικά, αλλά είναι πιθανό ότι χάθη κε αμέσως. Αργότε

ρα η κ. Κάμπ δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα πάνω σ' αυτό το πράμα.

Το βράδυ της ίδιας μέρας η οικο γέ νε ια φάνηκε επιτ έλου ς ότι απόκαμε από τις συγκινήσεις, και ο κ.Κάμπ, που έλειψε το άπόγιομα, δεί-πνησε σε μια θλιβερή μοναξιά, που

ήταν γι' αυτόν μια ευ χάριστ η αλλα γη ύστερα από το υς με γά λο υς καυ

γάδ ες τω ν πρ οη γο ύμ εν ων ήμ ερ ων .Για λίγο καιρό οίσχέσειςτών μελώντης οικογένειας Κάμπ ήταν αρκετά"τεταμ ένες ". Αλλά ούτε το κρυ

σταλλένιο αυγό, ούτε ο φανταστικός του αγοραστής ξαναφάνηκαν.

Τώρα, εδώ που τα λέμε, πρέπεινα παραδεχτούμε, άτι ο κ. Κάμπ ηταν ψεύτ ης. "Ηξε ρε πολύ καλά πουβρισκόταν το κρυσταλλένιο αυγό,αφού τόχε εμπιστευτεί στη φύλαξητου κ. Ιάκωβου Μπάς, βο ηθ ού -προπαρασκευαστή, στο νοσοκομεί ο της Άγ ια ς Κατερίνας, στηνόδό Ούέστμπουρν. "Ητανε τοποθε

τημένο πάνω σ' ένα ερμάρι, σκεπασμένο όσο γινόταν, μ' ένα κομμάτιμαύρο βελούδο, δίπλα σ' ένα μπουκάλι με αμερικάνικο ου ίσκι . Απότον κ. Μπάς, αληθινά, προέρχονταιοι λεπτομέρειες που πάνω τους βασίζεται τούτ η δώ η ιστορία. Ο κ.Κάμπ μετάφερε το αυγό στο νοσοκομείο, κρυμμένο μέσα στο σάκκοπου είχ ε τ α σκυλόψαρα κα ι είχεπαρακαλέσει μ' επιμονή τον νεαρόεπιστήμονα να το φυλάξει. Στηναρχή ο κ. Μπάς διάταξε. Οι σχέσειςτους ήταν εξαιρετικές. Κάποια ρο

πή στους παράδοξους ανθρώπουςτον έχει κάμει να προσκαλέσει περισσότερο από μια φορά τον γέροντ α νάρθε ι να καπνίσει και ναπιει μαζί του, και να του αναπτύξειτις Ιδέες του, μάλλον διασκεδαστικές, γενικά για τη ζωή και Ιδιαίτερα

για τη γυ ναίκα. Ο κ. Μπά ς εί χε κιαυτός επίσης συναντήσει την κ.Κάμπ, όταν πήγαινε να παραγγείλεικάτι, και τύχαινε να λείπει ο κ.Κάμπ. Γνώριζε ποιά βάσανα έπρεπενα υποφέρει συνέχ εια ο δυστυχισμένος άνθρωπος. Κι αφού υπολό

γι σε τι ς συ νέ πε ιε ς αποφ άσισε να

δώσει άσυλο στο αυγ ό. Ο κ. Κάμπυποσχέθηκε να εξηγήσει με περισσότερες λεπτομέρειες μιαν άλληφορά τους λόγους της μεγάληςτου αγάπης για το κρυσταλλένιοαυγό, και μίλησε ξεκάθαρα για οράματα που έβλεπε μέσα σ' αυτό.Ξαναγύρισε ατού κ. Μπάς το ίδιοβράδυ. Διηγήθηκε μια περίπλοκηιστορία. Το κρυσταλλένιο αυγό, είπε, τ' αγόρασε μαζί με άλλα αντικείμενα σε μια εκποίηση, μετά τοθάνατο ενός συναδέρφου, και αγνοώντας ποιά μπορούσε νάναι ηακριβής του άξια είχε γράψει πάνω

του την τιμή των δέκα σελινίων. Τοφύλαξε έτσι για πολλούς μήνες και

σκεφτότανε να κατεβάσει την τιμήτου, όταν έκανε μια παράδοξη ανακάλυ ψη. Εκείνη την επο χή η υγείατου ήταν πο λύ κα κή. Πρέπει να

γν ωρ ίζ ου με καλ ά, ότι σ' όλ η αυτ ήντην υπ όθ εση η φυσική του κατάσταση ήταν επικίνδυνη. Δοκίμαζεμεγάλη θλίψη για την αδιαφορία κιακόμη ακριβέστερα για την περιφρόνηση της γυναίκας του και των

παιδιών της άπένταντί του. Η γυ ναίκα του ήταν ματαιόδοξη, ανόητη, σκληρή- είχ ε μια ροπ ή, πουδιαρκώς μεγάλωνε, να το*τσούζειμο νά χη της. Η προγ ονή του ήταντσιγκούνα και φαντασμένη κι οπρογονός του ένιωθε γι' αυτόν μιαμεγάλη αποστροφή, που δεν έχανεκαμιά ευκαιρία για να του τη δείχνει. Τα βάρη του έμπορου πέφτανεόλα πάνω του και ο κ. Μπάς δεν- πιστεύει, ότι απόφευγε τις καταχρήσεις. Είχε αρχίσει τη σταδιοδρομίατου άνετα, μια και είχε πάρει κάποια ανατ ροφή, και υπόφ ερε απόαϋπνί ες λόγω ϋποχοντ ρίας. Απόφόβο μην ενοχλήσει την οίκογέ-νειά του, όταν οι σκέψεις τον βασα-νίζανε ανυπόφορα, σηκωνόταν απότο κρεβάτι, χωρίς να ξυπνήσει τη

γυναίκα του και γύ ρι ζε μέ σα στοσπίτι. "Ενα πρωί, τρεις η ώρα περίπου, ατά τέλη του Αυγούστου, ητύχη του τον έφερε στο κατάστημα.

Παραγεμι σμένο, σκονισμένο καιβρώμικο το δωμάτιο βρισκόταν μεσα σε αδιαπέραστο σκοτάδι, έκτοςαπό ένα μέρος όπου ξεχώριζε μια

ασυνήθιστη λάμψη. Πήγε κοντά κιανακάλυψε, ότι αυτή ήταν το κρυσταλλένιο αυγό, στη γωνιά του λο

γι στ ηρίο υ, κοντά στη βιτρίνα. Μιαλεπτή ακτίνα περνούσε από μια χαραμάδα των παραθυρόφυλλων, έπεφτε πάνω στο αντικε ίμενο καιφαινόταν, μπορεί να πει κανείς, ότι

γι όμ ιζ ε εν τε λώ ς πάνω στο αντικείμενο και φαινόταν, μπορεί να πεικανείς, ότι γιόμιζε εντελώς το εσωτερικό του αυγού και τόκανε ναλάμπει.

Ο κ. Κάμπ σκέφτηκε ότι αυτό

δεν συμφωνο ύσε με τους ν όμουςτης οπτικής όπως τους θυμόταν.Μπορούσε να καταλάβει τις ακτίνες να διαθλώνται από το κρύσταλλο μέχρι μια εσωτερική εστία, αλλάαυτή η διάχυση του φωτός τάραζετην αντίληψη του για τ α φυσικάφαινό μενα. Πήγε πιο κοντά στοκρυσταλλένιο αυγό, εξετάζονταςτο απ' όλες τις μεριές μ' ένα ξαφνικό ξύπνημα της επιστημονικής τουπεριέργειας, που απ' τα νιάτα τουεί χε καθορίσει το επάγγ ελμα πουθα διά λεγε . Έκπληκτος βρήκ ε, ότιτο φώς δεν ήταν σ ταθε ρό, αλλάανακατευότανε με την εσωτερικήύλη του αυγού, σα να νάτανε αυτό



το αντικείμενο μια κούφια σφαίρα γι ομ άτ η από κάποιον φωτεινό ατμό.Άρχισε να γυρίζει γύρω του για ναδει από παντού τις όψεις του, παρατήρησε ξαφνικά, ότι βρισκότανεανάμεσα στην ακτίνα και ατό αυγό,και ότι το κρύσταλλο, παρ' όλ' αυτα, συνέχιζε νάναι φωτεινό. Με με

γάλ η απορ ία το πή ρε κα ι το με τέ φερε στην πιο σκοτεινή γωνία του

καταστήματος. Το αυγό συνέχισενα λάμπει τέσσερα με πέντε λεπτά,ύστερα σκοτείνιασε σιγά-σιγά κιέσβησε. Τόφερε και πάλι κάτω απότην λεπτή γραμμή του φωτός όπουσχεδόν αμέσως ξανάρχισε να λάμπει.

Ως εδώ, τουλάχι στον, ο κ. Μπάςμπόρεσε κατόπι να εξακριβώσειτην αξιο σημε ίωτ η ιστορία του κ.Κάμπ. Κράτησε κι αυτός ο ίδιος μεδιάφορες επαναλήψεις το κρύσταλλο κάτω από την ακτίνα του φωτός(που έπρεπε νάχει διάμετρο μικρότερη από ένα χιλιοστό) και μέσα

στο τέλειο σκοτάδι, όπως μπορούσε να γίνει αυτό μ' ένα σκέπασμααπό βελούδο, το κρύσταλλο φαινόταν, χωρί ς καμιά αμφιβολία, ναφωσφορίζει αδύνατα. Θα πίστευεκανείς, ωστόσο, ότι αυτή η λάμψη

ήτ αν κά πο ιο υ εξ αι ρε τι κού εί δου ς κιόχι το ίδιο ορατή σ' όλα τα μάτια,

γιατί ο κύ ρι ος Χά ρμ πε γκ ερ , που τ'όνομά του είναι γνωστό σε κάθεεπιστήμονα αναγνώστη, στάθηκεεντελώς ανίκανος να δει εκεί μέσατο παραμικρό φώς. Κι αυτή η ικανότητα της όρασης του κ. Μπάς ήταν

ασύγκριτα κατώτερη από την ικανότητα του κ. Κάμπ. Ακό μη και γιατον κ. Κάμπ η δύναμη αυτή άλλαζεπολ ύ. Η όρα ση του ήταν πιο ισχυρή τις στιγμές της μεγάλης τουαδυναμίας και της μεγάλης τουκούρ ασης . Από την αρχή, λοιπόν

τούτο το φως μέσα στο κρυσταλλένιο αυγό εξάσκησε πάνω στον κ.Κάμπ μια περίεργη γοητεία. Και το

γεγονός , ότι δεν είπε σε καν έναανθρώπινο ον τις περίεργες παρατηρήσεις του, λέει περισσότερα γιατην απομόνωση της ψυχής του, απ'όσα θάλεγε ολόκληρος τόμος από

παθητικές φράσεις, φαίνεται ότι εί χε ζήσει σε μια τέτοια ατμόσφαιρατέλειας κακεντρέχειας ώστε η ανα

γν ώρ ισ η τη ς ύπ αρ ξη ς μι ας ευ χα ρί στησης θα ήταν ο κίνδυνος του χαμο ύ του. Έκαμ ε επίσης αυτήν τηνπαρατήρηση, ότι όσο η αυγή και οφως απλωνόταν και μεγά λωνε , τοκρυσταλλένιο αυγό γινόταν, σ' όλητην επιφάνεια του, σκοτεινό. Γιαλίγο καιρό στάθηκε ανίκανος να δειτίποτε μέσα του, έκτος από το βράδυ, στις σκοτεινές γωνίες του καταστήματος. Αλ λά η χρησιμοποίησηενός κομματιού μαύρου βελούδουπου πάνω του ήταν βαλμ ένη μιασυλ λογ ή από ορυκτά, το ύρθε στο

μυαλό, και διπλώνοντας και τοποθετώντας το αυτό πάνω από το κε

φάλι του και τα χέρια του μπορούσε να δει τη φωτεινή κίνη ση στοεσωτερικό του κρυσταλλένιου αυ

γού, ακόμα κα ι τη ν ημ έρ α. Εν ερ γο ύσ ε με φρ όν ησ η με γά λη απ ό τοφόβο μην τον ανακαλύψει η γυναίκα του, και δεν ασχολιόταν μ' αυτό,παρά μόνο το απόγιομα και με επιφύλαξη, κάτω στο λογιστήριο, ενώ

η γυναίκα του έπ αι ρν ε τον με ση με ριάτικο ύ πνο τ ης. Μια μ έρα , ενώπεριεργ αζόταν το κρύσταλλο στα

χέρ ια το υ, εί δε κάπ οιο πρά γμα. Αυ το πέρασε σαν αστραπή, αλλά είχε

την εντύπωση, ότι αυτό το πράγματούχε αποκαλύψει για μια στιγμή,την ύπαρξη μιας μεγάλης, απέραν

της, και παράδοξης χώρας και στριφογυρίζοντας το στα χέρια του ακόμα, τη στιγμή που η λάμψη έσβηνε, είδε ξανά το ίδιο όραμα.

Θα ήταν τώρα μάται ο και ανώφελο να περιγράψουμε όλε ς τιςφάσεις της ανακάλυψης του κ.Κάμπ, από τούτη τη στιγμή. Άς αρκεστούμε να σημειώσουμε ότι η εντύπωση ήταν αυτή: "Οταν κανείς τοκοίταζε με γωνία 137 μοιρών περίπου από την κατεύθυνση της φωτεινής ακτίνας το κρυσταλλένιο αυ

γό πα ρο υσ ία ζε τη στ αθ ερ ή εικόναμιας μεγ άλη ς και παράξε νης χώ

ρας. Δεν ήταν καθόλου μια χιμαιρική οπτασία. Παρουσίαζε την ορισμένη εντύπωση της πραγματικότη-



τας, και όσο το φως ήτανε πιο πολύ, πιο πολύ πραγματική και στέρε η παρουσιαζότανε η χώρα. Ηεικόνα κουνιόταν, δηλ. κουνιόντανμερικά αντικείμενα μέσα της, αλλάσιγανά και με καθορισμένο τρόποσαν πράγματα αληθινά, και ανάλο

γα με τη διεύ θυν ση που τους δεί-νανε για να τη φωτίσουν η να τηνκοιτάξουν, η εικόνα άλλαζε επίσης.

Αληθινά αυτό θα έκανε την εντύ

πωση την ίδια, σα να παρατηρούσεκανε ίς, ένα θέαμα ανάμεσα απόένα καμπύλο γυαλί, που το στριφο

γυ ρί ζε ι σ' όλες τι ς δι ευ θύ νσ ει ς γι ανα πετύχει διάφορες απόψεις.

Ο κ. Μπά ς με βεβα ίωσε , ότι οιπεριγραφές του κ. Κάμπ, ήταν γιομάτες λεπτομέρειες υπερβολικά ακριβείς, και τέλεια απαλλαγμένεςαπό κάθε είδ ους φαντασιώσεις.Αλλά πρέπει να θ υμη θού με, ότι

όλες οι προσπάθειες του κ. Μπάς για να δει τα ϊδια πράγματα μελάμψη όμοια, μέσα στην όπάλινη

στιλπνότητα του κρυστάλλου, ύπήρξαν ολοκληρωτικά μάταιες, μ' οποιοδήποτε τρόπο κι αν προσπάθησενα το πετύ χει. Αλλά η διαφοράτης έντασης των εντυπώσεων πουοι δύο άντρες δεχτήκανε ήταν πολύ μεγάλη, και είναι ευκολονόητο,ότι εκείνο που ήταν για τον κ. Κάμπμια καθαρή οπτασία, δεν ήταν παράμια απλή θολούρα για τον κ. Μπάς.

Η περιγραφή, που έκανε ο κ.Κάμπ, ήταν αμετάβλητη θέα μιας ατέλειωτης πεδιάδα ς και που τουφαινόταν πάντοτε ότι την κοίταζεαπό το ύψος ενός πύργου η ενός

κατ αρτ ιού . Από τ' ανατολικά κι άπό τα δυτικά, σε πολύ μακρινή απόσταση, η πεδιάδα έκλεινε από με

γά λα κοκ κιν ωπά βρ άχ ια , που τουθυμίζανε τα βράχια που είχε δει σεκάποια εικόνα, αλλά ποιά ήταν αυτη η ει κόν α, ο κ. Κάμπ δεν μπ ορούσε να θυμηθεί. Αυτά τα βράχιαπροχωρούσαν ως τα βάρια κι ως τανότια. Ο κ. Κάμπ ήξ ερ ε τα σημεϊατου ορίζοντα απ' τ' αστέρια, ορατάτη νύχτα, σχεδιαζόμενα σε μια απέραντη άποψη και χάνονταν μέσαστην άλλη απόσταση πριν συναντη

θού ν. Ότ αν τα πρωτόδε βρισκότανπιο κοντά στην ανατολική αλυσίδατων βράχων, που από πίσω τους ά-νάτειλλε ο ήλιος, και σκοτεινές απέναντι από το φως και ωχρές απέναντι από το σκοτάδι του παρου-σιαστήκανε ένα πλήθος μορφές,που ο κ. Κάμπ φαντάστηκε ότι μοιάζανε με πουλιά. Μια μεγάλη σειράαπό κτίρια εκτε ίνον ταν κάτω απόαυτά τα όντα· του φαινόταν πάνταότι τάβλεπε από πολύ μεγάλο ύψοςκι όσο αυτά έρχονταν κοντά, τα αδιόρατα και ακαθόριστα άκρα τηςεικό νας δεν ξεχώρ ιζαν. Υπήρχαν

επίσης εκεί δέντρα με περίεργοσχήμα και χρώμα- ένα βαθυπράσι-

νο βρύου κι ένα ώραϊο γκρίζο στηνάκρη μιας πλατιάς κι αστραφτερήςδιώρυγας.

"Ενα μεγάλο λαμπροχρωματισμένο πράμα διάσχισε ξαφνικά το τοπίο. Αλλά την πρώτη φορά που οκ. Κάμπ είδε αυτά τα πράγματα,αυτό έγινε με ξαφνικές ανταύγειες.Τα χέρ ια του τρ έμανε , το κεφάλιτου βούιζε, όταν η οπτασία τρεμού-λιαζε, ύστερα έγινε ακαθόριστη κιαξεδιάλυτη και δοκίμασε στην άρ

χή μι α πο λύ με γάλ η δυ σκολία ναξαναβρεί το όραμα, αφού πια είχε

χά σε ι τη ν κα τε ύθ υν ση .Η δεύτερη ξεκάθαρη οπτασία

του , πο υ το υ παρουσιάστηκε μιαβδομάδα περίπου ύστερότερα απότην πρώτη, αφού το διάστημα ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερηδεν του προσ φέρα νε τίποτ' άλλοέκτος από προκλητικούς υπολογισμούς και μερικά χρήσιμα πειράματα, του επέτρεψε να δει την κοιλάδα σ' όλο της το μήκ ος. Η θέα

ήτ αν δι αφ ορ ετ ικ ή, αλ λά εί χε τη νπερίεργη βεβαιότητα, που οι κατοπινές του παρατηρήσεις επιβεβαίωσαν, ότι έβλεπε τον ίδιο παράδοξο κόσμο, ενώ αυτός έμενε ατόίδιο μέρος και κοίταζε σε μιαν άλληκατεύ θυνση. Η μακριά πρόσοψητου μεγάλου κτιρίου, που την πρώτη φορά είχε δει τη σκεπή του,υποχωρούσε τώρα στη σκηνογραφία. Ξεχώριζε τώρα καθαρά τη σκεπή. Στην πρόσοψη ήταν ένας εξώστης με τεράστιες διαστάσεις καιμεγάλο μάκρος, και στη μέση τουεξώστη, κατά διαστήματα, βρισκό

τανε ιστοί πανύψηλοι αλλά πολύωραίοι, που συγκρατούσαν μικράλαμπερά αντικείμενα, που πάνωτους έλαμπε ο ήλιος που βασίλευε.Η αξία αυτών των μικρών αντικει

μένων δεν ήρθε στο νου του κ.Κάμπ, παρά αργότερα, όταν περί

γρ αψ ε εκ εί νο που έβ λε πε στον κ.Μπά ς. Ο εξώστης απλωνόταν πάνω από μια συστάδα της πιο ευχάριστης και άφθονης βλάστησης,που πέρ' απ' αυτήν βρισκόταν έναμεγάλο χλοερό λιβάδι, και πάνω σ'αυτό ξεκουράζονταν κάποια μεγά

λα πλάσματα που μοιάζανε με σκαθάρια, αλλά πάρα πολύ μεγαλύτερα απ' τα κοινά σκαθάρια. Πέρ' απ'το λιβάδι τούτο ήταν μια λεωφόροςστρωμένη με ρόδινα λιθάρια, πλούσια στολισμέν η, και πιο πέρ' ακόμη,περιφραγμένη από πυκνά κόκκινακαλάμια, στο ύψος της κοιλάδαςακριβώς παράλληλα με τους μακρινούς βράχους, απλωνόταν μια απέραντη και λαμπερή σαν καθρέφτηςέκταση νε ρο ύ. Ο αγέρ ας φαινόταν

γι ομ άτ ος από κοπ άδια με γάλω νπουλιών που σχημάτιζαν μεγαλόπρεπ ες καμπύλ ες, και πάνω στην

άλλη όχθη του ποταμού, υψωνότανπλήθος κτιρίων πλούσια χρωματι

σμένων, που άστράφτανε από δικτυωτά και πολυεδρικά μέταλλα,μέσα σ' ένα δάσος από βρυώδηδέντρα σκεπασμένα με λειχήνες.Ξαφνικά κάποιο πράμα φάνηκε να

χτ υπάει ξα νά , μέ σα από την οπτασία, όπως το χτύπημα μιας φτερού

γας η μιας βε ντάγ ιας σκ επ ασ μέ νη ςμε κοσμήματα, και μια μορφή η καλύτερα το πάνω μέρος μιας μορφής με μεγάλα μάτια, πλησίασε, θαμπορούσε να πει κανείς, τη δικήτου, σα να βρισκόταν από το πίσωμέρος του κρυσταλλένιου αυγού.Ο κ. Κάμπ τρόμαξε κι έκπληκτος

από την απόλυ τη πραγματικότητααυτών των ματιών, ώστε έκαμε μιααπότομη κίνηση του κεφαλιού γιανα κοιτάξει πίσω από το κρύσταλλο.Είχε τόσο πολύ απορροφηθεί νακοιτάει, ώστε μ' έκπληξη πολύ διαπίστωσε ότι βρισ κότα ν μέ σα στηδροσερή σκιά του μικρού του καταστήματος με τη συνηθισμένη μυρωδιά της μεθόλης, της μούχλας

και της κλεισούρας. Κι ενώ ανοιγόκλεινε τα μάτια του, η λάμψη τουκρυστάλλου αδυνάτισε κι έσβησε.

Αυτές ήταν οι γενικές εντυπώσεις του κ. Κάμπ. Αυτή η ιστορίαείναι πε ρίερ γα αναμφισβήτητη καιακρι βής . Α π ' την αρχή, όταν η κοιλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά απότομα μπροστά στα μάτιατου, η φαντασία του ερεθίστηκε παρά δο ξα , και όταν· άρχισ ε να διακρίνει τις λεπτομέρειες της σκηνήςπου έβλεπε, ο θαυμασμός του κατάντησε μια έμμονη περιέργεια.Ασχολιόταν με τις υποθέσεις του

χω ρί ς όρεξ η κα ι αφη ρημ ένο ς, δενσκεφτόταν παρά τη στιγμή που θαμπορούσε να ξαναγυρίσει στη "μελέτη του. Τότε, μερικές βδομάδεςμετά την πρώτη του οπτασία, ήρθανοι δύο πελά τες κι έγινα ν όλα ταπεριστατικά που έχουμε κιόλαςδιηγ ηθεί. Η ταρ αχή και η συγκίνη ση που προξένησε η προσφοράτους κι ο τρόπος που μ' αυτόν τοκρυσταλλένιο αυγό τη γλύτωνεφτηνά.

Εφ ' όσο ν το πράγ μα ήταν τομυστικό του κ. Κάμπ, το κρυσταλ

λένιο αυγό παράμενε άπλά κάτι τοεκπληκτικό, που πήγαιναν να δουνκαι να θαυμ άσου ν κρυφά, με τονίδιο τρόπο που ένα παιδί εξερευνάένα ν απαγο ρευμέ νο κήπο. Αλλά οκ. Μπά ς, με την ιδιότητα του τουνέου σοφού εξερευνητή, έχει αποκτήσει πνευματικές συνήθειες, εξαιρετικά φωτεινές και λογικές.

Αμέσως μόλις το κρυσταλλένιοαυγό και η ιστορία του φτάσανε με

χρις αυ τό ν κα ι βε βα ιώ θη κε , αφ ούείδε με τα ίδια του τα μάτια τον φω-σφορισμό του κρυστάλλου, κι ότιπραγματικά υπήρχαν αποδείξεις

για υποσ τή ρι ξη των όσων έλεγε οκ. Κάμπ, ετοιμάστηκε να ξεδιαλύνει



συστηματι κά το πρόβ λημα . Ο κ.Κάμπ ήταν φοβερά ανυπόμονος ναευχ αρι στή σει τα μάτια του με τοθέαμα της φαντασμαγορικής αυτής

χώρας , κι ερ χό τα ν κάθε βρά δυ , άπό τις οχτώ και μισή μέχρι τις δέκακαι μισή, κι αν τύχαινε μάλιστα ναλείπει ο κ. Μπάς, ερχόταν και την ήμ ερα ακόμ α. Τις Κυρι ακ ές , μετ άτο φαγητό, ερχ ότα ν ε πίσης. Στηναρχή ο κ. Μπάς κρά τησε σημει ώ

σεις πολυάριθμες, και στην επιστημονική του μέθοδο οφείλεται η αχέση μεταξύ της κατεύθυνσης σύμφωνα με την όποια η φωτεινή ακτίνα έμπαινε μέσα στο κρυσταλλένιοαυγό και του προσανατολισμού τουοράματος. Κλείνοντας το αυγό μεσα σ' ένα κουτί όπου είχε σχηματίσει μια μικρή τρύπα για τη φωτεινήακτίνα και αντικαθιστώντας μ' έναπυκνό μαύρο πανί τις κουρτίνεςτων παραθυριών του, που είχαν ένα ανοιχτό κίτρινο χρώμα, καλυτέρεψε τις συνθήκες της παρατήρησης, τόσο καλά, ώστε σε λίγο καιρό

μπορούσαν να εξετάσουν την κοιλάδα σ' οποιαδήποτε διεύθυνση ηθελαν.

Αφού άνοιξε έτσι τους δρόμουςμπορούμε να σας δώσουμε μια μικρή περιγραφή αυτού του χιμαιρικού κόσμου, που έκλεινε μέσα τουτο κρυστα λλένι ο αυγό. Έν πάσηπεριπτώσει, ο κ. Κάμπ ήταν εκείνοςπου έκ αμε τα πειράματα που θαεξιστορήσουμε, και η μέθοδος του ήταν να παρατηρεί συ νέ χε ια τοκρυσταλλένιο αυγό και να διηγιέταιεκείνο που έβλεπε, ενώ ο κ. Μπάς(που όπως κάθε άνθρωπος μορφωμένος, ήξερε να γράφει στα σκοτεινά) σημείωνε γρήγορα τα λόγιατου. Όταν το κρ ύσταλ λο ξανασκο-τείνιαζε, το βάζανε μέσα στο κουτίκι ανάβανε πάλι το φως. Ο κ.Μπάς ρωτούσε και υπόβαλλε παρατηρήσεις, για να διευκρινίσει μερικά δύσκολα σημεία. Κανένα, αλήθεια, δεν μπορούσε νάναι λιγότεροφανταστικό και πολύ περισσότεροθετικό.

Η προσοχή του κ. Κάμπ γρήγορα συγκεντρώθηκε στα πλάσματαπου είχε προσέξει σε πολύ μεγάλο

αριθμό σε καθένα από τα προηγούμε να οράμα τα του. Η πρώτη τουεντύπωση ύστερ' από λίγο άλλαξεκι ενόμιζε για μικρό χρονικό διάστημα ότι αυτά μπορούσαν νάναιένα είδος νυχτερίδων της ημέρας."Επειτα σκέφτηκε, πολύ γελοία, ότιαυτά μπορούσαν νάναι χερουβείμ.Τα κεφάλ ια το υς ήταν στρογγυλάκαι παρά δοξα ανθρώπινα, και ταμάτια ενός απ' αυτά ήταν που τονείχαν, χωρίς αμφιβολία, τόσο πολύτρομάξει στη δεύτερη του παρατήρηση. Είχανε μεγάλες ασημένιεςφτερ ούγε ς, χωρίς φτερά, αλλά

αστραφτερές σαν τα λέπια των ψα

ριών και με τις Ίδιες λεπτές ανταύ γε ιε ς- αυ τέ ς οι φτ ερού γε ς δε ν ήτανκατα σκευα σμένε ς πάνω πάνω στοσυνηθισμένο σχέδιο που έχουν οιφτε ρούγ ες των πουλιών, ούτε καιτων νυχτερίδων, αλλά συγκρατιόνταν από μια καμπύλη μεμβράνη,που έβγαινε αχτινωτά από το σώμα— είδος φτερούγας πεταλούδας μεκαμπύλες πλευρές πλησιάζει πιότερο το σχήμα τους. Το κορμί ήταν

μικρό αλλά εφοδιασμένο ακριβώςαπό κατω με δυό δέ σμε ς από αρπαχτικά όργαν α, που μοιάζανε μεμακρ ιά πλοκάμι α. Ό σ ο απίστευτοκι αν φάνηκε αυτό στην αρχή στονκ. Μπάς, η βεβαιότητα στο τέλοςέγινε απόλυτη, ότι τα μεγάλα ανθρωποειδή κτίρια κρί οι μεγαλόπρεποι κήποι, που λαμποστόλιζαντόσο την κοιλάδα, άνηκαν σ' αυτάτα πλάσματα. Ο κ. Κάμπ παρατήρησε, ανάμεσα στις άλλες λεπτομέρειες, ότι αυτά τα κτίρια δεν είχανπόρτες, αλλά ότι τα μεγάλα κυκλικά παράθυρα που άνοιγαν ελεύθε

ρα, χρησιμεύανε για έξοδο και είσοδο σ' αυτά τα φτερωτά πλάσματα. Στηριζότανε πάνω στα πλοκάμιατους, τυλίγανε τις φτερούγες τουςκαι πηδο ύσαν στο εσωτερικό. Ανάμεσα τους βρισκότανε ένα πλήθοςαπό άλλα πλάσματα με μικρότερεςφτερούγες, ίδια με μεγάλες χρυσαλλίδες, η με νυχτοπεταλούδες ημε φτερωτά σκαθάρια, και στη μέσητης χλόης γιγάντια σκαθάρια χωρίςφτερούγες, με λαμπερές αποχρώσεις, σερνότανε νωθρά. Κι ακόμαστους δρόμους και στους εξώστες,πλάσματα με χοντρό κεφάλι, ίδια μ'εκείνα που είχανε τις μεγάλες φτερούγες, αλλά που αυτά δεν τις εί

χαν, σκιρτούσαν με ύφος πολυάσχολο πάνω στις δέσμες των πλοκαμιών τους.

Έχει ξαναγίνει λόγο ς για ταλαμπερά αντικείμενα που κρέμονταν στους ιστούς, που ήταν μπηγμένοι πάγω στους εξώστες του κοντινού κτιρί ου. Ο κ. Κάμπ σκέφτη κε, αφού είχε μια μέρα πάρα πολύφωτεινή να εξετάσει προσεχτικά έναν άπ' αυτούς τους ιστούς, γιατίτο λαμπρό αντικείμενο που κρεμό

ταν εκεί ήταν ένα κρυσταλλένιο αυ γό , ίδιο ακρ ιβώς μ' εκ εί νο που μεσα του κοίταζε- μια πιο προσεχτικήπαρατήρηση τον έπεισε ότι το καθ'έν α απ' αυτά τα κοντάρια —καιυπήρχαν καμιά εικοσαριά — είχε ένα αντικείμενο ολόιδιο.

Κάποτε ένα απ' αυτά τα μεγάλαπλάσματα που πετούσαν, υψώνονταν μέχρις ενός απ' αυτά, έπειταδιπλώνοντας τις φτερούγες του καιπεριτυλίγοντας πολλά από τα πλοκάμια του γύρω στο κοντάρι, παρατηρούσε αδιάφορα μέσα στο κρύσταλλο για ένα χρονικό διάστημα,

που διαρκούσε μερικές φορές δε

καπέντε λεπτά. Μια σειρά παρατηρήσεων, που υπόδειξε ο κ. Μπάς,έκανε τους δυό εξερευνητές να πιστέψουν βαθιά, σχετικά μ' εκείνοπου έβλεπαν σ' αυτόν τον χιμαιρικό κ όσ μο , ότι το κρύσταλλ ο, πουμέσα του κοιτάζανε, βρισκότανεπραγματικά στην κορυφή του τελευταίου κονταριού του εξώστη,και συμπτωματικά, έν ας τουλάχι στον από τους κατοίκους του άλ

λο υ κόσ μου , θάχει εξετάσει τοπρόσωπο του κ. Κάμπ, την ώρα πουαυτός έκανε τις παρατηρήσεις του.

Μας χρειάζε ται τώρα να παραδε χτ ούμ ε μι α απ ό τι ς έξης τρεις υποθέσεις: Το κρυσταλλένιο αυγότου κ. Κάμπ βρισκότανε συγ χρό νως και στους δύο κόσμους, κι ενώστον έναν το μεταφέρανε από τοπο σε τ όπο, έ με ινε ακίνητο στονάλλο — πράμα που φαίνεται εντελώς παράλογο η καλύτερα είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση επαφής μ' ένα άλλο κρυσταλλένιο αυγό, ακριβώς το ίδιο μ' ένα του άλλου κό

σμου, ούτως ώστε εκείνο που βλέπανε στο εσωτερικό του μιανού, σ'αυτόν τον κόσμο, ήταν ορατό, κάτωαπό ιδιαίτερες συνθήκες, από ένανεξερευνητή, στο αντίστοιχο κρύσταλλο του άλλου κόσμου και αντίστροφα; Για την ώρα, αλήθεια, δενξέρουμε τίποτα για τον τρόπο πουδύο αυγοειδή κρύσταλλα μπορούννα βρίσκονται έτσι σε τέτοια σχέσηεπικοινωνίας μετα ξύ τους, αλλάστις μέρες μας ξέρουν πολλά γιανα καταλάβουν ότι αυτό δεν είναιαπόλυτα αδύνατ ο. Η περίπτωσηδύο αυγοει δών κρυστάλλων πουσχετίζονται μεταξύ τους ήταν ησκέψη που έκανε ο κ. Μπάς, κι έγώπροσωπικά τη βρίσκω χωρίς υπερβολή πειστικότατη.

Πού βρισκότανε αυτός ο άλλοςκόσμος; Πάνω σ' αυτό το ζήτημαεπίσης η άγρυπνη ευφυία του κ.Μπάς κατόρθωσε να ρίξει κάποιοφως. Μετά το βασίλεμα του ήλιου,ο ουρανός σκοτείνιαζε απότομα —και τ' άστρα παρουσιαζότανε. Αυτά

ήταν ίδια με κεί να που βλ έπου μενα σχημ ατίζ ουν και τους δικούςμα ς αστερι σμούς . Ο κ. Κάμπ γνώ

ρισε την "Αρκτο, την Πούλια, τονΑλτεμπαράν και τον Σείριο, με τέτοιο τρόπο ώστε ο άλλος κόσμοςέπρεπε να βρισκόταν σε κάποιο μερο ς το υ ηλιακο ύ συστήματος, καιτο πολύ μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια μίλια απ' τον δικό μας.Σύμφωνα μ' αυτήν την ένδειξη, ο κ.Μπάς έμαθε ότι ο νυχτερινός ουρανός ήταν γαλάζιου χρώματος πιοσκοτεινού ακόμα και από το χρώματου χειμωνιάτικου ουρανού μας, οτι ο ήλιος φαινόταν λίγο μικρότερος, κι ότι υπήρχαν εκεί δύο φεγ γάρια ίδι α με το δικό μας, αλλά μι

κρότερα και διαφορετικά, ένα απ'



αυτά κινιόταν τόσο γρήγορα, ώστε η κί νη ση του μπ ορ ού σε να φανείκαλά μόνο όταν το παρατηρούσαν.Αυτά τα φεγγάρια δεν ανέβαινανποτέ στον ουρανό, αλλά εξαφανίζονταν μόλις ανάτειλαν, δηλαδή σεκαθ' ένα τους γύρισμα βρίσκοντανσ' έκλειψη, γιατί ήταν κοντά στονπλανήτη τους. Και όλα αυτά ανταποκρίνονται ολοκληρωτικά —αν καιο κ. Κάμπ δεν ήξερε τίποτα γι' αυ

το— στοάς όρους της ύπαρξης πώςπρέπει να βρίσκονται στον "Αρη.

Αληθινά αυτό είναι ένα συμπέρασμα χωρίς υπερβολή πειστικότατο, γιατί κοιτάζοντας μέσα σ' αυτότο κρυσ ταλ λένι ο αυγό ο κ. Κάμπείδε πραγματικά τον πλανήτη "Αρηκαι τους κατοίκους του. Κι αν συνέβαινε τούτο τότε το εσπερινόάστρο που άστραφτε με τόσηλαμπρότητα στον ουρανό της μακρινής αυτής οπτασίας δεν ήτανούτε περισσότερο ούτε λιγότεροπαρά η γνωστή μας γη. Γι' αρκετόκαιρό οι Αρε ιανοί, αν ήταν Αρειανοί, δεν φαίνονταν ότι είχαν παρατηρήσει τις κατασκοπίες του κ.Κάμπ. Στις διάφορες επαναλήψειςο ένας απ' αυτούς πλησίασε, αλλάέφυγε από κει αμέσως, σα να μηνεύρισκε την οπτασία ικανοποιητική.Ο κ. Κάμπ λοιπό ν, μ πόρεσε να

παρατηρήσε ι πώς ενε ργού σαν ταφτερωτά αυτά όντα, χωρίς να ενο

χληθεί η πρ οσ οχή το υς , κι αν ακόμη οι περιγραφές υπήρξαν αναγκαστικά αόριστες και ασυνάρτητες,παραμείναν όμως από τις πιο υποβλητικές, φανταστείτε την εντύπω

ση που θάπαιρνε άπο την ανθρωπότητα ένας Άρε ιαν ός εξερε υνητης; που ύστερα από σειρά δύσκολων προετοιμασιών και σοβαρήκούραση των ματιών, κατόρθωσενα εξετάσει το Λονδίνο από το ύψοςτου καμπαναρι ού της εκκλησίαςτου Αγιου Μαρτίνου σε περιόδουςτέσσερα λεφτά της ώρας κάθε φορά . Ο κ. Κάμπ δεν μπόρε σε νακαταλή ξει αν οι φτερωτοί Αρει ανοί

ήτ αν οι ίδιοι με τους Άρειανο ύςπου σκιρτούσαν πολυάσχολοιστους δρόμους και ατούς εξώστες,κι αν αυτοί οι τελευταίοι μπορού

σαν θεληματικά να φορέσουν φτερούγες. Πολλές φορές είδε έναναριθμό από αδέξια και άγαρμπαμπατάλικα πλάσματα, που θυμίζανετους πιθήκους, με σώμα άσπρο, μι-σοδιάφανο, που βοσκάνε ανάμεσαστις λειχήνες. Μια φορά μερικά απ'αυτά έφυ γαν μπροστά σ' έναν Α-ρει ανό με στρογγυ λό κεφάλι πουσκιρτούσε, και που άρπαξε ένα απ'αυτά τα όντα μέσα στα πλοκάμιατου, αλλά εκείνη τη στιγμή ξαφνικάτο θέαμα έσβησε αφήνοντας τον κ.Κάμπ στο σκοτάδι να βασανίζεταιαπό τη λαχτάρα να μάθει περισσό

τερα. Μιάν άλλη φορά ένα πελώριο

πλάσμα, που ο κ. Κάμπ στην αρχήτο πήρε για κάποιο γιγαντιο μαμούνι φάνηκε να προχωρεί με μια ασυνήθιστη γρηγοράδα κατά μήκος

της όχθη ς της διώρυγας. Όταν αυτο έφτασε κοντά, ο κ. Κάμπ διαπίστωσε ότι ήταν κάποιο μηχάνημααπό μέταλλο, ολόλαμπρο και πάραπολύ πολύπ λοκο. Επειτα, όταν θέλησε να το εξετάσει πάλι, αυτό βρισκότανε πια μακριά από τα μάτιατου.

Υστερ' από λί γο ο κ. Μπάς προσπάθησε να τραβήξει την προσοχήτων Αρειανών, και την πρώτη φορά που τα παράδοξα μάτια ενός απ'αυτούς παρουσιαστήκανε πάνω στοκρυσταλλένιο αυγό, ο κ. Κάμπ άρ

χι σε να βάζει τι ς φωνές, έκ αμε ένα

πήδημα πίσω, και φωτίζοντας αμέ

σως το δωμάτιο, άρχισαν να χειρονομ ούν . Αλλά όταν ο κ. Κάμπ ξαναγύρισε στο κρύσταλλο για να τοεξετάσει ο Άρ ει αν ός δεν ήταν πια

εκεί.Αυτές οι παρατηρήσεις συνεχι-

στήκανε ως τα μέσα του Νοέμβρη,κι αυτήν την εποχή ο κ. Κάμπ ύπο-θέτωντας ότι οι υποψίες της οικο

γέν εια ς του γι α το κρυσταλλέν ιοαυγό εί χαν χ αθεί , τόλμησε να τοπάρει και να το φέρει μαζί του, γιανα μπορ εί, όταν του παρουσιαζόταν η ευκαιρία, είτε μέρα ήταν είτεβράδυ, να παρηγοριέται με κείνο,που τόσο γρήγ ορα είχε γίνει ηπραγματική του ύπαρξη. Κατά τονΔεκέμβρη, οι δουλειές του κ. Μπάς




Είμασταν τρεις στο σπίτι τουΠόλλαντ κείνη τη νύχτα,που μάταια προσπαθώ από

τότε να ξεχάσω. Ο ίδιος ο γιατρόςΤζών Πόλλαρντ, ο Χιου Ντάττονκι εγώ, Αρθ ουρ Ράιτ — εμείς οιτρεις. Ο Πόλλαρντ βρήκε κείνητη νύχτα ένα πεπρωμ ένο, τόσοτρομερό, που κανένας δε. θα μπο

ρούσε να ονειρευτεί. Από κείν ητη νύχτα ο Ντάττον ζει σ' ένα κρατικό άσυλ ο γ ια τρελούς, κι έχωαπομείνει μόνο εγώ για να σαςπώς τι συνέβει.

Με πρόσ κληση του ίδιου τουΠόλ λαρ ντ, ο Ντάττον κι εγώ πή

γαμε στ ο απομονω μένο εξοχι κότου σπίτι. Είμασταν φίλοι, και μάλιστα μέναμε στο ίδιο δωμάτιο,όταν σπουδάζαμε στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας, στη Νέα Υόρκη. Η φιλία μας ήταν ίσως λίγοασυνήθιστη, γιατί ο Πόλλαρντ

ήτ αν μερι κά χρ όν ια μεγ αλύ τερ οςαπό τον Ντά ττον κι εμένα, κι εγώο ίδιος ήμουν διαφορετικός στο

χα ρα κτ ήρ α, μά λλ ον πι ο ήσ υχ οςαπό φυσικού μου. Παρα κολο υθούσε ένα εντατικό μάθημα βιολογία ς, ε πίση ς, αντί για τα συνη θισμένα μαθήματα των σπουδαστών μηχανικών, που κάναμε οΝτάτ τον κι εγώ.

Καθώς ο Ντάττον κι έγώ πη γαί ναμε με το αμάξ ι προς βορρά,δίπλα στον ποταμό Χάτσον εκείνοτ' απόγευμα, ξαναθυμόμασταν και

κουβεντιάζαμε για ότι ξέραμε γιατην καριέρα του Πόλλα ρντ. Είχεπάρει το πτυχίο του και είχε κάνεικαι μεταπτυχιακό ντοκτορά, καιείχε γίνει βοηθός του βιολόγουκαθηγητή απ' τη Βιέ ννη, Μπρά-ουν, που οι θεωρίες του είχαναναστατώσει τον επιστημονικό χώρο. Είχαμε επίσης μάθει, τυχαία,ότι ύστερα απ' αυτό, είχε αποσυρ-θεί για ιδιωτικές μελέτες και έρευνες, σ' ένα εξ οχι κό σπιτάκι πουείχε κληρο νομήσε ι, δίπλα στονποταμό Χάτσον. Αλλά από τότε

δεν είχαμε ξανακούσει νέα του,κι έτσ ι, κατά κάποι ο τρόπο παραξενευτήκαμε, όταν λάβαμε τα τηλεγραφήματα του, που μας καλού-σε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο μαζί του.

Επεφτε το βραδάκι ενός πρόωρου καλοκαιριού, όταν ο Ντάττονκι εγώ φτάσαμε σ' ένα μικρό χωριουδάκ ι δίπλα στο ποτάμι καικατευθυνθήκαμε προς το σπίτι τουΠόλλαρντ, κανένα μίλι απόστασηπαραπέρα. Το βρήκαμε εύκολα,ένα θαυμάσιο, χαριτωμένο σπίτι,

με ξυλο δεσι ά, που γ ια καμιά κα-τοστή χρόνι α βρισκότ αν σκαρ

φαλωμένο σ' ένα χαμηλό λόφο πάνω απ' το ποτάμι. Τα εξωτερικά του χτίσματα ήτ αν συγ κεν τρωμέ να γύρω απ' το κυρίως σπίτι, σαν κοτόπουλα γύρω από μια προστατευτικήκλώσσα.

Ο ίδιος ο Πόλλαρντ βγήκεκαι μας υποδέχτηκε. «"Ε, παλιό -φιλοι, εσείς μεγαλώσατε!», ήταν

οι πρώτες του λέ ξε ις , «τώρα θυμάμαι και το Χιού και τον Αρτ,τους ταραξίες της πανεπιστημιούπολη ς. Τώρα βέβαια θ' ανήκετεπια στον κόσμο των επιχειρήσεων, και μιλάτε ατέλειωτα για τηνυπεράσπιση των πωλήσεων!».

«Αυτό είναι το καταθλιπτικόαποτέλεσμα της εμπορικής ζωής»,εξήγησε ο Ντάττον με μια γκριμάτσα γέλιου. «Αυτή η ζωή όμωςδεν έχει αγγίξει εσένα, γερο-στρεί-δι, είσαι όπως ήσουν, πριν πέντε

χρ όν ια ».

Πράγματι, η λεπτή του κορμοστασιά, το αργό του χαμόγελο καιτα παράξ ενα σκεφτικά μάτια τουδεν είχαν αλλάξει καθόλου. Παρ 'όλ' αυτά, όλη του η στάση έδειχνεμάλλον ασυνήθιστη αναστάτωση,και του το είπα.

« Α ν μοιάζω λίγο περισσότεροαναστατ ωμένος, αυτό συμβαίνει

γιατί η ση με ρι νή μέρα είν αι με γά λη μέρα για μένα», αποκ ρί θηκε .

«Λοιπόν, είσαι τυχερός, που έ χε ις δυό θαυμάσιου ς φί λους , τονΝτάττον κι έμενα, που έψαξαν και

σε βρήκαν στο ερημητ ήριό σου»,άρχισα εγώ, αλλά εκείνος κούνησετο κεφάλι του χαμογελώντας.

«Δ εν εννοώ αυτό, "Αρ τ, αν καιείμαι πάρα πολύ χαρού μενος που

ήρθατε . "Ο σο γι α το έρ ημ ητ ήρ ιόμου , όπως το λές , δεν πρέπει ναπεις κουβέντα εναντίο ν του. Εδώμπόρεσα να δουλέψω, όσο ποτέδε θα μπορούσα να δουλέψω σ' έναεργαστήριο στην πόλη, με χίλιαδυό πράματα να με αποσπούν απ'τις μελέτες μου».

Τα μάτια του έλαμπαν. « Α ν

εσείς οι δυό ξ έρατε τι — αλλά σελίγο θα το μάθετε. Άς μπούμεόμως, μέσα, θα πεινάτε πιστεύω;»

«Να πεινάμε; έγώ, όχ ι» , τονδιαβεβαίωσα. «Μπορώ να καταβροχθίσω το καταπέτασμα, άλλά απόψε δεν έχω καθόλου όρεξη».

«Ούτε κι έγώ», είπε ο Ντάττον»,«Εφαγα πολύ άργά. Δώσε μας κανένα σάντουιτς και μια καράφαμε καφέ, και είμαστε εντ άξει».

«Καλά, θα δούμε τι μπορούμε νακάνουμε, για να δελεάσουμε την

ευαίσθητη όρεξη σας», είπε οΠόλλ αρντ , καθώς μπαίναμε μέσα.

ΕΝΤΜΟΥΝΤ

ΧΑΜΙΛΤΟΝ



Το μεγ άλο σπίτι ήταν αρκετάάνετο, με μακριά χαμηλοτάβαναδωμάτια και φαρδιά παράθυραπου βλέπα ν στο ποτάμι. Αφούαφήσα με τις β αλίτ σες μας σ' έναυπνοδωμάτιο κι ενώ η οικον όμοςκαι η μαγ είρισσ α του ετοίμαζαν τοβραδιν ό, ο Πόλ λαρ ντ μας έδειξετο σπίτι. Αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν το εργαστήριο του.

Βρισκόταν σε μια μικρή πτέρυγα, που την είχε προσθέσει στοσπίτι, και η εξωτερική της κατασκευή εναρμονιζόταν με το υπόλοιπο κτίριο. Μέσα, όμως, έβλεπες μια λαμπερή άποψη από τοί

χους με άσπρα πλακ άκια και γυαλιστερά όργανα εργασ τηρίο υ. Μιατεράστια κατασκευή σαν κύβος,από διαφανές μέτ αλλο , που τηνκορφή του σκέπαζε ένας τεράστιος μεταλλικός κύλινδρος, που έμοιαζε σαν ένας τετρατώδης σωλήνας κενού αέρα, έπιανε το κέντρο

απ' το δωμάτ ιο. Μας έδειξ ε σ' ένασυνεχόμενο δωμάτιο με πέτρινοπάτωμα, τα δυναμό και τα μοτέρμιας ιδιωτικής γεννήτρ ιας.

Είχε πέσει πια η νύχτα, όταντελειώσαμε το δείπνο, που είχεπαρατραβήξει, με τις αναμνήσειςμας. Η οικονόμος είχε φύγει, κιο Πό λλα ρν τ μας εξ ήγ ησε πώς οιυπηρέτες δεν κοιμούνται στο σπίτι του. Καθί σαμ ε να καπνίσου μετο τσιγάρ ο μας στο σαλό νι. ΟΝτάττο ν έριχ νε εξεταστικές ματιέςστο περι βάλ λο, που ήταν πολύ άνετο

«Λοιπόν, το ερημητήριό σου δενείναι καθόλου άσχημο, φίλε μου»,παρατήρησε. «Δε θα με πείραζεκαθόλου να ζήσω κι εγώ αυτή τηνεύκολη ζωή για λίγο».

«Εύκολη ζωή;», επανέλαβε οΠόλλαρντ . «Έτ σι το νομίζεις,Χιού. Το γεγονός είναι πώς ποτέδεν έχω δουλέψει τ όσο σκλη ράστη ζωή μου, όσο αυτά τα δύο τελευταία χρ όνι α, που είμαι εδώ».

«Τι στην ευχή φτιάχνεις»; ρώτησα. «Κάτι τόσο ανορθόδοξο,που είσαι αναγκασμένος να το κρατάς κρυμμένο εδώ πέρα

ΕΝΑ ΤΡΕΛΛΟ ΣΧΕΔΙΟ

Ο Πόλλαρντ γέλασε χαμηλόφωνα. «Αυτό είναι που πιστεύουνκι εκεί κάτω στο χωριό. Ξέρουνπώς είμαι βιο λόγο ς, κι έχω έναεργαστήριο εδώ, έτσι το συμπέρασμα τους έκ των προτέρωνείναι πώς κάνω ζωωτομίες, κάποιας τρομαχτικά ειδικής φύσης!Γι ' αυτό ο ι υπηρέτες δε μένου ντη νύχτα».

«Εδώ που τα λέμε», πρόσθεσε,«αν ήξεραν εκεί κάτω στο χωριό,

60

για τί πράμμα ερ γάζο μα ι, θα φο-βόνταν δέκα φορές περισ σότερ οαπ' ότι τώρα».

«Προσπαθείς να παίξεις το μυστηριώδη μεγάλο επισ τήμονα για

χάρη μα ς» ; πα ρα τήρη σε ο Ντάττο ν.« Α ν ναι, τότε χάνεις τον καιρόσου — σε ξέρω καλά , ποιος είσαιάγνωστε μου, μπρο ς, βγάλε τημάσκα»!

«Ακ ρι βώ ς», του είπα κι έγώ.« Α ν προσπαθείς να μα ς ανάψειςτην περιέργε ια ξέρ εις καλ ά πώςμπορούμε να σου δώσουμε ένακαλό μάθη μα, όπως κάναμε πρινπέντε χρόνια».

«Πού όμως κατέληγε με μαυρισμένα μάτια για σας τους δυό»,»αντέτεινε. «Αλλά δεν έχω καθόλου π ρόθ εση να σ ας ανάψω τηνπεριέργεια — στην πραγματικό-κότητα σας κά λεσα εδώ πέρα γιανα δείτε αύτο που έχω κάνει αυτάτα χρόνια και να με βοηθήσετε νατο αποτελειώσω».

«Να σε βοηθήσουμε;», ακούστηκε σαν ηχώ η φωνή του Ντάττον. «Σε τι μπορούμε να σε βοηθήσουμε ν' ανατάμνεις σκουλήκια;Τι ωραίο Σαββατο κύριακο που θαπεράσουμ ε! Τώρα το βλέπω καλά».

«Κάτι περισσότερο απ' το ν' ανατέμνεις σκουλήκια», είπε ο Πόλλαρντ. Έγυρε πίσω και κάπνισεσιωπηλά για λίγο, πριν ξαναμιλήσει.

«Μήπως εσείς οι δύο έχετεακούσει τι είναι η εξ έλ ιξ η τωνόντων»; ρώτησε.

«Ξέρ ω πώς είναι μια λέ ξη πουέχει προκαλέσει πόλεμο, σε πολλές πολιτείες», απάντησα, «καιότι σαν την αναφέρεις,- δεν μπορείς να κρατήσεις ένα χαμόγελο,που να σε πάρει η ευχ ή».

Χαμογέλασε κι εκείνος. «Υ πο θέτω πώς έχετε συν αίσ θη ση του

γεγ ονότος όμως, πώς όλ η η ζω ήπάνω στη γη άρ χισ ε σαν απλόμονοκύτταρο πρωτόπλασμα, και μεδιαδοχικές εξελικτικές μεταβολές η αλ λα γέ ς, έφτασε στην παρούσαμορφή ζωής — και ακόμ η εξελ ίσσεται σιγά-σιγά».

«Κάτ ι βέβαια, ξέρουμε κ ι εμείς,— όχι επειδή δεν είμαστε βιο λό

γο ι, να νο μί ζε ις πώς είμαστε τελείως άσχετοι από βιολογία», είπε ο Ντάττον.

«Βούλωσε το, Ντάττ ον», τονπροειδοπ οίησα. «Κ αι τι έχει νακάνει η εξ έλι ξη των όντων, μετη εργασία σου δώ πάνω, Π όλ λαρντ» ;

«Αυτ ή είναι η εργασία εδώ»,απάντησε ο βιολόγος.

"Εσκυψε μπροστά. «Θα προσπα

θήσω να σας δώσω να το καταλάβετε απ' την αρχή. Ξέρετε, ητουλάχ ιστον λέτε πώς ξέρετε ταβασικά στάδια της εξελικτικήςπορείας των όντων. Η ζωή άρχισεσ' αυτή τη γη σαν απλό πρωτόπλασμα, και σαν διαδοχικές εξελικτικές μορφές μικροοργανισμώνπρωτοπλάσματος. "Απ' αυτούς σταδιακά ξεπήδησαν τα πλάσματα θαλασσα ς, οι σαύρες της ξηρ άς καιθηλαστι κά. Αυτ ή η άτέειωτη αργήεξελικτική διαδικασία έχει φτάσειστο υψηλότερο ση μείο της, ό σονάφορα τα θηλαστικά, τον άνθρωπο, κι ακό μη συνεχίζεται με τηνίδια βραδύτητα.

»Αύτό είναι βεβαιωμένη βιολ ο γι κή γν ώση , αλ λά δυό με γάλεςερωτήσεις, σχετικά με τη διαδικασία της εξέλιξης, έχουν παραμείνει μέχρι τώρα αναπάντητες.Ποιά είναι η αιτία αυτής της εξελικτικής αλλαγής, η αιτία αυτώντων αργών και στα θερών μετ αβολών, σε τελειώτερες μορφές; Δεύτερο, ποιά θα είναι η μελλοντικήπορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδο υς, ποιες θα είναι οιμορφές στις όποιες ο μελλοντικόςάνθρωπος θα εξελιχτεί και που θασταματήσει αυτή η εξέλιξη; Αύττές οι δυό ερωτήσεις της βιολογίας,μένουν μέχρι στιγμής αναπάντητες».

Ο Πόλλαρντ έμεινε σιωπηλός για ένα λεπτ ό, και ύστερ α είπε ήσυχα:

«"Εχω βρει την απάντ ηση στημια από ,ίς δυό αυτές ερωτή σεις,και πρόκειται να βρώ την απάντηση και στην άλλη, απόψε».

Τον κοιτάξαμε χωρίς να καταλα-βαίνομε. «Προσπαθείς να μας κοροϊδέψεις»; του είπα στο τέλος.

«Μιλώ πάρα πολύ σοβαρά, "Αρθουρ . "Εχ ω πράγματι λύσει τοπρώτο α π' αυτά τα προ βλή ματ α,έχω βρει την αιτία της εξέλιξηςτων όντων».

«"Ε, ποιά είναι τότε»; ξέσπασε οΝτάττον.

«Αυτό που νόμιζαν μερικοί βιολόγοι από χρόνια, πώς ήταν» αποκρίθηκε κείνος, «οι κοσμικές ακτίνες».

«Οι κοσμικές ακτίνες»; επανέλαβα σαν ηχώ. «Οι κραδασμοίαπό το διάστημα, που ανακάλυψεο Μίλλικαν»;

«Ναι , οι κοσμικές ακτίνες, ταβραχέου μήκους κύματα, τα πιοισχυ ρά απ' όλους τους δυνατούςκραδασμούς. Είναι γνωστό πώζ ονκοσμικές ακτίνες πέφτουν ασταμάτητα απ ό το δ ιάστ ημα πάνω στη γη, σταλμέ νες απ' τις τερά στιες



γε ννήτ ρι ες των άστρων, κι ακ όμ ηείναι γνωστό πώς εξασκούν κάποια μεγάλη επίδραση στη ζωή

της γης-"Εχω αποδείξει, πώς έχου ν

πράγματι αυτή την επίδραση, κιαυτή η ε πίδρ αση είνα ι αυτό πουονομάζουμε εξέλιξη των όντων.Γιατί οι κοσμικές ακτίνες είναικείνες, που, πέφτοντας πάνω στους

ζωντανούς οργανι σμούς της γης,προκαλούν τις βαθιές αλλαγές στηνκατασκευή αυτών των οργανισμών,και που τις ονομάζο υμε μεταβολές.Αυτές οι αλλαγές είναι πράγματιαρ γές , αλλά σ' αυτές οφείλεται το

γε γο νό ς, πώς μέσα απ' τους αιώνες η ζωή έχει φτάσει από το πρωτόπλασμα στον άνθρωπο, και ακόμηεξελίσσεται σε υψηλότερες μορφέςζωής».

«Μ α, για όνομα του Θεού , δενμπορεί να σοβαρολογεΐς, Πόλλαρντ»! διαμαρτυρήθηκε ο Ντάτ

τον.«Σοβα ρολογ ώ τόσο πολύ, που

απόψε πρόκε ιται να παίξω τηζωή μου, για ν' αποδείξω αυτήτην ανακάλυψη», αποκρίθηκε ηρεμα ο Πόλλαρντ.

Κι οι δυό μας πανικοβληθήκαμε.«Τι εννοείς»;

«Ε νν οώ , πώς έχω βρει στιςκοσμ ικές ακτίνες την αιτία τηςβιολογικής εξέλιξης, την απάντηση στην πρώτη ερώτηση, και ότιαπόψε, χρησιμοποιώντας τες, θ'απαντήσω και στη δεύτερη ερώ

τη ση , για ν' ανακαλύψω ποιά θαείναι η μελλοντ ική εξέ λιξ η τουανθρώπου».

«Αλλά, πώς είναι δυντόν».Ο Πόλλαρντ μας διέκοψε. «Αρ

κετά εύκολα. Τούς τελευταίουςαυτούς μήνες, μπόρεσα να κάνωκάτι, που κανένας φυσικός δενκατάφερε μέχρι στιγμής: να συγκεντρώσω τις κοσμικές ακτίνεςκαι συγχρόνως να τις απαλλάξωαπ' τις καταστρεπτικές τους ιδιότητες. Είδατε κείνο τον κύλινδροπάνω απ' το μεταλι κό κύβο , στο

εργαστήριο μου; Εκείνος ο κύλινδρος στην κυριολεξία συγκεντρώνει τις κοσ μικέ ς ακτίνες απόμια ασύλ ληπτ η από στασ η, αυτέςτις ακτίν ες που χτυποϋν αυτό τοσημείο της γης, και τις αντανακλάει προς τα κά τω, μέσα στονκύβο.

»Λοιπόν, ας υποθέσουμε πώς αυτές οι συγκεντρωμένες κοσμι κέςακτίνες εκατομμύρια φορές ισχυρότερες από τις συνηθισμένες κοσμικές ακτίνες που χτυπούν ένασημείο μόνο της γης, πέφτουν

απάνω σ' έναν άνθρωπο που στέ

κεται μέσα στον κ ύβο. Πο ιό θαείναι το αποτέλεσμα! Οι κοσμικέςακτίνες είναι κείνες που προκαλούν την εξέλιξη, και μ' ακούσατενα λέω πώς αλλάζουν συνεχώς τηζωή πάνω στη γη, αλλάζουν ακόμηκαι τον άνθρωπο, αλλά τόσο αρ

γά, που περνάει απ αρ ατήρ ητ ο. Αλλά τι θα μπορούσε να συμβεί στονάνθρωπο που θα στεκόταν κάτω απ'

αυτές τις πανίσχυρες ενισχυμένεςακτίνες; Θα άλλαζε κατά εκατομμύρια φορές γρηγορ ότερα απ' ότικανονικά. Μέσα σε ώρες η λεπτάθα εξελισσόταν τόσ ο, ό σο ό λη ηανθρωπότητα θα έκανε αιώνες ατέλειωτο υς για να φτάσει σ' αυτότο σημείο»!

«Και σκοπεύεις να δοκιμάσειςαυτό το πείραμα»; φώναξα.

«Σκοπεύω να το δοκιμάσω επάνω μου», είπε ο Πόλλαρντ σοβαρά,«και να βρώ από πρώτο χέρ ι τιςεξελικτικές αλλαγές που περιμέ

νουν την ανθρωπότητα».«Μα γιατί, είναι παράλογο!»

αναφώνησε ο Ντάττον.Ο Πόλλαρντ χαμογέλασε. «Η

αρχαία διαμαρτυρία», παρετήρησε.«Ποτέ δεν έχει γίνει προσπάθειανα ανακατωθούμε — "ίσως επ ιζ ήμια — στους νόμου ς της φύση ς,κι όμως αυτή η αρχα ία φωνή διαμαρτυρίας ξανακούστηκε».

«Αλλά ο Ντάττον έχει δίκιο»,φώναξα. «Ακου, Πόλλαρντ, έχειςεργαστεί εδώ πέρα πολύ καιρόαπομονω μένος — κι άφησες το

νου σου κατά κάπ οιο τρόπο ναπαρασυρθεί...»

«Προσπαθείτε να μου πείτε πώςέχω τρελαθεί λιγάκι», είπε. «Οχι,είμαι πολύ λογικός, τα 'χω τετρακόσια, προσπαθώντας να κάνωαυτό το πράμα».

Η έκφραση του άλλαξε, τα μάτια του ήταν σκεφτικά. «Δεν μπορείτε, λοιπόν, ούτε σεις οι δυόνα δείτε τι σημ αίν ει αυτό για τηνανθρωπότητα; "Οπως διαφέρουμεμεις απ' τους πιθήκους, έτσι πρέπει να διαφέρουν οι άνθρωποι του

μέλλοντος από μας. Αν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήτη μέθοδο μου , να πάρουμε τηνανθρωπότητα μ' ένα δρασκ έλισμαμπροστά εκατομμυρίων χρόνων εξέλιξης, αυτό δε θα 'ταν λογικόνα γίνει»;

Είχα αρχίσει να ζαλίζομαι. «Θέμου, το όλο πράμα είναι τόσοτρελ ό», δια μαρτυρήθηκα. «Ν α επισπεύσουμε την βιολογική εξέλιξητης ανθρώπινης φυλής; Αυτό είναικάτι που μοιάζει σαν απαγορευμένο».

«Θα 'ναι ένα νικηφό ρο κατόρ-

θρωμα, αν μπορέσω να το πραγματοποιήσω», απάντησε, «και ξεροίπώς μπορ εί να γίνε ι. Αλλά πρώτα,πρέπει κάποιος να τραβήξει μπροστα, πρέπει να περάσει από στάδιοσε στάδιο όλη την εξέλιξη του μέλλοντος του ανθρώπου, για να βρεισε πιο στάδιο θα ήταν πιο επιθυμητό για την ανθρωπότητα να μεταφερθεί. Ξέρ ω πώς υπάρχε ι μια

τέτοια εποχή».«Και μας κάλεσες εμάς εδώ για να

πάρουμε μέρος σ' αυτό το πείραμα;»«Ακριβώς. Έχω σκοπό να μπω

μέσα στον κύβο, ν' αφήσω τις συγκεντρωμένες ακτίνες να με σύρουνμες απ' τα μονοπάτια των διαφόρων μεταβολών, αλλά πρέπει να 'χωκάποιον ν' ανάβει και να σβήνειτις ακτίνες στο κατάλληλο λεπτό».

«Μοιάζει όλο -τόσο απίστευτο»,ξεφώνησε ο Ντάττον. «Πόλλαρντ,αν αυτό είναι ασ τείο , νο μίζ ω πώςπαρατράβηξε».

Αντί για άλλη απάντηση ο Πόλλαρντ σηκώθ ηκε. «Θα πάμε στοεργαστήριο τώρα», είπε άπλά. « Α νυπομονώ ν' αρχίσουμε».

Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ακολούθησα τον Πόλλ αρντ και τονΝτάττον στο εργαστήριο, οι σκέψεις μου στριφογύριζαν μές το κεφάλι μου, όλην αυτή την ώρα. Μόνο αφού σταθήκαμε μπροστά στομεγάλο κύβο, που τον στεφάνωνεο μεγάλος μεταλλικός κύλινδρος,συνειδητοποίησα την πραγματικότητα.

Ο Πόλλαρντ είχε μπει μέσα στοδωμάτιο με τη γεννήτρια, ενώ οΝτάττον κι έγώ κοιτάζαμε χωρίςλέξη το μεγάλο κύβο και τον κύλινδρο, τους ασκούς με τα οξέα κιόλα τα παράξενα όργανα που βρίσκονταν γύρω μας, όταν ακούσαμετο χαμηλό ήχο της γεννήτριας πουέπαιρνε μπροστά. Ο Πόλλαρντεπέστρεψε απ' το δωμάτιο της γενή-νήτριας και πλησίασε τον πίνακαμε τους διακόπτες που υποστηριζόταν από ένα μετάλλινο πλαίσιο, δίπλα στον κύβο, και καθώς έστριψε

κάποιο διακόπτη, ακούστηκε ένας ήχ ος κι ο κύ λινδρο ς έλα μψε απόάσπρο φως.

Ο Πόλλαρντ μας τον έδειξε,καθώς επίσης και το μεγάλο δίσκοπου έμοιαζε σαν από χαλαζία λίθο,στην οροφή του κυβικού θαλάμου,απ' όπου οι λευκές δυνατές δέσμεςφωτός έπεφταν κάθετα.

«Ο κύλινδρος τώρα συγκεντρώνει κοσμικές ακτίνες από μια πολύμακρινή απόσταση στο διάστημα»,είπε, «κι αυτές οι συγκεντρωμένεςακτίνες πέφτουν μέσα απ' αυτό τον

δίσκο, στο εσωτερικό του κύβον.



Για να διακόψεις τη ροή των ακτίνων, είναι απαραίτητο να στρίψειςμόνο αυτό το διακόπτη». Γύρισετο διακόπτη, και το φως έσβησε

Γρήγορα, ενώ εμείς κοιτάζαμεμε ορθάνοιχτα μάτια, έβγαλε τα

ρούχα του και φόρεσε μια λευκήαθλητική φόρμα δρομέα.

«Θέλω να παρατηρώ κι ο ίδιοςτις αλλαγές στο ίδιο μου το σώμα»,εξήγησε. «Τώρα θα σταθώ μέσαστον κύβο , εσείς θ' ανάψετε τιςακτίνες, και θα τις αφήσετε να πέσουν επάνω μου για 15 λεπτά. Χοντρικά σας λέω, πώς τα 15 αυτάλεπτά, αντιπροσωπεύουν μια περίοδο πενήντα εκατομμυρίων ετώνμελλοντικής εξέλιξης του είδους.Μόλις τελειώσουν τα 15 λεπτά,θα σβή σετ ε τις ακτίν ες, και τότε

θα μπορέσουμε να δούμε ποιες είναιοι αλλαγές που έχουν γίνει. Μετάθα επαναλάβουμε τη διαδικασία ,προχωρώντας άλλα 15 λεπτά, ημάλλον 50 εκατομμύρια χρόνιαμπροστά».

«Αλλά, που θα σταματήσει αυτό— πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτήτη διαδ ικασία; », ρώτησε ο Ντάτ τον.

Ο Πόλλαρντ σήκωσε τους ώμους. «Θ α τ η σταμα τήσουμε εκείπου σταματάει η εξέλιξη, αυτό σημαίνει, τότε, που οι ακτίνες δε θα

έχου ν καμ ιά επίδ ραση επάνω μου

πια. Οι βιολό γοι, ξέρετε, έχουνπολλές φορές αναρωτηθεί, ποιάθα είναι η τελευταία και οριστικήεξε λιγμ ένη μορφή του ανθρώπου , η τελευ ταί α μεταμόρφωση. Λοι πόν ,αυτό πρόκειται να το δούμε από

ψε».Προχώρησε προς τον κυβικό θα

λαμο κι ύστερα σταμάτησε, πήγεσ' ένα γραφείο, έφερε από κει ένασφραγισμένο φάκελλο, και μου τονέδωσε.

«Αυτό πάρτε το, σε περίπτωσηπου κάτι μου συμβεί, κάτι μοιραίο»,είπε. «Εδώ είναι μια μαρτυρία, μετη δική μου υπογραφ ή, πώς εσείςοι δυό δε φέρετε καμιά ευθύνη γιατο ότι εγώ αναλαμβάνω να κάνω».

« Ω , Πόλλα ρντ, παράτα όλη αυτη την παράδοξη ιστορία», φώνα

ξα, αρπάζοντας τον απ' το μπράτσο,«η ώρα είναι πολύ περασμένη, κιόλο η ιστορία μοιάζει σαν κακόςεφιάλτης».

«Φοβάμαι πώς είναι πια πολύαργά», που είπε χαμογελώντας, «ανκάνω πίσω τώρα, θα ντρέπομαι νακοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, μετά κανένας εξερευνητης, δεν ήταν ποτέ τόσο ανυπόμονος να ξ εκι νήσ ει , όπως εγώ, στομονοπάτι που οδηγεί στη μελλοντική εξέλιξη του ανθρώπου».

Μπήκε μέσα στον κυβικό θάλαμο και στάθηκε ακριβώς από κά

τω από το δίσκο της οροφής του.Μου έκανε μια προστακτική κίνηση για ν' αρχίσω, κι εγώ σαν αυτόματο έκλεισα την πόρτα, και γύρισα το διακόπτη.

Ο κύλινδρος φάνηκε να λάμπειμε άσπρο φως, και καθώς οι δέσμεςτου πέφταν μές απ' το δίσκο πάνωστον Πόλλα ρντ, παρατηρούσαμετο σώμα να στριφογυρίζει, σα να

βρισκόταν κάτω από μια τρομαχτικά συγκεντρωμένη ηλεκτρική δύναμη. Οι δέσμες από λάμπουσεςπηγές τον έκρ υβαν σχε δόν απ' τηθέα μας. Ήξερα πώς οι κοσμικέςακτίνες είναι αόρατες αλλά μάντευα πώς το φως του κυλίνδρου και

η δέ σμη του ήταν κατά κά πο ιο τρό- •πο μετασχηματισμός των ακτίνωνσε ορατό φως.

Ο Ντάττον κι εγώ κοιτούσαμετο θάλαμο με καρδιές που χτ υ-πούσαν δυνατά, βλέποντ ας καιπου το σχή μα απ' το σώμα του

Πόλλ αρν τ. Στο ένα χέρι είχα τορολό ι, και το άλλο χέρι το είχαστο διακόπτη. Τα δεκαπέντε λεπτάπου ακολο ύθησα ν, μου φάνηκανπώς έκαναν αιώνες να περάσουν.Κανένας απ' τους δυό μας δε μι-λούσε, και οι μόνοι ήχοι που ακού

γον ταν ήταν ο μο νότο νος ήχ ος απ'τις γεν νήτ ριε ς, και ο χτ ύπος τουκυλίνδρ ου, καθώς απ' το μακρι νόδιάστημα συγκέντρωνε κι έριχνετις κοσμικές ακτίνες.

Επί τέλους_το ρολόι μου έδειξεπώς πέρασε ένα τέταρτο της ώρας,

γύρισα αμέσως το δι ακό πτη και τοφως στον κύλινδ ρο και μές τονθάλαμο έσ βησε . Ξεσπάσα με κι οιδυό μας σε κραυγές.

Ο Πόλλαρντ στεκόταν μέσα στοθάλαμο, παραπατώντας, σα να ήτανακόμη ζαλισμένος από τη σύγκρουση μ' αυτή την εμπειρία, αλλά δεν

ήταν ο ίδιος ο Πό λλα ρν τ που εί χεμπει μές στο θάλαμο! Είχε μεταμορφωθεί, είχε γίνει σα θεός ! Τοσώμα του είχε κυριολεκτικά διασταλεί, σε μια υπέροχη κορμοστασιά, με τόση φυσική δύναμη κι

ομορφι ά, που δε ν μπορού σαμε ναφανταστούμε πώς μπορεί να υπάρχει. Είχε ψηλώσει αρκετές ίντσες, το δέρμα του ήταν ένα λαμπερό ρόδινο χρώμα, κάθε δε μέλοςτου σώματος του ήταν σα να το' χεσκαλίσ ει κάποιος ιδιοφυής γλύπτης.

Η μεγαλύτερη, όμως, αλλαγή,βρισκόταν στο πρόσωπο του. Τοσυνηθισμέ νο πρόσωπο τ ου, με τακαλοσυνάτα χαρακτ ηριστ ικά δενυπήρχε πια, αλλά είχε αντικατασταθεί από ένα πρόσω πο, που τα

τέλεια χαρακτηριστικά του είχαν



τη σφραγίδα μιας τεράστιας πνευματικής δύναμης , που έλαμ πε μεσα απ' τα φωτεινά μαύρα του μάτια.

Δεν ήταν ο Πόλλ αρν τ αυτός πουστεκ όταν μπ ροστά μας , είπα στονεαυτό μου, αλλά κάποιο πλάσμαπολύ ανώτερο μας, όπως ο πιοεξελιγμένος άνθρωπος σήμερα, είναι πιο ανώτερος από έναν τρο-

γλωδύτη !

Βγήκε απ' το θάλαμο, κι η φωνήτου ήχ ησ ε στ' αυτιά μας καθ αρή ,σαν καμπάνα, θριαμβευτικά.

«Βλέπετε; Η θεωρία μου αποδείχ τηκε , όπως ήξε ρα πώς θ' αποδειχτεί. Βρίσκομαι 50 έκατομ. χρόνια μπροστά απ' την υπόλοιπη ανθρωπότητα σ' εξέλιξη !».

«Πόλλαρντ!», οι λέξεις έβγαιναν με δυσκολία απ' τα χείλη μου«Πόλλαρντ, αυτό είναι τρομερό,αυτή η αλλαγή».

Τα φωτεινά μάτια τ ου έβγα ζανφωτιές. «Τρομερό;» Είναι υπέρο

χο ! Δεν καταλαβαίνετε σει ς οι δυότι είμαι τώρα, δεν μπορείτε να τοδείτε; Αύτό το σώμα μου είναι τοσώμα που όλοι οι άνθρωποι θα έ

χο υν σε 50 έκ ατομ. χρ όν ια , κι οεγκέφαλος μου είναι ένας εγκέφαλος 50 έκατομ. χρόνια πιο μπροστάσε εξέλιξη από τον δικό σας !».

Εκανε μια χειρονομία δείχνοντας γύρω του. «Λ οι πόν , αυτό τοεργαστήριο, και η προηγούμενηδουλειά που έχω κάνει, μού φαίνεται ατέλειωτα φτωχή και παιδιάστικη. Τα προβλήματα που πάλευα χρόνια για να τα λύσω, τώραμπορώ να τα λύσω σε πέντε λεπτά.Θα μπορο ύσα να κάνω τόσα πράματα για την ανθρωπότητα τώρα,όσα δεν μπορούν να κάνουν όλοιμαζί οι άνθρωποι!».

«Επομένως, πρόκειται να σταματήσεις σ' αυτό το στάδιο;» φώναξε ο Ντάττον ανυπόμονα. «Δενπιστεύω να συνεχίσεις, ε;».

«Βεβαίως θα συνεχί σω. Αν πενήντα εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης θα φέρουν τόση αλλαγή στον

άνθρωπο, φανταστείτε ποιες θάναιοι αλλαγέ ς σε 100 εκατ. χρόν ια,σε 200 έκατ. χρόνια. Τώρα πρόκειται να το ανακαλύψω».

Τον άρπαξα απ' το χέρι . «Π όλ λαρντ, άκουσε μου! Το πείραμασου πέτυ χε; έχει ξεπληρώσει ταπιο τρελά όνειρ α. Σταμάτα εδώ !Σκέψου τι μπορείς να πραγματοποιή σεις , άνθρωπε ! Το ξέρ ω, πώςτ' όνειρο σου ήταν πάντα να γίνειςένας απ' τους ευεργέτες της ανθρωπότητας — σταματώντας τοπείραμα εδώ, μπορείς να γίνεις ο

μεγαλύτερος! Μπορείς να είσαιμια ζωντανή απόδειξη για την αν

θρωπότητα, για το ποιά θα είναι η εξέλιξη τη ς, και μ' αυτή τηναπόδειξη μπροστά της, θα είναιπρόθυμη να γίνει το ίδιο με σένα !».

Απελευθ ερώθηκε απ' το πιάσιμο μου. « Ο χ ι , Αρθρουρ — έχωδιανύσει μέρος του μέλλοντος τηςανθρωπότητας και σκοπεύω νασυνεχίσω».

Ξαναμπήκε μέσα στο θάλαμο,ενώ εμείς κοιταζόμασταν χωρίς ναμπορούμε να κάνουμε τίποτε. Εμοιαζε σα να ζούμε ξύπνιοι έναόνειρο, αυτό το εργαστήριο, ο θαλαμο ς, η θεϊ κή μορφή μέσα σ' αυτον, που ήταν και δεν ήταν ο Πόλλαρντ.

«Ανάψτε τις ακτίνες, κι αφήστετες να με φωτίσουν γι' άλλα 15

λεπτά», μα ς καθοδ ήγησε . «Θ α μεπάγε άλλα 50 έκατ. χρόνια μπροστα».

Τα μάτια του κι η φωνή του εί χα ν ένα προστακτ ικ ό τό νο . Κοίταξα το ρολόι μου, κι ύστερα έστριψα το διακόπτη. Ξανά ο κύλινδροςφωτίστηκε, ξανά η δέσμη των κοσμικ ών ακτί νων έπεσε μέσα στονκυβικ ό θάλα μο, και έκρυψε τηνυπέροχη σιλουέττα του Πόλλαρντ.

Ο Ντάττον κι εγώ περιμέναμεμε πυρετώδη ένταση στα υπόλοιπα15'. Ο Πόλλαρντ στεκόταν ακόμη

κάτω άπ" τη μεγάλη δέσμη αυτήςτης κοσμικής δύναμης, κι έτσι ήταν

κρυμμένος απ' τα μάτια μας. Τι θαμας αποκαλυπ τόταν όταν το φωςθα έσ βη νε; Θα είχε αλλάξει ακόμη, θα είχε ίσως γίνει κάποια γι-

γα ντικ ή μο ρφ ή, η θα ήτ αν ο ίδ ιο ς,έχοντας κιόλας φτάσει το υψηλότερο σημείο της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους ;

"Οταν έσβησα το διακόπτη σε 15λεπτά, ο Ντάττον κι εγώ πάθαμεσόκ. Γιατί ο Πόλλαρντ είχε αλλάξει πάλι !

Δεν ήταν πια η λ αμπ ρή, τέλε ιαμορφή της πρώτης του μεταμόρφωσης. Το αντίθετο μάλιστα τοσώμα του είχε λεπτύνει και ζαρώσει, και τα κόκκαλά του φαινότανκάτω απ' τη σάρκα του. Το σώματου, πράγματι φαινόταν σα να 'χε

χάσε ι μι σό απ ό το ν όγ κο το υ, κα ιπολλούς πόντους από το ύψος τουκαι το πλάτος του, αλλά αυτά ήτανκάπως υποφερτά, σε σ ύγ κρ ιση μετην αλλαγή που είχε πάθει το κεφάλι του.

Γιατί το κεφάλι που το υποστήριζε αυτό το αδύνατο σώμα, ήταντεράστιο, ένα φουσκωμένο μπαλ-λόνι, περίπου 18 ίντσες γύρω-γύ-ρω! Δεν είχε σχεδόν καθόλου μαλλιά, κι η βαριά του μάζα ισορο-πούσε χωρίς ευστάθεια πάνω στοναδύνατο λαιμό του και στους λε

πτούς ώμους. Και το πρόσωπο τουακόμη είχε αλλάξει πάρα πολύ,



τα μάτια του είχ αν γίνει μεγαλύτερα, και το στόμα του μικρότερο,και τ' αυτιά του μ ιάζ αν σα να'χανκι αυτά μικρύνει. Το μεγάλο μέτωπο προεξείχε, και δέσποζε σε όλοτο πρόσωπο.

Μπορούσε, λοιπόν, να είναι αυτός ο Πόλλαρντ; Η φωνή τουακούστηκε αδύνατη και λεπτή στ"αυτιά μας.

«Παραξενεύεστε που με βλέπετεαυτή τη φορά; Λοιπόν, τώρα βλέπετε έναν άνθρωπο 100 έκατομ.

χρ όν ια μπροστά, σε εξέλιξη . Κα ιπρέπει να ομολογήσω, πώς μούφαίνεστε πώς είστε δυό ζωώδειςμαλλιαροί άνθρωποι των σπηλαίων».

«Αλλά, Πόλλαρντ, αυτό είναιτρομακτικό», φώναξε ο Ντάττον.«Αύτη η αλλαγή είναι πιο τρομερήαπό την πρώτη ... μακάρι ν α 'χεςσταματήσει στην πρώτη μεταμόρφωση ...».

Τα μάτια το υ ζαρ ωμένο υ αυτούανθρώπου με το τεράστιο κεφάλιέβγαλαν φωτιές από θυμό. «Νασταματ ήσω σ' εκε ίνο το πρώτοστά διο ; Χαίρο μαι τώρα που δεσταμάτησα. Ο άνθρωπος που ημουν πριν 15 λεπτά... πενήντα έκατ.

χρ όν ια πίσω σε εξέλιξη . . . μούφαίνεται πώς ήτ αν μ ισ ό ζ ώο. Τιαξία είχε εκείνο το τεράστιο σώματου, σαν του ζώ ου, μπροστά στοναπεριόριστο νού μου;».

«Το λες αυτό, γιατί έξ αίτιαςαυτής της αλλαγής, απομακρύνεσαι από όλα τα αισθήματα και τιςσυγκι νήσεις της ανθρωπότητας !»ξέσπασα. «Πόλλαρντ, καταλαβαίνεις τι κάνεις; Δέ μοιάζεις πια γιαανθρώπινο πλάσμα!».

«Το καταλαβαίνω στην εντέλεια»μού απάντ ησε απότομ α, «και δεβλέπω τίποτε το τρομακτικό η θρη-νητικ ό σ' αυτό το γεγονός. Φαίνεται πώς σ' εκατό έκατομ. χρόνιαο άνθρωπος θα εξελιχθεί τόσο πολύ στον εγκέφαλο, που δε θα νοιάζεται για την ανάπτυξη του σώ

ματος του. Για σας τους δυό, βάρβαρα πλάσματα, αυτό που ήμουνκι εγώ στο παρελθόν, αυτή η αλλαγή φαίνεται τρο μερ ή. Αλλά σεμένα έρχεται φυσική και επιθυμητή. Εμ πρ ός , ανοίξτε πάλι τοδιακόπτη των ακτίνων!».

«Μήν το κάνεις, Άρθουρ, «φώναξε, ο Ντάττο ν. «Αυ τή η τρέλαέχει παρά τραβήξει!».

Τα μεγάλα μάτια του Πόλλαρντμας επέβλεπαν με κρύα απειλή.«Ν ' ανοίξεις αμέσως τις ακτ ίνες»,διάταξε η αδύνατη φωνούλα του

απειλητικά. « Α ν δεν το κάνεις,δε θα κάνω π ερισσ ότερο από ένα

λεπτό γ ια να σα ς εξα φανίσ ω καιτους δυό, και να συνεχίσω το έργομόνος μου».

«Θα μας σκοτώσεις;» είπα χωρίςν' ακούγομαι καλά-καλά. «Ε μά ς,τους δυό καλύτερους φίλους σου;».

Το μικ ρό του στόμα φάνηκε σανα κορόιδευε. «Φίλους; "Εχω εδώκι εκατομμύρια χρόνια ξεπεράσειαυτές τις παράλογες συγκινήσεις,

όπως η φιλία. Η μόνη συγκίνησηπου ξυπνάει τώρα μέσα μου, είναιμια περιφρό νηση για την πρωτό

γο νη υπόσταση σας. Ανάψτε τοδιακόπτη !».

Ο τ ε ρ α τ ώ δ η ς έ γ κ έ φ α λ ο ςΤα μάτια του έλαμ παν, καθώς

έδωσε την τελευταία του διαταγή,και σα να με κινούσε μια άλλη δύναμη έξω απ' τον εαυτό μου, ανώτερη από μένα, άναψα το διακόπτη. Η πηγή του φωτός ξανάπεσεπάνω του και τον έκρυψε απ' ταμάτια μας.

Για το τι σκεφτόμασταν στο τέταρτο της ώρας εκείνης, δεν μπορώ να πώ τίποτε, γιατί κι ο Ντάττον κι εγώ είχαμε παγώσει από πανικ ό και δέος , και ο νους μας βρισκόταν σε χάος. Ποτέ δε θα ξε

χάσω, όμως τις στιγ μές, όταν πέρασε το τέταρτο της ώρας κι έπρεπε να ξανακλείσω το διακόπτη.

Η μεταμόρφωση είχε συνεχιστεί, και ο Πόλλαρντ — δεν μπορούσα να τον ονομάζω πια με αυτότ' όνομ α — στεκότ αν μές στο θαλαμο. Είχε πάρει ένα τέτοιο σχήμα, που η θέα του συ γκλ όνι σε τονού μας.

Είχε απλώς εξελιχθεί σε έναπελώριο κεφάλι. "Ενα τεράστιο κα-ραφλό κεφάλι, που η διάμετροςτου ήταν μια ολόκληρη γυάρδα.Το υποστήριζαν λεπτά ποδαράκια,και τα μπράτσα του είχαν γίνει δυόμικροσκοπικά χεράκια που κρεμόταν ακριβώς κάτω απ' το κεφάλιτου.! Τα μάτια ήταν πελώρια, σανδίσκοι, αλλά τα αυτιά ήταν σα δυότρυπούλες της καρφίτ σας απ' τιςδυό μεριές του κεφαλιού, κι η μύτη και το στόμα παρόμοιες τρύπεςκάτω απ' τα μάτια !

Καθώς βγήκε απ' το θάλαμο πάνωστα κωμικά λεπτά ποδαράκια του,και ο Ντάττον κι εγώ οπισθοχωρήσαμε με ενστικτώδη τρόμο, η φωνή του που δεν ακουγόταν καλά-καλά, είπε κι έδειχνε περηφάνεια!

«Προσπαθήσατε να με εμποδίσετε να συνεχίσω, και τώρα βλέπετε τι έχω γίνει; Σε σας τους δυό,

χωρ ίς αμφι βο λί α, φαί νομαι τρ ομερός, αλλά κι εσείς κι όλοι οι

όμοιοι σας, μού φαίνονται τόσοτιποτένιοι, όπως και τα σκουλήκια

που σέρνονται στη γη !».«Παντοδύναμε θεέ, Πόλλαρντ,

έχει γίνει πια ένα τέρας!» Οι λέξεις ξέφυγαν απ' τα χείλη μου

χωρ ίς να τις σκε φτώ.Τα τεράστ ια μάτια του στρ άφη

καν πάνω μου. «Με φωνάζεις Πόλλαρντ, όμως δεν είμαι πια ο Πόλλαρντ που ήξερες, και που μπήκεσ' αυτόν τον κυβι κό θάλα μο για

πρώτη φορ ά, απ' ότι δεν εί στε κιεσείς παρά ο πίθηκος απ' όπου κιεγώ ξεπή δησα πριν εκατομμύρια

χρ όν ια πα λι ός . Και όλη η ανθ ρωπότητα είναι σαν σας τους δυό.Λο ιπ όν, τώρα όλ οι θα μάθουν τηδύναμη που έχει ο ένας, που βρίσκεται 50 έκατ. χρόνια πιο μπροστα απ' αυτούς !».

«Τι εννοείς ;» φώναξε ο Ντάττον.«Εννοώ, πώς μ' αυτόν τον κολοσ

σιαίο νού που διαθέτω, θα γίνω κύριος χωρίς αντίσταση, σ' αυτό τονπλανήτη που τ ον κατ ακλύζουν οι

άνθρωποι, και θα τον μετατρέψωσ' ένα τεράστιο ε ργασ τήρι ο, όπουθα κάνω τα πειράματα που μ' ευχαριστούν».

«Αλλά, Πόλλαρντ, θυμήσου γιατι άρχισες αυτό το πείραμα!» κραύ

γασα. «Να προηγηθείς κα ι να χα ράξεις το μονοπάτι της μελλοντικής εξέλιξης της ανθρωπότητας— να ευεργετήσεις την ανθρωπότητα, όχι να την υποτάξεις».

Τα τεράστια μάτια στο μεγά λοκεφάλι δεν άλλαξαν έκφραση. «Θυμάμαι πώς το πλάσμα Πόλλαρντ»,είπε, «που υπήρξα μέχρι απόψε,είχε αυτές τις ηλίθιες φιλοδοξίες,πράγματι. Τώρα με κάνει να γελώ,αν μπορούσα να νιώσω τη συγκίνηση του γέλιου. Να ευεργετήσω τηνανθρωπότητα; Μήπως εσείς, ανθρωποι, σκέφτεστε να ευεργετήσετετα ζώα που κυβε ρνά τε; "Ετσι κιεγώ, δε σκέφτομαι πι α να δουλέψω, για να ευεργετήσω τους ανθρώπο υς! Εσείς οι δυό ακόμ η δενέχετε καταλάβει πώς είμαι τόσοπροχωρημένος σε διανοητική ικανότητα, όσο κι εσείς προηγείστεαπό τα κτήνη που έχουν εξαφανιστεί. Κοιτάξτε εδώ . . . » .

Ανέβηκε σε μια καρέκλα δίπλααπ' τα τραπέζια του εργαστηρίου,και έψαξε ανάμε σα στα όργαν απου ήταν επάνω. Γρήγ ορα-γ ρήγο-ρα ανακάτεψε διάφορα στοιχείαμέσα σ' ενα μετάλλινο γουδί, πρόσθεσε κι άλλα, κι έχυσε μέσα έναάλλο μείγμα, που το' φτιάξε το ίδιο

γρ ήγ ορ α.Μια στή λη πράσινου καπνού

πετάχτηκε από το γουδί στη στιγ

μή, κι ύστερα το πελώριο κεφάλι— μόνον έτσι μπορώ να τον όνο-



μάζω πια — αναπο δογύρ ισε το γο υδ ί. Έ ν α κομ μάτ ι απ ό λαμπερόμέταλλο γλύστρησε κάτω, και μεΐςμείναμε με το στόμα ανοιχτό καθώς διακρίναμε πώς το κίτρινολαμπερό μέταλλο ήταν καθαρό

χρυσάφ ι, που το'χε φτιάξ ει στηστιγμή, χρησιμοποιώντας κοινά υλικά !

«Το βλέπετε;», ρώτησε η γκρο-τέσκα μορφή. «Τι είναι η μετατρο

πή των στοιχείων για ένα νού σαντον δικό μ ου ; Ούτε κάν συλλαμβάνετε το εύρος της νοημοσύνηςμου !

»Μπ ορώ να καταστρέψω όλη τηζωή σ' αυτή τη γη, χω ρίς να βγώαπ' αυτό το δωμάτιο, αν το επιθυμήσω. Μπορώ να κατασκευάσωένα τηλεσκόπιο, που θα μπορώ νακοιτάζω τους πλανήτες απ' τουςπιο μακρινούς γαλαξίες . Μπορώνα στεί λω τη σκέ ψη μου να επικοινωνήσει με τις σκέψεις άλλων, χωρί ς ίχ νο ς υλ ικ ού εν δι άμ εσ ον .

Και παρ' όλ' αυτά, το βρίσ κετετρομερό να θέλω να κυβερνήσωτην ανθρώπινη φυλή! Δεν θα τουςκυβερνήσω, αλλά κι αυτοί και οπλανήτης τους θα'ναι η ιδιοκτησίαμου, όπως εσείς έχετε στην ιδιοκτη σία σας μια φάρμα με ζώα !».

«Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό!»φώναξα. «Πόλλαρντ, αν έχει μείνει ίχνος απ' τον παλιό Πόλλαρντμέσα σου, ξέχασε αυτή τη σκέψη.Θα σε σκοτώσουμε εμείς οι ίδιοι,πριν προφτάσεις να βάλε ις σ' ε

φαρμογή αυτή την τερατώδη σκέψη για τους ανθρώπους !».«Μα το Θεό, ναί! Θα σε σκο-

τώσω με! » φώναξε κι ο Ντάτ τον,ενώ το πρόσωπο του εϊχ' αρχίσ εινα παραμορφώνεται από συσπάσεις.

Είχαμε αρχίσει απεγνωσμένα ναπλησ ιάζο υμε το τεράστιο κεφάλι,αλλά σταματήσαμε ξαφνικά εκείπου βρισ κόμασ ταν, καθώς τα με

γά λα μάτια του συ νάντησαν τα δικά μας. Βρέθηκα να περπατάω προςτα πίσω, από κει πο υ είχα ξε κινήσει, κι ο Ντάττον δίπλα μου

με τον ίδιο τρόπο, σα να' μαστανδυό αυτόματα.

«Ωστε οι δυό σας προσπαθήσατε να με σκοτώσετε, έ;» ρώτησεειρωνικά το κεφάλι που ήταν κάποτε ο Πόλλαρντ. «Μα δε βλέπετεπώς μπορώ να σας κατευθύνω χωρίς μια λέξη μου, και να σας ανα

γκ άσ ω να σκοτωθείτ ε μόνοι σα ς,κι αυτό θα κάνω αμέσως. Τι πιθανότη τες έχετε μ' αυτό το αδύνατομυαλουδάκι σας εναντια στο δικόμου; Και τι πιθανότητες θα έχειόλη η ανθρώπινη δύναμη εναντίον

μου, όταν με μια ματιά μου μπορώ

να σας μετατρέψω όλους σε άνδρεί-κελα, κατά τη θέλησή μου»

Μια απεγνωσ μένη έμπ νευση πέρασε απ' το νού μου. «Πόλλαρντ,περίμενε!» ξεφώνισα. «Είχες σκοπό να συνεχίσεις αυτό το πείραμαμε τις ακτίνες. Αν σταματήσειςεδώ, δε θα ξέρει ς τις αλλαγές θ'ακολουθήσουν την τωρινή μεταμόρφωση σου !».

Φάνηκε σα να το σκεφτόταν.

«Αυτό είναι αλήθεια», παραδέχτηκε, «και παρ' όλο που μού φαίνεταιαδύνατο ότι συνεχίζοντας μπορείνα φτάσω σε υψηλ ότε ρο βαθμόευφυΐας απ' ότι είμ αι τώρα, θέλωνα βεβαιωθώ».

«Τότε θα μπεις ξανά κάτω απ'τις ακτίνες για άλλα 15 λ επτ ά;»ρώτησα γρήγορα.

«Να ι», αποκρίθηκα, «αλλά γιανα μή σας περνούν ηλίθιες ιδέες,πρέπει να ξέρετε πώς ακό μη καιμέσ' απ' το θάλαμο μπορώ να διαβάζω τη σκέ ψη σας και να σαςσκοτώσω και τους δυό, αν κάνετεκαμιά κίνηση για να με βλάψετε».

Μπήκε μές στον κυλινδρικό θαλαμ ο ξα νά, και καθώς γύρι σα τοδιακόπτη κι ενώ ο Ντάττον έτρεμεδίπλα μου, παρατηρήσαμε για έναλεπτό αυτό το τεράστιο κεφάλι,προτού οι ακτίνες το κρύψουν πάλι απ' τη θέα μας.

Τα δεκαπέντε αυτά λεπτά μαςφάνηκαν πώς κύλ ησαν ακόμ η πιοαργά από πριν. Μας φάνηκε πώςπέρασαν ώρες ώσπου να σβήσω

το διακό πτη. Κοι τάξ αμε μές στονκυλινδρικό θάλαμο τρέμοντας.Με την πρώτη ματιά το μεγά λο

κεφάλι φαινόταν σα να μην είχεαλλάξει, αλλά μετά προσέξαμε πώςείχε αλλάξει και πάρα πολύ μάλιστα. Α ντ ί ν α'ναι ένα κεφάλισκεπασμένο με δέρμα, με τουλά

χι στ ον βασικά μπράτσα και χέ ρι α,τώρα ήταν ένα τεράστιο γκρίζοκεφάλι, πιο μεγάλο από πριν, καιτο υποστήρ ιζαν μονάχα δυό γκρίζα πλοκάμια. Η επιφάνεια του ήτ αν όλ ο ζάρες και δί πλες , και τα

μόνα του χαρακτηριστικά ήτανδυό μάτια τόσο μικρά όσο και ταδικά μας.

«Ω θέ μου,» τσίριξε ο Ντάττον. «Εχει αλλάξει, από το κεφάλιπου ήταν κι έχει γίν ει ένας εγ κέφαλος — έχει χάσ ει ό λη του τηνανθρώπινη εμφάνιση !».

Μές στο νού μας έφτασε μια σκέψη από το γκρίζο-έγκέφαλο-πράγ-μα, μι α σκέ ψη τό σο καθ αρή, σανα την είχε εκφράσει με λέξεις και

ήχο.«Σωστά μαντέψατε, γιατί ακόμη

και το προηγούμε νο κεφάλι-σώμα

έχει εξαφανιστεί, όλα έχουν ατροφήσει έκτος απ' τον εγκέφαλο. Έχω

γίνει ενας εγκέφ αλο ς που περπατάει και βλέπει. "Οπως είμαι τώρα,έτσι θα γίνει και η ανθρώπινη φυλή σας, σε 200 εκατομμύρια χρόνια, χάνοντας βαθμηδόν το σώματους που θα ατροφήσει και αναπτύσσοντας τεράστιους έγκεφά-φάλους».

Τα μάτια του έμο ιαζ αν να διά

βαζαν τη σκέψη μας. «Δέ χρειά-ζετε να φοβάστε τώρα, για ότισας απειλούσα στο προηγο ύμενοστάδιο της εξέλιξης μου. Ο νουςμου εχει φτάσει σε τέτοιο βαθμόεξέλιξης, που δε θέλει πια να κυβερνήσει εσάς και το μικρό σαςπλανήτη, όπως κι εσείς δε θα θέλατε να κυβερνήσετε μια μυρμηγ-κοφωλιά και τους κατοίκους της.Ο νους μου έχει προχωρήσει 50έκατ. χρόνια σ' εξ έλ ιξ η, και μπορεί ν' ανέβει τώρα σε σφ αίρεςδύναμης και γνώσης, που ούτε

μπορού σα να τις φανταστώ στοπροηγούμενο μου στάδιο, κι ούτεσεις φυσικά μπορείτε να τις συλλάβετε».

«Ω θέ μου, Πόλλαρντ! »φώναξα.«Πώς έγινες έτσι;». «Πόλλαρντ !»ο Ντάττον γελούσε υστερικά. « Ο -νομάζεις αυτό το πράμα Πόλλαρντ;Μα, εμείς φάγαμε με τον Πόλλαρντπριν τρεις ώρες, τότε ήταν ένα ανθρώπινο πλάσμα, κι όχι ένα πράμα σαν κι αυτό !».

«Εχω μόνο γίνει αυτό που όλοι

οι άνθρωποι θα γίνουν έν καιρώ»,μού απάντησε η σκέψη του «πράγματος». "Εχω προχωρήσει πολύ στοδρόμο της εξέλιξης του ανθρώπου,και πρόκειται ν α συ νεχίσω μέχριτο τέλος του δρόμου αύτού, ώσπουνα φτάσω στο τελευ ταίο στάδ ιοτης ορισ τικής μεταμόρφωσης τουείδο υς! Ανά ψτε τις ακτίνες. Νο -μίζω πώς τώρα πλησιάζει η τελευταία φάση».

"Ανοιξα αμέσως το διακόπτηκαι η άσ πρη λά μψη από τις συγκεντρωμένες ακτίνες έπεσαν και

σκέπασαν το μεγάλο γκρίζο κεφάλι. "Ενιωθα πώς και το δικό μουμυαλό κάτι πάθαινε, κάτω απ' τηνέντασ η και τον πανι κό αυτής τηςώρας. Τον Ντάττον τον είχε πιάσειυστερία.

Ο ή χος και το χτύπημα απ' τημεγάλη συσκευή αντηχούσ αν σανκεραυ νοί στ' αυτιά μου καθώς κυ-λού σαν τα λεπτά. Με τεντωμένανεύρα τόσο που δεν έπαιρνε άλλο,έσβησα το διακόπτη. Οι ακτίνεςέσβυσαν και καινούργια μορφήαποκαλύφθηκε μές στο θάλαμο,




Ομικροσκοπικός κι αδύνατος

ανθρωπάκος με την έρρινηφωνή συνέχισε: "Η άποψη

μου είναι πώς δεν χρειαζόμασταντον Έντ ισο ν, τον Παλαντίνο, τονΚλίσλερ, η όποιον άλλο επιστήμοναΙδιαίτερα. Η σκέψη της μάζα ς είναι εκείνη που κινεί τα πράματααναπόφευκτα προς ορισμένες κατευθύνσεις. Οι έφερεύσεις, οι ιδέες των ατόμων ξεφυτρώνουν μέσ'απ' αυτή τη μάζα. Θα είχαν πραγματοπο ιηθεί , ανεξάρτητα από τη

γέννηση η τον πρόωρο θάνατο τηςόποιας —όπως τις αποκαλούμε—

ιδιοφ υίας. Υπ άρ χε ι πάντα και ηάλλη λύση".

Κάποιος διαφώνησε: "Οι εφευρέσεις", είπε, "αλλάζουν τη ροή τηςιστορίας. Ένα μοντέρ νο όπλο κερδίζει τον πόλεμο, ακριβώς γιατί ανακαλύφτηκε και μπήκε σ' εφαρμο

γη εκε ίν η την κρί σιμη ώρα. Έν α χρόν ο αρ γό τε ρα θα ήταν ίσως πολύ άργά".

' Ο μεγαλόσωμος άντρας ξερόβη

ξε και μας έκανε να τον προσέξουμε. Τον είχα παρατηρήσει πριν μερικά λεφτά στο μπαρ της λέσχηςνα στέκεται αδιάφορα και ν' ακούειμε βαριε στημέ νη περιφρό νηση —αυτή που οι ταξιδιώτες του διαστήματος νιώθουν για τους γήινους.Είχε το χρώμα του διαστήματοςστη γερακί σια φυσιογνωμία του."Ενιωθε κει μέσα σα να βρισκότανσ' ένα σταθμό ανάμεσα στα ταξίδιατου, και δεν ήξερε πώς να περάσειτην ώρα του.

"Σιχαίνομαι ν' ανακατευτώ σε μιαφιλολογική συζήτηση", είπε, "αλλά

ακριβώ ς συμβαίνει να μπο ρώ ναδώσω ολοζώντανα παραδείγματαπάνω στη συζήτη ση σας: Όλο ι σαςθυμάστε τι είχε συμβεί στον καθη

γη τή Τζ έι με σο ν πριν μερικά χρ όν ιαμε κείνο το ενήλικ ο έζβαλ, στονωκεανό της ζούγκλας του ΈριστανII. Πώς είχαν συλλάβει ένα διαστημόπλοιο των Ράλ χωρίς να πάθει τιποτε, και στη συνέχεια τα κατάφεραν να δραπετεύσουν, παίρνοντας

μαζί τους και το μυστικό της αποτε

λεσματικής νίκης για την εξουδετέρωση της βαρύτητας. Κι έτσι μπόρεσαν να εμποδίσουν %την επανάσταση και τη σφαγή στον πλανήτηΚάρσον;"

Όλοι μας το θυμηθήκαμε.

"Πράγματι ", συνέχισε ο μεγαλόσωμος άντρας, "ο καθηγητής Τζέιμεσον είχε πιάσει δυό έζβαλ σ' εκείνη την επίσκεψη του στον πλανήτη Κάρσον. Το ένα ήταν αρσενικό και το είχε μαζί του στο σκάφος,που μ' αυτό έπε σε αργότερα στη

ζούγκλα του Έρισταν II. Το άλλο ήτ αν θη λυ κό και τό χε φέρ ει στ η γησ' ένα προηγούμενο ταξίδι του. Στοταξίδι, λοιπόν, αυτό, το θηλυκό έζβαλ γέννησε έναν αρσενικό σκύμνο, μεγάλο ίσα μ' ένα λιοντάρι.Στη διάρκεια του ταξιδιού, το μικρόμεγάλωσε μέχρι 40 πόντους —αλλάαυτό δεν είχε και τόση σημασία.

Εκείνο που καθόρισε την εξέλιξηαυτού του ταξιδιού ήταν οι μετα-



τροπείς νιά την εξουδετέρωση τηςέλξης —εκείνο ο παλιός ατελής τύπος που χρησιμοποιούσαμε πριν

γε νι κε υτ εί η χρήση των ίδιων μη χα νημάτων τύπου Ράλ. Οπως το συνήθιζαν εκείνοι οι μετατροπείς, άρ

χι σα ν να χά νο υν , απ ελ ευ θε ρώ νο ντας τρομαχτική ποσότητα ενέργειας. Κι εδώ αρχίζει η ιστορία μου".

"Αυτό, λοιπόν αποδείχνει τη δικήμου άποψη η τη δική του;", ρώτησεο μικρο σκοπικ ός ανθρωπάκος μετην οξεία φωνή.

Ο μεγαλόσωμος άνθρωπος έκανε μια γκριμάτσα και σιωπή έπεσεπάνω στην παρέα μας . Άρ χι σε ναδιηγείται:

«Ο κυβερνήτης Μάκ-Λέναν έστρεψε το σκυθρωπό του πρόσωποστους δύο αξιωματικούς:

"Δεν μπορώ να το ελέγξω πια",είπε. "Το σκάφος θα πέσει στη γησε 15 κάπου στο μεγ άλο εθνικόδρυμώνα Τογκάνα, στο Βόρειο Καναδά. Κάρλιγκ" έβαλε τις φωνές,"ας μπουν οι άντρες στα διαστημο-

σωστικά και μετά επικοινώνησε μετον άργιεπιστάτη στο Δρυμώνα .Πές του πώς έχουμε στο όχημαδυό έζβαλ από τον πλανήτη Κάρσον που μάλλον θα επιζήσουν απ'το δυστύχημα. Πές του νάναι έτοιμος για ότι επακολουθήσει, κι ακόμα πώς θα έχω προσγειωθεί σε μισή ώρα, για ν' αναλάβω την ευθύνη

για το δυ στ ύχ ημ α. Μπ ρέ νσ ον! ""Διαταγ ές!" Ο χλωμός νεαρός

αξιωματικός στάθηκε προσοχή, καθώς ο Κάρλιγκ ορμούσε έξω απ' τοδωμάτιο.

"Κατ έβα κάτω στο αμπάρι και

σκότωσε κείνα τα δ υό έζβαλ — μάνα και γιό. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε την περίπτωση πουεπιζήσουν, να γυρίζουν ελεύθερααυτά τα τέρατα πάνω στη γη. Θακατακρεουργήσουν χιλιάδες ανθρώπου ς, προτού μπορέσουμ ε νατα σκοτώσουμε — αν ποτέ αφεθούνελεύθερα! Ξέρεις τι είναι αυτά ταέζβαλ, όποιος έχει επισκεφτεί τονπλανήτη Κάρσον ξέρει!" Κούνησετο κεφάλι του με θυμό: "Να παρ' ηευχή τον καθηγητή Τζέιμεσον, πουείχε την ιδέα να μεταφέρουμε έζ

βαλ στη γη. Εγώ ήμουν αντίθετοςαπ' την α ρχή". Συγκρατήθη κε γιαλίγο. "Κι έσύ Μπρένσον, να είσαιστα διαστημο σωστικά, σε εφτά —όχι — καλύ τερ α σε έξι λεπτά, γιαασφ άλε ια. Ακ όμ η κι αν τα ζώα δενέχουν σκοτωθεί. Μπρος! Τρέχα!"

Ο νέος άντρας έγινε ακόμη πιο χλωμός: "Μάλιστα, κύ ρι ε!" ξαναψι-θύρισε κι εξαφανίστηκε σφίγγοντας τ' όπλο του.

Τώρα ο Μάκ-Λέναν είχε πολύ σημαντικά πράματα να κάνει —να γλυτώσει πολύτιμα χαρτιά— κι η ώραδεν τον έπαι ρνε. "Εβγαλε το κεφά

λι του απ' την πόρτα του σωστικού

και ρώτησε: "Ο Μπρένσον δε γύρισε ακόμη;"

" Όχι, κύριε".Περίμεναν. "Ενα λεπτό πέρασε.

Ύστερα δύο. Τότε ήρθε η σειράτου Κάρλιγκ να ψιθυρίσει: "Είμαστεαναγκασμένοι να φύγουμε, κύριε.Μπορεί να χρησιμοποιήσει ετούτοτο άδε ιο σωστικό, όταν ανέβει .Πρέπει να φύγουμε."

Το πρόσωπο του Μάκ-Λέναν έμενε ανέ κφρα στο: "Είναι ο γιός του

γε ρο -Ρ όκ Μπ ρέ νσ ον . Τι θα πώ στο νπαλιό μου φίλο;"

Ο Κάρλιγκ δεν αποκρίθηκε τίποτε. Και τα χείλη του Μάκ-Λένανσχημάτ ισαν μια βρισιά, αλλά δεντην ξεστόμησε — κι ούτε είχε πράγματι βαριές λέξεις στο νού του.Καθώς το σωσίβιο γλιστρούσε μαλακά μές στη σιγουριά του διαστήματος, άκουσε ένα απ' τους άντρεςτου να ψιθυρίζει με λύσσα: "Ητανλάθος να στείλουμε τον Μπρένσονκάτω στα ζώα. Εχε ι το φονιά στοαίμα του. Να τι τον εμποδίζει. Είναι

υποχρεωμένος να σκοτώσει και..."Πάνω απ' το μικρό έζβαλ το τρομερό γρύλισμα της μάνας του τράνταζε τον τόπο κι ύστερα το άγγιξανοι σκέψεις της κοφτά κι ολοκάθαρασαν κρύσταλλο: "Χώσου κάτω απόμένα — για να σώσεις τη ζωή σου."Ενας με δυό πόδια έρχεται να μαςσκοτώσει".

Σάν αστραπή πήδησε απ' την άλλη άκρη του κλουβιού όπου καθόταν, μια σκούρα-μπλέ τερατώδικημά ζα , που ζύγιζε 23ύ κιλά. "Ακραπου είχ αν πέλματα σ αν ξυράφιακροτάλισαν μεταλλικά πάνω στο σι

δερένιο πάτωμα του κλουβιού, κιύστερα βρέθηκε μές στο σκοτάδι,κάτω από έν α τεράστιο χώ ρο , καιμαζεύτηκε, στη σιγουριά της μαλακιάς κι υποχωρητικής σάρκας. Αρπάχτηκε με τις άρπαγες των έξι χεριών του, που δεν έτρεμαν, έτσι,που όσο βίαια κι αν ήταν τα κινήματα της η η φόρα της επίθεσης τηςαυτό θα βρισκόταν από κάτω τηςσε τέλει α ασφ άλεια, άνετα κρυμμένο ανάμεσα στις δίπλες που σχημάτιζαν οι δυνατοί μύς της κοιλιάςτης.

Οι σκέψεις της το φτάσαν πάλι:"Θ υμ ήσ ου όλα τα πράματα πουσού έχω πει: Τότε μόνο ελπίζουμενα επιζήσει η φυλή μ ας αν ο ανθρωπος συνεχίσει να μας νομίζει

γι α κτ ήν η. Εά ν υποπτευθεί τη νο ημοσ ύνη μας είμαστε χαμ ένα. Καικάποιος πράγματι την υποψιάζεται.

Εάν αυτή η γνώση διαδοθεί, ολα ός μα ς θα εξαφανιστεί". Η σκέψη της ξαν άτρεξ ε: " Θυμή σου, τοαδύνα το σημείο σου σ' αυτή τηνκρίσιμη ώρα είναι πώς είσαι πολύνεα ρό . Αγαπάς τη ζωή πάρα πολύ.Γι' αυτό να παλέψεις το φόβο που

αυτή η αγάπη έχει σαν επακόλου

θο, γιατί μόνο φόβος είναι. Προτίμησε να πεθάνεις αν η περίστασητο φέρει να υπ ηρετ ήσει ς μ' αυτότον τρόπο την πατρίδα σου".

Ο νους της ηρέμησε κι η ίδια γα λήν εψ ε. Αρ χι σε τότε κι αυτό νακοιτάζει μέσ' άπ" τη σκέψη της, ονούς του έτσι κοντά στο δικό της,όσ ο το σώμα του ή ταν κοντά στοσώμα της. Είδε, λοιπόν, μέσ' απ' τησκέψη της τα χοντρά σιδερένιακάγκελλα του κλουβιού και μισο-κρυμμένη πίσω απ' το πλάτος τουςπου ήταν 4 ίντσες, τη μορφή ενόςάντρα. Διέ κριν ε τις σκέψεις τουανθρώπου: "Πανά θεμά σε!" , έλ ε

γα ν οι σκ έψ ει ς το υ, "α ν δε ν ήσ ου νέσύ στο διαστημόπλοιο, εγώ δε θαδιακινδύνευα τώρα, εγώ..."

Το χέρι του ανθρώπου κινήθηκε.Μια μεταλλική λάμψη βγήκε καθώςέσπρωξε το όπλο ανάμεσα στα κάγκελλα. Το όπλο ξέρασε άσπρη φωτιά. Για ένα λεπτό η πνευματικήεπικοινωνία με τη μητέρα του σκοτείνιασε. Με τα ίδια του τ' αυτιά

άκουσε το πονεμένο μουγκρητότης και τα επίπεδα ρουθούνια τουμύρισαν την καμένη σάρκα της. Καιδεν του ξέφυγε η σκληρή πραγματικότητα της άγριας κι ευέλικτηςεπίθεσης της, ίσια κατ' επάνω στηναδυ σώπη τη φωτιά του όπ λου πουτη σημάδευε μέσ' απ' τα κάγκελλα.Η φωτιά έσβη σε . Η σκοτεινιά ε

ξαφανίστηκε απ' το νου της μητέρας του. Το νεαρό έζβαλ είδε πώςτο όπλο και ο άνθρωπος είχαν υπο

χω ρή σε ι για να μην τα φτάσο υν εκείνα τα παντοδύναμα νύχια.

"Πανάθεμ ά σ ε! " ξέσπασε ο αν

θρωπος, "καλά τότε, άρπα τη κιαπό τούτη τη μεριά!"

Πρέπει ν' ακολούθησε αβάστα χτος πό νος , αλ λά αυτ ό δε ν έφτ ασεστη σκέψη του. Οι σκέψεις της μητέρας του είχαν αγγίξει το ζενίθτης κακεντρέχειας κι ούτε για έναδευτερόλεπτο δεν έμεινε ακίνητη.Σάλταρε από τη μια μεριά στην άλλη . "Ετρεχε στριφογυρίζοντας πότε από δώ, πότε από κεϊ, κυλιότανκαι γλίστρ αγε, καθώς πάλευε να

γλυτώσει τη ζωή της μές στα στενάπλαίσια του κλουβιού. Σά σκίουροςέτρεχε τα είκοσι πόδια στην έκταση του κλουβιού, που ήταν 7,50μέτρα προς το ταβάνι κι από κεϊκρεμόταν με την ευλυγισία πίθηκου, από κάγκελλο σε κάγκελλο.Πάντα όμως, παρά την απελπισίατης, ένα μέρος του μυαλού τηςκρα τού σε τη νηφαλιότ ητα του καιτην ηρεμ ία του. Η καταστροφικήφλόγα την ακολουθούσε, άλλοτεαστοχούσε, άλλοτε τη χτυπούσεκατά πρόσω πο — τη χτυ πού σε τώρα τόσο συχνά, που στο τέλος ημάνα-έζβαλ κατάλαβε πώς το τέλοςτης πλησίαζε. Και μ' αυτή τη σκέψη

μια άλλη ακο λού θησ ε: για πρώτη



φορά συνειδητοποίησε πώς η μητέρα του είχε κάποιο λόγο να κρατάει το όπλο πέρα απ' τα κάγκελλακαι να το αναγκάζει ν' ακολο υθείτις φρενιασμένες της κινήσεις: Μετο να είναι αναγκασμένος ο άνθρωπος να την ακολουθεί, η φλόγα τουόπλου έλιωνε τα χοντρά σιδερένιακάγκελλα.

"Θέ μου!", ακούστηκε η σκέψη

του ανθρώπου, "δε θα πεθάνει καμια φορά; Και που νάναι κείνο τοκαταρα μένο μικρό της. Ενα λεπτόακόμ η και πρέπει να φύγω. Έγ ώ. ."

Το μυαλό μου σταμάτησε, καθώς η μάζ α της μά να ς- έζ βα λ, 2.730 κιλά, απ' το πιο σκληρό ενόργανοσώμα που βρίσκεται στο γαλαξίαπου ζεϊ κι ο άνθρωπος, κατάρευσεμε την ορμή καταράχτη, συντρίβοντας τα ξεχαρβαλωμένα κάγκελλατου κλουβιού. Το μικρό τέντωσε ταδυνατά μούσκλια του για ν' αντέξειστην πίεση αυτού του τείχους απότένοντες που το περιτρυγίριζαν—κι επέζησε, ακριβώς γιατί και σ'αυτό το λεπτό της τιτανικής τηςπροσπάθειας η μητέρα του διατηρούσε τα νεύρα της κοιλιάς της χα λαρ ωμ ένα .

"Ακουσε τα μεταλλικά κάγκελλανα λυγίζουν και να σπάνε ένα-ένακάτ' απ' τον όγκο του σώματος της,εκεί που η φωτιά είχε καταστρέψειτην αλύγιστη δύναμη τους.

"Θέ μου, βοήθα!", οι σκέψειςτου ανθρώπου βρισκόταν σε μεγάλη αναταραχή.

Η υπερφυσική οξύτητα που είχε

η σκ έψη του ως τότε αδυνάτισε. Ηεικόν α τ ου ανθρώπο υ ά ρχισε ναθαμπώνει, κι εκεί απ' όπου ερχότανοι σκέψεις της μάνας του, τώρα δενένιωθε καμιά κίνηση. Το νεαρό έζβαλ είχε συναίσθηση πώς το σκέπαζε η τεράστια μαλακιά μάζα τηςνεκρής πια μητέρας του. Γρήγορασυνειδητοποίησε την πραγματικότητα του θανάτου της. Κατάλαβε,

γιατί η σκ έψ η του ανθρώπου και ηεικόνα του είχαν αδυνατίσει. Γιατίτώρα έπιανε τη σκέψη του, με ταδικά του αδύνατα μέσα. Μπερδεμένα σήματα έρχονταν:

Ο άνθρωπος μουρμούρισε: " Έ χω μόν ο έν α λε πτ ό άκ όμη- μό νο ένα λεπτό, κι ύστερα πρέπει να φύ

γω και να βγώ απ' το σκάφ ος,πριν..".

Το μικρό ένιωσε πώς ο άνθρωπος γλ ισ τρ ού σε πίσω απ' τη μάνα του.Τόπιασαν σπασμοί απ' την αγωνίατου. Ο διπ όδα ρος έψαχνε τώρα γι'αυτό το ίδιο, κι αν το εύρισκε, ηλευκή αυτή φλόγα θα το σκότωνετο ίδιο αλύπητα. Τρελά έσπρωξεκαι κρύφτηκε πιο βαθιά στο στομά

χι της μάνα ς του που το προστά

τευε.Και τότε συνέβει κάτι, σα ν' άνοιξε η ίδια η κόλαση . Ο αέρα ς άρχι

σε να ουρλιάζει καθώς ορμούσεστο αμπάρι του διαστημόπλοιου.Η σύγκρουση του διαστημόπλοιου ήτ αν τρ ομ αχ τι κή . Τα έξι του πόδ ιαξεκόλλησαν απ' τις λαβές τους.Χτύπησε πάνω σε κάτι ανυπόφορασκληρό. Και το σκοτάδι που το σκέπαζε ήταν τόσο πυκνό, που για λίγοδεν ήξερε αν ύτ,ύρχει η όχι.

Σιγά σιγά τ ο σκοτάδι άρ χισ ε να

γίν εται φωτειν ότερο. Κά που, κάτικινιόταν. Μπερδεμέvoς θόρυβοςπρώτα, και μετά τόφτασε η συγκε χυ μέ ν η αί σθηση απ ό σκέψεις πολλών ανθρώπων —απίστευτος κίνδυνο ς! Ο πανικός διέτρεξε όλα τουτα μελη. Σπασμωδικά χώθηκε ακόμη πιο βαθιά μέσα στις σωτήριεςδίπλες της σάρκας της μάνας του.Κι όπως βρισκόταν χω μέν ο εκείακίνητο και τρομαγμένο —ο κόσμος γύρω του και πέρ' απ' το σωριασμένο σώμα της, άρχισε να ξεκαθαρί ζει. Αρχι σε να επικοινωνείμε τις σκέψεις τους: "Ποτέ μου δενξανάδα τέτοιο φοβερό δυστύχημα", ψέλλισε η σκέψη κάποιου. "Τινα τον έπιασε τον Μπρένσον;". Κάποιος άλλος είπε. "Το φονικό τουένστικ το φαίνεται πώς νίκ ησε τηναγάπη του για τη ζωή. Το σώμα τουέγινε λυώμα. Είπατε τίποτε, κύριεΜακ-Λέναν;"

"Μιλώ στον Κέλλυ", ήρθε κοφτή η απάν τηση του Μά κ-Λέ ναν. "Κέλλυ, είπα να..."

" Ε ν α λεπτό, αρχηγέ. Μόλις έλαβα έν α σπουδ αίο μήνυμ α απ' τηνπερίπολο του επιστημονικού αρχη

γείου. Μάντεψε τι : Ο Καλέ μπ Κάρσον, το δεξί χέρι εδώ στη γη τουκαθηγητή Τζέιμεσον, έρχεται με τοεξπρές αεροπλάνο, ν' αναλάβει τηνυπό θε ση. Ο Κάρσον είναι ο εγγ ονός του γερό-Μπλέικ Κάρσον, πουανακάλυψε τον πλανήτη Κάρσον.Θα φτάσει το μεσημέρι —σε κανάδυό ώρες και—"

" Α , έτσι — στις δυό, έ;", η θηριώδης σκέψη του Μάκ-Λέναν έφτασε κατακάθαρη στο μυαλό τουέζβ αλ. "Καλά, δε νομίζω πώς θαφτάσει πριν το φόνο!" "Φόνο; Ποιόφόνο;". "Μήν είσαι τόσο αφελήςκαι βλάκας άνθρ ωπε" , γρύλισε οκυβερνήτης Μακ-Λέναν. "Πρέπει ν'απομονώσουμε ένα έζβαλ 230 κιλών. Μή θαρρείς πώς δεν έχει επιζήσει απ' αυτό το δυστύχημα."" Ω , θέ μο υ! " "Πρέπει νάναι ζωντανό", συνέχισε έντονα ο Μάκ-Λέναν. "Και ξέρεις τι σημαίνει αν έναέζβαλ αφεθεί ελεύθερο, σ' αυτήτην ερημ ιά των εκατομμυρί ων τετραγωνικών μέτρων; Θα σκοτώσεικάθε ανθρώπινο πλάσμα που θαβρεθεί στο δρόμο του". "Αυτό σημαίνει πώς αρχίζει ένα κυνήγι για

εκδίκηση." "Το μάντεψες. Κι έρχεσαι στην ώρα. Τηλεφώνησε στο γρ αφ εί ο του αρχιφύλακα το υ Δρυ

μώνα, και πές του να στείλει τα miδυνατά και μεγαλόσωμα κυνηγετικά σκυλιά. Να προτιμήσει αυτά πουβρίσκουν τα ίχνη της γκρίζας αρκούδα. Δώστου να καταλάβει πώςαυτό είναι το πιο σημαντικό γεγονός που έχει ποτέ συμβεί σ' αυτήτην ξεχα σμέν η περιοχή της γης.Πές του πώς στον πλανήτη Κάρσοναπ' όπου κατάγονται αυτά τα φονι

κά ζώα, εξολοθρεύουν τους άποικο υς σα νάναι πρό βατα , κι ότι οιάνθρωποι εκεί δεν είναι ασφαλισμένοι ούτε σε οχυρωμένες πόλεις. Πές του ακόμα πώς., ουφ —τέλος πάντων, δε με νοιάζει τι ακριβώς θα του πεις, αλλά κουνήσου!Πάρκερ! Φέρε κοντύτερα το όχημασου και σήκωσε το γερανό. Μπήκαστο χορό να κυνηγήσω το έζβαλ κιΊσως αυτό το τέλος αποδειχτεί ανώφε λο — αλλά δε ν πειράζ ει. Εγώπιστεύω στον προγραμματισμό.Λοιπόν, νομίζω πώς έχεις αρκετήδύναμη στο γερανό, για να σηκώσεις αυτό το νεκρό σιχαμένο ζώο,και να το αναπο δογυ ρίσει ς. Ένααπ' τα κόλπα αυτών των ζώων είναινα κρύβ ουν οι μάν ες τ α μικράτους, στις δίπλες της κοιλιάςτους".

Το έζβαλ αφέθηκε να πέσει απ'την κρυψών α το υ. Τα κάτω μέ λητου απ' το συνδυασμό ποδιών και

χε ριών του άγ γι ζα ν κάτι κρ ύο καιυγρό και στάθηκε κει για λίγο τρέμοντ ας. Ένα ρεύμ α αέρα χτύπησετη μύτη του, κι ανάσανε τη μυρουδιά από την καμένη σάρκα της μά

νας του. Αυτή η θύμηση της φωτιάςκαι της αγωνίας του πρόσφα τουθανάτου της έκανε τα νεύρα του ν'ανατριχιάσουν. Όμ ως έδιωξε αυτότο φόβο και κοίταξε να δει τι ευκαιρίες του παρουσιάζονταν τώρα.

Απεραντοσύνη —του είχαν πει οισκέψεις των ανθρώπων πριν λίγο,και σχημάτιζαν εικόνες από χαμόκλαδα και δέντρα. Κι αυτό σήμαινεκρυψώνες. Ηταν χειμώνας άραγε;Αυτό δυσκολευόταν να το ορίσει, γιατί εί χε μόνο τη ν αίσθηση μιαςάσπρης φεγγοβολής, που κατά κάποιο τρόπο τη συνέδεε με μιαν ά

γνωστη και κρύα υγρασία, εκ εί οπου τώρα είχαν βυθυστεί τα πόδιατου — μια δυσάρεστη υγρασία πουκολλούσε στα πέλματα του και πουμάλλον θα δυσκόλευε την ορμητική έξοδο του για να γλυτώσει.

Από πάνω του ακούστηκε ένα ςξαφνικός δυνατός θόρυβος μηχανής και το βάρος της μάνας τουάρχι σε να υψώνεται. Ύστερα η μάζα της ξανάπεσε κάτω βαριά.

"Δέ γίνεται τίποτα!", τούρθε ησκέψη κάποιου. "Δοκίμασε πάλι!",απάντησε έντονα ο Μακ-Λέναν,

"σχεδόν τα κατάφερες. Τράβα λίγοοριζόντια αυτή τη φορά κι ύστεραύψωσε το γερ ανό . Ίσως χρειασ τεί



να πυροβολήσουμε αμέσως."Με το κορμί τεντωμένο σα συρ

ματόσχοινο, το έζβαλ έβγαλε λίγοτο τετράγωνο κεφάλι του έξω. Μετα τρία λαμπερά ματάκια του είδετην εικόνα που είχε κιόλας σχηματίσει στο νού του, διαβάζοντας τιςσκέψεις των ανθρώπων. Το διαστημόπλοιο είχε κοπεί σε τρία ογκώδηκομμάτια. Και παντού ήταν ξαπλωμέ να απαίσια συντρίμμια απόστριμμένους σιδερένιους δοκούς,μετάλλινα καλώδια κι ένα ανακάτωμα από διαλυμένο φορτίο. Τα συντρίμμια απλώνονταν για μισό μίλι

γύ ρω-γ ύρω σ' όλες τις κατευθύνσεις, και ξεχώριζαν πάνω στο χιόνιμαζί με σπασμένους κορμούς δεντρων και κουτιά που δεν είχαν πάθει τίποτε, ως έκ θαύματος —καθώς και μια μεγάλη ποσότητα απόμαύρα τεμάχια αντικειμένων ακαθόριστης ταυτότητας. Και κάθε τεμάχιο, κάθε κομμάτι μέταλλου, κά

θε θραύσμα φορτίου, του πρόσφερα ν εμπό δια στα όπλα που θαστρέφονταν εναντίον του.

"Κοιτάξτε!", ξέφυγε κάποιου ησκέψη κι η φωνή.

"Ε, αυτό ήταν το πιο συγκλονιστικό λεπτό σ' όλη του τη ζωούλα.Σ' ένα δευτερόλ επτο μετά τηνκραυγή του ανθρώπου, το μικρό έζβαλ αισθάνθηκε πώς θα πονέσει.Ούτε όταν η φωτιά έκαψε παίρνοντας τη ζωή της μάνας του το είχεσυνειδητοποιήσει αυτό καθαρά.Αλλά τώρα, απότομα, ήξερε πώς ο

μεγάλο κίνδυνος το πλησίαζε.Ανα τρί χια σε. Ενστικτωδώς τοϋρ-θε να ξα να χωθ εί πάλι πίσω στιςδίπλες της κοιλιάς της μάνας του,όπου ως τώρα είχε βρει προστασία.Όμως κι ας έκαιγαν τα μάτια του

βλέποντας τους ανθρώπους να έ χ ο υ ν κοκαλ λώσει άπ' το φόβοτους, κι ας διάβαζε στη σκέψη τουςτον ξαφνικό και τρεμουλιαστό πανικό, θυμήθηκε τα λόγια της, πώςπρέπει να καταπολεμήσει το φόβο.

Ενώ το σκεφτόταν αυτό, άρχισενα μετακινεί το σώμα του πέρα-δώ-θε, με μια ρυθμική κι αποφασιστική

κίνηση. Οι μύς του τεντώθηκαν άπ"την προσπάθ εια. Ύψωσε το συντριπτικό βάρος της μάζας του κιαπελευθερώθηκε. Μπροστά τουβρισκόταν ένας παράδεισος όπουμπορούσε να τρέξει να κρυφτεί.Αλλά με μια δεύτερη σκέψη, ενώ

ο φόβος είχε κιόλας εξαφανιστείεγκατάλ ειψε αυτή τη διέ ξοδ ο σαντην πιο επικί νδυνη . Στ' αριστεράτου ήταν ένα συναγμένο πλήθοςαπό άοπλους εργάτ ες, που άρχισαν να οπισθοχωρούν πανικόβλητοι στη θέα ενός ζώου τόσο μεγάλου όσο κι ένα ηλικιωμένο λιοντά

ρι. Στα δεξιά του στέκονταν στησειρά άνθρωποι με όπλα.

Απάνω σ' αυτούς όρμη σε. Αμέ

σως τα όπλα στράφηκαν εναντίοντου κι ύστερα υποχώρησαν απογο

ητ ευ μέ να , καθ ώς η απεγ νωσμέν ησκέψη αυτών που τα κρατούσαν

ήτ αν πώς οι σφ αί ρε ς τους ίσως ναέβρισκαν τους εργάτες απ' την άλλη μεριά. " Ε , σεις, ηλίθιοι!", άκουσε τη σκέψη του Μάκ-Λέναν πίσωτου. "Σκορπιστείτε για να σώσετετη ζωή σας!"

Πολύ άργά! Συρίζοντας θριαμβευτικά για την απίθανη ευκαιρίαπου του παρουσιαζόταν να σκοτώσει αυτά τα αιμοβόρα πλάσματα, τοέζβαλ όρμησε πάνω στους ανθρώπους. Το αίμα πετάχτηκε βρύση καθώς τους άρπαξε με τα νύχια τουστο πέρασμα του. "Ενιωσε μιαν απελπισμένη τάση να σταματήσει καινα ροκανίσει τα σώματα τους με ταδόντια του, αλλά δεν είχε καιρό.

Απαλλάχτηκε απ' αυτούς και ξέφυγ ε. Άφ ησ ε πίσω του το θόρυ βοαπ' το αναποδογυρισμένο φορτη

γό, κα ι τη βρα χν ή κακοφωνία απ όανθρώπινες οιμωγές. Έτρ εχε μεόλη την ταχύτητα που του έδιναντα έξι πόδια του.

Μια λά μψη φωτιάς απ' τ' όπ λοτου Μάκ-Λ έναν σφύρ ιζε κι έπεσ επλάι του στο χιόνι. Το έζβαλ έσκυψε, έστρεψε μ' έπιδεξιοσύνη καιξέφυγε πίσω από ένα χοντρό κομμάτι από γυαλιστερό ζουλιγμένομέτ αλλ ο. Η φλόγα χτύπησε το μεταλλο, το τρύπησε και πέρασε ξυστα μ' ορμή από πάνω του, καθώςαυτό βούτηξε μέσα σ' ένα ρηχόξερ όρε μα. Έμοι αζε σα μια σκούραμπλε φλέβα που ελισσόταν μέσ'από συστάδες θάμνων, έτρεχε κυ-κλοτερά 400 γυάρδες πίσω από μιαμεγάλη προεξοχή βράχου και χιονιο ύ, που το προστάτευε και πουαπλωνόταν παράλληλα στο καταστρ αμμ ένο σκά φος. Στάθηκε στηνπροεξοχή ενός βράχου και κοίταξεμια πεδ ιάδ α που απλωνόταν σαμισοφέγγαρο χαμηλά από κάτωτου. Εκεί ήταν δέντρα και χαμ όκλαδα και μια γη όλο απότομουςβράχους, που έλαμπε στο χιόνι και χα νό ταν μακριά , θαμπώ νον τας το

μάτι με την άσπρη αντανάκλασητης.Ο αρχιφύλακας λέει πώς μπο

ρε ί να βρ ει δέκα. Θα πρέπει ναπετάξουν ως εδώ και θα κάνουν καμια ώρα ώσπου νάρθουν."

"Ωραία! Τότε όλοι θα πετάξουμε στο σταθμό του αρχηγείου καιθα ξεκινήσουμε μόλις φτάσει ο Κά-λε μπ Κάρσ ον. Όταν έ χο υμε αυτάτα σκυλιά στο κυνήγι, και δυό ώρεςκαθυστέρηση δε θα ωφελήσει πολύαυτό το ζώο."

Το έζβαλ γλίστρησε κάτω από ένα χαμηλό και πυκνό θάμνο, καθώς

τα αεροπλάνα υψώθηκαν στον ουρανό. Δεν είχε την είκόνα των σκυλιών πολύ καθαρή, αλλά ακόμη και

η αμ υδρή το υς εί κόνα το έβαζ ε σεαμφιβολία. Κι αυτό είχε μεγάλη σημασία. Γιατί τα σκυλιά ακολουθούντα ίχνη. Αυτό σήμαινε πώς μπορούσαν να το μυριστούν τόσο καλά,όσο κι αυτό εκείνα. "Αρα θα έπρεπε να πλησιάσει το αρχηγείο κόντρα στον άνεμο, αν ποτέ είχε ελπίδες να σκοτώσει αυτά τα σκυλιά —αν μπορούσε βέβαια να βρει που ηταν αυτό το μέρος.

Πέρασε λίγη ώρα. "Αρχισε ν' αμφιβάλλει αν κατευθυνόταν σωστά.Κι όμως τ' αεροπλάνα είχαν φύγειπρος την κατεύθυνση που τώρα πή

γα ιν ε κι αυ τό . Αερ οπ λάν α! "Ε δω σε ένα άγριο σάλτο και κρύφτηκε,καθώς ένα μεγάλο αθόρυβο αεροπλάν ο πέ ρασε ξυστά πάνω απ' τοκεφάλι το υ. Έπια σε αμυδ ρά τησκέψη ενός ανθρώπου —τη σκέψητου Κάλεμπ Κάρσον— του βοηθούαυτού του μυστηριώδη καθηγητήΤζέιμεσον. Κι ύστερα η μακρουλή

γυ αλ ισ τε ρή μηχανή χά θη κε πρ ος τ'αριστερά πίσω από κάτι δέντρα. Το

χω ρι ό πρ έπει νάτ αν εκ εί .

Λίγα λεπτά αργότερα είδε τα κτίρια, δεξιά απ' τ' αεροπλάν ο. Έναμαύρο μηχάνημα —ένα αυτοκίνητο— ερ χότ αν απ' τ ο χωριό προςτην κατεύθυνση του αεροπλάνου—και τώρα το έ ζβ αλ ήταν κό ντραστον άνεμο —αχ, αν μπορούσε ναεπιτεθεί στα σκυλιά τώρα, προτούαυτό τ' αμάξι φέρει τον Κάρσονπίσω στο χωριό, προτού συναχτούνοι άνθρωποι κι αρχίσουν το κυνήγι...

Απ' την πλεονεκτική του θέσηψηλά πάνω στο λόφο, με τα λαμπε-



ρά μαύρα σαν κάρβουνο μάτια τουκοίταξε τα δέκα σκυλιά, που ήτανκάτω χαμη λά. Ηταν δέκα...δ έκα...δέκα, πάρα πολλά, πάρα πολλά.Όλα δε μέ να σα μπουκέ το στην ίδια αλυσίδα και για την ώρα κοι-μόν ταν πάνω στο χιόνι αλλά θαμπορούσαν να του επιτεθούν όλαμαζί. Έβ γα ζαν μιαν αποκρουστικήκι ασυνήθιστη για το έζβαλ μυρωδιά, αλλά ήταν καλό που βρίσκονταν απ' έξω από ένα απομακρυσμένο σπίτι πρό τη μεριά του, κι οιάνθρωποι ήταν μέσα στ' άλλα κτίρια παραπέρα— κι έτσι θάκαναν μερικά λεπτά όσο να βγουν έξω με ταακαταμάχητα όπλα τους.

Οι σκέψ εις του διακόπηκαν καιμαζεύτηκε προσεχτικά στην κρυψώνα του καθώς είδε το αμάξι ν'ανεβαίνει πάνω στο λόφο καμιά τε-τρακοσαριά μέτρα μπροστά του."Ερχονταν σχεδόν κατά πάνω του.Ο Κάλεμπ Κάρσον θα μπορούσε

να δει να ορμάει στα σκυλιά, ακόμηκι αν το χιόνι που δυσκόλευε το αμάξι το καθυστερούσε κανό δυό

"Ακουσε το όξύ προειδοποιητικότου γαύγισμα, κι ένιωσε το σκοτεινό ξάφνιασμα του μυαλού του, καθώς του κατάφερε ένα τρομερό

χτ ύπ ημ α, που τόκαν ε να πάρει τουμπ ες στον αέρα. Τα σαγόνια τουέζβαλ άνοιγόκλειααν προς την κατεύθυνση ενός άλλου σκυλιού πουθέλησε να του ριχτεί στο σβέρκο.

Δόντια που μπορούσαν να λυγίσουν μέταλλο έκλεισαν σ' ένα σιδερένιο βαθύ δάγκωμα. Το στόμα τουπλημμύρισε από αίμα, αηδιαστικάδυσάρεστο στη γεύση. Το έφτυσε

γρ υλ λί ζο ντ ας θυ μω μέ να, καθώς ταοχτώ σκυλιά πήδησαν πάνω του

γα υγ ίζ ον τα ς φρ εν ια σμ έν α. Αντ ιμετώπισε το πρώτο με το πέ λμα καιδείχνοντας τα νύχια του μπροστινού του χεριού. Τα σαγόνια του λυκόσκυλου προσπάθησαν να δαγκώσουν τη σκούρα μπλέ σάρκα του,θέλοντας με λύσσα να την ξεσκίσουν . Αλλά πολύ γρήγορα το έζ

βαλ ξέφυγε τα δόντια του σκύλουκαι τον άρπ αξε απ' το αιμό . Κι ύστερα, δάχτυλα σα μεταλλικές δα-

δε πώς είχαν πιάσει τη μυρουδιάτου με την πρώτη του επίθεση κιείχαν νικηθεί.

Ζυγίζοντας το σώμα του, έτοιμονα ξαν αορμ ήσε ι, στάθηκε για ναβεβαιωθεί. Η μηχ ανή ενός αυτοκινήτου ακούστηκε κοντά του τώρα,μαλακά και ρυθμικά σα χτύποςκαρδιάς κι ακολούθησαν σκέψειςαπό ανθρώ πους που πλησίαζα ν.Ομως το έζβαλ έμενε ακόμη σε θέση επίθεσης, εξερευνώντας το νούτων σκυλιών. Κα ι δε ν αμφ έβαλλ επια. Είχα ν τρομοκρα τηθεί απ' τηνπαρουσία του. Περιφρονώντας τα,στράφηκε γρήγ ορα πίσω του. Καιτότε είδε μ' απόγνωση, πώς το αυτοκίνητο είχε σταματήσει σε απόσταση λιγότερη από 50 πόδια. Μεσα στ' αμάξι ήταν μόν ο ένα ς ανθρωπ ος. Ο άλλ ος ίσως είχε μείνειπίσω για να προσέχει το αεροπλάνο.

Το ανθρώπινο πλάσμα που το έ

λεγαν Κάλεμπ Κάρσον, καθόταν μετην πόρτα του αυτ οκινήτου ανοι

χτή. Κρ ατ ού σε έν α μα κο ύ άσ χη μο

λεπτά —ανθρώπινος χρόνος!Δυ ό μό νο λεπτά! Ακόμη κι ο

περιορισμένος χρόνος είχε προστεθεί τώρα σ' όλα τ' άλλα εμπόδιαπου το μά χο ντ αν! Αλλά κι αν ακόμα μπορούσε να σκοτώσει τα σκυλιά, μήπως άλλα ζώα δε θα στέλνονταν στο κατόπι του; Ίσως είχε ακόμ η χρ όν ο να εξαφανιστεί μέσα σ'αυτή την έκταση από δάση και βουνα..

Ένα σκυλί τον εί δε . "Αρπαξ ε μετο νου του την ανήσυχη σκέψη τουσκυλιού, καθώς τεντώθηκε πάνω.

γκά νε ς βυ θίστηκαν μέ σ' τους ώμους του σκύλου. Το σκυλί έκσφε-ντονίστηκε σα σφαίρα από όπλοστην άλλη άκρη της αλυσίδας πουκροτάλησε απ' την όρμή του χτυπήματος. Γλύστρησε πάνω στο χιόνι και σωριάστηκε ακίνητο με σπασμένο λαιμό. Το έζβαλ οπισθοχώρησε κι ετοιμάστηκε για ένα ασυγκράτητο πήδημα πάνω στα άλλασκυλιά —και τότε σταμά τησε: Τα

σκυλιά οπισθοδρόμησαν κι απομακρύνονταν από κοντά του και τρόμος γράφτηκε στο μυαλό τους. Εί-

λαμπερό όπλο, που τόχε στραμμένο επάνω στο έζβαλ —με χέρι πουδεν έτρεμε. Και τότε —κάτι ασύλληπτο— μια σκέψη ήρθε από το ψυ

χ ρ ό μυαλό που κρατούσε το οπλο — μια σκέψη κατευθε ίαν σ'α υ τ ό ! "Κοίτα!" , έλεγε αυτή ησκέψη, "κοίτα! Μπορώ να σε σκοτώσω προτού προλάβεις να τρέξειςνα σωθείς. Είναι αυτόματο όπλο καιμπορεί να εξαπολύσει κρατήρα

φλόγας εκεί που στέκεσαι. Μπορώνα σε σκοτώσω, αλλά δεν θα το κάνω. Ξανασκέψου το. Και θυμήσου



καλά, πώς ακόμη κι αν δραπευτέ-actq τώρα, ατό μέλλον το αν θα ζήσεις η θα πεθάνεις, θα εξαρτηθείαπό τη δική μου θέληση. Χωρίς τηβοήθεια μου δεν μπορείς να ξεφύ

γεις —και η τιμ ή που σο ύ ζητώ γιατη σωτηρία σου είναι υψηλή. Μπρόςτώρα, δίνε του, πριν έρθουν οι άλλοι,

Όρμησε πάνω στο λόφ ο —ένα

αναστατωμένο, κατάπληκτο, θλιμμένο τέρας με έξι πόδια, γεμάτοδέος και απορία. Λίγα λεπτά αργότερα θυμήθηκε πώς εκείνα τα σκυλιά δε θα τολμούσαν να το κυνηγήσουν. Σταμάτησε και ξαπλώθηκεπάνω στο χιόνι. Το μυαλό του ηρέμησε. Οι μπερδεμένες του συγκινήσεις ισορρόπησαν. Ότι είχε συμβεί, άρχισε να μπαίνει σε μια λογική σειρά. Στο ταξίδι μές ατό διάστημα η μητέρα του τούχε τονίσειξανά κα ι ξανά: " Ο άνθρωπος θ απαραδεχτεί την ήττα του μόνο από

έναν αντίπαλο, την άλογη φυσικήδύνα μη. Επ ει δή θέλουμε να φύγειο άνθρωπος απ' τον πλανήτη μαςκαι να μας αφήσει να ζούμε όπωςπρώτα έν είρήνη, υποκρινόμαστεότι είμαστε αναίσθητα, βάρβαρακτήνη. Γιατί ξέρουμε πώς αν ποτέυποπτευθεί τη νοημοσύνη μας, θαμας κηρύξει αυτό που ονομ άζουνπόλεμο και θα σπαταλήσει όλο τουτον πλούτο και εκατομμύρια ζωές

για να μας κατ αστ ρέψει. Και να πουτώρα κάποιος το υποψιάζεται! "Αναυτή η γνώση διαδοθεί, η φυλή μαςθα εκλείψει!"

Και τώρα το διαπίστωνε πώς κάποιος πράγματι το υποψιαζόταν.Αυτός εδώ ο Κάρσον ήταν ο πιο επικί νδυν ος άνθρωπος σ' όλο τονκόσμο για τα έζβαλ. Χωρίς να τοθέλει, ένα ρίγος πέρασε το σώματου. Δεν είχε βέβαια την πρόθεσηνα μείνει ούτε ένα λεπτό παραπάνω κοντά σ' αυτό το επικίνδυνοστρατόπεδο, μόλις εξουδετέρωνετα σκυλ ιά. Αλλά τώρα, ήταν ολο φάνερο πώς έπρεπε να δράσει, αδιάφορα πόσο ριψοκίνδυνο θάταννα το διακι νδυνεύ σει. Ο ΚάλεμπΚάρσον πρέπει να πεθάνει.

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατίτα σκυλιά δε θέλουν ν' ακολουθήσουν τα ίχνη του", τόφτασε η σκέψη του Μάκ-Λέναν αμυδρά, καθώςπαραπονιόταν ατούς άλλους μέςστο σπίτι. "Στο ν πλανήτη Κάρσον

χρ ησ ιμο πο ιού ν πάντα σκ υλ ιά .""Ναι, αλλά μόνο σκυλιά που έ

χ ο υ ν γενν ηθεί εκ εί πά νω ", ήρ θε ηασυγκίνητη απάντηση του Κάρσον.Κι ήταν αυτή η ψυχρότητα του νοϋτου που ξεσήκωσε ένα κύμα μίσους στη σκέψη του έζβαλ, όπωςβρισκόταν κουλουριασμένο κάτω

από μια βατομουριά, δίπλα στο σπίτι του αρχιφύλακα του δρυμώνα.Η αυτοπεπ οίθηση αυτού του

ανθρώπου τούφερ νε φόβο καιοργή.

Ο Κάρσον συνέχισε κοφτά: "Αυτο τουλάχι στον συμπεραίνω απόμερικά ντοκουμέντα του καθηγητήΤζέιμεσον. Τα υπόλοιπα είναι δικάμου συμπεράσματα, βασισμέναστις ειδικές μελέτες απ' τις διαστημικές εξερευνήσεις του παππούμ ου . Ότ αν για πρώτη φορά οΜπλέικ Κάρσον προσγειώθηκεστον πλανήτη Κάρσο ν, τα έζβαλδεν έκαναν τίποτε για να τον βλάψουν. Μόνο αφού άρχισε ο αποικισμός του πλανήτη από ανθρώπους,τα έζβ αλ άλ λαξα ν κι έγιναν αιμοβόρα. Μήν ξεχνάτε πώς δεν μπορούσα να βρώ την αλήθεια μόνοςμο υ. Αλλά χτέ ς που έμαθα πώς οκαθηγητής Τζέιμεσον καθυστερείεδώ και τρεϊς μέρες στη βάση του"Ερισταν 1-"

"Πώς ; Ο Τζέιμεσον χάθ ηκε ;""Φαίνεται πώς κάτι σοβαρό συνέ-

βει. Μερικά πολεμικά σκάφη τωνΡάλ βρίσκονται στη γειτονική περιοχή και φυσικά κανένα διαστημόπλοιο δεν είναι τόσο μεγάλο για ναμεταφέρει τα μέσα επικοινωνίας LI-ΧΟ Ν αυτά που κά νουν δυνατή τηλειτουργία του διαστρικού τηλεφώνο υ μας . "Ετσι δε θα μπορ εί ναστείλει προεδοποίηση".

Ο Κάρσον σταμάτησε. "Υστεραείπε: "Οπως και νάχει το πράγμα,νόμισα πώς τα ντοκουμέντα τουαυτά μπορεί να εξηγούσαν γιατί αναγκάστηκε να κάνει αυτό το πλά

γιο δρο μολ όγ ιο . Ψάχνον τας στ α

χαρτιά του βρήκα την πρώτη λά μψη της αλή θει ας. "Ολα βέβαια είναι υποθετ ικά και ασαφ ή, αλλάσυγκρίνοντας τις σημειώσεις τουμε τις δικές μου παρατηρήσεις,έβγαλα κάποιο συμπέρασμα."

Να, λοι πόν, που όλα ήταν στομυα λό τ ου Κάρσον, το έζβα λ το-βλεπε τώρα. Είτε ο άνθρωπος το αποκαλούσε υπόθεση είτε το πίστευε σαν πραγματικότητα, εκεί ηταν αυτό που φοβόταν η μητέρατου. Στην ουσία αυτός ο άνθρωπος

ήξε ρε τα πάν τα. Κι αν ήταν αλή θει α

πώς ο ιθύνων νους, ο καθηγητήςΤζέιμεσον είχε χαθεί, τότε σ' αυτότο σπίτι βρισκόταν το μόνο πρόσωπ ο σ τ ο ν κ όσ μο π ο υ ή ξ ε ρ ε τ ομυστικό των έζβαλ...

Και τώρα το ανακοίνωσε και σ'άλ λου ς. "Αρα και οι δυό αυτοί αντρες πρέπει να πεθάνουν.

Η σκέψη του έζβαλ διακόπηκε,καθώς ο Μάκ-Λέναν έκανε μια εκπληκτικά ψυχρή και καθόλου φιλική σκέψη. Είπε: "Ελπίζω να κάνωλάθος γι αυτό που αρχίζω να υποψιάζομαι. Σου λέω πώς έχω επισκεφτεί τον πλανήτη Κάρσον πολλές

φο ρέ ς. Η κατάσταση που επικρατεί εκεί είναι τόσο άσχημη, έτσιπου όποια απόδει ξη από μελέτ ες

στα χαρτιά, που γίνεται στην πατρίδα γη, δεν μπορεί να σού δώσει μιαπραγματική είκόνα της εκεί πραγματικότη τας. Εκατοντ άδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν καταργεουρ-

γηθεί .""Δέ θα επιμείνω σ' αυτό," είπε ο

Κάρσον κοφτά. "Αυτός ακριβώς οαριθμός των σκοτωμένων απαιτείμια έξυπνη και γρήγορη λύση."

"Δ εν έχε ις ποτέ επισκεφτεί τονπλανήτη Κάρσον;" ρώτησε σιγά οΜάκ-Λέναν.

" Ό χ ι . ""Πώ ς; Έσ ύ, ο εγγο νός του δια-

στημοπόρου Μπλέικ Κάρσον;" ξεφώνησε ο Μάκ-Λέναν δηκτικά. "Ηπαλιά ιστορία, το βλέπω —οι απόγονοι, που καρ πούνται τη φήμη τουσπουδαίου προγόνου.. ."

"Δεν υπάρχει τρόπος να με προσβάλλεις", ήρθε η ήρεμη απάντησητου νεότερου άντρα.

"Μήπως αυτή η αλήθεια που λέςπώς ανακάλυψες, απαιτεί ν' αφήσουμε αυτό το νεαρό έζβαλ ζωντανό;"

"Απολύτως! Είναι καθήκον μουκαι δικό σου να παραδώσουμε τομικρό σώο και άβλαβες στον καθη γη τή Τζ έι με σο ν όταν και αν επιστρέφει στη γη."

"Υποθέτω πώς θα καταλαβαίνεις πώς θα χρειαστεί πολύς χρόνο ς ώσπου να πι άσουμε αυτό τοκτήνος και στο μεταξύ μπορεί ν'αρχίσει να σκοτώνει."

"Ε ξ αιτίας το υ κινδύνου πο υ

προέρχεται από τους σφετεριστέςΡάλλ, τους εχθρούς του ανθρώπινου γένους", απάντησε ο Κάρσονμε κοφτερή ψυχρότητα που ταίριαζε στ η σιδ ερένι α σκληρότητα τουΜάκ-Λέναν, "έξ αιτίας της σημασίας που έχει να βρούμε κάποια απάντηση στο πρόβλημα των έζβαλ,υψηλή κυβερνητική πολιτική απαιτεί να διακινδυνεύσουμε τα πάντα."

"Να τη βράσω την κυβερνητικήπολιτική!". Κάγχασε ο Μάπ-Λέναν."Η γνώμη μου για μια κυβέρνησηπου τόσο καθ υστερ ημένα διορίζειεπιτροπές για να βρουν στοιχεία—δεν μπορεί να εκφραστεί καλά μελόγια! Πόλεμος συστηματικής γενοκτονίας πρέπει να κηρυχτεί αμέσως —αυτή είναι η λύση— και θ'αρχίσουμε μ' αυτό το διαβολεμένοέζβαλ-σκύμνο."

"Το επικροτώ διπλά", ήρθε μια οξεία σκέψη από έναν τρίτο άνθρωπο.

"Κάρλιγκ!" φώναξε ο Μάκ-Λέναν."Άνθρωπε, πήγαινε πίσω στο κρεβάτι σου!"

"Είμαι μια χαρά!", απάντησε ά

γρια ο νε αρός πρώ τος αξι ωματικ όςτου συντριμμ ένου πολεμικού σκάφους. "Αυτό το ανατριχιαστικό δυ-



ατύχημα που μου συνέβει ότανπροσγειωθήκαμε... Αλλά άστο αυτο καλύτερα. Ήμουνα ξαπλωμένοςστον καναπέ δίπλα κι άκουσα χωρί ς να το θέλω. "Ενα πράγμα σαςλέω, κύριε," στράφηκε με φλόγασ τ ο ν Κάρσον, " Ο κυβερνήτηςΜάκ -Λέ ναν έ χει δίκιο. Τώρα πουμιλούσατε, σκεφτόμουν τις χιλιά

δες ανθρώπους που είχα συναντήσει στα διάφορα ταξίδια μου στονπλανήτη Κάρσον, και που έχουν απλώς εξαφανιστεί. Πολλές φορέςτο συζητούσαμε αυτό εμείς οι νεότεροι αξιωματικοί." "Δεν υπάρχειλόγος να μιλάς με υπαινιγμούς",είπε απότομα ο Μάκ-Λέναν. "Είναιαξίωμα στην υπηρεσία, πώς εκείνοςπου βρίσκεται στο πεδίο της μάχηςξέ ρει καλύτερα απ' τον καθένα. Εκτός αν θεληματικά παραδοθεί η έκτος αν λάβει τη διαταγή κατ' ευθείαν από τον επί κεφαλής του, θασυνεχίσει να ενεργεί, αδιάφορα

απ' την έν τώ μεταξύ άφιξη ανώτερων αξιωματικών."

"Θα έχω την εντολή σε μια ώρα",είπε ο Κάρσον.

"Σε μια ώρα δε θα μπορέσεις ναμε βρ ει ς, " είπε ο Μάκ-Λέναν."Μέχρι τότε το έζβαλ θα είναι νεκρό".

Αυτά τα λόγια ξαναζωντάνεψανστο έζβ αλ τ ο λό γο τ ου φονικούσκοπού του. Συνειδητοποίησε γιαπρώτη φορά την καταπληκτική ευκαιρία που του προσφέρονταν, εδώ:Αυτή τη στιγμή, κάτω απ' την (δια

στέγη βρισκόταν οι τρεις άνθρωποιπου ήταν πιθανώς τα πιο επικίνδυνα πλάσματα γι' αυτό και για το είδο ς των έζβ αλ. Υπήρχε μια πόρταακριβώς δυό βήματα απ' αυτό. "Ανκατάφερνε να την ανοίξει —το νατους σκοτώσει όλους θα ήταν η πιο

γρήγορη κι ικα νοπ οιητική λύ ση σταπολλά του προβλήματα. Γλίστρησεμε θάρ ρο ς έ ξω απ' την κρυψώνατου.

Στην είσοδο του χώλ το έφτασε ηπρώτη αίσθηση προσωπικού κίνδυνου. Κουλουριάστηκε στο πρώτοσκαλοπάτι, ξέροντας πώς αν ανεβείτις σκάλες για να κυνηγήσει τουςάντρες, θ' αφήσει το δρόμο της φυ

γης του αφ ύλ αχ το . Και ήτα ν ζωτικόνα μην παγιδευτεί εκεί μέσα, αφούθα τους είχ ε σκοτώσει. "Ενας θόρυβος από πιατικά στην κουζίνατράβηξε την προσοχή του. Κατάπνιξε με δυσκολία τη φλογερή κιαυθόρμητη επιθυμία να μπει μέσακαι να λιώσει τη γυναίκα που βρισκόταν εκεί. Σιγά-σιγά άρχισε ν' ανεβαίνει τις σκάλες χωρίς να εγκαταλείψει το σκοπό του, αλλά ο νουςτου τώρα παρακολουθούσε με έ

νταση που τον μάγευε, τις σκέψειςπου έρχονταν απ' τους άντρες."Ωστε αυτά τα ζώα μπορούν και

διαβάζουν τη σκέψη!", κάγχαυε χλ ευ στ ικ ά ο Μάκ- Λέ ναν. "Εμοια ζεδιατεθειμένος να συνεχίσει την ομιλία του. Περίμενε κάποιο μηχάνημα και κάθε λέξη του θα καθυστερούσε την επικοινωνία του Κάρσον με το αρχηγείο του, για να πάρει τη διαταγή που χρειαζόταν."Ο καθηγητής Τζέιμεσον πρέπει

νάναι τρελός.""Νόμιζα," διέκοψε ο Κάρλιγκ, υποστηρίζοντας δουλικά τον αρχηγότου, "ότι οι επιστήμονες εργάζονται με αποδείξεις."

"Μ ερι κέ ς φορ ές ", είπε ο Μάκ-Λέναν, "βασίζονται σε μιαν υπόθεση. Και αδιάφορα αν ο μισός κόσμος πεθάνει σαν αποτέλεσμα τηςθεωρίας τους, αυτοί συνεχίζουντην προσπάθεια να την αποδείξου ν ."

Τώρα υπήρχε μια ανυπομονησίαόλο πικρία στη σκέψη του Κάρσον:

"Δέ λέω πώς αυτή είναι η γνώμητου καθηγητ ή Τζέιμεσον. Απλώςαυτό το συμπέρα σμα έβ γαλα απόέναν αριθμό παρατηρήσεων που εί

χε κάν ει ο καθηγητή ς —ειδικά απόμια παρατήρηση που την έθετε μετη μορφή ερώτησης: Μπορεί ο πολιτισμός να υπάρξει χωρίς πόλεις,αγροκτήματα, επιστήμες και στοι

χειώδ η μορφή μέ σω ν επι κοι νων ίας;" Έ ξ άλλ ου ," —στο νοϋ του ο

Κάρσον είχε την πρόθεση να πείσειμάλλον παρά να πιέσει — "ενώ η ύπαρξη της νοημοσύνης στα έζβαλθάταν υπέροχη, η απουσία της δεν

είναι αρκετός λόγος για κανέναναπό μας να ματαιώσει τα σχέ διατου κάΌηγητή Τζέιμεσον, που είναινα κρατήσει αυτό το νεαρό έζβαλζωντανό." Ξέσπασε. "Σε καμιά περίπτωση δεν συντρέχει λόγος να τοκυνη γήσε τε. "Αλλωστε θα πεθάνειαπό την πείνα σε τρεϊς βδομάδες.Οι τροφές της γης είναι στην πραγματικότητα δηλητήριο για τα έζβαλ.Δεν μπορούν να τι ς χω νέψουν."

"Εξω απ' την πόρτα το έζβαλ θυμήθηκε πόσο πικρά δυσάρεστο ηταν στη γεύση του το αίμα του σκύλου. Ζάρωσε κι ύστερα τέντωσε τοκορμί του. Τουλάχιστον θα μπορο ύσε να σκοτώσει αυτούς τουςανθρώπους που του είχαν φέρειτόση κακοτυχιά— κι επί πλέον υπήρχε ένα μέρος όπου θάβρισκεπλού σιο φαγητό. Ο Μάκ-Λέναν έλεγε τώρα: "Οι άνθρωποι όμωςτρώνε έζβ αλ" . "Α, ναί, αλλ ά πρέπει πρώτα να επεξ εργα στού ν τοκρέας τους με διάφορα χημικά γιανα μπορέσ ουν να το χωνέ ψουν."" Ω χ ! βαρέθηκα αυτή την ιστορία",είπε ο Μάκ-Λέναν απότομα. "Βλέπω πώς δε βγαίνει τίποτε με το να

καυγαδίζουμε. Λοιπόν, άκου τι έχωκάνει μέχρι στιγμής και τι πρόκειται να γίνει ακόμη: Σε δεκαπέντε

λεπτά θα φτάσει μια ντουζίνα απόελαφριά καταδιωκτικά αεροπλάνα.Θα χτενίσουν όλη την περιοχή τοαπόγευμα. Και δεν μπορείς να Ισχυριστείς πώς ένα σκουρο-μπλέέζβαλ 230 κιλών βάρους θα μπορέσει να μείνει κρυ μμ ένο . "Οταν μάλιστα το ζώο δε θα ξ έρει πώς τοψάχνουμε. —Τι στο διάβολο στρέ

φεις τ' όπλο σου στην πόρτα;" Οισκέψεις του Κάλεμπ Κάρσον έφτασαν στο έζβαλ: "Γιατί ακριβώς πρινέρθεις είδα το έζβαλ να γλιστράειέξ' απ' τους θάμνους. Κατά κάποιοτρόπο το πε ρίμεν α ν άρθει, αλλάποτέ δε σκέφτηκα πώς θαρχότανμές στο σπίτι, μέχρι που άκουσαπέλματα να χτυπούν πριν μερικάδευτερόλεπτα. Δέ θα το συμβούλευα να μπει εδώ μέσα. "Ακου!— Έσύ !"

Το έζβ αλ πάγωσε. "Υστερα μεμια έκ ρη ξη μ ίσο υς πήδησε κάτωστις σκάλες κι έτρεξε σα βέλος έ

ξω, και χώθηκε ανάμεσα στα χαμόκλαδα, στρέφοντας εδώ κι εκεί γιαν' αποφύγει τη φλόγα που ξερνούσε το πιστόλι του Μάκ-Λέναν απ' τοπαράθυρο του δεύτερου πατώματος. "Ετρεχε όσο γρηγορότεραμπορούσε, με την ψυχή στα δόντια,μέχρι που έμοιαζε σαν ένα μεγάλοπράγμα που πηδούσε κάτω από δεντρα, πάνω στο χιόνι, ένα απίστευτο τέρας που κάλπαζε. Α π' όλουςτους σκοπούς του ο μόνος που τουαπόμεινε τώρα μετά την αποτυχίατου να σκοτώσει τους ανθρώπους,

ήταν να σώσει τη ζωή του. Πρέ πεινα βρει τροφή. Και τροφή για έζβαλ υπήρχε μόνο σ' ένα μέρος.

Τα συντρίμμια ήταν ξαπλωμέναμπροστά του, ένας τεράστιος καταστραμμένος μετάλλινος σκελετός.Κανέ νας ήχ ος , καμιά είκόνα απόσκέψη δεν ερχόταν προς το έζβαλ,που κουλουριάστηκε εκεί ψάχνοντας με το νού του, ακούγοντας μετ' αυτιά το υ. Στά θηκε ακί νητο γιαένα λεπτό που του φάνηκε αιώναςαπ' την ένταση που έβαλε, κι ύστερα πήδησε μπροστά τρέχοντας μεσα στο καταφύγιο του ερημωμένου

και διαλυμένου σκάφους. Κάπου έδώ θα πρέπει να υπήρχε η τροφήπου μετ έφ ερα ν στο ταξίδι για τημάνα του. Για το πόσο θα το συντηρούσε ζωντανό ακόμη, κι αν θαμπορούσε να κρυφτεί, αυτό ήτανάλλο θέ μα. Δεν τ ολμούσε ούτε νασκεφτεί τι μπορούσε να ακολουθήσει αν πράγματι έλπιζε να σώσει τηζωή του. Υπήρχε ένα αερο πλάνοπου μπορούσε να κλέψει —να τοβάλλει σε λειτουργία, χίλια-δυόπράγμ ατα ν α μά θει απ' αύτό\ τοναλλιώτικο πολιτισμό— και τέλος ένα διαστημόπλοιο!




Το «Βασίλισσα Ελισάβετ»

βρισκόταν 5 χιλ. πάνω άπ'το Γκράν- Κάνυον, γλι

στρώντας με άνεση στα 180, ότανο Χάουαρντ Φάλκ ον έστριψε τημηχαν ή λήψης με κ λίση προς ταδεξι ά. Το περίμενε πώς τίποτε δεθα πετούσε σ' αυτό το ύψος - αλλάδε θα 'ταν και πολύ ευχαριστημέ

νος αν είχε παρέα. Παρόλο που θακαλοδεχόταν όποιο σημάδι μπορούσε να ενδιαφέρει το κ οι νό , θαπροτιμούσε να έχει όσο το δυνατον περισσό τερο ελεύθερο ουρανό. Στο κάτω-κάτω ήταν ο πρώτοςάνθρωπος στην ιστορία που πετούσε μ' ένα σκάφος μι σό χιλ ιόμετρο μακρύ.

Μέχρι στιγμής αυτή η πρώτηδοκιμαστική πτήση είχε πάει τέλεια. Σάν ειρ ωνεία της τύ χης, τομόνο πρόβλημα ήταν το αεροπλανοφόρο «Πρόεδρος Μάο», έναναίώνα παλιό, που το είχαν δανειστεί γ ια τη ν απ ογε ίωσ η, απ' τοναυτικό μουσείο του Σάν -Ντιέγκο.Μόνο ένας απ' τους 4 πυρηνικούςαντιδραστήρες του λειτουργούσεκαι η μεγα λύτερ η ταχύτητα πουμπορούσε να αναπτύξει το παλιόθωρηκτό έφτανε μετά βίας 30 ναυτικούς κόμπους. Ευτυχώς η ταχύτητα του αέρα στην επιφάνεια τηςθάλασσας ήταν λιγό τερη από τημισή ταχύτητα του σκάφους, έτσιπου δε στάθηκε πολύ δύσκ ολο ναδιατηρη θεί σταθερός αέρας στοκατάστρωμα απογειώσεων και προσγειώσεων.

"Αν και υπήρξαν μερικά δύσκολα λεπτά κατά τη διάρκ εια τηςαπογείωσης, όταν τα εξαρτήματατης αγκυροβόλησης έπεσαν, το με

γά λο πηδα λι οχού μενο σκάφος είχευψωθεί μ αλακά , κατ' ευθείαν προςτον ουρα νό, σα να 'ταν πάνω σ'ένα αόρατο ασανσέρ. "Αν όλα πή

γαιν αν καλά , το «Β ασ ίλ ισ σα Ε λ ι

σάβετ» δε θα συναντούσε το «Πρόεδρος Μάο», για μια ακόμη βδομάδα.

Ό λ α βρισκόταν στη θέση τους,κι όλα τα όργανα ελέγχου έδειχνανκανονική πτήση. Ο κυβερνήτηςΦάλκον αποφάσισε να πάει επάνωκαι να παρακολουθήσει τα rendezvous. Παρέδωσε στο δεύτερο αξιωματικό, βγήκε έξω απ' την καμπίνα και βάδισε μές στη διαφανήσήραγγα, που περνούσε μές απ'την καρδι ά του σκάφους. Εκείόπως πάντα, του κόπηκε η ανάσα

από θαυμασμό, αντικρίζοντας τομεγαλύτερο σε μέγεθος σκάφος πουείχε φτιάξει ποτέ άνθρωπος.

Οι δέκα σφ αιρικές μπάλες αερίου, κάθε μια μεγαλύτερη από 100μέτρα μήκος, ήταν τοποθετημένες

η μια πίσω απ' την άλλ η , σα μιασειρά από γιγαντιες σαπουνόφου-σκες. Το ανθεκτικό πλαστικό τους

ήταν τό σο διαυγές που ο Φά λκ ονμπορούσε να δει μέσα απ' όλο τομήκος της διάταξης των σφαιρών,και να διακρίνει μέχρι και λ επτομέρειες από το μηχανισμό του ασανσέρ, μισό χιλιόμετρο πιο πέρα,απ' την πλεονεκτική θέση που βρι

σκότ αν τώρα. Ολόγ υρά του σανένας τριδιάστατος λαβύρινθος, απλωνόταν ο σκελετός του σκάφους-από τεράστια οριζόντια ατσαλένιαδοκάρια, που άρχι ζαν από τηνπλώρη μέχρι την ουρά, και τα 15στεφάνια που άποτελούσαν τα πλευρά αυτού του ούρονογέννητου κολοσ σού, και που η ποικι λία του

μεγέθους τους καθόριζε το κομψό,μονοκόμματο σχήμα του.

Με τόσο χαμ ηλ ή ταχύτητα δενακουγόταν σχεδόν τίποτε-μόλις ένα ελαφρύ ρεύμα αέρα πάνω στηνεξωτερική επιφάνεια κι ένα τρίξιμ ο απ' το μέταλλ ο που και που,καθώς άλλαζε η πίεση. Το εκτυφλωτικό φ ως από τις σ ειρ ές τιςλάμπες που κρέμονταν ψηλά, έδινε στην όλη σκηνή μια παράξενηατμόσφαιρα, σα να βρισκότα ν σεύποβρύχιο-αύτή η αίσθηση ήτανέντονη στον Φάλκον, από το θέα

μα που παρουσίαζαν οι ήμιδιαφα-νεΐς σφαίρες αερίου.

Είχε συναντήσει μια φορά ένασμήνος από τεράστια άβλαβη μαλάκια, να επιπλέουν ασυναίσθηταπάνω από ένα ρηχό τροπικό ύφαλο,κι αυτές εδώ οι πλαστικές σφαίρεςπου χάρη τους το «Βασίλισσα Ελισάβετ» μπορο ύσε να υψωθεί, τουθύμιζαν συχνά εκείνα τα μαλάκια,προπάντων όταν οι αλλα γές τηςπίεσης τις έκαναν να ζαρώνουν καϊνα ρίχ νουν γύρω τ ους καινο ύριασχήματα φωτός.

Προ χώρ ησε 50 μέτρα προς τονάξονα του σκάφους, κι έφτασε στο



μπροστι νό ασ ανσέρ ανάμεσα στιςσφαίρες αερίου άρ. ένα και δύο.Καθώς ανέβαινε στο κατάστρωμαπαρατηρήσεων, πρόσεξε πώς έκανε αβάσταχτη ζέστη, και υπαγόρευσε ένα σύντομο υπόμνημα στοσημειωματάριο που είχε στην τσέπη του. Το «Ελισάβετ» κέρδιζεσχεδόν το ενα τέταρτο της πλεύ

σης του από την απεριόριστη ποσότητα της επί πλέον θερμότητας,που παράγ ονταν απ' το σύστημαυψηλής τήξης. Σ' αυτή την πτήσημε το ελάχιστο φορτίο, πράγματι,μόνο 6 απ' τις 10 σφαίρες περιεί χα ν ήλιον -οι υπόλοιπες 4 ήταν γεμ άτες αέρ α- παρ' όλ ' αυτά κο υβαλούσε 200 τόννους νερό για έρμα.Όμ ως η υψηλή θερμοκρασία τωνσφαιρών προξενούσε προβλήματαστην ψύξη τ ων εισόδων κ αι ήτανφανερό πώς εδώ χρειαζόταν να γίνειακόμη πολλή δουλειά.

"Ενα ρεύμα από δροσερότεροαέρα τον χτύπησε στο πρόσωπο,μόλις βγήκε στο κατάστρωμα παρατηρ ήσεων, κάτω απ ' το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, που χυνόταν μές απ' τη σκεπή, που ήταναπό πλαστικό γυαλί. Μι σή ντουζίνα εργάτες μαζί μ' άλλ α τόσασουπερτσίμπ για βοηθούς, τοποθετούσαν τη μισοτελειωμένη πίστα χορο ύ, ενώ ά λλοι έβαζαν τα

ηλ εκ τρ ικ ά καλώδι α και τα έπιπλα.Ήταν μια σκηνή ενός διευθυνό-μενου χάους, κι ο Φάλκον δυσκολευό ταν να πιστέψει πώς όλ α θα'ταν έτοιμα σε 4 βδομάδες, για τοπαρθενικό ταξίδι του σκάφους. Ευτυχώς όμως πώς αυτό το πρόβλημαδεν ήταν δι κό το υ. Α υτός απλώς ήταν ο κυ βε ρν ήτ ης κι όχ ι ο διευθυντής της κρουαζιέρας.

Οι εργάτες τον χαιρέτησαν κουνώντας το χέρι και τα σίμπ του 'δει-ξαν χαμογελώντας τα δόντια τους,καθώς περνούσε μές απ' αυτή τηναναστάτωση για να πάει στο σαλόνι του ούρανού. Αυτή ήταν η πιο

αγαπημέν η του θέση απ' όλ ο τοσκάφος, και ήξερε πώς μόλις άρ χι ζε να κάνει κα νο νι κά δρ όμ ολ ό- για, δε θα μπορού σε πια να το 'χειόλο στη διάθεση του.

Κάλεσε τη γέφυρα και έλεγ;επώς όλα ήταν εντάξει, και χαλάρωσε το σώμα του μέσα σε μιαάνετη περιστρεφόμενη πολυθρόνα. Χα μη λά , με μι α κλ ίση πουεύχαριστ ούσε το μάτι, έβλεπε τημονοκόμματη ασημένια γραμμή απ'το σχήμα του σκάφους. Βρισκότανσαν πουλί στο ψηλότερο σημεί ο,

επιβλέποντας ολόκληρο τον όγκοτου πιο μεγάλου σκάφους που είχεποτέ κατασκευασ τεί. Κι όταν το

είχε χορτάσει, έριξε το βλέμματου στην απίστευτη αγριότητα πουείχε σκαλίσει πάνω στο βράχοο ποταμός Κολοράντο, για μισόδισεκατομμύρια χρόν ια, και πουαπλωνόταν μέχρι πέρ' απ' τον ορίζοντα.

'Εκτός απ' την πλατφόρμα όπουβρισκόταν η κινηματογραφική μη

χανή, που εί χε τώρα γύρει πίσωκι έκανε λήψ η απ' το μέσον τουπλοίου και του έκρυβε λίγη θέα,είχε όλο τον ουρανό στη διάθεσητου. Ήταν γαλανός, άδειος κι ολοκάθαρος μέχρι χαμηλά στον ορίζοντα. Στίς μέρες του παππού τουο Φάλκον ήξερε πώς ο ουρανόςλερωνό ταν από νέφη ατμών καιβρωμι ζόταν από καπνούς . Και ταδυό είχαν τώρα λείψει: η μόλυνσητου αέρα είχε εξαφανιστεί, μαζύμε τις πρωτόγονες τεχνολογίες πουτην προκαλούσαν. Το σύστημα με

ταφορών σ' αυτόν τον αίώνα είχ εμεταφερθεί π ολύ ψηλ ά, πέρ ' απ'τη στρατό σφαιρ α, έτσι που ούτετο έβλ επαν , ούτε το άκ ουγαν απ'τη γη. Για μια ακό μη φορά τακατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας άνη καν στα πουλι ά και στασύνεφα και τώρα στο «ΒασίλισσαΕλισάβετ».

Ήταν αλήθεια, Οπως το'χαν πειοι παλιο ί πρωτοπόροι στις α ρχέςτου είκοστού αίώνα :αύτός ήταν ομόνος τρόπος για να ταξιδεύει κα-νείς-στη σιγή και στην πολυτέλεια,αναπνέοντας τον «έρα γύρω τουκι όχι να 'ναι ξ εκομμέ νος απ' αυτον, κι αρκετά κοντά στην επιφάνεια της γης για να παρακολουθείτις εναλλα σσόμεν ες ομορφιές τηςξηράς και της θάλασσας. Τα υπο

ηχ ητ ικ ά τζετ του 1980 όπου οι επιβάτες ήταν στριμωγμένοι κατά εκατοντάδες καθισμένοι άνά δέκα, σεσειρές η μια πίσω απ' την άλλη,δεν μπορούσαν κάν να συγκριθούνμε την άνεση και την άπλοχωρι άετούτη.

Βέβαια το «Βασίλισσα Ελισάβετ» δε θα 'ταν ποτέ ένα φτηνόσκάφος, κι αν παρόμοια αεροσκάφη κατασκευάζονταν ποτέ, μόνο τοένα τέταρτο των δισεκατομμυρίωντων κατοίκων της γης θα μπορούσαν να απολαύσουν αύτη την αθόρυβη πτήση. Αλλά μια σίγουρηκαι πλούσια παγκόσμια κοινωνίαμπορούσε να πληρώσει για ν' απολαύσει τέτοιες τρέλε ς. Και πράγματι τις χρειαζόταν σαν κάτι άλλοκαι για διασκέδαση. Υπ ήρ χα ν1.000.000 τουλάχιστον άνθρωποι

στη γη, που το προα ιρετ ικό τουςεισόδημα ξεπερνούσε τα 1.000 νέαδολλάρια το χρόνο, κι έτσι το «Βα

σίλισσα Ελισάβετ» δε θα είχε ποτέ έλλειψη από επιβάτες.

Το μηχάνημα επικοινωνίας στηντσέπη του Φάλκον έδωσε σήμα.Ο πιλότος τον καλούσε απ' τη γέφυρα.

«Εντάξει για τα rendez-vous,κυβερνήτη»;

"Εχουμε όλα τα δεδομένα που

χρει αζόμασ τε γι α τη ν πτ ήσ η κα ιοι τεχνικοί της τηλε όραση ς αρχί ζουν ν' ανυπομονούν».

Ο Φάλκον έριξε μια ματιά στηνπλατφόρμα της κινηματογραφικήςμηχανής, ένα τέταρτο του χιλιόμετρου πιο μακρ ιά από κει πουβρισκόταν.

«Ο.Κ.», απάντησε, «συνεχίστεόπως είναι κανονι σμένα. Εγώ θαπαρακολουθώ από δώ».

Γύρισε πίσω περνώντας πάλι άπ'το χάος που έπικρατούσε στο κ ατάστρωμα παρατηρήσεων, έτσι που

μπορούσε να έχει μια καλύτερη θέααπό το κέντρο. Καθώς προχωρούσεόμως, ένιωσε την αλλαγή της παλμικής δόνησης κάτω απ'τα πόδιατου. Μέχρι να φτάσει στο πίσωμέρος του σαλ ονι ού, είχε - σταματήσει. Χρησιμοποιώντας το κλειδίτου καπετάνιου βγήκ ε σε μια μ ικρή εξωτε ρική πλατφόρμα πουπροεξείχε απ' την άκρη του καταστρώματος. Μό νο 5 - 6 άνθρωποιμπορούσαν να σταθούν εδώ, όπου

χα μη λά , μό νο κά γκ ελ λα ασφαλείαςτους χώρι ζαν από την τεράστια

καμπύλη της εξωτερικής επιφάνειας του σκάφους κι απ' το έδαφος, χιλιάδες μέτρα από κάτω.Ήταν η πιο συναρπαστική θέση

για να στα θεί ς και τέ λε ια ασφα λι σμένη ακόμη κι όταν το σκάφοςταξίδευε με ταχύτητα, γιατί βρισκόταν προφυλαγμένη απ' τον αέρα πίσω απ' τον τεράστιο όγκο τουκαταστρώματος παρατηρήσεων.Πα ρ' όλα' αυτά, δεν επιτρεπότανστους ταξιδιώτες να μπαίνουν εκεί,

η θέα έφερνε ζάλη .

Οι μπουκαπόρτες του καταστρώματος είχαν κιόλας ανοίξει, σα γι γαντιες παγίδες, και η πλατφόρματης κινηματογραφικής μηχανής αί-ωρείτο από πάνω τους, έ τοι μη νακατέβει. Σ' αυτό το δρομ ολόγ ιο,στα χρόνια που θα 'ρχονταν, χιλιάδες ταξιδιώτες θα ταξίδευαν καιτόννοι από εμπορεύματα έπίσης-μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις το«Βασ ίλισσ α» θα κατέβαινε στηνεπιφάνεια της θάλ ασσα ς και θαεπέπλεε με την κατάλληλη γι' αυτόβάση της.

Μια ξαφνι κή ριπή αέρα χτύπη-σε το μάγουλο του Φάλκον κι αρπάχτηκε σιγουρότερα από τα κάγ-



κελλα. Το Γκράν-Κάνυον ήτανάσχημο μέρος για ανεμοστρόβιλο υς , αν κ αι δεν πίστ ευε πώς θα'ταν ισχυροί, σ' αυτό το ύψος. Χωρίς φανερή ανησυχία συγκέντρωσε την προσοχή του στην πλατφόρμα, που κατέβαινε τώρα γύρωστα πενήντα μέτρα πάνω απ' τοσκάφος. "Ηξερε πώς ο πεπειραμένος τεχνικός που χειριζότ αν τοόχημα ετούτο που ρυθμιζόταν από

μακρ ιά, είχε εκτ ελέσει αυτή τηναπλή μανούβ ρα δεκάδες φορές .Ήταν αδιανόητο πώς μπορούσενάχε καμιά δυσκολία.

Πα ρ' όλ' αυτά φαινόταν σα ν'αντιδρούσε μάλλον τεμπέλικα. Αυτός ο τελευταίος χειρισμός του εί

χε φέρει την πλατφόρμ α σχ εδ όνστην άκρ η απ' την ανοιχτή μπουκαπόρτα. Σίγουρα ο πιλότος θα μπορούσε να το'χε διορθώσει αυτόπριν, η μήπως ε ίχε κα νένα πρ όβλημα με τα όργανα έλεγχου;

Πολύ απίθανο, αυτά τα όργανα

είχαν ποικίλα εξαρτήματα σε περίπτωση μή λειτουργίας, όπως αντικαταστάτες και πολλαπλά συστήματα υποστήριξης. Τα δυστυ χή μα τα ήτ αν σχ εδ όν αδύνατα εδ ώ.

Να όμως που ο χειριστής του έ γε ιρε την πλατφόρμα πάλι στ' αριστερά. Μήπως ο πιλότος ήταν πιωμέν ος ; Αν κι αυτό δε φαινόταν πιθανό, ο Φάλκον το σκέφτηκε σοβαρά για μια στιγμή. Ύστερα άπλωσε το χέρι στο μικρόφωνο τηςτσέπης του.

Για μια ακόμ η φορά, χωρίς να

το περιμένε ι, τον χτ ύπησε ο αέρας απότομα στο πρόσωπο. Μόλιςκαι το αισθάνθηκε, γμχτί τώρα παρακολουθούσε με τρόμο την πλατφόρμα της κινηματογραφικής μη

χα νής . Ο απομ ακρυ σμέν ος χε ιρ ιστής πολεμούσε να διατηρήσει τονέλεγχο, προσπαθώντας να ισορροπήσει την πλατφόρμα στα γρανάζια της —αλλά αντίθετα χειροτεύ-ρευε την κατάσταση. Η ταλάντευση μεγάλωνε -20 βαθμοί, 40,60,90.

«Βάλε μπρος το αυτόματο, ηλί

θιε!», ούρλιαξε ο Φάλκον χωρίςαποτέλεσμα στο μικρόφωνο. «Το χε ιρ όφ ρε νό σου δε λε ιτ ου ργ εί ».

Η πλατφόρμα αναποδογύρισε,τα γρανάζ ια δεν την υπο στήρι ζανπια, αλλά την οδηγούσαν με ταχύτητα προς τα κάτω. Είχαν ξαφνικά γίνει έρ μαια της βαρύτητας που τηνπάλευαν ως εκείνη την ώρα.

Ο Φάλκον δεν άκουσε τον ήχοαπ' το τράνταγμα αν και το 'νιωσε.Είχε κιόλας γυρίσει στο κατάστρωμα παρατηρήσεων, τρέχοντας προςτο ασανσ έρ που θα τον κατέβαζε

στη γέφυρα. Οι εργάτες ξεφώνιζαν

στο πέρασμα του όλο αγωνία, ρωτώντας τι να συμβαίνει. Δέ θα μπορούσε ν' απαντήσει στις ερωτήσειςτους παρά μετά από μήνες.

Καθώς έμπαινε στο ασανσέρ άλλαξε γνώμη. Κι αν υπήρχε διακοπήρεύματος; Καλύτερα να 'ναι σίγουρος ακόμη κι ας αργούσε λίγο, κιας επείγε ο χρόνος . Ά ρ χ ι σ ε νατρέχει πάνω στη σπειροειδή σκάλα που περιτριγύριζε το πηγάδι του

ασανσέρ. Είχε φτάσει στη μέση καισταμάτησε για ένα δευτερόλεπτονα επιθεωρήσει την καταστ ροφή.Αυτή η καταραμένη πλατφόρμα εί

χε διαπε ράσ ει το σκάφος στ η μέση ,τρυπώντας δυό απ' τις σφαίρες αερίου στο πέσιμο της. Κι οι δυόσφαίρες ύποχωρ ούσαν άργά, σαμεγάλα τούλια από πλαστικό. Δέστενοχωριόταν για την απώλειατου ύψους —το άνυσμα μπορούσεεύκολα να το φροντίσει αυτό, όσοοι 8 σφαίρες παρέμε ναν άθικτ ες.Σοβαρότερο θα 'ταν η πιθανή κα

ταστροφή του σκελετού. Άκουγεκιόλας γύρω του το πελώριο σιδερένι ο δίκτυο να βογγάει και ναδιαμαρτύρεται κάτω από αφύσικαβάρη. Δεν έφτανε μόνο η επάρκειατου ύψους. "Αν το βάρος δεν ήτανρυθμισμένο κανονικά, η ραχοκοκαλιά του σκάφους θα μπορούσεκαι να σπάσει.

"Οτι είχε σχεδόν κατεβεί, ότανένα από τα σουπερτσίμπ κατέβαινε ουρλιάζοντας πανικό βλητο μεαπίστευτη ταχύτητα στην εξωτερική επιφάνεια του δικτυωτού, αδρά

χνον τας με τα χέ ρι α του από κάγκελο σε κά γκελο. Μές στον τρόμοτου το φτωχό ζώο είχε ξεσκίσειτη φόρμα τη ς ετ αιρείας που φορούσε, με μια υποσυνείδητη προσπάθεια να ξαναβρεί την ελευθερίατων προγόνων του.

Ο Φάλκον που ακόμη κατέβαινεόσο πιο γρήγορα μπορούσε, το κοίταξε που πλησίαζε με κάποιο πανικό. "Ενα ζαλισμένο σίμπ ήτανένα παντοδύναμο κι επικίνδυνο ζώο,ίδίως αν το κυρίευε ο φόβος. Καθώς το προσπερνούσε εκείνο άρ

χισ ε να του φωνάζει μπε ρδεμέ νεςλέξεις, αλλά ήταν τόσο ακατάληπτες, ώστε η μόνη λέξη που ξεχώριζε και που την έπανελάμβανε

ήταν: «αφεντικ ό». Α κ ό μ η κα ι τώρα, κατάλαβε ο Φάλκον, απευθυνόταν προς τους ανθρώπους για νατο καθοδηγήσουν. Αυπήθηκε γιατο πλάσμα αυτό, που είχε μπερδευτεί σε μια ανθρώπινη τραγωδία,πέρ' απ' ότι μπορούσε να κατανοήσει, και για την όποια δεν είχε καμια ευθύνη.

Το σίμπ σταμ άτησε απέναντι

του, απ' την έξω πλευρά του δικτυωτου. Δεν υπήρχε τίποτε που να τοεμποδίσει να περάσει μέσ ' απ' τοανοιχτό διχτυωτό, αν ήθελε. Τ ώ ρα το πρόσωπο του δεν απείχε παρά μερικούς πόντους απ' το δικότου, και το κοίταζε ίσια με τα πανικόβ λητα μάτια του. Ποτ έ πρινδεν είχε βρεθεί τόσο κοντά μ' ένασίμπ για να μπορέσει να μελετήσειτα χαρακ τηρι στικά του λεπτομε

ρώς.Ένιωσε ένα παράξε νο συνα ίσθη

μα ομοιοπάθειας και δυσφορίας,που όλοι οι άνθρωποι αισθάνονταιόταν κοιτάνε κατά πρόσωπο τονκαθρέφτη του χρόνου.

Η παρουσία του φαίνεται πώς ηρ έμ ησ ε το σί μπ. Ο Φάλ κο ν έδειξε επάνω το φρέαρ, προς το κατάστρωμα παρατηρήσεων και του είπε καθαρά και με ακρίβεια: «Οαφέντης, ο αφέντης —λέει να πάςεκεί». Πρό ς μεγάλη του ανακούφιση το σίμπ κατάλαβε— του έ

στειλε μια γκριμάτσα που ίσως να''ταν χαμόγελο κι αμέσως άρχισεν' ανεβαί νει πίσω επάνω, με τονίδιο τρόπο που είχε κατεβεί. ΟΦάλκον του 'χε δώσει την καλύτερη συμβουλή που μπορούσε. "Ανέμενε καμιά ακόμη ελπίδα σωτηρίας στο «Βασίλισσα Ελισάβετ»,

ήταν πρ ος εκ εί νη τη ν κα τε ύθ υν ση .Το δικό του κα θήκο ν όμως, βρισκόταν στην αντίθετη.

Εί χε σχεδ όν κατέβει , όταν μεέναν ήχο από μέταλλο που υποχω-ρούσε, το όχημα έπεφτε με τη μύτηπρος τα κάτω κι έσβησαν τα φώτα.Αλλά μπορούσε ακόμη να δει αρκετά καλά, γιατί μια δέσμη φωτόςπερνούσε μές απ' την ανοιχτή μπουκαπόρτα και το τεράστιο σχίσιμοτης εξωτε ρικής επιφάνειας. Πρινπολλά χρόνια είχε σταθεί στο ση-κό μιας μεγάλης μητρόπολης, παρατηρώντας το φως να χύνεται μέσ'απ' τα βιτρώ και να σχημα τίζε ιλιμνούλες από πολύχρωμη ακτινοβολία πάνω στις αρχαίες πλάκες.Η εκτυφλωτική πλημμύρα του φωτός μέσ' απ' το καταστραμμένο υλικό από κει ψηλά, του θύμισε εκείνο το περιστατικό. Βρισκόταν καιτώρα σε μια μεταλλική μητρόπολ η , που έπεφτε απ' τον ουρανόστη γη.

"Οτ αν έφτασε στη γέφυρα καιμπορού σε πια γ ια πρώτη φορά νακοιτάξει έξω, τον έπιασε τρόμοςπου είδε πόσο κοντά στη γη βρι σκόταν το σκάφος. Μόνο 1000 μετρα από κάτω βρισκόταν οι ωραίοικαι νεκροί πυργίσκοι των βράχωνκαι τα κόκκι να ποτάμια της λά

σπης, που είχαν χαράξει το δρόμο



τους μέσ' απ' το παρελθόν. Πουθενα δεν υπήρχε επίπεδη επιφάνειαόπου ένα σκάφος τόσο μεγάλο σαντο «Βασίλισσα Ελισάβετ», θα μπορούσε ν' αράξει με την επίπεδηκαρίνα του.

Μια ματιά στον πίνακα του 'δει-ξε πώς όλο το έρμα είχε τελειώσει.Ομως ο ρυθμός της πτώσης είχε

ελαττωθεί σε μερικά μέτρα το δευτερόλεπτο.

Χωρίς λέξη ο Φάλκον κάθισε στηθέση του πιλότου κι έπιασε στα

χέ ρι α του ο,τι όρ γα νο ελ έγ χο υ εί χε απομεί νει. Ο πίνακ ας του έδε ιξε αυτό που ήθε λε να μάθει, ταλόγι α ήταν περιττά. Στο πίσω μερος της καμπίνας άκουγε τον αξιωματικό να δίνει μια βιαστική αναφορά απ' το ράδιο. Αυτή τη στι γμ ή όλ α τα κα νά λι α ει δήσε ων στ η γη θα εί χα ν προαγοραστεί , κα ιμπορούσε να φανταστεί τη μεγάληαπογο ήτευσ η των οργανωτών τουπρογράμματος.

Ένα απ' τα πιο φαντασμαγορικάδυστυχήματα στην ιστορία συνέβαινε τώρα, και δεν υπήρχε ούτεμια κινηματογραφική μηχανή νατο φωτογραφίσει. Τα τελευταία λεπτά του «Β.Ε.», ποτέ δε θα γέμιζανμε πανικό και δέος εκατομμύριαανθρώπους, όπως ε ίχε συμβεί μετο δυστύχημα του Χί ντεμ πουρ γκ,ενάμισυ αιώνα πριν.

Τώρα ήταν μόνο μισό χιλιόμετρο πάνω απ' το έδαφος και το 'βλε-πε ν' ανεβαίνει άργά. Αν και είχε

ώση στο φούλ, δεν είχε τολμήσεινα τη μεταχε ιριστε ί μήπως η εξασθενισμένη ραχοκοκαλιά του σκάφους υπο χωρ ήσε ι. Αλλά τώρα έβλεπε πώς δεν είχε άλλη εκλογή.Ο αέρας τους κατεύθυνε προς μιαεσοχή στο Κάνυον, όπου ο ποταμός έκανε ένα δέλτα πάλι στην κό

χη ενός βρά χο υ, σα ν τη ν πλώρ ηκάποιου γιγάντιου απολιθωμένουπέτρινου πλοί ου. Αν συνέχιζε μετον ίδι ο ρυθμό το «Β. Ε. » θα μπορούσε να δρασκελίσει στο τριγωνικό πλατώ κ αι να στα ματήσε ι με

το ένα τρίτο τουλάχιστον του μήκους της προεξέχοντας στο κενό.

Από μακριά, σκεπάζοντας τον ήχο το υ με τά λλ ου πο υ πιεζόταν κα ιτου αερίου που ξέφευγε —ήρθ ε το

γνωστό σφύ ριγμα των σω λή νων,καθώς ο Φάλκον άνοιξε τελείωςτους πλάγιους πυροσωλήνες γιατην ανάσχεση.

Το σκάφος ταλαντεύτηκε κι άρ χι σε να περισ τρέ φεται γι α ν' αράξει. Η στριγγιά του μετάλλου πουέσπαζε ήταν τώρα συνεχής, κι ορυθμός της πτώσης είχε αρχίσει

να μεγαλώνει καταστροφικά. Μια

ματιά στον σχεδόν καταστραμμένο πίνακα ελέγχου, του έδειξε πώς η σφαίρα άρ . 5 είχε πια καταστραφεί.

Δεν τον χώριζαν παρά μερικά μετρα απ' το έδαφος —ακόμη και τώρα δεν μπορούσε να ξέρει αν ο

χε ιρ ισ μό ς που έκα νε είχε πετύχει η όχ ι. Έστριψε το διακόπτη το υανύσματος κάθετα, δίνοντας το μάξιμ ουμ ύψος γ ια να ελατώσει την

ισχύ της σύγκρουσης με το έδαφος.Η σύγκρουση του φάνηκε πώς

κράτησε χρόνια. Δεν ήταν απότομη, απλώς συνεχιζόταν επί ώρα,

ήταν χωρίς αν τί στ αση και αναπό φευκτη. Εμοιαζε σαν ολόκ ληροτο σύμπαν να 'πεφτε πάνω τους καινα τους πλάκωνε. Ο ήχο ς απ' το συντριμμένο μέταλ λο ακουγόταν, σανκάποιο τεράστιο κήτος να 'ψαχνενα βρει το δρόμο του, γ κρεμί ζοντας ότι έβρισκε, μέσ' απ' το σκάφοςπου πέθαινε. Ύστερα, η οροφή καιτο πάτωμα έκλεισαν από πάνω του

σα μέγγενη.

ΑΠΛΩΣ ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕ Ι

«Γιατί θέλεις να πάς στο Δία;»«Οπως είπε και ο Σπρίγκερ ο

ταν πέταξε για τον Πλούτωνα —απλώς γιατί βρίσκεται κει».

«Ευχαριστώ. Τώρα τουλάχιστονμπορούμε να ξέρουμε το λόγο, τηνπραγματική αιτία» Ο Χάουα ρντΦάλκον χαμογέλασε, αν και μόνοεκείνοι που τον ήξεραν καλά μπορούσαν να ερμηνεύσουν αυτή την

αδιόρατη γκριμάτσα του πέτσινουπροσώπου του σα χαμόγελο. ΟΒέμπστε ρ ήταν ένας απ' αυτούς—επί 20 χρόνια τώρα ο ένας ανακατεύονταν στα σχέδια του άλλου.Εί χαν μοιραστεί θριάμβους καιμοιραίες καταστροφές μέσα σ' αυτές και η πιο μεγάλ η απ' όλ ες .

«Λοιπόν, η φράση του Σπρίγκελισχύει α κόμη . Έ χο υμ ε πατήσει ολους τους γήινους πλανήτες, αλλάκανένα απ' τα γιγαντιαία αστέρια.Είναι το μόνο πραγματικό δέλεαρπου έχει μείνει στο ηλι ακό σύ

στημα».«Πολύ ακριβό, πάντως. Έχεις

επεξεργαστεί τις λεπτομ έρειες γιατο πόσο θα στοιχίσει;»

«Όσο καλύτερα μπορούσα. Εδώέχω τους υπολογι σμούς. Αλλά θυμήσου, αυτή δεν είναι μια αποστολή μια κι έξω —αλλά ένα μεταφορικό σύστημα. Έτσι κι αποδειχθεί καλό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξαν ά. Και θ' ανοίξε ι τ ο δρ όμο όχι μόνο για τοΔία, αλλά και για όλους τους γιγάν-

τιους αστέρες».

«Γιατί δεν αρχίζουμε μ' ένα πιο

προσιτό πλανήτη — τον Ουρανόπ.χ. "Ε χει τ η μι σή βαρύτητα και

χρειάζεται λι γό τε ρο απ' τη μισήταχύτητα γ ια να ξεφ ύγεις απ' τηνέλξη. Πιο ήρεμες καιρικές συνθήκες, αν αυτή είναι η σωστή έκφραση».

Ο Βέμπστερ είχε βέβαια κάνειτους υπολογι σμούς του. Γι αυτόάλλωστε ήταν κι επί κεφαλής του«Σχεδίου Μακροπρόθεσμων Πτή

σεων».

«Π ολ ύ λίγα ποσά μπορείς να γλυτώ σει ς όταν επιτρέπεις σχ έδ ιαμεγάλων αποστάσεων, με τα λο

γι στ ικ ά προβ λή ματα . Γι α το Δίαμπορούμε να χρησιμοποιήσουμετις ευκολίε ς που μας προσφ έρει οΓανυμήδης. Πέ ρ' απ' τον Κρό νοπρέπει να ιδρύσουμε μια νέα βάσηανεφοδιασμού».

Είναι λογικό, σκέφτηκε ο Βέμπστερ, αλλά δεν ήταν βέβαιος αν

ήτ αν αυτός ο βα σι κό ς λό γος . Ο

Δίας ήταν ο δεσπότης του ήλιακούσυστήματος ο Φάλκον ενδιαφερόταν μόνο για αυτή τη μοναδική περίπτωση. «Έξ άλλου», συνέχισεο Φάλκον, «ο Δίας έχει το μεγαλύτερο επιστημονικό ενδιαφέρον. "Ε χο με ανα καλύψ ει τι ς καταιγίδ εςτου ραδίου του εδώ κι εκατό χρόνια, αλλά ακόμη δεν ξ έρουμε τιτις προκαλεί —και η Με γά ληΚόκκινη Κηλίδα είναι ένα ανεξή

γη το μυ στ ήρ ιο . Γι αυτό το λό γομπορώ να πάρω ποσά που θα φτάσουν για την πραγματοποίηση του

σχεδίου από τον οργανισμό « Α στροναυτικών Επενδύσεων». Ξέρεις πόσους άνιχνευτές-ρομπότ έριξα ν μές την ατμόσφαιρα το υ;

«Καμιά διακοσαριά, πιστεύω».«326, εδώ και 50 χρ όν ια και το

ένα τέταρτο απ' αυτά έχουν αποτύ χει πλ ήρως . Βεβαίως έχ ου με μάθειπάρα πολλά, αλλά απλώς έχουνξύσει τον πλανήτη. Καταλαβαίνεις πόσο μεγάλος είναι;»

«Πε ρισ σότ ερο από 10 φορές τομέγεθος της γης».

«Ναι, καλά, αλλά ξέρεις τι σημαίνει πραγματικά αυτό;»

Ο Φάλκον έδειξε το μεγάλοστρογγυλό άτλαντα στο γραφείοτου Βέμπστερ. «Κοίτ α τη ν Ι νδί α—πόσο μικρή φαίνεται. Λοιπόν,αν ξεφλουδίζαμε τη γη και τηναπλώναμε πάνω στην επιφάνειατου Δία, θα φαινόταν τόσο μεγάλη,όσο μεγάλη φαίνεται η Ινδία εδώ».

Ακολούθησε μακρά σιωπή, ενώο Βέμπστερ συλλογιζόταν τον παραλλ ηλισ μό. Ο Δίας είναι προςτη γη, ότι η Ι νδ ί α για τη γη. Ο

Φάλκον είχε —επίτηδες βέβαια—



διαλέξει το καλύτερο δυνατό παράδειγμα.

Αλ ήθ ει α, πριν 10 χρόνια δεν ήτ αν ; Ναι, τόσα πρέπει να'ταν.Το δυστύχη μα είχε συμβεί πριν 7 χρ όν ια (ε κείν η η χρ ον ολ ογ ία εί χε γραφτεί στην καρδ ιά του) —κιεκείνες οι προκαταρκτικές δοκιμέςείχαν γίνει τρία χρόνι α πριν απότην πρώτη και τελευταία πτή σητου «Βασίλισσα Ε λισ άβετ ».

Πριν 10 χρ όνια , ο τότε κυβερνήτης —όχι , υποκυβερνήτης—Φάλκο ν, το ν είχε προσκαλέσει σεμια πρώτη επί δειξ η —μια πτ ήσητριών ήμερων πάνω απ' τις βόρειεςπεδιάδες των Ιν δι ών , με θέα ταΙμαλάια. «Η πτήση είναι απόλυταασφαλής», είχε υποσχεθεί. «Θαξεφύγεις απ' το γ ραφείο, και θακαταλά βεις τι σημ αίν ει αυτό τοσχέδιο».

Ο Βέμπστερ δεν είχε απογοητευτεί. Έκ το ς απ" το πρώτο του

ταξίδι στο φεγγάρι, αυτό ήταν ηπιο αξιομνημ όνευτη εμπειρία τηςζωής του. Και παρ' όλ' αυτά —ο πως τον είχε διαβεβαιώσει ο Φάλκον, ήταν τελείως ασφαλής και χωρίς επεισόδια.

Είχαν απογειωθεί από το Σρι-ναγκάρ λίγο πριν χαράξει, κι η τεράστια ασημένια σφαίρα του αερόστατου αντιφέγγιζε στο πρώτοφως του ήλι ου. Η ανύψωση έγινεμέσα σε απόλυτη σιγή —τίποτεαπ' τους θορυβώδικους καυστήρεςτης προθέρμανσης, που ύψωναν τα

μπαλ όνια με το θ ερμό αέρα στονπροηγ ούμενο αιώνα. Ολ η η θερμότητα που χρειαζόταν, προερχόταν από το μικρό ευαίσθητο πυρηνικό αντιδραστήρα που ζύγιζε μόνο 100 χιλιόγραμμα, που κρεμότανστο ανοιχ τό στόμα του περιτυλί

γματος . Εν ώ αν έβ αιναν, το Λέιζερ χτυπούσε 10 φορές το λεπτό,ανάβοντας τη μο ναδική πνοή απόκαύσιμο δευτερίου - μόλις πήρανύψος, θα άναβε μόνο μερικές φορέςστο λεπτ ό, συμπληρώνοντας έτσιτη χαμ ένη θερμότητα, μέσω του

μεγάλου σάκκου με το αέριο, πουκρεμόταν πάνω απ' τα κεφάλια τους

Μ' αυτό τον τρόπο, κι ενώ βρισκόταν ακόμη ένα χιλιόμετρο πάνω απ' το έδαφος μπορούσαν ν' ακούνε τα σκυλιά να γαυγίζουν,τους ανθρώπους να φωνάζουν, τιςκαμπάνες να ηχούν. Σιγά-σιγά τοαπέραντο ηλιόλουστο τοπεϊο απλώθηκε γύρω τους· δυό ώρες αρ γότερα εί χαν υψωθεί και πετούσανστα 5 χιλιό μετρα και ανάσαινανοξυγόνο. Μπορούσαν να χαλαρώσουν και να θαυμάσουν το τοπείο.

Τα αυτόματα όρ γανα έλε γχο υ που

είχε η πτητική αυτή μηχανή ήτανυπεύθυνα για την πλ οή γη ση καισυγκέντρωναν όλες τις πληροφορίες που χρειάζονταν οι σχεδιαστές αυτού του καινούριου σκάφους του ουρανού, που δεν είχεακόμη όνομα.

Ήταν μια υπέροχη μέρα, ο νοτιοδυτικός μουσώνας θα ξεσπούσεσε κανένα μήνα αργότερα και δενυπήρχε ούτε ένα σύνεφο στον ουρανό . Ο χρό νος φαινόταν σα να

σκάφη ελαφρύτερα απ' τον αέρακαι είχε συνειδητοπο ιήσει το τεράστιο μέγεθος των Ινδιών, ακόμη και σ' ένα κό σμ ο σαν τη γη,που μπορείς να κάνεις το γύρο τηςμέσα σε 90 λεπτ ά. Πα ρ' όλ' αυτά,έλεγε και ξανάλεγε στον εαυτό του,ο Δί ας είν αι για τη γη, ό,τι η γη

για την Ιν δία.

«Κι αν δεχτούν την άποψη σου χωρίς δεύτερη κουβέντα, κι ας υποθέσουμε πώς τα ποσά βρίσκονται,

'χε σταματήσει. Μετάνιων αν γιατις ανακοινώσεις που γίνονταν κάθε ώρα απ' το ραδιόφωνο , γιατίδιέκοπταν την ονειροπόληση τους.Κι ολόγυρα τους ως πέρα στον ορίζοντα ήταν το αρχαίο, ατέλειωτοτοπεϊο γεμάτο ιστορικό ενδιαφέρον, μια σύνθεση από χωριά, α

γρ ού ς, ναο ύς, λί μν ες και κανάλιααρδεύσεως.

Με μεγ άλη προσπάθεια ο Βέμπστερ έσπασε την υπνωτική μαγείααυτής της ανάμνησης πριν δέκα

χρ όν ια . Εί χε γίνει θερ μός ύποστη-ριχ τής της ιδέας για πτήσε ις με

υπάρχει ακό μη μια ερώτηση πουπρέπει να απαντήσεις: γιατί έσύθα τα καταφέρεις καλύτε ρα, απότα —πόσ α είπ ες— 326 ρομπότ-ανιχνευτές, που έχουν κιόλας κάνει το ταξίδι;»

«Εχω περισσότερα προσόντααπ' αυτά — σαν παρα τηρη τής καισαν πιλότος" μην ξεχ νάς πώς σεπτήσεις σκαφών ελαφρότερων απ'τον αέρα, έχω τη μεγαλύτερη πείρααπό κάθε άλλ ον στ ον κό σμο» .

«Μ α μπορείς να «κάθεσαι στο χε ιρι στ ήρ ιο με κάθε ασφάλεια στοΓάνυμήδη».



«Μα εδώ είναι ακριβώς η ουσία.Το 'χουν κιόλας κάνει αυτό. Δέθυμάσαι τι προκάλεσε το δυστύχημα του «Βασίλισσα»;

Ο Βέμπστερ το 'ξερε πολύ καλά, αλλά απλώς απάντησε: «Συνέ

χι σε» .«Η χρονοτριβή, η χρονοτριβή!

Εκείνος ο ηλίθιος που χειριζόταντα κοντ ρόλ για την πλατφόρματης τηλεόρασης, νόμισε πώς ήταν

το ίδι ο σα να χε ιριζ όταν ένα κύκλωμα τοπικού ραδιοφώνου. Αλλά κατά λάθος υπεισήλθε ένας δορυφόρος —ώ! ίσως και να μην ήτανδικό του λάθος, αλλά θα 'πρεπε νατο 'χε προ σέξε ι. Αυ τό ήταν μισούλεπτού καθυστέρηση για ολόκληροτο ταξίδι. Ά λ λ ' ακόμη και τότεδε θα πείρ αζε, αν πετούσαμε σε ήρ εμ ο αέρα. Ή τ α ν ο αν εμ οσ τρ όβιλος πάνω απ' το Γκράν-Κάνυονπου προκάλεσε το δυστύχημα. "Οταν η πλατφόρμα αναποδογύρισεκι εκείνος τη διόρθωσε— είχε κιό

λας γύρει απ' την άλλη μεριά. "Ε χε ις ποτέ προσπαθήσει να οδηγήσεις αμάξι πάνω σε ανώμαλο δρόμο με τ ην δεύτ ερη ταχύτητα στοτιμόνι»;

« Ό χ ι , κι ούτε πρόκειται να τοεπιχειρήσω. Αλλά το φαντάζομαι».

«Λοιπόν, ο Γανυμήδης απέχειπερισσότερο από ένα εκατομμύρια

χι λι όμ ετ ρα από το Δί α. Αυτ ό ση μαίνει μια καθυστέρηση 6 δευτερολέπτων για όλο το ταξίδι. "Οχι,

χρ ει άζ εσ αι έν αν πι λό το ακριβώςεκείνη τη στιγμή, για να μανου-

βράρει την επείγουσα ανάγκη, στηνώρα της. Ά σ ε με να σου δείξωκάτι. Σε πειράζει να χρησιμοποιήσω αυτό εδώ;»«Συνέχισε»

Ο Φάλκον σήκωσε με τα δά χτυλα μια κάρτ-ποστάλ που βρισκότ αν πάνω στο γραφείο τουΒέμπστερ - ήταν σχεδόν απαρχαιωμένες για τη γη, αλλ' αυτή εδώ έδειχνε μια τρισδιάστατη άποψηαπό ένα τοπείο του Α ρ η , κι ήτανστο λισ μέν η μ' εξωτικά κι ακριβά

γρ αμ μα τό ση μα . Ο Φά λκ ον τηνκράτησε έτσι, που κρεμόταν κάθετα.

«Αυτό είναι ένα παλιό κόλπο,αλλά θα βοηθήσει να αποδείξω τηνάποψη μου: Κράτησε με το μεγάλο σου δάχτυλο και το δείχτη τηνκάρτα, χωρίς να τη σφίγγεις».

Ο Βέμπστερ άπλωσε το χέρι του, χωρίς να σφίγγει την κάρτ α.

«Τώρα πιάστην».Ο Φάλκον περίμενε μερικά δευ

τερόλεπτα, ύστερα χωρίς προειδοποίηση άφησε την κάρτα να πέσει.Τα δάχτυλα του Βέμπστερ έκλει

σαν στον αέρα.

«Θα το ξανακάνω, μόνο και μόνο για να σου δείξω πώς δεν υπάρ χει άπατ η. Κο ίτ α» Γι άλ λη μι α φορά η κάρτα γλίστρησε μέσ' απ' ταδάχτυλα του Βέμπστερ κι έπεσεκάτω. «Τώρα, δοκίμασε το ίδιοκαι με μένα».

Αυτή τη φορά ο Βέμπστερ άρπαξε την κάρτα και την άφησε ναπέσει χωρίς προειδοποίηση. Ηκάρτα, δεν είχε καλά-καλά αρχίσει

να πέφτει κι ο Φάλκον την έπιασε—ο Βέμπστερ σχεδόν φαντάστηκεπώς άκουσε ένα κλικ— τόσο γρή

γο ρη ήταν η αν τί δραση του άλ λο υ.

« Ο τ α ν μετά τ ο δυστύχημα οι χειρ ού ργ οι με συ να ρμ ολ όγ ησ αν »,παρατήρησε ο Φάλκον με ανέκφραστη φωνή, «έκαναν μερικέςβελτιώσεις. Αυτή είναι μια απ' αυτές, — κι υπάρχουν κι άλλε ς. Θα'θελα να τις χρησιμοποιήσω όλεςστο έπακρο. Κι ο Δίας είναι τομέρος που μπορώ να το κάνω.»

Ο Βέμπστερ κοίταξε ανέκφρα

στα για αρκετά λεπτά την πεσμένηκάρτα, απορροφημένος απ' τα απίθανα χρώμα τα του τοπείου του"Αρη. Μετά είπε ήσυχα:

«Καταλαβαίνω. Πόσον καιρό νομίζεις πώς θα πάρουν οι ετοιμασίες ;»

«Μ ε τη βοήθεια σου , μαζί καιτου γραφείου, σύν όλα τα επιστημονικά ιδρύματα που μπορούμε ναπείσουμε —ώ, τρία χρόνια. Ύστερα ένα χρόνο για δοκιμές —θαπρέπει να στείλουμε τουλάχιστονδυό μοντ έλα γι α τέστ. "Ετσ ι, με

λίγη καλή τύχη, 5 χρόνια»«Τόσο λογάριαζα κι εγώ. Ελπί

ζω να σταθείς τυχερός. Το αξίζειςάλλω στε. Αλλά ένα πράμα δε θακάνω».

«Ποιό είν' αυτό;»«Την άλλη φορά που θα πάς

βόλτα με αερόστατο, μην περιμένεις έμενα για επιβάτη».

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η πτώση από τ ο Δία V στονίδιο το Δία κάνει μόνο 3 και μισή

ώρες-

λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να κο ιμηθο ύν σ' ένα τέτοι οταξίδι που προκαλεί το δέος. Ούπνος ήταν μια αδυναμία που οΦάλκον μισούσε, κι ο λίγος ύπνοςπου του χρειαζόταν του έφερνε ονειρα, που ο χρόνος δεν είχε ακόμη καταφέρει να απαλείψει. Αλλάδεν μπορούσε να περιμένει ξεκούραση στις τρεις μέρες που είχεμπροστά του και θα 'πρεπε να ξεκουραστεί όσο μπορούσε, κατά τημακρ ιά πτώση μέσα σ' αυτό τονωκεανό από σύνεφα, που απλώνον

ταν 100.000 χιλ. από κάτω του.

Μόλις το «Κόν-Τίκι» είχε μπειστη μεταβατική τροχ ιά του, κι οέλεγχος που γινόταν από ηλεκτρονικούς εγκεφάλους έδειχνε ικανοποιητικός, ετοιμάστηκε για τοντελευτα ίο ύπνο που μπ ορού σε ναπάρει. "Εμοιαζε να 'ναι κι η ώραταιριαστή, γιατί το ίδιο σχεδόνλεπτό, ο Δίας έκρυψε το λαμπερόκαι μικροσκοπικό "Ηλιο, κι ο Φάλκον μπήκε στην τερατώδικη σκιά

του πλανήτη. Για μερικά λεπτά έναπαράξενο χρυσό αυγινό φως τύλιξε το σκάφος, ύστερα το ένατέταρτο του ουρανού φαινόταν σαμια κατάμ αυρη τρύπα στο διάστημα, ενώ το υπόλοιπο έλαμπεαπό τ' αστέρια. Δεν είχε σημασί απόσο μακριά ταξίδευε κανείς διασχίζοντας το ηλιακό σύστημα, αυτα ποτέ δεν άλλαζαν. Ήταν αυτοίοι ίδιοι αστερι σμοί που έλα μπαντώρα και στη γη, που βρισκότανμισό δισεκατομμύριο χιλιόμετραμακριά. Οι μόνες καινούριες πα

ρουσίες εδώ ήταν τα χλωμά μισοφέγγαρα του Καλ λίσ του και τουΓανυμήδη - χωρίς αμφιβολία υπήρ

χαν και καμιά δωδεκάδα ακ όμηφεγγάρια ψηλά στον ουρανό, άλλά ήταν όλα πάρα πολύ μικροσκοπικά και πολύ απομακρυσμένα γιανα τα δει κ ανεί ς με γυμνό μάτι.

«Θ α 'χω κατέβει σε δυό ώρες» ,ανακοίνωσε στο όχημα- βάση πουκρεμόταν 1000 χιλιόμετρα πάνωαπ'τους ερημικούς βράχους τουΔία V, μές στην ακτινοβολούσασκιά του μικροσκοπικού δορυφό

ρου». Αν χρησίμευε σε κάτι οΔία ς V ήταν πώς έμο ιαζε σα μιακοσμική μπουλντόζα, που αέναασκούπιζε τα άχρηστα εκσφενδονισμένα σωματίδια, που έκανανανθυγιεινό το πέρασμα κοντά στοΔία. Γύρω απ' την τροχιά του δενυπήρχε καθόλου ραδιενέργεια, κιέτσι ένα σκάφος μπορο ύσε ναπροσεγγίσει εκεί με τέλεια ασφάλεια, ενώ ο θάνατος παραμόνευεαόρατος τριγύρω.

Ο Φάλκον πάτησε το κουμπί

που θα του έφερνε ύπνο κι οι αισθήσει ς του άρχι σαν γρή γορα ναεξασθενίζουν, καθώς οι ηλεκτρικοί κραδασμοί εισέρχονταν μαλακά στο ν εγκέφαλο του. 'Ε νώ τοΚόν-Πκι έπεφτε προς το Δία,κερδίζοντας ταχύτητα από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο σ' αυτο το τεράστ ιο πεδίο βαρύτητας,κοιμήθηκε ύπνο χωρίς όνειρα. Ταόνειρα του έρχονταν όταν ξυπνούσε· κι είχε φέρει τους εφιάλτεςτου μαζί του απ' τη γη.

Κι όμως ποτέ δεν ονειρευόταν

το ίδι ο το δυστύχημα, α ν και συ-



χνά βρ ισ κότα ν πρόσωπο με πρό σωπο μ' εκείνο το πανικόβ λητοσούπε ρτσι μπ καθώς κατέβαινε τοσιδερένιο κοχλία ανάμεσα στιςσφαίρες αερίου, που έπεφταν κομμάτια. Κανένα απ' τα σίμπ δεν εί

χε επ ιζ ήσ ει , κι αυτά που δεν εί χα νσκοτωθεί μια κι έξω, είχαν πλη

γωθεί τό σο σοβαρά, που τους δώ-σαν την ευθανασία. Πολλές φορές

αναρωτι όταν γιατί ονειρε υότανμόνο αυτό το καταδικασμένο πλάσμα, που δεν το'χε ποτέ συναντήσει πριν απ' τα τελευταία λεπτάτου θανάτου του —κι όχι τους φίλους του και συνεργάτες που είχε χά σε ι στ ο δυσ τύχ ημα το υ «Β.Ε.» .

Τα όνειρα που περισσότερο φοβόταν έρχονταν πάντα μόλις άρ χι ζε να ξα ναβρ ίσ κει τι ς αισθήσει ςτου. "Ενιωθε πολύ λίγο φυσικόπόνο —στη ν πραγματικότητα δενείχε καμιά αίσθηση. Βρισκότανστο σκοτάδι και στη σιωπή και

του φαινόταν πώς ούτε καλά-καλά,ανάσ αινε . Κι αυτό ήταν το πιοπαράξενο απ' όλα— δεν μπορούσε να προσδιορ ίσει τα μέλη τουσώματος του. Δεν μπορούσε νακινήσει ούτε χέρια ούτε πόδια,

γιατί δεν ήξ ερ ε που βρ ισ κόταν.

Η σιωπή ήταν το πρώτο πουέπαψε. Υσ τε ρα από ώρες η μέρες ,μπορούσε πια να νιώσει εξασθενισμένες παλμικές δονήσεις και σι-

γά- σιγ ά ύστερα από μακ ριά σκέψη, συμπέρανε πώς αυτοί ήτανοι χτύποι της δ ικής του καρδιάς .

Αυ τό ήταν τ ο πρώτο απ' τα πολλά λάθη.

Υσ τε ρα ήρθαν διάφορα αδύν ατα τσιμπήματα βελόνας, λάμψειςφωτός κι αόρα τη πίε ση πάνω σεμέλη που ακόμη δεν αντιδρούσαν.Σιγά-σιγά ξανάβρισκε τις αισθήσεις του και μαζί τους τον πόνο.Ή τ α ν υποχρεωμένος ν α μάθει ταπάντα απ' την αρχή, ξαναζώνταςτη βρεφική ηλι κία κ αι την παιδική . Αν και η μνή μη του δεν είχεπροσβληθεί και μπορούσε να καταλαβαίνει ότι λέξεις του λέγαν.

έκανε μήνες όσο να μπορέσει ν'απαντήσει. Τότε μπορούσε μόνον' ανοιγοκλ είνει τα βλέφαρα του.Ακ όμ η θυμόταν τις στιγμές του

θριάμβου, όταν άρθρωσε την πρώτη του λέξη, γύρισε τη σελίδαενός βιβλίου - και τέλος είχε μάθει να κινείται με. τη δική του δύναμη. Αυτό ήταν μια νίκη, πράγματι, κι έκανε δυό χρόνια ώσπουνα την πετύχη. Εκατοντάδ ες φορές είχε ζηλέψει εκείνο το νεκρόσούπε ρτσιμ π, αλλά αυτόν δεν τονρώτησαν. Οι γιατροί είχαν απο

φασίσει και τώρα, 12 χρόνια αρ

γότερ α, βρισκόταν εκεί που κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν είχε ταξιδέψει πριν, και κινιόταν γρηγορότερα από όποιο άλλο ανθρώπινο πλάσμα στην ιστορία.

Το Κόν- Τίκ ι μόλις έβγαινε απ'τη σκιά κι η αυγή του Δία στεφάνωνε τον ουραν ό ψη λά μ' ένα τιτανικό στέμμα φωτός, όταν έναεπίμονο χτύπημα απ'το ξυπνη

τήρι έβγαλε το Φάλκον απ'τονύπνο του.

"Εβλεπε έναν εφιάλτη (-προσπα-θούσε, λέει να καλέσει μια νοσοκόμα, αλλά δεν είχε τη δύναμη ούτε το κουμπί να πατήσει) - γρ ή

γορα όμως ο εφιάλτης εξαφαν ίστηκε απ' τη συνείδηση του. Η μεγαλύτερη και ίσως η τελευταία περιπέτεια της ζωής του άρχιζε τώρα.

Κάλεσε το Κέντρο "ΕλέγχουΠτήσεων που ήταν 100.000 χιλ.μακριά τώρα, και πέφτοντας γρή

γορα κάτω απ' την καμπύλ η του

Δία , ανακοίν ωσε πώς όλα ήτανεντάξει. Η ταχύτητα του είχε μόλις περάσει τα 50 χιλ. το δευτερόλεπτο (αυτό ήταν ένα αξιοσημείωτο ρεκόρ για να καταγραφεί), καισε μισή ώρα το Κον-Τίκι θα έμπαινε στο εξωτ ερικ ό στρώματα τηςατμόσφαιρας του, καθώς άρχιζετην πιο δύσκολ η πρόσβαση τουσ' ολό κλη ρο το ηλ ιακ ό σύστημα.Αν κι εκατοντάδες ρομπότ-ανι-

χνευ τές εί χαν επιζήσει από τη φλε γόμενη δοκιμασία, ήτα ν φτιαγμένα από σκληρές μονοκόμματες μά

ζες οργάνων μετρήσεων, ικανέςν' αντέξ ουν σε πολλές εκατοντάδες ατμόσφαιρες. Το Κόν -Τί κι θασυναντούσε το ανώτερο 30 ατμόσφαιρες, και μέσον όρο 10, προ-του αγγίξ ει μ ε ασφάλε ια τα ψη λότερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Δία. Με μεγάλη προσοχήκαι σχολαστικότητα ο Φάλκον άρχι χι σε να συνδέει το πολύπλοκ ο σύ στημα των λουρ ιών, που θα τονσυγκρατ ούσαν στους τ οίχους τηςκαμπίνας. Όταν τέλειωσε έμοιαζεσα νάταν ένα κομμάτι απ' την κα

τασκευή του σκάφους.Το ρολ όι μέτραγε ανάποδα 100

δευτερόλεπτα, πριν την είσοδο τουστην ατμόσφαιρα του Δία. Για καλό

η κα κό , η ύπαρξη του είχε αποφασιστεί. Σ' ενάμισι λεπτό θα άγγιζετην ατμόσφαιρα του Δία και θαπιανόταν αναπόφευκτα στην τρο χι ά του γίγ αντα.

Η αντίστροφη μέτρηση αργού-σε 3 δευτερόλεπτα — καθόλου άσ

χη μα , αν υπολογίσεις τους άγνωστους παράγοντες που υπεισέρχον-ταν. Πέρ' απ' τους τοίχους της καμπίνας ακούστηκε ένα καταχθόνιο

αναστέναγμα, που δυνάμωνε σταθερά κι έφτασε να γίνει μία οξείακραυγή βρυχηθμού. Ο ήχος ήταντελείως διαφορετικός απ' αυτόν πουακούς όταν μπαίνεις ξανά στηνατμόσφαιρα της γης η του Ά ρ η ,Σ' αυτή την αραιή ατμόσφαιρα απόυδρογόνο και ήλιο, όλοι οι ήχοιακούγονταν μερικές οκτάβες ψηλότερα. Στο Δία, ακόμη και οι δυ

νατοί κεραυνοί, θ' ακούγονταν φάλτσοι.

Με την ύψωση του ήχο υ, ήρθεεπίσης και η αύξηση του βάρους·μέσα σε δευτερόλεπτα είχε ακινητοποιηθεί. Το πεδίο όρασης τουείχε συσταλθεί τόσο, που έπιανεμόνο το ρολόι και το μετρητή επιτάχυν σης. 15 g (ατμόσφαιρες) και480'' δευτερόλεπτα να διανύσει.

Δεν έχασε τις αισθήσεις του,αλλά ούτε και το περίμενε αυτό.Τα ίχν η που άφηνε το Κόν-Τ ίκιπερνώντας μέσα απ' την ατμόσφαι

ρα του Δία, πρέπει να' ταν πράγματι κάτι το πολύ θεαματικό — αύτητη στιγμή χιλιάδες χιλ. μακρύ. 500δευτερόλεπτα μετά την είσοδο τουστην ατμόσφαιρα του Δία, η έλξηάρχ ισε να ελαττώνετ αι, 10 g. 5 g.δ ύ ο . . . Τότε το βάρος εξαφανίστηκε αυτομάτως· έπεφτε ελεύθερα, αφού όλη του η τρομακτικήταχύτητα που χρειά στηκε για ναμπει στην τροχιά του Δία. είχεκαταστραφεί.

Ενιωσε ένα ξαφνικό τράνταγμα,καθώς τα φλεγόμενα υπολείμματα

από την ασπίδα που εμπόδιζε τοΚόν-Τίκι να καεί έπεφταν. Είχεπια κάνει τη δουλειά της και δε

χρει αζ όταν πια . Ο Δίας μπο ρού σενα την κρατήσει τώρα. Ξεκούμπωσε όλες τις κόπιτσες έκτος από δυόπου τον συγκρ ατούσα ν, και περίμενε τον αυτόματο ρυθμ ιστή , γιαν' αρχίσει την επόμενη και πιοκρίσιμη σειρά πράξεων.

Δεν είδε το πρώτο αλεξ ίπτω τοασφαλείας ν' ανοίγει, αλλά ένιωσετο ελαφρύ τράβηγμα και η ταχύτητα της πτώσης ελαττώθηκε αμέσως. Το Κόν-Τίκι είχε χάσει όλητην οριζόντι α ταχύτητα του, καιτώρα έπεφτε κ ατευθείαν κ άτω, με1.000 χιλ. την ώρα. "Ολα εξαρτιόταν από τα επόμενα 60 δευτερόλεπτα.

Ανοιξε και το δεύτερο αλεξίπτωτο. Κοί ταξ ε ψηλά, μέσ' απ' τοπαραθυράκι που ήταν πάνω απ' τοκεφάλι του κι είδε, με μεγάλη τουανακούφιση, πώς σύνεφα από λαμπερό λεπτό αλεξίπτωτο ξεδιπλώνονταν πίσω απ' το σκάφος που έπεφτε. Σά ν ένα με γάλο άνθος πουάνοιγε, τα χιλιάδες των κυβικών



μέτρων της σφαίρας απλώνοντανστον ουρανό, ρουφώντας το αραιόαέριο, μέχρι που είχε φουσκώσειτελείως. Ο μέσος όρος ταχύτηταςτου Κόν-Τίκι έπεσε στα μερικά χιλιόμετρα την ώρα και παρέμεινεσταθερός. Τώρα είχε πολύ χρόνο.Θα έκανε μέρες ώσπου να πέσειστην επιφάνεια του Δία.

Παρ' όλ' αυτά θα έπεφτε εκεί αρ

γά η γρ ήγ ορ α αναπόφευκτα, ανδεν έκανε κάτι τώρα, για να μηνπέσει. Η σφαίρα πάνω απ' το κεφάλι του απλώς ενεργούσε σαν ένααποτελε σματικό αερόστατ ο. Δεντου πρόσφερε ούτε ύψος, ούτε μπορούσε ν α το κάνε ι αυτό, όσο τοαέριο μέσα κι έξω απ' τη σφαίρα ήτ αν της ίδ ιας πυκνότητας.

Μ' ένα χαρακτηριστικό και μάλλον ανησυχητικό κράκ, ο αντιδραστήρας τήξεως άρχισε να λειτουρ

γε ί, χύνοντας κύματα από θε ρμότητα μές στο περιτύλιγμα του αερό

στατου. Μέσα σε πέντε λεπτά ηταχύτητα της πτώσης είχε πέσειστο μη δέ ν μετά από έξι λεπτά,το σκάφος άρχι σε ν' ανεβαίνει.Σύμφωνα με το ραδιομε τρητή τουύψους, είχε άνεβεί 430 χιλιόμετραπάνω απ' την επιφάνεια η αυτό πουτέλος πάντων μπορούσε να ονομαστεί επιφάνεια του πλανήτη Δία.

Μόνο ένα είδος αερόστατου μπορεί να λειτουργήσει σε μια ατμόσφαιρα υδ ρογόνο υ, που είναι τοελαφρότερο απ' όλα τα αέρια — κιαυτό γίνεται αν η σφαίρα του είναι

γε μάτη με θερμό υδ ρο γό νο . "Ο σο6 ρυθμιστής της τήξεως συνέχιζενα λειτου ργεί, ο Φάλ κον θα μπορούσε να παραμείνει στην επιφάνεια , γλυστρ ώντας πάνω σ' ένακόσμο που θα μπορούσε να χωρέσει εκατό Ειρηνικούς Ωκεανούς.Ά φ ο ύ είχε ταξιδέψει πάνω απόμισ ό δι σεκατομ μύρια χ ιλ . — τοΚόν-Τίκι επί τέλους άρχισε να δικαιώνει το όνομά του. Εμοι αζετώρα με μια σχεδία του αιθέρα, επιπλέον τας πάνω στα κύματα τηςατμόσφαιρας του Δία.

Αν κι ένας ολόκλ ηρος κόσμοςαπλωνότα ν γύρω του , πέρασε μιαώρα ώσπου ο Φάλκον να μπορέσει να εξετάσει τη θέα. Πρώτα έπρεπε να ελέγξει όλα τα συστήματα της καμπίνας και να εξετάσειτην ανταπό κριση που είχα ν στακον τρό λ. Επρεπε να μάθει πόσηεπί πλέον θερμότητα χρ ειαζ όταν ,

για να παραχθεί ο επι θυμ ητό ςβαθμός της ανύψωσης, και πόσοαέριο να αποβληθεί, για να κατέβει. Πάνω απ' όλα υπήρχε το πρό

βλημα της σταθερότητας. "Επρεπε να προσαρμόσει το μήκ ος των

καλωδίων που ήταν ενωμένα στηνκαμπίνα του με το τεράστιο μπαλ-λόνι που είχε σχήμα αχλαδιού—

για να εξουδετερώσει τους κραδασμούς και να πετύχει την πιομαλακή, κατά το δυνατόν, πτήση.Μέχρι στιγμής υπήρξε τυχερόςσ' αυτό το ύψος ο άνεμος ήτανσταθερός και ο μετρητής Dop-pler του έδειχνε ταχύτητα εδάφους

350 χιλ. την ώρα, στην αόρατηεπιφάνεια του Δία. Για το Δία αυτή η ταχύτητα ήταν μέτρια —εί

χαν παρατηρηθεί και άνε μοι πάνωαπό 1000 χι λ. Αλλά μόν ο η ταχύτητα δεν είχε βέβαια σημασία. Οπραγματικός κίνδυνος ήταν ο ανεμοστ ρόβ ιλο ς. "Α ν έπεφτε σ' έναντέτοιο, μόνο η επιδεξιοσύνη, ηπείρα και τα γρήγορα αντανακλαστικά του θα μπορ ούσα ν να τονσώσουν —κι αυτές τις ικανότητες κανένας ηλεκτρονικός εγκέφαλος δεν μπόρεσε μέχρι στιγμής

να προγραμματίσει.Μόνο αφού έμεινε ικανοποιη

μένος από τον έλε γχο αυτής τηςπαράξενης σχεδί ας, ο Φάλκ ον έδωσε πρ οσοχή στις κλήσει ς τουΚέντρου Έλεγχου των Διαστημικών Πτήσεων. Τότε ανέπτυξε (άνοιξε) τις βάσεις που υποβάσταζαν τις κεραίες και τα εξωτερικάόργανα του σκάφους και τους δοκιμαστές1 της ατμόσφαιρας. Η καμπίνα τώρα έμοιαζε μ' ένα μά λλο νατημέλητο χριστουγεννιάτικο δεντρο, αλλά όμως γλιστρούσε ομα

λά προς τα κάτω, μέσ' απ' τους άνεμους του Δία, ενώ κατέγραψε πλήθος πληροφοριών για τους εγκέφαλους, που ήταν στο σκάφος-βά-σ η , 1.000.000 χιλ . από πάνω. Καιτώρα, επί τέλους, μπορούσε να ρίξει μια ματιά γύρω του.

Η πρώτη του εντύπωση ήταναπροσδόκητη και μάλλον απογοητευτική. Ό σ ο ν άφορα το μέγεθοςτων πραγμάτων, έμοιαζε σα να πετούσε με το αερόστατο, πάνω απόένα συνηθισμένο τοπείο με σύνε-

φα, σ' ένα γήιν ο ταξ ίδι. Ο ορίζοντα ς φαινόταν πώς α πείχε τησυνηθισμένη απόσταση. Δεν είχεκαθόλου την αίσθηση πώς βρισκόταν σ' έναν κό σμ ο 11 φορές τηδιάμετρο του δικού του. "Υστερακοί ταξ ε το υπέ ρυθρο ραντάρ που

ηχ ού σε τα στρώματα της ατ μόσφαιρας από κάτω του —και κατάλαβε πόσο άσχημα τον απατούσαν τα μάτια του.

Το στρώμα απ' τα σύνεφα πουφαινόταν σα να 'ταν 5 χιλ. μακριά, ήταν στην πραγματικότητα 60 χιλ.

χα μη λό τε ρα . Και ο ορίζ ον τας πουτον νόμιζε πώς απείχε 200 χιλ. η

ταν στην πραγματικότητα 3.000 χιλ. απ ό το σκάφος.

Η κρυστάλλινη καθαρότητα αυτης της ατμόσφαιρας από υδρογόνο και ήλιο, και η τεράστια καμπυλότητα του πλανήτη, τον είχεξεγελάσει τελείως. Ήταν πολύ πιοδύσκολο να υπολογίσει τις αποστάσεις εδώ, παρά στο φεγγάρι - ότιέβλεπε, έπρεπε να το πολλαπλα

σιάζει με το δέκα.Το πράμα ήταν απλό και θα 'πρε

πε να 'ναι προετο ιμασμέ νος γι ' αυτό. Παρ' όλ' αυτά, κάπως τον ενο

χλ ού σε βαθιά . Δεν ένιωθε πώς οΔίας ήταν μεγάλος, αλλά πώς αυτός είχε «μαζέψει» —δέκα φορέςλιγότ ερο απ' το καν ονι κό του με

γεθος. "Ισως με το ν κα ιρ ό να κατάφερνε να συνηθίσει την απάνθρωπη κλίμακα αυτού του κόσμουκι όπως στήλωνε το μάτι του πέραστον απίστευτα μακρινό ορίζο ντα, ένιωσε σαν κάποιος άνεμος πιο

ψυχρός απ' την ατμόσφαιρα γύρωτου, να φυσάει στην καρδ ιά του.Παρ' όλα τα λογικά του επιχειρήματα, αυτός εδώ, ίσως να μην γινόταν ποτέ τόπος για τον άνθρωπο."Ισως να 'ταν ο πρώτος και ο τελευταίος άνθρωπος που θα κατέβαινε μές απ' τα σύνεφα του Δία.

Ο ουρανός από πάνω του ήτανσχεδόν μαύρος, εκτός από μερικέςδέσμες από νεφελώματα αμμωνίας,κάπου 20 χιλ. πάνω απ' το κεφάλιτου. Έ κα νε κρύο εκεί ψη λά στιςπαρυφές του διαστ ήματο ς, αλλάταυτόχρονα η πίεση και η θερμοκρασία μεγάλωναν γρήγορα, καθώς το σκάφος κατέβαινε. Στο ύψοςπου πετούσε τώρα το Κό ν- Τί κι , ηθερμοκρ ασία ήταν 50° C και ηπίεση 5g. Σε 100 χιλ. χαμηλότερα

η ζέ στ η θα ήτ αν όση στ η ζώ νητου ίσημερινού της γης και η πίεση σχεδόν όση και στο βυθό μιαςαπ' τι ς ρηχό τερ ε; θάλασσες. Ιδανικές συνθήκες για ζωή.

Το ένα τέταρτο της σύντομης μερας του Δία είχ ε κιόλας περ άσει - ο

ήλ ιο ς βρ ισ κό τα ν μεσούραν α αλ λάτο φως στο ομοιόμορ φο τοπεϊοπου σχημάτιζαν τα σύννεφα χαμηλά, είχε μια παράξενη γλυκιά απόχρωση: Η απόσταση άλλου μι-σού δισεκατομμυρίου χιλ. είχεστερήσει τον ήλιο απ' όλη του τηδύναμ η. Αν κι ο ουρανός ήταν καθαρός, ο Φάλκον είχε διαρκώ; τηνεντύπωση πώ; ήταν μια βαριά συ-νεφιασμένη μέρα. Όταν έπεφτε ηνύχτα, η σκοτε ινιά θ' απλώνο ντανπολύ γρήγορα, πράγματι αν κι ηταν ακόμη πρωί, υπήρχε η αίσθηση

μιας φθινοπωρινής χαραυγής στοναέρα. Αλλά το φθινόπωρο, βέβαια,



ποτέ δεν ερ χότ αν στ ο Δ ία. Εδώδεν υπήρχαν εποχές.

Το Κόν -Τί κι είχε κατεβεί ακριβώς στο κέντρο της ζώνης του ισημερινού, το λιγότερο έγχρωμο μέρος του πλανήτη. Η θάλασσα απόσύνεφα που απλώνονταν ως πέρ'απ' τον ορίζοντα, είχε βαφτεί έναανοιχτό γκριζογάλανο χρώμα. Δενυπήρχαν εδώ το κίτρινο και το ρόζ.

ούτε ακόμη και το κόκκινο που περιτύλιγαν το Δία στα μεγαλύτεραύψη. Η Μεγάλη Κόκκινη Κηλίδα—το πιο θεαματικό απ' όλα τα χαρακτηριστικά του πλανήτη— βρισκόταν χιλιάδες χιλ. προς. νότο.Ήταν μεγάλος ο πειρασμός να κατεβεί εκεί, αλλά η νότια τροπικήανεμοθύελλα είχε ξεσηκω θεί, μερεύματα που φτάναν τα 1500 χιλ.την ώρα. Θα πήγαι νε γυρεύονταςπεριπέτειες αν κατευθυνόταν προςτη δύνη άγνωστων δυνάμ εων. ΗΜεγ άλη Κόκ κινη Κηλί δα και τα

μυστήρια της, μπορούσαν να περιμένουν μελλοντικές εξερευνήσεις.

Ο ήλιος, προχωρώντας στον ουρανό με διπ λή ταχύτητα απ' ότιστη γη, είχε τώρα φτάσει στο Ζενίθ κι άρχιζε να χάνεται πίσω απ'τη μεγάλ η ασημέ νια κουνουπιέρατης σφαίρας του αερό στατ ου. ΤοΚόν-Τίκι συνεχώς γλιστρούσε γρή

γορα , μα λα κά , προς δυ σμάς, μεσταθερή ταχύτητ α 350 χι λ. αλλάμόνο το ραντάρ το κατέγραψε. Ηταν πάντα τόσο ήρεμα εδώ; αναρωτήθηκε ο Φάλκον. Οι επιστή

μονες που ανέφεραν την πληκτικήθάλασσα του Δία και είχαν προ-είπει πώς ο ισημερινός του θα πρέπει να 'ναι το πιο ήσυχο μέροςτου, φαίνεται «πώς ξέ ρα ν για τιπράμα μιλούσαν σε τελευταία ανάλυσ η». Ο Φάλ κον είχε πάντα τιςαμφιβολίες του για όλες αυτές τιςυποθέσεις, και είχε συμφωνήσειμ' έναν ασυνήθιστα σεμνό επιστή-μονα-έρευνητή, που του είχε πειξερά: «Δεν υπάρχουν εμπειρογνώμονες για τα φαινόμενα του Δία».Ε, τώρα τουλάχιστον θα είχαμε

έναν, μέχρι να τελειώσει η μέρα."Αν τα κατάφερνε να επιζήσει.

ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Εκείνη την πρώτη μέρα ο πατέρας των θεών του χαμογέλασε.Ήταν τόσο ήρεμα κι ειρηνικά εδώστο Δία, όπως πριν από χρόνια, τοτε που πετούσε με το Βέμπστερ πάνω απ' τις πεδιάδες της ΒόρειαςΙνδ ίας . Ο Φάλκον είχε καιρό να

γίνει κύ ρι ος των καινούριων ικ ανοτήτων του, έτσι που το Κόν-Τίκιέμοιαζε σαν προέκταση του ίδιουσώματος του. Τέτοια τύχη ήταν

μεγαλύτερη απ' ότι τολμούσ ε ναελπίσει κι άρχ ισε ν' άναρωτιέταιμε τι τίμημα θα την πλήρωνε.

Οι πέντε ώρες της μέρας είχ αντελειώσει, τα σύνεφα χαμηλά ήταν γεμάτα σκ ιέ ς, που τους έδιναν έν ανμεγαλύτερο όγ κο απ' όσον είχα ν,σαν να 'ταν στερεά, και δε φαίνονταν έτσι, όσο ο ήλιος βρισκότανψηλότερα. Τα χρώματα ξεπλένον

ταν γρήγορα απ' τον ουρανό, έκτοςαπ' τη δύση, όπου μια λουρίδα απόβαθύ μώβ είχε απλωθεί στον ορίζοντα. Πάν ω απ' αυτή τη λουρί δαυψωνόταν το δρεπάνι από ένα κοντινό φεγγάρι χλωμό και ξεπλυμέ-νο, κόντρα στην απόλυτη σκοτεινιά τριγύρω.

Με ταχύτητα ορα τή στο γυμνόμάτι ο ήλιος κατέβηκε πάνω απ'την κόψ η του Δί α 3.000 χι λ. μακριά. Τ' αστέρια εμφανίστηκαν κατα λεγεώνες —και βγήκε και τοπανέμορφο βραδι νό άστρ ο Γη

μπροστ ά-μπρο στά, σ' αυτό το φωςεδώ, που έμοιαζε σα λυκαυγές, θυμίζοντας στο Φάλκον πόσο μακριά βρισκόταν απ' την πατρίδα.Το άστρο Γη ακολούθησ ε τον ηλιο πέρα κατά τη δύση η πρώτηνύχτα του ανθρώπου στο Δία είχεαρχίσει.

Μό λι ς έπεσε το σκοτάδι, τοΚόν-Τίκι άρχισε να βουλιάζει. Ησφαίρα του αλεξίπτωτου δε ζεσταινόταν πια απ' το εξασθενισμένο φως του ήλιου, κι έτσι έχανεένα μικρό μέρος απ' την πλεύση

του. Ο Φάλκον δεν έκανε τίποτε για να μεγαλώσ ει το ύψος του. Τοπερίμενε αυτό και σχεδ ίαζε τηνκάθοδο του.

Το αόρατο κατάστρωμα από σύνεφα βρισκόταν 50 ακόμη χιλ. χαμηλότερα και θα το 'φτανε γύρωστα μεσάνυχτα. Παρουσιαζόταν καθαρά στο ύπερέρυθρο ραντάρ, πουέδειχ νε ε πίση ς πώς περιε ίχε μιαπλούσια διάταξη από σύνθετα στοι

χεία άνθ ρακ α, καθώς και το σταθερό υδρογόνο και ήλιο κι αμμωνία. Ο ι χ ημι κοί τρελαίνοντ αν για

δείγματα απ' αυτό το χνουδωτόρόδινο υλικό αν και μερικά ρομ-πότ-ανιχνευτές είχαν συλλέξει μερικά γραμμάρια, τους είχαν απλώςανοίξει την όρεξη. Τα μισά απ' ταβασικά στοιχεία της ζωής βρισκόταν εδώ, πλέοντ ας πάνω απ' τηνεπιφάνεια του Δία. Και όπου υπήρ χε τρ οφ ή, εκεί κον τά δε θα πρέπεινα υπάρχει και ζωή ; Να μ ια ερώτησ η, που για περισσότερο από100 χρόνια κανείς δεν είχε καταφέρει ν' απαντήσει.

Το ύπερέρυθρο ραντάρ είχεμπλοκαριστεί απ' τα σύνεφα αλλά

το ραντάρ τ ων βρ αχέ ων κυμάτωντα διαπε ρνούσε κι έδ ειχν ε το έναστρώμα μετά το άλ λο , σ' όλ η τηδιαδρομή προς τα κάτω, προς τηνκρυμμένη επιφάνεια, που απείχε4000 χιλ. χαμηλότερα.

Τρομερή πίεση και υψηλή θερμοκρασία τον εμπόδιζαν απ' αυτήν.Ούτε τα ρομπότ-ανιχνευτές είχανποτέ μπορέσει να την αγγίξουν χω

ρίς να καταστραφούν εμφανιζότανβασανιστικά απλησίαστη στο κάτω μέρος της οθόνης του ραντάρ,ελαφριά θαμπή, και παρουσίαζεμια παράξενη σπειρωτή υφή, πουτο όργανο έ λεγχο υ δεν μπορούσενα προσδιορίσει.

Μια ώρα μετά τη δύσ η, έρι ξετον πρώτο ανιχνευτ ή-ρομπό τ. "Ε πεσε γρήγορα με ταχύτητα 100 χιλ.κι ύστερα άρχισε να επιπλέει στηνπυκνή ατμόσφαιρα, εκπέμπονταςκύματα από ραδιοσήματα, που μεταδίδονταν ψηλ ά στη βάσ η, στο

Κέντρο Ελέγχου της Αποστολής. Τώρα δεν είχε τίποτ' άλλο νακάνει μέχρι την ανατολή, παρά ναπροσέχει το ρυθμό της καθόδου,να συμβουλεύε ται τους πίνακ εςελέ γχο υ και ν' απαντάει στις εκάστοτε ερωτήσεις που θα του ζη-τούσε το Κέντρο. Καθώς πετούσεσ' αυτό το σταθερό ύψος, το Κόν-Τίκι μπορούσε να ελέγχει αυτόματα την ο μαλ ή πορεί α του απόμόνο του.

Πριν τα μεσάνυχτα μια γυναίκα χειρ ίστρ ια παρουσιάστηκ ε στην

οθόνη, και συστήθηκε με τη συνηθισμένη ευγένεια. Δέκα λεπτά αρ

γότερα, ξα να κά λε σε , κι η φωνή τηςακουγόταν ταυτόχρονα σοβαρή κιαναστατωμένη: «Χάουαρντ». "Ακου το κανάλι 46, υψηλής δεκτικότητας».

Το κανάλι 46; Υπ ήρ χα ν τόσαπολλά τηλεμετρικά κυκλώματα, που

ήξ ερ ε το ν αριθμό μό νο τω ν πι οσημαντικών, αλλά μόλις άνοιξε τοδιακόπτη αναγνώρισε ακριβώς τοκανάλι 46. Ο ανιχνευτής-ρομπότπου έπλεε 130 χιλ. από κάτω του,

σε μια ατμόσφα ιρα τώρα πυκνήσα νερ ό, έστελ νε σήματα απ' τοκανάλ ι 46, που τα έπιανε τομικρόφωνο.

Στην αρχή ακουγόταν μόνο έναμικρό σφύριγμα, σαν από παράξενους άνεμους που φυσούσαν κεικάτω στη σκοτεινιά ενός κόσμουπου δεν μπορούσες να φανταστείς.Και τότε, μέσ' απ' το βασικό ήχο,υψώνονταν άρχά ένας κραδασμόςπου αντηχούσε σα βομβαρδισμός,και που γινόταν όλο και δυνατότερος, σα χτύπημα από ένα γιγάν-

τιο τύμπανο. Και τα 'κουγες και



το 'νιωθες κι ο ρυθμός των χτύπωνδυνάμωνε σταθερά, αν κι η οξύτητα του δεν άλλαζε καθόλου. Τώραείχε γίνει ένα γρήγορο, σχεδόνδιάχυτο ρυθμικό χτύπημα —καιμετά ξαφνικά, στα μέσα του κρα-δασμού σταμάτησε τόσο απότομα,που ο νους δεν μπορούσε να δεχτείτη σιω πή, και η μνή μη συνέχ ιζενα επαναλαμβάνει μια φανταστική ήχ ώ στο βάθος το υ μυ αλού .

Ήταν ο πιο άγνωστος και παράξενο ς ήχ ος απ' όλους τους ποικίλους θορύβους της γης. Δεν μπορούσε να φανταστεί κανένα φυσικό φαινόμενο, που θα μπορούσενα τον προκα λέσει , ούτε έμοιαζεμε την κραυ γή ζώου , ούτε κάνμ' εκείνες των μεγάλων φαλαινών.

Ο ήχος ξανακούστηκε, ακολουθώντας το ίδιο ακριβώς ηχητικόανέβασμα. Τώρα που ήταν προετοιμασμένος να το ξανακούσει,υπολόγισε το μήκος της συχνότη

τας του: από το πρώτο ξεψ υχισ μέ-νο χτύπημα, μέχρι το τελικό κρεσέντο κράτησε μόλις λίγο περισσότερο από 10".

Κι αυτή τη φορά ακούστηκε μιαπραγματική ήχώ, πολύ αδύνατη κιαπομακρυσμένη. "Ισως να προερ χό τα ν από ένα απ' τα πο λλ ά αντανακλαστ ικά στρώματα, κάτω βαθιά, αυτής της πολυστρώματης ατμόσφα ιρας ίσως να 'ταν από κάποια άλλη, πιο μακρινή πηγή. ΟΦάλκον περίμενε μια δεύτερη ήχώ,αλλά ποτέ δεν ακούστηκε.

Το Κέντρο Απο στο λής πήρεαμέσως την πρωτοβουλία, και τουζήτησε να ρίξει έναν ακόμη ανι

χν ευ τή . Με δυό μικ ρόφων α σε λε ι-τουργία θα μπορούσε ίσως να εντοπίσει τις πηγές. Αρκετά παράξενα όμως, κανένα απ' τα εξωτερικά μικρόφωνα του Κό ν- Τί κι δενμπορούσε να ξεδιαλύνει τίποτ' άλλο , εκτός από τους θορύβους τουαέρα. Οι χτύποι αυτοί —ότι καινα 'ταν — πρέπει να είχ αν παγιδευτεί και να μεταδίδονταν μέσ'από ένα ατμοσφαιρ ικό αντανα

κλαστικό στρώμα, πολύ χαμηλά.Προέρχονταν —σύντομα το ανα

κάλυψαν— από ένα σύμπλεγμα πη γών, κάπου 2.000 χιλ . μακριά . Ηαπόστα ση δεν καθόριζε και τηνένταση του - στους ωκεανούς της γης, αρκ ετά αδύνατοι ήχ οι μπ ο-ρούν να ταξιδέψουν το ίδιο μακριά.Κι όσο για το ολοφάνερο συμπέρασμα πώς ζωντανά πλάσματα μπορούσα ν να προκ αλού ν αυτό τον

ήχο , ο επί κεφαλής βι ολ όγ ος γι ατο διάστημα, γρήγορα το απέκλεισε. «Θα απογοητευτώ πολύ», είπε ο Δ όκτο ρ Μπρ ένε ρ, «αν δεν

υπάρχουν μικροοργανισμοί η φυτα εκεί. Αλλά όχι ζώα, γιατί δενυπάρχει καθαρό οξυγόνο. "Ολεςοι βιοχημικές αντιδράσεις στο Δία,πρέπει να 'ναι χαμηλής ενέργειας.Α πλ ώ ς δε ν υπάρχει τρόπος γιαένα ζωντανό πλάσμα να παράγειαρκετή ενέργεια για να μπορέσεινα λειτουργήσει σαν οργανισμός».

Ο Φάλκον αναρωτήθηκε αν αυ

το ήταν αλήθε ια. Το 'χε α κούσειτο επιχείρ ημα και πριν και περίμενε την απόδειξη του.

«Είτε έτσι, είτε αλλιώς», συνέ χι σε ο Μπρ έν ερ , «μ ερικ ά απ' αυτάτα ηχη τικ ά κύματα έχο υν μήκοςεκατό μέτρα! Κανένα ζώο, ούτε τοσο μεγάλο όσο μια φάλαινα δε θαμπορούσε να τα προξενήσει. Πρέπει να προέρχονται από κάποια φυσική αιτία».

Αυτό φαινόταν εύλογο και πιθανόν οι έπιστήμονες-φ υσικοί να'βρίσκαν μια εξήγηση. Πώς μπο

ρούσε ένας τυφλός απ' άλλο μέροςνα προσδι ορίσει τον ή χο τη ς τρικυμισμένης θάλασσας αν στεκόταν πλάι της, η μια πηγή Γκέιζερ. η ένα ηφ αί στ ει ο, η ένα καταρρά- χ τ η ; "Ισως το ίδ ιο κι εκ είνος νατα απέδιδε σε κ άποι ο υπερφυσικ όκήτος.

Μια ώρα πριν την ανατολή του ήλ ιου, οι φωνές απ' το άπειρο έσβη σαν κι ο Φάλ κον άρχι σε ν' απασχολείται με ετοιμασίες για τηδεύτερη μέρα του. Το Κόν-Τίκι

ήταν τώρα μό νο 5 χιλ. πάνω απ'

το πιο κοντινό στρώμα σύνεφα-

ηεξωτερ ική πίεση είχε υψωθεί στις10 ατμόσφαιρες κι η θερμοκρασία

ήταν τρο πι κή , 30 βαθ μοί . "Εν ας ανθρωπος θα μπορούσε να ζήσει άνετα εδώ, με μόνο μια αναπνευστική μάσκα και τη σωστή αναλογία ήλίου-όξυγόνου.

«Έχουμε καλά νέα για σένα»,ανακοίνωσε το Κέν τρο , μετά τηναυγή. «Το στρώμα απ' τα σύνεφαανοίγει. Θα έχει αρκετά καθαρίσεισε καμιά ώρα, αλλά πρό σεχε τονανεμοστρόβιλο».

«Τον έχω κιόλας δει», απάντησε ο Φά λκον. « Πόσ ο χαμηλά θαμπορώ να βλέπω;»

«Τουλάχιστον 20 χι λ. μέχρι τοδεύτερο Thermocline . Αυτ ό τοστρώμα από σύνεφα είναι στερεό—δεν μπορείς να το διαπεράσεις».

Κι ούτε μπορώ να το φτάσω, είπε ο Φάλκον στον εαυτό του. Ηθερμοκρασία εκεί κάτω είναι πάνωαπό 100 βαθμούς. Ή τ α ν η πρώτηφορά που ένας ταξιδιώτης αερόστατου έπρεπε ν' ανησυ χήσε ι όχι

για την οροφή του αλλ ά για τον ...πυθμένα του —πώς να το πει κανείς;

Δέκα λεπτά αργότερα είδε αυτόπου το Κέντρο είχε κιόλας παρατηρήσει από την πλεονεκτικότερη θέση του. εκεί ψηλά.

Παρατ ήρησε μιαν αλλαγ ή στο χρώ μα κοντά στον ορ ίζ ον τα καιτο στρώμα των σύνεφων είχε κουρελιαστεί και καμπουριάνει, σανκάτι να το'χε ξεσκίσει. Άνοιξε τομικρό πυρηνικό φούρνο του κι έδωσε στο Κόν-Τίκι άλλα 5 χιλ. ύψος,

για να μπο ρεί να έχει καλύ τε ρηθέα.

Ο ουρανός χαμηλά είχε καθαρίσει γρήγορα, τελείως, σαν κάτινα'λυωνε μακρ ιά το στερεό επί

στρωμα. Μια άβυσος άνοιξε μπροςστα μάτια του. "Ενα λεπτό άργότε-



τους χημ ικο ύς σας να το αναλύσουν». Περίμενε λίγο. «Τι είναι;Τι είναι;» Κα λούσε το Κέ ντρ ο.

Αγνόησε τα επίμονα καλέσματα από το διάστημα και συγκέντρωσε όλη του την προσοχή στην εικόνα στο τηλεσκ όπιο. Έπρε πε ναβεβαιωθεί πρώτα καλά· αν έκανεένα λάθος, θα γινόταν το παίγνιο

όλου του ηλιακού συστήματος."Υστερα χαλάρωσε ανακουφισμένος, είδε το ρολόι κι έκλεισε τη

γκ ρι νι άρ ικ η φωνή απ ό το Δί α V.«Χαίρετε, Κέντρο Έλεγχου», εί

πε με επισημότητα. «Εδώ Χάου-αρντ Φάλκον, όχημα Κόν-Τίκι,εφήμερος χρόνος 19 ώρες 21 λεπτά και 15 δεύτερα. Πλά το ς 0° μοίρες 5 λεπτά βόρεια. Μήκος 105°μοίρες 42 λεπτά. Σύστημα πρώτο.Πέστε στο Δόκτορα Μπρένερ πώςυπάρχει ζωή στο Δία. Είναι καταπληκτικό».

ΟΙ ΤΡΟΧΟΙ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

«Χαίρομαι που έκανα λάθος»,ακούστηκε χαρούμενη η φωνή τουΔρ. Μπρένερ. «Η φύση πάντα μαςεπιφυλάσσει εκπλήξε ις. Κράτα τηφωτογραφική μηχανή μακρινής λήψης στο στό χο, και δώσε μας τιςπιο σταθερές φωτογραφίες πουμπορείς να πάρεις».

Τα πράγματα που κινιόνταν πάνωκάτω σ' εκείνες τις κέρινες πλαγιές ήτ αν πάρα πολύ μακριά για να μπορέσει ο Φάλκον να ξεχωρίσει λε

πτομέρειες και πρέπει να' ταν πραγματικά πολύ μεγάλα, για να μπορεί έστω και να τα ξεχωρίζει απότόσο μακρινή απόσταση. Ήτανσχεδόν μαύρα και είχαν σχήμα σαναιχμές βέλους. Έκαναν μανούβρεςαργά, ξεδιπλώνοντας ολόκληρο τοσώμα τους, έτσι που έμοιαζαν μάλλον σα γιγάντιες ακτίνες ΜΑΝΤΑ,που κολυμπούσαν πάνω από κάποιοτροπικό ύφαλο.

"Ισως να'ταν ένα ούρανογέννητοκοπάδι που βοσκούσε στα συνεφέ-νια λιβάδια του Δία, γιατί μοιάζα

νε σα να τρέφονταν με τις κόκκινεςκαι καφετιές λο υρίδ ες που τρέχα νσαν κοίτες ξεροπόταμων, πάνω στιςπλευρές από έπιπλέοντες γκρεμούς.Πού και που, ένα απ' αυτά βουτού-σε με το κυάλι στο βουνό απ' αφρούς κι εξαφανιζόταν

Το Κό ν- Τί κι κινιόταν άργά η γρ ήγ ορ α, αν άλογα με το στρώματα σύνεφα που είχε άποκάτω. Θακανε τουλάχιστον 2 ώρες ώσπου

να περάσει πάνω απ' αυτούς τουςεφήμερους λόφους. Πήγαινε με τηνίδια ταχύτητα που πήγαινε κι ο ήλ ιος . Ο Φάλ κο ν είχε την ελπίδαπώς δε θα έπεφτε το σκοτάδι, πριν

μπορέσει να δεΐ καλά τα Μάντας— έτσι τα'χε βαφτίσει — κι ακόμηνα δει καλά και το εύθραυστο τοπεϊο, πάνω απ' όπου πετούσαν, σανα χτυπούσαν φτερά.

Οι τρεις ώρες κύλησα ν. Ολ ηναυτή την ώρα είχε ανοίξει τα εξωτερικά μικρόφωνα σε όλη την ένταση, κι αναρωτιόταν αν δεν ήταν

τα Μάντα ς η πηγή εκείνου τουθορύβου, σα βομβαρδισμός, τη νύ χτα. Τα Μά ντ ας ήταν βέβαια πολύμεγάλα και μπορούσαν κάλλιστανα'χουν προκαλέσει εκείνο τον ήχο . Ό τ α ν μπόρεσε να τα με τρ ήσει με ακρίβεια ανακάλυψε πώς ήταν το υλ άχ ισ το ν 100 μέτρα απότην μια άκρ η της φτερούγας ωςτην άλλη. Αυτό σήμαινε τρεις φορές το μήκος της πιο μεγάλης φάλαινας — αν κι αμφέβαλλε αν ζύ

γι ζα ν περι σσότερ ο από μερικούςτόννους.

Μισή ώρα πριν το ηλιοβασίλεματο Κόν-Τίκι βρισκόταν σχεδόν πάνω απ' αυτά τα «βουνά».

«Όχι», είπε ο Φάλκον απαντώντας στο Κέντρο Α ποσ το λής , πουτου επαναλάμβανε ερωτήσεις γιατα Μάντας . «Δεν αντιδρ ούν στηνπαρουσία μου. Δεν νομίζω πώςέχουν νοη μοσύ νη — μο ιάζουν μεάβλαβη φυτά. Κι ακόμη αν θελήσουν να με κυνηγήσουν, είμαι βέβαιος πώς δεν μπορούν να φτάσουντο ύψος μου».

Παρ' όλ' αυτά ένιωσε λίγη απο

γοή τευ ση , όταν τα μάντας δεν έδε ιξαν το ελά χιστ ο ενδιαφέρον γι'αυτόν, καθώς πετούσε πάνω απ' τοπεδίο όπου αυτά βοσκούσαν. "Ισωςνα μην είχαν τρόπο ν' άνακαλ-ύψουν τ ην π αρουσία το υ - όταν ταεξέτασε και τα φωτογράφισε απ'το τηλ εσκό πιο, δεν μπορούσε ναδεΐ ίχ νη ενόργανου σώματος. Ταπλάσματα αυτά ήταν απλώς τεράστια μαύρα δέλτα, που γλιστρούσαν πάνω από λόφους και κοιλάδες που στην πραγματικότητα ήτανμόλις πιο συμπαγείς από ότι τα σύ

νεφα της γης. "Αν και φαίνονταντόσο στερεά, ο Φάλκον ήξερε πώςόποιος πατούσε πάνω σ' αυτά ταάσπρα βουνά, θα γκρεμιζόταν μέσατους, σαν να ήταν κατασκευασμένααπό λεπτό χαρτί. Από κοντά, μπορούσε να δει τα μυριάδες μικράκύτταρα και τις φυσαλλ ίδες πουσχημάτιζαν το σώμα τους. Μερικές απ' αυτές ήταν πολύ μεγάλες— ενα μέτρο η τόσο περίπου σεδιάμετρο — κι ο Φάλκον αναρωτήθηκε σε ποιας μάγισσας τη χύτρα και με τι υδρογονάνθρακες να-

'χαν ζυμωθεί. Θα πρέπει να υπάρ χο υν τόσα πετροχημικά στην ατ

μόσφαιρα του Δία, αρκετά να καλύψουν τις ανάγκες της γης για1.000.000 χρόνια.

Η σύντομη μέρα είχε κιόλας τελειώσει, όταν πέρασε πάνω απ' τοστέμμα των κέρινω ν λόφων, καιτο φως εξασθένιζε γρήγορα πάνωστις χαμηλότερε ς πλαγιές. Δενυπήρχαν Μάντας στη δυτική πλευ

ρά και για κάποια άγνωστη αιτίατο τοπείο ήταν πολύ διαφορετικό.Ο αφρός φαινόταν σα σκαλισμένος σε επίπεδες μακριές ταράτσες,σαν το εσωτερικό ενός σεληνιακούκρατήρα. Μπορούσε κιόλας ναφανταστεί πώς ήταν γιγαντια σκαλοπάτια, που οδηγούσαν κάτω στηνκρυμμένη επιφάνεια του πλανήτη.

Και στο χαμ ηλό τερ ο απ' αυτά,προε ξέχο ντας απ' τα σύνεφα πουστριφογύριζαν και είχαν αντικαταστήσει τα συνεφένια βουνά, μια'σχεδόν οβάλ μάζα, δυό η τριών

χι λι ομ έτ ρω ν μή κο ς, ανέβαινε πρ οςτον ουρανό, μεγαλώνοντας σε όγκο.Ήταν δύσκολο να τη διακρίνει καλά γιατί ήταν μόλις πιο σκούρααπό το γκρίζο άφρό όπου αναπαυόταν. Η πρώτη αντίδρ αση τουΦάλκον ήταν πώς έβλεπε ένα δάσος από χλωμά δέντρα σαν υπερφυσικά μανιτάρια, που δεν είχανποτέ αντικρίσει τον ήλιο.

Ναι, πρέπει να'ταν ένα δάσο ς— μπορούσε να δει εκατοντάδεςαπό λεπτούς κ ορμο ύς, που ξεπετιόταν από τον άσπρο κέρινο άφρό,

όπου ή ταν φυτεμένα. Μό νο πουαυτά τα δέντρα είχαν φυτρώσειεκπληκτικά κοντά το ένα στο άλλο - δεν υπήρχε σχεδόν καθόλουκενό ανάμεσα τους. "Ισως να μην ήταν κά ν ένα δά σο ς, αλλά ένα καιμοναδικό τεράστιο δένδρ ο, σαναυτά τα γιγαντιαία Μπά νια ν τηςΑνατολής, με τους πολλούς κορμούς. Είχε δει μια φορά στην Ίάβαένα δένδρο Μπάνιαν, 200 μέτραμήκος. Αυτό εδώ το τέρας ήταντουλάχιστον 10 φορές μεγαλύτερο.

Η μέρα είχε σχεδόν σβήσει - το

τοπείο με τα σύνεφα είχε γίνει βυσσινί, διαθλώντας το φως του ήλιου,και σε μερικά λεπτά, κι αυτό επίσης θα εξαφανιζόταν. Το τελευταίο φως της δεύτερης μέρας τουστο Δία, ο Χάουαρντ Φάλκον είδε— η νόμισε πώς είδε — κάτι, πουτον έκανε ν' αμφιβάλλει πιο σοβαρά για την ερμηνεία που έδωσεστην άσπρη αυτή ο βάλ μάζα.

Έκτος αν το θαμπό φως τον είχετελείως απατήσει, εκείνο οι εκατοντάδες· λεπτοί κορμοί κινιό ντανμπρός-πίσω με τέλειο συγχρονισμ ό, σαν τα σύνθετα φύλ λα τωνθαλασσινών φυκιών, που λικνί-



ζονται στα φουσκωμένα κύματα.

Και το δέντρο δεν ήταν πια στηθέση που το είχε πρωτοδεί.

«Λυ πάμ αι γι αυτό που θ' αναγ γε ίλ ω» , είπ ε το Κέ ντ ρο Έλεγχουαμέσως μετά τη δύση του ήλιου,«αλλά νομίζουμε πώς η πηγή Βήτα,πρόκειται να εκραγεί σε καμιά ώρα.Πιθανότητα 70%».

Ο Φάλκον έριξε μια γρήγορηματιά στο χάρτη. Το Βήτα, γεω γραφικό πλάτος Δί α 140° μο ίρ ες ,βρισκόταν 30.000 χιλ. μακριά, καιπολύ χαμηλότερο απ' τον ορίζοντατου. Ακόμη κι αν οι μεγαλύτερεςεκρήξεις έφταναν τόσο ψηλά όσο10 μεγατόννοι, ο Φάλκ ον ήτανπολύ μακριά, για να κινδυνέψειαπό το παλμικό κύμα που θα προ-καλούσε η έκρηξη μέσω του αέρα.Ο καται γισμός ραδίου, όμως, πουθα εξαπέλυε ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία.

Τα ξεσπάσματα του δεκάμετρου,που μερικές φορές έκαναν το Δ ίατην πιο ισχυρή πηγή ραδίου σ' όλοτον ουρανό, είχαν ανακαλυφτεί το1950 προς μεγάλ η κα τάπ ληξ η τωναστρονόμων.

Τώρα, περισσότερο από έναναίώνα αργότερα, η πραγματικήτους αιτία εξακο λουθούσ ε να'ναιακόμη ένα μυστή ριο. Μό νο τασυμπτώματα ήταν κατανοητά. Ηαιτία ήταν τελείως άγνωστη.

«Η θεωρία των ηφαιστείων» ήτ αν η πλ έο ν επ ικ ρα τέ στ ερ η, ανκαι κανέ νας δε φανταζόταν πώςαυτή η λέ ξη σήμα ινε το ίδιο στοΔία, όπως και στη γη. Σε συχνάδιαστή ματα, αρκετές φορές τηνίδια μέρα, τιτανικές εκρήξεις συνέβα ινα ν στα κατώτερα στρώματατης ατμόσφαιρ ας, πιθανόν στηνκρυμμένη επιφάνεια του ίδιου τουπλανήτη. Μια τεράστια στήλη απόαέριο—περισσότερο από 1.000 χιλ.ύψους — μπορ ούσε ν' αρχ ίσε ι ναβράζει προς τα κάτω, καθώς σκόπευε να ξεφύγει μές στο διάστημα.Αλλά έχοντας να αντιπαλαίψειτο πιο δυνατό πεδίο βαρύτητα ςαπ' όλους τους πλ ανήτε ς, δεν εί χεκαι πολλές πιθανότητες. Π αρ ' όλ'αυτά, μερικά ίχνη της — μόλιςμερικά εκατομμύρια τόννοι — συνήθως τα κατάφερναν να φτάσουνστην ιονόσφαιρα του Δία - κι όταντην έφταναν, ήταν σα ν 'ά νοι γε ηκόλαση.

Οι ζώνες ραδίου που περιτύλι γαν το Δία , ήταν γίγαν τες μπροστάστις αδύνατες ζώνες της γης, πουονομάζονται ζώνες Βάν Άλλεν.

Ότ αν , λοιπ όν, οι ζώνες αυτές τουΔία βραχυκυκλώνονται από μια

ανυψούμενη στήλη άέρίου, το αποτέλεσμα είναι μια ηλεκτρική εκκένωση, εκατομμύρια φορές πιο ισχυρή από μια γήινη αστραπή - δημιουργεί κολ οσσ ιαί α "βροντή απόθόρυβο ραδίου που ξεχύνεται σ'όλο το ηλιακό σύστημα — κι έξω,μέχρι τ' αστέρια.

Εί χε ανακαλυφθεί, πώς αυτά ταραδιενεργά ξεσπάσματα προέρχον

ταν από 4 κύριες περιοχές του πλανήτη - ίσως να'τ αν αδυναμίες εδώ,που επέτρεπαν στις φωτιές του έσω-τερικού του πλανήτη, να ξεσπάνεπου και που. Οι επιστήμονες στηδιαστημική βάση του Γανυμήδη,που είναι το μεγαλ ύτερο απ' ταπολλά φεγγάρια του Δία , νόμισα ντώρα, πώς μπορούσαν να προβλέψουν την έναρξη μιας "καταιγίδαςτου δεκαμέτρου - η ακρίβει α τωνπροβλέψεων τους ήταν τόση, όσηκαι η ακρίβεια που είχαν τα δελτίακαιρού για τη γη στα 1900.

Ο Φάλκον δεν ήξερε αν έπρεπενα καλο δεχ τεί η να φοβηθεί μιακαταιγίδα ραδίου — βεβαίως θαπρόσθετε στην αξία της αποστολής του, αν επιζούσε. Η πορείατου είχε σχεδιαστεί να κρατιέταιόσ ο μακρύτερα μπορού σε από τοκύριο κέντρο της αναταραχής, ιδίως από το πιό ενεργητικό, την πη

γή Ά λ φ α . Και τώρα η τύ χη το'φερ-νε, η απειλητική πη γή Βήτα, ναείναι κοντύτερα του. Είχε την ελπίδα πώς 30.000 χιλ. απόσταση,σχεδ όν όσ η και η περιφέρεια της

γης, ήτ αν αρ κε τή για την ασφάλεια του.

«Πιθανότητα 90%», είπε το Κέντρο Έλεγχου, με φανερή την αγωνία για τον κίνδυνο που πλησίαζε.«Και μην υπολογίζεις στην ώρα.Ο Γ ανυμή δης λέει πώς μπορεί ναξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή».

Δεν είχε καλά-κ αλά σβήσε ι ηφωνή απ'το ράδιο, όταν η βελόνατης ισχύος του μαγνητικού πεδίουάρχισε ν' ανεβαίνει ολοταχώς. Πρινφτάσει στο ζενίθ της κλίμακας,

αναποδογύρισε κι άρχισε να πέφτει όσο γρήγορα είχε υψωθεί.Κάτω μακριά, χιλιάδες χιλιόμε-μετρα χαμηλά, κάτι είχε δώσει στορευστό πυρήνα του πλανήτη ένατιτανικό σπρώξιμο.

«Τώρα εκρύγν ηται» , φώναξε τοΚέντρο Έλεγχου.

«Ευχαρι στώ πολύ. Αυ τό , δά, τοξέρω κιόλας. Πότε θα με χτυπήσει

η κα ται γίδ α; ».«Να περιμένεις το ξάπλωμά της

σε πέντε λεπτά, και το απ οκορ ύφωμα σε δέκα».

Μακριά, γύρω απ' την καμπύλητου Δία, ένα χωνί από αέριο, που

το στόμιο του ήταν πλατύ σαν τονΕιρηνικ ό Ωκ εα νό , ανέβαινε στοδιάστημα, με ταχύτητα χιλιάδες

χι λι όμ ετ ρα τη ν ώρα . Αυτή τη στιγ μή οι αστραποκαταιγίδες στα κατώτερα στρώματα θα λυσσομανούσαν — αλλά αυτό δεν ήταν τίποτεμπροστά στην ορμή, με την οποίαθα ξεσπούσε όταν έφταναν τη ζώνη της ραδιενέργειας και θα'ρχιζαν

να εξεπολύουν το πλεόνασμα από ήλ εκ τρ ο επάνω στον πλα νή τη. ΟΦάλκον άρχισε να διπλώνει όλατα όργανα που ήταν προσαρμοσμένα απ' έξω απ' την καμπίνα τουσκάφους. Ήταν οι μόνες προφυλάξεις που μπορούσε να πάρει. Σετέσσερις ώρες θα τον έφτανε τοσοκ από τους κραδασμούς — αλλά

η ισ χύ ς του ραδ ίου που ταξίδευεμε την ταχύτητα του φωτός, θα'ρχόταν σε ενα δέκατο του δευτερολέπτου, μόλις η εκκένωση εξαπολυόταν.

Το σύστημα προειδ οποίηση ς,που κινιό ταν μπρός-πίσω πάνωστο πρισμα τικό φάσμα της οθόνης, δεν έδειχνε τίποτε το ασυνήθιστο, παρά μόνο την κανονικήποσότητα στατικού ηλεκτρισμούτου περιβάλλοντος. Τότε ο Φάλκονπαρατήρησε πώς ο θόρυβος δυνάμωνε σιγά-σιγά. Η έκρηξη συγκέντρωνε τη δύναμη της.

'Απο τόση απόσταση δεν περίμενε να δει τίποτε. Αλλά ξάφν ουένας σπινθήρας σα μακρινή αστραπή, χόρεψε πάνω στον ανατολικόορίζοντα. Ταυτόχρονα οι μισοί άπ'τους διακόπτες του κυκλώματοςπετάχτηκαν έξω από τους πίνακεςτους, τα φώτα έσβησαν κι όλα τακανάλια επικοινωνίας σίγησαν.

Προσπά θησε να κινηθεί, αλλά ήταν απολύτως αδύνα το. Η παράλυση που τον είχε αρπάξει, δεν ηταν απλώς ψυχολογική. Ένιωθεπώς είχε χάσει τον έλεγχο όλωντων μελών του, κι ένιωθε ένα οδυνηρό γαργά λημα σ' όλ ο του τδσώμα. Ήταν αδύνατο το ηλεκτρικό πεδίο να ε ίχε διαπεράσει τηνπροστατευμένη καμπίνα του, παρ'όλ' αυτά υπήρχ ε μια λάμψη πουαναβόσβηνε πάνω στον πίνακατων οργά νων, κι άκουγε καθαράτον κραδασμό απ' την ψηκτροειδήεκκένωση.

Με διαδοχικ ούς ο ξείς θορύβουςτο σύστημα άμεσο υ κινδύνου ξα νάρχισε να λειτουργεί και τα όρ

γαν α ξα να μπ ήκ αν σε λε ιτ ου ργ ία .Το φως ξανάρθε, κι η παράλ υσητου Φάλκον εξαφανίστηκε, τόσο γρ ήγ ορ α, όπως ήρ θε . Αφού κο ί

ταξε τους πίνακες για να βεβαιωθεί πώς όλα τα κυκλώματα ξανα-



«Τ ο δευτερόλεπτο ;», ξεφώνισεο Φάλκον! «κανένα ζώο δεν μπορεί να κινηθεί τόσο γρήγορα».

«Βεβαίως όχι, άσε με να σου εξη γή σω . Ό τ ι είδες ήταν το κύμα απ'την εκπυρ σοκρ ότησ η της πηγήςΒήτα, που κινιόταν με την ταχύτητα του φωτός».

«Κ αι καλ ά, πώς εξηγείται τοσχήμα τους;».

«Αυτό είναι το πιο εκπληκτικόμέρος της εξήγησης: Είναι έναπάρα πολύ σπάνιο φαινόμενο, άλλά αυθεντικές ρόδες φωτός — εκτός απ' το ότι είναι χιλιάδες φορέςμικρότερες, έχουν παρατηρηθείστον Περσικό κόλπο, και στον Ινδικό ωκεανό. "Ακου αυτό : «Βρετανική Εται ρεία των Ινδιών, Μάης1880, Πάντα, Περσικός κόλπος,11.30 μ.μ. "Ενας τεράστιος φλεγόμενος τροχός κυλούσε στον ουρανό, και οι ακτίνες του έμοιαζαν νασαρώνουν το πλοίο. Το μήκος τους

ήταν 208 η 300 γυάρδες πλατύ, κάθετροχός είχε 16 περίπου ακτίνες».Κι εδ ώ είναι ένα άλ λο , από τονκόλπο του Ομάν, ημερομηνία 23Μα ΐο υ 1906 : «Η έντο νη λ αμπρ ήφωταψία μας πλησίασε γρήγοραξεχώριζαν καθαρά ακτίνες φωτός,που κινιό νταν δυτικά, γρ ήγορα , ημια μετά την άλλη, σαν την ακτίνααπό ανιχνευτ ικό προβολέα πολε-μικ ού πλοίου . . .

Προς τ' αριστερά μας σχηματίστηκε ένας γιγάντιος φλεγόμενος

τροχός, που οι ακτίνες του απλώνονταν όσο μακρι ά μπορούσε ναδεΐ κανείς. Όλος ο τροχός στριφογύρισε γύρω-γύρω κανά δυό ητρία λεπτά».

Ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος τωναρχείων του Γανυμήδη ξέθαψε κάπου 500 περιπτώσεις, και θα τύπωνε κι άλλες, αν δεν τον σταματούσαμε εγκαίρως».

«"Εχω πειστεί, αλλά τα'χω ακόμη χαμένα».

«Σε καταλαβαίνω. Η τελι κή εξ ή γησ η δόθηκε μό λι ς τελευταία, στ ον

20ο αιώνα. Φαίν εται πώς αυτοί οιφωτεινοί τροχοί είναι το αποτέλεσμα υπόγειων θαλάσσιων σεισμών και συμβαίνουν πάντα σε ρη χά νερά, όπου τα δονούμε να κύ ματα μπορούν ν' αντικατοπτριστούνκαι να σχημα τίσο υν σταθερά κυκλικά σχέδια. Μερικές φορές δοκούς, άλλοτε κυλιόμενους τροχούς,τους «Τροχούς του Ποσειδώνα»,έτσι τους ονομάζουν. Η θεωρίααποδείχτηκε, αφού οι επιστήμονεςπροκάλεσαν τεχνητές υδρόβιες εκρήξεις και φωτογράφισαν το απο

τέλεσμα από ενα δορυφόρο. Δεναμφιβάλλει πια κανείς, γιατί οι

ναυτικοί ήταν προληπτικοί. Ποιοςθα μπορούσε να πιστέψει ένα πράμα σαν αυτό ;».

"Ωστε αυτό ήταν, είπε ο Φάλκονστον εαυτό του, όταν η πηγή Βήταέξεράγει, πρέπει να έξαπέστειλεκύματα προς όλες τις κατευθύνσεις— μέσω του πεπιεσμένου αερίουτων κατώτερων ατμοσφαιρι κώνστρωμάτων, μές απ' το στερεό σώμα του ίδιου του Δία. Αυτά τα κύματα ενώ συναντήθηκαν και διασταυρώθηκαν εδώ, έσβησαν πάλιεδώ, κι ας είχαν ξεκινήσει από κει."Ολος ο πλανήτης θα πρέπει ν'άντηχούσε σαν καμπάνα.

Πα ρ' ό λ' αυτά, η εξή γη ση δεντου εξουδετέρωσε την αίσθηση θαυμασμού και δέους. Ποτέ δε θα μπορούσε να ξεχάσει εκείνες τις άχτι-νοβολούσες δεσμίδες του φωτός,που έτρε χαν στο αβυσώδες χάοςτης ατμόσφαιρας του Δία. "Ενιωσεπώς δεν ήταν απλώς σ' ένα παράξενο πλανήτη, αλλά σε κάποιο μα

γι κό βα σί λε ιο ανάμεσα στο μύθοκαι την παραγματικότητα.

Αυτός εδώ ήταν ένας κόσμος πουοτιδήποτε πια μπορούσε να συμβεί,και κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε να μαντέψει τι θάφερνε το μέλλον.

Κι είχε μπροστά του μιαν όλό-κληση μέρα ακόμη.

Η ΜΕΔΟΥΣΑ

"Οταν έφτασε η πραγματική αυγή

έφερε κάποιαν αλλαγή στον καιρό.Το Κόν-Τίκι έπεσε πάνω σε θύελλα 1 μερικέ ς νιφάδες έπεφταν τόσοπυκνά που η ορατότητα είχε ελαττωθεί στο μηδέν. Ο Φάλκον άρ

χι σε ν' αν ησ υχεί για το βάρος πουμπορούσε να συσσωρευτεί στοσώμα του σκάφους : ύστερα πρόσεξ ε πώς όσες νιφάδες ακουμπού σαν απ' έξω στα παράθυρα, αμ έσως εξαφανίζονταν. Η συνεχήςθερμότητα που παρεϊγε το Κόν-Τίκι τις μετέτρεπε σε άτμό, μόλιςτο άγγιζαν.

"Α ν πετούσε μ ε αερό στατο στη γη , θα έπρεπε ν' αν ησυχ εί γι α καμια πιθανή σύγκρ ουση. Εδώ τουλάχιστον δεν είχε τέτοιο φόβο - ταβουνά του Δία βρισκόταν αρκετέςεκατοντάδες χιλ. χαμηλά του. Κιόσο για τα επιπλέοντα νησιά απόάφρό - όταν τα χτυπούσε συναντώντας τα, έμοιαζε σα να περνούσεμέσ'από ελαφρά σκληρές σαπουνό-φουσκες.

Παρ' όλ' αυτά άνοιξε το υπεύθυνο για την ορατότητα ραντάρ, πουμέχρι τώρα ήταν τελείως αχρησι

μοποίητο. Μόνο η κάθετη ακτίναπου έδειχνε την απόσταση από την

αόρα τη επιφάνεια του Δ ία — του'χε μέχρι στιγμής χρησιμεύσει.Και τότε, είχε κι άλλη έκπ ληξ η.

Σκορπισμένοι πάνω στην πελώρια έκ τασ η τ' ουραν ού μπροστ άτου ήταν δωδεκάδες από μεγάλουςκαι καθαρούς ήχους. Ήταν τελείωςαπομονωμένοι ο ένας απ' τον άλλοκαι κρέμονταν φανερά χωρίς στηριγμα στο κενό.

Ο Φάλκον θυμήθηκε μιαν έκφραση που οι πρώτοι αεροπόροι χρ ησ ιμο πο ίη σα ν γι α να περιγ ράψουν έναν απ' τους παράτολμουςκινδύνους του επαγγέλματος τους«σύνεφα παραγεμισμένα με βρά χο υς ». Αυτ ή ήταν μι α τέ λεια περι γρ αφ ή, γι ' αυτό που έμ οιαζ ε ναβρίσκε ται τώρα στο δρό μο τουΚόν-Τίκι.

"Ηταν ενα ανησυχητικό θέαμα.Τότε ο Φά λκο ν θυμήθηκ ε πώς τιποτε πράγματι στερεό δεν μπορού

σε να αιωρείται σ' αυτήν την ατμόσφαιρα. Ισως να'ταν κάποιο με-τερεωλογικό φαινόμενο, και σ' αυτη την περίπτωση , η πιο κοντι νή

ήχ ώ βρ ισκότα ν 200 χιλ . μπροστά.Το ανακοίνωσε στο Κέν τρο , πουόμως δεν μπορούσε να δώσει εξή

γ ηση. Αλ λά το υ έσ τε ιλ αν ευχάριστα νέα, πώς η καταιγί δα θαέπαυε σε 30 λεπτά. Το Κέντρο πάντως δεν τον προειδοποίησε για τοβίαιο και θυμωμένο αέρα που άρπαξε απότομα το Κό ν- Τί κι , καισχεδόν το αναποδογύρισε καθώςπετούσε. Ο Φάλκον χρειάστηκενα χρησιμ οποιήσε ι όλη του τηνέπιδεξιοσύνη και το μάξιμουμ τουόποιου ελέγχου που είχε πάνω σ'αυτό το αδέξιο σκάφος, για να τοεμποδίσει να μην αναποδογυρίσει.Μέσα σε λίγα λεπτά πετούσε προςβορρά με 500 χιλ. την ώρα. Τότε,όσο απότομα είχε αρχίσει το σκαμπανέβα σμα, έτσι απότομα καισταμάτησε. Πετούσε ακόμη με με

γάλη ταχύτ ητα, αλ λά σε ήρ εμ οαέρα. Αναρωτήθηκε αν το Κόν-Τίκι δεν είχε πέσει σε κανένα απότομο ρεύμα του Δία.

"Υστερα η καταιγίδα του χιονιούέλιωσε απότομα και είδε τι του ετοίμαζε ο Δίας : Το Κό ν- Τί κι είχ εμπει στο χωνί - δίν η ενός γιγ αντιαίου ανεμ οστρ όβιλ ου 300 χι λ.μακρύ, που παρέσυρε το αερόστατο πάνω από ένα καμπύλο τοίχοαπό σύνεφα από κάτω ο "Ηλ ιο ςλαμπο κοπούσε σ' ένα καθαρό ουρανό, αλλά πέρα μακριά, αυτή ημεγάλη οπή στην ατμόσφαιρα.




Δ έ θα μπορούσα να σας πω τοπραγματικό μου όνομά ακόμη κι αν το ήθελα, κι επομέ

νως κάτω από τέτοιες συνθήκεςδεν θέλ ω να το πω. Εγώ ο ίδι οςδεν είμαι συ γγρα φέας , έκτος ανμετράει για σας το είδος του υλικού που βγαίνει σ ωρηδόν σε μιαεπιστημονική φυλλάδα, κι έτσι έβαλα τον Ισαάκ Ασίμωφ να γράψει

αυτό το κομμάτι για λόγου μου.Διάλεξα αυτόν για διαφόρους

λόγους. Πρώτα-πρώτα είναι βιοχημι κός , κι έτσι καταλαβ αίνει τι τουλέω. "Η τέλος πάντων, μερικά απ'αυτά που του λέω. Δεύτερον, μπορεί να γράφει- η τουλάχιστον έχειτυπώσει υπολογίσιμη ποσότηταμυθιστορήματος, πράγμα που ίσωςβέβαια, να μην είναι το ίδιο.

Αλλά ο πι ο σ ημαντικός λόγ οςαπ' όλους είναι πώς τα καταφέρνεικαι του τυπώνουν αυτά που γράφειστα περιο δικά της επιστημονικής

φαντασίας, κι έχει γράψει και δυόάρθρα για τη θειοτιμολίνη, κι αυτόακριβώς είναι εκείνο που χρειάζεται, για λόγους που θα ξεκαθαρίσουν, καθώς προχωράμε.Δεν ήμουν ο πρώτος που είχα τηντιμή να συναντηθώ με τη Χήνα.Αυτή η τιμή άνηκε στον βαμβακο-καλλιεργητή Γιάν Άνγκους ΜάκΓκρέγκορ, που η Χήνα ήταν δικήτου πριν γίνει κρατική περιουσία.(Τα ονόματα, τα μέρη και οι ημερομηνίες που χρησιμοποιώ είναι επίτηδες φτιαχτά. Κανένας σας δε θαμπορέσει να βρει υπαινιγμούς πρα

γματικ ών σ' αυτ ά. Μη σκοτίζεστεπροσπαθώντας).

Ο Μάκ Γκρέγκορ έτρεφε και χήνες στο αγρόκτημα, για το λόγοπώς τρώνε τα ζιζάνια, χωρίς να πειράξουν το μπαμπάκι. "Ετσι είχε αυτόματους κοφτήρες που δεν χρειάζονταν επί πλέον καύσιμα, και πουπαράγουν αυγά, πούπουλα και, κατα λογικά διαστ ήματα, ψητές χή νες.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1955 θαείχε στείλει τουλάχιστον μια ντου

ζίνα γράμ ματα στο Υπουργ είο Γεωργίας ζητώντας πληροφορίες πώςεκκολάπτονται τα αυγά χήνας. Το Υ π ο υ ρ γ ε ί ο το υ έσ τε ιλ ε όλα ταπροσπέκτ που διέθετε και είχανσχέση με το θέμα αυτό. Παρ' όλααυτά στα γράμματα του γινότανπιο θερμός και αποκαλούσε τον τοπικό τους βουλευτή "φίλο" του.

Η ανάμειξη που είχα σ' όλα αυτα είναι επειδή βρίσκομαι στην υπηρε σία του Υπουρ γείο υ Γεωργίας . "Εχω αρκετή εκπαίδευση στη

χη μεί α γι α τις κα λλ ιέ ργ ει ες , σύνένα πασάλειμμα της φυσιολογίας

των σπονδυλωτών ζώων. (Ούτε αυτο θα σας φωτίσει και πολ ύ. Αν

νομίζετε πώς μπορείτε να εξιχνιάσετε την ταυτότητα μου, κάνετεμεγάλο λάθος).

Μιας και παρακολ ουθούσα ένασυν έδρ ιο στο Σάν Αντόνιο τον Ιούλιο του 1955, ο προϊστάμενοςμου με παρακάλεσε να περάσω κιαπ' το αγρόκτημα του Μάκ Γκρέ

γκ ορ και να δώ τι μπορού σα νακάνω για να τον βοηθήσω. Είμαστε,βλέπετε, υπηρέτες του πολίτη, κιεπί πλέ ον, λάβαμε τέλ ος κι ένα

γρά μμ α από το βου λε υτ ή του ΜάκΓκρ έγκ ορ. Στίς 17 Ιουλίου 1955,συνάντησα τη Χήνα.

Πρώτα βέβα ια, συνάντη σα τονΜάκ Γκρέγκορ . Ήτ αν γύρω σταπενήν τα, ένα ς ψηλό ς άντρας μερυτιδωμένο πρόσωπο και καχύποπτη έκφραση. Ξανακοίταξα ο,τιπληροφορίες του είχαν δώσει, εξή

γη σα πώς λε ιτ ου ργ ού ν οι έκκολα-πτικές μηχανές, την άξια των μεταλλικών αλάτων στη διατροφήτων πουλιών, κι ακόμη του έδωσαμια πρόσφατ η πληροφορία για τηΒιταμίνη Ε, τ ην Κομπαλαμ ίνη και

γι α τη χρή ση τω ν αντιβιοτικών.Κούνησε το κεφάλι του. Τα 'χε

δοκιμάσει όλα αυτά, κι όμως τ' αυ γά δε ν εκ κο λά πτ ον τα ν.

Τι μπορούσα να κάνω τότε εγώ;Είμαι κρατικός υπάλληλος και όχι οαρχάγγελος Γαβριήλ. Του είπα όλαόσα ήξερα, κι αν τ' αυγά δε θέλανούτε τότε να εκκολαφτ ούν, δενπρόκειται να εκκολαφτούν — κιαυτό ήταν όλο. Ρώτησα ευγενικάαν μπορούσα να δώ τις χήνες του,έτσι που δεν θα 'χαν λόγ ους ναμου λένε μετά πώς δεν προσπάθη

σα να κάνω ότι μπορούσα.Είπε: "Δεν υπάρχουν χήνες κύριε -

υπάρχει μία μόνο χήνα".Είπα: "Μήπως μπορώ να δώ αυτήτη μία χήνα;""Μάλλον όχι"."Καλώς. Τότε δεν μπορώ κι εγώ νασας βοηθήσω περισσότερο. "Αν είναι μόνο μία χήνα, τότε πρέπει να'ναι αυτή ελαττωματική. Γιατί στεναχωριέστε για μία χήνα; Φάτετην!"Σηκώθηκα και πήρα το καπέλο μου."Περίμενε" είπε, και με κρατούσεόρθιο, ενώ έσφιγγε τα χείλη του

και τα μάτια του ανοιγόκλειναν καιφαινόταν σα να πάλευε με τον έαυ-



το του για κάτι.Τέ λος είπε: " Α ν σου δείξω κάτι,θα μου ορκιστείς πώς θα το κρατήσεις μυστικό;"Δεν φαινόταν ο τύπος του ανθρώπου που μπορούσε να βασιστείστον όρκο κάποιου άλλου για εχεμύθεια, αλλά έμοιαζε πώς είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης,που δεν είχε άλλη διέξοδο.Είπα: " Α ν δεν είναι κάποια εγκληματική πράξη".

"Τίποτε τέτοιο", με διέκοψε.Και τότε τον ακολούθησα στο κοτέτσι κοντά στο σπίτι, φραγμένο μεσυρματόπλεγμα και πόρτα με κλει-δωνιά, όπου βρισκόταν μία και μοναδική χήνα . Η Χήνα."Αυτή είναι η Χήνα" είπε. Κι ο τρόπος που το είπε, ήταν σαν ν' ακου

γό ταν τπ κεφ αλα ία γρ άμ μα τα . Τηνκοίταξα με ορθάνοιχτα μάτια. "Εμοιαζε σα μία συνηθισμένη χήνα,μάρτυρας μου ο Θεός, παχουλή,ικανοποιημένη απ' τον εαυτό τηςκαι με εύμετ άβολ η διάθεση. Πάντως έκανα "Χμ, χμ, χμ..." με το πιοσοβαρό επαγγελματικό μου ύφος.Ο Μάκ Γκρέγκορ είπε "Και ορίστε

ένα από τ' αυγά της". Βρισκότανστην εκκολαπτική μηχα νή. Αλλάμάταια. Το 'βγαλε από μια ευρύχωρη τσέπη της φόρμας του. "Εβαζεμια περί εργη προσπάθεια στοντρόπο που το κρατούσε. Συνοφρυ-ώθηκ α. Κάτι έφταιγε σ' αυτό τοαυγ ό. Ηταν μικρότ ερο και πιοσφαιρικό από τα κανονικά αυγά.Ο Μάκ Γκρέγκορ είπε "Κράτα το".Άπλωσα το χέρι μου να το πάρω.Η τουλάχιστον προσπάθησα να το

σηκώσω. "Εβ αλα τ η δύνα μη που χρ ει άζ ετ αι γι α να σηκώσουμε έν ααυγό σαν αυτό και όμως αυτό δεσηκωνόταν. "Επρεπε να βάλω πολλή δύναμη κι επί τέλους το σήκωσα. Τώρα κατάλαβα γιατί ο ΜάκΓκρέγκορ το κράταγε μ' αυτό τονπερίεργο τρόπο. Ζύγιζε περίπουδύο λίτρες. (Για να 'μαι ακριβής,όταν το ζυγίσαμε αργότερα, η μάζατου βρέθηκε 852,6 γραμμάρια). Τοκοίταζα καθώς το χα στο χέρι μουκαι με βάραινε, ενώ ο Μάκ Γκρέγκορ είχε μια γκριμάτσα πικρίαςστην έκφραση τ ου. "Ρίξτο κάτω"

μού είπε. Εξακολουθούσα να τονκοιτάζω, κι έτσι το πήρε ο ίδιος απ'

το χέρι μου και τα 'φησε να πέσει.Χτύπησε κάτω σα να 'ταν κάτι υγρόκαι δεν έσπαοε. Δεν μας πιτσίλισεμε ασπράδι και κροκό. "Εμεινε κειπου έπεσε και το κάτω μέρος τουείχε γουβιάνει. Το ξανασήκωσα. Τοτσόφλι είχε σπάσει εκεί που χτύπησε το αυγό. Κομμάτια του είχανπεταχτεί και μέσα στο αυγό έλαμπε κάτι που είχε ένα θαμπό κίτρινο χρώμα. Τα χέρια μου άρχισαν νατρέμουν. Το μόνο που μπορούσανα κάνω ήταν να σπάσω λίγο ακόματο τσόφλι και να κοιτάξω την κίτρινη ουσία. Δεν χρει αζότ αν να τοαναλύσ ω. Η καρδιά μου χτυπούσ εδυνατά. Βρισκόμουν πρόσωπο μεπρόσωπο με τη Χήνα! Τη Χήνα ΠούΓεννούσε Τα Χρυσά Αυγά!

Δεν με πιστ εύετ ε. Είμαι σίγουρος γι' αυτό. Το παίρνετε πώς είναικαι αυτό κάποιο απ' τα τρελά άρθρα για τη θειοτιμολίνη. Θαυμάσια.

Εγώ βασίζομαι σ' αυτή τη σκέψη

σας. Θα σας εξηγήσω γιατί, παρακάτω. Εν τώ μετ αξύ , το πρώτομου πρόβλημα ήταν πώς να κάνωτο Μάκ Γκρέ γκορ να παραιτηθείαπ' το χρυσό αυγό. "Εγινε σχεδόνυστερι κός. Ημουν σχεδόν έτοιμοςνα του κοπανήσω μια στο κεφάλικαι ν' αρπάξω το αυγό διά της βίας,αν χρειαζόταν. Του είπα, "Θα σούδώσω μια απόδειξη. Σου εγγυώμαιτην πληρωμή σο υ". Ενεργώ όσο

γί νεται πιο λογικά. Δεν μπ ορ εί ς ναεξαργυρώσεις το χρυσάφι έκτος ανεξηγήσεις πώς βρέθηκε στην κυριότητα σου . Είναι παράνομο ναφυλάς χρυσάφι. Και τι εξήγηση θατους δώσ εις ; Εάν η κυβέ ρνηση"Δε θέλω να χώνει τη μύτη τηςεδώ η κυβέρνηση" είπε με πείσμα.Αλλά εγώ ήμουν δυο φορές πιοπεισματάρης απ' αυτόν. Τον ακολουθούσα βήμα προς βήμα. Τονθερμοπ αρακάλε σα. Εβαλα τις φωνές. Τον απείλησα. Για ώρες πολλές. Στην κυριολεξία. Στο τέλος,υπόγραψα μια απόδειξη και μ'έβγαλε με τις κλωτσιές μέχρι το αμάξι μου και στεκόταν στη μέσητου δρ όμ ου καθώς έφευγ α και μ'

ακολουθούσε με το βλέμμα. Ποτέδεν ξανάδε αυτό το αυγό. Βεβαίωςαποζη μιώθηκ ε για την αξία του

χρυσ ού —656 και 47 σέ ντ ς, αφούαφαιρέθηκε και ο φόβος αλλά αυτή

ήτ αν τι μή ευ κα ιρία ς γι α τη ν κυ βέρνη ση . Αν κανείς αναλογιστεί τηνουσιαστική άξια αυτού του αυγού.Τ η ν ο υ σ ι α σ τ ι κ ή α ξ ί α ! Ε δώ είναι και η ειρωνεία του πράγματος. Κι αυτός είναι ο λόγος αύτου του άρθρου.

Ο προϊστάμενος του τμήματοςμου στη Γεωργική Υπηρεσία είναιο Λούης Π. Μπρονστάιν (Μήν σπα-ζοκεφαλι άζετε ψάχνοντας να τονβρήτε στον τηλεφωνικό κατάλογο.



Πάντως σας λέω πώς το Π. είναιΠίτφιηλντ, αν θέλετε να αποπροσανατολιστείτε περισσότερο).

Οι δυ ό μας βρισκόμασ τε σε καλές σχέσεις και πίστευα πώς μπορούσα να του εξηγήσω την υπόθεση, χωρίς να με πάρει για θεοπά-λαθο. Παρ' όλα αυτά πήρα τα μετρα μου. Είχα πάρει το αυγό μαζίμου, κι όταν έφτασα στο παράδοξο

σημείο, το άφησα χωρίς λέξη πάνωστο τραπέζι, ανάμεσά μας. Το άγγιξε με τα δάχτυλα του σα να έκαιγε."Σήκ ωσε το " του είπα. "Εκανε πολύ ώρα, αλλά το σήκωσε, και γώτον παρακ ολου θούσα να προσπαθεί. Το σήκωσε με τη δεύτερη προσπά θει α, όπως εί χα κάνει κι εγώ.

Τό τε είπα. Είναι ένα κίτρινο μεταλλο και θα μπορούσε να ναι ορείχαλκος, μόνο που δεν είναι γιατίείναι αδρανές. (Δεν αντιδρά σε συμπυκνωμένο νιτρικό όξύ. Το δοκίμασα κιόλας. Είναι μόνο μια στρώ

ση από χρυσάφι γιατί μπορεί να τηλυγ ίσει ς, με μέτρια πίεση . Εξ άλλου αν ήταν ολοκάθαρο χρυσάφι,το αυγό θα ζύγιζε περισσότερο άπό 10 λίβρες).

Ο Μπρονστάιν είπε "Είναι κάποια απάτη στη μέση. Π ρ έ π ε ινα 'ναι". "Μια απάτη που χρησιμοποιεί αληθινό χρυσάφι; Μην ξε

χνάς , πώς τη ν πρώ τη φορά που τοείδα, ήταν όλο σκεπασμένο με γνήσιο άσ παστο κέλυφ ος αυ γού. Μεμεγάλη ευκολία ανέλυσα ένα κομμάτι απ' το κέλυ φος . Ανθρακικόκάλτσιο. Εδώ δεν μπορείς να πειςπώς είναι μαγική επι νόηση . Κι ανκοιτάζαμε μέσα στο αυγό —πράγμα που δεν ήθελα να το κάνω μόνο ς μου, κύριε προϊστ άμενε — καιβρίσκαμε κανονικό αυγό, τότε έ

χου με τη λύ ση , γιατί έτσι θα 'ταναδύνατον να μας εξαπατήσουν.

Οπωσδήποτε, σ' αυτό εδώ αξίζεινα αφιερωθεί ένα επίσημο πρό

γρ αμ μα ερευνών". "Π ώς θα μπο ρούσα να πλησιάσω το Γραμματέα

για να..."Κοίταξε το αυγό πολύ ώρα. Αλ

λά στο τέλος τα κατάφερε. Τηλε

φωνούσε και ίδρωνε για να 'ρθεισε επαφή μια ολόκληρη μέρα. Κάνα δυό από τα τμήματα που εξέτασαν τον ορείχ αλκο ήρθαν για ναδούν το αυγό. Το πρόγραμμα "ΗΧήνα" είχε αρχίσει. Ήταν στις 20

Ιουλίου 1955.

Ημουν ο υπεύθυνος ερευνητήςόταν αρχίσ αμε και πα ρέμεινα μετον ίδιο τίτλο ως το τέλος αν καιτα γεγονότα μας ξεπέρασαν και ξέφυγαν απ' τα χέρια μας.

Αρχίσαμε με ένα αυγό. Ο μέσος όρος της αχτίνας του ήταν 35

χι λι οσ τά (η με γί στη δι άμ ετ ρο ς 72 χι λι οσ τά , η ελαχίστη 68 χιλιοστά).

Το χρυσό κέλυφος είχε πάχος 2,45 χι λι οστά . Αρ γό τε ρα , πο υ με τρ ήσαμε κι άλλα αυγά βρήκαμε πώςαυτό ήταν πολύ χοντρό, γιατί ο μεσος όρος των αυγών ήταν 2,1 χιλιοστά.

Τα μέσα ή τ α ν αυγό. "Εμοιαζεσαν αυγό και μύριζε αυγό . "Εγινεανάλ υση στο ν ομαλό διαι ρέτη καιτα οργανικά συστατικά μόρια βρέ

θηκαν να είναι κανονικά. Το άσπροείχε 9,7 τοις εκατό λεύκωμα. Οκροκός ήταν η φυσιολογική σύνθεση από λεκιθίνη, χοληστερίνη, φω-σφορολιπίδη και καρωτίνη. Δεν εί

χαμ ε αρ κε τό υλικό γι α να ψάξο υμε γι α ίχ νη , αλ λά αρ γό τε ρα με περισσότερο αυγό στη διάθεση μας έγινε κι αυτό και τίποτε ασυνήθιστοδεν παρουσίασε το περιεχόμ ενοτους σχετικά με τις βιταμίνες, συ-νένζυμα, τον αριθμό των πρωτονίων η ούδετερονίων στον πυρήνατων ατόμων, τ ις ύδρ οθειϊ κές ενώσεις και τα λοιπά και τα λοιπά.

Μια σημαντική έξώφθαλμ η ανωμαλία που παρουσιαζόταν ήταν ηαντίδραση του αυγού όταν θερμαινότ αν. Μια μικρή ποσότητ α τουκροκοϋ μόλις ζεστάθηκε έπηξεσχεδόν αμέσως. Ταΐσαμε έναποντίκι μ' αυτό το βρασμένο κροκό, και το ποντίκι επέζησε. Τσίμπησα ένα κομματάκι απ' τον κροκό,πάρα πολύ μικρή ποσότητα για νακαταλάβ εις τ η γε ύση του, και τοβαλα στο στόμα του. Μου 'φερε

αμέσως ναυτία. Η αντίδραση μου ήταν καθαρά ψυχοσωματική , είμαιβέβ αιο ς. Ο Μπόρις Γ. Φίνλεϋ τουτμήματος της Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Τέμπλ —σύμβουλοςτου τμήματος — επέβλεπε αυτέςτις αναλύσεις.

Είπε λοιπόν, όσον άφορα το ότιτο αυγό έπηξε αμέσως, "Η ευκολία με την οποία οι πρωτεΐνες τουαυγού ζεσταίνονται παραφύση—δείχνει μια μερική παραφύση υπόσταση όπου μπορούμε να βασιστούμε , λαμβάνοντα ς υπόψη τηφύση του κελύφ ους. Αρα ο φανερά ένοχος πρέπει να είναι η μόλυνση από την είσοδο βαρέων με

τάλλων".Ετσι μια ποσότητα του κροκούαναλύθηκε για να βρούμε ανόργανα συστατικά και ο δείχτης βρέθηκε υψηλός σε ιόντα χλωρωρικοϋάλατος, που είναι ένα μονομερώςφορτισμένο μόριο που περιέχει ένα άτομο χρυσού και τέσσερα χλωρίνης και ο χημικός τύπος του είναιAU C 14. (Το AU σύ μβο λο για το

χρυσάφ ι, πρ οέ ρχ ετ αι από τη λατινική λέξη χρυσός που'ναι "A URUM ").Όταν λέω ότι τα περιεχόμενα ιόν

τα του χλωρωρικού άλατος είναι υψηλά, εννοώ πώς ήταν 3,2 μέρη

τοις χιλίοις, η 0,32 τοις εκατό. Αυτο ήταν αρκετά υψηλή ποσότητα

γι α να σχημ ατ ιστο ύν άδ ιάλυ τε ςσυνθέσεις από "πρωτεΐνες χρυσού" που πήζουν εύκολα.

Ο Φίνλεϋ είπε "είναι ολοφάνεροπώς αυτό το αυ γό δ εν μπο ρεί ναεκκολαφτεί. Ούτ ε κανένα άλλο παρόμοιο αυγό. Είναι δηλητηριασμένο με βαρέα μέταλλα. Το χρυσάφιμπορεί να ναι πιο λαμπερό απ' τομόλυβδο, αλλά είναι το ίδιο δηλητηριώδες για τις πρωτεΐνες." Συμφώνησα με μελαγχολική διάθεση."Τουλάχιστον δε χαλάει" παρατήρησα. "Πολύ σωστά. Κανένα παράσιτο που να σέβεται τον εαυτό τουδε θα καταδεχόταν να ζήσει σ' αυτη τη σούπα του χλωρωρικοϋ άλατος."

Είχαμε τέλος και τη φασματοσκοπική ανάλυση του χρυσού επιστρώματο ς. Καθαρός χρυσ ός. Ημόνη ακαθαρσία που ανακαλύφτηκε ήταν σίδηρος, σε αναλογία 0,23τοις-εκατό επί του συνόλου. Το περιεχόμενο σιδήρου στον κρόκο του

αυγού βρέθηκε επίσης δυό φορέςπαραπάνω απ' το κανονικό. Για τηνώρα, πάντως, το θέμα του σιδήρουπαραμελήθηκε.

Μια βδομάδα μετά την έναρξη τουσχεδίου "Η Χήνα" μια αποστολήέφυγε για το Τέξας. Πέντε βιοχημικοί —βλέπετε, το βάρος ακόμητότε το ρίχναμε στη Βιοχημεία—μαζί με τρία φορτηγά φορτωμέναδιάφορα όργανα, και μια συνοδείααπό οπλισμένο προσωπικό. Φυσικά,κι εγώ μαζί τους.

Αμέσως μόλις φτάσαμε, απομονώσαμε το αγρόκτημα του ΜάκΓκρέγκορ απ' τον υπόλοιπο κόσμο.Αυτή ήταν μια σοφή πράξη ξέρετε—δηλαδή τα μέτρα ασφαλείας πουπήραμε άπ" την αρχή. Το σκεπτικό

ήτ αν λά θο ς στην αρχή, αλλά το αποτέλεσμα καλό.

Η Υπηρεσί α ήθε λε να μή γίνειθόρυβος για το σχέδιο "Χήνα" έξαρχής, για τον απλούστατο λόγοπώς ακόμα δεν παύαμε να σκεφτόμαστε πώς ίσως το όλο πράμα να'ταν μια πολύ καλοφτιαγμένη άπατη, και δεν θέλαμε να διακινδυνέ

ψουμε, να ρεζιλευτούμε στον κόσμο, αν ήταν πράγματι κάτι τέτοιο.Κι αν δεν ήταν απάτη, δε θέλαμενα δώοουμε λαβή στις εφημερίδεςπου θα 'ρχιζαν να μυρίζονται και νατρέχουν πίσω μας σαν αποτέλεσμααυτή ς της ιστορίας της χήν ας μετα χρυσ ά αυγά. Είχε περάσει πολύς καιρός αφού αρχίσαμε το Σχέδιο, αφού φτάσαμε στο αγρόκτηματου Μάκ Γκρέγκορ, που οι πραγματικές επιπλοκές άρχισαν να παρουσιάζονται.

Είναι φυσικό ο Μάκ Γκρέγκορ ναμή συμπαθούσε τους στρατιώτες καιτο υλικό που τοποθέτησαν στο χω-



ράφι του. Δεν του άρεσ ε να τουλένε πώς η Χήνα ήταν κρατική περιουσία. Δεν του άρεσε να του κατάσχουν τα αυγά. Δεν του άρεσανόλα αυτά —αλλά στο τέλος τα παραδέχτηκε— αν μπορείς να το πειςαυτό συμφωνία, ενώ σού 'χουνστήσει ένα αυτόματο στην αυλήσου και δέκα οπλισμένοι άντρες μεέτοιμες τις ξιφολόγχες βαδίζουνπάνω κάτω δίπλα σου, ενώ οι δια

πληκτισμοί συνεχίζονται. Βεβαίωςστο τέ λο ς αποζημιώ θηκε. Τι άξιαέχει το χρήμα για το κράτος.

Αλλά ούτε και στη Χήνα άρεσανορι σμέν α πράγματ α όπως π.χ. νατης παίρνουν αίμα για δειγματοληψία. Δεν τολμήσαμε να την άναι-σθητοποιήσουμε από φόβο μήπωςκαι της αλλ άξο υμε το μεταβολισμό . Ετσι δυό άντρ ες χρειαζότ αννα την κρατο ύν κάθε φορά. "Εχετεποτέ σας δοκιμάσει να κρατήσετεμια εξαγριωμένη χήνα;

Οι οπλισμέ νοι άντρ ες φύλαγανλοιπόν, τη Χήνα, 24 ώρες το εικο

σιτετράωρο, με την απειλή σύντομου στρατοδικείου σ' όποιον απ'αυτούς την άφηνε να πάθει τίποτε."Αν κανέ νας απ' αυτούς τουςστρατιώτες διάβαζε αυτό το άρθροίσως να φωτιζόταν ξαφνικά για τοτι συνέ βαι νε. Αν το κάνανε ίσωςνα είχαν την ετοιμότητα να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Τουλάχιστον, αν ξέρουν ποιό είναι τοσυμφέρον τους, αυτό θα κάνουν.

Κάθε δυνατή ανάλυση έγινε στοαίμα της Χήνας. Περιείχε 2 μέρηκατά χίλια (0,002 τοις εκατό) από

χλωρωρικά Ιόν τα. Το αίμα που πή ραν άπ' την ηπατική φλέβα περιεί χε πε ρι σσ ότ ερ ο απ ό το υπόλοιπο,περίπου 4 μέρη τοίς χιλίοις (0,004).

Ο Φίνλεϋ μούγκρισε χαμηλόφωνα."Το σηκώτι".

Της πήραμε ακτίνες. Στην αρνητική πλάκα, το σηκώτι, φαινότανμια ομιχ λώδη ς μάζα χρώματος ά-ανοιχτού γκρίζου, ανοιχτότερου ά-πό τα σπλάχνα που ήταν γύρω του,

γιατί κρ ατ ού σε πε ρι σσ ότ ερ ες ακτίνες Χ, επειδή περιείχε περισσότερο χρυσό. Τα αιμοφόρα αγγεία παρουσιάζονταν φωτεινότερα από το

σηκώτι κι οι ωοθήκες ήταν λευκές.Οι ακτίνες Χ δεν μπόρεσαν να διαπεράσουν τις ωοθήκες.

Αυτ ό ήταν λογι κό, και σε μιαπρώτη του αναφορά , ο Φίνλεϋ τοανακοίνωσε όσο πιο ξερά γινόταν.Παραφράζοντας την, έλεγε περίπο υ τα έξη ς: "Τα χλωρωρικά ιόνταεκκρίνονται από το σηκώτι και πέφτουν μέσα στη ροή του αίματος.Οι ωοθήκες παίζουν το ρόλο μιαςπαγίδας και συγκρατούν τα ιόντα,που εκεί μετατρέπονται σε μεταλλικό χρυσό και συσσωρεύονται σανκέλ υφος γύρω από το αυγό που

αναπτύσσετ αι. Υψηλή σχετικά πο

σότη τα από ι όντα χλωρωρικά πουδεν υφίστανται αυτή τη μετατροπήεισέρχονται στο πε ριεχόμε νο τουσχηματιζόμενου αυγού.

Δεν μέν ει καμιά αμφιβολία πώς για τη Χή να αυ τή η διαδικ ασία είναι χρήσ ιμη , γιατί είναι έν α μέ σο ν γι ανα απαλλαγεί απ ό τα άτομα χρ υσού, που αν τους επέτρεπε να συσ-σωρευθοϋν, χωρίς αμφιβολία θα τηδηλητηριάζανε. "Εκκριση που σχη

ματίζει ένα κέλυφος γύρω απ' τοαυγό ίσως είναι πρωτότυπο για τοβασίλειο των ζώων, μάλλον μοναδικό, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός πώς αυτό κρατάει τη Χήνα ζωντανή.

"Δυστυχώς όμως, οι ωοθήκες είναι τοπικά δηλητηριασμένες σε τέτοιο βαθμό που ελάχιστα αυγά γεν-νιώνται, πιθανόν όχι περισσότερααπ' όσα φτάνουν για να απαλλαγείτο πουλί απ' το συσσωρ ευμέν ο

χρυσ ό, γι' αυτό τα ελάχι στα αυγάδεν μπο ρού ν σε καμιά περίπτωσηνα εκκολ αφτο ύν". Αυτό ήταν όλο

που είπε στην αναφορά του, αλλάσε μας είπε "Μένει μια πολύ παράξενα βασανιστική ερώτηση αναπάντ ητη" . Ηξερα ποιά ήταν. Όλ οιμας το ξέρα με. Από που προερχό ταν το χρυσάφι;

Για την ώρα δεν μπορούσαμε ναδώσουμε απάντηση έκτος από μερικές αρνητικές αποδείξεις. Δεν ύ-πήρ χε χρυ σό άφομοιώσιμο στηντροφή της Χήνας, ούτε και χρυσοφόρα χαλίκια εκεί γύρω που ίσωςνα κατάπιν ε. Δεν υπήρχα ν ίχνη

χρυ σο ύ πο υθ εν ά στ ο έδ αφ ος τη ςπεριοχής και μια έρευνα στο σπίτικαι στις αυλές ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Δεν υπήρχαν ούτε χρυσάνομίσματα, ούτε χρυσά κοσμήματα, χρυσά πιάτα η χρυσά ρολόγια ηοτιδήποτε άλλο χρυ σό. Κανέναςστο αγρόκτημα δεν είχε ούτε ένα

χρ υσό σφρ άγι σμα στ α δόντια το υ. Υπ ήρ χε βέβαια, η βέ ρα της Κας

Μάκ Γκρέγκορ, αλλά η καημένη εί χε μό νο μία και μοναδι κή βέ ρα στηζωή της κι αυτή τη φορούσ ε. Επομένως, από που προερχόταν το

χρ υσάφ ι;Κάποια απάντηση στην ερώτηση

άρχισε να δίνεται στις 16 Αυγούστου 1955. Ο "Αλμπερτ Νέβις, τουΠέρντιου, έσπρωξε το γαστρικόσωλήνα μέσα στη Χήνα —μια άλληδιαδικασία στην οποία το πουλί αντιδρούσε πεισματικά με την ιδέανα ελέγ ξει το περιεχό μενο τουθρεπτικού της αγωγού. "Ηταν μίααπ' τις συνηθισμένες μας έρευνεςμήπως βρούμε εξωγενή χρυσό.Χ ρυ σό ς β ρ έ θ η κ ε , α λ λ ά μ όνοσε ίχνη και πολύ λογικά υποθέσαμεπώς αυτά τα ίχνη είχαν ακολουθήσει τις εκκρίσεις της χώνεψης και

ήτ αν επ ομ έν ως εν δογ εν ή —από

μέσα— που σημαίνει, υπήρχαν στο

πουλί από πριν. "Ομως κάτι άλλοπαρουσιάστηκε, η μάλλον η έλλειψη το υ. Ημο υν εκεί όταν ο Νέβιςμπήκε στο γραφείο, του Φίνλεϋ μετο προσωρ ινό κτίριο που είχαμεστήσει μέσα —σε μια νύχτα— σχεδόν δίπλα στο κοτέτσι". "Η χολήτης Χήνα ς είναι σχ εδόν άχ ρωμη"είπε. "Το περιεχόμενο του δωδεκαδάκτυλου δεν παρουσιάζει σχεδόν καθόλου χρωστικές ουσίες".

Ο Φίνλεϋ έσμιξε τα φρύδια τουκαι είπε. "Οι εκκρί σεις του σηκω-τιού είναι πιθανόν ανασταλτικές έξαιτίας του χρυσού που περιέχει.

Ισως να μην εκκρίνει καθόλου χολή." "Μα εκκρίνει χολή" είπε οΝέβις. "Ο ξ έ α χολής παρουσιάζονται σε κανονική ποσότητα. Σχεδόνκανονική, πάντως. Μόνο η χρωστική ουσία της χολ ής λείπει. " Εκαναανάλυση των κοπράνων κι αυτό επιβεβαιώθηκε. Δεν υπάρχει

χρωστι κή ου σί α" .

Ας σας εξηγήσω καλύτερα κάτι σ'αυτό το σημείο. Τα οξέα της χολής

είναι στερεά που εκκρίνονται απότο συκώτι μέσα στη χολή και μέσωαυτής χύνονται στην είσοδο τουλεπτού έντερου. Αυτά τα οξέα ενεργούν σαν απολυμαντικά μόριαπου βοηθούν στην αφομοίωση τουλίπους των τροφών μας η της Χήνας —και διανέμοντ αι με τη μορ φή μικροσκοπικών φυσσαλίδων,διά μέσου των υγρών περιεχομένων του έντερου. Αυτή η κατανομή

η όμ οι ογ εν ει οπ οί ησ η αν προτιμάτε,διευκολύ νει την απορρόφηση και

χώ νε ψη το υ λί πους απ' τον οργανισμό.

Οι χρωστι κές ο υσίε ς που έλειπαν απ' τη Χήνα είναι κάτι τελείωςδιαφορετικό. Το σηκώτι τις κατασκευάζει από την αίμογλομπίνη,την κόκκινη πρωτεΐνη του αίματοςπου μεταφέρει το οξυγ όνο. Η αίμογλομπίνη που έκανε τον κύκλοτη ς διασπάται στο σηκώτι και τομέρος αίμα αποσπάται. Το αίμα αποτελείται από ένα μόριο σε σχήματετράγωνο —που ονομάζεται"πορφυρίνη"— μ' ένα άτομο σιδήρου στο κέντρο. Το σηκώτι παίρνειτο σίδ ηρο και το αποθηκε ύει για

παραπέρα χρήση, κι ύστερα διασπάτο τετραγωνικό μόριο που απομένει. Αυτή η διαλυμένη πορφυρίνηείναι η χρωστική ουσία της χολής.

Εχει χρώμα καφετί η πρασινωπό—αυτό εξαρτάται από τις παραπέρα

χη μικ ές επε ξερ γα σί ες — κα ι εκκ ρίνεται μές στη χολή.

Οι χρωστικές ουσίες είναι άχρηστες στον οργανισμό. Εκκρίνονταιστη χο λή σαν άχρηστα προϊόντα.Πε ρνο ύν μ έσα απ' τα έντερα καιβγαίνουν με τα περιττώματα. Στηνπραγματικότητα απ' τις χρωστικέςουσίες εξαρτάται και ο χρωματι

σμός των κοπράνων.



Τα μάτια του Φίνλεϋ άρχισαν να γυ αλ ίζο υν . Ο Νέ βι ς είπε "Φαίνεταιπώς ο καταβολισμός της πορφυρί-νης δεν ακολουθεί τον κανονικόδρόμο στο σηκώτι. "Ετσι δεν σουφαίνεται;" Βεβαίως κι έτσι ήταν. Κιέμενα το ίδιο μου φαινόταν. "Υστερα απ' αυτό η αναστάτωση μας

ήτ αν κολοσσια ία . Αυ τή ήταν η πρώτη ανωμαλία στο μεταβολισμό, χωρίς να έχει σχέση άμεσα με το χρυ

σό, αλλά είχε βρεθεί να συμβαίνειστη Χήνα!

Κάναμε βιοψία στο σηκώτι (πουσημαίνει πώς κάναμε παρακέντησημέχ ρι το σηκώτι της Χήνας)· τηνπόνεσε αλλά δεν την έβλαψε. Πήραμε επίσης κι άλλα δείγματα αίματος.

Αυτή τη φορά, απομονώσαμε τηναίμογλομπίνη από το αίμα και μικρές ποσότητες από κυτόχρωμααπ' τα δείγματα του σηκωτιοϋ (τακυτοχρώματα είναι οξειδωμέναένζυμα που περιλαμβάνουν κι αυτάαίμα). Ξεχωρί σαμε το αίμα και σεδιάλυση όξινη λίγο απ' αυτό έσπευσε να γίνει μια λαμπερή κίτρινη ουσία. Στίς 22 Αυγούστου 1955, είχαμε 5 μικρογραμμάρια απ' αυτή τησύνθεση.

Η κίτρινη σύνθεση ήταν παρόμοια με του αίματος, αλλά δεν ηταν αίμα. Το σίδηρο στο αίμα μπορεί να έχει μορφή διπλά φορτισμένου σιδηρο-ιόντος (Fe++) η ενόςτριπλά φορτισμένου σιδηρούχου-ι-όντο ς (Fe+ + + ). Στη δεύτερ η περίπτωση η σύνθεση ονομάζεται αιμάτινη. (Επί τη ευκαιρία το σύμβολο

Fe προέρχεται από τη λατινική λέξη FERRUM, που σημαίνει σίδηρο ς) . Η κίτρινη σύνθ εση που απομονώσαμε απ' το αίμα είχε την αναλογία της πορφυρίνης του μορίου σωστή, αλλά το μέταλλο στοκέντρο ήταν χρυσός, για να 'μαιακριβής ένα τριπλά φορτισμένο ώ-ρικό ιόν (AU + + + ) Ονομάσαμε αυτο το στοιχείο "ώραΐμα" που είναιαπλώς συντομευμένο το "ώρικό αίμα" (AURUΜ=χρυσός στα λατινικά).

Το ωραίμα ήταν το πρώτο οργανικό στοιχε ίο πο υ παρουσίαζ ε να

περιέχει από φυσικού του χρυσάφικαι που είχε ποτέ ανακαλυφθεί.Κανονικά θα έπρεπε να γραφεί μεκεφαλαία γράμματα στον κόσμοτης βιο χημε ίας . Αλλά τώρα αυτόδεν ήτα ν τίποτα, μπροστά στο υςμελλοντικούς ορίζοντες που ανοί

γον ταν με τη ν ύπ αρ ξη το υ.Το σηκώτι φαίνεται πώς δεν δια

σπού σε το αίμα για να βγάλει τη χρ ωστι κή το υ ου σία. Αντί γι' αυτότο μετέτρεπε σε ωραίμα, αντικαθιστούσε το σίδηρο με χρυσάφι. Τοωραίμα, σε ίση αναλογία με το χλω-

ρικό όξύ, έμπαινε στην κυκλοφορίατου αίματος και έφτανε ως τις ωο

θήκες, όπου ο χρυσός διασπότανκαι η αναλογία της πορφυρίνηςτου μορίου αποβαλλότ αν με κάποιο φυσικό μηχανισμό που ακόμηδεν είχαμε προσδιορίσει.

Παραπέρα αναλύσεις έδειξανπώς 29 τοις εκατό απ' το χρυσάφιστο αίμα της Χήνα ς μεταφερ ότανστο πλάσμα, με τη μορφή χλωρω-ρικών ιόντων. Το υπόλοιπο 71 τοιςεκατό μεταφερόταν στα ερυθρά αι

μοσφαίρια με τη μορφή της "ώραι-μογλομπίνης". "Εγινε μια προσπάθεια τότε, να ταΐσουμε τη Χήνα μείχνη από ραδιενεργό χρυσό έτσιπου θα μπορούσαμε να συλλέξουμε ραδι ενέργ εια στο πλάσμα καιστα αιμοσφαίρια και να δούμε πόσο πρόθυμα οι ωοθήκες χειρίζονται τα μόρια της ώραιμογλομπίνης.Πιστεύαμε ότι η ώραιμογλομπίνηέπρ επε να άπο βαλόταν πολύ πιοαργά απ' ότι τα διαλυμένα χλωρωρικά ιόντα στο πλάσμα του αίματος.

Το πείραμα όμως απέτυχε, εφόσον δεν βρίσκαμε καθόλου ραδιενέργεια. Το αποδώσαμε στην απειρία μας, γιατί κανένα μας δεν ήτανεπιστήμονας των ισοτόπων,πράγμα που ήταν πολύ άσχημο,καθόσον η αποτυχία μας ήταν πολύ σημαντική, πράγματι, και χωρίςνα το χουμε καταλάβει είχαμε χά-.σει αρκετές εβδομάδες.

Η ώραιμογλομπίνη ήταν βεβαίως άχρηστη όσον άφορα τη μεταφορά του οξυγόνου, αλλά ισοφάριζε μόνο ένα 0,1 τοις εκατό από τηνολική αίμογλομπίνη των ερυθρών

κυττάρων, επομένως δεν επηρέαζετο αναπνευστικό σύστημα της Χήνας. Αυτό μας άφηνε πάλι με τηναπορία από που προε ρχότ αν το

χρ υσάφ ι, κι ήταν ο Νέβις πρώτο ςπου εξέφρασε την κρίσιμη άποψη."Ισως, είπε, σε ένα συμβούλιοπου έγινε το βράδυ, της 25 Αυγούστου, 1955, "η Χήνα να μην αντικαθιστά το σίδηρο με χρυσάφι. "Ισωςν α μ ε τ α τ ρ έ π ε ι τ ο σίδηρο σ ε

χρ υσ ό" .

Πριν συναντήσω τον Νέθις αυτοπροσώπως εκείνο το καλοκαίρι, τον

γν ώριζ α από τα άρθρα που είχεέκδ όσει . Ο τομ έας του είναι η Χη μεία της χολής και οι λειτουργίεςτου ήπατος —και τον θεωρούσα έναν πολύ προσεκτικό, με οξείααντίληψη, επιστήμονα. Σχεδόνσχολαστικό. Κανείς δεν θα μπορούσε να τον φανταστεί ούτε γιαένα λεπτό ικανό να φτάσε σ' ένατέτοιο τελείως ηλίθιο συμπέρασμα.

Δείχνει ακριβώς την απόγνωσηκαι την αποθάρρυνση που υπεισήλθε στο σχέδιο "Χήνα". Η αποθάρρυνση προερχόταν απ' το γεγονός

πώς δεν υπήρχε τίποτε —κυριολεκτικά τίποτε— απ' όπου θα μπο

ρού σε να προέ λθε ι το χρυσάφι. ΗΧήνα έκκρινε χρυσό με ρυθμό 38,9

γρ αμ μα ρί ων τη ν ήμ ερ α και το 'κανεαυτό εδώ και πολλούς μήνες. Αυτός ο χρυσός πρέπει να προερχόταν από κάπου, κι αν αυτό δεν αποδεικνυόταν —αν ήταν τελείως αποτυχία— έπρεπε να κατασκευάζεται από κάτι.

Η αποθάρρυνση ήταν τόση πουμας έκαν ε να θεωρ ήσουμ ε πώς η

δεύτερη πιθανότητα οφειλόταν στο γεγονός πώς βρ ισκόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο με τη Χήνα ΠούΓενν ούσε το Χρυσό Αυγό. Αναντίρρητα με τη ΧΗΝΑ. Μόλις το παραδεχτήκαμε αυτό όλα ήταν πιθανα. "Ολοι μας ζούσαμε σ' ένα παραμυθένιο κόσμο και η ψυχολογικήμας αντίδραση ήταν πώς χάναμεόλη την αίσθηση-της πραγματικότητας. Ο Φίνλεϋ έπαιρνε την πιθανότητα αυτή πολύ σοβαρά. "Ηαιμο γλομ πίνη" είπε, "μπαίνει στοσηκώτι και λίγη ώραιμογλομπίνη εξέρχε ται. Το χρ υσό κέλυφος τωναυγών έχει σίδηρο σαν τη μόνηακαθαρσία . Ο κροκό ς παρουσιάζεισε μεγ άλο βαθμό δ υό μόνο πράγματα. Χρυσό βεβαίως, κι επίσης κατα κάποιο τρόπο σίδ ηρο. Το όλ οπράγμα παρουσιάζει μια τρομακτική άποψη παραμορφωμένης λογικής. Εδώ, πλέον χρειαζόμαστεβοήθεια, κύριοι".

Αυτό ήταν αλήθεια κι αυτό σήμαινε μια τρίτη_ φάση ερευνών. Σάνπρώτη θεωρείται η δική μου. Ηδεύτερη ήταν η ενίσχυση που προσφέρε το λειτούργημα των βιοχη

μικών. Κι η τρίτη, η σπουδαιότερηκι η πιο σημαντική απ' όλες, προϋποθέτει την εισβολή των πυρηνικών φυσικών.

Στίς 5 Σεπτεμβρίου 1955, ο ΤζώνΑ. Μπίλλιγκς απ' το Πανεπιστήμιοτης Καλιφόρνι ας έφτασε. "Εφερεμαζί του μερικά όργανα, και πλείστα όσα έφτασαν στις επόμενεςεβδομάδες. Κι άλλα κτίρια άρχισαννα ορθώνονται. Μέσα σ' ένα χρόνομπορ ούσα να προβλέ ψω πώς θα

χτ ίζ αμ ε έν α ολ όκ λη ρο ερ γαστ ήριοερευνών γύρω απ' τη Χήνα. ΟΜπίλλιγκς παρακολούθησε τη συ

νέντευξη μας το βράδυ της 5ηςΑυγούστου.

Ο Φίνλεϋ τον κατατόπισε καιπρόσθεσε "Υ πά ρχ ου ν πολλά καισοβαρά προβλήματα στην απόδειξη της ιδέας πώς το σίδηρο μετατρέπεται σε χρυσό. Για το μοναδικό λόγο πώς ολόκληρη η ποσότητατου σιδ ήρο υ στη Χήν α παρουσιάζεται στην αναλογία μισού γραμμαρίου, και παρ' όλα αυτά, σχεδόν 40

γρ αμ μά ρι α χρ υσ ού παράγονται ημερ ησί ως" . Ο Μπίλλιγκς είχε μιαδιαπεραστική, ψιλή φωνή. Είπε λοι

πόν: " Ε δ ώ παρουσιάζεται ένα χειρό τε ρο πρόβ λημα απ' αυτό . Ο σί-



νη μαντισσα, αλλά αυτό προσπαθώνα μην το σκέφτομ αι... Η φροντίδα που έχω για τα παιδιά πάντως,με ανταμ είβε ι. Φτάνουν κακομοιριασμένα και τρομαγμένα και σι-

γά-σιγά ξεθαρρεύουν : Ανα πτύσσονται, ωριμάζ ουν —πηγαίνει τοκαθένα στο πεπρωμένο του. Κάθε

χρόν ο θα 'χω και σε κάποιο απ' όλαμια Ιδιαίτερη αδυναμία, κάποιο ξε

χω ρι στ ό αγ απ ημ έν ο παιδί, που μεκάνει ευτυχισμένη. Στην πρώτη ομάδα των παιδιών εδώ και τέσσερα

χρ όν ια ήτ αν η γε λα στ ή Τζ έν με τι ςμακριές γάμπες, αυτή που είναιτώρα η ερωμένη μου. "Ενα χρόνομετά ήταν η γλυκεία κι όμορφηΤζαλί, κι ύστερα ο Τίμας, που νόμιζα πώς θα γίνει ένας απ' τους με

γαλύτερους μά ντ ει ς. Αλ λά ύστ ερα από δυό χρόνια εκπαίδευση οΤίμας έσπασε και τον άπέβαλλαν.Και πέρσι ήταν ο Ρούνιλντ με ταλαμπερά μάτια, ο διαβολάκος Ρούνιλντ, το χαϊδεμένο μου το λα

τρευτό μου αγόρι, περισσότεροπροικισμένο κι από τον Τίμας, αλλάφοβάμαι και λιγότερο σταθερός άπό κείνον. Κοιτάζω τους καινούριους, κι αναρωτιέμαι ποιος θα είναι ο ξεχωριστός για μένα ανάμεσατους εφέτος.

Τα παιδάκια είναι χλωμά, λεπτού-τσικα κι ανήσ υχα. Η γύμνια τωνσωμάτων τους τονίζεται ακόμη περισσότερο, γιατί τους έχουν ξυρίσει τα κεφαλάκια. Κινούνται αδέξιασήμερα, κι αυτό είναι αποτέλεσματης εγχε ίρησ ης π ου τ ους έχουν

κάνει στον εγκέφαλο. Το αριστερότους μπράτσο κρέμεται σαν να το'χου ν τ ελεί ως ξεχάσ ει, σα να μηντο ορίζουν καθόλου, κι έχουν τηντάση να περπατούν σαν καβούριαπλάι, σέρνοντας λίγο το αριστερότους πόδι. Αυτές οι αδυναμίες γρή

γορ α θα εξ αφ αν ισ το ύν . Η τε λευ ταία από μια σειρά εγχειρήσεων σ'αυτ ή τη ν ομ άδα έγινε μόλις πρινδυό μέρες, σ' αυτό το κοντό κοριτσάκι με τους φαρδεΐς ώμους,που τα στήθη του έχο υν κιόλαςαρχίσει να σχηματίζονται. Ξεχωρίζω τη στεν ή κόκκινη γρα μμή , το

σημ άδι που ά φησε η ακτίνα του χει ρο υρ γικο ύ ερ γα λε ίο υ, στ ο ση μείο που έσκισε το κρανίο της, γιανα διαχ ωρίσε ι τα δ υό ημισφαίριατου εγκεφάλου της.

"Σας έχουν διαλέξει", τους λέωμε επίση μη και ηχη ρή φωνή, "γιατην υψηλότε ρη και Ιερότερη υπηρεσία στην κοινωνία μας. Άπ" αυτη τη στιγμή, μέχρι να ενηλικιωθείτε, η ζωή σας κι οι πράξεις σας θαέχουν ένα σκοπό: να αποκτήσετετις ικα νότ ητ ες και τη σοφία που

πρέπει να 'χει ένας φωτισμένος,ένας μάντης. Σάς συγχαίρω για την

πρόοδο που έχετε κάνει μέχρι σήμερα".

Κ α ι σ α ς ζ η λ ε ύ ω .Αυτό δεν τους το λέω δυνατά.Νιώθω ζήλεια και λύπη μαζί. Εχω

δει παιδιά να 'ρχονται και να φεύ γουν, να 'ρχονται κα ι να φε ύγ ου ν.Από τα 12 παιδιά που διαλέγουνκάθε χρόνο, ένα η δυό συνήθωςπεθαίνουν από φυσικές αίτιες η

δυστυχήματα. Τρία τουλάχιστοντρελαίνονται κάτω απ' την τρομερή ένταση της πειθαρχίας που υποβάλλονται, και πρέπει να αποβληθούν. "Ετσι μόνο η μισή ομάδαείναι π ιθανόν να συμπληρώσει ταδώδεκα χρόνια των σπουδών και ταπερισσότερα απ' αυτά θα αποδει

χθούν πώς αξ ίζ ου ν πολύ λίγ ο γι αμάντ εις . Στα άχρηστ α, βέβαια, θαεπιτραπεί να παραμείνουν, αλλά ηζωή τους θα είναι χωρίς σημασία.Το "Ιδρυμα των Διπλών Νοών έχειζωή πάνω από έναν αίώνα. "Υπάρ

χου ν γι α τη ν ώρα εκ ατό σαρ άντα

δύο μάντεις στο οίκημα, εβδομήντα έφτά γυναίκες και εξήντα πέντεάντρε ς. Α π ' αυτούς, έκτος απόσαράντα, οι άλλοι είναι απλώς κηφήνες. Πολύ πενιχρή εσοδεία, από

χί λι ου ς δι ακ όσ ιους αρ χά ρι ου ς, άπ"την αρχή της λει του ργί ας του Ιδρύματος.

Αυτα τα παιδιά δεν έχουν ποτέσυναντηθεί πριν μεταξύ τους. Τούςζητώ να μας συστηθούν. Λένε τ' ονομά τους με σιγανή συγκρατημένη φωνή κι έχουν τα μάτια χαμηλωμένα.

"Ενα παιδί που το λένε Ντίβαν,ρωτάει: "Θα μας δώσουν ρούχασύντομα;"

' Η γ ύμνια τους τα στεναχωρεί.Κρατούν τους μηρούς τους σφιχτάενωμένους, και στέκονται αδέξιασαν πελα ργοί , το ένα μακριά απότο άλλ ο, πρ οσπαθώντας να καλύψουν την ακόμη ασχημάτιστη λεκάνη τους. Το κάνουν αυτό γιατίδεν γνωρίζονται καλά. Σύντομα θαξεχάσουν τη ντροπή τους. Όσοπερν άει ο καιρός, θα νιώθουν πιοκοντά το ένα στο άλλο, απ' ότι αδέλφια μεταξύ τους.

"Θα σας δώσουν στολές απόψε",τους λέω. "Αλλά τα ρούχα δεν έ

χουν καμιά σημασ ία εδώ, και δεν έ χετε λόγου ς να κρ ύβ ετ ε τα σώματασας". Τον περασμένο χρόνο, ότανπαρουσιάστηκε το 'ίδιο πρόβλημα—πάντα παρουσιάζεται— το άτα χτ ο παιδί, ο Ρο ύν ιλ ντ πρότ ει νε ναβγάλ ω κι εγώ τη στολή μο υ, σα

χε ιρο νο μί α αλ λη λε γγ ύη ς. Πράγμαπου βέβαια έκανα, αλλά αποδεί

χτ ηκ ε λάθος: η θέα του ανεπτυγ μέν ου σώματος μιας γυναίκας ταπροβλημάτισε περισσότερο, απ'

ότι η δική τους γύμνια.Τώρα είναι ώρα για τις πρώτες

ασκήσεις, έτσι που θα μάθουν τουςτρόπους με τους όποιους η λειτουργία του εγκεφάλου τους έχειμετατρέψει τα αντανακλαστικά τουσώματος τους. Διαλέγω στην τύχηένα κορίτσι που το λένε Χιρόλ, καιτου ζητώ να κάνει ένα βήμα μπροστα, ενώ τ' άλλα παιδιά σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω της. Είναι ψηλή και εύθραυστη και θα πρέπει να

της είναι μαρτ υρικ ό να νιώθει ταμάτια όλων των άλλων στραμμέναπάνω της.

Χαμογελώντας της λέω γλυκά:"Σήκωσε το χέρι σου, Χιρόλ".

Σηκώνει το ένα χέρι."Λύγισε το γόνατο σου".

Καθώς λυγίζει το γόνατο της, έ χομε μι α δι ακ οπ ή. "Ενα λε πτ ό, όλ ονεύρο γυμνό αγόρι τρυπώνει μέςστο δωμάτιο, γρήγορο σαν αράχνη,άγριο σα μαϊμουδάκι και πέφτει πάνω στον κύκλο που έχουν σχηματίσει τα παιδιά, σπρώχνοντας τη Χι

ρόλ απ' έξω. Πάλι ο Ρούνιλντ! Είναιένα παράξενο παιδί, με εύμετάβο-λη διάθεση κι εξαιρετική εξυπνάδα. Είναι για δεύτ ερο χ ρόνο στο" Ιδρυμα και τελευταία έχει αρχίσεινα συμπεριφέρεται μ' ένα ανέμελοτρόπο, που δεν το περιμένεις. Τρέ

χε ι γρή γορ α γύ ρω-γ ύρω απ' το ν κύκλο που σχηματίζουν τα παιδιά,αρπάζει μερικά απ' αυτά και κολλάει το πρόσωπο του στο δικότους, κοιτάζοντας τα με τρελλή επιμονή στα μάτια. Τα πανικοβάλλει.Για μια στιγμ ή τα χάνω και δεναντιδρώ. "Υστερα τον πλησιάζω και

τον αδράχνω.Παλεύει με λύσσα να μού ξεφύ

γε ι. Με φτ ύν ει , μού σφυρίζει , γρ αν -τζουνάει τα μπράτσα μου, βγάζειμουγκρητά. Σιγά-σιγά τον δαμάζωκαι του λέω με σιγανή φωνή' "ΤΊ σ'έπιασε, Ρούνιλντ; Το ξέρεις πώς δεσού επιτρέπεται να μπεις εδώ μεσα."

" Α σ ε με να φύγω.""Θέλεις να σε αναφέρω στον α

δελφό Σλήλ;""Ηθελα μόνο να δώ τους και

νούριους.""Τούς τρόμαξες. Θα μπορέσεις

να τους συναντήσεις σε λίγες μερες, αλλά δεν σού επιτρέπεται νατους ενοχλ ήσεις τώρα". Τον τραβάω προς τη πόρτα. Αντιστέκεταιακόμη και σχεδόν μού ξεφεύγει.Τα αγόρια τω ν έντεκ α χρονών έ

χουν εκπ ληκτική δύ να μη με ρι κέ ςφορές. Μού δίνει μια άγρια κλωτσιά στο μηρό. Θα 'χω μελανά σημάδια το βρά δυ. Προσπαθεί ναδαγκώσει το μπράτσο μου. Στο τέλος καταφέρνω να τον βγάλω απ'το δωμάτιο στο διάδρομο. Ξαφνικά

χα λα ρώ νε ι, κι αρχίζει να τρ έμ ει , σα

να 'χε πάθει μια νευρική κρίση πουτώρα του περνάει. Κι εγώ τρέμω.



γη των φωτισμένων και στην υπη

ρεσία της ανθρωπότ ητας; Η αδελφή του πατέρα της μάνας μου ήτανμια απ' την υψηλή συντροφιά- όταν

ήμ ουν πο λύ μικρή με πήγ αν να τη νεπισκεφτώ. Τι δέος που ένιωσα, ναβρίσκομαι κάτω απ' την επίδρασητου πάνσοφου Δεξιού της, να νιώθω το κύμα της ζεστασιάς και τηςκατανόησης που έριχναν τα στοχαστικά της μάτια. Ήταν τ' όνειρομου να γίνω κι εγώ σαν αυτή, έναόνειρο που διαψεύστηκε διπλά,

γιατί πέ θαν ε όταν ήμ ου ν 8 χρον ώ,κι από τότε χρονολογείται το γεγονός πώς έγινα αριστερόχειρας χω

ρίς γατρειά.Ποτέ δε διαλέγουν αριστερόχει

ρες για την εγχείριση που τουςμετατρέπει σε μάντεις. Τα δυό μισα του εγκεφάλου τους είναι πολύσυμμετρικά, πολύ Ικανά και τα δυό:έχουμε κέντρα ομιλίας και στα δυό

ημισφαίρια, οι πιο πολλο ί από μαςτους αρισ τερ όχει ρες. Κι έτσι δενέχουμε πιθανότητες ν' αναπτύξουμεαυτή την ανισορροπία των εγκεφαλικών δυνάμεων που οι μάντειςπρέπει να χουν. Οι δεξιόχειρες επίσης, γεννιούνται με εγκεφαλικά ημισφ αίρια που λε ιτ ου ργ ού ν συμμετρικά, καθένα αναπτύσσεται ανεξάρτητα και διπλασιάζει" τις λειτουργίες του άλλου. Όταν είναι

δυό χρονών, το Δεξί τους και τ'Αρι στε ρό τους είναι ενωμένα με

τέτο ιο τρό πο, πο υ τους δίνει μιαεπί πλέον πηγή ικανοτήτων, κι επο

μένως κάθε ημισφαίριο είναι ελεύθερο να αναπτύξει τις ειδικές τουΙκανότητες, μιας και τα προσόντατου εν ός ημισφαιρίου είναι αυτομάτως προσιτά και στο άλλο.

Στην ηλικία των 10 ετών αυτή ηειδική διαδικασία φτάνει στην πληρότητα της. Η γλώσσα, η αλληλουχία της σκέψης, όλες οι αναλυτικές και λογικές λειτουργίεςέχουν κέντρο το Αριστερό. Ξεχωριστή αντίληψη, καλλιτεχνική ενόραση, μουσικές ικανότητες, συναισθηματικό βάθος, έχουν κέντρο τοΔεξί. Το αριστερό μέρος του εγκεφάλου είναι ο επιστήμονας, ο αρχιτέκτονας, ο στρατηγός, ο μαθηματικός. Το δεξιό μέρος είναι ο ραψωδός, ο γλύπτης, ο οραματιστής ,ο ονειροπόλος. Κανονικά τα δυόμισά ενε ργ ούν σαν ένα. Ενώ τοΔεξί δοκιμάζει τη λάμψη μιας ποιητικής έμπνευσης, το Αρι στε ρό τοεκφράζε ι με λόγια. Ενώ το Δεξ ίβλέπει την αλληλουχία θεμελιακών

σχέσεων, το Αριστερό την εκφράζει με μια σειρά θεωρ ημάτω ν. Ενώτο Δεξ ί συλλαμβάν ει τ ο σύν ολομιας συμφωνίας, το Αρ ισ τε ρό τη

γρ άφ ει με νό τε ς στ ο χαρ τί. Ό πο υυπάρχει πραγματική αρμονία ανάμεσα στα ημισφαίρια του εγκεφάλου, εκεί γεννιούνται τα αριστουρ

γή μα τα τω ν μεγαλοφυιών.Πολύ συχνά, όμως, το ένα ημι

σφαίριο αρπάζει την αρχηγία. "Ανυπερισχύσει το Δεξί, τότε έχομεένα χορευτή, έναν αθλητή, ένακαλλιτέχνη, που έχει δυσκολία μετις λέ ξε ις , που δεν μπορεί να εκφραστ εί παρά με μέσα που δεν

είναι λεκτικά. Πιο συχνά, μιας κι είμαστε ένας κόσμος που λατρεύει



ποι ος που έχει αποφασίσει νασκαρφαλώσει ένα βουνό πολύ απότομ ο για τι ς δυνάμει ς του, αλλάκαταφέρνει λίγα πράγματα. Το αριστερό χέρι της Λουαμπέτ συνε

χί ζε ι να αν εβ οκ ατ εβ αί νε ι προ σπα θώντας να πραγματοποιήσει ένακατόρθωμα που είναι πέρα από τιςικανότητες του δεξιού, σα να παλεύει με τον εαυτό της! Πρέπει νακρατήσει το ανυπόμονο αριστερό

της χέρι πίσω απ' την πλάτη της, γι α να μπ ορ έσ ει να εν ερ γή σε ι τοάλλο . Κανέ να τους δ εν μπορεί ναφτιάξει το σχέδιο με τους κύβουςσωστά με το δεξί χέρι, κι όταν τ'αφήνω να χρησιμοποιήσουν και ταδυό τους χέρια, τα χέρια τους αγωνίζονται να βρουν τον έλεγχοτους. Το δεξί που πριν υπερίσχυε,τώρα ανίκανο να δεχτεί την καινούρια του κατωτερότητα, θυμωμένο ανακατεύει τους κύβους, πουπροσπαθεί να τοποθετήσει στη θέση τους το αριστερό.

Συνεχίζουμε με διασπαρμένες εικόνες στην οθόνη, για αναγνώρισηπροσώπων και ανάλυση σχεδίων,και μετά περ νάμε σε μουσι κές ασκήσεις και τελειώνουμε με το συνηθισμένο πρόγραμμα της δεύτερης μέρας. Τα παιδιά γοητεύονταιμε το Δεξί τους, που μπορεί να λειτουργεί σε όλα, έκτος από ενέργειες που είναι δεμένες με το λόγο.Κανονικά κι εγώ είμαι ευχαριστημένη, που βλέπω το μόλις απελευθερωμένο τους Δεξί να ξαναζωντανεύει και να ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του. Αλλά σήμερα ανυπομο

νώ να τελειώσω και να δω το Ρούνιλντ, κι έτσι δίνω απλώς τόση προσοχή στη δουλειά μου, όση χρειάζεται για να γίνουν σωστά οι ασκήσεις.

Κάποτε η ώρα τελειώνει. Τα παιδιά πάνε στην αίθουσα που θα παρακολουθήσουν κανονικά σχολικάμαθήματα της ηλικίας τους. Και ηομάδα του Ρούνιλντ έχει μάθημαμέχρ ι τ ο μ εσημέ ρι. Κανονικά θαμπορέσω να τον απομονώσω μετάτο μεσημ εριαν ό φαγητό. Αλλά,λές και τον κάλεσα με μια μου επιθυμία, τον βλέπω τώρα να κυλιέταιστο γρασίδι με τα κόκκινα λουλούδια, κοντά στο αμφιθέ ατρο. Μεβλέπει κι αυτός. Σταματάει να κυλιέται, μου κλείνει το μάτι, χαμογελά, με χαιρετά και μου στέλνει έναφιλί με το χέρι. Τον πλησιάζω.

"Σου επέτρεψαν να μην παρακολουθήσεις τα μαθήματα σου σήμερα;" τον ρωτώ με ψεύτικη αξυ-στηρότητα.

"Είναι τόσο όμορφα τα λουλούδια!" μου άπαντα.

"Τα λουλούδια θα είναι το ίδιο

ωραία και μετά το μάθημα."" Ε λ α , τώρα, μην κάνεις και πο

λύ την άγρια, Μιμίζ! Ξέρω τα μαθήματά μου, είμαι έξυπνο παιδί."

"Ισως περισσότερο απ' ότι χρ ει άζ ετ αι , Ρο ύν ιλ ντ ."

Κάνει μια γκριμάτσα. Δέ με φοβάται. Μοιάζει σα να με παίρνει υπότην προστασία του . Φαίνεται να'ναι ταυτόχρονα πολύ νεότεροςκαι πολύ πιο ώριμος για την ηλικίατο υ. Τον πιάνω μαλακά απ' τονκαρπό του χεριού και τον ρίχνω

κάτω χωρίς αντίσταση, μέχρι πουέχ ου με ξαπλώσει δίπλα-δίπλα στο

χο ρτ άρ ι. Κόβει έν α άν θο ς γι α μένακαι μού το προσφ έρει, ενώ μεφλερτάρει με τα μάτια. Δέχομαικαι το λο υλο ύδ ι και τη ματιά, κιαπαντώ μ' ένα ζεστό χαμόγελο. Κιεγώ έχω την ίδια δι άθε ση. Καμιάαμφιβολία πώς είναι γοητευτικός,και ποτ έ δεν θα τον κερδίσω παίζοντας την αυστηρή δασκάλα, σανένας συνομώτης. Πάντα υπήρχεμια καλυμμένη σεξουαλικότηταστη σχέση μας, αιμομιχτική, σα να

ήμ ουν μι α με γα λύ τε ρη του αδ ερ φή. Μιλάμε με αστεϊσμούς, πειράζον τας ο ένα ς τον άλλο . Υστερατου λέω:

"Κάποιο μυστήριο κρύβεις τελευταία, Ρούνιλντ. Το ξέρω. Αποκάλυψε μου το μυστήριο σου."

Στην αρχή τα αρνείται όλ α. "Υποκρίνεται τον αθώο, αλλά μ' αφήνει να καταλάβω πώς υποκρίνεται.Το πονηρό του χαμόγελο τον προδίνει. Μιλάει με υπεκφυγές, δίνοντας νύξεις για απόκρυφη γνώση,με προκαλεί να του βγάλω λεπτομέρειες. Παίζω κι εγώ το παιχνίδι

του, πότε μοιάζοντας πώς συμμετέχω στις δολοπλοκίες του, πότεδείχνοντας περίεργη, πότε σκεφτική, πότε τελείως αδιάφορη: ο έναςψαρεύει τον άλλο και το ξέρουμεκι οι δυό καλά. Το μάτι του μάντη,με διαπερνά. Παίζει μαζί μου τόσοεπιδέξια, που πρέπει να υπενθυμίσω στον εαυτό μου, ρίχνονταςμια ματιά στο λεπτό άτριχο σώματου, πώς έχω να κάνω μ' ένα παιδί.Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνώ πώς είναι μόνο 11 χρονώ. Στο τέλος τουτο λέω μια κι έξω, ρωτώντας τον τιπαράξενα χαρίσματα καλλιεργεί.

"Δε θα σου άρεσε να το μάθεις!"κραυγάζει και το πρόσωπο του α

γρι εύ ει και το βάζει στ α πόδια.Αλλά ξαναγυρί ζει. Μιλάμε τώραπιο σοβαρά. Παραδέχεται πώς έχειανακαλύψει τελευταία πώς είναιδιαφορετικός απ' τ' άλλα παιδιά κιαπό τους ανώτερους μάντες, πουέχει ένα ταλέντο, μια δύναμη. Τοναναστατώνει και τον εξιτάρει μαζί.Ακόμη ψάχνει για να βρει το μέγεθος της. Δεν θα περιγράψει τη δύναμη αυτή μ' ένα συγκεκριμένοτρόπο. Βεβαίως, εγώ ξέρω απ' την

Τζέν ποιά είναι αυτή η ικανότητατου, αλλά προτιμώ να μην του το

αποκαλύψω. "Θα μου το πεις ποτέ;"τον ρωτώ. " Ο χ ι σήμερα", μου λέει.

Σιγά-σιγά αρχίζει να μ' εμπιστεύεται. Συνταντιόμαστε όπου τύχει,στους διαδρόμους, στις αυλές καιανταλλάσσουμε κοπλιμέντα, όπωςθα 'κανα με όποιο π ροη γού μεν ομαθητή μου. Με εξετάζει, για ναδεΐ κατά πόσον είμαι φίλη του ηαπλώς σπιούνος του Σλήλ. Τοϋ δί

νω να καταλάβει πώς ενδιαφέρομαι γι' αυ τό ν. Του εξ ηγ ώ πώς η αν ορ θόδοξη συμπεριφορά του τον έχειστιγματίσει και τον πόνε για αποβολή.

"Το φαντάζομαι", μου λέει μεθλίψη. "Αλλά τι μπορώ να κάνω;Δεν είμαι σαν τους άλλ ους . Δενμπορώ να μείνω ακίνητος πολλήώρα. Διάφορα πράγματα χορεύουνμές στο κεφάλι μου όλη την ώρα.Γιατί να σκοτίζομαι για την αριθμητική, όταν μπορώ..."

Σταματά και ξανασπιδώνεται.

" Ο τ ι μπορείς τι; Ρούνιλντ. . .""Το ξέρεις.""Δεν το ξέρω.""Τότε θα το μάθεις. Πολύ σύν

τομα."

Είναι μέρες που φαίνεται ήρεμος . Αλλά οι σκανταλιές του δενέχουν τέλος. Βρίσκει την καϋμένητην αδελφ ή Σεσου άν, μια απ' τις

γηραιότερες κα ι πι ο σκ υθρωπέςμαντισσες, κι ακουμπά το μέτωποτου πάνω στο δικό της και τηςκάνει κάτι που την κάνει να κλαίειμια ώρα. Η Σε σο υά ν δεν θα πει τι

συνέβει την ώρα της επικοινωνίαςκι ύστ ερα από λίγ ο θα μοιάζει σανα χει ξεχάσει το επεισόδιο. Τοπρόσωπο του Σλήλ είναι σκοτεινό.Με κοιτάζει προειδοποιητικά σα ναμ ού λ έε ι: " Η ώ ρ α π λ η σ ι ά ζ ε ιΤ ο π α ι δ ί π ρ έ π ε ι ν α λ ε ί -ψ ε ι".

Μια μέρα που κάνει κατακλυσμόείμαι στο δωμάτιο μου το απομεσήμερο, όταν μπαίνει ο Ρούνιλντ

χω ρί ς να το ν πε ρι μέ νω , βρεγ μέν οςως το κόκκαλο, με τα μαλλιά κολλημένα στο κρανίο του. Ρυάκια

τρέχουν από πάνω του. Είναι ξεγυμνωμένος και τον τρίβω με την πετσέτα μου και τον βάζω μπροστάστη φωτιά να στεγνώσει. Δέ μιλάεικαθόλου όλη αυτή την ώρα. Είναισοβαρός με νεύρα τεντωμένα, λέςκαι μια παντοδύ ναμη ένταση ναφουσκώνει μέσα του και δεν ήρθεακόμη η ώρα της να ξεσπάσει.Ξαφνικά γυρίζει σε μένα. Τα μάτιατου είναι παράξενα: περιπλανιών-ται, τρεμουλιάζουν, λάμπουν. " Ε λα κοντά μου!" ψυθιρίζει χαμηλόφωνα, σαν ένας άντρας που καλείμια γυναίκα στο κρεβάτι τ ου. Με

αρπάζει απ' τους ώμους, με κατεβάζει στο δικό του ύψος και σπρώ-

Ι04



έναν ετοιμόρροπο πύργο. "Υστεραέχτισε τέσσερις ακόμη κύβους άπό τις τέσσερις εξωτερικές πλευρές του δεύτερου κύβου στον πύρ

γ ο. Η κατα σκ ευ ή τα λαντ ευ ότ ανλιγάκι κάτω απ' το χαλαρό στήριγμα των πήλινων συνδετήρων του,αλλά στεκό ταν όρ θια, οχτώ κύβοισ' έναν αντιστρεπτό σταυρό, έναδιπλό σταυρό, καθώς και οι τέσσε-ρεις επί πλέον κύβοι, πετάγοντανπρος τα έξω προς τις τέσσεριςκατ ευθ ύνσ εις . "Τώρα το βλέπ εις;Πατάει στο δωμάτιο του ισογείου,οι άλλοι έξι κύβοι είναι τα δωμάτιαπου μέν ει ς, κι ορίστε και το γραφείο σου στην κορυφή ".

Ο Μπέιλη το κοίταξε και το ενέκρινε αυτή τη φορά. Τώρ α τουλά

χι στ ον μπ ορώ να το κατ αλάβω. Είπες πώς κι αυτό είναι ένας ύπερ-κύβος;""Αυτός είναι ένας υπερκύβος, ξεδιπλωμένος στις τρεις διαστάσεις.

Για να τον ξαναβ άλεις στη θέσητου πρέπει να συμπτύξεις τον κύβο της οροφής στον κύβο της βάσης, να διπλώσεις τους πλαγινούςκύβους μέσα ώσπου ν' αγγίξουντον κύβο της οροφής, και ορίστε.Βέβαια αυτό το δίπλωμα γίνεταιμέσω της τετάρτης διάστασης—δεν παραμ ορφώ νεις κανέναν απ'τους κύβους, η μ' άλλα λόγια, τουςδιπλώνεις τον ένα μέσα στον άλλο".

Ο Μπέιλη μελέτησε μ' έμβρύ-θια τον ταλαντευόμενο σκελετό."Ακου δώ," είπε στο τέλος, "γιατίδεν αφήν εις κατά μ έρο ς α υτό τοδίπλωμα μέσω της τετάρτης διάστασης —έτσι κι αλλοιώς δεν μπορείς να το πραγματοποιήσεις—.καιδε χτίζεις ένα σπίτι σαν αυτό;""Τι θές να πεις, πώς δεν μπορώ;Είναι ένα απλό μαθηματικό πρόβλημα—""Ηρέμησε, παιδί μου. Μπορεί ναναι απλό στα μαθηματικά, αλλά δεσου εγκρίνουν ποτέ το σχεδιό σου,

για να το χτ ίσ ει ς. Δεν υπάρχει καμια τέταρτη διάσταση. Ξέχασε το.Παρ' όλ' αυτά, ένα τέτοιο σπίτι —ί

σως να 'χε μερικά Πλεονεκτήματα".

Πιο συγκρατημένα, ο Τήλ μελέτησε το μοντέλο. "Χμ, χμ. —"Ισωςέχεις δίκιο. Θα μπορούσαμε να έ

χου με το ίδιο αριθ μό δωματίων καινα γλυτώσουμε ταυτόχρονα τον ίδιο χώρο στο οικόπεδο. Μάλιστα,και θα τοποθετήσουμε αυτό το μεσαίο πάτωμα με το σταυρωτό σχήμα βορειοανατολικά, νοτιοδυτικά,και ούτω καθ' έξης, έτσι που κάθε

δωμάτιο να έχει ήλιο όλη τη μέρα.Ο κεντρικός άξονας μας κατευθύνει πολύ ωραία για την εσωτερικήθέρμανση. Θα βάλουμε την τραπεζαρία νοτιοδυτικά και την κουζίνανοτιοανατολικά, με μεγάλα παράθυρα σε κάθε δωμάτιο. Εντάξει,"Ομηρε. Θα το φτιάξω. Πού θέλεις

να το χτίσουμε;""Στάσου ένα λεπτό! στάσου έναλεπτό! Δεν είπα πώς θα το 'χτιζες

γι α μέ να —""Βεβαίως για σένα. Για ποιόν άλλο;Η γυναίκα σου θέλει ένα καινούριο σπίτι θα 'ναι αυτό εδώ".

" Α λ λ ά η κ. Μπέιλη θέλει ένα σπίτι γε ωρ γι αν ού ρυθ μού —"

"Τι ιδ έα κι αυτή . Οι γυναίκε ς δενξέρουν ποτέ τι θέλουν—""Η κ. Μπέιλυ το ξέρει πολύ καλά"."Ναι, κάποια ιδέα που κάποιοςπαρωχ ημένο ς αρχιτέκτονας τηςέβαλ ε στο νού. Οδηγεί ένα αμάξιμοντέλο του 1941, η όχι; Φοράει ταπιο μοντέρνα ρούχα —γιατί να θέλει να ζήσει σ' ένα σπίτι του 18ουαιώνα; Α υτ ό το σπίτι θα ναι πιομπροσ τά κι από το 1941 —θα ναι

χρ όν ια μπρο στά στ ο μέ λλ ον . Ό λο ιθα μιλούν γι' αυτήν"."Καλώς —θα πρέπει να το κουβεντιάσω μαζί της".

"Τίποτε τέτοιο δε θα κάνεις. Θατης το κάνεις έκπληξη. Πιές ακόμηένα ποτό".Ε ί τ ε έτσι είτε αλλιώς, δεν μπορού με να κάνουμ ε τίποτε τώρα. Ηκ. Μπέιλη κι εγώ θα πάμε με τ'αμάξι αύριο στο Μπέικερσφίελντ.Η εταιρεία θα μας έχει φέρει κανάδυό σχέδια αύριο".

"Ανοησίες. Αυτή ακριβώς είναι ηευκαιρία που ζητάμε. Θα είναι μια

έκπληξη γι' αυτή όταν επιστρέψετε. Μπορείς να μου υπογράψειςτώρα ένα τσεκ, και τα βάσανα σουτελείωσα ν"

"Δε θα 'πρεπε να κάνω κάτι τέτοιο, πριν τη συμβουλευτώ. Δε θατης άρεσε κάτι τέτοιο"."Για να σου πω, ποιος είναι οάντρας στην οικογένεια σου, έ;"Το τσεκ υπογ ράφτηκε αφού είχαν

πιεί άλλη μια μπουκάλα.Τα πράματα γίνονται πολύ γ ρή γορ α στ η νότι ο Καλιφόρνια. Συν ηθισμένο σχέδιο σπίτια χτίζονται συνήθως σε διάστημα ενός μηνός.Κάτω απ' τις παθιασμένες διακοπές του Τήλ, το σπίτι υπερκύβοςάρχισε να υψώνεται σα ζαλισμένοπρος τα ύψη, σε μέρε ς μάλλον,παρά σε βδομάδες, και το δεύτεροπάτωμα του σε σχήμα σταυρούαπλώθηκε προς τις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Είχε φυσικά λί

γε ς δυσ κο λί ες με τους έλ εγ χτές γι α τα τέ σσ ερ α δωμάτια που πρ οε

ξείχαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά χρησιμοποιώνταςπολύ ισχυρά δοκάρια και χρήματασε φακελάκια, κατάφερε να τουςπείσει για τη σταθερότητα της μη χα νι κή ς το υ κα τα σκ ευ ής .

Κανόνισαν, λοιπόν, να 'ρθει οΤήλ με τ' αμάξι στο σπίτι που με-ναν οι Μπέιλη, μια μέρα μετά τηνεπιστροφή τους απ' την έξο χη. ΟΤήλ άρχι σε να κ ορνάρει άγρια μετη δίτ ονη κόρνα του. Ο Μπέιληέβγαλε το κεφάλι απ' την είσοδο."Γιατί δε χτυπάς το κουδούνι;""Χάνουμε χρόνο έτσι", απάντησεεύθυμα ο Τήλ. "Είμαι άνθρωποςτης δρ άση ς. Ετοιμάστηκε η κ.Μπέιλη; "Α, να 'τη! Καλώς ορίσατεπάλι πίσω κ. Μπέιλη. Μπήτε στ' αμάξι κι έχο υμε μια έκπλ ηξη γιασας!""Γνωρίζεις τον Τήλ, χρυσή μου",είπε ο Μπέιλη αδέξια. Η κ. Μπέιλησήκωσε το φρύδι . " Τον ξέ ρω. Θαπάμε με το δικό μας αμάξι, Ό μ η ρε.""Βεβαίως, χρυσή μου"."Θαυμάσια ιδέα", συμφώνησε οΤη. "Εχει μεγαλύτερη δύναμη απ'



δωμάτιο και σκαρφάλωναν στοστούντιο. "Θέλω να πώ, ήταν μικρό ς κύβο ς στο διάγραμμα, πουβρισκόταν στο κέντρο του μεγάλου κύβου, και τελείως αποκλεισμένος;""Σωστά", συμφώνησε ο Τήλ. "Λοιπόν , ας ρίξ ουμε μια ματιά. Υποψιάζομαι πώς αυτό το παράθυροπρέπει να βλέπει στην κουζίνα."Αρπαξε τα κορδόνια από τα βε

νετσιάνικα σκούρα και τα τράβηξε.Μα δεν έβλ επε στην κουζίνα.Κύμματα ιλίγγου τους κατέκλει-σαν. Τους ήρθε τρομε ρή ζάλη. Ασυναίσθητα έπεσαν στο πάτωμα, κιαρπάχ τηκαν απελπισμένα από τοσχέδιο του χαλιού, στην προσπάθεια τους να μην πέσουν. "Κλειστο! κλε ιστό !" μούγκρισε ο Μπέιλη.

Επιβάλλ οντας ψυχραιμία στονεαυτό του, παρά τον πρωτόγονο αταβιστικό φόβο του, ο Τήλ μπου-σούλ ησε προς το παράθυρο καικατάφερε να ελευθερώσε ι την

κουρτ ίνα, που ξανάκλε ισε. Τοπαράθυρο δεν έβλεπε προς τα έξω, αλλά προς τα κάτω, από ένατρομα κτικό ύψος. Η κ. Μπέιλη ξα-ναλιγοθύμησε.

Ο Τήλ πήγε να φέρει κι άλλομπράντυ, ενώ ο Μπέιλη της έτριβετους καρπ ούς των χεριών. "Οτανξαναβρήκε τις αισθήσεις της, οΤήλ πήγε προσεκτικά στο παράθυρο και σήκωσε ελάχιστα την κουρτίνα. Γονατ ισμέ νος μελέ τησε τοτοπεϊο. Στράφηκε στ ο Μπέιλη. " Ε λα να δεϊς, "Ομηρε. Κοίτα αν μπορείς να το αναγνωρίσεις"."Μήν πλησιάζεις το παράθυρο, "Ομηρε Μπέιλη"."Σώπα, Ματίλδα μου, θα 'μαι προσεκτικός. "Ο Μπέιλη πλησίασετον Τήλ και κρυφοκοίταξε έξω."Βλέπεις εκεί πέρα; Αυτό είναι τοκτίριο του Κράισλερ, χωρίς αμφιβολία. Κι αυτός εκεί είναι ο ανατολικός ποταμός και το Μπρούκλιν".Κοίταζαν κατακόρυφα κάτω απ' τηναπότομη άποψη ενός τρομακτικάψηλού κτιρίου. Περι σσότε ρο από1000 πόδια μακριά απλωνόταν μιακουκλίστικη πόλη, όλο κίνηση. 'Απ'

ότι μπορώ να υπολογίσω κοιτάζουμε κάτω την πλε υρά του Εμπάιαρκτιρίου, από ένα σημείο ακριβώςπάνω απ' τον πύργο του"."Τι να ναι άραγε αυτό; Όφθαλμα-πάτη;""Δεν νομίζω —είναι πολύ τέλειο.Νομίζω πώς ο χώρος εδώ έχει διπλωθεί μέσω της τέταρτης διάστασης, και κοιτάζουμε πλάι απ' αυτήτη δίπλα"."Θες να πεις πώς δεν το βλέπουμεστην πραγματικότητα;"" Ό χ ι τ ο βλέπουμε εντάξει. Δεν

ξέρω τι θα συνέβαινε αν σκαρφαλώναμε έξω απ' αυτό το παράθυρο,

αλλά για λόγου μου δε νομίζω πώςθα 'θελα να το δοκιμάσω. Αλλά τιθέα! Θέ μου, τι θέα! Για να ανοίξουμε και τ' άλλα παράθυρα".

Πλησίασαν το άλλο παράθυροπιο προσεχτικά, κι αυτή η προφύ

λαξη ήταν πολύ καλή, γιατί η θέα ήτ αν πι ο αν ησυχ ητ ικ ή, πι ο συγκλο νιστική, από το να κοιτάς κάτω απ'το ύψος ενό ς ουρανοξύστη πουσού κόβει την ανάσα. Ήταν απλώςένα θαλασσινό τοπείο, ανοιχτός ωκεανός και γαλάζιοι ουρανοί, —άλλά ο ωκεανός ήταν εκεί που έπρεπε να βρίσκεται ο ουρανός, και τ'αντίθετο. Αυτή τη φορά ήταν κατάκάποιο τρόπο προετοιμασμένοι,αλλά νιώσαν να τους κατακλύζειναυτία, στη θέα κυμάτων που κυλούσαν πάνω απ' το κεφάλι τους — χα μή λω σα ν γρ ήγ ορ α την κου ρτί να

χω ρί ς να δώσουν καιρό στην κ.Μπέιλη να αναστατωθεί βλέπονταςτο θέαμα.

Ο Τήλ κοίταξε και το τρίτο παράθυρο. "Τι λές, κοιτάζουμε κι απ'αυτό; "Ομηρε;""Δεν θα ικανοποιηθούμε αν δεν τοκάνουμε. Αλλά προσεκτικά". ΟΤήλ σήκωσε το σκούρο ένα πόντο.Δεν εί δε τίποτε , και σήκωσε τοσκούρο λίγο περισσότερο. Πάλι τιποτ ε. Αργά, σήκωσε όλο το σκούρο μέχρι που το παράθυρο ήταντελείως ελεύθερο. Κοίταξαν έξω

στο —τίποτα.Τίποτα, απολύτως τίποτα. Τι χρώ

μα έχει το τίποτε; Μήν είσαι ανόητος! Τι σχήμα έχει; Μα το σχήμαείναι ένα χαρακτηριστικό του κ ά-τ ι. Δεν είχε ούτε βάθο ς οϋτε μορφή. Δεν ήταν ούτε κάν σκοτεινό.

Ηταν το τ ί π ο τ α . Ο Μπέιλη

άρχισε να μασάει το πούρο του."Τήλ, τι συμπέρασμα βγάζεις απ'αυτό εδώ;"

Η αμεριμνησία του Τήλ για πρώτη φορά είχε σοκαριστεί. "Δεν ξέρω, Ό μη ρ ε, ειλικρινά δεν ξέρω—αλλά νομίζω πώς αυτό το παράθυρο θα 'πρεπε να χτιστεί". Κοίταξε μια στιγμή το χαμηλωμένο σκούρο. "Νομίζω πώς ίσως κοιτάξαμεέ να μ έ ρο ς ό πο υ δ ε ν υ π ά ρ χ ε ι

χ ώ ρ ο ς . Κοιτάξαμε α π ό μ ι α γωνιάτης τέταρτης διάστασης και δεν υπήρχε τίποτε εκεί". "Ετριψε τα μάτια του. " Ε χ ω πονοκέφαλο".

Περίμεναν λίγο, πριν ανοίξουνκαι το σκούρο απ' το τέταρτο παράθυρο. "Οπως ένα Κλεισμένο

γρ άμ μα , ίσως να μην εί χε άσ χη μα νέ α. Η αμφιβο λία και η υποψίαστο τέλος υποχώρησαν κι ο ίδιος οΜπέιλη τράβηξε το σκούρο, παράτις διαμαρτυρίες της συζύγου του.

Τα πράματ α δ εν ήταν και τόσοάσχημα. "Ενα τοπείο απλωνότανμπροστά τους, ακριβώς όρθιο, σ'ένα τέτοιο επίπεδο, που το στούντιο φαινόταν σα να 'ναι ένα δωμάτιο ισογε ίου. Αλλά ήταν ολοφά νε

ρα αντιπαθητικό. "Ενας καυτερός ήλ ιο ς έπ εφ τε κατακόρυφα απ ό ένα



βουμε υπόψη μας τις «Α ρ χ έ ς γιατην Πρώτη Επα φή» .

«Μέχρι σήμερα», είπε ο Μπρένερ μάλλον σκυθρωπά, «θα ορκιζόμουν πώς κάθε τι που μπορείνα παράγει ε να σ ύστη μα α ντέναςβραχέων κυμμάτων, π ρ έ π ε ι να-'χει νοημοσύνη. Τώρα, δεν είμαιβέβαιος. Αύτο πρέπει να εξελίχτηκε φυσιολογικά. Υποθέτω πώςδεν είναι πιο εκπλ ηκτι κό από τοανθρώπινο μάτι».

«Τότε πρέπει να δράσο υμε μεασφάλεια και να συγκεντρώσουμε

που βόσκο υν είτε στις θάλα σσες,είτε στον αέρα. Τα μάντας ήταντώρα πολύ κοντύτερ α του απ' ότι ήτ αν αυτός ο τερατώδης σάκκοςμε αέριο. Κι εξάλλ ου, ποιος θαμπορούσε πραγματικά να συμπαθήσει ένα πλάσμα 100.000 φορέςμεγαλύτερο από μια φάλαινα;

Τότε πρόσεξε πώς η τακτικήτης Μέδουσας έφερνε κάποιο αποτέλεσμα. Τα μάντας είχαν ενο χλ ηθ εί από το αρ γό στρ ιφο γύρ ι-σμα της Μέδο υσας κι άρχι σαν ναπετούν βαριά, από το πίσω τηςμέρος — σα λαίμαργο ι γύπες, πουτους διέ κοψ αν στην ώρα του φα- γη το ύ. Αλ λά δε ν απομακρύ νθηκαν και πολύ, κι έξακολουθούσαννα αιωρούνται μερι κά μέτρα απότο τέρας που ακόμ η αναποδογύριζε.

Τότε άστραψε μια εκτυφλωτικήλάμψη, και ταυτόχρονα ακούστη

κε ένας κρότος από στατική εκκένωσ η στο ράδιο. "Ενα από ταμάντας στριφ ογύρι σε απ' τη μιαμεριά στην άλλη κι έπεσε σα βολίδα προς τα κάτω. Καθώς έπεφτεάφηνε πίσω του, μια μαύρη ουράκαπνού. Αν και δεν υπήρχε φωτιά, η ομοιότητα μ' ένα αεροπλάνοπου πέφτει μές στις φλόγες ήταναρκετά μυστηριώδης.

Ομοιόμορφα τα υπόλοιπα μάντας έκαναν βουτιά απότομα μακριά άπ" τη Μέδουσ α κερδ ίζον τας ταχύτητα, με το να χάσουν

ύψος. Μέσα σε λίγα λεπτά είχανεξαφανιστεί πάλι, πίσω απ' τοστρώμα του σύνεφου απ' όπου εί

χα ν βγε ι. Κι η Μέ δο υσ α, χωρίςνα πέφτει πια, άρ χι σε να κυ λάειπρος τα πίσω, οριζ όντια . Σ ε λίγοέπλε ε γι άλ λη μια φορά πάνω σεμια ίσια κα ρίνα, σα ν να μην είχεσυμβεί τίποτε.

«Θα υμά σιο », είπε ο ΔόκτωρΜπρένερ, ύστερα από ένα λεπτόζαλισμένης σιωπής. «Αντέδρασεο παράγοντας ηλεκ τρισ μός καιτα αντιμετώπισε — σαν μερικά απ'τα χέλια μας και τις βατίδες. Ά λ λά ο ηλεκτρισμός που εξαπέλυσεαυτή η Μέδο υσα , πρέπει να'ταν

γύρω στα εκατομμύρια βόλτ. Μπορείς να δεις τίπο τε ό ργανα πουμπορεί να παράγουν την εκκένωση; Τίποτε που να μοιάζει με ηλεκτρόδια;»

«Οχι», απάντησε ο Φάλκον,αφού άνοιξε το τηλεσκό πιο στοτέρμα. «Αλλά εδώ είναι κάτι παράξενο. Βλέπεις αυτό το σχήμα;"Ελεγξε πάλι τις πρώτες εικόνες.

Είμα ι βέ βαιο ς πώς δεν ήταν εκείπριν».Μια φαρδιά ποι κιλ όχρ ωμη δε

σμίδ α, είχε εμφανιστεί πλάι στηΜέδουσα. Σχημάτιζε ένα εκπληκτικά ομοιόμορφο πίνακα σκακιού,και κάθε τετραγωνάκι του ήτανστιγματισμένο με ένα σύνθετο μικρότερο σχέδιο, από κοντές, οριζόντιες ρίγες. Απείχαν ίδια απόσταση η μια από την ά λλ η, σεμια γεωμετρική τέλεια διάταξητόξων και στηλών.

«Εχεις δίκιο», είπε ο ΔόκτωρΜπρένερ, και τώρα υπήρχε κάτισα δέος στη φωνή του. «Τώρα μόλις εμφανίστηκε, και διστάζω νασού πώ τι νομίζω πώς είναι».

« Ε , εγ ώ δεν κινδυνεύω να χάσωτην καλή μου αν λαθέψη — τουλά χι στ ον σα βι ολ όγ ος . Να σού πώςτι μαντεύω πώς είν αι; »

«Για λέγε!»«Είναι ένα μεγάλο πλέγμα ρα-

διοφωνικού μετρητή. Σάν αυτά που χρ ησ ιμο πο ιο ύσ αν στ ις αρχές το υ

20ου αιώνα».«Φοβόμουν πώς αυτό θα έλεγες.Τώρα ξέρουμε γιατί έβγαζε τέτοια ηχηρή ήχώ».

«Αλλά, γιατί εμφανίστηκε μόλιςτώρα;»

«Ισως ένα φαινόμενο, που ακολούθησε την εκκένωση».

«Τώρα μόλ ις μού πέρασε μιαάλλη σκέψη», είπε ο Φάλκον,μάλλον άργά— «Πιστεύεις πώς μαςα κ ο ύ ε ι » ;

«Σ ' αυτή τη συχνότητα; Αμ φι βάλλω. Αυτά είναι αντένες μέτρων,

όχι του δεκαμέτρου, αν κρίνω απ'το μέγεθος τους. Χ μ. Αυτ ή είναιενδιαφέρουσα ιδέα».

Ο δόκτωρ Μπρένερ σώπασε,φανερά συγκεντρωμ ένος σε καινούριες σκέψεις. Σε λίγο συνέ χι σε :

«Υποθέτω πώς συγχρονίστηκεστις εκρ ήξει ς το υ ραδίου. Αυτόείνα ι κάτι που η φύση ποτέ δενέκανε στη γη. "Εχομε ζώα με αισθήσεις ήχου, κι ακόμα με ηλεκτρικέςαντιδράσεις, αλλά κανένα ποτέ δενπαρουσίασε αισθήσεις ραδίου. Γιατι όμως να παραξενευόμαστε, αφούυπάρχει τόσ ο πολύ φως»;

« Α λ λ ά είναι άλλοιώτικο εδώ.Ο Δίας είναι λουσμένος με ραδιενέργεια. Θα'ταν υπέροχο να τη χρ ησ ιμ οπ οι ού σα με — ίσω ς αν τηναγγί ζαμ ε; Αυτό το πράμα πρέπεινα'ναι μια ηλεκτρική γεννήτρια πουεπιπλέει»!

Μια άλ λη φωνή διέκοψε τησυνομιλία.

«Εδώ Κέντρο Αποστολής. Αυτο έχει πολύ ενδια φέρον, αλλά

εδώ έχουμε ένα πιο σημαντι κόπρόβλημα να λύσουμε: "Εχει νο ημοσύνη: Αν ναί , πρέπει να λά-

πληροφορίες. Επομ ένω ς για τηνώρα, αυτή η Αποστολή υπακούεισ' όλα τα άρθρα του Πρώτου Νόμου».

Ακολούθησε σιωπή, καθώς όλοι,πίσω απ' τα διάφορα καν άλι αεπικοινωνίας συλλογιζόντουσαντις επιπλοκές αυτής της απόφασης.Για πρώτη φορά στην ιστορία τωνδιαστημικών πτήσεων, οι κανόνεςπου είχαν θεσπιστεί ύστερα απόλογομαχίες περισσότερο από έναναιώνα, έπρεπε να εφαρμοστούν.Ο άνθρωπος είχε — έλπιζαν — διδαχτεί από τα λ άθη του στη γη.Οχι μόνο ηθικοί λόγοι, αλλά και

το ίδιο του το συμφέρον απαιτούσε να μην τα επαναλάβει στουςπλανήτες. Θα ήταν καταστροφικόνα μεταχειρ ιστεί μια ανώτερη νο

ημοσύνη, με το ν τρό πο πο υ οιΑμερικανοί άποικοι είχαν μετα-



μεγάλα πλοκάμ ια να δέρνουν τοναέρα προς τα πάνω, και μετά ν' απομακρύνονται. Μόλις είχε το χρόνονα προσέξει πώς ήταν σαν καρφωμένα σε μεγάλ ες κύστ εις η φούσκες — πιθαν όν να της δίνουνπλευστ ότητα — κι ότι κατέ ληγα νσε πολυάριθμες λεπτές κεραίες σαντις ρίζε ς ενός φυτού. Σ χε δό ν περίμενε ν' ακούσει έναν κ εραυν ό,αλλά τίποτε δεν συνέβ ει.

Ο ρυθμός της κατακόρυφης πτώσης του είχε χαλαρωθεί, καθώς

η ατμ όσφαι ρα πύκνωσε και τοξεφουσκωμένο περιτύλιγμα αντιδρούσε σαν αλεξίπτωτο. Το Κόν-Τίκι είχε πέσει περισσότερο από 3

χιλ. Θα 'ταν ασφαλές να λε ίσ ειτους εξαεριστήρες της οροφής ξανα. Την ώρα που είχ ε ξαναβ ρείτην πλεύσ η του, κι ισορρ οπούσ ετο Κόν -Τί κι γι' άλλη μια φορά,είχ ε χάσε ι άλλα 2 χι λ. ύψος και

πλησίαζε επικίνδυνα το όριο ασφαλείας.

Κοί ταξε ανυπόμονα κι ανήσυχαμέσ' απ'τα παράθυρα πάνω απ' τοκεφάλι του, αν και δεν περίμενενα δει τίποτ' άλ λο , παρά το σκοτεινό όγκο απ' το μπαλόνι. Αλλάείχε γλιστρήσει στο πλάι κατά τηνπτώση του και μέρο ς απ ' τη Μεδουσα ήταν μόλις ορατό, κανά-δυό

χιλ. από πάνω του. Η Μέ δο υσ αβρι σκό ταν πιο κοντά του απ ' ότιπερίμενε, κι εξακολουθούσε να κατεβαίνει γρηγορ ότερα απ' ότι πί

στευε δυνατό.Το Κέντρο Έλε γχου τον κα

λούσε ανήσυχο. Τους φώναξε δυνατά. «Είναι εντάξει, αλλά ακόμη

η Μέ δο υσ α με ακολ ουθε ί. Δε μπορώ να κατεβώ άλλο».

Αυτό δεν ήταν τελείως αλήθεια.Μπορ ούσ ε ακό μη ν α κατέβει με

χρι 300 χιλ . Αλλ ά τότε θα έκανεένα ταξίδι μονόδρομο και το περισσότερο μέρος του θα είχε λίγοενδιαφέρον για το Φάλκον.

Τότε, προς μεγάλη του ανακούφιση, είδε πώς η Μέδουσα έμενεστο ίδι ο ύψος, κάπου ένα χιλό με-τρο από πάνω του. "Ισως να 'χεαποφασίσει να πλησιάσει αυτόντον παράξενο παρείσακτο, με προσο χή , η ίσως να μην έβρισκ ε καιπολύ άνετη τη ζέ στη σ' αυτό τοστρώμα της ατμόσφαι ρας, σ' εκείνο το βάθος. Η θερμοκρασία ήτανπάνω από 50 βαθμούς κι ο Φάλκοναναρωτήθηκε για πόσο ακόμ η τοσύστημα που προστάτευε τη ζωήτου, θα λειτουργούσε αποτελεσματικά. Ο Δόκτωρ Μπρένερ ξανακούστηκ ε στο ράδιο κι ανησ υχού σε ακόμη για τον Πρώτο Κανόνα.«Θυ μήσ ου, μπορεί να 'ρθε μόνο

για αν ίχ νε υσ η» , φώναξε χωρίς με γά λη πε πο ίθ ησ η.«Προσπάθησε να μή το τρομάξεις».

Ο Φάλκον είχε αρχίσει να βαριέται αυτή τη συμβουλή, και ξανάφερε στο νού του μια συνομιλίαπου είχε παρακολουθήσει στην τηλεόραση μια φορά, ανάμεσα σ' έναδικηγόρο ειδικό στις υποθέσειςτου διαστήματος κι έναν αστροναύτη: Αφού όλες οι συνέπειεςτου Πρώτου Καν όνα είχαν υπα

γορ ευτεί πρ οσ εκτι κά, ο άστρο-της που δεν πίστευε στ' αυτιά του,ξεφώνισε :

«Δηλαδή, αν δεν υπάρχει άλληλύση, πρέπει να μή δράσω, και ναπεριμένω να με... φάνε»;

Ο δικηγόρος χωρίς να σκάσειούτε χαμόγελο, απάντησε σοβαρά :

«Ακριβώς! Βγάλατε το σωστόσυμπέρασμα..»

Τότε του'χε φανεί αστείο. Ά λ

λά δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό τώρα.Και τότε ο Φάλ κον είδε κάτι ,

που χειροτέρεψε τη διάθεση του,Η Μέδουσα αίωριόταν ακόμη απόπάνω του, σ' ενα χ ιλ . απόσταση— αλλ ά εν α απ' τα πλο κάμ ια τηςείχε αρχίσει να επιμηκύνεται απίστευτα, και τεντώνονταν προς τακάτω, πάνω στο Κόν-Τίκι. Ταυτό χρ ον α το πλοκάμι αυτό γινό τανπιο λεπτό.

Όταν ήταν παιδί, είχε μια φοράδει το ξέσπασμα ενός ανεμοστρό

βι λου , όπως κατέβενε από τοσύνεφο της καταιγίδας, πάνω στηνπεδιάδα του Κάνσας. Το πλοκάμιπου κατέβαιν ε τώρα πάνω στοΚόν-Τίκι, του ξανάφερε ζωντανέςαναμνήσεις από κείνο το μαύρο,ζίκ-ζακωτό φίδι του ούρανού.

«Σε λίγο δε θα 'χω πια άλλη εκλογή», ανάγγειλε στο Κέντρο Έλεγχου. «Τώρα μπορώ να διαλέξωμόνο ανάμεσα σε δύο : να το τρομάξω, και να του δώσω μια μπουνιά στο στομάχι. Δεν νομίζω πώςθα βρει το Κ ό ν -Τίκι πολύ χω

νευτική τροφή, αν κάτι πτέτοιοέχει στο νού του».

Περίμενε ν' ακούσει σχόλια απότον Μπέρ νερ , αλλά ο βιολόγοςσώπαινε. «Πολύ καλά, είμαι 27λεπτά νωρίτερα από το πρόγραμμα μου, αλλά θ' αρχίσω τη συνεχήπυριτοδότηση. Ελπίζω να 'χω αρκετό απόθεμα, να διορθώσω τηντροχιά μου αργότερα».

Δεν μπορ ούσε να δει πια τηΜέδου σα. Γι' άλλ η μια φορά βρισκόταν ακριβώς από πάνω του.

Αλλά μάντευε πώς το πλοκάμι πουκατέ βαινε , πρέπει να 'ταν πολύκοντά στο μπαλόν ι. Ο πυρηνι κός

αντιδραστήρας θα 'κανε τουλάχ ιστον 5 λεπτά να φτάσει στο μάξιμουμ της ώσης. Ο σπινθήρας γομώθηκε. Ο ηλ εκ τρ ον ικ ός εγκ έφαλος, ο υπεύθυνος της τροχιάς,δεν είχε απορρίψει την κατάστασησαν τελείως απ ελ πι στ ικ ή. Οι οπές

γι α τη ν εί σο δο το υ αέρα άν οι ξα ν,έτοιμε ς να καταπ ιούν κατά τον-νους το υδρογόν ο κα ι ή λι ο πουπεριτριγύριζε το όχημα, κατ' απαίτηση του χει ριστή. Ακ όμ η καικάτω απ' τις πιο ευνοϊκές συνθήκες, τώρα είχε έρθει η κρίσιμηστιγ μή — γιατί δεν υπή ρχε στη

γη τρό πος να ελ εγ χτ εί , αν το πυρηνι κό έμβο λο του πυραύλ ου, θαλειτουργούσε στην παράξενη ατμόσφαιρα του Δία.

Πο λύ μα λακά, κάτι κούνησε τοΚόν-Τίκι. Ο Φάλκον προσπάθησενα το αγνοήσει. Η ανάφλεξη είχεσχεδιαστεί να γίνει όταν βρισκό

ταν 10 χιλ. ψηλότερα από δώ,και σε μια ατμόσφαιρα λιγό τεροαπό το ένα τέταρτο της τωρινής, πυκνότητας και 30 βαθμούς δροσερότερη. Τόσο το χειρότερο.

Πο ιά να 'ταν η ρηχότε ρη βουτιά που μπορούσε να πάρει, κι όπουθα μπορ ούσα ν οι οπές για την είσοδο του αέρα να λειτουργήσουν;Ότ αν το έμβολο θ' άρχιζε τηνπαλινδρόμηση θα έπεφτε πάνω στοΔία με 2 και μισή g (βαρύτητες).

Θα πρόφταινε να ξεφύγει καιν' ανυψωθεί ξανά εγκαί ρως;

Ένα μεγάλο και βαρύ χέρι χτυ-πούσε το μπαλόνι. "Ολο το όχημα χό ρευε πάνω - κάτω σαν εκεί νατα γιό - γιό, που τρέλαιναν τα παιδιά σιή γη· "Ισως ο Μπρένερ να 'χεαπολύτως δίκιο. "Ισως το πλάσμανα προσπαθούσε μόνο να δε ίξειφιλία. "Ισως θα 'πρεπε να προσπαθήσει να του μιλήσει μέσω τουραδίου, που θα σήμαινε: «Χαριτωμένη γατούλα»! «Κάτω, Φίντο»! η «Πή γα ινε με στον αρ χη γό σου»;

Η αναλογία του τριτίου καιδευτερίου ήταν σωστή. Ήταν έτοιμος για την πυριτοδότηση, μ'ενα σπίρτο 100.000.000 βαθμών!

Το λεπτό άκρο του π λοκα μιού ήρθε ψαχουλεύοντας γύρω απ' τηνκαμπύλη του μπ αλον ιού, κάπου20 μέτρα μακριά. Είχε το μέγεθοςτης προβοσκίδα ς του ελέφαντα,και φαινόταν να είναι το ίδιο ευαίσθητο , κρί νοντας απ' τον ντελικάτο τρόπο που κινι όταν . Υ-πήρχαν μικρές οπές στις άκρες της,σα στόματα που ρωτούσαν . ΟΦάλκον ήταν βέβαιος πώς ο Δόκτωρ Μπρένερ θα είχε μαγευτεί.

Αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή.Εκανε μια γρήγορη επιθεώρηση



παραπατούσε σα ζαλισμένος δίπλα μου , μ' άρπαξε απ' το μπράτσο « Όχ ι, Άρ θο υρ !» φώναξε μεβραχνή φωνή. «Έχουμε δει αρκετάτρομαχτικά πράματα απόψε, ας μήδούμε και το τελευταίο — παμενα φύγουμε από δώ μέσα...».

«Δεν μπορώ!» κραύγασα. «"ΩΘέ μου, θέλω να το σταματήσω,αλλά τώρα δεν μπορώ εγώ, θέλωπια να δώ το τέλος κι εγώ ο ίδιος— πρέπει να το δ ώ . . . » .

«Α νά ψτ ε το διακόπτη !», ήρθε η δια ταγή απ' τον εγκέφαλο ξα νά.

«Το τέλος του δρόμου, η τελευταία μεταμόρφωση», είπα με κομμένη την ανάσα. «Είμαστε αναγκασμένοι να δούμε — να τη δούμε» —και γύρισα το διακόπτη.

Οι ακτίνες χύθ ηκα ν μές στο θαλαμο και ξανασκέπασαν άλλημια φορά το μεγάλο γ κρί ζο εγκέφαλο. Τα μάτια του Ντάττον κοί

ταζαν ορθάνοιχτα το μεγάλο κύβο,κι ο ίδιος είχε γαντζωθεί πάνω μου.Τα λεπτά κυλούσαν ! Κάθε χτύ

πος του ρολογιού στο χέρι μου,έμοιαζε σαν τον ήχο μιας μεγάληςκαμπάνας που χ τυπούσε στ' αυτιάμου.

Δεν μπορούσα να κινηθώ, ένιωθα σα να 'χα παραλύσει. Ο λεπτο-δείχτης του ρολογιού μου πλησίαζεστο λεπτό που περίμενα, και παρ'όλον τούτο δεν μπορούσα να σηκώσω το χέρι μου να κλεί σω τοδιακόπτη !

Τέλος, καθώς ο δείχτης έφτασεστο καθορ ισμέ νο λεπτό, βγήκααπ' την α κινη σία μου, και με μιαφρενιασμένη χειρονομία, απότομα,έσβησα το διακόπτη και όρμησαμαζί με τον Ντάττον στην είσοδοτου θαλαμίσκου.

Ο μεγάλος γκρίζος εγκέφαλοςπου υπήρχε κει μέσα είχε πια εξαφανισ τεί. Τώρα στο πάτωμα τουκυβικο ύ θαλά μου αντί γι ' αυτόν, ήτα ν ξα πλ ωμ έν η μια άμορφη μάζα,ιπό καθαρό ζελέ. "Ηταν τελείωςακίνητη, έκτος από ένα μικρό τρε

μούλιασμα. Το χέρι μου που έτρεμε πήγε ν" αγγίξ ει αυτή τη μάζακαι τότε άφ ησα μ ια κρ αυγή πανικ ού, τέτοια , π ου ούτε όλα ταμαρτύρια των πιο σκληρών δαιμόνων της κόλασης, δε θα μπορούσαν να την κάνουν ν' ακουστείαπό ανθρώπινο λαρύγγι.

Η μάζα μές στον κυβικό θάλαμο, ήταν μάζα από απλό πρωτόπλασμα !

Ώστε αυτό, λοιπόν, ήταν το τέλοςτου δρόμο υ, της βιολο γικής ε ξέλιξης του ανθρώπου, η ανώτερη

μορφή, που μια μέρα θα τον οδη γή σε ι ο χρ όν ος , η τελευταία μεταμόρφωσ η απ' όλες ! Ο δρόμος της

ανθρώπινης εξέλιξης ήταν κυκλικός, ξαναγύριζε από κει που άρχιζε!

Από τα σπλάχνα της γης είχανξεφυτρώσει οι πρώτοι ατελείς ορ

γα νι σμ οί . Ύστερα τα θαλά σσιαπλάσματα , και τα πλάσματα τηςξηράς, τα θηλαστικά, ο πίθηκοςκαι τέλος ο άνθρωπος κι απ' τονάνθρωπο θα περνούσε μέσα απ'όλα τα στάδια που είχαμε δει απόψε. Θα γινόταν υπεράνθρωπος, κεφάλι χωρίς σώμα, σκέτος εγκέφαλος μόνο και μόνο για να φτάσει με την τελευταία του μεταμόρφωση να γίνει πάλι πρωτόπλασμα,απ' όπου είχε ξεπ ηδήσει για πρώτη φορά!

Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε μετά.Ξέρω μόνο πώς όρμησα πάνω σ'αυτή την ήρεμη μάζα που τρεμού-λια ζε πότε-πότε, φωνάζοντας τοόνομα του Πόλλαρντ σαν τρελλός,

και λέγοντας πράματα που χα ίρο μαι γιατί δεν μπορώ πια να θυμη-,θώ, ξέρω πώς κι ο Ντάττον δίπλαμου ούρλιαζε κι αυτός, γελώνταςμ' ένα τρελό γέλιο, κι ότι κραυγάζοντας σα μανιακός άρχισε νασπάει με φούρια ότι ό ργα νο καιτζάμι υπ ήρχε στο ε ργα στήρ ι. Καιτότε άπ' τα αέρια και τα οξέα ξεπήδησαν τέτοιες φλόγες, που ξέρωπώς μ' έσωσαν απ' την τρέλα.

Γιατί μόνο θυμάμαι πώς τράβηξα το Ντάττον π ου συ νέχισε να

γελ άει σα μανιακός απ' το δωμά

τιο , κι έξω απ' το σπίτι, μές στηνδροσερή σκοτεινιά της νύχτας.Θυμάμαι ακόμη τις παγωμένες δροσοστ αλίδ ες απ' το χορτάρι πάνωστα χέρ ια μου και σ το πρό σωπομου, ενώ οι φλόγες απ' την πυρ-καγιά στο σπίτι του Πόλλαρντυψώνονταν στα ύψη.

Και θυμάμαι πώς είδα τον Ντάττον να γελάει τρελά, στο κόκκινοφως της πυρκαγιάς κι ήξε ρα πιαπώς θα γελούσε έτσι μέχρι να πεθάνει . . .

Εδώ τελειώνει η διή γησ η μου

για το τέλος που βρ ήκε ο Πό λλαρντ και το σπίτι του. Είναι, όπωςσας είπα και στην αρχή, μια ιστορία που μόν ο ε γώ μπο ρώ να σαςπώ, γιατί ο Ντάττον από τότε δενέχει αρθρώσει ούτε μια λογικήκουβέντα. Στο τρελάδικο που βρίσκεται τώρα, πιστεύουν ότι η κατάσταση του είναι το αποτέλεσμααπό το σόκ που έπαθε στην πυρκαγιά εκείνη — όπου χάθηκε κι οΠόλλαρντ — αυτό πιστεύουν πώς

ήταν το τέλος κι εκ εί νου. Εγώμέχρι τώρα δεν έχω ποτέ πει σεκανέναν την αλήθεια.

Αλλά τη λέω τώρα. ελπί ζοντα ς

πώς κατά κάποιο τρόπο θα ελαττώσει τον πανικό που μού έχειαφήσει. Γιατί δεν μπορεί να υπάρ χει μεγαλύτερ ος τρόμος από κε ΐ-νον π ου νι ώσα με στο σπίτι τουΠόλλαρντ εκείνο το βράδυ. Έχωπολύ συλλογιστεί πάνω σ' ότι είδατότε. Με τη φαντασία μου έχωξαναζήσει αυτό τον τεράστιο κύκλο της αλλαγής, τη χωρίς σκοπόαέναο άναρρήχηση της ζωής απότο απλό πρωτό πλασμα , μέσα απόμυριάδες μορφές και ζωές ατέλειωτου πόνου και α γ ώ ν α , μόνο καιμόνα για να καταλ ήξει πάλι στοπρωτόπλασμα.

Αυτός ο κύκλος των μεταμορφώσεων θα επαναλαμβάνεται ξανά καιξανά, πάνω σ' αυτόν τον πλ ανή τηκαι σε άλλους κόσμους, χωρίς τέλο ς, χωρίς σκο πό, μέχρι που δεθα υπάρχει πια το σύμπαν για νασυνεχίζεται;

Είναι αυτός ο κολοσσιαίος κύκλος των αλλαγών της ζωής αναπόφευκτος και απαραίτητος όπωςείναι αναπόφευκτος και ο κύκλοςπου κάνουν στο δι άστημα τα νεφελώματα μυριάδων ήλιων, και των ήλ ίω ν πο υ έχουνε σβ ήσ ει , κα ι οισυγκρούσεις τους να δημιουργούνκαινούρια νεφελώματα ξανά;

Ή είναι αυτός ο κύκλος που είδαμε, ένας κύκλος επιφανειακόςμόνο, μήπως υπάρχει κάποια άλλη αλλ αγή πο υ δεν μπορούμε νακατανοήσουμε, πίσω και πέρα απ'

αυτή; Δεν ξέρω ποιά απ' αυτές τιςπιθανότητες είναι η αλήθεια, άλλά ξέρω πώς η πρώτη με κατέχειαπό τότε με δέος και παν ικό . Θακρατούσε κι ολόκληρο τον κόσμοσε δέος και παν ικό, αν ο κόσ μοςπίστευε την ιστορία μου. "ίσως θα ήμ ου ν ευγνώμων , καθώς τη γράφωτώρα, να μάθω ότι δε θα με πιστέψουν.



για πο λύ μα κρ ιν ή — σταλεί απ' αυ τον τον πλανήτη εδώ κάτω για να επιτρέπει ατούς Άρε ιαν ούς να παρακολουθούν τις κινήσεις των γήινων. Μπορεί ακόμα τα αντίστοιχατων αυγο ειδώ ν κρυστάλλων, απότους άλλους ιστούς, νάναι σπαρμέ-

συν. από τη σελ. 73

Είδε τον ίσκιο ενός αεροπλάνουνα σαρώνει το χιόνι προς τα δεξιάτου και πάγωσε εκεί που βρισκότανσ' έ να ενστικτώδικο σ πασμό απότεντωμ ένα νεύρα . Ο νους του χωρίστηκ ε σε δυό . Απ' τη μια η παντοδύναμη σκέψη να σωθεί, κι απ'την άλλη η συγκίνηση ένας αναστατωμένου μυαλού. Πρέπει να προσπαθήσει να μοιάσει σαν ένα κομμάτι απ' τα ουντρίμματα, ένα ακόμησαραβαλιασμένο κουτί —ένα θραύσμα μετάλλου.

"Δεν χρειάζεται να προσπαθείςνα κρυφτ είς", ήρθε η άμεση καιξινή σκέψη του Κάρσον. "Ήξεραπώς θα ερχ όσο υν εδώ πάνω. Ακόμη κι ένα εν ήλικ ο έζβ αλ ίσως τοδιακ ινδύνε υε. Ένα νεαρό, όνταςαπλό και τίμιο, δε χρειαζόταν παράμόνο έναν υπαινιγμό. Λοιπόν, η ώρα για ν' αποφασίσεις έφτασε.."

Γρυλίζοντας το έζβαλ παρακολουθούσε το αεροπλάνο να γράφεικύκλους όλο και χαμηλότερα, ώσπου αιωρήθηκε πάνω απ' το έδαφος σε ύψος λιγότερο από 100 πόδια. Με θυμωμένη απόγνωση σηκώθηκε όρθιο στα πίσω του πόδια καιπήδησε κατά πάνω του, σα νάθελενα το φτάσει και να το κομματιάσειεκεί δίπλα του. Η ψυχρή σκέψητου Κάρσον ξανακούστηκε: "Έτσιμπράβο! Στάσου όρθιο και προσπάθησε να μοιάσεις κι εξωτερικά σανάνθρωπος όσο μπορε ίς. Η θα μάθεις να σκέφτεσαι σαν άνθρωπος ηθα πεθάνεις", Ξέσπασε: "Καλύτερανα σε πληροφορήσω πώς μόλις τώρα είπα στο Μάκ-Λέναν που είμαστε και τι περιμένω να συμβεί. Νομίζει πώς είμαι τρελός. Κι αυτός κι

ο Κάρλιγκ θα είναι δώ σε πέντελεπτά. Πέντε λεπτά, για ν' αλλάξειόλη σου η στάση απέναντι στη ζωή.Δεν είμαι υποκριτής για να υποστηρίξω πώς αυτή είναι μια τίμια πρόταση. Οι άνθρωποι όμως δεν είναιάγγελοι, αλλά πρέπει να μάθουν...πρέπει να μάθουν για τη νοημοσύν η των έζβα λ. Βρισκόμαστε σεπόλεμο με μια καταστροφική φυλήπου ονομάζεται Ράλ και πρέπει να

χρ ησι μοπ οιο ύμ ε το ν πλανήτη σαςΚάρσον σαν μια προωθημένη βάσηενάντια σ' αυτά τα καταραμέναάσπρα σκουλήκια. Θυμήσου ακόμη

και τούτο —δε θα βγε ι τίποτε αν

να πάνω στον πλανήτη μα ς. Στηνουσία, όμως , καμιά υπόθεση δενμπορεί να εξηγήσει αυτά τα πράγματα.

Τ.Χ.ΟύέλλςΜετ. Νίκος Γεωργίου

πεθ άνε ις σα μάρτ υρας . Τώρα πουυποπτευόμαστε πώς τα έζβαλ ίσωςνάχουν νοημοσύνη, θ' αρχίσουμενα προπαγανδ ίζουμε την ιδέα αυτή. Παντού στον πλανήτη Κάρσον,άνθρωποι βαριεστημένοι απ' το ναπολεμούν αυτό που νομίζουν άλο

γη φυσική δύ να μη, θα αν αθ αρ ρή σουν άμα μάθουν την αλήθεια, ένονόματι αυτής της περίεργης στρατιωτικής ηθικής που τα ανθρώπιναπλάσματα μπορούν να νιώσουν ένόψει νοήμ ονος εχθ ρού . Αν παρα

δοθείς, θα σου διδάξω ο,τι ξέρει οάνθρωπος. Θα γίνεις το πρώτο έζ-βαλ-έπιστή μονας. "Αν μπορείς ναδιαβάζεις τη σκέψη, θα καταλάβειςπώς μιλώ με απόλυτη ειλικρίνεια."

Είχε παγιδευτεί, λοιπόν ! Η γνώση αυτή του έφερε φόβο, και κάτιάλ λο : Ένιωσε να το κατακλύζει ησυγκίνηση από το μέγεθος της απόφασης που έπρεπε να πάρει.

"Η απόδειξη της εκλογής σουθα είναι πολύ απλή", συνέ χισ ε ησκέψη του Κάρσον. "Σ' ένα λεπτόθα προσγειώσω το αεροπλάνο μου.

Είναι όλο από μέταλλο και χωρίζεται σε δυ ό καμπ ίνε ς. Είναι επο μένως αδύνατο να ορμή σεις στηνκαμπίνα μου και να με σκοτώσεις.Αλλά η πόρτα της δικής σου καμ

πίνας θάναι ανοιχ τή. Ότα ν μπεις ,θα κλείσει ορμητικά και—Θέ μου...έρχεται ο Μάκ-Λέναν".

Το μεγάλο αεροπλάνο παρά λίγονα χτυπήσει στό έδαφος—τόσο απότομα το προσγείωσε ο Κάρσον.Σταμάτησε σ' ένα ξέφωτο καμιά εκατοστή πόδια παρά πέρα . Μιαπόρτα έχα σκ ε. Η στιγμή ήταν κρίσιμ η. Η σκέψη του επιστήμονα ξα

νακούστηκε:Αποφάσισε λοιπόν!"

Κι όμως το έζβαλ στεκόταν ακόμη αναποφάσιστο. Είδε τεράστιεςπόλ εις , πλοία, διαστημόπλοια, μεέζβ αλ στο τιμόνι. Ύστερα θυμήθ ηκε τι τούχε πει η μητέρα του, κιαυτή η θύμηση τούφερε έναν αβάσταχτο πόνο.

"Γρ ήγορ α!" ήρθε η σκέψη τουΚάρσον.

Μια φλόγα έπεσε δίπλα του εκείπου στεκόταν και δεν είχε πια καιρό να σκεφτεί, ούτε χρόνο για οτιδήποτε άλλο, παρά να πάρει πρωτοβουλία και ν' αρπάξει την ευκαι

ρία . Η φλόγ α τον αστό χησε πάλικαθώς έστριψε τρέχοντας γρήγορα. Αυτή τη φορά η σφαίρα χτύπησε την ουρά απ' τ' αεροπλάνο τουΚάρσον.

Το έζβαλ διαισθάνθηκε την αποφασιστικότητα της πράξης του Μάκ-Λέναν κι αμέσως βρέθηκε μές.στην άδεια καμπίνα. Το άλλο αεροπλάνο προσγειώθηκε. Δυό άντρεςμε όπλα έτρ εχαν π ρος το μ έρο ς

του. Γρύλι σε, καθώς έπιασε στονού τους τη φονική τους πρόθεσηκαι σχεδόν ήταν έτοιμο να ορμήσειέξω για να δοκιμάσει την ευκαιρίαπου του παρο υσια ζότα ν. Η πόρταόμως της καμπίνας έκλεισε μ' έναμεταλλικό ήχο. Είχε παγιδευτεί.

Η μήπως όχι; Μια άλλη πόρταάνοιξε. Με άγριο βρυχηθμό πήδησε μές στην άλλη καμπίνα όπου καθόταν ο άνθρωπος εκείν ος. Έτρεμε από συγκίνηση στην ιδέα πώςαυτή ήταν η τελευταία ανέλπιστηευκα ιρία να σκοτώσει αυτό ν τονάνθρωπο, όπως του είχε αφήσειδιαθήκη η μητέρα του! Και μόνο ηδύναμη κι η σταθερότητα στο γούτου ανθρώπου, τον έκανε να καταπνίξει μέ σα του τ ην τάση να τουκαταφέρει το θανάσιμο χτύπημα.Ο Κάλεμπ Κάρσον είπε βραχνά:

"Διακινδυνεύω τόσο πολύ, γιατίότι έχει κάνει μέχρι τώρα δείχνειπώς έχεις νοημοσύνη και ότι διαβάζ εις τη σκέψη μο υ. Αλλά τώραπια δεν μπορούμε ν' απογειωθούμε . Ο Μάκ-Λέναν έκαψε το υποστήριγμα της ουράς του αεροπλάνου. Αυτό σημαίνει πώς πρέπει να

έχουμε την τελική και οριστική απόδειξη. Θ' ανοίξω αυτή την πόρταπου οδηγεί μακριά τους. Μπορείςνα με σκοτώσεις και με λίγη τύχηνα σωθείς κι έσ ύ αν βιαστείς. Ηάλλη λύση είναι να ξαπλώσεις εδώστα πόδια μου και να τους αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο όταν έρθουν".

Μ' ένα τρανταχτό κίνημα το έζβαλ κινήθηκε μπροστά και σωριάστηκε μονοκόμματα πάνω στη μακριά κοιλιά του. "Αμυδρά, έπιασεμια βρισιά απορίας στο νού τουΜάκ-Λέναν.

Ένιωσε ξαφνικά πολύ μικρό, πολύ σπουδαίο και ταπεινό. Γιατί έφερε στο νού του τη μεγαλόπρεπηεικόνα του εαυτού του στον κόσμοτων έζβαλ σ' αυτό τον κόσμο της τιτανικής δημιουργίας, όπου άρχιζεένας καινούριος, δυναμικός πολιτισμός.. .»

Σιγή ξανάπεσε ανάμεσα μας, καθώς ο μεγαλόσωμος άντρας τέλειωσε την ιστορία του. Τέλος κάποιοςέκανε μια κρίση: "Αυτός ο εγγονόςτου διαστ ημοπόρ ου Κάρσον, φαίνεται νάναι πολύ ψυχρός τύπος ανθρωπου".

Η ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ



Κάποιος άλλος είπε: "Ο ΚάλεμπΚάρσον δεν ήξερε πώς ο αριθμόςτων σκοτωμ ένων στον πλανήτηΚάρσον ήταν τότε 30 εκατομμύρια,κι αυτό αναλογούσε σε μια πολύεπικίνδυνη απόφαση, από ηθική άποψη, για την πρωτοβουλία του εκείνη. Δέ θα μπορούσε να δράσειέτσι αστραπιαία. Η λύσ η αυτή ίσωςνάχε καθυστερήσει πολύ".

"Το θέμα είναι", είπε ο μικρόσω

μος αδύνατος ανθρωπάκος με ικανοποίηση, "πώς πάντα υπάρχει κάποιος άλλος που για διάφορες αίτιες πιάνει το πρόβλημα στην ουσίατου. Χάρις στις γνώσεις για τονπλανήτη Κάρσον, μπόρεσε ο εγγονός του να ερμηνεύσει τις μάλλονπρόχειρες σημειώσεις απ' τις παρατηρήσεις του Καθηγητή Τζέιμεσον".

Ένας άνθρωπος είπε: "Γιατί δενακούσαμε τίποτε γι' αυτή την άλληλύση εκείνο τον καιρό;"

Η οξεία φωνή ήχησε πάλι:

"Αυτό είναι ολοφάνερο ". "Ήταντην άλλη ακριβώς μέρα που οι προ-

συν. από τη σελ. 95

τε ξέρουμε τίποτε για τη φύση τωνένζυμων αυτών. Ούτε υπάρχει θεωρία, τόσο προχωρημένη που να εξηγ εί πώς ένα έν ζυμ ο μπορεί ναπροκαλέσει μια πυρηνική αντίδραση αφού αυτές ενέχουν ειδικέςαλληλοαντιδράσεις με δυνάμειςπέντε φορές ισχυρότερες απ' αυτές που παρουσιάζονται στις συνηθισμέ νες χημικές αντιδράσεις καισυνήθως καταλύονται από τα ένζυμα.

Η ολοκληρωτική πυρηνική αλλα γη είν αι από όξ υγ όν ο- 18 σε χρ υσ ό197. Το όξυγονο-18 βρίσκεταιάφθονο στο περιβάλλον της, σεσημαντική ποσότητα στο νερό καισε όλε ς τις οργανικές τροφές. Ο

χρυσός 197 εκκρίνεται μέσω τωνωοθηκών. Έν ας γνωστός μεσάζον τας είναι ο σ ίδηρ ος 56 και το

γεγονός ότι σχη ματ ίζεται ωρα ιμο

γλ ομ πί νη κατά τη λειτου ργία , μαςκάνε ι να υποψιαζ όμαστε πώς τοένζυμο η τα ένζυμα που ενέχονταςστη λειτο υργία αυτ ή, έ χουν αίμασαν ένα επί πλέον στοιχείο.

Αρχίζαμε να πιστεύουμε πώς ηαξία αυτής της ολοκληρωτικής πυρηνικής αλλαγής ίσως είναι πολύτιμη για τη Χήνα —το οξυγόνο 18δεν τη βλάπτε ι και ο χ ρυ σό ς 197παρουσιάζει μπελάδ ες για να τοναποβάλλει είναι δραστικά δηλητηριώ δης κι η αιτία της στει ρότη ταςτης. Το ότι η Χήνα παράγει Χρυσό,ίσως είναι ένας τρόπος για να απο

φύγει ένα μεγαλύτερο κίνδυνο.

σωπικές εμπειρίες του καθηγητήκαι η πιο ολοκληρωμένη λύση στοπρόβλημα ανακοινώνονταν απ' τιςεπικεφαλίδες όλων των εφημερίδων. Μιας και τόφερε ο λόγος, διάβασα την περασμένη εβδομάδαπώς ένας καινούριος διαστημικόςσυντονιστής διορίστηκε στον πλανήτη Κάρσον. Τ' όνομά του είναιΚάλεμπ Κάρσον!"

Όλοι μας προσέξαμε το μεγαλό

σωμο άντρα που σηκώθηκε, καθώςένα παιδί τον πλησίασε:

"Κυβερνήτη Μάκ-Λέναν, το σκάφος σας σας καλεί. Μπορείτε ναπάρετε το μήνυμα στο σαλόνι, κύριε".

Απομείναμε να κοιτάμε σα χαμένοι, καθώς ο γίγαντας αυτός κατευθ ύνθηκ ε ζωηρά πρ ος τα κεϊ. Ένα λεπτό αργότερα η λογομαχίασυνεχί στηκε πιο έντονη κι απόπριν.

απόδοση: Έφης Παπαθεοδώρου

Αυτός ο κίνδυνος...Αλλά όπως τ ο διαβάζου με στην

αναφορά, φίλοι μου, το όλο πράγμα φαίνεται πολύ απλό και σοφό.Στην πραγματ ικότητα όμως ποτέμου δεν είδα άνθρωπο να κοντέψεινα πάθει αποπληξία όπως ο Μπίλ-λιγκς, όταν διάβασε τα αποτελέσματα από τα πειράματα που κάναμε με το ραδι ενεργ ό χρυ σό. Εκείνα που δεν ανακαλύψαμε ραδιενέργεια στη Χήνα και τα απορρίψαμε σαν άχρ ηστα . Μας ρώτησε καιμας ξαναρώτη σε πώς μπορέσαμεκαι θεωρήσα με άχρη στο το γεγο νός ότι δεν βρήκαμε ραδιενέργεια."Το πάθατε σαν το νεοφώτιστο δη

μοσιογράφο" είπε "που τον στείλανε να γράψει για ένα κοσμικό γάμο και γ υρί ζον τας είπε πώς δενέγραψε τίποτε γιατί δεν παρουσιάστηκε ο γαμπρός. Ταΐσατε τη Χήνα

με ραδιενεργό χρυσό κι αυτός εξαφανίστηκε. Όχ ι μόνο αυτό, αλλ άδεν επισημάνατε καθόλου ραδιενέργεια στον οργανισμό της Χήνας. Ούτε άνθρακα 14. Ούτε πο-τάσσα 40. Και το θεωρήσατε αποτυχία". , ,

Αρχίσαμε να ταΐζουμε τη Χήναμε ραδιενεργά ισότοπα. Στην αρχήπροσεκτικά, αλλά πριν τελειώσει οΓενάρης του 1956 της τα δίναμε μετη σέσο υλα. Η Χήνα δεν προσβα-λόταν από ραδιενέργεια. "Το συμπέρασμα είναι", είπε ο Μπίλλιγκς,"πώς η πυρ ηνική λ ειτουρ γία που

καταλύει τα ένζυμα, καταφέρνει

και μετατρέπει οποιοδήποτε ασταθές Ισότοπο σε στα θερ ό". "Χρήσιμο , έ;" είπα. "Μόνο χρή σιμ ο; Είναιαριστούργημα. Είναι η ιδανική άμυνα εναντια στην ατομική επο χή. Ημετατ ροπή του ο ξυγ όνου 18 σε

χρ υσ ό 197 μπορεί να απ ελ ευ θε ρώ σει 8 και ένα κλάσμα ποζιτρονίωνκατ' άτομο οξυγόνου. Αυτό σημαίνει πώς 8 και ένα κλάσμα ακτίνωνΓ, μόλις συνδυαστούν με ένα η

λεκτρόνιο. Δεν βρήκαμε όμως ούτε ακτί νες Γ. Η Χήν α φαίνεται πώςμπορεί να απορροφά τις ακτίνες Γ,

χωρί ς κί νδ υν ο" .Βομβαρδίσαμε τη Χήνα με ακτί

νες Γ. Καθώς δυναμώναμε το ποσόν της ακτινοβολίας, η Χήνα παρουσίασε ένα μικρό πυρετό. Πανικόβλητοι εγκαταλείψαμε το πείραμα. Δεν ήταν όμως παρά απλός πυρετός και όχι σύμπτωμα από προσβολή ραδιενέργειας. Σε μια μέραο πυρετός έπεσε και η Χήνα ήτανπάλι μια χαρά. "Είδες τι έχουμε;"ρώτησε ο Μπίλλιγκς. "Ένα επιστημονικό θαύμα" είπε ο Φίνλεϋ. Καταλαβαίνεις, παιδί μου, τι προοπτικές παρουσιάζονται αν μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το μηχανισμόκαι να τον αναπαράγουμε στον πειραματικό σωλήνα; Τότε θα βρούμεμια τέλεια μέθοδο για να ξεφορτωνόμαστε τη ραδιενεργό στάχτη. Τομεγαλύτ ερο μειονέκτημα που μαςεμποδί ζει και δε ν μας αφήνει ναπροχωρήσουμε σε μια πυρηνική οικονομία μεγάλης κλίμακας είναι οπονοκέφαλος τι να κάνουμε τα ραδιενεργά ισότοπα που παράγονται

κατά τη λει τουρ γία. Ρίξτε τα σεένα μείγμα ένζυμων σε μεγάλα καζάνια, κι έτσι ησυχάζουμε κι απ'αυτά. Ανακαλύψτε το μηχανισμό,κύριοι, και μπορείτε πια να κοιμάστε ήσυχοι για τα ραδιενεργά μανιτάρια. Θα βρούμε και τον τρόπο ναπροφυλαχτούμε από τη ραδιενέρ

γε ια . Με τα τρ έψ τε λίγο και το μηχανισμό και θα "χουμε χήνες που ναεκκρίνουν οποιοδήποτε στοιχείομας χρειάζ εται. Τι θα λέγατ ε γιατσόφλι αυγού από Ούράνιο-235;""Το μηχανισμό! Το μηχανισμό!"

Καθίσαμε όλοι γύρω-γύρω καικοιτάζαμε τη Χήνα. "Αχ! και ναβγαίνουν πουλάκια απ' τ' αυγά της."Αν μπορούσαμε να δημιουργούσαμε ένα είδος χήνες πυρηνικούςαντιδραστήρες. "Πρέπει να 'χει γίνει στο παρελθόν ", είπε ο Φίνλεϋ."Οι μύθοι για τις χήνες που είναιπυρηνικοί αντιδραστήρες. Πρέπεινα 'χει ξαναγίνει. Παρόμοιοι μύθοι,κάπως έτσι πρέπει να χουν αρχίσει". "Θέλεις να περιμένεις;" ρώτησ ε ο Μπίλλιγκς. "Αν είχα με ένακοπάδι τέτοιες χήνες, θα αρχίζαμεαμέσως τις έρευνες. Θα μελετού

σαμε τις ωοθήκες τους. Θα έτοι-

ΠΑΤΕ ΝΤΕ ΦΟΥΑ ΓΚΡΑ



Γκαλάιν είναι γρήγορη στην αντί

ληψη, αλλά επιπόλαιη, ο Μούλιαμ

και η Τσίθ είναι αργόστροφοι, η

Φάιμ, η Χίρολ και ο Ντιβάν 'ίσως

είναι απ' την πάστα των μάντεων,

οι υπόλοιποι είναι μετριότητες.

Μια μέτρια ομάδα. Η Χίρολ ίσως

γίνει η αγαπημένη μου. Δεν υπάρ

χουν Τζέν ανάμεσα τους, ούτε

Ρούνιλντ.

"Σήμερα θ' αρχίσουμε να εξετά

ζουμε την άποψη των λέξεων που

δεν εκφράζονται με λόγια", αρχί

ζω. "Π.χ. αν πούμε πώς αυτή η πρά

σινη μπάλα αντιπροσωπεύει τη λέ

ξη "'ίδιο", κι ότι αυτό το γαλάζιο

κουτί αντιπροσωπεύει τη λέξη

"διαφορετικό", τότε μπορούμε..."

Η φωνή μου ηχεί μονότονα. Τα

παιδιά παρακολουθούν ήρεμα.

Έτσι συνεχίζεται η εκπαίδευση

στο Ίδρυμα των Διπλών Εγκεφά

λων. Κάτω απ' το τόξο του κρανίου

ρου το ονειροπόλο Δεξί μου χτυ

πάει δυνατά για λίγο, καθώς ξανα

ζεί τα λεπτά της απελευθέρωσης

του. Μέσ' απ' τους διαδρόμους,

απ' έξω απ' το δωμάτιο, κυκλοφο

ρούν οι μάντεις, βυθισμένοι σε

ενδόμυχες σκέψεις, σαβανωμένοι

με αδιαπέραστη σοφία — κι εμείς

που τους υπηρετούμε, συνεχίζου

με να κάνουμε πειθήνια το καθή

κον μας.

απόδοση έφη παπαθεοδώρου

ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ"μηνιαίο περιοδικό εκλαϊκευμένηςεπιστήμης & έρευνας. Έτ ος ιδρύσεως 1975. ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ — Χρήστος Δ. Λάζος.ΓΡΑφΕΙΑ: Πανεπιστημίου 56, 3οςόροφ. Τηλ. 3600059. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Σπύρος 'Αλεβιζόπουλος,Πανεπ ιστημ ίου 56, Αθήνα. ΔΙΕΥ ΘΥΝΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ: Χρήστος

Δ. Λάζ ος, Δημητρακοπούλου65-67, Κουκάκι , Αθήνα. Τηλ .

Γραφείου 3603198. ΥΠΕΥΘΥΝΗΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ:

Δανάη Άρνέλλου—Λάζου, Τηλ.9232998. ΕΙΚΟΝΟΓΡΑφΗΣΗ —ΣΚΙΤΣΑ — ΜΑΚΕΤΕΣ: Μάκης Πα νώριος, Δελφών 15, Αιγάλεω, τηλ. 5987119. ΓΛ ΩΣΣΙ ΚΗ ΕΠΙ ΜΕ ΛΕ ΙΑ : Μάνια Φιλ ιππ ίδου, Συνεσί -ου Κυρή νης 5-7, Αθήνα, τηλ.6464845. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ: Ντίνος Γα-ρουφαλιάς, Γ. Σεπτεμβρίου 151,

τηλ. 874611. ΑΝ ΑΠΑ ΡΑ ΓΩ ΓΗ ΤΕΤΡΑΧ ΡΩΜΙ ΩΝ: Ηλίας Καραμπα- τσάκης Ε.Ε. ILMAK" Ασκ ληπ ιού τη λ. 3632984. ΑΝ ΑΠ ΑΡ ΑΓ ΩΓ Η Ε

ΣΩΤΕΡΙΚΩΝ: Μιχάλης Σπανός,Βουλγαροκτόνου 26-28, τηλ.6439353. ΦΩΤΟΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΣΙΑ

— ΜΟ ΝΤ ΑΖ — ΕΚ ΤΥ ΠΩ ΣΗ :

GRAMAK Ε.Π.Ε., Βουλγαροκτό νο υ 26-28, Αθήνα τηλ. 6439338.ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ: Μιχάλης Μακέδος. ΒΙΒΛΙΟ

ΔΕ ΣΙ Α: Δη μή τρης Πετρακόπου- λος, Κομν ηνών 19, Αθή να τηλ .6441001. ΔΙΑΦΗΜΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙΟ

ΔΙ ΚΟ Υ: Χρήστος Λάζ ος, τηλ .3603198. ΕΜΒΑΣΜΑΤΑ, ΕΠΙΤΑΓΕΣ: Σπύρος 'Αλεθιζόπουλος.Πανεπιστημίου 56, 3ος όροφος. ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΑΠ ΕΝ ΑΝ ΤΙ ΤΟ Υ

ΝΟΜ ΟΥ: Σπύρος Αλεθιζόπου- λος.

Η διεύθυνση του περιοδικούεπιθυμεί να ευχαριστήση όλουςόσους συνέβαλλαν με οποιοδή

ποτε τρόπο στην σύνθεση τηςύλης και την παρουσίαση τουτεύχους αυτού. Και οι άνθρω

ποι αυτοί είναι πάρα πολλοί ώστε να τους κατονομάσουμεέναν έναν. Εκτιμάμε τις προσπάθειες τους για την τεχνικήβελτίωση και την καλλιτεχνική

παρουσίαση του περιοδικούμας που σε τελευταία ανάλυσηαποτελεί μέρος της πνευματικής συμβολής τους στον αγώνα

που διεξάγουμε στην χώρα μας για την άνοδο του πνευματικούεπιπέδου του λαού μας.

Η διεύθυνση του περιοδικού πιστεύει στην συλλογική εργασία και στα ευεργετικά της αποτελέσματα.

Για όλους αυτούς λοιπόν έναμεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

συν από τη σελ 41

γίας" για τον Φράνκεστάϊν, στοπερ. "ΑΙΝ. ΤΟΥ ΣΥΜΠ.", Ν. 20,σελ. 45-47.

4— Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ -1968/1976 &περ. "ΑΙΝ. ΤΟΥ ΣΥΜΠ." Ν. 24 άρθρο με τίτλο "Ο "Αγνωστος "Ανθρωπος".

5— "Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ 1969.6 —Περ. "ΑΙΝ. ΤΟΥ ΣΥΜΠ." τεϋχ. 21,

άρθρο του Jean Mistier με τίτλο"Η Μελλοντολογία το 18ο αίώνα"σελ. 4-12.

7 — Στο ίδιο τεύχος, ίδιο άρθρο.

8— " Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ 1969.9— Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ & ΒΙΠΕΡ 1969.

9— Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ 1969.10— Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ & ΒΙΠΕΡ 1969.11 — Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ 1973.

12— " Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ 1969.13— Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1971.14— Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1968. Υπό

λοιπες εκδόσεις του Βερν σε διάφορους άλλους εκδοτικούς οικους.

15, 16, 17—"Τα ποιήματα του "Εδγαρ"Αλλαν Πόε" Μ. Ν. Συμηριώτης, Αθήνα 1945.

18— "Εκδόσεις Μ. ΠΕΧΛΙΒΑΝΙΔΗΣ.

19, 20, 21, 22, 23, 24, 25 —ΕΔΓΑΡ ΑΛ ΛΑΝ ΠΟΕ " "Αλλόκοτες ιστορίες",

"Εκδοτικός οίκος Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗ-ΤΡΙΟΥ, 1953.

26 —Βλέπε περιοδ. "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" Ν. 18άρθρο του Λ. Σπρέηγκ ντε Κάμπ"Χ. Π. Λόβωραφτ: δάσκαλος τηςΦαντασίας".

27— Έκδόσει "ΣΚΙΟΥΡΟΣ" Ί968. 28 —Στον Α "τόμο Ανθολογίας Έπιστ.

Φαντασίας, "Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ1976.

29 —Στον Α τόμο Ανθολογίας Έπιστ.Φαντ. Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ 1976.

30 —ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ,τευχ. 26-27.

31 — "Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, 1971.32 — Εκδόσεις ΒΙΠΠΕΡ 1971. Ο τίτλος ,

του στα ελληνικά ήταν "οι έπικυ- ρίαρχοι".

33— Εκδόσεις ΒΙΠΠΕΡ, 1972.34— Εκδόσεις "ΓΑΛΑΞΙΑ" στον τόμο

"Φανταστικά Διηγήματα", 1961.35— "Εκδόσεις "ΔΙΕΘΝΗ ΒΙΒΛΙΑ" 197036— "Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, 1971 & ΒΙΠ

ΠΕΡ, 1971.37— Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1976. Βλέπε

επίσης κριτικό άρθρο στο περ. ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣτεϋχ. 21, σελ. 42 &44.

38 — Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ, 1973.

39—"Εκδόσεις ΜΗΝΙΑΙΟΣ ΝΕΟΣΚΟΣΜΟΣ, 1934.

40— "Εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ, 1961.41—Εκδόσεις ΔΕΛΤΑ - Π.Δ. ΔΗΜΗ

ΤΡΑΚΟΣ, 1961.42— Εκδόσεις ΚΑΜΕΡΑ - ΣΤΥΛΟ, 1973.43— "Εκδόσεις ΒΙΠΠΕΡ, 1971. '44— Εκδόσεις "ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ", 1975.45— "Εκδόσεις ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ, 1975.46— Εκδόσεις ΕΨΙΛΟΝ 1970 και εκδό

σεις ΕΟ (Οργόσματρο), 1976.47— Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, 1976.48 — Διήγημα του Τ.Η. Ροσνύ δημοσιεύ

τηκε για πρώτη φορά στα ελληνικάστο περ. ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, τευχ. 14-15, σελ. 82, "Οι

Σκιές".49— "Εκδόσεις "ΔΙΟΓΕΝΗΣ", 1971.50— Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ 1ος τόμος

της Ανθολογίας Έπιστ. Φαντ.51— Εκδόσεις "ΟΛΚΟΣ", 1973.52— "Εκδόσεις "ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ", με τι

τλο τα Δίδυμα Φεγγάρια του ΑΡΗ"1975.

53— "Εκδόσεις ΒΙΠΠΕΡ, 1972.54— Εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, 1968.55 — Βλέπε σχετική κριτική για τον

Μπράντμπερυ στο περ. "ΑΙΝΙΓ.ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ" τευχ. 17, σελ.41-42 με τίτλο "Η Μουσική τουΜπράντμπερυ".

56 —Στον Β τόμο ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΣΤ.

ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ εκδόσεως ΕΞΑΝΤΑΣ.57— Εκδόσεις ΑΝΤΙΚΟΣΜΟΙ, 1976.

ainigmata tou sympantos 14

Documents