VW: Happy Family?

Generaties:1. Nel

2. Jeffrey x Carlijn

3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André

7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje, Casper

8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan, Nora, Daphne, Sira, Hedwig, baby , (Ralph, Alfons, Steven)

9. Stefan, Eva, Renate

x

De vorige keer

- Hoofdhuis: Bastiaan werd de nieuwe bewoner.

-Fam. Stolk: Alfons kon de kinderen niet terug adopteren, maar zodra Casper volwassen was kon hij Ralph terug halen. Hij wenste Hedwig weer tot leven met de lamp.

-Fam. Valentijn: Eva voorspelde dat haar moeder weer zwanger zou worden, en ze kreeg gelijk.

-Fam. De Beer: Er werd een nieuwe puppy geboren: Amy. Renate werd kind.

2spelen

Hoofdhuis

Om maar even uit huis weg te zijn, had Bastiaan met zijn zus afgesproken in het centrum. Het was een zonnige dag en terwijl hij door de straten liep, voelde Bastiaan zich eindelijk ontspannen.

‘Broertje!’

Bij het horen van Elise’s opgewekte, luide stem verscheen er een grijns op Bastiaans gezicht.

‘Zusje.’ knikte hij.

‘Ik heb een vriendin mee genomen, dat vind je niet erg hè?’ riep Elise.

Aan de manier waarop ze het zei merkte Bastiaan al dat er meer aan de hand was. En toen hij het meisje zag, besefte hij wát.

Ze was beeldschoon. Precies zijn type.

En dat wist Elise dondersgoed.

‘Ik ben Bastiaan, de broer van Elise.’ stelde hij zichzelf verlegen voor.

‘Ik heb veel over je gehoord.’ zei het meisje en ze bloosde licht. ‘Kirsten.’

De eerste paar woorden waren onwennig, maar hun gesprek verliep al snel stukken beter.

Sterker nog: al gauw waren ze Elise totaal vergeten en praatten met elkaar als oude vrienden.

Elise knikte goedkeurend en lachte in zichzelf. Dit had ze toch maar mooi geregeld! Ze had al meteen gevoeld dat die twee elkaar wel zouden mogen.

Kirsten vertrok al snel weer, maar Bastiaan en Elise bleven nog een hapje eten.

‘Barst los.’ zei Elise met haar mond vol, en ze keek haar broer onderzoekend aan.

Hij lachte. ‘Ze is leuk. Heel leuk, zelfs. Ik denk dat ik je moet bedanken.’

‘Och, geen moeite hoor!’ giechelde Elise. ‘Jullie passen gewoon bij elkaar.’

‘Maar denk je dat ze mij ook ziet zitten?’

‘Je moet wel blind zijn om niet te zien hoe ze naar je staart, jongen. Alles aan haar straalt uit dat ze verliefd op je is.’

‘Echt? Je zal wel gelijk hebben…’

Bastiaan twijfelde nog, maar het zelfverzekerde antwoord van zijn zus gaf hem hoop.

Thuis mailde hij Kirsten gelijk.

Hij was verliefd op haar. Nu wist hij het zeker. Gek, want hij was nog nooit verliefd geweest en zeker niet zo plotsklaps!

Hij kreeg meteen een lange, intieme e-mail terug en zo stuurden ze een tijdje over en weer berichten.

De volgende dag was Bastiaan in de tuin aan het werk toen hij ineens een stem hoorde.

‘Kirsten!’ Meteen schoot Bastiaan in de stress. Hij moest haar een warm welkom geven, hij moest het haar naar de zin maken… Maar hoe?

Hij besloot koekjes te bakken.

‘Kerstkoekjes in de herfst. Apart.’

‘Ik hou gewoon van koekjes. Welk seizoen het ook is.’ grinnikte Bastiaan snel. Hopelijk vond ze hem nu niet raar!

‘Daar heb je wel gelijk in. Koekjes kunnen altijd. Mag ik er nog eentje?’

‘Natuurlijk! Daar zijn ze voor!’

Lachend aten ze de hele schaal leeg en toen vroeg Kirsten aarzelend of ze mocht helpen in de tuin.

‘Ik ben dol op de natuur.’ vertelde ze. ‘En je hebt hier echt een práchtige tuin, Bas.’

‘Natuurlijk mag je helpen, graag zelfs!’

Zo werkten ze de hele middag zij aan zij, zonder veel te zeggen, maar de stilte voelde goed.

Uiteindelijk werden ze toch een beetje moe, en al snel sloeg de meligheid toe.

‘Hee, niet doen! Dat heb ik net opgeveegd!’ schreeuwde Kirsten quasi-kwaad toen Bastiaan in een berg herfstbladeren schopte. Al gauw gaf ze haar protest op en begon ook bladeren in het rond te gooien.

Schaterend als een stel kinderen keken ze naar de regen van blaadjes.

Tot ze ineens stopten, en overeind kwamen.

Kirsten pakte voorzichtig Bastiaans handen en deed een stapje naar hem toe.

‘Ik weet niet wanneer het gebeurd is, maar je hebt m’n hart gestolen, Bas.’

Bastiaan wist niets te zeggen en keek haar met grote ogen aan.

x

Woorden waren ook niet meer nodig. Ze kuste hem, en het was Bastiaans eerste kus – de eerste van velen!

Die dag lieten ze elkaar niet meer los. Nadat ze hun liefde voor elkaar hadden bekend, waren ze onafscheidelijk.

‘Blijf je logeren, meisje?’

‘Als je liever in een ander bed slaapt, is dat ook goed hoor.’

‘Welnee, wat denk jij nou. Waarom zou ik anders blijven slapen?’

Schaterend verdwenen ze onder de dekens.

Hun liefdesspel zette zich voort tot in de vroege uurtjes. Toen de zon opkwam waren ze nog steeds niet in slaap.

Toch won de vermoeidheid het uiteindelijk van hun passie en vielen ze verstrengeld in slaap.

Een paar uur later werd Bastiaan al weer wakker en sloop voorzichtig naar beneden. Daar maakte hij een ontbijtje klaar, dat hij met een bos rozen uit eigen tuin op het bed zette.

Even keek hij vertederd neer op zijn slapende vriendin.

Bastiaan verbaasde zich over de heftigheid van zijn gevoelens. Dit was nieuw voor hem. Hij had nog nooit zo veel gevoeld voor een meisje.

Alsof Kirsten merkte dat er naar haar gekeken werd, kwam ze slaperig overeind. Verward keek ze naar het ontbijtje, en toen naar Bastiaan.

‘Speciaal voor jou, schat.’ glimlachte hij.

Nadat ze samen het ontbijtje opgepeuzeld hadden, namen ze samen een lekker warme douche.

‘Waarom blijf je niet bij me, Kirs? Ik weet dat het vroeg is, maar ik zou niets liever willen.’ Bastiaan keek zijn vriendin hoopvol aan.

‘Samenwonen? Nu al?’ giechelde Kirsten. ‘Het klinkt krankzinnig... Laten we het doen!’

‘In dat geval…welkom in het hoofdhuis, jongedame.’

Kirsten vond al snel haar plekje in de boerderij en het huis veranderde van een stil gebouw in een levendig, warm thuis.

Omdat ze zo van tuinieren hield, nodigde ze de tuinvereniging uit. Hopelijk kreeg ze een lidmaatschap.

De directeur van de vereniging belde wat collega’s op, zodat ze samen de tuin aan een onderzoek konden onderwerpen.

Nerveus keek Kirsten toe, heen en weer wiebelend op haar voeten. Ze zou zó graag lid worden. Bloemen, bomen, mooie grasveldjes en groenten verbouwen was altijd al haar hobby geweest.

Met de grote tuin rond de boerderij was ze echt in de zevende hemel.

Ze liet het comité van de vereniging hun gang gaan in de tuin en ging zelf weer naar binnen.

Zenuwachtig keek ze naar buiten, hoe ze met strenge gezichten aantekeningen maakten in hun notitieboekjes.

Ineens voelde Kirsten twee armen om haar middel. Meteen draaide ze zich glimlachend om.

‘Het komt wel goed, meisje. Als ze deze tuin niet goedkeuren, zijn ze gek.’

‘Ik hoop maar dat je gelijk hebt.’

‘Ik heb altijd gelijk.’

Kirsten duwde hem lachend weg en liet haar blik weer naar de donkere tuin gaan. Zelf was ze er nog niet zo zeker van.

De mannen keken iets te kritisch. Ze wezen naar bergen dorre herfstbladeren, bleven hoofdschuddend staan bij een kuil die door een hond gegraven was.

Het kwam dan ook niet meer echt als een verrassing toen ze Kirsten vertelden dat ze afgewezen was – voor deze keer. Als ze wat dingen opknapte, mocht ze het later nog eens proberen.

Teleurgesteld zakte Kirsten op de bank neer – maar gelukkig wist haar vriend genoeg manieren om haar weer op te vrolijken!

2spelen

Familie Stolk

‘Af! Je pyjama is af, Ralph!’ Triomfantelijk pakte Jasmine de kleding van haar naaitafeltje af. Dit was de eerste keer dat ze kleren gemaakt had, en ze was er apetrots op.

Voor nu legde ze de pyjama op een stapeltje in Ralph’s kamer, maar zodra hij oud genoeg was zou ze het in zijn bed leggen.

Ze kon niet wachten om te zien hoe het hem zou staan!

Jasmine keek door het raam en zag dat haar andere zoon, Casper, net uit zijn werk gekomen was. Sindskort werkte hij in zijn droomcarrière in het onderwijs.

Nu draaide hij net de dop op een pot waarin hij vlinders had gevangen.

‘Een verrassing voor Hedwig.’ glimlachte hij toen hij binnen kwam.

Het bleek een goed idee. Toen het meisje thuis kwam uit haar baantje in de oceanografie, slaakte ze een verrast kreetje. Vol bewondering boog ze zich voorover.

‘Wat zijn ze mooi,’ fluisterde ze met grote ogen.

‘Flinners!’ kirde Ralph al even bewonderend.

Hedwig giechelde en keek even naar het kleine jongetje, en toen weer naar de vlinders. ‘Heb jij die gevangen, Casper?’

‘Speciaal voor jou. Ik hoopte al dat je ze mooi zou vinden.’

‘Dank je.’ Hedwig bloosde.

Doordat Ralph een tijd in het kindertehuis gezeten had, had zijn familie een heel stuk van zijn peutertijd gemist.

Dat vonden ze jammer, maar gelukkig konden ze nu weer met volle teugen van alles genieten.

Ralph was alweer jarig, en zoals beloofd kreeg hij een tuinfeest.

Er was allemaal familie uitgenodigd, en ze kwamen vanuit alle hoeken toegestroomd om toe te kijken.

‘Blazen, kleintje!’ riep Bastiaan.

‘Blaas de kaarsjes maar uit!’ vulde Sofie hem aan, en ze zwaaide opgetogen met een teddybeer.

Ralph lachte en deed wat hem gezegd werd.

Toen hij een kind geworden was, rende hij meteen naar zijn moeder.

‘Kan ik nu die pyjama aan, die jij gemaakt had? Dat was toch mijn verjaardagscadeau?’

Jasmine lachte. ‘Ga maar gauw!’

‘Kijk! Stefan, kijk! Dit heeft mijn mama helemaal zelf gemaakt!’ Vol trots draaide Ralph een paar rondjes voor zijn verre familielid.

‘Zo, dat is echt vakmanschap.’ zei Stefan zogenaamd serieus, en schoot toen ook in de lach. Hij klopte het jongetje op zijn schouder. ‘Mooi zeg, man. Ik wou dat ik zo’n pyjama had!’

‘Misschien kan ze er ook wel eentje voor jou maken!’

De pyjama was echter niet Ralphs enige verjaardagscadeau. Zoals zo veel peuters die kind werden, kreeg zijn kamer een metamorfose.

Ralph was zo opgetogen over alles, dat hij er niet over peinsde om te gaan slapen. Er was zo veel leuks te doen!

Na een paar verhaaltjes viel hij dan eindelijk in slaap – maar de volgende morgen stond hij al vroeg weer naast zijn bed.

Op het dakterras had Alfons een basket neergezet, zodat ze samen konden basketballen. Het bleek voor hen allebei hun hobby te zijn!

Ze speelden de hele ochtend, en toen kregen ze toch wel honger.

‘Wat maak je, Hedwig? Ik barst van de honger!’

‘Baars met pompoen.’ zei het meisje zacht en ze keek hem even van opzij aan.

‘O! Schiet maar op!’

Meteen rende hij door naar zijn moeder.

‘Wat maak je, mama?’

‘Een pyjama voor je vader.’ glimlachte ze. ‘En jaag Hedwig niet op, hè?’

Nerveus serveerde Hedwig de maaltijd. Ze hoopte maar dat alles goed gelukt was. Ze vond het fijn om haar bijdrage te leveren aan het gezin, dan had ze wat minder het gevoel dat ze hen tot last was. Omdat haar eigen familie dood was, voelde ze zich vaak eenzaam.

Maar nu keek iedereen goedkeurend naar het eten.

‘Dankjewel, Hedwig!’

Iedereen begon te eten, en zodra Ralph de eerste hap in zijn mond stopte, vertrok zijn gezicht.

Geschrokken keek Hedwig hem aan.

Hij kauwde, keek nog vreemder, en wendde zich toen tot zijn vader.

Alfons keek al even vreemd.

Ze begonnen te smoezen, en draaiden hun hoofden toen tegelijk naar Hedwig.

‘Dit is de beste baars ooit!’ riepen ze in koor en barstten in lachen uit.

‘Plaag die meid niet zo!’ lachte Jasmine hoofdschuddend.

Hedwig keek de twee grappenmakers vreemd aan.

‘Wen er maar aan, Hedwig, die twee houden je altijd voor de gek!’ zei Jasmine met een glimlach.

Na het eten ging iedereen weer zijn eigen weg.

Ralph was uitgeput van alle nieuwe indrukken die hij als kind te verwerken kreeg, en viel op de bank in slaap.

Jasmine werkte verder aan een projectje, dat ook al bijna klaar was.

Het was een dekentje voor aan de muur – speciaal gemaakt voor in de nieuwe babykamer voor Sofie.

Hedwig en Casper namen een frisse duik in het zwembad, waar ze de hele verdere middag bleven.

Ze lachten samen, spetterden elkaar nat, duwden elkaar onder water. Het was fijn om weer samen te zijn.

‘s Avonds kwam Sofie langs, en Jasmine gaf haar met bonzend hart de babydeken.

‘Hopelijk vindt je het mooi.’

Sofie haalde de lappendeken uit het doosje en vouwde hem vol bewondering uit.

‘Dat is prachtig!’ riep ze uit. Ze kon haar ogen er niet vanaf houden. ‘Die gaan we meteen ophangen. Echt heel erg bedankt, Jasmine!’

‘Ik ben blij dat je hem mooi vindt,’ bloosde Jasmine trots.

Casper en Hedwig waren uit gezwommen, maar hadden nog lang geen zin om naar binnen te gaan. Het was een warme, heldere avond, en ze gingen aan de rand van het zwembad zitten.

Casper liet zich op zijn rug vallen en staarde naar de sterrenhemel.

‘Zie je de grote beer, daar?’ wees hij.

‘Ik zie niks.’ giechelde Hedwig eerlijk. Hoe ze zich ook inspande, ze kon gewoon met geen mogelijkheid patronen ontdekken in al die zilveren stipjes.

‘O!’ schreeuwde Casper ineens, en hij kwam geschokt overeind. ‘Kijk daar, een vallende ster! Hedwig!’

Hedwig tuurde de sterrenhemel af, maar kon niets zien.

‘Je ziet ze vliegen. Letterlijk.’ zei ze plagend en ze rolde op haar buik. Ze keek verlegen naar het knappe gezicht van de man naast zich.

Ze was verliefd op hem, nog meer dan ooit. Waarom gedroegen ze zich dan zo braaf de laatste tijd? Het enige wat ze gedaan hadden was een beetje kussen…

Blijkbaar dacht Casper daar hetzelfde over, want na hun romantische avond onder de sterren vroeg hij haar die nacht eindelijk of ze met hem naar bed wilde.

‘Heel graag.’ bloosde Hedwig – en zo beleefden ze samen hun eerste keer.

Casper voelde zich in de zevende hemel.

‘Heb ik je geen pijn gedaan?’ vroeg hij bang.

‘Nee hoor,’ glimlachte Hedwig. Dat was wel een beetje gelogen, maar ze had het er wel voor over. Dit was hemels – de liefde bedrijven met de liefde van haar leven.

2spelen

Familie Valentijn

‘Wat ben je aan het doen?’ Sofie knielde neer bij haar dochtertje.

‘O, ik probeer meneer Baksteen wat trucjes te leren. Weet je wel.’

Sofie had geen idee, maar ze zweeg. Ze was blij dat Eva zich weer gedroeg als een zorgeloos kind – want die voorspellende uitspraken vond ze maar niks.

Even later stond ze omeletten te maken voor het ontbijt.

‘Ruim jij zo even je speelgoed op, Eef? Straks breekt iemand zijn nek er nog over.’ hoorde ze David zeggen.

Eva protesteerde, maar toen Sofie zei: ‘Doe wat papa zegt.’ was ze meteen stil.

Terwijl Sofie de omeletten serveerde, hoorde ze Stefan en Eva over een huisdier zeuren.

Dat deden ze al heel lang – maar ze vonden hun hondje Suus wel genoeg.

Nu leek David echter bij te draaien.

‘Een cavia. Dat zou leuk zijn.’ zei Eva kalm. Ze zat heel netjes recht op haar stoel. Ze hoopte zeker dat ze haar zin wel kreeg, als ze zich goed gedroeg.

Sofie keek haar man eens aan.

‘Die cavia wordt dan wel van jou, Stefan en de komende baby samen. Hij zal niet alleen van jou zijn, Eva.’

‘Nee, dat is goed! Dat snap ik.’

Met grote ogen bleef Eva naar haar ouders kijken.

Sofie haalde haar schouders op. Ze had geen zin meer om zich ermee te bemoeien. Ze stond op om de tafel af te ruimen.

‘Goed dan. Maar jullie verzorgen hem helemaal zelf!’

Met die woorden gaf David toe aan de wens van zijn kinderen.

‘Yes! Het mag, het mag!’ gilde Eva door het dolle heen en ze vloog David om de nek.

Sofie en David keken elkaar glimlachend aan.

‘Mama, weet je! We mogen een cavia van papa!’

‘En je krijgt een tweeling!’ jubelde Eva er in haar enthousiasme achteraan.

Pas toen ze besefte wat ze gezegd had, sloeg ze haar ogen neer.

‘Sorry. Je wilde het nog niet weten, hè?’

Stomverbaasd keek Sofie haar dochtertje na.

Eva en Stefan zetten die middag hun nieuwe cavia neer.

Ze hadden overlegd over de naam, en kwamen op de naam Onyx. Dat was een zwarte edelsteen, en paste goed bij het zwartharige beestje.

‘Ik wil hem vasthouden!’

‘Eerst moet hij wat eten. Hij moet even wennen in zijn nieuwe huis, Eef.’

Samen keken ze vol bewondering toe hoe Onyx in zijn radje rende, en wat van het voer knabbelde.

‘Mag ik hem nu vasthouden?’

‘Ja, maar heel voorzichtig! Knijp hem niet fijn en laat hem niet vallen.’ Stefan haalde Onyx uit het hok en overhandigde hem aan zijn zusje.

‘Wat issie lief!’ kirde ze.

Ze overlaadde hem met kusjes en Stefan keek hoofdschuddend toe.

Hij lachte.

‘Zo te zien kunnen jullie het wel met elkaar vinden.’

‘Ik in ieder geval wel met hem.’ knikte Eva. ‘Wat hij van mij vindt, is maar afwachten.’

Die avond hoorden ze ineens een scherpe gil uit hun moeders kamer.

‘De bevalling.’ zei Eva kalm, alsof ze het verwacht had – en dat was natuurlijk ook zo.

Sofie stond vloekend in een hoek van haar slaapkamer.

‘Jongens, ga maar even boven wachten.’ zei David tegen de kinderen, maar dat was tegen dovemansoren gezegd.

Stefan kon zich niet meer verroeren. Hij voelde zich angstiger dan ooit. Het was vreselijk om zijn moeder zo’n pijn te zien lijden.

Eindelijk klonk daar dan het eerste babykreetje.

En nog eentje.

‘Je…je had gelijk!’ Stomverbaasd wendde Stefan zich tot zijn zusje.

‘Het is inderdaad een tweeling!’

David begon van blijdschap te huilen, zo overdonderd was hij.

‘Het zijn twee jongens, twee kleine kereltjes!’ giechelde Sofie verward.

‘En deze heeft rood haar!’ Toen sprongen ook bij Sofie de tranen in de ogen. ‘Ze zijn zo mooi, allebei!’

Voorzichtig pakte David de zwartharige jongen in zijn armen. Die noemden ze Arthur.

Het roodharige jongetje heette Richard.

Sofie was uitgeput van de zware bevalling en viel meteen in slaap.

‘Ik zorg wel voor de tweeling, dat red ik heus wel.’ verzekerde David haar.

Eerst gaf hij Arthur de fles -

- en daarna Richard.

Toen legde hij Richard in bed -

- en daarna Arthur.

Dat was nog best makkelijk, dacht David bij zichzelf. Het was hard werken met twee baby’s – maar het ging.

Nu lagen ze allebei stilletjes in hun bedjes.

David keek vertederd toe. Hij was vader van een tweeling…!

De rust duurde niet lang, want al gauw dienden de eerste vieze luiers zich aan.

Met één baby was dat al erg, maar met twee was het nog veel erger!

Gelukkig was Stefan er om te helpen, en dat deed hij maar al te graag.

De dagen erna was de tweeling het onderwerp van gesprek.

Sofie was eerst bang dat haar oudere kinderen aandacht te kort zouden komen, maar dat was niet zo.

Ze waren juist dol op hun nieuwe grote gezin!

‘En we zullen altijd helpen,’ zei Stefan vriendelijk. ‘Eva wordt ook al bijna tiener. Als de tweeling jullie te veel wordt, kunnen we altijd bij springen.’

Sofie glimlachte ontroerd.

‘Jullie zijn te lief, jongens. Ik ben de gelukkigste mama van de wereld!’

2spelen

Fam. De Beer

‘Nog even wachten, opa, de cake is bijna klaar!’ riep Renate druk. Een korte ‘ping’ galmde door de keuken, en snel opende Renate haar speelgoedoventje.

‘O.’

‘Hij is een beetje…donker.’ glimlachte ze toen ze hem voorschotelde aan Sander.

‘Nou, bedankt! Een cake, speciaal voor mij – dat heb je goed gedaan, hoor!’ Een beetje vreemd keek hij naar het aangebrande baksel, maar hij zweeg erover. Hij wilde lief blijven voor Renate.

Die middag nam Renate haar neefje Bart mee.

Haar vader Bryan had een zus, en Bart was het zoontje van die zus.

Deze oom en tante van Renate hadden toevallig ook Steven en Alfons geadopteerd – de jongens die eerder geadopteerd waren door Alfons en Jasmine.

Nu hadden ze het goed bij hun nieuwe familie.

Bart en zijn adoptiebroertjes waren als echte broers, en hadden sindskort een nieuw zusje erbij.

Renate vond het heerlijk om te luisteren naar Barts verhalen over zijn familie. Wat zou ze zelf graag broertjes of zusjes hebben!

Bart en zij waren op school de beste vrienden, en ze speelden ook vaak thuis met elkaar.

‘Laten we weer fotomodel doen! Dan ben jij weer de fotograaf!’

Het was hun favoriete spelletje, en na afloop omhelsden ze elkaar lachend.

‘Later word ik echt model.’

‘En ik fotograaf!’

Elise riep de twee om wat chips te komen eten, maar Bart speelde liever verder op de computer.

‘En, is het gezellig?’ vroeg Elise aan haar dochter.

‘Heel erg! Mogen we straks op jouw kamer dansles doen?’

‘Dansles?’

‘Dat is leuk!’

‘Waarom ook niet.’

‘Het is eigenlijk jammer dat Bart je neefje is.’ zei Elise ineens.

Renate keek haar moeder vreemd aan.

‘Ik bedoel: anders hadden jullie later vast verkering gekregen!’

Renate keek haar moeder nog vreemder aan, en richtte haar aandacht snel weer op haar bord.

Waarom zei ze nou zoiets? Zij en Bart waren gewoon vrienden, de beste vrienden, en neef en nicht.

Moeders…

‘Ik doe even m’n balletjurkje aan!’ riep ze even later.

‘Okee, ik niet hoor!’ riep Bart terug. ‘Ik heb wel sportkleding mee, maar dat is geen balletkleding.’

Samen deden ze rek- en strekoefeningen aan het balletrekje van hun moeder.

‘Dit is nog best leuk.’ zei Bart enigszins verrast. Meestal stemde hij met al Renate’s spelletjes in – maar hier had hij toch zijn twijfels over gehad.

‘Zie je wel. Dansen is leuk!’

Ze zette de klassieke muziek nog iets harder, en samen bewogen ze plechtig met grootse bewegingen op de maat van de melodie.

‘Later word ik een echte ballerina.’

‘Ik ook!’ lachte Bart terwijl hij een perfecte plié maakte.

Zonder kloppen vloog ineens de deur open.

‘O, dus dát bedoelde je met dansles! Wat scháttig!’

Renate bevroor in haar bewegingen. Waarom kwam haar moeder haar nu weer storen?

‘Ga maar door, hoor!’ knipoogde ze toen ze de kinderen zag blijven stilstaan.

Een beetje aarzelend keken Bart en Renate elkaar aan. Toen haalden ze hun schouders op en gingen weer op in de muziek.

‘Zelfs helemaal met bijpassende muziek, hoe cute!’ kirde Elise.

Renate zuchtte en eindelijk vertrok haar moeder weer.

‘Let maar niet op m’n moeder.’ mompelde ze tegen Bart, die terug grijnsde.

‘Ik ken het.’ zei hij alleen maar, en ze dansten verder.

Om vijf uur was het voor Bart tijd om naar huis te gaan.

‘Morgen bij jou, hè?’

‘Jep. Zullen we dan met Steven en Alfons spelen op ons nieuwe klimrek?’

‘Tof idee! Kan niet wachten!’ lachte Renate.

Nadat ze haar neefje had uitgelaten huppelde Renate door het huis. Ze was helemaal blij van de leuke middag.

Sander keek glimlachend toe hoe zijn kleindochter straalde. Zo zag hij haar het liefst.

‘Je gaat toch niet eten in je balletpakje?’ riep Elise uit.

‘Laat die meid toch.’ zei Sander rustig. ‘Als zij dat wil.’

‘Weet je wel hoe duur dat jurkje was, straks knoeit ze erop!’

‘Elise.’ Nu viel Bryan haar ook in de rede, en eindelijk zweeg ze maar.

‘Dus je hebt een leuke middag gehad met Bart?’ vroeg Bryan. Hij vond het leuk dat zijn dochtertje zo’n goede band had met de zoon van zijn zus.

‘Hartstikke leuk! We deden fotomodel en fotograaf, en daarna ook nog dansles. Ik was een echte ballerina!’

De dagen daarna was Renate zó geobsedeerd door alles wat met dansen te maken had, dat ze zelfs in haar balletjurkje naar school ging.

Dat iedereen haar in de bus vreemd aan keek, kon haar niets schelen.

In het hondenbedrijf ging ook alles zijn gangetje.

De kleine puppy, Amy, groeide op tot een heel bijzonder hondje.

Qua uiterlijk was ze een echte mix tussen haar moeder Kate en dunnere vader Lucky.

Ze had hun kleuren gemixt: zwart, donkerbruin, en lichtbruin.

Elise was dolblij met het resultaat. Dit was wel een hondje waar ze verder mee wilde fokken in het bedrijf!

Ze dacht veel na over het bedrijf. Eigenlijk was het tijd om weer eens wat honden te verkopen, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen.

Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat Lucky weer weg moest.

Hij had een goede taak verricht als vader van Amy, en mocht nu van een rustig leven gaan genieten.

Al snel kwam er een geïnteresseerde oude dame langs.

Elise zag wel dat Lucky bij haar een goed leven zou krijgen.

Nog even zonderde Elise zich samen met Lucky af. Ze had hem nog helemaal niet zo lang, maar dit was de beste keuze. Anders overstroomde het verblijf nog van de honden.

‘Luck, je mag van je oude dag gaan genieten.’

‘Je hebt hier goed je best gedaan.’ glimlachte ze.

Toen Elise de stapel biljetten in ontvangst nam, herinnerde ze zich weer hoe fijn het was om geld te verdienen met haar eigen bedrijf.

Dit was waar ze voor leefde!

‘Veel plezier met Lucky, hij is een lieve hond. Hij heeft wel veel beweging nodig, maar dat komt vast wel goed.’ glimlachte Elise.

‘Ik wandel graag, dus dat komt inderdaad wel goed!’ knikte de oude dame vrolijk. ‘Heel erg bedankt, mevrouw Stadsie, ik zal goed voor Lucky zorgen.’

Zo vertrok Lucky.

Elise belde meteen de dierendienst om een nieuwe mannelijke hond te bestellen – voor de nieuwe generatie.

Amy moest een maatje krijgen.

Toen Renate besefte dat Lucky weg was, begon ze te huilen en rende naar haar kamer.

Hoe kon haar moeder dat nu doen, zonder overleg, en terwijl zij op school zat?!

Ze vond het nieuwe hondje ook helemaal niet leuk.

Hij had saaie kleuren, een rare spitse kop en een nog stommere naam: Amper. Hoe konden ze hem nou zo noemen in het asiel?

Elise trok zich echter niets aan van de mening van haar dochter.

Zij vond Amper een mooie hond, en ze was ervan overtuigd dat er ook leuke pups zouden komen van hem en Amy.

Amy leek echter niet zo blij te zijn met de nieuwkomer, waaraan zij was ‘uitgehuwelijkt’. Toch liet Elise zich niet uit het veld slaan.

Dit was haar plan, haar bedrijf – en de honden hadden maar te doen wat zij wilde. Amy en Amper zouden wel aan elkaar wennen.

‘M-mama doet altijd maar wat ze zelf wil, en ze luistert niet naar mij!’ snikte Renate in haar opa’s armen.

Sander troostte haar en eindelijk kalmeerde ze weer wat. Zo kwam hij ook te weten dat ze slechte cijfers op school haalde – maar dat wist hij ook meteen op te lossen door haar met haar huiswerk te helpen.

‘Je bent de beste opa van de hele wereld!’