Up the irons!

42'nin 7. sayısına hoşgeldin. Bu ay da size yazın sıcağında çok iyi gidecek, soğuk ve egzotik içecekler gibi bir dergi

hazırladık.

Öncelikle, bu ayki kapak konumuzdan bahsetmek istiyoruz. Genelde hep metal müzik ağırlıklı incelemeler

yaptığımız için eleştiriliyoruz, ve bu ay diğer aylardan da daha metal ağırlıklı bir dergi oldu. Ancak, haklı

sebeplerimiz var, çünkü yakın zamanda -26 Temmuz'da- Iron Maiden efsane bir tur ile kendisine yakışır bir yerde

epik bir konser verecek ve biz de dahil bir çok kişinin unutamayacağı bir tecrübe olacak. İş bu dosya konumuz da,

hala gitsem mi gitmesem mi diye düşünen arkadaşlarımızı gaza getirmek için yazılmıştır. Olur da headbang

partneri arıyorsanız, Facebook'taki grubumuzdan irtibata geçebilirsiniz. Sonuçta, ne kadar kalabalık o kadar iyi :)

Geçtiğimiz şubat ayı dergimizi okuyanlar hatırlayacaklardır belki, tabi eğer editörden kısmına ilgi gösteriyorlarsa.

O zamanlar bir Minecraft server'ı açmıştık, bir süre komün toplumumuzla devam ettikten sonra, PvP'nin açılması

ve Faction sisteminin gelmesinden kısa bir süre sonra toplumsal bir çökme yaşamıştık. Şimdi komün yaşama

tekrar başladık, ve güzel güzel yaşıyoruz. Biriken stresimizi de arena ve ara sıra düzenlediğimiz oyunlarda

atıyoruz. Server whitelist'li, dolayısıyla girmeden önce Facebook grubumuza girip oradan belirtmeniz gerekiyor

nick'inizi, grup adresimiz de hemen aşağıda.

Dergi ile ilgili geribildirimlerinizi, @mubkfk twitter adresinden, facebook grubumuzdan ya da

mubkfk@gmail.com adresine mail atarak gönderebilirsiniz.

Hepinize iyi okumalar,

Stay steel…

Minecraft Grubumuz: https://www.facebook.com/groups/437609839646075/

Facebook Sayfamız: http://www.facebook.com/mu.bkfk

Facebook Grubumuz: http://www.facebook.com/groups/marmara.bkfk/

Twitter Profilimiz: https://twitter.com/mubkfk

Aykut&Çağlar

İÇİNDEKİLER

Sayfa 5 – Borderlands

Sayfa 9 – Deadlight

Sayfa 12 – Final Fantasy A Realm Reborn

Sayfa 14 – Borderlands 2 Karakter Rehberi

Sayfa 20 – Iron Maiden

Sayfa 28 – Megadeth

Sayfa 29 – Children Of Bodom

Sayfa 31 – Earth One

Sayfa 34 – Fatale

Sayfa 35 – Rebel Blood

Sayfa 37 – Moonrise Kingdom

Sayfa 38 – Oblivion

Sayfa 40 – Macera Oyunları I - Ron Gilbert

Oyun

Wub Wub Wub!

Borderlands’i ilk bitirdiğimizde(evet ilk oyunun

sonundaki o müthiş hayal kırıklığından bahsediyorum)

42 editörü Aykut Kekeç’in “Nasıl yani? Bitti mi? E?

Ama? Vault?” diyişini asla unutmayacağım. Tüm o

silahlar, tüm o oyunun harika atmosferi bizi “Nasıl

lan?!” demekten öteye götürmeyen bir sonla dumura

uğratmıştı. Oyun genel olarak inanılmaz başarılıydı

ancak eksikleri de vardı… Derinliği olan karakterler

görememiştim, bazı sınıfların oyuna çok düzensiz bir

şekilde dahil olduklarına şahit olmuştum. Ah be abi

keşke oyunda şu şu da olsaydı dediğim çok anlar

olmuştu. Ve sonra geçen sene çıkan bir fragman tüm

‘keşke’lerimizin duyulduğunu ve giderildiğini bize

haber veriyordu. Bahsettiğim fragman: ‘Borderlands 2

Doomsday’. Sanırım benim en çok sevdiğim oyun

fragmanı bu oldu. Dubstep’in etkisi var mı bilmiyorum

(Deadpool! Bang! Babes! Mayhem! Bzzz wubwub)

Yakışıklı adamdan korkacaksın

Evet artık incelememize başlayalım. Kısaca özetlersek;

ilk oyundaki Vault olayından sonra Pandora etkilenmiş

ve değişim geçirmeye başlamıştır. Bu değişimlerden

en önemlisi Vault açıldıktan hemen sonra Pandora’da

çıkmaya başlayan Eridium adlı büyük potansiyellere

sahip bir hammadde. Tabi bu zengin hammadde

kaynağı ilk oyundan da tanıdığımız bir şirket olan

Hyperion’ın ilgisini çekmiş, Hyperion’ın Pandora’nın

yörüngesine devasa bir uydu kurmasına sebep

olmuştur. Yakışıklı abimiz Hyperion CEO’su Handsome

Jack de bu zenginlikten nasibini almış, kendisini

diktatör ilan etmiş, bir önceki oyunun kahramanının

kendisi olduğunu iddia etmektedir. Tabi bu abimiz

psikopatın en önde gideni bir kişilik olduğundan gelen

Vault avcılarına karşı bir garezi var. Bizden önceki

avcılara yaptığını bize yapamayınca da Pandora

üzerindeki maceramız başlıyor.

Söylemeden geçmeyelim ilk oyundaki gibi bu oyunda

da bizi geveze dostumuz CL4-TP , biz onu Clap-trap

adıyla tanıyoruz, karşılıyor. Bu oyunda daha çok

karşılaştığımız Claptrap’in ilk oyuna göre aşırı

derecede fazla konuştuğunu söyleyebilirim ancak

genellikle güldürdüğü için problem yaratmıyor

Gelelim seçilebilir karakterlerimize…bir sonraki yazıda

yetenek ağaçlarını detaylı olarak açıklayacağım

karakterlere yine de bir göz atalım(Şimdilik sadece ilk

sürümdeki 4 karaktere bakacağız. Mechromancer ve

Krieg Build’leri bir sonraki ayda inşallah ). Bu

oyundaki karakterlerimizin hepsi yeni. Yani Lilith,

Mordecai, Roland veBrick bu oyunda yok. Yani aslında

var ancak bu kez karşımıza Npc olarak çıkacaklar. Yeni

karakterlerimize gelirsek Commando Axton ortaya

otomatik kurulabilen bir makineli tüfek atarak bize ilk

oyundaki Roland’ı hatırlatıyor. Ancak Axton’ın

makineli tüfeği daha kapsamlı yani daha farklı tarzda

oynanış sunabiliyor. Mordecai ‘nin yerine gelen Zer0

tam bir suikastçi. İsterseniz sniper tüfeğinizle

‘headsh0t’ peşinde koşun, isterseniz Zer0’nun

yeteneği olan hologram ile hedef şaşırtıp yakın

mesafeden avlayın. Pandora üzerindeki tek taş

hatunlar olan Siren’lardan birini oynama şansına bu

oyunda da sahibiz. Maya isimli bu güzel Siren ablamız

ilk oyundaki Lilith’ten farklı olarak bir rakibi bir

süreliğine başka bir boyuta hapsetmeyi sağlayan

‘PhaseLock’ yeteneğine sahip. Duyurulduğunda bayağı

şaşırdığım ve coşku naraları attığım karakterimiz ise:

Salvador. Gunzerker adı verilen bu sınıfımızın yeteneği

belli bir süre için envanterinizdeki 2. silahı da eline alıp

2 silahı birden kullanması. Ne olduğunun önemi yok.

İki elinize birden hafif makinalı alıp orta mesafeden

element efektleri yağdırabilir ya da isterseniz

Borderlands’in fazla güçlü raid boss’larına

(Terramorphous the Invincible… isme bak!) karşı çift

roketatar deneyebilirsiniz

Bazilyon silah 12 kapasite Borderlands’in en başarılı olduğu ve göze çarptığı

nokta tabi ki de silahlar ve çeşitliliği. İlk oyunda

sunulan çeşitlik dürüst olmak gerekirse ,unique ve

legendary silahlar dışında, oldukça yüzeyseldi. Evet

isim olarak birbirlerinden farklıydılar ama sundukları

farklılık sadece daha koyu renk, daha uzun namlu ya

da daha yüksek hasar gibi çok fark yaratmayan

öğelerdi. Bundan pek çok kişi rahatsız olmuştur

tahmin ediyorum ki. Ancak bu oyunda böyle bir

sıkıntımız yok. Yani öyle farklı silahlar öyle farklı

bomba modları veya kalkanlar var ki. Kimi kalkanlar

belirli elementlere bağışıklık kazandırıyor, kimisi size

gelen mermilerden bazılarını envanterinize ekliyor

kimisi ise tamamen tükendiğinde melee atağınıza

ekstra hasar sağlıyor. Bombalar da aynı şekilde.

Bazıları direk patlıyor, bazıları patlamadan önce

yakındakileri kendine çekiyor, bazıları ise daha küçük

bombalara bölünüyorlar.

Asıl farklılık yaratan silahlara gelirsek… Önceki

oyundaki silah markalarının çoğu bu oyunda da

duruyor. Ancak farklılık olarak silahların çoğuna ikincil

bir özellik verilmiş. Örneğin, Tediore marka silahlar

şarjör doldururken el bombası gibi patlıyor. Dahl,

yakınlaştırdığınızda daha hızlı ateş ediyor. Jakops, siz

fareye ne kadar hızlı tıklarsanız o kadar hızlı ateş

ediyor… Gibi … Element efektleri bu oyunda yine var.

Tabi bazı değişikliklerle birlikte. Yeni bir element efekti

olan ‘Slag’ düşmana zarar vermektense slag dışındaki

tüm hasarları daha da arttırıyor. Artık patlama efekti

sadece Torgue marka silahlarda var. Kalkanlı

düşmanlara en etkili element elektrik iken zırhlılara

asit, herhangi bir koruma kullanmayanlara ise alev.

Oyundaki element efektlerini kalkan,silah ve bomba

modları içerisindeki çeşitliliği övsem de envanterinizin

inanılmaz küçük olması oyunun başından sonuna

kadar tüm geliştirmelere rağmen başınızı ağrıtıyor.

Ben derim ki; Sanctuary isimli kasabadaki bankayı

satmaya atmaya kıyamadığınız silahlarınız için kullanın

Sanctuary demişken; Fast travel ünitesinin olduğu

yerde üzerinde kuru kafaların olduğu özel bir sandık

var. Bu sandığın olayı şu, belli bir anahtarla açılıyor ve

sadece mor renkte seviyenize göre silah düşüyor. Yani

işiniz tamamen şansa kalmış. Bu anahtarlardan sadece

bir tane elinizde var. Daha fazla anahtar elde etmenin

yolu ise yapımcılar tarafından internete verilen kodları

denemek. Twitter ya da Facebook üzerinden oluyor bu

daha çok.

Psycho musun evladım? Pandora çok ilginç bir gezegen sevgili dostlar. İlk

oyundan bu yana ise bırakın normalleşmeyi yerinde

dahi duramıyor. 3 tane cüceyi dev kalkanına bağlayan

mı dersiniz, maskesini düşürdüğünüzde sinirden kafayı

yiyip kendi arkadaşlarına saldıran Goliath mı…

“Çeşitlilik sadece mühimmatlarda olacak değil ya”

diyip akıllarına ne kadar uçuk kaçık fikir varsa

yerleştirmişler. “Ride of The Valkyries” mırıldanan

buzzard’lara çok güldüm.

Pandora’ya hakim olan uçuk mizah havası benim için

her şeyden önemliydi . İlk oyunda var olan bu espri

anlayışı daha da ileriye götürülmüş. Tabi uçuk olan

sadece düşmanlarımız değil. Dostlarımızdan olan

Scooter’ın ablası Ellie, patlayıcı uzmanı ve durup

dururken bağırarak konuşmayı seven 13 yaşındaki

Tinny Tina ve tabi bar

sahibi Moxxy(beybi!)

hepsi gerçekten

olağanüstü orijinal ve

uçuk karakterler. Oyun

içerisinde önemi olan

karakterleri ilk

gördüğünüzde çıkan

karakter introlarına

bayıldığımı itiraf

etmeliyim.

Görev sistemi her ne

kadar aynı gibi gözükse

de fark ettiğim bazı

farklılıklar var. Öncelikle

eski oyundaki gibi görevleri aramakta hiç

zorluk çekmiyorsunuz. Arayüzdeki

haritanızda olası görev yerleri belirli

oluyor gidip görevinizi alıyorsunuz.

Bunun sağladığı iki yarar var. 1.si görev

bulacağım diye harcadığınız saatlerinizi

artık oynanışa veriyorsunuz. 2.si ise her

görevin belirli bir hikayesi arkasındaki bir

fikri ve bir amacı var. ilk oyunda eksik

noktalardan biri buydu. Görevi

yapıyorduk ama niçin yaptığımız

yaptıktan sonra ne olacağı bir muamma

idi. Borderlands 2’de ise belli sayıda

nesne toplama görevlerinin bile bir hikayesi amacı var.

Bu oldukça hoş bir artı. Fark ettiğim diğer bir farklılık

ise Borderlands 2’deki görev seviyeleri ilk oyuna göre

oldukça merhametli. İlk oyunda bir görevi

yapabilmeniz için bazen etrafa sataşıp seviye

atlamanız gerebiliyordu(bazen). Ancak 2. oyunda bunu

göremedim çünkü gerek yok. Görev sayısı ilkine oranla

o kadar çok ki oyun sizi görevsiz bırakmıyor.

Badass Rank adı altında toplanmış pek çok challenge

var sevgili dostlar. Bunları başardıkça Badass Rank

kazanacak ve belli bir seviyenin üstünde Badass Rank

kazandıysanız Badass Token sahibi olacaksınız. Bu

token’lar rastgele 5 değerinizden siz seçtiğiniz birine

yüzde 0.7 gibi küçük eklemeler yapabilecek. Ancak

dediğim gibi challengelar aşırı derecede çok ve

neredeyse yaptığınız her şey bir challenge’ın parçası

olduğundan eğer aynı şeye token harcarsanız +%15

gibi bir değer elde edebilirsiniz ki bu neredeyse bir skill

puanına eşit düzeyde bir getiri.

Borderlands 2 oynarken yapmanızı önerdiğim bir şey

var ki o da mümkün oldukça etrafa göz atmanız. Her

şeye bakın, her şeyi dinleyin, her şeyi okuyun.

Dinleyin, çünkü ses kayıtları ya size yeni bir görev

veriyor ya da bulduğunuz bölge hakkında size bir

şeyler anlatıyorlar.

Araç bakımından hayal kırıklığına uğradığımı itiraf

etmeliyim. İkinci oyunda sadece 1 tane yeni araç var.

Bir şey olacağı yok ama insan yine de uçan bir araç

bekliyor işte

Teknik detaylar Teknik detaylardan kastım ses ve görüntü olarak

Borderlands 2’nin bize sundukları… Sesten başlayacak

olursak; ilk oyun ile arasındaki fark inanılmaz.

Borderlands 1’de insan sesi duymaya hasret kalmış,

psycho’ların çığlıklarına maruz bırakılırken ikinci

oyunda var olan diyaloglar “Oh be!” dedirtir cinsten.

Sadece karakterlerin değil robotların, silahların

kısacası her şeyin sesi mükemmel. Görüntüye gelecek

olursak, Borderlands’in kendi çizim tarzını koruyan

grafikleri öyle ahım şahım bir görsel şov sunuyor

dersem yalan olur. Fakat bu demek değildir ki güzel

değil. Özellikle Phsyx efektlerinin kullanımı göze

gerçekten hoş geliyor. Yalnız burada bir parantez

açmak lazım genel manada en yüksek ayarda ve Phsyx

orta seviyede iken hiçbir problem yaşamazken Phsyx

yüksek seviyeye çıktığında oyunda inanılmaz donmalar

yaşadım ve evet ekran kartım Nvidia değil

Artıları;

Loot çılgınlığını bir üst seviyeye taşıyan

çeşitlilik

Farklı ve sürprizlerle dolu ana hikaye

Eski oyundan tanıdık yüzler

Sınıfların yetenekleri

Eksileri;

Araç sayısı çok az

Loot olayı biraz dengesiz( Zero karakterimle

16 lvl’a kadar 3 legendary düşmüş olmasına

ragmen 32 lvl Siren ancak mor takılabildi)

Borderlands 2 mükemmel bir oyun Vault avcıları.

Sadece özellik değil tip olarak da birbirinden farklı

binlerce silah peşinde koşmak ve bu esnada harika bir

hikayeyi eski yüzlerle takip etmek inanın büyük bir

keyifti. Bittiğinde ise tek düşündüğüm bir daha

bitirmeliyim oldu. Multiplayer da cabası. Oynayın

oynatın. Meraklıları sınıflar hakkındaki yazıya

bekliyorum. Iyi oyunlar

Not: Steamde geçen haftalarda borderlands 2 fiyatı

29.99$ olarak yeniden belirlendi. Summer Sales’e

kadar beklemeyenlere 4lü paket öneriyorum

Faruk Yaylaz

Oyun

Aynı fikri farklı bir biçimde anlatmakmış

önemli olan…

Sizi bilmem ama ‘zombi’ kavramı bana o kadar normal

geliyor ki artık ‘Neymiş ölüymüş de…Sonra ayaklanıyormuş…

Bizi kovalıyormuş…BREH!’ tarzı bir yaklaşım edinmeme ramak

kaldı sevgili dostlar.(O değil de gezi parkındaki olayları bile

doğru dürüst veremeyen medyamız olası bir zombi istilasında

eden zombiler, ‘Şemsiye’nin altından çıkan zombiler , bir

mantar türü yüzünden zombileşmeye başlayan insanlar(Bir de

aşık olunca iyileşen zombiler var.AH! Vurmayın yav şaka

yaptım…Warm bodies…Öğk!) derken iş aldı başını gidiyor.

Peki neredeyse her türünü öğrendiğimiz bu zombi

kavramını sadece farklı bir şekilde işlerseniz başarılı

olabilir misiniz? Genellemeyelim ama…Deadlight olmuş…

Kimisi şu şekil dirilir kimisi bu şekil

dirilir…

Hikayemiz, Randall isimli bir park bekçisinin ‘shadows’

diye adlandırılan zombilerin istilası sırasında hayatta

kalma ve ailesine kavuşma mücadelesini anlatıyor.

Anlatımı ise kendi ağzından günlüğünü okuyarak sağlıyor.

Gölgelerden kaçarken anılarımızı kovalıyoruz.

Buraya kadar hiç mi hiç yabancı değil. Peki Deadlight farklılığı

ne ile sağlıyor? Şöyle ki; Deadlight 2 boyutlu bir side-

scroll,platform oyunu. Pardon daha doğrusu zombi temalı

side-

beni vuran kısmı işte bu farklılığı olmuştu. Tequila Works

çalışanlarını takdir etmekte fayda var. Genellikle farklı bir

oynanış sunan oyunlarda hikayenin yetersiz ya da geri planda

bırakılmasına sık sık şahit oluyoruz ancak Tequila Works bunu

uygulamayıp bize klişe gibi görünen bir hikayeyi; ilerledikçe,

Randall hafızalarını tazeledikçe ve günlüğümüzün kayıp

sayfalarını bölümlerdeki gizli yerlerde buldukça

derinleştirmeyi başarmış.

Naçizane tavsiyem oyuna

başlamadan önce ana menüden

“Randall’s Memories” başlığı

altından günlüğe biraz göz

atmanız. Oyun sizi istilanın patlak

verdiği anlarda oynattığı için

Randall’ın önceki hayatına hakim

olmak, oyunun derinleştirmekte

biraz geç kaldığı hikayesine

bağlanmakta size yardımcı olabilir.

Ben tek siz

hepiniz…(Öldü)

Biraz oynanıştan bahsedelim.

Öncelikle şunu belirtmekte fayda

var. Siz teksiniz ve shadows

binlerce. Yani ortada durup da

zombi öldüreyim biraz diyorsanız

bayağı bir restart sizi bekliyor olacaktır. Ayrıca oyunda

gerçekçilik katan bir diğer unsur olarak da stamina barınız var.

Hızlı koşmak, tırmanmak, balta savurmak… Takdir edersiniz ki

kolay işler değil. Bu barınız tükendiğinde Randall nefes

almakta güçlük çekiyor ve öyle ağır işlere girişemiyor. Stamina

barınız için, canınızı doldurmaya yarayan ama yanınıza

alamadığınız yardım çantaları gibi bir olasılık da bulunmayınca

durup dinlenmek kalıyor geriye. Hele bir de önden ve arkadan

aynı anda gelen ‘shadow’lar uzuvlardan birini kesmeden

ölmeyince oyunumuz zombi öldürmeyi sadece gerçek manası

olan hayatta kalmak üzerine yoğunlaştırıyor. Oyunda bize

eşlik eden silah sayımız ise bir elin parmaklarını

tamamlayamıyor bile. Fakat bu, oyunun içinde geçtiği

bölümler düşünülünce pek bir mantıklı.

Platform öğelerinden bahsedecek olursak, düşünmeyi pek

gerektirecek bulmacalar bulamıyoruz Deadlight içerisinde…

Tırmanmak veya koşup zıplamaktan ibaret olan platform

öğelerimize elektriği kapatmak ya da yüzme bilmeyen Randall

abimiz boğulmasın diye ortamdaki suyu boşaltmak eşlik

ediyor… İnsan ‘Ah be abi birazcık bir bulmaca ekleseydiniz

fena mı olurdu?’ demekten kendini alamıyor.

Gelelim Deadlight’ın asıl başarılı olduğu yere: atmosfer.

Bölüm tasarımları o kadar harika ki bazı bölümlerde, özellikle

açık alanlarda, durup etrafı seyrettim. Çatılarda gezdiğimiz

bölümlerde arkada meydana gelen yıkılma ve patlamalar,

uzak kesimlerin o sisli ve bulanık görüntüsü, lağımlarda

mahsur kalan insanlarca yazıldıklarını düşündüğüm duvar

yazıları atmosfere o kadar iyi gidiyor ve sizi içine çekiyor ki

gözünüze batan veya az önce ölmenize sebep olan basit

hataları gözden kaçırıveriyorsunuz. Yalnızlık ve saniyeler

içerisinde can verebileceğiniz gerçeği etrafa o kadar güzel

yansıtılmış ki duvar yazıları veya yıkılmış bir elektrik direği ile

Deadlight sizi post-apokaliptik bir Seattle’a götürüyor.

Atmosfere bölüm tasarımlarından sonra en çok katkıda

bulunduğunu düşündüğüm özellik ise Deadlight’ın müzikleri;

yavaş ve boğuk… Oyuna başlamadan önce mutlaka bir menü

gezintisi yaparım. Ana menüdeki arkaplan ve fon müziği

oyuna başlamak için herhangi bir tuşa basmaktan bile

alıkoyuyor sizi. Tabi ki oyundaki ses ve müzik başarısı ana

menüyle sınırlı değil bütün bölümler için geçerli bir özellik bu.

Çizgi roman oynuyorum

Deadlight’ın güzel yanlarından bir diğeri de çizgi roman

havasındaki ara videoları. Bu videolar o kadar güzel ki, bir çizgi

romanın size hikayesini anlattığı izlenimine kapıldım pek çok

kez. Side-scroll bir oyuna müthiş grafikli 3d videolar koymak

çok abes kaçardı zaten. Hazır çizgi roman demişken

hikayedeki bazı küçük öğeler bana ‘Walking Dead’ dedirtti

birkaç kez. Peki napıyoruz? Mazur görüyoruz tabi ki.

Son olarak söylemek istediğim birkaç şey var ondan sonra sizi

rahat bırakacağım. Deadlight’ı bitirir bitirmez çok sinirliydim

açıkçası… Hayal kırıklığına uğramıştım çünkü takip ettiğim

beklediğim bir oyundu. Beklentim fazlaca büyüktü. Peki

neden bu kadar sinirlendim? İlk olarak oyun inanılmaz kısa.

5,5-6 saatlik bir oyun var karşımızda. Açıkçası daha uzun

süreceğini hayal etmiştim. Kızdığım diğer bir yön ise bazı

kontrol sıkıntıları ancak bu fazlaca sübjektif bir konu

olduğundan pek bahsetmeyeceğim. Deadlight başarılı bir

bağımsız oyun. Evet. Ancak şimdiki yerinden çok daha

yüksekte olabilirdi. Herkesin konuştuğu herkesin oynadığı bir

platform oyunu olabilirdi. Ancak bu, oldukça kısa oluşu ve

bazı diğer olumsuz yönleri yüzünden engellenmiş.

Oyun bitince açılan bela bir hardcore mod var. Kayıt

yapmadan oyunu bitirmeniz isteniyor. Yani 5,5 saat başından

sonunda ise farklı bir son bizi bekliyor ancak berbat bir son

olmuş.

Herşeye rağmen çok güzel bir oyun olmuş Deadlight. Bazıları

Klei Entertainment’tan Shank ile kıyaslamış. Çok yanlış bir

kıyas; Shank daha çok bir beat-um up oyunu olduğu için

aksiyon konusunda daha başarılı olduğu

doğrudur ancak Deadlight’ın bize vermek istediği oldukça

farklı ve bunu başarıyor da…

Artıları ;

• Zombi oyunlarına farklı bir oynanış getirmesi

• Müzik ve oyunun genel atmosferi

• Atmosfer ve ana fikre uygun bir hikaye

• Çizgi roman tadında ara sahneler

Eksileri ;

• Hikayenin derinleşmekte biraz gecikmesi

• Çok kısa oynanış süresi

• Bazı kontrol aksaklıkları

Minimum sistem gereksinimleri

işletim sistemi : Microsoft® Windows XP SP3 / Vista / 7

İşlemci : 2GHz+ or better

Ram : 2 GB

Ekran kartı : Shader model 3.0 support

DirectX®:9.0c

Bellek :5 GB

Ses:DirectX 9 uyumlu ses kartı

Faruk Yaylaz

Oyun

Konsollarda MMORPG Fantazisi

FF14(Final Fantasy 14)betasını duyduğum gün gerçekten

heyecanlandığımı hatırlıyorum. Bu heyecan konsollarda online oyun oynayacağım için değil PC’de FF serisinden bir oyun göreceğimiz içindi. Konsol oyuncusu olmayan bir çok oyuncunun içinde ukdedir FF serisi. Ne zaman o şahane teaserları görsem içimde bir burukluk olur. Bu ay ilk kez gene hayran kaldığım teaserla duyurulan bir FF oyununu oynama imkanı buldum. Hem de PC’de hem de online ! Ne yazık ki bu heyecanım fazla uzun sürmeyecekti.

Büyüleyici açılış Her zamanki gibi şahane bir teaserla karşıladı FF bizi. Server seçip karakter yaratma ekranına geldiğimde ise bu bölümde çok uzun süredir, bu kadar zaman harcayacağımı hiç düşünmemiştim. Şu ana kadar 2 online oyunda karakter yaratma ekranında bu kadar eğlenmişimdir. Biri Guild Wars 2 diğeri FF14. Çok ayrıntılı ve güzel bir karakter yaratma bölümü yapmışlar. Grafiklerin kalitesi de bunu pekiştirmiş. Animevari grafikler ile beraber çok güzel karakterler yaratabiliyorsunuz.

Karakter yaratma işimiz bittiğinde hikayenin başlangıç videosuyla beraber oyuna başlıyoruz. Ne yazık ki bu noktadan sonra eksiklikler göze batmaya başlıyor. Öncelikle oyun, sistem olarak çok sıradan. Klasik mmo sistemi olan 5 tane yaratık kes şuna bunu taşı, bu arkadaşa git konuş tarzından ekstra pek bir şey yok oyunda. Neverwinter’daki hikaye içeriğinden sonra biraz kuru geldi bu sistemle beraber hikayenin anlatımı da. Jrpg(Japon Rol Yapma Oyunu)lerde genellikle yavaş ilerleme oluyor. Oyunda diğer mmolardan biraz farklı olarak her oluşumun bir “Loncası” bulunuyor. Bu loncalara girerek kendimizi loncanın faaliyet

gösterdiği alanlarda geliştirebiliyoruz. Ayrıca özel görevleri de loncalardan alıyoruz.

Peki Nasıl Dövüşüyoruz? Dövüş sistemi basit kombolar üzerine kurulu. Başta eğlenceli gelse de 1-2 saat sonra aynı komboyu tekrar tekrar yapmak monotonlaşıp sıkıyor. Özellikle

kombolar fazla kısa ve çeşitli değil. Bunun sebebi ise oyunda az yetenek bulunması ve ayrıntılı bir yetenek ağacının bulunmaması. Kombolara örnek verecek olursak ilk mızrak atağından sonra 2. mızrak atağının gücü 2 katına çıkıyor.

Böylece bu 2 yeteneği sürekli üst üste kullanarak oynuyorsunuz. Yetenek ağacında belirli seviyelerde karaktere ekstra özellik ekleyen bir sistem var. Tüm oyuncuların aynı özellikleri aldığı ve yetenek sayısının da sınırlı olduğunu düşünürsek oyuncular arasında neredeyse hiç bir farklılık olmuyor karakter bazında.

Konsollarda MMO mu demiştik? Evet arkadaşlar Pc versiyonunu oynamama rağmen oyunda gamepad kontrolünü test etme imkanım oldu. Sağolsunlar çıkartmamışlar Pc sürümünden. Bence başarılı sayılabilecek bir iş çıkartmışlar kontrol açısından. Tabi oyunun içeriğinden kırpmışlar bunun için de. Yeteneklerin az olmasını ben gamepad kontrolüne bağlıyorum. Analog tuşları ile hareket edip kamerayı döndürürken yön tuşları ile hedef seçip üçgen, kare, x ve yuvarlak ile de etkileşime geçiyoruz. Daha önce oyunlarda Auto-Target(Otomatik Hedef Seçme) özelliğini sık kullanan oyuncular için gamepade alışması çok zor olmayacaktır. LT tuşuna basarak yetenek barımıza erişip yine üçgen, kare, x ve yuvarlak ve yön tuşu kombinasyonları ile yeteneklerimizi kullanıyoruz. Ben bir türlü ısınamadım gamepad kontörlüne, o akıcılığı yakalayamadım. Fakat PS3’de oynayacak arkadaşlar için sorun olacağını sanmıyorum.

Irklar ve Sınıflar

Oyunda 5 ırkımız var. Hyur, Erezen, Lalafell, Roegadyn ve Miqo'te. Hyur evrendeki insana benzeyen ırk. Erezenler elflere, Lalafelller Guild Wars’taki Asuralara, Roefadyn ise iri yapılı kuzeylilere benzemekte. Miqo’te yi ise kedimsi insana benzetebiliriz. Sınıf olarak 6 sınıf mevcut. Conjurer ve Thaumaturge büyücü sınıfları olarak karşımızda. Conjurer daha kontrol ve destek büyüleri ağırlıklı yeteneklere sahipken thramature ateş, buz ve yıldırım büyüleri ile hasara yoğunlaşmış durumda. Pugilist yakın dövüş ustası . Gladiator kılıç ve kalkan kullanıp tanklığımızı yapan sınıf. Marauder çift el balta kullanıcısı. Archer bildiğimiz okçu. Lancer ise mızrak kullanan savaşçı sınıfı. Açıkcası classlar arasında yetenek açısında da pek fazla fark yok. Bir tek conjurer ile Gladiatör biraz farklı gibi. Diğer sınıflar ise güç ver işlev olarak çok yakın yeteneklere sahip.

Oyun beta aşamasında olduğunu farz edersek bazı eklemelerle oyunu çıkaracaklarını düşünebiliriz. Umarım güzel eklemelerle satışa sunulur. Pc oyuncuları için MMO olarak tavsiye etmesem de FF evrenini merak edenler alabilirler.

Gökberk Düzgündikiş

Oyun

Borderlands 2 karakterlerinin hepsi harika öncelikle bunu

söylemeliyim. İlk oyuna göre oldukça eğlenceli ve farklı tarzda

buildler geliştirebilir yetenek ağacınızı istediğiniz zaman

sıfırlayabilir, bulduğunuz class modların tadını çıkarabilirsiniz.

Karakterlerin çoğu yeteneklerini denediğimden sizlere her

ağacın temelde nasıl bir oynanış sunduğunu, yeteneklerin en

etkili biçimde nasıl kullanılacağını elimden geldiğince

açıklamaya çalışacağım

Axton – Commando - Sabre Turret

En çok klasik fps oyuncularının alıştığı ve seçeceklerini

düşündüğüm karakter Axton. Level 5 olduğunuzda

açılan yetenek Axton’ın gözbebeği kurulabilen bir

makinalı tüfek. İlk başta 42 saniyelik bir geri sayımı

olan bu kurmalı tüfeği ihtiyacınız kalmadığında geri

alıp bu geri sayımı azaltabilirsiniz. Gelelim Axton’ın

yetenek ağaçlarına: Guerrilla, Gunpowder ve Survival. Guerrilla ağacı genel olarak Sabre Turretinize çalışan

ve sizi geri planda bırakan bir ağaç. Makinalı tüfeğiniz

rakipleri oyalarken ki Sentry yeteneğiyle makinalı

tüfeğinizin atış gücü ve sahada kalış süresi artacak bu

esnada bayağı bir hasar verecektir siz de geride kalan

ve sizinle ilgilenmeyen düşmanları haklayacaksınız. 16.

seviyede makinalı tüfeğinize roketatar takabilirsiniz.

Eğer bu şekilde ilerlemek hoşunuza gittiyse 31. seviye

sonunda ulaşabildiğiniz ‘double up’

yeteneğiyle makinalı tüfeğinize bir de slag silahı ekleyerek

düşmanlarınızı zayıflatacak ve onları Pandora’nın yüzeyinden

silmeyi daha kolay bir hale getireceksiniz. Bu ağacın

getirilerinden biri de el bombası kapasitenize +5 ekleyen

‘Granadier’ skilli. İncelememde bahsettiğim bölünenerek

patlayan el bombalarını kullandığınız zaman slag elementiyle

kaplanmış ve üzerlerine roket yağan düşmanlarınız pek fazla

dayanamayacaktır.

Eğer siz de Sabre Turret’i Axton kadar sevdiyseniz Guerrilla’da

oldukça eğleneceksiniz.

Gunpowder ağacımız adından da anlaşılacağı üzere daha çok

silahlarınıza hasar bonusu veren agresif bir ağaç. Özellikle

element etkileri bulundurmayan silahlarınıza Impact,

Battlefront ve Duty Calls adlı yetenekleriniz ile +%70’e varan

hasar bonuslarıyla oldukça size çalışan bir ağaç Gunpowder.

15. seviyede seçebildiğiniz Longbow Turret ile makineli

tüfeğinizi istediğiniz uzaklığa fırlatabilir makineli tüfeğiniz

kuruluyken alacağınız + %70 hasar bonusuyla uzaktan işinizi

halledebilirsiniz. Bu haliyle bile oldukça güzel bir build olan

gunpowder’ın dilerseniz daha alt seviyedeki temel

yeteneklerini kullanabilirsiniz ama “ben ağacın sonunu

görmek istiyorum” diyorsanız sizi Nuke ile tanıştıralım .

Doğru duydunuz. 31 level olduğunuzda elinizde istediğiniz

noktaya fırlatabileceğiniz bir atom bombası olacak.

Survival ise Axton’ın hayatta kalmasını sağlamaya yönelik bir

ağaç. Bu sebepten silahlarınıza veya el bombalarınıza bonus

almaktansa canınız ve kalkanınız bonuslardan faydalanıyor.

Healthy ve Preparation sırasıyla canınıza ve kalkanınıza

bonuslar sağlamakla kalmayıp, Preparation eğer kalkanınız

tamamen doluysa size ekstra can yenileme sağlıyor ki bu hızlı

dolan bir kalkan ile oldukça faydalı oluyor. Survival ile size etki

eden element etkilerini azaltabilir hatta Phalanx shield ile

makineli tüfeğinize ekstra bir kalkan açtırabilirsiniz. Mag lock

ile makineli tüfeğinizi duvar veya tavana kurabilirsiniz.

Survival ağacının sonunda ise size ikinci bir Sabre turret

veriliyor. Ancak dediğim gibi ne turretiniz ne de siz ofansif

manada bir bonus almadığınız için zor öldürüyor ama aynı

zamanda zor ölüyorsunuz. Zira tüm o can ve kalkan

bonuslarıyla 2 Sabre Turret’in açtığı iki ekstra kalkanın içinde

ölmek zor olsa gerek

Maya – Siren – Phaselock

İlk oyundaki siren Lilith ile oynanış tarzı oldukça farklı

Maya’nın. Lilith ile önceki oyunda element hasarları

üzerinden gidip Phasewalk yeteneğimiz ile yakınlaşarak

devasa hasarlar verebiliyorduk. Maya ile bu oldukça değişmiş

durumda. Maya’nın yeteneği olan Phaselock’ta rakibimizi

havaya kaldırıp belli bir süreliğine başka bir boyuta

hapsediyor ve etkisiz hale getiriyoruz. Tabi bu demek değil ki

biz zarar veremeyeceğiz Bilhassa bu yeteneğimiz fazla

güçlü ya da fazla büyük düşmanları etkisiz hale getirmek

yerine onlara büyük miktarda hasar uyguluyor. Gelelim

yetenek ağaçlarımıza Motion, Harmony ve Cataclysm…

Motion adından da anlaşılacağı üzere bizi sürekli hareket

halinde olmaya teşvik eden bir ağaç. Her ne kadar verdiği

silah hasar bonusu az olsa da asıl yeteneğiniz Phaselock

süresini ve geri sayım hızını arttırdığı için oynamakta büyük

keyif aldığım bir build idi. Bu ağaçta izleyeceğiniz mantıklı iki

yol var. İlki silah hasarı ve kalkan bonuslarının yanında Kinetic

Reflection ve Inertia yeteneklerini alarak en iyi defans etkili

bir hücumdur demek Çünkü 2 yeteneğiniz de düşman

öldürünce aktive olan yetenekler. İlki size gelen mermileri

sahiplerine geri gönderirken diğeri kalkanınızı daha hızlı

dolduruyor. Ağaç sonuna ulaşıp Thoughlock’ı aldığınızda ise

üzerinde Phaselock uyguladığınız düşman artık sizin için

savaşıyor. Bu yetenek her ne kadar yeteneğinizin süresini

arttırsa da artık daha çok bekliyorsunuz. Bir 2. yol ise

Suspension ve Sub-sequence alarak rakiplerinizi Phaselock

içine alıp öldürmek ve bu kilidin bir başka düşmanı içine alışını

izlemek olacaktır.

Gelelim daha çok co-op sırasında tutulacağını düşündüğüm

ağaç Harmony’ye. Bu ağaç daha çok takım arkadaşlarınızı

iyileştirmeye(ki yine onları vurarak ) ve düşen

arkadaşlarınız üzerinde Phaselock kullanarak onları direk

ayakları üzerine dikmek üzerine kurulu. Bu ağacın size

olan getirileri ise rakibinizi öldürdüğünüzde aktive olan

Life Tap ile ateş ettiğiniz her düşmandan can çalmak ya

da sürekli olarak canınızı yenilemek. Kısacası bu Harmony

ile psikopat bir hemşire olabiliyorsunuz(hehe ).

Maya’nın element hasar ve efektleri üzerine kurulu olan

ağacı Cataclysm ise sizleri elemental silahlar almaya

teşvik edecek,siz ise bol bol eriyen, yanan, çarpılan

düşmanlar göreceksiniz. Flicker olmazsa olmazımız. Chain

Reaction ileyse Phaselock altına aldığımız düşmana

verdiğimiz hasar %40’a varan bir olasılıkla yakındaki

başka bir düşmana sekecektir. Cataclysm adına güzel bir

class mod bulursanız ki bunlar yüksek ihtimalle Helios ve

Blight Phoenix yeteneklerine ekstra puanlar verecektir,

mutlaka deneyin derim. Açıklamam gerekirse Helios her

Phaselock kullandığınızda etrafa alev hasarı veren bir patlama

oluşturuyor. Blight Phoenix ise her düşmanı öldürdüğünüzde

kendi etrafınıza sürekli olarak asit ve alev hasarı vermenizi

sağlıyor. Açıkçası bu yeteneği pek beğenmemiştim. Heliostan

aldığım puanları Reaper’a verince kullanışlı buldum. Blight

Phoenixin canını azalttığı düşmanları Reaper yardımıyla daha

çabuk öldürebiliyorsunuz çünkü Reaper eğer düşmanın canı

yarıdan az ise size ekstra silah hasar bonusu veriyor

Salvador – Gunzerker – Gunzerking

İşte bu abimiz duyurulduğunda çılgın atmıştım ben. Kendisi

aslında fazla steroid kullanarak bu hale gelmiş bir cüce. Sınıf

isminin de ismini aldığı yeteneği Gunzerking, Salvadorun aynı

anda 2 silahı birden kullanmasını sağlıyor. Aktive olduğu anda

canının yarısı direk doluyor. Darbelere karşı ekstra direnç

kazanıyor ve sürekli olarak canı ve mühimmatı yenileniyor.

Ancak 2 roketatar kullanayım diyen uyanıklara bir haberimiz

var bu arkadaş Brick değil o yüzden roketler yenilenmiyor.

Daha çok tank olmaya meyilli steroid çuvalı Salvador’un

yetenek ağaçları ise şunlar: Gunlust, Rampage ve Brawn.

Gunlust biraz garip bir yetenek ağacı. Silahlarınıza direk bir

hasar bonusu vermiyor. Ancak silah değiştirme hızınızı, atış

hızınızı ve kritik hasarınızı arttıran yetenekler mevcut. Örneğin

Money Shot, şarjörünüzde kalan son merminin %400 hasar

vermesini sağlıyor. Ayrıca Gunzerking esnasında kullandığınız

silahların türlerine göre değişen bonuslar var. Her ne kadar

efektif gözükmese de Gunlust’ta takip edilecek basit 2 yol var

bana göre. İlki I’m Your Huckleberry, Divergent Likeness ve

Money Shot yeteneklerini alıp yüksek hasar verebilen pistoller

kullanmak. Divergent Likeness aynı silah tipi kullandığınızda

bonus hasar verirken farklı silahlar kullandığınızda bonus

isabet sağlıyor. Polis Akademisine selam çakarak beni

gülümseten yeteneğimiz ise tahmin edeceğiniz üzere

pistollere kıyak geçiyor. Money Shot da devreye girince

yüksek hasar güçlü bir silah (büyük ihtimal Atlas olacaktır) ile

oldukça efektif sonuçlar elde edebilirsiniz. Diğer bir yol ise

Quick Draw ve All I Need is One adlı yetenekleri alarak sürekli

silah değiştirerek saldırmak olacaktır. Ayrıca bu sürekli silah

değiştirme yoluna yardımcı olarak Auto-Load

almanızı öneririm. Bu yetenek her bir

düşman öldürdüğünüzde kullanmadığınız

her silahı otomatik olarak dolduruyor. R’yi

rulodan daha az kullanmayı hayal bile

etmezdim Gunlust sonunda bulunan No

Kill Like Overkill ise bayağı tartışmalara konu

olmuş bir yetenek. Çalışma prensibi kısacası

şöyle: bir düşmanı öldürürken verdiğinizde

hasardan, rakibin hasar gören can miktarını

çıkartıyorsunuz ve bir sonraki merminize

ekliyorsunuz Yani 1500 canı kalan birine

3000 hasar verdiniz(kritik vuruşlarla oldukça

mümkün). Bu 1500 hasarlık fark sonraki

atışlarınıza ekleniyor Ancak bunun bir

sınırı var. Ne kadar fazla hasar verirseniz

verin toplam hasar silahınızın verdiği

hasarın 5 katını geçemiyor.

Rampage’de her ne kadar farklı yetenekler

olsa da bu ağacın temel amacı sürekli

Gunzerking halinde kalmak. Örneğin

Inconceivable % 50 olasılığa kadar bedava mermi

kullanmanızı sağlıyor. Last Longer ve I’m Ready Already

gunzerking süresini arttırırken gerisayımı hızlandırıyor. Yippee

Ki Yay ve Get Some yetenekleri ise önceki iki yeteneğin rakip

öldürdükçe meydana gelen halleri. En sondaki yeteneğiniz ise

mouse’a basılı tuttukça silahlarınızın daha hızlı ateş etmesini

ve daha hızlı doldurulmasını sağlıyor. Basit bir fikre dayanıyor.

Brawn ise tam bir Co-op olmazsa olmazı. Bu ağaçtaki

yetenekler sayesinde Salvador tam bir tanka dönüşüyor.

Azalan element efektler, her fırsatta can yenilemesi hasara

karşı olan dirençlerle oldukça basit ve ölmeme üzere kurulu

olan bir ağaç Brawn. Yalnız öyle mükemmel bir son yetenek

var ki burada tüm bu tek düzeliği siliyor. Multi oynuyorsam

bundan başka ağaca puan yatırmayacağım. “Come At Me

Bro”… Salvador ile Gunzerking halindeyken tekrar ‘Action

Skill’ tuşuna basarsanız Salvador rakiplere hareket çekiyor :D

Bu sırada tüm canı dolan Salvador rakiplerini üzerine çekse de

ilk saniyelerde aldığı hasarda inanılmaz bir düşüş yaşanıyor.

Ah şu Pandora… Herkes bir manyak. Herkes bir deli

Zer0 – Assassin – Decepti0n

Ne idüğü belirsiz olan bir abimiz Zer0. Kendisinin uzaylı

olduğu düşünülüyor ancak öyle yetenek ağaçları var ki bu

bizim bildiğimiz Ninja diyorsunuz, demeden edemiyorsunuz.

Zer0 incelemede dediğim gibi tam bir suikastçi. Aktif yeteneği

kendisinin bir hologramını oluşturarak gözden kaybolmak…

Herhangi bir şekilde saldırırsanız hologramınız kayboluyor.

Ne kadar uzun beklerseniz aldığınız hasar bonusları o kadar

çok oluyor. Yetenek ağaçları da oldukça açık. Sniping, Cunning

ve Bloodshed.

Sniping sniper tüfeklerini seven ve critical skor peşinde

koşmayı seven oyuncular için inanılmaz zevkli bir ağaç. Bu

ağaçtaki yeteneklerin çoğu mermi hızı, hasar , kritik vuruş

hasarı gibi temel şeyleri arttırsa da ilginç ve çeşitlilik katan

yetenekler de yok değil. Örneğin B0re, mermilerinizin

düşmanları delip geçmesini sağlıyor. Rakibi delen bir kurşun

devamında da deldiği her bir rakibe 2 kat hasar veriyor. Eğer

aktif yetenek Deceti0n açık ise B0re bize rakibe kritik hasar

verebileceğimiz noktaları gösteriyor. Sniping adına en güzel

yetenek ise en son açılan Critical Ascension , yaptığınız her

kritik vuruş için bonus kritik vuruş hasarı veriyor ve bu 999’a

kadar katlanabiliyor.

Cunning, daha çok tuzaklar ve kurnazlık üzerine

kurulu yeteneklerden oluşan bir düzene sahip.

Örneğin Hologramınız süresi dolduğu zaman

kendisine çektiği düşmanlara elektrik çarpıyor

Rising Sh0t yaptığınız her başarılı atağa %10 luk

bir hasar bonusu veriyor ve bu 5 defa

toplanabiliyor. Sevdiğim diğer bir yetenek ise

Death Mark. Bu yetenek ile melee hasar

verdiğiniz düşmanları işaretliyorsunuz ve bu

işaret sayesinde herşeyden %20 daha fazla hasar

alıyorlar. Buradaki en son yetenek ise Zer0’nun

Decepti0n sırasında kunai fırlatmasına olanak

sağlayan Death Bl0ss0m. Zer0 her bir Decept0n

sırasında 5 tane kunai fırlatabiliyor ve bu

kunailerin hepsi rastgele bir element etkisi

yaratıyor. Her ne kadar kunailer Decepti0n’ın

melee hasar bonusundan yararlanmasa da

düşmanlara Death Mark uygulayabiliyor.

Bloodshed ise benim favori yetenek ağacım. Diğer karakterleri

de katsak bile benim en sevdiğim build bu olabilir. Öncelikle

bu ağacın temeli melee hasarı. Killing Bl0w ile canı az

olanların acılarına bir son veriyorsunuz. ( %500 melee bonus.

Decepti0ndan gelen %650yi de düşününce…) Her ne kadar az

olduğunu düşünsem de +%15er melee hasar ve can bonusu

veren Ir0n Hand alınabilir. Grim geri sayımı hızlandırmasından

ziyade kalkan dolumuna verdiği bonus için alacağız çünkü

Zer0 nerdeyse hiç can bonusu almıyor. Bu ağaçta ise rakiplere

daha yakın olacağımız için mutlaka almamız gereken bir

yetenek. Backstab(+%40 melee hasar bonus) ileride çok

işimize yarayacak. Resurgence ise bu Bloodshed yolunu takip

eden karakterler için olmazsa olmaz. Melee hasar vererek

öldürdüğünüz herkes canınıza can katıyor Veeee gelelim

dananın kuruğunun koptuğu yere: Many Must Fall. Eğer

Decepti0n açıkken melee hasar vererek bir öldürürseniz,

hologramınız kaybolmak yerine yeniden ortaya çıkıyor. Ancak

hologramın süresi en baştan başlamıyor sadece uzuyor. İşte

bu yüzden daha çok melee bonusu almak için beklemek

yerine Execute yeteneğimizi alıyoruz. Belli bir mesafedeki

düşmana nişan alarak melee hasar vermek isterseniz Zer0

hedefe doğru dalışa geçip olağanüstü melee hasar veriyor.

Many Must Fall ile Execute birleşince zincirleme suikastler

yapıyorsunuz.

Uzun uzadıya anlattım ancak tüm sınıflar için geçerli olan bir

durum var. Eğlenceli ve güçlü bir karakter gelişimi için tek bir

ağaca yönelmek zorunda kesinlikle değilsiniz. Tüm sınıfların

yetenek ağaçlarının ortasında tek bir puan ile alabileceğiniz

özel yetenekler(Gamechanger) var. Tek bir ağaca yönelip 31

level’e kadar sabredip yetenek ağacının sonunu görmek

istemiyorsanız 27 seviyede istediğiniz 2 ağacın ortasındaki

özel yetenekleri alabilirisiniz. Farklı kombinasyonlar farklı

oynanış tarzları sunacaktır. Örnek verelim. Axton karakteriyle

gunpowder-survival kombinasyonu bir gelişim izlerseniz

Longbow Turret ve Phalanx Shield’ı aynı anda alabilirsiniz. Bu

sayede Co-op sırasında tank olarak oynayan arkadaşlarınıza

nerede olursa olsun Sabre Turret açabilir yardımcı

olabilirsiniz. Zer0 ile Sniping-Cunning kombinasyonu bir

gelişim izlerseniz Death Mark ile düşmanları işaretleyebilir

B0re ile delik deşik edebilirsiniz. Farklı kombinasyonların

getirdiği oynanışlar oyunun en eğlenceli unsurlarından biri

Borderlands’in ilk 4 karakterinin tüm yetenek ağaçlarını

elimden geldiğince tanıtmaya, biraz olsun yardım etmeye

çalıştım. Unutmayın bu yazı sadece size buildler hakkında fikir

vermek içindir. Siz oynarken eğlenmedikten sonra çok hasar

vermişsiniz vermemişsiniz ne önemi var değil mi? Kendi

oynayış tarzınıza en uygun ağacı bulup o yönde ilerleyin. Fakat

biraz da bundan biraz da bundan diyerek puanlarınızı geniş bir

yelpazede dağıtırsanız düşük ve orta seviyeli karakterle pek

bir değişiklik göremezsiniz. Benim naçizane önerim düşük

seviyelerde daha çok hasara yönelik tercihler yapmanız.

Yetenek puanları kazandıkça geliştirir istemezseniz sıfırlar tüm

buildleri denersiniz . Herkese iyi oyunlar. Esen kalın.

Faruk Yaylaz

Mü zik

Heavy Metal ile veya daha doğrusu Metal Müzik ile alakası

olmayan herhangi biri bile Iron Maiden adını duymuş belki birkaç parçasını bile dinlemiştir.(Ki bu parça genelde Fear Of The Dark oluyor.). Kendinden sonra gelen pek çok grubu etkileyen pek çok yeni türün oluşumuna ön ayak olan bu grup 1975' ten beri dimdik ayakta ve hala taş gibi albümler yapıyorlar.Hayranlarının da gönülden bağlı olduğu grubun bu kadar sevilmesinin en büyük nedenleri ise güzel parçalar yapmalarının yanı sıra başından beri müzikal duruşlarından ödün vermemeleri. Iron Maiden dergi çıkaracağımız ve içinde müzik ile alakalı bir bölümün olacağını öğrendiğimden beri kafamda olan bir dosya konusuydu. Bu ay yazmamın en büyük nedeni ise bu efsanevi grubun gelecek ay İstanbul İnönü stadyumunda bir konser verecek olması. Ayrıca bu konser öyle alelade bir konser değil grubun en efsanevi zamanlarında turladıkları 88' yılında yaptıkları dünyaca ünlü Maiden England turunun yeniden yapılmış versiyonu olacağı için o zamanlarda daha doğmamış veya çocuk olan bizler için bulunmaz bir nimet gerçekten. Maiden ile tanışmam ise 2005 yılında dinlediğim Dream TV'de pazar akşamları çıkan Rock Me isimli 1-1,5 saat civarı süren haftalık rock programında çalınan Wasted Years ile olmuştur. Girişini duymamla beraber ergen bünyesini harekete geçiren bu şarkının melodikliği beni benden almış “vay be demek Iron

Maiden buymuş dostum!” dememe sebep olmuştur. O günden sonra grubun toplama kasedi olan Best of the Beast isimli albümünü edinerek hayatımın en güzel adımlarından birini attığımı düşünüyorum. Maiden'dan bahsederken grubun öncülerinden olduğu New Wave Of British Heavy Metal (N.W.O.B.H.M.)'den bahsetmemek olmaz. 70'li yılların sonlarına doğru çıkan Heavy Metal gruplarının öncülük ettiği tür. Punk Rock'ın etkisini yitirmesi ve yerini yeni akım müziklere bırakması ile beraber yeni akım müziğin yükselişiyle bundan etkilenen yeni nesil metal gruplarının ortaya çıkarttığı Heavy Metal' in bir alt türüdür. Iron Maiden, Saxon, Tygers Of Pan Tang gibi gruplar bu akımın öncüleridir.Bu kısa tanıtımdan sonra grubun esas hayat hikayesine geçelim.

Kürülüş ve İ lk Yıllar Iron Maiden 1975 yılında bas gitarist Steve Harris tarafından önceki grubu olan Smiler 'dan ayrıldıktan sonra kurulur. Grubun adı Demir Maskeli Adam romanındaki işkence aleti olan Demir Bakire'den gelir. Çeşitli yerlerde küçük konserler verdikten sonra vokalist Paul Day grup içinde sahnede gerekli olan enerji ve karizmadan yoksun olduğu gerekçesi ile Steve Harris tarafından gruptan yollanır.Yerine gelen Dennis Wilcock ise bir kiss fanıdır ve sahneye makyajlı bir şekilde çıkar. Wilcock'ın arkadaşı olan Dave Murray ise gönderilmesi düşünülen eski gitaristleri Dave Sullivan ve Terry Rance'in

yerine davet edilir.Çeşitli anlaşmazlıklar sonucu bu gerçekleşmez ve Steve Harris 1976 yılında grubu dağıtır. Grubun dağılmasının ardından bir süre sonra Dave Murray solo gitarist olarak grup yeniden kurulur.Yeni gitarist olarak Bob Sawyer alındıktan sonra Wilcock ve Murray arasında tartışmalar yaşanır. Davulcu Ron Matthews ve gitarist Murray gruptan yollanır. Yeni eleman olarak Tony Moore klavyeci Terry Wapram gitarist ve Barry Purkis davulcu olarak gruba dahil olur. Fakat grubun bu kadrosuyla verilen kötü konserler bazı değişikliklere yol açacaktır.Purkis Doug Sampson ile yer değişir vokal Wilcock ise kendi grubunu kurma nedeni ile grupla yollarını ayırır. Bunun üzerine Dave Murray solo gitarist olma koşulu ile gruba geri döner ve Wapram ile yollar ayrılır.Grup bunun üzerine vokalist arayışında iken 1978 yılında tesadüf eseri bir pubda Paul DiAnno ile karşılaşmaları grubun sonraki yıllarına damga vuracak önemli bir adımdır.

Kendi Adını Taşıyan Bir İ lk Albü m 1978 yılbaşı arefesinde ilk demosunu kaydeden grup bunu içlerinde Neal Kay ve ileride grubun menajerliğini üstlenecek olan Rod Smallwood gibi kişilere yolladıktan sonra grubun popüleritesi artar.Bunun üzerine şimdi efsane olarak bahsettiğimiz The Soundhouse Tapes isimli demoyu yayımlarlar. The Soundhouse Tapes “Iron Maiden” , “Invasion” , “Prowler” gibi dönemin hit potansiyelli şarkılarını içerir.

1979 EMI Records ile ilk büyük plak anlaşmasına yapan gruba aynı yıl Dave Murray'nin çocukluk arkadaşı olan Adrian Smith'e gitarist olarak katılması için teklif yapılır fakat Smith kendi grubu olan Urchin ile devam etmek istediğini belirterek kabul etmez. Bunun üzerine grup Dennis Stratton' ı gruba dahil eder. Kısa süre sonra ise baterist Doug Sampson sağlık sorunları sebebiyle ayrılır ve geçtiğimiz aylarda kaybettiğimiz eski Samson elemanı Clive Burr gruba dahil edilir. Daha sonra grup Metal for Muthas isimli toplama albümde “Sanctuary” ve “Wrathchild” ile kendine yer edinir. 1980 yılında grup kendi adını taşıyan ilk albümleri Iron Maiden ile piyasaya adım atarlar. 4. sıradan Britanya albüm sıralamasına giren grubun önü çok açıktır. Albümdeki şarkılarda 70'ler sonu Judas Priest etkileri ile beraber punk-rock etkilenimi de mevcuttur ki Paul DiAnno'nun yırtıcı ve sert vokalleri bu tarza tabiri caizse cuk diye oturmuştur. Albümde “Remember Tomorrow” gibi balladın yanı sıra “Running Free” gibi tempolu “Transylvania” gibi melodi ağırlıklı parçalar bulunmaktadır. Bunlar gibi ilk albümünü çıkaran bir gruba göre oldukça çeşitli etmenler kullanılması göze çarpan unsurlardır.Ayrıca 7 dk'lık Phantom Of The Opera şaheseri ise grubun ilerde çoğunlukla kullanacağı değişken tempolu uzun parçaların ilki olarak göze çarpar.

Morg Sokag ı Cinayetleri İlk albümleri olan Iron Maiden' ın Kiss ve Judas Priest ile beraber yapılan turnesi sonrasında grup Dennis Stratton ile yollarını ayırır ve yerine Adrian Smith gruba dahil olur. 1981 yılında Killers isimli yeni albümleri raflardaki yerini alır. Çoğunluğu önceden yazılmış parçaların oluşturduğu albümde yeni parça olarak “Prodigal Son” ve “Murders In The Rue Morgue” yer alır. Bu albümde yeni prodüktörleri Martin Birch daha iyi bir ses kalitesi elde ederler. Killers albümünün ilk albümden en önemli farkı Murray- Smith Judas Priest ikilisi K.K. Downing ve Glenn Tipton ikilisine benzer bir uyum yakalayıp karşılıklı gitar atakları ile öne çıkmasıdır. Steve Harris'in gitarların arkasındaki boşluğu dolduran yüksek bas yürüyüşleri de albümde kendini belli eden unsurlardır. “Murders In The Rue Morgue” şarkısı Edgar Allen Poe' nun aynı adlı meşhur korku romanından esinlenerek yapılmış bir eserdir. “Purgatory” akılda kalıcı nakaratı ve vuruculuğu ile öne çıkan bir şarkıdır. Klasik Maiden

soundundan farklı olarak klasik gitarlar eşliğinde düşük tempolu bir şarkı olan “Prodigal Son” göze çarpar. Şarkılarda biraz tutarsızlık gözlense de ikinci albümünü çıkaran bir grup olarak Maiden'ın en başarılı işlerinden birisidir Killers. İlk albüme göre daha sönük parçalar barındırmaktadır fakat bunların da dinlenildiği zaman kendine has güzellikleri olduğu görülebilir. Bu parçalardan önereceklerim ise epikliğiyle The Ides Of March , tam bir enerji bombası Murders In the Rue Morgue, eski parçalardan biri olan Wratchild'ın yeniden kayıt edilmiş versiyonu olur.

Şeytanın Nümarası Kaçtı? 1981 yılında Paul DiAnno' nun kendine ve etrafına zarar veren tutumu ve bununla beraber artan uyuşturucu kullanımı ve bunun sonucunda gelen berbat konser performansları grubun Killer World Tour öncesi DiAnno'yu yollama kararı almasına yol açar. Reading festivalinde Rod Smallwood ile kısa bir görüşme yaptıktan sonra grubun seçmesinde katılan eski Samson vokali Bruce Dickinson hemen gruba dahil edilir.Dickinson DiAnno'nun agresif ve sert vokalinin aksine gür, yüksek oktavlara rahatça çıkabilen birisidir ve hatta bu ses aralığı sebebiyle kendisine “The Air Raid Siren” lakabı takılmıştır .Bu ileride grubun şarkı yazımını da etkileyecek bir değişimdir.Çünkü DiAnno daha thrash metal/heavy metal tarzı vokalken Dickinson'ın gelişi ile beraber daha progresif/ power tarzı bir müziğe dönüp daha epik olarak nitelendirilebilecek şarkılar yapmaya başlamışdır. Dickinson' ın gruba katılmasının hemen ardından İtalya' da küçük bir tur yapan grup bu sırada sonraki albümlerinden parçalar olan “Run to The Hills” , “The Prisoner” , “22 Acacia Avenue” konserlerinde çalmışlardır. Dickinson' ın gruba katılış albümü olan The Number Of The Beast pek çok yönden grup için dönüm noktası albümüdür. Yukarıda belirttiğim gibi grubun şarkı yazım tarzı gibi popülaritesi ve seyirci sayısında artış olmuş gruba daha geniş dünya çapında kitlelerin yolunu açmıştır. Grubun ilk defa liste başı olduğu albümdür ayrıca The Number Of The Beast. Grubun Dickinson gibi sahne karizması efsane Rob Halford (Judas Priest) ile yarışacak bir frontman'e sahip olması her şeyi grup açısından harika bir yöne sokar. Albümdeki şarkılardan bahsedersek “Run To the Hills ” gibi konserlerin vazgeçilmezi olan kızılderililerin istila sırasındaki durumlarıyla alakalı bir şarkı , “Hallowed be the Name” (Epikliğin tanımı olan bir şarkı) hapishanedeki idam mahkumunun son anlarının anlatıldığı şaheser , daha çok DiAnno için yazılmış gibi duran Charlotte The Harlot parçasının devamı sayılabilecek “22 Acacia Avenue” gibi genelev fahişesine değinen veya şeytan gibi metafizik konuya sahip bir parça olan “The Number of The Beast” gibi çeşitli farklı eksenlerde şarkılar yazmışlardır. Grup için herşey iyi gidiyor gibi gözükürken Amerika'daki aktivist hristiyanlar “The Number of

The Beast ” 'teki şeytana yapılan göndermeleri satanik buldukları gerekçesiyle pek çok albüm kopyasını yok eder. 1982 Aralık ayında baterist Clive Burr kişisel ve tur takvimine yönelik sorunları sebebiyle gruptan ayrılır ve yerine fransız bir grup olan Trust' ın bateristi Nicko Mcbrain katılır.

Savülün sü variler geliyor! 1983 yılında grubun 4. stüdyo albümü olan Piece of Mind (ki en sevdiğim Iron Maiden albümüdür ) raflardaki yerini alır. Bu albümle listelerde 3. sıraya kadar tırmanan albümde “The Trooper” ve “Flight of Icarus” gibi vurucu singlelar bulunmaktadır.Piece of Mind' ın en önemli özelliği önceki albümlere nazaran daha oturaklı olan besteleri ve bunu tamamlayan soundudur. Nicko McBrain gibi gitarlara ve bas gitara eşlik edebilen bir baterist sayesinde “The Trooper” ve “To Tame a Land” gibi fantastik eserler ortaya çıkmıştır. Ayrıca bu albümde grubun diğer elemanları olan Adrian Smith ve Bruce Dickinson'ın Steve Harris' in yanında şarkı yazımına

katkıda bulunduğunu ve bunun Steve Harris' in epik şarkı sözleriyle beraber mükemmel bir kombo oluşturduğu görülüyor. “Revelations ” slow ve melodik parçanın nasıl yapılacağının tanımı gibidir. Arkadaki bas yürüyüşleri enfes, gitarlar da bir o kadar duygusal melodiler çalar. “Quest For Fire” 'ı pek fazla seveni olmamasına rağmen mağara adamlarını anlatan Bruce Dickinson' ın vokaliyle süper bir havası vardır. “To Tame A Land”e gelirsek de bu şarkı Phantom Of The Opera ile beraber Iron Maiden'ın yazdığı en progresif hayvani şarkıdır şahsi görüşüm.

Geceyarısına 2 Dakika Kala Neler Olüyor? Piece Of Mind ve arkasından gelen başarılı geçen turne sonrasında grup yeni albüm çalışmaları için işe koyulur. 9Eylül 1984' te Powerslave isimli grubun beşinci albümü raflardaki yerini alır. Albüm şu an pek çok kişinin favori şarkıları konumundaki “2 Minutes to Midnight”, “Aces High”, “Rime Of The Ancient Mariner” (yazıyı yazarken dinliyorum) gibi hit parçalar içermesi bakımından hit deposu sayılabilecek bir albüm olarak görülür. The Number Of The Beast, Piece Of Mind ve Poweslave Iron Maiden diskografisinin 3 efsanevi halkası olarak görülür ve bunun içerisinde çoğu kişinin favorisi Powerslave' dir(Buna ben dahil değilim ne yazık ki ezelden Piece Of Mind'cıyımdır). Önceki çıkan albümlere göre daha tempolu Speed Metal tarzına yakın yaldır yaldır dörtnala giden şarkılar vardır Powerslave'de. (Aces High, Back In The Village gibi ) Hemen hemen her albümünde uzun epik parça kısmına yer ayıran grubun bu albümde bu gidişe örnek olacak olan şarkısı “Rime Of the Ancient Mariner ”'dir. 13:38' lik uzunluğuyla diğer parçalardan ayrılan Mariner değişken tempoları ve melodik yapısıyla inci gibi parlar. Ayrıca albümün bonus versiyonlarında Mission From Arry isimli grubun tartışmalarının yer aldığı bir kayıt bulunmaktadır(İngiliz adamları nasıl tartışıyor öğrenin :D).Ayrıca bu albüm grubun kariyeri içerisinde bir kadronun arka arkaya çıkardığı ilk albümdür.(Piece Of Mind- Powerslave). Albümün çıkışına takip eden World Slavery Tour turnesinde grup 13 ay içerisinde 28 ülkede 135 konser verir. Bu şovlardan California' da yapılan ve 4 gün arka arkaya bütün biletleri tükenen konserler verir ve bu konserler efsane live albüm olan Live After Death ' i oluşturur. Ayrıca grup aynı yıl Rock In Rio'da Queen ile beraber headliner olup yaklaşık 350000 kişiye efsanevi bir konser verir. Grup bu yoğun konser programından sonra 4 aylık bir ara verir. Normalde 6 ay olarak planlanan bu aranın çeşitli nedenlerle 4 aya indirilmesi grup içinde tartışmaya sebep verir ve bu tartışma son değildir.

Harcanan Yıllar ve Deneysellik Turne ve sonrasında gelen aranın ardından grup farklı bir tarzda yapacakları Somewhere In Time ismi verilen yeni albümlerinin üzerinde çalışmaya başlar. Grup tarihinde ilk defa Synthesizer kullanır ve bunu bas ile harmanlayıp katmanlı gitarlarla bunu desteklerler. Bu albümün farklarından birisi de Bruce Dickinson'ın albümde hiç bir parçaya söz yazmamış olması ve katkıda bulunmamış olmasıdır(Diğer elemanlar kabul etmemiş yazdığı şarkı sözlerini.). Bunun üzerine Bruce daha çok kendi solo çalışmaları üstüne yoğunlaşır. Ondan arta kalan şarkı yazım boşluğunu ise önceki albümlerde de eserler veren Adrian Smith üstlenir. Bunun sonucunda ortaya “Wasted Years” , “Stranger In a Strange Land” , “Sea Of Madness” gibi harika parçalar çıkar. Somewhere In Time öncesinde çıkmış olan 3 albüme oranla daha düşük seviyede dursa da deneysellik ve yaratıcılık açısından gözümde çok farklı bir yerdedir. “Caught Somewhere In Time” gibi vurucu bir şarkıya veyahut “Wasted Years” gibi fanların favorisi konumundaki bir hit şarkıya sahip albümde “The Loneliness Of Long Distance Runner” veya “Deja Vu ” gibi saklı hazineler de vardır. “Heaven Can Wait ” tam bir konser şarkısıdır “Alexander The Great ” ise bu albüme epik şarkı kontenjanından girmiştir.

Yedinci Og lünün Yedinci Og lünün Yedinci Og ..... Gelelim Piece Of Mind' dan sonra en çok sevdiğim albüm olan Seventh Son Of A Seventh Son albümüne. Bu albüm progresif müzik yapan Iron Maiden' ın doruk noktasıdır. Tekdüze gitmeyen yaratıcı rifflerle bezenmiş davul ritmleri ve bunun takip eden bas yürüyüşleri albümün imzasıdır. Seventh Son Of A Seventh Son ismiyle uyumlu bir şekilde Iron Maiden'ın 7. stüdyo albümüdür ve 1988 yılında çıkmıştır. Albümün konsepti Orson Scott Card' ın yazdığı Seventh Son

romanına dayanır. Slow girişiyle ve daha sonra hızlanan temposuyla “Moonchild”, tam bir melodi fabrikası olan favori şarkılarımdan “Infinite Dreams” , yüksek tempolu gaz parçalar olan “Can I Play With Madness” ve “The Evil That Men Do” , bu albümün epik şarkısı olarak ise albüme adını veren “Seventh Son Of A Seventh Son” . Bu saydıklarım genel olarak ön plana çıkan şarkılar olsa da bu albümün saklı hazinesi “Only The Good Die Young” ' dır. Albümü takip eden turne içerisinde İngiltere Donington Park'ta efsanevi Monsters Of Rock festivalinde çalan grup festival tarihinin en fazla seyirci sayısına ulaşmasını sağlar (107,000). Aynı yılın Kasım ve Aralık ayında Birmingham'da canlı konser kaydı yaparlar ve adı Maiden England olur. 26 Temmuz'da ülkemizde yapılacak olan konser de 2 senedir dünya çapında verdikleri Maiden England turnesinin bir ayağı olacak ve konser ağırlıklı olarak Seventh Son Of A Seventh Son albümünden parçalar barındıracak.

Ayrılıklar ve kızını katliama getirme zamanı Seventh Son albümü ve ardından gelen turneler sonrasında ara veren grupta bu ara sırasında kendi projesi olan ASAP ile Adrian Smith Silver & Gold isimli albümü çıkarır. Bu sırada vokal Bruce Dickinson ise kendi solo projesi için albüm çalışmalarına girişir ve 1990 yılında Tattoed Millionare isimli albümünü yayımlar. Grup ise bu sırada ilk 10 yıllarındaki albümlerinden seçilmiş parçalarla bir toplama albüm hazırlar. Grup yeni albüm için stüdyoya girdiği sırada grubun bir sonraki albümünde izleyeceği yol konusunda Adrian Smith ve Steve Harris arasında yaşanan anlaşmazlık sonucunda Adrian Smith gruptan ayrılmak zorunda kalır ve yerine Bruce Dickinson'ın solo albümünde beraber çalıştığı Janick Gers (konserlerde çok enerjik bir adam) gruba dahil edilir. Grubun 8. stüdyo albümü olan No Prayer for the Dying Ekim 1990'da raflarda yerini alır. Albümde Tattoed Millionare'de bulunan ve Elm Sokağı 5 filminde de soundtrack olarak kullanılmış olan Bring Your Daughter .. To The Slaughter da yer alır. “No Prayer For the Dying” genel açıdan bir önceki albümdeki “Infinite Dreams” ' i andırsa da diğer parçalarda eski albümlere göre bariz farklılıklar görülür. Bruce Dickinson' ın daha sonraki projelerinde ve albümlerinde kullanacağı kirli düşük oktavlı vokal bu albümde ilk defa kendini belli eder. (“Holy Smoke” gibi istisna parçalar da vardır.) .Dikkat çeken parçalar albümde “The Assasin” , “Run Silent Run Deep” ve tabiki epik kontenjanından albüme katılan “Mother Russia” 'dır. Adrian Smith' in gidişi şarkı yazımında ve şarkı tarzlarında

bariz farklara yol açsa da diğer elemanlar (özellikle Steve Harris) aynı olduğu için Maiden albümü olduğu bariz olan bir albümdür No Prayer for the Dying.

Çabük olürsün yada O lü rsü n No Prayer For The Dying albümünün turnesinin ardından 1992 yılında grubun 9. stüdyo albümü olan Fear Of The Dark yayınlanır. İngiltere' de listelerde 1 numaraya kadar yükselen albümde “Wasting Love” ve “Be Quick or Be Dead” gibi hit parçaların olduğu singlelar büyük başarı elde eder. Fear Of the Dark bir önceki stüdyo albümü olan No Prayer For The Dying' in aksine daha eski tarzda köklere dönüş olarak nitelendirilebilecek bir albümdür. “Be Quick Or Be Dead” Maiden'ın bazı şarkılarında gösterdiği Thrash Metal' e örnek verilebilecek şarkılarından birisidir. “Wasting Love” grubun yazdığı güzel balladlara en iyi örneklerden birisidir. “Fear Of The Dark” stadyumları coşturan herkesin sözlerini bilip eşlik ettiği dillere pelesenk olmuş parçalardan birisidir keza “Afraid to Shoot Strangers” da aynı şekilde konserlerde hep beraber söylenecek harika parçalardandır. “Childhood's End” , “Chains of Misery” ve “Judas be My Guide” genel olarak albüm seviyesinin altında kalsalar da yine de dinletirler kendilerini. “Fear Is The Key” ise albümdeki dikkat çeken hoş Rock tınılı parçalardan birisidir.Grup albümün yayınlanmasının ardından Monsters Of Rock turnesinin 7 ülkede headlinerlığını yapar. Donington Park' ta tekrar konser verirler ve hatta Adrian Smith'in konuk sanatçı olarak Running Free'yi çaldıkları konser daha sonra Live at Doninton adı altında canlı kayıt olarak yayınlanır. 1993 yılında Bruce Dickinson solo projesine ağırlık vermek için gruptan ayrılır fakat ayrılmadan önce A Real Live One ve A Real Dead One isimli veda turnesi canlı kayıt albümleri yayınlanır.

Blaze ve Sineklerin Efendisi 1994 yılında grup yeni vokal arayışı için pek çok kaset ve kayır dinler ve son olarak 1990 yılında beraber turladıkları Wolfsbane grubunun vokali Blaze Bayley'de karar kılınır. Bayley'nin vokal tarzının Bruce 'tan farklı olması hayranlar arasında görüş ayrılıklarına sebebiyet verse de grup yoluna bu kadrosuyla devam eder ve albüm çalışmalarına girişir. 2 yıllık bir aranın ardından 1995 yılında grup 10. stüdyo albümü olan The X Factor ' ü yayınlar.Grubun 1981' den beri en düşük liste başarısını yaşadığı The X Factor buna rağmen Almanya ve Fransa' da yılın albümü seçilir. Albüm öncekilere nazaran beğeni uyandırmasa da “The Sign Of The Cross ” bu albümün epik şarkısı olduğunu ve Blaze' in de böyle şarkılar söyleyebileceğini herkese gösterir. “ Man On The Edge” ve “The Lord of the Flies” gibi roman ve filmlerden uyarlanmış şarkılar da albümün iyilerindendir fakat albümde öncekilere göre enerji ve tempo eksikliği bariz bir şekilde gözlenmektedir. Albümün çıkışının ardından 1995 ve 1996 yıllarını turlayarak geçiren grup daha sonra Best Of the Beast isimli bir toplama albüm yapar ve bu albümün içerisinden yeni bir parça olan “Virus” kendine yer bulur.

Yabancının go zü ne bakma sakın Yapılan turnelerden sonra stüdyoya geri dönen grup bir sonraki albümleri için çalışmaya başlar. 1998 yılında grubun 11. stüdyo albümü olan Virtual XI yayımlanır. Albüm o zamana kadarki en kötü liste başarısını elde edip İngiltere listelerinde 16. olur. Dünya çapında 1 milyon satış rakamı yakalayamayan albüm kişisel fikrim olarak Iron Maiden' ın yaptığı en kötü albümdür. İyi parçalar yok mu içinde tabiki de var. “Futureal” , “The Clansman” gibi şarkılar albümün geneline göre yukarıda fakat albümdeki genel sorun bence hiç akılda kalıcı şarkı onu geçtim akılda kalıcı bir riff bile bulunmaması. Sanki grubun 80'lerin tümünde ve 90'ların genelinde olan enerjik ve yaratıcı hali gitmiş yerine posası kalmış gibi.

Kan Kardeşler ve Yeniden Brüce 1999 yılında grup Virtual XI turnesi sırasındaki yetersiz performansından memnun olmadığı Blaze Bayley' i göndermek durumunda kalır. Janick Gers ' de bu performans sorununun grubun şarkıları onun sesinin yetemeyeceği şarkılar seçerek yapmasından kaynaklandığını söyler. Bu sırada ise Rod Smallwood Steve Harris' i Bruce Dickinson'ı gruba geri alması yönünde ikna etmeye çalışıyordur. Daha sonra grup bu konu üstünde tartışır ve Bruce ve eski gitaristleri Adrian Smith' i gruba geri çağırırlar. Janick Gers ise Smith' in yerine gelmesine rağmen grupta kalır ve grup 3 gitaristli kadrosuyla yoluna devam eder ve çok başarılı bir yeniden birleşme turnesi yaparlar.The Ed Hunter turnesi ile beraber turnenin sonunda Ed Hunter isimli greatest hits albümü ve bu albümle beraber grubun maskotu olan Eddie' nin bilgisayar oyunu satışa sunulmuştur. 2000 yılının Mayıs ayında grubun 12. albümü olan Brave New World raflardaki yerini alır. 3 gitaristin beraber nasıl bir uyum göstereceklerinin merak konusu olduğu ve ayrıca Bruce Dickinson'ın performansının da merak edildiği bir albüm olan Brave New World beklentilerin altından başarı ile kalkar ve Dünya çapında büyük sükse yapar. Grup bu albümde bir nevi yeniden Seventh Son günlerine dönmüştür çünkü bu kadronun beraber son çıkardığı albümdür Seventh Son. Aynı progresif tatlara modern bir sound ekleyerek çıkan Brave New World yeniden birleşen Maiden soundunun da habercisi olan albümdür. Uzun progresif şarkılar ve gitar çeşitliliği ile daha önceki Maiden albümlerinden farklı bir yerdedir Brave New World. Tam konserlik bir şarkı olan “The Wicker Man” , değişken temposuyla “Brave New World” , harika Adrian Smith solosuyla “Blood Brothers” ,doğu temalı Dave Murray gitar riffleriyle bezeli “The Nomad ” albümün parlayan incileri. Albümü takip eden turne içerisinde 2001 yılında yeniden Brezilya' ya giden grup yeniden Rock In Rio'da yine efsane bir konser verir.

O lü mü n Dansı Give Me Ed … Til I'm Dead turnesi sonrasında yeniden stüdyoya giren grup yeni albüm çalışmalarına başlar. 2003 Eylül'ünde grup 13. albümleri olan Dance of Death'i yayımlar. Eski albümleri olan Killers, Piece Of Mind, Powerslave kalitesinde bir albüm olan Dance of Death , Brave New World' ün ve birleşmenin ardından gelen başarının pekiştiricisi olur. “Wildest Dreams” hareketli bir Rock etkilenimli bir parça olarak göze çarpar. “Rainmaker” ise Dave Murray' nin yazdığı az ama öz şarkılardan birisidir ve melodi dolu bir şarkıdır. Bir başka melodi deposu şarkı ise “Montsegur” 'dur ve grubun eski dönemlerine selam niteliğindedir. Albüme ismini veren şarkı olan “Dance Of Death” albümün epik şarkısı olarak kendini belli ediyor. Eski tarz eğlenceli Rock parçaları olan “No More Lies” ve “Gates Of Tomorrow” ve süper bir soloya sahip olan “Paschendale” albümün diğer dikkate değer parçaları. Her ne kadar klavye ağırlıklı parçalar olsa da güzel bir geridönüş albümü olan Brave New World iyiydi fakat bence grubun asıl dönüş yaptığı albüm harika tınıları ile Dance Of Death' tir.

Benjamin Breeg'in yeniden dog üşü 2005 yılının sonuna doğru stüdyoya giren grubun 14. stüdyo albümü olan A Matter of Life And Death 2006 yılının sonbaharında yayınlanır. Konsept albüm olmamasına rağmen savaş ve din bütün albümde kendisini belli eden konulardır. Albüm çok büyük reklam ve başarı elde eder bunun sonucunda yılın albümü ödülünü kazanır.

Dance of Death ile beraber artan geri dönüş rüzgarının devam ettiği 2000'ler sonrası Maiden soundunun klasik bir temsilcisidir A Matter Of Life And Death. Seventh Son ve Piece Of Mind 'da uzun progresif parçalar vardı ama hiç birisi 70 dk'lık bu albümün uzunluğuna erişemez.Ortalama 7 dk lık parçalarla ilerleyen albüm pek çok değişik riff barındırmasıyla farklılık vaadediyor ama ben Dance Of Death'ten iyi olduğunu düşünmüyorum. Albümde “Reincarnation of Benjamin Breeg” , “ Brighter than Thousand Suns” , “Longest Day” gibi epik parçalar bulunuyor(önceki albümlerde bu sayı 1 veya 2 en fazla.). Açılışı yapan “Different World ” ise önceki albümden “Wildest Dreams” ' in bir uzantısı gibi. Albümün çıkışının ardından Somewhere Back In Time ve Flight 666 (belgeseli de var öneririm) turnelerine katılan grup bu turnelerde eski şarkılarının olduğu bir setlist ile çıkar.

Deli Rü zgar Estig inde Bu yoğun turnenin ardından 1 yıl ara veren grup 2010 başında yeni albüm için stüdyoya girer. Mart ayında yeni albümün

adının The Final Frontier olacağını duyuran grup 16 Ağustos'ta 15. stüdyo albümünü yayınlar. Albüm çok büyük ticari başarı getirerek 28 ülkede liste başı olur. Kapak teması ve birkaç şarkı için uzay teması seçilen albümde ilk şarkı olan “Satellite 15....The Final Frontier” albüme giriş şarkısı ve Rock tarzı rifflerle bezeli. “Mother Of Mercy” ise Bruce Dickinson'ın solo çalışmaları tarzında bir şarkı. “Coming Home” albümün genelinden sıyrılan epik bir ballad olarak göze çarpıyor. “El Dorado ” 80'ler ortası tempolu Maiden

şarkılarını andırsa da o kadar güçlü değil. “Isle Of Avalon” albümde epik tanımına koyabileceğimiz bir şarkı. “The Alchemist” ise daha çok 90'lar tempolu Maiden şarkıları gibi (mesela Be Quick Or Be Dead) . Son 3 şarkı ise daha uzun

soluklu progresif ögelerin bulunduğu güzel şarkılar. Şahsen Dance Of Dead'in 2000'ler sonrası birleşmenin en iyi albümü olduğunu düşünsem de The Final Frontier da bana kalırsa onun hemen bir tık altında bir albüm. 2011 yılında Fear Of The Dark albümünden The Final Frontier'a kadar olan aradaki albümlerdeki parçalardan From Fear To Eternity isimli bir toplama albüm yapılır. 2012 yılında ise grubun Şili konserinin görüntüleri ile En Vivo! Isimli bir DVD hazırlanır. Aynı yıl içerisinde grup 1988'de yaptığı gibi Dünya çapında bir Maiden England turuna başlar. Halen devam eden bu turun bir ayağı da ülkemizde Temmuz ayında gerçekleşecek. Ben orada olacağım ve şarkılara eşlik edeceğim sesimin yettiği kadar eğer gelecekseniz siz de hep beraber söyleriz tek bir ağızdan.

Maiden O zel Bu kısımda grubun bazı özelliklerinden bahsedeceğim.İlk olarak maskot Eddie'den başlayayım. Eddie Iron Maiden'ın ilk başlangıcından beri albüm kapakları olsun ,t-shirtler olsun her türlü Iron Maiden geçen şeyde bulabileceğiniz korkunç bir kafatasıdır.Kimi zaman bir deli olur, kimi zaman uzaylı,kimi zaman ise korku filminden fırlayan bir canavar. Eddie'nin mucidi Dave Beasley' nin arkadaşı olan bir öğrencidir. İlk olarak davulcunun takacağı bir maske olarak düşünülse de daha sonra grubun her şeyine maskot olmuştur.

Iron Maiden bildiğim kadarıyla dünyada uçağa sahip olan tek gruptur. 2007'de Aestraeus Havayolları 757 nolu uçağı kendilerine alarak Somewhere Back In Time Dünya turundan itibaren bütün konserlerine bu uçakla gitmişlerdir. Uçağın pilotu Bruce Dickinson'dır. Grubun bütün teknik ekipmanları, teknisyenler, grup elemanları ve bazen grup elemanlarının çocukları bu uçakta yolculuk yapar.Uçağın adı Ed Force One' dır.(Amerikalıların Air Force One' ına gönderme) Bruce Dickinson çok garip bir insandır. Kendisi pek çok işle uğraşmıştır. Dünya çapında bir müzisyen olmanın yanı sıra yazar, pilot, radyo programcısı, şarkı sözü yazarı, eskrimci ve yakın zamanda ekonomi danışmanı ve şirket sahibi olmuştur. Çağlar Durmaz

Mü zik

MEGADETH– SUPER COLLIDER

Sanatçı : Megadeth Albü m Adı: Süper Collider Tü r: Thrash Metal, Hard Rock Çıkış Tarihi: 4 Haziran 2013 Şirket: Tradecraft

Big Bang mi yoksa Kara Delik mi?

2000'ler sonrası Megadeth pek çok albüm çıkardı büyük

çoğunluğu vasat olan albümlerden sonra 2009'da çıkardığı Endgame ile yeniden hayata dönüş sinyalleri veren grup ardından gelen Thirteen ile umutları söndüren grubun 14. (vay be) stüdyo albümü olan Super Collider Haziran ayı içerisinde raflardaki yerini aldı. Adından da anlaşılacağı üzere İsviçre Cern' deki büyük hadron çarpıştırıcısına ithafen Super Collider ismi verilen albüm iddialı gibi durup heycanlandırsa da aslında her dinleyişle beraber Dave Mustaine' den beklenen ikinci Rust In Peace ve hatta ikinci bir Youthanasia gelmediğini bunun yerine ise United Abominations ve Thirteen ayarında sönük ve tatsız bir albümün dinleyicileri beklediği belli oluyor. Basit şarkı sözlerinin üstüne düz gitar riffleri ve manasız sololar grubun bu albümde hiç bir heyecan yaratmamasında büyük etkenler. Albüme giriş parçası olan Kingmaker başlangıcında gaz bir girişle nispeten bir thrash havası getiriyor albüme. Skin O'My Teeth tarzı nakaratı ile göze çarpan şarkıda ayrıca bazı bölümlerde Dave Mustaine' in gaza gelip kendi çapında çığlığı bastığını duyabilirsiniz. Orta tempolu bir parça olan Kingmaker şahsen albümde iyi diyebileceğim birkaç parçadan birisi. Sonrasında gelen Super Collider ise tam bir Hard Rock parçası. Şarkı sözlerinin basit olduğu parçalardan biri olan Super Collider albümün vasat şarkılarından olması ile beraber Kingmaker ile kısmen iyi bir giriş yapan albümü vasat bir çizgiye sokuyor. Burn ise şarkı sözleri bakımından albümün en kötü şarkısı “Burn Baby Burn ” ile şarkı başlıyor ve bitiyor nerdeyse.Orta tempoda Heavy Metal/Hard Rock arası giden şarkı albümün kötülerinden. Built For War ise sırasıyla gelen iki kötü şarkıdan sonra biraz nefes almayı sağlıyor. Genel olarak şarkının riff ilerliyişini beğensem de arada söylenen

duraksamalı Build For War kısımları hoşuma gitmedi fakat genel olarak bu şarkıyı beğendiğimi söyleyebilirim.Ortasındaki korosal kısım konserlerde iyi bir eşlik kısmı olabilir. Off The Edge ise sıradan bir Heavy Metal parçası. Vasat bir şarkı olan Off The Edge ' in dikkat çeken kısmı ise güzel bir solosunun olması. Düşük tempolu bir şarkı olan Dance In the Rain Dave Mustaine' in konuşmaları ile başlıyor (Sweating Bullets gibi). David Draiman' ı da konuk vokal olarak barındıran şarkı fena olmayan melodik geçişleri ve bir o kadar melodik solosuyla ön plana çıkıyor . 3:40 gibi biraz tempo kazanan şarkı bu atağıyla kabul oyumu alan ender parçalardan birisi oluyor. Sıradaki Beginning of Sorrow ise Super Collider'ın kardeşi gibi desem yanlış olmaz. Orta tempo vasat rifflerle bütünleşerek bir o kadar vasat bir parça çıkarmış ortaya. Banjo'lu ve kemanlı girişiyle ilgi çeken The Blackest Crow albümün geneli gibi orta tempoda ilerleyen bir parça. Banjolu ilginç açılıştan etkilendiğimden sanırım albümde en çok ilgimi çeken parça oldu The Blackest Crow. Bir sonraki parça olan Forget To Remember ise önceki çoğu şarkı gibi orta tempoda ilerliyor. Eşlik edilebilir radyo dostu olan Forget to Remember kabul edilebilir şarkılardan biri albümdeki. Sert girişi ile umut veren Don't Turn Your Back daha sonrası şarkı sözleri ile beraber orta tempolu hale dönüyor. Gelelim albümdeki genel açıdan en sevdiğim parçaya.Neden böyle diyorum çünkü aslen bir Megadeth parçası olmayan Thin Lizzy coverı Cold Sweat tamamen Thrash yapmayacaksa Megadeth'in bundan sonra gideceği yön olmalı bence. Chris Broderick gibi yetenekli bir gitariste, David Ellefson gibi kalitesini kanıtlamış bir bas gitariste ve Dave Mustaine gibi bir beyne sahip grubun albümü böyle olmamalı. En azından Alman Thrash gruplarının son işleri göz önüne alınarak daha iyi ve sert bir albüm yapılabilir. Super Collider gibi iddialı bir isimle girişilen albümün sonucu bunun gibi Kara Delik değil yapıcı , dünyaları oluşturan bir Big Bang olmalıydı fakat bu gerçekleşmedi ne yazık ki. Çağlar Durmaz Şarkı Listesi 01.Kingmaker 02.Super Collider 03.Burn! 04.Built for War 05.Off the Edge 06.Dance in the Rain 07.Beginning of Sorrow 08.The Blackest Crow 09.Forget to Remember 10.Don't Turn Your Back... 11.Cold Sweat (Thin Lizzy cover)

5.5/10

Grup Dave Mustaine – vokal,gitar, akustik ve slide gitar Chris Broderick – gitar , geri vokal David Ellefson - bas gitar , geri vokal Shawn Drover – davul ,perküsyon

Mü zik

CHILDREN OF BODOM– HALO OF BLOOD Sanatçı : Children Of Bodom Albü m Adı: Halo Of Blood Tü r: Melodik Death Metal , Power Metal Çıkış Tarihi: 7 Haziran 2013 Şirket: Nüclear Blast

Kana süsamış Azrail

Sevinçle söylemek istiyorum “Aranan bodom geri döndü

sonunda! ”. 1997'de başladıkları kendi yarattıkları bir tür olan Melodik Power Death Metal türünde Something Wild gibi Black metal etkilenimli bir albüm ve ertesinden gelen efsane Hatebreeder ve bir o kadar iyi olan Follow The Reaper ile yoluna devam eden Children Of Bodom 2000' lerle beraber metalcore tarzından etkilenimli albümler yapmaya ve kendi tabirleriyle sadece konser yapmak için albüm çıkarmaya başladılar. Ve hatta bir önceki albüm olan Relentless Reckless Forever çok vasattı. Fakat aradan geçen 2 yılda ne olduysa olmuş Bodom herkesin dört gözle beklediği kimliğine bürünmüş. Kişisel olarak internette çıkan birkaç şarkı ile umutlansam da sadece bunların olacağı bir albüm bekliyordum fakat iyi ki de yanılmışım demek istiyorum. Hatta şöyle diyeyim Follow The Reaper'dan beridir çıkan en iyi Children Of Bodom albümü karşımızda.(Hate Crew Deathroll'un bende yeri ayrı olduğu Için objektif olmaz.) Albüme geçmek gerekirse ilk parça olan Waste Of Skin'in melodik girişine bayıldığımı söyleyebilirim.(Sevdiğim In Flames şarkılarından Embody The Invisible'ı anımsattı.). Çok hızlı tempoda ilerleyen gaz bir parça olan Waste Of Skin'de ustaca çalınan klavye ve bas gitarlar da şarkının artı yönleri olarak göze çarpıyor. Halo Of Blood ise karanlık ve kaotik atmosferi ile beraber Something Wild dönemlerindeki Black Metal etkilenimleri ile ön plana çıkan bir diğer parça. Thrash Metal'in agresif temposuyla Power Metal'in melodikliği güzel bir şekilde uyumlu. Ortalarda giren güzel Melodik solo da cabası. Scream For Silence ise Melodik Bodom şarkılarının en iyi örneklerinden bir tanesi.Orta tempoda ilerleyen parçanın en göze çarpan yeri ise mükemmel melodik solosu. Alexi'nin yine virtüöze seviyesindeki Neo Klasik sololarından birini attığı şarkı albümün iyilerinden. Klasik Bodom soundu ve catchy nakaratı ile Transference albümün ortalama parçalarından birisi.Aradaki melodik kısımlar iyi olsa da parçayı kurtaramıyor

ne yazık ki. Sıradaki Bodom Blue Moon ise çok tempolu ve agresif bir girişle bizleri selamlıyor. Harika klavye soloları ile süslenmiş şarkı tempolu yapısıyla bu soloları çok güzel bir şekilde yansıtıyor dinleyiciye. Ve gelelim albümün en iyi şarkısı olan These Days Are Numbered'a. Gerçekten ben buradayım diye sırıtan bir parça bu. Şarkının ortasında giren riff tek başına yeter diyeceğim ama buna mükemmel bir solo ekleniyor ve ortaya muhteşem karışım denilebilecek bir şarkı çıkıyor. Sıradaki parça ise These Days Are Numbered' ın aksine slow bir power ballad olan Dead Man's Hand On You. Alexi' nin baştaki konuşma tarzı vokali şarkıya bir o kadar güç katmış.Temiz gitar soundu ve piano tonuyla süper bir parça var karşımızda. Damage Beyond Despair ise direk kafadan dövüşmeye hazırlayan gaz bir şarkı.TEmpolu ritmleri ve buna eşlik eden güzel gitar melodileri şarkıya renk katmış.Bir sonraki şarkı olan All Twisted klasik Bodom klavye tonlarıyla beraber ilerleyen gitarlarla güzel bir şarkının oluşmasını sağlamış. Parçanın solosunu ise ayrıca beğendiğimi söylemeden geçemeyeceğim. Albümün normal versiyonun son şarkısı olan One Bottle And Knee Deep ise albüme güzel kapanış yapmamızı sağlayan Bodom'un yaptığı en yaratıcı ve melodik parçalardan birisi. Albümün benim dinlediğim versiyonunda ise Japon grup Loudness'ın Crazy Nights isimli şarkısının bir coverı mevcut. Klasik Rock'n Roll tarzı bir parça daha önce de Britney Spears (Oops I Did it Again) coverı yapmış bir grup için alışımayacak bir şey değil ve altından iyi kalkmışlar bence. Özetlemem gerekirse albüm yıllardan beri Bodom'dan beklenen sertlik ve melodinin buluşmasının en iyi örneklerinden biri olmuş. İleride grubun konser setlistlerinde kendisine yer bulacak Halo Of Blood , These Days are Numbered gibi parçalar bulundurması da cabası. Ben albümü çok beğendim ve sürekli dinlemeye çalışıyorum umarım siz de beğenirsiniz. Çağlar Durmaz

Şarkı Listesi 01.Waste Of Skin 02.Halo Of Blood 03.Scream For Silence 04.Transference 05.Bodom Blue Moon 06.These Days Are Numbered 07.Dead Man's Hang On You 08.Damaged Beyond Despair 09.All Twisted 10.One Bottle And Knee Deep 11.Crazy Nights

8,5/10

Grup Alexi Laiho – Vokal, Gitar Jaska Raatikainen - Davul Henkka Blacksmith - Bas Gitar Janne Warman - Klavye Roope Latvala - Gitar

Çizgi Roman

Earth one

Yabancı çizgi romanları takip edenler bilir DC Comics son

yılların en büyük olayına imza atarak bütün çizgi roman

evrenlerini sıfırlamıştı. Tüm kahramanlar, kötüler, hikayeler

tekrar baştan yazılacak. Kimisi büyük kimisi küçük pek çok

değişikliklere gidilecekti. Yani anlayacağınız yıllardır

bildiğimiz karakterleri bambaşka bir açıdan ve oldukça farklı

bir gözle görecektik. Kulağa eğlenceli geliyor değil mi?

Oldukça güzel ve orjinal bir fikir. Ancak ülkemizde malesef

yabancı çizgi romanların çok çok az bir kısmı, hele ki DC’nin

neredeyse hiç bir yayını gelmediği için

ayda 8 10 farklı sayıda devam eden bu

olaya pek çoğumuz uzak kalıyoruz.

Peki madem hepsini okuyamıyoruz, biz

de en önemlileri okuruz. Bunun için de

serinin en başından daha güzel bir

başlangıç olabilir mi?

Earth One serisi Superman ve Batman’in

ilk kahraman olmaya başladıkları dönemi

anlatıyor. Neden başladıkları, ne gibi

zorluklarla karşılaştıkları gibi pek çok

arkaplan hikayesi okunmayı bekliyor.

Okumuş olanlar farkedecektir. Eski serideki Year One ile

neredeyse aynı konsept olmuş. Zaten eski serideki Year

One’ın büyük başarısından sonra yeni seride de de aynı

fikrin uygulanması kaçınılmazdı. Tabi konsept olarak aynı

olsa da içerik olarak oldukça farklı. Pek çok bildiğiniz

karakteri farklı biçimlerde görecek, bazen hoşunuza gidecek

bazense beğenmeyeceksiniz. Ancak güzel bir yeni soluk

getirdiği de gerçek.

Şimdilik 3 cildi çıkan Earth One serisi 2 Supermen 1 de

Batman sayısından oluşuyor. Seriler Kendi içlerinde farklı hikaye ve yapılara sahip oldukları için

kısaca bunlara da değineceğim.

Superman

DC nin Batman’le beraber en önemli

kahramanı olan Supermen diğer pek

çok şey de olduğu gibi ilk sırayı burada

da kapıp açılışı yapıyor(her ne kadar

batman daha popüler olsa da

Supermen 1 yaş daha büyük olduğu

için kıdem sırası onda oluyor

genelde.). Earth One evrenindeki yeni

süpermenimiz Smallvilleden

Metropolis’e yeni gelmiş. Henüz

hayatı ve güçleri ile ne yapacağına

karar vermemiş bir genç. Olasılıkları çok. Size

bana söylenen istersen atom mühendisi bile

olabilrsin lafı arkadaş için sıradan bir başka

meslek. Bu şekilde başlıyor hikayemiz. Her ne

kadar çizgi romanımızda karakter gelişimi

ağırlıklı olsa da aksiyonsuz bir çizgi roman

beklenemez. Nispeten başarılı bir kötümüz, bol

bol güzel aksiyonlarımız var.

Hikayeyi bırakıp içeriğe gelelim. İlk ve en taktir

ettiğim nokta hikaye anlatımı oldu. Çizgi roman

muhteşem bir giriş ile başlıyor ve sizi bir anda

içine alıyor. Hikaye boyunca bol bol flashbackler

ve farklı karakterlerin gözünden olayları

izliyoruz. Superman’i ve karakterini çok güzel

yansıtmışlar. Zaten J. Michael Straczynski’nin

yazdığı bir hikayeden daha azı beklenemezdi.

Bilmeyenler için açıklayayım, kendisi pek çok

film, dizi, kitap, çizgi roman alanında çalışmış bir

yazardır. Eserlerinin arasında Babylon 5 ve

Amazing Spiderman’ın en sevilen sayılarının

olduğunu da belirtip çizimlere geçeyim.

Öncelikle steroid deposu bir Superman yerine daha ölçülü

bir Superman çizilmiş bu güzel(belki de genç olduğundan

diyedir.). Köşeli surat tipi gitmiş, daha bebek suratlı bir

Superman gelmiş. Açıkcası oldukça karizmatik ve yakışıklı bir

kahramanımız var, beğendim. Ama asıl bomba Lois Lane.

Önceden pek sevmezdim kendisini(bir Mary Jane varken

gölgede kalıyordu doğal olarak) ancak yeni hali ile taş çizgi

roman hatunları listeme girmeyi başardı. Kızıl kahverengi

saçları ve yeni vücud ölçüleri ile(doğru bildiniz sayın geek

arkadaşlarım boobs :) ) sevilesi bir karakter olmuş. Ama en

büyük değişim Metropolis fotoğrafçısı Jimmy Olsen.

Kendisini önceden de severdim ancak bu yeni hali çok daha

güzel olmuş, okuyup görünce bana hak vereceksiniz.

Tipler dışında çizimlerin genel kalitesinden bahsetmem

gerekirse memnun kalacağınızı söyleyebilirim. Shane Davis

karakterleri çok güzel çiziyor. Arka planlar çok yok, çünkü

genelde karakterler yakın plandan çizilip görüntünün

çoğunu kaplıyorlar. Ancak aksiyon sahnelerinde bu durum

azalıyor ve mevcut arkaplan çizimleri de karakter çizimleri

kadar detaylı olmasa da güzeller.

İkinci ciltde ise aynı yazar ve çizerler olduğu için teknik

olarak üzerine ekleyeceğim bir şey yok. Ancak hikaye

hakkında yorum yapmam gerekirse önceki cildin aksine bu

cildin ağırlıklı konusu tek bir kötü üzerine odaklanıyor.

Aralarda gene karakterimizin geçmişi ile ilgili detayları

öğreniyor, yeni çevresine gösterdiği uyumu görüyoruz. Ama

ağırlıklı olarak aksiyona dayalı olduğunu söyleyebilirim.

Ancak üzülerek söylüyorum ki baş kötümüz oldukça vasat.

Ne tip olarak, ne de gücü ve düşünce yapısı olarak 2. Sınıf

kötülerden ayrılıyor. Neyse ki arkaplanda dönen hikayeler

oldukça ilgi çekici. Özellikle sondaki süprize çok

şaşıracaksınız. Bu detaylar sayesinde çizgi romanımız

vasatlıktan kurtulup bir sonraki sayıyı beklememizi sağlıyor.

Earth One: Superman serisi Superman’e başlamak isteyen,

ilgilenen herkes için çok güzel bir başlangıç noktası olmuş.

Superman ile ilgili pek çok merak ettiğiniz şeyi ve daha önce

aklınıza takılmayan, ancak görünce vay be demek bu

yüzdenmiş! dediğiniz hoş detaylar mevcut. Superman ile

azıcık ilgileniyorsanız alıp okumanızı öneririm.

Earth One nedir?

Earth One DC nin evrenlerinden birinin adı. DC’de

birden fazla evren mevcut ve her birinin kendine

özel süper kahramanları veya mevcut süper

kahramanların farklı halleri bulunuyor. Bir nevi

alternatif evrenler gibi düşünün. Infinite Crisis

eventinden sonra tam 52 adet evren

oluşturulmuştur. Earth One ve Earth Two içlerinde

en önemlileri diyebileceğimiz iki evrendir. DC’nin

reset atma olayından sonra New Earth yaratılmış

ve bütün kahramanlar, olaylar ağırlıklı olarak Earth

One ve diğer evrenlerden alınıp toplanarak kimi

zaman değişiklikler yapılarak New Earth yaratılmış

ve şu an DC nin asıl evreni olmuştur.

Batman

Gelelim kara şövalyemize.

Superman’den oldukça farklı

daha karamsar bir evrende,

her biri orjinal kötüleri ve saf

aksiyona dayanmayan

hikayesi ile Batman her

zaman favori çizgi

romanlarımdan biri olmuştur.

Bu yüzden Earth One’ı

özellikle merak ediyordum.

Year One’ dan sonra yine

müthiş bir seri geleceğinden

şüphem yoktu.

Çok bilindik ama bir o kadar da farklı başlıyor Earth

One:Batman. Özellikle açılış sahnesi çok hoşuma gitti.Sizi de

şaşırtacağını tahmin ediyorum. Hikayemiz tahmin

edebileceğiniz gibi. Şehre dönen Bruce Wayne, ailesinin

ölümünün ardındakileri bulmak istemektedir. Ancak bunu

bilindik yollardan yapmak gibi bir niyeti yoktur.

Hikayemiz güzel, ancak serinin asıl vurucu yanı bildiğimiz

karakterleri yeni halleri ile karşımızda görmek. İçlerinden

sizi en çok şaşırtacak olan Alfred. Kendisi ilk seriden oldukça

farklı bir karaktere sahip. açıkcası ilk serideki her daim

kusursuz bir uşak ciddiyetinde olup, yeri geldi mi ince

esprileri ile Batman’e laf sokmaktan geri kalmayan

Alfred’de yapılan bu büyük değişiklik cesur bir adım olmuş.

Her ne kadar ilk seridekini daha çok sevsem de, bu hali ile

Batman ile aralarındaki ilişki daha gözle görülür ve duygusal

olmuş. O yüzden başarılı buldum. Okuyunca siz de bana hak

vereceksinizdir. Bir diğer yeni karakterimiz ise Harvey

Bullock. Daha önce bir kaç Batman sayısında gödüğümüz

dedektif bu seride bambaşka biri olmuş. Hikayede oldukça

ön planda olan Harvey’i sizde benim kadar seveceksiniz.

Umarım Harvey tek sayılık bir karakter değildir ve devamını

görürüz. Bunun

dışında başka pek çok

karakterde kimi ufak,

kimi büyük

değişikliklere gidilmiş.

Güzel de olmuş bence.

Hikaye dışında

çizimlerden

bahsetmem gerekirse;

Çizimler güzel, ancak

suratlar genelde aynı

tip çizilmiş. Çok göze

batan bir durum değil

bu, ancak daha iyisi

olabilirdi.

Aksiyon

sahneleri

güzel, dövüşler

anlaşılır

çizilmiş.

Batman de güzel çizilmiş, olması gerektiği gibi olmuş. Bir

diğer taktir ettiğim nokta da karakterlerin duygularını çok

rahat bir şekilde suratlarından anlayabiliyorsunuz.

Çizer(Gary Frank) burada oldukça güzel iş çıkarmış.

Earth One: Batman hem Earth One serisine yakışan, hem de

Batman serisine yakışan çok güzel bir başlangıç olmuş.

Batman seven herkes alıp okusun. Serinin ikinci cildinin

2014’de çıkması planlanıyor. İlk giriş serisinden sonra

merakla bekliyorum açıkcası.

2010 yılında başlayan Earth One serisi şimdiye kadar 3

ciltten oluşuyor. Serinin sıradaki ciltleri Batman vol 2 ile

Wonder Woman’ın 2014 yılında çıkması planlanıyor

Özellikle Wonder Woman’da Grant Morrisson’un olacak

olması beklentileri oldukça arttırıyor. Çizgi Roman

seviyorsanız bu arşivlik seriyi mutlaka öneriyorum. Hem

baskı kalitesi muhteşem hem de çok uzun aralıklarla çıktığı

için takip etmesi kolay. Umarız ileride bu

seriyi türkçe olarak da görürüz.

Aykut Kekeç

Çizgi Roman

Femme fatale… Pek çok kültürde, ki buna Türk mitolojisi de

dahil, var olan bu kavram Fransızca da ‘ölümcül kadın’

anlamına gelip oldukça çekici, gizemli, baştan

çıkarıcı ve baştan çıkardığı erkekleri korkunç

felaketlere sürükleyen kadınlara işaret eder.

Literatürde yazdığına göre pek çok femme

fatale büyülemek, hipnoz etmek ya da

ölümsüzlük gibi farklı güçlere sahip olabilir.

Bunlardan neden mi bahsettim? Tabi ki

birden fazla best-seller ve ödül sahibi çizgi

roman yaratıcıları Ed Brubaker ve Sean

Philips’in hala çıkmaya devam eden aylık

serisi Fatale’i sizlere tanıtmak için…

1930’lardan günümüze kadar olan geniş

ancak parça parça zaman dilimlerine yayılmış

çizgi romanımızın konusu, isminin hakkını

verecek kadar güzel bir femme fatale

Josephine’in etki ettiği hayatlar; suç, savaş ve

kara büyü dahilinde gelişen olaylardır.

2012 yılının başında 12 sayılık bir seri olarak

yola çıkan Fatale, aldığı övgüler ve elde ettiği

yüksek satış oranlarıyla aynı yılın Kasım ayında

yola devam etme kararı aldı.

Çizimler ve anlatımından bahsetmek istiyorum bir an önce

çünkü konusunun ilginçliğinin yanı sıra anlatım ve kullanılan

dildi beni Fatale okumaya daha çok teşvik eden… Öncelikle

şunu belirteyim Fatale’de uzun uzun diyaloglar, sayfalarca

süren betimlemeler veya ağır bir dil bulamayacaksınız. Onun

yerine çerçeveleri harika kullanan yarıda kalıp devam eden

cümleler, yalın bir dil ile gizemini her an koruyan diyaloglar

okuyacaksınız. Her ne kadar Fatale’in kurgusu inanılmaz

oturaklı ve düzenli ilerlese de anlattığı bazı öğelerden ya da

kullandığı bazı imgelerden haberdar değilseniz, farklı zaman

dilimlerinde anlatılan hikayeler, gelişmeleri takip etmenizi

biraz zorlaştırabilir. Tabi çizgi romanımızda kullanılan bu yalın

dil bunu muazzam bir ölçüde azaltıp sizi diyaloglarda boğmak

yerine olay örgüsünü kafanızda oturtmanıza olanak sağlıyor.

Her ne kadar serinin en gizemli karakteri tabi ki Josephine

olacaksa da okudukça diğer karakterler tarafından

şaşırtılacağınıza bir o kadar eminim. Seks, cinayet , entrika

içeren ciddi bir çizgi roman arıyorsanız noir ‘Fatale’ tam size

göre… İyi okumalar dilerim

Faruk Yaylaz

Çizgi Roman

Rebel Bood

“Yine mi zombi?!” demeden önce beni bir dinleyin sevgili

okuyucular. Her ne kadar Image Comics bile üstü kapalı bir

şekilde artık zombi temalı yeni çizgi romanları istemediğini

belirtse de Rebel Blood’ı yayınlamanın ne kadar doğru bir

karar olacağını onu görür görmez anlamış olmalılar. İçindeki

herhangi bir diyaloga ulaşmak için bayağı bir sayfa

çevirmenizin gerektirdiği Rebel Blood’ın anlatacağı çok ilginç

bir hikayesi var.

Konu aslında klasik bir zombi hikayesi gibi görünüyor. Tam

anlamıyla zombi çizgi romanı olduğunu da söyleyemeyiz

aslında… Daha çok bir salgın ve mutasyon romanı…

Ana karakterimiz Chuck Neville hayatından pek bir şey

beklemeyen ve mutlu olmayan bir itfaiyecidir. Başına gelen

bir kazadan(?) sonra bir gözetleme kulesinde işe tekrar başlar.

Dış dünyayla olan tek ilişkisi pek de mutlu olmayan evliliği

olan Chuck’ın bu aşırı durağan ve sakin hayatı şehre vuran bir

saldırıyı bildiren bir telsiz anonsu ile artık değişmiştir. En

azından hikayenin ilk sayfalarında inandırıldığımız senaryo bu.

Ama işin içinde bir bit yeniği olduğunu Chuck’ın daha eve

giderken hayal ettiği klişe senaryolardan sezeceğinizi

düşünüyorum. Konusu hakkında daha fazla konuşmayacağım

4 sayılık bu kısa dumur seriyi mutlaka okumanız gerektiğini

söyleyip çizimlerden bahsetmek istiyorum.

Çizimler tek kelime ile harika. Bana yine diğer bir zombi serisi

olan Walking Dead’i anımsattı. Ancak Rebel Blood’daki

çizimler daha karmaşık daha kirli daha sivri ve her ne kadar

kendi dünyası öyle olmasa da kendisi daha renkli. Korku

temalı çizgi romanlara bu çizim stilinin gerçekten çok güzel

gittiğini farkettim. Rebel Blood’daki yaratıcılık ve çizgilerdeki

başarıları sebebiyle Riley Rossmo’nun diğer yapımlarına da bir

göz atacağım bundan sonra. Ama konuyu dağıtmayalım.

Bahsetmek istediğim diğer bir nokta ise Rebel Blood’ın

işlenişi. Açıkçası ilk sayıyı okuyan pek çok kişi gibi benim de

kafam oldukça karışmıştı. Zamanda yapılan ileri geri hamleler

ve özellikle Chuck’ın o bulanık zihnindeki olası senaryolar bazı

sayfaları birkaç kez okumama neden oldu. Ancak ikinci

sayıdan sonra buna alışıyorsunuz ki zaten bu sayıdan sonra

işler çığrından çıkmaya başlıyor. Haliyle ne baş kahramanımız

Chuck’ın klişe senaryolar hayal etmesine ne de Riley

Rosso’nun aynı karede birden fazla farklı zamanlı olay

çizmesine vakit kalıyor.

Rebel Blood’ın sonu etkileyici ve çarpıcı ancak arkasında pek

çok soru bırakıyor. Fakat amacı zaten sorularımızı cevaplamak

değil biz okuyucuları şaşırtmak ve başından sonuna kadar bizi

kendine inandıran başkahramanın kişiliğini işlemek. Bunu ne

kadar başarılı işlediğini geriye dönüp önceki sayılara

baktığımda anlayabiliyorum. Aslında sürpriz görünen son ile

ilgili ne kadar ipucu verildiğini ancak bunları sırf ana karaktere

inandığım için göremeyişimi sonradan fark ettim.

Leonardo DiCaprio’nun başrolünü oynadığı Zindan Adası

filmiyle oldukça benzer noktalar taşıdığını düşündüğüm Rebel

Blood’ı herkese öneriyorum. Zombi temalı şeyleri sevmeseniz

hatta korku öğeli her şeyden tiksinseniz bile kısa topu topu 4

sayılık Rebel Blood’a bir şans vermenizi gerektiğini

düşünüyorum. Herkese keyifli okumalar.

Faruk Yaylaz

Dizi&Film

Moonrise Kingdom

Merhabalar,

Tadının damağımda kaldığı çok keyif alarak izlediğim 2012 yapımı bir Anderson filminden bahsedeceğim bu ay. Wes Anderson sıradan sayılabilecek film konularını; öylesine güzel bir şekilde işliyor ki, bu sayede filmi sıradan olmaktan kurtarıyor ve filme bambaşka bir kimlik kazandırıyor. Bu yüzden yönetmenin kendine has bir tarzı olduğunu söylemek de mümkün. Wes Anderson’ un önceki filmlerinde karşımıza çıkan oyuncu kadrosundan tanıdık isimler bu filmde de yerini almış bulunuyor, Bill Murray bunlardan sadece bir tanesi. Filmdeki çocukların oyunculuk performanslarını da en az ünlü oyuncu kadrosu kadar başarılı bulduğumu itiraf etmeliyim. Filmin öte yandan masalsı bir yanı da var. Anderson; karakterler, mekanlar ve tatlı renklerle masalımıza bambaşka bir boyut kazandırarak, farklı bir hava vermeyi de ihmal etmemiş. Masalın büyülü yanından da sanırım bu saydıklarım sorumlu. İlk etapta daha çok çocuklara hitap eden bir film gibi gözükse de ilerleyen sahnelerde film,fikirlerin değişmesine sebep olabiliyor. Yüzünüzü gülümsetecek samimiyete sahip, ustaların büründükleri karakterleri gördükçe, filmin sonunun gelmemesi için yakarışlarda bulunacağınız, kesinlikle izlenecekler listenizde olması gereken bir film.

“#” Spoiler içerir. #Bir grup izcinin kamp kurduğu bir adada geçen film, kamp üyelerinden Sam’in ardında bir mektup bırakarak, kamptan kaçması ve bununla beraber oymak başı ve izcilerinin Sam’in peşine düşmesiyle başlıyor. Kahramanımız Sam, bu yolculuğunda yalnız değil, daha önceden tanıştığı,adanın öte tarafındaki Suzy ile birlikte maceradan maceraya atılırken bir yandan da daha önce hiç hissetmediği duyguları hissetmeye başlıyor.Issız bir koya kamp kuran Sam ve Suzy birlikte geçen günün ardından;

ada polisi, oymakbaşı, izciler ve Suzy’nin ailesinden oluşan bir arama ekibi tarafından yakalanıyor ve böylece olaylar sıcağı sıcağına gelişiyor. #Sam’in Suzy’nin kulaklarını olta iğnesi ile deldiği sahne seni asla unutmayacağım! #Filmin en hoşuma giden yanlarından biriyse karakterlerde kendi hayatıma dair parçalar bulmam oldu. Suzy’nin kardeşinin ablasıyla olan ilişkisi, kendi kardeşimle aramda olan ilişkiyi anımsattı bana. Hele ki gecenin bir yarısı kendisine ait bir eşyanın ablası tarafından alındığını fark ettiğinde, ablasının odasına sessizce girip, takındığı o koca adam ses tonunda kardeşimi nasıl bulduğum belli değil. #Ah son olarak söylemeden geçemeyeceğim, filmin başında ve geçişlerde beliren, ada ve çevresi hakkında gerekli-gereksiz bilgileri veren kırmızı paltolu amcam seni çok sevdim, bilesin istedim. Gelecek ay görüşürüz, iyi seyirler. Ece Gündüz IMDb Puanı: 7,8 Oyuncular ve filmle alakalı detay için (bknz.) Fragman için (bknz.)

Dizi&Film

Oblivion

Efendim.

Açlık çekiyoruz. Güzel bir bilim-kurgu filmine ya da güzel bir post-apokaliptik hikayeye açlık çekiyoruz. Yok ! Yok bulamıyoruz. İki üç ay önce arkadaşım dedi Tom Cruise'un filmi var dünya mahvoluyormuş gidip izleyelim diye. Gittik izledik ve şimdi filmin afişini gördüğümde direk olarak aklıma I'm Legend geldi. Bir an umutlandım sonra neyse dedim filmi izledim. Filmin ilk yarısını hatırlıyorum pek çok soru vardı hiç bir cevap yoktu. Özellikle hiç bir filmde görmediğim kadar iyi görseller vardı. Ciddi anlamda mutlu mesut uzundur aradığım şeyi bulacağıma dair bir heyecanla filmi izledim. Filmin kaba hikayesi, bir esas oğlan (Tom Cruise) bir de esas kızımız (Andrea Riseborough) böyle epey yüksekte jetgil vari bir evde yaşıyorlar. Dünya darma duman olmuş, vakti

zamanında bir uzaylı saldırısı sebebiyle insanlar Titan'a kaçmış geride de çeşitli işler için bu ikisini bırakmışlar. Bol bol merak bol bol heyecan bol bol soru içeren bir ilk yarısı var filmin. Heyecanla izliyordum ölecektim zevkten. Sonra küçük bir saçmalık fark ettim filmde. Esas oğlanımız küçük bir aksiyona girişiyor. Elindeki fantastik silahla karanlık bir yerde çatışma yaşıyor ve o da ne ! Acayip gelişmiş teknolojinin olduğu bir zamanda o fantastik tüfeğin ucuna fener takmış karanlıkta gelin beni vurun diye dolanıyor Tom abimiz. Yani ne gece görüşü ne de o durumda işe yarayacak başka teknolojik bir şey. Kurşun geçirmez üstü var ama kafası açık. Böyle küçük küçük saçmalıklar iyice fazlalaşmaya başladı. Ben filmden hafif şüphelenmeye başladım bu yüzden. (Çok takıyor demeyin dahası var. )

Şimdi bir ikinci husus film devam ettikçe karşımıza çıkıyor. Bir Hollywood klişesi olarak en beklenmedik şeylerin bile beklendik şeyler çıkması. Filmde epeyce soru vardı ve berbat cevaplar geldi. Ciddi anlamda mutlu son klişesine ulaşmak için doldurulan bir ikinci yarıdan bahsediyorum size. Uzaylı olarak filmin sonunda gösterilen saçma bir şey var ciddi anlamda bu kadar olmaz dedirtiyor insana. Kısa kesmek gerekirse filmi hakkında mütevazi yorumum güzel görsel, güzel aksiyon, ortalamanın üstünde bilim kurgu, sürükleyici hikaye ama ucuz son. Çok büyük can sıkıntılarına birebir demekle yetiniyorum Korcan Romya

Retro

Ron Gilbert

5 ya da 6 yaşlarında ilk kez bir bilgisayarla münasebet

kurmuştum, münasebet dolaylı gerçekleşiyordu tabi, DOS’ta

açılan oyunlarla dolaylı. O zamanlar var olan oyunlardan

hatırladıklarım, Day of the Tentacle ve Wizard of Oz’du. Day

of the Tentacle ile yıllar sonra tekrar karşılaştık, o

karşılaşmadan sonra yaptığım çıkarım şuydu; ben

muhtemelen küçükken oynadığım platform dışı oyunları çok

fazla bilmeden, saçma sapan (?) oynamışım

Jazz Jackrabbit 1.23 versiyonunu ararken, Abandonia sitesine

rastlamıştım. Neyse ki sırf bu oyunla kalmadık. Siteyi

keşfetmeye çıktığımda, Day of the Tentacle’a rastladım ve çok

tanıdık geldi. Oyun içeriğine girdiğimde ise, eski dostla

karşılaştığıma emin oldum. Hemen indirdim, kurdum ve yıllar

sonra olmasının getirdiği ingilizce birikimiyle birlikte oyunu

oynamaya başladım. Oyunu incelemeyeceğim, ancak birazdan

ufak bilgi vereceğim hakkında oyunun.

Normal sıklığın biraz üzerinde film izleyenler çok yaparlar

bunu, bir filmi izleyip beğendilerse, aynı yönetmen ve

senaristin diğer filmlerini de izlerler, en azından ben

yapıyorum bunu. Aslında, macera/platform tipi eski

oyunlarda da bu geçerli, çünkü hikâye ve bulmacalar oyunun

büyük çoğunluğunu karşılıyor. Monkey Island’dan yaşadığım

bu hadiseyi, burada da denemeye çalışmam üzerine, büyük

usta Ron Gilbert ile rastlaştık.

Bu rastlaşmada farkettiğim şey, aslında bir kaç oyununu zaten

oynamış olmamdı. Çok oyun oynayan biri değilim şimdi belki

ama, eskiden de oynuyordum. Maniac Mansion, The Secret of

Monkey Island, LeChuck’s Revenge, Grim Fandango, Day of

the Tentacle oynadığım oyunlar arasındaydı. Oyunlar aslında

Ron Gilbert’ın oldukça usta biri olduğunu yeteri kadar

gösteriyor. Ama belirtmeden geçmemek de lazım, Tim

Schafer ile birlikte Ron usta, LucasArts ve macera oyunlarının

kurucuları/yükseliş dönemi padişahları demek yanlış olmaz.

Başka kişiler, başka oyunlar da var tabi ki. Ama benim

gözümde çok başka bu fantastik ikili.

Şimdi, Star Wars ve Monkey Island hakkında komik ve

sürprizlerle dolu bir yazıya devam ediyoruz, koltuklarınıza

yaslanın ve kendinizi hazırlayın.

LucasArts’tan Öncesi

LucasArts ile başlamıyor tabi ki macera, macera 1964 yılında

başlıyor

Ron Gilbert, 1 Ocak 1964’te Amerika’da Oregon’da doğuyor.

Babası eski bir rektör, ve aynı zamanda bir fizik profesörü. Bu

olayın Ron’a etkisi şöyle oluyor, babasının evde kullandığı TI-

59 model hesap makinesi’nin içinde bulunan amiral battı

benzeri bir oyun, Ron’un ilgisini fazlasıyla çekiyor. Ron, bir çok

insanda olmayacağı gibi, hesap makinesinin bu yetenekleri

karşısında büyüleniyor, ve belki de o zaman bir oyun yapımcısı

olmaya karar veriyor, kim bilir ?

İkinci bahsedeceğimiz nokta da, tabi ki Star Wars’ın etkisi.

Bildiğiniz üzere, A New Hope, 1977’de vizyona giriyor, ki bu da

Ron’un gençliğine tekamül ediyor. Kendisini sosyal bir nerd

olarak tarif etmek doğru olur diye düşünüyorum aslında, bu

konuda bir şey okumadım ancak kendisinin de buna çok karşı

çıkacağını sanmıyorum.

Hah, ne diyorduk. Star Wars o kadar

etkiliyor ki, arkadaşları ile birlikte

Super-8 kamera ile birlikte bir kaç

Star Wars filmi çekiyorlar. Stars

Blasters, Tomorrow Never Came gibi.

Filmlerin konuları hakkında bilgi

aradım, ancak internette bir detaya

rastlayamadım maalesef, yoksa

onlardaki hikaye örgüsü de bende

merak uyandırdı.

Kırılma noktası diyebileceğimiz diğer

bir an da, 1979’da ailesinin NorthStar

Horizon isimli bilgisayarı almasıyla

gerçekleşiyor. Donkey Kong, Pacman,

Asteroids ve Space Invaders gibi

efsane oyunları oynamaya başlıyor

kahramanımız, ve bu oyunların her

biri üzerinde saatler harcayarak

oyunları analiz etmeye çalışıyor.

Ayrıca, oyunları defalarca oynayıp yapay zekanın vereceği

tepkileri de not almayı esgeçmiyor. Yine bu dönemde

programlamayla ilgilenmeye başlıyor, ve Atari 2600

oyunlarının incelendiği oyun dergilerini takip etmeye başlıyor.

Farkındayım, biraz biyografi şeklinde gidiyor gibiyiz, ki şu ana

kadar yazdıklarımın bir kısmını Wikipedia ile harmanlayıp

yazmaktayım. Ancak birazdan detaylar ve oyunlar ortaya

girdiğinde olayın boyutu değişecek, o yüzden lütfen

sabrediniz.

Gilbert’in 3-4 yılı öğrenme ile geçiyor, yapmak istedikleri de

şekilleniyor tabi bu sürede. 1983 yılında lisedeyken Tom

McFarlane –çocukluk arkadaşı- ile geliştirdikleri Graphics

Basic isimli uygulamayı, HESware’e lisanslayıp satıyorlar.

Graphics Basic nedir ne iş yapar derseniz; Graphics Basic

Commodore 64’e gelişmiş grafik ve ses özellikleri ve 100 yeni

komut ekleyen bir Commodore 64 paketi. HESware, bu

olaydan sonra iş öneriyor, ve Gilbert yarım yıl kadar HESware

altında Commodore 64 için oyunlar geliştiriyor. Ancak bu

oyunların hiçbiri yayınlanmıyor, hatta HESware de kapanıyor.

Hiçbir şey olmamış gibi.

LucasArts

HESware’in kapanmasının üzerinden çok da geçmeden,

Gilbert LucasFilm Games’de –LucasArts değil- işe başlar. O

altın çağ, macera oyunlarının yükselişi ve güzel şeyler buradan

sonra başlıyor. Tabi ki girdiği gibi oyun yapmaya

başlayamıyor, neticede ufak bir firma değil. Öncelikle

Lucasfilm’in Atari 800 oyunlarını Commodore 64’e port

etmeye başlıyor. 1985 yılında, artık LucasFilm Games

LucasArts adını aldığı zamanlarda, grafik sanatçısı/geliştiricisi

Gary Winnick ile birlikte

bir oyun projesinde

görev alıyor. Oyun ise,

hepimizin en azından

bir kez adını duyduğu

ve macera severlerin

vazgeçilmezi olan bir

oyun, Maniac Mansion.

Maniac Mansion,

dönemin en çılgın

oyunu aslında.

Grafikleri alışılmışın

dışında, hikâyesi de

öyle tabi ki. Hem

sıradan bir şey

beklemek hata olurdu.

Maniac Mansion’un

hikâyesi şöyle; Dave

isimli arkadaşımız,

sevgilisini malikanesine

kaçıran, tipinden ve

davranışlarından deli olduğunu çıkarttığımız bir profesörden

kurtarmaya çalışıyor. Profesörün hikayesi de ilginç, bu

malikane onun ailesine ait ve yıllar önce çarpan bir meteor

tarafından kontrol ediliyorlar. Meteor bu insanları nasıl

kontrol ediyor, çok saçma abi gibi tepkileri radikal şekilde

veriyorsanız, girişmeyin. Oyunun sonu daha sürprizli çünkü

Oyun hakkında başka bir yazıda çok konuşuruz, bahsetmek

istediğim bir kaç nokta var ancak. Öncelikle, bu oyun,

döneminin bir çok oyununun at koşturduğu/koşturacağı

SCUMM isimli oyun motorunun çıkışına kaynak oluyor. Bu

oyunda kullanılan motor, biraz daha geliştirilerek, SCUMM

ortaya çıkarılıyor ve LucasArts’ın dayanağı oluyor bu oyun

motoru. Maniac Mansion, point&click ve grafikler konusunda

da çağına yol gösteriyor. Aslında oyun kültürüne katkı

sağlıyor, ve bu dönemde çıkan bir çok oyunda benzer grafikler

görüyoruz, aynı oyun motoruna sahip olmasa dahi. En iyi

oyunlar arasında gösteriliyor, ve popüler kültürü de fazlaca

etkiliyor. Kaldı ki, 3 sezon sürüp 66 bölüme sahip olmuş bir

diziye de sahip oluyor. Son olarak, 1993 yılında oyun Day of

the Tentacle ile devam ediyor.

Maniac Mansion çıktıktan bir yıl sonra, Zak McKracken and

the Alian Mindbenders yayınlandı. Ron Gilbert, burada da rol

alıyordu. Ancak bu kez, rolü geliştirici değil, hikâyeciydi. Garip

evet, kendisi de bu role

alışamadığını daha sonra bir

söyleşide söylemiştir, ancak David

Fox ve Alan Kane ile çalışmaktan

keyif aldığını ve sevdiği bir proje

olduğunu da. Bu oyun, SCUMM

motoru ile geliştirilmişti ve

LucasArts tarafından yayınlandı.

Commodore 64’e asıl olarak gelip,

sonrasında Amiga, Atari ST ve

PC’ye gelmiş.

Hikaye oyundan 10 yıl sonrasında

geçiyor, 1997’de. Zak bir gazeteci,

Annie bir freelance bilimadamı (?),

Melissa ve Leslie ise Yale

Üniversitesi öğrencileri. Uzaylılar,

telefon hatlarını ele geçiriyorlar ve

bu hatlar yardımıyla insanları

aptallaştırmaya başlıyorlar. Amaç,

tüm insanlar aptallaşıp uzaylılar dünyaya egemen olmadan

uzaylıları durdurmak.

Hikâyenin her yerinde yine espriler mevcut, tabi yazar Ron

Gilbert olunca. Bolca Maniac Mansion göndermesi var.

Maniac Mansion’un üzerine bu oyunun gelmesi, LucasArts’ı

iyice burada taht sahibi yapmıştır, çünkü bu oyun da Maniac

Mansion gibi oyun otoriteleri ve dergiler tarafından pozitif

yorumlar almıştır. Ancak donanımsal uyumsuzluk sorunları –

21. yüzyıldayız, bu sorunlardan bahsetmiyorum- yüzünden

bazı sert yorumlar da yapılmıştır.

Peki Zak’in geleceği ne oldu ? Devamını yapmak Rob Gilbert’in

kafasında da vardı aslında, çünkü o da çok sevmişti bu seriyi.

Ancak kendisinin vakit bulamamak diye yakındığı sorundan

ötürü, onun yeraldığı ya da önayak olduğu bir girişim olmadı

bu seriyi tekrar diriltmek adına. Ancak, hayranlar 2001’da yeni

bir proje ile diriltmeye çalıştılar. Şu sıralar başka bir grup,

oyun üzerine çalışmaktalar. Henüz bir release mevcut değil,

ancak en son Mayıs 2013’te post attıklarını düşünürsek,

güncel diyebiliriz. Şöyle de bir bakış atabilirsiniz -

http://www.mckracken.net/

Zak’in geleceği olmadı, olamadı yani hala. Merakla bekliyoruz,

projeyi takipteyiz tabi. Şimdi, 1989 yılına gidiyoruz, Indiana

Jones and the Last Crusade: The Graphic Adventure. Aynı yıl

çıkan ve bir Indiana Jones klasiği olan aynı isimdeki filmin

oyunu. Hikâyeden bahsetmek yersiz aslında, merak

ediyorsanız kesinlikle filmi izleyin, kendisi zaten bir klasik.

Kaldı ki, Harrison Ford, Sean Connery ve Steven Spielberg’in

sizi etkilemeye yetmesi gerek. Hala ne duruyorsunuz, gidin

izleyin, yazı kaçmıyor ya ?

Indiana Jones oyunu da bazı yenilikler içeriyor, yine SCUMM

motoru ile yapılmış olmasına karşın, farklı olan bir puan

sistemi var. Ayrıca bu puan sisteminde maksimum puana

ulaşmak için, tüm alternatif çözümleri uygulamanız gerekiyor

–ve evet, alternative çözümler mevcut.

Bitirmeden Ron Gilbert’in yakın zamanda

yayınlanan bir röportajda, ‘Ron Gilbert’in bir

günü nasıl geçiyor acaba ?’ sorusuna verdiği

cevabı yayınlamak istiyorum;

- Her gün saat 6 gibi kalkıyorum ve inekleri

sağıyorum, tavuklara su veriyorum ve

domuzları besliyorum. Sonra direk olarak

ofise gidiyorum –şu an için Tim Schafer’in

beni kiraladığı Doublefine’da. Hızlıca 300’e

yakın RSS’I okuyorum ve dünyada neler

oluyor görüyorum, ki böylece kokteyllerde

zeki gözükebiliyorum Sonra kahve

içiyorum ve masama dönüp oyun

dizaynlarına bakmaya başlıyorum. Yaklaşık 8

saat bunu yaptıktan sonra, akşam 10’a

kadar TV izliyorum ve sonra yatıyorum.

Çok ayıp oldu.

Söylediğim üzere, Star Wars ve Monkey Island kısmına

geçemedim. Tam da beraber bir Monkey Island macerasına

çıkacakken, yazıyı burada noktalamam gerekiyor sevgili okur.

Gelecek ay kaldığımız yerden devam edeceğiz, bu sefer

hikâyeye yeni başroller katılacak ve yeni zaman dilimlerine

gideceğiz/döneceğiz.

Gelecek ay görüşürüz, kendinize çok iyi bakın.

Çağlar

Bozkurt