IkonoklazamPojava ikonoklazma se najee povezuje sa ekonomskom i politikom situacijom u kojoj se Bizant nalazio nakon Arapske invazije sredinom sedmog stoljea, to je uzrokovalo naglim padom njegove moi na istonom dijelu mediterana.

Da bi se deavanja oko imonoklazma bolje razumjela bitno je razjasniti znaenje ovog pojma. Termin ikonoklazam potie od dvije grke rijei: eikon-slika ili lik i klao-lomiti, razbijati. Drugi izrazi koji se korite za isti pojam su ikonoborstvo ili kipoborstvo. Ikonoklastiki pokret trajao je od 730. do 843. godine. Predstavljao je radikalnu struju unutar kranstva koja je smatrala da prikazivanje na slikama Trojstva, Krista, Djevice Marije, anela i sl. dovodi do njihovog oboavanja. Postojala je i umjerenija struja ovog pokreta koja nosi naziv ikonomahija. Sa carem Lavom III ikonoklazam postaje dio zvanine dravne poliktike. On na ovom polju izdaje niz zakona i propisa. Ipak stvarni pokreta ovog pokreta je Konstantin iz Nikoleje koji je zbog toga dobio naziv herezijarh. Carigradski patrijarh German je bio veliki protivnik ikonoklazma, ali kada je vidio da nee moi sprijeiti nejgovu implementaciju dao je ostavku na svoj poloaj. Pored Germana veliki protivnik ikonoklazma je bio i Ivan Damaanin. On je bio visoki slubenik na dvoru halife, a napisao je nekoliko besejda protiv ikonoklazma. Njega je car zamijenio patrijarhom Anastazijem koji je bio gorljivi ikonoklast. Tako su godine 726. ikone zabranjene. Savremenici Lava III su optuivali da zakon donosi pod uticajem idovskih vjerovanja. To je malo vjerovatno jer se pouzdano zna da je car progonio Jevreje. Drugi dio njegovih protivnika mu je dao naziv onaj koji saracenski misli jer su smatrali da je glavni razlog nastanku ikonoklazme uticaj Arapa.

Car Konstantin V Kopronim otisao je i korak dalje te je sazvao ikonoklastiki sabor 754. godine u Carigradu. Na tom saboru su uestvovali samo dokazani ikonoklasti i na njemu su ikone osuene kao oblik idolopoklonstva. Nastojalo se da se odluke ovog sabora ne kose sa odlukama ranijih sabora pa su se ikonoduli nastojali povezati sa monofizistima, to bi na neki nain dalo legitimitet njihovom progonu. Nakon toga je pokrenuta akcija unitavanja ikona u manastirima, ali i eliminacija ikonodula (zagovornika ikona) sa dvora. Uvedena ke i praksa da se monahe iz manastira prisili na brak. Monasi su spas traili i na Siciliji i Junoj Italiji. Konstantin je odluio da herezom proglasi i molitve svecima. Voa opozicije iz ovog perioda jeste opat Stjepan koji je na svoju stranu pridobio iroke narodne mase. Strateg teme Armenije Artabazd je pod izgovorom da se bori protiv ikonoklazma, a elei da time pridobije ire narodne mase, pokuao da preuzme carsku vlast. Nakon poetnik uspjeha Konstantin ga je u jednoj bitci kod Sadra 743. pobijedio i tako je taj njegov pokuaj prevrata propao.

Lav IV se ne ubraja u ikonoklastike careve. Ustvari u njegovo vrjeme je borba samo utihnula, ali nije potpuno prestala. On je 780. godine kaznio neke slubenike koji su potovali ikone.

Carica Irena je ponovo legalizirala ikone zajedno sa papom Hadrijanom I na drugom Nikejskom koncilu odranom 787. godine. Uslove za ovaj koncil je stvorio novoizabrani patrijarh Terezije koji je bio protivnik ikonoklazma. Bitno je napomenuti da je postojao i pokuaj da se sabor odri godinu ranije, ali je vojska intervenisala i to sprijeila. Ve je 790. godine pod vodstvom Mihajla Lahonodrakona pokuana ikonoklastika restauracija.

Na stranu ikonoklazma staje i car Lav V Armenac i smjenjuje tadanjeg patrijarha Niifora. U odsustvu patrijarha borbu protiv ikonoklazma preuzima opat manastira Studium sveti Teodor Studit. On je i danas ostao jedan od najveih teolokih autoriteta u pitanju odnosa prema svetim slikama i svecima. Car za novog patrijarha postalja Teodora Melisona. Ipak ikonoklastini pokret za vrijeme cara Lava V je bio dosta slabiji, a tome govori u prilog da se ikone ne karakteriu kao idoli. Kraj ikonoklazma je oznaio period vladavine carice Teodore koja je vladala kao regentkinja malodobnog sina Mihaila III.

Ikonoklastiki pokret je imao dosta reperkusija na Zapadu. Papinstvo se odaljilo od Bizanta i svoju panju je okrenulo Francima. Pretpostavlja se da je dio monaha koji su pobjegli progonu postali dio Karolinke renesanse.