1

Tussenkomst debat Terrorisme – Veiligheid Plenaire 20-11-15 – Dominiek Lootens

Afgelopen vrijdag werd Frankrijk, en bij uitbreiding Europa opnieuw opgeschrikt door een barbaarse daad van islamterrorisme in de Franse hoofdstad. Zowat een jaar na de aanslagen tegen Charlie Hebdo zaaiden terroristen van IS dood en verderf op verschillende locaties in Parijs. De reacties in de pers logen er niet om: “de derde wereldoorlog is nu echt begonnen”, konden we her en der lezen.

En opnieuw was er helaas ook weer een link naar Brussel te leggen. Opnieuw, want ook bij eerdere aanslagen zoals tegen Charlie Hebdo, en de veredelde aanslag op een Thalystrein, was nu ook weer de link met het islamitisch-fundamentalistische milieu in Brussel niet te ontkennen. Onder de daders een familie islamitische fundamentalisten uit Molenbeek en een teruggekeerde Syriëterrorist uit Neder-Over-Heembeek.

Vandaag wordt Brussel in de internationale media betiteld als, en ik citeer : “draaischijf van het internationaal terrorisme” en “hoofdstad van het jihadisme in Europa”. Keiharde verwijten, maar helaas niet geheel ongegrond. In de jaren negentig reeds zetten Algerijnse islamisten vanuit Europa hun strijd tegen het regime van het land van herkomst verder. In Brussel waren groepen actief die gelieerd waren met de Algerijnse Groupe Islamique Combattant. En ook bij de 9/11 aanslagen was Brussel een epicentrum voor de extremisten. Om nog maar te zwijgen van de talrijke “Brusselaars” – tussen aanhalingstekens – die naar het Midden-Oosten trokken om er zich aan te sluiten bij terroristische groeperingen. Soms zelfs toegejuicht vanuit dit halfrond; met de mededeling dat “iemand het moet doen”.

Dit maar om te zeggen dat wanneer het gaat om islamterrorisme, Brussel alvast geen goede beurt maakt. Veel te lang reeds ontbreekt de wil – of is het de politieke moed – om het debat hieromtrent ten gronde te voeren, en de dingen bij hun naam te noemen. Om maar een voorbeeld te geven: pas twee weken geleden was er op de Foire Musulman de Bruxelles een spreker te gast, die openlijk oproept tot het plegen van zelfmoordaanslagen in niet-islamitische landen. Exact datgene dus wat er vorige week gebeurde in Frankrijk. Noch de Brusselse burgemeester, noch de federale minister Jan Jambon vond het nodig om de man de toegang tot het land te ontzeggen. Het is nochtans hoog tijd dat we vanuit Brussel het signaal geven dat we dit soort van individuen niet langer tolereren op ons grondgebied!

Er zijn dus twee soorten politici. De ene groep wil de grenzen sluiten, de andere de ogen. Helaas is de tweede groep nog veel talrijker dan de eerste.

Het wordt dan ook hoog tijd dat we in Brussel de politiek-correcte oogkleppen afgooien, en het debat ten gronde gaan voeren, waarbij de problemen ook effectief bij naam worden genoemd. De linkse krant De Morgen blokletterde begin deze week met een citaat van politicoloog Dave Sinardet : “Radicalisering in Molenbeek werd afgedaan als kritiek op multiculturaliteit”. Een boeiende vaststelling; vooral ook omdat deze krant zelf jaren lang de toon aangaf inzake politiek-correcte ontkenning.

Door de stelselmatige ijver om de problemen vooral niét te benoemen, heeft men het politieke discours geïnfecteerd; wat op zijn beurt heeft geleid tot een enorme onderschatting van de ernst van de situatie, een gebrek aan alertheid en een onderbezetting van de inlichtingendiensten. Welgeteld een halve werkkracht wordt door minister Jambon

2

tewerk gesteld om de fundamentalistische internetsites te monitoren. Fijn om horen dat minister Jambon nu stoere verklaringen aflegt als gaat hij Molenbeek eens gaan opkuisen; maar feit is en blijft dat hij evenveel boter op het hoofd heeft als zijn voorgangers.

Laat ons, zoals gezegd, beginnen met vooreerst de problemen bij hun naam te noemen. Want zolang we dat niet doen, is een oplossing niet mogelijk. In de hele analyse rond het gebeuren in Parijs wordt bijvoorbeeld de term ‘islam’ krampachtig achterwege gelaten. Of het moet zijn dat de afkorting IS staat voor Intercultureel Samenleven.

Naast het durven benoemen van de problemen moeten we natuurlijk ook oplossingen aanreiken. De houding van de minister-voorzitter was wat dat betreft eerder deze week nogal bedroevend. Tijdens een herdenkingsmoment voor de aanslagen riep hij op om meer middelen te investeren in het veiligheids- en preventiebeleid. Het is de aloude roep vanuit dit halfrond: geef ons meer geld, meer geld, en meer geld. Maar het is maar wat er gedaan wordt met dat geld, dat telt. Al vele jaren pleit ik in dit halfrond voor de oprichting van één Brusselse politiezone. Het verheugt me dat het bij sommige collega’s intussen ook stilaan begint te dagen. Helaas, driewerf helaas mijnheer de minister-voorzitter, hebt u deze week in de pers al laten verstaan dat u daar niet van wil weten. Zelfs na het gebeurde, zelfs nadat het voor iedereen zonneklaar is geworden dat het veiligheidsbeleid in Brussel een regelrecht lachertje is; zelfs dan nog stelt U de belangen van de lokale politici boven de veiligheid van de burgers in deze stad, in dit land en zoals gebleken is zelfs in het buitenland.

Stop nu toch eindelijk eens met die verachtelijke politique politicienne, en ga met een open geest aan tafel zitten met de nodige partners op gemeentelijk, gewestelijk, federaal en internationaal niveau om de rol van Brussel in het internationale terrorisme aan te pakken. De reactie van de PS, dat er nu geen politieke spelletjes mogen gespeeld worden, was helaas al een politiek spelletje op zich; en een serieus gemiste kans om een welgemeende en broodnodige mea culpa te slaan voor het faalbeleid van de afgelopen decennia. Alle traditionele partijen moeten nu maar eens de moed hebben om afstand te nemen van de oude politieke cultuur, om volop mee te gaan werken aan een herstelbeleid dat niets meer te maken heeft met een beleid van laksisme om deze of gene groep van potentiële kiezers te bekoren, of lokale burgemeesters niet tegen de schenen te stampen.

Een degelijk, uitgebreid en krachtdadig veiligheidsbeleid is het minimum minimorum dat we van deze regering verwachten. Zo moeten gekende extremisten in dit land veel beter gevolgd worden, en dient er een veel betere screening te gebeuren naar het islamfundamentalisme in het algemeen in dit land. Want het is natuurlijk naïef te denken dat het probleem zich beperkt tot een paar enkelingen in Molenbeek. In dat kader is het best stuitend dat minister Jambon voor de screening van fundamentalisten via internet en sociale media – nochtans het communicatiemiddel van deze tijd – welgeteld een halve werkkracht ter beschikking stelt. Ook de screening van moskeeën en vzw’s dient veel beter en rigider te verlopen. Veiligheidsexperts wijzen al jaren op de belangrijke rol van extremistische moskeeën als voornaamste rekruteerders voor de jihad. Toch weigert de regering deze haatpaleizen te sluiten. Nog sterker, ze worden royaal gesubsidieerd. Ons standpunt is duidelijk: moskeeën die oproepen tot haat en jihad moeten worden gesloten. Ook een terdege onderzoek naar de rol van de Grote Moskee hier in Brussel is nodig. Een moskee die dankzij de kortzichtigheid van het Belgische koningshuis onder controle staat van Saoedi-

3

Arabië; één van de absolute topfinanciers van het internationaal terrorisme in het algemeen, en IS/Al Qaeda in het bijzonder. Ook extra controles op islamitische boekhandels in Brussel kan zeker geen kwaad. Men hoeft echt niet lang te zoeken om er lectuur, video- en audio-opnames te vinden die de jihad propageren. Dit alles open en bloot in de straten van de hoofdstad van Europa.

Maar er is meer. Gewezen Syriëterroristen slagen er in om zonder al te veel problemen terug te keren naar dit land en deze stad, en er zelfs uitkeringen te ontvangen. Minstens eén van de daders van de recente aanslagen in Parijs was zo een teruggekeerde Syriëterrorist. Mevrouw Homans van de N-VA riep onlangs nog op om teruggekeerde Syriëterroristen voor de klas te zetten om ze hun ervaringen te laten delen met jongeren. Een totaal van de pot gerukt idee dat deze week op Twitter nog eens herhaald werd door Bert Anciaux zelve. En dan weet je pas echt dat het een dwaas idee is. Het is de waanzin ten top. Ze horen niet thuis in klaslokalen, maar in streng bewaakte gevangenissen.

Ook vluchtelingen die ons land willen binnen komen dienen veel strenger gecontroleerd en gescreend te worden. De vrees dat zich onder de enorme vluchtelingenstroom ook IS-strijders bevonden en bevinden, is vorige week helaas terecht gebleken. Wat dat betreft is de houding van België dan ook absoluut onaanvaardbaar. Daar waar andere Europese landen de grenzen sluiten – van Hongarije tot Slovakije, Oostenrijk en zelfs Scandinavische landen; blijft België naïef en misdadig vasthouden aan het Schengenmantra van de open grenzen. Ook daartegen zou vanuit dit halfrond een krachtige boodschap moeten gestuurd worden naar de federale overheid, met de vraag die misdadige politiek per direct stop te zetten; teneinde de veiligheid van de bevolking te kunnen garanderen. Met het opengrenzenbeleid van de afgelopen decennia heeft U namelijk het Paard van Troje binnengehaald. Ook de voorzitster van de grootste partij in Frankrijk, mevrouw Marine Le Pen, heeft dit gisteren nog aangekaart. “Il apparaît en effet que n’importe qui aujourd’hui peut librement entrer en France sans aucun contrôle, y compris un personnage aussi dangereux et connu qu’Abdelhamid Abaaoud ! Le retour des frontières nationales constitue le premier jalon vers le retour de la sécurité des Français. Les frontières nationales doivent aujourd’hui servir à empêcher la submersion migratoire en cours dont il apparaît déjà que l’un des kamikazes du 13 novembre a profité, et à contrôler les possibles mouvements de personnes connues en France ou ailleurs pour leur radicalisation islamiste.”

Er moet, zeker in Brussel, ook veel strenger opgetreden worden tegen die personen die onze wetten feestelijk aan de laars lappen. Uit recent Europees onderzoek blijkt dat maar liefst twee derde van de Belgische moslims de wetten van de Koran boven onze wetten plaatst. Dat is natuurlijk hun recht, maar niet hier. Hun nationaliteit dient daarom te worden ontnomen. De wet voorziet in een dergelijke procedure, maar ze wordt nauwelijks toegepast.

Een laatste punt tenslotte, is de aanpak van de financiering van terreurgroepen. Ook daar moeten we nakijken welke rol Brussel daarin kan spelen. Tegoeden van personen, vzw’s, verenigingen en bedrijven die van hieruit het terrorisme financieren moeten direct worden geblokkeerd. Iedere individuele steun aan Syriëterroristen via uitkeringen allerhande dient per direct stopgezet te worden. Individuen die vanuit dit land geld overmaken aan

4

Syriëterroristen dienen aangepakt te worden. Tenslotte dient iedere vorm van handel, economische overeenkomst of welke samenwerking dan ook met de financiers van het internationaal terrorisme – en dan verwijs ik in de eerste plaats weer naar een schurkenstaat als Saoedi-Arabië per direct te worden stopgezet. U moet er vandaag het artikel van Harald Doornbos in De Tijd maar eens op nalezen. Daarin wordt fijn uit de doeken gedaan hoe families van Syriëterroristen met de regelmaat van de klok geld sturen naar hun familieleden in het Kalifaat. Ik citeer uit de tekst : “Volgens onze bronnen sturen sommige families geld en goederen naar Syrië omdat ze trots zijn dat hun zonen bij IS of al-Nusra vechten”. Ook daar is dus een keihard optreden nodig !

De tijd van palaveren en doekjes voor het bloeden is voorbij. Voorbij is de tijd van straathoekwerkers en gepamper. Onlangs nog vond NVA-voorzitter Dewever het nodig om het VB te verwijten dat we de derde Wereldoorlog willen. Hij is hier niet, maar zijn partijgenoten kunnen het hem misschien doorgeven: word wakker, mijnheer Dewever. De derde wereldoorlog is al bezig; en hij wordt ook hier in onze straten en wijken uitgevochten. En zolang de diverse overheden in dit land niet krachtdadig willen of kunnen optreden, zal het een oorlog zijn die we zullen blijven verliezen. Ik heb U hier vandaag heel wat oplossingen aangereikt. Gebruik ze dan ook. U hebt nooit willen luisteren toen we de vinger op de wonde legden – en de gevolgen zijn er nu ook naar. Ik kan enkel maar hopen dat U niet opnieuw diezelfde fout zal maken.