Κ Ε Φ Α Λ Α ΙΟ Ν Σ Τ '

ΤΟ ΜΕΓΑ ΙΩΒΙΛΑΙΟΝ ΤΗΣ ΓΗΣ.

<(0£ Καιροί τάς Άποκαταιίτάόεως τών πάντων» προλε- χθέντες νπό τον Μωνόέως.— ‘Η χρονολογία της ένάρ- ξεως αύτών ε ίνα ι ένδεδηγμένη —Δέν δόνανται να άρ^ςίοωόι μέ^Ρ* της έλεύϋεως τον Μεγάλου άποκστα* (ίτάτον.—’Αποδείξεις παρεπόμενοι έκ τον Νόμον — Έ πιβεβαιωτικαί αάτών μαρτνρίαι £κ τών προφητών Λογικά έξαγόμενα άρνόμενα έκ τούτων, έχάότον Ιδι­αιτέρως καέ δλων όμον έξεταζομένων —*Η πρός ταϋττα αρμονία τών ένδείξεων τον παοόντος.

« ΑΜΗΝ λέγω ύμιν, εως άν παρέλθη δ ουρανός καί ή γη, Ιώτα εν η μ ία κεραία ον μή παρέλθη άπό τον νόμον, δως &ν πάντα γ έ ν η τ α ι » .—Ματ#, ε . 18 .

Μόνον όπόταν άναγνωρίσωμεν τον τυπικόν χαρακτήρα τής προς τον 9Ισραήλ πολιτείας τον Θεόν, τότε μόνον δννά· μέθα νά εκτιμήσωμεν δρθώς την ϋανμασίαν Ιστορίαν τον λαόν εκείνου, ή νά ίννοήσωμεν όιατί ή Ιστορία αυτών, κατά προτίμησιν άπό τής ιστορίας δλων τών λοιπών εθνών, αναγρά­φεται τόσον Ιδιαζόντως παρά τε τών Προφητών καί τών συγ­γραφέων τής Καινής Δ ιαθήκης. 9Εν τώ *Ισραήλ, ώς οι συγ­γράφεις τής Καινής Διαθήκης καταδεικνύονσιν. δ Θεός πα - ρέαχεν έκπληκτικά παραδείγματα τών σχεδίων αυτόν, τών άφορώντων τήντε 9Εκκληαίαν και τον κόσμον.*Η λατρεία τής Σκηνής αυτών, ή τόσον λεπτομερώς περιγραφομένη ίν τφ ϋείω Νόμφ, με τά σφαζόμενα θύματα καί τάς ειδικός αυτής διατάζεις, α ί έορται καί αΐ άγιαι αυτών ήμέραι, τά Σάβ­βατά των, και πασαι αί τελεταϊ αυτών, πάντα ταϋτα, ώς τύποι, νπεδείκννον εις άντίτυπα πολύ μάλλον ευρύτερα, υπέρτερα καί άσυγκρίτως έζοχώτερα τών σκιών έκείνων, Ό δε *Από­στολος Παύλος βέβαιοί ήμάς δτι τά άντίτυπα έκεϊνα είναι πε- φορτισμένα μετ*ευλογιών διά την άνθρωπότητα, λέγων, δτι δ Νόμος έχει οχιάν « ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ. » *Εβρ,

197

198 eO Καινός έ<1ην έγγίτς

Λ 1, η\ 5 . Κολοα. β . 1 7 . Ινφ άφ* έτέρονό Κύριος ήμών βέβαιοι ή μας, Ιν τφ ώς άνωτέρω παρετεϋέν τι ρητφ, δτι 8λα id προτνπονμενα έν τφ νόμφ άγαϋά ϋά έχπληρωϋώσιν άφενχτως.

Μελετώνχες, έν τούτοις, έπϊ των τύπων, δέον ν * άποφύ- γωμεν έπιμελώς την πλάνην πολλών, όνϋρώπων, άλλως τε, καλών διαθέσεων, οϊιινες, δπαξ άρχίοαντες νά βλέπωοιν δτι ύπάρχωσι τύποι πλήρεις οπονδαιότητος έν ταΐς ΓραφαΊς, κα- ταλήγονσιν είς ύπερβολάς, πραγματευόμενοι πάντα χαρακτήρα xbl παν σνμβεβηκός τών Γραφών ώς τύπους, και όδηγούν­ται όντως είς την πλάνην διά τής άπλής αυτών περιεργείας καί ευφυΐας. Ούδόλως πλήνέπΐ τοιούτον επισφαλούς έδάφους οίκο- δομούμεν ήμείς έξετάζοντες τάς τελετάς τον 'Ιουδαϊκού Νό­μον, τάς είδιχώς δοϋείσας ώς τύπους, καί διακηρυττόμενος υπό τών Αποστόλων ώς ον σας τυπικός' ούτε δννάμεϋα ν* Α ν τιπαρέλϋωμεν τούς τόπους αυτούς &νεν τής δεούοης ίξετά- αεως και Ιταοτιχής μελέιης τών ν π * αυτών διδασκόμενων μαϋημάτω ν, ώς δεν δννάμεϋα νά δαπανώμεν καιρόν ίκφ ε- ροντες ϋεωρίας, καί οίκοδομονντες πίοτιν έπϊ άπλών εΐ- καοιών.

Ό Κύριος ήμών λέγων δτι Ιώτα δν ή μία κεραία τον Ν όμον 0έν ϋά παρέλϋωαιν δως ον πάντα έκπληρωϋώσι, δεν ήνόει μόνον την Ικπλήρωσιν τών υποχρεώσεων τής διαϋήκης είς πάντας τούς δντας υπό την Διαϋήκην έκείνην τού Νόμον, δίδων πέρας είςτήν έ π 9 αυτών κυριαρχίαν τον, διά τής πλή­ρους Ικανοποιήσεως τών και * αυτών απαιτήσεων τού νόμοο μέσφ τής Ιδίας αυτού ζωής — Αλλ* ήνόει πλέον τι τούτον. Ή - νόει, έπϊ πλέον, δτι ή Ικπλήρωσις πασών τών έν τφ ν ό μ φ τνπι- πώς άναγραφομένων ευλογιών είναι έξίσον βεβαία έπϊ Αντι- τνπικής τίνος κλίμακος. Έ ν πόσαις ταίς 'Ιονδαϊχαϊς τελεταις, ό Θεός ουδένα τύπον διέταξε νά τελήται, δστις ήϋελεν άπο- δειχϋη ανεν σημασίας, ή παρέλϋει Ανεκπλήρωτος'.ή 61 τήρη- οις πάντων τών τύπων διήρκεσεν ίωοού ή έκπλήρωοις αυτών τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν η ρ ζ α τ ο . Πάντες οΐ τύποι εδει νά ίπανα · λαμβάνωνται συνεχώς έωοοϋ τα Αντίτυπα αυτών έμφανιοϋώοι' διότι ή τήρησις τύπον τινός δεν είναι ικπλήρωσις τον τύπον·

τ δ Μέγα Ί ω 6 ιλ α ϊο ν τη ς ΓΙίς 199

*Η ίκπλήρωσις άρχίζει ίνθα ό τύπος παύει, άντικαθιστάμε- νος οντω διά τής πραγματιχότητος, διά τον άντιτύπον.

Ούτως, επί παραδείγματι, ή οφαγή τον Πασχαλείον αμνού έζεπληρώϋη ίν τω ϋανάτω τον Χριστού, τού « ’Αμνού τού Θε ο ν», xal τότε ήρζαντο αΐ είδικαϊ εύλογίαι ίπ ί των άντιτν- πικών πρωτοτόκων, των πιοτών τής Ευαγγελικής οικονομίας. Η εν τω τύπφ προδιατνπονμένη ευλογία δεν εξεπληρώϋη

είσετι εντελώς, καίτοι ή ίκπλήρωοις ήρξατο μετά τον θανά­του τον Χριστού, τού Πασχαλείον ημών άμνού. Κατά τον ίδιον τρόπον, πάσα τελετή αναγραφόμενη εν τω Νόμω άποδει- κννεται οναα πλήρης τυπικής σημασίας. *Η δε άκριβολογία μεθ* ής πάσα περί την τήρησιν τών τύπων λεπτομέρεια ίπε- βάλλετο καϋ 9 δλον τον *Ιουδαϊκόν αιώνα, δίδει δμφασιν είς τους ανωτέρω παρατεθέντας λόγους τον Κυρίου ημών, δτι πάσα Ιδιαιτέρα λεπτομέρεια, πάσα Ιώτα και κεραία, δέον νά ίκπληρωϋώσι τόσον λεπτομερώς οσον ίπιμελώς έπιβάλλετο ή τέλεσις τών τύπων ίν ταϊς τελεταϊς τον Νόμου.

Εν τω παρόντι κεφαλαία) σκοπονμεν την ίξέτασιν τής τυ­πικής εκείνης φάσεως τού Μωσαϊκού Νόμου τής γνωστής υπό τον ορισμόν τού Ίωβιλαίον, δπως άποδείξωμεν δτι αντη προ- ώρισται ινα προεικόνιση την μεγάλην Άποκατάστασιν, την εκ τής πτώσεως άνόρθωσιν τον άν&ρωπίνου γέγονς, ήτις μέλλει νά επιτελεοϋή κατά τον αιώνα τής Χιλιετηρίδος, δτι τούτο, ώς προς τον χαρακτήρά τον, ήν εϊκών τής μελλονσης Ά ποκατα - στάσεως, καί δτι εν τω τρόπω, κ α θ ' δν δ χρόνος τής τελ.έσεως τον Ίωβιλαίον υπελογίζετο, παρέχονται ήμιν οϊ περί τού υπο­λογισμού τών καιρών κανόνες, οιτινες, κατανοονμενοι καί ίφαρμοζόμενοι, ύποδεικνύονσιν έναργώς τόν χ ρ ό ν ο ν της* ένάρ^εα>£ τ ο ν ά ν τ ι τ ν π ο ν , την « Άποκατάστασιν τών πάντων» — Πράξ. γ ' . 19 — 21.

’Αφού, λοιπόν, το Ίωβιλαίον άπετέλει μέρος τού Νόμου, όφού ή έπανάληψις αυτού δεν ίξεπλήρου αυτό, καί άφού ό Κύριος υμών διεκήρνξεν δτι δ τύπος δεν ήθελε παρέλθει άνευ ίκπληρώσεως’ ίπί πλέον δέ, άφού μεΐς γνωρίζω μεν δτι ούδεμία τοιαντη άποκατάστασις τα>ν πάντων, οΐα προελέχϋη «παρά πάντων τών άγίοον προφητών ά π 9 αΐώνος», καίπροει-

200 'Ο Καιρός έότιν έγγίτς

κονίζεται Ιν τφ παρόν τι τύπω, έλαβε χώραν μέχρι τοϋδε, γνω· ρ ίζομεν δη αΰτη δέον νά έ κ π λ η ρ ω θ η έν τω μέλλον τι.

ΤΟ ΙΩΒΙΛΑΙΟΝ ΕΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ.

Τό έτος του Ίωβιλαίου ήτο Σάββατον άναπαύσεως καί Αναψυχής διά τε τόν λαόν κα) την γην την όποιαν δ Θεός ϊδωκεν είς αυτούς. Τούτο ήν ή αρχή οειράς Σαββάτων ή ανα­παύσεων. Ό Τσραήλ είχε μίαν η μ έ ρ α ν Σαββάτου έκάστην έβδόμην ή μέραν* άπαξ δέ κα&* έκαστον έτος αϊ τυπικά) αν- ται ήμέραι των Σαββάτων άφικνοϋντο εις τι να κλίμακα—τ. I. είς κύκλον ίξ επτά ί*. των Σαββάτων τούτων' δ κύκλος οντος, οημειών περίοδον ίκ τεσσαράκοντα ίννέα ημερών (7 Χ 7 = 4 9 ), σννωδεύετο υπό μιας η μ έ ρ α ς Ί ω β ιλ α ίο ιτ , τής πεντηκοστής ήμέρας (Λενϊτ. κγ . 15, 16), τής ^νωστ^ς ώς Πεντηκοστής παρά τοις Τονδαίοις. Αν τη ήτο ήμέρα χαράς καί έκψράσεως ευχαριστιών είς τόν Κύριον.

Τό Σαββατιαΐον έτος οννέπιπτεν άνά παν έβδομον έτος. Κ ατ' αυτό ή γή άφίνετο νά Αναπαυϋή, και ουδεμία καλλιέργεια ή συγκομιδή ώφειλε νά γίνηται. Κλίμαξ τις των Σαββατι- αίων αυτών ίτών (έτών άναπαύσεως) Απετελειτο ώσαύτως κατά τόν αυτόν τρόπον ώς ή Πεντηκοστή, ή ή πεντηκοστή Σαββατιαία ήμέρα. Ε πτά των Σαββατιαίων αυτών ίτών, ίμ - περιλαμβάνοντα περίοδον ίξ έπτάκις έπτά έτών, ή τεσσαρά­κοντα καί ίννέα έτη (7 ) ζ 7 = 4 9 ) , Απετέλουν κύκλον ίκ Σαβ­βατιαίων ίτών9 τό δε επόμενον έτος ΤΟ Π ΕΝΤΗΚΟΣΤΟ Ν ΕΤΟΣ, ΗΤΟ ΤΟ ΙΩ Β ΙΛ Α ΙΟ Ν ΕΤΟ Σ .

Ας ίξετάσωμεν τά κατ' αυτό, καί Ας ίπιστήσωμεν την προσοχήν ημών είς τόν ϋανμάοιον τρόπον και?* bv τούτο Απεικονίζει τήν μεγάλην χιλιετή ημέραν τής άποκαταστάσεως.

eOn0xav δ *Ισραήλ είσήλΰεν είς Χαναάν, ή γή διενεμήϋη μεταξύ αυτών διά κλήρου, σνμψώνως πρός τάς φυλάς καί οίκογενείας αυτών. Ή δ 9 άτομική έκάστον περιουσία ήδύ- νατο μετά χαϋτα νά ανξήοη σννεπεία ενδοκιμήσεως, ή νά ελαττωϋή συνεπείς Ατυχημάτων, κατά τήν φοράν των

* ιΗλέξις «Σάββατον» σημαίνει άνάπανσιν.

τ δ Μέγα ’Ιω β ιλ α ΐο ν τη ς Γ ϊίς 201

περιστάσεων. 9Εάν τις περιεπλέκετο είς χρέη ίνδεχόμε- νον να περιήρχετο είς την άνάγκην νά πώληση μέρος ή καί δλην αυτόν την περιουσίαν, καί νπαχ&ή είς δουλείαν μ ε ϋ 9 δλης αντου τής οΙκογενείας.Άλλ* 6 θεός προέβλεψε πα ναγάθως υπέρ των τοιούτων δυστυχών, και προεδιέταξεν όπως τοιαύται ατυχείς περιστάσεις μη έξακολονθώσι διαπαντός, αλλ9 δ πως πάντες αυτών οί λογαριασμοί— πιστώσεις τε xal χρεώσεις — ϋπολογίζωνται μόνον μέχρι τον *Ιωβιλαίου έτους, οπότε πάντες έδει νό άπαλάσσωντοι άπόπάσης παλαιάς υπο~ θήκης, χλπ., δπως ίγχαινίσωσι νέαν όρχήν διά την έπομέ- νην περίοδον των πεντήχοντα ετών.

Τοιουτοτρόπως έκαστον πεντηκοστόν έτος νπολογιζομένον τον χρόνον όπό τής είς την Χαναάν εΐσόδον τον *Ισραήλ, ήν διά τον λαόν αυτόν 91ωβιλαϊον έτος, καιρός χαράς xal άπο- καταοτάοεως, καθ9 δν πασαι αί διαλνθεισαι οΐχογένειαι ήνονν- το ίχ νέου, καί αί όπολεσθεΐσαι κατοιχίαι άνεχτώντο. Ουδό­λως δέ παράδοξον δτι ό καιρός οντος ίχαλεΐτο 9Ιωβιλαϊον.9Εάν ιδιοκτησία τις ίπωλειτο ένεκα χρέους έδει νά λογίζηται ώς υποθηκευόμενη άπλώς μέχρι τον έτους του Ίωβι- λαίου ή δέ άξια, ήν ήθελε φέρει πωλονμένη, ίξηρτατο ίκ του χρονικού διαστήματος δπερ έμεσολάβει μέχρι τον ίρχομένου 91ωβιλαίου.

*Η έκθεσις τής διατάξεως ταντης άναγράφεται έν %ω κε . χεφ. του Λενιτικον. Τά ίδάφια 10 μέχρι 15 άναγινώσχονσιν ώς εξής: « Θέλετε αγιάσει ιό πεντηκοστόν έτος, xal θέλετε διακηρύξει δφεοιν [ελευθερίαν] είς την γήν πρός πάντας

* Παρομόία τις διάταξις έκρίθη λυσιτελής, καί άνεγράφη εν τινι περί ΊΙ£>εοκοπίω ν Ν ό μ ψ των fΗνωμένων Πολιτειών τής ’Αμερικής ,προ- σεπικνρονμένης οντω τής Οκοπιμότητος της τότε έξαγγελθείοης αρχής. Δ\ν έ'πεται όμως οτι ή άνά πάσαν πεντηκονταετίαν ακνρωσις των χρεών, και ό Τονδαΐκός τ ύ π ο ς , ήθελον εξυπηρετήσει ημάς κάλλιον των σημε­ρινών Ιν χρήσει μεθόδων» Καθότι, εν τή περιπτώαει εκείνων, ό χρόνος, αί περιστάσεις, κλη., όέν άπέβλεπον κ ν ρ Ι ω ς αυτούς, τάς ευλογίας καί περιοτάσεις των, αλλ9 ήοαν ε ί δ ι κ ο ΐ προφητικοί τύποι καί μαθήματα άναφτρόμενα*είς ιό αχέόιον ι ον Θεόν καί τήν έν τφ μέλλοντι άνόπτν· ξιν τον.

202 'Ο Καιρός έότιν έγγίτς

τούς κατοίκους αύτής' ούτος θελει εΊσθαι ίνιαυτός Αφέσεως εϊς ίσάς* και ϋέλετε επιστρέφει έκαστος είς τό κτήμα αυτόν,και θέλετε ίπιστρέψει έκαστος εις την οικογένειαν αυτόν......Καί έάν πώλησης τι εϊς τον πλησίον σου, ούδείς έξ9 υμών 'θέλει δυναστεύσει τον αδελφόν αυτού. Κατά τον Αριθμόν των ίτών μετά την Άφεσιν [τό 9Ιωβιλαίον] θέλεις άφαιρέσει παρά τον πλησίον σου, καί κατά τον αριθμόν των έτών των γεν­νημάτων θέλει πωλήσει εις σέ. Κατά τό πλήθος των ίτών θέλεις αυξήσει την τιμήν αυτού, καί κατά την δλιγότητα τών ίτών θέλεις ελαττώσει την τιμήν αυτού».

Ό παρά Θεού διαταχθείς αυτός θεσμός μέσφ τού Αρχη- γού καί τυπικού αυτών μεσίτου, τού Μωϋσέως, καίτοι με­γάλη καθ9 έαυτήν ευλογία, προεικόνιζε πολύ μεγαλειτέραν είσέτι ευλογίαν, την όποιαν ό Θεός ειχεν ϋ π 9 δψιν— τ. £. την άπό τού χρέους τής αμαρτίας, καί τής δουλείας κα) αιχμαλωσίας αυτής απαλλαγήν παντός τού άνθρωπίνου γένους διά Χρι­στού τού Κυρίου ημών, τού μεγάλου Μεσίτου καί έλευθερω- τού, τού όποιου ό Μωϋσής ήν τύπος (Δευτερ. ιη . 15), Ούτω λοιπόν είναι, εν τύποις, παν ότι ό Μωϋσής εγραψε περί Χρι­στού καί τών δι9 αυτού μελλουσών ευλογιών ( 9Ιωάν. ε . 46 α \ 45 ) — περί τής μελλούσης μεγάλης 9Αποκαταστάσεως καί τού δ ι9 όλον τό Ανθρώπινον γένος *Ιωβιλαίου, τό όποιον γένος στενάζει ήδη υπό την δουλείαν τής φθοράς, καί τήν αίχμαλω- σίαν τής Αμαρτίας,

9Εάν ή σκιά έπέφερεν ευτυχίαν καί χαράν είς τον τυπικόν λαόν, ή ουσία, ή πραγματική άποκατάστασις, θέλει προξενή­σει Απεριόριστον Αγαλλίασιν, καί θέλει εΊσθαι όντως μέγα 9Ιω· βιλαΤον είς πάντα λαόν — είς σύμπαντα τον κόσμον, καί τού 9Ισραήλ αυτού συμπεριλαμβανομένου, όστις ήν οϊονεϊ τύπος τού κόσμου, ώς πράγματι τό Ιερατεΐον αυτών Αντεπροσώπενε τήν 9Εκκλησίαν, τό «βασιλείαν ίεράτενμα». Καί αν μή Ακόμη έπληροφορούμεθα ώρισμένως περί τούτον, τί ήθελεν εΊσθαι μάλλον λογικόν ή να είχάσωμεν ότι ή αυτή Άπειρος Αγάπη ήτις προέβλεψεν υπέρ τής πρόσκαιρου ευημερίας τού 9Ισραήλ, « γενεάς σκληροτραχήλον», ήθελε προβλέψει καί προμηθεύσει πολύ περισσότερον διά τήν διαρκή ευδαιμονίαν όλων τών Αν-

τ δ Μέγα ’Ι ω β ιλ α ΐο ν τη ς Γ ϋ ς 203

θρώπων, τους δποίονς δ Θεός ήγάπησε τόαον ώστε ν * άπο- λύτρωση αυτούς ένω είσέτι ήσαν άμαρτωλοί; Δέον δέ. νά ση- μειωθή ίνταύθα, δ τι μέλλει νά καταδειχθή μάλλον πληρέστε ρονίν τοις εφεξής, 5τι, ένφ 61 Ίοραηλιται ήοαν υπό τινα ϊπο- ψιν τύποι των πιστών τής Ευαγγελικής οικονομίας, υπό άλ­λην δμως εποψιν οντοι άντεπροσώπενον πάντας έκείνονς, οΐ- τινες, καθ9 οίονδήποτε αιώνα, θά πιστεύσωσιν εϊς τον Θεόν και $α δεχθώσι την παρ9 Αυτού καθοδηγίαν των. *Υπδ τον χαρακτήρα δέ τούτον εχομεν αυτούς ήδη ύπ 9 οψιν. *ΗΔιαθήκη αυτών, ή σφραγισθεΐσα διά τού αίματος τών ταύρων και τρά­γων, ήν τύπος τής Καινής Διαθήκης τής σφραγισθείσης διά τού πολυτίμου αίματος τού Χριστού, υπό την δποίαν θέλει ίπιτελεσθή ή πρός τον Θεόν συνδιαλλαγή τού κόσμου εις τόν μέλλοντα αιώνα, ώς έπιτελειται ή μετά τού Θεού συνδιαλ­λαγή τής 9Εκκλησίας έν το) παρόντι αΐώνι. Ή ημέρα τού έξι- λασμού, καί αϊ κατ 9 αυτήν θνσίαι περί άμαρτίας, καίτοι τυ- πικώς όφεώρων τόν λαόν αυτόν, καί τάς άμαρτίας αυτών καί μόνον, προετύπουν, άφ 9 ετέρου, «τάς καλλιτερας θυσίας», καί τόν πραγματικόν εξιλασμόν «υπέρ τώ ν α μ α ρ τ ιώ ν 2>λου τ ο ν κ ό σ μ ο ν» . Σημειωτέον δμως δτι id ευεργετή­ματα τού 9Ιωβιλαίου δέν έφηρμόζοντο έπΐ τόύ 9Ισραηλιτικοϋ *Ιερατείου (δπερ ήτο τύπος τής 9Εκκλησίας τού Ευαγγελίου), α λ λ ά μ ό ν ο ν επ ί τώ ν ά λ λω ν* καθότι ούδεμία Ιδιο · κτησία έχορηγήθη εϊς τό ίερατειον, καί συνεπώς ούτε ήδύνατο νά άπολέσητι ή τάξις αν τη, επομένως ούτε καί νά έπανακ τήση9 Τό Τωβιλαιον ήτο δ ι9 δλον τόν άλλον λαόν εξαιρέσει τής ιερα­τικής φυλής, καί, επομένως, είναι τύπος ούχΐ τών έπΐ τής 9Εκκλησίας, τού «Βασιλείου Ιερατεύματος», έρχομένων ευλο­γιών, άλλά τών ευλογιών τής άποκαταστάσεως — τών επιγείων εύλογιών— τών μελλουσών νά ελθωσιν έν τω ώρισμένω καιρφ έφ* όλων τών πιστενόντων εϊς τόν Θεόν καί υπακουόντων αυτόν.

*Η διδασκαλία του παρόντος τύπου δια τελεί έν πλήρει &ρ- μονιά πρός παν δ τι έμάθομεν έν τη μελέτη ήμών έπΐ τού θείου Σχεδίου τών ΑΙώνων. eΥποδεικνύει δ 9 άλανθάστως « Τους χρόνους τής άποκαταστάσεως τών πάντων ών έλά-

204 *0 Κ α ιρ ό ς έό τ ιν έγγΐτς

ληοεν ό Θεός διά οτόματος τών άγιων &π9 αϊώνος αυτόν προφηιών». Ό Μωϋοής αυτός ήν εις έκ των προφητών. Έντανϋα δ 9 ο ν τ ο ς λαλεϊ νμΐν εΙδικα)ς περί της ερχόμενης άποκαταοτάσεως της πρώτης τον ανθρώπου καταοτάοεως και ελευθερίας, της από πολλού άπολεσθείοης και πωληθείοης υπό την αμαρτίαν. Δια τής πτώσεως των πρώτων ημών προ­πατόρων άπωλέσθησαν τά πάντα* ό άνθρωπος απηλλο- τριώθη όλων αντον τών δικαιωμάτων, και πάντες έγένοντο δούλοι εις την τύραννον αμαρτίαν, και άνίκανοι νά άπελενθε- ρώσωσιν εαυτούς. Ό οικογενειακός κύκλος διεσπάσθ?] οΐκτρώς διά τής δονλείας τής φθοράς — τού θανάτου. 9Α λλ9 ευλογητός ό Θεός διά τον ύποοχεθέντα χρόνον τής άπελευθερώσεως Το Τα)βιλαΐον είναι εγγύς, ταχέως δε οι δέσμιοι τον Θανάτου, κα\ αιχμάλωτοι τής αμαρτίας, θά~άνακτήσωσι την πρώτην αυτών κατάστασιν, τον τέλειον ανθρωπισμόν, και την πρώ- τ?]ν αυτών κληρονομιάν, την γήν— τό δώρον τον Θεού διά 9Ιησού Χριστού τον Μεσίτου καί έπικνρωτού τής Νέας Διαθήκης.

Καίτοι δε εν τω τνπικω έτει τού 9Ιωβιλαίον οι άνθρωποι έγένοντο πάραντα κάτοχοι πολλών έπανακτωμένων ελευθε­ριών και άλλων ευλογιών, εν τοντοις τό πλεΐστον τού έτους πιθανώς θά διετίθετο προς διευθέτησιν διαφόρων υποθέσεων, και διά την εκ νέου πλήρη ίγκαταστασιν έκάστον εΐς τάς πρώ· τας αυτού έλευθερίας, δικαιώματα καί Ιδιοκτησίαν τον. Οντως επίσης έσεται καί εν τω αντιτνπφ, τω Χιλιετεϊ αΐώνι τής 9Αποκαταοτάσεως. Οντος θά άρχίση διά ριζικών μεταρ­ρυθμίσεων, διά τής άναγνωρίσεως τών από πολλού έκλει- ψάντων δικαιωμάτων, ελευθεριών καί Ιδιοκτησιών* τό έργον όμως τής (ντ\ό τών ευπειθών) πλήρους επανακτήσεως π ά ν ­τ ω ν τ ώ ν ά ρ ^ ικ ώ ς άπολε<5θέντων θέλει απαιτήσει όλ.όκληρον τον αιώνα έκεΊνον τής άποκαταοτάσεως—χίλια ολόκληρα έτη.

Είναι βέβαιον ότι ονδεν άντίτνπον τού 9Ιωβιλαίον άντα- ποκρινόμενον εις τους χαρακτήρας τού τύπον τούτον έλαβε χώραν εισέτι* δυνάμει δε τής τού Κυρίου ημών διαβεβαιώ- σεως, έσμεν εξίσου βέβαιοι ότι ό τύπος οντος δεν είναι δννα-

τ δ Μέγα ,Ιω 6 ιλ α ΐο ν τη ς ΓΙίς 205

τόν νά παρέλϋη ανεκπλήρωτος : «Ενκοπώτερόν ίστιν τον ουρανόν και την γην παρελΰεΐν ή τον νόμον μίαν κεραίαν πεσεΐν» (Λονκ. ιοτ . 17). 9Αλλά, κατά τό φ α ινό μ ενο ν» ή κεραία αντη του νόμου επεσε χωρίς νά εκπλήρωσή. Είναι γεγονός δτι ό τύπος, δοτις ετηρείτο τακτικούς άνά παν πεν- τηκοοτόν έτος, ί φ 9 δοον οι Ίσραηλΐται διέμενον εν τη γη των, επαυσε τηρούμενος από τής εις Βαβυλώνα αιχμαλωσίας αυτών. Φ α ιν ο μ ε ν ικ ώ ν δΰεν, ή κεραία αυτή του νό­μου « π α ρ η λ θ ε» χωρίς καν ν 9 άρχίση ή έκπλήρωοίς της. ΤΙ ϋέλομεν εΐπει άπέναντι τής φαινομενικής ταύτης άναιρέ- οεως τών λόγων τον Κυρίου ή μ ώ ν; Είναι δμως αντη άναί- ρεοις άληϋώς ; ή δύναται νά εύρεΰή άντίτνπόν τι του 9Ιωβι- λαίον, άρχίζον Ζνΰα ή τελευταία τήρηοις ή έόρταοις τον 9Ιω- βιλαίον εληξεν; 3Απαντώμεν, μάλιστα: Σαφώς ώρισμένον άν­τίτνπόν τι εσχε την αρχήν τον άκριβώς εις το σημεΐον εκείνο, καί Ιπϊ εύρντέρας καί μεγαλειτέρας κλίμακος, ώς σημβαίνει πάντοτε ίν τή περιπτώσει τών άντιτύπων. Βλέπομεν ίκ τής πραγματικής εκπληρώσεως, δτι οΐ κ ύκ λο ι» ώς επίσης καί τά 9Ιωβιλαια ετη εϊς τά όποια οντοι κατέληγον, διελαμβά- νοντο ίν τώ τνπω * καί ή αύτή μ έ θ ο δ ο ς δι* ής έξενρί- σκέτο τό τνπικόν Ίωβιλαϊον (διά τον πολλαπλασιασμού) εδει νά τηρήται ίν τφ νπολογισμφ του χρόνον πρός ίζεύρεσιν τον άντιτνπον— τον Μεγάλον τής Γης Ίωβιλαίον. *Οπόταν τό τελενταϊον τνπικόν *Ιωβιλαΐον έωρτάσ&η καί παρήλΰε, τότε η ρ ξα τ ο δ ν π ο λ ο γ ί ί ϊμ ό ς τού μεγάλον κύκλον, τό τέλος τον οποίον ϋέλει εισαγάγει τό άντιτνπικόν Ίωβιλαΐον, ή τόν αϊώνα τής 9Αποκαταστάσεως.

9Απεδείζαμεν ήδη τόν τρόπον τον υπολογισμού τών Σαβ­βάτων— δτι ό πολλαπλασιασμός τού Σαββάτου, ή τής έβδό- μης ημέρας ίπϊ επτά ( 7 X 7 = 4 9 ) , ΰπεδείκννε την Πεντηκο­στήν, την ημέραν τού 9Ιωβιλαίον ήτις ήκολούΰει' ό δε πολ­λαπλασιασμός τού έβδόμον ετονς ίπ ϊίπ τά ( 7 Χ 7 = 4 9 ) άπε- τέλει τόν κύκλον δστις ΰπεδείκννε καί όδήγει εϊς τό πεντηκο­στόν ή 9Ιωβιλαΐον 9Ετος. Ακολονϋούντες δε τό αυτό τον Απολογισμού σύστημα ϋά εϋρωμεν δτι, ινα καταλήξωμεν εις τό όποιον εκζητούμεν μέγα άντιτνπον, δφείλομεν κατά τόν

206 *0 Καιρός έότιν έγγίτς

Ιδιον τρόπον νά τετραγωνίσωμεν τό ΊωβιλαΧον— τ. ε. νά πολ- λαπλασιάσωμεν τό πεντηκοστόν έτος έπϊ πεντήκοντα. λέξεσιν, δ κύκλος τον άντιτύπου δέον νά ύπολογισϋή, <5ίά της πολλαπλασιαστικής μεϋόδον ήν ενταύ&α ίδιδάχϋημεν, πολ- λαπλαοιαζομένον τού τυπικού 9Ιωβιλαίου ή πεντηκοστού Σαββατιαίον έτους έπϊ πεντήκοντα, ώς άκριβώς, δπως φ&ά- σωμεν είς αύτό, έπολλαπλασιάσαμεν τό έβδομον Σαββατιαίον ίτος έπϊ επτά— Λενϊτ κε'. 2 — 13.

9Ακολον&ούντες την υπό τού Θεού ύποδεικνυομένην αυ­τήν μέϋοδον τού νπολογιζειν, ϋαυμάσια άποτελέσματα απο­καλύπτονται ένώπιον ήμών, Suva βεβαιούσιν ήμάς δτι δια- κατέχομεν την δρ&ήν κλείδα, καί χειριζόμεϋα ταύτην ώς αυτή προωρίσ&η παρ9 9Εκείνου δστις κατεσκεύασε την κειμήλιο- ΰήκην ταύτην. Πεντηκοντάκις πεντήκοντα ϊτη δίδουσι την μακράν περίοδον των δύο χιλιάδων καί πεντακοσίων έτών (5 0 ^ 5 0 = 2 ,5 0 0 ), ώς τό μήκος τού μεγάλου ίκείνον κύ­κλον, δστις ήρξατο υπολογιζόμενος άφ9 ής έποχής ϊληξε τό τελενταιον τυπικόν *Ιωβιλαϊον τού 9Ισραήλ, καί δστις δέον νά καταλήξη είς τό μέγα άντιτυπικόν 9Ιωβιλα.Ίον. Γνωρίζομεν δτι τοιούτός τις κύκλος άνάγκη νίΐ ένθα 6τύπος έπαυσε’ διότι, έάν ουδέ Ιώτα ϊν, ουδέ μία κεραία τού νόμου, δέν δύναται νά παρέλ'&η, χωρίς τουλάχιστον ν'άρχίση ή ίκπλήρωσίς των, ίν τοιαύτη περιπτώσει δ τύπος τού *Ιω- βιλαίον, δστις είναι πολύ περισσότερον ένός 9Ιώτα ή μιας κεραίας, άλλά μέγας πράγματι καί σπουδαίος χαρακτήρ τον Νόμον, δέν ήϋελεν Ιπιτραπή νά παρέλ&η ίως ού δ κατάλληλος καιρός τον άντιτύπου αυτού άρχίση. wΟτι τό άντίτνπον τον *Ιωβιλαίον δέν ήρχισεν ύπ * ονδεμίαν ίννοιαν δπόταν οΐ 9Ι - οραηλϊται ίπανοα τηρούντες τόν τύπον αυτού, τούτο τυγχά­νει πασίδηλον* οννετώς δννάμε&α νά ώμεν βέβαιοι δτι μέγας τ ις κύκλος έτών ήρξατο άρι&μούμενος ίκτοτε. *0 νέος, δ μακρός αυτός κύκλος, ήρχισε τότε, καίτοι καί δ 9Ισραήλ ώς και δ κόσμος ίν γένει διατελούσιν εν πλήρει άγνοίρ περί τε τού γεγονότος τής σταδιοδρομίας τον μεγάλου κύκλον, ώς έπίσης περί τού μεγάλου άντιτύπου Ιωβιλαίον, εϊς τό όποιον δ ρηϋείς κύκλος θέλει καταλήξει. Δέν πρέπει νά προσδοκώ-

Τδ Μέγα ’ί ω β ι λ α ΐ ο ν τη ς Γϊίζ 207

μεν δη τό μέγα Ίωβιλαΐον των Ίωβιλαίων ήδελεν Αρχίσει μ ε τ ά τον κύκλον αϊτόν, Αλλά δπως, ώς Αντίτνπον έκείνου, καταλάβη την ϋέσιν τον πεντηκοστού ή τελευταίου 9Ιωβιλα(ον του κύκλον. Άντίτνπόν τι ουδέποτε δ ια δ έ χ ε τ α ι τον τύπον αυτόν, Αλλά Αρχίζει κατά την αυτήν χρονολογίαν. Επομένως το 2,500όν έτος, δπερ είναι το μέγα 50όν Ίωβιλαΐον, δέον νά είναι τό Αντίτνπον, τδ πραγματικόν Ίωβιλαΐον ή ή Ά πο- κατάοτασις. Ά ντϊ δμως νά είναι έν έτος, ώς έν τφ τύπφ , τούτο ϋέλει είσ'&αι ή άρχή τον μεγάλου Χιλιετούς *Ιωβιλαίου — τής Χιλιετηρίδος. Οντως Ακριβώς συνέβη δσον Αφορρ την έκπλήρωσιν παντός τύπον, έν τφ όποίω σπουδαΐον χαρακτη­ριστικόν Αποτελεί δ χρόνος. Οντως, ή κατά την Πεντηκοστή έκχνσις τον Αγίου Πνεύματος έγένετο κατά την τυπικήν ήμέ· ραν τής Πεντηκοστής. Ό Χριστός, ή πασχάλειος ήμών ϋυσία, άπέϋανε κατά τήν αυτήν νύκτα καδ* ήν είχεν όρισϋήή σφαγή τού τυπικού Αμνού' μία ήμέρα πρότερον ή μία ή μέρα ύστε­ρον δεν Ανταπεκρίνετο εϊς τόν τύπον. Οντως ένταύϋα, ούτε τό μετά τό 2,500όν, ούτε τό προ αυτού έτος, ή τελεν- ταΐον τού τυπικού κύκλον, δύναται ν ' Ανταποκριτή Αλλά εις αυτό τούτο τό έτος, τό Αρχόμενον τόν 'Οκτώβριον τού 1874, δέον νά ΐχη Αρχίσει τό Αντίτνπον ή οϊ καιροί τής Άποκατα- στάσεως.

Ή τήρησις τον τύπον δέν ήδύνατο νά παύση έωσον δ μέγας κύκλος (δΟ'ΧδΟ) Αρχίσει υπολογιζόμενος. Τό σπον- δαίον, λοιπόν, σημεΐον τό όποιον δέον νά εξακριβωϋή είναι ή α κ ρ ιβ ή ς χ ρ ο ν β λ ο γ ία , κα δ 'ή ν δ 'Ισραήλ ίτήρησε διά τελενταίαν φοράν τδ εαυτών Ίωβιλαΐον. Τής χρονολογίας έκείνης απαξ άποδειχδείσης, τό ζήτημα Απλοποιείται μεγάλως προς ύπολόγησιν τον μεγάλου κύκλον τών πεντηκοντάκις πεντήκοντα ή δύο χιλιάδων καί πεντακοσίων ίτών, καί προσ­διορίζεται ούτως ή χρονολογία τής Αρχής τον Μεγάλου Ίω - βιλαίον τής γής— τών « Καιρών τής Άποκαταστάσεως τών πάντων. »

Άλλ* ημείς δέον νά έξετάσωμεν δι* ενάρξεις μόνον τού τεραστίου αυτού έργου τής έπανορϋώσεως τών πάντων. Κατά τάς πρώτας δλίγας ή μέρας τον τυπικού Ίωβιλαΐον έτους