­­­­­

Έχουμε δικαίωμα να ζούμε

σε καθαρό περιβάλλον!

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

Δικαίωμα στη ζωή και στις αποφάσεις!

χαράπαιχνίδι

δικαιώματα

χαρά

αγάπη

παιδεία

αγάπηαποδοχή

υγεί

α

φροντίδα

κατανόηση

εμπιστοσύνηφροντίδα

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

χαρά

εμπιστοσύνη

υγεία δικαίωμα στη ξεκούραση

παιδεία

φροντίδααποδοχή

παιδεία

παιδεία χαράποίησητα δικαιώματα μαςμέσα από την

Πρόλογος Επιτρόπου

Έχουν­παρέλθει­20­χρόνια­από­την­υιοθέτηση­της­Σύμβασης­των

Ηνωμένων­Εθνών­για­τα­Δικαιώματα­του­Παιδιού,­η­οποία­άλλαξε

ριζικά­την­παραδοσιακή­θεώρηση­της­παιδικής­ηλικίας,­φέρνοντας

στο­προσκήνιο­νέες­αντιλήψεις­για­τις­ικανότητες,­τα­δικαιώματα,

τη­θέση­και­το­ρόλο­των­παιδιών­στις­σύγχρονες­κοινωνίες.­

Η­Σύμβαση,­είναι­ένα­νομικά­δεσμευτικό­κείμενο­για­τα­κράτη­που

την­κύρωσαν­(μεταξύ­των­οποίων­και­η­Κύπρος),­με­συγκεκριμένες

πρόνοιες.­ Ταυτόχρονα­ όμως,­ εμπεριέχει­ αρχές­ οι­ οποίες­ στηρί-

ζονται­ σε­ θεωρίες­ που­ προέκυψαν­ μέσα­ από­ διεπιστημονικές

προσεγγίσεις,­βασισμένες­στην­παιδαγωγική,­τη­νομική,­τη­ψυχο-

λογία,­την­κοινωνιολογία­και­τη­φιλοσοφία.­Είναι­γι’­αυτό,­ακριβώς,

το­λόγο,­που­η­Σύμβαση­δεν­νοείται­να­διαβάζεται­αποσπασματικά,

αφού­από­το­προοίμιό­μέχρι­και­το­τελευταίο­άρθρο­της­αποτελεί

ένα­ενιαίο,­τόσο­υφολογικά­όσο­και­σε­περιεχόμενο,­κείμενο­με

αλληλένδετες­πρόνοιες­και­αρχές.­­

Η­Σύμβαση,­μέσα­από­το­ριζοσπαστικό­επαναπροσδιορισμό­της

παιδικότητας,­έφερε­το­παιδί­από­το­παρασκήνιο­στο­προσκήνιο

της­δημόσιας­σφαίρας,­τοποθετώντας­τις­ανάγκες­και­τα­δικαιώ-

ματά­ του,­ στο­ ψηλότερο­ βάθρο­ των­ προτεραιοτήτων­ κάθε

κοινωνίας.­Τα­κράτη,­δεσμεύονται­πλέον,­ότι­πρωταρχικό­κριτήριο

για­ κάθε­ απόφαση­ είναι­ η­ διασφάλιση­ του­ συμφέροντος­ του

παιδιού,­ο­σεβασμός­της­εγγενούς­αξιοπρέπειάς­του­και­η­αποφυγή

οποιασδήποτε­διάκρισης.­­

Για­ την­ εκπαίδευση,­ η­ Σύμβαση­ έχει­ ιδιαίτερη­ σημασία­ αφού­

οι­ αρχές­ πάνω­ στις­ οποίες­ εδράζεται,­ μπορούν­ και­ πρέπει­ να

Πρόλογος

3

αποτελούν­ οδοδείκτη­ της­ καθημερινής­ εκπαιδευτικής­ πράξης.­

Είναι­γι΄­αυτό,­ακριβώς,­το­λόγο­που­θεωρώ­τους­μάχιμους­εκπαι-

δευτικούς­ όλων­ των­βαθμίδων,­ πολύτιμους­ συνεργάτες­ για­ την

επιτυχή­ άσκηση­ των­ αρμοδιοτήτων­ μου,­ αφού­ μέσα­ από­ την

καθημερινή­ επαφή­ τους­ με­ τα­ παιδιά,­ είναι­ σε­ θέση­ να­ καλλιε-

ργήσουν­θετικές­στάσεις­και­αξίες,­να­ενισχύσουν­την­αποδοχή,­τον

αλληλοσεβασμό­και­το­διάλογο­και­να­στηρίξουν­την­επικοινωνία,

την­ελεύθερη­έκφραση­και­την­ενεργό­συμμετοχή­των­παιδιών­στα

θέματα­που­τα­αφορούν.

Η­φωνή­των­παιδιών,­αυτούσια,­ανόθευτη­και­ανεπηρέαστη­πρέπει

να­ενισχύεται­και­να­ακούγεται­μέσα­από­κάθε­μορφή­καλλιτεχνικής

έκφρασης.­Εξάλλου,­μία­από­τις­βασικές­μου­αρμοδιότητες­είναι­να

διασφαλίζω­ότι­οι­απόψεις­και­οι­ιδέες­τους­εκφράζονται­σε­όλα­τα

επίπεδα­και­πλαίσια.­Γι’­αυτό­το­λόγο,­θέλοντας­να­δώσω­έμφαση

και­να­τονίσω­την­τεράστια­σημασία­της­ενεργούς­συμμετοχής­και

έκφρασης­των­απόψεών­των­παιδιών,­προκήρυξα­τον­Νοέμβριο­του

2009,­ με­ τη­ στήριξη­ του­ Υπουργείου­ Παιδείας­ και­ Πολιτισμού,

Παγκύπριο­ Διαγωνισμό­ Ποίησης­ για­ όλες­ τις­ βαθμίδες­ εκπαί-

δευσης,­με­θέμα­τα­«Δικαιώματα­του­Παιδιού».­

Με­ ιδιαίτερη­ χαρά­ και­ ικανοποίηση­ διαπίστωσα­ ότι­ σχεδόν­ το

σύνολο­της­εκπαιδευτικής­κοινότητας­δούλεψε­με­ενθουσιασμό­και

ζήλο­ενθαρρύνοντας­τη­συμμετοχή­των­παιδιών­στο­Διαγωνισμό.

Θέλω­να­εκφράσω­τις­ειλικρινείς­μου­ευχαριστίες­και­συγχαρητήρια

σε­όλους­τους­εκπαιδευτικούς­που­αφιέρωσαν­χρόνο­και­κόπο­και

εργάστηκαν­ με­ εργαλείο­ τη­ Σύμβαση­ μέσα­ στα­ πλαίσια­ της

καθημερινής­μαθησιακής­διαδικασίας,­ενισχύοντας­τη­γνώση­και

την­έμπνευση­των­παιδιών­για­να­εκφράσουν­μέσα­από­την­ποίηση

το­πως­τα­ίδια­βιώνουν­τα­δικαιώματα­τους.­­

Γι’­ αυτό­ έκρινα­ ότι,­ το­ οφείλω­ στα­ παιδιά­ να­ δοθεί­ κάποια­ ανα-

γνώριση­σε­όσο­το­δυνατό­περισσότερα­ποιήματα.­Κι­αυτός­είναι­ο

σκοπός­ της­ παρούσας­ έκδοσης.­ Βέβαια,­ σ’­ ένα­ τόμο­ δεν­ είναι

δυνατόν,­ να­ δημοσιευθούν­ τα­ ποιήματα­ όλων­ των­ παιδιών­ που

συμμετείχαν.­­­Για­τούτο­δημοσιεύονται­με­τη­σύμφωνη­γνώμη­των

ίδιων­των­παιδιών­όσα­πέρασαν­στο­τελικό­στάδιο­αξιολόγησης.­­

Θέλω­να­πιστεύω­ότι­ο­Παγκύπριος­Διαγωνισμός­Ποίησης­2009,­ήταν

μόνο­ η­ αφετηρία­ χωρίς­ προκαθορισμένο­ τέλος,­ για­ μια­ πορεία

γεμάτη­με­δραστηριότητες­δημιουργίας,­προβληματισμού,­έκφρα-

σης­ και­ εξωτερίκευσης­ συναισθημάτων­ και­ ιδεών.­ Εκφράζω­ ένα

μεγάλο­Εύγε­σε­όλα­τα­παιδιά­που­μπήκαν­στη­διαδικασία­αυτή­και,

ταυτόχρονα,­θέλω­να­δώσω­το­μήνυμα­ότι,­για­μένα­είναι­το­ ίδιο

πολύτιμο­και­αξιέπαινο­κάθε­εγχείρημα­για­έκφραση­και­αποτύπωση

του­εσωτερικού­τους­κόσμου,­των­δικών­τους­σκέψεων­και­απόψεων.

Λήδα Κουρσουμπά

Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού

Πρόλογος

54

Έχουμε δικαίωμα να ζούμε

σε καθαρό περιβάλλον!

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

Δικαίωμα στη χαρά και στο παιχνίδι!

δικαίωμα στη

ξεκούραση

χαράπαιχνίδιδικαιώματα

χαρά

αγάπη

παιδεία

αγάπηαποδοχή

χα

ρά

φροντίδα

αγάπη

ποιήματα παιδιών

δημοτικού

στοργήφροντίδα

α-γδημοτ ικού

Έχουμε δικαίωμα να ζούμε

σε καθαρό περιβάλλον!

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

Δικαίωμα στη χαρά και στο παιχνίδι!

δικαίωμα στη

ξεκούραση

χαράπαιχνίδιδικαιώματα

χαρά

αγάπη

παιδεία

αγάπηαποδοχή

χα

ρά

φροντίδα

αγάπη

ποιήματα παιδιών

δημοτικού

στοργήφροντίδα

ειρήνη

σεβασμός

υγε

ία

χαρά

αποδοχή

α-γδημο τ ι κού

Κάθομαι­κι­αναρωτιέμαι:

πώς­να­περνάνε­τα­παιδιά

που­΄χουν­όλα­τα­καλά

και­δικαιώματα­πολλά;

Ενώ­εδώ­στην­Αφρική

δεν­έχουμε­στάλα­νερό,­ούτε­φαί.

Οι­πλημμύρες­κι­οι­σεισμοί,

μας­παίρνουν­τα­σπίτια­

λες­κι­είναι­από­χαρτί.

Κι­αν­αρρωστήσει­ένα­παιδί,

δεν­έχει­φάρμακο­να­γιατρευτεί

και­ούτε­παιχνίδι­να­χαρεί

να­γευτεί­τι­είναι­η­καλή­ζωή.

Εσείς,­λοιπόν,­οι­δυνατοί,

που­έχετε­δύναμη­πολλή,

ισότητα,­αγάπη,­στοργή

να­δώσετε­σε­κάθε­παιδί.

Μιχάλης ΠαρπέρηΓ΄1, ΙΘ΄ Δημοτικό Σχολείο ΛεμεσούΒραβείο

Τα δικαιώματα του παιδιού

α-γδημο τ ι κού

9

Παιδιά­μεγάλα,

παιδιά­μικρά,

­­τα­δικαιώματά­τους

μπορούν­να­μάθουν.

Όταν­θέλω­να­κάνω­κάτι

μη­μου­το­χαλάς,

μια­βοήθεια­ζητώ

κι­ένα­μεγάλο­σ΄­αγαπώ­θα­σου­πω.

Μη­μου­κόβεις­την­ανάσα,

μη­μου­κόβεις­το­παιχνίδι,

θέλω­μόνο­να­ζω

σε­ένα­κόσμο­μαγικό.

Τρέχω,­τρέχω­και­γελώ

τρέχω,­τρέχω­και­πηδώ,

θέλω­να­έχω­δικαίωμα­να­ζω

χωρίς­διακρίσεις­και­εγώ.

Παιδιά­του­κόσμου

φωνάξτε­δυνατά:

«Πιστεύω­στη­δική­μου­γλώσσα,

στην­ταυτότητα,

στον­πολιτισμό,

σέβομαι­το­διαφορετικό».

Φίλε,­έλα­μια­βόλτα­μαγική,

στο­ουράνιο­τόξο­να­πάμε­εκεί.

Όλοι­είμαστε­διαφορετικοί

και­όλοι­μας­ξεχωριστοί!

Φωτεινή ΜιχαήλΤάξη Γ΄, 1 Δημοτικό Σχολείο ΛινόπετραςΒραβείο

Τα δικαιώματα του παιδιού

8

αγάπη

χαρά

α-γδημο τ ι κού

11

Ήλιε­μου­καλέ­μου­φίλε,

που­φωτίζεις­από­ψηλά,

κοίτα­του­κόσμου­τα­παιδάκια

και­δώσ’­τους­ζεστασιά.

Άσπρα,­κίτρινα,­μαυράκια,

όλα­όμορφα­παιδάκια,

θέλουνε­να­ζούνε­με­ειρήνη,

με­χαρά­και­καλοσύνη.

Φαί,­νερό,­βιβλία,

δασκάλους­και­σχολεία,

θέλουν­τα­παιδάκια

του­κόσμου­φιλαράκια.

Μανούλα,­σπίτι,­ελευθερία

ασφάλεια­και­προστασία

έχουν­ανάγκη­τα­παιδιά

της­γης­η­επόμενη­γενιά.

Αγγελική ΠαπαγιάννηΓ΄2, Δημοτικό Σχολείο Αγίας Μαρίνας Στροβόλου Βραβείο

Του κόσμου τα παιδιά

10 όνειρα

ελπίδα

Παιδί­κι­αν­είμαι­εγώ­μικρό

έχω­δικαίωμα­να­ζω

σ’­­ένα­κόσμο­ειρηνικό

χωρίς­πόλεμο­και­βία

με­ασφάλεια­και­υγεία.

Παιδί­κι­αν­είμαι­εγώ­μικρό

ταπεινά­παρακαλώ

τον­πλανήτη­μας­φροντίστε

μεγαλώνοντας­να­ζω

σε­περιβάλλον­καθαρό.

Μάρθα ΑθανασίουΒ΄1 Δημοτικό Σχολείο Αγίων Αναργύρων

Τα δικαιώματα του Παιδιού

13

Είμαι­ο­Άνθος,­ένα­μικρό­παιδί

Είμαι­ψηλός,­ξεχωριστός

και­φυσικά­μοναδικός.

Για­να­ζήσω­ευτυχισμένος

δε­θέλω­εμπόδια­όπως,

ΠΟΛΕΜΟ­και­ΒΙΑ.

Θέλω­αγάπη,­ευτυχία

και­πολύ­καλή­υγεία.

Έχω­το­δικαίωμα­να­παίζω,

θέλω­φαγητό,­φροντίδα­και­καθαρό­νερό.

Να­μορφώνομαι,­να­πηγαίνω­στο­σχολείο

και­βιβλία­να­διαβάζω,­που­θα­με­οδηγούν

σε­τόπους­μαγικούς.

Και­για­τους­μεγάλους­το­λέω­αυτό:

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ­ΤΟΥΣ­ΠΟΛΕΜΟΥΣ!!!

ΕΙΡΗΝΗ­ΠΙΑ­ΣΤΟΝ­ΚΟΣΜΟ!!!

Άνθος ΜακρήςΓ΄2, Δημοτικό Σχολείο Αρχαγγέλου

Όλοι έχουμε δικαιώματα

Στοργή,­αγάπη­και­χαρά,

πρέπει­να­΄χουν­τα­παιδιά

Μια­οικογένεια­τρυφερή

και­φροντίδα­αρκετή

Θέλουν­μάθηση,­βιβλία,

να­πηγαίνουν­στα­σχολεία.

Φαγητό,­παιχνίδια,­ρούχα,

Να­΄χουν­όλα­τα­παιδιά!

ΟΧΙ­βία,­ΟΧΙ­ξύλο,

μόνο­αγάπη­και­στοργή.

Στην­αρρώστια­και­στον­πόνο,

ο­γιατρός­να­είναι­εκεί!

Ερατώ ΚαλογήρουΓ΄2, ΙΒ΄ Δημοτικό Σχολείο «Πεύκιος Γεωργιάδης», Πάφος

Τα δικαιώματα των παιδιών

12 παιχνίδι

ξεκούραση

α-γδημοτ ικού

αξιοπρέπεια

Έλα­μαζί­μου­Αμερικανάκι,

κι­εσύ­μικρέ­Κινέζε,

να­παίξουμε­στο­γύρω-γύρω­όλοι,

κι­ας­μην­έχουμε­το­ίδιο

χρώμα­όλοι!

Ελάτε­μαζί­μου­Αμερικανάκια,­Κιζενάκια

κι­όλου­του­κόσμου­τα­παιδάκια

να­μπούμε­σ’­ένα­πύραυλο­να­πάμε

σ’­άλλο­αστέρι,­μια­μέρα­μεσημέρ!

Αθηνά ΒενετιάδηΓ΄2 , Δημοτικό Σχολείο Αγίου Δημητρίου

Όλα τα παιδιά είναι ίδια

α-γδημο τ ι κού

15

Αχ­να­μπορούσα­να­πετώ­

ταξίδια­θα­’κανα­σωρό,

θα­βοηθούσα­τα­παιδιά

να­’χουν­δικαίωμα,­μιλιά.

Να­παίζουνε­και­να­γελούν

παιδάκια­είναι­και­ας­χαρούν!

Στην­εκκλησιά­ή­στο­τζαμί

όλα­τους­θέλουνε­ψωμί!

Κίτρινο­μαύρο­και­λευκό

το­σέβομαι­και­τα’­αγαπώ.

Γνώσεις­φορτώστε­τους­πολλές

μα­μην­ξεχνάτε­τις­ψυχές!

Σ’­­όλου­του­κόσμου­τα­παιδιά

τώρα­ν’­ανθίσει­η­χαρά

το­παιγνίδι­ας­αρχίσει

τους­πολέμους­να­τους­σβήσει!

«Αξιοπρέπεια­παιδιού»

μη­μείνουν­λέξεις­του­χαρτιού,

γιατί­δεν­είμαστε­χαρτιά

μα­ολοζώντανα­παιδιά!

Αντρέας ΝεοφύτουΓ΄3, Δημοτικό Σχολείο Πόλης Χρυσοχούς

Όλου του κόσμου τα παιδιά

14

α-γδημο τ ι κού

17

Παιδί είμαι δικαίωμα έχω

16

αποδοχήΜου­αρέσει­το­παιγνίδι­

το­λαμπρό

για­να­παίζω­

κάθε­μέρα­κυνηγητό

να­χαϊδεύω­το­σκυλάκι­μου­

το­καλό

να­το­αγκαλιάζω­και­να­του­λέω­

σ’­­αγαπώ

να­παίζω­μαζί­του­

να­γελώ.

Είμαι­εγώ­παιδί­καλό­

παιχνιδιάρικο­και­χαρωπό.

Ανδρέας ΔημητρίουΓ΄1, Γ΄ Δημοτικό Σχολείο Σωτήρας

Μεγάλοι­της­γης­ακούστε­τη­φωνή­των­παιδιών,

που­θέλουν­αγάπη­και­χαρά

και­δεν­αντέχουν­άλλο­την­κακομοιριά.

Μεγάλοι­της­γης­ακούστε­τη­φωνή­των­παιδιών

που­θέλουν­ειρήνη,­στοργή­και­ζεστασιά

και­δεν­αντέχουν­άλλο­τα­όπλα­και­την­απονιά.

Μεγάλοι­της­γης­ακούστε­τη­φωνή­των­παιδιών

που­θέλουν­μόρφωση,­βιβλία­και­σχολεία.

Μεγάλοι­της­γης­ακούστε­τη­φωνή­των­παιδιών

που­θέλουν­γιατρούς,­φάρμακα,­νοσοκομεία

για­να­έχουν­όλα­τους­καλή­υγεία.

Μεγάλοι­της­γης­ακούστε­τη­φωνή­των­παιδιών

που­ζητάνε­όλα­αυτά­που­τόσα­χρόνια­δεν­ακούτε!

Δάφνη ΤζιακούρηΓ΄1, Β΄ Δημοτικό Σχολείο Λεμεσού Κ.Α

Μεγάλοι της γης Ακούστε

ειρήνη

Δεν­έχω­το­χαμόγελο­των­άλλων­παιδιών

δεν­έχω­το­δικαίωμα­των­παιχνιδιών

θέλω­και­’γώ­να­παίξω­και­να­τρέξω

τ΄­άλλα­παιδιά­να­γνωρίσω

και­μαζί­τους­να­τραγουδήσω.­

Ένα­σπίτι­θέλω­κι­εγώ

για­να­’­χω­κρεβάτι­να­κοιμηθώ.

Ένα­ασφαλές­μέρος­να­κρυφτώ

απ’­­τους­πολέμους­να­ξεφύγω

και­τους­κινδύνους­ν’­αποφύγω.

Θέλω­να­με­φροντίζουν

να­με­υπολογίζουν

να­με­εκτιμούν­

και­να­με­αγαπούν.

Είμαστε­όλοι­μικρά­παιδιά

που­αξίζουμε­να­έχουμε

όμορφη­ζωή,­ζεστή­αγκαλιά

υγεία­και­φροντίδα

γέλιο­και­χαρά.

Ομαδικό ποίημαΓ΄ 3, ΙΒ΄ Λανίτειο Δημοτικό Σχολείο Κ.Α΄

Τα δικαιώματα του παιδιού

α-γδημο τ ι κού

19

Θεέ­μου­που­μας­έφτιαξες­όλους

γιατί­μας­έκανες­διαφορετικούς;

Γιατί­η­Λίτσα­είναι­μαύρη­

και­η­Κίτσα­άσπρη;

Γιατί­ο­Σταύρος­είναι­ψηλός

και­ο­Κυριάκος­χαμηλός;

Γιατί­τα­παιδιά­πολεμούν­

και­τ’­­άλλα­πεινούν;

Γιατί­τα­παιδιά­μιλούν,­ρωτούν

και­οι­μεγάλοι­δεν­απαντούν­και­τ’­αγνοούν;

Θεέ­μου,­δώσε­δύναμη­και­γνώση

σε­κάθε­παιδί­για­να­φωτίσει­όλη­η­γη.

Παναγιώτης ΠούνναςΓ΄2, Αγία Μαρίνα Στροβούλου Κ.Α΄

Ο Θεός μου απαντά

18

επικοινωνία

Έχω­δικαίωμα­να­ζω

έχω­δικαίωμα­ν’­αγαπώ

έχω­δικαίωμα­να­παίζω

και­να­τραγουδώ.

Έχω­δικαίωμα­να­έχω­σπίτι­

και­να­μην­έχω­εχθρούς.

Έχω­δικαίωμα­να­έχω­φίλους

που­να­με­αγαπούν.

Νικολέττα ΚόσιηΓ΄2, Β΄ Δημοτικό Σχολείο Ιδαλίου

Τα δικαιώματα των παιδιών

α-γδημο τ ι κού

21

Μαμά,­μαμά,­γιατί

τα­παιδιά­στη­Γη

δεν­έχουν­όλα­τους­τροφή;

Γιατί­οι­άνθρωποι

δεν­τα­αγαπούν;

Γιατί­δεν­έχουν­σπίτι­για­να­ζουν;

Πού­είναι­ο­γιατρός

να­τα­γιατρεύει;

Γιατί­δεν­πηγαίνουν­σχολείο­για­καλό;

Γιατί,­γιατί,

να­μην­υπάρχει­αγάπη

στον­κόσμο­αυτό;

Εύχομαι­η­αγάπη

ν’­απλωθεί­και­

η­ειρήνη­να­έρθει­στη­Γη.

Ελένη ΚυπριανούΓ΄1, Δημοτικό Σχολείο Αγίας Μαρίνας Κ.Α΄

Οι ανάγκες των παιδιών

20

μόρφωση

Θα­’θελα­μια­γουλιά­νερό­

σπίτι­οικογένεια­και­λίγο­φαγητό.

Χρειάζομαι­αγάπη­και­φροντίδα

κι­αν­δεν­βλέπω­ή­δεν­περπατώ

πάλι­παιδί­είμαι­και­’γω.

Δεν­είμαι­παιδί­κανονικό

αλλά­είμαι­άνθρωπος­καλός

δεν­είμαι­κακός­μα­ούτε­και­εχθρός­

είμαι­και­’­γω­παιδί,­σαν­τα’­άλλα

που­θέλουν­υγεία­και­χαρά.

Είμαι­φτωχό­και­ζωντανό­

νιώθω­πόνο­κι­απελπισία.

Μα­αν­όλοι­εσείς­μ’­­αγαπάτε

είμαι­χαρούμενο­και­νιώθω­ευτυχία.

Δημήτρης ΜπάροςΓ’ τάξη, Α΄ Δημοτικό Σχολείο Πάφου

Παιδί είμαι και ’γώ

α-γδημο τ ι κού

23

Άστε­τα­παιδιά­ελεύθερα

να­παίξουν­να­γελάσουν

τα­παιδικά­τα­χρόνια­τους­

να­τα­διασκεδάσουν.

Γιατί­σαν­μεγαλώσουνε

τα­χρόνια­αυτά­θα­νοσταλγούνε

γιατί­η­ζωή­είναι­δύσκολη

και­τέτοια­ξεγνοιασιά

ποτέ­δε­θα­ξαναβρούνε.

Χρυσάνθη ΚυπριανούΓ΄1, Δημοτικό Σχολείο Λυμπιών

Τα δικαιώματα των παιδιών

22

χαρά

φιλία

ελεύθερη σκέψη

Παιδάκια­είμαστε­μικρά

κι­έχουμε­γλυκιά­καρδιά.

Στους­μεγάλους­τώρα­λέμε:

«πόνο­και­κλάμα­δεν­το­θέμε».

Ένα­σχολείο­θέλουμε

τις­γνώσεις­να­γυρεύουμε!

Το­μέλλον­μας­να­χτίσουμε

τα­λάθη­σας­να­λύσουμε!

Ελεύθερη­σκέψη­τώρα,

παιγνίδι­σ’­όλη­τη­χώρα!

Πόνος­και­κλάμα­μακριά

απ’­­των­παιδιών­μας­την­καρδιά!

Τα­λάθη­μας­είναι­μικρά­

καθότι­είμαστε­παιδιά.

Μη­θυμώνετε­άδικα

μα­πες­«για­σένα­χάρηκα».

Ασήμαντα­τα­λόγια­μας­

τάχα,­σας­φαίνονται­εσάς,

μα­η­παιδική­μας­η­φωνή

ξυπνά­των­μεγάλων­τη­σιγή!

Πέτρος Σίμιτς Γ΄3, Δημοτικό Σχολείο Πόλης Χρυσοχούς

Δυο λόγια για τους «μεγάλους»

α-γδημο τ ι κού

2524

Έχουμε δικαίωμα να ζούμε

σε καθαρό περιβάλλον!

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

Δικαίωμα στη χαρά και στο παιχνίδι!

δικαίωμα στη

ξεκούραση

χαράπαιχνίδιδικαιώματα

χαρά

αγάπη

παιδεία

αγάπηαποδοχή

χα

ρά

φροντίδα

αγάπη

στοργήφροντίδα

υγε

ία

στοργή

χαρά

ασφάλεια

φιλίαποιήματα παιδιών

δημοτικούδ-στδημοτ ικού

χαρά28

δ-στδημο τ ι κού

29

Δικαιώματα­υπάρχουν­

για­όλου­του­κόσμου­τα­παιδιά.­

Δεν­τηρούνται­όμως­πάντα­

κι­υποφέρουνε­φρικτά.­

Έχουν­δικαίωμα­να­παίζουν,­

να­γελούν­και­να­αγαπούν,­

να­προστατεύονται­από­τη­βία­

και­ειρηνικά­να­ζουν.­

Έχουν­δικαίωμα­να­έχουν­

ένα­πιάτο­φαγητό­

και­να­εκφράζονται­όπως­θέλουν,­

δίχως­περιορισμό.­­

Έχουν­τη­μάθηση­ως­αρχή­

για­να­προοδεύουν­στη­ζωή,­

δε­θέλουν­διαχωρισμό­και­πάλη,­

δεν­τα­νοιάζει­τι­πιστεύουν­οι­μεγάλοι.­

Όλοι­μαζί,­έγχρωμοι­και­λευκοί,­

φωνάξτε­τώρα­με­μια­φωνή­

προς­τους­μεγάλους­σ΄­αυτή­τη­γη…

Είμαστε­εδώ,­είμαστε­ελπίδα,­

το­καταφύγιο­στην­καταιγίδα.­

αφήστε­τους­πολέμους,­αφήστε­τα­μίση,­

σώστε­τον­κόσμο,­σώστε­τη­φύση.­

Ελένη Μητράκου Στ΄2 , Δημοτικό Σχολείο Δροσιάς Λάρνακα Βραβείο

Δικαιώματα

Κάθε­στιγμή­που­ένα­παιδί

ξαπλώνει­να­κοιμηθεί­

χωρίς­τροφή

στην­καρδιά­μου­ένα­καρφί.­

Κάθε­φορά­που­ένα­παιδί

παίρνει­στο­χέρι­όπλο­

για­να­αμυνθεί

στην­καρδιά­μου­μια­πληγή.

Κάθε­πρωί­που­ένα­παιδί

ξυπνάει­νωρίς­για­να­εργαστεί­

στην­καρδιά­μου­σιωπή.

Κάθε­φορά­που­ένα­παιδί

μένει­μόνο­χωρίς­αποδοχή

στην­καρδιά­μου­μόνο­ντροπή.

Κάθε­στιγμή­που­ένα­παιδί

χαμογελάει,­παίζει,­τραγουδά

μια­ελπίδα­γεννιέται­στην­καρδιά.

Ανδρέας Χαριδήμου Στ΄1, Δημοτικό Σχολείο Αγίου Ανδρέα Βραβείο

Κάθε στιγμή

ελπίδα

ασφάλεια

­Έχω­δικαίωμα­στη­γνώση,­στη­ζωή­και­στην­παιδεία­

κανείς­να­μην­με­κατακρίνει­εάν­είμαι­απ΄την­Ασία.­

Tο­ξέρω­αναρωτιέστε­ποιος­είναι­τώρα­αυτός­

που­θέλει­όλο­τον­κόσμο­να­τον­κάνει­αλλιώς.­

Μα­δεν­μιλώ­για­αλλαγές­ούτε­φτηνές­πολιτικές,­

μιλώ­για­δικαιώματα­που­έχω­εγώ­και­εσύ,­

μιλώ­για­δικαιώματα­που­έχει­το­παιδί!­

Κι­αν­ήθελες­λοιπόν­εσύ­να­με­καταδικάσεις

με­πόλεμο­και­βόμβες­τον­κόσμο­να­χαλάσεις,­

σκέψου­και­λίγο­το­παιδί­που­όλο­υποφέρει­

το­αύριο­δεν­θα­ξέρει­πια­τι­θα­του­φέρει.

Τα­χέρια­για­να­βοηθούν­κι­όχι­να­καταστρέφουν­

τον­κόσμο­αυτό­τον­άδικο­ανάποδα­να­στρέφουν­

έτσι­θα­είναι­πια­η­γη­ευτυχισμένος­τόπος­

και­δεν­χρειάζεται­πολύ­μεγάλος­κόπος,­

μόνο­να­σεβαστούμε­του­παιδιού­τα­δικαιώματα.­

Ελένη Πετρίδου Στ΄1 ΙΕ΄Δημοτικό Σχολείο ΛεμεσούΤιμητική Διάκριση

Μια γη ιδανική για όλους

30

δ-στδημο τ ι κού

31

ευτυχία

Όμορφα­ονόματα

των­παιδιών­δικαιώματα.

Του­ουράνιου­τόξου­χρώματα

μυρωδιές­κι­αρώματα.

Πλούσια­είναι­ή­φτωχά

όλου­του­κόσμου­τα­παιδιά.

Κίτρινα­άσπρα­μελαμψά

έχουν;­Δεν­έχουν­διαφορά.

Ούτε­βία­ούτε­άλλα­κακά

να­μην­ξεσπούνε­στα­παιδιά.­

Μόνο­αγάπη­και­χαρά­

κάθε­πουλί­και­μια­φωλιά.

Εκμετάλλευση­

και­παιδική­εργασία­

είναι­εμπόδια­στην­υγεία.­

Εκπαίδευση­μάθηση­παιχνίδι

μες­στης­ζωής­το­πανηγύρι.­­

Κατανόηση­ειρήνη­κι­ανοχή­

φτιάχνουμε­μια­αγκαλιά­ζεστή.­

Γνώση­αγάπη­και­φροντίδα­

στο­παιδικό­χαμόγελο­είδα.­

Όχι­παιδιά­στη­φυλακή­

κακοποιοί­ελεύθεροι,­

βία­και­βασανιστές

ανήκουν­σίγουρα­στο­χτες.­­

Τα­παιδιά­του­αύριο­ελπίδα­

λεύτερη­ξανά­πατρίδα.­

Των­παιδιών­δικαιώματα­

χρώματα­και­αρώματα.

Αλέξανδρος Αντωνίου Ε΄ τάξη, Δημοτικό Σχολείο Σπιταλιού –Παραμύθας , Λεμεσός Βραβείο

Τα δικαιώματα των παιδιών

32

δ-στδημο τ ι κού

33

φιλία

συντροφιά

Μικρό­παιδάκι­είμαι­εγώ

και­δικαιώματα­απαιτώ

τις­υποσχέσεις­δεν­ξεχνώ

γι’­αυτό­και­στο­μυαλό

τις­κουβαλώ.

Σαν­όμως­γεννηθώ

όνομα­και­εθνικότητα­απαιτώ

ο­κόσμος­να­με­σέβεται­

και­να­με­αγαπά

για­να­μπορώ­κι­εγώ

να­σέβομαι­και­ν’­αγαπώ.

Φαγητό­και­ιατρική­βοήθεια

θέλω­να­έχω­μαζί­με­την­παιδεία

και­όλοι­θέλω­να­σέβονται­

και­τη­δική­μου­τη­θρησκεία.

Ελεύθερο­χρόνο­θέλω­να­­’χω

να­ζωγραφίζω­και­να­παίζω

κανείς­δεν­πρέπει­να­μου­στερεί­

γιατί­είμαι­ένα­μικρό­παιδί.

Ελευθερία­και­δημοκρατία

σε­όλες­τις­χώρες­να­υπάρχει

οι­πόλεμοι­να­σταματήσουν

ειρήνη,­αγάπη­και­φιλία

να­επικρατήσουν.

Έμιλη ΤσαγκαρίδηΔ΄2, ΙΑ’ Δημοτικό Σχολείο Πάφου

Τα δικαιώματα του παιδιού

Είμαι­η­Δήμητρα­κι­έχω­μια­φίλη

είναι­η­Χεντ­απ’­­τη­Παλαιστίνη

Μιλάει­άλλη­γλώσσα­πιστεύει­άλλο­Θεό

και­δεν­έχει­πάει­ποτέ­της­σχολειό.

Την­άκουσα­να­λέει­και­να­θυμάται

για­του­φίλους­που­άφησε­και­να­λυπάται.

Δύσκολα­έβρισκαν­λίγο­φαί

και­ένα­παιχνίδι­δεν­είχαν­δει.

Έζησαν­πόλεμο­γκρεμισμένο­σπίτι

και­μόνο­ζητάνε­στο­κόσμο­ειρήνη.

Βοήθα­Θεέ­μου,­τα­παιδιά­σαν­τη­Χεντ

να΄­χουν­χαρά­μες­τις­καρδιές.

Θεέ­μου­βοήθα­όλα­τα­παιδιά

να­έχουν­όλου­του­κόσμου­τα­καλά.

Να­ζούνε­με­φροντίδα­και­στοργή,

να­τα­αγαπούν­όλοι,­όπως­εσύ.

Δήμητρα ΓεωργίουΔ΄2, Δημοτικό Σχολείο Βεργίνας

Βοήθα, Θεέ μου

παιδεία34

δ-στδημο τ ι κού

35

πρόοδος

Γεννήθηκα­σ’­αυτή­τη­γη

χωρίς­να­με­ρωτήσουν

τώρα­έχουν­υποχρέωση

να­με­διαπαιδαγωγήσουν.

Πρέπει­να­μου­χαρίσουνε

Φαΐ­νερό­και­γάλα

τα­ρούχα,­τα­παπούτσια­μου

και­όλα­τα­φάρμακά­μου.

Στο­σχολείο­πρωί,­πρωί

πρέπει­να­με­πηγαίνουν

γράμματα­να­με­μάθουνε

χωρίς­να­με­πιέζουν.

Θέλω­οι­δάσκαλοί­μου

όπως­και­οι­γονείς­μου

πάντα­να­με­προσέχουνε

απ’­όλους­τους­κινδύνους.

Να­με­προετοιμάσουνε­

για­μια­ζωή­σε­μια­κοινωνία

η­οποία­χαρακτηρίζεται

από­πνεύμα­συνεργασίας.

Όλοι­αδέλφια­είμαστε

ασχέτως­χρώματος­ή­θρησκείας

δεν­θέλουμε­κακομεταχείριση

θέλουμε­ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Ελένη ΝικολάουΔ΄2, Δημοτικό Σχολείου Αρχαγγέλου

Εγώ και τα δικαιώματά μου

οικογένεια

Έχουμε­δικαιώματα­καθίστε­να­ακούσετε

και­λύση­να­μας­βρείτε.

Μην­κάνετε­τους­άσχετους

γιατί­όλα­τα­προβλήματα­εσείς­τα­δημιουργείτε.

Ζητάμε­να­κοιτάζουμε­γαλάζιο­ουρανό,­

και­το­νερό­που­πίνουμε­να­είναι­καθαρό.

Δε­θέλουμε­τον­πόλεμο,­τη­φτώχεια­και­την­πείνα

αφήστε­πια­τα­πείσματα­και­δώστε­μας­ελπίδα.

Εμείς­ονειρευόμαστε­ελεύθεροι­να­ζούμε­

και­εσείς­μας­το­στερείτε­αυτό­Γιατί;

Σας­ερωτούμε.

Και­τώρα­που­ακούσατε­καλά,­

αυτά­που­σας­ζητούμε

να­το­θυμάστε­κύριοι­δεν­θα­το­ξεχάσουμε.

Γι’­­αυτά­θα­αγωνιστούμε!

Μιχαήλ Άγγελος ΜπερρόσσοπΕ΄3, Ι΄ Δημοτικό Σχολείο Πάφου (Ευαγόρα Παλληκαρίδη)

Έχουμε δικαιώματα

36

δ-στδημο τ ι κού

37

­­­Είμαστε­κι­εμείς­παιδιά­που­δε­μας­αγαπάνε!

Μήπως­μας­έχουνε­για­να­μας­τυραννάνε;

Μας­γέννησαν­με­κόπο­και­δυσκολία,

και­κοίτα­τώρα,­μας­στέλνουνε­στα­ορφανοτροφεία!

Στους­δρόμους­μας­αφήνουνε­για­να­μας­ξεπουλάνε,

χρήματα­να­κερδίζουνε­κι­εμάς­να­μας­ξεχνάνε!

Τα­όργανά­μας­κλέβουνε­κι­αμέσως­τα­πουλάνε,

αλήθεια­τι­τους­κάναμε­και­δε­μας­αγαπάνε;

Σκληρή­δουλειά­μας­βάζουνε­πρωί­και­βράδυ

και­μέρα­νύχτα­τρέχουμε­μες­στο­σκοτάδι!

Δε­μας­αφήνουν­να­παίζουμε­σαν­τα­άλλα­τα­παιδιά

και­ζούμε­μόνα­μας­μες­στην­ερημιά!

Είμαστε­κι­εμείς­παιδιά­που­δε­μας­αγαπάνε!

Μήπως­σκέφτηκε­κανείς,­γιατί­τόσο­να­πονάμε;

Κωνσταντίνος ΑδάμουΕ΄2, Δημοτικό Σχολείο ΄Εμπας

Είμαστε κι εμείς παιδιά!

38

δ-στδημο τ ι κού

39

φροντίδα

ζεστασιά

Στρατιώτες­γίνονται­από­μικρά

δέκα­χρονών,­δίχως­χαρά.

Ενώ­εμείς­διασκεδάζουμε

εκείνα­ασταμάτητα­τις­πέτρες­χαράζουνε.

Θεέ­μου­γιατί­τα­αδικάς;

Γιατί­να­μην­υπάρχει­στις­φτωχές­χώρες­

το­συναίσθημα­της­χαράς;

Αγάπη­πότε­θα­νιώσουνε­τα­καημένα;

Πότε­θα­νιώσουνε­χαρούμενα­κι­ευτυχισμένα;

Την­άποψή­τους­ελεύθερα­να­εκφράζουν­

και­πολλές­φορές­να­διασκεδάζουν

να­έχουν­σπίτι­και­ρούχα­καθαρά

για­να­ζουν­σ’­­ένα­κόσμο­όλο­χαρά.

Φαγητό­και­καθαρό­νερό

για­τον­κόσμο­αυτό.

Η­καρδιά­μου­χτυπά­όλο­χαρά

για­ένα­κόσμο­με­χαρούμενα­παιδιά!

Στα­μάτια­τους­το­κλάμα

μοιάζει­με­αρχαίο­ελληνικό­δράμα.

Σου­φανερώνει­πράγματα­πολλά

που­πάντα­είναι­πράγματα­κακά.

Κι­όλοι­μαζί­ας­προσπαθήσουμε­

του­κόσμου­τα­παιδιά­να­βοηθήσουμε.

Τα­δικαιώματά­τους­να­γνωρίσουνε

και­παράλληλα­να­τ’­αποκτήσουνε.

Αντρέας ΗλίαΕ΄ 1, Β΄ Δημοτικό Σχολείο Παλλουριώτισσας Κ. Β΄

­Γιατί­να­υπάρχει­η­αδικία­αυτή;

Στον­κόσμο­αυτό

γιατί­να­μην­υπάρχει­μόνο­το­καλό;

Όλου­του­κόσμου­τα­φτωχά­παιδιά

δικαίωμα­έχουν­για­μια­αγκαλιά

κι­όλου­του­κόσμου­τα­παιδιά

δικαίωμα­έχουν­στη­φροντίδα,­τη­χαρά.

Όχι­δουλειά­για­τα­παιδιά

μόρφωση­αλλά­και­όλα­τα­άλλα­τα­καλά.

Αγάπη,­φροντίδα­και­στοργή

σ’­όλο­τον­κόσμο­ν’­ακουστεί!

Την­άποψή­τους­ελεύθερα­να­εκφράζουν­

και­πολλές­φορές­να­διασκεδάζουν.

Σπίτι­και­ρούχα­καθαρά

για­ένα­κόσμο­όλο­χαρά.

Σώμα­μικρό,­μάτια­κλαμένα,

πότε­θα­είναι­χαρούμενα­κι­ευτυχισμένα;

Αδαμαντουργία­και­άλλα­πολλά

είναι­αυτά­επαγγέλματα­για­τα­παιδιά;

Το­γιατί­κυριαρχεί

στα­μάτια­των­παιδιών­στην­Αφρική

και­στην­Ασία,­την­Αμερική

το­γιατί­κυριαρχεί.

Γιατί, γιατί

40

δ-στδημο τ ι κού

41

σεβασμός

Ένα­τόσο­δα­παιδάκιείναι­μέσα­στη­ζωήπρέπει­να­το­αγαπούμενα­του­δίνουμε­στοργή.

Είναι­ελεύθερο­πουλάκικι­έχει­δικαιώματα­πολλάδώσ’­του­αγάπη­και­φροντίδαβάλε­το­σε­μια­αγκαλιά.

Φρόντισέ­το,­τάισε­το,μάθε­το­να­αγαπάν’­αγαπιέται­και­να­μαθαίνειγράμματα­πάρα­πολλά.

Έχει­το­δικαίωμα­ευτυχισμένα­να­μεγαλώσεινα­φέρεται­σαν­παιδίκαι­το­παιχνίδι­να­χαρεί.

Δεν­πρέπει­να­δουλεύεικαι­να­υποφέρειπρέπει­να­παίζει,­να­μελετάποτέ­να­μην­κλαίειπολύ­συχνά­να­γελά.

Όταν­είναι­άρρωστοκαι­κάτι­το­πονάειστο­γιατρό­έχει­δικαίωμααυτό­σίγουρα­να­πάει.

Έχει­το­δικαίωμαόνειρα­να­κάνειέχει­το­δικαίωμαοικογένεια­να­ζητάει.

Δεν­πρέπει­να­λυπάταικαι­μόνο­του­να­κοιμάταιπρέπει­να­αγκαλιάζεται­και­γλυκά­να­νανουρίζεται.Ένα­τόσο­δα­παιδάκιείναι­μέσα­στη­ζωήστο­σωστό­το­δρόμοσίγουρα­πρέπει­να­βρεθεί.

Ελπίδα,­αγάπη­και­ζωήστοργή,­αγκαλιά­και­χάδιένα­φιλί­είναι­γιατρικόστο­μάγουλο­κάθε­βράδυ.

Λεωνίδας ΓεωργίουΕ΄ 2, Δημοτικό Σχολείο Επισκοπής

Τα δικαιώματα του παιδιού

αγκαλιά

Είμαι­ένα­παιδί,­με­λένε­Μαρία

κι­έχω­μία­φίλη­απ’­την­Αιθιοπία

Μιλάει­άλλη­γλώσσα­

και­σ’­άλλο­Θεό

και­δεν­έχει­πάει­ποτέ­σε­γιατρό.

Δύσκολα­βρίσκει­νερό­

και­τροφή

κι­ένα­παιχνίδι­δεν­έχει­δει.

Μες­την­καρδιά­της­

θλίψη­επικρατεί,

μα­πάντα­ελπίζει,­

κάθε­στιγμή…

Χθες­η­μαμά­μου­είπε:­

«βρε­αγάπη,

που­’σαι­της­καρδιάς­μου

λαμπερό­διαμάντι,

Πλησιάζουν­Χριστούγεννα­

και­πρέπει­να­στείλεις­

το­γράμμα­και­πάλι­

στον­Άγιο­Βασίλη»

Άγιε­μου,­φέτος,­ξέρω­καλά­

τι­δώρα­να­φέρεις­

σ’­εμάς­τα­παιδιά

Πρώτα­αγάπη­στην­καρδιά­μας

και­σεβασμό­

στα­δικαιώματά­μας.

Άγιε­μου,­δώσε­σε­κάθε­παιδί

αγάπη­πολλή­μες­την­ψυχή,

Τη­γνώση­μην­

του­στερήσει­κανείς

σωστός­άνθρωπος­

να­γίνει­στη­ζωή.

Δικαιώματα­έχω­εγώ­κι­εσύ

προστασία,­ασφάλεια­

και­στοργή,

Όλα­αυτά­και­άλλα­πολλά

πρέπει­να­τα­γνωρίζουμε­καλά.

Όλοι­εσείς­κι­εγώ­η­Μαρία

δώρα…­δικαιώματα­πολλά

Θα­πάρουμε­ξεχωριστά­

φέτος­την­Πρωτοχρονιά…

Μαρία Γεωργίου,Ε΄3, Δημοτικό Σχολείο Δροσιάς Κ.Β΄(Λάρνακα)

Τα Δικαιώματα των Παιδιών

διασκέδαση

Ήταν­ένα­κορίτσι­από­το­Καμερούν

που­τη­χτυπούσανε­παντού

μαύρη­πέτρα­η­μικρή­της­η­καρδιά

Μα­τι­να­πει­κι­αυτή

που­είναι­η­μοίρα­τη­βαριά;

Κάπου­πέρα­από­το­Πακιστάν

ήταν­ένα­αγόρι­με­κομμένα­τα­φτερά

δίχως­βήματα­σωστά

όλη­μέρα­στη­δουλεία.

Μα­τι­να­πει­κι­αυτός

που­μοιάζει­ξένος­μες­το­φώς;

Σε­μια­χώρα­μακρινή

ζούσε­ένα­παιδί

τα­χεράκια­του­ανοίγει

να­ζητιανέψει­ζεστασιά

να­παίξει­να­γελάσει

να­του­δώσουν­την­κλεμμένη­του­χαρά.

Μα­τι­να­πει­κι­αυτό­

που­λίγη­αγάπη­και­συμπόνια­σας­ζητά;

θα­έρθει­όμως­μια­μέρα­

το­όνειρο­ξανά

στις­καρδιές­θα­ζωντανέψει

και­του­κόσμου­τα­παιδιά

σαν­καράβια­θα­κυλάνε

και­θα­λένε­ψιθυριστά

«Θεέ­μου­κάποιος­μ’­αγαπά­

και­το­νιώθω­αληθινά»

Μαρία ΠαπαλλάΣτ΄2, Α΄ Δημοτικό Σχολείο Πάφου

Ιστορίες για τη ζωή μικρών παιδιών

42

δ-στδημο τ ι κού

43

ευτυχία

­Μέσα­στη­νυκτιά­που­ζούμε,

είναι­δύσκολο­να­δούμε­

την­αγνή­και­καθαρή

των­παιδιών­μας­τη­ψυχή.

Φιγούρες­όμορφες­χαράς

στον­κόσμο­μέσα­συναντάς,

στα­δάκτυλα­μας­μετρημένα

είναι­τα­παιδιά­τα­ευτυχισμένα.

Δεν­μπορούν­να­περπατούν

μα­μπορούν­να­μας­μιλούν

δεν­μπορούν­να­σε­κοιτάξουν

μα­μπορούν­να­σ’­­αγκαλιάσουν.

Μαύρα,­κίτρινα,­λευκά

του­κόσμου­τα­παιδιά

αγαπούν,­υπάρχουν­

και­απαιτούν

το­δικαίωμα­να­ζουν.

Ασφάλεια,­μόρφωση,­υγεία

έχουν­μεγάλη­σημασία­

στη­ζωή­ενός­παιδιού

μαύρου,­κίτρινου,­λευκού.

Χρώμα,­φύλο­και­θρησκεία

δεν­έχουν­σχέση­σε­μια­φιλία

παίζουν­όλα­ενωμένα

και­αδελφικά­δεμένα.

Στη­νυκτιά­που­ζούμε

μια­ηλιαχτίδα­φωτός,

μπορούμε­να­δούμε

των­παιδιών­μας­τη­ψυχή

σύμβολο­ελπίδας­και­ζωής.

Έμιλη ΠλαστήραΣτ΄1, Α΄ Δημοτικό Σχολείο Πάφου

Φως στη νυκτιά

Τα­παιδιά­έχουν­δικαίωμα­να­παίζουν­και­να­τραγουδούν

Να­πιστεύουν­στον­Αλλάχ­ή­τον­Ιησού.

Έχουν­δικαίωμα­να­τρέφονται­να’­ναι­υγιή,

να­νιώθουν­ασφάλεια,­να’­χουν­περίθαλψη­ιατρική.

Έχουμε­δικαίωμα­να­λέμε­την­άποψή­μας­

να­έχουμε­όνομα,­γλώσσα,­ταυτότητα,

μα­πάνω­απ’­όλα,­να­έχουμε­δική­μας­εθνικότητα.

Δικαίωμα­μας­είναι­να­έχουμε­όνειρα,­φιλοδοξίες­

και­όταν­υπάρχουν­ανησυχίες­

να­είμαστε­δίπλα,­έστω­και­αν­έρχονται­ατυχίες.

Μπορούμε­να­ελπίζουμε­για­ένα­καλύτερο­μέλλον.

Να­αλλάξουμε­το­παρόν,­

για­να­φτάσουμε­σε­ένα­ωραίο­τέλος.

Αν­έχουμε­άλλο­χρώμα­ή­κάτι­διαφορετικό,

να­μην­κοροϊδεύουμε­και­να­τους­καλοδεχτούμε,

να­είμαστε­φίλοι­καλοί­μαζί­τους­και­να­τους­αγαπούμε.

Και­όταν­φτάσουμε­στο­καλό­το­τέλος,

θα­είμαστε­ευχαριστημένοι­

γιατί­είχαμε­αλλάξει­προς­το­καλό

το­μέλλον.

Χριστόδουλος Κάρκας Στ΄ 2, Δημοτικό Αγ. Γεωργίου Λακατάμειας

Τα δικαιώματα τους είναι δική μας εντολή

­­Γεια­σου,

εγώ­είμαι­ο­Άνσερτ,

εσένα­πως­σε­λένε;

Γιατί­δεν­μου­μιλάς;

Μήπως­δεν­με­καταλαβαίνεις;

Εγώ­είμαι­8­χρονών,

εσύ­πόσο­είσαι;

Έτσι­γυρνούσα­

και­ρωτούσα­όλα­τα­παιδιά.

Κανείς­δεν­μου­μιλούσε

έφευγαν­μακριά.

Μήπως­γιατί­είμαι­μαύρος

και­εκείνοι­άσπροι;

Μήπως­γιατί­δεν­έχω­χρήματα

Και­δεν­είμαι­Χριστιανός;

Αυτά­τα­ερωτήματα­

τα­είχα­και­έκλαιγα­συνεχώς.

Γιατί­δεν­με­θέλουν,

τι­τους­έχω­κάνει;

Περπατούσα­στους­δρόμους­

λυπημένος­και­μονάχος.

Μαρίνα ΒασιλείουΣτ΄1, Β΄ Δημοτικό Ποταμού Γερμασόγειας

Το παράπονο ενός παιδιού

44

δ-στδημο τ ι κού

45κατανόηση

αποδοχή

Είμαστε­όλοι­ίσοι

έχουμε­τα­ίδια­δικαιώματα­

με­όλα­τα­χρώματα­και­τα­αρώματα­

διαφορετική­πίστη­και­φυλή­

διαφορετικό­χρώμα­και­καταγωγή.

Είμαστε­όλοι­ίσοι,­όλοι­διαφορετικοί.

Έχουμε­δικαίωμα­για­σπίτι,­

φροντίδα,­αγάπη­και­χαρά,

φίλους,­φαΐ­και­ξεγνοιασιά.

Ο­πόλεμος­είναι­κάτι­φρικτό,

που­όμως­μοιάζει­παντοτινό.

Τα­δικαιώματα­μας­καταπατά,

την­ελπίδα,­την­ασφάλεια­και­τη­χαρά.

Όμως­αυτό­πρέπει­ν’­αλλάξει.

Ο­πόλεμος­πρέπει­να­τρέξει­να­κρυφτεί

και­όλοι­να­γίνουμε­φίλοι­μια­ζωή.

Αγνοούμε­κάποια­παιδιά­εκεί­μακριά,

που­δεν­είναι­λίγα,­είναι­πολλά­

ζουν­κάτω­από­το­όριο­της­φτώχειας,­

δεν­ξέρουν­τι­θα­πει­χαρά.­

Δουλεύουν­…

Παιδεία­και­μόρφωση­δεν­έχουν,­

στέγη,­φαγητό,­νερό.­

Όλα­τα­στερούνται.­

κι­εμείς­δεκάρα­δε­δίνουμε­γι’­αυτό!

Πρέπει­ο­κόσμος­γι’­αυτά­να­μάθει,­

να­βάλει­μυαλό.­

Ένα­χέρι­βοήθειας­να­δώσει

και­τότε­ίσα­δικαιώματα­θα­έχουν­όλοι.

Ναυσικά Χατζηχρίστου Στ΄1, Β΄ Δημοτικό Καϊμακλίου

Τα δικαιώματα του παιδιού

46

δ-στδημο τ ι κού

47παιδεία

πρόοδος

Φτιάχτηκαν­νόμοι,­νόμοι­τιμής

για­τα­παιδιά­όλης­της­γης

Δεν­πρέπει­να­δουλεύουν,

ούτε­απ’­τους­γονείς­τους­να­υποφέρουν

Φτιάχτηκαν­νόμοι,­νόμοι­πολλοί

αλλά­η­δυστυχία­συνέχισε­να­επικρατεί

Πολλά­παιδιά­σε­εργοστάσια­δουλεύουν

κι­απ’­τα­χέρια­των­γονιών­τους­υποφέρουν

Παιδιά­που­κοιμούνται­χωρίς­να­φάνε

και­όλο­πεινάνε

Παιδιά­που­μολυσμένο­νερό­πίνουν

και­πληγές­αγιάτρευτες­στο­κορμί­αφήνουν

Παιδιά­πολλά­βαριούνται­το­σχολείο

και­το­διάλειμμα­περιμένουν­για­να­παν­στο­κυλικείο

Παιδιά­που­απεχθάνονται­το­μάθημα

Κι­άλλα­που­η­ζωή­τους­τούς­έχει­δώσει,­χωρίς­λόγο,­

ένα­πάθημα

Τα­παιδιά­αυτά­δεν­είδαν­του­νόμου­τη­συνέπεια

Το­μόνο­που­είδαν,­ήταν­των­ονείρων­η­συνέχεια

Παναγιώτης ΜερτζανίδηςΣτ΄3, Α΄ Δημοτικό Σχολείο Έγκωμης

Νόμοι τιμής

­­-­­Απολαμβάνω­τη­ζωή­με­ζεστασιά,­με­ευτυχία,

με­ζωντάνια­και­με­προστασία

να­έχω­πάντα­την­υγειά­μου,­

να­έχω­χρόνο­για­παιγνίδια,

για­ταξίδια­όλο­μαγεία!

Να­μεγαλώνω­στο­σχολείο­με­αγάπη­και­φιλία.

Τέρμα­στη­βία,­τέρμα­στον­πόλεμο,

Τέρμα­στην­αδικία!

Απολαμβάνω­να­μεγαλώνω­σε­ένα­σπίτι,

με­γονείς­και­με­αδέλφια,­με­ζώα­και­με­δέντρα.

Να­έχω­αγάπη­και­στοργή,­πατέρα,­μητέρα­και­αδελφή.

Να­μορφωθώ,­να­γυμναστώ

να­προοδεύσω­και­να­εξελιχθώ!

Ελάτε­παιδιά­όλοι­μαζί­να­ζήσουμε

αυτή­την­τέλεια­στιγμή

και­να­φωνάξουμε­όλοι­μαζί:

ΑΓΑΠΟΥΜΕ­ΤΗ­ΖΩΗ!!

Διαμάντω ΘεοφάνουςΣτ΄ τάξη, Ελένειο Δημοτικό Σχολείο Κ.Β΄

Απολαμβάνω τη ζωή!

48

δ-στδημο τ ι κού

49

στοργήΌταν­δεν­μιλώ­πάλι

μπορώ­με­χίλιες­σκέψεις­να­εκφραστώ

Με­αγκαλιά,­μ’­ένα­φιλί­πετάω­σαν

πουλί­γιατί­ξέρω­ότι­έχω­ένα­δικαίωμα­στην

αγάπη,­στη­ζωή.

Με­τη­φαντασία­μου­πλάθω­και­εγώ

ένα­παιχνίδι­που­με­ταξιδεύει

σε­κόσμους­παιδικούς­και­μάγους­φοβερούς.

Είμαι­παιδί,­έχω­όνομα,­μια­θρησκεία

και­μια­εθνικότητα,­δεν­χρειάζεσαι­ταυτότητα

μόνο­αν­με­ακούσεις­με­ρωτήσεις­μόνο­τότε­θα­

με­γνωρίσεις.

Ένα­σπίτι­αναζητάω,­μια­στέγη­για­να

μείνω,­τις­πόρτες­του­να­κλείνω,­τα­παράθυρα

ν’­ανοίγω,­μια­φωτιά­να­με­ζεσταίνει,­μια­οικογενειακή

θαλπωρή­και­να­νιώθω­ασφαλές.

Μελίνα Κουτσόφτα, ΄Εβελιν ΙωαννίδουΣτ΄1, Δημοτικό Σχολείο Χρυσελεούσας

Σκέψεις των παιδιών

φροντίδα

50

δ-στδημο τ ι κού

51

Όταν­σου­ζητώ­να­με­ακούσεις

κι­όλο­μιλάς,­μιλάς,­μιλάς

και­συνεχώς­«γιατί»,­ρωτάς

με­πνίγεις,­με­ποδοπατάς.

Όταν­σε­κάτι­διαφωνούμε­

καλύτερα­ας­το­συζητούμε

μη­με­χτυπάς,­μη­με­χτυπάς

ο­φόβος­παντού­με­κυνηγά.

Όταν­σου­ζητώ­στο­σχολείο­να­με­πας

κι­εσύ­με­στέλνεις­στη­δουλειά

ξεχνάς­πως­είμαι­εγώ­παιδί

και­μου­στερείς­αυτό­που­αγαπώ­

τη­μάθηση­και­το­σχολειό.

Όταν­σου­ζητώ­ονοματεπώνυμο­

και­χώρα­να­μου­πεις

πώς­με­λένε,­επιτέλους,­πώς;

Και­η­χώρα­μου­ποια­είναι­η­Κίνα,­η­Κύπρος­ή­το­Μεξικό;

Έχω­δικαίωμα­να­ξέρω­και­τα­δυό.

Έστω­και­αν­είμαι­εγώ­παιδί­μικρό.

Δεν­έκανες­ποτέ­αυτό­που­ζήτησα

κι­όμως­εγώ­ποτέ­δεν­σε­μίσησα

πάντα­σε­αγαπούσα­και­σε­αγαπώ

γιατί­το­«αγαπώ»­είναι­δικαίωμα­των­παιδιών.

Έλενα ΛυσάνδρουΣτ΄2, Γ ΄ Δημοτικό Δερύνειας

Ένα παιδί θέλει να βρει το δίκιο του

αγάπη

περίθαλψη

α-γδ η μ ο τ ι κ ο ύ

Επικοινωνία

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

Δικαίωμα στη ζωή και στη διασκέδασηι!

δικαίωμα στη

ξεκούραση

αγάπηεμπιστοσύνηδικαιώματα

κατανόηση

αγάπη

παιδείααγάπη

αποδοχή

χα

ρά

φιλία

αγάπη

ποιήματα παιδιών

γυμνασίου

φιλίαφροντίδα

α-γγυμνασίου

υγε

ία

­Δυο­μάτια­με­κοιτούν­

διάπλατα­ανοικτά

σεισμός­η­σιωπή­τους­­

«Γιατί;»

Σκοτάδι­απλώνεται­στη­Γάζα

τα­όνειρα­συντρίμμια­στις­φτωχές­γειτονιές­της­Ρουάντα.­

Ο­θάνατος­καραδοκεί­στα­σαπιοκάραβα­της­φυγής.­

Στέρνες­ξερές,­χεράκια­αυλακωμένα

ο­ήλιος­καυτός,­βιασμένες­ψυχές.

Τα­πόδια­λυγίζουν­

σέρνονται­στη­διψασμένη­γη­

ξέπνοα.­

Τα­μάτια­ταράζουν­τον­ύπνο­μου­

«Γιατί;»

Αυγή ΣταύρουΓ΄8, Γυμνάσιο ΛατσιώνΒραβείο

Δυο μάτια

α-γγυμνασίου

55

Όταν­το­μπόι­μου­θελήσεις­να­μετρήσεις

για­πρόσεξε­να­μην­με­υποτιμήσεις.­

Τι­και­αν­δεν­τέλειωσα­ακόμα­το­σχολείο,­

έχω­μια­θέση­στης­ζωής­το­μεγαλείο.­

Στις­μεγάλες­αποφάσεις­δε­μετέχω­

ούτε­στα­χέρια­μου­τη­δύναμη­κατέχω.­

Όμως­μια­μέρα­αυτόν­τον­κόσμο­θα­μου­δώσεις­

και­τις­ευθύνες­της­ζωής­θα­μου­φορτώσεις.­

Με­αγάπη­σεβασμό­και­με­φροντίδα­

δως­μου­τη­γνώση­της­ζωής­την­αλυσίδα.

Δως­μου­τα­χρώματα­να­βάψω­τα­όνειρά­μου­

για­να­’μαι­άξια­όταν­θα­’ρθει­κι­η­σειρά­μου.

Σε­ελεύθερο­ουρανό­να­μεγαλώσω­

τον­πόλεμο­να­μην­τον­ανταμώσω.­

Όλα­τα­έθνη­μια­ολάκερη­πατρίδα.­

Ας­δώσουμε­σε­όλους­μια­ελπίδα.

Άσπροι­και­μελαχρινοί,­

ορθόδοξοι­καθολικοί.

Όλοι­ίσοι­στη­ζωή­τους­

αν­και­διαφορετικοί.­

Μαρία ΣιοπαχάΑ΄3, Γυμνάσιο Αγίου Ιωάννη Λεμεσός Βραβείο

Όλοι ίσοι στη ζωή αν και διαφορετικοί

54

εμπιστοσύνη

αγάπη

Απόψε­μαζευτήκαμε

κάτω­στο­περιβόλι­

πολλά­παιδιά,­μικρά­παιδιά­

σήμερα­που­΄ναι­σχόλη.­

Μίλησε­πρώτο,­το­μελαψό­αγόρι:

“Έχουμε­ταυτότητα,

πρέπει­να­μας­υπολογίζετε”.­

Ναι,­είπε­ένα­ξανθό­κορίτσι.­

Έχουμε­θέλω­και­απόψεις­

ζητούμε­ελευθερία­σκέψης.­

Κι­ένα­κορίτσι­με­πρησμένη­την­κοιλιά,­

μίλησε­λίγο­σιγανά:­

«Θέλουμε­τροφή,­δικαίωμα­στη­ζωή».

Ένα­αγόρι­με­μάτια­σχιστά­

φώναξε­μέσα­απ΄­την­καρδιά:­

“Το­κράτος­δεν­μας­βοηθά,­

δεν­νοιάζεται­αλίμονο­για­μας”..­

Κι­έγειραν­όλα­αγκαλιασμένα

πάνω­στο­χώμα­ευτυχισμένα.­

Αποκοιμήθηκαν­γλυκά­

πως­θα΄χουν­όλα­τα­καλά!!!

Στάθια ΠερικλέουςΒ΄4 , Γυμνάσιο Αγίας Βαρβάρας ΛεμεσόςΤιμητική Διάκριση

Τα δικαιώματα του παιδιού

α-γγυμνασίου

57

Σ΄­ένα­παγκάκι­δες­παγώνω­εκεί­έξω­στη­γωνιά.

Κανείς­δε­γύρισε­να­δώσει­απ΄­το­φαί­του­μια­σταλιά.

Ήταν­το­κρύο­πιο­μεγάλο­και­από­την­πείνα­μου­αυτή.

Μάνα,­πατέρα­πού­να­είστε;­Δικαίωμα­έχω­στη­ζωή.

Θόρυβο­ακούω­απ΄τα­κανόνια,­

από­τα­όπλα­του­εχθρού.

Ένα­όπλο­βιάστηκα­να­πάρω,­

το­λόγο­ανεβαίνω­του­πανικού.

Σκότωσε,­μου­είπαν,­για­να­ζήσεις­

θέριζε­ανθρώπους­όπου­γυρνάς.

Μα­είναι­παιδιά­σαν­εμένα,­τι­πάω­να­κάμω­ο­φονιάς;

Πού­είναι­το­γέλιο­που­είχα,­πού­είναι­το­σπίτι­το­ζεστό;

Πού­είναι­οι­φίλοι,­οι­δικοί­μου,­

ποιος­άραγε­να­ευθύνεται­γι΄αυτό;

Αν­βάλεις­στην­άκρη­των­εγωισμό­σου,­

αν­πεις­μπορώ­να­παλέψω,­γιατί­όχι­κι­εγώ,

τότε­τη­θέση­μου­θα­πάρω­στον­κόσμο,­

θα­ζήσω­σαν­άνθρωπος­κι­εγώ.

Για­τούτο­θυμήσου­για­σένα,­

άνθρωπος­αν­θέλεις­να­ονομαστείς.­

Έχει­δικαιώματα­το­παιδί­σου,­

τρέξε­μη­φύγεις­να­ντροπιαστείς.

Θέλω­περήφανος­να­νιώσω­που­εσένα­έχω­γονιό,­

γι΄­αυτό­ξεκίνα­μη­δειλιάσεις,­

το­επόμενο­θύμα­ας­μην­είμαι­εγώ!

Γιώργος Αντωνίου Γ΄1, Γυμνάσιο Α΄ Αγίου Θεοδώρου Πάφου Βραβείο

Τα Δικαιώματά μου

56

ελευθερία

α-γγυμνασίου

5958

όλου του κόσμου τα παιδάκιαλίγο διαφέρουν από τα λουλουδάκια!

Μες­τον­κάμπο­τα­λουλούδια­που­φυτρώνουν,

ίδιες­αχτίδες­τα­φωτίζουν,­

ίδιες­αχτίδες­τα­χαϊδεύουν,

μες­το­χώμα­που­ριζώνουν,

παπαρούνες,­μαργαρίτες­και­κρινάκια­

μοιάζουν­ίδια­αδερφάκια,

το­κεφάλι­η­μαργαρίτα­γέρνει,­

κι­ο­αέρας­σε­τρελό­χορό­την­παρασέρνει.

Κόκκινα,­κίτρινα­και­άσπρα­

μεγάλα­και­μικρά­μοιάζουν­διαφορετικά­

ίδια­όνειρα,­φιλοδοξίες­ζωντανεύουν­

το­βουνό,­τον­κάμπο,­την­πεδιάδα­ομορφαίνουν.

Τι­κρίμα,­θύελλα­τον­κάμπο­ζώνει

και­τ’­αδύναμα­λουλούδια­ξεριζώνει,

τη­χαρά,­την­ελπίδα­και­το­μέλλον­του­ματώνει­

καθώς­η­αδικία­στον­κόσμο­φουντώνει.

Όλου­του­κόσμου­τα­παιδάκια­

λίγο­διαφέρουν­από­τα­λουλουδάκια,

ίσα­δικαιώματα­ζητούνε­

σε­όποια­γωνιά­της­γης­κι­αν­ζούνε.

Διαμάντω ΤσιαννήΑ’ 6, Γυμνάσιο Απ. Παύλου

Τα δικαιώματα του παιδιού

α-γγυμνασίου

6160

επικοινωνία

φιλίαΣε­όλη­τη­γη,­σε­κάθε­γωνία,

ελπίδα­του­κόσμου­είν’­τα­παιδιά,

μαύρα­ή­άσπρα,­κίτρινα­ή­λευκά,

τι­κι­αν­δε­μετριούνται,­είν’­μοναδικά!

Αγάπη,­στοργή,­ζεστή­αγκαλιά,

να­’χουν­πρέπει­της­γης­τα­παιδιά,

να­βλέπουν­τον­κόσμο­με­άλλη­θωριά,

γεμάτα­με­πίστη,­πίστη,­ελπίδα.­Χαρά.

Όλου­του­κόσμου,­της­γης­τα­παιδιά,

αδύναμα­μοιάζουν,­στο­μπόϊ­μικρά,

μα­λόγο­να­βγάζουν,­να­μιλούν­θαρρετά,

στο­χάρτη­να­βάζουν­τη­δική­τους­χροιά.

Να­βάφουν­με­χρώμα­καθένα­χωριστά,

όσο­μπορεί,­τη­δική­του­της­γης­τη­μεριά,

γι’­αυτό­πρέπει­να­ξέρει­να­σμίγει­σωστά­

τις­μπογιές­και­το­χέρι­να­κρατά­σταθερά.

Γαλήνη­κι­ομόνοια­στη­ψυχή­τους­βαθιά,

να­’χουν­της­γης­όλα­τα­παιδιά,

τα­μάτια­στον­ήλιο­να­στρέφουν­ψηλά,

με­φως­στα­όνειρα­τους­να­βάζουν­φτερά!

Ειρήνη Προκοπίου Α’ 5, Γυμνάσιο Ειρήνης και Ελευθερίας

Όλα της γης τα παιδιά

Κάθε­νέα­ζωή

έρχεται­στον­κόσμο

και­θέλει­να­επιβιώσει

και­τη­χαρά­και­την­αγάπη

σ’­όλους­να­μεταδώσει.

Μα­οι­συνθήκες­είναι­δύσκολες,

δικαιώματα­δεν­έχει,

μήτε­φαί,

μήτε­όνομα…

Το­σχολειό­γι’­αυτόν­το­νέο­άνθρωπο

είναι­όνειρο­απλησίαστο,

τα­γράμματα­και­οι­αριθμοί,­που­στη­ζωή­θα­χρειαστεί,

θα­μείνουν­άγνωστα­γι’­αυτόν…

Στο­στρατό­τον­στέλνουν

από­τρυφερή­ηλικία,

πολεμά,­στοχεύει

με­το­όπλο­που­του­δώσανε,

χωρίς­καμιά­εξήγηση,

γιατί­πολεμά,­ποιους­πολεμά…

Αυτή­τη­μαρτυρική­ζωή

του­προσφέρουν­οι­δυνατοί­της­γης,

χωρίς­δικαιώματα,

χωρίς­όνειρα…

Νικόλας ΓεωργιάδηςΑ’4, Ευρυβιάδειο Γυμνάσιο Λάρνακας

Μια ζωή χωρίς δικαιώματα

α-γγυμνασίου

63

Το­χρώμα,­η­φυλή

το­έθνος­κι­η­θρησκεία,

δεν­έχουν­σημασία

δεν­έχουνε­αξία.

Το­διαφορετικό­είναι

ξεχωριστό,­

είναι­το­πιο­ωραίο­

και­το­πιο­γλυκό.

Όλοι­μας­είμαστε­ίσοι,­

κανείς­δεν­είν’­κατώτερος,­

κανένας­ομορφότερος,­

κανένας­εξυπνότερος.

Είμαστε­όλοι­άνθρωποι,

όλοι­μικρά­παιδιά,

δικαίωμα­έχουμε­όλοι

στο­παιχνίδι,­στη­χαρά.

Έχεις­δικαίωμα­να­ζήσεις­

τη­ζωή­σου­χωρίς­πόνο,

έχεις­δικαίωμα­να­ζήσεις

τη­ζωή­σου­χωρίς­φόβο.

Έχεις­δικαίωμα­να­πας

για­να­σπουδάσεις,­

έχεις­δικαίωμα­με­άλλα­μάτια­τη

ζωή­σου­

να­κοιτάξεις.

Δεν­έχει­σημασία­

το­πώς­εσύ­εκφράζεσαι.­

Δεν­έχει­σημασία­

το­από­πού­κατάγεσαι.

Δεν­έχει­σημασία­

το­πώς­εσύ­μιλάς.­

Άνθρωπος­πάλι­είσαι­

και­τη­ζωή­σου­κυβερνάς.

Χαρά ΜιχαηλίδουΒ’ 3, Γυμνάσιο Αρχαγγέλου Λακατάμειας

Δικαιώματα του Παιδιού

62

παιχνίδι

ξεγνοισιά

Κάθεται­και­τρώει­πεινασμένο

σε­μια­γωνίτσα­λερωμένο,

εύχεται­να­είχε­λευτεριά

όπως­και­τ΄­άλλα­τα­παιδιά.

Περιμένει­με­μάτια­βουρκωμένα,

την­οικογένεια­του­και­όλα­τα­χαμένα,

τη­μάνα­του­να΄­ρθει­να­το­σκεπάσει

και­τρυφερά­να­τ΄­αγκαλιάσει.

Το­χιόνι­τον­αγγίζει­απαλά,

μα­κανείς­δε­το­βλέπει­άλλο­πια.

Αφού­το­σκέπασε­το­χιόνι,

κοιμήθηκε­τώρα­βαριά.

Τώρα­βλέπει­τη­μαμά­του

που­τ΄­αγκαλιάζει­τρυφερά.

Τώρα­ησυχάζει­και­ηρεμά,

τώρα­έχει­…­λευτεριά.

Ιωάννα ΛοϊζουΒ’2, Γυμνάσιο Μακεδονίτισσας

Τα δικαιώματα του παιδιού

αγάπη

α-γγυμνασίου

6564

ειλικρίνεια

Με­λάμψη­σ’­όλο­μου­το­είναι,

έχω­δικαίωμα­να­είμαι­αυτός­που­είμαι.

Τι­χρώμα,­τι­γλώσσα,­τι­Θεό­και­θρησκεία;

Δε­διαφέρω,­ανήκω­σ’­αυτήν­την­κοινωνία.

Με­το­στομάχι­μου­γεμάτο­

και­μ’­ένα­πιάτο­μυρωδάτο,

ευχαριστώ,­Θεέ­μου,­ποτέ­δεν­πεινώ.

Έχω­δικαίωμα­στο­φαγητό.

Με­τα­χέρια­καθαρά,­

εμείς,­όλα­τα­παιδιά,

σε­περιβάλλον­δίχως­βρωμιές­πρέπει­να­ζούμε­

γιατί­απ’­τους­ρύπους­μπορεί­να­μολυνθούμε.

Με­αγάπη­μέσα­μου­και­στα­χέρια­μου­χρυσάφι,

έχω­ένα­θησαυρό­που­έχουν­και­οι­άλλοι.

Μα­ο­θησαυρός­είναι­μόνο­δικός­μου,

είναι­ξεχωριστός,­ο­φίλος,­ο­κολλητός­μου.

Με­φως­στην­καρδιά,­μ’­ένα­υπέροχο­μέλλον,

ανοίγω­τα­μάτια­μου­στην­επίτευξη­έργων.

Ονειρεύομαι,­ελπίζω­και­πραγματοποιώ­

έχω­δικαίωμα­να­ζω.

Αγνή – Αγάθη ΠαπαμιχήλΒ’ 4, Γυμνάσιο Ακροπόλεως

Με­φως­στην­καρδιά,­μπροστά­προχωρώ

έχω­δικαίωμα­να­μορφωθώ.

Τα­φτερά­μου­στο­μέλλον­ν’­ανοίξω,

να­μάθω,­να­γράφω,­να­μεγαλουργήσω.

Με­φως­στην­καρδιά,­ελπίζω­μια­μέρα,

όλες­οι­ασθένειες­να­κάνουνε­πέρα.

Γιατί,­τα­παιδιά,­πρέπει­φάρμακα­να­παίρνουν,

όχι­στο­κρεβάτι­τους­άρρωστα­ν’­αργοπεθαίνουν.

Με­φως­στην­καρδιά,­με­ζέστη­στο­στήθος,

για­μένα­άνοιξε­ο­δικός­μου­ο­οίκος.

Θέλω­αγάπη,­φροντίδα­και­στοργή,

γονείς,­κηδεμόνες,­θαλπωρή.

Με­θάρρος­στη­ψυχή,­στη­ζωή­οδοιπορώ,

δεν­φοβάμαι­ότι­θα­κακομεταχειριστώ.

Οι­δικοί­μου­με­προστατεύουν­απ’­το­κακό­

απ’­τον­κίνδυνο­να­’μαι­ασφαλής­μπορώ.

Με­γαλήνη­στη­ψυχή,­στο­σχολείο­μου­πηγαίνω,

αλλά­ποτέ­στη­βιοπάλη­δε­διαβαίνω.

Δεν­μπορώ­να­εργοδοτηθώ,­απαγορεύεται,­γιατί­

είναι­παράνομο­να­δουλεύει­ένα­παιδί.

Μ’­αρμόνια­σε­μάτια­και­μυαλό,

ζω­σε­περιβάλλον­πάντοτε­ειρηνικό.

Ο­πόλεμος­δε­πρέπει­να­μ’­αγγίξει,

τη­χαρά­ποτέ­μη­μου­στερήσει.

Με φως στην καρδιά

α-γγυμνασίου

6766

όνειρα

ελπίδα

Το­βλέμμα­παραμένει­απλανές­στη­θέα­

των­σκελετωμένων­παιδιών.

Η­σκέψη­σταματά­βλέποντας­χιλιάδες­παιδιά­χωρίς­σπίτι,­

χωρίς­τρεχούμενο­νερό,χωρίς­παιδεία,­χωρίς­ηλεκτρισμό,­

χωρίς­προοπτικές­και­ελπίδες.

Σπαράζει­η­καρδιά­απ’­τον­ανείπωτο­πόνο.

Παντού­δυστυχία,­μιζέρια,­ορφάνια.

Περιπλανώμενα­παιδιά­στους­δρόμους.

Έρμαια­των­βιαστών­–­εκμεταλλευτών.

Τι­να­πει­κανείς­για­τα­τυφλά,­ανάπηρα­παιδιά.

Πόσο­δύσκολο­να­είσαι­«διαφορετικός»!

Όσο­οι­προβολείς­της­διασημότητας­είναι­αναμμένοι­

τότε­όλοι­απλώνουν­χείρα­βοηθείας.

Αλήθεια,­τόση­επώνυμη­βοήθεια­για­κοινωνική­προβολή.­­

Τι­υποκρισία!

Όταν­τα­φώτα­σβήνουν­οι­οικογένειες­

και­τα­παιδιά­ζουν­το­δικό­τους­γολγοθά.

Κι­εμείς­παραμένουμε­απλά­θεατές.

Ποιος­μίλησε­για­δικαιώματα­παιδιών;

Ο­άνθρωπος­κατάστρεψε­τον­άνθρωπο­

και­κατά­συνέπεια­τα­παιδιά­του.

Τι­ειρωνεία!­Τι­κατάντια!

Καιρός­να­ξυπνήσουμε­όλοι­

από­το­λήθαργο­που­μας­βαραίνει.

Στυλιάνα ΜατθαίουΒ’3, Θέκλειο Γυμνάσιο Λεμεσού

Η κραυγή του παιδιού

Είναι­μικρές­οι­γειτονιές

στου­χάρτη­τη­σελίδα.

Τόσο­μικρές­που­οι­φυλές

χωρούν­σε­μια­πατρίδα.

Γι΄­αυτό­με­

αστερόσκονη­χρυσή

τα­όνειρα­μου­θα­γεμίσω.

Θα­φτιάξω­από­την­αρχή

τον­κόσμο­που­εγώ­

θα­ζήσω.

Δεν­χρειάζονται­πολλά­

τον­κόσμο­αυτό­να­κτίσω,

μόνο­χαρούμενα­παιδιά

με­αγάπη­να­γεμίσω.

Εδώ­μια­χούφτα­χρώματα

εκεί­δυο­τρεις­θρησκείες

όλα­του­κόσμου­τα­παιδιά

μ΄­αισθήματα­και­αξίες.

Γλυκές­φωνές­κρυφές­χαρές

όλα­τα­παιδιά­ενωμένα

άλλοτε­μες­τα­χρυσάφια

άλλοτε­στα­κουρέλια.

Όλοι­όμοιοι­θα΄­μαστε

ίσοι­μπροστά­στο­νόμο

την­άποψη­μας­

θα­χαράσσουμε

χωρίς­ντροπή­και­φόβο.

Κάποια­παιδιά­πεινάνε

κάποια­παιδιά­διψούν,

κάποια­δεν­τα­πονάνε

και­αδιάφορα­κοιτούν.

Στο­δικό­μας­κόσμο­όμως

κανείς­δε­θα­πεινά

θα΄­ναι­υπέροχος­ο­δρόμος

με­γέλια­και­χαρά.

Κανείς­δεν­θα­πέφτει­πια­θύμα

της­βίας,­της­απάτης

ούτε­της­«οικογένειας»

ούτε­της­κοινωνίας.

Θα’­χουν­όλα­τα­παιδιά

όνομα­και­ταυτότητα

να­παίζουν­με­παιχνίδια

και­θα­΄χουν­δικαιώματα.

Το­άδικο­να­πολεμούνε

στο­αύριο­να­ελπίζουνε

τον­κόσμο­τον­ασπρόμαυρο­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­

με­χρώμα­να­γεμίζουμε.

Ελισάβετ ΧατζηοδυσσέωςΓ’5 Γυμνάσιο Αγ. Στυλιανού

Ο δικός μας κόσμος

α-γγυμνασίου

6968

Παιδιά,­σας­είδα

ήσασταν­εκεί,­κάτω­απ’­τον­φλογερό­ήλιο,

χωρίς­τροφή,­χωρίς­νερό.

Καθόσασταν­εκεί,­στο­έλεος­του­Θεού­αφημένα,

σε­μια­ελπίδα­βουλιαγμένα.

Ήταν­κι­άλλοι­εκεί,

μ’­αυτοί­απλά­κοιτούσαν.

Έβλεπαν­και­προσπερνούσαν.

Δεν­νοιάστηκαν­για­σας.

Απλά­αδιαφορούσαν.

Τι­πικρό­είναι­να­βλέπεις­

τα­όνειρα­σου­να­σβήνουν­μέσα­απ’­τις­στιγμές.

Τι­τραγικό­είναι­να­χάνεις­τη­ζωή­του­ξαφνικά.

Άραγε­θα­υπάρξει­κάποιος­

να­νοιαστεί­για­σας­ειλικρινά;

Κλαίρη ΡαουνάΓ’ 4, Γυμνάσιο Καθολικής

Παιδιά, σας είδα

Το­φεγγάρι­μοιάζει­ακουμπισμένο

στη­ξεφτισμένη­σκεπή­της­νύχτας…

Ξυπνήστε!­­Έφυγε­το­σκοτάδι!

Η­αυγή­ξεπρόβαλε…

Μικρό­μπουμπούκι­φτωχό,

που­αντί­να­ευωδιάζεις­το­πρωινό­τούτο,

μαράθηκες­προτού­ανθίσεις…

Στέκεις­βουβό,­στέρεψαν­στα­χείλη­τα­παιδικά­σου­τα­λόγια,

Πέταξαν­μακριά­τα­περιστέρια­τρομαγμένα…

Στράγγισε­στην­ψυχή­σου­η­χαρά,­το­χαμόγελο…

Το­μικρό­σου­σώμα,­μια­γκρίζα­σκιά…

Πονάει­σε­κάθε­σου­άγγιγμα…

Όλα­έχουν­στερέψει­στη­μικρή­σου­ψυχούλα…

Η­αγάπη,­η­ζεστασιά,­η­ελπίδα…

Εσείς­που­ακούτε­τη­δυνατή­κραυγή­του…

Η­φωνή­του­θα­αντηχεί­για­πάντα­στ’­αυτιά­σας!

Εσείς­που­ακούτε­τη­δυνατή­κραυγή­του,

βγείτε­από­το­λήθαργο!

Το­μικρό­μπουμπούκι­πρέπει­να­ευωδιάσει…

Η­άνοιξη;­­Πού­είναι­η­άνοιξη;

Πρέπει­να­φωλιάσει­στην­παιδική­ψυχή­του,

ν’­ανθίσει­το­ρόδο­στα­πονεμένα­χειλάκια­του…

Γεωργία ΕυθυμιάδουΑ’11, Νικολαϊδειο Γυμνάσιο Πάφου

Η κραυγή του παιδιού

περίθαλψη

α-γγυμνασίου

71

Οι­μέρες­πια­παγώσανε

με­φόντο­μια­οθόνη,­

χάθηκαν­οι­βόλτες

τίποτα­δε­μας­σώζει.

Δεν­ξέρω­αν­πια,­στ’­αλήθεια­υπάρχουν­φίλοι.

Ο­κόσμος­πια­τέλειωσε

τίποτα­δεν­έχει­μείνει.

Λένε­πως­η­αγάπη­όλα­τα­μπορεί

κι­εδώ­σε­μια­οθόνη

με­μια­αγκαλιά­κι­ένα­φιλί

εκφράζεις­την­αγάπη­σου,­τη­χαρά­σου­και­τη­λύπη

ένας­κόσμος­ψεύτικος,­λες­και­τίποτα­δε­μας­λείπει.

Μία­σφαίρα­γυάλινη­τον­καθένα­μας­κυκλώνει.

Πνιγόμαστε,­χτυπιόμαστε,

ο­χρόνος­πια­τελειώνει,

γιατί­τελικά­δεν­ξέρουμε,­τι­μπορεί­να­μας­ενώσει!

Και­ξαναμένουμε­μόνοι…

Λένε­πως­η­αγάπη­όλα­τα­μπορεί.

Εδώ­όμως­που­φτάσαμε,

όλα­πια­τα­χάσαμε.

Αφού­η­αγάπη­η­ψεύτικη

όλα­τα­μπορεί!

Άντρεα ΓιωργαλλήΓ’ Γυμνασίου, Terra Santa College

Κόσμος Γυάλινος

70

στήριξη

ζεστασιά

Στο­μάγουλο­μια­μύγα­με­τσιμπάει,

το­πεινασμένο­μου­κορμάκι­τυρρανάει,

να­’χα­αν­γινότανε­λίγο­ψωμάκι,

να­δυναμώσω­το­σκελετωμένο­μου­κορμάκι.

Να­περπατήσω­και­να­πάω­σε­άλλη­χώρα,

να­’χει­βουνά­και­δέντρα­αντί­για­χώμα,

κι­αντί­να­βλέπω­τριγύρω­μου­κρανία,

φίλους­πολλούς­να­κάνω­στα­θράνια.

Οικογένεια­να­’χω­ευτυχισμένη­

και­μια­μανούλα­αγαπημένη,

κι­αντί­ένα­ξύλινο­κομμάτι,

να­’χα­ένα­απαλό­κρεβάτι.

Θεέ­μου­δώσε­να­χαρείς­

σ’­όλα­τα­παιδιά­της­γης­

γνώση,­αγάπη­και­φροντίδα

για­μια­καλύτερη­ζωή,­Ελπίδα.

Χρίστια ΜιχαήλΓ’ 1, Ιδιωτική Ελληνική Σχολή " Φόρουμ "

Ελπίδα Ζωής

ελπίδα

α-γγυμνασίου

7372

φροντίδα

Κρυώνω,­χρειάζομαι­μια­αγκαλιά.

Πεινάω,­ζητάω­φαί.

Φοβάμαι,­ψάχνω­ελπίδα.

Μα­δεν­υπάρχει­κανείς.

Περαστικούς­διακρίνω,

Σκυμμένους,­χωμένους

στις­δικές­τους­έγνοιες.

Μα­δεν­υπάρχει­κανείς.

Στα­φανάρια­πουλάω

την­αθώα­μου­ψυχή,

τα­σπίρτα­λιγοστεύουν.

Μα­δεν­υπάρχει­κανείς.

Δεν­υπάρχει­κανείς,­

να­μου­πει­πως­μ΄­αγαπά.

Δεν­υπάρχει­κανείς,­

να­νοιαστεί­για­μένα.

Οι­ελπίδες­σβήνουν,­

τα­όνειρα­χαμένα.

Ζητάω­μονάχα­

μια­στερνή­αγκαλιά.

Τερέζα ΜασώνουΓ’5, Περιφερειακό Γυμνάσιο Κοκκινοτριμιθιάς

Δεν υπάρχει κανείς

δικαίωμαστη χαράκαι στη ζωή

α-γδ η μ ο τ ι κ ο ύ

Επικοινωνία

Έχουμε φωνή έχουμε δικαιώματα!

Δικαίωμα στη ζωή και στη διασκέδασηι!

δικαίωμα στη

ξεκούραση

αγάπηεμπιστοσύνη

δικαιώματα

κατανόηση

αγάπη

παιδείααγάπη

αποδοχή

χα

ρά

φιλία

αγάπη

ποιήματα παιδιών

λυκείου

φιλίαφροντίδα

α-γλυκε ίου

χα

ρά

φροντίδαπαιδείααγάπη

φροντίδα

φιλία

ζωή

δικαίωμαστηναγάπη

Φτύνεις­κατάμουτρα­τη­βία.

Το­ξέρεις!­Δεν­είναι­αρκετό!

Θέλεις­βοήθεια,­προστασία­από­κάτι­

που­άκουσες­να­λένε­πολιτεία,­παιδεία….

Θέλεις­να­μάθεις­να­μιλάς,

να­γράφεις,­να­σκέφτεσαι.

Να­΄χεις­δικό­σου­όνομα.

Δικό­σου­κρεβάτι,­δικά­σου­όνειρα…

Κι­ένα­γιατί­σαν­τρομαγμένο­πουλί

ξεφεύγει­μέσα­από­τα­χείλη­σου!

Γιατί­εγώ;­Φωνάζεις,­ουρλιάζεις!

Πού­πήγαν­όλοι!­Σταματάς!­

Στέκεσαι­στην­άκρη­του­δρόμου.

Μόνο­ο­δρόμος­παραμένει­ίδιος,­και­συ

που­‘σαι­μόλις­δώδεκα­χρονών!

Τα­χαρτομάντιλα­προέκταση­των­χεριών.

Εκεί,­στη­μέση­του­πουθενά,­ανασάνεις­και­πάλι

την­ελπίδα…­στην­προέκταση­των­χεριών…

Χάρις ΕφραίμΑ’ 2, Λύκειο Κύκκου ΠάφουΒραβείο

α-γλ υ κ ε ί ο υ

77

Στέκεσαι­στην­άκρη­του­δόμου

Σκεπάζεις­το­ανήλιαγο­σοκάκι­της­καρδιάς­σου

Φοβάσαι­μήπως­το­χάσεις­κι­αυτό

Μήπως­και­μείνεις­μοναχό….

Κόκκινο­το­φανάρι

Όμοιο­με­το­κόκκινο­της­ματιάς­σου

Μιας­ματιάς­πυρωμένης,­φλεγόμενης

Από­γιατί­και­διότι…

ωραία­αντίθεση­με­το­σταρένιο­χρώμα­τα­σταφιδιασμένης,

ξερακιανής­απόχρωσης­του­κορμιού…

Τα­χαρτομάντιλα­προέκταση­των­χεριών.

Μια­δραχμή,­μουρμουρίζεις­στον­περαστικό.

Δεν­τα­κατάφερες…

Πρόλαβες­μόνο­ν’­ακουμπήσεις

την­ψεύτικη­σάρκα­ανθρωπιάς.

Ένας­λυγμός­ατένισε­τη­μοναξιά­σου…

Ζητάω­πολλά;­σκέφτηκες…

Μια­δραχμή­μόνο...­αζύγιστη­με­τη­ψυχή.

Μια­ψυχή­που­ζητά­ένα­κομμάτι­ψωμί

Ένα­ποτήρι­γάλα…

Κάρβουνο­αναμμένο­η­σκέψη­σου,

Θαρρώ,­όμοια­με­της­κραυγής­σου!

Ζεις­επικίνδυνα­στη­μέση­του­δρόμου,

Στη­μέση­ενός­ψεύτικου­κόσμου…

Μα­να­΄σαι!­τρέχεις­στα­έδρανα­του­σχολείου,

Κουρνιάζεις­στην­αγκαλιά­της­μάνας…

Μια­μπουκιά­ουρανού­σε­ηρεμεί,

Γλυκαίνει­τις­αδρές­γραμμές­του­προσώπου­σου…

Τα­όνειρα­είναι­πάντα­ωραία,­συλλογιέσαι!

Σπρώχνεις­το­άσπονδο­χέρι

με­το­χρυσό­δακτυλίδι.

Στην προέκταση των χεριών

7676

Όλο­το­πρωινό­αγωνιζόταννα­συγκεντρωθεί­στην­εργασία­τουόμως­δεν­μπορούσε.

Τα­παιδικά­δακτυλάκια­είχαν­ματώσει­από­την­προσπάθειατο­μυαλό­του­δούλευε­ασταμάτητασκεφτόταν­ποιο­άραγε­παιδάκι­θα­έπαιρνε­αυτό­το­παιχνίδι.Σίγουρα­μια­γλυκιά­μανούλαθα­του­το­χάριζε,θα­το­έπαιρνε­αγκαλιά,θα­το­φιλούσε­τρυφεράκαι­θα­του­έλεγε­γλυκά­λογάκια.

Αλήθεια­είχε­ξεχάσει­πόσο­ζεστήείναι­η­αγκαλιά­της­μανούλαςπως­ήταν­το­φιλί­της.

Τώρα­όμως­πρέπει­να­τελειώνειγιατί­ο­επιστάτης­φωνάζεικαι­οι­αγριοφωνάρες­του­τον­τρομάζουνπρέπει­να­τελειώνει­αλλιώς­αλίμονο­του!!!

Θυμόταν­το­πρόσωπό­της­μητέρας­του­αχνάλες­και­είχε­σκεπάσει­ομίχλη­το­πρόσωπό­τηςκαι­δεν­φαινόταν­η­μορφή­της…Ήταν­όμορφη­η­μανούλα­και­μύριζε­γιασεμί!

Τα­παιδικά­ματάκια­βούρκωσαν.Σκούπισε­τα­δάκρυά­τουμε­το­ανάποδο­της­παλάμης­του­βιαστικά.Πρέπει­να­τελειώνει,­πρέπει­να­βιαστεί,ο­επιστάτης­έρχεται,­θα­καταλάβεικαι­τότε­αλίμονο­του…­αλίμονο­του!!!

Αγάθη ΠαναγήΓ΄11, Λύκειο Αγίου ΣπυρίδωνοςΒραβείο

Αναμνήσεις

­­Σου­είπαν­«πες­μου­το­όνομά­σου»κι­εσύ­τίποτε­δεν­είπες­γιατί­ντράπηκες.Του­είπαν­«πες­μου­το­όνομά­σου»κι­αυτός­ντρεπόταν­που­δεν­είχε­τίποτα­να­πει.

Σε­ρώτησαν­«τι­προτιμάς­να­φας;»κι­εσύ­δεν­μπόρεσες­ν’­αποφασίσεις.Τον­ρώτησαν­«τι­προτιμά­να­φάει»κι­αυτός­ξαφνιάστηκε­που­είχε­επιλογή.

Σου­είπαν­«διάβασε­τα­μαθήματά­σου»κι­εσύ­βαρέθηκες­να­διαβάσεις.Του­είπαν­«διάβασε­τα­μαθήματά­σου»κι­αυτός­στενοχωρήθηκε­που­δεν­είχε­κι­ούτε­θα’­χει­ποτέ.

Σου­είπαν­«παίξε­με­τον­αλλοδαπό»κι­εσύ­δεν­έπαιξες­γιατί­ήταν­μαύρος.Του­είπαν­«παίξε­με­τον­αλλοδαπό»κι­αυτός­δεν­έπαιξε­γιατί­ο­ίδιος­ήταν­μαύρος.

Σου­είπαν­«πες­κι­εσύ­τη­γνώμη­σου»­­­­­­­κι­εσύ­δεν­θέλησες­να­έχεις­άποψη.Τόλμησε­κι­αυτός­να­πει­τη­γνώμη­τουκαι­τον­καταδίκασαν­μαζί­μ’­αυτή.

Σου­είπαν­«πάμε­στο­γιατρό»κι­εσύ­δεν­πήγες­γιατί­φοβόσουν.Του­είπαν­«πάμε­στο­γιατρό»κι­αυτός­υπάκουσε­γιατί­πέθαινε.

Σου­είπαν­«μάθε­για­τα­δικαιώματά­σου»κι­έκρινες­πως­δεν­ήταν­απαραίτητο­γιατί­τα­είχες.Είπαν­αυτουνού­«μάθε­για­τα­δικαιώματά­σου»κι­αυτός­αρνήθηκε­γιατί­αγνοούσε­πως­είχε.

Κορνηλία ΘεοδώρουΓ’ 5, Λύκειο Κοκκινοχωρίων Φώτη ΠίτταΒραβείο

Αυτά σας είπαν…

78 79

α-γλ υ κ ε ί ο υ

επιλογή

αποδοχή

Στέλνουν­χώρες­όπλα­και

στρατό­στον­τόπο­μου

και­από­την­αντίπαλη­

πλευρά­οι­τρομοκράτες.

Λένε­ότι­θέλουν­και­οι­δυο

ειρήνη­στον­κόσμο.

Αφού­το­θέλουν­και­οι­δυο,

γιατί­πολεμάνε­και­οι­δυο;

Με­μόνα­θύματα­εμάς,

τα­καημένα­τα­παιδιά.

Περπατώ­στο­χάος­του

πολέμου,­πολεμώ­για­να­μάθω

αν­θα­υπάρξει­επόμενη

ανατολή,

στη­δύστυχη­ζωή.

Γιατρός­δεν­φάνηκε,

γιατρός­δεν­πάτησε­σε­

τούτη­την­χώρα.

Πώς­είναι­οι­γιατροί,

πώς­φέρονται;

Τι­κάνουν;­Τι­φορούν;

Πώς­μιλάνε;­Είναι­καλά;

Πότε­θα­έρθουν;

Άκουσα­πως­αυτοί­οι­γιατροί

κατοικούν­σε­νοσοκομεία,

πως­ανασταίνουν­ανθρώπους.

Τα­νοσοκομεία­μεγάλα­για­να

χωρέσουν­όλον­τον­κόσμο.

Πως­ό,τι­και­αν­έχει,­αυτοί­σε

θεραπεύουν.

Αχ,­να­είχαμε­και­εμείς­ένα!

Περπατώ­και­πονώ,

η­ψυχή­μου­λιγοψυχά.

Τσακάλι­με­δάγκωσε­

ή­φίδι­με­φαρμάκεψε.

Κοιτάζω­τον­ουρανό

το­Θεό­προσκυνώ­

και­παρακαλώ.

Αν­είναι­δυνατόν

ο­κάθε­άνθρωπος­να­με­αγαπά.

Από­τους­ισχυρούς­της­γης­

έως­τους­γεωργούς­της­γης.

Να­πάει­να­τους­μιλήσει

τα­προβλήματα­μου­

να­μου­λύσει.

Εσείς­που­μπορείτε­τη­ζωή­

να­μου­δίνατε!

Κυριάκος ΠαπέτταςΒ’8, Λύκειο Κοκκινοχωρίων Φώτη ΠίτταΤιμητική Διάκριση

«Τι­είναι­μεγάλος;

Να­είσαι­μεγάλος;

Ή­να­φαίνεσαι­μεγάλος;»

Σκέψεις­και­ερωτήσεις,

που­δεν­βρίσκουν­απαντήσεις.

Που­βασανίζουν­

την­παιδική­ψυχή

σκοτώνουν­

την­παιδική­μου­αθωότητα,

στην­έρημη­ζωή.

Μου­είπαν­πως­έχω­δικαιώματα,

μα­έχω­μόνο­προβλήματα.

Διψώ­και­πεινώ,

μονάχος­πεθαίνω.

Δεν­έχω­οικογένεια,­

μα­ούτε­ταυτότητα.

Τους­δικούς­μου­ανθρώπους

άνθρωποι­με­όπλα­ήρθαν­

και­τους­πήραν

μα­δεν­ήρθαν­ως­τώρα.

Κλαίω­και­φωνάζω,

με­τον­κόσμο­τα­βάζω.

Σε­ένα­κράτος­που­βοηθά,

την­εξόντωσή­μου­επιθυμά.

Ο­δικός­μου­ο­Θεός

είναι­μαύρος­ή­λευκός.

Πότε­θα­έρθει­

να­με­αγκαλιάσει

στον­παράδεισο­

να­με­πάρει;

Είμαι­μοντέλο,­σε­φωτογραφίες

εξαθλίωσης

με­πρησμένη­κοιλιά,­σαν

χορτασμένο­σκυλί,

ξύλινο­σωματάκι,­σαν­ψεύτικο

στρατιωτάκι.

Τα­μάτια­μου­δυο­θάλασσες

βουρκωμένες

έτοιμες­νερό­να­ρίξουν.

Τι­είναι­σχολειό;

Φαγητό­ίσως;

Ή­παιχνίδι­των­μεγάλων;

Κάποτε­μου­΄δώσαν­ένα

βιβλίο,αλφαβήτα­το­λέγανε.

Έχει­τόσα….

δεν­θυμάμαι­γράμματα.

Έχει­πρώτα­το­Άλφα­

και­έπειτα…

Τελευταίο­το­Ωμέγα.

Τα­άλλα­δεν­τα­ξέρω.

Γιατί­έπειτα­το­σχολείο­μου

έγινε­νοσοκομείο,

για­τους­ξένους­το­ξενοδοχείο.

Για­τις­ανάγκες­του­Πολέμου,

πάλι­το­παράξενο­παιχνίδι.

Κατάθεση ψυχής

80 81

α-γλ υ κ ε ί ο υ

πρόοδος

82 83

μόρφωση

α-γλ υ κ ε ί ο υ

Σε­κρύψαν­μέσα­στο­σκοτάδι­

τα­χτυπήματα­σου­΄μαθαν­να­λες­χάδι,­

σου­΄παν­να­μη­ρωτάς­να­μη­ζητάς­

τον­πόνο­μονάχα­μες­τα­μάτια­να­κοιτάς.­

Τα­σημάδια­στο­κορμί­του­ένα,­ένα­

μετρώ­τα­χρόνια­που­πήγαν­χαμένα­

πόσα­λάθη­άφησαν­το­σημάδι­τους,­

πόσα­όνειρα­βούλιαξαν­στο­κρεβάτι­τους.­

Και­όμως­τίποτα­δε­ζήτησε­

ένα­βλέμμα­από­σένα­κι­από­μένα­αναζήτησε,­

ένα­χαμόγελο­όταν­φοβάται­

μια­αγκαλιά­τα­βράδια­που­κοιμάται.­

Άσε­το­ονειρεύεται­

από­ιστορίες­αγάπης­να­μαγεύεται,­

μάθε­του­να­αγαπά­και­να­ελπίζει­

πες­του­για­τον­κόσμο,­τι­θυμίζει.

Άσε­το­να­σε­κοιτάει­

για­δράκους­και­παλάτια­να­ρωτάει.

Δώσε­του­όλο­τον­κόσμο­νa­αλλάξει­

αγάπη­και­τρέλα­να­σου­τάξει.­

Άκου­το­τραγούδι­της­ψυχής­του.­

Νιώσε­τη­ζέστη­της­πνοής­του.­

Κοίτα­το­πάθος­της­καρδιάς­του.­

Γεύσου­τη­γλύκα­της­ματιάς­σου.­­

Χαραλαμπία ΓιαννακίδηΓ΄3, Παγκύπριο Γυμνασίο Λευκωσία Τιμητική Διάκριση

Ζωή μέσα στο σκοτάδι Το πιο μικρό, το πιο απλό, μια καλημέρα

Καλημέρα,

σε­εσένα,­που­ξημερώνει­δίχως­όνειρα­η­μέρα,

που­για­τη­ζήση­σου­θα­ταξιδεύεις­πέρα­ως­πέρα,

σε­εσένα,­που­δε­γεύτηκες­ποτέ­άγγιγμα­από­μητέρα,

ούτε­την­αγκαλιά­του­στοργικού­πατέρα,

σε­εσένα,­που­δεν­έχεις­να­σε­προσέχει­πια,­ένα­φωτεινό­αστέρα,

που­είσαι­μικρό­και­αβοήθητο­και­όμως­τα­βγάζεις­πέρα,

σε­εσένα,­που­δεν­έχεις­πια­δάκρυα,­στέρευσαν­κάποια­μέρα,

και­το­μόνο­που­ζητάς­είναι­μια­καλημέρα,

καλημέρα…

Σπυρίδωνας Γεωργίου και Χάρης Στεφανή Γ’3, Λυκείου Αγίου Χαραλάμπους Έμπα

84 85

α-γλ υ κ ε ί ο υ

Ζοφερό­το­σκοτάδι­στο­δρόμο­της­πόλης.

Στο­πεζοδρόμιο­βαδίζει­ένα­αγόρι.

Χωρίς­προορισμό.

Χωρίς­ταυτότητα.

Ψάχνει­κάτι­να­βρει.

Ένα­κομμάτι­ψωμί­ίσως­να­ξεγελάσει­την­πείνα­του.

Στέκεται­μπροστά­από­τη­βιτρίνα­ενός­καταστήματος­παιχνιδιών.

Χαζεύει­τα­πολύχρωμα­παιχνίδια­που­ποτέ­δε­θα­αποκτήσει.­

Αγριεμένες­φωνές­τον­διώχνουν­μακριά.

Βαδίζει­και­σφίγγει­στον­κόρφο­του­τη­ματωμένη­του­μοναξιά.

Τη­στοργή­που­ουδέποτε­γνώρισε.

Κάπου­στο­βάθος­της­απέναντι­πλευράς­του­δρόμου­

βλέπει­ένα­αδέσποτο.

Αδέσποτο­σαν­κι­αυτόν.

Θέλει­να­πάει­κοντά,­να­το­πάρει­στην­αγκαλιά­του.

Το­μακάβριο­ουρλιακτό­των­φρένων­ενός­αυτοκινήτου­

σπάζει­τη­μονοτονία­της­νύχτας.­

Ένα­πνιχτό­βογκητό­πόνου­πλανιέται­στον­αέρα…

Φεύγει­το­αυτοκίνητο­αδιάφορα.­

Και­χάνεται­στο­σκοτάδι.

Ραφαέλλα ΦαντασίαΒ’ 5, Λύκειο Παραλιμνίου

Περίπατος

Μέσα­στου­κόσμου­τα­κακά­

στην­τόση­δυστυχία,­

υπάρχουν­πρόσωπα­μικρά

που­ζουν­μαρτυρικά.

Παιδιά­μικρά,­αγγελικά

του­κόσμου­η­ομορφιά

που­θέλουνε­από­εμάς­

μόνο­μια­αγκαλιά.

Μια­αγκαλιά­να­’ναι­ζεστή

να­νιώθουν­σιγουριά.

Να­μη­φοβούνται­τη­ζωή

να­’χουν­παρηγοριά.

Είναι­το­σήμερα,­το­χθες,­το

αύριο

και­το­τώρα…

Είναι­του­κόσμου­η­ομορφιά­

του­ανθρώπου­η­ελπίδα.

Η­ελπίδα­για­το­αύριο­

ό,τι­μπορεί­ν’­αλλάξει,­

αρκεί­τα­δικαιώματα­

να­μην­τα­στερηθούν

Ειρήνη ΛαζάρουΒ’ 3, Λύκειο Γεροσκήπου

Να­έχουν­το­δικαίωμα

να­παίζουν,­να­γελούν,­

να­έχουν­μέσα­τους­χαρά

και­θάρρος­να­μιλούν.

Να­έχουν­το­δικαίωμα­

στις­ίσες­ευκαιρίες­

να­μην­υπάρχει

προκατάληψη­για­χρώμα­

και­θρησκείες.

Να­έχουν­το­δικαίωμα­στην­

άποψη­στη­γνώση­για­

να­μπορέσει­η­ζωή­εφόδια­

και­διδάγματα­να­τους­δώσει.

Εφόδια­για­να­προχωρούν

να­γίνονται­σπουδαίοι,

διδάγματα­για­να­μπορούν­

καλύτεροι­να­γίνουν.

Για­να­ανοίξουν­τα­φτερά

να­φτάσουν­ψηλά­και

ψηλά­να­μείνουν.

Μικροί αγγέλοι

ελευθερία

86 87

αγάπη

α-γλ υ κ ε ί ο υ

Μες­το­σκοτάδι­

του­μυαλού­σου,­

μουντοί­ατσάλινοι­οι­τοίχοι,

στον­θάνατο­

του­παιχνιδιού­σου,­

κάποιος­θα­νοιώσεις­

να­σ’­αφήνει.

Κάποιος­που­ήταν­

κάποτε­δικός­σου,­

βασίλευε­μες­την­ψυχή­σου,

μες­το­παιχνίδι­του­μυαλού­σου,­

μέσα­στις­φλέβες­

του­κορμιού­σου.

Μια­νύχτα­όμως­ξέφυγε,­

ναι­νύχτα­έφυγε­μακριά,

τοίχοι­χτιστήκανε­στα­μάτια,­

τσιμέντο­η­νέα­σου­συντροφιά.

Χάρτινα­πλέον­τα­όνειρά­σου,­

ήλιο­δεν­έβλεπες­ποτέ,

σκουπίδι­η­μαύρη­

η­καρδιά­σου,­

στο­χώμα­που­σε­γέννησε.

Μέσα­στο­πικρό­σου­σκότος,­

στο­βάθος­της­κάτω­

είναι­ριγμένη,

αθωότητα­τσαλακωμένη,­

που­άσπρη­μέρα­περιμένει.

Στου­κόσμου­την­παιδική­χαρά,­

συρματοπλέγματα,­κανόνια.

Παιδιά­να­τρέχουν­να­σωθούν,­

από­του­κόσμου­τα­δαιμόνια.

Παιδιά­που­δεν­

τραγουδούνε­πια,­

κάποιος­τους­έκλεισε­το­στόμα,

τα­έριξε­μες­τη­φωτιά,­

τα­άφησε­να­κλαίνε­μόνα.

Είναι­κι­αυτά­εδώ­μαζί­σου,­

γύρω­απ’­τους­τοίχους­

της­φωτιάς,

μέσα­το­άψυχο­κελί­σου,­

στο­θέρετρο­της­απονιάς.

Σφίξε­τα­δόντια­

και­σήκωσε­κεφάλι,­

ρίξε­τους­τοίχους­που­σου

πνίγουν­την­καρδιά­ισότιμη­

να­ανατείλει­πάλι,­

η­μέρα­που­ονειρεύεσαι­συχνά!

Μάριος Νικολαΐδης Β’ 11, Λύκειο Αρχ. Μακαρίου Γ’,Δασούπολη

Άψυχοι Τοίχοι

Γυρίζω­το­απλανές­μου­βλέμμα

και­ένα­ατελείωτο­φιλμάκι­ταινίας­θρίλερ­μου­κόβει­το­αίμα.

Τα­μάτια­μου­βουρκώνουν,­

καθώς­αντικρίζουν­σκηνές­απάνθρωπες­και­φόβου.

Μια­κοπελίτσα­τριγυρίζει­χαμένη­στα­σκοτεινά­σοκάκια­της­πόλης,

με­το­φόβο­και­τον­τρόμο­χαραγμένα­στο­πρόσωπό­της.

Ανήλικα­παιδιά­μ’­ένα­φτυάρι­στο­χέρι,­σκάβουν­στη­σκόνη.

Ποιος­ξέρει;­Για­να­πάρουν­τι;

Λίγο­νερό­κι­ένα­κομμάτι­ψωμί;

Άλλοι­πάλι,­προσπαθούν­να­ξεδιψάσουν,

γεμίζοντας­τις­χούφτες­τους­με­νερό­μολυσμένο­απ’­τους­πολέμους

και­τη­σαπίλα.

Ένα­αγόρι­καθισμένο­στην­καρέκλα,

να­μαστιγώνεται­από­έναν­άσπλαχνο­πατέρα.

Να­υπομένει­σιωπηλά­τον­πόνο,

να­περιμένει­να­περάσει­ο­χρόνος.

Ένας­κόμπος­στην­καρδιά­μου,

κι­όμως­ακόμη­να­πέσουν­οι­τίτλοι­για­το­τέλος.

Κομμένη­η­ανάσα­μου­,­καθώς­ξεπροβάλλει­σκηνή­με­φόνο.

Πόσο­τρέμω!

Ένας­νεαρός­σημαδεύει­μ’­ένα­όπλο­αδίστακτα­έναν­έφηβο.

Κλείνω­τα­μάτια­και­του­όπλου­ακούω­τον­τρομερό­θόρυβο.

Και­μετά;­Ένα­αθώο­παιδί­κείτεται­στη­μέση­του­δρόμου­λουσμένο

στα­αίματα.

Ξυπνώ­λουσμένη­στον­ιδρώτα.

Ένας­εφιάλτης…Κι­όμως­δε­πέρασε­πολλή­ώρα.

Βρίσκομαι­στο­δωμάτιό­μου,

η­ζεστασιά­κι­η­ασφάλεια­ηρεμούν­το­γρήγορο­παλμό­μου.

Και­καθώς­οι­τίτλοι­τέλους­πέφτουν,

ένα­ερώτημα­πλανιέται,­οι­σκέψεις­μου­βαθαίνουν.

Γιατί­αυτά­τα­παιδιά­να­ζουν­χωρίς­να­αναπνέουν;

Ευριδίκη ΘεοδώρουΓ’ 3, Λύκειο Αραδίππου

Ζωή χωρίς αναπνοή

88 89

έχουμε δικαιώματα

α-γλ υ κ ε ί ο υ

Όσα­θέλησαν­να­μου­στερήσουν­είναι­παρελθόνγιατί­τώρα­στέκομαι­μπροστά­τουςκαι­τους­μιλώ.

Απαιτώ­τον­σεβασμόχωρίς­διακρίσεις,περιθωριοποίηση,­να­εκφραστώ.

Τι­θέλει­τελικά­ένα­παιδί;Ασφάλεια,­στέγη,­τροφή,αγάπη­να­το­κάνει­δυνατό,απλά­για­να­μπορεί­να­ζει...Έχει­δικαίωμα­στη­ζωήστην­αξιοπρέπεια,­στην­αλήθεια,­στο­μυστικό,στη­σκέψη,­στο­δικό­του,­στην­πίστη,­στην­κρίση­την­προσωπική.Κανείς­να­μην­του­τα­στερεί!

Το­κάθε­παιδί­είναι­η­συνέχεια­του­κόσμου,η­πιο­αθώα­ψυχή,γι΄αυτό­δώστε­του­σωστή­ανατροφή,για­να­μπορέσει­επάξια­ν’­αντικαταστήσει­τη­θέση­σας,για­έναν­νέο­κόσμο­γεμάτο­ελπίδα­και­σεβασμό,που­να­αποδέχεται­το­διαφορετικό,­που­να­βλέπει­το­δικαίωμα­του­κάθε­ανθρώπου­υπαρκτό.Σεβαστείτε­το­παιδίγια­ν’­ανθίσει­η­δική­σας­γη!

Ονησίλου ΜύριαΓ΄9, Λύκειο Αγ.Φυλάξεως

Θέλησαν­να­μου­στερήσουν­το­δικαίωμα­να­εκφράζομαι,­να­αποφασίζω­και­να­πράττω.Θέλησαν­να­επέμβουν­στη­σκέψη,τη­συνείδηση­και­τις­πράξεις­μου,γιατί­ήμουνα­παιδί,­με­αποκαλούσανε­μωρόκαι­πίστεψαν­πως­δεν­μπορώ­να­συμμετέχω­ενεργά,πως­υπάρχω­έτσι­απλά.Θέλησαν­να­μου­πάρουν­την­ελευθερία,τις­θελήσεις­τους­να­υπηρετώ,­γνώμη­να­μην­έχω.

Μα­δεν­τα­κατάφεραν,­τα­χρόνια­πέρασανκαι­τώρα­πια­μπορώ­να­διεκδικώ,γιατί­έχουμε­ίση­μοιρασιά­στον­ήλιο,ίσο­δικαίωμα­στη­ζωή,ανασαίνω­κι­‘γω­απ’το­οξυγόνο,ζω­σε­πλανήτη­κοινό.Ο­Θεός­μας­προίκισε­το­ίδιο.

Είμαι­παιδί,­είμαι­άνθρωπος,­είμαι­πολίτης,­είμαι­ψυχή,δικαιούμαι­όσα­κι­εσύ.

­­Έχω­άποψη­και­δικαιούμαι­ν’ακουστώ,έχω­σώμα­και­δικαιούμαι­να­το­διατηρώ­όπως­θέλω­εγώ.

Δεν­μπορεί­κανείς­να­μου­στερήσει­τη­σωματική­μου­ακεραιότητα,­ούτε­την­ψυχική­και­την­πνευματική.Γιατί­έχω­μυαλό­και­δικαιούμαι­να­το­καλλιεργώ,μπορώ­να­μορφωθώ,­να­παίρνω­αποφάσεις­που­με­επιχειρήματα­να­τις­στηρίζω,στα­πόδια­μου­να­σταθώ.

Σεβαστείτε το παιδί για ν’ ανθίσει η δική σας γη!

90 91

α-γλ υ κ ε ί ο υ

Κάθε­μέρα­για­μένα,­είναι­ένας­πόλεμος.

Γνωρίζοντας­ότι­νικητής,­θα­είναι­αυτός­που­θα­επικρατήσει.Και­νικητής­είναι­πάντοτε­η­ΠΕΙΝΑ.Δεν­αντέχω­πλέον.Είμαι­αδύναμος.Από­εσάς­εξαρτάται.Από­τη­δική­σας­απόφαση.

Θέλω­και­εγώ­να­γευτώ­τη­γλυκιά­πλευρά­της­ζωής.Να­γνωρίσω­τι­σημαίνει­οικεία­ζεστασιά.­­Τι­σημαίνει­αγάπη!Πού­είναι­η­φροντίδα;­Πού­είναι­η­αγάπη­σας;­Για­το­σχολείο,­για­τηνοικογένεια,­για­τονσυνάνθρωπό­σας…

Πού;­

«Βοηθάτε­Αλλήλους»­είχε­πει­ο­Χριστός­«ανά­πάσα­στιγμή».­­Οποτεδήποτε­κι­αν­σας­χρειαστεί.

Πού­είναι­αυτό;­Το­μόνο­που­γνώρισα­στα­λίγαχρόνια­που­ζω­είναι­το«ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ­ΑΛΛΗΛΟΥΣ»!

Πάντα­σας­θαύμαζα.Πάντα­ευχόμουν­να­γίνω­σαν­εσάς…Θα­έδινα­τα­πάντα­για­να­γίνωσαν­εσάς.

Αλλά­τώρα­που­τοξανασκέφτομαι,­προτιμώ­ναπαραμείνω­έτσι­όπως­είμαι.

Ποτέ­μου­δε­θα­παρατούσα­έτσιτο­συνάνθρωπό­μου,­όπωςκάνατε­και­εσείς.

Ποτέ!

Γράφω­τα­τελευταία­λόγια­μου,ελπίζοντας­πως­κάτι­θα­αλλάξεισε­εσάς.Ελπίζοντας­πως­κάποια­μέρα,θα­νιώσετε­και­εσείς­τηναπόρριψη­από­τουςανθρώπους­που­κάποτε­είχατε­εναποθέσει­όλες­σας­τις­ελπίδες­για­τησωτηρία­σας,­όπως­τη­νιώσαμεκαι­εμείς.

Παρόλα­αυτά,­όμως,­συνεχίζωνα­αναρωτιέμαι­εγώ­καιεκατομμύρια­άλλα­παιδιά­στοκόσμο:

Μήπως,­ο­ήλιος­λάμπει­και­γιαμένα;Υπάρχει­κάποιος­εκεί­έξω­πουθα­με­βοηθήσει;

Σας­χρειαζόμαστε…Σκέψου­το­πολύ­σοβαρά­γιατίαπό­εσένα­εξαρτώνται­χιλιάδεςαθώες­ψυχές…

Αντίο.

Νικολέττα ΜαυρομμάτηΔ’1 (A’ λυκείου) Ελληνική ΣχολήΠΑΣΚΑΛ, Λεμεσός

Εγώ­είμαι.­­Με­βλέπεις;Μπορείς­να­μ’­ακούσεις;­Σε­παρακαλώ…Χρειάζομαι­τη­βοήθειά­σου.Είσαι­εκεί;

Ποιος­είμαι;­Βοήθησέ­με­να­καταλάβω…Ζω­μέσα­στο­σκοτάδι­χωρίς­ελπίδα…Στη­βροχή.­­Στην­καταιγίδα.Κρυώνω.­­Δε­νιώθω­τη­μύτη­μου­από­το­κρύο.

Πού­είσαι;

Σε­χρειάζομαι.Είμαι­εδώ­άνθρωπε!­Ζω­και­εγώ!Χρειάζομαι­φαγητό,­ρούχα.­­Είμαι­παιδί.Δεν­είμαι­αντικείμενο.

Είμαι­και­εγώ­ΑΝΘΡΩΠΟΣ…Προστάτεψέ­με.μη­μου­θυμώνεις,­έχω­περάσει­πολλά.Εφιάλτες­και­κακά­όνειρα­με­κυριεύουν.Πείνα­και­κακουχία,είναι­οι­πρωταγωνιστές­στη­ζωή­μου.

Θέλω­να­εκφράσω­τη­γνώμη­μου.Μπορώ­και­εγώ­να­σκεφτώ,­όχι­όμως­όπως­εσάς.Χρειάζομαι­μόρφωση.Χρειάζομαι­αγάπη.

Χρειάζομαι­τη­στήριξή­σου.

Πού­είσαι;

Πού­είναι­το­έμφυτο­δικαίωμαστη­ζωή;

Έχω­όνομα.Ανήκω­και­εγώ­μαζί­σας.Έχω­το­δικαίωμα­του­σεβασμούστη­ζωή­μου.

Πού­είναι­όμως;

Γιατί­με­ξεχωρίζετε­από­εσάς;Σας­έχω­κάνει­κάτι;Μήπως­φταίει­το­χρώμα­του­δέρματός­μου;­Μήπως­ο­τρόπος­με­τον­οποίοεγώ­ζω;­Μήπως­φταίει­το­ότι­είμαι«διαφορετικός»;

Σας­ρωτώ:Γιατί;­­Γιατί;­­Γιατί;

Δώστε­μου­μια­απάντηση­στηνοποία­μπορώ­να­βασιστώ.Πέστε­μου­μια­αιτία…

Πού­είστε­όταν­σαςχρειαζόμαστε;Όταν­χρειαζόμαστε­ένακαταφύγιο!Όταν­η­οικογένεια­μαςλιγοστεύει­όλο­και­περισσότερο!Όταν­το­φαγητό­έχει­γίνει­πλέον­μηδαμινό!

Που είσαι … σε χρειάζομαι…

α-γλ υ κ ε ί ο υ

92 93

Κάθε­παιδί­μιτσίν­ή­τζαι­μεάλο

Εν­παίζει­ρόλον­η­φυλή,­το­χρώμαν­τζαι­ό,τι­άλλο.

Έχει­δικαίωμα­στη­ζωή,­στο­γέλιο,­στο­παιχνίδι,

να­μεν­το­εκμεταλλεύκουνται­οι­μιάλοι­σαν­σκουπίδι.

Το­να­δουλεύκει­ένα­παιδί­τζαι­να­το­βασανιούσιν

εν­ποινικόν­αδίκημα­τζαι­πρέπει­να­διωκτούσιν.

Μα­πούντους­τωρά­τους­ισχυρούς­που­πρέπει­να­ενεργήσουν­

να­βοηθήσουν­τα­μωρά­να­μεν­τα­αδικήσουν;

Εν­έσιει­πλούτη­τζαι­τιμές­τζαι­δόξες­να­κερτίσουν,

τζ’­αφήνουσιν­τα­θύματα­τζιαμέ­να­ξεψυσιήσουν.

Εν­άδικον­που­το­Θεό­τούτο­που­μας­συμβαίνει

πάνω­στη­γη­κάθε­λεπτό­ένα­παιδί­πεθαίνει.

Τζαι­αντί­να­βοηθήσουμε­η­βία­να­σταματήσει

ρίχνουμε­λάϊν­στη­φωθκιά­τζαι­καρτερούμε­να­σβήσει.

Αν­δεν­ισταματήσουσιν­την­βία­που­τον­κόσμο­

θα­καταστρέψουν­την­ζωή­ούλλων­των­απογόνων.

Μα­τελικά­γιατί­υπάρχει­τόσος­πόνος­

γιατί­πεθανίσκουν­τα­μωρά­τζαι­δεν­δίνεται­λόγος;

Μίσιη­μου­αρρωστούν­γιατί­φταιν­οι­συνθήκες­

τζαι­οι­ισχυροί­της­γής­κρύφκουν­μας­τις­αλήθκειες.

Τούτοι­εκμεταλλεύκουνται­το­κόσμον­τον­αθώο­

τζαι­ειδικά­τζείντα­μωρά­που­εν­ούλλο­μες­τον­πόνο.

Με­τα­λεφτά­δεν­αγοράζεται­το­γέλιον,­η­χαρά­τους­

γι’­αυτόν­ας­τα­αφήκουσιν­ν’­ακουστεί­η­λαλιά­τους.­

Τότε­θα­καταλάβουσιν­ότι­εκάμαν­λάθος.­

Τζαι­ας­σταματήσει­η­βία­πιον,­τζαι­το­μεγάλο­πάθος.

Ας­τα­αφήκουν­να­χαρούν­τζαι­λλίο­να­γελάσουν­

ώσπου­εν­μιτσιοί­τωρά­να­το­διασκεδάσουν.

Ήρτεν­η­ώρα­ούλλοι­μαζίν­τωρά­να­τους­το­πούμε­

ότι­η­βία­θα­κοπεί­τζαι­ούλλοι­θα­χαρούμε.

Τότε­θα­έχουμε­αγαπημένο­κόσμο­

τζαι­τα­παιδιά­θ’­απαλλαγούν­που­ούλλον­τους­τον­πόνο.

Κυριακή ΚυπριανούΑ’ 11, Λύκειο Παραλιμνιού

Ο πόνος των παιθκιών μας… Σε είδα!

Άνοιξες­το­στόμα…ήθελες­να­τραγουδήσεις­

Ήθελες­να­πεις­αυτά­που­δε­λέχτηκαν.

Τα­λόγια­πάγωσαν.

Το­στόμα­έκλεισε,­ποτέ­δε­μίλησες.­

Σε­είδα!

Άνοιξες­τα­χέρια.

Ήθελες­να­κλείσεις­μέσα­τον­κόσμο.

Αυτόν­που­σ’­έδιωξε,­σ’­εγκατέλειψε,­σε­πόνεσε.

Ήθελες­να­κλείσεις­μέσα­την­αγάπη.

Αυτήν­που­σου­’λειψε,­που­σου­στέρησαν.

Αυτήν­που­δε­βρήκες­σε­καμιά­γωνιά.

Σε­κανένα­σοκάκι,­σε­καμιά­πατρίδα.

Σε­είδα!

Ύψωσες­τα­μάτια­ψηλά­και­είπες:

"Πρέπει­να­υπάρχει­ελπίδα,

τι­όμορφη­που­είναι­η­ζωή.

Δε­θα­μου­τη­στερήσετε".

Χαμογέλασες…

Χαρά ΝικολάουΑ’ 1, Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού

ελπίδα

α-γλ υ κ ε ί ο υ

9594

επικοινωνία

αποδοχή

αγάπη

Στον­πλανήτη­που­ζούμε

και­ονομάζεται­γη

όλοι­είμαστε­ίσοι

μαύροι­και­λευκοί.

Οι­διακρίσεις­ας­πάψουν­

και­ας­έλθει­στη­γη

η­ειρήνη­και­η­αγάπη

στων­ανθρώπων­την­ψυχή.

Η­ζωή­είναι­γλυκιά

και­ας­την­χαρούμε­παιδιά

εχθροί­και­πολέμοι

ας­μπουν­στη­γωνιά.

Λίγη­στοργή

και­αγάπη­ζητώ

αφού­για­όλους­

είμαι­μοναδικό.

Όνειρα­κάνω­

από­μικρό

σαν­μεγαλώσω­

να­γίνω­σοφό!

Μην­μου­στερήσεις­

και­μην­μου­αρνηθείς­

το­δικαίωμα­να­ζήσω

το­ξέρω­μπορείς.

Χέρι­με­χέρι

ας­προχωρήσουμε­μαζί

στον­πλανήτη­που­ζούμε

και­ονομάζεται­γη.

Έλενα ΑντρέουΓ’9, Α’ Λύκειο Εθνάρχη Μακαρίου, Πάφος

Η φωνή του Παιδιού

96 97

Οι μικροί μας καλλιτέχνες

Μακφάρλαν Ρεβέκα

Κεσίδου Χριστίνα

Γαβριηλίδου Νικολέττα

Σελέσνιοβα Αλίνα

Κεμιτζή Ιωάννα

Τανάσοβα Βικτώρια

Σουπατάν Μαρικόλ

Αθανασίου Γιώργος

Κώστα Γιολάντα

Κελεσίδου Ελίνα

Μωϊσίδου Χριστίνα

Νικολαϊδου Ελισάβετ

Πολίτοβα Όλγα

Κοτσίδου Μαρία

Γκιουρζίεβα Χρυσούλα

Καρατσαϊδου Ηλιάνα

Κουμπάτοβα Μυροφόρα

Κωνσταντίνου Χριστοδουλος

Ιορδάνου Μάριος

Ζαβός Κωνσταντίνος

Ευαγγέλου Σωτήρης

Λεωνίδου Παναγιώτης

Κουρέα Κωνσταντίνα

Κουτσού Κωνσταντίνος

98

Σχεδιασμός: M.A.D. (Mike Adamou Designs)Τυπώθηκε στο Κυβερνητικό Τυπογραφείο Λευκωσίας

ISSN: 1986 - 1702

© Copyright: 2010 Σειρά εκδόσεων της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Αναδημοσίευση επιτρέπεται με την προϋπόθεση ότι θα αναφέρεται η πηγή.

ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Γωνία Απελλή και Παύλου Νιρβάνα, 5ος όροφος, 1496 Λευκωσία

Τηλ: 22873200, Φαξ: 22872365

E-mail: childcom@ccr.gov.cy, Website: www.childcom.org.cy