ÒÅÔ¢Ôμ · “แต จะว าไป ผมว...

6 º‹Ç§ÃÑ¡ÁÒà¿‚Â

คฤหาสนคารลตนั กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ...ภาคิน ปารกเกอร คารลตนั

มาเฟยหนุมแหงลอนดอนคือผูที่คนท้ังนอกและในวงการธุรกิจตางใหความนับถือและ กลัวเกรง เขาเปนนักธุรกิจอนาคตไกลไฟแรงดวยวัยเพียงสามสิบป แตคนสวนใหญจะคุนชนิกับชือ่ปารกเกอร ซึง่เปนชือ่กลางของชายหนุมมากกวาภาคินซึง่เปนชือ่ภาษาไทย เพราะมีมารดาเปนคนไทยน่ันเอง

นอกจากเปนนักธุรกิจชัน้แนวหนาผูครำ่หวอดในวงการแลว เขายังเปนชายหนุมผูมีใบหนาหลอคมสันสมบูรณแบบราวกับเทพบุตรมาจุติ เปนทายาทเพียงคนเดียวของตระกูล และเปนผูนำคนปจจุบันของธุรกิจโรงแรมในเครือคารลตันแกรนด ที่มีสาขาอยูทั่วทุกมุมโลก

รางสูงใหญสงางามสมชายชาตรีนั่งอยูบนเกาอ้ีหรูหลังโตะทำงานขนาดใหญ กำลังใชนัยนตาคมกริบสีน้ําทะเลจองมองภาพถายท่ีปรากฏอยูบนจอแล็ปท็อปเบ้ืองหนาอยางสนอกสนใจ หลังจากที่ไดรับไฟลขอมูลซึ่งถูกสงมาจากเมืองไทย โดยนางชลิดา คารลตนั ผูเปนมารดาเม่ือไมก่ีนาทีที่ผานมา

¿‡ÒÅÔ¢Ôμ

1

ÊÔÃÐÊÒ 7

“รูปใครกันเหรอครับแม สวยอยางกับนางฟา” ชายหนุมเอยถามปลายสาย ในขณะท่ีดวงตาคมกริบทอดมองภาพน้ันน่ิงนาน...ราวกับตองมนตรสะกด

“แตจะวาไป ผมวาเหมือน...นางในวรรณคดีมากกวา นี่แมอยาบอกนะครับวาท่ีกลับเมอืงไทยไปกอนโดยไมรอผม เปนเพราะจะไปหาวาท่ีลกูสะใภเอาไวเซอรไพรส ผมนะ”

เสียงทุมนุมเอยถามมารดาทีเลนทีจรงิตามแบบฉบับ ยามสนทนากับคุณชลิดา ภาคินจะเปล่ียนโหมดมาเปนลูกชายท่ีนารักเสมอ ตอนน้ีนัยนตาสีนํ้าทะเลยังไมละไปจากใบหนาเรียวงามสวยหวานท่ีปรากฏอยูเบ้ืองหนา

“แมซีเรียสนะคิน ตกลงลูกรูจักผูหญิงในรูปนี้หรือเปลา” มารดากลาวดวยน้ําเสียงขึงขังข้ึนเม่ือเห็นลูกชายตัวดีเอาแตเยาแหยย่ัวอารมณ

ของตน ถาเปนเวลาอ่ืนนางคงสงคอนวงโตกลับไปให หากแตบัดน้ี...ความจริงตางหากที่นางตองการรูมากท่ีสุด

“ไมครับ ผมไมเคยเจอเธอมากอน ถาเปนความฝนก็ไมแน” ภาคินยืนยันหนักแนน แตทวาประโยคสุดทายกลับมีรอยย้ิมปรากฏบน

เรียวปากหยักไดรูป รูสึกอารมณดีขึ้นมาแปลกๆ “คิน!” คุณชลิดาเรียกเสียงหนัก “ขอโทษครับแม แมดูซีเรียสจัง มีอะไรหรือเปลา ผมไมเคยรูจัก ไมเคยเจอเธอ

มากอนจริงๆ ครับ” ชายหนุมรูสึกไดถึงอารมณท่ีไมปกติของมารดา เพราะน้ําเสียงท่ีนางแสดงออกมา

ฟงดก็ูรูวาคงเปนเร่ืองสำคญั จงึกลับมาถามอยางเปนการเปนงาน “เปนไปไดยังไง” มารดาพึมพำเบาๆ และครุนคิดไปอกีวาถาหากบุตรชายไมรูจกั

ผูหญิงท่ีชื่ออัญธิกา แลวเด็กนอยท่ีชื่อเอล่ีคนน้ัน... “ตกลงจะเลาใหผมฟงไดหรือยังครับ” ภาคินถามเม่ือมารดาเงียบไป นั่นเองนางจึงไดสติ และหันมาสนใจภาพตอมา “ถาง้ันคินดูรูปตอไปกอนนะลูก แลวบอกแมวาลูกรูสึกอะไรหรือเปลา” ทันทีที่รูปภาพภาพใหมปรากฏบนหนาจอ ภาคิน ปารกเกอร คารลตัน ถึงกับ

หัวเราะออกมาดังลั่นหอง “แมครับ ผม...ภาคิน ปารกเกอร คารลตัน ไมไดอับจนหนทางในการหาผูหญิง

สักคนถึงขนาดตองเลี้ยงตอยนะครับแม ดูสิครับ ทาทางของแมหนูคนน้ียังไมหยานมเลยดวยซ้ํา แตจะวาไปหนูนอยคนน้ีก็หนาตาจ้ิมลิ้มนารักนาเอ็นดูเหมือนกันนะครับ


จมูกโดงเอามากๆ ดูสิ ผิวสวยเสียดวย” ชายหนุมบอกกับมารดาพรอมกับกล้ัวหัวเราะ ในขณะท่ีดวงตาคมยังคงพิจารณา

หนูนอยในภาพดวยความสนใจเปนพิเศษ “จะบาเหรอลูกคนน้ี แมอยากใหคินดูหนาเด็กคนน้ีใหดีๆ วาลูกเห็นอะไรและ

คิดยังไง ดูหนาผาก รูปหนา ดวงตาสีนํ้าทะเลคูนี้ ลูกรูสึกยังไง แลวรูอะไรไหมคิน เด็กคนน้ีมีปานรูปหัวใจสีชมพูที่หัวไหลซาย คินจะใหแมเขาใจวายังไง เร่ืองบังเอิญเหรอลูก”

สิ่งท่ีไดรับฟงจากมารดาพรอมกับขอมูลสำคัญท่ีนอยคนนักจะรู นอกจากคนในตระกลูและคนสนิทเทาน้ัน ทำใหใบหนาหลอเหลาสมบูรณแบบเครียดขรึมขึ้นมาทันที ความกังขาปรากฏฉายชัดในดวงตาคมกริบสีนํ้าทะเล

“แมเจอเธอท่ีไหนครับ” ภาคินถามเสียงเขม “เมืองไทย เด็กคนน้ีชื่อเอล่ี เปนลูกสาวของผูหญิงในรูป ชื่อหนูอัญธิกา” “แลวแมรูอะไรเก่ียวกับเธออีกบางครับ” “ตอนน้ียัง แตพรุงน้ีแมจะไดคำตอบ นี่ถาแดดของลูกยังมีชีวิตอยู แมคงคิดวา

แดดของลูกแอบไปมีเมียนอยและมีลูกเก็บซุกซอนเอาไวแนๆ แตก็เอาเถอะ เพราะ ไมวายังไงแมจะตองรูใหไดวาลูกชายคนเดียวของแมแอบไปไขทิ้งเร่ียราดไวที่ไหน แลว ไมยอมรบัผดิชอบหรอืเปลา” คณุชลดิาพูดกับลกูชายเสียงเครียด

“โธ! แมครับ ผมไมรูจักผูหญิงในรูปนี้จริงๆ นะครับ ถาผมเคยเจอเธอมากอน แมมั่นใจไดเลยวาเด็กนอยแสนนารักคนน้ีเปนผลิตผลของผมกับเธอแนนอน รับรองนางฟาคนสวยไมมีทางรอดมือผมไปไดหรอกครับ”

“ภาคิน!” เปนอีกคร้ังท่ีคุณชลิดาตองเรียกช่ือลูกชายเสียงสูงอยางอิดหนาระอาใจ เพราะเวลาน้ีนางมีความกังวลใจมากกวาท่ีจะมาตอลอตอเถียงกับบุตรชายเหมือน เชนทุกคร้ัง

“อยาซีเรียสสิครับแม เรายังไมรูความจริงเลย แมนาจะรูจักผมดีนี่ครับถึงผมจะเปนหนุมนักรักใชผูหญิงเปลืองแคไหน แตผมก็รูจักปองกันตัวเองอยางดี ไมมีทางพลาดอยางแนนอน ผมยอมรับนะครับวาผมถูกชะตากับหนูคนนี้มาก และรูสึกคุนเคยยังไงบอกไมถูก แตของอยางน้ีมันตองพิสูจนไมใชเหรอครับ แมก็อยาเพ่ิงมั่นใจอะไร ไปเลยนะครับ เช่ือผม เอาเปนวาผมจะรีบเคลียรงานทางน้ีใหเรียบรอย และจะกลับเมืองไทยทันที ไมนาจะเกินสามวัน”

คำพูดยืนยันท่ีออกมาจากปากบุตรชายเพียงคนเดียวกลับทำใหคุณชลิดา

ÊÔÃÐÊÒ 9

เปนกังวลเสียมากกวา ถาลูกชายของนางปองกันอยางดีแลวเด็กคนน้ีละ มนัจะเปนไปไดอยางไรนะ หนูนอยเอลี่อายุสี่ขวบ นั่นหมายความวาถาเปนความจริง เร่ืองราวมันตองเกิดขึ้นต้ังแตหาหกปที่แลวอยางน้ันสินะ

“เอาอยางน้ันก็ได คิน แมรอนใจมากนะลูก แมรูสึกเหมือนมีลางสังหรณ บางอยางจริงๆ ยังไงลูกรีบๆ กลับมาก็แลวกัน ตอนน้ีแมใหกอรดอนไปสืบหาขอมูลของหนูอัญธิกากับหนูเอลี่อยางละเอียด พรุงน้ีนาจะไดรับความคืบหนา”

“ครับแม แลวคอยคุยกันครับ อยาลืมพักผอนดวยนะครับ” “แมรักลูกจะ” “ผมก็รักแมครับ” วางสายจากมารดาไปหลายนาทีแลว แตนัยนตาคมกริบสีนํ้าทะเลยังคงจอง

มองรูปภาพบนจอน่ิง ราวกับวามันมีชีวิต อัญธิกา...ผูหญิงท่ีแมบอกวามีลูกสาวหนาตาเหมือนเขาราวกับแกะ ซึ่งเขาเองก็ไมปฏิเสธวาเด็กคนน้ีเหมือนเขาอยางไมนาเช่ือ ย่ิงดวงตาสีนํ้าทะเลคูนั้น มันสรางความรูสึกแปลกใหม มันทำใหหัวใจกระตุกไหวและเตนแรง มันคืออะไรกันแน แลวเธอละ เธอเปนใครกัน...

ยอนกลับไปท่ีเหตุการณเม่ือเชา...ประเทศไทย ณ หางสรรพสินคาหรู

ขนาดใหญใจกลางกรุงเทพฯ วันน้ีมีลูกคาเขามาใชบริการเปนจำนวนมาก แตก็ถือวาเปนเร่ืองธรรมดากับบรรยากาศแบบน้ีสำหรับหางสรรพสินคาชือ่ดงั หากแตบนชัน้สามของหาง บัดน้ีมีเสียงรองไหจาของเด็กนอยตัวกระปุกลุกนารักคนหน่ึงดังไปท่ัวบริเวณ ตนเสียงมาจากหนารานเพชรคารลตันคารเธีย นั่นเอง

“เอลี่ไมไดทำนะคะแมจา เอลี่ไมรูวามันมาอยูในกระเปาไดยังไง...ฮือๆๆ” หนูนอยละล่ำละลักปฏิเสธกับมารดา นํ้าหูนํ้าตาไหลพรากอยางนาสงสาร มือ

นอยๆ ขางหน่ึงดึงทึ้งเสื้อผาของผูเปนมารดาไปดวย สวนอีกขางก็ยกข้ึนปาดน้ําตาท่ีเปรอะเปอนแกมยุยท้ิง

“ใจเย็นๆ กอนนะลูก แมจาเช่ือคะวาเอล่ีไมมีทางขโมยของเด็ดขาด เด๋ียวเอล่ีเลิกรองไหกอนนะคะคนดี แมจาขอคุยกับพ่ีคนน้ีกอนนะคะ” อัญธิกา เทวราช คุณแมยังสาวและสวยดวยวัยเพียงย่ีสิบหาปบอกกับลูกสาวคนเดียววัยส่ีขวบ พรอมกับรั้ง ลูกนอยเขามากอดแนบอกอุนอยางปลอบประโลม

“คะ เอลี่จะไมรองไหคะ” หนูนอยยอมรับปากและทำตามคำส่ังของมารดา แต


ยังคงมีเสียงสะอ้ืนฮักๆ ใหไดยิน “ดีมากคะคนเกง” อัญธิกากมลงจูบหนาผากหนูนอยเบาๆ เปนรางวัลเมื่อหนูนอยเชื่อฟงอยาง

งายดาย จากน้ันรางระหงจึงลุกข้ึนมายืนเผชิญหนากับพนักงานขายประจำรานเพชร ซึ่งหลอนก็กำลังยืนทำหนาถมึงทึงรอเอาเร่ืองอยูกอนแลว

“ฉันไมยอมนะคะ คุณก็เห็นกับตาตัวเองแลวน่ีวาฉันหยิบสรอยเสนน้ันออกมาจากกระเปากระโปรงของลูกคุณจริงๆ”

พนักงานขายสาวยืนยันพรอมกับใชนิ้วชี้ไปยังเด็กนอย ทำใหคนท่ียืนอยู หลงัมารดาถงึกับสะดุงตกใจกบัทาทางเกร้ียวกราดเอาเร่ืองของพนกังานขายสาวหนาสวยแตใจรายผูนี้

“คะ ฉันเห็น แตฉันไมเช่ือวาลูกสาวของฉันเปนคนทำ” อัญธิกายืนยันดวยทาทางมั่นคงเด็ดเดี่ยว ทำใหพนักงานสาวชักสีหนาใสดวยความไมพอใจ จากนั้นจึงถามเสียงสูง

“หลักฐานมัดตัวขนาดน้ี คุณยังจะกลาปฏิเสธอีกเหรอคะ” “แตเด็กไมโกหกหรอกนะคะคุณ ลูกฉันอายุเพ่ิงจะสี่ขวบเอง และท่ีสำคัญฉัน

เล้ียงและอบรมแกมาอยางดี แกไมมีนิสัยแบบนั้นแน” อัญธิกาออกโรงปกปองลูกสาวเต็มที่ดวยความมั่นใจเต็มรอย ถึงเธอจะเปนซิงเกิลมัมที่เล้ียงลูกมาตามลำพังตลอดระยะเวลาเกือบสี่ป แตเธอก็ใหความรักความเอาใจใส อบรมสั่งสอนและดูแลอยาง ใกลชิด ไมมีขาดตกบกพรอง หรือเปนเด็กมีปญหาถึงขนาดที่จะตองมาสรางเรื่องเพื่อเรียกรองความสนใจอยางแนนอน

“ฉันไมเชื่อหรอกนะ คุณอาจจะรูเห็นเปนใจสอนใหเด็กน่ีขโมยของก็ได สรอยไขมุกเสนน้ีราคานอยเสียเม่ือไร คุณเขามาซ้ือของท่ีรานน้ีคุณนาจะรูดีอยูแลววาเครื่องประดับแตละชิ้นราคาสูงขนาดไหน ฉันวาคุณน่ันแหละวางแผนใหเด็กเปนคนทำ รูหรือเปลาวาโทษฐานของการขโมยของในรานน้ีตองรับผิดชอบคาเสียหายเปนเงิน สิบเทาของราคาของเชียวนะ”

พนักงานสาวยังยืนกรานตามเดิม พรอมกับกลาวหาอัญธิกาเพ่ิมวาเปน คนวางแผน มิหนำซ้ํายังอางถึงจำนวนเงินท่ีหญิงสาวจะตองเปนคนรับผิดชอบอีกตางหาก จนผูคนท่ีเดินผานไปผานมาเร่ิมใหความสนใจ ตางหันมามองและต้ังใจฟงดวยความสงสัยใครรูวาเกิดอะไรข้ึนท่ีรานเพชรหรูแหงน้ี

“เอะคุณ ฉนับอกวาลูกฉันไมไดเปนคนทำ จะใหฉนัรบัผดิชอบไดยังไงต้ังสบิเทา

ÊÔÃÐÊÒ 11

บาหรือเปลา และฉันก็ไมไดวางแผนเหมือนอยางท่ีคุณกำลังกลาวหา ระวังเถอะ ฉันจะแจงความขอหาหมิ่นประมาท ถาขืนคุณยังกลามาใสรายฉันกับลูกแบบน้ี อยาคิดวาฉันจะกลัวนะ”

อัญธิกาชักเดือดและเถียงกลับไปอยางเหลืออด เธอมั่นใจวาลูกสาวตัวนอยของเธอไมมีทางท่ีจะขโมยของไปเด็ดขาด มันตองเปนเร่ืองเขาใจผิด หรือไมก็ตองมีอะไรสักอยาง และมันตองเปนเร่ืองบาไปแลวท่ีพนักงานสาวคนน้ีกลาคิดวาเธอเปน คนวางแผนใหลูกสาวขโมยของในรานน้ี

“ขอโทษนะจะ เกิดอะไรข้ึนเหรอจะหนู” สตรีสูงวัยอายุนาจะราวหาสิบกวาป ทาทางสงางามและดูเปนผูดีทุกกระเบียดน้ิว

เอยถามขึ้นดวยน้ําเสียงไพเราะนุมนวล หลังจากท่ีนางเฝาดูเหตุการณดวยความสนใจมาสักพักแลว

“คือวาเด็กคนน้ีขโมยของในรานไปคะคุณผูหญิง และดิฉันก็กำลังจะใหแมของเด็กเปนคนรับผดิชอบคาเสียหาย แตเธอเอาแตปฏเิสธและไมยอมรบัทาเดียวคะ แตดิฉันเห็นจริงๆ นะคะวาเด็กคนน้ีเปนคนหยิบเอาสรอยเสนน้ีใสเขาไปในกระเปากระโปรงของตัวเอง”

พนักงานสาวเปนคนอธิบายพรอมกับหยิบสรอยไขมุกเสนท่ีตกเปนประเด็นขึ้นมาชูใหกับคนทั้งหมดดู ซึ่งบัดนี้มีผูชายตางชาติหนาตานาเกรงขามอายุราวสี่สิบปลายๆ สวมชุดสูทสีดำสนิท ทาทางเหมือนจะเปนบอดี้การดยืนอยูขางหลังหญิงสูงวัยคนน้ัน

“แมจา...เอลี่กลัว เอลี่ไมไดทำจริงๆ นะคะ” หนูนอยมองหนาคนน้ันทีคนนี้ทีแลวซุกหนาเขาหามารดา นํ้าตาปริ่มจะไหล

จนในที่สุดก็ทนไมได หนูนอยรองไหจา “โอๆๆๆ ลูกแม แมรูจะลูกวาเอล่ีไมไดเปนคนทำ นิ่งซะนะคะคนดี แมอยูตรงนี้

ไมมีใครทำอะไรเอล่ีไดหรอกลูก แมสัญญา อยารองนะคะ” หวัใจคนเปนแมเจ็บปวดเหลอืเกินท่ีเห็นลกูนอยรองไหจนตวัโยน อญัธิกาน่ังลง

คุกเขาแลวดึงลูกสาวเขามากอดแนบอกดวยความสงสารจับใจ สวนผูหญิงสูงวัยอีกคนรูสึกเห็นใจแมลูกคูนี้ย่ิงนัก ทั้งท่ียังไมไดรับทราบความเปนจริง

“หนูพอจะเลาใหฉันฟงไดไหมจะวาเร่ืองราวมันเปนยังไงมายังไง” เม่ือเห็นวาทางฝายพนักงานขายไมยอมแนๆ บอกแตวาจะเอาเร่ืองเอาราว

ใหได และทางหญิงสาวกับลูกก็ยืนกรานปฏิเสธทาเดียว การฟงความขางเดียวคงจะ


เปนส่ิงท่ีไมถูกตองนัก และไมใชนิสัยของนางอยางแนนอน “คือวา...หนูมารับของใหเจานายท่ีสั่งไวกับทางรานเพชร ซึ่งก็คือที่นี่คะ หนูแค

เดินออกไปคุยโทรศัพทอยูท่ีหนารานไมถึงหานาทีเองนะคะ พอกลับเขามาคุณพนักงาน คนน้ีก็มากลาวหาวาเอล่ี เออ...ลูกสาวหนูนะคะ ขโมยสรอยไขมกุของทางรานไป จะใหหนูรับผิดชอบชดใชคาเสียหายเปนคาปรับถึงสิบเทา แตหนูมั่นใจรอยเปอรเซ็นตวาเอล่ีไมมีทางเอาของไปคะ”

อัญธิกาบอกเลาตามความเปนจริง อีกท้ังยังยืนยันความบริสุทธ์ิของลูกสาวดวยความม่ันใจ แตพนักงานสาวแยงขึ้นเสียงดังในทันที

“แตฉันเห็นกับตาจริงๆ นะคะ วาเด็กคนน้ีเปนคนเอาสรอยไขมุกไป แถมยังมีหลักฐานยืนยันอีกตางหาก ตอนท่ีฉันลวงเอาสรอยออกมาจากกระเปากระโปรงของเด็ก หรือวาคุณจะเถียง”

พนักงานสาวยังคงยืนยันหนักแนนวาตนเองเห็น ทายประโยคหันมาถามอัญธิกาอยางทาทายและเอาเร่ือง

“ตอนที่คณุหยิบสรอยออกมา เรื่องนั้นฉันไมเถียง แตคุณมีหลักฐานหรือเปลาวาลูกสาวของฉันเปนคนหยิบไปใสไวในกระเปากระโปรงจริงๆ”

“คุณพูดแบบนี้หมายความวายังไง นี่จะไมรับผิดชอบใชไหม” หลอนถามเสียงไมพอใจ

“แลว...เธอม่ันใจเหรอจะวาเห็นกับตาวาเด็กขโมยสรอยไปจริงๆ” สตรีสูงวัยถามกับพนักงานคนดังกลาว หลังจากไดฟงเร่ืองราวจากท้ังสองฝาย

“มั่นใจคะ หนูเห็นกับตาจริงๆ” พนักงานสาวยืนยัน “ดี ถาเธอยืนยันมั่นใจวาเธอเห็นกับตา” นางพยักหนานอยๆ ใหกับการยืนยัน

ของพนักงานสาว จากน้ันจึงหันมาทางสองแมลูก “แลว...หนูเออ หนูชื่ออะไรจะ” นางเอยถามอัญธิกาดวยน้ําเสียงนุมนวล อีกท้ังแววตาของนางยังดูออนโยน

อยางเห็นไดชัด จนอัญธิการูสึกแปลกใจ อัญธิกาจึงคลายออมกอดจากหนูนอยและลุกข้ึนยืนคุยกับอีกฝายอยางเปนมิตร จากน้ันจึงตอบออกไปดวยน้ําเสียงไพเราะออนหวาน

“หนูชื่ออัญธิกาคะ คุณปาเรียกอัญเฉยๆ ก็ไดคะ” อัญธิกาแนะนำตัวอยางนอบนอม พรอมกับใชช่ือเลนกับนางเพราะรูสึกถูกชะตา

แปลกๆ “จะหนูอัญ ถาหนูมั่นใจวาลูกสาวของหนูไมไดขโมยของไปจริงๆ หนูยินดีให

ÊÔÃÐÊÒ 13

เราพิสูจนไหมจะ” เมือ่ชัง่ใจตนเองแลววานางจะตองเขามาจัดการกับปญหาน้ีดวยตัวเอง จงึตอง

สอบถามความยินยอมของหญิงสาวใหมั่นใจเสียกอน “อัญยินดีที่สุดคะ แต...คุณปาจะพิสูจนยังไงเหรอคะ” อัญธิกาถามดวยความสงสัย เพราะยังไมแนใจวาสตรีสูงวัยผูนี้เปนใครและ

ตองการอะไรกันแน แตเธอก็รับรูไดดวยสัญชาตญาณวา ผูหญิงคนนี้เปนมิตรและ ไมคิดรายกับเธอและลูกอยางแนนอน ความรูสึกของอัญธิกาบอกแบบน้ัน

“ฉันมีวิธีจะ” นางบอกดวยรอยย้ิม หลังจากน้ันนางก็อธิบายใหฟงวารานเพชรแหงน้ีมีกลองวงจรปดอยูหลายจุด

สามารถมองเห็นทุกสวนของรานไดอยางท่ัวถึง ซึ่งการเปดดูกลองวงจรปดก็จะเปนการพิสูจนความจริงทุกอยาง ไมใชเร่ืองยากแตอยางใด

อัญธิกาถึงกับนึกตำหนิตัวเองในใจที่ปลอยใหอารมณและความโกรธเขามาครอบงำ ทำใหเธอไมมีสติมากพอท่ีจะคิดถึงความจริงขอน้ี อีกอยางหน่ึงคงเปนเพราะความกังวลและสงสารลูกนอยท่ีเอาแตรองไหเพราะความตกใจกลัว ทำใหเธอตอง เสียเวลายืนถกเถียงกับพนักงานอยางเอาเปนเอาตายต้ังนานสองนาน

“วายังไงละจะ เธอพรอมจะใหเราดูกลองวงจรปดของที่รานหรือยัง ฉันรูนะวาท่ีนี่มีระบบรักษาความปลอดภัยอยางดี”

สตรีสูงวัยถามพนักงานสาวหลังจากท่ีบอกวิธีพิสูจนออกไปแลว แตหลอนก็ยังคงยืนเฉย

“เออ...ฉันวาเราไมจำเปนตองดูกลองวงจรปดก็ไดนะคะ แคฉันเห็นกับตาก็ นาจะพอแลว”

พนักงานสาวตอบอึกอกัพรอมกับพยายามบายเบ่ียงเร่ืองกลองวงจรปด เพราะมัวแตเฝารอโอกาสท่ีผูจัดการรานออกไปรับประทานอาหารเท่ียง และจังหวะท่ีพนักงาน คนอื่นกำลังใหบริการลูกคาทานอ่ืนๆ หลอนจึงไมไดสนใจหรือสังเกตกลองวงจรปด

“ไมได! เพ่ือพิสูจนความจริงเร่ืองนี้ เราตองดูกลองวงจรปดเทาน้ัน แลวเธอมีปญหาหรือวามีเหตุผลอะไรท่ีจะใหเราดูไมได ในเม่ือเธอตองการใหหนูอัญเขารับผิดชอบคาเสียหาย เธอก็ตองใหเราดูกลองวงจรปดเด๋ียวน้ี!”

สตรสีงูวัยกลาวดวยน้ําเสียงเฉียบขาดในประโยคสดุทาย จนพนกังานขายสาวรูสึกเย็นวาบแปลกๆ

“ฉะ...ฉันไมมีปญหาอะไรหรอกคะ แลวคุณละคะ คุณเปนใครถึงไดกลามายุง


กับเรื่องนี้” เมื่อรูสึกวากำลังโดนตอนใหจนมุม พนักงานสาวคิดวาตัวเองถูกรุม ก็เลยตอง

หาทางออกใหม ดวยไมคิดวาเร่ืองราวจะยุงยากถึงขนาดน้ี “เธอถามวา...ฉันเปนใครใชไหม” สตรีสูงวัยถามพนักงานสาวพรอมกับหรี่

ดวงตาคมกริบมองอยางพิจารณา “ใชคะ...ความจริงแลวฉันวาคุณไมควรเขามายุงกับเรื่องน้ี มันไมเก่ียวกับคุณ

เลยสักนิดนะคะคุณผูหญิง” คำพูดและการกระทำของพนักงานสาวทำใหสตรีสูงวัยอยากจะหัวเราะเยาะ

และเยยหยันหลอนนัก ชางกลาพูดออกมาไดวานางไมเก่ียวของ...ถานางไมเก่ียว...แลวใครมันจะเก่ียวกันละ

“เอาละ...กอนที่ฉันจะตอบคำถามของเธอวาฉันเปนใคร ฉันขอถามกอน เธอมาทำงานท่ีนี่นานแคไหนแลว”

นางถามดวยน้ําเสียงราบเรยีบ ใบหนาและแววตาน่ิงขรมึ จากนัน้จงึยกสองมอืขึ้นกอดอก รอฟงคำตอบในทาทีสบายๆ

“หน่ึงเดือนคะ” พนักงานสาวตอบ “เพ่ิงจะเขามาทำงาน ยังไมผานโปรดวยสินะ มินาละ” นางพูดถึงระยะเวลา

การทำงานของหลอน กอนจะพยักหนานอยๆ อยางใครครวญ “มินาอะไรเหรอคะ” พนักงานสาวโพลงออกไปดวยความสงสัยในทาทีของสตรีสูงวัยผูนี้ที่ดูจะ

ไมคอยธรรมดาเสียแลวในสายตาของหลอน นางดูงามสงาและมีอำนาจแตกตางจากคนอื่น

แตพนักงานสาวคงจะรูสึกชาไปเม่ือ... “มินาละ...ที่เธอจะไมรูจักฉัน เพราะฉะน้ันก็จงรับรูเอาไวดวยวาฉันชื่อ ชลิดา

คารลตัน เจาของรานเพชรคารลตันคารเธียแหงนี้ ทีนี้ฉันมีสิทธ์ิเขามายุงเรื่องนี้หรือ มีสิทธ์ิดูกลองวงจรปดไดหรือยัง”

เสียงทรงอำนาจเอยถามหลังจากท่ีแนะนำตัวเองอยางเปนทางการ “คุณชลิดา คารลตัน!” พนักงานสาวอุทานพรอมกับเบิกตาโพลงดวยความ

ตกใจ “ตายแลว! หนู...หนูขอโทษจริงๆ นะคะ ยกโทษใหหนูดวยคะ หนูไมไดตั้งใจ

จริงๆ หนูผิดไปแลว หนูไมไดตั้งใจคะ อยา...อยาจับหนูสงตำรวจนะคะ อยาไลหนูออก

ÊÔÃÐÊÒ 15

นะคะ หนูกลัวแลว หนูขอโทษคะ” เมื่อรับรูถึงสถานะของผูหญิงตรงหนา พนักงานสาวรีบเอยขอโทษขอโพย

เปนพัลวัน ทั้งออนวอนท้ังขอรอง ตอนน้ีใบหนาของหลอนซีดเผือดราวกับกระดาษ “หมายความวายังไง อยาจับเธอสงตำรวจ?” คิ้วสวยของคุณชลิดาขมวดเขาหากันสงสัยกับคำพูดกลับไปกลับมาของ

พนักงานสาว “หนูผิดไปแลวคะ หนูผิดไปแลวจริงๆ ความจริงเด็กคนน้ีไมไดขโมยของหรอก

คะ หนูเปนคนหยอนสรอยลงในกระเปากระโปรงของเด็กเอง หนูอยากไดคาเสียหายท่ีแมของเด็กจะตองรับผิดชอบ เพราะหนูมีความจำเปนตองใชเงิน หนูกำลังเดือดรอนจรงิๆ คะ อยาเอาเร่ืองหนูเลยนะคะ อยาจบัหนเูลย”

พนักงานสาวรีบสารภาพเสียงสั่น นํ้าตาปริ่มจะไหลดวยกลัวความผิด แต คำพูดทีห่ลดุออกมาจากปากของหลอนนัน้ทำใหอญัธิกาแทบจะถลาเขาไปบบีคอสวยๆ ของหลอนใหตายคามือย่ิงนัก

“คุณเดือดรอนแลวมาหาเร่ืองใสความคนอื่นแบบนี้ คุณไมคิดเหรอวาฉันเองก็เดือดรอน แลวลูกสาวของฉันละ คุณเคยนึกถึงเด็กคนหน่ึงบางไหม แกอายุแคสี่ขวบเองนะ”

อัญธิกากระชากเสียงถามกลับไปอยางเหลืออด ย่ิงนึกไปถึงความหวาดกลัว ความตกใจ และความเสียใจของลูกสาว เธอก็ย่ิงโกรธจนแทบทนไมไหว ผูหญิงคนน้ีกลาดีอยางไรมาใสรายลูกของเธอดวยขอหารายแรงเชนน้ี

พนักงานสาวมองเห็นสีหนาและทาทางของอัญธิกา...จึงไดรูสึกตัว “ฉันขอโทษคะ ฉันเห็นวาของท่ีคุณมาเอาราคาคอนขางแพง และตามบันทึก

รายงานการขาย คุณก็เปนลูกคาประจำของท่ีน่ี ฉัน...ฉันคิดวาคุณตองมีเงินจายแนนอน ฉันก็เลยคิดและทำเร่ืองโงๆ โดยการใสความลูกของคุณ เพ่ือที่คุณจะไดรับผิดชอบ จายเงินแทน ฉัน...ฉันเสียใจจริงๆ นะคะ อยาเอาเร่ืองฉันเลยนะคะ แมฉันกำลังปวยอยู ฉันตองใชเงินจำนวนมาก ฉันจำเปน ฉันเดือดรอนจริงๆ ฮือๆๆๆ” คราวน้ีนี้พนักงานสาวสารภาพจนหมดเปลือก แถมยังรองไหเปนวรรคเปนเวร

“เธอบอกวาเธอเดือดรอนถึงไดทำแบบน้ัน และฉันเองก็เดือดรอนเพราะส่ิงท่ีเธอทำ ฉันขอบอกนะวาเงินท่ีฉันมาเอาของท่ีนี่มันก็เปนเงินของเจานาย ไมใชเงินของฉัน ทีนี้ฉันถามหนอยเถอะวาใครกันแนที่จะเดือดรอนมากกวากัน”

อัญธิกายังคงโกรธไมหายและไมยอมงายๆ ถึงแมหลอนจะบอกวาหลอนมี


ความจำเปนก็ตามทีเถอะ แตหลอนก็ไมมีสิทธ์ิสรางความเดือดรอนใหคนอ่ืนแบบนี้ แตคุณชลิดาอยากคล่ีคลายสถานการณที่เปนอยูตอนนี้ แนนอนความผิดที่

พนักงานขายของนางกอขึ้น นางคงตองจัดการข้ันเด็ดขาดอยางไมตองสงสัย “เอาอยางน้ีดีไหมจะหนูอัญ ในฐานะท่ีฉนัเปนเจาของราน ฉนัยินดีรบัผดิชอบ

ความเสยีหายท่ีเกิดขึน้กับหนอูญัในวันนีท้ั้งหมด ทางรานของเราจะไมคิดคาเครื่องเพชร ที่หนูมารับ และจะยกสรอยไขมุกเสนน้ีใหเปนการปลอบใจที่เกิดเร่ืองเลวรายน่ีดีไหมจะ”

“ไมดีหรอกคะคุณปา” อัญธิกาโพลงออกไปทันที หากแตเมื่อรูสึกวาตัวเอง เสียมารยาทโดยไมตั้งใจ จึงพูดตอวา

“เออ...ขอโทษนะคะคุณปา คือที่อัญบอกวาไมดีก็เพราะวาคาเครื่องเพชรที่อัญมาเอาวันน้ีมันเปนเงินของเจานายอัญอยูแลว ยังไงๆ อัญก็ตองจาย สวนสรอยท่ีคุณปาจะยกให อัญก็รับไวไมไดหรอกคะ มันไมสมควรและเราสองคนแมลูกก็ไมไดอยากไดสรอยเสนน้ีขนาดน้ัน หวังวาคุณปาจะเขาใจนะคะ”

อัญธิกาพยายามอธิบาย และใหเหตุผลที่ไมสามารถรับการขอโทษในแบบท่ีคุณชลิดาตองการ แตนางยังไมยอมละความต้ังใจ

“แตฉันรูสึกเสียใจจริงๆ นะจะท่ีเกิดเรื่องแบบนี้กับลูกคาประจำของทางราน ฉันอยากขอโทษจริงๆ อืม...เอาอยางน้ีดีไหม ฉันขอเล้ียงขาวหนูกับลูกสาวสักม้ือก็แลวกัน หวังวาหนูคงจะไมรังเกียจใชไหมจะ”

ทางเลือกใหมของคุณชลิดาทำใหอัญธิกาลังเลพรอมกับครุนคิด แตเธอก็ ไมอยากปฏิเสธน้ําใจไมตรีของสตรีสูงวัยท่ีมีทาทีเปนมิตรผูนี้

“เออ...ถามันจะทำใหคุณปาสบายใจ ก็ไดคะ ขอบคุณนะคะ” อัญธิกากลาวขอบคุณพรอมกับยกมือไหวคุณชลิดา

นางรับไหวดวยรอยย้ิมที่สามารถหาวิธีขอโทษหญิงสาวไดสำเร็จ แตพลันสายตาเฉียบคมของนายหญิงใหญแหงตระกูลปารกเกอร คารลตัน ก็ไปสะดุดเขากับหนูนอยตัวกระปุกลุกนารักคนหน่ึงเขาอยางจัง

“แลว...นางฟาคนสวยน่ีชื่ออะไรเหรอจะ นารักนาเอ็นดูเชียว” นางย้ิมออนโยนใหเด็กนอยท้ังแววตาและดวงหนางดงาม

“หนูชื่อเอลี่คะ ชื่อจริงชื่อเด็กหญิงอลิน เทวราช อายุสี่ขวบคะ” หนูนอยแนะนำตัวเองดวยรอยย้ิมพิมพใจ

“ดสู ิหนาตาก็สวยช่ือก็นารัก แถมยังพูดเกงอกีตางหาก นารักจรงิๆ” คณุชลดิา

ÊÔÃÐÊÒ 17

เอยชมจากใจ “ขอบคุณคะคุณปา” เด็กนอยยกมือปอมๆ กระพุมไหว หากแตสรรพนามที่

เรียกหญิงสูงวัยตามมารดาน้ัน ทำใหคนถูกเรียกวาปาหัวเราะออกมาดวยความขบขันระคนเอ็นดู ไมเวนแมแตกอรดอน บอดี้การดคนสนิทท่ียืนหนาขรึมอยูใกลๆ ยังตองแอบกลั้นขำกับคำพูดของหนูนอย

“ฉนัแกเกินกวาจะเรียกคุณปาแลวจะเอล่ี เอาอยางน้ีไหม หนูเรียกฉันวาคุณยาดีกวานะจะ ฉันไมมีลูกสาว มีแตลูกชาย เปนคุณยายของหนูไมได เรียกคุณยานะดีแลวนะจะ”

นางบอกพรอมกับนั่งยองๆ ลงตรงหนาเด็กนอย คราวน้ีสายตาคมกริบของคณุชลดิาสบเขากับหนนูอยอยางจงั คณุชลดิาถึงกับตะลงึงนัไปชัว่ขณะ นางกะพริบตาปริบๆ สองสามครั้ง แตสิ่งท่ีเห็นก็ยังเหมือนเดิม หนาตาของหนูนอยคนน้ี ชางเหมือน...เหมือน...เหมือนใครบางคน หนาผาก จมูก ปาก ที่สำคัญ...

โอ! พระเจา สิ่งท่ีทำใหหัวใจนางเตนรัวเร็ว ดวงตาสีนํ้าทะเลคูนี้...มันจะเปนใครไปไมได ตองมีอะไรบางอยางท่ีนางไมรูอยางแนนอน มันคืออะไรกันนะ

“คุณยาคะ...คุณยา..” หนูนอยเอลี่เขยาแขนเรียกคนท่ีกำลังอยูในอาการตกตะลึง แตคำวา ‘คุณยา

คะ คุณยา’ ที่ไดยินน้ันทำใหหัวใจของนางกระตุกอยางไมทราบสาเหตุ และรูสึกวูบไหวแปลกๆ

“มีอะไรหรือเปลาคะคุณปา อัญเห็นคุณปามองหนาเอล่ี เออ...แปลกๆ คะ” อัญธิกาเองก็อดถามออกมาไมได เพราะเทาท่ีเห็น ทาทางของคุณชลิดาราวกับ

กำลังตกใจอะไรบางอยางมากๆ ซึ่งหญิงสาวไมเขาใจนัก “ไมมีอะไรหรอกจะ ฉันเออ...ฉันแครูสึกคุนๆ หนาหนูเอล่ีนะจะ เหมือนเคย

เห็นท่ีไหนสักแหง รูสึกวาหนูเอล่ีหนาตาเหมือนใครสักคน แตนึกไมออก หรือไมบางทีฉันอาจจะตาฝาดไปก็ได”

นางอธิบาย แตยังไมอยากถามอะไรกับหญิงสาว เพราะยังไมมั่นใจ “อยางน้ันเหรอคะ” อัญธิกาพยักหนานอยๆ “แมจา เอลี่อยากกินไอศกรีมคะ” เหมือนเสียงระฆังชวย คุณชลิดาพนลมหายใจอยางโลงอก เพราะตอนน้ีนาง

ตองการใชความคิดอยางหนักกับสิ่งที่กำลังสงสัย เพราะจูๆ จะใหถามออกไปตรงๆ ก็รูสึกวามันยังไงอยู นางตองการเวลา ตองการขอมูล


ใช! นางจะตองไดขอมูลเสียกอน ความคิดท่ีจะทำบางอยางผุดข้ึนมาในสมองอันปราดเปร่ืองอยางรวดเร็ว

“เอล่ีจะไดทานไอศกรีมแนนอนคะ แตตองหลังจากทานขาวเรียบรอยแลวนะคะคนเกง” อัญธิกาบอกกับลูกสาวดวยรอยย้ิม พรอมกับบอกเหตุผล

“คะ เอลี่จะทานขาวกอนแลวคอยทานไอติม” หนูนอยรับคำอยางวางาย “หนูสอนลูกไดดีจริงๆ เลยนะจะ” คุณชลิดาอดชมไมไดที่เห็นคุณแมยังสาวสอนเด็กหญิงใหเปนคนมีเหตุผล

รูจักการรอคอย และเด็กนอยก็ไมดื้อดึงเอาแตใจเหมือนกับเด็กคนอ่ืนๆ ที่พอไมไดดั่งใจก็จะตั้งหนาต้ังตาไมยอมทาเดียว

“ขอบคุณคะ” อัญธิกากลาว “ถาอยางน้ันฉันขอตัวส่ังงานคนของฉันใหจัดการเร่ืองน้ีกอนนะจะหนูอัญ หนู

กับลูกรอฉันสักครูนะ แลวเราคอยไปทานขาวกัน เอาเปน...ที่รานอาหารบนหางน้ีดีไหมจะ จะไดสะดวก ฉันคิดวาหนูเอลี่คงจะหิวแลว”

“ไดคะคุณปา” หลังจากน้ันคุณชลิดาก็เขาไปส่ังงานกับผูจัดการราน ใหจัดการเร่ืองราววันน้ีใหเรียบรอย และใหลงโทษพนักงานสาวท่ีกอเรื่องใหถึงท่ีสุด เพราะนาง ไมมีวันยอมใหเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับคารลตัน คารเธียอีกครั้งอยางแนนอน และถือวาเปนคร้ังแรกท่ีเกิดเหตุการณเชนน้ีขึน้กับรานเพชรของนาง โชคดีเหลือเกินท่ีเลือกกลับมาจากลอนดอนกอนกำหนด

ชวงเวลาท่ีทัง้สามสาวตางวัยรับประทานอาหารดวยกัน คณุชลิดาเฝาสงัเกต

หนูนอยเอล่ีอยูเงียบๆ ดวยความสนใจ ทั้งรูปรางหนาตา กิริยาทาทางทุกอยางท่ีรวมอยูในตัวหนูนอย มนัชางเหมือนผูชายท่ีเธอรักและคิดถึงตลอดเวลา ย่ิงไดใกลชดิกับหนูนอย เปอรเซ็นตความมั่นใจก็ย่ิงเพ่ิมขึ้นตามไปดวยอยางไมนาเช่ือ

ระหวางท่ีอัญธิกาพาลูกสาวไปเลือกไอศกรีมตามที่ตกลงกันไว คุณชลิดาก็หันมาพูดกับกอรดอนบอด้ีการดคนสนิทวัยส่ีสิบแปด ผูทำหนาท่ีอารักขานายหญิงใหญของตระกูลมาตั้งแตย่ีสิบกวาปกอน

“กอรดอน เธอเห็นอะไรเหมือนฉันหรือเปลา” “ถาคณุทานหมายถึงคณุหนูเอลี.่..ผมคงคดิเหมอืนกนัครบั” บอดีก้ารดหนุมใหญ

ตอบอยางท่ีเห็นและรูสึกทันที

ÊÔÃÐÊÒ 19

“มันจะเปนไปไดยังไงกันท่ีเด็กคนน้ีจะมีหนาตาเหมือนลูกชายฉันราวกับแกะ เปนไปไดยังไง”

คุณชลิดารำพึงรำพัน คิ้วเรียวสวยยนยูเพราะกำลังครุนคิดและสงสัย “คุณทานคิดวา...มันจะเปนเร่ืองบังเอิญหรือเปลาครับ” กอรดอนใหเหตุผล

กับผูเปนนาย ทั้งท่ีความจริงตัวเขาเองก็คิดไมตางกัน “มันจะบังเอิญถึงขนาดนั้นเลยเหรอกอรดอน ถามันแคคลายก็คงไมเทาไร

หรอกนะ แตนี่...ทั้งหมดของใบหนาหนูเอลี่มันคือนายนอยของเธอเลยนะ และยัง...ดวงตาคูนัน้...” ใบหนาของผูชายอีกคนท่ีมีนัยนตาคมสีนํ้าทะเลแบบเดียวกับหนูนอย ซึ่งตอนน้ีอยูที่ลอนดอนลอยซอนทับขึ้นมาในหวงคำนึง

คณุชลดิาถอนใจ เมือ่หาคำตอบและเหตุผลไมได แตนางไมมทีางหยุดอยูแคน้ีแนนอน

“แลวคุณทานจะทำยังไงตอไปครับ” กอรดอนเอยถามเพราะรูจักนิสัยของ นายหญิงใหญดี

“เราตองหาทางพิสูจนความจริงใหได และมันคงไมมีอะไรเกินความสามารถของตระกูลคารลตันหรอกจริงไหมกอรดอน” คุณชลิดาพูดเสียงเรียบ แตกลับฟงดูเฉียบขาดและแนวแน

“ครับ คุณทาน” หลังจากน้ันคุณชลิดาก็สั่งการคนสนิททันที ถึงแผนการท่ีไดคิดเอาไวในใจ

และสิ่งแรกท่ีนางตองการก็คือประวัติ ซึ่งตอนนี้นางส่ังใหกอรดอนเก็บภาพสองแมลูกทุกฉากทุกมมุอยางละเอียดเพราะนางตองใชรปูถายของท้ังสองคนในค่ำคืนน้ี ซึง่เร่ืองน้ีถือเปนเร่ืองดวนอยางท่ีสดุสำหรับนาง

เมื่อไอศกรีมในถวยเล็กหมดไป หนูนอยเอล่ีก็นั่งเลนอยูขางๆ มารดา โดยไมมีทีทาวาจะงอแงหรือซุกซนแตอยางใด เด็กหญิงอลินระบายสีภาพเขียนการตูนท่ีไดมาจากรานไอศกรีมอยางใจจดใจจอ คุณชลิดาท่ีเฝาสังเกตอยูตลอดเวลาจึงเอยเรียกข้ึน

“เอล่ีจะ เขามาหายาใกลๆ หนอยสิจะ” เด็กหญิงอลินหันไปมองหนามารดากอนเปนเชิงถาม จากน้ันจึงเดินเขาไปหาคุณชลิดาหลังจากท่ีมารดาพยักหนาใหเบาๆ

“พอหนูชื่ออะไรจะ” “คุณปา!” “แมจา!” ส้ินคำถามของคณุชลดิา อญัธิกาก็รองขึน้มาเสียงหลงเพราะไมคดิวาจะไดยิน


คำถามแทงใจดำลูกสาว สวนเด็กหญิงเอล่ีหันหลังกลับแลวว่ิงเขาสูออมอกคนเปนแม ทันทีที่มารดากอดแนบอกเด็กนอยก็รองไหจา

คุณชลิดาเองก็รูสึกตกใจไมนอย ไมเวนแมแตกอรดอน ไมคิดวาคำถามธรรมดาๆ ที่นางอยากรูนั้นจะทำใหเกิดผลกระทบกับเด็กนอยท่ีแสนนารักคนน้ี แตที่นางมั่นใจวาตาไมฝาดแนๆ แวบหน่ึงนางเห็นดวงตาสีนํ้าทะเลคูนั้นเปล่ียนเปนสีเขียวเขม นางม่ันใจวาเห็นเชนน้ันไมผิด และความคิดท่ีวาจะตองหาทางพิสูจนก็ย่ิงแนวแนขึ้นไปอีก

“แมจา เอลี่อยากกลับบาน” หนูนอยบอกมารดาพรอมกับสะอื้นฮักๆ “ฉันขอโทษนะจะ ฉันไมรูวา...” “ไมเปนไรคะคุณปา อัญเองก็ตองขอโทษคุณปาเหมือนกันคะท่ีเอล่ีเสียมารยาท

คือ...แกจะเสียใจและมีอาการแบบน้ีทุกคร้ังท่ีมีคนอื่นถามถึงพอของแกคะ” แมวาคำถามท่ียังคาใจจะทำใหนางอยากรูคำตอบมากแคไหน แตทวาความ

ตกใจและความเสียใจของหนูนอยในยามน้ีทำใหนางรูดีวาไมใชเวลาท่ีเหมาะท่ีควร “ยังไงฉันก็ขอโทษจริงๆ นะจะ ฉันไมไดตั้งใจจะใหหนูเอลี่เสียใจเลยนะ” “อัญเขาใจคะคุณปา ถายังไงอัญคงตองขอตัวพาเอล่ีกลับบานกอนนะคะ

แลวก็ขอบคุณสำหรับอาหารวันนี้ดวย อัญลาละคะ” อัญธิกายกมือไหวและกลาวลา แลวจึงจูงมือลูกสาวเตรียมจะออกจากรานอาหาร

“เด๋ียวจะ! หนูอัญ ใหฉันไปสงนะจะ ถือวาเปนการขอโทษสำหรับเรื่องของ เอลี่”

คุณชลิดาเสนอตัวและขันอาสาทันท ี เพราะตอนน้ีนางยังไมรูขอมูลอะไร เก่ียวกับสองแมลูกคูนี้เลย อีกท้ังเหตุการณที่เกิดข้ึนกับหนูนอยเม่ือสักครูนี้ก็ทำใหนางรูสึกผิดและไมสบายใจจริงๆ

“ไมเปนไรหรอกคะคุณปา อัญเกรงใจนะคะ” อัญธิกาเอยปฏิเสธอยางนุมนวล “อยาเกรงใจเลยนะจะ ถาหนูไมใหฉันไปสง ฉันคงคิดวาหนูไมยกโทษใหแนๆ”

คุณชลิดายังคงยืนกราน ทั้งยังใหเหตุผลที่ทำใหอีกฝายไมสามารถปฏิเสธได “คุณปาอยาพูดอยางน้ันสิคะ ก็ไดคะ อัญใหคุณปาไปสงก็ได” อัญธิกาจำเปนตองรับนํ้าใจจากหญิงสูงวัยผูนี้อีกครั้งอยางหลีกเล่ียงไมได

แตเมื่อเธอกมลงเช็ดหนาเช็ดตาใหหนูนอยเอล่ีพรอมกับจัดชุดกระโปรงสีชมพูใหเขาท่ีเขาทางน้ัน สายตาเฉียบคมของคุณชลิดาก็ปะทะเขากับสิ่งท่ีเธอไมคาดฝนมากอน

“เด๋ียวจะ เอ...นีม่นัปานหรือวาอะไรจะ” คณุชลดิากมมองทีไ่หลซายของหนูนอยอยางพิจารณา

ÊÔÃÐÊÒ 21

“ปานคะ ตอนที่เอลี่คลอด พยาบาลบอกวาปานรูปหัวใจตรงนี้มีสีแดงเขมชัดเจนมาก แตตอนน้ีเปลี่ยนเปนสีชมพูคะ แตยังเห็นเปนรูปหัวใจชัดเจนเหมือนเดิม”

คำตอบของอัญธิกาและส่ิงท่ีไดเห็นชัดๆ กับสองตาของตัวเอง ทำใหคุณชลิดาหัวใจเตนรัวเร็วย่ิงกวาเดิม ตอนนี้ความมั่นใจของนางมันเกือบชัดเจนรอยเปอรเซ็นตแลว เร่ืองนี้ตองหาคำตอบใหได หนูนอยคนน้ีเปนใครกันแน ที่สำคัญมันไมใชเร่ืองบังเอิญอยางแนนอน ไมมีทางเสียละ

จากน้ันนางจึงหันกลับมาสั่งงานคนสนิทอีกคร้ัง และย้ําชัดๆ แตไดยินเพียงแคสองคนเทาน้ัน

“กอรดอน ฉันตองการประวัติหนูอัญธิกากับลูกสาวดวนท่ีสุดและก็ละเอียดที่สุด วันน้ีพยายามเก็บรูปใหไดเยอะๆ นะ ฉันตองใชมันทันทีที่ออกจากบานหนูอัญ”

“ครับคุณทาน” คนสนิทรับคำหนักแนน เขาใจจุดประสงคของผูเปนนายเปนอยางดี

คุณชลิดาลงจากรถยนตคันหรูสีบรอนซทอง เมื่อกอรดอนทำหนาท่ีเปด

ประตูให ตามมาดวยรางระหงของอัญธิกาและลูกสาวตัวกระปุกลุกอยางหนูนอยเอล่ี ทั้งหมดยืนอยูหนาประตูรั้วสเตนเลส คุณชลิดากวาดสายตามองบานเด่ียวสองชั้นขนาดกลางท่ีตั้งอยูในพ้ืนท่ีเกือบหนึ่งไรอยางใชความคิด กอนจะหันกลับมาพูดกับ คุณแมยังสาวดวยรอยย้ิมละไม

“บานนาอยูจัง หนูอัญอยูกันก่ีคนจะ” “อัญอยูกับเอลี่สองคนคะ ตอนเย็นจะมีพ่ีเล้ียงมาอยูเปนเพ่ือนเอล่ีจนกวาอัญ

จะกลับจากทำงาน” อัญธิกาตอบพรอมกับใชมือเรียวบางเปดกระเปาสะพายหยิบกุญแจออกมา

เพ่ือเปดประตู จากน้ันจึงเอยถามตามมารยาท “คุณปาจะเขาไปดื่มนํ้าขางในกอนไหมคะ” “ไมเปนไรหรอกจะหนูอญั ขอบใจมากนะจะ วันน้ีฉนัคงไมรบกวนแลวละ คดิวา

เอลี่คงเหน่ือยมากแลว” คุณชลิดาปฏิเสธ สายตาคมกริบของหญิงสูงวัยมองหนาหนูนอยดวยรอยย้ิม

ออนโยนระคนเอ็นดูอยางไมปดบงั “ถาอยางน้ันอัญกับเอล่ีขอบคุณคุณปามากนะคะสำหรับอาหารและยังกรุณา


มาสงอีก” อัญธิกากลาวขอบคุณพรอมกับยกมือไหว “ไมเปนไรหรอกจะ ฉันยินดี และก็ตองขอโทษหนูอัญดวยสำหรับทุกอยาง” “อญัไมตดิใจอะไรแลวละคะ คณุปาไมตองกังวลเร่ืองนัน้อกีหรอกคะ” อญัธิกา

ยืนยันพรอมกับย้ิมใหอยางจริงใจ “ถาง้ันหนูอัญพาเอล่ีไปพักผอนเถอะจะ นี่ก็ใกลจะเย็นแลวฉันจะกลับละ” “คะ สวัสดีคะคุณปา” “เอลี่จะ ยากลับกอนนะลูก” คุณชลิดากมลงบอกกับหนูนอยดวยทาทางออนโยน พรอมกับใชมือเรียวท่ี

เร่ิมเห่ียวยนลูบศีรษะทุยเล็กเบาๆ เอลี่ยกมือไหวทันทีเหมือนอยางท่ีมารดาเคยสอนไว “สวัสดีคะ...คุณยา” ประโยคท่ีออกจากปากหนูนอยทำใหคุณชลิดาหัวใจไหววูบขึ้นมาอีกแลว นาง

รูดีวาความรูสึกพิเศษนี้มีบางอยางตองหาคำตอบ และนางตองรูใหได นอกจากเอ็นดูกับความนารักของเด็กหญิงวัยส่ีขวบแลว นางยังถูกชะตาเหลือเกิน ความม่ันใจมันมาพรอมกับความสงสัยหลายขอ ถาเปนอยางท่ีนางคิดไว คงมีเรื่องใหญใหตองจัดการอยางแนนอน

ÊÔÃÐÊÒ 23

ภาคินเดินทางมาเคลียรงานท่ีประเทศอังกฤษเม่ือสองเดือนกอนพรอมกับ

คุณชลิดา คารลตัน ผูเปนมารดา เขามาเพ่ือสะสางงานท่ีคั่งคางกอนจะจัดการสงตอให ปเตอร วินเดอรสนั หนุมลกูคร่ึงอังกฤษ – ฟลปิปนสวัยสามสิบสองปรบัหนาท่ีดแูลตอไป

ตระกูลคารลตนัรับอปุการะปเตอรตัง้แตอายุสบิสามป และเล้ียงดูมาพรอมๆ กับภาคิน เพราะท้ังคูอายุหางกันเพียงสองป สองสามีภรรยาใหความรักและเอ็นดูปเตอรเหมือนลูกชายคนหน่ึง ท้ังสองหนุมสนิทสนมและรักกันมากไมตางจากพ่ีนองรวมสายเลือด

แตสำหรับ ปเตอร วินเดอรสัน เขากลับตระหนักถึงสถานะของตัวเองอยูเสมอ ไมเคยคิดมักใหญใฝสูงหรือแสดงตัวเองเทียบเทากับภาคินอยางท่ีทั้งสองสามีภรรยาอยากใหเปน เขารักภาคินเหมือนนองชายแทๆ เขาใหเกียรติภาคินในฐานะบุตรชายของผูมีพระคุณดวยการเรียกคุณภาคินทุกคำจนติดปากกระท่ังถึงปจจุบัน ทั้งท่ีในความเปนจริงภาคินเองก็รักเขาเหมือนพ่ีชายแทๆ ไมตางกัน

ปเตอรจำเปนตองยอมรับตำแหนงประธานของคารลตนัแกรนด สาขาลอนดอนตอจากภาคิน ตามคำขอรองของคุณชลิดา แตเขาเลือกท่ีจะยอมรับหุนของโรงแรม

¤ÇÒÁ¨ÃÔ§»ÃÒ¡¯

2


คารลตันแกรนดเพียงย่ีสิบเปอรเซ็นตเทาน้ัน แทนท่ีจะรับถึงสี่สิบเปอรเซ็นตตามความตองการของภาคิน โดยอางเหตุผลวาถาใหเขายอมรับหุนตามจำนวนท่ีภาคินตองการ เขาก็จะไมรับตำแหนงประธานท่ีสาขาลอนดอนอยางเด็ดขาด

ภาคินจัดการโอนถายงานทุกอยางของโรงแรมท่ีลอนดอนใหกับปเตอรดูแลตอไป กอนท่ีเขาจะกลับเมืองไทยเพ่ือดูแลโรงแรมในภูมิภาคเอเชียอยางจริงจัง หลังจากท่ีตองเดินทางไปๆ มาๆ อยูหลายป

เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังข้ึนหลายสิบครั้ง ในชวงเวลาเพียงไมถึงสองชั่วโมง ไมนานรางสูงใหญสงางามก็เอนกายพิงเกาอ้ีตัวใหญราคาแพงลิบลิ่ว ภาคินหลับตาลงอยางออนลา

“เจานายไมไดนอนเหรอครับ” เขตแดน หน่ึงในสองคนสนิทท่ีทำหนาท่ีติดตามอารักขา และยังเปนเลขาฯ

สวนตัวของชายหนุมตัดสินใจถามข้ึนหลังจากสังเกตทาทางของเจานายมาไดสักพัก จากน้ันก็ไดยินเสียงของคูหูดังขึ้น

“หรือวาเจานายมีเร่ืองกลุมใจคิดไมตก” อาทิตย คนสนิทอีกคนขมวดค้ิวยนและหร่ีตามองเจานายหลังจบประโยค

คำถามของตนเอง เจานายหนุมหลอถอนหายใจหนักๆ อีกคร้ังกอนจะลืมตาสีนํ้าทะเลข้ึนมามอง

ลูกนองทั้งสองเต็มตา พรอมกับพูดเสียงเนือยๆ เนิบนาบ “ฉันควรบอกวาพวกนายฉลาด หรือควรจะถามวาหนาฉันมันฟองขนาดน้ัน

เลยหรือ” “ทั้งสองอยางครับ” ลูกนองทั้งสองตอบพรอมกันราวกับนัดไว “ฉันนอนไมหลับทั้งคืน มีเร่ืองสำคัญตองคิด และยังคิดไมออก” จะวาไมหลับก็ไมเชิง เพราะตลอดทั้งคืนเขาฝนถึงเด็กผูหญิงหนาตานารัก

นาเอ็นดูคนหน่ึง เด็กผูหญิงที่มีนัยนตาสีเดียวกับเขาทุกอยาง หนูนอยคนน้ันหนาตาเหมือนเขามากเหลือเกิน และในความฝน แมของเด็กผูหญิงคนน้ันชื่อ...อัญธิกา

เขาจำชื่อเธอไดขึ้นใจทั้งที่แมบอกแคคร้ังเดียว และไมเพียงเทาน้ัน ใบหนาเรียวสวยหวานยังลอยไปลอยมาอยูในความคิดของเขาตลอดเวลาท้ังยามหลับและยามต่ืน พยายามเทาไรก็สลัดภาพดวงตากลมโตสีนํ้าตาลคูนั้นไมออกสักที

‘นี่มันเร่ืองบาอะไรกัน’ “บอกปเตอรใหเล่ือนประชุมเร็วข้ึนอีกสองชั่วโมง ฉันจะกลับเมืองไทยทันทีที่

ÊÔÃÐÊÒ 25

ประชุมเสร็จ เตรียมเคร่ืองใหพรอม” เสียงหาวทรงพลังสัง่การเฉียบขาดตามแบบฉบับ พรอมกบัยืนข้ึนเต็มความสูง “ครับเจานาย” คนสนิทท้ังสองนอมรับคำสั่งประกาศิตอยางพรอมเพรียง รวดเร็ว ทันใจ

เด็ดขาด ปราศจากขอสงสัย นั่นคือคำตอบของทุกอยางสำหรับเขา ภาคิน ปารกเกอร คารลตัน

เสียงกร่ิงหนาบานดังข้ึนสองสามคร้ัง จำปาพ่ีเล้ียงสาวท่ีทำหนาท่ีดูแล

เด็กหญิงอลิน รีบออกไปเปดประตูหนาบาน วันน้ีเปนวันเสาร โรงเรียนหยุด และนับวาเปนความโชคดีอยางหน่ึงสำหรับเธอกับลูก เพราะบริษัทท่ีอัญธิกาทำงานอยูก็หยุดเสารอาทิตยเชนเดียวกัน ทำใหเธอมีเวลาไดอยูใกลชิดกับหนูนอย

“คุณอัญคะ คุณผูหญิงคนน้ีบอกวามีธุระกับคุณอัญคะ” จำปาเดินนำรางเพรียวระหงของคุณชลิดาเขามาภายในบาน ตามมาดวย

กอรดอนที่มีถุงพะรุงพะรังสองสามใบ จากน้ันจึงรายงานนายจางสาว อัญธิกาจึง ละจากงานแปลเอกสารท่ีกำลังทำอยู

“อาว...คุณปา สวัสดีคะ” อัญธิกายกมือไหว แมจะแปลกใจกับการมาของ อกีฝาย อกีท้ังเธอยังรูสกึสงสัยกับทาทางแปลกๆ ของคณุชลิดาและคนสนิทท่ีชือ่กอรดอนตั้งแตเมื่อวาน แตเธอก็ยังรักษามารยาทดวยการกลาวทักทายดวยรอยย้ิมและตอนรับแขกสูงวัยอยางมีไมตรีจิต

“สวัสดีจะหนูอัญ พอดีฉันซื้อขนมและตุกตามาฝากหนูเอล่ีนะจะ แลวก็มีธุระสำคัญจะคุยกับหนูอัญตามลำพัง พอจะมีเวลาใหฉันไหมจะ”

คุณชลิดาย่ืนของท่ีเพ่ิงรับจากกอรดอนสงใหกับเจาของบาน และบอกความตั้งใจของตนทันทีโดยไมออมคอมใหเสียเวลา ทำใหอัญธิการับรูวานางคงมีเร่ืองสำคัญจริงๆ

“ขอบคุณคะ” อัญธิกากลาวขอบคุณพรอมกับรับของฝากจากคุณชลิดา และสงตอใหพ่ีเล้ียงท่ีชื่อจำปาอีกที

“ถาอยางน้ันเชิญคุณปาน่ังกอนคะ เด๋ียวอัญจะไปเอาน้ําและของวางมาให” หญิงสาวบอกกับแขกสูงวัยแลวจึงหันมาสั่งงานพ่ีเล้ียงสาว “จำปาจะ เอาขนมและของเลนไปใหเอลี่ที่หองนั่งเลนนะ และชวยดูแกจนกวา


ฉันจะเรียก เขาใจไหม” “คะคุณอัญ” พ่ีเล้ียงรับคำและเดินเล่ียงไปทันที ไมนานนักรางระหงของอัญธิกาก็เดินออกมาพรอมกับถาดขนาดกลางท่ีมี

แกวน้ําและจานท่ีมีขนมหนาตานารับประทานอยูสองสามอยาง “นํ้าคะคุณปา” อัญธิกาบอกพรอมกับนั่งลงขางๆ คุณชลิดา “ขอบใจจะ ฉันไมออมคอมละนะหนูอัญ วันนี้ฉันมีเรื่องสำคัญมากท่ีจะตอง

คยุกับหน”ู คณุชลดิาเปดประเด็นทันทีโดยไมรอชา เพราะท่ีนางรอมาท้ังคนืก็แทบจะทนไมไหวอยูแลว

“คุณปามีอะไรพูดมาเถอะคะ” “คืออยางน้ีนะหนูอัญ เร่ืองที่ฉันจะพูดตอไปนี้ฉันอยากใหหนูตั้งใจฟงใหดีๆ

และก็อยาเพ่ิงปฏิเสธ อยาเพ่ิงโกรธ อยาเพ่ิงไลฉันกลับไป ฉันขอใหเราคุยกันใหเขาใจดวยเหตุผลแบบผูใหญเทาน้ัน”

คุณชลิดาดักทางเสียกอน เพราะเร่ืองที่นางจะคุยกับหญิงสาวนั้นเปนเรื่องคอนขางละเอียดออนเลยทีเดียว

“ไดคะ” อัญธิการับคำ “หนูรูไหมจะวาพอของเอล่ีเปนใคร” “คุณปา!” อัญธิกาเรียกอีกฝายอยางตกใจ ไมคิดวาจะไดยินคำถามแบบน้ี “หนูอยาเพ่ิงโกรธนะท่ีฉันถามอยางน้ี คือฉันใหคนตรวจสอบประวัติของหนู

กับหนูเอลี่หมดแลวอยางละเอียด หนูไมใชแมแทๆ ของแก แตเอลี่เปนลูกของพ่ีสาวของหนูที่เสียชีวิตไปแลว หนูเลี้ยงเอลี่มาตามลำพังตั้งแตพอกับแมของหนูจากไป และไมมีบันทึกเก่ียวกับพอของเอลี่เลย”

คุณชลิดาหยุดเลาและสังเกตทาทางของคนขางๆ เมื่อเห็นวาอัญธิกาไมมีทาทางตอตาน นอกจากกำลังตั้งใจฟง นางจึงเลาตอ

“ฉันขอสารภาพตามตรงนะจะหนูอัญ วาฉันรูสึกถูกชะตากับเอล่ีตั้งแตแรกเห็น และท่ีสำคัญเอล่ีหนาตาเหมือนลูกชายของฉันมากเหลือเกิน แลวย่ิงไปกวาน้ันปานรูปหวัใจทีห่วัไหลซายของเอล่ีเปนสิง่ท่ีบอกกับฉนัวา มนัไมใชเร่ืองบงัเอิญแนๆ เพราะตนตระกูลของสามีฉัน ทายาททุกคนของตระกูลคารลตันจะมีปานรูปหัวใจท่ีไหลซายกันทุกคน ไมเวนแมแตลกูชายของฉัน หนูพอจะเลาความจริงใหฉนัฟงไดไหมจะ ถือซะวา

ÊÔÃÐÊÒ 27

เห็นแกคนแกอยางฉันเถอะนะ เพราะอยางนอยถาส่ิงที่ฉันคิดอยูตอนนี้เปนความจริง หนูเอลี่จะไดมีพอเหมือนคนอื่นๆ เขา”

คำบอกเลาจากปากของคุณชลิดา เร่ืองราวของครอบครัวเธอท่ีผูหญิงสูงวัยคนน้ีพูดมาท้ังหมดเปนความจริงทุกอยาง ผูหญิงท่ีนั่งอยูขางๆ เธอตอนน้ีคงไมใชเจาของรานเพชรหรือเศรษฐีธรรมดาๆ ทั่วไป เพราะไมเชนน้ันเวลาเพียงแควันเดียวนางคงไมสามารถหาขอมลูของเธอและครอบครัวไดละเอียดถึงขนาดน้ี

แตสำหรับเร่ืองราวของผูชายท่ีบอกวาเปนพอของเอล่ีนีส่ทิีท่ำใหอญัธิกาสับสนและสงสัยไมแพกัน แตเพราะเธอไมเคยคิดที่จะปกปดเรื่องของเอลี่ หากวันหน่ึงมีโอกาสไดพบพอที่แทจริง เธอก็ไมเคยคิดจะกีดกัน

“ความจริงอัญไมเคยรูหรอกนะคะวาใครเปนพอของเอลี่ พ่ีอัยไมเคยบอกอะไรเก่ียวกับเขาเลย เมื่อประมาณหกเจ็ดปกอนพ่ีอัยไปเรียนตอท่ีอเมริกา แตหลังจากน้ัน ไมถึงสองปพ่ีอัยก็กลับมา พรอมกับตั้งทองไดเจ็ดเดือน พอกับแมของอัญพยายามคาดค้ันวาใครเปนพอของเด็ก แตพ่ีอัยก็ไมยอมบอกและไมยอมปริปากเร่ืองน้ันใหใครฟง จนในที่สุดทานก็เลิกถาม ตอนท่ีพ่ีอัยคลอดวันแรก พ่ีอัยบอกกับอัญวาพอของเอลี่เปนรุนพ่ีที่มหาวิทยาลัย ทั้งสองคนไมไดรักกัน เพียงแตมีความสัมพันธกันแบบคืนเดียว มันเกิดขึ้นเพราะคำทาพนันอะไรสักอยาง แตพ่ีอัยก็สัญญาวาจะทำหนาท่ีแมใหดีที่สุด และจะไมมีทางเรียกรองอะไรจากผูชายคนนั้น แตพ่ีอัยก็รักษาสัญญาไมได เพียงแคอาทิตยเดียวพ่ีอัยก็ทิ้งพวกเราไปอยางไมมีวันกลับ”

ใบหนาเรียวสวยหวานหมองลง ดวงตากลมโตหมนแสงพรอมกับหยาดน้ําตาที่รินไหลออกมาอยางหามไมได เมื่อนึกถึงเคราะหกรรมของพ่ีสาวและครอบครัว

“โธ! หนูอัญ...” คณุชลดิาอทุานดวยความเห็นใจ พรอมกบัเอือ้มมอืไปกมุมอืของอญัธิกาเอาไว

แลวบีบเบาๆ อยางใหกำลังใจ อัญธิกาเงยหนาข้ึนมองคุณชลิดาอยางขอบคุณ จากน้ันจึงเลาตอ

“พอกับแมของอัญรับเอลี่มาเปนลูกบุญธรรมเพราะตอนน้ันอัญยังเรียนอยู จนกระท่ังทานท้ังสองเสียชีวิตเมื่อสามปกอน อัญก็เลยจดทะเบียนรับเอลี่มาเปน บุตรบุญธรรมตอ ชีวิตของเอลี่นาสงสารคะคุณปา อัญและเอล่ีมีแตความสูญเสีย มาตลอด และถาคุณปาคิดวาเอล่ีเปนหลานของคุณปาจริงๆ อัญคงตองขอบอกวาอัญจะไมมีทางยอมใหใครมาพรากเราจากกันเด็ดขาด”

อัญธิกาบอกอยางที่ใจคิด หากวามีใครมาอางสิทธ์ิของความเปนพอที่แทจริง


ของเอลี่ แลวคิดวาวันหน่ึงเธอจะตองสูญเสียลูกสาวใหกับบิดาท่ีแทจริงเธอคงทำใจ ไมไดแนนอน และเธอก็คงไมยอมใหเปนเชนน้ันเด็ดขาด

“หนูอัญอยาเพ่ิงเขาใจผิดนะจะ ฉันไมเคยคิดอยางน้ันเลย ฉันเห็นใจหนูและสงสารเอลี่มากนะท่ีตองเจอแตเร่ืองรายๆ และก็พบแตความสูญเสีย ฉันขอสัญญาดวยเกียรติทั้งหมดของตระกูลคารลตัน ฉันจะไมทำอยางน้ัน ฉันจะไมพรากหนูสองคนออกจากกันอยางแนนอน แมจะสามารถพิสูจนไดวาหนูเอลี่เปนหลานของฉันจริงๆ”

“หมายความวาคุณปาจะปลอยพวกเราไป คุณปาจะไมยุงกับพวกเราใชไหมคะ”

อัญธิกาถามดวยความดีใจ หัวใจดวงนอยมีความหวัง เธอจะไดไมตองสูรบตบมือแยงชิงสิทธ์ิในการเล้ียงดูหนูนอยอยางท่ีเธอกำลังกลัว

“หนูอยาพูดอยางน้ันสิจะ ปลอยเปลยอะไรกัน ฉันไมไดคิดอยางน้ันหรอกจะ แตหนูอัญคงไมคิดท่ีจะกีดกันพอกับลูกหรอกจริงไหมจะ”

คุณชลิดาเร่ิมมองเห็นเคาลางของความยุงยากเม่ือหญิงสาวแสดงออกถึงอาการหวงลูกชัดเจน ซึ่งนางเองก็เขาใจวามันไมใชเรื่องแปลก ในเมื่ออัญธิกาเล้ียงดูลูกสาวดวยตัวเองมาตลอด

“อัญไมเคยคิดอยางน้ันหรอกคะ สิ่งท่ีอัญเคยฝนเอาไวมากท่ีสุดเห็นจะเปนเร่ืองน้ี อัญอยากใหเอล่ีมีพอเหมือนคนอ่ืนเขา หมายถึงพอจริงๆ นะคะ เอล่ีมีปญหาเร่ืองน้ีมาตลอด เวลาท่ีมีใครถามถึงพอ เอล่ีจะมีปฏิกิริยาแบบเม่ือวานน้ี อัญอยากให เอลี่เจอพอแทๆ ก็จริง แตอัญก็คงยกเอล่ีใหเขาไมได เพราะอัญรักเอล่ีมาก อัญอยากใหคุณปาเขาใจนะคะ”

“ปาเขาใจจะ เร่ืองน้ีเราจะหาทางออกดวยกัน ถาอยางน้ันหนูอัญจะรังเกียจไหมจะถาปา...ปา...เออ...จะขอตรวจดีเอ็นเอเพ่ือความม่ันใจ” คุณชลิดาเปล่ียนสรรพนามของตัวเองสำหรับหญิงสาวใหรูสึกถึงความเปนกันเองมากข้ึน

“ไมคะ อัญไมรังเกียจ” เมื่อไดรับคำยืนยันและยินยอมจากอัญธิกา คุณชลิดาก็พาท้ังสองแมลูกไปท่ี

โรงพยาบาลทันที จากน้ันทุกอยางก็เปนไปตามขั้นตอน แตรวดเร็วและเรียบรอยตามประกาศิตของผูถือหุนใหญอยางตระกูลปารกเกอร คารลตัน

เมือ่กระบวนการทางวิทยาศาสตรทีโ่รงพยาบาลเสร็จสิน้ คณุชลิดากับกอรดอนคนสนิทจึงกลับไปสงหญิงสาวและหนูนอยเอล่ีที่บาน

ÊÔÃÐÊÒ 29

คุณชลิดาใหคนสนิทพากลับมาที่คฤหาสน ทั้งท่ีวันน้ีมีงานท่ีสมาคมแตนางก็ปฏิเสธท่ีจะเขารวม เพราะเวลาน้ีนางมีเร่ืองราวมากมายใหขบคิดและสะสางอยาง เรงดวน สายตาหญิงสูงวัยมองเอกสารพรอมกับรูปถายในมืออยางพินิจพิเคราะห รูปไหนๆ ก็ลวนแตเหมือนลูกชายของนางไมผิดเพ้ียน ปานสีชมพูรูปหัวใจที่ไหลซาย และ ที่สำคัญนัยนตาสีนํ้าทะเลท่ีจะแปรเปลี่ยนเปนสีเขียวเขมเวลาโกรธ นางเห็นมาแลว กับตาตัวเองเม่ือวานน้ี และมั่นใจวามันตองใชอยางท่ีคิดแนนอน

“อีกแคสามวันเทาน้ันกอรดอน” นายหญิงใหญแหงตระกูลพูดกับคนสนทิ สายตาเฉ่ียวคมยงัมองเอกสารในมอื

ที่ถืออยู “แตผมวา...คุณทานคงไมตองรอเอกสารยืนยันถึงสามวันแลวกระมังครับ” บอดี้การดหนุมใหญพูดตามท่ีเห็น จากท่ีเติบโตและทำงานใหตระกูลคารตัน

มาตั้งแตรุนบิดาของคุณภาคินและเห็นนายนอยมาต้ังแตเกิด สวนตัวเขาเองยังมั่นใจรอยเปอรเซ็นตวาคุณหนูเอล่ีจะตองเปนทายาทและเลือดเน้ือเชื้อไขของคุณภาคินอยางแนนอน

“นั่นสินะ ย่ิงไดอยูใกลเอลี่มากเทาไร ฉันก็ย่ิงมั่นใจวาเด็กคนน้ีเปนหลานยาแนนอน เฮอ...เราจะทำยังไงตอไปดีกอรดอน ฉันอยากรับหลานมาอยูดวยมากท่ีสุดเลยตอนน้ี ทำยังไงดีนะหนูอัญถึงจะยอม ฉันไมนาเอาเกียรติของตระกูลไปรับประกันไวเลย ใหตายสิ”

คุณชลิดาบนอุบพรอมกับถอนหายใจยืดยาวอยางกลัดกลุม คิ้วเรียวสวย ของนายหญิงวัยหาสิบหาตีกันยุงเหยิงอยางคิดไมตก และยังคิดไมออกเลยวาจะหาหนทางใดใหไดหลานสาวมาอยูดวยอยางละมุนละมอมที่สุด โดยท่ีไมมีใครตองเสียใจ ไมวาจะเปนอัญธิกาหรือแมแตหนูนอยเอล่ี

“ถาคุณอัญธิกาไมยอมใหคุณหนูเอลี่มาอยูกับคุณทาน คุณทานก็ใหมาอยูดวยกันท้ังสองคนสิครับ”

คำแนะนำของคนสนิททำใหคุณชลิดาเบิกตาโพลงดวยความต่ืนเตน ใบหนาของหญิงสูงวัยฉีกย้ิมกวางดวยความดีใจเปยมลน

“โอ! ฉันลืมทางเลือกน้ีไปไดยังไงกันนะกอรดอน” คุณชลิดาอุทานออกมาดวยความดีใจ

“จริงดวยสินะ ฉันไมนาลืมเลย สงสัยจะมัวแตตื่นเตนท่ีรูวาตัวเองมีหลานสาว ในเมื่อตอนนี้หนูอัญธิกากับเอลี่ก็เหลือกันอยูแคสองคนเทาน้ัน ฉันก็จัดการใหพวกเขา


มาอยูที่นี่ทั้งสองคนซะก็สิ้นเร่ือง จะไดไมมีขออางอะไรอีก ในเมื่อเอลี่ก็ขาดหนูอัญไมได และหนูอัญเองก็แยกจากเอล่ีไมไดเหมือนกัน”

นางพยักหนานอยๆ อยางพอใจกับทางออกของปญหาท่ีเพ่ิงจะคนพบ และเปนทางออกท่ีดีที่สุด จากน้ัน...

“ท่ีสำคัญ...รูอะไรไหมกอรดอน” คุณชลิดาหันไปถามคนสนิทดวยความต่ืนเตน แววตาเปนประกายแพรวพราว รอยย้ิมเจาเลหผดุข้ึนท่ีมมุปากสวย เมือ่คิดถึงอนาคต

“อะไรหรือครับ” กอรดอนเลิกค้ิวหนาข้ึนมองหนานายหญิงใหญอยางไมคอยไวใจนัก

“ฉันกำลังรูสึกวา...ฉันอยากจะไดหนูอัญธิกามาเปนสะใภนะสิ” ‘นั่นไงละ...วาแลวเชียว’ กอรดอนคิดในใจ หากแตบอดี้การดหนุมใหญไมไดพูดอะไรออกมา ไมออกความเห็นเพราะ

ไมคิดวานายหญิงใหญจะคิดการณไกลอะไรไดขนาดนั้น รูทั้งรูวาคุณภาคินเปน คนเอาแตใจขนาดไหน ไมใชคนท่ีใครจะบังคับอะไรไดงายๆ ผูชายเย็นชาไรหัวใจอยางนายนอยรักใครเปนท่ีไหนกัน ถานายหญิงใหญคาดหวังไวแบบนัน้ เร่ืองวุนๆ จะตามมาหรือเปลานะ

“ทำไมถึงทำหนาแบบน้ันกอรดอน หรือเธอไมเห็นดวยกับความคิดของฉัน” จากสีหนาและทาทางของคนสนิทท่ีแสดงออกมา แววตาท่ีดูมีความกังวลของ

กอรดอนทำใหคุณชลิดาถามกลับดวยน้ําเสียงติดจะเคืองๆ เล็กนอย “เปลาครับคณุทาน เพียงแตผมกำลังคดิวานายนอยอาจจะไมพอใจทีค่ณุทาน

คิดจะ...” กอรดอนรีบอธิบาย แตยังพูดไมจบประโยคคุณชลิดาก็แทรกข้ึนกอน เพราะ

นางพอจะรูแลววา สิ่งท่ีคนสนิทกำลังกังวลอยูนั้นคือเร่ืองอะไร... “อยากังวลเร่ืองนั้น ฉันมีวิธี” คนสนิทท่ีรับใชมานานไมพูดอะไร นอกจากทำหนาปนยากกับความคิดและ

ความมั่นอกมั่นใจของเจานาย คุณชลิดาย้ิมพราย เมื่อคิดไดวาถาไดอัญธิกามาอยูใตชายคาเดียวกันแลว

นางจะอาศัยความใกลชิดน่ีแหละ ทำใหทั้งคูมีความรูสึกดีๆ ตอกัน เพราะเทาท่ีนางเห็นและสัมผัสมา ถึงจะเปนเพียงแคชวงเวลาส้ันๆ ผูหญิงอยางอัญธิกาใชวาจะหาไดงายๆ เธอออกจะสวยหวาน นารัก มารยาทก็งาม พูดจาก็ไพเราะออนหวาน แตก็เขมแข็งและเด็ดเดี่ยวในคราวเดียวกัน สังเกตจากการท่ีอัญธิกาออกโรงปกปองลูกสาวราวกับ

ÊÔÃÐÊÒ 31

จงอางหวงไข ซึ่งนางรูสึกถูกชะตาต้ังแตแรกเห็นเลยทีเดียว และหน่ึงในเหตุผลที่สำคัญท่ีสุดก็คือ อัญธิกาเปนคนท่ีดูแลหลานสาวของนาง

มาแตเล็กแตนอยน่ันเอง ภาคินรับรูเร่ืองราวท้ังหมดจากมารดาต้ังแตอยูบนเคร่ืองบินเจ็ตสวนตัว

เอกสารบางอยางถูกสงเปนไฟลผานเคร่ืองมือสื่อสารทันสมัย ทั้งภาพถายและขอมูลหลกัฐานท่ีเปนลายลักษณอกัษรอืน่ๆ คำบอกเลาถึงเร่ืองราวของผูใหกำเนิดเด็กหญิงอลนิ เทวราช หรอืหนูนอยเอล่ีทำใหชายหนุมถึงกับกุมขมับ

ใบหนาหลอเหลาสมบูรณแบบเครียดขรึมขึ้นทันที เขาจำเหตุการณที่เกิดข้ึนเม่ือหาปกอนไดอยางแมนยำ และไมมีทางลืมอยางแนนอน เพราะเร่ืองราววุนๆ ใน ครั้งน้ัน เขาถึงตองเดินทางมาพบและเจรจากับใครบางคนท่ีนี่ ที่บานของผูหญิงซึ่งเปนมารดาบุญธรรมของลูกสาว ผูหญิงท่ีชื่อ...อัญธิกา เทวราช

“ยินดีที่ไดรูจักครับคุณอัญธิกา” ประโยคแรกดังขึน้ เม่ือบดิาตวัจรงิตองมาเผชญิหนากับมารดาบญุธรรม ภาคิน

มองใบหนาเรียวสวยหวานพรอมกับทักทายหญิงสาวดวยน้ําเสียงราบเรียบ “สวัสดีคะ คุณภาคิน” อัญธิกายกมือไหวชายหนุมที่ดูมีอายุมากกวาเธอ วันน้ีหญิงสาวลางานคร่ึงวัน

ในชวงบายเพราะมีนัดเจรจากับเขา กอนหนาน้ีเธอพอจะไดรับรูเร่ืองราวของภาคิน จากคุณชลิดามาบางพอสมควร สวนใหญจะเปนขอมูลทั่วๆ ไป แตสิ่งหน่ึงท่ีหญิงสาวยังไมไดรับรูและสัมผัส เห็นจะเปนอุปนิสัยใจคอกระมัง

“ผมมีเรื่องตองตกลงกับคุณ” ปากหยักไดรูปเอยข้ึนเมื่อเห็นวาหญิงสาวกำลังสำรวจเขาอยูซึ่งเธอไมรูตัว

“คะ” “ผมตองการใหเราทำเอกสารของเอล่ีใหถูกตอง โดยการเพ่ิมชื่อผมซึ่งเปนพอ

เขาไปในสูติบัตร รวมทั้งเอกสารทางราชการ หรือแมแตฐานขอมูลของทางโรงเรียน” “คะ” “ผมตองการใหคุณทำความเขาใจกับเอล่ีเร่ืองผมใหถูกตอง และอธิบายใหแก

เขาใจชัดเจนวาทำไมท่ีผานมาผมถึงไมไดอยูกับแก” ภาคินยังคงพูดถึงส่ิงท่ีเขาตองการแสดงความจำนงราวกับวาขณะน้ีเขากำลังทำการเจรจาตอรองทางธุรกิจอยูกับลูกคา


รายใหญสักราย “คะ” “ผมตองการใหคุณพาเอล่ียายเขาไปอยูบานผมโดยเร็วท่ีสุด” “คะ อะไรนะคะ ไมนะ ฉันจะไมยอมใหเอลี่ไปไหนท้ังน้ัน เอล่ีตองอยูกับฉัน

ที่สำคัญคุณแมของคุณทานสัญญากับฉันไวแลววาทานจะไมพรากเอล่ีไปจากฉัน” อัญธิการีบปฏิเสธ ไมมีทางเสียละท่ีเธอจะยอมใหลูกสาวไปอยูที่อื่น ถึงเขาจะ

เปนพอก็เถอะ อีกท้ังยังกลาวอางถึงคำสัญญาท่ีมารดาของเขารับปากเอาไวกอนหนาน้ี “ผมก็ยังไมไดพูดนะครับคุณอัญธิกา วาจะใหคุณกับเอลี่แยกจากกัน คุณ

ไมไดยินท่ีผมพูดหรือยังไง ผมบอกใหคุณพาเอล่ียายไปอยูที่บานของผม ก็คือท้ังคุณและเอล่ี ไมใชเอลี่แคคนเดียว”

ภาคินอธิบายพรอมกับเนนประโยคสุดทายชาๆ ชัดๆ “ทำไมฉันกับเอล่ีตองยายไปอยูบานกับคุณ” หญิงสาวถามกลับเสียงเขียว ดวงตากลมโตสีนํ้าตาลมองคนหนาชายหนุม

จอมบงการอยางขุนเคือง เม่ือเห็นวาเร่ืองราวทำทาจะยุงยากและไปกันใหญ ทำไมมันไมงายเหมือนตอนท่ีคุยกับคุณชลิดา อัญธิกาคิดอยางไมพอใจ

“เพราะผมเปนพอ และคุณเปนแมของเอล่ี” ภาคินพูดเสียงหนัก ดวงตา สีนํ้าทะเลสังเกตเห็นทาทางกังวลและต่ืนตระหนกของหญิงสาวท่ีแสดงออกมาอยางชัดเจน

“แตวาฉัน...” อัญธิกาอึกอักไปไมเปน ที่เขาพูดมันก็ใช เขาเปนพอ และเธอก็เปนแม

“ไหนคุณบอกวาคุณจะไมกีดกันผมกับลูก” ภาคินยอนถาม เพราะมารดาเขาบอกเชนน้ัน อัญธิการับปากวาจะไมกีดกัน

เขากับลูกอยางแนนอน “ฉันก็ไมไดกีดกัน แตวาเราสองคนไมไปไมไดเหรอคะ ฉันหมายถึงคุณจะมา

หาแกเม่ือไรก็ไดฉันไมหาม” อัญธิกาพยายามบายเบ่ียง และหาทางออกใหกับสิ่งท่ีกำลังหวาดกลัว เธอยัง

ไมไดคิดเรื่องน้ีมากอน เพราะเทาท่ีคุยกับคุณชลิดามารดาของเขา นางยังไมเคยพูดถึงเร่ืองนี้เลยสักคร้ัง มันเปนสิ่งท่ีอัญธิกายังไมไดเตรียมตัวเตรียมใจตั้งรับ

“ผมอยากใหคุณทำความเขาใจเสียใหมนะครับคุณอัญธิกา จากหลักฐานทั้งหมดที่มี ซึ่งคุณก็เห็นและอานหมดแลว คุณก็รูดีแลววาเอลี่เปนลูกสาวของผม เปน

ÊÔÃÐÊÒ 33

ทายาทของตระกูลคารลตัน ตระกูลที่ร่ำรวยมหาศาลติดอันดับของโลก คุณจะใหลูกสาวของผมอาศัยอยูบานหลังน้ีไดยังไง”

“นี่คุณภาคิน! พูดใหมันดีๆ นะ ทำไมเอล่ีจะอยูไมได ในเมื่อแกอยูที่บานหลังน้ีมาตั้งแตเกิดจนตอนนี้อายุสี่ขวบเขาไปแลว ตอใหหลับตาเดินเอลี่ยังรูเลยวาหองไหนเปนหองไหน ฉันรู...วาคุณนะร่ำรวยมหาศาล แตคุณก็ไมควรดูถูกคนอ่ืนแบบนี้นี่”

อัญธิกาเถียงกลับอยางเหลืออดกับคำพูดท่ีออกมาจากปากผูชายคนน้ี กลาดีอยางไรมาดูถูกบานท่ีเธออยูมาตั้งแตเกิด รูอยางน้ีไมยอมใหเขามาในบานก็ดีหรอก

“ผมไมไดดูถูก แตที่ผมพูดนะผมหมายถึงวา...คุณจะใหเอล่ีอยูที่บานคุณ ตอไปก็ได แลวใหผมเปนฝายยายมาอยูกับลูกผมก็อยูไดไมมีปญหา แลว...คุณคิด บางไหมวา ทั้งคนรับใช แมบาน บอดี้การดอีกย่ีสิบสามสิบชีวิตจะมาอยูบานคุณยังไงไหว”

ประโยคสุดทายชายหนุมจงใจใชสายตากวาดมองไปท่ัวตัวบาน ราวกับจะส่ือความหมายใหเธอไดรูวา...หลังแคนี้จะอยูกันไดสักก่ีคน

“คุณ!” เจอคำถามน้ีเขา อัญธิกาถึงกับสะอึกพูดอะไรไมออก หญิงสาวเงียบไปเกือบหนึง่นาที จากน้ันก็ไดยินเสียงเขาถอนหายใจหนักๆ แลวเอยออกมาพรอมกับจองหนาเธอเขม็ง

“เอาเถอะ ทำตามท่ีผมบอกนั่นแหละดีที่สุดแลว ถาคุณรักเอล่ีและหวังดีกับแกจริงๆ คุณก็ตองทำความเขาใจและยอมรับกับตัวตนท่ีแทจริงของแกซะต้ังแตตอนน้ี จะไดไมมีปญหา เพราะจากน้ีเปนตนไป มันจะไมมีอะไรท่ีเหมือนเดิมอีกแลว”

‘ใชสิ มันไมมีอะไรเหมือนเดิมอีกตอไปแลวจริงๆ ตั้งแตที่ผูชายบาอำนาจคนน้ีกาวเขามา’ อัญธิกาเบือนหนาหนีไมยอมสบสายตาคมกริบสีนํ้าทะเลคูนั้น เธอกำลังสับสน กำลังหวาดหว่ัน วิตกสารพัด และ...เธอกำลังกลัว

“แลวบานของฉันละ ฉันอยูที่นี่มาตั้งแตเด็กแลวนะ คุณจะใหฉันท้ิงไปได ยังไง”

อัญธิกาถามออกไปเสียงเบาหวิว ในขณะเดียวกันก็รูสึกใจหายข้ึนมาทันที เมื่อคิดวาเธอกำลังจะตองไปจากบานท่ีมีทั้งความรักและความทรงจำของเธอ...บานท่ีเธอรักมาก

“ผมจะใหแมบานและคนสวนมาทำความสะอาดและดูแลอาทิตยละสองสามครั้ง หรือคุณอยากจะใหพวกเขาอยูเฝาดวยก็ไดนะ เร่ืองน้ันไมมีปญหา หรือวาคุณจะปลอยใหคนเชาละ”


“ไมคะ ฉันไมอยากใหใครมาเชา” เธอตอบปฏิเสธออกไปทันทีโดยไมตองคิด “ถาอยางน้ันก็ตกลงตามน้ี คุณกับลูกจะตองยายเขาไปอยูที่บานผมภายใน

วันน้ี” เมื่อเห็นทาทีที่ดูออนลงของหญิงสาว ภาคินจึงรีบสรุปและสั่งการตอตาม

แบบฉบับประธานใหญของโรงแรมคารลตันแกรนด แตมันกลับทำใหคนท่ีไมไดอยูในฐานะผูใตบังคับบัญชาอยางอัญธิกาถึงกับ...

“ภายในวันน้ี! คุณจะบาเหรอคุณภาคิน ฉันกับลูกจะยายเขาไปวันน้ีไดยังไง” จากคนท่ีกำลังรูสึกสลดหดหู แตพอไดยินคำส่ังตอมาของเขา อัญธิกาแหวใส

ชายหนุมเสียงสูงทันที เพราะแครูวาเธอกับเอล่ีตองไปอยูที่บานของเขา มันก็ทำใหเธอช็อกและต้ังตัวไมทันอยูแลว แตนี่ยังจะใหเธอยายเขาไปภายในวันน้ีอีก เขาตองบา ไปแลวแนๆ ที่คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะส่ังอะไรก็สั่ง โดยไมสนใจความรูสึกของคนอื่นแบบนี้

“ทำไมจะไมได หรือคุณมีปญหาอะไร” “ปญหาเหรอคะ มีแน” อัญธิกาบอกเสียงต่ำพรอมกับเริ่มนับปญหาของเธอให

ชายหนุมฟง “หน่ึง...ฉันยังไมไดเก็บของ สอง...ฉันยังไมไดคุยกับลูก สาม...ฉันยังไมได

เตรียมตัวเตรียมใจ สี่...” “พอ...แลว...” อญัธิกายังบอกเหตุผลของเธอไมทนัครบทกุขอ ภาคินก็ตดับทโดยลากเสียงยาว

ราวกับเหน่ือยหนายรำคาญใจกับสารพัดปญหาท่ีเธอหยิบยกข้ึนมา ซึ่งเขามองวามันเปนเพียงขออางมากกวา

“ถาเปนเร่ืองเก็บของมันไมจำเปน เพราะผมจัดการใหคุณได คุณอยูเฉยๆ ไมตองทำอะไรท้ังน้ัน คนของผมจะจัดการใหเอง สวนเร่ืองคุยกับลูกก็ไมเปนไร วันน้ีเราจะไปคุยกับเอล่ีดวยกัน แลวเรื่องที่คุณตองเตรียมตัวเตรียมใจ ย่ิงไมจำเปนเลยสักนิด เพราะคุณสามารถไปเตรียมตัวเตรียมใจที่บานผมได คุณมีเวลาอีกนานเชียวละ คุณผูหญิง เพราะผมรูวาเร่ืองนี้มันตองใชเวลา”

ภาคินตอบวิธีการแกปญหาของอัญธิกาในแบบของเขา และบอกทุกอยางเปนฉากๆ อยางงายๆ สบายๆ ราวกับวามันเปนเร่ืองแสนจะธรรมดาเอามากๆ

“คุณภาคิน! นี่มันจะมากไปแลวนะ จูๆ คุณก็เขามาบงการชีวิตของฉันกับเอลี่แบบนี้ไดยังไงกัน คุณควรใหเวลาฉันกับลูกบางสิ ตอนน้ีฉันยัง...ฉันยัง...ทำใจไมไดเลย

ÊÔÃÐÊÒ 35

นะ” “ทำไมคุณตองทำใจดวย” “นี่คุณ! ฉันกับเอล่ีอยูกันตามประสาแมลูกมาตลอด จูๆ คุณก็โผลมาจากไหน

ก็ไมรู ถึงคุณจะเปนพอก็เถอะ คุณนาจะใหเวลาฉันไดทำใจบางสิ” “ทำไมตองทำใจ แลวคุณคิดวาเอลี่เกิดมาจากกระบอกไมไผหรือยังไงจะได

ไมตองมีพอนะ” “คุณภาคิน!” อัญธิกาเรียกช่ือชายหนุมเสียงสูง กัดฟนกรอดๆ อยางโกรธๆ

ดวงตากลมโตสีนํ้าตาลจองมองผูชายตรงหนาดวยความขุนเคือง “เอาละ...ตกลงตามน้ี” ภาคินสรปุ ทำเปนทองไมรูรอนกับอาการท่ีแสดงออกมา

ของเธอเลยสักนิด “...” เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไปนาน ภาคินก็มองใบหนาเรียวสวยหวาน หากแต

ฉายแววกังวลหวาดกลัวชัดเจน จนเขาเองก็รูสึกเห็นใจ เธอคงตองการเวลาสำหรับการเปล่ียนแปลงทุกอยางจริงๆ แตเขาคงรอจนกวาจะถึงวันน้ันไมได ชายหนุมถอนหายใจหนักๆ กอนจะพูดใหอีกฝายรูสึกดีขึ้นดวยน้ําเสียงท่ีนุมนวลกวาเดิม อยางท่ีไมเคยทำกับใครมากอน

“คุณไมตองกังวลหรอกนะอัญธิกา ผมรูวาคุณกำลังสับสน คุณกำลังรูสึกกลัว มันเปนเร่ืองใหมสำหรับคุณ รวมทั้งเอลี่ แตผมรับรองวาเราจะชวยกันแกไขปญหาทั้งหมดตอจากนี้ดวยกัน ไมวาอะไรจะเกิดข้ึนหรือจะมีความยุงยากอะไรตามมาก็ตาม ผมอยากใหคุณคิดวาส่ิงท่ีเราทำลงไปท้ังหมดน้ีก็เพ่ือเอล่ี คุณจะคิดอยางน้ันไดไหม อยางนอยก็เพ่ือความสบายใจของเราทุกคน เพ่ือความสุขของเอลี่ ไดหรือเปลา”

“ฉันไมมีทางเลือกอื่นเลยใชไหม” นํ้าเสียงของคนถามเบาหวิวจนคนฟงยังรูสึกใจหายแปลกๆ

“ใช!” ภาคินตอบรับเสียงหนัก เขาจะไมใจออนเด็ดขาด อัญธิกาพนลมหายใจจากลำคอระหงทันทีที่ไดรับคำยืนยันจากชายหนุม ใช...

มันเปนเรื่องใหมสำหรับเธอกับลูกจริงๆ นั่นแหละ และเธอคิดไมออกเลยดวยซํ้าวาชีวิตขางหนาตอจากนี้ไปจะเปนอยางไรบาง จะมีอะไรเกิดขึ้น คำพูดยาวเหยียดจากภาคินแมจะทำใหเธอรูสึกมั่นใจขึ้นมาระดับหนึ่ง แตมันก็ยังไมดีขึ้นเสียทีเดียว เพราะยังมีอีกหลายเร่ืองใหตองคิดหนัก...บานหลังใหม

“ผมอยากเจอลูก” ในที่สุดภาคินก็เปนฝายพูดข้ึนทำลายความเงียบ


“ฉันจะพาคุณไปรับแกท่ีโรงเรียน แต...คุณชวยเลาเร่ืองของคุณกับพ่ีอัยใหฉันฟงหนอยไดไหมคะ วาความจริงมันเปนยังไงกันแน ทำไมพวกคุณถึง...ถึง...”

ภาคินถอนหายใจหนักๆ อีกคร้ัง “ถาคุณจะหมายถึงทำไมเราถึงนอนดวยกันนะเหรอ” คำพูดตรงๆ ไมออมคอมของเขาทำใหอัญธิกาอยากกรีดรองออกมาดังๆ

ผูชายคนน้ีอายเปนบางไหมเน่ีย “นี่คุณภาคินคะ ฉันไมไดหมายความวาอยางน้ัน แตที่ฉันอยากรูก็คือ...คือ...

โอย...ฉันจะถามยังไงดี คือฉันไมเขาใจวาพวกคุณปลอยใหมันเปนแบบน้ีไดยังไง” อัญธิกาหาคำถามเจอในท่ีสุด

“เอาละ ถาคุณอยากรูจริงๆ ผมจะเลาใหฟง ผมกับอัยราพ่ีสาวของคุณเรา ไมเคยคบกัน ไมไดรักกัน เรารูจักกันเพียงแคผิวเผินเพราะเรียนท่ีเดียวกันเทาน้ัน แตเร่ืองที่เกิดขึ้นในวันน้ันผมยอมรับวาเราตางก็ผิดดวยกันท้ังคู มันเปนการพนันเพ่ือ ที่จะเอาชนะกันระหวางเพ่ือนฝูงในคณะท่ีเราเรียนอยู เดิมพันดวยความสัมพันธเพียงชั่วขามคืน จากน้ันเราก็จบกัน แลวผมก็ไมไดพบพ่ีสาวคุณอีกเลย”

ภาคินหยุดพูดแลวมองหนามารดาบุญธรรมของลูกสาวของเขาดวยความรูสึกหลากหลาย เขาไมเคยคิดมากอนเลยวาจะมีเร่ืองแบบน้ีเกิดข้ึนกับตัวเอง อยา วาแตอัญธิกาเลยท่ีช็อกและตองทำใจยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากน้ี เขาเองก็รูสึกไมตางจากเธอ เพียงแตเขาไมจำเปนตองทำใจ แตรูสึกวามันเปนสิ่งท่ีตองทำและเขาตองรับผิดชอบ

ชายหนุมตัดสินใจเลาใหหญิงสาวฟงตอ... “ผมไมรูมากอน ไมเคยรูวาเธอต้ังทองเพราะเหตุการณในคืนน้ัน ผมเสียใจ

จริงๆ นะอัญธิกา ที่ปลอยใหพ่ีสาวของคุณตองเผชิญกับปญหาทุกอยางตามลำพัง ผม ...ขอโทษ”

ภาคินบอกเสียงทุม แสดงความรูสึกเสียใจออกมาอยางจริงใจท้ังน้ําเสียงและแววตา

“มันไมใชความผิดของคุณหรอกคะคุณภาคิน มันอาจเปนโชคชะตาหรือจะเปนเพราะอะไรก็ชางเถอะ สำหรับเรื่องนี้ฉันเองก็ไมไดคิดโทษใครทั้งนั้น และท่ีสำคัญ พ่ีอัยไมไดเผชิญปญหาตามลำพังหรอกคะ ครอบครัวของฉันทุกคนเปนกำลังใจและอยูเคียงขางพ่ีอัยมาตลอดจนกระท่ังนาทีสุดทายของชีวิต และฉัน...ก็ไมเคยเสียใจเลย ที่ตองเลี้ยงดูเอลี่”

ÊÔÃÐÊÒ 37

อัญธิกายืนยันกับภาคินบิดาตัวจริงของหนูนอยเอล่ี ดวงตากลมโตสีนํ้าตาลดูเด็ดเดี่ยวมั่นคงเมื่อพูดถึงลูกสาว ภาคินสัมผัสไดถึงความรักและความผูกพันท่ีอัญธิกามีตอเด็กหญิงอลิน ทั้งที่ไมคอยจะเขาใจเทาไรนัก แตเขาคอนขางมั่นใจวาความรูสึกของเขาไมโกหก

“ผมขอยืนยัน...วาผมตองการรับผิดชอบเอลี่ในฐานะพอท่ีแทจริง อยากดูแล และชดเชยเวลาที่เสียไปตลอดสี่ปที่ผานมาใหแก อยางท่ีแมผมบอกกับคุณ เราจะ ไมทำรายจิตใจคุณกับเอล่ีดวยการใหพวกคุณแยกจากกัน ซึ่งผมก็รูดีวาคุณคงไมมีทางยอมแนๆ คุณมีสิทธ์ิในตัวเอล่ีในฐานะแม และผมมีสิทธ์ิในฐานะพอ...โอเคไหม”

“คะ” อัญธิการับคำเบาๆ เม่ือเห็นความมุงมั่นและจริงจังในดวงตาสีนํ้าทะเลของ

เขา เธอไมอาจรูวาอนาคตวันขางหนาจะเปนอยางไร แตทุกอยางท่ีตัดสินใจตั้งแตวันน้ี ทั้งหมดก็เพ่ือเด็กหญิงอลิน เทวราช ลูกสาวของเธอ และจากน้ีตอไปก็คงจะตองเปลี่ยนเปน เด็กหญิงอลิน คารลตัน ตามความตองการของเขา...ภาคิน ปารกเกอร คารลตัน...


เม่ือรถลีมูซีนสีดำมันปลาบแลนเขามาจอดยังลานจอดรถของโรงเรียนอนุบาล

เอกชนแหงหน่ึง จากน้ันอาทิตยซึ่งน่ังหนาขางๆ เขตแดนซ่ึงเปนคนขับก็ลงมาทำหนาท่ีเปดประตใูหผูโดยสารท้ังสอง พรอมกับโคงคำนับใหอยางนอบนอม อญัธิกาพาชายหนุมเดินเขาไปจุดหมายคือตึกอนุบาล

“แมจา...” เสียงใสๆ ของหนูนอยรองเรียกมารดาทันทีพรอมกับวิ่งเขามาหาอยางรวดเร็ว

“เอล่ี...คิดถึงจังเลยคะ” อัญธิกาน่ังลง แลวอาแขนรับรางปอมกลมโดยอัตโนมัติ “เอลี่ก็คิดถึงแมจาท่ีสุดในโลกเลยคะ” หนูนอยบอกพรอมกบัซบหนาคลอเคลียไหลมน ออดออนมารดาเหมือนอยางท่ี

เคยทำเปนประจำ “อืม...นารักจัง” อัญธิกาผละออกเล็กนอย เพ่ือท่ีจะไดมองใบหนาจิ้มลิ้มให

ถนัดตาสมกับความคิดถึง จากนั้นก็ยกมือเรียวสวยข้ึนมากอบกุมแกมยุยเอาไวดวยความเอ็นดู พรอมกับบอกรักลูกสาวจากหัวใจ

¤ÇÒÁà»ÅÕèÂ¹á»Å§

3

ÊÔÃÐÊÒ 39

“แมจารักเอล่ีมากท่ีสุดเลยคะ” “เอล่ีก็รักแมจาท่ีสุดในโลกเหมือนกัน” เสียงใสบอกพรอมกับฉีกย้ิมกวางสงให

มารดา อัญธิกามองหนูนอยดวยแววตาเต็มรัก สองสาวตางวัยผลัดกันหอมแกมซายขวาราวกับวาท่ีตรงน้ีมีเพียงแคพวกเธอ

สองคนเทาน้ัน สวนผูชายอีกคนท่ียืนมองเหตุการณอยูเงียบๆ ตั้งแตตนรูสึกตัววากำลังจะถูกลืมจากใครบางคน

“อะแฮม!” “เอะ...แมจาคะ ใครเหรอคะ” หนูนอยเอล่ีทำหนาเหลอหลา ดวงตาใสแจวสีน้ําทะเลมองเจาของเสียงกระแอม

เมื่อสักครู สลับกับใบหนาสวยหวานของมารดาไปมาเพ่ือรอคำตอบ “คุณลุง...เออ คือ...เอล่ีคะ เอล่ีฟงแมจานะคะคนดี ผูชายคนน้ีคือคุณพอของ

เอลี่คะ” “คุณพอเหรอคะ” หนูนอยทวนคำแลวทำหนางงกับสิ่งท่ีมารดาบอก “ครับ พอเปนพอของหนูครับเอล่ี” ภาคินยืนยันพรอมกับนั่งยองๆ ลงตรงหนาหนูนอย นัยนตาคมกริบสีนํ้าทะเล

จองมองเด็กหญิงอลินดวยความต่ืนเตน ชายหนุมไลสายตามองหนาเด็กนอย รูสึกตื้นตันข้ึนมาแปลกๆ เอล่ีชางเหมือนเขามากเหลือเกิน ดวงตาสีนํ้าทะเลคูนี้ จมูก ปาก โครงหนา ไมมีสิ่งใดผิดเพ้ียน นอกจากสีผมเทาน้ันท่ีออกสีนํ้าตาลเขมเหมือนคนเอเชีย

“แมจา...จริงๆ เหรอคะ พอจาไมไปทำงานไกลๆ แลวเหรอคะ” หนูนอยยังทำหนาสงสยัพรอมกับเขยาแขนมารดาอยากไดคำยืนยัน

“คะ คุณพอไมไปทำงานไกลๆ อีกแลว คุณพอจะกลับมาอยูกับเอลี่แลวคะ” อัญธิกายืนยันดวยรอยย้ิม พรอมกับมองหนาลูกสาวดวยความรักและต้ืนตัน

เมื่อเห็นความดีใจที่แสดงออกมาจากดวงตาคูนั้นของหนูนอยเอล่ี “เอลี่...มาใหคุณพอกอดหนอยไดไหมครับ” “ไดคะ...พอจา” หนูนอยเอล่ีโผเขาสูออมกอดของบิดาท่ีอาแขนรอรับอยูกอน แตชายหนุมงง

กับสรรพนามท่ีถูกเรียก “หืม” “เอลี่รักพอจา” หนูนอยพูดเสียงใสขณะอยูในออมกอดของบิดา ภาคินรูสึกผิด

ขึ้นมาอยางชวยไมได


“พอจาก็รักเอล่ีครับ...พอจาขอโทษ” เสียงทุมบอกกับลูกสาวส่ันๆ ภาคินรูสึกหัวใจกระตุกจนไหววูบขึ้นมา ย่ิงไดสัมผัส ไดยินเสียง ไดกอดสายเลือดของตนเอง ชายหนุมเกิดอาการชาวาบไปช่ัวขณะเลยทีเดียว

“พอจาขอโทษเอล่ีทำไมคะ” หนูนอยมองหนาซีดๆ ของบิดาดวยความสงสัย “พอจาขอโทษท่ีไมไดมาหาหนูเลย” ภาคินมองหนาเอล่ีสบตากับนัยนตา

สีเดียวกับเขาน่ิงงัน...เขารูสึกผิดจริงๆ “ก็แมจาบอกวาพอจาไปทำงานไกลๆ ที่ตางประเทศโนน” หนูนอยทำปากย่ืนขณะพูดคำสุดทาย ชายหนุมรูสึกอยากจะขอบคุณอัญธิกา

เหลือเกิน ทัง้ทีต่ลอดเวลาท่ีผานมาเขาไมเคยไดทำหนาที่พออยางท่ีควรทำ แตเธอกลับไมเคยทำลายความรักและความศรัทธาของลูกสาวท่ีมีใหกับบิดาผูใหกำเนิด ภาคิน มองหนาเรียวสวยหวานอยางขอบคุณ กอนจะหันกลับมาแยมยิ้มใหกับเอลี่พรอมกับเอยข้ึน

“ครับ พอจาไปทำงาน แตพอจาจะกลับมาอยูกับหนูแลวไมไปไหนไกลๆ อีกแลว เอลี่ไปอยูกับพอจานะครับ ไปอยูกับคุณยา บานพอจาหลังใหญ มีสระวายน้ํา มีสวนดอกไม มีของเลน และมีหองนอน...ใหญมาก”

หนูนอยเอล่ีฟงคำบอกเลาของบิดาดวยความต่ืนเตน กอนจะถามออกไปดวยความอยากรู

“แมจาไปดวยไหมคะ” อัญธิกามองหนาจิ้มลิ้มของบุตรสาวแลวไดแตกลืนน้ําลายเหนียวๆ ลงคอ

อยางยากลำบาก ถึงแมเธอจะตัดสินใจตั้งแตตอนอยูที่บาน และคิดมาตลอดทางที่ นั่งรถมา แตพอถึงเวลาเขาจริงๆ ทำไมมันถึงไดรูสึกใจหายเหลือเกิน

“แมจาไปอยูกับเอล่ีไหมคะ ถาแมจาไมไปเอล่ีก็ไมไปคะ” หนูนอยถามยํ้าพรอมกับจองหนามารดาตาแปวอยางรอความหวัง อัญธิกา

สบตาลูกสาวกอนจะตัดสินใจอยางเด็ดขาดในท่ีสุด “ไปสิคะ เอลี่อยูที่ไหนแมจาก็อยูที่นั่น” อัญธิกาบอกกับบุตรสาวดวยรอยย้ิมละไม พรอมกับใชนิ้วเรียวลูบแกมเอลี่

ไปมาดวยความรักใคร “เยๆๆ” เด็กหญิงอลนิรองขึน้เสยีงดงัดวยความดใีจจนแทบจะกระโดดขึน้กอด

คอบดิา ดวงหนาเล็กๆ ย้ิมกวางจนตาหยี ผูใหญทัง้สองย้ิมใหอยางเอ็นดู จากนั้นภาคินจึงเปนฝายพูดขึ้น “เรากลับบานกันเถอะนะครับ ปานน้ีคุณยา

ÊÔÃÐÊÒ 41

รอแลว” ชายหนุมลุกข้ึนยืนเต็มความสูงพรอมกับจูงมือบุตรสาวใหเดินตาม เอล่ีใชมือ

อีกขางดึงมืออัญธิกามาจับไวเหมือนอยางท่ีเคยทำทุกวัน “ไปกันเลยคะ เอลี่อยากไปหาคุณยา” หนูนอยรองบอกดวยความดีใจ ใบหนาจ้ิมลิ้มเต็มไปดวยรอยย้ิมเบิกบาน เดิน

จับมือบิดาดวยความต่ืนเตนกับการมีคุณพอครั้งแรก ในขณะเดียวกันก็มีคุณแมเดินเคียงคูไปดวยกัน

เม่ือท้ังสามคนพอ แม ลูก เขามาอยูในรถคันหรูท่ีเตรียมพรอมสำหรับขับเคล่ือนไปสูจุดหมาย นั่นก็คือคฤหาสนคารลตัน

“พอจาชื่ออะไรคะ” จูๆ เสียงเล็กๆ ก็ถามข้ึนดวยความสงสัย ภาคินทำหนางงย่ิงกวาพรอมกับหันมามองหนาอัญธิการาวกับอยากถาม

“หืม” “อยามามองหนาฉันแบบน้ันนะคุณภาคิน คุณก็รูวาฉันไมมีขอมูลและไมเคยรู

เร่ืองอะไรเก่ียวกับคุณท้ังน้ัน” อัญธิการูทันความคิดชายหนุม รีบออกตัวทันที “ผมก็ยังไมไดวาอะไรคุณน่ีครับ” ภาคินบอกย้ิมๆ เมื่อเห็นสายตาและทาทาง

เอาเร่ืองของเธอ “วายังไงคะ พอจาชื่ออะไรคะ เอล่ีจะไดไปเลาใหเพ่ือนฟง เพ่ือนจะไดเลิกลอ

เอลี่ซะที เอลี่เบ่ือ” นํ้าเสียงกระเงากระงอดของเด็กนอยทำใหอัญธิกาและภาคินอมยิ้มออกมา

พรอมกัน “แลวคุณแม...เออ...แมจาของหนูบอกวายังไงละครับ” ภาคินเลือกท่ีจะลองเชิง

เพ่ือดูสถานการณกอน “แมจาบอกใหเอลี่เรียกวาพอจาก็พอคะ สวนชื่อ...ใหเอลี่รอถามพอจาเอง” เปนอีกคร้ังท่ีเขานึกอยากจะขอบคุณเธอจริงๆ “อืม...พอจาช่ือภาคินครับ เอลี่จะเรียกพอคินก็ไดนะครับ” ชายหนุมบอกกับ

หนูนอย “พอคินเหรอคะ...อืม...ไมเอา ไมเอา เอลี่จะเรียกพอจาเหมือนเดิม” เอเล่ีเรียกช่ือใหมของบิดาพรอมกับมองหนาเจาของชื่อกอนจะตีหนายุง แลว

สายหนาไปมาชาๆ จากน้ันจึงตัดสินใจบอกไป


“ครับ เอลี่อยากจะเรียกอะไรก็ไดทั้งน้ัน” ภาคินบอกพรอมกับยกรางกระปุกลุกข้ึนมาน่ังบนตักแกรง เอล่ียกสองมือ

โอบกอดรอบคอบิดาแนนทันที “พอจาใจดีจังเลย” “แลวเอล่ีรักพอจาไหมครับ” “รักคะ เอลี่รักพอจากับแมจาท่ีสุดเลย รักคุณยาดวย” เอลี่พูดจอยๆ พรอมกับ

ซบหนาลงกับบาแกรงเหมือนอยางท่ีเคยทำกับมารดา ‘โอ! พระเจา ใหตายเถอะ...เราไมเคยรูสึกดีแบบน้ีมากอนเลย’ จูๆ คำวาครอบครัวก็เขามาอยูในสมองของเขา ทั้งที่เขาเพ่ิงจะมีโอกาสไดเจอ

เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองไมถึงคร่ึงวันดวยซ้ํา แตคำวา ‘พอกับลูก’ มันชางเปน สิ่งมหัศจรรยและวิเศษที่สุดสำหรับชีวิตของผูชายคนหนึ่ง

ภาคินไมเคยคิดมากอนเลยวาการถูกใครสักคนเรียกพอ และคำวารักของลูกมันจะเกิดความรูสึกเปนสุข อบอุน เติมเต็มชีวิตอยางบอกไมถูกเลยจริงๆ ภาคินกอดเด็กหญิงอลินแนบอกอยางรักใคร พรอมกับลูบหลังหนูนอยเบาๆ

สำหรับอัญธิกา เธอยอมรับวาดีใจเหลือเกินท่ีเอลี่มีวันน้ีเสียที วันท่ีชีวิตของ ลูกนอยมีพอเหมือนกับเพ่ือนคนอื่นๆ ถึงแมวาเธอจะไมสามารถคาดเดาถึงอนาคตไดวาการเปล่ียนแปลงของชีวิตเธอกับลูกจากน้ีจะเปนอยางไรตอไป แตเธอก็จะทำมันใหดีที่สุด เพ่ือลูกสาวท่ีเธอรักสุดหัวใจ

คฤหาสนขนาดสามช้ันต้ังตระหงานอยูบนพ้ืนท่ีกวาสิบไร อัญธิกามอง

อาณาบริเวณเบ้ืองหนาอยางจำนนตอความเปนจริงท่ีไมอาจหลีกเล่ียง เธอตองเขามาอาศัยอยูภายใตชายคาของคฤหาสนหลังนี้ แมจะไมถึงกับถูกบังคับแตก็จำยอมเพื่อ หนูนอยเอล่ี เพราะเธอไมสามารถหาเหตุผลมาปฏิเสธไดจริงๆ อยางท่ีเขาบอก

ภาคินมีสิทธ์ิในตัวเอล่ีทุกอยางและเขาก็ตองการเล้ียงดูรับผิดชอบบุตรสาวในฐานะพอ สวนเอล่ีก็ตองการแมพอๆ กับที่เธอตองการลูก ทั้งสองจึงไมมีทางแยกกันอยางแนนอน ทางออกเดียวก็คือตองอยูดวยกันท่ีบานของเขาเทาน้ัน

เด็กหญิงอลินสามารถเขากับคุณยาคนใหมไดอยางรวดเร็ว สวนหน่ึงอาจเปนเพราะความผูกพันทางสายเลือดเชนเดียวกับคุณชลิดาท่ีกำลังเหอหลานสาวคนใหมอยางออกนอกหนา ตอนน้ีคุณยากำลังพาหลานสาวตัวนอยเดินดูรอบๆ บานหลังใหม

ÊÔÃÐÊÒ 43

ดวยความต่ืนเตน ภาคินพาอัญธิกาข้ึนมายังชั้นสามของคฤหาสน ชายหนุมใหคนจัดการเรื่อง

หองพักสำหรับสองแมลูกทันทีที่เดินทางกลับจากอังกฤษ “ดูเหมือนวาคุณจะเตรียมการทุกอยางไวหมดแลวนะคะคุณภาคิน” อญัธิกาเปรยกับชายหนุมทียื่นอยูขางๆ ในขณะท่ีเธอยืนอยูหนาหองนอนใหญ

หองหน่ึง...หองนอนท่ีเขาบอกวาใหคนจัดเตรียมไวสำหรับเธอ “นี่หมายความวา ไมวาจะยังไงฉันกับเอล่ีก็ไมมีทางปฏิเสธไดเลยใชไหมคะ

ที่จะตองมาอยูที่นี่” หญิงสาวถามพรอมกับหันมาเผชิญกับรางสูงใหญที่ยืนอยู ‘ผูชายคนน้ีชอบบงการและชอบออกคำส่ังเสียจริงๆ’ อัญธิกาคิด “แนนอนท่ีสุด” ภาคินยอมรับ มุมปากหยักไดรูปยกย้ิมถูกใจกับคำถามของ

หญิงสาว “มีใครเคยบอกบางไหมคะวาคุณเปนคนท่ีชอบบงการชีวิตคนอื่น” อัญธิกา

ถามเสียงขุน “ไมเคย” เขาตอบส้ันๆ พรอมเลิกค้ิวข้ึนมองหญิงสาวท่ีกำลังทำหนางอง้ําใส “ฉันวาเปนเพราะพวกเขาไมกลาตางหาก” อัญธิกาพูดพลางเดินตามชายหนุมเขาไปในหอง เม่ือเขาเปดประตูใหเธอเพ่ือ

เขาไปสำรวจความเรียบรอย ภายในหองนอนถูกจัดไวเปนสัดสวน เธอยอมรับวามัน นาท่ึงมาก มันเปนหองนอนท่ีสุดแสนเพอรเฟกตสุดแสนอลังการจนรูสึกวามันเวอร เกินไปดวยซ้ํา สำหรับการเขามาอยูในฐานะผูอาศัยอยางเธอ

“นั่นสิ นอกจากคุณแลวไมเคยมีใครกลาเถียงหรือตอปากตอคำกับผมแบบนี้หรอก”

“คณุภาคิน!” อญัธิกาเรียกช่ือเขาเสียงดังพรอมกับถลงึตาขึงดุใสอยางไมชอบใจ “ผมพูดความจริงคุณจะโกรธทำไมกัน นี่เปนหองนอนของคุณ ถัดไปเปนหอง

ของเอลี่ และก็หองของผม” “ทำไมฉันไมไดอยูหองเดียวกับเอล่ี” อัญธิกาถามเสียงสูงทันท่ีเขาอธิบาย ถึงวาสิ หองนอนท่ีเธอยืนอยูน้ีไมมีของใช

สำหรับเด็กเลยสักอยาง ทั้งโทนสีและการตกแตงท้ังหมดก็เหมือนกัน “ผมอยากใหแกฝกไว จะไดชินกับการนอนคนเดียว อีกอยางหน่ึง...เอล่ีตองมี

หองสวนตัว”


ภาคินใหเหตุผลกับคนท่ีกำลังทำหนางอหงิก แตมีหรือที่เธอจะยอม “ฉันอยากนอนกับลูก” “คุณอัญธิกาครับ ลูกเราอายุสี่ขวบแลวนะ คุณจะใหแกติดการนอนกับแม

ไปตลอดไดยังไง” ‘ลูกเราอยางน้ันเหรอ’ อัญธิกาถามในใจ “แตฉันกับเอลี่นอนดวยกันมาตลอดนะคะ” เธอแยงและอางถึงชีวิตตามปกติ

ที่ผานมา “ผมบอกคุณแลวไง วานับจากน้ีไปจะไมมีอะไรเหมือนเดิม คุณไมตองคิดมาก

หรอก หองเอล่ีอยูตรงกลาง ระหวางหองของผมกับหองของคุณ และมีประตูเชื่อมถึงกัน คุณจะเขามาดูลูกตอนไหนก็ได”

“แตวา....” “เอานา...คุณจะมีปญหาอะไรนักหนากับแคเรื่องหองนอนเนี่ย ผมจะใหเด็ก

ขึน้มาจดัของให สวนคุณลงไปขางลางกันเถอะ ผมจะไดแนะนำใหรูจกักับคนในบาน” อัญธิกาไมตอบอะไร ไมตอปากตอคำกับเขา เพราะตอนน้ีสมองของเธอกำลัง

ใชความคิดอยางหนัก คิ้วเรียวสวยขมวดเขาหากันจนเปนปม ใบหนาคมสันหลอเหลาเผลอระบายย้ิมนอยๆ ขณะท่ีจองมองหนาคนคิดมาก

“เปนอะไร หรือวาคุณนอนคนเดียวไมได” “เปลาคะ ทะ...ทำไมฉันจะนอนคนเดียวไมได จะไปขางลางใชไหม...คุณก็

เดินนำไปสิ” อัญธิกาปฏิเสธเสียงแข็งอยางไมชอบใจ ‘ใครจะกลายอมรบักนัละวาเรานอนคนเดียวไมไดจรงิๆ อยางท่ีเขาวา คนบา...

ชางรูทันเสียจริงๆ’ หญิงสาวบนอุบอิบคนเดียว ในใจกำลังคิดหาวิธีจัดการกับปญหาใหมที่กำลัง

จะเกิดข้ึน ซึ่งมันเปนปญหาใหญสำหรับเธอ แมบานใหญและบรรดาสาวใช รวมท้ังบอด้ีการดท้ังหลายท่ีทำงานภายใน

คฤหาสน ไมมีใครรับรูถึงความสัมพันธที่แทจริงระหวางภาคินกับอัญธิกา ทุกคนจึงเขาใจวาท้ังสองเปนสามีภรรยากัน แตยังไมไดจัดงานแตงงานเทาน้ัน ยกเวนก็เพียงแคคนสนิทท้ังสามท่ีทำงานรับใชมานานอยางใกลชดิ ซึง่ก็คอืกอรดอนท่ีรบัใชนายหญิงใหญ

ÊÔÃÐÊÒ 45

แหงตระกูลอยางคุณชลิดาต้ังแตภาคินยังไมถือกำเนิด และเขตแดนกับอาทิตยคนสนิทของภาคินท่ีทำงานกับเขามาสิบกวาป

คุณชลิดาใหเหตุผลกับอัญธิกาหลังจากท่ีแนะนำเธออยางเปนทางการกับ ทกุคนในคฤหาสนวา

“ที่ปาบอกกับทุกคนแบบน้ีก็เพราะตองการปกปองชื่อเสียงของหนูอัญนะจะ อยาเขาใจผิดคิดวาปามัดมือชกหรือมีอะไรแอบแฝงท้ังน้ัน ปาขอใหหนูอยูที่นี่อยางสบายใจ นี่คือบานหลังใหมของหนูจะ...ตระกูลคารลตันยินดีตอนรับหนูอัญธิกาเขามาเปนสวนหน่ึงของครอบครัวของเรานะจะ ปาใหสิทธ์ิหนูอัญในบานหลังน้ีทุกอยาง หนูจะทำอะไรก็ไดทั้งน้ัน ขอใหคิดวาท่ีนี่...เปนบานของหนูเอง”

อัญธิกานึกถึงสิ่งที่คุณชลิดาบอกกับเธอตั้งแตวินาทีแรกท่ีเธอกาวเทาเขามาเหยียบคฤหาสนหลังน้ี

“นีค่อืคณุอัญธิกา คณุแมของหนูเอล่ีลกูสาวของคุณภาคิน และเปนหลานสาวของฉัน คุณอัญกับลูกจะยายเขามาอยูที่คฤหาสนคารลตันตั้งแตวันน้ีเปนตนไป ในฐานะเจาของบานคนหน่ึง ขอใหพวกเธอทุกคนปฏิบัติตอคุณอัญธิกาและหนูเอลี่ เชนเดียวกับที่ปฏิบัติตอฉันและคุณภาคิน ทุกคนเขาใจตรงกันแลวใชไหม”

“คะคุณทาน” “ครับคุณทาน” บรรดาสาวใช แมบาน รวมทั้งบอดี้การดท้ังหมดตอบรับพรอมกัน หลังจากน้ันคุณชลิดาและภาคินก็พาสองแมลูกมาน่ังเลนท่ีหองพักผอน เมื่อ

รับประทานอาหารเย็นท่ีหองอาหารใหญของคฤหาสนเรียบรอยแลว นางมีความสุขกับหลานสาวเสียจน บางคร้ังยังไมอยากจะเช่ือเลยวาน่ีคือเรื่องจริง บางครั้งยังอดคิดไมไดดวยซ้ําวา...นี่คือความฝนหรือเปลา

คุณพอยังหนุมกับคุณแมยังสาวน่ังอยูที่โซฟาใหญ ดวงตาสองคูกำลังมองลูกสาววัยส่ีขวบท่ีกำลังเลนของเลนกับคุณยาอยูบนเบาะกลางหองน่ังเลนดวยแววตาออนโยนรักใคร จนเม่ือเวลาผานไปสักพัก ชายหนุมจึงเอยข้ึน

“ผมคิดวาจะหาโรงเรียนใหมใหเอล่ี อยา...อยาเพ่ิงมองผมแบบนั้น ไมใชวาโรงเรียนท่ีคุณเลือกมันจะไมดี แตผมอยากใหแกไดสิ่งที่ดีที่สุด ในเมื่อเราสามารถทำใหแกไดเราก็ควรทำ คณุเองก็รูวาการศึกษาขัน้พ้ืนฐานมนัมคีวามสำคัญตอเด็กมากแคไหน เพราะมันมีผลสำหรับการเรียนรูในขั้นตอๆ ไป”

เขาใหเหตุผลอยางท่ีคิดเอาไวกอนแลว และมั่นใจวาเธอตองยอมรับมันโดย


ไมมีขอโตแยง “ตามใจคุณก็แลวกันคะ ฉันจะไปหามอะไรได อยางท่ีคุณบอก อะไรท่ีคิดวา

ดีที่สุดสำหรับลูก ฉันไมขัดของอยูแลว แตฉันวาเรารอใหแกปดเทอมกอนดีกวาไหมคะ นี่อีกแคไมถึงเดือนเอง”

“ไดสิ ตามใจคุณ” “ขอบคุณคะ” “ทีนี้เห็นหรือยังละ ใชวาผมจะบงการไปซะหมดทุกเร่ือง อยางนอยผมก็ยัง

ตามใจคุณในบางเร่ือง” ชายหนุมยกเอาคำพูดของหญิงสาวมายอนให สงผลใหไดรับคอนวงใหญจาก

เธอเปนการตอบแทน “พอจาแมจา มาดูของเลนสิคะ คุณยาซ้ือใหเอลี่เต็มเลย” หนูนอยกวักมือเรียกบิดามารดา พรอมกับชูของเลนในมือใหดูเปนตัวอยาง

ใบหนาจิม้ลิม้ในเวลาน้ีเต็มไปดวยรอยย้ิม “เอลี่ชอบไหมจะ” “ชอบคะคุณยา คุณยาใจดีที่สุด เอลี่รักคุณยา” “ยาก็รักเอล่ีจะ” คุณชลิดาหอมแกมยุยฟอดใหญดวยความรักและเอ็นดู “พรุงนี้ผมมีประชุมบอรดบริหารท่ีโรงแรม คุณแมจะแวะเขาไปดวยหรือเปลา

ครับ” “ยังไงกันนะลูกคนน้ี แมกับแดดยกใหคินบริหารมาต้ังหลายปแลว จะใหแม

เขาไปทำไมกัน อยูที่รานดูเคร่ืองเพชรมีความสุขกวากันต้ังเยอะ ออ...แลวเอล่ีละจะ” ประโยคหลังเอยถามเม่ือนึกข้ึนไดวาหลานสาวตัวนอยตองไปโรงเรียน

“เด๋ียวอัญจะแวะไปสงแกกอนแลวคอยไปทำงานคะ” อัญธิกาตอบตามท่ีคิดไวแตแรก เพราะเม่ือกอนหญิงสาวก็ทำเชนน้ี “ผมจะไปสงลูกดวย แตตอนเย็นคงตองใหคุณแมชวยไปรับแกกอนนะครับ

ตอนน้ีแกยังไมคุนกับบอดี้การดของเราเทาไร” ชายหนุมบอกความตองการกับอัญธิกา กอนจะหนัมาฝากมารดาเรือ่งการไปรบัลกูสาวในตอนเย็น ซึง่คณุยายังสวยกย้ิ็มรบัดวยความยินดี

“ไดสลิกู เร่ืองนั้นเราตองใหเวลาเอล่ีไดปรับตัวสักพัก เด๋ียวก็ชินไปเอง” “เอลี่เล้ียงยากหรือเปลา” จูๆ เสียงทุมก็เอยถามข้ึน รางสูงใหญเทาศอกกับหมอนและยันฝามือเอาไว

ÊÔÃÐÊÒ 47

กับขางศีรษะ เอนกายก่ึงนั่งก่ึงนอนในทาสบายๆ อยูที่เบาะกลางหองนั่งเลนใกลๆ กับบุตรสาว โดยมีอัญธิกาน่ังอยูขางๆ ซึ่งดูเผินๆ แลว เหมือนครอบครัวสุขสันตไมมีผิด

“ไมคะ เอล่ีเปนเด็กฉลาดและเล้ียงงายมาก ฉันยังเคยคิดเลนๆ เลยนะคะวา ถาเอลีเ่ลีย้งยากและเอาแตใจเหมอืนลกูคนอืน่ ฉนัจะทำยังไง เพราะต้ังแตพอกบัแมเสียฉันก็เล้ียงแกมาคนเดียวตลอด เรามีกันแคสองคนแมลูก”

“หนูอัญคงเหน่ือยมากเลยใชไหมลูก ทั้งเล้ียงเอล่ีและก็ยังทำงาน แตที่ปารูมาหนูกำลังเรียนโทอยูไมใชเหรอจะ แลวอยางนี้เอาเวลาท่ีไหนไปเรียนกันละ”

แววตาของคุณชลิดาหมนแสงลง ยามเมื่อนึกถึงวาผูหญิงตัวเล็กๆ คนนี้ตองตอสูและเลี้ยงดูหลานของนางตามลำพัง ทั้งทำงานและเรียนไปดวยในคราวเดียวกัน มันคงเปนภาระท่ีหนักหนาพอสมควรสำหรับผูหญิงตัวคนเดียว บัดน้ีนางม่ันใจแลววาการตัดสินใจดึงใหหญิงสาวเขามาอยูดวยท่ีคฤหาสนคารลตัน เปนส่ิงท่ีถูกตองและสมควรอยางท่ีสุด อัญธิกาควรไดใชชีวิตท่ีสะดวกสบายมากข้ึน เพราะเธอเหน่ือยและลำบากมามากเกินพอแลว

“อัญไมเหน่ือยเลยคะคุณปา อัญมีความสุข เพราะเอล่ีเปนทุกอยางในชีวิตของอัญ สวนเร่ืองเรียนอัญเลือกเรียนมหาวิทยาลัยเปด นี่เปนเทอมสุดทายแลวคะ” เจาของใบหนาเรียวสวยหวานตอบดวยรอยย้ิมจริงใจ

“คุณเคยคิดจะแตงงานใหมบางไหม” ทั้งสองสาวตางวัยหันขวับไปมองหนาชายหนุมเพียงหน่ึงเดียวท่ีอยูใน

หองน่ังเลน คุณชลิดาหลุดขำออกมากับคำถามของลูกชาย สวนคนถูกถามถึงกับควันออกหู

“นี่คุณภาคินคะ” อญัธิกาแหวกลับเสยีงสูงเม่ือไดยินคำถามของชายหนุม ดวงตากลมโตสีนํา้ตาล

คอนควักพรอมกับจองหนาเจาของคำถามเขม็ง “โทษที โทษที เออ...ผมเออ...ใชคำถามผิดไป ผมหมายความวา คุณเคยคิด

จะหาพอใหมใหเอลี่บางไหม คือแบบวาเอามาเปนพอเลี้ยง...อะไรทำนองน้ีนะ” ชายหนุมพยายามสรรหาคำพูดใหมมาตั้งคำถามเพ่ือลดระดับดีกรีความ

กรุนโกรธของอีกฝาย “ไมคะ” อัญธิกาตอบทันทีโดยไมตองคิด “คุณมีแฟนหรือยัง” “ยัง”


“แปลก” “ทำไมตองแปลก ฉันไมเคยคิดเร่ืองน้ัน อีกอยางฉันอยูกับเอล่ีสองคนก็มีความสุข

ดีอยูแลว” “แลวคุณเคยเสียดายชีวิตในวัยสาวบางไหม” “นี่! คุณภาคิน ฉันยังไมแกนะ” อัญธิกาแวดใสอีกคร้ัง พรอมกับสงสายตาเขียวปดใหกับชายหนุม เขาชาง

กลาคิดและกลาถามออกมาได ‘เสียดายชีวิตในวัยสาวไหม’ แลวตอนน้ีเธอไมสาวหรืออยางไร เธออยากจะบาตายกับผูชายคนน้ีจริงๆ ดูเอาเถอะถามคำถามมาแตละอยาง

คุณชลิดามองการตอปากตอคำของหนุมสาวท้ังสองแลวอดย้ิมเอ็นดูไมได และน่ันเองท่ีทำใหนางมองเห็นความเปล่ียนแปลงบางอยางจากลูกชายท่ีกำลังกอตัวขึ้น ซึ่งนางคิดวาลูกชายตัวดีคงจะยังไมรูตัว เชนเดียวกับหญิงสาวท่ีนางเอ็นดู ตางคนตางไมรูตัวดวยกันท้ังคู

“ผมไมไดหมายความวาอยางน้ัน ผมหมายถึงตอนที่คุณเล้ียงเอล่ีนะ คุณอายุเทาไรนะ ย่ีสิบเอ็ดหรือย่ีสิบสองเองไมใชเหรอ มันก็เลยทำใหผมสงสัยวาคุณอายุแคนั้นแตตองมาดูแลรับผิดชอบชีวิตเด็กคนหน่ึงนะ ไหนจะเร่ืองเรียนของคุณอีก มันไมใชเร่ืองงายๆ เลยนะ แทนท่ีชีวิตในชวงน้ันคุณจะไดเท่ียวเฮฮาและสนุกกับชีวิต ไดใชชีวิตในแบบที่คนในวัยน้ันเขาทำกัน”

ภาคินรีบอธิบายกอนที่หญิงสาวจะเขาใจผิดไปกันใหญ และเมื่อเธอเขาใจคำถามท่ีเขาตองการส่ือจริงๆ จึงไดหายเคือง จากน้ันจึงคอยๆ เลาใหเขาฟง

“ฉันยอมรับนะคะวามันไมใชเร่ืองงายท่ีจะเล้ียงเด็กคนหน่ึง แตเพราะความรักไงคะคุณภาคิน ฉันรักเอล่ี ตอนท่ีพอกับแมฉันเสียไปพรอมกัน ทานท้ิงบานเอาไวใหฉันกับเอลี่หน่ึงหลัง และมรดกอีกกอนหน่ึง ซึ่งมันก็เปนเงินกอนใหญอยูเหมือนกัน รวมกับเงินเดือนที่ฉันไดรับแลว ทำใหฉันกับเอล่ีไมไดลำบากหรือขัดสนอะไร ตรงกันขามฉันกับลูกยังมีโอกาสไปเท่ียวในท่ีที่อยากไป คุณรูไหมคะ เอล่ีอายุแคนี้แกไดไปเท่ียวท่ัว ทุกภาคของประเทศไทยแลวนะ ในขณะท่ีเด็กคนอ่ืนๆ หรือผูใหญอีกหลายๆ คนยังไมมีโอกาสไดเท่ียวแบบน้ันเลยดวยซ้ํา”

อัญธิกาพูดถึงชีวิตของเธอกับลูกสาวท่ีเต็มไปดวยความสุข รอยยิ้มแยม แตมเต็มดวงหนาสวยหวาน ภาคินเผลอมองภาพน้ันดวยความรูสึกแปลกๆ และ ไมเขาใจตัวเอง และถาจำไมผิด ตั้งแตที่เขาพบกับเธอ ความรูสึกแบบนี้เกิดข้ึนกับเขามาแลวหลายคร้ัง

ÊÔÃÐÊÒ 49

“คุณเคย...รูสึกเหงาไหม” นํ้าเสียงนุมทุมที่เอยถาม รวมทั้งแววตาท่ีทอดมองมานั้นเต็มไปดวยความออนโยน จนคนฟงรูสึกไดแมแตคนเปนแมอยางคุณชลิดา

“เหงาไหมเหรอคะ” อัญธิกาทวนคำถามพรอมกับเอียงหนามองชายหนุมซึ่งเขากำลังจองมองเธอเชนกัน

“ฉันไมมีเวลาเหงาหรอก เพียงแตบางคร้ังฉันแครูสึกโดดเด่ียวเทาน้ันเอง เวลาที่ฉันคิดถึงพ่ีอัย คิดถึงพอกับแม แตมันก็เปนแคเวลาส้ันๆ เทาน้ัน เพราะชีวิตสวนใหญมีเร่ืองใหคิดตลอดเวลา ก็คือเร่ืองของเอล่ีไงคะ”

ดวงตากลมโตหมนแสงลง ยามเม่ือนึกครอบครัวท่ีเคยอยูกันพรอมหนา ภาคิน มองเห็นความเจ็บปวดและวาเหว ที่หญิงสาวพยายามเก็บซอนเอาไว เขาอดคิดไมไดวาเธอชางเปนผูหญิงที่เด็ดเดี่ยวและเขมแข็งนัก ที่ใชชีวิตกับลูกเพียงลำพังมาถึงปานน้ี มันตองเปนภาระท่ีหนักเอาการ นัยนตาคมสีนํ้าทะเลทอดมองดวยความออนโยนโดยไมรูตัว ซึ่งอัญธิกาไมทันมอง แตคุณชลิดาสังเกตเห็น

“แมจา เอลี่งวงนอนแลว” หนูนอยน่ังตาปรืออยูขางๆ คุณยาหันมาทางมารดา “งั้นเอล่ีราตรีสวัสดิ์คุณยากับพอจากอนนะคะคนเกง แมจาจะพาข้ึนไปนอน” “เอลี่ราตรีสวัสดิ์คะคุณยา” เด็กหญิงอลินโผเขากอดผูเปนยาท่ีอาแขนรอรับรางปอมอยูกอนแลว จากน้ัน

จึงหอมแกมของคุณยาท้ังซายและขวาสลับกัน สรางความต้ืนตันใหกับนางย่ิงนัก การมีหลานมันมีความสุขอยางน้ีนี่เองสินะ

“ราตรีสวัสดิ์จะหลานยา ฝนดีนะจะ” นางบอกพรอมกับหอมแกมหลานสาวท้ังซายและขวา เอล่ีย้ิมนารักใหทั้งๆ ที่

ตาแทบจะปดแลว จากน้ันรางปอมๆ จึงหันมาออนบิดา “พอจาเลานิทานใหเอลี่ฟงไดไหมคะ เอลี่อยากฟงพอจาเลานะคะ” “ไดสิครับคนดี ไป พอจาอุมขึ้นไปสงที่หองนอนนะครับ หองนอนสีชมพูของ

เอลี่มีตุกตาหมีตัวใหญดวย” ภาคินบอกพรอมกับชอนอุมลูกสาว แลวยืนข้ึนเต็มความสูงเพ่ือจะพาหนูนอย

ไปนอน จากน้ันจึงหันมาทางมารดาแลวกมลงหอมแกมนุมซายขวา พรอมกับบอก “ราตรีสวัสดิ์นะครับแม” “ฝนดีจะลูก” คุณชลิดาเอ้ือมมือไปลูบแกมสากของบุตรชายเบาๆ ดวยความ

รักใคร “อัญขอตัวกอนนะคะคุณปา” อัญธิกาหันมาลาคุณชลิดาดวยรอยย้ิมพิมพใจ


“ราตรีสวัสดิ์จะหนูอัญ” “ราตรีสวัสดิ์คะคุณปา” คุณชลิดามองตามหลังบุตรชายคนเดียวท่ีกำลังอุมลูกสาวตัวนอยไวใน

ออมกอดดวยความรัก ขางๆ กันมีผูหญิงที่นางเอ็นดูเดินเคียงขาง ชางเปนภาพท่ีเห็นแลวมีความสุขย่ิงนัก นางอยากใหเปนเชนน้ีตลอดไป ลูกชายคนเดียวจะไดมีครอบครัวที่สมบูรณและอบอุน คงจะดีไมนอยถาน่ันคือพอ แม ลูกกันจริงๆ ไมใชเปนเพียงแคพอของลูก กับแมของลูกอยางท่ีเปนอยู...

ÒÅÔ¢Ôμ · “แต จะว าไป ผมว...

Documents