κεντρί και μέλι

τεύχος 1 • Μάιος 2013

κεντρίκαιµέλιπ ε ρ ι ο δ ι κ ή η λ ε κ τ ρ ο ν ι κ ή έ κ δ ο σ η ι δ ε ώ ν κ ι α π ό ψ ε ω ν

σε αυτό το τεύχος: Η Ελλάδα ανήκει 100% στους Έλληνες; • Πρωτοβουλία ΑΝΤΑΙΟΣ • Το Αμερικάνικο ΜΙΝΙ • Τρομοκρατία: Η δικαιολογία για την επιβολή της Παγκόσμιας τάξης • Οι μοιραίοι καταστροφείς των Πυλώνων της Ελληνικής Δημοκρατίας • Οι ένοχες ανοχές • Κίρκεις και Οδυσσείς • Ένας manager στην ΕΥΔΑΠ • 19 Μαΐου: ημέρα μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού • Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό

M.C. Escher «Σχετικότητα»Στην «Σχετικότητα», ο Escher εισήγαγε μια ιδέα την οποία θα εξε-ρευνούσε ακατάπαυστα: αυτό που αποτελεί οροφή για τη μια ομά-δα, είναι ο τοίχος για την άλλη. Αυτό που αποτελεί πόρτα για τη μια ομάδα, είναι καταπακτή για την άλλη.

Όλο το περιβάλλον συνδέεται με ατέρμονες σκάλες, μοτίβο που συνδέεται με τη δουλειά του Escher. Ωθούμαστε από την ανάγκη να ακολουθήσουμε τα μονοπάτια και αν και το μυαλό μας λέει ότι είναι ατέρμονα, τα δεχόμαστε ως αληθοφανή.

σκέψεις για... τροφή

editorialΖούμε σε μια περίεργη και βασανιστική εποχή. Η σι-ωπή των αμνών έχει συντελεστεί. Η αφωνία των πο-λιτών, των εργαζομένων στη χώρα αυτή είναι εκκω-φαντική.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δίνουν το στίγμα μιας μακάβριας εικόνας για την Ελλάδα, ως μια χώρα σε πλήρη κατάρρευση. Οι κονδυλοφόροι της όποιας παρωχημένης μορφής εξουσίας ρίχνουν τόνους με-λάνης ενάντια σε κάθε φωνή που ακούγεται ως εναλ-λακτική για την έξοδο από την κρίση. Βιάζεται η συ-νείδηση των πνευματικά ανένταχτων πολιτών και πλήττεται βάναυσα η Δημοκρατία.

Παράλληλα, με εκκίνηση το πρόβλημα του εξωτερι-κού χρέους, ξεκίνησε μια ατέρμονη επίθεση σε βά-ρος των Ελλήνων πολιτών και υποβάθμιση σε όλους τους τομείς που σχετίζονται με το κοινωνικό Κράτος. Πολιτικές επιλογές, χωρίς λαϊκή συναίνεση, οδήγη-σαν με φαινόμενο ντόμινο, τη χώρα σε μεταβολές των οικονομικών δεδομένων, των ρυθμών ανάπτυ-ξης, στην ανεργία, στη δολοφονία των νεανικών ονείρων.

Τα κόμματα, τα συνδικάτα, φορείς της μέχρι σήμερα ιδεολογικής και ηθικής παρακμής δεν μπορούν να εί-ναι οι εμπνευστές της νέας Ελλάδας. Έτσι με τη δικιά τους ανοχή στις αφόρητες πιέσεις των δανειστών, τα κεκτημένα δικαιώματα του λαού (οικονομικά, νομι-κά και κοινωνικά) με το ευτελές κι ανερμάτιστο πρό-σχημα ότι οι «θυσίες» αποτελούν εργαλείο επιβίω-σης της χώρας, στην ουσία ρίχνουν τη χώρα και τους πολίτες σε μεγαλύτερη ασφυκτική εξάρτηση.

Ο περήφανος, φιλότιμος και λεβέντης λαός μας στην πλειονότητα του έχει απελπιστεί και δεν αντι-δρά όπως παλαιότερα. Οι απώλειες των δεδομένων μοιάζουν σαν εφιάλτης χωρίς τέλος. Το μόνο βάλ-σαμο που μπορεί να απαλύνει τον πόνο των πολι-τών είναι ο λόγος.

Και όλοι εμείς, άνθρωποι δοκιμασμένοι για το ήθος μας και την αντιεξαρτησιακή μας διαδρομή δεν θα μπορούσαμε να σιωπήσουμε. Δεν το κάναμε κατά το παρελθόν, δεν θα το κάνουμε και τώρα.

Ο λόγος ως κύριο, πρωταρχικό προνόμιο της αν-θρώπινης φύσης αναβαθμίζεται σε εργαλείο διάσω-

σης, επιβίωσης, αξιοπρέπειας, αναγέννησης, επανα-προσδιορισμού κωδίκων αξιών. Η σιγή, η σιωπή μετατρέπεται σε ανέχεια. Αντίθετα ο λόγος γίνε-ται κινητήρια δύναμη, είναι ενεργειακή τροφοδότη-ση κάθε δράσης, γεννάει τον ήλιο, το φως, την ελπί-δα, την επιβίωση, την αξιοπρέπεια.

Με αγωνία, αλλά και με ανθρωπισμό ο λόγος θα ανασύρει, θα ομολογήσει σκέψεις, απόψεις, προ-τροπές, δισταγμούς. Θα φέρει θέματα στην επιφά-νεια για κοινό προβληματισμό, για σκέψη. Θα απο-καλύψει πτυχές που θα εμπλουτίζουν τα γεγονότα που εξελίσσονται γύρω μας με την κριτική ανάλυση του σκεπτόμενου ανθρώπου που προσεγγίσει την αντικειμενική πραγματικότητα χωρίς ψεύτικα φτιασι-δώματα. Χωρίς λογοκρισία…

Λόγος που προλαμβάνει χειρότερες καταστάσεις, λόγος λύτρωσης από τους εφιάλτες που μας περι-βάλλουν, λόγος αισιοδοξίας, λόγος προτροπής, λό-γος πόνου, λόγος, ελεύθερη έκφραση, χωρίς περιο-ρισμούς, χωρίς προϋποθέσεις.

Σ’ αυτή τη προσπάθεια μας, Φίλες και Φίλοι, σας θέλουμε συμμέτοχους. Συνεργαστήκαμε αρμονικά ως συντακτική ομάδα κατά το πρόσφατο παρελθόν και σήμερα ξεκινάμε τη νέα ηλεκτρονική μας έκδοση με την ονομασία «Κεντρί και μέλι».

Επώδυνα και βάρβαρα τα μέτρα των κυβερνώντων, τα οποία θα φωτίζονται μέσα από το «Κεντρί», με αντικειμενικότητα και αλήθειες.

Γλυκείς όπως το «Μέλι» στην επιβράβευση κάθε κα-λής προσπάθειας για την έξοδο από το αδιέξοδο. Κι ας μη λησμονούμε: Στο «Κεντρί και Μέλι» χωρά-νε όλες οι απόψεις των σκεπτόμενων ανθρώπων.. Επώνυμα ή και ανώνυμα. Κάθε γραπτή σας έκφραση θα βρει το δρόμο της δημοσίευσης της.

Περιμένουμε τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας στο [email protected]

Ως πνευματικοί άνθρωποι έχουμε χρέος να υπερασπιζό-μαστε, με νύχια και με δόντια, την Εθνική Κυριαρχία κι

Ανεξαρτησία της Ελλάδας. Όπως, άλλωστε, κάνουμε ως πο-λίτες από τη μακραίωνα ελληνική αρχαιότητα έως τώρα, ανε-ξάρτητα, αν πάντα, το επιτυγχάνουμε ή όχι, λόγω των πολλών και «εξωφρενικά περίεργων» αποφάσεων των εκάστοτε ελλη-νικών κυβερνήσεων, φυσικά, «ερήμην του λαού»…

Σχετικά με την Εθνική Κυριαρχία κι Ανεξαρτησία της χώρας το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθρο 27, εδάφια 1-2) αναφέρει:

«1. Καμία μεταβολή στα όρια της Επικράτειας δεν μπορεί να γίνει χωρίς νόμο, που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών. 2. Χωρίς νόμο, που ψη-φίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δεν είναι δεκτή στην Ελληνική Επικράτεια ξένη στρατιωτική δύναμη ούτε μπορεί να διαμένει σ’ αυτήν ή να περάσει μέσα από αυτή».

Επίσης, στο Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθρο 28, εδάφιο 3) το-νίζονται τα εξής:

«3. Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βου-λευτών σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου

Μέλι στο Ψωμί...του Δημήτρη ΧαλιβελάκηΔημοσιογράφου & λογοτέχνη

Η Ελλάδα ανήκει 100% στους Έλληνες;

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρίς»

(Πλάτων, 427 - 347 π. Χ.: «Κρίτων», 51, α)

σελίδα 5κεντρί και μέλι |

και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας».

Το ερώτημα είναι: Η Ελλάδα ανήκει, πράγματι, 100% στους Έλληνες: Η απάντηση είναι Όχι! Διότι:

• Από το 1950 λειτουργούσαν ή λειτουργούν ακό-μα αμερικανο-ΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές βάσεις στην Ελ-λάδα, όπως: Η βάση της Σούδας (Κρήτη), η βάση στο Άκτιο για τα «Άβαξ», καθώς και η άλλοτε αμερικανική αεροπορική βάση στο πρώην αεροδρόμιο του Ελλη-νικού, η βάση πυραύλων στον Λαγκαδά, η ηλεκτρονι-κή-κατασκοπευτική βάση στη Νέα Μάκρη κ.ά.

• Το λιμάνι του Πειραιά κατέπλευσαν στις 10-7-2012 τρεις ΝΑΤΟϊκές φρεγάτες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία) για τέσσερις ημέρες. Αμερικανικό αεροπλανοφόρο κατέ-πλευσε στη Ρόδο κι έμεινε εκεί τέσσερις ημέρες (13-16/7/2012). Τα πολεμικά αυτά πλοία έχουν ενταχθεί στον 5ο και 6ο αμερικανικό στόλο που δραστηριοποι-ούνται στη Μεσόγειο (στενά Σουέζ, Ερυθρά Θάλασ-σα, στενά Ορμούζ, Κόλπο του Ομάν και τον Περσι-κό Κόλπο).

• «Φίλοι» μας και «σύμμαχοί» μας εποφθαλμιούν ακόμα μεγαλύτερο «ψαλίδισμα» της Εθνικής Κυριαρχί-

ας κι Ανεξαρτησίας με εκμετάλλευση ελληνικών αερο-δρομίων, λιμανιών, δασών, νησιωτικών και παραλια-κών περιοχών κ.α΄

• Ο ορυκτός πλούτος της χώρας (χρυσός, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.ά.) υπάρχει θανάσιμος κίνδυνος να περάσει σε ξένα χέρια ή με τα περιβόητα «μνημόνια» ή με άλλες κυβερνητικές συμφωνίες

Οι Έλληνες πολίτες δεν ρωτήθηκαν ποτέ, μέσω δη-μοψηφισμάτων, αν συμφωνούν ή όχι με όλα τα πα-ραπάνω που καταδολιεύουν την Εθνική Κυριαρχία κι Ανεξαρτησία της πατρίδας, την ένταξη στο ΝΑΤΟ, τη συμμετοχή Ελλήνων στρατιωτών σε στρατιωτικές επι-χειρήσεις στο εξωτερικό (Κορέα, Βαλκάνια, Ιράκ, Αφ-γανιστάν κ.ά.).

Ομοίως, δεν ρωτήθηκε ο λαός για την ένταξη της Ελ-λάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), την αποδοχή της «Συνθήκης του Μάαστριχτ» (προπο-μπός της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και την «Ευρωζώνη» με ταυτόχρονη κατάργηση της Ελληνικής Δραχμής, «ηλι-κίας» πάνω δυόμισι χιλιετίες;

Κι όμως, για τα δημοψηφίσματα και πώς διενεργού-νται κάνει σαφέστατο λόγο το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθρο 44, εδάφιο 2):

| κεντρί και μέλι σελίδα 6

«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δη-μοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου».

Επομένως, τα εθνικά μας θέματα Όλα τα καταδολιεύονται: Πρώτον, από τη μη τήρηση των συνταγματικών διατάξεων, όσον αφορά την Εθνική Κυριαρχία κι Ανεξαρτησία. Δεύτερον, το δικαίωμα του Λαού να εκφράζεται μέσω δημοψηφισμάτων για «κρίσιμα εθνικά θέματα», αυτά, στην ουσία, έχουν καταστεί… «ανενεργά»…

Αλλά, ας μη ξεχνάμε τον Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996):

«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ,/ και μυρσίνη εσύ δοξαστική/ μη, παρακαλώ σας, μη/ λησμονάτε τη χώρα μου».

Ως Έλληνες πολίτες υπερασπιζόμαστε την Πατρίδα διαχρονι-κά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Μαραθώνας, Ελληνική Επανάσταση του 1821, απελευθέρωση Μακεδονίας και Ηπείρου, το «ΟΧΙ» στις 28 Οκτωβρίου 1940 ενάντια στη φασιστική Ιταλία, το Έπος της Εθνικής Αντίστα-σης 1941-1944 κ.ά. Ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος (1792-1869) στέλνει μήνυμα συστράτευσης κι αγώνα («Άπαντα», σελ. 219):

«Τρέξατε, αδέλφια, τρέξατε./ Συμμέτρως εχορεύσαμεν,/ Σύμμε-τρα ας αποθάνωμεν/ Δια την πατρίδα».

Το Σύνταγμα της Ελλάδας παραβιάστηκε κατάφωρα, αποφάν-θηκαν το 2012 με κοινή δήλωσή τους πέντε κορυφαίοι Έλλη-νες συνταγματολόγοι:

Ανδρέας Δημητρόπουλος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Γιώργος Κασιμάτης ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Γιώργος Κατρούγκαλος καθηγητής Πανεπιστημίου Θράκης

Ηλίας Νικολόπουλος καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου και

Κώστας Χρυσόγονος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Συγχρόνως, παραβιάστηκαν το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δί-καιο (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969), αλλά και ο «Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Συνθή-κης της Λισαβόνας» («Ενημερωτικό Δελτίο» της Εταιρίας Ελ-λήνων Λογοτεχνών, τεύχος 10, σελ. 4-5).

e-mail:[email protected] - www.xalivelakis.gr

Στο επόμενο:Αντίσταση - Αντεπίθεση για λεύτερη Πατρίδα

Πηγές:

• Ελληνικό Σύνταγμα

• Ελύτης Οδυσσέας: «Άξιον Εστί»

• «Ενημερωτικό Δελτίο» της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, τεύχος, σελ. 4-5

• Ευριππίδης: «Τρωαδίτισσες»

• Κάλβος Ανδρέας: «Άπαντα», σελ. 219

• «Λογοτεχνική Πρωτοχρονιά 2012», σελ. 190-194

• «Ριζοσπάστης», εφημερίδα, 24-25 Μαρτίου 2007, ένθετο «Ριζόχαρτο», τεύχος 1, σελ. 3

κεντρί και μέλι | σελίδα 7

1. Ο μύθος του ΑνταίουΟ Ανταίος είναι ένας μυθικός γίγαντας, γιος του θεού Ποσει-δώνα και της Γης. Αναφέρεται τόσο στην ελληνική μυθολογία όσο και στις παραδόσεις βαρβαρικών φυλών ως βασιλέας της Λιβύης.

Κατά τον μύθο, ο Ανταίος προκαλούσε όποιον περνούσε από την χώρα του να παλέψουν και πάντα νικούσε. Ο Ηρακλής πέ-ρασε από την Λιβύη, προκειμένου να πραγματοποιήσει τον 11ο άθλο του, τα μήλα του κήπου των Εσπερίδων.

Ο Ηρακλής διέγνωσε ότι το μυστικό της ακαταμάχητης υπερο-χής του Ανταίου βρισκόταν στην επαφή του με την μητέρα του Γη. Έτσι μόλις κατάφερε να σηκώσει τον Ανταίο, ο γίγαντας έχα-σε αμέσως την δύναμή του, οπότε ο Ηρακλής τον νίκησε εύκο-λα και τον σκότωσε. Ο μύθος υποδηλοί την δύναμη που αντλεί ο άνθρωπος από την γη.

2. Η σχέση του ανθρώπου με την γη

Η δύναμη που πηγάζει από την γη αξιοποιείται από τον άνθρω-

πο σε τρία επίπεδα:

α. στο επίπεδο της επιβιώσεως. Η γη είναι η μητέρα - τροφός

του ανθρώπου και γι’ αυτό πρέπει να την σεβόμαστε κατά δύο

τρόπους:

Η πρωτοβουλία

«ΑΝΤΑΙΟΣ»του ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ (ΚΛΑΠΑ)*

Μία δράση με στόχο την συμβολή στην αναγέννηση του Ελληνισμού με βάση την αναβίωση του πολιτισμού της ΓΗΣ και της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ

Του Δρ. Ηλία ΦιλιππίδηΚαθηγητή Κοινωνιολογίας - Νομικού

| κεντρί και μέλι

α.α. ως φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου, το

οποίο δεν πρέπει να μολύνουμε και να δηλητη-

ριάζουμε, ακόμη και τις τροφές που τρώμε και το

νερό που πίνουμε.

α.β. ως πλουτοπαραγωγική πηγή. Η γεωργία η

κτηνοτροφία και η αλιεία, ο πρωτογενής τομέας

όπως λέγεται, αποτελούν το θεμέλιο της βιολογι-

κής υπάρξεως του ανθρώπου και βασικό παράγο-

ντα της οικονομίας.

Μία βασική αιτία της σημερινής καταρρρεύσεως της ελ-

ληνικής οικονομίας αποτελεί και η έλλειψη προγραμμα-

τισμού και εξαγωγικής αξιοποιήσεως της γεωργικής και

κτηνοτροφικής παραγωγής μας καθώς και η εγκατάλει-

ψη χωριών και της ορεινής οικονομίας.

β. στο επίπεδο της ψυχικής ισορροπίας του ανθρώ-

που. Η βιομηχανική εποχή, η αστικοποίηση και ο πολι-

τισμός της κερδοσκοπίας και του τσιμέντου απομάκρυ-

ναν τον άνθρωπο από την φύση.

Όμως ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι μέρος της φύ-

σεως και η ψυχική του ισορροπία εξαρτάται και από μία

αρμονική σχέση με την φύση. Ένας λόγος της ελλειμ-

ματικής ψυχικής ισορροπίας που χαρακτηρίζει τον σύγ-

χρονο πολιτισμό μας είναι η έλλειψη επαρκούς επαφής

του ανθρώπου με την φύση και η αλαζονική και κατα-

στροφική στάση του απέναντι της.

γ. στο επίπεδο του πολιτισμού. Βασικά ο τρόπος της

συμπεριφοράς του ανθρώπου προς την φύση αποτελεί

δείκτη της ποιότητας του πολιτισμού του, τόσο σε ατο-

μικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Η φύση ως στοιχείο πολιτισμού επικοινωνεί με τον άν-

θρωπο κατά δύο τρόπους:

γ.α. ως τοπίο, δηλ. ως στοιχείο ομορφιάς. Το το-

πίο αποτελεί το σαλόνι του συλλογικού χώρου,

όπου ζει ο άνθρωπος και γίνεται κομμάτι της ψυ-

χής του.

γ.β. ως τόπος, δηλ. ως φυσική υπόσταση της δια-

χρονικής συνειδήσεως του ανθρώπου.

σελίδα 8

κεντρί και μέλι | σελίδα 9

Ο τόπος συνδέεται με την οικογενειακή και την πο-

λιτισμική ιστορία του ανθρώπου και δημιουργεί την

βάση της εθνικής ταυτότητάς του.

Το κάθε έθνος δημιουργεί τον πολιτισμό και την ταυ-

τότητά του στην βάση ενός συγκεκριμένου τόπου, ο

οποίος είναι το λίκνο του.

3. Γη, κοινότητα και πολιτισμός,

τα θεμέλια της νέας Ελλάδας

Αυτό που ζούμε σήμερα, δεν είναι απλώς μια κρίση,

όσο σκληρή και αν είναι. Πρόκειται για την πλήρη

αποτυχία και την εγκληματική ανευθυνότητα του πο-

λιτικού κόσμου της χώρας. Όμως αυτό που ζούμε,

είναι κάτι ακόμη βαθύτερο. Πρόκειται για μία παρακ-

μή, για μία γενική κατάρρευση του ελλαδικού Ελληνι-

σμού. Η εξέλιξη του Νεώτερου Ελληνισμού έχει δύο

όψεις: μία ανερχόμενη και μία κατερχόμενη.

Η ανερχόμενη αρχίζει με την Κρητική αναγέννηση,

την ελληνική Κοινότητα της Βενετίας και τους Φανα-

ριώτες ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας. Η αναγέννηση

του Νεώτερου Ελληνισμού γενικεύεται τον 18ο αι-

ώνα στις ελληνικές ορεινές κοινότητες και τα νησιά.

Αποκορύφωση αυτής της πορείας ήταν η επανάστα-

ση του 1770, το 1821 και η Χρυσή δεκαετία 1910-

1920 με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Η Μικρασιατική καταστροφή σηματοδότησε την

αντιστροφή της ανόδου σε κάθοδο: Ξεριζωμός του

Ανατολικού Ελληνισμού, Εμφύλιος, Χούντα, Κυπρι-

ακή τραγωδία, διεφθαρμένη Μεταπολίτευση, σημε-

ρινή χρεοκοπία της Ελλάδας και απώλεια της εθνικής

ανεξαρτησίας.

Το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα, ακόμη και χωρίς

την λαθρομετανάστευση, οδηγούν τον Ελληνισμό

στο ιστορικό του τέλος σε 100-120 χρόνια από σή-

μερα, οπότε δεν θα υπάρχουν πλέον απόγονοι των

σημερινών κατοίκων της Ελλάδας.

Πρέπει να επανιδρύσουμε την Ελλάδα. Χρειαζό-

μαστε ένα νέο Ξεκίνημα. Το νέο Ξεκίνημα χρειά-

ζεται δύο πράγματα : προσανατολισμό και επανα-

προσδιορισμό.

Μετά την συντριβή της Μεγάλης Ιδέας η Ελλάδα βρί-

σκεται σε ένα επικίνδυνο κενό: στερείται ενός αυτο-

δύναμου οράματος, το οποίο θα μπορέσει να συ-

σπειρώσει και να εμπνεύσει το λαό μας. Είμαστε μια

κατακερματισμένη και ανταγωνιστική κοινωνία σε

παθολογικό βαθμό.

Αυτήν την φορά θα πρέπει να κτίσουμε την Ελλά-

δα ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΤΩ προς τα πάνω. Πρώτη προϋπό-

θεση είναι η αναβίωση του πνεύματος του ελληνι-

κού κοινοτισμού. Αυτό θα γίνει με την συσπείρωση

και ενεργοποίηση των τοπικών κοινωνιών. Χρειάζε-

ται αυτό-οργάνωση χωρίς κομματικές εξαρτήσεις.

Αφετηρία είναι η συνειδητοποίηση μιας μεγάλης

αλήθειας: χωρίς μία βασική ιδεολογική σύγκλιση

του Λαού μας με προσανατολισμό ένα νέο ΟΡΑ-

ΜΑ του ελληνικού μέλλοντος και χωρίς την συ-

γκρότηση ενός αποκεντρωμένου αλλά αρραγούς

κοινωνικού ιστού, που θα αναβιώνει τις ελληνικές

κοινότητες, δεν πρόκειται να βγούμε από το τέλ-

μα, ακόμη και αν η Ελλάδα πλημμυρίσει στο πετρέ-

λαιο και το φυσικό αέριο.

Τόσο το χειρότερο για μας. Οι ξένοι θέλουν το οι-

κόπεδο, εμείς περισσεύουμε…

e-mail:[email protected]

* Το ΚΛΑΠΑ ιδρύθηκε το 2008 στην Αθήνα για την

προαγωγή του Κρητικού πολιτισμού με πρόεδρο

τον Μανώλη Πατεράκη, πρόεδρο της Πανελλήνιας

Ομοσπονδίας Κρητικών Σωματείων και αντιπρόε-

δρο τον Ηλία Φιλιππίδη, καθηγητή κοινωνιολογί-

ας - συγγραφέα

σελίδα 10 | κεντρί και μέλι

ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΜΙΝΙ


Του Αντώνη Ξανθάκη Μηχανολόγου - Μηχανικού

Η αυτοκινητιστική τρέλα της δεκαετίας του ‘60 ήταν το μίνι της BMC. Ο Έλληνας σχεδιαστής του χώρεσε πάμπολλες φρέσκες καλές ιδέ-

ες σε ένα μίνιμαλ πακέτο. Η βασική φιλοσοφία ήταν η μηχανή μπροστά, τοποθετημένη εγκάρσια, με κίνηση στους μπροστινούς τροχούς.

Κάποιος Αμερικανός «βελτιωτής» επέλεξε να διατηρήσει την προσθιοκί-νηση, αντικαθιστώντας όμως την μηχανή της BMC με μια θηριώδη οκτα-κύλινδρη, αμερικανικής προέλευσης, που την τοποθέτησε στον χώρο των πίσω καθισμάτων. (Γιά πορτ-μπαγκάζ ούτε λόγος.....)

Ενας Βρετανός δημοσιογράφος του ειδικού τύπου παρατήρησε ότι η διάταξη αυτή κρατούσε όλα τα μειονεκτήματα της προσθιοκίνησης κα-θώς και τα μειονεκτήματα της πίσω τοποθετημένης μηχανής, χωρίς να καρπώνεται τα πλεονεκτήματα καμιάς από τις δύο διατάξεις. Κατάφερ-νε, δηλαδή, να συναθροίσει τα χειρότερα στοιχεία των δύο «κόσμων». Γιατί τελικά αυτό πού μετράει είναι να βγάζεις την ιπποδύναμη στο δρό-μο κατά τρόπο ασφαλή και διαχειρίσιμο. Οι επιδερμικές λύσεις δεν σε πάνε πολύ μακριά.

Το χειρότερο των δύο κόσμων θα έχουμε και εμείς άν επιλέξουμε την μετάβαση στην δραχμή σήμερα. Η δραχμή του 2010 είχε αξιο-πρόσεκτους υποστηρικτές που ενδεχομένως είχαν - τότε - δίκιο. Μπο-ρεί ακόμα η συντεταγμένη μετάβαση, μαζί με άλλες χώρες, σε ένα ασθε-νές «ευρώ του μπατίρη» να είναι επωφελής γιά τη χώρα, όταν και εφ’ό-σον μια τέτοια επιλογή είναι διαθέσιμη. Όμως οι περισσότεροι από εμάς δέν έχουμε πεισθεί ότι πρέπει να πάμε στην δραχμή εδώ και τώρα.

Μετά από τα δεινά πού μας έφεραν τα μνημόνια η επιστροφή στην δραχμή σήμερα θα ήταν το τελικό χτύπημα, τουλάχιστον βραχυπρό-θεσμα. Η αρχική υποτίμηση και κατόπιν η διολίσθηση θα έφερναν την παραπέρα συρρίκνωση των πάσης φύσεως οικονομικών απολαβών: μι-σθών, συντάξεων, επιδομάτων, βοηθημάτων. Μαζί θα ερχόταν και η μείωση του τζίρου των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπα-σχολούμενων.

Τα καλά νέα της δραχμής είναι ότι μειώνεται η ανεργία και οι εισαγω-γές ενώ αυξάνονται οι εξαγωγές. Ακόμα, μπορείς να απαλύνεις την πι-στωτική ασφυξία τυπώνοντας όσο χρήμα επιτρέπει η συνετή διαχείριση ή και λίγο παραπάνω.

Η «νίκη» μας όμως δεν θα ήταν ούτε κραταιά ούτε διαρκής, η πα-γκοσμιοποίηση έχει φροντίσει γι’αυτό. Πολλές χώρες έχουν μάθει την τέχνη, και την έχουν μάθει καλά, να παράγουν προϊόντα και να πα-ρέχουν υπηρεσίες σε εξαιρετικά ανταγωνιστικές τιμές.

Παντεσπάνι χθες, παντεσπάνι αύριο, αλλά ποτέ παντεσπάνι σήμερα. Η ρήση αυτή ήρθε για να μείνει. Η, αν προτιμάτε, ήταν πάντα εδώ.

[email protected]


Στις 30 Αυγούστου του 1939, Γερμανοί πράκτορες ντυμένοι με πολωνικές στολές, εκτελώντας τις εντολές του αρχηγού της SD( Sischerheitdienst),

της Υπηρεσίας Εσωτερικής Ασφαλείας του Ράϊχ, επιτέθηκαν στον γερμανικό συνοριακό σταθμό του Γκλάϊβιτς, στα γερμανοπολωνικά σύνορα. Δεν υπήρ-ξαν θύματα αφού η επίθεση ήταν σκηνοθετημένη. Την επομένη, γερμανικοί ραδιοσταθμοί ανακοίνωσαν πως η Γερμανία δέχθηκε ιταμή και απρόκλητη επίθεση. Την 1η Σεπτεμβρίου οι γερμανικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Πολωνία.

Στις 8 και 30 το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, τέσσερα αεροπλάνα τα οποία είχαν καταληφθεί από Άραβες τρομοκράτες συνέτριψαν τους δίδυ-μους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και προ-κάλεσαν σημαντικές ζημιές στα αμερικανικό Πεντάγωνο στην Ουάσιγκτον, προκαλώντας πάνω από 3.000 αθώα θύματα. Στην Αμερική πάρθηκαν δρα-κόντεια μέτρα ασφαλείας σε αεροδρόμια κα εγκαταστάσεις ενώ εντάθηκαν οι παρακολουθήσεις ατόμων με μουσουλμανικό θρήσκευμα που κατοικούσαν στις ΗΠΑ και όχι μόνο.

Δύο χρόνια αργότερα, βρετανικές και αμερικανικές δυνάμεις εισέβαλαν στο Ιράκ με τον ισχυρισμό πως σε αυτό εκπαιδεύονταν Μουσουλμάνοι εξτρεμι-στές. Οι Δυτικοί εισβολείς έθεσαν υπό τον έλεγχό τους το 7% της παγκόσμι-ας παραγωγής πετρελαίου το οποίο παραγόταν σε ιρακινά διυλιστήρια.

Ποτέ δεν αιτιολογήθηκε επαρκώς πως οι φανατικοί τρομοκράτες εισήλθαν στις ΗΠΑ, επιβιβάστηκαν σε αεροπλάνα τα οποία κατέλαβαν και τα οδήγη-σαν στους στόχους τους. Το FBI, και η CIA ισχυρίσθηκαν πως αν και παρακο-λουθούσαν στενά τις εξτρεμιστικές ισλαμιστικές οργανώσεις σε Πακιστάν και Αίγυπτο, δεν αντάλλασαν πληροφορίες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα οι «τρο-μοκράτες» νε εισέλθουν στις ΗΠΑ ανενόχλητοι.

Στις 3 και 15 της 15ης Απριλίου του 2013, δύο βόμβες εξερράγησαν στη Βο-στόνη των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του ετήσιου μαραθώνιου προκαλώντας

3 θύματα και τουλάχιστον 140 τραυματίες. Ακόμη δεν έχουν «καταλογισθεί» πλήρως οι ευθύνες αλλά η Αμερική και η Ευρώπη ζουν κάτω από τη νέα σκιά της «τρομοκρατίας». Το ερώτημα βέβαια που μένει να απαντηθεί είναι σε ποιο μέρος του πλανήτη θα εφαρμοστούν τα νέα αντίποινα…

του Γιώργου Ζουρίδη του Ιωάννου Οικονομολόγου ΒΑ,ΜΑ.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

Το 1949, ο Βρετανός Τζωρτζ Όργουελ δημοσίευ-σε ένα εφιαλτικά προφητικό βιβλίο με τίτλο «1984». Στο βιβλίο αυτό περιγράφεται μια αυταρχική κοινω-νία όπου η πληροφόρηση και η ενημέρωση ελέγχο-νται από το κράτος.

Οι αντιφρονούντες εξουδετερώνονται πνευματικά και ηθικά και τελικά εκτελούνται αφού πρώτα έχουν κάνει την «αυτοκριτική» τους.

Όταν ο Ουίνστον, ένας κρατικός λειτουργός αμφι-σβητεί το σύστημα που στην κορυφή του βρίσκεται ο Μεγάλος Αδελφός συλλαμβάνεται και υπόκειται σε ψυχολογικά βασανιστήρια.

Ο ανακριτής απαντά σε ερώτηση του Ουίνστον, για το ποιο θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας: «Εάν θέλεις να σου δώσω μια εικόνα της ανθρωπότητας φαντάσου μια μπότα που συνθλίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα…

Ο αιρετικός και ο εχθρός της κοινωνίας πάντα θα υπάρχει έτσι ώστε να συντρίβεται και να ταπεινώ-νεται ξανά και ξανά». Το 1971, ο έγκριτος οικο-νομολόγος και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλά-δος, Ανδρέας Γ. Παπανδρέου δημοσίευσε ένα εν-διαφέρον βιβλίο με τίτλο «Πατερναλιστικός Καπιτα-λισμός». Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται οι δομές ενός παγκόσμιου συστήματος το οποίο αποτελείται από πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες ελέγχουν το πο-λιτικό και το στρατιωτικό κατεστημένο. Ο όρος «πα-τερναλιστικός» σύμφωνα με τον Παπανδρέου απο-δίδει την αυταρχικότητα του συστήματος με στοιχεία του Μεγάλου Αδελφού.

Κατά τον Παπανδρέου «στη σύγχρονη μαζικοποι-ημένη κοινωνία η δομή της εξουσίας είναι τέτοια ώστε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία… έχει γίνει ένας μανδύας για την σχεδόν αδέσμευτη άσκηση της εξουσίας από το κατεστημένο».

Στο ίδιο βιβλίο περιγράφεται ο κεντροποιημένος προγραμματισμός καθώς και η πληροφόρηση, τα οποία παρέχουν τη δυνατότητα στο σύστημα, να ελέγχει την κοινωνία, να εντοπίζει τους «εχθρούς» και τελικά να προγραμματίζει στρατιωτικές επεμβά-σεις για την απόκτηση των πλουτοπαραγωγικών πη-γών του πλανήτη.

Προσωπικά δεδομένα όλων των πολιτών, τραπε-ζικοί λογαριασμοί, καθώς και παντός είδους οικο-

νομικά στοιχεία βρίσκονται σε βάσεις δεδομένων και αποτελούν ισχυρό όπλο του συστήματος με το οποίο ελέγχει τους «υπηκόους- καταναλωτές». Η πα-γκοσμιοποίηση διευκολύνει την λειτουργία των πο-λυεθνικών με τη δημιουργία ομοιόμορφων κατανα-λωτικών προτύπων και τρόπων συμπεριφοράς.

Η ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ «ΑΟΡΑΤΟΥ» ΕΧΘΡΟΥ

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφω-νο και σε μικρότερο βαθμό οι εφημερίδες) καλλιερ-γούν συστηματικά την τρομολαγνεία εκτελώντας φυ-σικά τις εντολές των ιθυνόντων. Ο διαρκής φόβος ενός «αόρατου» εχθρού παραλύει τους πολίτες κα τους κάνει δεκτικούς στην υιοθέτηση αυταρχικών μέ-τρων καταστολής των οποίων τελικά θύματα είναι και οι ίδιοι.

Τα σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης με τη χρήση δορυφόρων κάνουν τον εντοπισμό τρομο-κρατικών ομάδων μια σχετικά απλή υπόθεση.

Στα μέσα του 2000, ο αρχηγός των Τσετσένων αυ-τονομιστών Σαμίρ Μπασάγιεφ, επλήγη από ρουκέ-τα που εκτοξεύθηκε από ρωσικό αεροσκάφος, ενώ αυτός μιλούσε στο κινητό του τηλέφωνο στο ορει-νό του καταφύγιο. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Η συχνότητα εκπομπής του κινητού του έδωσε την δυ-νατότητα στις ρωσικές υπηρεσίες ασφαλείας να κα-τευθύνουν με ακρίβεια την ρουκέτα.

Το κρησφύγετο του Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν ήδη γνωστό επί δύο έτη στους Αμερικανούς. Η εξόντω-σή του αποφασίστηκε με σκοπό την αποκόμιση πο-λιτικού οφέλους.

«Εάν δεν υπάρχει εχθρός θα πρέπει οπωσδήποτε να τον εφεύρουμε» είχε πει ο Αδόλφος Χίτλερ του οποίου τα δόγματα ακολουθούν πιστά οι απαντα-χού θιασώτες της τρομοφοβίας.

Βιβλιογραφία

1) James Lucas: Kommando, German Special Forces of World War Two, 1986.

2) George Orwell: Nineteen Eighty Four, 1984.

3) Ανδρέα Γ.Παπανδρέου : Πατερναλιστικός Καπιτα-λισμός,1974.


ΟΙ «ΜΟΙΡΑΙΟΙ» ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ


Όσοι ξεπουλάνε τους «Πυλώνες» της Ελληνι-κής Δημοκρατίας, γνωρίζουν άριστα ότι υπο-

σκάπτουν τη γρανιτένια θωράκιση του Ελληνικού Κράτους και συνακόλουθα την ίδια την Εθνική Κυ-ριαρχία κι Ανεξαρτησία. Οι προς πώληση δημόσι-οι φορείς αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού, που ο ίδιος δεν θα ήθελε να ιδιωτικοποιηθούν.

Κορυφαίος «Πυλώνας» της Ελληνικής Δημοκρατί-ας αναμφισβήτητα είναι ο υπάρχον ορυκτός πλούτος σε ξηρά και θάλασσα, ο οποίος και βέβαια ως κρατι-κή ιδιοκτησία δεν «Πωλείται»! Δεν «Πωλείται»!.

Σοσιαλιστής πολιτικός ηγέτης, είχε πει προ ετών:

«Μια ευνομούμενη Δημοκρατία στηρίζεται - επιβάλ-λεται να στηρίζεται -- σε στέρεους “Πυλώνες”, όπως: Κρατικά λιμάνια, αεροδρόμια, ναυπηγεία, τσιμεντο-βιομηχανία, Παιδεία, Υγεία, Άμυνα, συγκοινωνί-ες (πολιτική αεροπορία, τρένα, προαστιακός, μετρό κλπ.), τηλεφωνία, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, ταχυδρο-μεία κ.ά.».

Το πιο τραγικό είναι: Ο ίδιος, όμως, με την κυβερ-νητική πολιτική του «κλάδεψε» στην κυριολεξία τους περισσότερους από τους «Πυλώνες» της Ελληνικής Δημοκρατίας…

Οι κυβερνώντες από το 1976 μέχρι σήμερα έχουν «παίξει» με τις «κρατικοποιήσεις» και τις «αποκρατι-κοποιήσεις». Η περίοδος της «κρατικοποίησης» για παράδειγμα διαφόρων φορέων με τη μονόπλευρη σφιχτή λιτότητα και την αντιλαϊκή φορολογία που εφαρμόζονταν κατάντησαν το λαό φτωχότερο, εξα-

θλιωμένο και ταπεινωμένο, αλλά… Αλλά, οι «κρατι-κοποιηθείσες» επιχειρήσεις, στο μεταξύ, έγιναν εύ-ρωστες κι ανθηρές.

Όποτε δηλαδή το Ελληνικό Κράτος είχε λεφτά αγόραζε από ιδιώτες - Έλληνες και ξένους-- επιχειρή-σεις κοινής ωφέλειας «απαξιωμένες οικονομικά, σω-στά ναυάγια» που έπρεπε να ήταν υπό κρατικό έλεγ-χο κι ορισμένες απ’ αυτές ως «Πυλώνες» της Ελληνι-κής Δημοκρατίας. Μ’ αυτό τον τρόπο οι υπό χρεο-κοπία ιδιώτες έφτιαχναν τις «μπάζες» τους κι ο λαός τράβαγε -- και τραβάει-- κουπί για να γίνουν κερδο-φόρες…

Για λίγα χρόνια οι «Πυλώνες» της Ελληνικής Δη-μοκρατίας στάθηκαν στα πόδια τους με το αίμα του λαού μας, αλλά οι κυβερνώντες είχαν αρχίσει να τους υποσκάπτουν: Διόριζαν κατά χιλιάδες τους πολιτι-κούς τους φίλους. Οι αποδοχές των αξιωματούχων των δημοσίων αυτών επιχειρήσεων έγιναν «σουλτα-νικές». Οι παρεμβάσεις των κυβερνώντων ήταν συ-χνότατες και στις προμήθειες των οργανισμών αυ-τών. Και τα ελλείμματα «φωτιά»! Επομένως, όλα αυτά αποτελούσαν μια καλοζυγισμένη «βόμβα» στα θεμέ-λια των «Πυλώνων» της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Όταν, όμως, έρχονταν περίοδοι «κάτισχνων αγε-λάδων», όπως αυτή που βιώνουμε τώρα ως λαός, ξεπουλούσαν και ξεπουλούν όσο-όσο τη δημόσια περιουσία. Διότι ο λαός μας έκανε κερδοφόρες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις-ναυάγια κι αντί να χαρεί και ν’ απολαύσει τα κέρδη, τότε… Τότε, οι συγκυβερνώντες ξεκίνησαν το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσε-

ΛΑΪΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ…

ΟΙ «ΜΟΙΡΑΙΟΙ» ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣτων Πυλώνων της Ελληνικής Δημοκρατίας…

του Άρη ΔικαίουΔημοσιογράφου & πολιτικού αναλυτή


ων, που αποτελούν και τους «Πυλώνες» της Ελληνι-κής Δημοκρατίας.

Για τους δημόσιους οργανισμούς ένας συντηρητικός πολιτικός είχε πει πριν από δύο δεκαετίες περίπου:

«Είναι απαράδεκτο να μετατρέπεται το Ελληνικό Κράτος σε έναν επιχειρηματία. Άλλη είναι η αποστο-λή του και οι κρατικές επιχειρήσεις να πάνε στους ιδι-ώτες».

Ο συντηρητικός αυτός πολιτικός, βέβαια, δεν ασχολήθηκε καν με τους «Πυλώνες» της Ελληνικής Δημοκρατίας που έλεγε ο προηγούμενος ηγέτης. Η ουσία: Φαινομενικά και οι δύο αυτοί πολιτικοί -- συντηρητικός και σοσιαλιστής -- έδειχναν ότι εί-χαν σ’ αυτό το θέμα διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Στην πράξη, όμως, ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε -- δυστυχώς -- και μάλιστα αυτό συμβαίνει μέχρι τις μέρες μας…

Με τη φρενήρη πορεία προς τις ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας -- μαζί και φορείς «Πυλώ-νες» της Ελληνικής Δημοκρατίας -- δίδουμε την εντύ-πωση στους ξένους ότι: «Στην Ελλάδα όλα πουλιού-νται. Σε λίγα χρόνια θα πουλάνε και την Ακρόπολη»!

Οι ξεπουλητάδες ισχυρίζονται ότι έτσι θα πέσει «άφθονο χρήμα» στα κρατικά ταμεία για το «καλό» της ήδη κατεστραμμένης Ελληνικής Οικονομίας. Εκεί, δηλαδή που οδήγησαν την Ελλάδα και το λαό μας με τα «κερδοσκοπικά πειράματά» τους οι «Εταίροι» μας της Ευρωενωσιακής και Ευρωζωνικής προοπτικής, σε συνεργασία, φυσικά, με τους διεθνείς τοκογλύφους.

Συγκυβερνώντες και «Θα»: Με τις ιδιωτικοποιή-σεις «Θα» υπάρξει ανταγωνισμός,, «Θα» φτηνύ-νουν τα πάντα, «Θα» εξασφαλισθούν πολλές θέσεις εργασίας, «Θα» ανοίξει ο δρόμος για τους νέους, «Θα», «Θα»… Κάποτε τα πολλά «Θα» του σοσιαλι-στή ηγέτη ο λαός εξοργισμένος του «κόλλησε» και

το παρατσούκλι: «Όλο “Θα” και “Θα” πάψε ρε “Πα-ραμυθά”». Τώρα έχουμε και τους σύγχρονους «Πα-ραμυθάδες»…

Οι «Παραμυθάδες» συγκυβερνώντες, με τα μνημό-νιά τους και τη βάρβαρη πολιτική τους έφεραν τους Έλληνες πολίτες σε εφιαλτική φτώχεια, στην ανεργία της απελπισίας, αλλά και την αύξηση των Ελλήνων που επιλέγουν την αυτοχειρία.

Το 1980, όταν μας «τσουβάλιαζαν» στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), «πρόδρομο» της Ευ-ρωπαϊκής Ένωσης, μας έλεγαν: «Τώρα θα τρώτε με χρυσά κουτάλια»! Πολιτικοί, πολιτικοί αναλυτές, επι-χειρηματίες και πολλοί Έλληνες τους πίστεψαν τους ψεύτες!

Στην εποχή μας τα «χρυσά κουτάλια», φαίνεται, ότι σκούριασαν, αφού για χρόνια μένουν αχρησιμοποί-ητα μια και ο λαός μας δεν έχει καν να φάει…

Η απάτη με τις «Εισηγητικές Εκθέσεις» σε κάθε Νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή για κρατι-κοποίηση ή αποκρατικοποίηση είναι οφθαλμοφανέ-στατη: Αυτά που υποστηρίζουν οι κυβερνώντες σε «Εισηγητική Έκθεση» για κρατικοποίηση ιδιωτικής επιχείρησης τα καταρρίπτουν -- οι αθεόφοβοι! -- με την «Εισηγητική Έκθεση» για τις ιδιωτικοποιήσεις.

Ο λαός μας ζητάει: Να του επιστραφούν τα κλεμμέ-να, όχι άλλα ψέματα!

Πηγές:

• «Ελεύθερος Διάλογος», εβδομαδιαία περιστεριώ-τικη εφημερίδα, 16 Ιουνίου 1011, σελ. 15

• Ημερήσιος και περιοδικός Τύπος

Στο επόμενο:Πώς αγοράζουν

ιδιωτικές επιχειρήσεις και πώς τις ξεπουλούν


Αρκεί μια εντολή, μια σκοτεινή απόφαση για να παραδοθεί η σκυτάλη της ηγεσίας σε κάποιο «γνωστό» της τρέχουσας

εξουσίας. Χωρίς καμία προσπάθεια, έστω και επίφαση ικανό-τητας, βαφτίζεται σε μηδενικό χρόνο ο διορισμένος σωτήρας, που θα προσφέρει τη λύση στα αδιέξοδα. Με την ανακοίνω-ση του ονόματος αρχίζει η ηρωοποίηση. Το βιογραφικό του πολιτικά διορισμένου, περίτεχνα γλαφυρό και γεμάτο εξαι-ρετικές επιδόσεις επιστρατεύεται για να πείσει για τις ασυζητη-τί εξαιρετικές δεξιότητες της μοναδικής λύσης, τόσο σπουδαί-ας, που δεν χρειαζόταν καν να διερευνηθεί η πιθανότητα μιας καλύτερης επιλογής.

Οι γνωστοί μαθητές του πρώτου θρανίου συνωστίζονται για να προσφέρουν τη θέα του κορμιού τους ως αναπόσπαστο ντεκόρ του νέου σκηνικού. Χαμογελάκια, συναινέσεις, γλαφυ-ρές περιγραφές, κριτικές με στοχευμένες επιθέσεις σε κάποιους που ίσως μπορεί να μετατραπούν κάποτε σε απειλή για την αυ-θεντία τους. Λόγια, περιγραφές, αυτοπροσδιορισμοί, αυτός ο κύκλος πόσες και πόσες φορές δεν επαναλαμβάνεται , έστω και με διαφορετική αρχική φάση μέτρησης κάθε φορά. Οι σωτή-ρες στο βήμα κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας, με συνοδεία επευ-φημισμών και χειροκροτημάτων.

Και σε λίγο πάντα αρχίζουν οι τρομερές ανατροπές. Το άσπρο χρώμα με επίπονα ξενύχτια και προσπάθειες ανακαλύ-πτεται ότι είναι μπεζ, ότι το αυτονόητο δεν είναι πλέον δεδο-μένο, αλλά θα μπορέσει στο μέλλον, μετά από ηρωικές προ-σπάθειες των πραγματικών σοφών, να ανατραπεί και φυσι-κά να ξαναγίνει αυτονόητο. Βέβαια ούτε νύξη ότι τα δεδο-

Οι ένοχες ανοχές

της Μυρσίνης Μπουρνιά


μένα που προσπαθούν να μεταβάλλουν, αυτοί οι ίδιοι τα έθεσαν και μάλιστα με το αζημίωτο, αφού τα είχαν διαφη-μίσει αρκετά για να θεωρείτο αυτονόητο ότι έπρεπε να επι-βραβεύσουν κατάλληλα την αυθεντία τους. Εκπλήσσει η δυ-ναμική που αποκαλύπτεται. Οι ίδιοι σωτήρες, αξιολο-γούν το δυναμικό που τους περιβάλλει, χωρίς ίχνος υπο-ψίας της ανεπάρκειάς τους, στρατεύουν νέα μέλη στις συμ-μορίες τους, οραματίζονται μηχανισμούς που θα τους ανε-βάσουν σε ακόμα πιο περίοπτη θέση στο οικοδόμημα. Καμία ματιά στα θεμέλια. Καμία σκέψη για ενδυνάμωση της βάσης.

Οι συνδικαλιστές, μοναδικοί δημοσιοσχεσίτες, μοιράζουν τα λόγια τους με γιορτούλες σε μπουζούκια και σε ταβέρνες, επιδεικνύοντας τη βεβαιότητα της επιρροής τους στο πλήθος των δεδομένων κωπηλατών. Η συμπεριφορά τους αναλλοίω-τη, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα τα τελευταία χρόνια.

Οι πολιτιστικές δραστηριότητες δεν επιτυγχάνουν να αναχαι-τίσουν την παθητικοποίηση της ψυχής και της καρδιάς των ερ-γαζομένων. Χοροί, θεατρικές παραστάσεις, ασυνάρτητες με-ταξύ τους ενέργειες δεν κραυγάζουν το μήνυμα, που μόνο η τέχνη θα μπορούσε τόσο θεσπέσια να επιτύγχανε στις πο-λυπληθείς μάζες, πολώνοντας τη τεράστια δυναμική της, στης εσωτερικότητας την αναντίρρητη έκπληξη.

Αλλεπάλληλα γεγονότα, όπως μειώσεις μισθών, ανατροπές των μέχρι τώρα ερ-γασιακών δεδομένων, ακόμα και των αυτονόητων, ηγεσίες που επιδίδονται σε αυταρχικές δηλώσεις, προκαλούν φόβο και αγωνία για ένα σκοτεινό μέλ-λον, όπου το δικαίωμα της εργασίας μπορεί να αφανιστεί από τις συναλλα-γές και την αμέτρητη ιδιοτέλεια.

Υποκρισία υπερθετικού βαθμού! Η άπειρη συναλλαγή των αυτοπροσδιορισμένων σωτήρων με τη συναίνεση των ορισμέ-νων με ψήφο, φρουρών των εργασιακών δικαιωμάτων. Χωρίς καν να τηρούνται τα στοιχειώδη προσχήματα, χωρίς να υπάρ-χει αιδώς για την ασυνεπή στάση απέναντι σε αυτούς που απέθεσαν την εμπιστοσύνη τους, ελπίζοντας τουλάχιστον σε μια στά-ση άμυνας και όχι συναλλαγής με άγνω-στους όρους.

Οι εργαζόμενοι! Το ντεκόρ στα καινούρ-για δεδομένα. Ο σωτήρας, οι αυθεντίες, οι συνδικαλιστές και κάποιοι άλλοι στο βάθος, εκείνοι οι εργαζόμενοι. Πολυ-πληθείς, αλλά τι σημασία έχει. Δεδομέ-νοι σε όλα, στις αυλές των συμμοριών, χά-νοι στις υποσχέσεις, χειροκροτητές στους δημοκρατικούς αντιπροσώπους τους, θύ-ματα στις κακόβουλες επιδρομές στα δι-καιώματα τους. Άλαλοι, ούτε η ανάσα τους δεν ακούγεται κάθε φορά που δέχο-νται επίθεση. Μόνο φόβο, μυρίζουν μόνο φόβο για το χειρότερο. Δεν τον εκφρά-ζουν, δεν τον ομολογούν, δεν τον ενώ-νουν, δεν αντιδρούν κάτω από το βάρος του. Έχασαν το χαμόγελό τους. Μόνο οι αυτοπροσδιορισμένοι σωτήρες χαμογε-λούν με την ικανοποίηση της επικράτη-σης σε ελεγχόμενες μάζες, που μια δόση στην τράπεζα, ένα ενοίκιο, μπορεί να τους πείσει για κάθε άποψη. Οι εργαζόμενοι σπαταλούν την ενέργειά τους στη σιωπη-λή παρατήρηση. Μαραζώνουν εσωτερι-κά, συνθλίβονται, αλλά δεν εκφράζονται. Δεν θυμώνουν, δεν ουρλιάζουν, δεν αντι-δρούν. Έχουν μάθει πια το ρόλο τους. Σιωπηλά ανέχονται. Όλοι το ξέρουν ότι δεν αντιδρούν. Θεωρείται δεδομέ-νο. Θα μπορούσε, θα έπρεπε η αντίδρα-


σή τους να ήταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Κανένας δεν τους υπολογίζει, δεν ρωτάει την γνώμη τους. Κα-νείς δεν ενδιαφέρεται για τη δική τους οπτική γωνία. Κατάφεραν να είναι δεδομένοι κωπηλάτες. Κατάφε-ραν να θεωρούνται χειραγωγούμενη κατηγορία. Δεν φωνάζουν, ούτε κλαίνε. Ακόμα και τα δάκρυά τους αν ένωναν θα έφτιαχναν ορμητικά ποτάμια, ικα-νά να μετακινήσουν παραπήγματα και τσαντίρια, όλων των περαστικών σωτήρων.

Ακούγονται μόνο ψίθυροι. Μακρόσυρτα μουρμου-ρητά σε χαμένες κατευθύνσεις, χωρίς προορισμό, χωρίς νομοτέλεια. Τούτη η χαμηλή συχνότητα των ασυνάρτητων μουρμουρητών, αν συντονιζόταν, θα μπορούσε να προκαλέσει χιονοστιβάδες που θα πα-ράσερναν στο πέρασμα τους, χωρίς δυνατότητα πα-ρεμβάσεων, όλα τα στημένα στρατηγεία, που μηχα-νεύονται χειρότερες βαρυχειμωνιές.

Όχι, δεν είναι τα θύματα καιροσκόπων. Είναι οι πραγματικοί ένοχοι. Είναι σύστημα υψηλών ικα-νοτήτων με ελάχιστη ευφυΐα. Δεν είναι έμπειρο σύ-στημα. Δεν αναγνωρίζουν τη δύναμή τους, δεν στρέ-φονται σε επιλογές αναμφίβολης επιτυχίας της επι-βολής του συμφέροντός τους. Δεν αναπτύσσουν τους μηχανισμούς συνάφειας. Έχουν αφεθεί σε νή-δυμο ύπνο. Αφήνονται στους εισβολείς που αυξά-νουν την εντροπία τους, ευκαιριακά συναλλάσσο-νται μαζί τους. Δεν αναγνωρίζουν την τεράστια αξία τους. Δεν εκπληρώνουν το ρόλο τους, ως άτλαντες να στηρίζουν το οικοδόμημα χωρίς ρί-σκο ανατροπής.

Τι οξύμωρα σχήματα! Το πλήθος, η τεράστια δυναμι-κή του και οι μειοψηφίες, οι συναλλασσόμενοι, που αφήνονται να δρουν παντοδύναμοι. Αυτή η ανάγκη να παρατάσσονται οι εργαζόμενοι κάτω από σχήμα-τα που καθορίζουν τη μοίρα τους, από πού πηγάζει άραγε; Τι τροφοδοτεί με τόση επιτυχία την ανασφά-λεια και την εξάρτηση;

Προφανώς όλα τα καθιερωμένα μοντέλα συστρά-τευσης δυνάμεων προς δημιουργική πορεία έχουν αποτύχει. Χρειάζεται φρέσκος αέρας, νέες μορφές σύμπνοης δράσης προς το κοινό καλό. Επιβάλλε-ται οι διορισμένοι σωτήρες να χάσουν το προνόμιο του καθορισμού του κοινού συμφέροντος. Επιβάλ-λεται οι αυτοκαθοριζόμενοι ηγέτες να σταματή-σουν να διαχωρίζουν τους εργαζομένους σε ευ-νοουμένους και μη. Επιβάλλεται οι συνδικαλιστές να αντιληφθούν τις τεράστιες ευθύνες που έχουν. Επιβάλλεται η υπεύθυνη εγρήγορση, όσο δεν είναι

πολύ αργά. Χωρίς αμφιβολία έχουν ήδη χαθεί πολλά δικαιώματα. Ήδη η εποχή των παγετώνων έχει αρ-χίσει. Τώρα η ανάγκη εστιάζεται στις συντονισμένες άμυνες, στην αξιοπρεπή επιβίωση, στο άναμμα του καντηλιού, στην διατήρηση του αναστάσιμου φω-τός. Τώρα επιβάλλεται η άμυνα και η καλλιέργεια της ευφυΐας. Είναι αδιαμφισβήτητη ανάγκη η συντο-νισμένη στάση απέναντι στους επερχομένους κινδύ-νους και η διαμόρφωση στρατηγικής του πραγματι-κού πρωταγωνιστή δράσης, του εργαζομένου.

Ο καθένας υπεύθυνα πρέπει να αναγνωρίσει τις προσωπικές ευθύνες και την τεράστια δύναμή του. Να πιστέψει στην αξία του και στο δικαίωμα να καθορίζει την πορεία του. Να ονειρεύεται και να ματώνει για το όνειρό του. Να ελέγχει τα όρια και να συνειδητοποιήσει ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει πολλά, όλοι μαζί ενωμένοι μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Ας κοιτάξει ο καθένας δίπλα του. Ας αναζητήσει ένα χέρι. Αν όλα μαζί ενωθούν τα χέρια ο κλοιός θα εί-ναι ασφυκτικός. Μόνο τότε κανείς δεν θα μπορεί να παρελάζει ανενόχλητος σπέρνοντας θύελλες και ανέ-μους στο διάβα του.

Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός στις αρχές και στις αξίες του εργαζόμενου. Ο φόβος πρέπει να ελεγ-χθεί. Η άνευ όρων παράδοση στο εμφανιζόμενο ως αναπόφευκτο πρέπει να εκλείψει. Κάθε επίθεση στα κεκτημένα πρέπει να γίνει αιτία για μάχες. Δεν πρέ-πει να ανοίγει καμία κερκόπορτα. Δεν πρέπει τίποτα να παραχωρείται. Οι διαπραγματεύσεις πρέπει να εί-ναι σκληρές, να διεξάγονται από άτομα με πραγμα-τικές δεξιότητες και ισχυρούς ανθρωπιστικούς κώδι-κες. Δεν είναι απλό να μεταβαίνει η κοινωνία στην απόλυτη φτωχοποίηση με πέρασμα από τη «μεγαλο-ψυχία των εργαζομένων». Δειλία, ανανδρία, λιγοψυ-χία, ανικανότητα, αμορφωσιά θα ήταν από τις ελά-χιστες λέξεις που χαρακτηρίζουν τη στάση των αν-θρώπων που ιστορικά έδωσαν μάχες και μάτωσαν για τα δικαιώματα τους.

Η ώρα της τεράστιας ατομικής ευθύνης είναι ήδη εδώ. Σε λίγο θα είναι αργά. Σε λίγο θα ακούγονται μόνον ψίθυροι από αφηγήσεις τετελεσμένων δρα-μάτων και απόηχοι παλιών μεγαλείων.

Υπερθετική ανάγκη η συνειδητοποίηση των λό-γων του Καζαντζάκη «Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».


Κίρκεις και Οδυσσείς

Τους τελευταίους μήνες, μήνες σκληρούς για τους εργαζόμενους που είδαν τα μισθολόγιά τους πε-

τσοκομμένα από την αναδρομική παρακράτηση των χρημάτων τους, κάποιοι εκπρόσωποι των εργαζομέ-νων, φορείς της παρακμής της δημοκρατίας και του διαλόγου στην Εταιρεία, περιφέρονται καθημερινά, από ό,τι βλέπω στα διάφορα ιστολόγια και μαθαίνω από φίλους εργαζόμενους, στους διαδρόμους της εταιρικής εξουσίας.

Περιφέρονται αμήχανα και χωρίς στρατηγικό στό-χο πέριξ της Διοίκησης υπερβαίνοντας την συχνό-τητα επαφής ακόμα και των υπηρεσιακών στελεχών, ξεχνώντας τις συνδικαλιστικές και παραταξιακές τους υποχρεώσεις που είναι η διαρκής διαπαιδαγώγηση του Προσωπικού και η διαρκής ετοιμότητα του, ενό-ψει της προαναγγελθείσας και επικείμενης ιδιωτι-κοποίησης του νερού.

Είναι δυστυχώς όλοι αυτοί που γίνονται οι κομπάρ-σοι μιας μεθοδευμένης και καλοστημένης ιλαροτρα-γωδίας που εδώ και κάποιους μήνες υλοποιείται, μέσα από την υπερβολή των σκηνοθετών της, που όμως αποκρύπτουν επιμελώς το τραγικό τέλος της παράστασης.

Επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά το γεγονός ότι ελλείψει ενός συμπαγούς επιχειρησιακού σχεδί-ου με όραμα και διαχρονικότητα η ΕΥΔΑΠ αποτε-λεί ένα ξέφραγο αμπέλι όπου κάθε Διοικητής ασκεί κατά βούληση και κατ’ εκτίμηση την αμιγώς προσω-πική του πολιτική ως απαύγασμα προσωπικών γνώ-σεων και εμπειριών, ως αποτέλεσμα του κοσμοπολι-τισμού ή του επαρχιωτισμού του.

Έτσι εδώ και καιρό η «Κίρκη των τεχνοκρατών» με μέθοδο και αποτελεσματικότητα υφαίνει τον ερω-τικό της ιστό γύρω από τους άπληστους για εξου-σία Οδυσσείς που μη μπορώντας οι ίδιοι να τη δη-μιουργήσουν, ως ιδεολογική και αξιακή οντότητα, έχουν συμβιβαστεί στον περιθωριακό ρόλο του κο-μπάρσου που κάνει συνεχείς συμβιβασμούς για να συμμετέχει στην παράσταση του πόνου και αύριο της οργής αλλά και της ιστορικής ντροπής.

Οι εργαζόμενοι, οι απλοί και πραγματικοί εργα-ζόμενοι της Εταιρείας που διαχειρίζεται στην Αττι-κή το κύκλο του νερού, εμβρόντητοι παρατηρούν την όλη σημειολογία της παράστασης προσπαθώ-ντας να βρουν το ρόλο τους μέσα σε αυτή, αν τέ-τοιος υπάρχει. Ο σκηνοθέτης τους θέλει πρωταγω-νιστές και αυτούς, συμμέτοχους στη δικιά του επικοι-νωνιακή «σκηνοθεσία». Τους θέλει με κάθε τρόπο χειροκροτητές της δικιάς του παράστασης.

Οι εργαζόμενοι υποψιασμένοι ψάχνουν μια άλλη φωνή που θα τους παρασύρει στο αληθινό όνει-ρο, που θα τους ανατάξει από την αδράνεια του φόβου που διακατέχει εδώ και κάποια χρόνια την Επιχείρηση αλλά και την κοινωνία των πολιτών που απειλείται με τη συνεχή υποβάθμισή της.

Οι εργαζόμενοι ξέρουν, έχουν ήδη πληρώσει ακρι-βά τις Κίρκεις της όποιας εξουσίας τους παραπλανεί. Έτσι θυμούνται πολύ καλά την τελευταία εξαπάτησή τους απ’ τη συνδικαλιστική Κίρκη στην ΕΥΔΑΠ που τους έταζε «λαγούς με πετραχήλια», δημιουργώντας «μισθολογικές» ψευδαισθήσεις στο Προσωπικό. Οκτώ ολόκληρους μήνες, σε αγαστή συνεργασία με

Του Γιώργου Ζουρίδη του ΦάνηΠρώην Διευθυντή Δημοσίων

Σχέσεων της ΕΥΔΑΠ

Περί ΕΥΔΑΠ... ο λόγος


τη Διοίκηση, η ηγεσία των συνδικαλιστών άφησε εν συνειδήσει να αναπτυχθεί μια ψεύτική προσδοκία στο Προσωπικό ότι οι άδικες περικοπές ως δια μα-γείας δεν θα εφαρμοστούν στην ΕΥΔΑΠ.

Έκτοτε ούτε μια λέξη αυτοκριτικής, ούτε μια παραίτη-ση ευθιξίας.

Πού να πιστέψει πια ο εργαζόμενος ο οποίος κα-θημερινά πλήττεται και λεηλατείται; Ποιόν ταγό να εμπιστευτεί όταν αντιλαμβάνεται ότι ένας ιστορικός συμβιβασμός έχει επιτευχτεί από τους εκπροσώπους του και την εργοδοσία; Ποιος ακούει πια τις άσφαι-ρες τουφεκιές των κάθε είδους κομπάρσων που ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικοί πρωταγωνιστές;

Είναι δυστυχώς όλοι αυτοί που προτίμησαν να χειραγωγούν τους εργαζόμενους από το να τους χειραφετούν. Είναι αυτοί που προτίμησαν να συν-διαλέγονται «χαριτολογώντας» με την εργοδοσία, αποϊδεολογικοποιώντας καθημερινά την αναγκαία εργασιακή συνειδητοποίηση και τη συλλογική πάλη. Είναι αυτοί που επέτρεψαν στους σκηνοθέτες να οι-κοδομούν δακρύβρεχτες παραστάσεις με βαθιά υπο-κειμενικό σενάριο αδυνατώντας οι ίδιοι να σκηνο-θετήσουν την πραγματική παράσταση των εργα-ζομένων. Αποδείχθηκαν πολύ μικροί για μια ακόμα φορά για την εταιρική συγκυρία και η ανοχή των ερ-γαζομένων στη διαχρονική εξουσία τους θα αποβεί αργά ή γρήγορα μοιραία για την Εταιρεία.

Δεν μπόρεσαν καν να αντιληφθούν και να ξεσκε-πάσουν την υπερβολή των κάθε είδους «τεχνοκρα-τών» που αυτάρεσκα διακηρύττουν την επικυριαρχία

της οικονομίας επί της πολιτικής σε μια χώρα που έχει μεταβληθεί σε οικονομικό προτεκτοράτο των δανει-στών και όπου μόνο ο πολιτικός αγώνας, ο εθνικο-ανεξαρτησιακός αγώνας των πολιτών και των εργα-ζομένων μπορεί να ανατρέψει.

Καιρός λοιπόν να αποσυρθούν οι κομπάρσοι μή-πως και από το υγιές σώμα των εργαζομένων εμ-φανιστούν κάποιοι πολιτικοποιημένοι πατριώτες οι οποίοι θα πιστεύουν ακράδαντα «ότι για να πάει καλά η επιχείρηση πρέπει να ανδρωθεί ένα πολιτικό και συνδικαλιστικό ρεύμα που να στηρίζει την ανάλυ-σή του στη θέση ότι σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η πολιτική οφείλει να ελέγχει και να καθοδηγεί την οικονομία αλλά και την τεχνοκρατία.»

Μια οικονομία όπου θα υπάρχει μια αρμονική συμβίωση του δημόσιου και ιδιωτικού κεφαλαίου.

Οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί φορείς οφείλουν να αποκαλύπτουν σε κάθε περίπτωση, την υποκρισία των «τεχνοκρατών» οι οποίοι είναι δυστυχώς, κατά το πλείστον, μεταφορείς ξένων για τις ανάγκες της Ελλάδας μοντέλων ανάπτυξης.

Αν δε συμβεί αυτό μέσα από διαδικασίες ιδεολο-γικής αμφισβήτησης σύντομα θα κλάψουμε όλοι μαζί για το δραματικό τέλος της Εταιρικής μας παρά-στασης. Ανεξάρτητα από την επιβράβευση ή όχι του σκηνοθέτη ...

Και τότε, η όποια δικαίωση για προλεχθέντα του πα-ρελθόντος θα φαντάζει τραγική…

Romare Bearden: Μία Μαύρη Οδύσσεια


Δεν συνηθίζω να ψυχογραφώ τους απερχόμενους Διοικητές παρά την εικοσαετή παραμονή μου στην επιτελική θέση του Διευθυντή

Δημοσίων Σχέσεων και τη στενή σχέση μαζί τους.

Η παραίτησή μου από την ΕΥΔΑΠ (για την οποία επιχειρηματολόγη-σα εκτενώς στο τεύχος 66 της Πηγής Ενημέρωσης - στήλη Άποψη) δεν μου επέτρεψε να ζήσω από κοντά τον Στέλιο Σταυρίδη. Παρατηρώντας όμως την πορεία του στην Εταιρεία νοιώθω ότι ο απερχόμενος Πρόε-δρος αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Είναι η περίπτωση ενός ανατέλλο-ντος επικοινωνιακού αστέρα που χειρίζεται με εμφανή μαεστρία τον επι-κοινωνιακό κλάδο.

Με τους κατάλληλους επικοινωνιακούς ελιγμούς κατορθώνει να λει-τουργεί ως ένας Δον Κιχώτης της πολιτικής παρά του ότι με επιμονή προσπαθεί να απεμπολήσει τις έννοιες που την καθορίζουν, υπερτονί-ζοντας την ουδετερότητά του ως Μάνατζερ. Είναι λαλίστατος και πολυ-γραφότατος και άρα ο όποιος καλοπροαίρετος αναλυτής εύκολα αντι-λαμβάνεται τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και τους επιδιωκόμε-νους στόχους.

Αναμφίβολα η παρακάτω προσέγγιση αποτελεί μια εποικοδομητική κρι-τική τόσο για τον Πρόεδρο όσο και για τους φίλους μου, παραταξια-κούς και συνδικαλιστικούς ηγεμόνες που δυστυχώς ασκούν ακόμα μια ετερόβουλη πολιτική. Σε ό,τι αφορά τον κ. Σταυρίδη ας μη ξεχνάμε ότι ο ίδιος με κάθε τρόπο, τόσο εντός όσο και εκτός της ΕΥΔΑΠ, διακή-ρυττε την ζωογόνα σημασία της όποιας επώνυμης κριτικής παρέμβασης.

Έτσι λοιπόν, σε μια σύντομη επαφή που είχα μαζί του, σε κάποια βρα-δινή εκδήλωση, με παρρησία του ανέφερα ότι μελετώντας τα άρθρα

Ένας manager στην ΕΥΔΑΠ

Του Γιώργου Ζουρίδη του ΦάνηΠρώην Διευθυντή Δημοσίων

Σχέσεων της ΕΥΔΑΠ

Περί ΕΥΔΑΠ... ο λόγος


στην ιστοσελίδα του, σκέφτηκα ότι οι νεοφιλελεύ-θεροι της Σχολής του Σικάγο και ο θεωρητικός τους Μίλτον Φρίντμαν δεν θα μπορούσαν να βρουν κα-λύτερο εκπρόσωπό τους στη χώρα μας. Αμφισβή-τησε χαμογελώντας την τοποθέτησή μου, μου είπε ότι είναι εν μέρει φιλελεύθερος, εν μέρει κεντρώος αλλά και φίλος της σοσιαλδημοκρατίας και μετά φό-ρεσε τον ουδέτερο μανδύα του τεχνοκράτη διαχειρι-στή – μάνατζερ εξ ου και η επόμενη αυθόρμητη ερώ-τησή μου ήταν:

«Τι σημαίνει κ. Σταυρίδη ο όρος μάνατζερ σε μια χώρα υπό οικονομική κατοχή που αλληλοσπαράζε-ται από την ακαμψία των πελατειακών της - πολιτικών και συνδικαλιστικών- συστημάτων και όπου ακόμα και σήμερα συμβιώνουν καπιταλιστικές και προκαπι-ταλιστικές σχέσεις παραγωγής;».

Προφανώς μην έχοντας διάθεση για ιδεολογικού τύπου κουβέντα απαντά:« Λέγε με Στέλιο» και αρχίζει να μου εκθειάζει τους ανθρώπους της ΕΥΔΑΠ, τους συνδικαλιστές της και τις δυνατότητες της Εταιρείας.

Του επεσήμανα ότι προσωπικά παραιτήθηκα από την ΕΥΔΑΠ μην αντέχοντας τη συνολική επιχειρησια-κή και συνδικαλιστική παρακμή και αμέσως σκέφτη-κα ότι η υπερβολική ευαισθησία του προς τις θεσμι-κές οντότητες της Εταιρείας αποτελεί απλά μια κίνηση μεταμορφισμού στις γραπτά διατυπωμένες θέσεις του, στις οποίες καταγράφει με σαφήνεια ότι η κατα-στροφή της Ελλάδας οφείλεται στον κρατισμό, στον κομματισμό και στον συνδικαλισμό.

Του το επεσήμανα και μου απήντησε ότι οι άνθρω-ποι αλλάζουν σιγά-σιγά και ότι οι συνδικαλιστές θα συνεπικουρήσουν σε μια νέα πορεία μαζί με τους ερ-γαζόμενους της ΕΥΔΑΠ. Ότι υπάρχουν αυτές οι δυ-νατότητες αλλαγής…

Θαύμασα τη δυνατότητα ελιγμών του και την προ-σπάθειά του να αποπροσανατολίζει τον συνομιλητή και σκέφτηκα μέσα μου:

«Ο άνθρωπος αυτός θα κάνει εισοδισμό σε ένα ερ-γασιακό περιβάλλον που βρίσκεται σε ψυχική κατά-πτωση και οικονομική ανέχεια, όπου λείπουν οι ιδε-ολογικά στιβαρές συνδικαλιστικές ηγεσίες και σύ-ντομα θα τις εγκλωβίσει».

Έτσι και έγινε. Ο Πρόεδρος ωραιοποιώντας (ίσως και για να αντιμετωπίσει ψυχικά τη ληξία και την πα-ρακμή των διαφόρων αυλοκολάκων, με φιλικές γι’ αυτόν εικόνες) και προσομοιάζοντας την Εταιρεία άλλοτε σαν κόκκινη Ferrari και άλλοτε κατονομάζο-

ντας δημόσια την ΕΥΔΑΠ, ως ερωμένη του, βεβαίως πάντα αγκαλιά με τους ηγεμόνες συνδικαλιστές, κα-τόρθωσε να μηδενίσει κάθε θεσμική αντίσταση των εργαζομένων στην επερχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ.

Με όχημα την επικοινωνία βραχυκύκλωσε τις στρα-τηγικές δυνατότητες των υπηρεσιακών στελεχών και προέβαλε ως κυρίαρχη τη μάχη ενάντια στη γρα-φειοκρατία, ξεχνώντας όμως συνειδητά να διευκρι-νίσει ότι αυτή είναι παράγωγο ενός παρασιτικού κρά-τους που εξυπηρετείται από αυτήν. Και ότι αναγκαία προϋπόθεση για την πάταξη της γραφειοκρατίας είναι η θεσμική ρήξη με τα καρκινογόνα συστήματα εξουσίας των ηγεσιών των παρατάξεων και των συν-δικάτων που φυτοζωούν στις παρυφές του εν λόγω διογκωμένου γραφειοκρατικού-πελατειακού συστή-ματος. Ρήξεις σκληρές και επίπονες.

Εδώ θέλω να τονίσω ότι οι αγκαλιές και τα φιλιά εί-ναι για τους ερωτευμένους και απλά αποτελούν τα-κτικό ελιγμό στη ταξική πάλη. Η γραφειοκρατία δεν καταργείται με αναθέματα και η κόκκινη Ferrari με οδηγό μια συμπαθή κυρία, φοβάμαι ότι θα συντρι-βεί στους κακοτράχηλους δρόμους της πελατειακής ευνοιοκρατίας.

Επανερχόμενος: Ο Πρόεδρος ακολουθώντας τη πολιτική του εισοδισμού, στις πολυσύχναστες συ-νεντεύξεις του, εκθείαζε τους καλούς και τρομερούς συνδικαλιστές της ΕΥΔΑΠ που διαφέρουν τόσο μα τόσο από τους κακούς συνδικαλιστές της υπόλοιπης Ελλάδας.

Λές και οι ΕΥΔΑΠίτες δεν αποτελούν διαλεκτικό και αναπόσπαστο κομμάτι του γενικότερου παρακμάζο-ντος συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας.

Παράλληλα, με ένα χαριτωμένο τρόπο αποκάλυπτε την ιδεολογική και πολιτική γύμνια των συνδικαλιστι-κών ηγεσιών λέγοντας με καλοσύνη:

«Ο ένας εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. μου είπε: «Πρόεδρε οι εργαζόμενοι χρειάζονται όραμα και παράδειγμα» και ο άλλος εκπρόσωπος τό-νιζε: «Πρόεδρε μπορούμε και πρέπει να ανεβάσουμε κάθετα την αποτελεσματικότητά μας».

Ο ιδεολογικός εισοδισμός του Προέδρου είχε αρ-χίσει να παράγει την επιδιωκόμενη υποτέλεια μπρο-στά σε μια εν γένει αδυναμία του Συνδικάτου να δι-απαιδαγωγήσει και να χειραφετήσει τους εργα-ζόμενους. Να γίνουν δηλαδή οι ίδιοι οι συνδικαλι-στές, φορείς της αναπτυξιακής και παραγωγικής πο-

σελίδα 24

19η

| κεντρί και μέλι

ρείας των εργαζομένων. Σε αντιδιαστολή ανέθεσαν τη δουλειά στον Πρόεδρο!

Η συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της Εταιρείας προς τους δημοσι-ογράφους, πλαισιωμένου εν συνειδήσει από τους εκπροσώπους των εργαζομένων κ. Μουτάφη και κ. Αγγελάκη αλλά και το πρόεδρο της Ο.Μ.Ε. κ.Δημούδη, ήρθε να θεσμοθετήσει τα δεσμά των συνδικαλιστι-κών και παραταξιακών ηγεμόνων με την εργοδοσία.

Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι, εκ των υστέρων, δεν έχαναν την ευκαι-ρία να αναδεικνύουν στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα άρθρα τους τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ των δύο εξουσιών.

Της εκτελεστικής και της συνδικαλιστικής. Αντάλλαξαν οι δυστυχείς ηγε-μόνες κάποια λεπτά δημοσιότητας με την ιστορική τους αξιοπρέπεια και την όποια φερεγγυότητα διαθέτουν ακόμα προς το Προσωπικό.

Σε αντιδιαστολή ο απερχόμενος Πρόεδρος με διάφορα επικοινωνιακά τρικ όπως το «εταιρικό μότο» που βραβεύει μεν την ύδρευση περιθωρι-οποιώντας όμως την αποχέτευση, όπως τα αγκαλιάσματα με τους ηγε-μόνες των εργασιακών θεσμών στις «πολιτιστικές» και πολιτικές φιέ-στες της παρακμής, όπως η βράβευση των εθελοντών που μοίραζαν την Παγκόσμια Ημέρα Νερού τα ακαλαίσθητα μαγνητάκια -άκρως αντιπερι-βαλλοντικά- που παρήγαγαν οι διάδοχοι μου (εκφυλίζοντας τη θεσμι-κή μνήμη, πανελλαδικού κύρους και όχι μόνο, Ημερίδων και Συνεδρί-ων), όπως τα διαπαιδαγωγητικά «μηνύματα του μήνα», όπως η εμμονή του ενάντια στα ξεπερασμένα fax και στη κατανάλωση χαρτιού αλλά και άλλα πολλά και περίεργα, φεύγει με «θετικό πρόσημο», μιας και έπαιξε μόνος του μπάλα χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο στέλνοντάς την κατά περί-πτωση στην κερκίδα όταν και όπου έδει.

Το σίγουρο είναι ότι ο κ. Σταυρίδης «έλυσε» τάχιστα την εκκρεμότητα «των περικοπών» με τρόπο σχετικά πιο δίκαιο για τους εργαζόμενους αλλά δεν τιμώρησε τους υπαίτιους της κωλυσιεργίας και των όποιων συ-ντεχνιακών παιγνίων. Παράλληλα «έβγαλε» για πολλοστή φορά στην δημοσιότητα το θέμα των υπόχρεων προς την Εταιρία επισημαίνοντας την διαχρονική πληγή.

Του εύχομαι καλή επιτυχία στο ΤΑΙΠΕΔ!

Εκεί θα παίξει μπάλα, ίσος προς ίσους, με τεχνοκράτες αλλά και ισχυρά συμφέροντα και όχι με απολίτικους συνδικαλιστές και με ένα δικαιολο-γημένα φοβισμένο Προσωπικό που βλέπει την ιδιωτικοποίηση προ των πυλών.

Εκεί θα κριθεί η αγάπη του κ. Σταυρίδη για το Έθνος και για την ΕΥΔΑΠ…

Η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονί-ας των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους κατά την πε-ρίοδο 1916-1923, αποτελεί ένα θετικό βήμα στην αναγνώρι-ση του αγώνα και της μακράς προσπάθειας για την επιστρο-φή των Ποντίων στην Ελληνική σύγχρονη ιστορία, στη θέση που τους ανήκει.

Είναι η απαρχή της δικαίωσης του αγώνα των ομοεθνών μας ενάντια στη σκόπιμη αποσιώπηση, για ογδόντα περίπου χρό-νια, των εγκλημάτων «εθνοκάθαρσης» των Τούρκων ( που εφάρμοσε ως στρατηγική ο Κεμάλ Ατατούρκ την εποχή εκεί-νη ) στην περιοχή του ιστορικού Πόντου και της Μικράς Ασί-ας και που είχε σαν τελική συνέπεια το ξεριζωμό και την με-τατροπή των Ποντίων και των Μικρασιατών σε λαό προσφύ-γων. Στη συνείδηση των Ελλήνων του Πόντου η γενοκτονία δεν περιορίζεται απλά στη φυσική εξόντωση του Ελληνικού Χριστιανικού πληθυσμού.

Είναι ταυτόχρονα η καταστροφή των ιστορικών Ελληνικών μνημείων που ανέδειξαν την πολιτιστική φυσιογνωμία του Ελ-ληνικού Πόντου, η συστηματική αλλοίωση των στοιχείων και της ταυτότητας που μαρτυρούν το ιστορικό πέρασμα του Ελ-ληνισμού στην περιοχή για 2.500 χρόνια και η αμφισβήτηση της συνεισφοράς του Ελληνισμού στον πολιτισμό όλου του Εύξεινου Πόντου.

19ηΜΑΪΟΥ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ



Ένα βιβλίο μνήμης και τιμής για τους νε-κρούς της Τούρκικης θηριωδίας.Μετά τον βίαιο ξεριζωμό, από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, για τους πρόσφυγες, Ποντίους και Μικρασιάτες, η γνώση της ιστορίας τους εξαρτιόταν από αφηγήσεις των παλαιών γενεών των προσφύγων προς τις νεότερες.

Βασισμένο σε μια αντίστοιχη αφήγηση της μητέρας της για την οικο-γένεια τους, είναι το λογοτεχνικό έργο της Μαργαρίτας Μυλωνάκη με τίτλο: «Σωπάστε ν’ ακούσω…»

Το βιβλίο της Μαργαρίτας πραγματεύεται με ένα πραγματικά συγκλονι-στικό τρόπο την πέρα από κάθε λογική, γενοκτονία των Ποντίων και τον βίαιο ξεριζωμό τους από τα εδάφη του Πόντου και της Μικράς Ασί-ας.

Παρακολουθεί την ιστορία της οικογένειας του Σταύραγα, ενός ευ-κατάστατου επιβλητικού, αξιοσέβαστου, μεγαλόψυχου, ανυπότακτου νοικοκύρη και οικογενειάρχη, η οποία βιώνει την παράλογη βία, το δι-ωγμό, το ατιμωτικό και ύπουλο θάνατο, το σταδιακό της ξεκλήρισμα και την μεγάλη απόφαση της φυγής για τη λύτρωση.

Ο Σταύραγας εκτελείται από τους Τούρκους και όσα από τα παιδιά του μένουν στη ζωή έρχονται στην Ελλάδα να σωθούν. Όμως εκεί πίσω στα βουνά του πολύπαθου Πόντου θα στοιχειώνει για πάντα το κλά-μα της αχρόνιστης εγγονής του Σταύραγα, της μικρής Ποινίτσας που η δύστυχη μάνα της (γιαγιά της συγγραφέως) αναγκάστηκε να εγκαταλεί-ψει κατά τη διάρκεια της φυγής για να μην τους προδώσει με το κλάμα της στους Τσέτες.

Είναι το κλάμα που θα ηχεί στα αυτιά της μητέρας μέχρι το θάνατό της, είναι το κλάμα που θα φέρει την ψυχή μετά το θάνατό της, στα βουνά του Πόντου να συντροφέψει η άμοιρη ψυχή, αυτό το μοναχικό κλά-μα, το κλάμα κάθε αδικοχαμένου παιδιού, που έμεινε να αιωρείται στα βουνά του αποχωρισμού, χωρίς σώμα, χωρίς δάκρυα, χωρίς πόνο.»

Αξιολόγηση του λογοτεχνικού έργου:Το βιβλίο της Μαργαρίτας Μυλωνάκη είναι εξαιρετικό. Αξιοζήλευτη χρήση της γλώσσας, πλούτος εικόνων, συναισθηματική ένταση κλιμα-κούμενη με ιδιαίτερη μαεστρία. Το κείμενο τόσο καλά δουλεμένο που σου δίνει την εικόνα ενός καλοντυμένου υφαντού όπου μέσα από το κλάμα της νεογέννητης Ποινίτσας αναδύεται το κλάμα κάθε παιδιού, κάθε ανθρώπου που εδώ και χιλιάδες χρόνια χάνει τόσο πρόωρα, τόσο άδικα, τόσο τραγικά το δώρο της ζωής.

Το βιβλίο της Μαργαρίτας Μυλωνάκη «Σωπάστε ν’ ακούσω» κυκλο-φορεί από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.

Κάθε Έλληνας πατριώτης οφείλει να εμπλουτίσει την οικογενειακή του βιβλιοθήκη με αυτό το αριστούργημα.

Μαργαρίτα Μυλωνάκη

Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό.


Είμαι οπτικός τύπος. Μόνο όταν γράφω τις σκέψεις μου και μετά τις διαβάζω μπορώ να τις τακτοποιήσω. Αλλά τα τελευταία χρόνια έχω τόσες μπερδεμένες σκέψεις γεννημένες με αφορμή ένα σωρό πληροφο-ρίες στο μυαλό μου -- και τόσο λίγο χρόνο --, που αδυνατώ να καθίσω να τις ξεμπερδέψω γράφοντας.

Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ πια να γρά-ψω όπως έγραφα παλιά, να σου μπροστά μου η φω-τογραφία από κάποιο σχολείο του Περιστερίου με ένα μαύρο αγόρι σημαιοφόρο στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, φωτογραφία που είχε ήδη κάνει το γύρο του διαδικτύου μέχρι να τη δω εγώ.

Την κοίταξα λίγο και παρατήρησα τη στάση του παι-διού. Κορμί-λαμπάδα, με τα χέρια του να κρατούν με

σιγουριά τη σημαία, με σοβαρό βλέμμα, σαν να είχε στηθεί για επαγγελματική φωτογράφιση. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «θέλει πολλά κότσια για να βγεις σημαιοφόρος και να παρελάσεις στην Ελλάδα του 2013 όντας μαύρος, με τον κίνδυνο να σε τσακώ-σει η Χρυσή Αυγή την άλλη μέρα και να σε κάνει κομματάκια με τις ευλογίες του 10% των Ελλήνων (των φανερών… οι κρυφοί πόσοι είναι άραγε;)».

Η επόμενη σκέψη μου ήταν, τι μπορεί άραγε να σκέ-φτεται αυτό το παιδί την ώρα που παρελαύνει; Τι να σημαίνει άραγε γι’ αυτόν η ελληνική σημαία; Τι θα σήμαινε για μένα π.χ. η σημαία της Κίνας αν ήξερα ότι ήμουν γεννημένη στην Κίνα από γονείς Έλληνες με-τανάστες που μιλούν ελληνικά;

Αν ήμουν λευκή ανάμεσα στους κίτρινους και με κυ-νηγούσαν εθνικιστικές οργανώσεις μόνο και μόνο για το χρώμα και την καταγωγή μου, θα σήκωνα πε-ρήφανα την κινέζικη σημαία σε παρέλαση; Θα σήκω-να τη σημαία της χώρας που θα με φώναζαν «ασπρά-κι» και θα μου λέγαν περιπαικτικά «τι δουλειά κά-νουν οι γονείς σου, πουλάνε cd;» Σιγά μην τη σή-κωνα!!! Γκέτο εσείς; Γκέτο κι εγώ, και θα έκανα παρέα μόνο με λευκούς και Έλληνες σιχτιρίζοντας κάθε Κι-νέζο και κίτρινο που υπάρχει στον πλανήτη.

Κι όμως, το παιδί αυτό τη σήκωσε τελικά τη σημαία και δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόταν. Άραγε τη σήκωσε με υπερηφάνεια; Να είχε υπερηφάνεια όμως για ποιόν; Υπερηφάνεια για την υψηλή βαθμολογία του; Υπερηφάνεια για τον εαυτό του που σηκώνει τη σημαία της χώρας που τον «φιλοξενεί» δείχνοντας ότι έχει ίσα δικαιώματα σ’ αυτή τη χώρα με όλους τους Έλληνες στην καταγωγή;

Η μήπως στη ζωή του δεν τον πρόσβαλε κανένας λέ-γοντάς τον «παρείσακτο» και δεν μπήκε καν στη δι-αδικασία να σκεφτεί όλα τα παραπάνω, και άρα το να σηκώσει την ελληνική σημαία είναι γι’ αυτόν κάτι

Της Βεατρίκης ΓρηγοράτουΕλεύθερη Επαγγελματίας

τόσο φυσικό, όσο είναι για μένα που είμαι Ελληνίδα «με τη βούλα»;

Το τελευταίο το βρίσκω μάλλον απίθανο, εκτός κι αν μόνο εγώ περιστοιχίζομαι από ρατσιστές και νομίζω πως όλος ο κόσμος κακομεταχειρίζεται τους ξένους μετανάστες και τους γόνους τους.

Είμαι σίγουρη ότι η γκριζομάλα κυρούλα ακριβώς μπροστά του στη φωτογραφία, αυτή που τον κοιτά-ζει με μισό μάτι, θα είχε στο μυαλό της άλλο σενάριο για το γιατί ρίσκαρε να γίνει σημαιοφόρος:

«Είσαι πολύ χαϊβάνι, κοριτσάκι μου», θα μου έλε-γε, «ξέρεις γιατί το αραπάκι έγινε σημαιοφόρος; Για να ξεφτιλίσει τα δικά μας τα παιδιά ότι βγήκε καλύτερος στην τάξη, και να ρεζιλέψει εμάς τους Έλληνες ότι είμαστε άχρηστοι!!!»

Δεν αποκλείεται να το άκουγα κι αυτό, τόσα έχω ακούσει. Και για να είμαι ειλικρινής, αν ήμουνα εγώ στη θέση του, κι αν είχα μπουχτίσει από το να απο-δεικνύω ότι είμαι άνθρωπος με δικαιώματα, μπορεί και να το σκεφτόμουν έτσι.

Αλλά και πάλι, δε θα ήμουν τρελή να διακινδυνέψω να κάνουν με τα κρεμμυδάκια εμένα και την οικογέ-νειά μου οι Χρυσαυγίτες της γειτονιάς μου, μόνο και μόνο για να το παίξω καλύτερη από τους «ντό-πιους»!!

Άρα τελικά μάλλον το παιδί το έκανε για τον εαυτό του, τώρα τί ακριβώς σκεφτόταν, μόνο αυτός το ξέ-ρει. Και το αν πέρασαν σκέψεις από το μυαλό του που εγώ ως «ντόπια» ούτε καν θα χρειαζόταν να τις κάνω, με κάνουν να σκέφτομαι αυτούς που θεωρούν τους ξένους σκουπίδια εξ ορισμού, δεν πα να ‘ναι εργαζόμενοι, νόμιμοι οικογενειάρχες.

Η μαμά μου μια μέρα μου πέταξε την εξής κουβέντα:

« Όταν μεγαλώσει ο γιος σου πρέπει να φύγεις απ’ την Κυψέλη, δεν είναι μέρος εδώ για το παιδί. Να μη μεγαλώσει με μαυράκια, αλβανάκια, πακι-στανάκια. Έλληνες είμαστε, και το παιδί ούτε καλά ελληνικά δε θα μάθει εδώ πέρα». (Ξεχνάει βέβαια ότι εμένα μου έβγαλε όνομα γαλλικό και επέμενε να μάθω γαλλικά απ’ τα γεννοφάσκια μου, πριν καλά - καλά μάθω ελληνικά, και με νανούριζε με το frere-Jaques και το en passant par la Loraine).

Α, ρε κατακαημένη μάνα, η μόρφωση δε σ’ έκανε να δεις λίγο πιο μπροστά! Γιατί μανούλα, όταν φτάσει ο γιος μου στην ηλικία να πάει σχολείο, πολύ φοβάμαι ότι το πρόβλημα μεταξύ Ελλήνων - ξένων δε θα είναι

μόνο στην Κυψέλη, αλλά σε όλη την Ελλάδα.

Γιατί τα σημερινά παιδιά των μεταναστών σιγά σιγά θ’ αρχίσουν να δέχονται μίσος και ρατσισμό, όπου κι αν βρίσκονται.

Κι αν συνεχίσουν αυτά και οι γονείς τους να δέχο-νται μίσος, μίσος θα μάθουν να τρέφουν για μας τους Έλληνες, και με το δίκιο τους. Και το μίσος εί-ναι ύπουλος ιός, αν δεν το γιατρέψεις, μεγαλώνει και σε τρώει. Κι όταν μεγαλώσει αρκετά μέσα στα παιδιά μας και στα παιδιά των μεταναστών, δεν είναι απί-θανο να δούμε στην Ελλαδίτσα μας σκηνές από τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», πόλεμο μεταξύ Ελλή-νων και ξένων.

Άρα για μένα δεν τίθεται θέμα ν’ αλλάξω γειτονιά, να χώσω το κεφαλάκι μου στην άμμο και να λέω «no problem». Το θέμα είναι τι κάνω εγώ και οι υπόλοι-ποι σε αυτήν εδώ τη γειτονιά που ζω, και σε κάθε γει-τονιά που έχει μεγάλο αριθμό ξένων μεταναστών.

Και ίσως να είναι αργά πια, ίσως τα «μαυράκια-αλβανάκια-πακιστανάκια» να έχουν ήδη αρχίσει να δέχονται προσβολές από τους Έλληνες συμμαθητές τους, και μίσος για όλους τους Έλληνες από τους γο-νείς τους λόγω της γκετοποίησής τους.

Ελπίζω πως δεν είναι αργά. Όπως και να έχει το πρά-μα, το σίγουρο είναι ένα: Αν συνεχίσει ο κόσμος να υποστηρίζει είτε ηχηρά είτε με τη σιωπή του αυτούς που προάγουν το μίσος και το ρατσισμό, θα είναι εκείνοι υπεύθυνοι αν κάποια μέρα βρεθεί το παιδί τους ξεκοιλιασμένο, είτε ως παράπλευρη απώλεια σε πόλεμο συμμοριών, είτε απλά γιατί κάποιο σημερι-νό «μαυράκι-αλβανάκι-πακιστανάκι» έβγαλε τ’ απω-θημένα του για όλο το μίσος που έχει δεχτεί, πάνω σε έναν αθώο που τυχαίνει απλά να είναι Έλληνας.

Kαι το πιο εφιαλτικό που μου έρχεται στο μυαλό εί-ναι να την πληρώσει το δικό μου παιδί, παρόλο που η μάνα του δεν τρέφει μίσος για κανένα «μαυράκι-αλβανάκι-πακιστανάκι».

Εύχομαι τουλάχιστον ο σημαιοφόρος της φωτο-γραφίας να με βγάλει ψεύτρα και να χρησιμοποιήσει την ιδιότητά του ως παιδί μεταναστών προς όφελος όλων μας. Να είναι ένας από αυτούς που θα αποτρέ-ψουν όλα αυτά που τρέμω να δω στο μέλλον.

Εύχομαι …και ελπίζω.


κεντρίκαιµέλιπ ε ρ ι ο δ ι κ ή η λ ε κ τ ρ ο ν ι κ ή έ κ δ ο σ η ι δ ε ώ ν κ ι α π ό ψ ε ω ν

κεντρί και μέλι

Documents