Στήβεν Κινγκ - Κάρυ

Τίτλος Πρωτότυπου: CarrieSΤΕΡΗΕΝ ΚΙΝG

ΚΑΡΥ

© Ελληνικής Έκδοσης: ΕΠΙΛΟΓΗΒασιλέως Ηρακλείου 40, Θεσσαλονίκη 54623Τηλ. (031) 241917

Μετάφραση:Γιάννης Αβραμίδης


ΚΑΡΥ




ΚΑΡΥ



Αφιερώνεται στην Τάμπυ ,που μ' έκανε να

καταπιαστώ μ’ αυτήν την

ιστορία ΑΙΜΑΤΗΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ—κι υστέρα με βοήθησε να

ξεμπλέξω

Μέρος Πρώτο

Είδηση της εβδομαδιαίας εφημερίδας Έντερπραϊζ, τηςπόλης Γουέστοβερ (Μαίην). 19 Αυγούστου 1966:

ΒΡΟΧΗ ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣΑξιόπιστοι μάρτυρες ανέφεραν ότι στις 17 Αυγούστου,

βροχή από πέτρες έπεσε από τον καταγάλανο ουρανό, επίτης οδού Κάρλιν της πόλης Τσάμπερλεν. Οι πέτρες έπεσανκυρίως στο σπίτι της κ. Μάργκαρετ Γουάιτ, προκαλώνταςσοβαρές ζημιές στη στέγη και καταστρέφοντας δύουδρορροές και ένα αποχετευτικό σωλήνα αξίας περίπου 25$.Η κ. Γουάιτ είναι χήρα και ζει με την τρίχρονη κόρη τηςΚαριέ-τα. Η κ. Γουάιτ δεν στάθηκε δυνατό να ευρεθεί για ναδώσει περισσότερες πληροφορίες.

Η αλήθεια είναι ότι καμία τους δεν ένιωσε πραγματικήέκπληξη όταν έγινε το συμβάν· βαθιά μέσα τους, έστω καιασυνείδητα, περίμεναν ότι κάποτε θα γινόταν κι αυτό. Όλαόμως τα κορίτσια που βρίσκονταν στα αποδυτήρια, φάνηκαννα συγκλονίζονται, να ντρέπονται ή απλώς να χαίρονται πουτο ζώον η Γουάιτ έγινε ρεζίλι για άλλη μια φορά. Μερικέςισχυρίστηκαν πως ένιωσαν κι έκπληξη, όμως βέβαια οισχυρισμός τους ήταν ολωσδιόλου υποκριτικός. Με αρκετέςαπ' αυτές η Κάρυ ήταν συμμαθήτρια από την πρώτη τάξη,κι από τότε ακόμα είχε αρχίσει αυτό να συσσωρεύεται, αργάκαι σταθερά, σύμφωνα με όλους τους νόμους που διέπουν τηνανθρώπινη φύση, με την αδυσώπητη νομοτέλεια αλυσιδωτήςαντίδρασης που οδηγεί σε πυρηνική έκρηξη.

ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚ

Φυσικά, αυτό που καμία τους δεν ήξερε ήταν ότι η ΚάρυΓουάιτ ήταν τηλεκινητική.

Στο γυμνάσιο της οδού Μπάρκερ, στο Τσάμπερλεν, πάνωσε θρανίο, σκαλισμένο με αιχμηρό αντικείμενο ένα σύνθημα:

Η Κάρυ Γουάιτ τρώει σκατά.

Τα αποδυτήρια είχαν γεμίσει φωνές που αντηχούσαν, ενώτις συνόδευε σταθερά ο θόρυβος που έκαναν τα νεράπέφτοντας πάνω στα πλακάκια. Τα κορίτσια είχαν παίξειβόλεϋ την πρώτη ώρα και από τα κορμιά τους έτρεχε έναςελαφρύς πρωινός ιδρώτας.

Κάτω από το ζεστό νερό τα κορίτσια τέντωναν το κορμίτους, στριφογύριζαν, τσίριζαν, πιτσιλούσαν και έδιναν η μίαστην άλλη σαπούνι. Ανάμεσα τους στεκόταν απαθής η Κάρυ,ένας βάτραχος ανάμεσα σε κύκνους. Ένα κοντόχοντροκορίτσι, με εξανθήματα στο λαιμό, στην πλάτη και στονπισινό, και μουσκεμένα μαλλιά ολωσδιόλου άχρωμα. Κρέ-μονταν άχαρα και της σκέπαζαν το πρόσωπο, ενώ η ίδιαδεν έκανε καμία κίνηση, μονάχα στεκόταν με το κεφάλιγερμένο ελαφρά, αφήνοντας το νερό να πέφτει και να κυ-λάει πάνω στη σάρκα της. Φαινόταν να παίζει το ρόλο τουαποδιοπομπαίου τράγου, του αιώνιου περίγελου, του θύμα-τος. Συχνά ευχόταν απεγνωσμένα να είχε το γυμνάσιοΓιούιν ατομικά ντουζ όπως τα γυμνάσια του Άντοουβερ ήτου Μπόξφορντ. Την κοιτούσαν. Μια ζωή την κοιτούσαν.

Ένα-ένα έκλειναν τα ντους, τα κορίτσια έβγαιναν,σκουπίζονταν, έβγαζαν τους σκούφους του μπάνιου, έβαζαναποσμητικά σπρέυ, κοίταζαν κάθε τόσο την ώρα στο ρολόιπάνω από την πόρτα. Φορούσαν εσώρουχα, κούμπωναν

ΚΑΡΥ 9

σουτιέν. Ατμοί γέμιζαν τον αέρα· αν δεν ήταν ο σταθερόςθόρυβος από το σιφόνι στη γωνία, ο χώρος θα θύμιζε αυθε-ντικό αιγυπτιακό λουτρό. Σαν μπάλες του μπιλιάρδουπηγαινοέρχονταν στο χώρο σκόρπιες φωνές και ζωηρές κου-βέντες.

«-οπότε ο Τόμυ μου λέει πως τον τσάτισα και γω-»«-θα πάω με την αδερφή μου και τον άντρα της. Όλη

την ώρα είναι ψόφιος για καυγά αλλά κι αυτή το ίδιο, κι οιδυο τους-»

«-ντουζ μετά το σχολείο και-»«-δεν αξίζει πεντάρα, γι' αυτό η Σίντυ και γω-»Η δεσποινίς Ντέζαρντιν, η κοκαλιάρα γυμνάστρια τους

με το ανύπαρκτο στήθος, μπήκε, έριξε μια γρήγορη ματιάδεξιά κι αριστερά και χτύπησε τα χέρια δυνατά. «Τι περι-μένεις, Κάρυ; Τη Δευτέρα Παρουσία; Το κουδούνι χτυπάεισε πέντε λεπτά.» Φορούσε ένα εκτυφλωτικά λευκό σορτσάκικαι τα γυμνασμένα πόδια της, αν και αδύνατα, ήτανκαλλίγραμμα και ελκυστικά. Στο λαιμό της κρεμόταν μιαασημένια σφυρίχτρα, που την είχε κερδίσει σε αγώνες τοξο-βολίας όταν ήταν στο κολλέγιο.

Τα κορίτσια χασκογέλασαν και η Κάρυ σήκωσε τοβλέμμα, θολό, παραζαλισμένο από τη ζέστη και το μονότονοκελάρυσμα του νερού. «Ε;»

Μια φωνή βατραχίσια, παράξενα ταιριαστή, που έκανετα κορίτσια να γελάσουν και πάλι. Η Σου Σνελ ξετύλιξεμια πετσέτα από τα μαλλιά της με δεξιοτεχνία ταχυδακτυ-λουργού που ετοιμάζεται να παρουσιάσει ένα θαυμαστότρυκ, και βάλθηκε να χτενίζεται με γρήγορες κινήσεις. Ηδεσποινίς Ντέζαρντιν έκανε μια βιαστική χειρονομία στηνΚάρυ και αποχώρησε.

Η Κάρυ έκλεισε τη βρύση. Ο ήχος του νερού έσβησε μεένα κελάρυσμα.

Μόνο όταν βγήκε από το ντουζ είδαν όλες το αίμα πουέτρεχε στο πόδι της.

10 ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚ ΚΑΡΥ 11

Από το βιβλίο The Shadow Exploded (Ντοκουμέντα καιΕιδικά Συμπεράσματα από την Περίπτωση της ΚαριέταΓουάιτ), του David R. Congress (εκδ. Tulane Uniersity Ρress,1981), σελ. 34:

Το γεγονός ότι κανείς δεν είχε προσέξει τις τηλεκινητικέςικανότητες της Γουάιτ στη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας,χωρίς αμφιβολία οφείλεται στα στοιχεία που αναφέρουν οιStearns και White στο δοκίμιο τους Τηλεκινησία: Ένα ΆγριοΤαλέντο Επανεξετάζεται - δηλαδή στο ότι η ικανότητα ναμετακινεί κανείς αντικείμενα μονάχα με τη δύναμη τηςθέλησης εμφανίζεται μόνο σε στιγμές μεγάλης υπερέντασης.Πρόκειται για ένα ταλέντο που μπορεί να παραμείνει πολύκαλά κρυμμένο· πώς αλλιώς θα μπορούσε να έχειπαραμείνει επί τόσους αιώνες στην αφάνεια, έτσι ώστε ναμην έχουμε δει παρά την κορυφή του παγόβουνου ναξεπροβάλλει μέσα από μια θάλασσα κομπογιαννιτισμού;

Στοιχεία που θα μας επέτρεπαν να θεμελιώσουμε κά-ποια άποψη για την υπόθεση αυτή, πέρα από σκόρπιες φήμεςκαι διηγήσεις, δεν υπάρχουν όμως ακόμη και αυτά επαρκούνώστε να διαφανεί ότι η Κάρυ Γουάιτ διέθετε σε κατάστασηλανθάνουσα πολύ μεγάλες τηλεκινητικές ικανότητες. Τοτραγικό είναι ότι η διαπίστωση αυτή γίνεται κατόπιν εορτής...

«Περίοδος!»Η πρώτη φωνή που ακούστηκε ήταν της Κρις

Χάργκενσεν. Αντήχησε πάνω στους πλακόστρωτουςτοίχους και πολλαπλασιάστηκε. Η Σου Σνελ άφησε να τηςξεφύγει ένα πνιχτό γέλιο από τη μύτη και ένιωσε έναπαράξενο συναίσθημα, μίσος ανάμικτο με αηδία και οίκτοκαι οργή. Μα είχε τόσο ηλίθια όψη έτσι όπως στεκότανεκεί χωρίς

να ξέρει τι της συνέβαινε, για όνομα του θεού, λες και ποτέτης δεν__

«Περίοδος!»Φώναζαν όλες μαζί, σα χορωδία. Κάποια από το βάθος

(ίσως η Χάργκενσεν κι αυτή τη φορά, η Σου δεν μπορούσενα βγάλει άκρη μες στο πανδαιμόνιο), φώναζε «Βάλε μιατάπα!», ξεδιάντροπα και βραχνά.

«Πε-ρί-ο-δος, Πε-ρί-ο-δος!»Η Κάρυ στεκόταν σαν ηλίθια στη μέση του κύκλου που

είχε σχηματιστεί, στάζοντας νερά από παντού. Στεκότανσαν υπομονετικό βόδι, έχοντας καταλάβει πως η πλάκαγινόταν σε βάρος της (όπως πάντα), αμήχανη αλλά καθό-λου ξαφνιασμένη.

Η Σου ένιωσε απύθμενη αηδία βλέποντας τις πρώτεςσκουρόχρωμες σταγόνες της περιόδου να πέφτουν πάνωστα πλακάκια και να σχηματίζουν λεκέδες σε μέγεθος δε-κάρας. «Κάρυ, έχεις περίοδο, για τ' όνομα του θεού,σκουπίσου!»

«Ε;»Έριξε γύρω της μια κοιμισμένη ματιά. Τα μαλλιά της,

κολλημένα στα μαγουλά της έμοιαζαν με κράνος. Ο έναςτης ώμος ήταν γεμάτος σπυράκια. Στα δεκάξι της χρόνια,είχε κιόλας αποτυπωμένη στο βλέμμα της μια αδιόρατηπληγωμένη έκφραση.

«Νομίζει πως είναι για να βάφουν τα χείλη!» φώναξε μεαλλόκοτη τέρψη η Ρουθ Γκρόγκαν και ξέσπασε σε διαπε-ραστικά γέλια.

Όταν ύστερα από καιρό η Σου θυμήθηκε το σχόλιο αυτό,βρήκε τη θέση του μέσα στη γενικότερη εικόνα, τώρα όμωςδεν ήταν παρά μια ακόμη ανόητη φράση ανάμεσα στιςτόσες. Δεκάξι χρονών; σκεφτόταν. Δε μπορεί, θα ξέρειτι συμβαίνει, θα ξέρει _ Κ· άλλες σταγόνες αίμα. Η Κάρυζαλισμένη εξακολουθούσε ν κοιτάει τις συμμαθήτριες τηςανοιγοκλείνοντας τα μάτια.

Η Έλεν Σάιρς προσποιήθηκε κοροϊδευτικά ότι έκανε ε-

12 ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚ

μετό.«Αιμορραγείς!» ούρλιαξε ξαφνικά έξαλλη η Σου. «Αι-

μορραγείς, βρε ηλίθιο πλάσμα!»Η Κάρυ κοίταξε κάτω, μπροστά της.Έβγαλε μια δυνατή στριγγλιά.Ξαφνικά ένα ταμπόν την πέτυχε στο στήθος και προ-

σγειώθηκε μπροστά στα πόδια της. Ένας κόκκινος λεκέςάρχισε να απλώνεται στο βαμβάκι.

Το γέλιο, αρχικά περιφρονητικό, τρομαγμένο, αγανα-κτισμένο, πολλαπλασιαζόταν αποκρουστικά και δυνάμωνε,και τα κορίτσια τώρα την βομβάρδιζαν με ταμπόν και σερ-βιέτες που είχαν μαζί τους στις τσάντες ή που έπαιρναν απότο χαλασμένο αυτόματο μηχάνημα που βρισκόταν στοντοίχο. Σαν χιόνι γέμισαν τον αέρα ενώ τα κορίτσια άρχισαννα ψάλλουν: «Βούλωσε το. Βούλωσε το. Βούλωσε το __ »

Η Σου πετούσε και κείνη, τραγουδώντας μαζί με τις υ-πόλοιπες, χωρίς να πολυκαταλαβαίνει τι κάνει - μια καθη-συχαστική σκέψη αναβόσβηνε στο μυαλό της σαν φωτεινήεπιγραφή από νέον: Δεν βλάφτει αυτό κανένα δε βλάφτεικανένα δε βλάφτει _ και εξακολουθούσε να αναβοσβήνειακόμα κι όταν η Κάρυ άρχισε να πισωπατεί με τα χέρια υ-ψωμένα, βγάζοντας άναρθρες κραυγές και γρυλίσματα.

Τα κορίτσια σταμάτησαν, συνειδητοποιώντας ότι ήρθεεπιτέλους η στιγμή της έκρηξης. Αργότερα, καθώςαναθυμόνταν τα γεγονότα, στο σημείο αυτό μερικέςισχυρίστηκαν πως είχαν εκπλαγεί. Παρά τα τόσα χρόνιαταπείνωσης που είχαν προηγηθεί, - "βρήκα αυτό εδώ τοερωτικό γράμμα της Κάρυ στον Μπόμπυ Πίκετ, ας τοαντιγράψουμε να το μοιράσουμε παντού-" ή, στηνκατασκήνωση της ΧΕΝ -"να της κόψουμε κοντά τασεντόνια" - "να κρύψουμε κάπου τα βρακιά της" - "βάλτε τοφίδι μες στο παπούτσι της" -"να τη μπουγελώσουμε άλλημια φορά", και άλλη μια φορά: κι η Κάρυ πάντα τελευταίαστις εκδρομές με τα ποδήλατα, να ακολουθάει τους άλλουςπεισματικά, τη μια χρονιά βλακόμουτρο και την άλλη

ΚΑΡΥζώον, πάντα να μυρίζει ιδρωτίλα, πάντα ανίκανη να τουςπρολάβει, να κερδίσει το χαμένο έδαφος· να πηγαίνει γιακατούρημα, να κάθεται πάνω σε τσουκνίδες και να τομαθαίνουν όλοι (τι έχει πάθει ο κώλος σου και ξύνεσαι;).Κάποτε που αποκοιμήθηκε μες στο αναγνωστήριο, ο ΜπίλυΠρέστον της έβαλε φυστικοβούτυρο στα μαλλιά·τσιμπήματα, απλωμένα πόδια στους διαδρόμους της τάξης,τα βιβλία της πεταμένα κάτω από το θρανίο, μια άσεμνηκαρτποστάλ χωμένη στην τσάντα της· η Κάρυ πάντα νααστοχεί με τη μπάλα, να πέφτει κάτω με τα μούτρα στομάθημα του Μοντέρνου Χορού και να σπάει ένα δόντι, ναμπερδεύεται στο δίχτυ παίζοντας βόλεϋ, να φοράει κάλτσεςπου πάντα της έπεφταν στον αστράγαλο, κι οι μπλούζες τηςπάντα με λεκέδες ιδρώτα κάτω από τις μασχάλες· καικείνο το τηλεφώνημα της Κρις Χάργκενσεν, δήθεν εκμέρους της Εταιρίας Φρούτων Κέλυ, για να τη ρωτήσουν ανήξερε ότι το σκατό του γουρουνιού γραφόταν Κ-Α-Ρ-Υ·ξαφνικά όλα αυτά μαζί αποτέλεσαν την κρίσιμη μάζα: δενέλειπε παρά ο ύστατος εξευτελισμός, το τελευταίο πείραγμα,η έσχατη ταπείνωση.

Και η έκρηξη.Έκανε πίσω στριγγλίζοντας μες στην ξαφνική σιωπή,

με το πρόσωπο κρυμμένο πίσω από τα χοντρά της χέρια,και με ένα ταμπόν κολλημένο στο τριχωτό της ήβης. Τακορίτσια την παρακολουθούσαν με δέος.

Η Κάρυ ακούμπησε με την πλάτη στον τοίχο καιαργά-αργά γλίστρησε και βρέθηκε καθισμένη. Αδύναμαβογγητά έβγαιναν από το στόμα της. Τα μάτια της γύρισανπρος τα πάνω, όπως τα μάτια ενός γουρουνιού μες στοσφαγείο, και φαινόταν μονάχα το ασπράδι.

Σιγανά και διστακτικά, η Σου είπε: «Μου φαίνεται πωςείναι η πρώτη φορά που της έρχεται—»

Τότε άνοιξε διάπλατα η πόρτα μ' ένα δυνατό κρότο καιόρμηξε μέσα η δεσποινίς Ντέζαρντιν για να δει τι συνέβαινε.

13


ζωής της γύρω από την οποία είχε γίνει εξαιρετικά επιφυ-λακτική και προσεκτική...

Από το The Shadow Exploded (σελ. 41):

Και οι γιατροί και οι ψυχολόγοι συγγραφείς που έχουνκαταπιαστεί με το θέμα αυτό, συμφωνούν ότι η εξαιρετικάκαθυστερημένη και τραυματική πρώτη εμπειρία περιόδουτης Κάρυ Γουάιτ, κατά πάσα πιθανότητα υπήρξε η αφορμήνα εκδηλωθεί το κρυμμένο ταλέντο της.

Φαίνεται απίστευτο το ότι η Κάρυ, ακόμα και μέχρι το1979, δεν γνώριζε τίποτα για την εμμηνόρροια. Σχεδόν τοίδιο απίστευτο και το ότι η μητέρα του κοριτσιού άφησε ναφθάσει η κόρη της στην ηλικία των δεκαεπτά χρόνων, χωρίςνα συμβουλευθεί κάποιον γυναικολόγο σχετικά με τα αίτιατης καθυστέρησης.

Τα γεγονότα είναι αδιάσειστα. Όταν η Κάρυ Γουάιτ συ-νειδητοποίησε ότι αιμορραγούσε από τον κόλπο, δεν είχε ιδέαγια το τι ακριβώς της συνέβαινε. Αγνοούσε τι σήμαινεεμμηνόρροια.

Μία από τις συμμαθήτριες της που επέζησαν, η ΡουθΚόγκαν, μας αφηγείται ότι ένα χρόνο πριν από τα γεγονόταπου μας απασχολούν, μπαίνοντας στα αποδυτήρια τωνκοριτσιών του Γυμνασίου Γιούιν, είχε δει την Κάρυ Γουάιτνα χρησιμοποιεί ένα ταμπόν για να ξεβάψει τα χείλη τηςαπό το κραγιόν. Τη στιγμή εκείνη, η δεσποινίς Κόγκαν είπε:«Μα τι στην ευχή κάνεις εκεί;» Η δεσποινίς Γουάιτ α-ποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό αυτό;» Η δεσποινίς Κόγκαντότε είπε: «Πώς. Σωστό είναι.» Η Ρουθ Κόγκαν το είπε σεαρκετές φίλες της (αργότερα είπε στον δημοσιογράφο πουτης έπαιρνε συνέντευξη, ότι το είχε βρει "χαριτωμένο" σανιδέα), και έπειτα απ' αυτό, κάθε φορά που προσπαθούσεκανείς να πληροφορήσει την Κάρυ για την πραγματικήχρήση του αντικειμένου με το οποίο είχε ξεβάψει τα χείλητης, εκείνη απέρριπτε τα όσα της έλεγαν, νομίζοντας ότιτην κορόιδευαν. Αφορούσαν άλλωστε αυτά μία πλευρά της

Όταν έπαψε να χτυπά το κουδούνι και τα κορίτσιαμπήκανε στην τάξη τους (αρκετές είχαν προλάβει να ξεγλι-στρήσουν από την πίσω πόρτα προτού αρχίσει η διςΝτέζαρντιν να παίρνει ονόματα), η δις Ντέζαρντιν εφάρμοσετη συνηθισμένη μέθοδο αντιμετώπισης των υστερικώνκρίσεων: έριξε ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο της Κάρυ.Δύσκολα θα ομολογούσε την ευχαρίστηση που της έδωσε ηπράξη της και σίγουρα θα αρνιόταν κατηγορηματικά ότι έ-βλεπε την Κάρυ σαν ένα τσουβάλι λίπος. Ήταν η πρώτητης χρονιά σαν καθηγήτρια και ήθελε ακόμα να πιστεύειότι όλα τα παιδιά ήταν καλά.

Η Κάρυ σήκωσε τα μάτια της και την κοίταξε ηλίθια,με το πρόσωπο παραμορφωμένο. «Δε-δε-σποινίς Ντε-Ντεζ-Ντε__»

«Σήκω πάνω», είπε ασυγκίνητη η δις Ντέζαρντιν. «Σήκωπάνω και φρόντισε τον εαυτό σου.»

«Θα πεθάνω από την αιμορραγία!» στρίγγλισε η Κάρυενώ την ίδια στιγμή, ένα τυφλό χέρι υψώθηκε ψηλαφώνταςκαι άρπαξε το άσπρο σορτς της διδας Ντέζαρντιν, αφήνο-ντας πάνω του ένα ματωμένο αποτύπωμα.

«Θα... μα εσύ...» Μια έκφραση αηδίας φάνηκε στο πρό-σωπο της γυμνάστριας, που απότομα άρπαξε την Κάρυ καιτη σήκωσε όρθια. «Τράβα εκεί πέρα!»

Η Κάρυ στάθηκε τρεκλίζοντας ανάμεσα στα ντους καιτον τοίχο με τον αυτόματο πωλητή, με τα στήθη της νακρέμονται χαλαρά και τα χέρια της να ταλαντεύονται σανπαράλυτα. Έμοιαζε με πίθηκο. Τα μάτια της γυάλιζαν α-νέκφραστα.

«Λοιπόν», είπε η δις Ντέζαρντιν με φαρμακερή φωνή,«πάρε από κει μια σερβιέτα... άσε τον κερματοδέκτη, έτσι

ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚ

κι αλλιώς δε λειτουργεί... πάρε μία και... ε, άντε λοιπόνπου να πάρει ο διάολος! Κάνεις σα να μην είχες ποτέ σουπερίοδο.»

«Τι περίοδο;» είπε η Κάρυ.Η έκφραση δυσπιστίας και βουβής απόγνωσης ήταν τόσο

αυθεντική που ήταν αδύνατο να μη γίνει πιστευτή. Μιαφοβερή και σκοτεινή υποψία γεννήθηκε στο μυαλό της ΡίταΝτέζαρντιν. Απίστευτο, δεν μπορεί. Η ίδια, λίγο μετά ταγενέθλια των έντεκα χρόνων της είχε για πρώτη φορά πε-ρίοδο, κι είχε τρέξει στο κεφαλόσκαλο για να φωνάξει εν-θουσιασμένη, "Ε, μαμά, μου 'ρθε!"

«Κάρυ;» είπε πλησιάζοντας το κορίτσι. «Κάρυ;»Η Κάρυ έκανε πίσω. Την ίδια στιγμή ένα ράφι με ρόπαλα

του μπαίηζμπωλ έπεσε κάτω με δυνατό κρότο. Τα ρόπαλακύλησαν προς όλες τις κατευθύνσεις, κάνοντας τηνΝτέζαρντιν να χοροπηδήξει.

«Κάρυ, είναι η πρώτη φορά που έχεις περίοδο;»Ήταν πια σίγουρη, η ερώτηση ήταν περιττή. Το αίμα

κυλούσε σκούρο και πηχτό. Τα πόδια της Κάρυ ήταν πα-σαλειμμένα σαν να είχε διασχίσει ένα ποταμό από αίμα.

«Πονάει», βόγγηξε η Κάρυ. «Το στομάχι μου...»«Θα περάσει», είπε η δις Ντέρζαρντιν. Ένιωσε να την

πλημμυρίζει οίκτος ανάμικτος με οργή. «Θα πρέπει να... ε...να σταματήσεις το αίμα. Να __»

Κάτι άστραψε πάνω από το κεφάλι της με κρότο. Έναςαπό τους γλόμπους έσβησε. Η δις Ντέζαρντιν έβγαλε μιαφωνή και της πέρασε από το μυαλό (όλα γκρεμίζονται εδώμέσα) πως κάτι τέτοια συνέβαιναν πάντα όταν η Κάρυ ήταναναστατωμένη, λες και η γρουσουζιά την ακολουθούσε σαντο σκυλί σε κάθε της βήμα. Η σκέψη χάθηκε το ίδιο γρήγοραόπως είχε έρθει. Πήρε από τον χαλασμένο αυτόματο πωλητήμία σερβιέτα και την ξετύλιξε.

«Να, κοίτα», είπε. «Βάλ' την έτσι _ »

ΚΑΡΥΑπό το

Από το Τhe Shadow Exploded (σελ. 54):

Η μητέρα της Κάρυ Γουάιτ, η Μάργκαρετ Γουάιτ, γέν-νησε την κόρη της στις 21 Σεπτεμβρίου του 1963, κάτω απόσυνθήκες που μόνο αλλόκοτες μπορούν να χαρακτηρισ-θούν. Στην πραγματικότητα, εξετάζοντας την περίπτωσητης Κάρυ Γουάιτ, ένας παρατηρητικός μελετητής δεν μπορείπαρά να προσέξει πάνω απ' όλα, ότι η Κάρυ ήταν τομοναδικό παιδί μιας ασυνήθιστης οικογένειας που είχε τρα-βήξει την προσοχή του κόσμου.

Όπως αναφέραμε πιο πάνω, ο Ραλφ Γουάιτ σκοτώθηκετον Φεβρουάριο του 1963 ενώ εργαζόταν σε μια οικοδομήστο Πόρτλαντ, από μία σιδερόβεργα που ξέφυγε από το γε-ρανό που τη μετέφερε και έπεσε πάνω του. Η κ. Γουάιτζούσε από τότε μόνη της στη μονοκατοικία τους στο προά-στιο Τσάμπερλεν.

Εξαιτίας της φανατικής θρησκοληψίας των Γουάιτ, ηκυρία Γουάιτ δεν είχε φίλους να της παρασταθούν στη δι-άρκεια του πένθους της. Και όταν, επτά μήνες αργότερα,ήρθε η ώρα να γεννήσει, ήταν ολομόναχη.

Στις 21 Σεπτεμβρίου, γύρω στις 1:30 το μεσημέρι, οιγείτονες στην οδό Κάρλιν άρχισαν να ακούν κραυγές απότο σπίτι των Γουάιτ. Ωστόσο, η αστυνομία δεν ειδοποιήθηκεπαρά στις 6 μ.μ. Δύο είναι οι εκδοχές σχετικά με τους λόγουςτης αργοπορίας αυτής: είτε οι γείτονες της κ. Γουάιτ δενήθελαν μπλεξίματα με τις αστυνομικές αρχές είτε τηναντιπαθούσαν τόσο που προτίμησαν να παραμείνουνουδέτεροι θεατές και να αφήσουν τα πράγματα να εξελι-χθούν από μόνα τους. Η κ. Τζώρτζια ΜακΛάφλιν, η μόνηαπό τους τρεις εναπομείναντες κατοίκους της γειτονιάς πουδέχτηκε να μιλήσει στον υποφαινόμενο, είπε πως δεν κάλεσετην αστυνομία γιατί νόμισε πως οι κραυγές οφείλονταν σεκάποιου είδους "θρησκευτική καταληψία".

Στις 6:22 όταν κατέφθασε η αστυνομία, οι κραυγές είχανγίνει ακανόνιστες. Η κ. Γουάιτ βρέθηκε στο κρεβάτι

1716


της στο επάνω πάτωμα, και ο αστυνόμος Τόμας Τ. Μήρτοννόμισε στην αρχή πως είχε πέσει θύμα επίθεσης. Το κρεβάτιήταν μες στα αίματα και στο πάτωμα υπήρχε έναχασαπομάχαιρο. Μόνο τότε είδε το νεογέννητο, τυλιγμένοακόμα στη μεμβράνη του πλακούντα, πάνω στο στήθοςτης κ. Γουάιτ. Προφανώς η ίδια είχε κόψει μόνη της τονομφάλιο λώρο με το μαχαίρι.

Χρειάζεται μεγάλη φαντασία και ευπιστία για να δεχτείκανείς την άποψη ότι η Μάργκαρετ Γουάιτ δεν γνώριζεπως ήταν έγκυος ή ακόμη ότι αγνοούσε την έννοια της ε-γκυμοσύνης. Σύγχρονοι μελετητές, όπως οι Τ. Μπάνκσονκαι Τζωρτζ Φέλντινγκ, έχουν διατυπώσει μια πιολογικοφανή άποψη, υποστηρίζοντας ότι στο μυαλό της ηέννοια της εγκυμοσύνης, άρρηκτα συνδεδεμένη με εκείνη του"αμαρτήματος" της συνουσίας, είχε απωθηθεί τελείως και ηίδια προφανώς αρνούνταν να πιστέψει ότι ήταν δυνατό νατης είχε συμβεί κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν στα αρχεία μας τουλάχιστον τρεις επιστολέςτης προς κάποια φίλη της, κάτοικο της Κενόσα τουΓουινσκόνσιν, από τις οποίες συμπεραίνει κανείς ότι απότον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης της και μετά, ηΜάργκαρετ Γουάιτ πίστευε πως είχε "καρκίνο μέσα στααπόκρυφα" και πως σύντομα θα συναντούσε τον άντρα τηςστους ουρανούς...

Ένα τέταρτο αργότερα, καθώς η δεσποινίς Ντέζαρντινοδηγούσε την Κάρυ επάνω στα γραφεία, οι διάδρομοι ήτανευτυχώς έρημοι. Οι τάξεις βούιζαν πίσω από τις κλειστέςπόρτες.

Οι στριγγλιές της Κάρυ είχαν τελικά σταματήσει, εξα-κολουθούσε όμως να κλαίει ασταμάτητα. Η Ντέζαρντιντης είχε τοποθετήσει η ίδια την σερβιέτα, την είχε σκουπίσειμε βρεγμένα χαρτομάντηλα και της είχε φορέσει την

βαμβακερή της κυλότα.Επιχείρησε δυο φορές να της εξηγήσει αυτά που όλος ο

κόσμος ήξερε για την περίοδο, όμως η Κάρυ βούλωσε τ'αυτιά της με τα χέρια, κλαίγοντας χωρίς σταμάτημα.

Ο κ. Μόρτον, ο βοηθός του γυμνασιάρχη, σηκώθηκε α-μέσως από το γραφείο του μόλις μπήκαν. Ο Μπίλυ Ντελόιςκαι ο Χένρυ Τρέναντ, δύο αγόρια που βρίσκονταν στονπροθάλαμο για να δεχτούν τις επιπλήξεις του επειδή είχανκάνει κοπάνα από το μάθημα των Γαλλικών, έστρεψαν τακεφάλια τους και τις κοίταζαν.

«Περάστε μέσα», είπε ζωηρά ο Μόρτον. «Ελάτε, περά-στε.»

Πάνω από τον ώμο της Ντέζαρντιν είδε τα δυο αγόριαπου κοίταζαν το ματωμένο αποτύπωμα πάνω στο σορτσάκιτης. «Τι κοιτάτε εσείς;»

«Το αίμα», είπε ο Χένρυ χαμογελώντας χαζά.«Δυο ώρες τιμωρία μετά το μάθημα», έκανε απότομα ο

Μόρτον. Μετά, βλέποντας το ματωμένο αποτύπωμα,ανοιγόκλεισε έκπληκτος τα μάτια. Έκλεισε πίσω τους τηνπόρτα και άρχισε να ψάχνει στο πάνω συρτάρι τηςαρχειοθήκης για να βρει τα έντυπα που συμπληρώνονταν σεπερίπτωση ατυχήματος στο σχολείο.

«Πώς αισθάνεσαι, ε...;»«Κάρυ», συμπλήρωσε η Ντέζαρντιν. «Κάρυ Γουάιτ.» Ο

κ. Μόρτον είχε βρει το έντυπο. Πάνω του υπήρχε ένας με-γάλος λεκές από καφέ. «Δεν θα σας χρειαστεί αυτό, κύριεΜόρτον.»

«Φαντάζομαι, θα χτύπησε στο γυμναστήριο. Τώρα θα...8ε θα μου χρειαστεί;»

«Όχι. Νομίζω όμως πως θα πρέπει να επιτραπεί στηνΚάρυ να πάει σπίτι της. Είχε μια αρκετά δυσάρεστη εμπει-ρία.» Του έκανε κάποιο νόημα με τα μάτια, που εκείνος α-ντιλήφθηκε αλλά αδυνατούσε να αποκρυπτογραφήσει.

«Ναι, εντάξει, αφού το λέτε εσείς. Κανένα πρόβλημα.»Ο Μόρτον έσπρωξε το έντυπο μέσα στο συρτάρι αλλά κα-

20 ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚΚΑΡΥ 21

θώς το έκλεινε μάγκωσε τον αντίχειρά του και βόγγηξε.Σηκώθηκε κατόπιν και προχώρησε με άνετες κινήσεις με-χρι την πόρτα, την άνοιξε, και κοιτάζοντας τον Μπίλυ και τονΧένρυ, φώναξε: «Δεσποινίς Φις, συμπληρώστε ένα έντυποαδείας, παρακαλώ. Στο όνομα Κάρυ Ράιτ. »

«Γουάιτ», είπε η Ντέζαρντιν.«Γουάιτ», συμφώνησε ο Μόρτον.Ο Μπίλυ Ντελόις άφησε να του ξεφύγει ένα γελάκι.«Μια βδομάδα τιμωρία!» γαύγισε ο Μόρτον., Μια μελα-

νιά είχε εμφανιστεί κάτω από το νύχι του αντίχειρά του.Τον πονούσε φοβερά. Το μονότονο κλάμα της Κάρυ συνε-χιζόταν χωρίς σταματημό. Η δεσποινίς Φις έφερε το κίτρινοέντυπο για τις άδειες και ο Μόρτον έβαλε μια μονογραφή μετο ασημένιο του μολύβι, μορφάζοντας καθώς πίεζε τονπληγωμένο του αντίχειρα.

«Μήπως θέλεις να πας σπίτι με αμάξι, Κάσυ; Αν θέλεις,μπορούμε να φωνάξουμε ένα ταξί.»

«Δεν με λένε έτσι!» στρίγγλισε ξαφνικά η Κάρυ.Ο Μόρτον πισωπάτησε ενώ η δεσποινίς Ντέζαρντιν

τινάχτηκε σα να είχε δεχτεί πισώπλατο χτύπημα. Το βαρύκεραμικό σταχτοδοχείο πάνω στο γραφείο του Μόρτον(μια μικρογραφία του Σκεπτόμενου του Ροντέν, που πάνω στοκεφάλι του στηριζόταν ένα τασάκι) ξαφνικά έπεσε στο χαλίλες και ήθελε να προστατευτεί από την ένταση της φωνήςτης. Γόπες και στάχτες από την πίπα του Μόρτονσκορπίστηκαν πάνω στο πράσινο χαλί.

«Άκουσε να σου πω», είπε ο Μόρτον προσπαθώντας ναδείξει αυστηρός, «μπορεί να είσαι αναστατωμένη, αλλ' αυτόδε σημαίνει πως θα ανεχτώ__»

«Σας παρακαλώ», είπε ήρεμα η δεσποινίς Ντέζαρντιν.Ο Μόρτον ανοιγόκλεισε τα μάτια κι ύστερα κούνησε

απότομα το κεφάλι, γνέφοντας καταφατικά. Πάνταπροσπαθούσε να παρουσιάζει την εικόνα ενός αξιαγάπητουΤζων Γουαίην όταν ασκούσε τα πειθαρχικά του καθήκοντα,που αποτελούσαν και το κύριο μέρος της δουλειάς του ως

Βοηθού Γυμνασιάρχη, αλλά δεν τα πολυκατάφερνε. Ηδιοίκηση του σχολείου (την οποία κατά κανόνα εκπροσω-πούσε ο Γυμνασιάρχης Χένρυ Γκρέυλ, στις διάφορες εκδη-λώσεις του σχολείου, στις συγκεντρώσεις γονέων και στοδημοτικό συμβούλιο), συνήθως τον ονόμαζε "ο αξιαγάπητοςΜορτ". Το μαθητικό σώμα είχε την τάση να τον ονομάζει"εκείνο το τρελοκαθίκι από τα γραφεία". Όμως, καθώςελάχιστοι μαθητές σαν τον Μπίλυ ντε Λόις και τον ΧένρυΤρέναντ έπαιρναν τον λόγο σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, οχαρακτηρισμός της διοίκησης ήταν και ο πλέονδιαδεδομένος.

Τώρα, ο αξιαγάπητος Μορτ, συνεχίζοντας να τρίβει τονπονεμένο του αντίχειρα, χαμογέλασε στην Κάρυ και είπε,«Αν θέλεις, μπορείς να πηγαίνεις, δεσποινίς Ράιτ. Ή μήπωςθα προτιμούσες να καθήσεις εδώ, να συνέρθεις λιγάκι;»

«Θα φύγω», μουρμούρισε η Κάρυ τινάζοντας τα μαλλιάτης.

Σηκώθηκε και στράφηκε στην δεσποινίδα Ντέζαρντιν.Τα μάτια της ήταν σκοτεινά, γεμάτα επίγνωση. «Μεκοροϊδέψανε. Μου πετάξανε πράγματα. Πάντα μεκοροϊδεύουν.»

Η Ντέζαρντιν την κοίταξε με απόγνωση.Η Κάρυ έφυγε.Για λίγη ώρα έπεσε σιωπή· ο Μόρτον κι η Ντέζαρντιν

την παρακολούθησαν με το βλέμμα καθώς απομακρυνό-ταν. Ύστερα ο Μόρτον καθάρισε το λαιμό του κι έσκυψε ναμαζέψει στάχτες και αποτσίγαρα από το πεσμένο τασάκι.«Για πες μου, τι ακριβώς έγινε;»

Εκείνη αναστέναξε κοιτάζοντας με αποστροφή το καφετίαποτύπωμα που στέγνωνε πάνω στο σορτσάκι της. «Τηςήρθε περίοδος. Για πρώτη φορά. Στα ντους.»

Ο Μόρτον καθάρισε ξανά το λαιμό του και τα μαγουλάτου κοκκίνησαν. Βάλθηκε να κουνάει το φύλλο χαρτιού μετο οποίο σκούπιζε τις στάχτες, με μεγαλύτερη βιάση. «Μαδεν είναι κάπως, εεε _ »


«Μεγάλη; Οπωσδήποτε. Κι ίσως αυτός να ήταν ο λόγοςπου πληγώθηκε τόσο. Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί η μάνατης...» Η σκέψη λοξοδρόμησε, έσβησε από το μυαλό της.«Νομίζω πως δεν το χειρίστηκα πολύ σωστά το ζήτημα,Μόρτυ, αλλά δεν είχα καταλάβει τι συνέβαινε. Νόμιζε πωςαιμορραγούσε θανάσιμα.»

Της έριξε μια λοξή ματιά.«Μέχρι πριν από μισή ώρα, δε νομίζω να είχε ιδέα τι

σημαίνει περίοδος.»«Πιάσε λίγο εκείνη τη βούρτσα, σε παρακαλώ. Ναι, αυ-

τήν εκεί.» Ο Μόρτον βάλθηκε να συγκεντρώνει τις στάχτεςπάνω στο χαρτί. «Ό,τι μείνει, ας το μαζέψει η ηλεκτρικήσκούπα. Αυτά τα παχιά χαλιά είναι σκέτος μπελάς. Το τα-σάκι πάλι, πού βρέθηκε στην άκρη του γραφείου; Περίεργο,πώς πέφτουν έτσι εύκολα τα πράματα κάτω.» Χτύπησε τοκεφάλι του στο γραφείο και ανασηκώθηκε απότομα. «Πά-ντως, μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως είναι δυνατόν ένακορίτσι να 'χει κάνει τρία χρόνια σ' αυτό το σχολείο, ή σεοποιοδήποτε σχολείο, και να μη ξέρει τι εστί περίοδος.»

«Και μένα μου είναι ακόμα πιο δύσκολο. Μόνο έτσι ό-μως μπορώ να εξηγήσω την αντίδραση της. Και να μη ξε-χνάμε πως η Κάρυ ήταν ανέκαθεν ο αποδιοπομπαίος τράγοςτης τάξης.»

«Μμμ.» Έσπρωξε στάχτες κι αποτσίγαρα μες στο κα-λάθι των αχρήστων και τίναξε τα χέρια του. «Νομίζω, κα-τάλαβα για ποια πρόκειται. Γουάιτ. Η κόρη της ΜάργκαρετΓουάιτ. Αυτή πρέπει να είναι. Τώρα εξηγούνται ταπράγματα.» Κάθισε πίσω από το γραφείο του και χαμογέ-λασε απολογητικά. «Είναι και πολλά τα αναθεματισμένα.Μετά από πέντε χρόνια παύεις να ξεχωρίζεις φάτσες, μπερ-δεύεσαι, βλέπεις ένα μαθητή και τον φωνάζεις με τ' όνοματου αδερφού του, τέτοια πράγματα. Δύσκολο, πολύ δύσκο-λο.»

«Πραγματικά.»«Και πού να μείνεις είκοσι χρόνια εδώ πέρα, όπως ε-

γώ», συνέχισε κοιτάζοντας βλοσυρά τη μελανιά στο νύχιτου. «Βλέπεις ένα παιδί που η φάτσα του σου φαίνεταιγνωστή, και ανακαλύπτεις ότι είχες τον πατέρα του μαθητήτην εποχή που πρωτοήρθες στο σχολείο. Η ΜάργκαρετΓουάιτ πάντως ήταν πολύ πριν από μένα. Ευτυχώς. Νασκεφτείς, είχε πει κάποτε στη μακαρίτισα τη δεσποινίδαΜπίσέντε, Θεός σχωρέστην, ότι ο Κύριος της είχεκρατημένη μια θέση στην κόλαση, επειδή είχε μοιράσει σταπαιδιά μια περίληψη της θεωρίας του Δαρβίνου. Δυο φορέςείχε πάρει αποβολή όσο ήταν εδώ -τη μια γιατί είχε βαρέσειμία συμμαθήτρια της με την τσάντα. Την είχε δει, λέει, ναΚαπνίζει τσιγάρο. Παράξενες θρησκευτικές αντιλήψεις. Πολύπαράξενες.» Στράβωσε το στόμα του όπως ο Τζων Γουαίην.«Τ' άλλα κορίτσια; Αλήθεια είναι ότι την κορόιδεψαν;»

«Να 'ταν μονάχα αυτό... Την περιγελούσαν, φώναζαν,της πετούσαν σερβιέτες την ώρα που μπήκα. Τις πετούσανελες κι ήταν... λες κι ήταν φυστίκια.»

«Πω, πω.» Ο Τζων Γουαίην πήγε περίπατο. Ο κ. Μόρτονείχε γίνει κατακόκκινος. «Κράτησες ονόματα;»

«Ναι. Όχι όλα φυσικά. Ορισμένες όμως δε θα διστάσουννα μαρτυρήσουν και τις υπόλοιπες. Η Κρις ΧάργκενσενΠρωτοστατούσε... ως συνήθως.»

«Η Κρις και το σινάφι της», μουρμούρισε ο Μόρτον.«Ναι. Η Τίνα Μπλέηκ, η Ρέιτσελ Σπάις, η Έλεν Σάιρς, η

Ντόνα Θάιμποντο κι η αδερφή της Μαίρη Λίλα Γκρέις, ηΤζέσικα Άπσοου. Κι η Σου Σνελ.» Συνοφρυώθηκε. «Δεν τοπερίμενα κάτι τέτοιο από τη Σου. Ποτέ δε μου 'δωσε τηνεντύπωση ότι θα μπορούσε να φτάσει μέχρι αυτό τοσημείο.»

«Μίλησες καθόλου μ' αυτά τα κορίτσια;»«Τις πέταξα όλες έξω. Ήμουν έξω φρενών. Χώρια που

την Κάρυ την είχε πιάσει υστερία.»«Μμμ.» Έπλεξε τα δάχτυλα του, κάνοντας τα κόκαλα

να τρίξουν. «Σκοπεύεις να τους μιλήσεις;»


«Ναι.» Η φωνή της φανέρωνε κάποιο δισταγμό.«Διακρίνω μια απροθυμία _ »«Δεν αμφιβάλλω», κατσούφιασε η Ντέζαρντιν. «Βλέ-

πεις, εγώ ζω την κατάσταση από τα μέσα. Καταλαβαίνωπώς μπορεί να ένιωθαν αυτά τα κορίτσια. Ακόμα και μέναμου 'ρθε να την αρπάξω και να την ταρακουνήσω. Δεν ξέρω,όταν πρόκειται για την περίοδο, ίσως να υπάρχει στιςγυναίκες κάτι σαν ένστικτο που τις κάνει να δείχνουν μιαεπιθετικότητα, τι να πω. Συνέχεια μου 'ρχεται στο μυαλό ηΣου Σνελ. Είχε ένα ύφος...»

«Μμμ», επανέλαβε με σοφία ο Μόρτον. Δεν καταλάβαινετις γυναίκες και δεν είχε καμία διάθεση να συζητάει για τηνεμμηνόρροια.

«Θα τους μιλήσω αύριο», υποσχέθηκε η Ντέζαρντιν.«Αυτές θέλουν μια στο καρφί και μια στο πέταλο.»

«Καλώς. Και φρόντισε, η τιμωρία να είναι ανάλογη τουεγκλήματος. Κι αν νομίζεις πως καναδυό πρέπει να τιςστείλεις εδώ σε μένα, μη διστάσεις καθόλου__ »

«Εντάξει», είπε φιλικά η Ντέζαρντιν. «Α, μιας και τοθυμήθηκα· την ώρα που προσπαθούσα να την καλμάρω,κάηκε μια λάμπα. Ήταν το κερασάκι πάνω στην τούρτα.»

«Θα στείλω αμέσως τον επιστάτη», υποσχέθηκε. «Καιευχαριστώ που έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου.Έχεις την καλωσύνη να πεις στη δεσποινίδα Φις να στείλειμέσα το Μπίλυ και τον Χένρυ;»

«Ασφαλώς.»Έγειρε πίσω κι έδιωξε από το μυαλό του όλη αυτή την

ιστορία. Μόλις έσκασαν μύτη ο Μπίλυ ντε Λόις κι ο ΧένρυΤρέναντ, κοπανατζήδες ολκής, τους στραβοκοίταξε πανευ-τυχής κι ετοιμάστηκε να πει μερικές σκληρές κουβέντες.Όπως συνήθιζε να λέει στον Χένρυ Γκρέυλ, τους κοπανα-τζήδες τους έτρωγε για πρωινό.

Πάνω σε θρανίο στο Γυμνάσιο του Τσάμπερλεν:Τα τριαντάφυλλα είναι κόκκινα, οι βιολέτες γαλάζιες, η

ζάχαρη γλυκειά, μα η Κάρυ Γουάιτ τρώει σκατά.

Κατέβαινε τη λεωφόρο Γιούιν και στα φανάρια της διά-βασης πέρασε απέναντι, στην οδό Κάρλιν. Το κεφάλι σκυ-φτό. Προσπαθούσε να μη σκέφτεται τίποτα. Την έπιανανκράμπες που την ανάγκαζαν πότε να βραδύνει το βήμα καιπότε να προχωράει γρήγορα, σαν αμάξι με χαλασμένοκαρμπυρατέρ. Κοίταζε το πεζοδρόμιο. Κομματάκια χαλα-ζία γυάλιζαν μέσα στο τσιμέντο. Κάτι ξεθωριασμένεςγραμμές με κιμωλία για κουτσό. Τσίχλες πατημένες. Κομ-ματάκια αλουμινόχαρτο και περιτυλίγματα από καραμέλες.Με μισούν όλοι και δεν θα πάγουν ποτέ να με μισούν. Δενθα βαρεθούν ποτέ. Κάτω ήταν πεσμένη μια δεκάρα. Τηνκλώτσησε. Για φαντάσου την Κρις Χάργκενσεν μες στααίματα να ουρλιάζει, "έλεος". Με το πρόσωπο γεμάτοποντίκια. Τι ωραία, τι ωραία. Θα της άξιζε. Ένα σκατόσκύλου και πάνω του, ακριβώς στη μέση, μια πατημασιά.Αποτσίγαρα. Μια κοτρώνα στο κεφάλι της, να της τοσπάσει, ένας βράχος. Ολωνών τα κεφάλια. Τι καλά. Τικαλά.

(ο σωτήρας ιησούς πράος και μειλίχιος)Αυτά ας τα πίστευε η Μαμά, με γεια της με χαρά της.

Αυτή δεν είχε να αντιμετωπίζει καθημερινά τους λύκους,δεν ήταν αναγκασμένη να υπομένει γύρω της ένα καρνα-βάλι γέλιου, τα πειραχτήρια, τους χαιρέκακους, τηνκαζούρα. Έπειτα, η Μαμά δεν έλεγε πως θα 'ρχόταν ηΗμέρα της Κρίσης

(και το όνομα του άστρου θα είναι άψινθος και οι αμαρ-τωλοί θα μαστιγωθούν με το φραγγέλιο)

και θα εμφανιζόταν ένας άγγελος με σπαθί;Αν γινόταν να 'ρθει σήμερα ο Ιησούς· όχι σαν ποιμένας


με το αρνί και με τη γκλίτσα του, παρά με κοτρώνες σταχέρια να τους τσακίσει όσους κορόιδευαν, να ξεριζώσει τοκακό και να το συντρίψει ουρλιάζοντας -ένας φοβερός Ιη-σούς, ματωμένος και δίκαιος.

Ας γινόταν, αυτή να είναι το σπαθί Του και το χέρι Του!Είχε κάνει προσπάθειες να προσαρμοστεί. Είχε αψηφήσει

τη Μαμά με εκατό πλάγιους τρόπους, είχε πασχίσει ναεξαλείψει τον κόκκινο κύκλο της απομόνωσης που είχε χα-ραχτεί γύρω της από την πρώτη μέρα που άφησε το απο-στειρωμένο περιβάλλον του μικρού σπιτιού της οδούΚάρλιν για να πάει με τα πόδια μέχρι το δημοτικόσχολείο στην οδό Μπέικερ, με τη Βίβλο κάτω από τημασχάλη. Ακόμα τη θυμόταν εκείνη τη μέρα, τα βλέμματακαι την ξαφνική, αφόρητη σιωπή που απλώθηκε μέσα στοεστιατόριο του σχολείου, όταν λίγο πριν το φαγητό γονάτισενα προσευχηθεί -από κείνη τη μέρα άρχισαν τα γέλια, που δενέπαψαν να αντηχούν με το πέρασμα των χρόνων.

Ο κόκκινος κύκλος γύρω της ήταν σαν το αίμα -όσο καινα το βουρτσίζεις, όσο και να το ξεπλένεις, εκείνο δε λέεινα σβηστεί, αφήνει ίχνη. Από τότε δεν ξαναγονάτισε για ναπροσευχηθεί σε δημόσιο χώρο, αν και δεν το είπε στη Μαμά.Ωστόσο, η ανάμνηση παρέμενε και στην ίδια και στουςάλλους. Είχε κάνει αγώνα να πείσει τη Μαμά να την α-φήσει να πάει στην Κατασκήνωση της Χριστιανικής Εκ-κλησίας, είχε μαζέψει και λεφτά ράβοντας. Η Μαμά, μεβλέμμα σκοτεινό, της είπε πως ήταν Αμαρτία, πως ήταντων Μεθοδιστών και των Βαπτιστών και πως αν πήγαινεθα ήταν Αμαρτία και Αποστασία. Απαγόρεψε στην Κάρυνα κολυμπήσει στην κατασκήνωση. Ωστόσο εκείνη είχε κο-λυμπήσει και είχε γελάσει όταν της βουτούσαν το κεφάλιστο νερό (ώσπου δεν μπορούσε να πάρει ανάσα και κείνοισυνέχιζαν να τη βουτάνε και πανικόβλητη άρχισε να ουρ-λιάζει) και είχε προσπαθήσει να πάρει μέρος σ' όλες τιςδραστηριότητες της κατασκήνωσης, και είχε ακούσει τουκόσμου τις κοροϊδίες για τη θρησκόληπτη Κάρυ, και είχε

γυρίσει σπίτι της με το λεωφορείο μια βδομάδα νωρίτεραμε τα μάτια πρησμένα από το κλάμα, κι η Μαμά τη μάζεψεαπό το σταθμό και βλοσυρά της είπε να θυμάται πάντα τομαρτύριο της σαν απόδειξη ότι η Μαμά ήξερε, ότι η Μαμάείχε δίκιο, ότι η μόνη ελπίδα σωτηρίας βρισκόταν μέσαστον κόκκινο κύκλο. "Διότι η Πύλη είναι στενή", της είπεαπειλητικά μέσα στο ταξί, και όταν έφτασαν σπίτι τηνέκλεισε για έξι ώρες μέσα στην ντουλάπα.

Η Μαμά, βέβαια, της είχε απαγορέψει να κάνει ντουςμε τα άλλα κορίτσια. Η Κάρυ έκρυβε όλα τα αξεσουάρ τηςστο ντουλάπι των αποδυτηρίων κι έκανε πάντα ντους μετις άλλες, παίρνοντας μέρος γυμνή σε μια τελετή που τηςπροκαλούσε ντροπή και αμηχανία, με την ελπίδα πως οκύκλος γύρω της θα έσβηνε, έστω και λίγο _

(όμως σήμερα αχ σήμερα)Ο Τόμυ Έρμπτερ, πέντε χρονών, έκανε ποδήλατο στο

απέναντι πεζοδρόμιο. Ένα μικροκαμωμένο αγόρι με ζωηρόβλέμμα, πάνω σ' ένα ποδήλατο Σουίν με κόκκινες βοηθη-τικές ρόδες. Σιγοτραγουδούσε, "Σκούμπυ Ντου, ΣκούμπυΝτου". Μόλις είδε την Κάρυ, το πρόσωπο του έλαμψε καιτης έβγαλε τη γλώσσα.

«Εε, σκατοκάρυ, ασχημομούρα!»Η Κάρυ τον κοίταξε με ξαφνικό θυμό. Το ποδήλατο τα-

λαντεύτηκε στις βοηθητικές του ρόδες και ξαφνικά αναπο-δογύρισε. Ο Τόμυ τσίριξε. Το ποδήλατο τον είχε πλακώσει.Η Κάρυ χαμογέλασε και συνέχισε να προχωράει. Οι κραυγέςτου Τόμυ έφθαναν στα αυτιά της σαν γλυκιά μουσική. Ανμπορούσε μονάχα να το πετυχαίνει αυτό όποτε ήθελε!

(μόλις τώρα το πέτυχε)Εφτά σπίτια πριν από το δικό της, έμεινε ακίνητη. Τα

μάτια κοίταζαν στο πουθενά. Πίσω της ο Τόμυ σκαρφάλωνεκλαμένος στο ποδήλατο του, τρίβοντας το γρατζουνισμένοτου γόνατο. Κάτι της φώναξε αλλά εκείνη τον αγνόησε. Εδώτης είχαν φωνάξει τόσοι και τόσοι εξπέρ του είδους.


Είχε σκεφτεί: (πέσε από το ποδήλατο σου παλιόπαιδονα σου δώσω μια να πέσεις από το ποδήλατο να σπάσειςτο κεφάλι σου)

Και, κάτι ακόμα είχε γίνει.Το μυαλό της είχε... είχε... πάσχιζε να βρει τη λέξη. Σαν

να είχε λυγίσει. Όχι, δεν ήταν σωστή η λέξη αλλά δεν απείχεκαι πολύ. Μια περίεργη νοητική ελαστικότητα, σαν αγκώναςπου τυλίγεται γύρω από όργανο γυμναστικής. Ούτε κιαυτό, βέβαια, ήταν εντελώς σωστό, αλλά ήταν το μόνο πουτης ερχόταν στο νου. Ένας αγκώνας χωρίς κόκαλα. Έναςαδύναμος μωρουδίστικος μυς.

Σύσπαση.Ξαφνικά έριξε μια άγρια ματιά στο τζάμι της βιτρίνας

της κυρίας Γιόρατυ. Σκέφτηκε:(ηλίθια, παλιόγρια σκύλα να σπάσει η βιτρίνα)Τίποτα. Η βιτρίνα της κ. Γιόρατυ εξακολουθούσε να α-

στράφτει στον πρωινό ήλιο. Η Κάρυ ένιωσε άλλη μιασουβλιά στην κοιλιά και συνέχισε το δρόμο της. Όμως.

Η λάμπα. Και το σταχτοδοχείο. Μη ξεχνάς το σταχτο-δοχείο.

Κοίταξε πίσω(η σκατόγρια δε χωνεύει τη μαμά μου)πάνω από τον ώμο της. Ξανά της φάνηκε πως κάτι λύ-

γισε... ανεπαίσθητα όμως. Η ροή των σκέψεων της φάνηκενα τρεμουλιάζει σαν άξαφνα να ανάβλυσε βαθειά από κάτωτους μια πηγή.

Το τζάμι φάνηκε να κυματίζει. Τίποτα περισσότερο.Μπορεί να την ξεγέλασαν τα μάτια της. Μπορεί.

Το κεφάλι της άρχισε να το νιώθει βαρύ, στα πρόθυρατου πονοκέφαλου. Τα μάτια της έκαιγαν, σαν να 'χε μόλιςδιαβάσει την Βίβλο της Αποκάλυψης μια κι έξω.

Συνέχισε να περπατά προς το μικρό άσπρο σπίτι με ταμπλε παντζούρια. Μέσα της αναδύονταν τα γνώριμα συ-ναισθήματα αγάπης-μίσους-φόβου. Ένας κισσός είχε σκαρ-φαλώσει σ' ολόκληρη τη δυτική πλευρά του μπανγκαλόου

(πάντα μπανγκαλόου το λέγανε, γιατί αν το λέγαν οικίαθα μπορούσαν να γίνονται σε βάρος τους πολιτικά λογο-παίγνια*, και η Μαμά έλεγε πως όλοι οι πολιτικοί ήταν α-πατεώνες και αμαρτωλοί που αργά ή γρήγορα θα παρέδιδαντη χώρα στους Άθεους Κομμουνιστές, που θα έστηναν στοντοίχο όλους όσους πίστευαν στο Χριστό - ακόμα και τουςΚαθολικούς), κι ήταν ο κισσός πολύ γραφικός, το ήξερε πωςήταν γραφικός, όμως μερικές φορές τον μισούσε. Μερικέςφορές, όπως και τώρα, ο κισσός έμοιαζε με φοβερό γιγάντιοχέρι όλο φλέβες που είχε πεταχτεί μέσα από τη γη για νααρπάξει το σπίτι. Τον πλησίασε σέρνοντας τα πόδια της.

Βέβαια, ήταν κι οι πέτρες.Σταμάτησε ξανά, προσπαθώντας αδύναμα να αποδιώξει

την ανάμνηση της μέρας εκείνης. Οι πέτρες. Η Μαμά δενμιλούσε ποτέ για κείνο το γεγονός. Η Κάρυ δεν ήξερε αν ημαμά της θυμόταν καν τη μέρα εκείνη με τις πέτρες. Ήτανεκπληκτικό το ότι η ίδια θυμόταν ακόμα. Ήταν πολύμικρή τότε. Πόσο να ήταν; Τριών χρονών; Τεσσάρων; Ήτανεκεί εκείνη η κοπέλα με το άσπρο μαγιώ κι ύστερα έπεσανοι πέτρες. Και πράγματα μες στο σπίτι πετούσαν. Στο σημείοαυτό οι αναμνήσεις ξεκαθάρισαν, έγιναν ολοζώντανες. Λίςκαι όλον αυτόν τον καιρό παραμόνευαν κάτω από τηνεπιφάνεια περιμένοντας να μπουν κι αυτές στην εφηβείατους. Περιμένοντας, ίσως, τη σημερινή μέρα.

Από το Κάρυ: Η Μαύρη Αυγή της Τηλεκίνησης. (Πε-ριοδικό Εsquire, 2 Σεπτεμβρίου 1980). Του Τζακ Γκέιβερ:

Η Εστέλ Χόραν ζει δώδεκα χρόνια στο Πέρις, το όμορ-φο προάστιο του Σαν Ντιέγκο κι η εξωτερική εμφάνιση της

*(σ.τ.μ.:)The White House: Ο Λευκός Οίκος


είναι τυπικά καλιφορνέζικη: ζωηρόχρωμο, ριχτό φόρεμακαι κεχριμπαρένια γυαλιά ηλίου, μαλλί ξανθό με σκουρό-χρωμες ανταύγειες. Οδηγεί ένα μαρόν Φολκσβάγκεν φόρ-μουλα μ' ένα αυτοκόλλητο χαμόγελο στο καπάκι της βεν-ζίνης, κι ένα ακόμη οικολογικό αυτοκόλλητο στο πίσωτζάμι. Ο άντρας της είναι διευθυντικό στέλεχος στο υποκα-τάστημα της Τράπεζας της Αμερικής του Πέρις. Ο γιος κι ηκόρη της είναι μέλη του Συλλόγου "Ήλιος και Διασκέδαση"της Νότιας Καλιφόρνια· δυο πλάσματα ηλιοψημένα, που τονπερισσότερο χρόνο τους τον περνούν στην ακρογιαλιά. Στημικρή, όμορφη αυλή τους πίσω από το σπίτι ζει έναςχιμπατζής, και το κουδούνι της εξώπορτας παίζει το ρεφραίντου τραγουδιού "Ηey Jude ".

Η κυρία Χόραν, όμως, διατηρεί κάπου βαθιά μέσα τηςτη λεπτή ιδιοσυγκρασία της πατρίδας της, της Νέας Αγ-γλίας, και έτσι όταν μιλάει για την Κάρυ Χουάιτ, το πρό-σωπο της παίρνει την αλλόκοτη και ανήσυχη εκείνη έκ-φραση που ταιριάζει περισσότερο στον κόσμο του Λάβκραφταπό το Άρκχαμ, παρά σε κείνον του Κέρουακ της ΝότιαςΚαλιφόρνια.

«Ήτανε, βέβαια, παράξενη», μου λέει η Εστέλ Χόραν,ανάβοντας το δεύτερο τσιγάρο της προτού καλά καλά σβήσειτο πρώτο. «Όλη η οικογένεια ήτανε παράξενη. Ο Ράλφ ήτανοικοδόμος κι ο κόσμος έλεγε πως κουβαλούσε πάντα στηδουλειά του μια Βίβλο κι ένα τριανταοχτάρι περίστροφο. ΤηΒίβλο την είχε για το διάλειμμα και για το μεσημεριανό. Τοόπλο για την περίπτωση που θα συναντούσε τον Αντίχριστοεπί το έργον. Τη Βίβλο τη θυμάμαι κι εγώ. Το όπλο... ποιοςξέρει; Ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας με σκούρο δέρμα καιτα μαλλιά του πάντα κουρεμένα κοντά σαν βούρτσα.Φαινόταν κακός. Ήτανε πάντα σκυθρωπός και δε σεκοίταζε ποτέ κατάματα. Τα μάτια του γυάλιζαν. Όταν τονέβλεπες να έρχεται, άλλαζες πεζοδρόμιο και ποτέ δεν τουέβγαζες τη γλώσσα πίσω από την πλάτη του. Ποτέ. Τόσοπολύ σε φόβιζε!»

Σταμάτησε και φύσηξε τον καπνό του τσιγάρου τηςπρος το ταβάνι - μια ψευδοροφή σε απομίμηση κόκκινου(όλου. Η Εστέλ Χόραν έζησε στην οδό Κάρλιν μέχρι ταείκoσί της χρόνια, και καθημερινά έπαιρνε λεωφορείο για ναπηγαίνει στο Μότον όπου σπούδαζε Διοίκηση Επιχειρήσεωνστο Κολλέγιο Λιούιν. Ωστόσο, το επεισόδιο με τις πέτρες τοθυμάται καλά.

«Μερικές φορές», λέει, «αναρωτιέμαι μήπως ήμουν εγώη| αιτία. Η πίσω αυλή τους ήτανε πλάι στη δική μας και ηΚυρία Γουάιτ είχε φτιάξει έναν φράχτη από θάμνους πουακόμη όμως δεν είχανε ψηλώσει αρκετά. Εκατό φορές είχεδιαμαρτυρηθεί στη μάνα μου για την "επίδειξη" που έκαναστην αυλή μας. Το μαγιώ μου, βέβαια, ήτανε πολύ σεμνόγια τα σημερινά δεδομένα. Ένα ολόσωμο μαγιώ ήταν. ΗΚυρία Γουάιτ μουρμούριζε συνέχεια πως ήμουνα πραγματικόσκάνδαλο για το "μωρό" της. Η μητέρα μου... έε, προσπαθείπάντα να είναι ευγενική αλλά είναι και πολύ οξύθυμη. Δενξέρω τι ακριβώς της είπε η Μάργκαρετ Γουάιτ και έκανε τοποτήρι να ξεχειλίσει. Φαντάζομαι πως θα με είπε Πόρνη τηςΒαβυλώνας, κι η μάνα μου της είπε πως η αυλή ήτανε δικήμας και πως αν θέλαμε μπορούσαμε να χορεύουμε ακόμα καιτσίτσιδες το χορό της κοιλιάς. Την είπε, επίσης, βρωμιάρα,και πως το κεφάλι της ήταν γεμάτο σκουλήκια. Είπανε κιάλλες κουβέντες αλλά αυτές ήταν οι πιο βαριές.

"Θέλησα τότε να σταματήσω την ηλιοθεραπεία. Δεν μ'αρέσουν οι φασαρίες. Μου ανακατώνουν το στομάχι. Ημητέρα μου, όμως, όταν της μπει κάτι στο μυαλό, είναι φοβε-ρή. Μου αγόρασε ένα άσπρο μικροσκοπικό μπικίνι. Μου είπεπως έτσι θα έβλεπε όλο το σώμα μου ο ήλιος. "Στοκάτω-κάτω", μου είπε, "η αυλή είναι δική μας!"».

Η Εστέλ Χόραν χαμογελά καθώς τα θυμάται, και σβήνειτο τσιγάρο της.

«Προσπάθησα να φέρω αντίρρηση, να της πω πως δενήθελα άλλες φασαρίες, πως δεν είχα καμιά όρεξη να γίνω


πιόνι στον πόλεμο τους. Μάταιος κόπος. Τη μάνα μου, όταντην τσιμπούσε η μύγα, δεν τη σταματούσε κανείς. Δεν ήτανόμως, μόνο αυτό. Η αλήθεια είναι ότι τους φοβόμουν τουςΓουάιτ. Δεν είναι να παίζει κανείς με τους θρησκόληπτους. ΟΡαλφ Γουάιτ, βέβαια, είχε πεθάνει, αλλά αν η Μάργκαρετείχε φυλάξει το όπλο του;

Κι έτσι ένα Σάββατο απόγευμα, ήμουνα ξαπλωμένη σεμια κουβέρτα, πασαλειμμένη με αντηλιακό, και άκουγα ταΤοπ Φόρτυ από το ραδιόφωνο. Η μάνα μου τη μισούσε ε-κείνη τη μουσική και κάθε φορά που την έβαζα, μου φώναζενα χαμηλώσω το ραδιόφωνο πριν την πιάσουνε τα νεύρα της.Εκείνη όμως τη μέρα πήγε και το άνοιξε δυο φορές μόνητης. Είχα αρχίσει πραγματικά να νιώθω σαν Πόρνη τηςΒαβυλώνας.

»Κανείς, όμως, δε βγήκε στην αυλή των Γουάιτ. Ούτε ημάνα για να απλώσει την μπουγάδα της. Άλλο πάλι κι αυτό·ποτέ δεν άπλωνε τα εσώρουχα τους έξω στην αυλή. Ούτεκαν της Κάρυ όταν ήταν τριών χρονών. Πάντα μέσα στοσπίτι.

»Είχα αρχίσει να χαλαρώνω. Μάλλον θα υπέθεσα πωςη Μάργκαρετ θα είχε πάει την Κάρυ στο πάρκο για ναπροσευχηθεί στο ύπαιθρο ή κάτι τέτοιο. Κι έτσι, ύστερα απόλίγη ώρα γύρισα ανάσκελα, σκέπασα τα μάτια μου με τοχέρι μου κι αποκοιμήθηκα.

»Όταν ξύπνησα, η Κάρυ στεκότανε πλάι μου και κοίταζετο σώμα μου.»

Η Εστέλ Χόραν σταματάει να μιλάει καισυνοφρυώνεται, κοιτώντας το κενό. Απ' έξω ακούγεται οθόρυβος των αυτοκινήτων που περνούν ασταμάτητα. Ακούωτο σταθερό σιγανό βόμβο του μαγνητοφώνου μου. Όλα,όμως, μου μοιάζουν κάπως εύθραυστα, κάπως φτιαχτά, μιαψεύτικη πατίνα που σκεπάζει ένα κόσμο σκοτεινό, ένανκόσμο όπου οι εφιάλτες γίνονται πραγματικότητα.

«Κι ήταν τόσο χαριτωμένο κορίτσι», καταλήγει η ΕστέλΧόραν, ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο. «Έχω δει μερικές

φωτογραφίες της από το γυμνάσιο, κι εκείνη τη φοβερήασπρόμαυρη φωτογραφία της στο εξώφυλλο τουΝιουσγουηκ. Τις κοιτάω και το μόνο που μπορώ να σκεφτώείναι, "Θεέ μου, πώς έγινε έτσι; Τι της έκανε εκείνη ηγυναίκα; Ύστερα με πιάνει αηδία και λύπη. Ήταν τόσοχαριτωμένη! Είχε ένα ροδαλό προσωπάκι με φωτεινάκαστανά μάτια, Και τα μαλλιά της είχαν εκείνη την ξανθήαπόχρωση που ξέρεις ότι αργότερα θα σκουρήνει. Ήτανγλυκιά, αυτή είναι η λέξη που της ταίριαζε. Γλυκιά, καιέξυπνη και αθώα. Τότε τουλάχιστον δεν την είχε αγγίξει ηαρρώστια της μάνας της.

»Έκανα να σηκωθώ και προσπάθησα να χαμογελάσω.Δεν ήξερα τί να κάνω. Είχα ζαβλακωθεί κι από τον ήλιοκαι το μυαλό μου δεν έπαιρνε στροφές. Της είπα “Γειά σου".Φορούσε ένα κίτρινο φουστάνι, όμορφο αλλά φοβερά μακρύγια ένα μικρό κοριτσάκι και μάλιστα τέτοια εποχή. Έφτανεσχεδόν στους αστραγάλους της. Δεν μου ανταπέδωσε τοχαμόγελο. Έδειξε με το δάχτυλο και ρώτησε "Τι είναι αυτά;"Κοίταξα χαμηλά και είδα πως το σουτιέν του μαγιώ είχεγλυστρήσει την ώρα που κοιμόμουν. Το έβαλα στη θέση τουκαι της είπα: "Αυτά είναι τα στήθη μου, Κάρυ". Τότε εκείνη,με ύφος σοβαρό, είπε: "Θα ήθελα να είχα κι εγώ μερικά". Τηςείπα: "Πρέπει να περιμένεις, Κάρυ. Να περάσουνετουλάχιστον... οχτώ μ' εννιά χρόνια και μετά θα 'χεις καισυ". "Όχι, δε θα 'χω", μου λέει. "Η μαμά λέει πως τα καλάκορίτσια δεν έχουν". Η έκφραση της ήταν πολύ παράξενη γιαπαιδί της ηλικίας της. Είχε ένα ύφος θλιμμένο και ενάρετοσυνάμα.

»Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Της είπα το πρώτοπράγμα που μου 'ρθε στο μυαλό: "Μα εγώ είμαι καλό κορί-τσι. Κι η μαμά σου δεν έχει στήθος;"

«Χαμήλωσε τα μάτια της και κάτι μουρμούρισε, πολύσιγανά. Όταν της ζήτησα να το επαναλάβει, με κοίταξεπροκλητικά και μου είπε πως η μαμά της ήταν κακιά όταν τηγέννησε και γι' αυτό είχε στήθη. Τα 'λεγε βρωμομαξιλα-


ράκια- έτσι ακριβώς, σα να ήτανε μία λέξη.»Είχα μείνει άφωνη. Δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ, ούτε

να πω τίποτα. Κοιτούσαμε η μια την άλλη και το μόνο πουήθελα ήταν ν' αρπάξω αυτό το θλιμμένο κοριτσάκι και ναφύγω μαζί του τρέχοντας.

»Τότε βγήκε η Μάργκαρετ Γουάιτ στην πίσω πόρτα καιμας είδε.

»Για λίγη ώρα έμεινε με γουρλωμένα τα μάτια, σαν ναμη μπορούσε να το πιστέψει. Ύστερα άνοιξε το στόμα τηςκαι έβγαλε μια φωνή. Ήταν ο πιο άσχημος ήχος που έχωακούσει στη ζωή μου. Σα φωνή κροκόδειλου. Οργή. Φοβερή,παράλογη οργή. Το πρόσωπο της έγινε κατακόκκινο σανπυροσβεστήρας, σήκωσε τις γροθιές της και έσκουξε προςτον ουρανό. Έτρεμε ολόκληρη. Σκέφτηκα πως θα πάθαινεαποπληξία. Το πρόσωπο της είχε παραμορφωθεί κι έμοιαζε μετέρας.

»Νόμιζα πως η Κάρυ θα λιποθυμούσε -ή πως θα πέθαινεεπί τόπου. Της είχε κοπεί η ανάσα κι είχε γίνει κάτασπρη.

»Η μάνα της ούρλιαζε: "ΚΑΑΑΑΑΡΥΥΥΥΥΥ!"»Εγώ πετάχτηκα πάνω και της φώναξα: "Μην της φω-

νάζετε έτσι! Ντροπή σας!" Κάποια τέτοια βλακεία. Δε θυ-μάμαι. Η Κάρυ άρχισε να προχωράει προς το μέρος της,σταμάτησε για λίγο και μετά συνέχισε να προχωρεί. Πρινόμως περάσει από την αυλή μας στη δική τους, γύρισε καιμε κοίταξε. Είχε μια έκφραση... αχ, φοβερή. Δεν μπορώ νατην περιγράψω. Ήταν γεμάτη λαχτάρα, μίσος, φόβο... καιδυστυχία. Τριών χρονών παιδί κι έμοιαζε λες κι η ζωήτην είχε λιθοβολήσει.

»Η μητέρα μου βγήκε έξω στην πίσω πόρτα και μόλιςείδε το παιδί έκανε ένα μορφασμό. Κι η Μάργκαρετ... συνέ-χιζε να ουρλιάζει και να λέει για βρωμογυναίκες, για πόρνεςκαι για τους πατεράδες που τις επισκέπτονταν και που οιαμαρτίες τους κρατούν εφτά γενιές. Η γλώσσα μου είχεξεραθεί τελείως. Για ένα δευτερόλεπτο, η Κάρυ στάθηκε α-

νάμεσα στις δυο αυλές σαν να αμφιταλαντευότανε. Τότε ηΜάργκαρετ Γουάιτ κοίταξε προς τα πάνω και, μα τοΧριστό, γαύγισε προς τον ουρανό. Και ύστερα άρχισε να...αυτοτραυματίζεται, να βασανίζεται. Γρατζούνισε με τα νύχιατης το λαιμό της και τα μαγουλά της, αφήνοντας κόκκινασημάδια. Έσχισε το φόρεμα της.

»Η Κάρυ τσίριξε, "Μαμά" κι έτρεξε προς το μέρος της.Η κυρία Γουάιτ... κόαξε σα βάτραχος κι άνοιξε διάπλατα ταχέρια της. Νόμιζα πως θα τη χτυπούσε και φώναξα. Η γυ-ναίκα χαμογελούσε. Χαμογελούσε και της τρέχαν τα σάλιαστο πηγούνι. Μου 'ρθε αναγούλα. Πραγματικά,αναγούλιασα. Μάζεψε τη μικρή και μπήκαν μέσα. Εγώέκλεισα το ραδιόφωνο μου και την άκουγα. Όχι βέβαια όλαόσα έλεγε, πάντως αρκετά. Εξάλλου δε χρειαζότανε ν'ακούσεις όλα τα λόγια για να καταλάβεις τι γινόταν.Προσευχές, λυγμοί, και στριγγλιές. Τρελά πράγματα. ΗΜάργκαρετ να λέει στο παιδί να κλειστεί στην ντουλάπα ναπροσευχηθεί. Η μικρή να κλαίει, να τσιρίζει ότι τομετάνιωσε και ότι είχε ξεχαστεί. Ύστερα τίποτα. Η μάνα μουκι εγώ κοιταζόμασταν. Ποτέ μου δεν είχα δει τη μητέρα μουσε τόσο άσχημη κατάσταση. Ούτε όταν είχε πεθάνει οπατέρας μου. "Το παιδί..." είπε μόνο, κι αυτό ήταν όλο.Μπήκαμε μέσα.»

Σηκώνεται, πηγαίνει και στέκεται στο παράθυρο με τηνπλάτη γυρισμένη προς τα μέσα· μια ελκυστική γυναίκα μεκίτρινο εξώπλατο. «Ξέρετε, είναι σα να τα ξαναζώ όλ' αυτά»,λέει χωρίς να στραφεί προς το μέρος μου. «Τώρα έχω πάλιαναστατωθεί.» Γελά αμήχανα, κρατώντας τους αγκώνεςμες στις παλάμες και λικνίζοντας τους απαλά. «Μα ήταντόσο όμορφη! Αδύνατο να το φανταστεί κανείς βλέπονταςαυτές τις φωτογραφίες.»

Τ' αυτοκίνητα έξω πηγαινοέρχονται κι εγώ κάθομαι καιπεριμένω να συνεχίσει. Μου θυμίζει αθλητή του άλματοςεις ύψος που κοιτάζει τη μπάρα κι αναρωτιέται μήπως είναιτοποθετημένη πολύ ψηλά.

«Η μητέρα μου έφτιαξε δυνατό, σκωτσέζικο τσάι με γα-


λα, όπως ακριβώς το συνήθιζε την εποχή που ήμουν αγο-ροκόριτσο, όταν τύχαινε κάποιος να με σπρώξει και να πέ-σω μες στις τσουκνίδες ή να πέσω από το ποδήλατο μου.Ήταν απαίσιο αλλά το ήπιαμε καθισμένες στην κουζίνα, ημια απέναντι στην άλλη. Εκείνη φορούσε μια παλιά ρόμπα,που το στρίφωμά της κρεμούσε πίσω κι εγώ το μπικίνι τηςΠόρνης της Βαβυλώνας. Μου 'ρχόταν να βάλω τα κλάματα,αλλά ένα κλάμα δεν αρκούσε, δεν είμασταν στο σινεμά, όλαήταν αληθινά. Κάποτε, όταν βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη,είδα ένα γέρο μεθυσμένο να κρατά από το χέρι ένα κοριτσάκιμε γαλάζιο φόρεμα. Το κοριτσάκι έκλαιγε γοερά κι είχεματώσει η μύτη του. Ο μεθύστακας είχε βρογχοκήλη κι ολαιμός του έμοιαζε με χοντρό σωλήνα. Στο κούτελο τουείχε ένα κόκκινο καρούμπαλο. Κι ο κόσμος, οι περαστικοί,συνέχιζαν το δρόμο τους γιατί αν κοντοστέκονταν, θα ήτανυποχρεωμένοι να τους κοιτάζουν για περισσότερη ώρα.Ήταν κι αυτό αληθινό, ήταν πραγματικότητα.

»Ήθελα να αναφέρω εκείνο το περιστατικό στη μητέραμου και πάνω που άνοιγα το στόμα μου, συνέβη εκείνο τογεγονός... το γεγονός για το οποίο θέλετε να σας μιλήσω.Ακούστηκε απ' έξω ένας φοβερός κρότος, που έκανε τα πο-τήρια στο ντουλάπι να κουδουνίσουν. Ένα τράνταγμα, έ-νας θόρυβος δυνατός, λες και ρίξαν κανένα σιδερένιο χρη-ματοκιβώτιο πάνω απ' τη στέγη.»

Ανάβει άλλο ένα τσιγάρο και τραβάει βιαστικιέςρουφηξιές.

«Πήγα στο παράθυρο», συνεχίζει, «και κοίταξα έξω, αλλάδεν είδα τίποτα. Όμως τη στιγμή που ετοιμαζόμουν ναγυρίσω στη θέση μου, είδα να πέφτει κάτι άλλο. Άστραφτεστον ήλιο. Για μια στιγμή, νόμισα πως ήταν μια μεγάληγυάλινη σφαίρα. Χτύπησε πάνω στη στέγη των Γουάιτ καικομματιάστηκε. Δεν ήταν γυαλί. Ήταν ένα μεγάλο κομμάτιπάγος. Έκανα να γυρίσω και να το πω στη μητέρα μου καιτότε αρχίσανε να πέφτουν πολλά τέτοια κομμάτια. Σα βροχή.

«Έπεφταν πάνω στη στέγη των Γουάιτ, στο γρασίδι τηςαυλής τους και μπροστά στην πόρτα του υπογείου τους. Ηπόρτα ήταν μεταλλική, κι όταν έπεσε πάνω της το πρώτοκομμάτι έκανε ένα φοβερό θόρυβο, σαν καμπάνα εκκλησί-ας. Η μητέρα μου κι εγώ βάλαμε τις φωνές. Είχαμε αγκα-λιάσει η μια την άλλη, σαν κοριτσάκια την ώρα της καται-γίδας.

»Μετά από λίγο σταμάτησε το κακό. Από το σπίτι τουςδεν ακουγότανε ο παραμικρός θόρυβος. Μόνο το νερό απότο λιωμένο πάγο που έσταζε από τα κεραμίδια της στέγηςτους. Ένα μεγάλο κομμάτι πάγου είχε σφηνωθεί στη γωνίαπου σχημάτιζε η στέγη με την καμινάδα τους. Έλαμπε στονήλιο, τόσο που ένιωσα τα μάτια μου να πονάνε καθώς τοκοιτούσα.

»Η μητέρα με ρωτούσε αν είχαν σταματήσει να πέ-φτουν, όταν η Μάργκαρετ Γουάιτ άρχισε να ουρλιάζει. Ήτανχειρότερα απ' ότι πριν, γιατί αυτή τη φορά οι στριγγλιές τηςφανερώνανε τρόμο. Αμέσως μετά, ακούστηκε σαματάς,διάφοροι κρότοι, σαν να πετούσε στο κοριτσάκι ό,τι πιατικόκαι κατσαρολικό υπήρχε μες στο σπίτι. Η πίσω πόρτα τουςάνοιξε κι έκλεισε με πάταγο. Κανείς όμως δε βγήκε έξω. Κιάλλες στριγγλιές. Η μητέρα μου είπε να τηλεφωνήσω στηναστυνομία αλλά εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Είχα μείνεικαρφωμένη στη θέση μου. Ο κ. Κερκ και η Βιρτζίνια, ηγυναίκα του, βγήκαν στην αυλή τους για να δούνε τισυνέβαινε. Το ίδιο και οι Σμιθ. Μετά από λίγο βγήκαν έξωόλοι όσοι έμεναν στον δρόμο μας, ακόμα και η γριά κυρίαΓουώργουηκ, που έμενε στην άλλη άκρη του τετραγώνου,και μάλιστα ήταν κουφή από το ένα αυτί.

«Πράγματα αρχίσανε να πέφτουν και να σπάνε. Μπου-κάλια, ποτήρια και γω δε ξέρω τι. Και ξαφνικά σπάει έναπαράθυρο κι από μέσα πετάγεται το τραπέζι της κουζίνας.Μάρτυς μου ο Θεός. Ήταν ένα μεγάλο τραπέζι από μαόνι,που σίγουρα ζύγιζε τουλάχιστον εκατό κιλά. Πώς ήταν δυ-νατόν μια γυναίκα -ακόμα και χειροδύναμη- να πετάξει έ-


ξω τέτοιο πράγμα;»Ρωτώ την Εστέλ Χόραν, αν υπονοεί κάτι,«Σας λέω τι έγινε», επιμένει, δείχνοντας ξαφνικά σαστι-

σμένη.«Δε σας ζητώ να πιστέψετε-»Παίρνει μια ανάσα κι ύστερα συνεχίζει με ύφος ανέκ-

φραστο: «Για πέντε περίπου λεπτά δεν έγινε απολύτως τί-ποτα. Από τις υδρορροές του σπιτιού τους κυλούσε νερό. Κιο κήπος τους ήταν γεμάτος πάγους. Έλιωναν γρήγορα.»

Γελά κοφτά και σβήνει το τσιγάρο της, "Γιατί όχι; Αύ-γουστος ήταν.»

Πλησιάζει αφηρημένη προς τον καναπέ κι απομακρύνεταιπάλι. «Και μετά οι πέτρες. Από τον ουρανό. Σφυρίζανε σαβόμβες. Η μητέρα φώναξε: «Χρίστος και Παναγία!» κι έβαλετα χέρια της πάνω στο κεφάλι, Εγώ, όμως, δεν μπορούσα νακουνηθώ. Τα παρακολουθούσα όλα σαν απολιθωμένη. Έτσικι αλλιώς όμως, δεν κινδυνεύαμε. Όλες πέφτανε στο σπίτιτων Γουάιτ.

»Μια από τις πέτρες χτύπησε σε μια υδρορροή και τηντίναξε πάνω στο γρασίδι. Άλλες τρύπηοαν τη στέγη καιπέσανε μες στη σοφίτα. Κάθε χτύπημα πάνω στη στέγηπροκαλούσε τρομακτικό κρότο και σήκωνε σύννεφα σκό-νης. Οι πέτρες που πέφτανε στο έδαφος έκαναν τη γη νατρέμει κάτω απ' τα πόδια μας. Τα γυαλικά μας κουδούνιζαν,ένα ουαλέζικο μπουφεδάκι που είχαμε έτρεμε, και τοφλυτζάνι της μαμάς μου έπεσι κάτω κι έσπασε. Όπου και να'πεφταν στο γρασίδι, ανοίγανε μεγάλους λάκκους. Ολό-κληρους κρατήρες. Αργότερα, η κυρία Γουάιτ φώναξε ένανσκουπιδιάρη να τις μαζέψει από 'κει, χι ο Ί'ζέρυ Σμιθ, πουέμενε λίγο πιο πάνω, του έδωσε ένα δολάριο για να τον α-φήσει να πάρει ένα κομμάτι από μια πέτρα, Την πήγε γιαεξέταση στο γεωλογικό ινστιτούτο, και κει την είδαν καιτου είπαν ότι ήταν συνηθισμένος γρανίτης,

»Μια από τις τελευταίες κοτρώνες έπεσε πάνω σ' έναμικρό τραπεζάκι που είχαν στην αυλή και το ‘κανε κομμά-

τια.»Όμως δε χτυπήθηκε τίποτα, μα τίποτα, έξω από το

χώρο των Γουάιτ.»Σταματά να μιλάει και από το παράθυρο όπου στέκεται,

γυρίζει και με κοιτάει. Το πρόσωπο της δείχνει φοβεράκαταβεβλημένο. Το χέρι της παίζει αφηρημένα με τα μαλλιάτης. «Στις τοπικές εφημερίδες δεν γράφτηκαν πολλάπράγματα. Όταν έφτασε ο Μπίλυ Χάρις -ένας ανταποκριτήςμιας εφημερίδας στο Τσάμπερλεν- η κυρία Γουάιτ είχε κιόλαςεπισκευάσει τη στέγη, κι έτσι όταν οι γείτονες του είπαν πωςοι πέτρες είχαν τρυπήσει τη σκεπή, νόμιζε πως τονδούλευαν.

»Κανείς δε θέλει να το πιστέψει, ακόμα και σήμερα. Εσείςκαι οι άνθρωποι που θα διαβάσουν αυτά που θα γράψετε, θαπροτιμούσαν να προσπεράσουν το γεγονός κάνοντας κάποιοειρωνικό σχόλιο, θα προτιμούσαν να πιστέψουν ότι είμαιένα ψώνιο που έχει μείνει για πολλή ώρα στον ήλιο.Ωστόσο, όλα αυτά έγιναν. Ένα σωρό κόσμος βρισκόταν εκείκαι τα είδε, και όλα ήταν τόσο αληθινά όσο κι ο μεθυσμένοςπου έσερνε μαζί του το κοριτσάκι με τη ματωμένη μύτη. Καιυπάρχει και κάτι άλλο. Αυτό κανείς δεν μπορεί να τοπροσπεράσει κάνοντας χιούμορ. Πεθάνανε πάρα πολλοίάνθρωποι.

»Και όχι βέβαια στο σπίτι των Γουάιτ!»Χαμογελάει, αλλά στο χαμόγελο της δεν υπάρχει ίχνος

χιούμορ. Λέει: «Ο Ραλφ Γουάιτ ήταν ασφαλισμένος. Ότανπέθανε, η Μάργκαρετ πήρε πολλά λεφτά... διπλή αποζημί-ωση. Το σπίτι το είχε κι αυτό ασφαλισμένο αλλά η Μάρ-γκαρετ δεν δέχτηκε ούτε δεκάρα από την ασφαλιστική ε-ταιρία για να το επισκευάσει. Γιατί η ζημιά ήταν λέει έργοτου Θεού. Ιδεώδης δικαιοσύνη, ε;»

Γελά αλλά και πάλι το γέλιο της δεν είναι χαρούμενο...


Βρέθηκε γραμμένο πολλές φορές στη σελίδα ενόςτετραδίου του Γυμνασίου Γιούιν, που ανήκε στην ΚάρυΓουάιτ:Ενerybody’s guessed/ that baby can’t be blessed/ ‘tillshe finally sees that she’s like all the rest…*

Η Κάρυ μπήκε στο σπίτι κι έκλεισε πίσω της την πόρτα.Το φως του ήλιου χάθηκε· τώρα απλώνονταν παντού καφετιέςσκιές, δροσιά και γαλήνη και μια έντονη μυρωδιά ταλκ. Ομοναδικός ήχος ήταν το τικ-τακ ινός ρολογιού με κούκο, πουβρισκόταν στο σαλόνι. Η Μαμά είχε αποκτήσει τον κούκο μεΛαχειοφόρα Κουπόνια. Κάποτε, όταν ήταν στην έκτη τάξη, ηΚάρυ θέλησε να ρωτήσει τη Μαμά αν τα Πράσινα Κουπόνιαδεν ήταν αμαρτία, αλλά δε βρήκε το κουράγιο. Προχώρησεστο χωλ και κρέμασε το παλτό της μες στη ντουλάπα. Πάνωαπό τις κρεμάστρες, φωσφόριζε η εικόνα ενός εξαϋλωμένουΧριστού που αιωρούνταν βλοσυρός πάνω από μια οικογένειακαθισμένη στο τραπέζι. Από κάτω ήταν γραμμένη η φράση(κι αυτή με φωτεινά γράμματα): Ο Αόρατος Καλεσμένος.Μπήκε στο σαλόνι και στάθηκε στη μέση του φθαρμένουχαλιού. Έκλεισε τα μάτια της και παρακολούθησε τα μικράφωτεινά στίγματα με φόντο το σκοτάδι. Ο πονοκέφαλοςσφυροκοπούσε τους κροτάφους της.

Μόνη.Η Μαμά δούλευε στο σιδερωτήριο του πλυντηρίου Γα-

λάζια Κορδέλα στο Κέντρο του Τσάμπερλεν. Έπιασεδουλειά εκεί την εποχή που η Κάρυ ήταν πέντε χρονών,γιατί τα λεφτά της αποζημίωσης και η ασφάλεια που εί-

*(σ.τ.μ.:) Στίχοι τραγουδιού του Μπομπ Ντύλαν: Όλοι το 'χονν μα-ντέψει/ πως αυτό το μωρό δεν θ' αποκτήσει χαρίσματα/ ώσπου νακαταλάβει τελικά ότι είναι σαν όλους τους άλλους...

χε εισπράξει για το ατύχημα του πατέρα της, είχαν αρχίσεινα σώνονται. Δούλευε από τις εφτάμιση το πρωί ως τιςτέσσερεις το απόγευμα. Το πλυντήριο ήταν οίκος αμαρτίας.Η Μαμά της το 'χε πει πολλές φορές. Ο προϊστάμενος, ο κ.Έλτον Μοττ, ήταν άθεος μέχρι το κόκαλο. Η Μαμάέλεγε πως ο Σατανάς είχε κρατημένη για τον Ελτ μιαπερίοπτη θέση στην Κόλαση -Ελτ τον φωνάζανε στηΓαλάζια Κορδέλα.

Μόνη.Άνοιξε τα μάτια της. Στο σαλόνι υπήρχαν δυο καρέ-

κλες με επίπεδες πλάτες. Επίσης ένα τραπεζάκι ραπτομη-χανής με μια λάμπα, όπου η Κάρυ τα βράδια έραβε με-ρικές φορές φουστάνια ενώ η Μαμά έπλεκε δαντελένιαπετσετάκια και μιλούσε για τον Ερχομό Του. Ο κούκοςκρεμόταν στον απέναντι τοίχο. Υπήρχαν πολλές θρησκευ-τικές εικόνες στο δωμάτιο, αλλά της Κάρυ της άρεζε πε-ρισσότερο εκείνη που ήταν κρεμασμένη πάνω από τηνκαρέκλα της. Έδειχνε το Χριστό να οδηγεί πρόβατα σ'ένα λόφο καταπράσινο κι απαλό που έμοιαζε με το γήπεδοτου γκολφ στο Ρίβερσαϊντ. Οι άλλες εικόνες δεν ήταν τόσογαλήνιες: ο Χριστός έδιωχνε τους εμπόρους από το ναό, οΜωυσής πετούσε τις πλάκες με τις Εντολές πάνω σ'εκείνους που λάτρευαν το Χρυσό Μοσχάρι, ο άπιστοςΘωμάς έβαζε τα χέρια πάνω στις πληγές του Χριστού(ω, τι τρομαχτική γοητεία και πόσους εφιάλτες της είχεπροκαλέσει αυτή η εικόνα όταν ήταν μικρή), η κιβωτόςτου Νώε έπλεε πάνω από τους δύστυχους αμαρτωλούςπου πνίγονταν, ο Λωτ κι η οικογένεια του έφευγαν για ναγλυτώσουν από τα φλεγόμενα Σόδομα και Γόμορα.

Σ' ένα τραπεζάκι υπήρχε μια λάμπα και μια στοίβαφυλλάδια. Το φυλλάδιο που βρισκόταν πάνω πάνω, έδει-χνε έναν αμαρτωλό (την ψυχική του κατάσταση πρόδιδεη γεμάτη αγωνία έκφραση του προσώπου του) που πά-σχιζε να συρθεί κάτω από μια τεράστια κοτρώνα. Ο τίτλοςσάλπιζε: Ούτε ο βράχος θα μπορέσει να τον κρύψει


ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙ Η ΗΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΗ!Στο δωμάτιο, όμως, δέσποζε ένας τεράστιος γύψινος

σταυρός, τέσσερα πόδια ψηλός, κρεμασμένος στον τοίχοπου βρισκόταν στο βάθος. Η Μαμά τον είχε παραγγείλειταχυδρομικώς από το Σαιντ Λιούις. Ο Χριστός που ήτανκαρφωμένος πάνω του, έμοιαζε παγωμένος σι μιαγκροτέσκα στάση, με το στόμα ανοιχτό σε μια έκφρασηπόνου, σα να βογγούσε. Το ακάνθινο στεφάνι τον είχεματώσει και κόκκινα ρυάκια κατηφόριζαν στους κροτάφουςκαι στο μέτωπο του. Τα μάτια του, στραμμένα προς ταπάνω, είχαν μία επίπλαστη έκφραση αγωνίας, μεσαιωνι-κού στυλ. Τα χέρια του ήταν κι αυτά ματωμένα και ταπόδια του ήταν καρφωμένα σε μια γύψινη βάση. Λυτό τοσώμα είχε προκαλέσει αμέτρητους εφιάλτες στην Κάρυ· έ-βλεπε τον Χριστό ακρωτηριασμένο να την κυνηγά σε ο-νειρικούς διαδρόμους, κρατώντας σφυρί και καρφιά και ι-κετεύοντας την να φορτωθεί τον σταυρό της και να Τονακολουθήσει. Τώρα τελευταία αυτά τα όνειρα είχαν εξελιχτείσε κάτι λιγότερο κατανοητό αλλά πολύ πιο δυσοίωνο. Τοαντικείμενο τους φαινόταν να μην είναι πια ο φόνος αλλάκάτι ακόμα πιο τρομερό.

Μόνη.Οι πόνοι στα πόδια, στην κοιλιά και στ' απόκρυφα

της είχαν κάπως υποχωρήσει. Τώρα πια δεν πίστευε πως θαπέθαινε από την αιμορραγία. Η σωστή λέξη ήτανεμμηνόρροια· μια έννοια που ξαφνικά της φάνηκε απόλυταλογική και αναπόφευκτη. Ήταν Η Περίοδος του Μήνα.Άφησε να της ξεφύγει ένα παράξενο, φοβισμένο γέλιο μέσαστη βαριά ησυχία του σαλονιού. Όλο το πράγμα της θύμιζετηλεοπτικό κουίζ. Κερδίστε και σεις ένα ταξίδι στιςΒερμούδες στις Μέρες του Μήνα, με όλα τα έξοδαπληρωμένα. Όπως η ανάμνηση από τις πέτρες που έπε-σαν, έτσι και η επίγνωση της περιόδου ανέκαθεν βρισκότανκαταχωνιασμένη κι αυτή κάπου, εγκλωβισμένη αλλά σεκατάσταση αναμονής.

Με βήματα βαριά ανέβηκε τις σκάλες για πάνω. Τομπάνιο είχε ξύλινο πάτωμα, που από το πολύ το τρίψιμοείχε σχεδόν ξασπρίσει (η Καθαριότητα πάει χέρι-χέρι μετην Ευσέβεια) και μια μπανιέρα με πόδια λιονταριού. Τοσιφόν ήταν σκουριασμένο. Ντους δεν υπήρχε. Η Μαμά έλεγεπως τα ντους είναι αμαρτία. Η Κάρυ μπήκε μέσα, άνοιξε τοντουλάπι με τις πετσέτες κι άρχισε να ψάχνει αποφασιστικάαλλά με προσοχή ώστε να μην τις ανακατέψει. Της Μαμάςδεν της ξέφευγε τίποτα. Το γαλάζιο κουτί βρισκόταν στοβάθος, πίσω από τις παλιές πετσέτες που είχαν περιπέσει σεαχρηστία. Στη μια πλευρά του κουτιού υπήρχε η σιλουέταμιας γυναίκας με μακρύ φουστάνι. Πήρε μια από τιςσερβιέτες και την κοίταξε με περιέργεια. Κάποτε σε ανοιχτόχώρο, στη γωνιά ενός δρόμου, είχε χρησιμοποιήσει μία νακαθαρίσει τα χείλη της από το κραγιόν που είχε κρύψειστην τσάντα της. Θυμόταν τώρα (ή νόμιζε πως θυμόταν) ταερωτηματικά, σοκαρισμένα βλέμματα των περαστικών. Τοπρόσωπο της φούντωσε. Και κείνες όταν την κορόιδευαν,κάτι τέτοιο της είχαν πει. Άσπρισε από το θυμό.

Πήγε στη μικροσκοπική κρεβατοκάμαρα της. Εδώ υ-πήρχαν ακόμα περισσότερες θρησκευτικές εικόνες, μόνοπου τα πρόβατα πλειοψηφούσαν ενώ οι σκηνές οργής ήταναισθητά λιγότερες. Πάνω από το ντουλάπι της είχεκαρφιτσωμένη μια σημαιούλα του Γιούιν, ενώ πάνω στοίδιο το ντουλάπι υπήρχε μια Βίβλος κι ένας φωσφορούχοςπλαστικός Χριστός.

Γδύθηκε -πρώτα τη μπλούζα της, ύστερα την μισητήφούστα που της έφτανε ως τα γόνατα, το σλιπ της, τομεσοφόρι, τις καλτσοδέτες, τις κάλτσες της. Έριξε ένα α-ξιοθρήνητο βλέμμα στο σωρό με τα βαριά ρούχα. Στη βι-βλιοθήκη του σχολείου υπήρχαν ένα σωρό παλιά τεύχητου περιοδικού Seventeen, και συχνά τα ξεφύλλιζε, φορώνταςστο πρόσωπο μια ηλίθια έκφραση προσποιητής αδιαφορίας.Τα φωτομοντέλα έμοιαζαν τόσο άνετα και ξένοιαστα με


τις κοντές τσαχπίνικες φούστες, τα σορτσάκια και τασουρωτά εσώρουχα με τα διάφορα σχέδια. Βέβαια η λέξηξένοιαστος ήταν μια από τις αγαπημένες λέξεις τηςΜαμάς όταν ήθελε να περιγράψει αυτούς. Ένα τέτοιοντύσιμο θα την έκανε ακόμα πιο συνεσταλμένη, το ήξερεαυτό. Μισόγυμνη, διεφθαρμένη, κηλιδωμένη από τηναμαρτία της επίδειξης, με το αεράκι να ασελγεί πάνω σταπόδια της, διεγείροντας ανομολόγητους πόθους. Καιήξερε καλά πως οι Αλλοι θα καταλάβαιναν το πώς θαένιωθε ντυμένη διαφορετικά. Όλα τα καταλάβαιναν. Πάλιθα βρίσκαν τρόπο να την προσβάλουν, να της δώσουν μιασπρωξιά, να την ξαποστείλουν στη σφαίρα του γελοίου.Τέτοιοι ήταν. Εκείνη, όμως, μπορούσε, το ήξερε πωςμπορούσε να

(τι)

η θέση της να είναι διαφορετική. Ήταν παχιά στη μέση,γιατί μερικές φορές ένιωθε τόσο δυστυχισμένη, τόσο άδεια,τόσο βαριεστημένη, που ο μόνος τρόπος για να γεμίσειαυτό το φοβερό κενό, ήταν να τρώει, να τρώει, να τρώει-αλλά δεν ήταν και τόσο χοντρή. Η χημεία του σώματος τηςδεν θα της επέτρεπε να πάρει περισσότερο βάρος. Καιπίστευε πως τα πόδια της ήταν πραγματικά όμορφα,όμορφα όσο και της Σου Σνελ ή της Βίκυ Χάνσκομ. Θαμπορούσε να

(τι αχ τι αχ τι)να κόψει τις σοκολάτες κι θα της φεύγαν τα σπυριά.

Πάντα έφευγαν. Θα μπορούσε να φτιάξει τα μαλλιά της.Ν' αγοράσει ψιλές κάλτσες, γαλάζια και πράσινα στενάπαντελόνια. Να φτιάξει φουστίτσες και φορέματα από ταπατρόν που υπήρχαν στα περιοδικά. Τι κόστιζαν; Όσο τοεισιτήριο του λεωφορείου, του τρένου. Θα μπορούσε ναείναι, θα μπορούσε να είναι, θα μπορούσε να είναι _

ΖωντανήΞεκούμπωσε το χοντρό βαμβακερό σουτιέν της και το

άφησε να πέσει. Τα στήθη της ήταν άσπρα σαν το γάλα,

στητά κι απαλά. Οι θηλές είχαν ένα χρώμα ανοιχτό καφέ.Τις χάιδεψε με τα χέρια της κι ένιωσε να τη διαπερνά μιαανατριχίλα. Ω, ήταν δαιμονικό, κακό. Η Μαμά της είχεπει, πως υπήρχε Κάτι. Αυτό το Κάτι ήταν επικίνδυνο,προαιώνιο, ανείπωτα κακό. Μπορούσε να σε κάνει νανιώσεις αδύναμη. Πρόσεχε, έλεγε η μαμά. Έρχεται τηνύχτα. Θα σε κάνει να σκέφτεσαι τις βρωμιές πουγίνονται στα πάρκινγκ και στα χορευτικά κέντρα.

Παρ' όλο, όμως, που τώρα ήταν εννιά και είκοσι τοπρωί, σκέφτηκε η Κάρυ, αυτό το Κάτι ήρθε να τη βρει.Χάιδεψε πάλι τα στήθη της

(βρωμομαξιλαρακια)και το δέρμα τους ήταν παγωμένο αλλά οι ρώγες ζεστές

και σκληρές. Τσίμπησε τη μια ρώγα της κι ένιωσε ναπαραλύει, να διαλύεται. Ναι, αυτό ήταν το Κάτι. Η κιλότατης ήταν λεκιασμένη με αίμα.

Ξαφνικά ένιωσε την ανάγκη να κλάψει, να φωνάξει,να ξεριζώσει μέσα από το κορμί της αυτό το Κάτι, να τοσυντρίψει, να το λιώσει, να το σκοτώσει.

Η σερβιέτα που της είχε βάλει η δεσποινίς Ντέζαρντινείχε τα χάλια της και την άλλαξε προσεκτικά, ενώ σκε-φτόταν πόσο κακιά ήταν, και η ίδια και οι άλλοι, πόσομισούσε κι εκείνους και τον εαυτό της. Μόνο η Μαμά ήτανκαλή. Η Μαμά είχε πολεμήσει το Μαύρο Άνθρωπο καιτον είχε νικήσει. Η Κάρυ το είχε δει αυτό σ' ένα όνειρο. ΗΜαμά τον είχε πετάξει έξω από την πόρτα με τοσκουπόξυλο κι ο Μαύρος Άνθρωπος είχε ορμήσει στην οδόΚάρλιν μέσα στη νύχτα, ενώ οι οπλές του, δίχηλες σαντου τράγου, έβγαζαν σπίθες καθώς χτυπούσαν στοπεζοδρόμιο.

Η Μαμά της είχε ξεριζώσει από μέσα της αυτό τοΚάτι και ήταν αγνή. Η Κάρυ τη μίσησε. Είδε το πρόσωποτης στον καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος πίσω από τηνπόρτα της. Ήταν ένας μικρός καθρέφτης με πράσινηπλαστική κορνίζα κατάλληλος μόνο για να χτενίζεται.


Το μισούσε το πρόσωπο της. Το ηλίθιο, ανέκφραστο,βλακώδες πρόσωπο της, τα άτονα μάτια, τα σπυριά πουγυαλίζανε, τα μαύρα μπιμπίκια. Μισούσε τη φάτσα τηςπερισσότερο απ' ο,τιδήποτε άλλο. Ξαφνικά το είδωλό τηςδιαλύθηκε με κρότο, κι ο καθρέφτης έπεσε στο πάτωμακαι κομματιάστηκε μπροστά στα πόδια της. Πάνω στηνπόρτα μόνο η στρόγγυλη πλαστική κορνίζα έμεινε τηνκοιτάζει σαν τυφλωμένο μάτι.

Από το Λεξικό Ψυχικών Φαινομένων του Ότζιλβυ:

Η τηλεκινησία είναι η ικανότητα να κινεί κάποιος αντι-κείμενα ή να τους αλλάζει θέση μόνο με τη δύναμη τουμυαλού. Το φαινόμενο αυτό συχνά έχει παρατηρηθεί σεστιγμές μεγάλης κρίσης ή υπερέντασης, όπως, παραδείγμα-τος χάρη, σε περιπτώσεις όπου αυτοκίνητα ή ίριίπια γκρε-μισμένων κτιρίων έχουν μετακινηθεί πάνω από παγιδευμέναανθρώπινα σώματα.

Το φαινόμενο αυτό πολλοί το συγχέουν με την ύπαρξητων πόλτεργκαιστ, που πιστεύεται πως είναι πνεύματα με"παιχνιδιάρικη" διάθεση. Πρέπει βέβαια να σημειωθεί πωςτα πόλτεργκαιστ είναι αστρικά όντα αμφιβόλου υποστάσε-ως, ενώ η τηλεκίνηση είναι μια επιβεβαιωμένη λειτουργίατου μυαλού, πολύ πιθανά ηλεκτροχημικής φύσεως...

Αφού έκαναν έρωτα, η Σου Σνελ, ξαναφορώντας με αργέςκινήσεις τα ρούχα της στο πίσω κάθισμα της Φορντ '63 τουΤόμυ Ρος, για άλλη μια φορά συνειδητοποίησε πως το μυαλότης διαρκώς έτρεχε στην Κάρυ Γουάιτ.

Ήταν Παρασκευή βράδυ κι ο Τόμυ (που τώρα κοιτούσεσκεφτικός κι αμίλητος το πίσω τζάμι, με τα παντελόνια

κατεβασμένα ακόμα στους αστραγάλους του -μια εικόνακωμική μα και παράξενα τρυφερή συνάμα) της είχε ζητήσεινα πάνε μαζί για μπόουλινγκ. Αυτό, βέβαια, ήταν και γιατους δυο μια ανομολόγητη πρόφαση. Κι οι δυο, απ' τηναρχή ακόμη, είχαν κατά νου το σεξ. Η Σου έβγαινε με τονΤόμυ σταθερά από τον Οκτώβριο (τώρα ήταν Μάιος) αλλάεραστές είχαν γίνει μόλις δύο βδομάδες πριν. Εφτά φορές,υπολόγισε η Σου. Απόψε ήταν η έβδομη φορά. Δεν είχε δει,βέβαια, πυροτεχνήματα ούτε είχε ακούσει μελωδίες, αλλάαυτή τη φορά τα πράγματα είχαν πάει κάπως καλύτερα.

Την πρώτη φορά είχε πονέσει φοβερά. Οι φίλες της, ηΈλεν Σάιρς και η Τζην Γκωλτ, το είχανε κάνει, και την είχανβεβαιώσει και οι δυο τους πως ο πόνος κρατάει μόνο έναλεπτό -σαν μια ένεση πενικιλίνης- και πως ύστερα όλα είναιρόδινα. Η Σου όμως, την πρώτη φορά είχε νιώσει σαν να τηνανοίγανε με τη λαβή μιας τσάπας. Ο Τόμυ αργότερα τηςείχε ομολογήσει χαμογελώντας, πως κοντά στ' άλλα είχεβάλει στραβά το προφυλακτικό. Απόψε ήταν η δεύτερη φοράπου ένιωσε μια κάποια ηδονή, που όμως δεν κράτησε πολύ.Ο Τόμυ είχε κρατηθεί όσο μπορούσε περισσότερο αλλάύστερα... όλα τέλειωσαν. Για τόσο λίγο δεν φαινόταν νααξίζει τον κόπο τόση ταλαιπωρία. Μετά τον έρωτα ένιωθεπεσμένη και μελαγχολική και οι σκέψεις της στραφήκανεστην Κάρυ. Ένιωσε να την πλημμυρίζει ένα κύμα ενοχώνκαι καθώς όλες οι συναισθηματικές της άμυνες είχανατονίσει, όταν ο Τόμυ έπαψε να κοιτάζει προς το λόφοΜπρίκγυαρντ και στράφηκε προς το μέρος της, την είδε νακλαίει. «Έ», είπε ξαφνιασμένος. «Έλα τώρα.» Τηναγκάλιασε αδέξια.

«Δεν έχω τίποτα», του είπε εξακολουθώντας να κλαίει.«Δε φταις εσύ. Σήμερα έκανα κάτι άσκημο. Αυτό σκεφτό-μουν.»

«Τι;» Της χάιδεψε απαλά το λαιμό. Του αφηγήθηκε τοπρωινό επεισόδιο, μη μπορώντας κι ίδια να πιστέψει το ρόλοπου είχε παίξει σ' αυτό.


Προσπαθούσε να αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια τα πράγ-ματα, κι ήξερε πως ουσιαστικά είχε πάει με τον Τόμυ επειδήήταν

(ερωτευμένη; ξεμυαλισμένη; δεν είχε καμία σημασία, τοαποτέλεσμα ήταν το ίδιο)

μαζί του και τώρα αυτό που του έλεγε -πως είχε πρω-ταγωνιστήσει σε μια βρώμικη πράξη που έγινε στ' αποδυ-τήρια- σίγουρα δεν ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος να κερδίσειςένα αγόρι. Κι ο Τόμυ ήταν δημοφιλής. Το ίδιο περιζήτητη κιαυτή, ανέκαθεν -κι ήταν φαίνεται γραφτό της να συναντήσεικαι να ερωτευτεί κάποιον το ίδιο διάσημο. Ήταν σχεδόνσίγουρη, πως θα τους εκλέγανε βασιλιά και βασίλισσα στονΑνοιξιάτικο Χορό του γυμνασίου. Η τελευταία τάξη είχεκιόλας ψηφίσει και τους είχε ανακηρύξει ζευγάρι τηςχρονιάς. Ήσαν οι δυο τους ένα σταθερό αστέρι στο άστατοστερέωμα των ειδυλλίων του γυμνασίου, ο Ρωμαίος και ηΙουλιέτα του σχολείου. Η Σου σκέφτηκε με α-ποστρβφή, πωςδεν υπήρχε γυμνάσιο στην Αμερική που να μην είχε κι έναζευγάρι σαν αυτούς. Έχοντας αποκτήσει κάτι που πάνταλαχταρούσε -την αίσθηση ότι κάπου ανήκε, ασφάλεια,κοινωνική καταξίωση- συχνά ανακάλυπτε πως η αίσθησηαυτή κουβαλούσε μαζί της και μια αόριστη ανησυχία, σανσκοτεινή αδερφή. Δεν ήταν όλα όπως τα περίμενε. Ο ζεστός,φωτεινός κύκλος τους περιτριγυριζόταν από σκοτάδια. Ηιδέα, λόγου χάρη, ότι τον είχε αφήσει να την γαμήσει

(κι είναι ανάγκη να το λες έτσι ναι αυτή τη φορά ναι)μόνο και μόνο επειδή ήταν Διάσημος. Το ότι έδειχναν

ταιριαστοί καθώς περπατούσαν μαζί στο δρόμο ή ότι ότανκοιτούσε τα είδωλα τους στις βιτρίνες σκεφτόταν: Να, έναγοητευτικό ζευγάρι. Ήταν σίγουρη

(η απλώς έλπιζε)πως δεν ήταν τόσο αδύναμη, πως δεν ήταν διατεθειμένη

να ικανοποιήσει πειθήνια τις αυτάρεσκες φιλοδοξίες τωνγονιών της, και τις προσδοκίες των φίλων. Να όμως που

ένα επεισόδιο στ' αποδυτήρια ήταν αρκετό για να την πα-ρασύρει, να την κάνει ένα με τους άλλους, δίνοντας της μιαάγρια χαρά. Η λέξη που φοβόταν ήταν η Συμμόρφωση.Αυτή η λέξη της έφερνε στο νου θλιβερές εικόνες: μπικουτίστα μαλλιά, ατελείωτα απογεύματα μπροστά στην σιδερώ-στρα ή στις σαπουνόπερες της τηλεόρασης, το σύζυγο νατραβάει τα μύρια όσα σε κάποιο ανώνυμο γραφείο· κοσμικέςσυγκεντρώσεις, κι ύστερα, όταν το εισόδημα θα έφθανε σεπενταψήφιο νούμερο, η αθλητική λέσχη της πόλης· χάπιααμέτρητα σε στρογγυλά κίτρινα κουτιά για να εξασφαλιστεί ηδιατήρηση της νεανικής σου σιλουέτας πριν να είναι αργά,χάπια για να αποφύγεις την εισβολή των μικρών ξένων πουκάνουν τα κακά στο βρακί τους και σκούζουν στις δύο τοπρωί· ευπρεπείς και κόσμιες κινητοποιήσεις για τηναπομάκρυνση των νέγρων από ορισμένες περιοχές,πλάι-πλάι με την Τέρρυ Σμιθ (Μις Άνθος Πατάτας 1975)και τη Βίκυ Τζόουνς (Πρόεδρο της Ένωσης Γυναικών), ο-πλισμένη με συνθήματα και αιτήματα, και γλυκά, ελαφρώςαπελπισμένα χαμόγελα.

Η Κάρυ, αυτή η καταραμένη η Κάρυ, ήταν το σφάλματης. Μέχρι σήμερα ίσως δεν είχε ακούσει παρά μόνο κά-ποια μακρινά βήματα στο σκοτάδι που περιτριγύριζε τοφωτεινό κύκλο της· απόψε, όμως, καθώς άκουγε τον εαυτότης να διηγείται τη βρωμερή και τιποτένια ιστορία της, είδετις πραγματικές μορφές, τα κίτρινα μάτια που έλαμπαν σανπροβολείς στο σκοτάδι.

Είχε κιόλας αγοράσει την τουαλέτα που θα φορούσε στοχορό. Ήταν γαλάζια. Ήταν όμορφη.

«Έχεις δίκιο», της είπε ο Τόμυ, όταν τελείωσε. «Όλααυτά είναι άσχημα. Δε μπορώ να σε φανταστώ...» Το πρό-σωπο του ήταν σκυθρωπό κι η Σου ένιωσε έναν ψυχρό τρόμο.Τότε της χαμογέλασε -είχε ένα κεφάτο χαμόγελο- και τασκοτάδια υποχώρησαν.

«Κάποτε κλώτσησα ένα παιδί στα πλευρά», συνέχισε οΤόμυ, «την ώρα που ήταν πεσμένο κάτω. Σου το έχω πει


ποτέ αυτό;»Κούνησε το κεφάλι της.«Ναι.» Έτριψε τη μύτη του σκεφτικά και το μάγουλο

του συσπάστηκε μ' ένα μικρό τικ, όπως τότε που της είχεομολογήσει πως την πρώτη φορά δεν είχι βάλ»ι σωστά τοπροφυλακτικό. «Το παιδί το λέγαν Ντάνυ Πάτρικ. Μια φορά,όταν ήμασταν στην έκτη τάξη, με είχε σπάσει στο ξύλο. Τονμισούσα, αλλά τον φοβόμουν κιόλας. Του την φυλούσα.Ξέρεις πώς είναι αυτά.»

Η Σου δεν ήξερε αλλά κούνησε το κεφάλι της καταφα-τικά. «Τέλος πάντων, έτυχε την άλλη χρονιά να τα βάλειμε λάθος άνθρωπο. Τον Πητ Τάμπερ. Ήταν μικροκαμωμέ-νος ο Πητ, αλλά ήταν μπρατσωμένο παιδί. Ο Ντάνυ βρήκεμια αφορμή και του επιτέθηκε. Δεν θυμάμαι, νομίζω γιακάτι μπίλιες μαλώσανε, ώσπου ο ΙΙήτερ, που είχε και δί-κιο, τον έσπασε στο ξύλο. Αυτό έγινε στο γήπεδο, στο παλιόγυμνάσιο Κέννεντυ. Ο Ντάνυ έπεσε κάτω, χτύπησε το κεφάλιτου και λιποθύμησε. Όλοι αρχίσανε να τρέχουν. Νομίζαμε πωςείχε πεθάνει. Απομακρύνθηκα κι εγώ, αφού όμως πρώτα τουέδωσα μια γερή κλωτσιά στα πλευρά. Αργότερα ένιωσαπολύ άσχημα γι' αυτό που έκανα. Τι λες, θα της ζητήσειςσυγνώμη;»

Η ερώτηση βρήκε τη Σου απροετοίμαστη και το μόνοπου μπόρεσε ήταν να ρωτήσει αδύναμα: «Εσύ του ζήτη-σες;»

«Ε; Όχι βέβαια! Είχα πολύ καλύτερα πράγματα να κά-νω, από το να χάνω τον καιρό μου μι τέτοια. Υπάρχει, ό-μως, μια μεγάλη διαφορά, Σούζυ.»

«Τι διαφορά;»«Δεν είμαστε πια στην πρώτη γυμνασίου. Χώρια που εγώ

είχα κάποια δικαιολογία, έστω και της πλάκας. Εσένα όμως,αυτό το θλιβερό και ηλίθιο πλάσμα... εσένα τι σου 'κανε;»

Η Σου δεν απάντησε γιατί δεν έβρισκε τι να πει. Σ' όλητης τη ζωή δεν είχε ανταλλάξει περισσότερες από εκατό

λέξεις με την Κάρυ και τις τριάντα απ' αυτές τις είχε πεισήμερα. Η Φυσική Αγωγή ήταν το μόνο μάθημα που πα-ρακολουθούσαν μαζί από τότε που είχαν τελειώσει την τρίτηγυμνασίου. Η Κάρυ είχε γραφτεί στον τομέα επαγγελ-ματικής εκπαίδευσης. Η Σου, φυσικά, ετοιμαζόταν για τοκολλέγιο. Ξαφνικά ένιωσε ν' αηδιάζει με τον εαυτό της.Μη μπορώντας να το αντέξει αυτό, τα 'βαλε με κείνον. «Απόπότε άρχισες να δίνεις μαθήματα ηθικής; Από τότε πουάρχισες να με πηδάς;»

Είδε να σβήνει από το πρόσωπο του κάθε καλή διάθεσηκαι αμέσως μετάνιωσε.

«Καλύτερα να μην άνοιγα το στόμα μου», είπε εκείνοςμαζεύοντας τα παντελόνια του.

«Δε φταις εσύ, εγώ φταίω». Του άγγιξε το μπράτσο α-παλά.

«Ντρέπομαι, κατάλαβες;»«Το ξέρω», της είπε. «Κι εγώ όμως δεν έπρεπε να αρχίσω

τις συμβουλές. Δεν τα καταφέρνω σ' αυτά.»«Τόμυ, δε σου τη δίνει ποτέ που είσαι τόσο...ας πούμε,

διάσημος;»«Εγώ;» Η ερώτηση φάνηκε να τον εκπλήσσει. «Θες να

πεις, που είμαι στην ομάδα και πρόεδρος της τάξης και ταλοιπά;»

«Ναι.»«Όχι. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Το γυμνάσιο δεν είναι

κανένα σπουδαίο μέρος, μη νομίζεις. Όταν πάει κανείς γιαπρώτη φορά, το θεωρεί μεγάλη υπόθεση, όταν όμως το έχειτελειώσει δεν το πιστεύει πια, εκτός κι αν έχει πιεί πολλέςμπύρες. Βλέπω από τον αδερφό μου και τους φίλους του.»

Αυτό δεν την παρηγόρησε. Χειροτέρεψε τους φόβουςτης. Η νύχτα γινόταν όλο και πιο σκοτεινή έξω από τα θολάπαράθυρα του αυτοκινήτου.

«Ίσως καταλήξω να δουλεύω στο συνεργείο του πατέραμου», είπε ο Τόμυ. «Παρασκευή και Σαββάτο βράδυ να πη-


γαίνω επίσκεψη στο θείο Μπίλυ ή να κάθομαι στο Κάβα-λιερ να πίνω μπύρες και να μιλάω για κείνο το απόγευματου Σαββάτου, τότε που μου 'ριξε τη μπαλιά ο Σώντερςκαι νικήσαμε το Ντόρτσεστερ. Να παντρευτώ καμιά γκρι-νιάρα, να οδηγάω πάντα το μοντέλο της περασμένης χρο-νιάς, να ψηφίζω Δημοκρατικούς _ »

«Όχι», είπε εκείνη, νιώθοντας να πλημμυρίζει το στόματης ένας σκοτεινός, γλυκός τρόμος. Τον τράβηξε πάνω της.«Αγάπα με. Δεν νιώθω καλά απόψε. Αγάπα με. Αγάπα με.»

Κι έτσι της έκανε έρωτα, κι αυτή τη φορά ήταν διαφο-ρετικά, αυτή τη φορά δεν ήταν στενός ο χώρος μες στο α-μάξι και τα τριψίματα του δεν την κούρασαν παρά την έ-καναν να νιώθει μια γλύκα που όσο πήγαινε και κορυφω-νόταν. Ο Τόμυ χρειάστηκε να σταματήσει δυο φορές, λα-χανιασμένος, και να τραβηχτεί, για να μπορέσει να συνεχίσει

(ήταν παρθένος πριν από μένα και το παραδέχτηκε καιψέματα να μου έλεγε θα τον πίστευα)

μ' όλη του την ορμή κι η ανάσα της έγινε κοφτή, έναγρήγορο αγκομαχητό κι ύστερα άρχισε να φωνάζει, να τουσφίγγει την πλάτη ανίκανη να σταματήσει, μούσκεμα στονιδρώτα, η άσχημη γεύση είχε χαθεί, κάθε της κύτταρο έ-μοιαζε να φθάνει σε οργασμό, το κορμί της ήταν πλημμυρι-σμένο με φως, στο μυαλό της άκουγε μουσική κι έβλεπεπεταλούδες να στριφογυρίζουν.

Αργότερα, καθώς γύριζαν σπίτι, ο Τόμυ τη ρώτησε ανήθελε να πάει στον Ανοιξιάτικο Χορό μαζί του. Εκείνη τουαπάντησε ναι. Ο Τόμυ τη ρώτησε αν είχε αποφασίσει τί θαέκανε με την Κάρυ. Του είπε πως δεν είχε αποφασίσει. ΟΤόμυ είπε πως δεν είχε καμιά σημασία αλλά εκείνη σκέ-φτηκε πως είχε. Πως είχε μάλιστα αρχίσει ν' αποκτά ση-μασία μεγαλύτερη απ' ο,τιδήποτε άλλο.

Από το άρθρο Τηλεκινησία: Ανάλυση καιΣυμπεράσματα (Επιστημονική Επετηρίς 1981), υπό Ντην Λ.ΜακΓκάφιν:

Σήμερα εξακολουθούν, βέβαια, να υπάρχουν επιστήμο-νες -με προεξάρχοντες, δυστυχώς, τους καθηγητές του Πα-νεπιστημίου Ντιούκ- που απορρίπτουν τα τρομακτικά συ-μπεράσματα που απορρέουν από την περίπτωση της ΚάρυΓουάιτ. Όπως οι Ροδόσταυροι, ή αυτοί που επιμένουν ότι ηΓη είναι επίπεδη, ή οι Κόρλυς της Αριζόνα που δεν πιστεύουνστην ύπαρξη της ατομικής βόμβας, έτσι κι αυτοί οι δύστυχοιπροτιμούν να στρουθοκαμηλίζουν αντί να αντιμετωπίσουν τηλογική.

Όλοι, βέβαια, γνωρίζουν ότι σε κάθε επιστημονικό συ-νέδριο επικρατεί αναταραχή, φωνές υψωμένες, οργισμένεςεπιστολές, καυγάδες. Άλλωστε, η ιδέα της τηλεκινησίας εί-ναι ένα πικρό χάπι που δύσκολα μπορεί η επιστημονικήκοινότητα να το καταπιεί, δεδομένου ότι παραπέμπει σεταινίες τρόμου, πνευματιστικές συγκεντρώσεις και μέντι-ουμ, σε ιπτάμενα αντικείμενα, χτύπους πάνω σε τραπέζιακαι τα συναφή· όμως είναι άλλο πράγμα να δείχνει κανείςκατανόηση, κι άλλο να συγχωρεί την επιστημονική ανευ-θυνότητα.

Η έκβαση της υπόθεσης Γουάιτ εγείρει σοβαρά και δύ-σκολα ζητήματα. Ένας σεισμός έχει συνταράξει τις κατα-σταλαγμένες απόψεις μας σχετικά με τον τρόπο που δρα κιαντιδρά ο φυσικός κόσμος. Πώς μπορεί κανείς να κατηγο-ρήσει ένα πασίγνωστο φυσικό, όπως είναι ο ΤζέραλντΛούπονετ, ο οποίος ισχυρίζεται πως όλη αυτή η ιστορίαείναι μια απάτη, τη στιγμή που η επιτροπή Γουάιτ έχειπαρουσιάσει ατράνταχτες μαρτυρίες; Διότι, αν η ΚάρυΓουάιτ είναι η αλήθεια, τότε ο Νεύτων τι είναι;...


Κάθονταν στο σαλόνι, η Κάρυ και η Μαμά κι άκουγαντον Τέννεσυ Έρνυ Φορντ να τραγουδά "Αφήστε τα Κεριάνα Ανάβουν", από ένα φωνόγραφο (η Μαμά τον έλεγεβικτρόλα, ή, όταν ήταν στα κέφια της, ο Βικ). Η Κάρυκαθισμένη στην ποδοκίνητη ραπτομηχανή έραβε τα μανίκιαενός καινούριου φουστανιού. Η Μαμά καθόταν κάτω από τογύψινο σταυρό, κι έπλεκε δαντέλες χτυπώντας το πόδι τηςστο ρυθμό του τραγουδιού, που ήταν από τα πιο αγαπημένατης. Ο κ. Π.Π. Μπλις που είχε γράψει αυτόν τον ύμνο καθώςκι αμέτρητους άλλους, αποτελούσε ένα από τα λαμπράπαραδείγματα προς μίμηση που ο Θεός είχε δημιουργήσειεπί προσώπου γης. Ήταν ναυτικός κι αμαρτωλός (δυοόροι συνώνυμοι στο λεξικό της Μαμάς), μέγας βλάσφημοςπου αψηφούσε τον Ύψιστο. Κάποτε, όμως, ξέσπασε στηθάλασσα μια καταιγίδα που απειλούσε ν' αναποδογυρίσει τοσκάφος. Ο κ. Π.Π. Μπλις, αντικρύζοντας την Κόλαση ναανοίγει τις υγρές πύλες της έτοιμη να τον δεχτεί, έπεσε στ'αμαρτωλά του γόνατα και προσευχήθηκε στο Θεό. Ο κ.Π.Π. Μπλις υποσχέθηκε στο Θεό, πως αν τον έσωζε, θ'αφιέρωνε την υπόλοιπη ζωή του σε Κείνον. Η καταιγίδα,βέβαια, σταμάτησε αμέσως.

Λαμπρά ακτινοβολεί ο οίκτος του ΚυρίουΑιώνια από το φάρο Του,Όμως σε μας δίνει τα φώτα της ακτήςΑναμμένα να κρατάμε...Όλοι οι ύμνοι του κυρίου Π.Π. Μπλις είχαν γεύση από

θάλασσα.Το φόρεμα που έραβε ήταν αρκετά όμορφο. Είχε το

χρώμα του σκούρου κόκκινου κρασιού -το μόνο κόκκινοπου της επέτρεπε η Μαμά- και τα μανίκια ήταν φουσκωτά.Προσπάθησε να συγκεντρώσει την προσοχή της στο ράψιμο,αλλά το μυαλό της ταξίδευε. Το φως από πάνω έφεγγε μ'ένα σκληρό, κίτρινο φως και το σκονισμένο βελούδινοκαναπεδάκι παραδίπλα έμοιαζε έρημο και μόνο (δεν είχεποτέ της δεχτεί επίσκεψη από κανένα αγόρι, να το έβαζε

να καθίσει εκεί)· και στον απέναντι τοίχο ζωγραφίζοντανδύο παρόμοιες σκιές: του Εσταυρωμένου και της Μαμάς.

Από το σχολείο είχαν τηλεφωνήσει στη Μαμά, στο πλυ-ντήριο, κι εκείνη είχε γυρίσει σπίτι το μεσημέρι. Η Κάρυτην είδε να ανεβαίνει το δρομάκι και την έπιασε σύγκρυο.

Η Μαμά ήταν μεγαλόσωμη γυναίκα και φορούσε πά-ντοτε καπέλο. Τον τελευταίο καιρό τα πόδια της είχαν αρ-χίσει να πρήζονται και έμοιαζαν έτοιμα να ξεχειλίσουν απότα παπούτσια της. Φορούσε μαύρο παλτό με μαύρο γούνινογιακά. Τα γαλάζια της μάτια φαίνονταν τεράστια πίσω απότα χωρίς σκελετό γυαλιά της. Κρατούσε πάντα μια μεγάλημαύρη τσάντα κι είχε μέσα πορτοφόλι για τα ψιλά, πορτοφόλιγια τα χαρτονομίσματα (μαύρα και τα δυο), μια μεγάληΒίβλο (επίσης μαύρη) που είχε πάνω τυπωμένο τ' όνομα τηςμε χρυσά γράμματα κι ένα σωρό φυλλάδια δεμένα μ' έναλάστιχο. Τα φυλλάδια ήταν συνήθως πορτοκαλί καικακοτυπωμένα.

Η Κάρυ ήξερε αόριστα πως η Μαμά κι ο ΜπαμπάςΡαλφ, ήταν κάποτε Βαπτιστές, και πως είχαν αφήσει τηνεκκλησία όταν πείστηκαν πως οι Βαπτιστές συνεργάζοντανμε τον Αντίχριστο. Από τότε, οι εκκλησιασμοί γίνονταν μέσαστο σπίτι. Τις Κυριακές, τις Τρίτες και τις Παρασκευές. Αυτέςτις μέρες τις έλεγαν Άγιες Ημέρες. Η Μαμά ήταν ο ιερέαςκαι η Κάρυ το ποίμνιο. Οι λειτουργίες κρατούσαν δυο μετρεις ώρες.

Η Μαμά είχε ανοίξει την πόρτα κι είχε μπει μέσα ανέκ-φραστη. Σταθήκαν κι οι δυο μες στο χωλ, η μια αντίκρυστην άλλη σαν πιστολέρος έτοιμοι να τραβήξουν τα περί-στροφα. Ήταν μια από κείνες τις στιγμές που

(φόβος ήταν άραγε φόβος αυτό που είδα στα ματιά τηςμαμάς)

η διάρκεια τους φαντάζει πολύ μεγαλύτερη όταν τιςαναθυμάται κανείς έπειτα από καιρό.

Η μαμά έκλεισε πίσω της την πόρτα. «Έγινες γυναί-κα», είπε απαλά.


Η Κάρυ ένοιωσε το πρόσωπο της να μορφάζει και ναπαραμορφώνεται αλλά δεν μπορούσε να συγκρατηθεί.«Γιατί δε μου το είπες;» φώναξε. «Μαμά, να 'ξερες πόσοφοβήθηκα! Και τα κορίτσια όλα με κοροϊδέψανε κι άρχισαννα μου πετάν πράγματα και __»

Η Μαμά είχε προχωρήσει καταπάνω της και το χέριτης τινάχτηκε ξαφνικά και σβέλτα -ένα χέρι σκληραγωγη-μένο, γεμάτο μύες από τη δουλειά στο πλυντήριο. Τη χτύ-πησε με την ανάποδη στο σαγόνι και η Κάρυ έπεσε μπροστάστην πόρτα του σαλονιού, κλαίγοντας δυνατά.

«Και ο Θεός έπλασε την Εύα από το πλευρό του Α-δάμ», είπε η Μαμά. Τα μάτια της, τεράστια πίσω από ταγυαλιά, έμοιαζαν με τηγανητά αυγά. Έδωσε μια με το πόδιστην Κάρυ κι η Κάρυ στρίγγλισε. «Σήκω πάνω, γυναίκα.Πάμε μέσα να προσευχηθούμε. Ας προσευχηθούμε στοΧριστό για τη γυναικεία αδυναμία μας, για τις αμαρτωλέςψυχές μας.»

«Μαμά...»Οι λυγμοί δεν την άφηναν να πει περισσότερα. Η μέχρι

πριν λίγο ανεκδήλωτη υστερία, της έβγαινε τώρα με μορ-φασμούς κι άναρθρες φωνές. Δεν μπορούσε να σηκωθεί.Σύρθηκε στο σαλόνι με τα μαλλιά να της σκεπάζουν τοπρόσωπο. Κάθε τόσο, η Μαμά την έσπρωχνε με το πόδι.Πέρασαν έτσι το σαλόνι κι έφτασαν στο ιερό, ένα χώρο πουκάποτε ήταν μια μικρή κρεβατοκάμαρα.

«Και η Εύα ήταν αδύναμη και... πες το, γυναίκα. Μί-λα!»

«Όχι, Μαμά, σε παρακαλώ, βοήθησε με __ »Το πόδι τινάχτηκε. Η Κάρυ ούρλιαξε.«Και η Εύα ήταν αδύναμη κι εξαπέλυσε πάνω από τον

κόσμο το μαύρο κοράκι», συνέχισε η Μαμά, «και το κοράκιονομαζόταν Αμαρτία και η πρώτη Αμαρτία ήταν η Συνουσία.Και ο Κύριος καταράστηκε την Εύα κι η Κατάρα ήταν ηΚατάρα του Αίματος. Κι ο Αδάμ και η Εύα οδηγήθηκαν έξωαπό τον Κήπο, στον Κόσμο, και η Εύα είδε ότι

η κοιλιά της είχε μεγαλώσει γιατί είχε μέσα ένα παιδί.»Το πόδι τινάχτηκε και βρήκε τον πισινό της Κάρυ. Η

μύτη της γδάρθηκε πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Μπήκαν στοιερό. Πάνω σ' ένα τραπέζι στρωμένο μ' ένα κεντητό μετα-ξωτό ύφασμα υπήρχε ένας σταυρός περιτριγυρισμένος με ά-σπρα κεριά, κι από πίσω μερικές φτηνές εικόνες του Χρι-στού και των αποστόλων Του. Και πέρα, δεξιά βρισκόταντο χειρότερο μέρος απ' όλα, ο οίκος του τρόμου, η σπηλιάόπου έσβηνε κάθε ελπίδα και κάθε αντίσταση στο θέληματου Θεού και της Μαμάς. Η πόρτα της ντουλάπας μισά-νοιξε. Μέσα, κάτω από ένα φοβερό γαλάζιο λαμπτήρα πουήταν πάντα αναμμένος, δέσποζε ένα έργο του Ντερώ, εμ-πνευσμένο από τα περίφημα κυρήγματα του ΤζόναθανΈντουαρντς. Οι αμαρτωλοί στα Χέρια του Οργισμένου Θε-ού.

«Και την καταράστηκε για δεύτερη φορά κι αυτή ήτανη Κατάρα της Τεκνοποίησης και η Εύα γέννησε τον Κάινμε αίμα και ιδρώτα.»

Τώρα την έσερνε στην αγία τράπεζα όπου και οι δυογονάτισαν. Η Μαμά άρπαξε σφιχτά τον καρπό της Κάρυ.

«Και μετά τον Κάιν η Εύα έφερε στον κόσμο τον Άβελ,αφού δεν μετανόησε για το Αμάρτημα της Συνουσίας. Καιο Κύριος καταράστηκε την Εύα για τρίτη φορά κι η Κατάρααυτή ήταν ο Φόνος. Ο Κάιν πήρε μία πέτρα και χτύπησε τονΆβελ. Και πάλι η Εύα δεν μετανόησε, και οι κόρες της Εύαςδεν μετανόησαν, και μπόρεσε χάρη στην Εύα ο ΠονηρόςΌφις να θεμελιώσει το βασίλειο της πορνείας και τηςπανώλης.»

«Μαμά!» τσίριξε η Κάρυ. «Μαμά, σε παρακαλώ, άκουσεμε! Δεν έφταιγα εγώ!»

«Σκύψε το κεφάλι σου», είπε η Μαμά. «Ας προσευχη-θούμε.»

«Έπρεπε να μου είχες μιλήσει!»Η Μαμά κατέβασε το χέρι της πάνω στο σβέρκο της

Κάρυ με όση δύναμη είχε αποκτήσει στα έντεκα χρόνια


που κουβαλούσε τους ασήκωτους σάκους του πλυντηρίουκαι μετέφερε στοίβες από βρεγμένα σεντόνια. Το κεφάλιτης Κάρυ τινάχτηκε μπροστά και το μέτωπο της χτύπησεστην αγία τράπεζα λεκιάζοντας την και κάνοντας τα κεριάνα τρεμουλιάσουν.

«Ας προσευχηθούμε», είπε απαλά η Μαμά.Κλαίγοντας και ρουφώντας τη μύτη της, η Κάρυ έσκυψε

το κεφάλι.Μύξα κρεμόταν πάνω από τα χείλη της και τη σκούπισε(αν έπαιρνα μια δεκάρα για κάθε φορά που μ' έχει κάνει

να κλάψω εδώ μέσα)με την ανάποδη του χεριού της.«Κύριε», φώναξε η Μαμά ρίχνοντας πίσω το κεφάλι,

«βοήθησε αυτήν την αμαρτωλή γυναίκα που βρίσκεταιπλάι μου να δει τις αμαρτίες της. Δείξε της, πως αν είχεμείνει αναμάρτητη, ποτέ δε θα έπεφτε πάνω της η Κατάρατου Αίματος. Ίσως να υπέπεσε στο αμάρτημα της ΛάγναςΣκέψης. Ίσως να άκουσε μουσική ροκ εντ ρολ από το ραδι-όφωνο. Ίσως ο Αντίχριστος να την έχει βάλει σε Πειρα-σμό. Δείξε της πως το ευγενικό, εκδικητικό Σου χέρι είναιπου _ »

«Όχι! Άφησε με!»Η Κάρυ έκανε να σηκωθεί και το χέρι της Μαμάς δυνατό

κι άσπλαχνο σα σιδερένια χειροπέδη, την ανάγκασε πάλι ναγονατίσει.

« _που της φανέρωσε το Σημάδι Σου, και ότι πρέπει α-πό τώρα και στο εξής να βαδίσει στον ίσιο δρόμο, για ναμη καταλήξει στο Αιώνιο Πυρ. Αμήν.»

Έστρεψε τα λαμπερά, τεράστια μάτια της πάνω στηνκόρη της.

«Πήγαινε τώρα στη ντουλάπα.»«Όχι!» Η φωνή της βγήκε πνιχτή από το φόβο.«Μπες στη ντουλάπα. Προσευχήσου μυστικά. Ζήτα να

σου συγχωρεθούν οι αμαρτίες.»

«Δεν αμάρτησα εγώ, Μαμά. Εσύ αμάρτησες. Δε μου είπεςτίποτα και όλοι με κορόιδευαν.»

Πάλι της φάνηκε πως είδε μια λάμψη φόβου στα μάτιατης Μαμάς, μια λάμψη που χάθηκε γρήγορα κι αθόρυβα,σαν καλοκαιρινή αστραπή. Η Μαμά βάλθηκε να σπρώχνειτην Κάρυ προς το γαλάζιο φως της ντουλάπας.

«Προσευχήσου στο Θεό και ίσως να συγχωρεθούν οι α-μαρτίες σου.»

«Μαμά, άφησε με.»«Προσευχήσου, γυναίκα.»«Θα κάνω πάλι να ξαναπέσουν πέτρες, Μαμά.»Η Μαμά σταμάτησε.Ακόμα κι η ανάσα της έμοιαζε να έχει σταματήσει. Ύ-

στερα το χέρι της τινάχτηκε μπρος, την άρπαξε από τολαιμό κι έσφιγγε με τέτοια δύναμη, που η Κάρυ είδε μπροστάτης κόκκινες φαντασμαγορικές κηλίδες κι ένιωσε να θολώνειτο μυαλό της.

Τα τεράστια μάτια της Μαμάς αναδύθηκαν μπροστάτης.

«Σπέρμα του Σατανά», ψιθύρισε. «Γιατί να είμαι κατα-ραμένη;»

Το μυαλό της Κάρυ πάσχιζε να βρει κάτι μεγάλο γιανα εκφράσει τον πόνο, τη ντροπή, τον τρόμο, το μίσος, τοφόβο της. Λες κι ολάκαιρη η ζωή της είχε συμπυκνωθεί σ'αυτή τη θλιβερή, τσακισμένη εξέγερση της. Τα μάτια τηςστριφογύρισαν τρελά και το στόμα της, γεμάτο σάλια, ά-νοιξε διάπλατα.

«ΠΟΥΤΆΝΑ!» ούρλιαξε.Η Μαμά έβγαλε ένα συριγμό σαν ζεματισμένη γάτα.

«Αμαρτία!» φώναξε. «Ω, αμαρτία!» Άρχισε να την χτυπάστην πλάτη,, στο σβέρκο, στο κεφάλι. Την έσυρε στο γαλάζιοφως της ντουλάπας.

«ΓΑΜΙΕΣΑΙ!» ούρλιαξε η Κάρυ.(να το να το επιτελούς το είπα πως αλλιώς νόμιζες πως

με γέννησες ω θεέ μου τι καλά)


Η Κάρυ έφυγε μες στη ντουλάπα με το κεφάλι μπροστά,χτύπησε στον απέναντι τοίχο κι έπεσε στο πάτωμα,μισολιπόθυμη. Πίσω της η πόρτα έκλεισε με πάταγο και τοκλειδί γύρισε στην κλειδαριά.

Μόνη μαζί με το θυμωμένο Θεό της Μαμάς. Η γαλάζιαλάμπα έριχνε το φως της πάνω στην εικόνα ενός τεράστιουγενειοφόρου Γιαχβέ που έσπρωχνε εκατοντάδες ανθρώπουςπου έσκουζαν, μέσα σε μια άβυσσο φωτιάς. Από κάτω,μαύρες φρικαλέες μορφές τους περίμεναν μέσα στο αιώνιοπυρ, ενώ Ο Μαύρος Άντρας καθόταν σ' έναν τεράστιο θρόνοστο χρώμα της φωτιάς, κρατώντας στο χέρι μια τρίαινα. Τοσώμα του ήταν ανθρώπινο αλλά είχε μυτερή ουρά καικεφάλι τσακαλιού.

Αυτή τη φορά δε θα έσπαγε.Όμως, βέβαια, έσπασε. Χρειάστηκε να περάσουν έξι ώ-

ρες, αλλά έσπασε, και με κλάματα φώναξε τη Μαμά νατης ανοίξει και να την αφήσει να βγει έξω. Η ανάγκη τηςνα πάει για κατούρημα της ήταν φοβερή. Ο Μαύρος Ά-ντρας της χαμογελούσε με στόμα τσακαλιού και τα πορφυράμάτια του ήξεραν όλα τα μυστικά του γυναικείου αίματος.

Μια ώρα αφότου άρχισε να της φωνάζει η Κάρυ, η Μαμάτης άνοιξε να βγει. Η Κάρυ όρμησε σαν τρελή στην τουαλέτα.

Και μόνο τώρα, τρεις ώρες αργότερα, καθισμένη εδώ,με το κεφάλι σκυμμένο πάνω από τη ραπτομηχανή σαν με-τανοούσα Μαγδαληνή, θυμήθηκε το φόβο που είχε δει σταμάτια της Μαμάς και ήταν σχεδόν βέβαιη πως ήξερε τααίτια εκείνου του φόβου.

Άλλες φορές, η Μαμά την είχε κλείσει στη ντουλάπαγια μια ολάκερη μέρα -τότε που είχε κλέψει ένα δαχτυλίδιτου μισού δολαρίου από το κατάστημα Σούμπερ, ή τη φοράεκείνη που είχε βρει κάτω από το μαξιλάρι της τη φω-τογραφία του Φλας Μπόμπυ Πίκετ- και μια φορά η Κάρυείχε λιποθυμήσει από την πείνα και τη μυρωδιά των περιτ-

τωμάτων της. Και ποτέ της, ποτέ δεν της είχε αντιμιλήσειόπως σήμερα. Σήμερα είχε πει ακόμα και τη λέξη που αρ-χίζει από γ... Και παρ' όλα αυτά η Μαμά την άφησε ναβγει- ^

Ορίστε. Το φουστάνι ήταν έτοιμο. Τράβηξε το πόδι τηςαπό το πεντάλ και το κράτησε ψηλά για να το κοιτάξει.Ήταν μακρύ και της φάνηκε άσχημο. Το μισούσε. Ήξερεγια ποιο λόγο την άφησε η Μαμά να βγει. «Μαμά, μπορώνα πάω για ύπνο;»

«Ναι.»Η Μαμά δε σήκωσε τα μάτια της από τη δαντέλα που

κεντούσε. Η Κάρυ δίπλωσε το φουστάνι στο μπράτσο της.Κοίταξε τη ραπτομηχανή. Αμέσως το πεντάλ κινήθηκε απόμόνο του. Η βελόνα άρχισε ν' ανεβοκατεβαίνει αντανα-κλώντας ρυθμικά το φως που έπεφτε πάνω της. Ο πλαϊνόςτροχός γύριζε με ταχύτητα.

Η Μαμά σήκωσε απότομα το κεφάλι της με τα μάτιαδιάπλατα. Η θηλειά, που τόσο προσεκτικά είχε φτιάξειστην άκρη της δαντέλας της, ξαφνικά λύθηκε και το νήμαμπερδεύτηκε.

«Τυλίγω την κλωστή», είπε απαλά η Κάρυ.«Πήγαινε στο κρεβάτι σου», είπε κοφτά η Μαμά κι ο

φόβος φάνηκε πάλι στα μάτια της.«Ναι(φοβήθηκε μη τινάξω την πόρτα της ντουλάπας από

τους μεντεσεδες)Μαμά.»(και νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω θα μπορούσα

νομίζω θα μπορούσα)

Από το βιβλίο The Shadow Exploded (σελ.58):

Η Μάργκαρετ Γουάιτ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μό-


τον, μια μικρή κωμόπολη που συνορεύει με το Τσάμπερλεν.Τα παιδιά του Μότον φοιτούν στο γυμνάσιο του Τσάμπερ-λεν. Οι γονείς της ήταν αρκετά ευκατάστατοι· ήταν ιδιο-κτήτες ενός νυχτερινού κέντρου έξω από το Μότον που ο-νομαζόταν Τζόλυ Ρόουντχαουζ. Ο πατέρας της Μάργκα-ρετ, ο Τζων Μπρίγκχαμ, έχασε τη ζωή του στη διάρκεια α-νταλλαγής πυροβολισμών σ' ένα μπαρ, το καλοκαίρι του1959.

Η Μάργκαρετ Μπρίγκχαμ, που τότε πλησίαζε τα τριάντα,άρχισε να συμμετέχει σε θρησκευτικές εκδηλώσεις και σεομαδικές προσευχές. Η μητέρα της είχε συνδεθεί με άλλονάντρα (τον Χάρολντ Άλισον, με τον οποίον αργότεραπαντρεύτηκε), κι οι δυο τους ήθελαν να φύγει η Μάργκαρεταπό το σπίτι -η Μάργκαρετ πίστευε πως η μητέρα τηςΤζούντιθ κι ο Χάρολντ Άλισον ζούσαν αμαρτωλό βίο καιδεν έχανε ευκαιρία να τους γνωστοποιεί την άποψη τηςαυτή. Η Τζούντιθ Μπρίγκχαμ ήταν βέβαιη πως η κόρη τηςθα έμενε γεροντοκόρη για όλη της τη ζωή. Όπως έλεγεκαυστικά ο μέλλων πατριός της, "η φάτσα της Μάργκαρετέμοιαζε με το πίσω μέρος βυτιοφόρου αλλά και το κορμίτης δεν πήγαινε πίσω". Την έλεγε "ο μικρός προσευχόμενοςΙησούς".

Μέχρι το 1960, η Μάργκαρετ αρνιόταν να φύγει από τοσπίτι, ώσπου γνώρισε τον Ραλφ Γουάιτ σε κάποια θρησκευ-τική συγκέντρωση. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, με-τακόμισε σ' ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο του Τσά-μπερλεν.

Ο δεσμός της Μάργκαρετ Μπρίγκχαμ και του ΡαλφΓουάιτ κατέληξε σε γάμο στις 23 Μαρτίου του 1962. Στις 3Απριλίου 1962 η Μάργκαρετ Γουάιτ μεταφέρθηκε επειγό-ντως στο νοσοκομείο Γουέστοβερ.

«Όχι, δε μας έλεγε τί είχε πάθει», είπε ο Χάρολντ Άλισον.«Μια φορά που πήγαμε να τη δούμε, μας είπε πως εί-μαστανμοιχοί -παρ' όλο που είμασταν κανονικό ζευγάρι-, και πωςθα πηγαίναμε στην κόλαση. Είπε πως ο θεός είχε

βάλει ένα αόρατο σημάδι στα μέτωπα μας όμως εκείνη,λέει, το έβλεπε. Το φέρσιμο της ήταν ολωσδιόλου παλαβό.Η μάνα της προσπάθησε να είναι καλή μαζί της, προσπά-θησε να καταλάβει τι συνέβαινε. Η Μάργκαρετ έπαθε υστε-ρία κι άρχισε να παραμιλάει για έναν άγγελο με σπαθί πουθα έμπαινε στα πάρκινγκ των εστιατορίων και θα τσάκιζετους ανήθικους. Σηκωθήκαμε και φύγαμε.»

Η Τζούντιθ Άλισον, πάντως, είχε μια ιδέα σχετικά μετο τι μπορεί να είχε συμβεί στην κόρη της· πίστευε πως ηΜάργκαρετ είχε κάνει αποβολή. Αν συνέβη κάτι τέτοιο, τότετο μωρό ήταν εξώγαμο. Αν μπορούσε αυτό να επιβεβαιωθεί,θα έριχνε ένα νέο φως στην προσωπικότητα της μητέρας τηςΚάρυ.

Σ' ένα πολυσέλιδο και μάλλον παρανοϊκό γράμμα πουείχε στείλει στη μητέρα της στις 19 Αυγούστου του 1962, ηΜάργκαρετ έγραφε πως εκείνη και ο Ραλφ ζούσαναναμάρτητοι, χωρίς "την Κατάρα της Συνουσίας". Παρότρυνετον Χάρολντ και τη Τζούντιθ Άλισον να εγκαταλείψουν "τηναμαρτωλή ζωή τους" και να κάνουνε το ίδιο. Προς το τέλοςτου γράμματος η Μάργκαρετ ισχυρίζεται: "Αυτός είναι ομοναδικός [sic] τρόπος να αποφύγετε, εσύ κι Αυτός ο Άντραςτη Βροχή του Αίματος. Ο Ραλφ κι εγώ, όπως η Μαρία και οΙωσήφ, δεν θα γνωρίσουμε ούτε θα βεβηλώσουμε [sic] ο έναςτη σάρκα του άλλου. Αν πρόκειται να υπάρξει σύλληψη, αςείναι Άμωμος Σύλληψη."

Βεβαίως, το ημερολόγιο μας δείχνει ότι έμεινε έγκυοςστην Κάρυ λίγο αργότερα την ίδια εκείνη χρονιά...

Τα κορίτσια ντύθηκαν σιωπηλά για τη Δευτεριάτικηπρωινή γυμναστική τους, χωρίς χοροπηδητά, χωρίςστριγγλιές και νιαουρίσματα, και καμιά τους δεν έδειξεέκπληξη όταν η δεσποινίς Ντέζαρντιν άνοιξε με φόρα τηνπόρτα των αποδυτηρίων και μπήκε μέσα. Η ασημένιασφυρίχτρα της


κρεμόταν ανάμεσα στα μικρά της στήθη, κι αν φορούσε τοίδιο σορτσάκι που φορούσε την Παρασκευή, δεν υπήρχε κα-νένα ίχνος από τα αιμάτινα αποτυπώματα της Κάρυ. Τακορίτσια συνέχισαν να ντύνονται βλοσυρά, χωρίς να τηνκοιτάζουν.

«Εδώ δες κάτι μούτρα που μου θέλουν να γίνουν και α-πόφοιτοι», είπε μαλακά η δεσποινίς Ντέζαρντιν. «Πότε είναιη τελετή της αποφοίτησης; Σε κανένα μήνα; Κι ο Χορός τηςΆνοιξης; Ακόμα νωρίτερα. Βάζω στοίχημα πως οιπερισσότερες έχετε κιόλας από τώρα ετοιμάσει τις τουαλέτεςσας κι έχετε διαλέξει και τον καβαλιέρο σας. Σου, εσύ θαπας με τον Τόμυ Ρος. Η Έλεν με τον Ρου Έβαρτς. Κρις,φαντάζομαι πως κι εσύ έχεις κάνει την εκλογή σου. Ποιοςείναι ο τυχερός;»

«Ο Μπίλυ Νόλαν», είπε η Κρις Χάργκενσενκατσουφιασμένη.

«Ααα, αυτός κι αν είναι τυχερός», είπε η Ντέζαρντιν.«Και τί δώρο σκοπεύεις να του κάνεις για τη γιορτή; Μήπωςκαμιά ματωμένη σερβιέτα; Ή μήπως μεταχειρισμένο χαρτίυγείας; Γιατί μου φαίνεται πως κάτι τέτοια είναι πολύ τουγούστου σου τώρα τελευταία.»

Η Κρις έγινε κατακκόκινη. «Φεύγω. Δεν είμαι υποχρε-ωμένη να κάθομαι και να τ' ακούω αυτά.»

Η Ντέζαρντιν ολόκληρο σαββατοκύριακο δεν μπόρεσενα διώξει απ' το νου της την εικόνα της Κάρυ -την Κάρυ ναουρλιάζει, να τραυλίζει, με μια μουσκεμένη σερβιέτακολλημένη στο εφηβαίο της -και τη δική της αρρωστημένη,άγρια αντίδραση.

Και τώρα, καθώς η Κρις έκανε να την προσπεράσει, τηνάρπαξε και την κόλλησε πάνω στα πράσινα ντουλάπια τωναποδυτηρίων. Τα μάτια της Κρις γούρλωσαν. Μια τρελήοργή ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της. «Δεν έχεις δικαίωμανα μας χτυπήσεις!» φώναξε. «Θα βρεις το μπελά σου! Δοκί-μασε και θα δεις, σκύλα!»

Τ' άλλα κορίτσια έκαναν μορφασμούς αγωνίας και κρα-

τούσαν την ανάσα τους με τα μάτια καρφωμένα στο δάπεδο.Η κατάσταση είχε παρασοβαρέψει. Η Σου με την άκρη τουματιού της έπιασε τη Φερν και τη Ντόνα Θάιμποντο νακρατιούνται από τα χέρια. «Δε μ' ενδιαφέρει, Χάργκενσεν»,είπε η Ντέζαρντιν. «Αν εσύ ή η παρέα σου νομίζετε πωςαυτή τη στιγμή σας μιλάω σαν καθηγήτρια, κάνετε πολύμεγάλο λάθος. Θέλω να ξέρετε όλες σας πως αυτό πουκάνατε την Παρασκευή ήταν πούστικο. Ήταν πραγματικάπούστικο.»

Η Κρις Χάργκενσεν χαμογελούσε περιφρονητικά προςτο πάτωμα. Οι υπόλοιπες κατέβαλαν αξιοθρήνητες προ-σπάθειες να προσηλώσουν το βλέμμα τους οπουδήποτε αλ-λού εκτός από τη γυμνάστρια τους. Ασυναίσθητα η Σουκοίταξε μέσα στο ντους - στον τόπο του εγκλήματος- καιαμέσως έστρεψε τα μάτια της αλλού. Καμιά τους δεν είχεποτέ ακούσει καθηγήτρια να λέει τη λέξη πούστικο.

«Μα δεν έχει κάτσει ποτέ καμιά από σας να σκεφτεί ότι ηΚάρυ Γουάιτ έχει κι αυτή αισθήματα; Κάθεται ποτέ καμιάαπό σας να σκεφτεί; Σου; Φερν; Έλεν; Τζέσικα; Καμιά απόσας; Τη θεωρείτε άσχημη. Ε, λοιπόν, όλες σας είστε άσχημες.Το είδα την Παρασκευή το πρωί.»

Η Κρις Χάργκενσεν μουρμούριζε πως ο πατέρας της ήτανδικηγόρος.

«Σκασμός!» της φώναξε καταπρόσωπο η Ντέζαρντιν.Η Κρις έκανε πίσω απότομα και το κεφάλι της χτύπησεστο ντουλάπι. Άρχισε να κλαψουρίζει και να τρίβει το κε-φάλι της.

«Άλλη μια λέξη αν πεις», είπε απαλά η Ντέζαρντιν, «θασου δώσω μια και θα βρεθείς απέναντι. Μήπως θέλεις ναδοκιμάσεις;»

Η Κρις, που προφανώς το είχε πάρει απόφαση πως είχενα κάνει με τρελή, δεν είπε κουβέντα.

Η Ντέζαρντιν έβαλε τα χέρια της στους γοφούς της. «Ηδιεύθυνση αποφάσισε να σας βάλει τιμωρία, κορίτσια. Όχι,βέβαια, την τιμωρία που πρότεινα εγώ και λυπάμαι γι' αυ-


το. Εγώ πρότεινα τρεις μέρες αποβολή και απαγόρευση ει-σόδου στο χορό.»

Κάμποσα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους μουρμουρί-ζοντας με απόγνωση.

«Αυτό θα σας χτυπούσε εκεί ακριβώς που πονάτε», συ-νέχισε η Ντέζαρντιν. «Δυστυχώς όμως, το προσωπικό τηςδιεύθυνσης του Γιούιν αποτελείται από άντρες. Δε νομίζωπως είναι σε θέση να αντιληφθούν πόσο πρόστυχο ήταν αυτόπου κάνατε. Αποτέλεσμα: επί μία βδομάδα θα μένετε εδώτιμωρία μετά τα μαθήματα.»

Ακούστηκαν στεναγμοί ανακούφισης.«Όμως, θα σας έχω εγώ. Θα κάνετε γυμναστική. Θα

σας αλλάξω τα φώτα.»«Δε θα έρθω», είπε η Κρις. Τα χείλη της είχαν στενέψει

πάνω στα δόντια της.«Δικαίωμα σου, Κρις. Δικαίωμα σας. Η τιμωρία σας όμως

μετά θα είναι τρεις μέρες αποβολή και απαγόρευση εισόδουστο χορό. Καταλάβατε;»

Δε μίλησε καμία.«Ωραία. Ντυθείτε. Και σκεφτείτε αυτά που σας είπα»,

είπε και έφυγε.Για λίγη ώρα απλώθηκε σιωπή. Ύστερα η Κρις Χάρ-

γκενσεν έβγαλε μια υστερική κραυγή. «Δεν θα περάσει έτσιαυτό!» Άνοιξε ένα ντουλαπάκι στην τύχη, έβγαλε ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια και τα εκσφενδόνισε στην άλλη άκρη του δωματίου. «Θα δει αυτή! Θα την κάνω εγώ νατρέχει και να μη φτάνει! Στο διάολο η μαλακισμένη! Ανμείνουμε ενωμένες θα__ »

«Σκάσε, Κρις», είπε η Σου, και τρόμαξε με τη σοβαρό-τητα και την κούραση που υπήρχε στη φωνή της. «Σκάσε.»

«Αυτή η ιστορία δεν τέλειωσε», είπε η ΚριςΧάργκενσεν, ξεκουμπώνοντας με μια απότομη κίνηση τηφούστα της και ψάχνοντας για το πράσινο σορτσάκι τηςγυμναστικής. «Έχουμε μέλλον μπροστά μας!»

Κι είχε απόλυτο δίκιο.

Από το Τhe Shadow Exploded (σελ.60-61):

Κατά τη γνώμη του γράφοντος, πάρα πολλοί από κεί-νους που ερεύνησαν την υπόθεση Κάρυ Γουάιτ -είτε για λο-γαριασμό επιστημονικών περιοδικών είτε για λογαριασμόεντύπων και εφημερίδων ευρείας κυκλοφορίας- έκαναν τολάθος να ρίξουν το βάρος τους σε μιαν άκαρπη αναζήτησητηλεκινητικών περιστατικών στην διάρκεια της παιδικήςηλικίας της κοπέλας. Είναι -για να κάνω μία χονδροειδήπαρομοίωση- σαν να ερευνά κανείς τις πρώτες εμπειρίεςνηπιακού αυνανισμού ενός μετέπειτα βιαστή.

Το εντυπωσιακό περιστατικό με τις πέτρες, απ' αυτήντην άποψη, λειτουργεί παραπλανητικά. Πολλοί ερευνητέςέχουν υιοθετήσει την εσφαλμένη άποψη, ότι όπου συνέβη έναπεριστατικό, σίγουρα θα πρέπει να συμβούν και άλλα. Αυτόπάλι είναι σαν να εγκαθιστούμε στο Εθνικό Πάρκο τουΚρατήρα μια ομάδα παρατηρητών για να παρακολουθεί τηνκίνηση των μετεωριτών, μόνο και μόνο επειδή ένας τεράστιοςαστεροειδής κατέπεσε στο σημείο εκείνο πριν δύοεκατομμύρια χρόνια.

Απ' όσο ξέρω, δεν έχουν γίνει γνωστά άλλα τέτοια πε-ριστατικά από την παιδική ηλικία της Κάρυ. Ίσως αν ηΚάρυ δεν ήταν μοναχοπαίδι, να είχαμε δεκάδες αναφορέςγι' άλλα μικρότερης έκτασης επεισόδια.

Στην περίπτωση του Αντρέα Κόλιντς (βλ. ΠαράρτημαII για περισσότερα στοιχεία) ακούμε πως ύστερα από έναξυλοδαρμό επειδή σκαρφάλωσε στη στέγη, "το ντουλαπάκιτου φαρμακείου άνοιξε, το πάτωμα γέμισε μπουκαλάκιαπου άρχισαν να κυκλοφορούν μόνα τους μες στην τουαλέτα,πόρτες άνοιξαν κι έκλεισαν με πάταγο και -το αποκορύφωμα-ένα έπιπλο στερεοφωνικού συγκροτήματος που


ζύγιζε εκατό κιλά, αναποδογύρισε ενώ δίσκοι πετούσαν μέσαστο σαλόνι και τσακίζονταν πάνω στους τοίχους ή χτυπούσανόσους βρίσκονταν εκεί".

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω αποτελούν περι-γραφή ενός από τα αδέλφια του Αντρέα, που δημοσιεύτηκεστις 4 Σεπτεμβρίου του 1955 στο περιοδικό Λάιφ. Το Λάιφ,βέβαια, δεν είναι ούτε η πιο σοβαρή ούτε η πιο αδιαμφι-σβήτητη πηγή, υπάρχουν, όμως, πάρα πολλά άλλα πα-ράλληλα στοιχεία που τεκμηριώνουν το γεγονός· απλώςπιστεύω πως αρκούν για να καταδειχθεί η σημασία μαρτυ-ριών που προέρχονται μέσα από το οικογενειακό περιβάλ-λον. Στην περίπτωση της Κάρυ Γουάιτ, μόνος μάρτυραςτων όσων είχαν προηγηθεί του κορυφαίου γεγονότος ήτανη Μάργκαρετ Γουάιτ, που βέβαια είναι νεκρή.

Ο Χένρυ Γκρέυλ, γυμνασιάρχης του Γιούιν, τον περίμενεολόκληρη τη βδομάδα, όμως ο πατέρας της ΚριςΧάργκενσεν δεν φάνηκε παρά την Παρασκευή -δηλαδή μιαμέρα αφότου η Κρις το είχε σκάσει από την ώρα της γυμνα-στικής και τη φοβερή διδα Ντέζαρντιν.

«Μάλιστα, δεσποινίς Φις;» μίλησε τυπικά στο εσωτε-ρικό τηλέφωνο, παρ' όλο που από το παράθυρο που επικοι-νωνούσε με το διπλανό γραφείο έβλεπε τον άντρα που βρι-σκόταν εκεί και που το πρόσωπο του του ήταν γνωστό απότην τοπική εφημερίδα. «Θέλει να σας δει ο κ. ΤζωνΧάργκενσεν, κ. Γκρέυλ.»

«Στείλε τον μέσα, σε παρακαλώ.» Να σε πάρει ο διά-ολος, Φις, είναι ανάγκη να δείχνεις τόσο εντυπωσιασμένη;

Ο Γκρέυλ ήταν πρωταθλητής στο στράβωμα συνδετή-ρων, στο σκίσιμο χαρτομάντηλων και στο τσάκισμα χαρ-τιών. Για να δεχτεί τον Τζων Χάργκενσεν, αυτόν τον νομικόαστέρα της πόλης, είχε επιστρατεύσει το βαρύ πυροβολικό-μπροστά του είχε τοποθετήσει ένα ολόκληρο κουτί με

χοντρούς συνδετήρες, ακριβώς στη μέση του γραφείου.Ο Χάργκενσεν ήταν ψηλός, εντυπωσιακός, οι άνετες κι-

νήσεις του έδειχναν μεγάλη αυτοπεποίθηση και από τα αει-κίνητα χαρακτηριστικά του καταλάβαινε κανείς ότι ο άν-θρωπος αυτός ήταν κυρίαρχος του παιχνιδιού της κοινωνι-κής επιρροής και επιβολής. Φορούσε ένα καφέ κοστούμι μεδιακριτικές, λεπτές πράσινες και χρυσές ρίγες που έκανετον Γκρέυλ να ντρέπεται για το φτηνιάρικο που φορούσεστη δουλειά. Ο χαρτοφύλακας του ήταν από λεπτό, γνήσιοδέρμα, και πλαισιωμένος με γυαλιστερό ανοξείδωτο ατσάλι.Το άψογο χαμόγελο του περιλάμβανε μια σειρά απόψεύτικα, καλοφτιαγμένα δόντια -ένα χαμόγελο που έκανετις καρδιές των κυριών ενόρκων να λιώνουν σα βούτυροστο τηγάνι. Η χειραψία του έκρυβε υπεροχή, ήταν ζωηρή,ζεστή και παρατεταμένη.«Κύριε Γκρέυλ, από καιρό ήθελα να σας συναντήσω.»«Πάντα χαίρομαι να βλέπω γονείς που δείχνουν ενδια-φέρον», είπε ο Γκρέυλ χαμογελώντας στεγνά. Γι' αυτό τολόγο διοργανώνουμε κάθε Οκτώβριο τη Συνέλευση Γονέ-ων.

«Βεβαίως.» Ο Χάργκενσεν του χάρισε ένα ακόμη χαμό-γελο. «Απ' ότι φαντάζομαι, θα πρέπει να είστε πολύ απα-σχολημένος, εξ άλλου κι εγώ πρέπει να βρίσκομαι στο δι-καστήριο σε σαράντα πέντε λεπτά. Μπορούμε να μπούμεστο θέμα μας;»

«Ασφαλώς.» Ο Γκρέυλ έχωσε το χέρι στο κουτί με τουςσυνδετήρες κι άρχισε να στραβώνει τον πρώτο. «Φαντάζομαι, πως σας έφερε εδώ η τιμωρία που επιβλήθηκε στηνκόρη σας, Κριστίν. Θα πρέπει να ξέρετε πως η πολιτική τουσχολείου σ' αυτά τα θέματα είναι δεδομένη. Σαν άνθρωποςπου ασχολείσθε με τη δικαιοσύνη, σίγουρα θα καταλαβαί-νετε πως η παραβίαση των κανόνων συνεπάγεται __ »

Ο Χάργκενσεν κούνησε ανυπόμονα το χέρι του.«Προφανώς, κύριε Γκρέυλ, υπάρχει κάποια παρεξήγηση.

Βρίσκομαι εδώ γιατί η γυμνάστρια σας, η δεσποινίς Ράντα


Ντέζαρντιν, κακομεταχειρίστηκε την κόρη μου. Φοβάμαι ε-πίσης, πως την έβρισε κιόλας. Αν δεν κάνω λάθος, η δε-σποινίς Ντέζαρντιν μιλώντας στην κόρη μου είπε τη λέξη"πούστικο".»

Ο Γκρέυλ αναστέναξε μέσα του. «Έχει δεχτεί επίπληξηγι' αυτό η δεσποινίς Ντέζαρντιν.»

Το χαμόγελο του Τζων Χάργκενσεν κρύωσε κατά δέκαβαθμούς.

«Φοβάμαι πως μια επίπληξη δεν αρκεί. Αν δεν κάνωλάθος, είναι η πρώτη χρονιά που ασκεί τα καθήκοντα τηςαυτή η νεαρή... ε... κυρία.»

«Ναι. Και την θεωρούμε απόλυτα ικανοποιητική.»«Μήπως ο όρος σας απόλυτα ικανοποιητική περιλαμ-

βάνει και το ότι σπρώχνει τις μαθήτριες στα ντουλάπιακαι βρίζει σα ναύτης;»

Ο Γκρέυλ προσπάθησε να ξεφύγει: «Ως δικηγόρος, θαγνωρίζετε ότι η πολιτεία αναγνωρίζει το σχολείο ως locoparentis - πέρα από την πλήρη ευθύνη που φέρουμε, α-σκούμε δικαιώματα ίσα με κείνα των γονέων στη διάρκειατων ωρών του σχολείου. Αν δεν το ξέρετε, θα σας πρότεινανα μελετήσετε τη σχετική νομολογία· διαβάσετε την από-φαση Ενοποιημένο Γυμνάσιο Περιφέρειας Μόνοντοκ κατάΚρέινπουλ, ή »

«Έχω πολύ καλά υπ' όψη μου την έννοια loco parentis»,είπε ο Χάργκενσεν. «Ξέρω επίσης καλά πως η περίπτωσηΚρέινπουλ -που τόσο συχνά επικαλείστε εσείς οι διευθυντές-και η περίπτωση Φρικ δεν καλύπτουν ούτε καν εξαποστάσεως τη σωματική βία και τη βωμολοχία. Υπάρχειβέβαια και η Σχολική Περιφέρεια Νο 4 κατά Ντέηβιντ.Αυτήν την γνωρίζετε;»

Ο Γκρέυλ την ήξερε. Όπως ήξερε και τον ΤζώρτζΚράμερ, ένα φιλαράκο με τον οποίο έπαιζαν πόκερ παλιά,πρώην βοηθό γυμνασιάρχη στην 4η Περιφέρεια. Τώρα πια οΤζώρτζ σπάνια έπαιζε πόκερ. Βρήκε δουλειά σε μια ασφα-λιστική εταιρία από τότε που πήρε την πρωτοβουλία να

κόψει τα μαλλιά ενός μαθητή. Το σχολείο είχε πληρώσει εφτάχιλιάδες δολάρια αποζημίωση -χίλια δολάρια περίπου γιακάθε ψαλιδιά.

Ο Γκρέυλ καταπιάστηκε με έναν άλλο συνδετήρα.«Ας μην αρχίσουμε να επικαλούμαστε δικαστικά προη-

γούμενα, κύριε Γκρέυλ», είπε ο Χάργκενσεν. «Έχουμε καιοι δυο πολλές δουλειές. Δε μου αρέσουν οι δυσάρεστες κα-ταστάσεις. Αποφεύγω τις φασαρίες. Η κόρη μου βρίσκεταιστο σπίτι. Θα μείνει εκεί και τη Δευτέρα και την Τρίτη, ώ-σπου να συμπληρωθούν οι τρεις μέρες της αποβολής. Αυτόδεν με πειράζει.» Άλλη μια απαλλακτική κίνηση με το χέριτου.

(Έλα Αζώρ, πιάσ' το αγοράκι μου το κόκαλο)«Αυτό που θέλω εγώ είναι το εξής», συνέχισε ο Χάρ-

γκενσεν. «Πρώτον, εισιτήριο του χορού για την κόρη μου.Ο χορός των τελειοφοίτων είναι γεγονός πολύ σημαντικόγια μια κοπέλα, και η Κρις είναι καταστεναχωρημένη.Δεύτερον, να μην ανανεώσετε το συμβόλαιο της Ντέζαρ-ντιν. Αυτά μου αρκούν. Πιστεύω, πως αν τραβούσα το σχο-λείο σας στα δικαστήρια θα κέρδιζα και την απόλυση τηςκαι μια γερή χρηματική αποζημίωση. Δε θέλω να φανώεκδικητικός.»

«Αν, λοιπόν, δε συμφωνήσω στις απαιτήσεις σας η μο-ναδική εναλλακτική λύση είναι το δικαστήριο;»

«Απ' ότι ξέρω, συνήθως προηγείται μία ακρόαση στοΣχολικό Συμβούλιο, αλλά αυτό πια είναι καθαρά τυπικό.Ε, λοιπόν, ναι, το δικαστήριο θα είναι η τελευταία λύση.Πολύ δυσάρεστο για σας.»

Άλλος ένας συνδετήρας.«Για φυσική βία και εξύβριση, έτσι δεν είναι;»«Βασικά, ναι.»«Κύριε Χάργκενσεν, το ξέρετε πως η κόρη σας και δέκα

περίπου όμοιες της, πετάξανε σερβιέτες σ' ένα κορίτσι πουείχε για πρώτη φορά στη ζωή του περίοδο; Σ' ένα κορίτσιπου είχε την εντύπωση πως αιμορραγούσε θανάσιμα;»


Ο Χάργκενσεν συνοφρυώθηκε ανεπαίσθητα, σα να είχεακούσει κάποιον να μιλά από κάποιο μακρινό δωμάτιο.«Δε νομίζω πως τέτοιου είδους ισχυρισμοί είναι το θέμαμας. Εγώ μιλώ για ό,τι ακολούθησε...»

«Αφήστε το αυτό», τον έκοψε ο Γκρέυλ. «Δε μ' ενδιαφέρειγια ποιο πράγμα μιλάτε. Το κορίτσι αυτό, την ΚαριέταΓουάιτ, την είπαν ηλίθιο ζώο, της είπαν να βάλει μια τάπαστο πράμα της, και της έκαναν ένα σωρό χυδαίες χει-ρονομίες. Δε νομίζετε, πως όλ' αυτά μοιάζουνε πολύ με φυ-σική βία και εξύβριση; Εγώ πάντως έτσι νομίζω.»

«Δε σκοπεύω να καθίσω εδώ», είπε ο Χάργκενσεν, «καιν' ακούω μισές αλήθειες ή κηρύγματα που προορίζονταιγια μαθητές, κύριε Γκρέυλ. Ξέρω αρκετά καλά την κόρημου και...»

«Ορίστε», είπε ο Γκρέυλ, κι άπλωσε το χέρι του στοσυρμάτινο καλάθι που έγραφε ΕΙΣΕΡΧΟΜΚΝΑ. Έβγαλε μιαδεσμίδα ροζ καρτέλες και τις πέταξε πάνω στο γραφείοτου. «Αμφιβάλλω, αν γνωρίζετε έστω και κατά το ήμισιτην κόρη που βρίσκεται μέσα σ' αυτές τις καρτέλλες. Αντην ξέρατε, τότε θα καταλαβαίνατε πως καιρός είναι νατην κλείστε μέσα σε καμιά αποθήκη. Καιρός είναι να τηβάλετε στη θέση της, προτού κάνει χειρότερη ζημιά.»

«Δε σας _ »«Τέσσερα χρόνια στο Γιούιν», τον διέκοψε ο Γκρέυλ. «Ι-

ούνιος του '78· πλαστογράφηση βαθμολογίας. Τον επόμενομήνα· τεστ νοημοσύνης με υψηλότερο βαθμό το 140·ογδοντατρείς βαθμοί. Ωστόσο βλέπω πως έγινε δεχτή στοΌμπερλιν. Μαντεύω πως κάποιος -πιθανόν εσείς, κύριε Χάρ-γκενσεν- έβαλε μεγάλα μέσα γι' αυτό. Εβδομήντα τέσσεριςφορές τιμωρία μετά το μάθημα. Θα μπορούσα να πω πως οιείκοσι τουλάχιστον της επεβλήθηκαν επειδή βασάνιζεπαιδιά που είχαν κάποιο σωματικό ελάττωμα. Η Κρις καιη κλίκα της τα βρίσκουν όλ' αυτά πολύ διασκεδαστικά.Πενήντα μία φορές το έσκασε από τον περιορισμό που τηςείχε επιβληθεί. Η μία απ' αυτές τις τιμωρίες της επιβλήθη-

κε επειδή έβαλε ένα βαρελότο στο παπούτσι κάποιου κορι-τσιού... η καρτέλα γράφει πως απ' αυτή τη μικρή φάρσα τοκορίτσι - Ίρμα Σόουπ το λένε- παραλίγο να χάσει δυο δά-χτυλα. Η Σόουπ είναι λαγόχειλη. Σας μιλώ για την κόρησας, κύριε Χάργκενσεν. Σας λέει τίποτα αυτό;»

«Ναι», είπε ο Χάργκενσεν, καθώς σηκωνόταν. Το πρό-σωπο του είχε κοκκινήσει ελαφρά. «Μου λέει πως θα ταπούμε στο δικαστήριο. Κι όταν θα έχουμε τελειώσει, τότεθα έχετε ίσως την τύχη να βρείτε δουλειά ως πλασιέ εγκυ-κλοπαιδειών.»

Ο Γκρέυλ σηκώθηκε κι εκείνος θυμωμένος, κι οι δυο ά-ντρες κοιταχτήκανε στα μάτια.

«Στο δικαστήριο, λοιπόν», είπε ο Γκρέυλ.Πρόσεξε μια ελαφριά έκπληξη στο πρόσωπο του Χάρ-

γκενσεν. Έμπλεξε τα δάχτυλα του και ετοιμάστηκε να δώσειτο τελικό χτύπημα -αν δεν τον καταρράκωνε τώρα τελείως,τουλάχιστον θα έσωζε την Ντέζαρντιν και θα του 'κοβεκάπως το βήχα αυτουνού του μαλάκα.

«Φαίνεται, κύριε Χάργκενσεν, πως δεν έχετε καταλάβειτη σημασία του in loco parentis σ' αυτήν την περίπτωση. Ηομπρέλα που προστατεύει την κόρη σας, προστατεύει και τηνΚάρυ Γουάιτ. Κι αν μας μηνύσετε για εξύβριση και φυσικήβία, εμείς θα ασκήσουμε αγωγή με τις ίδιες κατηγορίες,ενάντια στην κόρη σας, για τη συμπεριφορά της σε βάροςτης Κάρυ Γουάιτ.»

Ο Χάργκενσεν έμεινε για λίγο με το στόμα ανοιχτό.«Αν νομίζεις ότι θα τη βγάλεις καθαρή με τέτοια φτηνάκόλπα, είσαι δικ _ »

«Μήπως πήγατε να με πείτε δικηγοράκο;» χαμογέλασεβλοσυρά ο Γκρέυλ. «Ξέρετε από πού είναι η έξοδος, κύριεΧάργκενσεν. Η τιμωρία που έχει επιβληθεί στην κόρη σαςεξακολουθεί να ισχύει. Αν θέλετε να δώσετε συνέχεια στοθέμα, δικαίωμα σας.»

Ο Χάργκενσεν διέσχισε αλύγιστος το δωμάτιο, σταμά-τησε, σαν κάτι να ήθελε να προσθέσει, όμως έφυγε, συ-


γκρατώντας τον εαυτό του να μη βροντήξει πίσω του τηνπόρτα.

Ο Γκρέυλ ξεφύσηξε δυνατά. Ήταν φανερό από ποιόνκληρονόμησε η Κρις Χάργκενσεν τον εγωισμό και το πεί-σμα.

Ένα λεπτό αργότερα μπήκε μέσα ο Α.Π. Μόρτον.«Πώς πήγε;» τον ρώτησε.

«Ο χρόνος θα δείξει, Μόρτυ», είπε ο Γκρέυλ. Κοίταξεμορφάζοντας το σωρό με τους στραβωμένους συνδετήρες.Μου κόστισε πάντως εφτά συνδετήρες. Μου φαίνεται έχωσπάσει ρεκόρ σήμερα.»

«Τι λέει, έχει σκοπό να το δημοσιοποιήσει το θέμα;»«Δεν ξέρω. Όταν του είπα πως θα του κάνουμε κι εμείς

αγωγή, μου φάνηκε πως ταράχτηκε.»«Πάω στοίχημα», είπε ο Μόρτον, κι έριξε μια ματιά στο

τηλέφωνο πάνω στο γραφείο του Γκρέυλ. «Νομίζω πως είναικαιρός να ενημερώσουμε τον επιθεωρητή για όλες αυτές τιςαηδίες. Εσύ τι λες;»

«Ναι», είπε ο Γκρέυλ σηκώνοντας το ακουστικό. «Ευτυ-χώς που πληρώνω τις δόσεις για ασφάλεια ανεργίας.»

«Κι εγώ το ίδιο», είπε πειθήνια ο Μόρτον.

Από το βιβλίο The Shadow Exploded (παράρτημα III):

Η Κάρυ Γουάιτ παρέδωσε τους παρακάτω στίχους, ωςμέρος μιας εργασίας στο μάθημα της ποίησης, όταν ήτανστην πρώτη γυμνασίου. Ο φιλόλογος κ. Έντουιν Κινγκ,καθηγητής της Κάρυ, μας λέει: "Δεν ξέρω για ποιο λόγοφύλαξα αυτούς τους στίχους. Η Κάρυ σίγουρα δεν ήτανσπουδαία μαθήτρια, κι ούτε αυτοί εδώ οι στίχοι ήτανσπουδαίοι. Ήταν πολύ ήσυχη και δε θυμάμαι να σήκωσετο χέρι της ούτε μια φορά στην τάξη. Όμως μου είχε φανείπως μ' αυτούς τους στίχους κάτι προσπαθούσε να βγάλει

προς τα έξω."Από τον τοίχο με βλέπει ο ΧριστόςΌμως το πρόσωπο τoυ κρύο σαν την πέτρα είναι.Κι αφού στ' αλήθεια μ' αγαπάει —όπως μου λέει

εκείνηΤότε γιατί νιώθω τόση μοναξιά;Το περιθώριο της σελίδας με τους λίγους αυτούς στί-

χους είναι διακοσμημένο με αρκετές μορφές Εσταυρωμέ-νων που μοιάζουν να χορεύουν...

Τη Δευτέρα το απόγευμα, ο Τόμυ είχε προπόνηση μετην ομάδα του μπέιζ-μπωλ και η Σου πήγε να τον περιμένειστην "Εταιρία Φρούτων Κέλυ" στο Κέντρο.

Το Κέλυ'ς ήταν το μοναδικό μαθητικό στέκι για το οποίοθα μπορούσε να καυχηθεί ο αραιοκατοικημένος δήμος τουΤσάμπερλεν, από τότε που ο σερίφης Ντόυλ είχε κλείσει έναάλλο κέντρο ύστερα από μια έφοδο για ναρκωτικά.Ιδιοκτήτης ήταν ένας μίζερος χοντρός, ο Χιούμπερτ Κέλυ,που έβαφε τα μαλλιά του μαύρα και παραπονιόταν διαρκώςπως όπου να 'ταν θα πάθαινε ηλεκτροπληξία από τονβηματοδότη που του είχαν τοποθετήσει στην καρδιά.

Το στέκι ήταν ένας συνδυασμός μπακάλικου, αναψυκτή-ριου και βενζινάδικου - μπροστά είχε μια σκουριασμένηαντλία της εταιρίας καυσίμων Τζένυ, που ο Χιούμπυ δενφρόντισε να την αντικαταστήσει όταν η εταιρία συγχωνεύ-τηκε. Πουλούσε επίσης μπύρα, φτηνό κρασί και πορνό βι-βλία, και διέθετε μια ευρεία γκάμα τσιγάρων -κάτι άγνωστεςμάρκες, Μirad, Κing Sanο, Μarvel Straights. Το αναψυκτήριοαποτελούνταν από ένα πάγκο από γνήσιο μάρμαρο καιτέσσερα πέντε σεπαρέ για παιδιά που είχαν την ατυχία ναξεμείνουν από φίλους και δεν είχαν πού να πάνε ναμεθύσουν ή να μαστουρώσουν. Στο βάθος, πλάι στο ράφι μετα πορνό βιβλία, ένα αρχαίο φλιπεράκι που τα λαμπάκια


του αναβόσβηναν μόνο στο τρίτο μπαλάκι.Μπαίνοντας η Σου, πρόσεξε αμέσως την Κρις

Χάργκενσεν που καθόταν σ' ένα από τα πίσω τραπεζάκια. Τοπρόσφατο φλερτ της, ο Μπίλυ Νόλαν, στεκόταν πλάι στοσταντ με τα περιοδικά και ξεφύλλιζε το τελευταίο τεύχοςτου Ρopular Mechanix. Η Σου δεν μπορούσε να καταλάβει τιτου έβρισκε μια πλούσια και διάσημη κοπέλα όπως η Κρις,του Νόλαν που σαν παράξενος ταξιδιώτης του χρόνουέμοιαζε να ξεφύτρωσε μέσα από τη δεκαετία του '50 με τομαλλί λαδωμένο, ένα μαύρο πέτσινο μπουφάν με αμέτρηταφερμουάρ και μια σαράβαλη Σεβρολέτ.

«Σου!» φώναξε η Κρις. «Έλα 'δω!»Η Σου κούνησε το κεφάλι της και σήκωσε το χέρι της να

χαιρετήσει αν και ένιωσε την απέχθεια, σα χάρτινο φίδι νατης ανεβαίνει στο λαιμό. Κοιτάζοντας την Κρις ήταν σα ναέβλεπε από μια μισάνοιχτη πόρτα την Κάρυ κουλουριασμένηνα σκεπάζει το κεφάλι της με τα χέρια. Όμως κι η δική τηςυποκρισία (το κούνημα του κεφαλιού και ο χαιρετισμός)βρήκε πως ήταν ακατανόητη και αηδιαστική. Γιατί δεν τηςέκοβε την καλημέρα;

«Μια μπύρα», είπε στον Χιούμπυ. Ο Χιούμπυ σερβίριζετη μπύρα σε τεράστια παγωμένα κρίκερ του 1890. Σκόπευενα πιεί τη μπύρα της αργά αργά διαβάζοντας ένα διήγημααπό την εφημερίδα όση ώρα θα περίμενε τον Τόμυ. Παρ' όλοπου η μπύρα της έκανε κακό στο δέρμα, η Σου την αγαπούσεπολύ. Ανακάλυψε όμως κατάπληκτη, πως δεν είχε καμιάόρεξη να πιεί αυτήν που παράγγειλε.

«Πώς πάει η καρδιά σου, Χιούμπυ;» τον ρώτησε.«Αχ, εσείς τα παιδιά», είπε ο Χιούμπυ, παίρνοντας μ' ένα

μαχαίρι τον αφρό από το ποτήρι της Σου και γεμίζοντας τοως απάνω. «Δεν καταλαβαίνετε τίποτα. Σήμερα το πρωίέβαλα στην πρίζα την ξυριστική μηχανή και δέχτηκα εκατόνδέκα βολτ από το βηματοδότη μου. Έχετε ιδέα εσείς ταπαιδιά τι θα πει αυτό;»

«Δε νομίζω.»

«Όχι. Ο Θεός να βάλει το χέρι του να μην χρειαστεί ναμάθετε. Πόσο καιρό θ' αντέξει η καρδιά μου ακόμα; Θα τομάθετε όλοι σας, όταν έρθει η ώρα μου να με πάνε σταμνήματα, και πλακώσουν εδώ οι ηλίθιοι της πολεοδομίαςκαι το κάνουν το μαγαζί μου πάρκινγκ. Δέκα σεντς.»

Η Σου έσπρωξε το κέρμα πάνω στο μάρμαρο.«Πενήντα εκατομμύρια βολτ περνάνε μέσα απ' τους σω-

λήνες μου», είπε βλοσυρά ο Χιούμπυ, και χαμήλωσε τοβλέμμα κοιτώντας ένα μικρό εξόγκωμα στην τσέπη τουστήθους. Η Σου γλύστρισε με προσοχή στο κενό κάθισμααπέναντι από την Κρις. Η Κρις ήταν στις ομορφιές της. Ταμαύρα μαλλιά της ήταν πιασμένα με πράσινη κορδέλα, καιμια στενή μπλούζα άφηνε να διαγράφεται το στητό στήθοςτης. «Πώς πάει, Κρις;»

«Μια χαρά», είπε η Κρις με υπερβολικά εύθυμο ύφος.«Τα έμαθες τα νέα; Απαγορεύεται να έρθω στο χορό. Αλλάβάζω στοίχημα πως αυτός ο παλιοπούστης ο Γκρέυλ θαχάσει τη δουλειά του.»

Η Σου τα ήξερε όλα. Όπως κι όλοι στο Γιούιν.«Ο μπαμπάς θα τους κάνει μήνυση», συνέχισε η Κρις,

κι ύστερα, πάνω απ' τον ώμο της: «Μπίλυυυυ! Έλα εδώνα χαιρετήσεις τη Σου.»

Πέταξε το περιοδικό που κρατούσε και σύρθηκε νωχελικάπρος το μέρος τους, με τους αντίχειρες περασμένους πίσωαπό τη ζώνη, και τα δάχτυλα να κρέμονται χαλαρά πάνωαπό το εξόγκωμα που διαγραφόταν μέσα από το στενότζην του. Η Σου βρήκε την εικόνα τόσο εξωπραγματική, πουμόλις και μετά βίας συγκρατήθηκε να μη βάλει τα γέλια.«Γεια σου, Σούζυ», είπε ο Μπίλυ. Κάθισε πλάι στην Κρις κιαμέσως άρχισε να της κάνει μασάζ τον ώμο. Το πρόσωποτου ήταν τελείως ανέκφραστο. Σαν να έπιανε βοδινό κρέαςαντί για άνθρωπο.

«Αλλά μου φαίνεται πως θα μπουκάρουμε με το ζόρι»,είπε η Κρις. «Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, κάτι τέτοιο.»

«Σοβαρά μιλάς;» Η έκπληξη της Σου ήταν αληθινή.


«Όχι», αποκρίθηκε η Κρις. «Δε ξέρω.» Το πρόσωπο τηςξαφνικά συσπάστηκε σε μια έκφραση οργής, ξαφνικής καιαπρόσμενης. «Αυτό το μαλακισμένο, η Κάρυ Γουάιτ! Πουνα της μπουν στον κώλο κι οι θρησκείες κι οι άγιοι κι όλοτης το σόι!»

«Θα το ξεπεράσεις», είπε η Σου.«Αν όλες εσείς είχατε πάρει το μέρος μου... να πάρει η

ευχή, Σου, γιατί δεν το κάνατε; Τώρα θα τους είχαμε στοχέρι. Ποτέ μου δεν σε θεωρούσα μαριονέτα της εξουσίας.»

Η Σου ένιωσε το πρόσωπο της να φουντώνει. «Δεν ξέρωγια τις άλλες, εγώ πάντως δεν ήμουν ποτέ μαριονέτα κα-νενός. Δέχτηκα την τιμωρία γιατί σκέφτηκα ότι μου άξιζε.Ήταν πολύ χοντρό αυτό που κάναμε. Τελεία και παύλα.»

«Μαλακίες. Εδώ αυτή γυρίζει και λέει παντού πως όλοιθα πάνε στην κόλαση εκτός απ' αυτήν και τη μάνα της, κιεσύ την υποστηρίζεις; Μωρέ, έπρεπε να παίρναμε τις σερ-βιέτες και να τις χώναμε στο στόμα της.»

«Βέβαια. Ναι. Άντε γεια σου, Κρις.» Η Σου έκανε νασηκωθεί.

Τώρα ήταν η σειρά της Κρις να κοκκινίσει. Της ανέβηκετο αίμα στο κεφάλι. «Μη μου παριστάνεις εμένα την ΖανΝτ' Αρκ! Αν θυμάμαι καλά, ήσουν κι εσύ μαζί και πετούσεςπράγματα.»

«Ναι», είπε η Σου τρέμοντας. «Σταμάτησα όμως!»«Α, ώστε έτσι;» θαύμασε η Κρις. «Ω, μα βέβαια. Πάρε

μαζί και τη μπύρα σου. Φοβάμαι μήπως την αγγίξω καιμεταμορφωθώ σε χρυσάφι.»

Η Σου άφησε τη μπύρα στο τραπέζι. Βγήκε έξω σχεδόντρεκλίζοντας. Η αναστάτωση της ήταν τόση που δεν μπο-ρούσε ούτε να κλάψει ούτε να θυμώσει. Πάντα της ήτανκαλόβολη κοπέλα. Αυτό το επεισόδιο ήταν ο πρώτος τηςκαυγάς από την εποχή που πήγαινε στο δημοτικό και τηςτραβούσανε τις κοτσίδες. Και ήταν η πρώτη φορά στη ζωήτης που έπαιρνε το μέρος ενός Γυμνασιάρχη.

Η Κρις, βέβαια, είχε πετύχει διάνα, την χτύπησε στο

πιο ευαίσθητο σημείο: όντως ήταν υποκρίτρια, αυτό δεν υ-πήρχε τρόπος να το αρνηθεί, και κατά βάθος ήξερε πως ανσυμμετείχε στη φυσική αγωγή της δεσποινίδας Ντέζαρντινκαι ιδρωκοπούσε μες στο γυμναστήριο, τα κίνητρα της δενήταν διόλου ευγενικά. Για κανένα λόγο δεν ήθελε να χάσειτο Χορό της Άνοιξης. Για κανένα λόγο. Ο Τόμυ δε φαινότανπουθενά.

Κίνησε ξανά για το σχολείο. Ένιωθε καούρα στο στο-μάχι. Η Μικρή Δεσποινίς Σύνδεσμος Γυναικείας Αλληλο-βοήθειας, Η Σούζυ Το Ανθότυρο, Το Καλό Κορίτσι που τοκάνει μόνο με το αγόρι που σκοπεύει να παντρευτεί -και μεδημοσιογραφική κάλυψη του γάμου από το κυριακάτικοφύλλο, φυσικά.

Ο Χορός της Άνοιξης. Γαλάζια τουαλέτα. Το λουλούδιπου θα φορέσει στο στήθος, όλο το απόγευμα μες στο ψυ-γείο. Ο Τόμυ με άσπρο βραδινό σακάκι, φαρδιά ζώνη, μαύροπαντελόνι, μαύρα παπούτσια. Γονείς να τραβούν φωτο-γραφίες στον καναπέ του σαλονιού με Κόντακ καιΠολαρόιντ. Πέπλα να κρύβουνε τα μεταλλικά δοκάρια τουγυμναστηρίου. Δυο ορχήστρες: η μία ροκ η άλλη ελαφρά. Οιάσημοι ας μη μπουν στον κόπο να θέσουν υποψηφιότητα.Σπασίκλες και φρόνιμα παιδάκια, παρακαλούμε περάστεέξω. Επιτρέπονται μόνο τα μεγαλόσχημα μέλη της Λέσχηςτης πόλης και οι μέλλοντες κάτοικοι των καλών συνοικιών.

Δάκρυα κύλησαν στα μαγουλά της κι άρχισε να τρέχει.


Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι μιας επιστολής τηςΚριστίν Χάργκενσεν προς τη Ντόνα Κέλογκ. Η Κέλογκμετακόμισε από το Τσάμπερλεν στο Πρόβιντενς του ΡόουντΆιλαντ, το φθινόπωρο του 1978. Προφανώς υπήρξε μια από


τις λίγες στενές φίλες της Κρις Χάργκενσεν και πρόσωποέμπιστο. Η ταχυδρομική σφραγίδα έχει ημερομηνία 17Μαίου 1979:

"Κι έτσι αποκλείστηκα από το χορό κι ο χέστης οπατέρας μου λέει πως δεν είναι διατεθειμένος νατους δώσει ένα μάθημα. Εγώ, όμως, δεν πρόκειταινα το αφήσω να περάσει έτσι. Δεν ξέρω ακόμα τι α-κριβώς πρόκειται να κάνω αλλά σου εγγυώμαι πωςτους ετοιμάζω όλους μια μεγάλη έκπληξη..."

Δεκαεφτά του μηνός. Δεκαεφτά του Μάη. Αφού πρώταφόρεσε το μακρύ άσπρο νυχτικό της, διέγραψε από το ημε-ρολόγιο της τη μέρα. Διέγραφε κάθε μέρα που περνούσε μ'ένα χοντρό μαύρο μαρκαδόρο· κάτι της έλεγε πως αυτόφανέρωνε μια πολύ αρνητική στάση ζωής· δεν τηνπολυενδιέφερε. Το μόνο πράγμα που αληθινά την ενδιέφερεήταν πως η Μαμά την άλλη μέρα θα την υποχρέωνε ναπάει στο σχολείο και πως θα ήταν αναγκασμένη νααντικρύσει όλους τους Άλλους.

Κάθισε σε μια μικρή κουνιστή καρέκλα (που την είχε α-γοράσει με δικά της λεφτά) πλάι στο παράθυρο, έκλεισε ταμάτια της και απόδιωξε από το νου τους Άλλους μαζί μετον κυκεώνα των σκέψεων που τη βασάνιζαν. Σαν νασκουπίζει κανείς πάτωμα. Να σηκώνει το χαλί του υποσυ-νείδητου και να σπρώχνει όλα τα σκουπίδια από κάτω.Χαίρετε.

Άνοιξε τα μάτια. Κοίταζε τη βούρτσα για τα μαλλιάπάνω στο γραφειάκι της.

Λύγισμα.Η βούρτσα σηκωνόταν. Ήταν βαριά. Σαν να σήκωνε ένα

τεράστιο ψάρι με αδύναμα μπράτσα. Ωχ. Γρύλλισμα.Η βούρτσα έφτασε στην άκρη του γραφείου, προχώρησε,

προσπέρασε το σημείο όπου κανονικά η βαρύτητα θα 'πρε-

πε να την έχει αναποδογυρίσει κι ύστερα αιωρήθηκε, σαννα ήταν κρεμασμένη από αόρατους σπάγγους. Η Κάρυ έ-κλεισε τα μάτια. Οι φλέβες πάλλονταν στους κροτάφουςτης. Ένας γιατρός θα ενδιαφερόταν να δει τι συνέβαινε στοσώμα της εκείνη τη στιγμή· μόνο που δεν θα έβγαζε νόημα.Η αναπνοή της είχε πέσει στις δεκάξι ανάσες το λεπτό. Ηπίεση της είχε ανέβει στα 190/100. Οι χτύποι της καρδιάςήταν 140 -περισσότεροι ακόμα κι από τους χτύπους τωναστροναυτών στους θαλάμους των ασκήσεων. Η θερμοκρα-σία της είχε πέσει στους 35 βαθμούς. Το σώμα της κατανά-λωνε ενέργεια που δε φαινόταν να προέρχεται από πουθενάούτε και να διοχετεύεται πουθενά. Ένα εγκεφαλογράφημαθα έδειχνε κύματα Άλφα που δεν ήταν πια κύματα αλλάμεγάλα καρφιά.

Άφησε προσεκτικά τη βούρτσα να ακουμπήσει κάτωμαλακά. Μπράβο. Το περασμένο βράδυ της είχε πέσει κάτω.Έχασες όλους τους βαθμούς, πας φυλακή.

Έκλεισε πάλι τα μάτια της κι άφησε την καρέκλα νακουνηθεί μπρος πίσω. Οι φυσικές λειτουργίες άρχισαν να ε-πιστρέφουν στα φυσιολογικά τους επίπεδα· η ανάσα τηςμόνο επιταχύνθηκε, ώσπου έμοιαζε με λαχάνιασμα. Η κου-νιστή καρέκλα έτριζε ελαφρά. Δεν ήταν καθόλου ενοχλητικόαυτό. Ίσα-ίσα, την γαλήνευε. Κουνήσου, κουνήσου. Καθάρισετο μυαλό σου.

«Κάρυ;» Η φωνή της μητέρας της, κάπως ανήσυχη.(να που κάνει κι αυτή παράσιτα όπως το ραδιόφωνο όταν

βάζεις μπρος το μπλέντερ τι καλά τι καλά).«Είπες την προσευχή σου, Κάρυ;»«Αυτό κάνω», απάντησε. Ναι. Την προσευχή της έκανε,

βέβαια.Κοίταξε το μικρό κρεβάτι της. Φοβερό βάρος. Πελώριο.

Ασήκωτο.Το κρεβάτι άρχισε να τρέμει κι ύστερα η μια του άκρη

ανασηκώθηκε τρεις ίντσες περίπου. Έπεσε με πάταγο. Πε-ρίμενε, μ' ένα μικρό χαμόγελο να παίζει στις άκρες των


χειλιών, από στιγμή σε στιγμή ν' ακούσει τη Μαμά να τηςφωνάζει θυμωμένη. Δεν της φώναξε. Η Κάρυ σηκώθηκε,πήγε στο κρεβάτι και γλίστρησε ανάμεσα στα δροσερά σε-ντόνια. Το κεφάλι της πονούσε κι ένιωθε ζαλισμένη όπωςπάντα μετά από αυτές τις ασκήσεις. Η καρδιά της χτυπούσεδυνατά, μ' ένα τρόπο που την φόβιζε.

Άπλωσε το χέρι της, έσβησε το φως και έγειρε πίσω.Χωρίς μαξιλάρι. Η Μαμά δεν επέτρεπε μαξιλάρια. Της ήρ-θαν στο νου πονηρά πνεύματα και μάγισσες

(μαμά είμαι μάγισσα πόρνη του διαβόλου)να πετούν μέσα στη νύχτα, να ξινίζουν το γάλα, ν' ανα-

ποδογυρίζουν τους κάδους με το βούτυρο, να καταστρέ-φουν τα σπαρτά, ενώ οι Άλλοι έχουν μαζευτεί μέσα στασπίτια τους και πάνω στις πόρτες τους έχουν σκαλισμένασύμβολα που τους προστατεύουν από τα μάγια.

Έκλεισε τα μάτια κι αποκοιμήθηκε κι ονειρεύτηκε τε-ράστιες ζωντανές πέτρες να πέφτουν μέσα από τη νύχτα,να γυρεύουν τη Μαμά, να γυρεύουν τους Άλλους. Εκείνοιπροσπάθησαν να το βάλουν στα πόδια, να κρυφτούν. Οβράχος, όμως, δεν μπορούσε να τους κρύψει· το νεκρό δέν-δρο δεν τους προστάτευε.

Από το βιβλίο Το Όνομα Μου Είναι Σούζαν Σνελ, υπόΣούζαν Σνελ (Νέα Υόρκη: εκδόσεις Simon & Schuster,1986), σελ. Ι-ΙV:

Υπάρχει ένα πράγμα που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει α-ντιληφθεί. Ο Τύπος δεν το έχει αντιληφθεί, οι επιστήμονεςτου Πανεπιστημίου Ντιούκ δεν το έχουν αντιληφθεί, οΝτέιβιντ Κόνγκρες δεν το έχει αντιληφθεί -αν και το βιβλίοτου, το Shadow Exploded, ίσως είναι το μοναδικό σοβαρόβιβλίο που έχει γραφτεί πάνω σ' αυτό το θέμα- και σίγουραη Επιτροπή Γουάιτ, που προσπάθησε να με χρησιμοποι-

ήσει σαν αποδιοπομπαίο τράγο, δεν το έχει αντιληφθεί.Αυτό το πράγμα είναι το πιο βασικό γεγονός: Είμασταν

παιδιά.Η Κάρυ ήταν δεκαεφτά χρονών, η Κρις Χάργκενσεν ή-

ταν δεκαεφτά χρονών, εγώ ήμουν δεκαεφτά χρονών, ο Τό-μυ Ρος ήταν δεκαοκτώ χρονών, ο Μπίλυ Νόλαν (που έμεινεδυο φορές στην τρίτη γυμνασίου, προφανώς προτού μάθειπώς να κλέβει στις εξετάσεις) ήταν δεκαενιά χρονών...

Τα μεγάλα παιδιά συνήθως αντιδρούν με τρόπους πε-ρισσότερο αποδεκτούς κοινωνικά απ' ότι τα μικρότερα παι-διά, εξακολουθούν ωστόσο με τον τρόπο τους να κάνουν ε-σφαλμένες επιλογές, συχνά οι αντιδράσεις τους χαρακτηρί-ζονται από ένα στοιχείο υπερβολής, κι ακόμη, συχνά υπο-τιμούν κάποιες καταστάσεις.

Στο πρώτο μέρος που ακολουθεί αυτή την εισαγωγή, θαπρέπει να καταδείξω τις τάσεις αυτές, κάνοντας λόγο γιαμένα την ίδια όσο πιο πιστά μπορώ. Ωστόσο, το θέμα στοοποίο αναφέρομαι βρίσκεται στη ρίζα της παρέμβασης μουτη Νύχτα του Χορού. Μιας και θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέσημου, ας αρχίσω φέρνοντας στη μνήμη μου κάποιες σκηνέςπου μου είναι ιδιαίτερα οδυνηρές.

Αυτήν την ιστορία την έχω ξαναπεί, στην κατάθεση μουενώπιον της Επιτροπής Γουάιτ. Η επιτροπή όμως την αντι-μετώπισε με μεγάλη δυσπιστία. Ύστερα από τετρακόσιουςθανάτους και την καταστροφή μιας ολόκληρης πόλης, είναιτόσο εύκολο να ξεχάσει κανείς ένα βασικό πράγμα: Είμα-σταν παιδιά. Είμασταν παιδιά. Είμασταν παιδιά που προ-σπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο περνούσε από τοχέρι μας...

«Δεν είσαι με τα καλά σου.» Ο Τόμυ ανοιγόκλεινε ταμάτια του, μη μπορώντας να πιστέψει αυτό που μόλις είχεακούσει. Βρίσκονταν στο σπίτι του κι η τηλεόραση ήταν α-


ναμμένη αλλά δεν την παρακολουθούσε κανείς. Η μητέρατου είχε πάει να επισκεφθεί την κυρία Κλαιν που έμενε α-πέναντι. Ο πατέρας του ήταν στην αποθήκη κι έφτιαχνεκάποιο κλουβί.

Η Σου έμοιαζε αμήχανη αλλά αποφασισμένη. «Έτσιθέλω να γίνει, Τόμυ.»

«Εγώ όμως δεν θέλω. Μου φαίνεται πως είναι το πιοπαλαβό πράγμα που άκουσα ποτέ στη ζωή μου. Απ' αυτάπου κάνει κανείς μόνο όταν έχει βάλει κάποιο στοίχημα.»

Το πρόσωπο της σφίχτηκε. «Έτσι, ε; Καλά, εσύ δεν ήσουν που έλεγες τα μεγάλα λόγια προχτές το βράδυ; Δηλαδή, όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας, τότε ξέρουμε νατην κοπανάμε__ »

«Εε, για περίμενε.» Της χαμογελούσε. Δεν έδειχνε προ-σβεβλημένος. «Με άκουσες να λέω όχι; Τουλάχιστον μέχριτώρα.»

«Μα _ »«Περίμενε. Περίμενε. Άσε να πω και γω. Θέλεις να ζη-

τήσω από την Κάρυ Γουάιτ να την πάω εγώ στο Χορό τηςΆνοιξης. Εντάξει, αυτό το κατάλαβα. Υπάρχουν όμως έναδυο πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω.»

«Πες τα μου», είπε γέρνοντας προς το μέρος του.«Πρώτον, σε τι θα ωφελήσει αυτό; Και δεύτερον, τι σε

κάνει να νομίζεις πως θα δεχτεί αν της το ζητήσω;»«Δε θα δεχτεί; Μα αφού __» κόμπιασε. «Εσύ είσαι... ό

λες σε γουστάρουν και__»«Ξέρουμε καλά και οι δυο πως η Κάρυ δεν έχει κανένα

λόγο να ενδιαφέρεται για κείνους που τους γουστάρουν ό-λες.»

«Μαζί σου θα πήγαινε.» )«Γιατί;»Πίεσε τον εαυτό της να μη φανεί προκλητική και περή-

φανη μαζί. «Την έχω δει πώς σε κοιτάζει. Είναι τσιμπημένημαζί σου. Όπως τα μισά κορίτσια στο Γιούιν.»

Ο Τόμυ κοίταξε ψηλά απηυδισμένος.

«Απλώς στο λέω έτσι», δικαιολογήθηκε η Σου. «Δε θαμπορέσει να σου το αρνηθεί.»

«Ας πούμε πως σε πιστεύω», της είπε. «Για το άλλο τιέχεις να πεις;»

«Σε τι θα ωφελήσει; Να... θα τη βγάλει από το καβούκιτης, φυσικά. Θα την κάνει...»

«Ένα με τους άλλους; Έλα ρε Σούζυ, τώρα. Μη μουπεις ότι το πιστεύεις αυτό.»

«Εντάξει», του είπε. «Ίσως να μην το πιστεύω. Όμωςεξακολουθώ να πιστεύω πως υπάρχει κάτι που πρέπει ναεπανορθώσω.»

«Γι' αυτό που έγινε στ' αποδυτήρια;»«Για πολύ περισσότερα. Αν ήταν μόνο αυτό, μπορεί και

να το άφηνα να περάσει έτσι, αλλά τα άσχημα αστεία σεβάρος της έχουν αρχίσει από την εποχή που είμασταν στοδημοτικό. Σε μερικά απ' αυτά έχω πάρει μέρος και γω. Ανήμουν στην παρέα της Κρις, βάζω στοίχημα πως θα είχαπάρει μέρος σε πολύ περισσότερα. Τότε μου φαινόταν... ότιαπλώς είχε πλάκα. Τα κορίτσια σ' αυτές τις περιπτώσειςείναι μοχθηρά, βγάζουν μεγάλη κακία, ενώ τα αγόρια δεντο βλέπουν έτσι. Τ' αγόρια κορόιδευαν την Κάρυ για λίγοκαι μετά το ξεχνούσαν αλλά τα κορίτσια... το συνέχιζαν,το συνέχιζαν, και δώστου το συνέχιζαν -και δε μπορώ καννα θυμηθώ πότε άρχισε. Αν ήμουν, πάντως, η Κάρυ, δε θαείχα μούτρα ν' αντικρύσω τον κόσμο. Θα χωνόμουνα κάτωαπό ένα μεγάλο βράχο να κρυφτώ.»

«Είσασταν παιδιά», είπε εκείνος. «Τα παιδιά δεν κατα-λαβαίνουν τι κάνουν. Τα παιδιά δεν ξέρουν πως οι αντι-δράσεις τους πολλές φορές πληγώνουν τους άλλους. Δεν έ-χουν... έεε, συναίσθηση. Μπήκες;»

Η Σου πάλευε να βρει λέξεις, να εκφράσει τη σκέψη πουξύπνησε μέσα της η τελευταία φράση του, γιατί ξαφνικάτης φάνηκε πάρα πολύ σημαντική, της φάνηκε πως δέσποζεπάνω στο επεισόδιο των αποδυτηρίων, όπως ο ουρανός πάνωαπό το βουνό.


«Μα σχεδόν κανείς δεν ανακαλύπτει ποτέ πως οι πρά-ξεις του πραγματικά πληγώνουν άλλους ανθρώπους! Οιάνθρωποι δε γίνονται καλύτεροι, απλώς γίνονται πιο έξυ-πνοι. Κι όταν γίνεσαι πιο έξυπνος, τότε δεν παύεις να βα-σανίζεις μύγες, να τους βγάζεις τα φτερά, απλώς βρίσκειςσοβαρότερους λόγους για να το κάνεις. Πολλά παιδιά λένεπως λυπούνται για την Κάρυ Γουάιτ -κυρίως τα κορίτσια,κι αυτό είναι το αστείο- αλλά εγώ στοιχηματίζω πως κανείςτους δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει να είσαι η Κάρυ Γουάιτκάθε δευτερόλεπτο, κάθε μέρα. Χώρια που δεν τους νοιάζεικιόλας.»

«Εσένα σε νοιάζει;»«Δεν ξέρω!» του φώναξε. «Κάποιος, όμως, ας κάνει τον

κόπο να ζητήσει συγγνώμη έμπρακτα, μ' ένα τρόπο που ναμετράει... που να έχει κάποιο νόημα.»

«Εντάξει, θα την καλέσω.»«Θα την καλέσεις;» Δεν είχε φανταστεί πως Τόμυ θα

δεχόταν.«Ναι. Νομίζω όμως πως θα αρνηθεί. Υπερεκτιμάς τη

γοητεία μου. Αυτή η ιστορία ότι είμαι δημοφιλής είναι μιαμαλακία και μισή. Μου φαίνεται ότι την έχεις ψωνίσει μ'αυτό το θέμα.»

«Ευχαριστώ», του είπε, κι η λέξη ακούστηκε παράξενα,σαν να ευχαριστούσε τον Ιεροεξεταστή για τα βασανιστήριαπου της έκανε.

«Σ' αγαπώ», είπε ο Τόμυ.Τον κοίταξε κατάπληκτη. Ήταν η πρώτη φορά που της

το έλεγε.

Από το βιβλίο Το Όνομα Μου Είναι Σούζαν Σνελ(σελ. 6):

Πολλοί είναι αυτοί -κυρίως άντρες- που δεν ξαφνιάστη-

καν που ζήτησα από τον Τόμυ να συνοδεύσει την Κάρυστον Ανοιξιάτικο Χορό. Ωστόσο, ξαφνιάστηκαν που το έκα-νε, πράγμα που δείχνει πως το μυαλό των ανδρών δεν πε-ριμένει αλτρουιστικές κινήσεις από τους ομοίους τους.

Ο Τόμυ δέχτηκε γιατί μ' αγαπούσε και γιατί αυτή ήταν ηεπιθυμία μου. Και πώς ήξερες ότι σε αγαπούσε; ρωτάει έναςσκεπτικιστής από τον εξώστη. Γιατί έτσι μου είπε, κύριε. Κιαν τον είχατε γνωρίσει, αυτό θα σας ήταν αρκετό...

Την κάλεσε την Πέμπτη, μετά το μεσημεριανό, κι ανα-κάλυψε πως ένιωθε μεγάλη νευρικότητα, σαν παιδί πουπήγαινε στο πρώτο του πάρτυ.

Η Κάρυ ήταν καθισμένη τέσσερα θρανία πιο μπροστά απόκείνον στην τάξη, κι όταν τελείωσε η ώρα, ο Τόμυ άνοιξεδρόμο ανάμεσα σ' ένα τσούρμο παιδιών που έσπευδαν ναβγουν τρέχοντας από την αίθουσα. Στην έδρα, ο κύριοςΣτήβενς, ένας ψηλός άντρας που είχε αρχίσει να παχαίνει,τακτοποιούσε αφηρημένα τα χαρτιά του μέσα σ' ένα καφετίπαμπάλαιο χαρτοφύλακα. «Κάρυ;»

«Εε;»Η Κάρυ σήκωσε το βλέμμα από τα βιβλία της και μισό-

κλεισε τα μάτια σα να περίμενε κάποιο χτύπημα. Η μέραήταν συννεφιασμένη και τα φώτα νέον από το ταβάνι δενκολάκευαν ιδιαίτερα το ωχρό της δέρμα. Εκείνος όμωςπρόσεξε για πρώτη φορά (γιατί ήταν η πρώτη φορά πουτην πρόσεχε) πως κάθε άλλο παρά απωθητική ήταν. Τοπρόσωπο της ήταν μάλλον στρογγυλό παρά ωοειδές, καιτα τόσο σκούρα μάτια της έμοιαζαν να ρίχνουν σκιές προςτα κάτω. Τα σκούρα ξανθά μαλλιά της τα είχε πιασμέναπίσω σε κότσο, πράγμα που δεν της πήγαινε καθόλου. Ταχείλη της ήταν γεμάτα, σχεδόν εξαίσια, και τα δόντια τηςκατάλευκα από φυσικού τους. Η σωματική της διάπλασηήταν ολωσδιόλου ακαθόριστη. Ένα χοντρό πουλόβερ έκρυ-


βε τα στήθη της και δε διακρίνονταν παρά δυο συμβολικάεξογκώματα που έδειχναν πως κάτι υπήρχε από κάτω. Ηφούστα, χωρίς να είναι άχρωμη, έδειχνε απαίσια. Το μά-κρος της έφτανε σχεδόν ως τη μέση της γάμπας, σχηματί-ζοντας ένα άχαρο Α, λες και βγήκε από κολλεξιόν του1958. Οι γάμπες της ήταν τορνευτές (η προσπάθεια να τιςκρύψει φορώντας χοντρές κάλτσες ως τα γόνατα, παρ' ότιυπερβολική, ήταν ανεπιτυχής) και γοητευτικές.

Η Κάρυ κοίταξε προς τα πάνω και η έκφραση της φανέ-ρωνε έναν ανεπαίσθητο φόβο αλλά και κάτι άλλο. Ήταναρκετά βέβαιος πως ήξερε τι πράγμα ήταν αυτό το κάτιάλλο. Η Σου είχε δίκιο, σκέφτηκε, και μόλις που του έφτανεο χρόνος να αναρωτηθεί αν αυτό που πήγαινε να κάνει ήταναπλώς μια ευγενική κίνηση ή μήπως ήταν κάτι που θαεπιδείνωνε την κατάσταση.

«Αν δεν έχεις κανονίσει με κανέναν άλλον για το Χορό,θα ήθελες να πάμε μαζί;»

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και τότε του συνέβη κάτιπαράξενο. Μισό δευτερόλεπτο κράτησε, αλλ' αργότερα οΤόμυ δεν δυσκολευόταν καθόλου να το φέρει στο μυαλό, όπωςσυμβαίνει με τα όνειρα. Ένιωσε μια ζαλάδα, λες και τομυαλό του δεν εξουσίαζε πια το σώμα του - η δυσάρεστηεκείνη αίσθηση που κυριεύει κάποιον που έχει πιεί πολύ καιείναι στα πρόθυρα του εμετού.

Του πέρασε όμως αμέσως.«Τι; Τι;»Τουλάχιστον δεν είχε θυμώσει. Ο Τόμυ περίμενε ένα ξέ-

σπασμα οργής και τη δική του άτακτη υποχώρηση. Να όμωςπου δεν ήταν θυμωμένη· φαινόταν να μη μποοεί να συλλάβειτο νόημα της φράσης του. Τώρα βρίσκονταν μόνοι σε μιατάξη που είχε αδειάσει από μαθητές και που σύντομα θαξαναγέμιζε.

«Ο Χορός», της είπε κάπως κλονισμένος. «Είναι τηνΠαρασκευή που μας έρχεται και ξέρω πως είναι αργά τώραπου σου το ζητάω, αλλά _ »

«Δεν μου αρέσει να με δουλεύουν», του είπε μαλακά καιέσκυψε το κεφάλι της. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή κι ύ-στερα τον προσπέρασε. Σταμάτησε, γύρισε και τον κοίταξε,και τότε ο Τόμυ είδε στο ύφος της μια αξιοπρέπεια τόσοφυσική, που αμφέβαλε αν το γνώριζε κι η ίδια.

«Όλοι εσείς», συνέχισε η Κάρυ, «νομίζετε πως μπορείτενα με κοροϊδεύετε για πάντα; Ξέρω καλά με ποια βγαί-νεις.»

«Δε βγαίνω με καμιά που να μην τη θέλω», είπε ο Τόμυυπομονετικά. «Καλώ εσένα στο χορό γιατί θέλω να σε κα-λέσω.» Επιτέλους, μέσα του ήξερε πως της μιλούσε ειλικρι-νά. Αν η Σου επιθυμούσε αυτή τη χειρονομία εξιλέωσης,σίγουρα δεν ήταν η μόνη.

Οι μαθητές της έκτης ώρας είχαν αρχίσει να έρχονταικαι μερικοί τους κοίταξαν περίεργα. Ο Ντέυλ Ούλμαν είπεκάτι σ' ένα αγόρι που ο Τόμυ δεν το ήξερε, κι οι δυο τουςκρυφογέλασαν.

«Έλα, πάμε», είπε ο Τόμυ. Βγήκαν έξω στο διάδρομο.Βρίσκονταν στα μισά της τετάρτης πτέρυγας -η τάξη τουήταν από την άλλη μεριά- και προχωρούσαν πλάι-πλάι, θα'λεγε κανείς από σύμπτωση, όταν, με φωνή που μόλις α-κουγόταν, η Κάρυ είπε: «Θα το ήθελα πολύ. Πάρα πολύ.»

Ο Τόμυ είχε αρκετή αντίληψη ώστε να καταλάβει πωςαυτό δεν ήταν ακριβώς μια καταφατική απάντηση, και ξανάτου γεννήθηκαν αμφιβολίες. Όμως η αρχή είχε γίνει. «Κάν'το, τότε. Θα είναι ωραία. Και για τους δυο μας. Από μαςεξαρτάται.»

«Όχι», του είπε με μια ξαφνική μελαγχολία που θα 'λεγεκανείς ότι σχεδόν την ομόρφαινε. «Θα είναι ένας εφιάλτης.»

«Δεν έχω πάρει ακόμα εισητήρια», είπε ο Τόμυ, σαν ναμη την είχε ακούσει. «Σήμερα είναι η τελευταία μέρα πουπουλάνε.»

«Ε, Τόμυ, έχεις πάρει λάθος δρόμο!», του φώναξε οΜπρεντ Τζίλιαν.


Η Κάρυ σταμάτησε. «Θ' αργήσεις», του είπε.«Θα έρθεις;»«Το μάθημα σου», είπε αναστατωμένη. «Το μάθημα

σου. Θα χτυπήσει το κουδούνι.»«Θα έρθεις;»«Ναι», του είπε με οργισμένη απόγνωση. «Το ήξερες

πως θα δεχόμουνα.» Σκούπισε τα μάτια της με την ανάποδητου χεριού της.

«Όχι, δεν το ήξερα», της είπε. «Τώρα το ξέρω. Θα πε-ράσω να σε πάρω στις εφτάμισι.»

«Ωραία», ψιθύρισε η Κάρυ. «Σ' ευχαριστώ.» Έμοιαζε έ-τοιμη να λιποθυμήσει.

Τότε, αβέβαιος όσο ποτέ, της άγγιξε το χέρι.

Από το Τhe Shadow Exploded (σελ. 74-76):

Ίσως καμία άλλη πλευρά της υπόθεσης Κάρυ Γουάιτδεν έχει παρεξηγηθεί σε τέτοιο βαθμό, δεν έχει αμφισβητη-θεί ή δεν έχει τυλιχτεί με πέπλο μυστηρίου, όσο ο ρόλοςπου έπαιξε ο Τόμας Έβερετ Ρος, ο συνοδός της Κάρυ στοΧορό της Άνοιξης του Γυμνασίου Γιούιν.

Ο Μόρτον Κρατσμπάρκεν, σε μια ομολογουμένως εντυ-πωσιακή επιστολή που απηύθηνε πέρσυ στην ΕθνικήΣυν-διάσκεψη Ερευνητών Ψυχικών Φαινομένων, είπε πωςτα δυο πιο εκπληκτικά γεγονότα του 20ου αιώνα υπήρξαν ηδολοφονία του Τζων Φ. Κέννεντυ το 1963 κι η καταστροφήτου Τσάμπερλεν το Μάιο του 1979. Ο Κρατσμπάρκεν τονίζειπως και τα δυο γεγονότα, χάρη στα μέσα μαζικής ενη-μέρωσης, γνώρισαν μεγάλη δημοσιότητα, και πως και ταδύο σχεδόν κραύγαζαν την τρομαχτική αλήθεια ότι, ενώκάτι είχε τελειώσει, κάτι άλλο είχε αναπότρεπτα τεθεί σεκίνηση. Αν μπορεί να υπάρξει κάποια σύγκριση, τότε ο Τό-μας Ρος έπαιξε το ρόλο του Λη Χάρβευ Όσβαλντ -του αν-

θρώπου που πάτησε τη σκανδάλη, που πυροδότησε τηνκαταστροφή. Ένα ερώτημα παραμένει. Το έκανε σκόπιμαή εν αγνοία του;

Η Σούζαν Σνελ παραδέχεται πως ο Ρος επρόκειτο νασυνοδεύσει την ίδια. Ισχυρίζεται ότι η ίδια ζήτησε από τονΡος να συνοδεύσει την Κάρυ, σαν επανόρθωση για το επει-σόδιο που είχε συμβεί στ' αποδυτήρια. Όσοι αντικρούουναυτήν την εκδοχή -τον τελευταίο καιρό επικεφαλής τουςβρίσκεται ο Τζωρτζ Τζέρομ του ΠανεπιστημίουΧάρβαρντ-ισχυρίζονται, πως πρόκειται είτε για διαστροφή,έστω και ρομαντικού χαρακτήρα, είτε για συνειδητό ψέμμα.Ο Τζέρομ, με την εγκυρότητα και την ευγλωττία που τονδιακρίνουν, ισχυρίζεται πως είναι ολωσδιόλου ασυνήθιστηστα γυμνασιόπαιδα η "τάση επανόρθωσης" οποιασδήποτεπράξης τους -και ιδιαίτερα της προσβολής προσώπου μεμαθητική ιδιότητα, αποκλεισμένου από τις μαθητικέςπαρέες.

"Θα ήταν πάρα πολύ ενθαρρυντικό αν μπορούσαμε ναπιστέψουμε πως η ανθρώπινη φύση στη διάρκεια της εφη-βείας είναι διατεθειμένη να περισώζει με τέτοιες χειρονομίεςτην περηφάνεια και τον αυτοσεβασμό ενός 'αδύναμουπουλιού' που υφίσταται τα μύρια όσα", δήλωσε ο Τζέρομσε ένα πρόσφατο τεύχος του Αtlantic Monthly, "όμως συμ-βαίνει να γνωρίζουμε δυστυχώς πώς έχουν τα πράγματα.Το αδύναμο πουλί δεν μπορεί να ελπίζει σε καμία βοήθεια·τα άλλα πουλιά δεν πρόκειται να το περιμαζέψουν μέσα απότα χώματα· το πιθανότερο είναι να το αποτελειώσουνγρήγορα και χωρίς κανένα οίκτο."

Ο Τζέρομ, βέβαια, έχει απόλυτο δίκιο -όσον αφορά σταπουλιά τουλάχιστον- και η ευγλωττία του χωρίς αμφιβολίαέχει στοιχειοθετήσει την άποψη ότι ο Ρος έπαιξε ρόλογελωτοποιού, άποψη την οποία η Επιτροπή Γουάιτ προ-σέγγισε αλλά απέφυγε να διατυπώσει απερίφραστα. Σύμ-φωνα με την άποψη αυτή, ο Ρος και η Κριστίν Χάργκενσεν(βλ. σελ. 10-18), αποτέλεσαν τον πυρήνα μιας συνομωσίαςμε σκοπό να προσελκύσουν την Κάρυ Γουάιτ στον Χορό,


όπου θα τους ήταν εύκολο να την ταπεινώσουν στο έπακρο.Κάποιοι μελετητές της υπόθεσης (κυρίως συγγραφείς αστυ-νομικών έργων) ισχυρίζονται επίσης, πως η Σου Σνελ είχελάβει ενεργό μέρος σ' αυτή τη συνομωσία. Αυτή η θεωρίαχρωματίζει τον "μυστηριώδη" κ. Ρος με τον χειρότερο τρόπο,εμφανίζοντας τον ως γελωτοποιό που σκοπίμως οδήγησεένα άβουλο κορίτσι σε κατάσταση τρομαχτικής υπερέντασης.

Ο υποφαινόμενος πιστεύει πως κάτι τέτοιο θα ερχότανσε αντίθεση με τον χαρακτήρα του κ. Ρος. Πρόκειται γιαμια πλευρά που δεν έχει ερευνηθεί σχεδόν καθόλου απότους δυσφημιστές του, που τον έχουν περιγράψει ως έναμάλλον νωθρό πνευματικά άτομο, που μπόρεσε να καταξι-ωθεί μέσα από μαθητικά κυκλώματα και φατρίες χάρηστην ενασχόληση του με τον αθλητισμό. Η φράση "μουγκόςπίθηκος" εκφράζει τέλεια την άποψη αυτή για τον ΤόμυΡος.

Είναι αλήθεια, πως ο Ρος ήταν ένας αθλητής με πολύσπουδαίες επιδόσεις. Το αγαπημένο του σπορ ήταν τομπέιζμπωλ και ήταν μέλος τη ομάδας του Γιούιν από τότεπου ήταν στη δευτέρα τάξη. Ο Ντικ Ο' Κόνελ, μάνατζερτης ομάδας των Ρεντ Σοκς της Βοστώνης, έχει δηλώσειπως αν ο Ρος βρισκόταν τώρα εν ζωή, θα του προσφερότανένα πολύ μεγάλο ποσό προκειμένου να υπογράψει συμβό-λαιο. Ο Ρος, όμως, ήταν ταυτόχρονα και αριστούχος μα-θητής (πράγμα που δεν ταιριάζει με την εικόνα του "μουγκούπιθήκου") και οι γονείς του έχουν πει πως είχε αποφασίσει ν'αφήσει το μπέιζμπωλ μέχρι να τελειώσει το Κολλέγιο, όπουσκόπευε να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία. Ενδιαφερότανγια την ποίηση, και έξι μήνες πριν από το θάνατο του ένα"μικρό περιοδικό", το Ενerleaf, είχε δημοσιεύσει ένα ποίηματου. Μπορείτε να το βρείτε στο παράρτημα V.

Οι επιζώντες συμμαθητές του μιλούν γι αυτόν με τακαλύτερα λόγια, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Από τη

Νύχτα του Χορού, όπως την ονομάζει τώρα ο Τύπος, επέ-ζησαν μόνο δώδεκα άτομα. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι όσοιδεν είχαν προσέλθει ήταν στην πλειοψηφία τους οι λιγότεροδημοφιλείς μαθητές των τελευταίων τάξεων. Αν αυτοί οι"παρίες" θυμούνται τον Ρος σαν εγκάρδιο κι ευγενικό τύπο(αρκετοί τον χαρακτήρισαν "πολύ σωστό παιδί"), τότε οιαπόψεις του Καθηγητή Τζέρομ είναι φανερό πως διόλου δενευσταθούν.

Ο σχολικός φάκελος του Ρος -που σύμφωνα με το νόμοδεν μπορώ να παραθέσω εδώ- σε συνδυασμό με τις ανα-μνήσεις των συμμαθητών του, και τα σχόλια συγγενικώνπροσώπων, γειτόνων και καθηγητών, μας δίνει την εικόναενός εξαιρετικού νέου. Πρόκειται για ένα γεγονός που δενδένει καθόλου με την εικόνα του πανούργων και σκληρώννέων του καθηγητή Τζέρομ. Προφανώς, ο Τόμυ ήταν σεθέση να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα κι ήταν αρκετά αυτό-νομος ώστε να μη διστάσει να καλέσει την Κάρυ. Στηνπραγματικότητα, ο Τόμας Ρος αποτελούσε μία σπάνια πε-ρίπτωση: ήταν ένας νεαρός με κοινωνική συνείδηση. Δενπάω να τον βγάλω άγιο. Όμως ύστερα από σχολαστική έ-ρευνα, μπορώ να υποστηρίξω ότι δεν ήταν ούτε και "κόκο-ρας" στο κοτέτσι ενός σχολείου, που συνέβαλε στην εξό-ντωση μιας αδύναμης κότας...

Ήταν ξαπλωμένη(δεν τη φοβάμαι δεν τη φοβάμαι)στο κρεβάτι της με το μπράτσο πάνω από τα μάτια.

Ήταν Σάββατο βράδυ. Αν σκόπευε να φτιάξει το φουστάνιπου είχε σχεδιάσει, θα έπρεπε να ξεκινήσει το αργότερο

(δε φοβάμαι μαμά)την επομένη. Είχε κιόλας αγοράσει το ύφασμα από το

John’s στο Γουέστοβερ. Η απαλότητα κι η πολυτέλεια τουτην τρόμαξαν. Την είχε τρομάξει κι η τιμή του, όπως κι ο


τεράστιος χώρος του καταστήματος και οι κομψές κυρίεςπου πηγαινοέρχονταν με τα ανάλαφρα ανοιξιάτικα φορέμα-τα τους, εξετάζοντας τα τόπια. Υπήρχε κάτι το παράξενοστην ατμόσφαιρα εκείνου του μαγαζιού, που σε τίποτα δενθύμιζε τα μαγαζάκια του Τσάμπερλεν.

Πτοήθηκε αλλά δεν έκανε πίσω. Γιατί, αν ήθελε, μπο-ρούσε να τους κάνει όλους εκεί μέσα να βγουν στους δρό-μους ουρλιάζοντας. Ν' αναποδογυρίσει τις κούκλες, να ρίξεικάτω τα φώτα, να τινάξει τα τόπια στον αέρα. Σαν τονΣαμψών στο ναό, μπορούσε, αν το ήθελε, να σκορπίσει τηνκαταστροφή.

(δε φοβάμαι)Το πακέτο το είχε κρυμμένο σ' ένα ράφι κάτω στην α-

ποθήκη και θα το έφερνε πάνω. Απόψε. Άνοιξε τα μάτια.Λύγισμα.Το γραφείο σηκώθηκε στον αέρα, ταλαντεύτηκε για μια

στιγμή κι ύστερα σηκώθηκε ακόμα ψηλώτερα, ώσπου άγγιξετο ταβάνι. Το χαμήλωσε. Το ξανασήκωσε. Το χαμήλωσεπάλι. Τώρα το κρεβάτι μαζί με την ίδια. Πάνω. Κάτω.Πάνω. Κάτω. Σαν ασανσέρ.

Δεν ήταν καθόλου κουρασμένη. Ε, λιγάκι. Όχι πολύ. Ηικανότητα της, σχεδόν ανύπαρκτη δυο βδομάδες πριν, βρι-σκόταν τώρα σε πλήρη άνθηση. Είχε κάνει προόδους μεμια ταχύτητα που _ σχεδόν την τρόμαζε.

Και τώρα, φαινομενικά απρόσκλητες -όπως κι η περίο-δος- ένα σωρό αναμνήσεις την κατέκλυζαν, λες και κάποιοφράγμα του μυαλού είχε σπάσει, και νερά πρωτόγνωρα ξε-χύνονταν παντού. Μια θολή ανάμνηση ενός μικρού κοριτσι-ού· αληθινή παρ' όλα αυτά. Σκόρπιες αναμνήσεις· εικόνεςνα χορεύουν πάνω στους τοίχους· βρύσες να ανοίγουν απόμόνες τους στην άλλη άκρη της κουζίνας· η Μαμά να τηςζητά

(καρυ κλείσε το παράθυρο θα βρέξει)να κάνει κάτι, και όλα τα παράθυρα του σπιτιού ξαφνικά

να κλείνουν με πάταγο· να ξεφουσκώνει με μιας και τα

τέσσερα λάστιχα του φολκσβάγκεν της δεσποινίδας Μακά-φερτυ ξεβιδώνοντας τις βαλβίδες. Οι πέτρες _

(!!! όχι όχι όχι όχι όχι!!!)_ τώρα όμως δεν μπορούσε πια ν' αποδιώξει τη μνήμη,

όπως δεν μπορούσε να καταργήσει και την περίοδο της, κι ηανάμνηση αυτή δεν ήταν καθόλου θολή, αυτή όχι· ήτανσκληρή και αστραφτερή σαν κεραυνός: το κοριτσάκι

(μαμά σταματά δε μπορώ ν'αναπνευσω ωχ ο λαιμόςμου αχ μαμά συγνώμη δεν θα ξανακοιτάξω μαμά η γλωσσάμου τρέχει αίμα έχω αίματα στο στόμα)

το καημένο το κοριτσάκι(στριγγλιες: βρωμοθηλυκο ξέρω τι σου χρειάζεται εσένα

ξέρω τι πρέπει να γίνει)το καημένο το κοριτσάκι ξαπλωμένο το μισό μέσα στη

ντουλάπα και το μισό απ' έξω, να βλέπει μαύρα αστέρια ναχορεύουν μπρος στα μάτια του όπου κι αν κοίταζε, έναςβόμβος απόμακρος, η γλώσσα πρησμένη, νωθρή ανάμεσαστα χείλη, ο λαιμός γδαρμένος εκεί που έσφιγγε η Μαμά,και να η Μαμά επιστρέφει, έρχεται καταπάνω της, η Μαμάκρατά το μεγάλο χασαπομάχαιρο του Μπαμπά Ραλφ

(θα στο ξεριζώσω πρέπει να ξεριζωθεί το κακό οι αμαρ-τίες της σάρκας ω τα ξέρω γω αυτά καλά τα ματιά σου θαστα βγάλω τα ματιά)

στο δεξί της χέρι, το πρόσωπο της Μαμάς παραμορφω-μένο, σάλια στο σαγόνι της και στο άλλο χέρι κρατά τηΒίβλο του Μπαμπά Ραλφ

(έτσι δεν θα ξανακοιτάξεις άλλη φορά αυτή τη γυμνήπόρνη)

και κάτι σαν να λύγισε, όχι ακριβώς λύγισε, κάτι ΕΥ-ΚΑΜΠΤΟ μέσα της, τεράστιο, ασχημάτιστο, τιτάνιο, μιαπηγή δύναμης που δεν ανήκε σ' αυτήν και που ποτέ δεν θαξανααποκτούσε, κι ύστερα κάτι έπεσε πάνω στη στέγη κι ηΜαμά ούρλιαξε και της έπεσε από το χέρι η Βίβλος τουΜπαμπά Ραλφ, κι ήταν καλό αυτό, κι ύστερα κι άλλοικρότοι κι άλλα χτυπήματα κι ύστερα το σπίτι άρχισε να


πετά τα έπιπλα πέρα δώθε κι η Μαμά έριξε κάτω το μαχαίρικι έπεσε στα γόνατα κι άρχισε να προσεύχεται με τα χέριαψηλά και να κουνιέται και τα κρεβάτια βροντοκοπούσαν στοπάνω πάτωμα ενώ γύρω της σφύριζαν οι καρέκλες και τοτραπέζι προσπαθούσε να βγει από το παράθυρο και τα μάτιατης Μαμάς είχαν γουρλώσει και με το δάχτυλο έδειχνε τομικρό κορίτσι

(εσύ εσύ σπέρμα του σατανά μάγισσα δαίμονα εσν τακανείς)

κι ύστερα οι πέτρες κι η Μαμά λιποθύμησε την ώρα πουη οροφή έσπαγε λες και πατούσε πάνω της ο Θεός κι ύστε-ρα—

Ύστερα έχασε τις αισθήσεις της κι εκείνη. Και μετά απόαυτό δεν θυμόταν τίποτα. Η Μαμά δεν μίλησε ποτέ γι αυτό.Το χασαπομάχαιρο μπήκε στη θέση του, στο συρτάρι. ΗΜαμά της έκρυψε τις μελανιές στο λαιμό και η Κάρυ σαννα θυμόταν πως την είχε ρωτήσει πώς είχαν γίνει οι μελανιέςκι η Μαμά είχε σφίξει τα χείλη και δεν είχε πει κουβέντα.Σιγά-σιγά ξεχάστηκαν αυτά. Τα μάτια της μνήμης άνοιγανμονάχα στα όνειρα. Οι εικόνες δεν χοροπήδησαν ξανά στουςτοίχους. Τα παράθυρα δεν ξανάκλεισαν από μόνα τους. ΗΚάρυ δε θυμότανε εποχή που τα πράγματα να ήτανδιαφορετικά. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι κοιτούσε το ταβάνι καταϊδρω-μένη. «Κάρυ! Φαγητό!»

«Ευχαριστώ(δε φοβάμαι)Μαμά.»Σηκώθηκε κι έπιασε τα μαλλιά της με μια μπλε κορδέλα.

Μετά κατέβηκε στο κάτω πάτωμα.


Πόσο φανερό ήταν το "άγριο ταλέντο" της Κάρυ και τίνα πίστευε γι' αυτό η Μάργκαρετ Γουάιτ σύμφωνα με τηνακραία χριστιανική ηθική της; Αυτό, ίσως, δε θα το μάθουμεποτέ. Βεβαίως, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να πιστέψειπως η αντίδραση της κυρίας Γουάιτ σίγουρα θα ήταν κι αυτήακραία...

«Ούτε που την άγγιξες την πίτα σου, Κάρυ», είπε ηΜαμά σηκώνοντας το κεφάλι της από το φυλλάδιο πουμελετούσε. «Είναι σπιτικιά.»

«Όταν την τρώω, βγάζω σπυράκια, Μαμά.»«Τα σπυράκια στα στέλνει ο Κύριος για να σε τιμωρήσει.

Φάε την πίτα σου.»«Μαμά;»«Ναι;»Η Κάρυ έκανε τη βουτιά. «Ο Τόμυ Ρος με κάλεσε στο

Χορό της Άνοιξης, που θα γίνει την επόμενη Παρασκευ-ή—»

Το φυλλάδιο ξεχάστηκε. Με μάτια γουρλωμένα, η Μαμάτην κοιτούσε σα να μη πίστευε τ' αυτιά της. Τα ρουθούνια τηςτρεμόπαιξαν, όπως τα ρουθούνια του αλόγου που ακούει τηνουρά ενός κροταλία.

Η Κάρυ προσπάθησε να καταπιεί έναν κόμπο στο λαιμό(δεν φοβάμαι όχι φοβάμαι)αλλά δεν τα κατάφερε.« _ κι είναι πολύ ευγενικό παιδί. Υποσχέθηκε να έρθει

να σε γνωρίσει πριν και_»«Όχι.»« _ να με φέρει σπίτι στις έντεκα. Εγώ _ »«Όχι, όχι, όχι!»« _ δέχτηκα. Μαμά, σε παρακαλώ, κατάλαβε πως πρέ-

πει ν' αρχίσω... να προσπαθήσω, να συμβαδίσω με τον κό-σμο. Είμαι γελοία -θέλω να πω, πως τα παιδιά νομίζουν


πως είμαι γελοία. Δε θέλω να είμαι έτσι. Θέλω να προ-σπαθήσω να γίνω ένας κανονικός άνθρωπος, πριν να είναιπολύ αργά _ »

Η κ. Γουάιτ πέταξε το τσάι της στο πρόσωπο της Κάρυ.Ήταν χλιαρό αλλά ακόμα και καυτό να ήταν, πάλι το ίδιοαπότομα θα έκοβε στη μέση την ομιλία της κόρης της. ΗΚάρυ σώπασε μουδιασμένη ενώ το κεχριμπαρένιο υγρό έ-σταζε απ' τα μάγουλα και το πηγούνι πάνω στην άσπρημπλούζα της. Κολλούσε και μύριζε κανέλα.

Η κ. Γουάιτ έτρεμε. Το πρόσωπο της ήταν παγωμένοκαι μόνο τα ρουθούνια της εξακολουθούσαν να πεταρίζουν.Απότομα, έριξε το κεφάλι της πίσω και ούρλιαξε προς τοταβάνι: «Θεέ! Θεέ! Θεέ!»

Το σαγόνι της τιναζόταν άγρια σε κάθε συλλαβή.Η Κάρυ καθόταν ακίνητη.Η κ. Γουάιτ σηκώθηκε κι έκανε το γύρο του τραπεζιού.

Τα δάχτυλα της ήταν λυγισμένα σα νύχια αρπακτικού. Τοπρόσωπο της είχε μια παρανοϊκή έκφραση που φανέρωνεοίκτο ανάμικτο με μίσος.

«Στη ντουλάπα», είπε. «Πήγαινε στη ντουλάπα σου καιπροσευχήσου.»

«Όχι, Μαμά.»«Αγόρια. Ναι, μετά έρχονται τ' αγόρια. Μετά το αίμα

ακολουθούνε τ' αγόρια. Σα τα σκυλιά που μυρίζονται καιτους τρέχουν τα σάλια και ψάχνουν να βρουν από πού έρ-χεται η μυρωδιά. Αυτή... η μυρουδιά!»

Σήκωσε το χέρι της κι ο θόρυβος που έκανε η παλάμητης στο πρόσωπο της Κάρυ

(ω Θεέ μου φοβάμαι πολύ τώρα)έμοιαζε με τον ήχο που βγάζει ένα δερμάτινο λουρί, όταν

κάνει στράκα στον αέρα. Η Κάρυ έμεινε καθιστή παρ' όλοπου το κορμί της έγειρε προς τα πίσω. Το αποτύπωμα στομάγουλο, άσπρο στην αρχή, έγινε κατακόκκινο.

«Το σημάδι», είπε η κυρία Γουάιτ.Τα μάτια της ήταν τεράστια αλλά ανέκφραστα· έπαιρνε

γρήγορες, κοφτές ανάσες. Έμοιαζε να μιλά στον εαυτό της,καθώς τα λυγισμένα δάχτυλα καρφώθηκαν στον ώμο τηςΚάρυ και την τράβηξαν από την καρέκλα.

«Το είδα. Ω, ναι. Όμως. Εγώ. Ποτέ. Δεν έκανα. Μόνο γι'αυτόν. Αυτός. Με. Πήρε...» Το άψυχο βλέμμα της πλανιότανψηλά στο ταβάνι. Η Κάρυ τρομοκρατήθηκε. Της φάνηκεπως η Μαμά βρισκόταν στα πρόθυρα μιας φοβερήςαποκάλυψης που θα μπορούσε να την καταστρέψει.

«Μαμά__»«Στ' αυτοκίνητα. Ω, ξέρω πού σε πηγαίνουνε όταν σε

παίρνουν. Στα περίχωρα. Στα μοτέλ. Ουίσκυ. Μυρίζουν... σεκαταλαβαίνουν από τη μυρωδιά!» Η φωνή της έγινεστριγγλιά, οι τένοντες πετάχτηκαν στο λαιμό της και τοκεφάλι της έκανε κύκλους σα να προσπαθούσε μέσα απόμια σπειροειδή κίνηση να κατευθυνθεί προς τα πάνω.

«Μαμά, καλύτερα να σταματήσεις.»Οι λέξεις φάνηκε να την επαναφέρουν σε μια θολή

πραγματικότητα. Τα χείλη της συσπάστηκαν σε ένα μορ-φασμό έκπληξης και σταμάτησε, σαν να πάσχιζε να πιαστείαπό κάποια παλιά στηρίγματα μέσα σ' ένα καινούριο κό-σμο. «Στη ντουλάπα», μουρμούρισε. «Πήγαινε στη ντουλάπασου και προσευχήσου.»

«Όχι.»Η Μαμά σήκωσε το χέρι να τη χτυπήσει.«Όχι!»Το χέρι κοκάλωσε στον αέρα. Η Μαμά το κοίταζε σαν

να ήθελε να βεβαιωθεί πως το χέρι βρισκόταν ακόμα εκεί,πως δεν είχε πάθει τίποτα.

Το ταψί με την πίτα υψώθηκε από το τραπέζι και πετά-χτηκε πάνω στον τοίχο, πλάι στην πόρτα του σαλονιού γε-μίζοντας τον ζουμιά και βατόμουρα.

«Θα πάω, Μαμά!»Το αναποδογυρισμένο φλυτζάνι της Μαμάς σηκώθηκε,

πέταξε ξυστά από το κεφάλι της και τσακίστηκε πάνωστην κουζίνα. Η Μαμά έσκουξε κι έπεσε στα γόνατα με τα


χέρια υψωμένα πάνω από το κεφάλι.«Παιδί του διαβόλου», βόγγηξε. «Παιδί του διαβόλου,

σπέρμα του σατανά...»«Μαμά, σήκω πάνω.»«Ασέλγεια κι ακολασία, οι πειρασμοί της σάρκας__ »«Σήκω πάνω!»Η φωνή της κόπηκε αλλά δε σηκώθηκε. Έμεινε με τα

χέρια πάνω από το κεφάλι της σαν αιχμάλωτος πολέμου.Τα χείλη της σάλευαν. Της Κάρυ της φάνηκε πως προσευ-χόταν στον Κύριο.

«Δεν θέλω να τσακωνόμαστε, Μαμά», είπε η Κάρυ μεφωνή ραγισμένη. Αγωνίστηκε να συγκρατήσει ένα λυγμό.«Το μόνο που θέλω, είναι να μ' αφήσεις να ζήσω τη δικήμου ζωή. Δεν... δε μου αρέσει η δική σου.» Σταμάτησε φο-βισμένη, παρά τη δύναμη της. Είχε ξεστομίσει την ύστατηβλασφημία, μια βλασφημία πολύ χειρότερη από τη λέξηπου αρχίζει από Γ.

«Μάγισσα», ψιθύρισε η Μαμά. «Στο βιβλίο του Κυρίουλέει: "Ουδείς θα ανεχθεί μια μάγισσα ζωντανή." Ο πατέραςσου έκανε πάντα το θέλημα του Κυρίου...»

«Δε θέλω να μιλήσω γι αυτό», είπε η Κάρυ. Την ενο-χλούσε πάντα ν' ακούει τη Μαμά να μιλάει για τον πατέρατης. «Το μόνο που θέλω είναι να καταλάβεις πως ταπράγματα θ' αλλάξουν εδώ πέρα, Μαμά.» Τα μάτια της έ-λαμψαν. «Και καλά θα κάνουν να το καταλάβουν κι οιΑλλοι.»

Η Μαμά όμως είχε αρχίσει πάλι να ψιθυρίζει. Απογοη-τευμένη από αυτή τη άδοξη μετάπτωση στα τετριμένα, ηΚάρυ κατέβηκε στο υπόγειο να πάρει το ύφασμα για τοφουστάνι της. Καλύτερα εκεί κάτω απ' ό,τι στη ντουλάπα.Οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλύτερα παρά στη ντουλάπαμε το γαλάζιο φως και τη μπόχα του ιδρώτα και της α-μαρτίας της. Οπουδήποτε. Ο,τιδήποτε. Στάθηκε αγκαλιά-ζοντας σφιχτά το τυλιγμένο πακέτο κι έκλεισε τα μάτια, α-ποδιώχνοντας το αδύναμο φως του γυμνού, αραχνιασμέ-

νου λαμπτήρα της αποθήκης. Ο Τόμυ Ρος δεν την αγαπού-σε· το ήξερε. Η πράξη του ήταν ένα είδος επανόρθωσης καικείνη ήταν σε θέση να το καταλάβει αυτό και να ανταπο-κριθεί. Ήταν αρκετά εξοικειωμένη με το νόημα της μετά-νοιας -εδώ και πολλά χρόνια.

Της είχε πει πως θα περνούσαν όμορφα -ότι απ' αυτούςεξαρτιόταν. Ε, λοιπόν αυτή θα έκανε ό,τι περνούσε από τοχέρι της. Αλλά καλά θα έκαναν να μην επιχειρήσουν τίποτασε βάρος της. Το καλό που τους ήθελε, να μη την πειράξουν.Δεν ήξερε αν το χάρισμα της το χρωστούσε στον Άρχοντατου Φωτός ή του Σκότους, και τώρα που επιτέλουςανακάλυπτε πως δεν την ένοιαζε καθόλου αυτό, τηνπλημύριζε μια απερίγραπτη ανακούφιση, σαν να είχε γλι-στρήσει από τους ώμους της ένα τεράστιο βάρος που κου-βαλούσε από καιρό.

Στο επάνω πάτωμα η Μαμά ψιθύριζε ακατάπαυστα. Ταλόγια της δεν ήταν η Προσευχή του Κυρίου. Ήταν ο Εξορ-κισμός, από το Δευτερονόμιο.

Από το βιβλίο Το Όνομα Μου Είναι Σούζαν Σνελ (σελ.23):

Τελικά αυτή την ιστορία την έκαναν ακόμα και ταινία.Την είδα τον περασμένο Απρίλιο. Όταν βγήκα έξω απότον κινηματογράφο μου 'ρχόταν να κάνω εμετό. Όποτεσυμβαίνει κάτι σημαντικό στην Αμερική, πρέπειοπωσδήποτε να το επιχρυσώσουν. Έτσι, που να μπορείνα ξεχαστεί. Το να ξεχαστεί όμως η Κάρυ Γουάιτ ίσωςείναι ένα λάθος πολύ μεγαλύτερο απ' όσο θα μπορούσεκανείς να φανταστεί...


Δευτέρα πρωί. Ο Γυμνασιάρχης Γκρέυλ κι ο βοηθόςτου Πητ Μόρτον έπιναν καφέ στο γραφείο του Γκρέυλ.

«Είχαμε κανένα νέο από τον Χάργκενσεν;» ρώτησε οΜόρτυ και το στόμα του στράβωσε όπως του Τζων Γου-αίην, παίρνοντας μια έκφραση κάπως φοβισμένη.

«Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Κι η Κριστίν έπαψε ναλέει δεξιά κι αριστερά πως ο πατέρας της θα μας πετάξειστο δρόμο.» Ο Γκρέυλ φύσηξε τον καφέ του βλοσυρός.

«Δε σε βλέπω όμως ιδιαίτερα ευχαριστημένο.»«Δεν είμαι. Το ήξερες πως η Κάρυ Γουάιτ θα πάει κι

αυτή στο Χορό;»Ο Μόρτυ ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Με ποιόν; Με

το Ράμφος;»Το Ράμφος ήταν ο Φρέντυ Χολτ, ένας από τους παρίες

του Γιούιν. Ζύγιζε περίπου πενήντα κιλά χορτάτος κιόποιος τον κοιτούσε έμπαινε στον πειρασμό να πιστέψειπως τα τριάντα κιλά ήταν μύτη.

«Όχι», είπε ο Γκρέυλ, «με τον Τόμυ Ρος.»Ο Μόρτυ στραβοκατάπιε τον καφέ του και πνίγηκε

στο βήχα.«Έτσι ακριβώς αντέδρασα κι εγώ», είπε ο Γκρέυλ.«Και τι θα γίνει με το κορίτσι του; Τη μικρή Σνελ;»«Νομίζω πως αυτή τον έβαλε να το κάνει», είπε ο

Γκρέυλ. «Όταν της μίλησα, κατάλαβα πως αισθάνεται έ-νοχη για το επεισόδιο με την Κάρυ. Τώρα είναι στην Ε-πιτροπή Διακόσμησης, πανευτυχής, λες και το γεγονός ότιδε θα πάει στο χορό δε σημαίνει γι' αυτήν απολύτωςτίποτα.»

«Αα», είπε με σοφία ο Μόρτυ.«Όσο για τον Χάργκενσεν -νομίζω πως θα το συζήτησε

και με άλλους και θα κατάλαβε πως αν θέλουμε,μπορούμε να του κάνουμε μήνυση για λογαριασμό τηςΚάρυ Γουάιτ. Πιστεύω πως του κόπηκε η φόρα. Εκείνηπου με ανησυχεί είναι η κόρη του.»

«Λες να γίνει κανένα επεισόδιο την Παρασκευή το

βράδυ;»«Δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, πως η Κρις έχει πολλούς φί-

λους που θα βρίσκονται εκεί. Χώρια που τα 'χει με κεί-νοντον ελεεινό, τον Μπίλυ Νόλαν. Αυτουνού τους φίλους αντους μαζέψεις, γεμίζεις ολόκληρο ζωολογικό κήπο.Καταλαβαίνεις τι σόι τύποι. Απ' αυτούς που ξεκινούν τηνκαριέρα τους τρομάζοντας έγκυες γυναίκες. Η Κρις Χάρ-γκενσεν τον σέρνει από τη μύτη, απ' ό,τι έχω ακούσει.»

«Φοβάσαι τίποτα το συγκεκριμένο;»Ο Γκρέυλ έκανε μια χειρονομία ανησυχίας.

«Συγκεκριμένο; Όχι. Αλλά είμαι σ' αυτή τη δουλειάαρκετό καιρό και μπορώ να καταλάβω πως θα 'χουμεμπελάδες. Θυμάσαι τον αγώνα με το Στάντλερ το '76;»

Ο Μόρτυ έγνεψε καταφατικά. Τρία χρόνια ήταν πολύλίγα για να ξεχαστεί ο αγώνας μπάσκετ Γιούιν-Στάντ-λερ. Ο Μπρους Τρέβορ ήταν μέτριος μαθητής αλλά κα-ταπληκτικός μπασκετμπωλίστας. Ο προπονητής Γκέινςδεν τον συμπαθούσε, αλλά χάρη στον Τρέβορ το Γιούινθα κατόρθωνε να φτάσει στα ημιτελικά του τουρνουά γιαπρώτη φορά ύστερα από δέκα χρόνια. Αποβλήθηκε απότην ομάδα μια βδομάδα πριν τον κρίσιμο αγώνα με τοΣτάντλερ. Μια επιθεώρηση ρουτίνας -που μάλιστα είχεεκ των προτέρων ανακοινωθεί- στα ντουλάπια των απο-δυτηρίων αποκάλυψε ένα κιλό μαριχουάνα πίσω από ταβιβλία της Αγωγής Πολίτου του Τρέβορ. Το Γιούιν έχασετο παιχνίδι -και την πρόκριση- με σκορ 104-48. Αυτό όμωςδεν το θυμόταν κανείς. Εκείνο που θυμόνταν όλοι ήταν ηδιαδήλωση που είχε διακόψει τον αγώνα στο δεύτεροημίχρονο· με αρχηγό τον Μπρους Τρέβορ, που με τοδίκιο του φώναζε πως η δουλειά ήταν στημένη. Τέσσεραάτομα κατέληξαν στο νοσοκομείο. Ένα απ' αυτά ήταν οπροπονητής του Στάντλερ, που είχε χτυπηθεί στο κεφάλι μ'ένα μεταλλικό κουτί "πρώτων βοηθειών".

«Έχω το ίδιο προαίσθημα που είχα και τότε», είπε οΓκρέυλ.


«Σαν να μου φαίνεται πως κάτι μυρίζομαι. Κάποιος θαέρθει στο χορό με σάπιες ντομάτες ή κάτι τέτοιο.» «Ίσωςνα έχεις μαντικές ικανότητες», είπε ο Μόρτυ.

Από το The Shadow Exploded (σελ. 92-93):

Τώρα πια είναι γενικά παραδεχτό πως η τηλεκινησίαείναι ένα φαινόμενο που κληρονομικά εκφυλίζεται -όμωςβρίσκεται στον αντίποδα ασθενειών όπως η αιμοφιλία, ηοποία εμφανίζεται μόνο στους άρρενες, και που κάποτε ο-νομαζόταν "η Κατάρα των Βασιλέων".

Το γονίδιο της ασθένειας αυτής, αν κληρονομηθεί απότο θήλυ είναι ακίνδυνο. Οι άρρενες απόγονοι όμως είναι"αιμοφιλικοί". Η ασθένεια παρουσιάζεται μόνο αν ένας αι-μοφιλικός άντρας παντρευτεί μια γυναίκα φορέα. Αν ο α-πόγονος μιας τέτοιας ένωσης είναι αρσενικός, τότε σίγουραθα είναι αιμοφιλικός. Αν ο απόγονος είναι θήλυ, τότε θαείναι απλώς φορέας. Θα πρέπει ωστόσο να υπογραμμιστεί,ότι είναι δυνατόν ένας άνδρας να φέρει απλώς το γονίδιο τηςαιμοφιλίας, ως ένα μέρος των γενετικών τουχαρακτηριστικών. Αν όμως παντρευτεί γυναίκα με το ίδιο"παράνομο" γονίδιο, τότε αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα οαρσενικός απόγονος να είναι σίγουρα αιμοφιλικός.

Στις περιπτώσεις των βασιλικών οικογενειών -όπουσυνηθίζονταν οι γάμοι ανάμεσα σε μέλη τηςοικογένειας-οι πιθανότητες αναπαραγωγής του γονιδίουήταν πολύ μεγάλες -εξ ου και η ονομασία "Κατάρα τωνΒασιλέων". Στις αρχές του αιώνα η αιμοφιλία ήταν επίσηςπολύ διαδεδομένη στα Απαλλάχεια Όρη, και αποτελείσύνηθες φαινόμενο στους πολιτισμούς εκείνους πουεπιτρέπουν την αιμομιξία και το γάμο ανάμεσα σε πρώταξαδέρφια.

Στην περίπτωση της τηλεκινησίας, φορέας, κατά ταφαινόμενα, είναι ο άντρας. Το γονίδιο της τηλεκινησίας

μπορεί να εκφυλίζεται στη γυναίκα αλλά συμβαίνει επίσηςνα κυριαρχεί μόνο στη γυναίκα. Φαίνεται λοιπόν πως οΡαλφ Γουάιτ ήταν φορέας. Η Μάργκαρετ Μπρίγκχαμέφερε, επίσης, κατά σύμπτωση το ίδιο "παράνομο" γονίδιο,για το οποίο όμως μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότιβρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση, μιας και δεν έχουμεκαμιά πληροφορία που να μας δείχνει ότι διέθετετηλεκινητικές ικανότητες, όπως η κόρη της. Γίνονταιτώρα έρευνες σχετικά με την ζωή της γιαγιάς της Μάρ-γκαρετ Μπρίγκχαμ, της Σάντυ Κόχραν - γιατί αν το μο-ντέλο "κυρίαρχο/λανθάνον γονίδιο" ισχύει για την τηλε-κινησία όπως και για την αιμοφιλία, τότε η Κόχραν κατάπάσα πιθανότητα υπήρξε τηλεκινητική.

Αν ο απόγονος του γάμου των Γουάιτ ήταν άρρην, τοαποτέλεσμα δεν θα ήταν παρά ένας ακόμα φορέας. Σ'αυτή την περίπτωση είναι σχεδόν σίγουρο πως η μετάλ-λαξη αυτή θα χανόταν με τον θάνατο του, καθώς ούτε οΡαλφ Γουάιτ ούτε η Μάργκαρετ Μπρίγκχαμ είχαν εξα-δέλφια σε ηλικία γάμου με τον υποθετικό άρρενα απόγονοτου ζεύγους. Επίσης θα ήταν πολύ μικρές οι πιθανότητεςνα συναντήσει ο υποτιθέμενος υιός τους και να παντρευτείγυναίκα με το γονίδιο της τηλεκινησίας. Ση-μειωτέον δε, ότιμέχρι στιγμής καμία από τις επιστημονικές ομάδες πουεργάζονται πάνω σ' αυτό το πρόβλημα δεν έχεικατορθώσει να απομονώσει το γονίδιο αυτό.

Χωρίς αμφιβολία, ύστερα από το Ολοκαύτωμα τουΜαίην, η απομόνωση του γονιδίου θα πρέπει να είναι μίααπό τις προτεραιότητες της ιατρικής επιστήμης. Το αιμο-φιλικό, ή γονίδιο-Η, παράγει αρσενικούς απογόνους χωρίςαιμοπετάλια. Το τηλεκινητικό, ή γονίδιο-ΤΚ, παράγειθηλυκούς απογόνους που έχουν την ικανότητα να κατα-στρέφουν κατά βούληση...


Τετάρτη απόγευμα.Η Σούζαν και δεκατέσσερις άλλοι μαθητές -η Επιτροπή

Διακόσμησης του Χορού της Άνοιξης- ετοίμαζαν μιαγιγαντοαφίσα που την Παρασκευή το βράδυ θα κρεμότανπίσω από την εξέδρα της ορχήστρας. Η κεντρική ιδέα ήτανη Άνοιξη στη Βενετία (ποιος τα διάλεγε αυτά τα θέματα,αναρωτιόταν η Σου. Τέσσερα χρόνια ήταν μαθήτρια στοΓιούιν, είχε πάει σε δυο χορούς κι ακόμα δεν είχε ιδέα.Ήταν ανάγκη κάθε χρονιά να υπάρχει οπωσδήποτε και μιακεντρική ιδέα;): Ο Τζωρτζ Τσίζμαρ, ο πιο ταλαντούχοςμαθητής του Γιούιν, είχε φτιάξει με κιμωλία ένα μικρόπροσχέδιο· γόνδολες σ' ένα κανάλι με φόντο τοηλιοβασίλεμα κι ένα γονδολιέρη μ' ένα τεράστιο ψάθινοκαπέλο, ακουμπισμένο στο κουπί, ενώ μια πανδαισίαχρωμάτων, ροζ, κόκκινα και πορτοκαλί, έβαφε το νερόκαι τον ουρανό. Πάντως ήταν ωραίο, δεν υπήρχε αμφι-βολία. Ο Τζωρτζ είχε μεταφέρει το σχέδιο πάνω σ' έναντεράστιο καμβά, διαστάσεων εφτά επί πέντε, αριθμώνταςτα τετράγωνα με κιμωλία. Τώρα τα παιδιά της Επιτρο πήςτα χρωμάτιζαν υπομονετικά, σαν πιτσιρίκια που βρέθηκανξαφνικά πάνω στο ανοιγμένο μπλοκ ζωγραφικής ενόςγίγαντα. Παρ' όλα αυτά, σκέφτηκε η Σου κοιτάζοντας ταχέρια της που ήταν γεμάτα ροζ κιμωλία, θα είναι οωραιότερος χορός που έγινε ποτέ. Πλάι της η ΈλενΣάιρς ανακάθησε, τεντώθηκε και βόγγηξε καθώς έτριζαν τακόκαλα της πλάτης της. Με την ανάποδη του χεριού τηςμάζεψε μια τούφα μαλλιά που της είχαν πέσει στο μέτωπο,αφήνοντας πάνω του μια κόκκινη μουτζούρα.

«Πώς στην ευχή με πείσατε να μπλεχτώ σ' αυτή τηνιστορία;»

«Μα δεν θέλετε να πετύχει, παιδιά;» μιμήθηκε η Σου τηδεσποινίδα Γκηρ (ή Μις Μουστάκι), τη γεροντοκόρηπρόεδρο της Επιτροπής Διακόσμησης.

«Ναι, αλλά γιατί να μην μπω στην Επιτροπή Αναψυ-

κτικών ή στην Επιτροπή Διασκέδασης; Εκεί θέλει λιγότεροκόπο και περισσότερο μυαλό. Και μένα το κύριο προσόνμου είναι το μυαλό. Εσύ, πάλι, τι σκίζεσαι αφού—»Δάγκωσε τα χείλη της.

«Δεν θα έρθω;» έκανε η Σούζαν σηκώνοντας αδιάφορατους ώμους, κι έπιασε πάλι την κιμωλία της. «Όχι, θέλωνα 'χει επιτυχία.» Και πρόσθεσε δειλά, «Θα 'ρθει ο Τό-μυ.»

Δούλεψαν για λίγο σιωπηλές κι ύστερα η Έλεν στα-μάτησε πάλι. Κοντά τους δεν βρισκόταν κανείς. Η ΧόλυΜάρσαλ βρισκόταν στην άλλη άκρη και ζωγράφιζε τοκάτω μέρος της γόνδολας.

«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι, Σου;» ρώτησε τελικά ηΈλεν. «Θεέ μου, όλοι γι αυτό το πράγμα μιλάνε.»

«Και βέβαια.» Η Σου είχε σταματήσει να ζωγραφίζεικαι ανοιγόκλεινε τα χέρια της για να ξεμουδιάσει. «Ίσωςπρέπει και γω να μιλήσω σε κάποιον, για να μη βγουνπρος τα έξω άλλα αντ' άλλων. Εγώ ζήτησα από τον Τό-μυνα καλέσει την Κάρυ. Σκέφτομαι πως αυτό θα τη βοηθήσεικάπως... να βγει από το καβούκι της... να ξεπεράσει μερικάεμπόδια. Νομίζω πως τουλάχιστον αυτό της τοχρωστάω.»

«Αν είναι έτσι, τότε τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι άλ-λες;» ρώτησε η Έλεν, χωρίς ίχνος κακοβουλίας.

Η Σου σήκωσε τους ώμους. «Ας το σκεφτεί η καθεμιάμόνη της αυτό που έγινε, Έλεν. Εγώ δεν λιθοβολώ κανέ-ναν. Αλλά δεν θέλω και να νομίσει κανείς ότι το παίζω,ε...»

«Ότι παριστάνεις την οσιομάρτυρα;»«Κάτι τέτοιο.»«Κι ο Τόμυ δέχτηκε;» Αυτό φαινόταν να την έχει ε-

ντυπωσιάσει πάνω απ' όλα.«Ναι», είπε η Σου αποφεύγοντας να πει περισσότερες

λεπτομέρειες. Ύστερα από μια μικρή παύση, «Φαντάζο-μαι, οι άλλοι θα λένε πως έχω κάλο στον εγκέφαλο.»


Η Έλεν το σκέφτηκε ξανά. «Να... όλοι γι' αυτό μιλάνε.Οι περισσότεροι όμως λένε πως είσαι πολύ εντάξει. Όπωςείπες κι εσύ, ο καθένας αποφασίζει μόνος του για τονεαυτό του. Υπάρχουν, πάντως, κι αυτοί που έχουν α-ντιρρήσεις.» Χαμογέλασε λυπητερά.

«Η παρέα της Κρις Χάργκενσεν;»«Και του Μπίλυ Νόλαν. Θεέ μου, τι ηλίθιος.»«Δε με συμπαθεί η Κρις;»«Σούζυ, σε μισεί θανάσιμα.»Η Σούζαν κούνησε το κεφάλι και μ' έκπληξη ανακά-

λυψε πως αυτή η ιδέα τη δυσαρεστούσε και την ενθουσίαζεταυτόχρονα. «Άκουσα πως ο πατέρας της είχε σκοπό νακάνει μήνυση στο σχολείο και πως μετά άλλαξε γνώμη»,είπε.

Η Έλεν ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους της.«Πάντως αυτό δεν τη βοήθησε σε τίποτα», είπε. «Δεν

μπορώ να καταλάβω τι μας είχε πιάσει, όλες μας. Ώρεςώρες λέω πως δεν ξέρω καθόλου τον εαυτό μου.»

Συνέχισαν να δουλεύουν σιωπηλές. Στην άλλη άκρητης αίθουσας, ο Ντον Μπάρετ τοποθετούσε μια σκάλα,για ν' ανέβει να ντύσει με γκοφρέ χαρτί τ' ατσάλινα δο-κάρια του ταβανιού.

«Κοίτα», είπε η Έλεν, «η Κρις.»Η Σούζαν σήκωσε το κεφάλι όσο για να προλάβει να

την δει να προχωρεί προς το γραφείο που βρισκόταν αρι-στερά από την έξοδο του γυμναστηρίου. Φορούσε ένα βε-λούδινο σορτσάκι στο χρώμα του κρασιού και μεταξωτόάσπρο μπλουζάκι - σουτιέν μάλλον όχι, αν έκρινε από τοπώς κουνιόνταν τα στήθη της· να το ιδανικό αντικείμενοτων φαντασιώσεων των ηλικιωμένων ανδρών, σκέφτηκεη Σου κι ύστερα αναρωτήθηκε τι μπορεί να γύρευε ηΚρις στο γραφείο της Επιτροπής του Χορού. Μα βέβαια,στην Επιτροπή ήταν κι η Τίνα Μπλέηκ, η κολλητή της.

Έλα, κόφτο, μάλωσε τον εαυτό της. Δηλαδή τι ήθελες,να 'ναι ντυμένη με τσουβάλια και κουρέλια;

Ναι, παραδέχτηκε. Ένα μέρος του εαυτού της ήθελεακριβώς αυτό.

«Έλεν;»«Μμμμ;»«Λες να ετοιμάζουν τίποτα;»Το πρόσωπο της Έλεν πήρε μια δήθεν αδιάφορη έκ-

φραση. «Δεν ξέρω.»Η φωνή της ήταν ανάλαφρη, υπερβολικά αθώα.«Α», έκανε ουδέτερα η Σου.(πως δεν ξέρεις κάτι ξέρεις: παραδεξου το που να σε

πάρει ο διάολος μίλα)Συνέχισαν να χρωματίζουν αμίλητες. Η Σου ήξερε

πως τα πράγματα γι αυτήν δεν ήταν και τόσο ρόδινα όπωςτης τα παρουσίασε η Έλεν. Το 'ξερε πως είχε πάψει πιανα είναι το χρυσό κορίτσι στα μάτια των συμμαθητών της.Είχε κάνει κάτι επικίνδυνο που ξέφευγε από τον έλεγχοτους -είχε αφήσει κατά μέρος το προσωπείο κι είχε δείξειτον πραγματικό της εαυτό.

Από τα ψηλά, φωτεινά παράθυρα του γυμναστηρίου έ-μπαινε η απογευματινή λιακάδα, ζεστή σα λάδι και γλυκιάσαν τα παιδικά χρόνια.

Από το βιβλίο Το Όνομα Μον Είναι Σούζαν Σνελ(σελ.40):

Είμαι σε θέση να γνωρίζω πώς έφτασαν τελικά ταπράγματα ως τη νύχτα του χορού. Μπορώ λόγου χάρηνα γνωρίζω πώς οδηγήθηκε ο Μπίλυ Νόλαν στην πράξητου εκείνη. Η Κρις Χάργκενσεν τον έσερνε από τη μύτη-τον περισσότερο χρόνο, τουλάχιστον. Ο Μπίλυ πάλι έ-σερνε από τη μύτη τους φίλους του. Ο Κένυ Γκάρσον,που παράτησε το γυμνάσιο όταν ήταν δεκαοχτώ χρονών,είχε -διαπιστωμένα- ικανότητα ανάγνωσης παιδιού τρίτης


δημοτικού. Ο Στηβ Ντέιγκαν, ήταν κλινική περίπτωση η-λιθίου. Μερικοί από τους άλλους είχαν φάκελο στην α-στυνομία· ο Τζάκυ Τάλμποτ είχε συλληφθεί για πρώτηφορά σε ηλικία εννιά χρονών, γιατί έκλεβε ζάντες αυτο-κινήτων. Αν έχετε νοοτροπία κοινωνικού λειτουργού, μπο-ρείτε να θεωρήσετε τους ανθρώπους αυτούς άτυχα θύματα.

Τι θα μπορούσατε, όμως, να πείτε για την Κρις Χάρ-γκενσεν;

Νομίζω πως από την αρχή μέχρι το τέλος, μοναδικήτης επιθυμία ήταν η πλήρης και ολοκληρωτική κατα-στροφή της Κάρυ Γουάιτ...

«Δεν επιτρέπεται να το κάνω», είπε φοβισμένα η ΤίναΜπλέηκ. Ήταν ένα μικρόσωμο, χαριτωμένο κορίτσι με έναθάμνο από κόκκινα μαλλιά μέσα από τα οποία ξεφύτρωνεεπιδεικτικά ένα μολύβι. «Αν γυρίσει η Νόρμα και μας δει,θα το πει.»

«Ασχολείται με τα γκοφρέ τώρα», είπε η Κρις. «Έλα.»Η Τίνα, παρ' ό,τι ταραγμένη, άφησε να της ξεφύγει ένα

γελάκι. Ωστόσο, εξακολουθούσε να μην υποκύπτει. «Τιδουλειά έχεις να το δεις, μου λες; Αφού δεν θα 'ρθείς.»

«Δεν έχει σημασία», είπε εύθυμα η Κρις φανερώνο-ντας, όπως πάντα, μια σκοτεινή χιουμοριστική διάθεση.

«Ορίστε», είπε η Τίνα κι έσπρωξε πάνω στο γραφείοένα φύλλο χαρτί κλεισμένο σε ζελατίνα. «Εγώ πάω ναπιω μια κόκα-κόλα. Αν έρθει η Νόρμαν Γουάτσον και σεπιάσει, εγώ δεν ξέρω τίποτα.»

«Εντάξει», μουρμούρισε η Κρις απορροφημένη κιόλαςαπό το σχέδιο της κάτοψης που κρατούσε στα χέρια. Δενάκουσε ούτε την πόρτα που έκλεισε. Την κάτοψη την είχεσχεδιάσει ο Τζωρτζ Τσίζμαρ κι ήταν άψογη. Το περί-

γράμμα της πίστας του χορού· δυο εξέδρες για τις ορχή-στρες· η εξέδρα όπου θα στέφονταν ο Βασιλιάς κι η Βα-σίλισσα της βραδυάς

(πολύ θα γούσταρα να τους στέψω εγώ τη ρουφιανατη σνελ η ακόμα και την καρυ)

στο τέλος της εκδήλωσης. Στις τρεις πλευρές της αί-θουσας ήταν τοποθετημένα τα τραπέζια των καλεσμένων,στην πραγματικότητα τραπέζια χαρτοπαιξίας που παρα-χώρησαν οι γονείς, καλυμμένα με άφθονο κρεπ χαρτί καιδαντέλες· πάνω στο καθένα θα υπήρχαν αναμνηστικά,κονκάρδες, το πρόγραμμα του χορού και ψηφοδέλτια γιατο Βασιλιά και τη Βασίλισσα.

Το βαμμένο της νύχι έτρεξε πάνω στο χαρτί, ανάμεσαστα τραπέζια δεξιά κι αριστερά από την πίστα του χορού.Νάτο: Τόμυ Ρ. και Κάρυ Γ. Ώστε πραγματικά σκόπευαννα το κάνουν. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Έτρεμε ολόκληρη. Μα νόμιζαν πως θα περνούσε έτσι κάτι τέτοιο;Κοίταξε πάνω από τον ώμο της. Η Νόρμαν Γουάτσον δενφαινόταν πουθενά. Έβαλε το φύλλο στη θέση του και ξε-φύλλισε γρήγορα τα υπόλοιπα χαρτιά που βρίσκοντανπάνω στο σημαδεμένο και γεμάτο σκαλίσματα θρανίο.Τιμολόγια (τα περισσότερα για γκοφρέ χαρτόνι και πινέ-ζες), ένας κατάλογος των γονέων που είχαν δανείσει τατραπέζια, αποδείξεις για μικροέξοδα, ένας λογαριασμόςτου τυπογραφείου Σταρ που είχε τυπώσει τα εισητήριατου χορού, ένα δείγμα ψηφοδελτίου του Βασιλιά και τηςΒασίλισσας _

Ψηφοδέλτιο! Το βούτηξε στη στιγμή.Υποτίθεται πως κανείς δεν θα έβλεπε τα ψηφοδέλτια

του Βασιλιά και της Βασίλισσας πριν από την Παρα-σκευή, που οι μαθητές θ' άκουγαν τα ονόματα των υπο-ψηφίων από τα μεγάφωνα του σχολείου. Ο Βασιλιάς και ηΒασίλισσα θα ψηφίζονταν μόνο από όσους θα έπαιρνανμέρος στο χορό, αλλά λευκά ψηφοδέλτια για την ανάδειξητων υποψηφίων είχαν κυκλοφορήσει στις τάξεις ένα


μήνα πριν. Τ' αποτελέσματα υποτίθεται πως ήταν απόρ-ρητα.

Ένα μεγάλο μέρος των μαθητών εναντιωνόταν σε όληαυτή την ιστορία με τους Βασιλιάδες και τις Βασίλισες-αρκετά κορίτσια ισχυρίζονταν πως η όλη διαδικασία ήτανυποτιμητική για το γυναικείο φύλο ενώ τ' αγόρια απλώςτην έβρισκαν ανόητη και ενοχλητική. Πολύ πιθανό αυτή ναήταν η τελευταία χρονιά που θα διατηρούσε ο χορός τοντυπικό και παραδοσιακό χαρακτήρα του.

Για την Κρις όμως μόνο αυτή η χρονιά είχε σημασία.Περιεργάστηκε άπληστα το ψηφοδέλτιο.

Τζωρτζ και Φρίντα. Αποκλείεται. Η Φρίντα Τζέησονήταν Εβραία.

Πήτερ και Μάιρα. Ούτε αυτοί. Η Μάιρα ανήκε σεκείνες που ήταν εναντίον του θεσμού. Ακόμα και να ε-κλεγόταν δεν θα δεχόταν τη στέψη. Χώρια που η φάτσατης ήταν σαν τον κώλο της μαϊμούς.

Φρανκ και Τζέσικα. Είχαν πιθανότητες. Ο ΦρανκΓκρίερ είχε μπει φέτος στην μικτή ομάδα φούτμπωλ τηςΝέας Αγγλίας, αλλά η Τζέσικα ήταν μια πορδή με πε-ρισσότερα σπυράκια απ' ότι μυαλό.

Ντον και Έλεν. Ξέχασ' το. Η Έλεν Σάιρς δε θα μπο-ρούσε να εκλεγεί ούτε για μπόγιας.

Και το τελευταίο ζευγάρι: Τόμυ και Σον. Μόνο που τοόνομα της Σου είχε διαγραφεί και στη θέση του είχεγραφτεί τ' όνομα της Κάρυ. Το μαγικό ζευγάρι! Η Κριςένιωσε ένα κύμα γέλιου να την πλημμυρίζει και βούλωσετο στόμα της με το χέρι.

Μέσα όρμησε η Τίνα.«Για τ' όνομα του Θεού, Κρις, ακόμα εδώ είσαι; Έρ-

χεται!»«Μη στεναχωριέσαι, κούκλα», είπε η Κρις ακουμπώ-

ντας τα χαρτιά πάνω στο γραφείο. Χαμογελούσε ακόμακαθώς έβγαινε έξω, και σταμάτησε όσο για να σηκώσειτο χέρι κοροϊδευτικά στη Σου Σνελ που είχε στρώσει τον

κωλαράκο της κι έχυνε ιδρώτα πάνω σε μια ηλίθια γιγα-ντοαφίσα.

Βγαίνοντας στον κεντρικό διάδρομο έβγαλε ένα κέρμααπό την τσάντα της, το έριξε στον κερματοδέκτη και τη-λεφώνησε στον Μπίλυ Νόλαν.


Αναρωτιέται κανείς, ως ποιο σημείο είχε προσχεδια-στεί η συντριβή της Κάρυ Γουάιτ -ήταν ένα προσεκτικάμελετημένο σχέδιο που είχε επανειλημμένα δοκιμαστεί, ήήταν μια ανοργάνωτη, αυθόρμητη ενέργεια;

...Θέλω να πιστεύω το δεύτερο. Υποψιάζομαι πως ηΚρίστιν Χάργκενσεν υπήρξε μεν ο εγκέφαλος της ιστορίαςαλλά η ίδια δεν είχε ξεκαθαρίσει πώς ακριβώς θα "τηςτην έφερνε" της Κάρυ. Υποψιάζομαι, επίσης, πως η ίδιαείχε προτείνει στον Γουίλιαμ Νόλαν και τους φίλους τουνα κάνουν την εκδρομή στο αγρόκτημα του Ίργουιν Χέ-ντυ, βορείως του Τσάμπερλεν. Ο σκοπός της εν λόγω εκ-δρομής, είμαι βέβαιος πως στην συνείδηση της Κρις α-νταποκρινόταν σε ένα στρεβλό αίσθημα δικαίου.

Το αυτοκίνητο χύμηξε με εξηνταπέντε μίλια την ώραστη γεμάτη λακούβες οδό Στακ Εντ, στο βόρειο Τσά-μπερλεν. Κλαδιά που κρέμονταν χαμηλά έξυναν τη στέγητου παμπάλαιου Μπισκέιν. Το αμάξι ήταν σκουριασμένοκι οι προφυλαχτήρες του βουλιαγμένοι. Το πίσω μέροςτου ήταν ανασηκωμένο κι εξοπλισμένο με δυο εξατμίσεις.Ο ένας προβολέας ήταν σβηστός· ο άλλος τρεμόπαιζε μέσαστο σκοτάδι κάθε φορά που το αμάξι περνούσε απόλακούβα.

Στο τιμόνι, που ήταν ντυμένο μ' ένα ροζ χνουδωτό ύ-


φάσμα, καθόταν ο Μπίλυ Νόλαν. Μέσα στο αμάξι είχανστριμωχθεί ο Τζάκυ Τάλμποτ, ο Χένρυ Μπλέηκ, ο ΣτηβΝτήγκχαν κι οι αδερφοί Γκάρσον, ο Κένυ κι ο Λου. Τρίατσιγαρλίκια άλλαζαν χέρια μες στο σκοτάδι.

«Είσαι σίγουρος πως ο Χέντυ δε θα είναι εκεί;» ρώτησεο Χένρυ. «Δεν έχω καμιά όρεξη να ξαναπάω αναμορφωτήριονα με ταΐζουν σκατά.»

Ο Κένυ Γκάρσον, μαστουρωμένος ως το κόκαλο, τοβρήκε απερίγραπτα αστείο και ξέσπασε σε δυνατά χαχα-νητά.

«Δεν είναι εκεί», είπε ο Μπίλυ. Ακόμα κι αυτές οι λίγεςλέξεις έβγαιναν από το -στόμα του απρόθυμα, παρά τηθέληση του. «Έχει πάει σε κηδεία.»

Η Κρις το είχε ανακαλύψει αυτό εντελώς τυχαία. Ογέρο-Χέντυ είχε ένα από τα λίγα πετυχημένα ανεξάρτητααγροκτήματα στην περιοχή του Τσάμπερλεν. Αντίθετα μετον κλασικό τύπο της βουκολικής λογοτεχνίας, το γε-ρο-παράξενο αγρότη με τη χρυσή καρδιά, ο γέρο-Χέντυήταν σατανάς. Η καραμπίνα του δεν ήταν γεμάτη αλατό-σφαιρες αλλά πραγματικά σκάγια. Είχε επίσης μηνύσειαρκετούς τύπους για μικροκλοπές. Ένας απ' αυτούς ήτανκαι φίλος των αγοριών ένας άτυχος φουκαράς που τονέλεγαν Φρέντυ Όβερλοκ. Ο Χέντυ είχε τσακώσει επ' αυ-τοφόρω το Φρέντυ στο κοτέτσι του και του είχε γεμίσειτον πισινό σκάγια. Ο Φρεντ είχε περάσει τέσσερις ώρεςβρίζοντας και βλαστημώντας, ξαπλωμένος μπρούμυταστο Πρώτων Βοηθειών, όπου ένας εύθυμος εκπαιδευόμενοςγιατρουδάκος του έβγαζε ένα-ένα τα σκάγια από τον κώλοκαι τα έριχνε σε μια μεταλλική λεκάνη. Πέρα όμως απ'αυτό, είχε πληρώσει και διακόσια δολάρια για κλοπή καικαταπάτηση ξένης ιδιοκτησίας. Θανάσιμη έχθρα χώριζετον Ίργουιν Χέντυ και την αληταρία του Τσάμπερλεν.

«Και με τον Ρεντ τι θα κάνουμε;» ρώτησε ο Στηβ.«Προσπαθεί να καμακώσει μια καινούριασερβιτόρα

στο Κάβαλιερ», είπε ο Μπίλυ κόβοντας απότομα το τι-μόνι για να μπει στο δρόμο του Χέντυ.

Ο Ρεντ Τρελόνεη ήταν ο επιστάτης του γέρο-Χέντυ.Ήταν μέγας πότης και, όπως το αφεντικό του, δεν το 'χε σετίποτα να χρησιμοποιήσει το δίκανο. «Δε πρόκειται ναγυρίσει αν δε κλείσει πρώτα το μπαρ.»

«Πάντως για ένα αστείο βάζουμε το κεφάλι μας στοντορβά», μουρμούρισε ο Τζάκυ Τάλμποτ.

Ο Μπίλυ πήρε σκληρό ύφος. «Μήπως θέλεις να φύ-γεις;»

«Όχι...» βιάστηκε ν' αποκριθεί ο Τζάκυ. Ο Μπίλυ είχεβγάλει από την τσέπη ένα δράμι μαριχουάνα και τουςτην έδινε να τη μοιραστούν -χώρια που η επιστροφή ήτανεννιά ολόκληρα μίλια με τα πόδια. «Αξίζει τον κόπο, Μπίλυ.»

Ο Κέυ άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, έβγαλεαπό μέσα ένα σκαλιστό τσιμπιδάκι (της Κρις) κι έπιασεμ' αυτό τη γόπα του. Η ιδέα του φάνηκε ιδιαίτερα δια-σκεδαστική και ξέσπασε πάλι σε χαχανητά.

Τώρα προσπερνούσαν ταμπέλες δεξιά κι αριστερά πουέγραφαν ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ. Η μυρουδιά τηςφρεσκοσκαμμένης γης, βαριά και γλυκιά, διαχεόταν στοζεστό μαγιάτικο αέρα. Μόλις φτάσαν στον τελευταίο κα-τήφορο, ο Μπίλυ έσβησε τους προβολείς, έβαλε ουδέτερακι έσβησε τη μηχανή. Ένας σιωπηλός μεταλλικός όγκοςκυλούσε τώρα στο χωματόδρομο του Χέντυ.

Ο Μπίλυ πήρε τη στροφή χωρίς δυσκολία· η ταχύτητατους κόπηκε καθώς ανέβαιναν ένα μικρό ανάχωμα καιπροσπερνούσαν το σκοτεινό κι έρημο σπίτι. Είχε φανείτώρα ο τεράστιος όγκος της σιταποθήκης και πίσω της τοφως της σελήνης έφεγγε ονειρικά την τεχνητή λιμνούλακαι τον οπωρώνα.

Στο χοιροστάσιο, δυο γουρούνια έχωναν τις πλακου-τσωτές τους μουσούδες ανάμεσα στα κάγκελα. Από τησιταποθήκη ακούστηκε ένας αδύναμος μυκηθμός αγελά-


δας.Ο Μπίλυ σταμάτησε το αμάξι τραβώντας χειρόφρενο

-καθόλου απαραίτητο, αλλά το στυλ της κίνησης είχεκάτι από επιδρομή κομάντος- και βγήκαν έξω. Ο ΛουΓκάρσον έσκυψε μπρος κι έβγαλε κάτι μέσα από το ντου-λαπάκι του αυτοκινήτου. Ο Μπίλυ και ο Χένρυ έκαναντο γύρο και άνοιξαν το πορτ-μπαγκάζ.

«Ο πούστης θα πάθει την πλάκα του, όταν γυρίσει»,είπε με αγαλλίαση ο Στηβ.

«Εκδίκηση για τον Φρέντυ», είπε ο Χένρυ βγάζονταςτη βαριοπούλα από το πορτ-μπαγκάζ.

Ο Μπίλυ δεν είπε τίποτα, σίγουρα πάντως δεν το 'κα-νεγια τον Φρέντυ Όβερλοκ που ήταν μαλάκας. Το έκανε γιαχάρη της Κρις Χάρκγενσεν, όπως και κάθε τι άλλο, απότότε που η Κρις καταδέχτηκε να παρατήσει τοαριστοκρατικό της περιβάλλον και να γίνει δική του. Α-κόμα και φόνο θα 'κανε για χάρη της.

Ο Χένρυ άρχισε να περιστρέφει δοκιμαστικά την πε-ντάκιλη βαριοπούλα με το ένα χέρι. Η βαριά μεταλλικήάκρη έβγαζε ένα δυσοίωνο σφύριγμα καθώς έσχιζε τοβραδινό αέρα, και τ' άλλα αγόρια μαζεύτηκαν γύρω απότο Μπίλυ που άνοιξε το καπάκι του εκδρομικού ψυγείουκι έβγαλε από μέσα δυο γαλβανισμένους μεταλλικούςκουβάδες. Ήταν παγωμένοι και σκεπασμένοι με πάχνη.

«Ωραία», έκανε ο Μπίλυ.Προχώρησαν και οι έξι σβέλτα προς το χοιροστάσιο

με κομμένη την ανάσα από την υπερένταση. Τα δυο θη-λυκά γουρούνια ήταν ήμερα σα γατάκια ενώ ένας γέρικοςκάπρος κοιμόταν στην άλλη άκρη του χοιροστασίου. ΟΧένρυ κούνησε γι άλλη μια φορά το σφυρί στον αέρα,αυτή τη φορά όμως χωρίς αυτοπεποίθηση. Το έδωσεστον Μπίλυ.

«Δεν μπορώ», είπε με αηδία. «Εσύ.»Ο Μπίλυ πήρε το σφυρί και κοίταξε ερωτηματικά το

Λου, που κρατούσε το πλατύ χασαπομάχαιρο που είχε

ΚΑΡΥ

πάρει από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.«Μην ανησυχείς», του είπε ο Λου κι έτρεξε τον αντί-

χειρα του πάνω στην κόψη του μαχαιριού.«Το λαιμό», υπενθύμισε ο Μπιλ.«Ξέρω.»Ο Κένυ σιγοτραγουδούσε χαμογελαστός κι έριχνε στα

γουρούνια τα υπολείμματα μιας σακούλας τσιπς. «Μηφοβάστε, γουρουνάκια, μη φοβάστε, ο μεγάλος Μπιλ θασας σπάσει τα κεφάλια κι έτσι δε θα ανησυχείτε πια για τηνατομική βόμβα. Τους έξυσε τα τριχωτά πηγούνια και κείναανοιγόκλειναν τα σαγόνια από ευχαρίστηση.

«Τη ρίχνω», προειδοποίησε ο Μπίλυ και το σφυρί κα-τέβηκε με φόρα.

Ο ήχος του θύμισε τον γδούπο μιας κόκκινη κολοκύθαςπου είχαν κάποτε πετάξει με τον Χένρυ στην οδό Κλάριτςαπό μια γέφυρα που περνούσε από πάνω. Το ένα γουρούνιέπεσε νεκρό με τη γλώσσα πεταμένη έξω και τα μάτιαανοιχτά και σκόρπια τσιπς γύρω από τη μουσούδα.

Ο Κένυ έβαλε τα γέλια. «Ούτε να ρευτεί δεν πρόλαβε.»«Κάνε γρήγορα, Λου», είπε ο Μπίλυ.Ο αδελφός του Κένυ σήκωσε το κεφάλι του γουρουνι-

ού προς το φεγγάρι -τα γυάλινα μάτια του κοιτάζανε τομισοφέγγαρο σα να 'ταν βυθισμένα σε έκσταση- και έκοψετο λαιμό.

Το αίμα ξεπήδησε αμέσως με ορμή. Πιτσίλισε δυο τρίααγόρια που πήδηξαν προς τα πίσω φωνάζοντας αηδια-σμένα.

Ο Μπίλυ έσκυψε κι έχωσε τον ένα κουβά από κάτω. Οκουβάς γέμισε στη στιγμή κι ο Μπίλυ τον έβαλε στην άκρη.Ο δεύτερος κουβάς είχε γεμίσει ως τη μέση, όταν το αίμασταμάτησε να τρέχει.

«Το άλλο τώρα», είπε ο Μπίλυ.«Ρε Μπίλυ, για το θεό», κλαψούρισε ο Τζάκυ. «Αυτό

117


δεν φτ__»«Το άλλο», επανέλαβε ο Μπίλυ.«Έλα, γουρουνάκι, γρουτς, γρουτς», φώναξε χαμογε-

λαστός ο Κένυ, τινάζοντας την άδεια σακούλα των τσιπς.Το γουρούνι πλησίασε πάλι το κάγκελο, άρπαξε τη βαριάκατακούτελα, ο δεύτερος κουβάς γέμισε και το υπόλοιποαίμα χύθηκε στο χώμα. Μια χάλκινη, εμετική μυρουδιάγέμισε τον αέρα. Ο Μπίλυ ανακάλυψε πως ήταν πασα-λειμμένος με αίμα μέχρι τα μπράτσα.

Κουβαλώντας τους κουβάδες στο πορτ-μπαγκάζ, άφηνενα περνούν οι συνειρμοί από το μυαλό του: Γουρουνί-σιο αίμα. Καλό αυτό. Σωστή η Κρις. Πολύ καλό. Το έναέχει σχέση με το άλλο.

Γουρουνίσιο αίμα για ένα γουρούνι.Στερέωσε τους μεταλλικούς κουβάδες μέσα στο θρυμ-

ματισμένο πάγο, τους σκέπασε κι έκλεισε το καπάκι τουεκδρομικού ψυγείου. «Πάμε να φύγουμε», είπε.

Ο Μπίλυ κάθισε πίσω από το τιμόνι κι έλυσε το χει-ρόφρενο. Τα πέντε αγόρια πήγαν από πίσω κι άρχισαν νασπρώχνουν και το αυτοκίνητο, αφού πήρε μια κλειστή,αθόρυβη στροφή, προσπέρασε τη σιταποθήκη και φτάνο-ντας στην κατηφόρα απέναντι από το σπίτι του Χέντυάρχισε να τσουλάει από μόνο του. Τ' αγόρια έτρεξαν καισκαρφάλωσαν μέσα ξεφυσώντας λαχανιασμένα. Στο ση-μείο όπου τέλειωνε ο κατήφορος, ο Μπίλυ έβαλε τρίτη κιέβαλε μπρος τη μηχανή αφήνοντας το συμπλέκτη.

Γουρουνίσιο αίμα για ένα γουρούνι. Φοβερό. Περίπτωση.Χαμογέλασε, και βλέποντας τον ο Λου Γκάρσον ένιωσεέκπληξη και φόβο. Δεν θυμόταν να είχε δει ποτέ τον ΜπίλυΝόλαν να χαμογελάει. Δεν είχε καν ακούσει να κυκλοφορείτέτοια φήμη.

«Σε ποιανού κηδεία έχει πάει ο γέρο-Χέντυ;» ρώτησε οΣτηβ.

«Στης μάνας του», είπε ο Μπίλυ.«Στης μάνας του;» έκανε κατάπληκτος ο Τζάκυ Τάλ-

μποτ. «Καλά, αυτή πρέπει να ήταν μεγαλύτερη κι απότο Θεό.»

Ένας καταρράκτης γέλιου ξεχύθηκε μες στο ευωδια-στό σκοτάδι που ριγούσε στην κόψη του καλοκαιριού.

Μέρος ΔεύτεροΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ

ΚΑΡΥ 123

Το πρωί της 27ης Μαΐου φόρεσε για πρώτη φορά τοφουστάνι, στο δωμάτιο της. Είχε αγοράσει κι ένα ειδικόσουτιέν που κάπως συγκρατούσε τα στήθη της ανασηκω-μένα (όχι πως το είχαν ιδιαίτερη ανάγκη) αφήνοντας τοπάνω μέρος τους ακάλυπτο. Καθώς το δοκίμαζε πάνωτης, ένιωσε ένα αλλόκοτο, ακαθόριστο συναίσθημα νατην πλημμυρίζει: η γλυκειά ταραχή της ανταρσίας ανάμικτημε ντροπή.

Το φόρεμα έφτανε σχεδόν στο πάτωμα. Κάτω ήτανφαρδύ όμως στη μέση εφαρμοστό, και το πολυτελές ύφασμα ολωσδιόλου ξένο στην αφή με το δέρμα της που ή-ταν συνηθισμένο στα μάλλινα και βαμβακερά. Το μάκροςτου έμοιαζε να 'ναι το σωστό - σε συνδυασμό βέβαια μετα καινούρια παπούτσια. Τα έβαλε, διόρθωσε το ντεκολτέκαι πλησίασε στο παράθυρο. Δεν είδε στο τζάμι παρά έναφάντασμα του εαυτού της, πάντως όλα έδειχναν να είναιεντάξει. Αργότερα, ίσως εύρισκε την ευκαιρία να _

Η πόρτα πίσω της άνοιξε σχεδόν αθόρυβα και η Κάρυστράφηκε κι είδε τη μητέρα της. Είχε ντυθεί για τη δου-λειά. Φορούσε το άσπρο της πουλόβερ· στο ένα χέρι κρα-τούσε το μαύρο της πορτοφόλι και στο άλλο τη Βίβλοτου Μπαμπά Ραλφ. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ασυναίσθηταη Κάρυ ίσιωσε την πλάτη της και έμεινε έτσι, ευθυτε-νής, στο φως του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο.

«Κόκκινο», μουρμούρισε η Μαμά. «Το φαντάστηκαπως θα ήταν κόκκινο.»

Η Κάρυ δεν είπε τίποτα.«Φαίνονται τα βρωμομαξιλαράκια σου. Όλοι θα τα

δούνε. Θα κοιτάζουν το κορμί σου. Η Βίβλος λέει __»«Τα στήθη μου είναι, Μαμά. Όλες οι γυναίκες έχουν

στήθος.»


«Βγάλε αυτό το φουστάνι», είπε η Μαμά.«Όχι.»«Βγάλτο, Κάρυ. Βγάλτο να πάμε κάτω και να το κά-

ψουμε μαζί στον φούρνο κι ύστερα να προσευχηθούμε γιασυγχώρεση. Να δείξουμε τη μετάνοια μας.»

Τα μάτια της έλαμπαν με την παράξενη, αλλοπρόσαλληθέρμη που την κυρίευε όποτε της συνέβαιναν γεγονότα πουτα ερμήνευε σαν θεόσταλτα σημάδια που έβαζαν σεδοκιμασία την πίστη της. «Δε θα πάω στη δουλειά», συ-νέχισε, «ούτε κι εσύ θα πας στο σχολείο. Θα προσευχη-θούμε. Θα ζητήσουμε να μας στείλει ο Κύριος ένα σημάδι.Θα πέσουμε στα γόνατα και θα ζητήσουμε το Πυρ τηςΠεντηκοστής.»

«Όχι, Μαμά.»Η μητέρα της σήκωσε το χέρι και τσιμπήθηκε στο

πρόσωπο. Άφησε ένα κόκκινο σημάδι. Κοίταξε την Κάρυγια να δει την αντίδραση της, δεν είδε καμία αντίδραση,λύγισε τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της και γρατζούνισετο μάγουλο της, βγάζοντας αίμα. Κλαψουρίζοντας άρχισενα γέρνει μπρος πίσω πάνω στις φτέρνες της. Τα μάτιατης άστραφταν από την αγαλλίαση.

«Πάψε να πληγώνεις τον εαυτό σου, Μαμά. Δεν πρό-κειται να με σταματήσεις έτσι.»

Η Μαμά έβγαλε μια στριγγλιά. Έσφιξε την δεξιά τηςγροθιά και χτύπησε το στόμα της. Πασάλειψε τα δάχτυλα της με το ίδιο της το αίμα, τα κοίταξε με βλέμμα θο-λό και άφησε μια κηλίδα πάνω στο εξώφυλλο της Βί-βλου. «Χρισμένο στο αίμα του Αμνού», ψιθύρισε. «Πολλέςφορές. Πολλές φορές εκείνος κι εγώ _ »

«Φύγε, Μαμά.»Μια τρομαχτική έκφραση ιερής αγανάκτησης χάραξε

το πρόσωπο της Μαμάς. «Κανείς δεν μπορεί να εμπαίζειτον Κύριο», ψιθύρισε. «Να είσαι σίγουρη, πως το αμάρτημασου θα το δει. Κάψε το, Κάρυ! Πέτα από πάνω σου τοχρώμα του διαβόλου και κάψε το! Κάψε το! Κάψ'

το!»Η πόρτα άνοιξε απότομα μόνη της.«Φύγε, Μαμά.»Το ματωμένο στόμα της Μαμάς σχημάτιζε ένα χαμό-

γελο γκροτέσκο, διεστραμμένο. «Όπως έπεσε από τονπύργο η Ιεζαβέλ, έτσι να πέσεις κι εσύ», της είπε. «Καιήλθον οι κύνες και έλειχον το αίμα. Έτσι λέει η Βίβλος!Είναι _ »

Τα πόδια της είχαν αρχίσει να γλυστρούν πάνω στοπάτωμα κι έσκυψε να κοιτάξει απορημένη. Σα να είχε γίνειπάγος το δάπεδο και κείνη να έφευγε γλυστρώντας.«Σταμάτα το αυτό!» ούρλιαξε.

Είχε βρεθεί στο χωλ τώρα. Αρπάχτηκε από το κού-φωμα της πόρτας και κατάφερε να κρατηθεί για μιαστιγμή· ύστερα τα δάχτυλα της ξεκόλλησαν από κει, απόμόνα τους θα 'λεγε κανείς.

«Σ' αγαπάω, Μαμά», είπε η Κάρυ με σταθερή φωνή.«Λυπάμαι γι' αυτό.»

Η Κάρυ σκέφτηκε την πόρτα να κλείνει κι η πόρτα έ-κλεισε σαν να την είχε φυσήξει ένα απαλό αεράκι. Προ-σεχτικά για να μη την πονέσει, ελευθέρωσε τη μητέρατης από τα άυλα χέρια που την είχαν σπρώξει έξω. Έναλεπτό αργότερα η Μάργκαρετ βροντοκοπούσε την πόρτα.Η Κάρυ την κράτησε κλεισμένη- τα χείλη της έτρεμαν.

«Θα έρθει η θεία δίκη!» ωρυόταν η Μάργκαρετ Γου-άιτ. «Εγώ νίπτω τας χείρας μου! Ό,τι μπορούσα έκαμα!»

«Έτσι είπε κι ο Πιλάτος», μουρμούρισε η Κάρυ.Η μητέρα της απομακρύνθηκε. Ένα λεπτό αργότερα η

Κάρυ την είδε να διασχίζει το δρόμο πηγαίνοντας στηδουλειά της. «Μαμά», ψιθύρισε κι ακούμπησε το μέτωποτης στο τζάμι.



Πριν προχωρήσουμε σε μια πιο λεπτομερειακή ανάλυσητου τι συνέβη τη Νύχτα του Χορού, καλό θα ήταν ναανακεφαλαιώσουμε τα όσα γνωρίζουμε για την ΚάρυΓουάιτ.

Ξέρουμε πως η Κάρυ υπήρξε θύμα της θρησκευτικήςμανίας της μητέρας της. Ξέρουμε πως είχε τηλεκινητικέςικανότητες. Ξέρουμε πως αυτό το "άγριο ταλέντο" είναικληρονομικό και οφείλεται σε ένα γονίδιο. Υποψιαζόμαστεπως η τηλεκινητική ικανότητα ίσως είναι ορμονικής αιτι-ολογίας. Ξέρουμε πως η Κάρυ είχε δώσει ένα δείγμα τηςικανότητας της όταν, σε πολύ μικρή ηλικία, συνέβη ναβιώσει μια ακραία κατάσταση άγχους και ενοχών. Ξέρουμεπως βρέθηκε σε μια δεύτερη, παρόμοια κατάσταση κατά τοεπεισόδιο των αποδυτηρίων. Έχει διατυπωθεί η θεωρία(κυρίως από τους Γουίλιαμ Τζ. Θρόνμπερυ και ΤζούλιαΓκίβενς, του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϋ), ότι η επανεμφάνισητων τηλεκινητικών ικανοτήτων στην προκειμένη περίπτωσηοφειλόταν τόσο σε ψυχολογικούς παράγοντες (η συνήθηςψυχολογική αντίδραση των κοριτσιών -και της ίδιας τηςΚάρυ- στην πρώτη εμμηνόρροια) όσο και σε φυσικούςπαράγοντες (ο ερχομός της εφηβείας).

Και τέλος, ξέρουμε πως τη Νύχτα του Χορού βίωσε-για τρίτη φορά- μία κατάσταση φοβερής έντασης, που έ-γινε και η αιτία για τα τρομακτικά γεγονότα που πρέπειτώρα ν' αρχίσουμε ν' αναφέρουμε. Ας αρχίσουμε με...

(δεν έχω αγωνία δεν έχω καθόλου αγωνία)Ο Τόμυ είχε περάσει νωρίτερα και της είχε προσφέρει τολουλούδι που θα φορούσε, και τώρα το καρφίτσωνεπάνω στο φόρεμα της, στον ώμο, μονάχη. Η Μαμά, βέ-

ΚΑΡΥ

βαια, δεν ήταν εκεί για να της το βάλει και να είναισίγουρη πως μπήκε στη σωστή θέση. Η Μαμά είχε κλει-δωθεί στο ιερό εδώ και δυο ώρες και προσευχόταν υστε-ρικά. Η φωνή της πότε δυνάμωνε και πότε χαμήλωνε, μεμια συχνότητα αλλοπρόσαλλη.

(λυπάμαι μαμά αλλά δε μπορώ να σου ζητήσω συγ-γνώμη)

Αφού καρφίτσωσε το λουλούδι της, άφησε τα χέριατης να πέσουν και στάθηκε για λίγο ακίνητη με τα μάτιακλειστά. Στο σπίτι δεν υπήρχε ολόσωμος καθρέφτης

(ματαιοτης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιοτης)αλλά είχε την εντύπωση πως ήταν εντάξει. Δε μπορεί.

Αφού _Άνοιξε πάλι τα μάτια της. Ο κούκος του Μέλανα

Δρυμού, ο αγορασμένος με Πράσινα Κουπόνια, έδειχνε ε-φτά και δέκα.

(ο τομυ σε είκοσι λεπτά θα 'ναι εδώ)Θα είναι όμως;Όλ' αυτά μπορεί και να 'ναι ένα οργανωμένο αστείο, η

τελευταία μεγάλη φάρσα, ο ύστατος εμπαιγμός. Να τηναφήσουν εδώ να περιμένει όλη τη νύχτα μες στο βελού-δινο φουστάνι της με τη στενή μέση, τα φουσκωτά μανίκια,τη μάξι φούστα και το τριαντάφυλλο καρφιτσωμένο στοναριστερό της ώμο.

Στο άλλο δωμάτιο η φωνή δυνάμωνε ολοένα· «...στηνκαθαγιασμένη Γη! Ξέρουμε πως Εσύ είσαι ο Οφθαλμόςος τα Πάνθ' Ορά, ο Οφθαλμός των Τριών Αψίδων, ο ήχοςτης μαύρης σάλπιγγας. Εκ βάθους καρδίας μετανοούμε...»

Η Κάρυ πίστευε ότι θα ήταν αδύνατο να καταλάβεικανείς τι κουράγιο χρειάστηκε να μαζέψει για να συμβι-βαστεί με την ιδέα ότι θα άφηνε τον εαυτό της εκτεθειμένοσε ο,τιδήποτε θα μπορούσε να της συμβεί τη νύχτα εκείνη.Το να την στήσουν απλώς, ήταν το μικρότερο κακό πουθα μπορούσαν να της κάνουν. Και μάλιστα,

127


κάτι μέσα της τής έλεγε πως καλύτερα να 'ταν όλο κι όλο αυτό, καλύτερα να 'ρχονταν έτσι τα πράγματα___

(όχι σταματά να σκέφτεσαι έτσι)Θα της ήταν, βέβαια, πολύ πιο εύκολο να μείνει εδώ

μέσα με τη Μαμά. Πιο ασφαλές. Ήξερε πως κι οι Άλλοι, τηΜαμά την υπολόγιζαν. Μπορεί η Μαμά να ήταν φανατική,να ήταν βαρεμένη, αλλά τουλάχιστον οι αντιδράσεις τηςήταν οι αναμενόμενες, της ήταν οικείες, και το ίδιο τοσπίτι της ήταν γνώριμο. Στο σπίτι ποτέ της δεν είχε νααντιμετωπίσει γέλια και κορίτσια να στριγγλίζουν και νατης πετούν πράγματα. Κι αν εκείνος δεν ερχόταν κι αυτήαποτραβιόταν πάλι και κλεινόταν στο καβούκι της; Τοσχολείο τελείωνε σ' ένα μήνα. Μετά τι; Μετά θα έμενε νασέρνεται μέσα σ' αυτό το σπίτι, να την ταΐζει η Μαμά, ναπαρακολουθεί τηλεοπτικά παιχνίδια και σαπουνόπερες μετις ώρες στην τηλεόραση της κυρίας Γκάρισον (κάθε φοράπου η ογδονταεξάχρονη κυρία Γκάρισον θα την δεχόταν γιαεπίσκεψη), να κατεβαίνει μετά το βραδυνό στο κέντρο γιανα πιεί μια μπύρα στου Κέλυ αν δεν βρισκόταν μέσακανένας γνωστός, να παχαίνει, να χάνει κάθε ελπίδα, ναχάνει ακόμα και τη δύναμη να σκέφτεται...

Όχι. Όχι, Θεούλη μου, σε παρακαλώ(σε παρακαλώ κάνε να είναι ωραία η βραδυα)« _ προστάτεψε μας από τον Σατανά που παραμονεύει

στα σοκάκια και στα πάρκινγκ των εστιατορίων, ω, Σω-τήρα _ »

Εφτά και είκοσι πέντε.Ασυναίσθητα, βάλθηκε ασταμάτητα να σηκώνει με το

νου της διάφορα αντικείμενα και να τα βάζει πίσω στηθέση τους με τον ίδιο τρόπο που μια γυναίκα διπλώνεικαι ξεδιπλώνει νευρικά την πετσέτα της, περιμένονταςκάποιον στο εστιατόριο. Μπορούσε να σηκώνει πέντε έξιπράγματα στον αέρα την ίδια στιγμή, χωρίς ίχνος κούρασηςκαι χωρίς να την πιάνει πονοκέφαλος. Περίμενε πως

από μέρα σε μέρα η δύναμη της θα μειωνόταν, να όμωςπου διατηρούνταν στο ακέραιο, χωρίς το παραμικρό ση-μάδι υποχώρησης.

Το προηγούμενο απόγευμα, γυρνώντας σπίτι από τοσχολείο, είχε κυλήσει ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο

(θεέ μου σε παρακαλώ κάνε να μην είναι φάρσα)δέκα μέτρα χωρίς να καταβάλει προσπάθεια. Οι αργό-

σχολοι έξω από το δικαστήριο το κοίταζαν με μάτιαγουρλωμένα· κοίταζε κι εκείνη, βέβαια, αλλά μέσα τηςχαμογελούσε.

Ο κούκος πετάχτηκε από το ρολόι κι έβγαλε μόνο μιαφωνή. Εφτάμισι.

Είχε αρχίσει λίγο λίγο ν' αντιλαμβάνεται την τρομερήυπερένταση στην οποία υπέβαλλε την καρδιά της,τα πνευμόνια, το θερμοστάτη του κορμιού της, με την άσκη-ση αυτή. Φοβόταν πως διόλου απίθανο η καρδιά της ναεκραγεί απ' την υπερένταση. Λες κι καρδιά της ανήκε σ'άλλο σώμα κι ίδια την ανάγκαζε να ζορίζεται, να τρέχειχωρίς σταμάτημα. Δεν θα την πληρώσεις εσύ, το άλλο, τοξένο σώμα θα την πάθει. Είχε αρχίσει να συνειδητοποιείπως η δύναμη της ίσως δεν διέφερε και πολύ από κείνητων Ινδών φακίρηδων που ξαπλώνουν πάνω σ' αναμμένακάρβουνα, που καρφώνουν βελόνες στα μάτια τους ήθάβονται στη γη για έξι βδομάδες. Όταν το μυαλόεπιβάλλεται πάνω στην ύλη, απομυζά με τρομαχτικό τρόποτις δυνάμεις του κορμιού.

Εφτά και τριάντα δυο.(δε θα έρθει)(μην το σκέφτεσαι - κατσαρόλα που τηνκοιτάς δε

βράζει θα έρθει)(όχι δε θα έρθει σε κοροϊδεύει τώρα είναι μαζί με τους

φίλους του και σε λίγο θα περάσουν μ' ένα αμάξι και θαγελάνε και θα κορνάρουν και θα σε κράζουν)

Γεμάτη απογοήτευση, βάλθηκε να σηκώνει τη ραπτο-μηχανή πάνω-κάτω κι ύστερα από λίγο άρχισε να την


πηγαινοφέρνει στον αέρα, σε ολοένα και πιο μεγάλουςκύκλους.

« _ και προστάτεψε μας από τις εξεγερμένες θυγατέ-ρες που έχουν παρασυρθεί από τον Πονηρό __»

«Σκάσε!» ούρλιαξε ξαφνικά η Κάρυ. Για μια στιγμήαπλώθηκε μια έντρομη σιωπή κι ύστερα από λίγο άρχισεξανά ένας ασυνάρτητος ψαλμός.

Εφτά και τριάντα τρία.Δε θα έρθει.(θα γκρεμίσω το σπίτι)Στο μυαλό της οι εικόνες ξετυλίχτηκαν αβίαστα, με

κινηματογραφική καθαρότητα. Πρώτα θα βροντούσε τηραπτομηχανή πάνω στον τοίχο του σαλονιού. Μετά θαπετούσε τον καναπέ έξω από το παράθυρο. Θα τα πετούσεόλα, τραπέζια, καρέκλες, βιβλία και φυλλάδια, θα τα 'κανεόλα λίμπα, θα ξεχαρβάλωνε τα υδραυλικά, έτσι που ναμοιάζουν σαν αρτηρίες που αποκολλήθηκαν από τησάρκα. Αν μπορούσε, θα τίναζε στον αέρα ακόμα και τηστέγη. Τα κεραμίδια θα πετούσαν στον βραδυνό ουρανόσαν τρομαγμένα περιστέρια...

Φώτα από προβολέα αυτοκινήτου στο παράθυρο.Είχαν περάσει κι άλλα αυτοκίνητα, κι έκαναν την

καρδιά της να φτερουγίσει. Αυτό εδώ όμως έκοβε ταχύ-τητα.(ω)

Μη μπορώντας να κρατηθεί, έτρεξε στο παράθυρο, κιήταν αυτός, ο Τόμυ, κι έβγαινε από το αυτοκίνητο του·ακόμα και στο λίγο φως του δρόμου ήταν όμορφος, ολο-ζώντανος και σχεδόν ήταν σαν... σα να πετούσε σπίθες. Ησκέψη αυτή της έφερε γέλια.

Η Μαμά είχε σταματήσει τις προσευχές.Άρπαξε την μεταξωτή εσάρπα της που κρεμόταν στη

ράχη της καρέκλας και την έριξε πάνω στους γυμνούςτης ώμους. Δάγκωσε τα χείλη της, διόρθωσε το μαλλίτης, θα πουλούσε ακόμα και την ψυχή της για έναν ολό-

σωμό καθρέφτη. Στο διάδρομο χτύπησε το κουδούνι.Στάθηκε ακίνητη και περίμενε, παλεύοντας να συγ-

κρατήσει το τρέμουλο των χεριών της, το δεύτερο κου-δούνισμα. Άνοιξε την πόρτα και νάτον μπροστά της, μ' έναεκτυφλωτικά λευκό σακάκι και μαύρο παντελόνι.

Κοιτάχτηκαν αμίλητοι στα μάτια.Η καρδιά της ήταν έτοιμη να σπάσει με την πρώτη ά-

στοχη κουβέντα που θα του ξέφευγε· αν τον έβλεπε ναγελάει θα πέθαινε! Ένιωθε σαν η δυστυχισμένη ζωή τηςνα είχε στενέψει, να είχε γίνει ολόκληρη ένα μικρό ση-μείο που θα μπορούσε να είναι το τέλος ή η απαρχή μιαςηλιαχτίδας.

Τελικά, γεμάτη απόγνωση, «Σου αρέσω;» είπε.«Είσαι όμορφη», της είπε.Πραγματικά, ήταν.

Από το Τhe Shadow Exploded (σελ. 131):

Την ώρα που οι καλεσμένοι στον Ανοιξιάτικο Χορότου Γιούιν μαζεύονταν στο γυμνάσιο ή απομακρύνονταναπό τους μπουφέδες με τα κεράσματα, η Κρίστιν Χάρ-γκενσεν και ο Ουίλιαμ Νόλαν συναντιόνταν σ' ένα δωμάτιοπάνω από το κέντρο διασκέδασης The Cavalier. Ξέρουμεπως συναντιόνταν συχνά εκεί· το στοιχείο αυτό έχεικαταχωρηθεί στα πρακτικά της Επιτροπής Γουάιτ. Αυτόπου δεν ξέρουμε είναι αν είχαν καταστρώσει το σχέδιο ωςτην τελευταία λεπτομέρεια ή αν όλα ήταν έμπνευση τηςστιγμής...

«Είναι ώρα;» τον ρώτησε μέσα στο σκοτάδι.Εκείνος κοίταξε το ρολόι του. «Όχι.»


Μέσα από το ξύλινο πάτωμα έφτανε ως επάνω ο ήχοςτου τζουκ-μποξ που έπαιζε το She’s Got To Be a Saintτου Ρέυ Πράις. Η Κρις σκέφτηκε πως το Κάβαλιερ δενείχε αλλάξει τους δίσκους του από την πρώτη φορά πουείχε έρθει εδώ, με πλαστή ταυτότητα, δυο χρόνια πριν.Τότε βέβαια είχε μείνει κάτω στο ισόγειο· δεν είχε ανέβειστα "ιδιαίτερα". Η κάφτρα από το τσιγάρο του Μπίλυ α-ναβόσβηνε μες στο σκοτάδι σαν μάτι ανήσυχου δαίμονα. ΗΚρις το παρακολουθούσε σκεφτική. Δεν τον είχε αφήσεινα κοιμηθεί μαζί της ως την περασμένη Δευτέρα, οπότετης υποσχέθηκε πως μαζί με τους φίλους του θα τηνβοηθούσαν να τιμωρήσει την Κάρυ Γουάιτ αν τολμούσενα πάει στο χορό με τον Τόμυ Ρος. Όμως είχαν ξαναβρεθείεδώ αρκετές φορές και το 'χαν ρίξει στα χαϊ-δολογήματα και τα φιλιά - Σκωτσέζικο έρωτα το 'λεγεεκείνη, και κείνος, με την αλάθητη ικανότητα του ναβρίσκει την χυδαιότερη εκδοχή, γαμήσι χωρίς χύσι.

Η Κρις είχε σκοπό να τον αφήσει να περιμένει ώσπουνα κάνει πραγματικά κάτι για το χατήρι της

(μα είχε κιόλας κάνει κάτι είχε φέρει το αίμα)όμως τα πράγματα σαν να είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν

από τον έλεγχο της κι αυτό την ανησυχούσε. Αν τη Δευ-τέρα δεν του είχε δοθεί με τη θέληση της, θα την είχεπάρει με τη βία.

Ο Μπίλυ δεν ήταν ο πρώτος εραστής της, αλλά ήταν οπρώτος που δεν μπορούσε να τον χορέψει όπως ήθελεεκείνη. Πριν απ' αυτόν, τ' αγόρια που είχε ήταν έξυπνεςμαριονέτες, με πρόσωπα καθαρά χωρίς σπυράκια, παιδιάγονιών με υψηλές γνωριμίες και διασυνδέσεις. Οδηγούσαντα δικά τους Φολκσβάγκεν και σπούδαζαν στο Πανεπι-στήμιο της Μασαχουσέτης ή στο Κολλέγιο της Βοστώ-νης. Το φθινόπωρο φορούσαν τα μπουφάν του συλλόγουτης σχολής τους και το καλοκαίρι φανελάκια με ζωηράχρώματα. Κάπνιζαν μαριχουάνα και μιλούσαν για τ' α-στεία πράγματα που τους συνέβαιναν όταν ήταν μαστου-

ρωμένοι. Στην αρχή, της φέρονταν με συγκατάβαση καιστο τέλος πάντα κατέληγαν να τρέχουν από πίσω τηςσαν λαχανιασμένα, ξαναμμένα σκυλιά. Αν αυτό κρατούσεκαιρό τότε η Κρις τους άφηνε να κοιμηθούν μαζί της.Τις περισσότερες φορές ξάπλωνε από κάτω τους παθητικά,χωρίς ούτε να συμμετέχει ούτε να τους εμποδίζει, μέχρι νατελειώσουν. Αργότερα, κατάφερνε να φτάνει μόνη της σεοργασμό, φέρνοντας στη σκέψη της εκείνες τις στιγμές.

Είχε γνωρίσει τον Μπίλυ Νόλαν ύστερα από μια έφοδοτης αστυνομίας για ναρκωτικά, σ' ένα διαμέρισμα στοΠόρτλαντ. Τέσσερις φοιτητές κι ο γκόμενος της Κρις είχανσυλληφθεί για κατοχή ναρκωτικών. Η Κρις και οι άλλεςκοπέλες είχαν κατηγορηθεί για απλή συμμετοχή. Οπατέρας της χειρίστηκε το θέμα με μεγάλη επιδεξιότητακαι την ρώτησε αν ήξερε τι θα σήμαινε για. το κύρος καιτην καριέρα του μια καταδίκη της κόρης του γιαναρκωτικά. Η Κρις του απάντησε πως δεν θεωρούσε τοθέμα ιδιαίτερα σπουδαίο κι εκείνος της πήρε πίσω το αυ-τοκίνητο που της είχε χαρίσει. Μια βδομάδα αργότερα, οΜπίλυ προσφέρθηκε να την πάει σπίτι της με το αμάξιτου κι εκείνη δέχτηκε. Κανείς δεν φαινόταν να τον εκτι-μάει ιδιαίτερα, ωστόσο κάτι πάνω του την γοήτευε, καιτώρα, ξαπλωμένη σ' αυτό το παράνομο κρεβάτι καιπλημμυρισμένη από έναν ηδονικό φόβο, σκεφτόταν πώςμπορεί να ήταν το αυτοκίνητο του -τον πρώτο καιρό,τουλάχιστον.

Δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα σινιαρισμένα, απρόσωπααυτοκίνητα των προηγούμενων φλερτ της, με τις πλαστικέςταπετσαρίες. Το αμάξι του Μπίλυ ήταν παλιό, σκούρο, θα'λεγε κανείς καταχθόνιο. Το παρμπρίζ γύρω-γύρω ήτανγαλακτερό, λες κι είχε αρχίσει να παθαίνει καταρράκτη. Τακαθίσματα ήταν ξεχαρβαλωμένα. Στο πίσω μέροςκυλούσαν και συγκρούονταν μπουκάλια μπύρας ενώμπροστά στα πόδια της υπήρχε μια τεράστια εργαλειoθή-


κη χωρίς καπάκι, γεμάτη γράσα. Τα εργαλεία μέσα ήτανπολλών λογιών και η Κρις υποψιαζόταν ότι τα περισσότεραήταν κλεμμένα. Το αμάξι μύριζε λάδια και βενζίνα. Οθόρυβος των εξατμίσεων περνούσε θριαμβευτικά μέσα απότο φαγωμένο πάτωμα. Ο δείκτης λαδιού και τοστροφόμετρο κρέμονταν ηττημένα από το ταμπλώ. Οιπίσω τροχοί ήταν υπερβολικά μεγάλοι και η σκεπή τουαυτοκινήτου είχε τέτοια κλίση που έμοιαζε έτοιμη νακαρφωθεί στο δρόμο. Και φυσικά το έτρεχε πολύ. Τηντρίτη φορά που την πήγαινε σπίτι της, έσκασε το μπρο-στινό λάστιχο ενώ έτρεχαν με εξήντα πέντε μίλια την ώρακαι το αμάξι ντεραπάρισε και τα φρένα στρίγγλιζαν πάνωστην άσφαλτο κι άρχισε να ουρλιάζει, βέβαιη για τοθάνατο της. Η εικόνα του πτώματος της, σωριασμένου στηβάση μιας κολώνας και μες στα αίματα, πέρασε αστραπιαίααπό το μυαλό της σα φωτογραφία σε ταμπλόιντ. Ο Μπίλυπάλευε με το χνουδωτό τιμόνι βλαστη-μώντας. Σταμάτησαν στην απέναντι άκρη του δρόμου κιόταν βγήκε από το αυτοκίνητο με τα γόνατα έτοιμα ναλυγίσουν στο κάθε της βήμα, είδε πως οι ρόδες είχαν α-φήσει στο δρόμο σημάδια από λιωμένο καουτσούκ, τριάνταμέτρα μήκος.

Ο Μπίλυ άνοιγε κιόλας το πορτ-μπαγκάζ κι έβγαζετο γρύλο μουρμουρίζοντας. Ούτε μια τρίχα του δεν είχεφύγει από τη θέση της. Πέρασε πλάι της μ' ένα τσιγάροκρεμασμένο στην άκρη των χειλιών του. «Φέρε το κουτίμε τα εργαλεία, μωρό μου.»

Είχε μείνει εμβρόντητη. Πριν καταφέρει να μιλήσει,α-νοιγόκλεισε δυο τρεις φορές το στόμα της σαν ψάρι πουσπαρταρά.

«Ο _ όχι! Παραλίγο να με σκο __ κόντεψες να__ τρε-λομαλάκα! Κι αυτό το κουτί είναι βρώμικο!»

Γύρισε και την κοίταξε με βλέμμα ανέκφραστο.«Φερτό, αλλιώς αύριο βράδυ δε θα σε πάω στους α-

γώνες κατς.»

«Δε μου αρέσουν οι αγώνες κατς!»Δεν είχε πάει ποτέ της σε αγώνες πάλης. Οι φοιτητές

την πήγαιναν σε συναυλίες ροκ που δεν της άρεσαν καθό-λου. Χώρια που πάντα τύχαινε να κάθεται πλάι της κά-ποιος που είχε να πλυθεί βδομάδες ολόκληρες.

Σήκωσε τους ώμους του, πήγε στο μπρος μέρος τουαυτοκινήτου κι άρχισε να το σηκώνει με το γρύλο. Τουκουβάλησε το κουτί με τα εργαλεία λερώνοντας με γράσ-σα το ολοκαίνουριο πουλόβερ της. Εκείνος άφησε έναμουγκρητό χωρίς να γυρίσει το κεφάλι του. Το φανελάκιτου είχε βγει από το τζην κι η γυμνή πλάτη του ήταν α-παλή, μαυρισμένη απ' τον ήλιο και γεμάτη μύες. Την ε-ρέθισε. Τον βοήθησε να βγάλει το λάστιχο και τα χέριατης έγιναν κατάμαυρα. Το αυτοκίνητο ταλαντεύτηκε α-πειλητικά πάνω στο γρύλο· το λάστιχο είχε σκιστεί σεδυο σημεία.

Όταν τελείωσε η δουλειά και μπήκε ξανά στο αυτοκί-νητο, το πουλόβερ και η ακριβή κόκκινη φούστα της ήτανμες στις μουτζούρες.

«Αν νομίζεις πως _ » άρχισε να λέει τη στιγμή που εκείνος καθόταν πίσω από το τιμόνι. Έσκυψε απότομαπρος το μέρος της και τη φίλησε, ενώ τα χέρια του ανέ-βαιναν από τη μέση στο στήθος της. Η ανάσα του μύριζεκαπνό. Μια μυρουδιά μπριγιαντίνης και ιδρώτα γέμιζετον αέρα. Όταν τραβήχτηκε τελικά για να πάρει ανάσα,χαμηλώνοντας το κεφάλι της κοίταξε το πουλόβερ πουτα χέρια του το είχαν τώρα κάνει κατάμαυρο. Το είχεπληρώσει είκοσι δολάρια και τώρα ήταν για τα σκουπίδια. Ένιωσε να ερεθίζεται όσο ποτέ άλλοτε.

«Τί θα τους πεις γι αυτό;» τη ρώτησε και τη φίλησεπάλι. Από τον τρόπο που τη φιλούσε, η Κρις κατάλαβεπως ο Μπίλυ χαμογελούσε.

«Χάιδεψε με», του ψιθύρισε στ' αυτί. «Πιάσε με πα-ντού. Βρώμισε με!»

Η φούστα της ήταν κοντή και ο Μπίλυ την ανέβασε


βίαια ως τη μέση της. Την πήρε λαίμαργα, άτσαλα. Καικάτι -ίσως ο τρόπος του, ίσως η ξαφνική επαφή της με τοθάνατο- προκάλεσε στην Κρις έναν ξαφνικό και δυνατόοργασμό. Την άλλη μέρα πήγε μαζί του στους αγώνες πάλης.

«Οχτώ και τέταρτο», της είπε και ανακάθισε στο κρε-βάτι. Άναψε το φως κι άρχισε να ντύνεται. Το κορμί τουεξακολουθούσε να την ερεθίζει. Θυμήθηκε την περασμένηΔευτέρα, τι της είχε κάνει. Την είχε _

(όχι τώρα)Αργότερα που θα έβρισκε χρόνο, θα το σκεφτόταν με

την ησυχία της, ίσως κάποια στιγμή που η ανάμνηση τουγεγονότος θα της πρόσφερε κάτι παραπάνω από μια σκέτηδιέγερση. Κατέβασε τα πόδια της από το κρεβάτι καιφόρεσε το διάφανο εσώρουχο της.

«Ίσως να μην είναι και πολύ καλή η ιδέα», είπε, χω-ρίς να ξέρει αν δοκίμαζε εκείνον ή τον εαυτό της. «Ίσωςθα ήταν καλύτερα να πέφταμε πάλι στο κρεβάτι και __ »

«Όχι, καλή ιδέα είναι», της είπε, και μια υποψία χι-ούμορ φάνηκε στο πρόσωπο του. «Γουρουνίσιο αίμα γιαένα γουρούνι.»

«Τι;»«Τίποτα. Έλα. Ντύσου.»Ντύθηκε και την ώρα που έφευγαν από την πίσω

σκάλα ένιωσε να πλημμυρίζει την κοιλιά της μια άγρια,άπληστη διέγερση.


Ξέρετε, δε λυπάμαι για όλα όσα έγιναν, όσο νομίζουνμερικοί ότι θα 'πρεπε. Όχι πως σου το λένε κατάμουτρα·απλώς, οι ίδιοι δεν χάνουν ευκαιρία να τονίσουν πόσο μα

πόσο λυπούνται. Αυτό συνήθως συμβαίνει λίγο πριν μουζητήσουν αυτόγραφο. Περιμένουν ίσως να σε δουν κλαμ-μένη, ντυμένη στα μαύρα, να πίνεις κάτι παραπάνω απ'όσο πρέπει ή να παίρνεις ναρκωτικά και να πουν, "Αχ, τικρίμα. Όμως ξέρετε τι της συνέβη __" και μπλα-μπλα-μπλα.

Όμως το "λυπάμαι", είναι για τα ανθρώπινα συναισ-θήματα ότι ένα απλό αναψυκτικό σε σχέση με τα σκληράποτά. Είναι κάτι που λέγεται όταν χύνει κανείς ένα φλυ-τζάνι καφέ ή όταν του φεύγει η μπάλα την ώρα που παίζειμπόοουλινγκ. Η αληθινή θλίψη είναι τόσο σπάνια όσο και ηαληθινή αγάπη. Δεν λυπάμαι πια επειδή ο Τόμυ είναινεκρός. Όλ' αυτά μοιάζουν σα να τα ονειρεύτηκα κάποτεξυπνητή. Μπορεί να σκέφτεστε πως αυτό είναι σκληρό,όμως από τη νύχτα του χορού μέχρι σήμερα έχει κυλήσειπολύ νερό κάτω από τις γέφυρες. Ούτε μετανιώνω πουπαρουσιάστηκα μπροστά στην Επιτροπή Γου-άιτ. Είπα την αλήθεια -όση ήξερα, τέλος πάντων.

Όμως λυπάμαι για την Κάρυ.Ξέρετε, έχει πια ξεχαστεί. Την έχουν καταντήσει ένα

είδος συμβόλου κι έχουν ξεχάσει πως ήταν κι αυτή μιαανθρώπινη ύπαρξη, αληθινή όσο κι εσείς που διαβάζετεαυτό το βιβλίο, με ελπίδες, μ' όνειρα και μπλα-μπλα. Είναιβέβαια ανώφελο να τα λέω όλ' αυτά. Τίποτα πια δεν μπορείνα την αλλάξει, να την μετατρέψει ξανά σε άνθρωπο,σβήνοντας την εικόνα που έχουν δημιουργήσει τα μέσαμαζικής ενημέρωσης. Γιατί ήταν άνθρωπος και πονούσε.Πονούσε ίσως περισσότερο απ' όσο μπορούμε ναφανταστούμε. Να λοιπόν για ποιο πράγμα λυπάμαι· κιελπίζω εκείνος ο χορός να της είχε δώσει κάποια χαρά.Ελπίζω, μέχρι τη στιγμή που άρχισε η τραγωδία, να ήτανόλα όμορφα, υπέροχα και μαγικά για κείνη...


Ο Τόμυ μπήκε στο πάρκινγκ κοντά στην καινούριαπτέρυγα του γυμνασίου, άφησε τη μηχανή αναμμένη γιαλίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα γύρισε το κλειδί. Η Κάρυκαθόταν πλάι του κρατώντας την εσάρπα της τυλιγμένηγύρω από τους γυμνούς της ώμους. Ξαφνικά της φάνηκεπως ζούσε μέσα σ' ένα όνειρο που έκρυβε ανομολόγητουςσκοπούς που μόλις εκείνη τη στιγμή άρχισε να αντιλαμ-βάνεται. Τι γύρευε εδώ; Είχε αφήσει μόνη τη Μαμά.

«Έχεις αγωνία;» τη ρώτησε κι εκείνη αναπήδησε.«Ναι.»Ο Τόμυ γέλασε και βγήκε από το αυτοκίνητο. Ήταν

έτοιμη ν' ανοίξει την πόρτα της, αλλά πρόλαβε και τηςτην άνοιξε εκείνος. «Δεν χρειάζεται να έχεις νευρικότη-τα», της είπε. «Μοιάζεις με τη Γαλάτεια.»

«Με ποια;»«Με τη Γαλάτεια. Μάθαμε την ιστορία της στο μάθημα

του κυρίου Έβερ. Που ήταν άγαλμα και μεταμορφώθηκεσε όμορφη κυρά έτσι που κανείς δεν την αναγνώρι-ζε.»

Έμεινε σκεφτική. «Εγώ θέλω να μ' αναγνωρίσουν»,είπε τελικά.

«Δίκιο έχεις. Έλα, πάμε.»Ο Τζωρτζ Ντόουσον και η Φρίντα Τζέησον στέκονταν

πλάι της στον αυτόματο πωλητή της κόκα-κόλα. Η Φρίνταφορούσε ένα πορτοκαλί διάτρητο κατασκεύσμα και θύμιζεπνευστό όργανο. Η Ντόνα Θάιμποντο μάζευε τα εισιτήριαστην είσοδο μαζί με τον Ντέιβιντ Μπράκεν. Ήταν κι οι δυομέλη της Εθνικής Λέσχης Τιμών κι αποτελούσαν μέρος τηςπροσωπικής γκεστάπο της δεσποινίδας Γκηρ. Φορούσανάσπρα φαρδιά παντελόνια και κόκκινα μπλαίηζερ -ταχρώματα του σχολείου. Η Τίνα Μπλέηκ κι η ΝόρμαΓουάτσον μοίραζαν προγράμματα και τοποθετούσαν τονκόσμο στις αριθμημένες θέσεις. Φορούσαν κι οι δυο μαύρα,κι η Κάρυ υπέθεσε ότι θα θεωρούσαν το ντύσιμο τους πολύσικ, της ίδιας όμως της θύμιζαν κοπέλες που πουλάν

τσιγάρα σε παλιά γκαγκστερική ταινία.Καθώς έμπαιναν μέσα ο Τόμυ κι η Κάρυ, όλοι στρά-

φηκαν για να τους κοιτάξουν και για μια στιγμή απλώ-θηκε μια ψυχρή, αμήχανη σιωπή. Η Κάρυ ένιωσε έντονατην ανάγκη να γλείψει τα χείλη της αλλά συγκρατήθηκε.

Τότε ο Τζωρτζ Ντόουσον είπε: «Ρος, σαν αδερφή είσαι,ρε!»

Ο Τόμυ χαμογέλασε. «Πότε κατέβηκες από το δέντρορε Μπόνγκο και δεν σε πήραμε είδηση;»

Ο Ντόουσον όρμησε μπροστά με τη γροθιά του υψω-μένη και η Κάρυ πάγωσε από τον τρόμο. Όπως ήτανσφιγμένη από την αγωνία, παραλίγο να σηκώσει τονΤζωρτζ ψηλά και να τον εκσφενδονίσει στην άλλη άκρητης αίθουσας. Ύστερα κατάλαβε πως όλ' αυτά ήταν έναπαλιό παιχνίδι, μια πλάκα που την έκαναν συχνά, μετην πρώτη ευκαιρία.

Τα αγόρια σχημάτισαν γύρω τους ένα κύκλο. ΟΤζωρτζ, που είχε κιόλας αρπάξει δυο χτυπήματα σταπλευρά, έβγαλε μια κραυγή σαν της γαλοπούλας κι άρχισενα φωνάζει, «Απάνω τους! Να μη μείνει ούτε ρουθούνιβιετναμέζικο! Στα κλουβιά με τις τίγρεις!» κι ο Τόμυ ε-γκατέλειψε την αμυντική του στάση και λύθηκε στα γέλια.

«Μη σ' απασχολεί», είπε η Φρίντα στην Κάρυ, ζαρώ-νοντας τη σουβλερή της μύτη καθώς περιφερόταν πέραδώθε. «Αν σκοτωθούνε, θα χορέψουμε οι δυο μαζί.»

«Μπα, πού να σκοτώσουν αυτοί οι χαζοβιόληδες», α-πάντησε η Κάρυ.

«Σα τους δεινόσαυρους είναι κι αυτοί.»Βλέποντας τη Φρίντα να χαμογελάει, ένιωσε να χα-

λαρώνει μέσα της κάτι πολύ παλιό και σκουριασμένο. Κιένιωσε ζεστασιά. Ανακούφιση.

«Πού το αγόρασες το φουστάνι σου;» ρώτησε η Φρίντα.«Είναι φανταστικό.»

«Το 'φτιαξα μόνη μου.»


«Το έφτιαξες;» Η Φρίντα γούρλωσε τα μάτια της μεαπροσποίητη κατάπληξη. «Πλάκα μου κάνεις!»

Η Κάρυ ένιωσε να κοκκινίζει. «Ναι, το έφτιαξα μόνημου. Μου... μου αρέσει να ράβω. Αγόρασα το ύφασμα απότου Τζωνς, στο Γουέστοβερ. Το πατρόν ήταν πολύ εύκολο.»

«Άντε, πάμε», είπε σε όλους ο Τζωρτζ. «Θ' αρχίσει ηορχήστρα.» Κοίταξε δεξιά κι αριστερά με μάτια γουρλω-μένα κι άρχισε να χορεύει μονάχος. «Να βλέπω παλμό!Να βλέπω παλμό! Εμείς οι Βιετκόνγκ τρελαινόμαστε γιαηλεκτρικές κιθάρες!»

Την ώρα που έμπαιναν μέσα ο Τζωρτζ προσπαθούσεμε διάφορες κινήσεις να μιμηθεί μια ληστεία μετά φόνου, ηΚάρυ έλεγε στη Φρίντα για το φουστάνι της κι ο Τόμυχαμογελούσε με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες του.Η Σού σίγουρα θα του έλεγε πως έτσι χαλούσε τη γραμμήτου σακακιού του αλλά δε βαριέσαι, όλα έδειχναν ναπηγαίνουν ρολόι.

Του Τόμυ, του Τζωρτζ και της Φρίντα δεν τους από-μεναν παρά δυο ώρες ζωής ακόμα.


Η θεωρία της Επιτροπής Γουάιτ σχετικά με την αφορμήτων γεγονότων -δυο κουβάδες με γουρουνίσιο αίμα,στηριγμένοι σ' ένα δοκάρι πάνω από την εξέδρα- φαίνεταιυπερβολικά ανεπαρκής και δεν ευσταθεί, ακόμα και στοφως των πενιχρών αποδείξεων που έχουμε στη διάθεσημας. Αν κανείς θελήσει να πιστέψει τα λεγόμενα τωνστενών φίλων του Νόλαν (οι οποίοι, για να είμαστεειλικρινείς, δεν φαίνονται ιδιαίτερα ευφυείς ώστε να μπο-ρούν να πουν με τρόπο πειστικό ένα ψέμμα), ο Νόλαν, ό-σον αφορά σ' αυτό το μέρος της συνομωσίας, αφαίρεσε

την πρωτοβουλία των κινήσεων από την Κρις Χάργκεν-σεν και έδρασε αυτόβουλα...

Όταν οδηγούσε δε μιλούσε καθόλου· του άρεσε να ο-δηγεί. Όλη αυτή η επιχείρηση του έδινε μια αίσθηση δύ-ναμης που τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί μαζί της,ούτε καν το γαμήσι. Προερχόταν από ένα διαλυμένο σπίτι·ο πατέρας του την είχε κοπανήσει όταν χρεωκόπησε τοβενζινάδικο του από κακοδιαχείριση, την εποχή που ο Μπίλυήταν μόλις δώδεκα χρονών, και η μάνα του από τότε είχεαλλάξει τέσσερις γκόμενους. Για την ώρα, έδειχνεαδυναμία στον Μπρούσι, ένα τύπο που όσο περνούσε οκαιρός, εξελισσόταν σε ολοένα και μεγαλύτερο κάθαρμα-

Το αυτοκίνητο όμως: το αυτοκίνητο του χάριζε δόξακαι ισχύ, αντλώντας από τη δική του απόκρυφη δύναμη.Του 'δινε αξία, ακτινοβολία. Δεν ήταν τυχαίο που τα πε-ρισσότερα πηδήματα του τα είχε κάνει στο πίσω κάθισμα.Τ' αυτοκίνητο ήταν σκλάβος του και Θεός του. Του έδινεκαι του έπαιρνε. Τον είχε φυγαδεύσει τόσες και τόσεςφορές όταν τον έπιανε μανία φυγής. Εκείνες τις ατέλειωτεςχωρίς ύπνο νύχτες, όταν τσακώνονταν η μάνα του με τονΜπρούσι, ο Μπίλυ την κοπανούσε κι έβγαινε με τ' αμάξινα κυνηγήσει αδέσποτα σκυλιά. Τα πρωινά τσούλαγε μεσβηστή μηχανή στο γκαράζ που είχε φτιάξει πίσω από τοσπίτι, με τον προφυλακτήρα να στάζει αίμα.

Η Κρις είχε μάθει πια πολύ καλά τις συνήθειες τουκαι δεν έμπαινε στον κόπο να κάνει μαζί του συζητήσειςπου έτσι κι αλλιώς δεν θα έπιαναν τόπο. Καθισμένη τώραπλάι του, με το ένα πόδι διπλωμένο κάτω από το σώματης, δάγκωνε τα νύχια της. Τα φώτα των αυτοκινήτων πουτους προσπερνούσαν έκαναν τα μαλλιά της ναασημίζουν.

Εκείνος αναρωτιόταν για πόσο καιρό ακόμα θα κρα-


τούσαν μαζί. Ίσως όχι και τόσο πολύ ύστερα από την α-ποψινή βραδυά. Κατά κάποιο τρόπο όλα, από την αρχήακόμα της σχέσης τους, οδηγούσαν στην αποψινή βρα-δυά, κι όταν πια θα τέλειωνε κι αυτό, ό,τι τους ένωνεμπορεί και να χανόταν, και θα έμεναν μετά ν' αναρωτι-ούνται πώς ήταν ποτέ δυνατό να τα 'χουν φτιάξει οι δυοτους. Σκέφτηκε πως η Κρις θα έπαυε τότε να μοιάζει μεθεά και θα ξαναγινόταν ένα σκατό της υψηλής κοινωνίας,και μπορεί να του την έδινε και να της έριχνε μερικέςκαρπαζιές. Ή μάλλον πολλές καρπαζιές. Θα της έτριβετη μούρη στο χώμα.

Ανηφόρησαν στο λόφο Μπρίκγυαρντ. Από κάτω φάνηκετο γυμνάσιο, με το πάρκινγκ γεμάτο γυαλιστερά αυτοκίνητατων μπαμπάδων. Η θέα τους του προκαλούσε μίσος καιαπέχθεια. Μια στυφή γεύση του ανέβαινε στο λαιμό. Θατους περιποιηθούμε

(θα τη θυμούνται αυτή τη νύχτα)για τα καλά. Στο χέρι μας είναι.Η πτέρυγα όπου βρίσκονταν οι τάξεις ήταν σκοτεινή

κι έρημη· η αίθουσα υποδοχής ήταν φωτισμένη και η γυ-άλινη πρόσοψη του γυμναστηρίου έβγαζε ένα αμυδρόπορτοκαλί φως. Ξανά η στυφή γεύση· του 'ρθε να βγειαπό τ' αμάξι και ν' αρχίσει να τους πετάει πέτρες.

«Βλέπω τα φώτα, βλέπω τα φώτα του πάρτυ», μουρ-μούρισε.

«Ε;» έκανε εκείνη ξαφνιασμένη σαν μόλις να την ξύ-πνησαν.

«Τίποτα.» Την άγγιξε στο σβέρκο. «Μου φαίνεται πωςθα αφήσω να τραβήξεις εσύ το σπάγγο.»

Ο Μπίλυ το 'κανε τελικά ο ίδιος, γιατί ήξερε πάραπολύ καλά πως δεν μπορούσε να εμπιστευτεί κανένανάλλον. Αυτό ήταν ένα μάθημα δύσκολο, πολύ δυσκολότε-

ρο από τα μαθήματα του σχολείου, αλλά το είχε μάθειπολύ καλά. Τ' αγόρια που είχαν πάει μαζί του το περα-σμένο βράδυ στο αγρόκτημα του Χέντυ δεν ήξεραν καν τιτο ήθελε το αίμα. Ίσως να το φαντάστηκαν πως ήτανμπλεγμένη η Κρις, αλλά δεν μπορούσαν να είναι σίγουροιγι αυτό.

Τα χαράματα της Παρασκευής οδήγησε το αμάξι στοσχολείο, έκανε δυο γύρους για να βεβαιωθεί πως ήταν έ-ρημο και πως δεν υπήρχε εκεί κανένα από τα δυο περι-πολικά της αστυνομίας του Τσάμπερλεν.

Μπήκε στο πάρκινγκ με τα φώτα σβηστά, έκανε τογύρο και βρέθηκε στο πίσω μέρος του κτιρίου. Άνοιξε τοπορτ-μπαγκάζ και ξεκλείδωσε το καπάκι του ψυγείου. Τοαίμα είχε παγώσει εντελώς, αλλά αυτό δεν πείραζε καθόλου.Ώσπου να περάσει το εικοσιτετράωρο θα είχε ξεπα-γώσει. Ακούμπησε τους κουβάδες στο έδαφος κι έβγαλεμερικά εργαλεία από το κουτί. Τα έχωσε στην κωλοτσέ-πη κι άρπαξε από το κάθισμα έναν καφετί σάκκο. Μέσαακουστήκανε να κουδουνίζουν βίδες.

Δούλευε δίχως να βιάζεται, με άνεση και αυτοσυγκέν-τρωση ανθρώπου που δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θασυλληφθεί επ' αυτοφόρω. Το γυμναστήριο όπου θα γινό-ταν ο χορός ήταν επίσης και το θέατρο του σχολείου καιτα μικρά παράθυρα που έβλεπαν προς την πλευρά όπουείχε παρκάρει, ήταν της αποθήκης πίσω από τη σκηνή.

Έβγαλε μια σπάτουλα και την έχωσε στη σχισμή ενόςπαράθυρου. Ήταν σπουδαίο εργαλείο. Το είχε φτιάξει οίδιος στο μηχανουργείο του Τσάμπερλεν. Την κούνησεπάνω κάτω ώσπου υποχώρησε το μάνταλο. Έσπρωξε τοπαράθυρο προς τα πάνω και γλίστρησε μέσα.

Ήταν κατασκότεινα. Στον αέρα πλανιόταν η μυρωδιάαπό τις μπογιές που χρησιμοποιούσε για τα σκηνικά της ηθεατρική ομάδα. Οι βλοσυρές θήκες των οργάνων τηςορχήστρας και τα αναλόγια έστεκαν ολόγυρα σαν φρου-ροί. Σε μια γωνιά βρισκόταν το πιάνο του κυρίου Ντόου-


νερ.Ο Μπίλυ έβγαλε από το σάκο ένα μικρό φακό, προ-

χώρησε στη σκηνή και πέρασε μέσα από τις κόκκινες βε-λούδινες κουρτίνες. Το δάπεδο του γυμναστηρίου με τιςγραμμές για το μπάσκετ γυάλιζε σα λίμνη από κεχρι-μπάρι. Έριξε το φως του φακού του στο μπροστινό μέροςτης σκηνής. Πάνω στα σανίδια, κάποιος είχε σχεδιάσει μεκιμωλία τα περιγράμματα των θρόνων του βασιλιά καιτης βασίλισσας που θα τοποθετούνταν εκεί την επόμενημέρα. Κατόπιν, ολόκληρη η σκηνή θα στρωνόταν με χάρ-τινα λουλούδια... ένας θεός ξέρει για ποιο λόγο.

Σήκωσε το κεφάλι ψηλά στρέφοντας το φακό τουπρος τα πάνω. Ένα σύμπλεγμα από μεταλλικά δοκάριαστήριζε την οροφή. Τα δοκάρια που βρίσκονταν πάνω απότην πίστα ήταν ντυμένα με κρεπ χαρτί, εκείνα όμως πουβρίσκονταν πάνω ακριβώς από τη σκηνή δεν είχανδιακοσμηθεί. Τα έκρυβε μια κουρτίνα που κρεμότανμπροστά τους. Η ίδια κουρτίνα έκρυβε και τους προβο-λείς που θα φώτιζαν την γιγαντοαφίσα με τη γόνδολα.

Ο Μπίλυ έσβησε το φακό, προχώρησε στ' αριστεράτης σκηνής και σκαρφάλωσε μια μεταλλική σκάλα πουακουμπούσε στον τοίχο. Το περιεχόμενο της τσάντας, πουγια περισσότερη ασφάλεια την είχε χώσει μες στο πουκά-μισο του, κουδούνιζε και αντηχούσε χαρωπά μες στο έρημογυμναστήριο.

Στην κορυφή της σκάλας υπήρχε μια μικρή πλατφόρμα.Τώρα, κοιτάζοντας κάτω, οι κουρτίνες και τα σκηνικάβρίσκονταν δεξιά του και το γυμναστήριο αριστερά του.Μερικά από τα σκηνικά του Θεατρικού Συλλόγουχρονολογούνταν από το 1920. Μια προτομή της Παλλάδαςπου είχε χρησιμοποιηθεί παλιά σε κάποια θεατρικήδιασκευή του "Κορακιού" του Πόε, κοίταζε τον Μπίλυ μεμάτια τυφλά, ξαπλωμένη πάνω σ' ένα σκουριασμένο σο-μιέ. Ακριβώς μπροστά του υπήρχε ένα μεταλλικό δοκάριπου περνούσε πάνω από το μπροστινό μέρος της σκηνής.

Κάτω από το δοκάρι κρέμονταν οι προβολείς που θα φω-τίζαν τη γόνδολα.

Περπάτησε πάνω του άφοβα και χωρίς δυσκολία. Σι-γομουρμούριζε ένα τραγουδάκι της μόδας. Το δοκάρι είχείνα δάχτυλο σκόνη κι ο Μπίλυ άφηνε πάνω του μακρό-στενες πατημασιές. Φτάνοντας στη μέση, σταμάτησε, γο-νάτισε, και κοίταξε κάτω. Ναι. Με το φακό μπόρεσε ναδιακρίνει πάνω στη σκηνή το περίγραμμα με την κιμωλία.Άφησε ένα σιγανό σφύριγμα,

(πέφτουν βόμβες)σχημάτισε ένα Χ με το ένα δάχτυλο του πάνω στη

σκόνη κι ύστερα γύρισε πίσω στην πλατφόρμα. Κανείςδεν θα ανέβαινε εδώ πάνω. Οι προβολείς που θα φώτιζαντη γόνδολα και τη σκηνή όπου θα στέφονταν ο βασιλιάςκι η βασίλισσα

(θα γίνει μια στέψη που θα τη θυμούνται όλοι)άναβαν από έναν πίνακα με διακόπτες που βρισκόταν

στο πίσω μέρος της σκηνής. Όποιος κοίταζε προς τα πάνωθα τυφλωνόταν από τα φώτα. Η μόνη περίπτωση ναανακαλυφθεί το σχέδιο, ήταν να προσέξει κανείς τα δο-κάρια από την πίσω μεριά όπου ήταν αποθηκευμένα τασκηνικά. Οι πιθανότητες ήταν ελάχιστες.

Άνοιξε την καφετιά τσάντα κι έβγαλε ένα ζευγάρι λα-στιχένια γάντια, τα φόρεσε κι ύστερα πήρε μια από τιςδυο μικρές τροχαλίες που είχε αγοράσει την προηγούμενημέρα. Για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, τις είχε πάρει απόένα κατάστημα στο Μπόξφορντ. Σφήνωσε στα χείλη τουμερικά καρφιά σαν να ήταν τσιγάρα κι έπιασε σφυρί.Εξακολουθώντας να σιγοτραγουδάει με τα καρφιά στοστόμα, στερέωσε την τροχαλία σε μια γωνιά πάνω στηνπλατφόρμα. Πλάι της έβαλε μια μικρή βίδα.

Κατέβηκε τη σκάλα, πήγε πίσω στα παρασκήνια καισκαρφάλωσε σε μια άλλη σκάλα που ήταν κοντά στοπαράθυρο απ' όπου είχε μπει. Βρέθηκε σ' ένα είδος σοφίτας.Γύρω υπήρχαν σωροί από παλιά σχολικά βιβλία,


σκωροφαγωμένες αθλητικές φόρμες και πανάρχαια τετρά-δια ροκανισμένα απ' τα ποντίκια.

Κοιτάζοντας αριστερά με το φακό πάνω από τις κουρ-τίνες τις σκηνής, μπορούσε να δει την τροχαλία που μόλιςείχε τοποθετήσει. Από τα δεξιά του έμπαινε ένα ψυχρόαεράκι μέσα από έναν εξαεριστήρα που υπήρχε στον τοίχο.Έβγαλε τη δεύτερη τροχαλία και την κάρφωσε ψηλά.Κατέβηκε κάτω, σύρθηκε έξω από το παράθυρο που είχεπαραβιάσει και πήρε τους δυο κουβάδες με το γουρουνίσιοαίμα. Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα κι ωστόσο ούτε πουείχε αρχίσει να ξεπαγώνει. Σήκωσε τους κουβάδες καιπροχώρησε πάλι προς το παράθυρο. Μέσα στο σκοτάδιέμοιαζε με αγρότη που μόλις είχε τελειώσει το πρώτοάρμεγμα. Έβαλε πρώτα τους κουβάδες μέσα κι ύστεραμπήκε κι ο ίδιος.

Ήταν πολύ ευκολώτερο το περπάτημα πάνω στο δο-κάρι με τους κουβάδες στα χέρια για ισορροπία. Όταν έ-φτασε στο σημείο όπου είχε βάλει το σημάδι Χ, ακού-μπησε κάτω τους κουβάδες, κοίταξε γι' άλλη μια φορά τοπερίγραμμα με την κιμωλία, κούνησε το κεφάλι καταφατικά,και γύρισε πίσω στην πλατφόρμα. Είχε σκεφτεί νασκουπίσει τους κουβάδες την τελευταία στιγμή -πάνω τουςείχαν τ' αποτυπώματα του Κένυ, αλλά και του Ντον καιτου Στηβ- αλλά αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερα να τουςαφήσει έτσι. Το πρωί του Σαββάτου μπορεί να τουςπερίμενε μια μικρή έκπληξη. Σούφρωσε τα χείλη του με τησκέψη αυτή.

Το τελευταίο πράγμα που είχε απομείνει στην τσάνταήταν ένα κουβάρι σπάγγος. Γύρισε πίσω στους κουβάδεςκι έδεσε τα χερούλια τους με χαλαρούς κόμπους. Ύστεραπέρασε το σπάγγο από τη βίδα και μετά την τροχαλία.Πέταξε το κουβάρι στο υπερώο και μετά πέρασε τοσπάγγο και στη δεύτερη τροχαλία. Πιθανό να μη τουφαινόταν και τόσο διασκεδαστικό αν ήξερε πως μέσα στοσκοτάδι του θεάτρου, σκεπασμένος από τη σκόνη δεκαε-

τιών και με ιστούς αράχνης να κρέμονται από τα μαλλιάτου, θύμιζε έναν Ρουμπ Γκόλντμπεργκ καμπούρη και μι-σότρελο, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να φτιάξει τηνκαλύτερη ποντικοπαγίδα του κόσμου.

Έριξε το κουβάρι πάνω σ' ένα σωρό από κοφίνια πλάιστον εξαεριστήρα. Κατέβηκε για τελευταία φορά και ξε-σκόνισε τα χέρια του. Η δουλειά του είχε τελειώσει. Έριξεμια ματιά από το παράθυρο, σκαρφάλωσε και πήδηξε έξω.Έκλεισε το παράθυρο, έχωσε ξανά τη σπάτουλα κι έκλεισετο μάνταλο όσο μπορούσε. Ύστερα γύρισε στ' αυτοκίνητοτου.

Η Κρις είχε πει πως υπήρχαν πολλές πιθανότητες ναβρεθούν κάτω από τους κουβάδες ο Τόμυ Ρος κι η σκρό-φα η Γουάιτ· είχε κιόλας παροτρύνει με τρόπο τις φίλεςτης να συμβάλουν κι αυτές ώστε να γίνει αυτό. Θα είχεπολύ γούστο να έρχονταν έτσι τα πράγματα. Αλλά γιατον Μπίλυ θα είχε γούστο, όποιος και αν βρισκόταν απόκάτω.

Είχε αρχίσει να σκέφτεται πως θα είχε γούστο ακόμακι αν από κάτω ήταν η ίδια η Κρις.

Έβαλε μπρος το αμάξι και απομακρύνθηκε.

βιβλίο Το Όνομα Μου Είναι Σούζαν Σνελ

Η Κάρυ πήγε να δει τον Τόμυ μια μέρα πριν τοχορό. Περίμενε έξω από την τάξη του -αργότερα ο Τόμυμου είπε πως η Κάρυ είχε ένα κακόμοιρο ύφος, σαν να φοβό-ταν μήπως της έβαζε τις φωνές, μήπως της έλεγε να πάψεινα τον τριγυρνάει και να τον ενοχλεί.

Η Κάρυ του είπε πως έπρεπε να βρίσκεται σπίτι τηςστις έντεκα και μισή το αργότερο αλλιώς η μητέρα της θ'ανησυχούσε. Του είπε πως δεν ήθελε να του χαλάσει

Από το(σελ. 48):


τη διασκέδαση αλλά δεν ήταν σωστό ν' ανησυχήσει τημητέρα της. Ο Τόμυ της πρότεινε να σταματήσουν μετάστου Κέλυ για μια μπύρα κι ένα χάμπουργκερ. Όλα ταπαιδιά θα πήγαιναν στο Γουέστοβερ ή στο Λιούιστον κιέτσι ολόκληρο το μαγαζί θα ήταν δικό τους. Το πρόσωποτης φωτίστηκε, μου είπε. Του απάντησε πως ήταν πολύωραία ιδέα. Πάρα πολύ ωραία. Αυτό είναι το κορίτσι πουόλοι δεν χάνουν ευκαιρία να επαναλάβουν πως ήταν ένατέρας. Θέλω να το θυμόσαστε αυτό. Ένα κορίτσι που μετάτον πρώτο του χορό αρκείται σε ένα χάμπουργκερ και μιαμπύρα μόνο και μόνο για να μην ανησυχήσει η μαμά της.

Το πρώτο πράγμα που ξάφνιασε την Κάρυ όταν μπή-καν μέσα, ήταν η Λάμψη. Όχι η λάμψη αλλά η Λάμψη. Οιτουαλέτες που θρόιζαν -σατέν, σιφόν, μετάξι, δαντέλες. Οαέρας που μοσχοβολούσε λουλούδια. Τα κορίτσια με ταεξώπλατα, τα βαθιά ντεκολτέ, την εφαρμοστή μέση. Οιμακριές φούστες, οι γόβες. Τα εκτυφλωτικά άσπραβραδινά σακάκια, οι φαρδιές μεταξωτές ζώνες, τα μαύραγυαλιστερά παπούτσια.

Στην πίστα βρίσκονταν λίγα άτομα, και μέσα στο α-παλό ημίφως έμοιαζαν αυλές μορφές. Δεν ήθελε να τουςβλέπει σα συμμαθητές της. Ήθελε να τους βλέπει σαν ω-ραίους ξένους. Ο Τόμυ την κρατούσε σταθερά από τον α-γκώνα. «Ωραία η ζωγραφιά στον τοίχο», της είπε.

«Ναι», συμφώνησε με φωνή που μόλις ακουγόταν.Οι πορτοκαλί προβολείς έδιναν στα χρώματα μια γλυ-

κεία λαμπρότητα. Ο γονδολιέρης ακουμπούσε πάνω στοκουπί με μια αιώνια νωχέλεια ενώ το ηλιοβασίλεμα τρι-γύρω του έβγαζε φωτιές και τα σπίτια έγερναν πάνω απότα νερά της πόλης. Η Κάρυ ένιωσε με σιγουριά πως αυτήη στιγμή θα έμενε για πάντα, ζωντανή στη μνήμη

της.Αμφέβαλε αν ένιωθαν κι οι άλλοι έτσι -εκείνοι θα είχαν

δει τόσα και τόσα- αλλά ακόμα κι ο Τζωρτζ έμεινε γιαένα λεπτό σιωπηλός καθώς κοιτούσαν τη ζωγραφιά, κι ησκηνή, η μυρουδιά, ακόμη κι ο ήχος της ορχήστρας, πουέπαιζε κάποιο γνωστό κινηματογραφικό κομμάτι,κλειδώθηκαν μέσα της για πάντα. Η ψυχή της, σαν ύφασματσαλακωμένο και παραπεταμένο που επιτέλους σιδε-ρώθηκε και απλώθηκε στον ήλιο, για μια στιγμή πλημ-μύρισε με μια πρωτόγνωρη γαλήνη.

«Να βλέπω ένταση!», πάτησε μια φωνή ο Τζωρτζ καιτράβηξε τη Φρίντα στην πίστα. Άρχισε να κουνιέται κω-μικά κάνοντας μια παλιομοδίτικη φιγούρα τζαζ, και κά-ποιος τον ξεφώνισε. Ο Τζωρτζ κάτι απάντησε, χαμογέλασεπονηρά, σταύρωσε τα χέρια και προσπάθησε να μιμηθείένα κοζάκικο χορό, ώσπου βρέθηκε πεσμένος με τον πισινόπάνω στη πίστα.

Η Κάρυ χαμογέλασε. «Πλάκα έχει ο Τζωρτζ», είπε.«Α, βέβαια. Είναι πολύ καλός τύπος. Υπάρχουν πολλά

καλά παιδιά εδώ μέσα. Θες να καθίσουμε;»«Ναι», είπε η Κάρυ μ' ευγνωμοσύνη.Ο Τόμυ πήγε στην πόρτα και γύρισε με τη Νόρμα

Γουάτσον που λάνσαρε ένα εξωφρενικό χτένισμα, ειδικάγια την περίσταση.

«Το τραπέζι σας είναι από την ΑΛΛΗ μεριά», τους είπεκαι με μάτια που γυάλιζαν κοίταξε την Κάρυ από πάνω ωςκάτω, ψάχνοντας να δει αν φαινόταν καμιά τιράντα τουσουτιέν, τίποτε σπυριά ή ο,τιδήποτε άλλο μπορούσε ναμεταφέρει στους άλλους για κουτσομπολιό, όταν θα γύριζεπίσω στην πόρτα. «Το φουστάνι σου είναι ΠΟΛΥΟΜΟΡΦΟ, Κάρυ. Μα από ΠΟΥ το πήρες;»

Η Κάρυ της εξήγησε καθώς η Νόρμα τους οδηγούσεγύρω από την πίστα στο τραπέζι τους. Πίσω της άφηνεμια μυρουδιά σαπουνιού, κολώνιας και φρουτότσιχλας.

Το τραπέζι ήταν με δυο καθίσματα (τυλιγμένα και με


το αναπόφευκτο κρεπ χαρτί στα χρώματα του σχολείου).Πάνω του υπήρχαν ένα κερί σε μια μπουκάλα του κρασιού,ένα πρόγραμμα του χορού, ένα μικρό επιχρυσωμένο μολύβικαι δυο αναμνηστικά -μικροσκοπικές γόνδολες γεμάτεςξηρούς καρπούς.

«Δεν μπορώ να το ΧΩΝΕΨΩ», έλεγε η Νόρμα. «Έχειςαλλάξει τόσο πολύ!» Έριξε στα κλεφτά μια ματιά στοπρόσωπο της Κάρυ κι ένιωσε μια νευρικότητα. «Κυριολε-κτικά ΛΑΜΠΕΙΣ. Ποιο είναι το μυστικό σου;»

«Είμαι η κρυφή ερωμένη του Ντον Μακ Λην», είπε ηΚάρυ. Ο Τόμυ άφησε να του ξεφύγει ένα πνιχτό γέλιοκαι αμέσως έφερε το χέρι του στο στόμα. Το χαμόγελοτης Νόρμα πάγωσε για μια στιγμή. Η Κάρυ είχε μείνειέκπληκτη με την τόλμη και το πνεύμα της.

Να πώς μοιάζεις όταν η πλάκα γίνεται σε βάρος σου.Σαν να σου τσίμπησε τον πισινό μια μέλισσα. Η Κάρυ τοβρήκε πολύ ευχάριστο να βλέπει έτσι τη Νόρμα. Καθόλουχριστιανικό αυτό.

«Να πηγαίνω εγώ», είπε η Νόρμα. «Δεν είναι ΥΠΕΡΟ-ΧΑ, Τόμυ;» Το χαμόγελο της έδειχνε συμπόνοια: Δε θα ή-ταν υπέροχα αν _ ;

«Μ' έχει λούσει κρύος ιδρώτας», είπε με σοβαρότητα οΤόνυ.

Η Νόρμα έφυγε μ' ένα απορημένο χαμόγελο. Ταπράγματα δεν έπαιρναν την αναμενόμενη τροπή. Όλοι ξέ-ραν πώς έπρεπε να εξελιχτούν τα πράγματα με την Κάρυ.Ο Τόμυ κρυφογέλασε πάλι.

«Θα ήθελες να χορέψουμε;» τη ρώτησε.Η Κάρυ δεν ήξερε χορό αλλά δεν ήταν ακόμα έτοιμη

να το παραδεχτεί.«Ας καθίσουμε λιγάκι.»Τη στιγμή που ο Τόμυ της κρατούσε την καρέκλα για

να καθίσει, η Κάρυ είδε το κερί και ρώτησε τον Τόμυ ανμπορούσε να το ανάψει. Ο Τόμυ το άναψε. Τα μάτιατους συναντήθηκαν πάνω στη φλόγα του. Ο Τόμυ άπλω-

σε το χέρι του κι έπιασε το δικό της. Κι η ορχήστρα συ-νέχισε να παίζει.

Από το βιβλίο Τhe Shadow Exploded (σελ. 133-134):

Ίσως κάποτε μελετηθεί πιο ολοκληρωμένα η περίπτωσητης μητέρας της Κάρυ, όταν πια το θέμα της ίδιας τηςΚάρυ αποκτήσει περισσότερο ακαδημαϊκό χαρακτήρα.Ίσως το επιχειρήσω ο ίδιος, αρκεί να μου δοθεί η δυνατότητανα ερευνήσω το οικογενειακό δέντρο των Μπρίγκχαμ. Θαήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον να γνωρίσει κανείς τα περίεργαγεγονότα που μπορεί να συνέβησαν πριν από δυο ή τρειςγενεές...

Ξέρουμε, βέβαια, ότι η Κάρυ το βράδυ του χορού επέ-στρεψε στο σπίτι της. Γιατί; Είναι πολύ δύσκολο να πούμεπόσο λογικά ήταν τα κίνητρα της Κάρυ εκείνη τη στιγμή.Ίσως να επέστρεψε θέλοντας να ζητήσει άφεση αμαρτιών καισυγχώρεση· ίσως όμως να επέστρεψε με σαφή πρόθεση ναδιαπράξει μητροκτονία. Όπως και να 'χει, τα στοιχείαφανερώνουν ότι η Μάργκαρετ Γουάιτ την περίμενε...

Στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία.Ήταν φευγάτη.Νυχτιάτικα.Φευγάτη.Η Μάργκαρετ Γουάιτ προχώρησε με αργά βήματα α-

πό την κρεβατοκάμαρα της στο σαλόνι. Πρώτα το αίμακαι μαζί οι βρωμερές επιθυμίες που φέρνει ο διάβολος.Ύστερα αυτή η δαιμονική δύναμη που της είχε χαρίσει οδιάβολος. Ταυτόχρονα με το αίμα και την τριχοφυΐα, φυ-


σικά.Την ήξερε καλά τη Δύναμη του Διαβόλου. Την είχε κι

η γιαγιά της. Μπορούσε να ανάψει φωτιά στο τζάκι χωρίςκαν να σηκωθεί από την κουνιστή πολυθρόνα της πλάιστο παράθυρο. Τα μάτια της γυάλιζαν

(και δεν θα ανεχθείτε μάγισσα ζωντανή)σα να ήτανε μάγισσα. Και καμιά φορά, στο τραπέζι

την ώρα του φαγητού, το βάζο με τη ζάχαρη στροβιλιζόταντρελά σα δερβίσης που χορεύει. Κάθε φορά που γινόταναυτό, η Γιαγιά κακάριζε σαν τρελή με το στόμα να στάζεισάλια και ξεμάτιαζε τον εαυτό της. Μερικές φορές, τις μέρεςπου είχε ζέστη, λαχάνιαζε σαν το σκυλί, κι όταν πέθανεαπό καρδιακή προσβολή, με γεροντική άνοια παρ' όλο πουδεν ήταν παρά μονάχα εξηνταέξι χρονών, η Κάρυ δεν ήτανούτε ενός έτους. Ένα μήνα μετά τη κηδεία, η Μάργκαρετείχε μπει στο δωμάτιο του μωρού και το είδε ξαπλωμένο στοκρεβατάκι να γελάει και να γουργουρίζει,παρακολουθώντας ένα μπουκάλι να αιωρείται στον αέρα,πάνω από το κεφάλι του. Παραλίγο να την είχε σκοτώσειτότε. Τη σταμάτησε ο Ραλφ. Δεν έπρεπε να του επιτρέψεινα παρέμβει.

Τώρα η Μάργκαρετ στεκόταν στη μέση του σαλονιού.Ο Χριστός από το Γολγοθά την κοιτούσε με το πληγωμένοκαι επιτιμητικό βλέμμα του. Ο κούκος από το ΜέλαναΔρυμό έδειχνε οχτώ και δέκα.

Είχε μπορέσει να νιώσει, πραγματικά να νιώσει τηΔύναμη του Διαβόλου να μπαίνει στο σώμα της Κάρυ.Σέρνεται παντού στο κορμί σου, σε γαργαλάει με πολλάμικροσκοπικά μοχθηρά δάχτυλα. Άλλη μία φορά είχε α-ποφασίσει να κάνει το καθήκον της όταν η Κάρυ ήταντριών χρονών και την συνέλαβε να κοιτάζει την πόρνητου Διαβόλου στη διπλανή αυλή. Τότε έπεσαν οι πέτρεςκαι λιποψύχισε. Και να που η δύναμη παρουσιάστηκε καιπάλι, ύστερα από δεκατρία χρόνια. Δεν ξεγελάστηκε οΘεός. Πρώτα το αίμα, μετά η δύναμη

(και το όνομα του με αίμα γραμμένο)και τώρα ένα αγόρι και χορός και μετά θα την πάρει

σε κάποιο εστιατόριο, θα την πάρει στο πάρκινγκ, θα τηνπάρει στο πίσω κάθισμα, θα την πάρει __

Αίμα, φρέσκο αίμα. Πάντα το αίμα στη ρίζα του κα-κού· και μονάχα το αίμα φέρνει την εξιλέωση.

Ήταν μεγαλόσωμη γυναίκα, με μπράτσα τόσο ευτραφήπου στους αγκώνες της το μόνο που φαινόταν ήταν δυομικρά λακάκια, όμως το κεφάλι της φάνταζε εκπληκτικάμικρό πάνω από τις δίπλες του χοντρού της λαιμού. Τοπρόσωπο της κάποτε ήταν όμορφο. Και κατά ένα παράξενοτρόπο εξακολουθούσε να έχει μια δική του, αλλόκοτηομορφιά. Τα μάτια της όμως είχαν ένα απόκοσμο,αφηρημένο βλέμμα, κι οι γραμμές είχαν βαθύνει άσπλαχναγύρω από το αδύναμο στόμα της. Τα μαλλιά, κατάμαυραμέχρι πριν από ένα χρόνο, ήταν τώρα σχεδόν άσπρα.

Ο μόνος τρόπος να πεθάνει η αμαρτία, η μαύρη αμαρτία,ήταν να πνιγεί στο αίμα

(πρέπει να θυσιαστεί)μιας μεταμελημένης καρδιάς. Ασφαλώς ο Θεός το κα-

ταλάβαινε αυτό· την είχε αγγίξει με το χέρι Του. Ο ίδιος οΘεός δεν είχε διατάξει τον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιοτου:

Σέρνοντας τις φθαρμένες παντόφλες της μπήκε στηνκουζίνα κι άνοιξε το συρτάρι με τα μαχαιροπήρουνα. Τοχασαπομάχαιρο ήταν μακρύ και κοφτερό, και στη μέση,από το πολύ ακόνισμα είχε γίνει κοίλο. Κάθησε σ' έναψηλό σκαμνί πλάι στον πάγκο, έπιασε την πέτρα για τοακόνισμα και βάλθηκε να την τρίβει πάνω στην κόψητης λεπίδας, με το απόκοσμο βλέμμα και την απαθήπροσήλωση των καταραμένων.

Ο κούκος του Μέλανα Δρυμού μετρούσε τα δευτερόλε-πτα, ώσπου τελικά πετάχτηκε έξω για να αναγγείλειπως η ώρα ήταν οχτώ και μισή. Στο στόμα της είχε μια


γεύση από ελιές.

Η ΤΑΞΗ ΤΟΥ '79 ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ27 Μαίου, 1979

Παίζουν οι ορχήστρες The Billy Bosman Band και Josieand the Moonglows

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ"Cabaret"

"500 Miles""Lemon Tree"

"Mr Tambourine Man"Μουσική φολκ του John Swithen και Μaureen Cowan

"The Street Where You Live""Raindrops Keep Fallin’ on My Head"

Χορωδία του Γυμνασίου Γιούιν"Bridge Over Troubled Waters"

ΕΠΙΤΗΡΗΤΕΣΟ κος Στήβενς, η δις Γκηρ, ο κος και η κα Λούμπλιν, η

δις Ντέζαρντιν

Τελετή στέψης, 10 μ.μ.

Να θυμάστε ότι είναι ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ χορός· κάντε ό,τιμπορείτε για να σας μείνει αξέχαστος!

Όταν της το ζήτησε και για τρίτη φορά, η Κάρυ ανα-γκάστηκε να ομολογήσει πως δεν ήξερε να χορεύει. Από-φυγε να προσθέσει πως, τώρα που η ροκ ορχήστρα κρα-τούσε το πρόγραμμα για μισή ώρα, θα ένιωθε ολωσδιό-

ΚΑΡΥ

λου ξένη αν σηκωνόταν στην πίστα και στριφογύριζε(και αμαρτωλή)ναι, και αμαρτωλή.Ο Τόμυ κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε. Έγειρε

προς το μέρος της και της είπε πως κι ο ίδιος μισούσε τοχορό. Μήπως θα ήθελε να κάνουν καμιά βόλτα να επι-σκεφτούν κι άλλα τραπέζια; Ένας κόμπος της έσφιξε τολαιμό, αλλά κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Ναι, ω-ραία θα ήταν. Την φρόντιζε, της έκανε τα χατήρια. Έ-πρεπε κι αυτή να κάνει το ίδιο (ακόμα κι αν εκείνος δενείχε τέτοια απαίτηση)· ήταν κι αυτό μες στη συμφωνία.Σ' αυτόν χρωστούσε εξάλλου τη μαγεία της αποψινήςβραδυάς. Και ξαφνικά ένιωσε με βεβαιότητα ότι κανείςδεν θα άπλωνε το πόδι να της βάλει τρικλοποδιά, κανείςδεν θα της κολλούσε στην πλάτη αυτοκόλλητο με τηφράση "ρίξε μου κλωτσιά", κανείς δεν θα την πιτσιλούσεμε νερό στα μούτρα, κάνοντας δήθεν πως της προσφέρειένα γαρύφαλο για να φύγει μετά πισωπατώντας και κα-καρίζοντας ενώ οι άλλοι, σκασμένοι στα γέλια, θα την έ-δειχναν με το δάχτυλο και θα την έκραζαν.

Κι αν υπήρχε εδώ μαγεία, δεν ήταν θεία αλλά παγα-νιστική

(μαμά ξεκολλά από πάνω μου μεγαλώνω)και της άρεσε έτσι.«Κοίτα», της είπε καθώς σηκώνονταν.Δυο τρεις βοηθοί σκηνής έσερναν από τα παρασκήνια

τους θρόνους του Βασιλιά και της Βασίλισας ενώ ο κ.Λαβουαγιέ ο επιστάτης, καθοδηγούσε με χειρονομίες τηντοποθέτηση τους στο προκαθορισμένο σημείο της σκηνής.Της θύμιζαν βασιλιά Αρθούρο οι θρόνοι, ντυμένοι όπωςήταν μ' ένα εκτυφλωτικό λευκό ύφασμα, στρωμένοι με α-ληθινά λουλούδια και στολισμένοι με δυο μεγάλους θυρε-ούς.

«Ωραίοι είναι», είπε η Κάρυ.«Εσύ είσαι ωραία», είπε ο Τόμυ, και κείνη ένιωσε πια

155


σίγουρη πως τίποτε άσχημο δε θα μπορούσε να συμβεί τηβραδυά αυτή -μπορεί και να εκλέγονταν οι δυο τουςβασιλιάς και βασίλισα. Χαμογέλασε με την ανόητη σκέψητης. Η ώρα ήταν εννιά.

«Κάρυ;» είπε διστακτικά μια φωνή.Τόσο είχε απορροφηθεί παρακολουθώντας την ορχή-

στρα, την πίστα και τα άλλα τραπέζια που δεν είχε δει νατην πλησιάζει κανείς. Ο Τόμυ είχε πάει να φέρει ποτά.Στράφηκε και είδε την δεσποινίδα Ντέζαρντιν. Για μιαστιγμή κοίταζαν μονάχα η μία την άλλη κι η κοινήανάμνηση ταξίδεψε ανάμεσα τους, και επικοινώνησαν

(με είδε, με είδε γυμνή να τσιρίζω, μες στα αίματα)χωρίς λέξεις. Με τα μάτια.Ύστερα η Κάρυ, ντροπαλά: «Είστε πολύ χαριτωμένη,

δεσποινίς Ντέζαρντιν.»Κι ήταν πραγματικά. Ντυμένη μ' ένα λαμέ φουστάνι

που ταίριαζε τέλεια με τα ξανθά μαλλιά της που τα είχεσηκώσει ψηλά. Στο στήθος της κρεμόταν ένα απλό με-νταγιόν. Έδειχνε πολύ νέα, τόσο νέα που θα της ταίριαζεπερισσότερο να βρίσκεται ανάμεσα στους καλεσμένους παράστους επιτηρητές.

«Σ' ευχαριστώ.» Ύστερα από ένα μικρό δισταγμό,άγγιξε με ένα γαντοφορεμένο χέρι το μπράτσο της Κάρυ.«Κι εσύ είσαι όμορφη», είπε, δίνοντας μια περίεργη έμφασηστην κάθε της λέξη.

Η Κάρυ ένιωσε να κοκκινίζει πάλι και χαμήλωσε τοβλέμμα της στο τραπέζι. «Είναι πολύ ευγενικό εκ μέρουςσας που μου το λέτε αυτό. Ξέρω πως δεν είμαι... πως δενείμαι πραγματικά... αλλά πάντως σας ευχαριστώ.»

«Αλήθεια σου λέω», είπε η Ντέζαρντιν. «Κάρυ, όλα όσαέγιναν... έχουν κιόλας ξεχαστεί, θέλω να το ξέρεις αυτό.»

«Εγώ δεν μπορώ να τα ξεχάσω», είπε η Κάρυ. Σήκω-σε το βλέμμα. Της ήρθε να πει: Δεν κατηγορώ κανένανπια. Κρατήθηκε. Ήταν ψέμμα. Τους κατηγορούσε όλους

και θα τους κατηγορούσε πάντα και ήθελε πάνω απ' όλανα είναι ειλικρινής. «Όμως το 'χω ξεπεράσει. Τώρα το'χω ξεπεράσει.»

Η δεσποινίς Ντέζαρντιν χαμογέλασε και τα μάτια τηςπλανήθηκαν στην πίστα. «Θυμάμαι το δικό μου χορό»,είπε μαλακά. «Με τα τακούνια ήμουν δυο ίντσες ψηλότερηαπό τ' αγόρι που με συνόδευε. Μου είχε χαρίσει κι έναλουλούδι που δεν ταίριαζε καθόλου με το φουστάνι μου.Η εξάτμιση του αυτοκινήτου του ήταν τρύπια κι έκανε...ένα τρομερό σαματά. Ήταν όμως μαγεία. Δεν ξέρω γιατί.Ήταν το ωραιότερο μου ραντεβού.» Κοίταξε την Κάρυ.«Συμβαίνει το ίδιο και με σένα;»

«Είναι πολύ όμορφα», είπε η Κάρυ.«Αυτό είν' όλο;»«Όχι. Υπάρχουν κι άλλα. Δεν θα μπορούσα να τα πω

πουθενά. Σε κανέναν.»Η Ντέζαρντιν χαμογέλασε και της έσφιξε το μπράτσο.

«Θα σου μείνει αξέχαστη αυτή η βραδυά», είπε. «Θα τηθυμάσαι για πάντα.»

«Έχετε δίκιο.»«Εύχομαι να περάσεις υπέροχα, Κάρυ.»«Ευχαριστώ.»Ο Τόμυ γύρισε με δυο πλαστικά κύπελα με ποντς τη

στιγμή που η Ντέζαρντιν έκανε το γύρο της πίστας για ναπάει στο τραπέζι των καθηγητών.

«Τί ήθελε;» τη ρώτησε ακουμπώντας προσεχτικά τακύπελα στο τραπέζι.

Η Κάρυ, παρακολουθώντας την με το βλέμμα, είπε:«Νομίζω πως ήθελε να μου ζητήσει συγνώμη.»

Η Σου Σνελ καθόταν ήσυχα στο σαλόνι του σπιτιούτης κι έραβε τον ποδόγυρο μιας φούστας της, ακούγο-ντας το Long John Silver των Jefferson Airplane. Ο δί-


σκος ήταν παλιός και γεμάτος γρατζουνιές αλλά την η-ρεμούσε. Η μάνα κι ο πατέρας της είχαν βγει έξω. Ήξεραντι είχε συμβεί, η Σου ήταν σίγουρη γι αυτό, πάντως τηναπάλλαξαν από την υποχρέωση να ακούσει τους επαίνουςτους, το πόσο περήφανοι ένιωθαν για Το Κορίτσι τους, πόσοχαρούμενοι που επιτέλους Ωρίμαζε. Η Σου χαιρόταν πουαποφάσισαν να την αφήσουν μόνη· εξακολουθούσε να μηνέχει ξεδιαλύνει τα κίνητρα της, και φοβόταν να τα εξετάσεισε βάθος, μήπως κι ανακαλύψει το πολύτιμο πετράδι τουεγωισμού να λάμπει κοροϊδευτικά πάνω στο μαύρο βελούδοτου υποσυνείδητου της. Το είχε κάνει· αυτό της ήταν αρκετό.

(λες να την ερωτευτεί)Σήκωσε τα μάτια της λες και κάποιος της είχε μιλή-

σει από το χωλ. Στα χείλη της είχε σχηματιστεί έναξαφνιασμένο χαμόγελο. Πολύ παραμυθένιο τέλος αυτό. ΟΠρίγκηπας σκύβει πάνω από την Ωραία Κοιμωμένη καιτην φιλά _

Σον, δεν ξέρω πώς να σον το πω, αλλά___Το χαμόγελο έσβησε. Είχε καθυστέρηση. Μια βδομάδα

σχεδόν. Και πάντα η περίοδος της ερχόταν κανονικά, μεακρίβεια ημερολογίου. Το πικάπ άλλαζε δίσκο· στηνξαφνική, σύντομη σιωπή που μεσολάβησε, ένιωσε κάτιμέσα της ν' αναποδογυρίζει. Ίσως η ψυχή της. Είχε πάειεννιά και τέταρτο.

Ο Μπίλυ οδήγησε ως την στην άκρη του πάρκινγκκαι, στάθμευσε το αυτοκίνητο με τη μούρη στραμμένηπρος τον δρόμο. Η Κρις ετοιμάστηκε να βγει έξω αλλ' ε-κείνος την άρπαξε από τον ώμο. Τα μάτια του γυάλιζανάγρια μες στο σκοτάδι.

«Τι θες;» έκανε νευριασμένη.«Πρώτα θ' ακούσουμε απ' τα μεγάφωνα ν' αναγγέλ-

λουν το βασιλιά και τη βασίλισσα», της είπε. «Κι αμέσωςμετά, μια από τις ορχήστρες θ' αρχίσει να παίζει τον ύμνοτου σχολείου. Που σημαίνει πως την ώρα εκείνη θα κάθονταιστους θρόνους, στο στόχο.»«Τα ξέρω όλ' αυτά. Άσε με να φύγω. Με πονάς.» Ο Μπίλυτης έσφιξε με δύναμη τον καρπό κι ένιωσε ταμικροσκοπικά κόκαλα της να τρίζουν. Αυτό του έδωσε μιαάγρια ευχαρίστηση. Ωστόσο η Κρις δε φώναξε. Σπουδαίοπαιδί η Κρις.

«Άκουσε με. Θέλω να ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις.Μόλις αρχίσει το τραγούδι, τραβάς το σπάγγο. Τον τραβάςδυνατά. Στην αρχή θα σου φανεί κάπως χαλαρός. Όταντραβήξεις και καταλάβεις πως οι κουβάδες πέφτουν, θατο βάλεις στα πόδια. Δε θα κάτσεις εκεί ν' ακούσεις τιςφωνές τους. Δεν παίζουμε ούτε κάνουμε καμιά φάρσα.Είναι ποινικό αδίκημα αυτό, αν δεν το 'χεις καταλάβει. Δεσου βάζουν πρόστιμο εδωπέρα. Σε κλείνουν φυλακή καιπετάν το κλειδί στο συρτάρι.» Για τον Μπίλυ, αυτός ήτανένας υπερβολικά μακρύς μονόλογος. «Μπήκες;»

«Ναι.»«Εντάξει. Μόλις πέσουν οι κουβάδες, θ' αρχίσω να

τρέχω. Μόλις μπω στο αμάξι, θα βάλω μπρος και θα φύγω.Αν είσαι μαζί μου, καλώς. Αλλιώς σε παρατάω εδωπέρα.Αν σ' αφήσω εδώ και σε μαγκώσουν και μιλήσεις, θα σεσκοτώσω. Με πιστεύεις;»

«Ναι. Πάρ' τα κωλόχερά σου από πάνω μου.»Την άφησε. Μια υποψία χαμόγελου άγγιξε το πρόσωπο

του. «Ωραία. Θα 'χει πλάκα.»Βγήκαν από τ' αυτοκίνητο.Η ώρα ήταν σχεδόν εννιάμισι.

Ο Βικ Μούνεϋ, Πρόεδρος των Τελειοφοίτων, φώναζε


χαρωπά στο μικρόφωνο: «Λοιπόν, κυρίες και κύριοι. Στιςθέσεις σας, παρακαλώ. Ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας. Θαψηφίσουμε για το Βασιλιά και τη Βασίλισσα.»

«Αυτός ο διαγωνισμός προσβάλλει τις γυναίκες!» φώ-ναξε εύθυμα η Μάιρα Κρους.

«Προσβάλλει και τους άντρες!» φώναξε ο ΤζωρτζΝτόουσον, κι όλοι έβαλαν τα γέλια. Η Μάιρα δεν απο-κρίθηκε. Μια συμβολική διαμαρτυρία της ήταν αρκετή.

«Στις θέσεις σας, παρακαλώ!» Ο Βικ χαμογελούσεστο μικρόφωνο, χαμογελούσε και κοκκίνιζε, σκαλίζονταςένα σπυράκι στο σαγόνι του. Ο γιγάντιος γονδολιέρηςκοιτούσε με βλέμμα ονειροπόλο πάνω από τον ώμο τουΒικ. «Ώρα για την ψηφοφορία.»

Η Κάρυ και ο Τόμυ κάθισαν. Η Τίνα Μπλέικ κι ηΝόρμα Γουάτσον μοίραζαν σ' όλους ψηφοδέλτια κι όταν ηΝόρμα πέταξε ένα στο τραπέζι τους ψιθυρίζοντας «καλήΤΥΧΗ!», η Κάρυ το πήρε και του 'ριξε μια ματιά. Έμεινεμε το στόμα ορθάνοιχτο.

«Τόμυ, είμαστε κι εμείς εδώ!»«Ναι, το είδα», της είπε. «Το σχολείο ψηφίζει μεμονω-

μένους υποψήφιους και οι συνοδοί τους θέλουν δε θέλουνανεβαίνουν κι αυτοί στο καράβι. Καλώς όρισες στο κατά-στρωμα. Μήπως θέλεις ν' αρνηθούμε;»

Δάγκωσε τα χείλη της και τον κοίταξε. «Εσύ θέλεις;»«Μπα, όχι», της είπε γελαστά. «Ο νικητής το μόνο

που έχει να κάνει είναι να κάτσει εκεί πάνω ώσπου νατελειώσει ο ύμνος του σχολείου, να κουνάει το σκήπτροκαι να παριστάνει τον ηλίθιο. Τον τραβάν και φωτογρα-φίες για το βιβλίο του σχολείου, για να μη ξεχάσει κανείςπόσο ωραία τα κατάφερε να παραστήσει τον ηλίθιο.»

«Εμείς, ποιόν λες να ψηφίσουμε;» Η Κάρυ κοίταζε α-ναποφάσιστα πότε το ψηφοδέλτιο, πότε το μολυβάκι πλάιστη γόνδολα με τους ξηρούς καρπούς. «Έτσι κι αλλιώς,περισσότερο δικοί σου άνθρωποι είναι παρά δικοί μου.»Της ξέφυγε ένα γελάκι. «Εδώ που τα λέμε, εγώ δεν έχω

δικούς μου.»Ο Τόμυ σήκωσε τους ώμους. «Τους εαυτούς μας να

ψηφίσουμε. Κάτω η υποκρισία της μετριοφροσύνης!»Η Κάρυ γέλασε δυνατά κι αμέσως έκλεισε το στόμα

της με το χέρι. Ο ήχος της ήταν ολωσδιόλου ξένος. Πρινκαλά-καλά το σκεφτεί έβαλε έναν κύκλο γύρω από τα ο-νόματα τους που ήταν τρίτα στη σειρά. Το μικρό μολύβιέσπασε στο χέρι της και της κόπηκε η ανάσα. Μια αγκί-δαείχε τρυπήσει το δάχτυλο της και έβγαλε μια μικρήσταγόνα αίμα.

«Πόνεσες;»«Όχι.». Πήγε να του χαμογελάσει, αλλά ξαφνικά της

ήταν πολύ δύσκολο. Το αίμα της προκαλούσε απέχθεια.Σκούπισε το χέρι της με την πετσέτα της. «Έσπασα όμωςτο μολύβι που ήταν αναμνηστικό. Τι βλακεία.»

«Ορίστε, έχεις τη γόνδολα», της είπε και την έσπρωξεπρος το μέρος της. «Του, τούουτ.» Ο λαιμός της σφίχτη-κε κι ήταν σίγουρη πως θα έβαζε τα κλάματα και θα γι-νόταν ρεζίλι. Δεν έκλαψε, όμως τα μάτια της ήταν υγράκαι έσκυψε το κεφάλι για να μη το προσέξει ο Τόμυ.

Η ορχήστρα έπαιζε μια χαρούμενη μουσική υπόκρουσηενώ τα μέλη της επιτροπής μάζευαν τα διπλωμένα ψηφο-δέλτια. Τα πήγαιναν στο τραπέζι των καθητητών πουβρισκόταν πλάι στην πόρτα, όπου τα μετρούσε ο Βικ, ο κ.Στήβενς και το ζεύγος Λούμπλιν. Η δεσποινίς Γκηρπαρακολουθούσε την όλη διαδικασία με ύφος βλοσυρό.

Η Κάρυ ένιωσε να τρυπώνει μέσα της η αγωνία καινα της σφίγγει το στομάχι. Πίεσε δυνατά το χέρι του Τόμυ. Μα ήταν γελοίο. Κανείς δεν θα τους ψήφιζε. Το άτιθα είχε πιθανότητες να κερδίσει, αν δεν ήταν ζεμμένοπλάι στο βόδι. Θα ψήφιζαν τον Φρανκ και τη Τζέσικα ήτον Ντον Φάνχαμ και την Έλεν Σάιρς. Ή __ στο διάολο!

Δυο στοίβες από ψηφοδέλτια ψήλωναν περισσότερο απότις άλλες. Ο κ. Στήβενς τελείωσε τη διαλογή κι οιτέσσερις τους άρχισαν να καταμετρούν τις δυο μεγάλες


στοίβες που φαίνονταν περίπου ίδιες. Πλησίασαν τα κε-φάλια τους, αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και επανέλαβαντην καταμέτρηση. Ο κ. Στήβενς κούνησε το κεφάλι,ακούμπησε τον αντίχειρα πάνω στα ψηφοδέλτια σαν παί-χτης του πόκερ έτοιμος να μοιράσει χαρτί, και τα επέ-στρεψε στον Βικ. Ο Βικ ανέβηκε στη σκηνή και πλησίασετο μικρόφωνο. Η ορχήστρα του Μπίλυ Μπόσμαν έπαιξεένα περίτεχνο αυτοσχεδιασμό. Ο Βικ χαμογέλασε νευρικά,έβηξε δοκιμαστικά στο μικρόφωνο κι ανοιγόκλεισε τα μάτιαξαφνιασμένος με την ένταση του ήχου. Παραλίγο να τουπέσουν τα ψηφοδέλτια στο πάτωμα που ήταν γεμάτοχοντρά ηλεκτρικά καλώδια. Κάποιος χλιμίντρισεκοροϊδευτικά.

«Έχουμε σκαλώσει σ' ένα εμπόδιο», είπε αδέξια οΒικ. «Ο κύριος Λούμπλιν λέει πως απ' ό,τι θυμάται, είναιη πρώτη φορά στην ιστορία του Χορού της Άνοιξηςπου _ »

«Από πότε θυμάται;» γκρίνιαξε κουρασμένα μια φωνήπίσω από τον Τόμυ. «Από το χίλια οχτακόσια;»

« _ έχουμε ισοψηφία.»Το πλήθος έβγαλε ένα μουρμουρητό. Ο Βικ χαμογέλασε

σπασμωδικά και ξανά λίγο έλειψε να του πέσουν ταψηφοδέλτια από τα χέρια. «Εξηντατρείς ψήφοι για τονΦρανκ Γκρηρ και την Τζέσικα Μακλήν, και εξηντατρείςψήφοι για τον Τόμας Ρος και την Κάρυ Γουάιτ!»

Για μια στιγμή απλώθηκε σιωπή και ύστερα ξαφνικάτο πλήθος ξέσπασε σε ζωηρές επευφημίες. Ο Τόμυ κοίταξετην κοπέλα του. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο σαν ναντρεπόταν, αλλά εκείνος ένιωσε ξαφνικά

(καρυ, καρυ, καρυ)το ίδιο αίσθημα που είχε νιώσει λίγες μέρες πριν, τη

στιγμή που την καλούσε στο χορό. Σα να υπήρχε μέσαστο μυαλό του μια ξένη φωνή που φώναζε τ' όνομα τηςΚάρυ ξανά και ξανά. Σαν να __

«Προσοχή!» φώναξε ο Βικ. «Προσοχή, παρακαλώ.»

Τα χειροκροτήματα σταμάτησαν. «Θα ψηφίσουμε ξανά.Στα χαρτιά που θα σας μοιραστούν, γράψτε παρακαλώτο ζευγάρι της προτίμησης σας.»

Απομακρύνθηκε από το μικρόφωνο με φανερή ανακού-φιση.

Τα ψηφοδέλτια έκαναν το γύρο. Ήταν κομμάτια χαρτίπου είχαν σκιστεί βιαστικά από προγράμματα που είχανπερισσέψει. Η ορχήστρα έπαιζε χωρίς να την προσέχεικανείς κι όλοι μιλούσαν μ' έξαψη.

«Δεν χειροκροτήσανε για μας», είπε η Κάρυ σηκώνο-ντας τα μάτια. Η αλλόκοτη αίσθηση που είχε νιώσει οΤόμυ (ή νόμιζε πως είχε νιώσει) είχε χαθεί. «Δεν μπορείνα χειροκροτήσανε για μας.»

«Ίσως να χειροκροτήσανε για σένα.»Τον κοίταξε βουβή.

«Γιατί αργούνε τόσο;» του σφύριξε στο αυτί. «Άκουσανα χειροκροτούν. Μπορεί να έχουν τελειώσει κιόλας. Έτσικαι τα 'χεις κάνει σκατά...» Ο σπάγγος κρεμόταν χαλαράανάμεσα τους, χωρίς να τον έχει αγγίξει κανείς από τηστιγμή που τον είχε τραβήξει ο Μπίλυ μ' ένα κατσαβίδιμέσα από τον εξαεριστήρα.

«Μην ανησυχείς», της είπε ήρεμα. «Θα παίξουν τον ύ-μνο του σχολείου. Πάντα τον παίζουν.»

«Ναι αλλά _ »«Σκάσε. Μιλάς πολύ.»Η Κρις το βούλωσε. Αλλά(ε ρε τι έχεις να πάθεις όταν τελειώσει το αποψινό θα σ'

αφήσω με την ψωλή στο χέρι μαλακά)το μυαλό της επαναλάμβανε με μανία κάθε του λέξη.

Κανένας δεν της μιλούσε μ' αυτό τον τρόπο. Ο πατέραςτης ήταν δικηγόρος.

Η ώρα ήταν εφτά παρά δέκα.


Κρατούσε το σπασμένο μολύβι, έτοιμος να γράψει, όταντου άγγιξε το χέρι διστακτικά.

«Μη...»«Τι πράγμα;»«Μη ψηφίσεις εμάς», του είπε τελικά.Ο Τόμυ συνοφρυώθηκε απορημένος. «Γιατί όχι; Μωρέ,

τράβα μπρος και μη σε νοιάζει. Έτσι λέει πάντα η μητέραμου.»

(μητέρα)Στιγμιαία παρουσιάστηκε στο μυαλό της η εικόνα της

μητέρας της να μουρμουρίζει ατέλειωτες προσευχές σ' ένανπανύψηλο, απρόσωπο Θεό που περιφερόταν στα πάρ-κινγκ μ' ένα πύρινο σπαθί. Μέσα της ξύπνησε ένας μαύροςτρόμος κι αγωνίστηκε μ' όλη της τη δύναμη να τονσυγκρατήσει. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το φόβο της, τοκακό της προαίσθημα. Το μόνο που κατάφερε ήταν ναχαμογελάσει απεγνωσμένα και να ξαναπεί: «Μη. Σε πα-ρακαλώ.»

Τα μέλη της επιτροπής γύριζαν και μάζευαν τα δι-πλωμένα χαρτιά. Εκείνος δίστασε για μια στιγμή κι ύ-στερα ξαφνικά έγραψε Τόμυ και Κάρυ στο χαρτί. «Γιασένα», της είπε. «Απόψε είσαι η πρώτη.»

Δεν μπόρεσε να αποκριθεί τίποτα, γιατί τα κακά προ-αισθήματα της αφορούσαν μονάχα την ίδια· είχαν τοπρόσωπο της μητέρας της.

Το μαχαίρι ξέφυγε από την πέτρα που το ακόνιζε καιτης έκοψε την παλάμη κάτω από τον αντίχειρα. Κοίταξετο κόψιμο. Το αίμα έβγαινε αργά αργά, πηχτό από τ' α-νοιχτά χείλη της πληγής, έσταζε από το χέρι της πάνω

στο φθαρμένο πλαστικό δάπεδο της κουζίνας. Ωραία λοι-πόν. Πολύ ωραία. Η λεπίδα είχε γευτεί τη σάρκα της καιάφησε να τρέξει το αίμα. Αντί να δέσει την πληγή, άφησετο αίμα να λεκιάσει την κοφτερή λεπίδα. Ύστερα άρχισεπάλι να το ακονίζει αδιαφορώντας για τις σταγόνες πουτινάζονταν πάνω στα ρούχα της. Αν ο δεξιός οφθαλμόςσε κολάζει, ας ξεριζωθεί. Ήταν σκληρή εντολή, αλλά ήτανκαι γλυκεία και σωστή. Για όλους όσους παραμονεύουνστις σκιές, στα δωμάτια των μοτέλ, μες στους θάμνουςπίσω από τις αίθουσες των μπόουλινγκ.

Ας ξεριζωθεί.(ω και τι βρωμερή μουσική που παίζουν)Ας(κι οι κοπέλες δείχνουν τα εσώρουχα τους μουσκεμένα,

μουσκεμένα στο αίμα)ξεριζωθεί.Ο κούκος του Μέλανα Δρυμού χτύπησε δέκα και αν(σκόρπισε τα έντερα της στο πάτωμα)ο δεξιός οφθαλμός σε κολάζει ας ξεριζωθεί.

Με το φουστάνι της είχε τελειώσει αλλά δεν μπορούσεούτε τηλεόραση να παρακολουθήσει ούτε να διαβάσει ούτενα πάρει τηλέφωνο τη Νάνσυ. Το μόνο που μπορούσε ήταννα κάθεται στον καναπέ και να κοιτάζει το σκοτάδι από τοπαράθυρο της κουζίνας, νιώθοντας μέσα της να μεγαλώνειένας φόβος ακατανόμαστος. Άφησε έναν αναστεναγμό καιασυναίσθητα άρχισε να κάνει μασάζ στα μπράτσα της. Ήτανπαγωμένα κι ανατριχιασμένα. Ήταν δέκα και δώδεκαλεπτά και δεν υπήρχε κανένας, πραγματικά κανέναςλόγος, να νιώθει πως ερχόταν το τέλος του κόσμου.


Οι στοίβες ήταν ψηλότερες αυτή τη φορά αλλά εξακο-λουθούσαν να μοιάζουν ίδιες. Καταμετρήθηκαν άλλεςτρεις φορές για σιγουριά. Και ύστερα ο Βικ Μούνεϋ πλη-σίασε ξανά στο μικρόφωνο. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτασιωπηλός, απολαμβάνοντας την ένταση που υπήρχε στηνατμόσφαιρα, κι ύστερα ανάγγειλε απλά: «Νίκησαν ο Τόμυκαι η Κάρυ. Με διαφορά μιας ψήφου.»

Για μια στιγμή απλώθηκε νεκρική σιγή. Ύστερα ξέ-σπασαν χειροκροτήματα, μερικά με κάποια δόση ειρωνί-ας. Η Κάρυ έβγαλε μια πνιγμένη κραυγή κι ο Τόμυ αισ-θάνθηκε (όμως μόνο για ένα δευτερόλεπτο) εκείνο τονπαράξενο ίλιγγο

(καρυ καρυ καρυ καρυ)που έσβηνε από το μυαλό του κάθε σκέψη εκτός από

τ' όνομα και την εικόνα αυτού του παράξενου κοριτσιούπου συνόδευε. Για ένα δευτερόλεπτο ένιωσε κυριολεκτικάνα παγώνει από το φόβο. Κάτι έπεσε στο πάτωμα καιτην ίδια στιγμή το κερί ανάμεσα τους έσβησε.

Κι αμέσως μετά, οι Josie and the Moonglows άρχισαν ναπαίζουν σε διασκευή ροκ το "Ρomp and Circum-stance" οι προπομποί εμφανίστηκαν στο τραπέζι τους (ωςδια μαγείας· όλ' αυτά τα είχαν προβάρει πολλές φορές μετη δίδα Γκηρ που, σύμφωνα με τις φήμες, έτρωγε ζω-ντανούς τους αδέξιους προπομπούς), ένα σκήπτρο τυλιγ-μένο με αλουμινόχαρτο βρέθηκε στο χέρι του Τόμυ κι έναςμανδύας με γιακά από γούνα φορέθηκε στους ώμους τηςΚάρυ, και ένα αγόρι και μια κοπέλα με άσπρα μπλαίηζερτους οδήγησαν στον κεντρικό διάδρομο. Η ορχήστρα έπαιζεστο φουλ. Το ακροατήριο χειροκροτούσε. Η δεσποινίςΓκηρ φαινόταν να νιώθει δικαιωμένη. Ο Τόμυ Ροςχαμογελούσε σαστισμένος.

Ανεβήκανε τα σκαλοπάτια της σκηνής, προχώρησανστους θρόνους και κάθισαν. Τα θυελλώδη χειροκροτήματασυνεχίζονταν. Δεν υπήρχε σ' αυτά κανένας σαρκασμός πι-

α· ήταν ειλικρινή και κάπως τρομαχτικά. Η Κάρυ χάρηκεπου μπόρεσε πάλι να καθίσει. Όλα γίνονταν πολύ γρήγορα.Τα πόδια της έτρεμαν και ξαφνικά, παρ' όλο που τοντεκολτέ της δεν ήταν ιδιαίτερα τολμηρό, τα στήθη της

(βρωμομαξιλαρακια)της φάνηκαν φοβερά εκτεθειμένα. Ο ήχος των χειρο-

κροτημάτων της έφερνε ζαλάδα, ένιωθε σα μεθυσμένη.Ένα μέρος του εαυτού της πίστευε πως όλ' αυτά ήταν έναόνειρο, απ' όπου θα ξυπνούσε με ανάμικτα αισθήματααπώλειας και ανακούφισης. Ο Βικ φώναξε στο μικρόφωνο:«Ο Βασιλιάς κι η Βασίλισσα του Χορού της Άνοιξης του1979... ο Τόμυ ΡΟΣ κι η Κάρυ ΓΟΥΑΙΤ!»

Χειροκροτήματα ακόμα, κρότοι, σαματάς. Ο ΤόμυΡος, που ζούσε τώρα τις τελευταίες στιγμές της ζωήςτου, έπιασε το χέρι της Κάρυ και της χαμογέλασε, ενώσκεφτόταν πόσο σωστή ήταν η διαίσθηση της Σούζυ. Τουχαμογέλασε και 'κείνη. Ο Τόμυ

(είχε δίκιο και την αγαπώ και αγαπώ κι αυτήν εδώτην Καρυ είναι είναι όμορφη και τους αγαπώ όλους τοφως το φως στα ματιά της)

κι η Κάρυ(δεν τους βλέπω τα φωτά είναι πολύ δυνατά τους α-

κούω αλλά δεν τους βλέπω το ντους θυμήσου το ντους αχμαμά είναι ψηλά εδώ πάνω νομίζω πως θέλω να κατεβώ ωμήπως γελάνε ετοιμάζονται να μου πετάξουν πράματα ναβάλουν τα γέλια δεν τις βλέπω δεν τους βλέπω είναι όλατόσο φωτεινά)

και το δοκάρι από πάνω τους.Κι οι δυο ορχήστρες, μέσα από έναν απρόσμενο και

πετυχημένο συνασπισμό ροκ ενορχήστρωσης και πνευ-στών, άρχισαν να παίζουν τον ύμνο του σχολείου. Όλοισηκώθηκαν όρθιοι κι άρχισαν να τραγουδάνε συνεχίζο-ντας το χειροκρότημα.

Η ώρα ήταν δέκα και εφτά.


Ο Μπίλυ λύγισε τα γόνατα του κι οι κλειδώσεις τουέτριξαν. Η Κρις Χάργκενσεν, όρθια πλάι του, έδειχνε ο-λοένα και μεγαλύτερη νευρικότητα. Τα δάχτυλα της ανε-βοκατέβαιναν άσκοπα πάνω στις ραφές του τζην της καιδάγκωνε το κάτω χείλος της μασώντας και παραμορφώ-νοντας το.

«Λες να ψηφίσουν αυτούς;» ρώτησε χαμηλόφωνα οΜπίλυ.

«Θα τους ψηφίσουν. Το 'χω κανονίσει. Γιατί συνεχί-ζουν να χειροκροτάνε; Τι γίνεται εκεί μέσα;»

«Μη με ρωτάς εμένα, μωρό μου. Εγώ _ »Ξαφνικά, μέσα στο απαλό μαγιάτικο αεράκι ακούστηκε

ο ύμνος του \σχολείου και η Κρις τινάχτηκε σαν να τηνείχαν τσιμπήσει. Της ξέφυγε μια μικρή κραυγή.

Σταθείτε όλοι όρθιοι για το Σχολειόόό μας το ΤόμαςΓιούιν...

«Εμπρός», της είπε. «Έχουν πάρει τις θέσεις τους.»Τα μάτια του γυάλιζαν μέσα στο σκοτάδι. Μια υποψίαχαμόγελου φάνηκε ξανά στο πρόσωπο του.

Έγλειψε τα χείλη της. Κοιτάξανε και οι δυο το σπάγ-γοσε όλο του το μήκος.

Τις σημαίες τον θα νψώσουμε ως τον ουρανόόόό...«Σκάστε», ψιθύρισε η Κρις. Έτρεμε ολόκληρη και κεί-

νος σκέφτηκε πως ποτέ άλλοτε το κορμί της δεν ήταντόσο προκλητικό και ερεθιστικό. Όταν θα τελείωναν όλ'αυτά, θα της τα 'δινε όλα στο κρεβάτι, έτσι που όλες της οιπροηγούμενες φορές θα της φαίνονταν σαν να το 'χε κάνειμε το μικρό της δαχτυλάκι. Θα έμπαινε μέσα της σανψημένο καλαμπόκι σε βούτυρο που λιώνει.

«Δεν έχεις κότσια, μωρό μου;» Έσκυψε προς το μέροςτης. «Εγώ πάντως δεν πρόκειται να τον τραβήξω. Θαμείνει εκεί ώσπου να παγώσει η κόλαση.»

Με περηφάνεια φοράμε το κόκκινο και το άσπρο...

Η Κρις αφήνοντας μια πνιγμένη κραυγή, έσκυψεμπροστά και τράβηξε βίαια το σπάγγο και με τα δυο τηςχέρια. Τον ένιωσε χαλαρό και σκέφτηκε πως ο Μπίλυτην είχε κοροϊδέψει και πως ο σπάγγος δεν ήταν δεμένοςπουθενά. Ξαφνικά όμως τεντώθηκε και ξέφυγε απότομαμέσα από τις παλάμες της αφήνοντας ένα μικρό κάψιμο.«Εγ _ » πήγε να πει.

Η μουσική, ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα παραφωνίας,σταμάτησε. Για λίγο εξακολούθησαν να ακούγονταισκόρπιες φωνές, ύστερα σταμάτησαν κι αυτές. Απλώθηκεσιωπή και μετά κάποιος ούρλιαξε. Και ξανά σιωπή.

Κοιτάχτηκαν μες στο σκοτάδι, ακινητοποιημένοι απότην ίδια τους την πράξη, σαν να μην είχαν ποτέ φανταστείπως θα την πραγματοποιούσαν. Ένιωσε την ανάσα της νατης γδέρνει το λαιμό. Και τότε από μέσα ακούστηκαν ταγέλια.

Είχε πάει δέκα και εικοσιπέντε και το προαίσθημα ο-λοένα χειροτέρευε. Η Σου στεκόταν μπροστά στο μάτιτης κουζίνας περιμένοντας να βράσει το γάλα για να ρίξειμέσα τον καφέ. Δυο φορές είχε ξεκινήσει ν' ανέβει πά-νω και να φορέσει το νυχτικό της και τις δυο φορές είχεσταματήσει, και χωρίς κανένα λόγο είχε σταθεί στο πα-ράθυρο της κουζίνας, που έβλεπε χαμηλά τους πρόποδεςτου λόφου Μπρίκγυαρντ και τις στροφές της 6ης Οδούπου κατηφόριζε στο κέντρο της πόλης. Και τώρα, καθώςούρλιαζε η σειρήνα που βρισκόταν στη στέγη του δημαρ-χείου, δεν πήγε αμέσως στο παράθυρο, παρά έσβησε τηφωτιά για να μην καεί το γάλα.

Η σειρήνα του δημαρχείου χτυπούσε μόνο κάθε μεση-μέρι στις δώδεκα ακριβώς, και βέβαια κάθε φορά που ξε-σπούσε πυρκαϊά κι έπρεπε να μαζευτούν εθελοντές πυρο-σβέστες, πράγμα που συνήθως συνέβαινε τον Αύγουστο


και τον Σεπτέμβριο όταν έκαιγαν τα χωράφια. Την χρη-σιμοποιούσαν μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης, καιμέσα στο άδειο σπίτι ο ήχος της ακουγόταν εξωπραγμα-τικός και τρομαχτικός. Πλησίασε το παράθυρο με αργάβήματα. Το ουρλιαχτό της σειρήνας δυνάμωνε και χαμή-λωνε, δυνάμωνε και χαμήλωνε. Από κάπου μακριά ακού-γονταν κορναρίσματα, όπως όταν γινόταν κάποιος γάμος.Η Σου είδε το είδωλο της στο σκοτεινό τζάμι, τα χείλημισάνοιχτα, τα μάτια γουρλωμένα, κι ύστερα η ανάσατης θάμπωσε το τζάμι και την εξαφάνισε. Στο μυαλό τηςξαναζωντάνεψε μια ανάμνηση μισοξεχασμένη. Τον καιρόπου πήγαινε στο δημοτικό, έκαναν ασκήσεις αεράμυνας.Όταν η δασκάλα χτυπούσε τα χέρια της κι έλεγε, Ήσειρήνα του δημαρχείου σφυρίζει", έπρεπε να χωθούν κά-τω/από τα θρανία τους, να βάλουν τα χέρια τους πάνωαπό τα κεφάλια τους και να περιμένουν, ή να περάσουνόλα ή να τους κάνει σκόνη ο εχθρός. Τώρα, κουδούνιζαν

(η σειρήνα του δημαρχείου σφυρίζει)οι λέξεις στο μυαλό της.Κάτω αριστερά, εκεί που βρισκόταν το πάρκινγκ του

σχολείου -μια σειρά φώτα έδιναν το στίγμα του, αν καιτο ίδιο το κτίριο του σχολείου ήταν αόρατο μέσα στοσκοτάδι- φάνηκε κάτι σαν απότομη αναλαμπή, λες και οΘεός είχε χτυπήσει δυο τεράστιες τσακμακόπετρες.

(εκεί βρίσκονται οι δεξαμενές καυσίμων)Η λάμψη φάνηκε να διστάζει για λίγο κι ύστερα ξαφ-

νικά ζωήρεψε, σκορπίζοντας πορτοκαλί ανταύγειες. Τώραφάνηκε και το σχολείο. Είχε πάρει φωτιά. Η Σου βρισκότανκιόλας στη ντουλάπα για να πάρει το μπουφάν της, όταν ηπρώτη έκρηξη έκανε το πάτωμα να τρέμει κάτω από ταπόδια της και τις πορσελάνες της μαμάς της να κουδουνίζουνμέσα στον μπουφέ.

Από το άρθρο Επιζήσαμε από το Μαύρο Χορό, τηςΝόρμα Γουάτσον (δημοσιευμένο στο τεύχος του Αυγού-στου του 1980 του Readers Digest, στη σειρά "Το Δράμα στονΠραγματικό Κόσμο"):

...κι όλα έγιναν τόσο γρήγορα που κανείς στ' αλήθειαδεν πρόλαβε να καταλάβει τί συνέβαινε. Είμασταν όλοιόρθιοι, χειροκροτούσαμε και τραγουδούσαμε τον ύμνο τουσχολείου. Και τότε -εγώ βρισκόμουν στο τραπέζι τωντα-ξιθετών πλάι στην κύρια είσοδο, και κοιτούσα τησκηνή-φάνηκε μια λάμψη, καθώς το φως των προβολέωνπου βρίσκονταν πάνω από τη σκηνή, καθρεφτίστηκε σε κάτιμεταλλικό. Στεκόμουν δίπλα στην Τίνα Μπλέικ και τηΣτέλα Χόραν και νομίζω πως το είδαν κι εκείνες.

Μεμιάς, μια τεράστια κόκκινη μάζα ξεχύθηκε στον αέρα.Ένα μέρος χύθηκε πάνω στην γιγαντοαφίσα. Κατάλαβααμέσως, πριν ακόμα πέσει πάνω τους, πως ήταν αίμα. ΗΣτέλα Χόραν νόμιζε πως ήταν μπογιά, αλλά εγώ είχααυτή τη διαίσθηση, όπως κάποτε που ο αδερφός μουχτυπήθηκε από ένα φορτηγό. Οι δυο τους λούστηκαν στοαίμα. Το περισσότερο έπεσε πάνω στην Κάρυ. Έμοιαζε σαννα την είχαν βουτήξει σ' ένα βαρέλι με κόκκινη μπογιά.Έμεινε καθισμένη και δεν έκανε την παραμικρή κίνηση. Τοαίμα είχε πιτσιλίσει και την ορχήστρα που βρισκόταν πιοκοντά στη σκηνή. Η άσπρη κιθάρα του πρώτου κιθαρίσταέγινε κατακόκκινη από τα αίματα. Είπα: "θεέ μου, αυτόείναι αίμα!" Μόλις το είπα, η Τίνα πάτησε ένα ουρλιαχτότόσο δυνατό, που ακούστηκε σ' όλη την αίθουσα.

Ο κόσμος είχε πάψει να τραγουδάει, όλοι έμειναν βου-βοί. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Έμεινα καρφωμένη στηνθέση μου. Κοίταξα ψηλά και είδα δυο κουβάδες να ταλα-ντεύονται ακριβώς πάνω από τους θρόνους. Εξακολου-θούσαν να στάζουν αίμα. Ξαφνικά έπεσαν, παρασύρονταςμαζί τους και το σκοινί όπου ήταν δεμένοι. Ο ένας κου-


βάς βρήκε τον Τόμυ Ρος στο κεφάλι. Έκανε ένα φοβεράδυνατό θόρυβο, σαν γκονγκ.

Αυτό έκανε κάποιον να γελάσει. Δεν ξέρω ποιος ήταν,πάντως δε γέλασε όπως γελάει κανείς όταν βλέπει κάτιαστείο και διασκεδαστικό. Το γέλιο του ήταν σκληρό καιυστερικό και απαίσιο. Την ίδια στιγμή η Κάρυ άνοιξε δι-άπλατα τα μάτια της.

Τότε ήταν που άρχισαν όλοι να γελάνε. Κι εγώ το ίδιο,ας με συγχωρέσει ο Θεός. Ήταν τόσο... τόσο τρελό. Ότανήμουν μικρή είχα ένα βιβλίο του7 Γουώλτ Ντίσνεϋ που τοέλεγαν Το Τραγούδι τον Νότου και μέσα ήταν γραμμένη ηιστορία του Θείου Ρήμους για το κατραμένιο μωρό. Είχε καιμια εικόνα με το μωρό καθισμένο στη μέση του δρόμου, κιήταν ίδιο με τους παλιούς νέγρους μίνστρελ, με τοκατάμαυρο πρόσωπο και τα γουρλωτά κάτασπρα μάτια.Όταν η Κάρυ άνοιξε τα μάτια της, έτσι ακριβώς ήταν. Ταμάτια της ήταν το μόνο πράγμα πάνω της που δεν ήτανκατακόκκινο. Και ο προβολέας που έπεφτε πάνω τους ταέκανε να λάμπουν. Ο Θεός να με συγχωρέσει, αλλά ήτανπραγματικά αστεία. Αυτό ήταν που έκανε τον κόσμο ναγελάσει. Ήταν αδύνατο να συγκρατηθούμε. Ήταν από τιςπεριπτώσεις όπου ή θα γελάσεις ή θα τρελαθείς. Η Κάρυήταν χρόνια το επίκεντρο κάθε αστείου κι όλοι εμείς, εκείνοτο βράδυ, νιώθαμε πως παίρναμε μέρος σε κάτι πολύσπουδαίο· ήταν σαν να βλέπαμε κάποιον ναεπανεντάσσεται στο ανθρώπινο είδος, και τουλάχιστονεγώ έλεγα μέσα μου δόξα τω θεώ. Και ύστερα συνέβη αυτό.Αυτό το φοβερό πράγμα. Δεν υπήρχε λοιπόν άλλη επιλογή.Έπρεπε ή να κλάψουμε ή να γελάσουμε, ποιος όμως ήτανσε θέση να κλάψει για την Κάρυ ύστερα από τόσα χρόνια;

Έμενε λοιπόν ακίνητη και τους κοιτούσε ενώ τα γέ-λια δυνάμωναν ολοένα και περισσότερο. Όλοι κρατούσαντις κοιλιές τους διπλωμένοι στα δυο και την έδειχναν. ΟΤόμυ ήταν ο μόνος που δεν την κοιτούσε. Είχε γείρει στο

κάθισμα του σαν να τον είχε πάρει ο ύπνος. Κανείς δενμπορούσε να καταλάβει αν ήταν χτυπημένος γιατί το αί-μα τον είχε σκεπάσει ολόκληρο. Και τότε το πρόσωποτης... έσπασε. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω.Έβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο και έκανε να σηκωθεί.Έχασε την ισορροπία της κι έπεσε κάτω, κι αυτό έκανετον κόσμο να γελάσει ακόμα περισσότερο. Ύστερα... πή-δηξε από τη σκηνή. Ήταν σα να έβλεπες ένα μεγάλοκόκκινο βάτραχο να πηδάει μέσα από ένα λουλούδι. Κό-ντεψε πάλι να πέσει, αλλά τελικά κατάφερε να σταθείστα πόδια της.

Η δις Ντέζαρντιν έτρεξε προς το μέρος της με τα χέ-ρια απλωμένα, έχοντας πάψει πια να γελάει. Ξαφνικά ό-μως άλλαξε κατεύθυνση και χτύπησε στον τοίχο, πίσω απότην εξέδρα. Ήταν το πιο παράξενο πράγμα που είχα δειποτέ. Δεν είχε σκοντάψει πουθενά. Ήταν σαν κάποιος νατην είχε σπρώξει με δύναμη, μόνο που κοντά της δενβρισκόταν κανείς.

Η Κάρυ έτρεξε ανάμεσα στον κόσμο σκεπάζοντας τοπρόσωπο με τα χέρια της. Κάποιος άπλωσε το πόδι του.Δεν ξέρω ποιος ήταν. Η Κάρυ έπεσε μπρούμυτα, αφήνο-ντας στο πάτωμα μια μεγάλη κόκκινη κηλίδα. Και είπε:"Ουφ!" Αυτό το θυμάμαι καλά. Ο τρόπος που είπε εκείνοτο Ουφ μ' έκανε να γελάσω ακόμα περισσότερο. Σύρθηκεγια λίγο στο πάτωμα και ύστερα σηκώθηκε κι έτρεξε έ-ξω. Πέρασε ακριβώς δίπλα μου. Μου 'ρθε στη μύτη ημυρουδιά του αίματος. Μύριζε κάτι αηδιαστικό, σαπισμένο.Κατέβηκε δυό-δυό τα σκαλιά και ύστερα βγήκε από τηνπόρτα κι εξαφανίστηκε.

Τα γέλια αρχίσανε σιγά-σιγά να σβήνουν. Μερικοί είχανλόξυγγα, άλλοι ρουφούσαν τη μύτη τους. Ο Λένυ Μπροκείχε βγάλει ένα μεγάλο άσπρο μαντήλι και σκούπιζε ταμάτια του. Η Σάλυ ΜακΜάνους ήταν κάτασπρη κιέμοιαζε σαν να της ερχόταν να κάνει εμετό, ωστόσο δενμπορούσε να σταματήσει το χαχανητό. Ο Μπίλυ


Μπόσμαν είχε μείνει ακίνητος με τη μπαγκέτα στο χέρικαι κουνούσε το κεφάλι του. Ο κ. Λούμπλιν καθισμένοςπλάι στη δίδα Ντέζαρντιν φώναζε να φέρουν ένα χαρτο-μάντηλο. Η μύτη της είχε ματώσει.

Πρέπει να καταλάβετε πως όλ' αυτά έγιναν μέσα σεδυο λεπτά. Κανείς δεν θα μπορούσε να τα αναπαραστή-σει. Ύστερα απ' αυτό, τα είχαμε χαμένα. Μερικοί τριγύ-ριζαν πέρα δώθε και έλεγαν δυο τρεις κουβέντες. Η ΈλενΣάιρς έβαλε τα κλάματα και αρκετές άλλες τη μιμήθη-καν. Ύστερα ακούστηκε μια φωνή: «Ένα γιατρό! Εε, φω-νάξτε γρήγορα ένα γιατρό!»

Ήταν ο Τζόσυ Βρεκ. Είχε ανέβει στη σκηνή κι ήτανγονατισμένος πλάι στον Τόμυ Ρος. Το πρόσωπο του ήτανάσπρο σαν χαρτί. Προσπάθησε να τον ανασηκώσει αλλά οθρόνος αναποδογύρισε και ο Τόμυ κύλησε στο πάτωμα.Κανείς δεν κουνήθηκε. Όλοι στέκονταν και κοιτούσαν. Τομόνο που σκεφτόμουν ήταν: Θεέ μου, Θεέ μου, Θεέ μου,Θεέ μου. Ύστερα μια άλλη σκέψη τρύπωσε στο μυαλόμου κι έμοιαζε σαν να μην ήταν δική μου. Σκεφτόμουντην Κάρυ. Και το Θεό. Κι ήταν και τα δυο πολύ μπερδεμέναμεταξύ τους. Ήταν φοβερό.

Η Στέλα γύρισε και μου είπε: «Η Κάρυ γύρισε.» Κι εγώτης είπα: «Ναι, βέβαια.» Οι πόρτες που έβγαζαν στο χωλέκλεισαν με πάταγο. Ο θόρυβος που έκαναν, έμοιαζε μεαπανωτά χτυπήματα χεριών. Κάποιος στο βάθος ούρλιαξεκαι τότε ξέσπασε ο πανικός. Έτρεξαν όλοι προς τις πόρτες.Έμεινα ακίνητη, μη μπορώντας να πιστέψω στα μάτια μου.Πριν ακόμα φτάσουν οι πρώτοι κι αρχίσουν νασπρώχνουν, πρόλαβα να δω την Κάρυ που στεκόταν απόπίσω κοιτάζοντας μέσα από το τζάμι. Το πρόσωπο τηςήταν όλο πασαλειμμένο κι έμοιαζε με Ινδιάνο που είχεβαφτεί με τα χρώματα του πολέμου. Χαμογελούσε.

Είχαν πέσει πάνω στις πόρτες, τις βαρούσαν, αλλά ή-ταν αδύνατο να τις ανοίξουν. Μαζεύονταν όλο και περισ-σότεροι, ο ένας πάνω στον άλλο, κι οι πρώτοι είχαν στρι-

μωχτεί άσχημα, κολλημένοι πάνω στις πόρτες και βογ-γούσαν, δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Οι πόρτες δενάνοιγαν με τίποτα. Οι πόρτες αυτές δεν κλειδώνονται ποτέ.Απαγορεύεται από το νόμο. Ο κ. Στήβενς και ο κ.Λούμπλιν ορμήσανε κι άρχισαν να τους τραβούν από τασακκάκια, από τις φούστες, απ' όπου μπορούσαν.

Όλοι στρίγγλιζαν και στριμώχνονταν σα γελάδια. Οκ. Στήβενς χαστούκισε καναδυό κορίτσια και χτύπησε μετη γροθιά του τον Βικ Μούνεϋ στο μάτι. Τους φωνάζανενα πάνε πίσω και να βγουν από τις εξόδους κινδύνου.Μερικοί πήγαν. Αυτοί ήταν και οι μόνοι που επέζησαν.

Τότε ήταν που άρχισε να βρέχει... έτσι τουλάχιστοννόμιζα στην αρχή. Παντού έπεφταν νερά. Κοίταξα ψηλάκαι είδα πως όλοι οι πυροσβεστήρες του γυμναστηρίου ή-ταν ανοιχτοί και κατάβρεχαν με νερό ολόκληρο το γήπεδοτου μπάσκετ. Ο Τζόσυ Βρεκ φώναζε στους μουσικούς τουνα σβήσουν αμέσως τους ενισχυτές και τα μικρόφωνααλλά όλοι τους είχαν εξαφανιστεί. Τέλος, πήδησε κι αυτόςκάτω από τη σκηνή.

Ο πανικός στις πόρτες σταμάτησε. Ο κόσμος έκανεπίσω κοιτάζοντας το ταβάνι. Άκουσα κάποιον -τον ΝτονΦάρναμ νομίζω- να λέει: «Θα χαλάσει το γήπεδο τουμπάσκετ».

Μερικοί πήγαν πάνω από τον Τόμυ Ρος και τον κοι-τούσαν. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως έπρεπεπάσει θυσία να φύγω από κει μέσα. Άρπαξα το χέρι τηςΤίνα Μπλέικ και είπα: «Τρέχα! Γρήγορα!»

Για να φτάσει κανείς στις εξόδους κινδύνου έπρεπε ναδιασχίσει ένα μικρό διάδρομο που βρισκόταν στ' αριστεράτης σκηνής. Υπήρχαν κι εκεί καταβρεχτήρες, αλλά δεν ήτανανοιχτοί. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές -κι είδα μερικούς νατρέχουν έξω. Οι περισσότεροι όμως είχαν κάνει πηγαδάκιακαι κοιτούσαν απορημένοι ο ένας τον άλλον. Μερικοίκοίταζαν τον λεκέ από αίμα που είχε αφήσει η Κάρυ στοπάτωμα. Τον ξέπλενε το νερό.


Άρπαξα την Τίνα από το μπράτσο κι άρχισα να τηντραβώ προς την πινακίδα που έγραφε Έξοδος. Την ίδιαστιγμή κάτι άστραψε κι ακούστηκε μια στριγγλιά. Κοίταξαπίσω και είδα τον Τζόσυ Βρεκ να κρατά ένα μικρόφωνο.Δεν μπορούσε να το αφήσει από τα χέρια. Τα μάτια τουείχαν πεταχτεί έξω, τα μαλλιά του ήταν ολόρθα κι έμοιαζεσα να χόρευε. Τα πόδια του γλιστρούσαν μέσα στα νερά κιαπό το πουκάμισο του είχε αρχίσει να βγαίνει καπνός.Έπεσε πάνω σ' έναν από τους ενισχυτές -ήταν μεγάλοι,ενάμισι με δύο μέτρα ύφος- και τον έριξε στο πάτωμα, μεςστα νερά. Το βουητό που έβγαζε ο ενισχυτής κορυφώθηκεσε μια διαπεραστική στριγγλιά, ώσπου έβγαλε μια λάμψηκι έσβησε ο ήχος. Το πουκάμισο του Τζόσυ είχε πάρειφωτιά. «Τρέχα!» μου φώναξε η Τίνα. «Έλα, Νόρμα. Σεπαρακαλώ!»

Τρέξαμε έξω στο διάδρομο κι απ' το πίσω μέρος τηςσκηνής ακούστηκε μια έκρηξη - θα πρέπει να ήταν ο πί-νακας με τους κεντρικούς διακόπτες. Κοίταξα πίσω μουγια ένα δευτερόλεπτο. Από κει που βρισκόμουν φαινόταν ησκηνή και το σημείο όπου ήταν πεσμένος ο Τόμυ Ρος, γιατίη αυλαία ήταν σηκωμένη. Όλα τα βαριά καλώδια ήτανστον αέρα, στριφογύριζαν και τινάζονταν όπως τα φίδιαπου βγαίνουν από το καλάθι ενός φακίρη. Ένα από τακαλώδια ήταν κομμένο στη μέση. Μόλις ακούμπησαν οιάκρες του στο νερό, έβγαλαν μια βιολετιά λάμψη καιαμέσως άρχισαν όλοι να ουρλιάζουν.

Βγήκαμε από την έξοδο κινδύνου και τρέξαμε στοπάρκινγκ. Νομίζω πως ούρλιαζα και γω. Δε θυμάμαι καλά.Δε θυμάμαι καλά τίποτα απ' όσα έγιναν απ' τη στιγμή πουάρχισαν να ουρλιάζουν και μετά. Από τη στιγμή που τακαλώδια υψηλής τάσης ακούμπησαν στα νερά...

Για τον δεκαοχτάχρονο Τόμυ Ρος το τέλος ήρθε

σπλαχνικά· αιφνίδια και σχεδόν ανώδυνα. Δεν πήρε είδησηπως κάτι πολύ σημαντικό συνέβαινε. Άκουσε έναν μεταλλικόθόρυβο που στιγμιαία συνδυάστηκε με μια ανάμνηση

(παν οι κουβάδες με το γάλα)παιδική από το αγρόκτημα του θείου Γκάλεν και ύ-

στερα με(κάποιου του 'πεσε κάτι)την ορχήστρα που βρισκόταν χαμηλά μπροστά του.

Έπιασε τη ματιά του Τζόσυ Βρεκ που κοίταζε πάνω από τοκεφάλι του

(μπας κι έβγαλα κανένα φωτοστέφανο)και ύστερα του 'ρθε στο κεφάλι ένας κουβάς. Το μυτερό

γείσο του πάτου τον βρήκε στο κεφάλι και(εε αυτό πον)ύστερα βυθίστηκε στην ανυπαρξία. Ήταν ακόμα ξα-

πλωμένος στη σκηνή, όταν η φωτιά που ξεκίνησε απότον εξοπλισμό του Τζόσυ απλώθηκε στην γιγαντοαφίσαμε τον γονδολιέρη και μετά πίσω από τη σκηνή, στα πο-ντικοφαγωμένα βιβλία, τις στολές και τα χαρτιά.

Ήταν ήδη νεκρός όταν, μισή ώρα αργότερα, ανατινά-χτηκε η δεξαμενή της βενζίνης.

Από ταινία τηλετύπου, Νέα Αγγλία, 10:46 μ.μ.

ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ, ΜΑΙΗΝΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΘΕΙ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ ΗΠΥΡΚΑΙΆ ΠΟΥ ΞΕΣΠΑΣΕ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΙΟΥΙΝ ΣΤΗΔΙΑΡΚΕΙΑ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΧΟΡΟΥ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΦΩΤΙΑΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΜΑ. ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΡΕΣ ΤΕΘΗΚΑΝ ΣΕΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ, ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΜΑ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΕΞΟ-ΠΛΙΣΜΟ ΜΙΑΣΟΡΧΗΣΤΡΑΣ ΡΟΚ. ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ


ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΚΟΠΕΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑΚΑΛΩΔΙΑ ΥΨΗΛΗΣ ΤΑΣΗΣ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΟΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΑΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΑ ΠΕΡΙΠΟΥ Ε-ΚΑΤΟΝ ΔΕΚΑ ΑΤΟΜΑ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΒΕΣΗ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣΕΧΕΙ ΖΗΤΗΘΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣΜΟΤΟΝ, ΓΟΥΕΣΤΟΒΕΡ ΚΑΙ ΛΙΟΥΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΤΑΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΑ ΟΧΗΜΑΤΑ ΗΔΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΑΘ1 ΟΔΟΝ.ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ.ΤΕΛΟΣ. 10:46 Μ.Μ. 27 ΜΑΙΟΥ 6904D

Από ταινία τηλετύπου, Νέα Αγγλία, 11:22 μ.μ.

ΕΠΕΙΓΟΝΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ, ΜΑΙΗΝΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΙ-ΟΥΙΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ ΤΟΥ ΜΑΙΗΝ. ΤΡΙΑΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΑ ΟΧΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ ΠΟΥΕΣΠΕΥΣΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΙΑΣ, ΔΕΝ ΣΤΑΘΗΚΕΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΣΒΕΣΟΥΝ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΥ-ΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΙ ΚΡΟΥΝΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑ-ΣΤΡΑΦΕΙ ΚΑΙ Η ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΔΟ ΣΠΡΙΝΓΚΕΩΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΚΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΗΔΕΝΙΚΗ. ΕΝΑΣΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗΣ ΔΗΛΩΣΕ: "ΟΙΒΑΛΒΙΔΕΣ ΗΤΑΝ ΟΛΕΣ ΒΓΑΛΜΕΝΕΣ. ΤΟ ΝΕΡΟΧΑΡΑΜΙΣΤΗΚΕ ΟΛΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑΚΑΙΓΟΝΤΑΝ". ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙ-ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΤΡΙΑ ΠΤΩΜΑΤΑ. ΤΟ ΕΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ.ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΜΗΡΣ, ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗ ΤΟΥ ΤΣΑ-ΜΠΕΡΛΕΝ. ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥΣΧΟΛΕΙΟΥ. ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΤΟΥ ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟΥ ΜΟΤΟΝ ΜΕ ΕΛΑΦΡΑΕΓΚΑΥΜΑΤΑ. ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΕΙ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ. Η ΕΚΡΗΞΗ ΕΓΙΝΕ ΟΤΑΝ ΗΦΩΤΙΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΙΣ ΔΕΞΑΜΕΝΕΣ ΚΑΥΣΙΜΩΝ ΤΟΥΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑ-ΣΤΗΡΙΟ. Η ΠΥΡΚΑΙΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΒΡΑΧΥΚΥΚΛΩΜΑΠΟΥ ΠΡΟΚΛΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΒΛΑΒΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ-ΣΒΕΣΗΣ. ΤΕΛΟΣ.11:22 Μ.Μ. 27 ΜΑΙΟΥ 70119Ε

Η Σου δεν είχε δίπλωμα οδήγησης, πήρε ωστόσο τακλειδιά του αυτοκινήτου της μητέρας της που βρίσκοντανκρεμασμένα σ' ένα καρφί πλάι στο ψυγείο κι έτρεξε στογκαράζ. Το ρολόι της κουζίνας έδειχνε 11 ακριβώς. Στηβιασύνη της να βάλει μπρος το αμάξι το μπούκωσε, καιπίεσε τον εαυτό της να περιμένει λίγο πριν ξαναδοκιμά-σει. Μόλις πήρε μπρος η μηχανή, χωρίς δεύτερη σκέψηπάτησε το γκάζι με δύναμη και όρμηξε έξω από το γκα-ράζ. Ο προφυλαχτήρας βρήκε σε μια γωνία του τοίχου.Έκανε μια απότομη στροφή επί τόπου κι οι πίσω ρόδεςγλίστρησαν στο χαλίκι. Η Πλύμουθ της μητέρας της όρ-μησε στο δρόμο σπινάροντας. Καναδυό φορές το αμάξιβρήκε πάνω στο πεζοδρόμιο και της Σου της ήρθε νακάνει εμετό. Μόνο τότε συνειδητοποίησε πως από μέσατης έβγαζε ένα μακρόσυρτο βογγητό, σαν παγιδευμένοζώο.

Δεν έκοψε καν ταχύτητα στη διασταύρωση της 6ηςΟδού με την περιφερειακή του Τσάμπερλεν. Οι πυροσβε-στικές σειρήνες γέμιζαν τον αέρα. Ακούγονταν από τ' α-νατολικά, εκεί που συνορεύει το Τσάμπερλεν με το Γουέ-στοβερ και από τα νότια, πίσω της -το Μότον.

Βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου όταν το σχολείοτινάχτηκε στον αέρα. Πάτησε φρένο και με τα δυο τηςπόδια κι έπεσε πάνω στο τιμόνι σα πάνινη κούκλα. Οιρόδες στρίγγλισαν πάνω στην άσφαλτο. Ψηλαφώνταςβρήκε το χερούλι, βγήκε από τ' αμάξι κι έβαλε το χέριστα μάτια για να τα προφυλάξει από τη λάμψη. Μια τε-ράστια φλόγα έσχιζε τον ουρανό παρασύροντας μαζί τηςμεταλλικά δοκάρια της στέγης, ξύλα και χαρτιά. Μιαβαριά μυρωδιά είχε γεμίσει την ατμόσφαιρα. Η ΚεντρικήΟδός ήταν λουσμένη στο φως. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπταη Σου είδε το γυμναστήριο του Γιούιν να μεταμορ-


φώνεται σε φλεγόμενο ερείπιο.Μια στιγμή αργότερα, η δόνηση την τίναξε προς τα

πίσω. Σκουπίδια του δρόμου περνούσαν πετώντας πλάιτης με φοβερή ταχύτητα, παρασυρμένα από ένα ξαφνικόκύμα ζεστού αέρα που της θύμισε αμυδρά

(η μυρουδιά του μετρό)ένα ταξίδι που είχε κάνει στη Βοστώνη ένα χρόνο

πριν. Τα τζάμια στις βιτρίνες του φαρμακείου και του Κέ-λυ έτριξαν και κατέρρευσαν προς τα μέσα.

Η Σου είχε πέσει στο πλάι. Η φωτιά είχε μετατρέψει τοδρόμο σε μεσημεριάτικη κόλαση. Ό,τι ακολούθησε μετά,της φάνηκε πως διαδραματιζόταν σε αργή κίνηση, καθώςτο μυαλό της κατέγραφε τα πάντα

(νεκροί είναι όλοι νεκροί καρυ γιατί σκέφτομαι τηνκαρυ)

στο δικό του ρυθμό. Αυτοκίνητα έτρεχαν προς το σχο-λείο και οι άνθρωποι είχαν βγει από τα σπίτια τους με τιςρόμπες, τα νυχτικά και τις πυτζάμες. Είδε έναν άντρα ναβγαίνει από την πόρτα της αστυνομίας του Τσάμπερλεν,που ήταν συγχρόνως και δικαστήριο. Προχωρούσε αργά.Τα αυτοκίνητα προχωρούσαν αργά. Ακόμα και οιάνθρωποι που έτρεχαν προχωρούσαν αργά. Είδε ένανάντρα στις σκάλες του αστυνομικού τμήματος να φέρνειτα χέρια γύρω από το στόμα του και να φωνάζει κάτι, πουτης ήταν αδύνατο να ακούσει μέσα στο πανδαιμόνιο τωνσειρήνων της πυροσβεστικής, του συναγερμού τουδημαρχείου και της φωτιάς. Ο δρόμος εκεί κάτω ήτανμουσκεμένος. Οι λάμψεις από τις φλόγες χόρευαν πάνωστο νερό, κοντά στο βενζινάδικο της Αιηοοο.

« _ εε, εκεί είναι το _ »Και τότε, ο κόσμος τινάχτηκε στον αέρα.

Από την ένορκη κατάθεση που έδωσε ο Τόμας Κ.

Κουίλαν, στην Ανακριτική Επιτροπή του Μαίην, για ταγεγονότα της 27ης προς 28η Μαίου στο Τσάμπερλεν (ηπερικοπή που ακολουθεί είναι από το βιβλίο ΜαύροςΧορός. Η Αναφορά της Επιτροπής Γουάιτ, εκδόσεις Sig-net, Νέα Υόρκη 1980):

Ε. Κύριε Κουίλαν, είστε κάτοικος του Τσάμπερλεν;Α. Μάλιστα.Ε. Πού μένετε;Α. Σ' ένα δωμάτιο πάνω από τα μπιλιάρδα. Εκεί δου-

λεύω. Σφουγγαρίζω το πάτωμα, καθαρίζω τα τραπέζιακαι είμαι υπεύθυνος στα μηχανάκια -στα φλιπεράκια, ξέ-ρετε.

Ε. Πού βρισκόσασταν στις 10.30, τη νύχτα της 27ηςΜαΐου, κ. Κουίλαν;

Α. Εεε... βρισκόμουν στο κρατητήριο του αστυνομικούτμήματος. Βλέπετε, κάθε Πέμπτη πληρώνομαι. Και πάντα πηγαίνω και τα τσούζω. Πηγαίνω στο Κάβαλιερ,κατεβάζω μερικές Σλιτζ, παίζω και κανένα ποκεράκι.Μόνο που όταν πίνω, παραφέρομαι. Σα να μπαίνει μέσαμου ο διάολος, και μερικές φορές δεν ξέρω τί κάνω. Μιαφορά, έσπασα μια καρέκλα στο κεφάλι ενός τύπου και __

Ε. Και το είχατε συνήθειο, κάθε φορά που νιώθατε έτσι,να πηγαίνετε στην αστυνομία;

Α. Ναι. Ο Μεγάλος, ο Ότις είναι φίλος μου.Ε. Αναφέρεστε στο Σερίφη της κομητείας, τον Ότις

Ντόυλ;Α. Ναι. Μου έχει πει να πηγαίνω στο τμήμα κάθε φο-

ρά που μπαίνει μέσα μου ο διάολος. Μια νύχτα πριν γί-νει ο χορός, είχαμε μαζευτεί εγώ και μερικοί άλλοι στοπίσω δωμάτιο του Κάβαλιερ και παίζαμε πόκερ. Εγώτην είχα ψυλλιαστεί ότι ο Μαρσέλ Ντυμπέ έκλεβε. Ανδεν ήμουν πιωμένος, θα το είχα καταλάβει αμέσως - ό-μως ο Γάλλος όταν πάει να κλέψει, δεν ξεκολλάει τα μά-τια του από τα χαρτιά του κι έτσι τον πήρα είδηση. Εί-


χα όμως κατεβάσει μερικές μπύρες κι έτσι τα παράτησακαι πήγα στο τμήμα. Είχε υπηρεσία ο Πλέσυ και μ' έβαλεκατευθείαν στο κελλί νούμερο ένα. Ο Πλέσυ είναι πολύκαλό παλικάρι. Παλιά ήξερα τη μητέρα του, αλλά πάειπολύς καιρός από τότε.

Ε. Κύριε Κουίλαν, τι λέτε, μπορούμε να μιλήσουμεγια τη νύχτα της 27ης Μαΐου;

Α. Αυτό δεν κάνουμε;Ε. Το ελπίζω. Συνεχίστε.Α. Λοιπόν, ο Πλέσυ με κλείδωσε μέσα γύρω στις δύο-

δυόμισι κι εγώ, με το που μπήκα, ξεράθηκα στον ύπνο.Ξύπνησα γύρω στις τέσσερις την άλλη μέρα το απόγευμα,κατέβασα τρία Αλκασέλτζερ και συνέχισα να κοιμάμαι.Έχω ειδικότητα σ' αυτό. Κοιμάμαι έτσι που να μου 'χειπεράσει εντελώς ο πονοκέφαλος από το μεθύσι όταν θα'χω ξυπνήσει. Ο Μεγάλος λέει πως πρέπει ν' ανακα-λύψω πώς ακριβώς το πετυχαίνω αυτό και να πάρω δί-πλωμα ευρεσιτεχνίας. Λέει πως έτσι θα σωζόταν πολύςκόσμος.

Ε. Όσο γι' αυτό, είμαι βέβαιος, κ. Κουίλαν. Τώρα,πείτε μας, πότε ξυπνήσατε πάλι;

Α. Γύρω στις δέκα, το βράδυ της Παρασκευής. Πει-νούσα πολύ κι είπα να κατέβω να βάλω κάτι στο στόμαμου.

Ε. Σας είχαν αφήσει ολομόναχο σ' ένα ξεκλείδωτοκελλί;

Α. Βέβαια. Όταν είμαι ξεμέθυστος, είμαι φανταστικόςτύπος. Κάποτε __

Ε. Περιοριστείτε στο τι συνέβη όταν φύγατε από τοκελλί.

Α. Άρχισε να βαράει η σειρήνα του συναγερμού, αυτόσυνέβη. Πήρα μια λαχτάρα! Είχα να την ακούσω νύχτααυτή τη σειρήνα από τότε που τελείωσε ο πόλεμος τουΒιετνάμ. Τρέχω λοιπόν στο πάνω πάτωμα και, να πάρει οδιάολος, δε βρίσκω κανένα στο γραφείο. Λέω μέσα μου,

πάει, θα βρει το μπελά του ο Πλέσυ. Υποτίθεται πωςπρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος στο γραφείο, σε περί-πτωση που πάρει κανείς τηλέφωνο. Πάω λοιπόν στο πα-ράθυρο και κοιτάζω έξω.

Ε. Το σχολείο φαίνεται απ' αυτό το παράθυρο;Α. Βέβαια. Είναι απέναντι από το δρόμο, ενάμισι τε-

τράγωνο παρακάτω. Κόσμος έτρεχε πάνω κάτω και φώ-ναζε. Και τότε είδα την Κάρυ Γουάιτ.

Ε. Την είχατε δει ποτέ άλλοτε την Κάρυ Γουάιτ;Α. Όχι.Ε. Τότε πώς καταλάβατε πως ήταν εκείνη;Α. Είναι δύσκολο να σας το εξηγήσω.Ε. Την βλέπατε καθαρά;Α. Στεκόταν κάτω από ένα φανάρι του δρόμου, δίπλα

σε μια βαλβίδα της πυροσβεστικής στη γωνία των οδώνΜαίην και Σπρινγκ.

Ε. Συνέβη τίποτα τη στιγμή εκείνη;Α. Μάρτυς μου ο Χριστός. Βλέπω ξαφνικά να τινάζεται

το νερό με δύναμη σε τρεις κατευθύνσεις. Αριστερά, δεξιάκαι προς τον ουρανό.

Ε. Πότε συνέβη αυτή η... εεε... βλάβη;Α. Γύρω στις έντεκα παρά είκοσι. Πιο αργά αποκλείεται.Ε. Ύστερα τι έγινε;Α. Την είδα να προχωράει προς το κέντρο. Πού να

σας τα λέω, ήταν ένα μάτσο χάλια. Φορούσε ένα φου-στάνι απ' αυτά που φοράνε στα πάρτυ, δηλαδή ό,τι είχεαπομείνει από το φουστάνι, ήταν μουσκεμένη από τα νε-ρά που πετάγονταν απ' τις βαλβίδες, κι είχε κι αίματα.Έμοιαζε σαν να 'χε μόλις βγει από αυτοκινητιστικό δυ-στύχημα. Αλλά, χαμογελούσε. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιοχαμόγελο. Σαν το χάρο έμοιαζε. Κοίταζε συνέχεια τα χέ-ρια της και τα 'τριβε πάνω στο φουστάνι της λες καιπροσπαθούσε να τα καθαρίσει από το αίμα χωρίς όμωςνα τα καταφέρνει, και σα να σκεφτόταν πώς να αιματο-


κυλήσει την πόλη, να τους κάνει όλους να πληρώσουν.Μη συζητάς.Ε. Πώς ξέρετε τι σκεφτόταν;Α. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.Ε. Κύριε Κουίλαν, θα σας παρακαλέσω στην υπόλοιπηκατάθεση σας να περιοριστείτε μόνον σ' αυτά που είδατε.Α. Εντάξει. Στη Πλατεία Γκρας, στη γωνία, υπήρχεάλλος ένας πυροσβεστικός κρουνός που κι αυτός άνοιξεαπό μόνος του. Αυτόν τον έβλεπα καλύτερα. Οι βαλβίδεςαπό το πλάι ξεβιδώθηκαν μόνες τους. Τις είδα. Κι εκείνηείχε μια φάτσα χαρούμενη. Μέσα της έλεγε, αυτό θατους δώσει ένα μάθημα, αυτό θα τους... ωοοοπ, με συγ-χωρείτε. Εκείνη τη στιγμή άρχισαν να περνάν οι πυρο-σβεστικές και την έχασα. Οι πυροσβεστικές σταμάτησανμπροστά στο σχολείο, αλλά όταν πήγαν να συνδεθούν μετους κρουνούς είδαν πως δεν είχε νερό. Ο αρχηγός τηςπυροσβεστικής, ο Μπάρτον, έβαλε τις φωνές και τότε α-κριβώς έγινε η έκρηξη στο σχολείο. Χριστέ μου!

Ε. Φύγατε από το αστυνομικό τμήμα;Α. Ναι. Ήθελα να βρω τον Πλέσυ και να του πω για

την τρελή και για τους κρουνούς. Κοίταξα προς το βενζι-νάδικο της Αmoco και πάγωσε το αίμα μου μ' αυτό πουείδα. Και οι έξι μάνικες της βενζίνης ήταν βγαλμένες απότις αντλίες. Ο Τέντυ Ντυσάμπ έχει πεθάνει από το 1968,Θεός σχωρέσ'τον, ο γιος του όμως τις κλείδωνε κάθεβράδυ, όπως ακριβώς κι ο Τέντυ. Κάθε μια είχε κι απόμια κλειδαριά Γιέηλ, όμως τώρα τα λουκέτα κρέμοντανανοιγμένα. Οι μάνικες είχαν πέσει στην άσφαλτο και οιαντλίες είχαν αρχίσει να δουλεύουν αυτόματα. Η βενζίναχυνόταν πάνω στο δρόμο. Παναγία μου, όταν τοείδα αυτό, ζαλίστηκα. Και τότε είδα να πλησιάζει έναςτύπος με αναμμένο τσιγάρο. Ε. Τι κάνατε;

Α. Άρχισα να του φωνάζω. Έε! Το τσιγάρο, ρε! Μηνπας κοντά, έχει βενζίνα εκεί πέρα! Πού να μ' ακούσει,

με τόση φασαρία που γινόταν, από τη μια ο συναγερμόςτου δήμου, από την άλλη οι σειρήνες της πυροσβεστικήςκαι τ' αμάξια που τρέχαν πάνω κάτω. Τον είδα έτοιμο ναπετάξει το τσιγάρο κι έκανα να μπω πάλι μέσα στο τμήμα.

Ε. Ύστερα τι έγινε;Α. Ύστερα; Ύστερα γίναμε Κόλαση στο Τσάμπερλεν...

Όταν έπεσαν οι κουβάδες, στην αρχή άκουσε μόνο έναδυνατό μεταλλικό θόρυβο που διέκοψε τη μουσική και ύ-στερα ένιωσε να την πλημμυρίζει κάτι ζεστό. Έκλεισεαυτόματα τα μάτια της. Δίπλα της άκουσε ένα βογγητό,και στο μέρος εκείνο του μυαλού της που τόσο πρόσφαταείχε αφυπνισθεί, ένιωσε ένα στιγμιαίο πόνο.

(ο τομυ)Η μουσική διακόπηκε, ενώ μερικές φωνές συνέχισαν

για λίγο να αιωρούνται σαν σπασμένες χορδές, και μεςστην ξαφνική σιωπή που γεμίζει το κενό ανάμεσα στηστιγμή του γεγονότος και τη συνειδητοποίηση του, σανκαταδίκη, άκουσε τη φωνή κάποιου να λέει καθαρά:

«Θεέ μου, αυτό είναι αίμα!»Μια στιγμή αργότερα, σαν να ήθελε να το επιβεβαιώ-

σει οριστικά και αμετάκλητα, κάποιος άρχισε να ουρλιά-ζει.

Η Κάρυ έμεινε ακίνητη με τα μάτια κλειστά κι ένιωσενα την πλακώνει ο σκοτεινός όγκος του τρόμου. Η Μαμάείχε δίκιο τελικά. Πάλι την είχαν πιάσει κορόιδο, την είχανξεγελάσει, την είχαν γελοιοποιήσει. Κανονικά, η φρίκη τουγεγονότος δεν θα 'πρεπε να ξεπερνάει τα συνηθισμένα· τηνείχαν ανεβάσει εδώ πάνω, εδώ πάνω μπροστά σ' όλο τοσχολείο κι είχαν επαναλάβει τη σκηνή των αποδυτηρίων...μόνο που η φωνή είχε πει κάτι

(θεέ μου αυτό είναι αίμα)


τόσο φοβερό που δεν το χωρούσε το μυαλό. Αν άνοιγετα μάτια της και ήταν αλήθεια, τότε τι θα γινόταν; Τι θαγινόταν;

Κάποιος άρχισε να γελά. Ήταν ένα γέλιο μοναχικό,τρομαγμένο, σαν της ύαινας, και κείνη άνοιξε τότε ταμάτια της, τ' άνοιξε για να δει ποιος ήταν κι ήταν αλήθειααυτό που είχε ακούσει· κι ήταν το τελειωτικό χτύπημα·κόκκινη, να στάζει αίμα· την είχαν περιλούσει· ακόμα κι ημυστικότητα του αίματος πάνω της έγινε αντικείμενοχλευασμού κι η σκέψη της

(ω... εγώ... ΣΚΕΠΑΣΜΕΝΗ... μ' αυτό)βάφτηκε κι αυτή μ' ένα απαίσιο κόκκινο της ντροπής

και της ταραχής. Μύριζε πάνω της τη δυσοσμία του αί-ματος, εκείνη την απαίσια, υγρή, χάλκινη μυρουδιά. Στοκαλειδοσκόπιο του μυαλού της, είδε το αίμα να κυλάειστα γυμνά της μπούτια, άκουσε το νερό του ντους πάνωστα πλακάκια, ένιωσε πάνω στο δέρμα της τα ελαφράχτυπήματα από τα ταμπόν και τις σερβιέτες, άκουσε φωνέςνα την προτρέπουν να βουλώσει το πράμα της, γεύτηκε τηνπίκρα του τρόμου. Τελικά της είχαν κάνει το ντους πουήθελαν. Μια δεύτερη φωνή ενώθηκε με την πρώτη και τηνακολούθησε μια τρίτη -το διαπεραστικό χαχανητό ενόςκοριτσιού- και ύστερα μια τέταρτη, μια πέμπτη, μιαντουζίνα, όλοι τους, όλοι τους γελούσαν. Ο Βικ Μούνεϋγελούσε. Τον έβλεπε. Το πρόσωπο του έδειχνε ταραγμένο,παγωμένο, και παρ' όλα αυτά γελούσε.

Έμεινε ακίνητη, αφήνοντας την οχλοβοή να τη σκε-πάσει σαν κύμα. Ήταν ακόμη ωραίοι όλοι τους, η ατμό-σφαιρα δεν είχε χάσει τη μαγεία της, μόνο που εκείνη εί-χε τώρα περάσει πάνω από μια διαχωριστική γραμμήκαι το παραμύθι είχε μολυνθεί, είχε γεμίσει κακούς· σ'αυτό το παραμύθι θα δάγκωνε ένα δηλητηριασμένο μήλο,θα την έπαιρναν στο κατόπι οι δράκοι, θα την έτρωγαντίγρεις.

Πάλι γελούσαν σε βάρος της. Και ξαφνικά έσπασε.

Συνειδητοποίησε σε όλο της το μέγεθος την άγρια εξαπά-τηση που είχε υποστεί, και μια φριχτή κραυγή

(ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ)αγωνιζόταν να βγει από μέσα της. Σκέπασε το πρό-

σωπο της με τα χέρια για να κρύψει την κραυγή και ση-κώθηκε τρεκλίζοντας από την καρέκλα. Η μοναδική τηςσκέψη ήταν να τρέξει, να απομακρυνθεί από τα φώτα, ν'αφήσει το σκοτάδι να την τυλίξει και να την προστατέψει.Ήταν όμως σα να προσπαθούσε να τρέξει πάνω σε πετιμέζι.Το προδοτικό μυαλό της επιβράδυνε τη ροή του χρόνου· σανκάποιος Θεός να είχε γυρίσει το διακόπτη από τις 78 στις33 στροφές. Ακόμα και το γέλιο τους είχε βαθύνει, είχεγίνει ένα καταχθόνιο, μπάσο βουητό.

Τα πόδια της μπερδεύτηκαν, κόντεψε να πέσει από τησκηνή. Βρήκε την ισορροπία της, λύγισε τα γόνατα καιπήδηξε στο πάτωμα. Τα γέλια έγιναν δυνατότερα. Ακού-γονταν τώρα σαν πέτρες που τρίβονται μεταξύ τους. Δενήθελε να βλέπει, αλλά έβλεπε· τα φώτα ήταν πολύ δυνα-τά κι έβλεπε καθαρά τα πρόσωπα τους. Τα στόματα, ταδόντια, τα μάτια τους. Έβλεπε ακόμα και τα ματωμένατης χέρια μπροστά στο πρόσωπο της. Η δεσποινίς Ντέ-ζαρντιν έτρεχε καταπάνω της, και στο πρόσωπο της είδεμια ψεύτικη έκφραση συμπόνοιας. Η Κάρυ έβλεπε κάτωαπό την επιφάνεια, την δεσποινίδα Ντέζαρντιν να καγχά-ζει και να χαχανίζει με γεροντοκορίστικη ξετσιπωσιά. Τοστόμα της δεσποινίδας Ντέζαρντιν άνοιξε και η φωνή τηςβγήκε αργή και βαθιά και απαίσια:

«Άσε με να σε βοηθήσω, χρυσό μου. Ω, πόσο λυπ__ »Την κάρφωσε με το βλέμμα(λύγισμα)και η Ντέζαρντιν τινάχτηκε στον τοίχο πλάι στη σκηνή

και μετά σωριάστηκε κάτω.Η Κάρυ έτρεξε. Πέρασε ανάμεσα τους. Είχε το πρόσω-

πο σκεπασμένο με τα χέρια, αλλά πίσω από τη φυλακήτων δαχτύλων της τους έβλεπε όλους, το πώς έδειχναν


ωραίοι, λουσμένοι στο φως, τυλιγμένοι ο καθένας μέσαστο λαμπρό αγγελικό μανδύα της Κοινής Αποδοχής καιΚαταξίωσης. Τα γυαλισμένα παπούτσια, τα καθαρά πρό-σωπα, τα φροντισμένα χτενίσματα, τις αστραφτερές τουα-λέτες. Απομακρύνονταν από κοντά της σαν να είχε πα-νούκλα, αλλά εξακολουθούσαν να γελάνε. Ένα πόδι α-πλώθηκε ύπουλα

(ω ναι έτσι γινόταν πάντα ω ναι)και η Κάρυ έπεσε κάτω και σύρθηκε στα τέσσερα με τα

ματωμένα, μπερδεμένα μαλλιά της πεσμένα στο πρόσωπο,σαν τον Απόστολο Παύλο που τυφλώθηκε από το φως, στοδρόμο για τη Δαμασκό. Τώρα σίγουρα κάποιος θα τηνκλωτσούσε στον πισινό. Κανείς όμως δεν το έκανε, και σελίγο μπόρεσε πάλι να σηκωθεί όρθια. Η ροή τωνγεγονότων επιταχύνθηκε. Βγήκε από την πόρτα έξω στοχωλ και όρμησε στις σκάλες που με τόση μεγαλοπρέπεια,δυο ώρες πριν, είχαν ανέβει με τον Τόμυ.

(ο τομυ είναι νεκρός πλήρωσε το τίμημα πλήρωσε γιατίέφερε την πανούκλα σ' ένα χώρο γεμάτο φως)

Κατέβηκε τις σκάλες με μεγάλους, αδέξιους διασκελι-σμούς, ενώ τα γέλια φτερούγιζαν γύρω της σαν μαύραπουλιά. Ύστερα, το σκοτάδι. Όρμηξε έξω στο προαύλιο,πάνω στο γρασίδι· τα γοβάκια της βγήκαν από τα πόδιακαι συνέχισε ξυπόλητη. Το φρεσκοκομμένο χορτάρι ήτανμαλακό σαν βελούδο, νοτισμένο με την υγρασία της νύ-χτας, και τα γέλια είχαν μείνει πίσω. Άρχισε κάπως ναηρεμεί.

Τα πόδια της δεν την κρατούσαν άλλο κι έπεσε φαρ-διά πλατιά, πλάι στο κοντάρι της σημαίας. Έμεινε ασά-λευτη, ανασαίνοντας βαριά, με το ξαναμμένο πρόσωποτης χωμένο στο δροσερό γρασίδι. Τα δάκρυα της ντρο-πής ανάβλυζαν καυτά και αστείρευτα, όπως το αίμα τηςπρώτης περιόδου της. Την είχαν χτυπήσει, την είχαν νι-κήσει, μια για πάντα. Όλα είχαν τελειώσει. Θα σηκωνό-ταν τώρα χωρίς άλλη καθυστέρηση και θα κινούσε για

το σπίτι, αποφεύγοντας τους κεντρικούς δρόμους, καλύτε-ρα μες στο σκοτάδι μήπως και την έπαιρνε κανείς στοκατόπι. Θα έβρισκε τη Μαμά, θα παραδεχόταν το σφάλ-μα της_

("ΟΧΙ!!)Σαν ατσάλινο σπαθί ξεσηκώθηκε η θέληση της και

φώναξε δυνατά τη λέξη. Η ντουλάπα; Οι ατέλειωτες, α-συνάρτητες προσευχές; Τα φυλλάδια και ο σταυρός και ομηχανικός κούκος του Μέλανα Δρυμού να μετράει τις υ-πόλοιπες ώρες και μέρες και χρόνια και δεκαετίες τηςζωής της;

Ξαφνικά, σαν να είχε ένα βίντεο μες στο μυαλό της,είδε τη δίδα Ντέζαρντιν να τρέχει καταπάνω της, καιτην είδε να τινάζεται πάνω στον τοίχο σα σπασμένη κού-κλα, καθώς, χωρίς καν να το προσπαθήσει, την απόδιωχνεμε το μυαλό της.

Γύρισε ανάσκελα κοιτάζοντας με τ' αγριεμένα μάτιατης τ' αστέρια. Ξεχνούσε

(!!ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ!!)Ήταν καιρός πια να τους δώσει ένα μάθημα. Ήταν

καιρός να τους δείξει ένα δυο πράγματα. Γέλασε υστερι-κά. Αυτή ήταν μια από τις αγαπημένες φράσεις της μα-μάς.

(η μαμά γυρίζει σπίτι αφήνει κάτω την τσάντα της ταγυαλιά της αστράφτουν ε λοιπόν σήμερα στο μαγαζίτους έδειξα ένα δυο πράματα)

Μες στο γυμναστήριο υπήρχε ένα σύστημα πυρόσβε-σης με καταβρεχτήρες. Μπορούσε να το βάλει σε λει-τουργία, πολύ εύκολα. Ξέσπασε άλλη μια φορά σε γέλια,σηκώθηκε κι άρχισε να προχωρεί ξυπόλητη προς το γυ-μναστήριο. Θα άνοιγε τους καταβρεχτήρες και θα έκλεινεόλες τις πόρτες. Θα κοίταζε μέσα και θα άφηνε να τηδουν να τους κοιτάζει, να παρακολουθεί και να γελάεικαθώς τα νερά θα μούσκευαν τα φουστάνια τους, θα χα-λούσαν τα μαλλιά τους, τα καλογυαλισμένα παπούτσια


τους. Το μόνο που τη στεναχωρούσε ήταν ότι θα τους έ-βρεχε με νερό αντί για αίμα.

Το χωλ ήταν άδειο. Σταμάτησε στα μισά της σκάλαςκαι

(ΛΥΓΙΣΜΑ)όλες οι πόρτες έκλεισαν με πάταγο, υπακούοντας στην

αόρατη δύναμη που εστίασε πάνω τους. Άκουσε μερικούςνα ουρλιάζουν και ο ήχος τους έφτασε στ' αυτιά της σαμουσική, σα γλυκιά μουσική.

Για μια στιγμή τίποτα δεν άλλαξε κι αμέσως μετά ηΚάρυ τους ένιωσε να σπρώχνουν τις πόρτες, να πασχί-ζουν να τις ανοίξουν. Η πίεση τους ήταν ασήμαντη.Ήταν παγιδευμένοι

(παγιδευμένοι)και η λέξη αντηχούσε στο μυαλό της μεθυστικά. Τους

είχε στο χέρι, χάρη στη δύναμη της. Δύναμη! Τι λέξη!Ανέβηκε τις υπόλοιπες σκάλες, κοίταξε μέσα και είδε

τον Τζωρτζ Ντόουσον κολλημένο πάνω στο τζάμι να πα-λεύει, να σπρώχνει, με το πρόσωπο παραμορφωμένο απότην προσπάθεια. Πίσω του είχαν στριμωχτεί κι άλλοι, κιέμοιαζαν όλοι τους με ψάρια σε ενυδρείο.

Κοίταξε ψηλά και ναι, να κι οι σωλήνες του νερού με ταμικροσκοπικά επιστόμια, όμοια με μεταλλικές μαργαρίτες.Οι σωλήνες χάνονταν μέσα στον τοίχο. Είχε ένα σωρό, απ'ό,τι θυμόταν. Υποχρεωτικοί από το νόμο για περίπτωσηπυρκαϊάς, κάτι τέτοιο. Το μυαλό της ξαφνικά θυμήθηκε

(μαύρα χοντρά καλώδια σα φίδια)τα ηλεκτρικά καλώδια που υπήρχαν πάνω στη σκηνή.

Ο κόσμος δεν τα έβλεπε γιατί τα 'κρυβαν τα φώτα τηςράμπας, εκείνη όμως είχε αναγκαστεί να περάσει απόπάνω τους με προσοχή για να φτάσει στο θρόνο. Ο Τόμυ τηβαστούσε από το χέρι.

(φωτιά και νερό)Έστειλε το μυαλό της να εντοπίσει τους σωλήνες, να

τους ψηλαφήσει. Ήταν κρύοι, γεμάτοι νερό. Στο στόματης ήρθε η μεταλλική γεύση που έχει το νερό όταν βγαίνειαπό το επιστόμιο λάστιχου για το πότισμα των κήπων.Λύγισμα.Για λίγη ώρα δεν συνέβη τίποτα. Ύστερα, άρχισαν όλοι

ξαφνικά ν' απομακρύνονται από τις πόρτες και νακοιτάζουν τριγύρω. Πλησίασε το μικρό, μακρόστενο τζάμιτης μεσαίας πόρτας και κοίταξε μέσα. Μέσα στο γυμνα-στήριο έβρεχε. Η Κάρυ άρχισε να χαμογελάει.

Δεν τους είχε παγιδεύσει όλους, μόνο μερικούς. Ανα-κάλυψε όμως πως όταν κοιτούσε τους καταβρεχτήρες,μπορούσε να τους κατευθύνει πιο εύκολα. Άρχισε να α-νοίγει κι άλλους, κι άλλους. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.Δεν είχαν αρχίσει ακόμα να κλαίνε· δεν ήταν λοιπόν αρ-κετό.

(πόνεσε τους τότε πόνεσε τους)Πάνω στη σκηνή, πλάι στον Τόμυ, ένας νεαρός χειρο-

νομούσε άγρια και κάτι φώναζε. Τον είδε να κατεβαίνειαπό τη σκηνή και να τρέχει προς την ορχήστρα. Άρπαξεένα από τα μικρόφωνα και έμεινε αποσβολωμένος. ΗΚάρυ παρακολουθούσε μαγεμένη, καθώς το κορμί του έ-μοιαζε να εκτελεί ένα σχεδόν ακίνητο χορό. Τα πόδιατου ήταν βουτηγμένα στα νερά, τα μαλλιά του ολόρθακαι το στόμα του ανοιχτό όπως του ψαριού. Ήταν αστείος.Η Κάρυ έβαλε τα γέλια.

(μα το χριστό θα τους κάνω όλους αστείους)Με μια ξαφνική, τυφλή ώθηση, εξαπέλυσε όση δύναμη

μπορούσε να συγκεντρώσει.Μερικές λάμπες κάηκαν. Κάπου φάνηκε μια λάμψη

καθώς ένα καλώδιο με ρεύμα έπεσε στο νερό. Ο νεαρόςπου κρατούσε το μικρόφωνο έπεσε πάνω σ' έναν απότους ενισχυτές, ακολούθησε μια έκρηξη από βιολετιέςσπίθες και το κρεπ χαρτί που ήταν κρεμασμένο γύρω α-πό τη σκηνή, άρπαξε φωτιά. Ακριβώς κάτω από τους


θρόνους, ένα καλώδιο των 220 βολτ κροτάλιζε πάνω στοδάπεδο και δίπλα του η Ρόντα Σίμαρντ με το πράσινο,αραχνοΰφαντο τούλι, χόρευε σαν μαριονέτα. Η μακριάτης φούστα άρπαξε φωτιά και η Ρόντα έπεσε κάτω ενώ τοκορμί της εξακολουθούσε να τινάζεται.

Η Κάρυ έγερνε πάνω στην πόρτα. Η καρδιά της χτυ-πούσε τρελά, ωστόσο το σώμα της ήταν παγωμένο. Τοκεφάλι της δονούνταν, αποδιώχνοντας κάθε συνειδητήσκέψη.

Απομακρύνθηκε από τις πόρτες παραπατώντας, εξακο-λουθώντας να τις κρατά κλειστές, χωρίς όμως πια νασυγκεντρώνεται σ' αυτές. Μέσα οι φλόγες είχαν φουντώσεικαι σκέφτηκε θολά πως η γιγαντοαφίσα θα είχε σίγουραπάρει φωτιά. Σωριάστηκε στο κεφαλόσκαλο κι ακούμπησε τοκεφάλι ανάμεσα στα γόνατα, προσπαθώντας να επιβραδύνειτο ρυθμό της ανάσας της. Οι άλλοι προσπαθούσαν πάλι ναβγουν από τις πόρτες αλλά εκείνη, σχεδόν χωρίςπροσπάθεια, τις κρατούσε κλειστές -αυτό από μόνο του δεντης προκαλούσε υπερένταση. Κάποια άγνωστη αίσθηση τηνπληροφορούσε πως μερικοί ξέφευγαν από τις εξόδουςκινδύνου, αλλά τους άφησε. Θα τους κανόνιζε αργότερα. Θατους κανόνιζε όλους. Μέχρι τον τελευταίο. Κατέβηκε αργάτα σκαλιά και βγήκε από την εξώπορτα εξακολουθώντας νακρατά τις πόρτες του γυμναστηρίου κλειστές. Της ήτανεύκολο. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να τις φέρνειστιγμιαία στο μυαλό της.

Ξαφνικά άρχισε να χτυπά ο συναγερμός του δημαρ-χείου. Της ξέφυγε μια κραυγή και σκέπασε το πρόσωπομε τα χέρια

(η σειρήνα του συναγερμού είναι δεν είναι τίποτα)για μια στιγμή. Από το μυαλό της χάθηκαν οι πόρτες

του γυμναστήριου και μερικοί παραλίγο να βγουν. Όχι,όχι. Άτακτα παιδιά. Ξανάκλεισε τις πόρτες με πάταγο,μαγκώνοντας τα δάχτυλα κάποιου -σα να της φάνηκεπως ήταν του Ντέηλ Νόρμπερτ- στο κούφωμα. Ένα δά-

χτυλο κόπηκε.Ξεκίνησε παραπατώντας για την Κεντρική Οδό, σα

σκιάχτρο με γουρλωμένα μάτια. Δεξιά της ήταν το κέν-τρο της πόλης -το πολυκατάστημα, το μαγαζί του Κέλυ,το κομμωτήριο, το κουρείο, βενζινάδικα, το αστυνομικότμήμα, η πυροσβεστική—

(θα μου σβήσουν τη φωτιά)Τίποτα δεν θα έσβηναν. Άρχισε να χαχανίζει· ένα γέ-

λιο τρελό· θριαμβευτικό, χαμένο, νικηφόρο, τρομοκρατη-μένο. Έφτασε στον πρώτο πυροσβεστικό κρουνό και προ-σπάθησε να στρίψει τη μεγάλη βαλβίδα που υπήρχε στημια πλευρά.

(ωωωχχ)Ήταν βαριά. Ήταν πολύ βαριά. Την είχαν βιδώσει

σφιχτά για να της χαλάσουν τα σχέδια. Δεν είχε καμιάσημασία. Την έστριψε με μεγαλύτερη δύναμη και την ένι-ωσε να ξεσφίγγει. Ύστερα την άλλη. Ύστερα την απόπάνω. Ύστερα και τις τρεις μαζί, κι έκανε πίσω. Το νερό,άσπρο από την πίεση, πετάχτηκε προς τα πάνω και προςτα πλάγια, σε σχήμα σταυρού. Την πάνω βαλβίδα τηντίναξε δυο μέτρα ψηλά.

Η Κάρυ άρχισε να βαδίζει προς την Πλατεία Γκραςχαμογελώντας, με την καρδιά της να χτυπά διακόσιεςφορές το λεπτό. Δεν είχε συναίσθηση ότι διαρκώς έτριβε ταματωμένα χέρια της στο φουστάνι της σαν τη ΛαίδηΜάκβεθ, ούτε και πως έκλαιγε ακόμα και τις στιγμέςπου γελούσε, και πως κάποιο κρυφό σημείο του μυαλούτης θρηνολογούσε για την τελική και ολοκληρωτική κα-ταστροφή. Γιατί θα τους έπαιρνε μαζί της, θα έκαιγε ταπάντα ώσπου να φλομώσει όλος ο τόπος από την απαί-σια μυρουδιά της πυρκαϊάς. Άνοιξε τον κρουνό της Πλα-τείας Γκρας και ύστερα προχώρησε προς το βενζινάδικοτης Αmoco. Έτυχε να είναι το πρώτο βενζινάδικο που έ-βρισκε στο δρόμο της, όχι όμως και το τελευταίο.


Από την ένορκη κατάθεση του Σερίφη Ότις Ντόυλστην Ανακριτική Επιτροπή του Μαίην (από την Αναφορά τηςΕπιτροπής Γουάιτ), σελ. 29-31:

Ε. Σερίφη, πού βρισκόσασταν τη νύχτα της 27ης Μαί-ου;

Α. Στην Οδό 179, που είναι γνωστή και σαν ΟδόςΟλντ Μπένταουν, όπου είχα πάει για κάποιο αυτοκινητι-στικό δυστύχημα. Είχε γίνει βέβαια έξω από τα όρια τουΤσάμπερλεν, στο Ντάρχαμ, αλλά πήγα για να βοηθήσωτον Μελ Κρέιγκερ, τον αστυνόμο του Ντάρχαμ. Ε. Πότεπληροφορηθήκατε τα επεισόδια που συνέβαιναν στο Γυ-μνάσιο Γιούιν;

Α. Με ειδοποίησε με τον ασύρματο, στις 10:21 ο αξιω-ματικός Τζέικομπ Πλέσυ.

Ε. Ποιο ήταν το περιεχόμενο του μηνύματος;Α. Ο αστυνόμος Πλέσυ είπε πως γίνονταν φασαρίες

στο σχολείο αλλά δεν ήξερε αν ήταν κάτι το σοβαρό.Μου είπε πως ακούγονταν φωνές και πως κάποιος είχεβάλει μπροστά το συναγερμό της πυροσβεστικής. Μου είπεπως θα πήγαινε για να εξακριβώσει τι συνέβαινε.

Ε. Σας είπε πως το σχολείο είχε πάρει φωτιά;Α. Όχι.Ε. Του ζητήσατε να σας κρατά ενήμερο;Α. Μάλιστα.Ε. Πήρατε καμία άλλη ειδοποίηση από τον αστυνόμο

Πλέσυ;Α. Όχι. Ο Πλέσυ σκοτώθηκε στην έκρηξη που έγινε

στο βενζινάδικο της Αιηοοο, στη γωνιά των οδών Μαίηνκαι Σάμερ.

Ε. Πότε είχατε ξανά επικοινωνία με τον ασύρματο;Α. Στις 10:42. Την ώρα εκείνη επέστρεφα στο Τσά-

μπερλεν μ' έναν ύποπτο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινή-

του μου -ένα μεθυσμένο οδηγό. Όπως σας είπα, το δυ-στύχημα είχε γίνει στην περιοχή του Μελ Κρέιγκερ, αλ-λά στο Ντάρχαμ δεν υπάρχει κρατητήριο. Όταν τον έφεραστο Τσάμπερλεν, δεν είχαμε πια ούτε εμείς.

Ε. Τι μήνυμα λάβατε στις 10:42;Α. Με κάλεσαν από την Πολιτειακή Αστυνομία, που

είχε ειδοποιηθεί από την πυροσβεστική υπηρεσία του Μό-τον. Ο τηλεφωνητής της πολιτειακής αστυνομίας μου εί-πε πως το γυμνάσιο Γιούιν είχε πάρει φωτιά και πως γί-νονταν ταραχές και κατά πάσα πιθανότητα είχε γίνει καιμία έκρηξη. Εκείνες τις στιγμές κανείς δεν ήταν σίγουροςγια τίποτα. Μην ξεχνάτε πως όλα έγιναν μέσα σε σαρά-ντα λεπτά.

Ε. Το καταλαβαίνουμε αυτό, Σερίφη. Τι έγινε ύστερα;Α. Επέστρεψα στο Τσάμπερλεν με τη σειρήνα αναμμένη.

Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τον Τζέικ Πλέσυ αλλάδεν τα κατάφερα. Και τότε άκουσα τη φωνή του ΤομΚουίλαν ο οποίος παραμιλούσε και μου 'λεγε πως ολάκερηη πόλη είχε πάρει φωτιά και πως δεν υπήρχενερό.

Ε. Ξέρετε τι ώρα ήταν ακριβώς;Α. Μάλιστα. Μέχρι εκείνη την ώρα κρατούσα αρχείο.

Ήταν 10:58.Ε. Ο Κουίλαν λέει πως το βενζινάδικο ανατινάχτηκε

στις 11 ακριβώς.Α. Εγώ θα προτιμούσα το μέσο όρο. Ας πούμε πως ήταν

10:59.Ε. Τι ώρα φτάσατε στο Τσάμπερλεν;Α. Στις 11:10 μ.μ.Ε. Ποια ήταν η πρώτη σας εντύπωση που σχηματίσατε

μόλις φτάσατε, σερίφη Ντόυλ;Α. Έμεινα αποσβολωμένος. Δεν πίστευα σταμάτια

μου.Ε. Τι ακριβώς βλέπατε;Α. Ο μισός εμπορικός τομέας της πόλης καιγόταν. Το


βενζινάδικο της Αmoco είχε εξαφανιστεί. Από το κατά-στημα του Γούλγουορθ είχε απομείνει ένας φλεγόμενοςσκελετός. Η φωτιά είχε απλωθεί σε τρεις ξύλινες προσόψειςκαταστημάτων παραδίπλα -στο Μπαρ και Γκριλ του Ντάφυ,στην Εταιρεία Φρούτων Κέλυ και στην αίθουσα τουμπιλιάρδου. Η ζέστη ήταν φοβερή. Οι σπίθες έφθαναν ωςτις στέγες του Κτηματομεσιτικού Γραφείου Μέιτλαντ καιστο κατάστημα αυτοκινήτων του Νταγκ Μπραν. Πυ-ροσβεστικές αντλίες έρχονταν συνέχεια αλλά δεν μπορού-σαν να κάνουν σπουδαία πράγματα. Όλοι οι πυροσβεστικοίκρουνοί σ' αυτόν τον δρόμο ήταν ανοιγμένοι. Τα μόναφορτηγά που ήταν σε θέση κάτι να κάνουν, ήταν δύο παλιάμε αντλίες, των εθελοντών πυροσβεστών από τοΓουέστοβερ, και το μόνο που κατάφερναν ήταν να βρέ-χουν τις στέγες των γύρω κτιρίων. Και το σχολείο, φυσικά.Το σχολείο... είχε ισοπεδωθεί. Ήταν, βέβαια εντελώςαπομονωμένο -δεν υπήρχε κοντά του άλλο κτίριο για ναέπαιρνε κι αυτό φωτιά- όμως όλα εκείνα τα παιδιά πουήταν μέσα... όλα εκείνα τα παιδιά...

Ε. Είδατε την Σούζαν Σνελ τη στιγμή που μπαίνατεστην πόλη;

Α. Μάλιστα, κύριε. Με σταμάτησε με χειρονομίες.Ε. Τι ώρα ήταν;Α. Μόλις μπήκα στην πόλη... στις 11:12, μάλλον όχι,

λίγο αργότερα.Ε. Τι σας είπε;Α. Ήταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Είχε πάθει ένα

ασήμαντο ατύχημα με το αυτοκίνητο και δεν μπορούσανα βγάλω νόημα από αυτά που μου έλεγε. Με ρώτησε ανο Τόμυ ήταν νεκρός. Τη ρώτησα ποιος ήταν αυτός ο Τόμυαλλά δεν μου απάντησε. Με ρώτησε αν είχαμε πιάσει τηνΚάρυ.

Ε. Η Επιτροπή ενδιαφέρεται πάρα πολύ γι αυτό τοσημείο της κατάθεσης σας, Σερίφη Ντόυλ.

Α. Μάλιστα, κύριε. Το έχω υπ' όψη μου.

Ε. Τι απαντήσατε στην ερώτηση της; Α. Απ' όσο ήξερα, μίαμόνο Κάρυ υπήρχε στην πόλη μας, η κόρη τηςΜάργκαρετ Γουάιτ. Τη ρώτησα αν η Κάρυ είχε καμιάσχέση με τις φωτιές. Η δεσποινίς Σνελ μου είπε πως ηΚάρυ τις είχε βάλει. Για την ακρίβεια μου είπε: Ή Κάρυτα 'κανε όλα. Η Κάρυ τα 'κανε όλα". Το είπε δυο φορές.

Ε. Είπε τίποτ' άλλο;Α. Μάλιστα. Είπε: "Είναι η τελευταία φορά που πλη-

γώνουνε την Κάρυ".Ε. Σερίφη, είσαστε σίγουρος πως δεν είπε: "Είναι η τε-

λευταία φορά που πληγώνουμε την Κάρυ";Α. Είμαι απόλυτα σίγουρος.Ε. Εκατό τοις εκατό;Α. Κύριε, η πόλη καιγόταν ολάκερη γύρω μας, γινόταν

χαμός. Πώς να—Ε. Ήταν μεθυσμένη;Α. Πώς είπατε;Ε. Ήταν μεθυσμένη; Είπατε προηγουμένως πως είχε

τρακάρει με το αμάξι.Α. Νομίζω πως είπα ότι είχε ένα ασήμαντο ντεραπά-

ρισμα.Ε. Και δεν μπορείτε να είσαστε σίγουρος αν είπε πλη-

γώνουνε ή πληγώνουμε;Α. Μπορεί και να το είπε, αλλά—Ε. Τι έκανε ύστερα η δεσποινίς Σνελ;Α. Άρχισε να κλαίει. Της έδωσα ένα χαστούκι.Ε. Γιατί το κάνατε αυτό;Α. Μου φάνηκε πως την είχε πιάσει υστερία.Ε. Ηρέμησε τελικά;Α. Ναι. Συνήρθε κάπως, όσο βέβαια το επέτρεπαν οι

περιστάσεις. Ας μη ξεχνάμε πως ο φίλος της πολύ πιθανόνα ήταν ήδη νεκρός.

Ε. Την ανακρίνατε;Α. Όχι βέβαια με τον τρόπο που ανακρίνουμε κάποιον


εγκληματία. Την ρώτησα μονάχα αν ήξερε τίποτα για ταόσα είχαν συμβεί. Μου επανέλαβε αυτά που ήδη είχε πειαλλά αυτή τη φορά με πιο ήρεμο τρόπο. Την ρώτησαπού βρισκόταν όταν άρχισαν οι φασαρίες και μου είπεπως είχε μείνει σπίτι της.

Ε. Ανακρίνατε τον πατέρα της;Α. Όχι.Ε. Άλλο τίποτε δεν σας είπε;Α. Μάλιστα, κύριε. Μου ζήτησε -με ικέτεψε- να βρω

την Κάρυ Γουάιτ.Ε. Ποια ήταν η αντίδραση σας;Α. Της είπα να γυρίσει σπίτι της.Ε. Σας ευχαριστούμε, Σερίφη Ντόυλ.

Ο Βικ Μούνεϋ βγήκε τρεκλίζοντας από τις σκιές, πί-σω από το πάρκινγκ της τράπεζας, μ' ένα χαμόγελο στοπρόσωπο. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο, πλατύ και απαίσιο,που αναδύθηκε στην επιφάνεια του σκοταδιού και επέ-πλεε σαν απομεινάρι του ολέθρου και της τρέλας. Ταμαλλιά του, προηγουμένως περιποιημένα στην τρίχα, τώ-ρα πετάγονταν ψηλά σαν πρόκες. Μικρές σταγόνες αίμαείχαν κολλήσει στο μέτωπο του, ύστερα από κάποιο χτύ-πημα, κάποια πτώση που ούτε καν θυμόταν, στην ξέφρε-νη φυγή του από το Χορό. Το ένα μάτι του ήταν μαβί,πρησμένο και μισόκλειστο. Έπεσε πάνω στο σταματημένοαυτοκίνητο του σερίφη Ντόυλ, πετάχτηκε πίσω σαν μπά-λα του μπιλιάρδου, και χαμογέλασε στο μεθυσμένο πουκοιμόταν στο πίσω κάθισμα. Μετά στράφηκε προς τονΝτόυλ που μόλις είχε αφήσει τη Σου Σνελ. Οι φλόγες έ-ριχναν παντού φωτεινές, κυματιστές ανταύγειες, δίνονταςστα πάντα μια απόχρωση ξεραμένου αίματος. Τη στιγμήπου ο Ντόυλ στρεφόταν προς το περιπολικό, τον άρπαξεο Βικ Μούνεϋ. Τον έπιασε όπως θα αγκάλιαζε ένας άξε-

στος ερωτύλος την κοπέλα του για να χορέψουν. Τον έ-σφιξε και με τα δυο του χέρια, κοιτάζοντας τον με ηλίθιοβλέμμα και πλατύ χαμόγελο.

«Βικ _ » άρχισε να λέει ο Ντόυλ.«Άνοιξε όλες τις βαλβίδες», είπε με απαλή φωνή ο

Βικ, χαμογελώντας. «Όλες τις βαλβίδες και το νερόββζζ, ββζζ, ββζζ.»

«Βικ _ »«Να μη τις αφήσουμε. Α, όχι. Όχι, όχι, όχι. Δε γίνε-

ται. Η Κάρυ τις άνοιξε όλες. Η Ρόντα Σίμαρντ κάηκεζωντανή. Ω, Χριστεέ _ »

Ο Ντόυλ του έριξε δυο χαστούκια. Η σκληρή παλάμητου έπεσε με φόρα στο πρόσωπο του αγοριού κι η κραυγήκόπηκε απότομα αλλά το χαμόγελο παρέμενε στοπρόσωπο του, σαν απόηχος. Ένα ξεχειλωμένο, φριχτόχαμόγελο.

«Λέγε, τι έγινε;» είπε άγρια ο Ντόυλ. «Τι έγινε στοσχολείο;»

«Η Κάρυ», μουρμούρισε ο Βικ. «Η Κάρυ, να τι έγινεστο σχολείο. Η Κάρυ...» Αποξεχάστηκε και κοίταξε χαμηλά,χαμογελώντας ακόμα. Ο Ντόυλ τον τράνταξε με δύναμητρεις φορές. Τα δόντια του Βικ χτυπήσανε σαν καστανιέτες.

«Τι έγινε με την Κάρυ;»«Βγήκε Βασίλισσα», μουρμούρισε ο Βικ. «Κι εκείνη

και τον Τόμυ τους έριξαν αίμα από πάνω.»«Τι _ »Ήταν έντεκα και τέταρτο. Το βενζινάδικο του Τόνυ

στην οδό Σάμμερ, ανατινάχτηκε ξαφνικά μ' έναν εκκω-φαντικό θόρυβο. Η νύχτα έγινε μέρα και οι δυο τουςσκέπασαν τα μάτια τους και σκουντουφλώντας τρέξαν νακαλυφθούν πίσω από το περιπολικό. Ένα τεράστιο πυρα-κτωμένο σύννεφο υψώθηκε πάνω από τις φτελιές τουΠάρκου του Δικαστηρίου, φώτισε τη λίμνη με τις πάπιεςκι έκανε το μνημείο να φαντάζει κατακόκκινο. Μέσα στο


φοβερό ορυμαγδό της φωτιάς ο Ντόυλ άκουσε τζάμια,ξύλα και κομμάτια από τα ντουβάρια του βενζινάδικουνα πέφτουν στη γη. Ακολούθησε μια δεύτερη έκρηξη. ΟΝτόυλ ακόμη δεν μπορούσε να το χωνέψει

(στην πόλη μου αυτά συμβαίνουν στην πόλη μου)πως όλα αυτά συνέβαιναν στο Τσάμπερλεν, στο Τσά-

μπερλεν, για τ' όνομα του Θεού, όπου καθόταν κι έπινετσάι με παγάκια στη βεράντα της μητέρας του κι ήτανδιαιτητής στους αγώνες μπάσκετ και κάθε νύχτα γυρνώ-ντας από την τελευταία περιπολία του στην 6η Οδό,πρώτα περνούσε από το κέντρο Cavalier κι ύστερα πή-γαινε να παραδώσει το αμάξι και να πέσει για ύπνο. Ηπόλη του καιγόταν.

Ο Τομ Κουίλαν βγήκε από το αστυνομικό τμήμα κιέτρεξε προς το περιπολικό. Τα μαλλιά του πετούσαν όρ-θια, φορούσε μια βρώμικη πράσινη φόρμα κι ένα πουκά-μισο και είχε φορέσει τα παπούτσια του ανάποδα, όμως οΝτόυλ σκέφτηκε πως ποτέ στη ζωή του δεν είχε χαρείτόσο πολύ που συναντούσε κάποιον. Ο Τομ Κουίλαν ή-ταν ένα κομμάτι του Τσάμπερλεν και ήταν εδώ -σώοςκαι αβλαβής.

«Ω, ρε Παναγία μου», είπε λαχανιασμένος. «Το είδεςαυτό;»

«Τι γίνεται εδώ πέρα;» ρώτησε απότομα ο Ντόυλ.«Άκουγα τον ασύρματο», είπε ο Κουίλαν. «Ρώτησαν

από το Μότον και το Γουεστόβερ αν θέλουμε να στείλουννοσοκομειακά και τους είπα ναι, που να πάρει ο διάβο-λος, να στείλουνε απ' όλα. Ακόμα και νεκροφόρες ναστείλουνε. Καλά δεν έκανα;»

«Ναι», είπε ο Ντόυλ, περνώντας και τα δυο χέρια τουμέσα από τα μαλλιά του. «Μήπως είδες τον ΧάρυΜπλοκ;» Ο Μπλοκ ήταν δημοτικός υπάλληλος, αρμόδιοςγια την ύδρευση.

«Όχι. Ο Ντέιγκαν όμως λέει πως υπάρχει νερό στηΣυνοικία Ρέννετ, στην άλλη άκρη της πόλης. Τώρα συν-

δέουν τους σωλήνες. Μάζεψα μερικά παιδιά κι αυτή τηστιγμή στήνουν ένα πρόχειρο νοσοκομείο στο αστυνομικότμήμα. Καλά παιδιά είναι, αλλά το πάτωμα θα σου τογεμίσουν αίματα, Ότις.»

Του Ότις Ντόυλ του φάνηκε ότι ζούσε στον κόσμοτης φαντασίας. Σίγουρα αυτή η συζήτηση ήταν αδύνατονα γίνεται στο Τσάμπερλεν. Αδύνατο. «Δε πειράζει,Τό-μυ. Καλά έκανες. Πήγαινε πάλι μέσα και πάρετηλέφωνο σ' όλους τους γιατρούς που θα βρεις στοντηλεφωνικό κατάλογο. Εγώ πάω στην οδό Σάμμερ.»«Εντάξει, Ότις. Κι αν δεις την τρελή, πρόσεχε.» «Ποιάν;»Ο Ντόυλ σπάνια ύψωνε τον τόνο της φωνής του, αλλάαυτή τη φορά άφησε να του ξεφύγει ένα γαύ-γισμα.

Ο Τομ Κουίλαν έκανε πίσω. «Την Κάρυ. Την ΚάρυΓουάιτ», είπε.

«Ποιάν; Πού το ξέρεις εσύ;»Ο Κουίλαν ανοιγόκλεισε τα μάτια του. «Ξέρω

γω; Έτσι...μου 'ρθε και το 'πα.»

Από ταινία τηλετύπου, 11:46 μ.μ.

ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ, ΜΑΙΗΝΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΣΗΜΕΙΩΘΗΚΕ Α-ΠΟΨΕ ΣΤΟ ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ ΤΟΥ ΜΑΙΗΝ. ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΠΟΥΞΕΣΠΑΣΕ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΙΟΥΙΝ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣΧΟΛΙΚΟΥ ΧΟΡΟΥ, ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΠΟΥ I-ΣΟΠΕΔΩΣΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΥΠΑΡΧΟΥΝΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΟΤΙ ΦΛΕΓΕΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥ-ΝΟΙΚΙΑ ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΟΜΩΣΠΡΟΕΧΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΠΟΥ ΓΙΝΟΤΑΝ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝΤΕΛΕΙΟΦΟΙΤΩΝ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΕΧΟΥΝΠΑΓΙΔΕΥΤΕΙ ΜΕΣΑ. ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΥΡΟ-ΣΒΕΣΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΓΟΥΕΣΤΟΒΕΡ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗ-


ΣΑΜΕ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΔΗΛΩΣΕ ΟΤΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΦΘΑΝΟΥΝΤΟΥΣ 67, ΚΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ. ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΑΣ, ΠΟΣΟΙ Υ-ΠΟΛΟΓΙΖΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ,ΜΑΣ ΕΙΠΕ: "ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ. ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΜΕ ΟΥΤΕ ΝΑΤΟ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ". ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΛΗΡΟ-ΦΟΡΙΕΣ ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΥ-ΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΗΣ. ΠΙΘΑΝΟ-ΤΗΤΑ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΕΙ.11:46 Μ.Μ. 27 ΜΑΙΟΥ 8943 F ΑΡ

Από το Τσάμπερλεν δεν μεταδόθηκαν άλλα ρεπορτάζ.Στις 12:6 π.μ. ανοίχτηκε ο κεντρικός αγωγός υγραερίουτης Λεωφόρου Τζάκσον. Στις 12:17 π.μ. ένας νοσοκόμοςτων Πρώτων Βοηθειών από το Μότον, πέταξε το τσιγάροτου έξω από το παράθυρο του νοσοκομειακού, την ώραπου αυτό κατευθυνόταν προς την οδό Σάμμερ. Η έκρηξηκατέστρεψε μισό περίπου οικοδομικό τετράγωνο και ταγραφεία της Εφημερίδας Κλάριον του Τσάμπερλεν. Στις12:18 π.μ. το Τσάμπερλεν είχε αποκοπεί από την υπόλοι-πη χώρα που κοιμόταν αμέριμνη.

Στις 12:10, εφτά λεπτά πριν από την έκρηξη του κεν-τρικού αγωγού του υγραερίου, ήδη στο τηλεφωνικό κέντροαντιμετώπιζαν μια πιο ήπια έκρηξη: μια πρωτοφανήσυμφόρηση όσων τηλεφωνικών γραμμών εξακολουθούσαννα λειτουργούν. Οι τρεις κοπέλες που είχαν βάρδια, πα-ρέμεναν στις θέσεις τους αλλά δεν μπορούσαν να κάνουντίποτα. Ένας πέτρινος τρόμος είχε χαραχτεί στα πρόσωπατους, καθώς πάσχιζαν πυρετωδώς να συνδέσουν τιςαμέτρητες κλήσεις, χωρίς αποτέλεσμα.

Κι έτσι το Τσάμπερλεν ξεχύθηκε στους δρόμους. Πλήθηανθρώπων πήραν τους δρόμους, με άσπρες ρόμπες καινυχτικά σαν σάβανα, λες και γινόταν εισβολή φαντασμά-

των από το νεκροταφείο πλάι στη διασταύρωση της 6ηςοδού με την οδό Μπέλσκουιζ. Με τις πυτζάμες και ταμπικουτί (η κυρία Ντόουσον, η μητέρα ενός - άλλοτε εύ-θυμου και χωρατατζή- νεκρού μαθητή, βγήκε φορώνταςμάσκα προσώπου, λες και θα έπαιρνε μέρος σε νέγρικοσόου), έρχονταν για να δούνε τι συνέβαινε στην πόλητους, για να δουν αν πραγματικά ισοπεδωνόταν και αι-μορραγούσε. Πολλοί απ' αυτούς έρχονταν για να χάσουντη ζωή τους.

Η οδός Κάρλιν ήταν γεμάτη κόσμο· ένα ανθρώπινοποτάμι κάτω από τον ταραγμένο ουρανό κυλούσε προς τοκέντρο της πόλης, όταν η Κάρυ βγήκε από την προτε-σταντική εκκλησία της οδού Κάρλιν, όπου είχε μπει γιανα προσευχηθεί.

Μόλις πριν από πέντε λεπτά είχε μπει, αφού πρώταάνοιξε τον κεντρικό αγωγό του υγραερίου (της ήταν εύκο-λο· το μόνο που χρειάστηκε, ήταν να φέρει στο μυαλότης την εικόνα του αγωγού, θαμμένου κάτω από το δρό-μο), κι όμως της φαινόταν πως είχαν περάσει ώρες. Είχεπροσευχηθεί με όση δύναμη μπορούσε, άλλοτε σιωπηλάκι άλλοτε υψηλόφωνα. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει.Οι φλέβες στο πρόσωπο και το λαιμό της είχαν πρηστεί.Το μυαλό της ήταν γεμάτο από τη γνώση των ΔΥΝΑΜΕ-ΩΝ και της ΑΒYΣΣΟΥ. Μπροστά στην Αγία Τράπεζα, μετο φουστάνι μουσκεμένο, σκισμένο και ματωμένο, ξυπό-λητη, με πόδια βρώμικα, κομμένα από ένα σπασμένομπουκάλι που είχε πατήσει, γονάτισε και προσευχήθηκε.Η ανάσα της έβγαινε με λυγμούς και μες στην εκκλησίατα πάντα έτριζαν, ταλαντεύονταν, άνοιγαν στα δυο, κα-θώς ξεχύνονταν από μέσα της κύματα ψυχικής ενέργειας.Στασίδια έπεφταν κάτω, προσευχητάρια πετούσαν στοναέρα, κι ένα ασημένιο σκεύος της θείας μετάληψης διέ-σχισε σιωπηλά το σκοτάδι της εκκλησίας και τσακίστηκεστον απέναντι τοίχο. Προσευχόταν, αλλά απόκριση δεν έ-παιρνε καμιά. Κανείς δεν βρισκόταν εκεί· ή κι αν ακόμα


βρισκόταν -Όποιος και να ήταν Αυτός- την απέφευγε. ΟΘεός είχε αποστρέψει το πρόσωπο Του -και γιατί όχι;Αυτή η φρίκη ήταν τόσο δικό Του έργο όσο και δικό της.Έτσι η Κάρυ εγκατέλειψε την εκκλησία, έφυγε για ναπάει σπίτι να βρει τη μητέρα της και να ολοκληρώσειτην καταστροφή. Σταμάτησε στο χαμηλότερο σκαλοπάτι,κοιτάζοντας μπροστά της τα πλήθη των ανθρώπων πουσυνωστίζονταν στο κέντρο της πόλης. Ζώα. Ας καούν,λοιπόν. Ας γεμίσουν οι δρόμοι με την οσμή της θυσίαςτους. Ας ονομασθεί ο τόπος αυτός Ράκα, Ίκαμποντ,Άψινθος.

Οι μετασχηματιστές πάνω στις κολώνες του ηλεκτρι-κού άστραψαν μ' ένα εκτυφλωτικό φως, σκορπίζονταςσπίθες σα να 'ταν πυροτεχνήματα. Καλώδια υψηλής τά-σης πέσαν στους δρόμους και μερικοί πήγαν να το βάλουνστα πόδια, κι ήταν λάθος τους αυτό, γιατί τώρα ολόκληρος οδρόμος ήταν στρωμένος με καλώδια, και μια βρωμερήμυρωδιά γέμιζε τον αέρα, και άνθρωποι ούρλιαζαν καιπισωπατούσαν και άγγιζαν τα καλώδια και τα σώματα τουςεκτελούσαν ένα μακάβριο χορό· κάποιοι είχαν κιόλαςσωριαστεί στο δρόμο κι οι ρόμπες και οι πυτζάμες τουςείχαν αρπάξει φωτιά.

Η Κάρυ στράφηκε και κοίταξε την εκκλησία που μόλιςείχε εγκαταλείψει, κι οι βαριές πόρτες έκλεισαν ξαφνικά μεπάταγο.

Η Κάρυ κίνησε για το σπίτι.

Από την ένορκη κατάθεση της κυρίας Κόρα Σήμαρντστην Ανακριτική Επιτροπή (από την Αναφορά της Επι-τροπής Γουάιτ), σελ. 217-218:

Ε. Κυρία Σήμαρντ, γνωρίζουμε ότι χάσατε την κόρησας τη Νύχτα του Χορού και συμμεριζόμαστε τον πόνο

σας. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιοσύντομοι.

Α. Σας ευχαριστώ. Θέλω πολύ να σας βοηθήσω, ανμπορώ, βέβαια.

Ε. Στις 12:12, όταν η Καριέτα Γουάιτ βγήκε από τηνεκκλησία της οδού Κάρλιν, βρισκόσασταν εκεί;

Α. Ναι.Ε. Για ποιο λόγο;Α. Ο άντρας μου έλειπε στη Βοστώνη για δουλειές

και η Ρόντα είχε πάει στο Χορό. Ήμουν μόνη στο σπίτικαι έβλεπα τηλεόραση περιμένοντας την να γυρίσει.Έβλεπα το φιλμ της Παρασκευής, όταν ξαφνικά άκουσατη σειρήνα του δημαρχείου, αλλά ο νους μου δεν πήγεστο χορό. Ύστερα, όμως, έγινε η έκρηξη... δεν ήξερα τι νακάνω. Προσπάθησα να τηλεφωνήσω στην αστυνομία αλλάτο τηλέφωνο βούιζε μετά τα τρία πρώτα νούμερα. Τότε...τότε... εγώ...

Ε. Δε χρειάζεται να βιάζεστε, κυρία Σήμαρντ, έχετε όλοτο χρόνο στη διάθεση σας.

Α. ...Κόντευα να τρελαθώ. Ακούστηκε και δεύτερη έ-κρηξη -το πρατήριο βενζίνης της ΑΙΪΙΟΟΟ, απ' ότι έμαθαεκ των υστέρων- και τότε αποφάσισα να κατέβω στοκέντρο της πόλης και να δω τι συνέβαινε. Στον ουρανόυπήρχε μια λάμψη, μια φοβερή λάμψη. Και τότε ήρθε ηκυρία Σάιρς και χτύπησε την πόρτα μου.

Ε. Η κυρία Τζωρτζέτ Σάιρς;Α. Ναι, το σπίτι τους είναι πίσω από τη γωνία. Στο

217 της οδού Γουίλοου. Εκεί που αρχίζει η οδός Κάρλιν.Χτυπούσε την πόρτα μου και φώναξε: "Κόρα, είσαι μέσα;Είσαι μέσα;" Πήγα στην πόρτα. Ήταν με τη ρόμπα καιτις παντόφλες της. Μου είπε πως είχαν πάρει τηλέφωνοστο Γουεστόβερ για να δουν αν ήξεραν τίποτα, κι απόκει τους είπαν πως το σχολείο είχε πάρει φωτιά. Κι εγώείπα: "Ω Θεέ μου, η Ρόντα είναι στο χορό".

Ε. Και τότε αποφασίσατε να πάτε στο κέντρο της πό-


λης με την κυρία Σάιρς;Α. Δεν αποφασίσαμε τίποτα. Ξεκινήσαμε κατευθείαν,

χωρίς δεύτερη σκέψη. Έβαλα ένα ζευγάρι παντόφλες -νο-μίζω πως ήταν της Ρόντα. Είχαν κι άσπρα μπονμπόνπάνω. Θα έπρεπε να είχα βάλει τα παπούτσια μου αλλάεκείνη τη στιγμή δε σκεφτόμουν τίποτα. Νομίζω, πωςούτε τώρα σκέφτομαι. Τι σας ενδιαφέρουν εσάς τώρα ταπαπούτσια μου;

Ε. Μιλήστε όπως σας αρέσει, κυρία Σήμαρντ.Α. Σας ευχαριστώ. Έδωσα στην κυρία Σάιρς μια παλιά

ζακέτα που βρήκα ακουμπισμένη κάπου και φύγαμε.Ε. Υπήρχε πολύς κόσμος στην οδό Κάρλιν την ώρα

που ξεκινούσατε;Α. Δεν ξέρω. Ήμουν τόσο αναστατωμένη. Καμιά τρια-

νταριά άνθρωποι. Ίσως περισσότεροι.Ε. Τί συνέβη μετά;Α. Η Τζωρτζέτ κι εγώ προχωρήσαμε προς το κέντρο

πιασμένες από το χέρι, σα να 'μασταν μικρά κορίτσιαπου περπατάν νύχτα μες στην ερημιά. Τα δόντια τηςΤζωρτζέτ χτυπούσαν. Το θυμάμαι καλά αυτό. Μου'ρχό-ταν να της πω να σταματήσει να χτυπάει τα δόντιατης, αλλά σκέφτηκα πως δεν θα ήταν ευγενικό. Είμασταν ένατετράγωνο περίπου μακριά από την εκκλησία, όταν είδαπως η πόρτα της ήταν ανοιχτή και σκέφτηκα: κάποιος έχειπάει μέσα για να ζητήσει βοήθεια από το Θεό. Έναδευτερόλεπτο αργότερα, όμως, είδα πως είχα κάνει λάθος.

Ε. Πώς το καταλάβατε; Το πιο λογικό θα ήταν να δι-ατηρήσετε την αρχική σας εντύπωση, έτσι δεν είναι;

Α. Μα το κατάλαβα.Ε. Γνωρίζατε το πρόσωπο που βγήκε από την εκκλησία;Α. Ναι. Ήταν η Κάρυ Γουάιτ.Ε. Είχατε ξαναδεί ποτέ την Κάρυ Γουάιτ;Α. Όχι. Δεν έκανε παρέα με την κόρη μου.

Ε. Είχατε δει ποτέ φωτογραφία της Κάρυ Γουάιτ;Α. Όχι.Ε. Κι οπωσδήποτε ήταν σκοτεινά, και βρισκόσασταν

ένα τετράγωνο μακριά από την εκκλησία.Α. Μάλιστα.Ε. Κυρία Σήμαρντ, πώς καταλάβατε ότι ήταν η Κάρυ

Γουάιτ;Α. Το κατάλαβα.Ε. Αυτή η διαίσθηση, κυρία Σήμαρντ: μήπως ήταν

σαν μια δέσμη φωτός μέσα στο μυαλό σας;Α. Όχι.Ε. Σαν τι πράγμα ήτανε;Α. Τι να σας πω. Δε θυμάται το μυαλό μου· είναι όπως

όταν έχεις δει ένα όνειρο, και μετά όταν ξυπνάς δεν μπορείςνα θυμηθείς τι όνειρο έβλεπες. Πάντως το κατάλαβα.

Ε. Μήπως αυτή η διαίσθηση συνοδευόταν και από κά-ποιο άλλο συναίσθημα;

Α. Ναι. Ένιωσα τρόμο.Ε. Τί κάνατε τότε;Α. Γύρισα στην Τζωρτζέτ και της είπα: "Νάτην". Και η

Τζωρτζέτ είπε: "Ναι, αυτή είναι". Πήγε να πει κάτι ακόμα,αλλά τότε ολόκληρος ο δρόμος φωτίστηκε από μια φοβερήλάμψη κι άρχισαν ν' ακούγονται κρότοι, και τα καλώδιαάρχισαν να πέφτουν στο δρόμο και να τινάζουν παντούσπίθες. Ένα καλώδιο χτύπησε έναν άντρα μπροστά μαςκαι τον είδαμε να κ-καίγεται. Ένας άλλος άρχισε νατρέχει και πάτησε ένα από τα καλώδια. Το σώμα του...λύγισε προς τα πίσω λες κι ήταν από λάστιχο. Κι έπεσε κιαυτός κάτω. Ο κόσμος ούρλιαζε κι έτρεχε πάνω κάτω, στατυφλά, ενώ έπεφταν όλο και περισσότερα καλώδια. Είχανζώσει τον τόπο, σαν τα φίδια. Και κείνη χαιρόταν.Χαιρόταν! Το ένιωθα πως χαιρόταν. Κατάλαβα πωςέπρεπε να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Όσοι έτρεχανπάθαιναν ηλεκτροπληξία. Η Τζωρτζέτ μου είπε:


"Γρήγορα, Κόρα. Ω, Θεέ μου, δε θέλω να καώ ζωντανή".Της απάντησα: "Σταμάτα. Να κρατήσουμε την ψυχραιμίαμας, να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, Τζωρτζέτ,αλλιώς δε θα μπορέσουμε να το βάλουμε να δουλέψειάλλη φορά", κάποια τέτοια ανοησία της είπα. Εκείνη όμωςδε μ' άκουσε. Τράβηξε το χέρι της και πήγε να τρέξει προςτο πεζοδρόμιο. Της φώναξα να σταματήσει -μπροστά μαςακριβώς είχε ένα καλώδιο- εκείνη όμως δε μ' άκουσε.Και... και... ω, όταν άρχισε να καίγεται μου 'ρθε ημυρουδιά της. Από τα ρούχα της βγαίναν καπνοί καισκέφτηκα: Να πώς είναι όταν κάποιος παθαίνει ηλε-κτροπληξία. Η μυρουδιά ήταν γλυκιά, σα χοιρινό κρέας.Έχετε μυρίσει ποτέ κάτι τέτοιο; Μερικές φορές μου 'ρχε-ται αυτή τη μυρουδιά στα όνειρα μου. Έμεινα ακίνητησα στήλη άλατος κι έβλεπα την Τζωρτζέτ Σάιρς να γίνε-ται κάρβουνο. Από τα δυτικά ακούστηκε μια φοβερή έ-κρηξη, αλλά ούτε που έδωσα σημασία. Κοίταξα τριγύρωκι είδα πως ήμουν ολομόναχη. Άλλοι το είχαν βάλει σταπόδια κι άλλοι καίγονταν. Είδα έξι σώματα, νομίζω.Ήταν σα σωροί από κουρέλια. Ένα καλώδιο είχε πέσειστη βεράντα ενός σπιτιού και το σπίτι άρπαζε φωτιά. Θαπρέπει να έμεινα πολλή ώρα εκεί, λέγοντας συνέχεια μέ-σα μου πως έπρεπε να κρατήσω την ψυχραιμία μου.Ώρες μου φαινόταν πως είχαν περάσει. Άρχισα να φοβά-μαι μήπως λιποθυμήσω και πέσω πάνω σε κανένα καλώ-διο, ή μήπως με πιάσει πανικός κι αρχίσω και γω νατρέχω. Όπως... όπως η Τζωρτζέτ. Άρχισα, λοιπόν, ναβαδίζω. Σιγά-σιγά.

Ο δρόμος τώρα φωτιζόταν κι από το σπίτι που καιγό-ταν. Πέρασα πάνω από δυο καλώδια και μετά γύρω απόένα πτώμα που έμοιαζε σα ... σα λιμνούλα με λάσπη.Έπρεπε να... να προσέχω πού πατούσα. Στο χέρι τουπτώματος υπήρχε μια βέρα, ήταν όμως κατάμαυρη. Κα-τάμαυρη. Χριστέ μου, Χριστέ μου. Πέρασα άλλο ένα κα-λώδιο και ύστερα είδα μπροστά μου τρία καλώδια μαζί.

Στάθηκα και τα κοίταξα. Σκέφτηκα, να, έτσι και περάσω κιαυτά, σώθηκα... δεν τολμούσα, όμως. Ξέρετε τι μου'ρχόταν συνέχεια στο νου; Ένα παιχνίδι που παίζαμεπαιδιά, το κουτσό. Μια φωνή μέσα μου έλεγε: Κόρα, κάνετο μεγάλο πήδημα πάνω από τα καλώδια. Κι εγώσκεφτόμουν: Μπορώ; Μπορώ; Το ένα από τα καλώδιαεξακολουθούσε να πετάει σπίθες. Τ' άλλα δυο, όμως,φαίνονταν να μην έχουν ρεύμα. Δε μπορείς, όμως, να ξέ-ρεις. Στεκόμουν, λοιπόν, εκεί και περίμενα να έρθει κανέναςάνθρωπος, αλλά κανείς δε φάνηκε. Το σπίτι εξακο-λουθούσε να καίγεται και οι φλόγες είχαν απλωθεί στονκήπο, στα δέντρα, στους θάμνους. Αλλά η πυροσβεστικήδεν ερχόταν. Πού να έρθει! Αφού εκείνη την ώρα καιγό-ταν ολόκληρη η δυτική πλευρά της πόλης. Μου 'ρχόταννα λιποθυμήσω. Ώσπου κατάλαβα· ή θα έκανα το μεγάλοβήμα ή θα έπεφτα ξερή, και το πήρα απόφαση κι έβαλατα δυνατά μου και το 'κανα. Η φτέρνα μου έφτασε μόλιςμια ίντσα από το τελευταίο καλώδιο. Λίγο παρακάτω πέ-ρασα άλλο ένα καλώδιο και μετά άρχισα να τρέχω. Αυτάμόνο θυμάμαι. Όταν ξημέρωσε, ήμουν ξαπλωμένη σε μιακουβέρτα στο αστυνομικό τμήμα μαζί με πολλούς άλ-λους. Μερικοί -δυο τρεις- ήταν παιδιά από το χορό. Άρ-χισα να ρωτάω αν είχαν δει τη Ρόντα. Και μου είπαν...μου εί... είπαν...

(Μια σύντομη διακοπή)Ε. Είστε βέβαιη πως όλα τα έκανε η Κάρυ Γουάιτ;Α. Ναι.Ε. Σας ευχαριστούμε, κυρία Σήμαρντ.Α. Θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση, αν μου επι-

τρέπετε.Ε. Ορίστε.Α. Τι θα συμβεί, αν υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτήν; Τι

θα γίνει ο κόσμος;



Στις 12:45 το πρωί της 28ης Μαίου η κατάσταση στοΤσάμπερλεν ήταν κρίσιμη. Το σχολείο είχε καεί ολοκλη-ρωτικά, ήταν όμως σχετικά απομονωμένο από την υπό-λοιπη πόλη. Ολόκληρο όμως το κέντρο της πόλης είχεπαραδοθεί στις φλόγες. Όλοι οι πυροσβεστικοί κρουνοίστην περιοχή εκείνη είχαν στερέψει, όμως υπήρχε αρκετόνερό (σε χαμηλή πίεση) στους κεντρικούς αγωγούς της ο-δού Ντέιγκχαμ, ώστε να σωθούν όσα κτίρια βρίσκοντανπέρα από τη διασταύρωση της κεντρικής οδού με την ο-δό Όουκ.

Η έκρηξη στο βενζινάδικο της οδού Σάμερ, είχε προ-καλέσει μια τρομακτική πυρκαϊά, που μέχρι τις 10 το ε-πόμενο πρωί είχε σταθεί αδύνατο να τεθεί υπό έλεγχο.Στην οδό Σάμερ υπήρχε νερό· δεν υπήρχαν όμως ούτεπυροσβέστες ούτε εξοπλισμός. Την ώρα εκείνη βρίσκο-νταν καθ' οδόν ενισχύσεις από τις πόλεις Λιούιστον,Όμπορν, Λίσμπον και Μπρούνσγουικ, οι οποίες όμως κα-τέφθασαν γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα.

Επίσης, πυρκαϊά είχε ξεσπάσει και στην οδό Κάρλιναπό ηλεκτρικά καλώδια που είχαν πέσει πάνω στο οδό-στρωμα. Η φωτιά απλώθηκε, απανθρακώνοντας όλα τασπίτια της βορεινής πλευράς του δρόμου, συμπεριλαμβα-νομένου και του σπιτιού όπου ζούσαν η Μάργκαρετ Γου-άιτ με την κόρη της.

Η δυτική συνοικία της πόλης, στους πρόποδες του υ-ψώματος Μπρίκγυαρντ, γνώρισε την χειρότερη κατα-στροφή: ένας κεντρικός αγωγός υγραερίου εξερράγη, καιη επακόλουθη πυρκαϊά κράτησε μέχρι το τέλος της επό-μενης μέρας.

Παρατηρώντας σ' ένα χάρτη της πόλης (βλ. ένθετοχάρτη) τις παραπάνω περιοχές που υπέστησαν καταστρο-φές, μπορούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της Κά-

ρυ - μια εθελούσια περιπλάνηση στους δρόμους της πό-λης, που σκόρπιζε παντού τον όλεθρο, με ένα σχεδόν βέ-βαιο προορισμό ωστόσο: το σπίτι...

Κάποιο αντικείμενο έπεσε στο πάτωμα του σαλονιού,κι η Μάργκαρετ Γουάιτ τινάχτηκε όρθια και έστησε αυτί.Το χασαπομάχαιρο γυάλιζε θαμπά στο φως που έριχνανοι φλόγες. Το ρεύμα είχε κοπεί λίγη ώρα πριν και μόνο οιαναλαμπές της πυρκαϊάς απ' έξω φώτιζαν τα δωμάτια τουσπιτιού.

Μια από τις εικόνες έπεσε από τον τοίχο μ' ένα γδούπο.Αμέσως μετά έπεσε ο κούκος του Μέλανα Δρυμού. Τομηχανικό πουλί έβγαλε ένα μικρό, πνιχτό κρώξιμο κι ύστεραβουβάθηκε.

Οι σειρήνες της πόλης ούρλιαζαν ασταμάτητα, παρ' όλααυτά άκουσε βήματα να σέρνονται στο δρομάκι τηςαυλής. Η πόρτα άνοιξε. Βήματα στο χωλ.

Άκουσε τις γύψινες πλάκες στο σαλόνι (ΧΡΙΣΤΟΣ, ΟΑΟΡΑΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ· ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΜΕ Ο ΙΗΣΟYΣ· ΗΓΓΙ-ΚΕΝ Η ΩΡΑ· ΕΑΝ ΑΠΟΨΕ ΗΡΧΕΤΟ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣΘΑ ΗΣΟYΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΣ) να τσακίζονται η μίαμετά την άλλη, όπως τα ψεύτικα πουλιά στα σκοπευτή-ρια.

(ω έχω πάει σ αυτά τα μέρη έχω δει τις πόρνες ναχορεύουν)

Κάθισε στο σκαμνί της σαν σοφός δάσκαλος που αντι-κρύζει την τάξη του. Τα μάτια της, όμως, έπαιζαν ανή-συχα.

Τα παράθυρα του σαλονιού άνοιξαν με πάταγο.Η πόρτα της κουζίνας βρόντηξε πάνω στον τοίχο κι η

Κάρυ μπήκε μέσα.Το κορμί της έμοιαζε στρεβλωμένο, γέρικο, σα να είχε

μικρήνει. Το φόρεμα του χορού κρεμόταν πάνω της κου-


ρελιασμένο και το ξεραμένο γουρουνίσιο αίμα ήταν όλογρόμπους και ρωγμές. Στο μέτωπο της είχε μια μουτζού-ρα από γράσσο και τα γόνατα της ήταν γεμάτα γρατζου-νιές. «Μαμά», ψιθύρισε. Τα μάτια της είχαν μια λάμψηαφύσικη, σα γερακίσια, αλλά το στόμα της έτρεμε. Αν τιςέβλεπε κανείς, θα έμενε κατάπληκτος με την ομοιότητάτους.

Η Μάργκαρετ Γουάιτ έμενε καθισμένη στο σκαμνί μετο χασαπομάχαιρο κρυμμένο στις πτυχές της φούσταςτης ανάμεσα στα γόνατα. «Έπρεπε να αυτοκτονήσω ότανμπήκε μέσα στο σώμα μου», είπε με καθαρή φωνή. «Με-τά την πρώτη φορά, προτού παντρευτούμε, μου είχε δώ-σει το λόγο του. Ποτέ ξανά. Μου είπε πως είχαμε... πα-ρασυρθεί. Τον πίστεψα. Ύστερα έπεσα κάτω κι έχασα τομωρό. Ήταν θέλημα Θεού. Πίστευα, πως είχα έτσι εξιλε-ωθεί. Με το αίμα. Η αμαρτία, όμως, ποτέ δε σβήνει. Ηαμαρτία...ποτέ... δε σβήνει.» Τα μάτια της γυάλισαν.

«Μαμά, εγώ...»«Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Ζούσαμε αναμάρτη-

τοι. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι, κολλημένοι ο έναςπάνω στον άλλον μερικές φορές και, ω, ένιωθα την πα-ρουσία του Όφι, αλλά ποτέ. δεν. το κάναμε, ώσπου.»Ένα σκληρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της.«Εκείνη τη νύχτα τον είδα να με κοιτάει παράξενα. Πέ-σαμε στα γόνατα και προσευχηθήκαμε να μας δώσει δύ-ναμη ο Θεός. Κι εκείνος... μ' άγγιξε. Σε κείνο το σημείο,το γυναικείο. Τον πέταξα έξω από το σπίτι. Έλειψε πολλέςώρες κι εγώ προσευχόμουν για κείνον. Τον έβλεπα με ταμάτια της φαντασίας μου να περπατά στους δρόμους, μεςστο σκοτάδι, να παλεύει με το διάβολο, όπως ο Ιακώβ μετον Άγγελο του Κυρίου. Κι όταν γύρισε πίσω, η καρδιάμου ήταν πλημμυρισμένη ευγνωμοσύνη.»

Σταμάτησε, χαμογελώντας στις σκιές που αναδεύο-νταν μες στο δωμάτιο.

«Μαμά, δε θέλω να τ' ακούσω αυτά!»

Πιάτα αρχίσαν να πετάγονται από τα ράφια σαν πήλι-να περιστέρια. «Όταν μπήκε μέσα, η ανάσα του μύριζεουίσκι. Και με πήρε.

Με πήρε! Βρώμαγε ολόκληρος ουίσκι και με πήρε...και μου άρεσε!» Η Μάργκαρετ ούρλιαξε τις τελευταίεςλέξεις κοιτάζοντας το ταβάνι.

«Μου άρεσε που με γαμούσε και που τα χέρια τουμε πιάναν παντού, Σ' ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ!»

«ΜΑΜΑ!»(!!ΜΑΜΑ!!)Η Μάργκαρετ σταμάτησε σα να 'χε φάει χαστούκι και

κοίταξε την κόρη της ανοιγοκλείνοντας τα μάτια.«Μου 'ρθε να σκοτωθώ», συνέχισε ήρεμα. «Κι ο Ραλφ

έκλαιγε και γύρευε συγχώρεση αλλά εγώ δεν τον συχώ-ρεσα κι ύστερα έχασε τη ζωή του κι εγώ πίστεψα πως οΘεός μου 'στειλε τον καρκίνο. Πως τα γυναικεία μου όρ-γανα γίναν μαύρα, σάπια σαν την αμαρτωλή ψυχή μου.Όμως κάτι τέτοιο θα Του ήταν πολύ απλό. Κι η σκέψητου Κυρίου ακολουθεί περίπλοκους δρόμους κι άγνωσταμονοπάτια. Τώρα το καταλαβαίνω. Όταν άρχισαν οι πό-νοι πήρα ένα μαχαίρι, αυτό το μαχαίρι» -το σήκωσε ψη-λά- «και περίμενα να γεννηθείς για να κάνω τη θυσίαμου. Στάθηκα όμως αδύναμη κι αναποφάσιστη. Όταν ή-σουν τριών χρονών, πήρα πάλι αυτό το μαχαίρι στα χέ-ρια μου, και πάλι δίστασα. Και να που τώρα μπήκε οσατανάς μέσα στο σπίτι.»

Σήκωσε το μαχαίρι ψηλά και σαν υπνωτισμένη προ-σήλωσε το βλέμμα της στην καμπύλη της λεπίδας του.

Η Κάρυ έκανε αργά ένα βήμα μπρος, έτοιμη να σωρι-αστεί.

«Ήρθα για να σε σκοτώσω, Μαμά. Κι εσύ με περίμε-νες για να με σκοτώσεις. Δεν... δεν είναι σωστό, Μαμά.Δεν είναι δίκαιο...»

«Ας προσευχηθούμε», είπε απαλά η Μαμά. Οι ματιέςτους διασταυρώθηκαν, και στα μάτια της ζωγραφίστηκε


μια παρανοϊκή συμπόνοια. Οι ανταύγειες της πυρκαϊάςείχαν ζωηρέψει τώρα και χόρευαν πάνω στους τοίχους.«Ας προσευχηθούμε για τελευταία φορά.»

«Μαμά, βοήθησε με!» φώναξε η Κάρυ. Έπεσε σταγόνατα με το κεφάλι σκυφτό και τα χέρια υψωμένα.

Η Μαμά έσκυψε μπροστά, κατεβάζοντας με δύναμη τομαχαίρι.

Η Κάρυ, βλέποντας το με την άκρη του ματιού, τινά-χτηκε προς τα πίσω και το μαχαίρι, αντί να της καρφω-θεί στην πλάτη, βυθίστηκε στον ώμο της μέχρι τη λαβή.Τα πόδια της Μαμάς σκάλωσαν στην καρέκλα και σωρι-άστηκε στο πάτωμα.

Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή βουβές.Αίμα άρχισε να αναβλύζει γύρω από τη λαβή του μα-

χαιριού, και να στάζει στο πάτωμα.Τότε η Κάρυ είπε απαλά: «Θα σου κάνω ένα δώρο,

Μαμά.»Η Μάργκαρετ προσπάθησε να σηκωθεί, παραπάτησε

κι έπεσε πάλι στα τέσσερα. «Τι μου κάνεις;» έκρωξε βρα-χνά.

«Φέρνω στο μυαλό μου την καρδιά σου, Μαμά», είπεη Κάρυ. «Είναι πιο εύκολο όταν βλέπεις τα πράγματα μετο μυαλό σου. Η καρδιά σου είναι ένας μεγάλος κόκκινοςμυς. Η δική μου χτυπά πιο γρήγορα όταν βάζω τη δύνα-μή μου. Η δική σου όμως τώρα χτυπάει πιο αργά. Πιοαργά.»

Η Μάργκαρετ προσπάθησε πάλι να σηκωθεί, δεν τακατάφερε, και με τα χέρια της έκανε το σημείο του εξορ-κισμού.

«Πιο αργά, Μαμά. Ξέρεις τι δώρο θα σου κάνω, Μαμά;Αυτό που πάντα ήθελες. Θα σου χαρίσω το σκοτάδι. Και τοΘεό που ζει εκεί πέρα.»

«Πάτερ ημών, ο εν τοις Ουρανοίς ___ », ψιθύρισε ηΜάργκαρετ.

«Πιο αργά, Μαμά. Πιο αργά.»

« _ αγιασθήτω τ' όνομα Σου _ »«Βλέπω το αίμα να λιγοστεύει εκεί μέσα. Πιο αργά.»« _ ελθέτω η Βασιλεία Σου _ »«Τα πόδια και τα χέρια σου είναι σα μάρμαρο, σα

πορσελάνη. Κάτασπρα.»« _ γεννηθήτω το θέλημα Σου __»«Το δικό μου θέλημα, Μαμά. Πιο αργά.»« _ ως εν ουρανώ _ »«Πιο αργά.»« _και...και...και _ »Η Μάργκαρετ σφάδαζε πάνω στο πάτωμα.«__ και επί της γης.»«Τέρμα τώρα», ψιθύρισε η Κάρυ.Έσκυψε και κοίταξε τον εαυτό της κι έβαλε τα χέρια

της αδύναμα γύρω από τη λαβή του μαχαιριού.(όχι ω όχι πονάει παρά πολύ)Προσπάθησε να σηκωθεί, δεν μπόρεσε, και στηρίχτηκε

στην καρέκλα της Μαμάς. Της ήρθε σκοτοδίνη και ανα-γούλα. Ένιωσε τη γεύση του αίματος να της ανεβαίνειστο λαιμό. Πυκνός κι αποπνιχτικός καπνός έμπαινε τώρααπό τα παράθυρα. Το διπλανό σπίτι είχε λαμπαδιάσει·σπίθες είχαν αρχίσει να πετάγονται πάνω στη στέγη πουχίλια χρόνια πριν την είχε τρυπήσει μια βροχή από πέ-τρες.

Η Κάρυ βγήκε από την πίσω πόρτα, προχώρησε πα-ραπατώντας στο χορτάρι κι ακούμπησε

(που είναι η μαμά μου)σ' ένα δέντρο. Έμενε να κάνει κάτι ακόμα. Κάτι που

της έφερνε στο νου(τα παρκινγκ των μοτέλ)τον Άγγελο με την Ρομφαία. Την Πύρινη Ρομφαία.Δεν είχε σημασία. Θα το θυμόταν.Βγήκε στην Οδό Γουίλοου και από κει σύρθηκε ως το

κράσπεδο της 6ης Οδού.Η ώρα ήταν μία και τέταρτο.


Είχε πάει 11:20 όταν η Κρίστιν Χάργκενσεν και οΜπίλυ Νόλαν γύρισαν στο Κάβαλιερ. Ανέβηκαν από τηνπίσω σκάλα, και πριν καλά-καλά προλάβει η Κρις ν' α-νάψει το φως, ο Μπίλυ της τράβηξε τη μπλούζα.

«Για όνομα του Θεού, περίμενε να την ξεκουμπώ-σω__»

«Χέσ 'την τώρα τη μπλούζα.»Μ' ένα απότομο τράβηγμα, το ύφασμα στην πλάτη

σκίστηκε από πάνω ως κάτω. Ένα κουμπί τινάχτηκε καικύλησε στο γυμνό ξύλινο πάτωμα. Η κάντρυ μουσική απότο ισόγειο μόλις που έφθανε ως το δωμάτιο, το κτίριο όμωςέτρεμε ολόκληρο από τον άτσαλο χορό των φορτηγατζήδωνκαι των αγροτών και των κομμωτριών κα ι τωνπωλητριών.

«Εε _ »«Βούλωσ' το.»Της έριξε ένα χαστούκι και το κεφάλι της τινάχτηκε

προς τα πίσω. Στα μάτια της άστραψε μια θανατηφόραλάμψη. «Τελειώσαμε, Μπίλυ.» Έκανε πίσω, με τα στήθητης να ανεβοκατεβαίνουν μες στο σουτιέν της και τοστομάχι της να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει. Έκανεπίσω, πλησιάζοντας όμως στο κρεβάτι. «Τελειώσαμε»,ξαναείπε.

«Σιγά μη τελειώσαμε.» Όρμησε καταπάνω της κι ε -κείνη του 'δωσε μια γροθιά, μια εκπληκτικά δυνατή γρο-θιά στο μάγουλο.

«Κουφάλα, μου μαύρισες το μάτι.»«Θα σου μαυρίσω και τ' άλλο.»Κοίταζαν ο ένας τον άλλον λαχανιασμένοι. Ύστερα ε-

κείνος άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισο του χαμογε-λώντας.

«Βλέπω, έχουμε κάνει προόδους, Τσάρλυ.» Την φώνα-

ζε Τσάρλυ κάθε φορά που ήθελε να της δείξει την επιδο-κιμασία του. Εκείνη τη στιγμή της φάνηκε πως το όνομααυτό γι' αυτόν ίσως σήμαινε, γενικά και αόριστα, καλόμουνί. Ένιωσε κάπως να χαλαρώνει κι άρχισε και κείνηνα χαμογελάει, όταν ο Μπίλυ της πέταξε το πουκάμισότου στο πρόσωπο, και ορμώντας με το κεφάλι κάτω σανκριάρι, τη βάρεσε στο στομάχι ρίχνοντας την πάνω στοκρεβάτι. Τα ελατήρια έτριξαν. Άρχισε να τον χτυπά α-πελπισμένα στην πλάτη με τις γροθιές της. «Άφησε με!Άφησέ με! Παλιοπούστη, άφησέ με!»

Της χαμογελούσε, και με μια απότομη κίνηση της έ-σπασε το φερμουάρ γυμνώνοντας τους γοφούς της.

«Θα πάρεις τηλέφωνο το μπαμπά;» γρύλλισε. «Αυτόθα κάνεις; Ε; Τον μπαμπά το δικηγόρο; Ε; Να σου πωκάτι; Πολύ θα γούσταρα να 'σουν εσύ κάτω από το κουβά, να σου τον άδειαζα πάνω στη κεφάλα. Με πιάνεις;Γουρουνίσιο αίμα για ένα γουρούνι. Θα _ »

Εκείνη είχε πάψει ν' αντιστέκεται. Ο Μπίλυ σώπασεκαι την κοίταξε, κι είδε στο πρόσωπο της ένα αλλόκοτοχαμόγελο. «Από την αρχή το ήθελες, έτσι δεν είναι; Γε-λοίο υποκείμενο. Από την αρχή, ε; Σιχαμερό σκουλήκι.»

«Τι σημασία έχει τώρα αυτό.»«Καμία», είπε εκείνη. «Απολύτως καμία.» Το χαμόγε-

λό της έσβησε απότομα κι οι τένοντες του λαιμού τηςπετάχτηκαν καθώς μάζευε σάλιο στο στόμα της και τονέφτυνε κατάμουτρα.

Κι οι δυο βυθίστηκαν σε μια κόκκινη ανυπαρξία.Κάτω η ορχήστρα έπαιζε στη διαπασών ("Κατεβάζω

άσπρα χαπάκια και το μάτι μου είναι γαρίδα/ έξι μέ-ρες είμαι στο τιμόνι αλλ' απόψε φτάνω σπίτι"), πέντεάτομα, με καουμπόυκα πλουμιστά πουκάμισα και καινού-ρια τζην γεμάτα μεταλλικά κουμπιά και πιρτσίνια, σκού-πιζαν κάθε τόσο από το μέτωπο ιδρώτα ανάκατο μεμπριγιαντίνη· ρυθμική κιθάρα, σόλο ηλεκτρική, κιθάραντόμπρο, μπάντζο, ντραμς: κανείς δεν άκουσε τη σειρήνα


του δημαρχείου, ούτε την πρώτη ούτε και τη δεύτερη έ-κρηξη. Και όταν τινάχτηκε στον αέρα ο κεντρικός σωλή-νας του γκαζιού και σταμάτησε η μουσική και κάποιοςήρθε με το αμάξι κι ειδοποίησε τον κόσμο, η Κρις και οΜπίλυ ήταν βυθισμένοι στον ύπνο.

Η Κρις ξύπνησε απότομα· το ρολόι στο κομοδίνο έδει-χνε μία και πέντε. Κάποιος βροντούσε την πόρτα. «Μπί-λυ!» φώναζε. «Σήκω! Ξύπνα ρε! Εε!»

Ο Μπίλυ κουλουριάστηκε, άλλαξε πλευρό, ρίχνονταςτο φτηνό ξυπνητήρι στο πάτωμα. «Μα τι διάολο;» έκανεβραχνά κι ανακάθησε. Η πλάτη του έτσουζε. Η σκύλατον είχε γεμίσει γρατζουνιές. Δεν το 'χε καταλάβει τηνώρα που του έμπηγε τα νύχια, τώρα όμως αποφάσισεπως ήρθε η ώρα να τη στείλει σπίτι της γεμάτη μελανι-ές. Έτσι για να της δείξει ποιος ήταν ο Μπ_

Τον ξάφνιασε η ησυχία που επικρατούσε. Το κέντροδεν έκλεινε ποτέ πριν από τις δυο· μέσα από το βρώμικοτζάμι του παράθυρου είδε πως η φωτεινή επιγραφή τουμαγαζιού εξακολουθούσε ν' αναβοσβήνει. Το μόνο που α-κουγόταν ήταν το σταθερό χτύπημα στην πόρτα,

(κάτι έχει γίνει)κατά τ' άλλα το μέρος ήταν νεκροταφείο.«Μπίλυ, είσαι μέσα; Έε!»«Ποιος είναι;» ψιθύρισε η Κρις.«Ο Τζάκυ Τάλμποτ», της είπε αφηρημένα, και υψώνο-

ντας τη φωνή, «τι τρέχει;»«Άνοιξε να μπω, Μπίλυ. Πρέπει να σου μιλήσω.»Ο Μπίλυ σηκώθηκε και πήγε αλαφροπατώντας ως

την πόρτα. Ξεκλείδωσε και άνοιξε. Ο άλλος όρμηξε μέσα.Το μάτι του ήταν αγριεμένο και το μούτρο του μαυρισμέ-νο από την κάπνα. Έπινε με τον Στηβ και τον Χένρυμέχρι τις δώδεκα και δέκα που άκουσαν τα νέα. Γύρισαν

στην πόλη με την παλιά Ντοτζ του Χένρυ και φτάνονταςστο Λόφο Μπρίκγυαρντ είδαν από ψηλά την έκρηξη τουυγραερίου στη λεωφόρο Τζάκσον.

«Το Τσάμπερλεν καίγεται», είπε στον Μπίλυ. «Ολό-κληρη η πόλη, τα πάντα. Το σχολείο έγινε στάχτη. Τοκέντρο στάχτη. Στα δυτικά έγινε μια έκρηξη, τίναξε ταπάντα στον αέρα. Η οδός Κάρλιν έχει λαμπαδιάσει. Καιλένε πως τα 'κανε όλα η Κάρυ Γουάιτ!»

«Ω, Θεέ μου», είπε η Κρις. Είχε σηκωθεί από το κρε-βάτι και μάζευε τα ρούχα της. «Τι ακριβώς __ »

«Σκάσε», είπε μαλακά ο Μπίλυ, «μη σου σπάσω ταμούτρα.» Γύρισε στον Τζάκυ και του 'κανε νόημα να συ-νεχίσει.

«Την είδαν. Ένα σωρό κόσμος την είδε. Και λένε πωςήταν μες στα αίματα, Μπίλυ. Είχε πάει σε κείνο το χο-ρό... ο Στηβ και ο Χένρυ δεν το κατάλαβαν, αλλά...Μπίλυ, μήπως... το αίμα απ' τα γουρούνια... ήταν...»

«Ναι», είπε ο Μπίλυ.«Όχι, ρε γαμώ!» Ο Τζάκυ έκανε πίσω κι ακούμπησε

στην κάσα της πόρτας. Η φάτσα του ήταν κατακίτρινηστο φως του διαδρόμου. «Ω, ρε Μπίλυ, ολόκληρη η πόλη...»

«Θες να πεις πως η Κάρυ γκρέμισε ολόκληρη την πόλη;Η Κάρυ Γουάιτ; Δεν είσαι με τα καλά σου.» Του μιλούσεσε ήπιο τόνο, ενώ πίσω του η Κρις ντυνόταν με φούρια.

«Πήγαινε κοίταξε από το παράθυρο», είπε ο Τζάκυ.Ο Μπίλυ πλησίασε το παράθυρο και κοίταξε έξω. Ανα-

τολικά ο ορίζοντας ήταν πορφυρός. Την ίδια στιγμή πέ-ρασαν ουρλιάζοντας τρεις πυροσβεστικές αντλίες. Το φωςτου πάρκινγκ ήταν αρκετό για να διακρίνει τα ονόματαπάνω στις πινακίδες τους. «Ω, ρε πούστη, αυτές οι πυρο-σβεστικές ήταν από το Μπρούνσγουικ!»

«Από το Μπρούνσγουικ;» είπε η Κρις. «Το Μπρούν-σγουικ είναι σαράντα μίλια από 'δω. Δεν είναι δυνατό...»


Ο Μπίλυ στράφηκε πάλι στον Τζάκυ Τάλμποτ. «Εν-τάξει. Λέγε τί έγινε.»

Ο Τζάκυ κούνησε το κεφάλι του. «Κανείς δεν ξέρει α-κόμα. Όλα άρχισαν στο γυμνάσιο. Η Κάρυ και ο ΤόμυΡος βγήκαν Βασιλιάς και Βασίλισσα και μετά κάποιος ά-δειασε πάνω τους κουβάδες με αίμα και η Κάρυ έφυγε.Τότε το σχολείο έπιασε φωτιά και λένε πως κανείς δενμπόρεσε να βγει από μέσα. Ύστερα ανατινάχτηκε το βεν-ζινάδικο του Τέντυ, ύστερα εκείνο το πρατήριο της Μό-μπιλ, στην οδό Σάμερ...»

«Κίτγκο», διόρθωσε ο Μπίλυ. «Της Κίτγκο είναι τοβενζινάδικο.»

«Τί μας νοιάζει ρε τίνος είναι το βενζινάδικο;» έβαλετις φωνές ο Τζάκυ. «Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι πα-ντού όπου γινόταν κάτι, από δίπλα ήταν αυτή! Κι οικουβάδες... κανείς μας δεν φορούσε γάντια...»

«Θα το φροντίσω εγώ αυτό», είπε ο Μπίλυ.«Δεν καταλαβαίνεις, Μπίλυ. Η Κάρυ είναι __»«Φεύγα.»«Μπίλυ _ »«Φεύγα, αλλιώς θα σου σπάσω το χέρι και θα στο

δώσω να το φας.»Ο Τζάκυ έκανε πίσω.«Τράβα σπίτι σου. Μη μιλήσεις σε κανέναν. Θα τα

κανονίσω όλα εγώ.»«Εντάξει. Εντάξει, Μπίλυ. Απλώς, σκέφτηκα __»Ο Μπίλυ του 'κλεισε την πόρτα κατάμουτρα.Η Κρις έπεσε πάνω του στη στιγμή. «Μπίλυ τι θα

κάνουμε, αυτή η σκύλα η Κάρυ Θεέ μου, τί θα __ »Της τράβηξε ένα χαστούκι μ' όση δύναμη είχε και την

πέταξε στο πάτωμα. Η Κρις, ξαπλωμένη φαρδιά-πλατιά,σκέπασε με τα χέρια το πρόσωπο της κι άρχισε να κλαίει μελυγμούς. Ο Μπίλυ φόρεσε το παντελόνι του, το φανε-λάκι και τις μπότες. Ύστερα πήγε στο μικρό νιπτήραπου βρισκόταν σε μια γωνιά, έριξε λίγο νερό στο κεφάλι

και βάλθηκε να χτενίζει τα μαλλιά του, λυγίζοντας ταγόνατα για να βλέπει το πρόσωπο του μες στον παμπά-λαιο, βρώμικο καθρέφτη. Η Κρις Χάργκενσεν ανακάθισεστο πάτωμα και σκούπιζε το αίμα που έτρεχε από τασκισμένα της χείλη. «Άκου τώρα τί θα κάνουμε», της εί-πε. «Θα πάμε στην πόλη για να δούμε τις φωτιές. Ύστε-ρα θα πάμε ο καθένας σπίτι του. Εσύ θα πεις στο μπα-μπάκα σου πως όση ώρα γίνονταν όλ' αυτά, εμείς πίνα-με μπύρα στο Κάβαλιερ. Το ίδιο θα πω και γω στη μα-μάκα μου. Μπήκες;»

«Μπίλυ, τ' αποτυπώματα σου», είπε η Κρις. Η φωνήτης ήταν πνιγμένη, αλλά τώρα έδειχνε σεβασμό.

«Τα δικά τους αποτυπώματα», της είπε. «Εγώ φορούσαγάντια.»

«Δεν θα μιλήσουν;» τον ρώτησε. «Αν τους πάρει η α-στυνομία για ανάκριση__ »

«Σίγουρα», είπε ο Μπίλυ. «Θα τα ξεράσουν όλα.»Η χωρίστρα και το κοκοράκι στο μαλλί του είχαν

φτιαχτεί, σχεδόν στην εντέλεια. Το πρόσωπο του ήταν ή-ρεμο, ξεκούραστο. Η χτένα που χρησιμοποιούσε ήταν πα-λιά και γεμάτη λίγδα. Του την είχε χαρίσει ο πατέραςτου όταν έγινε έντεκα χρονών, κι ωστόσο δεν της έλειπεούτε ένα δόντι. Ούτε ένα.

«Μπορεί να μη βρούνε ποτέ τους κουβάδες», της είπε.«Και να τους βρούνε, τ' αποτυπώματα μάλλον θα 'χουνκαεί από τη φωτιά, θα 'χουν σβηστεί. Ξέρω γω; Αν όμωςο Ντόυλ μπορέσει και πάρει αποτυπώματα, εγώ θα τηνκοπανήσω στην Καλιφόρνια. Εσύ κάνε ό,τι νομίζεις.»

«Θα μ' έπαιρνες μαζί σου;» τον ρώτησε. Τον κοίταζεαπό το πάτωμα, με τα χείλη πρησμένα και τα μάτια γε-μάτα ικεσία.

Ο Μπίλυ χαμογέλασε. «Ίσως.» Δεν θα την έπαιρνε.Με τίποτα. Ύστερα απ' όσα έγιναν. «Έλα, πάμε στηνπόλη.»

Κατέβηκαν στο ισόγειο και πέρασαν μέσα από την ε-


ρημη αίθουσα χορού. Οι καρέκλες είχαν απομείνει τρα-βηγμένες στην άκρη κι οι μπύρες, χωρίς αφρό, παρατη-μένες πάνω στα τραπέζια. Καθώς έβγαιναν από την έξοδοκινδύνου, ο Μπίλυ είπε: «Αυτό το μέρος είναι σκατά, έτσικι αλλιώς.»

Μπήκαν στο αμάξι του κι έβαλε μπρος τη μηχανή.Μόλις άναψε τους προβολείς, η Κρις άρχισε να ουρλιάζεισφίγγοντας τα μάγουλα με τις γροθιές της. Ο Μπίλυ το'νιωσε την ίδια στιγμή: κάτι μέσα στο μυαλό του σάλπιζετην παρουσία της

(η καρυ η καρυ η καρυ η καρυ)Η Καρυ στεκόταν μπροστά τους, κάπου είκοσι μέτρα

μακριά.Οι προβολείς έπεφταν πάνω της κάνοντας να ξεχωρί-

ζει μαυρόασπρη μες στο σκοτάδι, σα να είχε δραπετεύσειαπό ταινία φρίκης, πασαλειμμένη όπως ήταν με αίματα.Τώρα το περισσότερο αίμα ήταν δικό της. Το χασαπομά-χαιρο ήταν ακόμα καρφωμένο στον ώμο της και το φου-στάνι της ήταν γεμάτο χώματα και λεκέδες από γρασίδι.Είχε συρθεί ως εδώ από την οδό Κάρλιν για να κατα-στρέψει αυτό το κέντρο -αυτό το μέρος απ' όπου ίσως ξε-κίνησε η κατάρα της ύπαρξης της.

Λικνίζοντας το κορμί της και με τα χέρια απλωμένασαν υπνοβάτης, άρχισε να προχωρεί καταπάνω τους.

Όλα έγιναν μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο. Η Κρις δενπρόλαβε καν να αποτελειώσει τη στριγγλιά της. Η αντί-δραση του Μπίλυ ήταν στιγμιαία· έλυσε το χειρόφρενοκαι πάτησε το γκάζι στο τέρμα· τα λάστιχα της Σεβρο-λέτ στρίγγλισαν στην άσφαλτο και το αμάξι, σαν πανάρ-χαια ανθρωπόφαγα μηχανή, χύμηξε μπροστά. Η μορφήμεγάλωνε στο παρμπρίζ και συγχρόνως η φωνή μες στοκεφάλι του γινόταν πιο δυνατή

(Η ΚΑΡΥ Η ΚΑΡΥ Η ΚΑΡΥ)εκκωφαντική(Η ΚΑΡΥ Η ΚΑΡΥ Η ΚΑΡΥ)

σαν ραδιόφωνο ανοιγμένο στη διαπασών. Ο χρόνοςφάνηκε να κλείνει γύρω τους σαν κάδρο και για μιαστιγμή όλα κοκκάλωσαν παρ' όλο που βρίσκονταν σε κί-νηση: Ο Μπίλυ

(Η ΚΑΡΥ οπως παταω τα σκυλια Η ΚΑΡΥ οπως τακοπροσκυλα Η ΚΑΡΥ μακαρι Η ΚΑΡΥ να 'ταν Η ΚΑΡΥ ομπρουσι)

κι η Κρις(Η ΚΑΡΥ να μη τη σκοτώσει Χρίστε μου Η ΚΑΡΥ μη

τη σκοτώσει Η ΚΑΡΥ Μπίλυ δεν Η ΚΑΡΥ θέλω να Η ΚΑΡΥτο δω Η ΚΑ)

κι η ίδια η Κάρυ(βλεπω το τιμονι το αμαξι το πενταλ του γκαζιου το

τιμονι βλεπω ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ω θεε μου η καρδια μου ηκαρδια μου η καρδια μου)

Κι ο Μπίλυ ένιωσε το αυτοκίνητό του να τον προδί-νει, να ζωντανεύει, να ξεφεύγει μέσα από τα χέρια του. ΗΣεβρολέτ έκανε πρώτα ένα ημικύκλιο βγάζοντας κα-πνούς, κι ύστερα το πλαϊνό ντουβάρι του Κάβαλιερ με-γάλωνε, μεγάλωνε και

(τι ειναι αυτ)τσακίστηκαν πάνω του με σαράντα μίλια και το γκάζι

πατημένο τέρμα, και τα σανίδια τινάχτηκαν στον αέρα,αμέτρητα κομμάτια στα χρώματα της φωτεινής επιγρα-φής. Ο Μπίλυ έπεσε μπροστά και μπήχτηκε στο στήθοςτου ο άξονας του τιμονιού. Η Κρις καρφώθηκε πάνω στοταμπλώ. Το ρεζερβουάρ τρύπησε κι η βενζίνη που άρχισενα τρέχει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου πήρε αμέσωςφωτιά. Η Καρυ, πεσμένη στο πλάι, με μάτια κλειστά α-νάσαινε βαριά. Το στήθος της έκαιγε. Άρχισε να σέρνεταιπρος το πάρκινγκ, χωρίς κανένα σκοπό

(μαμα λυπαμαι ολα πηγαν στραβα αχ μαμα σε παρα-καλω ποναω πολυ ασχημα μαμα τι να κανω)

και ξαφνικά, δεν είχε πια κανένα νόημα, τίποτα δενείχε πια σημασία, φτάνει να κατόρθωνε να γυρίσει ανά-


σκελα και να δει τ' αστέρια, να γυρίσει ανάσκελα να ταδει μια φορά, κι ας πεθάνει. Έτσι την βρήκε η Σου στιςδυο η ώρα.

Όταν την άφησε ο Σερίφης Ντόυλ, η Σου περπάτησεγια λίγο και κατέληξε στα σκαλιά του πλυντηρίου τηςπόλης. Κοίταζε τον φλεγόμενο ουρανό χωρίς να τον βλέ-πει. Ο Τόμυ ήταν νεκρός. Ήξερε πως αυτό ήταν αλήθειακαι το δεχόταν με μια ευκολία που την τρόμαζε.

Κι αιτία ήταν η Κάρυ. Δεν καταλάβαινε πώς ήταν δυ-νατό να τα ξέρει όλα, αλλά η βεβαιότητα της ήταν ξεκά-θαρη, λες κι είχε να κάνει με απλή αριθμητική.

Η ώρα περνούσε δίχως να το καταλαβαίνει. Δεν είχεσημασία. Ο Μάκβεθ είχε δολοφονήσει τον ύπνο και ηΚάρυ είχε δολοφονήσει το χρόνο. Ωραίο λογοπαίγνιο.Βοn mot. Η Σου χαμογέλασε θλιμμένα. Εδώ τελειώνει ηιστορία της ηρωίδας μας, της Γλυκιάς Μικρής Δεκαεξά-χρονης, τέρμα η έπαυλη στην αριστοκρατική συνοικία,τέρμα η κοσμική λέσχη. Στάχτη όλα. Κάποιος πέρασετρέχοντας μπροστά της, παραμιλώντας ότι η οδός Κάρ-λιν είχε πάρει φωτιά. Καλά να πάθει η οδός Κάρλιν. ΟΤόμυ είχε χαθεί. Κι η Κάρυ είχε πάει σπίτι της για νασκοτώσει τη μάνα της.

(;;;;;;)Πετάχτηκε όρθια, βυθίζοντας το βλέμμα της στο σκο-

τάδι.(;;;;;;)Δεν καταλάβαινε, πώς γινόταν να τα ξέρει αυτά. Αυτό

που της συνέβαινε δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα όσα είχεδιαβάσει για την τηλεπάθεια. Ούτε εικόνες έβλεπε με τομυαλό της ούτε αστραπές αποκάλυψης, μονάχα μια πεζήγνώση: με τον ίδιο τρόπο που ξέρει κανείς πως το καλο-καίρι ακολουθεί την άνοιξη, πως ο καρκίνος προκαλείθάνατο, πως η μάνα της Κάρυ ήταν κιόλας νεκρή, πως...

(!!!!!)Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Νεκρή; Έψαξε να βρει

τι ήξερε για το συμβάν, πασχίζοντας να μη δίνει σημα-σία στον ανεξήγητο τρόπο με τον οποίο όλ' αυτά της γί-νονταν γνωστά.

Ναι, η Μάργκαρετ Γουάιτ ήταν νεκρή. Κάτι έπαθε ηκαρδιά της. Είχε όμως μαχαιρώσει την Κάρυ. Η Κάρυήταν άσχημα πληγωμένη. Ήταν __

Τίποτ' άλλο. Σηκώθηκε κι έτρεξε πίσω στο αυτοκίνη-το της μάνας της. Δέκα λεπτά αργότερα παρκάριζε στηγωνία των οδών Μπραντς και Κάρλιν που ήταν τυλιγμέ-νη στις φλόγες. Δεν είχαν έρθει ακόμα οι πυροσβεστικέςαντλίες, αλλά ο δρόμος ήταν κλειστός και μια πινακίδαέγραφε:

ΚΙΔΥΝΟΣ! ΗΛΕΚΤΡΟΦΟΡΑ ΚΑΛΩΔΙΑ!

Η Σου έκοψε δρόμο από δυο αυλές, πέρασε με τα χίλιαζόρια μέσα από ένα φυσικό φράχτη γεμίζοντας γρα-τζουνιές από τ' αγκάθια, ώσπου έφτασε σε μια τρίτη αυ-λή, δίπλα στο σπίτι των Γουάιτ. Το σπίτι ήταν τυλιγμένοστις φλόγες. Η στέγη είχε λαμπαδιάσει. Ούτε σκέψη ναπλησιάσει περισσότερο για να κοιτάξει μέσα. Στο φωςτης φωτιάς όμως, μπόρεσε να διακρίνει τα ματωμέναχνάρια που είχε αφήσει πίσω της η Κάρυ. Τ' ακολούθησεμε το κεφάλι σκυφτό, προσπέρασε κάτι μεγάλες κηλίδεςστα σημεία όπου η Κάρυ είχε σταματήσει για να ξαπο-στάσει, ακόμα ένα φράχτη, την πίσω αυλή ενός σπιτιούτης οδού Γουίλοου και ύστερα μέσα από ένα οικόπεδο μεμικρά πεύκα και βελανιδιές. Λίγο παραπέρα, ένας μικρόςανηφορικός χωματόδρομος έβγαζε στην 6η Οδό.

Σταμάτησε ξαφνικά, καθώς ένιωσε να την πλημμυρίζειη αβεβαιότητα. Κι αν την έβρισκε; Τί θα της έκανε; Θατης σταματούσε κι αυτηνής την καρδιά; Θα της έβαζεφωτιά; Θα την ανάγκαζε να πέσει στις ρόδες κανενός αυ-τοκινήτου; Η ανεξήγητη γνώση της υπαγόρευε ότι η Κα-


ρυ ήταν ικανή για όλα.(βρες έναν αστυφύλακα)Γέλασε λίγο με τη σκέψη αυτή και κάθισε στο νοτι-

σμένο γρασίδι. Μα είχε κιόλας βρει έναν αστυφύλακα. Α-κόμα κι αν την είχε πιστέψει ο Ντόυλ, τί θα μπορούσε νακάνει; Έφερε στο μυαλό της την εικόνα εκατοντάδωνανθρωποκυνηγών να έχουν ζώσει την Κάρυ και να τηνκαλούν να πετάξει τα όπλα της και να παραδοθεί. ΤηνΚάρυ να σηκώνει υπάκουα τα χέρια, να ξεριζώνει το κε-φάλι από τους ώμους της και να το παραδίδει στο Σερί-φη Ντόυλ κι εκείνος, με ύφος επίσημο, να το τοποθετείσ' ένα ψάθινο καλάθι με την επιγραφή Αποδεικτικό Στοι-χείο Α.

(κι ο τομυ ειναι νεκρος)Έκρυψε το πρόσωπο της στα χέρια και ξέσπασε σε α-

ναφιλητά. Ένα απαλό αεράκι ψιθύριζε ανάμεσα στα κυ-παρίσια στην κορυφή του λόφου. Στην 6η Οδό φάνηκαν κιάλλα πυροσβεστικά οχήματα να τρέχουν, σα γιγάντιακόκκινα κυνηγόσκυλα μες στη νύχτα.

(η πολη καιγεται ε και τι εγινε)Ούτε είχε ιδέα πόση ώρα έμεινε εκεί, κλαίγοντας μι-

σοναρκωμένη. Δεν είχε καν συνειδητοποιήσει ως την ώραεκείνη πως τα βήματα της Κάρυ την οδηγούσαν στο Κά-βαλιερ. Η Κάρυ ήταν πολύ άσχημα πληγωμένη, κι αυτήτη στιγμή ήταν μόνη της και μια πρωτόγονη αποφασι-στικότητα την έσπρωχνε στο στόχο της. Το Κάβαλιερ α-πείχε τρία μίλια, ακόμα κι αν περνούσε κανείς μέσα απότα χωράφια, όπως η Κάρυ. Η Σου

(την ειδε; τη σκεφτηκε; καμια σημασια)να πέφτει σ' ένα ρυάκι, να σέρνεται έξω, τρέμοντας,

παγωμένη. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό το πώς κατά-φερνε ακόμα να προχωρεί. Όμως το 'κανε για χάρη τηςΜαμάς. Η Μαμά ήθελε να γίνει η Κάρυ η Πύρινη Ρομ-φαία του Αγγέλου, να καταστρέψει__

(θα το γκρεμισει κι αυτο)

Σηκώθηκε κι άρχισε να τρέχει άτσαλα, χωρίς ν' ακο-λουθεί τα ματωμένα χνάρια. Δεν τα χρειαζόταν πια.


Όποιες κι αν είναι οι σκέψεις μας, η υπόθεση της ΚάρυΓουάιτ ανήκει στο παρελθόν. Είναι πλέον καιρός ναστραφούμε στο μέλλον. Όπως λέει ο Ντην Μακ Γκάφινστο θαυμάσιο άρθρο του στην Επιστημονική Επετηρίδα,αν αρνηθούμε να το κάνουμε, τότε αργά ή γρήγορα θααναγκαστούμε να πληρώσουμε τα σπασμένα -και ασφα-λώς το τίμημα θα είναι πολύ ακριβό.

Εδώ προβάλλει ένα ακανθώδες ηθικό ζήτημα. Ήδη έχεισημειωθεί σημαντική πρόοδος στην κατεύθυνση τηςπλήρους απομόνωσης του γονιδίου της Τηλεκινησίας. Ηεπιστημονική κοινότητα λίγο-πολύ έχει αποδεχτεί την ά-ποψη (μπορείτε, για παράδειγμα, να διαβάσετε το άρθροτων Μπουρκ και Χάνεγκαν "Μια άποψη για την απομό-νωση του γονιδίου της τηλεκινησίας και συστάσεις όσοναφορά στις παραμέτρους των τεστ", που έχει δημοσιευτείστην Ετήσια Μικροβιολογία, Μπέρκλεϋ, 1982), ότι αν καιόταν καθιερωθεί το τεστ τηλεκινησίας στα σχολεία, θακαταλήξει να γίνει μια διαδικασία ρουτίνας παρόμοια μετον εμβολιασμό. Όμως η Τηλεκινησία δεν είναι μικρόβιο·είναι εγγενές στοιχείο του ατόμου που την φέρει, όπως α-κριβώς και το χρώμα των ματιών του. Αν η απροκάλυ-πτη εκδήλωση τηλεκινητικών ικανοτήτων αποτελεί μέ-ρος της εφηβείας και το υποθετικό αυτό τεστ τηλεκινησί-ας γίνεται στα παιδιά της πρώτης τάξης, τότε σίγουραθα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εκ των προτέρων. Σ'αυτήν όμως την περίπτωση, η εκ των προτέρων γνώσηισοδυναμεί με άμυνα; Αν το αποτέλεσμα μιας εξέτασηςγια φυματίωση είναι θετικό, το παιδί μπορεί να υποστεί


την απαιτούμενη θεραπευτική αγωγή ή να απομονωθεί.Ενώ αν βγει θετικό ένα τεστ τηλεκινησίας, η μόνη θεραπείαπου υπάρχει είναι μία σφαίρα στο κεφάλι. Άλλωστε, πώς θαήταν δυνατό να απομονωθεί ένα άτομο που θα έχει τηνικανότητα να γκρεμίζει ακόμα και τοίχους;

Αλλά κι αν ακόμα βρισκόταν τρόπος απομόνωσης, θατο επέτρεπε ο αμερικανικός λαός, να απομακρυνθεί διατης βίας ένα όμορφο κοριτσάκι, λόγου χάρη, από τουςγονείς του για να κλειστεί σε κάποιο κελλί που δεν θαδιαφέρει σε τίποτα από ένα χρηματοκιβώτιο τράπεζας,για όλη του τη ζωή; Πολύ αμφιβάλλω. Ιδιαίτερα ύστερααπό την προσπάθεια της Επιτροπής Γουάιτ να πείσει τονκόσμο ότι ο εφιάλτης του Τσάμπερλεν οφειλόταν σε μιααλληλουχία ατυχών συμπτώσεων και τυχαίων περιστατι-κών.

Απ' ότι φαίνεται, έχουμε επιστρέψει στο σημείο Μη-δέν...

Από την ένορκη κατάθεση της Σούζαν Σνελ στην Α-νακριτική Επιτροπή του Μαίην (από την Αναφορά τηςΕπιτροπής Γουάιτ), σελ. 306-472:

Ε. Και τώρα, δεσποινίς Σνελ, η Επιτροπή θα ήθελε ναακούσει τη μαρτυρία σας σχετικά με την υποτιθέμενη συ-νάντηση σας με την Κάρυ Γουάιτ στο πάρκινγκ του κέν-τρου διασκέδασης Κάβαλιερ __

Α. Γιατί μου κάνετε τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά;Σας έχω μιλήσει ήδη δυο φορές γι αυτό.

Ε. Θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι η κατάθεση σας είναιακριβής από πάσης _

Α. Θέλετε να πιαστείτε από κάπου για να με βγάλετεψεύτρα, έτσι; Δεν πιστεύετε πως σας λέω την αλήθεια;

Ε. Λέτε πως συναντήσατε την Κάρυ στις _

Α. Δεν θα μου απαντήσετε;Ε. __δύο τα ξημερώματα περίπου, της 28ης Μαίου.

Σωστά;Α. Δεν πρόκειται ν' απαντήσω σε καμιά ερώτηση σας,

αν πρώτα δεν μου απαντήσετε εσείς σ' αυτό που σας ρώ-τησα.

Ε. Δεσποινίς Σνελ, αυτή η Επιτροπή έχει το δικαίωμανα σας επιβάλει κυρώσεις αν αρνηθείτε να απαντήσετεγια οποιονδήποτε λόγο, πέρα από αυτούς που προβλέπειτο Σύνταγμα.

Α. Δεν μ' ενδιαφέρει τι δικαιώματα έχετε. Εγώ έχωχάσει τον άνθρωπο μου! Να με κλείσετε στη φυλακή. Δενμ' ενδιαφέρει. Εγώ__ εγώ _ δεν πάτε όλοι στο διάολο!Εσείς εδώ πέρα θέλετε να με... να με... σταυρώσετε. Πα-ρατείστε με ήσυχη!

(Μια σύντομη διακοπή)Ε. Δεσποινίς Σνελ, είστε πρόθυμη να συνεχίσετε την

κατάθεση σας;Α. Μάλιστα. Αλλά δεν θέλω να με βασανίζετε, κ.

Πρόεδρε.Ε. Και βέβαια όχι, δεσποινίς μου. Κανείς δεν θέλει να

σας βασανίσει. Ισχυρίζεστε λοιπόν πως βρήκατε την Κάρυστο πάρκινγκ εκείνης της ταβέρνας γύρω στις 2 το πρωί.Σωστά;

Α. Μάλιστα.Ε. Ξέρατε τί ώρα ήταν;Α. Φορούσα στο χέρι μου το ρολόι που φορώ και τώρα.Ε. Λοιπόν. Το Κάβαλιερ δεν απέχει έξι περίπου μίλια

από το σημείο όπου είχατε αφήσει το αυτοκίνητο της μη-τέρας σας;

Α. Από το δρόμο, ναι. Αν όμως κόψει κανείς απ' ταχωράφια, η απόσταση είναι γύρω στα τρία μίλια.

Ε. Κι όλην αυτή την απόσταση την κάνατε με τα πό-δια;


Α. Μάλιστα.Ε. Στην προηγούμενη κατάθεση σας, είπατε πως "ξέ-

ρατε" ότι πλησιάζατε την Κάρυ. Μπορείτε να μας το εξη-γήσετε αυτό;

Α. Όχι.Ε. Τη μυρίζατε;Α. Πώς;Ε. Σας οδηγούσε η όσφρηση σας;(γέλια στο ακροατήριο)Α. Με δουλεύετε;Ε. Απαντήστε στην ερώτηση σας παρακαλώ.Α. Όχι. Δεν με οδηγούσε η όσφρηση μου.Ε. Την βλέπατε;Α. Όχι.Ε. Την ακούγατε;Α. Όχι.Ε. Τότε πώς ήταν δυνατό να ξέρετε ότι βρισκόταν εκεί;Α. Πώς ήξερε ο Τομ Κουίλαν; Η Κόρα Σήμαρντ; Ή ο

κακόμοιρος ο Βικ Μούνεϋ; Πώς ήξεραν όλοι αυτοί;Ε. Απαντήστε στην ερώτηση, δεσποινίς. Δεν είναι ώρα

να αυθαδιάζετε.Α. Μα όλοι τους είπαν πως "απλώς ήξεραν", έτσι δεν

είναι; Διάβασα στην εφημερίδα την κατάθεση της κυρίαςΣήμαρντ! Ξεχνάτε τους πυροσβεστικούς κρουνούς που ά-νοιξαν μόνοι τους; Και τις αντλίες στα πρατήρια που απόμόνες τους έχυναν τη βενζίνη στο δρόμο; Και τα καλώδια που έπεσαν από τις κολώνες; Και__

Ε. Δεσποινίς Σνελ, σας παρακαλούμε__Α. Μα όλα αυτά έχουν γραφεί στα πρακτικά της Επι-

τροπήςΕ. Δεν είναι αυτό το θέμα μας.Α. Τότε ποιο είναι; Ψάχνετε για την αλήθεια ή για

κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο;Ε. Αρνείστε πως γνωρίζατε εκ των προτέρων πού

σκόπευε να πάει η Κάρυ;Α. Και βέβαια το αρνούμαι. Αυτή η ιδέα είναι εντελώς

παράλογη.Ε. Και γιατί είναι παράλογη;Α. Αν υπαινίσσεστε ότι υπήρχε κάποια συνομωσία μαζί

της, η ιδέα σας αυτή εξακολουθεί να είναι παράλογη γι-ατί η Κάρυ ξεψυχούσε όταν τη βρήκα. Και δεν ήταν αυ-τός ο πιο ωραίος τρόπος να χάσει τη ζωή της.

Ε. Αν δεν ξέρατε εκ των προτέρων πού σκόπευε ναπάει, τότε πώς πήγατε απευθείας εκεί που βρισκόταν;

Α. Ω, είστε ανόητος! Μα δεν ακούσατε τίποτα απ' όσαειπώθηκαν εδώ μέσα; Οι πάντες ήξεραν πως ήταν η Κάρυπου τα 'κανε όλα! Ο καθένας θα μπορούσε να τη βρει, φτάνεινα το είχε κατά νου.

Ε. Να όμως, που μονάχα εσείς τη βρήκατε. Μπορείτενα μας πείτε γιατί δεν μαζεύτηκαν κι άλλοι εκεί πέρα;Πώς έγινε και δεν τους τράβηξε όλους εκεί σαν μαγνήτης;

Α. Έχανε γρήγορα τη δύναμη της. Νομίζω πως ί -σως... μίκραινε η ακτίνα επιρροής της.

Ε. Εγώ νομίζω πως θα συμφωνήσετε πως αυτή η ά-ποψη βασίζεται σε ελλιπείς γνώσεις.

Α. Φυσικά. Στο θέμα της Κάρυ Γουάιτ, όλων οι απόψειςβασίζονται σε ελλιπείς γνώσεις.

Ε. Όπως νομίζετε, δεσποινίς Σνελ. Τώρα, ας επιστρέ-ψουμε στο...

Στην αρχή, όταν σκαρφάλωσε το ανάχωμα ανάμεσαστο χωράφι του Χένρυ Ντρέιν και στο Κάβαλιερ, νόμισεπως η Κάρυ ήταν νεκρή. Η μορφή της Κάρυ, κουλουρια-σμένη στη μέση του πάρκινγκ, της θύμησε ζώο πατημένοαπό φορτηγό στην εθνική οδό.

Η παρουσία όμως εξακολουθούσε πεισματικά να πάλ-


λεται στο μυαλό της, επαναλαμβάνοντας το όνομα πουσυμβόλιζε την υπόσταση της Κάρυ Γουάιτ, ξανά και ξα-νά, όμως χαμηλόφωνα τώρα, όχι πια με εκκωφαντικέςτυμπανοκρουσίες αλλά με ανεπαίσθητους κυματισμούς.

Αναίσθητη.Πέρασε πάνω από τα κάγκελα και της ήρθε στο πρό-

σωπο ένα ζεστό κύμα αέρα. Το ξύλινο κτίριο που στέγαζετο Κάβαλιερ ήταν τυλιγμένο στις φλόγες. Στα δεξιά τηςπίσω πόρτας διακρίνονταν τα απομεινάρια ενός αυτοκινή-του. Η Σου δεν πλησίασε για να δει αν υπήρχε κανείςμέσα στο αυτοκίνητο. Δεν την ενδιέφερε αυτό τώρα. Προ-χώρησε στο σημείο όπου ήταν πεσμένη η Κάρυ· από τοθόρυβο της φωτιάς δεν άκουγε ούτε τα βήματα της. Κοίταξεσαστισμένη το κουβαριασμένο σώμα. Η Κάρυ ήτανξαπλωμένη μέσα σε μια λιμνούλα από αίμα. Η λαβή τουμαχαιριού πρόβαλε αμείλικτα από τον ώμο της, κι αίμαεξακολουθούσε να τρέχει μέσα από το στόμα της. Ήτανφανερό πως είχε παιδευτεί να γυρίσει ανάσκελα ώσπου έ-χασε τις αισθήσεις της. Είχε τη δύναμη να βάζει φωτιές,να ρίχνει ηλεκτρικά καλώδια, να σκοτώνει και μόνο μετη σκέψη· και νάτην τώρα ξαπλωμένη εδώ, ανίκανη ακό-μη και να γυρίσει το σώμα της ανάσκελα.

Η Σου γονάτισε, την έπιασε απαλά από το μπράτσοκαι την γύρισε. Η Κάρυ βόγγηξε βραχνά και τα μάτιατης πετάρισαν. Η αίσθηση της παρουσίας της μέσα στομυαλό της Σου εντάθηκε, σαν να εστιαζόταν επιτέλουςξεκάθαρα μια θολή νοερή εικόνα.

(ποιος ειναι)Κι η Σου, χωρίς να το σκεφτεί, της αποκρίθηκε με

τον ίδιο τρόπο:(εγω η σου σνελ)Μόνο που δεν ήταν καν ανάγκη να σκεφτεί τ' όνομα

της. Η ίδια η παρουσία της δεν ήταν ούτε λόγια ούτε ει-κόνα. Την ίδια στιγμή που το συνειδητοποιούσε αυτό, τομυαλό της συλλάμβανε το κάθε τι στις πραγματικές του

διαστάσεις, κι η συμπόνοια για την Κάρυ την έβγαλε α-πό την παράλυση που της είχε προκαλέσει το σοκ.

Κι η Κάρυ με βουβό παράπονο:(με κοροϊδεψατε ολοι με κοροϊδεψατε)(καρυ εγω ουτε ξερω τι εγινε τι επαθε ο τομυ)(με κοροϊδεψατε αυτο εγινε ολα ηταν ενας εμπαιγμος

μια βρωμερη κοροϊδια)Ένα απερίγραπτο, συγκλονιστικό σμίξιμο εικόνων και

συναισθημάτων αίμα· θλίψη· φόβος· ο τελευταίος εμπαιγ-μός μιας μακριάς αλυσίδας εμπαιγμών: οι σκηνές διαδέ-χονταν η μία την άλλη με ιλιγγιώδη ρυθμό, κάνοντας τομυαλό της Σου να παραπαίει απεγνωσμένα. Οι δυο τουςμοιράζονταν την ολοκληρωτική φρίκη της απόλυτης γνώσης.

(καρυ μη μη ποναω)Τώρα τα κορίτσια πετούσαν σερβιέτες, γελούσαν, το

πρόσωπο της Σου καθρεφτιζόταν στο ίδιο της το μυαλό:άσχημο σαν καρικατούρα, είχε γίνει ολάκερο ένα τερά-στιο στόμα.

(βλέπεις τις βρωμερές κοροϊδίες όλη μου η ζωή ήτανμια βρωμερή κοροϊδία)

(κοιτα καρυ κοιτα μεσα μου)Και η Κάρυ κοίταξε.Κι η αίσθηση ήταν τρομακτική. Το μυαλό και το νευ-

ρικό της σύστημα είχαν γίνει μια αρχειοθήκη και κάποι-ος, σπρωγμένος από την απόγνωση, έψαχνε μέσα της, έ-τρεχε το δάχτυλο του στις ράχες των βιβλίων πάνω σταράφια, έβγαζε μερικά, τα ξεφύλλιζε με φούρια και τα'χωνε πάλι στη θέση τους, αφήνοντας άλλα να πέσουνκάτω, με τις σελίδες να γυρίζουν τρελά στον άνεμο

(φευγαλεες ματιες αυτη ειμαι εγω παιδι τον μισωμπαμπα κατι μεγαλα δοντια α μαμα ο μπομπυ μ' έ-σπρωξε το γονατο μου βολτα με το αυτοκινητο παμε ναδουμε τη θεια σεσιλυ μαμα γρηγορα κατουρησα πανωμου)


της μνήμης· και συνέχιζε δίχως σταμάτημα ώσπου έ-φτασε στο ράφι που έγραφε ΤΟΜΥ κι από κάτω ΧΟΡΟΣ.Τα βιβλία ανοίχτηκαν με βία, αποσπάσματα εμπειριών,και στα περιθώρια των σελίδων οι σημειώσεις, γραμμένεςμε τα ακατανόητα ιερογλυφικά των ανθρώπινων συναισ-θημάτων, πιο δυσανάγνωστες κι από τον Λίθο της Ροζέ-της.

Έψαχνε. Έβρισκε περισσότερα απ' όσα είχε υποψια-στεί ακόμα κι η ίδια η Σου -αγάπη για τον Τόμυ, ζή-λεια, εγωισμός, ανάγκη να του επιβάλει την επιθυμία τηςνα καλέσει την Κάρυ, αηδία για την Κάρυ,

(γιατί δε φροντίζει λίγο τον εαυτό της σα ΒΑΤΡΑΧΟΣείναι)

μίσος για την Ντέζαρντιν, μίσος για τον εαυτό της.Όμως ούτε ίχνος κακοβουλίας για την Κάρυ, καμία πρό-θεση να την εξευτελίσει, να την αποτελειώσει μπροστά σεόλους.

Η πυρετική αίσθηση πως την βίαζαν στις πιο απόκρυ-φες πτυχές της ψυχής της, σιγά σιγά υποχωρούσε.

Ένιωσε την Κάρυ ν' αποτραβιέται, αδύναμη και ε-ξαντλημένη.

(γιατι δε μ' αφηνατε στην ησυχια μου)(καρυ εγω)(τωρα θα ζουσε η μαμα σκοτωσα τη μαμα μου τη θε-

λω ω ποναει το στηθος μου ο ωμος μου ω θελω τη μα-μα μου)

(καρυ εγω)Δεν υπήρχε όμως τρόπος να ολοκληρώσει τη σκέψη

της, δεν έβρισκε πια τι άλλο να της πει. Ξαφνικά η Σουένιωσε να της παγώνει ο τρόμος τα σωθικά· ένας τρόμοςπρωτόγνωρος, γιατί δεν μπορούσε να τον κατονομάσει·αυτό το ματωμένο τέρας που ψυχορραγούσε πάνω στηνάσφαλτο, της φάνηκε ξαφνικά ξένο και απαίσιο μέσαστην οδύνη και το θάνατο του.

(αχ μαμα φοβαμαι μαμα ΜΑΜΑ)

Η Σου προσπάθησε ν' αποτραβηχτεί, ν' αποσυνδέσειτο μυαλό της, να επιτρέψει στην Κάρυ τουλάχιστον ναπεθάνει ήσυχη· της ήταν αδύνατο. Ένιωθε σαν να πέθαινεκι αυτή, και δεν ήθελε να δει τον ίδιο της το θάνατο πριντην ώρα του.

(καρυ αφησε με να ΦΥΓΩ)(Μαμα Μαμα Μαμα ωωω ΩΩΩ)Η νοερή κραυγή έφτασε σ' ένα απίστευτο κρεσέντο και

ύστερα ξαφνικά έσβησε. Για μια στιγμή, η Σου νόμισεπως είδε τη φλόγα ενός κεριού να χάνεται με ιλιγγιώδηταχύτητα στο βάθος ενός σκοτεινού τούνελ.

(πεθαινει Θεε μου νιωθω το θανατο της)Κι ύστερα η φλόγα εξαφανίστηκε, κι η τελευταία σκέψη(συγχώρεσε με μαμά που βρισκ)έμεινε ανολοκλήρωτη κι η Σου απόμεινε συντονισμένη

στην βουβή συχνότητα του νευρικού της συστήματος,που θα χρειαζόταν να περάσουν ώρες ώσπου να ηρεμίσει.

Απομακρύνθηκε σκουντουφλώντας με τα χέρια απλω-μένα μπροστά σαν τυφλή. Πέρασε πάνω από το κάγκελοκαι κατρακύλησε στο ανάχωμα. Σηκώθηκε και προχώρησεσέρνοντας τα πόδια της μες στο χωράφι που το σκέπαζετόπους τόπους η πάχνη. Οι γρύλοι συνέχιζαν με απάθεια τοτραγούδι τους κι ένα πουλί

(νυχτοπούλι κάποιος πεθαίνει)έκρωξε μέσα στη γαλήνη της αυγής.Η Σου άρχισε να τρέχει ανασαίνοντας βαριά, μακριά

από τον Τόμυ, μακριά από τις φωτιές και τις εκρήξεις,μακριά από την Κάρυ, αλλά πάνω απ' όλα μακριά απότον ύστατο τρόμο, την αδύναμη φλόγα του κεριού πουφώτιζε την τελευταία σκέψη και χάθηκε μέσα στο μαύροτούνελ της αιωνιότητας.

Ο απόηχος έσβηνε αργά, απρόθυμα, αφήνοντας έναευλογημένο, δροσερό σκοτάδι μέσα σ' ένα άδειο μυαλόπου δεν γνώριζε τίποτα. Η Σου βράδυνε το βήμα. Ένιω-

236 ΣΤΗΒΕΝ ΚΙΝΓΚσε πως κάτι είχε αρχίσει να της συμβαίνει. Κοντοστάθηκε στη μέση του μεγάλου χωραφιού περιμένοντας να συ-νειδητοποιήσει τι.

Η ανάσα της της έγινε πιο αργή, ώσπου σταμάτησε,σαν να σκάλωσε σε κάποιο αγκάθι__

για να ξεχυθεί ξαφνικά στον αέρα, μέσα από ένα εξα-πατημένο ουρλιαχτό__

καθώς ένιωσε να αργοκυλά πάνω στα πόδια της τοσκούρο αίμα της περιόδου.

Μέρος Τρίτο

ΕΡΕΙΠΙΑ

ΚΑΡΥ 239

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΤΟΒΕΡΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟΥ

Όνομα: Γουάιτ Καριέτα Ν.(επίθετο) (μικρό) (μεσαίο)

Διεύθυνση Κατοικίας:..Οδός..Κάρλιν...47. ...................................Τσάμπερλεν,.Μαίην 02249

Θάλαμος Εντατικής Θεραπείας:....... Νοσοκομειακό Αυτοκ.: #16

Παρασχεθείσα Θεραπεία: Ουδεμία

Χρόνος Θανάτου: 28 Μαΐου 1979 - 2 π.μ.

(περίπου)Αιτία Θανάτου: Αιμορραγία, σοκ, αρτηριακή

απόφραξις ή/και θρόμβωσις τηςστεφανιαίας (πιθανόν)

Πρόσωπο που αναγνώρισε την αποθανούσα: Σούζαν Ντ.Σνελ

Οδός Μπακ Τσάμπερλεν 19. Τσάμπερλεν , Μαίην 02249

Πλησιέστεροι συγγενείς: ΟυδείςΤην εκλειπούσα παρέλαβε: Η ΠΟΛΙΤΕΊΑ ΤΟΥ ΜΑΙΗΝΙατρός εν υπηρεσία: Ηarold Knibler MDΠαθολόγος: 7M


Από ταινία τηλετύπου, Παρασκευή, 5 Ιουνίου, 1979:

ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ, ΜΑΙΗΝΕΠΙΣΗΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΩΝΝΕΚΡΩΝ ΕΧΕΙ ΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΟΥΣ 409 ΕΝΩ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝΤΑΙ 49 ΑΤΟΜΑ. ΟΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΤΑ ΓΟΥΑΙΤ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΕ-ΓΟΜΕΝΑ ΤΗΛΕΚΙΝΗΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙΕΝΩ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΦΗΜΕΣ ΟΤΙ Η ΝΕΚΡΟΨΙΑ ΤΗΣΓΟΥΑΙΤ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΜΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ ΔΙΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΕΓΚΕΦΑΛΙΔΑΣ. ΤΕΛΟΣ, ΟΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΕΔΩΣΕ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΣΥ-ΣΤΑΘΕΙ ΑΡΜΟΔΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΥΚΑΝΣΗ ΤΩΝΤΡΑΓΙΚΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.5 ΙΟΥΝΙΟΥ 0303Ν ΑΡ

Άρθρο της εφημερίδας Ντέιλυ Σαν του Λιούιστον, Κυ-ριακή 7 Σεπτεμβρίου (σελ. 3):

Η Κληρονομιά της Τηλεκινησίας: Καμένη Γη καιΚαμένες Καρδιές.

ΤΣΑΜΠΕΡΛΕΝ: Η Νύχτα του Χορού ανήκει πλέον στοπαρελθόν. Εδώ και πολλούς αιώνες, οι σοφοί λένε πως οπανδαμάτωρ χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές. Μόνο που ηπληγή της μικρής αυτής πόλης πιθανώς να είναι θανά-σιμη. Οι δρόμοι των ανατολικών συνοικιών της πόληςκαθώς και οι παμπάλαιες δεντροστοιχίες που τους περι-βάλλουν εξακολουθούν βεβαίως να βρίσκονται στη θέσητους. Τα περιποιημένα σπίτια της οδού Μόριν και τουΛόφου Μπρίκγυαρντ έχουν μείνει απείραχτα και διατη-ρούν τη γοητεία τους. Όμως αυτή η ειρηνική τοποθεσίατης Νέας Αγγλίας βρίσκεται στο χείλος μιας μαύρης χοά-νης, και πολλές από τις κομψές κατοικίες της έχουν στιςαυλές τους την πινακίδα ΠΩΛΕΙΤΑΙ. Όσα σπίτια κατοι-κούνται ακόμα, έχουν στις εξώπορτες στεφάνια πένθους.

ΚΑΡΥ

Κίτρινα και πορτοκαλί φορτηγά μεταφορών γεμίζουναυτές τις μέρες τους δρόμους του Τσάμπερλεν. Ημεγαλύτερη βιομηχανία της πόλης -τοΚλωστοϋφαντουργείο Τσάμπερλεν- υπάρχει ακόμα,απείραχτη από την πυρκαϊά που κατέστρεψε τομεγαλύτερο μέρος της πόλης τις δυο εκείνες μέρες τουΜαίου. Από τις 4 Ιουνίου λειτουργεί με μία μόνο βάρδιακαι, όπως μας πληροφόρησε ο πρόεδρος της εταιρίας κ.Ουίλιαμ Α. Τσάμπλις, είναι πολύ πιθανό να γίνουναπολύσεις. «Έχουμε παραγγελίες», δήλωσε ο Τσάμπλις,«όμως ένα υφαντουργείο δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίςεργάτες. Δεν έχουμε χέρια. Από τις 15 Αυγούστου έχουνπαραιτηθεί τριαντατέσσερα άτομα. Σκεφτόμαστε νακλείσουμε το βαφείο και να τα δίνουμε έξω, φασόν. Μαςστενοχωρεί που θα απολύσουμε το υπάρχον προσωπικό αλλάείναι θέμα οικονομική επιβίωσης.»

Ο Ρότζερ Φήρον ζει στο Τσάμπερλεν είκοσι δυο χρό-νια και έχει δουλέψει στο υφαντουργείο δεκαοχτώ ολό-κληρα χρόνια. Είχε ξεκινήσει από φορτωτής με μισθό ε-βδομηντατρία σεντς την ώρα, και τώρα είναι προϊστάμενοςτου βαφείου- δεν φαίνεται ωστόσο να τον ανησυχεί ι-διαίτερα το ενδεχόμενο να χάσει τη δουλειά του. «Θαχάσω ένα πολύ καλό μεροκάματο», μας είπε ο Φήρον.«Όχι πως δεν είναι σοβαρό ζήτημα αυτό. Το κουβεντιά-σαμε και με την κυρά. Λέμε να πουλήσουμε το σπίτι ηαξία του είναι 20.000 δολάρια- αν και μπορεί να μη πιά-σουμε ούτε τα μισά. Δε μας πειράζει. Δεν θέλουμε να ζή-σουμε πια στο Τσάμπερλεν. Πείτε το όπως θέλετε, αλλάτο Τσάμπερλεν δεν είναι για μας τόπος να μείνουμε.»

Ο Φήρον δεν είναι ο μόνος. Ο Χένρυ Κέλυ, ιδιοκτήτηςενός καπνοπωλείου και αναψυκτηρίου που λεγόταν ΚέλυΦρουτ, το οποίο ισοπεδώθηκε τη βραδιά του Χορού, δενέχει σκοπό να το ξαναχτίσει. «Πάνε τα παιδιά», λέει ση-κώνοντας τους ώμους του. «Αν το ανοίξω πάλι, θα γεμίσειφαντάσματα. Θα πάρω τα λεφτά της ασφάλειας και θααποσυρθώ στο Πήτερσμπουργκ».

241


Μια βδομάδα μετά από τον τυφώνα του '54 που είχεσκορπίσει την καταστροφή και το θάνατο, στο Γουόρτσε-στερ ο αέρας είχε γεμίσει από ήχους σφυριών και τη μυ-ρουδιά της καινούριας ξυλείας, κι επικρατούσε ένα κλίμααισιοδοξίας και προσαρμογής. Το φετινό φθινόπωρο, τίπο-τα απ' αυτά δεν βρίσκει κανείς στο Τσάμπερλεν. Η κεν-τρική οδός έχει απλώς καθαρισθεί από τα συντρίμια· αυ-τό ήταν όλο. Στα πρόσωπα που συναντά κανείς βλέπειζωγραφισμένη την απόγνωση. Οι άντρες πίνουν μπύρα α-μίλητοι στο μπαρ της οδού Σάλλιβαν ενώ οι γυναίκες,καθισμένες στις αυλές, ανταλλάσσουν μεταξύ τους ιστορί-ες θλίψης και πόνου.

Το Τσάμπερλεν κυρήχθηκε σε κατάσταση έκτακτης α-νάγκης και θα διατεθούν τα απαιτούμενα κονδύλια ώστενα σταθεί η πόλη στα πόδια της και να ανοικοδομηθεί τοΕμπορικό Κέντρο. Η βασική όμως απασχόληση του Τσά-μπερλεν τους τέσσερις τελευταίους μήνες είναι οι κηδείες.Οι νεκροί έχουν φθάσει τους τετρακόσιους σαράντα καιδέκα οχτώ εξακολουθούν να αγνοούνται. Εξήντα εφτά α-πό τους νεκρούς ήταν μαθητές της τελευταίας τάξης τουγυμνασίου Γιούιν. Ίσως αυτό, περισσότερο απ' ό,τιδήποτεάλλο, να είναι η αιτία που το Τσάμπερλεν έχει χάσει τοηθικό του. Οι νεκροί θάφθηκαν στις 1 και 2 Ιουνίου. Έγι-ναν τρεις ομαδικές τελετές. Στις 3 Ιουνίου τελέσθηκε λει-τουργία στην πλατεία της πόλης. Ήταν η πιο συγκλονι-στική τελετή που έχει ποτέ παρακολουθήσει ο υποφαινό-μενος. Οι παρόντες ήταν χιλιάδες και όλοι έμειναν σεστάση προσοχής όταν η χορωδία του σχολείου, από τηνοποία έλειπαν δεκαέξι παιδιά, τραγούδησε τον ύμνο τουσχολείου και το τραγούδι του αποχαιρετισμού.

Την επόμενη βδομάδα, η τελετή της αποφοίτησης έγινεστο σχολείο της γειτονικής πόλης Μότον, αλλά είχαναπομείνει μόνο πενήντα δυο απόφοιτοι. Ο μαθητής ΧένρυΣτάμπελ καθώς εκφωνούσε το λόγο του ξέσπασε σε λυγ-μούς και δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Μετά την τελετή δεν

έγινε ο καθιερωμένος εορτασμός. Οι απόφοιτοι παρέλαβαντα απολυτήρια τους και πήγαν στα σπίτια τους.

Το καλοκαίρι προχωρούσε κι οι νεκροφόρες συνέχιζαννα κυκλοφορούν στους δρόμους καθώς ανακαλύπτοντανκαινούριοι νεκροί. Αρκετοί κάτοικοι ένιωθαν σαν να ξυνό-ταν γι' άλλη μια φορά η πληγή για να τρέξει ξανά φρέ-σκο αίμα.

Αν είσαστε ένας από τους πολλούς περίεργους που έ-χουν επισκεφθεί το Τσάμπερλεν την τελευταία βδομάδα,θα έχετε αντικρύσει μια πόλη που θα 'λεγε κανείς πωςπάσχει από καρκίνο του πνεύματος. Αρκετοί άνθρωποι,με ύφος χαμένο, γυρίζουν άσκοπα στο πάρκο. Η εκκλη-σία της οδού Κάρλιν έχει γίνει στάχτη. Η Καθολική εκ-κλησία της οδού Ελμ δεν έχει πάθει ζημιές, το ίδιο και ηκομψή εκκλησία των Μεθοδιστών η οποία δεν έχει παράελάχιστα ίχνη από την πυρκαϊά. Ωστόσο πολύ λίγος κό-σμος παρακολουθεί τις λειτουργίες. Οι ηλικιωμένοι εξα-κολουθούν να κάθονται στα παγκάκια της Πλατείας Δι-καστηρίου, αλλά σχεδόν κανείς τους δεν έχει διάθεση γιακουβέντα.

Τα πάντα συνθέτουν την εικόνα μιας πόλης που περι-μένει το τέλος της. Σήμερα, το να πει κανείς πως τοΤσάμπερλεν δεν θα είναι ποτέ το ίδιο, δεν είναι παρά ημισή αλήθεια. Ίσως θα βρισκόμασταν πιο κοντά στηνπραγματικότητα αν λέγαμε πως το Τσάμπερλεν δεν θαυπάρξει ποτέ πια.

Απόσπασμα επιστολής με ημερομηνία 9 Ιουνίου, πουέστειλε ο Γυμνασιάρχης Χένρυ Γκρέυλ στον Πήτερ Φίλ-ποτ, Επιθεωρητή:

...κι έτσι αισθάνομαι πως μου είναι αδύνατο να συνε-χίσω να εργάζομαι στη θέση αυτή, διότι ξέρω πως η


τραγωδία θα είχε αποφευχθεί αν είχα φανεί περισσότεροπρονοητικός. Ελπίζω να συμφωνήσετε και να δεχτείτετην παραίτηση μου από 1ης Ιουλίου...

ται μια φορά στα εκατό χρόνια, είναι μεν κατανοητή αλ-λά κάθε άλλο παρά παραδεκτή. Η πιθανότητα επανάληψης-γενετικά εννοώ- είναι 99%. Είναι λοιπόν καιρός ναφροντίσουμε από τώρα για κάτι που μπορεί να...

Απόσπασμα επιστολής με ημερομηνία 11 Ιουνίου, πουέστειλε η Ρίτα Ντέζαρντιν, καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής,στον Γυμνασιάρχη Χένρυ Γκρέυλ:

...σας επιστρέφω λοιπόν το συμβόλαιο μοψ Προτιμώίσως να σκοτωθώ παρά να διδάξω ξανά. Αργά τις νύχτεςμε βασανίζει συνέχεια η ίδια σκέψη: Αν είχα πλησιάσειαυτό το κορίτσι, αν της είχα απλώσει το χέρι, αν...

Από το Λεξικό Νεολογισμών και Ιδιωματισμών: Ο-δηγός Γονέων, του Τζων Ρ. Κουμπς (Νέα Υόρκη, εκδό-σεις Λάιτχαουζ, 1985), σελ. 73:

ρίχνω ένα Κάρυ: προβαίνω σε πράξεις βίας και κατα-στροφής, (2) προκαλώ εμπρησμούς (από την υπόθεση ΚάρυΓουάιτ, 1963-1979)

Βρέθηκε γραμμένο με μπογιά στο οικόπεδο όπου βρι-σκόταν το σπίτι των Γουάιτ:

Η ΚΑΡΥ ΓΟΥΑΙΤ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΗΣ ΟΧΡΙΣΤΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΦΑΛΛΕΙ

Από το άρθρο "Τηλεκινησία: Ανάλυση και Συμπερά-σματα" (Επιστημονική Επετηρίς 1981), του Ντην Λ. ΜακΓκάφιν:

Θα ήθελα, τέλος, να υπογραμμίσω ότι εγκυμονεί σο-βαρούς κινδύνους η στάση των αρχών, που θάβουν τηνυπόθεση Κάρυ Γουάιτ κάτω από το χαλί της γραφειο-κρατίας -και αναφέρομαι συγκεκριμένα στην λεγόμενη Ε-πιτροπή Γουάιτ. Η διακαής επιθυμία των πολιτικών ναεμφανισθεί η Τηλεκινησία σαν φαινόμενο που παρουσιάζε-


Σ' αυτό το βιβλίο κάπου αναφέρεται πως σε κάποιασελίδα ενός σχολικού τετραδίου της Κάρυ Γουάιτ βρέθηκεγραμμένος πολλές φορές ο στίχος ενός γνωστού τραγου-διστή της ροκ της 10/ετίας του '60, του Μπόμπ Ντύλαν.Δεν θα ήταν λοιπόν άτοπο αν κλείναμε αυτό το βιβλίομε μερικούς στίχους από ένα άλλο τραγούδι του ΜπόμπΝτύλαν, στίχους που θα μπορούσαν να αποτελέσουν καιτο επιτύμβιο της Κάρυ Γουάιτ:

Μακάρι να μπορούσα να σον γράψω ένα τραγούδιτόσο απλό /που να σ' έσωζε αγαπητή μου κυρία απότην τρέλα/ να σε ησύχαζε, να σε ηρεμούσε, να σε α-πάλλασσε από τον πόνο / της άχρηστης κι άσκοπηςγνώσης...



Αυτό το μικρό βιβλίο έφτασε πια στο τέλος του. Ελ-πίζω η έκδοση του να μου αποφέρει αρκετά ώστε ναμπορέσω να πάω κάπου όπου δε θα με γνωρίζει κανείς.Θέλω να ξανασκεφτώ κάποια πράγματα, ν' αποφασίσωτι θα κάνω στη ζωή μου μέχρι να 'ρθει η ώρα που και τοδικό μου φως θα χαθεί μέσα σε κείνο το σκοτεινό τού-νελ...

Από το πόρισμα της Ανακριτικής Επιτροπής του Μαί-ην, σχετικά με τα γεγονότα της 27ης προς 28η Μαίου,στο Τσάμπερλεν:

...κι έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως, παρ' όλοπου η νεκροψία έχει δείξει κάποιες κυτταρικές μεταβολέςπου πιθανόν να αποτελούν ένδειξη κάποιας παρά φύσηδύναμης, δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι είναι δυ-νατή η επανάληψη ενός τέτοιου φαινομένου...

τη βλέπω να κοιμάται λέω πόσο μοιάζει με τημάνα μας.

Τις προάλλες, εκεί που έπαιζε στην αυλή πήγα καικρυφοκοίταξα κι είδα το πιο παράξενο πράμα του κό-σμου. Η Άννυ έπαιζε με τους βώλους του αδερφού της,μόνο που οι βώλοι κουνιόνταν μονάχοι τους. Η Άννυ γε-λούσε αλλά εγώ να σου πω φοβήθηκα λιγάκι. Μερικοίβώλοι ανεβοκατέβαιναν στον αέρα. Αυτό μου θύμησε τηγιαγιά. Θυμάσαι μια φορά τότε που ήρθε η αστυνομία ναπιάσει το θείο Πητ και τα πιστόλια φεύγαν μέσα από ταχέρια τους και πετούσαν κι η γιαγιά γελούσε όλη την ώ-ρα; Θυμάσαι την πολυθρόνα της που την κουνούσε απόμακριά; Όταν τα θυμήθηκα όλα αυτά, στεναχωρέθηκα.Ελπίζω να μην έχει κι η Άννυ ταχυπαλμίες σα τη γιαγιά-σ' αφήνω τώρα γιατί έχω να βάλω ρούχα στο πλυντή-ριο. Μη ξεχάσεις να δώσεις χαιρετίσματα στον Ριτς καικοίτα να στείλεις καμιά φωτογραφία- πάντως είναι ένακουκλί με δυο μάτια σα κουμπάκια, ζωηρά και πανέξυ-πνα. Βάζω στοίχημα πως άμα μεγαλώσει θα κάψει καρδιές.

μ' όλη μου την αγάπηΜέλια

Απόσπασμα από ένα γράμμα, με ημερομηνία 3 Μαίου1988, της Αμέλια Τζενκς, από το Ρόγιαλ Κομπ του Τένε-συ, προς την Σάντρα Τζενκς, στο Μάικεν της πολιτείαςΤζώρτζια.

...κι η ανηψιά σου μεγαλώνει από μέρα σε μέρα, δυοχρονώ παιδί κι είναι φοβερά αναπτυγμένη. Έχει πάρειαπό τον μπαμπά της τα γαλάζια μάτια κι από μένα ταξανθά μαλλιά, αλλά μπορεί τα δικά της να σκουρήνουνμε τον καιρό. Πάντως είναι κουκλί και καμιά φορά όταν

ΤΕΛΟΣ

Οι στίχοι στη σελίδα 40είναι από το τραγούδι Just

Like a Woman.

Οι στίχοι στη σελίδα 245είναι από το τραγούδι

Τοmbstone Blues.

Και τα δυο είναι τουΜπομπ Ντύλαν.

ριν λίγο σχετικά καιρό, ο SΤΕΡΗΕΝ ΚΙΝGήταν ένας καθηγητής γυμνασίου στην πολιτείαΜαίην - την ημέρα. Τη νύχτα μεταμορφωνόταν

σε συγγραφέα ιστοριών τρόμου και γέμιζε μ' αυτές τασυρτάρια του... ώσπου κάποτε κυκλοφόρησε η ΚΑΡΥ,ένα βιβλίο που δεν άργησε να γίνει μπεστ σέλερ και ναφτάσει στα 3.500.000 αντίτυπα. Ακολούθησαν τα βιβλίαΗ Λάμψη, ‘Salem’s Lot, Το Νεκροταφείο ΚατοικίδιωνΖώων, Η Νεκρή Ζώνη, Κριστίν, CUJO, Στάσου Πλάιμου και αμέτρητα άλλα, πολλά από τα οποία έχουνγίνει κινηματογραφικές ταινίες.Παρ' όλο που ο Κινγκ διαπρέπει στις «ιστορίες τρόμου» -θεωρείται σήμερα ο μεγαλύτερος σύγχρονος Αμερικάνοςτου είδους αυτού, ένας γνήσιος απόγονος των Πόε καιΛάβκραφτ - ένα σημαντικό μέρος του έργου του(Different Seasons, Τhe Dead Zone, Τhe Running Manκλπ., πολλά δοκίμια) δεν κατατάσσεται σ' αυτές. Ο Κινγκέχει γίνει τόσο δημοφιλής που δεν δίστασε να«δοκιμάσει την πένα του» κυκλοφορώντας 4 βιβλία με τοψευδώνυμο Μπάχμαν, πράγμα όμως που δεν άργησε ναγίνει αντιληπτό από το αναγνωστικό κοινό.Ζει με τη γυναίκα του και τα τρία τους παιδιά σ' έναμικρό χωριό στις όχθες μιας λίμνης του Μαίην, που είναιη ιδιαίτερη πατρίδα του.

Π

Στήβεν Κινγκ - Κάρυ

Documents