ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ                    ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΩΔΗ Τόσο μου ομόρφυνες τη δυστυχία - που ξέρω:Μόνο σε Σένα θα το πω παλιά θαλασσινή Σελήνη μου. Ήτανε στο νησί μου κάποτες κει που αν δε γελιέμαιΠριν χιλιάδες χρόνους η Σαπφώ κρυφάΣ' έφερε μες στον κήπο του παλιού σπιτιού μαςΚρούοντας βότσαλα μες στο νερό ν' ακούσωΠως σε λένε Σελάνα και πως εσύ κρατείςΕπάνω μας και παίζεις τον καθρέφτη του ύπνου.Πως ανάσκελα θυμάμαι βγαίνοντας ο ΙούλιοςΜέσ' από τις μαγνόλιες του ΠαραδείσουΣ' έβλεπα να κατεβαίνεις κει που έλαμπε η χαβούζαΚαι μυγάκια πάνου από τα σαπισμένα φύλλαΜυριάδες φωσφόριζες! Πως μετέωρα όλα! Και βαθύςΟ θόρυβος της ρόδας μες στη νύχτα...Ή φορές που μου έφερνες την κουκουβάγιαΩς μέσα στη μοναχική μου κάμαραΣηκώνοντας σκιές από τα έπιπλαΝα με τρομάξεις. Όμως τι θα πει νεκρός δεν ήξερα Τι θα πει Καιρός τι ΟπτασίαΤι το ασήμωμα της Παναγίας επάνω στα νεράΤα μεγάλα ιερογλυφικά στην όψη σουΗ Αγάπη κι ο Θάνατος - να πω δεν ήξερα... Κι ήμουν τόσο θλιμμένος! Μόνο που ήταν νύχταΜόνο που έσταζαν τα φύλλα μόνο που ανεξήγηταΕίχα μες στη Μητέρα κατεβείΤης ηχώς το βάθος το άπατοΚαι το μαύρο κομμάτι που αποσπούσεΑπό μέσα μου κι έριχνε μες στο πηγάδιΚαι το χώμα που έθρυβε κάτω απ' το πέλμα μουΣαν παγόνι φουσκώνοντας το δεντρολίβανοΜόνο που αδημονούσαν μόνο που πίεζαν το στήθος μουΈνιωθα ν' αναβλύζουν δάκρυα...Μακριά στα σπίτια με την ασημένια στέγηΤ' άλλα παιδιά τ' ανέβαζε η φωνήΤ' ανέβαζε η φωνή τους με τη φυσαρμόνικαΜόνος εγώ στα σκαλοπάτια σαν διωγμένος έκλαιγαΚαι σε παρακαλούσα: πάρε με πάρε με στην αγκαλιά σουΚαι παρηγόρησέ με που γεννήθηκα!                                            *Όχι που ήμουν άτυχος - θέλω να πωΠου τα χρόνια επάνω μου δεν έπιαναν σαν το νερόΚαι τα λόγια μου μέσα στο φως πηδώνταςΌμοια ψάρια να φτάσουν λαχταρίζανεΜες στον άλλο ουρανό - Μα που πια κανείς κανείςΝ' αναγνώσει δε γνώριζε Παράδεισο 

Παλιά θαλασσινή Σελήνη μου μόνο σε Σένα θα το πωΓιατί μου ομόρφυνες τη δυστυχία - και ξέρω: Το παλιό μου σπίτι ακόμη κατοικώΚαι στα ίδια τριξίματα τρομάζωΚαι τις νύχτες πάλι βγαίνοντας ο ΙούλιοςΤυλιγμένος τη μαύρη πρασινάδα σου παραμιλώΈφυγαν έφυγαν ένας αέρας οι άνθρωποιΣτους βαθείς κρυφούς κυπαρισσώνεςΈν' αργό ανατρίχιασμα η συρτή που η ΝύχταΜες στα φύλλα τραβάει όλο σπιθίσματα Όμως πού το «χάρμα»; Πού η «νέα ζωή»;Αλλά μάρτυς ήμουνα όταν στα τρίτα ύψηΈνα ένα ξυπνούσαν τα λιόφυτα του αέροςΚι ο μισός εμένα έξω απ' τον ΚαιρόΤην κοιλάδα που μόκρυψεν ο ΘάνατοςΠάλι ν' αντικρίσω. Τον σαπφείρινο γύρω μου Ζωδιακό. Έτσι μακριά στη γη. Ροές της θάλασσαςΚαι βασκανείες του καπνού των κήπων. Αλλά τιΚόπος ο ποιητής με τ' αδειανά του χείληΟλοένα πίσω από τη θλίψη του: το Ανείπωτο.Πάρε με πάρε με στην αγκαλιά σουΚαι παρηγόρησε με που γεννήθηκα. Ότι τόσο ελαφρύ στα φρύγανα το πάτημα ήτανΤόσο μπλάβα τα λουλούδια. Τόσο η στάλα των ματιώνΩραία μετά που η ευτυχία χάθηκεΜακριά μες στα θαλασσινά χαράματαΤο φιλί που εκράτησα όσο το αστέρι μου έσχιζεΤην πλαγιά του Αυγούστου τόσο καθαρόΤόσο πικρή στη φούχτα μου η γαλήνηΤόσο οι άνθρωποι μαύροι και μικροίΜε το πόδι εμπρός που ολοένα πανΠαν κατευθείαν για τον Κωκυτό και τον Πυριφλεγέθοντα!

1953 Οδυσσέας Ελύτης