ΦΩΤΟΣΤΟΙΧΕΙΟθΕΣΙΑ · ΦΩΤΟΙΡΑΦΙΣΗ: ΠΡΟΟΠΠΚΗ - ΕΛ. ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΥ καίΣΙΑ ΕΕ

Ίπποκράτοuς 91 mλ: 3608350

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιάννrις Σχοιvaς

ΕΚ1ΥΠΩΣΙΣ: Κ. καί Ζ. Kάpδapn ΟΕ MaupoJDXάΛn 52- τΜ.: 3610390

ΑΝΤΠΥΠΑ: 2. 000, ΜάίΟς 1987

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Ι. ΠΡΟΛΟΓΟΣ Γ' ΕΚΔΟΣΕΩΣ ................................. 7 2. ΠΡΟΛΟΓΟΣ Π ΑΛΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ........ .......... 9 3. ΑΝτΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ .............. ................................ 13 4. ΟΙ Λ ΥΚΟΙ ............ . . . ....... .......................... : ........... 14 5. Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΑΠΑΤΗΣ .................. : ..... 19 6. Τ Α ΚΙΒΔΗΛΑ ΙΔΑΝΙΚΑ .... ....... .... ........ ............. 35 7. ΑΝΙΚΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ

.................................. .................................................... 41 8. ΕΝΑΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ .................... ............... 55 9. Η ΤΡΙΊΗ ΘΕΣΙΣ ......................................... .......... 67

10. ΣΦΥΡΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ ........ ....... 75 11. Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΜΠΡΟΣ .......... ................. . . . ..... 92

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ό ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑ ΤΗΣ εlναι τό πρώτο 6ι6λίο τού Κώστα Πλεύρη καί ί'σως έκείνο πού έχει συζητηθεί περισσότερο άπ' δλα τά 6ι6λία του. Γιατί σ' αύτό τό 6ι6λίο ό συyyρα</Jεύς τολμά κάτι πού κανένας σύyχρονος 'Έλληνας δέν άπε­τόλμησε:

Ξεσκεπάζει καί άπογυμνώνει τήν δημcκρατία, άπό τό ψεύτικο πέπλο τής ομορφιάς μέ τό όποίο τήν έχει περιβάλλει τό δημοκρατικό κατεστημέ­νο.

'Όλα αύτά 6ε6αίως άποκτούν άκόμη μεyαλύ­τερη άξία, aν άναλοyισθοvμε, δτι yίνονται έyyρά</Jως καί ένυποyράφως.

Ό ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ έτυχε μεyάλης δημοσιότητος, ά</Jού έξεδόθη στά ίταλικά, άyyλικά καί άρα6ικά καί άΦοv έξηντλήθησαν καί ο{ τρείς μέχρι σήμερα έκδόσεις πού έyιναν στήν έλλ η νι κ ή Ύ λώσσα.

Τό φαινόμενο αύτό δέν εlναι 6έ6αια δυνατόν νά εlναι τυχαίο. ΌΦείλεται κατά τήν yνώμη μας στό yεyονός, δτι ο{ λαοί πού ζούν ύπό δημοκρατικό καθεστrος έχουν άρχίσει ν' άποyοητεύωνται άπό αύτό καί άναζητούν aλλες λύσεις.

Ύπό τό πρίσμα αvτό ό ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑ ΤΗΣ ε{ναι ένα 6ι6λίο πού μπορεί νά Βρίσκεται συνε­χώς στήν έπικαιρότητα. Γιατί ό Κώστας Πλεύρης δέν άρκείται στήν aρνηση. Δίδει θέσεις, έπειδή

δπως δ ίδιος γράφει, dν δέν τό έκανε θά ήταν μηδενιστής.

Πέρα άπό αύτά δ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ έχει έπιΒεΒαιωθή πλέον καί άπό τά ίστορικά γεγονό­τα, πού έν τφ μεταξύ έλαΒαν χώρα άπό τό 1965 πού γράφηκε μέχρι σήμερα. Γιατί προέΒλεψε τήν άναπόψευκτη σύγκρουση μεταξύ στρατιωτικών καί πολιτικών πού πραγματοποιήθηκε τό 1967. Γιατί μέσα σ' αύτό δ συγγραφεύς προΒαίνει σέ άνάλυση τών δρων «δλοκληρωτισμός» καί «δι­κτατορία» καί έξηγεί γιατί ή δικτατορία ύπηρετεί τήν δημοκρατία. ΠροΒαίνει σέ άνάλυση τών σχέσεων μεταξύ δημοκρατίας καί κομμουνισμοίJ καί προΒλέπει άπό τότε τήν νομιμοποίηση τοϋ ΚΚΕ.

'Ακόμη μιλάει γιά τίς άνίερες dυμμαχίες τών δημοκρατών μέ τούς κομμουνιστές, πράγματα πού έπιΒεΒαιώθηκαν καί πρόσφατα στήν πράξη άπό njν τακτική τών δύο μεγαλυτέρων δημοκρατικών κομμάτων τοϋ τόπου μας: τοίJ ΠΑΣΟΚ καί τής Νέας Δημοκρατίας.

Δέν θά προχωρήσω σέ άλλες έπισημάνσεις. Εlναι περιττές, άψοϋ ό συγγρεαψεύς διακρίνεται γιά τήν άπόλυτη σαφήνεια στήν έκφραση καί τήν καθαρότητα τών iδεών, τίς δποίες μέ συνέπεια ύπηρετεί έδώ καί πολλά χρόνια.

Κάτι τελευταίο θεωρώ άπαραίτητο. Συνιστώ στόν κάθε άναγνώστη, αύτό πού δ Κώστας Πλεύ­ρης άναφέρει στήν άρχή τοίJ ΒιΒλίου του: «Νά δια6άση αύτό τό βιβλίο χωρίς προκαταλήψεις. Σάν νά μήν πιστεύη σέ τίποτε, liv προηγουμένως δέν τό έξετάση μέ τήν δική του κρίση καί δέν τό βρή σωστό».

όtκδότης Άθfl.vaι, Ίούvιος 1987

ΠΡΟΛΟfΟΣ

ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ

Τρείς εlναι οί λόγοι οί όποίοι μέ ίόθησαν εlς τήν δημο­σίευσιν αι!τού τού 6ι6λίο/J τού Κώστα Πλεύρη έπί τών κακών τών δημοκρατικοκοινο8ο/Jλωτικών σ/Jστημάτων.

Ό πρώτος εlναι προσωπικού χαρακτήρος. Άπό άρκε­τού πράγματι χρόνου ό τύπος τής ίταλικής άριστερiiς, δλων τών άποχρώσεων, έπιμένει εiς τό νά χαρακτηρίζει τόν Κώστα Πλεύρην ώς ε"· πρόσωπον εύρισκόμενον μεταξύ τού «007» καί τού «Killer», τόv όποίοv τό καθε­στώς τών 'Αθηνών έπεΦόρτησεν μέ τήν πραγματοποίη­σι ν έν Ίταλι'q., σχεδίων τόσον μ/Jστηριωδών δσον καί άπαισίων.

Έξ aλλου εiς τάς Φανταστικάς διηγήσεις τών δημο­σιογράφων καί τώv «πολιτικάντηδων» τής iταλικής άρι­στερiiς, τό δvομα τού Πλεύρη άvεΦέρθη εlς διαΦόρο/Jς ει!καιρίας μετά τού ονόματος τού «Μποργκέζε». Μέ aλ­λας λέξεις, ό ύποΦαινόμεvος καί οί σ/Jvεργάται του δέν ήσαν εiμή οί «συνένοχοι» τού Πλεύρη έν Ίταλίq..

Τότε δμως, διατi νά μήv γvωρίσωμεv εlς τό lταλικόv κοινόν τά δσα γράφει τό πρόσωπον αι!τό τής vέας 'Ελ­λάδος, τό όποίον δέv εlvαι εvας 1{/Jστικός πράκτωρ ή ένας κατάσκοπος, άλλά έvας εlδικός έπί τής κοινωνιολογίας.

Είς τάς σελίδας τού Κώστα Πλεύρη οί άvαγvώσται δέv θά άνεύρουν, δπως θά ήδύναvτο νά πιστεύουν, μετά τά δσα έδημοσίωσεv ό κομμουνιστικός καί σοσιαλιστικός ίταλικός τύπος τήν θεωρίαν τού πολιτικού έγκλήj_ιατος. Τήν θεωρίαν αVτήν ό Πλεύρης τήν άΦήνει εlς τόν «δημο-

9

ιφατικόν>> καί «aνθρωπιστικόν» μας Ματσίνι. Τό 6ι6λιΌν περιέχει Ξπίσης μίαν άδυσώπητον κριτικήν τής δημοκρατίας καί τοD κομμουνισμοD μίαν Ξπι6ε6αίωσιν τών Ξθνικών aξιών, μι'αν λfjψιν δραστικής τοποθετήσεως iναvτίοι' τού κεψαλαιοκρατισμού. Πρόκειται περί πραγ­μάτωιι τά όποΊα ό μέσος iiνθρωπος, Ξν Ίταλι'q. επαναλαμ­Βάνει καθημερινως χωρίς νά εlναι «Φασιστής». περί aλη­θεαvν διά τάς όποίας οί πάντες εlναι ήδη πεπεισμένοι.

Ό δεύτερος λόγος ό όποΊος μέ ώθησεν εlς τήν δημο­σι'ευσι ν τού « Ά ντιδημοκράτου» δέον δπως aναζητηθfj εiς τήν ά�'άyκην δπως κατανοήσουν οί Ίταλο{ τ{ συνέ6η πράγματι εiς τήν Έλλάδα. Ή Ίταλι'α ζfj εlς τήν Μεσό­γειον κλεισμένη 6λακωδcvς δι' δτι συμ6αι'νει γύρω της. Ή προσαρμοστικότης και' ό πολιτικός έλεγχος τής ραδιοτηλεοράσεως εlναι άποi'ελεσματικώτερος πάσης λογοκρισίας. Οί Ίταλο{ δέν γνωρίζουν διατί οί Γιουγ­κοσλάΒοι μισούν τόι' Μπρέζνιεφ και' άπευθύνόνται πρός τόν Πρόεδρον τών Ήνωμένων Πολιτειών, δέν γνωρίζοιιν διατ{ οί Ίσπανοι' καί οί Πορτογάλοι δέv επαναστατούν Ξναvτι'ον των καθεστώτων των. δέv γνωρίζοιιv διατί οί Έλληιιες ε[vαι κατά μεγ{στηv πλειοψηψι'αν, μέ τό μέρος των Συνταγματαρχων. Ή δημοκρατική μυθολογι'α εlναι lfνα ναρκωτικόν τό όποΊον δηλητηριάζει τήν δημοσι'αν μαi; γνώμη ν καί njν iμποδι'ζει νά κατανοήση πρός ποι'αν κατεύθυνσι ν 6αδι'ζει ό κόσμος.

Τά γεγονότα δμως άποδεικvύουv δτι ή κοιvο6οιιλευ­τική δημοκρατία τοD τύπου δεκάτου έννάτου αlώνος, θεμελιωμένη iπι' τώv κομμάτων ζ ή εiς τήv χώραν μας τήv τελευταίαv της περιΌδον καί τό 6ι6λι'ον τοD Κώστα Πλεύρη tπισημαι'vη καί τάς αiτι'ας αvτfjς τfjς aκατασχέ­τοιι παρακμής.

Τέλος θέλησα vά δημοσιεύσω τόv « Ά vτιδημοκράτηv» διότι ούτος συνοψι'ζει τήν iδεολοyίαν τού λαϊκοD κινήμα­τος τό όποΊοv έψερεν εiς τήν aρχήν τούς στρατιωτικοι!ς tv 'Αθήναις. 'Ένα στρατιωτικόv καθεστώς, δταν πραγμα­τοποιείται μόνον εν ονόματι τfjς «τάξεως» δέv δύναται vά κάνει iiλλο άπό τό νά μετα6άλη μίαν χ(!Jραν εiς lfvαν

10

στρατώνα. Και' οί στρατώνες, ώς γνωστόν, δταν δημιοuρ­γηθοuν. εlναι «διαθέσιμοι» είς τόν οίονδήποτε διοικητή ν ανεξαρτήτως iδεολογι'ας. Ή τάξις δμως ή θεμελιωμέγη lπι' τού εΘνικισμού, ό aντικομμουνισμός ό δικαιολογού­μενος εκ τιjς aποποιήσεως τών ύλιστικών και' διεθνιστι­κών ίδεών, ή Ξργασι'α νοουμένη ώς δικα{ωμα-καθf]κον εντός μιiiς κοινωιη'ας εντός τf]ς όποι'ας δλοι εlναι ϊσοι, διότι εlναι τέηια τού lδι'ου 'Έθνους: 'Όταν συμ6αι'νει αvτό. τότε, στρατιωτικοι' ij μή, οί «εκλεκτοι'» οί όποίοι κρατούν τά ι7νι'α τf]ς άρχf]ς οiκοδομούι·, δχι έ'ναν στρα­τώνα άλλά μι'αν Πατρι'δα.

Τό παιχ1ιι'δι εlναι παιδαριώδες. ΆΦού tκρημνι'σθησαν οί δημοκρατικοι' μύθοι οί όποίοι ενέπνευσαν τήν πολεμι­κήν προπαγάνδαν τf]ς τελευται'ας συρράξεως, εiς δλον τόν κόσμον παριστάμεθα μάρτυρες τf]ς κυριάρχου tπι­στροφης τijς Ξθνικιστικης iδεολογι'ας. Όμού μετά τf]ς Γαλλι'ας, χωρι'ς δμως τάς δημοκρατικάς aμΦι6ολι'ας τf]ς Γαλλiας, ή Έλλάς εlναι ή πρώτη εvρωπαϊκή Χώρα ή όποι'α ε6γαλε λογικά συμπεράσματα aπό αvτήν τήν πραγ­ματικότητα. Και' σήμεροι' δλοι οί Εvρωπαίοι 6Φει'λοuν νά aτενι'ζουν πρός τήν 'Ελλάδα μετά μεγάλης προσοχής. Πράγματι αι!τήν τήν στιγμήν καθ' fίν τό κέντρον τf]ς παγ­κοσμιΌυ ειτάσεως μετατοπι'ζεται εκ τf]ς Άσι'ας εiς τήν Μεσόyειον, ό έλληνικός εΘνικισμός δύναται νά aντιπρο­σωπει!η τήν προκεχωρημένηΙ' αiχμήν aντιστάσεως tναν­τι'ον τού κομμουνισμού.

Αί Άθijναι δπως ή Ά6ά1ια, επιτέλους. Άλλά aντι­στρόφως. δηλαδή Ε:ναντ(ον τού κομμουνισμού και' ύπέρ πjς Δύσεως.

ΜΑΡΤΟ ΤΕΝΤΕΣΚΤ Γερουσιαστής

, ,

ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

ι ΑΝΤΙΠΡΟΛΟΓΟΥ

'Απευθύνομαι πρός τούς aνθρώπους πού δέν πιστεύουν σέ τίποτα, εστω καί αν τό παραδέχεται ό πολύς κόσμος, εάν προηγουμένως δέν τό εξετάσουν μέ τήν δική τους κρίσι καί δέν τό βρούν σωστό. Αυτοί θά καταλάβουν. Καί μαζί μέ aυτούς θά καταλάβουν δλοι δσοι είναι προκατει­λημμένοι εναντίον των προκαταλήψεων, δτι είμαι aντι­δημοκράτης δχι γιατί μισω τήν δημοκρατία, aλλά γιατί aγαπω τήν ' Ελλάδα.

'Επομένως, εάν ή δημοκρατία ωφελούσε τό tθνος, πρωτος εγώ θά εκανα γιά εκείνη πολλά περισσότερα aπό δσα θά κάνω εναντίον της, επειδή τό βλάπτει.

Ό Β· μεγάλος πόλεμος τελείωσε. Στά συντρίμμια τής ερειπωμένης Ει'φώπης θρονιάστηκε ή iδεολογική παρα­κμή των Έθνων, πού καταπονημένα <iπό τόν μακροχρό­νιο σφαδασμό αναζητούσαν τήν εiρήνη καί τήν ευτυχία. Ή επικρατούσα κατάπτωσις ηταν ή ειJκαι ρία, ποί) περί­μεναν οί εκμεταλλευτές των λαων, διά νά παρασύρουν τά πλήθη στόν ξέφρενο χορό τής δημοκρατικής καταλη­ψίας.

Σύντομα, δμως, οί λαοί διαπίστωσαν, δτι ή δημοκρατία aποτελούσε γι' aυτούς aσήκωτο βάρος κοινωνικής αδι­κίας. 'Έτσι. <iπό τότε. ή aξία της ύΦισταμένη aνηλεές ξέφτισμα στήν έκτίμησί τους σβήνει συνεχως, ενω ταυ­τόχρονα αναπτύσσονται , παντού καί αδιακόπως, νέα εοvικολαϊκά κινήματα. πού εκδηλώνουν τήν aπόΦaσι των

13

πατριωτών ν' όγωνισΟούν ενάντια τής δημοκρατίας. γιά τό καλό τής πατρίδος.

'Ένα τέτοιο κίνημα ύπερτάτου πατριωτισμού γεννιέται τώρα καί στήν ·Ελλάδα, μέ βασικό σκοπό niν ιδεολογική όναγέννησι τών Έλλήνων, πού aρχίζει μέ τήν aποξή­ρανσι τού δημοκρατικοtJ τέλματος μέσα στόν όποίον λιμνάζουν δΧες οί aντεΟνικές θεωρίες.

Οί σημερινές δημοκρατίες κρέμονται aπό μιά κλωστή! 'Όσοι μάλιστα δέν τυΦλώΟηκαν aπό τά σκοτάδια τών κοινωνικών δεισιδαιμονιών βλέπουν καΟαρά, δτι ή εποχή κατά τήν όποίαν ή δημοκρατία aστραφτερή σάν εϊδωλο δέσποζε όλοκλήρου τού κόσμου παρήλθεν όριστικά. Τά εΟvη δέν πρόκειται νά ξαναζήσουν ποτέ τήν ύστερία τού δημοκρατικού παραληρήματος καί οϋτε πρόκειται νά δοΟν πάλι τά iδανικ(i τους νά κυλιούνται χάμω, τσακι­σμένα aπό τά ξεσπάσματα τής μανιακής εξαλλοσύνης τ<όν οχλων, πού ερεθισμένοι aπό τούς επιτηδείους γύρι­ζαν σέ περι6δους ηΟικής βαρβαρ6τητος.

Σήμερα f:γώ - καταγγέλοντας μέ αuτό τό βιβλίο στήν συνείδησι τού 'Ελληνικού 'Έθνους τήν πλουτοδημοκρα­τική συνωμοσία. γιά τήν ί1ποδούλωσι του λαού στό κεφάλαιο - εγγίζω τ6 εϊδωλο τής δημοκρατίας. Αϋρισ: ό λα6ς Οά τό ποδοπατήση. Στήν ίστορία τών χρόνων πού ΦΟάνουν προσμένω n;v δικαίωσί μου. Καί ξέρω, Οά τήν βρ<ο.

2 ΟΙΛΥΚΟΙ

·Από τούς λαοtJς πotJ δέν είχαν δημοκρατία, πολλοί μετάνοιωσαν. Άλλά aπό τούς λαούς πού είχαν, μετά­νοιωσαν ολοι. ΕΙδικώς δέ ό έλληνικ6ς λαός εχει κάθε λόγο νά μήν πιστεtJη στήν δημοκρατία. ή όποία. δταν δέν τόν βλάπτη. τοt> ε\ναι περιττή .

Δι ηγοι!μενος εν συνεχεία τίς αίτίες. στίς όποϊ:ες οφεί­λεται τό γεγονός αι"ιτό. άρχίζω μέ τό νά λέγω τήν ίστορία

14

τής πλουτοκρατίας, πού είναι ή ψυχή τής δημοκρατίας. Οί Τούρκοι βρήκαν ώρισμένους aνθρώπους, πού πρό­

θυμα aπαρνήθηκαν τήν έλληνική καταγωγή καί οί όποiοι στη ριζόμενοι στήν δύναμι τής ξένης εξουσίας φρόντιζαν, γιά τά συμφέροντα τού κατακτη τού εξασφαλίζοντας συνάμα μεγάλα οικονομικά ·προνόμια, σάν αμοιβή των δοσιλογικ&v ύπη ρεσι&ν τους.

Σ' δλους αuτούς τούς συνειδητούς γενιτσάρους παρα­χωρήθηκαν τεράστιες κτηματικές περιουσίες, μέσα στίς όποιες οί 'Έλληνες γνώριζαν τήν σκλαβιά. Εlναι μάλιστα αποδειγμένη άλήθεια, δτι έκείνοι εfτε σάν γαιοκτήμονες, ε\τε σάν ενοικιαστές φόρων καταπίεζαν τόν λαό χειρό­τερα καί άπό τούς Τούρκους.

'Από τήν ιiρχή ιiντιτάχθησαν στήν έπανάστασι καί μέ χίλιες δυό ραδιουργίες εμπόδιζαν τήν κήρυξί της, ενω ταυτόχρονα καλλιεργούσαν τήν ή τοππάθεια επικαλούμε­νοι προηγούμενες aποτυχίες, πού οί 1διοι εlχαν προκα­λέσει . Συνέπεια αuτής τής ιiντεπαναστατικής των στά­σεως ηταν ή έλληνική επανάστασις νά ξεκινήση εξω άπό τήν Έλλάδα.

Κατά τήν διάρκεια τοΟ aπελευθερωτικού άγώνος πρό­δωσαν τό μαχόμενο εθνος καί aρνήθηκαν νά προσφέρουν τήν βοήθεια, πού τόσο είχε άνάγκη . Εuτυχ&ς τά εξοδα τής επαναστάσεως τόν πρ&το καιρό aντιμετωπίσθηκαν άποκλειστη.:ά ιiπό τούς 'Έλληνες τού έξωτερικού, πού μέ εράνους καί προσωπικές θυσίες συγκέντρωσαν χρήματα καί δ,τι ι'iλλο ή ταν απαραίτητο, γιά τήν διατή ρησι τής επαναστατικής φλόγας.

'Η άπόΦασις των μεγάλων δυνάμεων νά έπέμβουν στήν Έλλάδα έδωσε σ' αuτοί>ς τήν ευκαιρία νά παρατήσουν τούς Τούρκους καί νά πουληθούν ι'iλλοι στούς 'Άγγλους, ι'iλλοι στούς Γάλλους καί ι'iλλοι στούς Ρώσους. Γιά νά διασώσουν τήν μεγαλοτσιΦλικάδικη περιουσία τους, πού, μετά τήν άποτίναξι τού τουρκικού ζυγού, εlχαν δια­μορφώσει κατάλληλα καί γιά νά συνεχίσουν τήν οiκονο­μική έκμετάλλευσι, πού τούς έξασΦάλιζε προνομιούχο θέσι, επρεπε νά εφαρμοσθή εκε'ίνο τό πολίτευμα, πού θά

15

χώρι�ι:: τό εθνος σέ aντιμαχόμενες πολιτικές μερίδες. 'Έτσι διάλεξαν τήν δημοκρατία. πού επέβαλαν μέ ni

βία παραβλέποντας τήν πραγματική Οέλησι τού λαού καί καταπνίγοντας τήν άντίδρασι τών πατριωτών. Άνακήρυ­ξαν τήν δημοκρατία. γιατί στό πρόσωπό της ε{δαν τόν πιστότερο δοϋλο τών συμφερόντων τους.

Καί άπό τότε τήν ύπερασπίζουν τόσον εντεχνα, &στε γιά aρκετό χρόνο εξαπατούν τόν λαό λέγοντάς του, δτι ή δημοκρατία μπορει νάχη ελαττιόματα, aλλά ε{ναι πολύ πιό καλή aπό τά άλλα πολιτεύματα τά όποια χαρακτη ρί­ζουν ώς δικτατορικά καί στά όποια φορτώνουν δλα τά κακά. Κατ' αuτόν τόν τρόπο ό λαός aνέχεται τήν δημο­κρατία καί aπό φόβο, μήπως πέση σέ κάτι χειρότερο aπό αυτήν aποφεύγει κάτι καλύτερό της.

Μέσα στό λαό μας ύπάρχουν δημοκράτες καί άνθρωποι πού aγαποϋν τήν πατρίδα. Οί δημοκράτες μολονότι μετριούνται στά δάχτυλα. κυριαρχούν γιατί μέ διάφορα μέσα - προπαγάνδα, οiκονομικός εξαναγκασμός -παρασέρνουν πολλούς πατριώ'τες στήν δημοκρατία.

'Έχουμε λοιπόν δύο εϊδη δημοκρατών. Έκείνους πού γνωρίζουν τί είναι δημοκρατία καί τήν ύποστη ρίζουν aπό συμφέρον καί εκείνους πού aγνοοϋν η νομίζουν δτι γνω­ρίζουν καί τήν ύποστηρίζουν aπό iδεολογία. Οί κεφα­λαιοκράτες, είναι οί κατ' έξοχήν συνειδητοί δημοκράτες, ένώ οί άλλοι πού φωνάζουν γιά δημοκρατία, οuτε περί τίνος πρόκειται ξέρουν, γιατί άν ήξεραν θά επαυαν νά φωνάζουν.

Αuτή εiναι ή aρχή τής ίστορίας τής κεφαλαιοδημο­κρατίας στή νεώτερη Έλλάδα. Ή κατοπινή έξέλιξί της περιλαμβάνει γεγονότα aρκετά, γιά νά χαρακτηρίσουμε τό παρελθόν τής δημοκρατίας, σάν τήν ίστορία τών έθνι­κών μας συμφορών.

· Αλλά γιά νά βάλουμε τά π ράγματα στή θέσι τους, πρέπει aπό τώρα νά προσδιορίσουμε ακριβώς ποιός είναι κεφαλαιοκράτης. Γιατί πολλοί νομίζουν, δτι κεφαλαιο­κράτης είναι ό κάτοχος τοϋ κεφαλαίου. 'Όχι, αuτό είναι σφάλμα. Οί κάτοχοι τού κεφαλαίου λέγονται κεΦαλαι-

16

Οtιχοι . Τούς κεφαλαιοκράτες aποτελεί ενα aρρωστημένο είδος κεφαλαιούχων, πού κατειλημμένοι aπό κερδοσκο­πική μανία έχουν τήν ι:iπαίτησι νά εργάζεται ό λαός, γιά νά πλη ρώνη τίς iδιοτροπίες τής πλουτοκρατικής ι:iσω­τείας .

'Όλοι αυτοί συγκροτούν τήν κεφαλαιοκρατία. Τήν παρασιτική δηλαδή τάξι εκείνων. πού αυξάνουν τά εισο­δή ματά τους εκμεταλλευόμενοι τόν λαό καί ζημιώνοντας τήν εθνικήν οiκονομίαν. Ή παραγωγή δέν τούς aπασχο­λεί καθόλου, τούς ενδιαφέρει μόνοy ή ι:iποκόμισις μεγα­λυτέρου κέρδους, πραγματοποιουμένου φυσικά όχι μέ τήν έντιμη εργασία, aλλά μέ τά δόλια τεχνάσματα, πού επιτρέπει ή έλλειψις οiκονομικής οργανώσεως τής δημο­κρατικτiς κοινωνίας.

Άπό δλους τούς έκμεταλλευτές οί πιό διεφθαρμένοι είναι οί καπιταλιστές. οί όποίοι ι:iΦού ύποτάξουν τό λαϊκό συμφέρον στήν ταπεινότερη iδιοτέλεια βαδίζουν π ρός κατάκτησιν ύλικών σκοπών, δίχως τ)θικόν η ι:iνθρω­πιστικόν νόμον. Γιά τήν πολυδάπανη συντήρησι τού συναΦιού τους ύποβάλλουν τόν λαό σέ βαρειές φορολο­γίες, πού γιά νά μή γίνωνται εύκολα aντιληπτές ρίχνον­ται στήν κατανάλωσι ενσωματούμενες στήν τιμή βασι­κών εiδών διατροφής καί πολιτισμού.

'Αναγκάζοντας, λοιπόν, τό έθνος νά ζ ή οίκονομικά καί μέ στερτΊσεις μπορούν νά παρακολουθούν τίς σπάταλες διασκεδάσεις, πού σοφίζεται ή aνία έκείνων πού δέν έχουν τί νά κάνουν τό χρήμα.

Μετά τήν επίσημη φορολογία, φέρνεται σάν συμπλή­ρωμα τής λαϊκής ληστείας ή αφανής ο ικονομική aΦαίμα­ξις, πού γίνεται ιiπό τούς δεξιοτέχνες τής φοροδιαφυγής καί γενικά aπό τούς χρηματανθρώπους τών πλουτοδημο­κρατικών επιχειρήσεων, πού, μέ τόν ι:iθέμιτο aνταγωνι­σμό, τά τράστ καί τά ελεγχόμενα έταιρικά συγκροτήματα κορυφώνουν τήν οiκονομική λεηλασία τού έθνους.

Οί χρηματοκράτες είναι ό δυνατός εξωκοινοβουλευτι­κός παράγων, πού αδιόρατος ρυθμίζει τήν πολιτική κατά τέτοιο τρόπο, &στε αυτοί νliχουν δικαιώματα καί ό λαός

17

ιωΟ1i ι..:οντα.

Τό κεφάλαιο στά χέρια τους ξέφυγε του προορισμοί) του σάν συντελεστοu τής παραγωγής καί aντί νά συμ­βάλη στήν aνύψωσι του βιοτικοί) επιπέδου του λαοu, κατέληξε νά γίνη μέσον καταπιέσεως καί επιβολής. Ή κεΦαλαιοδημοκρατική καταπίεσις καί επιβολή κάτω aπό τήν όποία στενάζει ενας ολόκλη ρος λαός γίνεται βαρύ­τερη δσο περισσότερο aνοίγεται τό χάσμα τής ι'iδικης κατανομής του εiσοδήματος.

Τά μέλη τf]ς aντικοινωνικi'jς τάξεως τών καπιταλιστών τυφλωμένα aπό πλουτοκρατική επιδειξιομανία iκανοποι­οuν aλόγιστα εκκεντρικές επιθυμίες, χωρίς νά λογαριά­ζουν τήν συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία, πού aποζητά στοιχειώδη aγαθά καί δχι σπάνια αuτό ακόμη τό ψωμί η τό κοινό ροuχο. Δαπανοuν μάλιστα γιά τήν διατροφή τών σκυλιών τους μέ πολλή εuχαρίστησι περισσότερα aπό δσα μέ μεγάλη δυσαρέσκεια αφήνουν γιά τήν συντήρησι μιας εργατικf]ς οικογενείας.

Τέτοιες εκδηλώσεις προκλητικi'jς βαναυσότητας δεί­χνουν τό μέγεθος της κεΦαλαιοδημοκρατικης aποκτη­νώσεως καί ύπογραμμίζουν τήν aπελπισία τ(ί)ν aδικημέ­νων, πού μπορεϊ: βέβαια νά μήν εκδηλώθηκε ακόμη μέ έρ­γα, δέν πρέπει δμως νά παραμεληθi'j aπό τήν διαρκώς αuξάνουσα δύναμι του μίσους των.

τ ό μϊ:σος αuτό κάποτε θά ξεσπάση καί πρέπει νά ξεσπάση , γιατί μόνον ετσι θά aποκατασταθη ό ηθικός νόμος καί τά δικαιώματα, πού ή δημοκρατία αφαίρεσε aπό τήν λαό.

· Αρκοuμαι σέ δσα aνέΦερα, γιά τήν ι'iρχουσα τάξι της δημοκρατίας γιατί δέν θέλω νά μιλήσω γιά τήν ηθική παραλυσία καί τόν εκφυλισμό πού τήν διακρίνει. Διευ­κρινίζω, πάντως, καί iδίως πρός aποφυγήν παρεξηγή­σεων, δτι χτυπώντας τήν κεφαλαιοκρατία δέν χτυπώ τό κεφάλαιο αuτό τό ϊδιο aλλά τόν ι'iδικο, aνήθικο καί απάν­θρωπο τρόπο μέ τόν όποϊ:ο τό χρησιμοποιοuν oi κανvίβα­λοι της δημοκρατικi'jς ζούγκλας: Oi πλουτοκράτες.

Ή δημοκρατία άρρηκτα δεμένη μέ τόν καπιταλισμό,

18

φτιάχνει τό κατ' εξοχήν πλουτοκρατικό καθεστώς καί τό τελειότερο σύστημα λαϊκης καταπιέσεως. Ή κεφαλαιο­κρατία μέ τίς διάφορες μορφές καί τούς μετασχηματι­σμούς πού παίρνει, συνιστά ηΊν οiκονομική πλευρά του κοινωνικοiJ συστήματος τη ς δημοκρατίας. Καί πράγματι πουθενά δέν θά συναντηθη δημοκρατία, τώρα η στό παρελθόν, εδώ η ιiλλοt>, πού νά μήν στη ρίζεται στήν εκμετάλλευσι .

'Από τήν aρχαία <lθηναϊκή δημοκρατία μέ τίς χιλιάδες των δούλων, μέχρι τίς ση μερινές μεγάλες δημοκρατίες μέ τήν αφανη οiκονομική διείσδυσι, πού εξαρτά τήν εξέλιξι καί τό μέλλον τών μικρων χωρων, aπό τά συμφέροντα καί τίς aποφάσεις τό)ν μεγάλων.

Παντοlι εκμετάλλευσις. Καί καλά αν πρόκειται γιά μιά πλούσια χώρα, δπου τά κοινωνικά προβλήματα δέν φαί­νονται καθόλου η αν ΦανοiJν λύνονται εuκολα. τί θά συμβη δμως, δταν μία χώρα μέ περιορισμένες οiκονομι­κές δυνατότητες διατη ρη ενα τέτοιο πολίτευμα; ή aπάν­τησις έρχεται μόνη τηr;. Τήν εκμετάλλευσι θά ύποστουν οί οiκονομικά aσθενέστεροι στούς ώμους των όποίων οί πλούσιοι θά μετατοπίσουν δ λα τά βάρη .

Μέ τήν εθνική επανάστασι του 1821 ό λαός aπελευθε­ρώθηκε aπό τόν εξωτερικό τύραννο, aλλά δέν aπολυτρώ­θηκε aπό τόν εσωτερικό δυνάστη, εναντίον του όποίου οφείλει τό έθνος νά στραφη , εάν πραγματικά θέλη μιά καλύτερη ζωή .

3 Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΑΠΑΤΗΣ

'Ολόκλη ρο τό δημοκρατικό κατασκεύασμα θεμελιώνε­ται σ' ενα μύθο. Στόν μiJθο της λαϊκης κυριαρχίας, ή όποία πραγματοποιείται μέ τήν aπονομή στόν λαό ώρι­σμένων δικαιωμάτων καί ελευΟεριων πού, σύμφωνα μέ τίς δημοκρατικές θεωρίες, ε{ναι ίκανές νά του εξασφαλίζουν τήν θέσι του κυριάρχου.

Δέν πιστεύω στήν λαϊκή κυριαρχία αύτού τού είδους καί δχι μόνον δέν πιστεύω σ' αύτήv, aλλά θά aποδείξω επί πλέον, δτι oi θεσμοί καί oi παραχωρήσεις. πού κάνει ή δημοκρατία δέν aποβλέπουν στήν πραγματοποίησι τής λαϊκής κυριαρχίας, aλλά στήν π ραγματοποίησι τής λαϊ­κής ύποταγής στή ν κεφαλαιοκρατία.

Ή διοίκησι τών λαών σέ όποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα ύπή ρξεν aπό παλιά έργο λίγων καί ποτέ όλο­κλή ρου τού λαού.

Στήν δημοκρατία οί λίγοι , ή iθύνουσα δηλαδή τάξις συγκροτείται aπό τούς κάθε φορά δημαγωγούς καί δχι aπό τά μέλη τής εκλεκτής μειοψηφίας πού πάντα βρίσκε­ται μέσα στό λαό καί είναι ίκανή νά γνωρίζη καί νά εκφράζη τήν γενική θέλησι το� έθνους.

Ναί, χωρίς aλλο, μιλώ γιά τήν elite, τήν όποίαν a ρνούνται δσοι δέν έχουν καμμιά ελπίδα ν' α.νήκουν σ' αuτήν.

Δέν θά παραλείψω νά σημειώσω καί δέν π ρέπει νά δια­Φύγη τήν προσοχή , δτι έκείνοι πού δολιεύονται τά πλήθη προέρχονται aπό εναν aριθμό οικογενειών, κατά τό μάλ­λον ή f]ττον στενού, καθόσον φροντίζουν νά συνάπτουν συγγενικές σχέσεις μέ κάθε πρόσωπο. πού παρουσιάζει π ροοπτικήν επιτυχίας καί πολιτικής προβολής, οϋτως ώστε ν' aποτελέση καί εκείνο σημείον τής επιφάνειας τού φαύλου κύκλου των.

Θεωρητικά ό λαός είναι κυρίαρχος, στήν ζωή δμως aποδεικνύεται δτι τήν Έλλάδα κυβερνούν μερικές έκα­τοντάδες οiκογένειες πού σχημάτισαν παράδοσι πολιτι­κών οiκογενειών καί aσκούν σημαντικήν έπιρροή πάνω στόν λαό. τίς παραπάνω πολιτικές οiκογένειες χωρίζουν οί φιλοδοξίες, aλλά ένώνουν τά συμφέροντα. Συμφέ­ροντα συνυφασμένα μέ τήν δημοκρατία καί τόν κοινο­βουλευτισμό. Συμφέροντα μέ τήν ϋπαρξι τών όποίων a ρχίζει ή εκμετάλλευσις τού λαού.

Τά μέλη αuτών τών οiκογενειών εiναι οί μέτοχοι τής εκμεταλλευτικής έταιρίας τών πλουτοκρατών. Άπό αuτήν ξεπετάγονται οί aρχηγοί. Οί δημοκρατικοί aρχη-

20

γοί, πού δέν γεννώνται, aλλά γίνοντι;ι aπό τό χρήμα. Τή\' μοναδική δύναμι πού σχηματίζει διά τού τύπου τήν δημο­σία γνώμη , ελέγχει τό κράτος καί χσ.ρίζει τήν εξουσία.

Οί εκλογές, δπου φαινομενικά καλείται ν' aποΦασίση ό λαός δέν aποτελοuν παρά τήν διαδικασία τfjς ύποχρεω­τικfjς εγκρίσεως μέρους τώv ύποψηΦίων, πού πρότειναν, ο ί πολιτικές οiκογένειες καί aνέδeιξε ό βασιλεύς τής δημοκρατίας: Ό χ ρυσός.

'Η γνησιώτερη μορφή δημοκρατίας εtναι ή ίiμεση . 'Όταν λέγω ίiμεση , έννοώ έκείνο ποί> παραδέχονται ολοι . Τήν κατευθεt:αν aπό τόν λαό ρι)θμισι τών θεμάτων πού τόν aφορούν. Καταπιάνεται δηλαδι) ό λαός μέ τίς δημό­σιες ύπόθέσεις, δίχως τήν μεσολάβησι aντιπροσώπων.

Ή aμεση δημοκρατία είναι τό πολίτευμα πού aντιστοι­χεΊ: πρός μιά μικρή ωργανωμένη ιωινωνία aνθρώπων. Φερνω σaν παράδειγμα τόν τύπο της πόλεως-κράτους.

Δέν χρειάζεται iδιαίτερη ύπογράμμισι τό γεγονός. δτι στήν σύγχρονη εποχή δέν μπορούμε νά μιλάμε γιά ίiμεση δημοκρατία. Ή μεγάλη εδαφική εκτασι τών κρατών καί ή αϋξησι τG)ν πληθυσμών τήν εχουV πρό πολλού εξαφα­νίσει .

Σέ αuτούς τούς παράγοντες, ίiς προστεθή καί ή Φύσις τών παρουσιαζομένων προβλημάτων. ή έπίλυσις των όποίων aπαι τε\: εiδικές τεχνικές γνώσεις, πράγμα πού σέ περασμένες εποχές δέν συνέβαινε, γιατί τά ζητήματα ήταν άπλά καί ό λαός μπορούσε νά τά κατανοήση καί νά εκφέρη τήν γνώμη του πάνω σ' εΚ:ειvα, aποφασίζοντας σέ πάνδημες συγκεντρώσεις.

'Η aντιπροσωπευτική δημοκρατία, aπό τήν πλευρά τής συμμετοχής τ9ύ λαοί) στήν aσκησι tfjς εξουσίας, είναι τό Φάνταcrμα της aμεσης, πού μαζί μέ τήν aρχαία πόλι -κράτος έγκαταλείΦθηκε παντοτει νά στά βάθη τού παρελ­θόντος. Πάντως στούς δημαγωγούς τής στιγμής, πού κυριαρχούσαν στήν dμεση δημοκρατία ή aντιπροσωπευ­τική έξασΦάλισε ώρισμένη θητεία.

Μέ τήν έκλογή ή κυριαρχία μετατοπίζεται aπό τόν λαό στούς aντιπροσώπους, πού aπό εδώ καί πέρα καθορίζουν

21

τήν λαϊκή Οέλησι . Ό aντιπ ροσωπευόμενος κάνει δ.τι θέλει ό aντιπρόσωπος, ό όποιος είναι εντελώς ανεξέλεγ­κτος καί φυσικά ουδεμία νόμιμη περίπτωσι προβλέπεται γιά aνάκλησί του. προτού τελειώση ό χρόνος τijς θητείας του.

Π ολλοί παραπλανήΟηκαν aπό τόν δρο aντιπροσωπευ­τική δημοκρατία καί νομίζουν. δτι ό λαός εκλέγει ώρι­σμένα πρόσωπα σάν ό.ντιπροσcόπους του καί παρακολου­θει γιά τήν ακριβή τή ρησι τijς έπιτακτικijς έντολijς του.

' Ασφαλώς δμως κάνοντας τέτοιες σκέψεις aπομακρυ­νόμαστε aπό τήν ό.λήθεια, πού δείχνει δτι ό λαός εχασε κάθε δικαίωμα καί βρίσκεται στήν aπόλυτη διάθεσι τού aντιπροσό)που. ό όποίος καταδέχεται νaρχεται σέ έπαΦή μαζί του κολακεύοντας αύτόν καί κάπου-κάπου ίκανο­ποιώντας τίς ανάγκες του, όχι γιατί εχει συνείδησι τijς aποστολijς του. aλλά aπό τήν σκοπιμότητα πού γεννά ό Φόβος τijς έπανεκλογijς.

Οί βουλευτές δέν εχουν συναίσθησι τών εύθυνών, γιατί κανείς δέν πρόκειται νά τούς ζητήση εuθύνες. πρδ.γμα πού μέ πρωτοΦανij ό.ναίδεια κατωχύρωσαν συνταγματικά.

Ή aντιπροσωπευτική δημοκρατία εχει σάν aποτέλε­σμα τήν δημιουργία τών κομμάτων. τά όποια έκ τού λοι­πού θά εξετασθούν μαζί μέ τόν θεσμό τών εκλογών, διά τijς καθολικijς ψηφοφορίας.

Οί έκλογές ζημιώνουν τό έθνικό συμφέρον. διότι ή aμορφη μδ.ζα τού λαού, καθώς στερείται κριτικού αiσθη­τη ρίου, aδυνατεί νά διορίση σάν aντιπροσώπους της τίς πραγματικές πολιτικές aξίες. 'Ίσως μάλιστα aπό aλλη aποψι νά προτιμά τοίJς κοινούς τύπους, aπό τά ύπερέ­χοντα πνεύματα καθόσον aντιλαμβάνεται aσυνείδητα, δτι δέν θά κατορθώση ποτέ νά επη ρεάση μιάν aνάηερη Φυσιογνωμ ία. Ή μετριότης είναι τό χαρακτη ριστικώτερο γνώρισμα της δημοκρατίας, τό όποϊον εξ aλλου καί οί Φανατι κώτε­ροι όπi:iδοί της αναγνωρίζουν.

Ό τρόπος τών έκλογών καί γενικώτερα τό προεκλο­γι κι'> κλίμα δέν ε\ ναι aνάλογο μέ τήν σπουδαιότητα τών

22

γι:γονότων. Ή aσυδοσία τοΟ τύπου όδηγει στ11ν άποχα­λίνωσι μέ συνέπεια τήν καταδημαγώγησι τού λαού.

Οί βουλευτές πού μέχρι πρό τινος i]ταν aπλησίαστοι παρατοΟν τό aγέρωχο ί\Φος καί σάν πλανώμενοι ζητιάνοι εκλιπαροΟν τήν ψήφον - δταν δέν μποροΟν νά τήν εξα­γοράσουν - aρχίζουν συνεστιάσεις καί συγκροτοΟνται συγκεντρώσεις, δπου μοιράζονται χειραψίες καί δίνονται ύποσχέσεις aπό τά ανεξάντλητα aποθέματα τών προεκλο­γιΚ(Ον διαβεβαιώσεων.

Φυσικά στό τέλος δέν εκλέγονται οί άριστοι, aλλά οί καταφερτζηδες καί τοGτο συμβαίνει , γιατί ό λαός δέν φθάνει στίς aποφάσεις του μέ τήν αuστηρή στάθμισι τών διαφόρων στοιχείων, πού άρμόζει σέ μιά ψυχρή ύπολογι­στική κρίσι, aλλά μέ τήν γνωστή επιπολαιότητα της κυμαινομένης θελήσεως τοΟ πλήθους.

Νά πώς βγαίνουν οί βουλευτές ενα μέρος τών όποίων σχηματίζει κυβέρνησι καί διοικεl. Άλλά διοικεl; "Αν εξετάσουμε βαθύτερα τά πράγματα Οά ύποστη ρίξουμε. δτι δέν κυβερνοGν εκε1νοι πού βρίσκονται μέσα στήν Βουλή. aλλά εκείνοι πού βρίσκονται εξω aπό αuτήν καί συχνά εξω καί aπό τήν πατρίδα.

· Εφ' δσον ή ρουσφετολογία παραμένει τό προσφορώ­τερο μέσο ψηφοθη ρίας ό βουλευτής έξαρτaται aπό τούς κομματάρχες της περιφερείας του, τούς όποίους είναι ύποχρεωμένος νά έξυπη ρετη συνεχώς καί νά ίκανοποιή τίς aπαιτήσεις τους . Αuτή είναι ή πρώτη καί μικρότερη εξωκοινοβουλευτική επίδρασις. Ή Ο.λλη, τήν όποίαν θά περιγράψω παρακάτω, ε{ναι εκείνη πού aποκαλύπτει μπροστά μας τό δημοκρατικό αίσχος σ' δλη τήν εξοργι­στική του ωμότητα.

Κόμμα, σημαίνει οργανισμός μέ ι'iπει ρες εκδηλώσεις, πού διακρίνονται καλί,τερα στήν διάρκεια τής προεκλο­γικής περιόδου.

' Απαραίτητη προϋπόθεσι γιά τήν διεξαγωγή εκλογι­κού aγώvος εrναι: Δημιουργία καί διατήρησις ΦιλικοΟ τύπου. οργάνωσις συνοικtαΚG)V, περιφερειακών καί επαρ­χιακών επιτροπών, συντήρησις πολιτικών γραφείων,

23

κίνησις προπαγάνδας κλπ. 'Όλα αuτά. όμως τά κατά τά άλλα ένδιαφέροντα πράγματα χρειάζονται λεφτά, πολλά λεφτά καί εκείνοι πού τά ξοδεύουν δέν τά ξοδεύουν aπό ψυχικό. aλλά aπό συμφέρον πού Οά ίκανοποιηθή, μόλις τό κόμμα aνέβη στήν εξουσία.

Τότε αuτό θά φροντίσn νά τακτοποιήση τούς λογαρια­σμούς του aπέναντι τών οiκονομικών του ενισχυτών καί φυσικά δέν πρόκειται νά πληρώση aπό τήν τσέπη τών μελών του.

Οί ληστοσυμμορίες τών χρηματιστηρίων, τά τραπεζι­τικά συγκροτήματα, οί εφοπλιστές καί οί βιομηχανικές σπείρες χρηματοδοτούν καί έλέγχουν τά κόμματα; πού γερά πιασμένα στούς κεφαλαιοκρατικούς γάντζους. δου­λεύουν γιά τά καπιταλιστικά συμφέροντα, χωρίς νά ύπο­λογίζουν τό κακό πού προξενούν στήν πατρίδα.

'Έχοντας συναίσθησι τών ενόχων δεσμών τους φρον­τίζουν μέ aνυπόφορη δουλικότητα νά φανούν συνεπή στίς ύποχρεώσεις τους καί νά ίκανοποιήσουν μέ τό παρα­πάνω τοίις οiκονομικοίις των ενισχυτές. &στε νά μή χάσουν τήν μελλοντική βοήθεια, πού τούς είναι aπαραί­τητη γιά τίς έπόμενες εκλογές.

Π ρός τόν σκοπόν αuτό καί μέ πεΤσμα πολύ Οά πολεμ τΊ­σουν κάΟε πρότασι νόμου καί κάθε νομοσχέδιο πού δέν είναι κομμένο καί ραμμένο στά μέτρα τών εξυπη ρετουμέ­νων συμφερόντων. Παράλληλα. σάν κυβέρνησις. θά aπο­φύγουν τήν λήψι καί τού ωφελιμωτέρου μέτρου, έάν τούτο δέν εuνοή τίς επιδιώξεις τού οiκονομικού τους κυρίου.

Τά μεγάλα οiκονομικά συμφέροντα τών κεφαλαιοκρα­τών είναι λοιπόν, μέσφ τοΟ κόμματος. οί κρυφοί ρυθμι­στές τής τίιχης τοΟ εΟνους.

Συμβαίνει μάλιστα οί ϊδιοι κεφαλαιοκράτες νά ύποστη­ρίζουν διαφορετικά κόμματα, πού γιά νά εξασφαλίσουν μεγαλίιτερη βοήθεια συναγωγίζονται μεταξύ τους στήν πλειοδοσία γιά τι)ν παραχώρησι περισσοτέρων προνο­μίων στήν πλουτοκρατία.

Αι'ιτοίι τοίι εϊδους οί συναλλαγές είναι τόσον ι':παίσχυν-

24

τες, &στε ι'iν ποτέ τά κόμματα τολμήσουν νά προβοuν σέ φορολογική δήλωσι των εσόδων τους δέν θά έχουν που νά σταθούν, aπό τήν όργή τής λαϊκής κατακραυγής.

Πολύ φρόνιμα κάνουν λοιπόν καί κρύβουν aπό τόν κυρίαρχο λαό τήν πηγή των εiσοδημάτων τους καί κυρίως τόν τρόπον aποπλη ρωμής των χ ρεων τους.

Στήν δημοκρατία ό λαός έχει σίγουρα ένα δικαίωμα. Είναι ελεύθερος νά κάνη δ,τι θέλουν οί κεφαλαιοκράτες, οί όποίοι διά των κομμάτων τού δίνουν τήν εντύπωσι δτι αuτός εξουσιάζει ενω στ' αλήθεια εκείνοι κυβερνούν.

Μ' ι'iλλα λόγια ή δημοκρατία ε ίναι τό πολίτευμα εκεί­νο, στό όποίο ό λαός, έχει τό δικαίωμα νά διαλέγη αuτούς, πού θά τόν εκμεταλλευθούν . 'Ή μήπως δέν εl:ναι έτσι , αφου όποιοδήποτε κόμμα καί νά κυβερνήση πίσω του θά έχη τήν πλουτοκρατία.

Δέν επιθυμω από εδω τουλάχιστον ν' aναΦερθω στούς χρηματοδότες τού έξωτερικοG, πού μαζί μέ τ' ι'iλλα επι­βάλλουν στά κόμματα πολιτική γραμμή σύμφωνη μέ τήν δική τους. ' Εκείνο πού πρέπει νά σημειώσω είναι δτι μεταξύ κοινοβουλευτικων καί εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων ύπάρχει σχέσις ύποταγής των μέν, πρός τούς δέ.

Τά κόμματα ύπή ρξαν καί παραμένουν έμπόδια στήν επιβολή κοινού πολιτικού iδεώδους πρωταρχικού στοι­χείου, γιά τήν έπίτευξη εθνικής ένότητος. "Αν καί δέν ύποστηρίζουν τίποτε τό συγκεκριμένο κατορθώνουν νά καταλύουν τήν συνοχή τού λαού καί νά κλονίζουν τήν πίστι του, π ρός τά ίερώτερα iδανικάς τής Φυλfjς.

Οί κομματικές φατρίες διεξάγουν ένα ϋπουλο aγώνα aλληλοεξοντώσεως, μέσα στόν όποίο κάθε aτιμία έχει τήν θέσι της. Στήν δίνη τfjς πάλης των μπλέκεται καί τό κράτος, γιατί τά κόμματα τής aντιπολιτεύσεως στρεφό­μενα έναντίον τfjς κυβερνήσεως χτυπούν τό ϊδιο τό κρά­τος, πού - πολλές φορές δίκαια- θεωρούν όργανον εξυ­πηρετήσεως των συμφερόντων τού κυβερνωντος κόμμα­τος.

Μ προστά στό πανδαιμόνιο τfjς συρράξεως των πολιτι-

25

κων παρατάξεων ό λαός δυστυχώς δέν μένει aπαθής. Ό δημοκρατικός τύπος φρόντισε γιά τήν συμμετοχή του. Αuτός κατώρθωσε νά μεταβάλη σέ στίβους πολιτικούς διενέξεων τά πανεπιστήμια, τά έργοστάσια καί τελικώς έρριξε τό σύνθημα της οiκογενειακης aναταραχης, έξ αiτίας τών πολιτικών διαφωνι&ν των μελ&ν μιiiς καί της αuτης οiκογενείας.

Άπό δλη τήν κωμωδία πού παίζεται στήν πλάτη του λαοG βγαίνει κερδισμένος ό κομμουνισμός, μέ τόν όποίον καταντοGν νά συμπράττουν έπίσημα τά κόμματα συγκρο­τοGντα μέτωτα η σχηματίζοντας συνασπισμούς. 'Έτσι δι ' αuτων εiσέρχεται στίς φλέβες της πατρίδος τό μικρόβιο της κοινωνικης λέπρας του διεθνοκομμουνισμοG.

Ή συνοδοιπορεία - πού aσΦαλως δέν aποτελεί τήν καλύτερη aπόδειξι του πατριωτισμοί} ηiς δημοκρατίας -είναι τό προστυχώτερο είδος πολιtικής , γιά τήν ίκανο­ποίησι προσωπικ&ν Φιλοδοξι&ν.

Σ' αuτήν έπιδίδονται συστηματικά οί καταραμένοι πολιτικοί της δημοκρατίας, πού τυφλωμένοι aπό τόν πόθο τής έξουσίας κη ρύττουν έξαλλοι, δτι μπορεί νά γίνη συνεννόησις μέ τούς κομμουνιστές. Νά καθίσουμε δηλαδ1Ί μαζί μέ έκείνους στό ϊδιο τραπέζι καί νά διαπραγ­ματευθοGμε σήμερα κάποια συνεργασία πάνω σ' όποιο­δήποτε θέμα, αuριο τήν νομιμοποίησι του Κ . Κ .Ε . καί μεθαύριον τήν αυτονομία της Μακεδονίας. Τό περιεχό­μενο μιiiς συμφωνίας μέ αότούς θά καταλήξη έκεί, γιατί δέν μπορεί νά γίνη διαφορετικά.

Αuτές τίς γνωμες τίς aπορρίπτω μέ μίσος καί περιΦρό­νησι, aλλά τίς βλέπω σάν μιά aκόμη έκΦανσι της πολιτι­κης διαφθοράς του τόπου .

Τά aστικά κόμματα συνεργαζόμενα μέ τούς μπολσεβί­κους σκάβουν τόν τάφο τους, τόν aνοίγουν δμως τόσον μεγάλο &στε μέσα του νά χωρέση όλόκλη ρο τό έθνος. Κρύβοντας τίς ταπεινές φιλοδοξίες οί aρχηγοί τους δια­δίδουν πώς θά ξεγελάσουν τούς κομμουνιστές. 'Η aλ ή ­θεια δμως ε1ναι τούτη: " Α ν δέν νικηθη ό κομμουνισμός μέ τήν βία δέν θά νικηθη ποτέ μέ τήν διπλωματία, γιατί ποτέ

2.6

δέν συζητίl μέ aσθενf] aντίπαλο. Στίς κατηγορίες πού διαθέτω γιά τά κόμματα προσθέτω

καί τήν n:αρακάτω: Τά κατηγορ& σιί:v συνειδητούς δημιουργούς τf]ς aντιλήψεως γιά συνύπαρξι καί συνδιαλ­λαγή μέ τούς μαρξιστές.

Τά aντιλαϊκά κατ-ασκευάσματα rης πλ.ουrοδημοκρα­τίας, πού λέγονται κόμματα, δέν ζοuν στό παρελθόν του έθνους καί οϋτε εΙναι προωρισμένα νά ζήσουν στό μέλ­λον του, γιατί δέν aντιπροσωπεύουν καμμιάν aξία μέ τήν όποίαν θά μποροuσαν νά έπιβληθοuν στήν συνείδησι τού λαού. "Αν <πέκουν aκόμη δρθια τό οφείλουν στά δεκανί­κια τf]ς ξενοκρατίας καί στά συμφέροντα, πού καμου­φλάρονται μέσα στούς πολιτικούς συνδυασμούς.

' Αντίθετα πρός τήν Φύσι τού 'Έλληνος, πot'J περισσό­τερο κάθε <iλλου - (iς πούμε λόγω iδιοσυγκρασίας - εχει άνάγκη όργανώσεως καί δχι άναρχίας ξεσχίζουν τήν ένότητα του εθνους, τό όποιον χωρίζουν μέχρι τού τελευ­ταίου χωριού σέ aντιμαχόμενες μερίδες, ύποβάλλοντας τόν λαό στην δουλεία ένός ιδιορρύθμου aποικιοκρατικού καθεστ&τος, πού θά aντιληφθη κανείς μόλις aναλογισθή δτι οί μεγάλες δυνάμεις τού έξωτερικου ένισχύουν ή κάθε μιά κάποιο aντίστοιχο κόμμα, πού όταν πάρη τήν έξου­σία θά κυηάξη : Π ρ&τον νά έδραιωθη σ' αuτή. δεύτερον νά ξεπλη ρΟ)ση τίς ανειλημμένες ύποχρεαισεις καί τρίτον, ι'iν βέβαια τού μείνη καιρός, νά aσχοληθή μέ τό έθνικό συμφέρον κατά τέτοιο τρόπο, πού θά i'Jταν καλύτερα νά μήν είχε aσχοληΟη ποτέ μέ έκείνο.

Τά δημοκρατικά κόμματα δέν αγωνίζονται γιά τό συμ­

φέρον τής πατρίδος, aλλά έργάζονται γιά τό δικό τους πού είναι τέτοιο, ίόστε δταν τό ύπη ρετη κανείς νά βλάπτη τό έθνικό.

ΈΦόσον στήν δημοκρατία κυβερνούν εκείνοι πού aρέσουν σtό λαό καί οχ ι έκεινοι πού τόν ωφελούν Φυσι­κόν ε\ναι τά κόμματα νά προσπαθο\Jν νά κερδίζουν τήν εϋνοια τού πλήθους, aπό τήν όποίαν καί μόνον έξαρτάται ι'iν θά καταλάβουν κοινοβουλευτικά τήν aρχή .

Κάτω an:ό αuτές τίς συνθήκες τά κόμματα δέν i'Jταv

27

όυνατόv vά γίvουv καθοδηγητές του λαου. άλλά !::γι να ν

εκείνο πού εtναι: ξευτελισμένοι κόλακες των χαμερπων αiσθημάτων τfίς μάζης. Τό δέ κοινοβουλευτικόν κράτος στόν όποίον καθρεφτίζονται δλες οί ϊδιότητες του κυβερ­νωντος κόμματος παύει νά εΙναι κυρίαρχο καί μετατρέπε­ται σέ δούλο των ορέξεων τού δχλου.

Οί ύπουργοί καί βουλευτές είναι δργανα τfjς πολιτείας, αλλά επί πλέον καί προπάντων εtναι δργανα του κόμμα­τος. "Η δράσις τους εtναι κατά κύριον λόγον αφιερωμένη στήν διατήρησι καί αϋξησι τfjς κομματικfίς πελατείας. Μέ aλλα λόγια ασχολουνται περισσότερο μέ τό κόμμα παρά μέ τό κράτος, από τό όποίο πληρώνονται γιά τίς ύπηρεσίες πού προσφέρουν στό κόμμα.

Ή δη μοκρατία μετέβαλε τήν πολιτική σέ επιχείρησι, εξασφάλισε σέ κάθε βουλευτή τήν λύσι του οiκονομικοϋ προβλήματος καί δημιούργησε τούς εξ επαγγέλματος πολιτικούς - σκέτη κοινωνική τάξις της δημοκρατίας -πού aποβήκανε ανοιχτή έθνική καί κοινωνική πληγή .

"Άδικα θά περιμένη κανείς νά συναντήση στήν δημο­κρατία, εκείνους τούς άγνούς πατριωτες πού ξένοι πρός ύλικές επιδιώξεις εΙ ναι aποφασισμένοι ν' αγωνισθούν γιά τό γενικό καλό, μέ μοναδικό τίμη μα τήν δόξα.

"Αν φιλοπατρία σημαίνει τό αϊσθημα, πού εμπνέει τό αγωνιστικό καθfίκον γιά τήν παράδοσι τfίς πατρίδος aπό γενιά σέ γενιά, όλοένα μεγαλύτερης, όλοένα ενδοξότε­ρης, τότε καμμιά σχέσι δέν μπορεί νά εχη μέ τά κόμματα καί τούς aντιπροσώπους των, στούς όποίους άρμόζει κάθε τίτλος aτιμίας.

'Ανάμεσα στή δημοκρατία καί στήν φιλοπατρία ύπάρ­χει ενα χάος.

Είναι εν τούτοις μερικοί aνδρες προερχόμενοι συνή­θως aπό τό στράτευμα η τόν επιστημονικό κόσμο, πού θέλουν πολύ καί aληθινά νά συμβάλλουν μέ τίς δυνάμεις τους στήν πρόοδο τού εθνους .

"Όταν δμως κατερχόμενοι στήν πολιτική ακολουθή­σουν δημοκρατικούς δρόμους δέν θά έξυπη ρετήσουν ποτέ τά λαϊκά συμφέροντα, aλλά θά πετύχουν νά νοιώ-

28

σουν niν βαθί>τερη πίκρα γιά τόν διασυρμό τής ύπολή­ψεώς των καί γιά τήν γελιοποίησι τής προσωπικότητάς των.

Βλέπετε, στό πολίτευμα τής aσυδοσίας τού τύπου εtναι aρκετή ή πέννα κάποια κακεντρεχούς εuΟυμογράφου, γιύ νά κατεβάση εως τά τελευταlα σκαλοπάτια τού γελοίου ενα ijρωα η ενα καθηγητή πανεπιστημίου.

'Όταν τό μεγαλύτερον κόμμα δέν i::χη τήν aπαιτουμένη aριθμητική δύναμι γιά νά σχηματίση κυβέρνησι προερ­χομένη aποκλειστικά aπό τούς κόλπους του, τότε συμ­βαίνουν πράγματα πού μόνον στήν δημοκρατία μπορούν νά συμβούν.

'Η μηχανή των παρασκηνίων αφού λαδωθή καλά μπαίνει σέ κίνησι. Συνασπισμοί συγκροτούνται γρήγορα, γιά νά διαλυθούν γρηγορώτερα, ύπογράΦονται συμφω­νίες καί π ρωτόκολλα μέ τήν μόνη βεβαιότητα δτι κανείς δέν θά τη ρήση . Ό τύπος εκτραχηλιζόμενος παρασέρνει τόν λαό στήν βαθύτερη εσωτερική διαμάχη καί τέλος μόλις ναυαγήσουν δλα τά καιροσκοπικά κατασκευά­σματα των συμπράξεων καί των μετώπων - δέν γίνεται ιlλλοιως γιατί εuθύς εξ aρχής φέρνουν μέσα τους τήν ύπονόμευσι, πού γεννά ή aντίθεσις των συμφερόντων -οί πολιτικοί τής δημοκρατίας θά καταφύγουν, γιά μιά ακόμη φορά, στό δοκιμασμένο τέχνασμα των εκλογων.

Ό σώνει καί καλά «κυρίαρχος λαός» θά διαλέξη τ' αφεντικά του .

. Η παλιά δημοκρατική ίστορία επαναλαμβάνεται. Βάζουν μιά ύπηρεσιακή κυβέρνησι aπαρτιζομένη aπό πρόσωπα κοινής έμπιστοσύνης, πού ξαφνικά εγιναν ύπουργοί καί ανέλαβαν γιά μερικούς μήνες τήν διοίκησι τού λαού.

Σ' δλο τό διάστημα πού. ή φευγαλέα κυβέρνησις των aνιδέων ύπουργων aσχολείται μέ τίς έκλογές, τό κράτος μένει ακυβέρνητο καί ή διαίρεσις τοϋ λαοϋ φθάνει στό aποκορύφωμά της έντεινομένη aπό τίς προεκλογικές έκστρατείες των πολιτικων τής δημοκρατίας, πού σάν πρωτομάστορες τής έθνικής διχόνοιας διατρέχουν μέ

29

άνήσυχο σφος τήν έπαρχία φορτώνοντας μέ ψεύτικες ύποσχέσεις τόν λαό .

Στά χωριά πού γυρίζουν μιλουν aδιάντροπα μπροστά σέ πεινασμένους yιά τήν iσότητα. Κάν()υν ΠΟ)ς έξετ<iζουν τά ζητήματα πού όπασχολουν τούς κα·tσίκους καί χωρίς νά ξεχάσουν νά κατηγορήσουν τόν α,ιτίπαλό τους φεύ­γουν, γιά νά ξαναγυρίσουν στίς έπόμενf:ζ εκλογές .

Αuτή εlναι ή μία όψις τής aμεσης επα:Φfις μέ τό λαό. ' Η ι'iλλη σχετίζεται μέ τό βουλευτικό γρdΦεΙο, στό όποίον π ηγαίνει διστακτικά ό κουρελής ψτjΦοΦόρος γιά νά ζητήση κάποια χάρι . Έκεϊ: περιΦρονη ιlένος θά περιμέvη όλόκλη ρες d:φες στόν προθάλαμο μέ;<,ρις δτου δη τόν ζητιάνο της ψήφου, ό όποΙοc; θά του δώση μιά τέτοια aπάντησι, πού καί τήν δουλειό δέv θά τΟU Κάνη , aλλά καί δυσαρεστημένο δέν θά τόν αφήση .

Μ ετά τίς έκλογές, οί επιτυχόντες μaζείJονται στη 15ου­λή . στή ν όποία , επειδή φιλοξενεϊ: διαnρεπ::ϊ:ς ψείιτες aπ' δλη τή χώρα, θά ταίριαζε καλύτερα ή ονομασία: « ' Ακα­δημία του Ψεύδους» .

' Αφου όρκισΟοuv, aλλοι στό Εuαyγέλιο . ι'iλλοι στό Κοράνι καί ι'iλλοι πουθενά a ρχίζουν of συνεδριάσεις . Oi χαμένοι δέν αναγνωρίζουν τήν νίκη στούς κερδισμένους, τούς Οεωροuν σφετεριστές της έξουσίας, τούς βρίζουν καί τούς συκοφαντούν. Έκείνοι πάλt δντας της iδίας Φάρας δίνουν ανάλογες aπαντήσεις.

'Έτσι μέ φασαρίες καί τσακωμούς π&ρνa ό καιρός κα ί φθάνουμε στίς νέες έκλογές, πού αποτελοCιν αφετη ρία νέων εθνικωv ταλαιπωριων.

Προτρέπω καί aξίζει τόν κόπο νά f:πισκεφθη κανείς τήν βουλή, γιά νά σχηματίση π ροσωπική γνο'ψη πάνω σ' αuτήv καί στούς ενοίκους της πού aνάξια καί παράνομα παριστάνουν τόν aντιπρόσωπο του εοvους .

' Ανάμεσα aπό τίς δημοκρατικές ω)θάδειες ξεχωρίζω έκείνη , πού διαβεβαιώνει δτι ό βουλι::υτή ς aντιπ ροσω­πεύει τό εθvος. Διορίζε ι δηλαδή ή δημοκρατία σάν aντι­πρόσωπο τοϋ εονους, δποιοv συγκεντpώση μιά καθωρι­σμένη ποσότητα ψήφων.

30

Συνέπεια αuτής τής πέρα γιά πέρα λαθεμένης, aνιστι'ι­Ι)ητης καί παράλογης γνώμης εΙναι νά ποζάρουν σά\' ι!ντιπρι'ισωποι τού έλλη νι κού έθνους: Τούρκοι , σλαυό­δουλοι, δοσίλογοι καί δποιο i.iλλο έθνοπ ροδοτικό στοι­χείο μαζέψη τόν aπαιτούμενον aριθμό ψήφων γιά νά βγή βουλευτής, πού κατά δημοκρατικόν προβιβασμόν εi:ναι καί aντιπρόσωπος τού έθνους.

Τό γεγονός αuτό προκαλεί aποτροπιασμό καί aποδεί­χνει τόν aντεθνικό χαρακή ρα τής δημοκ ρατίας, ή όποία στή συμπλή ρωσι τού εκλογικού ποσοστοu βλέπει τό δικαίωμα καί τήν τιμή νά ονομάζεται κανείς έθνικός aντι­πρόσωπος.

Ή εξύψωσις του πρώτου τυχόντος ψηφοσυλλέκτου σέ i':θνικό aντιπρόσωπο ε{ναι ϋβρις aπέναντι τής ίστορίας, 1l όποία θέλει οί aντιπρόσωποι τού εονους νά μήν εκλέγων­ται μέ ψ11 Φους, aλλά νά i':πιβάλλωνται μέ τίς θυσίες καί τούς aγώνες πού κάνουν γιά τήν Έλλη νική Μ εγαλοσι!­νη . Κάθε ciλλη διδασκαλία εiναι ψεύτικη καί aνθελληνι­κή .

Οί βουλευτές δέν aντιπροσωπεύουν οlιτε τό έθνος, οlιτε τόν λαό. ΆντιπροσωπείJουν τήν δημοκρατία καί τά συμ­φέροντά τους.

Στό i':ρώτημα τί προσφέρουν στήν πατρίδα, μιά εiλι­κρινή όπάντησι γνωρίζω: τίποτα . Καί πράγματι , σάν μέλη τού νομοθετικού παράγοντος τής βουλής βλάπτουν τό έθνος, γιατί δέν έχουν τήν ίκςtνότητα νά νομοθετή­σουν. ίκανότης πού συνίσταται στό νά μπορούν νά παρα­κολουθούν τά κοινωνικά φαινόμενα, νά σημειώνουν τίς απαιτήσεις τής κοινωνίας καί νά προτείνουν μέτ ρα πρός Cιντιμετώπισι τcί)ν αναγκών της.

' Η aπύθμενη iδεολο-yική εξαθλίωσί τους φαίνεται. Cιπό τήν ευλογία μέ τήν όποίαν παρατούν τό κόμμα κάτω Cιπό τήν ση μαία τού όποίου βγήκαν βουλευτές, μόλις διαπι­στό)σουν πώς ή παραμονή τους εκεί δέν cοΦελεί τά προσω­πικά τους συμφέροντα. Τέτοιες εγκαταλείψεις εΙναι συχνές Καί γίνονται συνήθως aπό εκείνους ΠΟ\J ρίχθη καν στό παζάρεμα τών aξιωμάτων καί τών διακρίσεων.

31

Οί μεταπηδήσεις aπό το ενα κόμμα στό ίίλλο όέν σημαίνουν καί άλλαγή iδεολογίας, γιατί ιδεολογία δέν ύπάρχει, οϋτε εκεί πού ήσαν, οϋτε εκεί πού πήγαν.

Οί βουλευτές δέν άλλάζουν iδέες, άπλώς aλλάζουν καθίσματα στήν βουλή .

Τό κοινοβούλιο δέν χρησίμευσε σέ τίποτε στήν πατρί­δα, άπεναντίας ύπi'j ρξε πάντα ή βαθύτερη αiτία τi'jς κακο­δαιμονίας καί τι'ί:ιν συμφορών της. Δι ότι εκεί μέσα χαλ­κεύεται ή εΟνοκαταστροφικΙΊ διχόνοια, πού μεταφέρεται άπό τόν κιτρινιάρη τύπο τi'jς δημοκρατίας εξω στό λαό, μέ τά γνωστά επακόλουθα τών εμφυλίων σπαραγμών.

Τό μέχρι σήμερα επιτελεσμένο εργο του κοινοβόυλίου βεβαΗονει , δτι δ ικαιο[ινται aδριάντα έθνικο[ι fι ρωος έκεί­νοι πού κατά καιρούς τό κλείνανε.

Στήν βουλή δπου ό.κμάζει ή φλυαρία καi οργιάζει ό φατριασμός δέν ύπάρχει καθόλου διάθεσις γιά έργασία. Ή τεμπελιά έξ aλλου εuνοείται ό.πό τήν δημοκρατία πού είναι τό καθεστώς τfjς aνεργίας, τfjς aπραξίας καί του βερμπαλισμοtι. Στίς οχλαγωγικές συνεδριάσεις της, πού φημίζονται γιά τήν ελλειψι σοβαρότητος καί ό.ξιοπρε­πείας, οί aποφάσεις παίρνονται μέ τό μέτρημα τών σηκω­μένων χεριών. 'Όσο περισσότερα σηκωμένα χέρια, τόσο σωστότερη aπόΦασι .

Νά ή οιJσία καί i1 ί::ννοια της άνεκδι ήγητης δημοκρα­τίας.

Ή καθολική ψηφοφορία είναι καί αuτή ενα βασικό στοιχείο, πού συνθέτει τήν εννοια της δημοκρατίας.

Παρ' δλην δμως τήν έπίμονη προσπάθεια πού κατα­βλήθηκε, γιά νά προσδοθη στήν εκλογική διαδικασία κάποια σοβαρότης καί γιά νά παρουσιασθf] σάν κάτι τό αναγκαίο καί επιθυμητό, ό λαός παρέμεινε αδιάφορος, τόσον άδιάΦορος. ωστε aρνιότανε νά προσέλθη στίς κάλ­πες γιά νά ψηφί ση σάν νά καταλάβω νε, ότι οί εκλογές είναι ενα ,�έχνασμα πού βγαίνει σέ βάρος του.

'Αναμφισβήτητα ή στάσις του aπέναντι τών εκλογών ί::βλαπτε τήv δημοκρατία, ή όποία μπροστά στόν κίνδυνο Φανερfjς χρεωκοπίας κατέστησε τό δικαίωμα τfjς ψήφου

3 2

ίιπιΙzρι:ωτικόν, πρiiγμα πού σημαίνει. δτι ή ψ iΊΦσς επαψε νά είναι δικαίωμα. Έκτός καί iiν φαντασθούμε δικαίω­ματα τών όποίων ή μή iiσκησις νά προκαλή κυρώσεις.

"Όταν δέν ψηφίσης θά τιμωρηθής. 'Άρα ή ψήφος είναι ύποχρέωσις, συνεπώς ό λαός δέν εχει τό δικαίωμα τού έκλέγειν, aλλά τό καθήκον τού εκλέγειν.

Ό iσχυρισμός δτι αναγκάζεται ν' aποκτήση καί νά aσκήση τά λεγόμενα έκλογικά δικαιώματα, χάριν τής πολιτικής του διαπαιδαγωγήσεως είναι κυριολεκτικά aστήρι κτος, καθόσον ή διαπαιδαγώγησις πρέπει νά προϋπάρχη της ψήφου, πού σέ κάθε περίπτωσι όΦείλει νό.ναι προνόμιο τών πολιτικά ώρίμων.

'Αβάσιμη είναι καί ή γνώμη πού λέγει. 'Άς πάρουν οί πολίτες τό εκλογικόν βιβλιάριον καί iiν δέν θέλουν νά ψηφίσουν νά ρίξουν λευκό . . Αλλά έδώ ό.κριβώς έρωτώ ρίχνοντας λευκό τί κάνουν: δέν ψηφίζουν: ασφαλώς ψηφίζουν έπειδή δμως θεωρούν aναξίους έκλογείς τούς ύποψηφίους ρίχνουν λευκό. Π άντως έψήφισαν καί σέ τούτο τοί>ς ύποχρέωσε ή δημοκρατία. Τούς aνάγκασε νά ρίξουν τόν φάκελλο στήν κάλπη, γιατί γνωρίζει καλά πώς δποιος Φθάση μπροστά της θά παρασυρθή ό.πό ψυχο­λογικοι)ς η aλλους σχετικούς παράγοντες καί θά ψηφίση κάποιο κόμμα.

Έκτός αuτου, ή λευκή ψήφος είναι ψήφος ύπέρ τής δημοκρατίας. γιατί εχει τήν εννοια τής μή ύποστη ρίξεως συγκεκριμένων κομμάτων καί δχι γενικώς τών κομμάτων, καί κατ' έπέκτασιν τής δημοκρατίας.

'Η έκδήλωσις aντιδημοκρατικών φρονημάτων διά τών έκλογών. γίνεται μέ τήν aποχή aπό τίς έκλογές. τήν όποίαν δμως ή δημοκρατία πρόλαβε ν' aπαγορεύση αί\στηρά.

Μέ τήν ψήφο εκλέγεται πρώτα ή δημοκρατία. ϋστερα τό κόμμα καί τέλος ό βουλευτής. Νά γιατί ή δημοκρατία ύποχρεώνει τόν λαό νά ψηφίζη εστω καί λευκό η iiκυρο aκόμη . μέ τά όποΙα δέν έκλέγονται βέβαια πρόσωπα η κόμματα. εκλέγεται δμως ή δημοκρατία, διότι φαίνεται δτι ό λαός είχε διάθεσι νά πάη νά ψηφίση .

3 3

Οί παράξενες νομικές κατασκευές μέ τίς όποίες θέλου\· νά εξηγήσουν τήν νομική Φύσι τής ψήφου δέν μέ ενδια­φέρουν. Έγώ είδα τίς κοινωνικές συνέπειες αυτού τού γνησίου δημοκρατικού δικαιώματος καί διαπίστωσα δτι διά τής ψήφου ή δημοκρατία παρέχει τόση πολιτική δύναμι στόν διαπρεπέστερο επιστήμονα, δση καί σ�όν επαξιώτερο εκπρόσωπο τού κοινωνικού καθιζήματος.

Θά μπορούσαμε νά διακρίνουμε τούς ψηφοφόρους σέ δύο μεγάλες κατηγορίες. Στούς εΘνικόφρονες καί στούς κομμουνιστές. Ή διάκρισις α\Jτή πού γίνεται aπό τήν aποψι τών φρονημάτων μου χρειάζεται γιατί δείχνει δτι εκείνοι πού ψηφίζουν, δέν ψηφίζουν γιά λόγους δημο­κρατικούς. aλλά γιά λόγους ιiσχέτους πρός τήν δη μοκρα­τίαν η κα ί οlισιαστικά aντιΘέτους πρός αυτήν.

Οί πρώτοι καί καλύτεροι ψηφοφόροι είναι οί κομμου­νιστές. πot'J γιά νά ψηφίσουν μπορούν καί τόν θάνατό τους ακόμη ν' αναβάλουν, εάν επρόκειτο νά πεθάνουν τήν ήμέρα τών εκλογών. Οί εθνικόφρονες ψηφίζουν ιiκριβcος, γιατί γνωρίζουν πώς ψηφίζουν δλοι οί κομμουνιστές. Ψηφίζουν δηλαδή aπό aντίδρασι πρός τόν κομμουνισμό καί όχι aπό aγάπη πρός τήν δημοκρατία.

Πάντως καί aσχέτως πρός τίς iδιαίτερες πολιτικές πεποιθήσεις τού καθενός. ενας μεγάλος aριθμός πολικών ψηφίζει φοβούμενος τίς ποινικές κυρώσεις, πού έπιβιΊλ­λονται σέ περίπτωσι aποχής, ή όποία εν τούτοις ανέρχε­ται πάντοτε σέ σοβαρά ποσοστά.

Πολλοί επίσης ε\ναι δημοκράτες, γιατί δέν i:χουν τό θάρρος νά ε\ναι aντιδημοκράτες.

·ο λαός στή δημοκρατία δέν ψηφίζει ιδεολογίες, ιiλλά πρόσωπα. Έξ aλλου ό ψηφοφόρος ιiγνοει τό πρόγραμμα του κόμματος πotJ ψηφίζει καί δικαιολογεiται , γιατί τά δημοκρατικά κόμματα 6έν i:χουν πρόγραμμα 11 μάλλον σάν πρόγραμμα i:χουν τήν κατάληψι τής εξουσίας. τήν δωτήpησίν τους σ' αι'ιτήν καί τίποτε παpαπάνω.

Μονάχα τά κόμματα τών όλοκληρωτικιον πολιτευμά­των διαθέτουν iδεολογία καί πρόγραμμα κοινωνικού καί οίκονομικοt> περιεχομένου τοίΊ όποίου ή εφαρμογή Οά

34

έφερνε ριζική <iλλαγή στή ζωή του έθνους καί πού ταυ­τόχρονα θά σήμαινε τήν όριστική διάλυσι της δημοκρα­τίας.

Οί δημοκρατικές πολ ιτικές παρατάξεις δέν προσφέ­ρουν ιδανικά αντάξια των ύψηλων φιλοδοξιων της πατρίδος, aλλά προπαγανδίζοντας κάποιαν Ισότητα καί κάποιαν ευημερία εφευρίσκουν εντυπωσιακά συνθή ματα καί έμπαίζουν τόν λαό.

' Εφ' δ σον λοιπόν τό σύννεφο της aσαΦείας καλύπτει τά ακαθόριστα σχέδια των κομμάτων, αφήνεται κάθε αφελής νά νομίζη , δτι οί προσωπικές του aντιλήψεις ταυ­τίζονται μέ τίς ιδεολογικές κατευθύνσεις του κόμματος. Μεγαλύτερη πλάνη aπό τούτη δέν έχω ξαναδεί, καθόσον ε{ναι βέβαιον δτι ύπάρχει αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των πεποιθήσεων του ψηφοφόρου καί έκείνων ποι) τό κόμμα παρουσιάζει σάν iδεολογία καί πού κρινόμενες σοβαρά ε{ναι αδύνατον νά θεωρηθουν έτσι.

Καί αυτήν δμως aκόμη τήν ψευτοϊδεολογία βλέπουμε τά κόμματα νά προδίδουν ψηφίζοντα πολλές φορές καί χάριν των μηχανορραφιων του κοινοβουλίου έναντίον αυτης η των άλλων iδεων, πού πρωτύτερα μέ φανατισμό είχαν διακηρύξει .

4

ΤΑ ΚΙΒΔΗΛΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

Μέ τήν δημοκρατία στήν ύπόθεσι της έλευθερίας δια­φέρουμε ουσιαστικά, γιατί εμείς δέν θεωρουμε έλεύθερον έκείνον πού έχει τήν ευχέρεια νά κάνη δ,τι του aρέσει, αλλά έκείνον πού εχει τήν ευχέρεια νά κάνη δ,τι ωφελε'ί τό έθνικό σύνολον.

Στήσαμε τό άγαλμα της ελευθερίας πάνω στό βάρθο τοϋ έθνικολαϊκοϋ ωφελισμοϋ, γιατί θελήσαμε νά τήν aνυ­ψώσουμε aπό λέξι πρός χρησι των δημαγωγων, πού είναι στή δημοκρατία, σέ σπουδαία κοινωνική πραγματικό-

3 5

τητα μέ έθνικήν aποστολή . "Αν λέγεται ελευθερία εκείνη ή κατάστασι πού ζημιώ­

νει τό λαό, τότε έγώ δέν ξέρω τί λέγεται δουλεία. ' Εφόσον λοιπόν δέν αναγνωρίζουμε σάν ελευθερία

κάθε κατάστασι πού ζημιώνει τό εθνος, μοιραία δεχόμεθα σάν περιεχόμενό της μονάχα δ,τι τό ωφελεί. Έκτός τών άλλων ευεργετημάτων πού προσφέρει αuτό τό είδος τού περιεχομένου της ελεοθερίας, τελικά βγαίνει κερδισένο καί τό άτομο, γιατί ωφελουμένοο τού συνόλου ct)Φελείται εμμεσα καί εκείνο.

Στό ερώτημα τού ποιός, καί μέ ποιά μέσα θά κανονίση καί θά δώση στήν έλεοθερία τέτοιο περιεχόμενο δίνουμε τήν έξης aπάντησι : Ή ύπερτάτη κρατική έξουσία έφαρ­μόζουσα aνάλογη κοινωνική πειθαρχία.

Ή ακριβοδίκαιη, λοιπόν, οργάνωσις τού περιορισμού της π ροσωπικης ελευθερίας τών aτόμων, χάριν της συμ­βιώσεως η καί γενικωτέρων σκοπών, πού προάγουν τήν έθvική ίδέα, γίνεται μέ τήν κοινωνική πειθαρχία, πού κόβει σύρριζα τίς aντικοινωνικές τάσεις ύπερελευθερίας τών λίγων σέ βάρος τών πολλών.

Ή στάσις της δημοκρατίας aπέναντι της κοινωνικης πειθαρχίας είναι αμετάκλητα έχθρική, γιατί ή κοινωνική πειθαρχία βάσις της κοινωνικης δικαιοσύνης, βρίσκεται σέ κάθε βημα της aντιμέτωπη της κεφαλαιοκρατίας.

Ή δημοκρατία, πάντως, δικαιολογεi τήν άρνησί της έπικαλουμένη τίς aτομικές έλευθερίες. ' Ισχυρίζεται δηλαδή δτι πειθαρχία καί ελευθερία είναι δύο εννοιες aσυμβίβαστες.

Ή γνώμη αuτή , πού κρύβει μεγάλη σκοπιμότητα δέν εχει μέσα της τίποτε σωστό. Διότι ή πειθαρχία ερχεται σέ σύγκρουσι μέ τήν έλευθερία μόνον δταν έκείνος πού πει­θαρχει ένεργεί γιά τό συμφέρον τού διατάσσοντας. 'Όταν δμως ή πράξις πού επιβάλλεται aποβλέπει πρός όφελος έκείνου πού ύπακούει, τότε ή πειθαρχία aποτελεί έγγύησι της έλευθερίας.

Κοινωνική πειθαρχία δέν σημαίνει aπεμπόλησι τών aτομικών έλευθεριών, ό.λλά έδραίωσι κάθε έλευΟr.rίας

3 6

πού δέv βλάπτει τό εθνος. ' Η δημοκρατία, καθώς εΊπα, aγνοεί τήν πειθαρχία, i'iρα

καί τήν ίεραρχία. Μή ύφισταμένων λοιπόν τούτων των δύο χαρακτη ριστικων καί προϋποθέσεων κάθε οργανώ­σεως, επικρατεί κάποια οχλοκρατική τάξις πραγμάτων, πού καλλιεργεί τή στυγνότερη τυραννία. Τήν τυραννία τcον πολλων. Γνωστή aπό τόν τρόπο μέ τόν όποιον μετα­χειρίσθηκαν προσωπικότητες τής περιωπής ενος Σωκράτους, Μ ιλτιάδου, Κίμωνος, Άριστείδους, Θεμι­στοκλέους, Φωκίωνος, ΞενοΦωντος, Θουκυδίδου, Φει­δίου, 'Αριστοτέλους, κλπ.

Είδα τήν τυραννία των πολλων, δταν έσταύρωσαν τόν Χριστό.

Άλλά μήπως οί πολλοί πού τυραννοuν είναι ελεύθε­ροι; 'Όχι , είναι θύματα καί δοuλοι στόν ενα η στόν i'iλλο aδίστακτο εκμεταλλευτή καί στούς πολιτικούς πού aπο­βλακώνουν τόv λαό μέ τήν ψευδολογία τής ώραιόλογης δημαγωγίας καί πού, aπαλλοτριώνοντας τά κοινωνικά του δικαιώματα, τόν εγκαταλείπουν στήν διάθεσι τής έκμεταλλευτρίας τάξεως του δημοπλουτοκρατισμοu.

Ύ πάρχει μιά πραγματική ελευθερία, πού πραγματικά aπολαμβάνει τό i'iτομο καί ύπάρχει μιά άλλη φαινομενι­κή, πού παραχωρείται aπό τήν εννομον τάξιν χωρίς δμως νά συνοδεύεται μέ τήν δυνατότητα π ρακτικής εφαρμο­γής. Άπό αuτή τήν i'iποψι ή δημοκρατία παρέχει θεωρη­τικά αφθονη ελευθερία σέ δλους, aλλά πραγματικά ελεύ­θερος είναι μόνον ό πλούσιος, γιατί μόνον αuτός χαίρεται τά πλεονεκτήματα των δικαιωμάτων καί προνομίων πού περιλαμβάνει ή ελευθερία.

τί νά κάνη ό φτωχός τό συνταγματικά κατωχυρωμένο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, δταν δέν εχη τήν δυνατότητα νά aποκτήση iδιοκτησία; η τί νά κάνη ό i'iνεργος τήν ελευθερία της έργασίας, δταν δέν εχη τήν δυνατότητα νά βρη ε ργασία;

Π ιστεύω καί πρέπει νά συμφωνήτε, δτι έλεύθερος δέν είναι ό εργάτης, οταν εχη τό δικαίωμα νά Φωνάζη πεινάω, aλλά δταν μπορη νά τρώη .

3 7

Στήν οuσία της λοιπόν ή δημοκρατία είναι πολύ πιό ανελεύθερη, aπό δσον κατηγορει τοι'Jς aντιπάλους της. " Εκεiνες δέ οί ιiλόγιστες ελευθερίες πού διατυμπανίζει δέν είναι τίποτε aλλο παρά κούΦια λόγια, ενώ ή κοινω­νική πειθαρχία του έθνικολαϊκου όλοκληρωτισμου εξα­σφαλίζει στόν λαό τήν ύλοποίησι δλων ηον κοινωνικών καί οiκονομικών δικαιωμάτων πού χρειάζονται γιά τήν κατάκτησι μιας ιiληθινά έλεύθερης ζωής .

'Όταν στό παρελθόν οί 'Έλληνες ι':θυσιάζοντο κατά έκατόμβες γιά τήν έλευθερία, οπωσδήποτε δέν εθυσιά­ζοντο γιά τήν προσωπική τους έλευθερία, αλλά γιά τήν ελευθερία τής πατρίδος, γιά τήν ανεξαρτησία δηλαδή του έθνους, χάριν του όποίου ύπεβάλλοντο πολύ συχνά σέ μεγάλους περιορισμούς τών ατομικc!Ν τους έλευθεριών καί τουτο γιατί έλεύθερη ζωή μέσα σέ ί1πόδουλη πατρίδα είναι αδύνατο νά ύπάρξη .

Ή δημοκρατία έν ονόματι τής έλευθερίας αγωνίζεται εναντίον τής ελευθερίας. Τήν πικρή ιiλήθεια αuτcον τών λόγων μπορουν νά επιβεβαιώσουν δλοι δσοι εννοιωσαν τήν σκλη ρότητα τής δικτατορίας του κεφαλαίου.

Ή iσότης πού προπαγανδίζει ή δημοκρατία εφαρμοζο­μένη διαστρεβλώνει τήν πραγματικότητα καί φτιάχνει τερατουργήματα κοινωνικών αδικιών, πού οφείλονται ακριβώς στήν aπαράδεκτη επιβολή iσότητος σέ aνισα aπό τήν Φύσι προικισμένους aνθρώπους. Ή δημοκρατία καθιέρωσε τήν πολιτική iσότητα καί δχι τήν κοινωνική, πού θά μένη πάντα aπραγματοποίητη, ενόσω θά tJπάρχη ή οικονομική aνισότης.

Θαυμaστε λοιπόν τήν iσότητα στά πολιτικά δικαιώμα­τα. δπου δύο ηλίθιοι ώς εχοντες δύο ψήφους διαθέτουν διπλασία πολιτική δύναμι aπό ένα μεγαλοφυή, πού έχει μία ψήφο. Θαυμaστε ιiκόμη τήν έξίσωσι τής πνευματικής aριστοκρατίας μέ τήν κοινωνική σαβούρα. πού έν ονό­ματι τής iσότητος γίνεται μέσα στήν κάλπη, μπροστά στήν όποία φθάνουν μέ τά ϊδια δικαιώματα ίκανοί καί aνίκανοι. έργάτες καί τεμπέληδες, αλήτες καί αξιοπρε­πεις.

3 8

Ή aνώμαλη αuτή κατάστασις μπορεί νά λέγεται iσό­της, aλλά δέν παύει νά είναι αδικία καί μάλιστα αδικία, πού διαπράττεται σέ βάρος του aνωτέρου, τόν όποίον κατεβάζει στό επίπεδο του κατωτέρου.

Οί σκεΦτόμενοι aνθρωποι όΦείλούν νά διερωτηθοuν καί νά ερευνήσουν τούς λόγους γιά τούς όποίους ή δημο­κρατία δημιουργεί καί επιβάλλει μιά τέτοια εκτρωματική κατάστασι όλότελα προσβλητική, γιά τήν προσωπικό­τητα καί γιά εκείνους πού σέβονται τόν έαυτό τους.

Τά όρθά συμπεράσματά τους θά aποκαλύψουν στά μάτια του κόσμου κάποια πτυχή aπό τήν πλουτοδημο­κρατική συνωμοσία, γιά τήν ύποδούλωσι του λαοί) στό κεφάλαιο. Αuτή ή πτυχή συνίσταται στόν παραγκωνισμό τGΝ aξιών καί στήν aπομάκρυνσι τών εκλεκτών, πού κατορθώνεται μέ τήν έτσι επιβληθείσα iσότητα.

'Όσον αφορά τήν aδελΦότητα, κανείς δέν ξέρει γιατί σέ κανένα δέν είπαν πώς τήν εννοοuσαν οί aφηνιασμένοι δημοκράτες τής γαλλικής επαναστάσεως του 1 789. Πάν­τως δπως καί αν τήν εννοοuσαν σάν δημιουργοί μιάς έπο­χής σκοτεινής aπό τήν σκιάν τής λαιμητόμου, είναι αναρμόδιοι νά μιλοuν γιά όποιοδήποτε είδος αδελφότη­τος.

' Αλλά καί στίς σύγχρονες δημοκρατίες που βρίσκεται ή aδελΦότης; στήν πλουτοκρατική έκμετάλλευσι; η στόν πολιτικό διχασμό;

Στήν θέσι τής ψεύτικης καi ανεπιθύμητης iσότητος έμείς βάζουμε τήν κοινωνική δικαιοσύνη , πού μαζί μέ τήν κοινωνική aλλυλεγγύη , ή όποία aντικαθιστά τήν αφηρη­μένη aδελΦότητα, aπστελουν τήv σπονδυλική στήλη τής εκπολιτιστικής aνόδου τών εθνών.

Ή δημοκρατία χλευάζει τά iδανικά καί σπέρνει τήν αμφιβολία ώς πρός τήν ηθική aξία καί κοινωνική σπου­δαιότητά τους, σέ σημείο &στε νά στερεύουν οί πηγές τών iδεολογικών έμπνεύσεων καί νά μετατοπίζεται ή αγω­νιστική διάθεσι τών aτόμων στόν ύλιστικό τομέα.

'ο δημοκράτης, όδηγούμενος aπό τά διδάγματα τής θεωρίας του, έπιδιώκει νά κατακτήση τήν aτομική ύλική

39

εtιμαρεια χάριν της όποίας. πολύ συχνά καί πρόθυμα. θυσιάζει ό,τιδήποτε i:iλλο.

Είναι πράγματι πολύ ύψηλό γιά εκείνον νά καταλάβη τό μεγαλείο τοϋ aγωνος, γιά πράγματα πού δέν θά πεθά­νουν μαζί του καί πού δέν έχουν καμμιά σχέσι μέ εuδαιμο­νιστικές επιδιώξεις, aλλά βασιλεύουν στήν ψυχή καί χαρίζουν τίς ώραίες πνευματικές ανατάσεις, πού νοιώ­θουν οί ωθούμενοι aπό ευγενή κίνητρα στήν έκπλή ρωσι ύπερτάτων σκοπων.

Στήν κορυφή της πυραμίδας των iδανικων βρίσκονται τά καθαγιασμένα iδεώδη τοϋ έλληνικοϋ έθνους, πού μέσα στήν δημοκρατία φθείρονται aδιάκοπα, διότι, αφ' ένός μέν ή κομματική τύφλωσις aρνεϊ:ται νά aναζωογονήση τήν έθνική συνείδησι καί ύπερηφάνεια, αφ· έτέρου δέ ή δημοκρατία δεχομένη στούς κόλπους της κάθε στοιχείό πού τη ρεϊ: τίς aρχές της σφιχταγκαλιάστηκε μέ τόν κομ­μουνισμό - τόν αμείλικτο έκμηδενιστή των έθνικων aξιων - ό όποιος προμηθεύεται aπό τήν φαρέτρα της δημοκρατικης aχρειότητας τά βέλη, πού τοξεύει στό στηθος της πατρίδος, γιά τήν όποίαν ή δημοκρατία aδια­Φορεϊ:.

Ένω δλοι αναγνωρίζουν δτι οί κομμουνιστές είναι εχθροί τοϋ έθνους, ή δημοκρατία στρέφεται εναντίον τους μόνον δταν παρανομήσουν. Προστατεύονται λοιπόν οί νόμοι καί τό σύνταγμα πού θεσπίσθηκαν γιά τό συμ­φέρον της δημοκρατίας, περισσότερο aπό τό έθνος καί τόν λαό.

Καί αuτό aκριβως τό γεγονός, δηλαδή δτι ή δημοκρα­τία προστατεύει τόν έαυτό της καί δέν ύπερασπίζει τήν πατρίδα, έχει ύπεύθυνα καταγγελθη aπό μεγάλους δια­νοητές καί μεγάλους καλλιτέχνες, πού σύγχρονα ησαν καί μεγάλοι πατριωτες.

'Η δημοκρατία καταπολεμεί τά iδανικά, γιατί άπό αύτά aντλούνται οί ακατάβλητες δυνάμεις, πού εμποδίζουν τό κατρακύλισμα στήν ύλιστική χυδαιότητα, τήν όποίαν ή δημοκρατία επιζητεί γιά νά έχη αiώνια κοιμισμένο καί ύποταγμένο τόν λαό.

40

Τό εκμηδενιστικό εργο της aρχίζει aπό τούς νι::ους τούς όποίους aντί νά όργανώση καί νά κατευθύνη πρός τά ι'.ινώτερα iδανικά τής έλληνικής Φυλής τούς σπρώχνει, μέ τίς ξένες κοινωνιοδιαλυτικές καί aντιηθικές ΦιλοσοΦίες, στήν πνευματική aποχαύνωσι καί ύποταγή.

5 ΑΝΙΚΑΝΩΤΕ ΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ

Τά aποτελέσματα τής aποσυνθέσεως ένός πολιτικού όργανισμοΟ Φαίνονται χαρακτη ριστικά στό δημοκρατικό κράτος, μέσα στό όποϊο ό λαός παίρνει aπό δλους διατα­γές, χωρίς νά μπορή νά ζητήση aπό κανέναν εuθuνες.

' Η δημοκρατία σάν σύστημα διακυβερνήσεως δέν κατώρθωσε νά προσαρμοσθή πρός τίς κοινωνικοοικονο­μικές εξελίξεις. Ένω δηλαδή οί δροι aλλάζανε, εκείνη παρέμενε τραγικά aδιαΦοροποίητη . Στερούμενη λοιπόν τής ίκανότητος π ροσαρμογής - προϋπόθεσι ζωτική γιά τήν επιβίωσι κάθε όργανισμοϋ - μεταχειρίζεται μέσα, πού δέν aνταποκρίνονται στίς aνάγκες, μέ aποτέλεσμα νά σταματά αδρανής μπροστά σέ μεγάλες aποφάσεις καί νά σκεπάζεται aπό προβλήματα, πού γυρεύουνε τή λύσι τους καί γιά τά όποία κατά σπουδαιοφανή τρόπο μέ συζητή­σεις έπί συζητήσεων κατανάλωσε ι'iσκοπα πολύτιμο χρό­νο.

Ή aδιάκοπη εναλλαγή τής οiκονομικiϊς καί κοινωνι­κής δραστη ριότητος ανάγκασε τήν δημοκρατία ν' aνα­θεωρήση τίς μεθόδους aντιμετωπίσεως των συναφων ζητημάτων. 'Έτσι ή φορά των γεγονότων κατάδειξε τό αναχρονιστικό καί έπομένως τό aσυμβίβαστο των δημο­κρατικων θεσμων, πρός τίς συνεχως μεταβαλλόμενες aπαιτήσεις τής ζωής των λαων .

Τήν δημιουργία καινούργιων θεσμων aνταποκρινομέ­νων στίς σύγχρονες aνάγκες δέν μπόρεσε ή δημοκρατία ν' aποφύγη . Δέν πέτυχε δμως νά τούς διαπλάση έγκαίρως, δταν δηλαδή παρουσιάζοντα οί ανάγκες, aλλά περίμενε

41

νά τούς i:πιβάλη ή πραγματικότης, αφου πρώτα Οά εσπuγL τό φρaγμα τών τύπων πού τήν περισφίγγανε .

Ή όρμή τιον σοβαρών κοινωνικών αιτημάτων καί τών λαϊΚι:J)ν διεκδικήσεων ilταν ή αiτία της επεκτάσεως της κρατικης εξουσίας, σέ μέρη, πού aλλοτε κάτι τέτοιο aπο­γορευότανε σάν ανελεύθερο καί τυραννικό. Οί παρεμβά­σεις πού σήμερα τό κράτος κάνει. στίς iδιαίτερες σχέσεις τών πολιτών καί κυρίως στίς οiκονομικές, οuτε ητανε παραδεκτές, οuτε έγένοντο παλαιότερα στήν δημοκρατία, διότι aντέκει ντο στίς θεμελιcοδεις aρχές της.

Μέ τόν καιρό δμως καί ύπό τήν πίεσι τών λαϊκών διεκ­δικήσεων, πού aποφασιστικά προβλήθηκαν, aπό πρωτο­πόρα πατριωτικά κινήματα. ή κεΦαλαιοδημοκρατία βρέ­θηκε στήν aνάγκη νά δεσμεύση ώρισμένες έλευθερίες καί νά βάλη πολλούς περιορισμούς, πού δπως τουλάχιστον ισχυρίσθηκε aποβλέπανε στήν βελτίωσι της κοινωνικης θέσεως τών εργαζομένων τάξεων.

Οί διάφορες οΙκονομικές έπιβαρύνσεις, πού ό.κολούθη­σαν τ ήν παραπάνω πολιτική δέν βάρυναν τήν κεφαλαιο­κρατία, aλλά τήν μεσαίαν aστική τάξι, πού έκτοτε aπει­λείται συνεχώς μέ προλεταριοποίησι. Τελικά οί εργάτες δέν ωφελήθηκαν aπό τίς θυσίες τών μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, γιατί δέν Υισαν αυτά πού τούς εκμεταλλεύον­το, aλλά οί πλουτοκράτες πού έμειναν aπείραχτοι .

Σέ έκεiνα τά aξιόλογα κοινωνικά προβλήματα, δπου ή δη μοκρατία έτσι η aλλοιώς ηταν ύποχρεωμένη νά δώση κάποια λύσι, δέν δίστασε γιά ν' ό.ντεπεξέλθη νά κατα­Φύγη στήν aντιγραφή θεσμών ολοκλη ρωτικών πολιτευ­μάτων. τούς όποίους διεμόρφωσε κατάλληλα &στε νά έξυπη ρετουν καί aυτοί τά καπιταλιστικά συμφέροντα. Κανείς δέν μεταφυτεύθη κε aυτούσιος, δλοι παραποιήθη­καν καί φυσικά οχι πρός σφελος του λαου, aλλά πρός σφελος τών aντιδραστικών στοιχείων του δημοπλουτο­κρατισμου.

"Αν χρειαζότανε νά προσθέσω παραδείγματα θά ό.νέ­φερα τόν λεγόμενο κρατικό παρεμβατισμό, πού ειλικρινά είναι ή ί1πό της κεφαλαιοκρατίας καί διά του κράτους

42

ρύθμισις της εονικης οiκονομίας. Μολονότι τά τελευταια χρόνια ι1 δημοκρατία κατα­

κλύσθηκε aπό θεσμούς όλοκλη ρωτικών πολιτευμάτων δέν μεταβλήθηκε, γιατί τούς aφομοίωσε μέ τόν δικό της τρόπο. Παρ' δλη τήν νοθεία ή βάσι της πού είναι ή πηγή δλων τών κακών διατη ρήθηκε ή ϊδια. 'Έτσι ό aριθμός, τό κόμμα, ή πλειοψηφία, οί aπατηλές ελευθερίες, ή εξάρτη­σις της διοικήσεως aπό τό κοινοβούλιο καί τό ανεύθυνο του τελευταίοu- εξακολουθούν νά κυριαρχούν καί νά φράζουν τό δρόμο στίς πατριωτικές δυνάμεις τού εθνικο­λαϊκοG όλοκλη ρωτισμοG.

Αuτοί οί καθαροί δημοκρατικοί θεσμοί συγκρατούν τό έθνος εμποδίζοντας τήν πρόοδό του καί συχνά τό σπρώ­χνουν πρός τά πίσω aπειλώντας νά τό εξαφανίσουν, διότι δταν σημάνη ή &ρα τών κρισίμων στιγμών, τότε οί διαλυ­τικές δυνάμεις, ΠΟ\J δημιούργησεν ή δημοκρατία, η επέ­τρεψε νά δημιουργηθούν, βρίσκουν τήν ευκαιρία νά τελειώσουν τό καταστροφικό έργο, πού πρό πολλού καί κάτω aπό τήν aμέριστη προστασία της εtχαν aρχίσει .

Έξ αiτίας τών ξεπερασμένων θεσμών του τό δημοκρα­τικό πολίτευμα ξηλιί)νεται μέ εξελικτική μοιραιότητα καί σύντομα θά δούμε τήν δημοκρατία νά πέφτη μέ πάταγο, θάβοντας στά ερείπιά της δλες τίς κοινωνικές σαπίλες, πού ζούσαν aπό αuτήν.

Τό δημοκρατικό πολίτευμα εlναι aδύνατο νά ζήση γιατί εΙναι aνίκανο νά ζήση .

τί καλύτερη aπόδειξι αuτου aπό τό γεγονός, δτι στίς δύσκολες στιγμές καί στήν διάρκεια τών πολέμων στα­ματίi ή λειτουργία του καί ή διοίκησις της χώρας ανατί­θεται κατά τρόπον aντιδημοκρατικόν σέ λίγα πρόσωπα η καί σέ ενα πού γίνεται κύριον ηuξημένων εξουσιών καί άρμοδιοτήτων;

Έάν τό δημοκρατικό πολίτευμα fι ταν ίκανό vά aντεπε­ξέλθη σέ τέτοιες δυσκολίες δέν θά ύπη ρχε λόγος ν' aνα­στέλλη τήν λειτουργία του, επειδή δμως δέν ε1ναι τήν διακόπτει κάθε τόσο, πρός επιβεβαίωσι της aνικανότητάς του.

4 3

Τά έθνη διά πολλούς λόγους μπορει νά κακοτύχουν. 'Όταν δμως έχουν δημοκρατία είναι περιττό νά ψάχνουν γιά τήν αiτία της κακοδαιμονίας των.

'Ένα aπό τά βασικώτcpα μειονεκτήματα της δημοκρα­τίας είναι δη σ' αuτήν δέν δ ιο ικούν οί τεχνικοί, aλλά τά κόμματα, πού δπως aποδείχθηκε στά όλοκλη ρωτικά πολιτεύματα δέν είναι aπαραίτητα γιά τήν λειτουργία τού κρατικού όργανισμοϋ.

Π άνω σ' αuτό δέν ύπάρχει καμμιά aφμιβολία, δπως δέν ύπάρχει καμμιά aντίθετη γνώμη , γιά τήν σπουδαιότητα της συνδρομης τών τεχνικών, πού μέρα μέ τήν μέρα γίνε­ται πιό αναγκαία στήν διεκπεραίωσι των κρατικών ύπο­θέσεων.

Είναι διαπιστωμένο δτι, κάτω aπό τήν έπίδρασι τών συνθηκών της έποχης, τά σημερινά ύπουργεία aντιμετω­πίζουν καταστάσεις καί προβλήματα πού ενα παλαιότε­ρο, οuτε νά διανοηθη θά μπορούσε. 'Έτσι iiλλα λιγώτερο, iiλλα περισσότερο μετατραπήκανε σέ τεχνικές ύπηρε­σίες, πού aπαιτούν aπό τούς διευθύνοντας ανάλογα προ­σόντα.

' Η Φύσις τών δημοσίων ύποθέσεων aπαιτεί aπό τούς ύπουργούς τεχνικές γνώσεις, πού συνδυαζόμενες μέ τήν πολιτική σκέψι τούς καθιστούν aξίους της aποστολης των. Ή δημοκρατία δμως παραβλέπουσα δ,τι έπιβάλλει ή aνάγκη τών πραγμάτων, δ ιορίζει ύπουργούς πρόσωπα κατωτέρας πολιτικής aντιλήψεως καί aνυπάρκτου τεχνι­κής μορφώσεως. Συνεπώς πρόσωπα aνίκανα νά καταλά­βουν τά ζητήματα τοϋ ύπουργείου, πού πρόκειται νά διοι­κήσουν. Τούτο δέ νά μήν Φανή ύπερβολικό, γιατί ή δημο­κρατία δέν λαμβάνει ύπ' δψιν της στό διορισμό τους τίποτε ι'ίλλο παρά τήν δύναμι τών ψήφων.

Ή τοποθέτησις aνειδικεύτων aνθρώπων επικεφαλής μεγάλων δημοσίων οργανισμών δέν πρέπει νά περάση aπαρατήρητη, καθόσον aποτελεί ένα aπό τούς aναριθ­μή τους λόγους - όφειλομένους aποκλειστικά στήν δημοκρατία - πού συντείνανε στό νά καταστήσουν τίς δημόσιες ύπη ρεσίες aργοκίνητες καί πολυδάπανες.

44

' Εκτός αuτου η απουσία τών τεχνικών έξηγεi, γιατί στήν δημοκρατία δέν εφαρμόζονται προγράμματα aξιώ­σεων. aλλά οί κυβερνήσεις περιορίζονται στήν προσω­πική τακτοποίησι τών κοινωνικών π ροβλημάτων, πού δέν μπόρεσαν ν' aποσιωπήσουν η νά παραβλέψουν.

Τά προγράμματα τών δημοκρατικών κομμάτων δέν καταστρώνονται aπό εμπειρογνώμονες. οί όποίοι αφοϋ εξετάσουν aντικειμενικά τήν πραγματική κατάστασι Οά προσδιορίσουν τήν πορεία. πού οφείλει ν· aκολουΟήση ή γενι κή πολιτική της κυβερνήσεως. Τά προγράμματα τών δημοκρατικών κομμάτων καταστρώνονται aπό δημαγω­γούς. Έπομένως δέν εχοι:ν κοινωνικό περιεχόμενο. aλλά δημαγωγικό . Περιεχόμενο δηλαδή ποι) περιλαμβάνει aπειρες χιμαιρικές επαγγελίες καί παραχωρήσεις, πού τελιΚ(J μένουν aπραγματοποίητες.

Τά προγράμματα της δημοκρατίας δέν aσχολοuνται μέ τά αiώνια συμφέροντα του εονους, γιατί δέν νοιάζονται γιά εκείνα. aλλ' επιμελούνται τών iδιαιτέρων οiκονομι­κών συμφερόντων ώρισμένων στενών κοινωνικών τάξεων η καί aτόμων aκόμη.

Γιά νά βροΟν μάλιστα aπήχησι στό λαό. πού θέλουν νά παραπλανήσουν εμφανίζονται σάν ίκανοποιοΟντα τ(ς Ciμεσες ύλικές του aνάγκες, πού λόγω της Φύσεώς των άναΦέρονται στό πρόσκαιρο παρόν. Οί σοβαρές εθνικές επιδιώξεις. ποίι άνάγονται στό μέλλον καί άπό τίς όποίες εξαρτάται όχι μόνον ή λαϊκή εuημερρία. U.λλά καί αύτή ακόμη ή επιβίωσις της Φυλης δέν τυχαίνουν πρόσφορες δημοκοπικης εκμεταλλεύσεως. γι' αtιτό άκριβώς τά κόμ­ματα δέν δείχνουν aπέναντί τους κανένα ενδιαφέρον.

Στή δημοκρατία παρουσιάζονται κόμματα τιτλοΦο­ρούμενα φιλελεύθερα, ριζοσπαστικά, προοδευτικά, σοσιαλιστικά κλπ. καί iσχυρίζονται δτι πολιτεύονται στη ριζόμενα πάνω σ· aνάλογα προγράμματα. Έν τούτοις πλιΊν μερικώ\' άορίστωv αφορισμών πού ψέλνουν δημο­κρατικά τροπάρια καί πού ε{ναι aπαραίτητα γιά τό κατα­στατικό. οt>διποτε aλλοτε συντάξανε σιJγκεκριμένο πρό­γραμμα πολιτικών. οΙ κονομικών καί κοινωνικών μεταρ-

45

ρυθμίσεων. Μόλις τό κόμμα καταλάβη τήν έξουσία είναι aπό τά

πράγματα ύποχρεωμένο νά aνακοινώση καί νά εφαρμόση κάποιο πρόγραμμμα.

Παίρνοντας ξεχωριστά δλες τ ίς περιπτι;)σεις βλέπουμε, δτι έκεiνο πού εiχε, αν εiχε, 11 δέν θάναι έπίκαιρο η θaναι ανεπαρκές η γιά aλλη αiτία θά εγκαταλείφθηκε, όπότε επιβάλλεται ή έκπόνησι ένός νέου.

Μπαίνει λοιπόν τό ι':ρώτημα. " Η ήγεσία η όποιοδήποτε aλλο όργανο του κόμματος κατέχει τίς aναγκαiες γνώ­σεις γι' αlιτή τήν δουλειά; Έγώ πιστεύω aπόλυτα στό aντίθετο, γιατί δέν λησμονω τό γεγονός, δτι κατά τόν διο­ρισμό των ύπουργων δέν ύπολογίζονται ποιοτικά κριτή­ρια, aλλά κριτή ρια aσχετα μέ τήν aξία καί iδίως ή aριθ­μητική δύναμι σέ ψή φους.

Αuτό έξ &λλου συμβαίνει καί μέ τά ύπόλοιπα στελέχη του κόμματος, γιατί ό aρχηγός έπιθυμει νά τελειώση ή έπάνδρωσι της πολιτικης του παρατάξεως μέ aνθρώπους, πού i::χουν σίγουρη έκλογική ι': πι τυχία καί δ χι μέ αναγνω­ρισμένες προσωπικότητες.

Έπειδή βέβαια δέν μπορcο ν' aποκλείσω τήν πιθανό­τητα της περιλήψεως στόν κομματικό συνδυασμό μιάς προσωπικότητος, λέγω δτι ενα aπό τά δύο θά συμβη . 'Ή δέν θά έκλεγη βουλευτής, διότι εiναι πολύ συνηθισμένο στήν δημοκρατία νά μήν έκλέγωνται βουλευτές έκεiνοι πού aπό aλλη θέσι προσφέρουν στήν πατρίδα περισσότε­ρες ύπη ρεσίες aπό δσες όλόκληρο τό κοινοβούλιο . 'Ή εκλεγόμενος θά πειθαρχήση στό κόμμα καί θά έξομοιωθη μέ τούς aλλους .

ΈΦόσον λοιπόν ή κομματική ήγεσία εfναι aνίκανη νά . προγραμματίση θά aναθέση τήν μελέτη των σχεδίων σέ

τεχνικοtΙς. Τότε δμως φθάνουμε σέ νέο aδιέξοδο. γιατί οί τεχνικοί. δντας i::ξω aπό ηΊν πολιτικ11 καί μ1Ί ξέροντας τό κομματικό συμφέρον, aσφαλως θά βλάψουν τό κόμμα . Μέ διαφορετικά λόγια γίνεται τό U.κόλουθο. Τά κόμματα δέν κατέχουν τίς aπαιτούμενες εiδικές γ'·ώσεις, aρα ε!ναι U.ναρμόδια νά σχεδιάσουν, ταυτόχρονα οί πρός του το

46

ί κανοί βρίσκονται μακ ρυά aπό τήν πολιτική . καί όπωσ-6ήποτε θά ζημιcοσουν τό κόμμα .

Τελικά καί σέ κάθε περίπτωσι δποιος καί νά χαράξη τίς προγραμματικές κατευθύνσεις, ή κυβέρνησις δέν θά i:πιτρέψη νaρθουν σέ σύγκρουσι μέ τό συμφέρον της, εστω καί aν πρόκειται νά ωφεληθή τό εθνος.

Ή aπασχόλησις πάνω σέ θέματα πού χ ρειάζονται γνώσεις καί πε\ρα καθώς καί ή επίλυσι σχετικών προβλη­μάτων γίνεται aπό ώρισμένες επιτροπές. Οί επιτροπές αuτές πού δσο νι'iναι εχουν κάποια τεχνική κατάρτισι ύποβάλλουν τά πορίσματά τους στή βουλ1Ί , ή όποία, μολονότι εχει πλή ρη aγνοια, uποΦασίζει κυριαρχικcος εγκρίνοντας η aπορρίπτοντας τά σχετικά νομοσχέδια.

Καταλαβαίνετε λοιπόν δτι ό τρόπος ρυθμίσεως τών τεχνικών ζητημάτων, όντας πολυδάπανος, βραδυκίνη τος καί επωΦαλής, είναι aπόλυτα δημοκρατικός.

Στήν δημοκρατία δέν ύπάρχει επιμελη μένος προγραμ­ματισμός . Δέν εtναι λοιπόν διόλου παράδοξο τό θέαμα τών κομμάτων πού aπό πολύ χρόνο κυβερνουν στά τυφλά ψάχνοντας νaβρουν κάτι γιά εφαρμογή .

Τά δημοκρατικά προγράμματα φτωχά σέ γεννα\ες μεταρρυθμίσεις καί πλοί•σια σέ δη μαγωγία iiχουν περιε­χόμενο, πού δέν εΙναι δημιουργική aπόρροια συνεπώς aρχών καί βλέψεων. aλλά σύνολον προθέσεων συμβιβα­ζομένων πάντοτε πρός τίς επιθυμίες του πλήθους. Ν ά γιατί λέγω πώς στή δημοκρατία ό λαός δέν θά γνωρίση ποτέ τήν ευεργετική aνανέωσι τής εθνικοκοινωνικης ζωής, πού προσφέρουν οί βαθειές καινοτομίες τών μεγα­λοπνόων κοινωνικών αναμορφώσεων .

Ή ελλειψις i\ ή ανεπάρκεια σέ τουτο τό ση μείο δέν εί­ναι, δπως aρέσει σέ μερικούς νά επι μένουν, μιά παροδική κρίσι μέσα στό καθεστώς. Άπεvαvτίας πρόκειται γιά εκδήλωσι τής ϊδιας της κρίσεως όλοκλή ρου του δημο­κρατικου συστή ματος - του συστήματος της διοικήσεως τώv πολλών - πού δέv θά ξεπερασθη παρά μέ τήν κατάρ­γησί του.

Ή πλειοψηφία κυβε ρva καί ή μειοψηφία ελέγχει.

47

Ή παραπάνω φραστική σύνθεσι πού θυμίζει μuλλον <) ιαφημιστική ρεκλάμα παρά πολιτικό όρισμό, σάν λογο­παίγνιο είναι πολύ καλό. Άλλά σάν όρισμός στερείται οuσιαστικου περιεχομένου, πού aνταποκρινόμενο στήν π ραγματικότητα θά τόν καταστούσε ι'iξιο προσοχής .

Καί π ρωτα ό.π' δλα ι'iς ρίξουμε ενα βλέμμα στίς σχέσεις μεταξύ κόμματος καί λαου.

Ό λαός iσοuται μέ δσους πολίτες έχουν δικαίωμα ψήφου καί επί πλέον προσέρχονται στίς κάλπες, γιά νά ψηφίσουν. Τό σύνολο αυτό των πολιτων, πού όπωσδή­ποτε είναι μικρότερον όλοκλή ρου του λαου, διασπaται κατανεμόμενο στά διάφορα κόμματα πού ψηφίζουν οί εκλογείς. ' Αποτέλεσμα των έκλογων είναι ή επιτυχία ένός κόμματος πού αναλαμβάνει τήν διακυβέρνησι τής χώρας . 'Έτσι λοιπόν φαίνεται καθαρά δτι τό κόμμα πού κυβερνa δέν είναι τίποτε aλλο, παρά μιά μειοψηφία ό.ντι­προσωπεύουσα μέρος των εκλογέων

' πού μέ τήν σει ρά

τους ό.ποτελουν τμήμα του λαου καί δχι τόν λαόν. Ή πλειοψηφία εfναι σχετική, αυτό δμως δέν εμποδίζει

τό τυχερό κόμμα νά σχηματίση κυβέρνησι καί νά διοι­κήση , γιατί συνήθως καί έξ αiτίας των πολυπλόκων συν­δυασμων του έκλογικου συστή ματος ή μειοψηφία στό λαό γίνεται πλειοψηφία στή βουλή . Μελετώντας τήν πολιτική ίστορία του τόπου θά δήτε κόμματα πού ένώ ηταν όλοΦάνερες μειοψηφίες aπόκτησαν τήν aπόλυτη πλειοψηφία στό σύνολο των βqυλευτικων έδρ&ν καί κυβέρνησαν ό.ποδείχνοντας έτσι καί στόν πιό στραβό τίς δημοκρατικές aπάτες.

Ή άπλή ή ή ένισχυμένη αναλογική , οί πλατειές ή στε­νές περιφέρειες, οί διάφορες κατανομές καί τά ποσοστά ό.ποτελουν έκδήλωσι του μεγάλου τεχνάσματος των έκλο­γων, διά του όποίου ή μειοψηφία κυβερνa σάν πλειοψη­φία καί στ' δνομα της όλότητος.

Κάθε ι'iλλος αντίθετος iσχυρισμός η θά έχη ϋποπτη προέλευσι η θά γίνεται σέ βάρος τής νοημοσι)νης εκείνου πού τόν κάνει .

Ή έπίτευξι απόλυτης πλειοψηφίας είναι σπανιωτάτη

48

ι:ςαι ρεσις, aλλά και αν πραγματοποιηθή βάσει ποιας λογικής θά αναγνωρίσουμε δτι ή γνώμη τών περισσοτέ­ρων είναι ή ορθότερη; Καί γιατί νά δεχθούμε δτι τούτη συνιστά τήν γενική θέλησι τού εθνους πού όπωσδήποτε σέ καμμιά περίπτωση δεν συνιστάται aπό τίς θελήσεις τών aτόμων μιδ.ς γενιάς;

Π οιός φρόνιμος aνθρωπος θά �αραδεχθή , δτι οί πολ­λοί εχουν δίκιο μόνο καί μόνο, γιατί είναι πολλοί;

Είναι αναντίρρητο, δτι τό μεγαλύτερο κόμμα κυβερνά αυθαίρετα - διότι εκπροσωπεί κάποιο ποσοστό τού λαού- στ' δνομα τής όλότητος ύποχρεώνοντας τόν ύπό­λοιπο λαό νά ύποτάσσεται στά προστάγματά του, γεγο­νός πού συγκρούεται μέ τήν ίδια τήν εννοια τής δημοκρα­τίας, δπως τουλάχιστον μάς τήν διδάσκουν.

"Ας δούμε τώρα τόν ελεγχο, πού κάνει ή δήθεν μειοψη­Φία στήν δήθεν πλειοψηφία. Ό ελεγχος αuτός -δέν εχει κανένα νόημα καί δέν φέρνει κανένα aποτέλεσμα καθό­σον ή κυβέρνησις είναι κάθε στιγμή σέ θέσι νά λαβαίνη ψήφο εμπιστοσύνης καί νά επιβάλλη τήν θέλησί της, π ράγμα πού aποδεικνύεται εμέσως καί πρακτικώς aπό τή μελέτη τών νομοσχεδίων έκ τών όποίων οuδέν προτεινό­μενον ύπό τής κυβερνήσεως καταψηφίζεται. Τό πολύ πολύ νά τροποποιηθή καί τούτο βέβαια πάντα μέ τήν κυβερνητική συγκατάθεσι .

' Επιπλέον ή κυβέρνησις εξουσιάζοντας τό κράτος δια­θέτει iσχυρότατα μέσα προπαγάνδας μέ τά όποια aποτρέ­πει τόν επηρεασμό τής κοινής γνώμης aπό τήν aντιπολί­τευσι, πού στό κάτω-κάτω καί νά έπη ρεάση τόν λαό πάλι δέ γίνεται τίποτε, γιατί είναι ετσι τά πράγματα, &στε τόν δυσμενή γιά τήν κυβέρνησι επη ρεασμό νά μήν μπορή ν ' aκολουθήση aμεση aντίδρασις.

Τό δημοκρατικό πολίτευμα είναι τό μόνο ποt! δίνει πολλές κυβερνήσεις χωρίς νaχουμε καμμιά.

Έκτός aπό τίς κανονικές, μέσα σέ λίγο χρόνο, μπορεί νά περάσουν κυβερρνήσεις ύπηρεσιακές, μεταβατικές, οικουμενικές κ .τ .λ . δίχως στό τέλος νά μείνη μία πού νά κυβερνήση . Αuτό είναι κάτι τό συνηθισμένο στή δημο-

49

ιφuτία, aλλά τί φταίει ή πατρίς νά ύποφέρη τό αδιάκοπο κυβερνητικό ανεβοκατέβασμα καί γιά ποιό λόγο ό λαός νά πληρώνη τίς aμέτρητες έκλογές καί τό εθνος νά κινδυ­νείJη νά διαλυθή aπό αναρχία καί ακυβερνησία;

Οί δημοκρατικές κυβερνήσεις είναι aντιλαϊκές, γιατί δέν προέρχονται aπό τό λαό καί οuτε έργάζοvτuι γιά τό λαό. " Απλούστατα είναι κλίκες καταχραστών. πού μέ τήν δημοκοπία πή ραν τήν εξουσία καί θησαυρίζουν κλέβον­τας τόν έθνικό πλοuτο, πού βρίσκεται στή διάθεσί τους. Μέ τίς εuνοϊκές συμβατικές παραχωρήσεις, τούς χαριστι­κούς νόμους, τίς ϋποπτες ο iνονομικές συμφωνίες καί μέ τά οσα U.λλα, πού μηχανεύονται διασπαθίζουν τό δημόσιο χρήμα σέ κομματικές δουλειές καί παρασκηνιακές σκυεωρίες, πού aποβλέπουν στήν διατή ρησί τους στήν aρχή.

Μπορεί νά παίρνουν ψήφους, aλλά δέν έyουν τήν έκτίμησι καί τόν σεβασμό του λαοG, πού βλέπει τόύς χθε­σινούς καί αuριανούς ζητιάνους της ψήφου σημερινούς κυβερνήτες. Έπ' αuτου μάλιστα ή πολιτική καί ή ψιχο­λογία διδάσκουν, οτι οί λαοί έπιθυμοuν νά κυβερνώνται, aπό συνειδητούς καί ύπευθύνους ήγέτες καί οχι aπό ανεύθυνες διαβατάρικες κυβερνήσεις aσυνειδήτων προ­σώπων.

Τονίζω τό θέμα τf]ς εUθύνης, γιατί είναι aπαράδεκτο γεγονός νι'iχουμε μιά κυβέρνησι, πού νά διοικη όλόκλη ρο τό κράτος καί νά είναι ανεύθυνη, δταν καί στήν μικρό­τερη ακόμη έταιρεία έκείνοι πού διοικουν εfναι ύπει!Ου­νοι.

Μολαταi3τα Υσως τό μυστικό τής δημοκρατίας vά βρί­σκεται στό οτι δέν ζητεί εuΟύνες καί οuτε καθιστά ύπευ­θύνους, πού όπωσδήποτε θά ύπη ρχαν αν έπεβάλλοντο εφαρμόσιμες κοινωνικές ύποχρεώσεις. τί καθήκοντα αναθέτει στόν δημοκράτη ή ιδεολογία του: τί U.λλο aπό τό νά πηγαίνη νά ψηφίζη . Πώς λοιπόν θά συγκριθη αuτός μέ εκείνον, πού έκ τής iδεολογίας του έχει τήν ηθικήν έτοιμότητα καί προθυμίαν νά aγωνισθή καί ν' aντέξη η νά ΟυσιασΟη γιά πράγματα aντίθετα πρός τήν iδιοτέλεια

50

καί ηΊν πεζότητα; Έξετάζοντας τίς επι μέρους πολιτικές διακλαδώσεις

του δημοκρατικοί) πολιτεύματος διαπιστό)νουμε, δτι J) δημοκρατία επιβάλλει καθήκοντα aπέναντι της δημοκρα­τίας καί δχι απέναντι της πατρίδος.

Τό aνεύθυνο στή δημοκρατία, εκτός του δτι εi"ναι νόμι­μον, ε{ναι καί πρακτικά εξασφαλισμένο καθόσον εiναι ό.δύνατος ό εντοπισμός των ύπευθίJνων, εξ αiτίας της κατατμήσεως της εξουσίας καί του χάους της πληθώρας των συλλογικών οργάνων .

Εuκολα λοιπόν βρίσκονται οί λόγοι, γιά τοι)ς όποίους ή δημοκρατία aντικατέστησε τήν προσωπικότητα μέ τό συμβούλιο, αδιαφιλονίκητο μειονέκτη μα του όποίου εί­ναι ή ό.ποτελμάτωσι των δημοσίων ύποθέσεων . Ή σύν­θεσι καί ί1 μέθοδος εργασίας των διαφόρων 8πιτροπων καί συμβουλίων, μέ τά όποία μdς γέμισε ό κοινοβουλευτι­σμός, εμποδίζουν τήν σύλληψι καί πολύ περισσότερο τήν εκτέλεσι μεγαλεπηβόλων σχεδίων. Τό δημιουργικό πάθος, οί τολμηρές καινοτομίες καί ή προωθητική πρω­τοβουλία δέν θά συναντηθούν ποτέ στή δρdσι τους. Τό μόνο πού θά εχη νά θυμηθη κανείς aπό αιJτά θaναι ή ακα­τάσχετη φλυαρία, ή Cι.ναποΦασιστικότης καί ή ό.ποπνιγ­μένη στούς τύπους λειτουργία τους.

Δέv ό.μφισβητω τήν χρησιμότητα των συμβουλίων. Άλλά εκείνα πού λειτουργουν στή δημοκρατία - aποτε­λούμενα ώς επί τό πλείστον ό.πό ό.νειδικεύτους - εiναι βέβιον, δτι εξυπη ρετουν μικροκομματικούς σκοπούς καί εuνοουν τήν πολυθεσία. 'Απορρίπτοντας κατηγορημα­τικά τήν γνώμη, ποίJ ύποθέτει δτι οί aποφάσεις των συμ­βουλίων εiναι ορθότερες τών αποφάσεων των aνθρώπων. πού ενεργουν μέ προσωπική εuΟύνη , πιστεύω στό aντίθε­το, διότι ε{ναι σίγουρο, δτι δπου προέχει ή aτομική ειJθύνη εκεί παίρνονται καί πιό μελετημένες aποφάσεις.

Τά μειονεκτήματα των συλλογικGJν οργάνων εtναι aυταπόδεικτα - ανεύθυνο. βραδύτης, πολυδάπανο -πρdγμα πού φυσικά δέν γίνεται μέ τά προτεινόμενα σάν πλεονεκτήματά τους - σύνεσις - πού όπωσδήποτε εiναι

51

συζητήσιμα . Τ ό πολυπληθέστερο, επιβλαβέστερο καί ελεεινότερο

συλλογικό όργανο εiναι εκεϊ"νο, πού, μέ αναίδεια πολλή, Φέρει τόν τίτλο τής εθνικής aντιπροσωπείας: ή βουλή. Τά μέλη της ε1ναι aπολύτως aνεύθυνα καί δέν δίνουν λογαριασμό σέ κανένα γιά τά λόγια καί τίς πράξεις τους. ' Αμείβονται πλουσιοπάροχα γιά aνύπαρκτες ύπηρεσίες καί εvα μέρος aπό αύτά aσκώντας aντιδραστική κωλυ­σιεργία εμποδίζει τήν κυβέρνησι στό εργο της επιφέρον­τας έτσι τή αδράνεια της κρατικης μηχανης.

Οί δημοκρατικές κυβερνήσεις δημιουργοίJν κράτος κομματικόν. Οί aρχηγοί τών κομματικων Φατριων, πού λυμαίνονται τό εθνος γίνονται aρχηγοί του κράτους καί μεταφέρουν τίς κομματικές iδιότητες στό κράτος, πού σιγά σιγά νεκρώνεται aπό ελλειψι iδανικων, ενδιαφερόν­των καί σκοπων καί καταντά στό τέλος ό δυναμικός μηχανισμός, μέ τόν όποίον τά κόμματα καταπιέζουν τόν λαό.

Τό κράτος μέ δημοκρατική κυβέρνησι εΙναι ενα ακυ­βέρνητο καράβι . Καί κάτι χειρότερο είναι ένα καράβι δίχως προορισμό.

Οί δημοκρατικές κυβερνήσεις είναι ξενόδουλες, γιατί ξενόδουλα είναι καί τά κόμματα aπό τά όποία προέρχον­ται . τίς κατηγορω λοιπόν γιά δύο λόγους: Π ρωτον γιά δσα κάνουν χάριν των ξένων καί δεύτερον, γιά δσα δέν κάνουν χάριν τής πατρίδος.

Ή κυβέρνησι στήν οργανική της σύνθεσι aποτελείται aπό τούς ύπουργούς. Οί βουλευτές δέν συμμετέχουν καθόλου στήν διοίκησι τής χώρας, χρειάζονται μόνον γιά νά παρέχουν ψηφο ι':μπιστοσύνης. Νδ.ναι δηλαδή τό aπαραίτητο κοινοβουλευτικό στή ριγμα τής κυβερνή­σεως.

Ό ύπουργός διέρχεται τό μεγαλύτερο μέρος της θητείας του. εϊτε κομματιζόμενος, εϊτε διαπληκτιζόμενος, μέσα καί έ-ξω aπό τή βουλή, πάνω σέ ερωτήσεις καί έπε­ρωτήσεις. Ένδέχεται μάλιστα νά μπλεχτή σέ μιά iδιόρ­ρυθμη διένεξι, όπότε εγκαταλείπει όριστικά κάθε σκέψι

5 2

Ίιά aπασχόλησί του στό ύπουργείο . Αuτό θά συμβή δταν ή aντιπολίτευσις aρχίση τόν πρυ­

σωπικό aγώνα. πού γιά κύριο στόχο θaχη τούς ύπουρ­γούς. Έρευνα τίς λεπτομέρειες τής Ιδιωτικής τους ζωής μέ σκοπόν ν' aποκαλύψη, κάτι τό επιλήψιμο καί μέ βάσι εκείνο νά εκσΦενδονίση μύδρους εξωφρενικών κατηγο­ριών. ποίJ, δ.λλοτε aληθινές, δ.λλοτε συκοφαντικές, δίδουν αφορμή διεξαγωγής μακρών συζητήσεων χαμη­λοG επιπέδου, δπου διακρίνεται ή αiσχρότης τοG κοινο­βουλευτισμού σ' δλη τήν αηδιαστική εκτασί της.

Οί φαυλοκρατικές αuτές επιθέσεις, πού σπιλώνουν ύπολήψεις καί κηλιδώνουν Φήμες, όΦείλονται στήν δρα­στη ριότητα ένός σκανδαλοθη ρικού επιτελείου, πού λει­τουργεί μαζί μέ τίς δ.λλες επιτροπές στούς κόλπους τού κόμματος καί aσχολείται aποκλειστικά μέ τούς πολιτι­κούς του aντιπάλους.

· Εξετάζει τό παρελθόν τους, παραποιεΙ γεγονότα, πλα­στογραφεί. εκβιάζει. δωροδοκεΙ καί μέ τήν συμπαρά­στασι τού δημοκρατικού τύπου εξαπολύει φοβερές συκο­φαντικές εκστρατείες, πού καταποντίζουν πρόσωπα καί θεσμούς. στήν λασπερή aβυσσο τής κοινοβουλευτικής aγυρτείας.

Ή aντιπολίτευσι σχηματίζεται aπό τούς βουλευτές, πού δέν aνήκουν στήν κυβέρνησι . 'Όλοι αuτοί θεωρούν καθήκον τους ν' aρνούνται κάθε κυβερνητική γνώμη , χωρίς νά ενδιαφέρονται γιά τήν ορθότητα η ωφελιμότητά της. Στό παρελθόν μάλιστα συνέβη ν' aπορριφθούν κυβερνητικές προτάσεις. προτού κάν ακουσθούν καί τούτο μαρτυράει τό μέγεθος τής κακοπιστίας, πού βασι­λεύει στόν διάλογο aνάμεσα στίς δυό μεγάλες παρατάξεις του κοινοβουλίου.

' Η aντιπολίτευσις δέν προσφέρει καμμιά θετική ύπη­ρεσία καί δέν ίκανοποιεΙ καμμιά πολιτική aνάγκη . Όλόκλη ρη ή δρaσις της είναι νά βάζη εμπόδια στήν Κυβέρνησι καί νά σαμποτάρη τό κυβερνητικό εργο, χωρίς νά λογαριάζη δ.ν αuτό ζημιώνη τό εθνος. Ή πολι­τικll της λοιπόν aποβλέπει στή φθορά τής κυβερνήσεως,

53

πού επιδιώκεται μέ δλα τά μέσα καί κυρίως μέ τήν συκο­φαντία, τήν εξαγορά, τήν κωλυσιεργία καί μέ δ,τι aλλο σχετικό ταιριάζει στά δημοκρατικά ηΟη .

"Όταν ή κυβέρνησις <iποφασίση νά λάβη ενα μέτρο, πού Οά βλάψη τόν λαό. τότε ή aντιπολίτευσις θά <!ντι­δράση τόσο, οσο χρειάζεται γιά νά Φανη οτι aντέδρασε, <iλλ' δχι τόσο δσο θά χρειαζότανε γιά νά εμποδίση τήν κυβέρνησι, ΠΟ\J επίτηδες aφήνει νά βλάψη τόν λαό, γιά νά χάση ετσι τήν ύποστή ριξί του. Άντίστροφα πάλι, δταν ή κυβέρνησις επιχειρη κάποια ωφέλιμη πράξι , τότε ή aντιπολίτευσις θά <iγωνισθη νά τήν ματαιώση καί ι'iν τό κατορΟώση θά διαδώση πώς εσωσε τόν λαό aπό βέβαιη συμφορά . .. Α ν aποτύχη δέν θά δι στάση νά παρουσιάση τό επίτευγμα σciν δική της iδέα η σάν προϊόν δικης της πιέ­σεως η τέλος σάν κάτι, πού πρό πολλού, επρεπε νά είχε γίνει .

Ποτέ δμως δέν θά <iναγνωρίση στήν κυβέρνησι ενα καλό. "Ότι κάνει ή κυβέρνησις ε\ ναι καταδικασμένο μόνο καί μόνο, γιατί προέρχεται aπό αuτήν. Ώρισμένως τό γεγονός αι)τό aρκεί, γιά νά χαρακτη ρίσουμε τήν <iντιπο­λίτευσι, σάν σκέτη εξωτερική <iντίδρασι της χειρότερης μορφης, πού γίνεται ακόμη χειρότερη μέ τήν δημαγωγία πού κάνει προτείνοντας. δ, τι aνόητο καί ουτοπικό aρέσει στό λαό .

Μ a ς λένε δτι ή aντιπολίτευσις ελέγχει τήν κυβέρνησι καί μaς φέρνουν τήν δημοκρατία, σάν το μοναδικό πολί­τευμα στό όποίο ή κυβέρνησις ελέγχεται . Έγώ δμως εχω σοβαρούς λόγους νά διαφωνώ πάνω σ· αuτό καί νά πιστεύω. δτι ή δη μοκρατία εiναι τό μόνο πολίτευμα, στό όποίον ή κυβέρνησις δέν ελέγχεται . Καί πράγματι , ή δημοκρατία ε\ναι τό πολίτευμα της κυβερνητικης aσυδο­σίας. διότι ποίος ελέγχει τήν κυβέρνησι; . Η aντιπολίτευ­σις; Άλλά ξέρουμε καλά, δτι σκοπός της aντιπολιτεύ­σεως εiναι νά ρίξη τήν κυβέρνησι καί δχι νά τήν ελέγχη . Έξ aλλου μπορεί ποτέ νά γίνη καθώς πρέπει ελεγχος. δταν ό ελέγχων ίJποβλέπει τήν Οέσι τού ελεγχομένου:

Άφήνω κατά μέρος τούς Ισχυρισμούς τών ύπερδημο-

54

κρατων. ποί' υποστη ρίζουν δτι ό λαός ελέγχει τήν κυβέρ­νησι . Τέτοιοι Ισχυρισμοί δέν εlναι μόνον aναληθεi:ς. aλλά στερούνται καί σοβαρότητος. ΕΙναι Cισφαλως ά λαός σέ θέσι τήν ήμέρc. των εκλογων νά καταψηφίση μιύ κυβέρνησι. cΊ.λλά αuτό δέν λέγεται έλεγχος καί οϋτε μπο­ρεί νά νομισθη σάν τιμωρία. πού επιβάλλει σέ δσες κυβερνήσεις δέν τόν ώΦέλησαν. διότι ό λαός παρασυρό­μενος uπό τά πάθη του καί τούς δημαγωγούς καταψηφίζει κυβερνήσεις. aπό τίς όποίες τό έθνος aπεκόμισε σημαν­τικά όΦέλη , παραδείγματος χάριν Χ. Τρικούπης.

Άπό τήν σύνθεσι τής aντιπολιτεύσεως πού είναι οί aντίπαλοι τής κυβερνήσεως καί aπό τόν σκοπόν της, πού είναι ή πτ<οσι τής κυβερνήσεως βγαίνει τό συμπέρασμα, δτι ή δημοκρατική aντιπολίτευσις στήν οuσία είναι &ντι­κυβέρνησις . 'Έτσι. λοιπόν. έξηγείται, γιατί δσο Ισχυρό­τερη γίνεται ή aντιπολίτευσις. τόσο πλησιέστερα φθά­νουμε στήν ακυβερνησία.

Τό ν' ακούεται μία δεύτερη γνc.όμη εΙναι ενα πρdγμα χρήσιμο καί aναγακαίο. Τό νά βγαίνουν δμως μερικοί. μέ προορισμό νά λένε μιά aντίθετη γνώμη είναι ενα aλλο πρc1γμα. περιττό καί βλαβερό. Ή δη μοκρατία επικαλου­μένη τό πρωτο. πραγματοποίησε τό δεύτερο, μέ συνέπεια νά προβάλλη σάν θεσμό καί μάλιστα πολιτειακό τήν ανεύθυνη καί αδικαιολόγητη aρνησι.

Στήν κοινοβουλευτική ίστορία του τόπου βρίσκονται χίλιες δυό πειστικές aποδείξεις, πού βεβαιώνουν τά παραπάνω καί δικαιώνουν τήν aπόΦασί μου ν' aπορρίπτω κατηγορηματικά κάθε aντίληψι, γιά άντιπολίτευσι μέ τόν δημοκρατικό τρόπο.

6 ΕΝΑΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στήν δη μοκρατία ή πολιτική, διεπομένη καθ' όλοκλη­ρίαν aπό τό κομματικό πνεuμα, aποβλέπει στήν ύποταγή των πάντων στό κομματικό συμφέρον. Αuτό τό εiδος της

55

πολιτικής, πού είναι γνωστό μέ τό δνομα τού κομματι­σμού, αφορti δλες τίς ενέργειες τών πολιτικών τής δημο­ιφατίας εϊτε αuτές aπευθύνονται πρός τό εξωτερικό, εϊτε ιφός τό εσωτερικό.

Ό κομματισμός ε{ναι εκείνος, πού ύπενθυμίζει τήν κομματική κυριαρχία. Στά ύπουργεία κατ' aρχήν καί γενικόηερα στίς κρατικές ύπη ρεσίες εξυπη ρετούνται πρώτα καί καλύτερα δσοι έρχονται σέ επαΦ1Ί μαζί τους μέσω τών aνθρώπων τού κόμματος, πού βρίσκονται διω­ρισμένοι στίς ζωτικώτερες θέσεις τών δημοσίων ύπη ρε­σιών.

"Όπως καί στίς κυρίως δημόσιες ύπηρεσίες, έτσι καί στούς ύπολοίπους μεγάλους οργανισμούς τού δημοσίου δικαίου, ή κυβέρνησις τοποθετεΊ: πρόσωπα τής δικής της εμπιστοσύνης, πού φυσικά θ' aντικατασταθούν aμέσως, μόλις αλλάξουν τά πράγματα καί έρθουν άλλοι στήν εξουσία. Ή αναστάτωσις αuτή , πού επέρχεται εκ τών μεταβολών τών ύπαγορευομένων aπό κομματικούς καί μόνον λόγους, διακόπτει τήν συνέχεια στήν διοίκησι καί μειώνει τήν aπόδοσι του έργου τών δημοσίων ύπη ρεσιών. Π άντως, ή διάσπασις του διοικητικου έργου επέρχεται καί κατά τόν χρόνον, πού τό κόμμα β ρίσκεται στήν εξου­σία, γιατί ό aρχηγός του προβαίνει συχνά σέ κυβερνητι­κούς ανασχηματισμούς, π ροκειμένου νά έξισορροπήση τίς συγκρουόμενες φιλοδοξίες καθώς καί τά συμφέροντα .

· Ο κομματισμός διακρίνεται ιlκόμη περισσότερο στόν δημοκρατικό τύπο, ό όποιος δ ιαστρεβλώνοντας τίς εiδή­σεις καί παραποιώντας τά γεγονότα προσφέρει στόν λαό, δ, τ ι συμφέρει στό κόμμα. Ό τύπος τής δημοκρατίας είναι ή βιομηχανία τού rοργανωμένου ψεύδους, πού σκηνοθε­τcοντας τήν πραγματικότητα τήν παρουσιάζει , δπως εκεί­νος επιθυμεί καί οχι δπως ιlκριβώς εlναι . Άπό αuτήν μάλιστα τήν άποψι δ ικαιούται νά καυχηθή, δτι πέτυχε νά προβάλη κατά τέτοιο τρόπο τό ψέμμα, {όστε ό λαός νά τό παίρνη γι' aλήθεια, νά τό πιστεύη καί νά τό aκολουθή.

Ή κοινή γνώμη δέν πλη ροφορείται καλά, διότι ό δημοκρατικός τύπος δέν παρέχει καθώς ωφειλε στό έθνος

56

τι) ιω ι \'ωνικό έργο της λαϊιοΊς διαΦωτίσεως καί μορφώ­σεως. αλλά ξεπεσμένος σέ τελευταϊ:ο ύπη ρετικό όργανο του κόμματος, εργάζεται γιά τό κομματικό συμφέρΟ\' χάριν του όποίου είναι ετοιμος νά εξαπατήση τό κοινό. Καί πράγματι , εΙναι βέβαιον, δτι ό κομματικά ύποδουλω­μένος τύπος aν δέν γράψη ψέμμαια. όπωσδήποτε θά κρύψη ιiλήθειες, πού είναι τό Ιδιο καί χειρότερο.

Οί aντιθέσεις καί οί κομματικοί aνταγωνισμοί aπα­σχολουν κυριολεκτικά τίς εφημερίδες. πού ξεχειλισμένες aπό κομματικό Φανατισμό εντείνουν μέ πύρινα aρθρα τά πολιτικά μίση . Ή συμβολή τους λοιπόν στήν ύποδαύλισι καί εμβάθυνσι του έθνικου διχασμου είναι σημαντική .

Έκτός αuτοu δμως φ ροντίζουν νά τροφοδοτούν τό αναγνωστικό κοινό μέ θέματα έσωτερικής καταναλώσεως καί δχι μέ ϋλη aνωτέρας ποιότητος. διότι ενδιαφέρονται μάλλον ν' αuξήσουν τήν κυκλοφορίαν καί τά κέρδη τους, παρά νά καλλιεργήσουν πνευματικά ιό λαό .

. Εάν ή χρησιμότης τών εφημερίδων έξαρτiiται από τό περιεχόμενό τους, τότε οί δημοκρατικές εφημερίδες μονάχα γιά χαρτί περιτυλίγματος κάνουν.

Έκτός έλαχίστων τιμητικών έξαιρέσεων, οί εφημερί­δες , δέν εl:ναι άπλώς κερδοσκοπικές, επιχειρήσεις, είναι κάτι παραπάνω: aπότελοϋν ύπερκρατικά συγκροτή ματα, πού έχουν τήν δύναμι ν' ανεβάζουν καί νά κατεβάζουν κυβερνήσεις. Ώς έκ τούτου μεταξύ τών πολιτικών καί τών εφημερίδων αναπτύσσονται ϋποπτες σχέσεις καί συναλλαγές. πού προσθέτουν στήν aχρειότητα τοϋ τύπου καί τό γελοίο. 'Ή μήπως δέν εtναι εξευτελιστικά γελοίες οί εφημερίδες, πού aποθανατίζουν μέ ϋμνους εκείνους, πού μόλις πρίν ε[χαν περιλούσει μέ βρισιές;

Θέλοντας ή δημοκρατία νά έξασΦαλίση στόν τύπο της τήν aσυδοσία, πού aπολαμβάνουν οί πολιτικοί της, καθιέρωσε τήν λεγόμενη ελευθεροτυπία, ή όποία είναι τό ανεύθυνο τοϋ τύπου μέ άλλα λόγια.

Σέ μιά πολιτισμένη χώρα ή ελευθερία τfjς δημοσιεύ­σεως τών στοχασμών πρέπει νά προστατεύεται από τό κράτος. Αότό είναι σωστό. ' Αλλά σωστό είναι έπίσης καί

5 7

τό νιί μπu ίνουν δρια στήν έλευθεροτυτrία. &στε νιί μnχφ ί"] τό κράτος νά έπεμβαίνη , δταν διαπιστώνη τό συνειδητό ψεύδος.

Σε καμμιά περίπτωσι δέν πρέπει ή ελευθεροτυπία νά καλύπτη τή συκοφαντία.

Ό κομματισμός εκδηλώνεται έξ i:σου έντονα καί στόν στρατό, δπου τό κυβερνόν κόμμα διαλέγει καί προωθεί τοποτηρητές, aπό γιά ενα γαλλόνι πουλημένους aξιωμα­τικούς . Αuτοί οί χωρίς τιμή καί aξιοπρέπεια κομματικοί ρουφιάνοι . πού γιά προσωπικά όΦέλη βεβηλόJνουν τήν ίερότητα της στρατιωτικης στολης δέν θά λησμονηθούν καί δέν θά συγχωρεθούν ποτέ, aπό τό ήρωϊκόν σ&μα τού όποίου ανάξια ύπη ρξαν μέλη.

' ο κομματισμός, τέλος, επηρεάζει καί τήν εξωτερική πολιτική , ή όποία διεξαγομένη μέ κομματικά κριτήρια σπρώχνει τό έθνος, πότε aπ' έδ& καi πότε aπ· εκεί. Είμαι σέ θέσι νά προσκομίσω πολλές aποδείξεις, σύμφωνα μέ τίς όποίες ή στάσις της χώρας στίς δ ιεθνεΊ:ς σχέσεις μετα­βάλλεται ανάλογα μέ τίς εξαρτήσεις . πού έχει τό κόμμα. πού κυβερνά πρός τά διάφορα ξένα κράτη .

' Η καλύτερη aντιδη μοκρατική προπαγάνδα είναι έκείνη πού λέει στό λαό τήν aλήθεια γύρω aπό τή δημο­κρατία. - Η aλήθεια αuτή βρίσκεται μέσα στήν ίστορία, στή μελέτη της όποίας πρέπει νά καταφύγουμε γιά νά δια­Φωτισθούμε καί γιά νά βγάλουμε διδακτικά συμπερά­σματα χ ρήσιμα γιά τό μέλλον.

' Εκείνοι οί όποιοι aσχολήθηκαν μέ τήν έλληνική ίστορία θά έχουν κατανοήσει , δτι ή ίστορία της πατρίδος μας γράφτηκε aπό πρόσωπα, πού, αν δέν μισούσαν τήν δη μοκρατία, όπωσδήποτε τήν περιφρονούσαν.

'Από τούς aρχαίους χρόνους τήν δημοκρατία τήν ύπε­ράσπιζαν οί δημαγωγοί καί οί φαύλοι . Οί aξιόλογοι πολιτικοστρατιωτικοί ή γέτες του έθνους συμπεριλαμβα­νομένου καί αuτοίJ aκόμη τοΟ Π ερικλέους fισαν aντιδη­μοκράτες - τό πολίτευμα τού χρυσοί) αi&νος i']ταν «δη­μοκρατία τοϋνομα άρχή δέ τού πρώτου άνδρός» ό δέ Π ερικλης είχε τόση εξουσία ίόστε «τά πάντα αuτφ έπι-

5 8

τρι::τειν» - uντιδημοκράτες i:πίσης ησαν ολοι οί aνθρω­ποι τού πνεύματος, πού γιά νά μήν τούς πάρω ενα - ενα χωριστά. σταματΟ:) στίς κορυφές τίς παγκοσμίου διανοή­σεως. Στόν Σωκράτη πού δέν i:δέχετο τήν γνώμη των πολ­λων, aλλά των λίγων καί i:παϊόντων. Στόν Πλάτωνα, πού ήθελε νά aρχουν οί κρείττοντες καί στόν ' Αριστοτέλη πού δίδασκε τό δεσπόζειν των aρίστων.

Ή i:πικράτησις τού Μ . ' Αλεξάνδρου i:πέβαλε τήν συνένωσιν των Έλλήνων καί ώδήγησε στήν έλληνική κοσμοκρατορία. Καί i:κείνη τήν i:ποχή, aλλά καί πολύ πιό aργότερα, κατά τήν διάρκεια δηλαδή της χιλιετούς αυτοκρατορίας μας πάνω στήν aξεστη aνθρωπότητα δέν εi:χαμε ποτέ δημοκρατία. Π ρός θεού, λοιπόν, σέ τόσες χιλιάδες χρόνια, πού οί 'Έλληνες δέν γνώριζαν τήν δημο­κρατία ήσαν δούλοι ; "Α ν παραδεχτούμε αί'Jτό πρέπει νά παραδεχτούμε καί τό i.iλλο, δτι δηλαδή ό περίλαμπρος έλληνικός πολιτισμός ε\ναι έργον δούλων, πράγμα αδύ­νατον. "Αν τό aπορρίψουμε, δπως πρέπει νά κάνουμε, τότε βλέπουμε, δτι πολύ κακως ανεχόμαστε τήν δημοκρα­τία νά μονοπωλη τήν i:λευθερία καί τά δικαιώματα.

Κατά τήν περίοδον της ύποδουλώσεως στούς Τούρ­κους, οί κοτζαμπάσηδες, οί φοροεισπράκτορες καί οί τοπάρχες aλλαζαν τήν σκυτάλη της λαϊκης εκμεταλλεύ­σεως, τήν όποία τελικά παράδωσαν στούς κεΦαλαιοκρα­τες της σύγχρονης εποχης.

π ροτου aκόμ η τελειώση ή επανάστασις τού 1 82 1 , οί έξ συμφέροντος δημοκράτες χώρισαν τό έθνος σέ δυό εχθρι­κές μερίδες: στούς στρατιωτικούς καί στούς πολιτικούς. Οί στρατιωτικοί, πού μέ τήν θυσία τού αϊματός των πραγ­ματοποιούσαν τό aπελευθερωτικό έργο βρέθηκαν αναγ­καστικά aντιμέτωποι των πολιτικων, πού aπαιτούσαν τήν aρχηγία του όγώνος, στόν όποίον ήσαν άπλοί θεατές.

' Η aρνησις των γενναίων aγωνιστων νά δώσουν τήν εξουσία στούς aπολέμους πολιτικούς ήταν δίκαιη καί εθνικως συμφέρουσα. Τόν aγωνα έπρεπε νά κατευθύνουν, εκείνοι πού πίστευαν σ' αί'Jτόν καί ύπέμεναν τούς κινδύ­νους των μαχων καί δχι εκείνοι, πού Φώναζαν έκ του

5 9

aσΦαλους. Έν τούτοις οί πολιτικοί μέ τήν χαρακτηριστική aσυ­

νειδησία των aνηθίκων, δη μιούργησαν χάριν τcί"ιν Φιλο­δοξιων τους τό πρωτο ρηγμα στήν ένότητα του έθνους. 'Έτσι, στήν πιό κρίσιμη Φάσι τής επαναστάσεως, οί 'Έλ­ληνες εtχαν δύο κυβερνήσεις πού ή μία πολεμοuσε τήν ι'iλλη μέ περισσότερο μϊ:σος, aπό δσο θά έπρεπε καί οί δυό νά πολεμάγανε τούς Τούρκους.

· Αργότερα ή λαϊκή διαίρεσις σταθεροποιήθηκε στό σχημα τριων κομμάτων των όποίων ή ονομασία - Άγ­γλικό, Γαλλικό, Ρωσικό - εtναι aρκετή , γΗi νά δείξη τό

· ξενόδουλο χαρακτηρα τους. Δι' αuτων των κομμάτων ο ί μεγάλες δυνάμεις του εξωτερικου έπενέβαιναν σκανδαλω­δως στά εσωτερικά μας πράγματα, γεγονός πού καί μέχρι σή μερα έξακολουθεϊ:.

Ό Καποδίστριας aπό τήν aρχή Φάνηκε aντίθετος, πρός τά κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα, aλλά δεν πρό­λαβε νά εφαρμόση τό έθνικολαϊκό του πρόγραμμα, γιατί τόν δολοφόνησαν στά σκαλοπάτια μιάς έκκλησίας. Τόν θάνατο του Καποδίστρια ακολούθησε μιά περίοδος πολι­τικης αναταραχής, φυλετικου μαρασμού καί έθνικων ταπεινώσεων πού διή ρκεσε μέχρι του Χ. Τρικούπη, ό όποϊ:ος πολύ σωστά διαβλέψας στήν κεφαλαιοκρατία τήν αiτίαν της έλληνικης κακοδαιμονίας aπεφάσισε νά ηiν κτυπήση, aλλά καί αuτός δέν πρόλαβε. Οί Gπουλες χρη­ματοκρατικές δυνάμεις τόν σάρωσαν, δέν έξελέγη οϋτε βουλευτής καί αι!τοεξόριστος πέθανε μακρυά aπό ττΊν πατρίδα.

Μετά τήν πτωσι του ή Έλλάς γελοιοποιουμένη διε­θνως έζησε τό δράμα του έθνικου ξεπεσμου. Έν πάση περιπτώσει στούς βαλκανικούς πολέμους τό έθνος ένώ­θηκε καί ένωμένο δόξασε τήν πατρίδα, ξεπλένοντας μέ τό αίμα των πεσόντων τίς ντροπές του παρελθόντος. Πόσο λίγο δμως βάστηξε ή ένότης . Σύντομα ή ρθε ό εφιάλτης του διχασμοί\ πού κατέβασε τήν Έλλάδα aπό τά τρόπαια της νίκης, στήν ι'iβυσσο τής συμφοράς καί του χαμου.

"Η μικρασιατική καταστροφή μάς συνεκλόνισε, aλλά

6 0

δέν μuς νουθέτησε. Τό aδέσποτον έθνος ψάχνοντας γιά λύσεις διάλεξε τήν χειρότερη, διότι aντί νά καταλύση τή δημοκρατία έδιωξε τόν βασιλέα, δημιουργωντας έτσι νέες aνώμαλες καταστάσεις.

Στήν διάρκεια της aβασίλευτης δημοκρατίας ή μία . επανάστασις διεδέχετο τήν aλλη καί πρίν aκόμη τελειώση τό ένα κίνημα, aρχιζε τό aλλο. Μέσα aπ' αυτό τό χάος ξεπετάχθηκε aπειλητικά ό δαίμονας του κομμου­νισμου, πού μεθοδικά γκρέμιζε δτι είχε aπομείνει δρθιο .

Νά πως φθάσαμε στήν 4η Αυγούστου 1 936, ή όποία σάν τεράστιος ογκόλιθος πατριωτισμου έφραξε τόν δρόμο στούς aνέμους της συμφορaς, πού έπρόκειτο νά περάσουν πάνω aπό τήν πατρίδα, γιά νά σκορπίσουν τόν δλεθρο καί τήν καταστροφή . Ή Έλλάς θά ευγνωμονη αιωνίως τόν Ι . Μεταξά, ό όποιος τότε aπάλλαξε τό έθνος aπό τήν γάγγραινα του κομμουνισμου κuί ό όποίος στα­θείς στό ϋψος των γιγαντένιων aπαιτήσεως μιάς κοσμο­γονικης έποχης προετοίμασε τόν λαό γιά τόν πόλεμο, πού όπωσδήποτε θά έχάνετο aν δέν σταματουσαν οί έρι­δες καί ή δημοκρατική διχόνοια.

Ή δημοκρατία aρνήθηκε μιά προτομή στόν φωτεινό­τερο aστέρα του έθνικου στερεώματος. Ή πατρίς δμως έστησε σ' αυτόν γρανιτένιο ανδριάντα, στήν αiωνιότητα της ίστορίας των νεκρων ή ρώων, πού επιτέλεσαν στό ακέραιο τά καθήκοντά τους, aπέναντι του έθνους καί του λα ου.

Οί παραχαράκτες τής aληθείας, JtOύ γράφουν τήν ίστο­ρία των πλαστογραφη μένων γεγονότων, επιδιώκουν συστηματικά τήν aποσιώπησι τού ονόματος τού Ι . Μετα­ξa, rοστε νά μήν μάθουν oi νεώτερες γενιές τό έθνικό του έργο. Τό έργο πού σφραγίσθηκε μέ τήν δόξα της 28ης Όκτωβρίου 1 940 .

Ό νικηφόρος πόλεμος aπέδειξε τήν ζωτικότητα τού καθεστωτος - τό όποίον δέν ήταν κανένα προσωπικό σύστημα, aλλ' ύπfΊ ρξεν ή επιμελημένη εφαρμογή δοκιμα­σμένων iδεων, πού κατέληγαν στήν διάπλασι του περιε­χομένου του έθνικολαϊκου όλοκληρωτισμου - aλλ' aνέ-

61

κοψε τήν μεγαλουργική πνοή του . Μετά τήν πτGJσι τού ρωμαλέου τεταρταυγουστιανου κ ράτους, τά κατακάθια του παλαιοκομματισμου ξετρύπωσαν, aπό τά ύπόγεια των avτιλω:κων συνομωσιων καί επανηλθαν στό προσκήνιο, γιά νά συνεχίσουν μέ περισσότερη μοχθηρία τήν κεφα­λαιοδημοκρατική tκμετάλλευσι .

'Έτσι ξανάρθε ή δημοκρατία, πού μισοσάπια σηκόJ­θηκε aπό τόν τάφο, στόν όποιο ηΊv εΙχε θάψει ή \:δια ή ίστορία, ή όποία πλάϊ στό οvομα του Ι . Μ εταξά εβαλε ηΊν λέξι Μέγας.

Στήv πόρτα της δημοκρατίας εΙναι καρφωμένο τό οiκόσημο της ελευθερίας καί στό κατωφλι της στημένη ή παγίς τού κομμουνισμου, γιά τόν όποιον όΦείλω νά πω τίς επίσημες aπόψεις μας, καθόσον τό έθνος έχει νά κανο­νίση μ' αuτόν πολλούς καί παλιούς λογαριασμούς.

Ό κομμουνισμός εΙναι ενα επονείδιστο εκφυλιστικό κίνημα, πού ύποτάσσοντας τό πνευμα στήν Gλη γυρίζει τήν aνθρωπότητα πίσω, σέ πρωτόγονες εποχές.

Στήν Έλλάδα δέν εΙχε aπήχησι, γιατί προσέκρουσε στό βαθύ έθνικό καί ηθικό αΥσθημα του λαου, ό όποίος δέν τ'jταν ποτέ δυνατό νά πυκνu'Jση τίς τάξεις μιάς καθα­ράς ξενοκίνητης καί προδοτικης παρατάξεως aθέων, πού aπό τήν aρχή μέ aντιπατριωτικά συνθήματα αγωνίστηκε πεισματωδcος, γιά τήν γενοκτονία καί τόν εκσλαυισμό τiΊς Φυλης.

Θά αναγνωρίσω καί εΙναι πρός τιμήν του λαου μας τό γεγονός, δτι περιφρόνησε ενα τέτοιο κίνηνα ύπανθρώ­πων, ποι) στό ξεκίνημά του ύποστηρίχθηκε, aπό ξένα μισαλλόδοξα aνθελληνικά στοιχεία . (τόν κομμουνισμό στήν Έλλάδα διέδωσε ό έβραιος Άβραάμ Μ πεναρόγια καί πρcοτοι «'Έλληνες» κομμουνισταί βουλευτές τ'jσαν οί έβραίοι Κοέν καί Βεντούρα, πού βγηκαν aπό τίς ψήφους των έβραίων της Θεσσαλονίκης) .

' Αργότερα ό κομμουνισμός στρατολόγησε τούς οπα­δούς του, _ aπό τή μάζα των προσφύγων, πού μετά τήν μικρασιατική καταστροφή κατέκλυσε τήν Έλλάδα.

·Ένα μεγάλο μέρος των δυστυχισμένων αuτων aδελΦGΝ

6 2

μας ύπέκυψε στήν κομμουνιστική προπαγάνδα. γιατί μέσα τους εiχε κλονισΟη τό εθνικό καί aστ ικό πνεGμα . Καί είχε κλονισθη εξ αiτίας τ(i)\! aπεριγράπτων κακου­χυbv καί εξ αiτίας της aστοργίας της δημοκρατίας, ή όποία οuδέποτε έδειξε τό ενδιαφέρον πού έπρεπε νά είχε δείξει γιά εκείνους, πού χάνοντας τήν γενέτει ρα, τήν οΙκογένεια καί τήν περιουσία. πλήρωσαν τά σπασμένα της διχόνοιας τών ύπολοίπων ' Ελλήνων.

"Α ν aπό τότε καί επειτα ό κομμουνισμός αναπτύσσεται συνεχώς. εuθι.'JVεται γι· αι!τό ή δημοκρατία, iΊ όποία αφ · ένός μέν παρεμποδίζει Ίllν aποτελεσματική Καταπολέ­μησί του επιτρέποντάς του μάλιστα νά κυκλοφορη μέ τόν μανδι.'Jα νομοταγών πολιτικών κομμάτων, αφ· έτέρου δέ ή aνικανότης της νά λύση τά διάφορα κοινωνικά προβλή­ματα καί ή ύποταγ11 της στήν κεφαλαιοκρατία, δλ' αuτά εκμεταλλευόμενα επιδέξια aπό τούς μπολσεβίκους, aπε­τέλεσαν τίς κυριώτερες αiτίες της κομμουνιστικής aνα-

' 'F-πτυ"'εως. Αuτή ή ξένη iδεολογία, ή τόσον rΊ.ντίΟετη πρός τήν

Φύσιν καί τά συμφέροντα τού εονους, ή τόσον aντίθετη πρός τήν ίστορία καί τόν προορισμό τού 'Έλληνος, βρηκε στήν δημοκρατία τό φιλόξενο λίκνο, μέσα στό όποιο γεννήθηκε, μεγάλωσε, γιγάντωσε καί πηδώντας εξω aπ' αuτό, {iρπαξε τό μαχαίρι της κομμουνιστικής θη ριωδίας καί χάραξε στό σώμα της πατρίδος τά σημάδια της σλαυικi)ς βαρβαρότητας.

Ή δημοκρατία είναι ή τελευταία στροφή τού δρόμου, ποί) όδηγεi: στόν κομμουνιστικό γκρεμνό μπροστά στόν όποιον, πολλές φορές κατά τό παρελθόν εφοανε 1Ί Έλλάς σπρωγμένη aπό τήν δημοκρατική aπερισκεψία. Άλλ'

. εt>τυχώς τήν στερνή στιγμ1Ί . γλύτωνε συγκρατουμένη. aπ' τά στιβαρά χέρια μεγάλων πατ ριωτ&ν, πού παί ρνοντας τά iΊνία τοο εΘνικού aρματος κατατοίισαν τήν δημοκρατία καi f:σωζαν τήν Έλλάδα.

Οί 'Έλληνες δέν γίνονται κομμουνιστές καί οί κομμου­νιστές δέν γίνονται 'Έλληνες .

. Η aντίθεσις αuτή δημιουργεl τό λεγόμενο κομμουνι-

6 3

στικό πρόβλημα στό όποίΌν εiμαστε σκληρά aποφασι ­σμένοι νά δώσουμε λύσι τελική καί ριζική . Ό ό.γών εναν­τίον τού κομμουνισμού aρχίζει μέ τήν Οπαρξι των κομ­μουνιστων καί τελειώνει μέ τήν όλοκλη ρωτική εξαΦά­νισί τους. · Η εξολόθρευσις τού κομμουνισμού είναι γιά μδ.ς αμετακίνητο πατριωτικό καθήκον. πού θά επιτελεσθη αδυσώπητα καί σύμφωνα μέ τούς aνηλεείς νόμους, πού διέπουν κάθε πάλη επιβιώσεως.

Ναί. θά εiμαστε ό.μείλικτοι καί σ' αuτοί>ς. δπως καί σέ κάθε εχθρό τού λαού, πού Οά σταθή εμπόδιο στόν aγωνα μας, γιά τό καλό τού εθνους.

Ή aποτελεσματική διεξαγωγή τού ό.ντικομμουνιστι­κού aγωνος επιβάλλει νά ξεχωρίσουμε τά ήγετικά στε­λέχη aπό τό πλήθος των όπαδων. Βάσει αuτής τής δια­κρίσεως καΟορίζοψε τήν παγία γραμμή τής ό.ντικομμου­νιστικής μας πολιτικής ώς έξης. Οί πρωτοι δέν μδ.ς ό.πα­σχολοίΊν καθόλου, μ' αuτούς θά τά πούμε εν καιρφ καί γνωρίζουμε καλά. δτι τά αiσθήματα είναι ό.μοιβαία. Οί δεύτεροι ποί> όπωσδήποτε ό.γαπούν τήν πατρίδα καί πού παρά τήν ό.ληθινή τους θέλησι παρασύρθηκαν, aπό ό.γα­νάκτησι γιά τίς ό.δικίες η δέν ξέρω γιά τί ι'iλλο, στόν κομ­μουνισμό Οά κερδηθούν πάλι γιά τήν εθνικήν Έλλάδα. μέ τήν πλατειά κοινωνική πολιτική.

·

· Από τά παραπάνω βγαίνει ό.βίαστα τό συμπέρασμα, δτι γιά μuς κομμουνιστές είναι μόνον οί aρχηγοί καί οί καΟοδηγητές. Πιστεύουμε δηλαδή, δτι στούς κομμουνι­στές aνήκει μονάχα ό μικρός aριθμός τής μει οψηφίας, πού κατευΟύνει τό κομμουνιστικό κόμμα η τό aντίστοιχο νόμιμο παράρτημά του. Συνεπως, δταν μιλω γιά ι';ξολό­Ορευσι των κομμουνισηον έννοιο aποκλειστικά έκείνους τούς γεννημένους προδότες. πού διά τής κομμουνιστικής iδεολογίας ίκανοποιούν τήν πνευματική τους διαστροφή.

Αί>τό τό τονίζω. γιατί ύπάρχει κίνδυνος vά γίνη σύγχυ­σις μεταξύ τιον πραγματικων ιωμμουνιστων καί των aνθρώπων. πού εiλικρινά δέν συμπαθούν καΟόλου τόν κομμουνισμό. άλλά τόν ίικολουΟοίJV. εϊτε έπειδ1Ί παρα­πλανι)Οηκαν. εϊτε έπειδι1 νόμισαν. δτι ετσι ίιντιδροuν

64

στήν πλουτοκρατική εκμετάλλευσι. Αυτές οί χιλιάδες των αγανακτισμένων θυμάτων - πού

μή aντέχοντας τήν καπηαλιστική καταπίεσι στράφηκαν στόν μαρξισμό - γιά μας δέν ε{ναι κομμουνιστές καί ούτε πρόκειται νά τούς μεταχειρ\στούμε σάν κομμουνιστές. Σάν κομμουνιστές, σάν προδότες δηλαδή καί εγκλημα­τίες, θά μεταχειριστούμε μονάχα τούς λίγους, πού ήγούν­ται της κομμουνιστικης κινήσεως καί οί όποιοι στά λόγια κάνουν τόν aντικεΦαλαιοκράτη, ενω στά έργα εΙ­ναι πολύ πιό χειρότεροι aπό εκείνους, πού φέρνουν γιά εχθρούς τους.

Έπαναλαμβάνω πάλι μιά φορά, δτι ό κομμουνισμός καί ή κεφαλαιοκρατία θά νικηθούν μέ τήν κοινωνική πολιτική . Άλλά κοινωνική πολιτική ε{ναι aδύνατο νά γίνη , εάν προηγουμένως δέν διεξαχθη νικηφόρα ή δυνα­μική αναμέτρησις μέ τήν κομμουνιστική καί πλουτοκρα­τική ήγεσία, πού aντιστέκονται σέ κάθε σκέψι γιά συμμε­τοχή τού λαού στήν διανομή καί κατανάλωσι των πολιτι­στικων aγαθων.

Οί κακοπροαίρετοι καί προπάντων οί δειλοί, πού δέν παραδέχονται τόν σημαντικό ρόλο της δυνάμεως στήν ρύθμισι των κοινωνικων σχέσεων θά μας κατηγορήσουν, δτι κη ρύσσουμε τήν βία η δτι τέλος πάντων, aπολογού­μεθα αυτης . Ώρισμένως δέν ε'ϊμαστε tμεις έκεινοι, πού θά βαδίσουν μέ τή βία, aλλά βέβαια δέν ε\:μαστε καί εκεινοι πού θά δειλιάσουν μπροστά της .

Τό πιστεύω των μονίμων εραστων της προδοσίας είναι ό κομμουνισμός. · Αλλά καί ή δημοκρατία δέν ύστερε ι, αφού έκανε δ,τι έχρειάζετο, γιά νά διαλύση τήν πατριω­τική aλληλεγγύη μεταξύ των μελων τού έθνους κτί1πησε κατ' ειJθειαν αυτό τό t:διο, κατακεραυνώνοντάς το μέ προ­δοσίες, πού ουδέποτε aλλοτε στήν ίστορία του ε!χε δει

Δέν εΙναι μονάχα έγκληματική ή συμπαράστασι της δημοκρατίας στήν aνάπτυξι τού κομμουνισμού, εγκλημα­τική εξ t:σου είναι καί ή ενοχή έκείνων, πού δέν aντι­δρούν σ' αυτήν τήν δημοκρατική συμπαράστασι. Νά κάτι πού πρέπει ν<'iχουν ύπ' δψιν δσοι νομίζουν δτι μπορει

65

ποτέ νά συνδυασθή ή εθνικοφροσύνη , μέ τήν δημοκρα­τία, ή όποία είναι προδοτική , όχι μόνον γιατί ύποθάλπει τόν κομμουνισμό, aλλά καί γιατί έδραιώνει τήν κεφα­λαιοκρατία.

'Η ύπό τής δημοκρατίας παρεχομένη πρός τόν κομμου­νισμό ύποστήριξις δέν aποτελεi μίαν ανεξάρτητη πράξι, πού πιθανως κάποτε θά διορθωθή, aλλά πρέπει ν' aπο­δοθή στό aντιπατριωτικό περιεχόμενο του δη μοκρατικού συστήματος, σάν μερική εκδήλωσις αυτού.

Ό κομμουνισμός καί ή δημοκρατία είναι δυό μορφές έθνικής π ροδοσίας, τόσο Φανερές γιά δσους ξέρουν τά πράγματα, ωστε δικαιώνομαι aπολύτως δταν λέγω πώς ή διαφορά μεταξύ προδοτων καί κομμουνιστων βρίσκεται στό δτι ύπάρχουν π ροδότες, πού δέν είναι κομμουνιστές, γιατί είναι δημοκράτες.

Μ έσα στή δημοκρατική κοινωνία ακούγεται aπό δλες τίς μεριές καί π ρός δλες τίς κατευθύνσεις τό σύνθημα: «πλουτίσατε». Κατόπιν αυτού, τί Φυσικώτερον aπό τό έάν κάθε δημοκρατική έκδήλ'ωσις δέν aρχίζει μέ έκμε­τάλλευσι, νά καταλήγη σέ έκμετάλλευσι; 'Όταν μέ τήν δική μας εργασία γίνη στό λαό πεποίθησις ή aλήθεια, δτι εϊτε είναι δη μοκρατία, είτε είναι κομμουνισμός όπωσδή­ποτε είναι εκμετάλλευσις, τότε σίγουρα θά εχουμε κερ­δήσει μιά νίκη, εναντίον των εκμεταλλευτων τού λαοu καί θά έχουμε κάνει ενα μεγάλο βήμα, γιά τήν κατάρ­ρευσι τής δημοκρατίας, έκ τής όποίας ό λαός δέν θά εχη τίποτα νά χάση . Άπεναντίας θά εχη νά κερδίση , δσα ή κεφαλαιοκρατική aπληστία δέν τόν αφησε ν' aποκτήση .

' Η μελέτη του δημοκρατικού συστήματος, ώς συνόλου καί στίς λεπτομέρειές του, όδηγεi στό συμπέρασμα, δτι ή δημοκρατία είναι μιά aπάτη, πού διαφέρει aπό τίς Ciλλες στό δτι περιλαμβάνει δλες τίς Ciλλες . 'Ένα μέρος λοιπόν, των ένεργειων μας συντονίζεται στό νά πείσουμε περί αυτού τόν λαό καί τοuτο, διότι, μόλις ό λαός καταλάβη δτι ή δη μοκρατία είναι μιά aπάτη , θά πάψη aμέσως νά τήν σέβεται καί δταν ό έλληνικός λαός σταματήση νά σέβεται κάτι , σύντομα θά σταματήση καί νά τό ύπακούη .

66

- Η δημοκρατία ε\ ναι έπίσης μία πρόληψις, aνόητη δπως κάθε πρόληψις, aλλά πολύ πιό επικίνδυνη aπ' δλες τίς <'iλλες μαζί. Εlναι μιά πρόληψις έπί διεθνούς επιπέδου. πού έκτός των <'iλλων φαίνεται καί εκ τού δτι . πίσω aπό τήν ϊδια μαγικ1Ί λέξι της δη μοκρατίας λειτουργούν καθε­στωτα ποικίλου κοινωνικού περιεχομένου, πού σάν κοινό γνώρισμα εχουν μόνον τήν ονομασία.

Π ροδοσία. Έκμετάλλευσις. Άπάτη . Π ρόληψις. Αυτή είναι ή δημοκρατία. Καί δποιος τήν βλέπει έτσι, πλη­σιάζει όλονέν περισσότερο πρός τήν πραγματικότητα. δποιος δέ Φθάση έκει νά εiναι βέβαιος, πώς έτσι θά δiΊ τήν δη μοκρατία.

Βρισκόμενος μπροστά στήν aντιδημοκρατική έξέγερσι των έξαπατηθέντων έθνων, ή όποία προβάλλει πλέον στόν όρίζοντα των κοσμοθεωρητικων ανακατατάξεων, κάνω μιά ευχή . ΕiJχομαι στόν έλληνικό λαό νά καταλάβη τί είναι δημοκρατία, προτού είναι aργά γιά νά τήν aντιμε­τωπίση .

7 Η Τ ΡΙΤΗ ΘΕΣΙΣ

Τά πράγματα δείχνουν μόνα τόν δρόμο τους. Τό έθνος αiσθανόμενο τήν ανάγκη νά ξεφύγη aπό τόν aχαλίνωτο δημοκρατισμό ζητεί μία νέα κοινωνική πίστι, γιά νά ήσυ­χάση ή χώρα. Τό θέμα αυτό δέν μπορεΊ: νά περιμένη . Βαδίζουμε όλοταχως πρός τήν μεταβολή , πού θά γίνη μέσφ βαθυτάτων μεταρρυθμμιστικων τομων στήν πολι­τειακή διάρθρωσι τού έθνους. Έξελικτικά όδηγούμεθα στήν τρίτη θέσι, πού είναι aντιδημοκρατική καί aντικομ­μουνιστι κ ή .

Άλλά ποία είναι αυτή ; Κάθε λαός ακολουθεί τ ίς iδέες, πού ταιριάζουν στόν

χαρακτη ρα του. Στόν χαρακτηρα τού έλληνικού λαού δέν ται ριάζει ή δημοκρατία, aλλά ό πατριωτισμός, πού ε{ναι ή σμίλη της ίστορίας. Καί aσφαλως, ή ίστορία δέν γρά-

67

φηκε σέ περιόδους δημοκρατικών επιδημιών, aλλά σi·: στιγμές εθνικών εξάρσεων.

Μέχρι τώρα έδώ στήν Έλλάδα έγιναν πολλά κινήμα­τα, ύπέρ τής δημοκρατίας η ύπέρ τού κομμουνισμού. Και­ρός, λοιπόν, ει:ναι νά γίνη κι' ενα κίνημα uπέρ τής πατρί­δος, πού σάν aληθινή τρίτη θέσις θά aποτελέση τήν νέα καί μόνιμη τάξι πραγμάτων στήν · Ελλciδα.

'Όταν εκε'ί , πού κατεδάφισα τήν δημοκρατία δέν είχα νά βάλω κάτι δ.λλο, τότε όπωσδήποτε θά ημουν μηδενι­στή ς. Αuτό δμως, δέν συμβαίνει , διότι έχω ύπ' δψιν μου καί aμέσως θά εκθέσω τίς γενικές γραμμές μιας κοσμο­θεωρίας τής όποίας ή εφαρμογή aποτελεΊ εθνικήν αναγ­καιότητα .

Αuτή ή κοσμοθεωρία, τήν όποίαν χαρακτη ρίζοντας μέ τό όνομά της aποκαλώ: Έλληνικόν ' Εθνικοσοσιαλισμό, πηγάζει έκ τής όντότητος τής έλληνικής Φυλής καί συμ­βολίζει τήν πίστι, πρός τήν aξία της .

Εtμαι, λοιπόν, εθνικοσοσιαλιστής, aκολουθώ μιά iδεο­λογία, ή όποία αφ' ένός μέν aρνεΊται τόν διεθνιστικό κομμουνισμό, διότι πιστεύει στήν πατρίδα, αφ· έτέρου δέ aρνείται τήν καπιταλιστική δημοκρατία, διότι πιστεύει στόν σοσιαλισμό .

Άλλά ακριβέστερα ιJπερηφανεύομαι, διότι σάν "Ελ­λην εθνικοσοσιαλιστής εμπνέομαι καί καθοδηγούμαι, aπό τίς aρχές τού Ι. Μεταξa, ό όποιος διά τής 4ης Αυγούστου π ραγματοποίησε τήν συνδυασμένη εφαρμογή τών iδεών τού έθνους καί τού σοσιαλισμοί3.

Τό εtδος του εθνικοσοσιαλισμού, πού έφη ρμόσθη aπό τόν Μεταξa δέν ύπή ρξε aποτύπωσις, i']ταν μaλλον ή πλέον έξελιγμένη μορφή τού πολυσχιδούς Έλληνισμού, ό όποιος Υjκμασε στη ριζόμενος στήν πολιτικήν ένότητα τής έλληνικής φυλής . Ό Έλληνισμός, πού ίστορικά τοποθετημένος θριάμβευσε στούς κλασσικούς χρόνους, στή ν ' Αλεξανδρινή εποχή καί στήν διάρκεια τής βυζαν­τινής αυτοκρατορίας, εκδηλώθηκε ανάλογα πρός τίς περιστάσεις μέ διάφορα κοινωνικά σχήματα ίκανοποι­ούντα πάντοτε τίς έθνικολαϊκές aνάγκες. "Όλα αuτά,

68

ίiμως τά σχήματα εfχαν μεταξύ τους ενα κοινό σημείο. Ησαν aντιδημοκρατικά καί τοϋτο δχι αδικαιολόγητα η

τυχαϊ:α, ι'ιλλά διότι είχε γίνει αντιληπτό, οτι ή προαγωγή του tΟνους συνετελείτο μονάχα διά τής ένότητος αuτου .

Ή ι'ιντιδημοκρατικότης λοιπόν του Έλληνισμοϋ τότε καί ή aντιδημοκρατικότης τής εκσυγχρονισμένης μορ­φής του - τοϋ εθνικοσοσιαλισμού δηλαδή - τώρα, aντα­ποκρίνεται πλήρως στούς λόγους τής ύπάρξεως του έλλη­νικου έθνους.

"Ά ν εξαιρέση κανείς τούς παθιασμένους χρηματοδού­λους καί τούς προδότες, ουδείς aλλος τολμά νά κατηγο­ρήση τήν 4η Αυγούστου, πού σάν aπόσταγμα πατριωτι­σμου συσπείρωσε μέσα της τήν φιλοπατρία όλοκλήρου του λαου μας, γιά νά τής δώση τήν 28η Όκτωβρίου 1 940 τήν ύπερτάτη εκφρασίν της. · ο aπολογισμός τοϋ έθνικου της εργου ε\.ναι τόσο τιτάνιος, τόσον ύπερανθρώπινος, &στε κάνει νά σταματά ή αναπνοή. Πάντως, ή ίστορία γράφοντας τήν aλήθεια, οπως τήν ύπαγόρευσε ή συνεί­δησι τών αiώνων, ανεγνώρισε οτι τό καλύτερο, aπό τά καλά πού είχε Ί1 4η Αυγούστου ηταν τό οτι δέν εiχε δημο­κρατία.

·ο έθνικοσοσιαλισμός, σάν κοινωνικό σύστημα, δέν μπορεi φυσικά νά εφαρμοσθή παντου, μέ τήν tδια ακρι­βώς οψι. Θά ύπάρχη πάντα ενας διαΦορισμός, διότι οί συνθήκες πού επικρατουν δέν είναι ϊδιες σέ κάθε λαό. 'Έ­τσι εΙναι δυνατόν νά έχουμε έλληνικό έθνικοσοσιαλισμό, όπως καί γερμανικό, αγγλικό η γαλλικό.

Π ρέπει ι'ιπό τώρα κιόλας νά βάλουν καλά στό μυαλό τους μερικοί αυτό. "Ότι δηλαδή , δταν έγώ μιλω γιά εθνι­κοσοσιαλισμό εννοώ aποκλειστικά καί μόνον τόν έλλη­νικά, οπως αυτός δ ιδάχθηκε καί εφαρμόσθηκε ι'ιπό τόν αείμνηστο Ι. Μεταξά. Έπομένως αφου τακτοποίησα έτσι τήν θέσι μου θεωρώ έντελώς aστή ρικτο καί κακόβουλο κάθε συσχετισμό του έλληνικου εθνικοσοσιαλισμού μέ ενα ξένο καί προπάντων μέ τόν γερμανικό . Ό γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός είναι ύπόθεσις του γερμανικου έθνους καί δχι δική μας. Έμεϊ:ς υποστη ρίζουμε τίς συνε-

69

χώς εξελισσόμενες κοινωνικές ιδέες τής 4ης Αυγούστου, τού έλληνικού εθνικοσοσιαλισμού καί εfμαστε aποφασι­σμένοι νά μήν αφήσουμε νά μδ.ς κατηγορήσουν μέ τόν τρόπο, πού οί συκοφάντες μας γνωρίζουν.

Ό εθνικοσοσιαλισμός, σάν φιλοσοφία, ύποστη ρίζει τήν aντίληψι . δτι ό αισθη ματικός παράγων καθορίζει aποφασιστικά τήν ίστορική έξέλιξι τών κοινωνιών.

Ή κοινωνική διαφοροποίησις εΙναι μυστη ριώδης, γιατί μυστηριώδεις εΙναι καί οί συναισθηματικές παρορ­μήσεις, πού κατευθύνουν τήν aνθρωπίνη δημιουργικό­τητα πρός τόν ενα η τόν &.λλο δρόμο, π ροσδιορίζοντας έτσι όλόκλη ρη τήν κοινωνική έξέλιξι . 'Αποτέλεσμα αότής τής τοποθετήσεως είναι ν' aπορρίπτωνται κατηγο­ρηματικά οί δογματισμοί. πού προδικάζουν τήν ίστορική πορεία τών κοινωνιων βάσει μιδ.ς γραμμής, πού ω.Jθαί­ρετα χάραξαν στό ι'iγνωστο μέλλον.

Γιά τόν εθνικοσοσιαλισμό ύπάρχει μία κοινωνία. Ή έθνική, στήν όποίαν έκτός τής πνευματικής ύποστάσεως, αναγνωρίζει καί ηθική συνείδησι . Ώς έκ τούτου, ό έθνι­κοσιαλισμός aποδεχόμενος ενεργητικά τό έθνος. ενσω­ματώνει τόν εθνικισμό, στόν όποιον βλέπει τήν πολυτι­μότερη ιδεολογική του προέκτασι καί aπορρίπτει τόν διεθνισμόν, ώς σημαίνοντα αuταπάρνησι καί πεσσιμι­σμό .

Τό έθνος αuτό τό πνευματικό καί ηθικό κύμα, πού διά μέσου τών αiώνων συνδέει τίς γενιές στήν έvόρασι κοι­νού μέλλοντος, θέτει ώρισμένους μακρυvούς σκοπούς ll εκπλή ρωση τών όποίων aξιώνει θυσίες καί aγωνες aτό­μων. όμάδων καί γενω)ν.

Τό έθνος ύπάρχει , ένόσον ύπάρχει λαός, ό όποiΌς δέν εtναι τυχαi:ο ι'iθροισμα aνθρώπων, aλλά συνένωσις, κοι­νότης aτόμων, πού προήλθεν έκ τής συνειδητοποιήσεως τής μεταξύ των ciλληξαρτήσεως. Στήν οργανωτική μορφή τού λαού, aπό ι'iποψι πολιτική καί νομική δόθηκε τό δνομα κράτος. Τό κράτος, ώς aποβλέπον στήν πραγ­ματοποίησι των σκοπών τού έθνους, συνιστδ. προσωπι­κότητα ιδιαίτερη καί ύπέρτερη τών aτόμων καί τού λαού,

7 0

πρός τόν όποΙον δίνει συνείδησι τής εθνικής του αlιτοτε­λείας.

Πέρα aπό αυτά ό εθνικοσοσιαλισμός παραμέρισε. δπως έπρεπε νά κάνη , τόν στυγνό ορθολογισμό καί έδωσε τά πρωτεια στό α.ϊσθημα γιατί τό α"ϊcrθημα εl:ναι πανταχοtι παρόν στήν ζωή , τήν όποίαν καλύπτει όλοκλη ρωτικά . Αiσθάνομαι σημαίνει ζώ. Οί εκδηλώσεις της ζωής η εΙναι κατ' ευθείαν συναισθηματικές - ή ρωϊσμός, μϊ:σος. πίστις, aγάπη - η όπωσδήποτε διέπονται τόσον ουσιαστι­κά, aπό τό συναισθηματικόν στοιχεϊ:ον, &στε αυτό ν' aπο­τελiΊ ηΊν αiτία τών aνθρωπίνων ενεργειών καί σκέψεων.

' Επομένως, ό εθνικοσοσιαλισμός, aρνούμενος τίς ύλι­στικές έρμηνεiες της ίστορίας πιστεύει , δτι ή ίστορία στήν συνολική πολλαπλότητά της δέν είναι τίποτε δ.λλο, παρά ή δη μιουργι κή συνισταμένη τών αισθηματικών aντιδράσεων εκείνων τών λίγων. μέ τά ονόματα τών όποίων aρχίζουν τά ίστορικά κεφάλαια.

Τά ίστορικά μάλιστα γεγονότα, διαμορφωθέντα υπο τήν επίδραση τού αiσΟ1)ματος, επιδέχονται εξηγήσεις, πού δέν μπορεi ή λογική νά κατανοήση . Δι' αυτών τών εξηγήσεων εΙναι δυνατή ή σύλληψις καί aντίληψις της ίστορικής αληθείας, πού ύπάρχει μέσα στήν ξερή περι­γραφή τών περιστατικών.

Στήν ρύθμισ\ τών κοινωνικών σχέσεων καί στήν έξή­γησι τών κοινωνικών φαινομένων, τό αίσθημα παίζει aποφασιστι κό ρόλο. Ή λογική Qέν λαμβάνεται περισ­σότερο ύπ' δψιν, γιατί δέν έχει κανένα στενό δεσμό μέ τήν πραγματικότητα καί τήν ζωή . Πολλές φορές μάλιστα μεταξύ λογικής καί aληθείας. μεταξύ δηλαδή ύπολογιζο­μένου καί συμβαίνοντος ύπάρχει διαρκής κατάστασις συγκρούσεως.

Χωρίς τόν παραμικρό ένδοιασμό πιστεύω, δτι δέν κατανοούμε τήν ζωή μέ τήν λογική, aλλά μέ τό α"ϊσθημα, τό όποιον σάν αυθύπαρκτη λειτουργία μπορεί νά συλλαμ­βάνη aξίες πνευματικές, καθόσον έχει μιά δική του πνευ­ματικότητα αναπόσπαστα ταυτισμένη μέ αυτό. Τό αί­σθημα μακρυά άπό του νά είναι κενός μυστικισμός, εΙναι

7 1

μιύ tl\'τι κειμενι κή εσωτερική κατάστασις εντελως ω.Jτο­τελής, πού διά_ τfjς αiσθηματικfjς «λογικfjς» aναζητεt: τήν διακρίβωσι καί αiτιολογία της στόν ενδόμυχο αυθορμη­τισμό.

Τά aνώτερα αiσθήματα, γιά τά όποια γίνεται λόγος, χαρακτηρίζουν τούς πνευματικά ώλοκληρωμένους aνθρώπους . Οί συγκινήσεις πού προκαλο\'Jν, λίγο πολύ aπροσδόκητες, λίγο πολύ ανεξή γητες, ομορφαίνουν τήν ζωή μέ τήν θελκτικότητα τfjς ποικιλίας των χρωματι­σμων.

Ό εθνικοσοσιαλισμός δέν ό.ρνεϊ:ται τήν uπαρξι της λογικfjς. προκειμένου δμως περί των κοινωνικο)ν σχέ­σεων καί Φαινομέων iσχυρίζεται. δτι τελεί σηΊν ύπη ρε­σία αiσθηματικων σκοπων καί δτι ό ρόλος της εν συγ­κρίσει μέ τόν ρόλον του αiσθήματος είναι aσήμαντος καί μη δαμινός.

Γενικως ό εθνικοσοσιαλισμός δέν θεωρεϊ: τόν κόσμο aπό ύλική σκοπιά. Γι' αuτόν ή ζωή καί ή uπαρξις ώς εχουσαι βαθύτερον πνευματικόν νόημα θεμελιούνται , επί aνωτέρων iδεαλιστικων βάσεων. Οί λεκέδες του ύλισμου δέν έχουν καμμιά θέσι στήν εθνικοσοσιαλιστική πίστι, ή όποία επιβάλλοντας ηθικόν νόμον καί κοινωνικά καθή­κοντα έξαρτά έξ αuτών τήν aξίαν του aνθρώπου.

Ό εθνικοσοσιαλισμός ε1ναι άντιυλιστικός. χωρίς δμως νά υίοθετfj τήν οuτοπιστικήν iδεοκρατίαν των μετα­Φυσικων, πού πλησιάζει στούς θρησκευτικούς aφορι­σμούς. Ή κοσμοθεωρία του στήν σίινθετη προβολή της εl:ναι κοσμοθεωρία θετικού iδεαλισμου.

Ή βιολογική πραγματικότης, πού λέγεται φυλΙΊ , aπο­τελεί διά τόν έθνικοσοσιαλισμόν τήν βάσι της δημιουρ� γίας καί τfjς εξελίξεως του πολιτισμού. Έκ παραλλήλου ό πολιτισμός σάν έκφρασις της πνευματικης, ηθικfjς καί ύλικης ζωτικότητας της Φυλης ε!ναι γι ' αuτόν ζωτική ό.νάγκη .

Φυλή ά\:ίκανη νά δημιουργήση πολιτισμό, δέν εiναι μονάχα φυλή aνίκανη νά ζήση. ε!ναι καί φυλή πού δέν δικαιοΟται νά ζήση.

7 2

Ή φυλή πρέπει επίσης νά συσχετίζεται , πρός ιiνιiλογυ χωρο ή εκτασις του όποίου προσδιορίζεται, ίστορικως καί εiς τρόπον (ί)στε νά ίκανοποιοί:Jνται οί βιοτικές aνάγ­κες του λαου . Οί εθνικές λοιπόν δ ιεκδικ11σεις δέν είναι τίποτε aλλο, παρά oi δίκαιες aπαιτήσεις μας ώς πρός τήν aπόκτησι ώρισμένων εδαΦcΊ)ν άπα ραιτήτων, διά τήν συν­τή ρησι του έλληνικοιΊ πληθυσμού. Τά δικαιώματά μας επί εκείνων των εδαφων, τά aντλούμεν έκ της ίστορίας επικαλούμενοι , πρός τούτο, τήν μαρτυρίαν των άκαταλύ­των πολιτιστικων μας μνημείων, πού aποτελοί:Jν αiωνίαν aπόδειξι της έλληνικότητος των περιοχcον, στίς όποιες βρίσκοντα διεσπαρμένα.

Άλλά κι' aν aκόμη δέν εi:χαμε νά προτείνουμε τέτοι­ους ίερούς τίτλους κυριότητος aδιαψείJστου aξίας. πάλιν ή πολιτική μας Οά ωφειλε νά &ποβλέπη στήν i':ξασΦάλισι τού ζωτικού χώρου της Φυλης. 'Άλλως, ή aδιαΦορία πάνω σ· αυτό τό θέμα, θά Ισοδυναμούσε μέ i':Ονικήν αυτο­κτονία.

Έμείς oi 'Έλληνες i:χουμε ενα μεγάλο πλεονέκτημα. Εϊμαστε φυλετικά όμογενεϊς καί αυτό εtναι μεγάλο πλεο­νέκτη μα, γιατί ό φυλετικά όμοιογεν11ς λαός, εΙναι λαός Φυσικων aδελΦων. Έπί πλέον ή φυλετική όμοιογένεια σταθεροποιεί τήν έθνικήν ένότητα. κατά τρόπον πολίJ πιό συμπαγη, aπό δσο Οά μποροί:Jσε νά κάνη όποιαδήποτε aλλη όμοιογένεια, θρησκευτική, πολιτικ11 . οiκονομική, καΟόσον iΊ φυλετική όμοιογένεια aπορρέει κατ' ευθείαν έξ αυτης της iδίας της φύσεως καί στη ρίζεται στόν ίερό δεσμό της συγγενείας τού α\:ματος.

Ή Φυλ1Ί στόν μακρυνό δρόμο της διατή ρησε τήν καθα­ρότητά της. γιατί οί "Έλληνες άπό συναίσθησι τi']ς Φυλε­τικης των ύπεροχης άποδοκίμαζαν κάθε επιμειξία. πού σάν aποτέλεσμα Οά εtχε τήν aλλοίωσι των φυλετικcον τους Ιδιοτήτων καί κατά συνέπειαν τήν έξασΟένησι τΙiς f]θικης των &ντοχΙiς καί τιί)ν πολιτιστικcον τους ίκανοτή­των.

Σάν "Έλλην λοιπόν κι' i':γώ. σάν κι!τταρο δηλαδ1Ί άνω­τέρας φυλi']ς. δέν μπορcο παρά νά είμαι απολύτως κατά

7 3

τής επιμειξίας μέ aλλους. Έξ aλλου ε!ναι i:πωτημονη.:ιJ. εξακριβωμένο καί αναγνωρισμένο. δτι ή aνάμειξις aνω­τέρων καί κατωτέρων φυλών μειώνει τίς aνcοτερες καί γίνεται επί ζημίq. τοi) πολιτισμοί>.

Εuτυχcος στΙΊν Έλλάδα. μολονότι ύπάρχει πάντα ό κίν­δυνος , δέν τίθενται. πρός τό παρόν τουλάχιστον, έκεl:να τά aμεσα φυλετικά προβλήματα. ΠΟt! aντιμετωπίζουν aλ­λες χώρες. διότι εδώ δέν ύπάρχουν aλλόΦυλες μειονότη­τες. Άλλά καί aν ύπή ρχαν πιστεύω, δτι ή δοκιμασμένη φυλετική συνείδησι τών Έλλήνων Οά aπαγόρευε. κάΟε aταίριαστο γάμο μέ ξένα στοιχεtα. πού φέρνουν μέσα τους τό σπέρμα τής παρακμής .

Έν τοί)τοις ε\ναι σέ μaς aπαραίτητη ή aσκησι φυλετι ­κής πολιτικiϊς καί iδιαίτερα l( εφαρμογή επιστημονικού ευγονισμού. &στε διά καταλλήλου επιλογής νά πραγμα­τοποι ήται ή διαιιί)Vισις τιον ακραιφνών χαρακτηριστικcον τής έλληνικΙΊς iδιοσυγκρασίας. νοοτροπίας καί μορφο­λογίας.

Μέ τήν ιΊποβολή τιον aνεπιΟυμήτων επικτήτων iδιοτή­των καί μέ τήν επιμελημένη καλλιέργεια τών φυλετικών προσόντων καί aρετών. πού ή μιά γενιά μεταβιβάζει . διά τής κλη ρονομικότητας. στήν aλλη Οά πετύχουμε τή)' έξύψωσι καί τήν βελτίωσι τής Φυλής . Στήν προσπάθειά μας αίJtή δέν πρέπει νά ξεχνaμε, δτι ό aγών διά τήν ποιο­τική βελτίωσι τής φυλής ε\ναι ό πιό aνθρωπιστικός aγών. διότι aπαλλάσσει ηΊν κοινωνία. aπό τά έξαμβλώ­ματα τιον πνευματικά αναπή ρων. τών πα rανοϊκ{i)ν καί ψυχοπαΟcον. μέ τά όποία μU.ς γεμίζει ή i:λλειψι φυλετικής πολι τι κΙΊς .

' Αναμφισβήτητα τό πολίτευμα. πού aρνείται τήν φυλε­τική πολιτικΙΊ ε!ναι ηΟικά ύπεt')Ουνο aπέναντι τής κοινω­νίας. γιά τά εγκλΙ1ματα ΠOlJ Οά διαπράξουν οί aπόγονοι εκείνων. πού λόγω άμαρτωλής κλη ρονομικότητας δέν επρεπε νά ε\χαν αφήση aπογόνους.

Ό κομμουνισμός aπέρριψε σηΊv Οεωρία καί σηΊν Πpf1ξι τήν Φυλή . γιατί εκείνοι ΠOtJ τήν δημιούργησαν δέν ε\χαν τίποτε νά φοβηΟοίΊν. ίιπό ενα φυλετικό κομφούζιο.

74

aπεναντίας εtχαν νά κερδίσουν πολλά. Ή δημοκρατία δέν κράτησε Φιλικώτερη στάσι ι:Ίπέvαντι της Φυλης . Μέ τόv avτιΦυλετισμό της θέλ ησε νά κάνη τόν λαό ν' aπα ρ­νηΟiΊ , δ.τι έπί σει ρά αiώνων διαφυλάχθηκαν ευλαβικά aπό τούς π ρογόνους. Άλλά δέν τό Κατώρθωσε. Τό έθνος έμεινε πιστό στήν φυλετική ύπόστασι καί αυτοτέλειά του.

8 ΣΦΥ ΡΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ

Ό ι':θνικοσοσιαλισμός. σάν πολιτική . εl:ναι ή συνεπέ­στερη έκδήλωσις ρεαλισμού, καθό<rον έχει τήν θέλησι καί τό θάρρος vά σταθij aντίκρυ στήν πραΎματικότητα, νά τήν δη δπως aκ ριβως εl:ναι καί νά λύση τά π ροβλή­ματά της, χωρίς νά επη ρεάζεται aπό συμβατικότητες καί προκαταλήψεις .

. Η έπίλυσις των κοινωνικων προβλημάτων γίνεται aπό τούς aνθρώπους καί όχι aπό τούς θεσμούς . Έπομένως, εκείνο πού π ροέχει ε{ναι ή έξεύρεσι καί aνάδειξι ηθικωv χαρακτή ρων καί δχι ή διάπλασι θεσμων, πού μέ τήν dκαμψία τους δυσκολεύουν τήν φυσική έξέλιξι της κοι­νωνίας.

Μιά πρώτη σκέψι, πού μπορεi νά κάνη κανείς πάνω στούς θεσμούς, εl:vαι, δτι οί θεσμοί δέν προορίζονται, γιά τήv αiωνιότητα. ' Αναμφίβολα πρέπι::ι νά μεταβάλλωνται καί νά έξελίσσωνται, ανάλογα μέ τίς καταστάσεις, πού δη μιουργει ή φορά των γεγονότων. 'Ώστε ν' aνταποκρί­νωνται πάντα στίς κοινωνικές aνάγκ:ες. Άπό τή στιγμή, πού ενας θεσμός ξεΦύγη τού προορισμού του καί πάψη vά ίκανοποιη κοινωνικές aνάγκες, χάνει τόν λόγο της ύπάρ­ξεώς του καί π ρέπει νά καταργηθη, γ ιατί διαφορετικά ή παρά Φύσι δ ιατή ρησίς του θά εuνοή<rη aντεθνικά συμφέ­ροντα, δπως aκριβως συμβαίνει μέ τήν δημοκρατία, ή όποία, σάν σύνολο πολιτtιακων θεσμων, έξυπηρετεi πλουτοκρατικά συμφέροντα καί έμποδίζει τήν π ροβολή

75

των έκλεκτων . Ή μεταβολή των θεσμων δέν είναι ζήτημα δευτερι.:ιJuν.

Ή πολιτική ίστορία διδάσκει, δη δσοι λαοί δέν είχαν τήν πρόνοια νά καταργήσουν χρεωκοπημέvους θεσμούς, είχαν τήν τύχη νά καταργηθοuν έκεϊ:νοι από αuτούς, εi:τε διότι διαλύθηκαν από εσωτερική διάβρωσι . εl'τε διότι δέν aντεξαν σέ εξωτερικ11 επίθεσι.

Σχετικά μέ τά παραπάνω ό έθνικοσιαλισμός δέν ανησυ­χεi καθόλου γιατί σάν πολιτική βιολογία ποίJ ι.:iναι έχει ό ίδιος μέσα του τήv δύναμι της ανανεώσεως καί προσαρ­μογής, πρός τίς αξιώσεις των συνθηκcον της ζωης, πού αλλάζουν συνεχως.

Ό εθνικοσοσιαλισμός δέν στη ρίζεται, οuτε στήν aρχή τής πλειοψηφίας, δπως i1 δημοκρατία, οuτε στό προλετα­ριάτο, δπως ό κομμουνισμός, aλλά σέ εκείνους τοίJς ηθι­κούς χαρακτή ρες, ΠΟύ aποτελοt)ν τήν e\ite καί ΠOtJ έχουν τήν πρόθεσι καί τήν ίκανότητα νά ωφελήσουν τόν λαό. Έφόσον λοιπόν οί προσωπικότητες αί>τές προέρχονται aπό τόν λαό καί εφόσον αγωνίζονται γιά τό λαό, δέν νομίζω δτι χρειάζεται τίποτε αλλο, γιά νά διεκδικήση ό έθνικοσιαλισμός τήν ονομασία του λαϊκού πολιτεύματος, ή όποία aποκτηθεiσα πλέον έδραιώνεται μέ δυό βασικούς θεσμούς. 'Ένα πολιτικό : τό ένιαϊ:ο κόμμα καί εναν οικο­νομικό: τόν συνεταιρισμό.

Ό εθνικοσοσιαλισμός ε!ναι aντιατομικιστικός μέ τήν έννοια, δτι ή πολιτική του aποβλέπει προπάντων στήν όλότητα. Τό ι'iτομο δέν είναι μεμονωμένο. συνεπως δέν aνή κει στό ι'iτομο, aλλά στό έθνικοκοινωνικό σύνολο μέσα στό όποϊ:ο ζη καί γιά τό όποΙο όΦείλει νά έργάζεται . Βασική λοιπόν aρχή της έθνικοσοσιαλιστικης πολιτικης εiναι νά καθορίζεται ή κοινωνική θέσις καί τά δικαιΟ:)­ματα τcον aτόμων, aνάλογα μέ τήν έργασία, πού κάνουν καί τίς ύπηρεσίες, πού προσφέρουν στήν πατρίδα.

' Επιθυμία καί σκοπός αιJτης της πολιτικης είναι, νά aποκτήση τό ι'iτομο τήν συνείδησι των πνευματικων δεσμων, ΠΟύ τό ένό)Vουν μέ τό εθνος, &στε ν' aνυψωθή aπό μία ψ iΊΦο. πού ε!ναι στήν δημοκρατία η άπό δοuλο

76

τής οiκονομίας, πού εlναι στόν κομμουνισμι> , σι: ι.: οι νω­νική οντότητα μέ aποστολή, πού νά ξεπερνu τό Ονητό σ1Ί μερα.

Ό έθνικοσοσιαλισμός θέλει νά κάνη τό Ciτομο νά σκέ­πτεται, γιά τό σύνολο καί κάτω aπ' αtηό τό πνεύμα ν' uγωνίζεται . γιά τήν καλυτέρευσι τής θέσεώς του. ΑιJτός ό εμμεσος τρόπος aτομικής ωφελείας είναι μόνιμος καί σταθερός, εν(ί) ό Cίλλος ό Ciμμεσος. κατά τόν όποiον τά Ciτομα aνταγωνίζονται μεταξύ τους, ρίχνοντας τό ενα τό Ciλλο, εtναι προσωρινός καί γίνεται επί ζημί<,ι τού κοινού συμφέροντος.

Ή πολιτική, γιά τόν εθνικοσοσιαλισμό - μολονότι συμβουλεύεται τήν επιστήμη καί uκολουθεi τά επιστημο­νικά δεδομένα - δέν είναι έπιστήμη, είναι τέχνη . Άπα­στολή τής επιστήμης εiναι ή ανεύρεσις τού aντικειμε­νικά aληθινού . ' Αποστολή τής πολιτικής είναι ή πραγ­ματοποίησις τού έθνικά ωφελίμου. Π ρός εκπλή ρωσιν αuτής τής ύψίστης aποστολής ό εθνικοσοσιαλισμός θέτει στή διάθεσι τής πολιτικής δλα τά μέσα, δίχως aπο­λύτως κανένα περιορισμό.

Ή φράσις, δτι στόν aγωνα γιά τό καλό τοϋ έθνους επι­τρέπονται τά πάντα, aποτελεί γιά τόν εθνικοσοσιαλισμό aξίωμα, πού θά τη ρηθή μέχρι τέλους.

Ό εθνικοσοσιαλισμός, πιστεύει, δτι ή aνάθεσις τής έξουσίας δέν είναι ζήτημα γούστου. Τόν λαό πρέπει νά διοικούν δχι εκείνοι πού τοϋ aρέσουν, uλλά εκείνοι πού τόν ωφελούν. Οί τελευταiοι βλέποντας στήν επιδίωξι τού έθνικοϋ συμφέροντος τήν ίκανοποίησι έσωτρικων αiτη­μάτων καί επιταγων θεωρούνται προσωπικότητες, καθό­σον στήν έννοια τής προσωπικότητος ενυπάρχει πάντα τό ή ρωϊκόν στοιχεΊ:ον τής θυσίας καί αuταπαρνήσεως, γιά τό καλό τοϋ εθνους.

Στήν δημοκρατία οί aξίες αίJτές δέν μποροϋν ν' uνέ­βουν, γιατί είναι aδύνατο ν' aντιμετωπίσουν τήν κεφα­λαιοκρατία καί τούς λαοπλάνους, πού μέ χειμαρρώδη εuγλωττία κατακλύζουν μέ ψέμματα καί κολακεiες τό λαό, πού στό τέλος τόν ύποτάσσουν στήν δημαγωγική

77

λαγνεία. Οί προσωπικότητες στή δη μοκρατία παραμερίζοντω

στό περιθώριο τής έθνικοπολιτικfΊς ζωής καί aχρη­στεύονται . "Έτσι ό λαός. αφ· ένός μέν Μν ωφελείται aπό τά ευεργετήματα. πού θ' aπεκόμιζε iiν οί προσωπικότητες ήταν έλεύθερες νά πάρουν τή θέσι πού δικαιούνται λόγφ τfΊς ύπεροχής των. αφ· έτέρου δέ ζημιώνεται . γιατί ί1 διοίκησις τής χώρας παραδίνεται στά ύποχείρια τής κεφαλαιοκρατίας, πού πασχίζουν ν' αuξήσουν τά πλουτο­κρατικά προνόμια μειώνοντας τά λαϊκά δικαιώματα.

Δίνοντας στόν καθένα ή δημοκρατία ό.πό μιά ψήφο, νόμισε πώς έλυσε τό πρόβλημα τfΊς διακυβερνήσεως, ένώ στήν πραγματικότητα δημιούργησε χίλια δύο iiλλα δυσκολώτερα. Σάν σέ παρένθεσι αναφέρω έδώ, δτι πολ­λές φορές ή δημοκρατία αγωνίζεται νά λύση προβλήμα­τα, πού δέν θά έδημιουργούντο iiν δέν ύπή ρχε δημοκρα­τία.

' Η δημοκρατική κυβέρνησις δέν αναγνωρίζεται aπό τό σύνολό τού έθνους, ό.λλά μόνο ό.πό εκείνους, πού ψήφι­σαν τό κόμμα πού κυβερνά. Συνεπώς δέν εiναι κυβέρνη­σις όλοκλήρου τού λαού. ό.λλά κάποιας μερίδος αuτού . · Εξ iiλλου λαϊκή κυβέρνησις δέν εΙ ναι έκείνη , πού προέρ­χεται ό.πό τή σχετική πλειοψηφία τής καθολικής ψηφο­φορίας. ό.λλά έκείνη πού στηρίζεται στή γενική πεποίθη­σι, δτι έργάζεται γιά τό έθνικό καλό. Καί όπωσδήποτε οί δημοκρατικές κυβερνήσεις δέν aπολαμβάνουν καμμιάς τέτοιας γενικής πεποιθήσεως.

Οί δημοκρατικές κυβερνήσεις εiναι νευρόσπαστα στά χέρια τών πλουτοκρατών, οί έπιθυμίες τώv όποίων είναι γιά έκείνες διαταγές . · ΑΦού λοιπόν μιά τέτοια κυβέρνη­σις έξουσιάζη τόν κρατικό οργανισμό, καταλαβαίνετε δτι τό κράτος χάνει τήν ανεξαρτησία του καί κατευθύνεται ό.νάλογα μέ τήν χρηματοκρατική iδιοτέλεια.

Ή δημοκρατία έξασθένησε τό κράτος καί αφαίρεσε aπ' αuτό δ,τι τού χρειάζεται γιά νά εχη γόητρο καί νά έμπνέη σεβασμό. Τό δημοκρατικό κράτος είναι ενας iiψι>­χος καχεκτικός οργανισμός, πού παρακολουθεί τό καπι-

78

ταλιστικό όργιο χωρίς νά μπορή νά κάνη τίποτε μέ τήν (;)χρή καί αναιμική εξουσία, πού του απέμεινε.

Ό εθνικοσοσιαλισμός. τουναντίον, πραγματοποιεί κράτος λαϊκόν, αλλά καί [σχυρόν, γιατί ίσχυρά ε\:ναι καί τύ συμφέροντα εναντίον το)ν όποίων στρέφεται . δταν �ητιl τήν κατάλυσι των σάπιων δημοκρατικων Οεσμων, πού τά ύπηρετουν καί τήν &παλλοτρίωσι των ύπερδικαιω­μάτων των λίγων. πρός όΦελος τής όλότητος.

Στή δημοκρατία ύπάρχουν aτομα η όμάδες &τόμων, πού αγωνίζονται επιδιώκοντας σκοπούς aντιθέτους πρός τούς κρατικούς. Τό γεγονός αuτό κρίνεται aπαράδεκτον. Στόν εθνικοσοσιαλισμό, δλα βρίσκονται ύποταγμένα στό κράτος, πού εκπληρώνει εθνικούς σκοπούς καί πού aνά πιlσαν στιγμήν εχει τήν δύναμι νά επιβάλλη τήν θέλησίν του.

'Ό,τι είναι ό aρχηγός τής οικογενείας γιά τήν οiκογέ­νεια. είναι καί τό κράτος γιά τό λαό. Καί δπως ενας καλός πατέρας δέν θaβαζε ποτέ τόν ενα aδελΦό νά δουλεύη γιά νά ταt:ζη τόν Ciλλο, πού τεμπέλης θά καθότανε τρ(όγοντας aγαθά ξένων κόπων, ετσι καί ενα δίκαιο κράτος δέν θά aνεχότανε ποτέ τίς παρασιτικές τάξεις, πού ζουν σέ βάρος της εργαζομένης κοινωνίας. ' Από αι'Jτή τήν aποψι τό δημοκρατικό κράτος δέν εlναι καθόλου δίκαιο. διότι όχι μόνον ανέχεται τήν χρυσοκανθαρική τάξι των πλου­τοκρατων, aλλά τήν συντη ρεί καί τήν προστατεύει .

Ό κομμουνισμός εκήρυξε τόν αφανισμό των τάξεων καί ή δημοκρατία τόν εξοντωτικό aνταγωνισμό τους . . ο εθνικοσοσιαλισμός aπορρίπτει αuτές τίς δύο aντεθνικές aπόψεις περί τάξεων καί στή θέσι του aΦανισμου η της πάλης διδάσκει τήν συνεργασία, f:τι:' aγαθφ του κοινού συμφέροντος.

Οί τάξεις δέν πρέπει νά καταργηθουν, γιατί έκτός του δτι κάτι τέτοιο εlναι αφύσικο, aποτελούν στοιχεiο προό­δου ένόσον βέβαια συνεργάζονται μεταξύ τους. 'Αλλά δέν πρέπει καί νά συναγωνίζονται καταστροφικά. Ή πάλη των τάξεων, πού διεξάγεται στή δημοκρατία δέν εΙ­ναι παρά ενας οiκονομικός έμΦύλιος πόλεμος τά aποτε-

79

λέσματα τού όποίου ακριβοπληρώνει ή πατρίς. Ό έθνικοσοσιαλισμός έπιζητεί τήν μόνιμη συνεργα­

σία των τάξεων, τήν όποίαν μπορεί νά έπιβάλη μόνον τό κράτος, γιατί μόνον αύτό έχει τήν δύναμι νά πραγματο­ποιήση τήν έναρμόνισι τών aντιθέτων ταξικών συμφε­ρόντων. Καλεiται λοιπόν τό κράτος, έν ονόματι τής ένό­τητος τού έθνους, νά καθιερώση σάν κοινωνικό θεσμό τήν ταξική αλληλεγγύη καί νά τήν κατοχυρώση νομικά.

Ό έθνικοσοσιαλισμός ύποστηρίζει τήν οργάνωσι των ο{κονομικων συμφερόντων σέ μιά αδιάλυτη ένότητα καί τήν έπιδιώκει διά τής όμαδοποιήσεως των ταξικων συμ­φερόντων, σέ πλατειές κοινοπραξίες καί συνεταιρισμούς. Δι' αύτού τού τ ρόπου πετυχαίνει aκόμη τήν ένότητα τής παραγωγης τήν παρακολούθησι καί τόν σχεδιασμό της,

ωστε ή διανομή των aγαθωv νά γίνεται μέ aπόλυτη δικαιοσύνη .

Ή οικονομική οργάνωσις τού έθνους θά aπελευθε­ρώση τό λαό, aπό τήν οικονομική βία των πλουτοκρατων καί θά δημιουργήση τό έθνκολαϊκό συνεταιριστικό κρά­τος, μέσα στό όποιο οί παραγωγικές τάξεις θaχουν τήν Ιδιαίτερη πολιτική έκπροσώπησι, τήν όποίαν δικαιούν­ται καί τήν όποία δέν εχουν, γιατί ή δημοκρατία παρέ­δωσε τήν έξουσία στήν κεφαλαιοκρατία, πού ελέγχοντας τά πάντα καθοδηγεί τήν έθνική οικονομία δπως τήν συμ­φέρει .

Για τόν εθνικοσοσιαλισμό ή οικονομία δέν εtναι ύπό­θεσις aτομική, aλλά εθνική καί γι' αύτό ακριβώς ύπο­χρεώνει τά aτομα σέ προσυνεννόησι καί συντονισμό βάσει ένός γενικού σχεδίου εeνικωv επιδιώξεων. ' Επο­μένως ό εθνικοσοσιαλισμός εΙvαι κατά τής λιμπεραλιστι­κής οικονομίας, πού aπονέμει στό aτομο aπόλυτη κυριαρχία, επί των παραγωγικων δυνάμεων και του έπι­τρέπει νά προβαίνει σέ οικονομικές π ράξεις, δίχως νά ενδιαφέρεται γιά τίς επιπτώσεις τους πάνω στήν συνο­λική οικονομία τού έθνους.

Ό έθνικοσοσιαλισμός έπιθυμεί προπάντων νά δώση στό aτομο τήν συνείδησι τής λειτουργίας, πού επιτελεί

80

σάν οίtωνομική μονάς καί νά τό κάνη να ενεργη οχι aπρογραμμάτιστα καί i:γωϊστικά, αλλά στά πλαίσια ένός προγράμματος καί μέ ό.λτροuϊσμό.

Ό εθνικοσοσιαλισμός είναι επιπλέον καί εναντίον τής μαρξιστικής οικονομίας, διότι αναγνωρίζει cος αναφαί­ρετο αγαθό τήν iδιωτική ιδιοκτησία καί διότι πιστεύει στήν aξία τής ατομικής πρωτοβουλίας. Παραδέχεται , δηλαδ11, δ η ό.πα ιτε!ται γιά τήν λειτουργία τfjς iδιωτικfjς οiκονομίας τήν όποίαν όμως οργανώνει κατάλληλα καί διά τού κράτους i:πιτη ρει τήν εξέλιξί της .

' Η οργάνωσις τής iδιωτικής οiκονομίας είναι ό μεγα­λύτερος εχθρός τής κεφαλαιοκρατίας, ή όποία αναπτύσ­σεται εϋκολα μέσα στήν οiκονομική αναρχία τής δημο­κρατικής κοινωνίας. Στήν οργανική διάρθρωσι τής οiκο­νομίας θεμελιώδη καί βασική θέσι κατέχει ό συνεται ρι­σμός, ό όπο1Ός αφορά αποκλειστικά ο ικο νομικές σχέ­σεις, μή δυνάμενος νά επεκταθή σέ iiλλους τομεις τής λαϊκής δραστηριότητος.

Έν αντιθέσει πρός τήν δημοκρατία καί τόν κομμουνι­σμό, πού ουσιαστικά aποτελούν κεφαλαιοκρατικά συστήματα, ό εθνικοσοσιαλισμός ε\ναι σοσιαλιστικός. Καί κάτι παραπάνω ε\ναι i:ργατοκρατικός .

Έάν σοσιαλισμός σημαίνη κοινωνική δικαιοσύνη , τότε ό εθνικοσοσιαλισμός είναι πέρα γιά πέρα σοσιαλι­στικός, χωρίς βέβαια νά μοιάζη καθόλου μέ τούς σοσια­λιστές πού ξέρουμε καί οί όποίοι J.Ιπέρδεψαν τόν σκοπό, μέ τά μέσα. Σκοπός είναι ή κοινωνική δικαιοσύνη καί μέσο - όχι μόνον - ή κρατικοποίησις. Άλλά aπό τήν στιγμή πού μιά όποιαδήποτε iδιωτική επιχείρησις προά­γει τήν iδέα τής κοινωνικής δικαιοσύνης, τότε γιά ποιό λόγο νά κρατικοποιηθή; Ώστόσο, οί ψευτοσοσιαλιστές σάν μαινόμενοι ταΟροι βλέπουν στίς iδιωτικές επιχειρή­σεις κόκκινα πανιά καί τίς κρατικοποιούν, μέ αποτέλε­σμα εξαιρετικά ωφέλιμες επιχειρήσεις νά χρεωκοπούν aΦίνοντας πίσω τους δείγματα διοικητικης ανεπαρκείας καί σκανδάλων.

Ό έΟνικοσοσιαλισμός δέν ένδιαφέρtται γιά τό ποιός

8 1

Οι'iχη τό κεφάλαιο, U.λλά γιά τό πως Οά χρησιμοποι ιΊτυ ι τό κεφάλαιο.

'Άρα δέν είναι ι)πέρ τfjς γενικfjς καί ι'iνευ λόγου κρατι­ιωποιήσεως των μέσων παραγωγής. Τήν κρατικοποίησι πού πολλοί τήν βλέπουν σάν θαυματουργό φάρμακο ό εθνικοσοσιαλισμός τήν aντιμετωπίζει, γιά κάθε θέμα καί σέ κάθε περίπτωσι χωριστά, εξετάζοντας προσεκτικά τούς συγκεκριμένους λόγους, πού προβάλλονται καί aν τό κρίνη ό.ναγκαίο η σκόπιμο τήν πραγματοποιεί, ποτέ δμως σάν aόριστο καί γενικό μέτρο, ό.λλά πάντα σάν εiδική καί aτομική εφαρμογή .

Ή στάσις του αuτή ύπαγορεύεται εκ τής πεποιθήσεως, δτι τίποτε δέν εγγυάται, πώς ενας γραφειοκρατικός μηχα­νισμός θά διαχειρισθη καλύτερα τό κεΦάλαιο, aπό ενα ύπεύθυνο πρόσωπο πού συναισθάνεται τά καθήκοντά του aπέναντι τfjς κοινωνίας καί του εθνους. Ό εθνικοσοσια­λισμός εμπιστεύεται στά πρόσωπα, αφου πρωτα εξασΦα­λίση τόν καθώς πρέπει έλεγχο των πράξεών τους. Έπ' αuτού στή μέν δημοκρατία. θριαμβεύει ή τυραννία της aσυδοσίας των συμβουλίων καί των ι':πιτροπων. Στόν δέ κομμουνισμό, ή δικτατορία των ό.νεξελέγκτων κομματι­κων επιτροπων.

Τά εiσοδήματα πού ό.ποκτωνται μέ τήν i:ντιμη εργασία είναι iερά καθαγιασμένα aπό τόν ίδρωτα, πού κατεβλήθη γιά τήν ό.πόκτησί τους. · Ομοίως καί ή περιουσία, πού

· σχηματίσθηκε κατ' ω)τόν τόν τρόπον, πρέπει νά είναι σεβαστή .

Ό εθνικοσοσιαλισμός ύπόσχεται νά διαΦυλάξη αuτές τίς περιουσίες aπό τόν μαρξισμό πού έτοιμάζει τήν ι':κμη­δένισί τους καί aπό τόν καπιταλισμό πού τίςν υπονομεύει καί τίς λεηλατε\Ό 'Έχοντας ό εθνικοσοσιαλισμός ώς U.ρχή τfjς κοινωνικf]ς του i]θικης τό aξίωμα «'Όποιος δέν δου­λεύει δέν τρώει» δηλώνει. δτι θά προστατεύση τούς κεφα­λαιούχους καί δτι θά κτυπήση τούς κεφαλαιοκράτες, τούς όποίους ε[ναι aποφασισμένος vά τσακίση μέχρις ένός περιουσιακά καί προσωπικά.

Στόν εθνικοσοσιαλισμό ή τύχη HOV πλουτοκρα.το)ν εί-

82

ναι ϊδια μέ τήν μο\ρα των κομμουνιστων. Πιό πάνω μίλησα γιά ένια\ο κόμμα, καί νομίζω, οτι

πρέπει νά εξηγήσω περί τίνος πρόκειται . 'Η δημιουργία του ένια ίου κόμματος πηγάζει εκ τής

ίιληθείας, οτι τό πολιτικό iδεωδες του εθνους εtναι ένιαt:ο καί κοινό. Συνεπως ό i':Ονικοσοσιαλισμός. σάν ύγιές κοι­νωνικό σύστημα η πολίτευμα aν προτιμdτε τήν λέξι. ωφειλε ν' aρνηθή τόν λαοΦθόρο δημοκρατικό πολυκομ­ματισμό. πού κατακομματιάζει τό πολιτικό πιστεύω τού λαού καί ν' avτικαταστήση τό πλήθος των κοινοβουλευ­τικωv κομμάτων, δι' ενός καί μοναδικοί) κόμματος πού θ' aποτελή τήν μόνιμη εκφρασι τής πολιτικής συνειδήσεως τού εθνους.

Τό μοναδικό αuτό κόμμα δέν οργανώνεται εκ των κάτω καί βάσει τής aρχής η;ς πλειοψηφίας, οπως τά δημοκρα­τικά, aλλά εκ των aνω καί δι' εκλεκτικής aναδείξεως. Οί οπαδοί του. οντες φορεις iδεολογικι;ς πίστεως, ηθικής καί τρόπου ζωf] ς. δέν μποροίJν νά συγκριθοίJν μέ τόν συρ­φετό των οπαδcον των aλλων κομμάτων, πού aγονται καί φέρονται aπό τούς δημοκόπους, πού μπαίνουν μπ ροστά στήν aγέλη τού οχλου τιον δημοκρατικων πολιτικων παρατάξεων.

Τό ένιαt:ον κόμμα δέν μαζεύει τά μέλη του, aλλά τά δια­λέγει διότι σciν aνιίηερη πολιτική οργciνωσις ποί> εtναι. επιθυμει νci περιλciβη πρόσωπα ηuξημένου θάρρους καί aποΦασιστικότητος. ετοιμα νci προσφέρουν θυσίες καί οχι νci ζητήσουν οφέλη . Αι)τci τά μέλη πού διαπνέονται aπό ηΊν πίστι τιον κοινc!)ν iδεωδων ε\ναι ίεραρχικci συγ­κροτημένα καί ενταγμένα σ' ενα πειθαρχημένο σίJνολο, πού μέ Οέλ η σι καί τάξι βαδίζει συνειδητci τόν δικό του δρόμο .

Έκτός aπό τούς πολιτικούς σκοπούς τό κόμμα αφιε­ρcόνει σοβαρές προσπciθειες. στήν πολύπλευρη διαπαιδα­γώγησι τιον στελεχων του καί iδιαίτερα της νεολαίας. aπό τήν όποίαν θά aναδειχΟοίJν οί μέλλοντες όδηγοί τού εΟνους. Άλλά πάνω aπ' δλα. αύτό τοuτο τό κόμμα φρον­τζει γιά τ11ν διάπλασι γενναίων χαρακτή ρων ίκανcον ν'

8 3

aντέχουν στίς σκληρές δοκιμασίες τών aγώνων, \'(l δαμάζουν μέ aτσάλινη Οέλησι τά πάΟη καί νά βλέπου\' στήν πάλη ηΊν ώραιότητα τής ζωής.

Αυτά τά μέλη aξιολογούνται βάσει ένός λεπτομερούς συστήματος παρακολουΟήσεως καί iλέγχου, εiς τρόπον ίόστε ή διαδοχή έπί τών aξιωμάτων νά είναι αδιάλειπτη καί νά γίνεται μέ κριτήριο τόν πατριωτισμό καί τήν πολι­τική ευφυια .

Οί σχέσεις κόμματος καί κράτους είναι άπλές. Τό κρά­τος εμψυχώνεται aπό τίς aρχές τού κόμματος, τό όποιον βρίσκεται μέσα στό κράτος σάν νομικό πρόσωπο δημο­σίου δικαίου . Μία τόσον σπουδαία iδιότης οuδέποτε uπε­νεμήΟη , ύπό τής δημοκρατίας στά κόμματά της καί οuτε ηταν δυνατό ν' uπονεμηΟή , διότι εκεινα δέν επιθυμούν νά ίJπ οβληΟούν σ' όποιοδήποτε είδος τάξεως.

Ή ήγεσία τού κόμματος uποτελει τήν κυβέρνησι τού κράτους. Στούς κόλπους αί'Jτής της κυβερνήσεως, πού έπι κ ρατε\ τό καλύτερο πνεύμα αμοιβαίας κατανοήσεως καί συνεργασίας, συ ζ ητειται έλεύθερα κάθε σκέψις καί ακούγονται μετά π ροσοχής οί διαφορετικές γνώμες. Στό τέλος παίρνεται ή aπόφασις, αφού προηγουμένως κατα­στή σαφές σ' δλους τό όρΟόν καί οχι αυθαίρετα μέ τήv aνισόρροπη μέΟοδο η!)ν περισσοτέρων, τiiς πλειοψη­φίας.

ΎποτίΟεται, δτι είναι αυτονόητος ό σημαντικός ρόλος τοίJ uρχηγοΟ ό όποιος, i::χοvτας λόγω τής Οέσε<))ς του επί­γνωσι δλων τών πολυπλόκων διακλαδώσεων η'Ίς γενικΙ'jς κυβερντjτικής ΠΟλιτιΚΙ'jς, aποφασίζει όριστικά καί aμε­niκλητα.

Ή ίιντιπολίτευσις στόν έΟνι κοσοσιαλισμό είναι έσω­τερικΙΊ . Φυσικά δμως δέν μπορε\ να χαρακτηρισθή σάν aντιπολίτευσις μέ τήν δημοκρατική i::ννοια τOtJ δρου. γιατί έκεi:vοι πού τΙΊ ν κάνουν βρίσκοντι11 μέσα σηΊv κυβέρvησι , στΙΊν έξουσία δηλαδή καί ένδιαφέρονται γιά τό καλό τού λαοΟ. Ένιο σηΊν δημοκρατία οί aντιπολι­τευόμενοι είναι i::ξω UΠό τll\' κυβένρησι καί ενδιαφέρον­ται. πρωτίστως καί άποκλειστικcος. νά ηΊ ν διcοξουν γιά vά

84

καταλάβουν τήν aρχή . Στήν μία λοιπόν περίπτωσι, ή aντιπολίτευσις διεξάγε­

ται σάν καλοπροαίρετοr κριτικός διάλογος, πού aποσκο­πεί στήν ωφελιμώτερη .-ξυπη ρέτησι του κοινου συμφέ­ροντος. Καί στήν άλλη, σάν εξωτερική aντίδρασις, πού aποβλέπει στήν φθορά καί στήν πτώσι τi'jς κυβερνήσεως.

Τό σύστημα πού εφαρμόζει ό εθνικοσιαλισμός, γιά ν' aποτρέψη τήν στενοκέφαλη μονολιθικότητα καί νά κατοχυρώση τήν καλώς εννοουμένη ελευθερία τi'jς γνώ­μης, μοιάζει aρκετά μέ ό,τι γίνεται στόν στρατό, όπου οί aποφάσεις παίρνονται aπό τόν aρχηγό, μετά τήν σύσκεψη στήν όποίαν ακούγονται οί ύπεύθυνες aπόψεις του καθενός κατωτέρου. Δέν πιστεύω qσΦαλώς νά iσχυρι­σθi'j κανείς στά σοβαρά, ότι ενας στρατιωτικός διοικητής μπορεί ν' aποφασίση παράλογες πράξεις καί πολύ περισ­σότερο νά ζητήση aπό τούς ύΦισταμένους του τήν εκτέ­λεσί τους καί αυτοί νά τίς εκτελέσουν. Τουναντίον, κάτι παρόμοιο δέν είναι σπάνιο στή δημοκρατία, όπου ή λεγόμενη aντιπολίτευσις ύποδέχεται μέ ενθουσιασμό τίς κυβερνητικές aνοησίες καί ό,τι επιζήμιο προέρχεται aπό εκει.

Τό ένιαιο κόμμα συσχετιζόμενο μέ τά δημοκρατικά κόμματα δυνατόν νά θεωρηθi'j aντικόμμα, καθόσον δέν έχει ιδιαίτερα συμφέροντα, aλλά τά συμφέροντα του έθνους είναι καί δικά του. Δυνατόν όμως νά θεωρηθi'j καί ύπερκόμμα, καθόσον aνήκει σ' όλόκλη ρο τό έθνος καί δχι σέ μιά μερίδα του λαου, τόν όποίον εξετάζει σάν οργανική όλότητα καί δχι σάν άσχετο άθροισμα aτόμων.

Ό εθνικοσοσιαλισμός πιστεύει, ότι τό ένιαίο κόμμα είναι ενα μεγάλο καλό, πού θά μiiς σώση aπό πολλά μεγάλα κακά.

· Τό εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα είναι προοδευτικόν χωρίς αυτό νά σημαίνη, ότι δέχεται ό,τι καινούργιο παρουσιάζεται. Τό νά κάνη κάτι τέτοιο είναι σφαλερό, γιατί aπό εκείνα πού καθημερινά φθάνουν τά λιγώτερα είναι πρόοδος καί τά περισσότερα εκφυλισμός. Ό εθνι­κοσοσιαλισμός έχει τήν δύναμι νά μαντεύη τήν σωστή

8 5

κατεύθυνσι της προόδου καί νά τήν aκολουθ1; . Παράλ­ληλα δμως δέν aπαρνειται τό παρελθόν καί τήν παράδο­σι. πού σέ κάθε ευκαιρία τιμά κατά τόν ανάλογο τρόπο.

' Η νοσταλγική aναπόλ ησις των περασμένων είναι, γιά τόν εθνικοσοσιαλισμό, τό καλύτερο κομμάτι της συναι­σθηματικης του ύπάρξεως.

Οί λαοί οφείλουν νά διατηρουν στήν ψυχή τους ζων­τανή τήν εiκόνα των θρυλικων μορφων του έθνους, δχι μόνον aπό ηθική ύποχρέωσι. aλλά καί aπό τήν σκοπιμό­τητα τού παραδειγματισμού των μεταγεvεστέρων γενιων. Έν πάση περιπτώσει, ό ρεαλιστικός χαρακτη ρας του έθνικοσισαλισμου πέτυχε νά πραγματσποιήση. σέ εvα καί τό αuτό σύστη μα τήν δημιουργική συνύπαρξι των ωφελίμων καί χρησίμων στοιχείων της προόδου καί της συντηρήσεως. δίχως νά ύπερβάλλεται ή μία η νά ύποτι­μaται η aλλη.

"Αν θά μου ζητοlισαν ν' aποδώσω μέ μία καί μόνη λέξι τό σύνθετο νόη μα τοϋ έθνικοσοσιαλισμοu, όπωσδή ποτε θά χρησιμοποιουσα τήν λέξι ,aγών. Άvτ ιλαμβανόμαστε τόν aγωνα, σάν τήν ένεργητικώτερη κατάΦασι της ζωης καί πιστεύουμε, δτι δσοι τόν aρνοuνται χάνουν τά δικαιώματά τους σ' αuτή , πού οuδέποτε ύπηρξε φιλαν­θρωπική ελεημοσύνη , aλλά πάντα 1lταν αγωνιστική κατάκτησις.

Ό εθνικοσοσιαλισμός ε{ναι ενα κίνη μα, γιά τούς άνθρώπους της δράσεως. ' Επομένως, δέν πρόκειται ποτέ νά δοuμε νά πυκνώνεται aπό εκείνους. πού εϊτε λόγω χαρακτηρος, εϊτε λόγω διαπαιδαγωγή<rεως, συνήθισαν στήν aκινησία, στόν σκεπτικισμό καί στήν aμΦιβολία. Αuτοί δέν θ ' aιωλουθήσουν ποτέ τόν εθνικοσοσιαλισμό, άλλά καί δέν θά τόν καταλάβουν.

' Επειδή ό άγών aποτελεί τήν πεμπτοvσία του κινήμα­τος είναι πολύ πιθανόν νά μάς κατηγορήσουν γιά Φιλοπο­λέμους. Π ρέπει λοιπόν νά καθορίσουμε, άπό τώρα καί γιά πάντα, τήν στάσι μας aπέναντι τής εiρή νης . 'Υποστη ρί­ζουμε τήν εiρήνη. ένόσον αuτή ωφελεt τό έθνος καί ποτέ άλλοτε, διότι εάν τήν ύποστηρίζαμε, δ-rαν εκείνη θά τό

86

i:βλαπτε, τότε έμε!'ς δέν θά ε\μαστε φίλοι τής είρήνης . αλλά. θύματα της εiρήνης. Θέλουμε τήν εiρήνη, αλλά όχι μέ όποιοδήποτε αντάλλαγμα καί προπάντων όχι μι: (Ίντάλλαγμα τήν πατρίδα η ηΊν τιμή τού εθνους.

Ό ασφαλέστερος τρόπος γιά νά ζή εi ρηνικά τό i:θνος. �ίνα ι νά παpέχη συνεχείς aποδείξεις στούς i:χθpούς του, δτι είναι σέ θέσι νά κερδίση ενα πόλεμο μέ αuτούς. Χωρίς U.λλο ή φράσις «έτοιμάζου γιά πόλεμο, γιά νuχης εiρήνη» εtναι μιά σοφία δοκιμασμένη στήν πολιτική πρaξι . Ή εiρήνη δέν διασφαλίζεται μέ ό.νίσους aφοπλισμούς, aλλά μέ 1σους i:ξοπλισμούς. Συνεπως ό εiρηνικός βίος των λαων, σέ πεl:σμα κάθε aντίθετης γνώμης, aπαιτει τήν aνάπτυξι τού δυναμισμού τού έθνους, πού εκδηλώνεται διά τής στρατιωτικής του iσχύος.

Χρειαζόμαστε iσχυρό στρατό, πρωτα γιά τήν έγγύησι της εiρήνης καί ϋστερα γιά τήν νίκη τού πολέμου.

Ή μόνη aξιοπρεπής καί παραδεκτή εi ρήνη είναι έκεί­νη , πού στη ρίζεται στήν iσορροπία των δυνάμεων. Ή aλ­λη, πού σήμερα προπαγανδίζεται, εfvαι aπαράδεκτη καί ύποκριτική . Άπαράδεκτη , διότι aποτελεl τό Ιδεολογικό καταφύγιο των δειλων καί aδυνάτων. Καί ύποκριτική, διότι κρύβει τά επεκτατικά σχέδια των έπιθετικων λαων, πού βλέπουν σ' αύτήν τόν aναγκαlο παράγοντα, γιά τήν aπόκτησι τής ύπεροπλίας σέ βάρος των aλλων, πού έχουν τήν ήλιθιότητα, έν ονόματι της εiρήνης, νά παραμελούν τήν πολεμική τους προπαρασκευή .

Τό κλειδί της λύσεως των πολιτικων προβλημάτων εΙ­ναι ή δύναμις πού ένυπάρχει εστω ύπολανθάνουσα σέ κάθε πολιτική σχέσι . ' Αναντίρρητα, στήν πολιτική, ή δύναμις έλλοχεύει καί εΙναι έκείνη πού τελικά κανονίζει τίς διαφορές μεταξύ των έθνων. 'Όταν ή πολιτική έκδη­λώνεται κατ' αt':ιτόν τόν τρόπο παίρνει τήν πιό εΙλικρινή μορφή της καί λέγεται πόλεμος.

Οί λαοί, οί όποιοι δέν μεριμνούν γιά τόν έξοπλισμό τους aποτελούν συνεχη πρόκλησι γιά πόλεμο. Έμπλε­κόμενοι δέ κάποτε ύποχρεωτικά σ' αuτόν θά ήττηθούν, γιατί ηταν aνέτοιμοι καί θά ύποταγούν σ' ενα aντίπαλο

8 7

περισσότερο ρεαλιστή καί λιγώτερο ονειροπαρμένο. Τά i:Ονη. πού εiναι σέ θέσι νά κερδίσουν ενα πόλεμο, ε[ναι σέ Οέσι καί νά τόν aποφύγουν. Στίς aλλες περιπτώσεις - a­σκησις πολιτικης δίχως δυναμικό ύπόβαθρο - ή πολι­τική μοιάζει μέ φιλολογία καί οί διπλωματικές επαφές μέ προσχηματικές συζητήσεις. πού τό πολύ καθυστερf:Οντας τό τέλος εντείνουν καί παρατείνουν τήν aγωνία .

Ή πολιτική μιάς χώρας, πού aπό aδυναμία δέν μπορεί νά προσΦύγη στή βία. εiναι πολιτική παραχωρήσεων. ταπεινώσεων καί προσβολ&ν . Ή ίστορία μάλιστα βρίθει aπό παραδείγματα εθνων, πού έκαναν κακή πολιτική, γιατί δέν εiχαν καλό στρατό . Εiδικ&ς γιά μάς ό στρατός εiναι ή αναπνοή του έθνους καί ή ζωντανή εκφρασις της έλληνικης δόξης . 'Όσοι λοιπόν τόν κατηγορουν εΙναι ανάξιοι της έλληνικης ονομασίας καί πρέπει ν' aποβλη­θουν εκ της εθνικης οiκογενείας, σάν στιγματισμένοι π ροδότες.

Μέλλω νά εκθέσω πάλιν ενα θέμα. πού aπροκάλυπτα ετέθη aπό aλλους στήν πραγματικότητα. Π ρόκειται γιά τίς σχέσεις στρατιωτικ&ν-πολιτικων, πού aπό τόν καιρό της επαναστάσεως δέν έχουν aκόμη εξομαλυνθη , καθό­σον έξακολουθουν οί μέν νά ύπη ρετούν τήν πατ ρίδα, οί δέ τήν δημοκρατία.

Ή aπαγόρευσις της έπεμβάσεως των στρατιωτικών στή πολιτική εiναι μιά καλή aρχή, πού πρέπει νά τη ρήται ύπό τήν προϋπόθεσι τής aμοιβαιότητος. Νά μήν επεμ­βαίνουν δηλαδή καί οί πολιτικοί στόν στρατό, πράγμα τό όποίον δέν γίνεται, διότι έκεl:νοι έπιζητουν aπό πολύ παλιά καί γιά γνωστούς λόγους τόν έλεγχο του στρατου aπέναντι τού όποίου πάντα δυσπιστουν.

Οί πολιτικοί, μέ τίς επεμβάσεις πού κάνουν, επιδιώ­κουν νά μετατρέψουν τούς στρατιωτικούς aπό στρατιώτες της πατρίδος, σέ μισθοφόρους. της δημοκρατίας. Π ρός τόν σκοπόν αuτόν κατώρθωσαν νά νομιμοποιήσουν τήν πολιτική έξουσία, επί τών aνωτάτων στελεχών του στρα­τεύματος, καθώς καί έπί δ ,τι aλλου ζωτικου αφορά τή λει­τουργία του .

88

Παρ' ολα αuτά δμως ό διαβρωτικός πλουτοδημοκρατι­σμός, πού σάν fιθική κηλίδα άπλώθηκε στή δημοσία ζωή, δέν επέτυχε, εuτυχως γιά τό εονος, ν<ί. διεισδύσ η στόν στρατό, στόν όποϊ:ον κυ ριαρχοuν aκόμη οί aρετές πού γιά τούς πολιτικούς δέν i::χουν καμμίαν aξία .

Ή βαθύτερη αiτία της aντιθέσεως στρατιωτικίί)V-ΠΟλι­τικων βρίσκεται στή φιλοπατρία των στρατιωτικ<bν. Οί στρατιωτικοί πολιτεύονται γιά τήν Έλλάδα, εν<b οί πολι­τικοί πολιτεύονται γιά τό κόμμα τους, τ<i συμφέροντα του όποίου, δντας aντίθετα πρός τά συμφέροντα της πατρί­δος, φέρουν μοιραiα τούς στρατιωτικούς σέ σύγκρουσι μέ τούς πολιτικούς. Ή σύγκρουσις αuτή θά πάψη ύΦιστα­μένη, έάν οί στρατιωτικοί γίνουν προδότες η εάν οί πολι­τικοί γίνουν πατριωτες .

Οί πολιτικοί ζοuν πουλωντας εκείνο γιά τό όποίο πεθαίνουν οί στρατιωτικοί. Αuτό πιστεύω καί εiς εκεί­νους, πού θά πουν οτι είμαι στρατοκράτης έχω ν' aπαν­τήσω τοuτο . "Αν χαρακτη ρίζωνται στρατοκράτες οί θαυ­μαστές της στρατιωτικης iδέας, πού ενσαρκώνει τό «θνήσκειν ύπέρ πάτρης» τότε aποδέχομαι aμέσως τόν χαρακτηρισμό.

Κλείνοντας έδίί) τουλάχιστον αuτό τό θέμα, θέλω νά πω aκόμη κάτι . Έπειδή τά γεγονότα έγιναν ξεκάθαρα νομί­ζω, οτι επιτέλους οφείλουν οί στρατιωτικοί νά διερωτη­θοΟν, ώς πότε θά aνέχωνται τήν aνομη κυριαρχία των κακοποιων πολιτικων, πού καταστρέφουν τήν πατρίδα. Τό έθνος περιμένει μιάν aπάντησι. Τό έθνος aπαιτεϊ: μιάν aπάντησι.

Ξέρω οτι δέν είναι νά κάνη ό στρατός πολιτική, aλλά τό έθνος έχει aνάγκη aπό πολιτικούς μέ στρατιωτική συνείδησι, πού δπως οί στρατιωτικοί θά τοποθετήσουν τήν Έλλάδα ύπεράνω δλων. Π ρέπει λοιπόν ό στρατός νά ύποστη ρίξη τούς πολιτικούς, πού σκέΦτονται κατ' αuτόν τόν τρόπον, διότι έτσι ύπερασπίζει τήν έθνικήν Έλλάδα. Άλλά καί αuτοί οί πολιτικοί, στήν ύποστή ριξι τού στρα­του θά βλέπουν τήν πολυτιμότερη περγαμηνή πατριωτι­σμοί), καθόσον εκεί πού β ρίσκεται ό στρατός βρίσκεται ή

8 9

Έλλάς. 'Από τήν aρχή δήλωσα, δτι aρνούμαι τήν δη μοκρατία,

τά κόμματα καί τίς εκλογές μέ τό δημοκρατικό τρόπο. Δήλωσα aκόμη δτι πιστεύω στόν έθνικολαϊκό όλοκλη­ρωτισμό. Μέ τήν ευκαιρία αuτή πρέπει νά δείξω τήν aντίθεσι όλοκληρωτισμού - δικτατορίας, γιατί ενδεχο­μένως πολλοί νά έχουν τήν πλανημένη aντίληψι, δτι όλο­κλη ρωτισμός καί δικτατορία είναι τό ίδιο π ράγμα η του­λάχιστον, δτι τό ενα προϋποθέτει τό aλλο. Μέ aποτέλε­σμα νά ύποθέτουν κακως, δτι ό όλοκληρωτισμός εiναι δικτατορία η πλησιάζει πρός τά εκεί.

Καί πρωτα aπ' δλα, ι'iς κυτάξουμε τό ζήτημα κατάμμα­τα. τί ε{ναι όλοκληρωτισμός καί τί εfναι δικτατορία;

"Όταν οί κεφαλαιοκράτες διαπιστώσουν, πώς τό ποτηρι της λαϊκης ύπομονης ξεχείλισε καί δτι οί πατριω­τικές δυνάμεις, πού βρίσκονται μέσα στό λαό έτοιμάζον­ται ν' ανατρέψουν τόν aντιλαϊκό πλουτοδημοκρατισμό, τότε αναθέτουν δλη τήν εξουσία σ' ενα πρόσωπο πού ελέγχουν καί τούς εlναι πιστό. 'Έτσι γεννιέται ή δικτατο­ρία τό τελευταιο χαρτί τού καπιταλισμού, πού aπεγνω­σμένα πετάει πάνω στήν κοινωνία ελπίζοντας, δτι κάτω aπό τήν δικτατορική βία του aπολυταρχισμοu θά κατα­πνιγοuν οί λαϊκές διεκδικήσεις καί θά συνεχισθή ή πλου­τοκρατική εμετάλλευσις.

Στήν δικτατορία aλλάζει μόνον τό σχήμα της κρατικής διοικήσεως. Δέν επέρχεται καμμιά άλλη μεταβολή, οϋτε στήν κοινωνική , οϋτε στήν οικονομική τάξι των πραγ­μάτων, πού εφόσον μένουν αμετάβλητες διατηρεΊ: ή χρη­ματοκρατία τήν προνομιούχο θέσι της καί εξακολουθει τό λαοεκμεταλλευτικό εργο της, μέ περισσότερη εντασι, γιατί τώρα προστατεύεται aπό ενα κράτος, πολύ πιό iσχυρό aπ' δ,τι ητανε τό κοινοβουλευτικό.

Οί μεταπτώσεις aπό τόν κοινοβουλευτισμό στή δικτα­τορία καί τανάπαλιν, δέν φέρνουν κοινωνική aλλαγή , γιατί ή δικτατορία καί ό κοινοβουλευτισμός είναι άπλως δύο διάφοροι τρόποι διακυβερνήσεως, πού άρμόζουν καί εξυπηρετοuν τό "ϊδιο κοινωνικό σύστημα: τήν δημοκρα-

90

τ ία. Ή δη μοκρατία είναι ενα πολίτευμα, στό όποιο ή διοί­

κησις γίνεται ή κοινοβουλευτικά ή δικτατορικά· καί στίς δύο αυτές περιπτώσεις κυριαρχει ή παρασιτική μειοψη­φία τής aρχούσης τάξεως τής δημοκρατίας, ή όποία aνά­λογα μέ τά συμφέροντά της διαλέγει καί επιβάλλει, πότε τήν δικτατορία καί πότε τόν κοινοβουλευτισμό.

' Αντιμέτωπος καί κη ρυγμένος εχθρός δλων αυτών τών καταστάσεων είναι ό έθνικολαϊκός όλοκληρωτισμός, πού καθιερώνοντας καινούργια κοινωνικοοικονομική τάξι πραγμάτων γκρεμίζει τήν παλιά, τήν χτισμένη πάνω στήν αδικία καί καταπίεσι. Μέ πολλά ευεργετικά μέτρα καί κυρίως μέ τήν σχεδιασμένη επέκτασι τής πολιτικής εξου­σίας, στήν λαϊκή δραστη ριότητα πραγματοποιει τήν ένότητα του έθνους καί δι ' αυτής τήν πνευματική , ηθική καί ύλική έξύψωσί του. Τό κράτος, στόν εθνικοσοσιαλι­σμό, δέν επεμβαίνει γιά νά βάλη περιορισμούς πού δημιουργοuν ευνοιοκρατικές κλίκες, aλλά γιά νά κατευ­θύνη τόν λαό πρός ύποδειγματική οργάνωση τής κοινω­νίας, ι:Οστε σέ πρώτη μοϊ:ρα νά μπαίνη πάντα τό εθνικόν συμφέρον.

Στόν εθνικοσοσιαλισμό προηγε1:ται ή όλότης καί aκο­λουθοuν τά άτομα. ' Ακριβώς εδώ μάλιστα βρίσκεται ή ουσιαστική διαφορά του μέ τήν δημοκρατία, στήν όποία οί aτομικιστικές θεωρίες επιτρέπουν στό άτομο νά σταθή μέ αυθάδεια aντίκρυ στό σύνολο καί νά τό βλάψη χωρίς νά μπορή κανείς νά τό εμποδίση, γιατί τό aτομο έχει τό λιγώτερο περισσότερα δικαιώματα aπό δσα έχει ή . όλό­της.

"Αν aφήσουμε τό περιεχόμενο τής δικτατορίας καί, παίρνοντας τή μορφή της, δεχθοuμε δτι δικτατορία ύπάρ­χει δταν διοική ενα πρόσωπο, πάλιν ό εθνικοσοσιαλι­σμός δέν είναι δικτατορία, γιατί σ' αυτόν δέν έχουμε κυβέρνησι ένς)ς προσώπου, aλλά κυβέρνησι συλλογικής ήγεσίας.

'Όπως λοιπόν καί νά εξετάσουμε τό ζήτημα ή δικτατο­ρία καί ό εθνικοσοσιαλισμός είναι δύο έννοιες, πού

91

όλληλογρονθοκοποGνται τόσο φανερά, &στε κάθε σύγχυ­σις μεταξύ τους νδναι αδικαιολόγητη .

9

Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΕΜΠΡΟΣ

Ό εθνικοσοσιαλισμός, σάν ηθική , περιλαμβάνει προσδιορισμένους κανόνες πού έχοντας τό κύρος των έσωτερικων έ.πιταγων ύπαγορεύουν ώρισμένη κοινωνική διαγωγή, ή όποία δπως καί άλλου δηλώθηκε εΙναι σύμ­φωνη πρός τίς aπαιτήσεις τfjς έλληνικfjς έθνικfjς ζωfjς.

'Η δημοκρατία καί ό κομμουνισμός στερούνται ηθικού περιεχομένου καί ηθικων στόχων. Έν aντιθέσει πρός αuτά τά &γνωστικά συστήματα ό εθνικοσοσιαλισμός εΙ­ναι δτι π ρέπει . 'Ένα ύπερήφανο ηθικό καθfjκον, πού aπορρέοντας έκ τfjς συνειδήσεως τfjς έλληνικfjς Φυλfjς καθιστii αδυσώπητα τόν 'Έλληνα ύπεύθυνο, aπέναντι τfjς ίστορίας καί τού Θεού, ώς πρός τήν συνεπfί τή ρησι τfjς συμπεριφορiiς, πού οφείλει. Ό εθνικοσοσιαλισμός λοι­πόν δέν είναι άπλως ενα πολιτικό κίνημα πρόκειται μiiλ­λον γιά κάτι περιεκτικώτερο . Εναι ενας τρόπος ζωfjς, μιά σύλληψι τfjς ύπάρξεως καί του κόσμου. Μ ιά βιοθεωρία, πού έάν έλαβε τήν μορφή του πολιτικού κινήματος τδκα­νε, γιατί μέ πολιτικά μέσα επιδιώκει καί πραγματοποιεt τήν έπικράτησί της.

Ό τρόπος ζωfjς των aνθρώπων aντανακλii τήν ηθική τους. Ή ηθική είναι ύπόθεσι χαρακτfj ρος. Οί δειλοί δέν μπορούν, παρά νά έχουν τήν ηθική των δειλων. Ό εθνι­κοσοσιαλισμός είναι ή ηθική των γενναίων. Είναι ή ηθική έκείνων, πού δέν πιστεύουν στό aδύνατο, στό ακα­τόρθωτο. Είναι ή ηθική έκείνων πού έχουν τήν καρδιά νά μπορούν δ,τι θέλουν. ΕΙναι τέλος ή ηθική έκείνων πού άλύγιστα προχωρούν aνάμεσα στίς έ.ναντιότητες, Ίιά νά φθάσουν σέ σκοπούς, πού μέ ακαταδάμαστη aντοχή επι­διώκουν.

' Αναμφισβήτητα μιά τέτοια σκληροτράχη λη ηθική

9 2

δέν aνταποκρίνεται καθόλου στούς χαρακτη ρες, πού ύπο­χωροϋν στά έμπόδια η σταματοϋν στίς δυσκολίες.

Ή aγάπη πρός τήν πατρίδα εiναι γιά τόν εθνικοσοσια­λισμό τό μέτρο της ηθικης καί εiναι ακριβώς αuτό τό μέτρο, πού εναποθέτει στήν εθνικοσοσιαλιστική πίστι τήν σφραγίδα της ιΧνωτερότητος.

Τόσον ή δημοκρατία, δσον καί ό κομμουνισμός aντι­π ροσωπεύουν κάποιο τρόπο ζωης, πού δπως καί νά έξετα­σθη αποδεικνύεται εντελώς απαράδεκτος καί προσβλητι­κός, γιά τήν aξία τοϋ aνθρώπου . Σ' αuτό μάλιστα τό σημείο ύπάρχουν τόσες όμοιότητες μεταξύ τών δύο συστημάτων, &στε θά μποροϋσα α.φοβα νά ισχυρισθώ, δτι ή δημοκρατία δέν είναι καλύτερη , aπό τόν κομμουνι­σμό καί ό κομμουνισμός δέν είναι χειρότερος, aπό τήν δημοκρατία.

Ό εθνικοσοσιαλισμός σάν κίνημα σηκώνεται εναν­τίον τών κεφαλαιοδημοκρατικών καί διεθνοκομμουνιστι­κών θεωριών, πού διδάσκουν σάν i]θική τήν καταπίεσι καί τήν εκμετάλλευσι, γιά τήν ήδονιστική ιΧπόλαυσι κάποιας ακούραστης ζωης . ουσιαστικώς δμως ό εθνικο­σοσιαλισμός δέν είναι ή άρνησις της δη μοκρατίας καί τοϋ κομμουνισμού, ιΧλλά ή θέσις της πατρίδος. · Εξ αiτίας δέ αυτης της θέσεως απορρέουν οί αντιδη μοκρατικές καί aντικομμουνιστικές του τοποθετήσεις.

Ό θ ρίαμβος της πατρίδος είναι τό επαθλον της νίκη ς του εθνικοσοσιαλισμου.

Έν τούτοις ή διεθνής ιiντιεθνικοσοσιαλιστική π ροπα­γάνδα χύνει καί διαρκώς περισσότερο δηλητήριο στά λιβελλογραφήματά της, έναντίον του έθνικοσοσιαλι­σμου, γιά τήν δυσΦήμησι τοϋ όποίου εχει στήν διάθεσί της, aπό τόν τύπο καί τόν κινηματογράφο, μέχρις δ,τι Φαντασθη κανείς. Δέν θά ασχοληθώ μέ αuτήν, οϋτε καί πρόκειται νά aντικρούσω τούς παραλόγους συλλογι­σμούς, πού χρησιμοποιούν οί πλουτοκράτες καί οί κομ­μουνιστές, γιά νά φθάσουν στά συκοφαντικά συμπερά­σματα, πού θέλουν, &στε νά χαλκεύσουν τήν κίβδηλη ίστορία μέ τήν όποίαν μεταμφιέζουν τούς προδότες καί

9 3

δειλούς, σέ f\ρωες καί πατριώτες. 'Όπως κάί τίς συζητήσεις διαπίστωσα. μόλις μιλήση

κανείς γιά εθνικοσοσιαλισμό aρχίζουν aμέσως οί aντι­δραστικοί τής ίστορίας, γιά ' Εβραίους καί στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

ΕΙ.μαι λοιπόν ύποχρεωμέvος νά επαναλάβω καί έδ& έκεϊ:νο πού έχω αναφέρει aλλού. 'Ότι δηλαδή έμεϊ:ς ύπο­στη ρίζουμε τόν εθνικοσοσιαλισμό τής 4ης Αυγούστου καί τίποτε παραπάνω. Κάνοντας μάλιστα σαφή διαχωρι­σμό μεταξύ έλληνικού εθνικοσοσιαλισμού καί γερμανι­κού, θεωρ& τό θέμα ξεκαθαρισμένο καί κάθε συζήτησι γιά ' Εβραίους καί στρατόπεδα συγκεντρώσεως κλεισμέ­νο, καθόσον δέv μtiς αφορti. 'Απεναντίας είμαστε πρόθυ­μοι καί πάντα ετοιμο� νά δεχθούμε, δ,τι δήποτε σχετίζε­ται μέ τήv 4ηv Αυγούστου fί αφορti τόv Μεταξti, τόv γεν­ναϊ:ο αγωνιστή , πού έπεσε στόν aγώνα τόν καλό.

Μέσα aπό τό θαμπόΦωτο τού μέλλοντος ξεχωρίζει ή σκιά του, σάν ύπερκόσμιος συμβολισμός τ&ν iδεών του νά πλησιάζη . Οί πιστοί πατριώτες, πού αiσθάvονται τόν έρχομό του, προβλέπουν τίς νέες γενιές νά τινάζουν aπό πάνω τους τίς σκουριασμένες δη μοκρατικές iδέες, πού μουδιάζουν τόν πατριωτισμό, νά όπλίζωvται μέ τήv αθά­νατη έθvικοσιαλιστική πίστι καί vά βαδίζουν γιά τήν δημιουργία τής νέας 4ης Αυγούστου, πού aποτελει τόν σωστό δρόμο τής έξελίξεως τού ' Ελληνικού 'Έθνους.

Γύμνωσα τήν δημοκρατία aπό. τίς γοητευτικές πλάνες, μέ τίς όποϊ:ες τήν είχαν στολίσει οί διαφημιστές της κι έδειξα, δτι είναι εvα κακό πάνω στό όποιο καί έξ αiτίας τού όποίου δημιουργήθηκαν aλλα χειρότερα, πού τώρα ποζάρουν μέ τά aπατηλά σχήματα πολιτικών, θρησκευτι­κών η aλλων ιδεολογικών ροπών.

Π ίσω aπ' δλα αυτά βρίσκονται έκε'ίvοι. πού γνωρίζουν vά κερδίζουν aπό τήv διχόνοια τού λαού: οί πλουτοκρά­τες, οί όποϊ:οι δέv θaχαν ποτέ επικρατήσει av τό έθνος ήταν ένωμένο. Δίκαια λοιπόν όΦείλουν φόρον ευγνωμο­σύνης στή δημοκρατία, πού έφερε σέ πέρας τό πρόστυ­χοv έργον τής τεχνητής διαιρέσεως τού λαού.

94

Είναι περιττό νά πώ, δτι θά πολεμηθώ aπό εκείνους μέ μίσος, πού αναγκαστικά θά τούς τό aνταποδώσω στό πολ­λαπλάσιο. Θά μέ πολεμήσουν, γιατί aποκαλύπτοντας στό λαό τήν αλήθεια τούς aποστερώ τήν πηγή ένός εόκόλου πλουτισμού καί τούς γκρεμίζω aπό τά ϋψη τi'jς αρχούσης κοινωνικi'jς θέσεως, στήν όποία από χρόνια έχουν αγκυ­ροβολήσει.

Στήν δύναμι του κεφαλαίου καί στήν αλλοφροσύνη τών ύποκινουμένων πολιτικών τi'jς δημοκρατίας, τί έχουμε έμεiς νά aντιτάξουμε; τί άλλο aπό μιά πίστι, πού δέν εtναι λίγο, δταν είναι aποφασισμένος κανείς νά διε­ξάγη μέ αότή ενα aνυποχώρητο iδεολογικόν ό.γώνα, στόν όποiον έκ τών προτέρων θά γνωρίζη, δτι άν δέν νικήση, θά πέση .

Θά μποροGσα νά επιχειρηματολογούσα μέ aτέλειωτες σειρές επιχειρημάτων' γιά τήν ορθότητα τών συμπερα­σμάτων μου. 'Αλλά τότε θά έχρειάζοντο τόμοι όλόκλη­ροι. ' Αποφεύγοντας τούς θεωρητικούς λαβυρίνθους, έξέ­θεσα δσο γινότανε πιό ό.πλd καί σύντομα τίς iδέες, πού βρίσκονται σφηνωμένες στήν ψυχ1Ί μου, σάν τήν σΦαϊ:ρα στόν στόχο της.

Είμαι βέβαιος, δτι καί έκείνοι πού, δέν ξέρω γιατί, δέν συμΦωνουν μέ μένα θά έχουν ηδη αναγνωρίσει τήν εiλι­κρίνειά μου, πού ε{ναι aρκετή γιά νά κριθi'j κάποτε κανείς.

95