Anti-war messages through Greek literature

Giannis Ritsos, the most famous Greek poet, “Peace”

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη Τα λόγια της αγάπης κάτω απ΄ τα δέντρα

είναι η ειρήνη………… Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το

βράδυ, τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο δεν είναι φόβος, τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει φίλος…………

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει………….

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων, είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου, είναι το χαμόγελο της μάνας Τιποτ΄ άλλο δεν είναι ειρήνη

Αδέρφια, μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά μας .Δώστε τα χέρια αδέρφια μου, αυτό είναι ειρήνη.

The dream of a child is peace The dream of a mother is peace The words of love under the trees is

peace…………… Peace is the smell of eating at night,

when stopping the car on the way there is no fear, then the knock at the door means friend……

Peace is a glass of warm milk and a book in front of a child who wakes up……

Peace is the prissy hands of the people, is the hot bread on the table of the people, is the smile of a mother, Nothing else is peace.

Brothers, straight to peace wide open she breathes the whole world with all our dreams. Give your hands my brothers, this is peace.

«...Στη μεγάλη κάμαρα με τη τζαμαρία, κάτω από το μεγάλο μας τραπέζι, ήταν πεσμένη ανάσκελα, με το άσπρο της δαντελένιο μπλουζάκι κατακόκκινο η γυναίκα μου, νεκρή, και δίπλα της ο γιος μας, ο Νίκος, πέντε χρονών, σφιγμένος από το αριστερό χέρι της μάνας του, πεθαμένος κι αυτός. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα σαν να με περίμεναν να με ρωτήσουν: '' Γιατί, τι τους κάναμε και μας σκότωσαν!»

“....In the big room with the glass partition, under our big table, she was lying back, with her white laced t-shirt in red, my wife, dead, and beside her our son, Nikos, five-year-old, holding his mother with his left hand, also dead. His eyes were wide open like they waited to ask me: ''Why, what we did to them and they killed us!”

Excerpts from the book “ If all the world's kids” , Dinos Demopoulos, a Greek author, revealing the horrible images of  war.

«Ακόμα και στους τάφους κυριαρχούσαν άσχημες εικόνες εξαιτίας του πολέμου. …όλα εκεί μέσα είχαν την όψη βιβλικής καταστροφής, μνήματα ανασκαμμένα, σπασμένοι σταυροί, λουλούδια ποδοπατημένα, όλα ανακατεμένα σε ένα θέαμα φρικτό.»

“Even in the graves existed bad images because of the war. …everything there was like a biblical destruction, broken headstones, crosses, trampled flowers, all were mixed up in a horrible sight.”

Tasos Libaditis, an important Greek poet, ''If you

want to be called a human'' Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή

ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

If you want to be called a human

you will not stop a moment to fight for peace and for the right.

You will go out to streets, you will shout, your lips will bleed from shouting

your face will be bleed from the shots – but not one step back.

Peace

War

Stratus Myrivilis, the most famous author of anti-war Greek literature.

He wrote a novel based on the first World war “Life into the grave”. He described the cruel face of war, especially in a scene where innocent donkeys were killed at the moment they were enjoying the life by eating or making love.

Some excerpts from this novel are the following:

A contrast between peacetime……………. Τα ζα ξεκουραστήκανε κάμποσες μέρες

απ' το πολυμερίτικο περπάτημα που τα 'χε παραζαλισμένα στην κούραση. Ξανεσάνανε. Βρήκανε κιόλας μπόλικο χορτάρι, φάγαν και πήραν απάνω τους, καρδάμωσαν. Τότες προσέξανε πως ήταν χαρά Θεού πάνω στη γης, κι ο Έρωτας κέντριζε όλα τα πάντα, από τα μαμούδια ως τα λουλούδια, να μπούνε μέσα στο παναιώνιο πανηγύρι της αναπαραγωγής. Oι γαϊδάροι ακούσαν το μεγάλο κάλεσμα και απάντησαν με το ερωτικό τους σάλπισμα: παρών! Υπάκουγα, γεμάτα αθωότητα κι ανηξεριά σαν όλα τα ζα. Η χαράδρα βούιξε από τα παράφωνα επιθαλάμια χλιμιντρίσματα. Και ο αντίλαλος πήρε τα ερωτικά σαλπίσματα και τα πήγε ως πέρα στο Περιστέρι.

The animals were allowed to rest for a few days to recuperate from

the prolonged journey, which had left them stunned with fatigue. They

caught their breath again. Indeed, they discovered grass in abundance,

ate, and began to feel like their old selves. Invigorated, they suddenly

noticed that springtime had covered the earth with its resplendence, and

that Love was prodding all things, from grubs to flowers, to join in the

age-old festival of reproduction. Obedient, filled like all animals with

innocence and unknowing, the donkeys heeded the great summons and

answered ‘Present!’ with their amorous trumpet—call. Their ravine droned

with jarring epithalamiums; the brayings reverberated through the

various defiles until this amorous trumpeting reached all the way to the Peristeri ridges

Peacetime

Peacetime

………………….and wartime. Ένα αεροπλάνο ξεκίνησε τότες

βουΐζοντας απ' αντίκρυ. Ήρθε κι έκοψε ένα-δυο γύρους πάνω από τη χαράδρα. Αυτοί το χαβά τους. Κατόπι γύρισε πίσω μέσα στην αποθέωση των οβίδων, που έσκαζαν στον ουρανό σαν ένα κοπάδι άσπρα προβατάκια που όλο και πλήθαιναν γύρω του…………..

Σε λίγο η λαγκαδιά βόγγησε βαριά από μια σειρά εκρήξεις και σουβλερές σφυριξιές. Ήταν ένα σωστό μακελειό αθώων. Τα ζα ξεκοιλιάστηκαν, σφάχτηκαν πάνω στο τρυφερό

χορτάρι…………

At this point an airplane took off with a roar from somewhere opposite us. It flew to the ravine and circled it once or twice as for the donkeys, they did not change their tune. The plane then headed home amidst the enthusiastic reception provided for it by our

anti-aircraft batteries whose shells, bursting in the sky, surrounded it with an ever-multiplying flock of 'little white lambs……

Shortly afterwards a series of piercing whistles and sonorous bangs

set the ravine bowling with pain. It was a genuine slaughter of the innocents. The beasts were massacred on the tender grass …….

………..Πεθαίνανε στο τέλος βρέχοντας τα λουλούδια με το αίμα τους, και τα μεγάλα μάτια τους ήταν γεμάτα απορίες και πόνους. Ένα γαϊδουράκι με τσακισμένη τη ραχοκοκαλιά χαμόσερνε καμιά δεκαπενταριά μέτρα το κορμί του, ακουμπώντας μόνο στα μπροστινά πόδια. Κατόπι αναδιπλώθηκε, γύρισε το κεφάλι προς τη μεγάλη λαβωματιά του κι αγκομαχούσε πολλήν ώρα ώσπου να παραδώσει.

………… In the end they died, watering the flowers with their

blood, their huge eyes filled with perplexity and suffering. One animal with a broken spine dragged its body for a distance of about fifteen meter supported by its front legs

only. Then its knees buckled, it turned its head toward its large wound, and gasped with protracted death—throes until it passed on.

Ένας ημιονηγός,…. πήρε είδηση πως έσερνε πίσω του το κεφάλι του γαϊδάρου θερισμένο απ' το λαιμό. Μέσα στα κλειδωμένα δόντια του το ζο κρατούσε ακόμα μια τούφα κίτρινες μαργαρίτες ματωμένες.

One of the drivers …….. he finally realized that all he had been pulling behind him was the donkey’s head, scythed off at the neck. The animal was still holding a clump of daisies between its clenched teeth, the yellow petals speckled with blood.

Wartime

A Greek song: “The soldier” Lyrics: Kostoula Mitropoulou Music: Manos Loizos

They told him, "You will wear the greenYou'll march in front, proud, lean and meanYou'll march in front, proud, lean and mean

And.. you will be a hero."He doesn't really ever speak

His uniform, it doesn't fitThe uniform, it doesn't fit

The boots.. torture on his feetThe marching cadence that I taught him to recite

It is monotonous and makes him want to cryIt is monotonous and makes him want to cry

The marching cadence that I taught him to reciteNo letters ever came from home

He'd rise up early on his ownHe'd rise up early on his own...

And.. he'd speak of mistakesOne day he drank till he was gone

He threw aside the uniformHe threw aside the uniform

And.. cried all aloneThe marching cadence that I taught him to recite

It is monotonous and he's ashamed to cryIt is monotonous and he's ashamed to cry

The marching cadence that I taught him to recite 

A Greek song: “Hector and Andromache” lyrics: Iakovos Kampanellis

music: Manos Hatzidakis

From the castle of Troy, Andromache calls,to Hector who is setting off for battle,

with bitterness: “My soldier, the battle will be won

by he who longs greatly to live.Whoever goes to battle to die,

my soldier, is not made for war. Thus the daughter of Gabrielas I was leaving on the 20th of April

called to me from high on the balcony: “Soldier if you want to win the battle,

make sure to love a girl.Whoever does not make an oath to return,

my soldier, loses the war.

This presentation is based on the school books and on the material which is gathered through internet.