xaquÍn chaves

CHAVES

4

CAtálogo

Edición:Concello de Vilagarcía de ArousaDirección de arte:Xaquín ChavesDiseño e maquetación:Margarita Paulos Edición gráfica:Jorge garcíaFotografía:José luiz oubiñaXaquín Chaves (portada e páx. 76)Carlos Soto (pax. 77)Textos:Dolores garcía giménez, alcaldesaXosé Castro Ratón, concelleiro de CulturaCamilo Franco, escritorTraducción:Manuel Campos (galego e castelán)Ian Emmett (inglés)Impresión:gráficas Salnés S.l. CambadosDepósito legal:xxxISBN:xxx

EXPoSICIÓN

Dirección e coordinación:Xabier Camba AbalEnmarcado e colaboración montaxe:Artes Cespón

5

pintura, escultura e obra en papel Xaquín

Chaves sala de exposicións Rivas Briones 4 abril - 21 maio

sala do auditorio 25 abril - 21

maio Vilagarcía de Arousa

Logo concello

7

AlCAlDESA dolorerat la amet nulluptatum augait, sis nis estrud dip ero odiatum quatem qua-mconummy nit iriurem zzrit, vulla feugiamet, commy nulla alisim verat, vullaore minit nim dolo-reet lum iustionsent praesto od dolorem dolore veratuerosto do dolor augue vulputatis alis augait augait, vulluptat prat. Ut vel er iurer sed minci tat velestie mincilis at augait, cor sectem irit wissi.Per amet, vent lor autpat.Ver ipit am vel delessit luptat augiate tionsent nullam veraese tie dolorpe rostrud tat, veraestrud doluptat.guerci ea faccum enim quat. Ut nos etue conulla faci bla faci er secte modolore molortin ulput pratio dolor alit vel erat praesent alisis at landre faciliquat, quip-summod er aut aliquipissim zzrit, quisl ese delit praesse ctetueros delenissi er ing ent iurem quisim dolore dolorem ilit nostrud elendre con henis del elendreros nullum do core conullan ese eumsandit adip eugait la at acipit, consectet in utet alit etum velendrem inis ad tat. Dui te core con eugue-rate venim dolore tate min ulla

amcore conse tem zzriustrud tem do consecte feui tet utat amcon ut auguerc iliquis nonsed tet aute eros aute vulluptat, sequamc onu-llam, commod tat. Ciduis aliquam zzrilla commy nonullaore enis au-guercip ex euis augait incipisi er senisl doluptat numsan velestis nis nibh ent lam, commodolor adiam il dolobore consed magniam corperostrud te vulputatum dolore dolese ea aliscil iquatum quis am quatinim irilis nullaor perosto duis dolorper alisit iril ut lore faci tat luptat in ut luptat. Ut ulpute vent ing et, sequisl ute dolorer adio odiat niat. Andionsenisl essim ex essequi blandrer iriure velissim nostrud ercil iustrud molutpatio elit lutet ulluptat. At, vero odolobortisi blamcon sequis aut ilit aliquatis delessisi.Feugait velit lortion sectem nis ad et am, quam, quatue magnim dolorer augiatet, senismo dionseq uismodolor adio dolor sequam, velisl dignim zzriure veliquis dolu-te veliquis nullaore dionsenibh ex estrud estrud tin utatis diamcon-secte conseniam, con henismolore et, quisit nosto ex et irillum delissit adipiscinibh eugue con essi.

Volesed ming elendre facinci eugue tionsenis nonsequat auta-tum iure velit ilit ate ea consed magnim iriliquat wisl in ullummolo-re delessequisi tem diam, sequisse consed mod magnim nim diam dui bla feuip ex esto odit ad te eliquipit nim illut accum dio dolut lore feuguero erosto doloreet wis-cidunt wisit, quat, venibh ercilla alit wis am, si et aci tetummy nit aliquat la adignis ea commodo lobore core dolor iusting esent de-lesequis augait nummy nis ero ea faccum dunt lam zzril utate ver ipit lor ing et iurerat alis ad elit non ulluptatue feum venisi et ullutpat augait nullum et adip euismodo do consed modipsu scilluptat alis nibh eu faccum vel ut adionse qui-pis ex eros at, quis etum in vendre min veros nisi.Xer se consequamet illan henia-met veratem iure facidui bla facin hendit la facinci bla consed mag-na cor adionse ndreet ut iliquam, sum zzrit lutat.ting estis alis nullaore eu feu-giat. tet diat lobore vulla ametue dit vent dipit ad exeros nosting ercin enim iriusci blan ullan vel eugueros dolor amcor suscil utem

9

CoNCEllEIRo consequat praes-sed dolorerat la amet nulluptatum augait, sis nis estrud dip ero odiatum quatem quamconummy nit iriurem zzrit, vulla feugiamet, commy nulla alisim verat, vullaore minit nim doloreet lum iustionsent praesto od dolorem dolore vera-tuerosto do dolor augue vulputatis alis augait augait, vulluptat prat. Ut vel er iurer sed minci tat veles-tie mincilis at augait, cor sectem irit wissi.Per amet, vent lor autpat.Ver ipit am vel delessit luptat augiate tionsent nullam veraese tie dolorpe rostrud tat, veraestrud doluptat.guerci ea faccum enim quat. Ut nos etue conulla faci bla faci er secte modolore molortin ulput pratio dolor alit vel erat praesent alisis at landre faciliquat, quip-summod er aut aliquipissim zzrit, quisl ese delit praesse ctetueros delenissi er ing ent iurem quisim dolore dolorem ilit nostrud elendre con henis del elendreros nullum do core conullan ese eumsandit adip eugait la at acipit, consectet in utet alit etum velendrem inis ad tat. Dui te core con eugue-

rate venim dolore tate min ulla amcore conse tem zzriustrud tem do consecte feui tet utat amcon ut auguerc iliquis nonsed tet aute eros aute vulluptat, sequamc onu-llam, commod tat. Ciduis aliquam zzrilla commy nonullaore enis au-guercip ex euis augait incipisi er senisl doluptat numsan velestis nis nibh ent lam, commodolor adiam il dolobore consed magniam corperostrud te vulputatum dolore dolese ea aliscil iquatum quis am quatinim irilis nullaor perosto duis dolorper alisit iril ut lore faci tat luptat in ut luptat. Ut ulpute vent ing et, sequisl ute dolorer adio odiat niat. Andionsenisl essim ex essequi blandrer iriure velissim nostrud ercil iustrud molutpatio elit lutet ulluptat. At, vero odolobortisi blamcon sequis aut ilit aliquatis delessisi.Feugait velit lortion sectem nis ad et am, quam, quatue magnim dolorer augiatet, senismo dionseq uismodolor adio dolor sequam, velisl dignim zzriure veliquis dolu-te veliquis nullaore dionsenibh ex estrud estrud tin utatis diamcon-secte conseniam, con henismolore et, quisit nosto ex et irillum delissit

adipiscinibh eugue con essi.Volesed ming elendre facinci eugue tionsenis nonsequat auta-tum iure velit ilit ate ea consed magnim iriliquat wisl in ullummolo-re delessequisi tem diam, sequisse consed mod magnim nim diam dui bla feuip ex esto odit ad te eliquipit nim illut accum dio dolut lore feuguero erosto doloreet wis-cidunt wisit, quat, venibh ercilla alit wis am, si et aci tetummy nit aliquat la adignis ea commodo lobore core dolor iusting esent de-lesequis augait nummy nis ero ea faccum dunt lam zzril utate ver ipit lor ing et iurerat alis ad elit non ulluptatue feum venisi et ullutpat augait nullum et adip euismodo do consed modipsu scilluptat alis nibh eu faccum vel ut adionse qui-pis ex eros at, quis etum in vendre min veros nisi.Xer se consequamet illan henia-met veratem iure facidui bla facin hendit la facinci bla consed mag-na cor adionse ndreet ut iliquam, sum zzrit lutat.ting estis alis nullaore eu feu-giat. tet diat lobore vulla ametue dit vent dipit ad exeros nosting ercin enim iriusci blan ullan vel

11

pintura, escultura e obra en papel

12

FADo2005 / 305 cm Øtécnica mixta s/okumen e madeira

14

tÓtEM2005 / 135 x 32 x 20 cmpigmentos e madeira de eucalipto

16

CEloSÍA2006 / 180 x 220 cmpigmentos sobre lenzo

17

CoMPoSICIÓN CoN HoRtENSIAS2007 / 180 x 220 cmpigmentos e acrílico sobre lenzo

18

BoDA CRoMátICA2001 / 51 x 161 X 10 cmañil e madeira de bidueira

19

MUltItUDE2007 / 50 x 70 cmpigmentos sobre lenzo

22

MAIo EN oNS2007 / 220 x 360 cmpigmentos sobre lenzo

SoMBRA2006 / 65 x 50 cmpigmentos sobre lenzo

23

VARIACIÓN2007 / 50 x 73 cmpigmentos sobre lenzo

ARABÍ2007 / 50 x 73 cmpigmentos sobre lenzo

24

No MoStEIRo2007 / 65 x 81 cmpigmentos sobre lenzo

oS CAQUIS2007 / 65 x 81 cmpigmentos sobre lenzo

25

PINtURA PARA UN HoRIZoNtE2007 / 180 x 220 cmpigmentos sobre lenzo

26

MANXAR2005 / 12 x 37 X 4 cmlousa, óleo e madeira de piñeiro

27

AltANE II2007 / 50 x 70 cmpigmentos sobre lenzo

28

gRUMEtE2001 / 53 x 12 x 12 cmminio e madeiras de cerdeira, bidueira e piñeiro

29

REFlEXo IMAXINARIo2003 / 146 x 97 cmpigmentos sobre lenzo

31

PINDo2004 / 280 x 380 cmpigmentos e encáustica sobre lenzo

32

TORERO BLANCO2004 / 43 x 12 X 22 cmestuco, pigmento e madeira

BRENtAg2007 / 45 x 51 X 9 cmpigmento sobre madeira

35

CoMPoSICIÓN PEIXE2006 / 57 x 29 X 15 cmóleo e madeiras

ARoUSA2006 / 67 x 29 cmtécnica mixta sobre chapa mariña

36

FUgA II2007 / 180 x 220 cmpigmentos sobre lenzo

38

EXtENSIÓN PICtÓRICA2001 / 41 x 41 X 5 cmpigmentos sobre madeira

SoRRISo2001 / 41 x 41 X 5 cmpigmentos sobre madeira

39

DÍA DE MAR2007 / 53 x 53 cmpigmentos e acrílico sobre lenzo

40

EVANESCENCIA2007 / 97 x 162 cmpigmentos sobre lenzo

41

oNDAS2006 / 100 x 80 cmpigmentos e acrílico sobre lenzo

42

oFRENDA2007 / 65 x 54 cmpigmentos sobre lenzo

43

CAPRICHo2007 / 50 x 65 cmpigmentos sobre lenzo

44

PRElUDIo2007 / 100 x 100 cmpigmentos sobre lenzo

45

RoNSEl2007 / 100 x 100 cmpigmentos sobre lenzo

46

CoMPoSICIÓN NIVAl2005 / 130 x 130 cmpigmentos e acrílico sobre lenzo

47

No PAtIo DoS lARANXoS2006 / 130 x 97 cmpigmentos e acrílico sobre lenzo

48

ZoCA2000 / 40 x 30 X 23 cmmadeira de freixo e ameneiro, óleo e añil

50

AS FASES DA lÚA2008 / 50 x 30 X 15 cmañil e madeira

51

oS loMBoS2000 / 36 x 18 X 18 cmlatón, madeira, añil e óleo

52

PUNtUACIÓN2000 / 50 x 70 cmtinta sobre papel guarro

53

ABAloRIoS1997 / 50 x 35 cmtinta sobre papel Ingres

54

BoSEto PARA “o NIÑo DA MEMoRIA”1999 / 36 x 38 cmtinta sobre papel Kraft

55

CÍRCUloS1999 / 50 X 70 cmtinta sobre papel guarro

HoRIZoNtE2002 / 23 X 31 cmencáustica sobre passapartous

56

57

HAI-KU2002 / 70 X 100 cmtécnica mixta sobre papel kraft

58

BoSQUE E tERRA1998 / 27 X 36 cmtinta sobre passapartous

59

ARCoS AMAREloS1999 / 50 X 70 cmtécnica mixta sobre papel guarro

60

CRÓNICA DUNHA lÍNEA II2002 / 109 X 152 cmtinta sobre papel kraft

61

tRAZoS oPoStoS2003 / 107 X 147 cmtécnica mixta sobre papel kraft

62

BoDy2007 / 39 x 30 cmtécnica mixta sobre papel Eskulan

ESPECtRo2007 / 41 X 41 cmtécnica mixta sobre papel Eskulan

63

PINtURA ÓRFICA XI2004 / 69 X 75 cmpigmentos sobre papel NSBK

65

FRISo2008 / 140 X 205 cmtécnica mixta sobre papel Canson

66

tRAZoS E FloRES2008 / 140 X 205 cmtécnica mixta sobre papel Cansom

68

NáUFRAgo2007 / 70 x 100 cmtécnica mixta sobre papel Eskulan

69

o PANo BRANCo2008 / 70 X 100 cmtécnica mixta sobre papel kraft

70

MADAMAS2008 / 140 X 205 cmtécnica mixta sobre papel Canson

73

Un día asómaste ao exterior e comezas a mirar a paisaxe en abstracto. Hai que ser afortunado e ter unha fiestra con vistas ou hai que ser afortunado e saber mirar. Asómaste e asistes a ese proceso no que as cousas desaparecen e aparecen as cores coas súas formas. Pasas pola transición cun pouco de medo porque en occidente somos culturalistas, pero dun culturalismo tirando a práctico e asústanos perder as referencias do concreto e porque pensamos que a realidade é unívoca, sólida, inexorable. Pasamos algo de medo porque Europa é un territorio no que sempre hai un pasamáns no que apoiarse. temos medo cando nolo quitan.

Estamos mal afeitos a mirar e pensamos que todo é relativo menos a realidade. Confiamos moito no que vemos sen entender que o que conseguimos ver é o resultado dun proceso no que tamén participan cousas que miramos antes, un proceso no que tamén suma a experiencia. Por iso un día miras ao exterior e comezas a ver cousas que son as de sempre, pero non as entendes do mesmo xeito,

comezas a ver ritmos e xestos e manchas de cor como se fosen mapas do tempo e algunhas elipses das que Hollywood non foi capaz de debuxar en ningunha das súas ofertas. Quizais sexa nese intre lúcido cando cheguemos a pensar na abstracción ou no libre albedrío da interpretación para decatarnos de que a abstracción é unha forma máis de descompoñer a realidade, de buscarlle as voltas e marcar outro punto de vista. Deconstrución para quen guste dese termos que chegan e pasan.

Asegurar que hai máis mundos pero están neste é como admitir que hai só un pero podemos miralo de moitas maneiras. Pero hai resistencia a cambiar de ollada. Cada quen amarra a que como quen se ata ao seu carácter e encontra máis dificultade que distancia en ver as cousas doutro xeito. logo chega a educación e os costumes ou as caídas do cabalo e a todo o mundo resúltalle máis doado escoller un xeito de mirar que ir usando maneiras alternativamente. o mundo, sen embargo, aconsella unha actitude máis áxil.

ASoMARSE A VER QUE PASA

Camilo Francomarzo 2008

74

Un día asómaste ás obras de Xaquín Chaves e dáste conta de que alguén mirou doutro xeito por ti e que foi capaz de ir usando maneiras mirar segundo cambiaba a vista de lugar. Poñamos por caso, no xeito en que as formas cambian de intencións nas súas mans, no aspecto que toman algúns obxectos cando atravesan o laboratorio para ser descravados da realidade, para ser mobilizados a favor de outros usos. É unha especulación de formas, pero non só. Primeiro porque especular significa pór ante o espello e segundo porque prevalece na interpretación do artista un xogo de ironía, unha invitación a mirar distinto como primeiro paso e a situarse no ritmo da peza despois.É unha invitación constante na obra de Chaves, mobilizar ao espectador contra outros territorios, sacalo de certo estatismo da ollada, levalo a un espazo no que se entenda que na pintura e nas súas extensións hai unha dinámica de movemento que pretende que o espectador se mova con ela, participe da viaxe.

Un dos vicios asumidos pola interpretación d a pintura desde o

século XIX é o de entendela como unha foto fixa. Do impresionismo para acá esa maneira de mirar só cambiou con matices e mesmo se podería entender que esa fuga de pintores cara á videocreación nos últimos anos ten que ver con fuxir da ollada quietista. Pero a interpretación da pintura é unha cousa e a pintura é outra. Hai moita xente, mesmo xente intelixente, que cre que a paisaxe é algo quieto, inmóbil, como unha fotografía perfecta. Un erro derivado, quizais, de non distinguir entre o que un ve e o que as cousas son. De pensar que as cousas son exactamente como as vemos.

Na obra de Chaves a paisaxe pesa de maneira argumental porque o artista sabe que todo o que vemos e algunhas cousas das que intuímos son paisaxe. Non, desde logo, no sentido bucólico de hai un século, nin tampouco como o xogo de miradas das primeiras vangardas. é unha paisaxe entendida como entorno, como todo aquilo que pode ser mirado. Unha paisaxe estendida a todas as cousas que nos rodean entendendo que a maneira

de percibir do ser humano vai alén da ollada. Máis que unha decisión formal é un punto de partida. Desde esa maneira de mirar, Chaves vai encontrando as solucións que lle permiten contar o estético e o emocional no mesmo plano, que lle permiten facer recoñecible o seu código cromático e moverse entre os formatos sen necesidade de cambiar o patrón fundamental.

Hai un xogo de sutilezas na pintura de Chaves que ten que ver coas alusións á paisaxe e unha certa pintura do xesto. Hai unha liña arredor da cal o artista vai indo e vindo coma quen toma referencias para distanciarse ou achegarse en función do que lle pida o brazo. Hai un marcar distancias con iso que a convención chama realidade, pero contra o fondo da súa pintura queda sempre unha referencia física, elemental ou sutil, unha referencia ao recoñecible pero non tanto por un ataque leve de realismo como porque, ao cabo, son ollos humanos os que miran. tamén queda ese fondo porque o artista sabe que en case todas as cousas da comunicación permanece unha

75

vocación descriptiva. Sabe que todo debe contar algo e a decisión do artista é contalo de maneira que non se impoña a decisión do narrador, que os fíos do conto queden abertos de maneira que o espectador tome as súas decisións. Non é só un argumento democrático, é unha posibilidade de diversión.

A maneira con que Xaquín Chaves entende a pintura (sexa cal sexa a súa técnica) é a dunha paisaxe que retrate ao todo que rodea ao espectador e mesmo que o inclúa. É un xogo de combinacións porque niso tamén participa o material que o artista escolle para cada peza. Esa colección de obra sobre papel da mostra que reafirma a decisión do artista de non atender ao escalafón dos soportes, de non facer xerarquías entre os clásicos e os modernos. Nesta colección de intensidade sorprendente o artista manexa os elementos (o papel, a súa textura, a pintura) cunha decisión que toma en conta e transcende o soporte, que non se deixa intimidar por el e que o coloca diante do espectador como unha posibilidade máis. Como unha

maneira de explicar que a obra tamén forma parte desa paisaxe que o artista quere ofrecer. Cada material, o papel ou lenzo ou as pezas reconvertidas, forman parte desa paisaxe na que estamos todos inmersos. Unha paisaxe nada estática.

Nos arredores desta interpretación queda lugar para moitas cousas. Por exemplo, para explicar unha certa recorrencia na escala de cores de Chaves e unha querencia a facer gamas con cada un deles, a desdobralos e a converter cada variación nun matiz. En certo xeito, a natureza compórtase así: na paisaxe dominan determinadas cores segundo as zonas e logo percorre as súas variantes como se fose posible un xeito de determinismo cromático. Racionalmente sabemos que na cor manda a química, como no amor, como na alimentación, como no movemento. Quizais por iso Chaves tamén utiliza algúns procesos químicos para distorsionar a cor, para cambiarlle a cara ou para utilizar palabras propias nesa tarefa da interpretación que a súa pintura.

Un día asomámonos ao interior e descubrimos que hai explicacións que estaban na pintura de Xaquín Chaves sen necesidades de recorrer aos pasatempos cromáticos que tiveron certo éxito na psicanálise dos setenta porque tamén eles formaban parte dun culturalismo que quería ser práctico e acabou na televisión de sobremesa. Un día asomámonos ao interior e vemos as mesmas cousas que pinta Chaves porque o interior de cada un tamén forma parte da paisaxe e entón é cando nos vemos obrigados a deixar de pensar nela como unha sucesión de postais nas que só hai prados, ríos, arboredas e pinares que move o vento.

Entón descobrimos que estamos no século XXI e que as palabras cambiaron de campo semántico e que a pintura serve para outras cousas ou que serve para as mesmas, pero cambiando o foco. Entendemos que retrato e paisaxe son o mesmo xénero pasando do individual ao colectivo. E non sei se quedaremos máis tranquilos, pero estaremos máis cerca da realidade.

78

1979 • • Círculo Artístico Sta. Cecilia. Marín. • Escola Artes e Oficios Mestre Mateo. Santiago de Compostela.1980 • • Galería da Caixa de Pontevedra. • Caixa de Aforros. Santiago de Compostela.1981 • • Asociación Cultural. A Estrada. • Delegación de Cultura. Santiago de Compostela.1983 • • Galería Agustín. Vigo. • Casa da Cultura. Vilagarcía de Arousa.1985 • • Galería Sargadelos. Santiago de Compostela.1987 • • Casa da Cultura do Concello. Vigo.1989 • • “10 Caixas Mariñas”. Sala Pórticos. Vilagarcía de Arousa.1992 • • Galería Severo Pardo. Vigo (c). • Casa da Parra, Xunta de Galicia. Santiago de Compostela (c).1993 • • Galería Obelisco. A Coruña.1994 • • “Polípticos Frescos”. Sala Pórticos. Vilagarcía de Arousa. • Galería Severo Pardo. Vigo (c).1995 • • “Dende os soños á empatía”. Galería Obelisco. A Coruña (c). • “Do Mar á Terra”. Fundación Museo de Piloño. Vila de Cruces.1996 • • “Obra Recente”. Itinerante. Sala Teucro. Pontevedra. Biblioteca Pública. Lugo. Antigo Hospital da Caridade. Ferrol (c). • “Arcos, nubes y alas” Casa de Galicia. Madrid (c).1997 • • “O trazo, a cor, o volumen”. Galería Anexo. Pontevedra.

1998 • • “Do particular e fragmentario”. Galería Alameda. Vigo (c).2000 • • “Á materia da cor”. Atlántica Centro de Arte. A Coruña (c). • “Do añil ao minio”. Sala de exposicións. Casa da Cultura. Vilagarcía de Arousa (c). • “Obra en pequeño formato 1990-2000”. Casa Palacio “Piazuelo Barberán”. Centro de Estudios Comarcales del Bajo Aragón.

Caspe. Zaragoza.2001 • • “Pintura cretenses”. Galería Borrón 4. Cambados. • “Obra escollida”. Fundación Celta. Vigo. • Galería Clérigos. Lugo (c).2002 • • “Obra recente”. Galería Paloma Pintos. Santiago de Compostela.2003 • • “Pinturas y Esculturas”. Galería Pilar Fauna’s. Madrid. • “No bosque de Trazos e Cronos”. Casa das Artes. Concello de Vigo.2004 • • “O Reflexo Imaxinario”. Trisquel e Medulio, Galería de Arte. Tui.2005 • • “Intersticios”. Sala de Exposicións Centro Cultural Caixanova. Vigo (c). • “Obra recente (pinturas britanas)”. Borrón 4 Galería de Arte. Cambados. • Galería A. C. Marbella. • Galería A. C. Madrid.2006 • • “Pintura no Aire”. Atlántica Centro de Arte. A Coruña. • “Obra reciente”. Galería Margarita Albarrán. Sevilla. • “Pinturas”. Galerías Clérigos. Lugo (c).2007 • • Instituto Molinos de Viento. Amsterdam. • Xaquín Chaves e Fernando Arenaz. Dorpskerk. Durgerdan. Amsterdam.2008 • • “The medium is the message”. Galerie Delfi Form BV Zwolle. Holanda. • “Pintura, escultura e obra sobre papel”. Sala Rivas Briones e Auditorio de Vilagarcía de Arousa (c).

EXPoSICIÓNS INDIVIDUAIS

79

EXPoSICIÓNS ColECtIVAS

1977 • • 1 Mostra da Imaxe. Círculo Mercantil. Vilagarcía de Arousa.1978 • • “Cen Artistas Galegos”. Galería Torques. Santiago de Compostela. • III Bienal Internacional. Pontevedra.1981 • • “Pintura, escultura e tinglados varios”, con Francisco Leiro e Xosé

Franco. Caixa de Aforros. Vilagarcía de Arousa. • VI Bienal Nacional. Pontevedra.1982 • • “Homenaxe a Castelao”. Amigos da Cultura. Pontevedra. • “Novos Valores”. Bienal. Pontevedra.1984 • • VII Bienal Ciudad de Zamora. • “Ollando Cara ó Mar”. Casa da Cultura. Vilagarcía de Arousa (c).1985 • • “Alternativas do 80, Artistas Galegos na Fronteira”. Castelo de Dona

Urraca. Salvaterra de Miño (c). • I Bienal de Pintura da Fundación Araguaney. Santiago de Compostela

(c). • “Cara ó Futuro, Outros Artistas Galegos”. Centro Cultural Cidade de Vigo (c).1988 • • II Bienal de Albacete (c). • IX Bienal Ciudad de Zamora. Colexio Universitario(c). • I Mostra Unión Fenosa. Estación Marítima. A Coruña (c). 1989 • • I Exhibición lnternacional de Mail Art. Pazo de Vendaña (Santiago de

Compostela) e Sala do Colexio de Arquitectos (Vigo).1990 • • I Mostra de Arte Galega. S. XX. 0 Saviñao. Lugo. • Colectiva na Galería Sargadelos. Santiago de Compostela.1991 • • II Mostra Unión Fenosa. Estación Marítima. A Coruña (c). • Pintores Abstractos. Galería Solo Arte. A Coruña.

1992 • • “Círculos-Pavillón 3”. Vilagarcía de Arousa (c). • Artistas da Galería. Galería Severo Pardo. Vigo.1993 • • Colectiva de Nadal. Galería Obelisco. A Coruña. • “Loairas, Pintura i Escultura”. Castelo de Soutornaior. Deputación de

Pontevedra (c). • “Trazos e Camiños”. Xunta de Galicia. Itinerante. Ourense, Pontevedra, Lugo, Vigo, Monforte, Ferrol e Tui (c). • I Bienal. Lalín (c).1994 • • “Coincidencias”. Xunta de Galicia. Praza da Pescadería. Vilagarcía de

Arousa (c). • “Panorama actual da pintura moderna en Galicia”. Galería Voltaire.

Ourense (c). • “Pintores Galegos Contemporáneos”. Hotel Méndez Núñez. Lugo. • Fondos da Galería Severo Pardo. Vigo. • Galería Arte Contemporaneo. Mabel Vázquez. Lleida.1995 • • “Artistas Plásticos Galegos”. Borde Cultural. Bos Aires. • “Mar de Fondo, trinta artistas por Galicia”. San Martiño Pinario. Santiago de Compostela (c). • Foro Atlántico de Arte Contemporaneo. Stand Galería Severo Pardo. Pazo de Congresos e Exposicións. Santiago de Compostela (c). • “Transexpresiones”. Sala Baldomero Fernández Moreno. Bos Aires. • “Pintura Contemporánea Galega en Pequeno Formato”. Centro de Arte

Jaime Trigo. Pontevedra. • “Arte para Todos”. Galería Obelisco. A Coruña.1996 • • “O novo papel da Arte”. Sala Evaristo Carriego e Centro M. Mishima.

Bos Aires. • “Les étes de la Vienne”. Vayolles, Francia. Festival des Arts L’arc

Atlantique, centre d’art de Puy Guérin (c). • Galería Detursa. Madrid. • I Salón de Artes Plásticas Pequeno Formato. Bos Aires. Galería Alameda. Vigo.

80

1997 • • “A Arte Galega” na colección Caixavigo (c). • Vangarda e Novos Valores. Fundación Caixa Galicia de A Coruña e Centro Cultural Caixavigo. • “Galicia Hoxe 1990-97”. Fundación Barrié de la Maza. A Coruña (c). • “II Foro Atlántico de Arte Contemporánea”. Stand (c). • Galería Alameda. Estación Marítima de A Coruña (c). • “Poesía Visual”. Casa da Cultura de Vilagarcía. 50 Aniversario da edición

de “Cómaros Verdes”. • I Congreso de Poesía Galega.1998 • • “Xogetes de Artista”. Galería Arcana. Vilagarcía de Arousa. • ARCO 98. Stand Museo de Arte Contemporánea de Unión Fenosa. Madrid. • MAC 21. Feria Internacional de Arte Contemporáneo. Stand Galería

Alameda. Palacio de Ferias y Congresos. Marbella (c). • “Abanicos”. Galería Pilar Parra. Sanxenxo. • “Maestros contemporáneos”. Atlántica Centro de Arte. A Coruña. • “Colectiva de Nadal”. Galería Borrón 4. Cambados.1999 • • “Pontevedra con Centroamérica”. Pontevedra e Vigo (c). • “Gran formato”. Atlántica Centro de Arte. A Coruña. • X Bienal Internacional de Arte de Vila Nova de Cerveira. Portugal (c).2000 • • Salón d’art Contemporain des Pays Celtes. Stand de galicia. Festival

Interceltic de Lorient. Francia. • Feira de Arte Contemporánea. Lisboa. Stand Atlántica Centro de Arte.2001 • • “Obra sobre papel” colectiva. Atlántica Centro de Arte. A Coruña. Feria de Arte Contemporaneo • “Arte Sevilla 2001”. Palacio de Exposiciones y Congresos. Sevilla.

Stand Atlántica Centro de Arte. • “Nove Artistas Pontevedreses.” Sala Teucro, delegación de Cultura da

Xunta de Galicia. Pontevedra. • Portoarte. Feira de Arte Moderna. Stand Atlántica Centro de Arte.

EXPONOR, Porto. • “Un compromiso con Galiza” Hostal dos Reis Católicos. Santiago de

Compostela.

• “Chaves-Tono”. Arte Contemporánea Galega. Forum Cultural de Ermesinde. Valongo. Portugal.

2002 • • “Mostra Luso-Galaica D’Arte Contemporánea”. Espacio ADRAT, Chaves.

Portugal. • “Colección Caixanova, unha visión da Arte Contemporánea Galega”.

Pazo da Cultura. Pontevedra. • “Colectiva de Nadal”. Galería Clérigos. Lugo. Galería Trisquel e

Medulio. Tui.2003 • • “Botella ao Mar”. Organizada pola AGAV. Casa das Artes (Vigo) e

Auditorio de Galicia (Santiago de Compostela). • Colectiva de Verán. Atlántica Centro de Arte. A Coruña. • Colectiva de Nadal. Galería Trisquel e Medulio. Tui.2004 • • Memorial Miguel Ángel González Estévez. Auditorio Municipal de

Vilagarcía de Arousa. • Arte Sevilla 2004. VI Feria de Arte Contemporaneo. Palacio de

Congresos y exposiciones. Stand Atlántica Centro de Arte (c). • “Dende o mar de Arousa. 6 pintores”. Xornadas gastronómicas do

marisco. Dismarga. Itinerante. Sada. Cambados. Barcelona. Valladolid. Palma de Mallorca.

• “Colectiva Nadal”. Galería Clérigos. Lugo.2005 • • Arte Seviila 2005. VII Feria de Arte Contemporáneo. Palacio de

Congresos y Exposiciones. Stand Atlántica Centro de Arte (c). • “Os Gozos e as Sombras. 10 poetas + 10 artistas”. Fundación Gonzalo

Torrente Ballester. Santiago de Compostela (c). • IV Feria de Arte Contemporáneo de Estoril. Stand Galería Don Quixote, • “Pintores contemporáneos galegos”. Atlántica Centro de Arte. A Coruña.2006 • • “Reflexión do Amor”. Centro penitenciario de Pereiro de Aguiar

(Ourense). Organizada polo Movimiento de Artistas Internacionales (c). • “Iberarte”. feria de Arte Contemporáneo. Palacio de Congresos.

Zaragoza. Stand Atlántica Centro de Arte (c). • Arte Sevilla 06. VIII Feria de Arte Contemporaneo. Palacio de Congresos

y Exposiciones. Stand Atlántica Centro de Arte (c).

81

• “Vientos del Norte. Pintura y Escultura”. Galería Grupo 36. Marbella. • “Artistas de la Galería”. Galería Margarita Albarrán. Sevilla. • “Gran Formato”. Atlántica Centro de Arte. A Coruña. • “PuroArte2006”. Feria de Arte Contemporánea. Stand A. C. Galería.

Pavillón IFEVI. Vigo (c). • “Obra sobre Papel”. Galería Clérigos. Lugo. 2007 • • Arte Sevilla 07. IX Feria de Arte Contemporaneo. Palacio de Congresos y

Exposiciones. Stand Galería Margarita Albarrán (c). • ARCO’07. Proyecto Iniciarte Junta de Andalucía (audiovisual). Madrid. • “Del Azul a la Plata. Pintura y Escultura”. Grupo Cultural Proyecto M.

Zarza de Granadilla (Cáceres). Claustro Alto del Centro Cultural Las Claras. Plasencia.

• “Arte Alzheimer”. Estación Marítimade Trasatlánticos. Vigo. • “Iberarte”. Feria de Arte Contemporáneo. Stand Atlántica Centro de

Arte. Zaragoza. • “PuroArte2007”. Feria de Arte Contemporáneo. Stands Atlántica Centro

de Arte y A. C. Galería. Pavillón IFEVI. Vigo. • “Creadores Contemporáneos”. ONG Tierra de Hombres - Cadena Ser.

Palexco. A Coruña.

Xaquín Chaves (Vilaxoán, xaneiro de 1959), reside en Vilagarcía de Arousa e traballa en

Lois (Ribadumia). A súa obra está presente, entre outras, nas coleccións Caixanova, Xunta de

Galicia, Unión Fenosa, Rocca um Collection (Amsterdam) e Hércules Edicións.

No ano 2007 Hipocampo publica o seu libro “Poemario dun Soño Aberto”.

No 2008 realiza unha escultura de gran formato para o novo dique de Ferrazo por encargo

da Autoridade Portuaria de Vilagarcía de Arousa.

A súa actividade tamén ten unha dilatada e variada presencia noutros campos, entre eles o

deseño editorial, o cartelismo e a ilustración.

Puntualmente ten participado en happenings e instalacións, ademais de colaborar en

catálogos e libros de diferentes autores.

82

AlCAlDESA EN CAStEllA-No dolorerat la amet nulluptatum augait, sis nis estrud dip ero odiatum quatem quamco-nummy nit iriurem zzrit, vulla feugiamet, commy nulla alisim verat, vullaore minit nim dolo-reet lum iustionsent praesto od dolorem dolore veratuerosto do dolor augue vulputatis alis augait augait, vulluptat prat. Ut vel er iurer sed minci tat velestie mincilis at augait, cor sectem irit wissi.Per amet, vent lor autpat.Ver ipit am vel delessit luptat augiate tionsent nullam ve-raese tie dolorpe rostrud tat, veraestrud doluptat.guerci ea faccum enim quat. Ut nos etue conulla faci bla faci er secte modolore molor-tin ulput pratio dolor alit vel erat praesent alisis at landre faciliquat, quipsummod er aut aliquipissim zzrit, quisl ese de-lit praesse ctetueros delenissi er ing ent iurem quisim dolore dolorem ilit nostrud elendre con henis del elendreros nullum do core conullan ese eumsandit adip eugait la at acipit, consectet in utet alit etum velendrem inis ad tat. Dui te core con euguerate ve-nim dolore tate min ulla amco-re conse tem zzriustrud tem do consecte feui tet utat amcon ut auguerc iliquis nonsed tet aute eros aute vulluptat, sequamc onullam, commod tat. Ciduis

aliquam zzrilla commy nonu-llaore enis auguercip ex euis augait incipisi er senisl dolup-tat numsan velestis nis nibh ent lam, commodolor adiam il dolobore consed magniam corperostrud te vulputatum dolore dolese ea aliscil iquatum quis am quatinim irilis nullaor perosto duis dolorper alisit iril ut lore faci tat luptat in ut luptat. Ut ulpute vent ing et, sequisl ute dolorer adio odiat niat. Andionsenisl essim ex essequi blandrer iriure velissim nostrud ercil iustrud molutpa-tio elit lutet ulluptat. At, vero odolobortisi blamcon sequis aut ilit aliquatis delessisi.Feugait velit lortion sectem nis ad et am, quam, quatue mag-nim dolorer augiatet, senismo dionseq uismodolor adio dolor sequam, velisl dignim zzriure veliquis dolute veliquis nullaore dionsenibh ex estrud estrud tin utatis diamconsecte conseniam, con henismolore et, quisit nosto ex et irillum delissit adipiscinibh eugue con essi.Volesed ming elendre facinci eugue tionsenis nonsequat autatum iure velit ilit ate ea consed magnim iriliquat wisl in ullummolore delessequisi tem diam, sequisse consed mod magnim nim diam dui bla feuip ex esto odit ad te eliquipit nim illut accum dio dolut lore feuguero erosto doloreet wiscidunt wisit, quat,

venibh ercilla alit wis am, si et aci tetummy nit aliquat la adignis ea commodo lobore core dolor iusting esent delesequis augait nummy nis ero ea faccum dunt lam zzril utate ver ipit lor ing et iurerat alis ad elit non ulluptatue feum venisi et ullutpat augait nullum et adip euismodo do consed modipsu scilluptat alis nibh eu faccum vel ut adionse quipis ex eros at, quis etum in vendre min veros nisi.Xer se consequamet illan heniamet veratem iure facidui bla facin hendit la facinci bla consed magna cor adionse ndreet ut iliquam, sum zzrit lutat.ting estis alis nullaore eu feugiat. tet diat lobore vulla ametue dit vent dipit ad exe-ros nosting ercin enim iriusci blan ullan vel eugueros dolor amcor suscil utem aliquisci bla feuguerostie dolorper si tie faccums andigna commodit ip ero con henibh euguer sequis alisisl ulla feumsandipis accum inci bla

83

CoNCEllEIRo EN CAStE-llANo dolorerat la amet nulluptatum augait, sis nis estrud dip ero odiatum quatem quamco-nummy nit iriurem zzrit, vulla feugiamet, commy nulla alisim verat, vullaore minit nim dolo-reet lum iustionsent praesto od dolorem dolore veratuerosto do dolor augue vulputatis alis augait augait, vulluptat prat. Ut vel er iurer sed minci tat velestie mincilis at augait, cor sectem irit wissi.Per amet, vent lor autpat.Ver ipit am vel delessit luptat augiate tionsent nullam ve-raese tie dolorpe rostrud tat, veraestrud doluptat.guerci ea faccum enim quat. Ut nos etue conulla faci bla faci er secte modolore molor-tin ulput pratio dolor alit vel erat praesent alisis at landre faciliquat, quipsummod er aut aliquipissim zzrit, quisl ese de-lit praesse ctetueros delenissi er ing ent iurem quisim dolore dolorem ilit nostrud elendre con henis del elendreros nullum do core conullan ese eumsandit adip eugait la at acipit, consectet in utet alit etum velendrem inis ad tat. Dui te core con euguerate ve-nim dolore tate min ulla amco-re conse tem zzriustrud tem do consecte feui tet utat amcon ut auguerc iliquis nonsed tet aute eros aute vulluptat, sequamc onullam, commod tat. Ciduis



84

ASoMARSE A VER QUE PASACamilo Francomarzo 2008

(CAStEllANo)

Un día asómaste ao exterior e comezas a mirar a paisaxe en abstracto. Hai que ser afortunado e ter unha fiestra con vistas ou hai que ser afortunado e saber mirar. Asómaste e asistes a ese proceso no que as cousas desaparecen e aparecen as cores coas súas formas. Pasas pola transición cun pouco de medo porque en occidente somos culturalistas, pero dun culturalismo tirando a práctico e asústanos perder as referencias do concreto e porque pensamos que a realidade é unívoca, sólida, inexorable. Pasamos algo de medo porque Europa é un territorio no que sempre hai un pasamáns no que apoiarse. temos medo cando nolo quitan. Estamos mal afeitos a mirar e pensamos que todo é relativo menos a realidade. Confiamos moito no que vemos sen entender que o que conseguimos ver é o resultado dun proceso no que tamén participan cousas que miramos antes, un proceso no que tamén suma a experiencia. Por iso

un día miras ao exterior e comezas a ver cousas que son as de sempre, pero non as entendes do mesmo xeito, comezas a ver ritmos e xestos e manchas de cor como se fosen mapas do tempo e algunhas elipses das que Hollywood non foi capaz de debuxar en ningunha das súas ofertas. Quizais sexa nese intre lúcido cando cheguemos a pensar na abstracción ou no libre albedrío da interpretación para decatarnos de que a abstracción é unha forma máis de descompoñer a realidade, de buscarlle as voltas e marcar outro punto de vista. Deconstrución para quen guste dese termos que chegan e pasan.Asegurar que hai máis mundos pero están neste é como admitir que hai só un pero podemos miralo de moitas maneiras. Pero hai resistencia a cambiar de ollada. Cada quen amarra a que como quen se ata ao seu carácter e encontra máis dificultade que distancia en ver as cousas doutro xeito. logo chega a educación e os costumes ou as caídas do cabalo e a todo o mundo resúltalle máis doado escoller un xeito de mirar que ir usando maneiras alternativamente. o mundo, sen embargo, aconsella unha

actitude máis áxil.Un día asómaste ás obras de Xaquín Chaves e dáste conta de que alguén mirou doutro xeito por ti e que foi capaz de ir usando maneiras mirar segundo cambiaba a vista de lugar. Poñamos por caso, no xeito en que as formas cambian de intencións nas súas mans, no aspecto que toman algúns obxectos cando atravesan o laboratorio para ser descravados da realidade, para ser mobilizados a favor de outros usos. É unha especulación de formas, pero non só. Primeiro porque especular significa pór ante o espello e segundo porque prevalece na interpretación do artista un xogo de ironía, unha invitación a mirar distinto como primeiro paso e a situarse no ritmo da peza despois.É unha invitación constante na obra de Chaves, mobilizar ao espectador contra outros territorios, sacalo de certo estatismo da ollada, levalo a un espazo no que se entenda que na pintura e nas súas extensións hai unha dinámica de movemento que pretende que o espectador se mova con ela, participe da viaxe.Un dos vicios asumidos pola interpretación da pintura desde o século XIX é o de entendela como unha foto

fixa. Do impresionismo para acá esa maneira de mirar só cambiou con matices e mesmo se podería entender que esa fuga de pintores cara á videocreación nos últimos anos ten que ver con fuxir da ollada quietista. Pero a interpretación da pintura é unha cousa e a pintura é outra. Hai moita xente, mesmo xente intelixente, que cre que a paisaxe é algo quieto, inmóbil, como unha fotografía perfecta. Un erro derivado, quizais, de non distinguir entre o que un ve e o que as cousas son. De pensar que as cousas son exactamente como as vemos. Na obra de Chaves a paisaxe pesa de maneira argumental porque o artista sabe que todo o que vemos e algunhas cousas das que intuímos son paisaxe. Non, desde logo, no sentido bucólico de hai un século, nin tampouco como o xogo de miradas das primeiras vangardas. é unha paisaxe entendida como entorno, como todo aquilo que pode ser mirado. Unha paisaxe estendida a todas as cousas que nos rodean entendendo que a maneira de percibir do ser humano vai alén da ollada. Máis que unha decisión formal é un punto de partida. Desde esa maneira de mirar, Chaves vai

85

encontrando as solucións que lle permiten contar o estético e o emocional no mesmo plano, que lle permiten facer recoñecible o seu código cromático e moverse entre os formatos sen necesidade de cambiar o patrón fundamental. Hai un xogo de sutilezas na pintura de Chaves que ten que ver coas alusións á paisaxe e unha certa pintura do xesto. Hai unha liña arredor da cal o artista vai indo e vindo coma quen toma referencias para distanciarse ou achegarse en función do que lle pida o brazo. Hai un marcar distancias con iso que a convención chama realidade, pero contra o fondo da súa pintura queda sempre unha referencia física, elemental ou sutil, unha referencia ao recoñecible pero non tanto por un ataque leve de realismo como porque, ao cabo, son ollos humanos os que miran. tamén queda ese fondo porque o artista sabe que en case todas as cousas da comunicación permanece unha vocación descriptiva. Sabe que todo debe contar algo e a decisión do artista é contalo de maneira que non se impoña a decisión do narrador, que os fíos do conto queden abertos de maneira que o espectador

tome as súas decisións. Non é só un argumento democrático, é unha posibilidade de diversión.A maneira con que Xaquín Chaves entende a pintura (sexa cal sexa a súa técnica) é a dunha paisaxe que retrate ao todo que rodea ao espectador e mesmo que o inclúa. É un xogo de combinacións porque niso tamén participa o material que o artista escolle para cada peza. Esa colección de obra sobre papel da mostra que reafirma a decisión do artista de non atender ao escalafón dos soportes, de non facer xerarquías entre os clásicos e os modernos. Nesta colección de intensidade sorprendente o artista manexa os elementos (o papel, a súa textura, a pintura) cunha decisión que toma en conta e transcende o soporte, que non se deixa intimidar por el e que o coloca diante do espectador como unha posibilidade máis. Como unha maneira de explicar que a obra tamén forma parte desa paisaxe que o artista quere ofrecer. Cada material, o papel ou lenzo ou as pezas reconvertidas, forman parte desa paisaxe na que estamos todos inmersos. Unha paisaxe nada estática.Nos arredores desta

interpretación queda lugar para moitas cousas. Por exemplo, para explicar unha certa recorrencia na escala de cores de Chaves e unha querencia a facer gamas con cada un deles, a desdobralos e a converter cada variación nun matiz. En certo xeito, a natureza compórtase así: na paisaxe dominan determinadas cores segundo as zonas e logo percorre as súas variantes como se fose posible un xeito de determinismo cromático. Racionalmente sabemos que na cor manda a química, como no amor, como na alimentación, como no movemento. Quizais por iso Chaves tamén utiliza algúns procesos químicos para distorsionar a cor, para cambiarlle a cara ou para utilizar palabras propias nesa tarefa da interpretación que a súa pintura.Un día asomámonos ao interior e descubrimos que hai explicacións que estaban na pintura de Xaquín Chaves sen necesidades de recorrer aos pasatempos cromáticos que tiveron certo éxito na psicanálise dos setenta porque tamén eles formaban parte dun culturalismo que quería ser práctico e acabou na televisión de sobremesa. Un día asomámonos ao interior e vemos as mesmas

cousas que pinta Chaves porque o interior de cada un tamén forma parte da paisaxe e entón é cando nos vemos obrigados a deixar de pensar nela como unha sucesión de postais nas que só hai prados, ríos, arboredas e pinares que move o vento. Entón descobrimos que estamos no século XXI e que as palabras cambiaron de campo semántico e que a pintura serve para outras cousas ou que serve para as mesmas, pero cambiando o foco. Entendemos que retrato e paisaxe son o mesmo xénero pasando do individual ao colectivo. E non sei se quedaremos máis tranquilos, pero estaremos máis cerca da realidade.

86

AlCAlDESA EN INglÉS

dolorerat la amet nulluptatum augait, sis nis estrud dip ero odiatum quatem quamco-nummy nit iriurem zzrit, vulla feugiamet, commy nulla alisim verat, vullaore minit nim dolo-reet lum iustionsent praesto od dolorem dolore veratuerosto do dolor augue vulputatis alis augait augait, vulluptat prat. Ut vel er iurer sed minci tat velestie mincilis at augait, cor sectem irit wissi.Per amet, vent lor autpat.Ver ipit am vel delessit luptat augiate tionsent nullam ve-raese tie dolorpe rostrud tat, veraestrud doluptat.guerci ea faccum enim quat. Ut nos etue conulla faci bla faci er secte modolore molor-tin ulput pratio dolor alit vel erat praesent alisis at landre faciliquat, quipsummod er aut aliquipissim zzrit, quisl ese de-lit praesse ctetueros delenissi er ing ent iurem quisim dolore dolorem ilit nostrud elendre con henis del elendreros nullum do core conullan ese eumsandit adip eugait la at acipit, consectet in utet alit etum velendrem inis ad tat. Dui te core con euguerate ve-nim dolore tate min ulla amco-re conse tem zzriustrud tem do consecte feui tet utat amcon ut auguerc iliquis nonsed tet aute eros aute vulluptat, sequamc onullam, commod tat. Ciduis



87

CoNCEllEIRo EN INglÉS

dolorerat la amet nulluptatum augait, sis nis estrud dip ero odiatum quatem quamco-nummy nit iriurem zzrit, vulla feugiamet, commy nulla alisim verat, vullaore minit nim dolo-reet lum iustionsent praesto od dolorem dolore veratuerosto do dolor augue vulputatis alis augait augait, vulluptat prat. Ut vel er iurer sed minci tat velestie mincilis at augait, cor sectem irit wissi.Per amet, vent lor autpat.Ver ipit am vel delessit luptat augiate tionsent nullam ve-raese tie dolorpe rostrud tat, veraestrud doluptat.guerci ea faccum enim quat. Ut nos etue conulla faci bla faci er secte modolore molor-tin ulput pratio dolor alit vel erat praesent alisis at landre faciliquat, quipsummod er aut aliquipissim zzrit, quisl ese de-lit praesse ctetueros delenissi er ing ent iurem quisim dolore dolorem ilit nostrud elendre con henis del elendreros nullum do core conullan ese eumsandit adip eugait la at acipit, consectet in utet alit etum velendrem inis ad tat. Dui te core con euguerate ve-nim dolore tate min ulla amco-re conse tem zzriustrud tem do consecte feui tet utat amcon ut auguerc iliquis nonsed tet aute eros aute vulluptat, sequamc onullam, commod tat. Ciduis



88

PEEPINg oUt to SEE wHAt IS goINg oN

Camilo Francomarch 2008

one day you peeped outside and began to see the landscape in abstract form. you have to be lucky and have a window with a view, or you have to be lucky and know how to take a look. you peeped out to take part in this process where things disappear while colours, in all their forms, appear. you go through this transition with some degree of fear because, in the west, we are culturites, but of a kind that tends towards the practical, and we are afraid of losing references to the concrete and because we think that reality is univocal, solid and inexorable. we are somewhat afraid because Europe is a territory where there is always a handrail on which to rest. we are afraid when it is taken out from under us.we are not used to looking and we think that everything is relative, except reality. we trust too much in what we see without understanding the fact that what we do manage to see is the result of a process involving things that we have seen previously, a process in which experience also takes

part. that is why, one day, you take a look outside and you start to see things that have always been there, but you fail to understand them in the same manner. you start to see rhythms and gestures and patches of colour as if they were maps of time and ellipses that Hollywood were unable to portray in its films. Perhaps it is precisely at that lucid point when we start to ponder the abstract or exercise our freewill in its interpretation, leading us to realize that abstraction is yet another form of decomposing reality, of sifting around it and setting out another point of view. Deconstruction for whoever fancies such terms.Stating that there are more worlds but that they are in this one is like admitting that there is only one but we can see it in many ways. But there is some resistance to changing the way we see things. Everyone sticks to what they are used to, depending on their character, and finds it more difficulty than distance in seeing things otherwise. then education, custom or awakenings come into play and it becomes so much easier for everybody to choose a way of seeing things than using different ways of seeing. the world, however, calls for a more

agile approach.one day you saw the works by Xaquín Chaves, and you realized that someone could see in another way for you, someone able to use ways of looking, depending on how the view of the place changed. By way of an example, in the way in which forms change intentions in his hands, in the appearance that objects taken on when put through a laboratory to be divested of reality, to be mobilized for other uses. this is speculating with forms, but not only that. Firstly, because speculating means setting the object before the mirror and, secondly, because an ironic play, an invitation to look at something differently as an initial step and moving into the rhythm of the piece later, are what prevail in the artist’s interpretation. this invitation is a constant in Chaves’ work, a will to mobilize the spectator out into other territories, to take him or her out of a certain immobility in the way of looking at things, taking him or her to an area where, in painting and in its extensions, it is understood that there is a movement dynamic designed to get the spectator to move along with it, to take part in the journey.one of the vices involved in interpreting painting

since the 19th century is to understand it as a set photo. Since impressionism down to modern times, this way of seeing has only undergone slight changes, and it might even be said that this shift of painters towards videocreating, witnessed in recent years, has something to do with a shift away from a quietist approach to seeing. But interpreting painting is one thing and the painting itself is another. Many people, even intelligent people, believe that the landscape is something quiet, immobile, like a perfect photograph. this error may arise from an inability to distinguish between what one sees and what things are. Due to thinking that things are exactly as we see them. In the work by Chaves, the landscape acts as a storyline since the artist is aware that everything we see and some of the things that we sense are landscape. Needless to say, not in the bucolic sense of a century ago, nor as a play with how we see things as used in the first avant-garde movements. this is an extended landscape as an environment, as is everything that can be seen. A landscape extended to everything surrounding us, on the understanding that the way we humans see things

89

goes beyond sight. More than a formal decision, it is a starting point. Based on this way of seeing, Chaves finds solutions enabling him to state the aesthetic and the emotional in the same plain, and this allows him to make his chromatic code recognizable and to move between formats without the need to change the underlying pattern.the paintings by Chaves involve a play of subtleties, which has to do with allusions to the landscape and a certain focus on gesture. there is a line around which the artist comes and goes in much the same manner as someone taking references to distance himself or to draw nearer, depending on what his arm requires of him. there is a certain marking of distances with this, which the convention calls reality, but against the background in his painting, there is always a physical, elemental or subtle reference, a reference to the recognizable, but not so much because of a slight attack of realism as because, when all is said and done, it is human eyes that are looking. this background is also there because the artist knows that in almost all things to do with communication, a descriptive commitment is involved.

He knows that everything should tell something and the artist’s decision is to tell it in a manner that does not impose itself on the narrator’s decision, that the thread in the story are open such that the spectator can take his or her own decisions. this is not only a democratic storyline, but it also provides a possibility for enjoyment.Xaquín Chaves’ way of understanding painting (whatever the technique he uses) is that of a landscape portraying everything that surrounds the spectator and even what it includes. It is a play of combinations since, here too, the material chosen by the artist for each piece plays a role. this collection of work on paper is an example of how the artist’s decision is reasserted to not pay attention to the ladder of supports, to not set up any hierarchies between the classics and the moderns. In this compilation of surprising intensity, the artist handles the elements (paper, its texture, painting) with a decision that takes into account and transcends the support, that avoids any intimidation by it and which sets itself before the spectator as yet another possibility. As a way of explaining that the work is also a part of that same landscape set before us

by the artist. Each material, paper, canvas or reconverted part comprises that landscape in which are all immersed. A landscape far from static.Many things lie on the outskirts of such an interpretation. For instance, in order to explain a certain resorting to the scale of colours used by Chaves and a will to make colour ranges with each of them, to double them up and to make each variation a shade. In a certain way, nature behaves like this: certain colours predominate in the landscape, depending on the areas, and then there are variations on a theme, as if it were possible to have a certain chromatic determinism. Rationally speaking, we know in the colour set by chemistry, such as in love, such as in food, such as in movement. Perhaps this is why Chaves also uses chemical processes to distort colour, to change the face of it or, to use his own words, in that task of interpretation which his painting is.one day, let us peep into the inside to discover that there are explanations found in Xaquín Chaves’ paintings, without having to resort to chromatic pastimes that enjoyed a degree of success in the psychoanalysis of the seventies, because they

too were part of a culturist approach that set out to be practical and ended up on coffee chat television. one day, let us take a peep into the inside and see the very things that Chaves paints because it is inside of each and every one of us where there is also a part of the landscape and, therefore, it is then when we are forced to stop thinking about it as a succession of postcards in which there are only meadows, rivers, tree and pine groves swayed by the wind. then we discover that we are in the 21st century, and that words shift from one semantic field to another and that painting serves other purposes or the same, but with a change of focus. we understand that the portrait and landscape are the same genre, shifting from the individual to the collective. I am not sure if that will calm us down, but it will draw us nearer to reality.

91

Este catálogo....

xaquÍn chaves

Documents