wykład specjalizacyjny
DESCRIPTION
Wykład specjalizacyjny. BADANIE MECHANIZMÓW REAKCJI. Prof. dr hab. Marianna Kańska. Mechanizm reakcji. Mechanizm opisuje przebieg reakcji chemicznej. Mówi on o tym: a) które wiązania ulegają pęknięciu, b) jakie wiązania się się tworzą, c) jaka jest kolejność tych zjawisk, - PowerPoint PPT PresentationTRANSCRIPT
Wykład specjalizacyjny
BADANIE MECHANIZMÓW REAKCJI
Prof. dr hab. Marianna Kańska
IZOTOPOWE METODY BADANIA MECHANIZMÓW
REAKCJI
Ustalenie mechanizmów reakcji jest jednym z bardzo ważnych zadań
fizykochemii organicznej, która ułatwia zrozumienie i sterowanie złożonymi
syntezami związków biologicznie czynnych. Znajomość mechanizmów reakcji
ułatwia odtworzenie in vitro przebiegu syntez, zachodzących in vivo w
organizmach żywych, oraz opracowanie nowych dróg syntezy bardzo
skomplikowanych związków organicznych. W badaniach mechanizmów reakcji
stosuje się różne metody eksperymentalne, a wśród nich również metody
izotopowe.
W chemii organicznej można wyróżnić trzy metody, gdzie stosuje się
znakowanie izotopami zarówno promieniotwórczymi, jak i stabilnymi.
1. Metoda wskaźników izotopowych, która umożliwia w warunkach laboratoryjnych
lub in vivo prześledzenie drogi interesującego nas atomu, lub stabilnych grup
atomów, w cząsteczce biorącej udział w reakcji organicznej lub bioorganicznej.
2. Metoda specyficznej wymiany izotopowej, która jest stosowana w radiochemii i
znajduje szerokie zastosowanie w syntezie znakowych związków organicznych
oraz w badaniu trwałości wiązań. Dzięki tej metodzie ustalono, które atomy
wodoru w cząsteczce organicznej są labilne i wymieniają się miejscami z
wodorami labilnymi cząsteczek rozpuszczalnika zawierającymi wodory np. w
grupach aminowych, hydroksylowych, czy merkaptanowych. Takie
radiochemiczne wstępne informacje są często wykorzystywane w syntezach
związków organicznych znakowanych metodą wymiany izotopowej. Istnieje
bogata literatura na temat wymian izotopowych, a mimo to metoda ta w dalszym
ciągu jest wykorzystywana do ustalania struktury skomplikowanych związków
organicznych
3. Metoda kinetycznego efektu izotopowego, KEI- (Kinetic Isotope Effect, KIE), która
polega na wyznaczeniu stałych szybkości przebiegających reakcji z użyciem cięższego i
lżejszego izotopu. Najczęściej wyznaczane są KEI deuteru, trytu i węgla. Cząsteczka
chemiczna, wykorzystywana w tych badaniach, jest znakowana izotopem w ściśle
określonym miejscu. Korelacja między doświadczalnie zmierzonym, a teoretycznie
wyliczonym KEI jest jedną z najlepszych metod do wyjaśnienia struktury i detali
kompleksu aktywnego, a także zmian, jakie zachodzą w wiązaniu w trakcie
przechodzenia od substratu do produktu. Metoda KEI jest szczególnie użyteczna, kiedy
do badania mechanizmu danej reakcji używa się kolejno substratów znakowanych w
różnych pozycjach, przy których mogą występować zmiany w wiązaniach chemicznych.
Dodatkowych cennych szczegółów może dostarczyć użycie substratu z różnymi
podstawnikami, indukującymi zmiany w otoczeniu wiązań ulegających przekształceniu
w trakcie badanego procesu.
Mechanizm reakcji
Mechanizm opisuje przebieg reakcji chemicznej. Mówi on o tym:
a) które wiązania ulegają pęknięciu,
b) jakie wiązania się się tworzą, c) jaka jest kolejność tych zjawisk,d) z ilu etapów składa się rozpatrywany proces,e) jakie są względne szybkości poszczególnych etapów
Poznanie odpowiedzi na te pytania jest często bardzo trudnym zadaniem.Szczególnie może to być skomplikowane w przypadku reakcji enzymaty-cznych, ze względu na złożoną strukturę enzymu i zachodzące procesy katalityczne.
Metody wyznaczania mechanizmów reakcji
1. Badanie produktów produktów reakcji:• identyfikacja,• dowody stereochemiczne.
2. Badanie produktów pośrednich:
• izolacja produktów pośrednich,• wykrywanie produktów pośrednich (metody spektroskopowe i rezonansowe),• wychwycenie produktów pośrednich (przy założeniu, że produkt pośredni będzie reagować
z danym reagentem dając ściśle określony produkt),• dodatek oczekiwanego produku pośredniego.
3. Badania kinetyczne:• równanie kinetyczne (mechanizm musi objaśniać obserwowane równanie i rząd reakcji),• badania katalizy (również inhibicji),• efekty izotopowe.
4. Stosowanie cząsteczek znakowanych izotopowo (analiza produktów takimi
technikami, jak MS, NMR itp.).
Kinetyczny efekt izotopowy k1
A + 1B ------------ A1B
k2
A + 2B ------------ A2B
k1 -stała szybkości reakcji z udziałem izotopu lżejszego (1B)
k2 -stała szybkości reakcji z udziałem izotopu lżejszego (2B)
KIE odwrotny 1
KIE jest 1
KIE ma nie 1
2
1
2
1
2
1
k
k
k
k
k
k
Kinetyczny efekt izotopowy
Jednym z najpotężniejszych narzędzi w badaniu mechanizmów reakcji jest metoda
kinetycznego efektu izotopowego. Jest ona bardzo często stosowana do badania
mechanizmów reakcji enzymatycznych.
Teoretyczne wyjaśnienie kinetycznych efektów izotopowych jest złożonym i
trudnym zadaniem. Z praktycznego punktu widzenia istotne jest jedynie uzmysłowienie
sensu fizycznego tego zjawiska. Zastąpienie atomu pierwiastka, w cząsteczce związku
biorącym udział w reakcji, na jego cięższy izotop często powoduje zmianę szybkości
reakcji. Różna szybkość tych dwóch reakcji jest nazywana kinetycznym efektem izotopowym i określa się ją jako stosunek stałych szybkości:
kiz. lżejszego / kiz. cięższego
Różnica ta wynika z tego, że energia oscylacyjna wiązania chemicznego na najniższym
możliwym poziomie (zero-point energy) nie jest zerowa (wynosi: E = hυ) i zależy od
masy zredukowanej:
= 21
21
mmmm
zgodnie z prawem Hook’a:
k
21
υ
(k- stała siłowa niezależna od masy).
Z tego wynika że wiązanie z cięższym izotopem będzie miało niższą energię oscylacji i rozerwanie wiązania będzie wymagało większej energii.
Obrazowo przedstawiono to na poniższym schemacie:
Energia dysocjacji wiązań C-H i C-D
Ta właśnie różnica w energiach dysocjacji jest powodem różnych szybkości
procesów z udziałem izotopów. Efekt izotopowy obserwujemy jedynie wówczas,
gdy rozpatrywany etap jest wystarczająco wolny, aby mieć decydujący wpływ na
szybkość całego procesu.
Kinetyczne efekty izotopowe. Najważniejsze kryteria podziału.
1. Podział KEI ze względu na wielkość stosunku
heavier.is
lighter.is
k
k
• efekty normalne, występują wówczas gdy szybkość reakcji dla związku z izotopem
lżejszym jest większa niż dla związku z izotopem cięższym
heavieris
lighteris
k
k
.
.> 1
• brak efektu izotopowego
heavieris
lighteris
k
k
.
. = 1
• efekty odwrotne (obserwowane rzadko) gdy:
heavieris
lighteris
k
k
.
.< 1
Metody wyznaczania mechanizmów reakcji
1. Badanie produktów produktów reakcji:• identyfikacja,• dowody stereochemiczne.
2. Badanie produktów pośrednich:
• izolacja produktów pośrednich,• wykrywanie produktów pośrednich (metody spektroskopowe i rezonansowe),• wychwycenie produktów pośrednich (przy założeniu, że produkt pośredni będzie reagować
z danym reagentem dając ściśle określony produkt),• dodatek oczekiwanego produku pośredniego.
3. Badania kinetyczne:• równanie kinetyczne (mechanizm musi objaśniać obserwowane równanie i rząd reakcji),• badania katalizy (również inhibicji),• efekty izotopowe.
4. Stosowanie cząsteczek znakowanych izotopowo (analiza produktów takimi
technikami, jak MS, NMR itp.).
3. Podział KEI ze względu na położenie znacznika izotopowego w stosunku do miejsca w cząsteczce, gdzie zachodzi etap determinujący szybkość reakcji:
a) pierwszorzędowe,b) drugorzędowec)drugorzędowe
Na przykładzie mechanizmu E1 można wyjaśnić te efekty.Według tego mechanizmu, najwolniejszym etapem jest rozerwanie wiązania pomiędzy atomem węgla a grupą X (odchodzącą), co prowadzi do utworzenia karbokationu. Ten etap będzie decydował o szybkości całego procesu. W związku z tym podstawienie atomu 12C1 izotopem 14C spowolni reakcję. Taki efekt izotopowy jest nazywany efektem pierwszo-rzędowym. Analogicznie dla wodoru H2 wystąpi efekt drugorzędowy, a dla wodoru H3 wystąpi efekt drugorzędowy.
C C 1
H3
H X
H2
HH
C C+1
H3
H
H2
H H
C C+1
H3
H
H H
H2
C C 1
H3 H
2
HH
wolno
szybko
Mechanizm E1
4. Podział na efekty substratowe i rozpuszczalnikowe
• substratowe – występują wówczas gdy zmiana składu izotopowego substratu powoduje zmianę szybkości reakcji,
• rozpuszczalnikowe – występuje wówczas gdy zmiana rozpuszczalnika np. • z H2O na D2O powoduje zmianę szybkości reakcji.
5. Podział efektów izotopowych znajdujących odbicie w zmianie kinetycznych parametrów reakcji enzymatycznych:
kinetyczne efekty izotopowe na Vmax
kinetyczne efekty izotopowe na Vmax /Km
4. Podział na efekty substratowe i rozpuszczalnikowe
• substratowe – występują wówczas gdy zmiana składu izotopowego substratu powoduje zmianę szybkości reakcji,
• rozpuszczalnikowe – występuje wówczas gdy zmiana rozpuszczalnika np. • z H2O na D2O powoduje zmianę szybkości reakcji.
5. Podział efektów izotopowych znajdujących odbicie w zmianie kinetycznych parametrów reakcji enzymatycznych:
kinetyczne efekty izotopowe na Vmax
kinetyczne efekty izotopowe na Vmax /Km
METODY WYZNACZANIA KINETYCZNYCH EFEKTÓW IZOTOPOWYCH
1. Bezpośrednie wyznaczanie kinetycznych efektów
izotopowych.
2. Metoda zaburzeń równowagi.
3. Metody z użyciem spektrometrii mas.
Wyznaczanie KIE wg równań Bigeleisena i Wolsgerga
)1ln(
)1ln(
])1(
)1(1ln[
)1
11ln( 0
0
0
0
f
R
Rf
RR
RfR
R
Rf
p
p
p
p
)1ln(
)1(ln
)1(
)1()1(ln
1
)1()1(ln 0
0
0
0
f
R
Rf
RR
RfRR
Rf
s
s
s
s
])1(
)(
1
1ln[
])1(
)(
1
1ln[
])1()1(
)(
1
1ln[
])1()1(
)(
1
1ln[
ps
sp
p
sp
ps
sp
p
sp
RRf
RRf
f
Rf
RRf
f
RRf
RRf
f
Rf
RRf
f
0
0
0
)(
)(ln
ln
RRR
RRR
RR
RR
sp
sp
sp
p
- R0 - aktywność molową lub stosunek zawartości izotopu lżejszego do izotopu cięższego w substracie przed rozpoczęciem reakcji, - Rp - aktywność molową lub stosunek zawartości izotopu lżejszego do izotopu cięższego w produkcie w chwili, gdy stopień przereagowania wynosi f,- Rs - aktywność molową lub stosunek zawartości izotopu lżejszego do izotopu cięższego w substracie, gdy stopień przereagowania wynosi f,- f - stopień przereagowania.- α - kinetyczny efekt izotopowy,
B a d a n i e m e c h a n i z m u e l e k t r o f i l o w e j s u b s t y t u c j i w p i e r ś c i e n i u
a r o m a t y c z n y m
M e c h a n i z m e l e k t r o f i l o w e j s u b s t y t u c j i w p i e r ś c i e n i u a r o m a t y c z n y m
( 1 ) A r H + Y
( 2 ) A r
A r
H
Y
Y
H
+ Z A r Y + H : Z
Powoli; etap określajacyszybkość reakcji
Szybko
( 1 a ) A r H + Y A r
H
Y
A r Y + H
B a d a n i e m e c h a n i z m u e l e k t r o f i l o w e j s u b s t y t u c j i w p i e r ś c i e n i u a r o m a t y c z n y m
Z n a j o m o ś ć e f e k t u i z o t o p o w e g o o r a z o g ó l n a z n a j o m o ś ć p r z y c z y n j e g o w y s t ę p o w a n i a ,
s t w a r z a m o ż l i w o ś ć w y j a ś n i e n i a , d l a c z e g o t e n e f e k t i n t e r e s u j e c h e m i k a o r g a n i k a .
Z d o t y c h c z a s o w y c h u s t a l e ń e k s p e r y m e n t a l n y c h , d o t y c z ą c y c h r e a k c j i e l e k t r o f i l o w e j
s u b s t y t u c j i w z w i ą z k a c h a r o m a t y c z n y c h , w y n i k a , ż e z a c h o d z ą o n e w e d ł u g j e d n e g o
m e c h a n i z m u , n i e z a l e ż n i e o d r o d z a j u r e a g e n t a b i o r ą c e g o w n i e j u d z i a ł . D l a r e a g e n t a Y Z
o g ó l n y m e c h a n i z m t e j r e a k c j i m o ż n a z a p i s a ć n a s t ę p u j ą c o :
M e c h a n i z m e l e k t r o f i l o w e j s u b s t y t u c j i w p i e r ś c i e n i u a r o m a t y c z n y m
M e c h a n i z m o b e j m u j e d w a z a s a d n i c z e e t a p y : E t a p ( 1 ) – a t a k r e a g e n t a e l e k t r o f i l o w e g o n a
p i e r ś c i e ń z u t w o r z e n i e m k a r b o k a t i o n u o r a z e t a p ( 2 ) – o d e r w a n i e p r o t o n u o d k a r b o k a t i o n u
p r z e z d o w o l n ą z a s a d ę .
( 1 ) A r H + Y
( 2 ) A r
A r
H
Y
Y
H
+ Z A r Y + H : Z
Powoli; etap określa jacyszybkość reakcji
Szybko
M e c h a n i z m o b e j m u j e d w a z a s a d n i c z e e t a p y : E t a p ( 1 ) – a t a k r e a g e n t a e l e k t r o f i l o w e g o n a p i e r ś c i e ń z
u t w o r z e n i e m k a r b o k a t i o n u o r a z e t a p ( 2 ) – o d e r w a n i e p r o t o n u o d k a r b o k a t i o n u p r z e z d o w o l n ą z a s a d ę .
P y t a n i e s k ą d w i a d o m o , ż e e l e k t r o f i l o w a s u b s t y t u c j a w p i e r ś c i e n i u a r o m a t y c z n y m o b e j m u j e d w a e t a p y ,
a n i e t y l k o j e d e n .
O r a z s k ą d w i a d o m o , ż e p i e r w s z y z d w ó c h e t a p ó w [ e t a p ( 1 ) ] p r z e b i e g a z n a c z n i e w o l n i e j n i ż [ e t a p ( 2 ) ] ?
O d p o w i e d ź u z y s k a n o w w y n i k u s e r i i b a d a ń r o z p o c z ę t y c h p r z e z M e l a n d e r a ( z I n s t y t u t u C h e m i i i m .
N o b l a w S z t o k h o l m i e ) i p r o w a d z o n y c h t a k ż e p r z e z w i e l u i n n y c h b a d a c z y . R ó ż n o r o d n e z w i ą z k i
a r o m a t y c z n e z n a k o w a n e a t o m a m i d e u t e r u i t r y t u w p i e r ś c i e n i u a r o m a t y c z n y m p o d d a n o n i t r o w a n i u ,
b r o m o w a n i u i a l k i l o w a n i u m e t o d ą F r i e d l a - C r a f t s a .
S t w i e r d z o n o , ż e w r e a k c j a c h t y c h n a s t ę p u j e w y m i a n a a t o m ó w d e u t e r u l u b t r y t u z t a k ą s a m ą
s z y b k o ś c i ą j a k a t o m ó w z w y k ł e g o w o d o r u ( p r o t u ) . R ó w n i e ż n i e z a o b s e r w o w a n o w y r a ź n e g o e f e k t u
i z o t o p o w e g o . W i a d o m o , ż e w i ą z a n i e w ę g i e l - d e u t e r u l e g a r o z e r w a n i u w o l n i e j n i ż w i ą z a n i e w ę g i e l - p r o t , a
w i ą z a n i e w ę g i e l - t r y t j e s z c z e w o l n i e j .
J a k w i ę c m o ż e m y i n t e r p r e t o w a ć f a k t , ż e n i e s t w i e r d z a s i ę w t y m p r z y p a d k u e f e k t u i z o t o p o w e g o ?
( 1 a ) A r H + Y A r
H
Y
A r Y + H
Jeżeli szybkości substytucji różnych izotopów wodoru są taki same, może to tylko
oznaczać, że w reakcjach, których szybkość porównujemy, nie następuje rozerwanie
wiązania węgiel-wodór.
Interpretacja ta jest zgodna z przyjętym mechanizmem. Powolne przyłączenie
reagenta elektrofilowego określa szybkość całego procesu substytucji. Powstający
karbokation szybko traci jon wodorowy i przekształca się w cząsteczkę produktu.
Etap (1) jest etapem określającym szybkość reakcji. W etapie tym nie następuje
rozerwanie wiązania węgiel-wodór, dlatego szybkość tego etapu, a więc szybkość
całej reakcji, nie zależy od rodzaju izotopu wodoru, który znajduje się w pierścieniu.
Gdyby reakcja substytucji obejmowała etap (1a), to musiał by on być etapem
określającym szybkość reakcji, a ponieważ następowałoby w nim rozerwanie
wiązania węgiel-wodór, powinniśmy zaobserwować kinetyczny efekt izotopowy.
Gdyby natomiast etap (2) w sekwencji dwuetapowej przebiegał dostatecznie wolno
w porównaniu z etapem (1), wówczas musiałby on wpływać na całkowitą szybkość
reakcji i ponownie należałoby się spodziewać wystąpienia KEI.
Badanie mechanizmu kondensacji Dieckmana
Reakcja kondensacji Dieckmana polega na katalizowanej przez zasadę cyklizacji wewnętrznej
estru dikarboksylowego do β- ketoestru
CH2COOR
CH2COOR
CHCOOR
CH2 C O
OR
O
O OR
OR
OOR
O
B -
(1)
(2)
(3)
Każdy z trzech etapów może określać kinetykę procesu. Problem który z etapów jest kinetycznie
istotnym, rozwiązano znakując kolejno ester węglem 14C, raz w grupie metylenowej, drugi raz w
grupie karbonylowej.
Mechanizm kondensacji Dieckmana
1. Jeżeli etap (1) jest istotny kinetycznie, wtedy powinniśmy obserwować KEI 14C w grupie
metylenowej oraz brak KEI 14C w grupie karbonylowej.
2. Jeżeli etap drugi jest istotny kinetycznie, wtedy powinniśmy obserwować KEI zarówno
dla węgla w grupie metylenowej jak i w grupie karbonylowej, gdyż w stanie
przejściowym tego etapu ulegają zmianie wiązania chemiczne przy obu tych węglach.
3. Jeżeli etap trzeci jest istotny kinetycznie, wtedy w stanie przejściowym reakcji wiązania
chemiczne przy węglu grupy metylenowej nie ulegają zmianie. W tym przypadku KEI 14C
grupy karbonylowej powinien być obserwowany.
Pomiary doświadczalne wykazały istnienie kinetycznego efektu izotopowego zarówno dla
węgla metylenowego i dla węgla z grupy karbonylowej;
Grupa metylenowa; k12/k14 = 1,089
Grupa karbonylowa; k12/k14 = 1,084
Oznacza to, że etap drugi tj. tworzenie nowego wiązania węgiel – węgiel decyduje o
kinetyce reakcji.
Z
S
R Ar
R
Z
Z
ArS
R
Z
S
R Ar
X
R
Z
XArS
X X
ArSX
2 3 4
11
Mechanizm reakcji addycji elektrofilowej chlorku 2,4-dinitrobenzenosulfenowego
Badanie mechanizmu reakcji addycji elektrofilowej chlorku 2,4 dinitrobenzenosulfenowego do styrenu i jego para pochodnych w środowisku
kwasu octowego
Jeżeli reakcje addycji chlorku 2,4-dinitrobenzenosulfenylowego do styrenu i jego para pochodnych prowadzi się w kwasie octowym, to wiadomo, że reakcja przebiega zgodnie z regułą Markownikowa i dodatnia część cząsteczki chlorku 2,4-dinitrobenzenosulfenowego przyłącza się do βC natomiast ujemny chlor przyłącza się do αC i powstają odpowiednie siarczki chloro fenyloetylowo-2,4-dinitrofenylowe.
Powstaje pytanie, jaką strukturę posiada kompleks aktywny powstający w etapie określającym szybkość reakcji w reakcji elektrofilowej? Prezentowany schemat zawiera trzy różne struktury stanów przejściowych dające ten sam produkt końcowy.
Na temat reakcji elektrofilowej addycji do nienasyconych węglowodorów ukazało się wiele prac, ale nie było jednomyślności jaką strukturę ma kompleks aktywny. Problem ten mógł być rozwiązany przez wyznaczenie KEI 14C w pozycji α- i β-styrenów zawierających elektronodonorowe i elektronoakceptorowe podstaw\niki.
Przewidziano, że jeżeli kompleks aktywny posiada strukturę (2) to powinniśmy obserwować kinetyczny efekt izotopowy dla βC, ponieważ tworzy się wiązanie z siarką tylko przy tym węglu. Natomiast jeżeli kompleks aktywny posiada strukturę (3) bądź (4) wówczas powinniśmy obserwować KEI dla αC i dla βC.
Badania doprowadziły do wyznaczenia KEI dla αC i βC następujących dla kolejno podstawionych styrenów:
αC p-CH3; p-H; p-Cl; k/kα = 1,004; 1,022; 1,027βC p-CH3; p-H: p-Cl; k/kβ = 1,037; 1,032; 1,035
Oznaczenia wartości k/kα i k/kβ wykazały, że kinetyczny efekt izotopowy dla węgla 14C jest zależny od miejsca podstawienia izotopowego oraz od charakteru podstawników w pierścieniu aromatycznym. Wyznaczona wartość k/kβ dla βC jest dość duża i nie zależny od charakteru podstawników w pozycji para pierścienia. Natomiast k/kα jest zależny od charakteru podstawnika. Wyraźnie mały kinetyczny efekt izotopowy węgla 14C w reakcji addycji ArSCl do styrenu, posiadający elektronodonorowy podstawnik w pozycji para pierścienia aromatycznego, sugeruje, że struktura stanu przejściowego jest zbliżona do struktury otwartej karbokationu (2), w której dodatni ładunek jest zlokalizowany przy węglu α. Wiązanie βC-S tworzy się niezależnie od mechanizmu i dlatego jest jasne, że KEI występuje i jego wartość nie zmienia się, niezależnie od tego jaki podstawnik jest w pierścieniu aromatycznym.
Jeśli aktywny kompleks miałby strukturę (3) lub (4) to utworzone wiązanie pomiędzy αC i siarką powinno być taki samo lub podobne i wówczas KEI dla αC powinien być podobny. Im silniejsze jest wiązanie αC-S tym większy powinien być KEI. Jeżeli ładunek dodatni na αC jest bardziej zdelokalizowany w pierścieniu wówczas wiązanie αC-S jest bardzo słabe lub go nie ma i wtedy jest brak kinetycznego efektu izotopowego. Jeżeli podstawnik jest elektronodonorowy (-CH3), to wolna para elektronowa jest do pewnego stopnia zdelokalizowana, co powoduje zwiększenie chmury elektronowej pierścienia, a następnie osłabienie ładunku dodatniego przy αC. Wiązanie αC-S jest wtedy bardzo słabe i w konsekwencji tego KEI jest bardzo mały. Obecność chloru w pozycji para pierścienia powoduje, że gęstość elektronowa w pierścieniu jest mniejsza niż w cząsteczce styrenu i dlatego też wiązanie αC-S jest silniejsze i KEI jest większy. A więc jeżeli podstawnik jest elektronodonorowy, to aktywny kompleks ma strukturę (2).
Jeżeli podstawnik jest elektronoakceptorowy, to aktywny kompleks ma strukturę (3) lub (4).
Reasumując, struktura kompleksu aktywnego powstającego w etapie określającym szybkość reakcji zależy od budowy podstawnika znajdującego się przy podwójnym wiązaniu.
Badania mechanizmu reakcji eliminacji bromu z kwasów dibromocynamonowych do odpowiednich kwasów cynamonowych
I e t a p :
I I e t a p :
K J + I B r › K B r + I 2
I 2 + K I › K I 3 ( K I , J 2 )
R
C O O H
R
C O O H
B r
B r
+ K I + K B r + I B r
COOH
BrBr
CH3
COOH
Br
CH3
COOH
CH3
wolno szybko
Mechanizm eliminacji kwasu
para metylo[(2R),(3S)]-dibromocynamonowego
Mechanizm eliminacji kwasu para metylo[(2R),(3S)]-dibromocynamonowego
Br
- Br- , - Br+
- Br+
COOH
R
COOH
R
- Br-
COOH
BrBr
R
E 1 (jednocząsteczkowy)?
E 2 (zsynchronizowany)?
Badania wykazały, że kinetyczny efekt izotopowy 14C występuje w pozycjach α, β, oraz jest zależny od miejsca podstawienia izotopowego i od charakteru podstawnika w pierścieniu aromatycznym. Gdy:
R = H, p-CH3, oraz p-NO2
wtedy (k12\k14) w pozycji wynoszą odpowiednio: 1,05226; 1,0094; 1,0233.
Natomiast (k12\k14) w pozycji dla podstawników R = p-CH3 i H wynoszą odpowiednio:1,072; 1,0483
Wnioski dotyczące mechanizmu reakcji eliminacji bromu z kwasu
[(2R),(3S)]-dibromocynamonowego
KEIZakładanymechanizm
k / k k /
k k / *k
E 1(jedno-
cząsteczkowy)nie tak nie
E 2(zsynchronizowany) tak tak nie
Badanie mechanizmu eliminacji amin z soli p-nitrofenylo-2-etylo-N,N,N-trimetyloamoniowej i n-propylo-N,N,N-trimetyloamoniowej
Reakcje eliminacji, badane metodą KEI z zastosowaniem ciężkich atomów zachodziły głownie według mechanizmu E1 i E2. W związku z tym prowadzone badania były głównie ukierunkowane w stronę wyznaczenia trwałości wiązań przy βC-H i αC-X. Skomplikowana natura takiej reakcji została wyjaśniona na przykładzie wyznaczenia KEI dla kolejno znakowanych związków w trakcie rozkładu soli n-propylo-N,N,N-trimetyloamoniowej oraz p-nitrofenylo-2-etylo-N,N,N-trimetylo-amoniowej
R CH CH2
TB
B -
CH2R CHR CH CH2 NMe3
T
NMe3
+ NMe3 + BT
Mechanizm eliminacji soli amoniowych do styrenu
Badano kinetyczny efekt izotopowy dla węgla 14C, wodoru i azotu. W literaturze występują znaczne różnice w wyznaczonych efektach izotopowych przez dwie oddzielne grupy badawcze. Pierwsza grupa dla podstawnika R = CH3 otrzymała:
k/kβ = 1,036 dla 14C w pozycji β,k/kα = 1,069 dla 14C w pozycji α,
oraz kH/kT = 2 dla trytu w pozycji β.
Reakcja ta była prowadzona w temperaturze 50 oC. Ponadto wyznaczono KEI dla reakcji w tych samych warunkach z podstawnikiem R = p-NO2C6H4 dla 14C w pozycji α, gdzie otrzymano: k/kα = 1,026. Z tego widać, że występujące znaczne efekty izotopowe przy αC, βC i βH wpływają na etapy determinujące szybkość reakcji.
Druga grupa badawcza dla podstawnika R = p-NO2C6H4 wyznaczyła kinetyczny efekt izotopowy:
k/kα = 1,078 dla14C w pozycji 2, k14/k15 = 1,024 dla azotu,
i kH/kT = 2,12 dla trytu w pozycji β.
Reakcję prowadzono w temperaturze 100 oC.
Przyczyna tych rozbieżności nie jest znana, ale autorzy wyciągają podobne wnioski, że zmiany wiązań przy N, αC,βC i βH decydują o szybkości reakcji.
Badanie mechanizmu reakcji dehydrohalogenacjii
BrC CCl3
R
R
R CH2 CH2 NMe3
R CH2 CH2Cl
para podstawiony2,2-difenylo-1,1,1-trichloroetan
para podstawiony1-chloro-2-fenyloetan
para podstawiony1-chloro-1-fenyloetan
R CH
Cl
CH3
bromek para podstawiony2-fenyloetylo-N,N,N-trimetyloamoniowy
Badanie mechanizmu reakcji dehydrohalogenacjii
Zaproponowany mechanizm reakcji dehydrohalogenacji przedstawia poniższy schemat
C
R
R
H
CCl2
Cl
CH3O -
C
R
R
CCl2
Cl
C
R
R
E1cb ?
CCl2wolno
szybko
- Cl -
zsynchronizowany E2
- CH3OH, - Cl-
- CH3OH
Przed dokładnym przebadaniem reakcji dehydrohalogenacji sądzono, że przebiega ona w środowisku zasadowym według mechanizmu E1cB, ale nie wykluczono również mechanizmu podobnego do E2. W związku z czym przebadano proces eliminacji z użyciem czterech uprzednio podanych układów.
Zakładany mechanizm eliminacji amoniaku i odtworzenie miejsca aktywnego
NNR
O
NH3
+
NNR
O
NH2
+
NNR
O
NNR
O
NH2
Enzym
+CO2
-
Enzym
Enzym
CO2-
Enzym
CO2-
+ NH3
a) b)
c)
a) Addycja Michaelab) eliminacjac) odtworzenie dehydroalaniny przez -eliminację
+
Mechanizm reakcji eliminacji z udziałem PAL zaproponowany przez Havir’a i Hanson’a
BH
NH
O
NH
H
HNH2
HPh
B
BH
HNH2
+H
Ph
NH
OH
NH
H H
B
B
HNH2
+
Ph
NH
OH
NH
H H
H
HB B
Ph
HB
NH2NH
OH
NH
H H
+
COO-
Re
Si
:-
COO-
Re
Si
:-
COO-
Re-
:
:
COO-
:
Mechanizm reakcji eliminacji z udziałem PAL zaproponowany
przez Schuster’a i Retey’a
NH
NH
OH+
COO
H H
NH3
+H
NH
NH
OH
COO
H H
NH3
+H
B
NH
NH
OH
COO
NH3
+H
HBNH
NH
OH+
COO
HB
-Re Si -
Re Si
+
:
-
+
-
NH3
+
Kinetyczny efekt izotopowy H/T w pozycji 3-pro-S L-tyrozyny
Liaza fenyloalaninowa katalizuje również eliminację amoniaku z L-tyrozyny,
co pozwala na zbadanie wpływu grupy elektrodonorowej na wielkość kinetycznego
efektu izotopowego w tej reakcji. Nie można jednocześnie wykluczyć, że reakcja
eliminacji z udziałem L-tyrozyny przebiega według innego mechanizmu.
Potwierdzeniem takiej tezy byłby wynik znacząco różny od otrzymanego dla L-Phe,
czyli na przykład brak efektu lub duży efekt.
C14
NH2
T
OH
OOH C14
OH
OOHPALpH = 8,7, 30 oC + NH2T
Kinetyczny efekt izotopowy H/T w pozycji orto pierścienia aromatycznego L-fenyloalaniny
C14
OH
O
NH2
T
T
C14
OH
O
T
T
NH3
PAL
pH = 8,7 +
Wyniki badań kinetycznego efektu izotopowego H/T w pozycji 2 i 6 pierścienia aromatycznego L-fenyloalaniny.
Nr eksperymentu –
nr frakcji
Stopień
przereagowania [%] KEI
1-1 5,89 0,8595
1-2 9,32 0,9664
1-3 12,09 1,0254
1-4 13,86 1,0870
1-5 16,22 1,0991
2-1 9,95 1,0143
2-2 12,34 1,0354
2-3 19,70 1,1559
2-4 21,82 1,1591
2-5 24,12 1,1598
Kinetyczny efekt izotopowy 12C/14C w pozycji 2 L-Phe
CH
OH
O
CH
OH
O
NH2
*PALpH = 8,7
*
Kinetyczny efekt izotopowy 12C/14C w pozycji 2 L-fenyloalaniny
Nr eksp.* R0, Rp, f R0, Rr, f Rp, Rr, f R0, Rr, Rp Średnia
1 0.9957 1.0262 1.0003 0.9981 1.0051
2 0.9955 0.9918 0.9955 0.9955 0.9946
3 1.0095 0.9696 1.0020 1.0050 0.9965
4 1.0085 1.0044 1.0075 1.0078 1.0070
średnia 1.0023 0.9980 1.0013 1.0016 1.0008±0.0062±0.0019
Procedura wyznaczenie KEI H/T w pozycji 3-pro-R
Procedura postępowania dla każdej frakcji
C14
O
O
NH3
+
T
Mieszanina reakcyjna pH=8,7
C14
O
OT
H+
C14
OH
O
NH3
+
T
C14
OH
OT
Reakcja enzymatyczna zatrzymana pH=0-1
Ekstrakcja (Et2O)
Warstwa eterowa
C14
OH
O
NH3
+
TWarstwa wodna
C14
OH
OT
Pomiar aktywnosci 14C (Ai)oraz stosunku aktywności 3H/14C Rp
Po wydzieleniu L-Phe zastosowana do następnego eksperymentu
Pobieram V1 mieszaniny reakcyjnej
Mierzę aktywność (A0) 14 C oraz
stosunek aktywności 3H/14C (R0)
Mieszanina reakcyjna:enzym, L-Phe [1-14C, 3R-3H]bufor boranowy 0,2M pH = 8,7
Pobieram 5 frakcji (każda V1) o różnym stopniu przereagowania w zakresie od 10% do 20%
t1 t2 t3 t4t5
Kinetyczny efekt izotopowy H/T w pozycji 3-pro-R L-Phe
Nr Eksp. KEI Odchyleniestand.
1 1,0594 0,0215
21,0535 0,0187
3 1,0566 0,0151
4 1,0480 0,0167
5 1,0585 0,0193
Średnia 1,0552 0,0046
Procedura badania KEI w pozycji 3-pro-S L-Phe
Procedura postępowania dla każdej frakcji
C14
O
O
NH3
+
T
Mieszanina reakcyjna pH=8,7
C14
O
OH+
C14
OH
O
NH3
+
T
C14
OH
O
Reakcja enzymatyczna zatrzymana pH=0-1
Ekstrakcja (Et2O)
Warstwa eterowa
C14
OH
O
NH3
+
TWarstwa wodna
C14
OH
O
Pomiar aktywnosci 14C (Ai)
Pobieram V1 mieszaniny reakcyjnej
Mierzę aktywność (A0) 14 C oraz
stosunek aktywności 3H/14C (R0)
Mieszanina reakcyjna:enzym, L-Phe [1-14C, 3S-3H]bufor boranowy 0,2M pH = 8,7
Pobieram 5 frakcji (każda V1) o różnym stopniu przereagowania w zakresie od 10% do 20%
t1 t2 t3 t4t5
NH2T+
NH3T
+NH3T
Kolumna jonowymienna Amberlit IR 120 (H+)
elucja H2O
H OT
C14
OH
O
NH3
+
T
0,3 M NH3
C14
OH
O
NH3
+
TOdparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem Pomiar stosunku
aktywności 3H/14C (Rri)
Kinetyczny efekt izotopowy D/T w pozycji 3-pro-S L-Phe
Nr Eksp. KEI OdchylenieStand.
1 1,0750 0,0186
21,0953 0,0187
3 1,0899 0,0151
4 1,0734 0,0167
Średnia 1,0834 0,0109(1,01%)
Zależność Swain’a-Schaad’a
α = k
k kH
T D
= kH
1 44,
k
kD
T obl obs
3 26,
= k
k
k
kH
T
H
T
α =
Gdzie: kH/kT - KIE dla 1H/3H.
kH/kD - KIE dla 1H/2H.
kD/kT - KIE dla 2H/3H.
Jeśli efekt 1H/3H, obliczony z efektów 1H/2H lub 2H/3H przy pomocy wspomnianych zależności, jest mniejszy od efektu zaobserwowanego, wtedy prawdopodobnie w reakcji następuje tunelowanie protonu.
Jeśli wartość wyliczonego KIE jest większa od zaobserwowanej, to mamy do czynienia ze złożonością kinetyczną, tzn. nie tylko etap odrywania protonu decyduje o szybkości reakcji.