wk hoofdstuk 27
TRANSCRIPT
WK: Normal, but so different
Hoofdstuk 27
Nerveus zit Marit voor het raam te wachten. Hij zal
toch echt wel komen, zoals hij beloofd had? Hij zal
haar toch weer niet, zoals zoveel jaren geleden, laten
stikken?
Marit,
Guus,
Nienke,
Simon,
Roos &
Jasmin
“Verman je, Marit!”, spreekt ze zichzelf toe, terwijl ze
op de bank gaat zitten, “Je hebt een vriend, vier
kinderen, alles om gelukkig te zijn… daar gaat híj echt
geen verandering in brengen!”
Ze staat op om weer even uit heet raam te kijken. Plots
stokt haar adem in haar keel. Daar staat hij… nog geen
haar veranderd!
Met trillende benen opent Marit de deur, en loopt op
hem af: “Staf? Heb je geen zin om binnen te komen?”
Ze schrikt wanneer hij meteen zijn armen om haar
heen slaat: “Marit! Eindelijk, ik heb je zo gemist… ik
ben zo blij dat ik je na al die jaren nog eens terug
zie…”
“Ho! Nu niet doen alsof ik het ben die jou zo lang niet
heeft willen zien!”, rukt Marit zich los, “Voor zover ik
me herinner was jij nog altijd degene die niet klaar
was voor een kind, en me daarom maar heeft laten
stikken met de drieling!”
Ze haalt even diep adem, en voegt er dan met zachtere
stem aan toe: “Maar je hebt getoond dat je toch nog
interesse hebt in je kinderen. Als je wil, kan je
binnenkomen. Dan laat ik je wat foto‟s van hun
verjaardag zien!”
Eenmaal binnen ploffen ze naast elkaar op de bank
neer, en Marit duwt Staf een fotoalbum in zijn handen.
Glimlachend begint ze te vertellen: “We hadden voor de verjaardag van de drieling een tuinfeest georganiseerd. Het was heerlijk weer, en bovendien doet onze jongste dochter Jasmin niets liever dan buitenspelen.”
“Nienke was als eerste bij de taart, ongeduldig zoals
altijd.”, ze glimlacht even, “Dat heeft ze van jou. Maar
toen Roos en Simon hun zus al buiten zagen
staan, wisten ze niet hoe snel ze achter haar aan
moesten gaan!”
“Wel verd…”, mompelt Staf, wijzend of één van de
foto‟s, “Professor Heijmans? Is jouw vriend de
grootste versierder onder de proffen?”
“En dan?”, gaat Marit meteen in de aanval, “Toen jij
me in de steek gelaten had, was hij er om me te
steunen. Hij heeft de drieling mee opgevoed, ik heb
nog een dochter met hem gekregen… dus zie ik niet in
waarom jíj commentaar op hém zou moeten geven!”
Woest draait ze de bladzijde om en vertelt verder: “En
daarna groeiden ze op tot drie geweldige tieners! Staf
lijkt helemaal op jou, hij heeft dan ook de
Rijkdomswens gekozen.”
“Nienke lijkt meer op mij, zij is dan ook een
Familiesim. En Roos… zij is altijd de meest sociale
van de drie geweest, en heeft gekozen voor de
Populariteitswens.”
Staf klapt het boek dicht: “We hebben drie geweldige
kinderen, dat is zeker!”
Hij aarzelt even, voordat hij de volgende vraag durft
stellen: “Zou ik hen misschien eens kunnen
ontmoeten?”
Marit schudt vastberaden haar hoofd: “Voorlopig niet,
Staf. Ik zou hen eerst de waarheid over hun vader
willen vertellen. En dan is het maar afwachten hoe ze
reageren…”
“Ik begrijp het…”, antwoordt Staf, terwijl hij Marit
zachtjes achterover duwt, “Tot dan zal ik me amuseren
met hun moeder…”
Marit is totaal verstomd, maar op één of andere manier
– ze weet zelf niet eens waarom – heeft ze toch geen
zin om hem af te weren.
Ze gaan steeds verder, en zo eindigen ze samen
zoenend op Marits bed.
Ook al fluistert een stemmetje haar in hoe verkeerd ze
bezig is, Marit geniet van elke seconde. Dit is weer…
helemaal zoals vroeger!
Pas wanneer zij en Staf weer opduiken vanonder de
lakens, beseft ze goed wat ze gedaan heeft.
“O nee… Staf, dit mag niet meer
gebeuren…”, mompelt ze, “Ik zou willen dat je nu
gaat!”
“Ik vond het zaaaaalig…”, kreunt Staf nog na, terwijl
hij Marit innig op de mond kust, “Als je nog eens wilt
afspreken, je weet me te vinden.”
Hij schiet in zijn kleren en loopt zonder nog iets te
zeggen naar buiten, een verbouwereerde Marit
achterlatend.
“Na al die jaren gaat het nog steeds niet beter…”,
zucht Shania, “Op de lagere school zag iedereen me
als een „hoerenkind‟, ook in het middelbaar werd ik
nog steeds gepest…”
Shania
Van aan de andere kant van zijn bureau kijkt
studentenbegeleider Joris Manders haar
onderzoekend aan: “En het gaat nog steeds niet
beter?”
Shania schudt haar hoofd: “Behalve mijn halfzus
Kelsy heb ik nooit veel vrienden gehad… ik weet
gewoon niet hoe ik in een groep moet functioneren!”
De tranen springen in haar ogen, en ze legt haar hoofd
op tafel om haar verdriet te verbergen: “Ik weet
gewoon niet hoe ik hun gedrag moet interpreteren…
als iemand ook maar een beetje commentaar op me
geeft, denk ik al meteen weer dat ze me gaan pesten…
Ik zie het niet meer zitten, Joris…”
“En Kelsy?”, vraagt Joris, terwijl ze allebei
opstaan, “Zij heeft als Populariteitssim vrienden
genoeg, neemt zij je niet eens af en toe mee uit?”
“Dat doet ze inderdaad…”, zucht Shania, “En dan
zitten zij de hele tijd te praten, en ik kan gewoon niet
deelnemen aan het gesprek. De roddels over mijn
verleden hebben intussen ook al hun ronde gedaan op
de campus…”
“Ik stel voor dat je gewoon nog eens probeert
contacten te leggen,” zegt Joris, “Spreek gewoon
iemand aan, de eerste de beste die je tegenkomt.”
Hij geeft Shania een hand: “Zien we elkaar dan over
twee weken terug? Dan vertel je me maar wat ervan
geworden is!”
Shania knikt beleefd, en loopt dan snel naar buiten.
Haar hart bonkt in haar keel. Lucht heeft ze
nodig, frisse lucht!
Het eerste wat Shania doet wanneer ze thuiskomt, is
een bad laten vollopen met heerlijk warm water.
Hopelijk knapt ze daarvan op.
Terwijl ze in het hete water neerzakt, flitsen de
herinneringen voor haar ogen. Nee, ze heeft Joris niet
de hele waarheid verteld, ook al is hij dan de
studentenbegeleider.
Ze kon hem toch moeilijk vertellen dat ze vreest
dezelfde weg op te gaan als haar moeder. In
gedachten dan tenminste… ze mag dan zo weinig
sociale contacten hebben, het aantal personen waarop
ze de afgelopen jaren verliefd geweest is kan ze op
haar twee handen niet meer tellen!
En wat ze nog het ergste van al vindt: het maakt niet
uit welk geslacht deze persoon heeft. Ik denk
zelfs…, gaat de gedachte door haar hoofd, Misschien
ben ik al wel vaker op een vrouw geweest dan op een
man…
En dan is er Joris zelf nog… vanaf het eerste moment
dat ze hem zag, verdronk ze al in zijn blauwe ogen. Het
kost haar steeds weer moeite om gewoon tegenover
hem te gaan zitten…
Haar gedachten worden onderbroken door Kelsy die
haastig de badkamer komt binnengelopen en nerveus
voor de spiegel aan haar ketting begint te friemelen.
Meteen zet ze weer haar vrolijke gezicht op, Kelsy mag
niks merken van haar depressieve bui: “Je ziet er zo
knap uit, zus! Grootse plannen voor vanavond?”
“Ja, ik heb afgesproken met Martijn! Dus moet ik er
wel goed uitzien… je hoeft vanavond niet op me te
wachten om naar bed te gaan, het zou wel eens laat
kunnen worden…”, lacht Kelsy geheimzinnig.
Ze klikt haar haarspeld los, grist nog snel haar
handtas van de kapstok en loopt naar buiten: “Dag
zusje! Jij amuseert je hier wel vanavond, hé!”
Shania zucht. Kelsy zal weer eens een leuke avond
hebben, en zij… zij zit hier weer alleen met haar
problemen. Kelsy zal misschien na vanavond een
vriendje hebben, en zij zal weer eens niet anders
kunnen dan fantaseren hoe geweldig het is om iemand
te hebben…
Verzuip jezelf dan!, schiet er opeens door haar hoofd.
Verschrikt door haar eigen gedachten springt ze uit
bad en trekt de stop eruit. Heeft ze dan écht gedacht?
Ze slaat haar handen voor haar gezicht en laat zich
snikkend op de badkamervloer zakken.
Ze kan het niet meer aan, ze kan het écht niet meer…
“Wat scheelt er, Olivia?”, vraagt Iris aan haar dochter
die achter haar wat staat te draaien, “Is er iets wat je
wilt vragen?”
Olivia zucht: “Het is niets, mama. Alleen… ik verveel
me zo. Weet jij niets wat ik kan doen?”
Iris,
Lex,
Olivia &
Valentina
“Waarom ga je niet eens op zoek naar een
tienerbaantje?”, stelt Iris voor, “Dan heb je nog iets te
doen na school. En met jouw verstand moet je dat
makkelijk aankunnen!”
“Dat zou geweldig zijn, mama!”, roept Olivia uit, “Wil
jij me dan even helpen zoeken? Ik weet helemaal niet
hoe ik daaraan moet beginnen!”
Even later zit Olivia al aan haar computer te zoeken.
“Kijk mama, een baantje in de carrière Illusionist,
meteen mijn levenswens!”, roept Olivia enthousiast,
“Moet ik nu gewoon een mail sturen op dit e-
mailadres?”
Iris kijkt mee over haar schouder: “Daar mag je
schrijven waarom jij geschikt zou zijn om deze baan te
krijgen. En daar welke richting je volgt op school…”
Een halfuurtje later heeft Olivia alles ingevuld, en klikt
ze op „Verzenden‟.
“Keihard bedankt, mama!”, zegt ze terwijl ze haar
moeder omhelst, “En nu maar hopen dat ik de baan
ook krijg…”
Haar tweelingzus is helemaal niet bezig met
huiswerk, laat staan met een tienerbaan.
Nee, Valentina doet vooral haar best om zo populair
mogelijk te worden, en nodigt dan ook zowat iedere
dag een klasgenoot uit.
“Euhm, Valentina… zou je alsjeblieft even uit de weg
willen gaan, ik zou graag aan tafel willen en je verspert
mijn weg.”, vraagt Lex voorzichtig.
Maar Valentina draait zich alleen maar met een
geïrriteerd „Sssst!‟ om, schuift uiteindelijk met veel
gegrom opzij en gaat dan weer verder met haar
gesprek.
“Zeg eens, jongedame, wil je wel eens niet zo‟n
brutale mond opzetten tegen je vader!”, reageert Iris
meteen, “En neem nu maar afscheid van je vriendin,
het eten is klaar!”
Zachtjes schuift Valentina een paar minuten later aan
tafel/ “Het spijt me dat ik zo onbeleefd tegen je
was, papa. Ik had zo graag gewoon opzij willen
gaan, maar…”
Ze stopt in het midden van haar zin, maar de rest van
het gezin heeft al wel begrepen wat ze bedoelt. Als
Valentina de kans ziet om stoer over te komen bij haar
vriendinnen, zal ze die wel grijpen, ook al kwetst ze
daar andere mensen of zichzelf mee…
Het gezin eet verder, tot de stilte opeens onderbroken
wordt door de telefoon.
Iris staat op: “Ik ga wel.”
“Hé, Daniël! Wat voor nieuws?”
…
“Echt? Geweldig, proficiat! En wat is het geworden?”
…
“Een jongetje, leuk na die twee meiden! Echt
gefeliciteerd! En hoe heet hij?”
…
“Mooie naam. Wanneer mogen we eens langskomen?”
…
“Oké, dan komen we morgen wel eens langs. Doe mijn
zusje de groeten, en geef de kleine alvast een kusje
van me.”
…
“Ja, tot morgen. Daag!”
Vrolijk schuift Iris opnieuw aan tafel.
“Anke is vanmiddag bevallen van een zoontje!”, vertelt
ze, “Zijn naam is Devon.”
“We gaan er toch zo snel mogelijk naartoe
hé, mama?”, vraagt Valentina enthousiast, “Ik kan niet
wachten om hem te zien!”
“Natuurlijk, we gaan er morgen al naartoe!”, antwoordt
Iris. Ze glimlacht, dit is Valentina weer zoals ze echt is:
vrolijk, zachtaardig en gek van kinderen.
“Ja, je bent echt een prachtig ventje!”, kirt Iris, en ze
kriebelt de baby in zijn buikje.
Dan richt ze zich tot Anke: “Hij is wel echt een perfecte
mengeling van jou en Daniël, zusje!”
Anke,
Daniël
& Devon
“Ja,” glimlacht Anke terwijl ze haar zoontje aan
iedereen showt, “De huidskleur heeft hij van ons
beide, zijn blonde haartjes van zijn vader…”
“En zijn prachtige blauwgrijze ogen heeft hij van zijn
even knappe moeder!”, klinkt Daniëls stem vanuit de
keuken.
“Zo wil ik er later ook wel eentje…”, zucht Valnetina
vertederd zonder haar blik van de kleine Devon af te
wenden.
“Ik ook…”, antwoordt Marit, “Het begint bij mij weer zo
te kriebelen… ik denk dat ik Guus toch nog maar eens
lief moet aankijken!”
De gezellige babbel onder de hele familie wordt
onderbroken door de telefoon.
“Hier hou jij Devon even vast?”, geeft Anke de baby
aan Valentina, “Dan neem ik even op.”
“Anke Elena Normal.”
…
“Hé Kelsy! Wanneer komen Shania en jij eens naar
jullie kleine broertje kijken?”
…
“Wat zeg je?”
…
“Naia?”
…
“Waar moeten we naartoe komen?”
…
“Oké, probeer je rustig te houden, we komen eraan!”
Anke laat de telefoon als verstijfd op de grond vallen,
en begint paniekerig en hartverscheurend te huilen.
Meteen schit Iris op haar zus toe: “Anke, wat scheelt
er? Wat heeft Kelsy gezegd?”
“Shania…”, snikt Anke, “Ze heeft geprobeerd… ze
heeft een overdosis pillen genomen! Ze ligt nu in het
ziekenhuis, we moeten ernaar toe!”
“Waarop wachten we dan nog?”
Uitzinnig van paniek is Iris de deur al uit
gelopen, Anke volgt haar op de voet. Bang voor wat ze
daar zullen aantreffen…
Tot de volgende
keer!!!