WIM OPBROUCK

Foto

Mie

k Th

iere

n

Foto

Mie

k Th

iere

n

Ik ben de genaamde Wim op-broeck, woonachtig te Bavikho-ve. op een onbekend adres op het platteland. Ik lieg over mijn leeftijd, niemand weet eigenlijk hou oud ik echt ben. Zelfs op Wi-kipedia staat mijn geboorteda-tum fout genoteerd. En ik heb er mijn plezier in gevonden om dat te doen tijdens mijn allereerste interview dat ik ooit gaf dat ik gaf vroeg er een of andere nietwit(?) hoe oud ik was en in een split second zei ik n andere leeftijd. Het scheelt altijd maar een 2 of 3 jaar. En ik ben dat blijven doen. (lacht)Viola, ik ben acteur, artistiek lei-der van NT Gent. Nog tot 2015. Ik heb ook geen cv. Ma dat kan toch op imdb teruggevonden

worden. Dat is vrij compleet. Op Wikipedia is het dat niet.

De mysterieuze Wim opbroeck, die leeft op een onbekend adres op het platteland en al vanaf het begin van zijn carrière over zijn eigen leeftijd liegt, is opgegroeid in het Texas van West-Vlaande-ren. Nu is hij een Befaamd acteur en artistiek leider van het ? Gent. Maar wat heeft hem gedreven om acteur te worden? Wel, het ging niet allemaal zonder slag of stoot…

To begin with the beginning. Ik ben geboren en getogen in Harelbeke, Wat men noemt het Texas van west Vlaanderen, ergens in de tweede helft van

de jaren 60. Harelbeke was een arbeidersbastion. Dat wil zeggen dat ik van normale komaf ben en dat er eigenlijk niet zo veel cul-tuur was in ons gezin. Mijn vader was een vooraanstaand politicus bij de socialisten en schepenen van sport en feestelijkheden. In de jaren 70 kregen we een opkomst van de culturele centra. De socialistische partij moest de gewone arbeider wat cultuur bij brengen en dat deden ze doormiddel van fanfares. Waar ik nooit aan heb meegedaan (lacht). Maar er was wel een har-monie orkest, de vooruit, en dat maakte dat heel Harelbeke een ongelooflijk cultureel leven had en dat was vrij bijzonder voor zo’n klein provincie stadje.

Niemand kent men leeftijd

Hierdoor was er een zeer goeie muziekacademie waar ik wel naartoe ging. Als men nu zou vragen wat mijn jongensdroom was, dan had ik toen 2 antwoor-den. Ten eerste, kunstenaar wor-den of chefkok. Van kinds af aan was ik verliefd op de kunsten. Ik probeerde zoveel mogelijk kunsten onder de knie te krijgen. Dus ik ging naar de muziek aca-demie, naar de tekenacademie, ik ging naar de scouts, tegelij-kertijd naar de mutualiteit region van de arbeiders. ik was overal tegelijk en deed alles tegelijk. Dit heeft een grote rol gespeeld in mijn ontwikkeling. Ik werd door veel gestimuleerd, ik kreeg de beste boeken mee van de biblio-theek, ik kreeg een abonnement op de mediatheek, en vooral dat laatste was fantastisch.

Elke zondag toen ik een man-neke was van 12jaar reed ik ‘s ochtends met de fiets naar de mediatheek waar ik echt alle genres kon terugvinden, klassiek, pop, rock, jazz, kleinkunst, ... En ik nam van elk genre 1 lp mee en luisterde deze thuis één voor één. Mijn wereld ging open. Na de mediatheek kwam er de discobus. 

De discobus is een grote ca-mion met een oplegger waar diezelfde muziekcollectie in lag. Dankzij de discobus werden ook de kleinere gemeentes bediend en konden deze genieten van de muziek. En de gasten die daar mee rond reden waren echte rock en roll kerels. Fantastische mannen die ik bewonderde omwille van hun grote kennis en liefde voor muziek. Zij hebben mij ook veel tips gegeven. Ze raadde me de beste platen aan zoals die van Tom Waits en Jim Morrison. Dit abonnementje op de mediatheek is een heel be-langrijk aspect geweest in mijn leven.

Op de muziekschool ging het minder goed. Ik ben piano be-ginnen leren en notenleer. Maar daar was ik altijd op gebuisd. Ik werd daar buitengesmeten uit die klas en… Het lukte me gewoon niet. Tot ik op een gege-ven moment dixie en voordracht en toneel ben beginnen volgen bij claarlije. Ze was een lerares en bijzonder vrouw. Tot op de dag van vandaag heeft zij een zeer belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Naast natuurlijk nog andere mensen. Want de ont-wikkelingen van een kunstenaar hangen af van ontmoetingen. Natuurlijk moet je alle kunststro-mingen, zoals de barok en de renaissance, en de geschiedenis begrijpen en in je achterhoofd houden, maar dat is niet het be-langrijkste. Je kan dingen leren en lezen maar een ontmoeting is willekeurig, dat heb je niet in de hand. Je komt ze tegen op een kruispunt, soms op het juiste moment, maar ze duwen je zowiezo een kant uit. Bewust of onbewust. Zij, mevrouw Claar-lije, is zo’n ontmoeting die heel belangrijk is geweest.

Ik kwam bij haar binnen terwijl de les bezig was. 14 jaar was ik, de jongste van heel de klas. De oudere studenten waren voor haar een voordracht aan het doen terwijl zij op een stoel zat. Door haar artistieke voorko-men met juwelen en kleuren en lekkere parfum was ik zeer onder de indruk. Ik denk dat ik altijd een beetje verliefd op haar ben geweest.

Ik moest naast haar komen zitten, de deugeniet van 14-15jaar, en er was een student bezig. Luc dewilde zo genaamd, hij zat in zijn laatste jaar voordracht en zei een gedicht op. Ik vond dat ge-weldig. Zijn gedicht was gedaan en zij gaf wat commentaar en dan wendde ze zich naar mij en vroeg wat ik er van vond. Ik zei: ‘Maar mevrouw, ik mag daar

helemaal niets van vinden.’ En zij zei ‘jawel, kom op, wat vond je er nu echt van?’ en dan moest je een paar dingen formule-ren maar ze duwde je vanaf de eerste dag al in de richting dat je altijd een mening moet vormen over iets.

Op een positieve manier wel-iswaar. Als je kritiek had, moest die opbouwend zijn. En dat was goed, omdat je als kijker of als speler altijd een mening moet formuleren naar je collega’s of je publiek toe. En dat was zo haar eerste ding: Zeg maar je ge-dacht! Want de anderen zeggen dat later over jou ook.

Ik stond toen al met mijn boekje klaar om op te schrijven wat we moesten voorbereiden tegen morgen. ‘Niets’ zei ze. ‘Neen echt niets.’ En ze wees naar zo’n me-talen kasten waar de bibliotheek zich bevind en ze zei: ‘Neem 4 boeken mee.’ In die kasten lagen enkel poëzie boeken in. Dus ik ga voor die kast staan en nam instinctief 4 boeken mee. Ik had Oostakkers van Hugo Claus mee en poablo Meruda(???) mee. De andere weet ik niet meer. Aah wacht, Dillan Thomas ook dacht ik. En tot op de dag van vandaag zijn Hugo Claus en dillan thomas zeer belangrijke dichters ge-weest.

En dat is les 2, je moet ook hon-gerig zijn naar literatuur. Geloof dus niet dat eender welke kun-stenaar ergens kan komen zon-der zich te voeden. Zonder hun rugzak vol te laden met kunst of cultuur. Je moet eigenlijk gul-zig zijn. Lees die gedichten. Ik was daar onmiddellijk verslaafd aan. Nu nog steeds. Poezie is de essentie en kern wat dat taal is. Als je je wilt uitdrukken met taal moet je je dialect kennen uiter-aard. Dan moet je alle aspecten van taal leren. Dat kan je enkel met veel te lezen.

Dus ik geloof ook niet als men-sen naar mij komen en zeggen van goh amai das nogal een acteur hè, die springt gewoon op tafel en ok geloof dat dan niet. Dat gaat zeker geen groot talent worden. Want het heeft niets te maken met op tafel te springen en veel te durven. Neen, het is net het omgekeer-de. Vanuit een schaamte of verlegen standpunt iets groots doen is veel boeiender.

Ik vraag vaak aan jonge gas-ten die acteur willen worden of ze soms naar een museum gaan. ‘Neen’. Lees je boeken? ‘ni veel.’ literatuur poëzie? ‘euh neen.’ Waarom wil je dat dan doen? waarom wil je acteur worden? en dan komt er geen antwoord. Onbewust is dat beroemd willen zijn.

Terug naar de tijd dat ik 14jaar was. Met claalijen, zij heeft me de weg gewezen. Ik wou naar de toneelschool gaan maar ik was een zeer slechte leerling in de wetenschappen uiteraard. Zoals zovelen. Dus woensda-gen lang inhaallessen wiskun-de. Maar ik altijd wel gemoti-veerd. En ook in organisaties van de school was ik vanalles mee aan het organiseren. Ik werd daar graag gezien omdat ik ook graag naar school ging. En dan moest ik beginnen aan de humaniora. Ik had heel rap beslist dat ik plastische kunsten wou doen.

Waarom? Omdat ik een toneel-opleiding niet zag zitten. Dat bestond toen ook niet echt. Maar er bestond wel een hu-maniora voor plastische kun-sten in Kortrijk en daar heb ik de tijd van mijn leven gehad. Echt fantastisch. Les nr 3: de verbeelding. Niets wordt er geboren zonder verbeelding. Geen iPod, geen iPad, ge hebt

niks. Geen nieuwe formules voor wiskunde , niks. Dus ook in de wetenschap zoeken de mensen eerst vanuit hun ver-beelding. Daarom, verbeelding is voor mij alles. En zeker in de kunsten. Theater, film, dat wordt geboren vanuit een idee. Maar niet iedereen loopt rond met ideeën. Ideeën komen voort uit het voeden van je verbeelding. Ik ben nu een week in new york geweest en ik stond aan het moma, ik ga naar het guggen-heim, voor mij een gaugain, een Picasso of kunstenaars die ik niet ken, ik sta voor hun kunstwerken en ik denk...goh, dat kan ik gebruiken. Onbewust neem je dat met je mee, hun idee. Je verbeelding is altijd iets dat actief is. Als dat stil valt ben je geen kunstenaar. Je kan dan niets meer ontwikkelen. Dan ben je een uitvoerder. Maar de Fun zit natuurlijk in het bedenken.

In de plastische kunsten was het een en al stimulatie van de sensoren van de verbeel-ding. Ik tekende graag, nu nog steeds en ik tekende veel. Dat heeft me nooit los gelaten. Dus die humaniora was voor mij zo’n plezier. De lessen, de ateliers, lang werken (dat hebben we daar ook geleerd) dat was fantastisch. We werkten tot 12uur met muziek in de klas. Dat had ik nog nooit meege-maakt. Ik kom in het atelier en de leraar rookte sigaretten en er stond muziek op. Pink Floyd of the Beatles. Ik kwam echt thuis. Ik dacht hier wil ik voor altijd blijven. In die wereld.

Ondertussen bleef ik theater doen. Maar ik wou heel graag theater volgen aan de studio Herman teirlinck. Ik had toe-latingsexamen gedaan. Met de hulp van claalijen. Zij heeft

nooit gezegd tegen mij ‘doet da niet’ ze zei enkel ‘ja, de be-slissing is aan u hè.’

En dat is iets dat ik van haar heb geleerd. Ik zou nooit tegen mijn dochter bevoordeeld zeg-gen, je moet toneel gaan doen of net, ik heb liever niet dat je dat doet. Ik zou enkel zeggen: de beslissing is aan u. Jij bent de enige die dat kan beslissen. Als je zegt dat je dat wil, harts-tochtelijk of maar half dan moet jij dat weten in zo’n vak. Dus... Ik naar Antwerpen.

Ik was onmiddellijk door en de vier jaar die daar op volgden waren super. Ik deed soms ook dingen tegen mijn goesting. Want er was daar ook klassiek ballet, jazzballet, salondansen, schermen, paardrijden, acro-batiek, dingen die niet echt mijn specialiteit zijn, maar ze hebben mij wel geholpen. Een paar acteurs die ik bewonder zijn delayt James denolfilli. ... Dat zijn acteurs die goed in het vlees zitten. Maar die hebben allemaal een ongelooflijke lichtheid.

Ik zelf ben altijd al struis ge-weest. Dus die fysiek zwaardere vakken hebben wij goed ge-holpen om toch soepel te zijn. Toch mag je ni teveel verwach-ten van een opleiding. Een opleiding reikt tools aan, het moet een soort maatstaf zijn, maar voorderest kan een op-leiding je nergens brengen. Je moet dat zien als een opstap. Een doorstart. Je moet ervan genieten en pakken wat je kan pakken.

artikel doorMarthe Van de Staey

Justine Demarey

ROODWim Opbrouck is een creatie-ve duizendpoot. Naast acte-ren is hij ook directeur van het bekende Gentse theater NTGent. Twee van zijn grote passies worden dan ook gekoppeld in Rood, een biografische thea-tervoorstelling over het leven van Mark Rothko, de schilder die vooral gekend was door zijn bijzondere ‘kleurblokschil-derijen’. Het oorspronkelijke Amerikaanse stuk Red stond al op Broadway en behaalde verschillende prijzen. Onder de regie van Koen De Sutter (gekend van de monoloog Martens en als ‘The Horse-man’ in Cordon) wordt het nu ook naar België gehaald.

Wim Opbrouck speelt Roth-ko, een zoekende kunstenaar in een wereld gebaseerd op commerciële doeleinden. Sa-men met Servé Hermans, die Rothko’s assistant speelt, zet hij in het toneelstuk niet enkel de professionele verhouding tussen de twee neer. “(…) En toch is er ook liefde mee gemoeid. Alleen al het feit dat Rothko zijn assistent zo lang tolereert, bij hem in de buurt houdt, bewijst dat. (…) Zo proberen Servé en ik Rothko en zijn assistent te spelen: als een duo dat elkaar uitdaagt, elkaar ver drijft, op de spits drijft – maar vanuit een zekere vorm van liefde.”

Rood is te zien op 12 juni in de Stadsschouwburg in Utrecht.

Reservatie op het num-mer: +31 30 23 020 23

RegieKoen De Schutter

DramaturgieKoen Haagdorens

LichtDennis Diels

KostuumAnja Perisic

TekstJohn Logan

VertalingGommer Van Rousselt

artikel doorAnke Desmet

Agenda NT GentDinsdag 3 juni: God van de afslachting

Woensdag 4 juni: God van de afslachting

Donderdag 5 juni: Boekpresentatie Jan Hoet

Woensdag 11 juni: God van de afslachting / Vorst – Forest Donderdag 12 juni: God van de afslachting

Vrijdag 13 juni: God van de afslachting / Vorst – Forest

Zaterdag 14 juni: Vorst – Forest

Donderdag 19 juni: Vorst – Forest

Vrijdag 20 juni: Vorst – Forest

Zaterdag 21 juni: Vorst – Forest / Front

artikel doorAnke Desmet

Een tijdlijn in de televisiegeschiedenis

Foto

Mie

k Th

iere

n

Het minste dat je over Wim Opbrouck kan zeggen is dat hij een creatieve dui-zendpoot is. Doorheen de jaren verwierf hij roem als acteur, muzikant, televisiema-ker en artistiek leider van het NTGent. Met zijn baard en West Vlaams-accent is hij niet meer weg te denken van het Vlaamse televisiescherm. Van een grappige col-lega tot een bloedserieuze gynaecoloog in oorlogstijden, er is geen rol die hem niet past. Wij zetten enkele van zijn meest memorabele momenten op een rijtje.

Het EilandZever, gezever! De bekende woorden van Frankie Loosveld kent iedereen nog. Het Eiland was een Vlaamse komische serie, geregisseerd door Jan Eelen over een groep mensen op kantoor. De serie won enkele prijzen en wordt nog steeds gezien als een van de meest hilarische Vlaamse televisieprogramma’s.

De Bende Van WimSamen met Jean Blaute en Michiel Hendryckx maakte Wim Opbrouck het reisprograma ‘De Bende Van Wim’. Zij door-kruisten samen met de motor heel Europa door. Ze bezochten onder andere Duitsland, Frankrijk, Engeland, Zwitser-land, Spanje, Portugal en Ierland. In deze landen gingen ze op zoek naar de plaatselijke muziek, volksfiguren, gastrono-mie en geschiedenis. Centraal stond de vriendschap tussen de drie, met hun eigen persoonlijkheid en interesses.

Frits En Freddy!Ook als crimineel Carlo Mus schittert Wim Opbrouck in deze komische film geregisseerd door Guy Goossens, ook bekend van Matroesjka’s waar Wim ook een rol in speelde. De film werd niet gesteund door het Vlaams Audiovisueel Fonds waardoor de makers zelf op zoek moesten naar sponsors.

SalamanderIn de prestigieuze televisiereeks Salamander speelde Wim Opbrouck de rol van de minister van justitie. De reeks werd al in Engeland uitgezonden, met groot succes, en er liggen ook plannen klaar voor onder meer een Amerikaanse remake. De serie werd geregisseerd door Frank Van Mechelen en uitgezonden op één.

In Vlaamse VeldenIn de veelbesproken Eén-serie ‘In Vlaamse Velden’ gaf Wim gestalte aan het personage Philip Boesman, een gynae-coloog in de stad Gent, wiens zonen naar het front moeten. De Duitsers zelf nemen de stad Gent en het huis van de dokter en zijn gezin in. De serie werd geregisseerd door Jan Matthys, oa ook beroemd van Quiz Me Quick, en werd bij televisiekijkend Vlaanderen goed gesmaakt.

artikel doorJustine Demarey

InterviewMiek Thieren

ArtikelAnke DesmetJustine DemareyMarthe Van de Staey

FotoMiek Thieren

Lay-outMiek Thieren