12 VRIENDIN.NL 13VRIENDIN.NL

Interview

“Ik hoop nog steeds op die ene, ware liefde”

Zangeres en actrice Willeke Alberti (67) is weer helemaal terug in de spotlights.

Ze staat in het najaar op de planken in musical De Jantjes, speelt in de film Alles

is familie en zingt op de DWDD Recordings. “Voor alles is een tijd en nu is de

mijne aangebroken.”

In de villa van Willeke Alberti ademt alles familie. Haar smaakvol ingerichte woonkamer staat en hangt vol met foto’s. Dochter Daniëlle met haar gezin, zoon Johnny in smoking op de bruiloft van halfbroer Kaj, Kaj met zijn bruid. Zelfs de echofoto van haar kleinzoon die in oktober wordt geboren, is trots uitgestald op de eettafel. Voor Willeke is familie het aller-belangrijkst in haar leven. Willeke: “Afgelopen Moederdag was zo mooi, toen waren mijn kinderen en kleinkinderen, op kleinzoon Davey na, allemaal tegelijk bij me. Met hen om me heen ben ik het gelukkigste mens ter wereld. Daar kan niets tegenop. Ik ben ook dolblij met mijn schoonzoon en schoon-dochter. Mijn jongste zoon Kaj is vorig jaar getrouwd met Hannah. Hij is in een warm bad terechtgekomen. Ook zo’n fijn gezin, waarin de vader en moeder nog steeds samen zijn. Daar kan ik wel met lichte jaloezie naar kijken. Dat had ik toch ook graag gehad.” Je hebt drie huwelijken gehad, drie keer ging het mis. “Het is altijd mijn streven geweest om een echt gezin te vormen en later samen opa en oma te worden. Dat lijkt me nog steeds het

allermooiste en het is jammer dat me dat niet gelukt is, maar het leven loopt zoals het loopt. Relaties gaan stuk. Het overkomt je en mij dus drie keer. (Willeke is getrouwd geweest met Joop Oonk, John de Mol en Søren Lerby, red.) Een scheiding went nooit. Het is een vreselijke periode en de kinderen zijn altijd de dupe. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik met alle ex-partners nog steeds goed omga. Als je kinderen hebt, moet je on speaking terms blijven, want je deelt een verantwoordelijkheid. Aan modder gooien heb ik nooit gedaan. Dan bevuil je je eigen nest. Er zijn best weleens problemen geweest waarvan ik dacht: had dat niet anders gekund? Maar ik heb nooit gedacht: ik wil je nooit meer zien. Als ik dat roep, heb je het heel erg verbruid.” Terwijl je toch behoorlijk teleurgesteld bent geweest in jouw exen.“Ik heb absoluut mijn verdriet gekend. Als je erachter komt dat de ander het niet zo nauw neemt met trouw, is het gewoon over. Dat is mij drie keer overkomen. Zelf ben ik heel monogaam en zonder vertrouwen kan ik niet verder. Ik kan veel delen, maar niet mijn man. Van ontrouw krijgt je zelfvertrouwen een flinke

knauw. Maar mijn grote geluk is dat ik altijd kon terugvallen op mijn vak en mijn kinderen.” Geloof je nog in eeuwige trouw?“Nee. Ik vind dat heel moeilijk. Het is ook de reden waarom ik nu alweer een tijd alleen ben. Mannen én vrouwen flirten nu eenmaal graag en met al die sociale media en gsm’s is het nog makkelijker dan vroeger om een affaire te starten. Het schrikt me af om in een nieuwe relatie te stappen. Toch blijf ik hopen dat het nog voor me is weggelegd. Zoals ik ooit zong: telkens weer hoop je toch dat er iemand komt waar ik alleen voor leef en mijn hart aan geef.” Waar haal je jouw kracht uit?“Ik ben een positief mens. Schouders eronder en weer doorgaan. Het komt namelijk altijd weer op z’n pootjes terecht. Ik pak ook snel de telefoon op om het goed te maken als iets niet lekker loopt. Je moet dingen niet erger laten worden dan ze zijn. Praat het uit, communiceer. Of wat ook helpt: probeer in gedachten een roos te zetten tussen jou en degene op wie je boos bent. Daardoor verandert je blik. Wel heb ik tegenwoordig het hart op de tong en laat ik niet meer over me heen lopen. Dat heb

Willeke Alberti over haar leven, familie en mannen

Willeke:“Pas drie weken

voordat mijn moeder overleed, vertelde ze me dat ze óók trots

op mij was”

14 VRIENDIN.NL 15VRIENDIN.NL

Teks

t: Jo

an M

aken

bach

. Fot

o’s:

Roy

Beu

sker

. Vis

agie

: Ger

ard

de H

aan.

ik in het verleden te lang en te vaak gedaan. Ik hield mijn mond, liet alles over mijn kant gaan om de lieve vrede te bewaren. Je wordt er een leuker, blijer en trotser mens van als je aangeeft wat je wilt en wat je niet wilt.” Hoe heb je geleerd voor jezelf op te komen? “Ik heb een paar jaar geleden professionele hulp gezocht, omdat ik steeds tegen bepaalde patronen aanliep. Ik cijferde mezelf volkomen weg. In mijn huwelijken, maar ook in mijn relaties met familie en in mijn werk. Ik wilde mensen niet krenken of teleurstellen en zorgde graag voor ze. Maar het ging ten koste van mijn eigen geluk. Ik heb een tijdje therapie gevolgd, maar ook veel aan de zelfhulpboeken van de Amerikaanse psycholoog Wayne Dyer gehad. Uit die boeken heb ik geleerd om meer in het nu te leven. Het leven zelf is natuurlijk ook al een soort therapie. Voor alles is een tijd en nu is de mijne aangebroken. Het is wel lastig als je ineens zegt: tot hier en niet verder. Ik ben vrienden verloren doordat ik zo duidelijk mijn grenzen aangaf, maar dat zijn dan niet de mensen die bij je horen. Ik weet nu veel

beter wie ik zelf ben en straal uit dat je met respect met mij om moet gaan. Iedereen. Van kinderen tot familie en producenten.” Kreeg je dat pleasegedrag van huis uit mee?“Ja, dat is me met de paplepel ingegoten. Het verzorgende zit ook in mijn generatie. Mijn moeder cijferde zich altijd weg, al was ze er nog extremer in dan ik. Zij leefde echt voor het zorgen voor anderen. Als haar man en kinderen maar gelukkig waren, dan was zij het ook. Zelfs na mijn vaders dood is ze hem altijd blijven steunen. Je mocht niet aan haar mannetje komen. Ze is 26 jaar alleen geweest en vorig jaar overleden. Ik besef helaas nu pas wat zij betekent heeft voor ons gezin. Vroeger begreep ik die verering van mijn vader toch iets minder. Ze kon het bijvoorbeeld niet hebben als iemand anders een lied zong van mijn vader. Zelfs niet als ik het deed. Als ik met André Hazes De glimlach van een kind zong of Niemand laat zijn eigen kind alleen, dan was ik even een week uit de picture. Er kon er maar één zingen en dat was mijn vader. Dat zei ze zonder pardon. Pas drie weken voordat ze

overleed, vertelde ze me dat ze óók trots op mij was. Dat had ze me nooit eerder verteld. Ik realiseerde me toen pas hoe erg ik naar haar complimenten heb gehunkerd. Het heeft me bewuster gemaakt van hoe ik met mijn eigen kinderen moet omgaan. Je denkt altijd: ach, ze weten wel hoeveel ik van ze hou, maar is dat wel zo? Ik zei dat veel te weinig, omdat mijn ouders dat ook nooit bij mij deden. Nu doe ik het bewust wel. Het is ook zo handig met die mobiele telefoons. Je sms’t makkelijker: ‘I love you.’ Soms stuur ik alleen even een kruisje. Of: ‘Ik denk aan je.’ Binnen een seconde heb ik al een berichtje terug. Dat is zo fijn.” Waar ben je trots op bij jouw kinderen?“Ik heb drie topkinderen voor wie ik diep respect heb. Hoe Johnny bijvoorbeeld omgaat met kinderen en verstandelijk gehandicapten, fantastisch! Ik weet nog goed hoe hij me belde toen hij Down met Johnny had gemaakt. Ik wist van niks, zag het pas toen hij het al had opgenomen. Ik ben een week echt van slag geweest. Zó prachtig. Johnny is er nog niet klaar voor om een gezin te hebben – dat heeft hij echt van zijn vader. Maar ik denk dat hij straks de allerleukste vader wordt die er maar is. Kaj wordt binnenkort een heel lieve papa. Het is een jongen die zijn hele leven keihard heeft gewerkt. En Daniëlle is een super- moeder en zo creatief. Ze houdt zich bezig met choreografie en heeft nu een heel hoge positie in de yogawereld. Alle drie de kinderen ondernemen dingen zónder hulp van hun moeder en vader. Soms denk ik een beetje teleurgesteld: goh, had je niet even kunnen vragen of ik je daarbij kon helpen? Vooral Johnny is een zelfstandig kind, dat had hij al als klein jongetje. Ik vind het ongelofelijk wat hij allemaal doet. Door zijn achternaam ver-gelijken mensen hem snel met zijn vader. Maar zijn sociale inborst en acteertalent heeft hij van mij. Net als zijn durf. Ik dook van de allerhoogste duikplank naar beneden en heb in de trapeze gewerkt. Als ik hem dan nu op tv allerlei stunts zie uithalen, denk ik: ja, dat deed ik ook. Zijn vader heeft hoogtevrees, die springt echt niet uit een vliegtuig!”

Je kinderen zijn bijna allemaal gesetteld. Voel je je weleens alleen? “Ik heb weleens een moment dat ik me alleen voel, maar eenzaam gelukkig nooit. Dat komt ook door mijn vak. Mijn optredens in de zorg-centra, meespelen in een film, op het toneel staan met De Jantjes, ik word er helemaal hyper van. Ik zoek de gezelligheid ook bewust op. Mijn nichtje logeert vaak bij me, mijn kleindochter Estelle woont vlak bij me en komt aanwaaien. Johnny en Daniëlle zie ik helaas weinig, omdat hij veel werkt en zij en haar man nu in Mexico wonen, maar er is wel regelmatig contact via sms en Skype. En ik heb fantastische vrienden en vriendinnen. Een nieuwe man? Ik date nooit met een man. Ik maak ook geen tijd om op zoek te gaan naar een nieuwe relatie en zit graag lekker thuis. Ook daarin lijk ik vreemd genoeg sterk op mijn moeder.”

Willeke:“Zelf ben ik heel

monogaam: ik kan veel delen, maar niet

mijn man”

Willeke in het kortNaam: Willeke Alberti (Willy Albertina Verbrugge) Geboren: 3 februari 1945 in AmsterdamRelatie: geen, drie kinderen: Daniëlle (van ex-man Joop Oonk), Johnny (van ex-man John de Mol) en Kaj (van ex-man Søren Lerby) Bekend van: het lied Spiegelbeeld, waar-mee Willeke in 1963 doorbreekt. Daarna heeft ze nog hits met Mijn dagboek, De winter was lang en Samen zijn. Van 1965 tot 1969 heeft ze met haar vader, volkszanger Willy Alberti, een tv-show bij de Avro. Ze debuteert in 1970 als actrice in de tv-serie De kleine waarheid en speelt in 1975 Rooie Sien. Daarna is ze even uit beeld, omdat ze zich toelegt op het moederschap en haar gezin. In 1987 gaat ze weer aan het werk. Ze deed in 1994 mee aan het Eurovisie Songfestival en speelt in de musical Hello Dolly. Ze is de stem van Tante Perenboom in de kinderserie Woezel en Pip. In augustus staat ze op de Gay Parade, vanaf september toert ze door het land met de musical De Jantjes en op 19 november gaat de film Alles is familie in première, waarin Willeke een rol heeft.