un breve paseo pola poesía de lois pereiro
TRANSCRIPT
UN BREVE PASEO POLA POESÍA DE LOIS PEREIRO
Monforte de Lemos, 1958
A Coruña, 1996
Un poeta da Xeración dos 80
Lois Pereiro encádrase na “Xeración dos 80” da poesía galega, a carón de Ramiro Fonte, Fernán-Vello, Xosé Mª Álvarez Cáccamo, Manuel Forcadela, Baixeras, Pilar Pallarés, Manuel Rivas, Xavier Seoane, Xulio L. Valcárcel, Ana Romaní, etc.
Esta xeración fixo vivir a poesía galega unha etapa de esplendor, modernización e renovación, rompendo con certas características e inercias do período inmediatamente anterior.
O afán de renovación formal, a ruptura co socialrealismo prosaico, a apertura a outras manifestacións artísticas (música, pintura...), a exploración de referentes e vivencias do mundo urbano e moderno, a forte presenza da temática erótica e amorosa e a pegada culturalista son algúns dos seus trazos xerais máis destacados.
Primeiras producións
Comeza a escribir aos 17 anos, en Monforte, cando aínda estaba a estudar o bacharelato.
En Madrid, onde estuda na Escola Oficial de Idiomas, promove a revista a fotocopia ou fanzine LOIA, da que saíron catro números. Viaxa por diversos países europeos e frecuenta o trato doutros mozos galegos con inquedanzas: Manuel Rivas, Antón Losada, Fermín Bouza, Menchu Lamas, Antón Patiño, Vicente Araguas...
En 1981 resulta envelenado pola inxesta de aceite de colza adulterado e enferma gravisimamente. Ten que regresar a Galiza e padecer un auténtico calvario médico-sanitario.
Un único premio e un primeiro poemario
Establecido na Coruña, gaña en 1982 o seu único premio literario nun certame da Asociación Cultural O Facho co poema “Atrocity exhibition”.
Participa tamén nos volumes colectivos De amor e desamor I e II (1984 e 1985), como moitos outros membros da súa xeración.
En 1992 aparece, da man de Edicións Positivas, o seu primeiro libro: Poemas 1981/1991, que reúne 42 composicións.
Manuel Rivas define o libro do seu amigo como “mestura de video-clip, haiku, destello, pregaria e cantiga de escarnio”.
O segundo e definitivo poemario
Cando en 1994 a SIDA o coloca ao bordo da morte, Lois Pereiro ponse a escribir a súa obra definitiva e un dos grandes libros da nosa literatura contemporánea: Poesía última de amor e enfermidade (1995).
O Amor, a Enfermidade e a Morte son os tres eixos centrais duns poemas escritos con radical sinceridade, cheos de furia, de vitalismo, de lucidez e de paradoxal esperanza.
O impacto desta obra é inmediato e intenso nos poetas da chamada Xeración dos 90.
Unha entrevista testamentaria
Unha morte prematura
O 24 de maio de 1996, no cuarto 627 da Residencia sanitaria da Coruña, apágase a vida de Lois Pereiro.
Poderíano escoller como epitafio
Cuspídeme enriba cando pasedespor diante do lugar no que eu repouseenviándome unha húmida mensaxede vida e de furia necesaria
O DÍA DAS LETRAS 2011: UN BON PRETEXTO PARA ACHEGARSE Á
POESÍA DE LOIS PEREIRO