tula
DESCRIPTION
Term paperTRANSCRIPT
Mga tinipong tula
At
Reaksyon
Ipinasa ni:
Joanne Tracy V. de Leon
Ban111
Ipinasa kay:
Prof. Arnel Laurel Cay
Pag-Asa sa Gitna ng Kawalan
Gil Gregorio
Ang lambing ng panahon ay salitang dala ng langit
Taimtim na dalangin ng mga pusong nagpakasakit;
Ang mga tagong suyuan ay parang walang katapusan
Halik ng damdamin mo’y bigkis ng pag-irog kailanman.
Iulat mo, Mahal, sa ulap upang makadama ng hapis
Na kapagdaka’y uulan, yan ay iyak na paimpit;
Sa tindi ng sakit ng dibdib sa pag-ibig na nakalaan
Sa huling yugto ng hininga mo’y buhay na nagdaraan.
Iambag mo sa bundok ang balot-pighating nadarama
Na sa angking kataasan nito’y maiparating mo kay Ama:
Oh Anak mong yao’y pagsamo’y pakinggan na,
Liripin mo ang damdamin sa parang ng isang aba!
Sabihin mo rin sa hangin at iparating sa karimlan
Na ang sakit ng damdaming atas, bigyan nya ng daan;
Ibulong mo pa rin ang laman ng nakapiit mong puso
Bago pa man dumating ang wakas nito sa pagkakatuto.
Alin baga ang nais mong malaman sa sarili?
Yun bang sakit ng talim o lambat ng kapighatian?
Mahal, ang pamimili ay nasa saiyo lamang kailanman
Purihin mo man ang lahat sa mundo at kalangitan
At iangat ang pansariling mithiin doon sa magpakailanman,
Subalit, ang sanlibo mong kabutiha’y isang mali ang tapat nyan;
Isulong mo man sa labanan ang lahat mong angking lakas
Gaya pa rin ng nakaraa’y katapat nati’y maliit na butas.
Huwag mong sayangin ang yugto ng iyong panahon
Malapit na ang takipsilim na matagal ding nagyaon;
Ibuhos mo ngayon ang talinong ipinagmana ng mundo
Higit pa riyan sa tingin mo ang ini-ambag mong talino.
Reaksyon:
Ang tungkol sa tulang ito ay kahit ano pang mangyari sa buhay natin,
kahit anong hirap ang pagdaanan natin sa araw-araw ay kailangan natin
maging matatag. Kailangan nating lumaba sa mga pagsubok n gating buhay.
Dapat ipakita pa natin sa iba na kaya natin, kaya natin labanan ang ating
mga hinaharap sa buhay. At dapat pa din tayo mag pasalamat.
Malayong Pag-ibig
Gil Gregorio
Minsan sa isang mapagbadyang larangan
Sa isang lilim ng panaginip at kahungkagan;
Dito matatagpuan ang lalim ng pag-iibigan,
Tunay nga bang may milagrosong kapangitan?
Hindi malirip ng aking hunghang na isipan
Kung baga mali o tama ang kahihinatnan;
Dito ko napagtanto ang tunay na kamalian
Subalit pinilit ko pa ring ginawang katwiran.
Ang malayong pag-ibig ay minsan lang sumibol
Sa ilalim ng pihikan kong damdamin ay kumakahol!
Parang asong gala sa lansangan ng paghihimutok
Na ang lakad ay pahina’t bahag ang buntot.
Tingnan mo sa malayong silanganan at masdan
Ang umaalimpuyong hagibis ng karagatan;
Doon mo ubusin ang nag-aalimpuyong damdamin
Na kung masukat ang mundo, yun din ang sa atin.
Malayo man ang lugar sa bawat isa’y paghinga
Nararamdaman ang pag-ibig nating nadarama;
Hayun ang bituin at ang buwan ay humahalina
Huwag na nating sayangin ang oras tuwina.
Malayo ka man, malapit din ang iyong kapurihan
Na sa paglubog ng araw, dun din ang hapunan
Na kapagdaka’y tumumbas sa likas na trono
Ang hangong kagandaha’y di pa natin maituturo.
Likas nga bang ganito na sa tuwina’y parang loro?
Iikot-ikot sa hantungan ng sanga’y may maisusubo;
Aayon sa ihip ng paghinga’y naging butil ng tuwa
Ganyan din ba katunay malayong pag-ibig ng aba?
Reaksyon:
Kahit malayo satin ang ating iniibig, hindi pa din magbabago basta an
gating nararamdaman para sakanila. Ang tunay na pag-ibig ay minsan lang
sumibol, kaya dapat ingatan at alagaan natin ang ating mga mahal sa
buhay. Kahit gaano pa kalayo ay dapat iparamdam pa din sa kanila ang
nararamdaman mo.
Panaginip sa Madilim na Maliwanag
Gil Gregorio
Alam ko, mali...subalit bakit ang pagkakataon
ay akay ang isang kahihinatnan na makupad?
Alam ko, mali...ngunit bakit may pag-asa
at akay ang katiwalian na kailanman ay hungkag?
Alam ko, mali...bakit hinayaan ng pagkakataon
na mailathala sa pangkalawakang kadahilanan?
Alam ko, mali...bakit dinala sa oras ng pangangailangan
na ang kapit ay tulad ng mapanlinlang na tuko?
Alam ko, talagang mali....subalit anong magagawa ko?
Pilit ko man suyurin sa isip kung alin, di ko malirip.
Ah, panaginip sa madilim kung minsan ay sala-hula
na kung sa isip ay tama maliwanag na maling halina.
Reaksyon:
May mga pagkakataon na kahit alam nating mali, kahit alam nating di
dapat ay ginagawa pa din natin. Hindi natin maiwasang gawin kahit na hindi
tama, sa kadahilanan na doon tayo sumasaya. Kahit alam nating mali ay
ginagawa pa din nating tama ang lahat. Pinipilit natin maging maayos ang
mga ginagawa natin para sa ating kagustuhan.
Aklat ng Buhay
Minsan sa isang patak ng ulan
sa dilim ng mapagkunwaring panahon;
Pinuyos ng masalimuot ng kalakaran
na ang buhos ay akda ng kaisipan.
Di mo lubos maisip kung ano ang turing
sa mga naka-ambang plastik na angkin;
Di mo rin maitatago ang sidhi ng panaginip
na kapagdaka'y aayon sa agos
nang gusto mong makamtan at maangkin.
Ang aklat ng buhay ay puno ng kapalaran
na di natin hawak at mahirap masuyuan;
Kahit ika'y nasa munting mundo mo,
ang pahina ng kasalukuyan ay nasa saiyo.
Isulat mo man ang nakaraan at ipaabot
sa panahong parating,
ikaw at ikaw pa rin ang may-akda
nang buhay mong angkin.
Reaksyon:
Sabi sa tulang to ay tayo ang gumagawa ng kapalaran ng ating buhay.
Tayo ang may akda sa ating pang araw-araw. Hindi natin maiiwasang may
makasalamuha tayong mga nagpapanggap lang satin o mga tinatawag
nating plastic. Hindi natin maiiwasang may mga ganyang tao sa ating
paligid. Pero kahit ganun pa man ay dapat pa din tayo mabuhay sa ating
araw-araw, hindi natin kailangan mag pa-apekto kung ano ang nasa paligid
natin.
Ganid
Katulad mo’y lobo ng kaparangan
Kahalobilo’y makamandag na ahas,
Uwak at buwayang patiwarik ang dibdib.
Katulad mo’y buwitre ng disyerto
Nakaabang sa mga bulok na tira
At ang paborito’y uod ng laman.
Katulad mo'y mabangis na ligaw na hayop,
Hayok sa lamang-loob na animo’y bulagsak;
Hatid ay sakit ng puso't dilim ng paningin.
Mas masahol ka pa sa ligaw na tigre
at makamandag na mga kobra;
Walang habas an pandadaraya sa mga aba!
Sa katulad mo'y para sa kumukulong putik
upang doon ka balatan at tadtarin;
Impit ng iyak mo'y di diringgin
upang malaman mong katulad ka ng hangin:
Na kung saan ang hininga ng panahon
doon rin hihimlay at matitimtim.
Katulad mo'y alamid sa gubat
na kung magkubli'y dilim ang sukat;
Katulad mo'y putik ng kumunoy
na kung sinuman ang nahulog
libingan sa lupang himlay ay tuloy-tuloy.
Di mo alintana kung sino ang kausap
animo'y iyo na ang buong mundo't
di mo alam kung saan ka nanggaling;
walang pagbabago at kinabukasan.
Ganid ka nga kung tawagin at alipustain
ng mga katulad mong itim ang budhi
at bulok ang kailaliman ng binhi!
Ang Katulad mo'y walang karapatan
para sa pangkalahatang kabutihan!
Reaksyon:
Ang tulang to ay tungkol sa tao na inihahambing sa mga hayop. Ang
buhay daw ay isang malaking gubat. Tulad ng ahas na makamandag, na
kung hindi ka maingat ay baka may gawing di maganda sayo. Sa buwitre ng
disyerto na nag-aabang ng kanyang makakain. Tulad ng mabangis na hayop
na hindi na iniisip kung ano ang gagawin nila. Dapat maging handa tayo sa
mga pwedeng mangyari sa ating buhay.
Bayan kong sawi
Francisco Baltazar
Sa loob at labas ng bayan kong sawi
Kaliluha’y siyan nangyayaring hari,
Kagalinga’t bait ay nalulugami
Naamis sa hukay ng dusa’t pighati
Ang magandang asal ay ipinupukol
Sa laot ng dagat ng kutya’t linggatong;
Baling magagaling ay ibinabaon
At inililibing nang walang kabaong.
Nguni ay ang lilo’t masasamang loob
Sa trono ng puri ay iniluluklok,
At sa bawa’t sukob na may asal-hayop,
Mabangong insenso ang isinusuob.
Ang lahat ng ito maawaing langit,
Iyong tinutunghay ano’t natitiis?
Wala ka ng buong katwiran at bait
Pinayapayagan pang ilubog ng lupit.
Datapwat sino ang tatarok kaya
Sa mahal mong lihim, diyos na dakila?
Walang nangyayari sa balat ng lupa,
Di may kagalingang iyong ninanasa.
Reaksyon:
Bayan kong sawi, iba’t iba ang ating nakakasalamuha sa araw-araw.
Meron mga ganid sa kasamaan pero pilit itong pinatatakpan. Mga taong
gusto ng kapangyarihan sa pamahalaan. Meron ding mababait, pero
inaabuso ang kanilang kabaitan.
KundimanJose P. Rizal
Tunay ngayong umid yaring dila't puso
Sinta'y umiilag, tuwa'y lumalayo,
Bayan palibhasa'y lupig at sumuko
Sa kapabayaan ng nagturong puno.
Datapuwa't muling sisikat ang araw,
Pilit maliligtas ang inaping bayan,
Magbabalik mandin at muling iiral
Ang ngalang Tagalog sa sandaigdigan.
Ibubuhos namin ang dugo't babaha
Matubos nga lamang ang sa amang lupa
Habang di ninilang panahong tadhana,
Sinta'y tatahimik, iidlip ang nasa.
Reaksyon:
Nagbalik tuloy sa alaala ang iba pang awit na katulad nito.
Natatandaan pa kaya ng marami ang kumakaway ka pa irog nang kita'y
iwan, upang magtungo sa ibang bayan, isang panyong puting-puti ang iyong
tangan, basang-basa ng luha mong di mapigilan.
Dalit
Marcelo H. del Pilar
Kung sa langit nabubuhay
ang sa lupa'y namamatay
ano't kinatatakutan
ang oras ng kamatayan
Ginto't pilak sa pukpukan
sa platero'y umiinam
ang puring lalong makinang
sa pukpok ay pumupusyaw.
Reaksyon:
Tula lamang kaya kagila, para sa isang ikalawang doon, nagkaroon
kami ng isang sulyap ng nakaraan at gaano kahalaga sa kanila ang aming
kalayaan ay, na namin ngayon balewalain o mang-ahas. kung kami ay sa
kanilang mga sapatos na pang-maaari kaming aktwal ipagsapalaran aming
mga buhay para sa isang mas mahusay na buhay para sa aming mga anak.
Bahagi ng sa mga kababayan
Emilio Jacinto
Sa dulo ng tatlong dantaon ng pagkaalipin..., walang natamo ang ating bayan kundi
maghimutok at manghingi ng kaunting lingap at kaunting habag; ngunit sinagot nila
ang ating mga hibik sa pamamagitan ng pagpapatapon at pagpipiit. Sa loob ng
sunod-sunod na pitong taon, ang La Solidaridad ay nagkusang ibigay ang sarili at
ubusin ang mga lakas nito upang makamit, hindi ang lahat ng nararapat nilang
ipagkaloob, kundi yaong mga bagay lamang na dapat sumaatin sang-ayon sa
katwiran. At ano ang naging bunga ng ating mga pagpapakasakit at ng ating
matapat na pananalig? Pandaraya, pag-upasala, kamatayan at kapaitan.
Ngayon, pagkatapos mapagal sa pagtataas ang ating kamay sa pagsusumamo,
natagpuan na natin sa wakas ang ating sarili; unti-unti ang mga tinig natin ay
pinanawan ng himig ng hinagpis dahil sa walang-humpay na pagmamakaawa;
ngayon... itinataas natin ang ating ulo na malaong naugali sa pagyuko, at
sinasapian tayo ng lakas dahil sa matibay na pag-asa na dulot sa atin ng katwiran
at kadakilaan ng ating layon... Masasabi natin sa kanila nang buong karahasan na
ang pagtawag na "Inang Espanya" ay wala kundi isang munting pagpaparangal
lamang, na hindi ito dapat iwangki sa kapirasong damit o basahan na
kinatatanikalaan nito, na nahihilahod sa lupa; na walang gayong ina at walang
gayong anak; na may isang lahi lamang na nagnanakaw, isang bayan na tumataba
sa hindi nito pag-aari, at may isang bayan na napapagal nang manatili hindi lamang
sa kapabayaan kundi sa kadayukdukan; na wala tayong dapat pagtiwalaan kundi
ang ating sariling kapangyarihan at sa pagtatanggol ng ating sarili.
Reaksyon:
Nagpagpatuloy programa programa programa programa! ng Kongreso
ng Malolos at maraming nagawa na maganda. Pinagpatuloy muna ang
sistemang piskalya ng mga Kastila, pati rin sa sistema ng pagsingil ng buwis,
hindi kasama ang sabong at iba pang katuwaan. Binabaan ang buwis sa
digmaan at ang boluntaryong donasyon ay hiningi. Inayos rin ang sistema ng
adwana. Binuksan ang pambansang pautang. Siya ay si Emilio Aguinaldo.
SA ANAK NG BAYAN
Emilio Jacinto
Unang paksa sa mahabang sanaysay na Liwanag at Dilim
Sa iyo, O Anak ng Bayan, anak ng dalita, na nagbabatang pumapasan ng madlang
kabigatan sa balat ng lupa, sa iyo ko inihahandog itong munting kaya ng kapos
kong isip.
Iyo ngang marapatin sapagkat iniaalay ng isang pusong nabubuhay at nabubuhol sa
iyo sa pamamagitan ng lalong tapat na pakikipag-kapwa.
Inakala ko na kahit bahagya ay iyong pakikinabangan; at ako ma’y di bihasa sa
magandang pagtatalatag ng mga piling pangungusap ay aking pinangahasang
isulat.
Mapalad ako kung makabahid ng tulong sa lalong ikagiginhawa ng aking mga
kababayan na siya kong laging matinding nais.
At bakit di ko sabihin? Ang alaala ko’y baka wikain na ang namuhunan ng buhay at
dalita ay malabuan at maalimpungatan sa nagdaang mahabang pagkakahimbing,
at ang laman ng bungang matitira sa iyo ay wala kundi mapait na balat.
Reaksyon:
Ang mga bagay na kaya mong gawin para sa ikauunlad ng bayan ay hindi magagawa ng bayan para sa iyo. Halimbawa na lang ng ating Pangulo kaya nga tayo may Pangulo, kahit na mag-isa sya pilit ginagawa ang lahat para mapaunlad ang ating bansa.
AKO'Y UMAASA
Emilio Jacinto
Tayo’y huwag mainaman sa balat pagkat di kinakain
at karaniwang magkalaman ng masaklap.
Ang mga libingang marmol ay maputi’t makintab
sa labas; sa loob uod at kabulukan.
Reaksyon:
Dapat ay maging kuntento tayo kung ano meron tayo. Huwag tayo
maging mapaghanap na wala sa atin.
Sa Aking Mga Kabata
Dr. Jose Rizal
Kapagka ang baya'y sadyang umiibig
Sa kanyang salitang kaloob ng langit,
Sanglang kalayaan nasa ring masapit
Katulad ng ibong nasa himpapawid.
Pagka't ang salita'y isang kahatulan
Sa bayan, sa nayo't mga kaharian,
At ang isang tao'y katulad, kabagay
Ng alin mang likha noong kalayaan.
Ang Hindi magmahal sa kanyang salita
Mahigit sa hayop at malansang isda,
Kaya ang marapat pagyamaning kusa
Na tulad sa inang tunay na nagpala.
Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin
Sa Ingles, Kastila at salitang anghel,
Sapagka't ang Poong maalam tumingin
Ang siyang naggawad, nagbigay sa atin.
Ang salita nati'y huwad din sa iba
Na may alfabeto at sariling letra,
Na kaya nawala'y dinatnan ng sigwa
Ang lunday sa lawa noong dakong una.
Reaksyon:
Ang Sa Aking Mga Kabata ay isang tula na nakasulat sa wikang Tagalog tungkol sa pag-ibig ng isang tao sa kanyang katutubong wika. Madalas na pinapalagay na ginawa ito ni Jose Rizal, ang Pambansang Bayani ng Pilipinas at sinasabing naisulat niya noong 1869 sa gulang na walong taon at unang tulang ginawa ni Rizal. Bagaman, may ilang mga dalubhasa sa kasaysayan na nagsasabing walang patotoo na si Rizal ang may-akda ng tula at panlilinlang ito.[3] Pinaghihinalaan ang mga makatang sina Gabriel Beato Francisco o Herminigildo Cruz ang tunay na may-akda.
HULING PAALAM
Dr. Jose Rizal
Pinipintuho kong Bayan ay paalam,
Lupang iniirog ng sikat ng araw,
mutyang mahalaga sa dagat Silangan,
kaluwalhatiang sa ami'y pumanaw.
Masayang sa iyo'y aking idudulot
ang lanta kong buhay na lubhang malungkot;
maging maringal man at labis ang alindog
sa kagalingan mo ay akin ding handog.
Sa pakikidigma at pamimiyapis
ang alay ng iba'y ang buhay na kipkip,
walang agam-agam, maluwag sa dibdib,
matamis sa puso at di ikahahapis.
Saan man mautas ay di kailangan,
cipres o laurel, lirio ma'y patungan
pakikipaghamok, at ang bibitayan,
yaon ay gayon din kung hiling ng Bayan.
Ako'y mamamatay, ngayong namamalas
na sa Silanganan ay namamanaag
yaong maligayang araw na sisikat
sa likod ng luksang nagtabing na ulap.
Ang kulay na pula kung kinakailangan
na maitina sa iyong liwayway,
dugo ko'y isaboy at siyang ikikinang
ng kislap ng iyong maningning na ilaw.
Ang aking adhika sapul magkaisip
noong kasalukuyang bata pang maliit,
ay ang tanghaling ka at minsang masilip
sa dagat Silangan hiyas na marikit.
Natuyo ang luhang sa mata'y nunukal,
taas na ang noo't walang kapootan,
walang bakas kunot ng kapighatian
gabahid man dungis niyong kahihiyan.
Sa kabuhayan ko ang laging gunita
maningas na aking ninanasa-nasa
ay guminhawa ka ang hiyas ng diwa
paghingang papanaw ngayong biglang-bigla.
Ikaw'y guminhawa laking kagandahang
akoy malugmok, at ikaw ay matanghal,
hininga'y malagot, mabuhay ka lamang
bangkay ko'y maisilong sa iyong Kalangitan.
Kung sa libingan ko'y tumubong mamalas
sa malagong damo mahinhing bulaklak,
sa mga labi mo'y mangyayaring ilapat,
sa kaluluwa ko halik ay igawad.
At sa aking noo nawa'y iparamdam,
sa lamig ng lupa ng aking libingan,
ang init ng iyong paghingang dalisay
at simoy ng iyong paggiliw na tunay.
Bayaang ang buwan sa aki'y ititig
ang liwanag niyang lamlam at tahimik,
liwayway bayaang sa aki'y ihatid
magalaw na sinag at hanging hagibis.
Kung sakasakaling bumabang humantong
sa krus ko'y dumapo kahit isang ibon,
doon ay bayaan humuning hinahon
at dalitin niya payapang panahon.
Bayaan ang ningas ng sikat ng araw
ula'y pasingawin noong kainitan,
magbalik sa langit ng buong dalisay
kalakip ng aking pagdaing na hiyaw.
Bayaang sino man sa katotong giliw
tangisang maagang sa buhay pagkitil;
kung tungkol sa akin ay may manalangin
idalangin, Bayan, yaring pagkahimbing.
Idalanging lahat yaong nangamatay,
Nangag-tiis hirap na walang kapantay;
mga ina naming walang kapalaran
na inihihibik ay kapighatian.
Ang mga balo't pinapangulila,
ang mga bilanggong nagsisipagdusa;
dalanginin namang kanilang makita
ang kalayaan mong ikagiginhawa.
At kung ang madilim na gabing mapanglaw
ay lumaganap na doon sa libinga't
tanging mga patay ang nangaglalamay,
huwag bagabagin ang katahimikan.
Ang kanyang hiwaga’y huwag gambalain;
kaipala'y marinig doon ang taginting,
tunog ng gitara't salterio'y magsaliw,
ako, Bayan yao't kita'y aawitan.
Kung ang libingan ko'y limot na ng lahat
at wala ng kurus at batong mabakas,
bayaang linangin ng taong masipag,
lupa'y asarolin at kahuya’y ikalat.
Ang mga buto ko ay bago matunaw,
mauwi sa wala at kusang maparam,
alabok na iyong latag ay bayaang
siya ang babalang doo'y makipisan.
Kung magkagayon ma'y, alintanahin
na ako sa limot iyong ihabilin,
pagka't himpapawid at ang panganorin,
mga lansangan mo'y aking lilibutin.
Matining na tunog ako sa dinig mo,
ilaw, mga kulay, masamyong pabango,
ang ugong at awit, paghibik ko sa iyo,
pag-asang dalisay ng pananalig ko.
Bayang iniirog, sakit niyaring hirap,
Katagalugan kong pinakaliliyag,
dinggin mo ang aking pagpapahimakas;
diya'y iiwan ko sa iyo ang lahat.
Ako'y patutungo sa walang busabos,
walang umiinis at berdugong hayop;
pananalig doo'y di nakasasalot,
si Bathala lamang doo’y haring lubos.
Paalam, magulang at mga kapatid
kapilas ng aking kaluluwa't dibdib
mga kaibigan, bata pang maliit,
sa aking tahanan di na masisilip.
Pag-papasalamat at napahinga rin,
paalam estranherang kasuyo ko't aliw,
paalam sa inyo, mga ginigiliw;
mamatay ay siyang pagkakagupiling!
Reaksyon:
Ang masasabi ko sa tulang iniwan ni rizal ay unang una malalim ang
mga salita na hindi kayang intindihin ng isang normal na tao o filipino,pero
dahil binasa ko ito ng mabuti at inalam ang mga detalye, naintindihan ko na
ang tulang iyon ay para sa bansa, na inaalay nya ang buhay na dito at mahal
na mahal nya ang kanyang bayang sinilangan, sobra proud ako na
nagkaroon tayo ng isang bayani na katulad ni rizal, wala ng hihigit pa sa
kanyang mga ginawa para sa ating bayan, oo hindi sya nkidigma at gumamit
ng dahas pero ng dahil sa sulat nya namulat nya ang mga tao kung anung
ang nangyayari sa kanilang bansa.
Ang Awit ni Maria Clara
Dr. Jose Rizal
Walang kasintamis ang mga sandali sa sariling bayan,
Doon sa ang lahat ay pinagpapala ng halik ng araw,
May buhay na dulot ang mahinhing simoy na galing sa parang.
Pagsinta'y matimyas, at napakatamis ng kamatayan man.
Maapoy na halik, ang idinarampi ng labi ng ina
Paggising ng sanggol sa kanyang kandungan na walang balisa,
Pagkawit sa leeg ng bisig na sabik pa-uumaga na,
Matang manininging ay nangakangiti't pupos ng ligaya.
Mamatay ay langit kung dahil sa ating lupang tinubuan,
Doon sa ang lahat ay pinagpapala ng halik ng araw,
Ang mahinhing simoy ns galing sa bukid ay lubhang mapanglaw
Sa wala nang ina, wala nang tahana't walang nagmamahal.
Reaksyon:
Kanta de Maria Clara o Song ng Maria Clara ay isang tula na isinulat ni
Jose Rizal sa 1887. Isang taludtod sa Noli Me Tangere na ay nakatakda sa
musika ni Juan Hernandez. Maria Clara ay isang character sa Jose Rizal
nobelang "Noli Me Tangere." Niya ay ang pag-ibig interes ng pangunahing
kalaban ng nobelang, Juan Crisostomo Ibarra. Mamaya, sa pagdinig ng
kanyang kamatayan, siya nagpunta sa upang maging isang madre. Tula ay
matatagpuan sa Kabanata 23 at isinalin sa iba't ibang wika.
Karakter ang, Maria Clara kumanta ito habang pagkakaroon ng picnic
malapit sa lawa sa kanyang mga kaibigan, kapag ang kanilang mga
kahilingan. Ito ay isang melodramatik kanta dahil ito ay isang matalinghaga
kahulugan ng pagkamakabayan. Din ito ipinakita sa Rizal ay walang humpay
mga commitment ng at sentiments sa kanyang bansa. Tula ang inilarawan
kung paano matamis ang mga oras na ginugol sa isang magandang bansa
pati na rin ang namamatay para sa bansa.
Sa kasalukuyan, ang isang band na may pangalang Camerawalls ginawa ng
Clementine (dating mula sa Orange at mga limon), Batas Santiago at Joseph
Rudica. Ito ay sa ilalim ng kanilang Gabay album Pocket sa Iba pang mga
World.
Kimkim
J. R. RAMOS GO
Pinipilit kong maging masaya
Kahit batid ang lungkot sa mata
Sa bi ma’y bakas ang ngiti
Sa loob-loob ko’y humihikbi
Reaksyon:
Pinipilit maging Masaya hingil sa kanyang mga pinagdadaanan. Hindi
niya pinapahalata sa iba kung ano ang kanyang kinikimkim. Pinipilit niya
maging Masaya at matatag sa lahat ng bagay.
ANG MGA MATA MO
-
Nang ikaw ay bago sumipot sa lupa'y
Ipinanghiram ka ng mata sa tala,
Dalawang bituing sa hinhi'y sagana
Ang naging mata mong mayaman sa awa.
Sa mga mata mo'y aking nasisilip
Ang bughaw na pilas ng nunung ̃ong lang ̃it,
Mababaw na dagat ang nasa sa gilid
Na ang naglalayag ay pusong malinis.
Di ayos matalim, ni hugis matapang,
Ni hindi maliit, ni di kalakihan,
Ang mga mata mo'y maamo't mapungay.
Kahinhina't amo ang nanganganinag,
Kalinisa't puri ang namamanaag,
Umaga ang laging handog mo sa palad.
Reaksyon:
Binigyan tayo ng dalawang mata, mata para makita ang mga
magagandang tanawin sa ating bansa. Mga magagandang karanasan na
dumadaan sa atin. Kaya dapat tayong mag pasalamat ay dahil may mata
tayo para makita ang lahat ng mga ito.
Ang Kanyang Mga Mata
Clodualdo del Mundo
Dalawang bituing
kumikislap-kislap
sa gitna
ng dilim. . .
Tambal ng aliw
na sasayaw-sayaw
sa tuwing ako’y
naninimdim. . .
Bukang-liwayway
ng isang pagsintang
walang maliw!
Takipsilim
ng isang pusong
di magtataksil!
Reaksyon:
Binigyan tayo ng dalawang mata, mata para makita ang mga
magagandang tanawin sa ating bansa. Mga magagandang karanasan na
dumadaan sa atin. Kaya dapat tayong mag pasalamat ay dahil may mata
tayo para makita ang lahat ng mga ito.
Kulang ang Kahapon at Bukas
Annalyn Madali
Magmula pa sa aking kahapon
Isang kahapong wari ay tulad ngayon
Ikaw na nga sinta ang noon ay kaylayo
Ang ninais kong makasuyo
Hindi man noon tanaw ng iyong puso
Ang dati kong pagsuyo,
Umasa na dumating ang isang tulad ng ngayon
Sa piling mo aking sinta ay naging tunay ang isang kahapon
Ngunit kulang ang ating kahapon, Kulang pa rin ang bukas
Maipadama lamang sa iyo aking sinta
Ang saya at ligaya na aking nadama
Sa bawat kahapon, ngayon at bukas
Sa piling mo aking sinta.
Reaksyon:
Kulang ang mga napagdaanan natin kahapon, kulang ito para
pangaralan tayo sa ating mga ginagawa. Kulang para malaman natin ang
kaibahan ng kahapon sa bukas. Kulang para iparamdam sa ating mga mahal
na mahal natin sila. Kulang ang kahapon sa mga ito para sa lahat.
KAY AMA
Emelita Perez Baes
Nagising nga akong tila nangangarap na isang anino
sa maputing tabing ng aming kahapong nilikha ng tao;
sa pagkakawalay sa isang magulang ay waring natuto
nahawi ang ulap na nagbigay silim sa kanyang talino.
Siya’y naparuol walang abug-abog sa rugtong ng tali,
ang kinahinatnan ay signos ng ulap ng panunubali;
kanyang kaluluwang nakitalamitam sa dilim na tangi
ay nakipanaghoy sa luha ng anghel habang nagmumuni.
Kay lungkot isipin ang gayong kasaklap na pagkakalayo
na kung gunitain pati hininga ko ay halos mapugto;
at pati ang langit ng bagong umaga’y waring nagdurugo
at ang dapithapon kung pagmamasdan ko ay naghihingalo.
Haplos ng pag-ibig ang naiwan niya sa supling ng puso,
kanyang inulila’y may bakat ng luhang sa pisngi dumapo;
kay Ina ang buhay ay ibayong saklap sa pagkasiphayo
at may nakalaang tiising pasanin sa kanya’y titimo.
Ngayon kung babalik sa pinag-iwanang lubid na putol,
dadamhi’y pangako sa luksang pangarap na tinatalunton;
tataas ang mukha’t lalong kikisig pa sa taglay na suot
at damdaming ama’y hahanga ngang lubos sa sariling hinlog!
Reaksyon:
Sa ating ama na handang gawin ang lahat para lang sa kanyang
pamilya. Handang pasukin ang lahat maitaguyod lang ang kanyang mahal na
pamilya. Dapat nating ipagmalaki ang ating mga ama dahil sa kanilang
kadakilaan.
PAG-IBIG NG INA
Pascula de Leon
Ang puso ni ina'y kaban ng paglingap,
May dalawang tibok na karapat-dapat,
Ang isa'y kay ama, kay amang mapalad
At ang isa nama'y sa amin nalagak.
Noong nabubuhay ang ina kong irog
Ang kanyang pagkasi'y samyo ng kampupot,
Ang lakas ng puso'y parang nag-uutos
Na ako, kaylan ma'y huwag matatakot...
Pagibig ni ina ang siyang yumari
Ng magandang bahay na kahilihili,
At nawag sa palad na katangitangi.
Timtimang umirog! Hanggang sa libinga'y
Dala ang pagkasing malinis, dalisay,
Dala ang damdaming kabanalbanalan.
Reaksyon:
Sa ating ina, sila ang ating unang guro na nag turo satin paano
gumapang, lumakad, kumain at mag salita. Laging nandyan ang ating mga
ina para sa ating pangangailangan. Mahalin natin sila ng lubos tulad ng
pagmamahal nila sating mga anak.
ANG KAIBIGANG TUNAY
Al Q. Perez
Kaibigang tunay ay laging matapat,
ang tulong ay laan sa lahat ng oras.
Siya ay mabait at saka marangal
sa lahat ng saglit ay maaasahan.
Sa pangangailangan, siya'y laging handa
nang ang kaibiga'y hindi mapahiya.
Siya'y nakalaan kahit na magtiis
upang mapagbigyan, katotong matalik.
Kaibigang lubos, kaibigang tapat
ay kayamanan din ang nakakatulad.
Reaksyon:
Ang kaibigan ay lagi ding nandyan para sa atin. Sila ay para na din
nating mga kapatid. Dapat ay tapat sa bawat isa. Ang tunay na kaibigan ay
handang tumulong kung kinakailangan. Handan gawin ang lahat para sa
kanilang mga kaibigan.