Hoe erotisch is paaldansen?

Top 3 Meest spraakmakende

Nederlandse criminelen

Draf- en rensport:Kapot aan doping

Pedofiel:“Mark (13) kreeg zijn

eerste orgasme bij mij”

49/0

9 ED

ITIE

1

Amerigo geveld door Mexicaanse griep?

87janneke34

2 TAPE TAPE 3

COLOFON

HoofdredacteurJanneke Schaap

Art-directorThijs Rösken

VormgevingGertjan van PuttenMilou ReumerMarlies Scheper

BeeldredacteurAnne den Baas

RedactieLeo WassingThijs VunderinkTina WalsmaThomas Tobé

EindredactieMarianne TillemaJessica VisserMarije Woltjer

Begeleidend docentHylke van der Zee

Technische ondersteuningJan Eijbrink

Een uitgave vanChristelijke Hogeschool WindesheimSchool of MediaCampus 2-6 8017 CA ZwolleTelefoon: 038-4699151

EDITORIAL49/09 EDITIE 1

INHOUDSOPGAVE

VASTE RUBRIEKEN

07. Column Marlies Scheper13&17. Opmerkelijk nieuws20. Nieuwsfoto25. Column Thijs Vunderink30. Recensies

DEZE WEEK

04. Doping in de draf- en rensport08. Kind-oudermishandeling

Lezers,

Voor je ligt de eerste editie van TAPE. Een zwakke maag is hierbij not done. Lef is gewenst en dat hebben de redacteuren niet met een kor-reltje zout genomen. Zo duikt TAPE onder in het wereldje van doping in de paardensport en vragen we een naturist hoe zij omgaat met haar borstamputatie. En kronkelen om een paal: hoe erotisch is dat eigen-lijk? De redacteuren voerden de spanning op, want hoe is het leven van een privédetective en welk complot smeedt De Nieuwe Wereld Orde? TAPE is taboe onthullend: Anna vertelt hoe haar broer hun ou-ders mishandelde, een pedofiel bekent zijn liefde voor kinderen en wat er gebeurt als alle rotzooiende leraren (in de zin van met hun leerlingen vozen) worden ontslagen. Toch blijven er nog vragen over. Want hoe verpest onze veeleisende maatschappij de jongeren? Hoe gaan vijf voetbalfanaten met een oranjebus van Amstenrade naar Kaapstad? En hoe wordt er aan zelfdoding geld verdiend? Tot slot heeft TAPE voor je de drie meest spraakmakende criminelen uit Nederland van de laatste decennia uitgelicht.Geniet!

Van de hoofdredacteur,Janneke Schaap

10. Nederlandse Sherlock Holmes14. Naturiste met borstamputatie18. Drugs om te presteren22. Top 3 spraakmakende criminelen26. Rotzooiende docenten met leerlingen28. Roadtrip naar het WK in Zuid-Afrika32. Paaldansen als sport34. Het wereldcomplot uitgelicht36. Pedofiel vertelt39. Volgende week in TAPE

4 TAPE TAPE 5

“Eén groot EPO-nest”

Geld en doping. Ze lijken onlosmakelijk verbonden met de schimmige onderwereld van de draf- en rensport. Jaarlijks wordt meer dan 40 procent van de door paarden gedane plasjes positief getest. De paarden hebben geen keus, de trainers en eigenaren van de paarden wel. “De sport gaat kapot en zal steeds verder kapot gaan.” Het verhaal achter pepmiddelen, wedden, Hugo Langeweg, een klokkenluider en renbaan Wolvega.

Door: Thomas Tobé

Het is een duister en louche wereldje van paarden, pikeurs, bookma-kers en gokkers. Al in 2007 prikte

Zembla door de dikke bast van de draf- en rensport. In een documentaire vertelde toen Zembla het verhaal over doping en wedden in het draf- en rencircuit. “Het is nog steeds een gesloten wereldje”, vertelt Ivo van Dries-

ten. Hij is stoeterijhouder en leidt paarden op voor de wedstrijdsport. “De draf- en ren-sport is een aparte tak van sport met vooral veel alcoholverslaafden en hoerenlopers”, beweert hij. Er gaat veel geld om in de draf- en rensport. Het paard moet zo veel moge-lijk opbrengen, niet alleen de (vaak hoge) winstpremie telt. Er staan ook ‘gokbelangen’

op het spel. En ja, dus wordt er, net als in andere sporten, doping gebruikt. Cocaïne, heroïne en zelfs EPO en ecstasy worden ge-bruikt om het paard maar zo hard moge-lijk te laten lopen. “Met dat wedden is niet zoveel mis, al gaat het soms wel om hoge bedragen”, weet Van Driesten. “Die doping is een slechte zaak. Mensen die dat hun

paarden geven verzieken het voor de rest. De gokkers maakt het allemaal niet zoveel uit. Sterker nog: de gokwereld is niet gebaat bij een dopingvrije sport, dan is de lol er gewoon af voor hen”, verzekert de stoete-rijhouder.

Genaaid“Eén grote klotezooi”, roept Patrick (37) als ik naar zijn mening vraag over de draf- en rensport. Patrick is groot paardenliefhebber maar stapte een jaar geleden uit de sport. Hij luidt de klok en vertelt zijn waarheid over de draf- en rensport. “Ik ben er niet voor niets uitgestapt. Het is één groot EPO-nest waar geld de macht heeft.” Samen lopen we naar zijn paardenstallen waar zijn dravers nog altijd staan. Vijf prachtige paarden kijken me vragend aan. Mooi gestroomlijnd, gespierd als bodybuilders en mooi bruingekleurd. Eén van de viervoeters begint gelijk te hinniken als we de stal inlopen. “Ja, dat doet hij altijd als ik bin-nenkom”, zegt Patrick een beetje lachend. “De paarden willen zo graag, maar ik doe het ze niet meer aan. Ik laat ze geen wedstrijden meer lopen.”

Patrick wordt nog steeds emotioneel als hij over de draverij praat. Hij kijkt wat sip voor zich uit en gaat met zijn hand door zijn bruine haardos. “Het is gewoon voorbij”, verzucht hij teleurgesteld en vertelt wat hem is overkomen. Twee jaar geleden werden twee van zijn paarden positief getest op het gebruik van doping. Gedrogeerd door een collega-draver, zo bleek later. Patrick werd uitgesloten van wedstrijden en kreeg een behoorlijke boete. “Om die boete te betalen heb ik nu twee paarden te koop staan.” Hij besloot de sport de rug toe te keren om zo een signaal af te geven. “Iedereen moet we-ten dat deze sport niet deugt.” Als ik Patrick vraag waarom zijn paarden zijn gedrogeerd zwijgt hij pijnlijk. Na een tijdje komt hij met een verklaring. “Mijn paarden liepen niet geweldig en hadden dus weinig kans om te winnen. De quotering op mijn paarden was dus hoog omdat ze niet favoriet waren. Als mijn paarden zouden winnen, zou dit de wedders veel geld opleveren. Eén van mijn paarden won, moest naar de dopingcontro-le en werd positief getest. Dat is de reden van het toedienen van die troep”, vertelt Pa-trick emotioneel. “Ik was zo blij toen ik won, maar sinds ik weet dat mijn paarden positief getest zijn ben ik emotioneel gesloopt. Het was mijn lust en mijn leven.”

Patrick vertelt dat hij nooit wat door heeft ge-had. “Ik ben natuurlijk ook niet vierentwintig uur per dag bij mijn paarden op stal. Mijn paarden stonden destijds op stal bij ren-baan Duindigt. Dan heb je weinig zicht op wat er met je paarden gebeurt.” Al pratend lopen we door naar een ander schuurtje. Daar staat zijn ‘sulky’, het wagentje waar de pikeurs opzitten. “Daar heb ik heel wat uurtjes op gezeten”, vertelt Patrick. Maar dat is verleden tijd. De paardenvriend zal niet meer terugkeren in de sport. “Nee, ik ga geen ‘comeback’ maken. Daarvoor is er teveel gebeurd. Mijn vertrouwen in de sport heeft een te grote deuk opgelopen.”

De baas van de onderwereldEen belangrijke pion in het drafsportwe-reldje is Hugo Langeweg. Een man met veel macht, die veel wint maar van alles doet wat niet mag. “Hugo Langeweg? Ja, die ken ik wel”, zegt Van Driesten. “Dat is een rasboef van de eerste orde. Dat weet iedereen.” Vijf van zijn zes paarden werden positief getest op doping en hij zou handelen in pepmiddelen voor paarden. Langeweg zou paarden trainen voor de penningmeester en voorzitter van renbaan Duindigt en de man die op Duindigt dopingcontroles uitvoert zou Langewegs dierenarts zijn. Dat stinkt naar de misdaad. “Een pure vorm van be-langenverstrengeling”, zweert Patrick. “Hij licht de boel al jaren op.” Ik wil de andere kant van het verhaal horen en bel het trai-ningscentrum van Langeweg. Wat vindt van hij van de uitspraken van Van Driesten en Patrick? Het blijft lang stil aan de andere kant van de lijn. “Geen commentaar”, is het enige wat de paardentrainer me vertelt. Dit heeft dus geen zin. Een wedstrijd moet uit-komst bieden.

Een kijkje op de renbaanIk besluit zelf een kijkje te gaan nemen op de renbaan. Wat is er waar van alle com-motie rond de sport? Is het echt zo’n onder-wereldje van bandieten en ongure figuren? Wil Hugo Langeweg nu wel praten? Samen met vader Lauk en zoon Alwin de Reuver vertrek ik naar Wolvega. Eén van hun paarden zal vanavond de renbaan be-stieren en maakt kans op de overwinning. Ook Langeweg loopt vandaag drie races.

foto

: ANP

t 10 TAPE TAPE 11

Eigen zaak in andermans zaken ”Plots staat daar een grote neger naast mijn auto met een wapen op mijn hoofd gericht.” Het leven van een privéde-tective is soms net een speelfilm. Hoofdrolspeler in deze ‘film’ is de 48-jarige Sander van Betten uit Zwolle. Een

kennismaking met de Sherlock Holmes van de 21ste eeuw.

Door: Gertjan van Putten

“Meestal niet”,verzucht Van Bet-ten wanneer gevraagd wordt of zijn beroep net zo span-

nend is als in films. De vraag waarmee elk interview lijkt te beginnen. “Het meeste werk bestaat uit bureauwerk en dagenlang pos-ten op plekken waar je hoopt de verdachte te vinden. Dat betekent continu opletten. Lek-ker de krant of een boekje lezen hoort daar niet bij.”

Posten is niet zo eenvoudig als het klinkt en vereist goed detectivewerk. “Het helpt als je mensenkennis hebt, daardoor zit je sneller op het goede spoor. Je moet je kunnen ver-plaatsten in de verdachte. Mensen die zich vaak ziek melden bijvoorbeeld. Kunnen niet werken omdat ze last van hun rug hebben, zie ik ze uit de supermarkt komen met een krat bier. Dat leg ik dan vast op camera.“

Opleiding In heel Nederland zijn ongeveer honderd privédetectives aan het speuren. Het is geen wereld waar je makkelijk binnen rolt. Om aan de slag te kunnen, moet je door het Ministerie van Justitie worden erkend. “Eerst zijn er zeven theoretische examens, waarin vooral kennis van de wet centraal staat”, legt Sander uit. Als je dat haalt komt het praktijkexamen. Dat betekent stage lopen, maar ik ken geen enkele collega die daar op staat te wachten. Ik zelf eigenlijk ook niet. Alleen oud-privédetective Ben Zui-dema doet dat in Maastricht, door zaken in scène te zetten.

Veel instroom van nieuwe detectives is er daardoor niet. De cursus kost ongeveer 5000 euro, alleen voor de theorie. Praktijk-

examen is altijd wat lastiger af te nemen en is ook niet echt een volledige voorbereiding op de echte praktijk. De belangrijkste eigen-schappen van een privédetective worden ontwikkeld in de loop der jaren. Een voor-beeld hiervan is het opgaan in de menigte. Hier moet een privédetective echt bedreven in zijn. Maar het belangrijkste is levenserva-ring. Hierdoor leer je je verplaatsen in de verdachte. Dat valt echter niet te leren uit een boek, maar bouw je op in de loop der jaren.”

Bekendheid & Van Gogh Voor een privédetective is het belangrijk om bekendheid te vergaren. Meer opdrachten

komen tenslotte door positieve mond-tot-mondreclame. De beste manier om hier voor te zorgen is zaken oplossen. Sander werd halverwege 2009 landelijk bekend door de zaak van het borstbeeld van Van Gogh. Het beeld is twintig jaar lang verdwenen geweest in het criminele circuit, maar toen kreeg een cliënt van Sander het als onderpand voor een betaling. Na een zoektocht bleek het beeld oorspronkelijk uit Frankrijk te komen. Vervolgens probeerde Sander contact op te nemen met de Cen-trale Recherche Informatiedienst en Interpol, maar deze reageerden beiden niet.

Uiteindelijk is Sander samen met het beeld, dat een geschatte waarde heeft van 3 t

Het beroemde borstbeeld van Van Gogh

foto

: de

sten

tor

Sander van Betten

foto

: uit

geve

rij

van

Bett

en

14 TAPE TAPE 15

Gewoon naakt

Mireille(32) is opgegroeid met het naturisme. Een bloot lichaam is voor haar de normaalste zaak van de wereld. In oktober 2007 werd er bij haar borstkanker geconstateerd. Nog geen maand later had ze nog maar één borst. De amputa-tie weerhoudt Mireille er niet van uit de kleren te gaan.

Door: Marije Woltjer

Mireille: “In de krant zag ik een op-roep voor het programma Blootge-woon van de KRO. Een program-

ma waarbij tien groepen strijden voor een naaktfoto op een kalender. ‘Daar moeten we met De Amazones aan meedoen’ dacht ik gelijk. De Amazones is een stichting voor jonge vrouwen met borstkanker. Toen ik op het forum van hun website keek zag ik dat er al een aantal mensen had aangegeven wel mee te willen doen aan het programma. Na een intake werden wij uitgekozen voor een fotoshoot.

Ik vond het niet moeilijk om uit de kleren te gaan voor de foto’s maar voor sommigen van ons was het echt een overwinning. Na-tuurlijk wel raar met al die camera’s om me heen. Die hebben we niet op de naturisten-camping. Zeker als je dan de expressies ziet van de leden van de cameraploeg. Zij

hadden al wel eerder groepen naakt ge-zien maar wij zijn in onze vrouwelijkheid gehavend. Dat was voor hen natuurlijk ook nieuw.

Naakt Ik liep nog in luiers toen mijn ouders mij meenamen naar naturistencampings en naaktstranden. Ik heb me nooit onprettig gevoeld bij het naakt zijn. Mijn zusje wel. Toen zij twaalf was wilde zij niet meer mee naar de camping. Dat was vooral omdat zij niet steeds aan haar vrienden wilde uitleg-gen waarom ze geen bikini afdruk had. Op die leeftijd ben je gewoon de pineut als leeftijdsgenoten weten dat je een blootloper bent. Kinderen zijn heel gemeen wat dat be-treft. Ik was geen groepsmens en deed altijd waar ik zelf zin in had. Als dat de rest niet zinde dan was dat hun probleem.

Nog steeds ga ik met enige regelmaat op de koffie bij mijn ouders op de naturis-tencamping. Dan pak ik s’ochtends mijn tas in met een goed boek, een handdoek en zonnebrandolie en dan ga ik die kant op. Je kunt daar ook gewoon op het terras zitten of een potje Jeu de Boules spelen. Over het algemeen gebeuren deze activi-teiten naakt, zolang het weer het toelaat. Het gaat naturisten niet puur om het naaktlo-pen. Het gaat erom dat je moet doen waar jij je lekker bij voelt. Ik voel me vrijer zonder kleren. Dit heeft te maken met het feit dat ik niet beter weet, maar ik denk zelfs dat als ik niet zo opgevoed was het naturisme uiteindelijk toch aantrekkelijk voor mij was geweest. Daarnaast heeft het ook veel prak-tische voordelen. Als je naakt bent heb je geen last van een zandophoping in je bikini-broekje of een natte, koude bikini aan je lijf

terwijl je lichaam al opgewarmd is. Als het rotweer is, dan ga je natuurlijk niet naakt. En als een vrouw ongesteld is heeft zij wel een broekje aan. Het zou een beetje raar zijn om met zo’n touwtje tussen je benen rond te lopen.

Tegenslag Zoals elke vrouw wel eens doet voelde ik regelmatig aan mijn borsten om te contro-leren of er geen knobbeltje zat. Op een dag voelde ik iets wat er aan de andere kant niet zat. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die heeft het onderzocht. “Het zal wel een ontstoken kliertje zijn”, zei mijn arts. Ik kon met een gerust hart weer naar huis gaan. Dat heb ik toen gedaan, zonder te twijfelen aan haar diagnose.

Een half jaar later zat ik met mijn zusje in de sauna. Ik liet haar de knobbel voelen, die inmiddels vrij groot was. Mijn zusje zei: ‘Als jij morgen geen verwijzing krijgt dan ga ik die eigenhandig halen.’ Toen is het balletje gaan rollen en anderhalve week later kreeg ik van een chirurg in het ziekenhuis te horen dat het geen kliertje was maar borstkanker. Toen ik dat hoorde stortte mijn wereld in. Ik verwachtte het natuurlijk niet maar hield er wel een klein

beetje rekening mee dat het toch wel iets zou kunnen zijn. Aan de andere kant; het zit niet in de familie en ik had er geen pijn aan. Als je nog niet weet dat je van een kankertumor geen pijn hebt dan denk je dat het wel pijn zou moeten doen. Ik was natuurlijk helemaal niet blij met de situatie. Mijn huisarts had destijds moeten zeggen dat ik terug zou moeten komen na twee weken. Ze wilde vrij snel met mij hierover praten maar tijdens het gesprek had ik het gevoel dat ze alleen maar kwam omdat ze zich zorgen maakte om haar eigen positie. Er is in het hele gesprek geen zin voorge-komen waaruit blijkt dat ze spijt had van hoe het gelopen was. Dat ze anders had moeten reageren. Ik heb na het gesprek mijn vertrouwen in deze huisarts opgezegd en heb toen een andere huisarts gezocht in buurt.

Het gevolg van die verkeerde diagnose is dat ze niets van mijn borst hebben kunnen redden. De borst is compleet weggehaald. De bedoeling was dat in één operatie mijn borst verwijderd zou worden en dat er een siliconen borst voor in de plaats kwam. Dit kon alleen maar als ik niet te veel vervuilde lymfen had. Tijdens de operatie kwamen de chirurgen erachter dat dit wel het geval was dus uiteindelijk heeft er alleen een amputa-tie plaatsgevonden. Dat was wel even een domper. Pas vier dagen na de operatie heb ik mezelf voor het eerst zonder borst in de spiegel gezien. Dat was moeilijk voor me. Iets wat er al je hele leven zat, zit er dan niet meer. Ik heb nog een hele lange tijd last gehad van een spookgevoel. Voor mijn ge-voel zat mijn borst er nog gewoon. Dan had ik bijvoorbeeld ineens jeuk aan mijn tepel. Het heeft wel een jaar geduurd voordat dat

“Ik heb er geen moment aan getwijfeld of ik wel weer naar een naturistencamping wilde gaan met één borst”

“Voor mijn gevoel zat mijn borst er nog gewoon. Dan had ik bijvoorbeeld ineens jeuk aan mijn tepel”

Foto

: Guy

van

Gri

nsve

n

t

Zonder pep geen voldoende “Er wordt wel het een en ander van me verwacht”

Alcohol en drugs moeten voor studenten de weg naar de top vergemakkelijken. In het weekend grijpen zij massaal naar de fles en doordeweeks wordt de kater weggewerkt met het slikken van Ritalin. Deze drug maakt het leren namelijk heel wat makkelijker, zodat de cijfers niet meer hoeven te lijden onder overmatig drankgebruik.

Door: Marianne Tillema

Berend Houtsage is een kind van ver-wachtingsvolle ouders. Dat hun zoon het helemaal zou gaan maken stond

al vast toen hij nog in de wieg lag. Berend zou er wel komen. Gymnasium, universiteit, een topbaan. Status en geld Een gouden toe-komst, dat was duidelijk. En ja hoor, Berend heeft het voor elkaar. Student geschiede-nis, lid van een studentenvereniging en een veelgeziene gast in de cafés van zijn woon-plaats. Bovendien heeft ie massa’s vrienden

en ziet hij er nog goed uit ook. Dat Berend zich elk weekend met de grootste toewij-ding klem zuipt is bekend, maar binnen zijn vriendengroep geaccepteerd. Berend is ten slotte student en nog lid van een vereniging ook. Het leren gaat echter steeds moeilijker, want hij is altijd brak. Bovendien eisen zijn dispuut, bijbaan en sociale netwerk ook de nodige tijd en aandacht. Gelukkig is overal een oplossing voor en snuift Berend voor het studeren een beetje speed. Zo kan hij zich

toch focussen en wordt nachten doorhalen een eitje. Op deze manier kan hij tussen alle bezigheden door toch goede cijfers halen. En dat is nodig, want Berend heeft heel wat waar te maken.

Competitieve ouders“Jongeren moeten alles kunnen’, vertelt Mieke Hoogendorp, therapeute in de ver-slavingszorg en moeder van een verslaafde zoon. “ Niet alleen een goede opleiding

is geboden, maar ook een grote vrien-dengroep, een bijbaan, er goed uitzien, enzovoorts. Het lijkt soms alsof je in deze maatschappij niets voorstelt als je alleen een MBO-diploma hebt. En kinderen weten dat. Ik vind dit heel zorgwekkend, want niet ie-dereen kan goed leren en niet iedereen heeft heel veel vrienden. Natuurlijk wordt een ver-slaving ontwik-keld door een combinatie van factoren. Het zijn niet alleen de hoge eisen die te-genwoordig aan jongeren worden gesteld, maar deze kunnen wel degelijk een rol spelen. De strijd begint soms al op de basisschool, waar de CITO score voor veel ouders al van levensbelang is. En God ver-hoedde het als de kleuter van de overkant eerder zijn veterstrik diploma haalt dan jouw kind. Dit klinkt misschien grappig, maar de competitieve houding van sommige ouders is echt verbijsterend. Jongeren die al niet zo goed mee kunnen komen op school worden daar extra onzeker van. Het is de normaalste zaak van de wereld dat studenten zich in het weekend vol laten lopen. Bij de verslavingszorg zijn het heus niet alleen maar laagopgeleide jongeren of jongeren uit een verknipt gezin die binnen komen lopen, wat veel mensen nog steeds denken. Daar zitten ook Hbo’ers bij, die twee keer in de week op stap moeten om hun vrienden te behouden en hoge cijfers moeten halen om hun ouders tevreden te stellen. Dit boksen ze voor elkaar door bijvoorbeeld, wat nu heel hip is, Ritalin te gebruiken voor het leren en zich in het week-end volledig te buiten gaan aan drank. Ook zijn er heel wat studenten die doordeweeks ontzettend veel blowen. Dat klinkt nog vrij onschuldig, maar deze jongeren zijn de al-coholisten van de toekomst.”

Pep maakt leergierigBerend ziet het minder somber in. “Natuur-lijk weet ik dat het niet gezond is om Speed te gebruiken voor het leren, maar het werkt voor mij niet verslavend. Alleen in de ten-tamenperiode bijvoorbeeld gebruik ik het wel eens. Ik heb een druk bestaan en heb veel verplichtingen. Bovendien wil ik mijn vrienden regelmatig zien. Soms heb ik niet meer de puf of de tijd om te studeren en dan is een lijntje pep ideaal. Het is puur voor

het gemak. Na een kleine dosis staat alles op scherp. Ik ben zó gefocust dat ik leerstof makkelijk opneem en dat ik ook echt alles van het onderwerp wil weten. Bovendien worden de meest saaie boeken ineens reuze interessant. Het scheelt me tijd als ik studeer onder invloed. Zonder moeite haal ik de hele nacht door en nog met plezier ook. Ik word

er gewoon heel leergierig van.”Mieke heeft van heel dicht-bij gezien hoe ogenschijnlijk onschuldig drank- en drugs-

gebruik kan uitgroeien tot een verslaving. “Op mijn werk heb ik natuurlijk al erg veel voorbij zien komen. Van dertienjarige coke-verslaafden tot zware alcoholisten. Maar ik heb zelf ook een zoon die verslaafd is ge-weest en dan word je wel echt met je neus op de feiten gedrukt. Hij had zijn eerste er-varing met drugs al op zijn veertiende, wat met Ritalin gebruikende studenten meestal niet het geval is. Echter, bij hem is het misge-gaan toen hij ging studeren. Op school kon hij lastig meekomen, contacten leggen ging niet zo makkelijk en dan lijken drank en drugs de oplossing. Bij hem ging het alleen van kwaad tot erger; zijn studieresultaten verbeterden niet, maar werden juist slechter. Al snel ging hij over op harddrugs en dan

18 TAPE TAPE 19

is er geen houden meer aan. Toen hij na jarenlang drugsgebruik afkickte, kwam de waaromvraag naar boven. Ik was boos, hij wist toch wat voor een troep het is? Onze-kerheid, vertelt hij nu. Hij was altijd zo onze-ker, over alles. En ja, als je verlegen bent is het makkelijker om dronken te zijn. Of high. Maar uiteindelijk word je altijd weer nuch-ter. En dan?

TeleurstellingStoppen met het gebruiken van speed voor het leren vindt Berend een beetje onzin. “Zo-als het nu gaat, gaat het goed. “Ritalin is volgens mij niet verslavend en ik zorg er ook wel voor dat ik niet afhankelijk word van ver-dovende middelen.” Wat zijn ouders ervan vinden? De spreekwoordelijke Joost mag het weten. Die hebben werkelijk geen flauwe notie van de avonturen van hun zoon. “Als mijn moeder hoort wat ik allemaal uitspook, zou haar klomp breken. Mijn ouders hech-ten veel waarde aan een gezonde levens-stijl. Drugs en overmatig alcoholgebruik zijn een groot taboe in huis. Bovendien heb ik wel het een en ander waar te maken, dus ik denk dat ze een beetje teleurgesteld zouden zijn. En dat is nog zwak uitgedrukt ben ik bang.” q

Namen zijn gefingeerd om de identiteit van personen te beschermen

“Als ik geen tijd heb om te studeren is een lijntje

pep ideaal”

Studenten van nu, verslaafden van later?

foto

: De

Sten

tor

Ritalin Ritalin is een medicijn dat wordt voor-geschreven aan mensen met ADHD. Studenten gebruiken deze pillen om beter en langer te kunnen studeren. Effecten Ritalin maakt de persoon rustiger en verbeterd het concentratievermogen Niet ADHD’ers ervaren na het slikken van Ri-talin juist een druk, energiek gevoel. Ook kunnen zij zich beter concentreren.Bijwerkingen Hartkloppingen, minder eetlust, nervosi-teit, slaapproblemen, hoofdpijn.

Speed

Speed is de populaire naam voor amfe-tamine en kan geslikt, gespoten of gesno-ven worden. Effecten Effecten van speed zijn onder andere een langer uithoudingsvermogen en een energiek gevoel. Na een dosis speed wordt de gebruiker ook zelfverzekerder, alerter en vrolijker. Bijwerking Gespannen kaakspieren, tandenknarsen en angstig zijn. De bijwerkingen van speed zijn vermoeidheid en somberheid.

foto

: Wik

ipeD

ia

foto

: WW

W.b

vcaS

a.or

g

4.

14.

10.

18.

4 TAPE TAPE 5

“Eén groot EPO-nest”

Geld en doping. Ze lijken onlosmakelijk verbonden met de schimmige onderwereld van de draf- en rensport. Jaarlijks wordt meer dan 40 procent van de door paarden gedane plasjes positief getest. De paarden hebben geen keus, de trainers en eigenaren van de paarden wel. “De sport gaat kapot en zal steeds verder kapot gaan.” Het verhaal achter pepmiddelen, wedden, Hugo Langeweg, een klokkenluider en renbaan Wolvega.

Door: Thomas Tobé

Het is een duister en louche wereldje van paarden, pikeurs, bookma-kers en gokkers. Al in 2007 prikte

Zembla door de dikke bast van de draf- en rensport. In een documentaire vertelde toen Zembla het verhaal over doping en wedden in het draf- en rencircuit. “Het is nog steeds een gesloten wereldje”, vertelt Ivo van Dries-

ten. Hij is stoeterijhouder en leidt paarden op voor de wedstrijdsport. “De draf- en ren-sport is een aparte tak van sport met vooral veel alcoholverslaafden en hoerenlopers”, beweert hij. Er gaat veel geld om in de draf- en rensport. Het paard moet zo veel moge-lijk opbrengen, niet alleen de (vaak hoge) winstpremie telt. Er staan ook ‘gokbelangen’

op het spel. En ja, dus wordt er, net als in andere sporten, doping gebruikt. Cocaïne, heroïne en zelfs EPO en ecstasy worden ge-bruikt om het paard maar zo hard moge-lijk te laten lopen. “Met dat wedden is niet zoveel mis, al gaat het soms wel om hoge bedragen”, weet Van Driesten. “Die doping is een slechte zaak. Mensen die dat hun

paarden geven verzieken het voor de rest. De gokkers maakt het allemaal niet zoveel uit. Sterker nog: de gokwereld is niet gebaat bij een dopingvrije sport, dan is de lol er gewoon af voor hen”, verzekert de stoete-rijhouder.

Genaaid“Eén grote klotezooi”, roept Patrick (37) als ik naar zijn mening vraag over de draf- en rensport. Patrick is groot paardenliefhebber maar stapte een jaar geleden uit de sport. Hij luidt de klok en vertelt zijn waarheid over de draf- en rensport. “Ik ben er niet voor niets uitgestapt. Het is één groot EPO-nest waar geld de macht heeft.” Samen lopen we naar zijn paardenstallen waar zijn dravers nog altijd staan. Vijf prachtige paarden kijken me vragend aan. Mooi gestroomlijnd, gespierd als bodybuilders en mooi bruingekleurd. Eén van de viervoeters begint gelijk te hinniken als we de stal inlopen. “Ja, dat doet hij altijd als ik bin-nenkom”, zegt Patrick een beetje lachend. “De paarden willen zo graag, maar ik doe het ze niet meer aan. Ik laat ze geen wedstrijden meer lopen.”

Patrick wordt nog steeds emotioneel als hij over de draverij praat. Hij kijkt wat sip voor zich uit en gaat met zijn hand door zijn bruine haardos. “Het is gewoon voorbij”, verzucht hij teleurgesteld en vertelt wat hem is overkomen. Twee jaar geleden werden twee van zijn paarden positief getest op het gebruik van doping. Gedrogeerd door een collega-draver, zo bleek later. Patrick werd uitgesloten van wedstrijden en kreeg een behoorlijke boete. “Om die boete te betalen heb ik nu twee paarden te koop staan.” Hij besloot de sport de rug toe te keren om zo een signaal af te geven. “Iedereen moet we-ten dat deze sport niet deugt.” Als ik Patrick vraag waarom zijn paarden zijn gedrogeerd zwijgt hij pijnlijk. Na een tijdje komt hij met een verklaring. “Mijn paarden liepen niet geweldig en hadden dus weinig kans om te winnen. De quotering op mijn paarden was dus hoog omdat ze niet favoriet waren. Als mijn paarden zouden winnen, zou dit de wedders veel geld opleveren. Eén van mijn paarden won, moest naar de dopingcontro-le en werd positief getest. Dat is de reden van het toedienen van die troep”, vertelt Pa-trick emotioneel. “Ik was zo blij toen ik won, maar sinds ik weet dat mijn paarden positief getest zijn ben ik emotioneel gesloopt. Het was mijn lust en mijn leven.”

Patrick vertelt dat hij nooit wat door heeft ge-had. “Ik ben natuurlijk ook niet vierentwintig uur per dag bij mijn paarden op stal. Mijn paarden stonden destijds op stal bij ren-baan Duindigt. Dan heb je weinig zicht op wat er met je paarden gebeurt.” Al pratend lopen we door naar een ander schuurtje. Daar staat zijn ‘sulky’, het wagentje waar de pikeurs opzitten. “Daar heb ik heel wat uurtjes op gezeten”, vertelt Patrick. Maar dat is verleden tijd. De paardenvriend zal niet meer terugkeren in de sport. “Nee, ik ga geen ‘comeback’ maken. Daarvoor is er teveel gebeurd. Mijn vertrouwen in de sport heeft een te grote deuk opgelopen.”

De baas van de onderwereldEen belangrijke pion in het drafsportwe-reldje is Hugo Langeweg. Een man met veel macht, die veel wint maar van alles doet wat niet mag. “Hugo Langeweg? Ja, die ken ik wel”, zegt Van Driesten. “Dat is een rasboef van de eerste orde. Dat weet iedereen.” Vijf van zijn zes paarden werden positief getest op doping en hij zou handelen in pepmiddelen voor paarden. Langeweg zou paarden trainen voor de penningmeester en voorzitter van renbaan Duindigt en de man die op Duindigt dopingcontroles uitvoert zou Langewegs dierenarts zijn. Dat stinkt naar de misdaad. “Een pure vorm van be-langenverstrengeling”, zweert Patrick. “Hij licht de boel al jaren op.” Ik wil de andere kant van het verhaal horen en bel het trai-ningscentrum van Langeweg. Wat vindt van hij van de uitspraken van Van Driesten en Patrick? Het blijft lang stil aan de andere kant van de lijn. “Geen commentaar”, is het enige wat de paardentrainer me vertelt. Dit heeft dus geen zin. Een wedstrijd moet uit-komst bieden.

Een kijkje op de renbaanIk besluit zelf een kijkje te gaan nemen op de renbaan. Wat is er waar van alle com-motie rond de sport? Is het echt zo’n onder-wereldje van bandieten en ongure figuren? Wil Hugo Langeweg nu wel praten? Samen met vader Lauk en zoon Alwin de Reuver vertrek ik naar Wolvega. Eén van hun paarden zal vanavond de renbaan be-stieren en maakt kans op de overwinning. Ook Langeweg loopt vandaag drie races.

foto

: ANP

t

Alwin de Reuver (boven) en Hugo Langeweg (onder)

6 TAPE TAPE 7

De een zijn dood is de ander zijn brood

Door: Marlies Scheper

Doodgaan is niet zo moeilijk, zou je denken. Toch heeft de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levens-

einde sinds een week een website, waarop te lezen is hoe je zelfmoord kunt plegen met medicijnen. Welke middelen zijn pijnloos en welke niet. Het lijkt mij niets nieuws, even op Google zoeken en je hebt een lijstje met de juiste medicijnen. Voor iedereen met een beetje kennis van het Internet beschik-baar. Maar de NVVE pakt het anders aan. De informatie is niet zomaar te lezen. De vereniging wil natuurlijk niet dat Jan en al-leman die het even niet meer ziet zitten in een impulsieve bui er een eind aan maakt. Nee, om de tips te kunnen lezen moet je lid worden van de NVVE. Voor 17,50 euro krijg je toegang voor een jaar en ontvang je ook nog eens vier keer het blad Relevant. Op zich niet zo heel opmerkelijk vergeleken met wat er een stukje verder op te lezen is. Je kunt namelijk ook levenslang lid worden – hoe lang dat ook moge duren. Hierbij geldt hoe jonger je bent, hoe duurder het lidmaat-schap. Van zestien tot negenenveertig jaar betaal je 555 euro en als vijfenzestigplusser betaal je maar 157,50 euro. Er hangt op-eens een heel duidelijk prijskaartje aan de dood. De vraag is natuurlijk waar deze prij-

zen op gebaseerd zijn en wie lid worden. Zoiets moet toch gewoon gratis kunnen. Het is toch eigenlijk grof dat mensen geld dur-ven vragen om de ander een stukje dichter naar de dood te helpen.

Uit nieuwsgierigheid ga ik op zoek. Er zijn vast mensen met een doodswens die tips met elkaar uitwisselen. Een paar websites verder ben ik er wel achter dat er meer bij komt kijken. Er zijn zoveel middelen, maar welke is pijnloos en hoe moet het allemaal? Neem nou verhanging. Hoe leg je een goede knoop en met welk touw? Of een vuurwa-pen; hoe kom je daar aan? Bovendien al-lemaal pijnlijke manieren die ook nog eens vaak uitlopen op een mislukte poging. Voor de trein springen blijft toch het meest effec-tief. Zelfdoding met medicijnen is volgens onderzoek, ja er is echt onderzoek naar gedaan, de meest humane manier om er tus-senuit te gaan. Misschien toch niet zo’n ver-keerde site van de NVVE? Ik kan namelijk verder nergens anders vinden welke medi-cijnen goed zijn om als zelfdodingmiddel te gebruiken. Ja op sommige fora worden wel wat medicijnen genoemd, maar die worden net zo snel weer afgekeurd door anderen omdat het niet pijnloos zou zijn. Wanneer een officiële vereniging als de NVVE met

BroN

: goo

gle.

com

adviezen aankomt, begrijp ik wel dat men-sen hier op vertrouwen en daar geld voor willen betalen.Hoewel hulp bij zelfdoding strafbaar is, schijnt het verstrekken van informatie wel te mogen. De NVVE heeft zich wat dat betreft goed ingedekt. De informatie op de site is net niet concreet genoeg zodat het al te persoonlijk wordt. Er is alleen te lezen met welke medicijnen je een goede mix kunt ma-ken. Onder andere slaapmiddelen, medicij-nen tegen malaria en een antibraakmiddel. Maar helaas voor de zelfdoders zijn deze middelen niet zomaar bij de apotheek te koop of bij de dokter te krijgen. Er gaat dus behoorlijk wat voorbereidingstijd in zitten. Soms zelfs een jaar tot twee jaar. Duidelijk niet bedoeld voor een impulsieve actie. Even verder struinen op internet en ik vind allerlei reacties van mensen die de site steu-nen. Sommigen hadden gewild dat de infor-matie eerder beschikbaar zou zijn, dan had hun vriend of familielid niet voor een gru-welijke dood hoeven kiezen. Toch vrees ik dat hoewel de prijs voor de informatie niet hoog is – en die waarschijnlijk toch binnen de kortste keren overal gratis is te lezen, er nog veel mensen zijn die het geduld en de moeite niet meer kunnen opbrengen en ge-woon voor een enkele reis NS gaan. r

Ik voel me best ontspannen, maar toch heb ik een raar onderbuikgevoel na alle verha-len die ik over de sport heb gehoord. Ik doe me voor als een zelfverzekerde toeschouwer en waag ook een gokje. Voor me staat een man die maar liefst tweehonderd euro inzet op één paard. Er zijn behoorlijk wat mensen op de been om ook een weddenschapje af te sluiten. Aangekomen leidt zoon Alwin mij rond op de baan. “Als je daarheen loopt, kom je bij de stallen waar je ook zo een kijkje mag nemen”, zegt hij enthousiast.

Aan de lange kant van de baan staat een mooie, grote tribune met daarin een kan-tine. Tafels vol met bier, wedpapiertjes en veel patat kenmerken de sfeer in de kantine. Het imago van de sport met haar alcohol-verslaafden en hoerenlopers klopt. Veel mannen met drankdoorlopen ogen, gouden kettingen en donkerblauwe wallen. Veel vrouwen met te korte rokjes, te blond haar en teveel drank ik hun mik, maar zeker ook paardenhandelaren met geld en aanzien. Allemaal staan ze zenuwachtig te kijken op hun lijstjes of ze nu eindelijk die hoofdprijs eens binnenslepen. Dat gaat vaak gepaard met het nodige vloekwerk. “Godverdomme, weer niks!”, schreeuwt de man naast me ter-wijl hij kwaad zijn lege pakje shag op de grond smijt. Terwijl hij een flinke slok bier neemt commandeert hij zijn kameraad om nieuw bier te halen. Ik besluit een rondje te lopen, opzoek naar Langeweg, speurend naar bewijzen.

Bij de stallen aangekomen zie ik hem gelijk staan. Hugo Langeweg. Daar staat hij, een beetje te patsen met zijn paarden. Met het zweet onder mijn oksels loop ik naar hem toe en doe net of ik heel aandachtig naar zijn paard sta te kijken. “Mooi dier hè”, roept Langeweg naar de groep die om zijn paard heen staat. “Shit”, denk ik. Het is hier veel te druk om hem nu aan te spreken. Ik wacht eventjes maar besluit uiteindelijk toch te vragen of hij meewerkt aan een interview. “Nee”, antwoordt hij vastberaden. “Aan interviews werk ik tegenwoordig niet meer mee.” Terwijl ik wegloop krijg ik van de omstanders nog wat opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Even later vertelt Lauk de Reuver dat media en drafsport geen succes-

volle combinatie is. “Er is zoveel negatiefs over de sport in het nieuws gekomen. Bij-voorbeeld die dopingverhalen, dat is alle-maal zo opgeblazen.” Ik vraag door en krijg de rustige De Reuver zowaar een beetje op stang. “Als er één dopinggeval bekend is, hoeft niet gelijk de hele sport onder de dope te zitten”, vertelt hij. “Wij zijn het pispaaltje van de paardensport.”

Met vader en zoon loop ik naar hun paard ‘Yemaya’. “Ik zie aan haar dat ze redelijk ontspannen is”, vertelt senior. “Je ziet dat sommige paarden hier behoorlijk opgefokt zijn als ze moeten lopen”, vult De Reuver ju-nior aan. Pikeur Ronald Hauber zal Yemaya vandaag naar de overwinning moeten bren-gen. Onderweg naar de stallen komt Lauk de Reuver een goede bekende tegen. Ik kon het niet helemaal verstaan, maar de twee hadden het over een middeltje tegen artrose bij paarden en een wonderdokter uit Polen. Dat klinkt verdacht. Ik vraag naar die won-derdokter, maar meer dan wat gebrabbel komt er bij De Reuver senior niet uit. Snel probeert hij van onderwerp te veranderen. Ik zeg maar niks, want ik moet nu geen vij-anden maken. De race begint. We staan ge-spannen te kijken. Langeweg doet ook mee in de race en is samen met Yemaya favoriet. “Kom op merrie!”, schreeuwen vader en zoon in koor. Senior staat met een verrekij-ker dicht op zijn oog om ook de andere kant van de baan goed te kunnen zien. “Je kunt het!”, roept zoon Alwin fanatiek. De laatste meters zijn spannend. Zij aan zij lopen Ye-maya en Ygor Victory af op de finish. Ygor Victory, het paard van Langeweg, wint, Yemaya wordt knap tweede. Ygor Victory strijkt met de overwinning vijfduizend euro op. Vader en zoon zijn tevreden met de be-haalde tweede plaats. “Tegen Langeweg is bijna niet op te boksen”, zegt De Reuver se-nior. Voldaan keert de familie huiswaarts.

Falend beleidWe zullen helaas nooit weten of al het geld en de medailles die vandaag verdeeld zijn, eerlijk zijn verdiend. Dopingcontrole? Ik heb haar niet gezien. Ik vraag me af hoe je blij kunt zijn met een overwinning die je ei-genlijk niet verdient. Het gaat natuurlijk om het geld. Ik kom tot de conclusie dat er wel

degelijk wat misgaat in het wereldje. Soms wordt er gecontroleerd, dan weer niet. Op de baan zelf wordt er maar weinig over ge-sproken. Eigenlijk mag er niet over doping gesproken worden. Waarom blokkeert Lan-geweg alle interviews? Als hij niks te verber-gen heeft, waarom staat hij mij dan niet te woord? Ik heb hem de kans gegeven zich te verweren, maar hij weigerde. Zolang het tegendeel niet blijkt is hij in mijn ogen ver-dacht.

Het dopingbeleid faalt en de Nederlandse Draf- en Rensportbond onderneemt maar wei-nig actie om de controles te verscherpen. De bond laat in een reactie weten dat “ze er al-les aan doen om de sport zo schoon mogelijk te houden.” Ik word doorverwezen naar de website en daar moet ik het mee doen. Net als Zembla, dat ook geen reactie ontving. Een slap optreden van de bond, die volgens mij best weet wat er allemaal loos is in de draf- en rensport. Dopinggebruik wordt ge-doogd. Zal Studio Sport daarom ‘vergeten’ de sport aandacht te geven? r

Patrick en Ivo zijn pseudoniemen om de identiteit van personen te beschermen

foto

: Alw

iN d

e re

uver

foto

: gfx

.se

foto

: ANP

De omgekeerde wereld: “Mijn br oer mishandelde mijn ouders”Ouders die hun kinderen fysiek en mentaal mishan-delen is in Nederland een bekend fenomeen. Maar over kinderen die hun ou-ders het leven zuur maken horen we nauwelijks iets. De zogenaamde kind-ouder-mishandeling komt echter vaker voor dan veel mensen vermoeden.

Door: Milou Reumer

Anna Hermsen toont een foto met daarop een twaalftal personen. Ze wijst naar een lang figuur helemaal

links op de foto. Een man met een brede grijns, een volle bos bruingekleurd haar en sprekende blauwe ogen kijkt me aan. In niets lijkt hij op het monster dat jarenlang zijn broers, zussen én ouders mishandelde. “Het is moeilijk voor me om naar foto’s te kijken waar Henry op staat. Leuke herinne-ringen aan mijn broer heb ik helaas niet. Hij terroriseerde het complete gezin. Mijn ouders waren doodsbang voor hem.” Anna Hermsen is een vrouw van 54 jaar en heeft inmiddels zelf drie kinderen. Vroeger deel-den niet haar ouders, maar haar broer de lakens uit. “Ik moet er niet aan denken dat mijn zoon mijn man, mijn dochters en mij-zelf zoiets vreselijks aan zou doen. Hoe-wel ik niet kan geloven dat ik het zou laten gebeuren, begrijp ik wel dat mijn moeder en vader indertijd geen weerstand durfden te bieden. Henry was gewoon te sterk, te machtig.”

Steunpunt Huiselijk GeweldUit een onderzoek van steunpunt Huiselijk Geweld Midden-Brabant blijkt dat ouders de laatste jaren steeds vaker mishandeld worden door hun kinderen. Het gaat hierbij vooral om kinderen tussen de zestien en dri-ëëntwintig jaar die zich schuldig maken aan fysiek geweld tegenover hun ouders. Gerri-anne Rozema is manager van het steunpunt Huiselijk Geweld Midden-Brabant. Rozema: “In Nederland is weinig bekend over kind-oudermishandeling. Dit komt doordat veel ouders zich schamen voor het feit dat zij zich laten beheersen door hun kind en hier niet openlijk over praten.” In 2007 zijn er in

Nederland 64.822 incidenten geregistreerd waarbij sprake is van huiselijk geweld. Van dat aantal ging het in zeven procent om geweld van kinderen tegen hun ouders. In 2009 is dit percentage gestegen naar elf procent. Een zorgwekkende toename als we Rozema moeten geloven. “We moeten er rekening mee houden dat dit aantal nog veel hoger kan zijn omdat niet iedereen een klacht durft in te dienen tegen zijn kind.”

Taboe Hermsen: ”Ik weet nog goed dat ik op een avond samen met mijn broers, zussen en ouders aan de keukentafel zat te kaarten. Henry deed daar nooit aan mee, hij ging liever naar de kroeg om bier te drinken. Op een avond kwam hij vroeg terug en hield een pistool op ons gericht. Hij schreeuwde ons toe dat we ons zeker niet moesten ver-beelden dat dit een grapje was, maar dat hij ons echt zou vermoorden omdat hij ons uit de grond van zijn hart haatte. Na die eerste keer gebeurde dit steeds vaker. Hij heeft nooit geschoten, maar iedereen wist dat hij daartoe in staat was. Niemand in

het dorp waar ik woonde wist van de agres-sieve kant van mijn broer. Wij spraken er met niemand over. Het was een taboe. Ik denk dat het nog altijd een taboe is in Ne-derland”, legt Hermsen uit. Dat het voor ouders moeilijk is om hierover te praten, beaamt Rozema: “In Nederland heerst de opvatting dat wanneer je kind jou de baas is, je dan gefaald hebt in de opvoe-ding van je kind. Het is in de ogen van an-deren niet de schuld van het kind, maar van de ouders zelf. Ouders schamen zich om toe te geven dat ze hun kind niet aankunnen.

MachteloosHermsen: “Mijn ouders spraken er met nie-mand over. Het was zelfs zo dat mijn ouders mij en mijn broers en zusjes regelmatig in-fluisterden dat we precies moesten doen wat Henry wilde. Op deze manier probeerden zij nog meer ellende en narigheid te voorko-men. Ik weet nog die keer dat we thuis kwa-men en dat mijn moeder helemaal niet meer kon lopen. Ze vertelde ons dat ze gevallen was, maar achteraf bleek dat mijn broer haar zo hard geschopt en geslagen had,

dat ze niet meer rechtop kon staan. Ze had onder andere twee gekneusde ribben. Een half jaar later kwam ik thuis van mijn werk op het land, toen ik merkte dat mijn jongste broer en zusje huilden. Mijn moeder trou-wens ook. Henry was in geen velden of wegen te bekennen. Achteraf bleek dat mijn moeder iets voor hem had moeten doen, maar dat hem niet vlug genoeg ging. Hij heeft toen tegen mijn broertje en zusje gezegd dat hij mijn moeder nog vijf minuten de tijd gaf om af te maken waar ze mee bezig was. We woonden op een kleine boerderij. Mijn broertje en zusje moesten van hem met blote voeten drie keer het pas afgemaaide tarweveld doorrennen. Als ze dat niet binnen die vijf minuten zou-den halen, zou hij haar genadeloos in el-kaar slaan. Toen het ernaar uit zag dat mijn broertje en zusje dat zouden gaan redden binnen die vijf minuten, begon mijn oudste broer veel sneller te tellen, zodat ze het uit-eindelijk toch niet konden halen. Als je hoort dat je broer zoiets heeft gedaan, word je steeds banger voor zo’n man. Ik merkte op een bepaald moment dat ik hem niet meer

zag als mijn broer. Eén keer maar had ik het lef om tegen hem in te gaan. Ik vreesde het ergste maar het enige wat hij deed was minachtend naar me lachen en zei toen: ‘jij durft’, waarop hij wegliep. Achteraf snap ik

nog steeds niet hoe ik dit gedurfd heb. Het had namelijk heel anders af kunnen lopen.” Mijn vader stierf in 1982 en mijn moeder in 1983. Samen met mijn broers en zussen heb ik toen

besloten dat we hem niet meer wilden zien. Dit hebben wij hem ook duidelijk gemaakt. “Dat kan ik alleen maar respecteren”, was het enige wat hij daarop zei. Sindsdien heb ik hem nooit meer gesproken.”

Ook België kent dit probleem. Uit een en-quête van de Universiteit van Brussel blijkt dat bijna één op de zes jongeren in België wel eens geweld gebruikt tegenover zijn ouders. Het gaat dan om zowel fysieke als emoti-onele mishandeling. Moeders krijgen vaak te maken met emotionele chantage, terwijl vaders vaker fysiek mishandeld worden. Rozema: “Het is inderdaad zo dat moeders vooral emotioneel gechanteerd worden.

Dit komt omdat moeders vrijwel altijd een sterkere emotionele band hebben met hun kinderen. Hierdoor zijn moeders geneigd sneller toe te geven aan het kind. Vaders zijn over het algemeen minder gevoelig voor emotionele chantage. Daar komt bij kijken dat moeders door deze sterke emo-tionele band meer moeite hebben met het aangeven van hun kind. op dit moment het meest belangrijk is dat dit onderwerp bespreekbaar gemaakt wordt, zodat we een grotere toename van dit soort inciden-ten in de toekomst kunnen voorkomen.”

HulpverleningVoor mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt als Anna Hermsen is er het steunpunt Huiselijk Geweld, waar slachtof-fers (maar ook daders) hun verhaal kwijt kunnen. Het steunpunt kan u helpen bij het zoeken van hulpverleners en politie en geeft u daarnaast advies over hoe het beste te handelen in uw situatie. Als het nodig is helpt het steunpunt u met het opzetten van een plan voor uw eigen veiligheid. r

nfo: www.steunpunthuiselijkgeweld.nl E-mail: info@stophuiselijkgeweld.nl Tel: 0900 126 26 26

“Hij beloofde dat hij ons zou vermoorden”

foto

: ANP

foto

: ANP

“Vooral jongeren tussen de 16 en 17 jaar oud

maken zich

schuldig aan fysiek

geweld tegen-

over hun ouders”

10 TAPE TAPE 11

Eigen zaak in andermans zaken ”Plots staat daar een grote neger naast mijn auto met een wapen op mijn hoofd gericht.” Het leven van een privéde-tective is soms net een speelfilm. Hoofdrolspeler in deze ‘film’ is de 48-jarige Sander van Betten uit Zwolle. Een

kennismaking met de Sherlock Holmes van de 21ste eeuw.

Door: Gertjan van Putten

“Meestal niet”,verzucht Van Bet-ten wanneer gevraagd wordt of zijn beroep net zo span-

nend is als in films. De vraag waarmee elk interview lijkt te beginnen. “Het meeste werk bestaat uit bureauwerk en dagenlang pos-ten op plekken waar je hoopt de verdachte te vinden. Dat betekent continu opletten. Lek-ker de krant of een boekje lezen hoort daar niet bij.”

Posten is niet zo eenvoudig als het klinkt en vereist goed detectivewerk. “Het helpt als je mensenkennis hebt, daardoor zit je sneller op het goede spoor. Je moet je kunnen ver-plaatsten in de verdachte. Mensen die zich vaak ziek melden bijvoorbeeld. Kunnen niet werken omdat ze last van hun rug hebben, zie ik ze uit de supermarkt komen met een krat bier. Dat leg ik dan vast op camera.“

Opleiding In heel Nederland zijn ongeveer honderd privédetectives aan het speuren. Het is geen wereld waar je makkelijk binnen rolt. Om aan de slag te kunnen, moet je door het Ministerie van Justitie worden erkend. “Eerst zijn er zeven theoretische examens, waarin vooral kennis van de wet centraal staat”, legt Sander uit. Als je dat haalt komt het praktijkexamen. Dat betekent stage lopen, maar ik ken geen enkele collega die daar op staat te wachten. Ik zelf eigenlijk ook niet. Alleen oud-privédetective Ben Zui-dema doet dat in Maastricht, door zaken in scène te zetten.

Veel instroom van nieuwe detectives is er daardoor niet. De cursus kost ongeveer 5000 euro, alleen voor de theorie. Praktijk-

examen is altijd wat lastiger af te nemen en is ook niet echt een volledige voorbereiding op de echte praktijk. De belangrijkste eigen-schappen van een privédetective worden ontwikkeld in de loop der jaren. Een voor-beeld hiervan is het opgaan in de menigte. Hier moet een privédetective echt bedreven in zijn. Maar het belangrijkste is levenserva-ring. Hierdoor leer je je verplaatsen in de verdachte. Dat valt echter niet te leren uit een boek, maar bouw je op in de loop der jaren.”

Bekendheid & Van Gogh Voor een privédetective is het belangrijk om bekendheid te vergaren. Meer opdrachten

komen tenslotte door positieve mond-tot-mondreclame. De beste manier om hier voor te zorgen is zaken oplossen. Sander werd halverwege 2009 landelijk bekend door de zaak van het borstbeeld van Van Gogh. Het beeld is twintig jaar lang verdwenen geweest in het criminele circuit, maar toen kreeg een cliënt van Sander het als onderpand voor een betaling. Na een zoektocht bleek het beeld oorspronkelijk uit Frankrijk te komen. Vervolgens probeerde Sander contact op te nemen met de Cen-trale Recherche Informatiedienst en Interpol, maar deze reageerden beiden niet.

Uiteindelijk is Sander samen met het beeld, dat een geschatte waarde heeft van 3 t

Het beroemde borstbeeld van Van Gogh

foto

: de

steN

tor

Sander van Betten

foto

: uit

geve

rij

vAN

Bett

eN

12 TAPE TAPE 13

miljoen euro, in de auto naar Frankrijk ge-reden. Een risicovolle zaak, want zolang hij in Nederland reed met dit beeld was hij strafbaar. “Als een held werd ik in Frankrijk ontvangen voor het terugbrengen van cul-tuurhistorisch erfgoed. In Nederland werd er ondertussen een inval gedaan door justi-tie in mijn huis. Wat een verschil,” verzucht Sander.Sindsdien gaat het hard. Na een optreden bij NOVA weet opeens iedereen wie Sander van Betten is. “Dit biedt me de mogelijkheid om de leukere zaken eruit te pikken.” Door de zaak Van Gogh heb ik tegenwoordig veel zaken die spelen in de kunstwereld. Maar dat vind Sander niet erg. “Ik vind het altijd mooie zaken en het gaat om dure kunst, anders is het de moeite niet om mij in te huren. Een voordeel hiervan is weer dat ik meer betaald krijg en dat ik mij zo kan specialiseren in kunstzaken.”

Colombiaanse maffiaHet tot nu toe meest spannende moment uit de carrière van Sander is wanneer hij eersteklas wordt ingevlogen naar Curaçao om een fraudezaak te onderzoeken. Kosten noch moeite worden voor dit onderzoek ge-spaard. Er zou gefraudeerd zijn door lo-kale politici en samen met een collega werd ik op onderzoek gestuurd. Toen wij daar aankwamen bleek de Colombiaanse maffia ook belang te hebben bij deze zaak en be-sloot ons te achtervolgen. Uiteindelijk moes-ten we midden in de nacht met een klein vliegtuigje naar Bonaire vluchtten, waarna we de volgende dag terug naar Nederland vlogen. De spanning viel toen wel mee, maar achteraf komt pas het besef dat het hier wel om de Colombiaanse maffia gaat. Die zijn niet zo van het praten, vooral niet met buitenlanders.”Maar in Nederland kan het er natuurlijk ook heftig aan toe gaan. Meestal achtervolg ik

niet de grote criminelen, maar ik heb wel vaak voor Peter R. de Vries gewerkt, dan is er sprake van een uitzondering. Voor het tv-programma van Peter R. wordt Sander vaak ingezet om verdachten te achtervolgen. Één keer ging dat bijna fout. Staat er opeens een grote neger met een wapen op mijn hoofd gericht bij mijn auto. Was net gebeld door Peter voor een interview en zag mij buiten

filmen. Die link was niet moeilijk te leggen. Gelukkig heb ik altijd visitekaartjes bij me waarop staat dat ik een makelaar ben. Ik gaf hem er eentje en vertelde dat ik film-pjes maak van de huizen in de buurt. Dit verwarde de man lang genoeg waardoor ik snel weg kon rijden. Ik zorg er dus altijd voor dat ik een verhaal klaar heb voor wan-trouwige mensen. Maar eerlijk gezegd heeft bijna nooit iemand door dat hij achtervolgd wordt.”

Emoties Een privédetective is een einzelgänger. Staat er vaak alleen voor. En dat soms dagen en nachtenlang, vooral als je naar het buitenland moet. Je moet tegen de eenzaamheid van het vak kunnen, maar ook emoties kunnen uitschakelen. Anders is goed werk afleveren bijna onmogelijk. Een vrouw liet mij haar man observeren en uiteindelijk kwam ik terecht in Praag. Terwijl hij sms’te dat hij haar miste, maakte ik foto’s van hem dat hij stond te zoenen met een andere vrouw. Toen ik haar dat vertelde barste ze in huilen uit. Maar daar voel ik mij niet schuldig om. Ik zie dat als een zaak goed opgelost. Bovendien kan ik niet te emotioneel betrokken raken bij zaken, anders ben ik elke keer onderste-boven en dat zou ten koste gaan van mijn werk. Maar helemaal emotieloos is Sander ook niet. Als zaken te herkenbaar worden dan is ook dit ijskonijn te breken. Één keer werd ik flink kwaad, dat was tijdens een zaak waarin ik loverboys achtervolgde. Toen moest ik toch wel even denken aan mijn eigen dochter van 17, het zou haar maar overkomen.

Toekomst Sander van Betten leeft bij de dag, veel vooruit plannen lijkt ten slotte niet iets voor iemand die zijn leven regelmatig op het spel zet. Maar toch heeft hij zeker wel plannen voor de toekomst. En niet alleen op zakelijke gebied. “Ik heb al een boekje met columns uit de praktijk over het leven van de privédetective uitgebracht en ben nu al 2,5 jaar bezig met het schrijven van een roman. Het boek gaat uiteraard over een privéde-tective. Een autobiografie? Nee dat niet, hoewel sommige dingen wel herkenbaar zullen zijn voor mensen uit mijn omge-ving. r

“Achteraf komt pas het besef dat het hier wel om de Colombiaanse

maffia gaat. Die zijn niet zo van het praten, vooral niet met buitenlanders.”

Sherlock Holmes:Grootmeester der privedetectives

De Noord-Italiaanse gemeente Coccaglio wil voor de kerst alle illegale immigranten het land uit hebben. Deze operatie die ‘White Christmas’ wordt genoemd moet ervoor zorgen dat zo’n 400 verblijfs-vergunningen worden gecontroleerd. Hoewel burgemeester Claretti in een in-terview met de krant La Repubblica zegt dat er geen criminaliteit in de gemeente is, zijn er sinds oktober al 150 immigran-ten betrapt met verkeerde papieren. De benaming ‘witte kerst’ heeft te maken met de einddatum van de operatie.

De Zweedse politie heeft vorige week een Zweed op de bon ge-slingerd die denkt dat hij Jezus Christus is. De man had een vervalste nummerplaat op zijn motor en geen rijbewijs in bezit. De zoon van God is ten slotte almachtig, zo redeneerde hij en staat dus boven de wet. Helaas dacht de rechter hier anders over en kreeg de Zweed een celstraf van dertig dagen en een fikse boete.

De tweejarige Jeremiha uit Mississippi heeft zijn moeder geholpen met beval-len. Bobbye Favazzo zou haar tweede kind eigenlijk via een keizersnede op de wereld zetten, maar kreeg vroegtij-dige weeën. De hulpdiensten kwamen te laat waardoor de kleine Jeremiha in moest springen. Hij haalde handdoeken en hield het babyjongetje vast totdat de ambulancebroeders arriveerden.

Een beschonken Amerikaan is vorige week op-gepakt wegens het verkrachten van een pluche speelgoedgiraffe. Het anderhalf meter hoge knuffeldier stond voor een speelgoedwinkel toen de Amerikaan het dier beklom. Agenten wilden de man oppakken, maar hij vluchtte. Hij kwam echter dezelfde avond nog terug om alsnog zijn lusten te botvieren op de giraffe. Dit keer vatte de politie hem wel in de kraag.

Op Cuba kunnen mannen met erectie-problemen gratis penisimplantaten krij-gen. De procedure kost veel geld en is in andere landen alleen weggelegd voor een kleine groep cliënten. De Cubaanse regering wenst arm en rijk een goedwer-kend apparaat aan en vergoed de proce-dure. Veertigplussers en mannen met sui-kerziekte komen het eerste aan de beurt.

Italiaanse gemeente wil witte kerst

Zweedse Messias opgepakt

Peuter helpt moeder met bevallen

Man opgepakt wegens seks met knuffelbeest

Gratis penisimplantaten op Cuba

Opmerkelijk nieuws

foto

: ANP

foto

: ww

w.t

heAs

iANe

coNo

mis

t.com

foto

: ww

w.P

luch

e-kN

uffe

l.Nl

14 TAPE TAPE 15

gewoon naakt

Mireille(32) is opgegroeid met het naturisme. Een bloot lichaam is voor haar de normaalste zaak van de wereld. In oktober 2007 werd er bij haar borstkanker geconstateerd. Nog geen maand later had ze nog maar één borst. De amputa-tie weerhoudt Mireille er niet van uit de kleren te gaan.

Door: Marije Woltjer

Mireille: “In de krant zag ik een op-roep voor het programma Blootge-woon van de KRO. Een program-

ma waarbij tien groepen strijden voor een naaktfoto op een kalender. ‘Daar moeten we met De Amazones aan meedoen’ dacht ik gelijk. De Amazones is een stichting voor jonge vrouwen met borstkanker. Toen ik op het forum van hun website keek zag ik dat er al een aantal mensen had aangegeven wel mee te willen doen aan het programma. Na een intake werden wij uitgekozen voor een fotoshoot.

Ik vond het niet moeilijk om uit de kleren te gaan voor de foto’s maar voor sommigen van ons was het echt een overwinning. Na-tuurlijk wel raar met al die camera’s om me heen. Die hebben we niet op de naturisten-camping. Zeker als je dan de expressies ziet van de leden van de cameraploeg. Zij

hadden al wel eerder groepen naakt ge-zien maar wij zijn in onze vrouwelijkheid gehavend. Dat was voor hen natuurlijk ook nieuw.

Naakt Ik liep nog in luiers toen mijn ouders mij meenamen naar naturistencampings en naaktstranden. Ik heb me nooit onprettig gevoeld bij het naakt zijn. Mijn zusje wel. Toen zij twaalf was wilde zij niet meer mee naar de camping. Dat was vooral omdat zij niet steeds aan haar vrienden wilde uitleg-gen waarom ze geen bikini afdruk had. Op die leeftijd ben je gewoon de pineut als leeftijdsgenoten weten dat je een blootloper bent. Kinderen zijn heel gemeen wat dat be-treft. Ik was geen groepsmens en deed altijd waar ik zelf zin in had. Als dat de rest niet zinde dan was dat hun probleem.

Nog steeds ga ik met enige regelmaat op de koffie bij mijn ouders op de naturis-tencamping. Dan pak ik s’ochtends mijn tas in met een goed boek, een handdoek en zonnebrandolie en dan ga ik die kant op. Je kunt daar ook gewoon op het terras zitten of een potje Jeu de Boules spelen. Over het algemeen gebeuren deze activi-teiten naakt, zolang het weer het toelaat. Het gaat naturisten niet puur om het naaktlo-pen. Het gaat erom dat je moet doen waar jij je lekker bij voelt. Ik voel me vrijer zonder kleren. Dit heeft te maken met het feit dat ik niet beter weet, maar ik denk zelfs dat als ik niet zo opgevoed was het naturisme uiteindelijk toch aantrekkelijk voor mij was geweest. Daarnaast heeft het ook veel prak-tische voordelen. Als je naakt bent heb je geen last van een zandophoping in je bikini-broekje of een natte, koude bikini aan je lijf

terwijl je lichaam al opgewarmd is. Als het rotweer is, dan ga je natuurlijk niet naakt. En als een vrouw ongesteld is heeft zij wel een broekje aan. Het zou een beetje raar zijn om met zo’n touwtje tussen je benen rond te lopen.

Tegenslag Zoals elke vrouw wel eens doet voelde ik regelmatig aan mijn borsten om te contro-leren of er geen knobbeltje zat. Op een dag voelde ik iets wat er aan de andere kant niet zat. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die heeft het onderzocht. “Het zal wel een ontstoken kliertje zijn”, zei mijn arts. Ik kon met een gerust hart weer naar huis gaan. Dat heb ik toen gedaan, zonder te twijfelen aan haar diagnose.

Een half jaar later zat ik met mijn zusje in de sauna. Ik liet haar de knobbel voelen, die inmiddels vrij groot was. Mijn zusje zei: ‘Als jij morgen geen verwijzing krijgt dan ga ik die eigenhandig halen.’ Toen is het balletje gaan rollen en anderhalve week later kreeg ik van een chirurg in het ziekenhuis te horen dat het geen kliertje was maar borstkanker. Toen ik dat hoorde stortte mijn wereld in. Ik verwachtte het natuurlijk niet maar hield er wel een klein beetje rekening mee dat het toch wel iets

zou kunnen zijn. Aan de andere kant; het zit niet in de familie en ik had er geen pijn aan. Als je nog niet weet dat je van een kankertumor geen pijn hebt dan denk je dat het wel pijn zou moeten doen. Ik was natuurlijk helemaal niet blij met de situatie. Mijn huisarts had destijds moeten zeggen dat ik terug zou moeten komen na twee weken. Ze wilde vrij snel met mij hierover praten maar tijdens het gesprek had ik het gevoel dat ze alleen maar kwam omdat ze zich zorgen maakte om haar eigen positie. Er is in het hele gesprek geen zin voorge-komen waaruit blijkt dat ze spijt had van hoe het gelopen was. Dat ze anders had moeten reageren. Ik heb na het gesprek mijn vertrouwen in deze huisarts opgezegd en heb toen een andere huisarts gezocht in buurt.

Het gevolg van die verkeerde diagnose is dat ze niets van mijn borst hebben kunnen redden. De borst is compleet weggehaald. De bedoeling was dat in één operatie mijn borst verwijderd zou worden en dat er een siliconen borst voor in de plaats kwam. Dit kon alleen maar als ik niet te veel vervuilde lymfen had. Tijdens de operatie kwamen de chirurgen erachter dat dit wel het geval was dus uiteindelijk heeft er alleen een amputa-tie plaatsgevonden. Dat was wel even een domper. Pas vier dagen na de operatie heb ik mezelf voor het eerst zonder borst in de spiegel gezien. Dat was moeilijk voor me. Iets wat er al je hele leven zat, zit er dan niet meer. Ik heb nog een hele lange tijd last gehad van een spookgevoel. Voor mijn ge-voel zat mijn borst er nog gewoon. Dan had ik bijvoorbeeld ineens jeuk aan mijn tepel. Het heeft wel een jaar geduurd voordat dat gevoel weg was.

“Ik heb er geen moment aan getwijfeld of ik wel weer naar een naturistencamping wilde gaan met één borst”

“Voor mijn gevoel zat mijn borst er nog gewoon. Dan had ik bijvoorbeeld ineens jeuk aan mijn tepel”

foto

: guy

vAN

gri

Nsve

N

t

16 TAPE TAPE 17

Na de operatie moest een groot gedeelte be-straald worden en daarom kreeg ik ook een extra grote dosis om dat gedeelde van mijn lichaam ‘schoon’ te maken. En daar krijg je dus allerlei andere ellende van. In mijn geval is dat zenuwschade in mijn schouder, daardoor heb ik bijna geen gevoel meer in mijn hand. Diepe pijn voel ik wel. Het is al een paar keer voorgekomen dat ik bijvoor-beeld een knoop aan een jas wilde zetten en dat ik op een gegeven moment bijna een centimeter naald in mijn vinger had voordat ik dat zelf in de gaten had. Met hete dingen moet ik bijvoorbeeld ook heel erg oppassen. Voor ik het weet heb ik derdegraads brand-wonden.

In mijn zoektocht naar informatie over borst-kanker kwam ik terecht op de website van De Amazones. Op deze site heb ik veel erva-ringsverhalen gelezen van anderen. Ik laat er soms nog wel eens een berichtje achter. Bijvoorbeeld over een nieuwe behandeling. Ik vind het nog wel moeilijk om op deze site ervaringen te lezen die ik herken. Dat is emotioneel voor me. Ik las laatst een boek over een meisje met kanker. Daar moest ik erg om huilen. Ik ben altijd al wel emotioneel geweest maar dingen kunnen me nu veel harder raken dan voorheen. Soms denk ik: Waarom ben ik nou weer zo emotioneel?

Weer bloot In april 2008 kreeg ik mijn laatste chemo-kuur en in mei van dat jaar zat ik alweer op de camping bij mijn ouders. Ik was toen helemaal kaal en mocht niet in de zon dus ik zat de hele dag onder de parasol. Heer-lijk, die wind op mijn huid. Het voelde als een bevrijding. Ik heb er geen moment aan getwijfeld of ik wel weer naar een naturis-tencamping wilde met één borst. Op de camping lopen wel meer mensen met man-kementen en ik ben daar ook niet de enige met één borst. De buitenkant is daar ook niet zo belangrijk. De mensen op de cam-ping waren allemaal erg zorgzaam voor me. Ze vonden het moedig van me dat ik er was, sommige mensen waren geroerd. Ik ga er met hele zwartgallige humor mee om en voor sommige mensen is dit niet te begrijpen. Maar ja, als ik er al niet meer om kan lachen, hoe moet ik het dan anders doen?

Thuis ben ik ook wel eens naakt. Ik slaap ontkleed en ik loop s’avonds nog wel eens in mijn niksie naar het toilet. Of ik sta in de ochtend naakt te strijken. Ik hou wel reke-ning met mijn buren. Als ik daar beweging zie dan ga ik niet naakt in het huis rond-lopen. De buren zijn ook de reden dat ik

thuis nooit een hele dag naakt zou rondlo-pen. Als ik 27 miljoen zou winnen en een landhuis zou kopen met een grote tuin waar niemand mij kan zien dan zou ik het niet nalaten. Dan kun je gewoon in je eigen tuin naaktrecreëren.Vervelende reacties over het naturisme krijg ik gelukkig bijna niet. Veel mensen denken dat het naturisme verbonden is aan seksu-ele activiteiten, dat iedereen het met elkaar doet. Als zulke reacties voor komen dan ben ik wel zo nuchter om hen uit te leggen wat het naturisme dan wel is. Dan leg ik ze uit dat ze daar een verkeerd beeld van hebben.

Toekomst Ik kijk met gemengde gevoelens naar de toekomst. Op dit moment heb ik nog steeds

“Veel mensen denken dat het naturisme verbonden is aan

seksuele activiteiten, dat iedereen het met elkaar doet”

één borst en ik weet nog niet zeker of ik daar wat aan laat doen. Dan krijg ik er weer littekens bij. Aan de andere kant wil ik ook niet mijn hele leven met prothese-bh’s lopen. Ik draag graag jurken en hou erg van middeleeuwse kleding. Dit zijn vaak jurken met korsetten. Die kan ik nu niet dragen want de prothese-bh’s zijn nooit strapless. Ik denk dat ik me uitein-delijk wel laat opereren. Ik vind het toch belangrijk dat er aan de andere kant ook iets zit. Ik sta nu op de wachtlijst voor een DIEP-flap operatie. Bij deze methode gebruiken ze huid en vet van je onderbuik voor een nieuwe borst. De verwachting is dat ik daar begin 2010 een oproep voor krijg. Ik ben wel blij dat het nog een tijdje duurt, dan kan ik er nog even over nadenken.” q

foto

: guy

vAN

gri

Nsve

N

Groepsfoto Blootgewoon

Een 39-jarige Amerikaan heeft jongeren geld betaald om hem in zijn gezicht te spugen en over hem heen te plassen. Ook zouden ze geld kunnen verdienen door hem uit te schelden of op hem te ontlasten. Via netwerksite myspace benaderde hij tieners voor deze opmerkelijke verzoeken. De poli-tie heeft hem inmiddels gearresteerd wegens het lastigvallen van jongeren.

Heitje voor karweitje

Man na negen maanden bevrijdt uit stoel

Beschonken meisjes zetten hun leven op het spel

Twee Australische meisjes hebben in een dronken bui staan dansen in een krokodillenval. Met een champagnefles aan hun mond zongen ze ‘I’m singing in the Rain’, terwijl hun vriendjes foto’s maakten van het spektakel. Daarbij maakten ze wilde dansbewegingen. De vriendjes waren daarna aan de beurt en toonden bizarre rodeobewegingen. Parkopzichter en krokodillenexpert Garry Linder reageert verbijsterd op de foto’s: “Krokodillen worden juist aangetrokken door bewegingen. Hun actie was dus levensgevaarlijk.”

Het beveiligingspersoneel van de Assense rechtbank heeft Zwarte Piet de rechts-zaal uitgezet. Piet wilde graag een familiezaak bijwonen maar weigerde zijn muts af te zetten. Het is verboden om hoofddeksel te dragen in de rechtbank dus Zwarte Piet werd voor de keuze gesteld. Muts af of de rechtbank verlaten. De Piet is afgedropen.

Zwarte Piet weigert pietenmuts af te zetten

Opmerkelijk nieuws

Strip van de week

De 33-jarige Daniel Web is na negen maan-den uit zijn stoel gesneden in de buurt van de stad Columbia. De 400 kilo wegende Amerikaan werd overgebracht naar het ziek-enhuis waar hij later bezweek aan een hart-stilstand. In het ziekenhuis werd hij niet meer geholpen omdat hij zijn rekeningen niet kon betalen. Het medisch personeel had hem ge-waarschuwd niet meer in de elektrische leun-stoel te gaan zitten omdat hij daar niet meer uit zou kunnen komen. Deze waarschuwing heeft hij blijkbaar genegeerd.

foto

: ww

w.v

ANde

rzijd

eN.w

ordP

ress

.co

m

foto

: ww

w.t

Boec

kel.

de

Zonder pep geen voldoende “Er wordt wel het een en ander van me verwacht”

Alcohol en drugs moeten voor studenten de weg naar de top vergemakkelijken. In het weekend grijpen zij massaal naar de fles en doordeweeks wordt de kater weggewerkt met het slikken van Ritalin. Deze drug maakt het leren namelijk heel wat makkelijker, zodat de cijfers niet meer hoeven te lijden onder overmatig drankgebruik.

Door: Marianne Tillema

Berend Houtsage is een kind van ver-wachtingsvolle ouders. Dat hun zoon het helemaal zou gaan maken stond

al vast toen hij nog in de wieg lag. Berend zou er wel komen. Gymnasium, universiteit, een topbaan. Status en geld Een gouden toe-komst, dat was duidelijk. En ja hoor, Berend heeft het voor elkaar. Student geschiede-nis, lid van een studentenvereniging en een veelgeziene gast in de cafés van zijn woon-plaats. Bovendien heeft ie massa’s vrienden

en ziet hij er nog goed uit ook. Dat Berend zich elk weekend met de grootste toewij-ding klem zuipt is bekend, maar binnen zijn vriendengroep geaccepteerd. Berend is ten slotte student en nog lid van een vereniging ook. Het leren gaat echter steeds moeilijker, want hij is altijd brak. Bovendien eisen zijn dispuut, bijbaan en sociale netwerk ook de nodige tijd en aandacht. Gelukkig is overal een oplossing voor en snuift Berend voor het studeren een beetje speed. Zo kan hij zich

toch focussen en wordt nachten doorhalen een eitje. Op deze manier kan hij tussen alle bezigheden door toch goede cijfers halen. En dat is nodig, want Berend heeft heel wat waar te maken.

Competitieve ouders“Jongeren moeten alles kunnen’, vertelt Mieke Hoogendorp, therapeute in de ver-slavingszorg en moeder van een verslaafde zoon. “ Niet alleen een goede opleiding

is geboden, maar ook een grote vrien-dengroep, een bijbaan, er goed uitzien, enzovoorts. Het lijkt soms alsof je in deze maatschappij niets voorstelt als je alleen een MBO-diploma hebt. En kinderen weten dat. Ik vind dit heel zorgwekkend, want niet ie-dereen kan goed leren en niet iedereen heeft heel veel vrienden. Natuurlijk wordt een ver-slaving ontwik-keld door een combinatie van factoren. Het zijn niet alleen de hoge eisen die te-genwoordig aan jongeren worden gesteld, maar deze kunnen wel degelijk een rol spelen. De strijd begint soms al op de basisschool, waar de CITO score voor veel ouders al van levensbelang is. En God ver-hoedde het als de kleuter van de overkant eerder zijn veterstrik diploma haalt dan jouw kind. Dit klinkt misschien grappig, maar de competitieve houding van sommige ouders is echt verbijsterend. Jongeren die al niet zo goed mee kunnen komen op school worden daar extra onzeker van. Het is de normaalste zaak van de wereld dat studenten zich in het weekend vol laten lopen. Bij de verslavingszorg zijn het heus niet alleen maar laagopgeleide jongeren of jongeren uit een verknipt gezin die binnen komen lopen, wat veel mensen nog steeds denken. Daar zitten ook Hbo’ers bij, die twee keer in de week op stap moeten om hun vrienden te behouden en hoge cijfers moeten halen om hun ouders tevreden te stellen. Dit boksen ze voor elkaar door bijvoorbeeld, wat nu heel hip is, Ritalin te gebruiken voor het leren en zich in het week-end volledig te buiten gaan aan drank. Ook zijn er heel wat studenten die doordeweeks ontzettend veel blowen. Dat klinkt nog vrij onschuldig, maar deze jongeren zijn de al-coholisten van de toekomst.”

Pep maakt leergierigBerend ziet het minder somber in. “Natuur-lijk weet ik dat het niet gezond is om Speed te gebruiken voor het leren, maar het werkt voor mij niet verslavend. Alleen in de ten-tamenperiode bijvoorbeeld gebruik ik het wel eens. Ik heb een druk bestaan en heb veel verplichtingen. Bovendien wil ik mijn vrienden regelmatig zien. Soms heb ik niet meer de puf of de tijd om te studeren en dan is een lijntje pep ideaal. Het is puur voor

het gemak. Na een kleine dosis staat alles op scherp. Ik ben zó gefocust dat ik leerstof makkelijk opneem en dat ik ook echt alles van het onderwerp wil weten. Bovendien worden de meest saaie boeken ineens reuze interessant. Het scheelt me tijd als ik studeer onder invloed. Zonder moeite haal ik de hele nacht door en nog met plezier ook. Ik word

er gewoon heel leergierig van.”Mieke heeft van heel dicht-bij gezien hoe ogenschijnlijk onschuldig drank- en drugs-

gebruik kan uitgroeien tot een verslaving. “Op mijn werk heb ik natuurlijk al erg veel voorbij zien komen. Van dertienjarige coke-verslaafden tot zware alcoholisten. Maar ik heb zelf ook een zoon die verslaafd is ge-weest en dan word je wel echt met je neus op de feiten gedrukt. Hij had zijn eerste er-varing met drugs al op zijn veertiende, wat met Ritalin gebruikende studenten meestal niet het geval is. Echter, bij hem is het misge-gaan toen hij ging studeren. Op school kon hij lastig meekomen, contacten leggen ging niet zo makkelijk en dan lijken drank en drugs de oplossing. Bij hem ging het alleen van kwaad tot erger; zijn studieresultaten verbeterden niet, maar werden juist slechter. Al snel ging hij over op harddrugs en dan

18 TAPE TAPE 19

is er geen houden meer aan. Toen hij na jarenlang drugsgebruik afkickte, kwam de waaromvraag naar boven. Ik was boos, hij wist toch wat voor een troep het is? Onze-kerheid, vertelt hij nu. Hij was altijd zo onze-ker, over alles. En ja, als je verlegen bent is het makkelijker om dronken te zijn. Of high. Maar uiteindelijk word je altijd weer nuch-ter. En dan?

TeleurstellingStoppen met het gebruiken van speed voor het leren vindt Berend een beetje onzin. “Zo-als het nu gaat, gaat het goed. “Ritalin is volgens mij niet verslavend en ik zorg er ook wel voor dat ik niet afhankelijk word van ver-dovende middelen.” Wat zijn ouders ervan vinden? De spreekwoordelijke Joost mag het weten. Die hebben werkelijk geen flauwe notie van de avonturen van hun zoon. “Als mijn moeder hoort wat ik allemaal uitspook, zou haar klomp breken. Mijn ouders hech-ten veel waarde aan een gezonde levens-stijl. Drugs en overmatig alcoholgebruik zijn een groot taboe in huis. Bovendien heb ik wel het een en ander waar te maken, dus ik denk dat ze een beetje teleurgesteld zouden zijn. En dat is nog zwak uitgedrukt ben ik bang.” q

Namen zijn gefingeerd om de identiteit van personen te beschermen

“Als ik geen tijd heb om te studeren is een lijntje

pep ideaal”

Studenten van nu, verslaafden van later?

foto

: de

steN

tor

Ritalin Ritalin is een medicijn dat wordt voor-geschreven aan mensen met ADHD. Studenten gebruiken deze pillen om beter en langer te kunnen studeren. Effecten Ritalin maakt de persoon rustiger en verbeterd het concentratievermogen Niet ADHD’ers ervaren na het slikken van Ri-talin juist een druk, energiek gevoel. Ook kunnen zij zich beter concentreren.Bijwerkingen Hartkloppingen, minder eetlust, nervosi-teit, slaapproblemen, hoofdpijn.

Speed

Speed is de populaire naam voor amfe-tamine en kan geslikt, gespoten of gesno-ven worden. Effecten Effecten van speed zijn onder andere een langer uithoudingsvermogen en een energiek gevoel. Na een dosis speed wordt de gebruiker ook zelfverzekerder, alerter en vrolijker. Bijwerking Gespannen kaakspieren, tandenknarsen en angstig zijn. De bijwerkingen van speed zijn vermoeidheid en somberheid.

foto

: wik

iPed

iA

foto

: ww

w.B

vcAs

A.or

g

20 TAPE TAPE 21

Trishna en Krishna wer-den twee weken geleden

succesvol van elkaar gescheiden. Eindelijk kunnen ze als individu deel-nemen aan het leven. Het kan ook misgaan,

dan word je ingeblikt, op sterk water gezet en voor de medische wetenschap gebruikt.

foto

: ANP

foto

: ANP

22 TAPE TAPE 23

TAPE’s Top 3 van Nederlands meest spraakmakende criminelen. Hun oorlog over drugs, ge-weld, ontvoering en je kunt zo gek niet bedenken wat, is ook de ‘bovenwereld’ niet ontgaan. Van deze ‘toppers’ is niemand meer in leven. Wie was dé godfather in het criminele milieu? Wat flik-ten de slimme kopstukken (elkaar)? Welke misdaden staan op hun naam? En hoe zagen hun begrafenissen eruit?

Door: Janneke Schaap

Nummer 1Klaas Bruinsma

De eerste echte godfather van de Ne-derlandse georganiseerde misdaad, Klaas Bruinsma, staat uiteraard op

één. ‘De Dominee’ was dé drugsbaron van de onderwereld. Na de liquidatie van Bruinsma brak de oorlog in de onderwereld uit. De zwarte pakken die hij droeg en de lesjes die hij anderen las, waren de aanlei-ding voor zijn bijnaam ‘De Dominee’. De vader van Bruinsma was de oprichter van de goedlopende limonadefabriek Raak. Zijn kinderen moesten elke zondagavond dui-zenden flessen schoonmaken in de fabriek. Klaas vertelde later aan zijn psychiater dat de harde opvoeding van zijn vader ernstige geestelijke littekens bij hem hebben achter-gelaten. Misschien niet zo gek dat Klaas op de middelbare school al in aanraking kwam met hasj. Hij begon te gebruiken en later te verkopen. Op zestienjarige leeftijd was zijn eerste arrestatie een feit. Bruinsma werd van school gestuurd en begon in 1974 een fulltime job in de drugshandel. Thea Moear regelde de verkoop. Later werd deze ‘god-

mother’ zijn zakenpartner. In 1976 werd Bruinsma veroordeeld voor zijn drugshan-del. Na zijn vrijlating veranderde hij zijn identiteit in Frans van Arkel. Zijn bijnamen uit die tijd waren ‘Lange Frans’ en ‘De Lan-

ge’. Met godmother Moear startte hij een criminele organisatie. André Brilleman werd Bruinsma’s lijfwacht. Hij lichtte Bruinsma la-

ter op. Dit mondde uit in een gruwelliqui-datie. In opdracht van Bruinsma werd Bril-leman ingegoten in een vat beton en in de Waal gedumpt. In 1979 werd ‘De Dominee’ wederom veroordeeld. Dit maal wegens het organiseren van een groot hasjtransport uit Pakistan. Na het uitzitten van de straf voor

het hasjtransport werd zijn organisatie ver-der uitgebreid. Enkele jaren en schietpar-tijen later volgde er weer een veroordeling. Na vijf jaar gevangenschap ging zijn cri-minele organisatie compleet op de schop.

Thea Moear werd vervangen, er kwam een drugsdivisie en een divisie gokautomaten. Deze werden geleid door Sam Klepper en John Mieremet die op de derde plaats van de top 3 te vinden zijn. Bruinsma’s organi-satie handelde later ook in harddrugs en porno en exploiteerde illegale gok- en seks-huizen. Onroerend goed voor witwasprak-tijken en huurmoorden om de boel ‘netjes op te ruimen’. Waren de jaren zeventig al spectaculair; Bruinsma was eind jaren tach-tig dé grootste drugsbaron van Europa. Een verdiende eerste plaats in deze top 3. De organisatie was goed voor miljoenen gul-dens omzet per dag. Rijk in het leven staan. Altijd vergezeld door vijf bodyguards. Aan het eind van de jaren tachtig wilde Bruinsma uit het criminele circuit. Maar niet voordat hij nog één grote slag zou slaan. Pakistaanse hasj. Vijfenveertigduizend kilo. Straatwaarde vierhonderd miljoen gulden. Deze jackpot werd ook wel ‘de grote berg’ genoemd. Jammer voor ‘De Dominee’ werd deze partij op 24 februari 1990 door de Dordtse politie ontdekt. Rond deze tijd leer-de hij Mabel Wisse Smit kennen, waarmee hij een vriendschap opbouwde. Wisse Smit is nu getrouwd met prins Johan Friso. Op

27 juni 1991 werd Klaas voor de deur van het casino van het Amsterdamse Hilton ho-tel doodgeschoten. De schutter was Martin Hoogland, een ex-politieman die werkzaam was bij de Joegoslavische maffia.

Nummer 2Cor van Hout

Cor van Hout staat op de tweede plaats. Niet zonder reden. Hij was het brein achter de meest spraakmakende ontvoering in Ne-derland: de Heineken-ontvoering. ‘Flipper’,

de naam die Cor kreeg toebedeeld omdat hij zo van flipperen op gokautomaten hield, stopte vroegtijdig met school. Op zijn zeven-tiende had Van Hout zijn eigen aannemings-bedrijf opgericht. In werkelijkheid werd dit bedrijf ingehuurd door huiseigenaren en

projectontwikkelaar in en rondom Amster-dam om krakers te lijf te gaan. Dit deed Van Hout eind jaren zeventig en begin jaren tachtig met zijn maten, Holleeder, Boellaard en Meijer. Op 18-jarige leeftijd beschikten ze over veel geld en reden ze rond in dure

auto’s. Na zijn carrière als roofovervaller, maakte Van Hout zijn debuut als ontvoerder. Samen met Meijer, Holleeder, Boellaard en zijn halfbroer Erkamps ontvoerden zij op 9 november 1983 biermagnaat Freddy Heineken en zijn chauffeur Ab Doderer. De ontvoering duurde drie weken. Heineken en Doderer zaten vastgeketend in een loods in het Westelijk havengebied in Amsterdam. Er werd 35 miljoen gulden losgeld betaald door het Heinekenconcern. Van Hout en Holleeder werden op 29 februari in Parijs aangehouden en twee jaar later uitgeleverd aan Nederland. Veroordeling: elf jaar cel-straf. Van Hout was in 1991 alweer op vrije voeten. Samen met Holleeder organiseerde hij een bende die zich op de seksbranche, hasjhandel en onroerend goed richtte. Wanneer Cor 38 jaar is, overleeft hij een liquidatieaanslag in Amsterdam. Klepper en Mieremet zitten hier volgens hem achter. Van Hout vergrootte zijn hasjhandel en komt daardoor in 1998 4,5 jaar in het gevang te-recht. Hij kwam wederom vervroegd vrij. In 2000 werd er alweer een aanslag op hem gepleegd, hij overleefde deze. Op 24 ja-nuari 2003 werd ‘Flipper’ geliquideerd op de stoep van een Chinees restaurant in Am-

stelveen. Volgens vastgoedhandelaar Wil-lem Endstra had Willem Holleeder opdracht gegeven voor deze liquidatie. Holleeder wilde zijn onschuld bewijzen en betaalde tweehonderdvijftigduizend euro voor de be-grafenis van Van Hout. Over aandacht had

Leeftijd: 37 (6 oktober 1953 – 27 juni 1991) Leeftijd: 46 (18 augustus 1957 – 24 januari 2003)

Meest spraakmakende Nederlandse criminelen uit de laatste decennia

ww

w.r

tl.N

l

Klaas Bruinsma op 27 juni 1991 geliquideerd Cor van Hout trok zelfs tijdens zijn begrafenis de aandacht

t

foto

: ANP

foto

: ANP

foto

: ANP

5. bier pakken voor de rest6. een cadeau uitpakken

Het is de ronde waarin klappen val-len. Één voor één worden de cadeaus onthuld en blijkt dat mijn plastic blok-fluit erg in de smaak valt. Ook een opblaasbare roze muis is favoriet. Het wordt later en later, cadeaus worden rond gegooid. Frustratie en verslagenheid op de gezichten van verliezers, grijnzende glimlachjes bij de winnaars. Het is tijd voor ronde drie.

Ronde drie is een onderhandelings-moment. Iedereen krijgt de kans om cadeaus te ruilen of weg te geven. Er zit zoveel onzin bij, zoals geurkaars-jes en nagelknippers, dat meenemen van alle cadeaus voor sommige win-naars niet haalbaar lijkt. Naast een borrelglaasje, bemachtigd in de tweede ronde, blijf ik op het einde achter met een babyslabbetje en een sticker. Verslagen kijk ik naar de buit en drink nog maar een biertje. Sinter-Kerst is voorbij, minder glorieus dan gehoopt. r

Nummer drie blijkt favoriet en bij elke dobbelbeurt is het weer een veldslag om de twee cadeaus van het slachtof-fer te bemachtigen. Na de eerste ronde lig ik in ieder geval slecht in de markt. Van de minstens twintig pakjes, heb ik er drie naast mijn stoel liggen. Een ma-gere oogst, puur en alleen omdat mijn vrienden het me het niet gunnen en ca-deaus massaal afpakken. Ook ben ik niet blij met nummer vier, die me min-stens 4 cadeaus gekost heeft. Ik twijfel of ik dit wel een leuk spel vind.

Ronde twee is simpel, het is tijd om te kijken wat andere vrienden aan kost-baarheden hebben ingebracht. Het bier vloeit rijkelijk en de stemming is top, ondanks het tekort aan cadeaus. Het pakpapier mag eraf!

De regels:1. een cadeau uitpakken2. de twee leukste cadeaus van ie-mand gaan naar links of rechts 3. wijs iemand aan, die bepaalt wat jij moet weggeven4. wijs iemand aan, die mag bepalen wat iemand aan jou geeft

Van Hout zelfs na zijn begrafenis weinig te klagen. Opzienbarend. Acht paarden trok-ken de witte lijkkoets voort. Vijftien witte Mercedessen volgden deze stoet. Dwars door Amsterdam. Deze ceremonie leidde zelfs tot Kamervragen. Als je zo vaak moet zitten om je criminele activiteiten, dé ontvoe-ring van Nederland op je naam hebt staan en dé meest spraakmakende begrafenis hebt gehad: dan sta je terecht op de tweede plaats.

Nummer 3Duo Spic en Span:Sam Klepper en John Mieremet

Op de derde plaats een ex aequo: Sam Klepper en John Mieremet. John werd ook wel ‘De Schele’ genoemd. Hij was één van de weinige criminelen die een bril droeg. Samen vormden Sam en John het duo Spic en Span. Zij zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Berucht in de onderwereld om hun banden met de Ítaliaanse maffia en ze worden er van verdacht vijftien liquidaties op hun naam te hebben staan. Nu zelfs deze gedeelde derde plaats in TAPE’s top 3. De bijnaam ‘Spic en Span’ wijst erop dat ze hun omgeving altijd ‘zo keurig’ opruimden. Oftewel de brute en grondige wijze waarop ze met tegenstanders afrekenden. Klepper en Mieremet kenden elkaar uit de Amster-damse Kinkerbuurt. Samen met hun vriend Kees Houtman richtten ze begin jaren tachtig Houtman-bende op. Overvallen en hasjhan-del waren hun specialiteiten. De politie gaf

deze bende de bijnaam ‘De Denkers’. Dit omdat overvallen, soms met maandenlange voorbereiding werden uitgezet. Ze verdien-

den miljoenen en de overvallen werden nooit opgelost. In de jaren tachtig komen ze bij de organisatie van Klaas Bruinsma te-recht. Zij leidden de divisie gokautomaten. Naar aanleiding van een conflict over een partij gestolen drugs, de diefstal die Klep-per en Mieremet op hun kerfstok zouden hebben, werd Bruinsma geliquideerd. Na deze liquidatie traden zij als duo Spic en Span op. Door dit conflict genoten Klep-per en Mieremet grote naamsbekendheid in het Amsterdamse milieu. Ze verdienden hun geld met wapenhandel, drugshandel en afpersing. Deze gevestigde criminelen ko-men begin jaren negentig in aanraking met de vrienden Van Hout en Holleeder. Na de mislukte aanslag op Van Hout in 1996 sluit Holleeder zich bij Spic en Span aan. De miljoenen die Klepper en Mieremet bezitten

investeren ze bij vastgoedhandelaar Wil-lem Endstra. Een vriend van Holleeder. Na een aantal conflicten proberen Klepper en

Mieremet het bedrijf van Endstra over te ne-men. Ze persten mensen in de onderwereld af. Op 10 oktober 2000 werd Klepper in Amsterdam geliquideerd. Dit is waarschijn-lijk gedaan door Streten ‘Jotcha’ J. Leider van een Joegoslavisch misdaadsyndicaat in Amsterdam. De begrafenis van Klepper was net als die van Van Hout opzienbarend. Honderden bestuurders met hun Harley Da-vidson motoren. De geur van leer. Ronkende motoren. Amsterdam. Het conflict rondom Endstra breidt zich na de moord uit. Endstra wordt onder druk gezet door Holleeder en Mieremet die het geld van Endstra en Klep-per opeisen. Endstra in 2004 geliquideerd. Mieremet een jaar later. Op 2 november 2005 in Thailand. Holleeder en Dino S. worden gezien als potentiële opdrachtge-vers voor deze moord.r

Leeftijd Sam: 40 jaar (29 april 1960 -10 oktober 2000) Leeftijd John: 45 (10 mei 1960 – 2 november 2005)

foto

: ww

w.o

Nore

.wik

isPA

ces.

com

foto

: ww

w.h

olle

eder

.iNfo

ANP

ANP

Honderderden bestuurders van Harley Davidson motoren vergezellen Sam Klepper naar zijn laatste John Mieremet na liquidatie in Thailand

Vind jij Sinterklaas en Kerst ook zo saai? Speel SinterKerst!Wat drie jaar geleden begon als geintje, is ondertussen uitgegroeid tot alternatief voor wie de december-maand oersaai is.. Het is ondertussen al jaren een terugkerend fenomeen: Sin-terKerst. Omdat mijn vrien-den dit jaar vroeg naar het buitenland vertrekken om te gaan reizen, valt onze Sin-terKerst dit jaar in novem-ber. Enige ingrediënten voor deze avond: drie vrienden, een dobbelsteen, een stapel cadeaus en de nodige bier-tjes.

Door: Thijs Vunderink

De opzet van het spel is simpel. Iedereen koopt voor vijf euro zo-veel mogelijk cadeaus, die netjes

of compleet chaotisch naar eigen ideaal worden inpakt. Kies vervolgens een lo-catie, waar je niet gestoord wordt door Kerst- en Sinterklaasliefhebbers.

Het spel heeft drie rondes. In ronde 1 wordt door te dobbelen de berg met pakjes onder de spelers ver-deeld. De nummers op de dobbelsteen hebben de volgende waarde:

1. een cadeau van de stapel pakken2. twee cadeaus doorgeven, naar links of rechts3. twee cadeaus pakken van iemand, naar keuze4. wijs iemand aan, die een cadeau krijgt van je linkerbuurman5. alle cadeaus doorschuiven naar links of rechts6. een cadeau van de stapel pakken

Opblaasmuis ‘Kaas’ zorgde voor de grootste concurrentiestrijd deze SinterKerst.

foto

: fok

ke s

tAum

AN

TAPE 19TAPE 19TAPE 19

24 TAPE TAPE 25

26 TAPE TAPE 27

Alleen onbevoegde Sh rek nog voor de klasAls alle rotzooiende leraren worden onts lagen...

Onderwijsbond CNV wil leraren verbannen die een relatie hebben met een leer-ling. In tijden dat het tekort aan onderwijzers groot is en vergrijzing het aantal leraren zal halveren, lijkt de gewenste wetgeving dode-lijk voor ons onderwijs. Tape schetst het doemscenario.

Door Thijs Vunderink

Leraren lijken het zat om constant het goede voorbeeld te moeten geven. Meer en meer docenten rotzooien met

hun leerlingen. In gymzalen en lege klaslo-kalen hebben leraren met hun leerlingen een stevige pot seks, wel of niet voor een beter cijfer. Als het aan de onderwijsbond CNV ligt, vliegen al deze klaplopers eruit. Do-centen met losse handjes moeten voorgoed verdwijnen uit de klassen. Maar, wat blijft er dan nog over?

Grijze toekomstIedereen weet het zo ondertussen wel: Ne-derland vergrijst. In het onderwijs betekent dit, dat al met ingang van volgend jaar een slordige vijfentwintig procent van de hui-dige docenten met pensioen gaat. Dit gaat door tot 2040, het jaar dat door het Cen-traal Bureau van de Statistiek als ons meest grijze jaar wordt genoemd: bijna de helft van de bevolking is dan 65+! Het tekort aan leraren is echter een onderwerp dat door zowat iedereen uitgekotst wordt. On-bevoegd of eerstejaars student, hup, alles schijnt tegenwoordig voor de klas te mogen! Scholen kampen zo met hun tekorten, dat oudgedienden gevraagd worden weer naar het front te trekken.

Het scenarioDe schade is nu nog te overzien. Nederland heeft een stevig tekort aan goede leraren, maar scholen lossen dit tijdelijk op met on-bevoegde leraren en uitzendkrachten. Maar dat is balanceren op een gevaarlijke rand. De rand van onderwijskwaliteit. Het woord is aan de jongere generatie. Zij moeten de lege plekken voor het schoolbord gaan vul-len, die oudjes achter laten. De leraren die nog aan het werk zijn zien in komende ja-ren steeds meer oudere collega’s met een

voldane glimlach met pensioen gaan. De vacatures zullen steeds langer openblijven. In de eerste periode zal er nog loyaliteit zijn naar een werkgever. De jonge honden nemen taken over, draaien soms een klasje meer dan eigenlijk kan.

Maar er zijn grenzen, ook aan jong enthou-siasme. Wat vaker en langer koffie halen, achterover in de klas hangend. ‘Maak op-dracht één en vier, ik ga nog even wat ko-piëren’, om vervolgens tien minuten bij de

koffieautomaat te staan. De leraar in deze situatie is het standaard voorbeeld van de gevolgen van onderbezetting in het onder-wijs. Hoewel zijn kwaliteit als leraar onder de maat is, blijft deze leraar in het onder-wijs actief.

Zijn jonge collega heeft drie blonde grietjes van net achttien jaar voorin de klas zitten. Hij heeft het naar zijn zin, zijn leerlingen luisteren prima. Toch merkt hij steeds meer dat zijn aandacht vooral op de eerste rij ta-

feltjes gericht is. Drie paar ogen kijken vra-gend omhoog. Twee ervan kijken hem zelfs een paar keer lief lachend aan. Twee weken later is het al gebeurd. Een van de meisjes heeft het hart van haar docent veroverd en ze worden zoenend in de gang gespot.

Ondanks dat hij een prima docent is, zal deze leraar per direct moeten vertrekken om de rest van zijn leven iets anders te gaan doen. In plaats van zijn luie collega, verliest deze docent zijn baan voorgoed.

Dolksteek in rug onderwijsHet is niet overdreven en de feiten liegen er niet om: bijna twintig procent van de leraren wordt geconfronteerd met seksuele intimida-tie van leerlingen. Op basis van deze statis-tieken lijkt het plan van CNV de dolksteek voor het onderwijs. Als alle aangeklaagde docenten voor hun leven uit het onderwijs gebannen worden, lijkt er niemand over te blijven. Niet de hele twintig procent van de leraren, die in verleiding komen zullen bezwijken, maar toch zullen de gevolgen enorm zijn.

Een kort rekensommetje schetst het doemsce-nario:

2013:25% van de leraren gaan met pensioen5% wordt ontslagen

Met ingang van de nieuwe wetgeving zul-len leraren meer oppassen voor seksuele escapades met hun pupillen. Toch zijn de gevolgen (alleen al bij een vijf procent, die in de fout gaan elk jaar) niet te overzien. Deze leraren zien we niet terug in het on-derwijs, het vak wordt hun verboden. Dit betekent dat aan het einde van 2013, van de bestaande groep leraren nog zeventig procent over is.

2040:40% van de huidige leraren met pensioen5% per jaar ontslagen (27 x 5 = 135%)

Het onderwijs is overleden. Alleen de Shreks zonder interesse in leerlingen blijken geschikt voor het onderwijs. De aanwas van nieuw bloed is jaarlijks zeven procent, nau-welijks genoeg om de ontslagen leraren aan te vullen. Daarnaast is bijna de helft van het oude personeel met pensioen. Door de ja-ren heen zijn klassen groter geworden door gebrek aan leraren. De docenten, die nog werken, raken snel overspannen door de werkdruk. De leerlingen blijven wel komen en zien op den duur niemand meer voor de klas staan. De wetgeving tegen seksuele inti-midatie is dodelijk geweest. r

Alleen a-sexuele, lelijke leraren blijken capabel genoeg voor het toekomstige onderwijs

Docenten met losse handjes moeten voorgoed verdwijnen uit de klassen. Maar, wat blijft er dan nog over?

foto

: ANP

28 TAPE TAPE 29

Amstenrade – Kaapstad: 20.000 kilometer“Jullie zijn knettergek. Wat denken jullie nou, even Soedan binnen rijden met een Oranjebus!?”

Tijdens het aanstaande wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika ko-men alle supporters van de deelnemende landen weer bij elkaar. Vijf vrien-den uit Limburg gaan ook naar Zuid-Afrika, verkleed als leeuwen zullen zij het Nederlands Elftal steunen. Ze kiezen daarbij niet voor het vliegtuig, maar voor de (oranje) auto. Opmerkelijk, omdat de route dwars door gevaarlijk Afrika gaat.

Door: Leo Wassing

Oranjesupporters. In het buitenland wordt vaak raar gekeken naar de gemiddelde Oranjevoetbalsuppor-

ter, die geheel verkleed als leeuw, wortel, tulp of zelfs als oranje-Sinterklaas op de tribune zit om het Nederlands Elftal aan te moedigen. Toch worden de Oranjesuppor-ters geroemd om hun manier van feesten. Zo’n massale volksverhuizing inclusief car-navalattributen kennen ze in andere landen niet.Je hebt oranje-indiaan Graatje Hendriks, Oranje-Sinterklaas Henk van Beek en zelfs een Napoleon, de gekte op de tribunes tijdens wedstrijden van Oranje kent geen grenzen. In Zuid-Afrika krijgen de Oranje-Sinterklaas, de indiaan en Napoleon hulp van vijf Oranje-leeuwen die per auto naar Zuid-Afrika reizen. Frank Daamen (24) en zijn reisgenoten Jeroen Peters (23), Stefan van Herten (23), Marcel Bemelmans (23) en Charles van Druten (23) vertrekken op 3 april 2010 naar Zuid-Afrika. Het groepje kent elkaar via de plaatselijke voetbalclub V.V. Amstenrade uit Limburg. Samen zijn ze al jaren fanatiek supporter van Oranje. “In onze vriendengroep heeft ieder een andere favoriete Nederlandse club. Het wordt dus lastig om samen naar één wedstrijd te gaan. Dan kom je al snel bij het Nederlands Elf-tal terecht. Zo’n wedstrijddag is altijd één

groot feest in de stad waar de interland plaats vindt. Door het plezier van het bezoe-ken van wedstrijden van Oranje gaan we vaker naar duels toe”, legt Daamen uit. Het fanatisme kent geen grenzen: de vijf zijn an-derhalf jaar geleden in een oranje gespoten Chrysler Voyager uit 1995 naar het EK in Oostenrijk en Zwitserland geweest.

AutoDaamen weet nog niet of de Chrysler Voya-ger dit keer meegaat.”Eerlijk gezegd denk ik van niet. We hebben mooie momenten beleefd met de auto, dus kleeft er wat sen-timent aan. Toch zijn we momenteel in on-derhandeling met wat autodealers voor de aanschaf van een 4x4.” Dat is, gelet op het traject, wel aan te raden. De reis door Eu-ropa levert waarschijnlijk geen problemen op, maar zodra ze Afrika binnen rijden verandert er veel. De wegen zijn er minder gangbaar en overal ligt letterlijk gevaar op de loer, want in Afrika slapen de koeien ge-woon nog op de weg en word je zonder pardon overvallen of in het ergste geval ge-woon doodgeschoten. De jongens gaan er laconiek mee om. Niemand van hen heeft bijvoorbeeld verstand van autotechniek. “We hebben tien linkerhanden in één auto”, zegt Daamen. “Als we pech hebben, dan zullen we de hulp van de Afrikanen moe-ten hebben. En als de auto niet te repare-ren valt, dan zullen we het vliegtuig moeten pakken naar Johannesburg. Afrika kent he-laas geen ANWB” Gelukkig beschikken de jongens wel over een EHBO-diploma, mocht er een ongeluk gebeuren. Daamen: “En an-ders gaan we op zoek naar een ziekenhuis in Afrika.”

Onbetaalbaar Daamen kwam met het idee om het Nederlands Elftal te steunen in Zuid-Afrika. Hij stuurde zijn vrienden vervolgens een mailtje met de route. Hij sloot zijn mail af met: onbetaalbaar toch? En inderdaad, zijn reisgenoten reageerden positief. Het initiatief stuitte ook op vraagtekens. Een vriend van Daamen reageerde: “Jullie zijn knettergek! Wat denken jullie nou, even Soedan binnen rijden met een oranjebus!? Als je het haalt krijg je 100 euro van me!” Ook Daamens vader moest ongetwijfeld zijn wenkbrauwen hebben gefronst bij het horen van de plannen van zijn zoon. “Ik ben avontuurlijk ingesteld en in Amsterdam is er ook gevaar”, reageerde Daamen

eerder in het Brabants Dagblad. Daamen weet natuurlijk zelf ook wel dat het in Amsterdam een stuk minder gevaarlijk is dan in Afrika, maar zo heeft hij zijn vader wellicht wel overtuigd. “Reizen, voetbal en avontuur staan ons op het lijf geschreven en deze combinatie leidt met de auto tot Kaapstad”, vertelt Daamen stellig. Daar waar de kosten voor interlands ‘dichtbij’ huis zoals Noorwegen,Schotland, Oostenrijk en Zwitserland nog worden bekostigd door extra bijbaantjes, wordt de trip naar Zuid-Afrika veel duurder. De reis is ook letterlijk bijna onbetaalbaar. Daamen schat de kosten op gemiddeld 10.000 euro per persoon. De vijf jongens studeren allemaal, dat bedrag kunnen ze dus nooit zelf betalen. Daarom zijn ze met een slim initiatief gekomen. Allereerst hebben ze de website www.oranjeleeu-wendoorafrika.nl opgezet voor informatie en achtergronden voor hun droomreis.

Daarnaast kunnen geïnteresseerden de jongens sponsoren. “Wij vragen vooral vrienden en bekenden om een kleine do-natie. Hiervoor kopen ze bijvoorbeeld een aantal kilometers of grappige items.” Het is voor de jongens te hopen dat het aantal sponsoren toeneemt, anders wordt het nog een flinke kluif om het benodigde bedrag te halen. Daamen: ”We hebben nog vier maanden voor vertrek. We doen ons best, de meeste vrienden en bekenden zijn bena-derd. Nu gaan we kijken of we wat voor bedrijven kunnen doen in ruil voor sponso-ring.” Het lijkt te werken, de jongens zijn een mediaoffensief begonnen en schitteren, geschminkt en in oranje leeuwenpak uiter-aard, zelfs in kranten en op televisie.

RouteDe reizigers bereiden zich goed voor op de reis. Zo is niet voor de snelste route geko-zen, maar voor de veiligste. Daarbij hebben ze informatie verzameld bij het Ministerie

van Buitenlandse Zaken en hebben ze con-tact met ervaren reizigers die het Afrikaanse continent goed kennen. De route gaat via de oostkant in plaats van de westkant van Afrika. “Ons is geadviseerd om via het oos-ten te gaan omdat de wegen er beter zijn en het er minder gevaarlijk is. Verder vonden de mensen die al eens in Afrika zijn geweest het een geweldig idee!”, vertelt Daamen. Daamen is zich er van bewust dat de reis nooit helemaal veilig zal verlopen, daarom nemen ze in ieder geval wel voldoende maatregelen. De mannen hebben allemaal een rijbewijs dus er wordt gewisseld van chauffeur. “We rijden tot 16.00 uur iede-re dag, dan kunnen we opzoek naar een slaapplaats. Dat kan van alles zijn. Hotels, hostels, campings, de auto of desnoods bui-ten.”

Negen wekenGedurende de reis komen de studenten langs erg veel bezienswaardigheden. Van de Piramides van Meroe in Soedan tot aan het Krugerpark in Zuid-Afrika. Om Kaapstad te bereiken reizen de jongens door maar liefst twintig landen. Eenmaal in Zuid-Afrika, trekken ze in een vakantiehuis aan de rand van het Krugerpark. “Na 20.000 kilometer afzien is een beetje luxe dan wel verdiend”, meent Van Herten in het Brabants Dagblad. De jongens denken Kaapstad binnen ne-gen weken te halen. “We hebben vijftig rijdagen en twintig rustdagen gepland. Het wordt taai, maar wel mooi. Zo’n reis zal je nooit van je leven vergeten, daar doen we het voor”, is de nuchtere conclusie van Daamen.

KaartjesDe tocht start op 3 april en het vliegticket terug naar Nederland ligt klaar op 15 juli. Enkele dagen na de WK-finale. De auto la-ten ze staan in Afrika. Volgens Daamen om-dat ze op tijd terug willen zijn om “het feest mee te maken als Oranje wereldkampioen is”. Het vijftal rekent erop dat ze kaartjes kunnen bemachtigen voor de voorrondes, de knock-out wedstrijden en zelfs de finale. “We hebben al kaarten voor de achtste- en kwartfinale via de FIFA. We zijn al lange tijd lid van de Supportersclub Oranje, het orgaan van de KNVB voor tickets van het Neder-lands Elftal. Hoe langer je lid bent en hoe vaker je een wedstrijd bezoekt, des te hoger de kans op kaarten voor een eindronde.”

Goed doel Zet vijf studenten in een auto en het wordt gegarandeerd lol trappen. Daamen beaamt dat: “Tijdens de reis is het vooral slap ouwehoeren met elkaar, potje kaarten en plezier maken.” Toch willen de jonge mannen niet alleen maar feesten. Peters zegt daarover in het Limburgs Dagblad: “We kijken ook naar een goed doel voor onderweg. Via een vriendin kunnen we in Zambia misschien iets doen voor scho-len. Voetbalclinics geven, bijvoorbeeld.” Daamen vult aan: “We willen niet zomaar iets weggeven, maar iets samen met de mensen doen. Het beeld van Afrika wordt vaak bepaald door honger en armoede. Maar het continent heeft ook nog een heel ander gezicht. Als je autopech hebt, schijnt het hele dorp leeg te lopen. Zo graag wil iedereen je helpen.” “Hoe dan ook, het wordt een prachtige reis. Natuurlijk zal het zwaar worden en afzien. Maar als we eenmaal in Kaapstad aankomen zal ik het moeilijk hebben om het droog te houden!”, besluit Daamen. r

De route loopt via de Oostkust van Afrika. De totale afstand bedraagt meer dan 20.000 kilometer.

“Eenmaal in Kaapstad aangekomen zal ik het moeilijk drooghouden”

foto

: goo

gle

mAP

s

foto

: ANP

Dixon - Temporary Secretary

De Duitser Steffen Berkhahn is naast eige-naar van het label Innervisions ook vooral producer en dj. Als dj draait hij zijn plaatjes onder de naam Dixon. Dixon staat bekend om zijn lange, slepende en soulvolle house-sets. En dan vooral zo diep mogelijk. Niet alleen tijdens optredens bedient hij zich van warme en funky klanken, ook zijn mixal-bums staan er bol van. Daarnaast is er ge-noeg ruimte voor vocalen. Dixon-mixen zijn spaarzaam, dat is opmerkelijk in een tijd van overvloedig verschijnende podcasts, vodcasts en mixtapes. Temporary Secretary is pas de eerste mixrelease sinds Dixon er in 2007 één maakte voor de Body Language-serie.De eerste track begint met de ambientklan-ken van Icasol, en wordt via de elektronica van Fever Ray langzaam richting de deep-house geschoven. Het album is subliem opgebouwd, gaandeweg ontstaat er een onweerstaanbare flow die de rest van het album blijft. Dit mixalbum is niet alleen

Beoordeling:

30 TAPE TAPE 31

CD

Lucky Fonz III – ‘Ik ben een idioot, maar ik spoor niet’

Beoordelng:

Theater

geschikt voor thuis op de bank, de voetjes kunnen wel degelijk van de vloer zoals bij de vierde track, de Henrik Schwarz mix van Jazzanova’s ‘Let Me Show Ya’.Temporary Secretary, vermoedelijk naar Paul McCartney’s vergeten synthpop klas-sieker (Dixon verwijst graag naar ‘oudere’ muziek, zo komt de naam Innervisions van Stevie Wonders album), bevat 14 tracks en bestaat alleen maar uit Dixon edits van de originele versies. De tracks vormen een geslaagde sy-nergie tussen warme baslijnen, tribale ritmes en mooie, soms rauw klinkende synthesizerklanken. Het sterke aan dit album is dat alle platen organisch in elkaar overvloeien. Je hebt niet eens door dat er een nieuwe track volgt, de overgangen zijn zo langgerekt en duren soms minuten. Hierdoor wordt het album meer dan een verzameling van aan elkaar geplakte tracks. Tem-porary Secretary is een even subtiele

Rece nsiesWie het afgelopen jaar geen kaartjes heeft kunnen bemachtigen voor de show van Theo Maassen, Zonder Par-don, kan opgelucht ademhalen. De show krijgt een vervolg. Niet in het theater maar in de bioscoop. Het is voor het eerst dat een Nederlandse theatervoorstelling in de bioscoop te zien is. De voorstelling is gefilmd met tien ca-mera’s, waardoor de kijker in de bios-coop soms zelfs dichterbij komt dan in het theater. Elke frons in zijn hoofd is te zien Dit maakt de opname ook heel anders dan de standaard dvd-versie van een theatervoorstelling. Natuurlijk is er geen interactie met de mensen in de bioscoop en is het

Jackson Curtis(John Cusack) is een limou-sinechauffeur en heeft tijdens zijn vakan-tie van een krankzinnig ogende hippie Charlie(Woody Harrelson) gehoord wat de wereld allemaal te wachten staat. In 2012 zullen er overal ter wereld aardverschuivin-gen en tsunami’s plaatsvinden. Dit komt door opwarming van de aarde van binnenuit. De Maya’s hebben het al lang voorspeld. De grote leiders der aarde hebben deze chaos al jaren aan zien komen. Ze zwij-gen aangezien er maar enkele arken gebouwd kunnen worden, die de crème de la crème van de aarde zullen redden. Deze actie is ontzettend egoïstisch maar tegelijk-ertijd ontzettend logisch. Niet iedereen kan gered worden en wat zou je zelf doen? ‘Ieder voor zich’ is het motto van veel personages. Toch zijn er enkele mensen die zich meer bekommeren om hun naasten, bijvoorbeeld de president

van Amerika(in de film zijn er geniale rollen van bekende wereldleiders). In 2012 begin-nen de natuurrampen net iets te vroeg waar-door er erg veel paniek uit breekt. In een iets te spectaculaire poging om de natuur te ontvluchten beleeft Jackson een spannend avontuur. De special effects zijn geweldig. Soms heb je alleen het idee dat scènes uit de film onmogelijk in het echte leven kunnen gebeuren. Wolkenkrabbers en snelwegen storten in maar de limousine van Jackson blijft intact. Dat is wel jammer, want de rest

van de film is een goed samenspel van ac-tie, drama en humor.

Bioscoop

2012 De pogingen van mensen om weg te vluchten bij de natuurramp zijn soms heftig om te zien. Met limousine en vliegtuig ontwijkt Jackson vallende wolkenkrabbers en instor-tende bruggen. Je gaat je afvragen, stel dat dit echt gebeurd. Stel dat we inderdaad nog maar een jaar of drie te leven hebben. Wat zou ik doen? Wat zou jij doen? De vragen die de film oproept zijn een goede gele-genheid om tijdens de pauze of na de film met je gezelschap na te praten over 2012. Of de vreselijke dingen uit de film echt ge-

beuren is de vraag, maar het zet je wel aan het denken. Toch wordt de film wel weer zo Amerikaans gebracht dat er genoeg drama in zit om je overpeinzingen over het jaar 2012 te verdringen. Vooral de Russische miljardair is ie-mand die je veelvuldig laat lachen met zijn ongezouten mening. Hiernaast kent Jack-son in de film de nodige ontwikkelingen in zijn gezin, de één hilarisch, de ander droevig. Aan de ene kant is de film dus best heftig, maar

het kent ook zijn mooie momenten. Daarom is 2012 dus ook geschikt voor kinderen. Thijs Rösken

foto

: ww

w.P

oPiN

stit

uut.N

l

als sublieme mix, die in elkaar is gezet door een van de betere house-dj’s van dit mo-ment. Dixon beschrijft de cd zelf als ‘’some-where in between a club mix and a concept record.’’ Hij heeft gelijk, beter kan ik zijn album niet verwoorden. Leo Wassing

duidelijk voelbaar dat Maassen voor een heel ander publiek optrad. Toch geeft het lachen in een volle zaal het gevoel alsof je er zelf bij bent geweest. In de show maakt Theo Maas-sen weer korte metten met Ne-derland, met de wereld en met zichzelf. De cabaretier denkt na over het leven, waarbij zijn privéleven vaak het middelpunt van zijn show vormt. Zo schuwt hij ook de vraag niet of hij een goed rolmodel is voor zijn kers-verse dochter. Maassen is als vanouds filosofisch, spottend en moralistisch op zijn eigen onno-zele manier. Marlies Scheper

Zonder Pardon – Theo Maassen

‘Lucky, je moet de mensen vertellen dat ze slimmer zijn dan ze denken. En ook dommer.’Zo. De toon is gezet. Lucky Fonz’ eerste theatertour is licht chaotisch, net als de zanger zelf. Het is grappig en verrassend en soms ook ontroerend. Lucky zingt bij-voorbeeld over zijn overleden oma waar hij de zaal muisstil mee krijgt (gevolgd door: “Op dit moment ben ik altijd blij dat mijn oma nog gewoon leeft”.) Zijn type-rende humor, overpeinzingen en teksten geven je een kijkje in het hoofd van Lucky Fonz zelf. Maar de sterke liedjes en teksten van de singer-songwriter kenden we, wat we nog niet wisten is dat Lucky ook de gedachtes van zijn publiek kan lezen en sigaretten kan wegtove-ren. Lucky weet zijn liedjes goed af te wisselen met ca-baret en anekdotes over zijn optredens in Afrika en zijn persoonlijke leven. De voorstelling draait vooral om de muzikale en poëtische liedjes van de ‘troubadour van Nederland’. Maar het cabaret tussendoor is zeker niet te missen. De voorstelling is geschikt voor een avondje met het gezin doordat het redelijk braaf blijft, maar is ook leuk voor een avondje theater met vrienden om-dat Lucky genoeg blijft prikkelen om het interessant te houden. Lucky speelt nog tot december. Als u erbij wilt zijn moet u snel wezen, enkele voorstellingen zijn al uitverkocht! Anne den Baas

BioscoopBeoordeling:

Beoordeling:

foto

: ww

w. z

oNde

rPAr

doN.

Nl

foto

: ww

w.j

AloP

Nik.

com

foto

: ww

w.iN

Nerc

ityv

isio

Ns.c

om

32 TAPE TAPE 33

Paaldansen,Hoeren- of topsport?

Paaldansen is tegenwoordig op sport-scholen te vinden en het is een sport die op hoog niveau beoefend wordt.

Het is een mix van grond- en luchtacroba-tiek, dans en turnen. Omdat je bij deze oe-feningen kracht, lenigheid en uithoudings-vermogen nodig hebt, is het vergelijkbaar met een fitness-work out. Daarom heeft de paaldanssport een nieuwe naam gekregen: pole fitness. Mark van Geloven is voorzitter van de World Pole Dancing Federation en organi-sator van het EK paaldansen. Hij vindt dat het paaldansen uit de schimmige hoek moet worden getrokken.

“Ik dacht samen met een vriend: laten we eens kijken of we van het paaldansen een artistieke sport kunnen maken.” Paaldansen is volgens Van Geloven veel meer dan een seksueel getinte dans. “Het is alsof je een sprinter vraagt vijf keer achter elkaar de honderd meter te sprinten.”

Op verschillende fora is te lezen dat men-sen het er niet mee eens zijn dat paaldansen als topsport erkend wordt en het niet anders kennen dan een bezigheid die met seks te maken heeft. “Topsport beoefen je niet in een bikini waar je borsten bijna uitvallen. Dan is het gewoon paaldansen.” ”Topsport? Laat me niet lachen.” “Ze hebben amper kleren aan” en “het is gewoon een hoeren-sport!”

Voor paal staan Om er achter te komen wie er gelijk heeft nam ik de proef op de som met een proef-les paaldansen bij SportiefPaaldansen in Utrecht. De ruimte waar ik aan een paal ga hangen, bevindt zich naast een gracht. Terwijl ik voor de deur wacht, komt mijn paaldansinstructrice aanlopen. Ze stelt zich voor als Melissa (28): klein, tenger en getint. Ze gaat me voor in een smal en laag gangetje. Zo lopen we naar de ruimte waar de metalen palen straks aan het pla-fond en de grond vastgeschroefd worden. De geur doet me aan een kelder denken, omdat we onder de kade zitten. Deze tien meter lange sportruimte ziet er tunnelachtig uit. De vloeren, muren en het plafond zijn wit en bij de afscheidingen van de ruimten hangt een wit gordijn. Aan de zijkanten van de ruimte bevinden zich spotjes op de grond. Het licht weerkaatst tegen de muren en de palen. Achterin de ruimte staat een ra-dio met grote boxen en in de hoek staat een waterkoeler. Vanuit deze sportruimte lopen we naar de kleedkamer. Terwijl ik me om-kleed, schroeft Melissa de vier palen vast. Dan stromen de andere paaldanser(essen) binnen. De één heeft vaker lessen gevolgd en de ander doet dit al een jaar. Ik ben gelijk bang om letterlijk en figuurlijk voor paal te staan. Wat als ik er niks van bak? Op twee meiden na, die met de proefles meedoen voor school, doet de rest mee voor de sport. Van tevoren wist ik al dat er ook een man gaat meedoen. Als ik dit aan de andere deelneemsters vertel, reageren ze lacherig. “Dan zal het wel een hele vrou-welijke man zijn”, wordt er gezegd. Als we allemaal omgekleed zijn, moeten we in de sportruimte gaan staan. De één draagt een kort volleybalbroekje, de ander een sportief broekje. Ik heb ook gekozen voor dat laat-ste, met blote voeten.

“Ik kan niet meer!” Tijd voor de warming up. Muziek met een ste-vige beat galmt door de ruimte en Melissa zegt:”We gaan wat pasjes van zumba doen.” Dit zijn fitness-

oefeningen op de maat van de muziek. Met

name de heupen worden losgemaakt. Hierna wor-

den er matten gepakt, voor iedereen één. Hierop gaan we verder met grondoefenin-gen, om de spieren in onze buiken en billen te trainen.

Niet iedereen wordt hier blij van. Terwijl ik op de grond lig

en mijn buikspieren train, kijk ik hoopvol naar het plafond, wach-

tend op de woorden van Melissa die mij verlossen: ”Oké en wisselen

maar!” Om mij heen hoor ik ‘aahh’ en ‘ik kan niet meer’. Gelukkig, denk ik. Ik ben niet de enige. Nadat ieder-een rood is aangelopen mogen we de matjes opruimen en wordt de groep zo verdeeld dat er twee of drie perso-nen bij één paal staan. Melissa doet een oefening voor en wij mogen die nadoen. We beginnen met een basis-pasje om de paal heen. Nadat alle beginnelingen dit onder de knie heb-ben, mogen we de tweede uitdaging

gaan oefenen. Die houdt in dat ik het been dat het dichtst bij de paal staat om de paal heen moet buigen. Als ik hierbij meer vaart maak, zwaai ik rond de paal. Maar dit gaat niet gelijk de eerste keer goed. Ook niet bij de meiden met wie ik mijn paal deel. Nou, nou, wat erotisch… maar niet heus, denk ik als ik weer een blunder maak.

Als derde oefening is het de bedoeling dat we met opgetrokken knieën om de paal han-

gen. Na een paar keer oefenen lukt het mij en ik word er blij van. Al snel wil ik meer kunnen. Ik vraag aan Melissa of ze mij wil helpen. “Ik wil in de paal gaan ‘zitten”, zeg ik tegen haar. “Je moet je sportbroekje dan eerst wat oprollen”, zegt Melissa. “Als je huid tussen je benen geen contact heeft met de paal, kun je niet blijven hangen.” Oké, nu snap ik waarom je zelfs met pole fitness

een kort broekje moet dragen. Met hulp van Melissa lukt het mij om even in de paal te gaan ‘zitten’. Het is zwaar, je moet voortdu-rend je benen samen klemmen om te blijven hangen. Ook mijn spieren in mijn bovenar-men voelen daarna pijnlijk aan.

Passie voor paal

Als de proefles voorbij is, vraag ik aan Melissa wat ze zo aantrekkelijk vindt aan deze toch vooral erotische bezigheid. “De uitdaging. Ik heb veel inspiratie opgedaan door naar shows te kijken waarin vrouwen paaldansen. Inmiddels doe ik deze sport acht jaar. Eerder deed ik mee aan wedstrij-den, maar nu vind ik het leuker om te ju-reren.” Het is voor een paaldansinstructrice onmisbaar om een eigen paal in je huis te hebben. “Thuis heb ik een paal in de slaap-kamer en één in de logeerkamer. Ik woon namelijk in Nieuwegein dus zo hoef ik niet naar Utrecht om trainen. Op deze plek ben ik vijf dagen per week om lessen te geven. Ik doe al niet meer mee met de warming up omdat ik anders te gespierd word,” ver-telt ze lachend. “Ik heb aan tv-programma’s meegedaan. Dit was ook voor de uitdaging, om het bekende vooroordeel van paaldan-sen weg te krijgen.”

Wat vindt Melissa van het imago dat paal-dansen heeft? “Mensen denken aan paal-dansen zoals ze dat in nachtclubs doen. Maar is dit paaldansen? Die vrouwen lo-pen een paar keer om een paal heen en rijden er tegen aan. Dat kan iedereen wel.” In tegenstelling tot deze vrouwen kiest de paaldansinstructrice voor de sportieve kant van paaldansen. “Ik noem mijn manier van paaldansen niet pole fitness. Bij deze fitness duurt de les maar een uur en wordt er binnen dat uur ook aan gogo-dansen gedaan. Dit is dansen zoals die vrouwen in een discotheek dat doen. Er wordt dus maar weinig met de paal zelf gedaan en dat vind ik jammer.” Melissa voelt zich zeker geen kronkelende erotische paaldanseres. “Je kunt het verge-lijken met turnen, want je gebruikt dezelfde spieren met paaldansen. Of nog beter: met acrobatiek.” Ik ben het met Melissa eens. Na anderhalf uur paaldansen heb ik zeker wel het gevoel dat ik goed gesport heb. Met opkomende spierpijn verlaat ik Utrecht. q

Johan (27):”In deze sportieve vorm vind ik een soort aparte yoga. Maar ik blijf het sensueel vinden door bepaalde bewegingen tijdens oefeningen aan de paal. Waarom ik meedeed? Omdat ik overal ‘ja’ op zeg. En ik zou het nog een

keer doen als mijn vriendin me meevraagt.”

Suzanne (28) en Lisbeth (26):

”Dit was onze eerste les maar we komen alle twee zeker nog een keer terug. Het imago van paaldansen is veranderd vergeleken met vroeger. Nog steeds reageren mensen wel lacherig als je zegt dat je naar een les paaldansen gaat. Maar als paaldansen in elke sportschool te vinden is, is het niet meer raar voor mensen.”

Wat vindt de man?Marc (22):”Ik vind het niet erg dat het erotische imago er af gaat. Ik vind het een uitdag-ing voor vrouwen die aan de paaldanssport doen.”

Henk (50):”Het wordt altijd gez-ien als erotisch, om-dat het in nachtclubs voorkomt. Het is goed dat dit imago verand-erd wordt door er een sport van te maken. Ik denk dat de oudere generatie paaldansen associeert met seks en

de jongere generatie het als sport kan zien.”

Sportievelingen aan de paal

“Paal- dansen is topsport? Laat me niet lachen!”

Een schaars geklede vrouw op hoge hakken danst sensueel op een podium. Op het ritme van de muziek slingert ze haar lichaam sierlijk om een paal. Ze amuseert mannen en verdient er geld mee. Dit beeld staat bij de meeste mensen bekend als paaldansen. Maar paal-dansen is op weg om het erotische imago van zich af te schudden. Tape’s Jessica Visser nam de proef op de som.

“Thuis heb ik een paal in de slaapkamer”

Door: Jessica visser

“Tegen een paal aanrijden, dat kan iedereen wel”

Melissa hangt ondersteboven in haar paal

foto

: ww

w.s

Port

iefP

AAld

ANse

N.Nl

foto

: ANP

Foto

: TA

PEfo

to: t

APe

foto

: tAP

efo

to: t

APe

34 TAPE TAPE 35

We wordenbelazerd!Dertien satanische bloedlijnen willen de macht over de wereld

Hier uw Tape-redacteur, verstopt op een geheime locatie, want mij krijgen ze niet te pakken. Ik kom jul-lie waarschuwen voor het complot van de Nieuwe Wereld Orde. Verzet je te-gen de inentingen voor de Mexicaanse griep! Er zit een chip in de vaccins die je slaaf van de elite zal maken. Vertrouw niemand!

Door: Anne den Baas

Oké, ik lieg. Ik zit gewoon thuis. Ik geloof niet dat ‘De Nieuwe We-reld Orde’ (NWO) of ‘New World

Order’ het op ons heeft voorzien, maar er zijn genoeg mensen die dat wel doen. Er zijn miljoenen sites, forums en blogs over te vinden. De NWO houdt een groot gedeelte van de internetgebruikers in zijn greep. Al-leen al op Google krijg ik 282.000.000 ‘hits’ op ‘New World Order’. En op Youtube worden de filmpjes over dit fenomeen goed bekeken. Het filmpje ‘The New World Or-der is here!’ is inmiddels bijna 1.600.000 bekeken.

Mexicaanse griepDe WHO (World Health Organisation) wil ons dood! Daarmee kopt Annelies Geen op haar site over de Mexicaanse griep. ‘De WHO is al heel lang bezig met het verzwak-ken van het menselijk immuunsysteem’, staat op de site. En de WHO speelt het slim: hij veroorzaakt rampen, zoals de Mexicaanse griep, zodat mensen denken dat ze vaccina-tie willen. En dit verzint de eigenaresse van de website niet, nee: ‘Dit staat in officiële documenten van de WHO zelf.’ Nu kon ik de desbetreffende documenten niet vinden, maar de zin zweeft overal rond op het inter-

net. Het veroorzaken van rampen zou een vaste werkwijze zijn van de Nieuwe Wereld Orde, ook 9/11 zou hier een voorbeeld van zijn.

Nieuwe Wereld OrdeAnnelies Geen heeft in totaal zeven web-sites gemaakt met veel informatie over het de NWO en gerelateerde onderwerpen zoals de Mexicaanse griep. Hier is ze min-stens vier uur per dag mee bezig. Volgens Geen wordt de NWO georganiseerd door ‘de orde der illuminaten’. Dit is niet alleen een spannende naam, er zit ook een span-nend verhaal achter. De leden van de orde zouden allemaal behoren tot één van de dertien satanische (ooeeh) bloedlijnen. Het gaat om de hoogste elite van de wereld, de Kennedy’s en Rockefellers zouden tot deze satanische bloedlijnen horen. “Er blijken 13 bloedlijnen te zijn, die de wereld controle-ren”, zegt Geen.Ze schrijft op haar site dat ze denkt dat de NWO uiteindelijk alle regeringen wil ophef-fen, het christendom wil vernietigen en een wereldregering opbouwen. “Een nieuwe we-reld orde, zoals Bush die al aankondigde,

zal bestaan uit één globale regering, één munt-eenheid en één globaal economisch stelsel”, vertelt ze.

DepopulatieEn waarom zou de WHO ons zo graag wil-len vaccineren met de dood tot gevolg? De-populatie! Denkt Geen. Op haar site schrijft ze: ‘Niet de Mexicaanse griep, maar het

vaccin zal heel erg veel mensen doden. Zo kan de wereldelite (Bilderberg) zijn doel, depopulatie, bereiken. De overlevenden zullen mensen zijn met een zeer verzwakt immuunsysteem, maar mogelijk in staat om te werken als slaven van de elite.’ Annelies Geen zegt niet dat mensen die in de risico-groep zitten zich niet moeten laten inenten: “Dat laat ik aan de mensen zelf over. Ik res-pecteer ieders opinie in deze.” Wel denkt ze dat er een nano-chip in de vaccins kan zitten die ervoor zorgt dat de NWO elke be-weging van de gevaccineerde kan volgen: “Opmerkelijk is het feit dat de aandelen van de chip stegen met 188% na aanname van de patenten van de famaceutische industri-ëën van het Mexicaanse griep-vaccin. Daar-bij is nu bekend, dat de vaccinatienaald iets dikker is dan normaal”, aldus Geen.

DemocratieAl die keren dat we naar de stembus zijn gegaan om een vakje in te kleuren hadden weinig zin, we wonen helemaal niet in een democratie, beweert Geen op haar site: ‘Steeds weer komen we terug op dertien bloedlijnen die bepalen waar het met de wereld heen gaat. En dat zijn de mensen waar wij opgestemd hebben. Hoezo demo-cratie?’ De Nederlandse overheid doet volgens haar volop mee aan de NWO: “Een belangrijk onderdeel is de controle over mensen, het Elektronisch Patiënten Dossier (EPD), ver-plichte vingerafdrukken in het paspoort en de enorme mediabeheersing door de over-heid.”Wat zouden we hier dan tegen moeten doen? “Zolang we kunnen, de echte infor-matie geven over wat er gebeurt met ons zodat iedereen dit kan opzoeken en zelf weloverwogen een beslissing kan nemen.”

Moord op Kennedy ‘Iedereen die niet mee wil werken met de Illuminatie wordt eruit gewerkt’, meldt de

Annelies Geen is 55 jaar en moeder van twee kinderen. Jarenlang was ze ziek en belandde uiteindelijk in een rolstoel. Later ontdekte ze dat ze kwikvergiftigd was door amalgeen en is onder-zoek gaan doen naar de oorsprong hiervan. Met veel tussenschakels kwam ze bij het complot van de Nieuwe Wereld Orde waar ze nog steeds veel onderzoek naar doet.

Als de theorie over de Nieuwe Wereld Orde klopt, dan wil ook onze premier, lid van Bilderberg, de wereldbevolking onderdrukken en ‘depopuleren’.

De pyramide wordt gezien als het symbool van de Nieuwe Wereld Orde. Met bovenin het ‘alziend oog’ symbolischvoor de Illuminatie. Onder de pyramide leeft de massa die geen vrijheden heeft. De pyramide met ‘alziend oog’ is ook te zien op het één-dollarbiljet.

BilderbergLeden van Bilderberg behoren ook tot de wereldelite. Er is een jaarlijkse, zeer geheime, Bil-derbergconferentie waar door de jaren heen veel invloedrijke figuren op af komen. Om een paar namen te noemen: Prins Bernard, Bush, Rockefeller en Balkenende. De leden van Bil-derberg zouden meewerken aan de NWO. Dit zou inhouden dat ook Balkenende het op ons voorzien heeft!

De Mexicaanse griep is door de Nieuwe Wereld Orde de wereld in geholpen om de bevolking onder controle te kijken. In de vaccins zou een ‘nano-chip’ zitten waardoor de gevaccineerde overal traceerbaar is. Verzwakte griepoverlevenden moeten als slaaf voor de wereldelite dienen.

site van Geen over de NWO. Zo is ook John F. Kennedy ‘eruit gewerkt’, als je de site mag geloven. Geen denkt dat de we-reldelite verantwoordelijk is voor de moord op Kennedy: “John F. Kennedy heeft open-lijk gewaarschuwd voor machten en com-plotten die groter waren dan men zich kon voorstellen. Dat deed hij ook in een speech, exact een week voordat hij vermoord werd. John F. Kennedy wist wat er gaande was en deed alles wat in zijn vermogen lag, om de bevolking te waarschuwen.” Is ze dan niet

bang om zelf slachtoffer te worden door te berichten over de NWO? “Nee, ik ga lie-ver dood, wetend dat ik gedaan heb wat ik kon om mensen te waarschuwen, dan om te sterven en spijt te hebben dat ik dit niet gedaan zou hebben”, is het standvaste ant-woord. Er zou veel bloed zijn verspild om berichtgeving over de NWO. Dus als deze Tape-redacteur binnenkort op verdachte wijze om het leven komt, dan weet u wie het heeft gedaan. Maar dat risico wil ik wel nemen. q

foto

: ww

w. s

torm

froN

t.org

foto

: ANP

foto

: ANP

36 TAPE TAPE 37

verliefdheid”‘Waar woon jij, dan kan ik je kankerhuis in de fik komen steken, jij duivel! Ik kan niet wachten om jouw rotte lul af te snijden en in je eigen kankerbek te stoppen!’ Een gemid-delde reactie die een pedofiel krijgt, als hij uitkomt voor zijn geaardheid. G. is 53 jaar, gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen van veertien en zestien jaar. Hij blijft liever anoniem om deze reacties te voorkomen. Toch praat hij openhartig in TAPE over zijn liefde voor jongens.

Door: Thijs Rösken

“Ongeveer zes jaar geleden kwam ik er achter dat ik me aangetrokken voelde tot jonge

jongens. Dit kwam door een opmerking van Joep, een jongen van een jaar of acht, ter-wijl hij met onze zoon met Lego speelde. Hij zei: “Ik weet wel dat je bang bent van een hoop dingen, om wat je zelf meemaakte”. Ik stond met mijn mond vol tanden. Joep maak-te die liefde niet als eerste bij me los, maar maakte wel dat ik besefte dat ik die liefde al decennia miste. Joep zelf heeft niet eens beseft dat hij die opmerking maakte en al helemaal niet hoe die bij mij binnenkwam. Ik heb hem daar later nog wel eens over gevraagd, maar hij kon zich het gebeuren niet eens meer herinneren. De diepere oor-zaak voor mijn liefde voor jonge mensen ligt waarschijnlijk in mijn jeugd. Toen ik een jaar of twaalf was, lukte het leren niet zo goed, waarop mijn ouders me naar een internaat hebben gedaan. Daar zijn dingen gebeurd met een oudere medewerker van het inter-naat. Ik kan stellen dat de warme, veilige manier waarop ik werd bejegend door die pater van grote invloed is geweest op hoe ik jongens masseer. De pater heeft me op zijn kamer genomen toen ik in ijskoude gangen verdwaald was. Hij heeft me weer opge-warmd, en kon neutraal accepteren dat er dingen met een jongenslijfje gebeuren dat zich in warmte ontspant. Maar ik denk dat het veel bepalender is geweest hoe er door mijn ouders tegen mij als kind werd aange-keken. Aan welke verwachtingspatronen ik moest voldoen, maar nooit kon voldoen. Ik leerde op het internaat ook een jongen ken-nen, Lucas. We verkenden elkaars lichamen. Verder heb ik er nare ervaringen gehad met ouderejaars.

PedofilieHet is voor mij een affectieve geaardheid: Ik kan van kinderen houden, ook al zijn het

niet mijn kinderen. Mijn pedofiele gevoe-lens zie ik eerder als een kwaliteit dan een handicap. Ik ben in staat jongens een soort geborgenheid te bieden, waarin ze dicht tot zichzelf kunnen komen. Daarbij sta ik voor mezelf in dat ik daar geen misbruik van maak. Pedofilie hoeft niet altijd seksueel te zijn. Het gaat mij vooral en eigenlijk uitslui-tend om de vriendschap. Er is wel fysiek con-tact, maar niet seksueel. Al kan het contact

best wel erogeen of prikkelend zijn. Eén van mijn vriendjes was Joep. Ik kwam regelma-tig bij hem thuis, zijn moeder vertrouwde me volledig. Ik bracht Joep vaak naar bed, hij riep dan als hij klaar was met omkleden en dan bracht ik hem in bed nog een knuffel. Dat was strelen, je kunt het sensueel noemen misschien. Van kop tot tenen, over de rug, vanuit de hartstreek naar de uiteinden toe elk plekje aanraken. Joep draaide zich dan zelf om, zodat ik ook de voorkant kon doen. Ik ontwijk dan de erogene zones niet, maar besteed er ook niet meer aandacht aan dan aan zijn knieën of zijn kruin. Het is gewoon een onderdeel van zijn lijfje, dus waarom zou ik daar ineens omheen moeten gaan? Er gebeurt dan wel wat met zo’n lijfje, maar ik ben daar niet bang voor. Meestal verdwijnt zo’n erectie vrij snel weer als hij ervaart dat daar niets vreemds aan is. Harde afspraak die ik altijd maak is dat ik niet met anderen over hem praat en hij niet over mij. Behalve thuis dan. Ik wil dat hij thuis juist wel kan vertellen over wat er gebeurd is. Kinderen kijken dan meteen al niet meer alleen met hun eigen ogen, maar ook met die van hun ouders. Joep vertelde zijn moeder heel veel, inclusief wat er lichamelijk met hem gebeur-de. Van zijn moeder kreeg ik te horen dat ze het prettig vond dat ik Joep zo goed in de gaten hield. Een half jaar geleden heeft hij me gevraagd een tijd om minder contact te hebben. Ik vond dat moeilijk, maar besefte heel goed dat ik een gelukkig mens ben dat ik een tijdje met hem mee mocht lopen. Ik denk dat er van verliefdheid wel sprake was, in ieder geval van mijn kant. Ik sluit niet uit dat het voor hem eerder een wente-len in mannelijke aandacht was.

Jonge jongensIk voel de aantrekkingskracht vooral bij jon-gens van negen tot veertien jaar. Ik kom met

ze in contact doordat dit schoolgenootjes van onze zoon zijn, hij is nu veertien. Hoe het gaat als hij ouder wordt, en of mijn voor-keur bij dezelfde leeftijd blijft? Geen idee, misschien ‘groei ik wel mee’. Wat ik vooral aantrekkelijk vind aan jonge jongens waar ik op val? Hun spontaniteit, eerlijkheid en ongedwongenheid; soms zelfs op het bru-tale af. Maar ze laten zich toch uitdagen door een beroep te doen op hun kennis en kunde. Vooral dus de manier waarop ze rea-geren als ze in hun waarde gelaten worden. Ik heb contact gehad met enkele jongens, vaak kwamen ze dan voor mijn zoon, maar soms ook voor mij.

MarkMark is een ex-klasgenootje van onze zoon. Hij laat me erg ver gaan. Zo ver dat ik zelf ben gaan onderzoeken of mijn eigen gren-zen niet overschreden werden. Toch weet ik ook van zijn ouders dat hij erg open is over wat er allemaal gebeurt en dat zij accepte-ren wat hun zoon accepteert. Zij leggen die verantwoordelijkheid en die keuzebevoegd-

heid dus helemaal bij Mark en mijn interpre-tatie van wat ik zie en voel bij hem. Tijdens één van mijn massages bemerkte ik dat de

buikspieren van Mark zich begonnen aan te trekken, mijn eerste reactie was terugtrekken en even tot rust laten komen. Hij vroeg me echter gewoon om door te gaan en toen het even later weer gebeurde liet hij me duide-lijk weten dat ik niet mocht ophouden. Mark beleefde zijn eerste klaarkomen hier. Droog, maar niet minder heftig dan ik me van mijn eerste keer herinner. Toch vroeg hij nog geen week later of hij weer mocht komen lo-geren. Ik had er zelf wel wat vraagtekens bij of ik niet te ver gegaan was. Hij verzekerde me dat er bij hem geen naar gevoel ach-tergebleven was. Hij had wel aan zijn ou-ders verteld dat hij weer gemasseerd was, maar niet dat hij een orgasme gehad had. Hij kende het woord overigens nog niet. Ik vroeg hem of ik er met zijn ouders over mocht praten, maar dat wilde hij pertinent niet. Er is (nog) geen herhaling geweest. Ik ben er zelf nog niet over uit of ik dit prettig vind of niet. Enerzijds ben ik er trots op dat een jongen me zo vertrouwt dat hij zich zo durft over te leveren aan me, anderzijds ben ik er toch bang voor dat hij later gevoelens krijgt dat er “foute” dingen gebeurd zijn. Hij kan zelf een nog zo prettig en veilig gevoel hebben bij wat er gebeurde, als hij er later over praat met iemand die dit niet accepta-bel vindt, dan kan daardoor alsnog schade optreden. Het zal hoe dan ook schade zijn die in mijn schoenen geschoven wordt, ter-wijl het naar mijn idee schade is die dán en door díe omgeving wordt aangebracht. Bij een ouder kind zou ik die twijfels waar-schijnlijk niet gehad hebben, dat had meer tools gehad om daadwerkelijk te beoorde-len of hij iets prettig vindt of niet.

Depressie en nieuwe baanIk heb een vijftal jaren excessief gezopen. De laatste jaren tot honderd liter per week. Daar was de mishandeling op het internaat heel duidelijk de oorzaak van. De depres-sie waarin ik terecht kwam na de opmerking van Joep, kwam uiteindelijk uit hetzelfde ge-beuren voort. Tijdens mijn depressie kon ik daar opruiming in houden en leerde ik me-zelf te accepteren. Ik ben Joep eeuwig dank-baar voor die ene duw naar mijn depressie. De laatste jaren heb ik door mijn depressie in de ziektewet gezeten. Instappen in mijn oude werk is met mijn leeftijd in de huidige crisis geen optie. Ik zit nu in het eerste jaar van de docentenopleiding Wiskunde. Ik ben erg benieuwd naar mijn toekomst als leraar. Het zal soms misschien spannend zijn, als er een Lucas, Mark of Joep in de klas zit... Toch ben ik van mening dat ik me professioneel

“Ik denk wel dat er sprake was van

“Zijn moeder vertrouwde me volledig”

“Het is gewoon een onderdeel van zijn lijfje”

Pedofiel G.:“Mark beleefde zijn eerste klaarkomen hier”

foto

: ww

w.o

tolo

.eu

ANP

t

foto

: ANP

t

38 TAPE TAPE 39

genoeg op kan stellen om de dingen ge-scheiden te houden. De gevoelens die ik heb bevatten geen scherpe kanten meer, geen kwetsbaarheden waarop ik aan te vallen ben. Ik denk trouwens dat verliefd-heid op een leerling voor een docent altijd een probleem is en dat ik dit daarom uit de weg zal gaan. Ik zal mezelf ‘simpel genoeg’ niet moeten toestaan een diepere binding aan te gaan met jongens in mijn klas dan die welke ik als docent nodig heb. Ik zal een schoolbestuur bij sollicita-tie ook niet melden dat ik mezelf als pe-dofiel zie, simpelweg omdat ik niet weet welke invulling er aan de andere kant van de tafel aan dat woord gegeven wordt. Ik kan, durf en zal echter wel melden dat ik op een bepaalde manier naar kinderen kijk en dat die manier van kijken mijn func-tioneren wel degelijk beïnvloedt.

ThuissituatieEen aantal mensen in mijn omgeving weet van mijn liefde voor jongens, waaronder de moeders van de jongens waarmee ik bevriend ben. Familieleden weten het op verzoek van mijn vrouw niet. Mijn echtge-note accepteert bijzonder weinig, hoewel ze wel ziet dat ik geen ‘gekke dingen’ doe met jongens. Mijn zoon vond het soms moeilijk om op school zijn houding te bepalen naar Joep: zijn vriendje, of vriendje van zijn vader. Hetzelfde gold voor Joep. Dat heeft waarschijnlijk wel meegespeeld in zijn verzoek om wat minder contact te hebben. Joep en Mark hebben hun vriendschap met mij nooit met mijn zoon besproken. Voor jongens op die leeftijd is dat blijkbaar toch een

wat moeilijk onderwerp. Mijn zoon weet wel degelijk dat ik voor Mark meer voel dan voor de meeste andere vriendjes van hem. Ik ben daar naar hem vrij open in. Ik zal niet vertellen wat ik Mark liet ervaren, maar mijn zoon weet dat Mark mijn mas-sages ook prettig vindt. Hij is daar niet echt blij mee, maar het is niet dat hij Mark daardoor minder uitnodigt. Gelukkig is mijn zoon niet jaloers, hij krijgt evengoed zijn knuffels wel. Of ik het erg zou vinden als mijn eigen kinderen in contact komen met oudere mensen? Natuurlijk is dit ook binnen mijn relatie diverse keren aan de orde geweest: stel dat onze zoon met een volwassen man thuiskomt.... Ik heb wer-kelijk geen idee hoe ik daarmee om zou

“Mijn echtgenote accepteert bijzonder weinig”

“Vaak kwamen ze voor mijn zoon, maar soms ook voor mij”

moeten gaan. Als de volwassene open en eerlijk is en zich ook naar ons als ouders zo opstelt, zou ik er denk ik weinig moeite mee hebben. De gevoelens van onze zoon zouden hoe dan ook doorslaggevend zijn. Mijn echtgenote heeft daar echter geen en-kel begrip voor en zou bij wijze van spreken liever de honkbalknuppel klaarzetten.

BoodschapIk vind dat mensen zich eerst eens moeten verdiepen in wat pedofilie eigenlijk is, voor-dat ze oordelen. Nu wordt er een ranzig plaatje om een pedofiel opgebouwd, waar vervolgens vanuit de onderbuik op gerea-geerd wordt met kreten als doodstraf, cas-tratie enzovoorts. Men vergeet dat er fei-telijk alleen gereageerd wordt op het zelf gebouwde ranzige beeld en helemaal niet meer op de pedofiel die het onderwerp is.”

Namen zijn gefingeerd om de identiteit van personen te beschermen.

Volgende week

inIntiem: Marga werd verliefd op haar stier

Undercover: Op stap met Peter R. de Vries

Een nachtje doorhalen met Britney Spears

Freerunning

q

ww

w.o

utdo

ors.

weB

shot

s.co

m

foto: ANP

foto

: ANP