2 Groninger Studentenkrant Entree

ColofonGroninger StudentenkrantSt. Walburgstraat 22C9712 HX GRONINGENwww.studentenkrant.orgISSN 09270237

De Groninger Studenten-krant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Gro-ningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehoge-school en andere locaties in Groningen.

StichtingsbestuurVoorzitter: Sybrenne Len-stra (06-49105092), acquisitie en pr: Hanna Mai Hulshof (06-12939719) en Rigje Rosier (06-42021286), penningmeester: Arjan Kwakernaak (06-49779297) bestuur@studentenkrant.org

HoofdredactieRicus Dullaert en Zosia Kooihoofdredactie@studenten-krant.org

EindredactieJan Luursema

RedactieFloris te Boekhorst, Deir-dre Das, Roza Freriks, Frieda Hamster, Mau-rice Kleingeld, Hanneke Jansen, Peter Keizer, Jan Luursema, Maaike Piscaer, Anke van Ravensteijn, Bart Jan Teunisse, Pieter Visser, Ester Westerhuis, Amer-ins Westra, Hans van der Woude, Wanda van der Zee

FotografieJan Luursema, Moniek Steenbergen, Ester Wester-huis, Liz Wijma, Wanda van der Zee

VormgevingRicus Dullaert, Bas Geukes, Jan Luursema

MedewerkersJacob Creuzfeld

DrukwerkGrafische Industrie de Marne

CoverfotoJan Luursema

WebmasterPeter Keizer

Studentenkrant Best Of 06/07InhoudGesprek Noisia

Dit Groningse drum ‘n bass-trio reist de hele wereld over om hun plaatjes te draaien, maar in Groningen kennen maar een paar mensen ze. De hoogste tijd om hier verandering in te brengen. Een gesprek met de drum ‘n bass-goden van Noisia.

Pagina 3

Pagina 5

Pagina 6/7

Pagina 9

Achtergrond Street art

Uitgespreid Toilettentest

Cultuur StuKaFest

Fotostrip Ester Westerhuis

Surf naar www.studentenkrant.org voor meer nieuws over het Groninger studentenleven. Lees de

laatste berichten, columns en spannende recensies.

Aan het begin van de avond zijn de toiletten van de meeste kroegen nog redelijk schoon. Het is echter de kunst om ze ook als het feestge-druis allang is losgebarsten picobello te houden. Welke kroeg heeft het schoonste toilet van Groningen?

Verspreid door heel Groningen kun je de kunst van street artists bewonderen. De Studentenkrant waagde zich in de wereld van taggen, stickeren en stencilen.

Cultuur op de vierkante millimeter. Bij het StuKaFest worden studen-tenkamers omgetoverd tot minipodia voor allerlei artiesten. Kijk in andermans nachtkastje terwijl je naar opera luistert, of doe aan theatersport in een woonboot.

Het gesprek Groninger Studentenkrant 3

Drum ‘n bass-trio Noisia behandeld als goden

Wereldberoemd buiten Groningen

Het zijn drie rasechte Stadjers, Nik Roos, Thijs de Vlieger en Martijn van Sonderen. Samen zijn ze Noisia, een naam die in de drum ‘n bass-wereld vele harten sneller doet klop-pen. Sinds enkele jaren reizen ze de hele wereld over om hun tracks te draaien op feesten waar duizenden mensen uit hun dak gaan.Het lijkt een jongensdroom. Nik, Thijs en Martijn kennen elkaar van de middelbare school, het Praedinius Gymna-sium. Ze besteedden hun tijd daar vooral aan het maken van graffiti, en een klein beetje kloten met elektronische muziek. Martijn ging toen nog niet om met de andere twee. Thijs: ‘We vonden hem toen echt niet cool.’Na de middelbare school gingen Nik, Thijs en Martijn res-pectievelijk de kunstacademie, Filosofie en het conservato-rium doen. Het bleek geen gigantisch succes. ‘Ik zat de hele dag op school aan muziek te werken, deed thuis muziek-huiswerk en in mijn vrije tijd ging ik muziek maken! Ik werd helemaal gek’, aldus Martijn, die door de andere twee erbij werd gevraagd. Ook voor Nik en Thijs was het studeren niet de uitkomst. Nik: ‘Je gaat studeren omdat je ergens wilt komen, maar door Noisia waren we op een gegeven moment al zo ver dat het studeren niet meer echt hoefde voor ons.’ De jon-gens kapten dus met hun studie en gingen full-time muziek maken.Met z’n drieën in een huis gingen ze verder met waar ze al jaren mee bezig waren: lekker pielen met geluid. ‘We

halen vaak oude funkplaten uit elkaar voor de beats. Bij elk nummer heeft iemand wel wat veranderd’, aldus Nik. ‘Nee, we hebben niet vaak klachten van geluidsoverlast. Wel vreemd, want soms word ik drie kamers verder wakker van Thijs die wat in de studio zit te draaien.’ De concentratie op de muziek bleek een goede keus voor de Groningers. Via internet werden hun tracks al snel opgepikt. Thijs: ‘We zijn eigenlijk eerst in Amerika populair geworden, later in Engeland en Oost-Europa.’ ‘Daar is de drum ‘n bass-scene ook veel groter. In Nederland is het een beetje een ondergeschoven kindje’, vult Nik aan. Naarmate Noisia’s naam groeide, kwamen er ook aanvra-gen voor optredens. ‘Dat was wel bizar, want we waren ei-genlijk nog nooit naar een drum ‘n bass-feest geweest ofzo. We zaten gewoon op ons zolderkamertje een beetje te pie-len’, zegt Thijs. Het eerste optreden, in Budapest, maakte veel indruk. Martijn: ‘Er staan dan een paar duizend man voor jouw muziek, in Hongarije!’

Tegenwoordig draaien de jongens elk week-end. Aan de muur van hun studio hangt een grote kalender, waarop staat dat Martijn in het weekend twee optredens heeft in Rusland. Thijs moet twee keer DJ’en in Engeland. ‘We hebben ons opgesplitst, dat is veel efficiënter’, aldus Martijn. Nik draait niet. ‘Nee, ik vind DJ’en niet tof.’ Thijs en Martijn zitten dus veel in het vliegtuig. Is het dan niet handiger om in Amsterdam te gaan wonen? Thijs: ‘We zijn vooral het afgelo-pen half jaar veel meer gaan optreden, dus nu moeten we eigenlijk wel gaan verhuizen. Maar ja, vind maar iets in Amsterdam waar wij met z’n drieën bij elkaar kunnen wonen en waar ook nog een studio in kan.’ Toch hebben ze nog geen genoeg van Groningen. Martijn: ‘Er is hier alles, we wonen op loopafstand van het centrum. Als Eelde een groter vliegveld had, bleven we hier.’

Noisia draaide ook op Noorderslag, een thuis-wedstrijd dus. Bijzonder? ‘Nee’, zegt Martijn beslist. Thijs: ‘Het is leuk omdat het Groningen is, maar het is niet echt goed geregeld. Je moet een kleedkamer die helemaal onder het bier zit delen met vijftien man. En tijdens het optreden loopt iedereen af en aan.’ Toch wilden de jongens het wel graag doen. ‘We hebben er zelfs nog geld op verloren, want we moesten er een ander optreden voor afzeggen.’ Nik: ‘Het is ook wel goed voor de publiciteit in Nederland. Op de een of andere manier tel je niet mee als je niet op Noorder-slag hebt gestaan.’

Noisia bleef inderdaad lange tijd onopgemerkt door de Nederlandse muziekpers. ‘Het is ook wel iets typisch Ne-derlands; we zijn gewoon niet trots op onze eigen dingen’, zegt Nik. ‘Welk land heeft nou een term als ‘onnederlands goed’? We waren laatst in Nieuw Zeeland, daar is iedereen hartstikke trots op hun eigen muzikanten. Maar in Neder-land hebben de zogenaamde experts van OOR bijvoorbeeld nog nooit van ons gehoord. Terwijl we wel op nummer één in de drum ‘n bass-chart in Engeland staan. Dan heb je toch iets gemist.’

In die bekendheid in Nederland is verandering aan het komen door een remix die Noisia heeft gemaakt van een nummer van Robbie Williams. ‘Het is een remix van King of the bongo, oorspronkelijk van Manu Chao, en nu gecovered door Robbie’, zegt Nik. Martijn: ‘Het helpt wel, je wordt opeens bekend en het verdient ook goed. Je moet gewoon eerst Robbie mixen.’ De remix is tekenend voor de bredere interesse van de drie.

‘We willen ons niet meer beperken tot alleen maar drum ‘n bass. Daarmee hebben we al nummers gereleased op alle belangrijke labels. Nu willen we een andere kant van Noisia laten zien’, aldus Martijn. Om dat te doen hebben ze een eigen label opgericht, Vision. Nik: ‘Het is veel handiger, want zo hoef je geen inkomsten af te dragen en je hebt gelijk alles bij elkaar.’ Door hun bredere muziekkeus krijgen ze ook kritiek. ‘Er zijn mensen die vinden dat we bij onze oude stijl moeten blijven. Ze denken dan te weten wat goed voor ons is. Maar wij willen ook toegankelijke muziek maken.’

Ze luisteren niet meer met open mond naar de nummers van de groten uit de drum ‘n bass-wereld. Thijs: ‘We kennen iedereen waar we vroeger naar luisterden nu ook persoonlijk.’ Nu hebben ze zelf de idolenstatus bereikt. In het buitenland dan. Martijn: ‘Er komen nu zelfs in Rusland mensen naar je toe die zeggen dat we hun goden zijn. Dan is het heel raar dat je in Nederland aan allerlei mensen uit moet leggen dat je in het buitenland optreedt, dat je vluchten betaald worden en dat je in viersterrenhotels slaapt.’

Wereldberoemd zijn ze. Ze staan op nummer één in Engeland. Op Myspace hebben ze al meer dan driehonderdvijftigduizend hits. Ze treden op in Rusland, Amerika en Australië, maar ze wonen gewoon op de Oosterkade in Groningen. De Studentenkrant sprak met drum ‘n bass-collectief Noisia, misschien wel Groningens meest onderschatte exportproduct.

Door Ricus DullaertFotografie Jan Luursema

‘In Rusland zeggen mensen dat we hun

goden zijn’

4 Groninger Studentenkrant Nieuws & Achtergrond

Kort

jes Rekenen nekt pabostudenten

Een kwart van de eerstejaars van de pabo moet van school af omdat ze te slecht zijn in rekenen. De studenten moesten collegejaar 2006-2007 voor het eerst een verplichte rekentoets afleggen. Aan het begin van het jaar zakte bijna de helft van de studenten voor deze test. Na twee herkansingen heeft de helft daarvan de toets nog altijd niet gehaald. Zij moeten hun opleiding hierdoor af-breken. Of dit iets oplost is de vraag. Op de pabo’s wordt namelijk verwacht dat de afgewezen studenten zullen ‘pabo-hoppen’ en het ergens anders gewoon opnieuw proberen.

Vrouwen slimmer dan mannen

Vrouwen studeren sneller af en behalen vaker een universitair diploma dan man-nen. Dit blijkt uit cijfers van de Vereniging van Universiteiten. Ook bij bètastudies als natuurkunde behalen de vrouwen betere resultaten. Toch blijven de dames qua carrière achter; slechts 10% van de hoogleraren is vrouw.

Universiteit als ‘big brother’

Wie thuis online studeert en op die ma-nier ook examen doet, heeft mogelijk-heden zat om te frauderen. Bijvoorbeeld door een studieboek in te zien of door een ander het tentamen te laten maken. De Troy University in Alabama, die veel telestudenten heeft, gaat hen daarom verplichten toetsen te maken met een werkende webcam voor zich. Behalve camera’s zet de universiteit ook speciale sofware in, die moet voorkomen dat stu-denten tijdens de tests gebruik kunnen maken van het internet.

Nieuws & Achtergrond

De motieven van deze weldoeners lopen nogal uiteen. Som-migen willen gewoon wat gezelschap om ‘s nachts niet op de Autobahn in slaap te vallen, anderen vragen voor je voor de ‘lift’ 100 euro om zo zelf de brandstofkosten uit te sparen. Navraag bij Jasper Cramwinkel, de 36-jarige medeontwikke-laar van de site, stelt ons gerust. Tot nu toe heeft hij nog geen nare verhalen van gebruikers van de site gehoord. ‘De enige reacties die we krijgen zijn aanbevelingen tot verbeteringen van de site’, verzekert hij ons. De Studentenkrant besluit op alle ritten die dit weekend worden aangeboden te reager-en. We krijgen slechts één bevestigd telefoontje dat we een weekend meekunnen, van Phil. Deze Engelsman is van plan zich een weekend lam te zuipen in Praag; het bier kost im-mers niets in het Oosten. Hij gaat naar het vrijgezellenfeest van zijn neef, in wiens haren zaterdagnacht ‘tit’ geschoren

zal worden. Het verhaal klinkt aannemelijk en Phil als het stabiel soort vaderfiguur dat je graag achter het stuur ziet. We spreken af dat hij ons donderdagnacht op zal pikken in het centrum van Arnhem.Verder betalen we vijftig euro per persoon mee aan de benzinekosten. Alle angstbeelden van verkrachtingen en/ of een pijnlijke dood aan de rand van de snelweg blijken geenszins van toepassing. Phil is sympathiek, een lichte midlifecrisis (net gescheiden, verlangend naar de tijd dat de meisjes nog wel naar hem omkeken) en zijn verhalen over de ongeplande blue spot op de zwangerschapstest van zijn vrouw ten spijt. Na tien uur 180 kilometer per uur gereden te hebben, zijn we in Praag. We moeten hem beloven een sms’je te sturen als we een slaapplek hebben gevonden.Zondagochtend blijkt Phil al geruime tijd nuchter en klaar ons terug te rijden naar Nederland. Eenmaal aangekomen rekent hij voor dat we maar veertig euro hoeven te betalen en een dag later stuurt hij ons een mailtje om ons te bedank-en voor onze pleasant company. Liften voor watjes was nog nooit zo makkelijk.

www.hitchhikers.org is een web-site waar automobilisten die een respectabele afstand door Europa af gaan leggen, een lift aan kun-nen bieden. Ideaal als je wel am-bities en geldgebrek hebt, maar niet per se het lef om langs de weg te gaan staan in een kort rokje en met een kordaat opgestoken duim. Verder combineren die rokjes niet zo met dit seizoen en nemen auto-mobilisten je heus niet uit mede-lijden mee als je koud en nat bent.

Door Roza Freriks

Liften voor watjes

Niet betaald? In de kofferbak!

Willem is sinds vorige maand gestopt. ‘Het is een leuk bijbaantje, maar je maakt lange dagen. Ik werkte ’s nachts en dan ben je van zeven uur ’s avonds tot zeven uur ’s och-tends aan het rijden. Het is heel moeilijk om dan maandag weer je ritme op te pakken. Daardoor ging de studie ook niet heel denderend.’ Maar in de drie jaar dat hij wel gereden heeft, maakte hij behoorlijk wat mee in zijn auto. ‘Vooral vrouwen met een slok op konden voor genante momenten zorgen.’ De taxichauffeur blikt terug. ‘Ik bracht twee meisjes naar huis en tijdens het rijden bood een van hen vanaf de achterbank aan om me te pijpen, terwijl haar vriendin er dus naast zat. Ik dacht dat ze een grapje maakte, totdat ze over de stoel heen begon te klimmen. Maar gelukkig trok haar en vriendin haar terug en riep: ‘Louise, doe normaal!’ Ik liet haar het maar oplossen.’ Louise bleek echter niet snel op te geven. ‘Toen ik ze thuis afzette, vroeg ze ook

nog eens of ik mee naar bin-nen kwam. Ze vertelde dat ze digitale televisie had met verschillende pornokanalen.’ Willem kan er nu nog steeds om lachen. Hij heeft zich ech-ter als een heer gedragen en is niet op het aanbod ingegaan. ‘De regel is wel dat ik op zo’n moment een half uurtje van de baas mag opnemen. Dan hoef ik dus niet oproepbaar te zijn. Maar zij was echt zo dronken dat het me toch geen goed idee leek.’

Heel soms wordt het toch wel heet in de taxi van Willem. Hij kan zich nog een specifiek voorval herinneren. ‘Ik reed een meisje met drie man-nelijke homovrienden naar de Golden Arm. Zei dat meisje: ‘He, alweer geen kans op leuke kerels.’ Voor ik het wist zat ik met haar te zoenen. En die drie jongens stonden buiten de taxi te applaudisseren en riepen plagerig: ‘Woehoe, jij slet.’

Je maakt ook minder leuke dingen mee als taxichauf-feur. ‘Wat veel mensen niet weten is dat ik aan het eind van de dag mijn eigen auto moet schoonmaken. Door de wasstraat, stofzuigen, ramen schoonmaken, dat soort dingen.’ Dan is het natuurlijk helemaal niet leuk als een dronken malloot je auto onderkotst. ‘Normaal krijgen ze wel een boete van honderd euro zodat de auto naar een schoonmaakservice gebracht kan worden, maar ik heb één keer gehad dat ik het zelf niet door had. Tja, toen moest ik de kots er zelf uitscheppen. Dat is toch wel heel erg vies.’

Ook kunnen sommige mensen na een borreltje een stuk agressiever zijn. Gelukkig heeft Willem hier nooit echt nare ervaringen mee gehad. ‘Soms roepen ze wel een dreigement, ‘Moet je een klap voor je kop hebben?’, maar daar blijft het dan bij.’ Mocht het nou toch misgaan dan is

er volgens Willem een speciale code die chauffeurs naar elkaar kunnen omroepen. ‘Dan komt er meteen een andere taxi achter je rijden. Als je in de buurt bent schiet je elkaar gewoon te hulp.’ Een ander probleem komt vaker voor. ‘Mensen beginnen wel vaak te klagen dat de rit te duur wordt. Dan trap ik meteen keihard op de rem om eerst de afspraken duidelijk te hebben. Ik wil niet het risico lopen dat ze niet betalen.’ Het komt volgens Willem niet vaak voor dat dat uiteinde-lijk ook gebeurt. Maar goed ook, want zwartrijden blijkt niet geheel risicoloos. Willem vertelt: ‘Bij een collega weigerde een man te betalen en is weggerend. Ze kregen die man uiteindelijk te pakken. Toen hebben ze hem in de kofferbak gestopt en ergens buiten de stad afgezet.’De minder fijne dingen van het beroep wegen gelukkig niet op tegen de leuke dingen. Willem bevestigt: ‘Als taxi-chauffeur ontmoet je toch hele interessante mensen, van iemand die een luchtje ontwikkeld heeft tot iemand die een satelliet de ruimte inschiet. Dat is niet bij elke baan zo.’

Wanbetalers, verleidelijke meisjes en dronken stadjers. Als taxi-chauffeur maak je het allemaal mee. Willem van der Sande (26) studeert doordeweeks Internatio-nale Organisatie en Betrekkingen, maar jarenlang was hij daarnaast in het weekend taxichauffeur. Hij heeft er vooral leuke herinnerin-gen aan. ‘Je komt per avond mis-schien maar één iemand tegen waarvan je denkt: Jeminee, jij mag wel een glaasje minder drinken.’

Door Zosia KooiFoto Wanda van der Zee

Nachtleven spannender voor taxichauffeur

Het is vrijdagochtend en Eveline moet zich haasten naar het ziekenhuis. Ze heeft om elf uur afgesproken met Sophie, een asielzoekster uit Oost-Afrika die sinds kort een officiële status heeft. Elke vrijdag ontmoeten de studente uit Groningen en de Afrikaanse vrouw elkaar voor een les Nederlands. Vandaag is voorlopig de laatste keer dat ze elkaar zullen zien, want Eveline gaat stage lopen in Amsterdam.Het was ongeveer een half jaar geleden dat Eveline haar voor het eerst leerde kennen. Een huisgenoot van haar werkte op het asielzoekerscentrum (AZC) in Oude Pekela. Eveline zat destijds thuis met RSI en verveelde zich kapot. ‘Ik werd echt gek. Als je niks aan je studie kan doen of niet kunt werken, is zo’n dag best lang.’ Ze vervolgt lachend: ‘Toen zei ik uit frustratie tegen mijn huisgenoot dat ik zelfs wel vrijwilligerswerk zou willen gaan doen.’ Toevallig kende haar huisgenoot wel iemand die graag Nederlands wilde leren. Asielzoekster Sophie spreekt Frans, dus het kwam goed uit dat Eveline die taal anderhalf jaar lang had gestudeerd. Eveline: ‘Als het een Koreaan was geweest, had ik er niet echt mee uit de voeten gekund.’

De Afrikaanse was meteen enthousiast. De eerste keer dat Eveline bij haar kwam had ze een schrift gekocht met een

rode en blauwe pen, terwijl ze maar vijftig euro per week heeft om mee rond te komen. Het schriftje staat ondertus-sen vol met verhaaltjes. Het Frans rood geschreven en het Nederlands blauw. Met simpele zinnen als: ‘Hoe gaat het?’, en: ‘Sophie woont in Pekela’, probeert Eveline de asielzoekster wegwijs te maken in de Nederlandse taal. ‘Ik verwachtte wel dat ze die dan ook af en toe oefende als ik er niet was. Maar dat gebeurde niet altijd. Dan stopte ik er ook wel eens een zinnetje tussen als: Sophie heeft haar huiswerk niet gemaakt’, vertelt ze plagend.

Hun levens zijn erg verschillend. Eveline: ‘Haar vluchtver-haal was vreselijk om te horen. Dat wens je je ergste vijand niet toe.’ Maar het weerhoudt haar er niet van om over zichzelf te praten. ‘Ik kan het beter relativeren als ik zelf ergens mee zit, maar vind mijn eigen problemen niet per definitie minder erg vergeleken bij die van Sophie. Ik kan het onderscheid wel maken: ik kom uit Nederland en zij uit Afrika. Dan heb je nou eenmaal een ander referentiekader.’ Ook zijn er soms culturele verschillen tussen de twee. ‘Dan

komt ze mijn huisgenoot tegen en dan zegt ze: ‘Wat ben je dik geworden!’ Tja, dat is in haar ogen natuurlijk een com-pliment, maar voor ons is dat wel even slikken.’Zelf is Sophie blij met de lessen. ‘Het is belangrijk dat je de taal leert als je in een nieuw land gaat wonen. Je moet toch kunnen communiceren. Ik vind het gênant als ik telkens moet vragen: wat zeg je?’ Ze blikt terug naar haar eerste momenten in Nederland: ‘Elke keer als ze me wat aanreikten zeiden ze: ‘Alstublieft, alstublieft.’ Ik dacht op een gegeven moment bij mijzelf, wat bedoelen ze daar toch mee, alstublieft.’

Nederlandse lessen worden niet vanuit het AZC aange-boden aan de asielzoekers. Eveline legt uit: ‘Het is niet de bedoeling dat ze inburgeren, omdat het nog onduidelijk is of ze hier mogen blijven wonen. Als ze eruit gezet worden is het extra moeilijk als ze al een band hebben met ons land.’ Ook al klinkt dat hard, ze begrijpt het wel. Maar het heeft haar wel heel anders tegen het asielzoekersbe-leid doen aankijken. ‘Van mij mogen alle economische vluchtelingen er meteen uitgeknikkerd worden, zodat mensen als Sophie, die niet terug kunnen naar hun land omdat ze anders doodgeschoten worden, sneller een status kunnen krijgen.’In het ziekenhuis wordt er vooral bijgepraat. Alle mensen die binnenkomen worden door het tweetal uitgebreid gekeurd, en Sophie vertelt dat ze een nieuwe broek wil gaan kopen bij C&A. Sophie: ‘Eveline is een goede lerares. Maar af en toe vergeet ze dat ze les moet geven en dan zitten we de hele tijd alleen maar gezellig te kletsen.’ Het is dan ook alsof je twee vriendinnen op een bankje ziet zitten. Ze hebben een hechte band gekregen tijdens de wekelijkse les. Eveline: ‘Haar kinderen zitten nu nog ondergedoken in haar thuisland. Maar ze proberen ook hierheen te vluchten. Als haar kinderen aankomen, wil Sophie graag dat ik meega naar Schiphol om ze op te halen. Dat is toch wel bijzonder.’Als Eveline zich excuseert omdat ze haar pupil moet helpen met het bestellen van een taxi, komt ze erachter dat Sophie het zelf al aan het regelen is. Ze staat druk te praten met de vrouw achter de balie. Een beetje Frans, een beetje Engels en een beetje Nederlands. Op de vraag of ze de taal al beter is gaan begrijpen, antwoordt Sophie dan ook in het Nederlands: ‘Beetje, beetje.’ Eveline, die uit Zeist komt, lacht: ‘Straks heb je wel een Afrikaanse die Nederlands spreekt met een Gooise R.’

Groninger Studentenkrant 5Nieuws & Achtergrond

Vrijwilligerwerk, is het een must voor elke student? ‘Je moet het wel echt willen, maar ik kan het ieder-een aanraden’, vertelt Eveline Bijlsma, studente Journalistiek. Zij geeft sinds kort een Afrikaanse vluchteling les in de Nederlandse taal. De studente benadrukt: ‘Ik ben geen filantroop. Het gaat mij er niet om dat ik wat goeds heb gedaan.’

Door Zosia KooiFoto Jan Luursema

Student geeft asielzoeker les

Street art is controversiële kunst‘In zekere zin zie ik het wel als kunst’, zegt graffiti-artiest Zone. ‘Ik bedoel, door de eeuwen heen is kunst altijd controversieel ge-weest. Misschien is dat wel één van de hoofdkenmerken van kunst.’ Wie eens iets interessan-ters op straat wil zien dan door de gemeente gesubsidieerde bronzen objecten, hoeft alleen maar goed om zich heen te kijken. Want ‘street art’ is overal, dus ook in Groningen.

Door Floris te Boekhorst en Roza Freriks Foto Liz Wijma

Street art valt in ruime zin in drie categorieën in te delen. Ten eerste heb je de ouderwetse graffiti-artiesten. Hun tags, handtekeningen, staan overal in de stad. Wie echt indrukwekkende pieces wil zien moet bijvoorbeeld eens gaan kijken bij de oude glas-fabriek of in de Pelsterstraat. Stencilaars, zoals Zone, snijden daarentegen thuis sjablonen uit kartonnen platen en gaan ’s nachts op pad met de spuitbus. Zone: ‘Ik hoef niet zozeer mijn tag bij mijn stencils te zetten, het gaat me er vooral om dat de voorbijganger

nadenkt over de boodschap die ik met mijn stencils uitdraag.’ Zo valt er op de Carolieweg te lezen: ‘asy-lum do we care or do we calculate?’ De laatste cate-gorie is de sticker-maker. Zij maken thuis hun art en reproduceren deze, vaak op wit plakpapier. Het gaat bijvoorbeeld om grappige figuurtjes, characters in street art-taal. Tussen muziekzaak Carillon en de V&D is er een hele muur mee volgeplakt. Maar wan-neer je er oog voor krijgt zie je ze overal in de stad op-duiken. Het astronautje, een stickerpoppetje dat op veel plekken in Groningen te bewonderen is, is zelfs in Berlijn gesignaleerd.

Er bestaat niet veel respect tussen de verschillende groepen straatkunstenaars. Zone heeft bijvoorbeeld niet echt een hoge pet op van sticker-makers: ‘Lekker makkelijk, thuis op de bank een tekeningetje maken en een beetje plakken in de stad.’ Hij ziet het zetten van stencils toch echt anders dan het plakken van stick-ers. Zone: ‘Het gaat denk ik vooral om de risico’s die je loopt. Het is een stuk gevaarlijker om met je spuit-bus een stencil op de muur te zetten dan om ergens snel een stickertje te plakken. De pakkans ligt bij stencils veel hoger, en belangrijker, de boetes ook.’ Het gaat inderdaad al snel om bedragen van rond de 180 euro per vierkante meter plus een bezoekje aan de rechter.

Ook graffiti-artiest Style uit de om-geving van Groningen ziet zijn werk toch zeker wel als een vorm van kunst. ‘Het is een schildering, het

kost ontzettend veel tijd om er goed in te worden en het is mooi om naar te kijken. Ik weet het niet hoor, maar dat lijkt me meer dan genoeg om het onder de noemer kunst te laten vallen.’ Volgens Style is er geen sprake van vandalisme. ‘De echte graffiti-artiest zal er altijd voor zorgen dat hij zijn piece op overheidseigendom zet en niet op privé-eigendom. Je moet het ook weer niet té nauw nemen met de regels.’

De Studentenkrant kon het uiteraard niet laten zijn eigen signatuur achter te laten. Op een muur van de oude glasfabriek spoten we ’s nachts ons logo. De vol-gende dag bleek één van de grote pieces daar alweer overgespoten door een andere artiest. Deze kunst is niet alleen spannend, zoals we ook zelf ondervonden, deze kunst lééft.

De toiletten in de &ZO zijn absoluut stijlvol, voor zover je dat kunt zeggen van een plek waar mensen hun behoefte doen. Op de begane grond zijn de heren-toiletten zonder meer schoon te noemen. De zwarte tegels waarmee vloer en wanden zijn bedekt glimmen als spiegeltjes. De pisbakken vertonen weinig tot geen sporen van overmatig gebruik. Ook slaat er niet direct een overweldigende urinegeur op het reukorgaan. Op de grond rondom de toiletpotten weinig tot geen sporen van urine, braaksel of gebruikt toiletpapier. Een situatie die in een uitgaansgelegenheid toch als opmerkelijk mag worden beschouwd op een vrijdagnacht rond drie uur. Duidelijk is dat het personeel de tent ook tussen de bedrijven door schoon houdt.

Ook houdt de &ZO duidelijk rekening met het type publiek dat zij aantrekt. Voor het altijd aanwezige arsenaal aan overmatig ijdele jongemannen hangt er een robuuste spiegel. Goed bekeken van de &ZO: hierin kunnen meerdere mannen tegelijkertijd hun haar doen. Dit zou anders immers zonder twijfel tot enorme rijen in de herentoiletten leiden. Wellicht dat daarom ook de tegeltjes zo glimmend worden gehouden?

Uit

gesp

reid

Toile

tten

test

&ZO8,5

Aan het einde van de avond nemen we nog even een afzakkertje in het altijd stampvolle keldertje ‘de Tapperij’. De toiletten zijn smerig, wat niet verwon-derlijk is na een lange nacht toilet-bezoeken door studenten waarvan het richtingsgevoel enigszins beperkt is geraakt. Een vrouwvriendelijk aspect is de afvalcontainer naast het toilet. Echter de tien-wc-rollenhouder is leeg, overblijfselen zijn rondom het toilet te vinden in de vorm van natte hoopjes en versierd met afval en sigaretten. Na een serieuze waarschuwing van een vrouw ‘of we echt wel zeker wisten dat we deze toilet in gingen’ afgesla-gen te hebben, troffen we de pot tot de rand toe gevuld met een onsmakelijke brei van alles wat je in een kroeg vind. Het doet je weinig als je veel bier op hebt maar bij nadere inspectie van deze toilet kunnen we niets anders geven dan een dikke onvoldoende.

De Tapperij

2

Krap! Het woord ‘claustro-fobie’ is zeker niet verspild aan deze toiletten. En de Studentenkrant doet door-gaans liever rustig haar behoefte in ruime toiletten. Nu moeten er tijdens het stappen wel eens conces-sies gedaan worden maar het is wel fijn als we onze kont kunnen keren. Zodra je voor het urinoir staat wordt er met enige regelmaat een deur tegen je rug opengeslagen. Overi-gens is de lucht wel goed te harden, geen vervelende urinegeur. Ook is het er redelijk schoon. Dachten we. Eenmaal aangekomen bij het gewone toilet is de conclusie ‘slagveld’ gerechtvaardigd. Het is net of er iemand dronken in slaap is gevallen op de toiletpot, met het toiletpapier nog

in de hand. Vervolgens is hij of zij langzaam van de

pot afgegleden, daarbij de toiletbril en het toiletpapier in de val meenemend. De bril ligt naast de pot en een entourage van toiletpapier ontsiert de boel. Een zwerver zou hier zijn behoefte nog niet willen doen. Het handen wassen gaat bij een erg klein wasbakje, waar je de helft van de tijd weer die verrekte deur tegen je aan krijgt. Het handen drogen onder de blower geeft hetzelfde beeld. Kortom: niet echt een toilet waar je met plezier je ding doet.

4

Het Parlement ToilettentestIedereen stelt het moment tijdens het stappen zo lang mogelijk uit, maar tal van uurtjes en een boel biertjes later moet het moment er toch eens van komen: een bezoekje aan het toilet. Heel af en toe is dat geen probleem, maar in sommige kroegen kun je het gerust plassen met hindernissen noe-men. De lange rijen, het tekort aan wc-papier of de afwezigheid van een wc-bril kunnen zo’n bezoekje een stuk minder aangenaam maken. De Studentenkrant ging vroeg op de za-terdagochtend op onderzoek uit en zet de beste plasplekken voor je op een rij!

Tekst: Floris te Boekhorst, Roza Freriks, Pieter Visser, Ester Westerhuis, Liz Wijma en Wanda van der Zee

Uitgespreid

Toilettentest

Bij een trendy gelegenheid als het News-Cafe verwacht je minstens zulke trendy toiletten. Om daar te komen moet je eerst een lange steile trap af die niet zou mis-staan als moordwapen in een goedkope horrorfilm. Erg steil dus, helemaal als je in beschonken toestand met vertrokken gezicht en handen tussen de benen de trap af moet rennen. Enfin, bij het binnen-lopen van de ruime toiletten valt ons al meteen de penetrante urinegeur op. Geen prettig begin dus. Het urinoirgedeelte bij mannen bestaat uit een lange alu-minium saamhorigheidspisbak. Zo een waar je al kletsend en plassend elkanders geslachtsdeel kunt beoordelen, mits het druk is natuurlijk. Het doorspoelen gaat naar wens, geen natte kruizen of straaltjes die in verkeerde richtingen schieten. Echter, de vloer is wel behoorlijk nat. De Studentenkrant vroeg zich dan ook af in welk vocht onze schoenen rondplas-ten. Het gewone toilet ziet er wel goed uit, behalve dan de stapel toiletpapier die in de hoek van het hokje ligt. Net of iedereen alsnog de pot miste nadat hij of zij het afveeggedeelte afgerond had. Gelukkig zagen de andere potten er goed uit. Het handenwassen gebeurt aan een mooie, moderne wastafel met kitscherige spiegels. De prullenbak puilt inmiddels al uit van de droogdoekjes en deze zijn dan ook bijna op. Later op de avond belandt de helft van deze doekjes natuurlijk op de grond, wat voor de nodige smeerboel zorgt.Toch is het algemene beeld van de toilet-ten wel goed: het is er ruim, het ziet er leuk uit en is redelijk schoon.

NewsCafe

7

De goede bedoelingen spatten van dit toilet af. Het is een ruim hok waarin alle benodigdheden aanwezig zijn. Het prullenbakje staat trouw in de hoek, er is voldoende toiletpapier. Zowel de heren- als de damestoiletten hebben een wastafel, mét zeep en handdoek. De ijdele mens zal zich misschien storen aan het feit dat het spiegeltje bij de dames heel klein is en bij de mannen geheel afwezig, maar wie gaat voor de creatieve ervaring komt ruimschoots aan zijn trekken. Hier zien we namelijk een krijtmuur en het plafond dreunt gezellig mee met de muziek, waardoor je ook deze twee minuten niets van de uitgaan-servaring hoeft te missen. Helaas blijft de realiteit ergens vlak na de goede bedoelingen steken. Al snel blijkt het licht van het damestoilet kapot, en nog weer wat later staat er een smerige laag water op de grond. Uiteraard drijft het handdoekje daar zielig en drijfnat ergens in rond, tussen iets wat waarschijn-lijk ooit wc-papier was. Wanneer daar vervolgens nog een lange sliert van aan de schoenen van uw verslaggever blijft plakken, heeft dit toilet het absoluut verbruid.

5

Binnen kent iedereen elkaar en als je er nooit komt voel je je niet heel welkom. Dan maar naar de wc. Daar treffen we al net zo’n gezellige bende aan: stel-letje vriendinnen die wachten tot de andere naar de wc is geweest. En het is er al niet erg groot. Als je dan eindelijk aan de beurt bent, (het is niet helemaal duidelijk wánneer je aan de beurt bent) wurm je jezelf het kleine hokje in. Tja, ze proberen het goed met een eigen wasbakje en spiegel. Rondom de spiegel liggen wc-papiertjes en ook in de rest van het toilet ligt overal wc-papier. Een vloer van grote witte tegels, met daarop een mini-male wc pot zonder wc-klep tussen wel aardig witte muren.Maar veel aan de wc is slecht. Het duurt even voordat je droog op de wc-bril kan zitten. Er is één vrouwen-wc waardoor er dus een stuk of drie keer aan de deurkruk wordt getrokken. Om de tijd dat je moet wachten nog wat langer te maken kan je handen was-sen in het toilethokje. Zo wordt de rij buiten alleen maar langer. Met al die vriendinnetjes die mee komen staat er dus een rij van ongeveer acht meisjes als ik het toilet uit kom. Fijn.

De Negende Cirkel

De Kar is een kleine kroeg, dus ruime wc’s mag je daar ook niet verwachten. Toch is één van de twee dames wc’s zo klein dat je zo ongeveer met je neus tegen de deur aanzit. Al onprettig om het ruimtegebrek dus, maar nog meer omdat grote delen van het deurko-zijn beplakt zijn met kauwgom. Een toch echt wel té hoog gehalte aan menselijke sappen dus.In meer onzekere tijden waren ook de sloten niet te vertrouwen. De ene kreeg je niet meer open en de andere niet dicht. Gelukkig zijn beide sloten nu weer helemaal in orde. Schoon zijn de wc’s zeker niet, maar dat kan misschien komen omdat er deze keer net een dame haar avond-eten over de vloer heeft verspreid. Omdat we niet alleen negatief wil-len zijn lijkt het fair om te vermelden dat er wél wc-papier is. Wat in de rest van de stad een zeer zeldzaam gegeven blijkt. Spiegels zijn zowel verticaal als horizontaal aanwezig. De wachttijd kan je dus goed benutten met het poederen van je neus. Dit kan leiden tot grappige conversaties met onbekende lotgenoten. ‘Vind je mijn haar niet te pluizig of mijn buik te dik?’ ‘Nee joh, en een fijne avond nog hé!’

De Kar

6

5

Shadrak

In het man-nentoilet is geen wc-papier of handzeep te vinden. Er liggen wel zeepjes in de pisbakken, bedoeld om de geur wat te verzachten. Deze vermenging produceert echter een missel-ijkmakende lucht die ook aan de tafeltjes net buiten het toi-let te ruiken is. Het vrouwen-toilet is aangenamer om in te vertoeven. Vrolijke tegeltjes, vrij schone toiletten en er is zelfs wat leuks om te doen. Je kan namelijk een boodschap

achter-laten, niet alleen

in de wc maar ook

op de deur, met vrolijk

gekleurde krijtjes. Het

hartvormige gat in de deur maakt het toilet

helemaal af. Een grote pre, er is handzeep. Dit compen-

seert het feit dat er vrij weinig wc-papier te bekennen is. De verlichting is ook goed, als je in de spiegel hebt gekeken dan is de illusie of waarheid dat je er goed uitziet niet als sneeuw voor de zon verdwenen.

De Spieghel7

Fotografie Wanda van der Zee

8 Groninger Studentenkrant Sport

Kickboxen gaat niet om het knock-out slaan van de ander

Kickboxen staat bij veel mensen bekend als een zeer heftige sport. De beoefenaars zijn agressief en het lichaam krijgt het zwaar te verduren. Wanneer de Stu-dentenkrant een les mee draait blijkt dat eerste minder waar. Het tweede vooroordeel is ech-ter meer dan bevestigd, na vier dagen worden wij nog steeds getergd door ongelofelijke spier-pijn.

Door Ester Westerhuis

De les begint met een standaard kickboxgroet. Daarna gaan de beentjes in de lucht en worden in flink tempo een aantal opwarmingsoefeningen uitgevoerd. Het zweet begint al snel te gutsen. Als de hartslag ver-drievoudigd is mogen we op de grond gaan liggen. Maar niet om uit te rusten. Het ergste moet nog komen, de buikspieroefeningen! De oefeningen zijn zwaar en zelfs de ervaren kickboxers liggen flink te zuchten. De docent is streng, maar rechtvaardig. Niemand wordt ontzien, dus ook de beginners niet. Na ongeveer twintig minuten opwarming moeten de handschoenen en scheenbeschermers aan. Nu gaat het beginnen.

De leerlingen zien er ineens een stuk dreigender uit in hun glimmende shorts, met zwetende rode hoofden en grote zwarte handschoenen. Dit lijkt het echte werk. De docent doet in sneltreinvaart een aan-tal technieken voor en de rest weet het meteen na te doen. Eén rechtse, één linkse en dan een kick. Een

eitje zou je denken. Maar de hand-voet coördinatie van de beginners laat het meteen afweten. Gelukkig is er een tweede docent die de stappen rustig met ons doorneemt. Dennis Denninger geeft zelf ook vaak les aan deze groep, maar doet vandaag zelf even mee. Volgens hem gaat het er bij kickboxen niet om het knock-out slaan van de tegenstander. ‘Ja, bij de wed-strijden wel hoor, maar dat vind ik gewoon ongezond. Wij beoefenen de sport hier recreatief en daarbij gaat het om techniek, niet om kracht. Dat schijnt een mis-verstand te zijn bij veel beginners, die denken dat ze er maar gewoon op los moeten slaan. Een blauw oog krijg je dan ook vaak van een beginner en maar zelden van een geoefende boxer.’ Daarbij moeten we wel even melden dat het natuurlijk een contactsport blijft en je altijd moet uitkijken. Krijg je een klap op je lever of op je kaak dan moet je daar toch wel even van bijkomen, ook al is het niet keihard. Een van de eerste dingen die de leer-lingen daarom meekrijgen is dat je je gezicht goed moet verdedigen. Houd je armen bij je lijf en je handen voor je gezicht. Je hoeft maar even af-geleid te zijn en je bent de klos.

Het laatste kwartier van de les wordt er gespard. De bitjes gaan in en ieder-een zoekt een part-ner uit om tegen te vechten. Onze vrouwelijke oppo-nent moet zich erg inhouden, maar in plaats van te balen

is ze zo aardig om ons een aantal tips mee te geven. De volgende mannelijke tegenstander is toch iets fa-natieker en voor we het weten hebben we een voet in onze nek. Toch niet helemaal pijnloos.

Volgens Dennis wen je er wel aan en is dat ook juist het leuke.‘Je merkt dat je een steeds hogere pijngrens opbouwt voor jezelf en daardoor voel je je krachtig.’Tijdens de les zien we voornamelijk mannen, maar de sport wordt ook veel beoefend door vrouwen. Den-nis: ‘Als vrouwen aan kickboxen gaan doen dan heb-ben ze vaak een bepaald doel in gedachten. Voor je-zelf kunnen opkomen of steviger in je schoenen staan bijvoorbeeld. Een van de vrouwen die hier lessen volgt was in het begin heel iel en weinig in balans. Nu, een paar maanden later, moeten zelfs de meer ervaren leerlingen voor haar uitkijken.’

Blauwe plekken krijg je van beginners

StudentenkrantGroninger

is op zoek naar

De Studentenkrant komt tijdens het collegejaar 1x per

maand uit. We vergaderen elke week op maandagavond

met aansluitend een gezellige borrel! Interesse?

Bel of mail de hoofdredactie: 06-25035306 (Jan)/ 06-

16437744 (Roza)/ hoofdredactie@studentenkrant.org

REDACTEURENZin om te schrijven voor

de leukste krant van

Groningen? Ervaring is

niet vereist, enthousi-

asme wel!

WEBREDAC-

TEURENVoor het komende

jaar zoeken we in het

bijzonder webredac-

teuren. Vind jij het leuk

om evenementen te

bezoeken en daar korte

stukjes over te schijven

en die zo snel mogelijk

op onze website te

plaatsen, meld je dan

nu aan!

SPORT-

REDACTEURWord jij de nieuwe

Mart Smeets?

Ter versterking van

de redactie zoeken wij

iemand die gek is op

sport en het leuk vindt

daarover te schrijven!

LAYOUTERSIs vormgeven jouw

hobby, kan je omgaan

met Indesign en wil je

ervaring opdoen bij een

krant? Reageer nu!

CARTOONISTHoud jij van tekenen

en vind je het leuk

om studentikoze ver-

haaltjes te verzinnen?

De Studentenkrant

biedt jou een ideaal

podium om je kunsten

ten toon te spreiden! FOTOGRAFENKan jij overweg met een

spiegelreflex en heb je

fotografisch inzicht? Bel

snel!

WEBMASTERHeb jij zin om een

nieuwswebsite te

onderhouden en vorm

te geven? Reageer

dan snel!

Cultuur Groninger Studentenkrant 9

Grun

nen

rock

sTe

kst:

Maa

ike

Pisc

aer

Foto

: Ja

n Lu

urse

ma

De jaren ’60 zijn een van de meest spraakmakende peri-oden uit de geschiedenis. Ter aanvulling van een geschiede-niscollege over deze roerige jaren nemen zangeres Anne Visser van de coverband Like This en gitaristen Karst van der Velde en Eric van der Wal van Cousin Mosquito ons mee ‘back to the sixties’. De leden van beide bands kennen elkaar via via, maar hebben nog nooit eerder samen gespeeld. ‘Dit is echt een gelegenheidsbandje’, zo stelt Anne. Toch is het resultaat daar niet minder om. Integendeel, num-mers als Yesterday en Son of a preacher man nemen je echt even mee terug in de tijd. Doordat beide bands coverbands zijn, zijn ze niet geheel onbekend met het repertoire dat ze op dit college ten gehore brengen. De muzikanten spelen regelmatig nummers uit the sixties. ‘Maar dan zijn het wel wat hardere nummers hoor, zoals van The Doors en The Stones’, vertelt Karst. Daarnaast speelt Cousin Mosquito eigen

geschreven muziek, wat ze vooral typeren als ‘funky pop rock’. Hoewel alle drie de leden van dit gelegenheidsbandje nog nooit tijdens een college hebben gespeeld, is hun eerste ervaring hiermee niet slecht. ‘In de kroeg zijn mensen veel te bezopen om nog écht naar je muziek te luisteren’, zo stelt Karst. ‘In zo’n college luisteren mensen echt. ‘Daarnaast is het nadeel van in kroegen spelen dat mensen vaak alleen maar bekende num-mers willen horen. Als je je eigen nummers speelt is het al snel “hey, wanneer spelen jullie dat ene num-mer van The Doors” of iets dergelijks.’

De band van Anne - Like This - is een semi-professionele coverband die vooral speelt op bruiloften, feesten, partijen en in kroegjes. ‘Waar we maar voor geboekt worden.’ Zo heeft Like This ook gespeeld op het afgelopen gneeskunde- en geschiedenisgala. Op de vraag waar Anne nu het liefst speelt is ze duidelijk: kroegjes. ‘Tijdens zo’n gala letten de meisjes vooral op hun jurk en schoenen en laten ze zich niet echt mee gaan op de muziek. In kroegjes heb je veel meer interactie met het publiek.’

De heren van Cousin Mosquito zijn wat betreft hun toekomstdroom wat

minder bescheiden. Eric, die naast Cousin Mosquito nog in zeven andere bandjes zit, verklaart dat hij nog nooit in een band heeft gezeten met zoveel potentie. Hun doel is dan ook eind van dit jaar een clipje op te nemen en de markt te gaan bestormen met hun ‘poppy nummers’. En dat ze daarin gaan slagen staat volgens beide heren buiten kijf. ‘Wil je de top berei-ken, dan moet je je muziek de wereld in lanceren.’ Niet veel optreden, maar YouTube bombarderen met je clipje: dat is de weg naar succes, aldus Karst en Eric. De juiste instelling en een onverwoestbare ambitie zijn in ieder geval aanwezig. Daarnaast klinkt hun muziek nog lekker ook. Succes gegarandeerd toch?!

Knus kamergevoel op StuKaFest‘Ik heb echt het gevoel alsof ik in iemands leven inbreek.’ Een jon-gen neemt geïnteresseerd de in-houd van het nachtkastje op in de studentenkamer waar hij te gast is. Het is de eerste keer dat ook in Groningen het Studenten Kamer Festival georganiseerd wordt, beter bekend als StuKaFest. De avond is een groot succes. De jongen gnif-felt: ‘Ik weet nu welke boeken ze leest en dat ze vochtinbrengende crème gebruikt.’

Door Zosia KooiHet uit Nijmegen overgewaaide StuKaFest moet ook in Groningen studenten en stadjers naar verschil-lende studentenkamers lokken. In elke kamer is er een optreden te zien van een muziekband, cabaretier of andere artiest. Bekende namen als Daniël Dee (schrijver van Kutgedichten en Klotegedichten), Johan Goossens (winnaar Studentencabaretfestival 2006) en Arjen Lubach (schrijver en hoofd van de jury bij Lama Gezocht) entertainden belangstellenden deze avond tijdens drie rondes van elk een half uur lang. Het is buiten al donker als we ons naar de USVA begeven voor het eerste optreden dat we vanavond gaan zien. Sanne Wallis de Vries laat hier een kor-te versie van haar ‘best of’ programma zien in de grote zaal van het culturele centrum. De lange versie bewaart ze voor haar voorstelling in Carré in Amster-dam. Het blijkt een goede keuze om Wallis de Vries te vragen voor het festival, want studenten zijn voor de cabaretière niet onbekend. ‘Je kent ze wel, van die corpsmeisjes, als ze bellen praten die precies zó hard dat je je er net niet aan kan onttrekken. Dan komt er zo’n dik meisje binnen met zo’n Michelindekbedjas met op de achterkant Orgie ‘98: Ik vind Henk-Jan leuker dan Jan-Willem.’

Na de eerste ronde hebben we een half uur om naar de volgende kamer te verhuizen. Het is voor ons

een stukje fietsen langs het spoor, maar als we bij onze nieuwe gastvrouwen binnenkomen worden we verwelkomd met koffie, thee en chocoladetaart. Het huiselijke gevoel wordt nog extra versterkt doordat we bij de deur onze schoenen uit moeten trekken. Een huisgenote knutselt ongestoord verder aan haar fiets die tijdelijk in de keuken staat opgesteld. ‘Ik hoop dat jullie je hier een beetje thuis voelen’, begint Alien, de eigenaresse van de kamer, tegen de groep van vijftien man. Het is een beetje proppen, maar uiteindelijk heeft iedereen een plekje gevonden op het bed of op de kussens op de vloer. ‘Het is wel lekker knus zo’, zegt een jongen halflachend terwijl hij niet zo goed weet waar hij zijn benen moet laten zonder iemand anders pijn te doen. Maar als iedereen zit is het kamergevoel inderdaad toch wel gezellig. Zanna, Hanneke en Judith, studentes aan het con-servatorium, trakteren ons vervolgens op operaliedjes in een modern jasje, begeleid door Alien op de piano. ‘Ik wou dat ik zo kon zingen’, verzucht een meisje na afloop.De laatste ronde moeten we weer helemaal terug

naar de Turfsingel. We blijken uiteindelijk op een woonboot te moeten zijn. Hier vertoont Ulteam een staaltje theatersport. Als ze ‘Een dag uit het leven van…’ gaan naspelen, trekken ze iemand uit het publiek. Het ‘slachtoffer’, Chris, wordt hevig onder-vraagd over zijn dag. Daarna blijkt Chris het geheime ingrediënt dat Ulteam nodig had, want zijn gevoel voor humor maakt het spel. Terwijl Ulteam zijn dag uitbeeldt, moet Chris aangeven of hun verhaal klopt of verzonnen is. Een ‘tingelingeling’ betekent dat het verhaal waar is, een zoemer het tegenovergestelde. Ulteam beeldt uit hoe Chris in de doka van de USVA zijn foto’s afdrukt. ‘Goh, dat zijn wel erg spannende foto’s van je vriendin.’ Het publiek verwacht een zoe-mer, maar hoort ineens ‘tingelingeling’. Kris steekt plagend zijn tong uit naar zijn vriendin, die een ver-baasd gezicht trekt. Als beloning voor zijn hulp krijgt Chris twee kaartjes voor het slotfeest van StuKaFest in Huize Maas waar DJ Dirty Soul de avond spette-rend zal eindigen. Maar of zijn vriendin nog mee wil? Ulteam zegt verontschuldigend: ‘Resultaten op het podium bieden geen garantie voor de toekomst.’

De theatersporters van Ulteam zetten de woonboot op zijn kop. Foto Jan Luursema

Muziek brengt leven in de collegezaal

10 Groninger Studentenkrant Advertenties

Recensies Groninger Studentenkrant 11

Mark Ronson - VersionDoor Ricus Dullaert

Coveralbums zijn nooit helemaal mijn ding, maar voor Mark Ronson maak ik graag een uitzondering. De Brits/ Amerikaanse producer heeft een waslijst aan bekende nummers in een zomers bigband/ motown jasje gegoten. En het klinkt ontzettend lekker! Vanaf

het eerste nummer, een cover van Coldplays God put a smile upon your face, is het moeilijk stil te blijven zitten. Zelfs Toxic van Britney Spears blijkt eigenlijk best een leuk nummer te zijn als Mark en zijn blaasensemble eroverheen zijn gegaan. Voor zijn cd heeft Ronson de hulp gevraagd van een aantal bekende en minder bekende Britten om de covers in te zingen. Zo doen de zichzelf verminkende diva Amy Winehouse, Lily Allen en Alex Greenwald mee. Bij andere liedjes is de originele zang aangehouden. Ronson ging bij het verzamelen van de nummers en artiesten handig te werk; hij produceerde albums voor de meeste artiesten op Version, en vroeg aan iedereen of hij een cover mocht maken. Bij de meeste nummers is dit goed uitgepakt. Er zijn echter ook een aantal missers. Zo voegt de remix van Maxïmo Park’s Apply some preasure absoluut niks toe, en is de versie van Robbie Williams’ The only one I know ook niet om aan te horen. Toch is de cd heel goed te doen als je deze zomer op het balkon of in de achtertuin zit. Door de onvermijdelijke blaaspartijen druipt de zomer uit je boxen. Een leuke sound, maar het blijft wel de hele tijd hetzelfde. Een mens kan maar zoveel zomerse vrolijkheid aan.

Take that - Beautiful worldDoor Deirdre Das

Tien jaar geleden braken ze heel wat meisjesharten toen ze uit elkaar gingen. Nu is Take That terug. Onder-getekende was als tienermeisje best wel een beetje fan, nu wordt ze teleurgesteld. De mannen mogen volwassener zijn, hun comebackalbum komt niet in de buurt van het niveau van de laatste Take That al-

bums. Het nieuwe album Beautiful World is erg matig: te zoet en veel te braaf. De eerste single, Patience, ligt best lekker in het gehoor maar dat niveau weet de rest van het album ook al niet te halen. Steeds opnieuw horen we wat rustige gitaarakkoorden, strijkers en hier en daar een verloren piano, en steeds opnieuw neemt leadzanger Gary Barlow de solopartijen voor zijn rekening. Na een tijdje wordt duidelijk waarom: hij is nog steeds de enige Take Thatter die echt kan zingen. Vroeger moesten de meeste Take Thatleden het vooral van hun uiterlijk hebben. Toegegeven, Jason Orange en Howard Donald hebben de tand des tijds goed weten te doorstaan, maar Mark Owens babyface is op zijn vierendertigste een beetje eng en Gary Barlow begint al wat kaal te worden. Ze zullen het gemiddelde tiener-meisje niet meer weten te bekoren. Als boyband zullen ze dus niet opnieuw door kunnen breken. Maar met de muziek van dit album zal het ze zeker ook niet lukken. Geen enkel nummer heeft hit-potentie. De meeste liedjes zijn zo zoetsappig dat ik het einde niet haal en vol walging doorzap. Na tien jaar hadden ze toch wel met iets beters kunnen komen? Al met al is de comeback van Take That vooral een teleurstelling. Robbie Williams wordt ernstig gemist. Zonder hem weten de overige bandleden hun muziek niet op een hoger niveau te brengen dan wat mierzoete popliedjes en is het swingende randje dat Take That groot maakte volledig afwezig.

Shrek 3Door Roza Freriks

Shrek 3 is als een middelbare school reünie. Het is leuk om iedereen terug te zien, er zijn een aantal nieuwe verhalen. Anderhalf uur lang kun je genieten van een bekende formule. Maar zo spetterend als het ooit was, wordt het niet meer.

In deze derde film over de goedmoedige ogre en zijn groene geliefde wordt er gezocht naar een

troonopvolger voor het koninkrijk Far Far Away. De kikkerkoning is namelijk overleden en in een schoenendoos bijgezet. Aangezien Shrek duidelijk niet geschikt is om het land te besturen en het hem nogal heet onder de voeten wordt als Fiona bekent zwanger te zijn, is dit een goede aanleiding er weer eens met de donkey en puss in boots op uit te trekken.

Op hun reis maken ze kennis met een middelbare school, waar alle subgroepen uit de Amerikaanse high schools terug te vinden zijn. Hier vandaan schaken ze Arthur, die uitverkoren is om koning te worden. De onzekere puber krijgt nog wat therapie van de ecoguru annex tovenaar Merlijn, om vervolgens het koninkrijk te redden van de ondergang. Dit rijk wordt namelijk weer eens bedreigd door Prince Charming, die daarbij gesteund wordt door een heel leger slechteriken. De eeuwige losers uit de sprookjes – van boze stiefmoeders tot mislukte heksen - eisen het recht op hun happy ending en sluiten een verbond met de Prins. Gelukkig komen bekende figuren als Pinokkio en de Drie Biggetjes als vanouds in verzet.

Op zich is het nog niet eens zo’n probleem dat het verhaal van deze film zoveel overeenkomsten vertoont met de voorgaande delen. Wat wel erg jammer is, is dat er beduidend minder humor in zit. Pas wanneer Shrek in een nachtmerrie volledig wordt ondergespuugd door een imaginaire baby, zit de humor weer op het oude - enigszins ranzige – niveau. De film is over het algemeen vaak net iets te braaf. De kroonprins-puber had best wat vervelender of slapper mogen zijn en donkey had net wat irritanter gemogen.

De film heeft vanaf het begin nogal haast. In de eerste delen was er nog ruimte om de personages uit te bouwen en wist het verhaal hierdoor echt te ontroeren. Nu snelt de ene grafisch prachtige scène de andere achterna, begeleid door goede muziek, die door het hoge verteltempo de ruimte niet eens krijgt het publiek te bereiken.

Gek genoeg is Shrek 3 hierdoor een film die pas echt tot recht komt als je hem voor de tweede keer bekijkt. Dan pas krijg je de kans eens echt alle kleine grapjes die overal verstopt zitten op te merken, echt te luisteren naar de muziek en de stemmen, en echt op de geniale gezichtsuitdrukkingen van de karakters te letten. Maar na de eerste keer kijken bekruipt je hetzelfde gevoel als na die middelbare school reünie. Dat het goede gesprek in die korte tijd net niet op gang kwam.

The PrestigeDoor Zosia Kooi

In één woord: geniaal. Eigenlijk is hier alles mee gezegd en kan ik het beste ophouden na deze ene zin. Maar om de nieuwsgierige lezer toch iets tegemoet te komen, zal ik mijn best doen de film aan te prijzen zonder hem daarmee tekort te doen. Het verhaal gaat over twee illusionisten (Hugh Jackman en Christian Bale), die de grootste concurrenten van

elkaar zijn geworden na een persoonlijk drama. Ze proberen allebei de grootste show neer te zetten met de beste ‘goochelact’, maar ze gunnen elkaar het succes niet en proberen elkaar steeds weer te overtreffen, dan wel tegen te werken. Alles wordt in de strijd gegooid om de show van de ander te laten floppen, of om het geheim van de ander te ontdekken. Totdat een van hen een apparaat laat bouwen dat het onmogelijke mogelijk maakt. Is het een illusie of is het echte magie? Deze film bevat dus vooral spanning en sensatie, een kijkje in de wereld van Hans Klok en tegelijkertijd een achterliggend verhaal dat fascineert tot het eind. En tot het eind moet je zeker blijven kijken, want zelfs de meest doorgewinterde filmkijker kan deze plotwending niet voorspellen. Als je denkt dat je hem door hebt, krijgt de film toch nog even een extra twist die The Prestige nou net beter maakt dan de rest. Wie The Illusionist heeft gezien (een voorspelbare film over goochelaars die net eerder in de bios draaide) en teleurgesteld weer naar huis keerde, moet deze DVD absoluut niet missen. Aan de regisseur van The Illusionist: Zo had het eigenlijk gemoeten!

Snakes on a planeDoor Pieter Visser

Deze film die op voorhand al als cultfilm werd bestempeld, bezet een tweede plaats in de DVD top 50 en schept met een hoofdrolspeler als Samuel L. Jackson hoge ver-wachtingen. Deze ver-wachtingen worden echter gelijk de grond in ge-boord. Wat een kutfilm!Voordat het zaniken begint, eerst even een korte samenvatting: Een jonge kerel is getuige van een moord op een

aanklager. De moord wordt gepleegd door Eddie Kim, een beruchte gangsterbaas. Om te getuigen tegen deze slechte meneer moet de kroongetuige naar LA gevlo-gen worden, onder begeleiding van US Marshal Flynn (Samuel L. Jackson). Kim wil de getuige dood en ziet ‘als enige optie’(dat zegt ‘ie echt!) het plaatsen van een stel reptielen in het vliegtuig. Tadaa!De enige potentiële verrassing in de film wordt door de titel al weggegeven en wat overblijft is een film die barst van de clichés, slechte acteerprestaties (zelfs Jackson wordt hierin meegezogen) en een onwaar-schijnlijke opeenstapeling van problemen. Dit allemaal naast de slangenplaag die heerst in het vliegtuig. En ook naast een groep passagiers die bestaat uit (hoe kan het ook anders): ambitieuze pin-upgirls, excuusnegers en –homo’s, een paranoïde healthfreak, iemand met vliegangst en wat dies meer zij. De special effects zijn tenenkrommend slecht, net als eigenlijk alle scènes, en elke geloofwaardigheid ontbreekt. Bij gebrek aan ruimte in deze recensie laat ik het hierbij, en daar mag de maker van deze film zich gelukkig mee prijzen. Nog één ding: Jackson roept ergens nog iets van ‘Great, snakes on crack!’. Ik vraag me af of ook de regisseur hier misschien niet zijn vingers van af kon houden bij het maken van deze film...

v

Recensies

CD Film DVDIn samenwerking met videotheek Sleaze

12 Groninger Studentenkrant Nadruk

Colu

mn

Doo

r Ja

cob

Creu

zfel

d

Al weken staat het op de agenda van de Studentenkrant: Pappa Joe. Dit gezellige steakcafé staat vooral bekend om zijn over-heerlijke burgers, die volgens de leus op het raam altijd vers worden gegrild op een origi-nele houtskool barbecue. Dit is toch minstens een onderzoekje waard.

Behalve burgers biedt Pappa Joe voor de fijnproever nog een heel scala aan andere gerechten. Na een snelle blik op de menukaart wordt al snel duidelijk dat vlees hier de boventoon voert. Mocht je hier overi-gens ernstige gewetensbezwaren bij hebben: ook voor de vegetariër is er genoeg keus. De Veggie burger is zelfs voor de meest doorgewinterde vleeseter het overstapje waard.

De gerechten variëren van 12 tot 17 euro. Daarnaast kosten alle burgers slecht 6,25. Ook daarmee kun je meer dan voldaan de tent weer verlaten. De burgers bevatten namelijk 200 gram puur rundvlees. Verder wordt bij de entrecote en de spare ribs ook zeker niet bezuinigd op de porties. En het vlees is goed. Héél goed. De burger zijn mals, sappig, krokant en goed van temperatuur. Ook de spare ribs en entrecote zijn uit de kunst. Geen wonder, na navraag blijkt het vlees

van een speciale boerderij te komen en dat proef je er zeker vanaf. Klein minpuntje bij de spare ribs is wel dat de saus nogal ‘chinees-achtig’ overkomt. De normale saus smaakt beter. Ook de kruidenboter lijkt direct uit de vriezer te zijn gehaald. Gelukkig is het brood warm genoeg om de boter er op weg te laten smelten.

De bediening bestaat voornamelijk uit studenten. Ze zijn een tikje onervaren, maar wel erg gezellig. Vooraf wordt keurig gevraagd hoe we onze burgers willen. ‘Kan daar wel verschil in zitten bij burgers?’, vra-gen we ons af. Maar ja hoor, het verschil tussen een rare en medium burger is overduidelijk. Dat mocht trouwens ook wel: we hebben meer dan een half uur hongerig uit moeten kijken naar onze stukjes vlees.De ambiance is erg gezellig: veel houten accenten, leuke gekleurde muren, ouderwetse ventilatoren aan het plafond en veel vintage troep ter decoratie. Alles past perfect in de sfeer die Pappa Joe wil uitstralen: relaxt en ongedwongen.Wie zin heeft ergens even een snelle hap te halen of eventueel iets uitgebreider wil dineren, is bij Pappa Joe aan het goede adres. Heb je trouwens geen zin ergens te gaan zitten, maar wel in een overheerlijke burger, afhalen kan ook!

Pappa Joe goed ingeburgerdCu

linai

re S

K-pa

deD

oor

Maa

ike

Pidc

aer

Foto

Est

er W

este

rhui

s

Berta 48Het spijt me zeer, maar het gaat de laatste tijd zo goed met me dat ik me helemaal nergens meer druk om kan maken. Het meest frap-pante is dat ik me eerst heel erg kut voelde. Toen heb ik een thera-pie gevonden die mijn leven veranderd heeft en ervoor zorgde dat ik me beter voel dan ooit. Het begon laatst op een middag toen ik opstond. Ik was nog halfbezopen van de avond daarvoor en krabde aan mijn lul. Daarna haalde ik mijn krantje uit de bus en na één blik op de voorpagina van de wakkerste krant van Nederland wist ik dat het miszat: instant depression.

Het kwam door het bericht dat vermeldde dat de minister van Volksgezondheid happy hours aan banden wilde leggen. Happy hours, waar ben ik zonder happy hours? Happy hours zijn daad-werkelijk de meest vrolijke, gelukkige uren van mijn dag. Op dat moment had ik het echt helemaal gehad met kabinet Betutteling IV.

Sommige mensen zullen het misschien wel kansloos vinden dat ik elke donderdag achter twintig verschaalde biertjes aan de bar hang in The Palace, maar het doet mij altijd veel plezier. Helemaal als er dan een of andere blonde bimbo naar me toekomt die dan vraagt: ‘Zijn die allemaal voor jou?’ Standaard antwoord ik dan: ‘Nee, die zijn voor mijn twintig vrindjes die toevallig net allemaal moeten zeiken.’ Als het sletje in kwestie dan antwoordt: ‘Oh, wat heb jij veel vrienden’, dan kan mijn avond niet meer stuk. Dat zou ik dus allemaal gaan missen in de toekomst. Mijn wereld stortte in. Wat moest ik verder zonder mijn vrolijke uurtjes? Ten einde raad ben ik naar de studentenpsycholoog gestapt. Ik volg dan wel geen college, maar betaal wel collegegeld dus ik heb het volste recht om me even te laten behandelen door zo’n pauper. Toen ik daar aankwam heb ik tegen die geitenwollensok gezegd: ‘Ik voel me kut, maar ik wil me goed voelen: regel het even.’

Na een kort gesprek waar ik het succesverhaal dat Jacob Creuzfeld heet uit de doeken deed, keek hij me eens goed aan en deelde hij mij vervolgens mee: ‘Meneer Creuzfeld, u bent een zeer moeilijk geval, maar er is tegenwoordig een therapie die waarschijnlijk echt iets voor u is. Het heeft te maken met dames, maar niet de dames waar u zo vruchteloos naar op zoek bent. Het gaat om dames die in ieder geval niet teveel praten. U moet gaan koe-knuffelen om het contact met de natuur terug te vinden.’ Om aan te geven hoe radeloos ik was: ik ben op mijn mooie fiets gaan zitten om mij richting Usquert te begeven waar de koe-knuf-feltherapie moest plaatsvinden. Ik kwam daar aan en zag de an-dere ‘cursisten’ al staan: de grootste proleten uit stad en ommeland die je je maar kan voorstellen, maar dan nog erger. Toch heb ik doorgezet en ben gaan knuffelen met Berta 48. Ik moet zeggen: ik heb nog nooit zoveel liefde ontvangen als van Berta 48. Daarom besloot ik om elke dag te gaan en dat doe ik nu dus ook.

Sindsdien gaat alles supergoed. Vrouwen ruiken het blijkbaar dat je die gevoelige koeienknuffelaar bent. Zo lag ik laatst lekker te ronken in mijn in december nog verschoonde bedje, terwijl er een wild wijf binnenstormde en mij bijkans totaal verkrachtte: ik weet niet wat me overkomt sinds ik met Berta knuffel.Ik ben inmiddels zelfs zo positief dat mijn vrindjes ervan moet walgen, maar dat is hun probleem niet het mijne. Zelfs als dat happy hour echt verdwijnt laat ik me niet gek maken. Dan ga ik gewoon wat vaker knuffelen. Anders kan ik altijd nog net zoals die andere alcoholistische profeet (sorry, net zoals bij een gestoorde gek ben ik er mij van bewust dat dit een pleonasme is) altijd nog water in alcohol veranderen. Niet in wijn, maar in bier natuurlijk.