Seni o kadar iyi tanıyorum ki

Ne düşündüğünü biliyorum

AKLINDAN BİRSAYI TUT

JOHN VERDON

İÇİNDEKİLER

Tanıtım

Övgüler

Giriş

Birinci Kısım

Ölümcül Anılar

Polisin sanatı

Kusursuz kurban

Cennette bela

Seni o kadar iyi tanıyorum ki, nedüşündüğünü biliyorum

Kötü olasılıklar

Boyanmış gül kadar kırmızı kan için

Kara delik

Kaya ve taş

Eşsiz adam

Kusursuz mekan

Eşsiz hizmet

Dürüstlüğün önemi

Suçlu hissetmek gereksiz

Meydan okuma

Çatışma

Başlangıcın sonu

İkinci Kısım

Korkunç Oyunlar

Kan gölü

Hiçbir yere gitmeyen ayak izleri

Dünyanın pislikleri

Bir aile dostu

Öncelikler

Düzeltme

İz bırakmadan

Yılın cinayeti

Gurney'in sorgulanması

Boş çek

Sheridan'ı tanımak

Olay yerine dönüş

Geriye doğru

Büyük köşk

Bronx'tan gelen telefon

Üçüncü Kısım

Başa Dönüş

Temizlikçi geliyor

Berbat bir gece

Karanlık bir gün

Işığa doğru sendeleyiş

Bir olaydan diğerine

Üçlü felaket

Zor adam

Seninle bir randevumuz var, bay 658

Karanlıktan gelen silah sesi

Gerçek dünyaya dönüş

Baş aşağı

Madeleine

Son tartışmalar

Huzur içinde yatmak için şimdi hareketegeç

Basit bir plan

Wycherly'ye hooş geldiniz

Geçmişi olan ev

Hepsini öldür

Araştırma

Açıklama

Şafak sökmeden ölüm

Son ve başlangıç

Teşekkür

Yazar hakkında

Notlar

AKLINDAN BİR

SAYI TUT Mark Mellery, posta kutusunabırakılmış imzasız bir mektup alır.Mektupta şöyle yazmaktadır:“Aklından herhangi bir sayı tut -1 ila1000 arasında herhangi bir sayı.”

Mellery öylesine 658 sayısını tutar.Not şöyle devam etmektedir:“Sırlarını nasıl bildiğimi göreceksin.Küçük zarfı aç.”

“Aldıklarını geri vereceksin

Vermiş olduklarını aldığın zaman.

Biliyorum ne düşündüğünü,

Ne zaman uyuduğunu,

Nereye gittiğini,

Nereye gideceğini.

Seninle bir randevumuz var,

Bay 658."

Aklından Bir Sayı Tut sıradanlıklarameydan okuyan, anında başınızıdöndürecek ve ilgi çekicikarakterlerinin kalp atışlarını tümgerçekliğiyle hissedeceğiniz, kolaykolay unutamayacağınız bir roman.

“Baştan sona zekice yazılmış, hızlıbir anlatıma ve keskin virajlara

sahip. Aklından Bir Sayı Tutözgünlüğü ve kışkırtıcı konusu ile

sivrilmeyi başarıyor.”

John Katzenbach

“Çok, çok uzun zamandır okuduğumen iyi romanlardan biri. Aklınızı

başınızdan alacak... John Verdonöyle ışıl ışıl ve incelikli yazıyor ki

kıskanmadan edemedim. ”

Tess Gerritsen

AKLINDAN BİRSAYI TUT

John Verdon

ÖVGÜLER"Çok, çok uzun zamandır okuduğum

en iyi romanlardan biri olanAklından Bir Sayı Tut aklınızı

başınızdan alacak... John Verdonöyle ışıl ışıl ve incelikli yazıyor ki

kıskanmadan edemedim."

Tess Gerritsen

"Bu kitap bayatım boyuncaokuduğum en iyi romanlar arasında

ilk sırada... Dilbaz ve kalpparçalayıcı; okuyucu son sayfayakadar şüpheli bir bekleyiş içinde

bırakıyor. Zekice işlenmiş kurgusunefesinizi kesecek... Aslakaçırılmayacak türden!"

John Lescroat

"Gerçekten de elinizdenbırakamayacaksınız. Daha öncehiçbir eser beni bu kadar içine

çekmemişti... John Verdon kusursuz

karakterlerle bezeli kusursuz birkurgu yaratmış ve gerçekten de işini

biliyor."

Nelson DeMille

"Bağımlılık yapıcı ve zihinkurcalayın... en derin, en ilkel

korkularımızla kadar iniyor... Buhikâye sizi demir çene tuzağı gibi

yakalayacak."

Joseph Finder

"Okuyucuyu yerinde kıpır kıpır eden,sayfalardan fırlayacakmış gibi canlıkarakterlere sahip, zarif ve titizlikle

yazılmış bir ilk yapıt"

Faye Kelleran

"Baştan sona zekice yazılmış, hızlıbir anlatıma ve keskin virajlara

sahip. Aklından Bir Sayı Tutözgünlüğü ve kışkırtıcı konusu ile

sivrilmeyi başarıyor."

John Katzenbach

Giriş

"Neredeydin? " dedi yataktaki yaşlıkadın. "Tuvaletimi yapmamgerekiyordu ama yanımda kimseyigöremedim. "

Genç adam, onun hırçın ses tonunakarşılık, ayakucunda duruyor vesakin bir şekilde gülümsüyordu.

Kelimelerin ne anlama geldiğiniunutmuş gibi, belli belirsiz bir sesle"Tuvaletimi yapmam gerekiyordu," diye tekrarladı.

Adam, "Sana iyi haberlerim var,anne, " dedi. "Yakında her şeyyoluna girecek. Her şey hallolacak."

"Beni bıraktığın zamanlarda nereyegidiyorsun? " Sesi daha net vehırçındı.

"Uzağa değil, anne. Benim aslauzağa gitmediğimi iyi biliyorsun. "

"Yalnız kalmaktan hoşlanmıyorum."

Yüzüne bir gülümseme yayıldı;neredeyse mutlu olmuştu.

"Çok yakında işler düzelecek ve herşey olması gerektiği gibi olacak.Bana güvenebilirsin, anne. Durumudüzeltmenin bir yolunu buldum.Aldığını geri verecek, vermişolduğunu aldığı zaman. "

"Öyle güzel şiir yazıyorsun ki... "

Odada hiç pencere yoktu. İçeridekitek ışık kaynağı olan, yatağınyanındaki duvara yapışık lamba,kadının boğazındaki büyük yarayı vegözlerindeki gölgeyi

belirginleştiriyordu.

Duvarın arkasında parlak bir şeygörmüşçesine uzaklara bakarak,"Dans etmeye gidecek miyiz? " diyesordu.

"Tabii, anne. Her şey mükemmelolacak. "

"Benim Ördek Dickie'ın nerede? "

"Yanı başında, anne. "

"Ördek Dickie yatağa gelecek mi? "

"Uyku vakti, uyku vakti, uyku vakti. "

"Tuvaletimi yapmam gerekiyor," dedi, cilveli denebilecek bir tonla.

Birinci Kısım

ÖLÜMCÜL ANILAR

Birinci Bölüm

Polisin Sanatı

Jason Strunk anlatıldığı kadarıylaotuzlarında, sessiz sakin, silik tipli bir

adamdı. Komşuların pek görmediğive görünüşe bakılırsa duymadığıbirisiydi; öyle ki hiçbiri onun söylediğitek bir kelimeyi bile tam olarakhatırlayamadı. Hattakonuşabildiğinden bile şüphelilerdi.Başını mı sallardı, merhaba mıderdi, birkaç kelime mırıldanırmıydı? Kimse hatırlamıyordu.

Bay Strunk'ın orta yaşlı, bıyıklıadamlar öldürme takıntısı olduğu,cesetlerini eşi görülmemiş veoldukça sinir bozucu bir şekildeortadan kaldırdığı ortaya çıkınca,tüm komşuları şaşkınlıklarını dilegetirdi, bazıları ise bir süreinanmadı. Adam, öldürdüğü kişilerin

cesetlerini küçük parçalara ayırıp,renkli paketlere sardıktan sonra,onları Noel hediyesi olarak bölgedekipolis memurlarına gönderiyordu.

Dave Gurney, Jason Strunk'ınbilgisayar ekranından kendisinebakan uysal yüzünü dikkatliceinceledi. Karşısındaki, TeşkilatMerkezi'nin arşivindeki orijinal sabıkafotoğrafıydı. Fotoğraf, gerçek yüzboyutlarına uygun olacak şekildebüyütülmüş ve kenarlarındaGurney'in yeni öğrendiği bir fotoğrafdüzenleme programının araç çubuğusimgeleri sıralanmıştı.

Parlaklık ayarı yapan simgelerden

birisini Strunk'ın sağ gözüne doğruhareket ettirip, üzerine tıkladı. İyicebelirginleşen bu bölgeyi incelemeyekoyuldu.

Daha iyi, ama yine de çok iyi değil.

Gözler her zaman işin en zorkısmıydı - gözler ve ağız - amaanahtar noktalardı. Bazen küçücükbir noktanın duruşu ve yoğunluğuüzerinde saatlerce çalışırdı. O kadaruğraşmasına rağmen bazen çok iyisonuçlar elde edemezdi. Yeterinceiyi olmadıkları için, bu sonuçlardanSonya'ya ve tabii ki Madeleine'ebahsetmezdi.

Gözlerin sırrı, gerilimi ve çelişkiyi herşeyden daha iyiyakalayabilmesindeydi. Gurney'in,birlikte kayda değer vakit geçirmeşansına sahip olduğu katilleringözlerinde gördüğü, acımasızlıkizlerinin delip geçtiği çekingen biruysallıktı.

Jorge Kunzman'ın (en son çıktığıkişinin kafasını buzdolabındasaklayan ve yeni bir sevgili bulduğuan buzdolabındaki kafayı yenisiyledeğiştiren Walmart marketi çalışanı)sabıka fotoğrafını dikkatleincelediğinde de aynı bakışıyakalamıştı. Bay Kunzman'ın sıkkınifadesinin ardında pusuya yatmış

derin, siyah boşluğu fark etmesi;sonucu bildirdiği an Sonya'nınheyecan dolu tepkisi ve övgü dolusözleriyle gerçeğin bir kez dahakanıtlanması onu memnun etmişti.Onu, Sonya'nın İthaca'dakigalerisinde 'Yakalayan kişinin elindenKatil Portreleri' adıyla, üzerindeuğraştığı fotoğrafları sergilemeyeheveslendiren şey, bu memnuniyetduygusu ve Sonya’nın koleksiyoncubir arkadaşının aniden bu fotoğrafısatın almasıydı.

Sanata ve özellikle güncel sanata ilgiduymayan, şöhretten nefret eden,yeni emekli olmuş bir New York PolisTeşkilatı () cinayet dedektifinin,

küçük bir üniversite şehrindeki şık birsanat sergisinin odağı haline nasılgeldiği sorusuna verilen iki,birbirinden çok farklı yanıt vardı: Birikendisinin diğeri de eşinin. Ayrıca bu,eleştirmenlerin "ustalıkla incelenmiş,vahşeti gözler önüne seren,fotoğraflar karmasında yeni bir çığır"şeklinde tanımladığı bir sergiydi.

Kendisine kalırsa her şeyMadeleine'nin onu, CooperstownMüzesi'nde, sanat hakkında birkursa birlikte gitmeye ikna etmesiylebaşlamıştı. Madeleine onu daimaaçmaya, dışarı çıkarmaya çalışırdı -çalışma odasından, evinden,kendisinden dışarı; içeriden dışarı.

Gurney, kendi kontrolünükaybetmemek için en iyi taktiğinbazen teslim olmak gerektiğiniöğrenmişti. Sanat kursuna gitmeyikabul etmesi de bu taktiğingerektirdiklerinden biriydi. Kursboyunca öylece oturup, bitmesinibekleme fikri gözünü korkutsa da, bukursun baskılara karşı bağışıklıkkazanmasını sağlayacağınıumuyordu; en azından kursunsonrasındaki birkaç ay boyunca...Aslında miskin birisi değildi, hattabundan çok uzaktı. Kırk yedi yaşındaolmasına rağmen elli şınav, ellibarfiks, elli mekik çekebiliyordu.Yalnızca bir yerlere gitmeyi pek

sevmiyordu.

Fakat kurs işi şaşırtıcı bir sürprizedönüştü - aslında üç sürprize.Birincisi, kurstan önce sandığı gibiderslerde uyanık kalmayaçalışmanın aksine, galerinin sahibi,bölgenin ünlü sanatçısı ve aynızamanda eğitmeni olan SonyaReynolds'ı çok ilginç buldu. KuzeyAvrupalı Catherine Deneuvehavasındaki tipik güzellerden değildi.Yüzüne somurtkan bir hava katandudakları, belirgin elmacık kemiklerive uzun bir burnu vardı. Fakat tektek bakıldığında güzel olmayan buparçalar, derin ve buğulu bakan yeşilgözleriyle ve rahat, doğasından

gelen şehvetli tavrıyla birleşerekçarpıcı denecek kadar güzel birbütün oluşturuyorlardı. Sınıfta fazlaerkek yoktu; yirmi altı katılımcıdanyalnızca altısı erkekti. Ama altısınında tüm dikkati onun üzerindeydi.

İkinci sürpriz ise konuya karşı olumlutepkisiydi. Sonya, özel ilgi alanınagirdiği için fotoğrafçılık sanatına,üzerinde oynamalar yaparakfotoğrafın aslından daha güçlü veanlamlı hale getirilmesi konusunaönemli ölçüde zaman ayırmaktaydı.

Üçüncüsü ise on iki haftalık kursunüçüncü haftasında, Sonya bir gece,çağdaş bir sanatçının bol ışıklı

portrelerinden birisini heyecanlaeleştirirken gerçekleşti. Gurneyportreye bakarken aklına bir fikirgeldi. Bunu özel erişim iznininbulunduğu farklı bir alan içinkullanabilir ve olaya farklı bir bakışaçısı getirebilirdi. Bu çılgın fikir onugarip bir şekilde heyecanlandırmıştı.Bir sanat kursundan beklediği sonşey, heyecan verici olmasıydı.

Bu düşünce - tüm kariyerini onuaraştırmaya, izini sürmeye ve altetmeye adadığı canavarın doğasınıyakalayacak ve yansıtacak biçimdesabıka fotoğraflarını büyütme,netleştirme ve koyulaştırma fikri -aklına yerleştikçe, itiraf etmeye

çekineceği kadar sık meseleüzerinde kafa yormaya başlamıştı.Her şeyden önce, o, her soruya ikiaçıdan bakabilen, her yargınınardındaki hatayı ve her heyecanınaltındaki tecrübesizliği görebilen biradamdı.

O güneşli kasım sabahında, çalışmaodasındaki masada Jason Strunk’ınsabıka fotoğrafını incelerken,uğraştığı işin verdiği heyecan biranda arkasından bir şeyin yeredüşme sesiyle bölündü.

Madeleine herhangi birisine sıradan,fakat kocasına gergin gelecek birses tonuyla "Bunları buraya

bırakıyorum," dedi.

Omzunun üzerinden arkasına dönüp,gözlerini kısarak, kapının arkasınakonmuş çuvala baktı. "Neyibırakıyorsun?" diye sordu, cevabınıbile bile.

Madeleine ses tonunu değiştirmeden"Laleleri," dedi.

"Lale soğanları mı demek istedin?"

Bu aptalca bir düzeltme olmuştu veikisi de bunun farkındaydı. Buyalnızca, Madeleine ondan bir şeyyapmasını istediğinde fakat kendisibunu istemediğinde kızgınlığını ifade

etmesinin bir yoluydu.

"Onlarla burada ne yapmamıistiyorsun?"

"Onları bahçeye çıkar. Ekmemeyardım et."

Madeleine ona, bahçeden bir şeyi,yeniden bahçeye götürmesi için ofisegetirmesinin ne kadar mantıksızolduğunu söylemeyi düşündü fakatyalnızca düşünmekle yetindi.

Hafif kızgın bir ses tonuyla "İşimibitirir bitirmez," dedi. Bu harikaHindistan'daki yaz günlerini andırangünde, uzanıp giden kızıl sonbahar

ağaçlan ve tepedeki, zümrüt yeşiliçimenleri gören bahçeye lalesoğanları ekmenin pek de zor bir işolmadığının farkındaydı. Yalnızcaişinin bölünmesinden nefret ediyordu.Bu bölünmeye verdiği karşılık ise,ona özgü çok güçlü bir özellikti: Bukadar iyi bir dedektif olmasınısağlamış olan doğrusal ve mantıklıdüşünme şekli - bir şüphelininhikâyesindeki en ufak bir boşluğuyakalayabilen, birçok gözüngöremeyeceği kadar küçükçatlakları fark eden aklı.

Madeleine onun omzunun üzerindenbilgisayar ekranına baktı. "Böyle birgünde bu kadar çirkin bir şey

üzerinde nasıl çalışa biliyorsun?"diye sordu.

İkinci Bölüm

Kusursuz Kurban

David ve Madeleine Gurney, Walnut

Crossing kasabasının sekizkilometre dışında, Delawarebölgesindeki bir çıkmaz sokağınsonunda, çayırların üzerine inşaedilmiş, on dokuzuncu yüzyıldankalma olmasına rağmen sağlamduran bir çiftlik evinde yaşıyorlardı.Dört dönüm arazi vişne, meşeağaçlan ve akçaağaçlarla çevriliydi.

Ev, mimarideki basitliğinden bir şeykaybetmemişti. Evi satın aldıkları yıliçerisinde, eski sahibinin yaptığı vehoşlarına gitmeyen şeylerikendilerine uygun hale getirmeyeçalışmışlardı - örneğin kasvetlialüminyum pencereleri, bir öncekiyüzyılın tarzına uygun ahşap

pencerelerle değiştirdiler. Bunubüyük bir tarih aşkıylayaşadıklarından değil, geçmiştekalmış estetik anlayışının daha hoşolduğuna inandıklarından yaptılar.David ve Madeleine, bir evin nasılgörünmesi ve nasıl bir duyguvermesi gerektiği konusunda oldukçauyumlulardı - ancak Davidaralarındaki bu uyumun sonzamanlarda giderek azaldığınıdüşünmeye başlamıştı.

Kendisini gün boyu yiyip bitiren budüşünce, eşinin, üzerinde çalıştığıportreyi çirkin bulmasıyla hareketegeçmişti. Lale ekme işinden sonra,Muskoka sandalyesinde uyuklarken,

bilinci yarı açık bir halde bunudüşünüyordu ki, Madeleine'inçimenlerin üzerinden ayaklarınısürüyerek yanına geldiğini duydu.Ayak sesleri yanı başında kesilince,bir gözünü açtı.

Her zamanki sakin, hafif tavrıyla"Sence kano gezintisine çıkmak içinçok mu geç oldu?" diye sordu.Ustaca ayarladığı ses tonunda hemsorgulayan hem de meydan okuyanbir tın vardı.

Madeleine kırk beş yaşında, ince,atletik vücutlu kolayca otuz beşyaşında sanılabilecek bir kadındı.İçten, sakin fakat sorgulayan

bakışlara sahipti. Saçları hasırbahçe şapkasının altında toplanmış,yanlardan çıkan birkaç telgörünüyordu.

David, onun sorusunu kendi kafasınatakılan başka bir soruyla karşıladı."Sence gerçekten çirkin mi?"

Madeleine hiç tereddüt etmeden"Tabii ki çirkin," dedi. "Çirkinolmaması mı gerekiyordu?"

Adam bu yorumun karşısındakaşlarını çattı. "Elimdeki davakonusu kişiyi mi kastediyorsun?" diyesordu.

"Başka kimi kastedebilirim?"

Omuz silkip "Bilmiyorum," dedi."Bunu bütünüyle küçümsüyor gibisin- yalnızca kişiyi değil de yaptığımişin tamamını..."

"Üzgünüm."

Kadın üzgün görünmüyordu. Davidbunu tam dile getirecekken, kadın,konuyu değiştirdi.

"Eski sınıf arkadaşını göreceğin içinheyecanlı mısın?"

Sandalyesinde arkasına yaslanıpbiraz da gömülerek "Çok da değil,"

dedi. "Geçmişteki anıları yâd etmekonusunda çok iyi değilim."

"Belki de senin çözmeni istediği bircinayet davası vardır."

Gurney yüzündeki ifadeden anlamçıkarmaya çalışarak eşine baktı.Yumuşak bir ses tonuyla, "Benimlebu yüzden mi görüşmek istediğinidüşünüyorsun?" diye sordu.

"Sen bu alanda ünlü değil misin?"Sesindeki öfke hissediliyordu.

Son aylarda eşindeki bu tavrı sık sıkfark eder olmuştu ve bunun neyleilgili olduğunu bildiğini düşünüyordu.

Meslekten emekli olmasıyla,hayatlarında ne gibi farklılıklarolacağı, David'in nasıl değişeceğikonusunda, ikisinin girdiği beklentilerbirbirinden farklıydı. Yine sonzamanlarda, tüm vaktini alansuçluların portreleri projesi işininetrafında garip, hastalıklı düşüncelerbirikiyordu. Bu alandakiçalışmalarında Madeleine'in olumsuztavrını, Sonya’nın istekli tavrınabağlıyordu.

"Onun da ünlü olduğunu biliyormuydun?"

"Kimin?"

"Sınıf arkadaşının."

"Aslında hayır. Telefonda bir kitapyazdığından bahsetti ve ben debunun üzerinde kısaca durdum. Ünlüolduğunu bilmiyordum."

"İki kitap," dedi Madeleine."Peony'deki bazı kuramlarınyöneticiliğini yapıyor. PBS'teyayınlanmış bir dizi konuşması var.İnternetten kitap kapağını bulup,çıktısını aldım. İstersen bir gözatabilirsin."

"Bana kendisi ve kitapları hakkındabilmem gereken her şeyianlatacağını düşünüyorum. Çekindiği

bir şey olduğunu sanmıyorum."

"Nasıl biliyorsan öyle yap. Fikrinideğiştirirsen diye, çıktıları masanabıraktım. Her neyse, Kyle aramıştı."

Adam gözlerini kadına dikti.

"Ona daha sonra döneceğinisöyledim."

İstediğinden daha hırçın bir tonla"Bana neden seslenmedin?" diyesordu. Oğlu sık aramazdı.

"Ona seni çağırabileceğimi söyledimama işini bölmek istemedi. Acil birşey olmadığını söyledi."

"Başka bir şey dedi mi?"

"Hayır."

Döndü ve sık, ıslak çimenlerinüzerinden eve doğru yürümeyebaşladı. Yan kapıya varıp, elini kapıkoluna uzattığı sırada bir şeyhatırlamış gibi arkasına baktı.Abartılı bir heyecanla konuşmayabaşladı. "Kitap kapağındaokuduklarıma göre eski sınıfarkadaşın tıpkı bir azize benziyor.Her konuda mükemmel olan bir güzeldavranış rehberi gibi... Bir cinayetdedektifine ne danışacağınıanlamıyorum."

"Emekli bir cinayet dedektifi," diyedüzeltti Gurney.

Kadın çoktan içeriye gitmiş veardından kapıyı tam kapatmamıştı.

Üçüncü Bölüm

Cennette Bela

Ertesi gün öncekine göre dahagüzeldi; New England takvimindeki

kasım ayı resimlerine benziyordu.Gurney sabah 7:00'de uyanıp duşalmış ve tıraş olmuştu; kotpantolonunu, ince, pamuklusüveterini giymişti. Alt kattaki yatakodasının dışındaki mavi avluda, bezsandalyesine oturup kahvesiniyudumluyordu. Avlu ve avluya açılankapı, Madeleine'in ısrarıyla evesonradan eklenmişti.

Madelein'in bu tür konularda iyiydi.Neyin mümkün olduğunu, neyinnereye yakışacağım rahatçagörebilirdi. Bu da onun pek çoközelliğini ortaya koyuyordu: Olumlusezgileri, pratik zekâsı, hayalkırıklığına uğratmayacak bir zevki.

Fakat fikir ayrılığına düştüklerinde -içlerinde biriktirdikleri öfkeler vekırgınlıklar söz konusu olduğunda -David onun güçlü yanları üzerindeyoğunlaşmakta zorlanıyordu.

Kyle'ı geri aramayı unutmamalıydı.Walnut Crossing ve Seattlearasındaki saat farkı yüzünden üçsaat beklemesi gerekiyordu.Kahvesini iki eliyle kavrayarak,sandalyesine daha da gömüldü.

Kahvesiyle birlikte yanında getirdiğidosyaya bir göz attı ve yirmi beşsenedir karşılaşmadığı sınıfarkadaşının görünüşünü hayaletmeye çalıştı. Madeleine'in bir kitap

sitesinden çıkardığı kitapkapaklarındaki fotoğraf onagörüntünün yanında, arkadaşınınkişiliğini de hatırlattı - İrlandalıaksam ve olağanüstü sevimligülümsemesi onun karakterinintamamlayıcı unsurlarıydı.

İkisi Bronx'taki Rose Hillkampüsünde üniversiteöğrencisiyken, Mark Mellery espri veiçtenlik anlayışı olan, enerji dolu vehırslı olma çabasının ardındakikaranlık boşluklarını zaman zamanbelli eden, değişik bir karakteresahipti. Her zaman kenarlardanyürüme eğilimi vardı - aşağı doğrukıvrılan bir çizginin üzerinde yan yan

yürümeye çalışan, sendeleyen birtür dahi gibi; aynı anda hemumursamaz hem çıkarcı bir adamdı.

İnternet sitesinde yer verdiğibiyografisine göre, yirmilerinde onuhızla aşağılara götüren çizgi,otuzlarında sarsıcı bir maneviaydınlanmadan sonra tam tersinedönmüştü.

Gurney, kahve bardağını koltuğundar koluna yerleştirip, dosyayıdizlerinin üzerinde açtı. Mellery'denbir hafta önce aldığı mesajı yenidenaçıp, tekrardan, satır satır inceledi.

Merhaba Dave,

Umarım bunca zaman sonra eskibir sınıf arkadaşının seninle iletişimkurma isteğini yadırgamazsın. İnsangeçmişten gelen bir sesin neleranlatabileceğinden asla eminolamıyor. Öğrenci birliği sayesinde,aynı okul geçmişine sahip olduğumkişilerle iletişimimi koparmadım vemezunlarla ilgili haberleri yıllardırkeyifle takip ediyorum. Birden çokolayda gösterdiğin başarıyı vekazandığın namı gördüğümde mutluoldum. (Mezunlar hakkında çıkanhaberler arasındaki bir makaledesenden NYPT'NİN EN DONANIMLIDEDEKTİFİ diye bahsediliyordu.Açıkçası okulda tanıdığım Dave

Gurney'i düşününce bu beni pek deşaşırtmadı.) Ardından, yaklaşık birsene önce, senin polis teşkilatındanemekli olduğun - ve DelawareBölgesine taşındığın - haberinialdım. Bu ilgimi çekti çünkü ben dePeony Kasabası'nda yaşıyorum. Nederler bilirsin: "İki adımlık yer".Duyup duymadığını bilmiyorum amaben burada "Ruhani YenilenmeEnstitüsü" isminde, bir çeşit tedavievi işletiyorum. Fantastik gelebilir,farkındayım, oysa gerçeğin takendisi...

Yıllardır seninle tekrar görüşmeisteği duyup da, bunu yapmamama

rağmen, sonunda beni rahatsızeden bir olayın üzerine, düşünmeyibırakıp hemen iletişime geçmemgerektiğini düşündüm. Bu konudaen çok senden gelecek tavsiyeninbana yardımcı olabileceğineinanıyorum. Bu yüzden sana kısabir ziyarette bulunmak istiyorum.Eğer bana yarım saat ayırabilmenmümkünse, Walnut Crossing'dekievine gelmek isterim - ya da seninuygun gördüğün herhangi bir yere.

Kampüsteki sohbetlerimizi veShamrock Bar 'da yaptığımız uzunkonuşmaları hatırlayınca, kafamıkarıştıran bu sorunu

paylaşabileceğim en doğru insanolarak seni görüyorum ve bunukayda değer iş deneyiminden dolayısöylemiyorum. Bunun senin ilginiçekip çekmeyeceği benim için ayrıbir mesele. Başka hiç kimseninaklına gelmeyecek şekillerdeparçaları bir araya getirmek seninen büyük yeteneğin. Ne zaman senidüşünsem, senin mantığın veolağanüstü berraklıktaki akılyürütme yolun aklıma geliyor vebenim şu anda buna çok ihtiyacımvar. Birkaç gün içerisinde seniöğrenci ajandası için bıraktığınnumaradan arayacağım; dolayısıylao numaranın doğru ve geçerli

olmasını umuyorum.

En iyi dileklerimle,

Mark Mellery

DİPNOT: Sorunum karşısında benimkadar çaresiz kalırsan ve bir önerigetiremezsen bile seni yenidengörmek benim için büyük birmutluluk olacaktır.

Sözü edilen telefon birkaç gün sonrageldi. Gurney duyduğu sesi hemen

tanımıştı. Sesinde, gerginliğin verdiğititreme dışında ilginç bir şekilde hiçdeğişim yoktu.

Bu kadar zamandır haberleşmemişolmakla ilgili yapılan birkaçaçıklamadan sonra Mellery asılkonuya geldi. Gurney'le birkaç güniçerisinde görüşmesi mümkünmüydü? "Durum" acil olduğu için nekadar erken olursa o kadar iyiydi.Yeni bir "gelişme" olmuştu. Bunutelefonda konuşamazlardı ve Gurneydurumu öğrendiğinde onu daha iyianlayacaktı. Mellery'nin onagöstermesi gereken şeyler vardı.Hayır, bu polisin bakabileceği birsorun değildi, sebebini gelince

anlatacaktı. Hayır, bu hukuki birsorun da değildi, en azından şimdilik.Ortada herhangi bir suç yoktu, kimsetehdit altında değildi - bunlar içinelinde kanıt yoktu. Tanrım, buşekilde konuşmaları hiç de kolaydeğildi; karşılıklı görüşmeleri herşeyi kolaylaştıracaktı. Evet,Gurney'in artık özel dedektiflikişlerine bakmadığını anlıyordu.Fakat yalnızca yarım saat, onunlayarım saat görüşmesi gerekiyordu.Gurney başından beri garip duygulariçerisinde, bu görüşmeyi kabul etti.Merakı genellikle suskunluğunuyeniyordu ve bu olayda Mellery'ninyumuşak konuşması altında gizlenen

gerginliğin sebebini merak ediyordu.Tabii ki çözülmesi gereken birbilmece, kendisi bunu kabul etmesede, onu bütün gücüyle içineçekiyordu.

Gurney mesajı üçüncü kezokuduktan sonra, dosyaya gerikoydu ve geçmişinin bulanıkhatıraları arasında gezinmeyebaşladı: Mellery'nin akşamdan kalmave sıkılmış bir şekilde geldiği sabahdersleri, öğleden sonra yavaş yavaşkendine gelmeye başlaması, dersaralarında alkolün verdiği rahatlıklakıvrak zekâsının ürettiği ağırşakalar... Doğuştan oyuncuydu veokulun tiyatro topluluğunun yıldızıydı

- Shamrock Bar'da ne kadar hayatdoluysa, sahnede onun iki katıcanlıydı. İzleyicisiyle var olabilen biradamdı - insanların ona duyduğuhayranlık, onu kendi içinde zirveyeçıkarıyordu.

Gurney dosyayı açtı ve mesajı birkez daha okudu. İlişkilerini tarif etmeşeklinden rahatsızlık duymuştu.Aralarındaki görüşmeler Mellery'ninbahsettiğinden daha az, dahaönemsiz ve daha az samimi olmuştu.Fakat Mellery'nin kelimeleri dikkatleseçtiği izlenimine kapılmıştı - basitgörünmesine rağmen mektup tekrartekrar yazılmış, üzerindedüşünülmüş ve defalarca

düzeltilmişti -övgü dolu sözler ise,mektuptaki diğer her şey gibi, bellibir amaç için kullanılmıştı. Ancak asılamaç neydi? Şimdilik göründüğükadarıyla amaç Gurney'i yüz yüzegörüşmeye ikna etmek ve sözkonusu "sorun" her neyse, onuçözüme dahil etmekti. Bundan dahafazlasını söylemek zordu. Busorunun Mellery için büyük önemtaşıdığı açıktı - yazdığı mektuptaendişe ve samimiyet karışımı birduyguyu doğal bir yolla karşı tarafaaktarabilmek için bu kadar zamanharcamasının açıklaması buydu.

Bir de küçük bir DİPNOT sorunuvardı. Bu bilmece karşısında çaresiz

kalabileceğini kibarca belirterek onameydan okurken, açık olan kaçışkapısını da kapatıyordu. BöyleceGurney'in özel soruşturmalarabakmadığım söylemesi ya dayardım etmek istememesi ihtimaliniortadan kaldırmış oluyordu. Seçilenkelimelerin amacı, eski bir arkadaşınkaba bir şekilde, isteksizlik yüzündenreddedilmesini engellemekti.

Evet, bu mektup titizlikle yazılmıştı.

Titizlik. Bu yeni bir şeydi, öyle değilmi? Kesinlikle Mark Mellery'e aitözelliklerden biri değildi.

Bu gözle görülür değişme Gurney'in

ilgisini çekmişti.

Tam ipucunu yakalamışken,Madeleine arka kapıdan çıkıpGurney'e doğru, yolun üçte ikisiniyürüdü.

Donuk bir tonla "Misafirin geldi,"dedi.

"Nerede?"

"Evde."

Yere baktı. Sandalye kolununüzerinde bir arı vızıldıyordu. Elinisertçe sallayarak arıyı kovdu.

"Ondan buraya gelmesini rica et,"dedi. "Onu içeride ağırlamakgereğinden fazla kibar kaçacaktır."

Madeleine hem kederli hem dealaycı bir şekilde eleştiren sestonuyla "Öyle, değil mi?" dedi. "Herneyse, kitap kapağındaki fotoğrafınkopyası gibi - hatta daha fazlası..."

"Hatta daha fazlası mı? Bununanlamı nedir?"

Çoktan eve doğru yürümeyebaşlamıştı ve cevap vermedi.

Dördüncü Bölüm

Seni O Kadar İyiTanıyorum Ki

Ne Düşündüğünü

Biliyorum

Mark Mellery yumuşak çimenlerdeuzun adımlarla ilerledi. Sarılmayıdüşünüyormuş gibi Gurney'e doğruilerledi fakat bir şey onu duraksattı.

Kollarını açarak "Davey!" diyebağırdı.

Davey mi? diye düşündü Gurney.

Mellery "Aman Tanrım!" diye devametti. "Hiç değişmemişsin. Senigörmek harika! Hâlâ aynıgöründüğünü görmek harika! Davey

Gurney! Seni Fordham'dayken,Robert Redford'un Başkanın BütünAdamları filmindeki halinebenzetirlerdi. Hâlâ benziyorsun - hiçdeğişmemişsin! Benim gibi kırk yediyaşında olduğunu bilmeseydim, seniotuz yaşında sanırdım!"

İki elini uzatarak çok değerli bir şeyitutuyormuş gibi Gurney'in elini sıktı."Bugün arabayla Peony'den WalnutCrossing'e gelirken, senin her zamanne kadar sakin ve oturaklı bir insanolduğunu düşündüm. Duygu dolu birvaha - evet bu sensin, duygu doluvaha! Hâlâ aynı bakışlara sahipsin.Dave Gurney - sakin, sade veoturaklı - ve tabii kasabanın en

parlak zekâlısı. Nasılsın?"

Mellery bu kadar heyecanlıyken,Gurney elini çekip, sakince"Mutluyum," dedi. "Bir sıkıntını yok."

Mellery anadilinden olmayan birkelimenin anlamını hatırlamayaçalışır gibi, hecelerin üzerinebasarak "Mutlu..." diye tekrarladı."Bu ev ne kadar güzelmiş.Gerçekten çok güzel..."

"Madeleine'in iyi bir zevki var.Oturalım mı?" Gurney, deridenyapılmış iki sandalyeye doğruyürüdü. Oturduklarında bir elmaağacı ve kuş havuzunun arasından

birbirlerini görebileceklerdi.

Mellery kendisine gösterilensandalyeye yönelmişti ki bir anduraksadı. "Yanımda bir şey vardı..."

"Bu olabilir mi?" Madeleine elinde şıkbir evrak çantasıyla evden çıkmışyanlarına geliyordu. Sade fakatpahalı bir çanta, tıpkı Mellery'ninüzerindeki diğer her şey gibi... Elyapımı İngiliz ayakkabılarından(rahat ve az cilalı), muntazam dikişlikaşmir (hafiften kırıştırılmış), sporceketine kadar - paranın kontrolettiği değil parayı kontrol eden,kendisini yormadan başarıya ulaşan,çaba sarf etmeden servet edinmiş

adam izlenimini, bilinçli ve hesaplı birşekilde vermek ister gibiydi. Ancakgözlerindeki rahatsız ifade farklı birmesaj taşıyordu.

Mellery, büyük bir rahatlamaylaMadeleine'den çantayı alırken "Ah,evet, teşekkür ederim," dedi. "Pekişey nerede..?"

"Sehpanın üzerine bırakmışsınız."

"Ah, tabii. Bugün biraz dalgınım.Teşekkür ederim!"

"İçecek bir şey alır mıydınız?"

"İçecek?"

"Hazır buzlu çayımız var. Ya dabaşka bir şey isterseniz..."

"Hayır, hayır, buzlu çay alabilirim.Teşekkür ederim."

Gurney eski sınıf arkadaşınıincelerken, bir anda Madeleine'in,Mellery'i kitap kapağındaki fotoğrafabenzetirken ve "hatta daha fazlası"derken, ne kastettiğini anladı.

Fotoğraftaki en önemli özellik sadebir kusursuzluktu. Üzerinde oynamayapılıp değiştirilmemiş, günlük,amatör bir fotoğraftı ya da biramatörün acemi kompozisyonuizlenimi bir aldatmacaydı. Kesinlikle

üzerinde uğraşılarak verilmiş birözensizlik havası vardı. Ego tatminiiçin verilmiş egosuzluk izlenimi biraldatmacaydı. Kesinlikle üzerindeuğraşılarak verilmiş bir özensizlikhavası vardı. Ego tatmini için verilmişegosuzluk izlenimi - Mellery'ninkişiliği de bunun bir örneğiydi. Herzamanki gibi Madeleine'in sezgilerihedefi vurmuştu.

Gurney sertlikle kabalık arası sestonuyla ‘artık konuya geçelim’dercesine "Mesajında bir sorundanbahsetmişsin," dedi.

Mellery "Evet," diye yanıt verdi. Amakonuyu açmak yerine konuyu

dağıtmak için sınıf arkadaşlarındanbirisinin, felsefe profesörüyle yaptığıkravat takma kuralıyla ilgili aptalcatartışmadan söz açarak hatıralardanbahsetmeye başladı. Melleryhikâyeyi anlatırken, kendisi, Gurneyve bahsi geçen arkadaşlarındanRose Hill Kampüsü'nün 'ÜçSilahşörleri' diye bahsederek olayakahramanca bir hava katmayaçalıştı. Gurney bu çabayı utançverici bulduğundan, anlattıklarınabeklenti dolu, dik bir bakıştan başkabir tepki vermedi.

"Evet," dedi Mellery huzursuz birşekilde anlatmaya hazırlanarak,"Nereden başlayacağımı

bilemiyorum."

Eğer anlatacaklarına neredenbaşlayacağını bile bilemiyorsan,diye düşündü Gurney, ne haltyemeye buraya geldin?

Sonunda Mellery çantasını açtı, ikiadet yumuşak kapaklı kitap çıkarıp,onları kırılacak bir şey tutuyormuşgibi Gurney'e dikkatlice uzattı.Bunlar, internet sitesinden alınmışkapak çıktılarını incelemiş olduğukitaplardı. Birisinin adı TekSorunumuz, alt başlığı HayatımızıDeğiştirmede Bilincin Gücü 'ydü.İkincisinin ismi Dürüstçe! ve alt

başlığı ise Mutluluğa Giden TekYol’du.

"Bu kitapları bilmiyor olabilirsin.Kısmen başarılı oldular ama satışrekorları kırmadılar." Melleryalçakgönüllü görünmeye çalışarakevde çalışmış olduğu yapmacıkgülümsemesiyle devam etti. "Şuanda bunları okumanıistemeyeceğim." Komik bir şeysöylemiş gibi yeniden gülümsedi."Ama bunlar neler olduğu ya da niçinolduğu hakkında sana bir fikirverebilir, ben sorunumu anlattıktansonra tabii ki... Yani göründüğükadarıyla bahsettikten sonra...

Olanlar kafamı biraz karıştırdı."

Ya da epey korkuttu, diye geçirdiiçinden Gurney.

Mellery uzun bir nefes aldı ve bir anduraksadıktan sonra buzlu suyagirmek üzere olan bir adamınkırılgan kararsızlığıyla hikâyeyianlatmaya başladı.

"Öncelikle sana, aldığımmektuplardan bahsetmeliyim."Çantasına uzanıp iki zarf çıkardı vebirisini açınca içinden el yazılı birkâğıt çıktı. Diğerinden ise LCVamacıyla kullanılan zarflarınboyunda, daha küçük bir zarf çıktı.

Kâğıdı Gurney'e uzattı.

"Bu yaklaşık üç hafta önce aldığımilk mesajdı."

Gurney, kâğıdı alıp incelemek üzerearkasına yaslandı. Her şeyden önceel yazısının düzenini inceleyecekti.Kelimeler çok düzenli ve okunaklıyazılmıştı - aklına birden dilbilgisidersindeki Rahibe Many Joseph'intahtaya yazdığı düzgün yazılar geldi.Fakat özenli el yazısından dahagarip olan şey, yazının dolmakalemleve kırmızı mürekkeple yazılmışolmasıydı. Kırmızı mürekkep?Gurney'in büyükbabası kırmızımürekkep kullanırdı.

Büyükbabasıyla ilgili çok az şeyaklında kalmıştı fakat kırmızımürekkebi hatırlıyordu. Günümüzdeyaşayan bir kişi neden kırmızıdolmakalem mürekkebi satın almışolabilirdi ki?

Gurney giderek derinleşen birciddiyetle notu okudu. Ardından başadönüp yeniden okudu. Ne bir hitapşekli ne de bir imza vardı.

Kadere inanır mısın? Beninanıyorum, çünkü seni bir daha hiçgöremeyeceğimi düşünüyordum -ama sonra bir gün, sen oradaydın.

Her şey geri dönmüştü: Konuşmabiçimin, hareket tarzın - hepsindençok, düşünme şeklin. Eğer birisiaklından bir sayı tutmanı isteseydi,aklından geçecek sayının neolduğunu biliyorum. Bana inanmıyormusun? Bunu sana kanıtlayabilirim.Aklından herhangi bir sayı tut – 1 ila1000 arasında bir sayı. Onugözünün önüne getir. Şimdi sırlarınıne kadar iyi bildiğimi göreceksin.Küçük zarfı aç.

Gurney, kâğıdı okuduğu süreboyunca gözünü ayırmadan

kendisine bakan Mellery’e garip birhomurdanmanın ardındansorgularcasına baktı. “Bunu sanakimin gönderdiği hakkında en ufakbir fikrin var mı?”

“Hiç kimse "

“Şüpheli birileri?"

“Kimse yok"

"Hımm. Oyunu oynadın mı?"

"Oyunu mu? Belli ki Mellery olaya hiçbu açıdan bakmamıştı. “Eğerkastettiğin şey, bir sayı tutuptutmadığımsa, evet, tuttum. Böyle

bir durumda bunu yapmamak zorolurdu "

“Yanı aklından bir sayı tuttun?”

“Evet."

Mellery boğazını temizledi.“Düşündüğüm sayı altı yüz ellisekizdi.” Basamakların üzerinebastırarak, Gurney'e bir şey ifadeedeceklermiş gibi - altı yüz elli sekiz- diye tekrarladı. Etmediklerinigörünce gergin bir şekilde nefes alıpdevam etti.

Panikle karışık samimi ve ısrarcı birtonla “Altı yüz elli sekiz sayısının

benim için özel bir anlamı yok.Yalnızca aklıma ilk gelen sayı buoldu. Bu sayıyı bu şeylebağdaştırmış olabilir miyim; bunuseçmiş olmamın özel bir sebebiolabilir mi diye o kadar çokdüşündüm ki... Ama tek bir sebepbulamadım. Sadece aklıma ilk gelensayı bu olmuştu." dedi.

Gurney artan ilgisiyle ona baktı.“Peki küçük zarfta..?”

Mellery ona içinde notun olduğuküçük zarfı verdi ve açışını, içindenöncekinin yarısı kadar olan kâğıdıçıkarışını ve aynı titizlikle yazılmışmesajı okuyuşunu dikkatle izledi

658’i tuttuğunu bilmem senişaşırttı mı?

Seni bu kadar iyi tanıyan kişikim? Cevabı öğrenmekistiyorsan,

Bana öncelikle seni bulmakiçin harcadığım 289,87 dolarıödemen gerekiyor.

Bu miktarı eksiksiz olarakaşağıdaki adrese gönder;

PK 49449, Wycherly, CT61010

Bana NAKİT ya da KİŞİSEL

ÇEK gönder

Alıcı ismi X. Arybdis

(Her zaman kullandığım isimbu değiI)

Gurney notu tekrar okuduktan sonra,Mellery'nin buna karşılık veripvermediğini sordu.

"Evet istediği miktarı çekle ödedim.”

“Neden?”

“Ne demek istiyorsun?“

Bu yüklü bu miktar... Neden bunu

göndermeye karar verdin?”

“Çünkü bu durum beni çıldırtıyordu.Aklımdan tuttuğum sayıyı nasılbilebildi?”

“Çek tahsil edildi mi?”

Mellery “Aslına bakarsan, hayır,henüz edilmedi,” dedi “Hesabımı hergün takip ediyorum. Bu yüzden nakityerine çek gönderdim. Arybdisdenen bu kişi hakkında bir şey - enazından çeklerini nerede biriktirdiğinibilmenin iyi bir fikir olabileceğinidüşünmüştüm. Yani, başlı başınaçok huzursuz edici bir durumdu.”

"Seni tam utarak huzursuz edenneydi?”

“Tabi ki sayı!” diye haykırdı Mellery."Adam böyle bir şeyi nasıl bilebildi?”

"Güzel soru," dedi Gurney. "Niçinona 'adam' diyorsun?"

"Ne? Ah, ne demek istediğinianladım. Ben yalnızca düşünmüştümki... Bilmiyorum, sadece öyle geldi.Sanırım nedenini bilmesem de 'X.Arybdis' ismi bana erkeksi geldi."

Gurney "X. Arybdis. Garip bir isim,"dedi. "Bu isim senin için bir şey ifadeediyor mu? Herhangi bir çağrışımı

var mı?"

"Hayır."

İsim Gurney için de hiçbir anlamifade etmiyordu fakat bir yandan çokda yabancı gelmiyordu. Her nerededuyduysa bu hafızasının enderinlerinde, onlarca şeyin en altındagömülüydü.

"Çeki gönderdikten sonra yeni birmesaj aldın mı?"

Mellery "Ah, evet!" diyerek çantasınauzanıp, iki kâğıt daha çıkardı. "Bunuyaklaşık on gün önce aldım. Bunu dasana görüşmek için mesaj

attığımdan bir sonraki gün." Bunları,babasına yaralarını gösteren küçükbir erkek çocuğu edasıyla Gurney'euzattı.

Diğer notlarda yazılanla aynı kalemleve aynı özenli el tarafından yazılmışgibi görünüyorlardı fakat bu kezhavası farklıydı.

İlki, sekiz kısa satırdan oluşuyordu:

Kaç parlak melek dansedebilir

Bir iğne üzerinde

Kaç umut boğulabilir

Bin cin şişesinin içinde

Düşündün mü hiç

Bir silahtı bardağıngerçekte

Ve bir gün düşündüğünde

Tanrım, ben ne yaptım?

İkinci sekiz satır da ilki gibi gizemli vetehditkârdı:

Aldıklarını gerivereceksin

Vermiş olduklarını aldığınzaman.

Biliyorum nedüşündüğünü,

Ne zaman uyuduğunu,

Nereye gittiğini,

Nereye gideceğini.

Seninle bir randevumuzvar,

Bay 658.

Her bir notu defalarca kez okuduğuon dakika boyunca Gurney'in ifadesigittikçe karamsarlaşırken,Mellery'nin endişesi arttı.

Sonunda Mellery "Nedüşünüyorsun?" diye sordu.

"Zeki bir düşmanın var."

"Yani, bu sayı işiyle ilgili nedüşünüyorsun?"

"Sayıyla ilgili mi?"

"Aklıma hangi sayının gelebileceğininasıl bildi?"

"Bana kalırsa, bilmesi imkânsızderim."

"İmkânsız ama bildi! Aslında bütünolay burada saklı, değil mi? Bilemez,ama bildi! Hiç kimsenin benimaklımdan geçen sayının altı yüz ellisekiz olduğunu bilmesi mümkündeğil! Bunu yalnızca bilmeklekalmadı, bunu ben düşünmeden ikigün önce, lanet olası mesajı postayaverdiği gün bildi!"

Mellery birden sandalyeden fırlayıpçimenlerin üzerinden eve doğru hızlı

adımlarla ilerlemeye başladı. Sonraellerini saçları arasında gezdirerekgeri döndü.

"Bunu yapmanın bilimsel bir yolu yok.Bunu yapmanın akla yatkın bir yanıyok. Bunun nasıl bir delilik olduğunugörmüyor musun?"

Gurney düşünceli bir şekildeçenesinin üzerinde parmak uçlarınıgezdiriyordu. "Yüzde bir oranındagüvenilir bulduğum bir felsefe kuralıvar: Bir şey olduysa, belli bir yollaolmuş demektir. Bu sayı işinin basitbir açıklaması olmalı."

"Fakat..."

Gurney NYPT'de ilk altı ayında ciddibir trafik polisiyken yaptığı gibi elinikaldırdı. "Otur. Rahatla. Bu durumuçözebileceğimize eminim."

Beşinci Bölüm

Kötü Olasılıklar

Madeleine buzlu çayları getirip evegeri döndü. Havayı ılık çim kokusu

kapladı. Sıcaklık yaklaşık on yedidereceydi. Bir grup mor saka kuşualçalıp deve dikeni yemliklerin yanınakondu. Güneş, renkler, havadaki hoşkokular yoğundu fakat Mellery tümbenliğini kaplamış olan gerginlikyüzünden bunların farkında biledeğildi.

Çaylarını yudumlarken, Gurneymisafirinin niyetini ve dürüstlükderecesini değerlendirmeyeçalışıyordu. Oyunda, birisini çokerken yargılamanın genelliklehatalara yol açtığını biliyordu; ancakbunu yapmayı engelleyebilmek isezor bir işti. Önemli olan olası hatapayının farkında olup, karar verme

sürecinde yeni bilgilere ulaştıkçakararı yeniden şekillendirmeye istekliolabilmekti.

İçinde Mellery'nin tipik bir kurnazolduğuna, her şekilde rolyapabildiğine ve kendi rolünefarkında olmadan inandığına dair birhis vardı. Örneğin okul günlerindebile aynı olan aksam hiçbir yere aitdeğildi. Hayali bir kültür ve zariflikdiyarından gelmiş gibiydi. Tabii ki şuanda rol yapmaya çalışmıyordu -içinde gizli böyle bir yön vardı -hareketlerinin kökeni hayali birtoprağa uzanıyordu. Bu özenli saçkesimi, nemlendirilmiş cildi, kusursuzdişleri, formda vücudu ve manikürlü

tırnaklarıyla tam bir misyonerebenziyordu. Dünyada rahat yaşamakiçin uğraşan, sıradan birisiolmadığını gösterecek her şeyesahip olan bir adam havasıtaşıyordu. Gurney yirmi altı yıl öncede böyle bir tavrı olduğunu düşündü.Mark Mellery her zaman, gerçekteolduğunun biraz daha fazlası gibigörünmüştü.

Gurney "Polise gitmek aklınagelmedi mi?" diye sordu.

"Bunun bir işe yaramayacağınıdüşündüm. Bir şey yapacaklarınısanmıyorum. Ne yapabilirlerdi ki?Açık bir tehdit, açıklaması

yapılabilecek, kesin bir suç yok.Elimde onlara götürebileceğim somutbir şey yok. Birkaç saçma şiir mi?Bunları sapıklık yapmak isteyen birlise öğrencisi ya da garip esprianlayışı olan herhangi birisi deyapmış olabilir. Polisin hiçbir şeyyapmayacağını ya da daha kötüihtimalle bunun bir şaka olduğunusöyleyeceğini bile bile, neden onlaragidip zamanımı boşa harcayayım?"

Gurney başını salladı fakatinanmamış gibi görünüyordu.

"Dahası," diye devam etti Mellery,"yerel polisin bu konuya el atması,geniş kapsamlı bir araştırma

başlatması, insanları sorgulaması,çalıştığım yere gelmesi, içeri girenve daha önce girmiş olanlararahatsızlık vermesi - bazımisafirlerimiz hassas olabiliyor -etrafta gezinip her haltı sorması,ilgisi olmayan şeylere burnunusokması, belki de basını bu işekarıştırması fikri... Tanrım! Başlıklarıhayal edebiliyorum - 'Ruhani YazarÖlüm Tehditleri Alıyor' - ve bununyaratacağı karmaşa..." Mellery'ninsesi alçaldı ve kafasını 'polisinverebileceği zarar kelimelerle tarifedilemez' dercesine salladı.

Gurney şaşkınlık dolu bir bakışlakarşılık verdi.

"Sorun ne?" diye sordu Mellery.

"Polise haber vermemenin iki nedenibirbiriyle çelişiyor."

"Nasıl?"

"Polise haber vermedin, çünküonların hiçbir şey yapmayacağındankorkuyordun. Polise haber vermedinçünkü çok fazla şey yapacaklarındankorkuyordun."

"Ah, evet... Ama ikisi de doğru.Korkularındaki ortak nokta,sorunumun saçma bir şekilde elealınması. Polisin beceriksizliği ilgisizbir yaklaşım ya da her şeyi kırıp

döken sakar boğa yaklaşımıanlamına gelebilir. Ahmakça ilgisizlikya da ahmakça saldırganlık - nedemek istediğimi anlıyor musun?"

Gurney az önce ayağı tökezlemiş vebunu figüre çevirmeyi başarmış birdansçıyı izlemiş gibi hissediyordu.Buna pek de aldanmamıştı.Deneyimlerine göre bir insan birkarar için iki sebepten bahsediyorsa,üçüncü bir sebep vardı, o da gerçeksebebin saklanıyor olması...

Mellery, Gurney'in aklından geçenleriokumuş gibi, aniden "Sana karşıdaha dürüst, endişelerim konusundadaha açık sözlü olmalıyım. Tabloyu

sana tüm açıklığıyla göstermezsemsenden yardım etmeni bekleyemem.Kırk yedi yıldır, iki bambaşka hayatyaşadım. Bu dünyada geçirdiğimzamanın üçte ikisinde, yanlışyoldaydım. Hiçliğe doğru yol alıyorve çok hızlı ilerliyordum. Bu durumüniversite yıllarında başladı.Üniversiteden sonra daha dakötüleşti. İçkiyi artırdıkça kargaşada büyüdü. Zengin kesimeuyuşturucu satmaya başladım vemüşterilerimle arkadaş oldum.Aralarından birisi, boktan şeylerikarşı tarafa yutturma yeteneğimehayran kalıp, beni Wall Street'de,yatırımlarının üç ayda iki katma

çıkabileceği ihtimaline inanacakkadar aptal ve açgözlü insanlara,boktan sermayeler satma işine aldı.Bu işte iyiydim ve çok parakazandım; gökyüzüne uçuş için yakıtparası. Canım ne isterse onuyapıyordum ve yaptıklarımın çoğunuhatırlayamıyorum. Çünkü çoğuzaman körkütük sarhoştum. On yılboyunca çok başarılı bir pislik olarakçalıştım. Ardından eşim öldü. Bunubilmen imkânsız, çünkümezuniyetimden bir yıl sonraevlendim."

Mellery bardağına uzandı. İçerkenaklında yeni bir fikir şekilleniyormuşgibi, düşünerek içti. Bardak yarısına

kadar boşalınca, onu sandalyeninkoluna koyup bir an gözünü yeredikti ve hikâyesine devam etti.

"Onun ölümü bir dönüm noktasıydı.Beni, toplam on beş yıllıkevliliğimizde yaşadığımız her şeydendaha çok etkiledi. Bunu itirafetmekten nefret ediyorum amakarımın hayatında beni gerçektenetkileyen tek şey, ölümü oldu."

Gurney, Mellery'nin aklına o andagelmiş gibi, kesik kesik bahsettiği buironik durumu belki de yüzüncü kezanlatmakta olduğunu düşündü. "Nasılöldü?"

"Bütün hikâye ilk kitabımda yeralıyor, fakat sana kaba bir özetgeçebilirim. Washington'daki OlimpikYarımada'da tatildeydik. Bir akşamgüneş batarken kimsenin olmadığısahilde oturuyorduk. Erin, yüzmeyekarar verdi. Genellikle otuz metrekadar açılır ve havuzda tur atarmışgibi, sahile paralel bir şekilde ilerigeri yüzerdi. Tutucu bir egzersizanlayışı vardı." Bir saniyeduraksayıp, dolan gözlerinikırpıştırdı.

"O gece de aynı şeyi mi yaptı?"

"Ne?"

"Bunu genellikle yaptığını söyledin."

"Ah, anladım. Evet, sanırım o gecede aynısını yaptı. Gerçek şu ki, emindeğilim çünkü sarhoştum. Erin suyagirdi. Ben, Martini dolu bir termoslasahilde kaldım." Sol gözününköşesinde tik oluştu.

"Erin boğuldu. Onun cesedini on beşmetre açıkta bulanlar, aynı zamandabeni sahilde sızmış vaziyettebuldular."

Bir an durakladıktan sonra gergin birsesle devam etti: "Sanırım krampgirdi ya da... Bilmiyorum... Sadecesanıyorum... Bana seslenmiş

olabilir..." Birden durdu, gözlerinikapattı ve gözüne, tikin olduğu yeremasaj yaptı. Ardından gözlerini açıpetrafındaki her şeyi yeni farkediyormuş gibi baktı.

Gülümseyerek "Burası hoş biryermiş," dedi.

"Onun ölümünün senin üzerindebüyük etkisi olduğunu söylemiştin."

"Ah, evet, büyük etkisi oldu."

"Olay olur olmaz mı, daha sonramı?"

"Olay olur olmaz. Bu çok klasik

olabilir ama bunu bir 'uyanış noktası'olarak düşünüyorum. Olaydan önceve sonra yaşadığım her şeydendaha acı, daha ayıltıcıydı.Hayatımda ilk kez ne kadar yanlış biryolda ilerlediğimi ve bunun bendenneler alabileceğini, bu kadar açık birşekilde gördüm. Kendimi Şamyolunda atından düşen Paul'ebenzetmek istemem ama gerçek şuki, o andan sonra gitmekte olduğumyolda tek bir adım daha atmakistemiyordum." Bu cümleler ağzındandökülürken çok içten görünüyordu.

Gurney, satış teknikleri üzerineSamimiyete İnandırma dersleriverebilir, diye içinden geçirdi.

"Bir alkolle mücadele merkezineyazıldım çünkü yapılması gerekenbu gibi görünüyordu. Zehirgiderildikten sonra terapiyebaşladım. Aklımı kaybetmediğime vedoğruyu bulduğuma emin olmakistiyordum. Terapist çok teşvikediciydi. Sonunda okula döndüm veiki bölüm daha bitirdim: Biri psikolojidiğeri danışmanlık. Sınıfarkadaşlarımdan birisi Üniteryenkilisesinde papazdı ve bir gün beniçağırıp kendisine 'dönüşümümü'anlatmamı rica etti. Kendisi budurumu böyle adlandırmıştı, bendeğil. Bu görüşme çok başarılı geçti.Anlattıklarımı, bir süre sonra

Üniteryen kiliselerinde ders olarakaktarmaya başladım ve sonunda bukonuşmalar kitaplaştırıldı. Kitap PBSkanalında üç bölümlük bir diziyeuyarlandı. Ardından bunlarvideokaset olarak dağıtıldı.

"Buna benzer bir sürü şey oldu - birtesadüfler zinciri beni bir iyi olaydandiğerine götürdü. Aynı zamanda uçderecede zengin olan, uç insanlariçin özel seminerler verme teklifialdım. Bu, Ruhsal Yenilenme içinMellery Enstitüsü'nü açmamısağladı.

Buraya gelen insanlar yaptığım işleriseviyor. Kulağa ne kadar egosantrik

geldiğini biliyorum fakat bu gerçek...Yıllar boyu aynı ruhsal egzersizleriyeniden yapmak, aynı konuşmalarıdinlemek için tekrar tekrar geleninsanlar tanıyorum. Bunu söylerkentereddüt ediyorum çünkü kendinibeğenmiş bir görüntü çizmekistemem ama Erin'in ölümündensonra, muhteşem bir hayata yenidendoğdum."

Bir resmin odağındaymış gibirahatsız olduğu, bakışlarındanokunuyordu. Madeleine dışarı çıkıpboş bardakları aldı ve yenidenisteyip istemediklerini sordu, ancakikisi de istemedi. Mellery ne kadarhoş bir yerde kaldıklarını tekrarladı.

Gurney "Bana endişelerin hakkındadaha dürüst olmak istediğinisöyledin," diyerek konuya döndü.

"Evet. Bunlar benim içliğim yıllardı.Tam bir ayyaştım. Gerçektenbilincimi tamamen yitirdiğim zamanlaroldu - bazen bir ya da iki saat, bazendaha uzun... Son yıllarda heriçtiğimde bu oluyordu. Bu çok uzunsüre anlamına geliyor, yani hiçbirfikrimin olmadığı çok şey yaptım.Sarhoşken kiminle okluğumun ve neyaptığımın önemi yoktu. Dürüstçesöyleyebilirim ki, üzülmemin asılsebebi o saçma notlardaki alkolleilgili yerler. Son birkaç gündürduygularım üzülmekle korkmak

arasında gidip geliyor."

Gurney, şüpheciliğine rağmen,Mellery'nin ses tonundaki garipliklesarsılmıştı. "Biraz daha anlat," dedi.

Yarım saat sonra Mellery'ninanlatmak isteyeceği ya daanlatabileceği daha fazla bir şeykalmamıştı. Fakat kendisini aşırıderecede rahatsız eden bir noktayayeniden döndü.

"Tanrı aşkına benim aklımdantuttuğum sayıyı nasıl oldu dabilebildi? Tanıdığım insanlarınhepsini, gittiğim adresleri, postakodlarını, telefon numaralarını,

randevularımı, doğum günlerini,plakaları, eşyaların fiyatlarını biledüşündüm - sayılarla ilgili her şeyi -ve altı yüz elli sekizle ilgili hiçbir şeyyok. Bu beni delirtiyor!"

"Basit sorulara odaklanırsam sanadaha çok faydam dokunacak.Örneğin..."

Fakat Mellery dinlemiyordu. "Altı yüzelli sekizin bir anlamı olduğuna dairhiçbir şey gelmiyor aklıma. Ama biranlamı olmalı. Her ne anlamı varsabunu bir başkası biliyor. Başka birisi,benim için altı yüz elli sekizin, aklımagelecek ilk sayı olacak kadar önemliolduğunu biliyor. Bunu aklımdan

atamıyorum. Tam bir kâbus!"

Gurney sessizce oturdu veMellery'nin paniğinin kendi kendinegeçmesini bekledi.

"İçki içmekle ilgili olan cümlelerbunun beni eski, kötü günlerimdentanıyan birisi olduğunu gösteriyor.Eğer birisinin bana karşı böyle birkini varsa - ki varmış gibi görünüyor- bunu uzun zaman içinde saklamış.Benim izimi kaybetmiş, neredeolduğum hakkında hiçbir fikriolmayan, ardından kitabımı gören,fotoğrafımı tanıyan, hakkımda birşey okuyup, bunu yapmaya kararveren birisi olabilir. Bunu yapmaya...

Neyi yapmaya? Bu notların neanlatmak istediğini bileanlayamıyorum."

Gurney hâlâ sessizdi.

"Hafızanda hiç yeri olmayan belkiyüz, belki iki yüz gece geçirmişolmanın nasıl bir duygu olduğunadair hiçbir fikrin var mı?" Mellerykendi pervasızlığına şaşırıp başınısalladı. "O geceler hakkında bildiğimtek şey her şeyi yapacak kadarsarhoş - yeterince delirmiş -olduğum. İşte bu alkolün bize yaptığışey — benim içtiğim kadar içtiğinzaman yaptıklarının getireceğisonuçla ilgili hissettiğin tüm korkuları

alıp götürüyor. Algılar zayıflıyor,korkular yok oluyor, hafıza kapanıyorve dürtülerinle; hiç çekinmedeniçgüdülerinle hareket ediyorsun."Başını sallayarak sustu.

"Hafızanda yeri olmayan kısımlardane yapmış olabileceğinidüşünüyorsun?"

Mellery ona dik dik baktı. "Her şey!Tanrım, sorun da burada - her şey?’

Parasının her kuruşunu yatırdığıhayallerinin tropik cenneti, akreplerinistilasına uğramış bir adamabenziyor, diye düşündü Gurney.

"Senin için ne yapmamı istiyorsun?"

"Bilmiyorum. Belki de SherlockHolmes gibi hemen sonuca ulaşmam,gizemi çözmeni, mektubu yazanınkimliğini belirlemeni ve zararvermeden etkisiz hale getirmenibekliyordum."

"Olanlar hakkında tahmin yürütmekiçin benden daha iyi durumdasın."

Mellery başını salladı. Birden yüzünekibar bir gülümse yayıldı. "Buyalnızca ağır bir şaka olabilir mi?"

Gurney "Eğer öyleyse, gördüğüm enacımasız şaka," diye karşılık: verdi.

"Aklına başka ne geliyor?"

"Şantaj1? Yazar hakkımda çok kötübir şey biliyor, hatırlayamadığım birşey? Ve 289.87 dolar yalnızcabaşlangıç?"

Gurney ikna olmamış gibi başınısalladı. "Başka ihtimal?"

"İntikam? Yaptığım çok kötü bir şeyiçin, ama istedikleri para değil,istedikleri..." Sesi korkuyla titredi.

"Ve bu cevabını doğrulayacak birşey hatırlamıyorsun?"

"Hayır, sana söyledim.

Hatırlayabildiğim hiçbir şey yok."

"Tamam, sana inanıyorum. Ancak buşartlar altında birkaç basit soruüzerinde durmamız iyi olabilir. Benimsana sorduklarımı bir kâğıda yazıpeve götür ve onlarla yirmi dört saatgeçirip aklına neler geldiğine birbak."

Mellery şık çantasını açtı ve derikaplı bir defterle, bir adet Mont Blacmarka dolmakalem çıkardı.

"Senden, elinden geldiğince iyi birkaçliste yapmanı istiyorum, tamam mı?Bir numaralı liste: Birlikte çalıştığınya da aynı mesleği paylaştığın

muhtemel düşmanlar - para,sözleşme, anlaşma, konum, ünkonusunda ciddi tartışmalara girmişolduğun tüm insanlar. İki numaralıliste, çözülmemiş kişisel sorunlar:Eski arkadaşlar, eski aşklar, kötübitmiş ilişkilerindeki sevgililer. Üçnumaralı liste: Doğrudan tehditunsuru olan kişiler: Sana karşısuçlamada ya da tehditte bulunmuşkişiler. Dört numaralı liste: Şu anakadar muhatap olduğun insanlararasında dengesiz ya da başı birşekilde belada olanlar. Beş numaralıliste: Geçmişte tanıdığın ve buaralar karşılaştığın birisi;karşılaşmanın ne kadar masum ya

da tesadüfi göründüğünü hesabakatmadan. Altı numaralı liste: X.Arybdis'in posta kutusu oradaolduğu, tüm zarfların damgası oradabasılmış olduğu için Wycherly ya dacivarında yaşayan, seninle ilgisi olanherkes."

Soruları ağzından çıkarken,Mellery'nin aklına hiç isim gelmediğinigösterircesine sürekli elini salladığınıfark etti.

Gurney bir aile büyüğü ciddiyetiyle"Bunun ne kadar zor olduğunubiliyorum," dedi. "Fakat bununyapılması gerekiyor. Bu aradanotları bende bırak. Daha yakından

inceleyeceğim. Fakat unutma, benartık özel soruşturma işi yapmıyorumve senin için fazla bir şeyyapamayabilirim."

Mellery sevimsiz bir ifadeyle ellerinebaktı. "Bu listeleri yapmak dışındayapmam gereken başka bir şey varmı?"

"Güzel soru. Aklına gelen bir şey varmı?"

"Tamam... Belki senden gelentalimatlar doğrultusunda WycherlyEyaleti'nin Bay Arybdis'iniaraştırmayı deneyip, hakkında bilgiedinmeye çalışabilirim."

"Eğer 'araştırmak'tan kastın postakodundan adresini öğrenmekse,postane böyle bir bilgiyi sanavermeyecektir. Bunun için polisi işedahil etmen gerekir fakat bunureddediyorsun. İnternette aramayapabilirsin ama sahte bir isimle - kimuhtemelen bu isim sahte ve kendiside notta bu ismi kullanmadığınısöylemiş - hiçbir yere varamazsın."Gurney duraksadı. "Fakat sence deşu çek işi biraz garip değil mi?"

"Miktardan mı söz ediyorsun?"

"Hâlâ tahsil edilmemiş olmasındansöz ediyorum. Çok anlamsız değil mi- küsuratına kadar miktar, kime

gönderileceği, nereyegönderileceğine kadar tüm bilgilerveriliyor - ve bunu tahsil etmemek?"

"Peki, eğer Arybdis sahte bir isimseve bu isimle bir kimliği yoksa..."

"O halde niçin çek göndermeseçeneğini sundu? Neden nakitistemedi?"

Mellery'nin gözleri, sanki tümolasılıklar yerde birer mayın olaraksaklanıyormuş gibi zeminde gezindi."Belki de istediği tek şey üzerindeimzam olan bir şeydi."

"Bunu düşündüm," dedi Gurney,

"ancak bu durumda iki sorun var.Öncelikle, unutma, nakit de kabulediyordu. İkincisi, amaç imzalı birçekse, neden daha az bir miktaristemedi — örneğin yirmi ya da ellidolar? Bu amacına ulaşmasınıkolaylaştırmaz mıydı?"

"Belki Arybdis o kadar zeki değildir."

"Her neyse, ben sorunun buolduğunu düşünmüyorum."

Mellery'nin tüm hücrelerindetükenmişlik ve gerginlik arasındakıyasıya bir savaş var gibigörünüyordu. "Sence ben gerçektentehlikede miyim?"

Gurney omuz silkti. "Sapıkçamektupların çoğu yalnızca sapıkçamektuplardır. Tabiri caizse asılsaldırı silahı mesajın kendisidir.Ancak..."

"Bunlar farklı mı?"

"Bunlar farklı olabilir."

Mellery'nin gözleri açıldı. "Anlıyorum.Onlara yeniden göz atacak mısın?"

"Evet. Sen de o listeleri yapmayabaşlayacak mısın?"

"Bir işe yaramayacak ama evet,deneyeceğim."

Altıncı Bölüm

Boyanmış Gül Kadar

Kırmızı Kan İçin

Mellery, öğlen yemeğine davetedilmediği için, kendisinin o sıradailgilenmediği harika havada, klasik birspor araba olan, özenle bakılmış tozmavisi Austin-Healey 'ine biniporadan isteksizce ayrıldı.

Gurney sandalyesine döndü vebirbirine düğümlenmiş gerçeklerinkendilerini ardı ardına, mantıklı birsırayla göstermelerini umarak, birsüre; yaklaşık bir saat öyleceoturdu. Net olarak bildiği tek şey açolduğuydu. Kalkıp eve girdi vekendisine Havarti peynirli, kızarmışbiberli bir sandviç hazırlayıp tekbaşına yedi. Madeleine ortalıktagörünmüyordu. Onun kendisine

söylemiş olabileceği ve kendisinin deunuttuğu bir plan olup olmadığınıhatırlamaya çalıştı. Ardındanpencereden dışarı bakıp, tabağınıyıkarken onun meyve bahçesindeelinde elma dolu bez bir çantaylagezindiğini gördü. Gözlerinde, heraçık havaya çıktığında olduğu gibihuzur pırıltıları vardı.

Mutfağa girdi ve elmaları sesli, mutlubir şekilde iç çekerek lavabonunyanına bıraktı. "Tanrım, ne güzel birgün!" dedi. "Böyle bir günde mecburolduğundan bir dakika fazla içerdedurmak hata!"

Ona katılmıyor değildi, en azından

estetik açıdan, belki de her açıdan.Fakat ona göre gerçek şuydu kidoğuştan gelen bir içine kapalı olmaeğilimi vardı ve sonuç olarak,kendisine kalırsa eylem üzerindedüşünmeye, eylemin kendisindendaha çok zaman harcıyordu.Kafasında harcadığı zaman,dünyada harcadığı zamandan dahafazlaydı. Bu, iş hayatında hiçbirzaman sorun olmamıştı; hatta onuişinde iyi yapan şey tam olarakbuydu.

Hiçbir zaman aniden dışarı çıkmaisteği duymamıştı ve bu konu onuniçin üzerinde konuşulacak,tartışılacak, ya da suçlu

hissetmesine neden olacak bir şeydeğildi. Başka bir konudan söz açtı.

"Mark Mellery hakkında izleniminnedir?"

Çantasından çıkarıp tezgahakoyduğu meyveden gözünüayırmadan ve bir saniye bileduraksamadan cevap verdi.

"Bencil ve bir o kadar da ödlek.Aşağılık kompleksi olan biregomanyak. Öcüler kendisini alıpkaçıracak diye korkuyor. DaveAmcası'nın kendisini korumasınıistiyor. Her neyse, kastendinlemedim. Sesi gür çıkıyor.

Topluluk önünde iyi bir konuşmacıolduğuna bahse girerim." Gerçekdışıgörünen fakat inandığı bir şeydenbahseder gibiydi.

"Sayı olayı hakkında nedüşünüyorsun?"

Abartı bir yapımcılıkla "Ah," dedi."Akıl Okuyan Sapık Vakası."

Gurney sinirlenmemeye çalıştı."Bunun nasıl yapıldığı; notlarıyazanın Mellery'nin aklında tuttuğusayıyı nasıl bulduğu hakkında hiçfikrin var mı?"

"Hayır."

"Kafanı karıştırmış gibigörünmüyor."

"Ama şeninkini karıştırmış." Hâlâelmalarına bakıyordu. Sonzamanlarda sıklaşan hafif alaycıgülümsemesi dudağının kenarındabelirdi.

"Bunun gerçek bir bilmece olduğunukabul etmelisin," diye ısrar etti.

"Sanırım."

Anlaşılmadığına sinirlenen bir insanıngerginliğiyle aynı şeyleri tekrarladı."Bir insan sana kapalı bir zarf veriyorve aklından bir sayı tutmam istiyor.

Altı yüz elli sekizi tutuyorsun. Zarfıniçine bakmanı söylüyor. Zarfıaçıyorsun. İçindeki notta altı yüz ellisekiz yazıyor."

Bu konunun Madeleine'in pek deilgisini çekmediği ortadaydı. Gurneydevam etti: "Bu olağanüstü birbeceri. İmkânsız gibi görünüyor.Fakat sonuçta yapıldı. Bunun nasılyapıldığını anlamak istiyorum."

Madeleine hafiften iç çekerek"Yapacağına eminim," dedi.

Gözlerini Fransız tarzı kapılar,biberler ve mevsimin ilk don olayıyüzünden çürümüş domatesler

üzerinde sırayla gezdirdi. (Bu nezaman olmuştu? Hatırlayamadı.Zaman kavramını yitirmişgörünüyordu.) Bakışları bahçenin,çimenlerin diğer tarafındaki kırmızıambarda sabitlendi. Onunköşesinde, yaprakların arasındangörünen meyveleriyle empresyonistbir tabloyu andıran elma ağacıduruyordu. Bu tablonun içerisine,yapması gereken bir şey varmış veyapmıyormuş gibi bir rahatsızlık hissigirdi. Neydi bu? Tabii ya! Haftalarönce ambardaki merdivenle ağacınüstünde duran, Madeleine'inerişemediği elmaları toplama sözüvermişti. Kolay bir iş. Onun için

çocuk oyuncağıydı. En fazla yarımsaatini alırdı.

Bunu yapmaya niyetlenereksandalyeden kalkarken telefonunsesi duyuldu. Madeleine telefonuaçtı. Görünürde, telefonun üzerindedurduğu masa onun yanında olduğuiçin telefona o bakmıştı ama asılsebep bu değildi. Telefona kim yakınolursa olsun, genellikle telefonlara obakardı. Bu telefonla aralarındakimesafeden çok ikisinin de diğerinsanlarla konuşmaya istekli olmadereceleriyle ilgiliydi. Madeleine için,genellikle insanlar artı, yani bir türpozitif uyaranlardı (canavar SonyaReynolds gibi insanlar hariç). Gurney

için insanlar eksi, yani onun enerjisiniiçine çekip tüketen kanallardı(Cesaret veren Sony a Reynolds gibiinsanlar hariç).

Madeleine tüm arayanlarıkarşılayan, ne anlatırlarsaanlatsınlar, ilgiyle dinleyecekmişizlenimi veren neşeli ve sabırsızsesiyle "Merhaba?" dedi. Bir saniyesonra sesindeki neşe gitmişti.

"Evet, burada. Bir saniye." AhizeyiGurney'e doğru sallayıp, masayabıraktı ve odadan çıktı.

Arayan Mark Mellery idi ve gerginliğiartmıştı.

"Davey, Tanrı'ya şükürler olsunoradasın. Eve yeni geldim. O lanetmektuplardan bir tane daha aldım."

"Bugün mü gelmiş?"

Cevap Gurney'in beklediği gibi evetti.Ama yine de bu sorunun bir amacıvardı. Yıllar boyunca olaymahallerinde, acil servis odalarındave her türden karışık durumda,sayısız histerik insanla yaptığıkonuşmaların sonunda öğrendiği şeyilk önce, karşıdakini sakinleştirmekiçin evet cevabı verecekleri basitsorular sorması gerektiğiydi.

"Aynı el yazısı gibi mi duruyor?"

"Evet."

"Ve aynı kırmızı mürekkep'/"

"Evet, kelimeler dışında her şeyaynı. Okuyayım mı?"

"Dinliyorum," dedi. "Yavaşça oku vesatır sonlarının nereye denk geldiğinisöyle."

Net sorular, net talimatlar veGurney'in sakin ses tonu beklenenetkiyi yaratmıştı. Mellery, can sıkıcıtuhaf şiiri yüksek sesle ve satırsonlarını belli edebilmek içinduraksayarak okurken yavaş yavaşkendine geliyor gibiydi.

Yaptıklarımı yapıyorum

Ne para, ne de eğlenceiçin

Yalnızca borçlarınödenmesi için,

Düzeltilmesi gerekenlerindüzeltilmesi için.

Boyanmış bir gül kadar

Kırmızı kan için

Her insan bilir ki

Ne ekerse onu biçecektir.

Gurney telefonun yanındaki küçükdeftere şiiri yazdıktan sonra, yazarınhissettiklerini, intikam arzusu ve bunuşiire dökme isteğinin altında gizlenenkişiliğini anlamaya çalışarak,dikkatlice baştan okudu.

"Ne düşünüyorsun?" cümlesiylesessizliği böldü Mellery.

"Polise gitme vaktinin geldiğinidüşünüyorum."

"Bunu yapmasam daha iyi olur."

Yeniden endişelenmişti. "Bunu sanaaçıkladım."

"Biliyorum. Ama benim fikrimisorarsan, gitmen gerekiyor."

"Söylediğini anlıyorum. Ama benbaşka bir alternatif istiyorum."

"En iyi alternatif, eğer maddi olarakkarşılayabileceksen, yirmi dörtsaatlik koruma tutmak."

"Yani kendi özel alanımda iki tanegorilin arasında gezmemden mibahsediyorsun? Bunu misafirlerimenasıl açıklayabilirim ki?"

"Goril biraz abartılı olmadı mı?"

"Bak, söylemek istediğim, benmisafirlerime yalan söylemem. Eğeraralarından birisi bu adamların kimolduklarını soracak olursa, korumaolduklarım açıklamak zorundakalırım ve bu arkasından dahabaşka sorular getirir. Bu, benimburada yaratmaya çalıştığım havayımahveder, çok rahatsız edici olur.Önerebileceğin başka bir şey varmı?"

"Değişir. Bu öneri tam olarak nasılbir sonuca gitsin istiyorsun?"

Mellery hafiften acı bir gülüşle

cevapladı. "Dave, Tanrı aşkına,ölesiye korkuyorum. Ne haltındöndüğünü anlamıyorum. Sen benimşimdiye dek tanıdığım en zekiinsansın. Aynı zamanda durumudaha da kötüleştirmeyeceğineinandığım tek kişisin."

Bu sırada Madeleine elinde örgüçantasıyla mutfaktan geçti. ToprakAna'dan Haberler programınısunacakmış havasıyla büfeninüzerinden hasır, bahçe şapkasınıalıp, Fransız kapılarından parlakgökyüzünün yüzüne kondurduğuküçük gülümsemesiyle çıktı.

Gurney "Benim sana ne kadar

yardım edebileceğim senin bana nekadar yardım ettiğine bağlı," dedi.

"Benim ne yapmamı istiyorsun?"

"Sana ne yapacağını söyledim."

"Ne? Ah... listeler..."

"Bu konuda bir gelişmegösterdiğinde beni tekrar ara. Ondansonra ne yapmamız gerektiğinigöreceğiz."

"Dave?"

"Evet?"

"Teşekkür ederim."

"Henüz hiçbir şey yapmadım. Ah,neyse, bugün zarfı çok dikkatliaçtım. Televizyonda yaptıkları gibi...Eğer üzerinde parmak izi varsa,silinmemiştir. Cımbız ve kauçukeldiven kullandım. Mektubu naylonbir poşete koydum."

Yedinci Bölüm

Kara Delik

Gurney, Mark Mellery'nin sorununa

dahil olduğu için huzursuzdu. Olayıngizemi ve bir sırrı çözme isteği onuçekmişti. Öyleyse neden huzursuzhissediyordu?

Aklına, ambardaki merdiveni alıp sözvermiş olduğu elmaları toplamasıgerektiği geldi. Ardından bu düşünceyerini Sonya Reynolds için yeni birsanat projesi hazırlaması gerektiğinebıraktı - en azından kötülüğüyle namsalmış Peter Piggert'in sabıkafotoğraflarını bilgisayarınaaktarmalıydı. Önce babasını, on beşyıl sonra da annesini öldüren ve bunuişlediği suçtan daha dehşet vericicinsel motiflerle süsleyen Hızlı Katiliniç dünyasına girmek için can

atıyordu.

Polis Sanatı işleri için düzenlemişolduğu odaya girdi. Eskiden çiftlikevinin kileri olan bu oda, şimdiçalışma odası gibi düzenlenmişti vekuzey yönündeki duvarın üzerindekigenişletilmiş pencereden giren ışıklaaydınlanıyordu. Dışarıdaki pastoralmanzaraya baktı. Çimenlerinötesindeki akçaağaç koruluğununortasında duran boş bir alan, ilerideuzanan mavimsi dağlara çerçeveoluyordu. Bu, aklına tekrar elmalarıgetirdi ve Gurney mutfağa döndü.

Kararsızlıktan kafası karışmış birşekilde öylece ayakta dururken,

Madeleine örgüsüyle içeri girdi.

"Mellery konusunda sıradaki hamlene olacak?"

"Henüz karar vermedim."

"Neden?"

"Yani... Bu konu yüzünden başımınderde girmesini istemiyorsun, değilmi?"

Her zaman Gurney'in hoşuna gidenaçıklığıyla "Sorun bu değil," dedi.

"Haklısın," diye itiraf etmeye devametti. "Sanırım sorun artık benim

resmi olarak böyle bir konudayapabileceğim bir şeyin' olmaması."

Madeleine anlayışlı birgülümsemeyle karşılık verdi.

Cesaret bulup devam etti: "Ben artıkbir cinayet dedektifi değilim, o da bircinayet mağduru değil. Ben neyim, one belli değil."

"Eski üniversite arkadaşları?"

"Ama bu saçmalık da nereden çıktı?Bizim aramızda benim aslahissetmediğim yakınlıkta bir dostlukolduğunu hatırlıyor. Ayrıca onun birdosta değil, korumaya ihtiyacı var."

"Dave Amca'yı istiyor."

"O ben değilim."

"Emin misin?"

Derin bir nefes aldı. "Mellery işinedahil olmamı istiyor musun, istemiyormusun?"

"Zaten oldun. Resmi olarak bir işyapamıyor olabilirsin. Resmi bir polisdeğilsin, o da resmi bir cinayetmağduru değil. Ortada bir bilmecevar ve Tanrı'nın yardımıyla, er ya dageç parçaları birleştireceksin. Herzamanki gibi sonuç bu olacak, değilmi?"

"Bu bir suçlama mı? Bir dedektifleevlendin. Ben sana başkasıymışımgibi davranmadım."

"Bir dedektifle emekli bir dedektifarasında bir fark olacağınısanmıştım."

"Emekli olalı bir seneden fazla oldu.Dedektif işine benzer neyapıyorum?"

Cevabı ortada der gibi başınısalladı. "Dedektif işine benzemeyenne yapıyorsun?"

"Ne demek istiyorsun?"

"Zaten herkes katil portreleriçiziyordur, değil mi?"

"Bu, hakkında bilgi sahibi olduğumbir konu. Papatya resimleri miçizseydim?"

"Papatya çizmen delirmiş katilleriçizmenden daha iyi olurdu."

"Beni bu sanat işine karıştıranşendin."

"Ah, anlıyorum. Demek benimyüzümden harika sonbaharsabahlarını seri katillerin gözlerinebakarak geçiriyorsun!"

Saçını tutturduğu kıskaçlı tokagevşemiş ve bir tutam saç gözlerininönüne dökülmüştü. Kendisi farkınavarmamış gibi görünüyordu fakatona eşinin dokunaklı bulduğu, bezginbir hava veriyordu.

Gurney derin bir nefes aldı. "Tamolarak neyin kavgasını ediyoruz?"

"Sen bul. Dedektif sensin."

Orada durmuş Madeleine'ebakarken, tartışmayı devam ettirmeisteği gitti. "Sana bir şey göstermekistiyorum," dedi. "Hemen dönerim."

Odadan çıktı ve bir dakika sonra

elinde Mellery'nin telefonda okuduğuve kendisinin not aldığı saçma şiirledöndü.

"Bundan ne anlıyorsun?"

Madeleine öyle hızlı okudu ki, onutanımayan birisi okumadığınıdüşünebilirdi. "Ciddi gibi görünüyor,"dedi onu Gurney'e yenidenuzatırken.

"Bence de."

"Sen onun yaptıklarım derken nekastettiğini düşünüyorsun?"

"Ah, güzel soru. Bu kelimeyi fark

ettin mi?"

Alakalı dizeleri ezberinden okudu:'"Yaptıklarımı yapıyorum Ne para,ne de eğlence için.'"

Madeleine'in mükemmel bir görselhafızası olmasa da, diye düşündüGurney, mükemmele yakındı.

"Yani, tam olarak yaptığı nedir veneler yapmayı planlıyor?" diye cevapbeklemeyen bir tonla sordu. "Eminimbunu anlayacaksın. Sonunda kendinibu notu yazan kişinin işlediği bircinayeti çözmeye çalışırken bilebulabilirsin. Ardından kanıtları toplar,ipuçlarını takip eder, katili yakalar,

portresini çizer ve galerisine koymasıiçin Sonya'ya verirsin. Hayat limonveriyorsa limonata yap gibi bir sözvardı."

Gülümsemesi oldukça tehlikeligörünüyordu.

Böyle zamanlarda aklına hiçdüşünmek istemediği bir sorugeliyordu. Delaware Bölgesi'netaşınmak bir hata mıydı?

Onun kırsal alana taşınma isteğini,bir polisin eşi olarak uğraşmakzorunda kaldığı saçmalıklarla - herzaman eşinin işinden daha arkaplanda kalma duygusuyla başa

çıkabilsin diye kabul ettiğinidüşünüyordu. Ağaçları, dağlan,çimenleri, açık havayı seviyordu veGurney ona yeni bir çevre, yeni birhayat borçlu olduğunu düşünüyordu -kendisi de her şeye ayakuydurabileceğini sanmıştı. Bukonuda kendisine biraz fazlagüvenmişti. Belki de suçlulukduyuyordu. Acaba bu harikadavranışın altında kendi suçlulukduygusundan kurtulma isteği miyatıyordu? Bu gerçekten aptalcaydı.Gerçek, bu taşınma işine aslındaayak uyduramamasıydı. Hayal ettiğikadar değişken değildi. Bu kuşuçmaz kervan geçmez yerde

kendisine anlamlı bir köşeyaratmaya çalışıyordu, ama kendisiiyi, hatta olağanüstü olduğu konudaiçten içe gerilemekteydi. Doğayısevmek için çabaları bile boşaçıkıyordu. Örneğin, kahrolası kuşlar.Kuş gözlemciliği... Gözleme ve kimlikbelirleme işini bir araştırmayadönüştürmeyi başarmıştı. Gelişleri,gidişleri, davranışları, yemealışkanlıkları ve uçuş şekillerihakkında notlar tutuyordu. Dışarıdanbakınca bu, Tanrı’nın yarattığı küçükcanlılara karşı oluşmuş yeni bir aşkgibi görünebilirdi. Ama hiç ilgisiyokta. Bu bir aşk değil,çözümlemeydi. Araştırma.

Deşifre etme.

Aman Tanrım. Gerçekten kendisinibu kadar sınırlamış mıydı?

Aslına bakarsanız, haddinden çoksınırlamıştı - küçük ve kaim birçerçeve içine girmişti. Madeleine'egeri vermeye çalıştığı hayat boyuncakendisini işine adarken, Madeleine'inelerden mahrum bırakmıştı?Gurney kötü ihtimalleri düşündükçe,işine aşın düşkünlüğünün dışındatelafi etmesi gereken daha başkaşeyler olabileceğini görüyordu.

Belki yalnızca bir şey.

Hakkında konuşmaktan kaçtıklarışey.

Düşen yıldız.

Kara deliğin ilişkilerini baş aşağıeden müthiş yer çekimi kuvveti.

Sekizinci Bölüm

Kaya Ve Taş

O gün parlayan sonbahar havasıöğleden sonra kötüleşti. Sabah şirin,beyaz pamuk yığınlarına benzeyenbulutlar koyulaştı. Gökyüzünde,uzaklarda kapalı görünen yerlerdenhavanın bozduğunu haber veren gökgürültüleri duyuluyordu. Sanki birfırtınanın habercisinden çok havadaöylece duran ve gerçekten var olanama dokunamadığımız somutvarlıklardı. Bu his, onların havada birsaatten fazla bir süre boyuncayaklaşmadan ya da uzaklaşmadansürmeleriyle daha da güçleniyordu.

O akşam Madeleine WalnutCrossing'den edindiği yeni birarkadaşıyla bölgede düzenlenen bir

konsere gitti. Gurney'in katılmasınıbeklemiyordu. Bu yüzden Gurney,evde kalıp sanat projesi üzerindeçalışma isteğini belirtirkenMadeleine'in kırılacağını düşünmedi.

Eşi evden ayrıldıktan hemen sonra,Gurney kendisini bilgisayar ekranınınbaşında, Peter Possum Piggert'infotoğrafına bakarken buldu. Şimdiyekadar tek yaptığı yeni proje başlatıp,bunu grafikler dosyasına atmakolmuştu. Projeye alaycı ama şirin birisim vermişti: Oedipus Bozması.

Eski bir Yunan efsanesinin Sofoklestarafından yazılmış versiyonunda,Oedipus sonradan babası olduğu

ortaya çıkan bir adamı öldürür,sonradan annesi olduğu ortaya çıkanbir kadınla evlenir, onunla iki çocukyapar ve bu insanların hayatındabüyük acılara sebep olur. Freud'agöre bu Yunan efsanesi erkekçocukların babasını istemediği (yokolmasını ya da ölmesini istediği) birgelişim dönemini temsil eder.Böylece annesinin tüm ilgisi kendiüzerinde olacaktır. Fakat PeterPossum Piggert'in durumunda nebahane olabilecek bir bilgi eksikliğine de sembolik bir mesele vardı.Peter tam olarak kime ne yaptığınıbilerek, on beş yaşında babasınıöldürdü ve annesiyle ilişkiye girip, iki

çocuk yaptı. Fakat bununla kalmadı.On beş yıl sonra, o sırada on üç veon dört yaşlarında olan iki kızıylagirdiği ilişki yüzünden annesiyleyaptığı tartışma esnasında onu daöldürdü.

Gurney bu davaya, Bayan irisPiggert'in cesedi bir Manhattaniskelesine demir atmış, Hudson Nehrigemisinin dümeninde dağılmışvaziyette bulununca dahil oldu vedava, iki kızıyla birlikte, onlarınkocaları olarak yaşamak için gittiğiUtah'da, Mormonların yaşadığı birçölde Peter Piggert'intutuklanmasıyla sona erdi.

Suçların ahlak dışı olmasına, ailefaciasına varan kanlı boyutunarağmen, Piggert bütünsorgulamalarda kontrollü ve sessizduruşunu korudu. Suçun ardındangelen tüm yasal süreç boyunca babakatili ve ensest ilişkiye giren birpoligamistten çok, depresyonagirmiş bir araba tamircisi havasındaBay Gizemli'yi oynadı.

Gurney ekranda duran Piggert'e,Piggert de ona bakıyordu. Onunla ilksorgusundan itibaren, Gurney onunen önemli özelliğinin çevresini kontroletme isteği (çok uç seviyelere varsada) olduğunu fark etti ve budüşüncesinden zamanla emin oldu.

İnsanlar, ailesi bile - hatta en baştaailesi - bu çevrenin bir parçasıolmuşlardı ve onlara istediği her şeyiyaptırması şarttı. Kontrolü sağlamakiçin birisini öldürmesi gerekiyorsa,öldürürdü. Onu bu kadar hareketegeçiren bir unsur olan cinsellik bileaslında arzularıyla değil, gücüyleilgiliydi.

Karşısındaki duygusuz suratı şeytanibir iz görmek için incelerken, rüzgâresmesiyle bir grup kuru yaprakuçuştu. Esintiyle birlikte yumuşakçaavlunun diğer ucuna süpürüldüler;birkaç tanesi hafifçe Fransızkapılarının camına doğru havalandı.Yaprakların hareketliliği ve ara ara

duyulan gök gürültüsüyoğunlaşmasını güçleştiriyordu.Birkaç saat yalnız kalıp, çatılmışkaşlardan ve sıkıcı sorulardan uzak,portre üzerinde çalışma fikri ona çokcazip gelmişti. Fakat şimdi kafasınıtoplayamıyordu. Piggert'in derin vekoyu gözlerine dikkatle baktı - seksve katliamın tabloid prensi olanCharlie Manson'ın bakışlarınahareketlilik veren parlaklıktan eseryoktu - ve yine rüzgârla yapraklar,ardından gök gürültüsü dikkatinidağıtmıştı. Tepelerin ötesindekibulutlu gökyüzünde şimşek çaktı.Mellery'nin aldığı tehdit şiirlerindenbir bölümü kafasında dönüp

dolaşıyordu. Yeniden aklına geldi vebunu düşünmeye başladı.

Aldıklarını gerivereceksin

Vermiş olduklarını aldığınzaman.

Başta çözmesi imkânsız bir bilmecegibi görünüyordu. Sözcükler çokgeneldi; çok anlamlı ve çokanlamsızlardı; ancak aklındanatamıyordu.

Masasının çekmecesini açtı veMellery'den almış olduğu notlarıçıkardı. Bilgisayarını kapattı venotları ilkinden başlayarak, sırasıylamasanın üzerine dizebilmek için,klavyeyi kenara itti.

Kadere inanır mısın? Beninanıyorum, çünkü seni bir daha hiçgöremeyeceğimi düşünüyordum —ama sonra bir gün, sen oradaydın.Her şey geri dönmüştü: Konuşmabiçimin, hareket tarzın - hepsindençok, düşünme şeklin. Eğer birisiaklından bir sayı tutmanı isteseydi,

aklından geçecek sayının neolduğunu biliyorum. Bana inanmıyormusun? Bunu sana kanıtlayabilirim.Aklından herhangi bir sayı tut - 1 ila1000 arasında herhangi bir sayı.Onu gözünün önüne getir. Şimdisırlarını ne kadar iyi bildiğimigöreceksin. Küçük zarfı aç.

Önceden yaptığı gibi zarfın dışını,içini, her yerini ve mesajın yazıldığıkâğıdı, 658 sayısının silik de olsaizini bulmak için inceledi. AmaMellery'nin aklına o an gelen busayıyı aklına getirebilecek en ufak

bir iz görünmüyordu. Hiçbir işaretyoktu. Daha sonra farklı incelemeleryapacaktı ama şimdilik yazarın 658'ibilmesini sağlayan her neyse,kâğıdın üzerine hafifçe yazılmış biryazı olmadığını anlamak onayetmişti.

Mesajın içeriğinde bir dizi iddiabulunuyordu ve Gurney bunlarısırasıyla sarı çizgili bir deftere yazdı:

Seni geçmişte tanıyordum amaseninle irtibatı kaybetmiştim.

Yakın zaman önce sana tekrarrastladım.

Hakkında birçok şey hatırlıyorum.

Senin sırlarını bildiğimi, kapalı birzarfın içine aklından geçecek ilksayıyı yazarak kanıtlayabilirim.

Mektuptaki ton şaşırtıcı bir şakahavası yaratıyordu ama aynızamanda Mellery'nin "sırlarını"bildiğinden bahsettiği için tehditolarak da algılanabilirdi - küçükzarftaki notta para istemesi, tehditihtimalini güçlendiriyordu.

658 ’i tuttuğunu bilmemseni şaşırttı mı?

Seni bu kadar iyi tanıyan

kişi kim? Cevabıöğrenmek istiyorsan,

Bana öncelikle senibulmak için harcadığım289.87 doları ödemengerekiyor.

Bu miktarı eksiksiz olarakaşağıdaki adrese gönder:

PK 49449, Wycherly, CT61010.

Bana NAKİT ya daKİŞİSEL ÇEK gönder.

Alıcı ismi X. Arybdis.

(Her zaman kullandığımisim bu değil.)

Açıklanamayan sayı tahmin etmeişinin üstüne, küçük nottayazdıklarıyla onun kişisel hayatıylailgili bilgi sahibi olduğunu vurguluyorve Mellery'i bulmaya çalışırkenharcamış gibi bahsettiği 289.87doları küsuratıyla istiyor (oysa ilknotta şans eseri gerçekleşen birkarşılaşmadan söz ediyor), kimliğiniaçıklamadan önce çek ya da nakitolarak ödeme seçenekleri sunuyor;çeki "X. Arybdis" adına istiyor,Mellery'nin ismi tanımamasınınaçıklamasını yapıyor ve Wycherly'debulunan bir posta kutusunun adresini

veriyor. Gurney tüm düşündüklerini,düşüncelerini organize edebilmekiçin, sarı defterine not aldı.

Bu düşünceler dört soruyuberaberinde getirdi: Sayı tahminetme işi, Mançuryalı Aday filmindekigibi hipnoz ya da ESP (duyular dışıalgılama) ile ilgili varsayımlaryapmadan nasıl açıklanabilirdi? İkincinotta geçen 289.87 doların,belirtildiği gibi "Mellery'i bulmayaçalışırken harcanan para" dışındaözel bir anlamı var mı? Nedensaçma bir ürünü pazarlamayaçalışan reklamlar gibi hem nakit hemde çek seçenekleri sunuldu? VeArybdis isminin, Gurney'in

hafızasının derinliklerinde bir şeylerçağrıştırmasının sebebi neydi? Busoruları, aldığı notların yanına altalta yazdı.

Ardından üç şiiri postalanmasıralarına göre tek tek masada açtı.

Kaç parlak melek dansedebilir

Bir iğne üzerinde

Kaç umut boğulabilir

Bin cin şişesinin içinde

Düşündün mü hiç

Bir silahtı bardağıngerçekte

Ve bir gün düşündüğünde

Tanrım, ben ne yaptım?

Aldığını geri vereceksin

Vermiş olduğunu aldığınzaman.

Biliyorum nedüşündüğünü,

Ne zaman uyuduğunu,

Nereye gittiğini,

Nereye gideceğini.

Seninle bir randevumuzvar,

Bay 658.

Yaptıklarımı yapıyorum

Ne para, ne de eğlenceiçin

Yalnızca borçlarınödenmesi için,

Düzeltilmesi gerekenlerindüzeltilmesi için.

Boyanmış bir gül kadar

Kırmızı kan için

Her insan bilir ki

Ne ekerse onu biçecektir.

Okurken ilk fark ettiği, yazarıntavrındaki değişmeydi. İlk iki nottakidüz yazıdan sonraki şiirlerin ilkindeyargılayıcı bir dil; İkincisinde açıkçabir tehdit, üçüncüsünde ise kin veintikam havası var. Bunun ne kadarciddiye alınması gerektiği ayrı birsoran ama bu notların açıkça verdiğibir mesaj var: Yazar (X. Arybdis?)Mellery'den geçmişte alkol yüzündenişlediği bir kabahatin intikamınıalmayı (öldürmeyi?) amaçlıyor.Gurney aldığı notların arasınaöldürmek yazınca, bir anda dikkatiikinci şiirin ilk iki dizesine kaydı.

Aldığını geri vereceksin

Vermiş olduğunu aldığınzaman.

Şimdi bunun tam olarak ne anlamageldiğini anlamıştı; anlam oldukçaaçıktı. Almış olduğun hayat için,kendi hayatını vereceksin. Seninyaptığının aynısı sana yapılacak.

Hissettiği heyecan mı onu haklıolduğuna inandırdı yoksa haklıolduğu için mi heyecanlandıbilmiyordu ama haklı olduğundanemindi. Ama bu, yine de sorularınacevap getirmemişti. Sadececevapların acilen bulunmasıgerektiğini göstermiş ve beraberindeyeni sorular getirmişti.

Bu gerçek bir tehdit miydi - yoksayalnızca korkunun verdiği acıyıhissetmesi için mi uğraşıyordu -yoksa yapacaklarını önceden habermi veriyordu? Yazar üçüncü şiirin ilkdizesinde "Yaptıklarımı yapıyorum"derken neyi kastediyordu? ŞimdiMellery'e yapacaklarını daha öncebaşkasına da yapmış mıydı? Acabayazar, Mellery'nin daha önce birliktebir şey yaptığı birisine dc zararvermiş olabilir miydi'? GurneyMellery'e öldürülen, suikast kurbanıolan ya da tehdit edilen bir arkadaşıya da tanıdığı olup olmadığınısormak için not aldı.

Belki dağ eteklerinde kararan

havada çakan şimşekler ve derindengelen gök gürültülerinin yarattığıürpertici hava, belki de yorgunlukyüzündendi, ama mektubu yazan kişiyavaşça gölgelerin arasındangörünür gibiydi. O şiirlerdeki sesinyırtıcılığı, kanlı niyeti ve dikkatli sözdizimi, nefret ve hesapçılık -korkutucu etkisinin altında bunedenlerin yattığını düşünmüştü.Yaklaşan fırtınanın habercisi olanhuzursuz havayla çevrelenmişçalışma odasının penceresindendışarıyı izlerken, mesajlarıniçerisinde gizlenen şeyin birpsikopatın soğukkanlılığı olduğunuhissedebiliyordu.

Tabi ki yanılıyor olabilirdi. Belli birhavanın, özellikle evdeyken veözellikle yalnız başınayken onugerçeklikten uzak düşünceleresürüklediği daha önce olmuştu.

Peki... İsimle ilgili hissettiği gariplikde neyin nesiydi? Hafızasının hangitozlu rafında yatıyordu?

Gece, Madeleine'in konserdendönmesinden uzun zaman önce,erken bir saatte yatağa girdi. Yarınmektupları Mellery'e geri verip,polise gitmesi konusunda ısraretmeye kararlıydı. Riskler çokyüksek, tehlike çok açıktı. Yatağagirdikten sonra, bir türlü uykuya

dalamadı. Aklı, hiç çıkışı ve bitişçizgisi olmayan bir yarış pisti gibiydi.Bu, bazı davalarda çok yoğundikkatini verdikten sonra ödemeyealışkın olduğu bir bedeldi (kendisibuna inanıyordu). Saplantılı beyniuyuyakalmak yerine bu kısırdöngüdesıkışıp kaldığı zamanlarda ikiseçeneği vardı. Yatakta kalıp bununiki ya da üç saat sürmesinibekleyebilir ya da kendisini zorlayıpyataktan çıkar ve üzerini giyinirdi.

Birkaç dakika sonra üzerine kotpantolon ve eski rahat bir süvetergiyip, avluya çıkmıştı. Kapalıgökyüzündeki dolunayın çok zayıfışığında ambar görünüyordu.

Avludaki pürüzlü yolda oraya doğruyürümeye karar verdi.

Ambarın ötesinde küçük havuz vardı.Yolun yarısında durdu ve köyyönünden gelmekte olan bir arabanınyoldan geçerken çıkardığı sesidinledi. Yaklaşık sekiz yüz metreileriden geçtiğini tahmin etti.Catskills'in, çakalların ulumasındandaha yüksek bir gürültüye şahitolmadığı bu sessiz köşesinde, çokuzaktaki bir aracın sesi rahatlıkladuyuluyordu.

Biraz sonra avluyu çevreleyen altınbaşaklar, Madeleine'in arabasınınfarlarıyla aydınlandı. Avluya doğru

döndü ve çıtırdayan çakıllarınüzerinde durup farları kapattı.Arabadan inip, gözleri karanlığaalışmaya çalışırken tedbirli havasıylaGurney'e doğru yürüdü.

Yumuşak, arkadaşça bir ses tonuyla"Ne yapıyorsun?" diye sordu.

"Uyuyamadım. Düşünüp durdum.Havuzun etrafında bir yürüyüşün iyigeleceğini düşündüm."

"Yağmur yağacak gibi duruyor."Sözlerinin sona ermesiyle gökgürültüsü duyuldu.

Gurney başını salladı.

Madeleine onun yanında durup derinbir nefes aldı.

"Harika kokuyor. Haydi gel, birazyürüyelim," dedi onun koluna girerek.

Havuza vardıklarında yol, biçilmişekinlerin başlamasıyla genişledi.Ağaçların arasından bir baykuş öttü- daha doğrusu onlar yaz başlarındabu sesi duyduklarında bunun baykuşsesi olabileceğini düşündüler-, herdefasında bunun baykuş olduğunadaha emin oldular. Gurney'e görezamanla daha çok inanmanın hiçbirmantığı yoktu fakat aynı zamandabu durumu ilginç bulmasına rağmenMadeleine'e söylerse kızıp

sıkılacağını biliyordu. O yüzdenhiçbir şey demedi ve onu, ne zamansusması gerektiğini bilecek kadar iyitanıdığı için mutlu oldu. Yavaşça,huzurlu bir sessizlik eşliğinde havuzundiğer tarafına yürüdüler. Madeleinehaklıydı - havada çok tatlı bir kokuvardı.

Bazen Gurney'e evliliklerinin ilkyıllarını hatırlatan böyle anlar olurdu;basit ama duygusal, sessizyakınlaşma imlan, kazadan öncekiyıllarda olduğu gibi... "Kaza" -hafızasındaki olaylara bir kılıf gibisardığı bu yoğun ve kapsamlı kelimekeskin uçlu detayların kalbiniparçalamasını engelliyordu. Kaza -

ölüm - bir güneş tutulması yarattı veevliliklerini vardiyalı çalışan biralışkanlık, görev, yakın arkadaşlık venadiren umut ışığının yandığı birşeye dönüştürdü. Nadiren umutluhissettikleri zamanlar, eskiden nasılbir ilişkileri olduğunu hatırlatmak vebunun yeniden mümkün olabileceğimgöstermek için aralarından parlak birelmasın geçip gitmesi gibiydi.

Madeleine parmaklarını kollarının içtarafında, dirseklerinin özerindebirleştirip, "Durmadan savaşıyorgibisin," dedi.

Bu kez de haklıydı.

Sonunda Gurney "Konser nasıldı?"diye sordu.

"İlk yarısı barok tarzıydı, güzeldi.İkinci yarısı yirminci yüzyıl tarzıydı,iyi değildi."

Gurney önemsemediği yirminci yüzyılmüziğiyle ilgili fikirlerindenbahsedecekti ki, susup fikirlerinikendisine saklamayı tercih etti.

"Niçin uyuyamadın?"

"Emin değilim."

Madeleine'in sesindeki şüphehissediliyordu. Gurney'in kolundan

çıktı. Yarım metre uzaklarındakihavuza bir şey düştü.

"Mellery olayım aklımdançıkaramadım," dedi.

Madeleine cevap vermedi.

"Bütün ayrıntılar kafamda dönüpdurdu; kendimi çok huzursuzhissettim - mantıklı düşünemeyecekkadar yorgunum."

Yine cevap vermedi ve düşünce dolubir sessizlik oldu.

"Notun üzerindeki ismi düşünüpdurdum."

"X. Arybdis?"

"Sen nasıl?.. Bu isimdenbahsettiğimizi duydun mu?"

"Kulaklarım iyi duyar."

"Biliyorum ama şaşırdım."

"İsim aslında X. Arybdis olmayabilir,biliyorsun," dedi umursamaz birtavırla ve Gurney bunun tamamenfarkındaydı.

"Ne?" dedi Gurney, duraksayarak.

"X. Arybdis olmayabilir."

"Ne demek istiyorsun?"

"Konserin ikinci yarısında berbat veahenksiz parçalardan birisinidinlerken modern bestecilerinçellodan nefret ettiklerini düşündüm.Bu kadar güzel bir enstrümandanneden bu kadar kötü bir gürültüçıkarırsın ki? Kulak tırmalayıcıkorkunç bir zırıltı..."

Sesinde meraktan doğacak gerginliğiengellemeye çalışarak yumuşakça"Ve?.." dedi.

"Tam o sırada kalkıp gidecektimfakat yapamadım. Çünkü Ellie'yioraya ben götürmüştüm."

"Ellie?"

"Tepenin alt tarafında oturan Ellie -iki araba gitmekten daha mantıklıdeğil mi? Ama o eğleniyor gibigörünüyordu. Nasıl eğlenebildiğiniTanrı bilir."

"Evet?"

"Sonra kendime sordum: Zamangeçirmek ve bu müzisyenleriöldürmeden oturabilmek için neyapabilirim?"

Havuzdan bir ses daha geldi veMadeleine susup dinledi. Onungülümsediğini görür, hisseder gibioldu. Madeleine kurbağaları çokseverdi.

"Ve?"

"Ve kendi kendime Christmas1 kartıgöndereceklerimin listesini yapmayabaşlayabileceğimi düşündüm -aylardan kasım - ardından kalemimiçıkardım ve program kâğıdınınüstüne, sayfanın başına 'X-maskartları' yazdım - Christmaskelimesinin tamamını değil,kısaltmasını, X-M-A-S," dedi; sonkelimeyi heceleyerek.

Gurney, anlayıp anlamadığını sorargibi anlattığını karanlıkta duymaktançok hissediyordu.

"Devam et," dedi.

"Bu kısaltmayı ne zaman görsembana küçük Tommy Milakos'uhatırlatır."

"Kim?"

"Tommy dokuzuncu sınıftaykenKızlar Balosu Günü'nde bana aşıkolmuştu."

Gurney sinirli bir tavırla “Ben onunVeda Günü olduğunu sanıyordum,"dedi.

Madeleine ciddiye almadığını bellietmek için bir saniye duraksayıp,devam etti.

"Her neyse, bir gün iriyarı bir kadınolan Rahibe Immaculata, Katoliklerinkutsal günleriyle ilgili küçük birsınavda Christmas kelimesini Xmasşeklinde kısalttığım için banabağırdı. Bunu böyle yazan herkesin,Christmas'in içerisinde geçen Christ(İng. İsa) kelimesini kastençıkardığını söyledi. Sinirden deliyedönmüştü. Bana vuracağınıdüşündüm. Fakat o sırada Tommy -tatlı, minik gözlü Tommy - yerindenfırladı ve 'O, X değil,' diye bağırdı.

"Rahibe Immaculata şok olmuştu. İlkkez birisi onun sözünü kesmeyecesaret edebilmişti. Tommy'e öylecebaktı, Tommy de ona baktı; benim

minik şampiyonum. 'Bu İngilizce birharf değil,' dedi. 'Bu Yunanca birharftir. İngilizce'deki ch sesininaynısıdır. Yunanca'da İsa kelimesininilk harfidir.' Tommy Milakos Yunanolduğu için, tabii ki herkes onun haklıolduğuna emindi."

Karanlığın içerisinden onunhatıralarına hafifçe gülümsediğinigörür gibi oldu, hatta bir iç çekişduyduğundan bile şüphelendi. Belkide iç çekme konusunda yanılıyordu;en azından öyle umdu. Ayrıca birnokta daha vardı - kahverengi gözlerimavi gözlere tercih ettiğini ağzındankaçırmış olabilir miydi? Kendine gel

Gurney, dokuzuncu sınıftanbahsediyor.

Madeleine devam etti, "Yani, 'X.Arybdis' aslında 'Ch. Arybdis ' olabilirmi? Belki de 'Charybdis'? Bu Yunanmitolojisinde olan bir şey değil mi?"

"Evet," dedi, kendi kendisine konuşurgibi. "Seylla ve Charybdis ’inarasında..."

"'Kaya ve taş arasında sıkışmak' gibimi?"

Başını salladı. "Onun gibi bir şey."

"Hangisi hangisi?"

Soruyu duymamış gibi, olasılıklarüzerinde durabilmek için Charybdis'leima edilebilecek şeyleri düşündü.

Madeleine'in kendisine sorusorduğunu fark edip "Hımm?" dedi.

"Seylla ve Charybdis," dedi. "Kayave taş. Hangisi hangisi?"

"Bu birebir çeviri değil, sadeceyaklaşık anlamı. Seylla ve CharybdisMessina Boğazı'ndaki denizintehlikeleriydi. Gemiler ikisininarasından geçmek zorundakalıyorlar ve genellikle yokediliyorlardı. Mitolojide yıkımşeytanları olarak geçerler."

"Deniz tehlikeleri derken... nasılyani?"

"Seylla gemilerin çarpıp battıklarısivri uçlu kayalar yığınının adıydı."

Gurney anlatmaya devametmeyince, Madeleine "Peki yaCharybdis?" diye sordu.

Gurney boğazını temizledi.Charybdis'le ilgili bir şey onu rahatsızetmiş gibi görünüyordu. Charybdisbir girdaptı. Çok güçlü bir girdap...Ona yakalanan bir kişi aslakurtulamazdı." Yıllar önce izlemişolduğu bir Odyssey versiyonundakiadamın girdapta boğulma

sahnesindeki buruşmuş yüz ifadesinirahatsız edecek bir netlikle hatırladı.

Ağaçların arasından gelen sestekrar duyuldu.

"Hadi," dedi Madeleine. "Eveçıkalım. Yağmur başlamak üzere."

Gurney öylece, düşünceleri arasındaboğulmuş, duruyordu.

Madeleine "Hadi," diye ısrar etti."Islanmadan girelim."

Gurney onu arabaya doğru takip ettive arabayla yavaşça avlusuna doğrugittiler.

Arabadan çıkmadan önce Gurneyona dönüp, "Her X harfi gördüğündeaklına ch gelmiyor, değil mi?" diyesordu.

"Tabi ki hayır."

"Peki neden?.."

"Çünkü 'Arybdis' kulağa Yunancageliyordu."

"Doğru. Elbette."

Madeleine karşısında oturan eşineanlaşılmaz ve karanlığın bir kat dahagölgelediği bir ifadeyle baktı.

Bir süre sonra yüzünde birgülümsemeyle "Düşünmeyi hiçbırakmazsın, değil mi?" dedi.

Ardından, söylediği gibi yağmurbaşladı.

Dokuzuncu Bölüm

Eşsiz Adam

Dağların arkasında bir süre gizlenen

soğuk, bölgeye beraberinde- rüzgârve yağmur getirerek geldi. Sabahsaatlerinde yerler yapraklarlakaplıydı ve havada yoğun birsonbahar kokusu vardı. Güneş ışığııslak çimenlerin üzerindeki sudamlalarında parıldıyordu.

Gurney arabasına yürürken hissettiğişey ona çocukluğunu hatırlattı; tatlıçimen kokusu onun için huzur vegüvenlik demekti. Ardından bu hisyerini günlük düşüncelere bırakarakkayboldu.

Ruhani Yenilenme Enstitüsü'ne doğrugidiyordu. Mark Mellery polisi işekarıştırmama konusunda ısrarcı

olursa diye, Gurney bun onunla yüzyüze konuşmak istiyordu. Amacı eliniayağını bu sorundan çekmek değildi.Hatta üzerinde düşündükçe, eskisınıf arkadaşının bulunduğu ilginçnokta, bunun kiminle nasıl bir ilgisiolabileceği ve onu tehdit eden şeyinne olduğu, daha çok ilgisiniçekiyordu. Gurney sınırlarını iyi bilsede, bu araştırmada hem yerel polisehem de kendisine yer olacağınıdüşünüyordu.

Mellery'i arayıp geleceğini habervermişti. Dağların arasında arabakullanmak için harika bir gündü.Peony'e giden yol önce diğerCatskills köyleri gibi önemli yolların

kesiştiği yere on dokuzuncu yüzyıldakurulmuş Walnut Crossing'dengeçiyordu. Kavşak olduğu gibiyerinde duruyordu. Bölgeye adınıveren fındık ağaçlan, bölgedekizenginlikle birlikte yok olupgitmişlerdi. Fakat mahvolmuşekonomi ilginç bir görüntü yaratmıştı- yıkık dökük ambarlar ve depolar,paslı sabanlar ve saman dolu elarabaları, kurumuş otlarla dolu, terkedilmiş gibi görünen boş avlular.Walnut Crossing'den Peony'e gidenyol, birkaç çiftliğin yer aldığı, hayattakalabilmek için yeni yollar arayan birnehir vadisinden geçiyordu.Abelard'ın çiftliği de bunlardan

birisiydi. Dillweed Köyü veyakınlarda bir nehrin arasında kalmışbu yer "Hormonsuz Sebzeler"üretmeye adanmıştı. Bu sebzelerdaha sonra Abelard’ın marketindetaze ekmekler, Catskills peynirleri veharika kahvelerin yanındasatılıyordu. Gurney binanın önündekipark yerine arabasını bıraktığı ancanı bu kahveden çekmişti.

Yüksek tavanlı binanın kapısındaniçeri girer girmez, Gurney sağduvarın karşısında dizili duran kahvetermoslarına yöneldi. Beş yüzgramlık bardağına Starbucks'ın yarıfiyatına ama oradakinden daha iyikahveyi, yüzüne nefis kokunun

yaydığı gülümseme eşliğindedoldurdu.

Maalesef Starbucks düşüncesiylebirlikte aklında genç ve başarılıStarbucks müşterisi tipi canlandı.Bunun üzerine aklına Kyle'ıngelmesiyle yüzünü buruşturdu. Buonun her zamanki tepkisiydi. Burahatsızlığın, kendi korumasınaKyle'dan daha fazla ihtiyaç duyan veakıllı bir polis olan babasınahayranlık duyan bir erkek çocuközleminden geldiğini düşündü. İlginçbir şekilde henüz yirmi dörtyaşındayken Wall Street'tenkazandığı ilginç oranda yüksekparayla aldığı ilginç derecede pahalı

Porsche'un içindeki öğrenmeyekapalı ve dokunması imkânsızKyle... Hâlâ bu genç adamıaramamıştı; oysaki çocuk yalnızcaen son aldığı Rolex saat veAspen'de yaptığı kayak tatilindenbahsetmek istiyordu.

Gurney kahvesinin parasını ödedi vearabasına geri döndü. Hâlâkendisinden beklenen aramayıdüşünürken telefonu çalmayabaşladı. Tesadüflerden hoşlanmazdıve telefon çalarken bunun Kyleyerine Mark Mellery olmasını umdu.

"Bugün attığın mesajı yeni aldım.Seni evden aradım fakat çıkmıştın.

Madeleine bana cep telefonunumaranı verdi. Umarım aramamdanrahatsız olmamışsındır."

"Sorun nedir?"

"Çek iade edildi. Arybdis'e 289.87doları gönderdiğim Wycherly'dekiadreste oturan kişi bana o adrestebu isimde birisinin oturmadığını,adresi yanlış yazmış olabileceğimibelirten bir notla birlikte çeki gerigönderdi. Fakat yeniden kontrolettim. Posta kodu doğru... Davey?Orada mısın?"

"Buradayım. Sadece anlamayaçalışıyorum."

"Sana notu okuyayım. 'Postakutumda mesajınızı buldum. Adrestebir hata olmalı. Burada X. Arybdisadında birisi yaşamıyor.' İmza'Gregory Dermott' diye birisine ait.Kâğıdın üzerindeki antette 'GDGüvenlik Sistemleri' yazıyor veWycherly'ye ait bir adresle telefonnumarası var."

Gurney X. Arybdis'in aslında gerçekbir isim olmadığını ve mitolojidekurbanlarını parçalara ayıran birgirdap üzerine yapılmış bir kelimeoyunu olduğunu anlatacaktı kikonunun yeterince rahatsız ediciolduğuna karar verdi. Anlatacağıürkütücü şeyler enstitüye varana

kadar bekleyebilirdi. Mellery'e birsaat içinde orada olacağını söyledi.

Bu da ne demek oluyordu? Olanlaraakıl sır erdiremiyordu. Belli birmiktarda para isteyip, çekianlaşılması zor bir mitolojikkahramanın adına göndertmek vegeri döneceğini bilerek yanlış biradres vermekteki amaç ne olabilirdi?Ardından gelen garip şiirler nedenhep karışık ve anlamsız başlıyordu?

Olayın gizemiyle birlikte Gurney'inilgisi de artıyordu.

Onuncu Bölüm

Kusursuz Mekân

Peony, yansıtması beklenentarihten iki kat uzak bir kasabaydı.Woodstock'la yan yana olan bukasaba, onunla eşit yoğunluktapsikedelik, rock konserleri geçmişinesahipti; öte yandan Woodstock isegenellikle seksen kilometre uzaktakiBethel'de bulunan bir çiftlikte tütenesrar dumanı ile birlikte anıldığı içinkendi yapay aurası ilebeslenmekteydi. Peony'in görüntüsüduman ve aynalardan ibaretti; ve buhayali temel üzerine inşa edilmiş,akla kolayca gelebilecek ticariyapılar - New Age türünde kitaplarsatan dükkanlar, tarot falı bakılansalonlar, dövmeciler, gösteri

sanatları için ayrılmış alanlar,vejetaryenler için özel restoranlar davardı. İhtiyarlaşan yeni yetmelerin,eski tip Volkswagen otobüslerindebiletsiz seyahat eden yolcuların vederiden kuş tüyüne kadar her şeylesarıp sarmalanmış seçmecilerinçekim merkeziydi adeta.

Elbette bu kadar renkli garipliklerinarasında, turistlere para harcatanbirçok olanak vardı: İsimleri vedekorları acayip, kültürel bir ziyaretyaptığım düşünmeyi seven zenginturistlere göre ürünlerle doludükkânlar ve restoranlar.

Peony'in yolları para kokuyordu.

Emlak fiyatları normalin iki katıydı ve11 Eylül'den sonra üç katmaçıkmıştı. Çünkü bu olaydan sonrazengin New York sakinlerininparanoyaları, yerini dağ evifantezisine bırakmıştı. Kasabayıçevreleyen tepelerdeki evlerinsayıları artmış, boyutları büyümüş,Blazer marka cipler yerlerini Hummerve Land Rover'lara bırakmış ve haftasonu için oraya giden insanlar RalphLauren dağ evinde ne giyilmesigerektiğini söylüyorsa, o kıyafetlerigiyiyorlardı.

Avcılar, balıkçılar ve öğretmenlerinyerini, avukatlar, banka yatırımcılarıve boşanma sonrası aldıkları

paralarla kültürel aktivite, cilt bakımıve ruhsal tedavi yapan türlü bilgelerinmasraflarım karşılayan belli bir yaşagelmiş kadınlara bırakmıştı. HattaGurney yerel nüfusun, hayatiproblemleri çözen gurulara olanmerakının Mellery'i burada bir yeraçmaya itmiş olabileceğinidüşünüyordu.

Google'ın, bir tepenin yanındakiormanlık arazinin içinden kıvrılanFilchers Brook Caddesi içingösterdiği yoldan devam edip,kasaba merkezine varmadan ilçeninana caddesine saptı. Yol onukenarda bir buçuk metre kadaruzanan, bölgede bulunan taştan

yapılmış bir duvara getirdi. Duvarısaraypatılar kaplamıştı. Duvarın ortakısmında aralarında yaklaşık on beşmetre olan iki kapı vardı vebunlardan birisi giriş, diğeri isedolambaçlı bir yolun sonundaki çıkışkapısıydı. Girişlerden ilkinin üzerindebronz bir tabela asılıydı: MELLERYRUHANİ YENİLENME MERKEZİ.

Araba yolundan döndükten sonraiçeridekilerin güzelliği daha dikkatçekiciydi. Gurney'in baktığı heryerde, planlanmamış bir kusursuzlukizlenimi vardı. Çakıl yolun etrafındakisonbahar çiçekleri rastgele açmışgibilerdi. Ama tıpkı Mellery'ningörünüşünde olduğu gibi, bu sıradan

görüntünün de bilinçli olduğunaemindi. Düşük profilli zengin imajındaher zaman olduğu gibi, özenleverilmiş bir salaşlık havası vardı veçiçeklerin arasında solmuş olanlarınhepsi budanmıştı. Araba yoluGurney'i, incelikle süslenmiş birbahçeye sahip, Georgia tarzı birmalikâneye getirdi.

Kapının önünde, amirane havasıolan, kızıl sakallı bir adam dikilmiş,kendisini süzüyordu. Gurney camınıaçıp, nerede park yeri bulabileceğinisordu. Adam düzgün İngilizaksanıyla araba yolunu sonunakadar takip etmesi gerektiğinisöyledi.

Ancak bu yol Gurney'i Filchers BrookCaddesi'ne açılan başka bir kapıyagetirdi. Diğer kapıdan dönüp,yeniden içeri girdi ve evin önünedöndü. İngiliz adam hâlâ buradaduruyor ve ilgiyle Gurney'ebakıyordu.

"Yolun sonu beni anayola götürdü,"dedi Gurney. "Bir yanlışlık mıyaptım?"

"Ne kadar aptalım!" diye bağırdıadam, duruşuna yakışmayan abartılıbir üzüntüyle. "Her şeyi bildiğimisanıyorum ama geneldeyanılıyorum!"

Gurney, adamın deli olabileceğindenşüphelendi. Aynı zamanda orayagelen ikinci bir adamın farkına vardı.Dev bir orman gülünün gölgesindeduran ve Soprano konseri bekler gibidikkatle onları izleyen adam, esmerve tıknazdı.

"Ah," diye haykırdı İngiliz adamaraba yolunun ötesini göstererek,"Cevap burada! Sarah seni koruyucukanatlarının altına alıp, sana eşlikeder. Aradığın kişi, o!" Adam bunlarısahnede oyun sergiler havasıylasöyledikten sonra arkasını dönüpgitti ve karikatür kitaplarındanfırlamış bir gangster gibi duran adambelli bir mesafeden onu takip etti.

Gurney, tombul yüzündeki endişeliifadeyle araba yolunda duran kadınınyanına gitti.

"Olacak iş değil! Olacak iş değil!Arabanla daireler çizip duruyorsun,seni iyi karşılayamadık."Gözlerindeki endişenin boyutukorkutucuydu. "Ben sizin arabanızıalayım. Siz doğrudan eve geçin."

"Gerek yok. Sadece park alanınınnerede olduğunu söyleyebilirmisiniz?"

"Elbette! Beni takip edin. Bu kezkaybolmadığınızdan emin olacağım."Ciddi bir görevi yerine getirmesi

gerekiyormuş gibi konuşuyordu.

Gurney'e kendisini takip etmesiniişaret etti. Kocaman bir karavana yolgösteriyormuşçasına elini sallıyordu.Diğer elinde kapalı bir şemsiyetutuyordu. Yavaş yavaş, Gurney'inkendisini kaybetmesinden korkuyorgibi yürüyordu. Çalıların bittiği boşbir alana vardıklarında kadınkenarda durup Gurney'e etrafıağaçlarla çevrili dar bir yolu işaretetti. Gurney kadına yaklaşınca,kadın açık camdan içeriyeşemsiyesinin ucunu soktu.

"Bunu al!" diye bağırdı.

Gurney şaşkın bir şekilde durdu.

Kadın, "Dağ havası hakkındasöylenenleri bilirsin," diye açıkladı.

"Sorun olmayacağına eminim." Onunyanından geçip park alanına doğruilerledi. Yaklaşık on altı arabanınbulunduğu yer, içerideki arabasayısının iki katını alırmış gibiduruyordu. Temiz dikdörtgen alan,çiçeklerin ve ağaçların ortasında yeralıyordu. Park alanının sonunda,görkemli, bakır rengi bir kayın ağacı,alanı, rengi güneşte parlayankırmızı, üç katlı bir ambardanayırıyordu.

İki kocaman cipin arasındaki boşluğuseçti. Park ederken, dalyalarınarasında durmuş, kendisini izlemekteolan bir kadın fark etti. Arabadaninince, bu narin, utangaç, ince kemiklive eski zamanlara ait tarzıyla hoşgörünümlü kadına gülümsedi. Eğerbir oyuncu olsaydı, diye düşündüGurney, The Belle of Amherstfilminde Emily Dickinson'ıoynayabilirdi.

"Mark'ı nerede bulabileceğimisöyleyebilir..." Fakat narin görünümlükadın onun lafını sorusuyla böldü.

"Sana kim buraya park edebileceğinisöyledi?"

On Birinci Bölüm

Eşsiz Hizmet

Gurney park alanından çıkıp

arnavutkaldırımlı yoldan yürüyerek,kurumun ofis ve ders merkezi olarakkullandığını düşündüğü Georgiatarzı binanın etrafım dolaşıp, yüz ellimetre ilerideki daha küçükgörünümlü Georgia tarzı eve doğruyürüdü. Patikadaki bir tabelada altınrengi harflerle ÖZEL MÜLKyazıyordu.

Gurney zile henüz basmamışkenMark Mellery kapıyı açtı. WalnutCrossing'e gelirken giydiği gibi pahalıama sade bir kıyafet giymişti.Arkasında görünen mimari, dekor veüzerindeki kıyafet ona bir beyefendihavası veriyordu.

"Seni görmek güzel, Dave!"

Gurney antikalarla dolu, kestanerengi girişten içeriye girdi ve Melleryonu evin arka tarafına doğru, rahatbir çalışma odasına götürdü.Şöminede çıtırdayarak yanan ateşodaya vişne kokusuna benzer birkoku yayıyordu.

İki adet sandalye, şöminenin önündesağda ve solda olmak üzerekarşılıklı duruyorlardı. Şömineninkarşısında ise U şeklinde bir koltukvardı. Sandalyelerine oturduktansonra Mellery yolu bulmada sorunyaşayıp yaşamadığını sordu.Gurney gelirken üç ayrı kişiyle

yaptığı garip konuşmalardanbahsetti ve Mellery onların kurumunmisafirleri olduklarını ve yaptıklarınınkendini -keşfetme terapisinin birparçası olduğunu anlattı.

"Burada kaldıkları dönem boyunca,"diye başladı Mellery, "her konuk onfarklı rol oynar. Bir gün Hata Yapanıoynayabilir - İngiliz arkadaşımız daanlattığın kadarıyla seninle tanıştığısırada bu rolü oynuyormuş. Ertesigün Yardımsever olabilir - bu da,arabanı park etmek isteyen Sarah'moynadığı rol. Diğer bir rol ise'Muhalefet Olan'dır. Sanırım sonkarşılaştığın bayan bu rolü büyük birhevesle oynuyormuş."

"Bunların ne anlamı var?"

Mellery gülümsedi. "İnsanlarhayatlarında belli roller üstlenirler.Rollerin içerikleri - ya da senaryoları- genellikle bilinçsiz olup kişitarafından seçilmemiş gibi görünsede tutarlı ve tahmin edilebilirdirler."Bu anlattıklarını büyük ihtimalleyüzlerce kez anlatmış olmasınarağmen, konuşmaya devamediyordu. "Misafirlerimizin çoğu çokbilgece olduğunu düşünse de,burada yaptığımız şey basit. Onlarabilinçsizce oynadıkları rolleri,bunların yararlarını ve nelere mâlolabileceklerini, diğerlerini nasıletkilediklerini gösteriyoruz.

Misafirlerimiz kendilerininsergiledikleri davranış tarzlarını günışığında görmeyi başardıkları an,her tarzın aslında bir seçim olduğunugörmelerine yardım ediyoruz.Sonrasında bunu devam ettirebilir yada bırakabilirler. Sonra - burası enönemli bölüm - onlara zararlıhareketlerini yararlı olanlarladeğiştirebilecekleri bir davranışprogramı sunuyoruz."

Gurney, adamın gerginliğininkonuştukça azaldığım fark etti. Ateşlibir şekilde anlattığı konununheyecanıyla gözleri parlıyordu.

"Bu arada tüm bunlar sana tanıdık

gelebilir. Kendine yardım konusununbasit dünyasında sürekli kullanılankelimeler tarz, seçim ve değişimdir.Fakat misafirlerimiz bize buradabambaşka bir şey yaptığımızısöylüyorlar - özünde bambaşkabirşey. Geçen gün aralarından birtanesi bana, 'Burası dünyaüzerindeki en mükemmel yer,' dedi."

Gurney sesindeki şüpheyihissettirmemeye çalışarak"Uyguladığınız tedaviler çok güçlüolmalı," dedi.

"Bazıları öyle olduğunu söylüyor."

"Bazı güçlü tedavilerin sert olduğunu

duydum."

Mellery "Burada değil," dedi. "Bizimyaklaşımımız her zaman yumuşak vehoştur. Kullandığımız zamir sendeğil, bizdir. Bizimbaşarısızlıklarımızdan,korkularımızdan ve sınırlarımızdanbahsederiz. Asla kimseyi parmaklagösterip bir şeyle suçlamayız.Suçlamaların, inkâr duvarlarınıyıkmak yerine daha dagüçlendirdiğine inanırız.Kitaplarımdan birisini incelersenfelsefemizi daha iyi anlayacaksın."

"Sadece burada tabir yerindeysefelsefenizde olmayan şeylerin

gerçekleşebileceğini düşündüm."

"Biz ne söylüyorsak, onu yapıyoruz."

"Hiç zorlama olmadan?"

"Neden bu konuda ısrar ediyorsun?"

"Birinin taşaklarını sana karşılıkvereceği kadar sert tekmelemişolabilir misin diye düşünüyordum."

"Bizim yaklaşımız nadiren birisinisinirlendirir. Ayrıca mektuparkadaşım her kimse, hayatımınenstitüden önceki dönemlerine aitbirisi."

"Belki öyledir, belki de değildir."

Mellery kafası karışmış haldekaşlarını çattı. "Benim içtiğimgünlere kafayı takmış; sarhoşkenyaptığım bir şeye... Bu yüzdenenstitüden önceki günlerden birisiolmalı diyorum." .

"Diğer yandan seni yeni tanıyan,içtiğin günleri yalnızca kitaplarındaokuduğu için bilen ve senikorkutmaya çalışan birisi de olabilir."

Mellery gözlerini bir noktaya dikmiş,bu olasılıklar üzerinde düşünürken,genç bir kadın içeri girdi. Parıldayanyeşil gözleri ve atkuyruğu yapılmış

kızıl saçları vardı.

"Böldüğüm için özür dilerim.Telefonunuzdaki mesajlara bakmakisteyeceğinizi düşündüm."

Küçük bir tomar halinde, pembekâğıtlardaki notları Mellery'e verdi.Gurney, onun yüzündeki şaşkınifadeden bu şekilde çok sıkbölünmediğini anladı.

"En azından," dedi kadın, tek kaşımbüyük bir ciddiyetle kaldırarak, "enüsttekini görmek isteyebilirsiniz."

Mellery notu iki kez okuduktan sonra,arkasına yaslanıp mesajın bulunduğu

kâğıdı, masanın karşısında oturanGurney'e uzattı. O da mesajı iki kezokudu.

Üstteki 'Kime' kısmında 'Bay Mellery'yazıyordu.

'Kimden' kısmında ise 'X. Arybdis'.

Mesaja ayrılan kısımda iseaşağıdaki satırlar yer alıyordu:

Tüm gerçekler arasından

Hatırlamakta zorlamanda,

En gerçek iki tanesi işteburada:

Her şeyin bir bedelivardır.

Ve her bedel günügelince ödenir

Arayacağım seni bu gecesözünü vermek için

Seni kasımdagöreceğimin

Olmazsa, aralıktagöreceğimin

Gurney kadına mesajları doğrudankendisinin alıp almadığını sordu.Kadın Mellery'e baktı.

Mellery "Pardon, sizi tanıştırmadım.Sue, bu benim eski ve yakın birarkadaşım Dave Gurney. Dave, bubenim harika asistanım SueMacNeil."

"Tanıştığıma memnun oldum,Susan."

Susan kibarca gülümseyerek, "Evet,mesajı doğrudan ben aldım," dedi.

"Kadın mıydı, erkek miydi?"

Önce tereddüt etti. "Çok garip. İlkizlenimim erkek olduğuydu. Tiz seslibir erkek... Sonra emin olamadım.Ses değişti."

"Nasıl yani?"

"Önce sesini kadın gibi çıkarmayaçalışan bir erkek gibi geldi. Sonrasesini erkek gibi çıkarmaya çalışanbir kadın olabileceğini düşündüm.Seste doğal olmayan, zorlayarakyapılan bir şey vardı."

Gurney "İlginç," dedi. "Bir şey daha -sana söylediği her şeyi not aldın

mı?"

Tereddüt etti. "Ne demek istediğinizianladığımdan emin değilim."

"Bana öyle geliyor ki," dedi pembenotu kaldırarak, "bu mesaj sanadikkatle söylenmiş, satırların neredebiteceği bile."

"Bu doğru."

"Öyleyse sana satırların sırasının daönemli olduğunu ve bu yüzden tamolarak söylediği gibi yazmanısöylemiş olmalı."

"Ah, anladım. Evet, bana yeni satır

başlatacağım yerleri söyledi."

"Burada yazmayan başka bir şeysöyledi mi?"

"Şey... evet, bir şey daha söyledi.Kapatmadan önce, bu enstitüdedoğrudan Mark Mellery için çalışıpçalışmadığımı sordu. 'Evet, onun içinçalışıyorum,' dedim. Ardından adam,'Yeni iş fırsatları aramayabaşlayabilirsin. Ruhani yenilenmeninölmekte olan bir alan olduğunuduydum,' dedi. Sonra güldü. Adamkomik bir şeyler olduğunu düşünüyorgibiydi. Son olarak mesajı BayMellery'e derhal iletmemi söyledi. Buyüzden ofisten buraya hemen

geldim." Mellery'e endişeli bir bakışattı. "Umarım pat diye çıkıp gelmemsorun olmamıştır."

Mellery, her şey kontrolü altındaymışedasıyla "Tabii ki sorun değil," dedi.

Gurney "Susan, ondan bahsederken'adam' diye hitap ettiğini fark ettim,"dedi. "Bu onun erkek olduğuna eminolduğun anlamına mı geliyor?"

"Sanırım."

"Bu gece saat kaçta arayacağınadair bir şey söyledi mi?"

"Hayır"

"Hatırladığın başka bir şey, ufacık veönemsiz gibi görünen bir şey varmı?"

Alnını hafiften kırıştırdı. "Garip birürperti hissettim - içimden bir ses iyiniyetli biri olmadığını söylüyor."

"Sesi sinirli gibi miydi? Sert?Tehditkar?"

"Hayır, öyle değil. Kibardı fakat..."

O, doğru sözcükleri ararken Gurneybekledi.

"Belki fazla kibardı. Belki dc garipsesi yüzünden... Bunu neden

hissettiğimi tam olarak bilemiyorum.Ama beni korkuttu."

Ana binadaki ofisine dönmek içinodadan çıkınca, Mellery gözleriniayaklarının arasındaki zemine dikti.

Gurney söylemek istediği şey içindoğru zaman olduğunu düşünerek,"Polise gitme vakti geldi," dedi.

"Peony polisine mi? Tanrım, eşcinselhareketinden farksız olur."

Gurney bu gereksiz espri denemesiniduymamış gibi yaptı. "Yalnızcabirkaç anlamsız mektuplauğraşmıyoruz, bir de telefon açıyor.

Karşımızda senden nefret eden,intikam almak isteyen birisi var. Onungörüş alanındasın ve belki de tetiğebasmak üzere..."

"X. Arybdis mi?"

"X. Arybdis ismini bulan adamladesek daha doğru olur."

Ardından Gurney, Madeleine ilekonuştuklarının üzerine Yunanmitolojisindeki ölümcül Charybdis'leilgili hatırladıklarını anlattı. Ardındaninternetteki aramaları sonucundaConnecticut ya da civarındaki hiçbireyalette X. Arybdis'e ait bir kayıtbulamadığını ekledi.

Mellery rahatsız bir tavırla "Birgirdap mı?" diye sordu.

Gurney başını salladı.

"Tanrım," dedi Mellery.

"Ne oldu?"

"Bu, benim boğulmakla ilgili en büyükkorkum."

On İkinci Bölüm

Dürüstlüğün Önemi

Mellery elinde bir ocak demiriyle

şömineye yaklaşıp yanmakta olanodunları düzeltti.

"Çek neden geri döndü ki?" diyerekcan sıkıcı konuya döndü. "Adam çoktitiz görünüyor - Tanrım, el yazısınabakar mısın? Yanlış adres yazacakbirisinin yazısından çok birmuhasebeci yazısına benziyor.Öyleyse bunu kasten yaptı. Peki,amacı neydi?" Ateşe dönük başınıçevirip "Davey, ne halt dönüyor?"dedi.

"Yanında gelen notu görebilir miyim?Bana telefonda okuduğun yazıyı?"'

Mellery, elinde şömine demiriyle,

odanın diğer tarafındaki Sheratonmodel masaya doğru ilerledi vemasaya varana kadar elinde tuttuğuşeyin farkında değildi. Sinirli birşekilde "Tanrım," diye homurdandı.Duvarda onu yaslayabileceği bir yerbulduktan sonra, masanınçekmecesinden bir zarf çıkarıpGurney'e verdi.

Üzerinde Mellery'nin adresininyazdığı büyük bir zarfın içinde,Mellery'nin X. Arybdis için PK 49449adresine göndermiş olduğu küçükzarf vardı. Bu zarfın içinde de289.87 dolarlık çek duruyordu.Büyük zarfın içinde, üst kısımda birtelefon numarasıyla birlikte GD

GÜVENLİK SİSTEMLERİ yazıyordu.Altında ise Mellery'nin Gurney'etelefonda okumuş olduğu kısa notvardı. Mektup ne iş yaptığıbelirtilmeden, Gregory Dermotttarafından imzalanmıştı.

Gurney "Bay Dermott'la konuşmadınmı?" diye sordu.

"Neden konuşayım ki? Yani yanlışadresse yanlış adrestir. Bununonunla ne ilgisi var ki?"

Gurney "Kim bilir," dedi. "Ama onunlakonuşmak mantıklı olabilirdi.Telefonun buralarda mı?"

Mellery kemerine takmış olduğu sonmodel Blackberry'sini cebindençıkarıp Gurney'e uzattı. Gurneyantetli kâğıttaki telefon numarasınıyazdı. İki kez çaldıktan sonra telefonaçıldı: "GD Güvenlik Sistemleri ’nehoş geldiniz. Ben Greg Dermott.İsminizi, telefon numaranızı ve sizine zaman arayabileceğimizi kısa birmesaj eşliğinde bırakınız. Şimdikonuşmaya başlayabilirsiniz." Gurney telefonu kapatıp Mellery'everdi.

"Arama sebebimi mesajla anlatmakzor olabilir," dedi. "Ben seninçalışanın, resmi temsilcin, lisanslı

özel dedektifin ya da polis değilim.Demek istediğim, polise ihtiyacın var- burada, hemen şimdi."

"Farz et ki onun amacı da bu -polisleri aratacak kadar rahatsızetmek, bir kargaşa çıkarmak,misafirlerimi rahatsız etmek. Belki debu hasta kafanın istediği polisleriarayıp kaos çıkmasını sağlamaktır.Boğaları meydana salıp çıkanhengâmeyi öylece izlemek."

"Eğer tek istediği buysa," dediGurney, "şükret."

Mellery tokat yemiş gibi irkildi. "Sengerçekten onun... ciddi bir şey

yapmayı planladığını mıdüşünüyorsun?"

"Bu çok olası."

Mellery korkusunu gizlemekistermişçesine yavaşça başını eğdi.

"Polisle konuşacağım," dedi. "AmaCharybdis, ya da adı her neysearayana kadar bekleyeceğim."

Gurney'in şüphesini fark edincedevam etti, "Belki de telefongeldikten sonra her şey açıklığakavuşur. Kiminle uğraştığımızı,bizden ne istediğini öğreniriz. Belkide polisi bu işe karıştırmak zorunda

kalmayız; kalsak bile onlaraanlatacak daha çok şeyimiz olur.Yani iki durumda da mantıklı olanbeklememiz."

Gurney, telefon görüşmesini polisinkontrolünde yapmanın önemliolabileceğini biliyordu, ama aynızamanda şu anda yapılacak hiçbirtartışmanın, Mellery'nin fikrinideğiştiremeyeceğini de biliyordu.Taktiksel bir ayrıntıdan bahsetmeyekarar verdi.

"Bugün Charybdis seni aradığında,konuşmayı kaydetmen yararlıolacaktır. Paralel bir telefonabağlayabileceğimiz bir kayıt cihazın -

kasetçalar bile olsa - var mı?"

Mellery "Daha iyisi var," dedi."Evimizdeki bütün telefonlarda kayıtyapma özelliği var. Tüm aramalarıyalnızca bir düğmeye basarakkaydedebiliyorsun."

Gurney meraklı gözlerle ona baktı.

"Niçin evimizde böyle bir sistemolduğunu mu merak ediyorsun?Birkaç sene önce sorunlu birmisafirimiz vardı. Ortada bazısuçlamalar vardı ve birden telefonlarahatsız edilmeye başladık.Aramalar giderek sinir bozucuolmaya başlamıştı. Kısacası,

konuşmaları kaydetmemizönerilmişti." Gurney'in ifadesindekibir şey susmasına neden oldu. "Ah,hayır! Ne düşündüğünüanlayabiliyorum! İnan bana, busaçma olayın şu anda olanlarla hiçbirilgisi yok. Bu sorun uzun zaman önceçözüldü."

"Bundan emin misin?"

"Olayda adı geçen kişi artıkyaşamıyor. İntihar etti."

"Sana üzerinde düşünmenisöylediğim listeyi hatırlıyor musun?Yaşadığın ciddi tartışmalar ya dasuçlamalarla ilgisi olan kişilerin

listesi?"

"Emin olarak yazabileceğim tek birkişi bile yok."

"Az önce birisinin ölümüylesonuçlanmış bir sürtüşmedenbahsettin. Bunu saymıyor musun?"

"Bahsettiğim kadın sorunlu birisiydi.Anlaşmazlığın bizimle bir ilgisi yoktu.Tartışmasının sebebi kendisininhayal ürünüydü. İntiharının dasebebi öyle..."

"Bunu nereden biliyorsun?"

"Bak, bu çok karışık bir hikâye...

Misafirlerimizin hepsi akıl sağlığı içingelenler olmayabiliyor. Bana olumsuzduygular hissettirmiş her ismi tek tekburaya yazmayacağım. Bu çoksaçma! "

Gurney sandalyesinde arkasınayaslandı ve ateş yüzünden kurumayabaşlayan gözlerini yavaşçaovuşturdu.

Mellery yeniden konuşmayabaşladığında, sesi daha derinlerden;daha savunmasız bir yerden geliyorgibiydi. "Listeleri anlatırkenkullandığın bir kelime vardı. Benden'çözüme ulaşmamış' sorunlarla ilgiliinsanların listesini istedin.

Düşünüyorum da, geçmişteyaşadığım tüm sorunlar çözüldü.Belki de çözülmemişlerdir. Belki de'çözüme ulaşmak' derken yalnızcabunları artık düşünmediğimikastediyorumdur." Başını salladı."Tanrı aşkına, Davey, bu listelerin neanlamı var? Alınma ama, koca kafalıpolisler kapıma dayanıp da, eskidüşmanlarımı birden araştırmayabaşlarlarsa ne olacak? Tanrım! Hiçayağının kaymak üzere olduğunuhissettin mi?"

"Yalnızca bir kâğıda bazı isimleryazmaktan söz ediyorum. Bu seninayaklarını yere sağlam basman içinyapılması gereken bir şey. Eğer

istemiyorsan bu isimleri kimseyegöstermek zorunda değilsin. Güvenbana, bu işe yarayacak."

Mellery hissiz bir şekilde razı olmuşgibi başını salladı.

"Misafirlerimizin hepsi akıl sağlığı içingelenler olmayabiliyor dedin."

"Bir psikiyatri tesisi işlettiğimizisöylemedim."

" Anladım."

"Ya da gelen her misafirin yığınladuygusal sorunu olduğunu."

"Öyleyse buraya kim geliyor?"

"İçsel huzur arayan paralı insanlar."

"Bulabiliyorlar mı?"

"Bulabildiklerine inanıyorum."

"Hastalarını zengin ve gergindışında hangi kelimeler tanımlıyor?"

Mellery omuz silkti. "Başarınınardındaki saldırgan kişiliğe rağmengüvensizlik... Kendilerini sevmiyorlar-ve bizim için en önemli nokta dabudur."

" Şu anki misafirlerin arasından

sence hangisi sana fiziksel zararverme arzusunda olabilir?"

"Ne?"

"Burada şu anda kalmakta olan herbireyi ne kadar tanıyorsun? Ya dagelecek ay için rezervasyonu olankişileri?"

"Eğer geçmiş hayatlarıyla ilgili biraraştırmadan bahsediyorsan, bizböyle bir şey yapmıyoruz. Bizyalnızca onların ya da refakatçilerininbizlere anlattıklarını biliriz. Eksikbilgiler verilebilir ama biz onlarınhayatlarına burnumuzu sokmayız.Yalnızca bize anlattıklarıyla

ilgileniriz."

"Şu anda burada nasıl insanlarbulunuyor?"

"Long Island'dan bir emlakyatırımcısı, Santa Barbara'dan birev hanımı, organize suçlar işliyorolabilecek bir ailenin babası olupolmadığına emin olmadığımız biradamın oğlu, sevimli bir Hollywoodmasörü, kimliğini gizleyen bir rockyıldızı, otuzlu yaşlarda bir yatırımbankeri ve başka bir sürü insan..."

"Bu insanların hepsi ruhsal yenilenmeiçin mi burada?"

"Öyle ya da böyle, başarınınsınırlarını fark ettiler. Hâlâ korkulan,takıntıları, suçluluk ve utançduygulan var. Dünya üzerindekibütün Porche ve Prozac'ların onlaraaradıkları huzuru vermeyeceğinianladılar."

Gurney, Kyle'ın Porsche'unuhatırlayınca karnında bir sancıhissetti. "Yani senin görevin zenginve ünlü kişilere huzur vermek mi?"

"Bu kadar saçma bir şeymiş gibisöylemek kolay. Ama ben paranınpeşinde koşmuyordum. Beni burayaaçık kapılar ve açık kalpler getirdi.Müşteriler beni buldu, ben onları

değil. Peony Dağı'nın gurusu olmakiçin yola çıkmadım."

"Yine de bu işten çıkarın var."

Mellery başını salladı. “Görünüşebakılırsa bu benim hayatım.”Azalmakta olan ateşe gözlerini dikti."Bu akşamki telefon görüşmesi içinbana verebileceğin tavsiye var mı?"

"Elinden geldiğince uzunkonuşmasını sağla."

"Yer tespiti yapılabilmesi için mi?"

"Artık teknoloji bu şekilde işlemiyor.Çok eski filmler izliyorsun. Uzun

konuşmasını sağla, çünkü ne kadarçok şey söylerse o kadar çok açıkverecektir ve o kadar çok kimolduğunu hatırlama ihtimalinolacaktır."

"Eğer hatırlarsam ona kim olduğunusöylemeli miyim?"

"Hayır. Onun bildiğini düşünmediğibir şeyi biliyor olman sana avantajsağlayabilir. Yalnızca sakin ol vekonuşmayı uzat."

"Bu akşam evde olacak mısın?"

"Öyle planlıyorum - her şey bir yana,evliliğim yüzünden. Neden?"

"Çünkü telefonumuzun hiçkullanmadığımız bir özelliği dahaolduğunu hatırladım. Özelliğin adı'Pas Konferansı'. Birisi aradıktansonra, görüşmeyi konferansaçevirmeni sağlayan bir özellik."

"Yani?"

"Normal telekonferansta, tümkatılımcılar ortak bir kaynaktanbağlanmak zorundadır. Ama Passistemi bu sorunu ortadan kaldırıyor.Birisi seni aradığında, telefonukapatmadan başka birileriniarayarak, konuşmaya dahiledebilirsin - hatta arayan kişiye farkettirmeden bunu yapabilirsin. Bana

şu şekilde anlatıldı: Sonradan dahilettiğin kişiler ayrı bir hattanbağlanıyor ve bağlantı kurulduktansonra iki sinyal birleşiyor. Sanırımteknik açıklamayı pek beceremedim- ama önemli olan Charybdis bugece aradığında, seni dekonuşmaya bağlama şansım var.Konuşmayı duyabilirsin."

"Güzel. Kesinlikle evde olacağım."

"Harika. Minnettar kalırım." Kronikbir ağrıdan aniden kurtulmuş gibirahatladı.

Dışarıdan bir yerlerden zil sesigeliyordu. Eski gemilerin zil sesine

benzer, güçlü ve gürültülü bir sesti.Mellery bileğindeki ince, altın saatebaktı.

Hafif bir iç çekmenin ardından"Öğleden sonraki konuşmam içinhazırlanmalıyım," dedi.

"Konuşmanın konusu ne?"

Mellery sandalyesinden kalkıpüzerindeki kaşmir süveterin buruşanyerlerini düzeltti ve yüzüne anlamlıbir gülümseme yayıldı.

"Dürüstlüğün önemi."

Hava ısınmamış, rüzgâr esmeye

devam ediyordu. Kahverengiyapraklar yerlerde uçuşuyordu.Mellery Gurney'e tekrar teşekkürettikten sonra ana binaya girmişti.Gitmeden önce akşam telefon hattınıaçık tutması konusunda onuuyarmış, gitmesi gerektiği için özürdilemiş ve bir son dakika davetiyapmıştı. "Hazır buradayken nedenetrafa bir göz atıp, nasıl bir ortamolduğunu anlamaya çalışmıyorsun?"

Gurney, Mellery'nin şık verandasındaayağa kalkıp, ceketinin fermuarınıçekti. Mellery'nin teklifinideğerlendirmeye karar verdi ve birdaire çizerek, evi çevreleyen genişbahçeden, otoparka doğru ilerledi.

Takip ettiği çimenli yol, onu evinarkasında yeşil bir alana getirdi.Buranın arkasında vadiye kadarçınar ağaçlarıyla kaplı bir ormanuzanıyordu. Alçak bir duvar, çimenlerve orman arasında sınır çizgisioluşturuyordu. Dışarıda, duvarınhemen yanında bir kadınla adamağaç ekimi ve kuru otları temizlemegibi işlerle uğraşıyorlardı.

Gurney geniş, yeşil yoldan onlaradoğru ilerledikçe, kürek tutmaktaolan adamların genç ve Latinolduğunu, dizine kadar uzayan, yeşilbotlar ve kahverengi, çiftçi ceketigiymiş kadının ise daha yaşlı birgörevli olduğunu fark etti. Rengârenk

lalelerle dolu bir sürü çuval düz bir elarabasının üzerinde açık duruyordu.Kadın, çalışanları dikkatlicegözlemliyordu.

"Carlos!" diye bağırdı. "Roja,blanca, amarilla... roja, blanca,amarilla!’" Ardından kimsenin isminisöylemeden ortaya bağırdı:"Kırmızı, beyaz, sarı... kırmızı,beyaz, sarı. Sırası çok zor gelmiyor,değil mi?"

Hizmetkârların acemiliğine filozof gibiiç çektikten sonra, yaklaşmakta olanGurney'i görüp kibarca gülümsedi.

Bir zamanlar Locust Valley Lockjaw

diye bilinen Long Island'in, kalkıkdudaklı, üst sınıf aksanıyla"Bahçedeki bir çiçek manzarasınındünya üzerindeki en iyi ilaç olduğunainanıyorum," dedi. "Fikrimekatılmıyor musun?"

Gurney'in cevap vermesine fırsatbırakmadan, elini uzatıp, "AdımCaddy," dedi.

"Dave Gurney."

"Dünyadaki cennete hoş geldin! Sizidaha önce gördüğümü sanmıyorum."

"Yalnızca bugün buradayım."

"Gerçekten mi?" Sesinde açıklamabeklermiş gibi bir hava vardı.

"Mark Mellery'nin bir arkadaşıyım."

Hafifçe kaşlarını çattı. "Dave Gurneymi dediniz?"

"Evet, doğru."

"Şey, sizden bahsettiğine eminim.Sadece tam olarak hatırlayamadım.Mark'ı uzun zamandır tanır mısınız?"

"Üniversiteden beri. Burada tamolarak ne yaptığınızı sorabilirmiyim?"

"Ne mi yapıyorum?" Şaşkınlıktankaşlarını kaldırmıştı. "Ben buradayaşıyorum. Burası evim. Ben CaddyMellery. Mark benim eşim."

On Üçüncü Bölüm

Suçlu HissetmekGereksiz

Öğlen vakti olmasına rağmen, artanbulutlar vadiye kış akşamı havasıveriyordu. Gurney, ellerini ısıtmakiçin arabanın kaloriferlerini açtı.Parmaklarının birleştiği yerler her yılgittikçe hassaslaşıyordu ve aklınababasındaki kireçlenme sorunugeliyordu. Ellerini sonuna kadar açıpdireksiyonun üzerine koydu.

Tıpatıp aynı.

O sessiz ve ulaşılmaz adama birkeresinde şişmiş eklemlerinin acıyıpacımadığını sorduğunu hatırlıyordu.Babası ardından gelebileceksoruların önünü kesecek bir tonla,"Yaşlılık işte... Yapacak bir şey yok,"

diye yanıtlamıştı.

Aklına yeniden Caddy geldi. Melleryona yeni eşinden neden hiçbahsetmemişti? Gurney'in onunlakonuşmasını istememiş miydi? Eğerbir eşi olduğunu atlayabiliyorsa,başka neleri atlamıştı?

Ardından birkaç mantık bağlantısınınüzerine, kanın neden boyanmış birgül kadar kırmızı olduğunu meraketti. Üçüncü şiirin hepsinihatırlamaya çalıştı: Yaptıklarımıyapıyorum /Ne para, ne de eğlenceiçin / Yalnızca borçların ödenmesiiçin / Düzeltilmesi gerekenlerindüzeltilmesi için / Boyanmış bir gül

kadar / Kırmızı kan için / Her insanbilir ki / Ne ekerse onu biçecektir.Gül zaten kırmızının sembolüydü.Boyanmış gül derken neyikastediyordu? Daha kırmızıolduğunu mu anlatmaya çalışıyordu?Yoksa kana daha çok benzediğinimi?

Gurney'in eve gitme isteği açlığıylabirlikte arttı. Vakit öğleye gelmişti vesabahtan beri yalnızca Abelard'danaldığı kahveyi içmişti.

Öğünler arasındaki sürenin uzunolması Madeleine'in midesinibulandırırken, Gurney'i olduğundandaha eleştirel yapıyordu. Bu durumu

kendisi de anlayamıyordu. Gurney,ruh halini anlayabilmek için bazıbarometreler keşfetmişti vebunlardan bir tanesi WalnutCrossing'in batı çıkışında yeralıyordu. Deve Kamburu (TheCamel's Hump) bölgedekiressamların, heykeltıraşların vediğer sanat dallarıyla ilgileneninsanların işlerinin sergilendiği birsanat galerisiydi. Barometre göreviniyerine getirme şekli ise çok basitti.Eğer ruh hali iyiyse, pencereden ilkbaktığında, sanatçı komşularınınyaratıcı işlerini takdir eder; eğerkötüyse, ne kadar boş işlerleuğraştıklarını düşünürdü. O gün

gördüklerinin saçma olduğunudüşündüğü günlerden birisiydi. Evineve eşine doğru ilerlerken içindekitedirginlik onu, iki kere düşünmedenfikirlerini söylememesi konusundauyardı.

İlçenin otobanını ve vadinin alçakyerlerini çoktan terk etmiş olansabah esintisi, tepeye tırmandıkçadepresif bir havası olan ve Gurney'inbahçesinde son bulan kirli patikadayer yer kendisini gösteriyordu. Koyurenk bulutlar avluya sıkıcı, kasvetlibir hava veriyordu. Traktörünambardan çıkarılıp, çim biçmemakinesi, toprak burgusu ve kartemizleme makinesi gibi ekipmanların

saklı tutulduğu kulübenin önüne parkedilmiş olduğunu görünce bir andasinirlendi. Kulübenin kapısı,yapılması beklenen işleri işaret edergibi açık bırakılmıştı.

Mutfak kapısından eve girdi.Madeleine odanın diğer köşesinde,şöminenin önünde oturuyordu.Sehpanın üzerindeki tabağın içindeduran elma çöpü, üzüm sapı veçekirdekleri, çedar peyniri ve ekmekkalıntıları güzel bir akşam yemeğiyendiğini göstererek, Gurney'in açolduğunu hatırlatmış, öfkesini birazolsun yatıştırmıştı. Madeleineokuduğu kitaptan başını kaldırıpgülümsedi.

Mutfağa gitti ve suyu istediğisoğukluğa ulaşana kadar akıttı.Madeleine'in buna kızdığımhissedebiliyordu - soğuk su içmek iyibir şey değildir diye düşünüyordu -fakat ardından bu konuyutartışmaktan kaçabilecek kadarumursamaz; hoşgörülü ya da çocukgibi okluğunu düşünüp utandı.Konuyu değiştirme ihtiyacı hissettifakat sonra ortada değiştirmesigereken bir konu olmadığını fark etti.Sonra konuşuverdi.

"Traktörü kulübenin önüneçekmişsin."

"Kar temizleme makinesini traktöre

takmaya çalıştım."

"Bir sorun mu oldu?"

"Büyük bir kar fırtınası çıkmadanönce hazır olursa iyi olur diyedüşündüm."

"Yani, takarken bir sorun mu oldudemek istedim."

"Çok ağır. Beklersem bana yardımedebilirsin diye düşündüm."

Kafası karışmış bir şekilde,düşünerek başını salladı. Yine herzamanki gibi, kendin bir işebaşlayıp, devamını benim yapmamı

bekleyerek beni baskı altına sok; işibenim bitirmek zorunda kalacağımıbile bile... Bu ruh halinin tehlikeliolduğunu düşünüp, susmaya kararverdi. Elindeki bardağı buz gibi suyladoldurup, yavaş yavaş içti.

Madeleine kitabına bakarak"Ithaca'daki şu kadın aradı," dedi.

"Ithaca'daki kadın mı?"

Soruyu duymamış gibi yaptı vecevaplamadı.

"Sonya Reynolds'dan mıbahsediyorsun?"

"Evet, ondan bahsediyorum." SesiGurney'inki gibi ilgisizdi.

"Ne istiyormuş?" diye sordu.

"Güzel soru."

"'Güzel soru' derken neyikastediyorsun?"

"Ne istediğini belirtmedi. Onu geceyansından önce herhangi bir saattearayabileceğini söyledi."

Gurney, gece yarısı kelimesininüzerine yaptığı vurguyu fark etti."Telefon numarası bıraktı mı?"

"Görünüşe bakılırsa numarasınınsende olduğunu düşünüyor."

Bardağını buz gibi suyla yenidendoldurup, ağzı doldukça ara vererekiçti. Sonya olayı duygusal açıdansorundu ama bununla nasıl başaçıkacağını bilmiyordu. Onun galeriylebağlantısını koruyan SabıkaFotoğrafları Sanatı Projesi işinibırakmayı düşünmüyordu. Bunahazır değildi.

Madeleine ile olan konuşmasının nekadar kötü olduğu düşüncesindenuzaklaşınca, kendisinin ne kadarkötü olduğu düşüncesineyoğunlaşıverdi. Kendisine güveni

olmadığı gibi, kafası karmakarışıktı.Kendisi kadar sıra dışı bir adam,böyle umutsuzca allak bullak veduygusal açıdan kırılgan olabilirmiydi? Şüphelilerle yaptığıgörüşmelerden kafa karışıklığının vebu tür düğümlerin kökeninde herzaman suçluluk duygusunun yattığınıbiliyordu. Ama aslında suçluhissetmesini gerektirecek hiçbir şeyyoktu.

Suçlu hissetmeye gerek yok. İşte,sorun buydu - bu cümlenin bu kadarkesin olması. Belki de sonzamanlarda suçlu hissedecek birşey yapmamıştı - somut bir şey;

aklına ilk anda gelecek bir şey - amaon beş yıl öncesine gidersemasumiyet duygusu acı bir şekildeyerle bir olabilirdi.

Su bardağını lavaboya bıraktı,ellerini kuruladı, Fransız usulükapılardan içeriye yürüdü vedışarıdaki renksiz dünyayıseyretmeye koyuldu. Sonbahardankışa geçmekte olan dünyayı...Parlak kar taneleri avluda kumtaneleri misali uçuşuyorlardı. On beşyıl geriye gittiğinde, suçsuz olduğunuiddia edemiyordu çünkü bu zamandilimi kazayı da içeriyordu.Enfeksiyonun ne durumda olduğunuanlamak için açık bir yaraya bastırır

gibi, aklında bir cümleyle kazayısomutlaştırmaya çalıştı:

Dört yaşındaki oğlumuzun ölümü...

Sözleri kendisine bile sessizcefısıldayarak söyleyebilmişti. Kendisesi kendisine başkasının sesi gibi;farklı ve içi boş gelmişti.

Sözlerin beraberinde getirdiğidüşüncelere ve duygularakatlanamadı; en yakın kavşaktansaparak onlardan kurtulmaya çalıştı.

Boğazını temizleyip, cam kapıdanodanın diğer ucundaki Madeleine'ebaktı ve heyecanlı bir sesle, "Traktör

işini hava kararmadan halledelimmi?" dedi.

Madeleine başını kitaptan kaldırdı.Sesindeki neşeyi rahatsız edici ya daabartılı bulduysa da belli etmedi.

Kar temizleme makinesini takma,itme, çekme, yağlama ve ayarlamaderken bir saat geçti. ArdındanMadeleine kabak çorbası ve elmasuyunda pişmiş domuz pirzolasıhazırlarken, Gurney odun sobası içinodun kesti. Ardından sobayı yaktılarve mutfağın bitişiğindeki sıcacıkoturma odasındaki koltuğa yan yanaoturdular. Çalışmanın ardındanyenen yemeğin üzerine ikisine de

huzur dolu bir ağırlık çöktü. Gurneybu huzur kırıntılarının, ilişkilerinineskisi gibi olacağının, duygusalayrılma ve çatışmaların geçiciolduğunun habercisi olduğunainanmaya çalıştı fakat bu düşünceyisürdürmek zordu. Bu belli belirsizumudun yerini yavaş yavaşkafasındaki, daha rahat odaklandığıdiğer düşünceler almaya başlamıştıbile... Charybdis'den beklenenarama ve kendisinin de konuşmayıdinlemesini sağlayacak olantelekonferans teknolojisi...

Madeleine yavaşça ona yaslanarak"Ateş yakmak için ne harika birgece," dedi.

Gurney gülümseyerek, yenidenturuncu alevlere ve onun kolununyalın, yumuşak sıcaklığınaodaklanmaya çalıştı. Saçları harikakokuyordu. Bu kokunun içerisindesonsuza dek kaybolabileceğinihissetti.

"Evet," diye cevap verdi. "Harika."

Anın güzelliğinin, kendisini süreklibulmacalar çözmeye yöneltenenerjisini alıp götürmesini umarakgözlerini kapattı. Gurney için birazda olsa huzurlu hissetmeyibaşarabilmek ironik bir şekilde birsavaş gerektiriyordu. Madeleine'inöylece akıp gidebilmesine ve

böylece bulduğu huzura hayrandı.Gurney için, anı yaşamak her zamanakıntıya karşı yüzmek gibi olmuştu;analitik aklı her zaman ihtimaller,olasılıklar dünyasında dolaşmayıtercih ediyordu.

Bu genetik mi yoksa öğrenilmiş birkaçış şekli mi diye düşündü. Büyükihtimalle her ikisiydi ve karşılıklıolarak bu durumu güçlendiriyorlardı.Büyük ihtimalle...

Aman Tanrım!

Bir anda analiz yapma eğilimiüzerinde analiz yaptığını fark etti.Kendisini o anda, o odada olmaya

zorladı. Duaların kabul olduğuna pekinanmasa da, kendi kendisine,Tanrım, burada olmama yardım et,dedi. Ardından, bunu düşünürkensesli söylememiş olmayı umdu.

Telefon çaldı. Sanki bir savaşa aravermenin habercisi olan teneffüs ziligibiydi...

Koltuktan kalkıp, telefona cevapvermek için çalışma odasına gitti.

"Davey, ben Mark."

"Evet?"

"Caddy ile konuştum ve bana bugün

seninle meditasyon bahçesindekarşılaştığını söyledi."

"Evet."

"Ah, şey, söylemek istediğim,kendimi kötü hissettim... Bilirsin...Yani onu seninle öncedentanıştırmadığım için." Bir tepkibeklercesine duraksadı, fakatGurney hiçbir şey söylemedi.

"Dave?"

"Buradayım."

"Şey... Her neyse. Seni onunlatanıştırmadığım için özür dilerim.

Benim düşüncesizliğimdi."

"Sorun değil."

"Emin misim?"

"Eminim."

"Sesin iyi gelmiyor."

"Kötü değilim - yalnızca ondanbahsetmediğin için biraz şaşkınım."

"Ah... evet... kafamda o kadar çokşey dönüyor ki, aklıma gelmedi. Hâlâorada mısın?"

"Buradayım."

"Haklısın, ondan bahsetmemişolmam garip gelmiş olmalı. Yalnızcaaklıma gelmedi." Bir saniyelikduraksamanın ardından çirkin birkahkaha atarak, " Sanırım birpsikolog evli olduğumu söylemeyiunutmuş olmamı ilginç bulurdu."

"Mark, sana bir şey sorabilir miyim?Bana gerçeği mi söylüyorsun?"

"Ne? Neden böyle bir soru sordunki?"

"Zamanımı boşa harcıyorsun."

Uzun bir sessizlik oldu.

Mellery derin bir nefes alıp, "Bak,"dedi. "Bu uzun hikâye. Caddy'i buşeye... saçmalığa bulaştırmakistemedim."

"Saçmalık derken tam olarak neydenbahsediyoruz?"

"Tehditler, gizemli cümleler..."

"Mektuplardan haberi yok mu?"

"Söylemenin bir anlamı yok. Buyalnızca onu korkutmaya yarar."

"Senin geçmişinden haberdar olmalı.Kitaplarında bile anlatmışsın."

"Bir kısmını. Ama bu tehditler farklı.Yalnızca onun endişelenmesiniengellemek istiyorum.

Bu Gurney'e neredeyse inandırıcıgeliyordu. Neredeyse.

"Geçmişinin Caddy'den, polisten yada benden özellikle saklamakistediğin bir kısmı var mı?"

Bu kez Mellery'nin "hayır" demedenönce kararsız bir şekildeduraksaması, bu suçlamaya öylerahat karşı çıktı ki, Gurney güldü.

"Bunun nesi komik?"

"Tanıdığım en kötü yalancı mısınbilmem, ama en son sıralarda yeraldığın kesin."

Uzun süren ikinci bir sessizliktensonra, Mellery de güldü. Sankihıçkırmak üzereyken tutmuş gibiyumuşak ama pişmanlık dolu birgülüştü bu... Yenik düşen Mellery,"Artık kaçacak bir yer kalmadığınagöre doğruyu söylememin zamanıgeldi. Caddy ve ben evlendiktenhemen sonra buradaki misafirlerdenbirisiyle kısa bir ilişkim oldu. Tam birdelilik. Her akıllı insanın tahminedebileceği gibi kötü bir şekildesonlandı."

"Sonra?"

"Sonrası yok. Bunun düşüncesindenbile korkuyorum. Bu beni egolarım,iradesizliklerim ve yargılamalarladolu geçmişime götürüyor."

"Sanırım kaçırdığım bir şeyler oldu,"dedi Gurney. "Bunun evli olduğunusöylememenle ne ilgisi var?"

"Benim paranoyak olduğumudüşüneceksin. Ama bu ilişkinin birşekilde Charybdis olayıyla bağlantılıolabileceğini düşündüm ve korktum.Caddy'den sana bahsedersemonunla konuşmak istersin ve...dünyada isteyeceğim son şey benim

saçma ve ikiyüzlü oyunumla ilgiliherhangi bir şeye onun da maruzkalmasıdır."

"Anlıyorum. Her neyse, enstitününsahibi kim?"

"Sahibi mi? Ne anlamda?"

"Bunun kaç anlamı var?"

"Manevi anlamda benim. Programbenim kitaplarım ve kayıtlarımadayanıyor.

"Manevi derken?"

"Yasal olarak, her şeyin sahibi

Caddy - mülkün ve diğer her şeyin.

"İlginç. Yani sen sirkteki cambaz,Caddy ise çadırın sahibi."

Mellery soğuk bir şekilde "Öyledenebilir,” diye yanıtladı. "Şimditelefonu kapatmalıyım. Charybdisher an arayabilir."

Telefon tam üç saat sonra geldi.

On Dördüncü Bölüm

Meydan Okuma

Madeleine örgü çantasını koltuğa

getirdi ve değişik aşamalarındaolduğu üç işinden bir tanesine daldı.Gurney, yanındaki sandalyeyeoturmuş, fotoğraf düzenlemeyazılımının altı yüz sayfalık kullanmakılavuzuna göz gezdiriyor, fakat birtürlü konsantre olamıyordu.Şöminede odunlar çatırdayarak vekıvılcımlar saçarak yanıyordu.

Telefon çalınca Gurney koşaradımlarla çalışma odasına gidipahizeyi kaldırdı.

Mellery'nin sesi alçak ve gergindi."Dave?"

"Buradayım."

"Şu andı hatta. Kayıt cihazı açık.Seni konuşmaya alıyorum. Hazırmısın?"

"Devam et."

Bir saniye sonra Gurney, cümlenintam ortasında garip bir ses duydu.

"... bir süredir uzakta. Ama benimkim olduğumu bilmeni istiyorum."Sesin tonu yüksek ve gergin,konuşmanın ritmi uyumsuz veyapaydı. Garip bir aksam vardı amabelli bir yere ait değildi. Sanki sesinigizlemek için sözcükleri bilerekyanlış telaffuz ediyor gibiydi. "Buakşam senin için bir şey bıraktım.

Aldın mı?"

Mellery incecik çıkan sesiyle "Neyialdım mı?" dedi.

"Henüz almadın mı? Alacaksın.Benimkim olduğumu biliyor musun?"

"Kimsin?"

"Gerçekten bilmek istiyor musun?"

"Tabii ki. Seni nereden tanıyorum?"

"Altı yüz elli sekiz sayısı sana kimolduğumu anlatmadı mı?"

"Bu sayı benim için hiçbir şey ifadeetmiyor."

"Gerçekten mi? Ama onu sen seçtin- seçebileceğin onca rakamıniçerisinden."

"Sen kimsin böyle?"

"Bir sayı daha var."

Mellery'nin sesi korku ve hiddetdoluydu. "Ne?"

"Bir sayı daha var, dedim." Sesinsadistçe eğleniyor gibi bir havasıvardı.

"Anlamıyorum."

"Altı yüz elli sekizden başka bir sayı

tut."

"Neden?"

"Altı yüz elli sekizden başka bir sayıtut."

"Peki, tamam. Bir sayı tuttum."

"Tamam, ilerleme var. Şimdi sayıyıfısılda."

"Fısıldayayım mı?"

"Evet."

"On dokuz. " Mellery'nin sesi yüksekve pürüzlüydü.

Bu cevaba karşılık ses anlamsız birkahkaha attı. "Güzel, çok güzel."

"Sen kimsin?"

"Hâlâ bilmiyor musun? O kadaracıdan sonra, bir fikrin bile mi yok?Bunun olabileceği aklıma gelmişti.Birkaç saat önce sana bir şeybıraktım. Küçük bir not. Almadığınaemin misin?"

"Neyden bahsettiğini bilmiyorum."

"Ah, ama sayının on dokuz olduğunubiliyorsun."

"Bir sayı tutmamı söyledin."

"Ama doğru sayıydı, değil mi?"

"Anlamıyorum."

"En son ne zaman posta kutunabaktın?"

"Posta kutuma mı? Bilmiyorum.Öğleden sonra olabilir.

"Bir daha baksan iyi edersin.Unutma, seninle kasımda, olmazsaaralıkta görüşeceğiz." Sesi telefonunkapandığını belirten bir sinyal sesitakip etti.

"Hey!" diye bağırdı Mellery. "Ordamısın? Orada mısın?" Sonunda

bitkin bir sesle "Dave?" dedi.

Gurney "Buradayım," dedi. "Bekle,şimdi posta kutuna bak, sonra beniara."

Gurney ahizeyi yerine koyduktanhemen sonra telefon yeniden çaldı.Ahizeyi kaldırdı.

"Evet?"

"Baba?"

"Pardon?"

"Sen misin?"

"Kyle?"

"Evet. İyi misin?"

"Evet. Bir işin tam ortasındayım da."

"Her şey yolunda mı?"

"Evet. Acelem için özür dilerim.Birkaç dakika içerisinde gelecek birtelefon bekliyorum. Seni sonraarayayım mı?"

"Sorun değil. Sadece seni birkaçgelişmeden haberdar etmek içinaramıştım, olan birkaç şeyle, yaniyaptığım birkaç şeyle ilgili. Uzunzamandır konuşmadık."

"Seni işim biter bitmez arayacağım."

"Peki. Tamam."

"Özür dilerim. Sağ ol. Sonrakonuşuruz."

Gurney gözlerini kapatıp, birkaçderin nefes aldı. Tanrım, işlerkarışıyordu, tabii ki her şeyinbirbirine girmesi kendi suçuydu.Kyle'la olan ilişkisi, hayatının yolundagitmediğinin kaçınmalarla vegaripliklerle dolu, açık bir kanıtıydı.

Kyle ona ilk evliliğinden kalmıştı.Karen'la yaptığı, kısa süreli evliliğinhatırası, boşandıktan yirmi yıl sonrabile Gurney'i rahatsız ediyordu.İkisini de tanıyan herkes başından

beri birbirlerine göre olmadıklarınıgörüyordu, fakat her şeye karşıgelen kararlılıkları (ya da gecelerituvalete kalktığında bile kendisinihuzursuz eden duygusal bozukluklar),onları bu talihsiz birleşmeye kadargötürdü.

Kyle annesine benziyordu. Onunçıkarcı güdülerini, maddeci hırsını vetabii ki onun istediği ismi almıştı.Kyle. Bu isim Gurney'in içine bir türlüsinmemişti. Bu genç adamınzekâsına ve maddi açıdan erkenbaşarısına rağmen, Kyle ismi onapembe dizilerdeki şımarık, bencilçocukları çağrıştırıyordu. Dahası,Kyle'ın varlığı ona sürekli eski

evliliğini; hiçbir zaman anlayamadığıbir tarafı olduğunu - her şeyden önceKaren'la evlenmek istemiş olantarafını hatırlatıyordu.

Gözlerini kapattı. Bir türlü işineodaklanamamasının ve oğluna uzakdavranmış olmanın verdiği sıkıntıyıhissetti.

Telefon çaldı. Tekrardan Kyle’ınsesini duyma korkusuyla ahizeyikaldırdı, fakat arayan Mellery idi.

"Davey?"

"Evet?"

"Posta kutusunda bir zarf vardı.Üzerinde ismim ve adresim yazıyor.Fakat üzerinde bir posta pulu ya damühür yok. Elden bırakılmış olmalı.Açayım mı?"

"İçerisinde kâğıttan başka bir şeyvar gibi duruyor mu?"

"Ne gibi?"

"Herhangi bir şey... Bir mektupdışında herhangi bir şey..."

"Hayır. Tamamen düz, içi boş gibi...Eğer kastettiğin buysa, içindeyabancı hiçbir cisim yok. Açayımmı?"

"Aç. Ama içinde kâğıttan başka birşeyler olduğunu fark edersen hemendur."

"Tamam, açıyorum. Yalnızca birsayfa... Daktiloyla yazılmış. Basit,başlıksız..."

Birkaç saniye sessizlik oldu. "Ne?Neler oluyor?.."

"Ne oldu?"

"Bu imkânsız... Mümkün değil.

"Ne yazıyor oku."

Mellery şaşırmış halde okudu: "Bu

notu aramamı kaçırma ihtimalinekarşın gönderiyorum. Hâlâ kimolduğumu bilmiyorsan, on dokuzsayısını düşün. Bu sana birisinihatırlatıyor mu? Ve unutma, seninlekasımda, olmazsa aralıktagörüşeceğiz."

"Bu kadar mı?"

"Evet bu kadar... Bunları yazmış -'on dokuz sayısını düşün.' Bunu nasılyapabilir? Bu mümkün değil!"

"Bu kadar mı yazmış?"

"Evet. Ama ben de diyorum ki... Benne dediğimi bilmiyorum... Yani... Bu

imkânsız... Tanrım, Davey, neleroluyor?"

"Bilmiyorum. Henüz bilmiyorum. Amaöğreneceğiz."

O an içini bir his kapladı - çözümedair bir şey değil; çözüme hâlâuzaktı, fakat içinde garip bir hisvardı. Artık bu meydan okuma işineyüzde yüz dahil olmuştu. Başınıkaldırdı ve Madeleine'i çalışmaodasının kapısında acı bir ifadeylekendisini izlerken buldu. Gurney'inolaya dahil oluşunun odaya yaydığıgerginliği hissediyor gibiydi. Gurneyonun ne hissettiğini tahminedebiliyordu: korku ve yalnızlık

karışımı bir duygu...

Sayı olayının getirdiği akıl almazmeydan okuma hissi - bunun yanındasebep olduğu heyecan - Gurney'i,saat onda yatmasına rağmen, geceyarısına kadar uyutmadı. Kafasındasorularla bir o yana bir bu yanadönüp durdu. Bir rüyanın içindeki birevde dönüp duran ve süreklikapıları, pencereleri açmayaçalışan, anahtarını kaybetmiş biradam gibiydi.

Ardından ağzına yeniden akşamyemeğinde içtikleri çorbanın içindekihindistancevizinin tadı geldi ve dahada kötü hissetmeye başladı.

Eğer benim kim olduğumubilmiyorsan, on dokuz sayısınıdüşün. Mellery de tam olarak busayıyı düşünmüştü. Üstelik mektubuokumadan önce düşündü. İmkânsız.Ama gerçek.

Hindistancevizi sorunu giderekartıyordu. Üç kez su içmek için kalktıama tat bir türlü ağzından gitmedi.Ardından yağ da rahatsız etmeyebaşladı. Yağ ve hindistancevizi...Madeleine bu çorbaya ikisinden debolca koyardı. Gurney, bundan birkeresinde terapistlerine bilebahsetmişti. Eski terapistlerine...Aslında bu terapistle, emekli olup

olmaması gerektiği konusunutartışırken yalnızca iki kezgörüşmüşlerdi ve üçüncü birgörüşmenin çözüme ulaşmalarıkonusunda yardımcı olacağımdüşünmüştü, ancak bugerçekleşemedi. Ardından bu çorbakonusunun aklına neden geldiğini, osırada konunun ne olduğunu ve bukadar önemsiz bir şeyi nedensöyleme ihtiyacı hissetmişolabileceğini hatırlamaya çalıştı.

O seansta Madeleine, kendisi odadayokmuşçasına konuşmuştu. Sözeonun nasıl uyuduğunu anlatmaklabaşlamıştı. Terapiste, bir kereuyuduğunda, sabaha kadar

uyanmadığını söylemişti. Ah, evet,konu buydu. İşte o sırada Gurney,bu çorbayı yaptığı gecelerin istisnaolduğunu çünkü sabaha kadarağzına yağ ve hindistancevizi tadıgeldiğini söylemişti. Ama Madeleine,onun lafı böylesine saçma bir şekildebölmesini görmezden gelip,terapistle ikisi, küçük bir çocukhakkında konuşuyorlarmışçasınaona bir şeyler söylemeye devametmişti.

Dave'in bir kere uyuyunca sabahakadar kesinlikle uyanmamasınınkendisini şaşırtmadığını çünkügöründüğü kişi olmaya çalışmanınçok üstün bir çaba gerektirdiğini

söyledi. Kendini bırakma verahatlama duygularından öyle uzaktıki... Öyle iyi, öyle dürüst bir adamdıki, ancak çok iyi olduğu için suçlulukduygusundan bir türlükurtulamıyordu. Hatalarıyla veeksiklikleriyle kendisine işkenceediyordu. İşinde eşsiz başarılaraimza atmış, kafasında bir yığınbaşarısızlık biriktirmişti. Her zamandüşünürdü. Durmadan, ardı ardınasorunları düşünürdü; tekrar tekrarkayayı tepenin yukarılarına fırlatanSisyphus gibi... Hayatı çözmesi zorbir bulmaca gibi görürdü. ArdındanGurney'e bakarak, hayattaki herşeyin bulmaca olmadığını söylemişti.

Sonunda terapist yerine, onunlakonuşuyordu. Hayattaki başka türlüyaklaşılması gereken şeyler vardı.Gizemler, bulmacalar değil.Çözülecek değil, sevilecek şeyler...

Sabaha karşı Madeleine'in yataktankalkmasıyla uyanır gibi oldu. Hafifçe,sessizce burnunu siliyordu. Birsaniye için ağladığını sandı amabunun anlamsız olduğuna kararverip, sonbahar alerjilerinden birisiolabileceğini düşündü. Uyur uyanıkbir halde, onun dolabı açıpsabahlığını giydiğini duydu. Kısa birsüre sonra bodrumunmerdivenlerinde onun ayak sesleriniduydu ya da rüyasında gördü;

hangisi olduğuna emin değildi. Birsüre sonra ise yatak odasınınkapısını sessizce kapattı. Gün ışığıyatak odasından içeri sızar sızmaz,elinde kutuya benzer bir şeyle,hayalet gibi belirdi.

Göz kapaklan uykudan ağırlaşmışolan Gurney bir saat daha kestirdi.

On Beşinci Bölüm

Çatışma

Gurney yataktan kalktı, fakat

dinlenmiş ya da uyanmak istemişolduğundan değil; bittiğinde,hissettirdiği klostrofobi duygusundanbaşka hiçbir ayrıntısını hatırlamadığıbaşka bir rüyaya dalmak istemediğiiçin. Üniversite yıllarında akşamdankalma olduğu sabahlara benziyordu.

Kendisini duşa girmeye zorladı veböylece yavaş yavaş daha iyihissetmeye başladı. Ardından giyinipmutfağa gitti. Madeleine'in ikisineyetecek kadar kahve yaptığınıgörünce rahatladı. Kahvaltımasasında oturmuş, elinde büyük veyuvarlak kahve bardağını tutuyor vedüşünceli bir şekilde Fransız usulükapılara bakıyordu. Madeleine

ellerini ısıtmak istercesine, iki eliylede bardağı kavramıştı. Gurneybardağına kahvesini doldurup,masaya, onun karşısına oturdu.

"Günaydın," dedi.

Madeleine ufak bir gülümsemeyle,kaçamak bir şekilde karşılık verdi.

Gurney, bahçenin karşısındakiçimenlerin yanındaki ormana diktiği,bakışlarını takip etti. Hırçın birrüzgâr, ağaçların az kalmışyapraklarını savuruyordu. Sertrüzgârlar Madeleine'i, bir meşeağacı yıkılıp arabasının önünedüştüğü günden beri gergin yapardı.

Fakat bu sabah, kafası rüzgârı bilefark edemeyecek kadar meşguldü.

Birkaç dakika sonra, Gurney'inüzerindeki ya da davranışındaki birşey kendisini aniden rahatsız etmişgibi sert bir ifadeyle ona döndü.

"Nereye gidiyorsun?" dedi.

Bir an tereddüt etti. "Peony'e.Enstitü'ye."

"Neden?"

"Neden mi?" Sorudan rahatsız olmuşgibiydi. "Çünkü Mellery sorunu poliseanlatmayı hâlâ kabul etmiyor ve ben

de onu ikna etmeye çalışmakistiyorum."

"Bunu telefonda da yapabilirsin."

"Yüz yüze olduğu gibi olmaz. Ayrıcabütün yazılı mesajların ve dünkütelefon konuşmasının bir kopyasınıalmak istiyorum."

"FedEx Kargo bunun için var, değilini?"

Gurney ona gözlerini dikti. "Benimenstitüye gitmemdeki sorun nedir?"

"Sorun nereye gittiğin değil, niçingittiğin."

"Onu polise gitmeye ikna etmek?Birkaç mesaj almak?"

"Gerçekten buradan Peony'e kadarbütün yolu bunun için gittiğineinanıyor musun?"

"Başka ne için olacak?"

Cevaplamadan önce ona uzun uzun,acır gibi baktı. "Gidiyorsun," dediyumuşak bir tonla, "çünkü bu şeyseni cezbetti ve boş veremiyorsun.Gidiyorsun, çünkü uzakduramıyorsun." Ardından yavaşçagözlerini kapattı. Bir filmin kapanışsahnesi gibiydi.

Gurney ne diyeceğini bilemiyordu.Genelde Madeleine tartışmaları buşekilde bir şey söyleyerek ya dayaparak; onun düşünce trenininüzerine koca bir balyoz indirip, onasöyleyecek bir şey bırakmayarakbitirirdi.

Bu kez Gurney kendisini neyinetkilediğini, en azından bir kısmınıanladı. Ses tonu, terapistlekonuşurkenki ses tonunun aynısıydı.Terapistle konuşmayı daha birkaçsaat önce düşünmüştü. Bu tesadüfonu rahatsız etti. Sanki şu ankiMadeleine ve geçmişteki Madeleineüzerine çullanıyordu; her birikulağına bir şeyler fısıldar gibiydi.

Bir süre sessiz kaldı.

Madeleine sonunda kalkıp kahvebardaklarını aldı, lavaboya götürüpyıkadı. Ardından, her zaman yaptığıgibi onları bulaşık-lığa koymakyerine, yan taraftaki rafa yerleştirdi.

Neden orada durduğunu unutmuş gibirafa gözlerini dikerek "Saat kaçtagidiyorsun?" diye sordu.

Gurney omuz silkip, sanki bu sorununcevabını arar gibi duvarlara bakındı.Bunu yaparken, gözü, odanın diğerucunda, şöminenin önünde duransehpanın üzerindeki bir şeye takıldı.Bu, bir içki dükkânından çıkmış gibi

görünen karton bir kutuydu. Ama asıldikkatini çeken, etrafına sarılmış vetepesine fiyonk atılmış, beyazkurdeleydi.

Aman Tanrım! Demek bodruma bunugetirmek için inmişti.

Kutu yıllar öncesinden hatırladığınagöre daha küçük ve daha koyukahverengi olsa da, kurdeleyiunutmak imkânsızdı. Hindularkesinlikle doğru düşünmüşlerdi:Siyah değil, beyaz, yasın doğalrengi...

Ciğerlerinde bir sıkışma hissetti.Yukardan bir şeyler nefesini, ruhunu

aşağı doğru itiyor gibiydi. Danny.Danny’nin resimleri. Küçükçocuğum Danny. Yutkunarak, içindebüyük bir boşlukla uzaklara baktı.Hareket edemeyecek kadar zayıfhissediyordu. Fransız usulü kapılarabaktı ve öksürerek boğazınıtemizledi. Karışık anılar yığınınınyerini anlık duygulara bırakmayaçabaladı. Bir şeyler söyleyerekbeynini kontrol etmeye, kendi sesiniduymaya, sessizliğini yıkmayaçalıştı.

"Gecikeceğimi sanmıyorum," dedi.Tüm gücünü, enerjisini kullanaraksandalyeden kalktı. Anlamsızca

"Akşam yemeği saatinde evdeolmalıyım," diye, ne dediğininfarkında olmadan ekledi.

Madeleine onu yorgun birgülümsemeyle, hiçbir şeysöylemeden izledi. Kelimenin tamanlamıyla buna gülümsemedenemezdi.

Gurney "Gitsem iyi olur," dedi."Zamanında orada olmalıyım."

Gurney, gözleri görmüyormuş gibi,neredeyse sendeleyerek onuyanağından öptü ve ceketini unutuparabaya gitti.

Hava o sabah farklıydı. Sonbaharınrenkleri ağaçlan terk etmiş, daha çokkış havası yaşanıyordu. Gurneybunun pek farkında değildi. Kutunungörüntüsüyle, içindeki hatıralarla vemasada olmasının anlamıyladağılmış bir şekilde neredeyseönünü görmeden, otomatik birşekilde arabayı sürüyordu.

Neden? Bunca yıl sonra, neden? Neamaçla? Madeleine nedüşünüyordu? Abelard'ın yanındangeçip, farkına bile varmadanDillweed'i geride bırakmıştı. Midesibulanıyordu. Başka bir şeylereodaklanmak, kafasını yormamalıydı.

Nereye gittiğine ve oraya gitmesebebine odaklan. Mesajlara,şiirlere ve on dokuz sayısınayoğunlaşmaya çalıştı. Aklına ondokuz sayısını getiren Mellery.Ardından mektupta aynı sayınınyazıyor olması. Bu nasıl mümkünolabilirdi? Bu Arybdis ya daCharybdis - adı her neyse, onunikinci olağanüstü numarasıydı. İkisiarasında belli farklılıklar vardı amaikinci de birincisi kadar şaşırtıcıydı.

Sehpanın üzerindeki kutunun hayali;ardından kutunun içindekilertoplandıkları günkü halleriyledüşüncelerinin etrafındabeliriyorlardı. Danny'nin boya

kalemleriyle çizdiği kâğıtlar... AmanTanrım! Madeleine'in portakal çiçeğiolduklarını iddia ettiği, küçük turuncubir şeylerin çizilmiş olduğu kâğıt... Vebir balona, ağaca ya da lolipopabenzeyen komik resim... Tanrım...

Kendine geldiğinde, arabayıenstitünün çakıl taşları dökülmüşpark alanına sokuyordu. Arabayı birsüredir bilinçsizce kullanıyor gibiydi.Etrafına bakıp kafasını toplamaya,aklını bedeninin olduğu yeregetirmeye çalıştı.

Yavaş yavaş rahatlayıp sonundaneredeyse uyuşuk bir ruh halinebüründü. Böyle yoğun duyguların

arkasından genellikle gelen boşlukduygusunu hissetti. Saatine baktı.Nasıl olduysa tam zamanındagelmişti. Görünüşe bakılırsa aklınınbir kısmı, otonom sinir sistemi gibibilinçsizce çalışmıştı. Soğuğunburadaki oyuncuların içerikaçmalarına sebep olmuşolabileceğini düşünerek arabanınkapılarım kilitleyip, eve doğru gidenpatikadan yürüdü. Daha öncekiziyaretinde olduğu gibi, ön kapı dahao çalmadan, Mellery tarafındanaçıldı.

Gurney dışarıda, rüzgârdaduruyordu. "Yeni bir gelişme var mı?"

Mellery başını salladı ve ağır, antikkapıyı kapattı. Kapıyı kapatırken birsürü kuru yaprak kapı eşiğineuçuştu.

"Çalışma odasına geçelim," dedi."Kahve, meyve suyu..."

Gurney "Kahve alırım," dedi.

Yine şöminenin yanındakisandalyelere oturdular. Aralarındakialçak masada büyük bir zarfduruyordu. Mellery zarfa doğruuzanarak, "Yazılı mesajlarınfotokopileri ve telefon konuşmasınınkaydı. Hepsi senin."

Gurney zarfı alıp dizlerinin üzerinekoydu.

Mellery ona beklenti dolu gözleriylebaktı.

Gurney "Polise gitmelisin," dedi.

"Bunu daha önce konuşmuştuk."

"Yeniden konuşmalıyız."

Mellery gözlerini kapattı ve başıağrıyormuş gibi alnına masaj yaptı.Gözlerini açtığında bir karar vermişgibiydi.

"Bu sabah benim dersime gel. Beni

anlamanın tek yolu bu. " Herhangi biritirazı önlemek istercesine hızlıcadevam etti. "Burada yaptığım iş çokince, çok kırılgan. Misafirlerimizebilinçli olmayı, huzuru ve açıklığıöğretiyoruz. Onların güveninikazanabilmek çok önemli... Onlarahayatlarını değiştirebilecek bir şeysunuyoruz. Ama bu gökyüzüne yazıyazmaya benziyor. Hava açıkken,yazı okunaklı... Biraz rüzgâr çıkınca,anlaşılması imkânsız. .. Söylediğimianlıyor musun?"

"Emin değilim."

Mellery "O halde derse gel," diyeüsteledi.

Gurney onun arkasından, anabinanın zemin katındaki geniş birodaya doğru ilerlerken saat tam10:00'du. Şehirden uzak, pahalı birotelin bekleme odasına benziyordu.Büyük bir şöminenin karşısında birdüzine sandalye ve yarım düzinekoltuk vardı. Yirmi katılımcınınhemen hepsi yerlerini almışlardı.Birkaç tanesi kenarda, üzerindegümüş bir kahve semaverinin ve birtepsi kruvasanın durduğu bistrobenzeri yerde bekliyorlardı.

Mellery şöminenin önüne yürüdü vedinleyicilere döndü. Kenardaduranlar aceleyle yerlerine oturdularve herkes susup beklemeye başladı.

Mellery Gurney'e şömineninyanındaki bir yere oturmasını işaretetti.

Gurney'e dönüp gülümseyerek, "BuDavid," dedi. "Neler yaptığımızıöğrenmek istiyor, bu yüzdenkendisini sabah toplantımızı izlemesiiçin davet ettim."

Memnuniyet belirten sesler yükseldive tüm yüzler ona doğru bakıpgülümsedi. Çoğu, dahi gibigörünüyordu. Birkaç gün öncekendisiyle kaba bir şekilde konuşmuşolan narin kadınla göz göze geldi.Kadın utanmış, hatta biraz yüzükızarmıştı sanki.

Giriş konuşması olmadan,"Hayatlarımıza hakim olan roller,"diye başladı Mellery, "farkındaolmadıklarımızda. Bizi durmadan biryerlere götüren ihtiyaçlarımız,aslında farkına varmadıklarımızda'.Mutlu ve özgür olmak için,oynadığımız rolleri ne içinoynadığımızı görmeli vegöremediğimiz ihtiyaçlarımızı su yüzüne çıkarmalıyız."

Sakince, düz bir tonla konuşuyorduve katılımcılar pür dikkat onudinliyordu.

"Arayışımızdaki ilk engel, kendimizitanıdığımızı, bizi nelerin motive

ettiğini anladığımızı, durumlar veetrafımızdaki insanlar karşısındahissettiklerimizi neden hissettiğimizibildiğimizi farz etmek olacaktır.İlerleme kaydedebilmek için, açıkfikirli olmamız gerekiyor. Kendimleilgili gerçeği bulabilmek için, bunuzaten bildiğimi söylemeyibırakmalıyım. Eğer ne için oradadurduğunu anlamayıbaşaramadıysam, yolumda durankayayı asla yerindenkaldırmamalıyım."

Tam Gurney onun son söylediğicümleyle Yeni Nesil sorunlarını elealmaya başladığını düşünürken,Mellery'nin sesi aniden yükseldi.

"Kayanın ne anlama geldiğini biliyormusunuz? Kaya kendinizsiniz,olduğunu düşündüğünüz kişi.Olduğunu düşündüğünüz insan siziöyle bir yere hapsediyor ki, ışıksız,yemeksiz ve kimsesiz bir başınızakalıyorsunuz. Her ikisi de aynı andayaşadığı sürece, olduğunusandığınız insan gerçek siziöldürmeye çalışıyor."

Mellery bir an üzerine umutsuzlukçökmüşçesine, duraksadı.İzleyicilere gözlerini dikti venefeslerini tutuyor olduklarını gördü.Konuşmaya başladığında sesi,normal konuşma seviyesine inmiştifakat hâlâ duygu doluydu.

"Olduğumu sandığım insan gerçekteolduğum insandan ölesiye korkuyor;diğer insanlar onun hakkında nedüşünürler diye korkuyor. Gerçekteolduğum kişiyi bilseler bana neleryaparlar? En iyisi güvende olmak! Eniyisi gerçek insanı saklamak, onaişkence etmek, onu gömmek!"

Yeniden duraksayıp, gözlerindekialevin dinmesine izin verdi.

"Bunların hepsi ne zaman başlar? Nezaman iki kişi şeklinde yaşamayabaşlarız - kafamızda yarattığımızkişi ve içeriye kilitleyip ölüme terkettiğimiz gerçek insan? Bence bununbaşlaması sandığımızdan daha

erken olur. Kendi ikizlerimin, herikisinin de mutsuz yerlerini almayabaşlamalarının dokuz yaşımadayandığını biliyorum. Size birhikâye anlatacağım. Bunu daha öncedinlemiş olanlardan özür diliyorum."

Gurney odadaki insanlara şöyle birbaktı ve hikâyeyi dinlemiş olan birkaçkişinin hatırlayıp, gülümsediklerinifark etti. Mellery'nin hikâyelerini ikinciveya üçüncü kez dinlemek, sıkıcı yada sinir bozucu olmak şöyle dursun,onları sabırsızlandırıyor gibiydi. Ensevdiği masalın bir dahaanlatılacağına söz verilmiş küçük birçocuğun heyecanlı tepkilerindenfarksızdı.

"Bir gün okula gitmek için evdençıkarken, annem, öğleden sonra evedönüşte bir kutu süt ve ekmekalmam için yirmi dolar verdi. Okuldançıktıktan sonra, markete gitmedenönce okulun yanındaki küçükrestorandan bir tane kola almak içindurdum. Fakat kasadaki adamelimdeki parayı alıp üstünü vermeküzereyken, okuldaki çocuklardanbirisi gelip parayı gördü ve 'Hey, Mellery,' dedi, 'O yirmiliği neredenbuldun bakalım?' Şimdi, bu çocukdördüncü sınıflar arasındaki entehlikeli çocuktu ve ben de dördüncüsınıftaydım. Ben dokuzyaşındaydım, o ise on bir. İki kez

sınıfta kalmıştı ve herkes ondankorkardı - onla takılmayı bırakın,konuşamazdım bile. Sürekli kavgaederdi ve insanların evlerine zorlagirip bir şeyler çaldığı söylentileridolaşıyordu. Bana parayı neredenbulduğumu sorduğunda, annemin sütve ekmek almam için verdiğinisöyleyecektim fakat benimle dalgageçip, ana kuzusu demesindenkorkup, onun gözüne girebilmek içinçaldığımı söyledim. İlgili gözlerlebana bakınca, kendimi iyihissetmiştim. Ardından kimdençaldığımı sordu ben de aklıma ilkgelen şeyi söyledim. Annemdençaldım dedim. Başını sallayıp,

gülümsedi ve yürüyüp gitti. Aynıanda hem rahatlamış hem derahatsız olmuştum. Söylediğim şeyiertesi gün unutmuştum. Fakataradan bir hafta geçti ve okulbahçesinde yanıma gelip, 'Hey,Mellery, annenden başka para çaldınmı?' diye sordu. Çalmadığımısöyledim. Ve bana 'Neden bir yirmilikdaha çalmıyorsun?' dedi. Nediyeceğimi bilemedim. Yalnızcayüzüne öylece baktım. Daha sonraürkütücü bir gülümsemeyle bana 'Biryirmilik daha çalıp bana vereceksin,yoksa annene geçen hafta çaldığınyirmilikten bahsederim.' dedi. O andamarlarımdaki kanın çekildiğini

hissettim."

Şöminenin yanındaki şarap rengisandalyede oturan geniş yüzlü birkadın "Aman Tanrım," dedi ve odanıniçinden Mellery'nin durumunaüzüldüklerini ya da diğer çocuğakızdıklarını belirten insanlarınhomurtuları yükseldi.

İri yapılı bir adam gözlerinden şiddetfışkırarak "Bu ne kalleşlik!" dedi.

"Paniğe kapılmıştım. Bu çocuğunanneme gidip yirmi dolar çaldığımısöylediğini hayal edebiliyordum.Gariplik şu ki - bu küçükkabadayının anneme hiçbir şey

söylemeyeceği ihtimali -aklıma hiçgelmedi. İçime korku dolmuştu -gidip anneme bir şey söyleyeceği veannemin de ona inanacağı korkusu.Gerçeğe inanmayacağınıdüşünüyordum. Bu karmakarışıkpanik halindeyken verebileceğim enkötü kararı verdim. O gece annemincüzdanından yirmi dolar çalıp ertesigün çocuğa verdim. Tabii ki ertesihafta aynı parayı yine istedi. Ondansonraki hafta da... Ve bu altı haftaboyunca, ben babama yakalananakadar, böylece devam etti. Elimdeyirmi dolarla, annemin çalışmamasasın en üst çekmecesinikapatırken yakalandım. Gerçeği

itiraf ettim. Aileme tüm o korkunç,utanç verici hikâyeyi anlattım. Amaher şey daha da kötüye gitti. PapazMonsenyör Reardon'u çağırıp, benikiliseye, tüm hikâyeyi bir kez dahaanlatmam için götürdüler. Ertesigece monsenyör bizi yenidençağırıp, küçük şantajcı ve ailesiylebuluşturup, hikâyeyi yenidenanlattırdı. Bununla da kalmadı.Ailem, çaldığım parayı geri ödemişsayılmam için bir yıl boyuncaharçlığımı kesti. Bu olay banabakışlarını tamamen değiştirdi.Şantajcı okuldaki herkese olayı,kendisini RobinHood gibi, beni ise pisbir ispiyoncu gibi gösteren

bambaşka bir şekilde anlattı. Süreklibana, bir gün bir apartmanıntepesinden beni aşağı fırlatacakmışgibi soğuk soğuk sırıtıyordu."

Mellery anıların canlanmasıyla birsaniye durdu ve anılarınıngerginleştirdiği kasları gevşetmekistermiş gibi, elleriyle alnına masajyaptı.

İri yarı adam öfkeli bir şekilde başınısallayıp, tekrar "Bu ne kalleşlik!"dedi.

Mellery "Ben de tam olarak böyledüşünüyordum," dedi. "Ne kadarzalimce bir kalleşlik! Olay aklıma ne

zaman gelse, ardından gelendüşünce, 'Bu ne kalleşlik!' oluyordu.Düşünebildiğim tek şey buydu."

İri yarı adam, kendinden eminsesiyle "Haklıymışsın. Çocuk tam birkalleşmiş," dedi.

Mellery gittikçe artan bir onaylamatonuyla "Evet, tam olarak öyleydi,"dedi, "tam olarak öyleydi. Ama onunne olduğu sorusunu bir türlü geçip,kendime ne olduğumu sormadım.Bu dokuz yaşındaki çocuk kimdi veyaptığı şeyi neden yapmıştı?Korktuğunu söylemek yetmez. Tamolarak neyden korkuyordu? Kimolduğunu düşünüyordu?"

Gurney aniden kendisini, pür dikkatdinlerken buldu. Mellery onun daodadaki herkes kadar dikkatlidinlediğini fark etmişti. Gurney buanlam, motivasyon ve kimlikarayışında gözlemci olmaktan çokkatılımcı olmuştu. Mellerykonuşurken bir yandan şömineninönünde ileri geri yürümeye başladı.Kafasındaki anılar ve sorular sabitdurmasına izin vermiyor gibiydi.Sözcükler ağzından adetadökülüyordu.

"O çocuğu, yani kendi dokuzyaşındaki halimi ne zamandüşünsem, onu bir kurban olarakgörürüm. Şantaj kurbanı; sevgi, ilgi

ve kabul edilme isteğinin masumkurbanı. Tek istediği kabadayınınkendisini sevmesiydi. Zalim dünyanınkurbanı olmuştu. Zavallı küçükçocuk, kaplanın dişleri arasındakizavallı küçük koyun."

Mellery yürümeyi bıraktı veizleyicilerin yüzünü görecek şekildedöndü. Alçak bir sesle devam etti."Ama o küçük çocuk aynı zamandabaşka bir şeydi. Yalancı ve hırsızdı."

İzleyiciler karşı çıkmak isteyenler vebaşlarını onaylarcasına sallayanlarolarak ikiye bölündüler.

"Yirmi doları nereden bulduğu

sorulduğunda yalan söyledi. Hırsızolduğunu farz ettiği birisinin hoşunagitmek için hırsız olduğunu iddia etti.Ardından, annesine hırsız olduğununsöylenmesi tehdidiyle karşı karşıyakaldı. Bu tehdit karşısında annesihırsız olduğunu düşünmesin diye,gerçekten hırsız oldu. En fazlailgilendiği şey, insanların kendisihakkında ne düşündüğüydü. Nedüşündüklerini sorun ettiği kadar,gerçekten yalancı ya da hırsızolmasını, ya da bunun yalansöyleyip, parasını çaldığı kişilerüzerindeki etkisini pek umursamadı.Ya da şöyle düzelteyim: Yalansöylemesini ya da çalmasını

engelleyecek kadar umursamadı. Buyaptıkları yalnızca asit misali, kendikendisine olan saygısını eritti.Kendisinden nefret edecek, ölmekisteyecek kadar büyük bir sorunoldu."

Mellery homurdanmaların geçmesiiçin, birkaç saniye sustu ve devametti, "İşte yapmanızı istediğim şeybu. Katlanamadığını, sinirliolduğunuz, size hata yapaninsanların bir listesini yapın vekendinize sorun, "Ben bu durumanasıl dahil oldum? Bu ilişkiye nasılbaşladım? Beni etkileyen şeylernelerdi? Bu davranışlarım dışarıdanbakan bir gözlemci tarafından nasıl

görünüyordu? Sakın, tekrarediyorum, sakın diğer insanın yaptığıkötü şeye odaklanmayın.Suçlayacak birisini aramıyoruz.Bunu hayatımız boyunca yaptık vebizi hiçbir yere getirmedi. Elimizegeçen tek şey bir şeyler kötügittiğinde suçlanmış bir yığın insanlistesi! Uzun, işe yaramaz bir liste!Gerçek soru, sorulması gereken asılsoru şu ki 'Tüm bunların içinde bentam olarak neredeyim? Odaya gireno kapıyı nasıl açtım?' Ben o kapıyıdokuz yaşımda, beğeni kazanmakuğruna yalan söyleyerek açtım. Siznasıl açtınız?"

Gurney'e bakan kadın gittikçe

huzursuzlanmış gibi bakıyordu.Tereddüt ederek elini kaldırdı ve"Bazen gerçekten kötü bir insanınmasum bir insana fena bir şeyyaptığı, mesela evine zorla girip,evini soyduğu olmaz mı? Bu masumolan kişinin hatası olmaz, değil mi?"diye sordu.

Mellery gülümsedi. "İyi insanlarakötü şeyler olur. Ama bu iyi insanlarhayatlarının geri kalanını, sinirdendişlerini gıcırdatarak ve soygununhatırasını tekrar tekrar kafalarındacanlandırarak yaşamaya devametmezler. Bizi en çok üzen kişiselfelaketler, içimizden atamayacakkadar güçsüz olduklarımız, kabul

etmek istemesek de bizim de içinderol almış olduklarımızda". Bu yüzdenacı çekmeye devam ederiz -kökenine inmeyi reddettiğimiz için.Bunu içimizden, bağlı olduğu yerdenkoparıp atamayız, çünkü bağlıolduğu noktaya eğilip bakmayıreddederiz."

Mellery devam edecek gücübulmaya çalışıyormuşçasınagözlerini kapattı. "Hayatlarımızdakien büyük acı, kabul etmediğimizhatalarımızdan gelendir - bizim asılkimliğimizle uyuşmayan hatalardır.Bize öyle zıtlardır ki, onlarabakmaya katlananlayız. Bir vücuttaiki insan oluruz, birbirine

katlanamayan iki insan. Yalancı veyalancılardan nefret eden. Hırsız vehırsızlardan nefret eden. Bu savaşınverdiği acıya benzer başka bir acıyoktur. Bu acı, bilinç seviyemizinüzerine çıkar. Ondan kaçarız amabizimle koşar. Nereye kaçarsakkaçalım, savaşı beraberimizdegötürürüz."

Mellery şöminenin önünde ileri geriyürümeye başladı.

"Söylediğimi yapın. Hayatınızdakikötü şeyler için suçladığınızinsanların listesini çıkarın. Onlara nekadar sinirlenirseniz, o kadar iyi.İsimlerini yazın. Kendi

masumiyetinize ne kadar inanırsanız,o kadar iyi. Onların yaptığı şeyi vesizin nasıl kırıldığınızı yazın. Sonrakendinize, kapıyı nasıl açtığınızısorun. Eğer aklınıza ilk gelen, buegzersizin ne kadar saçma olduğuise, bunu reddetmeye neden bukadar istekli olduğunuzu sorun.Unutmayın, bu yaptığımızın amacı,suçlan her neyse o insanlarıbağışlamak değil. Onları bağışlamayetkiniz yok. Bağışlamak Tanrı’nınişidir, sizin değil. Sizin işiniz yalnızcabir soru sormak: 'Ben kapıyı nasılaçtım? "

Durdu ve elinden geldiğince fazlamisafirle göz teması kurmaya

çalışarak odada gözlerini gezdirdi.

"'O kapıyı nasıl açtım?" Hayatınızıngeri kalanında mutlu olup olmamanız,bu soruyu ne kadar dürüstçecevapladığınıza bağlı olacak."

Konuşmaktan yorulmuş görünüyorduve durup, mola verdiğini söyledi,"Kahve, çay, temiz hava, lavabo gibişeyler için mola." İnsanlar bir yerleregitmek için koltuklarından,sandalyelerinden kalkarlarken,Mellery soran gözlerle, hâlâoturmakta olan Gurney'e baktı.

"Bu işine yaradı mı?" diye sordu.

"Bu harikaydı."

"Ne anlamda?"

"Sen olağanüstü bir konuşmacısın."

Mellery içten mi, yapmacık mıolduğunu belli etmez bir şekildebaşını salladı. "Bunun ne kadarkırılgan olduğunu görebildin mi?"

"Misafirlerinle kurduğun iletişimi mikastediyorsun?"

"Eğer güven, özdeşleşme, bağlılık,açıklık, inanç, umut ve sevgiyikastediyorsan, iletişim doğru kelimeolabilir diye düşü-iniyorum. Ve tabii

eğer bu çiçeklerin ne kadar hassasolduklarını anlıyorsan - özellikle deilk açmaya başladıklarında.

Gurney, Mark Mellery hakkında nedüşünmesi gerektiğine kararveremiyordu. Eğer bu adam birşarlatansa, hayatında karşılaştığı eniyi şarlatandı.

Mellery elini kaldırıp kahvesemaverinin yanında duran birkadına seslendi. "Ah, Keira, bana biriyilik yapıp Justin'i benim yanımagönderir misin?"

Kadın tereddütsüz "Tabii ki!" dedi veMellery'nin ricasını yerine getirmek

için arkasını dönüp gitti.

Gurney "Justin kim?" diye sordu.

"Kendisi olmadan yapamayacağımgenç bir adam. Başta o da burayayirmi bir yaşındayken misafir olarakgelmişti - daha küçükleri aramızaalmıyoruz. Üç kez buraya geri döndüve üçüncüde bir daha ayrılmadı."

"Ne iş yapıyor?"

"Sanırım benimle aynı işi yaptığınısöyleyebiliriz."

Gurney sorgularcasına Mellery'ninyüzüne baktı.

"Justin ilk geldiği zamanlarda herzaman doğru taraftaydı -söylediklerimi, ayrıntıları ve diğer herşeyi kapıyordu. Her yaptığımız işeharika katkıları olan, genç akıllı biradamdı. Enstitünün amacı onauygun, o da enstitünün amacınauygundu. Eğer isterse bizimle iyi birgeleceğe sahip olabilir."

Gurney kendi kendisine "KüçükMark," dedi.

"Pardon?"

"İdeal bir oğul gibi görünüyor.Kendisine sunabileceğin her şeyialan ve anlayan..."

Şık ve zeki görünümlü bir adamodaya girdi ve yanlarına geldi.

"Justin, eski bir arkadaşımlatanışmanı istiyorum. Dave Gurney..."

Genç adam, utangaçlık karışımı birsamimiyetle elini uzattı.

El sıkıştıktan sonra, Mellery Justin'ikenara çekti ve alçak bir sesle onabir şeyler söyledi. "Sıradaki yarımsaati senin almanı ve iç çatışmalarlailgili örnekler vermeni istiyorum."

Genç adam "Seve seve," dedi.

Gurney, Justin kahvenin olduğu

kısma geçene kadar bekledi veMellery'e, "Eğer zamanın varsa, bengitmeden önce aramanı istediğimbirisi var."

"Eve doğru gidelim." Mellery'ninmisafirleriyle, şu anki yaşadığısıkıntı arasına bir mesafe koymakistediği açıkça belli oluyordu.

Gurney, yolda ondan GregoryDermott'u aramasını ve kullandığıposta kutusunun tarihi ve güvenliği,Arybdis adına gönderilen amaMellery'e geri dönen 289.87 dolarlıkçek hakkında başka bir şeyhatırlayıp hatırlamadığı hakkındasorular sormasını istediğini söyledi.

Özellikle, Dermott'un şirketindekutuyu açmaya yetkisi olan başkakimse var mıydı? Anahtar yalnızcaDermott'da mıydı? İkinci biranahtar? Ne kadar süredir o postakutusunu kullanıyordu? Daha öncene olduğu belli olmayan bir çek almışmıydı? Arybdis, Charybdis ya daMark Mellery isimleri onun için biranlam ifade ediyor muydu? Hiçkimse ona Ruhani YenilenmeEnstitüsü'nden bahsetmiş miydi?"

Mellery'nin kafası karışmış gibigörünmeye başlıyordu ki, Gurneycebinden bir kart çıkarıp ona verdi."Soruların hepsi burada yazıyor. BayDermott hepsini cevaplamak

istemeyebilir ama denemeye değer."

Kurumuş ve kurumaya yüz tutmuşyaprakların arasında yürürlerken,Mellery endişeleri içerisinde daha daderinlere batıyormuş gibigörünüyordu. Güzel evin arkasındakiavluya geldiklerinde durdu vekendisini dinleyen birilerindenkorkarmışçasına alçak bir tonlakonuştu.

"Dün gece neredeyse hiç uyumadım.Şu 'on dokuz' işi aklımı kaçırmamasebep olacak."

"Hiçbir bağlantı kuramadın, değil mi?Çağrıştırdığı bir şey bulabildin mi?"

"Hiçbir şey. Yalnızca aptalca şeyler.Bir keresinde bir terapist bana alkolsorunum olup olmadığını anlamakiçin bir test yapmıştı ve yirmi sorudaon dokuz yapmıştım. İlk eşimevlendiğimizde on dokuz yaşındaydı.Bunun gibi şeyler, rastgelebağlantılar. Beni ne kadar iyi tanırsatanısın, hiç kimsenin tahminedemeyeceği şeyler."

"Ama ettiler."

"Evet, beni deli eden şey de bu!Gerçeklere bak. Posta kutumakapalı bir zarf bırakılıyor. Zarfınorada durduğuna dair bir telefonalıyorum ve benden aklımdan

istediğim bir sayıyı tutmamı istiyor.On dokuzu tutuyorum. Postakutusuna gidiyorum ve zarfı alıyorumve zarfın içindeki mektupta on dokuzyazıyor. Tam olarak düşündüğümsayı. Yetmiş iki bin yüz elli biri detutabilirdim. Ama on dokuzu tuttumve mektubun içindeki sayı da buydu.ESP'nin (Duyular Dışı Algılama)saçmalık olduğunu söylüyorsun fakatbunu başka bir şekilde açıklayabilirmisin?"

Gurney, Mellery'nin coşkusununtersine, sakin bir tonla cevap verdi."Olmuş olanlar hakkındakaçırdığımız bir nokta var. Soruna,yanlış soruları sormamızı sağlayan

bir açıdan bakıyoruz."

"Doğru soru nedir?"

"Bunu bulduğum zaman, ilk seninlepaylaşacağım. Ama sana ESP ilehiçbir ilgisi olmayacağının garantisiniverebilirim."

Mellery başını salladı amayüzündeki, bir ifadeden çoktitremeye benziyordu. Ardındanbaşını kaldırıp evinin arka tarafınave yeniden bulundukları avluya baktı.Oraya nasıl geldiklerinihatırlamıyormuşçasına, boş boşbakıyordu.

Gurney, "İçeriye girelim mi?" diyeönerdi.

Mellery birkaç saniye durdu veaniden bir şey hatırlamış gibi,"Unuttum - özür dilerim - Caddybugün öğleden sonra evde olacak.Şeyi yapamam, yani daha iyi olan...demek istediğim, Dermott'u hemenarayamayacağım. Uygun anıbeklemek zorundayım."

"Peki bugün yapacak mısın?"

"Evet, evet, tabii ki. Sadece doğruzamanı beklemem gerekiyor. Onunlakonuşur konuşmaz seniarayacağım."

Gurney arkadaşının gözlerinin içinebaktığında, yıkılmakta olan birhayatın korkusunu gördü. Başınısalladı.

"Gitmeden önce bir soru daha...Justin'e 'iç çatışmalar'la ilgilikonuşmasını söylediğini duydum.Bunun ne anlama geldiğini merakediyorum."

Mellery kaşlarını hafiften çatarak"Çok şey kaçırmadın," dedi."'Çatışma' bölünme, bir şey içindekiikilik anlamına gelir. İçimizdekisavaşları anlatmak için bu kelimeyikullanıyorum."

"Jekyll ve Hyde gibi mi?"

"Evet ama bunun da ötesinde birşey... İnsanların iç dünyalarıçatışmalarla doludur. Bu bizimilişkilerimizi şekillendirir, kızgınlıklaryaratır ve hayatlarımızı mahveder."

"Bir örnek ver."

"Yüzlerce örnek verebilirim. Meselaen büyük çatışma kendimizi görmeşeklimiz ve başkalarını görmeşeklimiz arasındadır. Örneğin, biztartışıyor olsak ve sen banabağırsan, bunun sebebinin seninöfkeni kontrol edememen olduğunudüşünürüm. Fakat ben sana

bağırsam, bunun sebebini kendi öfkekontrolsüzlüğüm değil, seninkışkırtman olarak görürüm.Bağırmamın uygun bir tepki olacağıve senden kaynaklanan bir şey..."

"İlginç."

"İkimiz de benim sorunlarıma benimdurumumun, ama senin sorunlarınakişiliğinin sebep olduğunudüşünecek kadar köşeye sıkışmışgörünüyoruz. Bu problem yaratıyor.Benim her şeyi kendi bildiğim gibiyapmak istemem mantıklı gibigörünürken, senin her şeyi bildiğingibi yapmak istemen çocukçagörünüyor. Ben daha iyi hissettiğim,

sen daha iyi davrandığın zamandaha iyi bir gün olacak. Ben her şeyiolduğu gibi görüyorum. Sen her şeyimantığının çarpıttığı şekliylegörüyorsun."

"Anlıyorum."

"Bu yalnızca başlangıç, konununyalnızca girişi... Akıl ikilemler veçelişkiler yığınıdır. Başkalarınıngüvenini kazanmak için yalansöyleriz. Gerçek kişiliğimizi birileriyleyakınlaşmak için gizleriz. Mutluluğuyakalamak için, mutluluğu kaçırantercihler yaparız. Haksız olduğumuzzamanlarda haklı olduğumuzugöstermek için olağanüstü çaba

gösteririz."

Programının içeriğine kendisinikaptıran Mellery heves ve heyecanlaanlatıyordu. Bu sıkıntılı durumunortasında bile, aklını bunaverebiliyordu.

"Kişisel bir acı kaynağındanbahsettiğin izlenimine kapıldım," dediGurney, "genel durumlardan değil."

Mellery yavaşça başını salladı. "Birbedende yaşayan iki insanınverdiğinden daha büyük acı olamaz."

On Altıncı Bölüm

Başlangıcın Sonu

Gurney'in içinde kötü bir his vardı.

Mellery'nin Wallnut Crossing'e ilkziyaretinden beri bu his gelipgidiyordu. Şimdi bu hissin gerçek birsuçun açıklığını özletmesindenkaynaklandığını sıkıntıyla fark etti.Taranacak ve incelenecek, ölçülecekve rapora yazılacak bir olay yeri;analiz edilecek ve tanımlanacakparmak izleri, ayak izleri, saçlar vedokular; sorgulanacak tanıklar,yerleri belirlenecek şüpheliler, tespitedilecek tanıdıklar, soruşturulacakbağlantılar, bulunacak bir silah,balistik mermiler... Daha önce yasalaçıdan bu kadar karışık bir sorunla,önünde normal prosedürleriuygulamasına bu kadar engel

varken, kendisini böylesine hebaetmemişti.

Enstitüden kasabaya giden dağyolunda Mellery'nin birbiriyle savaşankorkularını düşündü - bir yanda kötüniyetli bir takipçi, diğer yandamüşterileri kaçıracak polismüdahalesi. Mellery'nin, ilacınhastalıktan daha kötü olabileceğinedair inancı, durumun böylesinebelirsiz kalmasına sebep oluyordu.

Mellery'nin söylediğinden dahafazlasını bilip bilmediğini merak etti.Çok eskiden yaptığı, şu anki tehditve ima dolu sözlerin sebebiolabilecek bir şey biliyor muydu?

Doktor Jekyll, Bay Hyde'ın neyaptığını biliyor muydu?

Mellery'nin bir bedende savaşan ikikişi hakkındaki konuşması, Gurney'inilgisini başka sebeplerden dolayıçekmişti. Kendisinin yıllar boyualgıladığı ve Sabıka FotoğrafıSanatı'nda kullandığı şeyin biryansıması gibiydi. Ruhun bu şekildebölünmesi genellikle yüze yansır veen çok gözlerde belirgindir. Zamaniçerisinde, bir yüzde saklı iki yüzgörmüştü. Bu olayın en rahatgözlemleneceği yer, fotoğraflardı.Yapmanız gereken tek şey birkâğıtla, burnun ortasından, herseferinde yalnızca bir göz görünecek

şekilde, yüzün bir yarısınıkapatmaktı. Ardından sağ taraftagördüğünüz kişinin karakterini ve soltarafta gördüğünüz kişinin karakterinibir kâğıda yazınca, iki tanımınbirbirinden çok farklı olduğunugörmek hayret vericiydi. Yüzün biryarısında görünen kişi huzurlu,toleranslı ve akıllı; diğer yarısındagörünen kişi ise öfke dolu, soğuk vedüzenbaz olabilirdi. Boş bakışlarınarasından, cini: yete götüren bir kininfışkırdığı yüzlerde, bu kin gözlerin birtanesinde mevcutken, diğerindebundan eser olmazdı. Belki degerçek hayatta beynimiz bu iki ayrıgözdeki özellikleri birleştiriyor ve

ortalama olanı sunuyor; aralarındakifark ise görünmez oluyordu. Amafotoğraflarda bunu fark etmemekçok zordu.

Gurney, kitabının kapağındaMellery'nin bir fotoğrafı olduğunuhatırladı. Eve varınca gözlerineyakından bakmayı aklının birköşesine not etti. Aynı zamandaMadeleine'in, buz gibi bir tavırlabahsettiği Sonya Reynolds'ı aramasıgerektiğini de hatırladı. Arabayı,Peony'in birkaç kilometre dışında,yolu Esopus Nehri'nden ayıran kuruotlarla ve çakıllarla dolu boş birpatikaya çekti ve telefonunu çıkarıp,Sonya’nın galerisinin numarasını

girdi. Dört kez çaldıktan sonra,Sonya’nın, dilediğince uzun bir mesajbırakmaya davet eden yumuşaksesini duydu.

" Sonya, ben Dave Gurney. Sana buhafta için bir portre sözü verdiğimibiliyorum. Onu cumartesi günügetirmeye çalışacağım ya da enazından sana bir örneğiniçıkarabileceğin kopyasını e-postayoluyla göndereceğim. Neredeysebitti fakat ben tam olarak tatminolmadım. " Duraksadı ve sesininçekici kadınlarla konuşurken olduğuve Madeleine'in de bir kez söylediğigibi, birkaç ton inceldiğini fark etti.Boğazını temizleyip devam etti: "Bu

sanatın temelinde karakter yatıyor.Ben de bunun üzerinde çalışıyorum.Bu biraz zaman alıyor."

Hatta bir ses duyuldu ve Sonyanefes nefese kalmış bir şekildekonuşmaya girdi.

"David, buradayım. Telefonayetişemedim fakat söyledikleriniduydum. Bunu iyi bir şekilde yapmakistemeni kesinlikle anlıyorum. Amacumartesi getirirsen gerçekten çokiyi olur. Çünkü pazar günü bir festivalvar, galeri trafiği çok yoğun."

"Deneyeceğim. Akşama doğruolabilir."

"Harika! Altıda galeriyi kapatıyorumfakat bir saat daha kalıp çalışıyorolacağım. O sırada gelebilirsin.Konuşmak için de zamanımız olur."

Sonya’nın ses tonunun herkonuşmaya bir seks teklifi havasıkatması onu etkiliyordu. Tabii kiduruma saçma bir şekilde anlam vehayal gücü kattığım biliyordu; aynızamanda aptalca davrandığını da.

Kendi kendisine "Saat altı iyi fikir,"dediğini duydu - fakat Sonya’nınofisinin çalışma ortamından çokgeniş koltukları ve pelüş halılarıyla,samimiyet kurulabilecek bir odaolarak döşenmiş olduğunu

hatırlayıverdi.

Telefonu torpido gözüne geri koyduve yeşil vadiyi seyretmeye koyuldu.Her zamanki gibi Sonya’nın sesikafasındaki düşünceleri altüstetmişti. Aklı dağınıktı: Sonya’nınsıcacık ofisi, Madeleine'inhuysuzlukları, bir kişinin düşüneceğisayıyı başka birisinin bilmesininimkânsız olması, boyanmış bir gülkadar kırmızı kan, bir randevumuzvar Bay 658, Charybdis, yanlışposta kutusu, Mellery'nin polistenkorkması, toplu katliam yapan lanetolası Peter Piggert, genç ve sevimliJustin, zengin ve orta yaşlı Caddy,Doktor Jekyll ve Bay Hyde ve daha

birçok şey... Ritimsiz ve sebepsiz;tekrar tekrar... Dere tarafına bakanyolcu koltuğunun camını indiriparkasına yaslandı ve gözlerinikapattı. Dere yatağından akan suyunsesine odaklanmaya çalıştı.

Birisi şoför koltuğunun camınatıkladı. Başını kaldırınca karşısındagüneş gözlüğü takmış, eyaletpolisinin sert, yuvarlak kenarlışapkasının gölgesi yüzüne vurmuş,ifadesiz görünen kare bir suratgördü. Camı indirdi.

"Her şey yolunda mı, efendim?" Bu,cevap bekleyen bir sorudan çok,tehdit kokan bir cümleydi. Efendim

kelimesinde kibarlıktan ziyade birabartı vardı.

"Evet, teşekkür ederim. Sadecebirkaç dakika için gözlerimidinlendiriyordum." Göstergeninüzerindeki saate baktı. On beşdakika geçmiş olduğunu gördü.

"Nereye gidiyorsunuz, efendim?"

"Walnut Crossing."

"Anlıyorum. Bugün herhangi bir şeyiçtiniz mi, efendim?"

"Hayır, memur bey, içmedim."

Adam başını salladı ve arabayıinceleyerek geri geri gitti.Görüntüsüne aykırı olarak tekgörünen yeri olan ağzının aşağılarbir havası vardı. Gurney'in içmedimdemesini bir inkâr olarak görüyor vebirazdan içtiğine dair bir kanıtbulacağını düşünüyordu. Arabanınarkasına, ardından yolcu koltuğuna,öne doğru ve sonunda yenidenGurney'in yanına abartı hareketlerleyürüdü. Uzun bir gözlemsessizliğinden sonra, sıradan biraraç kontrolünden çok HaroldPinter'in oyunlarından fırlamış gibiduran tehditkâr bir sesle konuştu.

"Buraya park etmenin yasak

olduğunu biliyor muydunuz?"

Gurney hemen "Bilmiyordum," dedi."Yalnızca birkaç dakika durmakistemiştim."

"Ehliyet ve ruhsat görebilir miyim,lütfen?"

Gurney adamın istediklerinicüzdanından çıkarıp, penceredenuzattı. Genelde böyle durumlardaçağrıştırdığı şeyler yüzünden, NYPTdetektif kartını çıkarma alışkanlığıyoktu. Ama adam arkasını dönüp,devriye arabasına giderken, olaydadengesizce bir kendini üstün görmeve orada gereksiz bir şekilde

bekletilmesine sebep olmuş birdüşmanlık seziyordu. Cüzdanındanisteksizce bir kart daha çıkardı.

"Bir saniye Memur Bey, bu da sizeyardımcı olabilir."

Polis, temkinli bir şekilde kartı aldı.Gurney adamın dudaklarınınkenarındaki değişimi anında gördü;bu değişim hiç de dostça değildi.Hayal kırıklığı ve kızgınlık karışımıbir değişimdi. Ehliyeti, ruhsatı vekartı ilgisizce pencereden geri uzattı.

"İyi günler, efendim," dedi fakat sestonu tam tersi mesaj veriyordu.Ardından aracına dönüp, hızlı bir U

dönüşü yaptı ve geldiği yöne gerigitti.

Yapılan psikolojik testler ne kadarkaliteli olursa olsun, diye düşündüGurney, verilen eğitimin gerektirdiğiözellikler ne kadar iyi olursa olsun,akademi eğitimi ne kadar sıkı olursaolsun, polis olmaması gerekenpolisler vardı. Örneğin bu olaydapolisin açıkça işlediği vahşice bir suçyoktu ama içinde sert ve nefret dolubir şey vardı -Gurney bunuhissetmiş, yüzündeki çizgilerdegörmüştü - ve bu kişi bir süre sonra,aynada kendi yansımasıylaçarpışacaktı. İşte o zaman fena birşey olacaktı. Bu zaman içerisinde

birçok insan alıkonacak ya da sonukötü bitecek işlerle korkutulacaktı.Bu adam, insanların polislerisevmemesine sebep olan polislerdenbirisiydi.

Belki de Mellery haklıydı.

Takip eden yedi gün boyunca,Catskills'ın kuzeyine kış geldi.Gurney zamanının çoğunluğunuçalışma odasında, sabıka fotoğrafıprojesi ve Charybdis olayı üzerindeçalışarak; bu iki dünya arasındasürekli gidip gelerek, Danny'nintabloları düşüncesinden ve tümbunların sebep olduğu içselkarmaşadan kaçmaya çalışarak

geçirdi. En iyisi Madeleine ile bukonuyu konuşup, bu konuyu nedengün ışığına çıkarmaya kararverdiğini - gerçekten de bodrumdanalıp, gün ışığına çıkarmıştı - veneden olağanüstü sabrıyla kendisininbir şeyler söylemesini beklediğinisormaktı. Ama bu soruyu sormakiçin yeterli isteği bir türlühissedememiş-ti. Bu yüzden busorunu kafasından çıkarıp,Charybdis olayına döndü. Enazından bu konuda kafa yorarkenkendisini kaybolmuş gibi hissetmiyor,kalbi küt küt atmıyordu.

Mesela, sık sık, enstitüye sonziyaretinden sonraki akşamı

düşünüyordu. Konuşulduğu gibi, ogece Mellery onu evden aradı, GDGüvenlik Sistemleri'ndeki GregoryDermott'la konuştuklarını anlattı.Dermott tüm sorulan yanıtlamayahazırdı - Gurney'in yazmış olduğusorular - ama sonuçta kayda değerbir bilgi yoktu. Posta kutusu bir yıldır,danışmanlık işini Hartford'danWycherly'ye taşıdığından berikendisi kullanıyordu; daha öncehiçbir sorun, özellikle de yanlışadrese gelmiş bir çek ya da birmektupla karşılaşmamıştı; kutuyuaçma izni olan tek kişiydi; Arybdis,Charybdis ve Mellery isimleri onuniçin hiçbir şey ifade etmiyordu;

enstitü hakkında hiçbir şeyduymamıştı. Şirketteki başkabirisinin kutuyu kullanma ihtimali olupolmadığı sorusu üzerinde ısraredilince ise, Dermott bunun imkânsızolduğunu, çünkü şirkette başkaçalışan olmadığım söyledi. Hassasveritabanları olan şirketler için,bilgisayar korsanlarına karşı güvenlikdanışmanlığı yapıyordu. Söylediğihiçbir şey, yanlış adrese gönderilmişçek olayına ışık tutmadı.

Gurney'in yaptığı internetaraştırmaları da hiçbir işe yaramadı.Bulguları da onları farklı bir yeregötürmüyordu: Gregory Dermott,Massachusets Teknoloji Enstitüsü,

Fen Bölümü mezunuydu. Bilgisayarkonusunda uzmandı. Ne kendisininne de GD Güvenlik SistemleriŞirketi'nin bugün ya da geçmişte birdava, yargılama ya da kötü haberleilgisi vardı. Kısacası, pırıl pırıl bir işiolan, pırıl pırıl bir insandı. Fakat birkişi, akıl sır erdirilemez bir şekilde,onun posta kutusunu uygungörmüştü. Gurney kendisine aklınınalmadığı soruyu tekrarlayıp durdu:Çeki geri göndereceği kesin olanbirisine neden bir çekgönderilmesini isteyebilir?"

Bunu düşünmek dokuzuncu kezhiçbir şey bulamadığı bir çıkmaz

sokağa onuncu kez yine bakmakgibiydi ve bu, canını sıkmıştı. Amayine de Danny'yi düşünmekten dahaiyiydi. Mevsimin ilk gözle görülürkarı, kasım ayının ilk cuması yağdı.Sabaha karşı hafiften yağarkenbirkaç saat içinde çoğaldı ve geceyekadar sürdü.

Gurney, cumartesi sabahı kahvesiniiçerken, solgun güneş doğudan,orman dolu dağların arasındanyavaşça yükseliyordu. Gece boyuhiç rüzgâr esmemişti ve dışarıdaavludan, ambarın çatısına kadar heryer karla kaplıydı.

İyi uyuyamamıştı. Tüm endişeleri

düğümlenmiş ve kendisi dearalarında kalmış gibiydi. Gününağarmasıyla birlikte çözülenlerarasında, Sonya da vardı.Görüşmelerini son dakikadaertelemiş-ti. Orada olacaklarınbelirsizliği - kendisinin orada neolmasını istediğine dair belirsizlik -bunu ertelemesine sebep olmuştu. '

Son bir haftadır yaptığı gibi, içindeDanny'nin resimlerinin bulunduğukurdeleli kutunun durduğu masayaarkasını dönüp, odanın diğertarafında oturdu.

Karın görüntüsü aklına her zamankarın kokusunu getirirdi. Bir anlık

refleksle kalktı ve Fransız kapılarınıaçtı. Havadaki keskin soğukla birliktebazı hatıraları canlandı - yollardabirikmiş kar, kartopu yapmaktankızarmış ve acımakta olan elleri,ceketinin kollarından içeri girmişbirkaç parça buz, yere sarkan ağaçdalları, kapılarda Noel süsleri, boşsokaklar ve yüzünü nereye dönsegördüğü parlaklık...

Bu geçmişle ilgili çözemediği birşeydi - gözlerinin önünde, sessizce,gözle görülemez, neredeyse oradayokmuş gibi durması... Gittiğini, artıkvar olmadığım bile düşünmeyekalkışabilirsin. Ardından kırmızı birsülün kuşu misali, bir ses, renk ve

hareket patlamasıyla gürülder - ve okadar canlıdır ki...

Karın kokusu çevresini sarsın istedi.Kapının arkasındaki çiviye asılıceketini alıp giydi ve dışarı çıktı.Kar, ayağındaki gündelik ayakkabılariçin çok derindi ama onlarıdeğiştirmek istemedi. Gözlerinikapatıp, derin nefes alarak, havuzadoğru yürüdü. Daha yüz metreyürümemişti ki, mutfağın kapısınınaçılıp Madeleine'in kendisineseslendiğini duydu.

"David, geri gel!"

Arkasını döndüğünde onun yüzünde

bir panik ifadesiyle, kapıdan çıktığınıgördü. Cevap verdi.

"Ne oldu?"

"Acele et!" dedi. "Radyodasöylüyorlar - Mark Mellery ölmüş!"

"Ne?"

"Mark Mellery - ölmüş, şu andaradyoda. Öldürülmüş!" Yeniden içerikoştu.

Gurney, nefesinin daraldığınıhissederek, "Tanrım," dedi. Evekoşup, karla kaplı ayakkabılarınıçıkarmadan mutfağa girdi. "Ne

zaman olmuş?"

"Bilmiyorum. Bu sabah, dün gece,bilmiyorum. Söylemediler."

Radyoya kulak verdi. Hâlâ açıktıama sunucu diğer haberlere geçmiş,batan bir bankayla ilgili bir şeylersöylüyordu.

"Nasıl?"

"Söylemediler. Yanlıca bunun açıkçabir cinayet olduğunu söylediler."

"Başka bir bilgi vermediler mi?"

"Hayır. Evet. Enstitü hakkında bir

şey - olay orada olmuş. MelleryRuhani Yenilenme Enstitüsü, Peony,New York. Polisin olay yerindeolduğunu söylediler."

"Bu kadar mı?"

"Sanırım. Ne kadar kötü!"

Allak bullak olmuş bir halde, yavaşçabaşını salladı.

"Ne yapacaksın?" diye sorduMadeleine.

Hızlıca, birisi hariç tüm seçeneklerieledi.

"Bu olaydan sorumlu polismemurunu, Mellery ile olan ilişkimkonusunda bilgilendireceğim. Ondansonra ne olacağı ise ona kalmış."

Madeleine, başarısız ama iyi biranlaşma yapmışlar gibi, derin birnefes aldı ve cesurca gülümsedi.

İkinci Kısım

KORKUNÇOYUNLAR

On Yedinci Bölüm

Kan Gölü

Gurney ismini, adresini, telefonunuve kurbanla olan bağlantısının kısabir özetini vermek için Peony polisistasyonunu aradığında saat tamsabah 10.00'du. Konuştuğu memur,Komiser Muavini Burkholtz ona, bubilgileri, olayla ilgilenen CezaiSoruşturma Eyalet Polis Bürosuekibine iletileceğini söyledi.

Yirmi dört İla kırk sekiz saatarasında kendisine dönmelerinibeklediğinden, on dakikadan azsürede geri döndüklerindeşaşırmıştı. Hattın diğer ucundaki sestanıdıktı ama kim olduğunuçıkaramıyordu; adam kendisini isimvermeden tanıtmıştı.

"Bay Gurney, ben Peony'deki olaylailgilenen baş dedektifim. Anladığımkadarıyla bizimle paylaşmakistediğiniz bazı bilgiler var."

Gurney tereddüt etti. Memura adınısormak üzereydi ki - normaldeprosedürlere göre bunu sorabilirdi -aniden ses tonuyla birlikte gözününönüne bir surat, ardından da isimgeldi: Jack Hardwick. Hatırladığıkadarıyla bir vakada beraberçalıştığı Jack Hardwick gür sesli,ağzı bozuk, kırmızı yüzlü, askertıraşlı ve Sibirya kurduna benzeraçık renk gözleri olan bir adamdı.

Sürekli saçma şakalar yapardı ve

onunla geçen yarım saat yarım güngibi gelebilirdi; derhal sona ermesiniisteyeceğiniz bir yarım gün. Aynızamanda zeki, sert, yorulmak bilmezve son derece patavatsızdı.

Gurney şaşkınlığını gizleyerek,"Merhaba Jack," dedi.

"Sen nasıl... Hadi oradan! Birisi sanayumurtladı değil mi? Sana kimyumurtladı?"

"Senin hatırda kalır bir sesin var,Jack."

"Hatırda kalır sesmiş, kıçımınkenarı! On koca sene geçti!"

"Dokuz." Peter Possum Piggert'intutuklanması, Gurney'in kariyerindekien büyük başarısı olmuştu ve buherkesin gıpta ederek baktığı, birincisınıf dedektifliğe yükselme işinigarantilemişti. Bu yüzden olayıntarihini hatırlıyordu.

"Sana kim söyledi?"

"Kimse söylemedi."

"Hadi oradan!"

Gurney Hardwick'in her zaman sonsözü söyleme eğilimi olduğunu ve butarz anlamsız sözleri sonsuza dektekrarlayabileceğini hatırlayıp, sustu.

Aradan geçen uzun üç saniyedensonra, Hardwick daha sakin bir sestonuyla devam etti: "Dokuz lanetolası yıl. Sen Bayan Piggert'ipoposundan avlayıp nehirdençıkardığından bu yana New Yorkeyaletindeki en çok ses getirencinayet vakası olabilecek bir vakadayırtık dondan çıkar gibi, anidenortaya çıkıyorsun."

"Onu kafasından avlamıştım, Jack."

Bir anlık sessizlikten sonra, telefonbir Hardwick geleneği olan kahkahapatlamaları ile sarsıldı.

Kahkahalarının sonunda "Ah!" diye

bağırdı Hardwick. "Davey, Davey,Davey, sen ayrıntılar konusunda hepçok titizsin."

Gurney boğazını temizledi. "BanaMark Mellery'nin nasıl öldüğünüsöyler misin?"

Hardwick, polislerin çoğu zamanyaşadıkları ve kendilerini ülser edeno yerde; ilişki ile kuralların arasındakio soğuk boşlukta donakaldı. Öylegerektiği için değil de (Gurney'in buvakada resmi bir yeri yoktu vekesinlikle hiçbir bilgi verilmemesigerekiyordu) zor bir tarafı olduğuiçin, doğruyu söylemeyi tercih etti.

"Birisi kırık bir şişeyle boğazınıkesmiş."

Gurney, kalbine saplanan sancıylabir an nefes alamadı. Fakat bu ilktepkisinin yerini hemen dahaprofesyonel bir tavır aldı.Hardwick'in cevabıyla, Gurney'inkafasında yeri belirsiz olan taşlardanbirisi yerine oturuyordu.

"Yoksa bir viski şişesi miydi?"

"Sen bunu nasıl bildin?" Hardwick'inses tonu, bu dört kelimeyi telaffuzederken şaşkınlıkla suçlamaarasında gezinmişti.

"Uzun hikâye. Uğramamı istermisin?"

"Sanırım iyi olur."

Sabah gri, ıslak kış bulutlarınınardından soluk bir top gibi görünengüneş, artık tamamen kapalı vekasvetli havanın arkasında kalmıştı.Güneşin olmadığı hava insana sıkıntıveriyordu - dünyanın soğuk; buz gibi,umursamaz yüzü...

Bu düşünceler yığınını eğlencelibulmaktan utanan Gurney, MelleryRuhani Yenilenme Enstitüsü'nünönündeki karla kaplı yola düzensizbir şekilde park edilmiş polis

arabalarının arkasında durunca,zihnini toparlayabildi. Bölgedeki adlilaboratuara ait olan kamyonet dedahil olmak üzere, hemen hepsininüzerinde New York Eyalet Polisi'ninmavi-sarı amblemi vardı. Arabalarınikisi beyazdı ve şerife aitti, diğer ikisiyeşil Peony polisi kruvazörüydü.Mellery'nin bundan bahsederkenyaptığı eşcinsel hareketiyle ilgiliesprisi ve o anki surat ifadesi aklınageldi.

Arabaların arasındaki ve betonduvarın üzerindeki yıldız çiçekleri,kışın sertleşmesiyle kaim karınaltında kalmış ve kahverengi bir çöpyığınına dönüşmüştü. Arabadan

çıktı ve girişe yöneldi. Tertemizgiyinmiş bir polis, yüzünde sert askerifadesiyle açık kapıda bekliyordu.Gurney onun kendi oğlundan bir, ikiyaş daha küçük olduğunu tahmin etti.

"Yardımcı olabilir miyim, efendim?"

Konuşması kibardı, ancak bakışlarıdeğildi.

"Adım Gurney. Buraya JackHardwick'i görmeye geldim."

Genç adam bir kez ismi, bir kez desoyismi söylerken; iki kez gözlerinikırptı. Yüzündeki ifadeden, bu isminreflü ağrılarını artırdığı

anlaşılıyordu.

Belinden bir telsiz çıkararak, "Birdakika bekleyin," dedi. "Korumaylagitmeniz gerekiyor."

Üç dakika sonra koruma geldi - TomCruise edalarında bir BCI (KriminalKimlik Belirleme Bürosu) dedektifi.Dondurucu soğuğa rağmen üzerindekot pantolon, siyah bir tişört ve önüaçık, ince sportif bir ceket vardı.Gurney, eyalet polisinin kıyafetkonusundaki disiplinini bildiğinden,günlük kıyafetin, olay yerindeçalışmıyorken ya da gizli birgörevdeyken aniden çağırılmakanlamına geldiğini biliyordu.

Ceketinin altından kenarı görünensırt kılıfındaki dokuz milimetrelikGlock marka tabancayı az sonrasatışa sunacakmış gibi duruyordu.

"Dedektif Gurney?"

"Emekli," dedi Gurney, bu isme biryıldız daha eklermişçesine.

Tom Cruise ilgisizce "Öyle mi?" dedi."Ne güzel! Beni takip edin."

Gurney, onu ana binanın etrafındakipatikadan, arka taraftaki eve doğrutakip ederken, dokuz santim karınsebep olduğu değişikliği görüpşaşkına dönmüştü. Kar ince

detayları yok eden bir çeşit örtügörevi görüyordu. Bu beyaz alanınminimalist havasının içine girmek,yeni yaratılmış bir gezegene ayakbasmak gibiydi - ve bu düşünce şuanki acı gerçeklik içinde saçmakaçıyordu. Mellery'nin yaşadığı eskiGeorgia tarzı evin etrafında dolaşıp,kar kaplı avlunun kenarında, onunöldüğü yere geldiler.

Öldüğü yer belirgindi. Karın üzerindehâlâ cesedin izleri duruyordu.Muhtemelen baş ve omzun olduğubölge resmen kan gölüne dönmüştü.Gurney insanı şaşkına çeviren bukırmızı beyaz zıtlığını daha önce degörmüştü. Aklından çıkmayan o

manzara, meslekteki acemilikyıllarından kalma bir anıya aitti.Karısı tarafından evden atılan alkolikbir polis bir kar birikintisinin üzerinde,kendi tabancasıyla kendini, kalbindenvurmuştu.

Gurney bu eski anıyı aklındançıkarmaya çalışıp, bundan önce olayyerine profesyonel bir şekildebakmak istedi.

Bir iz toplama uzmanı, kanbirikintisinin hemen yanında dizçökmüş, ayak izlerine bir spreysıkıyordu.

Gurney, durduğu yerden kutunun

üzerindeki yazıyı göremiyordu fakatelindeki spreyin kardaki izleri alçı gibisabitlemek için kullanılan, kimyasalbir madde olduğunu biliyordu. Kardabulunan izler son derece hassastıama dikkatli davranılırsa, olağanüstüayrıntılar verebilirdi. Daha önce buişin yapılışını defalarca izlemiş olsada, uzmanın konsantrasyonunu veelinin hiç titrememesini hayranlıklaizliyordu.

Polisin sarı ikaz şeridi, evin arkakapısının bulunduğu yer de olmaküzere, avlunun dört bir yanınadüzensizce çekilmişti. Avlunun diğertarafına da, evin arkasındaki ahırdanbaşlayan, kan birikintisinin yanına

kadar devam edip, karla kaplıavludan ormana doğru giden ayakizlerini muhafaza etmek amacıyla,ikaz şeritleri çekilmişti.

Evin arka kapısı açıktı. Olay yeriekibinin bir üyesi kapı girişindedurmuş, bulunduğu yerden avluyuinceliyordu. Gurney adamın tamolarak ne yaptığını biliyordu. Bir olayyerindeyseniz, yalnızca olayıhissedebilmek için çok zamanharcamanız gerekirdi - kurbanın sondakikalarında ne görmüşolabileceğini görmeye çalışırdınız.Kanıt bulma ve toplama konusundaaçık, net bazı kurallar vardı: Kan,silahlar, parmak izleri, ayak izleri,

saçlar, boya üzerindeki çizikler,ortamla ilgisi olmayan mineraller,bitki materyalleri ve buna benzerşeyler; fakat aynı zamanda temelde,son derece önemli bir sorun vardı.Olmuş olayla, nerede olduğuyla venasıl olduğuyla ilgili sorulara cevaplarararken, her zaman açık fikirliolmalıydınız - çünkü eğer herhangibir sonuca balıklama atlarsanız,durumu ele alma şeklinizden dolayıbazı kanıtlan gözden kaçırabilirdiniz.Aynı zamanda, kanıt arayışınızdasize yol gösterecek, esnek de olsa,en azından bir tane hipotezinizolmalıydı. Görünen senaryodan çokhızlı emin olarak, büyük hatalar

yapabilirdiniz; aynı zamandagerçekliğini sadece Tanrı’nınbilebileceği, gereksiz ayrıntılara çokfazla zaman ve güç hebaedebilirdiniz.

İyi dedektiflerin yaptığı şey-veGurney, kapıda duran dedektifinbunu yaptığına emindi - bilincinikullanmadan, tümdengelim vetümevarım arasında bir süre ileti geridans etmekti. Burada ne görüyorumve bu bilgiler nasıl bir olay sırasıöneriyor? Eğer bu senaryo doğruysane tür kanıtlar bulmam gerekiyor vebunları nerede aramam gerekiyor?

Gurney birçok denemeden ve

yanılmadan sonra, bu süreçtegözlem ve içgüdüler arasındadengeyi kurabilmenin anahtarolduğuna inanmıştı. Bu süreçteki enbüyük tehlike ise egoydu. Olayyeriyle ilgili olası açıklamalarkonusunda karar vermeye çalışan birdedektif, takımının çalışmalarını bellibir yere zamanında yönlendirmekyerine, ilk bakışta kanlı odada nelerolduğuna karar verip, emin birşekilde açıklayan ve herkesi kendivarsayımını ispatlamak içinuğraştıran takım üyesineodaklanarak çok ciddi sorunlaraneden olabilirdi - ki zaman kaybı busorunların en küçüğü olurdu.

Gurney şu anda olay yerinde nasılbir yaklaşımın olduğunu merakediyordu.

Jack Hardwick, sarı ikaz şeridinindışında, kan gölünün diğer tarafındaiki tane ciddi görünümlü genç adamaemirler veriyordu. Bunlardan birtanesi, Gurney'i az önce içeriyealmış olan, geleceğin Tom Cruise'u,diğeri de görünüşe bakılırsa onunikiziydi. Birlikte çalıştıkları, meşhurPiggert olayından sonra araya girendokuz yıl boyunca, Hardwick geçenzamanın iki katı yaşlanmışgörünüyordu. Yüzü daha kırmızı vetombul, saçları daha seyrekti, sesigenelde çok tekila ve sigara

içmekten dolayı çatallaşmıştı.

Top Gun filminden fırlamış gibi durantiplere "Yirmi tane misafir var. Herbiriniz dokuz tanesini götürsün.Öncelikle ifadelerini, isimlerini,adreslerini ve telefon numaralarınıalın. Bilgileri teyit ettirin. Patty Cakesve kiropraktörü bana bırakın. Dullada ben görüşeceğim. Saat dörttebana geri dönmüş olun," dedi.

Aralarında Gurney'in duyamayacağıkadar alçak sesle, arada birHardwick'in sinir bozucukahkahasıyla bölünen bazı diyaloglardaha geçti. Gurney'e kapıdan içerigirerken eşlik etmiş olan adam,

başıyla Gurney'in olduğu tarafı işaretederek son cümleyi kurdu. Ardındanikili ana binaya doğru yolakoyuldular.

Onlar gözden kaybolur kaybolmaz,Hardwick Gurney'e sırıtarak selamverdi. Bir zamanlar her şeyeşüpheyle bakan parlak mavi gözleri,karamsarlıktan yorgun düşmüş gibigörünüyordu.

Sarı ikaz şeridinin etrafından,Gurney'e doğru yürüyerek"Karşımdaki Profesör Gurneydeğilse, ben de ne olayım," diyebağırdı.

"Sadece basit bir eğitmen," diyedüzeltti onu Gurney. Eskiden,NYPT'de iken, üniversitede suçbilimidersleri vermiş olması gibi ayrıntılaraulaşmak için Hardwick'in ne kadaruğraştığını merak etmedenduramadı.

"Alçakgönülllük etme. Sen biryıldızsın evlat, bunu biliyorsun."

Samimiyetsiz bir şekilde el sıkıştılar.Gurney, eski Hardwick' in süreklidalga geçer tavrının zehirli birşeylere dönüştüğü hissiyle sarsıldı.

Gurney, kan birikintisini göstererek,"Cinayetin yeriyle ilgili pek bir şüphe

yok gibi," dedi. Hemen konuyagirmek; Hardwick'e bildiklerinianlatmak ve oradan çıkıp gitmekistiyordu.

Hardwick "Her şeyle ilgili şüphe var,"dedi. "Hayatta, ölüm ve şüphedenbaşka kesin olan bir şey yoktur."Gurney'den bir cevap alamayıncadevam etti: "Sana, cinayetin yerinin,buradaki diğer şeylerden daha azşüpheli olduğunu söyleyebilirim.Lanet olası bir deli çöplüğü...Buradaki insanlar kurbandan,televizyonda program yapanDeepdick Chopup gibibahsediyorlar."

"Deepak Chopra mı demek istedin?"

"Dipcock mudur nedir, evet işteondan... Tanrım, benleuğraşmasana!"

Gurney, içinde giderek yükselengerginlik duvarına rağmen, sesiniçıkarmadı.

"İnsanlar böyle yerlere neden gelirlerki? Hayatın anlamı hakkındazırvalayan, Rolls Royce'lu bir pisliğidinlemeye mi?" Hardwick bahsettiğidurumun saçma olduğunu anlatmakister gibi başını salladı; bir yandanda kaşlarını çatmış, suçun birazı dabu on sekizinci yüzyıl

mimarisindeymiş gibi, evin arkatarafına bakıyordu.

Gurney'in siniri sonunda sessizliğinibozmasına sebep oldu. "Bildiğimkadarıyla," sert bir şekilde devametti, "kurban pisliğin teki değil."

"Ben de olduğunu söylemedimzaten."

"Ben söyledin sandım."

"Genel bir durumdan bahsediyorum.Eminim senin kankan öyle birisideğildir."

Hardwick Gurney'in sinirini bozmuştu.

"O kankam değildi."

"Peony polisinin bana ilettiği ve seninonlara vermiş olduğun bilgiye göre,tanışıklığınız geçmişedayanıyormuş."

"Onu üniversiteden tanıyorum amayaklaşık yirmi beş yıl hiçgörüşmedik. Bundan iki hafta önceondan bir mesaj aldım."

"Ne hakkında?"

"Kendisine gelen bazı mektuplarhakkında. Endişeliydi."

"Ne tür mektuplar?"

"Çoğunlukla şiirler. Tehdit havasındayazılmış mektuplar."

Bu cümle üzerine Hardwick birkaçsaniye sustu. "Peki senden neistiyordu?"

"Tavsiye."

"Peki ona ne yapmasını söyledin?"

"Ona polisi aramasını tavsiye ettim."

"Anladığım kadarıyla aramamış."

Alaycı ton Gurney'in sinirlerinibozmuştu ama kendisine hakim oldu.

Hardwick "Bir şiir daha vardı," dedi.

"Ne demek istiyorsun?"

"Cesedin üzerine bırakılmış,uçmasın diye üzerine taş konmuş,tek bir sayfalık bir şiir. Çok titizyazılmış."

"Çok titiz bir adam.Mükemmeliyetçi."

"Kim?"

"Katil. Muhtemelen sürekli birşeylerden rahatsız ve kesinliklemükemmeliyetçi...

Hardwick, Gurney'e ilgiyle baktı.Alaycı tavrı gitmişti; en azından

yavaş yavaş gidiyordu. "Daha fazlaanlatmadan önce, şişenin ne şişesiolduğunu nereden bildiğini söylermisin?"

"Sadece iyi bir tahmin."

"Viski şişesi?"

Gurney'in memnuniyet dolu birgülümsemeyle birlikte "Four Rosesmarka," demesiyle, Hardwick'ingözleri açıldı.

"Bunu nasıl bildiğini anlat," diye ısraretti Hardwick.

Gurney "Mektuplarda yazanlara

dayanarak öylesine tahminyürüttüm," dedi, "Şiirleri okuyuncaanlayacaksın." Karşısındaki adamınsorgulayıcı bakışlarına karşılıkdevam etti, "Mektupları çalışmaodasındaki masanın çekmecesinde,yanında diğer mesajlarla birliktebulabilirsin. En azından Mellery'ioraya koyarken gördüm. Büyükşöminenin olduğu odadanbahsediyorum."

Hardwick, sanki cevaplar onunyüzünde yazıyormuş gibi dikkatleGurney'e bakmaya devam etti.Sonunda "Benimle gel," dedi, "Sanabir şey göstermek istiyorum."

Onu, hiç konuşmadan büyükambarla anayol arasındaki otoparkadoğru götürdü ve sonunda san ikazşeritlerinin yeniden başladığı, daireşeklinde bir yola geldiler.

"Failin, yola en yakın ayak izleriburada görünüyor. Bu yol ve cadde,kar durduktan sonra, yaklaşık geceiki civarında süpürülmüş. Failinburaya ondan önce mi, sonra mıgirdiğini bilmiyoruz. Eğer önceolsaydı, yoldaki ve caddedeki bütünizler silinmiş olurdu. Eğer sonragirdiyse, hiç iz bırakmamış olmasıgerekirdi. Ama buradan, ambarınarka tarafından, dikenli çalılarınolduğu Thornbush Geçidi adındaki

dar geçide ve ormana giden alanınkarşısındaki avluya doğru bakınca,izler son derece açık ve takip etmesikolay."

"İzleri gizlemek için hiçbir çaba sarfedilmemiş miydi?"

Hardwick, bundan rahatsızolmuşçasına "Hayır," dedi. "Hiçbirçaba sarf edilmemiş. Eğerkaçırdığım bir şey yoksa."

Gurney ona meraklı gözlerlebakarak "Sorun nedir?" dedi.

"Kendin gör istiyorum."

Ambarın ötesindeki ayak izlerini takipederek, sarı ikaz şeridinin olduğuyoldan yürüdüler. İzlerin dışındapürüzsüz duran sekiz santim karda,kasten bırakılmış gibi duran ayakizleri, büyük numaralı (Gurney'intahminine göre 42 numaracivarındaydı) yürüyüşayakkabılarına aitti.

Ambarın arkasına geçerlerken,Gurney geniş bir alanın daha ikazşeridiyle çevrelendiğini gördü. Birolay yeri uzmanı, üzerinde beyaz,koruyucu kıyafetler, saçında saçbandı ve elinde delil biriktirmeçantasıyla beklerken, bir fotoğrafçıpolis, profesyonel bir kamerayla

fotoğraf çekiyordu. Her fotoğraf,ölçeğin belirlenmesi için bir kezölçümle ve bir kez ölçümsüz olmaküzere en az iki kez çekiliyordu. Hernesne, farklı odak mesafeleriyle -diğer nesnelerle ilişki kurulabilecekgenişlikte, detayları kaçırmayacakkadar yakından, yani nesneyianlamlandırabilecek şekilde çekilirdi.

Herkesin ilgi odağında, indirimmağazalarında bulunacak türdenucuz, katlanabilen bir bahçesandalyesi vardı. Ayak izleridoğrudan sandalyeye gidiyordu.Önünde, karla kısmen üstükapanmış şekilde yarım düzinesigara izmariti duruyordu. Gurney

yakından görebilmek için eğildi vesigaraların Marlboro olduklarınıgördü. Ayak izleri buradan, avluyadoğru giden yolda, görünüşe görecinayetin işlendiği ormangüllerindenoluşan çalılığa doğru gidiyordu.

Gurney "Tanrım," dedi. "Buradaoturup sigaramı içmiş?"

"Evet. Kurbanın boğazım kesmedenönce biraz rahatlamış. En azındanöyle görünüyor. Kaşlarını çatmandananladığım kadarıyla kendi kendinebu saçma sandalyenin burayanereden gelmiş olduğunusoruyorsun. Ben de aynı soruyusordum."

"Ve?"

"Kurbanın eşi bu sandalyeyi dahaönce hiç görmediğini söyledi.Kalitesizliği karşısında da şaşkınadönmüş gibi görünüyordu."

Gurney'in ağzından istemsizce "Ne?"kelimesi çıktı. Hardwick'inaşağılayıcı yorumları, tahta üzerindegezinen tırnaklar gibi rahatsızediciydi.

"Sadece şaka yaptım," deyip omuzsilkti. "Bir boğaz kesme olayının senietkilemesini istemiyorum amacidden, Caddy Smythe-WesterfieldMellery bu lüks içerisinde geçen

hayatı boyunca böyle ucuz birsandalyeye muhtemelen bundandaha fazla yaklaşmamış."

Gurney polis esprilerinin süreklikorku dolu işleriyle başa çıkmak içinne kadar gerekli olduğunu bilirdi amabazı durumlarda bu, sinirinibozuyordu.

"Bana katilin kendi bahçesandalyesini yanında getirdiğini misöylüyorsun?"

Hardwick, olayın garipliğine karşınyüzünü buluşturarak, "Öylegörünüyor," dedi.

"Ve - yarım düzine neydi o, Marlboromu? - onları içtikten sonra,Mellery'nin avluya inmesini sağladıve kırık bir şişeyle boğazını kesti?Şimdiye kadar bulduklarımız bunumu gösteriyor?"

Hardwick, kanıtların önerdiğisenaryonun ne kadar saçmaolduğunu fark etmeye başlayarak,isteksizce başını salladı.

"Aslında," dedi, 'boğazını kesti'ifadesi biraz hafif kaçıyor. Kurbanınboğazı en az on iki kez kesilmiş.Sağlık uzmanları cesedi otopsi içinaraca alırken, lanet olası başneredeyse düşüyordu."

Gurney avluya doğru baktı.Tamamen ormangülleriyle kaplıolmasına rağmen, gözünün önünekan gölü, ark ışığıylabakıyormuşçasına renkli ve belirginbir şekilde geldi.

Hardwick bir süre, düşünceli birşekilde dudaklarını ısırarak onuizledi. "Doğruyu söylemekgerekirse," dedi sonunda, "bukısımda bir gariplik yok. Asıl garipliksonra geliyor, ayak izlerini takipedince..."

On Sekizinci Bölüm

Hiçbir Yere GitmeyenAyak İzleri

Hardwick, Gurney'i ambarınarkasındaki çitlerin etrafınıdolaştırarak avlunun diğer ucunagetirdi. Failin ayak izleri saldırıyerinden bu yolu kullanarak ayrılmış,kar kaplı çimen alana doğruilerlemişti. İzler evin arka tarafındanormanın içine doğru uzanıyordu.

Ormana doğru ayak izlerini takipederken, avlunun yakınlarında biryerde, olay yerindeki DNA'ların vediğer izlerin delil toplayıcısıylatemasını engellemek için kullanılanplastik, hava geçirmez bir tulum olan,cerrah başlığı ve özel maskesinitakmış bir delil uzmanıylakarşılaştılar.

Ayak izlerinin yaklaşık üç metreilerisinde çömelmiş, kardakikahverengi cam parçalarını, elindekiçelik maşayla topluyordu. Yanındabuna benzer parçaları toplamışolduğu bir çanta ve hatırda kalacakkadar büyük bir viski şişesi parçasıvardı.

Hardwick "Görünüşe bakılırsacinayet silahı," dedi. "Ama sen,yetenekli dedektif, bunu zatenbiliyordun. Four Roses olduğunubile..."

Hardwick'in iğneleyici ses tonunu gözardı ederek "Peki burada, çimenlerinüzerinde ne arıyor?" diye sordu.

"Hey, Tanrım, bunu da bildiğinisanmıştım. Markasına kadarbiliyorsun ya..."

Gurney yavaş açılan bir bilgisayarprogramını bekliyormuşçasına, bitkinbir şekilde bekledi. SonundaHardwick cevap verdi: "Öylegörünüyor ki adam bunu cinayetyerinden buraya kadar taşımış veormana giderken atı vermiş. Bununeden yaptı? Bu harika bir soru.Belki de hâlâ taşımakta olduğunufark etmemiştir. Yani, kurbanıboğazından on iki kez kesmiş. Budikkatini dağıtmış olabilir. Sonraçimenlerin üzerinde yürürken onuhâlâ elinde tuttuğunu fark edip,

fırlatmıştır. Bu en azından mantıklı."

Gurney tamamen ikna olmasa da,başka bir açıklama yapamamanınçaresizliğiyle başını salladı. "Asılgariplik derken kastettiğin bumuydu?"

Hardwick gülmekten çok havlamayabenzer bir kahkahayla "Bu mu?"dedi. "Daha hiçbir şey görmedin."

İki adam yaklaşık bir buçukkilometrelik yolu on dakika boyuncayürüdükten sonra, türlü ağaçlarınolduğu ormanlık alana geldi. Geçenbir arabadan gelen ses, anacaddeye yakın olduklarını

gösteriyordu ama dallar yüzündenyol görünmüyordu.

Önce, Hardwick'in kendisini nedenoraya getirdiğini anlayamadı.Ardından giderek artan birşaşkınlıkla yeri incelemeye başladı.Gördüğü şey hiçbir şekilde mantığasığmıyordu. Takip ettikleri ayak izlerianiden kayboluyordu. Bir buçukkilometredir kesintisiz devam edenayak izleri burada son buluyordu.Ayak izlerinin sahibi olan kişiye neolduğuna dair hiçbir belirti yoktu.Çevrede birikmiş karın üzerinde tekbir iz bile yoktu; insan eli ya dabaşka bir şey değmemiş gibiydi. Sonayak izine en yakın ağaç, otuz beş

metre uzaklıktaydı. Geçen arabanınsesine bakılırsa, en yakın yollaarasında da en az yüz metre vardı.

"Göremediğim bir şey mi var?"

"O her ne ise biz de göremiyoruz..."dedi Hardwick. Sesinde kendisinin veekibinin göremediği şeyi, Gurney'inde görememesinin verdiği rahatlamavardı.

Gurney ayak izlerinin bittiği yerinetrafını daha dikkatli bir şekildeinceledi. Buranın hemen önünde aynıayakkabılara ait olduğu görülenbirden fazla ayak izi vardı. Sanki katilburaya kadar yürümüş de, sonra bu

noktada durup sürekli ağırlığını birayağından diğerine vererek belki debirisini beklemiş ve ardından... buharolup uçmuştu.

Bir anda Hardwick'in kendisine yinesaçma bir şaka yapıyor olabileceğinidüşündü fakat sonra bunukafasından attı. Cinayet işlenmiş birolay yerinde bir anda kahkahaatmaya başlamak, Hardwick gibidengesiz bir adam tarafından bilegarip karşılanırdı.

Baktıklarında tüm görünenlerbunlardı.

Hardwick pis bir tat almış gibi ağzını

buruşturarak "Gazeteciler bunuuzaylılar tarafından kaçırılma olayınaçevirecekler," dedi. "Habercileribilirsin, bazı durumlarda inek bokunaüşüşen sinekler gibi davranırlar."

"Daha iyi bir teorin var mı?"

"Tek umudum NYPT'nin gelmişgeçmiş en saygın cinayetdedektifi..."

Gurney "Saçmalamayı bırak," dedi."Ekip herhangi bir sonuca ulaşabildimi?"

"Bu olanlar için mantıklı bir açıklamayok. Ama ayakta durduğu belli olan,

karın dağıldığı yerden kar örneklerialdılar. Görünüşe bakılırsa oradayabancı bir madde yok amalaboratuar uzmanları bir şeylerbulabilir. Aynı zamanda ağaçları veoradaki yolu da incelediler. Yarınizlerin otuz metre yakınındaki herşeyi alt üst edip, daha ayrıntılıinceleyecekler."

"Ama şimdiye kadar hiçbir şeybulamadılar?"

"Aynen öyle."

" Size de, enstitüdeki bütünmisafirlere ve komşulara ormandaaşağıya halat sarkıtan bir helikopter

görüp görmediklerini sormakkalıyor?"

"Kimse görmemiş."

"Bunu sordunuz mu?"

"Aptal gibi hissetsek de, evet.Gerçek şu ki, buraya sabahleyinyürüyerek giren birileri oldu vebüyüksek ihtimalle katilin kendisiydi.Sonra tam-burada durdu. Birhelikopter ya da dünyanın en büyükvinci gelip onu buradan almadıysa,hangi cehenneme gitti?"

"Peki," diye başladı Gurney, "Nehelikopter, ne halat, ne gizli tünel..."

Hardwick onun sözünü kesip, "Evet,"dedi. "Yaylı bir bastonla kaçtığınadair bir kanıt da yok."

"Yani bundan çıkarabileceğimizsonuç?"

"Hiçbir şey. Sıfır. Bir olasılık dahiyok. Sakın katilin bütün bu yoluyürüyüp, ardından tek bir ayak izinibozmadan, aynı izlere kusursuz birşekilde basarak geri döndüğünüdüşündüğünü söyleme." Hardwick,Gurney bunu iddia edebilirmiş gibiona meydan okuyan bir bakış fırlattı."Eğer bu şey mümkün olsaydı bile,ki değil, katil o sırada olay yerindeolan iki kişiye rastlardı. Eşi Caddy ve

gangster Patty."

Gurney rahat bir tavırla "Öyleysebunların hepsi imkânsız," dedi.

Hardwick tartışmaya hazır bir tonla"Ne imkânsız?" dedi.

"Her şey," dedi Gurney.

"Sen ne saçmalıyorsun?"

"Sakin ol, Jack. Mantıklı birbaşlangıç noktası bulmamızgerekiyor. Olmuş gibi görünen şeyolmuş olamaz. Bu yüzden olmuş gibigörünen şey, olmadı."

"Bana onların ayak izleri olmadığınımı söylüyorsun?"

"Sana onlara yanlış bir açıdanbaktığımızı söylüyorum."

"Onlar ayak izi mi, değil mi?" dediHardwick hiddetlenerek.

Gurney uzlaşmacı bir tavırla "Banaayak izi gibi geldiler," dedi.

"Öyleyse ne diyorsun?"

Gurney iç çekti. "Bilmiyorum, Jack.Yalnızca içimde yanlış sorularısorduğumuza dair bir his var."

Sesinin yumuşaklığı, Hardwick'inöfkesini yatıştırmıştı. İkisi de uzuncabir süre birbirine bakmadı ve hiçbirşey konuşmadılar. ArdındanHardwick bir şey hatırlamışçasınabaşını kaldırdı.

"Neredeyse sana pastanın üstündekikremayı göstermeyi unutuyordum."Elini deri ceketinin yan cebine attı vebir kanıt toplama zarfı çıkardı.Gurney, şeffaf plastik içerisindeduran beyaz kâğıda baktı ve kırmızıdolmakalemle yazılmış titiz elyazısını gördü.

Hardwick "İçinden çıkarma," dedi."Sadece oku."

Gurney kendisine söyleneni yaptı;ardından bir kez daha okudu. Veüçüncü kez okuduğunda artıkneredeyse ezberlemişti.

Ben koştum karlarınarasında.

Aptallar, bakın yukarıya,aşağıya.

Nereye gittiğimi sorupdurun.

Dünyanın pislikleri olansiz,

Benim doğuşumuizleyeceksiniz:

İntikam geri geldidünyaya

Sebebi, yas tutançocuklarda,

Tüm yalnız insanlarda.

Gurney zarfı geri uzatarak "Bu bizimadamımız," dedi. "İntikam teması,sekiz satır, tutarlı uzunluk, özenlikelime seçimi, kusursuz noktalamaişaretleri, titiz el yazısı... Birçok

açıdan tıpkı diğerleri gibi..."

"Birçok açıdan mı?"

"Bunun içinde yeni bir şey var - katil,kurbanın dışında birisinden dahanefret ettiğini ima etmiş."

Hardwick önemli bir şey kaçırdığınıfark ettiği için kaşlarını çatarak, üstükaplı nota şöyle bir baktı. "Kim?"diye sordu.

Gurney o günün ilk gülümsemesieşliğinde, "Sen," dedi.

On DokuzuncuBölüm

Dünyanın Pislikleri

Katilin gözlerini Mark Mellery ve JackHardwick'e diktiğini söylemek-tabii kiadil olmazdı. Gurney, cinayetnoktasından ormana doğrugiderlerken, katilin nefretinin olayıaraştıran polislere olduğunu anlattı.Bu meydan okuma Hardwick'irahatsız etmek yerineheyecanlandırmış, enerjisiniartırmıştı. Gözleriyle "Bana o lanetolası adamı bulun!" diye bağırırgibiydi.

Gurney ona Jason Strunk vakasınıhatırlayıp hatırlamadığını sordu.

"Neden?"

"Şeytan Noel Baba sana bir şeyçağrıştırıyor mu? Ya da dahi birgazetecinin deyişiyle, Yamyam NoelBaba?"

"Evet, evet, tabii ki hatırlıyorum.Ama gerçek anlamda bir yamyamdeğildi. Sadece kurbanlarıntopuklarını yiyordu."

"Evet, ama bununla kalmıyordu, değilmi?"

Hardwick yüzünü ekşitti."Hatırladığım kadarıyla, topuklarıyedikten sonra, vücutlarını şerittestereyle kesip, parçalan titizceplastik çantalara yerleştiriyordu.

Ardından onları Noel paketleri halinegetirip, postalıyordu. Böylececesetlerden kurtuluyordu. Saklamasorunu yok."

"Onları kime postaladığını hatırlıyormusun?"

"Bu yirmi yıl önceydi. Ben mesleğebaşlamamıştım bile. Olayıgazetelerden okumuştum."

"Kurbanın yaşadığı civara bakancinayet dedektifinin ev adresinepostalıyordu."

Hardwick şaşkın bakışlarla Gurney'ebaktı. "Ev adreslerine mi?" Cinayet,

ılımlı yamyamlık ve şerit testereyleparçalara ayırma işi bağışlansa da,hediye paketi gönderme kısmı aslaaffedilemezdi.

Gurney, "Polislerden nefret ederdi,"diye devam etti. "Onları nasılyıpratacağını iyi bilirdi."

"Evet, sana gönderilmiş bir ayağınsenin için ne kadar yıpratıcıolduğunu tahmin edebiliyorum."

"Kutuyu eşinin açması bundan dahayıpratıcı."

Hardwick bir anda afalladı. "AmanTanrım. Bu senin vakandı. Sana bir

paket gönderdi ve bunu eşin miaçtı?"

"Aynen."

"Aman Tanrım! Senden bu yüzden miboşandı?"

Gurney ona meraklı gözlerle baktı."İlk eşimin benden boşandığınıhatırlıyor musun?"

"Bazı şeyleri hatırlıyorum.Okuduğum şeyleri pek değil -amabirisi bana kendisi hakkında bir şeyanlattığında, bunu asla unutmam.Senin tek çocuk olduğun, babanınİrlanda'da doğmuş olduğu, bundan

nefret ettiği, sana bundan aslabahsetmediği ve çok içtiği gibişeyleri..."

Gurney ona dikkatlice baktı.

"Bunları bana Piggert davası içinçalıştığımız sırada anlatmıştın."

Gurney böyle garip aile sırlarınıanlatmış olmaktan ve Hardwick'inbunları hatırlamasından rahatsız olupolmadığı konusunda emin değildi.

Hava kararırken karlı yoldan hâlâkarmaşa içerisinde olan eve doğruyürüdüler. Gurney ne kadarüşüdüğünü önemsememeye

çalışarak, önlerindeki sorunaodaklanmaya çalıştı.

"Konuya dönersek," dedi, "katilin sonnotu, polise karşı bir meydan okumave bu önemli bir gelişme."

Hardwick, karşısındakinin bahsettiğikonuya, canı istediği zaman dönenbir adamdı.

"Yani senden bu yüzden mi boşandı?Kutuda bir adamın aletini bulduğu içinmi?"

Bu Hardwick'i ilgilendirmiyordu ancakGurney cevaplamaya karar verdi.

"Başka birçok sorunumuz vardı.Sana benim şikâyetlerimi bir listehalinde, onunkileri ise daha uzun birliste halinde verebilirim. Amasanırım, sonuçta bir polisin eşiolmanın nasıl bir şey olduğunuanlayıp şok oldu. Bazı eşler bunuyavaş yavaş fark eder. Benimkineadeta vahiy indi."

Avlunun arka tarafına gelmişlerdi. İkiuzman, kırmızıdan kahverengiyedönüşmekte olan kan birikintisininetrafını inceliyorlar; yere döşenmiştaşların altlarını kaldırıpbakıyorlardı.

Hardwick önemsiz birinden bahseder

gibi, "Yani, her neyse," dedi. "Strunkbir seri katildi ama bu değil."

Gurney katılıyormuşçasına bellibelirsiz başını salladı. Evet, JasonStrunk tipik bir seri katildi ve MarkMellery'i öldüren her kimse, seri katildışında her şeye benziyordu. Strunkkurbanlarıyla hemen hiç iletişimkurmazdı. Onlarla 'ilişki' kelimesiniçağrıştıran herhangi bir şeydebulunmadığı söylenebilirdi. Onlarıfiziksel görünümlerinin kendikriterlerine uymasına ve öldürmeisteği geldiğinde ulaşılabilirolmalarına göre seçiyordu. Arzu veşansın karşılaşması... AncakMellery'nin katili, onu geçmişiyle

yüzleştirerek işkence edecek kadariyi tanıyordu - hatta bazı durumlardaaklına gelebilecek ilk sayıyı bilecekkadar... Onu bir zamanlar yakındantanıdığına dair işaretler vardı ve butipik bir seri katil olayınabenzemiyordu. Dahası, yakınzamanda buna benzer cinayetlerişlenmemişti - yine de üzerinde dahadikkatli durulması gerekiyordu.

Gurney "Bu bir seri katil vakasınabenzemiyor," diye onayladı. "Postakutunda kesik parmaklar bulacağınıdüşünmüyorum. Ama senden, yaniaraştırma polislerinin şefinden'dünyanın pisliği' diye bahsetmesinderahatsız edici bir hava var."

Avludaki olay yeri incelemelerinibölmemek için evin etrafındandolaşıp, ön kapısına geldiler.Üniformalı bir polis eve giriş çıkışlarıdenetlemek için kapıda duruyordu.Burada rüzgâr çok sertti ve adamısınmak için ayaklarını yere vuruyor,eldivenli ellerini birbirine sürtüyordu.Rahatsızlığı Hardwick'e selamvermek için gülümserken yüzününburuşmasından açıkça belli oluyordu.

"Sizce buralarda kahve var mıdır?"dedi.

Hardwick burnunu gürültülü birşekilde çekerek, "Hiçbir fikrim yok.Umarım vardır," dedi. Ardından

Gurney'e dönüp, "Seni fazlatutmayacağım. Sadece çalışmaodasında olduğunu söylediğin notlarıbana göstermeni ve hepsinin yerindeolup olmadığını kontrol etmeniistiyorum."

Zemini kestane ağacıyla döşenmiş,güzel, eski evde sessizlik hakimdi.Evde hiç olmadığı kadar yoğun birzenginlik kokusu vardı.

Yirminci Bölüm

Bir Aile Dostu

Tuğla ve taştan yapılmış şöminede

ateş yanmaktaydı ve içeridedumanla birlikte tatlı bir koku vardı.Caddy Mellery solgun fakat sakin birhalde, yanında yetmişli yaşlarınınbaşında bir adamla koltuktaoturuyordu.

Gurney ve Hardwick içeri girince,şaşkın bir ifadeyle koltuktan kalktı."İyi akşamlar, beyler," dedi. Sesindebelli belirsiz, kibar bir kuzeylitonlaması vardı. "Ben Carl Smale,Caddy'nin eski bir arkadaşıyım."

"Ben baş dedektif Hardwick ve bu daDave Gurney. Bayan Mellery'ninrahmetli eşinin bir arkadaşı."

"Ah, evet, Mark'ın arkadaşı... Caddyondan bahsetmişti."

Hardwick bir yandan odada gözgezdirerek "Sizi rahatsız ettiğimiz içinüzgünüz," dedi. Gözleri şöminenindiğer tarafındaki duvarın karşısındaduran Sheraton masaya takıldı."Bildiğimiz kadarıyla şuradakimasada duran ve muhtemelen olaylailgisi olan bazı kâğıtları görmemizgerekiyor. Bayan Mellery, sizi böylesorularla rahatsız ettiğim içinüzgünüm, ancak kâğıtlarabakmamda bir sakınca var mı?"

Kadın gözlerini kapattı. Soruyuanlayıp anlamadığı belli olmuyordu.

Smale koltukta ona doğru yanaştı vebileklerini kavradı. "Eminim bu Caddyiçin sorun değildir," dedi.

Hardwick tereddüt etti. "BayanMellery'i... temsilen mikonuşuyorsunuz?"

Smale, akşam yemeği esnasındakendisine sorulmuş kaba bir soruyuyanıtlayan hassas bir kadınedasıyla, belli belirsiz burnunukırıştırarak yanıt verdi.

Dul kadın gözlerini açıp, hüzün dolubir gülümsemeyle konuşmayabaşladı. "Eminim bunun çok zor birzaman olduğunu anlayabilirsiniz.

Carl'a tümüyle güveniyorum.Söylediği her şey benimsöyleyeceklerimden daha akıllıcaolacaktır."

Hardwick "Bay Smale, sizin vekilinizmi?" diyerek ısrar etti.

Sevecen bir ifadeyle Smale'e dönüpkonuştu: "Kendisi, sağlıkta vehastalıkta, iyi günde kötü günde otuzyıldır benim temsilcim, vekilimdir.Aman Tanrım, Cari, bu korkutucudeğil mi?" Gurney bu ifadenin, aldığısakinleştirici ilaçtan kaynaklandığınıdüşünüyordu.

Smale onun nostalji kokan

gülümsemesine karşılık verip,yenilenmiş bir ses tonuylaHardwick'le konuşmaya başladı."Araştırmanızla ilgili olabilecek herşey için bu odayı rahatçaarayabilirsiniz. Buradan almakisteyeceğiniz eşyaların bir listesinielbette bize verebilirsiniz."

'Bu oda' üzerine yapılan vurgu,Gurney'in dikkatinden kaçmadı.Smale polise her yeriarayabileceklerinin garantisinivermek istemiyordu. Koltuktaoturmakta olan şık adama attığı sertbakışlardan anlaşıldığı üzere,Hardwick de bunu fark etmişti.

"El koyduğumuz tüm kanıtların birlistesi yapılır." Hardwick' in sestonunda bir mesaj saklıydı: "Almakistediğimiz şeylerin listesinivermeyiz. Aldığımız şeylerin listesiniveririz."

İma edilen mesajları anlamakonusunda iyi olan Smale,gülümsedi. Gurney'e döndü ve bitkin,yavaş bir edayla, "Söyle bakalım,sen şu Dave Gurney misin?"

"Benim ailemde bu isimde yalnızcaben varım."

"Evet, evet, evet. Efsane dedektif!Sizinle tanışmak bir onurdur."

Bu tarz hatırlamalardan pekhoşlanmayan Gurney, hiçbir şeysöylemedi.

Sessizliği bozan Caddy Mellery oldu."Özür dilerim ama başım ağrıdançatlıyor, biraz uzansam iyi olacak."

"Elbette," dedi Hardwick. "Fakatbirkaç ayrıntıyla ilgili yardımınızaihtiyacım var."

Smale endişeli gözlerle müvekkilinebaktı. "Bu birkaç saat bekleyemezmi? Görüyorsunuz ki Bayan Melleryperişan durumda."

"Sorularım yalnızca birkaç dakika

alacaktır. İnanın bana ben de şu andevam etmemeyi tercih ederimancak herhangi bir gecikme sorunyaratabilir."

"Caddy?"

"Sorun değil, Cari. Şimdi ya da sonraolması fark etmez." Gözlerinikapattı. "Dinliyorum."

Hardwick "Bunları size hatırlattığımiçin üzgünüm," dedi. KoltuğunCaddy'e yakın olan ucundaki kollusandalyeyi göstererek "Burayaoturmamın sakıncası var mı?" diyesordu.

"Buyurun." Gözleri hâlâ kapalıydı.

Sandalyenin ucuna doğru oturdu.Yakını henüz ölmüş kişilerisorgulamak her polis için rahatsızediciydi. Yine de Hardwick bu iştenbir rahatsızlık duyuyormuş gibigörünmüyordu.

"Emin olmak için bana bu sabahsöylemiş olduğunuz bir şeyi tekrarsormak istiyorum. Telefonun gece,saat biri geçerken çaldığınısöylemiştiniz. O sırada siz ve eşinizuyuyor muydunuz?"

"Evet."

"Ve siz saatin kaç olduğunubiliyordunuz çünkü?.."

"Saate baktım. Bizi bu saatte kimarıyor diye düşündüm."

"Ve telefona eşiniz baktı?"

"Evet."

"Ne dedi?"

"Üç ya da dört kez, alo, alo, alodedi. Ardından kapattı."

"Arayan kişinin konuşupkonuşmadığını size söyledi mi?"

"Hayır."

"Ve birkaç dakika sonra ormandangelen bir hayvan çığlığı duydunuz?"

"Cırlaması."

"Cırlaması mı?"

"Evet."

"'Cırlama' ve 'çığlık atma' arasındanasıl bir ayrım yapıyorsunuz?"

"Çığlık..."durdu ve alt dudağınısertçe ısırdı.

"Bayan Mellery?"

Smale "Bu çok uzun sürecek mi?"diye sordu.

"Çığlık atmak daha insana özgüdür.Çığlık atmak benim..." Ağlamamakiçin kendisini tutuyormuşçasınagözlerini kırpıştırdı ve devanı etti:"Bu bir hayvana benziyordu. Amaormanda değildi, Sesi eve yakın gibigeliyordu."

Bu çığlık, pardon cırlama, ne kadarsürdü?"

"Bir ya da iki dakika, emin değilim.Mark aşağı indikten sonra kesildi."

"Niçin aşağıya indiğini söyledi mi?"

"Bunun ne olduğuna bakacağınısöyledi. Hepsi bu. Sonra..." Birden

susup, yavaş, derin derin nefesalmaya başladı.

"Üzgünüm, Bayan Mellery. Bu uzunsürmeyecek."

"Yalnızca sesin nereden geldiğinebakmak istedi, hepsi bu."

"Başka bir şey duydunuz mu?"

Elini ağzının üzerine götürüpyanaklarım tuttu ve sonra kendisinikontrol etmeye çalışıyormuş gibiağzım açtı. Ellerini sürekli sıktığıiçin, tırnaklarında, kırmızı beyazbenekler oluşmuştu.

Konuştuğunda kelimeler, ağzınıkapatmış olduğu eline çarpıyordu.

"Uyur uyanıktım, ama bir şeyduydum. Alkış gibi bir şey... Sankibirisi ellerini birbirine vurmuş gibi.Hepsi bu kadar." Yüzüne yaptığıbaskı onu rahatlatan tek şeymiş gibiyüzünü tutmaya devam etti.

Hardwick sandalyeden kalkarak,"Teşekkür ederim," dedi. "Elimizdengeldiğince sizi rahatsız etmemeyegayret edeceğiz. Şimdilik yapmamgereken tek şey şu masayabakmak."

Caddy Mellery başını kaldırdı ve

gözlerini açtı. Elleri yüzünde parmakizleri bırakarak, dizlerinin üzerinedüştü. Hassas ama kararlı bir sesle,"Dedektif," dedi, "olayla ilgili her şeyialabilirsiniz fakat lütfen bizim özelhayatımıza saygı gösterin. Medyasorumsuz. Eşimden kalanlar sonderece önemlidir."

Yirmi Birinci Bölüm

Öncelikler

Hardwick "Bu şiirlere bu kadar

saplanıp kalırsak gelecek sene kendikendimizi kovalıyor olabiliriz," dedi.Şiirler kelimesini telaffuz ederken,işe yaramaz bir şeyden bahsedergibi aşağılamıştı.

Katilden gelen mesajlar toplantıodasının ortasındaki büyük masayadizilmişti. Odada BCI dedektiflerivardı ve araştırmanın en yoğun olanbaşlangıç aşamasındaydılar.

En başta, X. Arybdis'ten gelen veMellery'nin tuttuğu sayının 658olduğunu esrarengiz bir şekildebildiği ve onu bulmaya çalışırkenharcamış olduğu 289.87 dolarıistediği iki bölümlük mektup

duruyordu. Arkasında, postaylagelmiş olan üç tane tehdit kokanmektup duruyordu. (ÜçüncüsüMellery'nin plastik bir yemeksaklama poşetine koyup, Gurney'eparmak izlerini koruyabilmek içinbunu yapmış olduğunu söylediğimektuptu.) Ardından GregoryDermott'un bu adreste "X. Arybdis"diye birisinin oturmadığına dairnotuyla birlikte, geri dönen 289.87dolarlık çek; Mellery'nin asistanınatelefonda okunmuş şiir; Mellery'nin oakşam katille yaptığı ve Mellery'ninon dokuz sayısını söylediği telefongörüşmesi; enstitünün postakutusuna gelen ve on dokuzu

tutacağını tahmin eden mektup; veen sonunda cesedin üzerindebulunan şiir. Bu çok sayıda kanıtdemekti.

Hardwick, plastik poşet de şiirlerkadar önemliymiş gibiheyecanlanarak, "Plastik poşettenbahsetmiş miydi?" diye sordu.

Gurney "O sırada Mellery gerçektenkorkmuştu," dedi. "Mümkünolduğunca parmak izi toplamayaçalıştığını söyledi."

Hardwick başını salladı. "Bu CSI(Olay Yeri İnceleme) saçmalığı...Plastik kâğıttan daha ileri teknoloji

gibi görünüyor. Kanıtları plastikiçerisinde saklayın ve içeridekinemden bozulsun. Aşağılık herifler."

Kafasında Peony polisi armalışapkası olan, üniformalı bir polis,yüzünde endişeli bir ifadeyle kapıdabekliyordu.

Hardwick, gelen kişinin getirdiği yenisorunu dinleme cesareti gösterip,"Evet?" dedi.

"Ekibin devam etmesi için izingerekiyor. Sorun yok, değil mi?"

Hardwick başını salladı. Ardındandikkatini masada duran tehdit

mektuplarına verdi.

Yüzünü ekşiterek, "Titiz el yazısı,"dedi. "Ne düşünüyorsun, Dave?Elimizde katil bir rahibe olduğunumu?"

Yarım dakika sonra, uzmanlarellerinde kanıt poşetleri, bir dizüstübilgisayar, masadaki kâğıtlarıkaydedip tutabilmek için katlanabilirbir barkod yazıcısı ile toplantıodasına girdiler. Hardwick, gizliparmak izi, el yazısı, kâğıt vemürekkep incelemeleri için,Albany'deki adli tıp laboratuarınagönderilmeden önce, masadakidelillerin birer kopyasını istedi.

Cesedin üzerindeki nota özellikledikkat edilmesi konusunda uyardı.

Gurney geride duruyor, Hardwick'inyönetici rolünü nasıl oynadığınıizliyordu. Bir olayın aylar, hatta yıllariçinde nasıl ilerlediği, genelde olayınilk saatlerinde, araştırmayı yönetenkişinin ne kadar iyi olduğunabağlıydı. Gurney, Hardwick'in işinigerçekten iyi yaptığını düşünüyordu.Fotoğrafçının çektiği pozlara gözattı, olay yerindeki her şeyin; girişçıkışlar, bütün parmak izleri, elletutulur kanıtlar (bahçe sandalyesi,sigara izmaritleri ve kırık şişe),cesedin, etrafındaki kanlı kar gibianahtar delillerin korunup

korunmadığım kontrol etti. Bu sıradaGurney onu izliyordu. Hardwick aynızamanda fotoğrafçıdan tüm evin veçevresinin havadan çekilmişfotoğraflarını ayarlamasını istedi. Bunormalde yapılan bir işlem değildi,ancak bu şartlarda, özellikle ortadahiçbir yere gitmeyen ayak izlerininolduğu bu durumda işe yarayabilirdi.

Üstelik Hardwick daha öncemisafirleri sorgulama görevi vermişolduğu iki dedektifle görüşüp, işleriniyapıp yapmadıklarını kontrol etti.Kanıt listesini incelemek içinbaşuzmanla buluşmuş, ertesi günsabah olay yerine getirilmek üzerebir K9 köpek ayarlanmasını istemişti.

Gurney buradan, Hardwick'in ayak izisorununu kafasına taktığınıanlamıştı. Ardından, izni olmayankimsenin içeri girmediğinden eminolmak için, ön kapıda durup girençıkanları kaydeden polisin tuttuğulisteyi inceledi. Hardwick'in verileritoplama, değerlendirme, işleri sırayakoyma ve durumu yönetmesiniizledikten sonra, Gurney onun, baskıaltındayken beraber çalıştıklarızamanlardaki kadar iyi çalıştığısonucuna vardı. Hardwick asabi birahmak olabilirdi fakat işinde iyiolduğu tartışılmazdı.

Hardwick, saat dördü çeyrek geçe,"Uzun bir gün ve sen bu işten para

bile kazanmıyorsun. Neden evinegitmiyorsun?" dedi. Ardından tuzağadüşürüldüğünü fark etmiş gibiduraksadı ve ekledi: "Yani, biz sanapara ödemeyeceğiz. Mellery'denpara alıyor muydun? Lanet olsun,aldığına bahse girerim. Kaç parabiçtin kendine?"

"Benim lisansım yok. İstesem depara alamam. Bunun yanında,maaşlı bir dedektif olmak dünyadaisteyeceğim son şeydir."

Hardwick ona kuşku dolu bir bakışfırlattı.

" Şimdi ise senin önerini dinleyip,

bugünlük çalışmayı bitireceğim."

"Sanırım yarın öğle saatlerindebölge karakolundakilerle birliktegelebilirsin."

"Plan nedir?"

"İki şey var. Birincisi senin ifadevermen gerekiyor. Kurbanla olangeçmişin, eski tanışıklığınız ve olayöncesi yaptığınız görüşmeler.Formaliteleri biliyorsun. İkincisi, seninbildiklerini herkesle paylaşacağın birtoplantıya katılmanı istiyorum. Ölümsebebiyle ilgili ilk raporlar, tanıkifadeleri, kan, izler, cinayet silahı vebunun gibi şeyler. İlk teoriler,

öncelikler, sonraki adımlar. Senin gibibirisi bizim için önemli bir yardımcıolur, doğru yoldan gitmemizi sağlarve insanların ödediği vergileri boşaharcamamızı önler. Dahice yönünüve deneyimlerini bizim gibi işeyaramaz adamlarla paylaşmaman birsuç olur. Yarın öğlen. İfadeni deyanında getirirsen iyi olur."

Bu adam, tam bir malın gözüydü. Buonu çok iyi tanımlıyordu: New YorkPolisi, Cinayet Masası'ndan, büyükişlere bakan malın gözü Hardwick.Ancak bütün bu saçmalıklar biryana, Gurney her dakika giderekgaripleşen bu olayda Hardwick'inkendisinden- gerçekten yardım

istediğini biliyordu.

Gurney, dalgınlıktan etrafına hiçbakmadan eve doğru yol aldı.Dillweed'deki Abelard Marketi'ndensonraki vadinin sonuna gelene kadar,sabah toplanmış olan bulutlarındağıldığını ve güneşin, tepelerin batıtaraflarını aydınlattığını fark etmedi.Kıvrılan nehrin kenarındaki kar kaplımısır tarlaları harika bir şekildeparlıyordu. Ardından, güneş şaşırtıcıbir hızla karşıdaki bayırlarınarkasından, ışığını da alıp alçaldı.Yapraksız ağaçlar kararmış, karbembeyazdı.

Dönüşe yaklaşıp yavaşlayınca, yolun

kenarındaki bir kuş dikkatini çekti.Bir cismin üzerinde, kaldırımınyaklaşık on santim yukarısındaduruyordu. Yanından geçerken dahayakından inceledi. Kuş, ölü birsıçanın üzerine konmuştu. Kuşlarınnormal davranışlarım düşününce,garip bir şekilde ne uçuyor ne degeçen arabadan korktuğuna dairbaşka bir hareket yapıyordu. Öylecehareketsiz, bir şey beklermişçesine,bir rüyanın içinde gibi duruyordu.

Aklında, öylece durup karanlıktaizleyen ve bekleyen siyah kuşla,yavaşlamak için vitesi düşürüpdöndü.

Gurney evine yaklaşık sekizkilometre - yani beş dakika -uzaklıktaydı. Evin avlusuna giden darpatikaya vardığında, hava daha dakararmış ve soğumuştu. Rüzgârdanuçuşan kar toplanmış ve ormanadoğru giden bir hayalet görünümünebürünmüştü.

Arabayı eve normalde parkettiğinden daha yakma park etti,soğuktan korunmak için yakasınıkapattı ve koşar adımlarla arkakapıya doğru gitti. Mutfağa girergirmez, Madeleine'in yokluğununişareti olan sessizliği fark etti.İçerideyken adeta varlığını gösterenbir elektrik yayıyor, yokluğunda ise

garip ve belirgin bir sessizlikoluyordu.

İçerinin havasında bir şey dahavardı. Bodrumdan çıkarılıp, masayakonmuş ve hâlâ sehpada durmaktaolan, dokunulmamış kurdelesiyleöylece duran kutunun yaydığıağırlık...

Mutfakla banyo arasındaki koridordaşöyle bir dolandıktan sonra,doğrudan çalışma odasına gidipmesajlarını kontrol etti. Yalnızca birmesaj gelmişti. Bu, Sonya’nınpürüzsüz, kadife gibi sesiydi."Merhaba, David Çalışmanı çokbeğenen bir müşterim var. Ona

yeni, bir tane daha bitirmek üzereolduğunu söyledim ve tarih vermekistiyorum. Çok beğendi demek azkalır ve ücreti onun için sorun değil.Bana mümkün olduğunca aceledön. Bu işi konuşmamız gerek.Teşekkürler, David."

Tam mesajı yeniden dinleyecekti ki,arka kapının açılıp kapandığınıduydu. Makinenin üzerindeki 'dur'düğmesine basıp Sonya’nın sesinisusturdu ve seslendi: "Sen misin?"

Cevap gelmedi ve kızmıştı.

Sesini daha da yükselterek,"Madeleine," diye seslendi.

Onun cevap verdiğini duydu fakat nedediğini anlamadı. Bu, Gurney'in'pasif- agresif diye nitelendirdiği,alçak bir ses tonuydu. Çalışmaodasında kalmak istiyordu fakatbunun çok çocukça olacağına kararverip, mutfağa gitti.

Madeleine, turuncu parkasınıasmakta olduğu askılıktan başınıçevirip, ona döndü. Omzunda hâlâdurmakta olan kar tanelerinden,ağaçların arasında gezinmiş olduğuanlaşılıyordu.

Ellerini kalın, kahverengi saçlarınınarasında gezdirerek, parkasınınbaşlığının yapıştırmış olduğu

saçlarını düzelterek, "Dışarısı çoookgüzel," dedi. Kilere doğru gidip, birdakika sonra geri geldi ve mutfaklavabolarının üzerinde göz gezdirdi.

"Fındıkları nereye koydun?"

"Ne?"

"Senden fındık almanı istememişmiydim?"

"Sanmıyorum."

"Belki söylemedim. Belki de senduymadın?"

"Bir fikrim yok," dedi. Kafesi bu

kadar doluyken, konuştukları konuyaodaklanmakta zorlanıyordu. "Yarınalırım"

"Nereden?"

"Abelard'dan"

"Pazar günü mü?"

"Pa... Ah evet, kapalı olur. Ne içinistiyorsun?"

"Tatlıyı ben yapıyorum."

"Ne tatlısı?"

"Elizabeth salatayı ve ekmekleriyapacak, Jan biberleri kızartacak ve

ben tatlıyı yapacağım." Birdenkaşlarını çattı. "Unuttun mu?"

"Yarın mı geliyorlar?"

"Evet, doğru."

"Saat kaçta?"

"Bu önemli mi?"

"Yarın öğlen, BCI takımına yazılıifade vermem gerekiyor."

"Pazar günü mü?"

Alaycı görünmemeye çalışarak,donuk bir tonla "Bu bir cinayetaraştırması," dedi.

Madeleine başını sallayarak, "Yaniyarın bütün gün evdeolmayacaksın."

"Günün bir bölümü."

"Ne kadar büyük bir bölümü?"

"Tanrım, sen bu işleri biliyorsun."

Duyduğu üzüntü ve kızgınlığınbakışlarına yansıması, Gurney'i birtokattan daha çok rahatsız ediyordu."Yani sanırım eve yarın kaçtaistersen o saatte geleceksin veakşam yemeğinde bizimle olabilirsinde, olmayabilirsin de..." dedi.

"Bir cinayet vakası için olay-öncesişahit olarak imzalı bir ifade vermemgerekiyor. Bu benim de istediğim birşey değil." Sesi aniden, şaşırtıcı birşekilde artmış, konuşurkentükürüklerini saçmıştı. "Hayattayapmamız gereken bazı şeylervardır. Bu yasal bir zorunluluk - birseçim meselesi değil. Lanet olasıkanunları ben yazmadım!"

Onun öfkesi kadar ani birparçalanmışlıkla gözlerini ona dikti."Hâlâ görmüyorsun, değil mi?"

"Neyi görmüyorum?"

"Beynin cinayet, suç, kan,

canavarlar, yalancılar vepsikopatlarla öyle dolmuş ki, başkahiçbir şeye yer kalmamış."

Yirmi İkinci Bölüm

Düzeltme

O gece ifadesini yazıp, düzenlemeye

iki saat harcadı. Okul yıllarındakisıradan tanışıklıkları ve Mellery'ningörüşme talebini belirttiği mesajıylabaşlayıp, sorunu polise taşımayı katıbir şekilde reddetmesiyle sonlananyakın zamandaki iletişimlerini içerenolayları basit bir dille - sıfatsız,duygusuz, yorumsuz - bir şekildeyazdı.

İfadeyi yazarken iki bardak sertkahve içti ve bu yüzden rahatuyuyamadı. Üşüyor, terliyor,kaşınıyor, susuyor ve nedeni belliolmayan bir ağrı, bir bacağındandiğerine geçip duruyordu. Burahatsız gece, aklına, Madeleine'ingözlerinde fark ettiği acı başta olmak

üzere bir sürü kötü düşünceninüşüşmesini sağlamıştı.

Bunun sebebinin, eşinin kafayataktığı öncelikler meselesi olduğunubiliyordu. Hayatındaki rollerçakıştığında, Dedektif Dave'in, Ailebabası Dave'in önüne geçmesindenşikâyet ediyordu. Emekli olmasıhiçbir şey değiştirmemişti. Birşeylerin değişmesini umduğu hattabuna inandığı açıktı. Ama Gurneykişiliğini nasıl değiştirebilirdi ki? Onune kadar önemserse önemsesin,onunla ne kadar birlikte olmakisterse istesin, onun ne kadar mutluolmasını isterse istesin, nasıl başkabirisi olabilirdi ki? Bir konuda sıra

dışı bir yeteneği vardı ve hayattakien büyük mutlulukları, kendisinebahşedilmiş bu sıra dışı yeteneğipratikte kullanmaktan gelmişti.Fevkalade işleyen bir mantığı veçelişkiler konusunda harika biryaklaşımı vardı. Bu özellikleri onu,üstün bir dedektif yapıyordu. İşinkorkunç kısımlarından kendisinisoyutlayabilmek gibi bir özelliği devardı. Diğer polisler bunun için başkaşeyler kullanıyorlardı - alkol,yalnızlık, aşırı katılık. Gurney'inkalkanı olayları zekâ oyunu, suçları,çözülmesi gereken denklemlerolarak görmesiydi. Bu, onunkişiliğiydi. Bu sadece emekli olarak

son verebileceği bir durum değildi.En azından, gün doğmadan bir saatönce uykuya dalarken böyledüşünüyordu.

Walnut Crossing'in kırk kilometredoğusunda, Peony'in beş kilometreilerisinde, Hudson'ı gören bir tepeyekurulmuş Eyalet Polisi Bölge Merkezibinası yeni kurulmuş bir kale gibigörünüyordu. Devasa gri dışduvarları ve dar pencerelerikıyamete karşı dik durması içintasarlanmış gibiydi. Gurney binanıntasarımının, ele geçirilemez polisistasyonlarından daha saçmaprojelere yol açmış 11 Eylülparanoyasından etkilenip

etkilenmediğini merak etti.

İçerideki florasan ışıklar metaldetektörlerin, gizli kameraların,kurşun geçirmez güvenlik kabinininve cilalanmış beton zeminin yaydığısoğuk havayı daha da soğutuyordu.Güvenlik kabinindeki gardiyanlarlakonuşmak için bir mikrofon vardı.Burası güvenlik kameralarınıngörüntülerinin olduğu ekranlarla,daha çok bir kontrol odasıgörünümündeydi. Tüm zeminleresert bir hava katan ışıklandırma,gardiyanın yüzünü solukgösteriyordu. Renksiz saçları bile, buyapay ışıklandırmanın etkisiylesağlıksız görünüyordu. Adam,

kusmak üzereymiş gibiydi.

Gurney, adama iyi olup olmadığınısorma isteğini tutarak, mikrofonakonuştu: "David Gurney. JackHardwick'le randevum var."

Gardiyan, misafirlere ayrılmış geçişdüğmesine bastı ve tavandan,aralarındaki vezneye kadar inendevasa camın alt kısmındaki küçükdelikten bir ziyaretçi imza defteriçıktı. Ardından telefonu eline alıp,kendi tarafına yapıştırılmış birlisteye bakarak, dört rakamlı birnumara girdi ve Gurney'induyamadığı bir şeyler söyleyip,telefonu kapattı.

Bir dakika sonra, güvenlik kabinininyanından, gri, çelik bir kapı açıldı veenstitüde ona bir önceki gün eşliketmiş olan sivil kıyafetli polisgöründü. Gurney'e onu hiçtanımıyormuş gibi yaklaştı ve onubomboş gri bir koridordan geçiripbaşka bir çelik kapıyı açtı.

Geniş, penceresiz bir konferansodasına girdiler. Penceresizolmasının sebebi şüphesiz, olası birterörist saldırısında camların etrafasaçılmasını önleme gerekliliğiydi.Gurney biraz klostrofobik olduğu içinpenceresiz yerlerden ve bunun iyi birfikir olduğunu düşünen mimarlardannefret ederdi.

Sessiz rehber içeri girer girmezköşedeki kahve fincanlarına yöneldi.Dikdörtgen konferans masasınınetrafındaki sandalyeler odaya henüzgelmemiş kişiler için öncedenayrılmıştı. On sandalyenin dördününüzerine ceket bırakılmış, üç tanesiise masaya doğru eğilerekayrılmıştı. Gurney üzerindeki hafifparkayı çıkarıp, boş sandalyelerdenbirisinin üzerine koydu.

Kapı açıldı ve Hardwick arkasında,elinde dizüstü bilgisayar ve kaim birdosya taşıyan, kırmızı kafalı,özelliksiz bir takım giymiş bir kadınve kahve fincanlarının yanındakiarkadaşına yönelen Tom Cruise

kılıklı bir adamla içeriye girdi. Kadınboş sandalyelerden birisine gidip,masaya eşyalarını bıraktı. Hardwickyüzünde beklenti ve iğrenmearasında bir ifadeyle Gurney'eyaklaştı.

Hardwick, kulak tırmalayan bir sesle,"İyi bir şeye dahil olacaksın, evlat,"diye fısıldadı. "Büyümüş deküçülmüş, bölgenin tarihindeki engenç Ordu Departmanı (DA) üyesi,varlığıyla bizi onurlandıracak."

Gurney, Hardwick'in yüzününekşimesinden hissettiği düşmanlıkduygusunu fark etti. Tepkivermemeye çalışmasına rağmen,

konuşurken dudakları kasılmıştı."Böyle bir olayda, zaten buradaolması gerekmez mi?"

"Bunu beklemediğimi söylemedim,"dedi Hardwick. "Sadece senin iyi birolaya dahil olacağını söyledim."Masanın tam ortasında duran üçsandalyeye dudaklarını büzerekbaktı, hiçbirisini göstermeden, "Üçbilgenin üç koltuğu," dedi.

Sözlerinin hemen üzerine kapı açıldıve içeriye üç adam girdi.

Hardwick, Gurney'in omzuna doğrueğilerek adamların isimlerinifısıldadı. Gurney, onun dudaklarını

oynatmadan, karnındankonuşabildiğini görünce şaşırdı.

Bodur, solaryumda bronzlaşmışgevşek bir gülümseme ve kötücülbakışlarla içeriye girip, arkasındakidaha uzun boylu bir adama kapıyıtutarken fısıltıyla, "Başkomiser RodRodriguez, çokbilmiş maydanoz,"dedi. Uzun boylu adam zayıf vehareketli bir görünüme sahipti.İnsanlara tek tek ama birersaniyeden fazla olmamak üzerebakarak, odayı süzdü. "Ordudepartmanından Sheridan Kline,"diye fısıldadı. "Yönetici Kline olmakistiyor.

Kline’ın arkasında kalmış,kelleşmeye başlamış, bir tabaklahana turşusu kıvamında birsevimliliğe sahip olan üçüncü adam,"Kline'ın baş-asistanı, Stimmel'dı,"dedi.

Rodriguez onlara arkaya yatırılmışsandalyeleri işaret etti; Kline'aortadaki sandalyeyi göstermiştiçünkü Kline bunu meslek adabıolarak görürdü. Stimmel onunsoluna, Rodriguez ise sağma oturdu.Rodriguez, ince tel çerçeveligözlüğünün arkasından odayı süzdü.Minik alnının önüne düşen, kusursuzbir şekilde şekil verilmiş kalıtı tellisaçlarının boyandığı belli oluyordu.

Herkesin dikkatini üzerine çekmekiçin, parmaklarını birkaç kez sert birşekilde masaya vurdu.

"Programa göre bu toplantı öğlen onikide başlıyor ve şu anda saat onikiyi göstermekte. Eğer yerlerinizeoturursanız..."

Hardwick, Gurney'in yanına oturdu.Kahve fincanlarının yanındaki grupmasaya geldi ve yarım dakikaiçerisinde yerlerini aldılar. Rodriguez,gerçek profesyoneller için bu iş dahakısa sürmeli, dercesine yüzünüekşitti. Gurney'i görünce ağzıylagülümseme ile şaşırma arasında,saniyelik bir hareket yaptı. Sonra,

boş kalan tek sandalyeye bakıpyüzünü yeniden ekşitti. Ardındandevam etti.

"Elimizde önemli bir cinayet işininolduğunu söylememe gerek yok.Hepimizin burada olduğuna eminolmak için, buradayız. Bu Zenşakasını kimin beğendiğine bakmakiçin duraksadı. Sonra bunu dahasıkıcı bir şekilde açıkladı. "Olayın builk gününde, geride kalan olmamasıiçin hep birlikte buradayız."

Hardwick "İkinci gününde," diyemırıldandı.

"Pardon?" dedi Rodriguez.

Cruise kardeşler birbirlerine şaşkınbakışlar fırlattılar.

"Bugün ikinci gün, efendim. Dünbirinci gündü, efendim ve berbattı."

"Kelimeyi ilk anlamıylakullanmadığım çok açık. Demekistediğim olayın başından beri birliktegitmemiz gerektiğidir. Davulu, ayınritimle çalmamız gerekiyor.Söylediklerim açıkça anlaşılıyormu?"

Hardwick masum bir ifadeyle başınısalladı. Rodriguez, daha ciddiyealdığı insanlarla konuşmakistercesine, kafasını onun olduğu

taraftan diğerlerine doğru çevirdi.

"Şu aşamada elimizdeki az sayıdaveriden çıkardığımız kadarıyla, vakazor, karışık, hassas ve sansasyonayatkın olacak gibi görünüyor. Bana,kurbanın başarılı bir yazar veeğitmen olduğu söylendi. Ailesivarlıklı olmasıyla biliniyor. MelleryEnstitüsü'nün müşterilerinin bazılarızengin, önyargılı ve baş belasıkarakterler. Bu faktörlerden herhangibir tanesi medyanın gösteriyapmasına yol açabilir. Üçünü degöz önüne alırsak, önümüzde zor biriş var demektir. Başarıya gidenyolda, elimizdeki dört anahtarorganizasyon, disiplin, iletişim ve

daha fazla iletişimdir. Gördükleriniz,duyduklarınız, çıkardığınız sonuçlardüzgün bir şekilde kaydedipraporlamadığınız sürece hiçbir işeyaramaz. İletişim ve daha fazlailetişim." Etrafına baktı ve uzun uzunHardwick'i süzdü ve sanki kayıt veraporlama işlerini altüst eden kişioymuş gibi gözlerini dikti. Hardwicksağ elinin arka tarafındaki bir lekeyleuğraşıyordu.

Rodriguez "Kuralları esneteninsanlardan hoşlanmam," diyekonuşmasına devam etti. "Uzunvadede kuralları esnetenler,çiğneyenlerden daha çok zarar verir.Kuralları esnetenler bunu işlerini

halletmek için yaptıklarını söylerler.İşin aslı, bunu kendi çıkarları içinyaparlar. Bunu yaparlar, çünküdisiplinden yoksunlardır ve disiplininyokluğu, işleri mahveder. Bu yüzdenbeni iyi dinleyin, arkadaşlar, açık venet konuşuyorum. Bu olaydakurallara uyacağız. Bütün kurallara...Kontrol listelerimizi kullanacağız.Raporlarımızı tüm ayrıntılarınakadar ve zamanında dolduracağız.Her şey resmi yollardan yürüyecek.Her yasal sorun önce BölgeSorumlusu Kline’ın ofisine gelecek -tekrarlıyorum, herhangi bir şekildeharekete geçilmeden önce. İletişim,iletişim, iletişim." Sözleri düşmana

atılan toplar gibiydi. Olası tümitirazların bastırıldığından eminolduktan sonra, büyük bir saygıyla,konuşma boyunca huzursuz olmuşbölge sorumlusuna döndü ve"Sheridan, bu olaya kişisel olarak nekadar dahil olmak istediğinibiliyorum. Takımımıza söylemekistediğin bir şey var mı?" diye sordu.

Kline belirgin bir şekilde gülümsedive bu gülümseme uzaktan birsıcaklık göstergesi sanılabilirdi amayakından görünen, neşeli birsiyasetçi narsisizmiydi.

"Söylemek istediğim tek şey, benyardım etmek için burada

bulunuyorum. Herhangi bir şekildeyardım etmek için. Beyler, sizprofesyonellersiniz. Eğitimli,deneyimli, yetenekli profesyoneller.İşinizi biliyorsunuz. Sahne sizindir."Gurney'in kulağına hafif birkıkırdama geldi. Rodriguez gözlerinikırpıştırdı. Rodriguez nasılHardwick'le bu kadar uyumluhareketler yapıyordu? "Fakat Rod'akatılıyorum. Bu büyük bir iş, içindençıkılması çok zor bir iş... TV'dedünya, kadar haber yayınlanacağıve birçok insanın bunları izleyeceğikesin. Sansasyonel başlıklarahazırlıklı olun - 'Bir New AgeGurusunun Korkunç Cinayeti'. İster

hoşunuza gitsin, ister gitmesin,beyler, bu olay gazetelerdeyayınlanmaya aday. Colorado'dakiJon Benet ya da California'dakiSimpson vakasını eline yüzünebulaştıran beyinsizler gibigörünmemizi istemiyorum. Havadaçevirdiğimiz bir sürü top olacak veeğer bir tanesi düşerse elimizdekiher şey berbat olur. Bu toplar..."

Gurney, olayın nasıl sonucabağlanacağını merak etmiş ancakhiç tatmin olmamıştı. Kline, herkesinsinirini bozan bir cep telefonu sesininaraya girmesiyle sustu. Hardwick,Rodriguez'in sinirli bakışları eşliğindeelini cebine atıp, telefonu çıkardı ve

başkomiserin kutsal sözlerinitekrarladı: "İletişim, iletişim, iletişim."Ardından 'cevapla' tuşuna basıpkonuşmaya başladı.

"Benim, Hardwick... Buyurun...Nerede? ... Ayak izleri uyuşuyor mu?... Orada ne aradığı hakkında birişaret var mı? ... Tamam, onlarıderhal laboratuara gönderin... Sorundeğil." 'Kapat' tuşuna bastıktansonra, düşünceli bir şekilde telefonabaktı.

Rodriguez, yüzünü meraklaburuşturarak, "Evet?" dedi.

Hardwick cevabı, üzerinde özelliksiz

takım, önünde açık dizüstübilgisayarı olan ve beklenti dolugözlerle kendisine bakan kırmızısaçlı kadına bakarak verdi.

"Olay yerinden haberler var. Katilinbotlarını bulmuşlar - en azındanyerdeki ayak izleriyle uyuşanyürüyüş botlarını... Botlarlaboratuarda incelemeyegönderiliyor."

Kırmızı saçlı kadın başını sallayıp,klavyeyle yazmaya başladı.

Rodriguez ise, Hardwick'in yalanımyakalamış gibi, "Bana ayak izlerininbir yerde bitiverdiğini ve hiçbir yere

gitmediğini söylemiştiniz," dedi.

Hardwick ona bakmadan, "Evet,"diye yanıt verdi.

"Öyleyse botlar nerede bulunmuş?"

"Hiçbir yere devanı etmeyen ayakizlerinin olduğu yerde. İzlerin sonaerdiği yerin yanındaki bir ağaçta. Birdaldan sarkıyormuş."

"Bana katilin bir ağaca tırmandığını,botlarını çıkarıp orada bıraktığını mısöylüyorsun?"

"Öyle görünüyor."

"Peki... Nereye... Yani sonra neyaptı?"

"En ufak bir fikrimiz bile yok. Belki debotlar bizi sonuca götürür."

Rodriguez bir kahkaha patlattı. "Birşeylerin bizi sonuca götüreceğiniumalım. Bu arada işimize bakalım.Sheridan, sanırım lafın bölündü."

Karnından konuşan adam, "Havadakitoplarından bahsediyordu," diyefısıldadı.

Kline, Ben-her-şeyi-avantaja-dönüştürürüm bakışıyla sırıtarak,"Aslında bölünmedi," dedi. "Doğrusu,

dinlemeyi tercih ederim - özellikle deolay yerinden gelen haberleri.Sorunu ne kadar iyi anlarsam, okadar yardımcı olabilirim."

"Nasıl istersen, Sheridan. Hardwick,herkesin dikkatini çekmiş gibigörünüyorsun. Bize olayın diğerayrıntılarını verebilirsin - mümkünolduğunca kısa keserek. Bölgesorumlusu zaman konusundacömerttir ancak yapacak çok işi var.Aklının köşesinde olsun."

"Tamam, çocuklar, beyefendiyiduydunuz. Şimdi size olayın kısakesilmiş bir şeklini anlatacağım.Dalıp gitmek yok, salakça sorular

yok. Dikkatle dinleyin."

"Hey!" dedi Rodriguez iki elini dehavaya kaldırarak. "Kimsenin sorusoramayacağını düşünmesiniistemiyorum."

"İlk anlamında söylemedim, efendim.Sadece bölge sorumlusunu, buradagerekenden fazla tutmamak için."Kline'dan bahsederken kelimelereyaptığı aşırı saygı havasındaki vurguaslında bir aşağılamaydı ancakaçıkça belli olmadığından yeterincegüvenliydi.

Rodriguez sabırsız bir şekilde, "Peki,peki," dedi. "Devam et."

Hardwick gerekli bilgileri hızlıcavermeye başladı. "Cinayetten öncekiüç-dört haftalık süre boyunca,kurban tehdit havasında, rahatsızlıkveren birçok yazı almış; birisiMellery'nin asistanıyla olmak üzereiki telefon görüşmesi yapılmış veasistan, kendisiyle olan konuşmayıkâğıda dökmüş. Diğer görüşme isekurbanla yapılmış ve kurbantarafından kaydedilmiş. Bugörüşmelerin kopyalandağıtılacaktır. Kurbanın eşiCassandra (kısaca Caddy), olaygecesi eşinin ve kendisinin telefonunçalmasıyla uyandıklarını ve arayanınöylece beklediğini bildirdi."

Rodriguez ağzını açmak üzereydi ki,Hardwick beklenen soruya cevapverdi: "Telefon şirketiyle olaygecesindeki ve daha önceki aramatarihlerindeki arama kayıtlarınaulaşmak için görüşüyoruz. Ancak busuçun işlenmesi esnasında yapılmışplanları göz önünde bulundurursak,fail kendisine ulaşabileceğimiz birtelefondan aramışsa çok şaşırırım."

"Göreceğiz," dedi Rodriguez.

Gurney başkomiserin, en büyükhedefinin dahil olduğu her diyalogdaya da durumda kontrolü elindetutmak olduğuna karar verdi.

Hardwick, kızılamayacak kadar kibarbir şekilde, abartılı bir saygıyla - kibu konuda çok iyiydi - "Evet,efendim," dedi. "Her neyse, birkaçdakika evin yakınlarından gelen birsesle irkildiler. Kadın bu seslerihayvan cırlaması olarak tanımlıyor.Oraya geri dönüp kendisine tekrarsorduğumda, bu sesleri dövüşenrakunların seslerine benzettiğinisöyledi. Kocası ne olduğuna bakmakiçin çıkmış. Kadın bir dakika sonrakısık bir el çırpma sesi duyduğunu,ardından kendisinin de ne olduğunabakmaya gittiğini söyledi. Kocasınıavluda, arka kapının ilerisinde yatarvaziyette bulduğunu söyledi.

Boğazındaki yaradan akan kan, karakarışıyormuş. Kadın çığlık atmış -en azından çığlık attığını düşünüyor- ve kanı durdurmaya çalışmış.Durduramayınca, eve koşup 911'iaramış."

Rodriguez hileli bir soru sorar gibi,"Kanı durdurmaya çalışırken cesedinpozisyonunu değiştiripdeğiştirmediğini biliyor musun?" dedi.

"Hatırlamadığını söylüyor."

Rodriguez şüpheyle baktı.

"Ona inanıyorum," dedi Hardwick.

Rodriguez, diğerlerinin nedüşündüğünü önemsemiyormuş gibiomuz silkti. Hardwick, notlarınabakarak duygusuzca konuşmayadevam etti.

"Olay yerine ilk olarak Peony Polisi,ardından şerifin bölümünün arabası,daha sonra yerel polisin CalvinMaxon cipi geldi. BCI ile sabah altıellide iletişime geçildi. Ben olayyerine ikiyi yirmi geçe vardım ve ME(tıbbi araştırmacı) saat beşi yirmigeçe geldi."

Rodriguez sinirli bir şekilde,"Thrasher'dan bahsetmişken, geçkalacağını kimseye haber verdi mi?"

diye sordu.

Gurney masadaki diğer insanlarınyüzlerine baktı. Tıbbi araştırmacınınacayip ismini öyle garipsemişlerdi ki,kimse cevap vermedi. Hiç kimse, ozaten her zaman geç kalırmış gibisoruyla ilgilenmedi bile. Rodriguez,on dakika önce Thrasher'ın girmişolması gereken kapıya baktı.Programına uyulmamasına kızmıştı.

Thrasher başkomiserin daha dasinirlenmesi için kapının arkasındabekliyormuş gibi, kapı açıldı veelinde kahve termosu, kolununaltında çantasıyla, iri yarı bir adamsallana salana içeriye girdi.

Girdiğinde bir şeyler söylüyordu.

"... işler gecikiyor, adamlar çalışıyor.Hah! İşaretler böyle söylüyor."

Sıra sıra oturmuş insanların yüzünebakıp, içten bir şekilde gülümsedi."Görünüşe bakılırsa çalışmakkelimesi, öylece durup göbeğinizikaşımak anlamına geliyor. Buna çokbenzer bir şey. Kazı yapmak, yolyapmak yok. Yani ben pekgöremedim. Sokağı tıkayan bir gruphödük." Yamuk duran okumagözlüğünün arkasından Rodriguez'ebaktı. "Eyalet polisinin bu konuda birşey yapabileceğini sanmayın, ehe,Komiserim?"

Rodriguez, aptal bir adama cevapvermesi gereken ciddi bir adanıedasıyla, sinirli bir şekildegülümsedi. "İyi günler, BayThrasher."

Thrasher ilindeki çantayı ve kahvetermosunu boş sandalyenin önüne,masaya koydu. Odada gözlerinigezdirdi ve bakışları bölgesorumlusunun üzerinde durdu.

Şaşkınlıkla, "Merhaba, Sheridan,"dedi. "Erken dahil olmuşsun, değilmi?"

"Bizim için elinde ilginç bir şeyler mivar, Walter?"

"Aslında, evet. En azından küçük birsürprizim var."

Rodriguez toplantının kontrolünüelinde tutmak istediği için, hangikonuda olduklarını gösteren birgösteri yapar gibi konuştu.

"Bakın, beyler, doktorun geçkalmasını avantajadönüştürebileceğimiz bir fırsatolduğunu görüyorum. Cesedinbulunuşunun bir özetini dinliyorduk.Duyduğumuz son şey, tıbbiaraştırmacının olay yerine gelmesi.Tıbbi araştırmacı buraya da henüzgeldi - neden onun raporunu daanlatıma dahil etmiyoruz?"

Kline gözlerini Thrasher'danayırmadan, "Harika fikir," dedi.

ME gelir gelmez sunumunu yapmayaönceden hazırlıklıymış gibi hemenkonuşmaya başladı.

"Yazılı rapor eksiksiz şekilde birhafta içinde elinizde olacak, beyler.Şimdi temel bilgileri vereceğim."

Eğer bu bir espriyse, diye düşündüGurney, kimse bunu anlamamıştı.

Belki de öyle çok söyleniyordu ki,dinleyiciler duymuyordu bile.

Thrasher kahve termosuna

uzanarak, "İlginç bir cinayet," diyedevam etti. Düşünceli bir şekilde,uzun bir yudum aldı ve termosumasaya bıraktı. Gurney gülümsedi.Bu dağınık, saman sarısı saçlı tipinzamanlama ve tiyatro anlayışı iyiydi."İşler ilk başta göründüğü gibi değil."

Odadakiler sabırsızlıktan patlayacaknoktaya gelinceye kadar duraksadı.

"Olay yerinde bulunan cesetle ilgili ilkhipotez, ölümün, olay yerindesonradan bulunan bir şişeyle boyunatardamarının birçok kez kesilmesive delinmesi yoluyla gerçekleştiğiydi.Fakat ilk otopsi raporları, ölümün,atardamarın yakından sıkılmış ve

boyun atardamarına gelmiş birkurşunla gerçekleştiğini gösteriyor.Kırık şişeyle kesme işi, silahla vurmaişinden sonra; kurban yere düştüktensonra gerçekleşmiş. En az on dörtdelik, belki de yirmi delik var.Boyunda cam parçalan kalmış vedört tanesi doğrudan boyunkaslarının ve soluk borusunun içindengeçmiş ve boynun arka kısmınaulaşmış."

Masadakiler sessizdi. Bakışlarşaşkın ve kafalar karışmıştı.Rodriguez parmak uçlarını birleştiripelini kaldırdı. İlk konuşan o oldu.

"Vurulma mı?"

Thrasher, öngörülmemiş bir şeyikeşfetmiş olmanın verdiğimemnuniyetle, "Vurulma," dedi.

Rodriguez kafası karışmış birşekilde Hardwick'e baktı. "Nasıloluyor da tanıklarınızın hiçbirisi silahsesini duymamış oluyor? Oradabulunan en az yirmi misafir olduğunusöylediniz. Haydi bunu da geçtim,karısı nasıl duymamış olur?"

"Duymuş."

"Ne? Bunu ne zamandır biliyorsunuz?Bana neden söylenmedi?"

"Duymuş ama duyduğunun farkında

değil," dedi Hardwick. "Kısık bir alkışbenzeri bir şey duyduğunusöylemişti. Bunun ne kadar önemlibir nokta olduğunu fark etmemiş, bende şu ana kadar fark etmemiştim."

Rodriguez inanamamış gibi, "Kısıkmı?" dedi. "Bana kurbanın birsusturucuyla mı öldürüldüğünüsöylüyorsun?"

Sheridan Kline son derece dikkatledinliyordu.

"İşte bu her şeyi açıklıyor!" diyebağırdı Thrasher.

Rodriguez ve Hardwick aynı anda

"Neyi açıklıyor?" dedi.

Thrasher'ın gözleri zafereulaşmışçasına parıldadı. "Yaranıniçindeki kaz tüylerini."

Kırmızı kafa üzerindeki basit takımlauyuşmayacak kadar yumuşak birtonla "Ve cesedin etrafındaki kanörneklerinin içerisindeki..." dedi.

Thrasher başını salladı, "Evet, tabiiki oradakileri de..."

"Bu çok umut verici," dedi Kline."Neler olduğunu anlayan birisi banada anlatabilir mi?"

Thrasher, Kline işitme güçlüğüçekiyormuşçasına, "Kaz tüyleri!" diye bağırdı.

Kline'ın yüzündeki çocuksu,kafasının karıştığını gösteren ifadeöylece kaldı.

Hardwick olanları bir andaanlamışçasına konuşmaya başladı."Silah sesinin kısık olması ve kaztüylerinin bulunması gerçeklerinibirleştirince ortaya silahın bir şeylesarılarak sesinin azaltıldığı sonucuçıkıyor - belki bir kayak ceketi belkide bir parka."

"Bir kayak ceketine sarılarak silahın

sesinin azaltılabileceğini misöylüyorsun?"

"Tam olarak değil. Eğer silahı elimdetutup da, bir şeyle sararsam -özellikle de ağız kısmım - sardığımşey kaim bir şeyle doldurulmuşsa,pencereleri kapalı ve yalıtımıyapılmış bir evin içerisindendinlersen, alkış sesine benzer bir sesduyduğunu söylemen normal olur."

Bu açıklama Rodriguez dışındaherkesi tatmin etmiş görünüyordu."Bunu kabul etmeden önce bazıtestlerin sonucunu görmeyi tercihederim."

Kline hayal kırıklığına uğramış gibi,"Bunun gerçek bir susturucuolduğunu düşünmüyor musunuz?"dedi.

"Belki de," dedi Thrasher. "Ama budurumda bütün bu kaz tüylerinibaşka bir şekilde açıklamanızgerekir."

"Öyleyse," dedi Kline, "katil, kurbanıvururken silahı ona yapıştırmıştı..."

Thrasher "Yapıştırarak değil," diyekarşı çıktı. "Yapıştırarak dersek,silahın ucu ve kurban arasındadoğrudan temas olduğunu ima etmişoluruz fakat elimizde buna dair bir

kanıt yok."

"Öyleyse ne kadar mesafeden?"

"Söylemesi çok zor. Boynun birbölgesinde barut yanığı var ve bu dasilahın yüz elli santime kadarherhangi bir yerden ateşlendiğinigösterir. Ama kesin olaraksöyleyebileceğimiz sayıda yanıkyoktu. Eğer silahın ağzının etrafınabir şey sarıldığını ve bunun yanıklarıazaltacağım düşünürsek, dahayakından da olabilir."

Rodriguez Hardwick ve Thrasher'ınortasına bir taş atarcasına, "Birkurşun bulduğunuzu sanmıyorum,"

dedi.

Gurney'in ağzı açık kalmıştı.Rodriguez gibi kontrol takıntısınıliderlik ruhuyla, olumsuz yaklaşmayısertlikle karıştıran adamlar içinçalıştığı olmuştu.

İlk olarak Thrasher cevap verdi:"Kurşun omurgaya gelmemiş.Boyunda kurşunu durdurabilecek birdoku yoktur. Yarada, giriş ve çıkışnoktalan görülüyor ki bunların ikisinide bulmak kolay değildir, en azındano kadar delik arasında." Eğer övgüavına çıktıysa; diye düşündüGurney, yanlış ormanda geziniyor.Rodriguez sorgulayan bakışlarını,

hâlâ kafa tutar bir havayla oturanHardwick'e çevirdi.

"Biz kurşun aramadık. Çünkü kurşunolduğunu düşünmemiz için bir nedenyoktu," dedi Hardwick.

"Öyleyse, şimdi yapın."

Hardwick hafiften alaycı bir tavırla,"Harika bir konuya değindiniz,efendim," dedi. Masadan kalkarakcep telefonunu çıkardı ve bir numaraçevirdi. Sesini alçaltmasına rağmen,olay yerindeki bir memurla konuştuğuve kurşun aramasına öncelikvermelerini istediği anlaşılıyordu.Hardwick masaya döndüğünde

Kline, dış mekânda sıkılmış kurşunubulma konusunda umut olupolmadığını sordu.

"Genelde yoktur," dedi Hardwick."Ama bu vakada şansımız var.Cesedin pozisyonunu göz önünealırsak, vurulduğunda sırtı evedönüktü. Eğer ciddi anlamda yöndeğiştirmediyse, onu kenardakiormanlık alanda bulabiliriz."

Kline yavaşça başını salladı."Tamam, o zaman, az önce desöylediğim gibi, sadece açıklığakavuşturmak için - katil, kurbanıyakın bir mesafeden vuruyor, kurbanşahdamarından vurulmuş bir şekilde

ve boynundan kan fışkırarak yeredüşüyor. Ardından kırık bir şişeçıkarıp, kurbanın yanına çöküyor veonu on dört kez kesiyor. Elimizdekibu mu?" diye sordu kuşkuyla.

"En az on dört, muhtemelen dahafazla," dedi Thrasher. "Bir-birleriyle içiçe geçince, tam sayı belirlemekzorlaşıyor."

"Anlıyorum, ama asıl gelmekistediğim konu, neden?"

Thrasher "Dürtü," dedi, rüyayorumlarına bilimsel bir açıklamagetirecekmiş gibi, "benim uzmanlıkalanım değil. Bunu buradaki BCT'dan

arkadaşlara soralım."

Kline Hardwick'e döndü. "Kırık birşişe rastgele gerçekleşen olaylardakullanılan, anlık bir silahtır.Halihazırda dolu bir silahı olan biradam neden kırık bir şişe taşısın veneden kurbanım silahla öldürdüktensonra onu kullansın?"

"Öldüğünden emin olmak için olabilirmi?" dedi Rodriguez.

"Peki neden onu bir kez dahavurmadı? Neden kafasındanvurmadı? Neden en baştakafasından vurmadı? Nedenboynundan?"

"Belki de kötü atış yaptı?"

"Yüz elli santimden mi?" KlineThrasher'a döndü. "Sıralamadanemin miyiz? Önce vurdu, sonrakesti?"

"Evet, profesyonel düşünürsek, birdereceye kadar eminiz. Tıpkımahkemede söylediğimiz gibi...Sınırlı sayıda da olsa, barutyanıklarından belli oluyor. Eğervurulma anında boyunda öncedenkesik izleri olsaydı, barut yanıklarıoluşmazdı."

"Ve mermiyi bulabilirdiniz." Kırmızıkafa bunu öyle yumuşak ve doğal bir

tonla söyledi ki, çok az kişi onuduydu. Kline da bunlardan birisiydi.Diğeri ise Gurney'di. Birisinin bukonudan ne zaman bahsedeceğinimerak ediyordu. Hardwick'in nedüşündüğü anlaşılmıyor, ancakşaşkın görünmüyordu.

"Ne demek istiyorsun?" diye sorduKline.

Kadın, gözlerini bilgisayarekranından ayırmadan yanıtladı."Öncelikle boynu on dört kezkesilmiş olsaydı ve dört adet camparçası boğazının diğer tarafınaulaşmış olsaydı, ayakta duruyorolmazdı. O şekilde sırtüstü yatarken

vurulmuş olsaydı, tam altında mermiduruyor olurdu."

Kline ona takdir eder bir bakışfırlattı. Gurney onun, Rodriguez'denfarklı olarak, zekâya saygı duyacakkadar zeki okluğunu düşündü.

Rodriguez dizginleri eline almak için,"Kaç kalibrelik kurşun arıyoruz,doktor?" diye sordu.

Thrasher uzun burnuna doğru düşengözlüklerinin üstünden baktı. "Sizlerepatolojiyle ilgili en basit gerçeklerhakkında bilgi sahibi olmanız için neyapabilirim?"

Rodriguez hırçınlaşarak, "Biliyorum,biliyorum," dedi. "Et esnektir, çeker,uzar, tam olarak bilemezsiniz,vesaire, vesaire. Ama en azındanaldığınız eğitimden yararlanarak,,22'lik mi, ,44'lük mü diye bir tahminyapabilirsiniz."

"Ben tahmin yürütmek için paraalmıyorum. Üstelik, hiç kimse bununyalnızca bir tahmin olduğunu beşdakikadan fazla hatırlamaz. ME.22'lik demişti ama yanılmış, derler."Gözlerinde bir anısı canlanmış gibibir ifade belirdi fakat yalnızca, "Evinarka tarafında mermiyi bulup,balistiğe verdikten sonraöğreneceksiniz..."

Kline, bay sihirbaza soru soranküçük bir çocuk edasıyla, "Doktor,"diye araya girdi. "Vurulmayla,kesilme arasında geçen zamanı tamolarak tahmin etmek mümkünmüdür'?"

Sorunun tonu Thrasher'ı yatıştırmışgibi görünüyordu. Eğer aralarındaönemli bir zaman farkı olursa ve heriki yara da kanarsa, iki farklıseviyede pıhtılaşmış kan bulunur.Ama böyle bir vakada bukarşılaştırmayı yapmamız mümkündeğil, çünkü iki yaranın arasında çokkısa bir zaman dilimi var. Teksöyleyebileceğimiz, ara oldukça kısafakat on saniye ya da on dakika

demek zor. Yine de bu, iyi bir patolojisorusu," dedi ve böylece onunsorusunu başkomiserin sorusundanayırt etmiş oldu.

Başkomiser birden lafa girdi. "Bizesöyleyecekleriniz bu kadarsa,doktor, sizi tutmayacağız. Yazılıraporu bir hafta geçmedenalacağım, değil mi?"

Thrasher, kabarık çantasınımasadan alıp, bölge sorumlusunahafif bir gülümsemeyle başını salladıve "Sanırım böyle söylemiştim,"dedi; sonra da odadan çıktı.

Yirmi Üçüncü Bölüm

İz Bırakmadan

Rodriguez "Bu patolojik vakabaşımıza bela," dedi ve kıvrakzekâsının takdir edilmesinibeklercesine odadakilere baktı.Ancak yalnızca, mütemadiyenberaber gezen Cruise kardeşler onudesteklercesine sırıtıyorlardı. Kline,Hardwick'ten, ME geldiğinde kaldığıyerden olayı anlatmaya devametmesini isteyerek, sessizliği bozdu.

Rodriguez "Ben de tam bunusöyleyecektim," diye araya girdi."Hardwick, kaldığın yerden devam etve yalnızca önemli noktaları anlat."Sanki Hardwick böyle yapmıyormuşgibi, uyarma gereği duymuştu.

Gurney, başkomiserin hareketlerininne kadar tahmin edilebilir olduğunudüşündü. Hardwick'e karşıdüşmanca, Kline'a karşı dalkavukça,genel olarak kendini beğenmiş.

Hardwick hızlıca konuşmayabaşladı: "Katilin bıraktığı en belirginiz, ayak izleriydi. Ayak izleri bahçeningiriş kapısında başlıyor, ambarınarka tarafındaki otoparka gidiyor veburada, bir bahçe sandalyesininyanında bitiyor..."

"Karın içinde mi?" diye sordu Kline.

"Evet. Sandalyenin önünde, yerdesigara izmaritleri bulundu."

Bilgisayar başındaki kırmızı kafa,"Yedi," dedi.

Hardwick, "Yedi," diye tekrarladı."Ardından ayak izleri, sandalyeninbulunduğu yerden devam ediyor..."

"Özür dilerim, Dedektif, ama Melleryailesi normalde, karda, bahçesandalyesi bulunduruyor mu?" diyesordu Kline.

"Hayır, efendim. Görünüşe bakılırsakatil sandalyeyi yanında getirmiş."

"Yanında mı getirmiş?"

Hardwick omuz silkti. "Böldüğüm için

üzgünüm. Devam et."

Rodriguez, Hardwick'esaçmaladığını söyler gibi bakarak"Üzülmenize gerek yok, Sheridan.Ona istediğiniz her şeyi sorun. Bunlarbana da mantıksız geliyor," eledi.

"Ayak izleri buradan, kurbanlakarşılaştığı yere kadar devamediyor."

"Mellery'nin öldürüldüğü noktaya,değil mi?" diye sordu Kline.

"Evet, efendim. Buradan daçitlerdeki bir açıklığa, dışarıdakiçimenlere ve ardından ağaçların

arasına gidiyor. Evden yaklaşık yediyüz metre uzaklıkta son buluyor."

'"Son buluyor' derken neyikastediyorsun?"

"Duruyor ve daha ileriye gitmiyor.Karın dağılmış olduğu küçük bir alanvar; sanki burada bir süre beklemişgibi - ama sonra ayak izleri sonbuluyor. Ne gitmiş, ne geri dönmüş.Az önce de duyduğunuz gibi, ayakizlerinin ait olduğu botlar yakındakibir ağaçta asılı bulundu - onları giyenkişiye ne olduğuna dair en ufak bir izyok."

Gurney, Kline'ın yüzüne bakıyor,

böylesine bir bilmeceye ve bunahiçbir açıklama getirememesineşaşırdığını görüyordu. Hardwickhızla anlatmaya devam edecekti ki,kırmızı kafa, alçak, sakin ve kadınile erkek arasındaki sesiyle yenidenkonuştu.

"Bu noktada ancak botların kardakiayak izleriyle uyumlu olduklarınısöyleyebiliriz. Gerçekten o botlaraait olup olmadıklarına laboratuardakarar verilir."

"Kardaki ayak izleri için de bu şekildeemin olabilir miyiz?" diye sordu Kline.

"Ah, evet," dedi ilk kez

heyecanlanmış görünerek. "Kardakiizler en iyisidir. Sabitlenmiş kar,çıplak gözle görülmeyecek detaylarıyakalamamızı sağlar. Asla kardaadam öldürmeyin."

"Bunu aklımda tutacağım," dediKline. "Yeniden böldüğüm için özürdilerim, Dedektif. Lütfen devamedin."

"Bu noktada şimdiye dek toplanmışdelillerin ne durumda olduğundanbahsetmek iyi olabilir. Tabii sizin içinsakıncası yoksa, Komiserim?" dediHardwick. Sesinde yine alaycı,abartılı saygı tonu vardı.

"İşin gerçeklik kısmını memnuniyetledinlerim," dedi Rodriguez.

Kırmızı kafa, birkaç tuşa basarak,"Dosyaları size sunayım," dedi. "Bellibir düzende olmalarını ister misiniz?"

"Önem sırasına göre olsa?"

Başkomiserin amirane ses tonunahiç tepki vermeden, bilgisayarekranına bakarak, okumaya başladı.

"Bir numaralı delil - incealüminyumdan ve beyaz plastiktenyapılmış bir bahçe sandalyesi. İlkaraştırmada, oturak kısmı ile kollararasındaki birkaç milimetrekare

Tyvek olduğu anlaşıldı.

"Evlerde kullandıkları yalıtımmalzemesini mi kastediyorsun?" diyesordu Kline.

"Kontrplak kaplama için kullanılannemi önleyici ama başka ürünlerdede kullanılıyor - özellikle ressamlarıniş elbisesi olarak. Bulunan tekyabancı madde buydu ve sandalyedaha önce hiç kullanılmamış gibigörünüyordu."

"Hiç iz, saç, ter, salya, çizik ya dabaşka bir şey yok mu?" diye sorduRodriguez.

"Hiç iz, saç, ter, salya ya da çizikyok - fakat hiçbir şey yok diyemem."Sesinde sarhoş adamlarınkinebenzer bir titreşim vardı."Sandalyenin oturma yerindeki kaimdokuma şeridin yarısı değiştirilmiş -tüm yatay şeritlerle birlikte."

"Ama daha önce hiç kullanılmadığımsöylediniz."

"Kullanıldığına dair bir iz yok, amaşeritler değiştirilmiş."

"Bunun muhtemel sebepleri neolabilir?"

Gurney buna bir açıklama getirmek

üzereydi ki, Hardwick önce davrandı:"Kadın şeritlerin hepsinin beyazolduğunu söylemişti. Normalde bu türsandalyelerin şeritleri iki renk olur vebir desen yaratır. Beyaz ve mavi,yeşil ve beyaz gibi... Belki deüzerinde farklı renkler olmasınıistememiştir."

Rodriguez bayat bir şeker yemiş gibibir ifadeyle, "Devam edelim, KomiserMuavini Wigg. Öğle yemeğindenönce çok işimiz var."

"İki numaralı delil - yedi adetMarlboro izmariti ve bunların daüzerinde hiçbir iz yok."

Kline öne doğru eğildi. “Salya izi demi yok? Bölgesel parmak izi de?Deri yağı izi bile mi?"

"Sıfır."

"Bu garip değil mi?"

"Son derece. Üç numaralı delil -tamamı orada olmayan kırık bir viskişişesi, Four Roses marka."

"Tamamı orada olmayan mı?"

"Şişenin yaklaşık yarısı kadarı,bütün halindeydi. Kalan tümkırıklarda yapıları incelemeninsonucu ise, şişenin üçte ikisinden

daha azmin olay yerinde olduğunugösteriyor."

"İz yok mu?"

"İz yok - sandalyede ve sigaraizmaritlerinde olmadığınıdüşünürsek, şaşırtıcı değil. Kurbanınkanının dışında orada bulunan tekbir madde var. Cam parçalarındanbirisinin kenarındaki küçücük birdeterjan parçası..."

"Bu ne anlama geliyor?" dediRodriguez.

"Deterjanın varlığı ve şişenin tamolmayışı onu başka bir yerde kırıp

olay yerine getirmeden önce yıkamışolduğunu gösteriyor."

"Planlanmış vurma olayı kadar çılgınbir kesme olayı, değil mi?"

"Öyle görünüyor. Devam edeyimmi?"

Rodriguez kaba bir sesle, "Lütfen,"dedi.

"Dört numaralı kanıt — kurbanınkıyafetleri: Hepsi kendi kanmabulanmış iç çamaşırları, bornozu,mokasen ayakkabıları. Bornozunüzerinde üç adet yabancı saç telibulundu ve bunlar muhtemelen

kurbanın eşine ait, ancak bu bilgihenüz doğrulanmadı. Beş numaralıdelil - cesedin etrafındaki zemindenalınmış kan örnekleri. Testler devamediyor ama şu ana kadar tümörnekler kurbanınkiyle uyuşuyordu.Altı numaralı delil - kurbanınboynunun arkasındaki taşa bulaşmışbirkaç kırık, cam parçası. Kurbanınboynunda camın bir taraftan giripdiğer taraftan çıktığı dört deliği gözönünde bulundurursak, bu oradaoluşmuş deliklerle tutarlı bilgisağlıyor. Yani kurban kesilmeesnasında yerde yatıyordu."

Kline, güneşe bakıyormuş gibigözlerini kıstı. "Anladığım kadarıyla

birisi gerçekten vahşice bir cinayetişlemiş; vurma ve kesme eylemleriniiçeren bir cinayet - bir düzinedenfazla kesik izi var ve bunların birkaçıçok sert darbeler - ancak katilbunların hepsini en ufak bir kastiolmayan iz bırakmadan yapmış."

Cruise kardeşlerden birisi, maçogörünüşünden beklenmeyecekderecede ince bir sesle, ilk kezkonuştu: "Bahçe sandalyesi, şişe,ayak izleri, botlar nedir peki?"

Kline'ın suratı birden değişti. "Kastiolmayan iz dedim. Bunların hepsikasten geride bırakılmış gibigörünüyor."

Genç adam, karşısındaki kastenhileli yanıltmacalaryapıyormuşçasına, omuz silkti.

Cinsiyetsiz Komiser Muavini Wigg(Gurney onun ilginç gözleri vekıvrımlı dudaklarına bakarakcinsiyetsiz olmayabileceğinidüşündü) "Yedi numaralı delil birkaçkategoriden oluşuyor," dedi. "Yedincidelil kurban tarafından alınmış vesuçla bağlantılı olabilecek mesajlarıiçeriyor; cesedin üzerinde bulunannot da bunların içinde."

Rodriguez "Hepsinin kopyalarınıaldım," dedi. "Zamanı gelinceherkese dağıtacağım."

"Bu mesajlarda ne arıyorsunuz?"dedi Kline Wigg'e.

"Parmak izleri, kâğıt üzerindekiizler..."

"Kâğıttan edinilebilecek bilgileri mikastediyorsun?"

"Doğru. Aynı zamanda el yazısı olankâğıtlar üzerinde mürekkep incelemetestleri ve bir Word işlemcisi ileyazılmış olanda karakter incelemesitestleri yapıyoruz - cinayetten öncekison mektup elle yazılmamış."

"Aynı zamanda uzmanlara elyazısını, kelime seçimini ve

sözdizimini inceleteceğiz," diye arayagirdi Hardwick. "Aynı zamandakurbanın kaydetmiş olduğu telefonkonuşmasının da ses analiziniyaptırıyoruz. Wigg bu iş içinbaşlangıç çalışmalarını yaptı vebugün bunun üzerinde çalışmayadevam edeceğiz."

Wigg "Aynı zamanda laboratuaraulaşır ulaşmaz, bugün bulunanbotları da inceleyeceğiz. Şimdilik bukadar," diyerek bilgisayarın birtuşuna bastı ve konuşmasınısonlandırdı. "Sorunuz var mı?"

Rodriguez "Benim bir sorum var,"dedi. "Bu delilleri önem sırasına göre

sunmanız konusunda hemfikirolduktan sonra, niçin ilk olarak bahçesandalyesinden bahsettiniz?"

"Yalnızca önsezi, efendim. Hepsi biranlam ifade edene kadar, hangisininne anlam ifade ettiğini bilemeyiz. Bubilmecenin hangi parçasının, bunoktada..."

Rodriguez "Ama bahçe sandalyesiniilk sıraya koydunuz," diyerek böldü."Neden?"

"Vakanın en çarpıcı özelliği gibigörünüyor."

"Bu ne anlama geliyor?"

Wigg yumuşak bir sesle"Planlanması," dedi.

Gurney, bu kadının, başkomiserinsorgular tavrına, kâğıt üzerindekiresmi sorularmış gibi, kibirli yüzifadeleri ya da aşağılar ses tonuolmadan cevap vermesinin biryetenek olduğunu düşündü.Duygusal rahatlık ya da saçmakışkırtmalara bağışıklık gibideğerlendirilebilecek bu tavırda,ilginç bir saflık vardı. Bu herkesinilgisini çekmişti. Gurney, Rodriguezhariç masadaki herkesin, farkındaolmadan saygı duyduğunu farketmişti.

Kadın "Yalnızca planlama değil," diyedevam etti, "aynı zamandaplanlamanın garipliği. Bir cinayetebahçe sandalyesi getirmek...Dudakların değmeden ya daparmaklarınla dokunmadan yedi adetsigara içmek. Bir şişeyi kırıp,yıkamak ve ölü bir bedeni kesmekiçin onu da olay yerine getirmek.Ayak izlerinin imkânsız görünen birşekilde bitmesi ve katilin aniden yokolmasından bahsetmiyorum bile.Sanki adam dahi bir kiralık katilgibi... O yalnızca bir bahçesandalyesi değil; şeritlerinin yarısıyerinden çıkarılıp yerine yenileritakılmış bir bahçe sandalyesi.

Neden? Hepsinin beyaz olmasınıistediği için mi? Karda görülmesidaha zor olsun diye mi? GiydiğiTyvek ressam önlüğünün yanındadaha az belli olsun diye mi?Görünmesi bu kadar büyük sorunsa,neden o sandalyede oturup öylecesigara içti? Sebebinden emin değilimama bu sandalye olayı çözmemizkonusunda bize anahtar olursa hiçşaşırmanı."

Rodriguez başını salladı. "Bu vakayıçözerken anahtar, polis disiplini,prosedürler ve iletişim olacak."

Hardwick, Wigg'e göz kırparak, "Benparamı bahçe sandalyesine

yatırıyorum," diye fısıldadı.

Bu yorumdan sonra başkomiserinyüzü değişti, ama konuşmasınafırsat kalmadan, konferans odasınınkapısı açıldı ve elinde parlayan birCD ile içeriye bir adam girdi.Rodriguez "Bu nedir?" deyiverdi.

"Herhangi bir parmak izi sonucuçıkar çıkmaz getirmemizisöylemiştiniz, efendim."

"Ve?”

Elindeki CD'yi tutarak, "Burada,efendim," dedi. "Bir göz atsanız iyiolur. Belki Komiser Muavini

Wigg?.."

Tereddüt ederek CD'yi bilgisayaradoğru uzattı. Kadın, onu alıpbilgisayara taktı ve birkaç tuşa bastı.

"İlginç," dedi.

"Prekowski, bunun içinde neolduğunu söyleyebilir misiniz acaba?"

"Krepowski, efendim."

"Ne?"

"Adım Krepowski."

"Peki, iyi. Şimdi bize hiç iz bulupbulamadığınızı söyleyebilir misiniz?"

Adam boğazını temizledi. "Şey, hemevet hem hayır," dedi.

Rodriguez derin bir nefes aldı."Kullanılmayacak kadar lekelenmişolduklarını mı söylemeyeçalışıyorsun?"

Adam "Lekelenmekten öte," dedi."Hatta, hiçbir şekilde parmak izideğiller."

"Peki, öyleyse neler?"

"Onları leke olarak adlandırmakdaha doğru olur. Görünüşe bakılırsa,adam parmak uçlarını yazı yazmakiçin kullanmış - görünmez bir

mürekkep gibi parmak uçlarındakideri yağıyla yazı yazmış"

"Yazmak için mi? Ne yazmak için?"

"Tek kelimelik mesajlar. Kurbanagöndermiş olduğu mektuplarınsonlarından birer kelime. Kelimelerigörünür hale getirdikten sonrafotoğraflarını çekip, CD'ye kaydettik.Ekranda oldukça net görünüyor."

Komiser Wigg bir yandanyumuşakça dudaklarına dokunarak,bilgisayarın ekranını doğrudanRodriguez'in göreceği şekilde,yavaşça çevirdi.

Fotoğrafta görünen üç adet yanyana duran kâğıt vardı. Alındıklarısıraya göre dizilmiş üç şiirdi bunlar.Lekeli kâğıtların her birisinin üzerindeüç kelime görünüyordu.

KAHROLASI ŞEYTAN POLİSLER

Yirmi DördüncüBölüm

Yılın Cinayeti

"Ne saçmalık..." dedi Cruisekardeşler aynı anda.

Rodriguez kaşlarını çattı.

Kline "Lanet olsun!" diye bağırdı."Olay her dakika gittikçegaripleşiyor. Herif resmen savaş ilanediyor."

Cruise'lardan birisi, "Tam bir delivakası," dedi.

Kline bu tanımlamayı beğenmiş gibi,"Polisle savaşmak isteyen, zeki,acımasız bir deli," dedi.

"Yani?" dedi Cruise’lar.

Olasılıkları düşünen Kline'ın gözleriparladı. "Daha önce bu cinayetinmedyanın ilgisini çekebileceğinisöylemiştim. Bunu geçin. Bu yılıncinayeti, hatta yirmi yılın cinayetiolabilir. Bu olayın her bir ayrıntısı,medyayı çekecek." Sandalyesindeöyle eğilmişti ki, kaburgaları masanınbir köşesine baskı uyguluyordu.Sonra heyecanının bir andapatlaması gibi, bir anda onudizginleyiverdi ve dalgın bir ifadeylearkasına yaslandı - sanki gizli biralarm onu, cinayetin trajik bir olayolduğu, öyle davranılması gerektiğikonusunda uyarmıştı. Kendisine

gelip, "Anti-polis olayı önemliolabilir," dedi.

"Buna şüphe yok," diye onayladıRodriguez. "Enstitüdeki misafirlerarasında polise karşı tavırları olankimse olup olmadığını bilmekistiyorum. Peki ya, Hardwick?"

Baş-araştırmacı kısa bir kahkahapatlattı.

"Bu kadar komik olan nedir?"

"Misafirlerin hepsi polisleri hazinebakanının ajanları ve bahçedekisümüklüböcekler arasında biryerlerde görüyor."

Gurney, Hardwick'in başkomiserhakkındaki düşüncelerini söylediğinifark edip, hayrete düştü.

"İfadelerini görmek istiyorum."

"İfadeler sizin gelen kutunuzda. Amasize zaman kazandırabilirim. İfadelerişe yaramaz. İsim, sıra ve serinumarası. Herkes uykudaymış.Kimse bir şey görmemiş. Kimse birşey duymamış - Pasquale Cachesedışında, diğer adıyla Patty Cakes.Uyuyamadığını söyledi. Biraz havaalmak için penceresini açmış vekısık alkış dedikleri sesi duymuş -ama sesin ne olduğunu tahminetmiş." Hardwick önündeki kâğıtları

karıştırdı ve bu sırada Kline önedoğru eğildi. "Ateş etme sesinebenziyordu," dedi. "Hatta bu sesinkendisine tanıdık gelen bir sesolduğunu da söylemiş."

Kline'ın gözleri yeniden parıldadı."Olay esnasında orada bulunan birgangster olduğunu mu söylüyorsun?"

"Olay yerinde değil, alanın içinde,"dedi Hardwick.

"Bunu nereden biliyorsun?"

"Çünkü, odası misafir odalarıyla aynıbinada bulunan ve Mellery'nin asistaneğitmeni olan Justin Bale'i

uyandırmış. Cachese ona Mellery'ninevinin olduğu taraftan bir sesgeldiğini ve içeriye zorla birisiningirmiş olabileceğini söyleyip, birbakmalarını önermiş. Kıyafetlerinigiyip, bahçeden Mellery'nin evininarka tarafına geçene kadar, CaddyMellery kocasının cesedini bulmuşve 911 'i aramak için içeri girmiş."

"Cachese, Bale denen adama silahsesi duyduğunu söylememiş mi?"Kline mahkeme salonunda gibikonuşuyordu.

"Hayır. Bunu bize ertesi gün ifadealınırken söyledi. Ama o zamanakadar biz zaten kanlı şişeyi ve kesik

izlerini görmüştük ve ortalıkta mermiya da bir silah yoktu, bu yüzdenvurulma ihtimalini göz önündebulundurmadık. Patty'nin bunu kendikafasında kurmuş olduğunu,uydurduğunu düşündük."

"Bale'e bir silah sesi duyduğunudüşündüğünü neden söylememiş?"

"Onu korkutmak istemediğinisöyledi."

Kline alaycı bir tavırla, "Çokdüşünceli," dedi. Yanında oturan,sabırlı Stimmel'a baktı. Stimmelonun alaycı bakışma karşılık verdi."Eğer..."

Rodriguez araya girdi. "Ama sanasöyledi, bunu dikkate almamış olmançok kötü."

Hardwick tıkanarak öksürdü.

"Bir gangster 'ruhani yenilenme'satan bir yerde ne arıyor?" dediKline.

Hardwick omuz silkti. "Burayısevdiğini söylüyor. Sinirleriniyatıştırmak için yılda bir kezgelirmiş. Burasının cennetten birparça olduğunu iddia ediyor.Mellery'nin bir ermiş olduğukanaatinde."

"Bunu gerçekten söyledi mi?"

"Bunu gerçekten söyledi."

"Bu vaka çok ilginç! Başka böyleilginç misafirler var mı?"

Gurney'in nedenini bilmeden tatsızbulduğu bu ironik tepki hakkında,Hardwick de bakışlarındananlaşıldığı kadarıyla aynı şeyidüşünüyordu. "Kendini bilmez,olgunlaşmamış, hapçı kaçıklardanbahsediyorsan, evet, oldukça fazlasayıda ' ilginç misafir' var, birde şuTanrı'dan-daha-zengin dul."

Olayın, medya için çok sansasyonel

bir malzeme olduğunu düşünürken,Kline’ın bakışları, masanın diğerköşesinde oturmakta olan Gurney'etakıldı. İlk başta bakışları boş birsandalyeye bakar gibiydi. Sonrameraklı bir şekilde başını kaldırdı.

"Bir dakika," dedi. "Dave Gurney,NYPT. Rod bana bu toplantıyakatılacağınızı söylemişti fakat ismişimdi fark ettim. Birkaç yıl önce NewYork dergisinin hakkında haberyazdığı adam değil misiniz?"

Hardwick önce davranıp cevap verdi."Bizim adamımız. Başlık 'SüperDedektifti."

Kline heyecanla, "Şimdi hatırladım,"dedi. "Büyük seri katil vakalarınıçözmüştün - vücutları parçalayanNoel Delisi ve İğrenç Domuz ya daadım her ne koyduysa, o vaka."

Gurney kibarca, "Fare PeterPiggert," dedi.

Kline ağzı açık ona bakıyordu. "Yaniöldürülen Mellery adındaki adam,NYPT'nin seri cinayetler yıldızının enyakın arkadaşı mı oluyor?" Medyaabartmaları anında başlamıştı.

Gurney, Kline’ın ses tonundakiheyecandan yoksun bir şekilde, "İkivakaya da bir dereceye kadar dahil

oldum," dedi. "Diğer insanlar gibi.Mellery'nin en yakın arkadaşıolmama gelince, bu doğru olsaydıçok üzülürdüm çünkü yirmi beş yılboyunca hiç görüşmedik ve ondansonra da..."

"Fakat," diye böldü Kline, "başıderde girince başvurduğu kişi senoldun."

Gurney, masada kendisine saygı vehayranlıkla bakan yüzlere baktı;sakin bir tavırla konuşmasının nekadar hayranlık uyandırdığınıgörerek şaşırdı. SÜPER POLİSİNDOSTUNA KANLİ CİNAYETdüşüncesi, kafaların karışıklıktan

değil de çizgi filmlerden hoşlanankısımlarında belirdi.

"Tanıdığı tek polis olduğum için banageldiğini düşünüyorum."

Kline bu nokta üzerinde duracak gibigörünüyordu. Şimdilik devam etmekistedi ancak daha sonra değinebilirdi."Onunla yakınlık dereceniz herneyse, kurbanla olan ilişkin olayakimsenin sahip olamayacağı birbakış açısıyla bakmanı sağlıyordun"

Rodriguez her şeyi-ben-yaptımtavrıyla, "Bu yüzden bugün buradaolmasını istedim," dedi.

Hardwick'in boğazına bir gıcık takıldıve ardından Gurney'in kulağınafısıldadı: "Kline sevene kadar bufikirden nefret ediyordu."

Rodríguez devam etti, "Onunifadesini vermesini ve - mümkünolduğunca az soru sorulmalı - nesorulursa sorulsun cevap vermesiişini programa dahil etmiştim. Bununbölünmemesi için birkaç dakika molaverelim."

Sahipsiz fısıltı, "Düzülme sırasısende, Gurney," dedi fakat ses sağasola çekilen sandalye sesleriarasında kayboldu.

Yirmi Beşinci Bölüm

Gurney'inSorgulanması

Gurney erkeklerin soyunmaodasında ya da asansörde nasılsalavaboda da aynı davrandıklarınıdüşünüyordu. Ya çok gürültücü yaçok mesafeli... Bu bir asansörkalabalığıydı. Konferans odasınadönene kadar kimse konuşmadı.

Kline, arkasındaki soğukluğu hemgizleyen hem de belli eden birgülümsemeyle, "Peki, böylesinealçakgönüllü bir adam nasıl oldu dabu kadar ünlü oldu?" diye sordu.

"O kadar alçakgönüllü değilim ama okadar ünlü olmadığıma da eminim,"dedi Gurney.

Rodriguez kaba bir şekilde, "Eğerherkes yerini alırsa," dedi, "kurbantarafından alınmış mesajların hepsiniönünde bulabilir. Tanığımız bizekurbanla ilişkisini anlatırken,bahsettiği mesaja bakabilirsiniz."Ardından Gurney'e dönüp sert birşekilde başını salladı ve "Ne zamanhazır olursanız," diye sözlerinisonlandırdı.

Gurney, adamın her şeye burnunusokmasına artık şaşırmıyordu amayine de ona gıcık oluyordu.Masadakilere bakıp, olay yerindekendisine rehberlik yapmış olan ve osırada gürültülü bir şekilde elindekikâğıtları karıştıran adam ve ordu

departman şefinin asistanı olan ve osırada çirkin bir kurbağa gibi boşboş düşünen Stimmel dışındaherkesle göz teması kurmayıbaşardı.

"Başkomiserin de söylediği gibi,bahsedecek çok şey var. Olaylarısırasıyla özetlemem ve bütünhikâyeyi anlattıktan, sonrasorularınızı almam en iyisi."Rodriguez tam itiraz etmeyehazırlanırken, Kline başını sallayarakonaylayınca, sustuğunu gördü.

Gurney yirmi dakikada olayı açık,kısa ve öz bir şekilde anlattı.(Kendisine daha önce birkaç kez,

mantık profesörü olabileceğisöylenmişti). Mellery'nin onu görmekistediğini belirten mesajından, telefonkonuşması ve posta kutusuna gelennot (on dokuz sayısının yazdığı),ürkütücü mesajlar ve Mellery'ninbunlara tepkisine kadar her şeydenbahsetti.

Kline dikkatle dinleyip, konuşmabittikten sonra ilk söz alan oldu: "Budestansı bir intikam hikâyesi! Katil,Mellery'nin yıllar önce kendisinealkollüyken yapmış olduğu birşeyden dolayı, ondan intikam almayıtakıntı haline getirmiş."

Her konuştuğunda Gurney'e daha ilgi

çekici gelen Komiser Muavini Wigg,"Neden bu kadar zaman beklemiş?"diye sordu.

Kline'ın gözleri parlıyordu. "Belki deMellery kitaplarından birinde bir şeyanlattı. Belki de katil daha önceMellery ile bağlantısını fark etmediği,kendisiyle ilgili trajik bir olayınsorumlusunun o olduğunu anladı.Belki de Mellery'nin başarısı sondamla oldu ve katil bunakatlanamadı. Belki de ilk nottabelirttiği gibi, katil ona bir gün yoldarastladı. İçini yakan nefreti canlandı.Katil hedefe yöneldi ve ... bom!"

Hardwick "Aman ne güzel," dedi.

Kline sinirli bir gülümsemeyle, "Farklıbir düşünceniz mi var, Baş DedektifHardwick?" diye sordu.

"Dikkatlice yazılmış mektuplar, sayıbilinmezi, yanlış adrese gönderilmesiistenmiş bir çek, yalnızca parmak izialınırken görülebilecek, polisegönderilmiş gizli mesajlar, tertemizsigara izmaritleri, gizli bir vurulma,takip edilemeyen ayak izleri, ve Tanrıaşkına, lanet olası bir bahçesandalyesi! Bunların hepsi lanet olasıbir 'bom'dan fazla!"

Kline "Ben olaydan bahsederkenönceden tasarlanmış olduğunu gözardı etmek istemedim," dedi. "Ama

şu noktada ayrıntılardan çok, temelsebeple ilgileniyorum. Katil ve kurbanarasındaki ilişkiyi anlamayaçalışıyorum. Bağlantıları anlamakgenelde sonuca giden anahtardır."

Bu konuşma bir sessizlik yarattı vebunu bozan Rodriguez oldu.

Gurney'e rehberlik yapmış adamabağırıverdi, "Blatt! Burada mısın?"Adam nereden geldiklerinianlamamış gibi, dizindeki notlara boşboş bakıyordu.

"Anlamıyorum. Katil kurbana mesajgönderiyor, aklından bir sayıtutmasını istiyor, sonra da kapalı

zarfa bakmasını söylüyor. Adam altıyüz elli sekizi tutuyor ve kâğıtta altıyüz elli sekiz yazıyor. Bunungerçekten olduğunu musöylüyorsunuz?"

Kimsenin cevap vermesine fırsatkalmadan, arkadaşı devam etti, "İlcihafta sonra katil aynısını bir kezdaha yapıyor - bu kez telefonda.Aklından bir sayı tutmasını istiyor veardından posta kutusuna bakmasınısöylüyor. Kurban on dokuz sayısınıtutuyor ve katilden gelen mektuptaon dokuz yazıyor. Bu boktan birsaçmalık, ahbap."

Rodriguez "Kurbanın kaydettiği

gerçek telefon konuşması elimizde,"dedi. Bundan, kendi başarısıymışgibi bahsetmişti. "Sayıyla alakalıkısmı açar mısın, Wigg?"

Komiser hiç yorum yapmadan birkaçtuşa bastı. Birkaç saniye sonra,Mellery ve avcısı arasında geçen,Gurney'in konferans görüşmesizımbırtısı sayesinde dinlemiş olduğukonuşma ortasından başladı.Masadakilerin yüzleri, adamın garipaksanım ve Mellery'nin korku dolusesini duyunca değişmişti.

"Şimdi sayıyı fısılda. "

"Fısıldayayım mı ? "

"Evet. "

"On dokuz."

"Güzel, çok güzel. "

"Sen kimsin? "

"Hâlâ bilmiyor musun? O kadaracıdan sonra, bir fikrin bile mi yok?Bunun olabileceği aklıma gelmişti.Birkaç saat önce sana bir şeybıraktım. Küçük bir not. Almadığınaemin misin? "

"Neyden bahsettiğini bilmiyorum. "

"Ah, ama sayının on dokuz

olduğunu biliyorsun. "

"Bir sayı tutmamı söyledin. "

"Ama doğru sayıydı, değil mi? "

"Anlamıyorum. "

Bir saniye sonra, Wigg bir tuşabastı: "Bu kadar."

Bu kaydı dinlemek Gurney'insinirlerim bozmuş, kendisini berbathissetmiş, rahatsız olmuştu.

Blatt elini havaya kaldırıp, kafasıkarışmış bir şekilde konuştu. "Bu daneydi böyle, kadın mı erkek mi?"

"Çok büyük ihtimalle erkek," dediWigg.

"Nereden biliyorsun?"

"Bu sabah bir ses perdesi analiziyaptık ve sonuçlar frekans arttıkça,yani ses inceldikçe daha çok vurguolduğunu gösterdi."

"Sesini inceltirken kendisini daha çokzorladığını ama kaimken daha rahatkonuştuğunu mu söylemekistiyorsun?" diye sordu Kline.

Wigg çekici olmayan ama farklısesiyle "Aynen öyle," dedi. "Bu tamolarak kesin değil ama çok yüksek

ihtimal."

"Peki ya arka plandaki ses?" diyesordu Kline. Bu soru Gurney'in dekafasını kurcalıyordu. Aramanın açıkbir alandan yapıldığım gösteren ataçsesleri olduğunu fark etmişti - yoğunbir cadde ya da açık bir alışverişmerkezi olabilirdi.

"Çalışmalar ilerleyince anlayacağızfakat şimdilik üç ses katmanıolduğunu söyleyebiliriz - konuşmanınkendisi, trafik ve bir tür motorgürültüsü."

Rodriguez "Sonuçların gelmesi nekadar sürer?" diye sordu.

Wigg "Bilginin karmaşıklığına göredeğişir," dedi. "On iki ila yirmi dörtsaat arasında süreceğini tahminediyorum."

"Bunu On iki yapalım."

Rodriguez'in başlatmakta ustaolduğu o rahatsız edici sessizlik,Kline’ın ortaya sorduğu soruyla sonaerdi. "Peki ya fısıldama? Mellery'i ondokuz sayısını telaffuz ederkenduymaması gereken kimdi?"Gurney'e döndü: "Senin fikrin varmı?"

"Hayır. Fakat bunun duyulmamaklailgili bir şey olduğunu düşünüyorum."

Rodriguez "Neden böyledüşünüyorsun?" diye üsteledi.

"Çünkü fısıldamak, duyulmamak içinkullanılan saçma bir yöntemdir," diyesöylemek istediğini vurgulamak içinsesli bir şekilde fısıldadı Gurney. "Buvakadaki diğer acayiplikler gibi..."

Rodriguez "Ne gibi?" diye ısrar etti.

"Peki, örneğin, kasım ya da aralıkaylarından bahseden mektuptakibelirsizliğin sebebi nedir? Neden birsilah ve kırık bir şişe? Ayakizlerindeki gizemin nedeni ne? Vekimsenin bahsetmemiş olduğu ufakbir sorun - neden hiç hayvan ayak izi

yok?"

"Ne?" Rodriguez afallamışgörünüyordu.

"Caddy Mellery, kendisinin ve eşininevin arkasından gelen hayvançığlıkları duyduğunu söyledi - adambu yüzden aşağıya inip arka kapıdandışarı çıktı. Ama oralarda herhangibir hayvana dair en ufak bir iz yoktu -eğer olsaydı, karda kolaycagörülebilirdi."

"Tamamen çıkmaza giriyoruz. Rakunizlerinin varlığının ya da yokluğunun,ya da her ne boktan bahsediyorsak,bunun nasıl bir "sorun olduğunu

anlamıyorum."

Hardwick, Rodriguez'i duymazdangelip, Gurney'e hayranlıkla bakarak,"Tanrım," dedi. "Haklısın. Kardakurban ya da katil tarafındanoluşturulmuş izler dışında hiçbir izyoktu. Ben bunu nasıl farketmedim?"

Kline Stimmel'a döndü. "Bu kadarçok delilin olup da, bu kadar azminbir anlama geldiği başka bir vakagörmedim." Başını salladı. "Yani,katil bu sayı olayını nasıl oldu dabecerdi?" Gurney'e baktı. "Busayıların Mellery için hiçbir anlamifade etmediğine emin misin?"

"Yüzde doksan eminim - diğerşeylerden emin olduğum kadar."

Rodriguez "Olaya geri dönersek,"dedi. "Senin az önce bahsettiğinsebep olayım düşünüyorum da,Sheridan..."

Hardwick'in cep telefonu çaldı.Cebinden çıkarıp, Rodriguez'in karşıçıkmasına fırsat vermeden telefonukulağına götürdü.

Yaklaşık on saniye boyuncadinledikten sonra, "Lanet olsun!"dedi. "Emin misiniz?" Masadakilerebaktı. "Mermi yok. Evin arkatarafındaki her yeri karış karış

aramışlar. Hiçbir şey yok."

Gurney "Evin içine baksınlar," dedi.

"Ama silah dışarıda sıkılmış."

"Biliyorum ama Mellery muhtemelenarkasından kapıyı kapatmadı. Onundurumundaki gergin bir insan, kapıyıaçık bırakmayı tercih edecektir.Uzmanlara, muhtemel yönleridüşünüp, merminin düşmüşolabileceği tüm iç mekânları daaramalarını söyle."

Hardwick söylenen talimatları hızlıcaverdi ve telefonu kapattı.

Kline "İyi fikir," dedi.

"Harika," dedi Wigg.

Blatt "Sayılarla ilgili olarak," diyerekbirden konuyu değiştirdi. "Bu bir türhipnoz ya da ESP olmalı, değil mi?"dedi.

Gurney "Ben böyle düşünmüyorum,"dedi.

"Ama böyle olmalı. Başka ne olabilirki?"

Hardwick, Gurney'in düşüncelerinekatılıyordu; ilk o cevap verdi."Tanrım, Blatt, eyalet polisi en son

ne zaman gizemli güçlerin beyinleregirdiği bir vakayla uğraştı?"

"Ama adamın ne düşündüğünü bildi!"

Bu kez uzlaşmacı tavrıyla, Gurneykonuştu: "Öyle görünüyor ki, birisiMellery'i, onun ne düşüneceğinibilecek kadar iyi tanıyor. Ama bencebizim göremediğimiz bir şey var.Sonunda akıl okumaktan çok dahabasit bir şey olduğunu göreceğiz."

Sağ elini sol avucunun içine koymuşve ellerini göğsünde birleştirmiş,arkasına yaslanarak oturanRodriguez konuştu: "Size bir şeysormak istiyorum, Dedektif Gurney.

Elinizde bir dizi tehdit mektupları vetelefon konuşmaları halinde, hızlabiriken ve Mellery'nin bir cinayetinhedefi olduğunu gösteren delillervardı. Neden bu olayı cinayetgerçekleşmeden önce polisegetirmediniz?"

Gurney'in bu soruyu bekliyor vecevap vermek için hazırlıklı olması,duyduğu rahatsızlığı azaltmadı.

"'Dedektif' denmesini saygıylakarşılıyorum, Komiserim, ancakarmamı ve silahımı teslim edipemekli olalı iki yıl oldu. Olaylargelişmekte iken, konuyu polisesunma konusuna gelince, Mark

Mellery'nin işbirliği olmadan pratiktehiçbir şey yapılamazdı ki kendisihiçbir şekilde işbirliğine izinvermeyeceğim açıkça ifade etti."

"Olayı onun izni olmadan polisegetiremediğinizi mi söylüyorsunuz?"Rodriguez'in sesi artıyor, adamgittikçe hırçınlaşıyordu.

"Bana açıkça polisin olaya dahilolmasını istemediğini söyledi çünküpolisin olaya müdahalesinin yardımcıolmaktan çok, zarar vereceğini ve buyüzden de bunu engellemek içinelinden gelen her şeyi yapacağınısöyledi. Eğer sorunu getirseydim,sizi engelleyecek ve benimle de

iletişimini kesecekti."

"Seninle iletişimini kesmemesi pekişe yaramadı, değil mi?"

"Maalesef, bu konuda haklısınız,Komiserim."

Gurney'in sesindeki yumuşakbaşlılık, karşı koymama,Rodriguez'in tutunacak bir dalbulamamasına sebep oldu. SheridanKline bu sessizlikten yararlanıparaya girdi. "Polisin olaya dahilolmasına neden karşı çıktı?"

"Polisin sakar olduğunu ve iyi birsonuç alacak yeterlilikte olmadığını

düşünüyordu. Onların kendigüvenliğini sağlayamayacağını,ancak enstitüsü hakkında basındabir sürü saçma haber çıkmasınasebep olacaklarını düşünüyordu."

Rodriguez "Bu çok saçma," diyerekkarşı çıktı.

"Sürekli 'her şeyi kırıp döken sakarboğalar', deyip durdu. Polisle hiçbirşekilde işbirliği yapmamayakararlıydı - malikâneye tek bir polisingirmemesi, hiçbir misafirinsorgulanmaması, kendisinden kişiselolarak bir bilgi istenmemesikonularında da... Polisin müdahalesiolmadan, yasal herhangi bir önlem

almaya istekliydi."

Rodriguez yine "Tamam ama benimbilmek istediğim şey..." diye başladıfakat sözleri Hardwick'in telefonununmelodisiyle bölündü.

"Ben Hardwick... Öylemi? ...Nerede? ... Harika... Tamam, güzel.Teşekkürler." Telefonu cebine koyupGurney'e döndü ve herkesinduyabileceği kadar yüksek bir sesle,"Mermiyi bulmuşlar. İçeride. Hattaevin koridorunun ortasında, vurulmaesnasında açık duran arka kapınıntam hizasında."

Wigg önce Gurney'e sonra

Hardwick'e, "Tebrikler," dedi. "Kaçkalibre olduğunu söylediler mi?"

".357 olduğunu düşünüyorlar amabunun için balistiği beklememizgerekecek."

Kline'ın kafası başka yerde gibigörünüyordu. Ortaya bir soru sordu."Mellery'nin polisi istememesininbaşka bir sebebi olabilir mi?"

Blatt, yüzünde şaşkın bir ifadeyle,kendi sorusunu onunkine ekledi: "Herşeyi kırıp döken sakar boğalar da nedemek?"

Yirmi Altıncı Bölüm

Boş Çek

Catskill Dağları'nı geçip deçiftliklerin olduğu alana geldiğinde,Gurney'in içini açlık, susuzluk,kızgınlık, üzüntü ve şüphe kapladı.Kış mevsiminin habercisi olan kasımayında günler kısalıyor, bu dakasvetli bir hava yaratıyordu -özellikle havanın daha erkenkarardığı, dağlarla çevrili vadilerde.Bahçedeki barakanın yanında olmasıgereken Madeleine'in arabasıyerinde yoktu. Gündüz öğlegüneşinin etkisiyle erimiş ve akşamınsoğukluğuyla yeniden donmuş buzlar,yürüdükçe çıtırdıyordu.

Eve Ölümcül bir sessizlik hakimdi.

Gurney masanın üzerinde, tavandaasılı duran lambayı yaktı.Madeleine'in o akşamki yemeğiniptaliyle ilgili bir şeyler söylediğinianımsadı. Diğer arkadaşlarınınbirlikte katılmak istedikleri bir çeşittoplantı vardı fakat ayrıntılarıhatırlayamadı. Öyleyse lanet olasıfındıklara da ihtiyacı yoktu.Darjeeling çay poşetini bir fincanakoyup, ağzına kadar su doldurdu vemikrodalga firma yerleştirdi.Alışkanlık olduğu üzere, mutfağındiğer tarafındaki sandalyesineyöneldi. Sandalyeye gömülüp,ayaklarını ahşap iskemleye uzattı.İki dakika sonra öyle bir rüyaya

dalmıştı ki mikrodalga fırının bipsesini duyamadı.

Madeleine'in ayak sesleriyle uyandı.

Belki paranoyakça düşünüyorduama ayak seslerinde sinirli bir havavardı. Ayak seslerinin gidiş yönündenanladığı kadarıyla, Madeleine onusandalyede görmüş, fakatkonuşmamayı tercih etmişti.

Gözlerini açtığında, onun mutfaktançıkıp yatak odasına yöneldiğinigördü. Gerindi, sandalyeden kalkıp,peçete almak için servis masasınauzandı ve burnunu temizledi. Birdolap kapağının hızlıca kapanma

sesini duydu ve bir dakika sonraMadeleine mutfağa döndü. İpekbluzunu çıkarıp, şekilsiz, uzun kollubir tişört giymişti.

"Uyanıksın," dedi.

Bunun, az önce uyuyor olmasınakarşılık yapılmış bir eleştiri olduğuanlaşılıyordu.

Mutfak tezgâhının üzerindeki birkaçlambanın düğmesine bastı veardından buzdolabını açtı. "Yemekyedin mi?" diye sordu suçlarcasına.

"Hayır, çok yorucu bir gün geçirdimve eve vardığımda kendime bir

fincan çay - ah, lanet olsun,tamamen unutmuşum." Mikrodalgafirma gidip, içindeki koyu, soğuk çayıçıkardı ve poşetiyle birlikte lavaboyadöktü.

Madeleine lavaboya gidip, çaypoşetini aldı ve göstererek çöpe attı.

"Ben de çok yorgunum." Birkaçsaniye başını salladı. "Eyaletin engüzel bölgesinin ortasına, etrafıdikenli tellerle çevrili, iğrenç birhapishane inşa etmenin iyi bir fikirolduğuna nasıl inanıyorlar,anlamıyorum."

Gurney o an hatırladı. Sabah ona bu

karara karşı çıkmak için yapılan birtoplantıya katılacağını söylemişti.Gündemdeki konu kasabada karşıolanların hapishane, yandaş olanlarınise tedavi merkezi diyeadlandırdıkları bir yere ev sahipliğiyapıp yapmaması gerektiğiydi. Buadlandırma savaşı, yeni bir sınıfyaratacak olan bu projenin başındakiotoritelerin kullandığı bürokratik dilinyarattığı anlam karmaşasındankaynaklanıyordu. İsmi SCATE olarakduyurulmuştu ve açılımı - Eyaletİyileştirme ve Terapi Merkezi'ydi. İkiamacı vardı: Birincisi uyuşturucubağımlılarının hapsedilmesi, İkincisionların iyileştirilmesi. Hatta,

bürokratik dil öyle karışıktı ki, birçokyoruma ve tartışmaya yol açmıştı.

Bu onların arasındaki hassas birkonuydu - Gurney, Walnut Crossing'eSCATE'in yapılmaması konusundaMadeleine'in heyecanını paylaşmıyordiye değil ama bu savaşaMadeleine'in ondan beklediği kadarkatılmadığı için. Madeleine ümitsizce"Ortalıkta en az yarım düzine serseridolaşacak," dedi, "ve vadideki diğerherkesin - vadiden geçmek zorundaolan herkesin de - hayatları boyuncagöz zevkleri bozulacak. Tüm bunlarne için? Bir grup uyuşturucubağımlısının sözde iyileştirilmesi içinmi? Hadi oradan!"

"Diğer kasabalar bunun içinyarışıyorlar. Sonuçta birisikazanacak."

Madeleine acı acı gülümsedi. "Tabii,eğer yönetim kurulu bizimkindendaha cahil olan bir kasaba varsa, bumümkün."

Onun kızgınlığının kendisi üzerindebir baskı oluşturduğunu hissedenGurney, konuyu değiştirmeye kararverdi.

"Omlet yapayım mı?" Bu sorununüzerine siniri ve açlığı arasındasavaştığını fark etti. Açlığı galipgelmişti.

Madeleine "Yeşil bibersiz," diyeuyardı, "sevmiyorum."

"Öyleyse neden alıyorsun?"

"Bilmiyorum. Ama kesinlikle omletiçin değil."

"Yeşil soğan ister misin?"

"Hayır."

Gurney yumurtaları kırıp, tavalarıısıtırken, Madeleine masayı kurdu.

"İçecek bir şey ister misin?" diyesordu Gurney.

Madeleine başını salladı. Yemeklerin

yanında asla bir şey içmediğinibiliyordu ama yine de sordu. Gurney,bu soruyu hâlâ sormasının garipolduğunu düşündü.

Yemeği bitirene kadar ikisi de birkaçcümle dışında konuşmadı vebittikten sonra tabaklarını masanınortasına iteklediler.

Madeleine "Günün nasıl geçti?" diyesordu.

"Günüm mü? Cinayet ekibiyleyaptığımız toplantıdan mıbahsediyorsun?"

"Anlatacak ilginç bir şey yok mu?"

"Ah, evet, var. Eğer lanet olasıbaşkomiser tarafından yönetilmiş,işe yaramaz ekip dinamiklerihakkında bir kitap yazacak olsan,içeriye bir kayıt cihazı koyup,konuşulanları kelimesi kelimesineyazabilirdin."

"Emekli olduğun zamankinden dahamı kötü?"

Hemen cevap vermedi ama bununsebebi cevaptan emin olmamasıdeğil, emekli kelimesinintonlamasındaki gerginliktendi.Tonlamaya değil de, cümleye cevapvermeye karar verdi.

"Bazı insanlar zordur ama lanetbaşkomiser hepsinden farklı bir kibirve ezikliğe sahip. DA'i etkilemektenaciz. Kendi çalışanlarına hiç saygısıyok, vakalara karşı hissiz. Hersorusu, her yorumu ya düşmanca yada konuyla alakasız, ya da her ikisibirden."

Madeleine, ona gözlerini dikti."Şaşırmadım."

"Ne demek istiyorsun?"

Hafifçe omuz silkti. Hissettiklerinielinden geldiğince yansıtmamayaçalışıyordu. "Sadece şaşırmadım.Eve gelip de hayatında gördüğün en

iyi cinayet ekibiyle bir gün geçirdiğinisöyleseydin, bu beni şaşırtabilirdi.Hepsi bu."

Hepsinin bu olmadığını Gurney çokiyi biliyordu. Ama Madeleine'inkendisinden daha akıllı olduğunu veonu konuşmak istemediği bir konuhakkında konuşturmanın hiçbir yoluolmadığını da biliyordu.

Gurney "Peki," dedi. "Aslındaheyecan ve cesaret vericiydi. Amaşimdi bunu aklımdan çıkarıp,bambaşka bir şey yapmakistiyorum."

Bunun sonrasında ne söyleyeceğini

planlamadığı için, cümlesi bitincesusmuştu. Bambaşka bir şeyyapmak söylerken olduğu kadarkolay bir iş değildi. Günün zorluklarıkendisinin önünde, Madeleine'ingizemli tepkilerinin yanındakoşmaktaydı. O sırada geçen haftaboyunca direnmiş olduğu, umutsuzcagörüş alanından çıkarmaya çalıştığıama aklından çıkaramadığı şey yineaklına geldi. Bu kez, beklenmedik birşekilde, kaçıp durduğu şeyiyapmaya karar verdi.

"Kutu..." dedi. Korkusu onayetişmeden, cümleyi nasılbitireceğini bile bilmeden konuyuaçmaya çalışırken boğazı

düğümlenmiş, sesi çatallanmıştı.

Madeleine bakışlarını boş tabaktançekip - sakin, meraklı ve ilgiligözlerle - ona baktı ve devametmesini bekledi.

"Onun resimleri... Ne? ... Yani,neden?..." Kalbindeki savaş vekarmaşadan, mantıklı bir soruçıkarmaya çalıştı.

Çabası boşunaydı. Madeleine'inonun düşüncelerini gözlerindenokuma yeteneği, her zaman onuniçindekileri söze dökmeyeteneğinden önce gelirdi.

"Hoşça kal demeliyiz." Sesi yumuşakve sakindi.

Gurney gözlerini masaya dikti.Aklındaki hiçbir şeyi cümleleredökemiyordu.

Madeleine devam etti, "Uzun zamanoldu. Danny gitti ama ona asla hoşçakal demedik."

Gurney neredeyse fark edilmeyecekkadar yavaş bir şekilde başınısalladı. Zaman kavramını yitirmiş,neredeyse tüm zihni boşalmıştı.

Telefon çaldığında, uyanıp dünyayageri dönmüş gibi hissetti. Tanıdık,

ölçülebilir, anlatılabilir sorunlarınolduğu dünyaya... Madeleine hâlâmasada kendisiyle oturuyordu ancakne kadar süredir orada oturmaktaolduklarını bilmiyordu.

"Benim bakmamı ister misin?" diyesordu Madeleine.

Yükleme yapılan bir bilgisayarmisali, birkaç dakika öylecekaldıktan sonra, "Tamam, sorun yok.Ben bakarım," dedi ve sallanarakayağa kalkıp çalışma odasına gitti.

"Gurney." Telefonu bu şekilde açmak- dedektiflik yaparken yıllar boyuncacevapladığı gibi - bir türlü

vazgeçemediği bir alışkanlıkolmuştu.

Onu selamlayan ses renkli, agresiftive yapmacık bir sıcaklığa sahipti.Satışçıların eski kuralını aklagetiriyordu: Telefonda konuşurkendaima gülümseyin, çünkü busesinizin daha arkadaşça çıkmasınısağlar.

"Dave, orada olmana çok sevindim!Ben Sheridan Kline. Umarım akşamyemeğini bölmemişimdir."

"Sizin için ne yapabilirim?"

"Hemen konuya geçiyorum.

Gerçekten samimi davranabileceğimtürden bir adam olduğunainanıyorum. Ününden haberdarım.Bunun nereden geldiğini bugünanladım. Doğrusu hayran kaldım.Umarım seni utandırmıyorumdur."

Gurney konunun nereye gideceğinimerak ediyordu. "Çok kibarsınız."

"Kibar değil. Açık sözlü. Seni aradımçünkü bu vakada senin gibi birisineihtiyaç var ve senin yeteneğindenyararlanmayı çok isterim."

"Benim emekli olduğumubiliyorsunuz, değil mi?"

"Evet, duydum. Eski düzenine geridönmenin istediğin son şey olduğunubiliyorum. Böyle bir şeyönermiyorum. Bu vakanın çok büyükolacağı kanaatindeyim ve senindüşüncelerini de almak istiyorum."

"Benden tam olarak ne yapmamıistediğinizi anlamadım."

"Fikren," dedi Kline, "Mark Mellery'ikimin öldürdüğünü senin bulmanıistiyorum."

"Bu iş için BCI birimi var."

"Elbette. Şanslılarsa olayı çözmeihtimalleri var."

"Fakat?"

"Ama ben olasılıkları artırmakistiyorum. Bu vaka bizim her zamankiprosedürlerimizin kollarınabırakılamayacak kadar önemli. Yanıbaşımda gerçek bir as istiyorum."

"Bunun için uygun kişi olduğumdanemin değilim."

"BCI ile çalışmıyorsun, değil mi?Endişelenme. Rod'un sana göreolmadığım anladım. Bana kişiselolarak rapor vereceksin. Seniyardımcı araştırmacı ya da ofisimdeçalışan bir tür danışman olarakgösterebiliriz. Sen nasıl istersen..."

"Bu benim ne kadar zamanımıalacak?"

"Sana bağlı." Gurney buna cevapvermeyince devam etti. "MarkMellery sana hayranlıkla bakmış vegüvenmiş olmalı. Yırtıcı bir avcıylasavaşırken senin yardımını istedi.Şimdi aynı yırtıcı avcıyla savaşırkenbana yardım etmeni istiyorum.Benim için her ne yapabileceksen,minnettar kalırım."

Bu herif gerçekten iyi, diye düşündüGurney. Gereken içtenliğe sahip..."Eşimle bu konuyu konuşacağım.Sabah size dönerim. Sizeulaşabileceğim bir numara verir

misiniz?"

Adamın kocaman gülümsemesisesinden anlaşılıyordu. "Sana evnumaramı vereceğim. İçimde,sabahları benim gibi erken kalktığınadair bir his var. Sabah altıdan sonraistediğin zaman arayabilirsin."

Masaya döndüğünde, Madeleinehâlâ masada oturuyordu fakat modudeğişmişti. Times okuyordu. Onunkarşısına, hafifçe sağma, Franklintarzı odun sobasını görebileceği birşekilde oturdu. Sobayı görmedenoraya doğru bakıyor, kaslarıkendisine karşı geliyorlar vedurdurulması gerekiyorlarmış gibi,

alnına masaj yapıyordu.

Madeleine gözlerini gazetedenayırmadan, "O kadar zor değil, değilmi?" dedi.

"Ne?"

"Her ne düşünüyorsan..."

"DA benim yardımımı istiyor."

"Neden istemesin ki?"

"Böyle bir olaya normalde dışarıdanhiç kimse sokulmaz."

"Ama sen dışarıdan herhangi birisideğilsin, değil mi?"

"Sanırım Mellery ile tanışıklığım benibiraz farklı yapıyor."

Başını kaldırıp, delici bakışlarla onusüzdü.

Gurney," Çok istekliydi," dedi, çokistekli görünmemeye çalışarak.

"Muhtemelen sana yeteneklerindenbahsetti."

"Başkomiser Rodriguez dışında,diğerleri iyiler."

Madeleine, onun saçma yumuşakbaşlılığına gülümsedi. "Sana ne teklifetti?"

"Boş bir çek, gerçekten. Onunaracılığıyla çalışmamı teklif etti.Ama yine de çok dikkatli olunmasıgerekir. Yarın sabaha kadar kararvereceğimi söyledim."

"Neye karar vereceğini?"

"Bunu isteyip istemediğime..."

"Şaka mı yapıyorsun?"

"Bunun o kadar kötü bir fikirolduğunu mu düşünüyorsun?"

"Yani, hâlâ karar vermemiş olduğunkonusunda mı şaka yapıyorsun?"

"Düşünmem gereken çok şey var."

"Bu işi yapacağın, düşünmeihtimalinden daha kesin."

Ardından gazetesini okumaya devametti.

Bir dakika geçtikten sonra "Nedemek istiyorsun, düşünmeihtimalinden daha kesin derken?"

"Bazen seçimlerimiz beklenmediksonuçlar getirir."

"Ne gibi?"

Üzgün bakışı bunun aptalca bir soru

olduğunu gösteriyordu.

Birkaç saniye duraksadıktan sonra,Gurney, "Mark'a bir borcum varmışgibi hissediyorum."

Üzgün bakışa bir de garip birşaşkınlık eklendi.

"Niçin böyle bakıyorsun?"

"Ondan daha önce hiç ilk ismiylebahsetmemiştin."

Yirmi Yedinci Bölüm

Sheridan'ı Tanımak

1935'ten beri sade bir dizaynasahip Bölge Binası, eskiden 1899'dakurulmuş olan Bumblebee AkılHastalan Barınağı olarak bilinirdi.Adını soylu (zaman zaman delirdiğisöylenen ve tanımadığımirasçılarının deli olup olmadığınıboşuna tartıştığı) İngiliz Sir GeorgeBumblebee'den almıştı. Kırmızıtuğladan yapılmış, kasvetli bina,kasaba meydanından koca birkarartı gibi görünüyordu. Eyaletpolisi merkezinden yaklaşık birkilometre uzaklıktaydı ve burayaWalnut Crossing'den hemen hemenaynı sürede, belki on beş dakikafarkla ulaşılıyordu.

İçerisi daha da az ilgi çekiciydi. Amabunun sebebi yapılan değişikliklerdi.1960Tarda yağmalanmış ve sonramodernize edilmişti. Yenilenmişavizeler ve meşe kaplamalar yerinebeyaz flora-san lambalar takılmış veduvarlar düz beyaza boyanmıştı.Gurney, 'eskiden buradayaşayanların hayaletlerininkendilerine daha rahat bir alanoluşturabilmesi için bu yeni, çirkinlambalar takılmış olabilir mi?' diyedüşündü. İş sözleşmesi yapmayagiden bir adamın bunları düşünmesigaripti, bu yüzden sabah çıkmaküzereyken Madeleine'in söylediğişeyi düşündü: "Onun sana, senin

ona olduğundan daha fazla ihtiyacıvar." Lobideki güvenlik cihazındangeçerken bu sözleri düşündü.Bariyeri geçtikten sonra okları takipederek ilerledi. Sonunda, üzerindeşık bir yazıyla BÖLGE VEKİLİyazan, büyük bir cam kapıya vardı.

İçeride, resepsiyon odasındaki birmasada oturmakta olan bir kadıngirer girmez bakışlarını ona çevirdi.Gurney'in gözlemlerine göre,erkeklerin kadın asistanları tercihetmesi, kabiliyet, cinsiyet ya daprestijle ilgili bir durumdu. Masadakikadın üçüne de sahip gibigörünüyordu.

Muhtemelen elli yaşlarında olmasınarağmen, saçları, teni, makyajı,kıyafetleri ve fiziği öyle iyigörünüyordu ki, neredeyse çevresineelektrik saçıyordu. İnceleyenbakışları güzel olduğu kadar,şehvetliydi. Masasında durandikdörtgen şeklindeki pirinç levhadaadı yazıyordu: Ellen Rackoff.

İkisinden birisinin konuşmadan önce,kadının masasının sağ tarafındakikapı açıldı ve Sheridan Klineresepsiyon odasına girdi. Sıcaklıkdolu bir gülümsemeyle konuştu.

"Saat tam dokuz! Şaşırmadım.Söylediklerini tam zamanında yapan

bir insan olarak beni etkiliyorsun."

"Bu diğerinden daha kolay..."

"Ne? Ah, evet, evet, tabii ki." Dahabelirgin ama daha soğuk bir şekildegülümsedi. "Kahve mi, çay mıalırsın?"

"Kahve."

"Ben de. Çay içenleri anlamam.Köpek insanı mı, kedi insanı mısın?"

"Sanırım, köpek."

"Köpek insanlarının kahveyi tercihettiğini hiç fark ettin mi? Sence de

çay kedi insanları için değil mi?"

Gurney buna kafa yormayadeğmeyeceğini düşündü. Kline onaofise geçmesini işaret etti ve onuiçerideki modem, deri koltuğayönlendirdi. Kendisi de alçak, cammasasıyla uyumlu sandalyesineoturdu ve gülümsemesinin yerinikomik bir samimiyet ifadesi aldı.

"Dave, bize yardım etme konusundaistekli olmana ne kadar mutluolduğumu anlatamam."

"Bana uygun bir görev verileceğinidüşündüğüm için buradayım."

Kline gözlerini kırpıştırdı.

Gurney "Şekli oldukça hassas olanbir konu," dedi.

"Ben de aynı fikirdeyim. Sana karşıdürüst olacağım - deyim yerindeysekartlarımı açık oynayacağım."

Gurney kibar gülümsemesiyle,yüzünün buruşmasını gizledi.

"NYPT'den tanıdığım insanlar banasenin hakkında harika şeyleranlattılar. Bazı büyük vakalarda senbaş dedektif, anahtar isim, her şeyiçözen ama tebrik zamanı geldiğindeher zaman başka birisini gösteren bir

adammışsın. Kısacası,departmanda en büyük yeteneğeama en az egoya sahip olankişiymişsin."

Gurney, daha önceden planlanarakyapılan bu komplimana değil amaKline’ın ifadesine güldü. Kalası,kredilerini şimdiden kullanmamadüşüncesiyle dolmuştu.

"İşi seviyorum. Ama ilgi odağı olmayısevmiyorum."

Kline, yemeğinin içinde çok güzel birtat olan ve bunu tarif etmek isteyenbir adam gibi bir süre durup, baktıama sonra bundan vazgeçti.

Öne doğru eğildi. "Bu olayda nasılbir etkin olabileceğinidüşünüyorsun?"

İşte kritik soru gelmişti. Buna nasılcevap vereceğini, WalnutCrossing'den buraya dekdüşünmüştü.

"Danışman analizci olarak..."

"Bu ne anlama geliyor?"

"BCI'daki araştırma ekibi deliltoplamak, araştırmak, korumak vetanıklarla görüşmek, izleri takipetmek, bağlantıları araştırmak vekatilin kimliği, yaptıkları ve amacıyla

ilgili hipotezler üretmekle görevli. Buson söylediğim önemli ve ben buradayardımcı olabileceğimidüşünüyorum."

"Nasıl?"

"Karışık durumdaki gerçekleri görüp,mantıklı bir olay örgüsü geliştirmekbenim işimde iyi yaptığım tekkısımdır."

"Bundan şüpheliyim."

"Diğerleri şüphelileri sorgulama veolay yerinden delil toplamakonusunda daha iyi..."

"Kimsenin nerede bulacağımbilemediği mermiler gibi mi?"

"O şanslı bir tahmindi. Genellikle buaraştırma aşamalarında bendendaha iyi birileri vardır. Ama neyingerekli, neyin gereksiz olduğununönem kazandığı, parçaları bir arayagetirme işine gelince, bunuyapabilirim. İşimde çok iyi değildimama ön plana çıkacak kadariyiydim."

"Yani her şeyden önce bir egon var."

"Eğer buna ego demek isterseniz,evet. Zayıf ve güçlü yanlarımınfarkındayım."

Sorgulamayla geçirdiği onca yıldansonra belli insanların belli durumlardanasıl tepkiler vereceğini de biliyorduve Kline konusunda da yanılmamıştı.Adam, anlatmaya çalıştığı tatkonusunda daha rahat görünüyordu.

Kline "Karşılığını da konuşmalıyız,"dedi. "Aklımda daha öncekidanışmanlara da uyguladığımız gibi,saatlik ücret var. Sana bir saat içinyetmiş beş dolar teklif ediyorum, artımasraflar - mantıklı masraflar - şuandan itibaren yaptıkların."

"Kabul ediyorum."

Kline siyasetçi tavrıyla elini uzattı.

"Seninle çalışmayı dört gözlebekliyorum. Ellen sana formların,açıklamaların, resmi yazıların ve gizlisözleşmelerin olduğu bir paketverecek. İmzaladığın şeyi okumanbiraz zaman alabilir. Sanakullanabileceğin bir ofis de tahsisedilecek. İleride üzerindeduracağımız başka ayrıntılar var.BCI'dan ya da kendi adamlarımdanaldığım bilgileri sana kendimileteceğim ve dünkü gibi geneltoplantılarda sen de olacaksın. Eğerekipten birisine soracakların olursa,bunun için benim ofisimi kullan.Tanıklarla, şüphelilerle, ya da olaylailgili herhangi bir kişiyle görüşmek

istediğinde - aynı şekilde, benimofisim. Senin için uygun mu?"

"Evet,"

"Boşuna konuşmuyorsun. Ben deöyle... Artık birlikte çalıştığımızagöre, sana bir şey sormama izinver." Kline oturup, iki elinin parmakuçlarını birleştirdi. Bu hareketsorusuna bir ağırlık katmıştı. "Senolsan, birisini neden vurup, sonra ondört kez keserdin?"

"Bu yüksek sayı doğal olarak birintikam hareketidir ya da soğukkanlıbir şekilde intikam havası verilmekiçin yapılmıştır. Sayının bir anlamı

olmayabilir."

"Ama önce onu vurmak…”

"Bu, kesme işinin öldürmekten başkabir amacı olduğunu gösterir."

Kline meraklı bir kuş gibi kafasınısallayarak, "Seni anlamadım," dedi.

"Mellery çok yakın bir mesafedenvuruldu. Kurşun şah damarını deldi.Karda silahın yere düştüğüne ya dayere bırakıldığına dair bir iz yok. Buyüzden katil, sesi azaltmak içinetrafına sarmış olduğu şeyi açmak,silahı cebine ya da kılıfına koymakve elindeki aleti değiştirmek, yani

kırık şişeyi tutmak ve yerde cansızyatan kurbanın yanına eğilmek içinzaman harcamış olmalı. Bu sıradadamardan çok fazla kan fışkırıyorolmalı. Bu durumda kesme işiyleneden uğraşsın ki? Bu, zaten ölmüşolan kurbanı öldürmek için değildi.Katilin amacı ya kurşun izini yoketmek olmalı ya da..."

Kline sandalyesinde öne doğrueğilerek, "Neden?" dedi.

"Nedenini bilmiyorum. Bu yalnızca birolasılık... Ama saldırıdan öncekimesajlara ve şişeyi yanındagetirerek girdiği zahmete bakılırsa,kesme işi bir ritüelin parçası gibi

görünüyor."

Böyle bir sebebin sansasyonelyanının kabarttığı iştahı, sıradan birkorku ifadesiyle gizlemeye çalışarak,"Satanizmle mi ilgili?" dedi Kline.

"Sanmıyorum. Notların ne kadarçılgınca olduğunu düşünürsek, busebep pek çılgınca değil. Hayır,'ritüel' derken, cinayeti kendisi içinönemli olan bir sebep yüzündenişlediğini kastettim."

"Bir intikam fantezisi mi?"

Gurney "Olabilir," dedi. "Birisinincanına okumak için, bunu nasıl

yapacağını aylarca ya da yıllarcahayal eden ilk katil o değil"

Kline endişeli görünüyordu. "Eğerkesmek onun asıl niyetiyse, nedenvurmakla uğraştı?"

"Hızlı bir şekilde etkisiz halegetirme... Emin olmak istedi ve birsilah, karşıdakini etkisiz hale getirmekonusunda kırık bir şişeden dahagüvenilirdir. Bir aksilik çıkmasınıistememiş."

Kline başını sallayıp, bilmeceninbaşka bir kısmına geçti.

"Rodriguez katilin misafirlerden birisi

olduğu konusunda ısrar ediyor."

Gurney gülümsedi. "Hangisi?"

"Söylemek için hazır değil, ama tümparasını buna yatırdı. Sen bunakatılmıyor musun?"

"Bu fikir baştan sona saçmalık.Misafirler enstitü sınırları içindeyaşıyorlar. Bu, onların olay yerindeolmasalar da, olay yerininyakınlarında olduklarını gösterir.Tabii ki bağımlıların, duygusalanlamda dengesiz insanların,cinayetlerle alakası olan en az birkişinin olduğu, oldukça garip birgrup."

"Ama?"

"Pratikte sorunlar var."

"Ne gibi?"

"Ayak izleri ve onların bulunduklarıyerler gibi. Herkes karın akşam üstübaşladığını ve gece yarısına kadardevam ettiğini onaylıyor. Katilin ayakizleri, yoldan mülke kar tamamendurduktan sonra girdiğini gösteriyor."

"Bundan nasıl emin olabiliyorsun?"

"İzler karda, ancak izlerin üzerindeyeni yağan kardan eser yok.Misafirlerden birisinin bunu yapmış

olması için, kar yağmadan önceevden çıkmış olması gerekir. Çünkükarda evden gelen bir ayak izi yok."

"Yani..."

"Yani bu durumda misafirlerdenbirisinin akşam üzerinden geceyarısına kadar eksik olması gerekir.Ama hiçbirisi değil."

"Bunu nereden biliyorsun?"

"Resmi olarak, bilmiyorum. JackHardwick'ten duyduğum bir söylentidiyelim. Görüşmelerin özetlerinegöre, her misafir, akşam en azbaşka altı misafir tarafından farklı

saatlerde görülmüş. Eğer herkesaynı anda yalan söylemiyorsa,herkes oradaydı."

Kline bu ihtimali kenara atmaya pekniyetli değildi.

"Belki de evden birisi yardımalmıştır."

"Evden birisinin kiralık katil tutmuşolabileceğini mi söylüyorsunuz?"

"Bunun gibi bir şey."

"Neden kendisi orada kalsın ki?"

"Anlamadım."

"Misafirlerin şu anda şüpheli olarakgörülmelerinin tek sebebi, olayyerine fiziksel yakınlıkları. Dışarıdanbirisini kiralayıp, içeriye gelmesini vecinayet işlemesini istesen, en baştaneden kendin oraya giresin ki?"

"Heyecan?"

Gurney sıkılmış bir şekilde, "Sanırımbu mümkün," dedi.

Kline "Tamam, şimdilik misafirleriunutalım," dedi. "Peki, misafirlerindışında birisinin bir gangsterkiralamış olma ihtimali?"

"Bu Rodriguez'in yedek teorisi mi?"

"Bunun bir olasılık olduğunudüşünüyor. Ama senin suratındanböyle düşünmediğini anlıyorum."

"Bunun mantığını anlamıyorum.Bence misafirlerden birisi PattyCakes olmasaydı bu akla bilegelmezdi. Öncelikle, şu anda MarkMellery'nin gangsterlerin hedefiolduğunu düşünmemiz için hiçbir veriyok..."

"Bir dakika bekle. Eğer ikna ediciguru - Patty Cakes gibi - birisininkendisine bir şey itiraf etmesinisağladıysa, bilirsin, iç uyum ya daruhani huzur ya da Mellery buinsanlara her ne saçmalık

satıyorsa..."

"Ve?"

"Ve belki de sonra, eve gidince kötüadam dürüstlük ve açıklık içinaceleci davrandığını düşünür.Evrenle uyum fikri havalı olabilir amabirisinin senin hakkında bir şeylerbilmesi riskini almak başına büyükişler açabilir. Bilgenin yanındanuzaklaşınca, kötü adam daha pratikçözümler üzerinde düşünmeyebaşlar. Belki de kendisiyle ilgili buriski ortadan kaldırmak için birisinikiralar."

"İlginç bir hipotez..."

"Ama?"

"Ama dünyada böyle bir suçuişlemek için, türlü akıl oyunlarıoynatacak şekilde bir sözleşmeyiyapacak bir adam yoktur. Para içinöldüren adamlar, ayakkabılarınıağaç dallarına asmaz, cesetlerinüzerine şiir bırakmazlar."

Kline bunu tartışmak üzereydi ki,birisi hafifçe kapıyı çalıp, ardındanaçtı. Resepsiyon masasında oturanzarif yaratık, üzerinde iki porselenkupa ve altlığı, hoş ağızlı birçaydanlık, şık bir şekerlik ve içindedört tane kurabiye olan seramik birtabak duran parlak bir tepsiyle içeri

girdi. Tepsiyi sehpanın üzerinebıraktı.

Kline'a bakarak, "Rodriguez aradı,"dedi. Ardından telepati yoluylasorulmuş bir soruyu cevaplar gibiekledi: "Yoldaymış, birkaç dakikayaburada olacağını söyledi."

Kline, tepkisini görebilmek içinGurney'e baktı. "Rod beni daha öncearamıştı," diye açıkladı. "Olayla ilgilibazı fikirlerini paylaşmak istiyor. Senburadayken gelmesini önerdim.Herkesin her şeyi aynı andaöğrenmesini isterim. Hepimiz nekadar çok bilirsek, o kadar iyi. Sıryok."

Gurney, Kline'ın onları bir arayagetirmesinin, açıklıkla ilgisiolmadığını, yalnızca anlaşmazlıklarıve sürtüşmeleri önlemek içinolduğunu düşünerek, "İyi fikir," dedi.

Kline'ın asistanı, Gurney'indüşüncelerini okumuş ve onakatılıyormuşçasına, Mona Lisa gibigülümsedikten sonra odadan çıktı.

Kline bardaklara kahve doldurdu.Porselen bardaklar, eski ve pahalıgörünüyorlardı. Ancak, Klinebardakları tutarken ne gururlanıyorne de bununla ilgileniyormuş gibigörünüyordu. Gurney'in onunla ilgiliolan üstün zekâlı DA izlenimi ile

doğuştan soylu izlenimi verenhareketleri birbiriyle örtüşüyordu.Hardwick dünkü toplantıda onunlailgili fısıldayarak ne söylemişti?Yönetici olmakla ilgili bir şeyler mi?Belki alaycı Hardwick yine haklıydı.Belki de Gurney bir insanın bardaktutma şeklinden çok fazla çıkarımyapıyordu.

Kline sandalyesinde geriye doğruyaslandı. "Bu arada, duvardabuldukları mermi; .357 demişlerdi ya,değilmiş. Bu, yalnızca duvardakideliğin büyüklüğüne bakılarak,mermiyi oradan çıkarmadan önceyapılmış bir tahmindi. Balistiktengelen sonuca göre kullanılan silah

.38 Special."

"Bu garip."

"Aslında, çok normal... 1980'lerekadar çoğu polis departmanındakullanılan tabanca."

"Kalibre normal ama garip birseçim."

"Anlamadım."

"Katil vurma esnasında sesiazaltmak, elinden geldiğince sessizhale getirmek için uğraşmış. Eğergürültü konusunu sorun ettiyse, .38Special'ı seçmiş olması garip, ,22'lik

bir tabanca çok daha mantıklıolurdu."

"Belki elindeki tek silah budur."

"Belki de."

"Peki sana öyle gelmiyor mu?"

"O bir mükemmeliyetçi. Doğru silahıkullandığına emin olurdu."

Kline, sorguya çeken bir hakim gibiGurney'e baktı. "Kendinleçelişiyorsun. Önce, kanıtlara göremümkün olduğunca sessiz olmayaçalıştığım söyledin. Ardından bu işiçin yanlış silahı seçtiğini söyledin.

Şimdi de onun yanlış silah seçimiyapacak birisi olmadığınısöylüyorsun."

"Silahın sessiz olmasını sağlamakönemliydi. Ama belki de bundandaha önemli bir şey vardı."

"Ne gibi?"

"Eğer bu olayın ritüellik bir tarafıvarsa, silah seçimi de bununla ilgiliolabilir. Cinayeti belli bir şekildeişleme arzusu, ses sorununun önünegeçmiş olabilir. Bunu yapmasıgerektiği şekilde yapıp, sessorununun da elinden geldiğinceüstesinden gelmeye çalışmıştır."

"Sen ritüelden bahsedince, benimaklıma bir psikopat geliyor. Buadamın ne kadar deli olduğunudüşünüyorsun?"

Gurney "Deli benim işe yararbulduğum bir terim değil," dedi."Jeffrey Dahmer'ın akıl sağlığınınyerinde olduğuna karar verildi amaadam kurbanlarım yiyordu. DavidBerkowitz'in akli dengesinin yerindeolduğuna karar verildi ama adam,içinde şeytan olan bir köpek istediğiiçin bunu yapıyordu."

"Bizim bu olayda, böyle bir insanlamı uğraştığımızı düşünüyorsun?"

"Tam olarak değil. Bizim katilimizintikam duygusuyla dolu ve takıntılı -duygusal dengesizlik derecesindetakıntılı ama muhtemelen- cesetyiyecek ya da bir köpekten emiralacak derecede değil. Rahatsızolduğu açıkça belli ama DSM'deki(Ruhsal Bozuklukların Tanısal veistatiksel Kitabı (Diagnostic andStatistical Manual of MentalDisorders)) kriterlere uyduğunugösteren bir veri yok."

Kapı çaldı.

Kline düşünceli bir şekilde Gurney'insöylediklerini tartıyormuş gibi,kaşlarını çattı, dudaklarını büktü -

ya da yalnızca kapının çalmasıyladikkati dağılmamış gibi göstermeyeçalışıyor olabilirdi.

Sonunda yüksek sesle, "İçeri gelin,"dedi.

Kapı açıldı ve Rodriguez içeri girdi.Gurney'i gördüğü andakihoşnutsuzluğunu tam olarakgizleyemedi.

Kline "Rod!" diye haykırdı. "Gelmeniyi oldu. Otur."

Gurney'in oturmakta olduğu koltuktanbariz bir şekilde uzak durup, Kline’ınyüzünü görebileceği bir sandalye

seçti.

DA içten bir şekilde gülümsedi.Gurney, bu ifadenin, görüşleri çelişenkişilerin aynı ortamdabulunmalarından kaynaklandığınıtahmin etti.

Bir dövüşçüyü, rakibiyle tanıştıranhakem havasında konuştu: "Rodolayla ilgili son fikirlerini bizimlepaylaşmak için uğramak istedi."

Gurney kibarca, "Dinlemek içinsabırsızlanıyorum," dedi.

Ama kibarlığı, Rodriguez'in bunugizliden bir kışkırtma olarak

yorumlamasını engellemedi.Fikirlerini paylaşmak için bunlarıduymasına gerek yoktu.

Kline’ın ofisinden çok daha büyük birofistelermiş ve duyulmama endişesiyaşıyormuş gibi yüksek bir sesle,"Herkes ağaçlara odaklanmışdurumda," dedi. "Biz ormanı gözönüne almıyoruz!"

"Orman derken?" diye sordu Kline.

"Ormanın bir fırsat yuvası olduğunugöz ardı ediyoruz... Herkes sebep vecinayetin işlenmesi esnasındakullanılan yöntemler üzerindedüşünüyor. Ama bir numaralı

konudan uzaklaşıyoruz - bir evdolusu uyuşturucu bağımlısı ve suçlutip kurbanın yanı başında duruyor."

Gurney, bu tepkinin başkomiserin,vakanın kontrolünü elinde tutmasıdurumunun tehdit altında olduğunudüşünmesinden mi, yoksa başka birşeyden mi kaynaklandığım meraketti.

Kline "Ne yapılmasını öneriyorsun?"dedi.

"Bütün misafirlerle yenidengörüşülmesini söyledim ve hepsiningeçmişiyle ilgili daha ayrıntılıaraştırma yaptırıyorum. Bu

kokainman pisliklerin hayatlarındakibirkaç taşı kaldırıp altına bakacağız.Sana söylüyorum - bunu onlardanbirisi yaptı ve hangisi olduğunubulmamız yalnızca biraz zamanalacak."

Kline büyük bir tartışma çıkmasınıönlemek ister gibi, çok sıradan birses tonuyla, "Sen ne düşünüyorsun,Dave?" diye sordu.

Gurney yumuşak bir edayla,"Yeniden görüşmeler ve geçmişaraştırma işi yararlı olabilir," dedi.

"Yararlı olabilir ama gerekli değilmi?"

"Bitene kadar bilemeyiz. Fırsatkonusuyla ya da kurbanın yanıbaşında olmayla ilgili sorularyöneltmek de yararlı olabilir - örneğin misafirhane ya da kahvaltı,yataklar ve enstitüdeki misafirlerinbölümü kadar, bulunabilecekleriyerler de..."

Rodriguez "Bunu bir misafirinyaptığına bahse girerim," dedi."Köpekbalıklarıyla dolu bir denizde,bir yüzücü kayboluyorsa, oradangeçen bir su kayakçısı tarafındankaçırılmamıştır." Gülümsemesini birtehdit olarak yorumladığı Gurney'ebaktı. "Bu konuda gerçekçi olalım!"

"Yatak ve kahvaltılarla ilgili kısmı dadeğerlendiriyor muyuz, Rod?" diyesordu Kline.

"Her şeyi değerlendiriyoruz."

"Güzel. Dave, öncelik vermekistediğin başka bir şey var mı?"

"Listedekilerin dışında bir şey yok.Kan üzerinde laboratuar incelemesi;kurbanın üzerinde ve çevresindekiyabancı dokular; botların markası,alınabileceği yerler ve onlarla ilgiliherhangi bir gariplik; mermi üzerindeyapılacak balistik incelemesi; katilinMellery ile görüşme kaydının analizi,arka plan seslerinin geliştirilmesi ve

sinyal merkezinden yapılan telefontanımlanması ve aramanın bir ceptelefonundan yapılıp yapılmadığınınbelirlenmesi; misafirlerin sabit hat vecep telefonu hatlarından yaptıklarıgörüşmelerin kayıtları; notlarınüzerindeki el yazılarının analizi ilekâğıt ve mürekkep analizi;gönderilen mesajlar ve cinayetinişlenme şeklinden çıkarılan kişilikprofili, FBI’ın elindeki tüm tehditmektupları arşivinin baştan sonaincelenmesi. Bence bu kadar...Kaçırdığım bir şey var mı,Komiserim?"

Rodriguez in cevap vermesinekalmadan; zaten bunun için acele de

etmiyordu, Kline’ın asistanı kapıyıaçtı, "Pardon, efendim," dedi,herkese yöneltilmiş bir saygı tonuyla."Komiser muavini olduğunu söyleyenWigg adında biri, başkomiserigörmek istiyor."

Rodriguez kaşlarını çattı.

Farklı görüşlere sahip kişileri birarada görme konusunda sınırtanımayan Kline, "Onu içeri gönder,"dedi.

BCI toplantısındaki cinsiyetsizkırmızı kafa üzerinde aynı takımkıyafet ve elinde aynı dizüstübilgisayarla içeri girdi.

Rodriguez meraklı olmaktan çok,sinirli bir edayla, "Ne istiyorsun,Wigg?" diye sordu.

"Bir şey bulduk, efendim. Bunun, sizegetirecek kadar önemli olduğunudüşünüyorum."

"Evet?"

"Botlarla ilgili, efendim."

"Botlar mı?"

"Ağaçta bulunan botlar, efendim."

"Onlarla ilgili ne buldunuz?"

Wigg, bilgisayarım göstererek,

"Bunu sehpaya koyabilir miyim?"dedi.

Rodriguez Kline'a baktı. Kline başınısalladı.

Birkaç tuşa bastıktan ve otuz saniyegeçtikten sonra, üç adam ortadanikiye ayrılmış bir ekranda ayrı ayrıduran ama birbirinin aynı görünenayak izlerine bakıyorlardı.

"Soldakiler olay yerinden alınmışgerçek ayak izleri. Sağdakiler isebizim ağaçta bulduğumuz botlarla,aynı kar üzerinde oluşturduğumuzayak izleri."

"Öyleyse izlerin sahibi botlar, izlerinbittiği yerdeki ağaçta bulunan botlar.Bize bu bilgiyi vermek için bu kadaryolu gelmenize gerek yoktu."

Gurney kendisini tutamayıp arayagirdi. "Sanırım Wigg bize tam tersinisöylemek için bu kadar yolu geldi."

Kline "Ağaçta bulunan botların, katilingiydiği botlar olmadığını mısöylüyorsun?" diye sordu.

"Bu hiçbir anlam ifade etmiyor," dediRodriguez.

Kline "Bu olaydaki diğer deliller debir anlam ifade etmiyor," dedi.

"Komiserim?"

"Botlar aynı marka, aynı model veaynı büyüklükte. İki teki de yepyeni.Ama izlerle uyuşmuyorlar. Kar,özellikle donma seviyesinin onderece altındaki ısıda duran kar,ayrıntıları çok iyi gösteriyor. Buörnekte ise, burada duran ayakizlerinde bozukluk görüyoruz."Sağda, ağaçtaki botlara ait ayakizlerinin bir tanesinde, neredeysegözle görülmeyecek bir kabarıklığı,ucu sivri bir kalemle gösterdi. "Büyükihtimalle üretim esnasında oluşmuşbu defo, bizim yaptığımız her izdegörünüyor ama olay yerindeki hiçbirizde mevcut değil. Tek açıklama bu

izlerin farklı botlara ait oldukları."

Rodriguez "Tabii ki başkaaçıklamaları olabilir," dedi.

"Aklınızda ne var, efendim?"

"Yalnızca, bir şeyi atlıyor olmaolasılığınızdan bahsediyorum."

Kline boğazını temizledi. "Tanrıaşkına, farz edelim ki Wigg haklı -elimizde iki çift var ve birisi katiltarafından giyildi ve diğeri de ağacaasıldı. Bu nasıl bir anlam ifadeediyor olabilir? Bizim için ne anlamageliyor?"

Rodriguez sinirli bir şekilde bilgisayarekranına baktı. "Katiliyakalamamızda yararı olacak hiçbirhalt söylemiyor."

"Sen ne diyorsun, Dave?"

"Bana cesedin üzerinde bırakılmışmesajı veriyor. Bu da başka türlü birnot... Diyor ki, 'Beniyakalayabiliyorsanız yakalayın amabunu yapamazsınız. Çünkü ben sizegöre fazla zekiyim.’ “

"Bir çift ayakkabı sana nasıl oldu daböyle bir mesaj verdi?" Rodriguezsinirlenmişti.

Gurney çok sakin bir tavırla cevapverdi - hatırladığı kadarıyla, herzaman öfkeye karşı tepkisi buolmuştu. "Yalnız başlarına benim içinhiçbir anlam ifade etmezlerdi. Amadiğer garip ayrıntılara eklendiğindeve büyük resme bakıldığında, ortayaözenle hazırlanmış bir oyun çıkıyor."

"Eğer bu bir oyunsa ve amacı biziuğraştırmaksa, amacına ulaşıyor,"dedi Rodriguez alaycı bir tavırla.

Gurney tepki vermeyince, Kline onadöndü. "Sen bu fikre katılmıyorgibisin."

"Bence oyun kafa uğraştırıcı

olmaktan daha fazlasına sahip. Enönemli nokta bu."

Rodriguez midesi bulanmış gibi birtavırla sandalyesinden kalktı. "Banabaşka bir şey için ihtiyacınız yoksa,Sheridan, ofise dönmekzorundayım."

Kızgın bir şekilde Kline’ın elinisıktıktan sonra çıktı ve birkaç saniyesonra, Wigg de onun arkasındançıktı. Kline onun gitmesiyle ilgili herne hissettiyse, belli etmedi.

Kısa bir süre sonra, Gurney'e doğruuzanarak, "Öyleyse bana söyle,"dedi. "Yapmıyor olduğumuz neyi

yapmalıyız? Olaya Rodriguez'inbaktığı açıdan bakmadığın açıkçagörülüyor."

Gurney omuz silkti. "Misafirleriyakından incelemek zarar getirmez.Bu bir dereceye kadar yapılmalı.Ama başkomiser, bunun birtutuklamayla sonuçlanacağına dairbenden daha fazla umutlu."

"Bunun aslında zaman kaybıolduğunu mu söylüyorsun?"

"Bu eleme için gerekli bir süreç.Yalnızca katilin misafirlerden birisiolduğunu düşünmüyorum.Başkomiser fırsatların önemini

vurgulayıp duruyor - katilin halihazırda mülkün içinde olduğuna dairgeleneksel bakış açısı. Ama banagöre bu uygun bir bakış açısı değil -odasına girerken ya da çıkarkengörülme riski fazla yüksek, bu kadarşeyi gizlemesi fazla zor. Bahçesandalyesini, botları, şişeyi, silahınereye koyabilir ki? Alman risk veişin karışıklığını düşününce, oradanbirisi olma ihtimali kabul edilemez."

Kline merakla kaşlarından birisinikaldırdı ve Gurney devam etti.

"Organize olmayan ve organize olanbir adamı iki uca koyarsak ve biraralık belirlersek, adam organize

tarafın en uç noktasında duruyor.Ayrıntılara verdiği önem sıra dışı..."

"Karda daha zor görünmesinisağlamak için bahçe sandalyesininşeritlerini değiştirmesi gibiayrıntılardan mı söz ediyorsun?"

"Evet. Aynı zamanda baskıaltındayken çok rahat... Olayyerinden ayrılırken koşmamış,yürümüş. Avludan ormana gidenayak izlerinde acele ettiğine dairhiçbir iz yok, hatta öylesine gezintiyeçıkmış gibi duruyorlar..."

"Kırık bir viski şişesiyle birisininboğazım kesecek kadar çıldırmış

olması, pek rahat olduğunugöstermiyor."

"Bu bir barda olmuş olsaydı, sanahak verirdim. Ama şişenin önceden,dikkatlice hazırlanmış, hattayıkanmış ve parmak izlerindenarındırılmış olduğunu unutma.Çıldırmış olması izlenimi de, diğerher şey gibi planlanmış."

Kline yavaşça, "Tamam," diyerekonayladı. "Rahat, sakin, organize...Başka?"

"İletişim kurma tarzında damükemmeliyetçi. Okunaklı -edebi birdil kullanılmış ve ölçülü yazmış.

Aramızda kalsın ama daha da ilerigidip şunu söyleyebilirim ki,şiirlerdeki garip resmiyet bana bazenbirinci kuşak sofistikasyonundarastladığımız yapay resmiyetihatırlattı."

"Sen neden söz ediyorsun?"

"Eğitimsiz ailenin eğitimli çocuğu vekendisini onlardan umutsuzcaayırmaya çalışıyor. Ama söylediğimgibi, biraz ileri gittim - bunları tümsomut delillerden bağımsız olaraksöylüyorum."

"Başka bir şey var mı?"

"Dışarıdan bakınca yumuşak huyluama içi nefret dolu..."

"Ve bu kişinin misafirlerden birisiolduğunu düşünmüyorsun?"

"Hayır. Onun bakış açısına göre,artan riskin getirdiği dezavantaj,kurbana yakın olmanın getirdiğiavantajı, ezer."

"Sen çok mantıklı bir adamsın,Dedektif Gurney. Sence katil bukadar mantıklı mı?"

"Ah, evet. Hasta olduğu kadarmantıklı... İki konuda da en uçta."

Yirmi SekizinciBölüm

Olay Yerine Dönüş

Gurney'in Kline’ın ofisinden evegiden yolu Peony'den geçiyordu. Buyüzden olay yerine uğramaya kararverdi.

Kline’ın asistanı olarak aldığı geçicikimlik, onun hiçbir soruya maruzkalmadan, kapıdaki polisin yanındangeçmesini sağladı. Gurney soğukhavayı solurken duyduğu hislebirlikte, o günün cinayet günününsabahına benzediğini düşündü.Sorgulamalar devam ederkenkısmen erimiş olan karın üzerine,yeniden kar birikmişti. Catskills’ınyüksek kesimlerinde yaygın olangece yağışı, havayı tazelemişti ve

çimenler bembeyaz olmuştu.

Gurney, çevrede daha önce kaçırmışolduğu bir şey fark edebileceğidüşüncesiyle, katilin yürüdüğü yoluyeniden yürümeye karar verdi.Araba yolunun hizasından, otoparkınarasından ve ambarın etrafından,bahçe sandalyesinin bulunduğu yeredoğru yürüdü. Katilin oturmak içinneden bu noktayı seçtiğinidüşünerek etrafına bakındı. Dikkati,bir kapının açılması, çarparakkapanması ve ardından gelentanıdık bir sesle dağıldı.

"Tanrı aşkına! Bir hava saldırısıyapıp bu lanet olası yeri havadan

incelememiz gerek."

Onları, kendi varlığından haberdaretmenin en iyisi olacağını düşünenGurney, evin arka bahçesiniambardan ayıran yüksek çitlerinüzerinden atladı. Komiser Hardwickve Araştırmacı Tom Cruise Blattmemnun olmamış gibi dik dikbakarak, onu selamladılar.

"Sen burada ne halt yiyorsun?" diyesordu Hardwick.

"DA ile geçici bir sözleşme yaptık.Sadece olay yerine tekrar göz atmakistedim. Böldüğüm için üzgünümama benim de burada olduğumu

bilmek istersiniz diye düşündüm."

"Çalıların arasında mı?"

"Ambarın arkasında. Katilin oturduğuyerde duruyordum."

"Ne için?"

"Onun orada ne için oturduğu dahaiyi bir soru."

Hardwick omuz silkti. "Gölgedegizlenmek? Lanet olası bahçesandalyesinde sigara molasıvermek? Doğru zamanı beklemek?"

"Doğru an ne zamandı?"

"Ne fark eder?"

"Bilmiyorum. Ama neden buradabekledi? Neden cinayet işleyeceğinyere yanında bir bahçe sandalyesigetirecek kadar erken gelirsin ki?"

"Belki de Mellery'ler uykuya dalanakadar beklemiştir. Belki de ışıklarsönene kadar beklemek istemiştir."

"Caddy Mellery'nin ifadesine göre,yatağa gitmeleri ve ışığı kapatmalarıolaydan saatler önce olmuş. Onlarıuyandıran telefon çok büyük ihtimallekatilden geldi. Bu da onların uyanıkolmasını istediğini gösterir, uykudadeğil. Eğer ışıkların kapandığını

görmek isteseydi, neden üst katıgöremeyeceği nadir noktalardanbirisini seçsin? Hatta sandalyenindurduğu yerden, evin neredeysehiçbir yeri görünmüyor."

Hardwick gözlerinde huzursuz birifadeyle, "Tüm bunların ne anlamagelmesi gerekiyor?" diye bağırdı.

"Ya çok zeki, çok dikkatli bir katilinmantıksız bir şey yapacak kadar ilerigittiği ya da bizim olayı yanlışgördüğümüz anlamına geliyor."

Konuşmayı, tenis maçı izler gibitakip eden Blatt, gözlerini Hardwick'edikti.

Hardwick ağzında kötü bir tat varmışgibi baktı.

"Buraya biraz kahve indirebilirmisin?"

Blatt şikâyet eder gibi dudaklarınıbüzdü ve muhtemelen kendisindenisteneni yapmak için, eve doğruyürüdü.

Hardwick sigara yaktı. "Çok saçmagörünen bir şey daha var. Ayakizleriyle ilgili verilerin olduğu birdosyayı inceliyordum da... Anayoldan sandalyeye doğru ambarınarkasından giden ayak izleriarasındaki mesafe, cesetten

ağaçların arasına doğru giden ayakizlerinin arasındaki mesafedenyaklaşık sekiz santim daha fazla."

"Yani katil buraya gelirken, giderkenolduğundan daha mı hızlı yürümüş?"

"Aynen öyle."

"Yani ambarın yanına gelip oturmakve beklemek için, cinayetten sonraolay yerinden kaçarken ettiğindendaha mı çok acele etmiş?"

"Wigg'in verilerden çıkardığı bilgi buve ben başka bir şey bulamadım."

Gurney kafasını salladı. "Sana

söylüyorum, Jack. Yanlış noktadanbakıyoruz. Bu arada, beni rahatsızeden acayip bir veri daha var. Viskişişesi tam olarak nerede bulundu?"

"Cesedin yaklaşık otuz beş metreuzağında; ayak izlerinin buradanayrıldığı yerde."

"Niçin orada?"

"Çünkü orada bırakmış. Sorunnedir?"

"Onu oraya kadar neden taşıdı?Neden cesedin yanında bırakmadı?"

"Unutkanlık. Olayın sıcaklığıyla hâlâ

şişeyi elinde tutuyor olduğunu farketmedi. Fark edince de attı. Bundagariplik göremiyorum."

"Belki de yoktur. Ama ayak izleri çokdüzgün, rahat ve acele etmemiş. Herşey plana uygun gitmiş gibi..."

Hardwick alışverişten dönen ve yırtıkbir poşetteki eşyalarını dökmemeyeçalışan bir adamın kızgınlığıyla,"Bununla nereye gelmeyeçalışıyorsun?" dedi.

"Olayla ilgili her şey olağanüstürahat planlanmış görünüyor - ve debilinçli. Adam bana her şeyi birsebepten dolayı koyduğu yere

koymuş olduğu mesajını veriyor."

"Bana bir cinayet silahını, dahaönceden düşünmüş olduğu birsebepten dolayı olay yerinin otuzbeş metre uzağında bıraktığını mısöylüyorsun?"

"Benim tahminim böyle."

"Nasıl bir sebebi olabilir?"

"Bunun bizim üzerimizdeki etkisi neoldu?"

"Neden söz ediyorsun?"

"Bu adam Mark Mellery'e

odaklandığı kadar, polise deodaklanmış. Sence de olay yerindekigariplikler, bizimle oynadığı oyununbir parçası olabilir mi?"

"Hayır, bence olamaz. Dürüst olmakgerekirse, bu çok saçma."

Gurney bu konuyu tartışmakistemedi ve lafı değiştirdi.“Anladığım kadarıyla BaşkomiserRod hâlâ adamımızın misafirlerdenbirisi olduğunu düşünüyor."

"Evet, 'tımarhanedeki delilerdenbirisi' diyor."

"Sen buna katılıyor musun?"

"Deli olduklarına mı? Kesinlikle.Katilin onlardan birisi olduğuna mı?Belki."

"Belki de değil mi?"

"Emin değilim. Rodriguez'e bundansöz etme."

"Favori adayı var mı?"

"Uyuşturucu bağımlılarındanherhangi bir tanesi ona uyar. DünMellery'nin Ruhani YenilenmeEnstitüsü'nün, zengin şerefsizler içinyapılmış pahalı bir kaplıcadan başkabir şey olmadığını söylüyordu."

"Bağlantıyı anlamıyorum."

"Ne arasında?"

"Uyuşturucu bağımlılığının, MarkMellery cinayetiyle ne ilgisi var?"

Hardwick sigarasından düşünceli birşekilde son bir nefes aldıktan sonraizmariti, çitlerin altındaki nemlitoprağa fırlattı. Gurney bunun bir suçmahallinde, her yer didik didikincelendikten sonra bile yapılmamasıgereken bir hareket olduğunubiliyordu ama buna daha öncebirlikte çalıştıkları zamanlardanalışkındı. Ayakkabısının topukkısmıyla, yanan izmariti söndürmek

için uzandığında da şaşırmadı. Buadamın bir sonraki söyleyeceği yada söylemeyeceği cümleyidüşünmek için zaman kazanma yolubuydu. İzmarit tamamen söndüktenve toprağın en az altı santim altınagömüldükten sonra, Hardwickkonuştu.

"Muhtemelen cinayetle bir alakasıyok ama Rodriguez'le çok alakasıvar."

"Bana söyleyebileceğin bir şey mi?"

"Greystone'da bir kızı var."

"New Jersey'deki akıl hastanesinde

mi?"

"Evet, kızın beyninde kalıcı hasaroluşmuş. Hap, kristal meth, eroin...Birkaç beyin devresi yanmış veannesini öldürmeye çalışmış.Rodriguez'e göre, dünyadaki bütündiğer uyuşturucu bağımlıları onaolanlardan sorumlu. Bu, onunmantıklı olabildiği bir konu değil."

"Bu yüzden Mellery'i bir uyuşturucubağımlısının öldürdüğünüdüşünüyor?"

"Böyle olmuş olmasını istiyor, buyüzden böyle olduğunu düşünüyor."

Avlunun bir ucundan diğer ucuna,karla kaplı çimenlere doğru ıslak,sert bir rüzgâr esti. Gurneytitreyerek ellerini cebine soktu. "Bensadece Kline'ı etkilemeye çalıştığınıdüşünmüştüm."

"Bu da var... Bir bokkafalıya göreoldukça karışık bir adam. Kontrolmanyağı... Salak bir hırs torbası...Tamamen kendine güvensiz...Bağımlıları cezalandırma takıntısıvar. Bu arada, senin varlığından dapek hoşnut değil."

"Özel bir sebebi var mı?"

"Standard prosedürleri elden

bırakmayı sevmez. Zeki adamlarısevmez. Kline'a kendisinden dahayakın duran kimseleri sevmez.Başka ne bok olduğunu kim bilir?"

"Bir cinayet vakasını yönetmek, içinuygun bir kafa gibi görünmüyor."

"Evet, harika adalet sistemidünyasında yeni olan ne var ki? Amabir adamın kafayı yemiş bir dallamaolması yanlış düşündüğünügöstermez, değil mi?"

Gurney yorum yapmadan,Hardwick'in akıllı yanını düşündü,ardından konuyu değiştirdi."Misafirlere yoğunlaşarak başka

olasılıklar göz ardı ediliyor mu?"

"Ne gibi?"

"Civardaki insanlarla görüşmek gibi...Moteller, konaklama yerleri,pansiyonlar.

"Hiçbir şey göz ardı edilmiyor," dediHardwick aniden savunmayageçerek. "Çevredeki yerlerle - zatenenstitünün üst tarafındaki kasabayolunda bir düzineden az yer var;yani çok az - ilk yirmi dört saatiçerisinde iletişime geçildi vesonucunda işe yarar hiçbir şey yok.Kimse bir şey duymamış, görmemişve hatırlamıyor. Yabancı yok, gürültü

yok, acayip saatlerde geçen bir araçyok, sıra dışı hiçbir şey yok. Birkaçinsan çakal sesi duymuş olabileceğinisöyledi. Birkaç insan da baykuş sesiduyduğunu."

"Saat kaçta olmuş?"

"Ne, saat kaçta olmuş?"

"Baykuş sesi."

"Hiçbir fikrim yok çünkü onların hiçbirfikri yok. Söyledikleri en ayrıntılı şey,gece yarısı olduğuydu."

"Kalacak yerler?"

"Ne?"

"Kimse bölgedeki kalacak yerlereuğramış mı?"

"Kasabanın dışında bir motel var -avcıların kaldığı bir dinlenme yeri. Ogece boşmuş. Bir kilometre uzaklıktayalnızca iki tane pansiyon var. Birisikış aylarında kapalı... Eğer doğruhatırlıyorsam diğerinde cinayetgecesi, rezerve edilmiş bir odavarmış - bir kuş gözlemcisi veannesi tarafından."

"Kasımda kuş gözlemi yapmak mı?"

"Bana da garip geldi. Bu yüzden kuş

gözlemciliğiyle ilgili birkaç websiteyebaktım. Gerçek kuş bilimciler kışaylarını tercih ederlermiş - ağaçlardayaprakların olmadığı, daha iyi birgörüşün ve bir sürü yabantavusunun, baykuşun, kekliğin filanolduğu..."

"Oradaki insanlarla konuştun mu?"

"Blatt oranın sahiplerinden birisiylekonuştu - birkaç beyinsiz, saçmaisimler; işe yarar bir bilgi yok."

"Saçma isimler mi?"

"Evet, aralarından bir tanesiPeachpit, ya da onun gibi bir şeydi."

"Peachpit mi?"

"Ona benzer bir şey. Hayır,Plumstone'du. Paul Plumstone'du.Evet eminim."

"Kimse kuş gözlemcileriyle konuştumu?"

"Sanırım Blatt oraya vardığında,oradan ayrılmışlardı ama banabununla ilgili bir şey söylemediler."

"Kimse peşlerine düşmedi mi?"

"Yüce Tanrım! Onlar nasıl bir şeybilebilirler ki? Eğer Peachpitleriziyaret etmek istiyorsan, buyur. Yerin

adı Defneler; enstitüden çıkıncadağın sekiz yüz metre kadaraşağısında. Bu vaka için elimde bellibir insan gücü var ama Peony'dengeçmiş herkesi kovalayarak lanetolası zamanımı boşa harcayamam."

"Peki."' .

Gurney’in cevabındaki anlambelirsizdi ama nasıl olduysaHardwick’i yatıştırdı ve Hardwickneredeyse samimi bir tonla, "İnsangücü demişken, işe dönmem gerek.Sen burada ne yaptığınısöylemiştin?" diye sordu.

"Bu yolu tekrar yürürsem, gözüme

bir şeyler çarpabileceğinidüşünmüştüm."

"Bu NYPT’nin en iyi cinayetdedektifinin yöntemi mi? İçler acısı!"

"Biliyorum, Jack, biliyorum. Ama şuanda yapabileceğimin en iyisi bu..."

Hardwick inanamıyormuşçasına,abartılı bir şekilde kafasınısallayarak eve girdi.

Gurney, karın nemli kokusunu içineçekti ve her zamanki gibi bir anlığına,kelimelere dökemeyeceği,çocukluğuna ait bir duyguyu hissetti.Kar kokusuyla birlikte anıların

hücumuna uğrarken, beyazçimenlerin üzerinde ormana doğruyola koyuldu. Babasının ona beş yada altı yaşındayken hikâyeler,gerçek hayattaki her şeyden dahacanlı olan hikâyeler anlattığınıhatırladı. Bu hikâyelerde büyükliderler, kırlardaki kulübeler,ormandaki izler, iyi Hintliler, kötüHintliler, koparılan ağaç dalları,çimende yılan izleri, düşmanıngeçtiği yolu gösteren kırık bir aşkmerdiveni dalı, bazıları gerçek,bazıları ormandaki Hintlilerinaralarında anlaşmak için çıkardıklarıorman kuşlarının sesleri vardı.İçlerindeki imgeler öyle somut,

hikâyeler öyle ayrıntı doluydu ki... Buçok ironik, diye düşündü, amababasının ona çocukluğunun ilkyıllarında anlatmış olduğu hikâyeler,anılarının büyük kısmınıoluşturuyordu. Elbette babasınınonunla, bu hikâyeleri anlatmakdışında pek ilgilendiği söylenemezdi.Öncelikle babası çalışıyordu.Çalışıyor ve içine kapanıyordu.

Çalışmak ve içine kapanmak... Buhayatı özetleyebilecek cümle biranda Gurney'i şaşkına çevirdi.Babasının davranışını olduğu kadar,kendi davranışını da tanımlıyordu.

Önceleri düşünmekten bu kadar

kaçtığı benzerlikler, şimdi büyükçatlaklar oluşmasına sebepoluyordu. Yalnızca yavaş yavaşbabasına benzediğinden değil, aynızamanda bunun uzun zaman öncebaşladığından da şüpheleniyordu.Çalışıyor ve içine kapanıyordu.Hayatının ne kadar küçük ve soğukbir anlam taşıdığını gösteriyordu. Birkişinin tüm hayatında yaptıklarının,bu kadar kısa bir cümleyleözetlenebilmesi ne kadar üzücüydü.Tüm enerjisini harcadığı şeyi böylesınırlandırabiliyorsa, bugüne kadarnasıl bir koca olmuştu? Nasıl birbaba işini bu kadar ön plana almış...Hayır, bu kadarı yeterdi.

Gurney ağaçlara doğru yürüdü veşimdi yeni yağan karla kaplanmış,ayak izlerinin olduğunu hatırladığıyolu takip etti. İzlerin aniden bittiği,yeşil çalıların olduğu alana gelinceağaç kokusunu içine çekti ve derinsessizliği dinleyerek ilham gelmesinibekledi. Ancak gelmedi. Aksinibeklediğinden, morali bozularak,cinayet gecesiyle ilgili bildiğigerçekleri yirminci kez gözdengeçirdi. Katil mülke yoldan, yayaolarak mı girmişti? Yanında bir adet.38 Special, kırık Four Roses markaviski şişesi, bir bahçe sandalyesi veMellery'i yatağından çıkarmak içinhayvan sesi çıkarabileceği bir mini

kasetçalar mı taşıyordu? Tyvek iştulumu, eldivenler ve kaz tüyündenyapılmış ve silah sesini azaltmak içinkullanabileceği bir ceket migiyiyordu? Ardından, ambarın arkatarafında, sigara içmek için oturdumu? Ardından Mellery'nin avluyainmesini sağlayıp sonra onu vurupsonra da en az on dört kez kesti mi?Ardından sakin bir şekilde ağaçlaradoğru yaklaşık yüz elli metreyürüyüp, fazladan getirdiği bir çiftbotu bir ağaç dalma asıp, hiç izbırakmadan ortadan kayıp mı oldu?

Gurney yüzünü buruşturdu. Hemnemli ve soğuk havanın kararıyorolmasından hem de olay hakkında

'bildiklerinin' bu kadar anlamsızolduğunu ilk kez fark ettiğinden...

Yirmi DokuzuncuBölüm

Geriye Doğru

Kasım, Gurney'in en az sevdiğiaydı çünkü kasım ışığın azaldığı,sonbaharla kış arasında sallanankararsız bir aydı.

Mevsimin bu yanı sis kaplı vegözünün önündeki şeyleri görmediğibir alanda dolaşır gibi, Melleryvakasının etrafında dolaştığı hissiniartırıyordu.

O gün Peony'den eve döndüğünde,daha önce hiç yapmadığı bir şeyiyapmaya, kafasındaki karışıklığıMadeleine ile paylaşmaya kararverdi. Madeleine üzerinde çay vekızılcıktı kek kalıntılarının olduğu,

ahşap masada oturmaktaydı.

Gurney bir konuda senin tavsiyenialmak istiyorum," der demez, kelimeseçiminden dolayı pişmanlık duydu.Madeleine tavsiye gibi kelimelerdenpek hoşlanmazdı.

Onu konuşmaya davet eder gibi,meraklı bir tavırla başını eğdi.

"Mellery Enstitüsü Filchers BrookCaddesi'yle, kasabanın üstkısmındaki tepedeki Thombush Yoluarasında kırk hektarlık bir alanda yeralıyor. Yaklaşık otuz hektarlık birağaçlı arazi var ve belki de beşhektarlık çim alanı ve çiçekle, bir

otopark ve üç bina var - içinde ofisve misafir odalarının da bulunduğuana ders binası, Mellery'nin kendi evive aletlerin konduğu bir ambar."

Madeleine mutfak duvarında asılıduran saate bakınca, Gurney hızladevam etti. "Görevli memurlarFilchers Brook Caddesi'nden içeriyegiren ve ambarın arkasına konmuşbir sandalyeye giden ayak izleribuldular. Sandalyeden sonraMellery'nin öldürüldüğü noktaya,oradan da ağaçlık alanda yedi yüzmetre mesafeye kadar devanı ediyorve aniden bitiyorlar. Ayak izleriduruyor. Buraya kadar izlerin sahibiolan kişinin, buradan sonra hiç iz

bırakmadan nasıl kaçtığına dairhiçbir delil yok."

"Bu bir şaka mı?"

"Olay yerindeki gerçek bulgulardansöz ediyorum."

"Peki ya söz ettiğin diğer yol?"

"Thornbush Yolu en son ayak izindenotuz metreden fazla uzaklıkta."

Madeleine kısa süren bir sessizliktensonra, "Ayı geri döndü," dedi.

Gurney ona anlamamış gibi bakarak,"Ne?" dedi.

Madeleine pencereye doğru bakarakkonuştu: "Ayı."

Pencere ile cansız görünen, kırağıkaplanmış bahçelerinin arasında,kuşyemliğini tutan demir bir çobandesteği yerde duruyordu vekuşyemliği ortadan ikiye ayrılmıştı.

Gurney, konuyla ilgisi olmayan buyoruma kızarak, "Bununla dahasonra ilgileneceğim," dedi. "Ayak izisorunuyla ilgili bir yorumun var mı?"

Madeleine esnedi. "Bence buaptalca ve bunu yapan insan deli..."

"Peki, bunu nasıl yaptı?"

"Sayılarla ilgili numara gibi..."

"Ne demek istiyorsun?"

"Yani, nasıl yaptığı neyi değiştirir?"

Gurney'in merakı, kızgınlığınınönüne geçmişti. "Devam et."

"Nasıl olduğu önemli değil. Asılsorun, neden ve cevabı çok açık."

"Açık olan cevap...?"

"Sizin bir çuval beyinsiz olduğunuz."

Bu cevap Gurney'e aynı anda iki şeyhissettirdi - hedefin polis olduğukonusunda kendisiyle aynı fikirde

olduğu için mutlu olmuş amabeyinsizler kelimesine yaptığı aşırıvurgudan hoşlanmamıştı.

Omuz silkerek, "Belki de geri geriyürümüştür," dedi. "Belki de ayakizlerinin gittiğini sandığınız yer,aslında adamın geldiği noktadır vegeldiğini sandığınız nokta, gittiğinoktadır."

Bu Gurney'in düşünmüş ancakelemiş olduğu olasılıklararasındaydı. "İki sorun var. İlki, bu,yalnızca ayak izlerinin bir anda nasılbittiği sorusu yerine, bir anda nasılbaşladığı sorusunu sormamızısağlar. İkincisi, ayak izleri çok

düzgün duruyor. Birisinin yedi yüz ellimetre boyunca, ağaçlıklı bir alandabir kez bile tökezlemeden geri geriyürümesi çok zor."

Ardından Madeleine'den gelen enufak ilgi göstergesini desteklemekistediğini fark etti ve sıcak bir sestonuyla ekledi: "Ama yine de buoldukça ilginç bir düşünce - lütfenüzerinde düşünmeye devam et."

Gece saat ikide, Gurney yatakodasının penceresinden, bir bulutunarkasına saklanmış ve belli belirsizgörünen aya bakarak hâlâ

düşünüyordu - ve hâlâ Madeleine'inayak izlerinin gittiğinin göründüğüyönle, aslında gittiği yönün iki ayrısorun olduğuna dair fikri üzerindekafa yoruyordu. Bu doğruydu fakatverilere bakarak nasıl böyle birsonuca varılabilirdi. Bir kişi hiç yanlışbir adım atmadan, düz olmayan birarazide geri geri yürümüş olsa bile,ki bunu kimse yapamazdı, buvarsayım ancak açıklanamaz şekildesona eren ayak izleri sorununu,açıklanamaz şekilde başlayan ayakizleri sorununa dönüştürürdü."

Yoksa gerçekten öyle mi?

Farz edelim ki öyle...

Ama bu olanaksız gibi görünüyor.Yine de, yalnızca bir dakika için öyleolduğunu varsayalım.

Sherlock Holmes, "İmkânsız olanıelerseniz, elimizde kalan ne kadarmümkün görünmese de doğrudur,"derdi.

"Madeleine?"

"Hımm?"

"Uyandırdığım için üzgünüm.Önemli."

Yanıt, derin bir iç çekme sesi olarakgeldi.

"Uyanık mısın?"

"Artık uyanığım."

"Dinle. Katilin mülke ana yoldan değilde arka yoldan girdiğini varsayalım.Cinayetten saatler önce, tam karyağmaya başladığında geldiğinivarsayalım. Elindeki bahçesandalyesi ve diğer eşyalarla arkayoldan ağaçlık alana doğruyürüdüğünü ve Tyvek tulumunu velateks eldivenlerini giydiğini vebeklediğini düşünelim."

"Ormanda mı?"

"Çamların arasında, bizim ayak

izlerinin bittiğini düşündüğümüzyerde. Burada oturur ve karındurmasını, gece yarısının hemensonrasına kadar bekler. Ardındankalkar, sandalyesini, viski şişesini,silahını ve içinde hayvan çığlıklarınınsesinin kayıtlı olduğu minikasetçalarını alıp eve kadar yedi yüzelli metre boyunca yürür. Yolda,Mellery'nin havyan seslerini duyacakkadar uyanık olduğundan emin olmakiçin telefon açar..."

"Bir saniye bekle. Bana ormandageri geri yürüyemeyeceğinisöylemiştin."

"Yürümedi. Yürümesine gerek

kalmadı. Görünen ayak izlerinigerçekte olandan ayırt etmektehaklıydın - ama bir ayrım dahayapmamız gerekiyor. Ayakkabınıntabanını, ayakkabıdan ayırdığınıdüşün."

"Nasıl?"

"Katilin yapması gereken tek şey birçift botun tabanını çıkarıp, diğer çifteters duracak şekilde yapıştırmak.Sonra ileriye doğru kolaycayürüyebilir ve geldiği yöne doğrugidiyormuş gibi görünen tertemizayak izleri bırakabilir."

"Peki, bahçe sandalyesi?"

"Onu avluya götürür. Belki de bir türsusturucu olarak kullandığı parkasınısilahın ağzına sararken, eşyalarınıbunun üzerine koymuştur.Sandalyenin izleri kendi ayak izleriylekolayca kapatılabilir, bu yüzden dahasonra bunu kimse görmeyecekti.Ardından Mellery'nin arka kapıyagelmesini sağlamak için hayvançığlıklarının olduğu kaydı çalar.Bunun nasıl yapıldığıyla ilgili farklıseçenekler olabilir ama asıl olay,Mellery'i avluya vurabileceğimesafeye getirip, ateş eder. Melleryyere düşünce, katil kırık şişeyi alırve adamı defalarca keser ve şişeyigelmiş olduğu yöne doğru fırlatır ve

tabii ki şişe orayı terk ettiğinigösteren ayak izlerinin yanınadüşer."

"Neden öylece cesedin yanındabırakmadı - ya da yanındagötürmedi?"

"Götürmedi çünkü bizim bulmamızıistedi. Viski şişesi oyunun, bunlarıntümü her neyse, onun bir parçası.Benim tahminime göre, bu ayak izialdatmacasının üzerine, bitmiş birpastanın üzerini süslercesine, şişeyigörünüşte olay yerini terk eden ayakizlerinin yanına fırlattı."

"Bu fark etmesi oldukça zor bir

ayrıntı."

"İzlerin sonu gibi görünen yerde birçift bot bırakması gibi -ama tabii kionları daha içeriye girmeden oradabıraktı."

"Yani izleri yapan botlar onlar değillermiydi?"

"Değillerdi, ama bunu zatenbiliyorduk. BCI laboratuarından biruzman, botların birisinin tabanında,kardaki izlerle uyuşmayan küçük birfarklılık tespit etti. Başta hiçbir şeyifade etmemişti. Ama bu tersinedöndürülmüş haline mükemmel birşekilde uyum sağlıyor."

Madeleine birkaç saniye hiçbir şeysöylemedi ancak Gurney,senaryonun zayıf noktalarınıyakalamak için düşündüğünü,değerlendirdiğini ve test ettiğinihissedebiliyordu.

"Peki ya, şişeyi fırlattıktan sonra?"

"Sonra avludan ambarın arkasınageçiyor, bahçe sandalyesini burayakoyuyor ve cinayetten önce oradaoturmuş izlenimi vermek için bir avuçdolusu sigara izmaritini yere atıyor.Tyvek tulumunu ve lateks eldivenleriniçıkarıyor ve parkasını giyip, lanetolası ters ayak izlerini bırakarakavludan, Filchers Brook Caddesi'ne

çıkıyor. Kasaba halkı burayı kürekletemizlediği için iz kalmıyor veThornbuslı Yolu'ndaki arabasınadoğru yürüyor ya da kasabaya yada her nereye ise..."

"Peony polisi yoldan yukarı doğruçıkan birisini görmüş mü?"

"Görünüşe bakılırsa hayır amakolayca ormana girmiş, ya da..." Duraksayıp diğer olasılıklarıdüşündü.

"Ya da... "

"Bu pek muhtemel görünmüyor amadağda, BCI'ın kontrol ettiği bir

pansiyon olduğunu söylediler.Kurbanının kafasını neredeysekopardıktan sonra böyle bir yeregitmesi garip olur ama bizim manyakkatilimiz sıcak, küçük bir pansiyonadoğru yol almış olabilir."

Karanlıkta yan yana, uzunca bir süresessiz kalarak uzandılar ve Gurney,el yapımı kayığını yeni bitirmiş veolası sızıntılara karşı, her yerinidikkatle inceleyen bir adam gibi,hikâyedeki olay dizisini baştan sonave sondan başa birkaç kez dahadüşündü.

"Kusursuz düşman," dedi Madeleine.

"Ne?"

"Kusursuz düşman."

"Ne demek?"

"Sen bilmeceleri seviyorsun. O daöyle. Cennette görebileceğimiz birevlilik."

"Ya da cehennemde?"

"Her neyse. O notlarda bir sorunvar."

"Nelerde... sorun var?"

Madeleine bazen çağrışımlarlabirlikte öyle uzaklara gidiyordu ki,

Gurney geride kalıyordu.

Bana gösterdiğin notlar, katilinMellery'e gönderdikleri - ilk ikisi veardından şiirler. Her birisinin içindetam olarak ne yazdığını hatırlamayaçalışıyordum."

"Ve?"

"İyi bir hafızam olmasına rağmen,zorlandım. Sonra bunun sebebinianladım. İçlerinde gerçek hiçbir şeyyok."

"Ne demek istiyorsun?"

"Özel hiçbir şey yok. Mellery'nin

aslında ne yaptığı ya da kime zararverdiğiyle ilgili hiçbir şey yok. Nedenbu kadar belirsiz? İsim, tarih, adresya da somut hiçbir şeye yapılan birgönderme yok. Garip, değil mi?"

"Altı yüz elli sekiz ve on dokuzsayıları oldukça özel."

"Ama Mellery için, o an onlarıdüşünmüş olmaları dışında hiçbiranlam ifade etmiyorlardı. Bu birnumara olmalı."

"Eğer öyleyse, nasıl olduğunuanlamıyorum."

"Ah, ama anlayacaksın. Noktaları

birleştirme konusunda çok iyisin."Esnedi. "Senden daha iyisi yok."Sesinde alaycılıktan eser yoktu.

Onun övgü dolu sözleriyle kısa birsüre rahatladığını hissederek,karanlıkta, onun yanında öyleceuzandı. Ardından katilin notlarınıdüşünmeye, Madeleine'insöylediklerinin ışığında kullanılan diligözden geçirmeye başladı.

"Mellery'nin korkudan altına etmesinisağlayacak kadar özel göndermelervardı," dedi.

Kadın uykulu bir şekilde iç çekti ve"Ya da bunu sağlayacak kadar genel

göndermeler."

"Bu ne demek?"

"Bilmiyorum. Belki de özel bir şeydenbahsedebileceği özel bir olay hiçolmamıştı."

"Fakat Mellery hiçbir şeyyapmadıysa, niçin öldürüldü?"

Boğazıyla, pek de önemsememişgibi bir ses çıkardı. "Bilmiyorum. Tekbildiğim, o notlarda bir sorun olduğu.Hadi uyu şimdi."

Otuzuncu Bölüm

Büyük Köşk

Haftalardır belki de aylardırolduğundan daha iyi bir hisle, şafaksökerken uyandı. Botların gizemiyleilgili getirdiği ilk açıklamanın ilkdüşen domino taşı olduğunusöylemek biraz abartılı olabilir ancakarabasıyla doğan güneşe doğru,Peony'deki Filchers BrookCaddesi'ndeki pansiyona giderkenböyle hissediyordu.

Kline’ın ofisine götürmeden ya daBCI'ın bilgisi olmadan birkaçbeyinsizle görüşmesinin kurallarıesnetmek olduğunu düşünüyordu.Ama her ne haltsa - birisi sonradanbileğini bükmek isterse bununla başa

çıkabilirdi. Dahası, her şey böyleolması gerekiyormuş gibihissediyordu. "Adamların olayı elealma şeklinde..."

Filchers Brook Bölgesi'nde henüz birkilometre bile gitmeden telefonuçaldı. Arayan Ellen Rackoff'tu.

"Bölge Sorumlusu Kline’ın bilmeniistediği bazı haberler var. KomiserMuavini Wigg'in, katille Melleryarasında geçmiş telefongörüşmesinin bir incelemesiniyaptığını bildirmemi istedi. Telefonkonuşmasından haberdarsınız değilmi?"

Adamın gizlemeye çalıştığı sesini veMellery'nin on dokuz sayısınıdüşünüp, daha sonra bu sayıyıposta kutusunda, katilden gelen birmektupta bulduğunu hatırlayarak,"Evet," dedi.

"Wigg'in raporu, arka plandaki trafiksesinin daha önceden kaydedilmişolduğunu gösteriyor."

"Anlamadım."

"Wigg'in getirdiği sonuçlara göre,kayıttaki ses iki katmandan oluşuyor.İlk katmanda arayanın sesi ve birmotor sesi var ve Wigg bu sesinkesinlikle bir otomobilin motorunun

sesi olduğunu söylüyor. Yani bunlararama esnasında gerçekten var olansesler. Ama arka plandaki, trafiğe aitsesler, ikinci katmanda. Yani aramasüresince bir kasetçalardançalınmış. Orada mısınız, Dedektif?"

"Evet, evet, ben sadece... bunuanlamaya çalışıyordum."

"Yeniden anlatmamı ister misiniz?"

"Hayır, sizi duydum. Bu... çok ilginç."

"Bölge Sorumlusu Kline böyledüşüneceğinizi söylemişti. Bunun neanlama geldiğini çözebilirseniz,kendisini aramanızı istedi."

"Tabii yaparım!

Filchers Brook Caddesi'ne girdi veyedi yüz metre ileride, arkasındakidüzgün binanın DEFNELER olduğunugösteren bir tabela gördü. Tabela,kibar bir oval levha üzerine yazılmış,güzel bir yazıdan oluşuyordu.Tabelanın biraz ilerisinde sıra sıradefne ağaçlarını çevreleyerek dönenparmaklıklar vardı. Parmaklıklarınarasından dar bir araba yolugeçiyordu. Çiçekler aylar öncedökülmüş olmasına rağmen,Gurney'in beyni ona oyun oynuyor,girişten içeri doğru ilerledikçeburnuna çiçek kokuları geliyordu. Bu,aklına Macbeth'in malikânesi

hakkında o gece orada öldürülecekolan Kral Duncan'ın yorumunugetirdi: "Bu kalede güzel bir koltukvar..."

Parmaklıkların arasında, bir Zenbahçesi kadar titiz bir şekildeeğimlenmiş, çakıllardan oluşan birotopark vardı. Aynı çakıl taşlarınınoluşturduğu bir yol otoparktan,üzerinde hiçbir lekenin olmadığı,sedirden yapılmış çıkıntı şeklindekikapıya doğru gidiyordu. Kapıda, zilyerine antik bir çan vardı. Gurneykapıya uzanınca, kapı açıldı veuyanık bakışlı bir adam, sorgulayangözlerle kapıda belirdi. Adamınüzerindeki, limon rengi polo yaka

gömleğinden, pembe derisine ve ortayaşlı görünümü için fazla sarı duransaçlarına kadar her şey yenitemizlenmiş gibi duruyordu.

Pizza siparişi yirmi dakikalık birgecikmeden sonra eline ulaşmış biradamın sabırsızlığı ve heyecanıyla,"Ahh!" dedi.

"Bay Plumstone?"

Ufak tefek adam "Hayır, ben BayPlumstone değilim," dedi. "BenBruce Wellstone. İsimlerimizarasındaki uyum tamamen tesadüf."

Gurney şaşkınlıkla, "Anlıyorum,"

dedi.

"Ve siz, sanırım, polissiniz?"

"Özel Dedektif Gurney, bölgesorumlusunun ofisinden. Burayageleceğimi size kim söyledi?"

"Telefondaki polis. İsimleri aslahafızamda tutamam. Fakat nedenkapıda duruyoruz? İçeri girin."

Gurney onu kısa bir koridordan takipetti ve Viktorya tarzıyla döşenmiş biroturma odasına girdiler. Telefondakipolisin kim olduğunu merakettiğinden, gözlerinde sorgularbakışlar vardı.

Wellstone, Gurney'in yüzündekiifadeyi yanlış anlayarak, "Üzgünüm,"dedi. "Böyle yakalardaki prosedürleripek bilmiyorum. Doğrudan BüyükKöşk'e mi gitmek istersiniz?"

"Pardon?"

"Büyük Köşk."

"Ne Büyük Köşkü"

"Olay yeri."

"Ne olayı?"

"Size bir şey anlatmadılar mı?"

"Ne hakkında?"

"Niçin burada olduğunuz hakkında."

"Bay Wellstone, kaba olmakistemem fakat belki de en başındanbana neler olduğunu ve nedenbahsettiğinizi anlatmalısınız."

"Bu inanılmaz! Ben her şeyitelefonda komisere anlattım. Hattadediklerimi anlamıyormuş gibidavrandığı için iki kez anlattırıl."

"Kızgınlığınızı anlıyorum, bayım,ama ona anlattığınızı belki de banabir kez daha anlatabilirsiniz."

"Şarap kırmızısı terlikleriminçalındığını anlattım. Benim için ne

anlama geldikleri hakkında bir fikrinizvar mı?"

"Şarap rengi terlikleriniz mi?"

"Tanrım, sana hiçbir şey anlatmadanseni buraya gönderdiler, değil mi?"Wellstone bir tür krizi önlemeyeçalışır gibi derin derin nefes alıpvermeye başladı. Ardından gözlerinikapattı. Gözlerini yeniden açtıktansonra, polisin beceriksizliğinikabullenmiş gibi, bir ortaokulöğretmeni edasıyla Gurney'eanlatmaya başladı.

"Oldukça pahalı olan şarap kırmızısıterliklerini,- Büyük Köşk'ten

çalındılar. Elimde hiçbir delilolmamasına rağmen, bunu orayason gelen misafirin yaptığınaeminim."

"Büyük Köşk buranın bir parçasımı?"

"Elbette öyle. Tüm binaları oluşturanalanın ismi 'Defneler' ve sebebiaçıkça belli. İçeride üç bina var -birincisi şu an içinde bulunduğumuzana bina ve bunun yanında iki köşk:Büyük Köşk ve Balansı Köşkü.Büyük Köşk'ün dekoru şu ana kadaryapılmış en iyi film olan OzBüyücüsü filminden alındı."Gözlerindeki ifadeden, Gurney'in ona

katılmadığı anlaşılıyordu. Dekorunmerkezinde Dorothy'nin sihirliterliklerinin özel üretilmiş bir örneğivardı. Ama bu sabah terliklerinyerinde olmadıklarını fark ettim."

"Ve bunu bildirdiğiniz yer..."

"Görüldüğü gibi polise bildirdim veböylece siz geldiniz."

"Peony Polis Departmanı'nı mıaradınız?"

"Eh, herhalde Chicago PolisDepartmanı'nı aramadım."

"Bay Wellstone, burada iki ayrı

sorunumuz var. Peony Polisi sizehırsızlık olayıyla ilgili olarak geridöneceklerdir. Ama benim buradabulunma sebebim bu değil. Benbaşka bir olaydan dolayı buradayımve size birkaç soru sormamgerekiyor. Birkaç gün önce bir eyaletpolisi dedektifine - ismi BayPlumstone olan birisi tarafından diyetahmin ediyorum - üç gece önceburaya kuş gözlemcisi olan ikimisafirin; bir adam ve annesiningeldiği söylenmiş."

"İşte bu o!"

"Hangi o?"

"Şarap kırmızısı terliklerimi çalanadam!"

"Kuş gözlemcisi sizin terliklerinizi miçaldı?"

"Kuş gözlemcisi, hırsız, yankesiciküçük piç - evet, o!"

"Peki, sizinle görüşmeye geleneyalet polisi dedektifine bundanbahsetmemiş olmanızın sebebi...?"

"Bundan bahsetmemiş olmamınsebebi o sırada fark etmemişolmamdı. Size, terliklerin çalındığınıbu sabah fark ettiğimi söyledim."

"Öyleyse evin içine adanı ve annesiçıkış yaptıktan sonra girmediniz."

"'Çıkış yapmak' çok resmi bir ifadeolur. Gün içerisinde herhangi birsaatte çıkıp gitmişler. Parayıönceden ödedikleri için, 'çıkış işlemi'prosedürlerinin gerçekleştirilmesinegerek kalmamıştı. Burası medeni veresmiyetten uzak bir yer olsun diyeuğraşıyoruz ve tabii ki bu bizimduyduğumuz güvenin karşılığında birihanet olduğundan daha üzücüoluyor." Wellstone bundanbahsederken, konuşmasına devamedemeyecekmiş gibi susuverdi.

"Bu kadar süre beklemeniz

normal..,?"

"Bir odayı yeniden hazırlamadanönce beklemek mi? Yılın buzamanında normal. Kasım bizim enboş geçen ayımızdır. Büyük Köşk'ebir sonraki rezervasyon Noel için."

"BCI'dan gelen adam köşkün içinebakmadı mı?"

"BCI'dan gelen mi?"

"İki gün önce buraya gelen dedektif,Kriminal Kimlik BelirlemeBürosu'ndandı."

"Ah, tamam ama, o Bay

Plumstone'la konuştu, benimle değil."

"Bay Plumstone kim?"

"Bu manyak iyi bir soru. Bu, benimde kendime sorduğum soru."Öfkeyle başını salladı. "Üzgünüm,konuyla alakasız duygusal sorunlarlapolisin işini bölmemeliyim. PaulPlumstone benim iş ortağım.Defneler'in ortaklarıyız. En azındanartık ortağız."

Gurney "Anlıyorum," dedi. "Sorumadönersek - BCI'dan gelen kişiköşkün içini inceledi mi?"

"Neden incelesin ki? Yani görünüşe

bakılırsa, dağın yukarısındakienstitüde olan berbat olay içingelmişti ve etrafta şüpheli kimsegörülüp görülmediğini bilmek istedi.Paul - Bay Plumstone - görülmediğinisöyledi ve bunun üzerine dedektifayrıldı."

"Misafirleriniz hakkında özel bir bilgivermenizi istemedi mi?"

"Kuş gözlemcileri mi? Hayır, elbettehayır..."

"Elbette hayır mı?" '

"Anne yarı yatalaktı ve oğlu hırsızlıkyapmış olsa da kavgacı ve saldırgan

bir tipe hiç benzemiyordu."

"Sizce nasıl birisine benziyordu?"

"Narin birisine benziyordu. Kesinliklenarin birisiydi. Utangaç..."

"Sizce eşcinsel gibi görünüyormuydu?"

Wellstone düşünceli bir şekildedurdu. "İlginç bir soru. Normalde öyleolup olmadığı hemen anlarım amabunu anlayamadım. Bana eşcinselizlenimi vermek istediğinidüşünüyorum. Ama bu çok mantıklıgelmiyor, değil mi?"

Eğer yansıttığı karakter baştanaşağı düzmece değilse, diyedüşündü Gurney. "Hassas veutangaçtan başka, onun için nesöyleyebilirsiniz?"

"Hırsız."

"Fiziksel görünüşü kastettim."

Wellstone kaşlarını çattı. "Bıyıklı...Hafif renkli camı olan gözlüklerdentakıyordu."

"Renkli?"

"Güneş gözlükleri gibi... Gözlerinigöremeyeceğiniz kadar karanlık -

birisinin gözlerini göremedenkonuşmaktan nefret ederim, siz de,öyle değil mi? - ama iç mekândakullanılabilecek kadar açık renk."

"Başka bir şey?"

"Başının iki yanından sarkan, Perulutarzı yün bir bere, atkı ve kocamanbir mont…”

"Onun narin birisi olduğu izlenimininasıl edindiniz?"

Wellstone afalladı ve kaşlarını çattı."Sesi? Tavrı? Bilirsiniz, eminolamıyorum. Gerçekte gördüğüm -asıl gördüğüm - kaim bir mont,

şapka, güneş gözlükleri ve birbıyıktı." Bir anda gözlerini kocamanaçtı. "Bunları tanınmamak içingiydiğini mi düşünüyorsunuz ?"

Güneş gözlükleri ve bıyık... Gurneyiçin bu sıradan ve komik bir gizlenmeyöntemiydi. Ama adamın tavrındakiincelik bile gizlenme düşüncesineuyum sağlıyordu. Yoksa bunlarıkafasında mı kuruyordu? Cevap neolursa olsun, eğer kendisinigizlediyse, bunu başarmıştı çünküişe yarar bir şekilde tarif edilmesiniengelliyordu. "Onun hakkında başkabir şey hatırlıyor musunuz? Herhangibir şey?"

"Bizim küçük, tüylü dostlarımızatakıntısı vardı. Bir çift kocamandürbünü vardı - filmlerdekomandonun elinde gördüğümüzgece görüşü olan dürbünlerebenziyordu. Annesini evde bırakıptüm geceyi ormanda şakrakkuşu -kırmızı göğüslü şakrakkuşu -arayarak geçirdi."

"Bunu size kendisi mi söyledi?"

"Ah, evet."

"Bu İlginç."

"Neden?"

"Catskills'da kış mevsiminde kırmızıgöğüslü şakrakkuşu bulunmaz."

"Ama hatta dedi ki... Yalancı piç!"

"Hatta ne dedi?"

"Ayrılmadan önceki sabah anabinaya gelip, lanet şakrakkuşlarınıgörünce sevinçten çıldırdığınısöyledi. Sürekli dört tane şakrakkuşugördüğünü söyleyip durdu. Sankiben ona inanmayacakmışım gibi dörttane şakrakkuşu diye tekrarlayıpdurdu."

Gurney kendi kendisine konuşur gibi,"Belki de hatırlayacağınızdan emin

olmak istedi," dedi.

"Ama bana bu kuşları görmüşolamayacağını, çünkü buradaolmadıklarını söylüyorsunuz.Olmamış bir şeyi hatırlamamı nedenistesin ki?"

"İyi soru, bayım. Şimdi köşke hızlıcabir göz atabilir miyim?"

Wellstone'la birlikte oturmaodasından çıktılar ve diğer oda gibiViktorya tarzında dekore edilmiş veiçinde defne ağacından süslümobilyaların ve aynaların olduğuodadan geçip, bir kapıdan patikayola çıktılar. Burada, Oz

Büyücüsü’nü düşününce akla gelensarı tuğladan yapılmış yollar yerine,lekesiz, krem rengi kaldırımlar vardı.Patika, mevsime rağmen parlak yeşilsarmaşıklarla kaplı, masalsı birköşkte son buluyordu.

Wellstone kapının kilidini açtı, kapıyıitekledi ve kenarda durdu. Gurneyiçeriye girmek yerine, kapınıneşiğinden içeriye baktı. Karşı odakısmen bir oturma odası, kısmenfilm uğruna yaratılmış bir tapmaktı -içeride bir sürü poster, bir cadıtahtası, sihirli asa, Korkak Aslan veTeneke Adam heykelleri ve içidoldurulmuş bir Toto kopyası vardı.

"İçeri girmek ve terliklerin alındığıolay yerini görmek ister misiniz?"

Gurney patikaya doğru gerileyerek,"Girmemeyi tercih ederim," dedi."Eğer misafirler gittikten sonra içeriyalnızca siz girdiyseniz, içeriye birdelil toplama ekibiyle birlikte girmekistiyorum."

"Ama siz buraya - Bir dakika, buraya'başka bir olay' için geldiniz - böylesöylememiş miydiniz?"

"Evet, bayım, bu doğru."

"Ne tür bir 'delil toplama' sürecindensöz ediyorsunuz? Yani, ne... ah,

hayır, tabii ki benim yankesici kuşgözlemcimin Katil Jack olduğunudüşünüyor olamazsınız?"

"Dürüst olmak gerekirse, bayım,böyle düşünmek için bir sebebimyok. Ama her olasılığı düşünmekzorundayım ve köşkün dikkatliceincelenmesi uygun olacaktır."

"Hayır, aman aman... Öyle demekistemedim. Ama eğer ortada bir suçyoksa, başka bir suç var. Ben polisinişine karışmak istemem - bu çokgarip olurdu. Ayrıca her işte bir hayırvardır. Bunun tepede işlenen korkunçcinayetle ilgisi olmasa bile, benimkayıp terliklerimle ilgili bir ipucu

bulabilirsiniz."

Gurney kibarca gülümseyerek,"Olasılıklar her zaman vardır," dedi."Yarın buraya herhangi bir saattedelil toplama ekibi gelebilir. Bu aradakapıyı kilitli tutun. Şimdi size bir kezdaha sormak istiyorum - çünkü buçok önemli - son iki gün boyuncaköşke sizden başka, ortağınız dadahil kimsenin girmediğine eminmisiniz?"

"Büyük Köşk benim özel kreasyonumve benim özel sorumluluğum altında.Bay Plumstone, berbat dekoru dadahil olmak üzere, BalarısıKöşkü'nden sorumlu."

"Pardon?"

"Balarısı Köşkü'nün teması, ölümcülderecede sıkıcı bir konu olan arıbeslemenin tarihi. Daha fazlaanlatmama gerek var mı?"

"Son bir soru, bayım. Kuşgözlemcisinin adı ve adresi misafirkayıt üstenizde var mı?"

"Bana verdiği isim ve adres var.Hırsızlık olayını düşününce, bunungüvenilirliğinden şüpheliyim."

"Yine de kayıt bilgilerine bakıp, notalsam iyi olur."

"Kayıtlara bakmaya gerek yok. Öylenet ve öyle büyük bir hüzünlehatırlıyorum ki. Bay ve Bayan - birgencin kendisini ve annesinitanıtması için garip bir hitap şekli,değil mi? -Bay ve Bayan Seylla.Adres Connecticut eyaletindebulunan Wycherly'deki bir postakutusuna aitti. Size posta kutusununnumarasını bile verebilirim."

Otuz Birinci Bölüm

Bronx'tan GelenTelefon

Gurney çakıllarla kaplı otoparkalanında oturuyordu. BCI'ı arayıp,Defneler'e acilen delil toplama ekibigönderilmesini istedikten sonra,telefonunu cebine tam koyuyordu kitelefon çaldı. Arayan yine EllenRackoff’du. Ona Seylla çifti ve Klinehakkındaki garip hırsızlık olayındanbahsetti ve sonra neden aradığınısordu. Kadın, ona bir telefonnumarası verdi.

"Bu Bronx 'tan bir cinayet dedektifive çalıştığı vaka üzerinde sizinlekonuşmak istiyor."

"Benimle konuşmak mı istiyor?"

"Gazetede okuduğu Mellery vakasıüzerinde çalışan birisiyle konuşmakistiyor. Peony polisini aramış, onlaronu BCI'a yönlendirmiş, onlar daBaşkomiser Rodriguez'e, o da bölgesorumlusuna ve o da size... İsmiDedektif Clamm. Randy Clamm."

"Bu bir şaka mı?"

"Bilemiyorum."

"Kendi vakasıyla ilgili ne kadar bilgipaylaştı?"

"Hiç. Polislerin nasıl olduklarınıbilirsiniz. Daha çok bizim vakamızlailgili bilgiler istedi."

Gurney numarayı aradı. Telefon ilkçalışta açıldı.

"Clamm."

"Dave Gurney, size aramanız içingeri dönüyorum. Ben bölge vekili..."

"Evet efendim, biliyorum. Hemencevaplamamı hoş görün."

Gurney sebebini bilmeden hattındiğer ucundaki polisin hızlı düşünenve hızlı konuşan aynı anda çok işyapan biri olduğu izlenimine kapıldıve daha iyi bağlantıları olsa polisakademisi yerine, ABD teğmeni gibidaha iyi bir şey olabileceğini

düşündü.

Hattın diğer ucundaki canlı ses"Sanırım Mellery cinayeti üzerindeçalışıyorsunuz," diye devam etti.

"Doğru."

"Kurbanın boğazı birçok kez kesilmişmi?"

"Doğru."

"Sizi aramamın sebebi, burada dabuna benzer bir cinayetin olması veherhangi bir bağlantı olup olmadığınıanlamak istedik."

"Benzer derken, kastettiğiniz... "

"Boğazda birden fazla kesik."

"Bronx'taki kesilme olaylarıistatistiklerinden hatırladığımkadarıyla bir yılda binlerce vakarapor ediliyor. Oralara daha yakın biryerlerde bağlantı aradınız mı?"

"Bakıyoruz. Ama şimdiye kadarvücudun aynı yerinin bir düzinedenfazla sayıda kesildiği tek vakasizinki."

"Sizin için ne yapabilirim?"

"Ne yapmak istediğinize bağlı.

Buraya bir günlüğüne gelip, olayyerini incelemenizin ve dul kalankadınla görüşmenizin, sorularsormanızın, size tanıdık gelecek birşeyler olup olmadığını görmenizin biryararı dokunur diye düşünmüştüm."

Bu çok zor iş gibi görünüyordu -NYPT'de iken yıllarını harcayarakgeçirdiği alakasız ayrıntılardan dahada alakasız görünüyordu. Ama nekadar saçma olursa olsun, birolasılığı göz ardı etmek, DaveGurney için yasal bir imkânsızlıktı.

Ertesi sabah Bronx'ta DedektifClamm'le buluşmak üzere sözleşti.

Üçüncü Kısım

BAŞA DÖNÜŞ

Otuz İkinci Bölüm

Temizlikçi Geliyor

Genç adam karyola başlığınınönüne yerleştirilmiş yumuşacıkyastıklara yaslanmış, dizüstübilgisayarın ekranına bakarak usulusul gülümsedi.

Yatakta, onun yanında yatmaktaolan kadın "Benim Ördek Dickie'mnerede? " diye sordu.

"Mutlu uyku vakti gelmiş vecanavarları öldürmek için planyapıyor."

"Şiir mi yazıyorsun? "

"Evet anne."

"Sesli oku."

"Daha bitmedi."

Daha önce söylediğini unutmuş gibi,"Sesli oku," diye tekrarladı.

Ekranı biraz eğerek, "Çok iyiolmadı. Eksik bir şeyler var. "

Peruğundaki buklelerle farkındaolmadan oynayarak, ezberdenkonuşuyormuş gibi, "Öyle güzelsesin var ki," dedi.

Adam bir saniye gözlerini kapattı.Ardından, dudaklarını hafifçe,birazdan flüt çalmaya

başlayacakmış gibi, ıslattı.Konuşmaya başladığında, sesi inişliçıkışlı, yarı fısıltı şeklindeydi.

"Bunların bazıları ensevdiklerim:

Bir merminin yarattığı sihirlideğişim,

Hiç kalmayana dek

Yere akan kan,

Göze göz, dişe diş,

Ve her şeyin sonunda, onlaradına gerçeğe gidiş,

O sarhoşun silahıylagerçekleştirdiğim muhteşemhamle

Karşılaştırılamaz, yapılacakhiçbir temizlikle. "

İçini çekip ekrana baktı veburnunu kırıştırdı. "Ölçü doğruolmamış."

Kadın anlayamadığını gösterir gibisakin bir şekilde başını salladı vemahcup, küçük bir kız havasıylasordu: "Benim Ördek Dickie'm ne

yapacak? "

"Yapılacak temizlik" derken nedemek istediğini ayrıntılarıylaanlatmak istiyordu. Tümcanavarların ölümü. Öyle renkli,öyle heyecan verici, öyle... tatminediciydi ki! Ama annesinin kavramakonusundaki sınırlarını biliyor, aynızamanda kendisinin gerçekçiyanıyla da gurur duyuyordu. Onunsorularına belirli cevaplar vermekzorunda olmadığını, sorduğusoruları sorar sormaz unuttuğunu,kendi sözlerinin annesi için yalnızcasevdiği ve huzur dolu seslerdenibaret olduğunu biliyordu. Herhangi

bir şey söylese de olurdu - onakadar sayabilir ya da bir çocukşarkısı söyleyebilirdi. Hissederek veahenkli bir sesle söylediği sürece,ne söylediğinin bir önemi yoktu. Herzaman ses tonunu alçaltıpyükseltmek için çok uğraşıyordu.Onu mutlu etmekten keyif alıyordu.

Otuz Üçüncü Bölüm

Berbat Bir Gece

Gurney arada sırada üzücü, acıdolu rüyalar görüyordu. Rüyalarında,söze dökemeyeceği kadar açık birşekilde gördüğü şey, kaybettikleriyüzünden üzüldüğü ve kaybettiği enbüyük şeyin aşk olduğuydu.

Rüyanın, kısa bir hikâyeden birazdaha uzun süren son versiyonunda,babası kırk yıl önce olduğu gibi işiçin giydiği kıyafetleri giymişti ve tıpkıo zamanki gibi görünüyordu.Üzerindeki sıradan bej rengi ceketve gri pantolonlar, büyük ellerininarka kısımlarında ve geniş alnındakisoluk lekeler, başka bir yerde olmuşbir olayı düşünüyormuş gibi görünen

alaycı bakışlar, başka yerde değil debulunduğu yerde olduğu, gitmekteolduğu yolda gittiği için hissettiğianlaşılması güç rahatsızlık, azkonuşmasına rağmen sessizliğiylegarip bir şekilde vermeyi başardığıtatmin olmadığı mesajı - geçmişegömülü bu resim, bir dakikadan fazlasürmeyen bir sahnede yenidencanlanıyordu. Bu sahnede Gurneyküçük bir çocuk olarak yer alıyordu.Uzaktaki figüre yalvarırcasınabakıyor ve ona gitmemesi içinyalvarıyordu. Rüyanın yoğunluğuylagözlerinden yaşlar süzülüyordu.Bunun babasının sağlığında hiçolmamış olduğundan emindi çünkü

babasıyla arasında duygu yüklü birolayın bir kez bile geçmediğinihatırlıyordu. Ardından kalbiçarparak, gözyaşları içindeuyanıyordu.

Madeleine'i uyandırmak, ona rüyayıanlatmak, gözyaşlarını göstermekistiyordu. Ama onun bununla hiçbirilgisi yoktu. Babasını neredeyse hiçtanımıyordu. Her şeyden önce, buyalnızca bir rüyaydı. Sonuçtaherhangi bir anlamı yoktu. Bununyerine, kendi kendine günlerden neolduğunu sordu. Perşembeydi. Budüşünceyle birlikte, zihnindekilerdenkaçıp, gecenin rahatsızlığını birkenara süpürmek için,

kafasındakileri atıp onların yerini güniçinde yapması gerekenleringerçekliğiyle doldurdu. Perşembe.Perşembe gününün büyük bir kısmı,doğduğu yere yakın olan Bronx'tageçecekti.

Otuz DördüncüBölüm

Karanlık Bir Gün

Üç saat süren yolculuk boyuncaçirkinliğe doğru yol almış ve ara arasileceklerini çalıştırmasını gerektirenyağmur bu duyguyukuvvetlendirmişti. Gurney stresli vehuzursuzdu. Bu kısmen havayüzündendi ama Gurney, rüyasınında kendisini savunmasız ve hassasbir hale getirdiğini düşünüyordu.

Bronx'tan nefret ediyordu. Eğri büğrükaldırımlarından, çalıntı arabalarınyanmış enkazlarına kadar, Bronx'lailgili olan her şeyden nefret ediyordu.Las Vegas'a dört gün, üç gecelikkaçışlara müşteri çekmeye çalışan,cafcaflı reklam panolarından nefret

ediyordu. Havadaki kokudan nefretediyordu - egzoz dumanları, küf, zift,ölü balık, metal bir şeylerin neolduğu belli olmayan kokuları...Gördüklerinden de çok, Bronx'agittiği zamanlardaki çocuklukanılarından nefret ediyordu -Eastchester Körfezi'ndeki çamurtabakasında, tarih öncesindenkalma, iğrenç at nalları.

Tıkanmış "ekspres yolda" bir buçuksaat süründükten sonra, birkaçbölge geçerek rahatlamış vebuluşma yerine yaklaşmayıbaşarmıştı. Buluşma yeri KutsalAzizler Kilisesi'nin otopark alanıydı.Alan zincirle çevrelenmişti ve bir

tabelada, otopark alanının yalnızcakilise çalışanlarına ayrıldığıyazıyordu. Bir Chevy (Chevrolet)sedan dışında alan boştu vearabanın yanında, asker tıraşlı vesaçları jöleli, genç bir adam telefonlakonuşuyordu. Gurney arabasınıChevy'nin yanına park ederken,adam telefon konuşmasını bitirdi vetelefonunu belinde asılı kılıfa koydu.O sabah yol boyunca serpiştirmişolan yağmur sonrası havadaki pus,iyi görecek kadar azalmıştı amaGurney arabadan iner inmez, pusluhava yüzüne, kesercesine çarptı.Belki genç adam da bunuhissediyordu; belki yüzündeki gergin

ve rahatsız ifadenin sebebi buydu.

"Dedektif Gurney?"

Gurney elini uzatarak, "Dave," dedi.

"Randy Clamm. Geldiğiniz içinteşekkür ederim. Umarımzamanınızdan çalmıyorumdur. Olayıntemelini anlamaya çalışıyoruz ve buçılgın cinayet vakası, sizin üzerindeçalıştığınız vakaya benziyor. Belki debağlantısızdır - yani, aynı adamınyetenekli ve tanınmış bir guruyu veBronx'taki işsiz bir gece bekçisiniöldürmesi mantıklı değil. Ama -boğazdaki o kesikler, bunun üzerindedurmadan geçemedim. Bazı şeyler

hissedersiniz ve sonradüşünürsünüz: Tanrım, ya bu ihtimalies geçersem ve adam aynı kişiyse...demek istediğimi anlıyor musunuz?"

Gurney bu adamın nefes almadan,aynı tempoda konuşabilmesininkaynağının, kafein mi, kokain mi, işinkendisi üzerinde yarattığı baskı mıyoksa doğuştan gelen bir özellik miolduğunu merak etti.

"Yani demek istediğim, boğazınbirçok kez kesilmesi sık görülen birolay değil. İki vaka arasındabulabileceğimiz başka benzerliklerolabilir. Bunları birbirimize raporlargöndererek halledebilirdik ama ben

buraya gelip olay yerine birbakmanızın ve kurbanın karısıylakonuşmanızın, oradayken aklınızagelmeyecek bir şeylergetirebileceğini düşündüm. Umudumbu yöndeydi. Yani demek istediğim,bu işin içinde bir iş olabilir. Umarımzamanınızı boşa harcamıyorumdur."

"Yavaş ol, evlat. Sana bir şeysöyleyeyim. Bugün buraya geldimçünkü bunu yapmak bana mantıklıgeldi. Her olasılık üzerinde durmakistiyorsun. Ben de öyle. Burayagelmemle olabilecek en kötü şey,olasılıklardan birisini elemem olur vebu zaman kaybı değil, sürecin birparçasıdır. Bu yüzden benim

zamanım konusunda endişelenme."

"Teşekkür ederim, efendim. Yani,sadece... Demek istediğim, sizin içinuzun bir yolculuk olduğunu biliyorum.Bunu takdir ediyorum." Clamm'in sesive tavrı bir derece sakinleşmişti.Hâlâ endişeli ve gergin bakışlarıvardı ama en azından alışılmışın çokdışında değildi.

Gurney "Zamandan bahsetmişken,"dedi, "olay yerine beni götürmen içinuygun zaman mı?"

"Harika bir zaman... Arabanı buradabırakıp, benimkiyle gidelim. Kurbanınevinin bulunduğu yerde yollar biraz

kötü - bazı sokaklarda araba ileduvarlar arasında yaklaşık üç santimkalıyor."

"Flounder Beach'e benziyor."

"Flounder Beach?"

Gurney kafasını salladı. Oraya,ergenlik dönemlerinde bir kızarkadaşının doğum günü partisi içingitmişti, çıktığı bir kızın arkadaşıydı.

Clamm park alanından çıkıp, anacaddenin diğer yöne giden şeridinegeçerken, "Flounder Beach'i neredenbiliyorsunuz?" dedi.

"Buraya yakınlarda, City Island'dabüyüdüm."

"Gerçekten mi? Ben sizin şehre uzakbir yerden olduğunuzudüşünmüştüm."

"Şu anda öyle," dedi Gurney. Seçtiğikelimelerdeki, bu dulumun geçiciolduğuna dair havayı sezdi ve bunaMadeleine'in yanında dikkat etmesigerektiğini düşündü.

"Hâlâ saçma bungalov kolonisi. Mavibir gökyüzü ve akıntı, gerçek birsahilde olduğunuzu sanabilirsiniz.Sonra akıntı kuruduğunda, çamurkalır ve Bronx'ta olduğunuzu

hatırlarsınız."

"Haklısın," dedi Gurney.

Beş dakika sonra, kilisedeki parkalanında gördüğü zincire benzer birtelin çevrelediği alana çıkan tozlu birsokakta yavaşladılar. Telin üzerindekiboyalı bir tabelada FLOUNDERBEACH CLUB yazıyordu ve parketmek için izin gerekiyordu. Bir dizikurşun izi tabelanın ortasındaduruyordu.

Gurney'in aklına otuz yıl önceki partigeldi. O zamanlar aynı girişi mikullanmıştı? Doğum günü olan kızınyüzü gözlerinin önüne gelmişti —

saçları örgülü ve bağlı, şişman birkızdı.

Clamm yine bu pis bölgenin, geçmesizor sokaklarıyla ilgili yorumlar yapıp,"Buraya park etsek iyi olur," dedi."Umarım biraz yürümemiz sizin içinsorun olmaz."

"Tanrım, o kadar yaşlı mıgörünüyorum?"

Clamm çirkin bir gülüşle ve arabadançıkarken sorduğu yüzeysel birsoruyla ona karşılık verdi. "Nekadardır bu meslektesiniz?"

Emekliliğinden ve şu anki işin geçici

bir görev olduğundan uzun uzunbahsetmemek için, kısaca yanıtladı,"Yirmi beş yıl."

Clamm, sesli düşünüyormuş gibi,"Bu garip bir vaka," dedi. "Yalnızcabıçak yaralan değil. Dahası var..."

"Bıçak yarası olduklarına eminmisin?"

"Niçin soruyorsunuz?"

"Bizim vakamızda kırık bir şişekullanılmış - kırık bir viski şişesi. Hiçsilah buldunuz mu?"

"Hayır. ME'den gelen memur

'muhtemelen bıçak yaraları'olduklarını söyledi - çift taraflı, sert,hançer gibi... Sanırım sivri bir camparçasıyla aynı kesik yapılabilir. Busöylenenleri destekliyor. Otopsiraporu henüz elimize ulaşmadı. Amasöylediğim gibi, dahası var. Karısı...Bilmiyorum, karısıyla ilgili ilginç birşey var."

"Nasıl ilginç?"

"Birçok açıdan... Öncelikle, dindarbir deli... Öyle yaşıyor. Bir tür duatoplantısına gitmiş."

Gurney omuz silkti: "Başka?"

"Ağır ilaçlara mahkum... Burasınınkendi gezegeni olduğunu unutmamakiçin bir sürü hap alıyor."

"Umarım düzenli alıyordur. Onunlailgili seni endişelendiren başka birşey var mı?"

Clamm yürüdükleri geçide benzerdar yolun ortasında durup, "Evet,"dedi. "Bir konuda yalan söylüyor."Gözlerindeki acı okunuyordu. "Bizesöylemediği bir şey var. Ya da belkide bize söylediği şeylerin arasındabir saçmalık var. Belki de ikisidir. Evburası." Clamm, sokağın soltarafında, yaklaşık üç metreyukarıda duran küçük bir bungalovu

gösterdi. Evin duvarlarındakidökülmüş boya, fıstık yeşiliydi.Kırmızıya çalan kahverengi kapı,Gurney'e kurumuş kançağrıştırmıştı. Seyyar ayaklıklarabağlanmış olay yeri şeridi, eskipüskü evi çevreliyordu. Kapıda oklarolsa, burası cehennemin bir parçasısanılabilirdi.

Clamm kapıyı çaldı. "Ah, bir şeydaha," dedi. "Kadın iri."

"İri mi?"

"Görürsünüz."

Yapılan uyarı, kapı açıldığında

göreceği kadın için Gurney'iyeterince hazırlamamıştı. Kocamangövdesi ve popo gibi görünenkollarıyla, bu eve yanlışlıkla konmuşgibiydi. Daha da uyumsuz olan, kocagövdesinin üzerindeki çocuksuyüzüydü - dengesiz, şaşkın bir çocukifadesi vardı. Kısa, siyah saçlarıküçük bir erkek çocuğu gibi ayrılmışve taranmıştı.

Dünyada yapabileceği son şeybirisine yardım etmekmiş gibibakınarak, "Nasıl yardımcıolabilirim?" diye sordu.

"Merhaba, Bayan Rudden, benDedektif Clamm. Beni hatırladınız

mı?"

"Merhaba." Bunu, kendisine yabancıbir dile ait kelimeyi kitaptan okumayaçalışır gibi söylemişti.

"Dün buradaydım."

"Hatırlıyorum."

"Size birkaç soru daha sormamızgerekiyor."

"Albert'la ilgili daha fazla bilgi mialacaksınız?"

"Kısmen. İçeri girebilir miyiz?"

Cevap vermeden arkasını döndü ve

küçük oturma odasına geçip, birkoltuğa oturdu. Koltuk, cüssesininaltında ufacık kalmıştı.

"Oturun," dedi.

İki adam etrafa bakındılar. Hiçsandalye yoktu. Odadaki diğereşyalar yalnızca üzerinde pembe,yapma çiçeklerle dolu, ucuzgörünümlü bir vazonun durduğu garipişlemeli bir sehpa, boş bir kitaplık,bir balo salonuna yetecekbüyüklükte bir televizyondu.Kontrplak zemin çıplaktı ve yerdeyalnızca etrafa saçılmış birkaç parçakumaş dokusu vardı. Gurney,cesedin buradaki halı üzerinde

bulunduğunu ve halının da adli tıbbainceleme için gönderildiğini tahminetti.

Clamm "Oturmamıza gerek yok,efendim," dedi. "Fazlakalmayacağız."

Bayan Rudden dev televizyona boşboş bakarak, "Albert da sporyapmayı severdi," dedi.

Oturma odasının solundaki kapıdan,üç adet kapının bulunduğu birkoridora geçiliyordu. Odalardanbirinden dövüşlü bir atari oyununsesleri duyuluyordu.

"İçerideki Jonah. Jonah benimoğlum. Orası, onun yatak odası."

Gurney çocuğun yaşını sordu.

"On iki. Bazı açılardan daha büyük,bazı açılardan daha küçük," dedikendisi de bunu ilk kez fark etmişgibi.

"O da sizinle birlikte miydi?" dedi.

Gurney'i şaşırtan, acayip bir tavırla,"Ne demek benimle birlikte miydi?"diye sordu.

Hissettiği hiçbir duyguyu sesineyansıtmamaya çalışarak, "Yani,"

dedi, "Eşinizin öldürüldüğü geceibadet esnasında sizinle miydi?"

"Yüce İsa'yı Tanrısı ve Efendisiolarak kabul etti."

"Bu sizinle olduğu anlamına mıgeliyor?"

"Evet. Diğer polise söylemiştim."

Gurney sevimli bir şekildegülümsedi. “Bazen böyle şeylerinüzerinden bir kez daha geçmekişimizi kolaylaştırabiliyor."

Kadın, ona derinden katılıyormuşgibi başını salladı ve tekrarladı:

"Yüce İsa'yı kabul etti."

"Eşiniz Yüce İsa'yı kabul etti mi?"

"Ettiğine inanıyorum."

"Emin değil misiniz?"

Cevap gözkapaklarının arkasındayatıyormuş gibi, gözlerini kapattı."Şeytan güçlü ve onun hileli yollan daöyle."

"Gerçekten öyle, Bayan Rudden,"dedi Gurney. Üzerinde pembeçiçekler duran sehpayı çekip,koltuğa yaklaştırdı ve etrafında birtur atıp, yüzü kadına dönük şekilde

ucuna oturdu. Böyle konuşan birisiylekonuşabilmenin en iyi yolunun,diyalogun nereye gideceği hakkındaen ufak bir fikri olmasa da, onun gibikonuşmak olduğunu öğrenmişti.

Ona yakından bakarak, "Hileli vebelalı," dedi.

"'Tanrı bize yol göstersin'," dedi."Başka bir şey istemem."

"Amin."

Clamm boğazını temizledi veağırlığını diğer ayağına verdi.

"Bana anlatın," dedi Gurney. "Şeytan

ne tür hileli yollarla Albert'a ulaştı?"

Kadın bir anda "Şeytan dürüstinsanların peşine düşer!" diyebağırdı. "Şeytani adamlar zatenonun emri altındadır."

"Ve Albert dürüst bir adamdı?"

Daha yüksek bir sesle, "Jonah!" diyebağırarak aniden koltuğundan kalktıve hızlı hareketlerle koridorunsolundaki odanın kapısına yöneldi veavucuyla kapıya vurmaya başladı."Kapıyı aç! Şimdi! Kapıyı aç!"

Clamm "Neler oluyor... ?" dedi.

'"Sana şimdi dedim, Jonah!"

Kapının kilit sesi duyuldu ve kapıyarısına kadar açıldı. İçeridenrahatsız edici derecede annesinebenzeyen, obez bir erkek çocuğuçıktı. Gözlerindeki, buradaolmadığına dair ifade bile aynıydı veGurney bunun genetik mi, ilaçlaryüzünden mi yoksa her ikisindendolayı mı olduğunu merak etti. Askertıraşı olmuş saçları bembeyazdı.

"Ben evdeyken sana kapıyıkilitlememeni söyledim. Sesi kıs.İçeride birisi öldürülüyormuş gibi sesgeliyor." Adamların her ikisi de buyorumun oldukça uygunsuz olduğu

hissine kapılsa da, kimse bunu bellietmedi. Çocuk ilgisizce Gurney'e veClamm'e baktı. Gurney, böyleailelerin sosyal hizmet görevlilerininevlerine gelip gitmesine alışkınolduğu için, resmi görünümlüyabancıları evlerinde gördüklerindebunun üzerinde durmadıklarınıdüşündü. Çocuk yeniden annesinedöndü.

"Buzlu şekerimi yiyebilir miyim?"

"Şimdi yiyemeyeceğini biliyorsun.Sesi kıs yoksa aslayiyemeyeceksin."

Sert bir şekilde, "Yiyeceğim," dedi ve

kapıyı kadının yüzüne kapattı.

Oturma odasına dönüp, koltuğa gerioturdu. "Albert'ın ölümüyle sarsıldı."

Clamm, haydi-şu-işi-bitirelim tavrıylakonuştu, "Dedektif Gurney'in sizebazı sorular sorması gerekiyor."

"Bu komik bir tesadüf değil mi?Benim Bernie Teyzem var. Bu sabahonu düşündüm."

Clamm, "Bernie değil, Gurney," dedi.

Bu benzerlik çok önemliymiş gibi,gözleri parlayarak, "Yine de çokyakın, değil mi?" dedi.

"Bayan Rudden," dedi Gurney, "sonbir ay içerisinde, eşiniz size kendisiniendişelendiren bir şeyden söz ettimi?"

"Albert asla endişelenmezdi."

"Size farklı gelen hiçbir davranışıoldu mu?"

Gurney kadının Albert'la ilgili durumadair algılarının ilaçların etkisiylekapandığını ya da buğulandığınıdüşündü.

"Hiç el yazısıyla ya da kırmızımürekkeple adresin yazılmış olduğubir mektup aldı mı?"

"Posta kutusu fatura ve reklamdolu... Ben hiç kontrol etmem."

"Posta kutusuyla Albert mıilgileniyordu?"

"Yalnızca faturalar ve reklambroşürleri."

" Albert'ın son zamanlarda ayrıca birpara ödediğini ya da çek yazdığınıgördünüz mü?"

Kadın, inanılmaz derecede çocuksubir yüz ifadesi takınarak, başınısalladı.

"Son bir soru. Eşinizin cesedi

bulduktan sonra, polis gelmedenönce odadaki herhangi bir şeyinyerini değiştirdiniz ya da bir şeyikaldırdınız mı?"

Yine başını salladı. Bu belki deGurney'in hayal gücü yüzün-dendiama kadının ifadesinde bir saniyelikbir farklılık yakaladığını düşündü. Bubomboş suratta bir anlık telaşkıpırdanmasını görmüş müydü?Şansını denemeye karar verdi.

"Tanrı sizinle konuşuyor mu?" diyesordu.

Şu anki ifadesinde, az öncekisuçsuzluğu kanıtlama telaşına

benzemeyen başka bir şey vardı.

"Evet, konuşuyor."

Temize çıkma ve gurur, diyedüşündü Gurney.

"Albert'ı bulduğunuz sırada, Tanrısizinle konuştu mu?"

'"Tanrı bize yol göstersin," diyebaşladı - ve ardından devam edipyirmi üçüncü ilahinin hepsini okudu.Gurney, yandan baksa da Clamm'inyüzünde sabırsızlıktan başlayantikleri ve gözünün atmayabaşladığını görebiliyordu.

"Tanrı size özel emirler veriyormuydu?"

"Ben sesler duymuyorum," dedi. Yinetelaş göstergesi...

"Hayır, sesler değil. Ama Tanrısizinle konuşuyor muydu, size yardımedebilmek için?"

"Dünyada, O bize ne yaptırırsa onuyapmak için varız."

Gurney sehpanın üzerinde oturduğuyerden, ona doğru eğildi. "Ve sizTanrı’nın size emrettiğini miyaptınız?"

"Tanrı’nın emrettiğini yaptım."

"Albert'ı bulduğunuzda, değiştirmenizgereken bir şey var mıydı, olduğuyerde durmaması gereken ya daTanrı'nın yapmanızı istediği bir şey?"

Kadının gözleri aniden yaşlarla dolduve tombul yanaklarından aşağı doğrusüzülmeye başladılar. "Onusaklamak zorundaydım."

"Neyi saklamak?"

"Polisler benden alırdı."

"Neyi sizden alırlardı?"

"Diğer her şeyi aldılar - giydiğikıyafetleri, saatini, cüzdanını,okuduğu gazeteyi, oturduğusandalyeyi, kilimi, gözlüklerini, birşeyler içtiği bardağı... Yani, her şeyialdılar."

"Tam olarak her şeyi almadılar -değil mi, Bayan Rudden? Sizinsakladığınız şeyi almadılar."

"Onlara izin veremezdim. Ohediyeydi. Albert’ın bana aldığı sonhediye."

"Hediyeyi görebilir miyim?"

"Zaten gördünüz. Orada, arkanızda."

Gurney arkasını dönüp, onun baktığıyere baktı ve masanın ortasındaduran vazo içerisindeki pembeçiçekleri gördü. Daha dikkatlibakınca vazonun içine, ancak çiçekkısmı çok geniş olduğu için buketgibi görünen yalnızca tek bir çiçeğinkonmuş olduğunu fark etti.

"Size bu çiçekleri Albert mı verdi?"

Bir anlık tereddütten sonra, "Vermekistedi," dedi.

"Ama gerçekte size vermedi?"

"Veremedi, verebilir miydi?"

"Öldürüldüğü için mi?"

"Bunları bana aldığını biliyorum."

Gurney yumuşak bir tonla, “BayanRudden," dedi. "Lütfen bana tamolarak ne bulduğunuzu ve neyaptığınızı söyleyin."

"Jonah ve ben İbadet Salonu'ndandöndüğümüzde, televizyondan sesgeliyordu ve ben Albert'ı rahatsızetmek istemedim. Albert televizyonizlemeyi severdi. Önünden birisiningeçmesinden hoşlanmazdı. Oyüzden Jonah ve ben, ön kapıdangirip onun önünden geçmek yerinedoğrudan mutfağa giden arka

kapıdan içeri girdik. Mutfaktaoturduk ve Jonah uyumadan öncebuzlu şekerini yedi."

"Mutfakta ne kadar süre oturdunuz?"

"Bilemiyorum. Konuşmaya daldık.Jonah'la uzun uzun sohbet ederiz."

"Ne konuda konuşmaya daldınız?"

"Jonah'ın en sevdiği konu - KıyametGünü felaketi. Kutsal KitaplardaKıyamet Günü'nde bir felaketingerçekleşeceği yazıyor. Jonahsürekli buna inanıp inanmadığımısorar, ne kadar büyük bir felaketolacağını, neye benzeyeceğini

düşündüğümü sorar. Bununhakkında konuşuruz."

"Yani siz felaket hakkındakonuştunuz ve Jonah buzlu şekeriniyedi."

"Her zamanki gibi..."

"Peki, sonra?"

"Sonra onun uyku saati geldi."

"Ve?"

"Ve yatak odasına gitmek içinmutfaktan oturma odasına doğruilerledi. Beş saniye geçmeden geri

döndü ve arkasını dönmüş, oturmaodasını işaret ediyordu. Ona birşeyler söyletmeye çalıştım ama tekyaptığı eliyle işaret etmekti. Buyüzden kendim bakmak için orayagittim. Yani, buraya geldim," dedi veodada gözlerini gezdirdi.

"Ne gördünüz?"

"Albert'ı."

Gurney onun devam etmesini beklediancak etmeyince, kendisi bir sorusordu.

"Albert ölmüş müydü?"

"Heryerde kan vardı."

"Ve çiçek?"

"Çiçek yerde, onun yanındaduruyordu. Bilirsiniz, çiçekleri elindegetirmiş olmalı. Eve geldiğimde banavermek istemiş olmalı."

"Sonra ne yaptınız?"

"Sonra mı? Ah, yan komşuya gittim.Bizim telefonumuz yok. Sanırım onlarpolisi aradılar. Polis gelmeden çiçeğialdım. Çiçek benim içindi," dedianiden. Israrcı bir çocuk gibigörünüyordu. "Bir hediyeydi... Bende en güzel vazomuza koydum."

Otuz Beşinci Bölüm

Işığa DoğruSendeleyiş

Sonunda Rudden’in evindençıktıklarında, öğle yemeği vaktigelmesine rağmen, Gurney'in canıbir şey yemek istemiyordu. Açolmadığı ya da Clamm yemekyenecek uygun bir yer önermediğiiçin değil... Hiçbir şeye evetdemeyecek kadar sinirlenmiş, en çokda kendisine kızmıştı. Clamm onuarabasını bıraktığı, kilisenin parkalanına götürürken, olaylarınbağlantılı olabilme ihtimaline karşınson bir kez karşılaştırma yapmayıdenediler. Çabaları sonuçsuz kaldı.

Clamm olumlu düşündüğünügösteren bir tavırla "Evet," diye

yorum yapmaya başladı, "anazından olayların bağlantılıolmadıklarına dair bir kanıt yok.Adam karısının hiç görmediği birmektup almış olabilir ve evlilikleri çokiletişim kurdukları bir ilişkiyebenzemiyor. Bu yüzden karısına birşey söylememiş olabilir. Ayrıca hernasıl bir kafa yaşıyorsa, adamdakihatta kendisindeki bir duygusaldeğişimi fark edebileceğinisanmıyorum. Çocuklarla tekrardangörüşmeye değebilir. O da kadınkadar şaşkın ama bir şeyhatırlaması mümkün."

Gurney hiç ikna olmamış gibi,"Elbette," dedi. "Albert’ın bir çek

hesabı olup olmadığını, Charybdis,Arybdis ya da Seylla isminde birisinebir şeyler gönderip göndermediğinikontrol edebilirsin. Bu uzun sürecekama şu aşamada ne olduğu bellideğil."

* * *

Eve gidiş yolunda hava, Gurney'inruh haline eşlik edermiş gibi daha daberbatlaştı. Sabahleyin atıştıranyağmur, sağanağa dönüşmüş,Gurney'in seyahati hakkında yaptığıiç karartıcı yorumları destekliyordu.Mark Mellery ve Albert Ruddencinayetleri arasında, kesik yerleri vesayıları dışında bir benzerlik varsa

da, açıkça görünmüyordu.Peony'deki olay yerinde görülenfarklı hiçbir unsur Flounder Beach'temevcut değildi. Parmak izi oyunları,bahçe sandalyesi, kırık viski şişesi,şiirler gibi oyun oynandığına dairhiçbir delil yoktu. Kurbanların ortakhiçbir yanı yok gibi görünüyordu. Birkatilin, Mark Mellery ve AlbertRudden gibi iki insanı bir hedefolarak seçmesi mantıklı değildi.

Artan yağmurda araba kullanmanıngetirdiği memnuniyetsizliğin yanı sırabu düşünceler de şüphesiz eskiçiftlik evinin mutfağına, üzerindendamlalar akarak girerken, yüzündekigergin bir ifade olmasına katkıda

bulunmuştu.

Madeleine soyduğu soğandan başınıkaldırıp, "Sana ne oldu?" dedi.

"Bu ne anlama geliyor?"

Madeleine omuz silkti ve soğanısoymaya devam etti.

Cevabındaki gerginlik havada asılıkalmıştı. Birkaç saniye sonra,Gurney özür diler gibi mırıldandı,"Yorucu bir gün geçirdim. Yağmuraltında altı saat araba kullandım."

"Ve?"

"Ve? Bütün lanet olası iş, çıkmaz birsokakta son buldu."

"Ve?"

"Bu kadarı yeterli değil mi?"

Ona inanamıyormuş gibi, hafif birgülümsemeyle baktı.

Suratını asarak, "Üstüne üstlükgittiğim yer Bronx'tu," diye ekledi."Bronx'un çirkinleştiremeyeceği hiçbirşey yoktur."

Madeleine soğanı ince incedoğramaya başladı. Doğramatahtasıyla konuşuyormuş gibi

yaparak, "Telefonda sana iki mesajvar - Ithaca'daki arkadaşın veoğlundan."

"Ayrıntılı mesajlar mı bırakmışlaryoksa yalnızca onları aramamı mıistemişler?"

"O kadar dikkatli dinlemedim."

"Ama 'Ithaca'daki arkadaşın' derken,Sonya Reynolds'ı mı kastettin?"

"Başka var mı?"

"Başka ne var mı?"

"Ithaca'da başka arkadaşın var mı,

bana söylemen gereken bir tanedaha?"

"Benim Ithaca'da hiç 'arkadaşım'yok. Sonya Reynolds bir iş arkadaşıve yalnızca o kadar. Her neyse, neistiyormuş?"

"Sana mesajın telefonda olduğunusöyledim." Soğanların üzerindegezdirdiği bıçağı, ince dilimlerinarasına sert bir şekilde vurdu."

"Tanrım, parmaklarına dikkat et!"Sözcükler endişeden çok, kızgınlıklaağzından dökülmüştü.

Bıçağın keskin ucunu, tahtaya

bastırmaya devam ederek, meraklıgözlerle Gurney'e baktı. "Bugünneler oldu?" diye sordu. Konuşmayı,tartışma başlamadan öncesine,geriye sarmak istiyordu.

"Kızdım, sanırım. Bilmiyorum."Buzdolabına gidip bir şişe Heinekençıkardı, açtı ve Fransız kapılarınyanındaki kahvaltı köşesine koydu.Ardından ceketini çıkardı,sandalyelerden birisinin arkasınaasıp, oturdu.

"Ne olduğunu mu bilmek istiyorsun?Sana anlatayım. Randy Clamm gibiacayip isimli bir NYPT dedektifininaraması üzerine, Bronx'a,

boğazından kesilerek öldürülmüş biradamın küçük, içimi acıtan evinegitmek için üç saatlik yolu çektim."

"Neden seni aradı?"

"Ah, güzel soru. Dedektif ClammPeony'deki cinayeti duymuş.Öldürme şeklindeki benzerliktendolayı, Peony polisini arama ihtiyacıhissetmiş ve Peony polisi onu eyaletpolisinin bölge merkezine, onlardakıç yalayıcı Moron'un teki olan,Rodriguez'e yönlendirmişler.Rodriguez olayı yöneten başkomiserve beyni olayı ancak boktan birşekilde yönetecek kadar çalışıyor."

"O da adamı sana mı yönlendirmiş?"

"Anında bana yönlendireceğini bildiğibölge sorumlusuna paslamış."

Madeleine hiçbir şey söylemediancak gözleri sorgularcasınabakıyordu.

"Bunun saçma olduğunu biliyorum.Çünkü oralarda adam kesmek,yalnızca bir tartışma şekli fakatbilmediğim bir sebepten dolayı, ikivakayı birbirine bağlayacak birşeyler bulabileceğimi düşündüm."

"Sonuç hiç mi?"

"Hayır. Yine de bir süre bağlantılıolduğuna dair umut kırıntıları vardı.Dul kalan eşi bir şeyler saklıyor gibigörünüyordu. Sonunda olay yerindencinayetin sonrasında bir şeyleraldığını itiraf etti. Eşinin ona getirmişolduğu açıkça belli olan bir çiçekyerde duruyormuş. Delil uzmanlarınınonu alacağından korkmuş vesaklamak istemiş - ki bu anlaşılabilirbir durum. Bu yüzden onu yerdenalıp bir vazoya yerleştirmiş. İştehepsi bu…”

"Sen kadının karda ayak izleriyleoyunlar yapıp, beyaz bir bahçesandalyesi sakladığını itiraf etmesinifalan mı bekliyordun?"

"Buna benzer bir şeyler. Amasonunda çıka çıka yapma bir çiçekçıktı."

"Yapma mı?"

"Yapma." Heineken şişesinden, uzun,yavaş bir yudum aldı. "Sanırım pekzevkli bir hediye değil."

"Hediye bile değil," diye fikrinisöyledi.

"Ne demek istiyorsun?"

"Gerçek çiçekler hediye olabilirler -her zaman olabilirler, değil mi?Yapay çiçekler başka bir şeydir."

"Ne?"

"Yani, ev dekoru için kullanılanşeylerdir. Bir erkeğin bir kadınayapma çiçek alması, çiçekli bir duvarkâğıdı rulosu hediye etmesiyle aynışey."

"Neler söylüyorsun?"

"Emin değilim. Ama bu kadın cinayetnoktasında yapma bir çiçek bulmuşve kocasının onu kendisine' aldığınıdüşünmüşse, bence yanılmış."

"Sence nereden gelmiş olabilir?"

"Hiçbir fikrim yok."

"Kendisine hediye olarakgetirdiğinden çok emingörünüyordu."

"Böyle düşünmek istemiş olmasınormal, değil mi?"

"Belki de öyle. Eğer onu adamgetirmediyse ve kadının ifadesinegöre çocuk da akşam boyu onunlabirlikte dışarıdaysa, geriye kalan tekolasılık katil."

Madeleine daha ilgisiz bir tavırla,"Sanırım," dedi. Gurney onun, birodadaki nesnenin nereden gelmişolabileceği yerle ilgili, havada uçuşanbir varsayımla, belli şartlar altında

gerçek bir insanın ne yapacağıarasında net bir çizgi çizebildiğinigörmüştü. Kendisinin bu çizgiyigeçmiş olduğunu fark etti amakonuşmasına devam etti.

"Peki, bir katil, kurbanının yanınaneden çiçek bırakabilir?"

"Ne tür bir çiçek?"

Gurney, sorulan özelleştirmesikonusunda ona her zamangüvenebilirdi.

"Ne olduğundan emin değilim. Neolmadığını biliyorum. Gül değildi,karanfil değildi, dalya değildi. Ama

hepsini andırıyordu."

"Ne açıdan?"

"Öncelikle, ilk bakışta gülüandırıyordu ama daha büyüktü vedaha çok çiçek yaprağı vardı; dahakalabalık görünüyordu. Büyük birkaranfil ya da dalyayla neredeyseaynı boyuttaydı ama yapraklarınatek tek baktığında, dalya ya dakaranfil yapraklarından daha irilerdi.Buruşuk gül yapraklan gibi. Doludolu, gösterişli bir çiçekti."

Gurney eve geldiğinden beri,Madeleine’in yüzü ilk kez ilgiylecanlanmıştı.

Gurney “Aklına bir çiçek türü geliyormu?”

"Belki... hımm..."

"Ne? Bu çiçeğin ne olduğunu biliyormusun?"

"Sanırım. Bu çok garip bir tesadüf..."

"Tanrım! Bana da söyleyecek misin?

"Eğer yanılmıyorsam, tarif ettiğinçiçek şakayık.2"

Heineken şişesi Gurney'in elindenkayıverdi. "Aman Tanrım!"

Madeleine'e şakayıklarla ilgili birkaçsoru sorduktan sonra, birkaç aramayapmak için çalışma odasına gitti.

Otuz Altıncı Bölüm

Bir Olaydan Diğerine

Telefonu kapattığında DedektifClamm'i, ilk cinayet noktasındakiçiçeğin, ikinci cinayetin yerinigöstermesinin tesadüften fazlasıolduğuna ikna etmişti.

Aynı zamanda bazı işlerin derhalyapılmasını önermişti. Rudden'larınevinin garip bir mektup ya da not,elle ya da kırmızı mürekkepleyazılmış herhangi bir el yazısı olmaihtimaline karşın tekrar aranması;Peony'deki olayda hem silah hemkırık şişe kullanılmasıyla ilgili olaraktıbbi inceleme ekibinin uyarılması veonların da Rudden’in cesedini bir kezdaha incelemesi; evde silah

sıkıldığına ya da silahın sesiniazaltmak için herhangi bir nesnekullanıldığına dair arama yapılması;kırık bir şişe, özellikle de viski şişesiolabilir diye evin, civardaki evlerin veevle teller arasındaki yolun tekrararanması; Albert Rudden’in, MarkMellery ile sürtüşme ya dadüşmanlık, yasal soran ya da alkollealakalı bir olay tarzında bağlantısınınolup olmadığının araştırılması içinbiyografi bilgilerinin toplanması...

Bu 'önerileri' yaparken, sesindekiamirane tonu sonunda fark edip,yavaşlamış ve özür dilemişti.

"Üzgünüm, Randy. Burada sınırımı

aşıyorum. Rudden vakası seninvakan. Sorumlu olan kişi sensin vebir sonraki yapılması gereken işesen karar verirsin. Sorumlu kişininben olmadığımı biliyorum veöyleymiş gibi davrandığım için özürdilerim."

"Sorun değil. Bu arada, yanımdaTeğmen Everly diye birisi var veakademide Dave Gurney ismindebirisiyle birlikte okuduğunu söylüyor.Bu siz olabilir misiniz?"

Gurney güldü. Bobby Everly'nin debu işlere girdiğini unutmuştu. "Evet, obenim."

"Tamam, efendim, bu durumdasizden gelecek herhangi bir bilgiyeher zaman açığım. İstediğiniz zamanBayan Rudden'ı yenidensorgulayabilirsiniz; siz nasılisterseniz. Bence onunlagörüşmenizde çok iyiydiniz."

Eğer dalga geçiyorsa, bunu ustalıklagizleyebilmişti. Gurney bunun birövgü olduğunu düşündü.

"Teşekkür ederim. Onunla yüz yüzegörüşmeme gerek yok ama sanaküçük bir öneri daha yapmama izinver. Onunla yeniden yüz yüzegelsem, Tanrı’nın ondan viskişişesine ne yapmasını istediğini

sorardım."

"Ne viski şişesi?"

"Kendisine göre nedenlerden dolayıolay yerinden kaldırmış olabileceğibir şişe. Bunu ona, zaten viskişişesini bulduğunu, Tanrı’nın isteğiüzerine onu oradan kaldırmışolduğunu biliyormuşum ve sadeceşimdi nerede olduğunu merakediyormuşum gibi sorardım. Tabii kiortada şişe olmayabilir ve eğerneden söz ettiğini gerçekten bilmiyorgibi davrandığını fark edersen,konuyu değiştirmen yeterli."

"Bütün bu olayın Peony işine

benzeyeceğinden eminsiniz -yani biryerlerde viski şişesi olmasıgerektiğini düşünüyorsunuz?"

"Bu benim düşüncem. Ona buşekilde yaklaşırken rahathissetmeyeceksen, sorun değil. Busenin olayın..."

"Denemeye değebilir. Kaybedecekbir şey yok. Size haber veririm."

"İyi şanslar."

Gurney'in konuşması gereken diğerkişi Sheridan Kline'dı. Patronununsenden duyması gereken bir şeyiasla başkasından duymaması

gerektiği gerçeği, hukuki olaylarda ikikat daha doğruydu. Kline'a, LakePlacid'de bölge sorumlularınınkatılması gereken dini bir konferansagiderken ulaştı ve şehrin dışkesimlerinde telefon iyi çekmediğiiçin yaşanan kesintiler yüzünden'şakayık' bağlantısını zorlanarakanlattı. Bittikten sonra, Kline karşılıkvermek için öyle uzun süre beklediki, Gurney onun telefonun çekmediğibir bölgeden daha geçtiğini sandı.

Sonunda "Bu çiçek işi - içine sindimi?" dedi.

"Eğer yalnızca bir tesadüfse," dediGurney, "önemli bir tesadüf."

"Ama gerçekten pek elle tutulurdeğil. Eğer şeytanın avukatıolsaydım, sana eşine tarif ettiğinçiçeği, yani yapma çiçeği, onungerçekten görmediğini söylemekzorunda kalırdım. Diyelim ki çiçekgerçekte şakayık değil. O zamanhangi noktadayız? Eğer şakayık olsabile, bu tam olarak bir şeygöstermez. Gerçekten bu, benim birbasın konferansında söz edipsavunabileceğim bir buluş değil.Tanrım, neden gerçek bir çiçek değilki? Böylece hakkında böyle şüpheduymazdık. Neden yapma?"

Gurney, Kline’ın tepkisine kızgınlığınıgizleyerek, "Bu beni de rahatsız etti,"

dedi. "Neden gerçek çiçek değil?Birkaç dakika önce eşime sordum vebana çiçekçilerin şakayık satmaktanhoşlanmadıklarını söyledi. Çiçekkısmı ağır olduğu için sapın üzerindedüzgün bir şekilde durmazmış.Fidanlıklarda ekilmek üzeresatılırlarmış ancak yılın buzamanında değil. Bu yüzden bizeufak mesajını göndermesinin tekyolu, yapma bir çiçekti. Bence bueline geçmiş bir fırsatla ilgili - birdükkânda gördü ve aklına gelen fikirve bunun oyunbaz yanı onu cezbetti."

"Oyunbaz mı?"

"Bizimle alay ediyor, bizi sınıyor,

bizimle oyun oynuyor. Mellery'ninüzerinde bıraktığı notu hatırla - gelinbeni yakalayın, yakalayabilirseniz.Geri geri giden ayak izleri de bunusöylüyordu. Bu manyak bizemesajlar savurup duruyor ve hepsiyleaynı şeyi söylüyor: 'Beni yakalayın,beni yakalayın, iddiaya varım beniyakalayamazsınız!'"

"Tamam, anlıyorum, demek istediğinianlıyorum. Haklı olabilirsin. Amabirisinin yapma bir çiçekle ilgilitahmini yüzünden, herkesin önündebu iki vakayı birleştiremem. Banasomut bir şeyler bul - acilen."

Gurney, telefonu kapattıktan sonra,

pencereden, akşam üstünün kasvetlihavasını izlemeye başladı. Kline’ıntahmin ettiği gibi, her şey bir yana,çiçek şakayık değilse... Gurney,kurduğu yeni 'bağlantı'nın ne kadarkırılgan olduğunu ve buna ne kadarkendinden emin yaklaştığını farkederek afalladı. Bir teoride görünençatlağı görmezden gelmek, aşınduygusallıkla yaklaşmanıngöstergesidir. Eyalet üniversitesindeders verdiği kriminoloji öğrencilerinebu konudan ne kadar çokbahsetmişti ve şimdi aynı hatayıkendisi yapıyordu.

Günün çıkmaz sokakları, kafasındabelki bir buçuk saat, belki de daha

uzun süre boyunca dönüp durdu.

"Neden böyle karanlıktaoturuyorsun?"

Sandalyesinde döndü ve kapıdaMadeleine'in gölgesini gördü.

"Kline, tartışmaya açık birşakayıktan daha elle tutulur birşeyler bulmamı istiyor," dedi."Bronx'taki adama bakması içinbirkaç yer söyledim. Umarım birsonuca ulaşır."

"Sesinde şüphe var."

"Şimdi, bir yandan elimizde bir

şakayık var, ya da en azındanşakayık olduğunu düşündüğümüz birşey. Diğer yandan RuddenlarlaMellerylerin herhangi bir şekildebağlantılı olabileceğini düşünmekzor. İnsanlar bambaşka dünyalardayaşıyorlarsa..."

"Eğer seri katilse ve aralarında hiçbirbağlantı yoksa?"

"Seri katiller bile rastgele öldürmez.Kurbanlarının ortak bir yanları vardır- tümü sarışın, tümü Asyalı, tümüeşcinsel gibi -katile özel olarakanlam ifade eden bir şey. Mellery veRudden bir konuda doğrudanbağlantılı değilse de, temelde ortak

ya da benzer olan bir yanlarınıarardık."

"Peki ya..." Madeleine cümlesinebaşlamış ancak telefonun çalmasıylacümlesi yarıda kesilmişti.

Arayan Randy Clamm'di.

"Rahatsız ettiğim için üzgünüm,efendim, ama haklı çıktığınızı habervermek için aradım. Kadını görmekiçin gittim ve soruyu tıpkı sizinsöylediğiniz gibi sordum - gerçekçibir şekilde. Tek söylediğim,'Bulduğunuz viski şişesini görebilirmiyim?' di. Tanrı'yı işin içinekarıştırmadım bile... Kadın da benim

bildiğimi zaten biliyormuş gibi,'Çöpte,' dedi. Ardından mutfağagittik ve çöp kovasında kırık bir FourRoses marka içki şişesi... Dilimtutulmuş bir şekilde izliyorum. Haklıçıkmanıza şaşırmadım - yanlışanlamayın - ama, Tanrım, bunun bukadar kolay olmasınıbeklemiyordum. Bu kadar açık...Kafamı toparladıktan sonra onu tamolarak nerede bulduğunu sordum.Ama sonra kadın birden olayıhatırladı - belki de benim rahatolmayan tavrım yüzünden-ve üzüldü.Ona rahatlamasını,endişelenmemesini, sadece bananerede bulduğunu söylemesini çünkü

bunun bize çok yardımcı olacağını,bilirsiniz, neden onu kaldırdığınıbenimle paylaşabileceğini söyledim.Tam olarak bu şekilde izah etmedim,tabii ki, ama hatırladığımıanlatıyorum. Ardından bana baktı vene dedi, biliyor musunuz? Dedi ki,Albert'ın alkol sorunu varmış ve sonbir yıldır ağzına içki sürmemiş.AA'ya3 katılmış ve her şey harikagidiyormuş - ve yerde, adamın veçiçeğin yanında şişeyi gördüğündeaklına ilk gelen şey, yeniden içmeyebaşladığı, içki şişesinin üzerinedüşüp böylece boğazını kesmişolduğu için öldüğü olmuş. En baştaaklına öldürüldüğü gelmemiş - hatta

polisler gelip de, bununla ilgilikonuşmaya başlayana dek, bu aklınagelmemiş. Onlar gelmeden önce içkişişesini saklamış, çünkü şişeninadamın olduğunu sanmış ve içkiyeyeniden başladığını kimseninbilmesini istememiş."

"Ve öldürüldüğü kafasına dankettikten sonra bile, kimsenin şişehakkında bir şey bilmesiniistememiş?"

"Hayır. Çünkü hâlâ şişenin eşine aitolduğunu düşünüyor ve onun içkiiçtiğini kimsenin, özellikle de adamınAA'daki şirin arkadaşlarınınbilmelerini istemiyor."

"Aman Tanrım."

"Her şey bizi hastalıklı bir olayagötürüyor. Diğer yandan, cinayetlerinbağlantılı olduklarına dair delilesahipsiniz."

Clamm üzgündü ve iyi bir polisolmanın ne kadar zor ve yorucuolduğunu hissediyordu ancak Gurneyböyle duygulara alışkındı.

"Harika iş çıkardın, Randy."

"Yalnızca bana yapmamı söylediğinizşeyi yaptım," dedi Clamm aynı hızlıve heyecanlı tavrıyla. " Şişeyialdıktan sonra, kanıt toplama

ekibinin gelmesini ve mektup, not yada benzer herhangi bir şey içintekrar arama yapmalarını istedim.Bayan Rudden'dan çek defterleriniistedim. Bunu bana sabahsöylemiştiniz. Bana çek defterinibulup getirdi ama hakkında hiçbirşey bilmiyordu - elime defteriverirken radyoaktif bir şeytutuyormuş gibiydi ve faturalarlaAlbert’ın ilgilendiğini söyledi. Çeklerisevmediğini çünkü üzerinde rakamlarolduğunu, rakamlara dikkat etmemgerektiğini, rakamların şeytaniolabileceğini - şeytanla ilgili bir sürüşey, dinle alakalı saçma şeylersöyledi. Her neyse, çek defterini

kontrol ettim ama sonuç olarak bunuincelemem biraz daha zaman alacak.Albert faturaları ödemiş olabilir amapek kayıt tutan birisi değilmiş. Çeküzerinde Arybdis, Charybdis ya daSeylla adına hiçbir kayıt yoktu - ilkbaşta buna baktım - ama bu bir şeyifade etmiyor. Çünkü gönderilerinçoğunun yanında isim yazmıyordu,yalnızca rakamlar ve bazılarında obile yoktu. Aylık hesap özetlerinegelince, evde böyle bir şey olupolmadığını bile bilmiyordu amabankadan fotokopisini istemek içinkadının iznini alacağız. Bu arada,aynı üçgenin iki ucunu tuttuğumuzagöre, Mellery olayı hakkında benimle

paylaşmak istediğiniz başka bir şeyvar mı?"

Gurney düşündü. "Mellery'nincinayetten önce aldığı tehditmektuplarında, sarhoşken yaptığışeylere üstü kapalı göndermelervardı. Şimdi Rudden’in da alkolproblemi olduğu ortaya çıktı."

"Ortalıkta sarhoşları yere sererekdolanan bir adamın peşindeolduğumuzu mu söylüyorsunuz?"

"Tam olarak değil. Eğer tek yapmakistediği bu olsaydı, bunu yapmanındaha kolay yolları vardı."

"AA'daki bir toplantıya bombakoymak gibi mi?"

"Basit bir şey... Kendi avantajınıçoğaltıp, riski en aza indirecek birşeyler. Ama bu adamın yaklaşımıkarışık ve zahmetli... Kolay ya dadoğrudan değil. Neresinden baksansoru soruyorsun."

"Ne gibi?"

"Öncelikle, neden birbirine coğrafiolarak bu kadar uzak konumda ikikurban seçti - diğer açılardan dauzak?"

"Bizim olayların bağlantısını fark

etmememiz için?"

"Ama bağlantıyı fark etmemiziistiyor. Şakayıkla yapmak istediğişey bu... Fark edilmek istiyor. Krediistiyor. Peşinde olduğumuz, sıradanbir katil değil. Bu adam savaşmakistiyor - yalnızca kurbanlarıyla değil,polisle de..."

"Lafı gelmişken, teğmenime de bilgivermem gerekiyor. Önce sizibilgilendirdiğimi öğrenirse, bundanhoşlanmaz."

"Neredesin?"

"Polis istasyonu binasına dönüş

yolunda."

"Yani, bu durumda TremontCaddesi'nde mi?"

"Bunu nereden biliyorsunuz?"

"Arkadan gelen trafiğin sesinden...Hiçbir ses buna benzemez."

"Başka bir yerde olmak güzel olmalı.Teğmen Everly'ye iletmemi istediğinizbir mesaj var mı?"

"Mesajları sonraya saklasak iyi olur.Ona anlatacaklarınla daha çokilgileneceğinden eminim."

Otuz Yedinci Bölüm

Üçlü Felaket

Gurney şakayık bağlantısınıdestekleyen kesin kanıttanbahsetmek için Sheridan'ı aramasıgerekiyordu ama daha önce başkabir arama yapmak istedi. Eğer ikiolay göründüğü kadar paralelse,Rudden'dan da para istenmiş veConnecticut, Wycherly'deki aynıposta kutusuna göndermesi istenmişolmalıydı.

Gurney masasının çekmecesindekiince vaka dosyasını çıkardı veGregory Dermott'un Mellery'e gerigönderdiği çekin yanında yazdığınotun fotokopisini buldu. Ciddigörünümlü, gösterişsiz, biraz da eski

moda biçimle yazılmış, GD GüvenlikSistemleri başlıklı kâğıtta Wycherly'eait bir telefon numarası da vardı.

Telefon başlığın havasına uygun birses tarafından, ikinci çalışta açıldı.

"İyi akşamlar. GD Güvenlik. Sizenasıl yardımcı olabilirim?"

"Bay Dermott'la görüşebilir miyim?Ben bölge sorumlusunun ofisindenDedektif Gurney."

"Sonunda!" Cevaptaki coşkuinanılmazdı.

"Pardon?"

"Yanlış adrese gönderilmiş çekle ilgiliolarak mı alıyorsunuz?"

"Aslında evet, fakat... ?"

"Bunu size altı gün önce bildirdim -altı gün önce!"

"Neyi altı gün önce bildirdiniz?"

"Az önce çekle ilgili olarakaradığınızı söylemediniz mi?"

"Baştan alalım, Bay Dermott.Bildiğim kadarıyla Mark Mellerysizinle yaklaşık on gün önce ona gerigönderdiğiniz bir çek hakkındagörüşmüştü. Çek X. Arybdis adına,

sizin posta kutunuza gönderilmişti.Doğru mu?"

"Tabii ki doğru... Bu nasıl bir soru?"Adamın sesi çok öfkeli geliyordu.

"Bunu altı gün önce bildirdiğinizisöylediğinizde, korkarım ben..."

"İkincisi!"

"İkinci bir çek mi aldınız?"

"Beni bu yüzden aramıyormusunuz?"

"Aslında, tam da bu soruyu sormakiçin sizi aramıştım."

"Hangi soruyu?"

"Albert Rudden adında bir adamdanda çek alıp almadığınızı sormakiçin..."

"Evet, Rudden bana ikinci çekigönderen adamın ismiydi. Ben debunu bildirmek için sizi aradım. Altıgün önce..."

"Kimi aradınız?"

Gurney birkaç uzun, derin nefesalma sesi duydu ve görünüşebakılırsa adam patlamamak içinkendisini tutmaya çalışıyordu.

"Bakın Dedektif, burada benimhoşnut olmadığım bir karışıklık var.Polisi, bu sıkıntılı dununu bildirmekiçin altı gün önce aradım. Postakutuma, ismini hiç duymamışolduğum bir kişi adına üç çekgönderilmişti. Şimdi sözde buçeklerle ilgili olarak bana dönüşyapıyorsunuz ama neydenbahsettiğimden bile haberiniz var gibigörünmüyor. Ben neyi kaçırıyorum?Ne halt oluyor?"

"Hangi polis departmanını aradınız?"

"Bana yakın olanı tabii ki - Wycherlybölgesi merkezini. Eğer bana dönüşyapıyorsanız, bunu nasıl

bilmezsiniz?"

"Aslında, ben size dönüşyapmıyorum. Ben New YorkEyaleti'nden sizi Mark Mellery'e gerigönderdiğiniz ilk çekle ilgili olarakaramıştım. Ondan sonra iki tanedaha geldiğini söylediniz, değil mi?"

"Böyle söyledim."

"Birisi Albert Rudden'dan ve diğeribaşka birisinden mi?"

"Evet, Dedektif. Şimdi her şey açıkmı?"

"Son derece açık... Ama üç tane

yanlış adrese gönderilmiş çekin, sizineden polisi arayacak kadar rahatsızettiğini merak ediyorum."

"Bölge polisini aradım çünkü dahaönce bilgi vermiş olduğum postapolisi oldukça ilgisizdi. Siz banaposta polisini neden bilgilendirdiğimisormadan önce, ben size bir polisolarak güvenlik işlerindenanlamadığınızı söylemek istiyorum."

"Bunu neden söylüyorsunuz?"

"Ben güvenlik işindeyim, Memur Bey- ya da Dedektif ya da her neyseniz.Bilgisayar verileri güvenliği işindeyim.Kimlik bilgileri hırsızlığının ne kadar

yaygın olduğu hakkında bir fikrinizvar mı - ya da kimlik hırsızlığıolaylarında ne kadar çok adreskarışıklığı durumu yaşandığıhakkında?"

"Anlıyorum. Peki, Wycherly polisi neyaptı?"

"Nasıl mümkün olduysa, postapolisinden daha azını..."

Gurney, Dermott'un telefongörüşmelerinde, nasıl ilgisiz cevaplaraldığını tahmin edebiliyordu. Birisininposta kutusuna üç yabancı isimdengelen çek polise pek tehlikeligörünmemiş olabilirdi.

"İkinci ve üçüncü çekleri de, MarkMellery'e yaptığınız gibi geri migönderdiniz?"

"Elbette geri gönderdim ve onlarakimin benim posta kutusu numaramıverdiğini soran notlar yazdım amaikisi de cevap verme nezaketinigöstermedi."

"Üçüncü çekteki ismi ve adresisakladınız mı?"

"Tabii ki sakladım."

"İsmi ve adresi hemen almamgerekiyor."

"Neden? Bilmediğim bir şeyler midönüyor?"

"Mark Mellery ve Albert Ruddenöldüler. Muhtemelen cinayet."

"Cinayet mi? Cinayet derken neyikastediyorsunuz?" Dermott'un sesiincelmişti.

"Öldürülmüş olabilirler."

"Aman Tanrım. Bunun çeklerlebağlantılı olabileceğini midüşünüyorsunuz?"

"Sizin posta kutusu numarasınıonlara veren her kimse, o bu olayla

bağlantılı."

"Aman Tanrım. Neden benimadresim? Benimle ne alakası var?"

"Güzel soru, Bay Dermott."

"Ama ben hayatımda Mark Melleryya da Albert Rudden isimlerini hiçduymamıştım."

"Üçüncü çekteki isim neydi?"

"Üçüncü çek mi? Aman Tanrım.Beynim tamamen durdu."

"İsmi not aldığınızı söylemiştiniz."

"Evet, evet, elbette aldım. Bekleyin.

Richard Kartch. Evet, isim buydu.Richard Kartch. K-a-r-t-c-h. Adresibuluyorum. Bekleyin, buldum. 349Quarry Caddesi, Sotherton,Massachusetts. "

"Tamam."

"Balem, Dedektif, ben de bir şekildebu olaya dahil olduğum için banasöyleyebileceğiniz bir şeyler varsa,söyleyin. Benim posta kutumunseçilmesinin bir nedeni olmalı."

"O kutuyu kullanan tek kişiokluğunuzdan emin misiniz?"

"Olabildiğim kadar eminim. Ama

Tanrı bilir kaç posta memurukullanabiliyordun Ya da benimhaberimin olmadığı bir yedekanahtar kimde olabilir ki?"

"Richard Kartch ismi sizin için bir şeyifade etmiyor mu?"

"Hiçbir şey. Bundan çok eminim. Bubenim hatırlayacağım bir isim."

"Tamam. Bana ulaşabileceğinizbirkaç telefon numarası vereceğim.Bu üç kişinin isimleriyle ilgili bir şeyya da posta kutunuzu kullanabilenbaşka birisi aklınıza gelirse beniaramanızı rica edeceğim. Son birsoru. İkinci ve üçüncü çekteki

miktarları hatırlıyor musunuz?"

"Çok basit. İkinci ve üçüncü debirinciyle aynıydı. 289.87 dolar."

Otuz SekizinciBölüm

Zor Adam

Madeleine çalışma odasınınlambalarından birisini, kapınınüzerindeki anahtara basarak yaktı.Gurney'in telefon konuşmasıboyunca akşam karanlığı çökmüş veoda ışıksız kalmıştı.

"İlerliyor musun?"

"Büyük ilerlemeler var. Sayende..."

"Büyük annem Mimi'nin şakayıklarıvardı," dedi.

"Mimi hangisi?"

"Babamın annesinin kız kardeşi,"dedi Madeleine. Bunu söylerken, en

karışık araştırmalarda detaylarıaklında tutmakla başa çıkan biradamın yarım düzine akrabayıaklında tutamamasına duyduğukızgınlığı gizlemedi. "Akşamyemeğin hazır."

"Şey, aslında..."

"Ocağın üstünde. Yemeyi unutma."

"Sen dışarı mı çıkıyorsun?"

"Evet."

"Nereye?"

. "Sana geçtiğimiz hafta boyunca iki

kez söylemiştim bunu."

"Perşembeyle ilgili bir şeyhatırlıyorum. Ayrıntılar..."

"... şu anda aklına gelmiyor mu? Buyeni bir şey değil. Sonra görüşürüz."

"Bana nereye gittiğini söylemeye...?"

Ayak sesleri çoktan mutfaktan arkakapıya doğru uzaklaşmıştı.

Sotherton'daki Quarry Caddesi'nde349 numarada oturan Richard Kartchadına bir telefon kayıtlı değildi. Amainternette civara dair yaptığı birharita araştırmasından sonra, 329

ve 369 numaralı evlerdeki isimlere vetelefon numaralarına ulaştı.

Ama 349 numaralı evden ulaştığıkaim sesli adam, Kartch ismindebirisini tanımadığını, 349 numaralıevde kimin oturuyor olabileceğinibilmediğini hatta kendisinin de bubölgede ne kadardır yaşadığınıbilmediğini, tek heceli kelimelerlesöyledi. Sesi, alkol ya da uyku ilacıalmışçasına yarı baygın geliyordu vemuhtemelen her zaman olduğu gibiyatıyordu ve yardımcı olamayacağıaçıktı.

Quarry Caddesi'ndeki 369 numaralıevde oturan kadın daha konuşkandı.

"Yalnız adamdan mıbahsediyorsunuz?" Adam içinkullandığı sıfatı, hastalıklı birisindenbahseder gibi telaffuz etmişti.

"Bay Kartch yalnız mı yaşıyor?"

"Ah, evet, eğer çöplüğüne doluşanfareleri saymazsak. Karısı kaçtığıiçin çok şanslı. Aramanıza hiçşaşırmadım - polis memuruolduğunuzu mu söylemiştiniz?"

"Bölge sorumlusunun ofisinden özeldedektif." Soru sormasıgerektiğinde, görev bölgesini veeyaletini belirtmesi gerektiğinibiliyordu fakat boşlukları sonra

doldurabileceğini düşündü.

"Yine ne yaptı?"

"Benim bildiğim bir şey yapmadı amabize bir araştırmada yardımcı olabilirve onunla iletişime geçmemizgerekiyor. Nerede çalıştığım ve işteneve kaçta geldiğini biliyor musunuz?"

"Çalışmak mı? Şaka yapıyorsunuz!"

"Bay Kartch işsiz mi?"

"İş verilemez durumda desek dahaiyi." Kadının sesinde nefret vardı.

"Onunla ciddi bir sorununuz var gibi

görünüyor."

"O, domuz, aptal, tehlikeli, deli, piskokuyor, üstü baştan aşağı silahdolu ve genelde sarhoş."

"Harika bir komşu gibi görünüyor."

"Cehennemden gelmiş bir komşu!Evinizi bir alıcıya gösterirken, yankapıdan üstü çıplak, elinde birasıylabir maymunun gelip, silahla çöplereateş etmesinin nasıl bir şey olduğuhakkında bir fikriniz var mı?"

Ne cevap verebileceğini bildiğinden,sıradaki sorusunu sormaya kararverdi: "Bay Kartch'a benden bir

mesaj iletebilir misiniz?"

"Şaka mı yapıyorsunuz? Ona iletmekisteyebileceğim tek şey, sivri uçlu birsopa olur."

"Saat kaç gibi evde olur?"

"Herhangi bir saatte, her zaman... Odelinin evinden çıktığını hiçgörmedim."

"Görünürde evinin numarası var mı?"

"Hah! Onun evini tanımak içinnumara gerekmez. Eşi onu terkettiğinde ev bitmemişti - hâlâ dabitmedi. Çevreleyen bir şey yok.

Çimen yok. Ön kapının önünde hiçbasamak yok. Bir kaçık için harikabir ev. Oraya kim girecekse, yanındasilah getirse iyi olur."

Gurney teşekkür edip konuşmayısonlandırdı.

Şimdi ne yapacaktı?

Birçok kişinin hemen hareketegeçmesini sağlamalıydı. İlki ve enönemlisi Sheridan Kline'dı. Ve tabii kiRandy Clamm. BaşkomiserRodriguez ve Jack Hardwick'isöylemeye bile gerek yoktu. Sorun,ilk kimi arayacağıydı. Onların birkaçdakika daha bekleyebileceklerine

karar verdi. Onların yerine, rehberhattından Sotherton,Massachusets'in polis merkezininnumarasını aldı.

İsmi köpek maması markasınıandıran ve şaşkın bir adam olangörevli komiser Kalkan'la konuştu.Gurney, kendisini tanıttıktan sonra,Sotherton'daki Richard Kartchadında bir adamın, New York'taki bircinayet vakasıyla alakalı olduğunu,her an başına bir şey gelebileceğini,telefonu yok gibi göründüğünü, onuuyarabilmeleri için ona bir telefongötürülmesinin ya da onun telefongörüşmesi yapabileceği bir yeregetirilmesinin önemli olduğunu

açıkladı.

"Biz Richie Kartch'ı tanıyoruz," dediKalkan.

"Onunla sorun yaşamış olduğunuzuanlıyorum."

Kalkan cevap vermedi.

"Sabıkası var mı?"

"Kim olduğunuzu söylemiştiniz?"

Gurney ona her şeyi biraz dahaayrıntılı anlattı.

"Ve bu sizin araştırmanızın hangikısmı?"

"Birisi New York'un kırsal kesiminde,diğeri Bronx'ta olmak üzere, ikicinayet aynı şekilde işlendi.Kurbanlar, öldürülmeden öncekatilden bazı şeyler aldılar. Kartch'ıno şeylerden en azından birisinialdığına dair delil bulduk ve bu daonu muhtemel üçüncü hedefyapıyor."

"Bu yüzden Kaçık Richie'nin sizinleiletişime geçmesini istiyorsunuz?"

"Beni tercihen yanındamemurlarınızdan birisi varken, derhalaraması gerekiyor. Onunla telefondagörüştükten sonra, muhtemelen onunifadesini almamız gerekecek - sizin

departmanınız eşliğinde."

"Onun evine mümkün olduğunca hızlıbir şekilde polis arabasıgöndereceğiz. Size ulaşabileceğimbir numara verin."

Gurney, Kline, BCI ve Clamm'le evtelefonundan görüşmek istediği için,adama cep telefonu numarasınıverdi.

Kline ve Ellen Rackoff çıkmışlardı.Telefon başka bir numarayayönlendirilmişti ve altı kez çaldıktansonra, tam Gurney kapatmaküzereyken, açıldı.

" Slimmel."

Gurney BCI toplantısına Kline'labirlikte gelen, savaş suçlususessizliğine bürünmüş bu adamıhatırlıyordu.

"Ben Dave Gurney. Patronunuza birmesajım var."

Cevap gelmedi.

"Orada mısınız?"

"Buradayım."

Gurney, devam etmesi içinalabileceği cevabın en fazla bu

olduğunu anladı. Bu yüzden devametti ve Stimmel'a birinci ve ikincicinayet arasındaki bağlantıyıonaylayan delilden bahsetti; Dermottaracılığıyla yaptığı keşiften,potansiyel üçüncü kurbandan;Sotherton Polisi'nin ona ulaşması içinyaptıklarından bahsetti. "Hepsinianladınız mı?"

" Anladım."

"DA'yı bilgilendirdikten sonra, BCI'agelişmeleri siz mi bildirirsiniz, yoksaRodriguez'le ben mi görüşeyim?"

Kısa bir sessizlik oldu ve Gurneyaksi ve suskun adamın, ikisinin

sonuçlarını hesapladığını anladı.Çoğu polisin içine yerleşmiş kontroltutkusunu bildiğinden, sonunda aldığıcevabı alacağından zaten neredeyseyüzde doksan emindi.

"Biz hallederiz," dedi Stimmel.

BCI'ı aramaktan kurtulan Gurneyiçin, sadece Randy Clamm kalmıştı.

Her zamanki gibi telefona ilkçalışında cevap verdi.

"Clamm."

Ve her zamanki gibi konuşurken, sesiaynı anda üç iş daha yapıyormuş

da, acelesi varmış gibi geliyordu."Aramana sevindim. Ben de tamRudden'ın çek hesabındakiboşlukların üçlü listesini yapıyordum- miktarın yazdığı ama isminyazmadıkları, yazılmış amabozdurulmamış, çek numaralarıyazılmamış olanlar. Tarih sırasıyla,geçmişe doğru gidiyorum."

"Listelerinin birisinde miktarı 289.87dolar olan var mı?"

"Ne? Nereden biliyorsun? 'Yazılmışama bozdurulmamış' çeklerden birtanesi. Sen nasıl oldu da... ?"

"Her zaman istediği miktar."

"Her zaman mı? İkiden fazla mıyanı?"

"Aynı posta kutusuna bir çek dahagönderilmiş. Gönderen kişiye ulaşmasürecindeyiz. Seni arama sebebimbu - çalışmalara hâlâ devamediyoruz. Eğer parçalar birbirineuyarsa, Ruddenların bungalovundabulman gereken mermi, .38 Specialmermisi."

"Üçüncü kişi kim?"

"Richard Kartch, Sotherton, Mass.Görünüşe bakılırsa zor birkarakter..."

"Massachusets mi? Aman Tanrına,adamımız her yerde. Üçüncü kişihâlâ hayatta mı?"

"Birkaç dakika içinde öğreneceğiz.Bölge polisi adamın evine bir arabagönderdi."

"Tamam. Bana ne zaman olursaolsun, söyleyebileceğin ne olursaolsun bekliyorum. Ruddenların evinedelil toplama ekibini göndermekonusunda biraz daha gürültüyapacağım. Seni haberdaredeceğim. Aradığın için teşekkürler,efendim."

"Bol şans. Görüşürüz."

Gurney'in genç dedektife olansaygısı gittikçe artıyordu. Onudinledikçe, duydukları daha çokhoşuna gidiyordu enerji, zekâ,kendini adamışlık. Bir şey daha...İçten ve bozulmamış bir şey. Kalbinedokunan bir şey...

Islandıktan sonra silkelenen birköpek gibi başını salladı ve birkaçderin nefes aldı. Gün, duygusalaçıdan sandığından daha yorucuolmuştu. Ya da babasıyla ilgilirüyasının etkileri onu terk etmemişolabilirdi. Sandalyesinde arkasınayaslandı ve gözlerini kapattı.

Telefon sesini önce saatin alarmı

sanarak uyandı. Kendisini tutulmuşboynunun ağrısıyla çalışmamasasının sandalyesinde buldu.Saatine göre iki saat uyumuştu.Telefonu açıp, boğazını temizledi.

"Gurney."

Hattın diğer ucundaki DA'in sesi,başlangıç çizgisinde bekleyen biratın kişnemesi gibi, kulaklarındapatladı.

"Dave, haberleri şimdi aldım. Tanrım,bu iş büyümeye devam ediyor.Massachusetts'de potansiyel birkurban daha mı var? Bu Sam'in Oğluvakasından sonra en büyük olay

olacak; senin Jason Stunk'ındanbahsetmeme bile gerek yok. Bu çokbüyük! Bunu, medyayla konuşmadanönce senin ağzından duymakistedim: İlk iki kurbanı aynı adamınindirdiğine dair sağlam delilimiz var,değil mi?"

"Delil fazlasıyla bunu öneriyor,efendim."

"Öneriyor?"

"Fazlasıyla öneriyor."

"Daha net olabilir misin?"

"Elimizde parmak izleri yok. DNA

yok. Bana sorarsanız olaylarınkesinlikle bağlantılı olduklarınısöylerim ama aynı kişinin her ikiboğazı da kestiğini kanıtlayanlayız."

"Olasılık yüksek mi?"

"Çok yüksek."

"Senin bu konudaki yargın benim içinyeterli."

Gurney onun, açıkça belli olan bugüven numarasına güldü. SheridanKline’ın herkesinkinden çok kendiyargılarına güvenen türden bir adamolduğunu ve işler tersine gidersebirilerini suçlayabilecek açık kapıyı

her zaman bıraktığını biliyordu.

"Fox Haber'deki arkadaşlarımızlakonuşma vakti geldi, yani budurumda bu gece BCI üsleriylegörüşmem ve ortak bir ifadehazırlamam gerekiyor. Beni süreklihaberdar et, Dave, özellikleMassachusetts'deki durumla ilgili...Her şeyi bilmek istiyorum." Klinetelefonu hoşça kal bile demedenkapattı.

Görünüşe bakılırsa, olayı kamuyapatlatmayı, yüzüklerin efendisiolarak medyayı gaza getirmeyiplanlıyordu. Bronx sorumlusu ya dacinayet cümbüşünün sıçrayabileceği

herhangi bir bölgenin sorumlusu bunuaklına getirmeden, kişisel olarakbunu ilan edecekti. Gurney gelecekbasın konferanslarını düşününce,ağzına pis bir tat gelmiş gibidudaklarını büzdü.

"İyi misin?"

Kendisine bu kadar yakından gelensesle sıçrayarak başını kaldırdı veçalışma odasının kapısındaMadeleine'i gördü.

"Tanrım, sen nasıl... ?"

"Konuşmana kendini öylekaptırmıştın ki, içeri girdiğimi

duymadın."

"Öyle görünüyor." Gözlerinikırpıştırarak, saatine baktı. "Peki,nereye gittin?"

"Çıkarken ne dediğimi hatırlıyormusun?"

"Bana nereye gittiğinisöylemeyeceğini söyledin."

"Sana daha önce iki kez söylemişolduğumu söyledim."

"Tamam, iyi. Şimdi, yapacak bir sürüişim var."

Telefon onun sözlerini destekler gibi,o sırada çaldı.

Arama Sutherton'dandı ama RichardKartch'dan değildi. Gowacki adındabir dedektiftendi.

"Önemli bir durum var," dedi."Buraya ne kadar süredegelebilirsiniz?"

Otuz DokuzuncuBölüm

Seninle BirRandevumuz Var,

Bay 658

Gurney, donuk sesli Mike Gowackiile konuşmasını bitirdiğinde, saatdokuzu çeyrek geçiyordu.Madeleine'i çoktan yatağa girmiş,yastıklarına yaslanmış, kitabımokurken buldu. Savaş ve Barış.Sayfaları arasında ileri geri gidereküç yıldır bu kitabı ve saçma birşekilde, Thoreau'nun Walden'iniokuyordu.

"Bir olay yerine gitmek zorundayım."

Kitaptan başını kaldırıp, meraklı,endişeli ve yalnız olduğunu gösterenbakışlarla baktı. Gurney, onunyalnızca merakını giderebileceğinihissediyordu. "Bir erkek kurbandaha... Boğazı kesilmiş, karda ayakizleri var."

"Ne kadar uzakta?"

"Ne?"

"Ne kadar uzağa gitmekzorundasın?"

"Sotherton, Massachusetts. Belki üçya da dört saat..."

"Öyleyse yarın herhangi bir saatekadar burada olmayacaksın."

Ona sen-kim-olduğunu-sanıyorsun?der gibi gülümseyerek bakıyordu.

Hazırlanmaya başladı. Sonra durduve yatağın kenarına oturdu. "Bugarip bir vaka," dedi. Kafasındakisorular sesine yansımıştı. "Gittikçedaha da garipleşiyor."

Başını salladı ve her nasılsa,sakinleşmiş gibi görünüyordu."Bunun standart bir seri katilolduğunu düşünmüyor musun?"

"Standart tür değil, hayır."

"Kurbanlarla fazla iletişim mikuruyor?"

"Evet. Ve kurbanlar arasında çokfarklılık var - hem kişilikleri hem dekonumları açısından. Tipik serikatiller, oradan oraya; Catskills'tanBronx'un doğusuna oradan daMassachusetts'in ortasına ünlü biryazarı, emekli bir gece bekçisini vehırçın bir kimsesizi kovalamak içinzıplamazlar."

"Ortak bir şeyleri olmalı."

"Hepsinin geçmişinde alkolikhikâyeler var ve katil bu noktayaodaklanmış gibi görünüyor. Ama

başka bir ortak yanları da olmalı -yoksa neden birbirlerinden yüz ellikilometre uzaklıkta kurbanlar seçmezahmetine katlansın ki?"

Sessiz kaldılar. Gurney dalgın birşekilde aralarında duran yorganlaoynadı. Madeleine bir süre ellerikitabının üzerinde, onu izledi.

"Gitsem iyi olur," dedi.

"Dikkatli ol."

"Peki." Vücudu tutulmuş gibi ağırağır kalktı. "Sabah görüşürüz."

Madeleine, Gurney'in asla kelimelere

dökemeyeceği bir ifadeyle yüzünebaktı. İyi mi, kötü mü bilmiyordu amabu bakışı iyi biliyordu. Bununeredeyse göğsünün üzerinde,somut bir dokunuş gibi hissetti.

Massachusetts'den çıktığında saatgece yarısını çoktan geçmişti. Paralıotoban ve Turnpike'ı geçipSotherton'un terk edilmiş gibigörünen ana caddesine geldiğindesaat bir buçuktu. Ön dakika sonrapolis arabalarının toplanmış olduğu,Quarry Caddesi'ndeki yere geldi.Arabalardan birisinin sireniyanıyordu. Gurney araba-sim onun

yanına çekti. Arabasından çıkarken,sireni açık arabadan öfkeli görünenüniformalı bir polis çıktı.

"Bekle. Nereye gittiğini sanıyorsun?"Yalnızca sinirli değil aynı zamandabitkin görünüyordu.

"Adım Gurney - DedektifGowacki'yle görüşmek için geldim."

"Ne hakkında?"

"Beni bekliyor."

"Ne hakkında?"

Gurney bu adamın tavrının geçirdiği

uzun günden mi yoksa kabakişiliğinden mi kaynaklandığını meraketti. İnsanın doğasından gelen kabatavırlara karşı pek az toleransıvardı.

"Buraya gelmemi istemesihakkında... Kimlik mi istiyorsun?"

Polis, fenerini açıp Gurney'in yüzünetuttu. "Kim olduğunu söyleyeceksin?"

"Gurney, bölge sorumlusununofisinden, özel dedektif."

"Zaten böyle söylememiş miydin?"

Gurney hiçbir yakınlık belirtisi

göstermeden gülümsedi."Gowacki'ye geldiğimi söyleyecekmisin?"

Son bir muhalif duraksamadan sonraadam döndü ve eve doğru çıkanaraba yolunu yürüdü. Burası,işlerinin ortasında olan olay yeriinceleme ekibi için, ark ışıklarıylaaydınlatılmıştı. Davet edilmemiş olanGurney, adamı takip etti.

Yol eve doğru yaklaştıkça, soladoğru dönüyor, tümsekleşiyor veaçıklıkta iki arabanın sığacağı ancako sırada bir arabanın bulunduğu evingirişindeki garaja varıyordu. Gurneyönce garaj kapılarının açık olduğunu

düşündü; sonra kapı olmadığınıanladı. Araba yolunu kaplayan birbuçuk santimetrelik kar, garajda dadevam ediyordu. Polis şeridiylekapatılmış kapıya vardıklarında,polis girişte durup bağırdı: "Mike!"

Cevap yoktu. Polis gerçektenyeterince çaba göstermiş amabaşarısız olmuş ve yapacak başkabir şey yokmuş gibi omuz silkti.Bunun üzerine, evin arkasındakiavludan yorgun bir ses duyuldu."Arkadayım."

Gurney, beklemeden polis şeridininetrafından, o tarafa doğru yürümeyebaşladı.

"Şeridin dışında durduğundan eminol." Polisin uyarısı, aksi bir köpeğinhavlaması gibi yüzüne çarptı.

Evin arka köşesini döndükten veışıkların altındaki alanı gördüktensonra, bunun tam olarak beklediği"avlu" olmadığını gördü. Ev gibi,burası dayarım yamalak, köhne birgörünüme sahipti. İri yarı, saçlarıazalmış bir adam, arka kapınınönünde, yapımı tamamlanmamışbasamakların üzerinde durmaktaydı.Adam, evi sumak çalılarının olduğuyerden ayıran iki dönümlük alandagöz gezdiriyordu. Yerin yüzeyi,doldurulduktan sonra hiçdüzeltilmemiş gibi pürüzlüydü. İnce

ağaç dallan oraya buraya atılmış vegriye dönüşmüştü. Evin kenarıkısmen çevrelenmiş, kontrplakkaplamanın üzerindeki nemli, plastikçitler eskimişti. Her şey, yapımaşamasında değil de, yapımaşamasında yarım bırakılmış gibigörünüyordu.

İri yarı adamın gözleri Gurney'inüzerinde durdu ve bir süre onuinceledikten sonra sordu,"Catskills'ten gelen adam sizmisiniz?"

"Evet."

"Şeridin yanından dört metre daha

ilerleyin, altından geçin ve bu tarafa,arka kapıya dolanın. Evden arabayoluna doğru giden ayak izlerinedokunmadığınızdan emin olun."

Sağlam vücutlu dedektifin zekâsıylailgili sağlam hiçbir yönününolmadığını düşündü Gurney. Başınısalladı. Şimdi zeki olma sırasıondaydı.

"Bu ayak izleri sizi rahatsız etti mi?"

"Biraz," dedi Gowacki. "Tam olarakayak izleri değil aslında. Daha çok,cesedin ayak izlerine göre duruşşekli... Bilmediğim bir şey mibiliyorsunuz?"

"Ayak izlerinin yönü tersine çevrilse,cesedin durduğu yer daha mımantıklı olurdu?"

"Yönü tersine... Bir dakika... Evet,lanet olsun, harika mantık!" GözleriniGurney'e dikti. "Burada ne haltlauğraşıyoruz böyle?"

"Öncelikle, geçtiğimiz hafta üç kişiyi -bizim bildiğimiz üç kişiyi - öldürmüşbirisiyle uğraşıyoruz. Planlı vemükemmeliyetçi... Ardında birçokdelil bırakıyor ancak yalnızca bizimgörmemizi istediği delilleri... Sonderece zeki, muhtemelen iyi eğitimlive büyük ihtimalle polisten,kurbanlarından ettiğinden daha çok

nefret ediyor. Bu arada, ceset hâlâburada mı?"

Gowacki, Gurney'in cevabını aklınakaydediyormuş gibi duruyordu.Sonunda, "Evet, ceset burada... Onusizin görmenizi istedim. Diğer ikivakayla ilgili bildiklerinizdoğrultusunda, söylemekistedikleriniz olabilir diye düşündüm.Bakmaya hazır mısınız?"

Evin arka kapısı, döşenecekboruların yalnızca yeri belirlenmiş,çamaşır odası olması amaçlanmışgibi görünen ama bitmemiş, fakatiçinde ne çamaşır makinesi ne deçamaşır askısı olan bir odaya

açılıyordu. İzole maddesinin üzerindealçı bile yoktu. Aydınlatma için,tavandaki kirişe tutturulmuş beyaz,ucuz görünümlü bir aparata takılmışcılız ışık kullanılıyordu.

Kör, soğuk bir havası olan ışığınaltında ceset sırtüstü yatıyordu.Yarısı çamaşır odası olmasıamaçlanmış odada, yarısı mutfaktaduracak şekilde, bu iki odayı ayırangirişte duruyordu.

"Daha yakından bakabilir miyim?"diye sordu Gurney yüzünü ekşiterek.

"Bu yüzden buradasınız."

Yakından bakınca boğazdaki birdenfazla yaradan akmış, mutfakzeminine ve ucuz eşya satan birdükkândan alınmış gibi durankahvaltı masasının altına kadargitmiş, pıhtılaşmış kam gördü.Kurbanın yüzü öfke doluydu fakatgeniş, sert suratın üzerine yerleşmişöfke belirtisi çizgiler, hayatı boyuncayüzünde oluşmuş izlerdi ve cinayetanıyla ilgili bir şey ifade etmiyordu.

"Mutsuz görünen bir adam," dediGurney.

"Zaten zavallı orospu çocuğununtekiydi."

"Sanırım geçmişte Bay Kartch'labazı sorunlar yaşadınız."

"Sorun dışında bir şey yaşamadık.Her lanet olası yönüyle gereksizişler." Gowacki cesede, kanlı, vahşisonu onun için yetersiz bir cezaolmuş gibi baktı. "Her kasabanınbelalı tipleri vardır - sinirli sarhoşlar,komşuları sinirlendirmek içinyaşadığı yeri çöplüğe çevirenpislikler, eski karıları için korumaemri çıkan ucubeler, köpeklerininbütün gece havlamasına izin verensersemler, annelerin, çocuklarının birmetre yakınında görmekistemedikleri garip tipler... Burada,Sotherton'da bütün bu bok-kafalar

tek bir adamda toplanmış - RichieKarch."

"Ne adammış!"

"Meraktan soruyorum ama diğer ikikurban da böyle insanlar mıydı?"

"İlki bunun tam tersiydi. İkincisihakkında henüz kişisel bilgilereulaşmış değilim ama bunun dışındaher şey olabileceğini düşünüyorum."Gurney yerde yatan ve ölümünde deyaşamında olduğu kadar çirkin olangözlerini tavana dikmiş surata baktı.

"Dünyayı bokkafalılardantemizlemeye çalışan bir seri katille

karşı karşıya olabileceğimizidüşündüm de... Her neyse, seninkardaki ayak izleri hakkındakiyorumuna dönersek - geri gerigiderse daha mantıklı olacağını nasılbildiniz?"

"İlk cinayette de öyleydi."

Gowacki ilgiyle baktı. "Bu cesedinpozisyonu arka kapıdan girmiş birsaldırganla uyumlu. Fakat ayak izleriön kapıdan girdiğini ve arka kapıdançıktığını gösteriyor. Anlamsız."

"Mutfağa bir göz atabilir miyim?"

"Buyurun. Fotoğrafçı, tıbbi inceleme

sorumlusu, kan-iz-doku ekibi burayagirdiler. Yalnızca hiçbir şeyi yerindenoynatmayın. Hâlâ kişisel eşyalarınıinceliyoruz."

"Tıbbi inceleme sorumlusu barutyanıklarıyla ilgili bir şey söyledi mi?"

"Barut yanıkları mı? Yaralar bıçakkesikleri olduğunu gösteriyor."

"O kanlı yaranın içinde bir yerlerdekurşun yarası olduğundanşüpheleniyorum."

"Benim kaçırdığım bir şey migördünüz?"

"Buzdolabının üzerindeki tavandaküçük, yuvarlak bir delik görüyorum.Sizinkiler bununla ilgili bir yorumyaptılar mı?"

Gowacki, Gurney'in bakışlarını takipetti. "Siz neler söylüyorsunuz?"

"Bu Kartch denen adam, öncevurulmuş sonra kesilmiş olabilir."

"Ve ayak izleri tersine gidiyor."

"Açıklığa kavuşturmama izin verin.Katilin arka kapıdan girdiğini,Richie'yi boğazından vurduğunu,Richie'nin yere düştüğünü dahasonra katilin onu lanet bir biftek

doğrar gibi, boğazının bir düzineyerinden kestiğini mi söylüyorsunuz?"

"Bu Peony'de gerçekleşen şey."

"Ama ayak izleri..."

"Ayak izleri bota, ikinci bir tabantersine yapıştırılarak yapılabilir.Böylece kişi gerçekte arka kapıdangirip, ön kapıdan çıkmışken, öntaraftan gelmiş, arka taraftan çıkmışgibi görünür."

"Lanet olsun, bu saçmalık! Bu adamne halt oynuyor?"

"Tam olarak doğru kelime bu..."

"Ne?"

"Oynuyor. Lanet olası bir oyunoynuyor ve bunu üçüncü yapışı.'Yalnızca yanılmıyorsunuz, yanılırkenbir de kıçlarınız ters dönük duruyor.Size delil üzerine delil bırakıyorumama siz yine de beniyakalayamıyorsunuz. İşte siz böylelanet olası, işe yaramaz polislersiniz.'Bize her olay yerinde gönderdiğimesaj bu..."

Gowacki Gurney'i yavaşça,söylediklerinideğerlendiriyormuşçasına süzdü."Nasıl bir adam olduğunu net birşekilde görebiliyorsunuz."

Gurney mutfak tezgâhının üzerindeduran bir kâğıt yığınına uzanarak,gülümsedi. "Biraz aşırıya kaçtığımımı söylemek istiyorsunuz?"

"Bence hayır. Sotherton'da pekcinayet vakası gerçekleşmez. Olsabile ki belki beş senede bir olur,bunlar sebepleri olan cinayetlerdir.Genelde beyzbol sopaları ya dabarların otopark alanlarındakilevyelerle işlenmiştir. Planlı bir şeyyoktur. Kesinlikle böyle oyunlaryoktur."

Gurney anlayışla gülümsedi. Onungördüğünden çok daha fazlakarmaşa görmüştü.

Gurney'in dikkatle incelediği kâğıtyığınını işaret ederek, "Çoğu çöp,"dedi Gowacki. Gurney, tam ona hakverecekti ki, ücretsiz gazetelerin,ilanların, silah dergilerinin, ajansreklamlarının, askeriyeden kalankatalogların altında, açma yeriyırtılmış boş bir zarf buldu. RichardKartch'a gönderilmişti. El yazısı çokgüzeldi. Mürekkep kırmızıydı.

"Bir şey mi buldunuz?" diye sorduGowacki.

"Bunu delil çantasına koymakisteyebilirsiniz," dedi Gurney zarfıköşesinden tutup, tezgâhın temiz biryerine koyarak. "Katilimiz

kurbanlarıyla iletişime geçmeyiseviyor."

Gurney ve Gowacki dışarıdan gelensese döndüler. Mutfağın diğertarafında, kapı girişinde iri, genç biradam duruyordu.

"Yatağının yanında duran masadakiporno dergilerin altında, üzerinekırmızı mürekkeple yazılmış üç zarfdaha var."

"Sanırım yukarıya çıkıp bir gözatmalıyım," dedi Gowacki birmerdiveni çıkmak için bile iki keredüşünen hantal bir adamınisteksizliğiyle. "Bobby, New York,

Dataware Bölgesi'nden DedektifGurney."

"Bob Muffit," dedi genç adam gerginbir şekilde gözlerini yerde yatancesetten kaçırarak, elini Gurney'euzatırken.

Üst katta evin geri kalanı gibi,yapımı tamamlanmamışgörünüyordu. Burada dört tane kapıvardı. Muffit sağ taraftaki odayagirdi. Yapılmış yerleri bile, enkazgörünümündeydi. Gurney, halının kirliçamaşır ve boş bira şişeleri olmayankısmında, kurumuş kusmuk lekelerigördü. İçerideki hava ekşi, pisti.Perdeler kapalıydı. Işık, tavanın

ortasında, duran ve yalnızca biriyanan, üçlü bir lambadan geliyordu.

Gowacki, dağınık yatağın yatımdakimasaya yöneldi. Bir yığın pornoderginin yanında, üzeri kırmızımürekkeple yazılı üç zarf ve onlarınyanında bir kişisel çek vardı.Gowacki hiçbir şeye doğrudandokunmuyordu ama dört kâğıdı,Seksi Kurabiye isimli bir dergininüzerine koyup, dergiyi tepsi gibikullandı.

"Aşağı inelim ve burada ne varmışbir bakalım," dedi.

Üç adam aşağı indi ve Gowacki

zarflarla çeki kahvaltı masasınınüzerine koydu. Gömleğinden birkalem ve cımbız çıkarıp, zarflarınyırtık kapaklarım kaldırdı veiçlerinde ne varsa çıkardı. Üç zarfıniçinden Mellery'e gelen şiirlerinaynıları çıktı. Kusursuz el yazılarıbile aynıydı.

Gurney'in gözüne ilk takılan dizelerşunlardı: "Aldıklarını geri vereceksin/ Vermiş olduklarını aldığın zaman...Seninle bir randevumuz var / Bay658. "

Ama dikkatini en uzun süre çekenise, çek olmuştu. " X. Arybdis'egönderilmiş ve "R. Kartch" tarafından

imzalanmıştı.

Gregory Dermott tarafından gerigönderilmiş ve bozdurulmamış çekolduğu açıktı. Mellery'nin veRudden’in gönderdikleri miktarınaynısıydı - 289.87 dolar. Çekin solüst köşesindeki adres kısmında "R.Kartch, 349 Quarry Caddesi,Sotherton, Mass. 01055” yazıyordu.

R. Kartch. Bu isimde Gurney'irahatsız eden bir şeyler vardı.

Belki de ölmüş bir insanın yazılıduran ismine baktığında hissettiğigarip duygu yüzündendi. Sankiisimde yaşam nefesini kaybetmiş,

küçülmüş, onu ayakta tutan dallarkesilmiş gibi gelirdi ona. Ölümükabullenmek, hatta varlığının seniartık pek etkilemediğini düşünmek,bunun mesleğinin bir parçası olmasıgarip, diye düşündü. Sonra, biradamın huzursuz, küçülmüş ismiilginç bir şekilde rahatsız ediciolabiliyor. İnsan ne kadar görmezdengelirse gelsin, ölüm kendini farkettirmenin bir yolunu buluyor.Hislerinin arasına, bodrum dairesinesızan su gibi sızıyor.

Belki bu yüzden R. Kartch ismi onurahatsız etmişti. Yoksa başka birnedeni mi vardı?

Kırkıncı Bölüm

Karanlıktan GelenSilah Sesi

Mark Mellery. Albert Rudden.Richard Kartch. Üç adam. Hedefalınmış, psikolojik olarak işkencegörmüş, vurulmuş ve defalarcabüyük bir güçle, neredeyse başlankopana dek boğazlan kesilmişti. Ayrıayrı ya da birlikte, böylesine vahşibir intikama neden olacak neyapmışlardı?

Ya da bu bir intikam mıydı? Ya daRodriguez'in bir keresinde önerdiğigibi, mesajlarla verilen intikamhavası, daha farklı bir sebebisaklamak için kullanılan bir ekrankoruyucu muydu?

Her şey hâlâ mümkündü.

Gurney, Wallnut Crossing'e dönmekiçin yola çıktığında neredeyse şafaksöküyordu. Havada kar kokusuvardı. Derin yorgunluğu vezayıflığıyla ayakta durmayaçalışırken, gerginleşti. Düşünceler veresimler aklında sırasız ve mantıksızbir şekilde dolanıyordu.

Gözünün önüne gelen resimlerdenbirisi de, ölü adamın çekininüzerindeki R. Kartch yazısıydı veaklına bir türlü gelmeyen, biryerlerde saklı anıların altında birşeyler gizleniyordu, iyi olmayan birşeyler. Sönük bir yıldız gibi doğrudan

bakınca görünmüyordu ama onuaramayı bırakıp çevresiyleilgilendiğinde aniden ortayaçıkabilirdi.

Olayın diğer yönlerine odaklanmayaçalıştı ama beyni belli bir düzendedüşünmeyi reddediyordu. Gözününönüne Kartch'ın köhne masanınaltına yayılmış, mutfak zeminindekiyarı kurumuş pıhtılaşmış kanınınoluşturduğu göl geliyordu.

Dikkatini önündeki yola verip,gözünün önündeki görüntüdenkurtulmaya çabaladı ancak görüntüyerini, Mark Mellery'nin beton avluyabenzer şekilde yayılmış kan gölüne

bıraktı. Ardından Muskokasandalyesinde oturan Mellery'nin önedoğru eğilmiş korunma, yardımisteyen görüntüsü.

Öne doğru eğilen, isteyen...

Gurney, gözyaşlarını güçlükletutuyordu.

Biraz dinlenmek için arabasını sağaçekti. Küçük park alanında yalnızcabir araba daha vardı ve parkedilmişten çok, terk edilmiş gibigörünüyordu. Yüzü yanıyor, elleriüşüyordu. Hissettiği korku değil,çaresizlikti.

Bitkinlik ona göre başarısızlığınınsebebiydi - işiyle ilgili aldığıövgülerle, acısı daha da artanbaşarısızlık. Bu düşüncelerin, yorgunbeyninin oynadığı bir oyun olduğunudüşününce, inandırıcılıkları azaldı.En azından deliller aynıydı. Birdedektif olarak, Mark Melleryolayında başarısız olmuştu. Bir eşolarak, Karen konusunda başarısızolmuştu ve şimdi de Madeleinekonusunda başarısızdı. Bir babaolarak, Danny konusunda başarısızolmuştu, şimdi de Kyle konusundabaşarısızdı.

Beyni sınıra dayanmıştı ve on beşdakika daha kendisini parçaladıktan

sonra, durdu. Kısa, dinlendirici biruykuya daldı.

Bunun ne kadar sürdüğünden emindeğildi ama muhtemelen bir saattendaha kısa bir süre sonra uyandı.Duygusal karmaşa geçmiş, yerinisakin bir berraklığa bırakmıştı.Boynu tutulmuştu ama bu ödenmesigereken bir bedel gibiydi.

Şimdi kafasında yer açıldığından,aklına Wycherly'deki posta kutusugizemi geldi. İki hipotez de hiçbirşekilde tatmin edici görünmüyordu:Yani, kurbanlar yanlışlıkla hatalıposta kutusuna yönlendirilmişlerdi(katilin ayrıntılara gösterdiği özeni

düşününce bu olası görünmüyordu).Ya da posta kutusu numarasıdoğruydu ama bir terslik olmuştu vehepsi Dermott'un eline geçmiş veDermott, katil onları bulup kendiyöntemleriyle yok etmeden önce,masum bir şekilde geri göndermişti.

Ama şimdi Gurney'in aklına üçüncübir açıklama geldi. Diyelim ki, postakutusu numarası doğruydu ve hiçbiryanlışlık olmamıştı. Diyelim ki,çekleri istemekteki amaç onlarıbozdurmak değil, başka bir şeydi.Diyelim ki, katil posta kutusunuaçabildi, çekleri alıp kopyalarını aldıve Dermott onları bulmadan önceyeniden zarflarına koyup, yerine

bıraktı.

Eğer bu yeni senaryo gerçeğe dahayakınsa - eğer katil gerçektenDermott'un posta kutusunukullanıyorsa - bu önünde ilginç bir yoldaha açıyordu. Gurney’in katilledoğrudan iletişime geçmesimümkün olabilirdi. Tamamen birvarsayım olmasına rağmen, içinedüştüğü kargaşa ve can sıkıntısınarağmen, bu düşünce onu öyleheyecanlandırmıştı ki, arabayıçalıştırıp saatte seksen kilometrehızla gittiğini fark edene dek, bunudefalarca düşündü.

Madeleine çıkmıştı. Cüzdanını ve

anahtarını kahvaltı masasına koyduve masada duran notu aldı.Madeleine'in her zamanki hızlı, temizel yazısıyla yazılmış ve her zamankigibi kısa ve özdü: "Sabah 9yogasına gidiyorum. Fırtınadanönce dönerim. 5 mesaj. Balık pisibalığı (Flounder) mıydı?

Ne fırtınası?

Ne balığı?

Çalışma odasına gidip, notta sözügeçen beş mesajı dinlemek istiyordufakat ondan önce çok acil yapmasıgereken başka bir şey vardı. Katiledoğrudan mesaj gönderebileceği,

bunu Dermott'un posta kutusuyoluyla yapabileceği düşüncesi, bunuyapması için onu tetikliyordu.

Senaryosunun zayıf olduğunu,varsayımlar üzerine kuruluvarsayımlara dayandığınıgörebiliyordu ama çok çekicigörünüyordu. Araştırmanın sinirbozuculuğu ve kaydettikleri her türlügelişmenin, katilin isteğidoğrultusunda olması düşüncesininrahatsız ediciliği yerine bir şeyyapma şansı, çekiciydi. Dürtüsel vemantıksız da olsa, düşmanınarkasına saklandığı duvarın dibinebir bomba fırlatma fikri,dayanılmazdı.

Gerçekten mesajlarını dinlemesigerekiyordu. Acil, önemli bir şeyolabilirdi. Ama aklına bir cümle geldi- unutmak istemediği, uyumlu, katileyazacağı yazı için harika bir girişcümlesi... Heyecanla, Madeleine'inmasada bıraktığı kalemi ve notdefterini aldı. On beş dakika sonra,güzel, şık bir el yazısıyla yazdığısekiz satırlık şiiri okudu.

Yaptıklarını nasıl yaptığınıgördüm

Ters ayak izlerinden,sessiz silaha kadar

düğümü çözdüm

Başlatmış olduğun oyun,yakında bitecek,

Boğazın ölü bir adamınarkadaşı tarafındankesilecek

Güneşten kaç, kardankaç ancak

Gece, gündüz kaçacakbir yer kalmayacak

Önce onun acı ölümünehizmet edeceğim

Sonra da katilinicehennemegöndereceğim.

Tatmin olmuş bir şekilde, kâğıdınüzerindeki parmak izlerini temizledi.Kendisini bunu yaptığı için gariphissetti - gizli, entrikalı - ama buduyguyu bir kenara itip bir zarf bulduve üzerine Dermott'un Wycherly,Connecticut'taki posta kutusununnumarasını ve X. Arybdis'in adınıyazdı.

Kırk Birinci Bölüm

Gerçek DünyayaDönüş

Gurney postaneye inip, asılpostacı Baxter'ın yerine haftada ikigün çalışan Rhonda'ya zarfı sonanda yetiştirdi. Evin avlusunageldiğinde, nadiren yaptığı dürtüselhamlelerden hemen sonra olduğugibi, heyecan yerini içini kemiren birpişmanlığa bırakıyordu.

Dinlemesi gereken beş mesajıolduğunu hatırladı.

Birincisi Ithaca'daki galeridendi. Kötübir şey yok, haberler iyi ama hemengörüşmemiz gerekiyor. Bu akşamaltıya kadar galeride olacağım ya dabeni daha sonra evden arayabilirsin."

İkincisi Randy Clamm'dendi ve sesiheyecanlı geliyordu.

"Cep telefonunuza ulaşmaya çalıştımama kapalı gibi görünüyordu.Rudden’in evinde bazı mektuplarbulduk ve sizin de benzer olupolmadıklarına bakmanız için,mektupları görmenizi istiyorum.Eşinin görmesini istemediği bazışiirler alıyormuş. Bunları aletçantasının en altına saklamış. Banabir numara verin, size faksgöndereceğim. Teşekkürler."

Üçüncüsü BCI'daki JackHardwick'tendi ve kendini beğenmiştavrıyla cinnet geçiriyor gibiydi.

"Merhaba Sherlock, adamımızınsilahını birkaç kez daha kullandığınınhaberlerini aldık. Eski dostuna birhaber veremeyecek kadarmeşguldün herhalde. Bir saniyeliğineBay Sherlock Lanet Gurney'in, basitJack Hardwick'i aramayacak kadarbasite aldığı gibi delice birdüşünceye kapıldım. Ama tabii kisen böyle bir adam değilsin, değilmi? Ne kadar ayıp ediyorum! Sanakızmadığımı göstermek ve yarın içinplanlanan bir toplantı olduğunu habervermek için arıyorum. Mellery davasıhakkında BCI'ın süreç raporusunulacak. Ayrıca içerikte Bronx veSotherton'daki son olayların

araştırmayı ne yönde etkileyeceğikonusu da var. Başkomiser Rod butoplantı zırvalığına başkanlıkedecek. DA davetli ve dolayısıylaseni de davet edecektir. Sadeceönceden bilmek isteyeceğinidüşündüm. Her şeyden önce,arkadaşlar ne içindir?"

Dördüncü mesaj beklendiği üzereKline'dandı. Özellikle 'davetkâr'değildi. Sesindeki enerji yeriniendişeye bırakmıştı.

"Gurney, telefonuna ne halt oluyor?Sana önce doğrudan, sonra daSotherton Polisi'nden ulaşmayaçalıştık. Bana Sotherton'dan iki

buçuk saat önce ayrıldığınısöylediler. Aynı zamanda bana, aynıkişi tarafından işlenmiş üçüncücinayetle uğraştıklarını da söylediler.Bu önemli bir gelişme, değil mi?Bana haber vermen gereken birgelişme değil mi? Acilenkonuşmamız gerekiyor. Kararlaralınmalı ve en ufak bilgiyi bilepaylaşman gerekiyor. Yarın öğlenBCI toplantısı var. Çok önemli.Mesajı alır almaz beni ara!"

Son mesaj Mike Gowacki'dendi.

"Sadece haberdar etmek istedim,mutfakta göstermiş olduğunuzdelikten bir mermi çıkardık.

Söylediğiniz gibi bir .38. Siz gittiktensonra ufak bir şey daha bulduk.Başka kırmızı mürekkepli aşkmektubu var mı diye posta kutusunuarıyorduk ve ölü bir balık bulduk.Posta kutusunda. Bize olayda geçenölü bir balıktan söz etmemiştiniz.Bunun bir anlamı varsa lütfen banabildirin. Ben psikolog değilim amakatilimizin kesinlikle bir deli olduğunusöyleyebilirim. Şimdilik bu kadar...Biraz uyumak için eve dönüyorum."

Balık mı?

Madeleine'in notuna yeniden bakmakiçin mutfağa, kahvaltı masasınadöndü.

"Sabah 9 yogasına gidiyorum.Fırtınadan önce dönerim. 5 mesaj.Balık pisi balığı mıydı? "

Bunu neden sormuştu? Büfeninyanındaki eski duvar saatine baktı.Dokuz otuz. Sabahın daha erkensaatleri gibi görünüyor, güneşinsoluk ışıkları Fransız kapılarınınüzerinde gri gibi görünüyordu.Fırtınadan önce dönerim. Bunabenzer bir hava vardı. Muhtemelenkar yağacaktı, neyse ki soğuk biryağmur değil. Öyleyse saat onotuzda, eğer hava için endişelenipdaha erken çıkarsa belki de ondaevde olacaktı. O zaman ona pisi

balığının ne demek olduğunusorabilirdi. Madeleine evhamlı birisideğildi, ama kaygan yollardanhoşlanmazdı.

Aramalara geri dönmek için çalışmaodasına giderken bir anda sarsıldı.İlk cinayetin yeri Peony kasabasıydıve katil ikinci kurbanın yanınaşakayık bırakmıştı. İkinci cinayetinyeri Bronx'taki Flounder Beachbölgesiydi ve bu da Madeleine'inüçüncü olay yerine katilin balıkbırakacağını tahmin etmesinisağlamıştı. Oldukça zekice birtahmindi ve kesinlikle haklıydı.

İlk aramasını Sotherton'a yaptı.

Masa başındaki komiser onuGowacki'ye sesli mesaj bırakmasıiçin yönlendirdi. İki isteği vardı:balığın pisi balığı olduğununonaylanması ve Kartch'ın veMellery'nin duvarındakiyle aynıkurşunu bulduklarınıonaylayabilmeleri için balistikfotoğrafları... İki konuda da şüphesiyoktu ama emin olmak önemliydi.

Ardından Kline'ı aradı.

Kline o sabah mahkemedeydi. EllenRackoff DA'in şikâyetlerini tekrarladı,ona ulaşmakta güçlük çektikleri veGurney'in bilgileri onlarla paylaşmakonusunda başarısız olduğuyla ilgili

olarak Gurney'i azarladı. Ertesiöğlen yapılacak BCI toplantısınıkaçırmamasını söyledi. Ama bukonuşmaya bile erotik bir ses tonukatmayı başardı. Gurney uykusuzlukyüzünden deliriyor muyum, diyedüşündü.

Randy Clamm'i arayıp haber verdiğiiçin teşekkür etti ve Rudden’inmektuplarını fakslaması için DA'inofis numarasını verdi; Rodriguez'ede bir kopyasının ulaşması için BCInumarasını ekledi. Ardından onaRichard Kartch olayını anlattı ve pisibalığı bağlantısından ve üç vakadada alkol unsurunun olduğundanbahsetti.

Sonya’nın telefonuna gelince, bubiraz daha bekleyebilirdi. Hardwick'iaraması da çok acil değildi. Aklıertesi günkü BCI toplantısına gitti.Oraya can atarak gitmeyecekti -hatta bundan çok uzaktı. Geneldetoplantılardan nefret ederdi. Kafasıher zaman yalnızken daha iyiçalışırdı. Grup halinde düşünmek,odayı terk etmek istemesine yolaçıyordu. Fevri bir şekilde fırlattığışiir bombası özellikle toplantıkonusunda huzursuzlanmasına sebepoluyordu. Sır saklamayı sevmezdi.

Kafasında üç vakanın anahtarnoktalarını organize etmek, endestekli hipotezi kurmak ve test

etmek için çalışma odasınınköşesindeki deri sandalyeyegömüldü. Ama uykusuz kalmış beyni,buna izin vermiyordu. Gözlerinikapattı ve düşünceler beynindenuçuştu. Orada ne kadaroturduğundan emin değildi amagözlerini açtığında, yoğun bir şekildeyağan kar etrafı beyaza boyamayabaşlamıştı. Sessizlikte, yoldan gelenbir arabanın yaklaşan sesini duydu.Sandalyesinden kalktı ve mutfağagitti. Pencereye gittiğindeMadeleine'in arabasının yoldan,ambarın arkasına döndüğünü gördü.Muhtemelen posta kutularınabakacaktı. Bir dakika sonra telefon

çaldı. Mutfak tezgâhının üzerindekitelefonu açtı.

"Orada olmana sevindim. Postacınıngelip gelmediğini gördün mü?"

"Madeleine?"

"Posta kutusunun yanındayım. Birposta göndermem gerekiyor amaadam geldiyse, kasabaya gidiporadan atacağım."

"Bugün Rhonda vardı ve bir süreönce geldi."

"Lanet olsun. Tamam, sorun değil,bunu sonra hallederim."

Araba yavaşça ambarın arkasındançıktı evin önündeki bahçeye girdi.Gurney'in yüzündeki farklı ifadeyigördü.

"Ne haber?"

Aklına onun posta kutusununyanındayken gelmiş bir şeyidüşünüyordu ve kadın montuyla,ayakkabılarını çıkarana kadar onacevap vermedi.

"Sanırım bir şeyi fark ettim."

"Güzel!" Gülümsedi ve saçlarındakikarları temizleyerek anlatmasınıbekledi.

"Sayı gizemi - İkincisi... Bunu nasılyaptığını biliyorum - ya da nasılyapmış olabileceğini."

"İkincisi mi?"

"On dokuz sayısının olduğu,Mellery'nin kaydettiği... Sanamektubu göstermiştim.

"Hatırlıyorum."

"Katil Mellery'den aklında bir sayıtutmasını ve sayıyı fısıldamasınıistemişti."

"Neden fısıldamasını istemişti? Buarada saat yanlış," dedi, kafasını

kaldırıp duvar saatine bakarak.

Gurney ona dik dik baktı.

"Sanırım numarayı fısıldamasınınsebebi, basit bir şekilde 'Bana sayıyısöyle' demesinden daha çok, olayaonu gerçekten uzaklaştıracak birgizem katmaktı."

"Anlamadım."

"Katil Mellery'nin hangi sayıyıtutacağını bilmiyordu. Bunubilmesinin tek yolu, ona sormaktı.Sadece biraz daha gizem katarakyapmaya çalıştı."

"Ama katilin Mellery'nin postakutusuna daha önceden bırakmışolduğu notta sayı yazmıyor muydu?"

"Evet ve hayır. Evet, sayı Mellery'ninbirkaç dakika sonra posta kutusundabulduğu notta yazıyordu. Hayır,çünkü mektup posta kutusunaönceden bırakılmamıştı. Hattaçıktıyı almamıştı bile."

"Kafamı karıştırdın."

"Farz et ki katilin dizüstübilgisayarına bağlı küçük bir yazıcısıvar ve belge önünde açık ama içindeMellery'nin tahmin ettiği sayıyazmıyor. Ve farz et ki, katil karanlık

yolda, Mellery'nin enstitüye gidenyoldaki posta kutusunun yanında,arabasında oturuyordu. Ceptelefonundan Mellery'i aradı - tıpkıaz önce senin beni posta kutumuzunyanından aradığın gibi - ondan birsayı tutmasını istedi ve sonra'fısıldamasını' istedi. Mellery sayıyısöyler söylemez, katil sayıyı yazdıve yazdır tuşuna bastı. Yarım dakikasonra, mektubu bir zarfa koydu,posta kutusuna attı ve arabasıylauzaklaştı ve olağanüstü bir akılokuma yeteneği varmış izlenimiyarattı."

"Çok zekice," dedi Madeleine.

"Benimki mi, onunki mi?"

"Görünüşe bakılırsa ikinizinki dc..."

"Bence bu mantıklı... Bu trafikseslerini kaydetmesini de açıklıyor.Sessiz, kırsal bir alanda değil dc,başka bir yerdeymiş izlenimi vermekiçin..."

"Trafik gürültüsü mü?"

"Kaydedilmiş trafik gürültüsü...BCI'daki zeki laboratuar uzmanıMellery'nin kaydettiği konuşmayı birses analizi programıyla inceledi.Katilin sesinin arkasında iki tane arkaplan sesi olduğunu fark etti - bir

araba motoru ve trafik. Motor ilkkatmandaydı -yani ses gerçektenkatilin konuştuğu ortamdan geliyordu - ama trafik sesi ikinci katmandaydı,yani gerçek konuşmanın arkasındankaydettiği bir sesi oynatmış. Baştaanlamsız gelmişti."

"Şimdi anlamsız gelmiyor," dediMadeleine, "olayı çözdüğüne göre.Çok iyi."

Vakayla uğraşırken yaptığıyorumların çoğunun altında yatanalaycı ses tonunu arar gibi, gözlerinebaktı ama bundan eser yoktu. Onugerçekten, hayranlıkladeğerlendirmişti.

"Yani gerçekten," dedi onunşüphesini sezmiş gibi. "Çoketkilendim.

Aklında garip bir acıyla birlikte,geçmiş canlandı: evliliklerinin ilkyıllarında ona bu şekilde ne kadarsık bakardı, böyle korkunç derecedezeki bir kadının onayını aldığında nekadar sevinirdi, aralarındaki bağ nekadar paha biçilmezdi! Şimdiyeniden gözlerinde en azından bunadair harika bir ışık görmüştü.Ardından Madeleine penceredendışarıya baktı ve dışarıdan gelensönük ışık yüzünü kararttı. Boğazınıtemizledi.

"Bu arada, yeni bir çatı temizleyicisialdık mı? Bu geceden önce üç ya dadört metre kar birikeceğindenbahsediyorlar ve ben üst kattakidolabın içinde akıntı görmekistemiyorum."

"Üç ya da dört metre mi?"

Ambarda eski bir çatı temizleyicisiolduğunu hatırladı, belki de bantlatamir edilebilirdi.

Madeleine hafifçe iç çektikten sonramerdivenlere yöneldi. "Ben dolabıboşaltacağım."

Gurney'in aklına söyleyecek mantıklı

bir şey gelmedi. Tezgâhın üzerindeçalan telefon, onu mantıksız bir şeysöylemekten kurtarmıştı. Üçüncüçalışında açtı. "Gurney."

"Dedektif Gurney, ben GregoryDermott." Ses kibardı amaürkmüştü.

"Evet, Bay Dermott?"

"Bir şey oldu. Gerekli kişilere haberverdiğimden emin olmak istiyorum."

"Oldu mu?"

"Garip bir mektup aldım. Banabahsettiğiniz kurbanlara gönderilen

mektuplarla bağlantılı olabilir. Sizeokuyabilir miyim?"

"Öncelikle bana nasıl aldığınızısöyleyin."

"Alma şeklim içinde yazan şeydendaha rahatsız edici. Tanrım, tüylerimürperiyor. Penceremin dış tarafınayapıştırılmıştı - her sabahkahvaltımı yaptığım küçük masanınyanındaki pencereye... Bunun nedemek olduğunu anlıyor musunuz?"

"Ne?"

"Oradaydı, tam orada durup evimedokundu, ben uyurken on beş metre

uzağımdaydı demek oluyor. Budurum çok ürkütücü..."

"Ne demek istiyorsunuz, nepenceresine yapıştırması?"

"Her sabah oturduğum yerdekipencere. Bir yanlışlık yok -benimnerede kahvaltı yaptığımı biliyor vebu da beni izlediği anlamına geliyor."

"Polisi aradınız mı?"

"Sizi şu anda bu yüzden arıyorum."

"Yerel polisi kastettim."

"Anladım. Evet, onları aradım - ama

bu durumu ciddiye almıyorlar. Sizdenyardımcı olabilecek bir telefonetmenizi bekliyorum. Bunu benim içinyapabilir misiniz?"

"Bana notta ne yazdığını söyleyebilirmisiniz?"

"Bir saniye. Burada... Sadece ikisatır. Kırmızı mürekkeple yazılmış.'Tek gelin, birlikte gelin. / Şimdi bütünaptallar ölecek."

"Bunu polise okudunuz mu?"

"Evet. Onlara bunun iki cinayetleilgisi olabileceğinden bahsettim vegörüşmem için yarın sabah bir

dedektif göndereceklerini söylediler.Acil olduğunu düşünmediler."

Gurney ona artık üç cinayetinolduğunu söylemenin iyi ve kötüyanlarını tarttı ama sonunda bununkorkudan başka bir şeyvermeyeceğine karar verdi. ZatenDermott yeterince korkmuş gibiydi...

"Mesajın sizin için bir anlamı varmı?"

"Anlamı mı?" Dermott'un sesindepanik vardı. "Ne söylüyorsa o.Birisinin öleceğim söylüyor. Şimdi,diyor. Ve bu mesaj bana gönderiliyor.Bunun anlamı bu, Tanrı aşkına! Sizin

derdiniz nedir? Bir şeyle ilgilenmekiçin kaç tane daha ölü bedengerekiyor?"

"Sakin olmaya çalışın. Konuştuğunuzpolis memurunun adını biliyormusunuz?"

Kırk İkinci Bölüm

Baş Aşağı

Gurney, Wycherly PolisDepartmanı'ndaki Yüzbaşı John Nar-do ile görüşmesini bitirdiğinde,Gregory Dermott'un en azındangeçici olarak, başkomiserin kararmakadar korunması için bir memurunöğleden sonra gönderileceğinin,adam isteksiz de olsa, garantisinialmıştı.

Bu arada kar yağışı, şiddetli birtipiye dönüşmüştü. Gurney yaklaşıkotuz saattir uyanıktı ve uyumasıgerektiğini biliyordu fakat bir kahveiçip, kendisini biraz daha zorlamayakarar verdi. Yukarıdaki Madeleine'edc isteyip istemediğini sormak için

seslendi. Ne cevap vereceğinibilmesi gerekmesine rağmen, tekheceli sesin ne dediğini anlayamadı.Tekrar sordu. Bu kez "Hayır!" sesiyüksek ve açıktı - gerektiğindendaha yüksek ve daha açık, diyedüşündü Gurney.

Kar, onun üzerinde her zamankisakinleştirici etkisini göstermiyordu.Vakadaki olaylar çok çabukbirikiyordu. Katile ulaşması umuduylaWycherly'deki posta kutusunagönderdiği şairane mektupkonusunda hata yaptığınıhissetmeye başlıyordu. Ona birdereceye kadar araştırma yetkisiverilmişti ama bu yetki böylesi-ne

'yaratıcı' müdahaleleri kapsamıyorolabilirdi. Kahvesinin hazır olmasınıbeklerken, gözleriyle görmüş gibisomut bir şekilde canlandırabildiğipisi balığı da dahil, Sotherton olayyerindeki görüntüler, Dermott'unpenceresindeki notun düşüncesiyleyarışıyor, kendilerine yer açmayaçalışıyorlardı. Tek gelin, birliktegelin. / Şimdi bütün aptallar ölecek.

Duygusal bataklığından çıkmak içinbir yol aradı. Çatlak çatıyı tamiredebilir ya da 'on dokuz' olayına,olayın nereye gidebileceğini görmekiçin daha yakından göz atabilirdi.İkincisini seçti.

Olayın düşündüğü gibi yapıldığınıfarz ederse, ne sonuçlarçıkarılabilirdi? Katilin zeki, yaratıcı,baskı altında sakin, sadist oyunlarıseven birisi olduğunu mu?Kurbanlarına çaresiz olduklarınıhissettirme takıntısı olan bir kontrolmanyağı olduğunu mu?Yukarıdakilerin hepsi zaten açıktı.Açık olmayan şey tüm bunlarıyaparken, neden böyle bir yolizlediğiydi. 'On dokuz' numarasıylailgili olan şey, bunun bir numaraolduğuydu. Bu numaranın amacı ise,katilin kurban hakkında hiç sorusormadan, onu çok iyi tanıdığıizlenimini vermekti.

Tanrım!

Mellery'e gönderilen ikinci şiirdekicümle neydi?

Gurney mutfaktan çalışma odasınakoşar adımlarla gidip, vakadosyasını eline aldı ve karıştırmayabaşladı. İşte buradaydı! O gün ikincikez, gerçeğin bir parçasınadokunmanın gerginliğini hissetti.

Biliyorum nedüşündüğünü,

Ne zaman uyuduğunu,

Nereye gittiğini,

Nereye gideceğini.

Madeleine o gece yatakta otururkenne demişti? Dün gece miydi yoksaondan önceki mi? Mesajların garipbir şekilde özele inmediğini - içlerindesomut bir gerçek, isim, yer, elletutulur hiçbir gerçek olmadığını mı?

Gurney heyecanla bilmecenin önemliparçalarını yerleştirdiğini hissetti.Merkezde duran parça, baş aşağıtutmakta olduğu parçaydı. Katilinkurbanlarını yakından tanıdığı,

geçmişlerini bildiği düşüncesinin birdüzmece olduğunu şimdi anlamıştı.Gurney yeniden notların, Mellery'nintelefon görüşmesinin ve diğerdelillerin olduğu dosyayı inceledi amakatilin, onlar hakkında, isimleri veadresleri dışında herhangi özel birbilgiye sahip olduğuna dair en ufakbir işaret göremedi. Sadece hepsiningeçmişte çok fazla içtiklerinibiliyormuş gibi görünüyordu amahiçbir ayrıntı yoktu - bir olay, insan,mekân, zaman. Her şey, katilin onlarhakkında aslında hiçbir şeybilmediğini fakat hepsini yakındantanıdığı izlenimini vermeye çalıştığınıdestekliyordu.

Bu aklına yeni bir soru getirdi. Nedenyabancıları öldürsün? Eğer alkolsorunu olan herkese karşı hastalıklıbir nefret duyuyorsa, neden (RandyClamm'in Bronx'tayken Gurney'esöylediği gibi) en yakın AAtoplantısına bir bomba atmamıştı?

Yorgunluk aklını ve bedeninizorlarken, düşünceler beynindeyeniden dönmeye başladı.Yorgunlukla birlikte, kendinden şüphehissi de içine yerleşmişti. Sayınumarasının nasıl yapıldığınıanlamanın sevinci yerini, bunu dahaönce anlamış olması gerektiğinidüşünerek kendini eleştirmeyebıraktı - ardından bu varsayımının

da çıkmaz bir sokağa varacağıkorkusu başladı.

"Şimdi ne oldu?"

Madeleine, dolabı boşaltırkendağılmış saçlarıyla ve elinde kabarıkbir çöp poşetiyle, çalışma odasınıngirişinde duruyordu.

"Hiçbir şey."

Ona sana inanmıyorum bakışı atıp,poşeti kapıya bıraktı. "Bu eşyalarsenin dolabının yanında duruyordu."

Gurney gözlerini poşete" dikti.

Madeleine üst kata geri döndü.

Rüzgâr, tamir gerektiren penceredeince ince ıslık çalmaya başladı.Kahretsin... Onu tamir etmeyidüşünmüştü. Rüzgâr bu açıdan nezaman esse...

Telefon çaldı.

Arayan, Sotherton'dan Gowacki'ydi.

"Evet, doğrusunu istersen, pisibalığıymış," dedi merhaba biledemeden. "Sen bunu nasıl bildin?"

Balık hakkındaki tahminindoğrulanması, Gurney'in ruhunu

içinde olduğu bitkinlik halindençıkarıverdi. Başından beri kendisinirahatsız eden bir konuyla ilgili olarak,Jack Hardwick'i arayacak enerjiyibulmuştu. Hardwick'in numarasınıtuşlarken, üçüncü şiiri dosyasındançıkardı.

Yaptıklarımı yapıyorum

Ne para, ne de eğlenceiçin

Yalnızca borçlarınödenmesi için,

Düzeltilmesi gerekenlerindüzeltilmesi için.

Boyanmış bir gül kadar

Kırmızı kan için

Her insan bilir ki

Ne ekerse onu biçecektir.

Her zamanki gibi, BC1 dedektifikendisinin söyledikleriyle ilgilenip onacevap vermeden önce, uzundakikalar süren bir dizi küfrekatlanmak zorunda kaldı. Ardından

Hardwick, kendisinden beklenecekbir cevap verdi.

"Şiirde kullanılan geçmiş zamanın,dostunu indirmeden önce başkakelleler uçurduğunu gösterdiğini misöylüyorsun?"

"Görünürdeki anlam bu," dediGurney, "bu yazıldığı sırada bizimbildiğimiz üç kurban da hayattaolduğuna göre.

"Peki, benden ne yapmamıistiyorsun?"

"Benzer olayların olup olmadığınınaraştırılması için MO'yu, yani

araştırma ekibini harekete geçirmekiyi fikir olabilir."

"Modus Operandinin ne kadarayrıntıya inmesini istersin?"Hardwick'in cilveli ses tonu, Latincekelimeyle dalga geçtiğinigösteriyordu. Onun yabancı dillerikomik bulan, milliyetçi tavrı, Gurney'ikızdırıyordu.

"Sana bağlı. Bence boğazdakikesikler anahtar nokta."

"Hımm. Bu soruşturmanınPennsylvania, New York,Connecticut, Rhode Adası,Massachusetts hatta belki de New

Hampshire ve Vermont'a uzanmasıgerektiğini mi düşünüyorsun?"

"Bilmiyorum, Jack. Sen karar ver."

"Zaman dilimi?"

"Son beş yıl? Sen nasıl istersen."

"Son beş yıl en iyisi." Sesi bununkötü bir fikir olduğunu ima edergibiydi. "Başkomiser Rod ilediğerlerini haberdar edecek misin?"

"Yarın mı? Tabii ki, toplantıdaolacağım."

Bir an sessizlik oldu. "Bu lanet olası

delinin bunu bir süredir yaptığını mıdüşünüyorsun?"

"Olasılık var gibi görünüyor, değilmi?"

Bir sessizlik daha yaşandı. "Yeni birbilgi edindin mi?"

Gurney ona olanların bir özetinigeçti, yorumunu yaptı ve sonunda birşey önerdi. "Mellery'nin on beş seneönce rehabilitasyon merkezindekaldığını biliyorum. Bir suçu ya daolayı var mı diye kontrol etmekisteyebilirsin - alkolle bağlantılıherhangi bir şey. Albert Rudden veRichard Karteli için de bunu

yapabilirsin. Rudden ve Kartch’ınolaylarına bakan dedektifler onlarınbiyografisi üzerinde çalışıyorlar.Bağlantılı bir şeyler bulmuşolabilirler. Bunları yapmışken,Gregory Dermott'un geçmişini debiraz kurcalaman fena olmaz. Bubelaya bir şekilde bulaştı. Katil birsebepten onun Wycherly'deki postakutusunu seçti ve şimdi Dermott'u datehdit ediyor."

"Ne yapıyor?"

Gurney Dermott'un penceresineyapıştırılan "Tek gelin, birlikte gelin./ Şimdi bütün aptallar ölecek" yazannottan ve Yüzbaşı Nardo'yla

görüşmesinden bahsetti.

"Geçmişle ilgili araştırmalardan neçıkacağını düşünüyorsun?"

"Üç gerçeği açıklığa kavuşturacakbir şey. Öncelikle, katil kurbanlarınalkolik geçmişlerine odaklanmışdurumda. İkincisi, onları kişiselolarak tanıdığına dair hiçbir delil yok.Üçüncüsü, coğrafi olarak birbirineçok uzak konumda kurbanlar seçmiş.Bu da onları seçmiş olmasında aşınalkol tüketiminden başka bir etkendaha olduğunu, onları birbirine, katileve muhtemelen Dermott'a bağlayanbir şey daha olduğunu gösteriyor."

"Bu bir gerçeklik mi?"

"Yarın görüşürüz, Jack."

Kırk Üçüncü Bölüm

Madeleine

Ertesi gün çok çabuk geldi.Gurney, Hardwick'le görüşmesindensonra ayakkabılarını çıkarıp,çalışma odasındaki koltuğauzanmıştı. Öğleden sonra ve geceboyunca derin bir şekilde, deliksizuyumuştu. Uyandığında sabaholmuştu.

Ayağa kalkıp gerindi ve penceredendışarı baktı. Güneş, vadinin doğutarafındaki kahverengi dağlarınarasından yükseliyordu ve güneşinkonumundan, saatin sabah 7civarında olduğunu tahmin etti. BCItoplantısı için 10:30'da çıkmasıyeterliydi. Gökyüzü masmavi, kar,

içerisinde cam parçaları varmış gibiparıldıyordu. Manzaranın güzelliği veverdiği huzur, anı basitleştiren vegüzelleştiren taze kahve kokusuylabirleşiyordu. Uzun uykusu dinlendiriciolmuştu. Ertelemiş olduğu telefongörüşmelerini yapmaya hazırdı -Sonya ve Kyle'a yapacağı aramalar- ama ikisinin de hâlâ uykuda olduğudüşüncesiyle durdu. Sonya’nın yüzügözünün önüne geldi ve birkaçsaniye bunu düşünerek uzandı.Ardından mutfağa gitti ve aramalarıdokuzdan sonra yapmaya kararverdi.

Madeleine her dışarıya çıktığındaolduğu gibi, evde sessiz bir hava

hakimdi. Tezgâhın üzerinde, evdeolmadığını onaylayan bir not buldu:"Şafak. Güneş doğmak üzere.İnanılmaz güzel. Carlson tepesinedoğru kar yürüyüşü yapıyorum.Kahve hazır. M. " Banyoya gidip,ellerini ve yüzünü yıkadı, dişlerinifırçaladı. Saçlarını tararken,Madeleine'in arkasından gitme fikrigeldi aklına. Doğmakta olan gündenbahsettiğine göre son on dakikadaya da o civarda çıkmış olmasıgerekiyordu. Kayak kros ile gidiponun kar ayakkabılarının izlerini takipederse, yaklaşık yirmi dakika içindeona ulaşırdı.

Kotunun üzerine, kayak pantolonlarıve kayak ayakkabılarını giyip,üzerine kaim, yün bir süveter geçirdive kayak aletlerini alıp, arka kapıdanotuz santim uzunluğundaki karınarasında ilerlemeye başladı. Dağlar,uzun vadi manzarası ve onunönündeki küçük tepeler yaklaşık birbuçuk kilometre uzaklıktaydı ve evinarkasından başlayan, hafif eğimli birpatikadan oraya ulaşılabiliyordu.Yazları, dağınık ahududu çalılarıyüzünden buradan geçilemiyordufakat sonbaharın sonlarında ve kışaylarında dikenli çalılar azalıyordu.

Bir aile, soğuk havada yükselen tekses olan acı dolu bağırma çağırma

sesleriyle yüz metre kadar ileridengeçti ve geride derin bir sessizlikkaldı.

Gurney, çalıların arasından,Carlson'ın tepedeki çiftliğinevardığında, Madeleine'i gördü.Madeleine, yaklaşık on beş metreötede bir taşın üzerine oturmuş, ufukçizgisinin berisinde görünen ikiyerleşim yeri ve yaşam belirtisi birdolambaçlı yoldan ibaret manzarayabakıyordu. Gurney, onun bu durgunhali karşısında şaşkınlıkla olduğuyerde durdu. Öylesine... Öylesine...Tam anlamıyla kimsesiz görünüyorduki ... Tamamen kendi dünyasınadalmıştı. Gurney'e, onun geçiş izninin

olmadığı bir bölgede gezindiğininsinyalini verir gibiydi.

İkazsız ve kelimelerle ifadeedilmeyecek bir duyguyla birlikte, bugörüntü onun yüreğini parçalamıştı.

Tanrım, yine sinirleri mi bozuluyordu?Gözleri, bu hafta üçüncü kezyaşlarla dolmuştu. Yutkundu vegözlerini sildi. Sersemlemişti vebirkaç adım öteye ilerleyip kendisinegelmeye çalıştı.

Belki bu hareketi, belki de kurukarda kayak takımlarının çıkardığıses yüzünden, Madeleine onadöndü. Kendisine yaklaşmağım

izledi. Hafiften gülümsedi fakatkonuşmadı. Gurney, o kendisinebakarken bedeninden öte, ruhunu dagörebiliyormuş gibi garip bir hissekapıldı - garipti, çünkü "ruh" kelimesianlamlandırabildiği bir kelime değildi,hatta daha önce hiç kullanmamışolduğu bir terimdi. Onun yanına, taşaoturup, tepelerin, vadinin olduğumanzaraya boş boş, görmedenbaktı. Madeleine onun kollarını alıp,kendi kollarına sardı.

Gurney, yüzüne dikkatle baktı.Gördüklerini, kelimelerle ifadeedemezdi. Karla kaplı manzaranıngörkemi yüzüne yansımış veyüzünün görkemi, karla kaplı

manzaraya yansımıştı adeta.

Bir süre sonra - Gurney ne kadar buşekilde kaldıklarından emin değildi -eve giden dolambaçlı yolda birlikteyürümeye başladılar.

Yarı yola geldiklerinde, "Nedüşünüyorsun?" diye sordu Gurney.

"Bir şey düşünmüyorum.Bakıyorum."

"Neye?”'

"Mavi gökyüzü ve beyaz kara."

Eve dönüp, mutfağa girene kadar

konuşmadı Gurney.

"Bana yaptığın kahveyi içmedim,"dedi.

"Yenisini yapayım."

Buzdolabından kahve tanecikleri dolubir poşeti çıkarıp, birazım elektrikliöğütücüye atarken, Gurney onuizledi.

Madeleine, parmağı makinenindüğmesi üzerinde, "Evet?" dedimeraklı bakışlarla.

"Hiç," dedi Gurney. "Sadeceizliyorum."

Madeleine düğmeye bastı. Küçükmakine gürültüyle çalışmaya başladıve kahve tanecikleri küçüldükçe,gürültü de azaldı. Tekrar Gurney'inyüzüne baktı.

Gurney, bir şeyler söyleme ihtiyacınagirip, "Dolaplara bir bakayım," dedi.

Merdivenlerden çıktı fakat dolaplaravarmadan pencerenin önünde durdu.Önünde uzanan araziye, ötesindekiağaçlık alana ve tepeye baktı.Gözünün önüne, Madeleine'in yalnızbaşına kayanın üzerinde huzurlaotururkenki hali geldi. İfadeedemediği duygular yeniden içinikapladı ve canı acıdı. Bu acıyı

tanımlamaya çalıştı.

Kayboluş. Kopma. Yalnızlık.

Her biri duygunun başka bir boyutunuanlatıyordu ve hepsi doğruydu.

On yedi yaşlarında panik atakhastalığı yüzünden gittiği terapistona bu rahatsızlığının sebebinin,babasına karşı derinden hissettiğinefret olduğunu ve babasına karşıbilinçdışı hissettiği duyguların içindesaklı kalan güce ve olumsuzduygulara yol açtığını söylemişti. Buterapist ona hayatın amacı olduğunudüşündüğü şeyi söylemişti.

"Hayatın amacı diğer insanlaraelimizden geldiği kadaryaklaşmaktır." Bunu öylesine düz birşekilde, kamyonların ulaşım amaçlıkullanıldığından bahsedercesinesöylemişti.

Başka bir konuda, aynı ses tonuylabundan çıkardığı sonucu dilegetirmişti: "Yalnız bir hayat, boşageçen bir hayattır."

On yedi yaşındayken, adamın nedemek istediğinden eminolamamıştı. Derin bir manası var gibigörünüyor ancak bu derinliktegizlenen bir karanlık buluyor ve tümbunlara bir anlam veremiyordu. Bunu

kırk yedi yaşında da tam olarakçözemiyordu - en azındankamyonların ulaşım için var olduğukadar açık bir şekilde anlamıyordu.

Dolaplara bakmayı unutup, mutfağageri döndü. Karanlık koridordangeçtikten sonra, mutfak çok aydınlıkgelmişti. Bulutsuz gökyüzünde,ağaçların tepesine tırmanmış güneşdoğrudan kuzeydoğuya bakankapıların üstüne vuruyordu. Kar kaplıavlu, adeta ayna görevi görüyororadan yansıyan ışık odanın karanlıkköşelerini aydınlatıyordu.

"Kahven hazır," dedi Madeleine.Şömineye doğru, elinde

buruşturulmuş bir gazete parçası veodunla yürüdü. "Işık o kadar büyülüki... Tıpkı müzik gibi..."

Gurney gülümseyerek başını salladı.Bazen onun doğadan ve doğanınayrıntılarından büyülenme yeteneğinikıskanıyordu. Merakla neden böylebir kadının, böylesine heyecan dolu,böylesine doğaya ve dünyaya aşık,nesnelerin görkemiyle bu kadar ilgilibir kadının bu kadar planlı vemantığıyla yaşayan bir dedektifleevlendiğini düşündü. Renksizmesleğini bir gün bir kenara iteceğinimi düşünmüştü? Kırlarla dolu biremeklilik fantezisinde farklı bir insanadönüşeceği hayaline mi kapılmıştı?

Kendi annesi babası kadar garipolmasalar da, garip bir çiftolduklarını düşündü. Sanatsaleğilimleri ve süslü hobileri olan bukadın - küçük heykelcikler, suluboyaresimler ve origami yapmayı severdi- melankolik tavrı ancak alaycısözlerle süslenen, dikkati her zamanbaşka bir yerde, tutkuları her zamansaklı olan ve eve dönüşünden çok,sabahları işe gitmek için çıkmasıylaGurney'i mutlu eden babasıylaevlenmişti. Kendi huzur arayışı içindaima giden bir adamla...

"Toplantın için ne zaman çıkmangerekiyor?" diye sordu Madeleine.Gurney'in aklından geçenlere karşı

olağanüstü duyarlı bir tavrı vardı.

Kırk DördüncüBölüm

Son Tartışmalar

Deja vu.

Giriş prosedürleri öncekiyle aynıydı.Binanın giriş bölümü -ironik birşekilde düşmanı geri püskürtmekiçin tasarlanmış - bir morg kadartemiz ama daha az huzurluydu.Güvenlik kabininde başka birgardiyan vardı fakat ışıklandırmaonun da yüzüne, önceki gardiyan gibikimyasal tedavi solgunluğu yaymıştı.Ve önceki gibi, Gurney'e,klostrofobik toplantı odasına kadareşlik eden jöleli saçlı, sevimsizdedektif Blatt'ti.

Gurney'in hatırladığından farksız

olan, yalnızca daha eski görünentoplantı odasına ondan önce girdi.Halıda daha önce fark etmemişolduğu lekeler vardı. Yamuk duransaat, duvar için fazla küçüktü ve onikiyi gösteriyordu. Gurney herzamanki gibi tam vaktinde gelmişti vebu onun için bir gerginlik konusundanziyade, alışkanlıktı. Vaktinden önceya da; sonra gelmek onu rahatsızediyordu.

Blatt masanın etrafındakisandalyelerden birisine oturdu. Wiggve Hardwick çoktan gelmiş, birönceki toplantıdaki yerlerinialmışlardı. Köşedeki kahvetermosunun yanında, gergin ifadeli

bir kadın dikilmekteydi ve herkimibekliyorsa, Gurney'le birlikte içerigirmediği için mutsuz görünüyordu.Sigourney Weaver'a öyle benziyorduki, Gurney bu benzerlik için bilinçli birçaba harcayıp harcamadığım meraketti.

Dikdörtgen masanın merkezine enyakın duran üç sandalye, önceki gibieğilmişti. Gurney kahve termosunayönelirken, Hardwick pis pissırıtıyordu.

"Birinci sınıf Dedektif Gurney, sizebir sorum var."

"Merhaba Jack."

"Daha doğrusu, sana bir cevabımvar. Bakalım sorunun ne olduğunutahmin edebilecek misin? 'Boston'dameslekten atılmış bir rahip.' Büyüködülü kazanmak için tek yapmangereken, soruyu tahmin etmek."

Gurney cevap vermek yerine birkahve fincanı aldı, temiz olmadığınıfark edip yerine koydu, ardındanİkinciyi ve üçüncüyü de bırakıp, ilkkupayı geri aldı.

Sigourney ayağım yere vurarak ritimtutarken bir yandan sabırsızlandığınıgösterir gibi Rolex saatinebakıyordu.

Gurney, teslim olmuş bir şekilde kirlikupasını, temiz olmasını umduğukahveyle doldururken, "Merhaba,ben Dave Gurney," dedi.

Çift attığı zarın üzerine hızla birhamle yapar gibi, "Ben Dr.Holdenfield," dedi. "Sheridan yoldamı?"

Sesindeki bir gariplik dikkatiniçekmişti. Ayrıca "Holdenfield" isminibir yerden hatırlıyordu.

DA ve doktor arasında ne tür birbağlantı olabileceğini merak ederek,"Bilmiyorum," dedi. "Eğer sormamdasakınca yoksa ne doktorusunuz?"

"Adli psikolog," dedi ilgisizce yüzünedeğil de, kapıya bakarak.

Hardwick, odanın boyutuna göreoldukça yüksek bir sesle, "Dediğimgibi Dedektif, eğer cevap Boston'dameslekten atılmış bir rahipse, sorunedir?" dedi.

Gurney gözlerini kapattı. "Tanrıaşkına Jack, neden doğrudansöylemiyorsun?"

Hardwick yüzünü tat alamamış gibiburuşturdu. "O zaman iki kezanlatmak zorunda kalırım - bir sanabir de komiteye." Başıyla çevrilmişsandalyeleri işaret etti.

Doktor yeniden saatine baktı. Wiggdizüstü bilgisayarının tuşlarınabasarak, bilgisayar ekranında her neoluyorsa ona bakıyordu. Blattsıkılmış görünüyordu. Kapı açıldı veKline endişeli bir şekilde içeri girdi.Arkasından Rodriguez elinde kocabir dosyayla ve yüzünde herzamankinden daha sinirli bir ifadeyleve Stimmel karamsar bir kurbağagibi göründü. Oturduktan sonra,Rodriguez Kline'a bir şeysorarcasına baktı.

Ardından dudaklarım sıkıpincelterek, bakışlarını Gurney'eçevirdi.

"Trajik bir gelişme oldu. Bildirilenleregöre, senin ısrarın üzerine GregoryDermott'un evine gönderilmiş birConnecticut polis memuruöldürüldü."

Odadaki herkes hoşnut olmamış,meraklı gözlerle Gurney'e baktı.

İçine bomba gibi düşen endişeyerağmen, sakince, "Nasıl?" diyesordu.

"Arkadaşınla aynı şekilde..." Sesindehuysuz ve imalı bir hava vardı ancakGurney buna karşılık vermemeyitercih etti.

"Sheridan, burada ne halt oluyor?"Doktorun sesi öylesine düşmanca birUzaylı Sigourney havasında çıkmıştıki, Gurney bunu kasten yaptığınıdüşündü.

"Becca! Pardon, seni görmemiştim.Biraz panik haldeyiz. Son dakikakarışıklığı. Görünüşe göre başka bircinayet daha..." Rodriguez'e döndü."Connecticut'daki polis olayıyla ilgilibilgileri vermeye ne dersin?"Kulaklarının birinde su varmışçasınaani bir hareket yaptı. "Hayatımdakarşılaştığım en lanet olası vaka!"

Rodriguez "Evet, en lanet," diyeonayladı dosyasını açarak.

"Bu sabah Connecticut Wycherly'denkomiser John Nardo'dan saat on biryirmi beşte bir telefon geldi. Bizim,Mark Mellery vakasında postakutusu kullanılan adam olarakbildiğimiz Gregory Dermott'unmülkünde işlenmiş bir cinayetle ilgiliolarak arıyordu. Dermott'a, özelDedektif David Gurney'in ısrarıüzerine geçici olarak korumaverilmişti. Bu sabah saat sekizde.

Kline elini kaldırdı. "Bir saniye, Rod.Becca, Dave'le tanıştın mı?"

"Evet."

Soğuk, kısa onay kelimesi, daha

fazla açıklamadan kurtulmak içinağzından çıkmıştı ancak Kline yinede devam etti.

"İkinizin konuşacak çok şeyi var. Buişteki en doğru profil çıkarmageçmişiyle bilinen psikolog veNYPT'nin tarihinde en çok cinayetfaili tutuklamasıyla ünlü dedektif..."

Bu övgü dolu sözler herkesi rahatsızetmişti. Ama aynı zamandaHoldenfield’ın Gurney'e ilk kez ilgiylebakmasını sağlamıştı. Profesyonelprofilcilere hayranlık duymasa da,Gurney ismin neden tamdık geldiğinio an anlamıştı.

Kline, görünüşe bakılırsa iki yıldızıyüceltmeye devam etmeyekararlıydı. "Becca onların aklınıokuyor, Gurney onların izini sürüyor -Yamyam Noel Baba, Jason Strunk,Fare Peter ismi her neyse..."

Doktor gözlerini hafifçe açarakGurney'e döndü. "Piggert? O seninvakan mıydı?"

Gurney başını salladı.

"Oldukça meşhur bir tutuklamahikâyesi," dedi belli belirsiz birhayranlıkla.

Gurney, hafifçe, zoraki gülümsedi.

Wycherly'deki olay - gönderdiğikışkırtıcı şiirin polis memurununölümüyle ilgisinin olup olmadığısorusu - beynini kemiriyordu.

Kline aniden, bölünmenin sebebibaşkomiser gibi, "Devam et, Rod,"dedi.

"Bu sabah saat sekizde GregoryDermott, Wychery postanesine gittive Memur Garry Sissek ona eşliketmekteydi. Dermott'un söylediğinegöre saat sekiz otuzda eve döndülerve o saatte kahve ve tost yapıp,gelen mesajlarını kontrol etmeyekoyuldu. Bu esnada memur Sissekmülkün etrafını kolaçan etmek ve

çevresinde güvenliğinsağlandığından emin olmak için, evindışında dolaşıyordu. Saat dokuzdaDermott memur Sissek'i aramayaçıktı ve arka kapının önündecesedini buldu. 911'i aradı. İlkmüdahale ekibi olay yerini korumaaltına aldı ve cesedin üzerine, arkakapıya yapıştırılmış bir not buldular."

"Diğerleri gibi kurşun ve birden fazlakesik mi?" diye sordu Holdenfield.

"Kesikler onaylandı fakat kurşunlailgili net bir bilgi henüz gelmedi."

"Peki ya not?"

Rodriguez dosyasının içindeki faksıokudu. "Nereden geldim? / Nereyegittim? / Kaç kişi ölecek / Bilmiyormusunuz?"

"Aynı saçmalık," dedi Kline. "Nedüşünüyorsun, Becca?"

"Süreç hızlanıyor olabilir."

"Süreç mi?"

"Şu ana kadar her şey dikkatliceplanlanmıştı - kurban seçimleri,notlar, hepsi... Ama bu farklı,planlanmıştan çok, anlık bir tepki."

Rodriguez şüphelenmiş

görünüyordu. "Aynı kesme ritüeli,aynı türden bir not."

"Ama bu planlanmamış bir kurban.Görünüşe bakılırsa sizin BayDermott asıl hedefti ama o sıradaönüne çıktığı için, onun yerine bupolis memuru öldürülmüş."

"Ama not..."

"Not olay yerine Dermott'uncesedinin üzerine konmak içingetirilmiş olabilir, tabii her şeyyolunda gitseydi. Ya da o an değişenşartlar sonucu, o sırada yazılmışolabilir. Yalnızca dört satırdanoluşuyor olması önemli. Diğerleri

sekiz satır değil miydi?" Onaylamasıiçin Gurney'e döndü.

Hâlâ suçluluk duygusuylaboğuşmakta olan Gurney başımsalladı ve içinde bulunduğu anadönmeye çalıştı. "Dr. Hornfield'ekatılıyorum. Her zaman yazdığı sekizsatırlık şiirlere ters düşen dörtsatırlık şiiri düşünmemiştim amamantıklı görünüyor. Ayrıca eklemekisterim ki, bu diğerleri gibi planlanmışolamaz ama buna rağmen katilinpolis düşmanı olması unsuru enazından bu cinayeti ve başkomiserinsözünü ettiği ritüeli açıklayabilir."

"Becca sürecin hızlanmasıyla ilgili bir

şey söyledi," dedi Kline. "Zatengerçekleşmiş dört cinayetimiz var.Bu daha fazla olacağı anlamına mıgeliyor?"

"Hatta beş."

Tüm gözler Hardwick'e çevrildi.

Başkomiser yumruğunu kaldırıp, herisimde bir parmağını açarakkonuştu: "Mellery. Rudden. Kartch.Memur Sissek. Dört eder."

"Rahip Michael McGrath'le beşeder," dedi Hardwick.

"Kim?" Soru aynı anda üç kişi

tarafından aynı anda farklı tonlarda;Kline (heyecanlı), Başkomiser (sinirli)ve Blatt (şaşkın) tarafındansorulmuştu.

"Beş yıl önce, Boston bölgesinde birrahibin yetkileri, kendisine yardımcıolan birkaç çocukla ilgili bir iddiayüzünden elinden alınmış.Piskoposla bir anlaşma yapmış,uygunsuz davranışının sebebinialkoliklik olarak göstermiş ve uzunsüre rehabilitasyon merkezindekaldıktan sonra gözden kaybolmuş.Hikâye bu kadar."

"Bundan yalnızca Boston bölgesindemi vardı?" dedi Blatt küçümser bir

tavırla. "Bütün lanet yerler çocuklarıbeceren tiplerle kaynıyordu."

Hardwick onu dikkate almadı. "Birsene önce McGrath dairesinde ölübulunana dek hikâye bu kadardı.Boğazında çok sayıda kesik izivarmış. Bedenine, intikam mesajıyazan bir not yapıştırılmış. Kırmızımürekkeple yazılmış, sekiz satırlıkbir şiir."

Rodriguez'in yüzü kızarıyordu."Bundan ne kadardır haberdarsın?"

Hardwick saatine baktı. "Yarımsaattir."

"Ne?"

"Dün Özel Dedektif Gurney benden,Mellery vakasının benzerleri içinMO'lardan kuzeydoğu eyaletlerindebir araştırma istememi rica etti. Busabah bir sonuç elde ettik - rahmetliPapaz McGrath."

"Bu cinayet yüzünden tutuklanan yada dava açılan kimse var mı?" diyesordu Kline.

"Hayır. Boston'daki cinayetle ilgiliolarak görüştüğüm adam bana böylesöylemedi ama ben vakaya öncelikvermedikleri izlenimine kapıldım."

"Bu ne demek oluyor?" Başkomiseröfkelenmişti.

Hardwick omuz silkti. "Eski bir ibnekendisini doğratıp geberiyor ve katilcesedin yanına, onun geçmişgünahlarına üstü kapalı göndermeleryapan bir not bırakıyor. İntikamalmaya kararlı birisi gibi görünüyor.Belki de polisler ne halt döndüğünüanladılar ama önlerinde başkapislikler, yakalanmayı bekleyenbaşka katiller vardı. Öldürmenedenleri gecikmiş adaletten dahabasit olan katiller... Belki de buyüzden üzerinde durmadılar."

Rodriguez hazımsızlık sorunu çeker

gibiydi. "Ama sana böyle söylemedi."

"Tabii ki böyle söylemedi."

"Öyleyse," dedi Kline özetler gibi,"polis her ne yaptı ya dayapmadıysa, gerçek şu ki: PapazMcGrath beş numara."

"Si, nûmero cinco (İsp. Evet, 5numara)," dedi Hardwick aptal birifadeyle. "Ama gerçekte numero uno(İsp. Bir numara) - çünkü rahipkendisini diğer dördünden bir seneönce doğratmış."

"Yani bizim birinci sandığımızMellery, aslında İkinciydi," dedi Kline.

"Ben bundan ciddi anlamdaşüpheliyim," dedi Holdenfield.Herkesin dikkati kendisine yönelincedevam etti, "Rahibin ilk olduğuna dairbir delil yok - bildiğimiz kadarıylaonuncu olabilir - ama birinciyse bile,başka bir sorun var. Bir sene öncebir kişi öldürüp, sonra iki hafta içindedört kişiyi öldürmek normalderastladığımız bir tür değil. İlki veİkincisi arasında başkalarının daolduğunu düşünüyorum."

"Ancak," diye yumuşak bir seslearaya girdi Gurney, "katilinzamanlama ve kurbanları seçme işiniyönlendiren belli bir etken yoksa."

"Akında ne var?"

"Kurbanların alkolizmden başka birortak yanları daha olduğunudüşünüyorum, bizim henüzbulmadığımız bir şey."

Holdenfield başını şüpheyle sağasola salladı ve Gurney'in önermesinekatılmadığını belli eden bir ifadetakındı, ancak bunu çürütmenin biryolunu da bulamadı."

"Öyleyse eski cesetler arasındabağlantı bulabiliriz de bulamayabilirizde," dedi Kline bu konuda nedüşündüğünden emin olamadan.

"Buna yeniler de dahil," dediHoldenfield.

"Bu da ne demek oluyor?" Rodriguezbelli ki bu soruyu çok sevmişti.

Holdenfield, sinirli ses tonuna karşılıkvermedi. "Ölümlerin gidişatı, dahaönce de söylediğim gibi, bir finaloyununun başladığını gösteriyor."

"Final oyunu mu?" Kline kelimedenhoşlanmış gibi tekrarladı.

Holdenfield devam etti: "Bu sonolayda, plansız bir şekildedavranmak zorunda kaldı. İşlerkontrolünden çıkmaya başlamış

olabilir. Bunu daha fazla elindetutamayacağını hissediyorum?"

"Neyi bir arada tutmak?" Blatt hersoruyu sorarken olduğu gibi,doğasından gelen düşmanca tavrıtakınmıştı.

Holdenfield bir an için ona ifadesiz biryüzle baktı, ardından yüzünü Kline'açevirdi. "Burada ne kadar bilgivermem gerekiyor?"

"Önemli birkaç noktayadeğinebilirsiniz. Yanlış bir şeysöylüyorsam düzeltin," dedi vegözlerini masanın etrafında,düzeltilmeyi beklemediğini açıkça

belli eden bir ifadeyle gezdirdi. "Davedışında hiçbirimiz seri katillerkonusunda çok deneyim sahibideğiliz."

Rodriguez bir şeye karşı çıkacakmışgibi bakındı fakat bir şey söylemedi.

Holdenfield üzgün bir ifadeylegülümsedi. "Herkes seri cinayetlerdeHolmes tipolojisi ile ilgili en azındangenel bir bilgiye sahip mi?"

Mırıldanmaların ve kafa sallamalarınçoğu cevapların olumlu olduğunugösteriyordu. Yalnızca Blatt'in sorusuvardı. "Sherlock Holmes?"

Gurney bunun aptalca bir şaka mıyoksa yalnızca aptalca bir cümle miolduğuna karar veremedi.

"Ronald M. Holmes - biraz dahagüncel ve biraz daha gerçek birinsan," dedi Holdenfield, Gurney'intam olarak anlamlandıramadığıabartılmış bir şefkatle. Beş yaşındabir çocuğa bir şey anlatan anaokuluöğretmeni taklidi yapıyor olabilirmiydi?

"Holmes seri katilleri öldürmenedenlerine göre ayırır - hayalisesler tarafından yönlendirilenler;dünyayı katlanılması imkânsız birgrup insandan kurtarmayı kendisine

görev edinmiş olanlar - siyahlar,eşcinseller ya da aklınıza ne gelirse;mutlak hakimiyet arayışında olanlar;en büyük hazzı öldürmeden alanmaceraperestler; cinsellikle ilgili birsebepten öldüren katiller. Hepsininortak tek bir yönü vardır -"

"Hepsi lanet olası kaçıklardır," dediBlatt kendini beğenmiş birgülümsemeyle.

"Güzel bir nokta, Dedektif," dediabartı bir tatlılıkla, "ama asıl ortakyanları hepsinin korkunç bir içgerginliğe sahip oldukları. Birisiniöldürerek bu gerginlikten geçici birsüre kurtuluyorlar."

"Cinsel ilişkiye girmek gibi mi?"

"Dedektif Blatt," dedi Kline öfkeyle,"Rebecca kendi yorumlarını bitirenekadar sorularınızı kendinizesaklasanız iyi edersiniz."

"Aslında sorusu oldukça zekice...Orgazm cinsel rahatlama sağlar.Ancak, normal insanda haz aşağıyadoğru bir çizgide ilerlemez vedolayısıyla kişi gittikçe daha sık veşiddetli orgazm ihtiyacı hissetmez.Bu açıdan, seri katil olmanın,uyuşturucu bağım-lığıyla daha fazlaortak noktası olduğuna inanıyorum."

"Öldürme bağımlılığı," dedi Kline,

basın açıklamasına başlık bulmayaçalışır gibi heyecanlı bir sesle.

"Dramatik bir tanım," dediHoldenfield, "ve bunda gerçeklik payıvar. Bir seri katil, fantezi dünyasındaherkesten daha fazla yaşamaktadır.Toplum içinde normal davranışlarsergileyebilir. Fakat toplumhayatından hiçbir şekilde tatminolmaz ve gerçek insanlarınyaşamlarına ilgi duymaz. Yalnızcafantezileri - kontrol, hakimiyet,cezalandırma fantezileri için yaşar.Onun için bu fanteziler gerçeküstübir dünyadır - kendisini önemli, canlı,her şeye gücü yeten kişi gibihissettikleri bir dünya. Buraya kadar

sora var mı?"

"Benim var," dedi Kline. "Bizimaradığımız katilin hangi türe girdiğinedair bir fikrin var mı?"

"Evet, var ama öncelikle DedektifGurney'in bu konuda nedüşündüğünü bilmek isterim."

Gurney, onun bu içten meslektaştavrının da gülümsemesi gibi sahteolup olmadığım düşündü.

"Görevinin peşinde bir adam," dedi.

"Dünyayı alkoliklerden temizlemegörevi mi?" Kline’ın sesi biraz

meraklı, biraz da şüpheciydi.

"Bence 'alkolik' onun hedefkurbanlarını kısmen tanımlıyor amakurban seçimi konusunda belirleyicibaşka etkenler var."

Kline ona katılmıyormuş gibihomurdandı. "Daha geniş bir profiltanımlaması yaparsan 'görevpeşinde bir adam' dışında, katilimizinasıl tanımlarsın?"

Gurney lafı çevirmeye karar verdi."Kafamda birkaç fikir var fakat önceDr. Holdenfield’ın bu konudasöyleyeceklerini duymak isterim."

Omuz silkti ve hızlı, gerçekçi birşekilde konuştu. "Otuz yaşında,beyaz bir erkek, yüksek IQ, sıfırarkadaş, karşı cinsle normal ilişkileriyok. Muhtemelen kötü bir çocuklukve kurban seçimlerini belirleyen bellibir travma geçirmiş. Kurbanları ortayaşlı erkekler olduğu için, travmanınbabasıyla ilgili olması ve annesiyleOedipus Kompleksi'yle bağlantılı birilişkisi var..."

Blatt araya girdi. "Bu adamınkelimenin tam anlamıyla... Yani,demek istediğim... Annesiyle birlikteolduğunu söylemiyorsun, değil mi?"

"Tam olarak değil. Bunlar onun

fantezi dünyasıyla ilgili. Fantezidünyasının içinde ve bu dünya içinyaşıyor."

Rodriguez sabırsızlıkla araya girdi."Ben bu kelimeye anlamveremiyorum, Doktor. Beş ölü insanfantezi ürünü değil!"

"Haklısınız, Komiserim. Size ve banagöre, bunlar kesinlikle fantezi değil.Kendilerine ait hayatları olan, adildavranılmaya değer, saygıdeğer,gerçek insanlar fakat bir seri katiliçin öyle değiller. Onun için biroyunun içindeki aktörlerden ibaretler- sizin ve benim anladığımız gibiinsanoğulları değiller. Ona göre bu

adamlar, iki boyutlu film oyuncuları -fantezi ürünleri, tıpkı olay yerindebulunan ve bir ritüeli andıran diğerunsurlar gibi."

Rodriguez başını salladı."Söylediklerin deli bir seri katil vakasıiçin mantıklı olabilir ama nasıl?Yaklaşımınla ilgili başka sorunlar var.Bunun bir seri katil vakası olduğunakim karar verdi? Bu yoldan en ufakbir tereddüdün olmadan..." Bir andasesinin tonunu ve Sheridan Kline’ınen sevdiği danışmanlarından birinesaldırmakta olduğunu fark edip,tereddüt etti. Daha yumuşak birtonla devam etti. "Yani, ardı ardınagelen cinayetler, her zaman bir seri

katilin işi olmayabilir. Bu olaya başkaaçılardan yaklaşılabilir."

Holdenfield gerçekten şaşırmışgörünüyordu. "Alternatif birhipoteziniz var mı?"

Rodriguez derin bir nefes aldı."Gurney kurban seçimlerinibelirlemede etkisi olan, alkolünyanında bir etken daha olduğunusöyleyip duruyor. Katile zarar verenbir olaya, kasten ya da kazara hepsidahil olmuş olabilir ve gördüğümüztek şey bu olaydan sorumlu olangruptan intikam alındığı. Bu kadarbasit olabilir."

"Böyle bir senaryonun imkânsızolduğunu söyleyemem," dediHoldenfield, "ancak planlama, şiirler,ayrıntılar ve ritüelin tamamı basit birintikamdan daha hastalıklı bir durumolduğunu gösteriyor."

"Hastalıklı olmaktanbahsetmişken..." Gırtlak kanserindenölmekteymiş gibi bitkin sesiyleHardwick araya girdi, "Lanetdelillerden birisini gündeme getirmekiçin iyi bir zamanlama olabilir."

Rodriguez gözlerini açıp ona baktı."Küçük bir sürpriz daha mı?"

Hardwick ona cevap vermeden

konuşmasına devam etti. "Gurney'in,Mellery cinayetinden önceki gece,katilin kalmış olduğunu düşündüğüpansiyona, kendisinin isteği üzerineuzman bir ekip gönderildi."

"Bunu kim onayladı?"

"Ben onayladım, efendim," dediHardwick. Bir kuralı ihlal ettiği içingurur duyar gibiydi.

"Niçin bununla ilgili yazılı bir belgegörmedim?"

"Gurney bunun için yeterli zamanolmadığını düşündü," diye yalansöyledi Hardwick. Sanırım-kalp-krizi-

geçiriyorum bakışıyla elini göğsünegötürdü ve gürültülü bir geğirmesesinin ardından rahatlamış gibiyaptı. Uyuklamakta olan Blattkorkuyla öyle bir geriye savruldu ki,sandalyesi neredeyse arkayadevriliyordu.

Bu sesle bölünen Rodriguez yenidenbelge işine odaklanamadan, Gurneytopu Hardwick'ten alıp, Defneler'eneden bir delil uzman ekibiningönderilmesini istemiş olduğunuanlatmaya başladı.

"Katil, Mellery'e gönderdiği ilkmektupta X. Arybdis isminikullanmıştı. Yunanca'da x harfi ch

diye okunur ve Charybdis YunanMitolojisi'nde ölümcül bir girdaptır veyine ölümcül bir tehlike olan Seyllaile ilişkilidir. Mellery'nin öldürüldüğüsabahın öncesindeki gece, Seyllaismini kullanan bir adamla, yaşlı birkadın pansiyonda kalmışlar. Bununbir tesadüf olduğunu sanmıyorum."

Holdenfield şaşkınlıkla, "Bir adam veyaşlı bir kadın mı?" dedi.

"Muhtemelen katil ve annesi fakatkayıtlara garip bir şekilde, 'Bay veBayan' şeklinde geçmişler. Belki bu,senin bahsettiğin profilin Oedipuskısmını destekliyordur"

Holdenfield gülümsedi. "Neredeysekusursuz."

Başkomiser öfkeyle araya girmeküzereydi ki, Hardwick önce davranıpGurney'in kaldığı yerden devam etti.

"Bu yüzden Oz Büyücüsü tapınağınabenzeyen bu lanet köşke uzmanekibi gönderdik. Her yeri altüstederek incelediler ve ne mi buldular?Sıfır. Nada.4 Lanet olası tek bir şeybulamadılar. Bir saç, bir leke, birinsanoğlunun odaya girmiş olduğunadair en ufak bir iz bile yok. Ekip lideribuna inanamadı. Beni aradı ve herzaman parmak izlerinin olduğuyerlerde hiçbir parmak izi

bulamadıklarını söyledi -masaüstleri, lavabolar, kapı kolları,çekmeceler, pencere kanatlan,telefonlar, duş telefonları, sumuslukları, TV uzaktan kumandaları,lamba düğmeleri, normalde parmakizleri olması gereken bir düzine yer...Zilch (İsp. Hiçlik). Tek bir şey bile.Kısmi izler bile yok. Ben de ona herşeyi - her şeyi - duvarları, zemini,lanet tavanı bile incelemesinisöyledim. Konuşma biraztatsızlaşmıştı ama ben ısrarcıydım.Ardından her yarım saatte bir beniaramaya başladı ve hâlâ hiçbir şeybulamadıklarını ve onun kıymetlizamanını boşa harcadığımı söyledi.

Ama üçüncü kez aradığında sesindefarklı bir şey vardı - daha sessizdi.Bir şey bulduklarını söyledi."

Rodriguez hayal kırıklığınıgöstermemek için dikkat ediyorduancak Gurney bunu hissedebiliyordu.Hardwick derin bir sessizlikten sonradevam etti. Banyo kapısının dıştarafında bir kelime yazılı olduğunufark ettiler. Tek kelime. Redrum."

Rodriguez inanamadığınıgizleyemedi ve "Ne?" diye bağırdı.

"Redrum” Hardwick kelimeyi,anahtar bir anlamı varmış ve buanlamdan haberdarmışçasına

yavaşça tekrarladı.

"Redrum? Filmdeki gibi mi?" diyesordu Blatt.

"Bir saniye, bir saniye," dediRodriguez öfkeyle gözlerinikırpıştırarak. "Delil ekibinin kapıüzerine yazılmış basit bir yazıyıbulmak için üç saat falanharcayacağını mı söylüyorsun?"

"Basit bir yazı değil," dedi Hardwick."Mark Mellery'nin mektuplarınınüzerine yazdığı görünmez mesajlarıyazdığıyla aynı şekilde yazmış.KAHROLASI ŞEYTAN POLİSLER.Hatırladınız mı?"

Başkomiser mesajı hatırladığınısessizce, boş boş bakarak gösterdi.

Holdenfield "Bunu vaka dosyasındagörmüştüm," dedi. "Kendi deri yağınınotların arkasına sürerek yazdığınadair bir şeyler... Bu gerçektenmümkün mü?"

"Hiç zor değil," dedi Hardwick. "Hattaparmak izleri de deri yağından başkabir şey değildir. Bunu yalnızca,amacı doğrultusunda kullanmış. Belkide yağı artırmak için parmaklarınıalnına sürmüştür. Bunun işe yaradığıkesin ve Defneler'de kalırken aynışeyi yine yapmış."

"Ama biz filmdeki redrum hakkındakonuşuyoruz, değil mi?" diyetekrarladı Blatt.

"Film mi? Ne filmi? Niçin filmdenbahsediyoruz?" Rodriguez yinegözlerini kırpıştırıyordu.

"Cinnet," dedi Holdenfield artan birheyecanla. "Ünlü bir sahne. .. Çocukannesinin yatak odasının kapısınaredrum yazar."

"Redrum tersten okunduğundamurder (İng. Cinayet) olur," diyeaçıkladı Blatt.

"Tanrım, kusursuz!" dedi Holdenfield.

"Bu kadar heyecanlandığınıza göre,katili yirmi dört saat içindeyakalayacağımızı düşünüyorum."Hardwick elinden geldiğince alaycıkonuşabilmek için kendisinizorlamıştı.

Gurney onu görmezden gelerek,Holdenfield'a döndü. "Bize Cinnetfilmindeki redrum kelimesinihatırlatmak istemesi ilginç."

Holdenfield'ın gözleri parladı. "Harikabir filmden harika bir kelime."

Uzun zamandır, en sevdiği takımınmaçını izlermiş gibi masadakileriizlemekte olan Kline, sonunda

konuştu. "Tamam, arkadaşlar, benimde bu sırrı öğrenme zamanım geldi.Bu kadar harika olan nedir?"

Holdenfield Gurney'e döndü. "Onakelimeden bahset. Ben de filmdenbahsedeceğim."

"Kelime tersten yazılmış. Bu kadarbasit. Bu vakanın başından beri bizegöstermekte olduğu bir şey bu...Kardaki ters ayak izleri gibi... Vetabii ki, tersten yazılmış kelimenindüz hali murder. Bize tüm olayıntersten gittiğini söylüyor.KAHROLASI ŞEYTAN POLİSLER."

Kline, Holdenfield'a sert, sorgulayıcı

bakışlar attı. "Buna katılıyormusun?"

"Temelde, evet."

"Peki ya film?"

"Ah, evet, film. Dedektif Gurneykadar kısa ve net konuşmayaçalışacağım." Birkaç saniye düşündüve her kelimeyi dikkatle seçerekkonuşmaya başladı. "Film, deliren birbaba tarafından saldırıya uğrayanbir anne ve oğlu hakkında... Bazıolaylar sonucunda alkolik olan vahşibir baba..."

Rodriguez başını salladı. "Katilimizin

deli, vahşi, alkolik bir baba olduğunumu söylüyorsun?"

"Ah, hayır, hayır... Baba değil. Oğlu."

"Oğlu mu!?" Rodriguezinanamamanın farklı boyutlarınıyaşıyordu.

Sözlerine devam ederken,Holdenfield'ın sesi yine anaokuluöğretmeni tonuna benziyordu."Katilin, Cinnet filmindekine benzerbir babası olduğu mesajını verdiğineinanıyorum. Bize kendisini ifadeediyor olabilir."

"Kendisini mi ifade ediyor?"

Rodriguez'in sesi neredeysetitriyordu.

"Herkes kendisini farklı şekillerdeifade etmek ister, Komiserim. İşiniziyaparken bununla her defasındakarşılaştığınızdan eminim. Benkesinlikle karşılaşıyorum. Hepimizin,her ne kadar garip de olsa, farklıdavranış türleri vardır. Herkes haklıolduğu düşünülsün ister, ruhsalbozuldukları olanlar bile - belki deözellikle ruhsal bozukluğu olanlar."

Bu sözler sessizliğe yol açmıştıancak Blatt bunu bozdu.

"Benim bir sorum var. Siz bir

psikiyatristsiniz, değil mi?"

"Adli danışman psikolog." Anaokuluöğretmeni yeniden SigourneyWeaver'a dönüşmüştü.

"Peki, her neyse. Beynin nasılçalıştığını biliyorsunuz. Öyleyse birsoru. Bu adam birilerinin düşündüğüsayıları, onlar daha düşünmedenönce bildi. Bunu nasıl yaptı?"

"Yapmadı."

"Elbette yaptı."

"Yapmış gibi göründü. Sanırım vakadosyasında okuduğum altı yüz elli

sekiz ve on dokuz sayılarıyla ilgiliolaylardan bahsediyorsunuz. Amasöylediğiniz şeyi aslında yapmadı.Kontrolsüz şartlarda, bir bireyindüşüneceği sayıyı bilmek mümkündeğildir. Bu yüzden bunu yapmadı."

"Ama yapmış olduğu gerçek," diyeısrar etti Blatt.

"Bunun en azından bir açıklamasıvar," dedi Gurney. Madeleine'inkendisini posta kutusunun yanındanaramasıyla aklına gelen olasılığıanlattı. Yani katilin arabasındataşınabilir bir yazıcı bulundurduğunuve Mellery sayıyı söyledikten sonraon dokuz rakamını yazdığı kâğıdın

çıktısını aldığını söyledi.

Holdenfield bundan etkilenmişgörünüyordu.

Blatt'in bakışları hüzün doldu -Gurney, onun yanın beyninin ve fazlaspor yapmış vücudunun altında biryerlerde, imkansıza ve garip olanşeylere aşık, romantik bir adamıngizlendiğini düşündü.

"Peki ya altı yüz elli sekiz?" bakışlarıGurney ve Holdenfield arasında gidipgelerek, savaşçı tavrıyla sordu Blatt."O sayı için bir telefon görüşmesiyok, yalnızca bir mektup var.Öyleyse Mellery'nin bu sayıyı

düşüneceğini nereden bildi?"

"Benim buna bir cevabım yok," dediGurney, "ama birilerinin cevabınıbulmasına yardımcı olabilecek, kısa,garip bir hikâyem var."

Rodriguez sabırsızlanmış fakat Klineöne doğru eğilmişti ve onun bu ilgilitavrı, başkomiserin kendisini kontroletmesini sağlıyordu.

"Geçen gün babamla ilgili bir rüyagördüm," diye başladı Gurney.İsteksiz ve tereddütlüydü. Kendi sesiona farklı gelmişti. Rüyanın onuniçinde yarattığı üzüntünün içinde biryankı gibi geliyordu kulağına.

Holdenfield’ın kendisine merakla,hiçbir memnuniyetsizlik belirtisiolmadan baktığım gördü. Devametmek için kendisini zorladı."Uyandıktan sonra babamın, yeniyılda evimize misafirler geldiğinde vebir şeyler içtiklerinde, onlarıeğlendirmek için yaptığı bir kartoyununu düşünürken buldumkendimi. Bir desteyi eline alıp odadadolaşır ve üç ya da dört kişiden, herbirinin bir kâğıt seçmesini isterdi.Ardından kişilerden birisine odaklanırve ondan seçtiği kâğıda iyicebakmasını ve sonra onu desteninarkasına koymasını isterdi. Ardındandesteyi ona verip, karmasını isterdi.

Yaklaşık on dakika süren, gizemli'akil okuma' kısmına geçer vesonunda inanılmaz bir şekilde kartınne olduğunu söylerdi - tabii kiseçildiği andan itibaren bildiği kartın."

"Nasıl?" Blatt şaşkındı.

"En başta desteyi hazırlarken,desteyi onlara uzatmadan önce, enazından bir kartın ne olduğunu bilirve onun yerini aklında tutardı."

"Ya kimse o kartı seçmezse?" diyesordu Holdenfiled kafasıkarışmışçasına.

"Eğer kimse onu seçmezse, bir

bahane bulup araya bir şeylersokardı ve numarasına devametmezdi - aniden çay yapmak içinaçtığı ısıtıcıyı ya da başka bir şeyihatırlayıvermiş gibi yapardı -böylecekimse yapacağı numarada bir sorunolduğunu anlamazdı. Ama bununeredeyse hiç yapması gerekmedi.Desteyi uzatma şeklinden dolayı,birinci, ikinci ya da üçüncü insanonun istediği kartı seçerdi. Eğer buolmazsa, küçük bir mutfak bahanesiuydurur ve döndüğünde numarayıbaştan yapardı. Aynı zamanda,kendi kartı dışında kartları alanlarıeleme konusunda inanılmaz biryeteneği vardı ve bu yüzden kimse

aslında ne döndüğünü anlamazdı."

Rodriguez esnedi. "Bunun altı yüz ellisekiz olayıyla bir ilgisi var mı?"

"Emin değilim," dedi Gurney, " amabirisinin rastgele bir kart seçtiğiniancak bu gelişigüzelliğin aslındakontrol altında olduğunu..."

Başından beri artan bir ilgiyledinlemekte olan Wigg araya girdi."Senin kart numarası hikâyen bana,doksanların sonundaki özel dedektifedoğrudan posta numarasınıhatırlattı."

Kadın ve erkek sesi arasında garip

bir ses tonlaması olmasından ya dayalnızca konuşmasının verdiğişaşkınlıktan dolayı, anında dikkatlerona çevrildi.

"Alıcının eline özel bir araştırmaşirketinden, alıcının özel alanını işgalettiğine dair özür dileyen bir mektupgelir. Firma saçma sapan yanlış birtalimat yüzünden, haftalardır bukişiyi takip etmekte olduğunu vebirçok yerde fotoğraflarınınçekildiğini 'itiraf' eder. Gizlilikyasasına göre var olan tüm bilgilerive fotoğrafların ona verilmesigerektiğini iddia eder. Ardından canalıcı soru gelir: Bazı fotoğraflarsakıncalı gibi göründüğü için, alıcı

fotoğrafların evi yerine postakutusuna gönderilmesini mi terciheder? Eğer öyleyse, ekstraya girenkayıt tutma işlemini yapabilmeleri içinfirmaya elli dolar göndermesigerekecektir."

"Bunu yiyen herkes elli dolarkaybetmeyi hak eder," diyehomurdandı Rodriguez.

"Ah, bazı insanlar bundan çok dahafazlasını kaybettiler," dedi Wiggsakince.

"Bunun elli dolarlık ödemeyi almaklailgisi yoktu. Bu yalnızca bir testti.Dolandırıcı bu mektuplardan bir

milyondan fazla kişiye gönderdi veelli doları istemekteki amaç,fotoğraflarını eşlerinden saklamayıgerektirecek şeyler yapan insanlarınbir listesini çıkarmaktı. Daha sonrasakıncalı fotoğrafların teslimi için, bukişilerden daha fazla miktarlardaücret istendi. Bazıları sonunda onbeş bin dolar ödedi."

"Hiç var olmayan fotoğraflar için!"Kline’ın öfkesi ve dolandırıcınınzekâsına duyduğu hayranlık birbirinekarışmıştı.

"İnsanların aptallıkları hiç azalmıyorgibi..." diye başladı Rodriguez fakatGurney onun sözünü kesti.

"Tanrım! İşte bu! İki yüz seksendokuz doları istemesinin sebebi bu.Aynı şey. Bu bir test!"

Rodriguez'in kafası karışmıştı. "Netesti?"

Gurney gözlerini kapatıp,Mellery'den para isteyen notugözlerinin önüne getirmeye çalıştı.

Kline kaşlarını çatarak, Wigg'edöndü. "Şu dümenci dahi -bir milyonmektup gönderdiğini mi söylemiştin?"

"Basın açıklamalarından hatırladığınıbu..."

"Öyleyse, görünüşe bakılırsa bu çokdaha farklı bir durum... O basit birdoğrudan posta firmasıydı - birkaçsuçluyu avlamak için atılmış koca birağ... Burada bahsettiğimiz şey budeğil. Bir elin sayısını geçmeyecekkadar insana gönderilmişmektuplardan bahsediyoruz - altı yüzelli sekizin onlar için kişisel bir anlamıolmalı."

Gurney gözlerini yavaşça açıp,Kline'a baktı. "Ama yoktu. Başta bende öyle düşündüm çünkü bu sayıyıdüşünmelerinin başka ne sebebiolabilirdi ki? Bu yüzden bu soruyuMark Mellery'e sorup durdum -sayının onun için ne anlama geldiğini,

ona ne hatırlattığını, daha önce busayıyı düşünüp düşünmediğini, biryerde yazdığını görüp görmediğini,bir şeyin fiyatı, bir adres ya da birşifre olup olmadığını... Ancaksayının kendisi için hiçbir anlamıolmadığı, daha önce hiç bu sayıyıdüşünmemiş olduğu, aklına o andageldiği - bunun tesadüfen olduğukonusunda ısrar etti. Bence doğruyusöylüyordu. Bu yüzden bunun başkabir açıklaması olmalı."

Rodriguez abartı bir bıkkınlıklagözlerini devirerek, "Yani yenidenbaşladığın yere dönüyorsun," dedi.

"Belki de dönmüyorum. Belki de

Komiser Muavini Wigg'in anlattığıdolandırıcılık hikâyesi gerçeğedüşündüğümüzden daha yakındır."

"Bana katilimizin bir milyon mektup -bir milyon el yazısı mektup -gönderdiğini mi söylüyorsun? Buimkânsızın ötesinde, saçmalık."

"Bir milyon mektup imkânsızolabilirdi, eğer çok büyük bir yardımalmadıysa ki bu da pek olası değil.Ama kaç mektup mümkün olabilirdi?"

"Ne demek istiyorsun?"

"Diyelim ki katilimiz birçok insanamektup attı - her alıcıya bunun

kişisel bir iletişimin parçası olduğu veyalnızca kendisine gönderildiğiizlenimini vermek için, el yazısıylayazılmış mektuplar attı. Kaç adetmektup yazabilir, örneğin bir yılda?"

Başkomiser, soruyu yalnızca cevapverilmesi imkânsız değil, aynızamanda hoppa bulduğu için ellerinihavaya kaldırdı. Kline ve Hardwickdaha ciddi bir şekilde hesaplamayaçalışıyor gibi görünüyorlardı.Stimmel her zamanki gibi bir amfibikadar sessizdi. Rebecca Holdenfieldgittikçe daha da büyülenerekGurney'i izliyordu. Blatt bir yerlerdengelen kötü kokunun kaynağınıanlamaya çalışır gibiydi.

Konuşan tek kişi Wigg oldu. "Beşbin," dedi. "Eğer motivasyonu çokyüksekse, on. Çok zorlarsak on beş,ama bu çok zor."

Kline ona kanun adamı şüpheciliğiylebaktı. "Komiser, bu rakamlar tamolarak neye dayanıyor?" dedi.

"Öncelikle, birkaç mantıklıvarsayıma."

Rodriguez başını salladı - insanlarınmantıklı varsayımlarından dahayanlış bir şey olmadığını söylemekister gibiydi. Wigg bunu fark ettiysede, sözlerinin bölünmesine izinvermedi.

"Birincisi özel dedektifdolandırıcılığının uygulanabilir olduğuvarsayımı. Eğer bu gerçekleştiyse,öncelikle para isteyen ilk mesajınherkese gönderildiği ve devamındakimesajların yalnızca parayıgöndermiş olan kişilere gönderdiği...Bizim vakamızda, ilk mektubun ikiadet sekiz satırlık nottan yanitoplamda on altı kısa satırdan vezarfın dışındaki üç satırlık adrestenoluştuğunu biliyoruz. Adreslerdışında, mektup tekrar ettiği ve dahahızlı yazılacağı için, yazıların aynıolması gerekir. Her yazının yaklaşıkdört dakika alacağını tahminediyorum. Bu, saatte on beş eder.

Bunu yapmak için günde yalnızca birsaat ayırırsa, bir senede beş bindenfazla mektup eder. Teoride bundançok daha fazlasını yapabilir, ama ençalışkan insanın bile bir sınırı vardır."

"Aslında," dedi Gurney bilgi dolu birdenizde görmeye çalıştığı şeyisonunda gören bir bilim adamınınfilizlenen heyecanıyla, "on bir binyeterli olur."

"Ne için yeterli?" diye sordu Kline.

"Öncelikle altı yüz elli sekiz numarasıiçin," dedi Gurney. "Eğer bu ufaknumara düşündüğüm gibiyapılmışsa, her kurbana gönderilen

ilk mektuptaki 289.87 doların nedenistendiğini de açıklıyor."

"Hoov," dedi Kline elini kaldırarak."Yavaşla. Virajları fazla hızlıalıyorsun."

Kırk Beşinci Bölüm

Huzur İçinde Yatmakİçin

Şimdi Harekete Geç

Gurney söylediklerini bir kez dahadüşündü. Bu fazla basitti veharikulade hipotezinde, deliliğesebep olacak açık bir sorunu gözdenkaçınmadığından emin olmakistiyordu. Herkes onun konuşmasınıbeklerken, masadakilerin yüzifadelerine - heyecan, sabırsızlık vemerak karışımı - bakıyordu. Uzun,derin bir nefes aldı.

"Bunun tam olarak bu şekildeyapıldığını söyleyemem. Yine deMark Mellery evime gelip de, ilkmektubu gösterdiği günden; bu

sayılarla savaşmaya başladığımdanberi bana inandırıcı gelen teksenaryo bu oldu. Yazarın kendisini,bine kadar herhangi bir sayıyıtutması istendiğinde hangi sayıyıtuttuğunu bilecek kadar yakındantanıdığı fikri onu öyle şaşırtmış vekorkutmuşta ki... İçindeki paniği veölüm korkusunu hissedebiliyordum.Şüphesiz diğer kurbanlar da aynışeyi yaşadılar. Bu panik oynanmaktaolan oyunun anahtar noktasıydı.Benim aklımda tuttuğum sayıyı nasılbilebildi? Bir düşünce kadar derin,kişisel ve özel bir şeyi nasılbilebildi? Başka neler biliyor? Onaişkence eden bu soruları

görebiliyordum - kelimenin tamanlamıyla onu delirten."

"Açıkçası, Dave," dedi Kline pek degizleyemediği gerginliğiyle, "beni dedelirtiyorlar ve bunların cevabını nekadar çabuk bulursan o kadar iyiolur."

"Gerçekten," dedi Rodriguez."Sonuca gelelim."

"Ben bunun yerine," dedi Holdenfieldsinirli bir tonla, "dedektifin bunu kendiyoluyla, kendi yaklaşımıylaanlatmasını duymak isterim."

"Bu utanılacak kadar basit," dedi

Gurney. "Benim için utandırıcı çünküsorana kafa yordukça bana daha daiçinden çıkılmaz gibi görünmüştü.Ancak on dokuz sayısıyla ilgilinumarayı nasıl yaptığını çözmek, altıyüz elli sekiz sayısıyla ilgili numarayınasıl yaptığına bir ışık tutmamıştı.Açık olan bu cevap hiç aklımagelmemişti - Komiser Muavini Wigghikâyeyi anlatana kadar."

Blatt'in yüzündeki ekşimeninkonuşulan konuyu anlamayaçabaladığı için mi yoksa karnındakigaz yüzünden mi olduğuanlaşılmıyordu.

Gurney devam etmeden önce

Wigg'e dönüp, bir itiraftabulunduğunu kabul etmişçesinebaşını salladı. "Komiserin deönerdiği gibi farz edelim ki takıntılıkatilimiz günde iki saatini mektuplarıyazmak için harcadı ve yılın sonundaon bir bin mektup yazdı. Ardındanlistedeki on bir bin kişiye mektuplarıgönderdi."

"Ne listesi?" Jack Hardwick'in sesikulak tırmalayan bir kapı gıcırtısımisali girmişti araya.

"Güzel soru - belki de en önemlisoru. Şimdilik yalnızca orijinalmektupların - birbirinin aynı olanmektupların on bir bin insana

gönderildiğini ve bu kişilerden birdenbine kadar bir sayı tutmalarıistendiğini farz edelim. Olasılıkteorisine göre birden bine kadar olansayılardan her birisini yaklaşık on birkişi seçecektir. Diğer bir deyişle, onbir insanın, tesadüfen aynı sayıyıseçme ihtimali var, yani altı yüz ellisekizi.

Yüzünü buruşturan Rodriguez komikgörünüyordu.

Rodriguez inanmamış gibi başınısalladı. "Burada hipotezle fanteziarasındaki çizgiyi geçmiş olmuyormuyuz?"

"Nasıl bir fantezidenbahsediyorsun?" Gurneygücenmekten çok, meraklanmıştı.

"Yani bahsettiğin bu sayılarıntemelinde hiçbir gerçeklik yatmıyor.Hepsi hayali varsayımlar."

Gurney öyle hissetmemesinerağmen, sabırla gülümsedi. Bir aniçin duygusal tepkilerini gizlediğinifark edip kafası dağıldı. Kendisinibildi bileli böyle bir alışkanlığı vardı -dışa vurmak yerine gizlediğirahatsızlık, gerilim, öfke, korku,şüphe... Bu özelliği binlercesorgulama işinde çok işine yaramıştı- bu yüzden de sonunda bunun bir

yetenek, profesyonel bir teknikolduğuna inanmıştı ancak aslındaöyle değildi. Kendisini bildi bileli, buhayatıyla başa çıkmasının biryoluydu.

"Yani baban şeninle hiç ilgilenmedi,David. Bu kendini kötü hissetmenesebep oluyor muydu? "

"Kötü mü? Hayır, kötü değil. Hattabununla ilgili hiçbir şeyhissetmiyordum, gerçekten."

Ve bir insan, bir rüyada, üzüntüiçinde boğulabilirdi.

Yüce Tanrım, şimdi içsel yolculuk

zamanı değildi.

Gurney yeniden olduğu yeredöndüğünde, Rebecca Holdenfieldyine Sigourney Weaver sesiylekonuşmaktaydı, "Ben kişisel olarakDedektif Gurney'in hipotezinihayalden uzak buluyorum. Hattainandırıcı buluyorum - veaçıklamasını bitirmesine izinvermenizi rica ediyorum."

Bu isteğini Kline'a bakarak dilegetirmişti. Kline herkes aynı şeyiistiyor dercesine avucunun içinigöstererek elini kaldırdı.

"Ben şunu söylemiyorum," dedi

Gurney, "kesinlikle tam olarak on birbin kişiden on biri altı yüz elli sekizsayısını tutmuştur - sadece enmuhtemel sayı on bir gibi görünüyor.Olasılık formüllerinden bahsedecekkadar iyi bir istatistik bilgisine sahipdeğilim fakat birisi bana bu konudayardımcı olabilir."

Wigg boğazını temizledi. "Bir aralıkiçerisindeki olasılık, bu aralıktaki bellibir sayıyla ilgili olasılıktan çok dahafazladır. Örneğin, bir ile binarasındaki herhangi bir sayının tamolarak on bir kişi tarafındandüşünüldüğüne iddiaya giremem -fakat bunu bir aralık olarakdüşünürsek; diyelim ki eksi ve artı

yönlerden yedi koyduk, o zaman bellibir sayıda insanın bu aralığadüştüğüne iddiaya girebilirim. Budurumda altı yüz elli sekiz sayısı enaz dört en çok on sekiz kişitarafından tutulmuş olmalı."

Blatt başını çevirmeden, gözleriniGurney'e çevirdi. "Bu adamın on birbin insana mesaj attığını ve herzarfın içinde aynı sayının yazdığınımı söylüyorsun?"

"Fikrin geneli bu..."

Holdenfield gözlerini şaşkınlıklaaçarak ortaya konuştu. "Ve kaç kişivarsa, hangi sebepten olursa olsun

altı yüz elli sekizi seçmiş olanlarınher birisi, küçük zarfı açıp, yazanınkendisini hangi sayıyı tutacağımbilecek kadar yakından tanıdığınısöyleyen bir not buldu... AmanTanrım, bu nasıl etkili olmuştur!"

"Çünkü," diye ekledi Wigg, "mektubualan tek kişinin kendisi olmadığı aslaaklına gelmeyecekti. Bin kişininiçinde bu sayıyı tutan bir kişininkendisi olduğu aklına gelmeyecekti.El yazısı da pastanın üzerindekisüsleme oldu. Bunun daha kişiselgörünmesini sağladı."

"Aman Tanrım," diye gürlediHardwick, "kurbanlarını posta

yoluyla seçen bir seri katilimizolduğunu söylüyorsunuz!"

"Bu bir bakış açısı," dedi Gurney.

"Bu hayatımda duyduğum en büyükçılgınlık," dedi Kline inanmaktan çok,şok olmuş bir halde.

"Kimse on bir bin mektubu eliyleyazmaz," dedi Rodriguez.

"Kimse on bir bin mektubu eliyleyazmaz," diye tekrarladı Gurney. "Oda tam olarak bu tepkiye güveniyor.Eğer Komiser Muavini Wigg'inanlattığı hikâye olmasaydı, bu ihtimalbenim de aklıma gelmezdi."

"Sen de babanın kart numarasınıanlatmasaydın," dedi Wigg. "Buhikâye aklıma gelmezdi."

"Birbirinizi daha sonra tebrikedebilirsiniz," dedi Kline. "Benim hâlâsorularım var. Katilin neden 289.87dolar istediği ve neden başkabirisinin posta kutusunagöndermelerini istediği gibi..."

"Komiserin hikâyesindekidolandırıcıyla aynı sebepten paraistedi - kişileri doğru bir şekildebelirlemek için. Dolandırıcı adam,çekilen fotoğraflar halikında kimlerinendişeleneceğini bilmek istiyordu.Bizim katilimiz ise, altı yüz elli sekizi

tutup, kendilerini bunu bilecek kadaryakından tanıyan birisinden parayıödeyecek kadar rahatsızlıkduyanların kimler olduklarını bilmekistiyordu. Bence miktarın bu kadaryüksek olmasının sebebi gerçektenkorkanları sadece merak edenlerdenayırt etmekti - ve Mellery bunlardanbirisi oldu."

Kline öne doğru öyle eğilmişti ki,sandalyenin ucunda oturuyordu."Ama neden dolar ve sent şeklindebelirtilmiş bu küsuratlı miktar?"

"Bu başından beri kafamı kurcalıyorve hâlâ emin değilim ama en azındanbir olası neden var: Kurbanın nakit

yerine çek göndereceğinigarantilemek."

"Ama ilk mektupta böyle söylemiyor,"dedi Rodriguez. "Ödemenin çek yada nakit şeklinde yapılabileceğinisöylüyor."

"Biliyorum bu korkunç derecede incebir kurnazlık gibi görünüyor," dediGurney, "fakat bence çek olmasıgerektiğini açıkça belli etmemek içinböyle yaptı. Küsuratlı miktar nakitödemelerin önüne geçmek içinverilmişti."

Rodriguez gözlerini devirdi. "Bak,bugün burada fantezi kelimesinden

pek hoşlanılmadı ama ben bunabaşka ne isim koyacağımıbilemiyorum."

"Ödemenin çek olarak gönderilmesineden gerekliydi?" diye sordu Kline.

"Para katil için önemli değildi.Unutmayın, çekler tahsil edilmedi.Bence bir şekilde GregoryDermott'un posta kutusunukullanabiliyordu ve bütün istediğibuydu."

"Bütün istediği mi - ne demekistiyorsun?"

"Çekin üzerinde miktar ve hesap

numarasından başka ne yazar?"

Kline bir an düşündü. "Hesapsahibinin adı ve adresi?"

"Doğru," dedi Gurney. "Adı veadresi."

"Ama niçin...?"

"Kurbanların kimliklerini bildirmelerigerekiyordu. Her şeyden önce bumektuplardan binlercesinigöndermişti. Ama her muhtemelkurban mektubun kendisini çok iyitanıyan birisi tarafından, yalnızcakendisine gönderildiğini sanıyordu.İstenilen miktarı nakit olarak zarfa

koyup gönderse ne olurdu? İsmini veadresini yazması için bir sebepolmazdı - katil de özellikle bunuyapmasını isteyemezdi çünkü bubütün 'senin tüm sırlarım iyibiliyorum' imajını yok ederdi. Çekolarak ödeme yapılması, cevapverenlerin isim ve adreslerinialmasının hileli bir yoluydu. Belki deçek bilgilerini alma işini postanedeyaptıysa, sonrasında çeklerdenkurtulmasının en kolay yolu onlarıorijinal zarflarıyla Dermott'unkutusunda bırakmaktı."

"Ama katilin zarfları açıp yenidenkapatması gerekirdi," dedi Kline.

Gurney omuz silkti. "Ya da Dermottaçtıktan sonra ama sahiplerine gerigönderme fırsatı bulmadan öncebakması gerekirdi. O zaman açmasıve tekrar kapatması gerekmezdifakat bu beraberinde başka sorunlarve sorular getirir - Dermott'unyaşama düzeni, evine girip çıkabileninsanlar ve dahası.

"Ve bu da," dedi Hardwick yükseksesle, "bizi yeniden benim sorduğumsoruya getirir - az önce SherlockGurney'in en önemli olduğunusöylediği soruya. Yani bu listedeki onbir bin kurban adayı kim?"

Gurney elini trafik polisi gibi kaldırdı.

"Buna cevap vermeye çalışmadanönce, on bir binin yalnızca bir tahminolduğunu herkese hatırlatmakisterim. Edimsel bir açıdanyaklaştığımızda, bu yalnızca makulve altı yüz elli sekiz senaryosunuistatistiksel açıdan destekleyen birsayı. Yani, işimizi gören bir sayı.Ama daha önce Wigg'in de belirttiğigibi, gerçekte beş bin ile on beş binarasında herhangi bir sayı olabilir.Bu aralıktaki herhangi bir rakamyapılabilirlik açısından uygundur vealtı yüz elli sekizi tutacak bir avuçinsan bulmak için yeterlidir."

"Tabii ki, eğer yanlış ağacahavlamıyorsan," dedi Rodriguez, "ve

tüm bu spekülasyon boş bir zamankaybı değilse."

Kline Holdenfield'a döndü. "Sen nedüşünüyorsun, Becca? Doğru yerdemiyiz? Yoksa yanlış bir ağacıntepesinde mi?"

"Bu teorideki bakış açısını büyüleyicibuldum ama son olarak fikrimisöylemeden önce KomiserHardwick'in sorusuna gelecekcevaplan duymak isterim."

Gurney gülümsedi ancak bu kezyüzünde dâhice bir ifade vardı."Eğer kendisinin aklında güzel bircevap yoksa, genelde sora sormaz.

Paylaşmak ister misin, Jack?"

Hardwick birkaç saniye yüzünemasaj yaptı - anne-baba katiliPiggert vakası üzerinde birlikteçalışırlarken, bu Gurney'in sinirinison derece bozan garip tiklerdenbirisiydi. "Tüm kurbanlarıngeçmişindeki en belirgin - şiirlerdegöndermelerin yapıldığı -ortaknoktaya bakarsak, listede ciddianlamda alkol sorunu yaşamış olaninsanların isimlerinin olduğu sonucunuçıkarabiliriz." Duraksadı. "Soru şu ki,bu ne listesi olabilir?"

"Adsız Alkolikler üye listesi?" diyeönerdi Blatt.

Hardwick başını salladı. "Bu değil.Onlar kimlik gizliliği zımbırtısınıciddiye alıyorlar."

"Kamu kayıtlan verilerinintoparlanarak oluşturulduğu bir listeolabilir mi?" dedi Kline. "Alkolle ilgilitutuklanmalar, mahkûmiyetler?"

"Böyle bir liste toparlanabilir fakat budurumda kurbanlardan ikisi bu listedeolmazdı. Mellery'nin tutuklanmakaydı yok. Eşcinsel rahibin var amaaldığı ceza kayıtlara göre alkolledeğil, bir azınlığın namusunutehlikeye atmakla ilgili. Ama bunarağmen görüştüğüm Boston'dakidedektif, rahibin bu cezayı almayıp,

kabahatini daha masum göstermekiçin alkolik olmasını bahane ettiğinive uzun süre rehabilitasyonmerkezinde kalmayı kabul ettiğinisöyledi."

Kline düşünceli bir şekilde gözlerinikıstı. "Peki, öyleyse burehabilitasyon merkezinde kalmışolanların bir listesi olabilir mi?"

Hardwick yüzünü, bunu inandırıcıbulmamış gibi buruştursa da, "Bumümkün," dedi.

"Belki de bunu bir kontrol etmeliyiz."

"Elbette." Hardwick'in neredeyse

aşağılayıcı olan ses tonununyarattığı sessizlik, Gurney tarafındanbozuldu.

"Kurbanların bulundukları noktalarlailgili bir bağlantı kurmak içinuğraşırken bir süre öncerehabilitasyon konusuyla ilgiliaraştırma yapmaya başladım.Maalesef, çıkmaz sokak. AlbertRudden beş sene önce Bronx'takidiğer bir rehabilitasyon merkebindeyirmi sekiz gün ve MelleryQueens'teki bir rehabilitasyonmerkezinde de yirmi sekiz güngeçirmiş. Her iki rehabilitasyonmerkezi de uzun süreli tedavivermiyor bu da rahibin farklı özelliği

olan bir yere gittiğini gösteriyor.Katilimiz bu yerlerden birisindeçalışmış olsa, işi sayesinde bulisteleri görebilmiş olsa bile,toparladığı herhangi bir listede,kurbanlardan birisinin adı olurdu."

Rodriguez sandalyesinde döndü vedoğrudan Gurney'le konuştu. "Teorinkocaman bir liste üzerine kurulu -belki beş, belki on bir bin isim veWigg bunun on beş bin olabileceğinisöyledi - her neyse, sürekli değişipduruyor. Ancak böyle bir listeninedinilebileceği bir kaynak yok. Yani?"

"Sabır, Komiserim," dedi Gurneyyumuşak bir sesle. "Ben böyle bir

kaynağın var olmadığını söylemedim- yalnızca kaynağın ne olduğunuhenüz anlamadığımı söyledim. Sizinyeteneklerinize sizden daha sadıkgibi görünüyorum."

Rodriguez'in beynine kan sıçradı."Sadık mı? Benim yeteneklerime mi?Bu ne demek oluyor?"

"Kurbanların hepsi, herhangi birzamanda rehabilitasyon merkezinegitmişler mi?" diye sordu Wiggbaşkomiserin patlamasınıgörmezden gelerek.

"Kartch'ın gidip gitmediğinibilmiyorum," dedi Gurney konuya

geri dönmelerinden memnun birşekilde. "Ama buna şaşırmam."

Hardwick araya girdi. "SothertonPolisi bize onun kaydını faksladı.Tam bir bokkafa portresi. Tecavüzler,çevreye rahatsızlık verme, ayyaşlık,alkoliktik ve ahlaksızlık, tehlikesaçmak, silah kullanarak tehlikesaçmak, ahlaka aykırı davranışlar,üç kez alkollü araba kullanma, ikiuyuşturucu koması ve bölgecezaevine yapılan bir düzineziyaret... Alkolle ilgili olan kısım,özellikle alkollü araba kullanma olayıonun en azından bir kezrehabilitasyon merkezine gittiğiniaslında gösteriyor. Sotherton'u

arayıp bunu öğrenmeleriniisteyebilirim."

Rodriguez masayı itekleyip kendisinigeriye doğru attı. "Eğer kurbanlarrehabilitasyon merkezindetanışmadılar ya da farklı zamanlardaaynı rehabilitasyon merkezine bilegitmedilerse, hepsinin rehabilitasyonmerkezine gitmiş olması ne farkettirir ki? Dünyadaki işsiz berduşlarınve boktan sanatçıların yansıbugünlerde rehabilitasyonmerkezlerine gidiyor. Yoksullarayardım etme dolandırıcılığı, vergiödeyenlerden çalman paralar...Bütün bu herifler rehabilitasyonmerkezine gitmişlerse de, bu ne halt

ifade edecek ki? Öldürülmeihtimallerinin zaten olduğunu mu?Hayır. Alkolik olduklarını mı? Yani?Bunu zaten biliyoruz." Öfke, konu neolursa olsun, Rodriguez'inberaberinde taşıdığı bir duygu, diyedüşündü Gurney.

Azar işiten Wigg, bu durumun sinirbozuculuğundan etkilenmemişgibiydi. "Baş Dedektif Gurneykurbanların, alkol dışında başka birortak yönleri daha olduğunainandığını söylemişti. Rehabilitasyonmerkezinde bulunmuş olmak bu ortakyön ya da en azından bunun birparçası olabilir."

Rodriguez alaycı bir kahkahapatlattı. "Öyle olabilir, böyle olabilir.Bir sürü olabilir duyuyoruz amagerçek bir bağlantı yok."

Kline öfkelenmişti. "Hadi Becca, bizene düşündüğünü söyle. Bu noktada,ayağımız ne kadar yere basıyor?"

"Bu cevaplaması zor bir soru.Nereden başlayacağımı bilmiyorum."

"Basitleştireyim. Gurney'in teorisinekatılıyor musun - evet ya da hayır?"

"Evet, katılıyorum. Mark Mellery'ninaldığı notlarla psikolojik olarak nasılbir işkence gördüğünden bahsetmişti

- bunun ritüel halindegerçekleştirilmiş cinayetin bir parçasıolduğunu görebiliyorum."

"Ama tam olarak ikna olmuş gibigörünmüyorsun."

"Öyle değil, sadece... yaklaşımıneşsizliği. Seri katil vakalarında,kurbana işkence etmek yaygın birşeydir. Fakat daha önce bununböylesine uzaktan, sakince, sistemlibir şekilde yapıldığının örneğinigörmemiştim. Böyle cinayetlerdeişkence, genelde kurbanı korkutmakiçin doğrudan fiziksel acı vermeyoluyla yapılır ve katile, istediğisonsuz güç ve kontrol duygularını

hissettirir. Ancak bu vakada, verilenacı tamamen psikolojik.

Rodriguez ona doğru eğildi."Öyleyse bunun seri katil türüneuygun olmadığım söylüyorsun?"Karşı tarafın görgü tanığına saldıranbir avukat gibiydi.

"Hayır. Türün ne olduğu ortada.Sadece bunu gerçekleştirirkenörneği görülmemiş derecede sakinve sistemli bir tara olduğunusöylüyorum. Çoğu seri katilin zekâseviyesi ortalamanın üzerindedir. TedBundy gibi bazıları, ortalamanın çoküzerindedir. Bu kişi ise, türünün tekörneği olabilir."

"Bizim için fazla zeki - söylediğin şeybu mu?"

"Bunu söylemedim," diye karşılıkverdi Holdenfield masum bir tavırla,"ama büyük olasılıkla haklısınız."

"Gerçekten mi? Bence bunukayıtlara geçirelim," dedi Rodriguezbuz kadar keskin bir tonla."Profesyonel fikriniz BCI'ın bumanyakla başa çıkmak için yetersizolduğu mu?"

"Yine, bunu söylemedim." Holdenfieldgülümsedi. "Ama yine, büyükolasılıkla haklısınız."

Yine, Rodriguez sinirden kıpkırmızıolmuştu ve Kline araya girdi. "Tabii kiBecca, elimizden bir şeygelmeyeceğini ima etmekistemiyorsun."

Kadın, okuldaki yaramaz öğrencilerinyaptıklarından bıkmış bir öğretmenedasıyla iç çekti. "Vakayla ilgilişimdiye kadar elde ettiğimiz bulgularüç sonucu destekliyor. Birincisi,peşinde olduğunuz adam sizinle oyunoynuyor ve bu konuda çok başarılı.İkincisi yoğun bir şekilde motiveolmuş, hazırlıklı, odaklanmış vedikkatli. Üçüncüsü, listede sıradakiismin kim olduğunu biliyor fakat sizbilmiyorsunuz."

Kline acı çekiyor gibiydi. "Ancakbenim soruma dönersek..."

"Eğer tünelin sonunda bir ışıkarıyorsanız, sizin lehinize olan küçükbir olasılık var. Organize olduğukadar, dağılma ihtimali de var."

"Nasıl? Neden? 'Dağılma' derkenneyi kastediyorsun?"

Kline soruyu sorarken, Gurneygöğsünde bir daralma hissetti.Hayalini kurduğu sahneyle birliktegerginlik hissi tüm vücuduna yayıldı -Gurney'in evvelki gün hiçdüşünmeden posta kutusunabıraktığı sekiz satırlık yazının olduğu

kâğıdı kavrayan katilin elini düşündü:

Yaptıklarını nasıl yaptığınıgördüm

Ters ayak izlerinden,sessiz silaha kadardüğümü çözdüm

Başlatmış olduğun oyun,yakında bitecek,

Boğazın ölü bir adamınarkadaşı tarafındankesilecek

Güneşten kaç, kardankaç ancak

Gece, gündüz kaçacakbir yer kalmayacak

Önce onun acı ölümünehizmet edeceğim

Sonra da katilinicehennemegöndereceğim.

El düzenli, kibirli bir şekilde kâğıdıburuşturup küçücük bir top halinegetiriyor ve çiğnenmiş bir sakıza

benzettikten sonra açılıp, kağıdıyere bırakıyor. Gurney bu rahatsızedici hayali kafasından atmayaçalıştı ancak senaryo henüztamamlanmamıştı. Şimdi katilinelinde şiirin içine konmuş olduğu zarfvardı - üzerinde adres ve açıkçagörünen posta mührüyle birlikte,Walnut Crossing mührü.

Walnut Crossing... Ah, Tanrım!Gurney'in midesinden ayaklarına birsoğukluk yayıldı. Bu kadar açık birsorunu nasıl gözden kaçırmıştı?Tanrım, sakin ol. Düşün. Katil bubilgiyle ne yapabilir? Bu bilgi onu,doğrudan adrese, evlerine,Madeleine'e getirebilir mi? Gurney

gözlerinin büyüdüğünü, rengininsolduğunu hissetti. Bu kadar takıntılıbir şekilde mektubu göndermeyenasıl odaklanabilmişti? Posta mührüsorununu nasıl görememişti?Madeleine'i nasıl tehlikeye atmıştı?Düşünceleri son sorunun etrafında,evi yanan bir adamın evinin etrafındakoşturması gibi dönmeye başladı.Tehlike ne kadar gerçekti? Ne kadaryakında? Onu arayıp, uyarmalımıydı? Tam olarak neye karşıuyaracaktı? Bu onu ölecek kadarkorkutabilir miydi? Tanrım, başkaneler? Düşmana, savaşa, bilmeceyeböyle at gözlükleriyle bakarkenbaşka neleri görememişti? Bu oyunu

kazanmak için bu kadar kararlıdavranırken başka kimin güvenliğini -kimin hayatını göz ardı ediyordu?Sorular başını döndürüyordu.

Paniği bir soruyla bölündü. Onatutunmaya, dengesini sağlayabilmekiçin onu kullanmaya çalıştı.

Konuşan Holdenfield'dı. "... hastalıklıbir biçimde gerçeklerin kendiplanlarına uyum sağlamasını isteyenobsesif kompulsif bir plancı. Onukontrol eden amacı kesinliklediğerleri üzerinde mutlak kontrolüsağlamak..."

"Herkes mi?" diye sordu Kline.

"Odak noktası aslında çok dar...Kendi hedef kurban grubundakiüyelere korkutma ve öldürme yoluylahükmetmek istiyor. Hedef grubundaise görünüşe göre orta yaşlı, erkek,alkolikler var. Diğerleriyle alakasıyok. Onların ilgi alanına girmiyor veönemsizler."

"Peki 'dağılma' işi nedir?"

"Bir de şöyle düşünün ki mutlakhakimiyet duygusunu sağlamak içincinayet işlemek ölümcül derecedehatalı bir süreç -mecaz anlamdasöylemiyorum. Kontrol arzusuylayanıp tutuşan birisinin seri cinayetlerişlemesi sonuç vermez ve mutluluğu

ot içerek yakalamaya çalışmaklaaynı şeydir."

"Her zaman daha fazlasını mı ister?"

"Her zaman daha fazlası gittikçedaha az işe yarar. Duygusal döngügittikçe daha baskıcı ve başaçıkılamaz hale gelir. Hiç olmayacakşeyler olur. Bu sabah bunlardanbirisinin olduğunu düşünüyorumçünkü Bay Dermott yerine bir polismemurunun öldürülmesiylesonuçlandı. Böyle öngörülmemişolaylar, kontrol takıntısı olan birkatilde büyük duygusal çalkantılaryaratır ve bu tarz dikkat dağıtıcıunsurlar onun daha fazla hata

yapmasını sağlar. Dengesiz çevirmemili olan bir makineye benzer. Bellibir hıza ulaştığında titreşim artar vemakine dağılır."

"Bu vaka için, söylediklerin neanlama geliyor?"

"Katil giderek kontrolsüz veöngörülemez oluyor."

Kontrolsüz. Öngörülemez. Yinesoğuk korku duygusu Gurney'inmidesinden bu kez göğsüne veboğazına yayıldı.

"Olayın daha da kötüye gideceğianlamına mı geliyor?"

"Bir açıdan iyiye, bir açıdan kötüye...Karanlık dar geçitlerde saklanarakbirilerini buz kıracağıyla öldürmeyealışkın bir katil, Times Meydanı'ndabıçak sallamaya kalkışırsa, büyükihtimalle yakalanır. Ama okarmaşada birçok insanın kafasınıuçurur.

"Adamımızın bu örnekteki bıçaksallama aşamasında olduğunu mudüşünüyorsun?" Kline sorgulamaktanöte, heyecanlanmıştı. Güvenlikişlerindeki insanların korkuya karşızırh olarak kullandıkları saçma, serttavır bazen işe yaramıyordu. İşte bu,o zamanlardan birisiydi.

"Evet."

Holdenfield’ın cevabındaki basitlikodada bir sessizlik yarattı. Bir süresonra baş komiser her zamankidüşmanca tavrıyla konuştu.

"Peki ne yapmamız gerekiyor?Elinde bıçak ve titreyen bir makineolan, otuz yaşında kibar bir adamhakkında yakalama emri çıkarmakmı?"

Hardwick hafifçe güldü ve Blatt birkahkaha patlattı.

Stimmel "Bazen büyük bir son,planın bir parçasıdır," dedi. Hâlâ

gülmekte olan Blatt hariç, herkesindikkati ona yönelmişti. Blatt susuncaStimmel devam etti, "Duane Merklyvakasını hatırlayan var mı?"

Kimse hatırlamıyordu.

"Eski Vietnam askeri," dedi Stimmel."Otoritelerle bazı sorunlar yaşamış.Yaramaz Akita bekçi köpeği,komşularından birisinin ördeğini yer.Komşu polisi arar. Duane polislerdennefret eder. Akita, ertesi aykomşunun Beagle köpeğini yer.Komşu Akita'yı vurur. Kavga kızışırve olay büyür. Bir gün Vietnamaskeri komşuyu rehin alır. Akita'nınkarşılığında ona beş bin dolar

vermezse, adamı öldüreceğinisöyler. Bölge polisi ve SWAT(Amerika'da özel bir polis birliği) ekibiolay yerine gelir. Mülkün etrafındayerlerini alırlar. Sorun şudur ki, kimseDuane'ın hizmet geçmişinebakmamıştır. Bu yüzden kimse onunyıkım uzmanı olduğunu bilmiyordur.Duane, uzun mesafeden mayınpatlatma konusunda uzmandır."Stimmel dinleyenlerin sonuçlan hayaletmelerine fırsat vermek için sustu.

"Pisliğin herkesi havaya uçurduğunumu söylüyorsun?" diye sordu Blatthayranlıkla.

"Herkesi değil. Altısı öldü, altısı

kalıcı bir şekilde engelli oldular."

Rodriguez öfkeden deliye dönmüştü."Bunun anlamı nedir?"

"Anlamı şu ki, adam mayınlar içinmalzemeleri olaydan iki sene öncealmış. Büyük finali başından beriplanlıyormuş."

Rodriguez başını salladı. "Bizle neilgisi olduğunu anlamadım. "

Gurney anlamış ve bundan rahatsızolmuştu.

Kline Holdenfield'a baktı. "Sen nedüşünüyorsun, Becca?"

"Adamımızın büyük planları olduğunudüşünüyor muyum? Olabilir. Tek birşey biliyorum...."

Konuşması kapının belli belirsizçalınmasıyla bölündü. Kapı açıldı veüniformalı bir komiser odaya giripRodriguez'e yöneldi.

"Efendim? Böldüğüm için üzgünüm.Connecticut'tan Yüzbaşı Nardoisminde birisi sizi aradı. Acil birdurum olduğunu ve derhal sizinlegörüşmesi gerektiğini söylüyor."

Rodriguez adaletsizce üzerinesorumluluk yüklenmiş bir adamedasıyla iç çekti. Arkasındaki

duvarda alçak dosya dolabındakitelefonu başıyla işaret ederek,"Buradan konuşacağım," dedi.

Komiser geri döndü. İki dakika sonratelefon çaldı.

"Başkomiser Rodriguez konuşuyor."Takip eden iki dakika boyuncatelefonu kulağında tuttu ve büyük birdikkatle dinledi. "Garip," dedisonunda. "Bu gerçekten çok garip,yüzbaşı. Buradaki olay ekibi içinanlattıklarınızı kelimesi kelimesinetekrar anlatmanızı isteyeceğim.Şimdi hoparlörü açıyorum. Lütfendevam edin - bana söylediklerinizinaynısını onlara da söyleyin."

Bir saniye sonra hattın diğerucundan gelen ses gergin ve sertti."Ben Wycherly Polisi'nden JohnNardo. Beni duyabiliyor musunuz?"Rodriguez evet dedikten sonraNardo devam etti: "Bildiğiniz gibi busabah memurlarımızdan birisi,Gregory Dermott'un evinde, görevesnasında öldürüldü. Şu andaekibimizle birlikte olay yerindeyiz.Yirmi dakika önce Bay Dermott içinbir telefon geldi. Arayan kişininsözlerini aynen aktarıyorum, 'Sıradasen varsın ve senden sonraGurney.'"

Ne? Gurney doğru duyduğundanemin olamadı.

Kline Nardo'dan mesajı tekraretmesini istedi ve adam söylediklerinitekrarladı.

"Telefon firmasından kaynakla ilgilibir bilgi edindiniz mi?" diye sorduHardwick.

"Bu bölgeden bir cep telefonu. GPSbilgisi yok, yalnızca sinyalin alındığışebekenin yeri belli. Arayanın kimliğibelli değil."

"Telefon görüşmesini kim yaptı?"diye sordu Gurney. Bu doğrudangelen tehdit, şaşırtıcı bir şekildeonun üzerinde sakinleştirici bir etkigöstermişti. Belki de belli olan

herhangi bir şey, isim verilmiş olmasısınırlan gösteriyordu ve bu yüzdensonsuz olasılık düşüncesi kadarbaşa çıkılmaz değildi.

"Telefon görüşmesini kim yaptıderken neyi kastediyorsunuz?" diyesordu Nardo.

"Telefonun Dermott için geldiğinisöylediniz, Dermott'a geldiğinisöylemediniz,"

"Ah, evet, anladım. Dermott telefonçaldığında tesadüfen, migrenituttuğu için uzanıyordu. Cesedibulduğundan beri kendinegelememişti. Mutfaktaki telefonu

uzmanlardan birisi açtı. Arayan kişiDermott'u istedi ve yakın birarkadaşı olduğunu söyledi."

"Kendi ismini ne olarak verdi?"

"Garip bir isim. Carbis... Caberdis...Hayır, bir saniye bekleyin, uzmanismi yazmıştı... Charybdis."

"Sesle ilgili bir gariplik var mıymış?"

"Bunu sormanız çok ilginç. Onlar dasesi tarif etmeye çalışıyorlar.Dermott konuştuktan sonra, aksanınyabancı gibi geldiğini söyledi fakatbizim uzman bunun aldatmacaolduğunu - sesini gizleyen bir adam

olduğunu düşünüyor. Belki de kadın -ikisi de bu konuda emin değil. Bakınbeyler, üzgünüm ama buradakiişimize dönmemiz gerekiyor. Sadecesize önemli bilgileri aktarmakistedim. Yeni bir şeyler olursa haberveririz."

Telefonun kapandığını gösterensinyal sesi duyulduktan sonra, odadarahatsız edici bir sessizlik vardı.Ardından, Hardwick boğazını öylegürültülü bir şekilde temizledi ki,Holdenfield geri çekildi.

"Evet, Davey evlat," diye hırıltılısesiyle konuştu, "yine ilgi odağısensin. 'Gurney'in sırası. 'Nesin sen,

seri katilleri çeken bir mıknatıs mı?Yapmamız gereken tek şey seni iplebağlayıp sarkıtmak ve onların gelipseni ısırmasını mı beklemek?"

Madeleine de bir ipe bağlanmış vesallanıyor muydu? Belki henüzdeğil. İnşallah henüz olmamıştır.Her şeyden önce sırada Dermott vekendisi vardı. Eğer akıl hastasıdoğruyu söylüyorsa. Eğer öyleyse,bu ona biraz zaman kazandırırdı -belki de şansını döndürecek kadarzaman... Dikkatsizliğini telafi etmevakti gelmişti. Nasıl bu kadar aptalolabilmişti? Onun güvenliğinitehlikeye attığını nasıl fark

edememişti? Aptal!

Kline endişeli görünüyordu. "Nasıloldu da onun hedefi oldun?"

"Seninkinden daha iyi bir tahminimolamaz," dedi Gurney sahte birrahatlıkla. Suçluluk duygusuyüzünden Kline ve Rodriguez'inkendisine düşmanca, meraklıbakışlar fırlattıkları izleniminekapılıyordu. Başından beri şiiri yazıpgöndermekle ilgili endişeleri vardıfakat düşünmeyerek,bahsetmeyerek bu endişelerinibastırdı. Tehlikeyi görmezden gelmeve başkalarını tehlikeye atmakonusundaki yeteneğine şaşırmıştı.

O sırada ne hissetmişti? Madeleine'iriske atmakta olduğu hiç aklınagelmiş miydi? Bundan kuşkulanmışfakat bu düşünceyi kafasından atmışmıydı? Bu kadar duygusuzlaşmışolabilir miydi? Lütfen Tanrım, hayır!

Bütün bu pişmanlığın arasında, birtek şeyden emindi. Orada,konferans odasında öyleceoturmaya ve durumu tartışmayadevam etmeye dayanamayacaktı.Eğer sıradaki adam Dermott ise,aradıkları adamı ancak onun yerindebulma ve tehlike kendisine daha dayaklaşmadan bunu yok etme şansıvardı. Ayrıca, Dermott'tan sonrakikişi kendisi ise, aralarındaki savaşın

Walnut Crossing'den olabildiğinceuzakta gerçekleşmesini istiyordu.Sandalyesini geri çekti ve ayağakalktı.

"Eğer kusura bakmazsanız, gitmemgereken bir yer var."

Önce, masadaki herkes boş gözlerleona baktı. Ardından, Kline buhareketin manasını çözmüş gibikonuştu.

"Tanrım!" diye haykırdı."Connecticut'a gitmeyidüşünmüyorsun, değil mi?"

"Davet edildim ve daveti kabul

ediyorum."

"Bu delilik. Neyin içine girdiğinibilmiyorsun."

"Aslında," dedi Rodriguez ilgisizbakışlarını Gurney'e yönelterek,"polislerle dolu bir olay yeri, oldukçagüvenli bir yerdir."

"Bu normalde doğru olurdu," dediHoldenfield. "Ancak ..."

Bir süre düşüncesini, etrafındagezinip başka açılardan bakarakgözden geçirdi.

"Ancak ne?" diye patladı Rodriguez.

"Ancak katil polis değilse."

KırkAltıncı Bölüm

Basit Bir Plan

Fazla basit görünüyordu.

İyi eğitimli yirmi polis memurunu yirmisaniyede öldürmek daha karmaşıkbir plan gerektirmeliydi. Bu çapta bireylem daha zor olmalıydı. Herşeyden önce şimdiye dek başarılmışen büyük yok etme olayı olacaktı -en azından Amerika'da, en azındanson zamanlarda.

Bu kadar basit görünmesine rağmenbunu daha önce kimsenin yapmamışolması, onu hem teşvik ediyor hemde endişelendiriyordu. Sonunda şufikir onu rahatlattı: Daha az zeki vedaha güçsüz bir adam için projesi

korkutucu olabilirdi ama onun dikkative konsantrasyonu varken, onun içinkorkutucu değildi. Her şeygöreceliydi. Sıradan bir inşam yereserebilecek engellerin arasında birdahi dans edebilirdi.

Kimyasallar, bulunması gülünçdenecek kadar kolay, ekonomik veyüzde yüz yasaldı. Endüstriyelamaçlar için her gün toptanalındıkları için, büyük miktarlardaalındığında bile şüpheuyandırmıyordu. Buna rağmen eldeedeceği kombinasyona dair bir izbırakmamak için her birini (yalnızcaiki adet kimyasal vardı) farklıkaynaktan, iki yüz litrelik basınç

tanklarını ise üçüncü bir kaynaktansatın almıştı.

Şimdi, ölümcül karışımını alıcılarınagöndereceği boruyu, lehim aletiyleson haline getirirken aklına korkunçbir fikir geldi - en önemli noktaylailgili bir olasılık - öyle ki aklınıgıdıklayan bu fikirle birlikte yüzünebir gülümseme yayıldı. Hayal ettiğişeyin pek olası olmadığım biliyordu -ama kimyanın sağı solu belli olmazdı- bu yüzden olma ihtimali vardı. Enazından imkan dahilindeydi.

Kimyasal Tehlikeler adlı internetsitesinde aklına kazman bir uyarıvardı. Uyarı, kırmızı ünlem

işaretleriyle çevrili, kırmızı birkutunun içindeydi. "Bu klor veamonyak birleşimi yalnızca öldürücüderecede zehirli bir gaz yaymaklakalmaz, aynı zamanda oldukçagüvenilmezdir ve bir kıvılcım kaynağıpatlamasına sebep olabilir."Hayalindeki keyif verici sahnede, tümWycherly polisi onun tuzağınadüşmüş, istemeden de olsa zehirlidumanı ciğerlerine çekiyorlardı.Ardından kendisinin yaratacağıkıvılcım üzerine gerçekleşenpatlama, hepsini küçük parçalaraayırıyordu. Bunu düşününce, dahaönce neredeyse hiç yapmamışolduğu bir şey yaptı. Sesli bir

kahkaha patlattı.

Keşke annesi de bu keyfi, güzelliği,zaferi anlayabilseydi. Belki de bu çokfazla şey istemek olurdu. Ama tabiiki, polisler paramparça olurlarsa —küçücük parçalara ayrılırlarsa -boğazlarını kesemezdi. Amaboğazlarını kesmeyi çok istiyordu.

Dünya üzerindeki hiçbir şey kusursuzdeğildi. Her zaman artılar ve eksilervardı. Kişi, uğraştığı iş esnasındaelindekini en iyi şekilde kullanmalıydı.Bardağın dolu kısmım görmeliydi.

Bu, gerçeklikti.

Kırk Yedinci Bölüm

Wycherly'ye HoşGeldiniz

Gurney, seyahatiyle ilgili tahminedilebilecek karşı çıkma veendişeleri bastırdıktan sonra,arabasına gidip o ana kadar yalnızcaposta kutusu numarasını bildiğiGregory Dermott'un adresini almakiçin Wycherly polisini aradı. Görevlimemura kim olduğunu anlatmasıbiraz zaman aldı. Bundan sonra birde kadının Nardo'yu arayıp, adresivermek için izin almasını bekledi.Küçük ekibin olay yerine gitmeyentek üyesi olduğu anlaşılıyordu.Gurney GPS'e adresi girdi veKingston-Rhinecliff Köprüsü'ne doğruyola koyuldu.

Wycherly, Connecticut'ın kuzeykısmındaydı. Yolculuk iki saattenbiraz daha uzun sürdü ve Gurney buzamanın çoğunu, eşinin güvenliğikonusundaki berbat başarısızlığınıdüşünerek geçirdi. Hatası onu öylerahatsız etmiş ve üzmüştü ki, başkabir şeye yoğunlaşmaktazorlanıyordu. BCI toplantısındaortaya çıkan varsayımı gözdengeçirmeye başladı.

Katilin bir şekilde alkol geçmişi olan,alkolik geçmişinden gelen suçlulukduygulan ve derinlerde gizlenenkorkuları olan kişilere ulaştığı vebinlerce kişiden oluşan bir listetoparladığı, ardından birkaçını bir

sayı numarasıyla korkuttuğu, bir dizişiirle işkence yaptığı ve sonra daritüel eşliğinde öldürdüğüdüşüncesi... Tüm bu süreç, saçmagörünse de, Gurney'e son dereceinandırıcı geliyordu. Seri katillerinçocukken böceklere ve küçükhayvanlara işkence yaparak -mesela büyüteç yardımıyla güneşışığı altında tutup yakarak - zevkaldıklarını keşfettiğini hatırladı.Yakaladığı ünlü adamlardan birisiolan Yamyam Noel Baba, beşyaşındayken bu şekilde bir kediyi köretmişti. Büyüteç yardımıyla gözleriniyakarak. Bu, geçmişindeki birkurbana yoğunlaşıp, acıdan

kıvranana dek korkularınayoğunlaşmaya benziyordu.

Yaklaşımı gözlemleyip, parçalanbirleştirmek normalde ona keyifveren bir süreçti fakat o öğledensonra arabasında, her zaman olduğugibi iyi hissetmiyordu. Belki deyetersizlikleri, yanlış adımlarıyla ilgiligitmek bilmeyen hissi yüzündendi.Bu düşünce göğsüne dökülmüş asitgibiydi.

Rahatlayıp, yola, arabasının önkısmına, elleriyle tuttuğu direksiyonaodaklandı. Garip. Kendi elleri - onlarıtanıyamıyordu. Çok yaşlıgörünüyorlardı - babasının elleri

gibi... Ufak lekeler büyümüş vesayıları artmıştı. Bir dakika öncekendisine bir düzine el fotoğrafıgösterilse, kendisininkini ayırtedemezdi.

Bunun sebebini merak etti. Belki dedeğişimler çok yavaşgerçekleştiğinde, ciddi bir boyutagelene kadar beyin tarafındanalgılanmıyorlardı. Belki de dahafazlasıydı...

Bu bizim, her şeyi bir dereceyekadar görmeye alıştığımız şekliylegördüğümüz anlamına mı geliyordu?Geçmişe takılmamızın tek sebebiyalnızca basit nostalji ve keşkeler

değil de, veri işleme sürecinde kısayolları seçen nöronlarımız mıydı?Eğer nesneleri kısmen görmeyeyarayan nöronlar, kısmen de geçmişibelirliyorsa - yani kişinin bir andaalgıladığı şey o anki algıları ilehafızasındaki algılarının birleşimi ise"geçmişe takılıp kalmak" deyişi yenibir anlam kazanmıştı. Öyleysegeçmiş, anlık duyusal algı kılığınabürünerek şu anın üzerinde garip birhakimiyet sürüyor ve bize zamanıdolmuş bilgiler veriyordu. Eski birtravmanın yönlendirdiği bir seri katilolayının da bununla bir ilgisi olabilirmiydi? Algıları ne kadar bozulmuşolabilirdi?

Teorisi onu bir an içinheyecanlandırdı. Yeni bir fikri eviripçevirmek, güvenilirliğini test etmek,her zaman daha kontrollü, daha canlıhissetmesini sağlardı ancak bunlarıbugün hissetmesi zordu. GPS'i onuWycherly çıkışma iki yüz metrekadar kaldığı konusunda uyardı.

Yokuşlu çıkışın sonundan sağadöndü. Bölgede ekin tarlaları, sıralıçiftlik evleri, alışveriş merkezleri vebaşka bir çağdan kalma yazmekânları vardı: Yıkık dökük biraçık sinema, ismi Kızılderili dilindenolan bir gölün tabelası...

İsmi bu dili çağrıştıran başka bir gölü

akla getiriyordu -Catskills'dekimuhteşem evlerini ararkenMadeleine ile birlikte etrafındakiyolda yürüyüş yaptıkları gölü...Alçak bir uçurumun tepesinde el eledurup, hafiften esen yelin kırıştırdığısuya bakarlarken, onun yüzündekineşeli ifadeyi gözünün önünegetirebiliyordu. Anılarla birlikte içinebir suçluluk duygusu saplandı.

Ne yaptığını, nereye gittiğini, evegeç geleceğini haber vermek için onuhenüz aramamıştı. Ona ne kadarımanlatması gerektiğinden hâlâ emindeğildi. Posta mühründen söz etmelimiydi? Onu şimdi, anında aramayakarar vermişti. Tanrım, doğru şeyleri

söylemem için bana yardım et.

Hali hazırda hissettiği stresidüşünerek, aramayı yapmak içinarabasını sağa çekmenin akıllıcaolduğunu düşündü. Bulabildiği ilk yerbir çiftliğin, kış yüzünden kapatılmışbölümünün önündeki engebeli, çakıllıpark yeriydi. Sesli arama kaydındaevinin numarası için kullandığıkelime, kullanışlı ama hiç yaratıcıolmayan ev kelimesiydi.

Madeleine telefonu ikinci çalışında,her zamanki iyimser, davetkârsesiyle açtı.

"Benim," dedi Gurney. Sesinde

Madeleine'in neşesinin yalnızca biryansıması vardı.

Birkaç saniye sessizlik oldu."Neredesin?"

"Zaten bunu söylemek için aradım.Connecticut'da, Wycherly adında biryerin yakınlarındayım."

Ardından gelen normal soru,"Neden?" olmalıydı fakat Madeleinenormal sorular sormazdı. Bekledi.

"Olayda bir gelişme oldu," dedi. "Herşey sona doğru gidiyor."

"Anlıyorum."

Gurney onun yavaş, kontrollünefesini duydu.

"Başka söylemek istediğin bir şeyvar mı?" dedi Madeleine.

Gurney, camdan dışarı, ölmüşsebzelerin olduğu bölüme baktı.Mevsim yüzünden kapanmıştanziyade, tamamen terk edilmiş gibigörünüyordu. "Peşinde olduğumuzadam zıvanadan çıktı," dedi. "Onudurdurmak için bir şansımız olabilir."

"Peşinde olduğumuz adam mı!" Sesiincecik, pürüzlü çıkmıştı.

Cevabına şaşkınlığından sesini

çıkarmadı.

Kadın sinirli bir şekilde devam etti."Kanlı caniden, seri katilden,kimsenin özlemediği şu adamdanbahsetmiyor musun - insanları şahdamarından vurup boğazlarını kesenadamdan? Bahsettiğin kişi bu değilmi?"

"O... peşinde olduğumuz adam,evet."

"Connecticut'da onunla ilgilenmeyeyetecek kadar polis yok mu?"

"Adam bana odaklanmış gibigörünüyor."

"Ne?"

"Bu vaka üzerinde çalışan birisiolarak kimliğimi belirlemiş gibigörünüyor ve aptalca bir şeyyapmaya çalışabilir - ihtiyacımız olanfırsatı bize verecek bir şey. Üst üstegelen cinayetleri öyleceizlemektense, onunla savaşmamıziçin bir şans olabilir."

"Ne!' Bu kez kelime sorudan çok acıdolu bir ünlemdi.

"Her şey düzelecek," dedi hiç deinandırıcı olmayan bir ses tonuyla."Adam dağılmaya başlıyor. Kendikendisini imha edecek. Bu olduğunda

orada olmak zorundayız."

"Bu senin işinken orada olmakzorundaydın ama şimdi değilsin."

"Madeleine, Tanrı aşkına, ben birpolisim!" Sözleri, asılı duran birnesnenin yere düşmesi gibipatlayıverdi. "Bunu nedenanlamıyorsun?"

"Hayır, David," dedi sakince. "Senpolistin. Şu anda polis değilsin.Orada olman gerekmiyor."

"Geldim bile." Bu sözün ardındangelen sessizlik esnasında, Gurney'insiniri geri çekilen dalgalar misali

yatıştı. "Sorun yok. Ne yaptığımıbiliyorum. Kötü bir şey olmayacak."

"David, senin sorunun ne?Kurşunların arasında koşmayadevam mı edeceksin? Kurşunlarınarasında koşacak mısın? Bir tanesikafana gelene kadar devam mıedeceksin? Bu mudur? Birlikte geçenhayatımızın geri kalanı için planın bumu? Bekliyorum, bekliyorum,bekliyorum... Senin öldürülmen içinmi?" Sesi, öldürülme kelimesinitelaffuz ederken öyle çatlamıştı ki,Gurney tek kelime edemedi.

Sonunda konuşan Madeleine oldu -sesi o kadar yumuşaktı ki kelimeleri

güçlükle anladı. "Bu gerçekten nehakkında?"

"Ne hakkında mı?" Soru onu kötü biraçıdan vurmuştu. Dengesini kaybetti."Sorunu anlamadım."

Kadının derin sessizliğikilometrelerce öteden etrafınısarmış, üzerinde baskı oluşturmuştu.

"Ne demek istiyorsun?" diye sordu.Kalp atışlarının hızlandığınıhissedebiliyordu.

Onun yutkunduğunu duydu. Onun birkarar vermeye çalıştığını hissetti,hatta bunu her nasılsa biliyordu.

Madeleine ona başka bir soruylayanıt verdi. Sesi yine öyle yumuşaktıki, Gurney duymakta zorlanıyordu.

"Danny ile mi ilgili?"

Kalp atışlarını boynunda, başında,ellerinde hissedebiliyordu.

"Ne? Bunun Danny'yle ne ilgisi var?"Sorusuna cevap beklemiyordu, enazından bu kadar işi varken, osırada beklemiyordu.

"Ah, David," dedi. David onu, üzgünve bu en zor konuyu sürdürmeyekararlı bir şekilde başını sallarkenhayal edebiliyordu. Madeleine kapıyı

bir kez açınca, mutlaka içeri girerdi.

Titreyerek nefes aldı ve devam etti."Danny öldürülmeden önce, işinsenin hayatının büyük kısmınıkaplıyordu. Sonra hepsini kapladı.Hepsini. Son on beş yılda çalışmakdışında başka hiçbir şey yapmadın.Bazen bir şeyin telafisini yapmaya,bir şeyi unutmaya, bir şeyi...çözmeye çalıştığını hissediyorum."Gergin tonlamasıyla, bir hastalığınbelirtisinden bahseder gibiydi.

Elindeki gerçeğe tutunup, yolunadevam etmek istedi. "Mark Mellery'ıöldüren adamın yakalanmasınayardım etmek için Wycherly'ye

gidiyorum." Kendi sesi, başkabirisine - yaşlı, korkmuş, sert,mantıklı görünmeye çalışan birisine -ait gibiydi.

Madeleine onun söylediğiniduymazdan gelip, düşündüklerindenbahsetmeyi sürdürdü. "Kutuyu açıponun resimlerine bakarsak... onabirlikte hoşça kal diyebiliriz diyedüşünmüştüm. Ama sen hoşça kaldemiyorsun, değil mi? Sen hiçbirşeye hoşça kal demiyorsun."

"Neyden bahsettiğini bilmiyorum,"diye karşı çıktı. Fakat bu doğrudeğildi Şehirdeki evlerinden WalnutCrossing'deki evlerine taşındıkları

zaman, Madeleine saatlercevedalaşmıştı. Sadece komşularıyladeğil, evleriyle, geride bıraktıklarıyla,bitkilerle... Bu Gurney'in sinirlerinibozmuştu. Onun aşırıduygusallığından şikâyet etmiş,cansız nesnelerle konuşmanın garip,zaman kaybı, boş uğraş olduğunu vebunun, sadece ayrılmasınızorlaştırdığını söylemişti. Amadahası vardı. Madeleine'in budavranışı, Gurney'in hiçdokunulmasını istemediği bir yeredokunuyordu - ve şimdi yine aynıyere dokunuyordu - aslavedalaşamayan yanına, ayrılığıkaldıramayan tarafına."

"Bir şeyleri yalnızca görüş alanındançıkarıyorsun," diyordu. "Ama onlargitmiyorlar, sen gerçekte gitmelerineizin vermiyorsun. Onlara bakmalı veveda etmelisin. Danny ilevedalaşmak için, onun hayatınabakmak zorundasın. Ama açıkçabunu yapmak istemiyorsun. Sensadece... Ne, David? Ne? Ölmek miistiyorsun?" Uzun bir sessizlik oldu.

"Ölmek istiyorsun," dedi. "Gerçekbu, değil mi?"

Bir hortumun merkezindeki girdababenzer bu boşluğu daha önce dehissetmişti - içine her şeyi çeken birboşluk.

"Yapmam gereken bir işim var." Bugerçekten çok sıradan, aptalca bircümle olmuştu. Bunu nedensöylediğini kendisi de bilmiyordu.

Uzun bir sessizlik oldu.

"Hayır," dedi yavaşça, yutkunarak."Bunu yapmaya devam etmekzorunda değilsin." Ardındanumutsuzca, güçlükle duyulur birsesle ekledi, "Ya da öylesin. Bensadece umuyordum."

Gurney bütün kelimeleri, düşüncelerikaybetmiş gibiydi.

Bir süre ağzı hafif açık bir şekilde,

hızla nefes alarak öylece oturdu. Birsüre sonra - ne zaman olduğundanemin değildi - telefon bağlantısıkesildi. Sarhoş eden kaosun yerinisakinleştirici, harekete geçmesinisağlayacak bir düşüncenin almasınıbekledi.

Onun yerine içine gülme ve acımahisleri doldu - Madeleine vekendisinin duygusal olarak çöktükleri,soyundukları, korktukları böylesi biranda bile kelimenin tam anlamıylabirbirlerinden kilometrelerce uzakta,farklı eyaletlerde, bir hattın ikiucunda, boşlukta olduklarıdüşüncesi...

Aklına gelen diğer bir şey ise, onasöylemeyi, açıklamayı başaramadığışey oldu. Posta mührü aptallığı,bunun katili kendi evlerineyönlendirebileceği, olaya takıntılı birşekilde yoğunlaşması yüzündengözden böyle bir şeyi kaçırdığıylailgili tek kelime etmemişti. Budüşünce rahatsız edici bir yansımayıberaberinde getirmişti. On beş yılönce uğraştığı bir olay yüzündenDanny ölmüştü, belki de davanınsebep olduğu son şey bu olmuştu.Madeleine'in bu ölümü, onun şu ankitakıntısıyla bağdaştırdığı açıktı.Açıktı ve Gurney kabul etmeliydi ki,sinir bozucu da olsa zekiceydi.

Onu tekrar aramak zorundaolduğunu, hatasını - onu tehlikeyeattığını - anlatıp, onu uyarmakzorunda olduğunu hissetti. Evi aradıve davetkâr sesi bekledi. Telefonçaldı, çaldı, çaldı, çaldı. Ardındankendisinin kaydettiği telesekretermesajı duyuldu - biraz sert, birazkatı ve pek de davetkâr değil - vebip sesi.

"Madeleine? Madeleine oradamısın? Lütfen oradaysan telefonuaç." Artan bir rahatsızlık hissetti. Birdakikalık mesajda söyleyebilecekmantıklı, tehlike yaratmak yerinetehlikeyi önleyecek, panik vekarışıklık yaratmayacak bir şey

bulamıyordu. Sonunda ancak, "Seniseviyorum. Dikkatli ol. Seniseviyorum," diyebildi. Ardından birbip sesi daha duyuldu ve bağlantıkesildi.

Oturduğu yerden kafası karışmış birşekilde, acı içinde yıkık dökük sebzebölümüne baktı. Bir ay boyunca,hatta sonsuza dek uyuyabilirdi. Eniyisi sonsuza dek uyumaktı. Fakat buçok saçmaydı. Kuzey Kutbu'ndakihayatından bezmiş adamların kardayatıp donarak ölmeyi beklemesikadar tehlikeli bir düşünceydi.Dikkatini toplamalıydı. Yoluna devametmeliydi. Kendisini iteklemeliydi.Yavaş yavaş, düşünceleri önünde

bekleyen bitmemiş işinin etrafındayoğunlaştı. Wycherly'de yapacak birişi vardı. Yakalanacak bir deli.Kurtarılacak hayatlar. GregoryDermott'un, kendisinin, belki deMadeleine'in. Arabayı çalıştırdı vedevam etti.

GPS sonunda onu, az trafiği olan,kaldırmışız bir ara yolda büyük,varoş, bir dizi evin olduğu özelliksizbir araziye getirdi. Uzun mazılarmülkün sağ, sol ve arka taraflarınıçevreliyordu. Ön tarafta, göğüshizasında kütükler vardı fakatarabanın gireceği yer açıkbırakılmıştı. Gurney'in tahmininegöre bir düzineden fazla olan polis

arabaları her yerdeydi - evin tümçevresini her açıdan tutuyor, yolu dakısmen kapatmışlardı. Çoğununüzerinde Wycherly polisinin işaretivardı. Üzerine siren takılmış,işaretsiz olanlar da vardı. HiçConnecticut polisinin olmadığı gözeçarpıyordu - belki de pek şaşırtıcıbir durum değildi. Bu çok akıllıca yada etkili bir yaklaşım olmasa da,kendi bölgelerinde bir cinayetolduğunda yerel polisin durumukontrolleri altında tutmak istemelerinianlıyordu. Gurney dar yola girdiğindeüniformalı genç bir polis bir eliylepark edilmiş arabaları gösteriyor,diğer eliyle oraya giremeyeceğini

işaret ediyordu. Dev gibi polis gerginve dudaklarını sıkmış bir şekildekendisine doğru yaklaşırken Gurneyarabadan çıktı ve kimliğini çıkardı.Kendisine bir buçuk beden küçükolan ve geniş omuzlarıylasavaşmakta olan montunun yakası,yanaklarına kadar uzanıyordu.

Gittikçe kafası karışmış gibi, uzunuzun Gurney'in cüzdanındaki kartabaktı ve sonunda konuştu, "BuradaNew York Eyaleti yazıyor."

"Yüzbaşı Nardo'yu görmeye geldim,"dedi Gurney.

Gömleğinin önündeki gerginlik kadar

sert bir bakışın sonunda polis omuzsilkti. "İçeride."

Uzun araba yolunun sonunda, postakutusuyla aynı yükseklikte duran bejrengi, metal bir tabelada siyahharflerle: GD GÜVENLİKSİSTEMLERİ yazmaktaydı. Gurney,tüm mülkün etrafını çevirdiği görülensan güvenlik şeridinin altından geçti.Gariptir ki, şeridin boynuna değdiğian, soğuk olduğunu hissetmesiyledikkati o gün boyunca ilk kez havayayöneldi. Çiğ, gri, rüzgarsız bir havavardı. Kütüklerin ve mazılarındibindeki gölgelerde, erimiş vetekrardan donmuş karlar vardı. Yolboyunca asfalt yüzeydeki çukurlarda

birikmiş kirden kararmış buzlar vardı.

Giriş kapısının tam ortasına dahagözle görülür bir şekilde GDGüvenlik Sistemleri tabelasıyapıştırılmıştı. Kapının hemenyanında, evin Axxon Sessiz Alarmlarıtarafından korunduğuna dair bir yazıvardı. Basamaklı girişe vardığında,kapı açıldı. Açan kişinin yüzünde pekde iyi niyetli bir ifade yoktu. Hattakapıyı açan adam, dışarı çıktı vekapıyı arkasından kapattı. Sinirli birşekilde cep telefonuyla konuşurken,Gurney'in çevresini süzüyordu. Kırklıyaşlarda, sportif vücudu, keskin yüzhatları ve sinirli bakışları olan, kısaboylu bir adamdı. Arkasında sarı

harflerle POLİS yazılı, ince bir ceketgiyiyordu.

"Şimdi beni duyabiliyor musun?" Girişkapısından, ölmüş ve buzlanmışçimenlere doğru yürüdü. "Şimdiduyabiliyor musun?... Güzel. Olayyerinde acilen bir uzmana dahaihtiyacım olduğunu söyledim... Hayır,bu bir işe yaramaz, yani demekistediğim şu anda ihtiyacım var...Şimdi, hava kararmadan... Kelimedilimizde 'şim-di' diye heceleniyor.Sen dünyanın neresinden geldin debeni anlamıyorsun?... Güzel.Teşekkür ederim. Minnettar kalırım."

Telefonun kapatma tuşuna basıp

kafasını salladı. "Allah'ın belasıgerizekâlı." Gurney'e baktı. "Sen dekimsin?"

Gurney bu saldırgan tavra karşılıkvermedi. Bunun nereden geldiğinianlayabiliyordu. Polisin öldürüldüğübir olay yerinde her zaman aşırıtepkiler olurdu - kontrol etmesi zortribal öfke. Dahası, Dermott'un evinepolis memurunu gönderen adamınsesini de tanımıştı - John Nardo.

"Ben Dave Gurney, Yüzbaşı,"

Nardo'nun aklından çoğu olumsuzolan bir sürü şey hızla geçiyor gibigörünüyordu. Tek söylediği, "Buraya

niçin geldin?" oldu.

Çok basit bir soruydu. Bu sorununcevabını kısmen bildiğinden bile emindeğildi. Özetlemeye karar verdi."Katil, Dermott'u ve beni öldürmekistediğini söylüyor. Şimdi ben degeldim. Herifin istediği her şeyburada. Belki de bizi almaya gelir vebiz de onu paketleyebiliriz.

"Öyle mi düşünüyorsun?" Nardo'nunsesinde kasten olmayan birdüşmanlık vardı.

"İstersen," dedi Gurney, "Ben size şuana kadar vakayla ilgili neler eldeettiğimizle ilgili bilgi vereyim, siz de

bana burada neler bulduğunuzuanlatın."

"Burada ne mi buldum? Senin isteğinüzerine buraya gönderdiğim polisincesedini. Gary Sissek. Emekliliğineiki ay vardı. Başı neredeysevücudundan kırık bir viski şişesiyleayrılmıştı. Şu çitlerin arkasında yanyana duran bir çift lanet bot vesaçma sapan bir bahçe sandalyesi."Bunu söylerken evin arka tarafınadoğru ellerini salladı. "Dermott busandalyeyi daha önce hiç görmemiş.Komşusu da daha önce hiçgörmemiş. Peki, bu kahrolası şeynereden geldi? Bu lanet olası deliyanında bir bahçe sandalyesi mi

getirdi?"

Gurney başını salladı. "Aslınabakarsan, cevap muhtemelen evet...Bu, eşsiz cinayetin bir parçası. Viskişişesi gibi. Yoksa Four Roses markamıydı?"

Nardo ona geç anlıyormuş gibi birsüre boş boş baktı. "Tanrım," dedi."İçeri gelsen iyi olur."

Kapıdan girer girmez geniş, boş birkoridor vardı. Mobilya, hah ya daduvarlarda resim yoktu. Yalnızca biryangın söndürme tüpü ve dumandedektörü vardı. Koridorun sonundaarkaya açılan bir kapı vardı ve

Gurney, Dermott'un o sabah polisincesedini orada bulduğunu talimin etti.Dışarıdan gelen birbirine karışmışsesler, olay yeri inceleme ekibininhâlâ arka bahçede çalışmaktaolduğunu gösteriyordu.

"Dermott nerede?" diye sorduGurney.

Nardo başparmağıyla tavanıgösterdi. "Yatak odasında. Stresyüzünden migreni tuttu ve migrenağrıları onu mahvediyor. İyi birdurumda olduğu söylenemez. Zatensıradakinin kendisi olduğunusöyleyen telefon gelmeden önceyeterince kötüydü, ama telefondan

sonra... Tanrım."

Gurney'in sormak istediği sorularvardı, birçok soru, ancak Nardo'nunsırasını almak istemiyordu. Evin girişkatında etrafını süzerek nelergörebileceğine baktı. Sağındaki kapıbeyaz duvarları olan, halisiz, ahşapzeminli geniş bir odaya açılıyordu.Ötedeki duvarın dibindeki uzunmasanın üzerinde telefonlar, faksmakineleri, yazıcılar, tarayıcılar,harici hard diskler ve başka aletlervardı. Diğer duvarda ise bir yangınsöndürme tüpü daha duruyordu.Duman dedektörü yerinde ise, monteedilmiş bir yangın söndürme sistemivardı. Yalnızca iki pencere

bulunuyordu. Ön ve arka kısımdakiazıcık boşluk, beyaz duvarlararağmen odaya tünele benzer birgörünüm vermişti.

"Burada bilgisayar işlerini yapıyor veüst katta yaşıyor. Biz diğer odayıkullanacağız," dedi Nardo koridorunkarşısındaki diğer kapıyı işaretederek. İlki gibi bu da davetkar değil,yalnızca fonksiyonel bir odaydı. İlkodanın yarısı büyüklüğündeydi ve buodada sadece bir tane pencerevardı ve bu yüzden tünelden çokmağaraya benziyordu. İçerigirdiklerinde Nardo düğmeye bastıve tavana gömülü dört adetlambanın yanmasıyla mağara beyaz

bir kutuya benzedi. Bir duvarınönünde dosya dolapları, diğer birduvarın önünde, üzerinde iki adetdizüstü bilgisayar duran bir masa, birduvarın önünde ise kahve makinesive mikrodalga fırın ve odanınortasında üzeri boş, kare bir masave yanında iki sandalye vardı. Buodada hem yangın söndürme sistemihem de yangın alarmı vardı. Bu odaGurney'e son çalıştığı polismerkezindeki sevimsiz dinlenmeodasının daha temiz bir versiyonugibi gelmişti. Nardo sandalyelerdenbirisine oturup, Gurney'in deoturması için işaret etti. Kafasınıniçerisindeki baskıdan kurtulmak

istercesine, birkaç dakikaşakaklarına masaj yaptı.Gözlerindeki ifadeye bakılırsa,masaj işe yaramıyordu.

"Ben bu 'yem' saçmalığınıyemedim," dedi yem kelimesi kötükokuyormuşçasına burnunukırıştırarak.

Gurney gülümsedi. "Kısmenhaklısınız."

"Diğer kısımda ne var?"

"Emin değilim."

"Buraya kahrolası bir kahraman

olmak için mi geldin?"

"Sanmıyorum. İçimde, buradaolmamın işe yarayacağına dair birhis var."

"Öyle mi? Peki, benim içimde öylebir his yoksa?"

"Bu sizin şovunuz, Yüzbaşı. Eğerevime dönmemi isterseniz, evimedönerim."

Nardo ona uzun uzun, alaycı birbakış daha fırlattı. Sonunda fikrinideğiştirmiş gibi görünüyordu, enazından geçici bir süre için. "FourRoses şişesi cinayetin bir parçası

mı?"

Gurney başını salladı.

Nardo derin bir nefes aldı. Tümvücudu ağrıyormuş gibigörünüyordu. Hatta tüm dünyanınacı içinde olduğunu düşünüyormuşgibi... "Tamam, Dedektif. Belki debana anlatmadığın her şeyi anlatmangerekiyor."

Kırk Sekizinci Bölüm

Geçmişi Olan Ev

Gurney kar üzerinde beliren ve tersyöne bakan ayak izlerini, şiirleri,telefondan gelen garip sesleri, ikiüzücü numara olayını, kurbanlarınalkolik geçmişlerini, akıl işkencelerini,polisle yaşanan düşmancamücadeleleri, duvardaki "REDRUM"graffitisini, Defneler'de 'Bay veBayan Seylla ' imzasını, katilinyüksek zekâsı ve kendinibeğenmişliğini anlattı. Daha sonrayaşanan üç cinayetle ilgili detaylarıanlatmaya başladı. Fakat Nardo'nunsabrı tükenmek üzereydi. Bu yüzdenbilinmesi gereken en önemli hususolarak nitelendirdiği bölüme geçti:

"Katil, iki şeyi kanıtlamak istiyor.Birincisi, sarhoşları kontroledebilecek ve onlarıcezalandırabilecek bir güce sahipolduğunu; İkincisi de polislerinyetersiz birer ahmak olduğunu.İşlediği suçlar, bilinçli olarak bireroyun haline getirilmiş. Adeta birerbilmeceye dönüştürülmüş. Buyüzden oldukça zeki, takıntılı vedikkatli. Şu ana kadar ardında bir tekparmak izi, saç, tükürük zerresi,elbise parçası ya da ayak izibırakmadı. Bizim fark edebildiğimiztek bir hatası olmadı. Sorun şu ki; buadam hakkında çok az şey biliyoruz.Kullandığı yöntemler ya da

cinayetleri işleme nedeni tam birmuamma. Yalnız tek bir istisna var."

Bu noktada Nardo tek kaşını havayakaldırdı. Belli ki konu ilgisini çekmişti.

"Seri katilin sanatsal çalışmaları adlıeseri yazan Dr. Holdenfield, katilinçok kritik bir aşamaya geldiğine vecinayetlerde doruk noktasınaulaşacak bir hamle yapmak üzereolduğuna inanıyor."

Nardo'nun boğazındaki kaslar gerildi.Öfkesini güçlükle kontrol ettiğiapaçık belli olan bir ses tonuyla sözegirdi. "Bu durumda arka bahçedekatlettiği arkadaşım, onun için bir

alıştırma mı oluyor?"

Bu, insanın cevaplayabileceği ya dacevaplamak zorunda olduğu türdenbir soru değildi. İki adam bir süresessizce oturdu. Ta ki üçüncü birnefes sesini duyana dek. İkisi debaşlarını kapıya doğru çevirdi.Gizlice yanlarına kadar gelen bu kişi,daha önce garaj yolunu korumaaltında tutan dev adamdı. Yüzündeacı çeken ama yine de gülümsemekzorunda olan bir adam ifadesi vardı.

Nardo, kendini duyacaklarınahazırladı ve "Ne var, Tommy?" diyesordu.

"Gary'nin karısının nerede olduğunutespit etmişler."

"Yüce Tanrım! Pekala.Neredeymiş?"

"Otogardan eve giderken, yoldatespit edilmiş. Okul otobüsünükullanıyormuş."

"Tabii ya. Tabii ya. Ah, kahretsin!Oraya kendim gitmem gerek amaburadan ayrılamam. Şef nerede?Nerede olduğunu hâlâ öğrenemedinizmi?"

"Cancun'da."

"Cancun'da olduğunu biliyorum, lanetolası. Neden hiçbir mesaja yanıtvermiyor?" Nardo derin bir nefes aldıve gözlerini kapattı. "Hacker vePicardo. Büyük ihtimalle aileye enyakın olan onlardır. Picardo, kadınınkuzeni gibi bir şey değil miydi?Hacker ve Picardo'yu görevlendirin.Tanrım. Ama Hacker'e söyleyingitmeden önce beni görsün."

Devasa polis, geldiği gibi sessizceayrıldı.

Nardo derin bir nefes daha aldı.Başına ağır bir darbe almış dakonuşarak kendinitoparlayabileceğim düşünen biri gibi

söze girdi- "Yani ölenlerin hepsininalkolik olduğunu söylüyorsun. AmaGary Sissek alkolik değildi. Bu neanlama geliyor o zaman?"

"Ama o bir polisti. Belki deöldürülmesinin tek sebebi buydu. Yada belki Dermott'u hedef alan planlıbir saldırıya engel oldu. Ya da belkiolayla başka bir bağlantısı vardı."

"Nasıl bir bağlantı?"

"Biliniyorum."

Arka kapı hızla kapandı vekendilerine doğru yaklaşmakta olanayak sesleri duyuldu. Sonra da

kapıda sade giyimli ve iri yapılı biradam belirdi. "Beni mi görmekistediniz?"

"Bunu yaptığım için üzgünüm amaPicardo ve sen.

"Biliyorum,"

"Tamam. Pekâlâ. Mümkün olduğuncakısa kes. Basit cümleler kur. Kurbanısaldırıdan korurken, ölümcül birdarbe aldı. Bir kahraman gibi öldü.Ne bileyim, bu tür cümleler kur işte.Sakın detaylara girme. Kan gölü gibiifadelerden kaçın. Ne demekistediğimi anlıyorsun değil mi?Detayları daha sonra açıklarız. Tabii

mecbur kalırsak. Ama şimdilik…”

"Anlıyorum efendim."

"Güzel. Bak, bu işi kendimhalledemediğim için üzgünüm. Amagerçekten buradan ayrılmama imkânyok. Lütfen ona bu gece evlerineuğrayacağımı söyle."

"Tabii efendim." Hacker kapıda birsüre bekledi ve Nardo'nun başka biremri olmadığına kanaat getirincegeldiği yoldan çıktı. Fakat bu kezkapıyı daha yavaş kapattı.

Nardo bir kez daha kendini toparladıve Gurney'le olan görüşmesine geri

döndü. "Ben mi bir şeylerikaçırıyorum; yoksa senin bu davaylailgili yaklaşımların fazlasıyla teorikmi? Yani yanılıyorsam lütfen benidüzelt ama şu ana kadar birşüpheliler listesi ya da herhangi birsomut veriden bahsetmedik. Değilmi?"

"Aşağı yukarı böyle denilebilir."

"Ve bunca fiziksel kanıt... Zarflar, notkâğıtları, kırmızı mürekkep, botlar,kırık şişeler, ayak izleri, kaydedilentelefon görüşmeleri, telefonhatlarının tespiti, iade edilmiş çekler,hatta bu kaçık herifin parmakuçlarıyla deri yağı kullanılarak

yazılmış mesajlar... Hiçbirinden birçıkış yolu yakalayamadık mı?"

"Öyle de denilebilir."

Nardo başını sağa sola yatırdı. Buhareket gittikçe bir alışkanlık halinegeliyordu. "Özetle bu adamı neredearayacağınız ya da nasıl bulacağınızhakkında hiçbir fikriniz yok."

Gurney gülümsedi. "Belki de buyüzden buradayımdır."

"Neden buradasın?"

"Çünkü buradan başka nereyegitmem gerek, bilemiyorum."

Çok basit bir gerçeği, çok basitsözlerle itiraf etmişti. Katilin taktikdetaylarını çözmek entelektüel birtatmin kaynağıydı; ancak Nardo'nunsözleri karşısında hiçbir ilerlemekaydedemediğini gördü. Gurney,yaşadığı onca 'eureka' anınarağmen; Mark Mellery'nin kapısınadayanıp kendisinden yardım istediğigüne kıyasla bir arpa boyu yolgidememişti.

Nardo'nun yüzündeki ifade birdendeğişti. Biraz daha rahatlamışgörünüyordu.

"Daha önce Wycherly'de hiçbircinayet vakası olmamıştı," dedi. "En

azından böylesine ciddi bir vakaolmadı. Kırsalda yaşanan birkaçkasıtsız adam öldürme olayı, birkaçkazalı ölüm ve bir şüpheli av kazası.İçinde sarhoş biri bulunmayan tek birolay bile olmadı. En azından sonyirmi dört yıldır durum böyleydi."

"O kadar zamandan beri bu görevimi yürütüyorsun?"

"Evet. Bu departmanda benden uzunçalışan tek kişi Gary'dir.., YaniGary'di. Yirmi beşinci yılma girmişti.Karısı, yirminci yılda emekli olmasınıistedi ama o bir beş yıl dahakalırsa... Kahretsin!" Nardogözlerindeki yaşları sildi. "Görev

başında meslektaşlarımızıkaybetmeye alışık değiliz," dedi.Gözyaşları için bir açıklama yapmakzorundaymış gibi.

Gurney, mesai arkadaşınıkaybetmenin nasıl bir duyguolduğunu iyi bildiğine dair birkaç şeysöylemek istedi. O da bir baskındaiki arkadaşını birden kaybetmişti.Fakat hiçbir şey söylemedi. Sadecebaşıyla, Nardo'nun sözlerinionayladı.

Bir iki dakika sonra Nardo boğazınıtemizledi. "Dermott'la konuşmak istermisin?"

"Aslında, evet ama sizin işinizekarışmak istemem."

"İşime karışmış olmazsın," dediNardo. Sesi gereğinden fazlakatıydı. Gurney, az evvel yaşadığızayıflığı örtbas etmek için bu kadarsert davrandığım düşündü. ZatenNardo da biraz sonra normal sestonuna dönerek ekledi; "Bu adamlatelefonda görüştün, değil mi?"

"Evet."

"Yani senin kim olduğunu biliyor."

"Evet."

"Öyleyse benim odada bulunmamagerek, yok. İşin bittiğinde gelir,detayları anlatırsın."

"Nasıl isterseniz, Yüzbaşı."

"Üst katta, sağdaki ilk kapı. İyişanslar."

Gurney, ahşap merdivenlerdenyukarı çıkarken ikinci katın buradayaşayanlar halikında, birinci katakıyasla birkaç ipucu veripvermeyeceğini merak etti. Çünkübirinci katta her şey bilgisayarekipmanları kadar soğuk vesıradandı. Üst kata çıkan Gurney,aşağıda gördüğü güvenlik

tedbirlerinin burada da fazlacabulunduğunu gördü. Duvarda biryangın söndürücü, bir dumandedektörü ve tavanda da yangınakarşı su serpme tesisatı vardı.Gurney, Gregory Dermott'unkesinlikle pantolon askıları olan vesilahını da kemerine sıkıştıranadamlardan biri olduğunu düşündü.Nardo'nun tarif ettiği kapıyı çaldı.

"Evet?" İçeriden gelen ses acı dolu,öfkeli ve telaşlıydı.

"Özel dedektif Gurney, Bay Dermott.Bir dakika görüşebilir miyiz?"

Bir süre sessizlik oldu. "Gurney mi?"

"Dave Gurney. Telefondakonuşmuştuk."

"İçeri gel."

Gurney, perdeler kapalı olduğu içinbir hayli karanlık görünen bir odayagirdi. İçeride bir yatak, bir komodin,bir çalışma masası, bir koltuk veyanında katlanabilen bir sandalye ileduvara dayanmış bir masa vardı.Bütün mobilyalar koyu renkliydi.Tarzı çağdaş ve görünümleri de birhayli kaliteliydi. Yatak örtüsü ve halı;gri, taba ve diğer solgun renklerdenoluşuyordu. Odadaki kişi, kapıyabakan koltuktaydı. Bir tarafına birazdaha fazla ağırlık verdiği tuhaf bir

pozisyonda oturuyordu. Acılarını biran olsun dindiren bir duruşyakalamış, onu bozmakistemiyormuş gibi görünüyordu.Gurney, dış görünüşünden yolaçıkarak adamın bilgisayardünyasında deneyimli bir teknisyenebenzediğini söyleyebilirdi. Işık azolduğu için yaşı hakkında sağlıklı birtahmin yapmak zordu. Otuzlarındaolduğunu söylemek, makul bir taliminolabilirdi.

Dermott, bir soruya cevapararcasına Gurney'in yüzünüinceledikten sonra kısık bir seslesordu: "Size anlattılar mı?"

"Neyi?"

"Telefon görüşmesini... Çılgınkatilden gelen aramayı."

"Duydum. Telefona kim cevap verdi?"

"Kim mi cevap verdi? Sanırım polismemurlarından biri. Biri beni almayageldi."

"Arayan kişi sizden isminizle mibahsetmiş?"

"Sanırım... Bilmiyorum... Öyle olmuşolmalı. Çünkü polis memuru,telefonun bana olduğunu söyledi."

"Arayanın sesinde size tanıdık gelenbir şeyler oldu mu?"

"Normal değildi."

"Ne demek istiyorsunuz?"

"Deli. Bir yüksek, bir alçak. Tıpkıkadın sesi gibi tiz ve yüksek, sonrada kısık. Delirmiş gibi yaptığı aksanlıkonuşma. Sanki korkunç bir şakayapıyor gibi ama bunun yanındafazlasıyla gerçekçi." Parmakuçlarıyla şakaklarına bastırdı."Sıradakinin ben olduğumu söyledi,sonra da sıra size gelecekmiş.Korkmuş birinden çok, yorulmuş biradama benziyordu."

"Arkadan gelen sesler var mıydı?"

"Ne var mıydı?"

"Arayanın sesinden başka bir şeyduydunuz mu? Müzik, trafikgürültüsü, başka sesler?"

"Hayır. Hiçbir şey duymadım."

Gurney başıyla onayladı ve odayaşöyle bir göz gezdirdi. "Oturmamınbir sakıncası var mı?"

"Ne? Hayır, oturabilirsiniz." Dermottsanki içeride çok sayıda sandalyevarmış gibi eliyle odayı çepeçevreişaret etti.

Gurney yatağın kenarına oturdu.Davayla ilgili asıl anahtarın, GregoryDermott'da saklı olduğuna dair güçlühisleri vardı. Tek yapması gerekendoğru soruları sormaktı. Doğrukonuları gündeme getirmekti. Öteyandan; bazı zamanlarda söyleneceken doğru şey, hiçbir şeysöylememekti. Sessizlik yaratmak,boş bir alan oluşturmak ve diğeradamın bu boşluğu nasıldolduracağını izlemek. Uzun süreoturdu ve halıya baktı. Bu sabıristeyen bir stratejiydi. Fakatsessizliğin ne kadar zamandan sonrabir strateji olmaktan çıkıp, vakitkaybına dönüştüğünü iyi

değerlendirmek gerekiyordu.Sessizliğe son verme noktasına çokyaklaşmıştı ki Dermott konuşmayabaşladı.

"Neden ben?" Sesi tedirgin vesinirliydi. Bu bir sorudan çok,şikâyete benziyordu. Gurney,yanıtsız bırakmayı tercih etti.

Birkaç saniye sonra Dermottkonuşmaya devam etti. "Sanırım buevle bir ilgisi var." Sonra durdu. "Sizebir şey sorayım, Dedektif. WycherlyPolis Departmanı'nda şahsentanıdığınız biri var mı?"

"Hayır." Bu soruyu sormasındaki

nedeni merak ediyordu ama sormakyerine beklemeyi tercih etti. Nasılolsa birazdan öğrenecekti.

"Bugün çalışan ya da geçmişteçalışmış olan tek bir kişiyi biletanımıyor musunuz?"

"Hayır." Dermott'un gözlerindekibakıştan, biraz daha güvenceyeihtiyacı olduğunu anladı ve ekledi:"Mark Mellery için gelen mektuptayazılanları okumadan önce,Wycherly diye bir yerin varlığındanbile haberdar değildim."

"Ve kimse size bu evde olanlarhakkında bir şey anlatmadı öyle mi?"

"Evde olanlar mı?"

"Bu evde. Uzun zaman önce."

"Hayır," dedi Gurney. Konunungidişatı ilgisini çekmeye başlamıştı.

Dermott'un rahatsızlığı, başağrısından öte bir hal almayabaşladı.

"Ne oldu?"

"Bana da üçüncü bir ağız tarafındananlatıldı," dedi Dermott. "Bu evialdıktan hemen sonra,komşularımdan biri dedi ki yirmiküsur yıl önce burada korkunç bir

kavga yaşanmış. Bir karı ve kocaarasında. Ve kadın bıçaklanmış."

"Ve siz bu olayla bir bağlantıolduğunu mu düşünüyorsunuz?"

"Tesadüf olabilir ama..."

"Evet, nedir?"

"Aklımdan uçup gitmiş. Ancak bugünhatırladım. Bu sabah bulduğum..."Dermott'un dudakları sanki birspazm geçiriyor gibi büzüldü.

"Acele etmenize gerek yok," dediGurney.

. Dermott iki elini şakaklarınadayadı. "Silahınız var mı?"

"Bir tane var."

"Üzerinizde var mı?"

"Hayır. New York Polis Teşkilatı'ndanayrıldığımdan beri üzerimde silahtaşımıyorum. Eğer güvenlikyönünden endişeleriniz varsa, içinizrahat olsun. Evin etrafı polislerleçevrili," dedi Gurney.

Dermott pek ikna olmuş gibigörünmüyordu.

"Bir şey hatırladığınızı

söylüyordunuz."

Dermott başıyla onayladı."Unutmuştum ama görüncehatırladım. Bütün o kanı görüncehatırladım."

"Neyi hatırladınız?"

"Bu evde bıçaklanan kadın...Boğazından bıçaklanmıştı."

Kırk DokuzuncuBölüm

Hepsini Öldür

Dermott'un komşusununsöylediğine göre olay yirmi küsur yılönce olmuştu ki bu da olayın yirmibeş yıl kadar önce yaşanmışolabileceği anlamına geliyordu.Demek ki John Nardo ve GarySissek, bu olay yaşandığında polismemuruydu. Her ne kadar resminbütününden bir hayli uzak olsa da,Gurney önündeki yap-boza bir parçadaha yerleştirmeyi başarmıştı.Dermott'a sormak istediği daha pekçok soru vardı ama bu sorularyüzbaşıyla yapacağı görüşmedensonra da sorulabilirdi.

Odadan ayrıldığında Dermott

perdeleri kapalı bir odada, rahatsızbir biçimde koltuğa oturmuş; oldukçastresli ve rahatsız görünüyordu.Merdivenlerden aşağı inerken,ellerinde eldivenler ve üzerinde olayyeri inceleme kıyafetleri olan birbayan memur Nardo'ya dışarıdakiincelemeyi bitirdiklerini söylerken vebundan sonra ne yapmalarıgerektiğini sorarken buldu.

"Etrafını şeritle çevirin ve kimseningirmesine izin vermeyin. Tekrarinceleme yapmamız gerekebilir.Sandalyeyi, şişeyi ve bulduğunuzdiğer şeyleri merkeze götürün. Arşivodasının ilerisinde, koridorunsonundaki odayı bu dava için

kullanın."

"Peki ya masanın üzerindekiyığınlar?"

"Şimdilik Colbert'ın ofisine tıkın."

"Bu durum hiç hoşuna gitmeyecektir."

"Hiç umurumda değil. Bak, sadecedediğimi yap!"

"Tabii efendim."

"Gitmeden önce Koca Tommy'esöyle, evin önünden ayrılmasın. Patde telefonun başında beklesin. Diğerherkes dışarı çıkıp, kapıları çalmaya

başlasın. Civarda son günlerde sıradışı bir şeyler gören ya da duyanolmuş mu, araştırsın. Özellikle dedün gece geç saatlerde ya da busabahın ilk saatlerinde. Yabancılar,her zamanki yerlerinden farklı biryere park edilmiş arabalar, civardadolaşan insanlar, telaşlı insanlar,akıllarına ne gelirse."

"Ne kadarlık bir alana yayılsınlar?"

Nardo saatine baktı. "Önümüzdekialtı saat boyunca, ne kadar bölgeyeerişebilirlerse. Daha sonra neyapacağımıza karar veririz. İlginç birşey bulursanız, hemen bana haberverin."

Bayan polis yanından ayrılıncaNardo, Gurney'e döndü. Gurney,merdivenlerin başında bekliyordu."İşe yarar bir şey bulabildin mi?"

"Emin değilim," dedi Gurney. Kısıksesle konuşuyordu. Nardo'ya dahaönce oturdukları odaya geçmesi içinbir el hareketi yaptı. "Belki sen banayardımcı olabilirsin."

Gurney, kapıya bakan sandalyeyeoturdu. Nardo, kare masanın karşıtarafındaki sandalyenin arkasındadurdu. Yüzünde merak ve Gurney'inhenüz tanımlayamadığı bir ifadevardı.

"Bu evde birinin bıçaklandığını biliyormuydun?"

"Ne saçmalıyorsun sen?"

"Dermott bu evi aldıktan kısa birsüre sonra bir komşusu gelip yıllarönce bu evde yaşayan bir kadınınkocası tarafından saldırıyauğradığını anlatmış."

"Kaç yıl önce?"

Gurney, Nardo'nun gözlerinde olayıhatırlamaya başladığına dair birbakış yakaladı. "Belki yirmi, belkiyirmi beş. O arada bir yerde."

Nardo, beklediği cevabı almış gibigörünüyordu. Derin bir iç çekti vebaşını iki yana salladı. "Bu olayıunutmuş olmalıyım, üzerinden yıllargeçti. Tabii ki burada bir aile içikavga yaşandı. Yaklaşık yirmi dörtyıl önce. Ben polis teşkilatınakatıldıktan kısa bir süre sonra. Buolayla ne alakası var?"

"O cinayete dair herhangi bir detayhatırlıyor musun?"

"Hatıralarıma doğru yolculukyapmadan önce konumuzla nealakası olduğunu söyleyebilir misin?"

"Saldırıya uğrayan kadın,

boğazından bıçaklanmış."

"Bunun özel bir anlamı mı olmalı?"Nardo'nun dudakları seğirmişti.

"Bu evde iki kişi saldırıya uğradı.Onca saldırı şekli varken, netesadüftür ki bu iki insanboğazlarından bıçaklandı."

"Sanki her iki olay da aynı şekildegerçekleşmiş gibi konuşuyorsun.Koruma görevinde öldürülen bir polismemuru ile yirmi dört yıl önce aile içibir kavgada öldürülen kadının nealakası var?"

Gurney, omuz silkti. "Aile içi kavga

hakkında biraz daha bilgi sahibiolabilirsem, alakayı da kurabilirim."

"Pekâlâ. Sana aklımda kalanlarıanlatacağım. Ama fazla bir şeybekleme." Nardo bir süre sustu vemasaya baktı. Daha doğrusugeçmişine baktı. "O gece görevlideğildim."

Açıkça sorumluluk reddinebaşvuruyor, diye düşündü Gurney.Hikâyede hiçbir sorumluluğuolmadığını neden vurgulamakistesin ki?

"O yüzden anlatacaklarım üçüncüağızdan olacak," dedi Nardo. "Pek

çok domestik olayda olduğu gibikoca sarhoştu ve karısıylatartışmaya girdi. Görünüşe göreeline bir şişe aldı, şişeyle karısınavurdu. Şişe kırılınca da karısınınboğazı kesildi. Hepsi bu kadar."

Gurney, hepsinin bu kadarolmadığını gayet iyi biliyordu. Önemliolan hikâyenin geri kalanını nasılortaya çıkaracağıydı. Polislikmesleğinin yazılı olmayankurallarından biri, mümkünolduğunca az konuşmayıgerektiriyordu ve görünüşe göreNardo bu kuralı harfiyenuyguluyordu. Gurney, belli belirsizsorularla 'gerçeği ortaya çıkarabilirdi

ama bu zaman kaybından başka birşey kazandırmazdı. O yüzdendoğruca konuya girdi.

"Yüzbaşı, bu anlattıklarınız işeyaramaz bir dizi saçmalık!" dedi.Sanki içinde bulunduğu durummidesini bulandırıyormuşçasına,uzakta bir noktaya bakmayı tercihetti.

"İşe yaramaz saçmalık mı?"Nardo'nun sesi neredeyse fısıltı gibiçıkıyordu. "

"Bana anlattıklarınızın doğruolduğuna eminim. Fakat eksik olanbir şey var ve asıl önemli olan da bu

eksik kısım!"

"Belki eksik kısım seniilgilendirmiyordun" Nardo hâlâkendinden emin bir duruşsergilemeye çalışıyordu; fakat öfkesibiraz olsun yatışmıştı.

"Bakın, burada olan biteniyargılamaya çalışan meraklı birpislik değilim. Gregory Dermott busabah bir telefon aldı ve benimhayatımın tehlikede olduğunuöğrendi. Benim hayatım. Eğerburada olan bitenin, sizin o sözdeaile içi kavganızla bir alakası varsa;bunu bilmek benim en doğalhakkım."

Nardo boğazını temizledi ve tavanabaktı. Sanki söylemesi gerekenler yada buradan çıkmasını sağlayacak biracil durum çıkışı tavandabeliriverecek gibi davranıyordu.

Gurney daha sakin bir ses tonuylaekledi. "Başlangıç olarak, bu olayakarışan insanların adlarınısöyleyebilirsiniz."

Nardo bu sözleri başıyla onayladı vearkasında durduğu sandalyeyiçekerek oturdu. "Jimmy ve FelicitySpinks." Hiç hoş olmayan birgerçeği, açığa çıkarmış gibikonuşuyordu.

"İsimleri söyleyiş şeklinizden, onlarıgayet iyi tanıdığınızı anlıyorum."

"Evet. Öyle. Her neyse işte..." Evdebir yerlerde bir telefon çalıyordu.Nardo bu sesi duymamış gibiydi."Jimmy alkole biraz düşkündü. Hattabirazdan biraz fazla. Bir gece evesarhoş geldi. Felicity ile kavgayatutuştu. Dediğim gibi kırık bir şişeylekadının boğazını feci şekilde kesti.Felicity çok kan kaybetti. Bengörmedim. O gece çalışmıyordum.Ama olay yerine giden arkadaşlar birhafta boyunca orada gördükleri kanıanlattı durdu." Nardo yine masayabakıyordu.

"Peki kadın kurtuldu mu?"

"Ne? Evet, evet kurtuldu amasadece nefes alıp verebilecek halegelmişti. Beyin hasarı."

"Sonra kadına ne oldu?"

"Ne mi oldu? Sanırım bir tür bakımevine kaldırıldı."

"Kocasına ne oldu?"

Nardo bir an tereddüt etti. Gurney,adamın hatıralar yüzünden mi yoksakonuşmak istemediği için mi böyleolduğunu anlamaya çalışıyordu."Nefsi müdafaa olduğunu iddia etti,"

dedi. Bu durumdan hiç hoşlanmadığıoldukça net anlaşılıyordu. "Sonundabir pazarlık yapıldı. Sosyal hizmetkarşılığında, cezalandırılacağı yıllarazaltıldı. Kasabayı terk etti. SosyalHizmetler çocuğunu aldı. Hikâye bukadar."

Gurney'in yaptığı binlerce sorgulamasonrasında iyice keskinleşensezgileri, hâlâ eksik bir şeylerolduğunu söylüyordu. Bekledi veNardo'nun rahatsız tavırlarını izledi.Arkadan gelen sesleri duyabiliyordu.Muhtemelen telefonu açan kişininsesiydi ama ne söylediğini tamolarak duyamıyordu.

"Anlamadığım bir şey var," dedi. "Buhikâyenin sizin için ne gibi bir önemiolabilir ki siz en baştan anlatmakyerine özet geçmeyi seçtiniz?"

Nardo doğruca Gurney'e baktı."Jimmy Spinks bir polisti."

Gurney'in vücudunu saran ürpermehissi, yerini acilen cevaplanmasıgereken bir düzine soruya bıraktı.Fakat henüz bir soru bilesoramamışken, çene yapısı sonderece belirgin olan bir kadın kapıdabelirdi. Saçları asker saçı gibikısacıktı. Üzerinde kot pantolon vekoyu renkli bir polo gömlek vardı. Solkolunun altında ise kolayca

erişebileceği şekilde askıyayerleştirilmiş bir Glock tabancakabzası görünüyordu.

"Efendim, bilmeniz gereken birtelefon aldık." Her ne kadar dilegetirmese de gözlerinde acilenbilmesi gerektiğine dair ifade vardı.

Birileri ortamı dağıttığı içinrahatlamış görünen Nardo, bütünilgisini kapıda beliren yabancıyayöneltti ve kadının detaylaragirmesini istedi. Fakat kadın, şüphelibir ifadeyle Gurney'e baktı.

"O bizden," dedi Nardo. Amasesinden, bu durumun hiç hoşuna

gitmediği anlaşılıyordu. "Devam et."

Kadın, Gurney'e bir kez daha baktı.İlki gibi bu da arkadaşça bir bakışdeğildi. Sonra masaya yaklaştı veNardo'nun önüne minyatür bir dijitaltelefon kayıt cihazı koydu.Neredeyse bir iPodbüyüklüğündeydi.

"Hepsi burada efendim."

Nardo cihazı elinde döndürdü ve biran tereddüt etti. Sonra da bir tuşabastı. Konuşmalar hemen duyulmayabaşlandı. Ses kalitesi mükemmeldi.

Gurney ilk konuşan kişinin sesini

hemen tanıdı. Zira kadın hemenyanında duruyordu.

"GD Güvenlik Sistemleri." Belli kikadın Dermott'un telefonunu, birçalışanı olarak cevaplamak üzeregörevlendirilmişti.

İkinci ses biraz tuhaftı. Fakat MarkMellery'nin isteğiyle dinlediği telefongörüşmesindeki sese benziyordu. Buiki görüşme arasında, dört cinayetgerçekleşmişti. Bu ölümler, Gurney'inzaman kavramını derindenetkilemişti. Peony'de Mark, Bronx'taAlbert Rudden, Sotherton'da RichardKartch (Richard Kartch - Bu ismiher duyduğunda içinde tuhaf bir his

beliriyordu. Bir tür uyumsuzluk gibi.Neden?) ve Wycherly'de MemurGary Sissek.

Bu vurgulama ve aksam karıştırmasıimkânsızdı.

"Tanrıyı duyabilseydim, bana nesöylerdi?" Telefondaki ses, korkufilmlerindeki kötü karakterlerdenbiriymiş gibi konuşuyordu.

"Affedersiniz?" Telefonu cevaplayankadın polis, gerçek bir resepsiyonistgibi şaşırdığını gösteren bir tepkivermişti.

Telefondaki ses, daha ısrarcı bir

tavırla yineledi. "Tanrıyıduyabilseydim, bana ne söylerdi?"

"Affedersiniz, tekrar edebilirmisiniz? Sanırım hatlarda bir sorunvar. Şu anda bir cep telefonuyla mıgörüşüyorsunuz?"

Kadın polis Nardo'ya hızla biraçıklama yaptı. "Dediğiniz gibiaramayı uzun tutmaya çalışıyordum.Onu mümkün olduğunca hattatutmaya çalıştım."

Nardo bu sözleri başıyla onayladı.Sonra kayıt cihazını dinlemeyedevam ettiler.

"Tanrıyı duyabilseydim, bana nesöylerdi?"

"Ne demek istediğinizianlayamadım, efendim. Ne demekistediğinizi açıklayabilir misiniz?"

Ses birden yükseldi ve şu sözlerisöyledi: "Bana hepsini öldür derdi!"

"Efendim? Kafam karıştı. Benden bumesajı not edip birine iletmemi miistiyorsunuz?"

Sonra tiz bir kahkaha duyuldu. Sankibirileri selofan kâğıtları buruşturuyorgibiydi.

"Mahşer günü geldi, başka söze negerek. / Dermott gözünü dört aç,Gurney sen de acele et / Temizlikçigeliyor. Tik-tok-tik."

Ellinci Bölüm

Araştırma

İlk konuşan Nardo oldu. "Bütün

konuşma bu kadar mı?"

"Evet, efendim."

Arkasına yaslandı ve şakaklarınıovaladı. "Şef Meyer'dan ses yok muhâlâ?"

"Otele mesaj bırakmaya devamediyoruz, efendim. Ayrıca ceptelefonuna da mesaj bıraktık. Henüzyanıt vermedi."

"Arayanın numarası gizliydiyanılmıyorsam, değil mi?"

"Evet efendim."

"Hepsini öldür ha?"

"Evet efendim. Tam olarak bu sözlerisöyledi. Kaydı tekrar dinlemek istermisiniz?"

Nardo başını iki yana salladı. "Sencekime gönderme yapıyor?"

"Efendim?"

"Hepsini öldür. Hepsi, kim?"

Kadın polis ne diyeceğini bilemez birhaldeydi. Nardo, Gurney'e baktı.

"Sadece bir tahmin, Yüzbaşı, amaya ölüm listesindeki diğer isimler ya

da bu evde bulunan herkes."

"Temizlikçi geliyor da ne demek?"dedi Nardo. "Neden temizlikçi?"

Gurney omuzlarını silkti. "Hiçbirfikrim yok. Belki bu kelimeyikullanmayı seviyordun Patolojikolarak yaptığı işle bağlantılı."

Nardo'nun yüzünde bu durumdan hiçhoşlanmadığını gösteren bir ifadebelirdi ve yüz hatları kırış kırış oldu.Sonra kadın polise döndü ve ilk kezadıyla hitap etti. "Pat, Koca Tommyile birlikte evin dışında bekle.Birbirinize zıt köşelerde durun.Böylece evin bütün kapı ve

pencerelerini kontrol altında tutmuşolursunuz. Ayrıca şu sözlerimiherkese ilet: Bütün polis memurlarıtek bir silah sesi duyulduğunda ya darahatsız edici durum cereyanettiğinde hemen bu evdetoplanacaklar. Sormak istediğin birşey var mı?"

"Silahlı bir saldırı mı bekliyoruz,efendim?" Sesinde beklenti dolu birtını vardı.

"Bekliyoruz diyemem ama olmasımümkün diyebilirim."

"Sizce o kaçık pislik hâlâ bu civardamı?" Kadının gözlerinden ateş

fışkırıyordu.

"Olabilir. Koca Tommy'e son telefongörüşmesini de aktar. Tetikte olun."

Kadın polis başıyla selam verdiktensonra odadan ayrıldı.

Nardo acı dolu bir bakışla Gurney'edöndü. "Ne düşünüyorsun? Senceşövalyeliği bir kenara bırakıp eyaletpolisine acil bir durum olduğunuhaber versek mi? Yoksa bu telefongörüşmesi sadece saçmalıktan mıibaret?"

"Şimdiye kadar yaşanan cinayetleridüşününce, bu telefon görüşmesinin

saçmalık olduğunu varsaymakdüpedüz ahmaklık olur."

"Ben hiçbir şey varsaymıyorum,"dedi Nardo. Öfkeden dudaklarımbüzdü.

İkili arasındaki gerginlik, sessizliğedönüştü.

Sessizliği bozan da üst kattan gelenbir ses oldu.

"Yüzbaşı Nardo? Gurney?"

Nardo, sanki karnına kramp girmişgibi yüzünü buruşturdu. "BelkiDermott'un aklına başka bir anı

gelmiştir de bizimle paylaşmakistiyordur," dedi ve sandalyesineiyice yerleşti.

"Ben bakarım," dedi Gurney.

Odadan çıkıp koridorda ilerledi.Dermott yatak odasının kapısındaduruyordu. Merdivenlerin hemenbaşında. Sabırsız, öfkeli ve yorgungörünüyordu.

"Sizinle konuşabilir miyim... lütfen?"

'Lütfen' kısmını pek içtensöylememişti.

Dermott ayakta duramayacak kadar

titriyordu. Bu yüzden Gurney yukarıçıktı. Yukarı çıkarken de buranınnormal bir ev gibi olmadığınıdüşündü. Burası bir işyeriydi vekonaklamak için bir yer ilaveedilmişti. Gurney'in büyüdüğüşehirde böyle düzenlemelere sıkrastlanırdı. Dükkân sahipleri,dükkânların üst katında yaşardı.Tıpkı her yeni müşteri ile hayatakarşı beslediği nefret biraz dahaartan o restoran sahibi ya da mafyabağlantılı cenaze levazımatçısı veşişman karısıyla şişman dört çocuğugibi. Onları düşünmek bile kendinikötü hissetmesine neden oldu.

Yatak odasının kapısına geldiğinde

bu düşünceleri bir kenara bıraktı veDermott'un yüzünden okunanrahatsızlığa odaklandı.

Adam, Gurney'in arkasından aşağıbaktı. Merdivenlerden aşağısınıgörmeye çalışıyordu. " YüzbaşıNardo gitti mi?"

"Aşağıda. Sizin için ne yapabilirim?"

"Arabaların uzaklaştığını duydum,"dedi. Sesinde suçlayıcı bir ton vardı.

"Uzağa gitmediler."

Dermott aldığı yanıttan memnunkalmamıştı ama yine de başıyla

onayladı. Belli ki aklında bir şeyvardı ama asıl konuya girmek için hiçacelesi yoktu. Gurney bu fırsatıdeğerlendirdi ve birkaç soru sordu.

"Bay Dermott, mesleğiniz nedir?"

"Ne?" Adam hem şaşırmış hem dekızmıştı.

"Tam olarak nasıl bir işyapıyorsunuz?"

"Benim işim mi? Güvenlik.Yanılmıyorsam bu konuşmayı dahaönce yapmıştık."

"Yüzeysel olarak," dedi Gurney.

Gülümsüyordu. "Belki birazdetaylandırmak istersiniz."

Dermott'un iç çekişi, bu isteğigereksiz bir vakit kaybı olarakgördüğünün en güzel kanıtıydı."Bakın," dedi. "Oturmam gerek,tamam mı?" Sonra koltuğuna döndüve oturdu. "Ne gibi detaylar?"

"Şirketinizin adı GD GüvenlikSistemleri. Bu 'sistemler' kim için, netür 'güvenlik' sağlıyor?"

Dermott, diğer bir iç çekişin ardındanyanıtladı. "Şirketlerin gizli bilgilerinikoruma altında tutmalarına yardımcıoluyorum."

"Peki bu yardımlarınız ne şekildehayata geçiriliyor?"

"Veritabanı koruma uygulamaları,virüs programları, güvenlikkalkanları, protokollere sınırlı erişim,kimlik doğrulama sistemleri, ...Bunlar genel olarak yaptığımız işlerinana kategorileri diyebilirim."

"Yaptığımız?"

"Efendim?"

"Projelerinizden bahsederken,'yaptığımız' işler dediniz."

"O manada demek istemedim," dedi

Dermott. "Sadece kuramsal bir ifadeolarak kullandım."

"Bu da GD Güvenlik Sistemleri'nibiraz daha büyük gösteriyor, değilmi?"

"Niyetim bu değildi. Sizi teminederim. Müşterilerim yalnızçalışmamdan fazlasıyla memnun."

Gurney etkilenmiş gibi başını önearkaya sallıyordu. "Bunun nasıl biravantaj sağladığını tahminedebiliyorum. Peki, bu müşterilerkimler?"

"Gizliliğin kendileri için son derece

önemli olduğunu söyleyenmüşteriler."

Gurney, Dermott'un ters yanıtıkarşısında masumca gülümsedi."Sizden, bildiğiniz sırlan açıklamanızıistemedim. Sadece müşterilerinizinhangi iş grubundan geldiğini merakettim."

"Veritabanları oldukça hassas birgizlilik endişesi taşıyan işler."

"Mesela?"

"Kişisel bilgiler."

"Ne tür kişisel bilgiler?"

Dermott konuşarak, yaptığısözleşmeleri ne derece riske attığınıdeğerlendiriyordu. "Sigorta şirketleri,finansal hizmet şirketleri, sağlıksektöründeki firmalar tarafındantoplanan bilgiler."

"Tıbbi veriler mi?"

"Büyük bir kısmı, evet."

"Tedavi verileri?"

"Temel sağlık kodlama sisteminegirişi yapılan veriler. Konumuzla nealakası var ki?"

"Sanıyorum siz oldukça geniş bir

tıbbi veri tabanına erişim sağlamayaçalışan bir bilgisayar korsanıydınız.Buna ne diyeceksiniz?"

"Bu cevaplanabilir bir soru değil."

"Neden?"

Dermott kızgınlığını göstermekistercesine gözlerini kapattı. "Çokfazla değişken var."

"Ne gibi?"

"Ne gibi?"

Dermott kendisine yöneltilen soruyusanki aptalca bir soruymuş gibi

tekrar etti. Birkaç dakika sonra dagözleri hâlâ kapalı olarak konuşmayabaşladı. "Bilgisayar korsanınınamacı, tecrübe düzeyi, veriformatına aşinalığı, veri formatınınyapılanışı, erişim protokolü, bir dizigüvenlik duvarı ve virüs programı vedaha pek çok değişkenden sözediyoruz ki sizin bunları anlayacakkadar geniş bir teknik altyapınızolduğunu hiç zannetmiyorum."

"Bu konuda haklısınız," dedi Gurney."Fakat diyelim ki, tamamen örnekolsun diye soruyorum, oldukçayetenekli bir korsan belirli bir hastalıküzerine tedavi gören hastaların yeraldığı bir liste oluşturmaya çalışıyor

..."

Dermott çaresizce ellerini havayakaldırdı ama Gurney devam etti."Bunu yapmak ne kadar zordur?"

"Yine söylüyorum, bu cevaplanabilirbir soru değil. Bazı veri tabanları okadar geçirgen ki doğrudaninternette yayın yapsalar daha iyiolur. Ama bazıları da dünya üzerindeşifre kırma ve kodları deşifre etmekonusunda en gelişmiş bilgisayarlarıbile kolaylıkla etkisiz kılabiliyor. Herşey sistem tasarımcısınınyeteneğine bağlı."

Gurney, Dermott'un son cümlesinde

bir gururlanma ifadesi yattığınıdüşündü ve bu konu üzerine gitmeyekarar verdi. "Her türlü iddiaya girerimki bu konuda sizden iyi olabilecekinsan sayısı oldukça azdır."

Dermott gülümsedi. "Kariyerimi, bugezegendeki en zeki korsanları altetmek üzerine kurdum. Benimtasarladığım hiçbir veri korumaprotokolüne izinsiz erişimsağlanamadı."

Bu bilgi yeni bir olasılığı gündemegetirdi. Belki de bu adamın alt ediciyetenekleri, katilin ulaşmak istediğiveri tabanına giden yolda büyük birpürüz yarattı. Katil de onu bu davaya

sürüklemeye karar verdi. Bu fikirkesinlikle düşünmeye değerdi. Fakatasıl sorun bu olasılığın cevaptan çoksoru yaratmasıydı.

"Keşke yerel polis departmanı daaynı kapasiteye sahip olsaydı."

Bu cümle, Gurney'i düşüncelerindensıyırıp yeniden olay yerinedöndürdü. "Ne demek istiyorsunuz?"

"Ne mi demek istiyorum?" Dermottvereceği cevabı uzun uzun düşündü."Bir katil beni takip ediyor ve ben depolisin beni koruyabileceğinden eminolamıyorum. Civarda başıboşdolaşan bir, deli var ve bu deli önce

beni, sonra da sizi öldürmekniyetinde. Sizse bu durum karşısındabana farazi bir bilgisayar korsanınınfarazi bir veri tabanına erişimihakkında varsayımsal sorularsoruyorsunuz. Ne yapmayaçalıştığınızı bilmiyorum. Eğerdikkatimi dağıtarak sinirlerimiyatıştırmaya çalışıyorsanız;şimdiden söyleyeyim, hiçbir işeyaramıyor. Neden gerçek tehlikeüzerine odaklanmıyorsunuz?Sorunumuz akademik bir yazılımmeselesi değil. Sorunumuz eli bıçaklıbir delinin peşimizde olması. Ve busabah yaşananlar da polisin hiçbirişe yaramadığının en açık

göstergesi!" Dermott'un konuşurkenkullandığı öfkeli ses tonu, yavaşyavaş kontrolden çıktı. Sesleri duyanNardo yukarı çıkarak yatak odasınageldi. Önce Dermott'a, sonraGurney'e ve yine Dermott'a bakarak;"Neler oluyor burada?" diye sordu.

Dermott arkasını döndü ve duvarabakmayı tercih etti.

Gurney ise, "Bay Dermott, kendisininyeterince iyi korunmadığınıdüşünüyor," dedi.

"Yeterince korun..." Nardo öfkeli birgiriş yaptı ama hemen kendinitoparladı ve daha makul bir tonda

açıklamaya geçti. "Bayım, bu eveyetkisiz birinin girme ihtimali, hattayanlış duymadıysam eli bıçaklı birdelinin bu eve girme ihtimali, sıfırdanbile az."

Dermott duvara bakmaya devametti.

"Şöyle izah edeyim," dedi Nardo."Eğer o orospu çocuğu burayagelmeye cüret ederse, ölür. İçerigirmeye çalışırsa; onu kıtır kıtırkeser, akşam yemeği niyetineyerim."

"Bu evde yalnız kalmak istemiyorum.Bir dakika bile."

"Beni duymuyor musunuz?" dediNardo. "Yalnız değilsiniz. Mahalleniztamamen polislerle çevrili. Evin dışıda polislerle çevrili. Kimse içerigiremez."

Dermott, Nardo'ya doğru döndü vemeydan okuyan bir üslupla; "Yaçoktan girdiyse?" diye sordu.

"Siz neden bahsediyorsunuz?"

"Ya çoktan eve girdiyse?"

"Nasıl olacakmış bu?"

"Bu sabah... Memur Sissek'ebakmak için dışarı çıktığımda...

mesela ben bahçede dolanırken...kapı kilitli değildi ve o da içeri girdi.Girmiş olabilir, değil mi?"

Nardo duyduklarına inanamıyormuşgibi karşısındaki adama bakıyordu."İçeri girdi ve nereye gitti?"

"Ben nereden bileyim!"

"Ne yani... Adamın yatağınızınaltında falan mı saklandığınıdüşünüyorsunuz?"

"Bu sadece bir soru, Yüzbaşı. Fakatgörüyorum ki siz bu sorunun yanıtınıbilmiyorsunuz, değil mi? Çünkü evibaştan aşağı kontrol etmediniz, değil

mi? O halde katil yatağın altındaolabilir, değil mi?"

Nardo, "Yüce Tanrım!" diyerek isyanetti. "Bu kadar saçmalık yeter!"

İki adımda yatağın yanına gitti veöfkeli bir tavırla yatağın ayak kısmınıtutarak omuz hizasında havayakaldırdı.

"Şimdi oldu mu?" diye söylendi."Burada birilerini görebiliyormusunuz?"

Yatağı öylece yere bıraktı ve büyükbir gürültü oldu.

Dermott öfkeyle Nardo'ya bakıyordu."Sizden istediğim, Yüzbaşı, yeterlibir çalışma. Çocukça bir gösterideğil. Evde detaylı bir aramayapılmasını istiyorum, çok mu zor?"

Nardo buz gibi bakışlarıyla Dermott'usüzdü. "Siz söyleyin... Herhangi biribu eve girse nereye saklanabilir?"

"Nereye mi? Bilmiyorum. Bodruma?Tavan arasına? Dolaplara? Nasılbilebilirim ki?"

"İçiniz rahat etsin diye söylüyorum,Bayım, olay mahaline gelen ilk polisekibi evi baştan aşağı aradı. Eğerkatil burada olsaydı, onu bulurlardı.

Tamam mı?"

"Evi iyice aradılar mı?"

"Evet, Bayım. Siz mutfakta sorguyaçekilirken."

"Tavan arası ve bodruma da bakıldımı?"

"Evet."

"Dolaplara?"

"Bütün dolaplar kontrol edildi."

"Temizlik dolabını kontrol etmişolamazlar!" diye bağırdı Dermott."Orası asma kilitle kilitlenmişti ve

anahtarı bende. Kimse bendenanahtar filan istemedi."

"Yani oranın kilitli olması içerikimsenin girmemiş olduğu anlamınagelir. Bu durumda orayı kontroletmek zaman kaybı olacaktır. Öyledeğil mi?" dedi Nardo.

"Hayır... Bu sözler evin her yerinikontrol ettik diyen sizlerin lanet olasıbirer yalancı olduğunuz anlamınagelir!"

Nardo'nun tepkisi, kendisini büyük birpatlamaya hazır tutan Gurney'işaşkınlığa uğrattı. Yüzbaşı oldukçasakin bir üslupla, "Anahtarı verin,

Bayım. Hemen gidip o dolaba dabakacağım."

Dermott bir avukat edasıyla sözegirdi. "Yani oraya bakılmadığını veevin olması gerektiği gibi kontroledilmediğini kabul ediyorsunuz!"

Gurney, Dermott'un bu ısrarcıtavrının migrenle bir alakası olupolmadığını düşündü. Belki de sinirsistemi tamamen çökmüştü. Ya dakorkusu yerini öfkeye bırakmıştı.

Nardo inanılması güç bir biçimdesakinliğini korumayı başarmıştı."Anahtarı verecek misiniz, Bayım?"

Dermott bir şeyler mırıldandı. Yüzifadesine bakılırsa itham edici sözlersöylemişti. Sonra koltuğundan kalktıve komodin çekmecesinden biranahtar alıp yatağın üzerine fırlattı.Bu anahtar diğerlerine kıyasla dahaküçüktü. Nardo hiçbir tepkigöstermeden anahtarı aldı vesessizce odadan ayrıldı.Merdivenlerden inerken, ayak sesleriduyuldu. Dermott diğer anahtarlarıyeniden çekmeceye koydu ve tamçekmeceyi kapatacakken durdu.

Dişlerinin arasından "Kahretsin!" diyehomurdandı.

Anahtarları eline aldı ve ikinci

sıradaki anahtarı, anahtarları birarada tutan halkadan çıkarmak içinuğraşmaya başladı. Anahtarıçıkarınca da kapıya yöneldi. Dahabir adım atamadan, yatağınbaşucundaki halıya takıldı ve kapınınkasasına doğru tökezleyerek başınıçarptı. Hâlâ sıktığı dişleri arasındanöfke ve acı karışımı bir haykırışduyuldu.

Gurney, adama doğru bir adımatarak, "İyi misiniz?" diye sordu.

"İyiyim! Mükemmelim!" Bu sözler,adamın öfkesinin dışavurumuydu.

"Yardım edebilir miyim?"

Dermott sakinleşmeye çalışıyordu."İşte," dedi. "Bu anahtarı al ve onaver. Kapıda iki kilit var. Bunca saçmakarmaşanın yanında..."

Gurney anahtarı aldı. "Siz, iyimisiniz?"

Dermott, durumun ne kadar cansıkıcı olduğunu gösteren bir elişaretiyle Gurney'e yardıma ihtiyacıolmadığı mesajını verdi. "Eğerolması gerektiği gibi en baştan banagelselerdi..." Sonra birden sustu.

Gurney harabe gibi görünen adamabir kez daha dikkatle baktı ve aşağıindi.

Şehir dışı mahallelerdeki evlerin pekçoğu gibi bu evde de bodrum katainen merdivenler ikinci kata çıkanmerdivenlerin tam altına gelecekşekilde dizayn edilmişti. Bumerdivenlerin başında bir kapı vardıve Nardo bu kapıyı açık bırakmıştı.Gurney, aşağıdan bir ışık geldiğinigörebiliyordu.

"Yüzbaşı?"

"Evet?"

Ses, ahşap merdivenlerin sonundabir yerlerden geliyordu ve Gurney deelinde anahtarla birlikte aşağıinmeye karar verdi. Beton, metal

boru, ahşap ve toz karışımı bir kokuvardı ve bu koku Gurney'eçocukluğunda oturdukları apartmanınbodrum katını anımsatmıştı. Çiftkilitli bu depoda kiracılarınkullanmadıkları bisikletler, bebekarabaları, kutular dolusu ıvır zıvırbulunurdu ve lambaları örümcekağlarıyla sarılı olurdu. Duvarlardabeliren gölgeler, Gurney'in tüylerinidiken diken etmeye yeterdi.

Nardo, inşaatı henüztamamlanmamış bir odanın karşıköşesindeki çelikten bir gri kapınınönünde duruyordu. İnşaat halindekibu odada ise kirişler, rutubetliduvarlar, bir su ısıtıcı kazan, iki

mazot tankı, bir ocak, iki yangınalarmı, iki yangın söndürücü ve birdc tavandan püskürtmeli yangınsöndürme sistemi vardı.

"Bu anahtar, asma kilit için," dediNardo. "Bir de yaysız kilit var. Bugüvenlik çılgınlığının sebebi nediranlamadım. Ayrıca diğer kahrolasıanahtar da nerede?"

Gurney anahtarı Nardo'ya uzattı."Unuttuğunuzu söyledi. Bunun için desizi suçladı."

Nardo homurdanarak anahtarı aldıve doğruca kilide yerleştirdi. Nardokapıyı açmak için uğraşırken

"Kokuşmuş pislik herif," dedi."Gerçekten burayı kontrol ettiğimeinanamıyorum... Bu da nesi...?"

Nardo, peşinde Gurney'le birliktekapıdan içeri girdi ve kendini temizlikdolabından bir hayli büyük bir odanıniçinde buldu.

İlk bakışta, gördükleri manzarayahiçbir anlam veremediler.

Elli Birinci Bölüm

Açıklama

Gurney bir an için yanlış kapıyıaçtıklarını düşündü. Fakat bunuyapmış olmalarına da imkân yoktu.

Merdivenlere açılan kapı haricinde,bodrum kattaki tek kapı bu odayaaitti ama görünüşe göre bu odadepo olmaktan çok uzaktı.

Gurney ve Nardo loş ışıklı,geleneksel mobilyalarla döşenmiş,boydan boya halı kaplı büyük biryatak odasının köşesinde dikiliyordu.Önlerinde çift kişilik bir yatak vardıve yatağın üzerinde farbaları yeredeğen çiçekli bir yatak örtüsüseriliydi. Farbaların fırfırlarınabenzer süslemeleri olan, fazlacakabartılmış birkaç yastık da yatağınbaşına yaslanmıştı. Yatağınayakucunda sedirden bir çeyizsandığı vardı. Sandığın üzerinde de

kırkyama usulüyle dikilmiş, tombulbir kuş oturuyordu. Gurney'insolundaki duvarda dikkatini çekenilginç bir şey vardı. Duvardakipencere ilk bakışta, dışarıdaki açıkalanı gösteriyor gibi görünüyordu.Fakat yakından bakınca arkadanaydınlatılan transparan bir posterlekaplı olduğu anlaşılıyordu. Belli kiodayı klostrofobik görünümündenkurtarmak için başvurulan birçözümdü. Gurney biraz daha dikkatlibakınca bir tür havalandırmasisteminin uğultuya benzer sesiniişitti.

"Anlamıyorum," dedi Nardo.

Gurney, tam Nardo'ya katıldığınısöyleyecekti ki sahte pencerenin azilerisinde yine aynı duvara dayalıküçük bir masa olduğunu fark etti.Masanın üzerinde düşük voltajlı birlamba vardı ve lambanın yaydığıışık, eskiden diplomaların konduğuve sergilemek amacıyla duvaraasıldığı türden üç siyah çerçeveyiaydınlatıyordu. Gurney, daha iyigörebilmek için çerçevelerin yakınmagitti. Her çerçevede kişisel birerçekin fotokopisi yer alıyordu.Çeklerin hepsinde alıcı X. Arybdisolarak görünüyordu ve hepsininüzerindeki tutar 289.87 dolardı.Çekler soldan sağa Mark Mellery,

Albert Rudden ve R. Kartchtarafından imzalanmıştı. Bu çekler,Gregory Dermott'un eline ulaşan venakde çevrilmeden göndericilerineiade edilen çeklerdi. GregoryDermott bu durumu hemen raporetmişti. Peki, neden iade etmedenönce birer fotokopisini almıştı? Dahada ilginci hangi akla hizmet bufotokopileri çerçeveletmişti? Gurney,çerçeveleri tek tek eline aldı. Sankiyakından incelese, aradığı yanıtlaraulaşabilecekti.

Üçüncü çekin üzerindeki imzayıincelerken, R. Kartch ismininkendisinde uyandırdığı o huzursuzlukhissi yeniden su yüzüne çıktı. Fakat

bu kez yalnızca huzursuzlukduymakla kalmadı, bu hislerinnedenini de buldu.

"Kahretsin!" dedi kendi kendine.Bunu nasıl oldu da daha öncedengörememişti!

Aynı anda Nardo'dan da ani bir tepkigeldi. Gurney hemen Nardo'yadöndü ve adamın bakışlarınınodaklandığı noktaya baktı. Nardo,öylece odanın karşı köşesinebakıyordu. Gölgelerin arasında hayalmeyal görünen, çerçeveli çeklerinyanındaki lambanın aydınlatmaalanının dışında kalan o köşede;Kraliçe Anne sandalyesi olarak

bilinen sandalyenin kolçaklarıarasında neredeyse kaybolup gitmişzayıf ve halsiz bir kadın oturuyordu.Kadının üzerindeki gecelik desandalyenin kumaşı gibi tozlu birpembe renge bürünmüştü ve ikisinibirbirinden ayırt etmekimkânsızlaşıyordu. Kadınsandalyede oturmuş, başını dagöğsüne doğru eğmişti.

Nardo, kemerinden bir el feneriçıkardı ve ışığını kadına doğru tuttu.

Gurney, kadının yaşının elli ileyetmiş arasında olabileceğinidüşündü. Cildi ölü gibi solgundu.Sarı saçları, dağınık dalgalardan

ibaretti ve peruk gibi görünüyordu.Kadın başını yavaş yavaş kaldırdı veışığa doğru baktı.

Nardo önce Gurney'e, sonra dasandalyede oturan kadına baktı.

"Tuvalete gitmem lazım," dedi kadın.Ses tonu yüksek, rahatsız edici vebuyurgandı. Kendini beğenmiş birtavırla havaya kaldırdığı çenesi,boynundaki yara izinin görünmesineyol açtı.

"Bu da kim böyle?" dedi Nardo.Fısıldayarak ve sanki Gurney busorunun cevabını biliyormuş gibikonuşuyordu.

Esasında Gurney, bu kadının kimolduğunu gayet iyi biliyordu. Ayrıcabu anahtarı alıp Nardo'ya getirmeninbüyük bir hata olduğunun dafarkındaydı.

Hemen kapıya döndü. Ama GregoryDermott çoktan kapıya gelmişti. Birelinde Four Roses marka viskişişesini, diğer elinde de .38 kalibreözel yapım bir revolver tutuyordu.Migren ağrısı çeken öfkeli veistikrarsız adamdan eserkalmamıştı. Gözlerindeki acı vesuçlama dolu bakışlar gitmiş, yeriniGurney'e göre oldukça keskin vekararlı bakışlara bırakmıştı. Koyu vehissiz bakışlar, kendini hemen belli

ediyordu.

Nardo da kapıya döndü. "Nası...?"diyerek söze girecekti ki sözcüklerboğazında düğümlendi. Olduğuyerde kalakaldı ve sırayla birDermott'un yüzüne bir de silahabakmaya başladı.

Dermott büyük bir adım atarakodaya girdi. Ayağını geri iterekkanca misali kapıyı kavradı vehızlıca kapattı. Kapı kapanınca ağırve metalik bir klik sesi duyuldu. Busesin ardından Dermott'un yüzündede dudak çizgisini daha çok uzatanbir gülümseme belirdi.

"Sonunda yalnız kalabildik," dedi.Karşısındaki adamlarla sohbetetmek ister gibi alaycı bir tavırtakınmıştı. "Yapılacak çok işimizvar," dedi. "Ama vaktimiz az."Görünüşe göre bu durumdanfazlasıyla eğleniyordu. Yüzündeki osoğuk gülümseme, bir an o kadarçok genişledi ki kımıldanan birsolucana benzemeye başladı."Öncelikle bu küçük projeme dahilolduğunuz için size ne kadarminnettar olduğumu belirtmekisterim. Sizin işbirliğiniz, her şeyi çokdaha iyi kılabilir. Fakat önce ufak birdetayı aradan çıkaralım. Yüzbaşı,sizden rica etsem yere yüzüstü

uzanabilir misiniz?" Aslında bu tamolarak bir soru sayılmazdı.

Gurney, Nardo'nun gözlerine bakıncaadamın aklından hesaplar yaptığınıanladı. Fakat anlayamadığı şey,böyle bir durumda hangi alternatiflerideğerlendirmeye almışolabileceğiydi. Ya da en azındankonu hakkında bir fikri olupolmadığım bilmek istiyordu.

Dermott'un gözlerinde ise kaçacakhiçbir yeri olmayan bir fareyi sabırlaizlemeye koyulmuş bir kedininbakışları vardı.

"Bayım," dedi Nardo. Sesinde nazik

ama karşısındaki için endişeli bir tonvardı. "Silahı yere bırakmanız, şuanda yapılabilecek en iyi hareketolur."

Dermott başını iki yana salladı."Sandığınız kadar iyi olmayabilir."

Nardo şaşırmış gibi görünüyordu."Silahı yere bırakın, Bayım".

"Bu da bir seçenek tabii. Ama ortadabir sorun var. Hayatta hiçbir şey bukadar basit gerçekleşmez, değil mi?"

"Sorun mu?" Nardo, Dermott'lakonuşuyordu ve ona ilacını almayıunutmuş zararsız bir vatandaş

muamelesi yapıyordu.

"Silahı bırakacağım ama senivurduktan sonra. Eğer silahı hemenbırakmamı istersen, seni de hemenvurmam gerekir. Oysa ben böyleolsun istemiyorum. Senin de bunuistemediğini biliyorum. Şimdi sorununne olduğunu anladın mı?"

Dermott konuşurken silahın burnunuyavaş yavaş havaya kaldırarak,Nardo'nun boğazıyla aynı hizayagetirdi. Silahı tutan elinin bir parçabile titrememesinden mi yoksasesindeki alaycı tavırdan mıbilinmez; Nardo farklı bir stratejidenemeye karar verdi.

"O silahı ateşledin diyelim,sonrasında ne olacak?"

Dermott omzunu silkti ve ağız çizgisiyeniden genişledi. "Öleceksin."

Nardo, aynı fikirde olduğunugösterircesine başını salladı. Sankikarşısındaki öğrencisiydi ve doğruama eksik bir cevap vermiş gibidavranıyordu. "Ya? Sonra neolacak?"

"Ne fark eder ki?" Dermott yenidenomuz silkti. Bu kez gözlerini kısmış,Nardo'nun boğazını hedef alıyor gibiduruyordu.

Yüzbaşı öfkesine ya da korkusunakapılmadan kontrolünü korumak içinbüyük bir çaba sarf ediyordu.

"Benim için fark etmez ama senin içineder. O tetiği çektikten yaklaşık birdakika sonra birkaç düzine polisensene yapışacak. Sonra da seniparçalara ayıracaklar."

Dermott eğleniyor gibi görünüyordu."Kargalar hakkında ne kadar bilgisahibisin, Yüzbaşı?"

Nardo, konuyla ilgisi olmayan busora karşısında gözlerini kısarakDermott'a baktı.

"Kargalar aptal hayvanlardır," dediDermott. "Birini vurunca, diğeri gelir.Onu da vurunca, başka biri gelir,sonra biri daha ve biri daha. Sizvurmaya devam ettikçe onlar dagelmeye devam eder."

Gurney bunu daha önce deduymuştu. Kargalar, içlerinden birininyalnız ölmesine asla müsaadeetmezdi. Bir karga ölüyorsa, diğerlerigelip onun yanında durur ve onuyalnız bırakmazdı. Bu hikâyeyi ilkkez on ya da on bir yaşındaykenbüyükannesinden duymuştu.Hikâyeyi dinler dinlemez odadanayrılmıştı; çünkü ağlamak üzereydive bunu büyükannesinin önünde

yapmak istemiyordu. Kendisinibanyoya kapattı ve yüreğinde derinbir acı hissetti.

"Bir keresinde Nebraska'da birçiftlikte vurulan kargaların fotoğrafınıgörmüştüm," dedi Dermott. "Çiftçininbiri elinde tüfeğiyle omuzlarına dekyükselen bir ölü karga yığınınınyanında poz veriyordu." Bir sürebekledi. Sanki Nardo'nun bu sözlerisindirmesini bekliyordu. Çünkü içindebulunduğu durum, kargalarınkine birhayli benziyordu.

Nardo başını iki yana salladı."Burada oturup polisleri teker tekervuracağını ve bu esnada içlerinden

birinin çıkıp senin beyninidağlamayacağını mı düşünüyorsun?İşler senin düşündüğün gibiyürümez."

"Tabii ki böyle bir düşüncem yok.Sana hayal gücünden yoksun birakim, nohut kadar küçük olduğunusöyleyen olmadı mı hiç? Ben kargahikâyesini çok severim, Yüzbaşı,ama bu hayvanları peş peşeöldürmenin haricinde oldukça etkilibirkaç yöntem daha var. Gaz kaçağımesela. Eğer evinde bu iş için uygunbir yayılım sistemi varsa, gazkaçağıyla istenilen sonucaulaşabilirsin. Bilmem fark ettin miama bu evin bütün odalarında

havadan püskürtme sistemi döşelidir.Bu oda hariç, bütün odalarda demekistedim." Yeniden sustu. Gözlerindekendisiyle gurur duyduğunu gösterencapcanlı ve parlak bir bakış belirdi."Yani seni vurursam ve kargalartepeme üşüşürse iki küçük borununiki küçük vanasını açarım ve tamyirmi iki saniye sonra..." Yüzündekigülümseme, melek gibi bir ifadeyedönüştü. "Sıkılaştırılmış klor gazınıninsan ciğerinde nasıl bir tahribata yolaçtığını bilir misin? Peki bu tahribatıne kadar hızlı gerçekleştirdiğim bilirmisin?"

Gurney, Nardo'nun bu korkunç adamıve gaz kaçağı tehdidini

değerlendirirken çektiği sıkıntıyıgözlemledi. Bir an için karşısındaduran bu polisin gurur ve öfkesineyenik düşerek ölüme doğru gideri biradım atacağım düşündü; fakatNardo onu yanıltırcasına birkaç derinnefes aldı. Kendisini sakinleştirmeyeçalışıyordu. Sonra da ciddi ve birazda endişeli bir tavırla konuşmayabaşladı.

"Klor bileşenleri oldukça hünergerektirir. Ben de terörle mücadeletimindeyken o bileşenlerdenkullanmıştım. Adamlardan biri başkabir deneyin yan ürünü olarak nitrojentriklorit üretmişti. Üstelik bununfarkında bile değildi. Birden

başparmağı havaya uçtu. Yanikimyasalları püskürtme sistemiyleyaymak, sandığın kadar kolayolmayabilir. Bunu yapabileceğindenpek emin değilim."

"Vaktini beni kandırmaya çalışarakharcama, Yüzbaşı. Polislerin elkitaplarında yazan tekniklerden birinikullanıyor gibisin. Ne yazıyorduorada ha? Suçlunun planınıeleştirerek kaygılarını dile getir;onun kendine olan güvenini sars vedetaylı bilgiler elde etmeye çalış!Daha fazla bilgi almak istiyorsan,hileye başvurmana gerek yok.Doğrudan sor gitsin. Benim gizlimsaklım yok. Bilgin olsun diye

söylüyorum; şu anda benim elimdeiki adet elli galonluk yüksek basınçtankı var. İçleri klor ve amonyakdolu. İçlerindeki sanayi tipikompresörlerle ana püskürtmeborusuna bağlanıyorlar ve evi saransisteme doluyorlar. Bu odada iki gizlivana var. Onları açtığım anda, yüzgalonluk gaz oldukça sıkılaştırılmışbir halde havaya karışacak. Nitrojentriklorit ve sonucunda oluşanpatlamaya gelince... Benim için artıbir deneyim olur. Fakat benWycherly Polis Departmanı'nınhavasızlıktan boğulması fikriyle deyetinebilirim. Sizin havayauçtuğunuzu ve her bir parçanızın ayrı

yönlere dağıldığını görmek tarifedilmez bir mutluluk olurdu amainsan elindekiyle yetinmeyi bilmeli.Sonuçta iyinin düşmanı, en iyiolmamalı değil mi?"

"Bay Dermott, bütün bunlar da nedemek oluyor?"

Dermott kendisine sorulan soruyubüyük bir ciddiyetle düşünüyormuşgibi kaşlarını çattı ama aslındatamamen işi parodiye dökmeyeçalışıyordu.

"Bu sabah postadan bir not aldım.Güneşten kaç / kardan kaç ancak /Gece, gündüz kaçacak bir yer

kalmayacak.” Gurney'in şiirindekisözleri imalı bir teatral gösteri ileyineledi. Sonra da Gurney'esorgulayan bir bakış attı. "Boştehditler. Fakat kim gönderdiyseteşekkür etmem gerekir. Banahayatın ne kadar kısa olabileceğinire bugünün işini yarma ertelemememgerektiğini hatırlattı."

"Ne demek istediğini anlamıyorum,"dedi Nardo. Hâlâ ciddi tavrınısürdürüyordu.

"Dediklerimi yap. Sonunda her şeyianlarsın."

"Peki, sorun yok. Ben kimsenin

gereksiz yere zarar görmesiniistemiyorum."

"Hayır, tabii ki hayır." Solucanbenzeri gülümseme bir belirdi, birkayboldu. "Bunu kimse istemez.Esasında tam da bu gereksiz zarargörme riskini azaltmak için şimdiyere yüzüstü uzanman gerekiyor."

Artık tam bir döngüyütamamlamışlardı. Şu anda sorulacaktek soru, "Şimdi ne olacak?"olabilirdi. Gurney, bir işaretyakalarım umuduyla Nardo'nunyüzünü inceledi. Bu adam yapbozunne kadarını birleştirebilmişti?Sandalyede oturan kadının ya da

elinde viski şişesi ve silahlakarşılarında duran bu güler yüzlüpsikopatın kim olduğunu anlamışmıydı?

Hiçbir şey anlamasa bile en azındanDermott'un Memur Sissek'iöldürdüğü sonucuna ulaşmış olmasıgerekirdi. Çünkü gözlerindeki öfkeninbaşka bir sebebi olamazdı. Ortambirden gerildi. Nardo'nun adrenalinseviyesi yükselmişti. Mantığın yeriniçok daha güçlü olan ilkel ve'sonuçları ne olursa olsun' türündenbir duygusallık aldı. Dermott dabunun farkındaydı. Fakat budurumda korkmak yerine, daha dacoşmuş ve enerjik bir hal almıştı.

Revolverin kabzasını daha sıkı tuttuve yüzündeki o solucan benzerigülümsemesinde ilk kez dişlerigörünür bir hal aldı.

Gurney; .38 kalibrelik silahtançıkacak bir kurşunun Nardo'nunhayatını sona erdirmesinden birsaniye önce ve hatta kendi hayatınısona erdirmesinden iki saniye önceöfkeli ve gırtlaktan gelen bir seslebağırarak odadaki döngüyü kırdı.

"Adamın dediğini yap! Şu lanet yereyat! HEMEN!"

Bu bağırışın yarattığı etkiinanılmazdı. İki adam da oldukları

yerde donakalmıştı. Gurney'in buhaykırışı, yüzleşmelerin en sinsianlarından birine son vermişti.

Henüz kimsenin ölmemiş olduğugerçeği Gurney'i doğru yoldaolduğuna inandırmak için yeterliydi.Gerçi kendisi de bu yolun ne olduğuhakkında net bir fikre sahip değildi.Nardo'nun yüzünden anladığıkadarıyla, adam kendisini aldatılmışhissediyordu. Dermott ise donukgörüntüsüne rağmen; içten içetelaşlanmıştı ve bunu belli etmemekiçin büyük çaba sarf ediyordu.Gurney'in kontrolü ele geçirmesiniistemiyordu.

Dermott, Nardo'ya dönerek"Arkadaşın ne güzel söyledi!" dedi."Yerinde olsaydım, dediğiniyapardım. Dedektif Gurney, zeki biri.İlginç bir adam. Hem de ünlü.İnternette yaptığınız kısacık biraraştırma sonucunda, aradığın kişihakkında pek çok şeyöğrenebiliyorsun. Bir isim ve postanumarası girdikten sonra karşınaçıkan bilgileri görsen hayretedüşersin. Artık gizlilik diye bir şeykalmadı." Dermott'un imalı sözleri,Gurney'in midesini bulandırmıştı.Kendisine sürekli olarak Dermott'unkarşısındaki insan hakkındasandığından daha fazla şey bildiğini

düşündürmek gibi hilelerebaşvurabileceğini hatırlatıp durdu. Buonun uzmanlık akını sayılırdı. Fakatkendisinin ileri görüşlüdavranmayarak yol açtığı buhatanın, Madeleine'nin hayatınıtehlikeye düşürmüş olmasını da birtürlü kabullenemiyordu.

Nardo gönülsüzce yere eğildi vesonunda yüzüstü uzandı. Her anşnav çekmeye hazırmış gibiduruyordu. Dermott, ellerini başınınarkasında birleştirmesini söyledi."Tabii zahmet olmazsa," diye deekledi. Gurney bir an için bunun birinfaz sahnesi olduğunu düşündü.Fakat Dermott yerde yatan

yüzbaşıya memnuniyet dolu birifadeyle baktıktan sonra, elindekiviski şişesini sandığın üzerindekikumaştan kuşun yanına koydu.Gurney, o kuşun aslında bir kazolduğunu daha yeni fark ediyordu.Birden tüyleri diken diken oldu.Laboratuar sonuçlarından gelen birdetayı hatırladı. Kaz tüyü. Dermott,Nardo'nun sağ ayak bileğini kavradıve orada duran küçük bir otomatiksilahı askılığından çekip aldı. Sonrada kendi cebine koydu. Yüzündeki osevimsiz gülümseme yeniden belirdive kayboldu.

"Silahların nerede olduklarınıbilmek," dedi kendi kendine;

"trajediyi engellemenin en iyi yoludur.O kadar çok silah var ki... Ve osilahlar o kadar yanlış insanlarınelinde ki... Tabii bir de şu tartışmavar; insanları Öldüren silahlar değil,yine insanlardır. Haklılık payı yokdeğil. İnsanlar, insanları öldürür.Bunu sizin mesleğinizdekiadamlardan daha iyi kim bilebilir ki?"

Gurney, Dermott hakkında bildiğigerçekler listesine yeni bir maddedaha ekledi: Nezaketli, tehditkar,asalet dolu ve biraz da kibirli bir tavırtakınarak dinleyicilerine anlamlıkonuşmalar yapmak. Bunuyapmasının tek bir nedeni olabilir. Oda her şeye gücünün yettiğine dair

fantezilerini beslemeyecek yeniunsurlar bulmak.

Dermott, Gurney'in çıkarımlarınıdoğrularcasına kendisine döndü vetıpkı yalaka bir uşak gibi, "Şuradakiduvara yaslanarak oturmak istermisin?" diye sordu. Bir yandan dayatağın sol tarafında, çeklerin velambanın olduğu masanın yanındaduran sandalyeyi işaret ediyordu.Sandalyenin sırt yaslanan kısmı,basamak misali çıtalardanoluşuyordu. Gurney sandalyeninyanına gitti ve hiç tereddüt etmedenoturdu.

Dermott buz gibi bakışlarıyla

Nardo'ya baktı. "Seni hiçgeciktirmeden huzurakavuşturacağım. Fakat bir katılımcıdaha olmasını bekliyorum. Sabırlabeklediğin için minnettarım."

Gurney, Nardo'nun yüzünügörebildiği kadarıyla adamın çenekasları gerilmişti ve boynundanyanaklarına kadar kıpkırmızıolmuştu.

Dermott hızla odanın diğer köşesinegeçti ve kolçaklı sandalyenin birtarafına yaslanarak sandalyedeoturan kadına bir şeyler fısıldadı.

"Tuvalete gitmem lazım," dedi kadın.

Yine başını kaldırmıştı.

"Aslında böyle bir ihtiyacı yok, biliyormusunuz?" dedi Dermott. Gurney veNardo'ya bakıyordu. "Sondayüzünden oluşan bir rahatsızlık.Uzun, hem de çok uzun yıllardan berisondaya bağlı olarak yaşıyor.Sondalar da bir yandan rahat amabir yandan da epey can sıkıcı. Derdiveren Tanrı, dermanını da verirmiş.Yazı ve tura gibi. Biri olmadan,diğerini alamıyorsunuz. Böyle birşarkı yok muydu?" Durdu ve birmelodi mırıldanmaya başladı.Aklındaki şarkıyı bulmaya çalışıyorgibiydi. Sonra sağ elinde silahınıtutmaya devam ederken; sol eliyle

kadını kaldırdı. "Hadi canım, yatmazamanı."

Kadın küçük adımlarla yatağa doğruilerlerken, ona destek oldu. Sonra dakadının sırtını yatağın başınayaslanan yastıklara dayadı ve yarıoturur, yarı yatar bir pozisyonagelmesini sağladı. Bir yandan daküçük bir çocuk gibi konuşarak, aynısözleri tekrar ediyordu. "Uyku vakti,uyku vakti, uyku vakti, uyku vakti."

Silahın burnu yerde yatan Nardo vesandalyede oturan Gurney'in tamortasını işaret ediyordu. Dermottodaya hızla bir göz gezdirdi. Fakatözellikle baktığı bir şey olmadı.

Odada bir şeyler görüp görmediğinisöylemek oldukça güçtü. Sankibaşka bir yer ve zamandagerçekleşen bir olayı hatırlıyorgibiydi. Aniden yatakta yatan kadınabaktı. Yüzünde kaçık bir Peter Panifadesi vardı. "Her şey güzel olacak.Her şey olması gerektiği gibiolacak," dedi. Birbirinden farklı veuyumsuz notaları mırıldanmayabaşladı. Adam mırıldandıkça,Gurney melodinin ne olduğunuhatırladı. Bu bir çocuk şarkisiydi."Dut Ağacının Etrafında Döndük."Belki çocuk şarkılarına karşıbilinçaltında geliştirdiği bir olumsuztavır; belki kötü anılar; belki şarkının

içinde bulunduğu duruma hiç uygunolmaması... Sebebi ne olursa olsun,bu şarkıyı duymak Gurney'de kusmaisteği uyandırıyordu.

Dermott melodiye sözleri de eklediama bunlar şarkının doğru sözlerideğildi. Tıpkı bir çocuk gibi şarkısöylüyordu. "İşte yine yatıyoruz,yatıyoruz, yatıyoruz. İşte yineyatıyoruz, sabahları erkenden."

"Tuvalete gitmem lazım," dedi kadın.

Dermott bu tuhaf şarkıyı, bir ninnigibi söylemeye devam etti. Gurney,adamın dikkatinin ne derecedağılmış olabileceğini düşündü.

Yatağa doğru bir hamle yapabilirmiydi? Hayır, yapamazdı. İleridedaha iyi bir zaman yakalayabilirmiydi? Dermott'un gaz zehirlen nesihikâyesi kötü bir fantezi değil degerçek bir eylem planıysa, ne kadarzamanlan kalmıştı? Pek fazlaolmadığı sonucuna vardı.

Evden çıt çıkmıyordu. Belli kiWycherly polislerinden hiçbiriYüzbaşının yokluğunu fark etmemişya da fark ettiyse de bunun ne kadarönemli olduğunun farkınavaramamıştı. Ne yükselen sesler, nekoşuşturan ayaklar... Dışarıda birhayat olduğunu kanıtlayan tek birhareketlilik belirtisi yoktu. Bu da

Nardo'nun hayatını ve kendi hayatınıkurtarmanın yalnızca beş ya da ondakika içinde geliştireceği planabağlı olduğu anlamına geliyordu. Birplan geliştirip, yatağın üzerindekiyastıkları kabartan bu psikopatıetkisiz hale getirmeliydi.

Dermott şarkı söylemeyi kesti.Yatağın köşesinden yana doğrubirkaç adım attı ve hem Nardo'yahem de Gurney'e rahatlıkla ateşedebileceği bir noktaya geldi.Elindeki silahı bir Nardo'ya, birGurney'e çeviriyordu. Gurney o anaradığı planı bulmuştu. Adamındudak hareketlerine bakılırsa,içinden sayıyordu: Ooo piti piti,

karamela sepeti. Bu tekerlemeninsonunda kim çıkarsa öleceği kesindi.En azından Gurney öyle olduğunudüşündü ve bu tekerlemeyi bir yerdedurdurması gerekiyordu.

O an için mümkün olan en sakin sestonuyla sordu: "Şarap kırmızısıterlikleri hiç giyiyor mu?"

Dermott'un dudakları artıkkıpırdamıyordu. Yüz ifadesibomboştu ama tehlikeli bir boşluktu.Elindeki silah da ritmini kaybetmişti.Silahın burnunu Gurney'e doğruçevirdi. Sanki kumar masasında rulettekerleği kaybeden numaraya yavaşyavaş yaklaşıyordu.

Gurney, ilk kez silahın yanlıştarafında kalmıyordu. Fakat kırkyedi yıllık yaşantısında kendisiniölüme hiç bu kadar yakınhissetmemişti. Kam, sanki dahagüvenli bir yer bulmak istercesine,çekildi. Sonra birden sakinleşti.Bilincini kaybetmeden hemen önceyaşadığı o buz üzerinde yürümehayaline kapıldı. Sonra Dermott'abaktı. Adamın gözlerindeki bakışlarasimetrik bir hal almıştı. Birinderuhunu yıllar önce bir savaş alanındabırakan ölü birinin bakışı varken;diğer gözünde nefretle beslenen bircanlılık vardı. Öfke dolu gözünden,kafasında birtakım planlar kurduğu

anlaşılabiliyordu. Belki de Gurney'in,Defneler'den aşırılan terliklerle ilgiliiması amacına ulaşmıştı. Çözümbekleyen sorulan gün ışığınaçıkarmış olabilirdi. Belki de Dermott,Gurney'in olan bitenler hakkında nekadar bilgi sahibi olduğunudüşünüyor ve bu durumun finaloyununu nasıl etkileyebileceğinihesaplıyordu.

Durum ne olursa olsun, Dermottkafasındaki bütün sorunları kısasürede ve kendisini memnun eden birbiçimde çözüme kavuşturdu.Yüzündeki gülümseme, birdensırıtmaya döndü. İnci gibi beyazdişleri ikinci kez gülümseyen

dudakları arasından kendinigösteriyordu.

"Mesajlarımı aldın mı?" diye sordu.

Gurney'i etkisi altına alan huzurluanlar yavaş yavaş geride kalıyordu.Bu soruyu yanlış bir biçimdeyanıtlarsa son derece önemli birsorun yaratacağını biliyordu.Dermott'un, Defneler'de gördüğü oiki mesaj benzeri şeye göndermeyaptığını umdu.

"Cinnet filminden yapılan alıntıları mıkastediyorsun?"

"Bir tanesi bu," dedi Dermott.

"Bay ve Bayan Seylla adına kayıtyaptırmak," dedi Gurney. Sesinden,bu durumu oldukça sıkıcı bulduğuanlaşılıyordu.

"Bu da İkincisi. Ama en iyisiüçüncüsüydü, siz ne dersiniz?"

"Ben üçüncünün tam bir saçmalıkolduğunu düşünmüştüm," dediGurney. Çaresizce konuyu uzatmayaçalışıyor; o eksantrik otel ve otelinyarı sahibi Bruce Wellstonehakkında hatırladıklarını tekrartekrar gözden geçiriyordu.

Gurney'in yaptığı yorum, Dermott'ukızdırmıştı. Öfkesi yerini ketum bir

yaklaşıma bıraktı. "Benim neden sözettiğimi bilip bilmediğinden emindeğilim, Dedektif," dedi.

Gurney, itiraz etme isteğini güçlüklebastırarak en iyi blöfün sessizkalmak olduğu prensibini hatırladı.Üstelik konuşmadığı zamanlardadaha rahat düşünebiliyordu.

Hatırladığı tek tuhaf şey,Wellstone'un kuşlar ya da kuşgözlemciliği gibi bir şeylerdenbahsettiğiydi. O zaman için adamınbu sözlerini hiç de anlamlıbulmamıştı. Ne tür kuşlardı bunlar?Kuşların rakamla ne alakası vardı?Kuşların sayısıyla ilgili bir şey...

Dermott huzursuzlanıyordu.Gurney'in konuyla ilgili genel birşeyler söylemesi gerekiyordu.

"Kuşlar," dedi kurnazca. Ses tonundaaptal bir ifade yerine kurnazlıkbelirtileri olması için dua etti.Dermott'un gözlerine bakınca, ortayaattığı bu konunun birtakımgerçeklerle bağlantısı olabileceğinigördü. Ama nasıl? Kuşlar neden bukadar önemliydi? Buradaki mesajneydi? Ne yapmak için yılın kötü birzamanıydı? Kırmızı göğüslüşakrakkuşu! İşte kuşun cinsi buydu!Peki ama bu ne işine yarayacaktı?Kırmızı göğüslü şakrakkuşunun nasıl

bir işlevi olabilirdi?

Blöfünü gittiği yere kadarsürdürmeye karar verdi. "Kırmızıgöğüslü şakrakkuşları," dedi veesrarengiz bir edayla göz kırptı.

Dermott yüzünde beliren o zorakigülümsemenin ardında büyük birşaşkınlık gizliyordu. Gurney,Tanrıdan kuşlar konusunun neylebağlantılı olduğunu bilebilmeyi diledi.Keşke biliyormuş gibi yaptığı konuyugerçekten bilebilseydi! Wellstone'unsöylediği sayı kaçtı? Artık nesöyleyeceğini ya da doğrudan birsoru sorulursa ne yanıt vereceğinibilmiyordu. Ama öyle bir soru da

gelmedi.

"Hakkında yanılmamışım," dediDermott. Kendini beğenmiş bir halivardı. "Telefonla yaptığımız ilkgörüşmede, senin kabiledeki diğermaymunlardan daha zeki olduğunuanlamıştım."

Sustu ve kendi kendini onaylarcasınabaşını öne arkaya sallamayabaşladı. Halinden memnun gibiydi.

"Bu iyi işte," dedi. "Zeki bir maymun.En azından birazdan göreceklerinitakdir edebilecek kapasitedesin.Aslına bakarsan senin tavsiyeniuygulamaya karar verdim. Ne de

olsa bu özel bir gece... sihirli terlikleriçin kusursuz bir gece!" Konuşurkenbir yandan da geri geri çekiliyor veodanın diğer tarafındaki etajerinyanına gidiyordu. GözleriniGurney'den ayırmadan, en üstçekmeceyi açtı. Sonra da dikkatleçekmecedeki ayakkabıları aldı.Ayakkabılar Gurney'e, annesininkiliseye giderken giydiği burnu açıkve hafif topuklu ayakkabılarıhatırlattı. Fakat bu ayakkabılar yakutrengi bir camdan yapılmıştı. Camöyle parlıyordu ki loş ışıkta yarısaydam bir kan kütlesi gibiduruyordu. .

Dermott dirseğiyle çekmeceyi

kapattı. Sonra da bir elindeayakkabıları, diğer elinde hâlâGurney'e yöneltilmiş silahıyla yatağadoğru geldi.

"Hatırlatma için çok teşekkür ederim,Dedektif. Eğer konuyu açmasaydın,hatırlamayacaktım. Seninkonumunda başka biri olsa bu kadaryardımcı olmazdı." Gurney, adamınbu imalı yorumunun kontrolün hâlâkendi elinde olduğu ve Gurney nesöylerse söylesin her şeyi kendilehine çevirebileceği mesajınıtaşıdığını düşündü. Dermott yatağadoğru eğildi ve kadının yatakodasında giydiği yıpranmış kadifeterliklerini çıkardı. Sonra da parlak

kırmızı olanları giydirdi. Kadınınayaklan küçüktü ve ayakkabılarayağına kolayca giriverdi.

"Ördek Dickie de yatacak mı?" diyesordu yaşlı kadın. En sevdiğimasaldan ezbere replikler okuyan birçocuk gibiydi.

Dermott şarkı söyler gibi bir meloditutturdu ve "Yılanı öldürüp, kafasınıkesecek / Sonra Ördek Dickiehemen yatağa girecek," dedi.

"Benim Ördek Dickie'm nerede?"

"Kümesi korumak için horozuöldürüyor."

"Ördek Dickie bunu neden yapıyor?"

"Boyanmış bir gül kadar / Kırmızıkan için / Her insan bilir ki / Neekerse onu biçecektir."

Dermott, aralarındaki bu ritüelinhenüz bitmediğini gösterircesineyaşlı kadına bakıyordu. Kadınadoğru eğildi ve kısık sesle, "ÖrdekDickie bu gece ne yapacak?" diyesordu.

Kadın da kısık sesle, "Ördek Dickiebu gece ne yapacak?" diye yineledi.

"Kargaların hepsi ölene dek,kargaları bekleyecek / Sonra Ördek

Dickie hemen yatağa girecek."

Kadın sanki bir hayaldünyasındaymış gibi parmakuçlarıyla başındaki sarı bukleliperuğa dokundu. Gurney, kadınınyüzündeki gülümsemeyi bireroinmanın kendinden geçtiğianlarda yüzünde beliren ifadeyebenzetti.

Dermott da kadını izliyordu.Bakışları, bir evladın annesinebaktığı gibi sevgi doluydu. Dudaklarıarasında bir sağa bir sola kaydırdığıdili, yılan gibi süzülüyordu. Dermottbirden gözlerini kırpıştırdı ve odayaşöyle bir göz gezdirdi.

"Sanırım artık başlamaya hazırız,"dedi. Yatağın üzerine çıktı vekadının bacakları üzerinden geçerekdiğer tarafa ulaştı. Bu esnada çeyizsandığının üzerindeki kazı eline aldı.Kadının yanına gidip, yarı uzanır birhalde sırtını yastıklara dayadı. Kazıda kucağına koydu. "Neredeysehazır sayılırım." Sesindeki neşe,doğum günü pastasının üzerine mumyerleştirme işini bitirmek üzere olanbiri kadar canlıydı. Oysa şu andaparmağını hâlâ tetiğinden çekmediğirevolverini, kazın arkasındaki cepbenzeri boşluğa yerleştiriyordu.

Yüce Tanrım, dedi Gurney kendikendine. Mark Mellery’i de mi bu

şekilde öldürmüştü? Bu yüzden miadamın boynundaki yarada veyerdeki kanda kazın içini dolduranmalzemenin kalıntıları vardı?Mellery'nin ölümle buluştuğu anda,bir hızla göz göze gelmiş olmasımümkün olabilir miydi? Gözündecanlandırdığı sahne o kadar komiktiki gülmemek için kendini zor tuttu.Yoksa bu gülme isteğinin nedeni içinisaran o müthiş korku muydu?Hissettiği duygu her neyse,birdenbire geldiğinin ve oldukçagüçlü olduğunun farkındaydı. Bugünedek yeterince delilikle karşılaşmıştı.Sadistler, her türlü seks katilleri, buzkıracakları olan sosyopatlar, hatta

öldürdüğü insanların etini yiyenyamyamlar. Fakat hiçbirininkarşısında şu an içinde bulunduğukâbus kadar çözümsüz kalmamıştı.Hele hele beynine saplanmak üzereolan kurşundan bir parmak hareketikadar uzaktayken.

"Yüzbaşı Nardo, lütfen ayağa kalk.Sahneye çıkma zamanın geldi."Dermott'un sesi kötülüğüçağrıştıran, teatral ve ironik bir tonabürünmüştü.

Yaşlı kadın kendi kendine, "ÖrdekDickie, Dickie, Dickie. Ördek Dickie,Dickie, Dickie. Ördek Dickie, Dickie,Dickie" diye mırıldanıyordu. O kadar

kısık sesle mırıldanıyordu ki Gurneybu sesi gerçekten mi duyuyor, yoksahayal mi ediyor emin olamıyordu.İnsan sesinden çok tik tak öten birsaate benziyordu.

Gurney, Nardo'nun ellerini bırakıpyeniden hissetmeye çalışırcasınaaçıp kapamasını izledi. Nardo sonrayerden kalkıp yatağın başına dikildi.Kondisyonunu yüksek tutan bir adammisali oldukça çevik davranmıştı.Bakışları yatakta duran tuhaf İkilidenGurney'e, sonra yenidenyataktakilere çevrildi. Karşılaştığımanzaraya şaşırmış olsa bile, bunuyüzünden anlamaya imkân yoktu.Yine de gözlerine bakınca kolaylıkla

anlaşılan bir gerçek vardı. O daNardo'nun, kaza ve Dermott'un elinebakarak silahın nerede olduğunuanlamış olmasıydı.

Dermott, boşta kalan eliyle kazınsırtını okşamaya başladı.

"Asıl planımızı uygulamayakoymadan önce son bir soru,Yüzbaşı. Dediklerimi yapmaya hazırmısın?"

"Tabii."

"Bu cevabı yeterli bulmasam dakabul ediyorum. Şimdi sana bir dizidirektif vereceğim. Her birini harfi

harfine yerine getireceksin. Anlaşıldımı?"

"Hı hı."

"Sana bu kadar güvenmesem,ciddiyetinden kuşku duyabilirdim.Durumu iyice kavradığını sanıyorum.Herhangi bir yanlış anlaşılmaolmaması için elimdeki tüm kartlarıaçıyorum. Seni öldürmeye kararverdim. Bu konu tartışmaya açık birkonu değildir. Burada sorutabilecektek soru seni ne zaman öldüreceğimsorusudur. Bu sorunun yanıtı sanabağlı. Buraya kadar anlaşılmayan biryer var mı?"

"Sen beni öldüreceksin. Ben bununne zaman olacağına kararvereceğim." Nardo, içinde bulunduğudurumdan bıkmış bir adam edasıylakonuşuyor; Dermott da bunu epeyeğlenceli buluyordu.

"Bildin, Yüzbaşı. Ne zamanolacağına sen karar vereceksin.Tabii belli bir dereceye kadar. Çünküeninde sonunda bu işin nihayeteermesi gerekir. O zamana kadarhayatta kalıp, benim dediklerimiyapacaksın. Buraya kadaranlaşılmayan bir şey var mı peki?"

"Yok."

"Lütfen dediklerimi yapmadığın andaani bir ölümle tanışma ayrıcalığınolduğunu unutma. Uysal davranışlarsergilemek ömrünü birkaç dakikadaha uzatacaktır. Karşı çıkmaksaömrünün sonu demektir. Daha basitnasıl anlatabilirim bilemiyorum."

Nardo gözlerini kırpmadan adamabakıyordu.

Gurney ayağını sandalyesininayaklarından kurtarmak için birazgeri çekti; böylece kendini yatağadoğru atabilmek için en uygunpozisyonu yakalamış olacaktı. İkiadam arasında yaşanan bu duygusaldinamik her an büyük bir patlamaya

dönüşebilirdi.

Dermott kazın sırtını ovalama işinebir son verdi. "Lütfen ayaklarım eskikonumlarına getir," dedi. Fakatgözlerini Nardo'dan bir saniyeliğinebile ayırmamıştı. Gurney kendisinesöyleneni yaptı. Artık, Dermott'unçevresel görüşünün ne kadargelişmiş olduğunun farkındaydı."Tekrar kıpırdarsan, ikinizi de tekkelime etmeden öldürürüm. Şimdi,Yüzbaşı," diye devam etti. "Görevinidikkatle dinle. Sen bir oyununaktörüsün. Adın Jim. Oyun Jim,Jim'in karısı ve oğluyla ilgili bir oyun.Kısa ve basit ama sonu oldukçaetkileyici."

"Tuvalete gitmem lazım," dedi kadın.Konuşması bir sarhoşun konuşmasıgibi hafif kayıyordu. Parmakları isesarı peruğu arasında dolaşıyordu.

"Sorun yok canım," dedi Dermott.Ama kadının yüzüne bakmadankonuşuyordu. "Her şey yolunagirecek. Her şey olması gerektiğigibi olacak." Dermott kucağındakikazın duruşunu düzeltti. Gurney,kazın içinde silahın doğrudanNardo'yu hedef aldığını düşündü."Her şey hazır mı?"

Nardo'nun sabit bakışlarından zehirsaçılsaydı, Dermott şimdiye dek üçkez ölmüştü. Oysa adamın

dudaklarında gülümseme mi, yoksabir heyecan belirtisi mi olduğuanlaşılamayan tuhaf bir kıvrım vardı.

"Bu kez' sessiz kalarak, evet demekistediğini farz ediyorum. Ama dostçabir uyarı. Cevaplarından doğacakufacık bir belirsizlik, oyunun vehayatının sona ermesi anlamınagelir. Beni anlıyor musun?"

"Evet."

"Güzel. Ve perde açılır. Oyun başlar.Sonbaharın sonlarına gelinmiştir.Saat gece yarısına yaklaşmaktadır.Gökyüzü kapkaranlıktır. Hava birazrüzgârlıdır. Dışarıda biraz kar ve

biraz da buz vardır. Esasında oyunungeçtiği gece, bu geceye fazlasıylabenzemektedir. İzin günündesindir.Bütün günü bir barda, sarhoşarkadaşlarınla birlikte içerekgeçirmişsindir. Senin eve gelmenleoyun başlar. Yalpalaya yalpalayakarının odasına girersin. Yüzünkıpkırmızı olmuştur ve öfkeli sindir.Gözlerin boş ve aptal aptal bakar.Elinde bir şişe viski vardır." Dermottçeyiz sandığının üzerindeki FourRoses şişesini işaret eder. "O şişeyikullanabilirsin. Şimdi şişeyi eline albakalım."

Nardo bir adım öne çıkar ve şişeyialır. Dermott bu hareketi başıyla

tasvip eder. "Şişeyi eline alır almaziçgüdüsel olarak ona bir silahmuamelesi yaptın. Çok güzel,oyundaki rolüne çok uygun.Karakterin kafa yapısıyla doğal biruyum sağladın. Şimdi karınınyatağının ayak ucunda durupelinizdeki şişeyi sağa sola sallarsın.Gereksiz bir öfkeyle karma, oğlunave oğlunun yatakta durandoldurulmuş oyuncak kazmabakarsın. Kuduz bir köpek gibidişlerini gösterirsin." Dermott durduve Nardo'nun yüzüne dikkatle baktı."Dişlerini görelim."

Nardo dudaklarını gerdirdi ve sonrada araladı. Gurney, adamın

ifadesindeki öfkenin oyunculukkabiliyetinden gelmediğininfarkındaydı.

"İşte böyle!" dedi Dermott.Heyecanlanmıştı. "Mükemmel!Gerçekten çok yeteneklisin. Şimdikan çanağı gözlerin ve salyalıdudaklarınla öylece durup yataktayatan karma, bağırırsın. 'Onunburada ne işi var?' Bu esnada beniişaret edersin. Annem, 'Sakin ol Jim,oğlumuz bana ve Ördek Dickie'yehikaye kitabını gösteriyor,' der. Sende 'İçine ettiğimin kitabını filangörmüyorum ben," dersin. Annemde, "Bak işte komodinin üzerinde,'der. Ama senin akim da yüzün kadar

iğrençtir. O iğrenç düşüncelerin piskokan teninin üzerinden ter olarakakar gider. Annem sana sarhoşolduğunu ve diğer odada uyumangerektiğini söyler. Ama sensoyunmaya başlarsın. Ben dışarıçıkman için sana bağırırım. Ama senbütün kıyafetlerini çıkarırsın veorada çırılçıplak durup bizebakarsın. Seni bu halde görmekbende kusma isteği uyandırır.Annem sana kızar. Sana bağırır veiğrençleşmeden odayı terk etmenisöyler. Sen de, 'Sen kime iğrençdiyorsun, kaltak?' dersin ve viskişişesini yatağın ayakucunaçarparsın. Sonra da elindeki kırık

şişeyle, çıplak bir maymun gibiyatağa atlarsın. Viskinin midebulandırıcı kokusu bütün odayayayılır. Anneme kaltak dersin.Sen..."

Nardo, "Annenin adı ne?" diyerekDermott'un sözünü kesti.

Dermott iki kez gözlerini kırptı."Bunun hiçbir önemi yok."

"Evet, var."

"Önemi yok."

"Neden olmasın?"

Dermott bu soru karşısında az daolsa afallamıştı. "Adının neolduğunun hiçbir önemi yok; çünküsen o adı asla kullanmazsın. Onaaşağılayıcı, çirkin kelimelerle hitapeder; asla adını kullanmazsın. Onaasla saygı göstermezsin. Adınıkullanmayalı öyle uzun zamanolmuştur ki... Belki de adının neolduğunu artık hatırlamıyorsundur."

"Ama sen annenin adının neolduğunu biliyorsun, değil mi?"

"Tabii ki biliyorum. O benim annem.Tabii ki annemin adım biliyorum."

"Öyleyse adı nedir?"

"Seni ilgilendirmez. Annemin adınınsenin için hiçbir önemi yok."

"Yine de ne olduğunu bilmek isterim."

"Adının, senin o iğrenç hafızanda yeralmasını istemiyorum."

"Eğer onun kocası gibidavranacaksam, onun adını bilmekzorundayım."

"Sen sadece benim bilmeni istediğimkadarını bileceksin."

"Kadının adını bilmeden, bunuyapamam. Senin ne söylediğinumurumda bile değil... Kendi karımın

adım bilmiyor olmak, lanet olası birsaçmalık."

Gurney, Nardo'nun böyle davranarakne yapmaya çalıştığını çözememişti.

Yirmi dört yıl önce bu evde sarhoşJimmy Spinks'in karısı FelicitySpinks'e yaptığı saldırıyıcanlandırdığının farkına varabilmişmiydi? Bir yıl önce bu evi satın alanGregory Dermott'un Jimmy veFelicity'nin oğlu olduğunu ya dabaşka bir deyişle aile faciasınınardından sosyal hizmetler tarafındankoruma altına alman Spinkslerinsekiz yaşındaki oğlu olduğununihayet çözebilmiş miydi?

Boğazındaki yara iziyle yataktaduran bu kadının Felicity Spinksolduğunu ve kadının geçirdiği travmayüzünden uzun yıllar kaldığıbakımevinden, yetişkin oğlutarafından çıkarıldığını görebilmişmiydi?

Nardo, Dermott'un bu küçük'oyunu'nun ne anlama geldiğinidillendirip ortamdaki bu cinayetemeyilli dinamiği değiştirmeyi midüşünüyordu? Psikolojik bir dikkatdağıtma yöntemi kullanarak bir kaçışyolu yaratmaya mı çalışıyordu?Yoksa sadece karanlıkta debelenip,Dermott'un aklından geçen planımümkün olduğunca ertelemeyi mi

hedefliyordu?

Tabii başka bir seçenek daha vardı.Nardo’nun yapmaya çalıştığı şey veDermott'un bu çabaya karşılıkverdiği tepki hiçbir mantıklı açıklamaiçermiyor da olabilirdi. Küçükçocuklardan ' parklarda plastik kumkovalarıyla birbirlerini dövdüğü veöfkeli adamların barlarda ölümünekavga ettiği gibi son derece önemsizbir mesele üzerinden yepyeni birtartışma ortamı yaratıyorolabilirlerdi. Gurney, son ihtimalindiğerlerine göre biraz daha iyiolduğunu düşündü ama içinde biryerlerde umudunu yitirmeye çokyaklaşmıştı.

"Senin mantıklı bulduğun şeylerin,benim gözümde hiçbir önemi yok,"dedi Dermott. Elindeki kazın açısınıyeniden ayarladı ve doğrudanNardo'nun boğazını hedef aldı."Düşündüklerinin hiçbir önemi yok.Altık kıyafetlerini çıkarma zamanıgeldi."

"Önce annenin adını söyle."

"Kıyafetlerini çıkar ve elindeki şişeyiparçala. Sonra da çıplak bir maymungibi yatağa atla. Tıpkı aptal, salyalıve iğrenç bir canavar gibi."

"Adı ne?"

"Hadi artık!"

Gurney, Dermott'un kolundakikasların gerildiğini gördü. Bu, tetikteparmağını biraz daha sıkılaştırdığıanlamına geliyordu.

"Adını söyle bana."

Gurney'in olan bitenler halikındabarındırdığı şüpheler tamamenortadan kalktı. Nardo bütünerkekliğini ve hatta hayatını tek birtaktik üzerine kumdan bir kale gibiinşa etmişti. Amacı, karşısındakiadama sorusunu cevaplatabilmekti.Dermott ise bütün varlığıylakontrolünü elden bırakmamak için

çabalıyordu. Gurney, Nardo'nunrakibi için kontrolün ne kadar önemliolduğunu bilip bilmediğini merak etti.Rebecca Holdenfield'a göre, aslındaseri katiller hakkında az çok bilgisahibi olan herkesin bildiği üzere,kontrol, uğruna her türlü riskinalınabileceği ve her türlü bedelinödenebileceği bir hedeftir. Mutlakkontrol, en büyük ve nihaimutluluktur. Elinde silah olmadan,rakibin kontrol üzerine, kurduğuhayalleri yıkmaya çalışmaksaintihara teşebbüstür.

Bu gerçeği görmemek, Nardo'yu birkez daha ölümün kıyısına getirmiştirve bu kez Gurney sadece bağırarak

onun hayatını kurt aram ay ab i lir.Aynı taktiğin ikinci kez başarılı olmaihtimali epey düşüktür.

Cinayet, hızla yaklaşan bir fırtınabulutu gibi Dermott'un gözlerineyerleşmekteydi. Gurney kendini hiçbu kadar çaresiz hissetmemişti.Tetikteki parmağı durdurmak için birçözüm bulamıyordu.

Sonra saf bir gümüş gibi temiz vesoğuk bir ses duydu. Bu ses hiçşüphesiz Madeleine'e aitti.Madeleine, Gurney'e yıllar önceumutsuz bir vaka üzerinde çalışırkentıkanıp kaldığı noktada söylediği birşeyi yeniden tekrarlıyordu.

"Çıkmaz sokaktan çıkmanın tek biryolu vardır."

Tabii ya, dedi Gurney kendi kendine.Her şey ne kadar da netleşmişti.Sadece aksi yöne gitmesigerekiyordu.

Mutlak kontrolü elinde bulundurma vebu uğurda cinayet işleme ihtiyacıduyan bir adamı durdurmanın tekyolu, içgüdülerinizin söylediği herşeyin aksini hayata geçirmektir.Madeleine'in sözleri kaynağındançıkan berrak bir su gibi zihninitemizlemiş, yapması gereken şeyigörmesini sağlamıştı. Eğer bir planıişe yaramazsa korkunç, tamamen

sorumsuz ve yasal açıdan dasavunulamaz bir eylemgerçekleştirmiş olacaktı. Ama işeyaracağım biliyordu.

"Şimdi! Şimdi, Gregory!" diye çıkıştı."Vur onu!"

İki adam da duydukları bu sözlere biran için hiçbir anlam veremedi. Çünkübu sözler, bulutsuz bir günde çıkanfırtına gibiydi. Dermott'un Nardo'yaodaklanma hali birden dağıldı vekazın içindeki silahın burnu karşıduvara yaslanmış bir şekildesandalyede oturan Gurney'e döndü.

Dermott'un ağzı, zoraki bir

gülümseme gibi yanlara doğrugerildi. "Anlamadım?" Gurney,adamın her türlü çabasına rağmen,sesindeki huzursuzluğu yakalamıştı.

"Beni duydun, Gregory," dedi. "Sanaonu vurmanı söyledim."

"Sen... bana... ne dedin?'

Gurney, sabırsızlanıyormuş gibiofladı. "Vaktimi boşa harcıyorsun."

"Boşa mı harcıyorum? Sen neyaptığım sanıyorsun?" Kazın içindekisilah artık tamamen Gurney'i hedefalıyordu. Soğukkanlılığınıkaybetmişti.

Nardo'nun gözleri yuvalarındanfırlayacak gibi oldu. Gurney adamınbu şaşkınlığının ardında gizlenenduyguları anlamakta güçlükçekiyordu. Sanki Nardo neler olupbittiğini öğrenmek istediğini söylemişgibi Gurney ona dönüp, "Gregoryona babasını hatırlatan insanlarıöldürmekten hoşlanıyor," dedi. Busözlerin ardından Dermott'tanboğazına takılan bir kelimeyi ya dabir haykırışı dile getirmek istercesineçıkardığı, homurtuya benzer bir sesduyuldu. Gurney bütün dikkatiniNardo'ya yöneltmişti ve aynıağırbaşlı üslupla konuşmaya devametti. "Sorun şu ki arada bir birilerinin

onu hafifçe dürtmesi gerekiyor.Çünkü bu süreçte bir yerde takılıpkalıyor. Ve maalesef hata yapıyor.Sandığı kadar zeki biri değil. Ah,aman Tanrım!" Birden sustu vekışkırtıcı bir gülümsemeyleDermott'a baktı. Dermott'unçenesindeki kasları neredeyse tektek görmek mümkündü. "Bunungerçek olma ihtimali oldukça yüksek,değil mi? Küçük Gregory Spinkssandığı kadar zeki değil. Buna nedersin, Gregory? Sence böyle bir şiiryazılabilir mi?" Karşısındaki katilegöz kırpacaktı ki birden bunun birazabartılı bir hamle olabileceğinidüşünerek vazgeçti.

Dermott nefret, karmaşa ve henüzadlandırmadığı bir ifadeyle Gurney'ebakıyordu. Gurney adlandıramadığıo ifadenin, kontrol düşkünü birininaradığı cevapları bilen tek adamıöldürmeden önce sormak istediği birdizi soru olması için dua etti.Dermott'un ağzından çıkan kelimeler,onu umutlandırmıştı.

"Hatalar mı?"

Gurney kederli bir şekilde başını önearkaya sallayıp, Dermott'unşüphelerini arttıran bir tavır takındı."Korkarım birkaç hata yaptın."

"Yalan söylüyorsun, Dedektif. Ben

hata yapmam."

"Yapmaz mısın? O halde onlara hatademek yerine ne demeyi tercihediyorsun? Küçük Ördek Dickie'ninbeceriksizlikleri mi?"

Bu sözler ağzından çıkar çıkmazölümcül bir hamle yapmışolabileceğinin farkına vardı.Kurşunun saplandığı yeri görmeden,hatanın ölümcül olup olmadığınıanlamasına imkân yoktu. Fakat neolursa olsun, güvenli bir geri çekilmeihtimalini ortadan kaldırmıştı.Dermott'un ağzında titremeye benzerbir kıpırdanma gördü. Tuhaf birşekilde yatakta arkasına yaslanmıştı

ve bu haliyle cehennemden Gurney'iizliyormuş gibi görünüyordu.

Gurney aslında tek bir hatanınfarkına varmıştı. O da Kartchçekiydi. Bu hatayı da lambanınyanındaki çerçevede çekinfotokopisini görünce fark etmişti.Yine de hatayı uzun zamandırbiliyormuş gibi davranabilirdi. Böylebir şey, mutlak kontrolü elindetuttuğunu düşünen bir adam üzerindenasıl bir etki yaratabilirdi?

Yine Madeleine'nin özlü bir sözünühatırladı. Eğer geri çekilemiyorsan,tam gaz ileri git. Nardo'ya doğrudöndü. Sanki odadaki seri katili

görmezden gelmek, onu korumaaltına alabilecekti.

"Yaptığı en aptal hatalardan birikendisine çekleri gönderenadamların isimlerini bana söylemekoldu. Söylediği isimlerden biriRichard Kartch'dı. Kartch çekiüzerinde hiçbir not olmadan, öylecebir zarfa koyup göndermişti. Kimdengeldiğini gösteren tek kanıt çekinüzerinde yazan isimdi. Bu isim R.Kartch'dı ve imza da bu isimüzerinden atılmıştı. Orada geçen 'R'harfi Robert, Ralph, Randolph,Rupert ve daha bir düzine ismi temsilediyor olabilirdi. Ama Gregory onunRichard olduğunu biliyordu. Çekin

üzerinde yazan isim ve adresdışında hiçbir şey bilmediğini iddiaetti. Oysa ben Kartch'ınSotherton'daki evine gitmiştim. Yanien başından beri yalan söylediğinibiliyordum. Bunun sebebi de gün gibiortada."

Bu kadarı Nardo için çok fazlaydı."Biliyor muydun? Öyleyse neden bizesöylemedin ve biz bu adamı içeritıkmadık?"

"Çünkü ne yaptığını ve nedenyaptığını biliyordum ve onudurdurmak gibi bir niyetim yoktu."

Nardo, sineklerin insanları

tokatlayabildiği bambaşka birgezegene gelmiş gibi hissediyordu.

Keskin bir klik sesi, Gurney'indikkatini yeniden yatağa çevirdi.Yaşlı kadın kırmızı ayakkabılarım,öz diyarından ayrılıp Kansas'takievine geri dönmeye çalışan Dorothygibi birbirine vuruyordu. Kazıniçindeki silah, Gurney'i hedefalıyordu. Dermott, Karteligerçeğinden etkilenmemiş gibigörünmek için çaba sarf ediyordu.En azından Gurney, çaba sarf ettiğiniumuyordu. Dermott, tuhaf bir tavırlakonuştu.

"Nasıl bir oyun oynuyorsunuz

bilmiyorum, Dedektif, ama ben buoyuna bir son vereceğim."

Gurney, gizli görevlerde edindiğitecrübelerine dayanarak, düşmanıngöğsüne dayadığı gizli bir Uzitaşıyan adam edasıyla konuşmayabaşladı. "Tehdit etmeden önce," dedisakince; "durumu iyice anladığındanemin ol."

"Durum mu? Ben ateş ederim ve senölürsün. Ben yeniden ateş ederim veo ölür. Maymunlar kapıdan içeri girerve onlar da ölür. İşte durum bundanibaret."

Gurney gözlerini kapadı ve başını

arkaya iterek duvara dayadı. Sonrada derin bir iç çekti. "Hiçbir fikrinyok... Hiçbir fikrin yok değil mi?"dedi, başını iki yana sallayarak."Hayır. Hayır, tabii ki yok. Nasıl olsunki?"

"Ne hakkında fikrim yok, Dedektif?"Dermott, adamın unvanını abartılı birkinayeyle söyledi.

Gurney kahkaha attı. Kesik birkahkahaydı ve Dermott'un zihnindeyeni sorulara yol açacaktı. Amakendisini de tamamen duygusal birkarmaşanın içine sürükleyecekti.

Vahşi bir ifadeyle Dermott'a bakarak,

"Kaç adam öldürdüğümü tahmin bileedemezsin," dedi. Bu tür lafkalabalıklarıyla, kendisini oyalamayaçalıştığını anlamasın diye dua ediyorve Wycherly polislerinin Nardo'nunyokluğunu fark etmesini umuyordu.Neden şimdiye dek fark etmemişlerdiki? Yoksa etmişler miydi? Kadınınayakkabıları tıkırdamaya devamediyordu.

"Aptal polisler, her zaman adamöldürür," dedi Dermott. "O yüzdensenin kaç tane öldürdüğünumurumda değil."

"Ben sıradan adamlarıkastetmiyorum. Jimmy Spinks gibi

adamlardan söz ediyorum. Onun gibikaçını öldürdüğümü tahmin etbakalım!"

Dermott gözlerini kapıştırdı "Senneden bahsediyorsun?"

"Sarhoşları öldürmektenbahsediyorum. Dünyayı alkolikhayvanlardan temizlemek ve pislikleriortadan kaldırmaktan söz ediyorum."

Dermott'un ağzında bir kez dahatitremeye benzer bir kıpırdanmabelirdi. Gurney adamın dikkatiniçekmişti. Buna hiç şüphe yoktu.Şimdi ne yapacaktı? Bu dikkatidağıtmadan ne yapabilirdi?

Görünürde işe yarar bir çıkışnoktası da yoktu. Konuşmayabaşladı ve spontane olarak birhikaye uydurmaya karar verdi.

"Bir gece geç saatlerde PortAuthority otobüs terminalindeydim.Henüz çaylak olduğum yıllar. Banagiriş kapısı civarında dolaşankimsesiz serserileri dağıtma göreviverilmişti. İçlerinden biri oradanayrılmadı. On metre öteden adamıniğrenç viski kokusunuduyabiliyordum. Binayı terk etmesinisöyledim ama o gitmek yerine benimüzerime doğru gelmeye başladı.Cebinden bir mutfak bıçağı çıkardı.Portakal soymak için kullanılan o

küçük bıçaklardan. Bıçağı tehditedercesine sağa sola savurdu veonu yere bırakması için verdiğimemri hiçe saydı. İkimizin bukarşılaşmasını gören iki kişi, adamınefsi müdafaa olarak vurduğumadair şahitlik etti." Durdu vegülümsedi. "Ama bu doğru değildi.İsteseydim onu kolayca etkisiz halegetirebilirdim. Oysa ben onu vurmayıtercih ettim. Tam suratından. Beynikafasının arkasından çıktı gitti. Bununeden yaptığımı biliyor musun,Gregory?"

"Ördek Dickie Dickie Dickie," dediyaşlı kadın. Ayakkabılarını birbirinevurdukça, ritmini de hızlandırıyordu.

Dermott dudaklarını araladı ama birşey söylemedi.

"Yaptım; çünkü adam babamabenziyordu," dedi Gurney. Sesiniöfkeli bir tonla biraz yükseltti."Babamın, annemin kafasınaçaydanlıkla vurduğu gece baktığıgibi bakıyordu. Lanet olası çaydanlıkve üzerindeki lanet olası palyaçoresmi."

"Baban da pek baba gibi değilmiş,"dedi Dermott soğuk bir üslupla."Ama Dedektif, sen de ondanfarksızsın."

Dermott'un bu suçlayıcı yorumları,

Gurney'in şüphelerini haklı çıkardı.Adam, kendisinin geçmişi hakkındaaraştırma yapmıştı. O an, kurşunyemek pahasına da olsa Dermott'unboğazına yapışmak istedi.

Aralarındaki imalı bakışmasürüyordu. Belki de Dermott,Gurney'in rahatsızlığım fark etmişti."İyi bir baba dört yaşındaki oğlunukorurdu. Onun bir arabanın altındakalmasına ve üstelik de arabanınşoförünün kaçıp gitmesine müsaadeetmezdi."

"Seni piç herif," dedi Gurney.

Dermott kıkırdayarak güldü.

Keyiften delirmiş gibiydi. "Kaba,kaba, kaba... Ben de seni şairsanmıştım. Karşılıklı birkaç dizeokuruz diye düşünmüştüm. Birsonraki karşılaşmamızdaokuyacağımız şiiri seçmiştim bile.Dinle de fikrini söyle. 'İz bırakmadanvurdu kaçtı / Gözde dedektif feleğinişaştı. / Küçük çocuğun annesi nedese / Eve yalnız döndüğünügörünce?'"

Gurney'in göğsünden vahşi birhayvan gibi hırıltı sesleri yükseldi.Öfke patlaması yaşıyordu. Dermottolduğu yerde donup kalmıştı.

Nardo, dikkat dağılımının en üst

noktaya çıkacağı anı kollu-yordu.Kasları bir hayli gelişmiş olan sağkolunu kaldırdı, elindeki Four Rosesşişesini havada tam turdöndürdükten sonra kaptı ve vargücüyle Dermott'un kafasına doğrusavurdu. Kendisine yönelen hareketisezen Dermott, kazın içindeki silahıNardo'ya yöneltmeye çalıştı amaGurney kendini yatağa attı vegöğsünü kazın üzerine bastırdı. Tamo anda viski şişesinin kaim camtabanı, Dermott'un şakağıylabuluştu. Gurney'in altında tetiğiçekilen revolver, kazın içini dolduranmalzemenin etrafa yayılmasınaneden oldu. Kurşun Gurney'in

altından geçerek az evvel oturmaktaolduğu yönde ilerledi ve odanın tekaydınlatma kaynağı olan lambayıparçaladı. Karanlıkta Nardo'nundişlerinin arasından nefes alıpverdiğini duyabiliyordu. Yaşlı kadınzayıf bir inleme sesi çıkardı ve sonrasesini yükselterek yarım yamalakhatırladığı ninni benzeri bir melodimırıldanmaya başladı. Sonrakorkunç bir temas sesi geldi veodanın ağır metal kapısı açıldı. Okadar hızla açıldı ki arkasındakiduvara çarptı. Ardından devasa biradam ve onun peşinden gelen dahaufak bir siluet belirdi.

"Kıpırdamayın!" diye bağırdı dev

adam.

Elli İkinci Bölüm

Şafak SökmedenÖlüm

Beklenen yardım nihayet geldi.Biraz geç oldu ama geldi. Bu kadarıyeter de artardı bile. Dermott'unkusursuz nişancılığı ve kargaları üstüste yığma hevesi düşünüldüğündesadece onları kurtarmaya gelenpolisin değil, Nardo ve Gurney'in deboğazlarına birer kurşun saplanmaolasılığı bir hayli yüksekti. Sonrasilah seslerini duyan polisdepartmanı hızla aşağı inecek,Dermott vanaları açacak vepüskürtme sistemiyle evin içinesıkıştırılmış klor ve amonyakyayılacak...

Bütün bu olasılıklara rağmen, bu

olaydan yaralanan bir lamba, bir deDermott olmuştu. Nardo'nun öfkeliçıkışının ardından fırlattığı şişeDermott'u komaya sokmayayetmişti. Kırılan şişelerin parçalarıda etrafa saçılmış, bir kısmıGurney'in saçları arasındaki yerinialmıştı.

"Silah sesi duyduk. Burada ne haltlardönüyor?" dedi dev adam. Biryandan da bir hayli karanlıksayılabilecek odada etrafıincelemeye çalışıyordu.

"Her şey kontrol altında, Tommy,"dedi Nardo. Sesi çatallı çıkıyorduama olaylardan yara almadan

kurtulduğunu gösterecek kadardirençliydi. Gurney, bodrumun diğertarafından gelen loş ışıkta devadamın hemen arkasından gelenkısa boylu ve asetilen mavisi gözleriolan polis memuru Pat'i fark etti.Elinde küçük bir dokuz milimetreliksilah vardı ve yataktaki bu korkunçsahneyi inceliyordu. Odanın diğertarafına geçti ve yaşlı kadınınoturduğu kolçaklı sandalyeninyanındaki düğmeye basarak ışığıyaktı.

"Ayağa kalkmamın sakıncası varmı?" diye sordu Gurney. HâlâDermott'un kucağındaki kazınüzerinde yatıyordu.

Koca Tommy, Nardo'ya baktı.

"Tabii," dedi Nardo dişlerini sıkarak."Bırakın, kalksın."

Gurney yavaşça doğrulurken, hızlayüzünden aşağı akan kanı fark etti.Nardo birkaç dakika önce bir serikatili kendisini vurması için teşvikeden bu adama saldırmak üzereydiki kanı görünce kendini tuttu.

"Yüce Tanrım," dedi Koca Tommy.Gurney'in yüzünden akan kandangözlerini alamıyordu.

Yüksek adrenalinin etkisi altında olanGurney, yaranın farkına

varamamıştı. Yüzüne dokundu vesırılsıklam olduğunu hissetti. Sonraellerine baktı ve kıpkırmızı olduğunugördü.

Asetilen Pat, hiçbir duygu kırıntısıbarındırmayan bir ifadeyle Gurney'ebakıyordu. Nardo'ya dönüp,"Ambulans ister misin?" diye sordu.

"Evet, tabii. Arayın da gelsinler,"dedi Nardo.

"Onlar için de çağırayım mı?" dediPat. Başıyla yatağın üzerinde tuhafİkiliyi işaret ediyordu. Kırmızı camayakkabılar dikkatini çekti. Sonragözlerini kırpıştırdı. Gördüklerinin bir

göz aldanması olmadığından eminolmak için gözlerini kırpıştırdı.

Uzun bir beklemenin ardından Nardo,"Tamam," dedi. Sesinden bunuiğrenerek söylediği anlaşılıyordu.

"Ekipler gelsin mi?" diye sordu Pat.Bu kez gerçek olduklarından eminolduğu ayakkabılara kaşlarınıçatmış, dikkatle bakıyordu.

"Ne?" dedi Nardo uzun birbekleyişten sonra. Parçalananlambanın kalıntılarına ve kurşununduvarda açtığı deliğe bakıyordu.

"Devriye gezen ve kapı kapı dolaşıp

sorgulama yapan ekipleri diyorum.Geri gelsinler mi?"

Nardo'nun karar vermesibeklenenden uzun sürdü. Sonunda"Tabii, gelsinler," dedi.

Pat, "Tamam," dedi ve odadanayrıldı.

Koca Tommy yüzünü ekşitmiş,Dermott'un şakağındaki hasarabakıyordu. Four Roses şişesiDermott ve yaşlı kadının arasındakiyastığın üzerinde tepetaklakduruyordu. Yaşlı kadının başındakiperuk yana kaymıştı ve kafasınınüzeri görünür hale gelmişti.

Gurney, şişenin üzerindeki çiçeklietikete baktı. O an, daha öncegözden kaçırdığı bir gerçeği farketti. Bruce Wellstone'un söylemişolduğu bir şeyi hatırladı. Bruce,Dermott'un (başka bir deyişle BaySeylla'nın) dört adet kırmızı göğüslüşakrakkuşu gördüğünü ve dörtrakamını özellikle vurguladığınıanlatmıştı. Yani dört kırmızı göğüslüşakrakkuşu, kırmızı gülleregönderme yapan ve Four Rosesmarkasını temsil eden bir ifadeydi!Ayrıca 'Bay ve Bayan Seylla' olarakimza atması da zekâsını gözlerönüne sermek için yaptığı ufak birreklam sayılırdı. Gregory Dermott

aptal polislerle nasıl bir oyuncak gibioynadığını gösteriyordu. Sıkıysayakalayın.

Pat bir dakika içinde geri döndü."Ambulans yolda. Ekipler geriçağırıldı. Arabalar toplandı. Kapıkapı sorgulama görevi sonlandırıldı."Buz gibi gözlerle yatağa baktı. Yaşlıkadın ağıt ve mırıldanma karışımısesler çıkarıyordu. Dermottkıpırdamadan yatıyordu ve yüzününrengi çekilmişti. "Yaşadığından eminmisiniz?" diye sordu Pat.

"Hiçbir fikrim yok," dedi Nardo. "Belkide gidip bir baksan iyi olur."

Pat dudaklarını büzdü ve gidipDermott'un boğazından hayatta olupolmadığını kontrol etti.

"Hı hı, yaşıyor. Peki kadının sorunune?"

"Bu kadın Jimmy Spinks'in karısı.Jimmy Spinks ismini daha önceduymuş muydun?"

Kadın başını iki yana salladı. "JimmySpinks kim?"

Nardo bir an durdu ve sonra "Unutgitsin," dedi.

Kadın omzunu silkti. Unutmanın işinin

bir parçası olduğunu ve bunda hiçzorlanmadığını gösterir gibiydi.

Nardo yavaş yavaş ve derindenbirkaç nefes aldı. "Tommy ile birlikteyukarı çıkıp evin güvenli olduğundanemin olun. Katilin bu pislik herifolduğunu öğrendiğimize göre adli tıpekibi gelip her yeri didik didikinceleyecektir."

Pat ve Tommy birbirine baktı. İkisininde yüzünden bunun iyi bir fikirolmadığını düşündüklerianlaşılıyordu. Yine de itiraz etmedenayrıldılar. Tommy, Gurney'inyanından geçerken sanki sıradan birkepekten bahseder gibi, "Kafanda

cam parçaları var," dedi.

Nardo konuşmaya başlamadan önceikilinin yukarı çıkıp merdivenlerinbaşındaki kapıyı kapatmalarınıbekledi.

"Yataktan uzaklaş," dedi. Sesinden,bu olayın onu epey sarstığıanlaşılıyordu.

Gurney, aslında silahlardanuzaklaşması için uyarıldığınıbiliyordu. Dermott'un silahı, kazıniçinde; Nardo'nun silahı, Dermott'uncebinde ve viski şişesi de yastığınüzerindeydi. Gurney, itiraz etmedenkendisine denileni yaptı.

"Pekâlâ," dedi Nardo. Kendisinikontrol altında tutmak için büyükçaba harcıyor gibiydi. "Sanaaçıklama yapman için bir şanstanıyacağım."

"Oturmamın bir sakıncası var mı?"

"Amuda kalksan da umurumda değil.Konuş! Hemen!"

Gurney, parçalanan lambanınyanındaki sandalyeye oturdu. "Senivurmak üzereydi. Boğazına, kafanaya da kalbine bir kurşunsaplanmasına ramak kalmıştı. Onudurdurmanın tek bir yolu vardı."

"Ona dur demedin ki. Ona benivurmasını söyledin." Nardo yumrukhaline getirdiği ellerini öyle birsıkıyordu ki eklemleri bembeyazolmuştu.

"Ama vurmadı, değil mi?"

"Ama sen ona vurmasını söyledin."

"Çünkü onun durdurmanın tek yolubuydu."

"Durdurmanın tek yolu... Sen aklımmı kaçırdın?" Nardo tasmasınınçözülmesini bekleyen vahşi bir köpekgibi bakıyordu.

"Hayır. Bunun en güzel ispatı dasenin hayatta olman."

"Yani benim hâlâ hayatta olmanedenim, senin ona beni vurmasınısöylemen; öyle mi? Nasıl birsaçmalık bu böyle?"

"Seri katilin en büyük sorunukontroldür. Mutlak kontrol. Gregoryiçin bugünü, geleceği ve hattageçmişi bile kontrol edebilmek herşeyden önemliydi. Onun sendencanlandırmanı istediği sahne, yirmidört yıl önce bu evde yaşanantrajedinin aynısıydı. Tek bir farkla. Ozamanlar küçük Gregory'ninbabasını durduracak ve annesinin

boğazının kesilmesine engel olacakgücü yoktu. Kadın asla iyileşemediama Gregory de ondan farksızdı. Oda bu olaydan sonra iyileşemedi.Artık bir yetişkin olan Gregory teybibaşa sarmak ve olayları değiştirmekniyetindeydi. Senden babasınınyaptığı her şeyi yapmanı istedi. Tamşişeyi kaldırdığın ana kadar. Sonraseni öldürecekti. Annesini kurtarmakiçin o korkunç sarhoşu ortadankaldıracaktı. Diğer cinayetlerinin desebebi buydu. Kontrolü ele geçirmeve Jimmy Spinks gibi sarhoşlarıöldürerek ortadan kaldırma."

"Gary Sissek sarhoş değildi."

"Belki sarhoş değildi ama GarySissek Jimmy Spinks'le aynızamanlarda çalışmıştı. EminimGregory, onun babasının arkadaşıolduğunu hatırlamıştır. Belki debabasının içki içtiği arkadaşlarındanbiriydi. Senin de aynı dönemdeçalışmış olman, Gregory'nin aklınageçmişi geri getirebileceği fikrinisokmuş olmalı."

"Ama sen ona, beni vurmasınısöyledin!" Nardo hâlâ tartışmacıtavrını koruyordu ama eski kararlılığıaz da olsa kırılmıştı. Gurney debunun farkına varmış, birazrahatlamıştı.

"Ona seni vurmasını söyledim; çünküelimde konuşmaktan başka hiçbirsilahım olmadığı için kontrol manyağıbir seri katili durdurmanın en iyiyolunun, kontrolün tamamen ondaolmadığını göstermek olacağınıbiliyordum. Kontrolün ondaolduğundan şüpheye düşmeliydi.Kontrol manyağına göre bütünkararları o alıyordu. En güçlü oydu.Kimse ondan daha güçlü olamazdı.Böyle birinin aklını karıştırmanın tekyolu, onun tam da senin istediğin gibihareket ettiğini söylemek olacaktı.Karşı koyduğun anda ölürsün. Senibağışlaması için yalvardığın andaölürsün. Ama ona kafasındaki şeyi

yapmasını söylediğin anda bütündengeleri altüst edersin."

Nardo, hikâyede bir açık yakalamakiçin uğraşıyordu. "Çok gerçekçikonuştun. Sesinde nefret vardı.Sanki benim ölmemi gerçektenistiyor gibiydin."

"Eğer ikna edici olmasaydım, şu anseninle oturmuş bu konuşmayıyapıyor olamazdık."

Nardo hemen farklı bir konuyaatladı. "Peki ya Port Authority'dekiateşleme olayı?"

"Ne olmuş ona?"

"Sana sarhoş babanı hatırlattığı içinvurduğun o serseri?"

Gurney gülümsedi.

"Komik olan ne?"

"İki şey var. Birincisi: Ben PortAuthority'nin yakınında bileçalışmadım. İkincisi: Yirmi beş yıllıkmeslek hayatımda silahımı bir kezbile ateşlemedim. Silahımı hiç amahiç kullanmadım."

"Yani hepsi uydurma mıydı?"

"Babam çok içerdi. Bu... zor birdurumdu. Yanımızdayken bile bizden

uzaktı. Ama bir yabancıyı vurmak,bu gerçeği değiştirmeyecektir."

"Öyleyse bu saçmalıkları anlatmanınne amacı vardı?"

"Amaç mı? Amacı ortada işte."

"Bu ne demek şimdi?"

"Yüce Tanrım! Yüzbaşı, Dermott'undikkatini mümkün olduğunca üzerimeçekip, senin elindeki şişeyle birhamle yapman için fırsatyaratıyordum."

Nardo boş gözlerle Gurney'e baktı.Duydukları, kafasında oluşturduğu

senaryoya hiç uymuyordu.

"Araba çarpan çocuk... O da mıuydurmaydı?"

"Hayır. O gerçekti. Çocuğun adıDanny." Gurney'in sesi boğukçıkmaya başladı.

"Şoförü yakalayamadılar mı?"

Gurney başını iki yana salladı.

"Hiç iz yok muydu?"

"Tanıklardan biri oğluma çarpanarabanın kırmızı bir BMW olduğunusöyledi. Bütün öğleden sonra bir

barın önünde park halindeymiş. Belliki kullanan kişi tamamen sarhoştu."

Nardo bir süre düşündü. "Bardanbirileri adamın kimliğini tespitedemedi mi?"

"Onu daha önce hiç görmedikleriniiddia ettiler."

"Bu olay olalı ne kadar zaman oldu?"

"On dört yıl, sekiz ay."

Bir süre sessiz kaldılar. SonraGurney kısık ve çekingen bir seslekonuşmaya devam etti. "Onu parkagötürüyordum. Önünde bir güvercin

yürüyordu ve Danny güvercini takipediyordu. Benim de kafam dalgındı.Bir cinayet davasını düşünüyordum.Güvercin kaldırımdan indi vecaddeye gitti. Danny de onu takipetti. Neler olduğunu anladığımda çokgeç kalmıştım. Her şey olup bitmişti.

"Başka çocuğun var mı?"

Gurney bir an tereddüt etti."Danny'nin annesinden yok."

Sonra gözlerini kapattı. İkisi de birsüre hiçbir şey söylemedi. Bu kezsessizliği bozan Nardo oldu.

"Dermott'un arkadaşını öldüren

adam olduğuna emin misin?"

"Hiç şüphem yok," dedi Gurney.İkisinin de sesinden son dereceyorgun oldukları anlaşılıyordu.

"Peki ya diğerleri?"

"Onların katili de Dermott gibigörünüyor."

"Neden şimdi?"

"Efendim?"

"Neden bu kadar bekledi?"

"İmkân. İlham. Şans eseri bir şeylerifark etmiş olması. Bence kendisini

büyük bir sağlık sigorta veritabanınagüvenlik sistemi tasarlarken buldu.Bu esnada alkolizm tedavisigörenlerin isimlerini alabileceği birprogram tasarlama fikri gelişti. İşeburadan başlamış olmalı. Sonra daolabilecekleri düşünüp, durumutakıntı haline getirmiştir. Nihayetindeulaştığı listeden kendisine bu çeklerigönderebilecek kadar korkak vezayıf adamları seçmiştir. Yazdığı osaçma şiirlerle işkence edebileceğiadamlar. Bu esnada annesinisaldırının ardından devletinyerleştirdiği bakımevinden çıkartmışolmalı."

"Buraya gelmeden önce geçen onca

yıl neredeydi peki?"

"Çocukken ya bir devlet kurumundaya da bir koruyucu ailenin yanındakalmış olmalı. Oldukça zor birdönem geçirdiğini tahminedebiliyorum. Geçen yıllar süresincebilgisayar yazılımıyla ilgilenmeyebaşlamıştır. Belki de bilgisayaroyunlarından yola çıkmış, zamanlakendini geliştirmiştir. MIT'den derecealacak kadar iyi bir konumagelmiştir."

"Ve yine bu süreçte adını da mıdeğiştirmiştir?"

"Muhtemelen on sekiz yaşına

geldiğinde değiştirmiştir. Bahsegirerim babasının adım taşımayadayanamamıştır. Hatta Dermottisminin de annesinin kızlık soyadıolduğunu öğrenirsem, hiç şaşırmam."

Nardo gülümsedi. "Bunca karmaşayaşanmadan evvel, devletin isimdeğiştirenler hakkında oluşturduğuveritabanı incelemeyi akıl etseydin,daha iyi olurdu."

"Aslında bunu yapmak için ortadahiçbir neden yoktu. Yapsak bileSpinks soyadı, Mellery davasındaçalışanlara hiçbir şey ifade etmezdi."

Nardo bütün bu bilgileri, kendisini

daha iyi hissettiği bir günde yenidendeğerlendirebilmek için hafızasınakaydediyordu. "Peki bu deli herif nebok yemeye Wycherly'e geri dönmüşki?"

"Yirmi dört yıl önce annesine buradasaldırılmış olması olabilir. Belki degeçmişi yeniden yazma düşüncesi,onu buralara kadar sürüklemiştir.Buraya gelerek sadece sarhoşlarıdeğil, Wycherly Polis Departmanı'nıda ortadan kaldırma imkânıyakalayabileceğini düşünmüş olabilir.Hikâyeyi ondan dinlemedikçe,aklından neler geçirdiğiniöğrenmemize imkân yok. Felicity'ninbu konuda yardımcı olabileceğini

sanmıyorum."

"Ben de," dedi Nardo. Aklına takılanbir şey daha vardı. Endişeligörünüyordu.

"Sorun nedir?" diye sordu Gurney.

"Ne? Yok bir şey. Sorun yok,gerçekten. Sadece merak ediyorumda... Sarhoşları öldüren bir adamınyer aldığı bu davaya neden bu kadarilgi gösterdin?"

Gurney, ne söyleyeceğinibilemiyordu. Bu soruya verilecek endoğru cevap, kurbanlarıyargılayacak kişinin kendisi

olmadığım vurgulamak olurdu. Alaycıbir yanıt vermek isterse, davanınmücadeleci yanının ahlaki yanındandaha baskın olduğunu söyleyebilirdi.Yanıt ne olursa olsun, bu meseleyiNardo'yla tartışmak istemiyordu.Yine de bir şey söylemekzorundaydı.

"Eğer kurbanları gördükçe oğlumuöldüren sarhoş sürücünün intikamımalıyor gibi bir hisse kapılıpkapılmadığımı soruyorsan, cevabımhayır."

"Emin misin?"

"Eminim."

Nardo, sorgulayıcı bakışlarlakarşısındaki adamı süzdü. Sonra daomuz silkti. Gurney'in yanıtı onutatmin etmiş gibi görünmüyordu.Ama konuyu uzatmak niyetindedeğildi.

Öfkeden delirmek üzere olanyüzbaşı, nihayet sakinleşmişti.Günün geri kalanı önemli bir cinayetdavasının sonlandırılmasında hangiunsurlara öncelik verileceğinibelirlemekle geçti.

Gurney, (kızlık soyadı Dermott olan)Felicity Spinks ve (eski soyadıSpinks olan) Gregory Dermott'labirlikte Wycherly Hastanesi'ne

kaldırıldı. Dermott'un annesi,ayağında kırmızı ayakkabılarıylagetirildiği hastanede bir asistandoktor tarafından incelemeye alındı.Hâlâ bilinci kapalı olan Dermott dahızla radyolojiye götürüldü.

Bu esnada Gurney'in başındaki kesiktemizlenmiş, dikiş atılmış vebandajlanmıştı. Fakat bu işlemigerçekleştiren hemşire alışılmışındışında bir hayli yakın davranışlarsergiliyordu. Hülyalı bir ses tonuylakonuşuyor, adamın yarası üzerindeçalışırken gereğinden fazla yakınduruyordu. Gurney koşulların nekadar uygunsuz olduğunu bilse de budurum karşısında heyecanlanmaktan

kendini alamadı. İzlediği yol ne kadarvahim, çılgınca ve patetik görünsede kızın bu arkadaş canlısıtavırlarından başka bir amaçlafaydalanmak üzere bir girişimdebulunmaya karar verdi. Kıza ceptelefonu numarasını verdi veDermott'un durumunda en ufak birdeğişiklik olması halinde kendisiniaramasını rica etti. Olayıngidişatından bihaber olmakistemiyordu ve bu konuda Nardo'yakesinlikle güvenmiyordu. Kızınyüzünde bir gülümseme belirdi. Bunuseve seve yapacağını söyledi.Gurney, tedavisinin ardından sonderece sessiz bir polis tarafından

Dermott'un evine götürüldü.

Yolculuk esnasında Sheridan Kline’ınacil hattını arayarak telesekretereolayın önemli kısımlarını anlatan birmesaj bıraktı. Daha sonra eviniaradı ve kendi telesekreterineMadeleine için bir mesaj bıraktı.Olayın kurşun, şişe, kan ve dikişlerdışında kalan kısımlarını anlattı.Gerçekten dışarıda mı yoksa evdeolduğu halde kendisiyle konuşmakistemediği için mesajı mı dinliyor diyedüşündü. Onun böyle durumlardaaklından neler geçirdiğini bilmediğiiçin doğru yanıtın ne olduğunu tahminedemiyordu.

Dermott'un evine geri döndüklerinde,olayın üzerinden bir saati aşkın birzaman geçmişti. Caddede Wycherly,bölge ve eyalet polisdepartmanlarına ait arabalar vardı.Koca Tommy ve Pat nöbetçioldukları için verandada dikiliyorlardı.Gurney, Nardo'yla konuşma yaptığıo küçük odaya yönlendirildi. Nardoyine o odadaydı ve yine masabaşında oturuyordu. İki olay yeriinceme polisi üzerinde beyazönlükleri, galoşları ve latekseldivenleri ile odadan ayrılıyor;bordum kata doğru gidiyorlardı.

Nardo sarı bir not defteri ve ucuz birkalemi masanın diğer ucundaki

Gurney'e doğru uzattı. Adam hâlâtehlikeli duygular içinde olsa da bunudışarıya yansıtmıyor; bürokratik birtavır sergiliyordu.

"Otursana. İfadeni almamız lazım.Bu öğleden sonra buraya geldiğinandan başla ve neden burayageldiğini de belirt. Kendi hareketlerinive diğerlerinin yaptığı hareketlerdenneleri gözlemlediğini yaz. Bir zamançizelgesi kullan. Hangilerinden tamolarak emin olduğunu ve hangilerinintahmini bir zaman dilimi içindegerçekleştiğini açıkça belirt. İfadenihastaneye götürülmenletamamlayabilirsin. Tabii, hastanedegün ışığına çıkan birtakım bilgiler

olduysa onları da yazabilirsin.Sormak istediğin bir şey var mı?"

Gurney kırk beş dakika boyuncakendisine verilen talimatlardoğrultusunda ifadesini yazdı. Nardoçoğu zaman odanın dışında kalmayıtercih etti. Gurney küçük el yazısıyladört sayfayı doldurmuştu. Masanındiğer tarafında bir fotokopi makinesivardı. .Gurney kendisinin imzalı veüzerinde tarih bulunan ifadesinden ikikopya aldı ve sonra da orijinaliniNardo'ya verdi.

Nardo sadece "İrtibat halindeolalım," dedi. Sesi mesleki birciddiyet içeriyordu. Gurney'le el

sıkışmamayı tercih etti.

Elli Üçüncü Bölüm

Son ve Başlangıç

Gurney, Tapan Zee Köprüsü'nügeçip Route 17 boyunca yolculuğunadevam ederken kar hızla yağıyor vegörüşünü daraltıyordu. Adam herbirkaç dakikada bir penceresiniaçıyor ve dışarıdan gelen temiz havaile kendine gelmeye çalışıyordu.

Goshen'den birkaç kilometre ilerideneredeyse yoldan çıkıyordu.Tekerlerin ana yolun yanındakitoprak yolda çıkardığı ses vearabanın sarsılması; yol kenarındakibanklara çarpmasına engel oldu.

Araba, direksiyon ve yoldan başkabir şey düşünmemeye çalışıyordu,

fakat bunu başarması imkansızdı.Sürekli olarak basının konuyla ilgilineler söyleyeceğini düşünüyordu.Sheridan Kline bir basın toplantısıdüzenleyerek kendisini tebrikedecek; kanlı bir seri katiliyakalayarak Amerika'yı daha güvenlibir ülke yaptığı için kendisine nekadar minnettar olduğunusöyleyecekti. Gurney, basından hiçhazzetmiyordu. İşlenen suçlarla ilgiliolarak attıkları o saçma sapanmanşetler, başlı başına birer suçsayılırdı. Onlar bu işi bir oyunsanıyordu. Aslında Gurney dedavaları kendince bir oyun gibigörüyordu. Cinayetleri bir yapboz

gibi düşünüyor, katili de alt edilmesigereken rakip olarakdeğerlendiriyordu. Eldeki verileriinceliyor, uygun köşeleri belirlediktensonra bir tuzak kurarak adaletmakinesini kullanmak kaydıylaaraştırmasına başlıyordu. Birsonraki cinayet, karşısındaki rakibialt etmek için zekice davranmasıgerektiğinin sinyallerini veriyordu.Fakat bazen olayları farklı bir gözlegörüyordu. Özellikle dekovalamacadan yorulduğu, yapbozparçalarının karanlıkta birbirlerinefazlaca benzediği ya da yapbozparçasından başka pek çok şeyebenzediği zamanlarda. Böyle

zamanlarda zihni geometrikrotasından çıkıp ilkel yollara sapıyor;içinde bulduğu vakanın gerçektenkorkunç olan yanlarını tümçıplaklığıyla görmesini sağlıyordu.

Bir tarafta yasaların ve kriminolojibiliminin kendine özgü mantığı yeralıyordu. Diğer tarafta da JasonStunk, Peter Possum Piggert,Gregory Dermott, acı, öfke ve ölümvardı. Bu iki dünya arasında dakeskin ve çözülmek bilmeyen birsoru yer alıyordu: Bu iki dünyanınbirbirleriyle olan bağlantısı nedir?

Penceresini yeniden açtı ve karınyüzünü serinletmesini sağladı.

Anlamsız sorular ve aklından geçensessiz diyaloglar hiçbir işeyaramıyordu. Kendi içinde geliştirdiğidüşüncelerin ve kazandığınıdüşündüğü şeylerin aslında başkabirine ait olduğu hissine kapıyordu.Bu oldukça kötü bir alışkanlıktı vekendisine zarar veriyordu. Bazen budüşüncelerini Madeleine üzerindedenemek istiyordu ama genelde yasıkıntı ya da sabırsızlıklakarşılaşıyordu.

Madeleine bazen, "Aklında ne var?"diye sorardı. Elindeki örgüyü bırakırve Gurney'in gözlerinin içine bakardı.

Gurney de karşılık olarak, "Ne

demek istiyorsun?" diye sorardı.Aslında kadının ne demek istediğinigayet iyi bilirdi.

"Bu saçmalıklara canını sıkıyorolamazsın. Seni gerçekten sıkıntıyasokan şeyin ne olduğunu bulmalısın."

Seni gerçekten sıkıntıya sokan şeyibulmalısın.

Söylemesi kolay.

Onu sıkan şey neydi? Öldürücütutkuları açıklamak için yeterli nedenbulamaması mı? Adalet sistemininvahşi hayvanı içeride tutmaktan acizbir kafes olması mı? Tek bildiği bir

şeylerin canını sıktığıydı. Aklında biryerlerde, bir düşünce beynini faregibi kemiriyordu.

Günün kaosu içinde en sıkıntılıproblemi tanımlamaya çalıştığıanlarda, kendisini bir türlü kelimeleredökemediği görüntüler arasındakaybolmuş bir halde buluyordu.

Kafasını dağıtmak ve hiçbir şeydüşünmeden dinlenmek istediğindebile iki görüntü bir türlü aklındançıkmıyordu.

Biri Dermott'un, Danny'nin ölümüyleilgili o iğrenç tekerlemeyi söylediğianda gözlerinde oluşan acımasız

hazdı. Diğeri de babasına, annesinesaldırdığına dair iftira atarkenyankılanan o suçlayıcı öfkeydi.Bütün bunların altında korkunç biröfke yatıyordu. Babasındangerçekten nefret ediyor muydu? Oçirkin hikayenin altında yatan nedenbilinçaltında bastırdığı terk edilmişlikduygusu mu; bir çocuğun çalışmak,uyumak ve içmekten başka bir şeyyapmayan babasına karşı duyduğugücenmişlik mi; yoksa babasının herzaman uzaklarda ve ulaşılmazolması mıydı? Gurney aslındaDermott'la ne kadar çok ortak yanıolduğunu görünce sarsıldı.

Yoksa her şey sandığının tam aksi

gibi miydi? O soğuk, yalnız ve yaşlıadamı terk etmiş olduğu içinhissettiği suçluluk tamamen yersizmiydi?

Bir baba olarak iki önemlibaşarısızlık yaşaması - bir oğlununölümüyle sonuçlanan dikkatsizliği vediğerinden bilinçli olarak uzakdurması - kendisinden nefretetmesinin temel nedeni miydi?

Madeleine muhtemelenyukarıdakilerden herhangi birinin yada hiçbirinin aradığı soruya yanıtolabileceğini söylerdi. Ona göreyanıt ne olursa olsun, hiç önemlideğildi. Önemli olan insanın kalbinde

doğru olduğuna inandığı şeyleriyapması; hemen şimdi hayatageçirmesiydi. Gurney bu düşünceyibiraz olsun mantıklı bulursa, Kyle'ıntelefonlarına geri dönmesi gerektiğinisöylerdi. Madeleine, Kyle'a pekdüşkün sayılmazdı - hatta ondan hiçhoşlanmaz, Porsche kullanmasınıaptallık olarak görür ve karısını dayapmacık bulurdu - ama Madeleineiçin kişisel düşünceler doğru şeyiyapmaya engel değildi. Gurney bukadar spontane olan bir insanın nasılböylesine prensiplerle dolu bir hayatsürdüğüne bir türlü anlamveremezdi. Yine de onu Madeleineyapan bu özellikleriydi. O, Gurney'in

karanlığını aydınlatan bir ışıktı.

Doğru olan şey, hemen şimdi...

Birden ilham gelen Gurney, arabasınıeski bir çiftliğin girişi olan geniş biralana çekti. Cüzdanından Kyle'ınnumarasını çıkardı (Kyle'ın adını venumarasını telefonuna kaydetmezahmetine bile girmemişti ve budavranışı içinde hep bir sızı olarakkalmıştı). Sabahın beşinde - Seattlesaatine göre gece yarısında - onuaramak biraz çılgıncaydı amaalternatifi çok daha kötüydü.Aramayı erteleyebilir, sonra yineerteleyebilir ve sonra onu aramamakiçin mantıklı bir sebep uydurabilirdi.

"Baba?"

"Uyandırdım mı?"

"Hayır. Uyanıktım. İyi misin?"

"İyiyim. Ben, şey... Seni aramak veçağrılarına geri dönmek istedim. Bukonuda sana karşı kabalık ettim.Oysa sen uzun zamandır banaulaşmaya çalışıyordun."

"İyi olduğuna emin misin?"

"Aramak için tuhaf bir saat biliyorumama endişelenme. Ben iyiyim." .

"İyi."

"Zor bir gün geçirdim ama sonuçlarıiyi oldu. Çağrılarına daha erken yanıtveremememin sebebi... Oldukçakarmaşık bir olayın içinde olmamdı.Ama tabii bu bana engelolmamalıydı. Bir şeye mi ihtiyacınvardı?"

"Nasıl bir karmaşık olaydanbahsediyorsun?"

"Ne? Ah, her zamanki gibi bir cinayetsoruşturması."

"Emekli olduğunu sanıyordum."

"Olmuştum. Yani, oldum ama buolayın içine bir şekilde sürüklendim.

Kurbanlardan birini tanıyordum. Uzunhikâye. Seninle görüştüğümüzde,hepsini anlatırım."

"Vay be! Yine yaptın!"

"Neyi?"

"Yine bir seri katili yakaladın, değilmi?"

"Sen nereden biliyorsun?"

"Kurbanlar. Az evvel kurbanlardedin. Kaç tanelerdi?"

"Bildiğimiz kadarıyla beş. Amaplanlanan yirmi kişi daha vardı."

"Ve sen katili yakaladın. Müthiş! Serikatillerin senin karşında hiç şansıyok. Batman gibisin."

Gurney güldü. Gülmeydi epey uzunzaman olmuştu. Ve uzun zamandırKyle'la böyle sohbet etmemişti.Aslında bu sohbet, pek çok açıdanalışılmışın dışındaydı. En azından ikidakikadır Kyle'ın aldığı ya da almaküzere olduğu bir şeyden sözetmemişlerdi.

"Fakat bu davada Batman'eyardımcı olan pek çok insan vardı,"dedi Gurney. "Ama seni aramamınnedeni bu değil. Çağrılarına geridönmek ve hayatında neler olup

bittiğini öğrenmek istedim. Yeni birşeyler var mı?"

"Pek sayılmaz," dedi Kyle. "İşimikaybettim. Kate ve ben ayrıldık.Kariyerimi değiştirip, hukukfakültesine gidebilirim. Ne dersin?"

Gurney birkaç saniye şaşkınlığınetkisiyle sessiz kaldı ve sonrakahkahalarla gülmeye başladı."Yüce Tanrım!" dedi. "Neler olmuşböyle?"

"Finansal hizmetler endüstrisi çöktü.Duymuşsundur. Bununla birlikte işim,evliliğim, iki dairem ve üç arabam dauçtu gitti. Hayal bile edemeyeceğin

kadar büyük bir felaketin içine bukadar kolay düşebilmek çok komikdoğrusu. Her neyse, şu andagerçekten hukuk fakültesine gitmelimiyim onu bilmek istiyorum. Sanabunu sormak istemiştim. Sence bunuyapabilecek yapıda bir insanmıyım?"

Gurney, Kyle'a hafta sonuuğramasını ve bu konuda istediğikadar konuşabileceklerini söyledi.Kyle da bu teklifi kabul etti. Hattaçok sevindi. Konuşmaları sonaerdiğinde Gurney on dakika öyleceoturdu. Hayrete düşmüştü.

Yapması gereken başka aramalar

da vardı. Sabah olunca MarkMellery'nin dul eşini araması ve herşeyin bittiğini söylemesi gerekiyordu.Dermott Spinks'in tutuklandığını vesuçluluğunun kanıtlandığınısöyleyecekti. Kadın muhtemelenSheridan Kline'dan ya daRodriguez'den bir telefon almıştı.Ama Gurney, Mark'la olanarkadaşlığının hatırına bu aramayıyapmalıydı.

Sonra da Sonya Reynolds'ıaramalıydı. Anlaşmalarına göre onaözel vesikalık portrelerinden en azbir tane daha vermesi gerekiyordu.Şu anda bunun ne kadar önemsiz birkonu olduğunu ve hatta zaman kaybı

olduğunu düşünüyordu. Yine de onuarayacak, en azından bu konudakonuşup anlaşmayla yapmayıkabullendiği şeyi yapmalıydı. Bunundışında bir şey yaşamaya niyetiyoktu. Sonya’nın ilgisi onu memnunetmişti. Egosunu yükseltti ve az daolsa heyecanlanmasını sağladı.Fakat bedeli çok yüksekti. Gurneyiçin çok daha fazla değeri olanşeyleri tehlikeye atmak anlamınageliyordu.

Wycherly ve Walnut Crossingarasındaki 250 kilometrelik yol, karyüzünden üç saat yerine beş saattetamamlanmıştı. Gurney otobandançıkıp çiftlik evine giden dağ yoluna

saptığında bir tür otopilotuygulamasına geçti. Son bir saattiraralık olan pencereden yüzününserinlemesini ve ciğerlerine arabakullanmasına yetecek kadar oksijengirmesini sağlamıştı. Büyük ambarlaevi birbirinden ayıran eğimli düzlüğegeldiğinde önceden rüzgârla sağasola savrulan kar tanelerinin artıkdoğruca yere düştüğünü fark etti.Düzlükte ilerledikten sonra evindoğusuna yöneldi. Arabayı burayapark edecek, böylece fırtına sonaerdiğinde gün ortalarına doğru iyiceyükselen güneş sileceklerin buztutmasına engel olacaktı. Arabayıpark etti ve arkasına yaslandı.

Kıpırdamaya hali yoktu.

O kadar yorulmuştu ki telefonuçalmaya başladığında sesin neredengeldiğini anlaması birkaç saniyesürdü.

"Evet?" Sesi sanki hırlıyormuş gibiçıkıyordu.

"David orada mı?" Kadının sesi çoktanıdık geliyordu.

"David, benim."

"Ah, sesin... çok farklı geldi. BenLaura. Hastaneden. Bir şey olursa...aramamı istemiştin." Kadının

konuşmasında aramasını istemesinintek sebebinin gelişmelerdenhaberdar olma isteği ile sınırlıolmadığını öğrenmek isteyen birtonlama vardı.

"Evet. Hatırladığın için teşekkürederim."

"Önemli değil. Benim için bir zevk."

"Bir şey mi oldu?"

"Bay Dermott öldü."

"Affedersin? Tekrar söyleyebilirmisin?"

"Gregory Dermott, hakkında bilgialmak istediğin adam; on dakikaönce öldü."

"Ölüm sebebi nedir?"

"Henüz resmi bir açıklama olmadıama MR sonuçlarına görekafatasında çatlak oluşmuş ve aşırıkanama gerçekleşmiş."

"Doğru. Öyle bir hasar sonrasıölmesi hiç de sürpriz olmadı."Gurney, bir şeyler hissediyordu amabu hisler uzak ve tanımlanamazhislerdi.

"Haklısın. Büyük bir hasar görmüş."

İçinde oluşan bu tuhaf hisler onurahatsız etmeye başladı. Sankigürültülü bir fırtınanın ortasında,cılız bir çığlık duyar gibiydi.

"Teşekkürler, Laura. Aramanasevindim."

"Sorun değil. Senin içinyapabileceğim başka bir şey varmı?"

"Sanmıyorum," dedi Gurney.

"Uyusan iyi olur."

"Evet. İyi uykular. Ve tekrarteşekkürler."

Önce telefonu kapattı, sonra daarabanın içindeki ışığı kapatarakyeniden koltuğa gömüldü.Kıpırdayamayacak kadar yorgundu.Işığı kapatınca, etrafı tamamenkaranlığa büründü.

Yavaş yavaş gözleri buna alıştı.Gökyüzünün ve ormanların karanlığıönce koyu griye sonra da kartaneleri arasında daha açık bir griyedönüştü. Bir saat içinde güneşdoğacak ve o da doğudaki tepelerigörebilecekti. Gökyüzünde bellibelirsiz bir halenin oluştuğunugörebiliyordu. Kar yağışı durdu.Arabanın arkasındaki ev büyük,soğuk ve hareketsizdi.

Olup biteni en basit haliyle gözündecanlandırmaya çalıştı. Yatakodasında yalnız annesi ve çıldırmışsarhoş babasıyla birlikte küçük birçocuk... Çığlıklar, kan ve çaresizlik...Hayat boyu süren fiziksel ve zihinselhasar... İntikam ve günahlarındanarınmak için cinayet hayallerikurmak. Böylece küçük Spinksbüyüdü. En az beş adam öldüren veyirmi tane daha öldürmeyi planlayançılgın Dermott'a dönüştü. Babasıtarafından annesinin boğazı kesilenGregory Spinks. Her şeyin başladığıevde kafatası ölümcül bir darbe ileparçalanan Gregory Dermott.

Gurney, tepelerin siluetine

bakıyordu. Düşünmesi gereken ikincibir hikâye olduğunu biliyordu. Üstelikbu hikâyeyi anlamaya ihtiyacı vardı.Kendi hayatının hikâyesi. Babası onuihmal etmişti; o da büyüyüncebabasını ihmal etti. Kariyerinedüşkünlüğü ona büyük övgülergetirdi ama hiç huzur vermedi. Dikkatetmediği bir anda küçük oğlu öldü.Ve Madeleine bunların hepsinianlıyordu. Madeleine, neredeysekaybettiği bir ışıktı. Tehlikeye attığıbir ışık.

Şimdi parmağını bilekıpırdatamayacak kadar yorgundu.Hiçbir şey hissedemiyor, uykuyateslim oluyor gibiydi. Birden

kafasındaki bütün düşüncelerdağıldı. Ne kadar sürdüğünübilmiyordu ama bir süreliğine hayattaolmadığım düşündü. Sanki içindekiher şey bilincini ve anlayışınıkaybettirmiş gibiydi.

Birdenbire gözlerini açtı ve tepelerinardında yükselen güneş doğrucagözlerini yaktı. Güneş ışığıylakarşılaşmasının ardından her yeribembeyaz görmeye başladı vegözleri ışığa alışınca başka birininvarlığını fark etti.

Madeleine, turuncu parkasıyla -Gurney'in onu takip ettiği gün giydiğiparkasıyla - arabanın yanında

duruyor; Gurney'i izliyordu. Gurney,kadının ne kadar zamandır oradaolduğunu merak etti. Şapkasınınkenarlarında buz kristalleri oluşmuştuve ışıl ışıl parlıyordu. Pencereyi açtı.

Kadın önce hiçbir şey söylemedi.Ama Gurney kadının yüzündekikabullenme ve sevgi karışımınıgördü - gördü, sezdi, hissetti;kadının duygularının kendisine hangikanalla geçtiğinden emin değildi.Kabullenme, sevgi ve bir kez dahasağ salim eve döndüğü için hissettiğio büyük ferahlık.

Madeleine, son derece içten birtavırla kahvaltı yapmak isteyip

istemediğini sordu.

Üzerindeki turuncu parka, güneşışığını emiyor gibiydi. Gurneyarabadan indi ve kadını kollarınınarasına aldı. Sanki Madeleinehayatın ta kendisiymiş gibi sıkı sıkısarıldı.

Teşekkür

Sürekli harika fikirler bulan, coşkuluve ilham kaynağı rehberliği her şeyiiyileştiren, harika başlığı bulan vegünümüzün yayıncılık dünyasındahiç kitabı yayınlanmamış bir yazarınilk kitabına bir şans verme cesaretinigösteren muhteşem editörüm, RickHorgan'a; verimli çalışmaları,

heyecanları ve destekleri için LucyCarson ve Paul Cirone'a; kitabınyazım aşamasından önce verdiğitavsiyeler ve cesaret için BernardWhalen'a; dikkatli eleştirileri veharika önerileri için Josh Kendall'a;son olarak da gerçekten dünyadakien iyi ve en zeki temsilci olan MollyFriedrich'e teşekkürlerimi sunarım.

Yazar Hakkında

John Verdon Manhattan'daki birçokreklam şirketinde yöneticilikpozisyonunda çalıştı ancak kısa birsüre önce, hikâyesindeki kahramangibi eşiyle birlikte New York'unşehirden uzak, kırsal bir kesiminetaşındı. Aklından Bir Sayı Tut ilkromanı.

Notlar

1 İng. Noel. (Çev. N.)

2 Şakayık: îng. Peony (Çev. N.)

3 AA: Adsız Alkolikler. (Çev. N.)

4 Nada: İsp. Hiçbir şey (Çev. N.)