Filiz Özdem (Bakkalbaşı) (İstanbul, 19 Temmuz 1965) İtalyan Lisesi ’nden mezun olduktan sonra İÜ Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’nü bitirdi, aynı bölümde yüksek lisans programına devam etti. Çeşitli dergi ve gazetelerde şiirleri, yazıları, yorumlayıcı sanat metinleri ve çeviri-leri yayımlandı. Urfa, Balıkesir, Mersin, Mardin, Kars, İstanbul, Maraş, Denizli, Çanakkale, Kayseri, Amasya üzerine şehir monografileri hazırladı. Pier Paolo Pasoli-ni, Luigi Malerba, Italo Calvino, Gianni Rodari, Angela Nanetti, Lucia Tumiati, Edmondo de Amicis, Carlo Col-lodi ve başka İtalyan yazarların çeşitli kitaplarını çevirdi. Maltepe Sanat Galerisi Yayınları’ndan Saydam ve Seyirci (1999) adlı şiir kitabı yayımlandı. Korku Benim Sahibim (2007), Düş Hırkası (2009), Yalan Sureleri (2010), Rüya Bekleyen Adam (2013), Aşk Meçhule Yürür (2015) adlı romanları ve çocuk edebiyatı alanındaki kitapları da YKY’den yayımlandı.

Ayşın Delibaş Eroğlu (1968, İstanbul) MÜ Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Bölümü’nden mezun oldu. Reklam ajanslarına ve yayınevlerine birçok illüstrasyon yaptı.Uyku Canavarı isimli çocuk kitabı için yaptığı illüstras-yonlar 1999’da Bratislava’da Çocuk Kitapları Bienali’nde ve 2000’de Japonya’nın çeşitli şehirlerinde, müze ve ga-lerilerde sergilendi. Çalışmalarından biri UNICEF tara-fından tebrik kartı olarak satışa sunuldu. Yurtdışındaki yayınevleriyle de çalıştı. The Zoo Band and Princess Bella’s Birthday Cake ABD’de, Pirate Pranks İngiltere’de ve Avustralya’da bir e-kitabı yayımlandı. Resimlediği Babaannemin Gözü Ağrıdı adlı kitap, Çocuk ve Gençlik Yayınları Derneği’nin 2006 yılın kitabı seçiminde, “Yılın En İyi Okul Öncesi Kitabı” seçildi.

FİLİZ ÖZDEM

Resimleyen

Ayşın Delibaş Eroğlu

Ya­pı­Kre­di­Ya­yın­la­rı­–­4541Do­ğan­Kar­deş­–­694

Efe’nin­Beklenmedik­Maceraları­/­Filiz­ÖzdemResimleyen:­Ayşın­Delibaş­Eroğlu

Ki­tap­edi­tö­rü:­Hazel­BilgenDüzelti:­Filiz­Özkan

Grafik­uygulama:­Süreyya­Erdoğan

Baskı:­Mega­Basım­Yayın­San.­ve­Tic.­A.Ş.Cihangir­Mah.­Güvercin­Cad.­No:­3/1

Baha­İş­Merkezi­A­Blok­Kat:­234310­Haramidere­/­İstanbulTelefon:­(0­212)­412­17­00

Sertifika­No:­12026

1.­bas­kı:­İs­tan­bul,­Ocak­2016ISBN­978-975-08-3541-4

©­Ya­pı­Kre­di­Kül­tür­Sa­nat­Ya­yın­cı­lık­Ti­ca­ret­ve­Sa­na­yi­A.Ş.,­2015Sertifika­No:­12334

Bütün­yayın­hakları­saklıdır.Kaynak­gösterilerek­tanıtım­için­yapılacak­kısa­alıntılar­dışında

yayıncının­yazılı­izni­olmaksızın­hiçbir­yolla­çoğaltılamaz.

Yapı­Kredi­Kültür­Sanat­Yayıncılık­Ticaret­ve­Sanayi­A.Ş.İstiklal­Caddesi­No:­142­Odakule­İş­Merkezi­­Kat:­3­­Beyoğlu­34430­İstanbul

Telefon:­(0­212)­252­47­00­(pbx)­Faks:­(0­212)­293­07­23http://www.ykykultur.com.tr

e-posta:­ykykultur@ykykultur.com.trİnternet­satış­adresi:­http://alisveris.yapikredi.com.tr

Yapı­Kredi­Kültür­Sanat­YayıncılıkPEN­International­Publishers­Circle­üyesidir.

İçindekiler

Ses Kaydı 1 / “Aranızda kendisini başarısız

hisseden var mı?” • 7

Ses Kaydı 2 / Kitaplar ne işe yarar? • 17

Ses Kaydı 3 / Dâhi miyim, ne! • 19

Ses Kaydı 4/ Bu benim sesim mi? • 23

Ses Kaydı 5 / Ya ben de babam gibi küçük yaşımda

annesiz babasız kalırsam! • 28

Ses Kaydı 6 / Yollara düşüyoruz… • 33

Ses Kaydı 7 / Didim ve Apollon Tapınağı • 39

Ses Kaydı 8 / Bir zamanlar buralar denizmiş! • 47

Ses Kaydı 9 / Yeni bir kahramanım oldu! • 53

Ses Kaydı 10 / Miletos, filozofların şehri… • 63

Ses Kaydı 11 / Dağlar dağlar… • 71

Ses Kaydı 12 / Kaybolduk! • 77

Ses Kaydı 13 / Yılanlar kenti Magnesia ile

adını Aşk Tanrıçası’ndan alan kent Aphrodisias • 85

Ses Kaydı 14 / Güllübahçe, babamın çocukluğu • 95

Ses Kaydı 15 / İstanbul’a, eve dönüş • 99

Ses Kaydı 1

“Aranızda kendisini başarısız hisseden var mı?”

Bugün ilk defa yaşadıklarımı anlatmaya karar ver-dim. Bugün ne mi oldu? Doğrusu, çok şey oldu.

Annem, “Herkesin hayatında pek çok ‘ilk’ var-dır!” der. Bu “ilk”lerin de unutulmayacağını söy-ler… Şimdi onun ne demek istediğini anlıyorum. Çünkü bugün hayatımda, “ilk” kez kendimi bu kadar önemli hissettim. Durun, anlatacağım, sı-rayla… Yazmıyorum; çünkü yazarken ellerim dü-şüncemin hızına yetişemiyor. O zaman da canım sıkılıyor, vazgeçiyorum. Benim de aklıma sesimi kaydetmek geldi. Ne harika bir çözüm değil mi?

Bugün okulumuza bir yazar gelecekti. Bütün sınıf arkadaşlarım deliler gibi hazırlandı. Yazarın kitaplarını okudular. Notlar tuttular, yazarla ilgi-li araştırma yaptılar, sorular hazırladılar. Aman aman, sormayın gitsin! Bir heyecan, bir heyecan.

7

8

Ben kitap okumayı hiç sevmem. Öğretmenler

kitapları neden bu kadar önemser, bunu da hiç

anlamam. E, böyle olunca, tabii ki yazarın hiçbir

kitabını okumadım. Aslında, annem küçüklüğüm-

den beri bana her gece masallar, hikâyeler okur.

Birinin bana kitap okuması hoşuma gider. Annem,

“Tembellik etme! Artık kendin okuyabilirsin!” der.

Ama ben kitabı elime alır almaz uykum gelir.

Neyse… Yazarın konuşma yapacağı saat geldi

çattı. Bütün dördüncü sınıflar konferans salonuna

doluştuk. Canım çok sıkılıyordu. Çünkü durmadan

konuşan birini dinlemek çok sıkıcı. Hep uykum ge-

lir. Derslerde de böyle olur. Öğretmen konuştukça

gözlerim kapanmaya başlar. O kadar uykum gelir

ki, size anlatamam.

Derken, yazar teyze geldi. Belki şaşıracaksınız

ama bugün hiç uykum gelmedi! Çünkü yazar tey-

ze, konuşmasına başlarken ne dedi biliyor musu-

nuz?! İnanmayacaksınız!!!

“Ben çocukluğumdan beri çok canı sıkılan biri-

yim. Hele konuşan birini dinlerken, bir türlü dikka-

timi yoğunlaştıramam. O kadar çok uykum gelir

9

ki! Üstelik, bu yaşıma geldim, hâlâ öyleyim. Şimdi,

çok sıkıldığım bir şeyi ben yapıyorum. Elbette, ben

konuşurken uykunuzun gelmesini istemem! Onun

için, sadece ben konuşmayayım, bu karşılıklı bir

konuşma olsun! Anlaştık mı?” dedi ve gülümsedi.

O an sevinçten bayılacağımı sandım. Kalkıp

onu öpesim geldi. İşte, sonunda bana benzeyen biri

çıkmıştı karşıma. Sonunda! Hem de benim gibi bir

çocuk değil, işte, koskoca bir yazar! Onun bile canı

sıkılıyorsa bazı şeylerden, canım sıkıldığı için kim-

se eleştiremezdi artık beni!

Öğrenciyken, ders sırasında ne kadar sıkıldığını

da anlattı. Ortaokulda, çok sıkıldığı derslerde, sı-

10

ranın altına koyduğu kitapları okurmuş gizli gizli.

Büyüklerin, kendileri hiç çocuk olmamış gibi ko-

nuşmalarına, sürekli öğütler vermelerine hiç daya-

namıyorum. Ama bu yazar, bize öğüt vermiyordu.

Ayrıca, bazı itiraflarda bulunuyordu. İşte, bu çok

hoşuma gitti.

İlgiyle onu dinlemeye başladım. Hele okulun en

çalışkanı çokbilmiş Öykü hemen kalkıp yazara sor-

mak istediği sorular olduğunu, bunun için hazır-

landığını söyleyip elindeki kâğıdı gösterdiğinde…

Yazar öyle bir şey söyledi ki… Kendimi tutmakta çok

zorluk çektim. Koşup sarılmak istedim ona! Gerçek-

ten!!! Sevinçten yerimde oturamıyordum. Hoplayıp

zıplamak, kahkahalar atmak istiyordum…

“Yaptığınız hazırlıkları unutun şimdi!” dedi.

“Önce, sizinle paylaşmak istediğim bazı şeyler, size

sormak istediğim bazı sorular var. Sonra, isterseniz

siz sorular sorarsınız bana. Ama bunlar, kâğıda

yazdığınız sorular olmasın. Buradaki konuşmamız

üzerine merak ettiğiniz konuları sormanızı yeğle-

rim.”

Öykü’nün suratını bir görecektiniz. Nasıl bozul-

du! Çalışkan öğrencinin bütün hazırlığı çöp olmuş-

tu işte! Tutmayın beni! Bu yazar, beni çantasına ya

da cebine koyup götürsün istiyorum.

Kendi çocukluğunu anlattı. Neler yaparmış, ne-

ler düşünürmüş… Bu arada hiç yerinde durmuyor,

sürekli bir oraya bir buraya gidiyordu. Konferans

salonu deniz gibi dalgalanıyordu. Çünkü hepimiz

onu izlemek için olduğumuz yerde bir o tarafa bir

bu tarafa dönüp duruyorduk. Arada bizi güldürü-

yor, arada düşündürüyor, arada sorduğu sorularla

kafamızı karıştırıyordu. Sonra bir soru sordu.

11

12

“Aranızda kendisini başarısız hisseden var mı?”

Hiç düşünmeden, büyük bir hevesle elimi kal-

dırdım. Sonra etrafıma baktım. El kaldıran tek ço-

cuk bendim. Biraz utandım. Ama utancım uzun

sürmedi çünkü yazar beni kutladı. Bütün çocuklar-

dan beni alkışlamalarını istedi. Daha da şaşırdım.

Adımı sordu. “Efe…” dedim.

“Cesaretinden dolayı seni kutluyorum Efe, ya-

naklarından öperim!” dedi.

Heyecan ve sevinçten yüzüm kızardı.

“Arkadaşınızı neden kutluyorum, biliyor musu-

nuz? Ben size, kimin kendisini en cesur, en çalış-

kan, en başarılı, en akıllı hissettiğini sormadım.

Bunlar olumlu özellikler. İnsan göğsünü gere gere

öne atılabilir, öyle değil mi? Benim size sorduğum-

sa olumsuz bir özellik.”

İnsanın bir topluluk önünde kolay kolay dile ge-

tirebileceği, itiraf ya da kabul edebileceği bir konu

değilmiş bu. Oysa ben, bütün samimiyetimle pek

de övünülmeyecek bu özelliği kabul etmişim ve

herkesin önünde, utanmadan kendimi ortaya koy-

muşum. Bunun için beni kutladı. Ayrıca, kendimin

farkında olduğum için de kutladı. Çünkü yetişkin-

ler bile kendi yetersizliklerini çoğu zaman kabul et-

meyebilir ya da fark etmeyebilirmiş. Benim kendi

olumsuz özelliklerimin farkında olmam önemli bir

şeymiş.

Sonra bana, “Peki, sevdiğin, kendinle gurur du-

yabileceğin huyların, alışkanlıkların neler Efe?”

diye sordu.

“Hayvanları çok severim, yardıma ihtiyacı olan

hayvanlarla ilgilenirim. Bizim evde hiçbir yiyecek

13

14

çöpe atılmaz. Ama annem işyerindeki yemekhane-

den artan, çöpe atılacak yemekleri her gün topla-

yıp eve getirir. Sonra akşamları mahalledeki kedi-

lere köpeklere veririz. Anneannem merhametli bir

çocuk olduğumu söyler. Boş durmayı sevmem…”

“Efeciğim, kendinle ne kadar övünsen azdır

bence! Sanırım daha sayacağın pek çok güzel ya-

nın var!” dedi yazar. “Ayrıca sen olumlu ya da

olumsuz, her anlamda kendinin farkında oldu-

ğuna göre, bugünden itibaren olumsuz bulduğun

yanlarını değiştirmek için çaba gösterebilirsin, de-

ğil mi?” dedi.

“Evet, gösterebilirim!” dedim kendimden emin

bir şekilde. Herkes bana hayranlıkla bakıyordu. O

an, kendimi, çok önemli bir iş başarmış gibi his-

settim. Bugünkü konuşma hiç bitmesin istedim.

Etkinliğin sonunda, öğretmen beni yanına çağır-

dı. Yazar için hazırlanan çiçek buketini benim ver-

memi istedi. Ne kadar sevindim! Yazara çiçeği ver-

dim. Bana sarılıp öptü. Okuldaki en mutlu çocuk

bendim herhalde o an. Yan gözle Öykü’ye baktım.

Somurtmuş oturuyordu yerinde. Yazara çiçeği oku-

15

lun en çalışkanı değil, ben veriyordum. Oh olsun!

Hep en çalışkanlar, en başarılılar, en güzeller mi

ödüllendirilecek şu hayatta! Biz de varız! Değil mi?

Hohoooyt! Bize de yer açın!